Γραφει η Δέσποινα Λαζαρίδου

Μια μουσική ηχεί γλυκά και με μαγεύει. Ακολουθώ τον ήχο της. Τα βήματα μου με οδηγούν στο
άπειρο. Λικνίζομαι στον ρυθμό της και ταξιδεύω. Τα χέρια ανοίγουν σαν φτερούγες και αισθάνομαι
να πετώ. Στροβιλίζομαι με τα χέρια ψηλά αφήνοντας τον ήχο να με παρασύρει. Και γύρω σκοτάδι
και ερημιά.

Κι η μουσική σταματά. Η σιγή απλώνεται παντού. Τα χέρια μένουν μετέωρα και εγώ
πέφτω...πέφτω..Μα τι ήταν αυτό που με μάγεψε; Τι ήταν αυτό που κίνησε την προσοχή μου;
Δρόμοι παντού ατέλειωτοι. Αλλού με φως, αλλού σκοτεινοί. Άλλοι με χρώματα και άλλοι με σκιες.

Κοτάζω αναποφάσιστη. Ποιόν από αυτούς να ακολουθήσω; Κλείνω τα μάτια και ψαχουλεύω τον
ήχο. Ησυχία. Ερημιά. Και ξάφνου στο βάθος μακριά μια ηλιαχτίδα ξεπροβάλλει. Μια νότα αντηχεί.

Με τα μάτια κλειστά ορμάω μπροστά. Μα ο δρόμος είναι ανώμαλος. Μια χωμάτινος μια ανηφοριά.
Μια πέτρες μια βράχια μυτερά. Μα να και η άσφαλτος. Και τα ίδια ξανά και ξανά.

Μισανοίγω τα μάτια μου και κοιτώ. Γέμισα πληγές παντού. Κάπου φεύγει το αίμα μου ζεστό. Κάπου
κάποια πληγή έχει επουλωθεί. Κλείνω τα μάτια ξανά. Ο ήχος πιο δυνατός, το φως πιο λαμπερό. Τα
χέρια απλώνω προς τον ουρανό και τρέχω πια προς την πύλη που θέλω να μπω.

Ξανά αγκάθια, ξανά πέτρες κι ανηφοριές. Πονάω, δακρύζω μα ο ήχος είναι πιο ελκυστικός. Το φως
πιο λαμπερό. Δίνω κουράγιο στον εαυτό μου και προχωρώ.

Τα σύννεφα διαλύονται το σκοτάδι φεύγει. Το φως της Σελήνης ξεχύνεται στην γη. Αρπάζω το βιολί
και αρχίζω να παίζω, χορεύοντας μπρος της σαν παιδί...