ความเป็ นจริ งของเธอ คือความวา่ งเปลา่

้ จงใจที่จะทาํ ให้ฉันกลายเป็ นตัวตลก ฉันเป็ นเด็กนักเรี ยนทั่วไปคนหนึ่ ง

เหมือนกับทุกๆคนรอบตัวฉันนัน

้ มีฐานะที่ไมค
ครอบครัวฉันนัน ้
้ งตังใจเรี
่ อ่ ยดีมากนักฉันจึงตอ ยนเนื่ องจากฉันเป็ นความหวังเดียวของครอบครัว

่ นเดียวตลอดเวลาอยูใ่ นโรงเรี ยน ซึ่งนัน

ฉันพยายามอยูค ้ ก็อาจเป็ นเหตุผลที่ฉันโดนแกลง้ ฉันเคยจะพยายาม

่ รู กเ็ พิกเฉยตอ่ การกระทาํ เคา้ อาจจะเห็นวา่ เป็ นเรื่ องปกติทั่วไปที่เด็กนักเรี ยน

้ ั ญหานี้ หลายครัง้ โดยการบอกครู แตค
แกป

จะแกลง้ กัน หรื อวา่ เคา้ คงจะเห็นวา่ ฉันไมม

่ ีคา่ ไมก ็ มควรแลว้ ละมัง้ ในใจจริ งๆฉันก็อยากจะทาํ ตัวกลมกลืนไปกับเพื่อน
่ ส

นะ เป็ นเด็กวัยรุ่นทั่วไป วันหยุดก็ไปเที่ยว อาจมีด่ืมเหลา้ หรื อเสพยาบา้ งนิ ดนึ ง แตฉ

่ ั นก็ทาํ ใจไมไ่ ดถ
้ า้ จะทาํ ให้พอ่ แมผ
่ ิด

่ งไป ฉันเป็ นคนเดียวที่จะดูแลพอ่ แมไ่ ด้

่ ีฉันแลว้ จะมีใครอีก นับวันก็ยงิ่ แกล
หวัง ถา้ พอ่ แมไ่ มม

ทุกทุกวันที่โรงเรี ยนฉันก็ตอ ้ ฉบับให้กับเพื่อนหลายๆคนในห้องเสมอ ถา้ ฉัน

้ งยอมให้งานของฉันไปเป็ นตน

่ าวันหนึ่ งงานของฉันที่เป็ นตน

ปฏิเสธฉันก็จะโดนแกลง้ หนักกวา่ นี้ จนอยูม ้ ฉบับก็ไดห
้ ายไป ฉันถามหางานของฉันจาก

เพื่อนๆในห้อง แตค
่ าํ ตอบที่ไดม
้ าจากแตล่ ะคนกลับไมไ่ ดช้ ว่ ยอะไรฉันเลย ทุกคนบอกเหมือนกันหมดวา่ งานของฉันได้

้ สุดที่ตรงไหน เมื่อถึงเวลาสง่ งานฉันจึงไมม

ถูกสง่ ตอ่ ไปให้คนนู้ นและคนนี้ แตไ่ มร่ ู้ วา่ ไปสิน ้
่ ีอะไรสง่ และยิง่ ไปกวา่ นัน

้ ะแนนดีในงานวิชานี้ ยกเวน
ทุกๆคนไดค ้ ฉัน ฉันไดศ ้ ่ฉันทาํ งานเสร็จเป็ นคนแรกและตังใจท
้ ูนยไ์ ปในงานนี้ ทังๆที ้ าํ งานนี้

้ งการความยุติธรรมให้กับตัวเองซึ่งมันไมม
มาก ในตอนนี้ ฉันตอ ้ ฉันโกรธมาก เวลาเรี ยนจบก็คืบคลานมา
่ ี ณ เวลานัน

ทุกที แตง่ านครัง้ นี้ กลับฉุ ดเกรดของฉันลงมาอยา่ งมาก ฉันคิดในใจวา่ จะตอ

้ งหาทางแกแ
้ คน
้ ให้ไดก
้ อ
่ นจบ ฉันจะไมท
่ น

เป็ นเหยื่ออยูค ้ ทสรุ ปวา่ งานตอ่ ไปซึ่งเป็ นงาน

ึ ษานี้ ดว้ ยอารมณ์โกรธของฉันในตอนนนี้ ฉันจึงไดบ
่ นเดียวจนจบปี การศก

โปรเจคใหญก
่ อ ึ ษา ฉันจะให้เพื่อนๆลอกงานของฉันเชน
่ นจะจบการศก ่ เคย แตส ้ ฉบับที่ผิดๆไปซะ
่ งิ่ ที่ฉันจาํ ทาํ คือให้ตน

หนึ่ งเดือนผา่ นไป วันที่เกรดจะออกก็มาถึง ทุกคนคุยกันอยูป

่ กติ โดยที่ไมร่ ู้ วา่ อะไรจะเกิดขึ้น ฉันไดแ
้ ตห
่ ั วเราะ

อยูใ่ นใจ เฝ้าคอยเวลาที่อาจารยจ์ ะมาแจกใบเกรด และแลว้ เวลานัน

้ ก็มาถึง จากบรรยากาศห้องที่เฮฮา ไดเ้ ปลี่ยนเป็ น

เงียบครึ่ มในทันใด ทุกคนในห้องคอ่ ยๆเริ่ มซุบซิบกัน บางคนก็นิ่งไป บางคนก็แสดงอาการหงุดหงิดอยา่ งเห็นไดช้ ั ด และ

มีอีกหลายๆคนที่หันมามองฉัน ฉันจึงแกลง้ ทาํ เป็ นไมเ่ ห็นและเมินเฉยตอ่ พวกเขาไป

“พวกเธอคงเห็นคะแนนจากงานสุดทา้ ยกันแลว้ ใชไ่ หม? แตล่ ะคนคงรู้ ตัวดีวา่ ไดใ้ ชค

้ วามพยายามของตัวเอง

กับงานครัง้ นี้ ไปมากแคไ่ หน” คุณครู ประจาํ วิชาพูดดว้ ยเสียงที่นิ่ง พร้อมกับถอนหายใจ “มีหลายคนที่ไดศ
้ ูนยค์ ะแนนไป

แตท
่ าํ ไมไมม
่ ีใครสงสั ยถึงเหตุผผลแลว้ มาแยง้ มาถามกับครู หน่อยละ่ หรื อวา่ จะรู้ อยูแ่ ลว้ วา่ ทาํ อะไรผิดไป?” ทุกคนใน

่ ีใครแยง้ อะไรตามที่คุณครู ถามจริ งๆ “อยา่ งงานของนักเรี ยนคนนี้ และคนนี้ คาํ ตอบก็เหมือนกัน สิง่
ห้องนั่งเงียบและไมม

ที่วเิ คราะหอ์ อกมาก็ไปทางเดียวกันหมด บางประโยคที่เขียนออกมาก็บังเอิญจะเหมือนกันเป๊ะ” คุณครู ไดโ้ ชวต

์ ั วออยา่ ง
 ้ ้องดู ฉันแอบหัวเราะกับคาํ ตอบปลอมๆที่ฉันคิดขึ้นมาเองให้เพื่อนลอก คาํ ตอบพวกนัน
งานของเพื่อนสองคนในทังห ้ น่ะ

่ รงกับคาํ ถามจริ งๆดว้ ยซาํ ้ “พวกเธออาจจะคิดวา่ มันบังเอิญจริ งๆหรื อเปลา่ ก็เป็ นไปไดน
ไมต ้ ะคะนักเรี ยนถา้ มันถูก

เหมือนกัน แตอ่ ั นนี้ มันดันผิดเหมือนกันซะสิ ไมใ่ ชแ ้ ้องยังคงเงียบกริ บเหมือนเดิม ไมม

่ องคนอีกดว้ ย” ทังห
่ คส ่ ีใครมอง

่ ูดชื่อ แตล่ ะคนคงรู้ ตัวกันดีอยูแ่ ลว้ สาํ หรับคนที่ตังใจท

จิกที่ฉันหรื อเงยหน้าขึ้นไปสบตาคุณครู ในตอนนี้ “ครู จะไมพ ้ าํ งาน

มาสง่ ครู ขอชื่นชมทุกคนเลย ครู มองเห็นความพยายามของพวกเธอจากงานที่ทาํ มาจริ งๆ แตใ่ นสว่ นของอีกกลุม

่ ขอให้

กลับไปคิดทบทวนในสิง่ ที่ตนทาํ แลว้ คิดเอาวา่ จะแกไ้ ขมันยังไง วันนี้ ก็พอเทา่ นี้ นะคะนักเรี ยน” หลังจากนัน
้ หัวหน้าห้อง

้ ั ง่ ทาํ ความเคารพ หลังจากนักเรี ยนทังหมดได

ไดส ้ ท้ าํ ความเคารพทุกคนก็นั่งเงียบกริ บ ไมม
่ ีใครพูดอะไรทังน ้ เสียงที่ดัง
้ ัน

้ คือเสียงลมที่ถูกเป่าออกมาจากแอร์ดา้ นบน ฉันนั่งมองดูทุกและสั งเกตวา่ ทุกคนลว้ นรู้ สก

ที่สุดในห้องตอนนัน ึ ผิด ถึงไม่

้ ูดออกมาแตฉ
ไดพ ่ ั นสามารถอา่ นสีหน้าของทุกคนในเวลานัน ่ ีใครซั กคนเลยที่ไมร่ ู้ สก
้ ออก ไมม ึ ผิด

้ เริ่ มไมแ
สว่ นตัวฉันนัน ึ อยา่ งไร เพราะฉันเป็ นคนให้คนอื่นลอกเอง ถา้ ในตอนนัน
่ น่ใจวา่ ควรจะรู้ สก ้ ฉันไมใ่ ห้

ทุกคนลอกโปรเจคที่ผิดๆและปลอ่ ยให้ทุกคนทาํ เองครู คงไมโ่ มโหทุกคนในห้องแบบนี้ แตใ่ นขณะเดียวกันฉันก็รู้สก

ึ

โมโหเพื่อนๆในห้องอยา่ งมาก เพราะนอกจากจะแกลง้ ฉันแลว้ ยังมาทาํ ให้งานของฉันหาย และงานของฉันในครัง้ นัน

้

้ ูนยค์ ะแนนกลับมา ทังๆที

ก็ไดศ ึ สะใจกับเพื่อนที่คอยกลั่นแกลง้ ฉันและลอกงานผิดๆของฉัน แต่
้ ่ฉันควรจะรู้ สก

บรรยากาศในห้องตอนนี้ กลับทาํ ให้ฉันรู้ สก

ึ เริ่ มอึดใจ แตฉ ่ ลา้ พูดอะไรออกไปในตอนนี้
่ ั นเองก็ไมก

เวลาผา่ นไปเรื่ อยๆแตท ้ ตลอดทังว

่ ุกคนในห้องก็ยังคงนั่งเงียบอยูเ่ หมือนเดิม บรรยากาศในห้องเป็ นแบบนัน ้ ัน

จนเลิกเรี ยน กริ่ งสุดทา้ ยของวันดังขึ้นในเวลาสามโมงสิบห้า ปกติพอกริ่ งสุดทา้ ยของวันดังขึ้นทุกคนจะรี บเก็บกระเป๋า

่ ีใครรี บร้อนลุกออกจากที่นั่งเลยเหมือนอยา่ งเคย ทุกคนมีอะไรในใจแต่

้ กลับไมม
และรี บออกไปจากห้อง แต่ ณ ตอนนัน

่ ลา้ ที่จะพูดออกมา หลังจากกริ่ งดังไปไดส

ไมก ้ ั กพัก หัวหน้าจห้องลุกขึ้นมายืนขา้ งๆโต๊ะและหันมามองหน้าทุกคนในห้อง

่ กัน หัวหน้าห้องพูดขึ้นมาโดย้ นํา้เสียงที่ใจเย็นและเป็ นผูใ้ หญว่ า่ “มี

ทุกคนในห้องก็เงยหน้าขึ้นมามองหัวหน้าห้องเชน

ใครมีอะไรที่อยากจะพูดไหม ไหนๆเราก็จะจบการศก
ึ ษากันแลว้ นะ” ทุกคนในห้องมองหน้ากันแตไ่ มม
่ ีใครพูดอะไรออก

้ สอบใหมอ่ ีกครัง้ ถึงแมว้ า่ เราจะ

มาเลย หัวหน้าห้องเลยพูดตอ่ วา่ “ผมคิดวา่ พวกเราควรไปขอโทษอาจารยแ์ ละขอทาํ ขอ

โดนทาํ โทษหนักแคไ่ หนก็ตาม” “และอีกอยา่ ง ผมคิดวา่ มีหลายๆคนในห้องนี้ ไดท ่ ีอะไรกับเพื่อนไวด

้ าํ เรื่ องไมด ้ ว้ ย ผม

อยากจะพูดวา่ เราก็ใกลจ้ ะเรี ยนจบกันแลว้ นะ อยา่ ให้มีอะไรติดคา้ งกันอีกเลย” สว่ นตัวฉันคิดวา่ ความคิดเห็นของ

้ เป็ นความคิดเห็นที่ดี ในใจลึกๆฉันเองก็อยากให้ทุกคนไดโ้ อกาสทาํ งานนัน

หัวหน้าห้องนัน ้ อีกครัง้ ทุกคนในห้องตา่ ง

พยักหน้าและก็ลุกกันไปขอโทษอาจารย ์ พอถึงหน้าห้องพักอาจารยห
์ ั วหน้าห้องก็เคาะประตูและเขา้ ไปคุยกับอาจารย ์

ผา่ นไปไดป ์ ่ีเดินตามหลังมาดว้ ยสีหน้าที่ใจเย็นลงจาก

้ ระมานสิบนาที หัวหน้าห้องก็เปิ ดประตูออกมาพร้อมกับอาจารยท
ครัง้ สุดทา้ ยที่ไดเ้ จอกับห้องฉัน เพื่อนๆกลุม
่ ที่เอางานของฉันไปลอกไดย้ กมือไหวข้ อโทษอาจารย ์ “ครู รู้วา่ นักเรี ยนใน

ห้องนี้ เป็ นเด็กดี ครู รู้ดีกวา่ พวกเธอทุกคนไมไ่ ดต ้

้ ั งใจจะทาํ ให้ครู ผิดหวัง ครู จึงจะอนุ ญาติให้นักเรี ยนทุกคนทาํ โปรเจคนี้

ใหมอ่ ีกครัง้ เพราะครู ถือวา่ นี่ เป็ นครัง้ แรกและครู จะคิดซะวา่ เป็ นการตักเตือนสติทุกคนวา่ ควรคิดให้รอบคอบกอ
่ นที่จะทาํ

อะไร แตก ่ นที่ครู จะสั ง่ งานทุกๆคนอีกครัง้ ครู มีบางอยา่ งที่อยากให้นักเรี ยนทุกคนในห้องนี้ ทาํ ดว้ ยกัน” ทุกคนในห้อง
่ อ

้ ั งวา่ อาจารยจ์ ะขออะไร “ครู อยากให้ทุกคนหันไปขอโทษเจา้ ของตน

พยักหน้าดว้ ยรอยยิ้มและตังใจฟ ้ ฉบับห้องโปรเจค

้ ูดขอโทษฉัน ฉันฟังนํา้ เสียงของทุกคนที่มาขอโทษฉัน

ครัง้ นี้ ” ทุกคนในห้องคอ่ ยๆหันมาทางฉันทุกคนอยา่ งชา้ ๆและไดพ

้ ฉันสั มผัสไดว้ า่ ทุกคนเต็มใจจะขอโทษและรู้ สก

และจากนํา้ เสียงนัน ึ ผิดจริ งๆ

่ นกลับบา้ น ฉันมักจะเดินไปที่สนามหลังโรงเรี ยนเพื่อไปนั่งคิดอะไรคนเดียว วันนี้ ก็เชน

กอ ่ กัน “อยา่ งน้อยๆ

ทุกคนก็สาํ นึ กผิดและกลับใจมาทาํ งานเองซั กที ถึงแมว้ า่ จะเป็ นวันสุดทา้ ยของการเรี ยนก็เถอะ” ฉันพูดกับตัวเองคน

เดียวในขณะที่นั่งมองคนเดินผา่ นไปมา “เธอ.. ผมขอโทษนะ” เสียงของเพื่อนผูช้ ายคนหนึ่ งดังขึ้นขา้ งหน้าฉัน เขาคือ

่ เพื่อนที่แกลง้ ฉันมาตลอด “เอาเถอะ ไหนๆเราก็เรี ยนจบแลว้ ฉันจะลืมๆมันไปแลว้ กันนะ” ฉันตอบไป

หนึ่ งคนในกลุม

แบบไมไ่ ดค ิ อะไรมาก “ผมอยากให้เธออภัยให้ผมจริ งๆ ผมอยากบอกเธอวา่ ผมขอโทษที่ทาํ ให้เธอเหนื่ อยมาตลอด ผม

้ ด

และเพื่อนแกลง้ เธอไปเพราะความสนุ ก แลว้ ยังเอางานเธอไปลอกอีก พวกเราไมเ่ คยคิดถึงความรู้ สก

ึ ของเธอเลย” ฉันได้

แตก ้ หน้าฟังในสิง่ ที่เขาตังใจพู

่ ม ้ ดออกมา “เรามาปรับความเขา้ ใจฉันไดไ้ หม” เขาถามฉัน “ฉันให้อภัยเธอนะ เพราะสิง่ ที่

ฉันตัดสินใจทาํ ไปตอนงานสุดทา้ ย มันก็มาจากอารมณ์โกรธของฉันเหมือนกัน ฉันไมไ่ ดค

้ ด ่ นที่จะ
ิ ไตร่ตรองให้ดีพอกอ

ลงมือทาํ มันไป ถือวา่ เราทุกคนตา่ งก็ไดร้ ั บบทเรี ยนไปนั่นแหละนะ” ฉันตอบเขาไปดว้ ยความจริ งใจของฉันจริ งๆ “พอคิด

ถึงเพื่อนๆทุกคนแลว้ ฉันก็ให้อภัยพวกเขา ถึงพวกเขาจะเคยแกลง้ ฉัน แตฉ

่ ั นก็เขา้ ใจวา่ มันเป็ นแคค
่ วามคึกคะนองของ

วัยรุ่น อีกอยา่ งชว่ งเวลามัธยมปลายเป็ นชว่ งเวลาที่มีคา่ มาก ฉันจะไมไ่ ดเ้ จอพวกเขาอีกฉันควรเก็บความทรงจาํ นี้ ไวเ้ ป็ น

ประสบการณ์ เพราะจะหาที่ไหนไมไ่ ดอ
้ ีกแลว้ ” เขาและฉันตา่ งยิ้มเล็กๆให้กันแตไ่ มไ่ ดพ ้ ูด
้ ูดอะไรออกมา ถึงแมจ้ ะไมไ่ ดพ

้ แตค
อะไรดว้ ยกัน ณ ตอนนัน ้ เป็ นจุดเริ่ มตน
ึ ฉันบอกวา่ รอยยิ้มเล็กนัน
่ วามรู้ สก ์ ่ีมากกวา่ เด็กผูช้ ายคน
้ ของความสั มพันธท

นึ งที่หวังจะลอกการบา้ นฉันอยา่ งเดียวเหมือนที่เคยมีผา่ นๆมา