พิมพล์ ืมตาขึ้นมาในห้องขาวโพลน เธอกระพิบตาละพยายามนึ กถึงเรื่ องที่เกิดขึ้น รอบตัวเธอมีสายระโยง

ระยางเต็มไปหมด สายตาของเธอไปหยุดอยูต ่ รงหน้าหญิงสาวขา้ งๆที่คุน ้ เคย กาํ ลังกุมมือเธอไวอ้ ยู ่ สะอึกสะอื้น

เสียงดังจนน่าสงสาร เธอไมม ่ ีแรงที่จะเอย่ ปากหรื อขยับตัวทังน ้ เปลือกตาของเธอรู้ สก
้ ัน ึ หนักอึ้ง ภาพดาํ สนิ ท
ปรากฏให้สมองของเธออีกครัง้
เชา้ วันแรกของคา่ ยสานฝัน พิมพไ์ ดต ้ ั ดสินใจแลว้ วา่ เธอนัน ้ จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็ นคนใหม่ จะเปิ ดใจ
กับคนอื่นมากขึ้น เธอจึงคอ่ ยๆเปิ ดประตูอันมืดมิดใตก ้ บึ้งของหัวใจ ออกมาพบกลับการเปลี่ยนแปลงครัง้ ใหมอ่ ีก
้ น
ครัง้ จากคนที่เงียบไมค ่ อ่ ยกลา้ พูด ไมก ่ ลา้ แสดงออก ขี้อาย และเก็บตัว เธอจะเปลี่ยนแปลงเป็ นคนที่เปิ ดใจมากขึ้น
พิมมองตัวเองในกระจก และยิ้มอยา่ งมุง่ มั่น
“พี่พิมพค ์ ะ ไปกินขา้ วกันเถอะคะ่ ” นํา้ ตาลวิง่ มาควา้ แขนของพิมพไ์ ว้
“อะ่ นํา้ ตาล ไปสิ” พิมพเ์ ดิมตามแชนที่ถูกลากโดยนํา้ ตาล
เมื่อเธอเดินมาถึงโรงอาหารของรี สอร์ท มีผูค ้ นละลานตามากมาย นํา้ ตาลควงแขนพิมพว์ งิ่ ไปยังโตะ้ ของกลุม ่
่
เพือนๆทีตอ ่ ่ ่
้ งทาํ กิจกรรมดว้ ยกัน ตามทีพวกคณะพีๆของคา่ ยไดจ้ ั ดเตรยมไว้ เมือมาถึงโตะ้ นํา้ ตาลก็เอย่ กลา่ ว ่
ทักทายทุกคน
“อา่ วนี้ น้องตาลกะน้องพิมพใ์ ชไ่ หม มาแลว้ หรอ เพื่อนๆกาํ ลังรออยูพ ่ อดีเลย” พี่ในกลุม ่ คนนึ งกลา่ ว
แนะนําตัวแทนสองสาว กอ ่ นที่จะชวนให้มานั่งทานขา้ วดว้ ยกัน
“อะ่ ลืมแนะนําตัวไป พี่ช่ือพี่เตน ้ ะ เราน่าจะหา่ งกัน ปี สองปี แหละ พอดีพ่ีจาํ ชื่อคนเร็วหนะ ละพอดีกเ็ ห้น
ใบรายชื่อผา่ นๆมาหลายรอบละ ไมต ่ อ ้ งแปลกใจถา้ พี่จะรู้ ช่ือพวกเรา ออ ้ ละพี่เคยมาคา่ ยนี้ แลว้ ครัง้ นึ ง เพราะงันมี ้ ไร
ถามไดน ้ ะ” พี่เตเ้ ริ่ มแนะนําตัวเอง พี่เตเ้ ป็ นหนุ ่ มหลอ่ ประจาํ คา่ ย รู ปร่างสูงโปร่ง ผมยาวประมานนึ ง ตามสไตลท ์ ่ีวัย
รุ่นสมัยนี้ กาํ ลังฮิต รอยยิ้มสดใส อัธยาศั ยดี จนเป็ นที่หมายตาของสาวๆ
พิมพล์ ั งเลที่จะทักทายเพื่อนๆในกลุม ่ ที่นั่งอยูเ่ ต็มโตะ้ อาหาร ในใจของพิมพน ้ เต็มไปดว้ ยความกลัวและความ
์ ัน
กังวล เธอกลัววา่ เธอจะเขา้ กับใครไมไ่ ด้ กลัววา่ วันนึ งเธออาจจะทาํ พวกเขาผิดหวัง พิมพล์ นมากจนทาํ ตัวไมถ ่ ูก
เธอไมไ่ ดส ้ นใจคนรอบขา้ งหรื อใครเลย จดจอ่ กับความคิดในภวังค์
“พี่พิมพ์ เป็ นอะไรรึ เปลา่ คะ?” นํา้ ตาลเอย่
“เออ่ .. เปลา่ จะ้ ..” พิมพต ์ อบพร้อมกับฝื นยิ้ม
้ ํา้ ตาลไปเอาขา้ วกับพี่พิมพก
“งันน ์ อ่ นนะคะ่ ” นํา้ ตาลหันกลับมาบอกเพื่อนๆพี่ๆในกลุม ่
“ไดเ้ ลยๆๆ ขา้ วขาหมูอร่อยนะ 5555” พี่เตต ้ อบพร ้ อ มก ั บลอยยิ ้ มชวนหลงไหล เมื่ อพิ มพไ์ ดพ้ บกับรอยยิ้ม
นัน ้ ราวกับโลกทังใบหยุ ้ ดหมุนเเละกลับมาสดใส เมื่อกลับมาจากการไปซื้อขา้ วพิมพน ์ ั ่ งขา้ งพี่เตแ ้ ละเริ่ มพูดคุยกัน
เป็ นครัง้ แรกที่เธอไดเ้ จอกับบรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่เต็มไปดว้ ยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม
เพื่อนคนอื่นเริ่ มเขา้ มาทักทายพิมพ์ จึงทาํ ให้พิมพเ์ ริ่ มมีความมั่นใจมากขึ้นเเละเริ่ มทักคนอื่นกอ ่ น ภายใน
คา่ ยสานฝันเเหง่ นี้ พิมพไ์ ดพ ้ บกับเพื่อนใหมม ่ ากมาย อีกทังย ้ ั งไดท้ าํ กิจกรรมตา่ งๆ จึงทาํ ให้พิมพเ์ ริ่ มกา้ วออกมาจาก
กาํ แพงที่เธอเคยกอ ่ ไว้ เปลี่ยนมาเป็ นหญิงสาวที่มีความกลา้ เเสดงออกมากขึ้น มีความมั่นใจที่มากขึ้น ดว้ ยหน้าตา
อันสะสวย และทา่ ทางอันเป็ นมิตร พิมพก ์ ก็ ลายเป็ นที่รักใคร่ของผูค ้ นมากมายของคา่ ยเเละดวงใจของหญิงสาวคน
นี้ ก็เต็มไปดว้ ยความรักเต็มเปี่ ยมที่มอบให้กับรุ่นพี่ท่ีช่ือเต้ เธอหวังวา่ เคา้ จะมีใจให้เธอเชน ่ เดียวกัน ในวันสุดทา้ ย
ของการอยูค ่ า่ ย พิมพไ์ ดน ้ ั ่ งรถกลับขอนเเกน ่ ร่วมกับพี่เตท ้ ่ีอาศั ยอยูข่ อนเเกน ่ เชน ่ เดียวกัน เเฟร์ไดม ้ ารอเพื่อนสนิ ท
ของตนที่ทา่ รถดว้ ยความตื่นเตน ้ เนื่ องจากไมไ่ ดเ้ จอกันมาเนิ่ นนาน ในใจนึ กเป็ นหว่ ง วิตกกังวลวา่ พิมพ์ เพื่อนรัก
ของตนจะเขา้ กับคนอื่นๆในคา่ ยไดร้ ึ เปลา่
เมื่อรถบัสมาถึงขอนแกน ่ แฟร์ตะโกนดว้ ยความตื่นเตน ้ เมื่อเห็นพิมพ์
“พิมพ!์ พิมพ!์ ทางนี้ !” พร้อมกับโบกมือ
พิมพไ์ ดเ้ ดินลงมาที่รถบัสพร้อมกับพี่เต้ เมื่อพิมพเ์ ห็นเพื่อนรักของตน เธอก็รีบวิง่ ไปหาเเละกอดเขา้ ดว้ ยความ
คิดถึง
ทันใดนัน ้ เสียงของพี่เตก ้ ด็ ั งขึ้น
“อา้ วเเฟร์ เธอรู้ จักกับพิมพด ์ ว้ ยหรื อ” พี่เตท ้ ั กทายเเฟร์ดว้ ยความสนิ ทสนมปนความประหลาดใจ
่ ่
“อา้ วพีเต้ ทีบอกวา่ ไปคา่ ย ไมค ่ ดิ วา่ จะเป็ นคา่ ยสานฝันนี้ ” แฟร์ตอบดว้ ยความรู้ สก ึ ที่ไมต
่ า่ งกัน
“เอ๋ สองคนนี้ รู้ จักกันหรอ?” พิมพถ์ ามดว้ ยความตกใจ
“โอ๊ะ ขอโทษทีลืมเเนะนําตัวให้เลย นี่ พี่เตพ ้ ่ีขา้ งบา้ นเราน่ะ คนที่เราเคยบอกวา่ กาํ ลังคุยๆกับ เคา้ อยู”่
“ทาํ ไมไมบ ่ อกไปวา่ พี่เป็ นวา่ ที่เเฟนละ่ ” พี่เตพ ้ ูดติดตลก
“พี่เตก ้ … ็ แลว้ ในคา่ ยเป็ นไงบา้ งอะ่ พิมพ์ สนุ กป่าว?”
พิมพต ์ กอยูใ่ นภวังจนไมไ่ ดย้ น ิ คาํ ถามที่แฟร์ถามตนเอง ราวกับโลกทังใบของเธอพ ้ ั งทลาย เธอกับพวกเขาเหมือน
ไมร่ ู้ จักกันเลยตังแต ้ แ ่ รก พิมพร์ ู้ สก ึ วา่ ตนกาํ ลังจะสูญเสียเพื่อนที่สนิ ทที่สุดเเละคนที่เธอชอบไปในเวลาเดียวกัน
โลกของพวกเขาสองคนที่เธอไมส ่ ามารถไปแทรกได้
“พิมพเ์ ป็ นอะไร ทาํ ไมหน้าซีดเเบบนัน ้ ” เเฟร์เอย่ ถามดว้ ยความเป็ นหว่ ง
“ออ๋ เราไมไ่ ดเ้ ป็ นไรๆ น่าจะเพราะนั่งรถนานเลยเพลียๆหน่ะ”
พิมพต ์ ั ดสินใจเก็บความรู้ สก ึ นี้ ไวค ้ นเดียว
้ ๋ยวเรากลับกันเลยไหม พี่เต้ พิมพ์ เดี๋ยวเราไปสง่ พิมพท
“งันเดี ์ ่ีบา้ นนะ”
พิมพร์ ู้ ตัววา่ ตนไมส ่ ามารถมองภาพพวกเขาสองคนอยูด ่ ว้ ยกันไดใ้ นเวลานี้ จึงรี บปฏิเสธ
“เห้ย ไมเ่ ป็ นไร บา้ นเราอยูค ่ นละทางเลยจะเสียเวลาเปลา่ ๆ” พิมพเ์ อย่ พร้อมยิ้มเล็กน้อย
“ไมอ่ ยากเป็ นกา้ งขวางคอคูร่ ั กคูน ่ ้ี ดว้ ย ฮา่ ฮา่ ” พิมพพ ์ ูดอยา่ งติดตลก
พิมพไ์ ดโ้ บกมือลาคนทีเขารักทังสอง พิมพไ์ มร่ อให้ทังสองเอย่ ตอบใดๆ เธอรี บเดินหนี ออกมาดว้ ยความเร็วเพื่อไม่
่ ้ ้
้
ให้ทังสองคนเห็ นนํา้ ตาของเธอ สมองเธอเต็มไปดว้ ยความคิดมากมาย ทังความรู ้ ้ สก ึ เสียใจและความสั บสน เมื่อ
เธอนั่งอยูบ ่ นรถแท็กซี่ เธอก็คด ิ ไดว้ า่ ตอนนี้ เธอเป็ นคนใหมแ ่ ลว้ เธอจะไมเ่ ป็ นคนที่ออ่ นแอ เธอจะเป็ นคนที่เขม ้
เเข็งขึ้น เธอจะไมท ่ าํ ร้ายพวกเขาทังสองคนด ้ ว้ ยความเห็นแกต ้ ั วของตนเอง เพราะทังพี ้ ่ เตแ้ ละแฟร์เป็ นคนที่เธอรัก
มากที่สุด เธอจึงรู้ สก ึ ยินดีมากกวา่ หากพวกเขามีความสุข ดีกวา่ จะตอ ้ งเสียคนดีๆในชีวต ิ ของเธอไป เธอจึงตัดสินใจ
เก็บความรู้ สก ึ นี้ ไวค ้ นเดียวโดยไมก ่ ลัาบอกใคร เมื่อเธอมองไปที่ถนนดา้ นหน้า เธอเห็นรถบรรทุคันหนึ่ งพุง่ เขา้ มา
ดว้ ยความเร็ว เธอไดแ ้ ตก ่ รี ดร้องเสียงดังและสดุดลืมตาขึ้นมาดว้ ยความตกใจ ภาพที่เธอเห็นคือเพดานสีขวาสะอาด
ตาและแฟร์ท่ีวงิ่ เขา้ มาดว้ ยความเป็ นหว่ ง
“เป็ นไงบา้ ง มองเห็นเรามัย” ้ แฟร์เอย่ ถามดว้ ยความเป็ นหว่ ง
“อือออ เราไมเ่ ป็ นไร”
แฟร์กก ็ ดกริ่ งเรี ยกหมอ เมื่อคุณหมอออกไป...
“เรานึ กวา่ จะไมไ่ ดเ้ จอแฟร์อีกแลว้ สั กอีก รถบรรทุท่ีชนเราน่ากลัวมากเลย” พิมพบ ์ อก
“ใจเย็นๆนะ รถที่พิมพน ์ ั ่ งกลับบา้ นเกิดประสบอุบัติเหตุพลิกควา่ ํ น่ะ ไมม ่ ีรถบรรทุชนพิมพน ์ ะ”
พิมพต ์ กใจมาก แลว้ เรื่ องที่เธอเห็นมันคืออะไร
“พิมพน ์ ่ าจะฝันไปแลว้ ละ่ พิมพร์ ถควา่ ํ ไมใ่ ชถ ่ ูกชนนะ”
“เเลว้ คา่ ยสานฝันละ่ ”
“คา่ ยมันเริ่ มอีกสองอาทิตยน ์ ่ี ”
“ห้ะ!”
เเสดงวา่ เรื่ องทังหมดเป็ ้ นเเคค่ วามฝันงันหรื ้ อ
“มีอะไรหรื อพิมพ”์
 “ออ๋ เปลา่ ๆพอดีเราตื่นเตน ้ น่ะ ไมค ิ วา่ จะเร็วขนาดนี้ นึ กวา่ ไปเดือนหน้า”
่ ด
หลายวันผา่ นไปพิมพไ์ ดพ ้ ั กรักษาตัวจนหายดีจึงกลับบา้ น และเตรี ยมของเพื่อที่จะไปคา่ ยสานฝันในอีกสองวัน
์ ลัวเล็กน้อยวา่ การไปคา่ ยครัง้ นี้ จะเหมือนกันในฝันหรื อไม่ เเตพ
พิมพก ่ ิมพก
์ ไ็ มค ิ เสียใจหากมันเกิดขึ้นจริ งๆ
่ ด

ในวันเดินทาง พิมพก ์ า้ วขาขึ้นรถบัสดว้ ยความตื่นเตน

้ เเละเสียงที่เธอคุน
้ เคยก็ดังขึ้น
“พี่พิมพใ์ ชไ่ หมคะ”

์ ่ีกาํ ลังนั่งชมบรรยากาศรอบๆ รี สอร์ท

“อา่ วไง พิมพ”์ พี่เตเ้ ดินมาทักพิมพท