Amir : Fatihah, duìbuqǐ, wǒ lái wǎn le.

(Fatihah, minta maaf saya lambat.)

Amir : Yīwèi wǒ de mótuōchē huài le. Nǐ bíe shēngqì.
(Kerana motorsikal saya rosak. Awak jangan marah.)
Amir : Wǒ de gēge qù qīngzhēnsì zuò lǐbài le, hěn gāoxìng kàndào nǐ
(Abang saya pergi ke masjid bersolat. Awak nampak gembira hari ini.)
Amir : Wā, nǐ de kètīng hěn piàoliang.
(Wah, cantiknya ruang tamu kamu.)
Amir : Shénme dōu kěyǐ.
(Tidak kisah apa-apa.)
Amir : Wā, zhèxiē zhútǒngfàn hěn hǎochī.
(Wah, sedapnya lemang ini.)
Amir : Fatihah, nǐ de fùmǔ bú zài jiā ma?
(Fatihah, ibu bapa awak tiada dirumah ke?)
Amir : Hǎode, nǐ shàngge xuéqī de Huáyǔ chéngjì zěnmeyàng?
(Baik, keputusan Bahasa mandarin semester lepas bagaimana?)
Amir : Bié nánguò, Huáyǔ bù nán xué.
(Awak jangan sedih, Bahasa mandarin tidak susah.)
Amir : wǒ de Huáyǔ chéngjì hěn hǎo.
(Keputusan Bahasa mandarin saya sangat bagus.)
Amir : Hǎo a, míngtiān zhōngwǔ wǒmen qù túshūguǎn fùxí gōngkè.
(Jom, kita pergi ulangkaji pelajaran di perpustakaan tengahari esok.)
Amir : Hǎode.
(Baiklah.)
Amir : Xìexie nǐ
(Terima kasih awak.)