ความเป็ นจริ งของเธอคือความวา้่ งเปลา่

้ ตัวลงตรงนัน
เธอลม ่ ่ีมีไฟสวา่ งสาดไปทุกทิศทาง ที่สว่ นกลางของ
้ เรากาํ ลังนอนอยูข่ า้ งกันในสนามบอลใหญท
สนามบอล ผมถามเธอดว้ ยความสงสั ยวา่ “เธอเรี ยนอยูห
่ ้องเดียวกับเราดว้ ยเหรอ”
“เธอจาํ เราไมไ่ ดจ้ ริ งๆหรอ” เธอตอบพร้อมกับใบหน้าที่เศร้าหมองและผิดหวัง
เหมือนแคน ่ ่ีนาทีแตเ่ วลาจริ งก็ลว่ งเลยมานานกวา่ สามชั ่วโมงแลว้ แตผ
่ ั ่ งเหมอ่ ไปนอกหน้าตา่ งเพียงไมก ่ มไมค
่ อ่ ยไดใ้ สใ่ จใน
เรื่ องเวลาเทา่ ไหร่นัก เพราะการไดน ึ ษาเป็ นเรื่ องที่
ึ ของโรงเรี ยนในชว่ งโคง้ สุดทา้ ยที่ กาํ ลังจะจบการศก
้ ั ่ งเก็บเกี่ยวความรู้ สก
้
ผมยอมแลกกับอะไรทังปวง
์ ่ีวางอยูบ
เพลง Gravity บรรเลงโดย วง Against the Current ดังมาจากลาํ โพงของโทรศั พทท ่ นโต๊ะไม้ เพลง
่ มไมอ่ ยากจะปิ ดหรื อเปลี่ยนไปฟังเพลงอื่น เพราะเพลงนี้ เป็ นเพลงโปรดของผม เสียงเบสที่
นี้ ดังวนมาอีกรอบหนึ่ งแลว้ แตผ
ดังเป็ นจังหวะ เขา้ กับเสียงกีตา้ ร์ไฟฟ้า และเสียงร้องเป็ นอยา่ งดี จังหวะของดนตรี ไหลพลิ้วไปอยา่ งตอ่ เนื่ อง ความลื่นไหล
่ ั บเพื่อนๆในกลุม
ของดนตรี มาจากการฝึ กฝนอยา่ งหนักของคนทุกคนในวง ทาํ ให้ผมหวนคิดไปถึงชว่ งที่ผมอยูก ่ บรรยากาศ
ในโรงเรี ยนมัธยมชว่ งเย็นยา่ ํ แสงอาทิตยร์ ิ บหรี่ สอ่ งเขา้ มาในห้องเรี ยน เป็ นเรื่ องน่าประหลาดใจ ที่โรงเรี ยนในตอนกลางวัน
มีคนมากมายวิง่ เลน
่ อยูท ่ ่ี
่ อเป็ นชว่ งเวลาเย็นหลังเลิกเรี ยนแบบนี้ แลว้ ก็ไมเ่ หลือใครสั กคน ทาํ ให้พ้ ืนที่กวา้ งใหญท
่ ่ีสนาม แตพ
้ วา่ สามพันคนในขณะนี้ เหลือเพียงแคผ
บรรจุคนไดก ่ มคนเดียว
ขณะที่เพลงบรรเลงมาจนจบเป็ นสั ญญาณบางอยา่ งเตือนให้ผมรู้ วา่ ควรจะกลับบา้ นไดแ
้ ลว้
ผมหยิบกระเป๋าที่เตรี ยมพร้อมเอาไวน
้ านแลว้ และกวาดของที่อยูบ ้ ก็เดินออก
้ งไปในกระเป๋าสะพาย หลังจากนัน
่ นโต๊ะไมล
จากห้องไป แตย่ ั งไมท
่ ั นพน
้ จากประตูไม้ ผมเหลือบมองเห็นสมุดบันทึกเลม
่ เล็กสีเหลืองหลน ่ นพื้นระหวา่ งโต๊ะที่ติดอยู ่
่ อยูบ
้
กับโต๊ะของผม โต๊ะทังสองต ้ ไ่ มใ่ กลไ้ มไ่ กลจากประตูหลังห้อง ผมหยิบสมุดเลน
ั วตังอยู ้ ขึ้นมา พร้อมเปิ ดไลด
่ นัน ่ ูไปทีละหน้า
ผมนั่งอา่ นไปเรื่ อยๆจนไมร่ ู้ วา่ เวลาลว่ งเลยมาเทา่ ไหร่แลว้ แตใ่ นขณะนัน
้ ก็มีเด็กนักเรี ยนหญิงคนหนึ่ งเดินตรงเขา้
มาทางผม เสียงฝี เทา้ ที่คอ่ ยๆเขา้ มาใกลข้ ้ึนเรื่ อยๆ และหยุดที่ตรงหน้าผม ผมเงยหน้าขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่งุนงง เธอยืนมอง
ผมดว้ ยใบหน้าที่เต็มไปดว้ ยอารมณ์มากมายที่เก็บกดเอาไวข้ า้ งใน ใบหน้าที่ไมม
่ ีความสุขกับชีวต
ิ ผมสงสั ยวา่ เธอมาทาํ อะไร
่ มเลือกที่จะไมส
ตรงนี้ แลว้ เธอเขา้ มายุง่ กับผมทาํ ไม แตผ ้ หน้าลงเพื่อจะอา่ นสมุดบันทึกเลน
่ นใจแลว้ กม ้ ตอ่ แตเ่ ธอก็ดึงส
่ นัน
่ นัน
มุดบันทึกเลม ้ ทาํ ให้หน้าปกสมุดยับยูย่ ่ี สมุดบันทึกเลม
้ ออกไปจากมือของผมอยา่ งแรง ความแรงนัน ้ ถูกเก็บไวอ้ ยา่ ง
่ นัน
รี บเร่งในกระเป๋าที่ซิปปิ ดไมส
่ นิ ท
้ เธอก็มองนาฬิกาขอ
หลังจากนัน ่ นหน้าปัด เธอปรับเปลี่ยนกิริยาทา่ ทางจากคนเชื่องชา้ เป็ นกระ
้ มือ เมื่อรู้ เวลาที่กาํ ลังเดินอยูบ
ตือรื อร้นอยา่ งผิดปกติ ผมทักทว้ งไปอยา่ งรวดเร็ว “เธอหยิบไปอยา่ งนี้ ไดไ้ ง เรากาํ ลังอา่ นอยูน
่ ะ” แตเ่ ธอกลับไมส
่ นใจผม
แมแ ้ ั งเดินจากไปอยา่ งรวดเร็ว “เธอ! เธอ! หยุดเดี๋ยวนี้ นะ!” ผมเรี ยกเธอซาํ ้ ๆ แลว้ รี บวิง่ ตามลงไป เหมือนวา่
่ ้ อย อีกทังย
้ ตน
เธอจะรี บเร่งโดยที่ไมท ่ อีกครัง้ แลว้ ผมแอบเก็บเอาไวโ้ ดยที่ไมใ่ ห้เธอรู้ ความอว้ นทาํ ให้การลง
้ ูวา่ ทาํ ของสาํ คัญ หลน
่ ั นไดด
บันไดเป็ นเรื่ องที่ยากลาํ บาก “เห้ย! ก็บอกให้หยุดไง มาคุยกันให้รู้เรื่ องกอ
่ นดิ” ดว้ ยความที่ผมขายาว ทาํ ให้ผมสามารถเดิน
้ มือของเธอไว้ ทาํ ให้เธอหยุดชะงักแลว้ หันกลับมา ผมเพิง่ เคยเห็นหน้าเธอชั ดๆเป็ นครัง้ แรก หน้าอว้ น
ตามเธอทัน ผมควา้ ขอ
 ่ ีริมฝี ปากสีชมพู ผิวพรรณขาวอยา่ งคนเมือง ดวงตากลมโตสีดาํ กลอกไปมา คิ้วเขม
กลมรู ปไขม ้ โคง้ ไดร้ ู ป ผมของเธอถูก
่ หน่ะ” ผมยื่นสมุดบันทึกเลม
่ ลัวกฎของโรงเรี ยน “เธอ… เออ่ … เธอทาํ สมุดหลน
ปลอ่ ยให้ยาวอยา่ งไมก ้ คืนให้เธอ ใน
่ นัน
จังหวะที่เธอเอื้อมมือจะมาหยิบสมุดบันทึกเลม ้ ผมชั กมือกลับอยา่ งรวดเร็ว ทาํ ให้คนที่อยูต
่ นัน ่ รงหน้าผมเหวอเล็กน้อย “เรา
้ งกลับบา้ นตอนหนึ่ งทุม
่ นดิ” ผมบอกกับเธอ “เราตอ
มาคุยกันดีๆกอ ่ ครึ่ งนะ” เธอพูดแบบไมม
่ องหน้าผม คลา้ ยกับเธอจะยอม
ใจออ่ นเปิ ดใจคุยกับผม เมื่อโอกาสเขา้ มา ผมก็ไมย่ อมให้เวลาไหลไปอยา่ งไร้ประโยชน์
บริ เวณโรงเรี ยนที่ดูเหมือนไมม ่ อเดินผา่ นทางเชื่อมตรงหน้า ผมมองเห็นภาพเกา่ ที่
่ ีอะไรในเวลาหลังเลิกเรี ยน แตพ
ยังคงฉายอยูต ่ หนึ่ งที่คอยปาแกว้ นํา้ หวานเหนี ยวๆ แขง่ กันให้โดนคนที่เดินไป
่ ลอดเวลา มันเป็ นภาพของเด็กมัธยมปลายกลุม
เดินมาขา้ งลา่ ง ซึ่งถา้ เกิดมันโดนใครขึ้นมาพวกเขาก็จะหัวเราะ และคนที่โดนน้าหวานเหนี ยวๆ ก็รีบวิง่ ไปหานํา้ สะอาดลา้ ง
่ มไมเ่ คยเห็นหน้าตาของคนที่โดน วา่ เขาจะมีใบหน้าแบบไหน มันสะเทือนใจผมทุกครัง้ ที่ตอนนัน
แตผ ้ เราทาํ โดยที่ไมเ่ คย
ึ ของคนที่โดนแกลง้ เลย
คิดถึงความรู้ สก
่ ่ีมีไฟสวา่ งสาดไปทุกทิศทาง ที่สว่ นกลางของสนามบอล เธอลม
เรากาํ ลังเขา้ สูส่ นามบอลใหญท ้
้ ตัวลงตรงนัน
่ นที่จะพูดวา่ “เราถามอะไรหน่อยดิ” ผมถามไปโดยที่ไมไ่ ด้
ในทันที ผมคอ่ ยๆนอนลงใกลๆ้ กับเธอ มีเสียงถอนหายใจยาวกอ
มองสีหน้าของเธอเลย เมื่อเธอเงียบไป ผมจึงเหลือบไปมองก็เห็นเธอมีสห
ี น้าที่ไมส
่ ูด ึ ผิดอยูล่ ึกๆ แตก
้ ีนัก ผมรู้ สก ็ ยายามที่
่ พ
่ สดงออกไป เพราะกลัววา่ เธอจะเห็นวา่ ผมออ่ นแอ ผมจึงเลือกที่จะเสมองไปทางอื่น แตท
จะไมแ ่ วา่ เธอตอบผมกลับโดยนํา้
เสียงเรี ยบๆวา่ “แลว้ ....นายอยากรู้ เรื่ องอะไรของเราละ่ ” ผมทึ่งกับการตอบของเธอ จิตใจเธอดูจะไมแ
่ ยอ่ ยา่ งที่ผมคิดเอาไว้
ซะทีเดียว เมื่อเธอเปิ ดโอกาศให้ผมพูดผมจึงโพลง่ ออกไปวา่ “เธอเรี ยนอยูห
่ ้องเดียวกับเราดว้ ยเหรอ” ผมถามดว้ ยความ
สงสั ย “เธอจาํ เราไมไ่ ดจ้ ริ งๆหรอ” เธอตอบพร้อมกับใบหน้าที่เศร้าหมอง “ตอนนัน
้ เธอกาํ ลังหนี พวกหัวโจกอยูห
่ รอ ผมไม่
เห็นเธอในห้องเลย”
เธอหันมามองหน้าผมที่นอนอยูท
่ างซา้ ยมือ “บา้ เหรอ เราไปหารองเทา้ ที่พวกนัน
้ เอาไปซอ
่ น แตห
่ าเทา่ ไหร่กห
็ าไมเ่ จอ ถา้ หนี
้ หรอก” เนื่ องจากความเงียบไดก
ก็ยงิ่ เจอหนักขึ้น เราไมโ่ ง่ ทาํ แบบนัน ่ ตัวขึ้นอีกครัง้ ผมจึงถามคาํ ถามตอ่ ไปวา่ “แลว้ จากนี้
้ อ
เธอจะไปทาํ อะไรตอ่ ”
“เป้าหมายของเราเหรอ คิดเอาไวห ้ ลายอยา่ งนะ แตไ่ มร่ ู้ วา่ ครอบครัวจะวา่ ยังไง”
“เอาที่เธออยากทาํ มาสั กอยา่ งสิ” เธอทาํ ทา่ ทางเหมือนกาํ ลังคิดซึ่งเธอแสร้งทาํ ไปอยา่ งนัน
้ ผมคิดวา่ เธอมีคาํ ตอบในใจอยู ่
แลว้ “เราอยากเป็ นสั ตวแพทยเ์ พราะวา่ ที่บา้ นเลี้ยงสุนัขสองตัว” เธอไมไ่ ดด ิ เธอก็มีมุมที่น่ารักอยูเ่ ชน
้ ูจิตใจยา่ ํ แยอ่ ยา่ งที่คด ่ กัน
่ มเลี้ยงตัวเองยังไมร่ อดเลย จะไปนับประสาอะไรกับการเลี้ยงสุนัข ผมคิดกับตัวเอง เธอ
“อือ เธอก็เกง่ เหมือนกันเนอะ” แคผ
เดง้ ตัวขึ้นมานั่งในทา่ กอดเขา่ “แลว้ นายอยากทาํ อะไรตอ่ ”
ผมเดง้ ตัวขึ้นตามเธอแลว้ หยิบโทรศั พทอ์ อกมาจากกระเป๋าตอ่ หูฟังเสียบเขา้ หูเธอ ดว้ ยทา่ ทางเกๆ้ กังๆ และเปิ ดเพลง
Gravity ของวง Against the Current ในระดับเสียงที่ไพเราะที่สุด “เธอคงจะเดาไดว้ า่ ผมจะไปทาํ อะไรตอ่ ” ผมปลอ่ ย
เพลงให้มันบรรเลงไปเรื่ อยๆ เราสองคนมองไปขา้ งหน้า ใกลๆ้ คือศาลาเล็กๆ ทะลุออกไปเป็ นตึกอาคารเรี ยนที่เราเรี ยนกัน “
ผมถามอะไรหน่อยสิ เราสองคนจะติดตอ่ กันอีกไดไ้ หม หลังจากวันนี้ ก็หาโอกาสที่จะเจอกันยากแลว้ ” คาํ ถามนี้ ทาํ ให้เธอ
เปลี่ยนสีหน้าสดใสดว้ ยอารมณ์ของเพลงเป็ นทุกขร์ ะทมอยา่ งชั ดเจน “คงจะไมไ่ ด้ เราไมไ่ ดไ้ มอ่ ยากให้นะ แตว่ า่ เราไมม
่ ีอะไร
้ ุกเบอร์ ถา้ นายบอกวา่ โทรมาคุยกับเรา เชื่อสิวา่
์ า้ นที่แมข่ องเราคอยควบคุมเอาไวท
ให้นาย การติดตอ่ ของเรามีแตโ่ ทรศั พทบ
่ ีทางที่แมจ่ ะให้เราคุยแน่ๆ” ผมถามเธอกลับวา่ “เธอโดนที่โรงเรี ยนแลว้ ยังกลับไปเจอที่บา้ นอีกเหรอ เธอผา่ นมาไดย้ ั งไง
ไมม
” เธอไมต ้ ไดแ
่ อบคาํ ถามนัน ้ ตม ้ มือแลว้ ลุกขึ้นยืน “ปี หน้าเรามาเจอกันที่น่ี เวลานี้ แลว้ กัน เราตอ
่ องนาฬิกาขอ ้ งกลับแลว้ บอก
แมว่ า่ แคม ้ ่ีขันบ
่ าเอาของที่ลืมทิ้งไว”้ คาํ พูดสุดทา้ ยของเธอสะกิดให้ผมนึ กถึงสมุดบันทึกสีเหลืองที่ผมเก็บไดท ้ ั นได พอมาถึง
ตอนนี้ ผมก็ไมอ่ ยากรู้ แลว้ วา่ จะเปิ ดสมุดบันทึกเลม ้ อา่ นเพื่ออะไร เพราะเธอไดต
่ นัน ้ ่ผมอยากจะรู้ จากเธอ
้ อบคาํ ถามทังหมดที
แลว้ “เธอ! ลืมของหรื อเปลา่ ” ผมยื่นสมุดบันทึกเลม ้ แลว้ เดินไปเรื่ อยๆ
้ ให้กับเธอ “ขอบคุณนะ” เธอบอกผมเพียงเทา่ นัน
่ นัน
ปลอ่ ยให้หูฟังขา้ งหนึ่ งห้อยไปมากลางอากาศ
ผมเฝ้านั่งรอเธออยูก ้ ไมว่ า่ กี่ปี ผมก็ไมเ่ คยเจอเธออีกเลย เธอคงอยากให้
่ ลางสนามหญา้ อันกวา้ งใหญ่ หลังจากนัน
ผมรู้ สก ึ ที่วา่ งเปลา่ นี้ มันทาํ ให้ผมเขา้ ใจเธอเป็ นอยา่ งดี กับสถานการณ์ท่ีเธอไดเ้ จอมาทังหมดน
ึ อยา่ งนี้ สินะ ความรู้ สก ้ ้
ัน