“ตึ่กตั่กๆ” ใจของฉันเตน

้ รัวๆไมห
่ ยุดหยอ่ น

ฉันกาํ ลังนั่งอยูใ่ นห้องเก็บตัวเพื่อเตรี ยมตัวขึ้นไปตอ่ ยมวยรอบชิงชนะเลิศ และนี่ ก็ถือเป็ นเดิม

พันครัง้ สาํ คัญในชีวต ิ ของฉัน

เวทีน้ี ตังอยู
้ ท ่ ่ีสนามมวยลุมพินี สั งเวียนขนาดใหญ่ มีผูค ้ มมากมายเพื่อชมการแขง่
้ นมารายลอ
้ นที่มาดูมีอยูท
ครัง้ นี้ ผูค ้ ่ เด็กเล็ก เยาวชน จนไปถึง คนเฒา่ คนแก่
่ ุกประเภท ตังแต

ทุกทุกการแขง่ ขันก็จะมีการพนันเกิดขึ้น ซ่ึงปกติแลว้ จะขึ้นอยูก

่ ั บความสามารถของผูข้ ้ึนชกวา่
ใครจะชนะ

“ปลื้ม!” ใครบางคนเอย่ ชื่อของฉันขึ้นมา ฉันหันไปหาตน ้ ตอของเสียงอยา่ งเร็วไว

“อยา่ ลืมที่ตกลงกันไวน
้ ะ ปลื้ม” หลังจากเขาพูดเสร็จเขาก็เดินจากไป ไปยืนรวมกับคนที่มายืน
เพื่อรอชมการแขง่ ขัน

ฉันยืนคิดเกี่ยวกับเรื่ องที่ฉันตกลงกับเขาอยา่ งรอบคอบวา่ ฉันควรจะทาํ ตามสั ญญาหรื อไม่ แต่

ฉันก็เกรงวา่ ฉันจะเสียศั กดิศ ่ าํ ตามสั ญญา ก็อาจจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับ
์ รี และถา้ หากฉันไมท
ฉัน…ฉันจึงยอ้ นกลับไปคิดถึงเรื่ องราวกวา่ ที่จะมาถึงจุดๆนี้

ยอ้ นกลับไปสั ก 20 ปี ที่แลว้ ตังเเต

้ ส ่ มัยที่ฉันยังเด็ก

ฉันเกิดมาในชุมชนที่มีแตค ่ วามรุ นแรงและความไมเ่ ทา่ เทียมกัน ทุกทุกวันครอบครัวของฉัน

ตอ้ งดิ้นรนเพื่อที่จะไดม
้ ีชีวต ่ ่ีปกครองชุมชนแหง่ นี้ อยู ่ ซ่ึงที่เขาปกครอง
ิ ตอ่ มีอันธพาลขาใหญท
อยูไ่ ดเ้ พราะการชอบใชค ้ วามรุ นแรงและการที่พวกเขามีพวกเยอะ ซ่ึงมีประมาณ 50 คน ได้

ทุกทุกวันอันธพาลพวกนี้ จะออกมากลั่นแกลง้ คนที่ไมม ่ ีทางสู ้ มีการเก็บคา่ ดูแล มีการปลน

้ การ
ทะเลาะวิวาทกันเป็ นเรื่ องปกติของที่น่ี ซ่ึงเกิดจากการที่คนที่โดน กลั่นแกลง้ ไมย่ อมโดนอยู ่
ฝ่ายเดียวและขัดขืน

วันเวลาผา่ นไปตามปกติจนเมื่อฉันอายุไดป ้ ก็ไดล

้ ระมาณ 10 ขวบ อันธพาลพวกนัน ้ งมือกับ
พอ่ แมข่ องฉัน…

ในขณะที่ฉันออกไปซ้ ือกับขา้ ว พวกเขาก็มากันเป็ น 10 คนเพื่อมาบังคับให้พอ่ แมข่ องฉันสง่

้ ําไปซ้ ือยาเสพติดมาใช้
เงินให้ เพื่อที่พวกเขาจะไดน
 ้ มจนลุกขึ้นมาไม่
พอ่ แมข่ องฉันขัดขืนและไมย่ อมให้แตโ่ ดยดีเลยโดนพวกเขากระทืบและซอ
ไหว

เมื่อฉันกลับมาถึงบา้ นฉันก็พบร่างของพวกทา่ นนอนอยูก ่ ั บพื้นและมีแผลเต็มตัว ฉันตรวจสอบ

ร่างกายของพวกเขาแลว้ จึงรู้ วา่ ไมใ่ ชบ ็ ตัวและทาํ แผลให้อยา่ ง
่ าดแผลฉกรรจจ์ ึงรี บนําผา้ มาเชด
เร็วไวแลว้ จึงซั กถามพวกเขาวา่ เกิดอะไรขึ้น

พวกเขาไมย่ อมบอกตังแต ้ ท ่ ีแรก เพราะกลัวอาํ นาจของพวกอันธพาลพวกนัน ้ แะเกรงวา่ ฉันจะ

ไปแกแ ้ คน
้ ใสพ ่ วกมัน เพราะรู้ วา่ ยังไงฉันก็ไมม ่ ีทางชนะอีกทังย ้ ั งกลัววา่ ฉันจะโดนเลน่ งานจน
ตายอีกดว้ ย แตส ่ ุดทา้ ยหลังจากที่ฉันเซา้ ซ้ีเขาอยูน ่ านหลายวันเขาก็ยอมบอก แตเ่ ขาก็กาํ ชั บฉัน
้ ่ องอาจจะใหญก
วา่ อยา่ ไปทาํ อะไรพวกมันไมง่ ั นเรื ่ วา่ นี้ อันธพาลพวกนี้ ตาํ รวจก็ไมส่ ามารถทาํ
อะไรไดเ้ ชน ่ กัน

หลังจากที่ฉันไดฟ ้ ั งเรื่ องราวจากพอ่ แมข่ องฉันแลว้ ฉันก็รู้สก

ึ ถึงความไมเ่ ทา่ เทียมกันในชุมชน
นี้ อยา่ งแรงกลา้ จากที่ฉันเคยรู้ สกึ เฉยๆกับพวกอันธพาลพวกนี้ ฉันรู้ สก ึ อยากลุกขึ้นสูเ้ พื่อรักษา
ความยุติธรรมให้กับโลกแหง่ นี้ โลกนี้ ไมค ่ วรมีใครโดนกดขี่ขม ่ เหงแบบนี้

ฉันรู้ ดีวา่ ฉันไมส

่ ามารถทาํ อะไรพวกมันได้ แตห ้ มาฉันก็มีจิตใจที่แรงกลา้ ที่จะกาํ จัด
่ ลังจากนัน
อันธพาลพวกนี้ ให้หมดไป

วันหนึ่ งขณะที่ฉันกาํ ลังไปตลาดเพื่อซ้ ือกับขา้ วเหมือนปกติ ฉันก็ไดย้ น ิ เสียงตะโกน “คา่ ยมวย

บัวดาํ ตอ่ ยจนขาว รับสมัครผูท้ ่ีตอ
้ งการเป็ นผูเ้ กง่ กาจในวิทยายุทธจาํ นวนมาก คา่ ยกาํ ลังจะเปิ ด
ในอีก 2 สั ปดาห์ ใครสนใจเชิญทางนี้ ไดเ้ ลย”

ฉันไดย้ น ้ ฉันก็รีบเดินตรงเขา้ ไปหาผูป

ิ ดังนัน ้ ระกาศและบอกเขาทันทีวา่ ฉันจะสมัคร เขาทาํ ทา่
ทีดีใจอยา่ งมากและกลา่ ววา่ “ในที่สุดก็มีคนมาสมัครเสียที คุณคือคนแรกที่มาสมัครดังนัน ้ ผม
จะให้คุณเรี ยนฟรี ตลอดชีพแตม ่ ีขอ
้ แมก ็ ือตอ
้ ค ้
้ งตังใจเรี ้ งไปแขง่ รายการตา่ งๆตามที่
ยนและตอ
หัวหน้าตอ ้ งการนะ”

ฉันตอบไปทันทีวา่ “ไมม ้
่ ีปัญหา ผมตังใจเรี ยนแน่นอนและไมม ่ ีทางที่จะเลิกเรี ยนอีกดว้ ย ผม
้
จะตังใจฝึ กเพื่อนําความแข็งแกร่งและวิชาที่เรี ยนมามาใชใ้ นการปกป้องผูค ้ นที่ตกอยูใ่ นที่นั่ง
ลาํ บากหรื อโดนพวกอันธพาลกลั่นแกลง้ อยู”่

้
“งันเจอกั นที่คา่ ยฝึ กในอีก 2 สั ปดาหน
์ ะ” เขากลา่ วและโบกมือลาฉัน
 ึ ดีใจอยา่ งมากที่ฉันจะไดเ้ รี ยนวิชาเพื่อที่จะไดใ้ ชว้ ชิ ามากาํ จัดพวกอันธพาลพวกนี้ เสียที
ฉันรู้ สก
ฉ้นซ้ ือของที่ตลาดเสร็จแลว้ ก็รีบนําเรื่ องที่ไปบอกกับพอ่ แม่ ซ่ึงพอ่ แมข่ องฉันก็ไมว่ า่ อะไร แต่
สนับสนุ นดว้ ย

่ ่ีคา่ ยฝึ กบัวดาํ ตอ่ ยจนขาว

เวลา 2 สั ปดาหช์ า่ งผา่ นไปอยา่ งเร็วไว ขณะนี้ ฉันอยูท

้ นรับ เธอชื่อปลื้มใชไ่ หม เธอดูมีความมุง่ มั่นดี ฉันชอบคนแบบนี้ ฉันชื่อฝุ่นเป็ นครู

“ยินดีตอ
ฝึ กสอนของคา่ ยมวยแหง่ นี้ ขอให้เธอพร้อมรับการฝึ กทุกรู ปแบบ เพราะคา่ ยมวยของเรานัน ้ ฝึ ก
โหดมาก”

้
ฉันตอบกลับไป “ครับผม ผมจะตังใจเรี ยนและทาํ ตามทุกอยา่ งตามที่ครู บอกครับ”

วิชาที่ทา่ นอาจารยฝ ์ ่ ุนมอบให้นัน ้ ชา่ งเป็ นเทคนิ คที่แปลกใหมท ึ สนุ กในการที่จะ

่ าํ ให้ฉันรู้ สก
ร่าํ เรี ยนวิชาขึ้นไปอีก ฉันฝึ กซอ ้ มกับอาจารยท ์ ุกวันเป็ นเวลามากกวา่ 10 ปี ในที่สุดวิชาที่ฉัน
ไดฝ ้ ึ กฝนมาก็จะไดใ้ ชเ้ สียทีเมื่ออาจารยฝ ์ ่ ุนไดส้ ง่ ฉันเขา้ ไปในรายการแขง่ ขันมวยไทยที่ยงิ่ ใหญ่
ที่สุดในประเทศ

ฉันชนะคูต ่ อ่ สูไ้ ดอ ้ ร่ อบแรกจนถึงรอบ 4 คนสุดทา้ ย ตอนนี้ ฉันเหลือเพียงแค่

้ ยา่ งสบายตังแต
การแขง่ ขันครัง้ สุดทา้ ยเพื่อที่จะไดค้ รอบครองตาํ แหน่งแชมป์ของรายการนี้

ึ มหัศจรรยม
ฉันรู้ สก ์ ากที่ทังๆที
้ ่ฉันพึ่งจะไดม ้ าแขง่ ครัง้ แรกแตฉ
้ ีโอกาสไดม ่ ั นกลับผา่ นเขา้ มาถึง
รอบสุดทา้ ยไดอ ึ ขอบคุณในวิชาของอาจารยฝ
้ ยา่ งงา่ ยดาย ฉันรู้ สก ์ ่ ุนเหลือเกิน ทีน้ี พอฉันชนะ
รายการนี้ ฉัน็ จะโดง่ ดังไปทั่ว พวกอันธพาลก็จะหวั่นเกรง และฉันก็จะนําเงินรางวัลไปใชเ้ พื่อ
ยกระดับชีวต ิ ของครอบครัวของฉันและคนในชุมชนของฉันอีกดว้ ย

“นั่นปลื้มใชไ่ หมเอย่ ” เสียงใครคนหนึ่ งดังขึ้นมาเรี ยกชื่อของฉันจากไกลๆ

“ใชค ่ รับ” ฉันตอบกลับไปดว้ ยสีหน้างุนงง
“พอดี ฉันมีเรื่ องจะตกลงดว้ ย คือวา่ เธอชว่ ยยอมแพใ้ นการแขง่ ขันครัง้ นี้ ให้หน่อยไดไ้ หม แต่
ขอแบบเนี ยนๆนะเพราะเทา่ ที่ดูยังไงเธอก็ชนะอยูแ่ ลว้ แตฉ ่ ั นพนันไวแ ้ ตต
่ น
้ วา่ อีกฝ่ายจะชนะ
หนะ ขอร้องนะ ฉันจะให้เธอ 10 ลา้ น เลย เดี๋ยวให้มัดจาํ กอ ่ น 1ลา้ นเลย เผื่อวา่ เธอจะกลัววา่
จะโดนฉันโกง”

ิ จาํ นวนเงินที่จะไดร้ ั บก็เผลอตอบไปทันควันโดยไมไ่ ดค

พอฉันไดย้ น ิ อะไร “ไดเ้ ลยครับผม
้ ด
คอยชมผลงานไดเ้ ลยครับ”
“ขอเชิญทางนี้ ครับคุณปลื้ม การแขง่ ขันกาํ ลังจะเริ่ มแลว้ ครับ” มีคนมาเรี ยกฉันเพื่อที่จะไปรอที่
ดา้ นหลังของเวที

ระหวา่ งเดินไปที่ดา้ นหลังของเวทีฉันก็ครุ่นคิดอยา่ งหนักเกี่ยวกับสิง่ ที่ฉันสั ญญากับผูช้ ายคน

นัน ่ วรที่จะทาํ ตัวแบบนี้ ไมค
้ ฉันเริ่ มคิดวา่ ฉันไมค ่ วรให้เงินมาหลอกลอ่ ใจ และให้ความอ
ยุติธรรมเกิดขึ้นอีก ซ่ึงครัง้ นี้ เป็ นตัวฉันเองดว้ ยที่จะทาํ ให้เกิดขึ้น

“ปลื้ม ศษ ์ ่ ุน!!!” เสียงพิธีกรเอย่ ชื่อของฉัน ฉันคอ่ ยๆเดินออกไปอยา่ งชา้ ๆโดยที่ในใจก็ยัง

ิ ยฝ
คิดถึงเรื่ องนี้ อยู ่

“เมื่อทังสองคนพร
้ ้ อมก็ START!!”
“เฮ!!” เสียงกองเชียร์ดังสนั่นหวั่นไหว กระหึ่มไปทั่วสวนลุมพินี

่ อ่ สูข้ องฉันคอ่ นขา้ งแตกตา่ งจากคนอื่น เพราะเขาดูออ่ นแอกวา่ คนอื่นๆที่ฉันเจอมาเสียอีก

คูต
ฉันจึงคิดวา่ ที่เขาผา่ นมาจนถึงรอบนี้ ไดก ้ ลม
้ เ็ พราะผูช้ ายคนนัน ้ มวยมาให้ตลอดแน่ๆ

้
ฉันรับทังกระบวนท า่ ของเขาไดท ้ ุกทา่ อยา่ งงา่ ยดาย จนฉันเริ่ มคิดวา่ คนคนนี้ ไมค
่ ูค
่ วรกับ
ึ อยา่ งแรงกลา้ วา่ ฉันไมค
ตาํ แหน่งแชมป์ และฉันรู้ สก ่ วรให้คนแบบนี้ มาชนะดว้ ยการลม ้ มวย
แบบนี้

ึ หงุดหงิดและโมโหขึ้นเรื่ อยๆเมื่อคิดวา่ เขาจะไดแ

ฉันรู้ สก ้ ชมป์ดว้ ยความรู้ ความสามารถที่เทียบ
กับคนอื่นๆที่ฉันเจอมาไมต่ ิดเลยแมแ ้ ตน ่ ้ อย จนสุดทา้ ยฉันไมส่ ามารถควบคุมตัวเองไดเ้ ลย
ตอ่ ยหมัดเต็มแรงเขา้ ไปและทุม่ เขาลงกับพื้น...เขาหมดสติในทันใด

“และแชมป์ของเราในปี นี้ ก็คือ….ปลื้ม ศษ ิ ยฝ์ ่ ุน!!!”

“เสียงปรบมือและเสียงเฮ” ดังขึ้นพร้อมกับชื่อของฉันที่ข้ึนบนโปรเจคเตอร์ดา้ นขา้ งของเวทีทัง้
สองฝั่ง
ฉันเดินกลับไปดา้ นหลังของเวทีเพื่อเตรี ยมเจรจาขอคืนเงินให้กับผูช้ ายคนนัน
้ และเตรี ยมจะ
กลับบา้ นเพื่อนําเงินรางวัลที่ไดไ้ ปมอบให้พอ่ และแมข่ องฉัน

“เห้ย ไหนวา่ ตกลงวา่ จะแพใ้ ห้ไง” เสียงผูช้ ายคนนัน ้ ดังมาแตไ่ กลๆ

ฉันหันไปมอง ผูช้ ายคนนัน้ สิง่ ที่ทาํ ให้ฉันตะลึงคือเขาไมไ่ ดม
้ าคนเดียวแบบแตก
่ อ
่ นแตเ่ ขาพา
พวกมาอีกนับสิบซ่ึงพวกเขามีอาวุธอยูใ่ นมือดว้ ย

“ฉันอยากรักษาความยุติธรรมให้กับโลกใบนี้ ” ฉันพูดอยา่ งมั่นใจ “เอาเงินคืนไปสิ”

“ฉันไมอ่ ยากไดเ้ งิน” เขายิ้มอยา่ งกรุ้ มกริ่ ม “ฉันตอ ิ แก ไอปลื้ม!!” เขากลา่ วพร้อมกับ
้ งการชีวต
สั ง่ การให้ลูกน้องของเขา “ลุุย!!!”

ฉันจัดการพวกเขาไดอ ้ ยา่ งสบายๆในชว่ งแรกแตพ ่ วกเขามีมากจนเกินไป จนฉันคนเดียวรับมือ

ไมท ้ าด โดนทุบ โดนตอ่ ย ตา่ งๆนาๆจนฉันลุกขึ้นอีกไมไ่ หว ฉันหวังวา่ ความ
่ ั น ฉันโดนไมฟ
ยุติธรรมในโลกนี้ จะมีจริ ง แตฉ
่ ั นคงไมส
่ ามารถสร้างไดอ
้ ีกแลว้ เพราะฉันกาํ ลังจะตาย…

“หยุดอยูต ้ ” เสียงใครคนหนึ่ งดังขึ้นมา พวกเขาคือเจา้ หน้าที่ตาํ รวจ “พวกเราขอจับกุม

่ รงนัน
้ ่ืนโดยเจตนา”
พวกทา่ นในฐานะคนที่ทาํ ร้ายผูอ

“หนอย ฝากไวก ้ อ
่ นเถอะ” วา่ แลว้ แก๊งคอ์ ั นธพาลบา้ พนันพวกนัน ้ ก็วงิ่ หนี ออกไป
่ หนึ่ งวิง่ ตามไปจับกุมสว่ นอีกกลุม
ตาํ รวจกลุม ่ หนึ่ งมาดูแลฉันเพื่อที่จะพาไปโรงพยาบาล

“เป็ นอยา่ งไรบา้ ง เกิดอะไรขึ้น” ฉันไมส

่ ามารถตอบคาํ ถามพวกนัน ้ ไดเ้ นื่ องจากความเหนื่ อยลา้
และความเจ็บชาํ ้ จากการโดนทาํ ร้ายเขา้ มารุ มเร้าฉันจึงคอ่ ยๆหลับตาลง...

ึ ตัวแลว้ ใชไ่ หม” เสียงใครบางคนเรี ยกฉันให้ต่ืนขึ้นมา

“ปลื้ม ปลื้ม ปลื้ม รู้ สก
ฉันอยูบ่ นเตียงในโรงพยาบาลแหง่ หนึ่ งซ่ึงไมห ่ า่ งจากสถานที่ท่ีฉันตอ่ ยมวยมากนัก
มีคนยืนรายลอ ้ มรอบเตียงของฉัน 3 คน ไดแ ้ ก่ พอ่ แม่ และคุณหมอทา่ นหนึ่ ง

“เป็ นอยา่ งไรบา้ งลูก” แมข่ องฉันถามดว้ ยความเป็ นหว่ ง

“ก็รู้สก ึ ปวดไปทังต ้ ั วอะครับแม”่
“ไมม ่ ีอาการอื่นใชไ่ หม จาํ ชื่อตัวเองไดไ้ หม”
“ผมชื่อปลื้มไงครับแม่ สว่ นอาการอื่นไมน ่ ่ าจะมีครับแม”่
“คอ่ ยยังชั ่ว ดีจังที่ไมเ่ ป็ นอะไรขนาดนัน ้ ”
“ผมตอ ้ งอยูโ่ รงพยาบาลกี่วันครับ ผมอยากกลับไปซอ ้ มมวยเพื่อไปแขง่ รายการอื่นตอ่ อะครับ”
“ปลื้ม หมอมีเรื่ องที่คอ่ นขา้ งละเอียดออ่ นจะบอก ตอ ้ งถามกอ ่ นวา่ พร้อมจะฟังไหม” คุณหมอ
กลา่ วขึ้นดว้ ยทา่ ทีเคร่งขรึ มปนเครี ยด
“ไมว่ า่ จะเป็ นเรื่ องอะไรผมก็รับไดท ้ ัน
้ ั งน ้ ครับ ผมผา่ นเหตุการณ์ตา่ งๆนานามาเยอะพอสมควร
แลว้ ”
“คือหมอเกรงวา่ ปลื้มอาจจะไมส ่ ามารถกลับไปตอ่ ยมวยไดอ ้ ีกแลว้ ...” เขากลา่ วพร้อมเสียงที่ฟัง
ดูเศร้าๆ
“หมายความวา่ ยังไงครับหมอ” ฉันถามกลับไปพร้อมกับความรู้ สก ึ ที่ยังงุนงงและอึ้งกับคาํ พูดที่
หมอกลา่ วกับฉัน
“ก็ร่างกายของปลื้มอะบาดเจ็บมากพอสมควร กลา้ มเนื้ อก็เสียหายไปมาก บางสว่ นยังอักเสบ
อยา่ งมากอีกตา่ งหาก หมอเลยคิดวา่ ปลื้มน่าจะไมส ่ กีฬาที่หนักๆไดอ
่ ามารถเลน ้ ีกแลว้ ”

ฉันอึ้งไปชั ่วขณะ พอ่ แมข่ องฉันและหมอก็ตา่ งทาํ ทา่ ทีเสียใจกับสิง่ ที่เกิดขึ้น

้ ตล่ ูกก็ทาํ เต็มที่ท่ีสุดแลว้ แมด

“ไมเ่ ป็ นไรนะลูก ถึงตอ่ ยมวยไมไ่ ดแ ่ ีใจที่สุดเลยที่แมต ้
่ ั งใจทาํ ทุก
อยา่ งเพื่อครอบครัวของเรานะ”

ฉันไมต ึ จิตตกอยา่ งหนัก

่ อบอะไรเพราะฉันรู้ สก

“หมอขอโทษจริ งๆที่ไมส ่ ามารถชว่ ยอะไรไดม ้ ากกวา่ นี้ หมอพยายามอยา่ งสุดความสามารถแลว้

จริ งๆ”
้ ีชีวต
“ไมเ่ ป็ นไรครับหมอ แคร่ ั กษาให้ผมไดม ิ อยูต่ อ่ ไดก ็ ากเพียงพอละครับ” ฉันตอบกลับไป
้ ม
พร้อมสีหน้าที่หมองหมน ่

ฉันคิดในใจวา่ ฉันจะทาํ อยา่ งไรตอ่ ไปในชีวต ิ นี้ ชีวต

ิ ของฉันตอนนี้ เปรี ยบเสมือนนักดาบมาก
ฝี มือที่มีดาบอยูก
่ ั บตัวแตไ่ มอ่ าจใชไ้ ดอ้ ีก ฉันยังไมไ่ ดส ้ ร้างความยุติธรรมให้เกิดขึ้นบนโลกนี้
้
เลย อีกทังพวกอ ั นธพาลก็ยังอยูเ่ กลื่อนเต็มแถวบา้ น ของฉันเหมือนเคย

“แมค ่ รับ ผมมีคาํ ถามอยากจะถาม” ฉันเงยหน้าขึ้นมาถามแม่

“วา่ อยา่ งไรจ๊ะลูก”
“ความยุติธรรมมันไมม ่ ีอยูจ่ ริ งใชไ่ หมครับ?”