https://drive.google.

com/file/d/1MC2UvpriTiOwGQg7lLMrOvny3INm57nX/view​ : มุมห้อง
ทา่ มกลางความเงียบงันชว่ งใกลค ้ า่ ํ ภายในห้องประชุมขนาดเล็กที่สามารถประมาณขนาดไดว้ า่ คนบริ เวณมุมห้อง
สามารถคุยกันไดโ้ ดยไมต ้ งตะโกนภายในห้องมีชายหนุ ่ มคนหนึ่ งกาํ ลังมองไปรอบๆห้องดว้ ยความคิดถึงภาพความทรงจาํ
่ อ
ตา่ งๆไดผ ้ ุดขึ้นมาเมื่อสายตาของเขาเลื่อนไปเรื่ อยๆทุกๆตารางนิ้ วในห้องนี้ ลว้ นเต็มไปดว้ ยความรู้ สก ึ ดีๆเขาถอน
หายใจยาวทา่ ทีคลา้ ยวา่ รู้ สก ึ เสียดายจนหญิงสาวอีกคนหนึ่ งภายในห้องหันมามองและเมื่อสายตาคูห ่ นึ่ งไดจ้ ั บจองพื้นที่
ของดวงตาอีกคูห ่ นึ่ งก็เหมือนวา่ สายตาทังสองคู ้ ่ ัน
น ้ ไดส ่
้ อ ื สารความรู้ สก ึ บางอยา่ งถึงกันและกันทังคู ้ ม ่ องตากันสั กพักใหญๆ่
แลว้ พากันเดินออกมาชายหนุ ่ มหยิบโซข่ ึนมาคลอ ้ ้ งประตูห้องสว่ นหญิงสาวก็หยิบกุญแจขึนมาปิ ดล็อกห้องที่ไมม ้ ่ ีอะไร
อยูภ ่ ายในแม แต
้ ่ น ิ ด เดี ยว !
เมื่อไมก ่ ่ีวันที่ผา่ นมาห้องประชุมขนาดเล็กที่วา่ งเปลา่ นี้ อัดแน่นไปดว้ ยผูค ้ นและกองเอกสารมากมายที่เรี ยงรายไปทั่ว
พื้นห้องในตอนนัน ้ พวกเขาไมไ่ ดพ ้ ูดคุยกันแมแ ้ ตป ่
่ ระโยคเดียวขณะทีมือของพวกเขากาํ ลังจัดเรี ยงเอกสารกองโต
พร้อมเย็บมุมอยา่ งไมเ่ ร่งรี บนักหนึ งในนันก็เปิ ดประเด็นการสนทนาเพื่อทาํ ลายความเงียบที่กอ
่ ้ ่ ตัวจนกลายเป็ นความเหงา
“​งานที่จะจัดอีกไมก ่่ ีวันขา้ งหน้าจะเสร็จทันไหมเนี่ ย” อ ​ รหญิงสาวผูน ้ ั ่ ง ตรงบริ เ วณมุ มห้ อ งซึ ่ งมี กองเอกสารวางสุม
อยูร่ อบตัวกลา่ วขึ้นดว้ ยความกังวล
“​คงเสร็จทันแหละถา้ เราชว่ ยกัน” ​พจน์ชายหนุ ่ มที่นั่งอยูอ่ ีกมุมหนึ่ งตอบกลับ
ตามปกติแลว้ ทังอรและพจน ้ ์ ตา่ งนั่งอยูค ่ นละมุมของห้องทังคู ้ ห
่ า่ งกันทังต ้ าํ แหน่งการนั่งและความสั มพันธแ ์ ตห ่ ลัง
จากประโยคธรรมดาที่อรไดเ้ อย่ ออกมาก็มีอีกหลายการสนทนาเกิดขึ้นเหมือนวา่ เธอไดท ้ ลายก า
ํ แพงแห ง
่ ความเงี ยบลง
จนกลายเป็ นสะพานแหง่ มิตรภาพชว่ ยให้คนที่อยูค ่ นละมุมห้องไดล ้ องกลับเขา้ มาอยูใ่ นมุมเดียวกันและยังทาํ ให้เขาได้
่
พบกับรอยยิ้มทีน่ารักของเธออยูๆ่ เขาก็รู้สก ึ สบายใจขึ้นเมือไดม ่ ้ องตาคูน ่ ัน้ ซึ่งชว่ ยสร้างรอยยิ้มที่เปื้ อนบนใบหน้าของเขา
เมื่อเวลาผา่ นพน ้ ไปสั กพักใหญๆ่ หญิงสูงอายุผมสีดอกเลารู ปร่างธรรมดาใสช่ ุดยูนิฟอร์มสวมแวน ่ กลมมนสีเหลือง
ลายดาํ มีป้ายสลักชื่อสุนทราภรณ์อยูบ ่ นอกข า
้ งขวาก็ เปิ ด ประตู เข า
้ มา ท า ให
ํ ้ ้ ห องที ่ เต็
ม ไปด ว
้ ยเสี ย งหัวเราะครื้ นเครงเสียงดังขึ้น
ไปอีก ยิ้มแยม ้ ตอ ้ นรับการมาถึงของ หญิงภรณ์ ผูท ้ ่ีเป็ นที่รักของคนในบริ ษัท เพราะนอกจากเธอจะพูดน้อยแลว้ เธอยังไมเ่ คย
่
วีนเหวียงใสพ ่ นักงานคนไหน

20

“​ทาํ งานเสร็จกันรึ ยัง มีอะไรให้ชว่ ยไหม ไหนดูงานที่ทาํ หน่อยซิ” ห ​ ญิงสูงอายุในชุดยูนิฟอร์มพูดพร้อมเอื้อมมือ

่
ไปหยิบเอกสารทีวางกองอยูข่ า้ งๆพจน์แลว้ กวาดสายตาอา่ นเอกสารอยา่ งรวดเร็ว
“​ใครเป็ นคนจัดเอกสารกองนี้ ” ห ​ ญิงภรณ์ถามชึ้นอยา่ งสงสั ย
พจน์ผูเ้ ป็ นเจา้ ของกองเอกสารขานรับคาํ
“ยังมีขอ ้ ผิดพลาดอยูม ่ ากนะพจน์ อาจเป็ นเพราะวา่ เธอยังไมค ่ อ่ ยชาํ นาญ ยังไงรบกวนแกไ้ ขและระวังเรื่ องชองของลาํ ดับของ
เอกสารเป็ นพิเศษนะ ”
เมื่อไดฟ ้ ั งคาํ พูดแลว้ พจน์กพ ็ ยักหน้ารับคาํ ดว้ ยรอยยิ้ม แมต ้ อนแรกเขาจะไมม ่ ีความมั่นใจเลย แตพ ่ อไดฟ ้ ั งคาํ ของหญิงภรณ์ก็
รู้ สกึ ใจชื้นขึ้น
่
ซึงหญิงภรณ์เมื่อเห็นทา่ ทีของพจน์กย็ ้ม ิ อยา่ งพอใจ หารู้ ไมว่ า่ จริ งๆแลว้ เธอแคต ่ อ
้ งการใชพ ้ วกเขาทาํ งานที่เธอคิดวา่ พนักงาน
ระดับสูงอยา่ งเธอไมเ่ หมาะกับมันแมแ ้ ตน่ ิ ดเดียว จากนัน ้ ก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไวแ ้ ตเ่ สียงแอร์ท่ีดังขึ้นเป็ นระยะ
หลังจากนัน ้ ทุกคนในห้องก็ไดห ้ ั วขอ้ การสนทนาใหมแ ่ ละวางแผนแกไ้ ขสิง่ ที่ผิดพลาดตอ่ อยา่ งรวดเร็วพร้อมกับ
เร่งมือจัดการเอกสารกองโตจนใกลเ้ สร็จภายในเวลาอันน้อยนิ ดเป็ นไปดังคาดหญิงภรณ์เดินวนกลับมาที่ห้องอีกรอบ
เพื่อมาให้กาํ ลังใจคนที่ทาํ งานอีกสั กครัง้ กอ ่ นกลับบา้ นไปพักผอ่ นกลายเป็ นวา่ พวกเขาก็สามารถทาํ ตามแผนที่วางไวไ้ ด้
อยา่ งทันทว่ งทีจึงทาํ ให้ครัง้ นี้ หญิงภรณ์เอย่ ปากชมพนักงานอยา่ งตื้นตันใจ
เรื่ องนี้ สร้างเสียงหัวเราะลั่นห้องสนั่นหวั่นไหวในเสียงนัน ้ เต็มไปดว้ ยความสุขและความสบายใจที่พจน์ไมเ่ คยได้
สั มผัสมากอ ่ น
ในหัวใจของเขาชว่ งนัน ้
้ มีทังความความสบายใจแต ก ็ ปลกใจในขณะเดียวกัน จึงกึ่งเดินกึ่งวิง่
่ แ
่ ่ ่
เขา้ ไปห้องห้องหนึ งทีขนาดเล็กพอทีโต๊ะทาํ งานตัวหนึ่ งจะวางไวไ้ ดแ ้ ละมีป้ายติดอยูห ่ น้าห้องเขียนวา่ หัวหน้าแผนก(​ชิดชั ย)
“ผมเหนื่ อยครับ ผมไมเ่ ขา้ ใจเลยวา่ ทาํ ไมงานพิเศษนี้ ถึงไมเ่ สร็จสั กที จริ งๆผมไมพ ่ ร้อมสาํ หรับการทาํ งานนี้ ผมไมอ่ ยากให้ลาํ
บากใจกันทุกฝ่ายผมขอลาออกละกันครับไมอ่ ยาก
สร้างภาระจัดสรรงานให้กับใครอีก แถมผมเองยังมีเรื่ องขัดขอ ้ งใจบางอยา่ งที่ทาํ ไมคนมีความสามารถระดัลสูงถึงไมล่ งมา
ชว่ ยเลยสั กคน” เ​ ขาพูดอยา่ งหมดไฟ และแอบพาดพิงถึงหญิงภรณ์เล็กน้อย
ชายวัยกลางคนสวมแวน ่ กลมขอบสีดาํ ดูภูมิฐานผูร้ ั บฟังไดแ
้ ตน ่ ั ่ งนิ่ งพร้อมพูดตอบกลับวา่ “​อดทนกอ ่ นไดไ้ หมงานนี้
จาํ เป็ นตอ ้ นอยา่ คิดมากอยา่ คิดแทนคนอืน ปัญหามีไวแ
้ งใชค ่ ้ กล ้ องกลับไปทาํ งานดูกอ ่ น” ​ทา่ นชั ยพูดดว้ ยเสียงออ่ นแรง

ทันใดนัน ้ เองหญิงภรณ์กโ็ ผลอ่ อกมาจากหลังตูก ้ ดนํา้ ภายในห้อง

ดูเหมือนวา่ เธอแอบฟังอยูข่ า้ งหลังอยา่ งชั ่วร้าย ดูเหมือนวา่ เธอวา่ สิง่ ที่ผมและหัวหน้าแผนกทังหมด ้ พจน์คดิ วา่ เธอตอ่ วา่ แต่
กลับกันเธอกลับเดินเขา้ มาให้กาํ ลังใจพจน์อีกครัง้ “สูๆ้ นะ งานนี้ คุณทาํ ไดอ ้ ยูแ่ ลว้ อีกไมน
่ านปัญหาทุกอยา่ งจะหายไป”
“สูต ้ ่
้ อ่ กับงานนี ให้ถึงทีสุดกอ ้ ่
่ นไดไ้ หม” ทา่ นชั ย กลา่ วทิงทา้ ยดว้ ยนํา้ เสียงทีมีพลังสายตาของชายวัยกลางคนกระชากไฟในตัว
เขาซึ่งไมแ น ใจว
่ ่ ่ าเป็ นไฟโทสะหรื อไฟในการทาํ งานกันแน่แตก ่ ท็ าํ ให้วันรุ่งขึ้นเขากลับมาที่ห้องเดิมดว้ ยทา่ ทีท่ีเปลี่ยนไป

“​วันนี้ ทาํ งานไหวไหมถา้ ไมก ่ ห็ ยุดไปกอ ่ นก็ไดน้ ะ” ​ทา่ นชั ยกลา่ วทักเขา
“​ไหวครับถา้ มีอะไรให้ชว่ ยก็บอกไดเ้ ลยครับ” เ​ ขาตอบผูเ้ ป็ นหัวหน้าดว้ ยสีหน้านิ่ งเรี ยบเหมือนไมไ่ ดเ้ ต็มใจมากนนัก
แลว้ เดินไปที่กองเอกสารที่รอการจัดเรี ยงทา่ นชั ยมองตามเขาไปดว้ ยสีหน้าที่แฝงดว้ ยความกังวลเล็กน้อย
“​การจัดงานแยม ่ ากคนวา่ งก็ไมต ่ อ้ งทาํ อะไรคนที่งานหนักก็ยงิ่ หนักขึ้นไปอีก” ห ​ ญิงสาวทา่ ทางขี้บน ่ คนหนึ่ งพูดขึ้น
“​ใชบ ่ างทีเราก็รู้สก ึ ไร้ตัวตนมาชว่ ยงานก็เหมือนไมไ่ ดม ้ าอยากลาออกให้รู้แลว้ รู้ รอดไป กาํ ลังใจการทาํ งานก็ดีนะ แตร่ ู้ สก ึ วา่
ทาํ เทา่ ไหร่กไ็ มพ ่
่ อ” เ​ พือนของหญิงขีบน ้ ่
กลา่ วสมทบ
“​ถา้ ออกไดอ ้ อกไปแลว้ เวย้ เหนื่ อยใจจริ งทาํ ไมตอ ้ งทาํ ให้อึดอัดใจดว้ ยวะออกก็ไมไ่ ดเ้ ปลี่ยนระบบงานก็ไมไ่ ด้
ให้เลือกสั กทางไดไ้ หมวะ” ​พจน์พูดขึ้นอยา่ งหงุดหงิดแลว้ ลม ้ ตัวลงนั่งเริ่ มทาํ งานอยา่ งไมเ่ ต็มใจนักเพียงไมก ่ ่ีอึดใจที่ทุกคน
กาํ ลังพูดถึงประเด็นการลาออกอยา่ งออกรสออกชาติทา่ นชั ยและอรก็เดินเขา้ ห้องมาพอดีคนที่อยูใ่ นห้องจึงรี บหยุดพูด
ประเด็นนี้ แลว้ ทาํ งานของตนโดยไมส ่ นใจไยดีกับสิง่ รอบขา้ งในตอนนัน ้ เขาไดแ ้ ตม
่ องทา่ นชั ยและอรเดินตามหาเอกสาร
กันให้วุน ่ ภายในมือเธอขา้ งหนึ่ งถือโทรศั พทท ์ ่ีปลายสายสง่ เสียงดังจนคนรอบขา้ งไดย้ น ิ เจา้ ของเสียงนัน ้ ก็คือหญิงภรณ์
นั่นเองเธอไดแ ้ ตต ่ อบรับคาํ ดา่ เสียดสีหลายๆคาํ บาดลึกไปถึงหัวใจของทุกๆคนภาพนัน ้ ทาํ ให้เขารู้ สกึ สงสารเธอจับใจ
่
และยิงเร่งรี บเคลียร์เอกสารทีอยูต ่ ่
่ รงหน้าให้รวดเร็วทีสุดทา่ นชั ยไดแ ้ ตก่ ุมขมับยอมรับคาํ ติเตียนจากเบื้องบนเก็บปัญหา
ไปแกต ้ อ่ ดว้ ยตนเองแลว้ เดินออกจากห้องไป

21

หญิงสาวผูน ้ ่ าสงสารกลับไปนั่งตรงมุมเดิมพร้อมเอกสารกองใหญก ่ วา่ เดิมทา่ ทางเหนื่ อยลา้ ทังกายและใจซึ

้ ่งเมื่อ
เขาเคลียร์เอกสารตรงหน้าทังหมดเสร็้ จเขาก็เดินไปนั่งลงใกลๆ้ เธอพร้อมวางอุปกรณ์การทาํ งานไวใ้ กลๆ้ กองเอกสาร
กองใหญ่
“​มีอะไรให้เราชว่ ยหรื อเปลา่ ” เ​ ขาเริ่ มเปิ ดบทสนทนาแรก
“​ไมเ่ ป็ นไรหรอกเราทาํ ไหวนายไปพักผอ่ นเถอะทาํ งานกองนัน ้ เสร็จแลว้ นี่ ” ​เธอพูดดว้ ยนํา้ เสียงออ่ นลา้ ปน
เหนื่ อยใจ
เขาจึงพยายามทาํ ให้เธอเชื่อใจจนเธอยอมให้ชว่ ยงานทังคู ้ เ่ ริ่ มคุยกันมากขึ้นหลังจากเสร็จงานเขาก็เก็บของ
เตรี ยมตัวเดินกลับบา้ นเขาจึงถามไถเ่ ธอวา่ กลับบา้ นอยา่ งไรอยูท ่ ่ีไหนซึ่งปรากฏวา่ บา้ นของเธออยูไ่ มไ่ กลจากบา้ นของเขา
เขาจึงชวนเธอเดินกลับบา้ นเพื่อจะไดท ้ าํ ความรู้ จักกันไดม ้ ากขึ้น
้ เ่ ดินอยา่ งไมเ่ ร่งรี บไปตามทางพร้อมพูดคุยถึงเรื่ องตา่ งๆที่เกิดขึ้นในห้องนัน
ทังคู ้
้ ทังความรู ึ ผิดของพจน์ท่ีเป็ น
้ สก
ตน ่ ่
้ เหตุทีทาํ ให้คนอืนๆโดนดา่ ไปดว้ ยทังความรู ้ ึ เครี ยดของอรทีตอ
้ สก ่ ้ งรองรับหลากหลายอารมณ์ท่ีหลีกเลี่ยงไมไ่ ด้
แตถ ่ ึงแมว้ า่ งานกองโตจะกดดันทังคู ้ ม ่ าตลอดทังว ้ ั นแตท ้
่ ั งเขาและเธอสามารถน ําเรื่ องผอ่ นคลายมาสร้างรอยยิ้มและ
เสียงหัวเราะไดอ ้ ีกครัง้
วันนี้ เขากลับเขา้ มาที่ห้องนัน ้ ดว้ ยความสบายใจเมื่อเปิ ดประตูเขา้ ไปเขากลับพบวา่ ภายในไมม ่ ีสงิ่ ใดเลยทังคน
้
่
และเอกสารตา่ งๆจังหวะเดียวกับทีเขากาํ ลังสงสั ยทา่ นชั ยก็เดินผา่ นมาพอดีเขาจึงถามถึงสิงทีเกิดขึนให้ทา่ นชั ยอธิบาย ่ ่ ้
“​อา้ ว! ​น่ี คุณลืมไปแลว้ เหรอวา่ ถา้ งานเอกสารที่จัดขึ้นทังหมดเสร็ ้ จแลว้ ห้องประชุมเฉพาะกิจก็จะถูกปิ ดแลว้ จะเปิ ด
อีกครัง้ ในการจัดเอกสารสาํ คญของบริ ษัทครัง้ หน้า”
“​แลว้ งานครัง้ หน้าเริ่ มประมาณวันไหนเหรอครับทา่ น” เ​ ขาถามดว้ ยความจดจอ่
“​ยังไมม ่ ีกาํ หนดคงอีกนานเลยคุณสบายใจไดไ้ มต ้ งทาํ งานหนักขนาดนี้ อีกแลว้ ” ท
่ อ ​ า่ นชั ยยิ้มแลว้ พูดตอ่ วา่
“​ผมไมร่ ู้ นะวา่ คุณไดเ้ รี ยนรู้ อะไรบา้ งแตเ่ ชื่อผมเถอะวา่ ทุกการทาํ งานยอ่ มมีประสบการณ์ซอ ่ นอยูใ่ นนัน ้ เสมอและทุก
เหตุการณ์ท่ีเกิดขึ้นกับชีวต ิ เรายอ่ มสอนให้เราไดเ้ รี ยนรู้ บางอยา่ งที่มีคุณคา่ อยา่ งแน่นอน”
ทา่ นชั ยตบบา่ ของเขากอ ่ นที่จะเดินกลับเขา้ ห้องไปในตอนนี้ เขากลับไมไ่ ดร้ ู้ สก ึ โลง่ อยา่ งที่เคยคาดคิดไวเ้ ขารู้ สก ึ
ใจหายอยา่ งบอกไมถ ่ ้ ีสว่ นร่วมในทาํ งานครังนี ควรจะขอบคุณทา่ นชั ยยังไงดีสาํ หรับคนที่เคย
่ ูกเขาไมร่ ู้ วา่ การทีเขาไดม ้ ้
ดึงดันที่จะลาออกอยา่ งเขาขณะที่เขากาํ ลังเหมอ่ มองห้องนัน ้ อยา่ งไมร่ ู้ ตัวดว้ ยความรู้ สก ึ ตา่ งๆที่ผสมปนเปประดังลงลึก
ถึงกน ้ บึ้งของหัวใจอรเดินเขา้ มาพร้อมพวงกุญแจในมือเสียงกุญแจกระทบกันนัน ้ ปลุกเขาจากภวังคข์ องความรู้ สก ึ
่ ่
เมือเขาไดเ้ ห็นวา่ เป็ นพวงกุญแจทีเคยใชเ้ ปิ ดห้องทีอยูต ่ ่ รงหน้าเขาเขาจึงถามขึ้นวา่
้
“​อรห้องนี จะไดเ้ ปิ ดทาํ งานตอ่ แลว้ เหรอ”
“​อยากทาํ งานขนาดนัน ้ เลยเหรอ” ​เธอขาํ เล็กน้อยที่เขาดูต่ืนเตน ้ ที่จะไดเ้ ขา้ ไปทาํ งานอีกครัง้ “​เราแคม ่ าตรวจเช็ก
ความเรี ยบร้อยของห้องนี้ เป็ นครัง้ สุดทา้ ยเดี๋ยวก็กลับแลว้ ”
เธอพูดดว้ ยนํา้ เสียงเครื อเล็กน้อยเหมือนพยายามเก็บความเศร้าลึกๆภายในใจไว้
“​ครัง้ สุดทา้ ย?” เ​ ขาถามขึ้นอยา่ งประหลาดใจ
“​ทา่ นชั ยเพิง่ บอกมาวา่ หญิงภรณ์มีโครงการจะให้ยุบการเคลียร์เอกสารเฉพาะกิจโดยจะทาํ งานที่ห้องที่พวกเรา
ทาํ งานตามปกติเทา่ นัน ้ และห้องนี้ ก็จะถูกทุบทิ้งเป็ นพื้นที่โลง่ ไวเ้ ผื่อใชใ้ นอนาคตซึ่งโครงการนี้ ไดร้ ั บการอนุ มัติเรี ยบร้อย
แลว้ ”
“​ทาํ ไมโครงการนี้ ถึงไดร้ ั บการอนุ มัติ?” ​เขาถามขึ้นดว้ ยความผิดหวังแตก ่ ไ็ ดร้ ั บความเงียบเป็ นคาํ ตอบ
้ ม
ทังคู ่ องห องนน
้ ั ่้ ผ านกระจกใสตรงประตู เธอห ั น มามองหน ้ าเขาแล ้ ั นใจพากันเดินเขา้ ไปภายในห้องนัน
ว ต ด สิ ้

แตห ่ ารู้ ไมว่ า่ จริ งๆแลว้ หญิงภรณ์รังเกียจที่จะทาํ งานกับพนักงานคนนี้ เป็ นอยา่ งมาก หญิงภรณ์พูดกับตัวเองเสมอวา่ อยาก
จะทาํ งานกับคนที่มีประสิทธิภาพมากกวา่ ไมใ่ ชต ่ อ้ งมานั่งทาํ งานกับคนไร้คุณภาพแบบนี้ ปัญหาแคน่ ้ี ยังแกไ้ ขไมไ่ ดไ้ มม
่ ีความ
เป็ นมืออาชีพเลยจริ งๆ

ทาํ ไมห้องถึงถูกปิ ด?

ยอ้ นกลับไปคืนกอ ่ นวันที่พจน์จะรู้ วา่ ห้องประชุมถูกปิ ด ภายในห้องอันมืดมิด มีร่างของหญิงภรณ์กาํ ลังคุยกับชายวัยกลางคน

ทา่ ทางดูน่าภูมิฐาน “ดิฉันคิดวา่ ห้องถา่ ยเอกสารนี้ ไมม ่ ีความจาํ เป็ น เราควรจะใชพ ้ ้ ืนที่แหง่ นี้ ให้คุม
้ คา่ มากกวา่ นี้ อยา่ งเชน
่
่
เปลียนเป็ นห้องของดิฉันคะ่ เพราะดิฉันเป็ นบุคคลทาํ งานดีทุม ่
่ เทให้บริ ษัทเต็มที” หญิงภรณ์กลา่ ว กอ ่
่ นทีจะสมทบวา่ “งานนี้
ดิฉันก็ไมเ่ ห็นวา่ พวกเคา้ จะทาํ อะไรมาก ตอ ้ งให้ดิฉันไปคอยตามงานตลอดเวลา”
“อืม จริ งๆแลว้ ก็น่าสนใจนะ คุณเองก็ทาํ งานให้กับบริ ษัทนี้ มานาน สมควรที่จะมีห้องทาํ งานที่ขยับขยายมากขึ้นกวา่ นี้ ”
 Core strategy

Busiess mission Basis of differentiation

Target Market Product/ Market Scope