ข้อความในใจ

้ บหนู แม่เคยเห็นหัวหนู บ ้ำงไหม แม่เคยคิดทีจะห่

“ทำไมแม่ต ้องทำอย่ำงนี กั ่ วง ควำมรู ้สึกของหนู บ ้ำงไหม”

้
พิมพ ์ด่ำทอผู ้เป็ นแม่ของตัวเองด ้วยควำมรู ้สึกชำใจ ้ หนู ไม่เคยมีควำมสุขเลย
“ตลอดเวลำหลัง จำกเหตุกำรณ์นัน

่ ยงั เยำว ์วัย ได ้เผชิญ ปัญหำอันใหญ่หลวง เกินกว่ำเด็กคนหนึ่งจะร ับไหว

แม่ร ับรู ้ไว ้บ้ำงนะ” พิมพ ์ เด็กหญิงทีอำยุ

่ อแม่ของเธอ ผู ้ซึงเธอร
เธอรู ้สึกเจ็บปวด ทีพ่ ่ ่
ัก คนทีเธอเชื ่
อใจได ้มำกทีสุ่ ด ได ้หลอกหลวงเธอ
พิมพ ์นั่งคุยกับแม่ของเธอทำงโทรศัพท ์ ในขณะทีอยู
่ ่ ในห ้องพร ้อมกับรุน
่ น้องของเธอ
ี่ วอีกต่อไป พิมพ ์ได ้สูญเสียแฟร ์ คนทีคอยให
แต่หวั ใจของเธอไม่ได ้อยู่ทตั ่ ้กำลังใจ
่
คนทีคอยช่ ่ นหัวใจทังดวงของเธอไปแล
วยเหลือเธอในยำมทุกข ์ยำก คนทีเป็ ้ ้ ด
้ว เพรำะกำรกระทำไปโดยไม่ได ้ยังคิ
และไตร่ตรองให ้ดีกอ ้ ้ำตำ จำกควำมโกรธและเสียใจ
่ น เธอโศกเศร ้ำ รำพึงรำพันทังน
่ แม่
ต่อสิงที ่ ของเธอได ้กระทำกับเธอไว ้

้ ยงทีอ่่ อนโยน
“แม่ทำอะไรให ้ลูกไม่สบำยใจ เป็ นอะไรรึเปล่ำลูก” แม่ตอบกลับมำทำง โทรศัพท ์ด ้วยนำเสี

่ อนอยู่ในนำเสี
ควำมแกล ้งทำเป็ นไม่รู ้ทีซ่ ้ ยงของแม่ ทำให ้พิมพ ์เกิด อำรมณ์หงุ ดหงิดขึน้ และขึนเสี
้ ยงกับแม่ของเธอ
้ ด
โดยไม่ได ้ยังคิ

ี่ งออกจำก
“แม่ยงั ไม่รู ้ตัวอีกหรอ ก็เป็ นเพรำะแม่ไง แม่อย่ำทำเป็ น โง่ หน่ อยเลย” คำว่ำ โง่ทพลั ้

ปำกของลูกสำวคนเดียวของบ ้ำน ได ้เข ้ำไปปักตรงกลำงหัวใจของผู ้เป็ นแม่เข ้ำเสียแล ้ว น้ำตำ ของแม่คอ

่ ยๆ
้ เข ้ำมำในสำยโทรศัพท ์ “ขอโทษนะ…”
ไหลรินออกมำ และ ไม่นำน เสียงสะอืนก็

้
แสงแดดอ่อนๆค่อยๆส่องเข ้ำมำในห ้องนอน ฉันค่อยๆเปิ ดตำของเธอขึนมำ ้ ยจ
บิดขีเกี ้
่
แล ้วรีบเด ้งตัวเองออกจำกเตียงเพือแต่ ้ ้องเตรียมตัว ไปเข ้ำค่ำยของมหำวิทยำลัย ในกรุงเทพฯ
งตัว เพรำะวันนี ต
่ ้องไป เจอเพือนใหม่
ถึงแมจ้ ะวันแรกของฉันทีจะต ่ ่
แต่ฉันก็ไม่ได ้กังวลใจใดๆ ควำมตืนเต ้
้น กระปรีกระเป่ ำ
่
และกำรรอคอย ทีจะเข ้ำค่ำยอันแสนนำน ได ้เข ้ำมำแทนที่ จึงทำให ้ฉันอยำกไปค่ำยนี ้ เต็มทนเสียอีก
้
“แฟร ์ต ้องรอนำนแล ้วแน่ เลย” เธอฉุ กคิดขึนมำก่ ่ ่ งรถไป สถำนี ขนส่งผู ้โดยสำรของ จังหวัดขอนแก่น
อนทีจะนั

่ วสูง ผิวคลำ้ ในสำยตำพิมพ ์ ถึงแมแ้ ฟร ์จะไม่หล่อมำกในสำยตำสำวๆ แต่นิสยั ของแฟร ์หล่อเกินร ้อย

แฟร ์เป็ นคนทีตั
้
เค ้ำทังสองสนิ ่ เพือนที
ทเกินคำว่ำเพือน ่ ่
คอยสร ้ำงควำมสุข สร ้ำงรอยยืม้ และเสียงหัวเรำะไปด ้วยกัน พิมพ ์ตืนเต
่ ้น
่ แฟร ์คอยสร ้ำงสีสน
กับควำมสนุ กข ้ำงหน้ำ ทีจะมี ั ไปด ้วยกัน จนไม่อำจเก็บอำกำรได ้ หน้ำของแฟร ์ค่อยๆ
้
แดงขึนตรงโหนกแก ้ อยยิมใหญ่
้ม และยิมน้ ้ ่ นแล
กำรเดินทำงของเด็กหญิงพิมพลอยได ้เริมขึ ้ ้ว

“อย่ำสนิ ทกับแฟร ์จนมำกเกินไปนะ อย่ำหำว่ำแม่ไม่เตือน”

 ี่
เช ้ำวันใหม่ทเคยคิ ่ ดอีกต่อไป หลังจำกแม่ของฉันวิดโี อคอลมำผ่ำนทำง
ดว่ำสดใส ก็ไม่เป็ นอย่ำงทีคิ
่ั
แอปพลิเคชนในโทรศั
พท ์ ฉันคิดลอยๆว่ำแม่คงไม่อยำกให ้ฉันอยู่กบ
ั แฟร ์มำก จนไม่เป็ นกุลสตรี จะดูไม่งำม
่ นกังวล กล ้ำๆกลัวๆ ทีจะเอ่
“แม่ได ้ข่ำวมำนะ ว่ำ แฟร ์น่ ะ เคยนอกใจลูก” แม่พูดด ้วยเสียงทีเป็ ่ ยปำกออกไป

ฉันยังไม่ทน ี่ อน ไม่ให ้ยุ่งกับแฟร ์

ั ตอบอะไรแม่ รถก็ออกเดินทำงเสียแล ้ว เสียงของแม่ทเตื
้ ป แม่ไม่น่ำจะโกหกอะไรเรำ ในใจฉันเต็มไปด ้วยควำมสับสน
ยังคงก ้องอยู่ในหัวของแฟร ์ไปตลอดทังทริ
้
และเกิดควำมโทษะขึนอยู ่
่เป็ นระเรืองๆ ควำมขุน
่ หมอง ค่อยๆ แทรกเข ้ำมำในหัวใจฉัน จำกสีแดงชุม
่ ด ้วยสีอ่อนๆ
่
มันค่อยๆเปลียนเป็ นสีแดงเข ้มเลือดหมูซะแล ้ว…

่
หน้ำพิมพ ์เริมชำด ่ มพ ์ไม่เคยรู ้สึกกับแฟร ์มำก่อน มันเป็ นควำมรู ้สึก
้วยควำมโกรธ ควำมรู ้สึกทีพิ
่
โกธรทีโดนหั ่
กหลังจำกคนทีตนเคยร ่ ด ทันทีทตั
ักมำกทีสุ ี่ ดสินใจได ้ ฉันก็โทรไปหำแฟร ์เพือต่
่ อว่ำ

้ ยงขีเล่
“ฮัลโหลพิมพ ์มีอะไรหรอ จูๆ่ โทรมำ คิดถึงกันแล ้วละสิ” แฟร ์พูดด ้วย นำเสี ้ นแบบปกติ

่ องที
ฉันเงียบไปสักพักเพรำะไม่อยำกเชือเรื ่ แม่
่ เล่ำมำ “แฟร ์ ทำไมทำ แบบนี กั
้ บเรำ ทีผ่
่ ำนมำเคยร ักกันจริงบ ้ำงไหม”

ฉันพูดน้ำเสียงรุนแรงและผิดหวัง ในตัวแฟร ์อย่ำงทีไม่

่ เคยทำมำก่อน “เดียวๆๆ
๋ ้ มพ ์พูดถึงเรืองอะไรหรอ
นี พิ ่

่ งแฟร ์พูดมำกเท่ำไร ก็ยงท

แฟร ์ไม่เข ้ำใจ” ยิงฟั ิ่ ำให ้ควำมรู ้สึกโกธรปะทุมำกยิงขึ
่ น้ “ยังจะทำเป็ นไม่รู ้เรืองอี
่ กหรอแฟร ์

่
พิมพ ์รู ้เรืองจำกแม่ ่
หมดแล ้วนะ ไม่ต ้องแกล ้งทำเป็ นไม่รู ้เรืองเลย” ด ้วยควำมลืมตัว

่ นมำมอง แต่เพรำะควำมโกธร
ฉันจึงได ้ตะคอกใส่โทรศัพท ์เสียงดังมำกจนคนในรถบัสเริมหั
่ “นี จะไม่
เลยทำให ้ไม่ได ้สังเกตุเห็นคนอืน ้ ยอมบอกควำมจริงมำใช่ไหม แฟร ์แอบนอกใจ

่
เรำไปเทียวกั ่
บผู ้หญิงคนอืนใช่ ้ ยงใส่ แฟร ์ต่อไปโดยไม่สนใจคนรอบข ้ำง “ไม่จริงนะพิมพ ์
ไหม” ฉันยังคงขึนเสี

่
ฟังแฟร ์ก่อน แฟร ์ไม่เคยนอกใจพิมพ ์เลยนะ แล ้วก็ไม่เคยไปเทียวกั ่ ไม่
บ ผู ้หญิงคนอืนที ่ ใช่แฟร ์เลยด ้วย”

่ั
แฟร ์พูดด ้วยเสียงกังวล ผสมควำมไม่มนใจอยู ่ในนั้น “พอเถอะแฟร ์ เลิกโกหกพิมพ ์สักที

้ ต ้องมำคุยกันแล ้วนะ เรำเลิกกันเถอะ” ด ้วยควำมโกธรทีมี

ต่อไปนี ไม่ ่ อยู่ ฉันได ้พูดประโยคสุดท ้ำยไปอย่ำงสุดเสียง

่
“ร ักกันปำนจะกลืนกิน ทำไมเลิกกันง่ำยจัง” เสียงซุบซิบนิ นทำดังมำจำกกลุ่มเพือนร่
วมค่ำย

่ ่ งอยู่เฉี ยงๆไปข ้ำงหลัง ฉันค่อยๆเหล่มองตำมเสียง แล ้วก็พบว่ำ มีกลุ่มเพือนนั

ทีนั ่ ่ ง จับวงคุยกันเกียวกั
่ บฉัน
่ อนกลุ
ซึงเพื ่ ม่ นั้นคือเพือนที
่ ฉั่ น เพิงเล่
่ ำเรืองทั
่ งหมดของฉั
้ ่ กครูน
นไปเมือสั ่ ี ้ ทำไมพวกเขำต ้องทำอย่ำงงีกั
้ บฉันด ้วย
้ รู่ ้ว่ำ แฟร ์เป็ นคนทีหั
ทังๆที ่ กหลังฉัน พิมพ ์หวนคิดถึง กำรกระทำตัวเอง ทีโทรไปบอกเลิ
่ ่ มพ ์คิดถึงอดีต
กกับแฟร ์ ยิงพิ
ิ่ บปวดเข ้ำไปในหัวใจมำกเท่ำนั้น ควำมสับสนผลุดขึนมำทั
ก็ยงเจ็ ้ นควัน แฟร ์อำจจะไม่ได ้ทำก็ได ้นะ
่ ได ้บอกเรืองแฟร
แต่บรรยำกำศทีแม่ ่ ่
์ เมือเช ้ำนี ้ ได ้โพล่ขนมำกลบเรื
ึ้ ่
องรำวที
พิ่ มพ ์สงสัยไปหมดสิน้ พิมพ ์รู ้สึกได ้ว่ำ
่
เพือนของพิ ่ ชอบในตัวเธอมำกขึนเรื
มพ ์ เริมไม่ ้ อยๆ่ ่
หลังจำกบอกเลิกกับแฟร ์ จำกทีเธอเป็ นคนสดใส ร่ำเริง่
เธอกลับหมดหมองลง และไม่คย ่
ุ กับใคร เก็บตัวเงียบ อย่ำงกับว่ำ ต ้นไม ้ ทีสดใสอยู
ต ่ ลอดเวลำ
 ่
แต่กลับเหียวเฉำลงอย่ ำงทันใด เนื่ องจำกว่ำ ไม่มแี สงแดดและน้ำคอยอุ ้มชู และหล่อเลียง
้ ควำมสับสน
่ ้ำมำแทรกซึมเด็กหญิงพิมพ ์แล ้ว
เศร ้ำหมองเริมเข
่
ท ้องฟ้ ำเริมปะปนด ้วยกลุม ้
่ ก ้อนเมฆดำทะมึน บดบังแสงแดดจ ้ำ ต ้นไมร้ มิ ถนนพลิวไหวตำม
่ ้ยยย” เธอตะโกนออกมำ
่ ดผ่ำน รำวกับว่ำฝนกำลังจะตกในไม่ช ้ำ “เบือโว
สำยลมทีพั

่ กอัดอย่ำงบอกไม่ถูก มันแน่ นตรงกลำงอก ไม่มเี สียงตอบร ับจำกเพือนๆ

ด ้วยควำมรู ้สึกทีอึ ่ ของเธอเหมือนเคย
่ อน เพือนของเธอจะตอบและขำนเธอทุ
เมือก่ ่ ่ ถึงแมเ้ ธอจะตะโกน อะไรทีไร
กเมือ ่ ้สำระออกมำ แต่ตอนนี มั
้ นไม่ใช่แล ้ว
่
ไม่มใี ครสนใจเธอ แมแ้ ต่เลียวมองก็ตำม ควำมอ ้ำงว ้ำง โดดเดียวเดี
ยวดำยได ้เข ้ำมำอย่ำงเต็มตัวแล ้วสินะ
ั้
ทำไมถึงเกิดเหตุกำรณ์ทงหมดนี ้ ้ คิดแล ้วก็ เครียดแค ้น แค ้นทังแฟร
ได ้ ์
้ วเองทีอำจจะเป็
แค ้นทังตั ่ ่
นคนสร ้ำงปัญหำให ้เพือนเกลี
ยด ควำมเศร ้ำโศก ได ้เข ้ำมำรุมเร ้ำเป็ นอย่ำงมำก
้
ควำมร่ำเริงทังหมดของเธอ ่
ถูกเปลียนมำเป็ ้
นหยดนำตำน้ ่ อยๆไหลรินอำบแก ้มแดงๆของเธอ รำวกับว่ำ
อยๆ ทีค่
้
ควำมสดใสของเธอได ้จำกไปแล ้วอย่ำงงัน...

่ เสียงเตือนข ้อควำมเข ้ำ จำกกลุ่มค่ำยทีรุ่ น

เมือมี ่ พีสร ้
่ ้ำงไว ้ “น้องๆเย็นนี เรำมี ่
นัดกัน ทีทำงเข ้ำโรงแรม

อย่ำลืมกันนะ” หลังจำกอ่ำนข ้อควำมทีรุ่ น ่

่ พีคนหนึ ่ งได ้ส่งเข ้ำมำ ฉันตัดสินใจเดินออกจำกบริเวณทีฉั
่ นยืนอยู่

่
เพือกลั ่ กไปเตรียมตัวสำหร ับกิจกรรมทีก
บเข ้ำทีพั ่ ำลังจะถึง ระหว่ำงทำงเดินไปทีพั
่ ก

เงยหน้ำเจอรุน ่ ่ห ้องเดียวกับฉัน “พีก่ ำลังจะกลับไปทีพั

่ น้องทีอยู ่ กใช่ไหมคะ” ฉันพยักหน้ำร ับ “ใช่แล ้วๆ”

ฉันตอบออกไป “หนู กำลังจะกลับพอดี เดินไปด ้วยกันไหมค่ะ” “จริงหรอ ไปกันเถอะ”

่ ำงน้อยก็มเี พือนที
ฉันรู ้สึกดีใจเป็ นอย่ำงมำกทีอย่ ่ คุ่ ยด ้วยบ ้ำง รุน
่ น้องทีรู่ ้จัก ยิมให
้ ้อย่ำงเป็ นมิตร
้
ระหว่ำงทำงพวกเรำทังสองคนก็ ่ มพ ์ๆ
่ ้สึกสนิ ทกันมำกขึน้ “พีพิ
ได ้พูดคุยจนเริมรู

พีรู่ ้เรืองรุ
่ น ่ พีที่ บอกเลิ
่ ี่ ้ยินก็รู ้ได ้เลยว่ำเป็ นเรืองของตั
กกับแฟนบนรถบัสไหมค่ะ” ทันทีทได ่ วฉันเองแน่ ๆ

่ คอ่ ยรู ้เรืองเลยอะที

แต่เพรำะไม่อยำกให ้น้องเกลียด จึงไม่ได ้บอกไปว่ำเป็ นตัวเอง “อืม พีไม่ ่ ่ ง
จริ

่
ช่วยเล่ำให ้ฟังหร่อยได ้ไหม” ด ้วยควำมอยำกรู ้อยำกเห็นว่ำคนอืนเขำคิ
ดยังไงจึงได ้เอ่ยปำกถำมไป

่ นมีอยูว่ ่ำมีรน
“คือเรืองมั ่
ุ ่ พีคนหนึ ่ คบกั
งที ่ บแฟนมำเข ้ำค่ำยนี ้ และตอนอยู่บนรถบัส รุน ่
่ พีคนนั น้

่ ก ทังๆที
ก็บอกเลิกแฟนของเขำ แล ้วยังหำว่ำเขำไปแอบมีคนอืนอี ้ แฟนเขำเป็
่ ่ งก็ยงท
นคนดีแท ้ ” ยิงฟั ิ่ ำให ้โมโห

้
นี แฟร ่ ก ฉันได ้แต่คด
์ยังอุตส่ำห ์ไปแก ้ตัวกับคนอืนอี ิ อยู่ในใจ “เขำอำจจะพูดควำมจริงก็ได ้นะ”

ฉันพูดแก ้ตัวไปโดยพยำยำมไม่แสดงอำรมณ์ “มันจะไปจริงได ้ไงละพี ่

่
ก็เพือนสนิ ่
ทของพีแฟร ์ก็ยน ่
ื ยันว่ำพีแฟร ่ งๆ หนู ว่ำนะต ้องเพรำะ
์ไม่ได ้ไปมีคนอืนจริ

รุน ่
่ พีคนนั ้ อพี
นเบื ่ แฟร
่ ์แล ้วแน่ ๆเลยหำข ้ออ ้ำงมำเลิก หนู รู ้มำอีกนะว่ำพ่อแม่ของ รุน ่
่ พีคนนั ้ ชอบพ่อแม่พแฟร
นไม่ ี ่ ”์
ฉันช็อคมำกเนื่ องจำกไม่เคยรู ้มำก่อนว่ำพ่อกับแม่ไม่พ่อแม่แฟร ์ ฉันพูดอะไรไม่ออก ใจของฉันเต ้นแรงขึนเรื
้ อยๆ่

่ ค่
พร ้อมกับเหงือที ่ อยๆไหลออกจำจำกหน้ำผำกฉัน “นี ต้ ้องตอแลเก่งกันเก่งทังบ้ำนแน่
้ ๆเลย”

่ ้ยินก็ยงท
ยิงได ิ่ ำให ้ฉันสับสนมำกขึน้ หลังจำกนั้นฉันก็ ไม่ได ้พูดอะไรอีกและรีบเข ้ำห ้องไป ฉันนั่งคิดอยูน
่ ำนมำก
่ งมันเป็ นยังไง ใจหนึ่งก็ไม่อยำกเชือว่
จนตัดสินใจได ้ว่ำจะลองโทรไป ถำมแม่ดูว่ำเรืองจริ ่ ำแม่จะโกหก

ี ใจหนึ่ งก็คด
แต่อก ิ ว่ำ จริงๆแล ้วแฟร ์ก็ไม่น่ำจะใช่คนแบบนั้น
่
“แม่ค่ะ หนู มเี รืองจะถำมค่ ่ แม่
ะ แม่แน่ ใจใช่ใหมว่ำสิงที ่ บอกหนู เรืองแฟร
่ ์เป็ นควำมจริง”

น้ำเสียงของพิมพ ์ทีเปล่
่ งออกไปนั้น เจอปนด ้วยควำมสงสัยและควำมขุน
่ มัว เธอเริม่ ไม่ไว ้วำงใจแม่ของเธอชวขณะ
่ั

้
“เอ ้ำ ก็จริงสิ มีอะไรรึเปล่ำถึงถำมอย่ำงงัน”

่ ค่่ ำยเค ้ำด่ำหนู กน

“แม่อย่ำโกหกหนู เลย หนู รู ้ควำมจริงหมดแล ้ว เพือนที ั หมดแล ้ว”

่
แม่เงียบไปสักพัก ก่อนทีจะตอบกลั
บมำว่ำ

“ใจเย็นๆลูก ค่อยๆพูด ค่อยๆจำกันก็”

ยังไม่ทน ่ จะพูดจบประโยค พิมก็ตอบกลับมำทันควัน

ั ทีแม่
้ บอกเลิกแฟร ์”
“แม่ แม่อย่ำคิดว่ำหนุ โง่นะ แม่เคยรู ้รึเปล่ำว่ำหนู ต ้องแบกรับอะไรไว ้ ตังแต่

แม่เงียบไปครูใ่ หญ่ และตอบกลับมำด ้วยน้ำเสียงทีสั

่ นคลอ
้ พร ้อมกับเสียงสะอืน้
“พิมพ ์ ให้อภัยแม่ด ้วยนะ แม่ผด
ิ ไปแล ้ว จริงๆก็คอื ว่ำ แม่ไม่ชอบแม่ของแฟร ์
้ นใส
แม่เลยทังหมั ่ ้ทังไม่
้ ชอบแฟร ์ทันทีโดยไม่รู ้ตัว แม่แค่ไม่อยำกให ้ลูก อยู่ไกล ้แฟร ์ มันเป็ นควำมผิดแม่เอง”

่ นยกใหญ่ พิมพ ์รู ้สึกอึกอัด เจ็บ และโล่งใจในเวลำเดียวกัน อย่ำงบอกไม่ถูก

แม่สะอืนกั
่ ้บอกเลิกกับแฟร ์ไปแล ้ว ทังๆที
อึดอัดทีได ้ ตั ่ วเองเป็ นคนผิดแท ้ๆ เจ็บปวดร ้ำวทีขั
่ วหั
่ วใจ

ทีว่่ ำแม่ทตนเองไว
ี่ ่ ดมำโกหกและไม่บอกควำมจริงกับคนทีเชื
้ใจทีสุ ่ อใจเค
่ ้ำมำกทีสุ่ ด แต่ก็กลับรู ้สึก โล่งใจ
ทีรู่ ้ควำมจริงทังหมดแล
้ ้ว
่ ำนมำ มีแต่ควำมรู ้สึกแย่ท่ำโถมเข ้ำมำ ทำไมเรำไม่คด
ตลอดเวลำทีผ่ ่
ิ จะเชือเขำเลย
้ เขำเป็
ทังๆที ่ นคนทีตั่ วเองรักและไว ้ใจทีสุ่ ด ได ้แต่พลำเพ
่ ้อพรรณำกับตัวเอง ทีรู่ ้สึกผิดเต็มทน กับสิงที
่ ท ่ ำลงไป

ถ ้ำตอนนั้นฉันเชือใจค
่ ำพูดของแฟร ์ ใจฉันคงไม่หม่นหมองและบีบชำ้ กับคำนิ นทำว่ำร ้ำยต่ำงๆนำๆ ฉันคงมีควำมสุข
่ นเคยเป็ น ไม่น่ำเลย
สนุ กสนำน ร่ำเริง อย่ำงทีฉั
่
ภำพในหัวของฉันได ้แต่ฉำยเหตุกำรณ์และคำพูดทีกระทบจิ ้ ้วซำเล่
ตใจของฉันซำแล ้ ำ
้
ฉันไม่สำมำรถลบถำพเหตุกำรณ์นีออกไปจำกหั ่ นทำผิด ฉันสมควรทีจะต
วได ้เลย ในเมือฉั ่ ้อง
ยอมร ับผิดและได ้ร ับคำนิ นทำว่ำร ้ำยจำกคนรอบข ้ำง ฉันนั่งคิดทบทวนเรืองรำวทั
่ ้
งหมดที
ผ่่ ำนมำ
่ นร ักและรู ้สึกผิดทีสุ
แล ้วจึงตัดสินใจโทรหำคนทีฉั ่ ด แฟร ์จะยอมรับสำยพิมพ ์หรือเปล่ำ
่
ฉันได ้แต่ร ้องครำครวญหวั
งให ้คนในสำยยอมร ับโทรศัพท ์เสียที รอยู่สก
ั พักก็ไม่มเี สียงตอบร ับ
 ่
ฉันจึงเตรียมตัวทีจะกดวำงสำยเพื ่
อจะได ้
้โทรใหม่ แต่แล ้ว “มีอะไร” ประโยคสันๆของแฟร ์ได ้โพล่งออกมำก่อน

้
ถึงแมจ้ ะเป็ นประโยคสันๆที
มี่ แค่สองคำ แต่ฉันรู ้สึกดีใจอย่ำงบอกไม่ถูก ทีอย่
่ ำงน้อยแฟร ์ยอมร ับสำยของตน

้ งจำกควำมเงียบของสำยหลังจำกทีร่ ับโทรศัพท ์
“จะพูดไหม ถ ้ำไม่พูดจะได ้ตัดสำย” แฟร ์กล่ำวขึนมำหลั

๋ อนแฟร”์ ฉันร ับพูดขึนมำ

“เดียวก่ ้ ้ั
ไม่งนแฟร ์ต ้องตัดสำยจริงแน่ ๆ

่ เชือใจแฟร
“แฟร ์ เรำขอโทษ… ขอโทษทีไม่ ่ ่ ้สึกถึงควำมสันของเสี
์ เรำขอโทษ” ฉันเริมรู ่ ่ งออกมำ
ยงทีเปล่

่
“เรำขอโทษทีเรำเชื ่
อใจคนอื ่
นมำกกว่
ำแฟร ์ เรำไม่เคยรู ้มำก่อนเลยว่ำแม่เรำไม่ชอบแฟร”์

้ ำตำที
ฉันพยำยำมพูดและกันน ้ มั่ นจะไหลออกมำเต็มทน เพือที
่ จะได
่ ้
้อธิบำยทังหมดให ้แฟร ์ฟัง
่ เรำเคยทำ เรำขอโทษกับเรืองทั
“เรำไม่เคยรู ้ว่ำแฟร ์ต ้องโดนกลับอะไรบ้ำงทีแม่ ่ งหมด
้ ่
ทีเรำทำให ้แฟร ์เสียควำมรู ้สึก”

่ นอยำกจะบอกแฟร ์ทังหมด
ฉันได ้พูดออกมำหมดแล ้ว ควำมรู ้สึกผิดทีฉั ้ ฉันได ้ตัดสินใจถำมแฟร ์ไปว่ำ
่ ยงถำมไป
เรำกลับมำคบกันเหมือนเดิมได ้ไหม ฉันเลือกทีเสี ่ เพรำะฉันอยำกให ้เรำสองคนเป็ นเหมือนเดิม
่ ตำม แต่แล ้วแฟร ์ก็ตอบมำว่ำ “คิดสะว่ำเป็ นบทเรียนสำหรับเรำสองคนหละกัน
ถึงแมค้ วำมหวังจะลิบหลีก็

่ กหละ”
อย่ำไขวเขว ้กับคำพูดคนอืนอี
้
ฉันไม่เคยรู ้สึกดีขนำดนี มำก่ ่ บชำ้ ได ้กลับมำพ่องโต ตำมปกติแล ้ว
อน มันโล่งไปหมด จำกหัวใจทีเคยบี
่ ้ำมำสูบฉี ดในหัวใจอันพองโตของฉันอีกครงหนึ
ในใจฉันมันกระโดดโลดเต ้นไปมำ ฉันร ับรู ้ได ้ถึงเลือดสีชมพู ทีเข ั้ ่ ง
่ ้บทเรียนกับฉัน ขอบคุณพิมพ ์ทียอมกลั
ฉันกลับรู ้สึกขอบคุณทุกๆอย่ำง ทีให ่ บมำคบกับฉัน
้ ันจะเป็ นคนทีงี่ เง่
ถึงแมฉ ่ ำเองก็ตำม ขอบคุณพ่อแม่ทยอมบอกควำมจริ
ี่ ั้ ้
งทุกอย่ำง เหตุกำรณ์ในครงนี
้ั นคนทีสดใส
ทำให ้ชนเป็ ่ ่
ร่ำเริง และแข็งแกร่งกว่ำเดิม เรืองค ้ำงคำใจได ้ออกจำกอกของฉันไปแล ้ว ฉันรู ้สึกตัวเบำ
่ นได ้แบกอยู่มำหนึ่งวันเต็มออกจำกตัวฉันไปแล ้ว
เหมือนกับว่ำ หินก ้อนโตทีฉั