Γυναίκες με τα Όλα τους / Die göttliche Ordnung (2017)

Δημοσιεύθηκε από Γιώργος Ξανθάκης | Απρ 21, 2019 | ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ | 0

Γυναίκες με τα Όλα τους / Die goettliche Ordnung / The Divine Order (2017) της Πέτρα Μπλοντίνα Βόλπε
Ποιος θα το φανταζόταν ότι η Ελβετία, γνωστή για την πολιτική και στρατιωτική της ουδετερότητα, τη μακροχρόνια ειρήνη,
την κοινωνική ευημερία, τα υπέροχα τυριά, τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, τις πανίσχυρες τράπεζες θα ήταν μια από τις
τελευταίες χώρες του κόσμου που εισήγαγαν το δικαίωμα ψήφου των γυναικών; Οι αιτίες μπορεί να είναι ένας συνδυασμός
παραγόντων που περιλαμβάνουν τη λιγότερο αγχωτική ζωή από ό, τι στον υπόλοιπο κόσμο, την ισχυρή επιρροή της
παράδοσης και του έμφυτου συντηρητισμού της θρησκείας που κατόρθωσαν να διατηρήσουν την «τάξη», σύμφωνα με την
οποία η γυναίκα υποτάσσεται στον άντρα της και οι δύο τους στον Θεό.

Η ταινία που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από την Petra Volpe, είναι μια μυθοπλαστική αναφορά στον αγώνα μιας ομάδας
γυναικών – οι οποίες ζουν στο μικρόκοσμο μιας μικρής ορεινής πόλης της Ελβετίας – για το δικαίωμα της ψήφου τους.
Κέρδισε το «Βραβείο Κοινού» στο Φεστιβάλ της Τραϊμπέκα και ήταν η επίσημη υποβολή της χώρας για το Όσκαρ Καλύτερης
Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Ναι – η ταινία «Die göttliche Ordnung» αφορά το 1971 και οι γυναίκες στην Ελβετία εξακολουθούν να μην μπορούν να
ψηφίσουν, σε αντίθεση με χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία, η Μογγολία ή το Ιράν.
Όταν ξεκινά η ταινία γνωρίζουμε την Νόρα (Marie Leuenberger), μια καλοσυνάτη νοικοκυρά, που φροντίζει τον σύζυγό
της, Χανς (Maximilian Simonischek), τον καταπιεστικό και μισογύνη πατέρα του και τους γιους της. Η αδελφή της, Τερέζ
(Rachel Braunschweig), ζει μια παρόμοια ζωή, παντρεμένη με τον αδελφό του Χανς, έναν δυστυχισμένο αγρότη.

Η προϊσταμένη του Χανς, φανατική αντι-φεμινίστρια, του προσφέρει προαγωγή και αύξηση ενώ παράλληλα ενημερώνει
όλους τους εργάτες ότι θα θεωρούσε περισσότερο από ευπρόσδεκτη την υποστήριξή τους όσον αφορά στον αγώνα, που η
ίδια καθοδηγεί, κόντρα στο Κίνημα για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών.

Στην πραγματικότητα, όπως μαθαίνει η Νόρα, οι άνδρες ελέγχουν νόμιμα σχεδόν κάθε πτυχή της ζωής των γυναικών. Για
παράδειγμα, ο Χανς μπορεί ν’ απαγορεύει στη Νόρα ν’ αναζητήσει δουλειά. Εκείνο το γεγονός όμως που πραγματικά
προκαλεί την εξέγερση της Νόρας είναι ο απάνθρωπος εγκλεισμός σε αναμορφωτήριο της ανιψιάς της Hanna (Ella Rumpf).
Η Νόρα εισέρχεται πολύ γρήγορα στο πνεύμα και τη δράση του φεμινιστικού κινήματος, παίρνει σαν σύμμαχό της την
ηλικιωμένη χήρα Vroni (Sibylle Brunner) και καταλήγει απρόθυμα ν’ αναδειχθεί ως ηγέτιδα της τοπικής επιτροπής της
πόλης υπέρ του δικαιώματος ψήφου των γυναικών.

Ωστόσο στην πρώτη ομιλία της δέχεται την προσβλητική επίθεση σχεδόν όλων των παρισταμένων, ακόμη και του Χανς, ο
οποίος, ενώ υποστηρίζει στην ουσία το αίτημα, δεν θέλει να το δηλώσει δημόσια για να μην ταπεινωθεί από την χλεύη των
συναδέλφων του και αναμφίβολα δεν θέλει να θυμώσει και την αφεντικίνα του.

Η πορεία της αφήγησης είναι αρκετά προβλέψιμη, αλλά η δουλειά της Volpe πραγματικά λάμπει, όταν μετατρέπει το γενικό
θέμα σε ειδικό, το συνολικό σε ατομικό. Βλέπουμε τη Νόρα και τον Χανς να αγωνίζονται απέναντι στα κοινωνικά
στερεότυπα, στον βαθύ συντηρητισμό, στην άγνοια και στην αμορφωσιά των χωρικών. Είναι σαφές ότι αυτοί οι δυο
άνθρωποι αγαπιούνται αληθινά, αλλά μερικές φορές οι καταστάσεις μπορεί να τους ωθήσουν πέρα από το όριο θραύσης.

Η Marie Leuenberger είναι εξαιρετική στο ρόλο της Νόρας μεταφέροντας όλο το φορτίο της ταινίας με μια νηφάλια δύναμη.
Συλλαμβάνει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα της – την αγάπη της για τον σύζυγό της και την οικογένειά της, την
αλληλεγγύη της με τις άλλες γυναίκες της πόλης και την αποφασιστικότητά της ν’ αντιμετωπίσει την αδικία.

Κατά τη διάρκεια της αφήγησης θα δούμε την καθολική μεταμόρφωσή της, από μια υποτακτική νοικοκυρά σε μια
παθιασμένη επαναστάτρια που φόρεσε κολλητά τζιν, αποφάσισε να εργαστεί χωρίς τη συγκατάθεση του συζύγου της και
σταδιακά γνώρισε και διεκδίκησε τις σεξουαλικές της ανάγκες. Στη σκηνή, όπου μέσα στην εκκλησία υψώνει τη φωνή της με
απαράμιλλο θάρρος απέναντι στα υποκριτικά λόγια του ιερέα, είναι συγκλονιστική.
Οι «Γυναίκες με τα Όλα τους» διαθέτουν χιούμορ και καρδιά για να υπενθυμίζουν στους θεατές την κατάσταση των
πραγμάτων σ’ ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Σίγουρα το φιλμ παραδίδεται σε κάποιες σεναριακές ευκολίες και
σχηματικότητες, αλλά είναι υποβλητικό, εξαιρετικά εκτελεσμένο έργο, επισημαίνοντας την διαμάχη των δυο φύλων, αλλά
και την σαρωτική δύναμη του έρωτα.