วันนี้ เป็ นวันพุธของเชา้ อันหมองหมน ่ ฉันควรที่จะมีแตค ่ วามทุกขแ์ ละความวิตกกังวลใจ เพราะมหาวิทยาลัย

อยูใ่ นชว่ งการสอบจึงทาํ ให้ไมค ่ อ่ ยมีการเรี ยนการสอนมากมายสั กเทา่ ไหร่ ถึงแมภ ้ ายในใจของฉันนั่นเปี่ ยมไปดว้ ยความ
สุขราวกับเจา้ หญิงในเทพนิ ยาย
แตบ ่ างสิง่ บางอยา่ งที่จะเปลี่ยนแปลงชีวต ิ ของฉันก็กาํ ลังจะใกลเ้ ขา้ มา…..
ฉันหันไปมองเพื่อนๆที่อยูร่ อบตัวของฉันดว้ ยความรัก ความคิดถึงและดว้ ยรอยยิ้ม ดว้ ยนิ สัยของฉันเป็ นคนที่
ร่าเริ ง และอัธยาศั ยดีจึงทาํ ให้ฉันสามารถเขา้ กับคนอื่นไดง้ า่ ย และเป็ นผลทาํ ให้ฉันมีเพื่อนมากมาย เพื่อนๆของฉันมีแต่
ความน่ารัก ความมีนํา้ ใจของพวกเขาเหลา่ นัน ้ อยูข่ า้ งๆฉันเสมอในวันที่ฉันมีปัญหา จึงทาํ ให้ฉันมีความวิตกกังวลในการ
เดินทางไปอยูท ่ ่ีคา่ ยโดยปราศจากเพื่อนๆที่แสนดีของฉัน ในสว่ นลึกของใจฉันนัน ้ ก็ยังอยากที่จะทาํ ตามความฝัน เพื่อ
อนาคตที่ดีงาม เพราะฉันเชื่อวา่ ในวันที่ฉันกลับมานัน ้ ทุกคนจะยังคงคอยยืนอยูข่ า้ งกายฉันอยา่ งแน่นอน
นอกจากเพื่อนของฉันที่โรงเรี ยนแลว้ ฉันก็ยังมีเพื่อนผูช้ ายคนนึ งซึ่งเป็ นผูช้ ายที่ฉันไวว้ างใจมากที่สุด เขาคน
นัน ้ มีช่ือวา่ ….. แฟร์ เขาทาํ ให้ฉันรู้ สก ึ ดีทุกครัง้ ที่ฉันมีปัญหาเกิดขึ้นภายในใจ เขาจะคอยทาํ ให้ฉันหัวเราะและยิ้มได้
ตลอดทุกครัง้ ที่ฉันรู้ สก ึ แย่ และสิง่ เหลา่ นี้ เป็ นสิง่ ที่ทาํ ให้ฉันกลายเป็ นคนที่ร่าเริ งไดถ ้ ึงทุกวันนี้ เนื่ องจากสิง่ ที่ฉันไดร้ ั บใน
วันนัน ้ มันไมค ่ อ่ ยเป็ นสิง่ ที่สวยงามสั กเทา่ ไหร่ เพราะฉันไมไ่ ดเ้ กิดขึ้นจากความรัก แตเ่ ป็ นความผิดพลาดที่พอ่ แมข่ องฉัน
ที่ไมไ่ ดต ้
้ ั งใจให ้เกิดขึ้นมา
่
เมือฉันยังเด็ก พอ่ มักจะมองฉันดว้ ยแววตาที่วา่ งเปลา่ ราวกับวา่ การมีตัวตนของฉันไดส ้ ะกิดความเจ็บปวดตรง
แผลเป็ น ที่เตือนให้นึกถึงสิง่ ที่ไดก ้ ระท าํ ลงไปด ว
้ ยความประมาทและเพี ย งอารมณ ์ ชั ่ ว วู บ พ อ
่ จึ งมอบความร ั กและความ
ดูแลเอาใจใสใ่ ห้กับฉันน้อยกวา่ น้องๆ ที่เกิดจากความรักของพอ่ แมใ่ นเวลาตอ่ มา สว่ นแมน ่ ัน ้ ก็ไดแ ้ ตน่ ั ่ งโศกเศร้าเสียใจ
ที่ไมค ่ อ่ ยไดร้ ั บความรักจากสามีดั่งที่แมป ่ รารถนา จึงทาํ ให้ความสั มพันธภ ์ ายในครอบครัวของฉันคอ่ นขา้ งหา่ งเหิน แต่
ฉันก็พยายามมองโลกในแงด ่ ีมาตลอด และคิดบวกกับเรื องทุกอยา่ งทีเกิดขึ้นฉันเลยสามารถเขา้ กับคนอื่นๆในสั งคมได้
่ ่
อยา่ งงา่ ยดาย
จนกระทั่งเมื่อไดพ ้ บกับแฟร์เมื่อห้าปี กอ ่ น เขาดูเป็ นคนพิเศษสาํ หรับฉันอยา่ งน่าประหลาดใจ ดว้ ยความที่ฉันมี
เพื่อนมากมาย ทาํ ให้ฉันไมไ่ ดร้ ู้ สก ึ กับใครมากเป็ นพิเศษ ฉันมีความสุขที่จะไดอ ้ ยูท ่ า่ มกลางผูค ้ นมากมาย แตจ่ ะมีสักกี่คน
่
ทีเขา้ ใจฉันจริ งๆ นอกจาก…..แฟร์ แฟร์เป็ นคนทีมีอิทธิพลกับชีวต ่ ิ ของฉันอยา่ งไมน ่
่ ่ าเชือ ทุกครัง้ ที่ไดอ ้ ยูก่ ั บเขา ฉันจะ
รู้ สก ึ อบอุน ่ ั ห ว ใจทุ กคร ั ้
ง รอยยิ ้ ม และเรื ่ อ งชวนข ั น ที ่ เขาพกมาสามารถเรี ย กเสี ย งห ั ว เราะของฉ ั นได เ
้ สมอ เราสนิ ทสนมกัน
อยา่ งรวดเร็ว เรากินขา้ วเที่ยง เดินกลับบา้ นดว้ ยกันเสมอๆ เป็ นอยา่ งนี้ เรื่ อยมาจนวันเวลาไดเ้ ปลี่ยนให้คนที่คุน ้ เคยเป็ น
คนที่คุน ้ ใจ
แฟร์ เขาเป็ นแคเ่ ด็กผูช้ ายธรรมดาๆคนหนึ่ ง แตห ่ ลังจากที่เขาเริ่ มมาสนิ ทกับฉัน เพื่อนหลายๆคนก็เริ่ มเขา้ มาสนิ
ทกับเขา จากที่เขาเป็ นแคเ่ ด็กธรรมดาๆ ก็กลายเป็ นที่รู้จักในหมูน ่ ั กเรี ยน เวลาที่เราเดินดว้ ยกัน สายตาของทุกคนก็
จดจอ ้ งมาที่เรา เราสองคนกลายเป็ นประเด็นพูดคุยของคนในโรงเรี ยน แฟร์กลายเป็ นคนที่เพื่อนๆนับถือและเกรงใจ
และไดร้ ั บความนิ ยมอยา่ งรวดเร็ว
ดว้ ยความที่เขาใสใ่ จความรู้ สก ึ ของฉันมาเสมอ ทาํ ให้ฉันยอมเชื่อฟังเขาทุกอยา่ ง จนมาชว่ งหลังๆนี้ ฉันก็เริ่ ม
ตามเขาไปในทางที่ไมถ ่ ูกไมค ่ วร เขาเริ่ มชวนฉันโดดเรี ยน พาไปเที่ยวบอ่ ยๆ จนทาํ ให้ไมม ่ ีเวลาอา่ นหนังสือ คนรอบขา้ ง
คุณครู ท่ีฉันเคารพ เริ่ มมองฉันไปในทางลบ และเขา้ มาตักเตือนฉัน แตฉ ่ ั นก็ไมเ่ คยเก็บคาํ พูดของพวกเขามาใสใ่ จเทา่ ที่
ควร เพราะฉันมีความสุขที่จะไดอ ้ ยูก ่ ั บแฟร์ เมื่อเวลาผา่ นไป เพื่อนของฉันก็คอ่ ยๆลดลง แตม ่ ั นไมไ่ ดม ้ ีอิทธิพลกับฉันเลย
่
ตราบใดทีคนทียืนอยูข่ า้ งๆฉัน…. คือแฟร์ ่
จนถึงวันนัน ้ วันที่เขาขอร้องกับฉัน ไมใ่ ห้ไปคา่ ยสานฝัน สาํ หรับฉันแลว้ ใครๆก็รู้ วา่ คา่ ยนี้ มีความสาํ คัญกับ
ฉันมาก มันเป็ นคา่ ยที่นําพาฉันไปสูค่ วามฝัน ความฝันในอาชีพที่ฉันอยากจะเป็ น ในสิง่ ที่ฉันอยากจะเรี ยนมาโดยตลอด
ความฝันที่ฉันอุทศ ้
่ เททังแรงกายและแรงใจ
ิ ทุม เพื่อหวังจะมายืนอยูใ่ นจุดๆนี้ จุดที่ฉันไดร้ ั บคัดเลือกเขา้ มาในคา่ ยเพื่อทาํ
ตามความฝันให้เป็ นจริ ง วันนัน ้ กอ ่ นทีเราจะแยกยา้ ยกันกลับบา้ น เขาจับมือฉันแน่น ดว้ ยใบหน้าที่เศร้าหมอง กอ
่ ่ นที่
จะเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ดว้ ยสายตาแหง่ ความแน่วแน่แตก ่ แ
็ ฝงความขอร้องไวล้ ึกๆ เขาใชเ้ วลารวมรวบความคิดสั กครู่
กอ ่ นที ่ จ ะพู ด ออกมาด ว
้ ยเสี ย งสั ่
น เครื อ
“เธอไมไ่ ปไดไ้ หม” เขาพูดออกมาในที่สุด คาํ พูดเพียงประโยคสั นๆ ้ แตแ ่ ฝงความรู้ สก ึ เป็ นร้อยเป็ นพันไวภ ้ ายใน
เขาจอ ้ งตาฉัน นิ่ งอยูอ่ ยา่ งนัน ่
้ หัวใจของฉันสั นเครื อ นี คือความฝันของฉัน แตค ่ ่
่ นทีฉันรักกาํ ลังขอร้องไมใ่ ห้ฉันไป ฉัน
่
ควรจะทาํ ยังไง นี คือสิงทีฉันเฝ้าฝันมาโดยตลอด จะให้ฉันลม่ ่ ้ ความฝันของฉันไปงา่ ยๆขนาดนี้ เชียวหรื อ ฉันจอ ้ งตาแฟร์
กลับไป กอ ่ นที ่ จ ะพู ด ว า ่ “แต เ
่ ธอก็ รู ด
้ ่ ี ว า นี ่ คื อ ทุ ก สิง่ ทุ ก อย า
่ งในชี ว ต
ิ ของเรา มั น เป็ น สิ ่
ง ที ่ เราฝ ั นมาโดยตลอด”
 แฟร์ยังคงจอ ้ งตาฉันตอ่ ไป เขากาํ ลังรวบรวมความคิดอะไรบางอยา่ ง กอ ่ นที่จะพูดวา่ “ถา้ อยา่ งนัน ้ เราก็จะ
ปลอ่ ยให้เป็ นการตัดสินใจของเธอนะ เราจะไปสง่ เธอ ในวันนัน ้ ”
้
หลังจากวินาทีนัน หัวใจของฉันแทบจะแตกสลาย ฉันรู้ สก ึ เหงา เหงาอยา่ งที่ไมเ่ คยรู้ สก ึ มากอ ่ น ฉันเคยลอ ้ ม
รอบผูค ้ นมากมาย แต ท า
่ ํ ไม ฉ ั นถึ ง รู ้ ส ึ
ก เหงาได ถ
้ ึ งขนาดนี ้ มั น เป็ นความรู ้ สกึ ที ่ กลื น กิ นห ั วใจของฉ ั น ต ั ้
งแต ว น
่ั ั น ้
น จนมา
ถึงวันนี้ ที่แฟร์มาสง่ ฉันขึ้นรถ หัวใจของฉันตอกยาํ ้ ความจริ งซาํ ้ ๆ ที่วา่ ตอ่ จากวันนี้ จะไมม ่ ีเขา อยูข่ า้ งๆฉันอีกตอ่ ไปแลว้
“รถมาแลว้ ขึ้นรถเถอะ” นั่นเป็ นประโยคสุดทา้ ยที่แฟร์พูดกับฉัน กอ ่ นที่เขาจะจากไปจากชีวต ิ ของฉัน….ตลอด
กาล….
ฉันเดินขึ้นรถโดยสารเพียงลาํ พังและเห็นเด็กผูห ้ ญิงคนหนึ่ งที่นั่งคนเดียวตรงดา้ นหน้า ฉันจึงตัดสินใจที่จะนั่ง
ขา้ งๆเธอ หวังที่จะไดเ้ พื่อนใหมร่ ะหวา่ งการเขา้ คา่ ยเพื่อที่จะไดช้ ว่ ยระงับอารมณ์เหงาของฉัน
“สวัสดีจา้ เธอชื่ออะไรหรอ” ฉันถามดว้ ยรอยยิ้มที่เป็ นมิตร เธอหันมามองฉันสั กพักนึ งและกวาดสายตามอง
ฉันตังแต ้ ห ่ ั วจนถึงเทา้
“เออ่ ...มีอะไรรึ เปลา่ จ๊ะ?” ฉันถามเธอดว้ ยรอยยิ้มเจือนๆ อีกครัง้
“อยา่ มาคุยกับฉันไดไ้ หม? ดูจากการแตง่ ตัวของเธอ มันบอกถึงการที่เธออยูค ่ นละชั นก ้ ั บฉัน เพราะฉะนัน ้ ไม่
ตอ ้ งมาพูดกับฉัน” และเธอก็มองฉันดว้ ยสายตาที่ดูเหยียดหยาม
“ข..ขอโทษจะ่ ” ฉันพูดแลว้ กม ้ หน้าลง พร้อมกับความรู้ สก ึ หลายๆอยา่ ที่ผสมกับอยา่ งขมขื่น ตอนนัน ้ ฉันรู้ สก ึ ชา
ไปทั่วทังร ้ ่างกาย นํา้ ตาเริ่ มสึมออกมาจากดวงตาทังสองข ้ า้ งของฉัน แตฉ ่ ั นก็ พ ยายามบอกก บ
ั ัต วเองว า
่ ‘อย า ร
่ ้ อ งไห ้ น ะ
เราอุตสา่ หไ์ ดม ้ าเข า ค
้ ่า ยท ั ้
งที ’ คาํ พู ดเหล า
่ นั ้
น มั น ก็ ช ว
่ ยได แ ค
้ ่ ํ ้ ํ ทา ให น ้
า ตาของฉ ั นไม ไ
่ หลออกมา แต ท ว
่ ่า ความรู ้ สกึ มั น ยังคง
อยู ่ ความรู้ สก ึ อาย เหงา และเศร้า ที่ถูกปฏิเสธทัง้ ทังๆที ้ ่ไมเ่ คยมีใครทาํ กับฉันมากอ ่ น ทาํ ให้ฉันเริ่ มไมก ่ ลา้ ที่จะไปคุยกับ
คนอืนๆ ่
“ตอนนี้ เราถึงรี สอร์ทแลว้ นะคะ”
ระหวา่ งที่ฉันกาํ ลังอยูใ่ นห้วงแหง่ ความคิดนัน ้ ก็มาถึงจุดหมายปลายทาง ฉันเริ่ มรู้ สก ึ กลัวที่จะตอ ้ งทาํ ความรู้ จัก
กับคนอื่น และในตอนนี้ ก็กาํ ลังคิดถึงแตแ ่ ฟร์ท่ีพยายามรั่งฉันเอาไว้ เมื่อลงจากรถ ฉันจึงตัดสินใจที่จะเก็บตัวอยูเ่ งียบๆ
้ ่ ่
ระหวา่ งทังคา่ ย เพือทีตนเองจะไดไ้ มต ่ อ้ งรู้ สก ึ อายและเจ็บปวดเหมือนตอนที่อยูบ ่ นรถบัสนั่น และพอฉันตัดสินใจได้ ฉัน
จึงอยูเ่ งียบๆและเดินตอ่ ไปตามคนอื่นๆ เขา้ สูค่ า่ ยสานฝัน