วันอังคารที่หายไป Rewritten

เสียงไซเรนดังระงมไปทั่วบริ เวณ พร้อมกับรถกูช้ ีพสีขาวที่ขับลัดเลาะมาตามแนวถนนเพื่อชว่ ยเหลือฉันที่

้ าํ การยกร่างที่เต็มไปดว้ ยเลือด หามขึ้นรถและ
เคราะหร์ ้ าย พลัดตกจากระเบียงบา้ นของตัวเอง หน่วยพยาบาลไดท
่ ่ีมีนํา้ ตานองหน้าตะโกนบอกให้ฉันตื่นตลอดเวลาดว้ ยความเป็ น
ออกตัวนําไปสง่ โรงพยาบาลอยา่ งรวดเร็ว เสียงของแมท
หว่ ง พร้อมกับบีบมือฉันไวแ ้ ติของฉันจะเริ่ มเลือนรางแตฉ
้ น่น แมส ้ ึงใบหน้าอันตื่นตระหนกและซีดเผือด
่ ั นก็รับรู้ ไดถ
่ ที่มือของของแมค
เสียงหอบอยา่ งหนักหน่วงและสั มผัสอุน ่ งจะเป็ นสิง่ ที่ดึงสติของฉันไวใ้ นตอนนัน
้ ฉันระลึกนึ กยอ้ นไป
่ นที่ทุกอยา่ งจะเกิดขึ้น สิง่ ที่กระตา่ ยตัวนัน
ถึงวันอันเงียบสงบของฉันกอ ้ พูดมันคืออะไร แลว้ วันอังคารของฉันจะกลับมา
้ สติของฉันก็ดับวูบลง...
ไหม หลังจากนัน
้ ูญเสียเอมิลีหมาอันเป็ นที่รักไปไดเ้ กือบเดือนแลว้ และนั่นยิง่ ทวีคูณความเหงาของฉันขึ้นอีกเป็ นร้อย
ฉันไดส
่ ูเหมือนพระเจา้ จะยังไมส
เป็ นพันเทา่ หากแตด ิ ของฉันผิดเพี้ยนไปจาก
่ าแกใ่ จ ราวกับพระเจา้ กลั่นแกลง้ ฉัน เขาทาํ ให้ชีวต
้ ว่ ั นที่ฉันฝันประหลาดๆ วา่ แขนขวาของฉันถูกกลืนหายไปในโถชั กโครก และกาํ ลังควานหาบางสิง่ ในโถนัน
เดิมตังแต ้
อยา่ งบา้ คลั่ง จนกระทั่งสะดุง้ ตื่นดว้ ยความสะอิดสะเอียน วันเวลาเดินไปอยา่ งเชื่องชา้ และเนิ บนาบจากวันอาทิตยไ์ ป
จนถึงวันเสาร์แลว้ วนไปเรื่ อยๆอยา่ งนี้ ไมม ิ ไปเรื่ อยเปื่ อยก็
้ิ สุดนับเป็ นเจ็ดวันที่น่าเบื่อหน่ายของฉัน หลังจากใชช้ ีวต
่ ีท่ีสน
้ ีเจ็ดวันอยา่ งที่ฉันเขา้ ใจ มันไมม
พบวา่ มันไมไ่ ดม ่ ีวันอังคารอยา่ งที่เขา้ ใจ ฉันพยายามกลบความสงสั ยของตัวเองดว้ ยการ
้ ่ีสุดที่พอจะนึ กไดค
การยัดเยียดเหตุผลมากมายมาวา่ คงจาํ วันผิด ฉันนึ กยอ้ นไปถึงความทรงจาํ ที่ใกลท ้ ือรายการทีวีรอบ
ดึกซึ่งฉายเฉพาะวันจันทร์ แลว้ ฉันก็ต่ืนขึ้นมาในวันพุธอยา่ งที่ปฏิทน
ิ ในมือถือบอกไวอ้ ยา่ งชั ดเจน ดูเหมือนวา่ จะเป็ น
ขา่ วร้ายเพราะเมื่อฉันมองหาชื่อของตัวเองในตารางเช็คชื่อก็พบวา่ ฉันไมไ่ ดม
้ าเรี ยนเมื่อวานที่เป็ นวันอังคารอยา่ งมันควร
จะเป็ นฉันไมเ่ ขา้ ใจและสั บสนกับมันมากเพราะมันเป็ นเรื่ องแปลกที่สุดเทา่ ที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน นี่ มันไมต
่ ลกเลยนะ! วัน
์ อ่ มามันก็ยังเกิดขึ้นเหมือนเดิมโดยที่ฉันไมท
อังคารของฉันจะหายไปอยา่ งไร้เหตุผลแบบนี้ ไมไ่ ด้ สั ปดาหต ่ ั นระวังตัว ใน
ขณะที่คนอื่นใชช้ ีวต
ิ ครบเจ็ดวันแตล่ ะสั ปดาห์ วันอังคารของฉันกลับหายไปอยา่ ง ไร้เหตุผล และตัวฉันเองก็หายไปจาก
วันอังคารของคนอื่นอยา่ งไร้ร่องรอย ทาํ ไมกัน พระเจา้ ตอ
้ งไมช่ อบฉันแน่ๆ
ฉันตอ
้ งหาขอ
้ แกต ้ ฉันเริ่ มหวาดระแวงวา่ วันอื่นจะหายไปดว้ ย
้ ั วสาํ หรับการลาหรื อสง่ งานชา้ ที่แยไ่ ปกวา่ นัน
่ ีวันไหนที่ฉันเขา้ นอนกอ
ฉันเริ่ มวิตกกังวลจนทาํ ให้ไมม ่ นเที่ยงคืนตราบใดที่ยังไมเ่ ห็นกับตาวา่ ฟ้าสาง ฉันกลัว กลัวเหลือ
เกินวา่ วันของฉันจะหายไปอีก แตด ้ งนาฬิกาบนมือถือทุกคืนก็ไมไ่ ดม
่ ูเหมือนวา่ การแหกตาจอ ้ อบวันอังคารอันแสนสุข
ของฉันกลับคืนมา วันจันทร์กลายเป็ นวันที่ฉันเกลียดและกลัวที่สุด วันอื่นๆ ที่เหลือก็เลวร้ายไมแ
่ พก ้ นความคิดที่
้ ั น กอ
วา่ เหตุการณ์ผิดธรรมชาติน้ี กาํ ลังจะเกิดขึ้นไมเ่ คยทิ้งฉันไปไหนมันตามติดตัวของฉันราวกับเงาตามตัว ฉันอดนอน อด
อาหาร ปลีกตัวออกจากครอบครัวและคนในโรงเรี ยนเป็ นฝันร้ายของฉัน ฉันยิ้ม บิดเบี้ยวและขาํ อยา่ งสมเพชให้กับ
้ ขยายใหญข่ ้ึนและแข็งแรงพอที่จะกัดกินสุขภาพจิตและสุขภาพกายของฉัน ฉัน
โปสเตอร์ตามหาแมวหาย ความคิดนัน
้ สุดในห้วงความคิดของตัวเอง ในใจฉันตอนนี้ รู้ สก
เหมือนดาํ ดิ่งเขา้ ไปในหลุมสีดาํ ไร้จุดสิน ึ เหมือนยืนอยูใ่ นทุง่ หญา้ อัน
วา่ งเปลา่ ที่ไร้ผูค ิ กับตัวเองวา่ ฉันไมส
้ น ระหวา่ งทางกลับบา้ น ฉันก็คด ้ ีกตอ่ ไปแลว้ มันเหนื่ อยเหลือ
่ ามารถทนมันไดอ
่ ามวันอังคารที่หายไปแตก
เกินกับการวิง่ ไลต ่ ลับดูเหมือนวา่ ฉันเอานํา้ รดเขา้ กองไฟ ยิง่ ฉันพยายามหาคาํ นตอบ สิง่ ที่ฉัน
ตามหากลับดูหา่ งไกลออกไปทุกที
ฉันพูดกับตัวเองในใจระหวา่ งเดินทางกลับบา้ นและในขณะที่ฉันกาํ ลังเปิ ดประตูเขา้ บา้ นเพื่อที่จะไปพักผอ่ น
ฉันก็ไดเ้ จอกับเจอกระตา่ ยสีขาวที่สวมเสื้อผา้ พร้อมถือนาฬิกาในมือ ราวกับฉันประสาทหลอนไปแลว้ ฉันตอ
้ งเพี้ยนไป
แลว้ แน่ๆเลยและให้ตายเถอะ ฉันสาบานวา่ ฉันเห็นมันกาํ ลังพูดพึมพาํ วา่ มาสายไปหน่อยๆ อะไรสั กอยา่ ง ใช่ มันพูดได้
มันพูดไดไ้ งวะเนี่ ย การสามารถในการแยกแยะของฉันคงไมท
่ าํ งานชั ่วขณะหรื อไมก
่ ค ่ ีเรื่ องพิลึกอื่นใดจะเรี ยกความ
็ งไมม
สนใจของฉันไดอ
้ ีกแลว้ ฉันจึงไดแ ่ องมันดว้ ยสายตาเลื่อนลอย สติของฉันถูกดึงกลับมาอีกครัง้ เมื่อไดย้ น
้ ตม ิ คาํ วา่ วัน
อังคารออกมาจากปากของสั ตวต
์ ั วน้อย
้ ั งเสียงแหลมๆ ของมันทุกพยางค์ ไมว่ า่ มันจะเป็ นภาพหลอนหรื อไม่ ฉันตังใจว
ฉันตังใจฟ ้ า่ วันนี้ ฉันจะรู้ ให้ได้
้ แลว้ จับใจ
วา่ วันอังคารของฉันจะหายไปไดย้ ั งไง ไมว่ า่ คาํ ตอบจะมาจากภาพหลอนในหัวฉันก็ตาม ฉันฟังกระตา่ ยนัน
ความไดว้ า่ วันอังคารของฉันหายไปเพราะ ฉันกาํ ลังจะตาย
่ ั บตัวเองหนักมากที่รู้วา่ ฉันกาํ ลังจะตาย แตก
ฉันร้องไห้อยูก ้ กลับพูดอยา่ งใจเย็นวา่ “มันไมใ่ ชอ่ ยา่ ง
่ ระตา่ ยตัวนัน
ที่คด
ิ นะ” แตร่ ่างกายของฉันเหมือนไมร่ ั บรู้ อะไรอีกตอ่ ไป หูของฉันนัน ้
้ ดับสนิ ททังสองขา้ ง การเผชิญหน้ากับความไมส
่ ม
้ ติท่ีเหลืออยูอ่ ั นน้อยนิ ดของฉันรวบรวมพละกาํ ลัง
เหตุสมผลทาํ ให้ฉันยิง่ เสียสติข้ึนไปอีก ดว้ ยความหวาดกลัว ฉันไดใ้ ชส
้ ่มีแลว้ กา้ วขาวิง่ อยา่ งรวดเร็วออกไปจากห้องนอนแตก
ทังหมดที ่ ระตา่ ยก็ไดว้ งิ่ ตามฉัน บอกให้ฉันรอกอ
่ น
้ งมีสติมากกวา่ นี้ นะ วันอังคารของเธอไดห
“ เธอตอ ิ นานขึ้นโดยเอาวันอังคาร
้ งการให้เธอมีชีวต
้ ายไปก็เพราะวา่ พระเจา้ ตอ
ที่หายไปมาตอ่ ทา้ ยอายุขัยที่เหลืออยูข่ องเธอ พระเจา้ รักเธอมากนะ” แตไ่ มว่ า่ กระตา่ ยตัวนัน
้ จะพูดอยา่ งไรฉันกลับไมร่ ู้ สก
ึ
้ จะเย็นลงไดเ้ ลย ฉันไดเ้ ปิ ดประตูระเบียงออกไปเพื่อที่จะหยิบปื นที่พอ่ ซอ
วา่ ความร้อนรุ่มภายในใจของฉันนัน ่ นไว้ และ
ตังปนิ ิ ที่พูดพร่าํ สิง่ ที่มันไมเ่ ป็ นจริ งนัน
้ ธานไวอ้ ยา่ งแน่วแน่วา่ จะยิงเจา้ สิง่ มีชีวต ้ ฉันลั่นไกปื นดว้ ยความไมค
่ ุน
้ ชิน แรงดีด
้ าํ ให้ร่างของฉัน กระเด็นตกลงไปนอนแน่นิ่งที่พรมหญา้ หน้าบา้ นของฉัน กระตา่ ยตัวนัน
ของปื นไดท ้ ไมไ่ ดร้ ั บบาดเจ็บแต่
อยา่ งใด มันไดม ้ งมองพระจันทร์อยา่ งเลื่อนลอยวา่ “ชา่ งหน้า
้ องเธออยา่ งเศร้าๆพร้อมถอนหายใจแลว้ พึมพาํ เบาๆพลางจอ
เสียดายจริ งๆ ไมว่ า่ จะพยายามเพียงใดดูเหมือนวา่ อนาคตก็คงมิอาจเปลี่ยนแปลงไดจ้ ริ งๆ”
้ าํ ลังนําตัวหญิงสาวที่เคราะหร์ ้ ายไปสง่ ที่โรงพยาบาล กระตา่ ยตัวนัน
ระหวา่ งรถกูช้ ีพไดก ้ เอื้อมอุง้ มือเล็กๆของ
มันออกไปหยิบปื นที่หญิงสาวทาํ หลน
่ ไวแ ้ ่ีระเบียงพลางพูดเบาๆวา่ ฉันคงชว่ ยเธอไดแ
้ ลว้ นําไปวางไวท ่ ้ี แหละ เจา้ ขน
้ คน
่ นที่ร่างของมันจะคอ่ ยๆเลือนหายไปใตแ
ปุยร่างเล็กในชุดสูทกลา่ วกอ ้ สงจันทร์ชา้ ๆ เสียงไซเรนในยามวิกาลดังกึกกอ
้ งไป
้ ูกสง่ ไปอยา่ งรวดเร็วเพื่อรับ
ทั่วอาณาบริ เวณทาํ ให้คา่ ํ คืนอันเงียบสงบไมเ่ งียบเหงาเหมือนอยา่ งเคย รถกูช้ ีพสีขาวไดถ
หญิงสาวที่พลัดตกจากระเบียงบา้ นของเธอ หน่วยพยาบาลไดย้ กร่างบางที่เต็มไปดว้ ยเลือดหามขึ้นรถและออกตัว นําไป
สง่ โรงพยาบาลอยา่ งรวดเร็ว ฉันสติเลือนรางเต็มทีหากแตก
่ ย็ ั งไดย้ น ่ ูเ้ ป็ นหว่ งและสั มผัสอุน
ิ เสียงของแมผ ่ จากมือของแม่
ที่บีบมือของฉันไวร้ าวกับหากเธอปลอ่ ยมือ ฉันอาจจะหายไปตลอดกาล ฉันยังคงนึ กถึงวันวานอันเงียบสงบของฉันกอ
่ น
ที่ทุกอยา่ งจะเกิดขึ้น สิง่ ที่กระตา่ ยตัวนัน
้ พูดมันคืออะไร แลว้ วันอังคารของฉันจะกลับมาใชไ่ หม… หลังจากที่ฉันฟื้ น
สายตาอันพร่ามัวของฉันก็เหลือบไปเห็น ร่างของหญิงวัยกลางคนที่คุน ่ ่ีขา้ งเตียง ฉันรับรู้ ถึงเตียงที่สัน
้ เคยอยูท ่ เบาๆโดย
สาเหตุเกิดจากร่างซูบผอมที่สัน
่ เทิ้มจากการสะอึกสะอื้นดว้ ยความโศกเศร้า เธอคือแมข่ องฉัน แตฉ
่ ั นกลับไมไ่ ดย้ น
ิ เสียง
ร้องไห้ของแมเ่ ลย มีเพียงสิง่ เดียวที่ฉันไดย้ น ้ มันวนเวียนอยูใ่ นหัวของฉันไมห
ิ คือคาํ พูดของกระตา่ ยตัวนัน ่ ายไปไหน
ผา่ นไปสั กพักฉันก็รู้วา่ แมข่ องฉันผล็อยหลับไปดว้ ยความเหนื่ อยออ่ น ฉันยิ้มยะเยือกพลางคิดสมเพชตัวเอง “ตลกจริ งๆ”
กอ ้ ่มีแลว้ คอ่ ยๆกา้ วไปที่หน้าตา่ งดว้ ยเทา้ เปลา่ สั มผัสเย็นจากพื้น
่ นที่จะคอ่ ยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นดว้ ยเรี่ ยวแรงทังหมดที
กระเบื้องของโรงพยาบาลและความเย็นของเครื่ องปรับอากาศที่สัมผัสผิวของฉันทาํ ให้ฉันกลับรู้ สก
ึ วา่ มันเทียบไมไ่ ดก
้ ับ
ความเย็นขา้ งในใจของฉัน ฉันเปิ ดหน้าตา่ งรับลมเย็น ขณะที่ขาขา้ งหนึ่ งพาดออกไปขา้ งนอกหน้าตา่ งกอ
่ นจะหันกลับมา
่ ่ีฟุบหลับอยูข่ า้ งเตียง ฉันฉี กยิ้มบิดเบี้ยวเป็ นครัง้ สุดทา้ ยกอ
มองร่างของแมท ่ นจะปี นและกระโดดลงไป…
อนาคตไมอ่ าจเปลี่ยนแปลงไดแ ่ ากใชช้ ีวต
้ ตห ิ อยา่ งมีสติ ไมว่ า่ อนาคตจะแยเ่ พียงใดเราก็จะพบกับความสุขใน
ิ เสมอ “จากกระตา่ ยสีขาวที่เห็นคุณคา่ ของเวลา”
ชีวต