Γράφει η Δέσποινα Λαζαρίδου

Η νύχτα άπλωσε το αραχνοϋφαντο πέπλο της, στολισμένο με άπειρα, λαμπερά

μαργαριτάρια. Είναι η ώρα που η πλάση ησυχάζει. Είναι η ώρα που οι ψυχές ελευθερώνονται
από τις φωτιές της μέρας, της καθημερινοτητας, τα πάθη.
Κλείνω τα μάτια και την αφήνω να ταξιδέψει. Μοναδικός μάρτυρας αυτής της εξόρμησης η
λαμπερή Σελήνη που στέκεται περήφανη, αγέρωχη ψηλά. Και ταξιδεύω. Πλησιάζω κοντά της.
Φίλη και αδερφή. Πόσες φορές δεν μ΄άκουσε. Πόσα παράπονα μου δεν παρηγόρησε, πόσα
μυστικά μου δεν φύλαξε, πόσους καημούς δεν απάλυνε, πόσα δάκρυα μου δεν στέγνωσε.
Το νερό, η κάθαρση, η λύτρωση, η λησμονιά με ωθούν προς τα ψηλά. Εξαγνισμένη
αγναντεύω το απέραντο άπειρο που κρύβεται μέσα στα βάθη παρασύροντας πάθη, λύπες,
κακίες, μίση. Απορροφά το σκοτάδι στα έγκατα της, να το κρύψει, να λυτρώσει τις ψυχές από
την τυραννία του. Και γω ανάλαφρη λαμπερή τρέχω. Τρέχω να φτάσω εκεί ψηλά, στο φως
που με καλεί. Στο φως που παιχνιδιάρικα απλώνεται μπροστά μου, αγνό, καθάριο, λαμπερό.
Εκεί στην άπειρη αγκαλιά του που ξεχνώ τα πάντα. Δεν νιώθω, πετώ. Δεν πονάω γελώ. Δεν
δακρύζω, ηρεμώ.
Και η σελήνη για ακόμη μια βραδιά, συντρόφισσα από παλιά, στέκει μπροστά μου,
ακούγοντας αυτά που της λέω ψιθυριστά. ΄Εμπιστη, λαμπερή...Το αχνό φως της με λούζει,
μ΄αγγίζει, με εξαγνίζει. Στην αγκαλιά της για ακόμη μια φορά αναπαύεται η ψυχή μου, μακριά
από το σκότος και την απονιά. Στην αγκαλιά της με βρίσκει ο ύπνος σύντροφος πιστός,
ακούραστος. Και το τραγούδι της γλυκά με νανουρίζει...