กาลเวลาชา่ งผา่ นไปอยา่ งเชื่องชา้ เสียจริ ง ฉันไมอ่ าจรู้ ไดเ้ ลยวา่ อีกนานแคไ่ หนถึงจะสามารถหลับไดอ

้ ยา่ ง
สบายใจโดยไมค ิ ถึงเขา
่ ด
นี่ พึ่งผา่ นมาเพียง 20 นาทีหลังจากฉันหลับตาลง ทุกอยา่ งในหัวนัน
้ ฟุ้งซา่ นไมห
่ มด ยากเกินกวา่ จะหลับลงได้
่ เดินจงกรม นั่งสมาธิ และอื่นๆอีกมากมาย แตเ่ มื่อฉันลองนอนลงไป ความ
ฉันพยายามทาํ สมาธิทุกวิถีทาง เชน
คิดถึงเขาก็กลับมาทาํ ร้ายจิตใจอันเปราะบางของฉัน
้ ยา่ งไรเมื่อไมม
ฉันไมร่ ู้ เลยวา่ จะอยูไ่ ดอ ่ ว้ ยกันมาตลอด 20 ปี ไมเ่ คยหา่ ง
่ ีเขา เพราะปกติแลว้ ทุกทุกวันเราอยูด
กัน แมใ้ จฉันจะคิดถึงเขามากเพียงใด แตค ่ ีวันที่จะสมหวัง
่ วามปรารถนาของฉันก็คงจะไมม
้ งพยายามปรับตัวดว้ ยตัวเอง คนอื่นๆรอบตัวฉัน รวมทัง้ เชียงราย คงจะแปลกใจไมใ่ ชน
ฉันคงตอ ่ ้ อยที่ฉันเวน
้
่ านเดี๋ยวทุกคนก็คงจะชินไปเอง…..รวมถึงตัวฉันเองดว้ ยกระมัง
ระยะหา่ งจากเธอขนาดนี้ แตไ่ มเ่ ป็ นไรหรอก ไมน

้ ิ ดผา้ มา่ นเนื่ องจากความเหนื่ อยลา้ ของฉันไดแ

แสงที่สาดสอ่ งเขา้ มาทางหน้าตา่ งที่ไมไ่ ดป ึ ตัว
้ ยงตาฉันจนฉันรู้ สก
และคอ่ ยๆลุกขึ้นมาจากเตียงอยา่ งสลึมสลือ
“7 โมงงันหรื ้ เ่ มื่อไร รวมทังต
้ อ” ฉันพูดกับตัวเองดว้ ยความมึนงงสงสั ยในสิง่ ที่เกิดขึ้นวา่ ฉันหลับไปตังแต ้ ั ง้
คาํ ถามกับตัวเองวา่ ควรจะทาํ อยา่ งไรตอ่ ไปนับจากนี้ เพราะทุกวันตอ่ จากนี้ จะไมเ่ หมือนเดิมอีกตอ่ ไปแลว้
ฉันแตง่ ตัวออกจากบา้ นไปเรี ยนตามปกติ เพียงแตว่ า่ วันนี้ ฉันออกจากบา้ นเร็วผิดปกติเพื่อที่จะไมต
่ อ
้ งเจอกับ
เชียงราย
แตด
่ วงจะไมด ่ ีจริ งๆ บังเอิญวา่ วันนี้ เชียงรายก็ออกจากบา้ นเชา้ เหมือนกันโดยไมร่ ู้ สาเหตุ เขาเหลือบ
่ ีมันก็ไมด
มามองฉัน แลว้ ทักทายฉันเหมือนที่ทาํ ทุกทุกวัน
“วา่ ไง นรา วันนี้ ออกจากบา้ นเร็วจังนะ” เขากลา่ วอยา่ งยิ้มแยม
้
ฉันครุ่นคิดอยูส่ ั กพัก เนื่ องจากทาํ ใจไวแ
้ ลว้ วา่ จะไมเ่ จอเขาอีกแตก
่ เ็ จอซะได้ สุดทา้ ยฉันก็ยอมตอบอยา่ งเป็ น
ธรรมชาติเหมือนเคย
ึ แปลกๆเมื่อยังตอ
“วา่ ไง เชียง วันนี้ นายก็ออกมาเร็วเหมือนกันนะ” ฉันยังรู้ สก ้ งคุยกับเขาอยูอ่ ยา่ งนี้
้ อะ พอดีรู้มาวา่ เขามาเชา้ แทบทุกวัน เขายังชอบดูตะกร้อดว้ ยนะ ชว่ งนี้ ฉัน
“ออ่ พอดีวา่ เราวา่ จะลองไปหาคนนัน
คงตอ
้ งซอ ้ ูดีในสายตาเขา”
้ มหนักกวา่ เดิมหน่อยละแหละจะไดด
หัวใจฉันเหมือนแตกเป็ นเสี่ยงๆอีกครัง้ เมื่อไดย้ น ้ มากกวา่ คนอื่นๆ ฉันไม่
ิ เขาพูดแบบนี้ เขาดูใสใ่ จเธอคนนัน
เคยเห็นเขาใสใ่ จใครมากขนาดนี้ มากอ
่ น

้ เ่ ป็ นแฟนกันตามที่ใจของเชียงรายปรารถนา ฉันไมอ่ าจทนเห็นภาพ

่ ่ีสัปดาห์ ฉันก็ไดเ้ ห็นทังคู
ผา่ นไปเพียงไมก
นี้ ซาํ ้ ๆไดอ
้ ีกตอ่ ไป ฉันจึงตัดสินใจปลีกตัวไปอยูใ่ นห้องนอนคนเดียวและเลิกเรี ยนทุกสิง่ อยา่ ง รวมทังเลิ
้ กการเป็ นครู
สอนพิเศษที่โรงเรี ยนกวดวิชา ฉันรู้ สก
ึ วา่ ตัวเองไร้คา่ ไมม ้
้ งการ อีกทังเหมื
่ ีใครตอ อนวา่ สาํ นวนที่วา่ “ความพยายามอยู ่
ที่ไหน ความสาํ เร็จอยูท
่ ่ีนั่น” นัน
้ จะใชไ้ มไ่ ดส
้ าํ หรับฉัน เพราะไมว่ า่ ฉันจะพยายามมากเทา่ ไร เขาก็ไมห
่ ั นมามองฉันอยูด
่ ี
ึ อยากออกจากห้องอีกเลย เพราะกลัวการที่จะ
ิ อยูใ่ นห้องนอนแบบนี้ เป็ นเดือนเป็ นปี ฉันไมเ่ คยรู้ สก
ฉันใชช้ ีวต
ไดเ้ จอกับเขา ถึงเขาจะเคยมาหาฉันถึงบา้ นก็เถอะ แตฉ
่ ั นก็ไมอ่ นุ ญาตให้เขาเขา้ มาหาฉันไดอ
้ ยูด
่ ี เพราะฉันไมอ่ ยากจะ
ึ แยไ่ ปกวา่ นี้ อีกแลว้
รู้ สก
 ่ ลายครัง้ แตฉ
ฉันเคยคิดจะฆา่ ตัวตายอยูห ่ ลา้ พอที่จะทาํ เสียที เพราะฉันก็รักชีวต
่ ั นก็ไมก ิ ของฉันเหมือนกับคน
อื่นๆ
ฉันเหมือนไมใ่ ชต ึ วา่ จะไมส
่ ั วเองอีกตอ่ ไปหลังจากเก็บตัวอยูใ่ นห้องมานานหลายปี ฉันรู้ สก ่ ามารถควบคุม
อารมณ์ของตัวเองไดบ ้ อ่ ยครัง้ อารมณ์ของฉันนัน้ แปรปรวนมาก อีกทังย ้ ั งชอบพูดไมค ิ และยังเคยอยากฆา่ แฟนของ
่ ด
เชียงรายเพื่อที่เขาจะไดห ้ ั นมาสนใจฉันเสียที แตฉ ้ ั งเหมือนคนบา้ อีกดว้ ย
ิ ไดว้ า่ มันรุ นแรงเกินไป อีกทังย
่ ั นก็คด
้ ่กอ
พอ่ แมข่ องฉันเสียใจมากที่ฉันเป็ นแบบนี้ ทังๆที ่ นหน้านี้ ฉันยังเป็ นคนที่ขยันขันแข็ง ตังใจเรี
้ ้
ยน ตังใจทาํ งาน
ร่าเริ งแจม ึ แยเ่ หมือนกันที่ทาํ ให้พวกเขาเสียใจ แตฉ
่ ใส ฉันก็รู้สก ่ ั นกลับไปเป็ นตัวเองไมไ่ ดอ
้ ีกแลว้
พอ่ แมข่ องฉันพยายามที่จะพูดโน้มน้าวให้ฉันกลับเป็ นคนดีคนเดิมอยูท
่ ุกวัน เขาไมเ่ คยยอ่ ทอ
้ แมเ้ หมือนวา่ จะ
ไมม
่ ีโอกาสก็ตาม….

้ ฉันเริ่ มรู้ สก
ผา่ นมา 1 ปี หลังจากนัน ึ วา่ สามารถทาํ ใจไดม ้ ่พอ่ แมข่ องฉันพูดขอ
้ ากขึ้น อีกทังการที ้ ดีตา่ งๆของ
ึ วา่ ฉันควรลุกขึ้นมาตอบแทนบุญคุณเขา
ฉันและให้กาํ ลังใจฉันในทุกๆวันทาํ ให้ฉันรู้ สก
ฉันพยายามคิดวา่ ฉันควรจะทาํ อยา่ งไรดีเพื่อที่จะตอบแทนบุญคุณของเขา ซึ่งพอคิดไปคิดมาก็มีเพียงแตก
่ าร
้ ที่เป็ นทางเลือกที่ดีท่ีสุด
ทาํ งานหาเงินเทา่ นัน
เนื่ องจากการที่ฉันเก็บตัวอยูน ่ ีความรู้ ความสามารถที่จะทาํ สิง่ ตา่ งๆ เชน
่ านแสนนานทาํ ให้ฉันไมม ่ การสอนให้
โรงเรี ยนกวดวิชาไดเ้ หมือนเกา่ ฉันจึงพยายามหางานไปเรื่ อยๆบนอินเตอร์เน็ ต จนเจองานหนึ่ งซึ่งสถานที่ทาํ งานไมไ่ ด้
ไกลจากบา้ นฉันนัก…..
หลังจากฉันกดสง่ คาํ ร้องขอสมัครเป็ นพี่เลี้ยงดูเด็กไปไมน ่ เ็ ดินเขา้ มาพร้อมกับยื่นจดหมายให้ฉันซอง
่ านแมก
ึ อึ้งไปเลยเมื่อเห็นขอ
หนึ่ ง ฉันรู้ สก ้ ความที่จา่ หน้าบนซองซองนี้
“ขอเชิญร่วมงานมงคลสมรสระหวา่ ง นายเชียงราย และ นางสาวเชียงใหม”่
่ ั กใหญว่ า่ ฉันควรไปหรื อไมเ่ พราะที่ผา่ นมาที่ฉันเก็บตัวอยูใ่ นห้องก็เพราะฉันไมอ่ ยากเจอกับ
ฉันครุ่นคิดอยูพ
เขา แตอ่ ยา่ งไรก็ตามฉันก็เคยรู้ จักเขาและสนิ ทกันมากวา่ 20 ปี และการแตง่ งานของคนเราก็มักจะมีครัง้ เดียว สุดทา้ ย
ฉันจึงตัดสินใจไปร่วมงานแตง่ งานของเขา

งานแตง่ ของเชียงรายถูกจัดขึ้นอยา่ งเรี ยบงา่ ยในบริ เวณบา้ นของเขาเอง เขาชวนแขกมาเพียงเฉพาะคนที่เขา

้
สนิ ทมากๆเพียงเทา่ นัน
เมื่อฉันไดส ึ ไมเ่ ป็ นตัวเองอีกครัง้ ฉันรู้ สก
้ บตากับเขาฉันก็รู้สก ึ อยากจะพุง่ ไปกอดเขา แตฉ
่ ั นไมอ่ าจทาํ ได้ เพราะ
้ เชน
เขาก็คงไมอ่ ยากทาํ แบบนัน ้ ั งกลัวอีกวา่ ฉันจะควบคุมตัวเองไมไ่ ด้
่ กัน อีกทังย
“เห้ย นั่นมันนรานี่ นา เป็ นไงบา้ งเนี่ ยหายไปเลย ไดข้ า่ ววา่ ไมค
่ อ่ ยสบายหรอ เห็นอยูบ
่ า้ นตลอดเวลามาเป็ นปี
เลย” เขาเป็ นคนเขา้ มาทักทายฉันกอ
่ น
“ออ่ ใชแ ่ อ่ ยสบายเทา่ ไร” ฉันตอบกลับไปแบบเจื่อนๆ เพราะฉันก็รู้ตัววา่ ฉันไมไ่ ดพ
่ ลว้ ฉันไมค ้ ูดความจริ งออก
ไป
“ขอบคุณที่มางานวันนี้ นะ ดีใจมากเลยที่ไดเ้ จอเธออีกครัง้ หวังวา่ หลังจากนี้ จะไดเ้ จอกันบอ่ ยๆเชน
่ เคยนะ” เขา
ยิ้มให้ฉันแลว้ ก็เดินจากไป เนื่ องจากพิธีกรประกาศเรี ยกชื่อของเขาให้ข้ึนไปบนเวทีแลว้
 ่ ูกที่เขาก็เป็ นหว่ งฉัน แตใ่ นขณะเดียวกันก็รู้สก
ึ ปลื้มอยา่ งบอกไมถ
ฉันรู้ สก ึ เศร้าเหมือนเคยที่ไมว่ า่ ยังไงฉันก็
คงจะไมม
่ ีหวังไดเ้ ป็ นคูค
่ รองกับเขาเป็ นแน่แทแ
้ ลว้

หลังจากงานแตง่ งาน 1 วันก็มีอีเมลล์ ที่สง่ มาเพื่อบอกวา่ รับฉันเขา้ ทาํ งานหลังจากสั ปดาหน

์ ้ี เป็ นตน
้ ไป
้ ีงานทาํ และสามารถนําเงินที่หามาไดม
ฉันดีใจมากที่ในที่สุดก็จะไดม ้ าใชเ้ พื่อตอบแทนบุญคุณพอ่ และแมไ่ ดส
้ ัก
ที
วันแรกในการไปทาํ งานของฉันนัน ึ พร้อมอยา่ งมาก บา้ นที่ฉันไปดูเรี ยบงา่ แตแ
้ ฉันรู้ สก ่ ฝงไปดว้ ยความหรู หรา
้ ั งมีตน
อีกทังย ้ ไมอ ึ ร่มเย็น ฉันรู้ สก
่ ากมายทาํ ให้รู้สก
้ ยูม ้ าทาํ งานในที่ท่ีรู้สก
ึ ยินดีอยา่ งยิง่ ที่ไดม ่ นี้ ฉันก็ฝันวา่ วัน
ึ หรู หราเชน
หนึ่ งฉันตอ
้ งมีบา้ นแบบนี้ สั กหลังให้ได้ แตพ ้ แหละ ฉันถึงกับอึ้งไปชั ่วขณะ เพราะวา่
่ อฉันไดเ้ จอหน้าเจา้ ของบา้ นเทา่ นัน
้ ก็คือ เชียงรายและเชียงใหมภ
เจา้ ของบา้ นนัน ่ รรยาของเขา
“ฉันไมต ้ งเสียเวลาคิดเลยเมื่อเห็นเธอสง่ ใบสมัครเขา้ มา เพราะวา่ ฉันไวใ้ จเธอไดอ
่ อ ้ ยา่ งแน่นอน” เชียงรายพูด
กับฉันดว้ ยใบหน้าที่ย้ม
ิ แยม
้
“ดีใจนะที่หลังจากนี้ จะไดเ้ จอกันทุกวันเหมือนตอนที่พวกเรายังเด็กๆอยู”่ เขากลา่ วตอ่ ดว้ ยความดีใจ
“ฉันก็ดีใจเหมือนกันที่ไมต
่ อ
้ งกลัวอีกตอ่ ไปวา่ เจา้ นายจะเป็ นคนแบบไหน” ฉันพูดตอบอยา่ งจริ งใจ
“ฉันไมค
่ ด ่ นวา่ นี่ จะเป็ นบา้ นของเธอ” ฉันถามดว้ ยความสงสั ย
ิ มากอ
“บา้ นหลังนี้ ฉันพึ่งซื้อมาตอนที่แตง่ งานกับเชียงใหมห
่ นะ เธอไมร่ ู้ กไ็ มแ
่ ปลกหรอก” เขาตอบดว้ ยสไตลก
์ วนๆ
ของเขาแบบที่ทาํ อยูเ่ ป็ นประจาํ เมื่อกอ
่ น
สุดทา้ ยฉันก็ตอ
้ งมาทาํ งานอยูท ้ งเห็นเขาให้ความรักกับคนอื่น
่ ่ีบา้ นหลังนี้ ถึงแมว้ า่ ฉันจะเจ็บปวดหัวใจเมื่อตอ
แตอ่ ยา่ งน้อยก็ยังดีท่ีฉันไดม
้ องเขาอยูใ่ กลๆ้ …..