Alfonso, Kabite, Ika-2, Setyembre,

1897

Sa aking Mahal,

Kumusta ka na? Nitong mga nakaraang araw ay hindi ko mapigilan

na isipin ka. Alam kong mali. Alam kong hindi na dapat. Pero hindi ko
maiwasan na mag-alala para sa iyo. Isang taon na din simula nung huli
tayong nagkita at nakapagusap. Isang taon na din ang nakalipas simula
ng maghiwalay tayo. Hindi ko rin alam kung bakit nais ko pa din na
bigyan ka ng liham kahit malaki ang posibilidad na hindi ko ito
maipadala sa iyo. Pero kung sakali man, nais kong ipaalam sa iyo na
unti-unti ko ng natatanggap ang nangyari. Unti-unti ko ng natatanggap
ang katotohanan. May sakit pa din akong nararamdaman kada naaalala
ko ang nangyari. Hindi ko aakalain na mas pipiliin mo ang pumanig sa
sakim na gobyerno at itapon ang lahat ng mga magagandang ala-ala
natin. Hindi ko pa din kayang tignan ang paglubog ng araw sapagkat
yung mga panahong sabay nating pinapanood iyon ang aking naaalala.
Naaalala ko ang mga matatamis mong mga ngiti, ang pagkinang ng iyong
mga mata na kasing liwanag ng mga bituin, ang iyong mga tawa na para
bang musika sa aking pandinig. Tila ba minumulto ako ng iyong
presensya sa tuwing pumupunta ako sa mga lugar na ating
pinupuntahan. Pero sana, sa pamamagitan ng huling liham na ito ay
magawa na kitang mapatawad at makalimutan. Sana, magawa ko ng
tignan ang mga bituin at buwan ng walang pait na nararamdaman. At
sana, sa susunod nating pagkikita ay kaya na kitang ngitian at tignan sa
mata na walang nararamdaman na kahit anong sakit, kundi puro
kasiyahan lamang. Pero sa ngayon, nais ko munang matutunang mahalin
ang sarili ko muli. Gayunpaman, hangad ko pa din ang iyong kaligtasan
at kalayaan.

Paalam, aking mahal. Sana ay maging masaya ka.

Nagmamahal,

Leticia