Ξυπόλυτοι ήρωες: Δημιουργικές δραστηριότητες

Μια συζήτηση με την Αλέγρα

- Καλησπέρα κυρία Αλέγρα. Θα θέλαμε να σας κάνουμε μερικές
ερωτήσεις που σχετίζονται με τη δύσκολη εποχή του 1940, τις
κακουχίες και τις δυσκολίες που περάσατε όλοι σας, αλλά
περισσότερο εσείς οι εβραίοι.
- Φυσικά θα ήταν τιμή μου να σας πληροφορήσω για όσα έγιναν.
- Όταν μάθατε ότι ολόκληρη η Ευρώπη μπήκε σε πόλεμο εξαιτίας του
επεκτατισμού του γερμανικού ναζιστικού καθεστώτος, πώς
νιώσατε;
- Στο άκουσμα του πολέμου σίγουρα δε νιώσαμε τίποτα ευχάριστο. Έμεινα
έκπληκτη και σκεφτόμουν για ώρες ολόκληρες πώς ήταν δυνατόν μια
Ευρώπη με τέτοια ιστορία, με τέτοιο πολιτισμό, μια Ευρώπη που έχει
γεννήσει τους πιο μεγάλους ποιητές και φιλόσοφους, πώς γίνεται να έχει
παραδοθεί στα χέρια κάποιων στενόμυαλων και αμόρφωτων
«ανθρώπων»! Ταράχτηκα ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου.
Ήταν ό,τι πιο δυσάρεστο είχα ακούσει.
- Με όλα αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα που συνέβησαν στους
Έλληνες, χριστιανούς και εβραίους, σκεφτήκατε ποτέ ότι θα
πλησιάσει ο κίνδυνος και στην οικογένειά σας;
- Σαν σκέψη με βασάνιζε. Δεν ήθελα να σκέφτομαι την οικογένειά μου και
όσους αγαπούσα να κινδυνεύουν. Σαν άνθρωπος ήθελα να βλέπω τα
πράγματα από τη θετική τους πλευρά. Θα αναρωτηθείτε τώρα εσείς αν
υπήρχε κάτι θετικό σ΄ εκείνη την απάνθρωπη κατάσταση. Όχι δεν υπήρχε
τίποτα! Όμως μέσα μου βαθιά ένιωθα την ελπίδα να φλέγεται μέσα στην
καρδιά μου. Σαν να μου έλεγε: «κάνε κουράγιο, όλο αυτό θα περάσει…».
- Σίγουρα θα περάσατε δύσκολα, όμως πέρα από τις κακουχίες και
τον εξευτελισμό υπήρχε κάτι που σας έκανε χαρούμενη; Κάτι που
σε έκανε να ελπίζετε για κάτι καλύτερο;
- Ναι … θα ακουστεί παράλογο, όμως να ξέρετε ότι είναι αλήθεια. Υπήρχε
ένα άτομο, που όταν βρισκόμουν μαζί του τα ξεχνούσα όλα. Ο κόσμος
μπορεί να γκρεμιζόταν γύρω μας, όμως με ένα χαμόγελο φτιαχνόταν
ξανά! Στα καστανά του μάτια έβλεπα το φως, τη δύναμη, το θάρρος.
Έβλεπα ένα καλύτερο μέλλον. Ήμουν τόσο ερωτευμένη μαζί του! Δεν
υπήρχε πια πόλεμος, έχθρα, μίση, κόντρες… Υπήρχε μόνο αυτός.
Δυστυχώς, οι συνθήκες τα έφεραν έτσι, ώστε δεν καταφέραμε να
ζήσουμε μαζί. Αναγκάστηκα να φύγω για το στρατόπεδο και να τον
αποχωριστώ. Ακόμα και τώρα αναλογίζομαι πώς θα ήταν τα πράγματα,
αν δεν υπήρχε πόλεμος…
- Καταλαβαίνω… Μια άλλη ερώτηση τώρα, όταν μάθατε τους
τρόπους με τους οποίους βασάνιζαν εκατομμύρια εβραίους στα
στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης τι νιώσατε;

Αθηνά, Σπυριδούλα, Αμαλία, Μαίρη, Μαρία Σελίδα 1

Ξυπόλυτοι ήρωες: Δημιουργικές δραστηριότητες

- Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Να μιλήσω για τη ντροπή, τον εξευτελισμό;

Ήταν δύσκολο να το επεξεργαστεί ο ανθρώπινος νους. Όταν
πληροφορείσαι ότι γυναίκες και παιδιά δολοφονούνται σε θαλάμους
αερίων, πεθαίνουν της πείνας, ζουν κάτω από ακατάλληλες συνθήκες,
τότε ναι πρέπει να ντρέπεσαι. Να λυπάσαι για τα … «κατορθώματα» των
φασιστών, να τρέμεις στην ιδέα ότι κάποια μέρα θα βρεθείς και εσύ εκεί,
να σκέφτεσαι γιατί ζεις. Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής; Γιατί υπάρχω; Για
να μου ελέγχουν τη ζωή, να μου βάζουν όρια και κανόνες, να μου λένε
πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι; Η αποτυχία του ανθρώπου είναι ο
πόλεμος. Πολλοί από εμάς που τα ζήσαμε όλα αυτά κουβαλάμε αυτό το
φορτίο πάνω μας μέχρι και σήμερα και πολύ φοβάμαι ότι δε θα
απαλλαγούμε ποτέ από αυτό….
- Αν σας δινόταν η ευκαιρία να γυρίσετε πίσω το χρόνο τι θα ήταν
αυτό που θα αλλάζατε;
- Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω… Όλα θα ήταν τόσο
διαφορετικά… Παρέες, φιλίες, σχέσεις… Ακόμα μετανιώνω για εκείνο το
ραντεβού που έστησα τον Τάκη. Ήθελα τόσο να τον δω, να τον
αγκαλιάσω, να του μιλήσω. Να του πω όσα αισθάνομαι και να μην
κρυβόμαστε πια. Δυστυχώς όμως είχε προκύψει ένα οικογενειακό θέμα
και δεν κατάφερα να πάω… Ώρες ώρες σκέφτομαι πως, αν είχαμε βρεθεί
εκείνη τη μέρα , μπορεί τώρα να ήμασταν μαζί… Αλλά απ’ ότι φαίνεται
όλα γίνονται για κάποιο λόγο.
- Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ κυρία Αλέγρα γι’ αυτήν τη βαθιά
εξομολογητική συνέντευξη.
- Εγώ σας ευχαριστώ!

Φανταζόμαστε την Αλέγρα σε ηλικία 40 – 50 χρονών

Η Αλέγρα στην ηλικία των 40 – 50 χρονών ζει και εργάζεται στη Γαλλία ως
φιλόλογος. Αγαπούσε πάντα τη λογοτεχνία και θαύμαζε την καθηγήτριά της, τη
Ζιλιέτ. Όταν δε δουλεύει, ταξιδεύει σε όλη την Ευρώπη, κάτι που ήθελε να κάνει
από μικρή και φροντίζει το γάτο της, το Βίκτωρ. Βέβαια πάντα βρίσκει χρόνο για
το γιο της, τον Τάκη, τον οποίο τον γέννησε μετά από βιασμό στο Άουσβιτς. Τον
γέννησε ένα μήνα μετά από την Απελευθέρωσή της από το στρατόπεδο
συγκέντρωσης. Ανέκτησε τις δυνάμεις της και κατάφερε να μεγαλώσει ένα παιδί
κάτω από δύσκολες συνθήκες, σε μια κοινωνία η οποία δεν ανεχόταν και
κατέκρινε τη μονογονεϊκή οικογένεια. Συμμετείχε στο φεμινιστικό κίνημα ως
μέλος μιας φεμινιστικής οργάνωσης που υπερασπιζόταν τα δικαιώματα της
γυναίκας. Επιπλέον, βοηθούσε ανθρώπους που ήταν επιζώντες του πολέμου και
Εβραίους που απελευθερώθηκαν από τα στρατόπεδα.

Αθηνά, Σπυριδούλα, Αμαλία, Μαίρη, Μαρία Σελίδα 2

Ξυπόλυτοι ήρωες: Δημιουργικές δραστηριότητες

Το βιογραφικό σημείωμα της Αλέγρα Λεβί

Ονομάζομαι Αλέγρα Λεβί, είμαι 15 χρονών και είμαι γεννημένη στις 12

Ιανουαρίου 1925 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζω. Είμαι μικρή για να δουλέψω.
Είμαι μαθήτρια στο γαλλικό σχολείο της Θεσσαλονίκης, όπου διδάσκομαι
γαλλικά, αλλά και γαλλική λογοτεχνία, όπως τους διαφωτιστές, αλλά και
διάφορα άλλα μαθήματα.

Η μητέρα μου δεν εργάζεται όμως ο πατέρας μου είναι ένας από τους πιο
καταξιωμένους γιατρούς της Θεσσαλονίκης. Ο αδερφός μου είναι φοιτητής
νομικής και ονομάζεται Αλμπέρτο. Έχω και δύο μικρότερες αδερφούλες, τω
Φλώρα και την Μπέλλα.

Δυστυχώς έτσι ήρθαν τα πράγματα και την αδερφή μου, την Μπέλλα, για να
σωθεί από τους γερμανούς κατακτητές τη δώσαμε σε μια χριστιανική
οικογένεια με αντάλλαγμα πολλά λεφτά. Τη Φλώρα την έδωσαν στη γιαγιά
Ευτυχία, να την προσέχει ο Τάκης, ο Πέπο και η γιαγιά Ευτυχία. Οι υπόλοιποι θα
πηγαίναμε στην Αθήνα που ήταν καλύτερη η κατάσταση με τους Εβραίους. Στο
δρόμο όμως εκείνος που είχαμε «λαδώσει» για να μας βοηθήσει να φύγουμε από
το γκέτο, μας πρόδωσε με αποτέλεσμα ο αδερφός και ο πατέρας μου να
δολοφονηθούν από τις σφαίρες των γερμανών.

Εμένα πήγε να με σώσει ο πρώτος και παντοτινός μου έρωτας, ο Τάκης. Με

ανακάλυψαν όμως τα σκυλιά των γερμανών κάτω από τη βάρκα όπου με είχε
κρύψει ο Τάκης. Τελικά βρήκα τη μητέρα μου στο βαγόνι προς το Άουσβιτς και
φύγαμε μαζί…

Είμαι η Αλέγρα Λεβί και είμαι πεθαμένη.

Αθηνά, Σπυριδούλα, Αμαλία, Μαίρη, Μαρία Σελίδα 3