နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား

နီကိုရဲ

မၾကည္ျပာႏွင့္

ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား

typing - ေကာင္းဆိုး

typing - ေကာင္းဆိုး Page 2

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား

ျဖန္႔ခ်ီေရး
ပင္နီစာအုပ္တုိက္
အမွတ္(၂၀၃-ဘီ)၊ ပထမထပ္၊ ၃၅-လမ္း(အထက္)
ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္၊ရန္ကုန္။
ဖုန္း- ၂၄၀၅၃၉
စာတုိက္ေသတၱာ(၆၄၃)

typing - ေကာင္းဆိုး Page 3

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား

“ဒုတိယ စကား.....”
စကား.....”

ပထမဦးဆုံးေတာင္းပန္ခ်င္သည့္ စကား.... ပထမ စာအုပ္၏

“လြဲေခ်ာ္ မႈမ်ား” အေၾကာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့... “လြဲ”
ေနက်အတုိင္သာ လြဲေခ်ာ္ခဲ့တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဟီးဟီး ဟားဟား
ၿပီးခဲ့ေပမယ့္ (ၿပီးႏုိင္ခဲ့မယ့္)... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မသိတ့ဲ စာဖတ္ပရိတ္သတ္
ကေတာ့ ဖုန္းနဲ႔တစ္မ်ိဳး... စာနဲ႔တဖုံ... လူႀကံဳနဲ႔ တသြယ္ ေဒါသျဖစ္တာကုိ
ရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေသခ်ာတဲ့ စာဖတ္ပရိတ္သတ္(အခ်ဳိ႕)
ၾကေတာ့လည္း... စကားလုံးေတြမွားတာ...။ စကားေတြ ျပဳတ္က်
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အဓိပၸါယ္ေျပာင္းသြားတာေတြကုိ ရန္ေတြ႔ၾကတယ္...
မေက်မနပ္ ေျပာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း “ေရခဲမုန္႔” နဲ႔ “ရန္ပဲြ”
ေခါင္းစဥ္ကုိ ကာတြန္းဆရာေစာမင္းေဝရဲ႕ ပုံေတြ မွားကပ္တာကုိ ေျပာၾက
တယ္။ က်န္တာကေတာ့ “ဒုတိယနဂၢတစ္” ဘယ္ေတာ့ထက
ြ ္မလဲ! ရွင္က
ေျခာက္ဆယ္ႏွစ္ေပါင္းဆုိတာ တကယ္လား! မၾကည္ျပာနဲ႔ ေပါင္းသလား!
ရွင္ ဘာေတြလုပ္ ေနသလဲ၊ ရယ္စရာေတြ စုေနတာလား၊ ၿပီးေတာ့ ဟား..

typing - ေကာင္းဆိုး Page 4

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဟား.. ဟား.. ဟား.. ဟား.. ဟား.. ဟား.. ဟား.. ဟား...။
စသည္ျဖင့္ေပါေလ....။

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ခံစားရပါတယ္။ ဒုတိယစာအုပ္ၾကန္႔ၾကာတဲ့

ကိစၥကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔… ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ေဝသူ “ဝင္းမ်ိဳးသူရ”
တစ္ဝက္စီ မွ်ခံသင့္တဲ့ကိစၥပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ခံရပါတယ္။
ဇာတ္သိမ္းၿပီးသြားသည္အထိ အားသြန္းခြန္စုိက္ေရးေပးၿပီးအေတာ္ၾကာၾကာ
အထိ ဝတၱဳကထြက္မလာႏုိင္ပါဘူး။ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္
ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဇာတ္ညႊန္းေတြ ဘာေတြေရးေနေလေတာ့...
(အလုပ္မ႐ႈပ္ဘဲ အ႐ႈပ္ေတြ လုပ္ေနရသူဆုိေတာ့) သူ႔ကုိ မေလာႏုိင္
တာလည္း ပါတာေပါ့။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ.... ရယ္သံေတြ... ဆက္သာြ းခြင့္
မရတဲ့အတြက္ပရိတ္သတ္ကုိေတာ့... ေတာင္းပန္ရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနက်အတုိင္း ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြ ျဖစ္မလာႏုိင္တ့ဲ

အတြက္… ဘာမွ ေျပာစရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ေတာင္းပန္မႈကုိ
ပရိသတ္က လက္မခံဘူးဆုိရင္လည္း ရွိပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ မၾကည္ျပာက
ခ်စ္လိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္တားသလုိ.. စာဖတ္ပရိတ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို
ခ်စ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္မထားခဲ့တာအမွန္ပါပဲ။ မေမွ်ာ္လင့္တ့ဲ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ
ေရာက္လာတဲ့ ခံစားမႈမွန္သမွ်ကုိ မေမွ်ာ္လင့္ပဲရင္ဆုိင္ရတဲ့အတြက္...
ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ ျဖစ္မလာႏုိင္ခဲတာကုိ နားလည္ေပးလိမ့္မယ္လုိ႔
ထင္ပါတယ္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 5

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မၾကည္ျပာႏွင့္ ဟုိတယ္

ည၏ အသံမဲ့ေသာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းထဲတြင္ ထုထည္ေကာင္းေကာင္း

ႏွင့္ခုိင္မာစြာတည္ရွိေနေသာ အေမွာင္ထုအတြင္းသုိ႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္
ျမဳပ္ႏွံသၿဂိဳဟ္သြားေသာ လက္ခုပ္တစ္ေဖာင္စာ အျမင့္ဆီမွ သစ္႐က
ြ ္
ေႂကြမ်ား၏ ဆုံ႐ံႈးမႈကုိ တိတ္တဆိတ္ေဆာင္႐ြက္ေနၾကသည့္ အသံသဲသဲ
အဆုံးတြင္ ျပန္လည္အစားဝင္လာေသာ ၾကည္ျပာအတြက္ အေတြးမ်ား၏
ေတာက္ပၿပိဳးျပက္ၿပီ။ ၾကည္ျပာ

နံနက္ခင္းကမၲာေျမကုိ ျဖန္းခနဲ ႐ုိက္ပုတ္ပစ္လုိက္တ့ဲ ႐ႊန္းလဲ့

ဆန္းသစ္စေနမင္း။ ကုိယ္ပြင့္တဲ့ပန္းကုိ ကုိယ္ျပန္ပန္ထားခြင့္ရထားတဲ့
ပန္းပင္တစ္ပင္၊ ငါမရွာဘဲ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတဲ့စကားလုံးေတြက မင္းကုိ
ကုိယ္စားျပဳေနပုံဟာ ေဟာဒီည လမင္းရဲ႕ေရွ႕ေျပး၊ လမင္းရဲ႕ ေနာက္လုိက္
လမင္းဟာ အိပ္မက္မက္ေနသူေတြရဲ႕ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ တိတ္တဆိတ္
႐ြက္တုိက္ ေလွာ္ခတ္သြားေနတယ္။ ငါက အိပ္စက္ျခင္းက ႏုိးထ၊
မင္းအတြက္ အလွဆုံးစကားလုံးေတြနဲ႔ ခ်ဳံခုိေစာင့္ဆုိင္းေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္
မၾကည္ျပာ... လမင္းေရာငါပါ ေထာင္ေခ်ာက္ထက
ဲ ်ခဲ့တာပါပဲ။ ငါ့ေမတၱာ
တရားကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ မင္းရဲ႕ႏြဲ႔ေပ်ာင္းမႈ၊ အျပံဳး၊ စကားသံ၊ မ်က္၀န္း
အၾကည့္ အားလုံးထဲမွာ ငါ့ စကားလုံး၊ ညရဲ႕လမင္း၊ အသံမျမည္တ့ဲ
ငါ့ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အားလုံးကုိ ငါေတြးေနမိတယ္။ လေရာင္န႔ဲ ထက္ၿမိေနတဲ့
သစ္႐ြက္ခၽြန္ခၽြန္ေတြဟာ လမင္းမ်က္ႏွာကုိလွမ္းၿပီး ခြစ
ဲ ိတ္ေနၾကတဲ့

ႀကိဳးစာမႈလုိပဲ၊ အားလုံးဟာ အခ်ည္းႏွီး၊ သိပ္ခ်စ္ရပါေသာ...

မၾကည္ျပာ။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 6

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ပ်ံလႊားငွက္မ်ား အနမ္းလုိ႔ ပ်ံသန္းသြားခဲ့ေသာ နံနက္ခင္း၏
အိပ္စက္ျခင္းထဲသုိ႔ ဆူဆူညံညံအသံမ်ား ၀င္ေရာက္လာကာ ကၽြန္ေတာ္
အိပ္ယာမွႏုိးသြားခဲ့သည္။ အသံမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ ညီမတစ္ဝမ္းကြဲအသံ၊
အေမ့အသံ၊ ကၽြန္ေတာ္ေစာင္ကုိ ျပန္ဆြဲျခံဳကာ လြင့္ျပယ္စျပဳေနေသာ
အိပ္မက္ေနာက္သုိ႔ ကမန္းကတမ္း ျပန္လုိက္ရသည္။ ခဏၾကေတာ့
အိပ္မက္လား။ ကၽြန္ေတာ္အေတြးလား မသိေတာ့ဘဲ အရာရာသည္
ျပန္လည္႐ႈပ္ေထြးစျပဳလာ၏။ ရွက္စႏုိးဟန္ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ တခစ္ခစ္
ရယ္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့လက္ကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆုပ္ကုိင္သည့္ အခါ
ၾကည္ျပာ့လက္က ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္သာြ း၏။
အနားမွာ ရပ္ေနသူကလည္း ၾကည္ျပာမဟုတ္ေတာ့၊ မုန္႔ပစ္စလက္
ေရာင္းသည့္ လမ္းထိပ္က အေဒၚႀကီးျဖစ္သာြ း၏။ ေနရာကလည္း
အင္းလ်ားကန္စပ္မဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ ေနာက္ေဖး လမ္းၾကား
ျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္ႏွယ္ ျဖစ္ရတာလဲ။

“ကုိရဲ ကိုရဲ... ထစမ္းပါဦး၊ ညီမေလးတုိ႔ ရွစ္တန္း ေအာင္စာရင္းေတြ

ထြက္ေနၿပီ၊ အဲဒါ... သြားၾကည့္ေပးပါဦး ကုိရဲရယ္… ထပါ”

“ဟာ… နင္ေအာင္စာရင္း နင့္ဘာသာၾကည့္ေပါ့ဟ၊ ငါ အိပ္ေရး

မဝေသးဘူး”

“ကုိရဲကလည္း ညီမေလး မၾကည့္ရလ

ဲ ုိ႔ပါဆုိ ထစမ္းပါကုိရဲရ၊
ဒီမွာေလ ဟုိ...”

“ဟဲ့... ရဲ၀င္း ထေလဟာ၊ ခုထိအိပ္ေနတုန္းပဲလား၊ သြားၾကည့္

ေပးလုိက္ ပါဟ၊ မိန္းကေလးဆုိတာ ဒီလုိပဲေပါ့၊ ငါတုန္းကလဲ ဘယ္ေတာ့မွ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 7

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကိုယ္တုိင္မၾကည့္ဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေအာင္တယ္ဆုိမွ၊ ထေလဟာ...
ရဲ၀င္း”

ဒါ ဒါ... ၾကည္ျပာ့အသံပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာမွ လူးလဲ

ထလုိက္ေတာ့ ေမႊးရနံ႔တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ႐ႊင္ျမဴးၾကည္လ့ေ
ဲ နေသာ ၾကည္ျပာ့
မ်က္ႏွာကုိ ေတြ႔ရသည္။ ညီမက ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ထား၏။
ၾကည္ျပာက အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရယ္ေမာကာ
ေခါင္းမွဆံပင္မ်ားကုိ လွမ္းဖြကာ စ,၏။

“ငါ အန္တီတုိ႔အိမ္ ခဏသြားမလုိ႔ဟ၊ အထည္ဖုိးေတြ သြားသိမ္းမွာ၊

လေပးထားတဲ့ အထည္ေတြေလ... အလကား အေမေပါ့ အလုပ္႐ႈပ္
တာပါဟာ... ၿပီးရင္ ဟုိေကာင္ေတြ ဒဂုံအိမ္ကုိ လစ္ၾကတာေပါ့၊ ဟဲ့ နင္က
ဘာျပဴးေၾကာင့္ေၾကာင္လုပ္ေနတာလဲ... ထေလဟာ”

ဤသုိ႔ျဖင့္ ခ်စ္သူကုိယ္တုိင္ႏူိး၍ ထရေသာနံနက္ခင္းသည္

ကၽြန္ေတာ့္အျမင္က ပုံစံတစ္မ်ိဳးႏွင့္ ေတာက္ပကာေနသည္။ အျမင္တြင္
ပုံစံတစ္မ်ိဳးႏွင့္ ေတာက္ပကာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္႐ႊင္စာြ မ်က္ႏွာ
သစ္သည္။ ညီမက ၾကည္ျပာႏွင့္ စကားတြက္ထုိးကာ စာေမးပြဲအေၾကာင္း
ေျပာေနၾက၏။ အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ဟုိလူေအာင္ ဒီလူက်ျဖင့္
ရွစ္တန္းစာေမးပြဲ သတင္းက ပ်ံ႕ေနၿပီ။ ေရမုိးခ်ိဳးထမင္းစားၿပီး ေအာင္စာရင္း
မ်ားတပ္ရာ ၿမိဳ႕နယ္႐ုံးသုိ႔ ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ၾကည္ျပာက အတင္းေခၚသျဖင့္
ညီမပါပါလာသည္။ ညီမႏွင့္ ၾကည္ျပာက တတြက္တက
ြ ္ စကားေျပာေန
သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ တြဲေလွ်ာက္ခြင့္မရ။ ေတာ္ေတာ္ ႐ႈပ္တ့ဲ
ေကာင္းမေလးပဲဟု ေတြးမိသည္။ ေအာင္စာရင္းမ်ား ကပ္ထားရာ ေနရာ
ေရာက္ေတာ့ ၁၀-နာရီ ထုိးလုၿပီးမုိ႔ သိပ္မရွိေတာ့။ ေအာင္စာရင္း

typing - ေကာင္းဆိုး Page 8

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စာ႐ြက္မ်ားကုိ လွမ္းေတြ႔လုိက္ကတည္းက ညီမက ေၾကာက္ရံ႕ြ ကာ ေနရာမွ
မေရြ႕ေတာ့။

“မမ... မမပါလုိက္သြားပါေနာ္၊ သမီးဒီေနရာကပဲ ေစာင့္မယ္၊ ကုိရဲ...

ေသခ်ာၾကည့္ေပးပါေနာ္”

စာ႐ြက္နားေရာက္ေတာ့ လူေလးငါးေယာက္သာရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္

လည္း ဝင္ရပ္ကာ ညီမ၏ခုံနံပါတ္ကုိ ရွာသည္။ ၾကာျပာကလည္း
ေရာေယာင္ကာ ဝင္ရပ္၏။ ၈၅၅၊ ၈၅၆၊ ၈၅၉။

“ဟာ... က်ၿပီ၊ ၈၅၇ မပါဘူးဟ... က်ၿပီ”

“ေအးဟ...၊ ရဲဝင္းရ... ဒုကၡပဲ… က်ၿပီ”

ကၽြန္ေတာ္ခုံနံပါတ္ကုိ လက္ျဖင့္ေထာက္ထားလ်က္က ေဒါသ

ထြက္သြား၏။ ေသာက္သုံးမက်သည့္ ေကာင္မေလး။ အတန္းက
ရွစ္တန္းရွိေသးတယ္၊ အခ်စ္ေတာ္ထားရတာနဲ႔၊ ေပ်ာ္ပစ
ဲြ ားထြက္ရတာနဲ႔
က်ဴရွင္ေတြကလည္း တက္ရတာလက္မလည္။ ဒါေတာင္မွ က်ေသးသည္။
ဘာအသုံးက်သနည္း။

“ဒါ... သိပံၸနဲ႔ ေအာင္တာေတြ၊ အဲဒီမွာမပါရင္ ဟုိဘက္မွာ ဝိဇၨာေတြ

ရွိေသးတယ္”

ခုံနံပါတ္ၾကည့္ေနသည့္ ေကာင္းမေလးတစ္ေယာက္က ေျပာသျဖင့္

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဝိဇၨာတက္ေျပးရွာၾကရျပန္၏။ မေတြ႔။ ေသေသခ်ာခ်ာ
ၾကည့္သည္မရွိ။ က်တာေသခ်ာၿပီ။

“ေအာင္လား၊ အဲဒီမွာေရာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 9

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟင္အင္း... မေတြ႔ဘူး၊ က်တယ္”

“ဟယ္… က်တယ္၊ နင္က ဘာမေျဖႏိုင္တာလဲ”

“သိပါဘူးဟာ... ေသာက္သုံးမွမက်တာ”

ခုံနံပါတ္ၾကည့္ရန္ညႊန္းေသာ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ္
ေမးသည္။ ေဒါသထြက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ကာ
ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္က ျပံဳးေနရာမွ အနည္းငယ္တည္သာြ းၾက၏။
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က...

“သခ်ၤာပဲ ေနမွာေပါ့၊ သခ်ၤာက ဒီႏွစ္ဒုကၡေပးသြားတာ၊ နင္က

သခ်ၤာက်ဳရွင္မယူဘူးလား”

“ဒီႏွစ္မေအာင္လဲ ေနာင္ႏွစ္ေျဖေပါ့ဟာ... စိတ္ဓါတ္မက်နဲ႔ေပါ့၊

ငါတုိ႔က ဂုဏ္ထူး၂- ဘာသာပါတယ္”

“သခ်ၤာက ေတာင္ဥကၠလာက ဦးတင္ေ႐ႊ ေကာင္းတယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ တအံ့တၾသရပ္ကာ

ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လုိက္သည္။ ဒီေကာင္မေလးေတြက ငါ့ကုိ ေျပာေနတာ
ပါလား၊ ငါ့ကုိ ရွစ္တန္းက်တယ္ထင္လုိ႔ အားေပးေနတာပါလား။ ကၽြန္ေတာ္
ျဖန္းခနဲ ေဒါသထြက္သြား၏။ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္
အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ ေၾကာင့္သြားပုံရသည္။

“ညီမတုိ႔က ဘယ္သူ႔ကုိ ေျပာေနတာလဲ၊ သူ႔ကုိလား”

ၾကည္ျပာက ျပံဳးေစ့ေစ့မ်က္ႏွာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကုိ လက္ညိႇဳးထုိးျပကာ

ေမးသည္။ ေကာင္မေလးေတြက ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 10

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ ၾကည့္ကာ “အင္းေလ” ဟု ေျဖ၏။ သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္
ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္သြားသည္။ ကမန္းကတန္း အရပ္အေမာင္းကုိ
လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အရပ္က မတိမ္း
မယိမ္း။ (ကၽြန္ေတာ္ကအနည္းငယ္ပုိရွည္သည္ဟု ထင္ပါသည္)။

“ကၽြန္မတုိ႔က သူစိတ္ဓါတ္က်သြားမွစုိးလုိ႔ အားေပး...”

“ဟာ... ဒီေကာင္မေလးေတြ... ေတာ္ၿပီ၊ စကားမရွည္န႔ဲ သြား

သြားေတာ့… သြား”

ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳးေအာ္သံေၾကာင့္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ လန္႔ဖ်ပ္

ကာ ထြက္သြားၾက၏။ ေတာက္... ငါ့ကုိမ်ားရွစ္တန္း မွတ္လုိ႔တ့၊ဲ ၿပီးေတာ့
ၾကည္ျပာေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၊ ၾကည္ျပာ့ကုိ လွမ္းၾကည့္
ေတာ့ ျပံဳးစစမ်က္ႏွာေပးကုိ ေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္အလ်င္အျမန္ မ်က္ႏွာ
လႊဲရသည္။

“ကုိရဲ... ေအာင္လားဟင္… ကုိရဲ”

“ဘာ… ေအာင္လားလဲ၊ နင္ဘာအသုံးက်သလဲ၊ က်တယ္...

က်တယ္၊ ၾကည့္လုိက္ရင္ ထြန္႔ထြန္႔လူးၿပီး ဝတ္ေကာင္းစာလွန႔၊ဲ ဟုိေမြးေန႔
သြားရ၊ ဒီေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရ၊ စာက်ဘာမွမက်က္ဘူး၊ ငါနားရင္
႐ုိက္ပစ္လုိက္မယ္… မငုိနဲ႔”

“ရဲဝင္း... နင္ကလည္းဟာ၊ သူ႔သြားမမဲပါနဲ႔၊ ညီမ... မငုိန႔ဲ ဒီႏွစ္

မေအာင္လည္း ေနာက္ႏွစ္ေပါ့၊ သခ်ၤာမေျဖႏုိင္တာလား”

“ၾကည္ျပာ... နင္ေတာ္ဟာ... ေတာ္ေတာ့”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 11

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“လဲေသလုိက္ ငါက သူ႔ကုိေျပာတာ... အလကား စြတ္ေဟာက္ေန
တာပဲ...”

ကၽြန္ေတာ္ ရွက္ရမ္းရမ္းကာ ေရွ႕မွ ေလွ်ာက္သာြ းေနေသာ

ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ကုိ လက္ဆည္ကန္ထဲ ကန္ခ်ပစ္ခ်င္စိတ္
ေပၚလာ၏။ ညီမကုိလည္း ကန္ခ်ပစ္ခ်င္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ကုိယ္တုိင္လည္း ခုန္ခ်ပစ္ခ်င္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္မျဖစ္ေသး။ ရွစ္တန္း
မေအာင္လုိ႔ ေရကန္ထဲခုန္ခ်တယ္ဟု သတင္းထြက္ခ်င္ ထြက္ေနဦးမယ္။
မျဖစ္ေသး၊ မလြယ္လွပါလား။

ဇဝနမွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ ညီမက တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ငုိကာ ဆင္းသြား၏။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ခရီးဆက္သည္။ ၾကည္ျပာက နံေဘးမွ ကၽြန္ေတာ္ကုိ
ျပဳံးေစ့ေစ့ျဖင့္ ၾကည့္ကာေနသည္ကုိ မသိခ်င္ေယာင္ထားလုိက္သည္။
သုိ႔ေသာ္မရ...။

“နင္ကလည္း အလကားေလွ်ာက္မဲေနတယ္၊ သိပ္မဆူပါနင့္၊

အားငယ္သြားမွာေပါ့၊ ဟီးဟီး၊... နင့္ကုိ ဟုိခ်ာတိတ္မေတြက ယုံယုံ
ၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေျပာတာေနာ္၊ ငါေတာင္ ပထမေၾကာင္းသြားတာဟ…
သိလား”

“ၾကည္ျပာ ေတာ္ေတာ့ဟာ… ေတာ္ၿပီ...”

“ေကာင္းတာေပါ့ဟ၊ အဲဒါ ႏုပ်ိဳတယ္လုိ႔ ေခၚတာေပါ့....

ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းသလဲ၊ တခ်ိဳ႕ဆုိရင္...”

“ၾကည္ျပာ... ငါ့ ေဒါသထြက္လာၿပီေနာ္... နင္ေတာ္ေတာ့”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 12

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“အံမယ္... လဲေသလုိက္... ငါေျပာေတာမွမဟုတ္တာ၊ နင္သေဘာ
ျဖစ္တဲ့ဟာကုိ”

“ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ဟာ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့၊ နင္ေလွ်ာက္ေျပာ

မေနနဲ႔ေနာ္ ၾကည္ျပာ”

“ဟား ဟား... ဟုိေကာင္ေတြကုိလား၊ ဒါကေတာ့ဟာ… နင့္

အေပၚမွာ မူတည္တာေပါ့ နင္ မုန္႔ဟင္းခါးေကၽြးရင္ မေျပာဘူး”

“ေကၽြးမယ္ဟာ... ေကၽြးမယ္၊ ေတာ္ေတာ့၊ ေတာက္… ဟုိ

ေကာင္မေလးကလည္း ေသာက္သုံးကုိမက်ဘူး၊ ဒီရွစ္တန္းကေလး ေတာင္”

“နင္ကလည္းဟာ... ေတာ္ပါေတာ့၊ ဟဲ့… သခ်ၤာေလးဘာေလး

က်ဴရွင္ယူဦးေနာ္… သိလား”

ကၽြန္ေတာ္ လွမ္း႐ုိက္ဖုိ႔ျပင္ေသာလက္ကုိ ၾကည္ျပာက ကုိယ္ကေလး

႐ို႕ကာ လက္မ်ားျဖင့္လွမ္းကာ၏။ ေပွ်ာ္႐ြင္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့ကုိ ၾကည့္ကာ
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေျပသြားၿပီး ၾကည္ျပာ့လက္ကေလးမ်ားကုိ ဆြယ
ဲ ူကာ
ကုိင္ထားလုိက္၏။ ဒီေတာ့မွ ၾကည္ျပာၿငိမ္သာြ းသည္။ ခဏၾကာေတာ့
ၾကည္ျပာထံမွ တခစ္ခစ္ရယ္သံ ထြက္လာျပန္၏။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
သူ႔ေခါင္းကေလးျဖင့္တုိက္ကာ ရယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရွက္ေျပ
လုိက္ၿပီး ရယ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရယ္ေနၾကသည္ကုိ
ကားေလးေပၚမွလူေတြ မသိမသာၾကည့္ေနၾကသည္။ ထုိအၾကည့္မ်ားကုိ
ေတြ႔ေတာ့ စိတ္ေမာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ထုိမ်က္ဝန္း
မ်ားသည္ ႐ုိးေနၿပီျဖစ္သည္။ ထုိမ်က္ဝန္းအၾကည့္မ်ား၏ ေနာက္ကယ
ြ ္မွ
အဓိပၸါယ္သည္ အနည္းငယ္ ခါးသီးမူေတာ့ရွိ၏။ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 13

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ခ်စ္သူဟု အျပဳအမူတစ္ခုေၾကာင့္ သိသြားၾကသည့္အခါ တအ့ံတၾသ
ျဖစ္သြားၾကေသာ အၾကည့္၊ ဒီလုိငနဲမ်ိဳးကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား ႀကိဳက္ရတာလဲ
ဆုိသည့္အၾကည့္၊ ၾကည္ျပာ့ကုိ အားမလုိအားမရ၊ မခ်င့္မရဲ တအံ့တၾသ
ၾကည့္ၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကုိေတာ့ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာဆုိသည့္ သေဘာႏွင့္
ခပ္ႏိွမ္ႏွိမ္ ၾကည့္တက္ၾကသည္။ ထုိမ်က္ဝန္းမ်ား၏ အဓိပၸါယ္ကုိ
ၾကည္ျပာကလည္း သိသာသည္။ ထုိမ်က္ဝန္းမ်ားသည္ မိန္းမပီသေသာ
ၾကည္ျပာ၏ အသိဉာဏ္ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးအတြင္း ဟုိဝင္ဒီထက
ြ ္ လုပ္ၿပီး
သြားသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႏုိင္ျခင္းတည္းဟူေသာ ခံစားမူႀကီးတစ္ခု အျဖစ္
ျပန္ထြက္လာေလသည္။ ယခုၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူ သက္တမ္း
ၾကာလာေသာ္လည္း ထုိအခ်က္မွလာေသာ ခံစားမႈသည္ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ဖူး
သလုိ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားဘဲ ယဥ္ေက်းမူတစ္ခု ျဖစ္လာ၏။ ဓေလ့
ထုံးစံတစ္ခု ျဖစ္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ လက္ခံလုိက္ရန္
မွတစ္ပါး ဘာမွမတက္ႏုိင္ေတာ့။ ယခု ေသးသည့္ ေကြးသည့္ ကိစၥႏွင့္
ပတ္သက္ၿပီးကာစ ထုိမ်က္ဝန္းမ်ားကုိ ေတြ႔ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္
က်ခ်င္ေနသည္။ ၾကည္ျပာသည္ ထုိကိစၥကုိ နားလည္ လက္ခံသာြ းၿပီဟု
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ယူဆေနၾက ေသာ္လည္း ထုိသုိ႔ မဟုတ္။ ယခုပင္
ထုိမ်က္ဝန္းအၾကည့္မ်ားႏွင့္ ထုိအျဖစ္အပ်က္ တုိ႔ေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ့ဘက္မွ
တစ္ခုခုသည္ သာျမဲသာလ်က္ ရွိေနကာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွ တစ္ခုခုသည္
နိမ့္ပါးျမဲ နိမ့္ပါးေနေၾကာင္းကုိ ရည္ၫႊန္းလ်က္ရွိသည္ မဟုတ္လား။
ယခုလြယ္လြယ္ပင္ အေမ့ခံထား၍ ရေသာ ထုိအခ်က္အလက္ မ်ားသည္
တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ လာေရာက္ ေပါင္းစည္းၾကဦးမွာလား။ ၾကည္ျပာက
ကားေပၚမွ ဆင္းလုိက္သျဖင့္ အေတြးျပတ္သြားၿပီး ၃၉လမ္းထိပ္ကုိ
ေရာက္ေတာ့ ၾကည္ျပာက ရပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ကုိေျပာသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 14

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ကဲ ရဲဝင္း၊ နင္ ဒီမွာပဲေနခဲ့၊ ရပ္ေစာင့္မေနလည္း၊ လက္ဖက္ရည္
ဆုိင္က ေစာင့္ေပါ့”

“ၾကည္ျပာကလည္း ငါလည္းလုိက္မယ္ေလဟာ”

“ဟဲ့ အခုဟာက ငါ့အန္တီ အိမ္သာြ းမွာ၊ နင္လုိက္လာလုိ႔

ဘယ္ေကာင္းမလဲ ဟ”

“ငါလုိက္လာေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”

စကားဆုံးေတာ့ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆုံၾကသည္။

တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စုိက္ၾကည့္ထားၾက၏။ ထုိအၾကည့္
ႏွစ္ခုစလုံးကုိ အျပန္အလွန္သေဘာေပါက္ၾကသည္။

“နင္ကလည္းခက္တာပဲ၊ ေအးေလလုိက္ခ့လ
ဲ ုိက္ခ့ဲ၊ ဒါေပမယ့္ နင္
အေနအထုိင္ေတာ့ ဆင္ေျခေနာ္၊ ငါ့အန္တီက ငါ့ကုိသိပ္ခ်စ္တာ
အားလုံးထဲမွာ ငါ့ကုိပဲ ငါ့အန္တီက...”

“ေအးပါဟ”

ၾကည္ျပာ့သတိၱကုိ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္သာြ း၏။ တုိက္ေလွကားထစ္

မ်ားကုိ တက္ခဲ့ၾကသည္။ တတိယေျမာက္ အခန္းတံခါးကုိ ၾကည္ျပာက
ေခါက္သည္။ တံခါးပြင့္သြားေသာအခါ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ ထုိင္ေနေသာ
မိန္းမႀကီးတစ္ဦးက ၾကည္ျပာကုိဆီးႀကိဳကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိဆုိဖာေပၚတြင္
ေနရာေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ခ်လုိက္ေတာ့ ထုိမိန္မႀကီးက ၾကည္ျပာ့ကုိ
အခန္းထဲေခၚသြားသည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္း ဆုိဖာေပၚမွာ အသက္ေျခာက္ဆယ္
ေက်ာ္ခန္႔ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္၊ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္
က်န္ရစ္ခဲ့၏။ အဘြားႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပံဳးျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 15

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ျပန္ျပံဳးျပရ၏။ ေၾကာင္က တေညာင္ေညာင္ ေအာ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္
ေျခေထာက္ကုိ လာပြတ္သည္။ ေၾကာင္မခ်စ္တက္ေသာ္လည္း ရည္႐ယ
ြ ္
ခ်က္ မရွိဘဲ အိမ္လည္ေရာက္လာတဲ့ လူပုိေတြလုပ္သည့္အတုိင္း
ေၾကာင္းႀကီးကုိ ေကာက္ခ်ီကာ

“ဝသားပဲ”

စကားရွာေျပာကာ ပြတ္သပ္ေပးရ၏။ အဘြားႀကီးက ကၽြန္တာ့္ကုိ

ျပံဳးျပျပန္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ကုိေ႐ႊေၾကာင္က ေပါင္ေပၚမွာ မွိန္းေနရာမွ
႐ုတ္တရက္ ခီြးခနဲေအာ္ၿပီး ကုတ္ကာေျပးဆင္းသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္
လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ခုန္ထမိသည္။ ေပါင္လည္း အေတာ္နာသြား၏။ ကၽြန္ေတာ့္
အျဖစ္ကုိ အဘြားႀကီးက မျမင္လုိက္၊ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ဒီအတုိင္း
ျပန္ထုိင္ေနလုိက္ရေသာ္လည္း ေၾကာင္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္သာြ းၿပီး
စိတ္နည္းနည္း က်ဥ္းၾကပ္သြား၏။ ဒီေန႔မနက္ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ အဆင္
မေျပ၊ လူမသိသူမသိခံရတာ ႏွစ္ခါရွိၿပီ။ ေၾကာင္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ေနကာ သူ႔လက္ကုိ လွ်ာျဖင့္လ်က္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္
ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသျဖင့္ ဆုိဖာေပၚမွာေတြ႔ရသည့္ သတင္းစာ
အေဟာင္းႀကီးကုိ သဲသဲမဲမဲ ဖတ္ေနလုိက္သည္။

“သား... ဒီခုံကေနပူပါတယ္၊ ဟုိဘက္က ေနရိပ္တ့ဲခုံမွာ

သြားထုိင္ခ်ည္သား၊ သြား”

“ရပါတယ္အဘြား၊ ရတယ္”

“သြားပါသားရဲ႕၊ အားမနာပါနဲ႔၊ မနက္ပုိင္းဆုိ ေနက ဒီလုိပဲ၊ သြား

သားေျပာင္းထုိင္လုိက္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 16

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သတင္းစာ တစ္ေစာင္လုံး ကုန္သာြ းၿပီ၊ ၾကည္ျပာကလည္း
ထြက္မလာေသးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခုံေျပာင္းကာထုိင္လုိက္သည္။ ထုိခုံက
နံရံႏွင့္ ကပ္လ်က္မုိ႔ အထဲမွၾကည္ျပာတုိ႔ စကားသံမသဲမကြဲကုိ ၾကားရသည္။

“ဒီအထည္ျပန္ယူသြား” ဆုိသည့္ ၾကည္ျပာအသံကုိ ၾကားေနရ

ေတာ့ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္မူ နည္းနည္း ေျပသြားသည္။ ခုံေနရာ ေျပာင္းထုိင္
ခုိင္းေသာ အဘြားႀကီးကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ရ၏။

ထုိစဥ္….

“ေနပါဦးၾကည္ျပာ နင္နဲ႔ပါလာတာဘယ္သူလဲ”

ဘုရား… ဘုရား..၊ ၾကည္ျပာအန္တီကေမးၿပီ။ ၾကည္ျပာဘာျပန္

ေျပာမလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္မၾကားရမွာစုိး၍ အာ႐ုံစုကာ အခန္းထဲမွ အသံဆီ
ပုိ႔ထားလုိက္၏။ ကုိယ္ကုိလည္းမတ္က ဆံပင္ကုိ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ တစ္ခ်က္
သပ္ၿပီး ၾကည္ျပာ့အန္တီက ငါ့ကုိမ်ား စကားလာေျပာၿပီဆုိရင္၊ ေမးၿပီ
ျမန္းၿပီဆုိရင္ ဘာျပန္ေျပာရမလဲ၊ ထုိစဥ္ ၾကည္ျပာ၏ရယ္သံ သဲ့သ့က
ဲ ုိ
ၾကားရ၏။ ထုိရယ္သံကုိ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသည့္
အခါမ်ိဳးတြင္ ၾကည္ျပာဒီလုိမ်ိဳး ရယ္တက္ေလ့ရွိ၏။ ၾကည္ျပာဘာျပန္ေျပာ
မလဲ။

“ဘယ္သူမွ မဟုတ္ပါဘူးအန္တီရဲ႕၊ ဟုိေလ… ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး”

“ၾကည္ျပာ ငါ့ကုိ ဘယ္သူမွေတြ၊ ဘာမွေတြလုပ္မေနနဲ႔၊ ေျပာစမ္း

ဒါဘယ္သူလဲ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 17

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟာ အန္တီကလည္း ဟုိဟုိေလ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕
ေမာင္ေလးပါ၊ ဟုိအေဖာ္ေခၚလာတာ၊ ဘာညာဆုိရင္ အန္တီအိမ္
ေခၚလာရဲပါ့မလား အန္တီရဲ႕”

ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းသညိ လည္ပင္းမွျပဳတ္ကာ လိမ့္ထက

ြ ္သာြ းၿပီး
ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနေသာ ေၾကာင္ႀကီးနား ေရာက္သာြ းကာ ေၾကာင္ႀကီးက
လန္႔ဖ်ပ္ကုတ္ပစ္လုိက္သလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ အရွက္တရားသည္
ႏွလုံးထဲမွ ဒုတ္ခနဲလည္မ်ိဳကုိ ထုိးေဆာင့္သျဖင့္ ခႏၶာကုိယ္က ဝုန္းခနဲ
ျဖစ္သြား၏။ ပူထူသြားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဟုိဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ေငးမိေတာ့
အဘြားႀကီးက ထပ္ျပံဳးျပျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျပံဳးမျပႏိုင္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္
ဝုန္းခနဲထအရပ္မွာ ၾကည္ျပာက ကန္႔လန္႔ကာကုိ မ,ကာထြက္လာ၏။
လက္ထဲမွာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ တစ္အိတ္ကုိ ကုိင္ထားရင္း သူ႔အန္တီကုိ
ရယ္ကာျပံဳးကာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႔အန္တီက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခ်က္
ၾကည့္ပီး ျပံဳးျပီးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အသိတရားတစ္ခုလုံးႏွင့္ ဆြမ
ဲ သည့္
တုိင္ေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ေျမာက္ႂကြတက္ မလားေတာ့။ ေဒါသက
ရင္ထဲမွာ တဒုတ္ဒုတ္ေလွ်ာက္ေျပးလႊားေနသျဖင့္ မ်က္ႏွာေပးက
သိပ္မမွန္ခ်င္။ ေလွကားထစ္မ်ားကုိ အျမန္နင္းကာ ဆင္းလာၾကရင္း
ကားလမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ က်ဥ္းၾကပ္မႈ ေျပသြားသည့္တုိင္ နာက်င္ခံခက္
ေဝဒနာက ရင္ထဲမွာ ယိမ္းထုိေနတုန္း...

“အန္တီက တစ္ထည္ျပန္ေပးလုိက္တယ္ဟ၊ အလကားဟာ ဘာမွ

မျမတ္တာကုိ အေမေပါ့ အလုပ္႐ႈပ္တာ၊ ျမပြင့္ျဖဴတုိ႔ အိမ္ကုိေတာ့ ဖုန္းပဲ
လွမ္းဆက္မယ္ဟာ၊ မရွိရင္ေမာမွာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 18

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာ၊ လမ္းကုိသာ
ဖိေလွ်ာက္ေနမိသည္။ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္
ဘာကုိမွ ရင္မဆုိင္ရဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကုိ တစ္ဘဝလုံးအတြက္ ထြက္မထား။
ကၽြန္ေတာ္ကုိ ရွက္စရာေလွာင္စရာဟု သေဘာထားေနျမဲ။ အသိစိတ္
တစ္ခုလုံး စကားလုံးမ်ားႏွင့္ ဆူေဝလာသည္။ ခႏၡာကုိယ္က ႏြမ္းယဲ့ကာ
အားကုန္သြား၏။ ဘယ္ေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းလုိက္ပါသနည္း။
ဘယ္ေလာက္ ရင္ကြဲစရာ ေကာင္းလုိက္ပါသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ အံကုိႀကိတ္
ထားသည္။ ပင့္ခ်မရသည့္ သက္ျပင္းကလည္မ်ိဳဝမွာ တင္းေတာင့္ကာေန၏။

“နင္ ငါ့ကုိ မုန္႔ဟင္းခါးေကၽြးရဦးမယ္ေနာ္၊ မုန္႔ဟင္းခါး အရင္စားမယ္

ဟာ၊ ဆာၿပီဟ… ရဲဝင္း”

“.....”

“ဟယ္ ငါတုိ႔ ၃၈-လမ္းဘက္ကုိ သြားရမွာ၊ အဲဒီမွာ မုန္႔ဆုိင္ေတြ

ရွိတာ၊ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ရဲဝင္း”

“.....”

“အံမယ္ နင္က ဘာျဖစ္ေနရတာလဲ”

ၾကည္ျပာက နံေဘးမွ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ရင္း ပခုံးႏွင့္

လွမ္းအတုိက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ေျခလွမ္းလွမ္းလိုက္သျဖင့္ ေခ်ာ္သာြ းကာ
ကၽြန္ေတာ္ကုိ မထိဘဲ ၾကည္ျပာယုိင္သြား၏။

“ရဲဝင္း... နင္ ဒါဘာလုပ္တာလဲ၊ နင့္ မ်က္ႏွာကဘာလဲ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 19

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“နင္ ငါ့ကုိ လာမေအာ္နဲ႔ၾကည္ျပာ၊ နင္ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ၊ နင္
လုပ္ခ်င္တာကုိ လုပ္၊ နင့္ဘာသာမုန္႔ဟင္းခါးပဲစားစား၊ ၃၈-လမ္းပဲ သြားသြား
ငါ့ကုိ ဘာမွမေမးနဲ႔”

“ေနစမ္းပါဦး... နင္က ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဒါဘာသေဘာလဲ”

ၾကည္ျပာက ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္အထုပ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကုိ

ဘုတ္ခနဲ႐ုိက္ကာ လမ္းေပၚမွာ ဖ်တ္ခနဲရပ္၍ ခါးကုိေထာက္ကာေမး၏။
ၾကည္ျပာ့ေဒါသႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဝမ္းနည္မႈတုိ႔ အားအင္ႀကီးစြာ ဝုန္းခနဲ
ေတြ႔ဆုံၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းမႈတုိ႔၏အားအင္ႀကီးစြာ
ဝုန္းခနဲ ေတြ႔ဆုံၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်လုိ႔ရသြားသျဖင့္
စိတ္ကုိေလ်ာ့ခ်လုိက္သည္။

“ငါ ဘာမွ ေျပာစရာမလုိဘူးၾကည္ျပာ၊ ငါနင္ကုိသိပ္ခ်စ္တယ္

သိလား၊ ဒါေပမဲ့ဟာ... ထားလုိက္ပါေတာ့ဟာ ထားပါ၊ နင္ နင္....
ၾကည္ျပာရယ္...”

“ေဟာေတာ့ ဘလုိင္ႀကီးပါလား၊ ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ ရဲဝင္းရယ္

နင္ဟာေလ သိပ္႐ႈပ္တာပဲသိလား၊ နင္ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္”

ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းကုိ ခါယမ္းလုိက္သည္။ စကားလုံးမ်ားက ရင္ထမ

ဲ ွာ
ၾကပ္ခဲေန၏။ ၾကည္ျပာ့ပုံစံက အျပစ္ကင္းကင္းစင္စင္ႏွင့္ ဘာကုိမွ
မသိသည့္ပုံစံ၊ ရင္ဝကုိစုိက္ခ်ၿပီးသည့္ ဓားတစ္လက္ ဓားအိမ္ထဲ ျပန္သြင္း
ထားသလုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိလွသည္။

“ေျပာေလဟာ ေျပာ၊ ေျပာ... ကဲ”

“နင့္အန္တီကုိ နင္ဘာေျပာခဲ့သလဲၾကည္ျပာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 20

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ငါ့ အန္တီကုိ … ဟုတ္လား”

“ငါအကုန္ၾကားတယ္ၾကည္ျပာ၊ အကုန္ၾကားတယ္၊ နင္

နင္ေျပာရက္လုိက္တာ”

ၾကည္ျပာက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ခဏစဥ္းစားသည္၊ ခ်က္ခ်င္းပင္

ၾကည္ျပာ့မ်က္ဝန္းမ်ား ဝင္းလက္သြား၏။ ၾကည္ျပာက သက္ျပင္းကုိခ်ကာ
ကၽြန္ေတာ္ကုိ ႏူတ္ခမ္းမ်ားဆြဲဆန္႔ကာၾကည့္ၿပီး ေခါင္းကုိခါသည္။

“ရဲဝင္းရာ ဘာမ်ားလဲလို႔၊ ငါလည္း ဘာေျပာရမွန္မသိဘူး၊ သိလား၊

ေနာက္ေတာ့မွ မနက္ကိစၥကုိ သတိရၿပီး ယုတိၱရွိေအာင္ေျပာ...”

“ၾကည္ျပာ”

“လဲေသလုိက္ေဟ့သိလား...၊ လဲေသလုိက္၊ အဲဒါဘာျဖစ္သလဲ၊

နင့္ကုိငါ အေစာႀကီးကထဲကေျပာသားပဲ၊ မလုိက္ပါနဲ႔လုိ႔၊ လုိက္ခ်င္ တယ္
လုိက္ခ်င္တယ္နဲ႔ လုိက္ေတာ့ အန္တီကေမးေရာ့၊ ငါေျပာတာ ဘာျဖစ္သလဲ
ရည္းစားလုိ႔ ေျပာၾကည့္ပါလား၊ မုိးမီးေလာင္သာြ းမယ္ သိလား၊
အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔”

“နင္ အမွန္တရားကုိ ရင္မဆုိင္ရဲတာ ငါ့ကုိ...”

“ေတာ္ၿပီရဲဝင္း၊ နင္ဟာေလ ပါးမလုိနဲ႔ သိပ္ထူတ့ေ

ဲ ကာင္၊ ဘာအမွန္
တရားလဲ၊ ေစာေစာစီးစီး နင္ေရာငါေရာ ဒုကၡေရာက္မွာသိလား၊ နင္ဟာ
အလကားပဲ ရဲဝင္း ငါဗုိက္ဆာတယ္၊ လာ မုန္႔ဟင္းခါး သြားစားမယ္”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္လက္ကုိဆက

ဲြ ာ ၃၈-
လမ္းထဲက မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ကုိဝင္သည္။ ၿပီးေတာ့ အေၾကာ္မပါေသာ
မုန္႔ဟင္းခါးအလြတ္တစ္ပြဲကုိ စား၏။ ၾကည္ျပာက မုန္႔ဟင္းခါးစာလွ်င္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 21

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဘာအေၾကာ္မွမထည့္တက္ ပါးစပ္႐ႈပ္သည္ဟု ေျပာတက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္
ပန္းကန္ထဲမွ ၾကက္သြန္ဥတစ္လုံးႏွင့္ ငွက္ေပ်ာပင္ဖက္ ကေလးမ်ားကုိေတာ့
ဂြပ္ခနဲဇြန္းႏွင့္ ခတ္ယူကာ သူ႔ပန္းကန္ထထ
ဲ ည့္သည္။ အခုေတာ့
ၾကည္ျပာ့ပုံသည္ လွ်ာ၏ အရသာခံဖုကေလးမ်ားမွ တစ္ဆင့္ မုန္႔ဟင္းခါး
အရသာမွလြဲ၍ ဘာကုိမွ စိတ္ဝင္းစားသည့္ပုံ မေပၚေတာ။ င႐ုတ္သီး
စပ္သျဖင့္ အေပၚႏုတ္ခမ္းကေလးမ်ား ေခၽြးဥကေလးေတြ သီးသီးထ
လာသည္။ သူ႔လွ်ာကေလးကုိ အျပင္ထုတ္ကာ ဖလူးဖလူးလုပ္သည္။
မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲ ကုန္သြားၿပီး ဟင္းရည္ေတာင္းေသာက္ကာ ေနာက္
တစ္ဝက္ ဆက္စားျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္က ဘူးသီးေၾကာ္ႏွင့္ မုန္႔ဟင္းခါး
တစ္ပြဲကုိပင္ မကုန္၊ မစားႏုိင္၊ ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုခံေန၏။ ၾကည္ျပာက
ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကုိၾကည့္ကာ မ်က္ေစာင္းထုိးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ၾကည္ျပာ့ အမူအယာမ်ားႏွင့္ မ်က္ဝန္းမ်ားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
အရာမသြင္းစိတ္၊ ရက္စက္ခ်င္စိတ္ကေလးကုိ ေလွ်ာက္ရွာေနမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ညံ့တာလား (ဒါမွမဟုတ္) ေမတၱာတရားပဲ အသိမ္းအဝွက္
ေတာ္တာလား တစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္လိမ့္မည္၊ ၾကာျပာသည္ ကၽြန္ေတာ္
ခ်စ္ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခ်စ္သည္ဟု ယူဆႏုိင္ေသာ မၾကည္ျပာ
ျဖစ္လုိ႔ေနသည္။

“ေရာ့ဒီအထုပ္ကုိ နင့္လြယ္အိတ္ထဲထည့္ထား၊ ငါ့စလင္းဘက္ခ္န႔ဲ

မဆန္႔ဘူး၊ ထဘီေပမယ့္ အခ်ဳပ္ရေသးတာ အသစ္၊ ျမပြင့္ျဖဴတုိ႔ဆီ
ဖုန္းဆက္ဦးမယ္”

ၾကည္ျပာက စလင္းဘက္ခ္ထဲမွ ဗလာစာအုပ္ကေလး ထုတ္ကာ သူ႔

အန္တီစာရင္းကုိ ဖ်က္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဗလာစာအုပ္ႏွင့္ ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 22

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အထုပ္ကုိေပး၏။ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ျမပြင့္ျဖဴက မရွိ။ ဒါႏွင့္ပင္ ဆူးေလ
ပန္းျခံက ၃၆-ကားေလးစီးကာ ဒဂုံကုိသြားၾကဖုိ႔ မွတ္တုိင္သုိ႔ ထြက္ခ့ၾဲ က
သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့လက္ကေလးကုိ ဆြယ
ဲ ူ ဆုပ္ကုိင္ေတာ့
ၾကည္ျပာက ေအးေအးေဆးေဆးပင္။ ၾကည္ျပာ့ လက္ကေလးကုိ
ကုိင္ထားရၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ သံသယေတြ ျပန္လြင့္ပါးသြား
ျပန္သည္။

ၾကည္ျပာေျပာခဲ့သလုိပင္ ျပႆနာရွာသူသည္ ကၽြန္ေတာ္သာ

ျပန္ျဖစ္သြား၏။ ဟုတ္တာေပါ့၊ ၾကည္ျပာေျပာတာမွန္တယ္။ ငါကုိက
လုိက္ခ်င္တာ၊ အန္တီေမးရင္ ဒီလုိပဲေျဖရမွေပါ့။ လုိက္သာြ းတာကုိက
ငါမွားတာ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီအေျဖဟာ၊ အသင့္ေတာ္ဆုံးပါ။ ၾကည္ျပာ့
အန္တီကေကာ ယုံတာပဲလား၊ ထားပါ။ ဒါကုိပဲ ကံေကာင္းတယ္
ေခၚရမွာေပါ့ဟု ေတြးမိတာ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္လာ၏။ အခ်စ္သည္ ထုိသုိ႔
မွားယြင္းတက္သည္။ အခ်စ္သည္ ထုိသုိ႔ ေၾကာက္မက္ဖယ
ြ ္ရာ
ေကာင္းသည္။ အခ်စ္သည္ ကိေလသာမ်ိဳးႏြယ္ဝင္ျဖစ္သျဖင့္ အသိဉာဏ္ကုိ
အေမွာင္ဖုံးကာ ကန္းေစ၏။ အျမဲတမ္း ေမွာင္ေနသူတစ္ဦးအတြက္
တစ္ခါတစ္ရံဝင္လာေသာ အလင္းေရာင္သည္ပင္ေၾကာက္စရာျဖစ္ေနကာ
အေမွာင္ထဲသုိ႔ပင္ ျပန္ေျပးဝင္လုိက္ရသည္သာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္
ၾကည္ျပာ့ကုိ ခ်စ္သည္မွာ ေသခ်ာေသာေၾကာင့္ ဘာကုိမွ မျမင္ေနေသာ
အရာအားလုံးကုိ ျမင္ေနရေသာ ၾကည္ျပာ၏ ဦးေဆာင္မူေအာက္တြင္ပင္
ေနထုိင္ခဲ့ရသည္။ ထုိအရာမ်ားကုိပင္ တပ္မက္သေဘာက်ကာ စိတ္
ပင္ပန္းႀကီးစြာ ေပွ်ာ္႐ႊင္ေနရသည္ မဟုတ္လား။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 23

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
၃၆-ကားေလးသည္ သမၼတ႐ုံေရွ႕မွ ျဖတ္ေမာင္းလာသည္။ ၾကည္ျပာ့
မ်က္ႏွာက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ ၾကည္ျပာ ဘာေတြစဥ္းစား ေနပါလိမ့္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၾကည္ျပာႏွင့္ အျပင္ထြက္ခြင့္ရေသာ ေန႔တုိင္းလုိလုိကုိ
ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္သာျဖစ္သည္။ ဒဂုံက လြင္မာတုိ႔ အိမ္ေရာက္ရင္ ဘာလုပ္ရ
မလဲ၊ ၾကည္ျပာကေတာ့ လက္ဖက္သုပ္စား အတင္းကေလး
ဘာေလးေျပာ... ဒါပဲေနမွာဟုေတြးကာ ၾကည္ျပာ့ကုိ လွည့္ၾကည့္ေတာ့
ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္၍ေနသည္။ ခုနကလုိ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္
မဟုတ္ေတာ့။ ၾကည္ျပာ ဘာျဖစ္ေနသနည္း။

ၾကည္ျပာသည္ ဟုိဟုိဒီဒီ မၾကည့္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာက ပ်က္ခ်င္

ေန၏။ ၾကည္ျပာ့ပုံက ထိတ္လန္႔ေနသည့္ပုံ။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာ့
မ်က္ႏွာကုိ အလြတ္ရေနသည့္ေကာင္ဆုိေတာ့ ဘယ္နည္းနင့္မွ မမွားႏုိင္၊
ၾကည္ျပာဘာျဖစ္ေနသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ထံမွ အၾကည့္လက
ႊဲ ာ
ကားေလးထဲမွ လူေတြကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ဒီကားေလးထဲမွာ
ၾကည္ျပာထိတ္လန္႔စရာ မည္သူပါသနည္း။ ၾကည္ျပာ့ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္
ေယာက္လား။ မျဖစ္ႏုိင္၊ ၾကည္ျပာ့အမ်ိဳးဆုိလွ်င္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေခၚရမည္။
ဒါဆုိရင္ဘာလဲ။ ၾကည္ျပာ့ဘာညာလား၊ ဒါ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိသည္။
ၾကည္ျပာ့သည္ ကၽြန္ေတာ္မသိေအာင္ လူတစ္ေယာက္ ကုိ နည္းနည္းပါးပါး
အေရာဝင္းထားမည္။ ထုိလူက မ႐ုိးမသားဆုိ ဘာကုိလည္း ၾကည္ျပာက
ရိပ္မိလိမ့္မည္။ သူမမွာ ရည္းစားေတြဘာေတြမရွိ ဘာညာေျပာထားႏိုင္၏။
အခုဒီကားေပၚမွာ ထုိလူပါလာလိမ့္မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ
စကားသံတိတ္ကာ မ်က္ႏွာပ်က္ေနျခင္း ျဖစ္ရမည္။ ဟုတ္ၿပီ ဒါဆုိရင္
အဲဒီလူဟာ ဘယ္သူလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အတန္းကုိ
စေလ့လာသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 24

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မိန္းမႀကီးေလးေယာက္၊ေကာင္မလွလွေလး ႏွစ္ေယာက္၊ အဘုိးႀကီး
တစ္ေယာက္၊ ၾကည္ျပာ့ကုိ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ နဖူးမွာ ေခၽြးရိပ္
စုိ႔လာေန၏။ အလယ္တန္း။ အသက္ ၅၀-ခန္႔လူႀကီးႏွစ္ေယာက္၊ ကေလး
တစ္ေယာက္၊ တ႐ုတ္ေပါက္ေဖာ္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတန္း။
မယ္သီလရွင္ႏွစ္ပါး၊ သမီးရည္းစား အသက္ႀကီးႀကီးတစ္တဲြ၊ အိပ္ငိုက္
ေနေသာ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္၊ အတြယ္မရွိ။ ၾကည္ျပာေခၽြးမ်ား
သီးကာလာ၏။ မ်က္ႏွာထိန္းမရေအာင္ ပ်က္ေနသည္။ ၾကည္ျပာ
ဘာျဖစ္ေနရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ အားလုံးကုိ တစ္ႀကိမ္ျပန္ၾကည့္သည္။
အိပ္ငုိက္သူ ငုိက္၊ အေတြးျဖင့္ေနသူေန၊ ဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေရာ
ၾကည္ျပာကုိပါ သတိမထားၾက။

“ၾကည္ျပာ နင္ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ၾကည္ျပာ”

ၾကည္ျပာက အံကုိႀကိတ္လုိက္သည္။ မ်က္ဝန္းကုိ ခဏမွိတ္ကာ

သက္ျပင္းကုိ ႐ႈိက္ထုတ္၏။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လက္ကုိ အားကုိးတႀကီး
ဆုပ္ကုိင္လာသည္။ (ကၽြန္ေတာ္ဘဝတြင္ ထုိတစ္ႀကိမ္သာ ၾကည္ျပာ့ကစ၍
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ အားကုိးတႀကီး ဆုပ္ကုိင္ခ့ဖ
ဲ ူးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

“ရဲဝင္း၊ ငါ... ငါ… အား”

“ၾကည္ျပာ ၾကည္ျပာ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ေခါင္းမူးတာလားဟင္

ၾကည္ျပာ”

“မဟုတ္ဘူး၊ အား... ရဲဝင္း၊ ငါ ငါ... အိမ္သာတက္ခ်င္တာ”

ဟုိက္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 25

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ဖ်ပ္ကာ ေၾကာင္သြား၏။ အသိဉာဏ္က တဒဂၤ
ဟင္းလင္းျဖစ္သြားသည္။ အိပ္သာတက္ခ်င္တာ ဆုိပါ့ကလား။ ဒုကၡ။
ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းစဥ္းစားသည္။ ဒီကားေလးေပၚမွာ အိပ္သာက
ဘယ္နည္းနဲ႔မွမရွိ။ ဒဂုံေရာက္ဖုိ႔ကလည္း လုိေသးသည္။ ကားက ခုနကမွ
သမၼတ႐ုံကုိ ေက်ာ္ခါစရွိေသးသည္။ ေအာက္ကုိ အရင္ဆင္းရမည္။
ေအာက္မွာမွ ဒီကိစၥက အဆင္ေျပႏုိင္သည္။ အခု ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ။
ကိစၥမရွိ။ ေအာက္မွာပဲ၊ အိပ္သာကရွိမည္။

“ဟုိး ဟိုးထား၊ ဆင္းမယ္၊ အေရးႀကီးလုိ႔ပါ၊ ခဏေလး... ဟုိးထား”

ကၽြန္ေတာ့္ အလန္႔တၾကား က်ဳံးေအာ္သံေၾကာင့္ ကားထဲမွာ

တိတ္တဆိတ္ စီးလာသူေတြက လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ စပယ္ယာကလည္း
ေခါင္းကုိ ကားထဲထုိးသြင္းကာၾကည့္၏။

“ဟုိး ဟုိး... ဆင္းခ်င္လုိ႔ပါ အေရႀကီးလုိ႔ ဟုိးထား”

“ဒီေနရာမွာ မွတ္တုိင္မရွိဘူး”

“ဟုတ္ကဲ့၊ အေရးႀကီးလုိ႔ ခဏရပ္ေပးပါဗ်ာ... ေက်းဇူးပါပဲ”

ကၽြန္ေတာ္ အေရးတႀကီးေျပာဟန္၊ ေအာ္ဟန္တုိ႔ေၾကာင့္ ဘာမွန္း

မသိေသာ္လည္း စပယ္ယာက ကားကုိရပ္ေပးသည္။ ၾကည္ျပာသည္
ကားလမ္းေပၚ ေျခခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ခ်က္ၿငီးတြားကာ ဗုိက္ကုိလက္ျဖင့္
ဖိရင္း ေခြက်သြား၏။ ကားေပၚက လူမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ
နားမလည္စြာ လွမ္းေငးၾကည့္သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ
ခ်က္ခ်င္းၾကည့္ကာ အိပ္သာကုိ ရွာသည္။ သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ဘယ္ဘက္တြင္ တိရစၧာန္႐ုံဥယ်ာဥ္၏ ျခံစည္း႐ုိးရွည္လ်ားလ်ား၊ ညာဘက္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 26

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တြင္ ကုန္းျမင့္ေပၚမွာ စစ္႐ုံး၏ ျခံစည္း႐ုိးျမင့္ျမင့္မ်ား… သြားၿပီး။ ဒီ ေနရာမွာ
ဆင္းမိတာမွားၿပီ။ ကမန္းကတန္း လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကားေလးက
ဟုိအေဝးကုိ ေရာက္သြားၿပီးျဖစ္သည္။

“အား... ရဲဝင္း ရဲဝင္း လုပ္ပါဦးဟ၊ အမယ္ေလး... အား”

ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ္ ပုဆုိးစကုိ ဆြက

ဲ ာ ကားလမ္းေပၚမွ
မထႏုိင္၊ ကုန္းကုန္းကေလးျဖစ္ေန၏။ လယ္သာစလင္းဘက္ခ္က
ကတၱရာလမ္းေပၚ ပုံလ်က္သား။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ေခၽြးေတြ႐က
ႊဲ ာေနသည္။
ၾကည္ျပာေဝဒနာကုိ ဘယ္ေလာက္ ခံစားေနရၿပီဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္
နားလည္လုိက္ၿပီ။ အိပ္သာ ခ်က္ခ်င္းရွာမွကုိ ျဖစ္ေတာ့မည္။

“ေအး... ေအး… ခဏေလးၾကည္ျပာ၊ နင္ ပလက္ေဖာင္းေပၚကုိ

ေ႐ႊ႕လုိက္၊ ထလိုက္ရသလား၊ ေအာင့္ထားဟာ၊ လာ... လာ... ကား
လမ္းမႀကီးေပၚမွာဟ”

ၾကည္ျပာသည္ ခါးကုိပင္ဆန္႔၍ မရပ္ႏုိင္ရွာ၊ စလင္းဘက္ခ္ကုိလည္း

ပခုံးေပၚကုိ ျပန္မတင္ႏုိင္ေတာ့။ အံကုိႀကိတ္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးက
ဝမ္းဗုိက္ကုိ ေဖးထားရၿပီး ဦးေခါင္းကုိငုံ႔ကာ ခႏၡာကုိယ္ကုိ အတက္ႏုိင္ဆုံး
ေကြးထားရသည္။

“ျမန္ျမန္သြားေလ… ငါ့အနားမွာရပ္မေနနဲ႔... အား”

သတိလြတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ေဒါသျဖင့္ ေအာ္မိၿပီးေနာက္

ၾကည္ျပာျပန္လည္ ေကြးသြားျပန္၏။ ၾကည္ျပာ့ ရင္ထမ
ဲ ွ အမွန္တကယ္
ထြက္လာေသာ ညဥ္းညဴသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပ်ာယာခတ္ေစသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ျခံစည္း႐ုိးမ်ားကုိ ဘယ္ညာေငးသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 27

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကားလမ္းမကုိ လွမ္းၾကည့္၏။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာပင္ လူတစ္ဦးမွ
ေလွ်ာက္မေနသည့္ေနရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္
ကိ်န္ဆဲလုိက္သည္။ တေဝါေဝါျဖတ္ေမာင္းၾကေသာ ကုိယ္ပုိင္ကားမ်ားက
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လွည့္ပင္မၾကည့္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။
အိပ္သာဘယ္နားမွာရွိမလဲ။

“ၾကည္ျပာ ခဏေနာ္... ခဏ”

ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕ေနာက္ခဏေ႐ြးကာ ကားေလးထြက္သာြ းရာဘက္သုိ႔

ေျပးခဲ့သည္။ လူကုိေတြ႔ေအာင္ရွာရမည္၊ ၿပီးလွ်င္ အကူအညီေတာင္းရမည္။
တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္႐ုံးဝင္ေပါက္က ဘယ္နားမွာလဲ။ အဲဒီေလာက္အထိေရာ
ၾကည္ျပာက အခ်ိန္ေပးႏုိင္ပါ့မလား။ ၾကည္ျပာ့ကုိ စိတ္မခ်ႏုိင္စာြ
လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ၾကည္ျပာက ကုန္းကုန္းကြကျြ ဖင့္ ပလက္ေဖာင္းနံေဘးက
ျမက္စပ္သုိ႔ ေ႐ႊ႔ေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိမ်ား ျပာသြားသည္။ ဟင့္အင္း
ဒီလုိလမ္းေဘးမွာေတာ့မျဖစ္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့ထံျပန္လွည့္ ေျပးလာရျပန္၏။

“ၾကည္ျပာ… ၾကည္ျပာ”

“ေတြ႔ၿပီလား၊ ဘယ္နားမွာလဲ၊ ဟား... အီး”

“နင္... နင္... ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ၊ လမ္းေဘးေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ နင္

လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္ႏုိင္မလား၊ ေရွ႕နားမွာေတာ့ရွိမယ္ဟ… နင္ထလုိ႔
ရလား”

ကၽြန္ေတာ္စကားသံမ်ားေၾကာင့္ ၾကည္ျပာေမာ့ၾကည့္ေသာ္လည္း
ကၽြန္ေတာ့္ကုိေတာ့ ျမင္ဟန္မတူ။ သူ႔ဝမ္းဗုိက္ထဲက ေဝဒနာ အတုိးအလ်ာ့

typing - ေကာင္းဆိုး Page 28

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေနာက္ကုိ ၾကည္ျပာ့မ်က္ဝန္းေတြက လုိက္ပါခံစားေနပုံရ၏။ ၾကည္ျပာက
ကုိက္ထားေသာ ႏူတ္ခမ္းကုိလႊတ္ကာ သက္ျပင္းကုိ ေမာလ်စြာခ်သည္။
ထုိေနာက္ မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ ေျမျပင္တစ္ေနရာတည္းကုိ စုိက္ၾကည့္ေနျပန္၏။
ခဏေနမွ ၾကည္ျပာကသတိျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းထရပ္သည္။ ဝမ္းဗုိက္က
ေဝဒနာေလ်ာ့သြားဟန္တူ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ပခုံးမွ ေလွ်ာက်ေနေသာ
ၾကည္ျပာ့စလင္းဘက္ခ္ကုိ ယူလြယ္ၿပီး ၾကည္ျပာ့က ကၽြန္ေတာ့္
လက္ေမာင္းကိုကုိင္ကာ ျဖည္းျဖည္း လွမ္းသည္။ ေလးငါးလွမ္းေလာက္
လွမ္းၿပီးသည့္အခါ ၾကည္ျပာသည္ မသဲမကြတ
ဲ စ္ခ်က္ညဥ္းကာ ခါးကုိ
တစ္ခ်က္ေကာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကို တစ္ခ်က္ညႇစ္သည္။
ၿပီးေတာ့ ထုိင္ခ်လုိက္ကာ ေခြသြားျပန္၏။

“မရဘူး၊ အင္း... အား... မရဘူး၊ ျမန္ျမန္သာြ းရွာ၊ ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္”

ကၽြန္ေတာ္ ခဏေၾကာင္ေနၿပီးမွာ ထုိေနရာက ဝုန္းခနဲ

ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ ဒုကၡပါပဲ။ လမ္းမေပၚမွာ မေတာ္မတဲ့ျဖစ္ရင္ေတာ့
ဒုကၡမွ ဒုကၡ။ ေျပးလာရင္က ေရွ႕မွာ လူတစ္ေယာက္ေလာက္ကုိ ေတြ႔ပါေစ
ဟု ဆုေတာင္းရေသး၏။ ကၽြန္ေတာ့္ဆုေတာင္းမျပည့္၊ ပလက္ေဖာင္း
တစ္ခုလုံးက ရွင္းကာေန၏။ သုိ႔ေသာ္ လမ္းအေကြ႔ေလးကုိ ေက်ာ္လုိက္
သည္ႏွင့္ ကြမ္းယာဗန္း၊ ေရခဲေရပုံးႏွင့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကုိ
ေတြ႔ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးဝင္လာတာကုိ
ေတြ႔ေတာ့ ေကာင္မေလးကလန္႔သြား၏။

“ညီမ ညီမ၊ ဟုိေလ… ဒီနားမွာ လက္ထရိန္ ဘယ္နားမွာရွိသလဲ၊

လုပ္ပါဦးအစ္ကုိ႔ကုိ ကူညီပါဦးညီမရယ္”

“ရွင္...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 29

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“လက္ထရိန္ေလ... လက္ထရိန္ဘယ္နားမွာ ရွိလဲ... ညီမ”

“ဟုိတယ္လားအစ္ကုိ”

ေကာင္မေလးျပန္ေမးသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ခဏေၾကာင္သာြ း၏။

ဟုိတယ္... ဟုိတယ္...၊ အဟား ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုိတယ္။

“ဟုတ္တယ္ညီမ... ဟုိတယ္... ဟုိတယ္...”

“ေရွ႕နားမွာေတာ့တစ္ခုရွိတယ္ အစ္ကုိ”

“ဟာဟုတ္လား၊ ေဝးလားဟင္ညီမ”

“ဟင့္အင္း... သိပ္မေဝးဘူးအစ္ကုိ ေရွ႕နားေလတင္မွာပဲ”

ကၽြန္ေတာ္ စလင္းဘက္ခ္သံတစ္ဘုတ္ဘုတ္ျဖင့္ ၾကည္ျပာ့ဆီ

ခ်က္ခ်င္း ျပန္လွည့္ေျပးရျပန္၏။ ၾကည္ျပာသည္ လက္ေခ်ာင္းကေလး
မ်ားျဖင့္ ေျမႀကီးကုိအသာေထာက္ကာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ အတက္ႏုိင္ဆုံး
ေျမႇာက္ကာ ေကြးထားရရွာ၏။ ကုန္းကုန္းကြကျြ ဖစ္ေနေသာ ခ်စ္သူ၏
အျဖစ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္ရက္ေတာ့။ ခႏၶာအိမ္ရျခင္း၏ မ်ားျပားလွ
စြာေသာ ဒုကၡမ်ားထံမွ အေသးမႊားဆုံးႏွင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္အႏုိင္ဆုံး
ဒုကၡကုိ ၾကည္ျပာ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ရင္ဆုိင္ေနရရွာသည္
မဟုတ္လား။

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ... သက္သာရဲ႕လား၊ ဟုိးေရွ႕မွာ ဟုိတယ္

ရွိတယ္တဲ့၊ သိပ္မေဝးဘူးတဲ့ဟ... လာ...လာ...၊ ခဏေအာင့္ထားၿပီး
ေလွ်ာက္လုိက္ဟာ”

“ဟုိတယ္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 30

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာသည္ အံကုိႀကိတ္ထားသည့္ၾကားမွ ေမာ့ၾကည့္ကာ
အံ့ၾသစြာျဖင့္ေမး၏။

“ေအးေလဟာ... လက္ထရိန္ကုိ ဟုိတယ္လုိ႔လည္းေခၚတယ္

မဟုတ္လား၊ ျဖည္းျဖည္း ထလုိက္ၾကည္ျပာ... ျဖည္းျဖည္း”

ၾကည္ျပာသည္ အရွက္အတြက္ အံကုိတင္းကာ ထရရွာသည္။

ေျခလွမ္းကုိ ျဖည္းညႇင္းစြာလွမ္းရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး
ေခၽြးမ်ား႐ႊဲနစ္ေနသည္။ ေလွ်ာက္ေနရာမွ “အား” ခနဲ “အင္း” ခနဲၿငီးကာ
တုံ႔ခနဲရပ္၍ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကုိ ညႇစ္လုိက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္
လိပ္ျပာလြင့္သြားၿပီးလား ထင္ရ၏။ အသက္ကုိ ေရာေယာင္ကာ ေအာင့္ထား
မိသည္။ ဘုရားလည္းတမိ၏။ ပါးစပ္မွ ၾကံဳရာစကားေတြကုိ အားေပး
ရသည္။

“ခဏေလးဟ... ေရွ႕နားမွာတင္တ့၊ဲ ျဖည္းျဖည္းလွမ္းေနာ္၊

အသက္ကုိ ေအာင့္မထားနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း႐ႈ၊ စိတ္ကုိတင္းမထားနဲ႔
ေလွ်ာ့ထား... ရေသးရဲ႕လား”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အျဖစ္ကုိေတြ႔ေသာအခါ ေရခဲေရ

ေရာင္းသည့္ ေကာင္မေလးက မ်က္လုံးႀကီးျပဴးကာၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
ရွက္ျပံဳးကေလး လွမ္းျပံဳးျပရင္းၾကည္ျပာကုိ ဂ႐ုတစုိက္တဲြ ေလွ်ာက္
ေနရ၏။

“အား... အမယ္ေလးေနာ္၊ ရဲဝင္းဘယ္မွာလဲဟ... နင့္ ဟုိတယ္က

ေတာက္၊ မေရာက္ေသးဘူးလား၊ အမယ္ေလး… အင္း... ကၽြတ္ကၽြတ္
ကၽြတ္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 31

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေရွ႕မွာ... ေရွ႕နားမွာတဲ့၊ ခဏေလးပါဟာ... ၾကည္... ၾကည္ျပာ
စိတ္ကုိလည္း... ဟုိ အကုန္မေလွ်ာ့လုိက္နဲ႔ဦးေနာ္... ေတာ္ၾကာ...ဟုိ”

“ေအးပါဟ...၊ ဟိုတယ္... ဟုိတယ္... အား”

“ေအး... ေအး... ဟုိတယ္”

ခ်စ္သူအတြက္ဆုိလွ်င္ ဘာကုိမဆုိ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ဘဝ

တစ္ခုလုံးကုိ အျမဲေမာင္းတင္းထားသည္ ဆုိေသာ္လည္း၊ အခုလုိ
ကိစၥမ်ိဳးၾကေတာ့ ဘာမွမတက္ႏုိင္။ ဒီကိစၥမ်ိဳးက ဘယ္သူမွလည္း
တက္ႏုိင္မည္မထင္။ တစ္ဦးကုိတစ္ဦးက ကူညီသည္၊ ဝုိင္းဝန္းၿပီး အခက္
အခဲကုိ တြန္လွန္းၾကသည္ဆုိတာက အျပင္ကိစၥမ်ားသာျဖစ္၏။ ကုိယ္တြင္းမွ
လာေသာကိစၥကုိေတာ့ အကူအညီမဲ့မိမိတစ္ဦးတည္းသာ အထီးက်န္စာြ
ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းရသည့္ မဟုတ္လား။ အဘိဓမၼာေတြ ခဏထားေတာ့
အခုခ်ိန္တြင္ အစုိးရိမ္းရဆုံးကိစၥမွာ ၾကည္ျပာ ေဝဒနာကုိ မခံစားႏုိင္ေတာ့ဘဲ
ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ စိတ္ကုိေလွ်ာ့ခ်လုိက္သည္ကုိပျဲ ဖစ္၏။ ေဝဒနာ၏ ထုိးႏွက္
တုိက္ခုိက္မူကုိ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ရေသာ္လည္း ၾကည္ျပာေကာက္လိမ္
ေကြးတြန္႔ေနပုံကုိ ၾကည့္ကာ အသည္းတယားယား ျဖစ္ေနမိသည္။ ဘုရား…
ဘုရား... မေတာ္တတဲ့ေတြ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။

“ရဲ... ဝင္း… ဘယ္မွာ… လဲ... ဟ... အမယ္ေလး... ငါ... ငါ...

မလြယ္ေတာ့ဘူးဟ... အား”

အသံအစ္က ၿငီးညဴသံအစုံအလင္ႏွင့္ျဖစ္လာေသာ ၾကည္ျပာ

အတြက္ စုိးရမ္းစိတ္ႀကီးစြာျဖင့္ ဟုိတယ္ကုိ ဟုိဟုိဒီဒီရွာရသည္။ သုိ႔ေသာ္
ဘာမွမေတြ႔။ ေဟာ.. (good and easy)ႀကီးမားခုိင္ခန္႔ေသာ သံပန္း

typing - ေကာင္းဆိုး Page 32

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တံခါးကုိ ခပ္ဟဟဖြင့္ထားကာ ကုန္းတက္ကတၱရာလမ္းကေလး အဆုံးမွာ
သစ္လြင္ေတာက္ပေနေသာ အျဖဴေရာင္တုိက္ႀကီးတစ္လုံး... ေကာင္မေလး
က အဲဒီဟုိတယ္အစစ္ကုိ ေျပာလုိက္တာလား ဒုကၡပါပဲ။

“မေတြ႔ေသဘူးၾကည္ျပာ ဟုိတယ္ဆုိတာက အုိ... မဟုတ္ဘူး

ဘာမွမဟုတ္ဘူး”

အားကုိရာေပ်ာက္သြားသူလုိ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ပတ္ရွာေတာ့
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရသန္႔ဗူးအလြတ္ကုိ အုတ္ခက
ဲ ်ိဳးကေလးေပၚတြင္
တင္ကာ ကုကၠိဳလ္ပင္ေအာက္တြင္ က်ားထုိးေနေသာလူႏွစ္ေယာက္ကုိ
ေတြ႔ရသျဖင့္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ထားခဲ့ကာ ေျပးထြက္လာရျပန္၏။ ၾကည္ျပာ
ကေတာ့ ေခြေခါက္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

“အစ္ကုိ... အစ္ကုိတုိ႔ ဟုိတယ္... ဟုိတယ္ဘယ္မွာရွိသလဲဗ်”

က်ားထုိးေနသူႏွစ္ေယာက္ထံမွ နားမလည္ေသာ မ်က္ေမွာင္

တစ္ခ်က္ ၾကဳတ္ထြက္လာ၏။

“ဟုိတယ္ကေတာ့ ဒီလမ္းမွာ ဟုိတစ္ခုပဲရွိတယ္ကြ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”

“မဟုတ္ဘူး အစ္ကုိ ဟုိတယ္ဆုိတာ အိပ္သာကုိေျပာတာပါ၊

ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး လမ္းသြားရင္း အဲဒါ အိမ္သာတက္...”

လူႏွစ္ေယာက္က ၾကည္ျပာ့ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ၾကသည္ ၿပီးေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ကုိ ၾကည့္ျပန္၏။ သေဘာေပါက္သြားကာ ျပံဳးၾကသည္။

“ဟာ... ဒီနားမွာ အိပ္သာေတာ့မရွိဘူးကြ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 33

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“လုပ္ပါဦးအစ္ကုိရယ္၊ ကူညီပါဦး၊ လုပ္ပါဗ်ာ ေျပာေပးလုိ႔ရရင္
ကူညီပါ”

“ဟ... ဒီနားကအိမ္ေတြက ကုိယ့္ဘာသာေနၾကတဲ့ အိမ္ေတြကြ

ငါတုိ႔နဲ႔လည္း သိတာမဟုတ္ဘူး၊ ျခံနဲ႔တံခါးနဲ႔ ဘယ္လုိသာြ းေျပာလုိ႔ရမလဲ၊
အိပ္သာေတာ့မရွိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ငါတုိ႔အေပါ့စြန္႔တ့ဲ ေနရာကေလးေတာ့ရွိတယ္။
ဟုိနားမွာ...”

“ဟာ... လုပ္ပါဗ်ာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ကူညီပါဗ်ေနာ္”

ဝမ္းသာအားရ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေရေျမာင္းကုိ ဝါးလုံး

ကေလးေတြ ခင္းၿပီး တံတားလုပ္ထားေသာ ဟုိတစ္ဘက္တြင္ ကပ္ေစးႏွဲ
ပင္မ်ား ျမက္ပင္မ်ား ဖုံးေနသည့္ ေျခသြားလမ္းကေလး၊ ထုိလမ္းကေလး
အဆုံးတြင္ ဝါးကပ္တစ္ခုႏွင့္ ေနရာကုိေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ဆြမ
ဲ ေန
ေတာ့ဘဲ တုိင္းဗုံးတစ္လုံးကုိ အခ်ိန္မေ႐ြး ေပါက္ကဲြသာြ းႏုိင္ေသာ ၾကည္ျပာ
ဝမ္းဗုိက္အတြက္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္ကာ ေျပးရျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့ကုိ တြဲေခၚလာကာ ဝါးတံတားေလးနားကုိ ကပ္ေတာ့ ထုိလူ
ႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕မွပိတ္ရပ္ကာေျပာေနသည္။

“ခဏေနဦးကြ ငါတုိ႔က အေပါ့သာြ းတာ မင္းဟာက

အခင္းႀကီးဆုိေတာ့ မျဖစ္ဘူးကြ အားလုံးညစ္ပတ္ကုန္မယ္၊ ဘယ္လုိ
လုပ္မလဲ”

“ဒုကၡေရာက္လာလုိ႔ပါဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ မိန္းကေလးမုိ႔ပါကူညီပါ

အစ္ကုိရာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 34

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထုိလူက သက္ျပင္းကုိခ်သည္။ တြန္႔လိမ္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့
အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ကားစဥ္းစားရလည္း ၾကပ္ေနဟန္တူသည္။ ၾကည္ျပာက
မေနႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ (၃)ေယာက္စလုံးကုိ တြန္းထုိးကာ
ထေျပးေတာ့မလုိ ႐ုန္းေန၏။ အေျခအေနက လုံးဝမေကာင္းေတာ့....။
ဟုတ္ၿပီ။ ထဘီထုပ္ထားေသာ လြယ္အိတ္ထဲမွ ၾကည္ျပာ့ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ကုိ
သတိရကာ ကမန္းကတန္းထုတ္ၿပီး ေအာင္လံတစ္ခုသဖြယ္ အားရဝမ္းသာ
ေဝွ႔ယမ္းျပရသည္။

“အစ္ကုိ ဒီမွာႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အစ္ကုိတုိ႔ေနရာ မညစ္ပတ္ေစရဘူး…

ဟုတ္လား”

ၿပီးသည္ႏွင့္ ၾကည္ျပာကုိဆြဲကာ ဝါးတံတားကုိျဖတ္ ေျခသြားလမ္း

ကေလးထဲ ဝင္ၾကရသည္။ ေနရာက တကယ့္ကုိအေပါစြန္႔႐ုံ ျမက္႐ုိင္းပင္
ကေလးေတြၾကားမွာ ဝါးကပ္တစ္ခု လမ္းမဘက္လွည့္ကာ ကာ႐ုံသာ ျဖစ္၏။
သုိ႔ေသာ္ ထုိေနရာကုိပင္ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ ၾကည္ျပာက မ်က္ဝန္း
ဝင္းလဲ့သြားကာ ဝုန္းခနဲထေျပးသည္။

“ဟဲ့... ၾကည္ျပာ၊ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္... အိတ္၊ နင္သိတယ္ေနာ္

သိလား....၊ ဟုိေလ...”

“ေအးပါဟ...”

ၾကည္ျပာသည္ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ကုိ ျပန္လွည့္ဆြဲကာ သစ္ပင္အုပ္

ထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္သြားေသာ ေလလုိပင္ေပ်ာက္ကယ
ြ ္သာြ း၏။ ဟူး...
ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ခုမွ သက္ျပင္းကုိခ်ကာ နဖူးမွေခၽြးကုိ သုတ္ရ၏။
ၾကည္ျပာအထဲမွာ အဆင္မွေျပပါ့မလား။ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အသံေတာ့

typing - ေကာင္းဆိုး Page 35

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကားရသည္။ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႏွင့္ဆုိေတာ့ အေျခအေနက ႐ႈပ္ေထြးႏုိင္၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဒါအမ်ားႀကီး အဆင္ေျပတာပဲဟု ေတြးရသည္။ ထုိစဥ္

“ရဲဝင္း... အား ဒီမွာဖား... ဖားႀကီးဟ၊ ဖား... ဟဲ့... ဟဲ၊့ နင္

ဝင္မလာနဲ႔ေနာ္ ဒါေပမယ့္ရတယ္၊ နင္အဲဒီနားမွာပဲေန၊ စြတ္မသြားနဲ႔ေနာ္၊
လူ... လူၾကည့္... ထား၊ အင္း... ဟာအေရးထဲ ဒီေသာက္ဖားကလဲ”

“ေအးပါဟ... ငါရွိပါတယ္၊ နင္အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ပိက္ကန္ပစ္လုိက္

ဟာ”

ၾကည္ျပာ့အသံ တိတ္သြားျပန္၏။ အေရးထဲဖားက ဘယ္ေနရာက

ဝင္႐ႈပ္ေနျပန္နည္း။ ေဆးေပါ့လိပ္ထုတ္မီးညႇိကာ အားရပါရ အခုမွ
ဖြာရသည္။ ထုိစဥ္ လူႏွစ္ေယာက္က ဝါးတံတားေလးထိပ္မွ လာၾကည့္
ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္မလွမ္းေတာင္ျပကာ ျပံဳးရင္း ေခါင္းကုိ
ညိတ္ျပရ၏။

“ရဲဝင္း... နင္... ဟုိဘက္ကုိပဲလွည့္ေနေနာ္... သိလား၊ ၿပီးေတာ့

ငါ့ကုိ စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ေလာက္”

“စာ႐ြက္”

“ေအးေလ”

ကမန္းကတန္း လြယ္အိတ္ရွာရသည္။ စာ႐ြက္အလြယ္တကူရွိသည္။

သုိ႔ေသာ္ ထုိစာအုပ္က မဂၢဇင္းထဲက အႀကိဳက္ဆုံးကဗ်ာေတြ ေ႐ြးကူ
ထားသည့္ ကဗ်ာစာအုပ္။ ထုိစာအုပ္ထဲက စာ႐ြက္ကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ
မျဖစ္။ ၿပီးေတာ့ သရဖူ၊ ဟန္သစ္မဂၢဇင္းႏွစ္အုပ္၊ ဒါလည္းမျဖစ္ႏုိင္။

“ေပးေလဟာ... ျမန္ျမန္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 36

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“စာ႐ြက္မရွိဘူးဟ...”

“နင္လြယ္အိတ္ထဲမွာ စာ႐ြက္တစ္႐က
ြ ္မွ မရွိေတာ့ဘူးလား
လဲေသလုိက္ သိလား”

“ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာ႐ြက္ေတြက လုံးဝေပးလုိ႔မရဘူး၊

ငါ့စာ႐ြက္ေတြက ကဗ်ာစာ႐ြက္နဲ႔ မဂၢဇင္းေတြခ်ည္းပဲ”

“ေၾသာ္... နင့္ကဗ်ာက ဒီအထိ႐ႈပ္ေနတုန္းပဲလား၊ လဲေသလုိက္

ေဟ့... သိလား”

“နင္ဟာနင္ေသခ်င္ေသ၊ ဒါေတာ့လုံးဝမရဘူး”

“ရဲဝင္း... နင္ေနာ္... နင္... ငါ့ကုိ ေအာ္စရာမလုိဘူး”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အျပန္အလွန္ေအာ္သံမ်ားေၾကာင့္ အျပင္မွ

လူႏွစ္ေယာက္က လာၾကည့္ၾကျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္က လက္လွမ္းကာျပ
ရသည္။

“ဟာ... ေဆာရီး ၾကည္ျပာေရ၊ ရွိတယ္ဟ နင္အထည္ ေႂကြးမွတ္တ့ဲ

ဗလာစာအုပ္ကေလးရွိတယ္၊ ငါေမ့ေနတာ၊ ရမယ္... ရမယ္”

“ေပး... ဒီနားမလာနဲ႔... အဲဒီကေနလုံးေခ်ၿပီး လွမ္းပစ္လုိက္”

ကၽြန္ေတာ္စာ႐ြက္ကုိ လုံးေခ်ကာ ပစ္ေပးလိုက္ရသည္။

“အေဝးႀကီးလြင့္သြားၿပီးဟ၊ ငါေကာက္လုိ႔မရဘူး၊ ထပ္ေပးဦး”

ဝါးကပ္ကုိ ေက်ာ္ေအာင္ပစ္ရတာ၊ နင့္အနားဘယ္ေရာက္မလဲ...

ေရာ့ေရာ့...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 37

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တည္တည္ပင္ ဝါးကပ္နားေလွ်ာက္သာြ းကာ
စာ႐ြက္ကုိ လုံးေခ်းၿပီး ဝါးကပ္ႏွင့္ကပ္၍ ေျမႇာက္ပင့္ကာ ပစ္တင္ေပးလုိက္၏။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အရပ္ငါးေပက ေထာင္ထားေသာဝါးကပ္ကုိ မမီသျဖင့္
အနည္းငယ္ခုန္က စာ႐ြက္ကုိပင့္ကာပစ္ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဒူးႏွင့္
ဝါးကပ္ကုိအနည္းငယ္ ထိတုိက္သြားကာ ဝါးကပ္က ၾကည့္ေနရင္းမွ
ၾကည္ျပာ့ေပၚ ၿပိဳလဲသြားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲေအးခနဲျဖစ္ၿပီး
လန္႔ဖ်ပ္ကာ ကမန္းကတန္းဝါးကပ္ကုိ ျပန္ဆဲြရာ လက္ထမ
ဲ ွာမိေသာ္လည္း
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဝါးကပ္သည္ အရွိန္မထိန္းႏုိင္ဘဲ ၾကည္ျပာ့အေပၚသုိ႔
ပိက်သြားသည္။

“အမယ္ေလး... ေတာက္ ေသာက္ရမ္းမလုပ္န႔ဟ

ဲ ့၊ဲ ဒုကၡပါပဲ၊
ဝါကပ္က ဝါးလုံႏွင့္ ေတးေတာက္ထားတာ၊ နင္ဟာေလအသုံးကုိ မက်ဘူး၊
ကုိင္ထားဦး ဝါးကပ္ကုိ၊ နင္ေနာ္... နင္... ရဲဝင္း”

“ဟ… ဘယ္လုိသိမလဲဟ၊ ေျပာပါလား၊ ဟီးဟီး၊ ကံေကာင္းလို႔”

ၾကည္ျပာက ငုတ္တုတ္ခံရသည့္အျပင္ ဝါးကပ္ကုိ ပင့္တန

ြ ္း
မိသျဖင့္သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဝါးကပ္ကုိ ကုိင္ေပးထားရင္း
ဝါးကပ္ေပါက္မ်ားထဲမွ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္မိခ့သ
ဲ ည္ဆုိတာကုိ
ဝန္ခံပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာမွေတာ့မေတြ႔၊ ၾကည္ျပာအကႌ်အရိပ္ သဲ့သ့မ
ဲ ွ်
သာ။ ၾကည္ျပာက ဝါးကပ္ကုိ ဝါးလုံးႏွင့္ျပန္ေထာက္ၿပီး၊ ထြက္လာေတာ့
ကၽြန္တာ့္ကုိ ေဒါသမ်က္ေျခာင္းေျခာင္း ထြက္ေနေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္
စုိက္ၾကည့္။ ႏႈတ္ခမ္းကုိကုိက္ကာ ေျမြတစ္ေကာင္၏ လ်င္ျမန္မႈမ်ိဳးျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္လက္ေမာင္းကုိ ဆြဲဆိတ္၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 38

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟ နာလုိက္တာ၊ နင္ေစာေစာကတည္းက အေျခအေနကုိ
ေျပာထားပါလားဟ”

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျပာသည္ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္

စူးစုိက္စြာၾကည့္ေနရင္းက တဟားဟား ေအာ္ရယ္လုိက္ၾကသည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္တာ္တုိ႔ကုိရယ္မည့္ ပရိသတ္မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္က
ၾကည္ျပာ့ရယ္ၿပီး ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္ကုိရယ္သည္။ ရယ္သံမ်ားကုိ
အျပန္အလွန္ စားသုံးကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျပန္ထက
ြ ္ခ့ၾဲ ကသည္။ ၾကည္ျပာ့
အတြက္ေတာ့ အရာရာသည္ အခုမွ သာယာသလုိ ထင္ရ၏။ က်ားထုိးေနသူ
ႏွစ္ဦးကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေက်းဇူးပဲေျပာကာ ျပံဳးျပရသည္။ ၾကည္ျပာက
အခုမွရွက္ေနကာ ကၽြန္ေတာ္ခႏၵကုိယ္ကုိ မလုံးမွန္းသိလွ်က္န႔ဲ ကြယ္ကာ
ရပ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လွည့္ထြက္ဖုိ႔ ျပင္ၾကသည္။

“အံမယ္… အံမယ္... ခုေတာ့ ရယ္လုိ႔ေမာလုိ႔၊ အထဲကကိစၥကုိ

ဘယ္လုိရွင္းခဲ့သလဲ၊ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ကေတာ့ဟုတ္ပါၿပီ လႊတ္ပစ္ခ့ရ
ဲ ဲ႕လား”

ကၽြန္ေတာ္ကၾကည္ျပာ့ကုိ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၾကည္ျပာကလည္း

ကၽြန္ေတာ္ကုိ ျပန္ၾကည့္၏။ ထုိအၾကည့္မ်ားကုိ ထုိလူႏွစ္ေယာက္က
အဓိပၸါယ္ေဖၚႏုိင္ၾကပုံေပၚသည္။
“ကဲ့... ကုိယ့္လူတုိ႔၊ ကိုယ့္ကိစၥကုိယ္ရွင္းသြားၾကဦး၊ ေနရာလည္း
ေပးရေသး ဟုိဟာလည္းလုပ္ရေသးေတာ့ မလုပ္န႔၊ဲ ဟုတ္လား၊ ခပ္ေဝးေဝး
ပစ္ေနာ္”
ၾကည္ျပာက ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိ တစ္ခ်က္ဆြဲဆန္႔ကာ ကၽြန္ေတာ့္
လြယ္အိတ္ကုိ လွမ္းဆြဲၿပီး အထဲသုိ႔ျပန္ဝင္သည္။ အခုေတာ့ ၾကည္ျပာသည္
ထုိေနရာကုိ ျပန္ဝင္းရျခင္းအေပၚ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခ်င္ေန၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 39

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေအးပါဟ၊ သူတုိ႔ေျပာတာဟုတ္ပါတယ္၊ နင္ကဒီအတုိင္းပဲထား”
“လဲေသလုိက္၊ စကားေၾကာမရွည္နဲ႔ သိတယ္”

ၾကည္ျပာ ဝါးကပ္ကေလးထဲ ျပန္ဝင္သာြ းသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘုတ္ခနဲ

အသံႀကီးတစ္သံကုိ ၾကားရ၏။ ထုိအသံႀကီးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္
တြန္႔သြားကာ ရင္ထဲတမ်ိဳးႀကီးျဖစ္သြားရသည္။ ဇာတ္ေတာ္တစ္ခုထက
ဲ
ျမတ္စြာဘုရား၏ ေျခေတာ္ရာကို ေတြ႔သာြ းကာ ေခ်ာေမာလွပသည့္
သမီးပ်ိဳကုိ ျမတ္စြာဘုရားအား လာေရာက္ေပးစားေသာ ပုဏၰားႀကီးႏွင့္
ထုိမိန္းမပ်ိဳကုိေျပာခဲ့၊ ခၽြတ္ခဲ့ေသာစကားကုိ ေျပးသတိရမိ၏။

“ဤမွ် ႐ြံရွာဖြယ္မစင္ပုပ္မ်ားႏွင့္ ထိစပ္ၿငိတယ

ြ ္ေနေသာ ခႏၶာ
ကုိယ္ကုိ တပ္မက္ဖြာလွပသည္ဟု ငါမျမင္၊ ဤမွ်႐ြံရွာဖြယ္ ေကာင္းေသာ
ခႏၶာကိုယ္ကုိ ငါမတပ္မက္၊ တပ္မက္တြယ္တာစရာလည္း အလ်ဥ္းမရွိ”

ဘုတ္ခနဲ အသံႀကီးကုိ ၾကားရၿပီး ဝါးကပ္ေဘးမွ ထြက္လာေသာ

ၾကည္ျပာ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္မိတာ ၾကည္ျပာ့ပုံကုိ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္ဟု
ထင္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ၾကည္ျပာ့ခႏၶာကုိယ္အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္၏
တပ္မက္တြယ္တာစိတ္ကုိ သြားေတြးမိေတာ့ ထိတ္လန္႔သာြ းမိရ၏။ အင္း...
မိန္းကေလးေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အျပင္မွာ လွေအာင္ပေအာင္
ျပင္ထား... ျပင္ထား ဗုိက္ထဲမွာေတာ့ အုိ ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ သူ႔ဘာသာ
ဗုိက္ထဲမွာ ဘာရွိရွိ၊ ၾကည္ျပာက ၾကည္ျပာပဲ။ အမွန္တရားကုိ အေတာ့္ကုိ
ေဝးေသာ ကိေလသာႏွင့္ သာမန္လူတစ္ေယာက္ဘဝ မထင္မွတ္ဘဲ
အသံႀကီးတစ္သံေၾကာင့္ အမွန္တရားကုိ ဖ်က္ခနဲ ေတြ႔လုိက္ရသည့္အခါ
ကၽြန္ေတာ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားရသည္။ ဆက္မေတြးရဲေတာ့။
မေတြးဝံ့ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္ထြက္လာကာ ရွင္းလင္းၿပီးေၾကာင္း

typing - ေကာင္းဆိုး Page 40

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေျပာၿပီး ထုိေနရာကုိ အၿပီးတုိင္စြန္႔ခာြ ခဲ့ၾကသည္။ ဒုကၡတစ္ခု
လြန္ေလၿပီးေသာ အခ်ိန္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ေလးေနဆဲ၊
ၾကည္ျပာ့ကုိ ငဲ့ၾကည္လုိက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္နားထဲတြင္ ၾကားေနဆဲ
ျဖစ္ေသာ ဘုတ္ခနဲအသံကုိ စိတ္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့သည္။ ခက္ပါ့လား။
စာေတြ ေပေတြေလွ်ာက္ၿပီး အေတြးေတြ အေတာ္မ်ားသည္။

“နင္ေျပာေတာ့ ဟုိတယ္က ေရွ႔မွာဆုိ၊ ရွိလည္း မရွိဘူး”

“ငါက ေရခဲေရေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးကုိ ေမးတာ သူက

ဟုိတယ္နာမည္ေမးတယ္ ထင္သြားပုံရတယ္ ဒါေၾကာင့္ ဟုိတယ္ကုိ
ညႊန္လုိက္တာ၊ ငါကလည္း တခ်ိဳ႕က အိပ္သာကုိ ဟုိတယ္လုိ႔
ေခၚတယ္ေလး ငါလည္း ကုိယ္လုိခ်င္တာပဲကုိယ္ေတြးၿပီး ေရာသြားတာဟ”

“နင္ဟာေလ လုပ္လုိက္ရင္တလြဲခ်ည္းပဲ... ရွိတယ္… ဟုိတယ္တ့ဲ”

“အခုလည္း အဆင္ေျပတာပဲ မဟုတ္လား”

“ေအးပါ၊ ဟဲ့နင္... ဟုိေကာင္ေတြကုိ ေလွ်ာက္မေျပာမေနနဲ႔ေနာ္...

မမုိက္ဘူးဟ၊ ရွက္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊ လမ္းေဘးႀကီးဆုိေတာ့”

“နင္ အလွည့္က်ေတာ့ ရွက္သေလးဘာေလးနဲ႔”

“ဟဲ့ ဒါကေတာ့ ငါကမိန္ကေလးကုိးဟ၊ နင္အားမကုိးလုိ႔ ဘယ္သူကုိ

အားကုိရမလဲ၊ ၿပီးေတာ့လူဆုိတာက ဒါမ်ိဳးနဲ႔ ကင္းသလုိ ေနလုိရလဲ၊
မုန္႔ဟင္းခါးေၾကာင့္၊ သိလား”

“နင္ဗုိက္နင္ျဖစ္တာေတာင္မွာ ငါကပါေသးတာပဲလား”

“နင္ေကၽြးတာေစတနာမရွိလုိ႔ေပါ့ နင္ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 41

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာက မ်က္လုံးေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ ေတြ႔ရေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သြား၏။ နင့္ အားမကုိးလုိ႔ ဘယ္သူကုိ အားကုိးမလဲတ့။ဲ
ဒီစကားတစ္လုံးႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္သြားတယ္။

“နင္ ဟုိေကာင္ေတြအိမ္ေရာက္ရင္ မေျပာဘူးဆုိတာကုိ ကတိ

ေပးတယ္ေနာ္”

“နင့္မ်က္ႏွာက ျပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔၊ ရဲဝင္း နင္... နင္... ေနာ္”

“နင္ ေျပာလုိက္ရင္ေတာ့ အသိပဲေနာ္... ရဲဝင္း၊ ငါတုိ႔ ဒီကိစၥကုိ

ေမ့လုိက္တာေပါ့ဟာ”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ကားမွတ္တုိင္ကုိ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။

ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မၾကည့္မိဘဲ
ေအာ္ရယ္လုိက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္
ၾကည့္ရယ္ၾကရျပန္၏။ ၾကည္ျပာကဗုိက္ေၾကာကုိ လိမ္ဆဲြသည္။ ကၽြန္ေတာ့္
လက္ေမာင္းကုိ တဖ်က္ဖ်က္႐ုိက္သည္။ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ
ရယ္သံမ်ားေၾကာင့္ ခုန္ေနသည့္ ရင္ခုန္သံေတြ ေသြးေၾကာကေလးေတြ၏
စီးေမ်ာမႈထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေမ်ာပါသြားခဲ့သည္။ သိပ္ခ်စ္ရပါေသာ...
မၾကည္ျပာ။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 42

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မၾကည္ျပာႏွင့္ ညတစ္ည

တံခါး႐ြက္မ်ား မတပ္ရေသးသျဖင့္ သစ္သားေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ

ၾကက္ေျခခတ္ပုံသ႑န္စုိက္၍ ကာထားေသာ ျပတင္းေပါက္မွေန၍
လေရာင္သည္ စိမ္းလဲ့ၿငိမ္းျမစြာ အိမ္ေရွ႔ခန္းအတြင္းသုိ႔ ဝင္လာၿပီး
ၾကက္ေျခခတ္ သစ္သားေခ်ာင္းမ်ား၏ အရိပ္ကုိ ေပ်ာ့အိေနေအာင္ ဆြဲခ်
လာကာ ျခင္ေထာင္ဇာေပၚတြင္ အရိပ္ထင္ေနေစသည္။ လမင္းကုိ မျမင္ရ။

ပိန္း႐ြက္ႏုႏုကေလးႏွင့္တူေသာ စိမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေကာင္းကင္တြင္
ၾကယ္ကေလးတစ္ပြင့္ ႏွစ္ပြင့္ ခုန္ေနၾကသည္ကုိ ျပတင္းမွ လွမ္းျမင္
ေနရသည္။ ညေလေျပညင္းတုိးဝင္လာသည့္အခါ ျခင္းေထာင္ဇာက
႐ြက္ေလွတစ္စင္းမွ ရြက္မ်ားႏွယ္ ေဖာင္းကာသြားၿပီး ေခၽြးေစးတုိ႔ျဖင့္
႐ႊဲေနေသာ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာမွာ ေအးျမသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္
အသက္ကုိ ပင့္၍မ႐ႈရဲ။ ျခံဳထားသည့္ ေစာင္ေအာက္မွ ေျခေထာက္၊ လက္၊
ခါးႏွင့္ လည္းပင္းတုိ႔ကုိလည္း လုံးဝမလႈပ္ရဲ၊ စိတ္ကုိတင္းၿပီး ခႏၶာကုိယ္ကုိ
မာေတာင့္ထားရသျဖင့္ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေနေသာ ညသည္လည္းေကာင္း၊
အေမွာင္ထုသည္လည္းေကာင္း၊ တိက္ဆိတ္ျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊
ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အဆမတန္ ေလးပင္လ်က္ရွိသည္။ နဖူးမွ ေခၽြးစက္
မ်ားက ပါးအစြန္ကုိျဖတ္ကာ လွည္တုိင္အထိ စီးဆင္းသြားသည့္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ အတင္းမွိတ္ထားရေသာ မ်က္ဝန္းထဲမွ
ျမင္ေနရေသာ အေမွာင္ထုအတြင္းသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာကုိယ္ကုိ အတင္း
ထုိးထည့္ထားမိသည္။
ထုိစဥ္...

typing - ေကာင္းဆိုး Page 43

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ညည္းသံသဲ့သဲ့ လူးလြန္႔သံ၊ ခၽြဲသံပါေသာ အသက္႐ႈးသံ
ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္...။ မ်က္ဝန္းကုိဖြင့္၍ အသာေထာင့္ကပ္ၾကည့္ေသာ
အခါ ပါးလ်ေသာျခင္ေထာင္ဇာကပုိ ေဖာက္ဝင္လာေသာ လေရာင္သည္
အဘြာႀကီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာေပၚမွ ဇာ၏အတြန္႔အေကြးစုတ္ခ်က္
အေရးအေၾကာင္းမ်ားထဲအထိ တုိးဝင္ကာလင္းလ်က္ရွိ၏။ ပါးရည္နာရည္
ခ်ိဳင့္ခ်ိဳင့္၊ မ်က္ဝန္းအစပ္မွာ က်ီေျခာက္ရာအစင္းေၾကာင္း ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး၊
တြန္႔လိမ္႐ႈံေတြကာ ခပ္ဟဟဖြင့္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေအာက္တြင္
ေဟာက္ပက္ျဖစ္ေနေသာ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းစာေနရာ အေမွာင္ဟုိဘက္
ႏႈတ္ခမ္းအၾကားမွ တုိးထြက္ေနေသာ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ခန္႔ရွိ သြား
တစ္ေခ်ာင္းေပၚတြင္ လေရာင္က စိန္တုံးတစ္တုံးႏွယ္ ေတာက္ပ
လင္းလက္ကာေန၏။ ဘုရား ဘုရား... ငါ့အျဖစ္က ဆုိးလွပါလား။

ထုိအရာသည္ အိမ္မက္မဟုတ္... အဘြာႀကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္

ျခင္ေထာင္တစ္လုံးထဲမွာ အတူတူ အိပ္ေနသည္။ ၾကည္ျပာႏွင့္
ယဥ္ယဥ္သိန္းကုိ စိတ္ထဲမွာႀကိတ္ၿပီး က်ိန္ဆမ
ဲ ိတာ အႀကိမ္
တစ္သန္းေလာက္ရွိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပင္းထန္စာြ
ေဒါသထြက္ေနမိ၏။ ထုိျပႆနာအားလုံး၏ အစသည္ ၾကည္ျပာ့အစ္မ
မဂၤလာေဆာင္လက္စ တုိက္ကေလးတစ္လုံးထဲမွာ အသက္ေျခာက္ဆယ္ခန္႔
အဘြားႀကီး တစ္ဦးႏွင့္ ဝဋ္ဒုကၡႀကီးမားစြာ အိပ္စက္ေနရပါသနည္း။
စကားစုတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုအေၾကာင္းကုိ ၾကည္ျပာကလည္း ႐ႈိက္သံႏု
ကေလးျဖင့္ လွမ္းခ်ိတ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စကားမဆုံးခင္
ရယ္ခ်လုိက္ျပန္ကာ ရယ္သံမဆုံးခင္ စကားလုံးေတြ ထြက္က်လာျပန္၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 44

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စုိက္ေငးၾကည့္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားေရွ႕တြင္
ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာက ပါးပ်ဥ္းခြက္ေနေသာ ေႁမြတစ္ေကာင္ႏွယ္ ႏြ႔ဲယိမ္း
ေ႐ြ႕လ်ားေနသည္။ အခုေန ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာေပၚမွ ပန္းႏုေရာင္
ေသြးေၾကာကေလး တစ္ခုကုိ သြားဖိမိၾကည့္လုိက္လွ်င္ “မဂၤေဆာင္”
ဆုိသည့္ အသံထြက္က်လာမွာ ေသခ်ာသည္။

“ဟယ္... ဒီမွန္စာက ငါနဲ႔လုိက္ပါ့မလား။ လည္ဝုိက္န႔ဲ ရင္ေရွ႔မွ

ေဘာက္ၾကယ္ထုိးၿပီး ပန္းပြင့္ပုံေဖာ္မွာ၊ ထုိးခက ေလးရာတဲ့။ ပိတ္စက
သိပ္မ်ားပါေနမလားဟင္...။ အမယ္ ကရဝိက္ေရာ၊ အင္းလ်ားလိတ္ေရာ
ရက္ျပည့္သိလား...။ ကုိယ့္သာ မေဆာင္ႏုိင္တာ၊ ခုသမၼတတဲ့ သမၼတ။
ေဟ့ေကာင္... ယဥ္ယဥ္သိန္းႏွင့္ မုိးမုိးဘယ္လုိလဲ အက်ီႌကဟဲ့... ရဲဝင္း။”

“ပိတ္စက ပါးလြန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပိေတာက္ေျခာက္ အဝါႀကီး၊

နင္ကပိန္တယ္ အသားကလည္းမရွိနဲ႔ ဘယ္လုိက္မလဲ၊ နင္ မွန္စားနဲ႔ လုံးဝ
မလုိက္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ နင္က သတုိ႔သမီးအရံဆုိေတာ့ ဆံထုံးက ထုံးဦးမွာ
လုံးဝမလုိက္ဘူး”

ယဥ္ယဥ္သိန္းစကားဆုံးေတာ့ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာက ညိႇဳးေရာ္

သြားကာ ကၽြန္ေတာ့အသိဥာဏ္ေတြက ျပာသြားသည္။ သတုိ႔သမီးအရံ
ဆုိပါကလား။ သတုိ႔သမီးအရံဆုိေတာ့ သတုိ႔သားအရံလည္း ပါဦးမယ္။
မျဖစ္၊ ဘယ္နည္းနင့္မွ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမတူႏုိင္။ ဒါေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ
ဒီေလာက္တက္ႂကြၿပီး လွခ်င္ေနတာကုိး။ မနာလုိ ဝန္တုိျခင္းသည္
အသိဥာဏ္ထဲမွ လက္တစ္ဖက္ထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလုံးသားကုိ
တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖိညႇစ္ထားလုိက္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 45

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဒုကၡပါပဲဟာ... ငါ့ကုိလူတုိင္းက ေျပာတာသိလား။ စိတ္ညစ္ပါတယ္
ဟာ... အဲဒါအေမေပါ့၊ မေျပာခ်င္ဘူး။ အခ်ိန္ေတာ့ ရွိေသးတယ္ဟ
ငါဘာအေရာင္ဝယ္ရင္ ေကာင္းမလဲဟင္... ရဲဝင္း”

“ဟင့္အင္း... ငါမသိဘူး၊ ငါကေတာ့ ဘာဝတ္ဝတ္လွတယ္၊

ငါအတြက္ နင္က အျမဲတမ္းလွတယ္၊ ဒါနဲ႔ၾကည္ျပာ... နင္က သတုိ႔သမီးအရံ
ဟုတ္လား။ မလုပ္ပါနဲ႔ဟာ။ ဟုိေလ...”

“ေအးေလ... အဲဒါဘာျဖစ္သလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အဝါနဲ႔ ဆံထုံးနဲ႔က”

“ဟာ... မလုပ္ပါနဲ႔ဟာ... အဓိပၸါယ္မရွိတာ၊ သတုိ႔သမီးအရံက

ငါမႀကိဳက္ဘူးဟာ… သတုိ႔သားအရံကဘလည္း ပါဦးမယ္ မဟုတ္လား
မျဖစ္ဘူး”

“လဲ ေသလုိက္ေဟ့... သိလား၊ လဲသာေသလုိက္ အက်ီႌန႔ဲ

အဆင္မေျပရတဲ့ ၾကားထဲ သူကတစ္ေမွာက္၊ သဝန္ကလဲေၾကာင္ေပါ့၊
ဘာျဖစ္သလဲ အရံ၊ ငါ့အစ္မ မဂၤေဆာင္မွာ ငါအရံဘာျဖစ္သလဲ”

“မဟုတ္ဘူးေလးဟာ... ငါေျပာတာက...”

“ရဲဝင္း... မင္းကလည္းကြာ၊ အလကားအူတိုေနျပန္ၿပီ။ အရံဆုိတာ

တကယ္မွ မဟုတ္တာဘဲကြာ၊ ဘာျဖစ္လဲကြ”

“ေျပာမေနနဲ႔ လြင္ဦး... ေနေပ့ေစ၊ သူဒါပဲသိတယ္၊ ရဲဝင္း

နင္ေနာ္နင္”

“ေအးေလဟယ္ ရဲဝင္းကလည္း”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 46

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္ကုိ လုံးဝအေရးမစုိက္ဘဲ အျခားဘက္
လွည့္ကာ မဂၤေဆာင္စကားကုိ ဆက္သည္။ ရွိေစေတာ့။ အဲဒီ သတုိ႔သား
အရံဆုိတဲ့ေကာင္က ဘယ္ေကာင္တဲ့လဲ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္တာေတာ့
ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကုိေလ်ာ့ခ်ပစ္လုိက္ရသည္။ နိမိတ္
မေကာင္းဘူးဟု ထင္ခ်င္ေနေသာစိတ္ကုိ အတင္းေမ့ရသည္။ ၾကည္ျပာႏွင့္
ပတ္သက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားက ဆက္ဆက္ထိမခံႏုိင္ခ့။ဲ မဂၤေဆာင္
ဆိုတာႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဝတ္အစား၊ မိတ္ကပ္၊ ဟုိတယ္ ေရႊ၊
ဂုဏ္ပကာသန ကိစၥကုိအားပါးတရ ေျပာေနေသာ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာေပၚမွ
ေဇာအႀကိမ္မ်ားကုိ ေတြ႔ရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္
လာသည္။ မဂၤေဆာင္တစ္ခုမွာ အစြမ္းကုန္လွပ၊ ခမ္းနား၊
ႀကီးက်ယ္ေစေရးကုိ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ လုိခ်င္ေနၾကပါသနည္း။

“မဂၤလာေဆာင္” ကုိ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ အပုိအလုပ္တစ္ခုသာ

ကၽြန္ေတာ္ကျမင္သည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္လည္း အ႐ုိးသားဆုံး က်င္းပ
ေနရမည့္ ပြဲတစ္ခုပင္ ျဖစ္သင့္သည္ဟု ထင္သည္။ ခ်စ္သူကာလတြင္
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အတက္ႏုိင္ဆုံး ပတ္ဝန္းက်င္ အသုိင္း
အဝုိင္းက မသိရေအာင္ လွ်ိဳ႕ဝုက္စြာ ခ်စ္ၾကရသည္။ (ထုိအခ်ိန္တြင္
မိဘေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအဝုိင္းသည္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကုိ ဖ်က္ဆီးႏုိင္သည့္
ရန္သူမ်ားသာျဖစ္သည္။) ထုိ႔ေနာက္ အရာရာကုိ ျပင္ဆင္ရသည္။
အခက္အခဲကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ရသည္။ ခုိင္ျမဲၿပီး၊ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဟု
ေသခ်ာသည့္ အခါေရာက္ေတာ့မွ ႏွစ္ဦးလွ်ိဳ႕ဝွက္ထားခဲ့ၾကေသာ အခ်စ္ကုိ
ဖြင့္ဟေၾကညာလုိက္ၾကသည္။ မဂၤေဆာင္သည္ ထုိအဓိပၸါယ္ပင္
မဟုတ္လား။ ယခုၾကည္ျပာတုိ႔ ေ႐ြးခ်ယ္ေနၾကသည့္ ကရိဝိတ္၊
အင္းလ်ားလိတ္ႏွင့္ သမၼတ၊ မဂၤေဆာင္ဖိတ္စာဒီဇုိင္း၊ မိတ္ကပ္၊

typing - ေကာင္းဆိုး Page 47

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေက်းဇူးတင္သည္ကတ္ျပား၊အက်ႌ၊ လုံခ်ည္၊ ဆံထုံး၊ ဖိနပ္၊ သစ္ခပ
ြ န္း၊
ၾသဘာစာ မဂၤေဆာင္ပန္းကုံး၊ ေလဆယ္က်ပ္တန္မုန္႔၊ သုံးဆယ့္
ေျခာက္က်ပ္တန္မုန္႔ စသည့္… စသည္ အေကာင္ဆုံးျဖစ္ေနၾကတာ
ဘာအတြက္လဲ။

လွ်ိဳ႔ဝွက္ထားခဲ့ရသည့္ အခ်စ္ကုိ ရဲရင့္စာြ ဖြင့္ခ် အသိေပးလုိက္ဖုိ႔

ထုိအရာမ်ားမလုိပါ။ သတိၱသာလုိသည္ဟု ပရိသတ္ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အံ့ၾသ
ထိတ္လန္႔သြားေအာင္ လုပ္သည့္ သေဘာလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ေဟာဒီေလာက္ အထိ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေအာင္ လုပ္ထားသည္လုိ႔ျပၿပီး
အႏုိင္ယူခ်င္တာလား။ ဒါဆုိလွ်င္လည္း ဘာ့ေၾကာင့္ ကုိယ့္မွာ
တကယ္မရွိေသာ ကားကုိ ငွားခ်င္ၾကသနည္း။ တကယ္မရွိေသာ ဆြႀဲ ကိဳး၊
လက္ေကာက္၊ စိန္တစ္ဆင္စာကုိ ငွားဝတ္ခ်င္ၾကသနည္း။ ကုိယ္တကယ္
ပုိင္ဆုိင္ျခင္းမရွိေသာ ခမ္းနားသည္ သမၼတ၊ ကရိဝိတ္ လုပ္ခ်င္ၾကသနည္း။
ကုိယ္က ဝယ္ေပးထားေသာ မဂၤပန္းကုိ ကုိယ္က ျပန္စပ
ြ ္တာခံခ်င္ေနၾက
သနည္း။ ၿပီးေတာ့ ထုိပြဲကုိလာသမွ် လူေတြကလည္း ဒါငွားဝယ္ထားေသာ
ေ႐ႊ၊ ငွားဝတ္ထားေသာစိန္၊ ငွားထားေသာကား၊ ငွားထားေသာေနရာဆုိတာ
သိေနၾကသည့္တုိင္ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ကာ ခ်ီမမ
ြ ္းၾကဦးမည္က့ဲ...
မူလအဓိပၸါယ္မွ ဘယ္ေလာက္ ကြဲလြဲသာြ းၿပီးျဖစ္ေသာ ဟန္ေဆာင္
ပြဲႀကီးတဲ့လဲ။ ကၽြန္ေတာ္အျမင္တြင္ေတာ့ အရာရာသည္ ရွက္စရာ
ရယ္စရာႀကီးကုိ ျဖစ္၍ေနသည္။ ထုိအတုိင္းေျပာျပေတာ့ ၾကည္ျပာက...

“နင္႐ူးေနသလားရဲဝင္း... ဟင္၊ မိန္းကေလးဆုိတာ တစ္သက္မွာ

တစ္ႀကိမ္ပဲေဆာင္ရတဲ့ မဂၤေဆာင္ကုိ အခမ္းအနားအႀကီးက်ယ္ဆုံး
ျဖစ္ခ်င္တာခ်ည္းပဲ၊ ဒါစိတ္ကူးယဥ္ေနတာမဟုတ္ဘူး ရဲဝင္း၊

typing - ေကာင္းဆိုး Page 48

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တကယ္လုပ္ရတာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္သူမွ အေျပာမခံခ်င္ဘူး၊
ကုိယ့္ဘဝကုိ ျဖစ္ကတက္ဆန္း မဂၤေဆာင္န႔ဲ မလဲႏုိင္ဘူး၊ ျပန္စဥ္းစား
လုိက္တုိင္း အဲဒီ မဂၤေဆာင္ဟာ အခမ္းအနား အႀကီးက်ယ္ဆုံး ျဖစ္ေန
ရမယ္၊ ငါတုိ႔က ဘဝေပးရတာေလ... ဘဝ... ဘဝ”

“ဟ... နင္တုိ႔ေပးရတယ္ဆုိတဲ့ ဘဝက အဲဒီမဂၤေဆာင္န႔ဲ ဘာမွ

မဆုိင္ဘူး၊ သတုိ႔သားကုိေပးလိုက္ရတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီႏွစ္ေယာက္
ေပါင္းစည္းၿပီးတဲ့ ေနာက္ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနကုိ ေပးရတာ၊ ငါတုိ႔
နင္တုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ဘဝေတြထက္ က်ယ္ျပန္႔တ့ဲ ေလာကႀကီးကုိ
ေပးလုိက္ရတာ၊ နင့္အေတြးအေခၚေတြမွားတယ္”

“ရဲဝင္း နင္ေနာ္... နင္... မဟုတ္ဘူး၊ မဂၤေဆာင္ဟာ

အေရးႀကီးတယ္၊ ခမ္းနားဖုိ႔ ငါတုိ႔ဘဝအတြက္ လုိကုိလုိတယ္”

“ထားေတာ့၊ ငါၾကားဖူးတယ္၊ မဂၤလာႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္၊ အာဝါဟက

ေယာက်္ားေလးအိမ္တြင္ မဂၤေဆာင္ျခင္းတဲ့၊ ဝိဝါဟက မိန္းကေလးအိမ္တြင္
မဂၤေဆာင္းျခင္းတဲ့၊ နင္တုိ႔ဟာက ကရဝိတ္ဝါဟိ၊ အင္းလ်ားလိတ္
ဝါဟိေတြပဲ... ေရွးထုံနဲ႔လဲမညီဘူး၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ မဂၤေဆာင္ကုိ
ျပန္စဥ္းစားလုိက္တုိင္း၊ ဓါတ္ပုံေတြကုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္တုိင္း ကုိယ့္မွာ
တကယ္မရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြငွားဝတ္တာ၊ သုံးတာေတြကုိပါ ျပန္စဥ္းစားမိ
ေတာ့ေရာ တကယ္ဆုိရင္ဒီပြဲဟာ ႐ုိးသားရဲရင့္တ့ဲ ရင္ဆုိင္မႈတစ္ခုပဲ
ျဖစ္သင့္တယ္၊ ဘအဆင္တန္ဆာမွ မပါဘဲန႔ဲ အားလုံးေရွ႕မွာ
အမွန္အတုိင္း...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 49

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေအး... လဲေသလုိက္၊ နင့္က်မွပဲ အဲဒီလုိ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္
ပြဲမ်ိဳးလုပ္ သိလား... လုပ္... နင္ေတာ္ေတာ့ေနာ္ရဝ
ဲ င္း၊ တိတ္ဆုိရင္
တိတ္လုိက္... ငါေဒါသထြက္လာၿပီ...”

ၾကည္ျပာသည္ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ ေဒါသျဖစ္လ်က္ရွိသည္။

သူ႔ဘဝကုိ အဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရသလုိ နာၾကည္းကာ တုန္ယင္လာ၏။
ေနာက္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဝုိင္းထိန္းလုိက္ၾကရသည္။ မလြယ္လွပါလား။
ဒါေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ပြဲမဟုတ္ေသး။ ၾကည္ျပာသည္ တစ္ေန႔လုံး
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စကားမေျပာေတာ့၊ အေရာလည္းမဝင္ေတာ့။ ေနာက္ဆုံး
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ ၾကည္ျပာကုိ ေတာင္းပန္လုိက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏
အမွန္တရားဟု ထင္ထားေသာ အယူအဆမွန္သမွ် ၾကည္ျပာႏွင့္
ေတြ႔ၿပီးလွ်င္ ေတာင္းပန္စကားႏွင့္ ဆုံးရသည္သာျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္
စိတ္ထဲကေတာ့ ၾကံဳးဝါး ေနမိေသး၏။

ေကာင္းၿပီ ၾကည္ျပာ... ငါ့က်ရင္ အ႐ုိးသားဆုံး ပကာသန

လုံးဝမပါတဲ့ မဂၤလာပြဲကုိ လုပ္မယ္။ အဲဒီ ပါရမီျဖည့္ဖက္ဟာလည္းမင္ပဲ
ျဖစ္ရေစ့မယ္ မၾကည္ျပာ။ မင္းပဲ...။ ငွားထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ ဘာတစ္ခုမွ
မပါတဲ့၊ ကုိယ့္မွာ တကယ္မရွိတဲ့ အ႐ွိန္အဝါေတြကုိ လုံးဝမသုံးတဲ့၊ ငါတုိ႔
ရန္သူေတြမွန္သမွ်ကုိ ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္ရသမွ်ႏွင့္ စစ္ေၾကညာတဲ့ပဲြ။
မင္းလည္တုိင္ဟာ အခုတိုင္း ဆြဲႀကိဳးမွ်င္မွ်င္ကေလးနဲ႔ပဲ ျဖဴးႏုေနရမယ္။
မင္းႏွလုံးသားထဲက အရွက္တရားနဲ႔ ပန္းႏုေရာင္စုိထလာမယ့္ ေသြးေၾကာ
ကေလးေတြကုိ ျမင္ေနရေအာင္လုိ႔ မင္းမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဘာမိတ္ကပ္မွ
ရွိမေနရဘူး။ သစ္ခြပန္းေတြမလုိပါဘူး မၾကည္ျပာရယ္... အဲဒီေန႔မွာ
မင္းကုိယ္တုိင္က အခုမွပြင္ခ်လုိက္တဲ့ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ပဲ မဟုတ္လား။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 50

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေလာေလာဆယ္တာ့ မဂၤလာပြဲႏွင့္ပတ္သက္၍ ၾကည္ျပာ
တေတာက္ေတာက္ ေလွ်ာက္လုပ္သမွ် ကၽြန္ေတာ္ပါ လုိက္လုပ္ေပးေန
ရသည္။ ၾကည္ျပာသည္ ေပ်ာ္လ်က္ရွိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးက
စကားတတြတ္တြတ္၊ မ်က္ဝန္းရိပ္က ဖိတ္ဖိတ္လ့လ
ဲ ်က္၊ ေျခလွမ္းက
သြက္လ်က္ အဖ်ားတုန္ခါေနသည့္ ရယ္သံေတြ လြင္လြင္၊ တုိင္ပင္ရ၊
ေ႐ြးခ်ယ္ရ၊ အလ်င္လုိရ၊ စိတ္ေစာရ ေမာလုိ႔ေမာမွန္းပင္မသိ၊
အစားအေသာက္ကုိေတာ့ ၾကည္ျပာသည္ သြားရင္းလာရင္းႏွင့္ပင္ ျဖစ္သလုိ
စားပစ္တက္သည္။ မဂၤလာတကယ္ေဆာင္မည့္ သူ႔အစ္မထက္ပင္
ၾကည္ျပာက တႂကြလႈပ္ရွားလ်က္ရွိေလသည္။ ၾကည္ျပာႏွင့္ တစ္ေနကုန္
ေနခြင့္ရတာႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္အားလုံးကုိ လက္စားေခ်ပစ္လုိက္သည္။
ၾကည္ျပာေပ်ာ္တာ ျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ေနတက္သည္ မဟုတ္လား။
အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကည္ျပာ့အစ္မ မဂၤေဆာင္အတြက္ ဖိတ္စာေတြ
လုိက္ဖိတ္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ သာေကတ၊ ၃၉-လမ္း၊ ရန္ကင္း၊ ဗဟန္း၊
လသာ၊ ၾကည့္ျမင္တုိင္၊ စမ္းေခ်ာင္းေနရာမ်ိဳးစုံကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခ့ၿဲ ပီးၿပီ။
သုိ႔တုိင္ေအာင္ ၿပီးေသးဟန္မတူ။ ၾကည္ျပာသည္ သူ႔အမ်ိဳးအိမ္ကုိဖိတ္လွ်င္
ကၽြန္ေတာ္က လမ္းထိပ္နားရွိရာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ ကြမ္းယာဆုိင္က
ရပ္ေစာင့္ရ၏။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ဆုိရင္ေတာ့ လုိက္ခြင့္ရသည္။ တစ္အိမ္
ေရာက္တုိင္း မဂၤေဆာင္ကိစၥကုိ တစ္ႀကိမ္ေျပာတက္သျဖင့္ အေတာ့္ကုိ
ၾကာသည္။ ၾကည္ျပာ့အမ်ိဳးေတြကလည္း မ်ားလြန္းလွပါလား။ ၾကည္ျပာႏွင္
အတူသာ မဟုတ္လွ်င္ တစ္ကားေပၚတက္၊ တစ္ကားေျပာင္းစီး၊
လမ္းေလွ်ာက္၊ လမ္းထိပ္ကေစာင့္ ထုိမွ်ပင္ပန္းလွေသာအလုပ္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ႏုိင္လိမ့္မည္မထင္။ ညေနရီဝင္ေတာ့မည္။ ဦးေခါင္းေတြ
တဒိန္းဒိန္းကုိက္ကာ ၿငီးစီးစီး ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ၾကည္ျပာကေတာ့

typing - ေကာင္းဆိုး Page 51

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဘာမွျဖစ္ပုံမေပၚ။ သတုိ႔သမီးအရံဆုိသည့္ စကားကုိ တစ္မိနစ္တြင္
တစ္ႀကိမ္က်ေျပာတာ ေပွ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္ေနသည္။ မိန္းကေလးမ်ားသည္
သူတို႔စိတ္ဝင္စားသည့္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေယာက်္ားေလး
ေတြထက္ အပင္ပန္းခံႏုိင္သည္ဆုိသည့္စကားကို ကၽြန္ေတာ္လုံးဝ ယုံၾကည္
လက္ခံလုိက္ရ၏။

“ၾကည္ျပာ… အခုအိမ္ျပန္ေတာ့မွာ မဟုတ္လား၊ နင့္ဖိတ္စာကိစၥ

ၿပီးၿပီမဟုတ္လား”

“ဟုိေကာင္ေတြ က်န္ေသးတယ္ေလဟာ… ဒဂုံကုိသာြ းမယ္၊ ဒါၿပီးရင္

ၿပီးပါၿပီဟ”

“ဟာ... ခုပဲညေနေစာင္းေနၿပီ၊ ေနာက္ေန႔မွသာြ းဟာ... လြင္မာတုိ႔

ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔က လူရင္းေတြပဲဟာ... သိလည္းသိၿပီးသားပဲ...
မဖိတ္လည္း လာၾကမွားေပါ့”

“လဲေသလုိက္၊ မိန္ကေလးဆုိတာက ဘယ္ေလာက္ပဲရင္းရင္း ခင္ခင္

မဖိတ္ရင္ မလာၾကဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ငါကသတုိ႔သမီးအရံဆုိေတာ့
ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ရဦးမွာ… မဂၤေဆာင္က သုံးရက္ပဲ လုိေတာ့တာ
ေနာက္ေန႔ေတြ ငါမအားေတာ့ဘူး၊ ဒီေန႔အၿပီးဖိတ္မွ... နင္မလုိက္ခ့ဲခ်င္ရင္
လည္း ျပန္ေတာ့၊ ရတယ္”

ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာႏွင့္ အျပင္ထက

ြ ္ခြင့္ကုိ ႏွစ္ရက္
ခြဲခ်င္တာလည္း ပါသည္။ ေခါင္းေတြကုိက္ၿပီး ၿငီးစီစီျဖစ္ေနတာလည္း
ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ၾကည္ျပာက သူစိတ္ကူးထားသည့္အတုိင္း ျဖစ္ေအာင္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 52

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လုပ္ဖုိ႔ရာ ဘာကုိမွဂ႐ုစုိက္ေနမည့္ မိန္းကေလးမဟုတ္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္
သိပါသည္။

“ဒဂုံကားေတြက ၾကပ္တယ္ဟ၊ ရွားလဲရွားတယ္၊ အခုသာြ းရမွာ

ကလည္း ေျမာက္ပုိင္း... အျပန္ကားမရမွာစုိးလုိ႔ ေျပာတာ၊ နင္က
ဟုိေရာက္ရင္ ၾကာဦးမွာ”

“နင္မလုိက္ခ်င္ရင္ ေနခဲ့လုိ႔ေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ ဟယ္... ဟုိမွာၾကည့္စမ္း

စိမ္းစားဥေတြ စားခ်င္လုိက္တာ၊ သတုိ႔သမီးအရံဆုိေပမယ့္လည္း
သတုိ႔သမီးလုိပဲ အလုပ္႐ႈပ္တာဟ၊ ဖိနပ္ကေတာ့ အဆင္ေျပတယ္၊
ေလဒီရွဴးပဲ။ နင္လည္း အဲဒီေန႔က် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ခ့ဥ
ဲ ီးေနာ္၊ ငါ ဒါပဲ
ေျပာမယ္၊ လြင္မာတုိ႔ နဲ႔အတူလာ၊ ေစာေစာေနာ္၊ ၉-နာရီေလာက္
ငါေရာက္မယ္၊ ဘာမွမေျပာရေစနဲ႔ေနာ္၊ ခဏခဏလဲ ငါ့အနားကုိမလာနဲ႔
အမ်ိဳးေတြအားလုံးစုံမွာ အေျခအေနၾကည့္ေန ၾကားရဲ႕လား”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာတက္ႏုိင္ဦးမည္နည္း။ နႏၵဝန္ေစ်းေရာက္ေတာ့

ေနလုံးက အိမ္ေတြႏွင့္ ကြယ္သြားၿပီ။ ၃၆-ကားဂိတ္မွာ ေျပးလႊား
လုတက္ကာ ေနရာဦးရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ လြယ္အိတ္ႏွင့္ ဦးထားပါရက္က
ေျပာမရဆုိမရ ဝင္ထုိင္သျဖင့္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေနရာေပးကာ ကၽြန္ေတာ္က
ၾကပ္ညပ္ေနသည့္ လူေတြၾကားမွာ မတ္တပ္ရပ္ရ၏။ ၾကည္ျပာက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိလွမ္းပင္ မၾကည့္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ဘယ္သူႏွင့္ မဂၤေဆာင္
အေၾကာင္း ေျပာေနျပန္သည္မသိ။ ကားထြက္ဖုိ႔ နာရီဝက္ေလာက္
ေစာင့္ရသည္။ လြင္မာတုိ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အလင္းေရာင္မရွိေတာ့၊
လြင္မာ့တုိ ဖိတ္စာေပးၿပီးေတာ့ မၿပီးႏုိင္သည့္ ဖိနပ္၊ ေဘာ္ၾကယ္၊ ထဘီ၊
သစ္ခြပန္း၊ ႏႈတ္ခမ္းနီၾကျပန္၏။ ၾကည္ျပာသည္ ေလာကႀကီးကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 53

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အႏုိင္ရထားသူတစ္ေယာက္လုိ ျပံဳးသည္။ အေရးႀကီးသည္ဟုထင္ေသာ
စကားမ်ားကုိ ေလသံႏွိမ့္ကာ လြင္မာ့လက္ကုိ ကုိင္၍ေျပာသည္။
ပိတ္စကုိလည္းေကာင္း၊ မိတ္ကပ္ကုိလည္းေကာင္း၊ အခမ္းအနားကုိ
လည္းေကာင္း၊ သတုိ႔သားကုိလည္းေကာင္း၊ ပုံေဖာ္သည့္အခါ ၾကည္ျပာ့
လက္မ်ားသည္ နိမ့္ျမင့္ေဝ့လည္ကာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနျပန္၏။ တစ္ေန႔လုံး
ၾကားရဖန္မ်ားသျဖင့္ ဘယ္ေနရာမွာ ၾကည္ျပာရယ္မည္၊ ဘယ္စကားမွာ
လက္ကုိဘယ္လုိ ေဝွ႔ယမ္းလုိက္မည္၊ ဘယ္စကားကုိ စိတ္မေကာင္းသည့္
အမူအယာကေလးႏွင့္ ေျပာေတာ့မည္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္ရေနၿပီ။
လြင္မာက စနစ္တက်ေမးသည္။ ၾကည္ျပာက အေသးစိပ္ေျဖ၏။
လြင္မာ့အစ္မ မႏုိင္က လုိအပ္သည္မ်ားကုိ ဝင္ေထာက္ကာ ေမးျပန္သည္။
ၿပီးခါနီးမွ လြင္မာက သူဝတ္လာမည့္ အက်ႌကုိ ထုတ္ျပရာမွ
တစ္ပတ္ျပန္လည္ၾကျပန္သည္။ ဒုကၡ... ဒုကၡ။ လြင္မာတုိ႔ အိမ္ကထြက္ေတာ့
ညခုႏွစ္နာရီထုိးေတာ့မည္။

“ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔ အိမ္သြားမေနနဲ႔ေတာ့ဟာ”

“ဟဲ့... တျခားလူေတြဖိတ္ၿပီး သူ႔က်မွမဖိတ္ရင္ ငါအေျပာအဆုိခံရမွာ

ဟ”

“ဒါဆုိလည္း ငါ့ကုိဖိတ္စာေပး၊ ငါမနက္သာြ းေပးေပးမယ္”

“နင္ကုိ ယုံပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင့္ကုိ တုိင္ပင္စရာရွိေသးတယ္

မိတ္ကပ္နဲ႔ အက်ႌက”

“ဟာ... ဒီကိစၥေတြကလည္း ၿပီးမၿပီးႏုိင္ေတာ့ဘူးလား၊ နင္တုိ႔

ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္မွ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 54

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေအး... နင့္ကုိ ဘယ္သူ ေခၚေနလုိ႔လဲ၊ ျပန္ခ်င္ရင္ျပန္ ငါကေတာ့
သြားမွာပဲ၊ သြားမယ္”

ဒုတိယအႀကိမ္ ဘာမွမတက္ႏုိင္ျပန္။ လြင္မာတုိ႔(၄၁)ရပ္ကက

ြ ္ႏွင့္
ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔ (၃၉)ရပ္ကြက္က သြားဖုိ႔ကားမရွိ။ လယ္ကြင္းနံေဘးက
ေျမနီလမ္းကေလးေတြကို ျဖတ္ကာ ၃၅-မိႏွစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရ၏။
လမ္းက မည္းေမွာင္ကာေနသည္။ အိမ္ေတြကလည္း လူစုံမေနေသး၊
လူတစ္ရပ္ေက်ာ္သည့္ ျမက္႐ုိင္းပင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လူသာြ းလူလာျပတ္ေသာ
လမ္းၾကားကေလးမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ကုိ တစ္ေယာက္တည္း
ဘယ္လုိမွ စိတ္မခ်ႏုိင္။ ေလးတျဖဴးျဖဴးမွာ ျမက္ပင္ရွည္ႀကီးမ်ားက
ယိမ္းႏြဲ႔ေနကာ လေရာင္ကအေဝးမွာ ထိန္ကာေန၏။ ေဆာက္၍
မၿပီးေသးဘဲ ပစ္ထားသျဖင့္ ပ်က္စီးလုနီးပါးျဖစ္ေနေသာ တုိက္အိမ္ေတြက
လမ္းေဘးဝဲယာမွာ ၿငိမ္သက္ကာေနၾကသည္။ ၾကည္ျပာကေတာ့ စကား
တတြတ္တြတ္ ေျပာတုန္း။ မ်က္ဝန္းအေ႐ႊ႕၊ ႏႈတ္ခမ္းအလႈပ္၊ ေခါင္းအငဲ့၊
လက္အေ႐ႊ႕တုိ႔ကုိ မျမင္ရသျဖင့္ သက္သာရာရသည္။

ဒီၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္ဆုပ္ကုိင္ထားေသာ ၾကည္ျပာလက္သည္

ဘယ္ေနရာကုိ လြတ္လြတ္ထြက္သြားမွန္မသိသျဖင့္ ေမွာင္ထမ
ဲ ွာ
ဟုိစမ္းဒီရွာ၊ ဒုကၡေရာက္ရေသး၏။

“တကယ္ေတာ့ ငါ့အစ္မကုိ မယူေစခ်င္ေသးဘူးေပါ့ဟာ၊ ဒါေပမယ့္

သိတယ္ မဟုတ္လား၊ ဟယ္… မိတ္ကပ္ျပင္တ့ဲ မိန္းမလ်ာကလည္း Date
ယူရေသးတယ္ဟ သိလား။ ဟဲ့ ဟဲ့... ေျခေထာက္ ေျခေထာက္၊ ငါ့
ေျခေထာက္ကုိ နင္လာနင္းေနတယ္။ လြင္မာတုိ႔အိမ္မွာ လက္ကုိင္ပဝါ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 55

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
က်န္ခဲ့ၿပီးလားမသိဘူး၊ အေမနဲ႔အေဖကေတာ့ ေျပာပါတယ္ဟာ...
ဒါေပမယ့္ ငါ့ အစ္မက...”

ယဥ္ယဥ္သိန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိေတြ႔ေတာ့ လန္႔သာြ း

၏။ ထမင္းစားဖုိ႔ျပင္ေနေသာ ဝုိင္းမွ ဝုန္းခနဲထလာကာ အႏွစ္
ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ကြဲကြာေနသူေတြလုိ ေပြ႔ၾကဖက္ၾကသည္။ တြန္းထုိး
ထု႐ုိက္သံ ဆူဆူညံညံ။ မႀကီး၊ မလွလွခုိင္၊ မျမင့္ျမင္ခုိင္တို႔၏ ေမးသံ။
လွ်ပ္စစ္မီးမရေသးသည့္ ေဆာက္လက္စ တုိက္အိမ္ကေလး၏ မွန္အိမ္
အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ အရိပ္ေတြ ပူးကပ္ ယိမ္းထုိး တုန္ခါေနကုန္၏။
ကၽြန္ေတာ္က ႏြမ္းယဲ့မႈကုိ အရင္ေပ်ာက္ေအာင္ မ်က္ႏွာသစ္ရသည္။
ၾကည္ျပာ့ကုိ ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔က အခန္းထဲဆဲြ ေခၚသြားၾက၏။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ဆပ္ျပာတုိက္ၿပီးစ ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔ အေမက
အနားေရာက္လာသည္။

“ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ထြက္လာၾကတာလဲ”

“မနက္ကတည္းက အဘြား၊ ဟုိ... ဖိတ္စာကေလ”

“မင္းတုိ႔က လုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ျပႆနာတက္လာရင္ လက္ခံရတဲ့

လူႀကီးေတြက မေကာင္းဘူး၊ ဒီေတာ့ မင္းျပန္… ကားရွိတုန္း”

ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိထဲ ဆပ္ျပာဝင္သာြ းသည္။ ဦးေႏွာက္ထမ

ဲ ွာ
စပ္တာေရာ၊ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္တာေရာ ခံစားမႈႏွစ္ခုက ႐ႈပ္ယွက္
ခတ္သြား၏။ ေရခြက္လြတ္က်သည္။ ယဥ္ယဥ္သိန္းအေမက ကုန္းေကာက္
အေပး၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မ်က္ေစ့မွိတ္ကာေလွ်ာက္အစမ္း၊ အဘြားႀကီး
မ်က္ႏွာကုိ စမ္းမိ၏။ အဘြားႀကီးက “ဟဲ့..ဟဲ့” ေအာ္ကာတြန္းေတာ့

typing - ေကာင္းဆိုး Page 56

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ဖင္ထုိင္ရက္ စဥ့္အုိးေဘးလဲသည္။ ေရ နည္းနည္းပဲရွိေသာ
စဥ့္အုိးက လိမ့္ထြက္၍ ခြပ္ခနဲကြဲသြားကာ ကၽြန္ေတာ္လည္း နံေဘးက
ဗြက္အုိင္ထဲကုိ လက္ဇြိခနဲ ေထာက္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိကုိ
အတင္းဖြင့္ေတာ့ စပ္ေနသျဖင့္ အရာရာက ဝုိးတဝါး။ ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔
အေမက ဗလုံးဗေထြးက်ဳံေအာ္ေတာ့ ၾကည္ျပာ့တုိ႔ လန္႔ျဖန္႔ကာထြက္လာ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဗြက္ထဲက လက္တစ္ဖက္ကုိ မနည္းျပန္ႏုတ္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ စပ္ေနေသာ မ်က္စိကုိ ပြတ္ရသည္။
ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔ ညီအစ္မေတြက တဟားဟား။ ၾကည္ျပာ့အသံက
အက်ယ္ဆုံး။

“ၾကည္ျပာ ေရ... ေရ... ျမန္ျမန္ေပးစမ္းပါဟ၊ ငါ့မ်က္စိထဲ ဆပ္ျပာ

ဝင္ေနလုိ႔... ေရ... ေရ”

ဝုိးတဝါးအရိပ္ထဲမွာ ၾကည္ျပာ့ရယ္သံကုိသာ ၾကားေနသည္။

အဘြားႀကီးက ညည္းညဴဆူပူကာ ေရခပ္ေပး၏။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ
ေရႏွင့္ေလာင္း လက္ကုိ ေဆးရသည္။ အာလုံးက အိမ္ေရွ႕တံကားေပါက္မွာ
စုျပံဳ တုိးေဝွ႔ၾကည့္ကာ ရယ္ေနၾကသည္။ အဘြားႀကီးက တဖ်စ္
ေတာက္ေတာက္ေျပာကာ သမီးမ်ားကုိ တြန္းတုိက္ထြက္သာြ း၏။

“ဟား... ဟား... ဟား... ရဲဝင္းရယ္၊ နင္ျဖစ္လုိက္ရင္ အသည္း

အသန္ခ်ည္းပဲ၊ အေမေတာ့ဟီးဟီးဟိ”

“အင္းေနာ္... ကုိရဲဝင္းက သိပ္ရယ္ရတာပဲဆုိ၊ တယ္…

အက်ႌေတြလည္း ေပကုန္ၿပီ၊ ေရခ်ိဳးလုိက္ေတာ့”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 57

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ေရခ်ိဳးလုိက္ရသည္။ ႏုံးေနေသာ ခႏၶာကုိယ္က
အနည္းငယ္ လန္းဆန္းသြားသည္။

“ေမာင္ရဲဝင္း... ေရကရွားတယ္၊ အရမ္းလုပ္မေနနဲ႔၊

ျပန္ဖုိ႔အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူး၊ ျမန္ျမန္လုပ္”

အဘြားႀကီးက ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ အေဝးကသာေအာ္သည္။

အနီးမလာေတာ့။ ဒါဆုိရင္ ၾကည္ျပာကေတာ့ ဒီမွာပဲ အိပ္ေတာ့မယ္တူပါရဲ႕။
အင္းေလ ဒီအခ်ိန္ဆုိေတာ့လည္း သုဝဏၰကားက ေသခ်ာတာမွ
မဟုတ္တာဟု ေတြးရသည္။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္ျပန္မွာကုိ
စိတ္မဝင္းစား။ ဒါေပမယ့္ ၇/၈လမ္းဆုံကုိေတာ့ ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔
ေမာင္ႏွမေတြႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လုိက္ပုိ႔ၾကသည္။ လမ္းဆုံ
ေရာက္ေတာ့ ကားကတစ္စင္းမွမရွိေတာ့။

“ရဲဝင္း... ကားမရွိေတာ့ဘူးဟ၊ ငါတုိ႔အိမ္မွာပဲ အိပ္လုိက္ေပါ့ဟာ၊

ၾကည္ျပာနင့္အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္မယ္ဆုိ”

ၾကည္ျပာက သူ႔အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္သည္။ ယဥ္ယဥ္သိန္းက စိတ္မပူဖုိ႔

ေထာက္ခံခ်က္ေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ပါ ပါသည္ ဆုိတာကုိေတာ့ ထိန္ခ်န္ထား
ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြား၏။ ေခါင္းကုိက္သည့္ ေဝဒနာ
မရွိေတာ့၊ လမင္းကုိ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ပန္ႏုေရာင္၊ ၾကယ္ေတြက သစ္ပင္
မရွိေသးေသာ ေျမျပင္ေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနၾကသည္။
ဒီညသည္ ၾကည္ျပာႏွင့္အတူ တစ္မုိးတည္းေအာက္မွာ အိပ္ခြင့္ရေသာည၊
အမွတ္တရ ည...။ ထုိင္ခုံကေလး ေတြခ်ကာ ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔ အိမ္ေရွ႕
ကြက္လပ္မွာ စကားေျပာၾကမည္။ ၾကည္ျပာ့ကုိ လမင္းႀကီးအား ျပရဦးမယ္။
ၿပီးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေမးခြန္ကေလးေတြ ေမးစရာရွိေသးသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 58

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လေရာင္ထဲမွာ စိမ့္ယုိင္ထြက္လာမည့္ ၾကည္ျပာ၏အျပံဳးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္
လုိခ်င္တာေတြ မေတြ႔ေတာ့ ရွာရဦးမည္။ အစီအစဥ္မ်ားျဖင့္ အူျမဴးေနေသာ
စိတ္ကုိဖုံးဖိကာ ကားမရသျဖင့္ စိတ္ညစ္ဟန္ေဆာင္ရေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္
ဟန္ေဆာင္ တက္သြားၿပီလား။ ၾကည္ျပာက “အိပ္လုိက္ေပါ့ဟ၊ တစ္ညပဲ
ဟာ... နင့္အိမ္က စိတ္ပူလည္း ငါေျပာေပးမွာေပါ့”ဟု ေခ်ာ့၏။ အဟား.....။

အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔ အေမက တဖ်စ္

ေတာက္ေတာက္၊ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္ကုိ လွ်ာကေလးထုတ္၍
ေျပာင္ျပကာ လက္ဖက္သုတ္ဖုိ႔ စိတ္ေစာေန၏။ လက္ဖက္ပန္းကန္
ေရာက္လာေတာ့ အားလုံးစုစားကာ စကားေတြေျပာ ၾကသည္။
ယဥ္ယဥ္သိန္း၏ အစ္မဝမ္းကြဲ မဝါဝါခုိင္ေရာက္လာကာ မီးရေနၿပီျဖစ္ေသာ
သူတုိ႔အိမ္မွာ TV သြားၾကည့္ၾက၏။ ထုိညက “ဘယ္ၿမိဳ႕ပုံသာပါလိမ့္”
ဟူေသာ ဇာတ္ကားလာသည္။ ဒဂုံၿမိဳ႕သစ္အေၾကာင္း ႐ုိက္ထားသည့္
ဇာတ္လမ္း၊ ေမသန္းႏု ဒဂုံၿမိဳ႕သစ္က လယ္ကြင္းနံေဘးမွာ
လမ္းေလွ်ာက္တာ ၾကည္ျပာေလာက္ ၾကည္မေကာင္းဟု ကၽြန္ေတာ္
ထင္သည္။ ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္မွာ ခုံကေလးေတြ
ထုတ္ထုိင္ၿပီး စကားေျပာၾကသည္။ လုလုၿပီး ရယ္ၾကေမာၾက၏။ သစ္ရိပ္
မရွိေသာ ဒဂုံၿမိဳ႕သစ္၏ ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီး ေအာက္တြင္
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြ ဟုိးအေဝးထိ ဆန္႔ထက
ြ ္သာြ းကာ ရင္ခုန္သံကုိ
လုိက္ဖမ္းေနၾကသည္။ ဘယ္ေလာက္ေပွ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးဖုိ႔ ေကာင္းလုိက္
သလဲ။ ခ်စ္သူ၏ ရယ္သံႏုႏုကေလးကုိ ညတစ္ဆယ့္တစ္နာရီထိ
ၾကားေနရတဲ့ည ခ်စ္သူရင္ရိပ္ႏွင့္ လက္တကမ္းအကြာက လေရာင္ကုိ
ထိနမ္းမူးရစ္ခြင့္ရေနတဲ့ည။ ခ်စ္သူ႔မ်က္ဝန္းရိပ္ထမ
ဲ ွ လေရာင္က
ေတာက္ပေနတာကုိ ျမင္ရသည့္ည။ က်ယ္ျပန္႔သည္ ေကာင္းကင္ႀကီး

typing - ေကာင္းဆိုး Page 59

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထဲတြင္ လမင္းသည္ အေပါက္ႀကီးတစ္ခုႏွင့္ တူသည္ဟု ေတြးမိတ့ည
ဲ ။
လေရာင္မွာ ဝင္းထိန္ေနေသာ ေျမညီလမ္းမကေလးမ်ား၊ တုတ္တုတ္မွ်
မလႈပ္ဘဲ ကုိယ့္အရိပ္ထဲ ကုိယ္ ျပန္ဝင္ေနၾကေသာ ကပ္ေစးႏွပ
ဲ င္
ကေလးမ်ား၊ လေရာင္ျဖင့္ဝင္းေနေသာ လယ္ေျမပတ္ၾကားအက္မ်ားကုိ
လည္တုိင္ငုိက္ကာ ႐ြက္ခၽြန္အဖ်ားမ်ားျဖင့္ ထုိးစုိက္ေနၾကေသာ
ျမက္႐ုိင္းပင္ႀကီးမ်ား၊ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားမရွိသျဖင့္ လေရာင္သည္ ေျမျပင္အထိ
ဆင္းခ်လာကာ အလ်ားလုိက္ တြယ္ၿငိေနပုံ၊ တစ္ဆုံးတစ္စ ေကာင္းကင္ျပင္
ၾကယ္ျပာျပာထဲမွာ အခ်င္းခ်င္းေရာေထြးသြားဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနေသာ
ၾကယ္ပြင့္ကေလးမ်ား၊ အုိ... လွလိုက္သည့္ည။ သုိ႔ေသာ္.... ကၽြန္ေတာ့္
ဘဝမွာ ၾကည္ျပာႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ေပွ်ာ္႐ႊင္မႈကုိ ဘယ္ေတာ့မွ
ၾကာၾကာရေလ့မရွိခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခြင့္ကေလးကုိ မနာလုိ
မ႐ႈဆိတ္ၾကဟန္တူေသာ၊ နတ္ဆုိးမ်ားက တံခါးေတြ မတပ္ရ ေသးေသာ
ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔ တုိက္ကေလးထဲသုိ႔ ျပင္ပအေမွာင္ထမ
ဲ ွ လြယ္ကူစာြ
ခုန္ဝင္လာဟန္တူသည္။ အႀကီးဆုံးအစ္မႏွင့္ ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔ ေခါင္းခ်င္း
ဆုိင္ကာ တတြက္တြက္၊ ၿပီးေတာ့ ယဥ္ယဥ္သိန္းကုိ ႀကိတ္ဆူလုိက္ၾကပုံ
ေပၚသည္။ သူငယ္ခ်င္း၏ လွ်ာအျပားလုိက္ခ်ကာ ရယ္တက္ေသာ
အသံကေလး မထြက္ေတာ့။ ဒုတိယအစ္မ မလွလွခိုင္က မနက္က
သတင္းစာအေဟာင္းကုိ မွန္အိမ္မီးမွာ သဲသမ
ဲ ဲ မဖ
ဲ တ္ေန၏။ ျမင့္ျမင့္ခုိင္
ကေတာ့ အိပ္ခ်င္သည္ဟု မ်က္ႏွာငယ္ႏွင့္ေျပာကာ အခန္းထဲဝင္သာြ းၿပီ။
ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ အသံတိတ္လွ်ာထုတ္ကာ
ေျပာင္ျပျပန္သည္။ ဘာေတြျဖစ္သြားသည္ ဆုိတာကုိ အေသအခ်ာ
မသိရသည့္တုိင္ေအာင္ ဟီးဟီးဟားဟား အမူအယာကုိေတာ့ ရပ္လုိက္ရ၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 60

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေမာင္ရဲဝင္း...မင္းေရွ႕ခန္း ဘုရားစင္ေရွ႕မွာအိပ္၊ အျပင္ထက
ြ ္ဦး
မလား၊ အထဲေရာက္မွ ခဏ ခဏ အျပင္မထြက္န႔ေ
ဲ တာ့ ကိစၥရွိခုကတည္းက
သြားထား၊ ဟုိေကာင္မေလးေတြ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ”

ၾကည္ျပာတုိ႔ အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားၾကသည္။ အခန္းထဲမွ စကားသံ

တုိးတုိးႏွင့္ ရယ္သံခပ္အုပ္အုပ္ ထြက္လာေသး၏။ အဘြားကၾကည္ျပာတုိ႔
အိပ္ေနေသာ တံခါးမတပ္ရေသးသည့္ အိပ္ခန္းဝကုိ ထမင္းစားပြျဲ ဖင့္ခုကာ
ပိတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားပြဲခုံေပၚမွာ ဒန္အုိးကုိတင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
လွည့္ၾကည္၏။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာ ဖ်င္းခနဲပူသာြ းသည္။ ရွိေစေတာ့
ဒီအိမ္မွာက မိန္းကေလးေတြခ်ည္း မဟုတ္လား။ ေယာက်္ားေလးဆုိလုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ပဲရွိသည္။ အဘြားက အိမ္ေရွ႕ျပန္ေရာက္လာၿပီး မွန္အိမ္မီးစကုိ
ႏွိမ့္ပစ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရေသာ အရာအားလုံးသည္
အေမွာင္ထဲ နိမ့္ဝင္ကာ သြား၏။ ထုိ႔ေနာက္ အဘြားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိအိပ္ရန္
ညႊန္ျပခဲ့ေသာ ဘုရားစင္ေရွ႕မွ ေျခေထာင္ထဲသုိ႔ ဝင္သာြ းေလသည္။ ဟုိက္...

“ဟုိ... ကၽြန္ေတာ္ကအဘြား”

“ေအး... မင္းဒီမွာပဲအိပ္၊ ျခင္ေထာင္အပုိမရွိဘူး၊ ဒါႏွစ္ေယာက္အိပ္

ျခင္ေထာင္၊ က်ယ္တယ္... ဒီမွာပဲအိပ္”

“ခင္ဗ်ာ....”

ကၽြန္ေတာ္အႀကီးအက်ယ္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြား၏။ ဘုရား

ဘုရား။ မျဖစ္ႏုိင္... ဟင့္အင္း...။

“ဒါ... ဒါဆုိလည္း... ေနေပ့ေစအဘြား၊ ကၽြန္ေတာ္မအိပ္ေတာ့ဘူး၊

အျပင္မွာပဲ....”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 61

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“တစ္အိမ္လုံအိပ္ၿပီး မင္းတစ္ေယာက္တည္းမအိပ္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မယ္
အိပ္ရမယ္... လာ... လာ... အိပ္လွည့္” သြားၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ အဘြားႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

စိတ္မခ်ႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနသည္။ ေရွးမိန္းမေတြ၏ ထုံးစံအတုိင္း ဘာကုိမွ
မယုံၾကည္တက္ ထုိစဥ္ အခန္းထဲမွ ရယ္သံအုပ္အုပ္ကုိ ၾကားရ၏။ ေခြးမ…
ၾကည္ျပာတုိ႔ အစီအစဥ္ကုိ သိထားၾကပုံေပၚသည္။ ဘာလုပ္ရရင္
ေကာင္းမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ အိမ္ေရွ႕
ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရသည္။

“ကဲ... အခန္းထဲက အသံေတြထပ္မၾကားခ်င္ဘူး၊ ေမာင္ရဝ

ဲ င္း
မင္းကေရာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ… ကဲ...”

“ဟုတ္... ဟုတ္ကဲ့... ခင္ဗ်”

တိတ္ဆိတ္ျခင္းအသံသည္ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ တစီစီျမည္လ်က္

ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႐ုပ္ေရာ၊ စိတ္ေရာသည္ မလႈပ္ရျခင္းဆုိသည့္
သေဘာထဲတြင္ ပူတြဲကာ အက်ဥ္းက်ေန၏။ ဘယ္နာရီထုိးေနၿပီလဲ၊
မုိးလင္းဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္လုိေသးလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိမ်ားကုိ တဖန္
ျပန္ဖြင့္လုိက္ရျပန္၏။ အဘြားႀကီးအိပ္ေပ်ာ္ၿပီလား၊ ျခင္ေထာင္ကုိ အသာမၿပီး
အျပင္ဘက္ထြက္သြားၿပီး ထုိင္ေနရင္ေကာ...။ အဘြားႀကီးေတြဟာ
အအိပ္ဆတ္တယ္တဲ့။ ေတာ္ၾကာ ႏုိးလာလုိ႔ ငါ့ကုိအျပင္မွာေတြ႔ရင္ မသကၤာ
ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ဘုရား… ဘုရား... ညတာက ရွည္လန
ြ ္းလွပါလား။ မုိးရယ္...
လင္းပါေတာ့။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 62

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထုိစဥ္ တိက္ဆိက္ျခင္းထဲမွာ ရထားသံ တစ္သံၾကားရ၏။
ရထားသံက ဆူညံဆုံးျဖစ္ကာ တျဖည္းျဖည္းေဝးသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ျပန္အားငယ္သြားရ ျပန္၏။ ေတာင့္ေနေသာေျခေထာက္ကုိ အနည္းငယ္
ေကြးၾကည့္ေတာ့ ေဂါက္ခနဲျမည္၏။ ကၽြန္ေတာ္လန္႔သာြ းကာ ၿငိမ္လုိက္
ရျပန္သည္။ မျဖစ္ အိပ္ေပ်ာ္လုိ႔လည္းမျဖစ္။ ကၽြန္ေတာ္ အအိပ္ၾကမ္းသည္။
အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ခုတင္တစ္လုံးႏွင့္ အိပ္တာဆုိေတာ့ လွိမ့္လည္း
လွိမ့္လုိက္ေသး၏။ တစ္ေန႔ခင္းလုံး ေလွ်ာက္သာြ းထားရသျဖင့္
ေညာင္းကုိက္ေနေသာ ေျခေထာက္ႏွင့္ တစ္ကုိယ္လုံးက အိပ္ေပ်ာ္ခြင့္ကုိ
အျပင္းအထန္ေတာင္းဆုိေနၾကသည္။ တင္းေတာင့္ထားရသျဖင့္ ပုိ၍
ဆုိးသည္ ေၾကာက္႐ြံ႔ထိတ္လန္႔ေနေသာ စိတ္တစ္ခုက ယဲ့ယ့က
ဲ ေလး
က်န္၏။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္သည္ အျပင္ကုိထြက္၊ ေကာင္းကင္ေပၚတက္ကာ
လမင္းကုိ ဟုိတစ္ဖက္ကုိ တြန္းထုိးခ်ေနၿပီး ျပတင္းေပါက္အစြန္႔မွာ
ေနမင္းကုိ ကမ႓ာအခုံးနားမွ ဆြဲတင္ေနမိသည္။ တိမ္ၿငိမ္ထုတစ္ခုက
ျပတင္းေပါက္အစြန္းမွာ လေရာင္ျဖင့္ လင္းကာၿငိမ္၍ေနသည္။
ေကာင္းကင္က အျပာေရာင္ရင့္ရင့္၊ ပယင္းေရာင္ မထေသး၊ ပယင္းေရာင္
ကေလးထၿပီး အာ႐ုံဝင္ၿပီဆုိလွ်င္ အလင္းယဲ့ယ့က
ဲ ေလး၊ ေဟာဒီ
ကမ႓ာေလာကေပၚကုိ စက်လာၿပီဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ျခင္ေထာင္က
ထြက္ခြင့္ရၿပီ။ အဘြားႀကီးပဲ ႏုိးလာလာ ဘယ္သူပဲသိသိ အလင္းေရာင္
ေရာက္လာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အမွန္တရားႏွင့္ လြတ္လပ္ျခင္းသည္
ျပန္လွန္ရရွိလာေတာ့မည္။ အခုလုိပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနသည့္
အေမွာင္ထဲမွာေတာ့မလြယ္။ အလင္းယဲ့ယ့က
ဲ ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္
ငတ္မြတ္ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ တမ္းတေနမိသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 63

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကမ႓ာဦးလူသားေတြ အလင္းေရာင္ကုိ ဘာ့ေၾကာင့္ေမွ်ာ္သည္
ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္ခ်င္းစာ သေဘာေပါက္သာြ းၿပီ။ ကမ႓ာဦး
လူသားေတြထက္ ျပင္းထန္ေသာဆႏၵ၊ တပ္မက္ေသာအာသီသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္ျခင္ေထာင္ထဲမွာ အလင္းေရာင္ကုိ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ေဂါတမ
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဉာဏ္အလင္းေရာင္ျဖင့္ အဝိဇၨာအေမွာင္ ကုိ ဖယ္က
ေလာကသုံးပါးအတြက္ သစၥာတရားကုိ ထင္ရွားစြာ ျပႏုိင္ေတာ္မူခ့ဲ သည္မွာ
မွန္ကန္သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ ႐ုိးသားမႈကုိ ျပသႏုိင္ရန္
ေန႔အလင္းေရာင္ ကေလးတစ္ခ်က္ ကမ႓ာေျမေပၚသုိ႔ ယခုခ်က္ခ်င္း
သက္ဆင္းေတာ္မူပါေစ....။

မုိးလင္းဖုိ႔ဘယ္ေလာက္လုိေသးသလဲ။ ရွည္လ်ားလွသည့္ည၊
ဆင္းရဲပင္ပန္းလုိက္သည့္ည၊ အကူညီမဲ့ အက်ဥ္းက်ေနရသည့္ည။ ထုိ
ညတစ္ညကုန္ဆုံးဖုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ႏွစ္ဆယ္ရွစ္ႏွစ္ထက္ပင္
ရွည္ၾကာေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ေနမိသည္။ အိပ္ခန္းအတြင္းမွ
ေယာင္သံမ်ားႏွင့္ လူးလြန္႔သံမ်ားကုိ အားက်စဖြယ္ၾကားရျပန္သည္။
ဘယ္ေလာက္မ်ား ကံေကာင္းလုိက္တဲ့ လူေတြလဲ။ ခုအခ်ိန္ဆုိလွ်င္
ၾကည္ျပာကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ကုိ လြတ္လပ္စာြ
အိပ္ေပ်ာ္ေနလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာသာ....။

အနိမ့္အျမင့္ အတုိးက်ယ္ မတူညီၾကေသာ အသက္႐ွဴသံမ်ားသည္

ဟုိမွ ဒီမွထြက္ေပၚေနၾကသည္။ မွိတ္ထားေသာမ်က္ဝန္းထဲမွ အေမွာင္
ထုသည္ ႐ုတ္ခနဲ၊ ယိမ္းခနဲ ေျပးဝင္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ဝင္ဝင္တုိက္ေနၾက၏။ အခ်စ္သည္ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တုိက္႐ုိက္ဒုကၡေပးလုိက္၊
သြယ္ဝုိက္၍ ဒုကၡေပးလုိက္၊ အခ်ိဳကေလးနည္းနည္းခ်ေကၽြးလုိက္၊ အခါးေတြ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 64

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ပါးစပ္ထဲ ေလာင္းခ်ေပးလုိက္ႏွင့္ တစ္ေနရာရာသုိ႔ မွ်ားေခၚသြားခဲ့သည္။
ဒီလုိႏွင့္... အခု ေဟာဒီျခင္ေထာင္ထဲကုိ ေရာက္ခ့ရ
ဲ သည္။ လႈပ္၍ရွား၍ပင္
မရ။ ႀကီးမားေသာဝဋ္ဒုကၡႏွင့္အတူ… ၾကည္ျပာရယ္ နင့္လုိမ်ိဳး တစ္ခါ
ေလာက္ေတာ့ ကံေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ ငါေနခ်င္လုိက္တာ။ ခဏေလးပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ပါၾကည္ျပာ...၊ ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္းဝမ္းနည္းလာသည္။ တစ္ခါမွ
ဒီလုိမ်ိဳးဝမ္းနည္းအားငယ္ၿပီးဘဝကုိ မနာၾကည္းဖူးခဲ့။

ရဲဝင္း... မင္းရတဲ့အခ်စ္ကေလးနဲ႔ မင္းျပန္ေပးေနရတဲ့ ဝဋ္ဒုကၡ

ေတြက မတန္မရာရွိလွပါလား။ ဟုတ္တယ္၊ မင္းဟာ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဘယ္ေတာမွ ခ်စ္ခြင့္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒုကၡတစ္ခုၿပီး
တစ္ခုက မင္းကို အျမဲေစာင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီဒုကၡကုိလည္း မင္းခုံခံပုိင္ခြင့္
မရွိဘူး။ ေတာင္းပန္ တုိးလ်ိဳးပုိင္ခြင့္မရွိဘူး၊ အခုလုိပဲ လည္စင္းၿပီးသာ
ခံလုိက္။ ေအး… အဲဒီ အတြက္လည္း မင္းကုိ ဘယ္သူကမွ သနားေနမွာ
ဂ႐ုဏသက္ေနၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းကုိရယ္ေမာၾက၊ ေလွာင္ေျပာင္ၾကမွာပဲ၊
မင္းဘာမ်ား တက္ႏုိင္...

ထုိစဥ္ ဘုတ္ခနဲအသံႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ေအာင့္သာြ း၏။

ကမန္းကတမ္း မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘုရား... အဘြားႀကီး၏
လက္တစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ့္ဝမ္းဗုိက္ေပၚ ေရာက္ကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ္
လန္႔သြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမည္မွန္းလဲမသိ ျဖစ္သာြ း၏။
ေယာင္ရမ္းကာ လူးလြန္႔ရင္း ေရာက္လာပုံေပၚသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဗုိက္ေပၚမွာ
နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ရွိေန၏။

ဘုရား... ဘုရား... ကၽြန္ေတာ္ဟစ္၍ ဟစ္၍သာ ငုိလုိက္ခ်င္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ဘာလုိက္မလဲ... ဒုကၡပါပဲ။ အသက္ရွဴေအာင့္ထားရာမွ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 65

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သက္ျပင္းကုိ ဟင္းခနဲခ်မိေတာ့ လက္ႀကီးက ဟုိက္ခနဲ နိမ့္ဆင္းသြားျပန္၏။
လန္႔ၿပီးအသက္႐ွဴလုိက္ေတာ့ ျပန္တက္လာျပန္၏။ မျဖစ္ဒီလက္ကုိ
အလႈပ္ခံလုိ႔မျဖစ္။ ေခၽြးေစးမ်ား ျပန္ထြက္လာသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ
ညတစ္ည၏ အေမွာင္ထုအတြင္းမွာ အၾကပ္၊ အတည္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္
ရင္ဆုိင္ေနရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကယ္ၾကပါဦး။ ေၾကာက္႐ံ႕ြ ထိတ္လန္႔စာြ ျဖင့္
မ်က္ဝန္းကုိ ေအာက္သုိ႔ ဖိႏွိမ့္ကာ ၾကည့္ရသျဖင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္ျဖင့္
ထုံခဲေနေသာ မ်က္ဝန္းသားမ်ားက ေအာင့္၍ ေအာင့္၍လာၾကသည္။
အဘြားႀကီးက သဲ့သဲ့ညဥ္းျပန္သည္။

မျဖစ္ေတာ့ ႏုိးသြားလွ်င္ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ ကုန္ေတာ့မည္။

ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ။ ဒုတိယအႀကိမ္ ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့
အဘြားႀကီး၏လက္သည္ ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းဗုိက္ႏွင့္ ဖိထားသည့္အတြက္
လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ ဝတ္ထားသည္ မန္က်ည္းလက္ေကာက္က
အေပၚသုိ႔ ေထာင္ထကာ ေနသည္။ ဟုတ္ၿပီ...။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္
အၾကံတစ္ခုရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေစာင္ေအာက္မွ လက္ကုိ အသာထုတ္ကာ

လက္အေပၚသုိ႔ လြတ္ေနေသာ မန္က်ည္းကြင္း လက္ေကာက္ထဲသုိ႔
ကၽြန္ေတာ့္လက္သန္းကုိ ေကြးထည့္ကာ ထုိလက္ကုိ အျခားေနရာမ်ားကုိ
မေ႐ြ႕ေအာင္ ထိန္းထားလုိက္ႏုိင္ပါသည္။ ဒါဆုိရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟု
စဥ္းစားကာ ကၽြန္ေတာ္အသက္႐ွဴေခ်ာင္သြားရ၏။ ဟူး...။ ငါပင္ပန္းလွပါၿပီ
မၾကည္ျပာ။ မင္းအိပ္မက္ထဲမွာ မုိးလင္ေနၿပီးလား။ ဝုိးတဝါးမွ်... သုိ႔ေသာ္
ျပန္လည္အစားဝင္လာေသာ လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္အတူ အရာရာသည္
ေပါ့ပါး၍ ေျမႀကီးေပၚသုိ႔ ေႂကြက်သြားကာ သစ္႐က
ြ ္ေလးမ်ား၏

typing - ေကာင္းဆိုး Page 66

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ႏူးညံံ့ျခင္းထံမွျဖစ္ေစ၊ အၾကည့္မ်ားကုိ အေရာင္ ဆုိးထားေသာ
ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ရယ္သံမ်ားထံမွျဖစ္ေစ၊ လက္ခုပ္တစ္ေဖာင္စာ
အျမင့္ဆီမွ လိပ္ျပာမ်ား၏ ေတာက္ပံၿပိဳးျပက္မူ၊ ထုိ႔ေနာက္ လိပ္ျပာ
တစ္ေကာင္က ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္ကုိ ဖ်က္ခနဲ ထုိးသုတ္သာြ းသည္။
ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ား အနီးသုိ႔ေရာက္လာေသာအခါ ရည္႐ယ
ြ ္ခ်က္မ်ားလည္း
တုံ႔ခနဲရပ္လုိက္ၾကကာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ လွ်ာႏွင့္အသာယက္ကာ ၿငိမ္သက္
ေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ထုိေနရာမွာ ရပ္ေနသည္။ လွမ္းၾကည့္ လုိက္ေတာ့
ေရွ႕မွာျမင္သမွ်သည္ အနီးအေဝးမရွိ။ အ႐ြယ္အစားမ်ားသည္ သူ႔နဂုိ
ဂုဏ္ရည္အတုိင္း ရွိေနၾကသည္။ ေကာင္းကင္သည္လည္းေကာင္း၊
ေျမႀကီးသည္လည္းေကာင္း၊ ခ်စ္သည့္စိတ္သည္ ဝတ္ရည္ျဖစ္မည့္
သစ္ရည္ကေလး ပန္းပြင့္ထဲစိမ့္တက္လာေနသလုိ ကၽြန္ေတာ့္ႏွံလုံးအိမ္ထဲ
စိမ့္တက္လာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တလွပ္လွပ္ေပါ့ပါးေျမာလြင့္...။

“ဟဲ့... ဟဲ့… ေမာင္ရဲဝင္း... ဟဲ့... ငါရဲ႕လက္ေကာက္ကုိ

လႊတ္လုိက္စမ္း... ေမာင္ရဲဝင္း..”

စူးရွေသာ အသံတစ္သံႏွင့္အတူ ျပင္ပမွ အရာအားလုံးသည္

ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၵာကုိယ္ထဲကုိ ဝုန္းခနဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္ဝင္လာၾကသျဖင့္
႐ုတ္တရက္ ဘာဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ အ့ံၾသကာ ေဒါသထြက္ေနေသာ
အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာ၊ ဆြဲလႈပ္အရမ္းခံေနရေသာ
ကၽြန္ေတာ္၏ ညာဘက္လက္။

“ဟဲ့... ဟဲ့ေကာင္ လႊတ္စမ္းဆုိ”

အသိဉာဏ္မွန္သမွ် ႐ုန္းႂကြကာ ဝင္လာသမွ် အရာေတြအားလုံးကုိ

ဖမ္းယူ၍ အသက္ရွင္းျခင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေပးလုိက္ရ၏။ ဟုိက္... ကၽြန္ေတာ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 67

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လန္႔ဖ်တ္ကာ လက္ကုိလႊတ္ကုိလႊတ္ေပးလုိက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ထထုိင္လုိက္
ရသည္။

မုိးလင္းၿပီ.....။

“ဟုိ... ဟုိ...အဘြား... ကၽြန္ေတာ္ေလ....”

“မင္းဘာလုိ႔လက္ေကာက္ကုိ... ေမာင္ရဝ
ဲ င္း”

“မဟုတ္ဘူးအဘြား... ဟိုေလ... ကၽြန္ေတာ္က… ဟုိ... အဘြားရဲ႕

လက္က ရင္ဘတ္ေပၚကုိ ေရာက္လာတာနဲ႔... အဲဒါ”

“ေဟ့... မင္းဘာေတြ စြတ္ေျပာေနတာလဲ... ဘယ္လုိ

ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေကာင္မွန္းလဲ မသိဘူး၊ ငါ့လက္ေကာက္ကုိ”

အဘြားက တတြတ္တြက္ေျပာကာ ျခင္ေထာင္ကုိမ,ကာ

ထြက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ ငုတ္တုတ္၊ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သာြ းတာလဲဟု
စဥ္းစားေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ေသးသလဲ၊ ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔
အေမက ဒါကုိ ဘယ္လုိထင္သြားမလဲ။ မုိးကေတာ့လင္းေနၿပီ ဒုကၡပါပဲ။
ငါ့ဒုကၡေတြ မၿပီးေသးဘူးလား။ ေရတုိင္ကီနားေရာက္ေတာ့ ၾကည္ျပာက
ခါးကေလးကုိေကာ့ကာ သမ္းေနသည္။ ၿပီးေတာ့သူလ
႔ က္ထဲကဆားကုိ
တစ္ဝက္စီခြဲကာေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိတ္ဆိတ္စာြ သြားတုိက္ၾကသည္။
မီးဖုိခန္းထဲမွအဘြားၾကီး၏ အမိန္႔ေပးသံႏွင့္ ျမည္တန
ြ ္သံကုိ သဲ့သ့ဲ
ၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေယာင္ယမ္းကာ ပါးစပ္ထဲက ဆားေတြကုိ မ်ိဳခဲ့မိ၏။
ငံလုိက္တာ။

ဒီအိမ္က အျမန္ဆုံးျပန္မွ.....။ အိပ္ယာမွ ႏုိးထကတည္းက

ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာ၊ တင္းမာေသာ ေလသံတုိျဖင့္ ခပ္ျပတ္ျပတ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 68

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အမိန္႔ေပးေနေသာ အဘြားကုိ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သူညီအစ္မမ်ားက
နားမလည္ႏုိင္ဘဲ အ့့ံၾသေနၾကသည္။ အဘြားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခ်က္မွ
မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္၊ စကားမေျပာ၊ သူ႔သမီးကုိသာ ရန္လုိလ်က္ရွိ၏။
သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ညီအစ္မမ်ားသည္ ေခါင္းစဥ္မရွိေသာ ေဒါသ၊ မေက်နပ္မႈ
ေအာက္မွ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ရမ္းသမ္းႀကိဳးစားေနရ၏။ တိတ္တဆိတ္
လႈပ္ရွားၾကရသည္။ နားမလည္ၾကေသာ အၾကည့္မ်ားႏွင့္ သူမတုိ႔ အေမကုိ
ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ လြယ္အိတ္ကုိလြယ္ကာ အိမ္အျပင္မွ ရပ္ေနမိသည္။

ၾကည္ျပာက ဘာေတြေလရွည္ေနျပန္သည္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္
လယ္ကြင္းေတြနံေဘးက ဟုိအေဝးအထိ ျမင္ေနရသည့္ ေျမနီလမ္း
တစ္ေလွ်ာက္ အားရွိသေလာက္ ေျပးလႊားပစ္လုိက္တာ ဒီအိမ္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေဝးရာမွာ ခ်န္းထားပစ္ခဲ့ၿပီ။ ၾကည္ျပာႏွင့္ယဥ္ယဥ္သိန္း
ထြက္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာက မႈန္ကုပ္ကုပ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သုံးေယာက္ စကားမေျပာၾကဘဲ
လမ္းကုိသာဖိေလွ်ာက္ေနၾက၏။

“ရဲဝင္း... နင္ကငါ့အေမရဲ႕လက္ကုိ ကုိင္ထားတယ္ဆုိ”

သူငယ္ခ်င္း၏ အေမးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လိပ္ျပာလြင့္သာြ း၏။

ၾကည္ျပာက နားမလည္ႏုိင္စြာ ကၽြန္ေတာ္ကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။

ဗုေဒၶါ....။

“ဟာ... မဟုတ္ပါဘူးဟ၊ ငါ ညတုန္းကဒုကၡေရာက္လုိက္တာဟာ ငါ

လုံးဝအိပ္လုိ႔မရဘူး သိလား၊ ငါ့မွာ ျခင္ေထာင္...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 69

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဘာဒုကၡေရာက္စရာရွိသလဲ၊ ကုိယ့္ဘာသာအိပ္လုိက္ေပါ့ဟ၊
နင္လုပ္ပုံက မဟုတ္ဘူး ရဲဝင္း”

သူငယ္ခ်င္း၏ မႈန္ကုပ္ကုပ္မ်က္ႏွာက ပုိ၍ဆုိးလာသည္။ ဧကႏၲ

အဘြားက ေျပာျပလုိက္ၿပီထင္၏။ ၾကည္ျပာကေတာ့ဘာမွ သိဟန္
မတူေသး။

“မဟုတ္ဘူးသူငယ္ခ်င္းရာ... မဟုတ္ဘူး၊ ငါေျပာျပပါ့မယ္၊ ငါ့ကုိ

နားလည္ပါ၊ နင္တုိ႔အေမကငါ့ကုိ ဘာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္ခြင့္
မေပးသလဲဆုိတာ ငါနားလည္တယ္။ ဒါကုိ ငါသေဘာတူတယ္၊ ဒါေပမယ့္
ငါဘာလုိ႔စိတ္လႊတ္ၿပီး မအိပ္ရသလဲဆုိတာ့ ငါကအအိပ္ႀကီးတယ္၊ လွိမ့္ခ်င္
လွိမ့္မယ္၊ လူးခ်င္လူးမယ္၊ အိမ္မွာက ငါတစ္ေယာက္တည္း အိပ္တာကုိး၊
ဒီေတာ့ ငါအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး အဲဒီလုိလွိမ့္....”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့ စကားမ်ားကုိ ၾကားရေသာအခါ

လမ္းေလွ်ာက္ေနတာကုိ ရပ္ကာ တဟားဟားရယ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း
မ်က္ႏွာ ပုိ၍ ပုိ၍ မႈန္ကုပ္လာ၏။

“ငါအျပင္ကုိလည္း မထြက္ရဲဘူး၊ ေတာ္ၾကာအဘြားက ႏုိးလာရင္

ငါ့ကုိ မယုံသကၤာျဖစ္ဦးမယ္၊ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ...”

အဲဒီမွာ နင္တုိ႔အေမ လက္တစ္ဖက္က ဘုတ္ခနဲ....၊ ငါမဖယ္ရဲဘူး

လက္ကုိ ျပန္ဖယ္ေနတုန္း နင့္အေမကႏုိးလာရင္ ငါ...”

“အုိ... ေတာ္ေတာ့ ရဲဝင္း၊ နင္္အိပ္ပါ့လား... အိပ္လုိက္ပါ့လား နင္က

ဘာလုိ႔မအိပ္ရတာလဲ”

“ဟ ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 70

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သူငယ္ခ်င္းက ရပ္ကာကုန္းေအာ္သည္။ ေဒါသလည္း
ထြက္ေနသည္။ ဒုကၡပါပဲ။ နင္က အိပ္လုိက္ပါလားတဲ့။ ေျပာေတာ့
လြယ္လြယ္ကေလး။ ငါ့ကုိ ကုိယ္ခ်င္းမစာၾကည့္ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ့္
စုိးရိပ္စိတ္ေၾကာင့္အိပ္မရခဲ့တာ ေသခ်ာသည္။ ထုိစုိးရိပ္စိတ္ တစ္ခုခု
ဆုိသည္မွာလည္း အလြန္ရွင္းျပရခက္ေသာ စိတ္ခံစားမႈ၊ အဲဒါကုိ
သူငယ္ခ်င္းလက္ခံနားလည္သြားေအာင္ ဘယ္လုိေျပာျပ၊ ရႈင္းျပရမလဲ။

“နင္က ဘာလုိ႔အိပ္မေပ်ာ္ရတာလဲ... ကဲ”

“ဟ… ငါဘယ္လုိလုပ္ အိပ္ေပ်ာ္မလဲ နင္စဥ္းစားၾကည့္၊

နင့္ကုိယ္ခ်င္းစာ ၾကည့္ေပးပါ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ ငါစိတ္ထမ
ဲ ွာ တစ္ခုခုကုိ
စုိးရိမ္ေနတယ္၊ အဲဒီစုိးရိမ္စိတ္...”

“ဘာ နင္က စုိးရိမ္တယ္ ဟုတ္လား… ရဲဝင္း”

သူငယ္ခ်င္းက အ့ံၾသကာ တုန္လႈပ္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္လုံးျပဴး

ၾကည့္၍ေမးသည္။ မဟုတ္ဘူး... ကၽြန္ေတာ္ဆုိလုိခ်င္တာရဲ႕ အဓိပၸာယ္က
အဲဒါမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ေလေတြတဝူးဝူးတုိက္ေနေသာ ဒဂုံၿမိဳ႔သစ္၏
လယ္ကြင္းနေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေခၽြးေတြ ျပန္လာ၏။ ၾကည္ျပာက
ရယ္တာကုိရပ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိတစ္လွည့္၊ ေဒါသထြက္ေနေသာ
သူငယ္ခ်င္းကုိတစ္လွည့္ ၾကည့္ကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥကုိ
ဘယ္လုိရွင္းရမလဲ။

“မဟုတ္ဘူး... မဟုတ္ဘူး၊ ငါဆုိလုိတ့ဲ စိုးရိမ္တယ္ဆုိတာ နင္

ေအာ္သလုိမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့စိတ္ထဲမွာ အိပ္ရင္းနဲ႔တစ္ခုခုမွားယြင္းမိမွာ...”

“ဘာမွားယြင္းမိမွာ… နင္ကမွားယြင္းမိမွာဟုတ္လား”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 71

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သူငယ္ခ်င္းက လက္သီးကေလးႏွစ္ဖက္ဆုပ္၊ ခါးကေလးကုန္းကာ
က်ံဴးေအာ္ေလေတာ့သည္။ ေဒါသေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာ နီရက
ဲ ာ
လာ၏။ ေျပာရင္း၊ ရွင္းရင္းႏွင့္ပင္ လုိရာကုိ မေရာက္ေတာ့ဘဲ
စကားလုံးမ်ား၏ အဓိပၸာယ္က ဘယ္လုိေတြျဖစ္ကုန္ၿပီနည္း။ ကၽြန္ေတာ္
သူငယ္ခ်င္း၏ မ်က္ႏွာက ေဒါသ၊ က်ံဳးေအာ္သည့္အသံတုိ႔ေၾကာင့္ အသိစိတ္
ေတြ ယိမ္းယိုင္ကုန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာရမလဲ၊ ဘယ္စကားလုံးနဲ႔
ရွင္းျပရမလဲ။

“အဲဒါ ငါ့အေမေနာ္ ရဲဝင္း၊ ငါ့အေမ နင္ ရဲဝင္း”

“ဟာ... ဒုကၡပါပဲ၊ နင္ငါ့ကုိ... ငါ့မွားယြင္းတယ္ဆုိတာ ကၽြတ္ ဒီ

ဒီလုိဟာ... နင္ငါ့အိမ္ကုိ လာလည္လုိ႔ ငါ့အေဖနဲ႔အိပ္ရ....”

“ရဲဝင္း”

သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေၾကာင္အမ္းေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္

သူငယ္ခ်င္း၏ အစြန္းဆုံးေရာက္သြားေသာ ေဒါသမ်က္လုံးမ်ား ဆုံေတြ႔
ၾကသည္။ ၾကည္ျပာက ရပ္ေငးၾကည့္ေနရာမွ ဖ်က္ခနဲဝင္လာကာ
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကုိ တြန္းလႊတ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ယုိင္ကာ
နံေဘးသုိ႔ လြင့္ထြက္သြား၏။

“နင္... ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ ရဲဝင္း၊ လဲေသလုိက္၊

ေဟ့ေကာင္... သူေျပာတဲ့သေဘာကုိ ငါနားလည္ပါတယ္ဟာ မင္းစဥ္းစား
ၾကည့္ေလ၊ သူမင္းတုိ႔ေမေမကုိ လန္႔ေနမွာပါကြာ၊ သူကအဲဒီလုိမွ
ထင္မထားတာ၊ ၿပီးေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္တစ္ခုခု ျဖစ္ေနမွာကုိ ေတြးရင္
လန္႔ၿပီးအိပ္လုိ႔ မေပ်ာ္တာေနမွာေပါ့၊ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ၊ ဟား...

typing - ေကာင္းဆိုး Page 72

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဟား… ဟား… သူဘာသာလန္႔ေနတာ၊ လက္ေကာက္ကိစၥကလည္း
အဲဒီလုိပဲေနမွာေပါ့၊ ဟီး... ဟီး..နင္ပဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ဟား..ဟား..”

ၾကည္ျပာက တဟီးဟီးတဟားဟားရယ္ေမာကာ သူငယ္ခ်င္း၏

ပခုံးကုိ႐ုိက္သည္။ ယဥ္ယဥ္သိန္းမ်က္ႏွာက တစ္စစေလွ်ာ့က်ကာ
ေနာက္ဆုံးေတာ့ တခီြးခီြးျဖစ္လာကာ ရယ္ၾက၏။ ရယ္သံေတြကုိ
ၾကားရေတာ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့အရမ္းကုိ စိတ္ခ်မ္းသာရျပန္သည္။ ဟူး
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေဝွ႔ဆယ္ပြဲေလာက္ ဆက္ထုိးလုိက္ရသူလုိ
ပင္ပန္းသြား၏။ ၾကည္ျပာရွင္းလုိက္ေတာ့လည္း လြယ္လယ
ြ ္ေလး
ေျပလည္သြားပါလား။

“ကဲ... လာလာသြားၾကမယ္၊ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲေလာက္ေတာ့

စားဦးမွဟ၊ ဗုိက္ဆာေနၿပီ”

ၾကည္ျပာက ယဥ္ယဥ္သိန္းလက္ကုိဆဲြရင္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သုိ႔

အံႀကိတ္ကာမ်က္ေစာင္းထုိးရင္းအသံတိတ္ႀကိမ္း၏။

“ေအးေလ... ေစာေစာကတည္းက အဲဒီလုိေျပာပါလား”

“ေျပာတာပဲေဟ့... အလကားပါကြာ၊ သူ႔ကုိယ္သူကဗ်ာဆရာဆုိၿပီး၊

စကားလုံးအေကာင္းစားေတြသုံးၿပီး သူ႔ဘာသာလည္ေနတာ၊ အလကား”

ဒီလုိႏွင့္ၾကည္ျပာႏွင့္ ယဥ္ယဥ္သိန္း၏ မ်က္ေစာင္းတဖ်တ္ဖ်တ္

အထုိးကုိခံကာေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းအခါခါခ်ရင္း လုိက္ခ့ရ
ဲ သည္။
မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီးေတာ့ ကားေပၚတက္ၾက၏။

“ေက်းဇူးတင္လုိက္တာၾကည္ျပာရယ္၊ ငါေလ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 73

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“လဲေသလုိက္၊ ဒါကဗ်ားေရးေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ဘာလဲစုိးရိမ္စိတ္တုိ႔
မွားယြင္းမႈတုိ႔၊ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားတုိ႔၊ နင္ေသမယ္ သိလား ကုိယ္က
ဘာမွစကားလုံးေတြ ေ႐ြးေနစရာမလုိဘူး၊ နင္စဥ္းစားၾကည့္ဆုိတာ ၿပီးတာပဲ၊
သူ႔အေမကုိသူက မဟုတ္တာစဥ္းစားမလားဟဲ့၊ နင့္ဟာေလ အလကားပဲ
သိလား၊ မွားယြင္းမႈတဲ့... ဟြန္႔...”

“ေအးပါၾကည္ျပာရယ္၊ ငါနင့္ကုိဒီတစ္ခါေတာ့ တကယ္ ခ်ီက်ဴး

ပါတယ္၊ ငါကသူ႔ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္ သေဘာေပါက္ သြားေအာင္”

“ေတာ္ၿပီ... ေတာ္ၿပီ ရွည္မေနနဲ႔ေတာ့”

ၾကည္ျပာက စိတ္တုိသည့္ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ ဖ်တ္ခနဲ

တစ္ဖက္သို႔လွည့္၏။ ဘတ္စ္ကားအျပင္ဘက္မွာ ျမင္ကြင္းမ်ား
ေ႐ြ႕လ်ားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းကုိခ်ကာ ေက်းဇူးတင္စာြ ျဖင့္
ၾကည္ျပာ့လက္ကေလးကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္သည္။ ၾကည္ျပာက
ကၽြန္ေတာ္ကုိ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ေစာင္းပါ ပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က
ျပံဳးၿပီးေခါင္းညိတ္ျပရ၏။ ခဏေနေတာ့ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သုိ႔
လွည့္လာသည္။

“ေအးဟ... ဟယ္ရဲဝင္း... မဂၤေဆာင္မွာေလ… ငါကုိ မွန္စာကုိ

ျပန္လဲလုိက္ေတာ့ အဲဒီအေရာင္နဲ႔ လုိက္ဖက္မယ့္ ပန္းျခင္းက သတုိ႔သမီး
အရံဆုိတာက... ဟယ္... ေဘာ္ၾကယ္ကုိေပၚေအာင္ျခံဳရမယ့္ ပဝါကေလ...
ငါကဆံထုံး၊ အပါးအကယ္ပဲ၊ သစ္ခြပန္းကုိ ေပၚေအာင္... နင္
မေျပာရေစနဲ႔ဦးေနာ္...ဦးသိန္းလွေမာ္ရဲ႕ ၾသဘာစာက သတုိ႔သမီးအရံ”
ခ်စ္ရပါေသာ... မၾကည္ျပာ။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 74

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား

မၾကည္ျပာႏွင္
င့္ အဂၤလန္သုိး

ၾကည္ျပာ...

ေျမျပင္မွာ အုံဖြဲ႔ေနတဲ့ ညအေမွာင္ထက္က အျပာႏုေကာင္းကင္ထဲ

ႏွစ္ျမႇဳပ္ေနတဲ့ ဝင္းပေႏြညလမင္းဟာ... မင္အတြက္။ ေႏြးရွခ်ိဳၿမိန္တ့ဲ
အာ႐ုဏ္ႏုအလင္းမွာ စပြင့္တဲ့ပန္းေတြရဲ႕ ႐ွက္ေသြးရဲ ဝတ္ရည္ခ်ိဳေတြ
ဟာလည္း မင္းအတြက္...။ ဒါမွမဟုတ္ ေႏြညေနရီ တိမ္ၿငိမ္ထုမ်ားအေပၚ
ၿငိတြယ္ဆဲ အလင္းကြဲစ ေနေရာင္ေတြဟာလည္း... မင္းအတြက္ေပါ့။
ငါကေတာ့ ေႏြေန႔လယ္ခင္း တံလွ်ပ္မ်ားနဲ႔ ထုလုပ္ထားတဲ့
သစ္႐ြက္ေႂကြေလးေတြကုိသာ ေဆာ့ကစားခြင့္ရတဲ့ ေလပြ႐ူး...။ ညေနရီန႔ဲ
ညဦးစည္းျခားမ်ဥ္းရဲ႕ ေကာင္းကင္ေပၚက အရာထင္မလာေသးတဲ့
ၾကယ္ပြင့္။

ငါ့ႏွလုံးသားထဲက အသန္႔စင္ဆုံးမင္းအတြက္ခ်စ္စိတ္ကုိ ပင့္ကူအိမ္

လုိလုပ္၊ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ရင္း ငါဟာ ေႏြညရဲ႕လမင္းလုိက္မုဆုိး...။
ေႏြပြင့္ပန္းရဲ႕ ဝတ္ရည္ခပ္သူ...။ ညေနရီရဲ႕ သတ္တန္႔ဖမ္းသမား။
ခ်စ္ရပါေသာ... မၾကည္ျပာ။

ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ထဲ ေရာက္သြားသျဖင့္ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္

ဟုိးယခင္ကလုိ ေန႔စဥ္ ေတြ႔ခြင့္မရႏုိင္ေတာ့။ မနက္ႏွင့္ေန႔လယ္ အခ်ိန္
ကြဲသြားသည္ကတစ္ေၾကာင္း...။ ၾကည္ျပာသည္လည္း၊ ေခတ္၏
ေက်ာင္းသူပီသစြာ ဂ်ပန္၊ အဂၤလိပ္ စကားေျပာသင္တန္းႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 75

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သင္တန္းမ်ားသုိ႔ ဖတ္သီဖတ္သီ ေျပးရသည္ကတစ္ေၾကာင္း ရန္ကုန္
တကၠသုိလ္ႀကီးက က်ယ္လြန္းၿပီး ႐ုကၡေဗဒႏွင့္ သခ်ၤာေဆာင္က
ေဝးလြန္းလွသည္က တစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ လက္ေတြ႔ရွိေသာ ဗုဒၶဟူးႏွင့္
ေသာၾကာေန႔ေလာက္တြင္သာ တစ္နာရီခန္႔ ဆုံခြင့္ရတက္သည္။
ရင္ခုန္သံသည္ ေခတ္၏အေျခအေနကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္စာြ အလြမ္းႏွင့္တုိးေန
ရရွာ၏။ ဒီေန႔ ၾကည္ျပာ့ကုိ ဂ်ပန္ သင္တန္းသုိ႔ မသြားျဖစ္ေအာင္
စည္း႐ုံးႏုိင္မည္ဆုိလွ်င္ “အဟား” ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္နားက ပန္းျခံေလးထဲမွာ
ကမ႓ာသစ္ေလးတစ္ခုေတာ့ တည္ႏုိင္မည္။ မုိးတိမ္ႏွင့္ ေျမျပင္မပါေသာ
ပင္လယ္ႏွင့္ လမင္းမပါေသာ၊ ဟင္းလင္းျပင္ကုိ ထုထည္ဖ႔ထ
ဲြ ားေသာ
ကမ႓ာႏွင့္ ႏွလုံးသားသက္သက္ကုိ အသိတရားယဲ့ယ့က
ဲ ေလးႏွင့္
ပင့္တင္ထားေသာ ကမ႓ာ...။ ဖ်က္ခနဲ ရင္အခုန္ျမန္းသြားသျဖင့္
ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ သတိထားၾကည့္မိေတာ့ ေလးဆယ့္ႏွစ္ ဘတ္စ္ကားက
ပ်င္းတိပ်င္းတြဲေမာင္းေနကာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တစ္ခုံတည္း ျပတင္းေပါက္
နံေဘးမွာ ထုိင္ေနေသာေက်ာင္းသူက ငုိက္ေနရွာ၏။ က်န္တ့လ
ဲ ူေတြလည္း
အေတြးကုိယ္စီျဖင့္ရွိသည္။

OK...။ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ စိတ္ခ်ကာအေတြးထဲျပန္ခုန္ဝင္လုိက္ျပန္၏။

ၾကည္ျပာ... ေအးျမတဲ့သစ္ရိပ္က ေပါက္က်လာတဲ့ ေန႔လယ္ခင္း
ေနေျပာက္ကေလးေတြ မင္းမ်က္ႏွာေပၚ ယိမ္းႏြ႔ေ
ဲ နတာကုိ ေငးခြင့္
ငါရမွာတဲ့လား။ မင္းဆံပင္ေတြထဲမွာ ငါအျမဲမိေနၾက ေထာင္ေခ်ာက္ေလး
ရွိတယ္ေလ ၾကည္ျပာရဲ႕၊ မေတာင့္တၾကဘဲ ၾကည္ႏူးမႈတုိက္ဆုိင္တ့အ
ဲ ခါ
အနမ္းေတြဟာ... သုိ႔ေသာ္ တဂ်ိဳင္းဂ်ိဳင္းအသံမ်ား ေပၚလာသျဖင့္
ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ၾကည့္ေတာ့ ကားျပတင္းတံခါးမ်ားကုိ ဆြပ
ဲ ိတ္ေနၾက၏။
ေဆာင္းဦးမုိး လက္က်န္႐ြာျခင္းျဖစ္သည္။ ထုံစံအတုိင္းပင္ ရန္ကုန္မုိးသည္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 76

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အသက္(၃၀)ေက်ာ္မွ မိန္းမလုိခ်င္သည့္ လူတစ္ေယာက္လုိ အပ်ိဳးေတြ၊
အစေတြမပါပဲ ႐ြာခ်ျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘး ျပတင္းေပါက္မွ
ေကာင္မေလးက အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ျပတင္းေပါက္တံခါးကုိဆမ
ဲြ သည္။
တံခါက ႂကြမလာ။ သူမကအ့ံၾသသြားဟန္ျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပုိင္ပုိင္
ႏုိင္ႏုိင္ကုိင္ကာ မ,ျပန္၏။ မရ။ သူမက အံကုိတစ္ခ်က္ႀကိတ္ကာ မ,ျပန္
သည္။ တံခါးကမလႈပ္။

“ဟုိ... ရရဲ႕လား”

“ဟင့္အင္း... ၾကပ္ေနတယ္”

မုိးစက္ပြင့္ႀကီးမ်ားက ဒလၾကမ္း ဝင္လာျပန္သည္။ က်န္သည့္

တံခါးမ်ားအားလုံး ပိတ္ၿပီးသြားၿပီ။ မုိးေရေၾကာင့္ ေကာင္မေလးက
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ တုိးကပ္လာ၏။

“ေန... ေန... ကၽြန္ေတာ္ မ,မယ္”

ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏အားကုိ ယုံၾကည္စာြ ကၽြန္ေတာ္ဆဲြကာ

မလုိက္သည္။ လႈပ္ပင္မလႈပ္။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းရွက္သာြ း၏။ ခရီးသည္
မ်ားက ျပတင္းတံခါးႏွင့္ ျပႆနာတက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ႏွစ္ေယာက္ကုိ လွည့္ၾကည့္ကာ

“ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႏွဲ႔ဖြင့္ေလ”

“တံခါးေဘာင္ကုိ နည္းနည္းထုလုိက္ပါလား”

“ေအာက္ကုိဖိၿပီးမွ ဆြဲမ” စသည္ျဖင့္ အၾကံေပးၾက၏။

ေကာင္မေလးက တံခါးေဘာင္ကုိ တြန္းကာလႈပ္သည္။ တဘုန္းဘုန္းႏွင့္
ထုႏွက္ျပန္၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 77

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ကဲ... ခင္ဗ်ာေရာကၽြန္ေတာ္ပါ ၿပိဳင္တူမ,ၾကမယ္၊ ဘယ့္န႔လ
ဲ ဲ”

လြယ္အိတ္ကုိ စလြတ္သုိင္းကာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္

ေအာ္ေျပာေတာ့ ေကာင္းမေလးက ေခါင္းကုိညိတ္ျပ၏။ လူေတြက
ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကသည္။

“အင္း... ဒီဘက္ကုိကုိင္၊ တစ္ခါတည္းေနာ္”

“ေအး... တစ္ခါတည္း၊ တစ္... ႏွစ္... သုံး”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရွိသမွ်အားႏွင့္ က်ံဴးကာမတင္လုိက္သည္။

ၾကပ္ေနေသာတံခါးက ဝုန္းခနဲျမည္တက္လာ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကားေပၚ
ဝုိင္းၾကည့္ေနသူမ်ားထံမွ ဝါးခနဲရယ္သံမ်ားသာ ထြက္လာၾကသည္။
ေကာင္မေလးေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ တံခါးေဘာင္ကုိကုိင္ထားရင္း ေၾကာင္ေငး
ကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆြဲမတင္လုိက္ၾကေသာ တံခါးက
ေဘာင္သာပါသည္ တံခါး႐ြက္မပါ။

“ဟင္... နင္တုိ႔ကားက ဒါဘာသေဘာလဲ”

ခ်က္ခ်င္းသတိဝင္လာေသာ ေကာင္မေလးသည္ ရွက္ရမ္းရမ္းကာ

စပါယ္ယာကုိထေအာ္၏။ ကားေပၚမွလူမ်ားက ဝါးခနဲ ရယ္ၾကျပန္သည္။
ေကာင္မေလးက ေဒါသတႀကီးေတြ႔ကရာေတြ ေအာ္ဟစ္ကာရန္ေတြ႔၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့သျဖင့္ ျပတင္းေပါက္မွ ဝင္လာေသာ
မုိးေရစက္ ႀကီးမ်ားကုိ လက္ျဖင့္ခံယူကာ မ်က္ႏွာကုိ ေလွ်ာက္ပတ
ြ ္ေန
မိသည္။

“အားလုံးပါတယ္ အစ္မ၊ အစ္မတုိ႔တစ္ေပါက္ပဲ မပါတာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 78

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စပါယ္ယာ့စကားေၾကာင့္ လူေတြကရယ္ၾကျပန္၏။ ေကာင္မေလး
ေျပာေနတာေတြက ဘာမွမဆုိင္၊ သူမအေမ မဂၤလာေစ်းမွာဆုိင္ရွိေၾကာင္း၊
သူမသည္တကၠသုိလ္ ဂုဏ္ထူးတန္းမွျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေစ်းကြက္စီးပၸားေရး
စနစ္ေတြ ဘာေတြေရာက္ကုန္၏။ ေကာင္မေလး ေဒါသသံေၾကာင့္
လူေတြက မရယ္ၾကေတာ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ
ျပံဳးစစျဖင့္ လွည့္လွည့္ၾကည့္ၾကေသး၏။

ၿပိဳင္ဘက္မရွိ တစ္ဦးတည္း ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာကာ ရန္ေတြ႔ေနရင္း

မွ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူ႔စကားကုိ သူျပန္ဆက္မရေတာ့ဘဲ ေၾကာက္မက္
ဖြယ္ရာ မ်က္ႏွာႀကီးႏွင့္ မုိးေရေတြစုိ႐ႊဲကာ ထုိေကာင္မေလး ၿငိမ္သက္သာြ း
ရွာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္ရတယ္ဆုိတာ သိၿပီးသား
ျဖစ္သျဖင့္ အသာၿငိမ္ေနလုိက္ရသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚမွ
အဆင္း ေကာင္မေလးက ထီးကုိ ေဖ်ာင္းခနဲဆဖ
ဲြ ြင့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
မ်က္ေစာင္းထုိးရင္း လွမ္းထြက္သြား၏။ မုိးေရေတြစုိ႐လ
ႊဲ ာေသာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိေတြ႔လွ်င္ ၾကည္ျပာပြစိပြစိလုပ္ဦးမည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစ
ျပတင္းေပါက္ကိစၥကုိေတာ့ မေျပာေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာတုိ႔ဝုိင္းနား
ေရာက္သည္အထိ ၾကည္ျပာက ေမာ့မၾကည့္။ မုိးမိုးက ေရေတြ႐ႊဲလာေသာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပံဳးကာျပ၏။

“သုိးေတြက အဂၤလန္သုိးေတြ၊ ဒီကသုိးကေတာ့ ရာသီဥတု

သိပ္မေအးေတာ့ အေမႊးကသိပ္မရွည္ဘူးတဲ့၊ အဂၤလန္သုိးကေတာ့
အေမႊးက သိပ္ေနတာ၊ အံမယ္ အဲဒီသုိးေမႊးကုိ ေပါင္းတင္ထားရေသး
တာတဲ့”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 79

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အဂၤလန္သုိးေတြဆုိပါကလား၊ ကၽြန္ေတာ္သိပ္နားမလည္။ ဘယ္ႏွယ့္
အဂၤလန္သုိးက ၾကည္ျပာ့ပါးစပ္ထဲကုိ ေရာက္ေနရတာတဲ့လဲ။ မုိးေရေတြ
႐ႊဲေနေသာကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည္ျပာ အခုထိ ေမာ့မၾကည့္ေသးသည္အတြက္
မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ ေရစုိေနေသာဆံပင္ ေတြကုိခါလုိက္သျဖင့္ ေရမႈန္မ်ားက
ၾကည္ျပာထံလြင့္သြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ၾကည္ျပာကလုံးဝေမာ့မၾကည့္။

“အဲဒီ အဂၤလန္သုိးေတြထဲမွာ အညိဳစင္း၊ အဲဒီအညိဳစင္းေၾကာင့္

ေစ်းပုိႀကီးတာ၊ အစိမ္းတစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္တဲ့”

အဂၤလန္သုိး...။ အညိဳစင္း...။ အစိမ္းတစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္၊ မုိးမုိးက

မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္ကာ လက္တစ္ဖက္ထြက္သာြ းၿပီး ၾကည္ျပာ့ ရင္အစပ္ကုိ
ပြတ္သပ္၏။ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္စလုံး၏ မ်က္လုံးေျခာက္လုံးစလုံးက
ၾကည္ျပာ့ကုိယ္ေပၚတြင္ စုျပံဳက်ေရာက္ေနသည္။

“ေအးဟယ္... အသားကသိပ္ၿပီး အိေနတာပဲ”

မုိးမုိးစကားဆုံးေတာ့ လြင္မာလက္ေရာက္သာြ းျပန္၏။ ၿပီးေတာ့

ယဥ္ယဥ္သိန္း။ ၾကည္ျပာက ခႏၶာကုိယ္ကုိ သတိအေနအထားျဖင့္
(ရင္အနည္းငယ္ေကာ့ထားကာ) မတ္ထားရင္း မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ တျခားဘက္
လႊဲကာေန၏။

“ေႏြးရဲ႕လား အေမႊးကၽြတ္လားဟင္”

“ေႏြးတယ္ အခုေတာင္ အုိက္ခ်င္ေနတာ၊ အေမႊးက

လုံးဝမကၽြတ္ဘူးတဲ့၊ အစိမ္းတစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္ကုိး”

သုိးေမႊးအေႏြးထည္ေလး ဝတ္ထားသျဖင့္ ၾကည္ျပာ့ခႏၶာကုိယ္

ကေလးမွာ ျပည့္ျပည့္ကေလးျဖစ္ေနတာ တစ္မ်ိဳးၾကည့္၍ ေကာင္းေနသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 80

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မနက္က မုိးလည္း မအုံ႔၊ ေဆာင္းဦးဝင္စျဖစ္သျဖင့္ ေအးလည္း
သိပ္မေအးေသး။ ၾကည္ျပာသည္ ေနပူပူႀကီးထဲမွ ထုိအေႏြးထည္ႀကီးကုိ
ဝတ္ခဲ့ရဟန္တူ၏။ အခုေတာ့ ေဆာင္းဦးလက္က်န္မုိးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
႐ႊဲ႐ႊဲစုိေစေသာ္လည္း ၾကည္ျပာ့ကုိေတာ့ အေႏြးထည္ဝတ္ျခင္းအေပၚမွာ
အဆင္ေျပေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးသြားရွာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ေလတုိက္သျဖင့္ ခ်မ္းေနေသး၏။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
လုံးဝဂ႐ုမစုိက္သျဖင့္ ပုိ၍ခ်မ္းလာသလုိထင္ရသည္။

“ခ်ိဳက် တစ္ခြက္”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိလွည့္ၾကည့္ရင္း သုိးေမႊးအေႏြးထည္

လက္ကေလးကုိဆြဲကာ နာရီကုိၾကည့္၏။

“ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေလဆယ့္ငါး ရိွၿပီ”

“နင့္အစ္မက နင္ယူေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူးလား”

“သူ႔ေယာက်္ားကေတာ့ သူ႔အတြက္ ဝယ္လာတာေပါ့ဟာ၊ အစိမ္း

တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္တ့၊ဲ ငါေတာင္းၾကည့္ေတာ့ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပဲ ေပးတာပါ၊
သူက အိပ္ေထာင္က်သြားၿပီဆုိေတာ့ မလုိေတာ့ဘူးေလ”

ယဥ္ယဥ္သိန္းႏွင့္ လြင္မာက ေခါင္းညိတ္ၾက၏။ ၾကည္ျပာက

ကုိးဆယ္တန္တစ္႐ြက္ကုိခ်သည္။

“ခ်မ္းလုိက္တာဟာ၊ နင္တုိ႔က အတန္းတက္ၾကမလုိ႔လား”

“နင္ မုိးမိလာၿပီမဟုတ္လား၊ ဒီလုိမ်ိဳးက ဖ်ားတက္တယ္ သိလား၊

အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ အေႏြးထည္ယူထားမလား”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 81

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာက မ်က္ေစာင္းကုိဝင့္ကာ ေရေတြ႐ႊဲေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
စိတ္ပ်က္သလုိေျပာ၏။

“ယူပါဘူး၊ နင့္ဟာက မိန္းမဝတ္ႀကီးပဲဟ နင္လက္ေတြ႔ၿပီးရင္

ခဏေစာင့္ဟာ၊ ေျပာစရာ....”

“ဟင့္ေအးဟ ဂ်ပန္ ရွိတယ္၊ လုပ္မေနနဲ႔ တနလၤာေန႔မွေတြ႔”

“ၾကည္ျပာကလည္းဟာ... နင္နဲ႔ငါ မေတြ႔ရတာဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ

နင့္ဂ်ပန္ကုိ ဖ်က္လုိက္ဟာ၊ တစ္ခါတေလပဲဟာ”

“ဟဲ့ တစ္လကုိ တစ္ေထာင့္ေလးရာေပးရတာ၊ တစ္ပတ္မွ တစ္ရက္ပဲ

တက္ရတာ ဖ်က္ႏုိင္ပါဘူး၊ တနလၤာေန႔မွ... နင္အေႏြးထည္ ယူ....”

“ဟာ... ဒီအေႏြးထည္ပဲေျပာေန မယူပါဘူးဆုိ”

“ေအး... လဲေသလုိက္”

ၾကည္ျပာက မ်က္ေစာင္းထုိးကာထသြား၏။ ခ်ိဳက်ေရာက္မလာေသး၊

ခ်မ္းလွၿပီ၊ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိထုတ္ကာ မီးညိႇရ၏။ တနလၤာေန႔... အဂၤလန္
သုိး... အစိမ္းတစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္...။ ေခါင္းမွဆံပင္ေတြကုိ လြယ္အိတ္ႀကိဳးႏွင့္
သုတ္လုိက္၏။ တံေတာင္ဆစ္မွ ေရတစက္စက္ က်လာေနသည္။
တနလၤာေန႔ၾကလွ်င္ ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္း
တစ္ခုခုရွာကာ ၾကည္ျပာ အဂၤလန္သုိးေမႊး အေႏြးထည္ကုိ ဝတ္လာဦးမည္
ဆုိတာကုိလည္း အသက္ေပးေၾကးေလာင္းရဲပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳက်
ေရာက္မလာေသး။ တေႏြဂၤေႏြေန႔သည္ ေနဝင္ေနာက္က်ကာ တနလၤာေန႔
ၾကေတာ့လည္း အာ႐ုဏ္တက္တာၾကာလြန္းသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိ
ထမ္းပုိးထားရသျဖင့္ စကၠန္႔တံသည္ နာရီထမ
ဲ ွာ... ေလးေလးႀကီး

typing - ေကာင္းဆိုး Page 82

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေ႐ႊ႕ေနသည္ထင္၏။ ေဆာင္းေန႔လယ္ဝင္ခါစေနသည္ သူ႔ကုိယ္သူ
ရဲသည္ထက္ရဲေအာင္ အားထုတ္ရင္း သက္႐က
ြ ္စိမ္းမ်ားကုိ ေႁခြခ်ဖုိ႔
အားထုတ္ေနၾကေသာ္လည္း ၾကည္ျပာ့ကုိယ္ေပၚမွ အဂၤလန္သုိးကုိေတာ့
ေမာင္းထုတ္၍ ရမည္မထင္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ေဘးက ပန္းျခံထမ
ဲ ွာ
ေတြ႔ၾကသည့္အခါ အသက္ေပးသြားတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ၾကည္ျပာ့
ကုိယ္ေပၚမွ အဂၤလန္သုိးသည္ အသံျမည္လာဦးမွာေသခ်ာ၏။ မတက္ႏုိင္၊
အံ့ၾသခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရဦးမည္။ ၾကည္ျပာ့စကားမ်ားအလုိက္
သင့္ေတာ္ေသာ မ်က္ႏွာေပးကုိ ထားရဦးမည္။ ကမ႓ာ့တိရစၧာန္ ကာကြယ္ေရး
အသင္းအေၾကာင္း ေျပာရလွ်င္ေကာင္းမလား။ အစီအစဥ္ကုိ ခ်က္ျခင္း
ဖ်က္လုိက္ရ၏။ စိတ္ဆုိးသြားေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ နမ္းဖုိ႔
ဆုိတာ ေရာမေခတ္မွာ သူရဲေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ထက္ ခက္သည္ဆုိတာကုိ
ကၽြန္ေတာ္သိ၏။ အဂၤလန္သုိးေနာက္ကုိ ေမ်ာလုိက္လွ်င္ အလြယ္ကေလး။
အဂၤလန္သုိးသည္္ ႏူးညံ့အိစက္ ေနႏုိင္ပါ၏။

“ဟဲ့ ရဲဝင္း... နင္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲပါ့... ဟုတ္လား”

“ဟာ... လြင္မာ... ၾကည္ျပာေရာ၊ အတန္းထဲမွာပဲလား”

“ေၾသာ္... နင္က ဘာမွမသိဘူးလား၊ မနက္က ေဆး႐ုံသာြ းဖုိ႔

ငါတုိ႔နင့္ကုိ ေစာင့္ေနၾကေသးတာ”

“ေဆး႐ုံ....၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”

“ၾကည္ျပာေဆး႐ုံေရာက္သြားၿပီ”

“ဘာ....”

ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ အ့ံၾသကာသြား၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 83

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သုိ႔ေသာ္ ဣႁႏၵကုိ ဆည္ကာ ျပံဳးလုိက္ရ၏။ ဒါမ်ိဳးက ႐ုိးေနၿပီ။
ဒီေန႔ၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်ိန္ထားမွန္သိထားသျဖင့္ ေနာက္ေနျခင္းသာျဖစ္မည္။

“ေနာက္မေနနဲ႔ မုိးမုိး....၊ ငါ့အတန္းထဲလုိက္မလာလုိ႔ ၾကည္ျပာ

စိတ္ဆုိးေနတာလား၊ အခုၾကည္ျပာဘယ္မွာလဲ”

“အံမာ... ငါတုိ႔က ေနာက္ရမွာလားဟဲ့၊ စေနေန႔က ေဆး႐ုံတင္ရတာ၊

အူအတက္ ေပါက္လုိ႔တဲ့ အဲဒါခြဲထားတယ္၊ ငါတုိ႔အခုပဲ ေဆး႐ုံက
ျပန္လာတာ”

“ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္မေနနဲ႔ ရဲဝင္း၊ ၾကည္ျပာက မွာလုိက္တယ္

မနက္ျဖန္ က်ဴတုိရီယယ္ နင္ဝင္ေျဖလုိက္တ့ဲ ၿပီးေတာ့ နင္ေဆး႐ုံကုိ
လုိက္မလာခဲ့နဲ႔တဲ့”

“ဒုကၡပါပဲ၊ ၾကည္ျပာက တကယ္ေဆး႐ုံတင္ရတာ၊ ဟုိခဲြတာက ခု...

ဘယ္လုိလဲ... ဟုိေလ....”

“အားလုံအဆင္ေျပတယ္၊ အနာက်က္ေအာင္ ခဏေစာင့္ေနတာတဲ့”

“ဟာ... ငါစုိးရိမ္လုိက္တာဟာ၊ နင္တုိ႔ ဘယ္ေန႔ထပ္သာြ းဦးမွာလဲ”

“ဟဲ့ ဒီေန႔ပဲသြားၿပီးၿပီေလ၊ နင္ကုိမလာခဲ့န႔ဲလုိ႔ ၾကည္ျပာကမွာ

လုိက္တယ္ေနာ္၊ ကဲ ငါတုိ႔သြားမယ္၊ မနက္ျဖန္(၈)နာရီအတန္းထဲ လာခဲ့”

သူငယ္ခ်င္းမ်ား ထြက္သြားၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငုိက္စုိက္က်ကာ

က်န္ခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာက နင့္ကုိမလာခဲ့န႔ဲတ့ဲ။ ဒါ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ၊
ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လုံး ေဆး႐ုံတင္ထားရတာ ကၽြန္ေတာ္က
သြားခြင့္မရွိဘူးလား၊ ၾကည္ျပာဘယ္ေလာက္အားငယ္ေနမလဲ...။ ကၽြန္ေတာ္
ဘယ္ေလာက္စုိးရိမ္ေနရသလဲ ၾကည္ျပာက ဗုိက္ကုိခထ
ဲြ ားရတာတဲ့။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 84

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လြင္မာတုိ႔ မုိမိုးတုိ႔ဆုိတာက မသြားလွ်င္မေကာင္း၍ သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။
အေျပာလြတ္႐ုံ သတင္းေမးၾကျခင္းျဖစ္၏။ သူတုိ႔ မ်က္ဝန္းထဲမွာ စုိးရိမ္စိတ္
စင္စစ္မရွိ လူမူေရးသာရွိ၏။ အျပံဳးေတြက အရိပ္သ့သ
ဲ ့မ
ဲ ွ်၊ အားေပး
စကားေတြကလည္း ႏႈတ္ဖ်ားကေနခုန္တက္လာေပမယ့္ ေအးစက္စက္ေတြ
ၾကည္ျပာကတကယ္ဗုိက္ခြဲရတာ... ဟား....။ ဗုိ္က္ခဲြရၿပီး အားငယ္ေနမယ့္
ၾကည္ျပာ့အတြက္ တကယ့္စုိးရိမ္ေနသည္ မ်က္ဝန္းအၾကည့္စစ္စစ္
တစ္ခ်က္ေလာက္မလုိဘူးလား။ ထုိအရာအားလုံးကုိ ေပးႏုိင္သူမွာ
ကၽြန္ေတာ္သာရွိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ၾကည္ျပာဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကုိ
မလာခုိင္းရသနည္း။ သူ႔မိဘေဆြးမ်ိဳးေတြ ေဆး႐ုံမွာ ရွိေနေသာေၾကာင့္ပင္
ျဖစ္ရမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြပူကာ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္လာ၏။ ၾကည္ျပာ့ကုိ
ေတြ႔ခ်င္သည္။ အားေပးခ်င္သည္။ ယုယခြင့္မရေတာင္မွ အခ်စ္စိတ္
သက္သက္ျဖင့္ ေအးျမေစခ်င္သည္။ တစ္ေယာက္တည္းသြားလုိ႔ကေတာ့
ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္။ လြင္မာတုိ႔ မုိးမုိးတုိ႔ကလည္း ေခၚလုိ႔ရမည္မထင္
ဘာလုပ္ရမည္နည္း။

“ကုိရဲဝင္း... ဒီအပတ္ လက္ေတြ႔က မုံညႇင္းတဲ့၊ T.S ေတြေရာ L.S

ေတြေပါ ပုံေတြကခက္တယ္ ဆြဲၿပီးၿပီလား”

ေကာ္ရစ္တာေထာင့္မွာ အၾကံထုတ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခင္ျပံဳး

လာႏႈတ္ဆက္၏။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားသည္။ ခင္ျပံဳးသီက ရန္ကုန္
တကၠသုိလ္ေရာက္မွသိရေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၏။ သူ႔ပုံစံက အရပ္
ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ခပ္ထြားထြား၊ သြားကေလးေတြက ေသးေသး၊
မ်က္လုံးက အနည္းငယ္ေစာင့္ေနကာ ဘယ္ဘက္မ်က္လုံးက အနည္းငယ္
က်ဥ္းေနေသး၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 85

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ကုိရဲဝင္း၊ ဟုိေလ ေမမီစုိးရဲ႕ မွတ္ပုံတင္နံပါတ္ကုိသိလား”

“ဟ... ဘယ္သိပါ့မလဲ နင္ကဘာလုပ္မလုိ႔လဲ”

“သိခ်င္လုိ႔ေပါ့၊ မွတ္ထားတာေလ၊ အဲဒါေပါ့”

ခင္ျပံဳးသီကုိ အတန္းထဲမွာ ခင္ၾကတဲ့သူသိပ္မရွိ၊ သူမကုိ

ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ဟု ေျပာသံေတြၾကားဖူး၏။ အတန္းထဲက လူေတြရဲ႕
လိပ္စာကုိခင္ျပံဳးသီက ေလွ်ာက္ေတာင္းတက္သည္။ ဆရာမက စာသင္ၿပီး
မရွင္းတာေမးဆုိလွ်င္လည္း ခင္ျပံဳးသီက အျမဲထ,ထေမးတက္၏။ သူ
ေမးတာေတြကလည္း ဘာမွခက္ခက္ခဲခဲမဟုတ္။ တစ္ခါတစ္ရံ S-238
အခန္းေက်ာင္းေဆာင္ေပၚမွ စကၠဴမ်ားကုိ ေလယာဥ္ပ်ံလုပ္ကာ လႊတ္ခ်င္
လႊတ္ေနတက္၏။ ေတြ႔သမွ်လူကုိ ျပံဳးျပကာ စကားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ
ေလွ်ာက္ေရာေသာ္လည္း ခင္ျပံဳးသီကုိ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ သတ္သတ္
မွတ္မွတ္တြဲသူ ဘယ္သူမွမရွိ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိတာ သိပ္မသိ။
သူကေတာ့ ခင္ျပံဳးသီလုပ္တာေတြကုိ တစ္ခါတစ္ရံ ဘေဘာက်သည္။
ေလယာဥ္ပ်ံလႊတ္တာမ်ိဳး၊ လက္ေတြ႔ခန္းက ေရပုိက္ပ်က္တာကုိ ဆရာမကုိ
သြားေျပာတာမ်ိဳး။

“ကုိရဲဝင္းက ေအးေအးေဆးေဆးပဲလား”

“ေအး... မေအးေဆးဘူး၊ ငါအခု ေခါင္း႐ႈပ္ေနတယ္”

ျပန္ေအာ္လုိက္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္အၾကံတစ္ခုရသည္။ ခင္ျပံဳးသီကုိ

လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ျပံဳးျပေနသျဖင့္ သူမသြားေသးေသးကေလးေတြကုိ
ျမင္ရ၏။

“ခင္ျပံဳးသီ... နင္အားသလား”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 86

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“အင္း... အားတယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”

ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာငယ္ကေလးျဖင့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ

ရွင္းျပရသည္။ ခင္ျပံဳးသီက စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္၏။

“ဒီေတာ့ နင္ပါမွ ငါသြားလုိ႔ရမွာ၊ နင္န႔ၾဲ ကည္ျပာက သူငယ္ခ်င္းေတြ

ေပါ့ဟာ၊ သူ႔အေမေတြဘာေတြရွိရင္ နင္ၾကည့္က်က္ၿပီး အေျခအေနအရ
စကားေျပာေပါ့”

“ဒီလုိလား ကူညီမယ္ေလ၊ ကုိရဝ

ဲ င္းနဲ႔က သိပ္ခင္ၾကတဲ့
သူငယ္ခ်င္းေတြပဲဟာ”

ခင္ျပံဳးသီစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း စိတ္ညစ္သာြ းရသည္။

သုိ႔ေသာ္ မတက္ႏုိင္။ သူ႔အကူအညီမပါ၍ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း
မျဖစ္။ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေတြ႔ခြင့္ရလွ်င္၊ အၾကင္နာအၾကည့္ ကေလးမ်ား
ေပးႏုိင္လွ်င္ေတာ္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္ျပံဳးူသီ အတူတူ တြထ
ဲ က
ြ ္သာြ းၾက
သည္ကုိ အတန္းထဲကေကာင္မေလးမ်ားက အံ့ၾသသလုိၾကည့္ကာ
ရယ္ေနၾကေလသည္။ ေဆး႐ုံေပၚေရာက္ေတာ့ ၾကည္ျပာက ပက္လက္
ကေလးလန္ကာ မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ ေမွးမွိတ္ကာထား၏။ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာမွာ
ေဖ်ာ့ေတာ့လ်က္ရွိၿပီး မ်က္တြင္းမ်ားက်ကာ ႏူတ္ခမ္းက ေသြ႔ေျခာက္
ေနသည္။

“ၾကည္ျပာ....”

ကၽြန္ေတာ္အသံၾကားေတာ့ ၾကည္ျပာက မ်က္လုံးကုိ ဖ်က္ခနဲ

ဖြင့္သည္။ ခင္ျပံဳးသီကလည္းျပံဳးကာ “ၾကည္ျပာ”ဟု သံေယာင္လုိက္ေခၚ၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 87

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိျမင္ေတာ့ ၾကည္ျပာ့မ်က္ဝန္းမ်ား တင္းမာသြားကာ
ခင္ျပံဳးသီကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။

“ၾကည္ျပာ၊ ဟုိေလ... ငါ အရမ္းသိပ္စိတ္ပူလုိ႔ လုိက္လာတာဟာ၊ ငါ့

သူငယ္ခ်င္းကုိ အေဖာ္ေခၚလာတာ၊ ခင္ျပံဳးသီတ့ဲ၊ ငါတုိ႔ ေမဂ်ာကပဲ၊
ဘယ္သူမွ မရွိဘူးမဟုတ္လား”

ၾကည္ျပာက ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိ “ကၽြတ္” ခနဲျမည္ေအာင္ စုတ္သတ္ရင္း

စိတ္ပ်က္သြားေသာ မ်က္ႏွာကုိ အျခားဘက္သုိ႔လွည့္သည္။ နင့္ ေဝဒနာကုိ
ကုိယ္ခ်င္းစာလုိ႔ အားေပးဖုိ႔လာတာပါ ၾကည္ျပာရယ္....၊ ငါ့ကုိ အေႏွာင့္
အယွက္တစ္ခုလုိ႔ မထင္ပါနဲ႔....။ သူမ ထားတားသည္ၾကားက လုိက္လာ
သျဖင့္ ေဒါသျဖစ္ေနပုံေပၚသည္။ ငါ့ကုိ နားလည္ပါ ၾကည္ျပာ၊
ေဝဒနာခံစားရသည့္အထဲ ေဒါသျဖစ္လုိက္ရသျဖင့္ၾကည္ျပာ ပင္ပန္းသြား
ဟန္တူ၏။ ငါ့ကုိနားလည္ပါ... ေနာ္။

“ထင္တယ္... ဒါေၾကာင့္ အေသအခ်ာမွာလုိက္လ်က္သားနဲ႔

မလာပါနဲ႔ဆုိ၊ အန္တီရွိတယ္ဟဲ့ အန္တီ၊ နင္ဟာေလ အျမဲတမ္းပဲသိလား၊
လဲေသလုိက္”

အန္တီဆုိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြား၏။ ၾကည္ျပာတုိ႔ အမ်ိဳးေတြ

ထဲမွာ ၾသဇာအရွိဆုံး၊ ၾကည္ျပာအေၾကာက္ရဆုံး အန္တီျဖစ္၏။
ထုိအန္တီ့အိမ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာႏွင့္ တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးသည္။
ၾကည္ျပာက သူ႔ သူငယ္ခ်င္း၏ေမာင္ေလးဟု ကၽြန္ေတာ့္ကုိလိမ္ေျပာခဲ့ေသာ
အန္တီျဖစ္၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 88

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေအးပါဟ...။ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကုိ ဒါေၾကာင့္ေခၚလာတာ၊ နင့္အန္တီ
လာရင္ နင္ သူနဲ႔စကားေျပာေပါ့၊ ငါဘာမွ မေျပာဘူးသိလား။ နင္
သက္သာရဲ႕လား ဟင္”

“ေအး... အန္တီက ေရက်က္ေအးသြားယူတာ၊ သက္သာတယ္၊

ဆရာဝန္က မလႈပ္ရဘူးတဲ့၊ ခ်ဳပ္႐ုိးက မက်က္ေသးလုိ႔”

ၾကည္ျပာက ေလွ်ာ့က်ေနေသာေခါင္းကုိ ေခါင္းအုံးေပၚျပန္တက္၏။

ကၽြန္ေတာ္ကူညီဖုိ႔ျပင္ေတာ့ လက္ကုိပုတ္ခ်သည္။ ခင္ျပံဳးသီက ရယ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ စုိးရိမ္မႈႏွင့္ ေစတနာကုိၾကည္ျပာနားမလည္။ ရင္ထဲ နင့္ခနဲ
ျဖစ္သြား၏။

“ငါ စုိးရိမ္လြန္းလုိ႔ လုိက္လာတာပါ ၾကည္ျပာရယ္၊ နင္ ငါ့ကုိ

ဘာျဖစ္လုိ႔ မလာနဲ႔လုိ႔ ေျပာရတာလဲဟင္”

“လဲေသလုိက္... နင္က ဘယ္တုန္းက အဆင္ေျပေျပရွိလုိ႔လဲ”

ကၽြန္ေတာ္ဘာစကားမွ ဆက္ေျပာမရေတာ့။ သက္ျပင္းကုိ

ႀကိတ္ကာခ်ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၾကည္ျပာ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆုံသည္။ ၾကည္ျပာ့
မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ ေလ်ာ့က်သြား၏။ ေျပာၿပီးမွ လြန္သာြ းမွန္း ၾကည္ျပာ
သိသြားပုံရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားၿပီး ၾကည္ျပာ့ကုိ ျပံဳးျပရသည္။

“အန္တီလာၿပီ”

ၾကည္ျပာ၏ အေရးတႀကီး ေလသံသ့သ

ဲ ့ေ
ဲ ၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္
လန္႔ဖ်ပ္ကာ ေနာက္သုိ႔ ဆုတ္လုိက္ရသည္။ ၾကည္ျပာ့အန္တီက ခုတင္နား
ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ျမင္သည္။ ခင္ျပံဳးသီကုိ လက္တို႔ကာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 89

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အံႀကိတ္ျပရ၏။ ခင္ျပံဳးသီက ေစြ႔ခနဲ ၾကည္ျပာ့ခုတင္နံေဘးမွာ
ဝင္ထုိင္သည္။

“ပိန္သြားလုိက္တာ ၾကည္ျပာရယ္... ေအးေလ... ေနေကာင္းေတာ့

ျပန္ဝလာမွာေပါ့၊ ေက်ာင္းအတြက္ ဘာမွစိတ္မပူပါနဲ႔... သိလား၊ ခင္ျပံဳးသီ
ရွိတာပဲ”

“ရပါတယ္၊ ေက်ာင္းက က်ဴတုိရီယယ္ပါပဲ”

“အုိ... ေမ့ထားလုိက္ေလ၊ ေတြးမေနနဲ႔၊ က်န္းမာေရးပဲ

အေရးႀကီးတာ အခု ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ခ်ဳပ္ရတာလဲ”

“ေလးခ်က္တည္းကြဲ႔၊ ၾကည္ျပာတုိ႔အတန္းထဲကပဲလား”

ၾကည္ျပာ့အန္တီက ခင္ျပံဳးသီကုိ လွမ္းၾကည့္ရင္း ေရက်က္ေအး

ပုလင္းကုိ လွမ္းတင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္ၾကည့္၏။
သုိ႔ေသာ္ မွတ္မိပုံမေပၚ။

“ဟုတ္ကဲ့မမ...၊ တစ္ခန္းတည္းပါပဲ၊ မနက္ကတည္းက လာဖုိ႔ဟာ”

“ေအး... မင္းသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေကာင္းသြားပါၿပီ၊ လူေတြေတာ့

ဖက္ဖက္ေမာက်န္ခဲ့တာေပါ့ မေျပာခ်င္ဘူး... ေရက်က္ေအးတစ္ပုလင္း
တစ္ဆယ္တဲ့၊ မနက္ျဖန္ကုိ ေရေႏြးေဂါက္ယူလာမွ ျဖစ္မယ္”

“ခ်ုဳပ္႐ိုးေျဖၿပီးရင္ ဆင္းရေတာ့မွာပါ၊ မင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့

ဆင္းမယ္ခ်ည္းေျပာေနတာ”

“အုိဘယ္ျဖစ္မလဲ ၾကည္ျပာရဲ႕၊ ေနဦးေလကြာ၊ တုိ႔လည္း

လာေမးေနမွာပဲ၊ အားငယ္စရာမရွိဘူး၊ ဟုတ္ဘူးလား”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 90

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“အင္းပါ”

တယ္ဟုတ္ေနပါ့လား...။ ခင္ျပံဳးသီက အေျခအေနကုိ လုိက္ေလ်ာ

ညီေထြစြာ စကားကုိ သြက္သြက္ႀကီးေျပာႏုိင္၏။ ဘာမွ အထစ္အေငါ့မရွိ။
ကၽြန္ေတာ္ လူေ႐ြးတာမွန္သြားၿပီ။ ၾကည္ျပာ့အန္တီက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာမွ
သံသယျဖစ္ပုံမေပၚ။ ၾကည္ျပာကေတာ့ သူႏွင့္လုံးဝမသိေသာ ခင္ျပံဳးသီ
ကေတာ့ လုံးဝကုိ OK။

“အေႏြးထည္ကေလးက လွလုိက္တာေနာ္”

ခင္ျပံဳးသီက အေႏြးထည္ဝတ္ေပးရင္းေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္

ခင္ျပံဳးသီကုိ ေက်းဇူးတင္သြား၏။ ၾကည္ျပာအေႏြးထည္ကေလးကုိ
ႂကြားရင္း ေဝဒနာကုိ ေခတၱေမ့နုိင္လွ်င္လည္း ေကာင္းတာပါပဲ။ ၾကည္ျပာ့
ကုိယ္ေပၚသုိ႔ အဂၤလန္သုိးကေလးေရာက္သြားသည္။

“ဘယ္က ဝယ္တာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲဟင္”

“ၾကည္ျပာ့အစ္မေယာက်္ား အဂၤလန္က ဝယ္လာတာပါ၊ အစိမ္း

တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္တ့၊ဲ တုိ႔နဲ႔ နည္းနည္းေတာ့ပြေနတယ္ ထင္တယ္ေနာ္”

“ဟယ္... မပြပါဘူး၊ အေႏြးထည္ဆုိတာဒီလုိေပါ့၊ အဂၤလန္က

ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းတာကုိး၊ အသားေလးကအိၿပီး ညက္ေနတာပဲ၊
အေမႊးကၽြတ္လားဟင္၊ သိပ္လွတာပဲ၊ ခင္ျပံဳးသီေတာင္လုိခ်င္တာ”

“မကၽြတ္ဘူး၊ ေလွ်ာ္ေတာ့ မေလွ်ာ္ရေသးဘူးေပါ့၊ ေလွ်ာ္လည္း

မကၽြတ္ဘူးတဲ့၊ အဂၤလန္သုိးစစ္စစ္ေလ၊ ဒီကသုိးေတြလုိ မဟုတ္ဘူး သူက
ပုိရွည္ၿပီး သိပ္တယ္၊ ပုိႏူးညံ့တယ္၊ ေပါင္းတင္ထားတာ၊ မကၽြတ္ဘူး”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 91

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာ့မ်က္ဝန္းမ်ား အေရာင္တလဲ့လ့ဲ ေတာက္ကာလာ၏။
ၾကည္ျပာ့ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ အလုိျပည့္စြာ ျပံဳးေနၾကသည္။ အမူအယာက
႐ႊင္႐ႊင္ျမဴးျမဴး သြက္သြက္ျဖစ္ကာလာ၏။ ေဒါသ၊ ညႇိဳးငယ္ျခင္း၊
ေဝဒနာဘာမွ မရွိေတာ့။ ခင္ျပံဳးသီကလည္း မ်က္ဝန္းအေရာင္ ေတာက္ကာ
တကယ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးပမာ ျဖစ္သြားၾက၏။ အန္တီက ၾကည္ျပာ့အတြက္
ဘာလီရည္ေဖ်ာ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပံဳးကာျပ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ဘာသံသယျဖစ္ပုံမရ။ ၾကည္ျပာကလည္း စကားေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္ကုိ
လွမ္းၾကည့္ကာ ဖ်တ္ခနဲျပံဳးျပလုိက္သည္။

“အင္းေနာ္...”

“ကၽြန္မခဲအုိက ျပန္ထြက္သြားၿပီ။ ေဟာဒီအညိဳစင္း... ေတြ႔လား ဒါ

သိပ္ရွားတာတဲ့ ဒီအညိဳစင္းေၾကာင့္ ဒီေစ်းေပးရတာတဲ့”

“ေၾသာ္... ဒီအညိဳစင္း”

“ဟုတ္တယ္ သူကသုိးေမႊးကုိညႇပ္ယူၿပီး ခ်ဳပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး၊

သုိးကုိ တကုိလုံးအေရခြံခြာလုိက္တာတဲ့၊ ၿပီးမွ အေရျပားကုိ ေနလွမ္း
ေပါင္းတင္ၿပီး ျခစ္ထုတ္ ေဆးစိမ္ၿပီး ေအာက္ခံပုိးသားနဲ႔ ကပ္ခ်ဳပ္ထားတာ
သုိးေမႊးကုိ စုိက္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မကၽြတ္တာေပါ့ ႐ုိး႐ုိး
သုိးေမြးအက်ႌနဲ႔ မတူဘူး”

ခင္ျပံဳးသီက မ်က္ေမွာင္ကုိၾကဳတ္ကာ ၾကည္ျပာ့အက်ႌကုိ အနီးကပ္

ၾကည့္၏။ ၾကည္ျပာက သတိအေနအထားျဖင့္ ရင္ကုိ မက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးျပလုိက္ရသည္။ ခင္ျပံဳးသီမ်က္လုံးမ်ားက
သုိးေမြးထည္ကုိၾကည့္ေနရင္း ပုိမုိစူး႐ွ ေတာက္ေျပာင္ကာ လာ၏။ လူနာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 92

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကုတင္ေပၚမွာ ႂကြားေနေသာ ၾကည္ျပာ့စကားလုံးမ်ားႏွင့္ ခင္ျပံဳးသီ
အုိက္တင္က ကြက္တိပင္။ သုိးေမႊးမ်ားကုိ ဖြဖပ
ြ တ
ြ ္သပ္ေနရာမွ ခင္ျပံဳးသီက
လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္လုိက္၏။

“မေၾကဘူး... မေၾကဘူး၊ လႊတ္လုိက္တာနဲ႔ ျပန္ျပည့္လာတာဟဲ့”

ၾကည္ျပာ့သုိးေမြးအက်ႌကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားလ်က္ ခင္ျပံဳးသီ ဝုန္းကနဲ

ထရပ္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ကုိယ္ခႏၵာကေစာင္းသြားကာ ဇက္အနည္းငယ္
လိမ္လာၿပီး မ်က္လုံးျပဴးကာလာ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ၾကည္ျပာ့အက်ႌကုိ
ကုိင္ထားေသာလက္မ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္လာကာ ၾကည္ျပာ့ကုိအားႏွင့္
ကုတင္ေအာက္သုိ႔ ဆြဲခ်လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာ ပက္လက္လန္လ်က္
ပါသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္ကာေန၏။

“အား... အမယ္ေလး၊ ဟဲ့ဟဲ့... လႊတ္လႊတ္ ရဲဝင္းေရ လုပ္ပါဦး…

အား”

“အမယ္ေလး... ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ... ဟဲ့ လႊတ္... ဟဲ့ေကာင္

နင့္ေကာင္မကုိ လႊတ္ခုိင္ဦး... ၾကည္ျပာ”

အန္တီက ဘာလီေရခြက္ကုိ ပစ္ခ်ကာ ၾကည္ျပာ့ကုိ အက်ႌမွ

ကုိင္ကာဆြဲခါေနေသာ ခင္ျပံဳးသီထံ ေျပးဝင္သာြ း၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေၾကာင္ေနရာမွ “ခင္ျပံဳးသီ” ဟုေအာ္ကာ ဝုန္းကနဲ ေျပးဝင္ရသည္။
ခင္ျပံဳးသီသည္ ပက္လက္လွန္က်သြားေသာ ၾကည္ျပာကုိ အက်ႌရင္အစပ္မွ
ကုိင္ကာ ဆြဲလွည့္လုိက္၏။ ပါးစပ္မွ အျမႇပ္တစီစီထက
ြ ္ရင္း ၾကည္ျပာ့ကုိ
ဆြဲယမ္းတြန္းထုိးကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လွဲခ်လုိက္၏။ အန္တီက ခင္ျပံဳးသီ
လက္မ်ားကုိ ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပးဆြဲသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စာြ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 93

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေျပးဝင္လာစဥ္ ခင္ျပံဳးသီ ဆြဲရမ္းလုိက္သျဖင့္ ျပန္လြင့္ထက
ြ ္လာေသာ
အန္တီႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ လုံးေထြးက်သြား၏။ လူနာေဆာင္တစ္ခုလုံး ဆူညံကာ
လူေတြဝုိင္းအုံကာလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတမ္းထရပ္ေတာ့
ၾကည္ျပာ့ကုိမလႊတ္ေသး။

“ခင္ျပံဳးသီ လႊတ္... ၾကည္ျပာ့ကုိ အခုလႊတ္”

“ရဲဝင္းေရ...၊ အား... အမယ္ေလး... လုပ္ပါဦး၊ အန္တီ အန္တီ၊

ရဲ....”

“ဟဲ့ ဟဲ့ လူနာကုိ အရင္လြတ္ေအာင္ျဖဳတ္... ျဖဳတ္”

“ၾကည္ျပာေရ... ၾကည္ျပာ၊ ဟဲ့ေကာင္ နင့္ေကာင္မကုိေျပာ ေျပာ”

“ေသာ့ရွိလား ေသာ့ေပးစမ္း ေျခဖဝါးကုိ ေသာ့န႔ဖ

ဲ ြင့္”

“ေအာင္မေလး... နာလုိက္တာ....၊ ေသေတာ့မယ္၊ အား ရဲဝင္းေရ”

“ေသၿပီ ကၽြန္မတူမေလးကုိ ကယ္ၾကပါဦး ေသပါၿပီရွင္”

ကၽြန္ေတာ္ အတင္းေျပးဝင္ကာ ခင္ျပံဳးသီလက္ကုိ မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ

ရွိသမွ်အားႏွင့္ အတင္းဆြဲပစ္လုိက္ေတာ့ အဂၤလန္သုိးက ျပဲထက
ြ ္သာြ းၿပီး
တစ္ဘက္လြတ္သြား၏။ လူႀကီးတစ္ဦးက ခင္ျပံဳးသီကုိ အေနာက္မွဖက္၍
ခ်ိဳင္းေအာက္မွ မ,လွ်ဳိကာ လက္ကုိအေပၚသုိ႔ လွန္ထုိးေတာ့မွ
လက္ႏွစ္ဖက္စလုံး ျပဳတ္သြား၏။ ၾကည္ျပာမထႏုိင္ေတာ့ ဝမ္းဗုိက္ကုိ
လက္ျဖင့္ဖိကာ ေခြလဲက်ေနသည္။

“တူမေလေတာ့ ေသပါၿပီ၊ ဟဲ့ေကာင္ နင္ နင္... လုပ္ၾကပါဦး

ၾကည္ျပာေရ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 94

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟာ အတင္းမ,မ,နဲ႔၊ လူနာ့ဗုိက္မွာ ခ်ဳပ္႐ုိးရွိတယ္၊ ၾကည္ျပာ
ၾကည္ျပာ”

ဆရာဝန္မ်ား ေျပးလာၾကကာ ၾကည္ျပာ့ကုိအသာေဖးမၿပီး

လူနာခုတင္ေပၚတြန္းကာ တင္သြားၾကသည္။ ေခြေခါက္ကာ ပါးစပ္မွ
အျမႇဳပ္တစီစီထြက္ေနဆဲ ခင္ျပံဳးသီကုိလည္း ဂုပ္ႏွိပ္သူႏွိပ္၊ ေျခမ ခ်ိဳးသူခ်ိဴး၊
ေျခဖဝါးကုိေသာ့ျဖင့္ဖြင့္သူက ဖြင့္ႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ဆရာဝန္မ်ားက
ေခၚသြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေငးေၾကာင္ကာၾကည္ေနစဥ္ ၾကည္ျပာ့
အန္တီက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာမ်က္ႏွာႀကီးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕သုိ႔
ဝုန္းခနဲေရာက္လာ၏။

“ဟဲ့ေကာင္ နင့္ေကာင္မ ဝက္႐ူးျပန္ေရာဂါရွိရင္ အစကတည္းက

သတိထားပါလားဟဲ့၊ ဟင္... အခု ငါ့တူမေလးေသၿပီလား မသိဘူး၊
ခ်ဳပ္႐ုိးက မက်က္ေသးဘူးဟဲ့၊ အ႐ူးရဲ႕... နင္... နင္...
ငါ့တူမေလး တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ နင့္ကုိတရားစြဲမယ္၊ နင့္ေကာင္မက...”

“မဟုတ္ဘူးအန္တီ... အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မ မဟုတ္ဘူး၊

ၾကည္ျပာက...”

“တိတ္... ဘာမွမၾကားခ်င္းဘူး။ နင္မျပန္န႔ဲ ငါ့တူမေသရင္

နင့္ကုိတခါတည္းဖမ္းမယ္... သိလား”

ေျပာေျပာဆုိုဆုိ ၾကည္ျပာ့အေဒၚက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရင္ဘတ္မွ

လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ဆြဲယူလုိက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ယုိင္ကာပါသြား၏။
ၿပီးေတာ့ ျပန္ေဆာင့္တြန္းလုိက္သျဖင့္ ဖင္ထုိင္လ်က္က်ျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း မ်က္ရည္ဝုိင္းတက္ကာလာ၏။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ေန

typing - ေကာင္းဆိုး Page 95

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သနည္း။ ေခြလဲက် မသြားရေအာင္ မနည္း ထိန္းထားရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္
နားေခါင္းမွ ေသြးတစက္စက္က်ေန၏။ ဝင္ဆတ
ဲြ ုန္းက ဘယ္သူန႔ဲ ဘာနဲ႔
ထိသြားသလဲ မေျပာတက္။ လက္ထဲမွ အဂၤလန္လုပ္ သုိးေမႊးအက်ႌစကုိ
ကုိင္ထားမိေသးသည္။ သုံးမိနစ္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ကမ႓ာပ်က္သာြ း၏။
ၾကည္ျပာ ပက္လက္ကေလးပါးသြားရွာသည္။ “ေသပါၿပီ ရဲဝင္းေရ”...
ဆုိသည့္ ၾကည္ျပာ့အသံ၊ ၾကည္ျပာ ဘာမ်ားျဖစ္သာြ းၿပီးလဲ။ တစ္ခုခု
မျဖစ္ပါေစနဲ႔....။ ခင္... ျပံဳး... သီ....။ ေတာက္... ဒီေကာင္မ
ဝက္႐ူးျပန္တက္တယ္ဆုိတာ ငါဘာျဖစ္လုိ႔ မသိခ့တ
ဲ ာလဲ။ ခုမွေတာ့
အံႀကိတ္႐ုံကလြဲၿပီး ဘာမွမတက္ႏုိင္။ ဘာမွလည္း ေျပာ၍မရ။ ေဝဒနာ
ျဖစ္ေနတဲ့ၾကည္ျပာ့ကုိ လာႏုိပ္စက္သလုိ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။

“ေအးေလ... ကုိယ့္ရည္းစား ဝက္႐ူးျပန္တက္တယ္ဆုိရင္လည္း

သတိထားမွေပါ့၊ ေကာင္မေလးသနားပါတယ္၊ ကုိင္ေပါက္တာဟ၊
ခ်ဳပ္႐ုိးေျပသြားရင္ဒုကၡ...”

“လူနာေမးရင္းနဲ႔... ဟုတ္လား၊ ဟယ္ ဝက္႐ူးျပန္တာ...”

“လက္က ေျဖလုိ႔ကုိမရတာ၊ က်ဴပ္လည္း အတင္းကုိ

လုပ္ရေတာ့တာ”

“ေအး... ငါ့တူမတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ မင္းကုိ တစ္သက္မေက်ဘူးေဟ့၊

မင္းမျပန္နဲ႔... ဒါပဲ”

“ေရာ့ေရာ့... မင္းႏွာေခါင္းကေသြးေတြ သုတ္ပစ္လုိက္ဦး”

“သူ႔ရည္းစား ဝက္႐ူးျပန္ၿပီး ဗုိက္ခထ

ဲြ ားတဲ့ ေကာင္မေလးကုိ
ကုိင္ေပါက္တာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 96

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တီးတုိးစကားသံ၊ စုတ္သပ္သံ၊ အ့ံၾသသံမ်ား၊ မီးဝင္းဝင္း
ေတာက္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့အန္တီမ်က္ဝန္း စူးစမ္းသလုိၾကည့္ၾကတဲ့
မ်က္ႏွာေတြ....၊ ဆရာဝန္ေတြလက္ထဲ ပါသြားတဲ့ၾကည္ျပာ...၊ ဝက္႐ူးျပန္ဆဲ
ခင္ျပံဳးသီ၊ လက္တစ္ဖက္ျပဲက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အဂၤလန္သုိး..။ အံ့ၾသျခင္း
ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ စုိးရိမ္ျခင္း....။ အျပစ္၊ ေသာကအမုန္း၊ ဒုကၡ...
ႏွာေခါင္းမွ တစက္စက္က်ေနေသာေသြး၊ ခႏၶာကုိယ္ ႏွာေသးေသးေလး
တစ္ခု...၊ ေဆး႐ုံႀကီး လူနာေဆာင္ရဲ႕ ပစၥည္းေတြ မြစာၾကဲေနတဲ့
ခုတင္နေဘးမွာ တုန္ခါေနေလရဲ႕။ ႏွားေခါင္းႀကီးနီကာ စာမတက္ဝါးမတက္
ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့အန္တီ၏ မ်က္ဝန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္
ဘဝ ေနဝင္ခ်ိန္ကုိ ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႔လုိက္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထမ
ဲ ွာပင္
ကၽြန္ေတာ္ ေျပး၍မရေတာ့အျပစ္ အားလုံးက ကၽြန္ေတာ္သာျဖစ္သည္။
နင္... ငါ့ကုိမုန္းတီးနာက်ည္းသြားၿပီ မဟုတ္လား ၾကည္ျပာ။ ဟုတ္ပါတယ္
ၾကည္ျပာ... ငါဟာ နင္ေျပာခဲ့သလုိ ဘယ္တုန္းမွ အဆင္မေျပတဲ့ေကာင္ပါ။
နင္ ဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔ ၾကည္ျပာ။ ငါ့ကုိ နာနာၾကည္းၾကည္းမုန္းဖုိ႔၊
ပက္ပက္စက္စက္ အျပစ္ေပးဖုိ႔....။ နင့္ေဒါသေတြ ငါ့အေပၚအားရပါးရ
ရက္ရက္စက္စက္က်လာဖုိ႔။ ငါ့ကုိ အရင့္သီးဆုံးစကားလုံးေတြ သုံးၿပီး
ေပါက္ကြဲဖုိ... နင္... က်န္းမာလာပါေစ.....။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့အေပၚ
အရမ္းခ်စ္ခဲ့ေသာ သစၥာစကား မွန္ပါက ရက္ရက္စက္စက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ရန္ေတြ႔မည့္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေတြ႔ရပါေစလုိ၏။

ခ်စ္ရပါေသာ… မၾကည္ျပာ။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 97

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မၾကည္ျပာႏွင့္ ေရွ
ေရွာက္ကြင္းျပား

ရင္ခုန္သံတစ္ခ်က္အၾကားမွာ ၾကယ္ေႂကြၿပီးစ ေဆာင္းည

ေကာင္းကင္းႀကီးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမွာ ဝမ္းနည္းနာက်င္မႈေတြ
တစ္ဆုိ႔တဲ့ ဦးေႏွာက္ပလုိင္းေပါက္ထဲမွာ ငါ့စိတၱဇဟာ တျဖည္းျဖည္း
လူးလြန္႔႐ုန္းထလာေနရဲ႕ ၾကည္ျပာ။ သတိရမိေတာ့ ေၾကကြဲရသည္။
ရယ္သံေတြေၾကာင့္ အက္ကြဲသြားခဲ့တဲ့ မုန္႔တစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ အလြမ္းတုိ႔
အထီးက်န္ေနတာမ်ိဳး၊ ျမစ္တစ္စင္းဟာ မာနကုိ ေခ်ာင္းငယ္ေတြဆီက
ရခဲ့တယ္ဆုိတာ ေမ့လ်ာ့ေနသလုိမ်ိဳး က်န္တာေတြကေတာ့ စိတၱဇပဲ။

ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ… ၾကည္ျပာ...၊ ငါ့ကုိယ္ ငါ ျပန္အ့ံၾသလာတဲ့

အထိ အဲဒီနာမည္ကုိ ငါ ေခၚေနမိခ့တ
ဲ ယ္။ ငါ့ေခၚသံေၾကာင့္ပဲ
ပင့္ကူတစ္ေကာင္ရဲ႕ ဆာေလာင္ျခင္းနဲ႔ စိတၱဇေတြ တဝုန္းဝုန္းေရာက္ခ်လာ၊
ငါ့ဦးေႏွာက္ကုိ ေဖာက္ၿပီး ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ အဆင့္မေျပခဲ့လုိ႔ အခ်ဥ္ေပါက္
နံေစာ္ေနတဲ့ ငါ့အိပ္မက္ေတြကုိ စားေသာက္ေနၾကသည္။

“နင္ ငါ့ကုိနားလည္ပါ”

အဲဒီေတာင္းေနက် ငါ့ဆုေတာင္း အေဟာင္းေလးတစ္ခုကုိ

ခြင့္မလႊတ္တက္တ့ဲ နင့္စိတ္ထားအျမင့္ေပၚက ငါလႊတ္ခ်လုိက္တယ္။
ေဟာ... စိတၱဇ၊ တစ္ခါ ရင္ခုန္သံ ထဲက ျပန္႐ုန္းထလာျပန္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ငါဟာ လူည့ံပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေဆး႐ုံမွာ ၂၁ရက္
ေနခဲ့တာေပါ့။ နင္တုိ႔အိမ္က ေငြေလးေသာင္းေလာက္ ထပ္ကုန္သာြ း
တာေပါ့။ နင္သိပ္တက္ခ်င္တဲ့ ဂ်ပန္စာ သင္တန္းကုိ ရပ္လုိက္ရေတာ့ေပါ့။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 98

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လက္ေတြ႔ သုံးပတ္ပ်က္ခဲ့ရတာေပါ့။ ငါဟာ လူညံ့ပါဟာ...။ သိပ္ခ်စ္ခ့ရ
ဲ တဲ့
နင့္ကုိ ငါ သိပ္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ေျခာက္ႏွစ္တိတိ မျပတက္ခ့တ
ဲ ့အ
ဲ ထိ
ည့ံခဲ့တဲ့ေကာင္ပါ။ ငါ့ည့ံဖ်င္းမႈေတြအားလုံးကုိ အထီးက်န္ေနေပမယ့္
ျပည့္ျပည့္ဝဝသာ ေပးေနတဲ့ ေဆာင္းညလမင္းႀကီးရဲ႕ ေအာက္မွာ
ဝန္ခံေနမိတယ္။ တကယ္ဆုိရင္ ဒီညဟာ လမင္းကုိ မ်ိဳခ်ထားခဲ့တ့ဲ
ေရအုိင္ကေလးကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမွာင္ထဲမွာ အရည္႐ႊန္းမွည့္ေနတဲ့ သစ္သီး
တစ္လုံးကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သန္းေခါင္ယံလေရာင္ရဲ႕ ရည္႐ယ
ြ ္ခ်က္ကုိ ေစာင့္ေနတဲ့
ပန္းတစ္ပြင့္ေပၚပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုန္အုပ္သင့္တယ္။ အခု အဲဒီညက သူရဲ႕
သားေကာင္အျဖစ္ ငါ့ကုိပဲ ေ႐ြးခ်ယ္လုိက္ေတာ့ ညဟာ ႏွလုံးသားထဲ
ေရာက္ေနသည့္အထိ ဘယ္ေနရာကုိ ခဲထားရမယ္ဆုိတာ ရွာမေတြ႔
ေသးဘူး။ စိတ္စမ္းတဲ့သေဘာနဲ႔ အဲဒီညက ငါ့ႏွလုံးသားကုိ တစ္ခ်က္ေတာ့
ကုိက္ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက နင့္ကုိ လြမ္းတဲ့ စိတၱဇနဲ႔ လႈပ္မွလႈပ္လုိ႔
မရေတာ့ဘဲ ၾကည္ျပာရယ္....။

“ဟဲ့... ရဲဝင္း။ နင္ကူးတဲ့ စာေတြက အမွားေတြခ်ည္းပဲဟ၊

သေကၤတေတြက မွားေနတာမ်ားတယ္”

“ေအးဟာ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ကူးတာေတာင္မွ မွားရ

ေသးတယ္လုိ႔၊ နင္ဟာေလ....၊ မ်က္ႏွာလည္း လုပ္ခ်င္ေသးတယ္၊
ဘာတစ္ခုမွလည္း အဆင္ေျပေအာင္ မလုပ္ဘူး”

“ငါလည္း ငါ့ေမဂ်ာမဟုတ္ေတာ့ အခ်ိုဳ႕ဟာေတြ မသိဘူးေလဟာ၊

နင္တုိ႔ ေရးတာနဲ႔တူေအာင္ လုိက္ေရးတာပဲ၊ ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာက ငါ့ကုိ
ဘာ... ဘာေျပာေသးလဲဟင္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 99

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဘာမွမေျပာဘူးကြ၊ ဘာမွကုိ မေျပာတာ၊ မင္းသြားေတြ႔ခ်င္လည္း
သြားေတြ႔လုိက္ဦးေလး... ရဲႀကီးရာ....”

လြင္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကုိ အားေပးသလုိ ဖ်စ္ညႇစ္ကာ ျပံဳးျပ၏။

ကၽြန္ေတာ္ ဘာစကားမွ မေျပာႏုိင္။ ငါကူးေပးတဲ့ စာေတြကလည္း
အမွားေတြခ်ည္းပဲဆုိပါသလား။ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ။

“နင္ကလည္းဟာ၊ ဒါျဖစ္ေနၾကပဲဟာ၊ ဘာဆန္းလဲ၊ သြားေတာင္းပန္

လုိ္က္ေပါ့။ ၾကည္ျပာအခန္းထဲမွာ ရွိတယ္။ ငါတုိ႔ လြင္ဦးလာတုန္း
ကဲင္တင္းလုိက္ ညႇင္းမလုိ႔ လုိက္မလား...”

သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဆူညံစြာေလွကားမွ ဆင္းသြားၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္ေလွကားငါးထစ္မွာ ရပ္လ်က္က်န္ခ့ဲသည္။ အတန္းထဲမွာ
ၾကည္ျပာတစ္ေယာက္ထည္းတဲ့။ လြင္ဦးက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ရွည္ရွည္
အတြင္းမွာ အလုပ္ရသြားသျဖင့္ စာေပးစာယူသုိ႔ ေျပာင္းကာ ေက်ာင္းသုိ႔
တစ္လတစ္ေခါက္ေလာက္သာ လာႏုိင္ေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ဆုံတဲ့ပြဲ။ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သာ အဆင္ေျပေနခဲ့လွ်င္ မည္မွ်
ေကာင္းမည္နည္း။ အခုေတာ့....။

ၾကည္ျပာႏွင့္ မေတြ႔ရေတာ့ တစ္လေက်ာ္ၿပီ။ ၾကည္ျပာ

ေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီဆုိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ေၾကာင့္ သြားမေတြ႔ရဲ။
ပထမေတာ့ ၾကည္ျပာ လာရန္အေတြ႔ကုိ ေတြ႔ေနက်ေနရာေတြမွာ ထုိင္ကာ
ေၾကာက္လန္႔တၾကားေစာင့္ေနခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကည္ျပာက ေရာက္မလာ။
သူငယ္ခ်င္းေတြထံ စုံးစမ္းေတာ့လည္း ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
ပတ္သက္၍ ဘာမွမေျပာ၊ စကားအစမခံဟု သိရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္၏
အျပစ္အတြက္ ၾကည္ျပာ့ထံမွ ျပင္းထန္သည့္ေဒါသႏွင့္ ေပါက္ကမ
ဲြ ႈကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 100

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ္လည္းၾကည္ျပာထံမွ ေအးစက္သည့္ တိတ္ဆိတ္
ၿငိမ္သက္ျခင္းကုိသာ ရရွိခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပုိမုိတုန္လႈပ္ခ့သ
ဲ ည္။
ၾကည္ျပာ့ဗုိက္က အနာက်က္သြားေသာ္လည္း သူ႔ရင္ထမ
ဲ ွ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
ပတ္သက္ေသာ ဒဏ္ရာႀကီးကေတာ့ က်က္ေသးဟန္မတူ။ ဘာကုိမွ
ဆက္ဆက္ထိမခံေသာ၊

ဆူညံေပါက္ကြဲလြယ္ေသာ၊ သက္ေရာက္မႈတစ္ခုကုိ ခ်က္ခ်င္း

တုန္႔ျပန္တက္ေလ့ရွိေသာ ၾကည္ျပာသည္ ယခု ဘာေၾကာင့္ တိက္ဆိတ္
ၿငိမ္သက္ေနရသနည္း။ ခ်စ္သူကုိလြမ္းသည့္စိတ္၊ ကုိယ့္အျပစ္ကုိယ္
ဝန္ခံလုိစိတ္၊ ခ်စ္သူကုိ ရင္မဆုိင္ရဲသည့္စိတ္တုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လုံးလည္
လုိက္ေနခဲ့သည္။ လြမ္းသည့္စိတ္ အႏိုိင္ရသြားသည့္အခါ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
သြားေတြ႔မည္ဟု စိတ္တင္းထားၿပီး ၾကည္ျပာႏွင့္ေတြ႔ရန္ ေရာက္လာခဲ့
ေသာ္လည္း သခ်ၤာေမဂ်ာေဆာင္ေအာက္ ေလွကားထစ္ မ်ားေပၚ
ေရာက္သည့္အခါ စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔စိတ္က ဝင္လာျပန္၏။ အရင္ကလုိ
ေအာ္ေငါက္လႊတ္လုိက္လွ်င္ထားေတာ့၊ ရက္စက္ျပတ္သား စြာျဖင့္ နင္န႔င
ဲ ါ
မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ နင့္ကုိ ငါ ေမ့ပစ္လုိက္ၿပီဆုိလွ်င္....။ ထုိအေတြးမ်ိဳး
ေတြးမိကာ ဒီေလွကားမွ ဆက္မတက္ရဲဘဲ ျပန္ခ့ရ
ဲ တာ တစ္ပတ္ရွိၿပီ...။
ဒီေန႔လည္း အလြမ္း၏ ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေတြ႔ရန္ စိတ္တင္းကာ
လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာက တစ္ေယာက္တည္း... တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္
ေလွကားတစ္ထစ္ကုိ အရဲစြန္႔ကာ တက္လုိက္ၿပီးမွ တစ္ေယာက္တည္းဆုိ
သြားမေတြ႔တာ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။ ၾကည္ျပာ့ဘက္က ပုိျပတ္သားခြင့္
ရွိသြားလိမ့္မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနေတာ့ ပုိေကာင္းတာ ေပါ့ဟု
ေတြးမိကာ ေလွကား ႏွစ္ထစ္ ျပန္ဆင္းလုိက္မိသည္။ အုိ... ဒီလုိန႔ပ
ဲ ဲ
ငါတစ္ပတ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ငါၾကည္ျပာ့ကုိ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပမယ္။ ၾကည္ျပာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 101

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဘာပဲေျပာေျပာ ငါခြင္လႊတ္မယ္။ မုန္းတယ္ဆုိတာ တစ္ေယာက္တည္းက
လုပ္လုိ႔ရတဲ့ ခံစားမႈမွမဟုတ္ဘဲ။ ဟုတ္တယ္ ၾကည္ျပာ ငါ
လာေတာင္းပန္တာကုိ ေစာင့္ေနတာပဲေနမွာ။ အားတက္ကာ ေလွကား
တစ္ထစ္၊ ႏွစ္ထစ္၊ သုံးထစ္။ အင္း... ဟုိေကာင္ေတြဆီ လုိက္သာြ းၿပီး
ႀကိဳတုိင္ပင္ၿပီးမွ သူတုိ႔နဲ႔အတူ ဝင္ရင္ပုိေကာင္းမလား။ ငါတစ္ေယာက္တည္း
ဆုိရင္.....၊ ေလွကားႏွစ္ထစ္ ျပန္ဆင္းကာ သက္ျပင္းကုိ ခ်မိသည္။
ေလွကားထစ္မ်ားကုိ ဆင္းလုိက္၊ ရပ္လုိက္၊ ျပန္တက္လုိက္ လုပ္ေနေသာ
ကၽြန္ေတာ္ကုိ နံေဘးမွ ေက်ာင္းသားမ်ားက နားမလည္သလုိ ၾကည့္ကာ
သြားၾက၏။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးထဲမွ သြားေတြ႔ေရး မေတြ႔ေရးက
လြန္ဆြဲေနသျဖင့္ ဘာကုိမွ ဂ႐ုမစုိ္က္ႏုိင္၊ ထုိစဥ္....

“ကုိရဲဝင္း....၊ ဒီအပတ္လက္ေတြ႔က ဇီဇဝါတဲ့။ L.S ေတြက....”

“ခင္... ျပံဳး... သီ...”

ခင္ျပံဳးသီက သူ႔လည္ပင္းက ဖဲျပားကုိ ျပန္ခ်ည္ရင္း လက္ေတြ႔

စာအုပ္ကုိ ထုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသက လက္ေတြ႔စာအုပ္ကုိ
ခပ္ေအးေအးလွန္ေနေသာ ခင္ျပံဳးသီထံ က်သြား၏။

“ေသာက္စာအုပ္ကုိ ပိတ္ထားစမ္း....၊ နင္... နင္လုပ္ခ့တ

ဲ ့ဲ
ျပႆနာက ငါ့ကုိ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေပးခဲ့တယ္ မွတ္သလဲ။ ဟင္...
အခုၾကည္ျပာက....”

“အုိ... ကုိရဲဝင္းကလည္း၊ ခင္ျပံဳးအခုပဲ မၾကည္ျပာဆီက

ျပန္လာတာ၊ ခင္ျပံဳးအားလုံး ရွင္းျပၿပီး ေတာင္းပန္ခ့ပ
ဲ ါၿပီ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 102

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဘာ... ၾကည္ျပာ့ကုိ... ဟုတ္လား....၊ ၾကည္ျပာက... ၾကည္ျပာက
ဘာေျပာလဲ”

“ရပါတယ္တဲ့....”

“မဟုတ္ဘူးေလးဟာ...၊ ငါ့ကုိေရာ...ၾကည္ျပာက...”

“ရပါတယ္ဆုိေန...”

ခင္ျပံဳးသီက မေက်မနပ္ ေျပာရင္း လက္ေတြ႔စာအုပ္ကု္ ပိတ္ကာ

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးကာ ဆင္းသြား၏။ ေသာက္႐ူးမ... ဝက္႐ူးမ။
ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသျဖင့္ ေလွကားေပၚမွာ က်န္ခ့၏
ဲ ။ သူကအခုပဲ ၾကည္ျပာ့ကုိ
ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္လာတာတဲ့...။ ရပါတယ္... တဲ့ ၾကည္ျပာက။ ကၽြန္ေတာ္
ေလွကားသုံးထစ္ တက္လုိက္သည္။ အင္း... သူက အခုပဲ ျပန္လာၿပီး ငါက
တက္သြားတယ္ဆုိေတာ့ ငါတုိ႔ကုိ အကြက္ဆင္လာတယ္လုိ႔မ်ား ထင္သာြ း
မလား...။ ထင္မွာေသခ်ာတယ္။ ေနာက္ေန႔မွပဲ ေတာင္းပန္ေတာ့မယ္။
ဟုတ္တယ္။ ဒါ အေကာင္းဆုံးပဲ။ အခု ဟုိေကာင္ေတြဆီ လုိက္သာြ းၿပီး
သူတို႔နဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီးမွ စီစဥ္တာ ပုိေကာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္
ယတိျပတ္ဆုံးျဖတ္ကာ ေလွကားမွ အၿပီးအပုိင္ ဆင္းလုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ္
ကဲင္တင္းထဲေရာက္သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္
ရယ္ေမာေနရာမွ ၿငိမ္လုိက္ၾကသည္။ ခပ္ကုပ္ကုပ္ တုန္႔ဆုိင္းဆုိင္း
ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း ေလ့လာေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ဝင္ထုိင္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ မီးညႇိသည္။

“ၾကည္ျပာက ဘာေျပာလုိက္လဲ...၊ နင္ ၾကည့္ရတာ မသက္မသာနဲ႔

ရဲဝင္းရာ။ နင့္ကို ေကာလႊတ္လုိက္ျပန္ၿပီလား...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 103

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ယဥ္ယဥ္သိန္းက စိတ္ပ်က္သံျဖင့္ ေမးသည္။ လြင္ဦးက ေၾသာ္...
မင္းနဲ႔ ဒုကၡပါပဲကြာ... ဟူသည့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္သည္။ လြင္မာႏွင့္
မုိးမိုးကေတာ့ ခံရတာေကာင္းတယ္ဆုိသည့္ မ်က္ႏွာေပးမ်ားႏွင့္ ရွိၾက၏။

“မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါမွ မသြားမေတြ႔ေသးတာ...၊ ခုကိစၥက ငါ

တစ္ေယာက္တည္းသြားေတြ႔လုိ႔ ေကာင္းမယ္မထင္ဘူးဟာ....၊ နင္တုိ႔ပါ
ေရာၿပီး…”

“မျဖစ္ဘူးဟ၊ ၾကည္ျပာက ငါတုိ႔ကုိ ႀကိဳေျပာၿပီးသား၊ နင္တုိ႔

ဘာမွဝင္မ႐ႈပ္နဲ႔ေတာ့တဲ့။ ငါတုိ႔လည္း ေနမလားဟာ၊ အရင္လုိပဲ
ေျပာေပးၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုၾကည္ျပာက ငါတုိ႔ကုိပါ နည္းနည္း
သူစိမ္းဆန္ သြားတယ္။ သိပ္စကားမေျပာဘူးဟ၊ ငါတုိ႔လည္း ကုိယ္ေရး
ကုိယ္တာဆုိေတာ့ ဝင္ပါလုိ႔မေကာင္ဘူးေလ....၊ ငါတုိ႔ အသက္ေတြက
ငယ္ၾကေတာ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ”

လြင္မာ့စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္႐ႈၾကပ္ခ်င္လာ၏။

ထုိကိစၥသည္ အရင္အႀကိမ္ေတြကလုိ ဟီးဟီးဟားဟားျဖင့္ ၿပီးသြားမည့္
ပုံစံမေပၚ။ တိတ္ဆိတ္ေသြ႔ေျခာက္ တင္းၾကပ္ကာေန၏။ အ႐ြယ္ေတြ
ကလည္း ဘာကုိမွ မသိဘဲ ခြင့္လႊတ္လုိက္ၾကသည့္ ပထမႏွစ္တုန္းကလုိ
မဟုတ္ၾကေတာ့။ ၾကည္ျပာ့ဘက္က ကၽြန္ေတာ္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္
ခ်စ္ခဲ့ေသာ ခ်စ္သူ၏ စိတ္ကုိ မပီဝုိးတဝါး အာ႐ုံခံလ်က္ရွိသည္။

“ဒါေပမယ့္ဟာ...၊ ဒီကိစၥက ငါ့အျပစ္မွ မဟုတ္ဘဲ၊ ခင္ျပံဳးသီက”

“နင္ ဒီလုိေတာ့မေျပာနဲ႔ေလ ရဲဝင္းရဲ႕၊ ၾကည္ျပာ့မွာ ေဝဒနာကုိလည္း

လွိမ့္ေနေအာင္ ခံလုိက္ရေသးတယ္၊ သူ႔အိမ္န႔လ
ဲ ည္း ျပႆနာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 104

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တက္ေသးတယ္၊ နင္က အဲဒီကိစၥျဖစ္ၿပီးေတာ့ လုံးဝဆက္မသြားဘူးဆုိ...၊
အမွန္ဆုိ ၾကည္ျပာ့အေျခအေနကုိ သြားၾကည့္ဖုိ႔ေကာင္းတာ၊ ေသြး႐ုိးသား႐ုိး
ဆုိရင္ေပါ့ဟာ၊ ခု နင့္ေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး နင္က လုံးဝမသြားေတာ လူမႈေရး
ပ်က္ကြက္တာေရာ အိမ္က မသကၤာတာေရာနဲ႔ အိမ္က နင္န႔ဲ
ၾကည္ျပာ့အေၾကာင္း သိသြားၿပီ....”

“ဟာ... ဒုကၡပဲ၊ ၾကည္ျပာက ေျပာျပလုိက္တာလား။ ငါ မသြားတာက

ဟုိေလ... ထပ္သြားရင္ ၾကည္ျပာ အဆူခံရမွာ၊ အျပစ္တင္ခံရမွာစုိးလုိ႔၊
ၿပီးေတာ့ ၾကည္ျပာ့ကုိလည္းငါ... ငါ... မေတြ႔ရဲဘူးကြာ”

“ေအး... မင္းနဲ႔ ၾကည္ျပဟာ ထင္ရာလုပ္တ့ဲ ေနရာမွာေတာ့

အတူတူပဲ ရဲဝင္း...၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လည္း မင္းတုိ႔ ဒီေန႔အထိ
အဆင္ေျပေနၾကတာေပါ့၊ မင္းက ျပႆနာျဖစ္ၿပီး မသြားေတာ့
ၾကည္ျပာ့အိမ္က မင္းအေၾကာင္းကုိ ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္
ေျပာတယ္။ လူမႈေရးေခါင္းပါးတဲ့ေကာင္၊ လူလုိ နားမလည္တ့ေ
ဲ ကာင္...
ဘာညာေပါ့ကြာ။ ေန႔တုိင္းဆုိေတာ့ ၾကည္ျပာလည္း စိတ္ညစ္ၿပီး
မထူးေတာ့ဘူး၊ အဆူအေျပာ ရပ္ရင္ၿပီးေရာဆုိ အားလုံးဖြင့္ေျပာ လုိက္တာ၊
ဒါပဲ”

လြင္ဦးစကားေၾကာင့္ ႏွလုံးသည္ ထိတ္ခနဲ ခုန္ကာသြား၏။

ၾကည္ျပာ့အိမ္က သိသြားၿပီဆုိပါသလား။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခ်က္မွ မငဲ့ဘဲ
လွမ္းေလွ်ာက္ထြက္သြားေသာ ၾကည္ျပာ၏ အမႈအယာကုိ ဖ်က္ခနဲ
အေတြးထဲ ျမင္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အျပစ္၊ ကုိး႐ုိးကားရာအျဖစ္ႏွင့္
အတူ ၾကည္ျပာ့အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သိရွိသာြ းၿပီ၊ ၾကည္ျပာ့အိမ္က
မည္ကဲ့သုိ႔ ဆုံးျဖတ္မည္နည္း။ ၾကည္ျပာ့ကုိ ဘာေတြေျပာခဲ့သနည္း။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 105

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာ့အိမ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ ရွိေနသလား။
ၾကည္ျပာက ဘာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ဝင္မ႐ႈပ္န႔ေ
ဲ တာ့ဟု
ေျပာရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငုိက္စုိက္က်သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္
ကမ႓ာသည္ ေခတၱတိတ္ဆိတ္သြားခဲ့၏။ ဝိညာဥ္တစ္ခုတည္းသာ ထုိ
တိတ္ဆိတ္မႈႀကီးထဲတြင္ လက္ခုပ္တစ္ေဖာင္စာအျမင့္မွ လိပ္ျပာ
တစ္ေကာင္လုိ ဟုိဝင္သည့္ေကြ႔ ပ်ံသန္းလ်က္ရွိသည္။

“ရဲဝင္း... ရဲဝင္း၊ ေဟ့ေကာင္ရဲဝင္း”

“အန္... အဲ... ဒါ... ဒါဆုိ ငါဘာလုပ္ရမလဲ လြင္ဦး၊ ၾကည္ျပာ

အိမ္ကုိ...”

“အဲဒါေတြခဏထားဦး၊ မင္း... ၾကည္ျပာ့ဆီ သြားေတြ႔လုိက္”

“ဟာ… မဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ ေအး... ဒါေပမယ့္ ၾကည္ျပာက ငါ့ကုိ

ဘာေျပာမယ္လုိ႔ မင္းတုိ႔ထင္သလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ငါ ဘာေတြေျပာသင့္သလဲ”

“ေအး... အဲဒါေတြေတာ့ ငါတုိ႔မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္...”

လြင္ဦးစကားကုိရပ္ကာ မုိးမုိးတုိ႔ဘက္ လွည့္ကာၾကည့္၏။ မုိးမုိးက

လြင္ဦးႏွင့္ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆုံၿပီးမွ မ်က္ႏွာကုိ လႊလ
ဲ ုိက္၏။ လြင္မာက ေခါင္းကုိ
ညိတ္ကာ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကုိ ေကာက္ကုိင္ၿပီးေသာက္၏။ ယဥ္ယဥ္္သိန္း
က လြင္ဦးကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းကုိ
ခ်သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြကုိၾကည့္ကာ မ်က္ေမွာက္ကုတ္မိ၏။

“လြင္ဦး... မင္းတုိ႔ ငါ့ကုိ ေျပာစရာတစ္ခုခုရွိေနတယ္။ ေျပာကြာ

ဘာလဲ... ၾကည္ျပာက ငါ့ကုိ ဘာေျပာထားသလဲ...၊ ေျပာစမ္းပါကြာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 106

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လြင္ဦးက သက္ျပင္းကုိခ်သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
စုိးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ၾကည့္ေန၏။ လြင္ဦး၏ ထုိအၾကည့္ကုိ ခံလုိက္ရေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ သတိၱေတြ အျပည့္ျဖစ္လာ၏။ ေဝးေနခဲ့ရသည့္
ရက္အတြင္း ၾကည္ျပာ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္သတိရသည္။
လြမ္းသည္၊ စုိးရိမ္ခဲ့ရသည္၊ ခ်စ္ခဲ့ရသည္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္အသိပင္
ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ၾကည္ျပာကေတာ့ ထုိရက္မ်ားအတြင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ရက္စက္ရန္ ေတြးေနခဲ့သည္။ ထုိအေတြးကုိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္ သိေနၿပီ။
မထူးေတာ့ၿပီ...။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရင္ဘတ္ကုိဖြင့္ကာ ဓားေျမႇာင္ဆီ
ေျပးဝင္လာသူလုိ ႐ုတ္တရက္ သတိၱအျပည့္ျဖင့္ လြင္ဦးကုိ ရင္ဆုိင္လုိက္၏။

“ေအး... ေျပာမယ္၊ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ မင္းၾကည္ျပာ့ကုိ

သြားေတြ႔ဖုိပ
႔ ဲ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ အခု ၾကည္ျပာကုိ ဘဲတစ္ေဗြ
လာလာၾကည့္ေနတယ္”

“ဘာ... ၾကည္ျပာ့ကုိ...”

“ေအး... ဟုတ္တယ္ရဲဝင္း၊ ေကာ္ရစ္ဒါကေန ၾကည္ျပာ့ကုိ

လူတစ္ေယာက္ကလာၾကည့္ေနတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။
ၾကည္ျပာလည္း အေနရၾကပ္ေနတာေပါ့။ မေကာင္းဘူးေပါ့ဟာ နင္
ရွိေနလ်က္နဲ႔ဆုိေတာ့”

ကၽြန္ေတာ္ လြင္ဦးႏွင့္ မုိးမုိးကုိ ေၾကာင္ေငးကာ ၾကည့္ေနမိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာထံ မလာႏုိင္သည့္ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းသား
တစ္ေယာက္က ၾကည္ျပာ့ကုိ လာလာၾကည့္ေနတယ္ ဆုိပါကလား။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမည္ဆုိတာကုိ ခ်က္ခ်င္း နားလည္လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 107

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေျပးမဝင္ရဲေတာ့ဘဲ တုန္႔ခနဲ ရပ္လုိက္ေသာ္လည္း ထုိဓားေျမႇာင္က
ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲ ထုတ္ခ်င္းခတ္ ဝင္ေရာက္သာြ း၏။

“ရဲႀကီး၊ မင္း ရင္ဆုိင္စရာရွိတာကုိ ရင္ဆုိင္လုိက္၊ မင္းတုိ႔အခုမွ

ခ်စ္ၾကတဲ့ သူေတြမွမဟုတ္တာကြာ၊ မင္း ၾကည္ျပာ့ဆီသာြ းၿပီးၿပီဆုိရင္
အခုျပႆနာေတာ့ တက္မွာပဲ။ အဲဒီလုိ တက္္မွလည္း ေကာင္းမွာကြ၊ ဒါမွ
ငါတုိ႔က ေဘးက တစ္ခုခုေျပာလုိ႔ရမွာ။ ခုခ်ိန္မွာ မင္းၾကည္ျပာ့နားမွာ
ရွိေနတာ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒါဆုိ ဒီလူလည္း သေဘာေပါက္သာြ းလိမ့္မယ္။
ဒီေတာ့ မင္ၾကည္ျပာနဲ႔ ေတြ႔ဖုိသာ...”

“ငါ အားလုံးသေဘာေပါက္ၿပီ လြင္ဦး၊ ဒီေန႔ ေက်ာင္းဆင္းရင္

ၾကည္ျပာနဲ႔ သြားေတြ႔လုိက္မယ္၊ ငါ ရင္ဆုိင္မယ္ကာြ ...၊ စိတ္ခ်”

သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဆူဆူညံညံျဖင့္ ျပန္ထက

ြ ္သာြ းၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္
ကဲင္တင္းထဲမွာ က်န္ခဲ့သည္။ အတန္းထဲသာြ းခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့။
ကဲင္တင္းထဲမွာ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ျဖင့္ အားလုံးေရွ႕သုိ႔ ကၽြံထြက္
သြားသူ တစ္ေယာက္လုိ၊ ဒါမွမဟုတ္ အားလုံးေနာက္သုိ႔ ကၽြံက်န္ရစ္ခ့သ
ဲ ူ
တစ္ေယာက္လုိ ရွိေနခဲ့သည္။ ငါၾကည္ျပာ့ကုိ ဘယ္လုိ ေတာင္းပန္ရမလဲ။
ကဗ်ာေရးခ်င္စိတ္ အရွင္လတ္လတ္ျဖင့္ စကားလုံးမ်ားစြာကုိ ခုန္ခုန္
ဖမ္းေသာ္လည္း ဘယ္ေဝါဟာရကမွ ကဗ်ာ ေရးခ်င္စိတ္ကုိ
မေက်နပ္ေစႏုိင္သည့္ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္လုိ႔ ဘာအၾကံဉာဏ္တစ္ခုမွ
မရဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အလ်င္လုိေသာစိတ္၏ တဆစ္ဆစ္ကုိက္ချဲ ခင္းဒဏ္ကုိ
ခံေနခဲ့ရသည္။ ၾကည္ျပာေရ...ငါက စကားလုံးေတြန႔ဲ ထိန္ညီးေနတဲ့
႐ႈိ႕မီးဆီေတာက္ေလွ်ာက္ ေလာင္ကၽြမ္း လာခဲ့ၿပီး အေမွာင္န႔ဲ ၿငိမ္အုပ္ေနတဲ့
သစ္ပင္ေတြၾကားထဲက ေခ်ာင္းေျမာင္း ေနတဲ့ လေရာင္ကုိ အမိဖမ္း၊

typing - ေကာင္းဆိုး Page 108

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လမင္းကုိေနာင္ထပ္ နာမည္တစ္သန္း ေပးခ်င္သူ၊ တိတ္ဆိတ္ျခင္းထဲမွာ
ငါ့ကုိယ္ငါအမိဖမ္းၿပီး ေဖာင္တိန္နစ္ဦးမွာ စကားလုံးေတြ ဖူးပြင့္ေစခ်င္သူ၊
အေမ့ဝမ္းထဲမွာ ကတည္းက ရခဲ့တဲ့ ႏုိ႔ရည္တစ္စက္ထက္ ပုိခ့ဲတ့ဲ အိပ္မက္ကုိ
တပ္မက္ခ်င္သူ၊ ခ်စ္သူခ်င္း မ်က္ဝန္းတစ္ႀကိမ္ ဆုံ႐ုံန႔ဲ ရင္ထမ
ဲ ွာ ဘာေတြ
ခုိလႈံေနတယ္ဆုိတာ မင္းသိေစခ်င္သူ၊ အဲဒီ ဆုေထာင္းေလးေတြန႔ဲ
ျပည့္႐ုံသာ စိတ္ဝင္စားခဲ့တဲ့ ေဟာဒီေလာကမွာ လူျဖစ္ခြင့္ အမိွန္ေဖ်ာ့ဆုံး
ျဖစ္တဲ့ငါ... မင္းအလာကုိ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ မေသခ်ာမႈတစ္ခုန႔ဲ စုိးရိမ္
ထိတ္လန္႔မႈတစ္ခုနဲ႔ ကံတရားတစ္ခုနဲ႔ ခ်စ္ရပါေသာ မၾကည္ျပာ....။

စာၾကည့္တုိက္ေဘးက တမာပင္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္

ရပ္ေနသည္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားက အပူအပင္မရွိစာြ ဟုိဟုိဒီဒီ
ရွိေနသည္။ ၾကည္ျပာ့ရင္ထဲမွာ ဖုံးကြယ္ထားေသာ လွ်ိဳဝွက္သည့္
ခံစားမႈတစ္ခု သုိ႔မဟုတ္ သိပ္သည္းေသာ၊ ဘာဟု အတိအက်မေျပာႏုိင္ဘဲ
အခ်ိန္မေ႐ြးႀကိဳက္ရာပုံ႑န္သုိ႔ ေျပာင္းလဲသာြ းႏုိင္ေသာ တန္ဖုိးဣဒိၶပါဒ္
အျပည့္ရွိသည့္ ခံစားမႈတစ္ခုကုိ ဖြင့္ယူသိရွိႏုိင္ရန္အတြက္ ေသာ့ေခ်ာင္းႏွင့္
တူေသာ စကားလုံးမ်ားစြာကုိ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနသည္။ အသိဉာဏ္
တစ္ခုလုံးထဲမွာ မႀကိဳက္သျဖင့္ လႊင့္ပစ္ထားေသာ စကားလုံး မ်ားစြာတုိ႔ျဖင့္
႐ႈပ္ေထြးလ်က္ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ စကားလုံးတစ္လုံးကုိ မႀကိဳက္သျဖင့္
အေတြးထဲလႊင့္ပစ္လုိက္တုိင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ၾကည့္တက္၏။
နံေဘးမွ ေဆးလိပ္ႏွင့္ ေရခဲေရေရာင္းေသာဆုိင္က ကေလးတစ္ေယာက္က
ငုိလ်က္ရွိသည္။ ေျပာင္းဖူးစာခ်င္သည္ဟု ဆုိသည္။ မေအျဖစ္သူက တစ္ဖူး
ငါးက်ပ္ဟဲ့ဆုိကာ ထုိငါးက်ပ္ကုိ ကာကြယ္သည့္ အေနျဖင့္
ကေလးကုိ႐ုိက္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 109

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေရွာက္သီးျပားေရာင္သည့္ ေကာင္မေလးက ဇလုံထမ
ဲ ွာ
ေရွာက္သီးရည္မ်ားကုိ ဇြန္းျဖင့္ ျပန္ဆမ္းရင္း ေက်ာင္းသားမ်ားေငးေန၏။
အားလုံးကုိ ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲေနသူတစ္ဦးမွ
မရွိဟုပင္ ထင္မိသည္။ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္
လာၾကည့္ေနသည္ ဟူသည့္အေတြးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကုိ ေလာင္ၿမိဳက္
လ်က္ရွိသည္။ ၾကည္ျပာကေရာ ထုိအၾကည့္ကုိ လက္ခံတုန္႔ျပန္ေနၿပီလား...၊
သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ့အနားမွာေနဖုိ႔
တုိ္က္တြန္းရတာလဲ။ ဟား... ငါက အရပ္ကပုပု၊ လူက အူေၾကာင္ေၾကာင္၊
႐ုပ္ရည္က နတၱိ၊ အဆင္မေျပခဲ့တာေတြက အမ်ားသား၊ ငါ့မွာ လွလွပပ
ဖူးပြင့္စရာဆုိလုိ႔ ကဗ်ာပဲရွိတယ္ ၾကည္ျပာ...။ အဲဒီ ကဗ်ာၾကေတာ့လည္း
နင္က အထင္မႀကီး။ ပထမဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရးထုတ္ခ့ၾဲ ကသည့္
ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးကုိ ေပးစဥ္က “ယူခ်င္ပါဘူး၊ နင္ အဲဒါပဲလုပ္ေန...
သိလား” ဆုိသည့္ ၾကည့္ျပာ၏ အမူအယာႏွင့္ စကားသံကုိ
ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိျပန္၏။ ၾကည္ျပာ့ကုိ လာၾကည့္ေသာသူကုိ မျမင္ဖူး
ေသာ္လည္း ငါ့ထက္ေတာ့ သာမွာပဲဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြးေနမိသည္။
ၾကည္ျပာ ေန႔တုိင္း ဒီလမ္းကပင္ ျပန္ေလ့ရွိသည့္တုိင္ ပုဂံလမ္းဘက္ကမ်ား
လွည့္ျပန္သြားမလာဟုလည္း ေတြးမိ၏။ ေနာက္... ၾကည္ျပာ့ကုိ ေခ်ာ့ဖုိ႔
စကားလုံးမ်ားထံ စိတ္ေရာက္သြားျပန္သည္။ ေျပလည္သာြ းၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္က

“နင့္ကုိ လူတစ္ေယာက္က ၾကည့္ေနတယ္ဆုိ။”

“ေအးဟ... အလကားပါဟာ၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ အလကား”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 110

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဘာ အလကားလဲ....၊ အဲဒီ အၾကည့္ကုိ နင္လက္ခံလုိက္တာ
မဟုတ္လား...၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင့္မွာ ရည္းစားတစ္ေယာက္၊ ခ်စ္သူ
တစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္ဆုိတာ နင္သိထားဖုိ႔ေကာင္းတယ္ ၾကည္ျပာ...”

“လဲေသလုိက္....၊ သူ႔ဘာသာ သူလာၾကည့္တာ ငါက

ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ေနပါဦး...၊ နင္က ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ရဲဝင္း”

“ငါ နင့္ကုိစိတ္မခ်လုိ႔၊ ငါ နင့္ကုိသိပ္ခ်စ္တယ္ ၾကည္ျပာ...”

“ေအး... လဲေသလုိက္”

သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာ့လက္မ်ားကုိ ဆုပ္ကုိင္ထား

လုိက္၏။ ၾကည္ျပာက ေမာ့ၾကည့္ကာ ေဒါသထြက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္
မ်က္ႏွာကုိျမင္ေတာ့ ၾကည္းႏူးစြာျပံဳးရင္း “ပုိရန္ေကာ” ဆုိသည့္ သေဘာျဖင့္
မ်က္ေစာင္းထုိးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကုိ႐ႈံ႔ျပကာ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားကုိ ျပန္လည္
ဖ်စ္ညႇစ္လုိက္သည္။

“အစ္ကုိ... အစ္ကုိ၊ အစ္ကုိ႔လြယ္အိတ္က ေရွာက္သီးဗန္းထဲ

ေရာက္ေနတယ္... အစ္ကုိ... အစ္ကုိ”

“ေဟ... ေၾသာ္... ေအး... ေဆာရီး ညီမ၊ ေဆာရီး ေနာ္...”

ကၽြန္ေတာ္ ေရွာက္သီးကြင္းမ်ားျဖင့္ ထိေနေသာ လြယ္အိတ္ကုိ

ကမန္းကတန္းမ, ရသည္။ ေကာင္မေလးက မႈန္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ၾကည့္သည္။ ေကာင္မေလးက ဆယ့္ေလးႏွစ္ေလာက္သာ ရွိဦးမည္ထင္၏။
ေရွာက္ကြင္းမ်ားေပၚသုိ႔ အရည္မ်ား ဆမ္းျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္
ေကာင္မေလးကုိ ၾကည့္ကာ ခ်က္ခ်င္းသနာသြားသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 111

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေရွာက္ကြင္းေတြက ဘယ္လုိေရာင္းသလဲ ညီမ၊ ေရာင္းေရာ
ေကာင္းရဲ႕လား”

“ႏွစ္ကြင္းငါးက်ပ္ အစ္ကုိ...၊ သိပ္ေရာင္းမေကာင္းဘူး၊ မနက္က

ေစ်းမသြားႏုိင္လုိ႔ ညေနမွ ေစ်းသြားဝယ္ၿပီး ထြက္တာ၊ ကၽြန္မက
ေနမေကာင္းခ်င္လုိ႔ အစ္ကုိရဲ႕၊ အစ္ကုိယူရင္ သုံးကြင္းနဲ႔ယူေလ အစ္ကုိ”

ေကာင္မေလးက သြက္လက္စြာ ျပန္ေျဖရင္း ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲ

ေရွာက္ကြင္းမ်ားကုိ ထည့္သည္။ ဆားကုိ အေပၚမွာ ပုံေပး၏။
ဝဲက်လာေသာ ဆံပင္မကေလးကုိ သပ္ကာထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
သနားကာ ပုိ္က္ဆံငါးက်ပ္ထုတ္ေပးတုန္း ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးမွ
ျဖတ္သြားသည္။ ဟုိက္... ၾကည္ျပာ... ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတန္း
ေရွာက္သီးထုတ္ကုိယူကာ ၾကည္ျပာ့ေနာက္ လုိက္ရ၏။ ၾကည္ျပာႏွင့္
ကၽြန္ေတာ့္အၾကားမွာ ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းစာေလာက္ ကြာေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ ၾကည္ျပာ့နားကုိ မကပ္ရဲ။ ၾကည္ျပာ့အမူအရာ
လႈပ္ရွားပုံက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လုံးဝဂ႐ုမစုိက္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ၾကည္ျပာျမင္မွာ
ေသခ်ာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဂ႐ုမစုိက္။ ၾကည္ျပာလြယ္ထားေသာ လြယ္အိတ္
အၿမီးဖြာကေလး လႈပ္ပုံကပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဂ႐ုမစုိက္သည့္ပုံဟု ကၽြန္ေတာ္
ခံစားရသည္။ ၾကည္ျပာက လုံးဝလွည့္မၾကည့္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္တထိတ္ထိတ္
ခုန္ကာေန၏။

ၾကည္ျပာက လုံးဝကုိ မၾကည့္။ ေရွာက္သီးကြင္းအိတ္ကုိ ကုိ္င္ကာ

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ေနာက္က လုိက္လာရင္း ၾကည္ျပာ့ သူစိမ္းဆန္မႈက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျခလွမ္းငါးလွမ္းစာ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည့္အခါ ၾကည္ျပာ့နံေဘး
ဝင္ရပ္ကာ ေလွ်ာက္ေတာ့မည္ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည့္အခါ ၾကည္ျပာက

typing - ေကာင္းဆိုး Page 112

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သူေရွ႕မွ ေလွ်ာက္ေနေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ နာမည္ကုိ
ေခၚကာ ေျပးကပ္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငုိက္စုိက္က်သြားသည္။
အားတင္းထားေသာ ေျခလွမ္းမ်ားလည္း ေလ်ာ့က်သြား၏။ ၾကည္ျပာ ငါ့ကုိ
စကားမေျပာခ်င္တာ ေသခ်ာၿပီ။ ငါ မက်ဴးလြန္ခ့တ
ဲ ့ဲ အမွားတစ္ခုအတြက္
နင္ ငါ့ကုိ ဆုံျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္ၿပီလား....၊ နင္ ငါ့ကုိ မုန္းလုိက္ၿပီလား
ၾကည္ျပာ ...။ ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ထားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္လက္က
ဆြဲလာေသာ ေရွာက္သီးကြင္းျပား အိတ္ကုိ ျမင္ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ျဖဳန္းကနဲ ေဒါသထြက္သြား၏။ ငါ ဘာေၾကာင့္ ဒီေရွာက္သီးကြင္းျပားေတြကုိ
ဝယ္လာရတာလဲ၊ ဒီဟာကုိသာ မဝယ္ရင္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ငါ မ်က္လုံးခ်င္း
ဆုံခြင့္ရမွာ။ အဲဒီ မ်က္ဝန္းထဲမွာ ဘာရွိတယ္ဆုိတာကုိ ငါရိပ္မိရမွာ။
အခုေတာ့...။

ဟုတ္တယ္...ၾကည္ျပာက သူ႔ကုိ ေစာင့္ေနတယ္မထင္ဘဲ

ေရွာက္ကြင္း ဝယ္ရင္းေတြ႔လုိ႔ ငါထလုိက္တာပဲေနမွာလုိ႔ ထင္မွာပဲ.
ကၽြန္ေတာ္ အားမလုိ အားမရစိတ္ျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေရွ႕မွာေလွ်ာက္
ေနေသာ ၾကည္ျပာက မရွိေတာ့။ ဟုိက္... ၾကည္ျပာ ဘယ္ေရာက္သာြ းၿပီ
လဲ...”

ကၽြန္ေတာ္ ဟုိဟုိဒီဒီ ၾကည့္ေတာ့ မေတြ႔။ R.C နားသုိ႔

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနသည္ကုိ သတိထားမိ၏။ ၾကည္ျပာက ဘယ္ေရာက္
သြားတာလဲ၊ ခုနက ငါလုိက္လာတာ ၾကည္ျပာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား...။ ဟာ...
အိမ္သာ...။ ဟုတ္ၿပီ။ ၾကည္ျပာ အိမ္သာထဲ ဝင္သာြ းတာပဲေနမွာ...။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်သြားစဥ္တြင္ ၾကည္ျပာႏွင့္ အလွမ္းကြာသြားၿပီ
ၾကည္ျပာ အိမ္သာထဲ ဝင္သြားျခင္းသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္သာေရွ႕

typing - ေကာင္းဆိုး Page 113

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္ေန၏။ ဝင္သြားတာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား ဟူ႔သည့္
မေရရာေသာ အေတြးျဖင့္ အိမ္သာတံခါးဝကုိၾကည့္ေနစဥ္ ေကာင္မေလး
ႏွစ္ေယာက္ထြက္လာ၏။ ထုိေကာင္မေလးမ်ားက အိမ္သာထဲမွ
ထြက္လာၿပီး တံခါးကုိ ျပဴးျပဲၾကည့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ေစာင္း
ထုိးသြားၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲရသည္။

သုိ႔ေသာ္ အသိစိတ္က မရ။ ထပ္ၾကည့္မိျပန္သည္။ ေဟာ...

ေကာင္မေလးသုံးေယာက္ ဝင္သြားျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက
ေရအုိးစင္မွာ ေရတစ္ခြက္သြားေသာက္သည္။ ေရွာက္ကြင္းထုပ္ကုိ
လႊင့္ပစ္ရန္ ၾကံေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ ႏွေျမာကာေန၏။
တန္ဖုိးမရွိေသာ္လည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုခုမရွိဘႏ
ဲ ွင့္ အစားအစာ
တစ္ခုကုိလႊင့္ပစ္ရမွာ ႏွေျမာေနမိသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ထုတ္ကာ
မီးညိႇသည္။ ဟား... ၾကည္ျပာရယ္...။

ၾကည္ျပာ့ေနာက္မွ ဝင္သြားသူ ေကာင္မေလးသုံးေယာက္

ျပန္ထြက္လာ၏။ ရယ္ကာ ေမာကာ ေသာက္ေရလာေသာက္ၾကသည္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္သည္။ ေနာက္... ကၽြန္ေတာ့္လက္ထက
ဲ
ေရွာက္သီးကြင္းျပားထုပ္ကုိ ၾကည့္သည္။

“ဘယ္က ဝယ္လာတာလဲဟင္...၊ ေရွာက္သီးမဟုတ္လား..”

“စာၾကည့္တုိက္ေရွ႕ကဗ်၊ ဟုိ... ေလ... ကၽြန္ေတာ္က...”

“ဟယ္... မိႏြယ္၊ စာၾကည့္တုိက္ေရွ႕ကတဲ့၊ စားမလား...

သြားဝယ္ရေအာင္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 114

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟာ… ဒီလုိဆုိရင္ ယူလုိက္ပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္က အလကား
ဝယ္လာတာ...”

“အလကားယူလာတာ... ဟုတ္လား”

“မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ စားခ်င္လုိ႔ ဝယ္လာတာ မဟုတ္ဘူး၊

ေျပာတာ...၊ ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးကုိ သနားတာနဲ႔ အဲဒါ... ဝယ္လာတာ၊
ယူလုိက္ေပါ့”

ကၽြန္ေတာ္ ေရွာက္ကြင္းထုပ္ကုိ ေပးရင္း အိမ္သာတံခါးဝသုိ႔

လွမ္းၾကည့္ရေသး၏။ ေတာ္ၾကာ ၾကည္ျပာ ထြက္သာြ းမွျဖင့္...။ ကၽြန္ေတာ္
လွမ္းေပးေနေသာ ေရွာက္သီးကြင္းထုပ္ကုိ ေကာင္မေလးမ်ားကလည္း
မယူၾကေသး၊ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္ကာ ဆုံးျဖတ္ရ ၾကပ္ေနဟန္တူ၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မသိဘဲ ယူရတာ ခက္ေနပုံေပၚသည္။

“ယူပါဗ်၊ တကယ္ပါ... ေရာ့....”

“ဟာ... အလကားေတာ့ မယူပါဘူး၊ မယူခ်င္းဘူး၊ ႏြယ္တုိ႔ကုိ

ျပန္ေရာင္း...၊ ဟုတ္ၿပီလား”

“ေၾသာ္... ယူပါဗ်ာ၊ ကဲေလ... ဝယ္မယ္ဆုိလည္း ေကာင္းတာပါပဲ၊

ေကာင္းတယ္ေရာ့...”

“ဘယ္ေလာက္လဲ...၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရမွာလဲ”

“ငါးက်ပ္ပါ၊ သုံးကြင္းငါးက်ပ္နဲ႔ ေပးလုိက္တာ”

“ေစ်းရင္းတုိင္းပဲ လုပ္ေနာ္၊ တစ္ခြန္းဆုိင္ေတြ၊ စတုိးဆုိင္ေတြလုိ

ေစ်းမတင္နဲ႔”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 115

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေကာင္မေလးမ်ားက ရယ္ေမာကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စရင္း
လြယ္အိတ္ထဲမွ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိထုတ္၏။ အထုပ္ကုိ လွမ္းမယူၾကေသး၊
ကၽြန္ေတာ္အၾကံရသြားသည္။

“ေစ်းရင္းအတုိင္ပါပဲဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ အိမ္သာထဲကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဝင္ေနတုန္းက

ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ခဲ့သလား။ တစ္ေယာက္က ပိန္ပိန္
သြယ္သြယ္၊ ဆံပင္ ဒီေလာက္နဲ႔ အက်ႌက ခရမ္းေရာင္”

“အိမ္သာထဲမွာ...”

“ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲ... မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစားပါ၊

စိတ္ေကာက္ၿပီး ဟုိ... အိမ္သာထဲဝင္သြားတာ ျပန္ထြက္မလာေသးလုိ႔”

“ဟင့္အင္း... ႏြယ္သတိမထားမိဘူး”

“ဟဲ့... ေတြ႔ခဲ့တယ္ေလ၊ ရွိတယ္ ရွိတယ္၊ အိမ္သာထဲမွာ

ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ တစ္ေယာက္က ခရမ္းေရာင္...”

ေကာင္မေလးမ်ားက ရယ္ေမာကာ ေျပာရင္း ေရွာက္ကြင္းျပား

ထုပ္ကုိယူကာ ပုိက္ဆံငါးက်ပ္ေပး၏။ ေျပလည္သာြ းၿပီ၊ ၿပီးေတာ့
ေက်းဇူးပဲဟု ရယ္ေမာကာေျပာရင္း ေဇာကပ္ၿပီး အိမ္သာထဲလည္း
ဝင္မသြားနဲ႔ဦးေနာ္ဟု ေျပာသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အိမ္သာတံခါးေရွ႕သုိ႔
လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသာအခါတြင္ ဖ်က္ခနဲ ျပန္ဝင္သာြ းေသာ ၾကည္ျပာ့ကုိ
ေတြ႔လုိက္ရေလသည္။

“ဟာ... ၾကည္ျပာ... သြား... သြား... ေတာ့မယ္ေနာ္...”

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္သာတံခါးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ၾကည္ျပာႏွင့္အတူ

လမ္းေလွ်ာက္သြားသူ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 116

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဖ်က္ခနဲ ဝင္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေမးလုိက္ရ။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္သာတံခါးေရွ႕မွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။ ဧကႏၲ
ၾကည္ျပာက ဟုိေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ငါစကားေျပာေနတာကုိ ေတြ႔သာြ းၿပီ
ထင္တယ္၊ ေတာက္... ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးတဲ့ ေရွာက္ကြင္းပါလား...။

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ...”

ကၽြန္ေတာ္ အရဲစြန္႔ကာ ေခၚလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အိမ္သာထဲမွ

ဘာသံမွ ျပန္ထြက္မလာ။

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ... ငါေလ... ဟုိ...”

ဘာဆက္ေျပာရမွန္မသိ၍ ရပ္ရျပန္သည္။ အံ့ႀကိတ္ေခါင္းကုတ္ကာ

ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေလွ်ာက္သြားေသာ ေကာင္မေလး
မ်ားက မိန္းကေလး အိမ္သာတံခါးေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္ေနေသာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္လုံးျပဴးသားျဖင့္ ၾကည့္သာြ းၾက၏။ မတက္ႏုိင္၊
နာမည္ကုိေတာ့ အဆက္မျပတ္ ေအာ္ေပးမွ သင့္မည္ထင္၏။

“ၾကည္ျပာ...၊ ၾကည္ျပာေရ... ၾကည္ျပာ...”

“ဘာလဲ...၊ နင့္အသံကုိ ငါမၾကားခ်င္ဘူး ရဲဝင္း၊ နင္ အခုထက

ြ ္သာြ း”

“မဟုတ္ဘူး ၾကည္ျပာ၊ ငါ... ငါ... နင့္ကုိ ေျပာျပမလုိ႔ ေစာင့္ေန”

“နင္အခု ထြက္သြားေနာ္ ရဲဝင္း...၊ ဒါပဲ အခု အိမ္သာေရွ႕ကဖယ္”

မိန္းကေလးအိမ္သာတံခါးေရွ႕မွ အသည္းအသန္ မ်က္ႏွာႀကီးႏွင့္

အထဲကုိ လွမ္းေအာ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ခဏေမ့ကာ
သြားခဲ့သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 117

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ၾကည္ျပာ... နင္... နင္ ေဒါသမႀကီးပါနဲ႔ဟာ...၊ ျဖစ္ခ့တ
ဲ ့ဲ ျပႆနာ
အားလုံးကုိ ငါ...”

“ရဲဝင္း... နင္ အခုထြက္သြားေနာ္”

အထဲမွ ၾကည္ျပာ၏ အိမ္သာလုိဏ္သံပါေသာ ေၾကာက္မက္ဖယ

ြ ္ရာ
အသံႀကီးကုိ ၾကားရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲနင့္သာြ းကာ နာက်င္သာြ းသည္။
အိမ္သာတံခါးေရွ႕သုိ႔ အရိပ္အေယာင္ပင္ ၾကည္ျပာက ထြက္မလာ။
အတြင္းကသာ ၾကံဳးေအာ္ေန၏။

“ေမာင္ေလး... ဒါ... မိန္းကေလးအိမ္သာ၊ ဘာေတြေအာ္ေနတာလဲ”

အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးလုပ္သူ အေဒၚႀကီး တစ္ေယာက္က

တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္း ေရပုံးတစ္လုံးကုိင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးတြင္
လာရပ္ရင္ အိမ္သာထဲ လွမ္းၾကည့္ကာေျပာသည္။

“မဟုတ္ဘူးအစ္မ၊ ကၽြန္ေတာ့္္ရည္းစားက အိမ္သာထဲမွာ... အဲဒါ”

“အျပင္ေရာက္မွ ေျပာၾကေလကြယ္၊ ေနာက္မွာ အိမ္သာတက္မယ့္

ေက်ာင္းသူေတြက ေစာင့္ေနရတယ္”

“ဗ်ာ...”

ေနာက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာ အခါ မိန္းကေလး

ဆယ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ဖ်င္းကနဲ ပူသာြ းကာ
လိပ္ျပာလြင့္ထြက္သြားသလုိ ခံစားရ၏။ တခ်ဳိ႕က ျပံဳးေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က
ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ၾကည့္၏။ တခ်ိဳ႕က ေဒါသႏွင့္...။ ကၽြန္ေတာ္
ဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘဲ ကမန္းကတန္း ျပန္လွည့္ထက
ြ ္လာခဲ့သည္။
ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ရွက္ျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္း၊ ေၾကကြျဲ ခင္း...။ ေတာက္...

typing - ေကာင္းဆိုး Page 118

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဒီေရွာက္ကြင္းျပားကုိ ဝယ္မိတာကုိက အကုသုိလ္စစ္စစ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္
ရွက္စိတ္သည္ အဓိပတိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဒေရာေသာပါး
ေမာင္းႏွင္ကာ ေက်ာင္းေရွ႕မွတ္တုိင္သုိ႔ ေရာက္သာြ းခဲ့ေလသည္။
မွတ္တုိင္မွာ ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ကာ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနခဲ့သည္။ ျပန္ေတြး
လုိက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ ရပ္ၾကည့္ေနၾကသည္ ေကာင္မေလးေတြ
အၾကည့္က အာ႐ုံထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ျဖန္းခနဲ ႐ုိ္က္ပုတ္ေနသည္။
လြယ္အိတ္ႀကိဳးကုိ ပင့္တင္၊ ဆံပင္ကုိ သပ္တင္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိဖာြ ၊
အသိဉာဏ္ထဲမွာ ဝိညာဥ္ကုိ ျပန္ရွက္ရသူတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္
ကနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာကေတာ့ မာလာမွတ္တုိင္ကပင္
စီးလိမ့္မည္ထင္၏။ ေန႔တုိင္းလည္း ၾကည္ျပာက မာလာမွတ္တုိင္မွပင္ စီးကာ
ျပန္ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံသည္ ေသြးဆူကာ ခုန္ေနေသာ္လည္း
ၾကည္ျပာ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္သည္ တစ္စတစ္စျဖင့္ ခက္ခက
ဲ ာ ဒဏ္ရာ
အနာတရ ျဖစ္လာေနၿပီဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ၾကည္ျပာသည္
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လုံးဝအေတြ႔မခံေတာ့။ ငါ ဘာလုပ္ရလဲ...။ ဘာမွ
မေတြးတက္ေတာ့သျဖင့္ ေခါင္းကုိ ေမာ့ၾကည္လုိက္သည့္အခါ...

“ဟာ... ၾကည္ျပာ...”

ၾကည္ျပာက ကားလမ္းမကုိ ကူးကာလာေနၿပီး ကားလမ္းအလယ္

ေရာက္၍ ဒီဘက္မွ ကားမ်ားလာေနေသာေၾကာင့္ေခတၲရပ္လုိက္ေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းေတြ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ မာလာမွ
သြားေစာင့္ေနမွာပဲဟု တြက္ကာ ေက်ာင္းေရွ႕မွတ္တုိင္သုိ႔ ေရာက္လာပုံရ၏။
ထုိစဥ္ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကားသုိ႔ ေလးဆယ့္ငါးကားတစ္စီးက
ထုိးရပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္းကြင္းကုိ ကာလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က

typing - ေကာင္းဆိုး Page 119

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာ ျပန္လွည့္ထြက္သြားမလား ဟူသည့္ အေတြးျဖင့္ ေလးဆယ့္ငါး
ကားေလးကုိ ေနာက္ပုိင္းမွ ေကြ႔ကာ ကားလမ္းမအလယ္မွ ၾကည္ျပာ့ကုိ
ၾကည့္လုိက္တာ ၾကည္ျပာမရွိေတာ့။ ဟာ... ဘယ္ေရာက္ သြားၿပီလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ဟုိဟုိ ဒီဒီ ရွာေနတုန္း ေလးဆယ့္ငါးကားေလး ေရွ႕ခန္း
တံခါးပိတ္သံကုိ ၾကားရသည္။ ၾကည္ျပာ ဒီကားေရွ႕ခန္းကုိ ဝင္ထုိင္သာြ းၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးမွ တြယ္သူမ်ားက ေျခေတာက္ကို ဖ်က္ခနဲကတၲရာလမ္းမွ
လႊတ္လုိက္ၾကသည္။

“ေမာင္းဆရာ... လမ္းနီကုိေမာင္း”

“ဟာ... ဟုိထား... ဟုိထား၊ လုိက္ဦးမယ္ခင္ဗ်”

ကၽြန္ေတာ္ အေျပးအလႊား ေအာ္ကာ ဟစ္ကာ ကားေလးေနာက္သုိ႔

ေျပးလုိက္၏။ တြယ္စီးသူမ်ားက လွည့္ၾကည့္ကာ ကုိယ္ကုိ ယုိ႔ေပးၾကသည္။
ေျခေထာက္ေနရာ ခ်ဲေပးၾကသည္။ ကားေလးက အရွိန္အနည္းငယ္သာ
ေလ်ာ့ေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးလုိက္ရင္း အေပၚတန္းကုိ လွမ္းဆြဲေသာ္လည္း
အရပ္မမီ၊ ကားေလးက ရပ္မေပးသျဖင့္ တက္၍ လည္းမရ။
လက္ကုိဆန္႔တန္းကာ “ဟုိးထား... ဟုိထား” ေအာ္ရင္ ေျပးလုိက္ရသည္။
တြယ္စီးသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ဒုကၡကုိျမင္ကာ လက္မ်ား
ကမ္းေပးၾက၏။ ကမ္းေပးေသာလက္ကုိ မီေအာင္လွမ္းဆြက
ဲ ာ ကားေပၚ
ခုန္တက္လုိက္၏။ ကားေပၚမွ လူမ်ားႏွင့္ မွတ္တုိင္မွ လူမ်ားက
အလန္႔တၾကားေအာ္လုိက္ၾကသည္။

သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ကားေလးအေပၚ ေစြ႔ခနဲေရာက္သာြ း၏။

ကားေလးက စက္ကဲ(န္ဒ္)ဂီယာခ်ိန္းကာ ဝူးခနဲေခါင္းေမာ့ကာ ေမာင္းေလ
သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေမာင္းမ်ားကုိ ဖက္တြယ္ကာ စပယ္ယာ့နံေဘးမွ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 120

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဝင္ကပ္လုိ္က္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။
အဆင္မသင့္လွ်င္ ေသသြားႏုိင္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဂ႐ုမစုိက္၊
ၾကည္ျပာပါလာေသာ ကားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ပါလာခဲ့သည္။ ဆင္းၾကလွ်င္
ဘာဆက္ျဖစ္ဦးမယ္ဆုိတာ မသိႏုိင္ေသး...။

ဤသုိ႔ ခ်စ္ရပါေသာ မၾကည္ျပာ...။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 121

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မၾကည္ျပာႏွင့္ အင္ကာကြန္း

တရိပ္ရပ္ေျပးေနေသာ ကားေလးေပၚကုိ ကၽြန္ေတာ္ပါလာခဲ့ၿပီ။

ေနာက္ဆုံးမွ ဝုန္းခနဲ ကုိ႐ုိးကားရား ကားေလေပၚ ေရာက္လာသူျဖစ္သည့္
လူတုိ႔ထုံစံ အတုိင္း တြယ္ထားရာမွာ ကားေလးအတြင္းသုိ႔ ေခါင္းကုိ
ထုိးသြင္းလုိက္သည့္အခါ ထုိင္ခုံေနရာရၿပီး သူတို႔၏ ဝုိင္းၾကည့္ေသာ
မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ဆုံလုိက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ လန္ဖ်ပ္ကာ ေခါင္းကုိ
ျပန္ထုတ္ေသာ္လည္း အေပၚတန္းကုိ လွမ္းကုိင္ထားေသာ အျခားလူတုိ႔၏
လက္မ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းက ျပန္ထုတ္၍မရ။ ဒီေတာ့ ကားထဲမွ
ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသူမ်ားႏွင့္ ခရီးသည္မ်ား၏ မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ
ေရွာင္ရန္ ေခါင္းကုိ နံ႔ေဘးကပ္၍ အသာငဲ့ထား ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကားတစ္စင္းတည္းေတာ့ ပါလာၿပီ။
သက္ျပင္းကုိ ပင့္ကာခ်ေတာ့မွ ေျပးလႊားခုန္တက္လာခဲ့သျဖင့္ ရင္တ
ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတာကုိေတြ႔ရ၏။ ကားတစ္စင္း၏ ေရွ႕ႏွင့္ ေနာက္ျဖစ္
ေနသည့္တုိင္ ကိစၥမရွိ။ ကားေပၚမွဆင္းလွ်င္ ၾကည္ျပာႏွင့္ေတာ့
ေတြ႔ခြင့္ရမည္။

“ကဲ... ကားခေတြလွမ္းထား၊ လွည္းတန္း...၊ ေက်ာင္းေရွ႕၊

မလာျမိဳင္...၊ ကုကၠိဳင္း... လမ္းနီပါလား...”

စပယ္ယာက ေအာ္ဟစ္ကာ ကားခေတာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္

ကားခထုတ္ေပး၍ မရေသး။ စပယ္ယာကုိ ျပံဳးကာ ေခါင္းဆတ္ျပရ၏။ ထုိစဥ္
ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းငဲ့ထားေသာ နားထင္နံေဘးမွ တဂ်စ္ဂ်စ္အသံႏွင့္အတူ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 122

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ကဲ... ေရွ႕ခန္းကတစ္ေယာက္ ေနာက္ကေပးမယ္ေဟ့...”

အင္တာကြန္းမွ အသံႏွင့္ စပယ္ယာ့စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္

ထိတ္ခနဲ ခုန္သြားရ၏။ ဒါ ၾကည္ျပာက ေျပာလုိက္တာလား။ ၾကည္ျပာ့
အတြက္ ေရွ႕ခန္းက ကားခကုိေျပာတာလား...။ ကၽြန္ေတာ္ အင္တာကြန္းကုိ
အ့ံၾသရင္ခုန္စြာ ေမာ့ၾကည္ေနစဥ္တြင္....

“ေရာ့... ေရာ့၊ ေရွ႕ခန္းကတစ္ေယာက္ ေနာက္ကတစ္ေယာက္

ဘယ္ေလာက္လဲ”

“ေရွ႕ခန္းကတစ္ဆယ္၊ ေနာက္ေလးက်ပ္၊ မွတ္တုိင္ေတြ

ႀကိဳေျပာထားေနာ္၊ ဆလြန္း ေက်ာ္မယ္၊ လမ္းနီေမာင္းဆရာေရ႕…”

ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သမွ်အားလုံး မ်က္ႏွာေပၚျပဳတ္က်လာသျဖင့္
မ်က္ႏွာကုိ ေဘးသုိ႔ လႊဲခ်လုိက္ရသည္။ ၾကည္ျပာက ငါ့ကုိ ဒီေလာက္
စိတ္ဆုိးေနတာ ဘယ္လုိလုပ္ ကားခေပးခုိင္းမွာတဲ့လဲ။ ငါနဲ႔ ဘယ္
အပတ္သက္ခံပါ့မလဲ။ ႏွစ္စကၠန္႔ေလာက္ ထင္ေယာင္ထင္မွား
ျဖစ္လုိက္သည့္စိတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ရွက္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ၾကည္ျပာႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ဆင္ေျခႏုိင္ေသာ အသိစိတ္ ေပ်ာက္သာြ း
တက္ေလ့ရွိသည္။ ဒါဟာ အျမဲျဖစ္ေနက် အမွားအတြက္ အမွန္တရား
မဟုတ္လား။ ထုိစဥ္ ညာဘက္နားထင္ေဘးမွ တဂ်စ္ဂ်စ္အသံ
ထြက္လာျပန္၏။

“လမ္းနီမွာ လွည့္ကင္းရွိမရွိေမးထား၊ အတြယ္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္

လဲ...”

“OK... အတြယ္ငါး...၊ ခုံျပည့္ လမ္းနီေမာင္းထား ဆရာေရ႕”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 123

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အေရွ႕ခန္းႏွင့္ အေနာက္ညီညြတ္မႈယူေနေသာ စပယ္ယာႏွင့္
ဒ႐ုိက္ဘာအသံကုိ ၾကားရသည့္ ခဏတာအခ်ိန္အတြင္း ကၽြန္ေတာ့္
ေခါင္းထဲမွာ အၾကံတစ္ခု လက္ခနဲဝင္ေရာက္လာ၏။ အဟား...၊ ဟုတ္ၿပီ....၊
ဒါဆုိရင္ ၾကည္ျပာ ဘယ္ေျပးမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကုိလွည့္ကာ
အင္တာကြန္းအနား ပါးစပ္ကုိတုိးကာ ကပ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့
စိတ္ကုိတင္းကာ တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး...

“ၾကည္ျပာ၊ ငါ... ငါ... ရဲဝင္းပါ၊ နင္ၾကားရလား၊ ငါ့ကုိ စိတ္ဆုိး

မေနပါနဲ႔ဟာ၊ ခင္ျပံဳးသီကိစၥက ငါႀကိဳသိထားတာ မဟုတ္ဘူးဟ...၊
ၿပီးေတာ့ ငါက သူ႔ကုိ အကူအညီေတာင္းၿပီး လာရတာ”

ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခဏရပ္လုိက္သည္။

အင္တာကြန္းေအာက္ တည့္တည့္မွာ ထုိင္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသူ
ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အသံေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္သျဖင့္ ေခါင္းငုံ႔ကာ
စဥ္းစားေနရာမွ ကမန္းကတန္း ေရွာင္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ ထုိေက်ာင္းသူ၏
နဖူးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္၏ ၾကည္ျပာ့ကိုေျပာရန္ ျပင္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔
စကၠဴ႐ြက္တစ္႐ြက္စာေလာက္ ထိခတ္သြားၾကသည္။

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ၊ ငါ... ငါ...”

လူ႔စိတ္ဆုိတာကလည္း အေတာ္ခတ္သည္ ၾကည္ျပာ့ကုိေျပာရန္

ကၽြန္ေတာ္၏ ေ႐ြးခ်ယ္ထားေသာ စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ေမ့သာြ း၏။
ထုိစကၠန္႔အတြင္း ကုေဋတစ္သန္း ခ်ဳပ္ပ်က္သာြ းေသာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္သည္
မိန္းမတစ္ေယာက္၏ နဖူးႏွင့္ ထိလုိက္ရသည့္ ႏႈတ္ခမ္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္
ေခါင္းထဲမွာ စီးထားခဲ့ေသာ ၾကည္ျပာ့အတြက္ ေတာင္းပန္ စကားကုိ
ယူသြားခဲ့သည္။ ဒုကၡပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတန္း လုိက္စဥ္းစားသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 124

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဘာမွန္းမသိေတာ့။ ေတာက္....၊ အသစ္ထပ္ စဥ္းစားသည္။ ဘာစကားလုံး
ကုိ ေ႐ြးခ်ယ္ရမွန္းမသိ။

“ၾကည္ျပာ... ဟုိေလ... ငါက... ငါကေလ...”

“ရဲဝင္း...၊ နင့္ပါစပ္ကုိ ပိတ္ထား၊ နင္ အခုဆင္းသြား... သြား”

တဂ်စ္ဂ်စ္ျမည္သံႏွင့္အတူ အင္တာကြန္းမွ ခၽြန္ထက

ြ ္ေနေသာ
ၾကည္ျပာ့ႏႈတ္ခမ္းသည္ လွ်ပ္စစ္အကူအညီျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲဝင္လာ၏။

“မဟုတ္ဘူးၾကည္ျပာ၊ ငါရွင္းျပတာကုိ နားေထာင္ပါဦးဟာ...၊

ခင္ျပံဳးသီ ဝက္႐ႈးျပန္တာကုိ ငါႀကိဳမသိထားဘူး...၊ အဲဒါေၾကာင့္ပါဟာ...၊
ၿပီးေတာ့ ငါနင္ဆီဘယ္လာရဲပါ့မလဲ၊ နင့္အန္တီကုိ ငါ... ငါရင္မဆုိင္ရလ
ဲ ုိ႔၊ နင္
ငါ့ကုိနားလည္ပါဟာ...၊ ၾကည္ျပာေနာ္... ငါေလ....”

“နင့္ပါးစပ္ပိတ္ထားဆုိ မရဘူးလား၊ လဲေသလုိက္ရဝ

ဲ င္း...၊ နင္...
တိတ္....”

အင္တာကြန္းမွ ေဒါသတႀကီး ၾကည္ျပာ့အသံေၾကာင့္ တစ္ကားလုံး

အံ့ၾသကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဝုိင္းၾကည့္ၾကသည္။ စပယ္ယာကလည္း
ငုံ႔ကာၾကည့္၏။ ဘာလဲဆုိသည့္ မ်က္လုံးေတြ၊ အံ့ၾသသည့္အမႈအယာေတြ၊
နားမလည္ေသာ အၾကည့္ေတြ...။

“ဟုိ... ခဏေလး... အစ္ကုိ၊ ေရွ႕ခန္းက ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစားက...

အဲဒါ... ဟုိေလ... အဆင္မေျပလုိ႔ ရွင္းျပေနတာ၊ ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ....
ၾကားရလား၊ ငါကေလ... အင္... ဟုိဟာ... အတန္းထဲကုိလာဖုိ႔အတြက္
မေန႔က ခင္ျပံဳးသီနဲ႔ေတြေတာ့.... အဲဒါ နင့္ကုိေပါ့ဟာ...”

“ရဲဝင္း...၊ နင္အရွက္မရွိဘူးလား...၊ တိတ္ဆုိ တိတ္လုိက္ေနာ္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 125

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ စပယ္ယာကုိ ရွင္းျပသည့္စကားႏွင့္ ၾကည္ျပာ့
တုန္႔ျပန္သံတုိ႔ေၾကာင့္ ကားေပၚမွလူေတြ နည္းနည္းေတာ့ ဇာတ္ရည္
လည္သြားၾကပုံေပၚသည္။ တခ်ိဳ႕ စီးေနရင္း သူတို႔ႏွင့္ မပတ္သက္သည့္
ျပႆနာတစ္ခုေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ကာ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခ်င္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္
မတက္ႏုိင္။ ၾကည္ျပာ့ကုိ သြားလည္းမေတြ႔ရဲ။ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔လည္း သတိၱ
မရွိေသးေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ယခုအေျခအေနသည္ အေကာင္းဆုံး
ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ၾကည္ျပာ ထြက္ေျပး လည္းမရ။
တယ္လီဖုန္းကုိ ခ်ပစ္လုိ႔လည္းမရ။ ဒီအေျခ အေနမ်ိဳးမွာ ၾကည္ျပာ
ေက်နပ္သြားေအာင္ ေျပာႏုိင္ဖုိ႔တစ္ခုသာ လုိပါသည္။ ယခု အင္တာကြန္းမွ
လာေနေသာ ၾကည္ျပာ့အသံသည္ ေဒါသအျပည့္ျဖင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း
ကိစၥမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္မဆုိင္ရဲေသာ ၾကည္ျပာ့ေဒါသမ်ား ထုိအသံထဲတြင္
အကုန္ပါသြားဖုိ႔က လုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အားကုိတင္းကာ အင္တာကြန္းနား
ပါးစပ္ကုိကပ္လုိက္သည္။

“ၾကည္ျပာ၊ နင္ င့ါကုိ အဲဒီလုိရက္စက္မထားပါနဲ႔ဟာ...၊ ငါေလ

သိလား နင့္နဲ႔ မေတြ႔တဲ့ရက္ေတြမွာ ငရဲက်သလုိပဲ ခံစားရတယ္၊ ၿပီးေတာ့
နင္ ငါ့ကုိ နားလည္ပါဟာ...၊ ငါ နင္နဲ႔ေတြ႔ခြင့္ရဖုိ႔ နင့္ကုိ အားေပးဖုိ႔
ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ခင္ျပံဳးသီက ဝက္႐ႈးျပန္ၿပီး အရင္လုိ အဆင္မေျပမႈန႔ဲ...”

“လဲေသလိုက္၊ လဲေသလုိက္ေဟ့... ရဲဝင္း... နင္တိတ္ေနာ္...

ငါနင့္အသံကုိ လုံးဝမၾကားခ်င္ဘူး၊ ေတာက္... အေရွ႕ခန္းစီးမိတာ မွားတယ္၊
နင္ အခုတိတ္၊ မတိတ္ရင္ ငါဆင္းမယ္”

“ဟာ... မဆင္းပါနဲ႔ဟ၊ ၾကည္ျပာ… ငါကေလ... အား...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 126

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကားေလးက မီးပၸိဳင့္တြင္ မီးဝါသျဖင့္ ဘရိတ္နင္းလုိက္သည့္အခါ
အင္တာကြန္းနင့္ ကပ္၍ေမာ့ကာ စကားေျပာေသာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ
အရွိန္လြန္၍ တုိက္မိသည္။ ျပံဳးကာ၊ ၿငိမ္ကာ၊ စိတ္ဝင္စားကာ
နားေထာင္ေနေသာ ကားေပၚမွပရိသတ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမာ့ကာၾကည္၏။
အင္တာကြန္းေထာင့္ႏွင့္ တုိက္မိကာ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေပါက္သာြ း၏။
ႏႈတ္ခမ္းက ခ်က္ခ်င္းဖုကာ ေဖာင္းတက္လာသည္။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က
မသက္မသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရွက္ရွက္ႏွင့္
ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္သမွ် လူေတြကုိ ျပံဳးကာျပရ၏။

“ေတာက္… စီးပၸားရွာရတာ ခက္ရတဲ့ၾကားထဲ အသည္းကြဲသမားနဲ႔

လာတုိးေနေသးတယ္။ လမ္းနီမွတ္တုိင္ေမာင္း... အတြယ္ငါး...”

စပယ္ယာက မေက်မနပ္နဲ႔ ေရ႐ြတ္သည္။ ကားေလးက

မီးပၸိဳင့္အထြက္ ေငါက္ခနဲထသျဖင့္ ေနာက္လန္ကာ ေနာက္ေစ့ႏွင့္
သံတုိင္တုိက္ျပန္၏။

“အား... ေတာက္... ေသာက္ရမ္းခ်ည္းပဲ...”

“ေအး... ေသာက္သုံးမက်တာနင္...၊ သိလားရဲဝင္း...၊ နင္

နင့္အသံ အခုတိတ္၊ ငါေရွ႕မွာဆင္းမယ္၊ နင့္အသံကုိလည္း မၾကားခ်င္ဘူး၊
နင့္မ်က္ခြက္လည္း မေတြ႔ခ်င္ဘူး... ဒါပဲ”

“ဟ... ငါ နင့္ကုိ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ကားကုိေျပာတာ၊ ၾကည္ျပာ

ရယ္...၊ ငါ ရွင္းျပတာ နားလည္ပါဟာ...၊ ငါ နင့္ကုိ ေတာင္းပန္ေနၿပီပဲ...၊
ငါက နင့္အတြက္ ဒီလုိ အဆင္မေျပမွန္းသိရင္ လုပ္ပါ့မလား၊ ခင္ျပံဳးသီက...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 127

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေတာ္ၿပီ...၊ အဲဒီ မိန္းမနာမည္ ထပ္မေျပာနဲ႔၊ အတူတူပဲ...၊
အားလုံးပဲ...၊ နင္တိတ္၊ အခုတိတ္”

“ဟား...”

“လဲေသလုိက္”

“လမ္းနီပါတယ္ဆရာေရ႕...၊ ကုိယ့္ဆရာ ခဏဖယ္ဦးဗ်ာ...၊

ကၽြန္ေတာ္ စီးပၸားရွာဦးမယ္”

ကားေလးက လမ္းနီမွတ္တုိင္မွာ ရပ္သည္။ စပယ္ယာက

အင္တာကြန္းမွ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကုိ စိတ္တုိတုိျဖင့္ ဖယ္၏။ ၾကည္ျပာသည္
ယခုထိ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေဒါသမပ်က္ေသး။ အင္တာကြန္းမွ ေျပာတာ
ကုိလည္း ေက်နပ္ပုံမရ။ ဒုကၡပါကလား...။ ထုိစဥ္ ေရွ႕ခန္းတံခါး
ပိတ္သံၾကားရ၏။ ဟုိက္....၊ ၾကည္ျပာဆင္းၿပီန႔ဲတူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္
စုိးရိမ္စိတ့္ျဖင့္ ကားေလးေပၚ အတင္းတုိးတက္ေနသူမ်ားၾကားမွ ခက္ခစ
ဲ ာြ
ေနာက္ကုိဆင္းၿပီး ေရွ႕ခန္းရွိရာကုိ ေကြ႔ၾကည့္လုိက္သည္။ ေရွ႕ခန္းမွ
ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ျပံဳးစစမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆင္းလာ၏။ ၾကည္ျပာမဟုတ္၊
ၾကည္ျပာႏွင့္အတူ ေရွ႕ခန္းမွထုိင္စီးသူ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးသာျဖစ္သည္။
မိန္းမႀကီးတစ္ဦးက ဖ်က္ခနဲဝင္ကာ ေရွ႕ခန္းတံခါးကုိ ပိတ္လုိ္က္သည္။

“ေရွ႕ကၿပီးရင္ေမာင္း...၊ ရန္ကင္း... ဆယ့္ႏွစ္လုံးတန္းပါလား၊

ကားႀကီးတက္မယ္...၊”

ကားေလးက ေငါက္ခနဲ ထတြက္သည္။ ၾကည္ျပာကမဆင္္း၊

ကားေရွ႕ေခါင္းခန္းမွာပဲ ရွိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တြယ္ရန္ ေျပးလာေတာ့
ကားေလးက ထြက္စျပဳေနၿပီ။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 128

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟုိးထား... ဟုိးထား...၊ လူမွားသြားလုိ႔... ဟုိးထားဗ်ိဳ႕...”

ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခါစကားေလးေပၚ ကမန္းကတန္းေျပးကာ

လုိက္ရျပန္သည္။ တြယ္စီးသူမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ေအာ္သံေၾကာင့္
ကားေပၚမွ လက္လွမ္းကာေပးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔လက္ကုိ
ဆုပ္ကုိင္လုိက္သည္။ သူတုိ႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ လွမ္းဆုပ္ကုိင္
ထားၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခုန္တက္စရာ ေနရာကမရွိေတာ့။ လမ္းနီမွာ
လူအေတာ္မ်ားမ်ား တြယ္လုိက္ၾကသျဖင့္ ေျခခ်စရာ ေနရာမရွိေတာ့။
ကားေလးက second ဂီးယာခ်ိန္းၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လက္မ်ားကုိ ဆုပ္ကုိင္ကာ
ေျပးလုိက္ေနရတုန္း။ ကားေလးက တျဖည္းျဖည္း ျမန္ကာလာ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ လက္ေတြကုိ လႊတ္ခ်လုိက္လွ်င္လည္း
ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးလဲေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ့္အရွိန္က အေတာ္ျမန္ေနၿပီ။
ကားေပၚမွ စီးလာၾကသူေတြက စုိးရိမ္တႀကီး ဝုိင္းေအာ္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းကုိင္ထားသူေတြက အားႏွင့္ဆဲြအတင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္
လည္း ရွိသမွ် အားကုိညႇစ္ကာ ခုန္တက္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
ေျခေထာက္ေတြ ျပည့္ေနေသာ ေျခနင္းေပၚမွ ေျခေထာက္ေတြေပၚ
ခုန္တက္ကာ နင္းထားရသည္။

“ေဟ့ေကာင္...၊ မင္စတန္႔တြင္တာက အေရးမၾကီးဘူး၊ ျပဳတ္က်ရင္

ငါ့မိန္းမ ေနာင္လင္ယူမွာကြ သိလား...၊ ေတာက္...၊ ဒီေန႔ စီးပၸားရွာရတာ
မလြယ္ပါလား”

ကားေပၚမွ လူမ်ားက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝုိင္းကာေျပာၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးေတြ႐ြဲကာ ေမာေနသျဖင့္ ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္။ ၿပီးေတာ့

typing - ေကာင္းဆိုး Page 129

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ့္အမွားေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သာြ းရေသာ ကားေပၚမွ
လူမ်ားကုိ အားနာျခင္း၊ ရွက္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဘာမွမေျပာႏုိင္။

“မင္း ဘာေတြ အေရးႀကီးေနတာလဲ၊ အင္တာကြန္းနား ကပ္ေျပာ

လုိက္၊ ေျပးဆင္းလုိက္နဲ႔၊ ေတာက္... ေတြ႔တ့အ
ဲ တုိင္းပဲ၊ ျပဳတ္က်လုိ႔
သူေသရင္ က်ဳပ္က သက္သက္မယ့္ ေထာင္က်ဦးမွာ၊ ၿငိမ္ၿငိမ္စီးကုိယ့္လူ
မစီးရင္ ဆင္း၊ ဒါပဲ ဘယ္လုိေကာင္နဲ႔ လာေတြ႔ေနလည္း မသိဘူး”

အင္တာကြန္း ေျပာကတည္းက မၾကည္လင္ေသာ စပယ္ယာက

ဖိကာ ေဟာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အင္တာကြန္းနားကုိလည္း တုိးလုိ႔
မရေတာ့။ ခုန္တက္စဥ္က ဘယ္သူ႔လက္ႏွင့္ ထိလုိက္မွန္းမသိ။
စူတြက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းက ေသြးထြက္ကာ လာျပန္၏။

“ခင္ဗ်ာႏႈတ္ခမ္း... ႏႈတ္ခမ္းေသြးထြက္ေနၿပီ”

“ရတယ္အစ္ကုိ...၊ ရတယ္...၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ခမ္းကုိ လွ်ာႏွင့္ တုိ႔ၾကည့္ေတာ့ အေပၚႏႈတ္ခမ္းက

မယုံၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကုိ ထူကာေနၿပီ။ နံေဘးမွ တြယ္သူ
တစ္ေယာက္၏ လက္ေမာင္းကုိ ဆုတ္ကုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ
ဝမ္းနည္းလာသည္။ ၾကည္ျပာကေတာ့ ေရွ႕ခန္းမွာ မ်က္ႏွာထား
တင္းတင္းျဖင့္ သတ္ေတာင့္သက္သာ ထုိ္င္ေနလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
သူမကုိ ေတာင္းပန္ရေရးဟူေသာ အခြင့္အေရးေလးတစ္ခုအတြက္
ေနာက္ပုိင္းမွာ ကားတစ္စင္းလုံး၏ ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်ခံရသူ ျဖစ္ကာေန၏။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေအာ္ဟစ္အျပစ္တင္သံေတြကုိ ၾကည္ျပာ ၾကားမွာပါပဲ။
သုိ႔ေသာ္ မတက္ႏုိင္။ ဘာမွလည္း လုပ္လုိ႔မရ။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 130

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ရန္ကင္းပါလား၊ ဆယ့္ႏွစ္လုံးတန္း၊ ၾကားမွတ္တုိင္ အသံမၾကားဘူး၊
အေျမာက္တပ္ကုိေမာင္း...”

သုိ႔ေသာ္ ကားေလးက ရန္ကင္းမွတ္တုိင္မွာ ရပ္သည္။ ေရွ႕ခန္း

တံခါးဖြင့္သံကုိ ၾကားရ၏ တြယ္သူေတြ ခဏဆင္းတုန္း ကၽြန္ေတာ္ နံေဘးမွ
ေခါင္းထြက္ကာ အသာၾကည့္ရသည္။ ၾကည္ျပာ...။ ၾကည္ျပာက
ေရွ႕တံခါးကုိ ဝုန္းခနဲပိတ္ကာ စလင္းဘက္ကုိ လြယ္လုိက္သည္။

“ေမာင္း... ဆရာေရ႕...” ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ကားေလးက

ေဝါခနဲ ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ က်န္ခ့သ
ဲ ည္။ ကားလမ္း၏
သုံးပုံတစ္ပုံေပၚမွာ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္လ်က္ တစ္ေယာက္ႏွင့္
တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ၾကည္ျပာက ေဒါသျဖင့္ သူမႏႈတ္ခမ္းကုိ
ကုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေတာင္သုံးေလးခ်က္ ခတ္ကာ ဖူးေရာင္
ေနေသာ အေပၚႏႈတ္ခမ္းကုိ လွ်ာႏွင့္လ်က္၍ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္သုိ႔
လႊဲလုိက္သည္။ ကားေလးထြက္သြားၿပီးေနာက္ ေရွ႕ခန္းမွ ဆင္းလာသူႏွင့္
ေနာက္မွ တြယ္စီးသူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနေသာပြက
ဲ ုိ
ကားမွတ္တုိင္မွ လူမ်ားက ဝုိင္းကာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ၾကည္ျပာက
႐ုတ္တရက္ သတိဝင္လာကာ တစ္ခုခုေျပာရင္း ခ်ာခနဲ လွည့္ထက
ြ ္
သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်ရင္း တစ္ဘက္ကားလမ္းကူးသြားေသာ
ၾကည္ျပာ့ေနာက္ လုိက္ရသည္။

“ၾကည္ျပာ၊ နင္... ေက်နပ္ဖုိ႔ေကာင္းၿပီးဟာ၊ နင့္ကုိ ငါအားလုံး

ရွင္းျပၿပီးၿပီပဲ...၊ ခင္ျပံဳးသီက...”

“ေတာ္ၿပီ၊ အဲဒီမိန္းမနာမည္ကုိ လုံးဝ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ နင္ဟာ

ေျပာလည္း အလကားပဲ ရဲဝင္းသိလား၊ နင့္ကုိ ငါ စိတ္ပ်က္တယ္၊

typing - ေကာင္းဆိုး Page 131

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တကယ္ေျပာတာ၊ ဘာတစ္ခုမွ အဆင္မေျပဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ အသုံး
မက်ဘူး။ နင့္ေၾကာင့္ ငါ ဘယ္ေလာက္ အေျပာခံခ့ရ
ဲ တယ္ မွတ္သလဲ။
လူခံရတာ ကုိထား၊ မိသားစုထဲမွာပါ မ်က္ႏွာငယ္ရ၊ အေျပာခံရ။ အဲဒီ
အေျပာခံရတာေလာက္ ငါ ေဒါသထြက္တာ၊ စိတ္ဆင္းရဲတာ မရွိဘူး...
သိလား”

ၾကည္ျပာအသံက ေဒါသထြက္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့။ တကယ္ကုိ

စိတ္ပ်က္႐ြံ႕မုန္းေနသည့္ဟန္ ျဖစ္သည္။ “နင့္ကုိ ငါ စိတ္ပ်က္တယ္၊
တကယ္ေျပာတာ” ဟူေသာ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထမ
ဲ ွာ
မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ ဝမ္းနည္းမႈတုိ႔ တၿပိဳင္တည္းေရာက္လာၾကသည္။

“နင့္ကုိ ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ၊ ဘာကိစၥေျပာတာလဲ”

“နင့္အေၾကာင္းေလ၊ နင့္ကိစၥေလ...၊ နင္ လုပ္ခ့တ

ဲ ့က
ဲ ိစၥေလ...၊
နင္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၿပီးသြားတာထား၊ ငါဒီေလာက္ဆက္ျဖစ္တာ နင္အိမ္ကုိ
လာၿပီးေမးဖုိ႔၊ ေတာင္းပန္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ အဆင္မသင့္ရင္ ေသသြားႏုိင္တ့ဲ
အျဖစ္ကုိ နင့္ေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး နင္လုံးဝ တာဝန္မရွိသလုိေနေတာ့
သိပ္မုိက္႐ုိင္းလြန္းအားႀကီးတယ္ ရဲဝင္း... ကဲ... နင္ ဘာေျပာမလဲ”

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိမွ ထင္မထားသည့္ ေပါက္ကမ

ဲြ ႈျဖစ္သည္။
ၾကည္ျပာေျပာတာလည္း ဟုတ္သည္။ ၾကည္ျပာေဆး႐ုံမွာ လဲက်သြားၿပီး
ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ မသြားေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လုိ႔
မသြားခဲ့တာလဲ။ အခုမွ ျပန္စဥ္းစားရသည္။ ထုိကိစၥသည္ ၾကည္ျပာ
စြပ္စြဲသလုိ မုိက္႐ုိ္င္းေစာ္ကားတာမ်ိဳးေတာ့ လုံးဝမဟုတ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္
သိသည္။ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပုိက္လုံးႀကီးမ်ားေပၚမွ အုတ္တံတားေလး

typing - ေကာင္းဆိုး Page 132

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေပၚမွ ရပ္လုိက္ၾကသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမွဘုကုိ လွ်ာႏွင့္လ်က္ရင္း ကၽြန္ေတာ္
အေျဖရွာေနရ၏။

“မဟုတ္ဘူး ၾကည္ျပာ၊ ငါ့ေၾကာင္... အဲ... ငါ့ေၾကာင့္ပဲ ထားပါေတာ့

ငါလန္႔သြားတယ္၊ နင့္အေဒၚကလည္း ငါ့ကုိ ေအာ္လုိက္ ေငါက္လုိက္တာ
ဟာ...”

“ေအး… အေဒၚက နင့္ကုိ တရားေတာင္စမ

ဲြ လုိ႔ သိလား၊ တရား
စြဲမလုိ႔တဲ့”

“ဟာ... ငါတမင္ၾကံစည္ၿပီး လုပ္တာမွမဟုတ္ဘဲ....၊ ငါကေရာ

ျဖစ္ေစခ်င္ပါ့မလား၊ အဓိပၸာယ္မရွိတာ၊ ငါ လုံးဝမုိက္႐ုိင္းတာ မဟုတ္ဘူး။
နင့္ကုိလာေမးဖုိ႔ နင့္အေဒၚကုိ ေၾကာက္လုိ႔။ ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး
ျဖစ္ရတာဆုိေတာ့ ငါရင္မဆုိင္ရဲလုိ႔”

“ေၾသာ္... ရင္မဆုိင္ရဲလုိ႔ ဟုတ္လား၊ ဟင္း... ဟင္း...၊ စိတ္ဓာတ္

သိရတာေပါ့။ နင္ ေယာက်္ားမဟုတ္ဘူးလား ရဲဝင္း...”

ၾကည္ျပာ့မ်က္ဝန္းရိပ္သည္ စိမ္း၍ စိမ္း၍လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

စိန္ေခၚသလုိၾကည့္သည္။ ေယာက်္ားမဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ ေယာက်္ား
တစ္ေယာက္၏ မာနသည္ ရင္ထဲမွ ဝုန္းခနဲထရပ္သည္။

“ၾကည္ျပာ...၊ နင့္စကားကုိရပ္၊ ငါေယာက်္ား၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥကုိ

လာတာမလာတာနဲ႔ ေယာက်္ားမဟုတ္တာနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ဘူး။ နင္
ထပ္ေဆး႐ုံတင္ရတယ္...၊ နင့္ အိမ္က ပြက္ေလာ ႐ုိက္သာြ းတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ငါက လာေတာင္းပန္လုိ႔ နင့္အေဒၚက ေမးရင္ နင္န႔ဲ ငါကိစၥေပၚသြားၿပီ
နင္ထပ္အဆူခံရမွာ စုိးရိမ္လုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ ငါလာရင္ ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 133

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ရွိမွာ နင္ကလည္း ငါ့ဘက္က ရပ္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ငါသိတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ မလာတာ”

“ဘာမွမဆုိင္ဘူး၊ နင္မလာေတာ့ေရာ။ နင္နဲ႔ ငါ့ကိစၥ မေပၚဘူး

ထင္လုိ႔လား၊ အဲဒီေကာင္ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကလဲန႔ဲ အေဒၚက မေက်မနပ္
ျဖစ္ၿပီးလာတဲ့ လူတုိ္င္းက ေမးေတာ့သိသြားၿပီ။ သိသာြ းေတာ့ ပုိဆုိးကုန္
တာေပါ့။ နင္ တာဝန္မဲ့တာကုိ အေဒၚက ေထာက္ျပတယ္။ နင္ဟာ
ေယာက်္ား မပီသတဲ့ေကာင္၊ ငါ့အေပၚ အေလးအနက္မထားတဲ့ေကာင္၊
အျမဲတမ္း အဆင္မေျပျဖစ္တဲ့ေကာင္၊ အားလုံးသိသာြ းတယ္”

“ဘာ... သိသြားတယ္၊ ေအး... ငါနင့္အေပၚ အေလးအနက္

မထားဘူးဆုိတာကုိေတာ့ ငါျငင္းတယ္၊ ငါနင့္ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္
ဆုိတာ နင္ အသိဆုံးပဲၾကည္ျပာ”

“ေအး... လဲေသလုိက္၊ နင္က ပါးစပ္န႔ခ

ဲ ်စ္ၿပီး ဘာမွ တာဝန္မယူတ့ဲ
ေကာင္”

ၾကည္ျပာ့စကားႏွင့္ ေအာ္သံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငုိက္စုိ္က္

က်သြားသည္။ ၾကည္ျပာေနမေကာင္း၍ ေဆး႐ုံတက္ေနရခ်ိန္၊
မေတြ႔ရခ်ိန္မ်ားမွ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ခံစားခဲ့၊ လြမ္းခဲ့၊ ေနမရထုိင္မရ
ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ပဲ သိသည္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
လွစ္ဟာခဲ့သည္ လူမႈေရးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည္ျပာ့ကုိ မခ်စ္သူအျဖစ္
စြပ္စြဲေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိရွင္းရမလဲ။ တံတားေဘာင္
အုတ္လက္ရန္းကုိ ၾကံရာမရ ကုိက္လိုက္မိေတာ့ တစ္ေန႔လုံး ေနဒဏ္ေၾကာင့္
ပူေႏြးကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားက ထုိအုတ္လက္ရန္းေဘာင္ထက္
ပုိပူေနမွာ ေသခ်ာသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 134

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ၾကည္ျပာ... ငါ... ငါ... ငါ နင့္ကုိ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ဟာ၊ ဒါေပမယ့္
ဒီအခ်ိန္မွာ ငါ နင့္တုိ႔မိသားစုကုိ ရင္မဆုိင္ရဲဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဆုိတာ နင္
သိပါတယ္။ နင္ကုိယ္တုိင္က နင့္မိသာစုန႔ဲ ငါကုိ မေတြ႔ေစခ်င္ဘူး
မဟုတ္လား။ ငါက နင့္ခ်စ္သူလုိ ရဲရဲရင့္ရင့္ေျပာၾကလုိရေလာက္ေအာင္
မထည္ဝါဘူး။ အေရာင္မထြက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါ နင့္မိဘေဆြးမ်ိဳးေတြန႔ဲ
ရင္မဆုိင္ခ်င္တာ၊ ငါက အျပစ္လုပ္ထားတာဆုိေတာ့ ပုိဆုိးတာေပါ့။ နင္ အဲဒါ
ကုိသိရက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါ့ကုိ မခ်စ္ဘူးဆုိတ့ဲ ဘက္ကုိလွည့္ရတာလဲ။ နင္
ငါ့ကုိ တကယ္ၿငီးေငြ႔ေနၿပီးလား...၊ မခ်စ္ေတာ့ ဘူးလား...”

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ေတာ့၊ ဟုိအေဝးသုိ႔

ဆန္႔ထက္သြားေသာ ပုိက္လုိင္းေကာက္ေကာက္ႀကီးကုိ ေငးေနမိသည္။
ပုိက္လုိင္းေပၚမွ လူေတြ လမ္းေလွ်ာက္လာေနၾကသည္။ ေကာင္မေလး
ေတြလည္း ပါ၏။ စကားတေျပာေျပာ၊ ရယ္ကာေမာကာျဖင့္ ပခုံးခ်င္း
ယွဥ္ကာ ေလွ်ာက္လာေနၾကသည္။ အသာငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ၾကည္ျပာက
လက္ကုိင္ပဝါကုိ ထုတ္ကာ ေလတုိက္သျဖင့္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ပ်ံံ႕လြင့္ေနေသာ
ဆံပင္ကုိ အသာခ်ည္ေနသည္။

“အေဒၚကေတာ့ နင့္ကုိ လုံဝပဲ၊ ငါ့ကုိလည္း အဆက္ျဖတ္ခုိင္းတယ္၊

အဲဒါေၾကာင့္ ငါ နင္နဲ႔ မေတြ႔ခ်င္တာ”

“နင္... နင္ကေရာ ၾကည္ျပာ”

ထုိစကားကုိ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ မာနျဖင့္ေမးျခင္း ျဖစ္သည္။

ခ်စ္သူ သက္တမ္းေျခာက္ႏွစ္၏ ရင္ႏွီးမႈအားကုိးျဖင့္ ေမးျခင္းျဖစ္သည္။
အခ်စ္ကုိ မယုံရဲသည့္တုိင္ ၾကည္ျပာ၏ ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လယ
ြ ္ေသာ စိတ္ကုိ
အားကုိး၍ ေမးျခင္းသာျဖစ္သည္။ ပုိက္လုိင္းေပၚမွာ ထုိင္ကာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 135

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လႊတ္ေနၾကေသာ စြန္မ်ား မွ်ားေနၾကသည့္အထဲမွ အသည္းပုံ စြန္
တစ္ေကာင္ႏွင့္ ညႇင္းပြင့္ပုံ စြန္တစ္ေကာင္ ၿငိေနၾကသည္။ အသည္းပုံစန
ြ ္
ျပတ္သြား၏။ ညႇင္းပြင့္က ေဝါခနဲ ေထာင္တက္သာြ းကာ ဘယ္ညာ
ယိမ္းေနသည္။

“နင့္ႏႈတ္ခမ္းက ဘာျဖစ္တာလဲ”

“နင့္ကုိ အင္တာကြန္းကေန စကားေျပာတုန္း ကာဘရိတ္အုပ္ေတာ့

တုိက္မိတာ”

ၾကည္ျပာက အသံႏုေလးျဖင့္ရယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းကုိ

မေျဖ။ မ်က္ေစာင္းဖ်က္ခနဲ ေရာက္လာ၏။

“ေကာင္းတယ္၊ အဲဒါ ငါ့ကုိ လုပ္ခဲ့လုိ႔ နင့္ကုိ ဘုရား႐ုိက္တာ”

ၾကည္ျပာက မဲ့ကာ႐ြဲ႔ကာျဖင့္ဆုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္သာြ း၏။

ၾကည္ျပာ ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းကုိ မေျဖ။ ဒါဆုိရင္...၊ အဟား...။ “အဲဒါ
ဘုရား႐ုိက္တာ၊ မွတ္ထား”

ၾကည္ျပာက ဝမ္သာအားရ လွမ္းၾကည့္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မဲ့႐ြဲ႕ကာ

ဆုိ၏။ အသည္းပုံ စြန္ကေတာ့ အေဝးႀကီးကုိ လြင့္သာြ းၿပီ။ ၾကည္ျပာ
ဘာေျပာလုိက္မွန္း မသိလုိက္။

“ဘာျဖစ္တယ္”

“နင့္ႏႈတ္ခမ္း အဲဒီလုိ ေထာ္ေနတာ ငါ့အေပၚ က်ဴးလြန္ခ့တ

ဲ ့ဲ
အျပစ္ေတြအတြက္ ဘုရား႐ုိက္တာလုိ႔ ေျပာတာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 136

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ႐ႊင္ျမဴးကာလာ၏။ ႏႈတ္ခမ္းကုိ တစ္ခ်က္
လွ်ာျဖင့္သပ္လုိက္သည္။ အင္တာကြန္းေျပာရင္းနဲ႔ ရခဲ့တ့ဒ
ဲ ဏ္ရာက
ေတာ္ေတာ္ကုိ ႏႈတ္ခမ္း ဖုံလ်က္ရွိသည္။ ဘုရား႐ုိက္တာတဲ့။ အဓိပၸာယ္
မရွိတာ ေႏြးေထြးလာေသာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားက ကဗ်ာဆရာ
တစ္ေယာက္ ျပန္ျဖစ္ကာလာ၏။

“ဘာမွမဆုိင္ဘူး....၊ ဘုရားက ေလးသေခ်ၤန႔ဲ ကမ႓ာတစ္သိန္း ပါရမီ

ျဖည့္ခဲ့တာ၊ သစၥာေလးပါးကုိ ထုိးထြင္းသိဖုိ႔၊ နင္တုိ႔ ငါတုိ႔လုိ ဘာမွမဟုတ္တ့ဲ
သမီးရည္းစားကုိ ဒဏ္ေပးဖုိ႔၊ ႐ုိက္ဖုိ႔ ႏွက္ဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး”

“ဘာမွမဆုိင္ဘူး၊ အဲဒါ ဘုရား႐ုိက္တာ”

“ဟ... ဘုရားက ကိေလသာကုိ ဝါသနာနဲ႔တကြ စြန္႔ပယ္ႏုိင္တ့ဲ

သဗၺညဳတဘုရားရွင္ဟ၊ ဒီကိစၥ ဘုရားနဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ဘူး။ ဘုရားကုိ
ေနရာတကာ ေလွ်ာက္ဆြဲထည့္မေနနဲ႔။ ဒါ ငါ့ဘာသာျဖစ္တာ၊
အင္တာကြန္းေၾကာင့္ျဖစ္တာ”

ကၽြန္ေတာ္ စကားေၾကာင့္ ၾကည္ျပာက အုတ္ေဘာင္ကုိ သက္သက္

သာသာမွီထားရာမွ ဝုန္းခနဲခြာသည္။

“ေအး... လဲေသလုိက္၊ နင္ဘုရားကုိ ဘာမွေစာ္ကားစရာမလုိဘူး

ရဲဝင္း၊ ဘုရားက မတရားတာဆုိ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကည့္မေနဘူး။
ဝဋ္ေႂကြးဆုိတာ ေနာင္ဘဝ မကူးဘူးမွတ္ထား။ နင္ အဲဒါ ငါ့ကုိ
အနာတရလုပ္ခဲ့လုိ႔ ျဖစ္တာ၊ အုိ... ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ ဘာမွ ငါ့ကုိ
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့၊ နင္ဟာ အလကားပဲ ရဲဝင္း၊ နင္
ဆက္မလုိက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္၊ ငါ ငါ့အမ်ိဳးအိမ္ ဝင္မွာ၊ ျပန္ေတာ့သာြ း”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 137

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“မဟုတ္ဘူးေလ ၾကည္ျပာ၊ ဒီႏႈတ္ခမ္းက ဒဏ္ရာက ဘုရားနဲ႔ ဘာမွ
မဆုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာတာ။ ငါ ဘုရားကုိ ေစာ္ကားတာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရားရဲ႕
အေၾကာင္းကုိ ငါ နင့္ထက္ပုိသိတယ္။ ဘုရားကုိ နင့္ထက္႐ုိေသေလးစားလုိ႔
ဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ကုိ ငါ နင့္ထက္ပုိသိလုိ႔ ငါကေျပာတာ။ ဒီလုိ အေသးအဖြ႔ဲ
ဘာမွ အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ အျဖစ္ေတြနဲ႔ ဘုရားနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘုရားရဲ႕
ဂုဏ္တရားနဲ႔ ဂုဏ္ေတာင္ ပ်က္ေသးတယ္။ ဒါကုိေျပာတာ၊ နင္က
ငါေျပာတာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ...”

ကၽြန္ေတာ္စကား မဆုံးခင္ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကုိ

တြန္းသည္။

“ေၾသာ္...၊ ဒါ အဓိပၸာယ္မရွိတာ နင္ပဲရဝ

ဲ င္း၊ သြား... သြားဆုိ
သြားေတာ့ေနာ္....၊ ေရွ႕မွာ ငါ့အေဒၚအိမ္၊ ဒါပဲ”

ၾကည္ျပာက ေဒါသတႀကီး ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္ကာ

က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ၿပီးမွ ၾကည္ျပာ့ေနာက္က ေျပးလုိက္ခ့ရ
ဲ သည္။

“ၾကည္ျပာ၊ ၾကည္ျပာ...၊ နင္ကလည္းဟာ၊ ငါေျပာတာက....”

“ကဲ... ရဲဝင္း၊ နင့္ကုိ ငါေျပာေနတယ္ေနာ္။ ငါ့အေဒၚ အိမ္ဝင္မလုိ႔။

မနက္ျဖန္က်မွ ေက်ာင္းကေစာင့္၊ အခု ငါ့ နင့္မ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ခ်င္
ေတာ့ဘူး။ ဆက္ေျပာလည္း စကားအေကာင္းထြက္မွာ မဟုတ္ဘူး။
မနက္ျဖန္မွ ရွင္းမယ္၊ ဒါပဲ”

ၾကည္ျပာ ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွန္းမသိသည့္

ခံစားမႈျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ၾကည္ျပာ့ေၾကာင့္ ပင္ပန္း
ဆင္းရဲခဲ့ရေသာ အာ႐ုံမ်ားထံသုိ႔ ေျပလည္ခါစ ေလေျပေလညင္းကေလး

typing - ေကာင္းဆိုး Page 138

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တုိက္ခတ္လာစဥ္ အာ႐ုံထဲမွ ျပန္လြတ္ထြက္သြားေသာ ခ်ိဳၿမိန္သည့္
အရသာကေလးကုိ ပုတ္ခ်ခံလုိက္ရသူ တစ္ေယာက္လုိ အသာမေျပ
ျဖစ္က်န္ခဲ့ရသည္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္လူးကာ မိေနသည့္ ငါး၊
ခ်ိတ္မွ ပုိင္ၿပီအထင္ႏွင့္ ျဖဳတ္ေတာ့မွ ေရထဲျပန္က်သြားသည့္ ငါးမွ်ားသူ၏
ခံစားမႈမ်ိဳး။ “ဘုရား ႐ုိက္တာ” ဟူေသာစကားလုံကုိ ကၽြန္ေတာ္
ကာကြယ္ခဲသည္။ ပါရမီ(၁၀)ပါး၊ အျပား(၃၀)ျဖည့္တင္းခဲ့ေသာ ဂုဏ္ေတာ္
ကုိးပါးရွင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ကၽြန္ေတာ္လုိေကာင္အတြက္ ဘာမွမဟုတ္။
မဟာဂ႐ုဏေတာ္ႏွင့္ ျပံဳး႐ုံေတာင္ျပံဳးမည္မထင္။ အာသဝ၏ မာယာ
ေရကန္ထဲမွာ ကုိယ့္အသည္းႏွလုံးကုိ ကုိယ္ျပန္လည္မွ်ားယူေနေသာ
ငမုိက္သားမ်ိဳးကုိ ႐ုိက္ရန္ ေဝးစြ၊ ငဲ့ေစာင္း၍ပင္ ၾကည့္မယ္မထင္။
ထုိျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ခ်စ္႐ုံသာခ်စ္တက္ၿပီး အခ်စ္ကုိနားမလည္သည့္
သာမန္ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္၏ ျဖတ္သန္းမူသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
ျမတ္စြာဘုရား၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ နားလည္စာြ ကာကြယ္ခ့သ
ဲ ည္။
ၾကည္ျပာကေတာ့ ျပန္လည္ရရွိခါစ သူမ၏ အႏုိင္ယူမႈကုိ ကာကြယ္ခ့သ
ဲ ည္။
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ အခု ၾကည္ျပာကေတာ့ ဓာတ္တုိင္ေလးတုိင္ေလာက္
ေရာက္ေတာ့ တုိက္ခန္းတစ္ခန္းထဲသုိ႔ ဝင္သြား၏။ သူမ၏ အေဒၚအိမ္ဆုိတာ
ျဖစ္လိမ့္မည္။ တကယ္ပါးနပ္သူ တစ္ေယာက္သာဆုိလွ်င္ ဟုတ္ပါတယ္
ၾကည္ျပာ၊ နင့္အေပၚ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ငါ့အျပစ္ေတြကုိ နင္က ခ်စ္တ့စ
ဲ ိတ္တ့ဲ
ခြင့္လႊတ္ေပမယ့္ အမွန္တရားက ငါ့ကုိ ဒဏ္ခတ္လုိက္တာပါဟု
ေျပာေပလိမ့္မည္။

ထုိသို႔ ေျပာသင့္သည္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္

ဘာမွမဟုတ္ေသးေသာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္သည္ သူသိထားသမွ်ႏွင့္
သူယုံၾကည္သမွ်ကုိေတာ့ ကာကြယ္တက္သည္။ ထုိခံစားမႈကုိ ၾကည္ျပာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 139

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
နားလည္မည္မထင္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ ဖုထေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းကုိ
အသာတုိ႔ထိၾကည့္ကာ ခုနက ျပတ္သြားသည့္ အသည္းပုံစန
ြ ္ကေလးကုိ
ရွာသည္။ မေတြ႔ရေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ကာ
ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အရွင္ဘုရား၊ ထုိအျဖစ္မ်ားသည္ ပါရမီေျမာက္ေသာ
ျဖစ္ရပ္မ်ား မဟုတ္လည္း ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္းျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုကုိ ရယူရန္
ႀကိဳးပမ္းေနျခင့္ေတာ့ ျဖစ္ပါသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ နားလည္မႈကုိ
ခြင့္လႊတ္ျခင္းျဖင့္ မွ်ားယူေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဤသုိ႔ ခ်စ္ရပါေသာ မၾကည္ျပာ။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 140

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မၾကည္ျပာႏွင့္ေမႊးညႇင္းႏု

ၾကည္ျပာ...
ျပာလြင္ေနတဲ့... ပင္လယ္ရဲ႕ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ... လေရာင္
ျဖဴျဖဴက တစ္ညလုံးေရေနတဲ့ စကားလုံးေတြကုိ ဖတ္လုိ႔ ရရဲ႕လား!။
မင္းစိတ္ကုိ လ,ေရာင္နဲ႔ တစ္ေျပးတည္းထား...၊ မင္းႏွလုံးသားကုိ လမင္းနား
ပါးကပ္ထားၿပီး ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ ၾကည္ျပာ။ ကမ္းစပ္ဆီကုိ တလက္လက္န႔ဲ
ေျပးသြားေနတဲ့ စကားလုံးေတြကုိ တစ္ညလုံး မင္းေတြ႔ရလိမ့္မယ္။
သာမန္လူေတြသုံးေနၾက စကားလုံးေျပာေနၾက စကားေဟာင္းနဲ႔
ၾကည့္ေနက် အၾကည့္တစ္ခ်က္ကုိ ဖြဲ႔သီထားတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ိဳးေတာ့
ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္လိမ့္မယ္။ ငါ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျပာေျပာ မင္းနားမလည္ဘူး
မင္း မခံစားရဘူးလုိ႔ ထင္ေနလုိ႔ အျမဲတမ္းေျပာရတာ အားမရခဲ့တ့ဲ... မင္းကုိ
သိပ္ခ်စ္တာဆုိတဲ့ စကားလုံးရဲ႕ အသိတစ္ခုကုိ မင္းယုံၾကည္စာြ
ခံစားေစႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဒီတစ္ႀကိမ္လည္း ပင္လယ္ရဲ႕ ဟုိး အစကေန
ဖြဲ႔သီလာခဲ့တဲ့ ငါ့စကားလုံးေတြရဲ႕ အႏုပညာဆန္ပုံကုိေတာ့ မင္းရိပ္မိဖုိ႔
ေကာင္းၿပီ ၾကည္ျပာ...။ ခြင့္လႊတ္ပါ ၾကည္ျပာရယ္... နင့္ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္
ဆုိတဲ့ စကားကုိ သာမန္လူေတြလုိ လြယ္လြယ္ကေလးနဲ႔ ေျပာမျပတက္တာ
ေျပာမျပခ်င္တာဟာ... ငါ့ ဝဋ္ဒုကၡနဲ႔ ငါ့ အလွတရား တစ္ခုပါပဲ။ နံနက္ခင္း
အိပ္ယာမွႏုိးႏုိးခ်င္း လြင့္ကနဲေပ်ာက္သာြ းေသာ အိပ္မက္သည္
အမ်ိဳးအမည္လည္းမသိ၊ အေၾကာင္းအရာလည္း မေသခ်ာ သျဖင့္ ရင္ထမ
ဲ ွာ
ဟာက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ခံစားမႈကုိသာ ေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ထုိေန႔
မနက္သည္လည္း ယခင္ေန႔ မနက္မ်ားလိုပင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖင့္သာ
အိပ္ယာမွႏုိးလာခဲ့သည္။ အိပ္ယာႏုိးစ လူမ်ားခံစားရေလ့ရွိသလုိပင္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 141

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္လည္း အတည္မက်ေသးေသာ စိတ္ျဖင့္ သစ္လြင္လတ္ဆက္
ေနေသာ နံနက္ခင္းကုိ အရသာခံရင္ ႐ုတ္တစ္ရက္မထႏုိင္ေသးဘဲ
ျခင္ေထာင္ အမုိးေပၚတြင္တင္ေနေသာ အမႈိက္မႈန္စက္မ်ားႏွင့္ ျခင္ေထာင္
အတြန္႔ လုိင္းေၾကာင္းမ်ားကုိေပါင္းကာ ေငးၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးထဲမွာ
႐ုပ္ပုံေဖာ္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေဟာ... ဟုိဟာက ျမင္းတစ္ေကာင္ပုံ၊
အနည္းငယ္ ေသးေနသျဖင့္ ျမင္းတစ္ေကာင္ထက္ သမင္တစ္ေကာင္၏ပုံက
ပုိတူသည္ဟု သတ္မွတ္လုိက္၏။ ဒီဘက္က သစ္ပင္အုပ္၊ သစ္ပင္အုပ္
နံေဘးမွ ေက်ာက္တုံးတစ္တုံး... အင့္ အရက္ပုလင္းနဲ႔လည္း တူတာပဲ၊
ဟုိးေရွ႕ဘက္ကပုံကေတာ့ ဂါဝန္ဝတ္ထားတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
က,ေနတဲ့ပုံ။ ဟုတ္တယ္... အေသအခ်ာ ဆက္စပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ
ေျခေခ်ာင္းမ်ားကုိ ေကြးကာ ခါးကုိေကာ့လ်က္ လက္မ်ားဆန္႔တန္းကာ
ေလထဲမွာလြင့္ေနေအာင္ က,ေနတဲ့ မိန္းကေလး...။ အဲဒီ မိန္းကေလးရဲ႕
ခႏၶာကုိယ္သြယ္လ် ေနပုံက ၾကည္ျပာရဲ႕ ၾကည္ျပာရဲ႕... ဟာ... ၾကည္ျပာ။
အေတြးမဆုံးခင္ ျခင္ေထာင္ထဲက ဝုန္းကနဲခုန္ထက
ြ ္ၿပီး စားပြဲေပၚမွာ
တင္ထားတဲ့ နာရီကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၉နာရီ၁၅မိႏွစ္။ သြားၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္
တစ္ကုိယ္လုံး ေတာင့္တင္းသြားသည္။ ဒီေန႔ မနက္ ၾကည္ျပာႏွင့္ကၽြန္ေတာ္
၉နာရီတိတိ လုိင္ဗရီေရွ႕မွာ ခ်ိန္းထားၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္ကတည္းကစၿပီး
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ႏွင့္႐ုပ္ ႏွစ္ခုခ်က္ခ်င္း ကြထ
ဲ ြက္သာြ းၾက၏။ စိတ္က
လုိ္င္ဗရီေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေစာင့္ေန ေတာ့မည့္ ၾကည္ျပာထံ
ေရာက္သြားၿပီး ႐ုပ္က မ်က္ႏွာသစ္ လြယ္အိတ္ကုိ ေကာက္လြယ္ကာ
ကားမွတ္တုိင္ကုိ ကမန္းကတမ္း ထြက္လာခဲ့ရသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 142

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ရဲဝင္း... နင္မလာႏုိင္ရင္ မခ်ိန္းနဲ႔ေနာ္... နင္ဘယ္ေတာ့မွ မနက္
၉နာရီ မထုိးခင္ အိပ္ယာကမႏုိးဘူးဆုိတာ ငါသိတယ္... နင္ မပါလဲ
ဘာမွမျဖစ္ဘူး... ငါ့ဘာသာသြားမယ္”

“ဘာျဖစ္လုိ႔ မႏုိးရမွာလဲဟ... ငါပါလုိက္မွာေပါ့ နင္ ဘယ္နားက

ေစာင့္မွာလဲ... ဒါပဲေျပာ”

“ေအး... လဲေသလုိက္၊ လုိက္ဗရီေရွ႕ကပဲေစာင့္မယ္။

မႏုိးလုိ႔ကေတာ့လား...!”

မယုံသဏၤဟန္ျဖင့္ မဲ့႐ြဲ႕ေနသာ ၾကည္ျပာပါးကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္

ဆြဲပင္ဆိတ္ခဲ့ေသး၏။ ကားကတစ္စင္းမွ မလာေသး။ မွတ္တုိင္မွာ
လူေတြအားလုံးက ကားလာမည္ဘက္ကုိ ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ ၉နာရီ ခြဲေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္အခုထိ ကားမွတ္တုိ္င္မွာပဲ ရွိေနေသး၏။

လုိင္ဗရီေရွ႕က ၾကည္ျပာ့အနားကုိ ေရာက္ေနႏွင့္ၿပီးေသာ ကၽြန္ေတာ့္

စိတ္က မွတ္တုိင္မွာပင္ရွိေနေသးေသာ ခႏၶာကုိယ္ထံ ျပန္ေျပးကာလာ၏။
မလာေသးေသာကားကုိ စုိးရိမ္ေၾကာင့္က်စြာ ကူေစာင့္ေပးသည္။
ကားမလာႏုိင္ေသာအခါ စိတ္က ၾကည္ျပာ့ထံ ျပန္ေျပးျပန္၏။
ၾကည္ျပာလည္း အိပ္ယာထေနာက္က်ပါေစ... ဟု ဆုေထာင္းရင္း
ဂနာမၿငိမ္စြာျဖင့္ မလာေသးေသာကားကုိ ဆႏၵအားႀကီးစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္
ေစာင့္ရသည္။

ေဟာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္က လုိင္ဗရီေရွ႕ ျပန္ေျပးသြားျပန္သည္။

ၾကည္ျပာေရာက္ေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စိတ္ဆုိးေနၿပီဟု တစ္ေခါက္
ျပန္လာကာ သတင္းေပးျပန္၏။ ကားက လာမယ့္လာေတာ့ ၃၁

typing - ေကာင္းဆိုး Page 143

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကားႀကီးသာ လာ၏။ ကားေလးမလာ...။ ဘာလုပ္ရမလဲ! ဒီကားႀကီးနဲ႔ပဲ
လုိက္သြားရမလား! ကားႀကီးေတြက ႏြားလွည္းသာသာေမာင္းတက္သည္၊
ၿပီးေတာ့ မွတ္တုိင္တုိင္းမွာရပ္ကာ လူတင္ေလ့ရွိ၏။ ကားေလးကျမန္တယ္။
ဒါေပမယ့္ မနက္ခင္းကားေလးေတြက လူျပည့္လာေတာ့ မွတ္တုိင္မွာ
ရပ္ခ်င္မွ ရပ္မွာ ဘာလုပ္ရမလဲ! ကားႀကီးပဲ စီးသြားရင္ ေကာင္းမလား!
ကားႀကီးေပၚတက္ၿပီးမွ ကားေလးကေနာက္က ေရာက္လာရင္ေရာ။
ဘာဆုံးျဖတ္ရမွန္းမသိခင္ ကားႀကီးက ေမာင္းထြက္သာြ း၏။ ေျပးလုိက္
ေသာ္လည္း မမီေတာ့... ေဒါသျဖင့္ က်န္ခ့သ
ဲ ည္။ နံနက္ခင္း ေစာေစာ
ေခၽြးေတြ႐ႊဲလာ၏။ လုိင္ဗရီေရွ႕မွ တစ္ေခါက္ျပန္ ေျပးလာေသာ စိတ္က
မွတ္တုိင္မွာပဲ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္ က်န္ခဲ့ေသာ ရဲဝင္းကုိ ဆဲသည္။
ကားေလးတစ္စင္းေပၚလာသည္... သုိ႔ေသာ္ မွတ္တုိင္မွာမရပ္ ေဝါကနဲ
ေမာင္းထြက္သြားေသာကားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္က တစ္ခါျပန္ပါ
သြားျပန္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ေက်ာက္ကုန္းမွ ၄၂ ကားမွတ္တုိင္ကုိေရာက္ေတာ့
၉နာရီ ၅၀မိႏွစ္...။ ေက်ာက္ကုန္းမွ ၄၂ ကားမွတ္တုိင္ကုိေရာက္ေတာ့
၁၀နာရီ ၄၈မိႏွစ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဓိပတိလမ္းေပၚ ေျခစခ်ေတာ့ လုိင္ဗရီေရွ႕ကုိ
ေရာက္ေနၿပီးသာ စိတ္က ကမန္းကတမ္း ေျပးလာကာသတင္းေပး၏။
ၾကည္ျပာမရွိေတာ့ဘူး။ မင္း ၁ နာရီေက်ာ္ ေနာက္က်ေနတာနဲ႔ ၾကည္ျပာ
မေစာင့္ေတာ့ဘဲ သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႔ကုိ ထြက္သာြ းၿပီ... တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္
ေဒါသ ခံျပင္းစိတ္တုိ႔ျဖင့္ အျမန္ႏႈန္းကုိျမႇင့္ကာ ေလွ်ာက္ရင္း ရင္ထဲ
ဟာသြား၏။ ေျခလွမ္းကုိျမႇင့္၍ ျမႇင့္၍တင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ
ၾကံဳ႕ဆြဲသည္။ စိတ္က စိိတ္မရွည္ႏုိင္စြာ ေျပးထြက္သာြ းျပန္သည္။
ဟင့္အင္း... ၾကည္ျပာမသြားေသးဘူး... ရွိေသးတယ္။ မင္းကုိ ေဒါသတႀကီး
ေစာင့္ေနတယ္... ဟု ဖင္ကုတ္ေခါင္းကုတ္ျဖင့္ တခါသတင္းေပးျပန္၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 144

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ပူသြားသည္။ ဒုကၡပါပဲ ၾကည္ျပာဘယ္ေလာက္
ေဒါသျဖစ္ေနမလဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔မွန္းမိသည္။ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့မလဲ!
စုိးရိမ္ေၾကာက္႐ြံ႔စိတ္က ရင္ထဲမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ္လည္း
ေျခလွမ္းတုိ႔ကုိ အရွိန္ေလ်ာ့မခ်ရဲ။ အဓိပတိလမ္းသည္ ေလွ်ာက္ခ့ဖ
ဲ ူးသမွ်
ဒီတစ္ႀကိမ္ အရွည္လ်ာဆုံးဟု ထင္မိသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္
ေရတမာပင္တန္းမ်ားကုိ ရိပ္ခနဲ႔... ရိပ္ခနဲ႔ ထားခဲ့ခ်င္သည္။ နံေဘးက
ေဝါကနဲ ျဖတ္ေမာင္းသြားေသာ ကုိယ္ပုိင္ကားတစ္စင္းႏွင့္ တြယ္လုိက္
သြားခ်င္သည္။

ဒီလုိႏွင့္ပင္... လုိင္ဗရီေရွ႕ကုိ သဲသက

ဲ ြက
ဲ ြျဲ မင္ရေလာက္ေသာ
အကြားအေဝးသုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ အဓိပတိလမ္းကုိ ခႏၶာကုိယ္
တစ္ဝက္ခန္႔ ညြတ္ကိုင္းကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေသာ
ၾကည္ျပာ့ကုိ ဝမ္းသာၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ... စိတ္ညစ္ေၾကာက္လန္႔ဖယ
ြ ္ရာ
ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။

“ဟား... ျပႆနာပဲ... ၾကည္ျပာမသြားေသးဘူး... ရိွေသးတယ္...

ဒုကၡပါပဲ”

ၾကည္ျပာရွိေနသည့္အတြက္ ၾကည္ႏူးသြားသည့္စိတ္၏ ေဇာအႀကိမ္

မ်ားကုိ ၾကည္ျပာရွိသည့္အတြက္ ထိတ္လန္႔သာြ းေသာ စုိးရိမ္စိတ္က
ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာရွိေနသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္
ရင္ဆုိင္ရေတာ့မည္ ျပႆနာမေသးေတာ့ ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္
နားလည္သည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ ၾကည္ျပာက အဓိပတိလမ္းကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္
ေနေသာ သူမခႏၶာကုိယ္ကုိ ဖ်တ္ခနဲမတ္လုိက္သည္။ လာေနတာကၽြန္ေတာ္
ဆုိတာကုိ ၾကည္ျပာ သဲသဲကြဲကြဲသိသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ျပန္မတ္သာြ းေသာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 145

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာ့ခႏၶာကုိယ္က အေလာတႀကီးလာေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ေက်ာခုိင္းပစ္လုိက္သည္။ ထုိေနာက္... ၾကည္ျပာက သူမလက္ထတ
ဲ ြင္
ကုိင္ထားေသာထီးကုိ အဓိပတိလမ္းေပၚသုိ႔ လႊင္ပစ္လုိက္ေလသည္။
သြားၿပီ....။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိေစာင့္ေနခဲ့ေသာ ၾကည္ျပာ၏ေဒါသသည္ ဘယ္အထိ

ေပါက္ကြဲေနသလဲဆုိတာကုိ အဓိပတိလမ္းေပၚသုိ႔ လြင့္ပ်ံ ထြက္သာြ းေသာ
ထီး၏ အရွိန္ေပၚတြင္ သိႏုိင္သည္။ ၾသစေတးရီးယား အိမ္ေရွ႕မင္းသား
ဖရန္ဆစ္ဖာဒီနန္ကုိ ဆားဗီးယားတုိ႔က လုပ္ၾကံျခင္းေၾကာင့္ ပထမကမ႓ာစစ္
ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေမရိကန္ပုိင္ ပုလဲဆိပ္ကမ္းကုိ ဂ်ပန္တုိ႔က ဗုံးၾကဲ
တုိက္ခုိက္ျခင္းျဖင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ကုိ ေၾကညာခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာ
ကုိင္ထားေသာထီးကုိ လႊင့္ပစ္လုိက္ျခင္းသည္လည္း သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္
အၾကားတြင္ (ကၽြန္ေတာ္ သူ႔မအနားကုိမေရာက္ခင္) သူမ၏ ေဒါသကုိ
ႀကိဳတင္ျပကာ စစ္ေၾကညာလုိက္ျခင္းသာျဖစ္သည္ ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္
နားလည္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကား အကြာအေဝး ေျခလွမ္း

ဆယ့္ငါးလွမ္းခန္႔ကုိ အရွိန္ျမႇင့္တင္လုိက္သည္။ အဓိပတိလမ္းေပၚမွ
ထီးကုိေကာက္ေပးသည့္အခါ ေက်ာခုိင္းထားေသာ ၾကည္ျပာက ဘာမွ
ေျဖရွင္းခ်က္ မေပးႏုိင္မီ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ႐ုိက္ခ်လုိက္မွာလား။
ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ ထီးေကာက္ေနခ်ိန္တြင္ ၾကည္ျပာ ဘာမွမေျပာဘဲ
ထုိေနရာက ထြက္သြားမွာလား!...။ မည့္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္
ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင္မဲ့စြာ လွမ္းခဲ့ပါသည္....။ သုိ႔ေသာ္...။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 146

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေဟ့ေကာင္... ရဲဝင္း... မင္းကဘာျဖစ္လုိ႔ မေန႔က ျပန္သာြ းရ
တာလဲ!”

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ထီးနားမေရာက္ခင္ ျဗဳန္းကနဲေရာက္လာေသာ

သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္လက္ကုိ ဆြဲကုိင္ကာ ေမးခြန္းထုတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္
ေၾကာင္ေနခဲ့သည္။

“.................”

“မင္းျပန္သြားေတာ့ ဝဏၰလင္းနဲ႔ ဥကၠာျမင့္ျမတ္တုိ႔ ေရာက္လာ

တယ္... ကဗ်ာတစ္အုပ္ လုပ္ၾကဖုိ႔က ေသခ်ာသြားၿပီ... တဲ့”

“ေဟ့ေကာင္ခဏေလး... ငါ... ဟုိ....”

အေျခအေနကုိမသိေသာ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္႐ုန္းေသာ္လည္း

မလႊတ္... သူေျပာခ်င္ရာကို အတင္းစြတ္ေျပာကာေနျပန္သည္။

“အဲဒါ မင္းကဗ်ာနဲ႔ ျမတ္ရဲ႕ကဗ်ာေတြျပန္ေပးတဲ့ကြ။ မင္းရဲ႕

ပန္းသစ္ေဆာက္သူနဲ႔ လိပ္ျပာေတာင္ပံေပၚက ေဆးစက္မ်ားေလ
အဲဒါ ဖေယာင္းေရးဖုိ႔ရယ္... မ်က္ႏွာဖုံးဒီဇုိင္းရယ္ကိစၥ၊ မင္းနဲ႔ေတြ႔ခ်င္
ေနၾကတယ္။”

ၾကည္ျပာက ေက်ာေပးထားတုန္း... ကၽြန္ေတာ္လည္း ႐ုန္းမရသျဖင့္

ၾကည္ျပာ့အနားကုိ မေရာက္...၊ ၾကည္ျပာစစ္ေၾကညာ ထားသည့္ထီးက
အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ ရိွေနတုန္း...။ ထုိစဥ္ အေျခအေနက ႐ႈတ္ေထြးသြား၏။
ကေလးတစ္ေယာက္က အဓိပတိ လမ္းေပၚမွ ၾကည္ျပာ လႊင့္ပစ္ထားသည့္
ထီးႀကီးကုိေတြ႔ကာ ဝမ္းသာ အားရေျပးေကာက္သည္။ ၾကည္ျပာ
ကၽြန္ေတာ္ကုိ ေက်ာေပးထားကာ သူႏႈတ္ခမ္းပါးေပၚမွာ ေဒါသ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 147

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စကားလုံးေတြကုိတင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိန္ထီးကုိ လာေကာက္မလဲ
ဟု ေခ်ာင္းၾကည့္ေနပုံရသည္။ ကေလးက ထီးကုိေကာက္ကာ တအ့ံတၾသ
ထြက္သြားရန္ ျပင္၏။

“ဟဲ့... ဟဲ့... ဟဲ့ေကာင္ေလး ခ်ထားစမ္း… ျပန္ခ်လုိက္”

ၾကည္ျပာက ထီးကုိကုိင္ကာ ထြက္သြားဟန္ျပင္ေနေသာ ကေလးကုိ

အံႀကိတ္ထားေသာအသံျဖင့္ ထားသည္။ ကေလးမၾကား....၊ ထီးကုိ
ေကာက္ကုိင္ကာ ထြက္သြား၏။

“ဟဲ့... ဟဲ့ေကာင္ေလးခ်ထားဆုိ... အခုခ်... ခ်ထား”

ၾကည္ျပာ့အသံက စူး႐ုကာမာထန္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လြမ

ဲ ွားေနၿပီ
ျဖစ္ေသာ အေျခအေနကုိ အားလုံးေတြ႔ေနရသျဖင့္ ေနမရေတာ့၊
သူငယ္ခ်င္းကုိ ဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘဲ ေကာင္ေလးထံ ေျပးဝင္သာြ းရ၏။

“ေဟ့ေကာင္ေလး... ထီးကုိျပန္ခ်... ေဟ့ေကာင္ ေျပာေနတယ္

မဟုတ္လား”

ကၽြန္ေတာ့္ အထိတ္တလန္႔အသံေၾကာင့္ ေကာင္ေလး တန္႔သာြ း၏။

ကၽြန္ေတာ္ ေျပးဝင္ကာ ေကာင္ေလး၏ဂုတ္ကုိ ဖမ္းကိုင္ထားလုိက္ရသည္။
ၾကည္ျပာကလည္း ဝုန္းကနဲ ေျပးဝင္ကာ လာ၏။

“ဘာလဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ရတာပဲ”

“ဟား... ျပႆနာပဲ... ဘာေကာက္ရတာလဲ!...အဲဒါ ဒီအစ္မႀကီးထီး

ေပး... မင္းျပန္ခ်ထားလုိက္”

“ဘာလဲဗ်၊ ဒီကေကာက္ရတာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 148

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကေလးက ထီးကုိျပန္မေပးဘဲ ဂ်စ္ကန္ကန္ျဖင့္ သူေကာက္ရသည့္
ေနရာကုိျပသည္။

“ေအး… အဲဒါ... ငါလႊင့္ပစ္ထားတာသိလား!... ေပး ျပန္ခ်”

ၾကည္ျပာက ေဒါသတႀကီးဝင္ေအာ္ရင္ ကေလးကုိ ထီးျပန္ခ်ဖုိ႔

ေျပာသည္။ ေကာင္ေလး ေၾကာင္ကာေငးေန၏။ ဘာဆုိတာကုိ နားလည္ပုံ
မေပၚ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ နားမလည္သလုိ ေငးေနသည္။

“ဟား... မင္းေတာ္ေတာ္ျပႆနာရွာတဲ့ ေကာင္ေလးပါလား

အဲဒီထီးက အစ္မႀကီး ငါ့ကုိစိတ္ဆုိးၿပီး လႊင့္ပစ္ထားတာကြ... ေပး...
ျပန္ေပးလုိက္”

ကၽြန္ေတာ္စကားဆုံေတာ့ ၾကည္ျပာ အံႀကိတ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

လွည့္ၾကည့္သည္။

“လဲေသလုိက္ရဲဝင္း... ေတာက္!... ဒီကေလးကလည္း အေရးထဲ

ငါ... ကဲဟယ္... ကဲ...”

ၾကည္ျပာက ကေလးေခါင္းကုိ ေလးငါးခ်က္ဆင့္ေခါက္ကာ ခ်ာကနဲ

လွည့္ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ဆုိေတာ့ မတား
လုိက္ႏုိင္...။ ကေလးက ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘဲ အေခါက္ခံလုိက္ရသျဖင့္
လန္႔ကာျဗဲကနဲ ထေအာ္ကာငုိသည္။

“ဟာ... ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ... ငါက... ျပႆနာပဲ မငုိန႔က

ဲ ေလး...
မငုိနဲ႔... ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ...”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခ်က္မွလွည့္မၾကည္ေတာ့ဘဲ

ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေလးထံမွ ထီးကုိ လွမ္းယူၿပီး

typing - ေကာင္းဆိုး Page 149

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေၾကာက္လန္႔တၾကား ငိုေနေသာကေလးကုိ ဆြဲေပြ႔ထားရ၏။ ထုိ႔ေနာက္
ကေလးကုိ ေခ်ာ့ရသည္။ ကေလးကငုိသံမတိတ္။ ထုိကေလးက
ေက်ာင္းဝန္ထဲမွာ ေရခဲေရတုိ႔ ဇီးထုပ္တုိ႔ေရာင္းေသာ မိန္းမတစ္ဦး၏
ကေလးျဖစ္သည္။ ကေလးကုိ အငုိတိတ္ေအာင္ေခ်ာ့ရင္း သူ႔မိခင္ကုိ
လုိက္ရွာကာ အေၾကာင္းစုံရွင္းျပရသည္။

“သူ႔အျပစ္လဲ မဟုတ္ပါဘူး အစ္မရယ္... သူေကာက္တာကုိလည္း

ဘာမွအျပစ္မေျပာပါဘူး... ဒါေပမယ့္ ဟုိေလ... ကၽြန္ေတာ့္ ေကာင္မေလး
ကေတာ့... သူ႔ေဒါသကုိ အဲဒါမ်ိဳးေလ... ဒီလုိ ပါပဲ အဲဒါ”

“ဟင္... နင္ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးပါလား မ်ိဳးေဆြသန္း ဟင္၊

မနက္ကလည္း မုန္႔ဟင္းခါးစားမယ္တဂ်ီဂ်ီနဲ႔... နင္ငါ့ကုိ ဒုကၡေပးလွပါလား!
လူမ်ားပစၥည္းလုိခ်င္တဲ့ အက်င့္ကုိ နင္ မေဖ်ာက္ေသးဘူး ဟုတ္လား!
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင္ယူရမလား! ...နင့္ကုိ ငါဘာေျပာထားလဲ...! လာခဲ့လာ...
လာခဲ့”

ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ရင္း ဆြဲေသာ္လည္း မရေတာ့...

မ်ိဳးေဆြသန္းဆုိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဒုကၡကုိ ဝင္ခံသာြ းသည့္ ခ်ာတိတ္
ကေလးကုိ သူ႔အေမက ေရခဲေရခြက္ျဖင့္ ေခါက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္
လက္ထဲမွာ ေဒါသတႀကီး ဆြဲယူကာ ဗုိက္ကုိဆိတ္သည္။ တင္ပါးကုိ
တျဖန္းျဖန္းခ်သည္။ နာလြန္းသျဖင့္ ခ်ာတိတ္ကေလးလည္း အသံမ်ဳိးစုံျဖင့္
ေအာ္ငုိကာ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္ လွည့္ပတ္ေျပးေန၏။ ကၽြန္ေတာ္
စိတ္မခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ထုိေနရာမွာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘာေတြ
ျဖစ္ကုန္တာလဲဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစားတက္ေတာ့ သာမန္အျဖစ္
အပ်က္တစ္ခုကေန ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျပာ ေသြဖယ္သာြ းခဲ့ၾကသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 150

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာခုနက လုပ္ခဲ့သလုိ စိတ္ဆုိးစိတ္ ေကာက္နည္းကုိ ကမ႓ာေပၚက
ခ်စ္သူေပါင္းမ်ားစြာ ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး၊ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သာြ းခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျပာမွ ဘာေၾကာင့္အဆင္မေျပရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့ေခါက္ထီးကုိ လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကုိင္ထားရင္း
ၾကည္ျပာရွိမည့္ေနရာကုိ ခန္႔မွန္းကာထြက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
ျပႆနာက မၿပီးဆုံးေသး... ဟုိ မေက်နပ္မႈကုိ အဆုံးသတ္သာြ းေအာင္
ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေပးရဦးမည္။ ၾကည္ျပာ လုိခ်င္ေနေသာ အႏုိင္ရမႈ...
ၾကည္ျပာေျပာခ်င္ေနေသာ ေဒါသစကားကုိ ျဖစ္ခ့ဲသည္ အူေၾကာင္ေၾကာင္
အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ဆုံး႐ႈံးမသြားေစခ်င္ပါ။ ၾကည္ျပာ့ကုိ ရေအာင္
ေပးခ်င္ပါသည္....

ထုိသုိ႔ ခ်စ္ရပါေသာ... မၾကည္ျပာ...။ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္၏

ေရွ႕တြင္ အမွားကုိ ဝန္ခံျခင္းသည္ အ႐ႈံးေပးျခင္းထက္ အဆင့္အတန္း
ပုိၿပီးျမင့္ေသာ္လည္း ၾကည္ျပာ့လုိ ခ်စ္သူမ်ိဳးအတြက္ဆုိလွ်င္ အေတာ္
အႏၲာရာယ္ႀကီးမွန္း မလုပ္သင့္မွန္းသိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ အမွားကုိ
မွန္မွန္ဝန္ခံေလ့ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၾကည္ျပာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္
ကၽြန္ေတာ္သည္ အျပစ္အမ်ားဆုံး ရွိသူတစ္ေယာက္ အႀကိမ္မ်ားစြာ
ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း အမွန္ကုိ ဝန္ခံခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ႐ုိးသားျမင့္ျမတ္ေသာ
စိတ္ထားကုိ တစ္ေန႔တြင္ ၾကည္ျပာသေဘာေပါက္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
တန္ဖုိးထားတက္ လာလိမ့္မည္ဟု မိုက္မဲစာြ စိတ္ကူးယဥ္ ေမွ်ာ္လင့္
ေနတုန္းပင္ ျဖစ္သည္။အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ အမွန္ကုိ ဝန္ခံျခင္းထက္
ပုိမုိပါးနပ္စြာ အ႐ႈံးေပသည့္နည္းကုိသာ သုံးခဲ့လွ်င္ ၾကည္ျပာ ကၽြန္ေတာ္ကုိ
ပုိမုိေက်နပ္သြားမည္။ ေဘးမွသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သနားပါတယ္
ဟယ္... ဟု ဝင္ေျပာခြင့္ရႏုိင္ၿပီး... ၾကည္ျပာကလည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား

typing - ေကာင္းဆိုး Page 151

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မွတ္ခ်က္ေပးသလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သနားလာႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္
ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာသနားၿပီး ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ျခင္းထက္ ကၽြန္ေတာ္၏
တရားမွ်တစြာ ဝန္ခံမႈအေပၚ အေျခအေနကုိ နားလည္ကာ ၾကည္ျဖဴစြာ
ခြင့္လႊတ္ျခင္းကုိပဲ ပုိတပ္မက္သည္...ပုိလုိခ်င္ခ့ဲသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္္ျပာ့ေရွ႔မွာ ဒူးေထာက္ခ်လုိက္သည္ဆုိလွ်င္ေတာင္ ထုိဒူေထာက္ျခင္းမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္...သတိၱအျပည့္ျဖင့္ အမွန္ကုိ ဝန္ခံျခင္းမ်ိုဳးသာျဖစ္ၿပီး
အ႐ႈံးေပးျခင္း လုံးဝမျဖစ္ေစရ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆြထ
ဲ ူလုိက္ေသာ
ၾကည္ျပာလက္မ်ားႏွင့္ ႏွလုံးသားတြင္လည္း သနားစိတ္ လြန္ကဲျခင္း
မရွိဘဲ... နားလည္ခြင့္လႊတ္ျခင္းသာ ပါေစရမည္...။ ထုိအခ်က္သည္
ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္လုံး လက္တြဲသြားေတာ့မည္ဟု ဆုံျဖတ္ထားေသာ
ခ်စ္သူထံမွ အလုိခ်င္ဆုံးေသာ ခံစားခ်က္သာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
ထုိဆုံျဖတ္ခ်က္အတုိင္းပင္ မွန္ရာကုိ ဝန္ခံဖုိ႔ ၾကည္ျပာ့ထံ ေရာက္လာ
ခဲ့သည္။ ကဲင္တင္းတြင္ စကားေျပာေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအၾကားတြင္
ၾကည္ျပာ့ကုိ လွမ္းေတြ႔လုိက္ရသည္။ ၾကည္ျပာက စကားေတာ့ေျပာမေန...
မႈန္သီႏြမ္းလ်စြာျဖင့္ တစ္ဖက္သုိ႔ စုိက္ေငးကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
လွမ္းေတြ႔လုိက္ၾကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း စကားေျပာျခင္းကုိ
ရပ္ပစ္လုိက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့၏ထီးကုိ စားပြဲေပၚ
လွမ္းတင္လုိက္သည္။ ယဥ္ယဥ္သိန္းက ထီးကုိျမင္ေတာ့ ခြီးကနဲ တစ္ခ်က္
ရယ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံး ထုိကိစၥကုိ သိၿပီးၾကပုံေပၚသည္။
က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ကာ
အတက္ႏုိင္ဆုံး ခပ္တည္တည္ျဖစ္ေအာင္ ေနၾက၏။ ၾကည္ျပာက
ဝင္ထုိင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခ်က္္မွလွည့္မၾကည့္ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိ
တင္းတင္းေစ့ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အားတင္းကာ ေခၚလုိက္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 152

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ၾကည္ျပာ.....”

ၾကည္ျပာက လုံးဝလွည့္မၾကည့္။ ရွိေစေတာ့....။

“ၾကည္ျပာ... ေနာက္က်သြားတဲ့အတြက္ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ...

နင္ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကုိေစာင့္ေနလဲ... ေမြးေန႔ပက
ဲြ ုိ နင္ဘာသာ
သြားလုိက္ပါလား!”

“လဲေသလုိက္ရဲဝင္း... ေျပာမေနနဲေတာ့... အဲဒီေမြးေန႔ပက

ြဲ ုိ
ငါမသြားရလုိ႔ ဘာမွ ျဖစ္မသြားဘူးသိလား!... ထားလုိက္ေတာ့ ေျပာမေနန႔ဲ
ေတာ့....”

ၾကည္ျပာ့စကားေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စုိးရိမ္

တႀကီး ဝုိင္းၾကည့္လုိက္ၾက၏။

“မဟုတ္ဘူး ၾကည္ျပာ... ငါေနာက္က်တဲအတြက္ ဘာအေၾကာင္းျပ

ခ်က္မွ မေပးေတာ့ပါဘူး.... ဒါေပမယ့္... နင္ ငါ့ကုိေစာင့္ေနမယ္လုိ႔
လုံးဝမထင္ဘူး ၾကည္ျပာ... ငါ နင့္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္...
ငါေနာက္က်တဲ့ အတြက္လည္း ပုိဝမ္းနည္းသြားတယ္၊ နင္ ထီးကုိ
လႊင့္ပစ္လုိက္တာေတြ႔ေတာ့....”

“ေတာ္ၿပီဆုိ... ရဲဝင္း”

ၾကည္ျပာထံမွ ထုိအသံႏွင့္ ထုိအၾကည့္ေရာက္လာၿပီဆုိလွ်င္

ကၽြန္ေတာ္ ဘာစကားမွ ထပ္မေျပာတာ အေကာင္းဆုံးဆုိတာကုိ
သိလုိက္ရသျဖင့္ နဖူးကုိလက္ျဖင့္ေထာက္ကာ မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ မွိတ္ထား
လုိက္မိသည္။ မွိတ္ထားေသာမ်က္ဝန္းထဲမွာ... အဓိပတိလမ္းကုိ ငုံ႔ကုိင္းကာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 153

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမွ်ာ္ေငးေနေသာၾကည္ျပာ... အဓိပတိ လမ္းေပၚသုိ႔
လြင့္ပ်ံဝဲထြက္သြားေသာ ၾကည္ျပာ၏ထီး...။ ထုိထီးကုိ ဝမ္္းသာအားရ
ေျပးေကာက္ေသာကေလး၏ မ်က္ႏွာ...။ ကၽြန္ေတာ္သာ အိပ္ယာက နံနက္
၇ နာရီ ႏုိးခဲ့လွ်င္....။ ညတုန္းက တစ္ညလုံး ဘာကဗ်ာမွမေရးႏုိင္ဘဲ
စားပြဲမွာ ၃ နာရီ အထိ မထုိင္ခဲ့ဘူးဆုိရင္... ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္
ၿငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္႐ႊင္ေႏြးေထြးစြာျဖင့္ ေမြးေန႔ပြဲကုိ ေရာက္သာြ းမည္ျဖစ္သည္။

ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ေကာင္းလိမ့္မည္နည္း... ကၽြန္ေတာ့္

ရင္ထဲမွာ မရရွိလုိက္ေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအတြက္ ဝမ္းနည္းယူၾကံဳးမရ
ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ရင္ဆုိင္ေနရေသာ အဆင္မေျပမႈအတြက္ ေဒါသစိတ္
မခ်င့္မရဲခံစား ရသည္။

“နင့္ ကိုယ္နင္ ဘာလဲဆုိတာသိရင္ ၿပီးတာပဲ ရဲဝင္း... ငါ နင့္ကုိ

ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး ေျပာစရာလည္းမလုိဘူး...”

ၾကည္ျပာက စကားေျပာရင္း ထုိင္ရာမွထပုံရသည္။ က်န္သူငယ္ခ်င္း

မ်ားထံမွလည္း ထၾကသံၾကား၏။ ေခါင္းကုိငုံ႔ကာ မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ
မွိတ္ထားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ၿငိမ္ေနခဲ့သည္။ ငါ့... ရင္ထမ
ဲ ွာ ဆုံး႐ႈံးလုိက္ရတဲ့
ေပ်ာ္႐ႊင္မႈနဲ႔ ရလုိက္တဲ့ အဆင္မေျပမႈအတြက္ ဘယ္လုိခံစားရတယ္
ဆုိတာကုိေတာ့ နင္မသိဘူးမဟုတ္လား ၾကည္ျပာ။ ငါ့ကုိယ္ငါ ဘာလဲ...
ဆုိတာ ငါသိပါတယ္။ ငါဟာ နင့္ကုိသိပ္ခ်စ္ၿပီး အဲဒီခ်စ္ခင္မႈကုိ
နင္ယုံၾကည့္လာေအာင္ မျပႏုိင္တဲ့သူပါ...။ နင့္ကုိ ဘယ္ေလာက္
ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ငါ့ကုိယ္ငါ သိေနယုံန႔ဲ ငါေက်နပ္ေနတက္ရင္
ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလုိက္မလဲ... ၾကည္ျပာရယ္...။

“ရဲဝင္း... ဟဲ့... ရဲဝင္း...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 154

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေခၚသံေၾကာင့္ ကမန္းကတမ္း ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ၾကည္ျပာတုိ႔အတူ
လုိက္မသြားဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ေမွာက္က်ံဳ႕ကာ ၾကည့္ေနသည့္
လြင္မာ့ကုိေတြ႔ရသည္။

“လုပ္ျပမေနနဲ႔ေတာ့ ၾကည္ျပာက အတန္းကုိသာြ းတက္ၿပီ။ ရဲဝင္း

ရဲဝင္း နင္ကလည္း နင္ပဲ... ဘာတစ္ခုကုိမဟုတ္ဘူး။ နင္ အဲဒီကေလးကုိ
ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္... မဟုတ္ရင္မလြယ္ဘူး”

“ေအးပါဟာ.... ဒါေပမယ့္... အဲဒီကေလးေၾကာင့္ ပုိဆုိးသြား

တာဟ... သူသာထီးဝင္မေကာက္ရင္... ၾကည္ျပာ ငါ့ကုိ ေပါက္ကဲြခြင့္
ရသြားမွာ... အခုၾကည္ျပာက သူ႔မေက်နပ္ခ်က္ကုိ ျပန္သိမ္း သြားၿပီ။ ငါ...
သူ႔ရင္ထဲမွာ အစုိင္အခဲႀကီးျဖစ္ၿပီး ငါ့ကုိ ေတးမွတ္ထားမွာ စုိးရိမ္တာဟ”

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ လြင္မာ အနည္းငယ္စဥ္းစားသည္။

“ေအး... ငါတုိ႔ကုိ ေျပာျပေတာ့ ၾကည္ျပာအေတာ္ ေဒါသထြက္ေန

တာဟ... ငါတုိ႔ ရယ္ခ်င္တာေတာင္မွ သူ႔ေဒါသကုိ သိလုိ႔ အသာေလးပဲ
ေနလုိက္တာ... နင္လာေတာ့ ျပႆနာေတာ့ စၿပီးထင္ေနတာ...”

“အဲဒါပဲလြင္မာ... ငါ အခုတေလာ ၾကည္ျပာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္

ခံစားေနရတာ အဲဒါပဲ ၾကည္ျပာဟာ ဘယ္ေလာက္ေသြးဆူလြယ္တယ္
ဘယ္ေလာက္ပြင့္လင္းတယ္ဆုိတာ ငါတုိ႔အားလုံးအသိပဲ သူ႔ရင္ထမ
ဲ ွာရွိရင္
ထားတက္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး... ဒါေပမယ့္ ၾကည္ျပာက အခု
အဲဒီလုိမဟုတ္ေတာ့ဘူး... ၾကည္ျပာက ငါ့န႔ပ
ဲ တ္သတ္တ့ဲ ခံစားမႈေတြကုိ
ခ်န္ခ်န္ထားတယ္ဟာ... အရင္ကလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 155

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ လြင္မာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္လုံးျပဴး
ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိ လြင္မာနားမလည္ပုံမေပၚ။ နားလည္သည္
ဆုိလွ်င္လည္း လြင္မာ့အၾကည့္ေၾကာင္ သူနားလည္ပုံက ကၽြန္ေတာ္
ဆုိလုိခ်င္ေသာ အဓိပၸာယ္မ်ိဳးမဟုတ္။

“ဘာလဲရဲဝင္း... နင္က ၾကည္ျပာဘာမွ ျပႆနာရွာမသြားတာ

ေတာင္မွ မေက်နပ္ေသးဘူးလား! အရင္တုန္းကလုိ ရက္ရက္စက္စက္
ေျပာတာ... ေအာ္တာေငါက္တာ ခံခ်င္ေသးလုိ႔လား!”

“ဟုတ္တယ္လြင္မာ... အဲဒါ ႐ုိးသားမႈတစ္ခုမဟုတ္လား! အဲဒီလုိ

ေဒါသေတြ ခ်က္ခ်င္းတုန္႔ျပန္မႈေတြဟာ ၾကည္ျပာအစစ္ေလၾကည္ျပာဟာ
ေသြးဆူလြယ္တယ္... ေပါက္ကြဲျမန္တယ္... ဘာကုိမွမငဲ့ပဲ စြတ္ေျပာ
တက္တယ္... အဲဒါ ၾကည္ျပာပဲေလ... အခု အဲဒီလုိမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊
ၾကည္ျပာ ငါ့အေပၚမွာအရမ္းကုိ ေသြးေအးသြားၿပီ။ အခုကိစၥကုိပၾဲ ကည့္
ၾကည္ျပာ ဘယ္ေလာက္ ေဒါသထြက္ေနတယ္ဆုိတာ နင္လည္းသိတယ္၊
ငါလည္းသိတယ္... ဒါေပမယ့္ ၾကည္ျပာ... ငါ့ကုိဘာမွမေျပာသြားဘူး၊
အားလုံးကုိ သိမ္းသြားတယ္”

“ဒါ... ကေတာ့ဟာ....”

လြင္မာ ဘာေျပာရမွန္းမသိဘဲ စကားတစ္ဝက္ႏွင့္ ရပ္သာြ း၏။

လြင္မာ့မ်က္လုံက တစ္ခုခုကုိ စဥ္းစားေနပုံရသည္။ ၾကည္ျပာဟာ
ဘယ္လုိမိန္းကေလးမ်ိဳးဆုိတာကုိ လြင္မာလည္း ေကာင္းေကာင္း
သိပါလိမ့္မည္။ လြင္မာမ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၿပီး ၿငိမ္ေနရာမွ ျပံဳးလုိက္၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 156

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ငါတုိ႔တေတြက အရင္တုန္းကလုိ ကေလးေတြမွမဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊
အသက္ႀကီးလာၿပီဟ”

“မဟုတ္ဘူးလြင္မာ... နင့္စကားကုိ ငါလက္မခံဘူး

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဗီဇဟာ အခုေလာက္ရင့္က်က္မႈန႔ဲ ေျပာင္းလဲမသြား
ႏုိင္ဘူး....။ ၿပီးေတာ့ ၾကည္ျပာဟာ စာေတြေပေတြဖတ္တ့ဲ မိန္းကေလး
လည္း မဟုတ္ဘူး... ၾကည္ျပာ့ခံစားမႈဟာ ဒီေလာက္ မရင့္က်က္
ႏုိင္ေသးဘူး... အဲဒါေသခ်ာတယ္... ၾကည္ျပာဟာ ခံစားမႈ ေျပာင္းသြားတာ
မဟုတ္ဘူး... ငါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာင္းထားတာ”

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ လြင္မာသက္ျပင္းကုိခ်သည္။ ထုိ႔ေနာက္

စားပြဲေပၚမွာတင္ထားေသာ သူ႔လြယ္အိတ္ကုိ ေကာက္လယ
ြ ္ကာ ထရပ္ရင္း

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဟာ... ရဲဝင္း... နင္... ညေနကုိ အတန္းထဲလာခဲ့...

ၿပီးေတာ့ အခုကိစၥ ၾကည္ျပာ့ကုိထပ္ေတာင္းပန္လုိက္...။ ငါ... နင့္ကုိ
တစ္ခုေတာ့ ေျပာမယ္ဟာ... နင္... ၾကည္ျပာကုိ... ဂ႐ုစုိက္လုိက္ဦး... ကဲ...
ငါသြားမယ္”

လြင္မာထသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေငးေၾကာင္စာြ က်န္ခ့၏

ဲ ။ လြင္မာ
ေျပာသြားသည့္... “နင္... ၾကည္ျပာ့ကုိ ဂ႐ုစုိက္လုိက္ဦး” ဆုိသည့္
စကားကုိ... ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမေပါက္...။ နာမလည္ ဒါ ဘာအဓိပၸာယ္လ!ဲ
...။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၾကည္ျပာ့ကုိ ဂ႐ုမစုိက္တ့ဲ လူတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနၿပီလား! ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့အေပၚ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖုိး
ထားတယ္... ခ်စ္တယ္... ျမတ္ႏုိးတယ္ဆုိတာကုိ လြင္မာသိၿပီးသား
ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ... ထုိစကား ေျပာသြားရသနည္း။ လြင့္မာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 157

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စကားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားထဲမွာ ေကာင္းကင္တြင္ဝဲေနေသာ
သိန္းစြန္ဌက္တစ္ေကာင္လုိ ဝဲကာက်န္ခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကုိ
ၾကည္ျပာ့အတန္းထဲမွာပင္ သြားေနလုိက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပံဳးျပၾက၏။ ၾကည္ျပာကေတာ့ သူနံေဘးမွ ဝင္ထုိင္ေနေသာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳကာ ပုံမုန္သာေနသည္။ ၾကည္ျပာတုိ႔အတန္း
ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ Paper 3 ဝင္ေနသည္။ ကိန္းမ်ဥ္းမ်ားဆြဲရင္း ေထာက္ခနဲ
က်ိဳးသြားေသာ ၾကည္ျပာေခြးတံဆိပ္ခဲတံကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ယူကာ
စိ္တ္ရွည္လက္ရွည္ ခၽြန္ေပးလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အသာခ်ထားေပး
လုိက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ၾကည္ျပာဘာမွမေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ္
ခၽြန္ေပးထားေသာခဲတံကုိ ေကာက္ယူကာ ကိန္းမ်ဥ္းမ်ားကုိဆဲြသည္။
ကၽြန္ေတာ္ နံေဘးမွ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေလာ့ဂရစ္သမ္ၾကည့္ေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္
ေအာ္ေပးေသာ ဂဏန္းမ်ားကုိ ၾကည္ျပာက ခပ္သက
ြ ္သြက္ ေရးခ်သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာ...။ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ
ပုိၿပီး စိတ္ရွည္နားလည္လာသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ထုိေျပာင္းလဲပုံကုိ
ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းေနမိသည္။ တစ္ခုခုေတာ့လုိေနၿပီ။ အရင္စိတ္မ်ိဳးႏွင့္
ဆုိလွ်င္ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ္ခၽြန္ေပးေသာ ေခြးတံဆိပ္ခတ
ဲ ံကုိ
လႊင့္ပစ္ေကာင္ လႊင့္ပစ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း သူ႔နံေဘးဝင္မထိုင္ဖုိ႔
ေအာ္ခ်င္ေအာ္ေပးလိမ့္မည္။ ...အခုေတာ့ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ္အေပၚ
ခံစားမႈကုိ ေျပာင္းထားသည္ဆုိျခင္းမွာ ပုိေသခ်ာသြားၿပီ ျဖစ္ေလသည္။
ေက်ာင္းဆင္းဘဲလ္သံ ဆူညံစြာ ထြက္လာသည္၊ အတန္းထဲမွာ
ေခၚသံေအာ္သံေတြ ေဝါခနဲၿပိဳက်လာ၏။ ထမီဝတ္သူဝတ္ ထမင္းခ်ိဳင့္
ခုံေပၚတင္သူတင္... ေနာက္သူေနာက္...။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး ဆူညံ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 158

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေနသည့္ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ ညင္သာစြာ
ေကာ္ရစ္တာကုိျဖတ္ၿပီး ေလွခါးမ်ားကုိ ဆင္းခဲ့ၾကသည္။

ULBက ထြက္လုိက္ေတာ့ ေရစင္ႀကီးမွာ ေရေတြလွ်ံကာ

က်ေနသည္။ တျခားအတန္းမ်ားလည္း လႊတ္လုိက္သျဖင့္ ေက်ာင္းဝင္းထဲက
ညေနရီမွာ ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ ျပည့္ကာသြားသည္။ လက္ခ်င္းဆုပ္ကာ
စကားေျပာရင္း လမ္းေလွ်ာက္ကာေသာ ခ်စ္သူ သုံးေလးတဲက
ြ ုိ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စု ေက်ာ္တက္လုိက္ၾကသည္။ လုိင္ဗရီေရွ႕ ေရာက္လာ
ေတာ့ ယဥ္ယဥ္သိန္းက မ်က္ေစ့မွိတ္ျပကာ လြင္မာက ၾကည္ျပာ့ကုိ
ေမးေငါ့ကာျပ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာကုိ လွမ္းေငးလုိက္ေတာ့
အရယ္အျပံဳးမရွိ။ ေအးစက္ေသာမ်က္ဝန္းတုိ႔ ၿငိမ္သက္ကာ စကားလုံး
မရွိေသာ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔ ေအးစက္စြာရွိေနၾကသည္။

“ၾကည္ျပာ... ငါ... ငါ နင့္ကုိစကားေျပာခ်င္တယ္ဟာ ဘြ႔ႏ

ဲ ွင္းသဘင္
ခန္းမေဘးက ပန္းျခံထဲ ခဏသြားရေအာင္ေနာ္...”

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ၾကည္ျပာက ပုံမုန္ေလွ်ာက္လာေနေသာ

ေျခလွမ္းကုိ ရပ္ပစ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကုိငုံ႔ကာ ၿငိမ္သက္ေန၏။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္စကားႏွင့္ ၾကည္ျပာ့ အျပဳအမႈေၾကာင့္
ရပ္လုိက္ၾကသည္။ ၾကည္ျပာ ဘာစဥ္းစား ေနသလဲ! ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ဘယ္လုိတုန္႔ျပန္မွာလဲ!

“လုိက္သြားလုိက္ပါ ၾကည္ျပာရာ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့”

လြင္မာ့စကားေၾကာင့္ ၾကည္ျပာက ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိ ပါးခ်ိဳင့္ရာေလး

ထင္႐ုံ ေခါင္းငုံ႔ရင္း ဆြဲဆန္႔သည္။ ၿပီးေတာ့ အဓိပတိလမ္းကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 159

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဖိနပ္ဦးကေလးျဖင့္ ျခစ္ကာ ၿငိမ္သက္ရင္းစဥ္းစားေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ
ေအးစက္ထုံထုိင္းေနေသာ ၾကည္ျပာ၏ အမႈအယာမ်ားကုိၾကည့္ကာ
ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ငုိခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းနည္းလာေနသည္။
ၾကည္ျပာရယ္... နင္ အရင္တုန္းကလုိ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ေအာ္ပစ္လုိက္
ပါေတာ့လား… ဒါမွမဟုတ္... နင့္လြယ္အိတ္န႔ဲ ငါ့ရင္ကုိျဖတ္႐ုိက္ၿပီး
ရန္ေတြ႔လုိက္ပါေတာ့လား! ဒါမွမဟုတ္... ငါ့ကုိ မလုိက္ႏုိင္ဘူး...
မလုိက္ဘူးလုိ႔ အားနဲ႔ပါးနဲ႔ ျငင္းလုိက္ပါေတာ့လား!

“လုိက္သြားလုိက္ေလ ၾကည္ျပာရယ္... ေနာ္... ဟုတ္လား!”

မုိးမုိးက ၾကည္ျပာ့ကုိ ႏူးညံ့စြာတုိက္တန

ြ ္းသည္။ ၾကည္ျပာက
ငုံ႔ထားေသာ ဦးေခါင္းကုိဆြဲေမာ့ကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ေငးရင္း
သတိကင္းမဲ့ စြာျဖင့္ သူ႔ကုိယ္သူ ေခါင္းသုံးေလးခ်က္ကုိ ညိတ္ကာ
အသိေပးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၾကည္ျပာ့သက္ျပင္းခ်သံကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရ၏။

“နင္တုိ႔ မျပန္ၾကနဲ႔ဦး… ပန္းျခံဝကေစာင့္ေနေနာ္...”

စကားဆုံးေတာ့ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္မၾကည့္ဘဲ

ထြက္သည္... ကၽြန္ေတာ္ ရင္နင့္စြာျဖင့္ ၾကည္ျပာ့ကုိေငးရင္း က်န္ခ့သ
ဲ ည္။
ယဥ္ယဥ္သိန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တြန္းလုိက္ရင္း “ဟဲ့ အ႐ူးလုိက္သာြ း”
ဟုေျပာသည္။ ပန္းျခံဝေရာက္ေတာ့ ၾကည္ျပာက သူငယ္ခ်င္းမ်ားပါလာ
မလာတစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေနာက္
ခပ္လွမ္းလွမ္းက လုိက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အျပံဳးမ်ားျဖင့္
အားေပးကာ လုိက္သြားဟု... လက္ျပၾက၏။ လြင္မာက “ဟဲ့... ရဲဝင္း
ငါေျပာထားတယ္ေနာ္...”ဟု သတိေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ လက္လွမ္းျပကာ ပန္းျခံထဝ
ဲ င္ လာခဲ့သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 160

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာႏွင့္အတူ ယွဥ္ဝင္လာရင္း... ပန္းျခံ၏ ခုံတန္းမ်ား သစ္ပင္မ်ားတြင္
ၿငိမ္းျမးေႏြးေထြးခ်ိဳၿမိန္ေနေသာ ခ်စ္သူစုံတြဲမ်ား၏ ရင္ခုန္မႈကုိေတြ႔ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာနဲ႔ အဲဒီလုိမေနျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကၿပီလဲ!...။
လြင္မာ၏ နင္... ၾကည္ျပာ့ကုိ ဂ႐ုစုိက္လုိက္ဦး ဆုိေသာစကားကုိ
ျပန္အမွတ္ရ၏။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တုိင္ပင္မႈမ့စ

ဲ ာြ ပန္းျခံထဲ
စြတ္ဝင္လာခဲ့ၾကသည္။ ၾကည္ျပာ့ကုိေရာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိပါ သိသည့္
သူငယ္ခ်င္းအတြဲသုံးေလးတြဲက ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ တခ်ိဳ႕ခ်စ္သူမ်ားက
ေႏြးေထြးစြာေပြ႔ဖက္... ထားၾက၏။ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က
ေကာင္မေလး ေပါင္ေပၚမွာ လွဲအိပ္ေနၿပီး ေကာင္မေလးက ခ်စ္သူ
ဆံပင္မ်ားကုိ တိတ္ဆိတ္စြာ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလုိက္
ၾကတာ။ ပန္းျခံဆုံးသြားၿပီး ကုန္းကေလးတစ္ခုနားက သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္
ေျခရင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္လုိက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သစ္ပင္
ေျခရင္းမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ဝင္ထုိင္ရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ မီးညိႇသည္။
ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဘက္မွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေက်ာ္ေလွ်ာက္လာကာ
ညဘက္နံေဘးတြင္ စကၠဴတစ္႐ြက္ ျဖဲကာ ဝင္ထုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ မီးညိႇ
ေနေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ႏႈတ္ခမ္းမွ ဆက္ကနဲ ေကာက္ယူကာ
လႊင့္ပစ္လုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သာြ းၿပီး ၾကည္ျပာ့ကုိ
အ့ံၾသစြာ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။ ၾကည္ျပာ့ထံမွ မ်က္ေစာင္းတစ္ခု
ဒုိင္းကနဲ ေရာက္လာ၏။ အဟား... ကၽြန္ေတာ့္ရင္... ၿငိမ့္ကနဲ ခုန္သာြ း၏။
ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ ေျပာမျပတက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္သာြ းခဲ့သည္။
ဒါ… ဒါၾကည္ျပာ အစစ္ပဲ...။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့အခ်စ္ကုိ ျပန္ရၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားထဲမွ ေလးပင္အုံခဲေနေသာ မြန္းၾကပ္ႏမ
ြ ္းညစ္မႈေတြ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 161

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ပါသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ နံေဘးမွာ ၾကည္ျပာအစစ္ကုိ ျပန္လည္ရရွိလုိက္ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ အေပ်ာ္လြန္ကာ ဘာစကားမွမေျပာႏုိင္။ ညေနရီ
အလင္းကြဲစ ေနေရာင္က ေရွ႕မွကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ကြယ္ထားေသာ
ပုဏၰရိပ္ပင္မ်ားေပၚ တြဲ႐ြဲက်ကာ ေန၏။ ပုရစ္ေအာ္သံမ်ားကုိ
ၾကားေနရသည္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ေနာက္ေက်ာက ျဖတ္သာြ းေနေသာ
ကားသံမ်ား ဥၾသဌက္ေအာ္သံ...။ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမ ေနေသာ တိတ္ဆိတ္မႈ
ထဲမွာ တဒုတ္ဒုတ္ ဆန္တက္လာ ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံမ်ား...။
ၾကည္ျပာက လြယ္အိတ္ကုိ နံေဘးခ်ကာ ေျမႀကီးေပၚမွ သစ္ကုိင္းေျခာက္
တစ္ခုကုိ လွမ္းေကာက္ ယူၿပီး... ေျမႀကီးကုိျခစ္ကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ဘာစကားမွမေျပာမိ။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထမ
ဲ ွ ဝမ္းသာစိတ္ၿငိမ္က်သြား
ေသာ္လည္း ရင္ခုန္သံကေတာ့ ကၽြံထြက္ကာ ခါးရမ္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ဘာစကားမွမေျပာ...။ ၾကည္ျပာ ဘာေတြးေနမလဲ! ဘာပဲေတြးေန ေတြးေန
ၾကည္ျပာ့အေတြးကုိ အဆုံးထိ ေရာက္သြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္
လုံေလာက္စြာေပးၿပီး တိတ္ေနမွ ေကာင္းမည္။ ဒါမွ ကၽြန္ေတာ့္ဝန္ခံ
စကားသည္ ၾကည္ျပာ့ ႏွလုံးသားထဲကုိ ေရာက္သာြ းမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္
ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တက္ႏုိင္သမွ် တိတ္ေနရင္း ၾကည္ျပာ့ကုိ
ခုိးေငးေနလုိက္သည္။ ညေနရီေနေရာင္က ၾကည္ျပာ၏ ပါးလ်စြာ
ခၽြန္ေနေသာ ႏွာသီးဖ်ားကေလး ေပၚမွာ က်ေနသည္ကုိ ေဘးတုိက္ျမင္ရ၏။
နားထင္ေဘးမွ ဆံပင္ေတြက ေခါင္းငုံ႔ထားေသာ ၾကည္ျပာ့ပါးျပင္ေဘးမွာ
ကပုိက႐ုိက်ေနၾကသည္။ ၾကည္ျပာက ေျမႀကီးကုိ ျခစ္ေနေသာလက္ထမ
ဲ ွ
သစ္ကုိင္းေျခာက္ကုိ ေျမႀကီးႏွင့္ထုိးကာ ခ်ိဳးပစ္လုိက္၏။ အခ်ိန္
လုံေလာက္ၿပီ...။

“ၾကည္ျပာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 162

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မ်က္ခြံပင့္ကာ ၾကည္ျပာ၏ အညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ထံ
ေရာက္လာ၏။

“ငါ... ငါဝန္ခံပါတယ္ၾကည္ျပာ... မနက္ကကိစၥက ငါ့အျပစ္ေတြႀကီး

ပဲ... ငါ... မွားပါတယ္...။ နင္... ေစာင့္ေနတာ ေတြလုိက္ ေတာ့ေလ... ငါ...
အရမ္းကုိ ဝမ္းနည္းသြားတယ္...”

“အဲဒါ... ေျပာၿပီးၿပီ”

“ထပ္ေျပာပါရေစ... ၾကည္ျပာရယ္... နင့္ကုိေတြ႔လုိက္ရေတာ့

ငါရမယ့္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကုိ ငါကုိယ္တုိင္ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ၿပီ... နင့္ရဲ႕ ဆႏၵ
တစ္ခုလည္း ငါ့ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားၿပီဆုိတာ ငါသိလုိက္ပါတယ္။ နင္
ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေစာင့္ေနေတာ့မွ ငါရဲ႕ မတည္လုိက္ႏုိင္တ့ဲ ကတိစကား
အေပၚ နင္တန္ဖုိး ဘယ္ေလာက္ထားတယ္ဆုိတာ ငါသိၿပီး ပုိဝမ္းနည္း
သြားတာ... နင္မေျပာနဲ႔ ငါ့ကုိယ္ငါ ခြင့္လႊတ္မရေတာ့ ေလာက္ေအာင္
ေဒါကန္သြားတာ... အဲဒါကုိ နင္နားလည္ေပးပါ ငါ ဝန္ခံတယ္ ၾကည္ျပာ...”

“လဲေသလိုက္... ငါ... ငါးမိနစ္လာမလား... ဆယ္မိနစ္လာမလား

ေစာင့္ရင္းနဲ႔ အဲဒီေလာက္ၾကာသြားတာ...”

ၾကည္ျပာက သူ႔လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကုိ အခ်င္းခ်င္းခါရင္း

အသံစာစာျဖင့္ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ယုံၾကည္စြာေစာင့္တာ မဟုတ္ဘူး
ဟု ျငင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ရွိေပေစေတာ့။

“လူတစ္ေယာက္ကုိ ေစာင့္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဒုကၡကုိ ငါ

အျပည့္အဝ နားလည္ပါတယ္... ေစာင့္ေနမယ့္ လူတစ္ေယာက္ဆီကုိ
ေနာက္က်ၿပီးလာေနတဲ့ ငါ့ဒုကၡကုိလည္း နင္... နားလည္ပါ နင့္ဆီ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 163

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မေရာက္မခ်င္း ငါလည္း အရမ္းကုိ စိတ္ပင္ပမ္းခဲ့ရတာ လွမ္းေတြ႔လုိက္ေတာ့
နင္က ထီးကုိလႊင့္ပစ္...”

“ေတာ္ၿပီဆုိ... အဲဒီကေလးကေလ.... ငါမေျပာခ်င္ဘူး သိလား!

ငါလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေခါက္ပစ္ခဲ့တာ...”

ၾကည္ျပာက အရယ္တစ္ဝက္ျဖင့္ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခႏၡာကုိယ္

တစ္ခုလုံး အပန္းေျပကာ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလုံးကုိ ေနာက္မွာ ပစ္ေထာက္
ထားရကာ ျဖဳတ္လုိက္သည္။ တင္ပလင္ေခြထားေသာ ေျခေထာက္မ်ားကုိ
ဆန္႔ထုတ္ကာ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကုိ ဂုံးဆင္းကေလးမွာ ေျမႀကီးထဲမွ
တုိးထြက္ေနေသာ အုတ္ခဲစြန္းကေလးတြင္ ဖေနာင့္ျဖင့္ေထာက္ရင္း
ေထာင္ကာ ထုိင္လုိက္သည္။

“သနားပါတယ္ဟာ... ေကာင္ေလးက လန္႔ၿပီးငုိတာဟာ ငါ

ေတာ္ေတာ္ေခ်ာ့ရတာ... ေက်ာင္းထဲက ေရခဲေရေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီး
သားေလး.... သူ႔အေမဆီလုိက္ပုိ႔ေတာ့ သူ႔အေမကလည္း ေဒါသထြက္ၿပီး
တီးတာ... ေကာ့ေနတာပဲ”

“ဟား... ဟား... ဟား... ေကာင္းတယ္... ေကာင္းတယ္ နာေပ့ေစ...

ဒါမွမွတ္သြားမွာ... ထီးကုိမ်ား ေျပးေကာက္တာအ့ံတယ္... နင္လည္း
အလကားပဲ”

“ေအးပါ... ဆုိ...”

“လဲ... ေသလုိက္...”

ၾကည္ျပာက ရယ္ေမာေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔ျဖင့္ ေျပာကာ

မ်က္ေစာင္းတစ္ခု ထပ္ေရာက္လာျပန္၏။ ဘဒၵကမ႓ာသည္ ခ်က္ခ်င္းကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 164

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေပ်ာ္စရာႀကီးျဖစ္ကာသြားသည္။ ၾကည္ျပာရယ္... နင္ဟာ... ဘာေၾကာင့္
ငါရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ႏြမ္းလ်မႈေတြကုိ ဒီလုိအပုိင္စားရေနရတာလဲ ငါ
ငါေၾကာက္တယ္ၾကည္ျပာ...။ တန္ဖုိးျခားနားမႈ ပုိမုိႀကီးလာတဲ့ နင့္ႏႈတ္ခမ္းရဲ႕
အျပံဳးေတြကုိ ငါ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။ ငါ နင့္ကုိ တန္ဖုိးမထားဘဲ
မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး မခ်စ္ဘဲလည္း ရပ္ထားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး... ငါ...
နင့္ကုိသိပ္ေၾကာက္တယ္ ၾကည္ျပာရယ္....။

ကၽြန္ေတာ္ အေတြးျဖင့္ ၾကည္ႏူးရင္ခုန္စာြ ... ႏူးညံံ့ညင္သာ

လာေနသည္။ ၾကည္ျပာ၏ ဝဲလြင့္ေနေသာ နားထင္မွာ ညႇပ္ေပး
လုိက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ လွမ္းပုတ္ေသာ ၾကည္ျပာ့ လက္ေခ်ာင္း
ကေလးမ်ားကုိ ဖမ္းယူကာ ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္မိသည္။ ၾကည္ျပာက
ပထမ႐ုန္းေသာ္လည္း ေနာက္ၿငိမ္ကာသြား၏။

“နင္ ငါ့ကုိနားလည္တယ္ေနာ္...”

“အင္း...”

“ရန္မေတြ႔ေတာ့ဘူးလား!”

“ေျပာၿပီးၿပီ အလကားပဲ... လုိ႔”

“အဲဒီအလကားဟာ... ငါ့ဘဝတစ္ခုလုံးကုိ ခ်ိဳးေျခၿပီး ထည့္ထားတဲ့

အလကားၾကည္ျပာ”

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကုိ ဖ်စ္ညႇစ္ရင္း ေျပာလုိက္

သည္။ ၾကည္ျပာက ႏွာေခါင္းကေလး ႐ႈံ႕ကာေျပာလုိက္ရင္း လုံးဝ
ထင္မွတ္မထားစြာ ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထားေသာ ညာဘက္ဒူးေခါင္းေပၚမွာ
ေဘးေစာင္းကေလး ေခါင္းကုိ လာတင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္တစ္ခုလုံး

typing - ေကာင္းဆိုး Page 165

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၿငိမ့္ကနဲခုန္ကာ... ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး က်င္ကနဲ ခံစားလုိက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၡာကုိယ္တစ္ခုလုံး ေျမာလြင့္ကာသြား၏။ ၾကည္ျပာက
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကုိ ဆုပ္ကုိင္ရာမွ လႊတ္လုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဒူးေပၚမွာ အသာလွဲေနသာ ၾကည္ျပာ့ပခုံးစြန္းကေလးအေပၚ
လက္ကုိအသာတင္ ထားလုိက္သည္။ ၾကည္ျပာအသက္႐ႈသည့္အခါ
ပခုံးကေလးက တၿငိမ့္ၿငိမ့္လႈပ္ကာေန၏။ ညေနခင္း၊ သစ္ရိပ္၊ ကားသံ။
ပရစ္ေအာ္သံ... အရာရာသည္ အားေဖ်ာ့သာြ းကာ အားလုံးအေဝးမွာ
က်န္ခဲ့ၾကသည္။

ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဒူးေပၚမွာ ေခါင္းကေလးကုိေစာင္းကာ

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေၾကာေပးလွဲရင္း သူမ
႔ ်က္ဝန္းမ်ားကုိ ေမွးမွိတ္ကာ ထားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေႏြးေထြးစြာ အနားယူေနေသာ ၾကည္ျပာ၏
ဆံပင္ကေလးမ်ားကုိ ျငင္သာစြာပြတ္သပ္ေပးရင္း ပန္းျခံဝတြင္ ေစာင့္ေန
ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျပာ့ အေျခအေနကုိ
အံ့ၾသသြားေအာင္ ေခၚျပခ်င္ေနမိသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္အခုလုိ ထင္မွတ္
မထားေသာ အေျခအေနကုိ ေျပာင္းလဲသြားရသည္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္
ဘယ္လိုမွ မစဥ္းစားႏုိင္....။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္မွာ
အင္မတန္ခန္႔မွန္ရခက္ေသာ ခံစားမႈမ်ားႏွင့္ ဖြ႔စ
ဲ ည္းထားသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္
ရိပ္မိစျပဳလာၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ ၾကည္ျပာ၏ ႏူးညံံ့ေပ်ာ့အိေနေသာ

ဆံစကေလးမ်ုားကုိ ပြတ္သပ္ရင္း နံေဘးသုိ႔ သပ္တင္လုိက္သည့္အခါ...
လည္ကုတ္အစပ္မွ ေမႊးညႇင္းႏုကေလးမ်ားကုိ ေတြ႔ရ၏။ ၾကည္ျပာ့
လည္ကုတ္အစပ္မွ ေမႊးညႇင္းႏုကေလးမ်ားသည္ ညေနရီေနေရာင္ေၾကာင့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 166

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
နီရဲကာ သိပ္ကုိလွေနၾကသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပ်ာ့အိ
ေႏြးေထြးတဲ့ ဆံပင္ေတြေနာက္မွာ ႏူးည့ံလွပစြာ ေပါက္ေရာက္ေနၾကသည့္
ေမႊးညႇင္းႏုကေလးမ်ားကုိ အသာတုိ႔ထိလုိက္ေတာ့ ၾကည္ျပာက ပခုံး
ကေလးကုိ ဆက္ခနဲတြန္႔သည္။ ေမွးမွိတ္ထားေသာ မ်က္ဝန္းမ်ား ကုိေတာ့
မဖြင့္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္႐ႈသံေရာ... ရင္ခုန္သံပါ ေပ်ာက္ကက
ြ ္
သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးမွာရွိေနသည့္ အသိစိတ္သည္
ထုထည္အျပည့္ျဖင့္ တစ္ေနရာတည္းသုိ႔ တြားသြားကာ တက္လာေနၾက၏။
ထုိေနရာသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္...
လူ႔ဘဝႀကီးတစ္ခုလုံးကုိ ႏႈတ္ခမ္းေပၚတြင္ တင္ရင္း ဦးေခါင္းကုိအားယူၿပီး
ငုံ႔ကုိင္းကာ မ်က္ေစ့မ်ားကုိ မွိတ္ပစ္လုိက္သည္။ ထုထည္ႀကီးမားလွေသာ
အေမွာင္သည္... ကၽြန္ေတာ့္ထံ လ်င္ျမန္စြာ ေျပးဝင္လာ၏။

သုိ႔ေသာ္...

ထုိအေမွာင္သည္ ရည္႐ြယ္ထားရာတြင္ ရပ္တန္႔မသြားဘဲ

ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လုံး ထင္မွတ္မထားေသာ အေမွာင္တြင္းနက္ ႀကီးထဲသုိ႔
ျပဳတ္က်သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရ၏....။ ထုိ႔ေနာက္ စူးနစ္ နာက်င္ပြင့္ထက
ြ ္
သြားေသာ နာက်င္မႈႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္တုိက္လုိက္မိသည္။

“အား....”

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ရင္း မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ အတင္း

ဖြင့္လုိက္သည့္အခါ... ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တြန္းဖယ္ကာ ေၾကာက္လန္႔ တၾကား
လူလဲထကာစ ၾကည္ျပာကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။

“ရဲဝင္း... ဘာျဖစ္တာလဲ!...ဘာျဖစ္တာလဲ!”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 167

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လုိက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္... ၾကည္ျပာ့လည္ကုတ္
အစပ္ဆီသုိ႔ မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ ေမွးမွိတ္ကာ ဦးေခါင္းကုိ အားယူၿပီး ငုံ႔အခ်တြင္
ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးအားမွ အုတ္ခစ
ဲ န
ြ ္းေပၚေရာက္သာြ းခဲ့သည္။
ထုိအုတ္ခဲက ေျမႀကီးထဲမွာ အနည္းငယ္သာ နစ္ဝင္ေနသည္ဆုိတာကုိ
ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အားေၾကာင့္ ထုိအုတ္ခဲေျမႀကီးထဲမွ
ကၽြတ္ထြက္သြားၿပီးမွ ေထာင္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္ျပဳတ္က်တာ...
ကၽြန္ွေတာ့္ဒူးေပၚမွာ မ်က္ဝန္းမ်ားမွိတ္ကာ အိပ္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့
ေခါင္းလည္း ျပဳတ္က်သြားခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာလန္႔ၿပီးအထ... လည္ကုတ္ႏွင့္
မထိေတြ႔လုိက္ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းသည္ ၾကည္ျပာ့နားထင္ေစာင္းႏွင့္
ဝင္တုိက္မိျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။

“ဟုိ... ၾကည္ျပာ... ငါေထာက္ထားတဲ့အုတ္ခက

ဲ ... ဟုိ အား”

ကၽြန္ေတာ္ နာက်င္သြားေသာ ႏႈတ္ခမ္းကုိ လက္ျဖင့္ ဖိထား

လုိက္သည္။ ပါးစပ္မွာ ငံၿငီးလာသျဖင့္ ေထြးထုတ္လုိက္ေတာ့ ေသြးမ်ားကုိ
ေတြ႔ရသည္။ ၾကည္ျပာက အားလုံးကုိ သေဘာေပါက္သာြ းကာ ေဒါသ
ရွက္စိတ္တုိ႔ျဖင့္ ဝုန္းကနဲထရပ္သည္။

“ရဲဝင္း... နင္... နင္ဟာေလ....သိလား...”

“မဟုတ္ဘူးၾကည္ျပာ... အုတ္ခဲကေျမႀကီးထဲကေနၿပီး...”

“ေတာ္ၿပီ... ေတာ္ေတာ့ ရဲဝင္း”

ၾကည္ျပာက အားႏွင့္ကုန္းေအာ္ကာ လြယ္အိတ္ကုိငုံ႔ေကာက္သည္။

“မဟုတ္ဘူးၾကည္ျပာ... ငါေခါင္းငုံ႔လုိက္ေတာ့... အားက ဟုိေလ...

ကၽြတ္ကၽြတ္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 168

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“လဲေသလုိက္ရဲဝင္း... နင့္ဟာအလကားပဲ... တကယ့္ကုိ
အလကားပဲ... အားလုံးပဲ” ၾကည္ျပာဝုန္းကနဲ လွည့္ထက
ြ ္သာြ းသည္။

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ... ေနပါဦး... ၾကည္ျပာေရ...”

ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပးလုိက္သည့္အသံေၾကာင့္ လမ္းေဘး

ဝဲယာမွ ၿငိမ္သက္ေနေသာ အတြဲမ်ားလန္႔ဖ်ပ္ကာ ေမာ့ၾကည့္ၾကသည့္
အခါ... အံကုိႀကိတ္ကာ ေရွ႕မွဝုန္းဒုိင္းၾကဲ ေလွ်ာက္သာြ းေသာ ၾကည္ျပာႏွင့္
ေသြးမ်ားထြက္ကာ ဖုထေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းကုိဖိရင္း ေျပးလုိက္လာေသာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ တအံ့တၾသ ေတြ႔ၾကရသည္။ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ေျပးထြက္
လာေသာ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင့္ ပန္းျခံေရွ႕ခုံတန္းတြင္ ေအးေအး
ေဆးေဆးထုိင္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အထိတ္တလန္႔ျဖစ္သာြ းၾက၏။

“ၾကည္ျပာ... ဘာျဖစ္... ဟယ္... ရဲဝင္း... ေသြးေတြ ေသြးေတြဟ့ဲ”

“ဟယ္... ရဲဝင္းကုိ ၾကည္ျပာ တီးထည့္လုိက္ၿပီထင္တယ္ဟ”

သူငယ္ခ်င္းမ်ားစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ခမ္းမွ လက္ကုိ

ဖယ္ကာ အတင္းရွင္းျပရသည္။

“မဟုတ္ဘူး... မဟုတ္ဘူး... ငါက ခဲလုံးေပၚမွာ ေျခေထာက္ကုိ

ေထာင္ထားၿပီး...”

“ရဲဝင္း...”

ၾကည္ျပာက လက္သီးကေလးႏွစ္ဖက္ကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္

ဆုပ္ကာ ခါးကုိကုန္းရင္း မ်က္ေစ့မွိတ္ကာ ေဒါသတႀကီးေအာ္လုိက္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 169

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“တိတ္! နင္ဘာမွမေျပာနဲ႔... မလုိဘူး... နင္ဟာ... အလကားပဲ
သိလား”

ၾကည္ျပာထြက္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လာလုပ္ရမွန္း

မသိေတာ့ဘဲ... ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားမလည္ႏုိင္စာြ လွည့္ၾကည့္ရင္း ၾကည္ျပာ့
ေနာက္ ေျပးလုိက္သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းက တဒိတ္ဒိတ္
ေသြးတုိးကာ ေအာ္ေနၾကသည္။ ပါးစပ္ထမ
ဲ ွငံလာသျဖင့္ ေသြးေတြကုိ
ေထြးပစ္လုိက္ရျပန္သည္။ ေမႊးညႇင္းႏုကေလးမ်ားကုိ မနမ္းရဘဲ ဘာေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းေပါက္သြားသနည္း။ ထုိေနရာသည္ တခါက
အင္တာကြန္းႏွင့္ တုိက္မိ၍ ေပါက္သြားေသာ ေနရာပင္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ ပန္းျခံထမ
ဲ ွ ထြက္လာၾကေသာ စုံတဲြ
သုံးေလးတြဲက ပန္းျခံထိပ္တြင္ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးဖူးေယာင္ကာ ငူငူႀကီး
ရပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားမလည္ႏုိင္စြာ ေငးၾကည့္ကာ သြားၾက၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သိေသာ အတြဲတစ္တြဲက ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တြင္ရပ္ကာ
နားမလည္ႏုိင္စြာၾကည့္ရင္း...

“ရဲဝင္း... မင္းဘာျဖစ္တာလဲ!... ႏႈတ္ခမ္းက အေတာ္ေယာင္ေနပါ

လား”

“ဟုတ္တယ္... ငါအရွိန္မ်ားသြားလုိ႔!...”

“အရွိန္! ဘာျဖစ္တာလဲ! ဘာအရွိန္လဲ!”

“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ... အလကားပါ... အလကား အလကား”

ကၽြန္ေတာ္ ေၾကကြဲစြာေျဖရင္း ထြက္လာခဲ့သည္။ အဓိပတိ

လမ္းေပၚမွာ ၾကည္ျပာႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ေရးေရးျမင္ေနရေသး၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 170

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ရွိေစေတာ့...။ ၾကည္ျပာရယ္... ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး လြမ
ဲ ွားမႈေတြ မ်ားလုိက္
တာ။

ဒါေပမယ့္... အလကားပါ။

ငါ နင့္ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္ၾကည္ျပာ...။ အဲဒါ တစ္ခုတည္းေသာ...

အလကားမဟုတ္တာပါ။ နားလည္ပါ... ခ်စ္ရပါေသာ... မၾကည္ျပာ...။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 171

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မၾကည္ျပာႏွင့္ လက္လြဲသူ

ေမာပန္းေၾကာက္႐႔ြံစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အားကုန္သုံး၍ ေျပးထြက္လာ

ခဲ့သည္။ ေနာက္မွာရွိေသာ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန္႔စရာသည္ ကၽြန္ေတာ္
ရွိေနသည္ဟု ေျပးလႊားေနသည္ျဖစ္ေစ ေနာက္က်ာမွာ ကပ္လွ်က္
ရွိေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ အားကုိးတႀကီးေရွ႕ကုိလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ အရာရာ
ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္ေန၏။ လြတ္ေျမာက္ဖုိ႔ ဝင္ေရာက္ ပုန္းေအာင္းစရာ
ေနရာမရွိ၊ အားကုိတႀကီး ဆုပ္ကုိင္ဖ်စ္ညႇစ္ထားစရာ အရာဝတၳဳမရွိ။
ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲမွာ ယိမ့္ထုိးေနေသာ ဟင္းလင္းျပင္သာ ရွိသည္။
ေမာပန္းျခင္းက ႏွလုံးမွစူးေအာင့္တက္လာၿပီး ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးကုိ
ညႇစ္ဆုပ္ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျပးေနဆဲ... ေရွ႕မွ ဟင္းလင္းျပင္ထတ
ဲ ြင္
လြတ္ေျမာက္မႈတစ္ခုခုကုိ အငမ္းမရရွာေနမိသည္။ အသဲကဲြေသာ
ျမင္းကြင္းထဲမွာ ဝုိးတဝါးႏုိင္ေသာ အရိပ္တစ္ခုကုိ လွမ္းေတြ႔ရ၏။
ဆုံးျဖတ္စဥ္းစားေနခ်ိန္မရ။ လြတ္ေျမာက္လုိမႈသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အရွိန္
အဟုန္ႀကီးစြာျဖင့္ ဆြဲယူေနသည္။ ေျပးလႊားလာရင္း ဝုိးတဝါးက ကၽြန္ေတာ္
အားကုိးရာ အရိပ္သည္ တျဖည္းျဖည္း သဲကြဲထင္ရွား လာ၏။....ၾကည္ျပာ။

ၾကည္ျပာသည္ ထိတ္လန႔္ေၾကာက္႐ြံ႕စြာ သူထံသုိ႔ေျပးဝင္လာေသာ

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႏႈတ္ခမ္းေပၚတြင္ ယဲ့ယဲ့ကေလးတြဲခ်ိတ္ထားေသာ အျပံဳးျဖင့္
ေငးကာ ၾကည္ေန၏။ အရွိန္ကုိ မထိန္းႏုိင္သျဖင့္ ၾကည္ျပာ ရပ္ေနေသာ
ေနရာမွ ေလးငါးလွမ္းမွ်ကၽြံထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အျပံဳးျဖင့္
ေငးေနေသာ ၾကည္ျပာ့ကုိ စကားမေျပာႏုိင္၊ ေမာပန္းေနေသာ ႏွလုံးသည္
တဒိတ္ဒိတ္တုန္ခါ၍ လည္မ်ိဳးတြင္ တစ္ဆုိ႔ေနသည္။ ၾကည္ျပာက

typing - ေကာင္းဆိုး Page 172

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေလွ်ာက္လာ၏။ ဘာစကားမွမေျပာႏုိင္ဘဲ အားကုိတႀကီး
ကမ္းေပးလုိက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ တုန္ယင္ေနေသာ လက္မ်ားကုိ
ၾကည္ျပာက လွမ္းယူဆုပ္ကုိင္လုိက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွ ယဲ့ယ့က
ဲ ေလး
ခ်ိတ္ထားေသာ အျပံဳးကုိအားကုန္ ဆြဲဆန္႔လုိက္သည္။

“အား”

ၾကည္ျပာ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေနာက္တြင္ ခၽြန္ၿမိန္ထက္ရွေနေသာ

ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အစြယ္မ်ား တုိးထြက္လာၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ တုန္လႈပ္စာြ
ေအာ္ဟစ္လုိက္ေသာ္လည္း ေအာ္သံက ဟင္းလင္းျပင္ထမ
ဲ ွာ စုန္းစုန္း
နစ္ျမဳပ္ကာသြား၏။

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ... ငါေလ... ငါ... ရဲဝင္း”

ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ား ပုိမုိတင္းၾကပ္လာကာ ႐ုန္း၍မရေတာ့

ၾကည္ျပာက ေခါင္းကုိေမာ့ကာ အားရပါးရရယ္ခ်လုိက္သည္။ ထုိရယ္သံ
မ်ားသည္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္႐ြံ႕ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလုံးသားေပၚတြင္
ခုိင္ခုိင္မာမာ စုိက္ခ်လုိ္က္ေသာ ၾကည္ျပာ့ေအာင္လံမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ထုိရယ္သံမ်ား တစ္စစနက္႐ႈိင္းလာၿပီး ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခုလုံး ရယ္သံေတြ
ဖုံလႊမ္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခဖဝါးမ်ားသည္ ေျမျပင္ႏွင့္ လြတ္ကာ
လာသည္။ ငုံၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေျမျပင္သည္အေဝးမွာ အမႈန္စက္တစ္ခုလုိ
က်န္ခဲ့သည္။ အထိတ္တလန္႔ ျပန္လည္ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ဆုပ္ကုိင္ထားသူသည္ ၾကည္ျပာ မဟုတ္ေတာ့။ ၾကည္ျပာသည္ ၾကည္ျပာ
မဟုတ္ေတာ့။ ေကာင္းကင္ေလထုထဲတြင္ ဆံပင္မ်ားလြင့္ဝဲေနၾကသည္။
မ်က္ဝန္းမ်ားက နီရဲက ရန္လုိလွ်က္ရွိသည္။ အားရပါရ ရယ္ေနေသာ
ႏႈတ္ခမ္းမွာ ခၽြန္ျမထက္ၿမိေနေသာ အစြယ္မ်ား၊ ၾကည္ျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 173

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည့္ကာ အားရပါးရရယ္လွ်က္ရွိသည္။သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
မွတ္မိသည့္ အၾကည့္သည္ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ လူးလြန္႔လွ်က္ရွိ္သည္။
ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္မ်ားကုိ ၾကမ္းတမ္းေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ယူကာ
ဆြဲလွန္ပစ္လုိက္သည္။ နာက်င္လြန္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထြန္႔လႈး တြန္႔တက္
ေကာ့ျပန္ထြက္သြားသည္။ ၾကည္ျပာက အားရပါးရ ေအာ္ရယ္ရင္း
ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ထဲကုိ အက္ဆစ္မႈန္႔ေတြ သိပ္ထည့္ လုိက္သည္။
စပ္ဖ်င္း ပူေလာင္နာက်င္ေနေသာ ေဝဒနာက တစ္ကုိယ္လုံးသုိ႔
ပ်ံ႕ႏွံ႔ကာသြား၏။ နာက်င္လြန္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကည္ျပာ့ လက္မွ
႐ုန္းသည္... သုိ႔ေသာ္ မလြတ္ေျမာက္ခဲ့။ ၾကည္ျပာက ခၽြန္ၿမိ ထက္ျမလွေသာ
သူ႔အစြယ္မ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဘတ္ကုိကပ္ကာ ထုိးေဖာက္၍ ႏွလုံးသား
ကုိ ကုိက္ထုတ္လုိက္သည္။ သူမလက္ထဲ ပါလာေသာ ႏွလုံးသားထဲသုိ႔
ဆူးအျပည့္ပါေသာ ေ႐ႊငါးကေလး ႏွစ္ကာင္ကုိထည့္ကာ အသာကုိင္ေျမႇာက္
ၾကည့္ေနသည္။ နားက်င္လြန္း သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အားကုန္သုံး
ေအာ္ဟစ္ကာ ႐ုန္းထြက္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာ့လက္ထမ
ဲ ်ား ထဲမွ
လြယ္ထြက္သြားၿပီး အဆုံးမဲ့ဟင္းလင္းျပင္ထဲသုိ႔ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ
ကၽြန္ေတာ္ လြင့္က်သြား၏။ “ဝုန္း...” ကနဲ ထထုိင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္
ရင္ခုန္သံမွတစ္ပါး၊ ညသည္ ထုံးစံအတုိင္း ၿငိမ္သက္လွ်က္ရွိသည္။
ရင္ခုန္သံသည္ မိမိ တစ္ဦးတည္းသာ တစ္သက္လုံး ၾကားႏိုင္ေသာ
အသံျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္လုိက္ရပါသည္။ အိမ္မက္က
ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ... ခ်စ္ရပါေသာ မၾကည္ျပာ။

“ဒပ္ဒလပ္ဆုိတာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ အေတာင္ပံတပ္ၿပီး ကမ႓ာေျမေပၚက

ပထမဦးဆုံး ပ်ံသန္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားတဲ့သူေပါ့... ဆုိေတာ့... ခ်စ္သူက
ေမးတယ္... တဲ့... ပ်င္းစရာကြယ္ ေကာင္းကင္မွာ ဘာမ်ားရွိလုိ႔လတ
ဲ ”့ဲ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 174

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ့္စကားသံမွား သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံး စိတ္ဝင္စားေန
ၾကသည္။ သိပၸံကဲင္တင္း၏ ေန႔လည္ခင္းအသံသည္ ဆူညံမႈသိပ္မရွိ။
စားပြဲခုံေပၚမွာ အရစ္ထေနေသာ လက္ဖက္ရည္ခက
ြ ္မ်ားႏွင့္ ေဆးလိပ္ျပာ
မ်ားက ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျပန္႔က်ဲေနသည္။

ကၽြန္ေတာ့္စကားသံသည္ သူတုိ႔အေတြးထဲမွာ မည္သည့္႐ုပ္ပုံမ်ား

ေပၚေမမည္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္မသိေသာ္လည္း အားလုံးတိတ္ဆိတ္စာြ
စိတ္ဝင္စားေနမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။

“အခ်စ္ဆုိတာကုိလည္း ဆရာသစၥာနီက ေဟာဒီလုိေျပာေသးတယ္၊

အခ်စ္ဆုိတာတဲ့... ေဗလုဝရဲ႕နတ္ေစာင္းသံလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္... တဲ့။
မာရီလင္မြန္႐ုိးရဲ႕ေပါင္းတံ၊ မီးခံသတၱာေသာ့... ဗန္ဂုိးရဲ႕ နား႐ြက္တစ္ဖက္၊
မာယုကာရဲ႕ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ေတာင့္ေျမာက္ က်ည္ဆံ...၊ ဒါမွမဟုတ္ရႈ္
လမ္းေဘးကုန္စုံဆုိင္က အေပါစားၾကည့္ မွန္တစ္ခ်ပ္... မင္ရဲ႕
ပန္းႏုေရာင္ေတာင္မသမ္းတဲ့ တံေတြးတစ္စက္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ
မဟုတ္လားတဲ့။”

ျပည္မွ ကဗ်ာဆရာေလး မ်က္လုံးကေလးျပဴးကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

ေလးစားစြာၾကည့္ရင္း ၿငိမ္သက္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ
မီးညိႇလုိက္သည္။ ဝဏၰလင္းႏွင့္ မင္းမေဟာ္တုိ႔ အုပ္စုကလည္း
တိတ္ဆိတ္ကာ စိတ္ဝင္စားေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သဘင္မဂၢဇင္း
အေဟာင္းထဲမွာပါေသာ ဆရာသစၥာနီ၏ “သပ်စ္သီးထဲမွ အိပ္မက္မ်ား”
ဟူေသာ ေခတ္ေပၚဝတၱဳတစ္ပုဒ္ထဲက စာသားမ်ားကုိ ႐ြတ္ျပကာ
ေဆြးေႏြးေနျခင္းျဖစ္၏။ ၈၄၊ ၈၅-ခုႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက မဂၢဇင္းထဲတြင္
ပါခဲ့ေသာ ေခတ္ေပၚဝတၱဳတစ္ပုဒ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က မွတ္မိသမွ် အႏုပညာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 175

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကုိယ္ခံအားႏွင့္ ေလ့လာမႈကုိ သူတို႔ အသိအမွတ္ျပဳေလးစားကာ ဦးစားေပး
နားေထာင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

“ဆရာသစၥာနီက ထပ္ေျပာေသးတယ္။ ဒါလီရဲ႕ နာရီပန္းခ်ီကားကုိ

ျပေတာ့ ခ်စ္သူက အဲဒီအဆင္ကုိ ထဘီခ်ဳပ္ဝတ္ခ်င္လုိက္တာတဲ့ ဒါဟာ
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အႏုပညာဘယ္ေလာက္ ကင္းေဝးတယ္ ဆုိတာ
ကုိ ေျပာသြားတာပဲ... ဟုတ္တယ္... မိန္းမ တစ္ေယာက္န႔ဲ အႏုပညာဆုိတာ
သိပ္ေဝးတယ္... ဘာသာေဗဒအရေရာ ခံစားမႈအရေရာ... အသိဉာဏ္
အရေရာ... အႏုပညာသမားက မိန္းမနဲ႔ နီးစပ္ခ်င္ နီးစပ္မယ္... ဒါေပမယ့္
သူ႔အႏုပညာကေတာ့ အဲဒီမိန္းမကုိ နားလည္ေအာင္ ခ်စ္သာြ းေအာင္လုပ္ဖုိ႔
တစ္ခုတည္းနဲ႔ မဆုံး႐ႈံးသင့္ဘူး”

ကၽြန္ေတာ္အရွိန္ရကာ ကမ႓ာေပ်ာက္သာြ း၏။ အသံႏွင့္မာန္သည္

လြန္႔လူးႏုိးထလာသည္။ ဝဏၰလင္းက ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ မ်က္လႊာ
ခ်သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္တိ္ု႔ ထုတ္မယ့္ကဗ်ာစာအုပ္မွာ သူက အခ်စ္ကဗ်ာ
သီးသန္႔ ေလးပုဒ္တိတိေရးခဲ့သူ မဟုတ္လား!

“ဆရာသစၥာနီက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္... အဲဒီဝတၱဳမွာပဲ... ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္

မထြက္ေသာအရာမွာ ယူေရနီယမ္ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္သည္တ့။ဲ အဲဒီ
စကားကုိ ကုိယ္တုိ႔ ေတာ္လွန္ရမယ္... အသည္းကြလ
ဲ ုိ႔ ကဗ်ာဆရာ
ျဖစ္ခဲ့တယ္ထား... ကဗ်ာေရးရင္ အသည္းမကြဖ
ဲ ုိ႔ပဲ တကယ္ေတာ့ မိန္းမ
တစ္ေယာက္ဆုိတာက...”

“ဟဲဲ့... ရဲဝင္း... ရဲဝင္း...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 176

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သူငယ္ခ်င္းမ်ား မ်က္ဝန္းထဲသုိ႔ အစြမ္းကုန္တုိးဝင္ေနေသာ
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ စကားလုံးႏွစ္လုံးက ဆြဲထုတ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္
ေက်ာေပၚသုိ႔ လြယ္အိတ္တစ္လုံး အရွိန္ႏွင့္က်လာ၏။ တစ္ဝုိင္းလုံး
ကမန္းကတမ္း ထိတ္လန႔္ကာေမာ့ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။

“လြင္မာ...!!!”

“ေအး... မာမေနနဲ႔... ဟုိမွာ ၾကည္ျပာထြက္သာြ းၿပီသိလား!”

လြင္မာျပရာဘက္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သခ်ၤာေမဂ်ာဘက္ရွိရာ ULB

ေက်ာင္းေဆာင္ ဘက္သုိ႔ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ထြက္သာြ းေသာ ၾကည္ျပာ့
ကို ျမင္ရသည္။ ယူေရနီယမ္၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ဒပ္ဒလပ္ႏွင့္ ဆရာသစၥာနီကုိ
ကၽြန္ေတာ့္အသိဉာဏ္ထဲက ခါထုတ္ပစ္လုိက္ရ၏။

“ငါတုိ႔ နင့္ကုိလွမ္းေခၚေနတာ ေလးငါးဆယ္ခန

ြ ္းရွိေနၿပီ၊ မၾကား
ရေအာင္ ဘာေတြ ဒီေလာက္အေရးႀကီးေနလဲ... ရဲဝင္း... ဟုိက သြားၿပီ”

“မဟုတ္ဘူးလြင္မာ... ငါကဒီမွာကဗ်ာ...”

“ေအး... အဲဒါဘဲ ကဗ်ာေနသိလား! လြင္မာထားလုိက္ေတာ့ဟာ

သြားရေအာင္ ေမာဂ်ာခ်ိန္ဟ”

ယဥ္ယဥ္သိန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အျပစ္တစ္ခုက်ဴးလြန္ထားသူပမာ

မႈန္ကုတ္ကုတ္ၾကည့္ရင္း မ်က္ေစာင္းထုိကာေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္ ေငးကာေန၏။ သြားၿပီ ကၽြန္ေတာ္
တင္ထားေသာ အႏုပညာသိကၡာသည္ တုိက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ကုိ လာဆုံေန
သည္မုိ႔ မ်က္ႏွာပူကာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။

“နင့္ကဗ်ာနဲ႔ၾကည္ျပာ ဘယ္ဟာပုိအေရးႀကီးသလဲ! ရဲဝင္း”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 177

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လြင္မာရန္ေတြ႔ အေမးစကားကုိ ႐ုတ္တရက္ ျပန္မေျဖႏုိင္...
တစ္ဝုိင္းလုံး၏ မ်က္လုံးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ထံမွာ ရွိေနၾက၏။

“နင္... ဘာေျပာမလုိ႔လဲ... လြင္မာ... ၾကည္ျပာက...”

“ေအး... ၾကည္ျပာေျပာလည္း ေျပာစရာပဲရဝ

ဲ င္း... ငါတုိ႔ကသာ
အမုိက္ခံၿပီးေျပာရတာ... သိလား... နင္ ဒီေန႔ အတန္းထဲလာခဲ့ဦး
ၾကည္ျပာကုိ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ လုိက္ေနလုိ႔....”

“ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္...!”

ကၽြန္ေတာ္ တအံ့တၾသ ေရ႐ြတ္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားဘက္

လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ဝဏၰလင္းက ျပံဳးကာတစ္ဘက္လွည့္သာြ း၏။
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာအေတာ္ပူသြားခဲ့သည္။

“ေအး... ဟုတ္တယ္... အဲဒါၾကည္ျပာလည္း ေတာ္ေတာ္

စိတ္ညစ္ေနၿပီ။ ဒီေကာင္က ေန႔တုိင္းေကာ္ရစ္တာက လာၾကည့္ၾကည့္
ေနတာ အဲဒါ နင္အခုအတန္းထဲကုိလုိက္ခဲ့”

“ဟာ... ငါအခုမအားဘူးဟ... ငါတုိ႔ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးက”

“ကုိရဲဝင္း... လုိက္သြားလုိက္ပါလားဗ်ာ... ဟုိမွာက အေရးႀကီးေနပုံ

ေပၚတယ္။... ဒါကကိစၥမရွိပါဘူး”

“ဟာ... ရွိတယ္... ရွိတယ္ ကုိယ္သိတယ္... ဝဏၰလင္း... ဒီကိစၥက

ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး... ဆုိလုိတာက...”

“လြင္မာ... အဲဒါဆုိလည္း ထားလုိက္ေတာ့ဟာ ငါတုိ႔ တာဝန္ ေက်ၿပီ

ေမဂ်ာခ်ိန္..ဟ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 178

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ယဥ္ယဥ္သိန္းက လြင္မာ့ကုိ ဆြဲသည္။ လြင္မာက သုံးေလးလွမ္း
ပါသြားၿပီးမွ အေရးတႀကီးေအာ္ေျပာသည္။

“ရဲဝင္း... ဒိီအခ်ိန္ၿပီးရင္လာခဲ့... ေနာက္ေတာ့မွ အေၾကာင္းစုံ

ေျပာျပမယ္... လာျဖစ္ေအာင္လာေနာ္”

ကၽြန္ေတာ္ စကားဆက္ေျပာ၍ မရေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အႏုပညာအေၾကာင္းကုိ ေရွာင္ကာ စကားေျပာၿပီး၊ ဝုိင္းကုိ
ျမန္ျမန္သိမ္းလုိက္ၾကသည္။

ၾကည္ျပာ့ကုိ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ လုိက္ေနတယ္ဆုိပါကလား။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထုိကိစၥသည္ မဂၢဇင္းမွ ကဗ်ာပယ္လုိက္
သေလာက္ အေရးမႀကီး၊ ျပႆနာမရွိ။ ဒါေပမယ့္... ထုိအေၾကာင္းကုိ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိေျပာဖုိ႔ ၾကည္ျပာလာခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
မေတြ႔လုိက္ရ။ ဒါသာ... ျပႆနာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္လုိလူစားမ်ိဳးကမ်ား
ၾကည္ျပာ့ကုိ ႀကိဳက္ဖုိ႔ႀကိဳးစား ေနျပန္သနည္း။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ထဲ
မေရာက္ခင္ ဗုိလ္တေထာင္တကၠသုိလ္တုန္းက ဆုိလွ်င္ေတာ့ ထုိကိစၥသည္
ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းကင္ကုိ မီးႏွင့္႐ႈိ႕ေသာ ျပႆနာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
အခုေတာ့ ထုိသုိ႔မျပင္းထန္ေတာ့။ ႏွစ္ရွည္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ပါ ထည့္ေပါင္း
လွ်င္ ၾကည္ျပာ့ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူသက္တမ္း ေျခာက္ႏွစ္ ေက်ာ္ခ့ၿဲ ပီ။
အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ျဖတ္သန္းမႈကုိ ရင္ဆုိင္ခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၿငီးေငြ႔
သြားျခင္းမ်ိဳး လုံးဝမဟုတ္ဘဲ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ သံေယာဇဥ္၊ ရင္းႏွီးမႈ အခ်စ္၊
အခ်ိန္ကာလတုိ႔ေၾကာင့္ ထုိကိစၥကုိ မတုန္လႈပ္ျခင္းျဖစ္သည္။

အရင္တုန္းကလုိ တစ္ေန႔မေတြ႔ရင္ မေနႏုိင္သည့္ စိတ္လည္း

ကၽြန္ေတာ့္မွာ သိပ္မရွိေတာ့၊ အခ်ိန္ကာလက အခ်စ္ကုိ အပုိကိစၥေတြ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 179

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မပါေအာင္ သင္ျပေပးထားခဲ့သည္။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္တစ္ခုတည္းမွာရွိၿပီး
ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေန႔စဥ္မေတြ႔ျဖစ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေျပာင္းလဲ
လာေနေသာ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ကဗ်ာကေလးတစ္ပုဒ္ပါေရးကုိ
အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ လာစုၾကေသာ ဝါသနာတူ ကဗ်ာဆရာ
(ကုိယ့္ကုိကုိယ္ခံယူထားသူမ်ား)ႏွင့္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္။
ၾကည္ျပာကလည္း ေျပာင္းလဲသြားေသာ ေခတ္၏ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူ
ပီသစြာ... ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း၊ ဂ်ပန္စကားေျပာသင္တန္း... စသည့္တုိ႔ျဖင့္
ေက်ာင္းကုိ တစ္ပတ္လွ်င္ သုံးရက္သာ တက္ႏုိင္ေတာ့သည္။ ထုိေျပာင္းလဲ
မႈသည္ ၾကည္ျပာမွမဟုတ္ တစ္ေက်ာင္းလုံးျဖစ္၏။ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္သည့္
အခါ အခ်ိဳ႕မိန္းကေလးမ်ားက အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္သာြ းၾကသည္။
တခ်ိဳ႕က ဗုိက္ဖုံးအက်ႌဝတ္ကာ ဇီးထုပ္က တစ္ထုိ္င္တည္း ေလးငါးထုပ္
စားလုိ႔စား... ခ်ဥ္ခ်ဥ္ငံငံအသုပ္ေတြ စားကာ အုိဂ်ီ၊ အာထရာေဆာင္းႏွင့္
ကုန္ေစ်းႏႈန္းအေၾကာင္းကုိသာေျပာၾက၏။

သူငယ္ခ်င္း ေယာက်္ားေလးမ်ားကလည္း ေက်ာင္းသုိ႔ သရဲ

တစ္ေကာင္လုိ လွစ္ခနဲေရာက္လာကာ ေပ်ာက္သာြ းတက္ၾကသည္။
စကားေျပာျဖစ္ၾကသည့္ အခါမ်ားတြင္လည္း ကုမၸဏီ၊ ေယာကၡမ၊ ပတ္(စ္)ပု၊ိ႔
ေငြေၾကး၊ အလုပ္ေလွ်ာက္လႊာ သတင္းစာေၾကာ္ျငာႏွင့္ ဘဝႀကီးပြား
တုိးတက္ေရးတုိ႔ကုိသာ ေျပာတက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားမလည္ေသာ
ဘာသာရပ္ျဖစ္ကာ ေနာက္ဆုံးေဝးသြားၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံး
ေက်ာင္းသားသီးသန္႔ မဟုတ္ေတာ့၊ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္၊
ေက်ာင္းသား တစ္ဝက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း ကားပြစ
ဲ ား၊
ကုမၸဏီဝန္ထမ္း၊ အိမ္ကအလုပ္၊ အိမ္မွရွာေပးေသာ အလုပ္ေတြ
လုပ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသား(၁၀)ေယာက္မွာ (၈)ေယာက္က ႏုိင္ငံျခား

typing - ေကာင္းဆိုး Page 180

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သြားဖုိ႔ၾကံေနၾကၿပီး က်န္(၂)ေယာက္က ဂ်ပန္စာ၊ တ႐ုတ္စာ၊ အဂၤလိပ္စာ
သင္တန္း တက္ေနေသာကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စုကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ
ျဖစ္ဖုိ႔သာ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ၾကည္ျပာႏွင့္ကၽြန္ေတာ္
တစ္ေက်ာင္းတည္း ရွိေနၿပီး ေတြ႔ခြင့္မရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေတြ႔ရေတာ့လည္း
အခ်ိန္မရၾက။ ထုိအေျခအေနကလည္း ႏွစ္ဦးစလုံး နားလည္
လက္ခံႏုိင္ၾကသည္။

ၾကည္ျပာေက်ာင္းတက္ေသာေန႔မ်ားတြင္ တစ္ခါတရံ မနက္ပုိင္း

ကဲင္တင္းတြင္ေတြ႔ၾက၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾကသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေန႔ေတြမွာ
ေန႔လယ္ပုိင္း ဆူညံေနတက္သည့္ ကဲင္တင္းမွာ… တစ္ခါတရံတြင္လည္း
လုိ္င္ဗရီေရွ႕၊ Recreation ေရွ႕မွာ ဆုံၾကသည္။ တစ္ခ်က္ရပ္ကာ
စကားေျပာၿပီး ၾကည္ျပာကလည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ပါသြားတက္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာဆရာအုပ္စုႏွင့္ က်န္ခ့တ
ဲ က္သည္။
ဧကေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ က်ယ္ေသာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သည္
ဗိုလ္တေထာင္ တကၠသုိလ္ထက္ မ်ားစြာက်ယ္ဝန္ေသာေၾကာင့္လည္း
ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ၾကည္ျပာအတန္းတက္ရသည့္ သခ်ၤာေမဂ်ာ ULB
ေက်ာင္းေဆာင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အတန္းတက္ရေသာ ႐ုကၡေဗဒအေဆာင္ s-
238 သည္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလွ်င္ပင္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ေလွ်ာက္ရသည္။
အခ်စ္ကုိ နားလည္မႈတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရင့္က်က္လာၾကျခင္း၊
ေန႔စဥ္ေတြ႔ရန္ အေျခအေနမေပးေတာ့ျခင္း၊ ကုိယ့္ဘဝႏွင့္ ကုိယ္အလုပ္
႐ႈပ္ေနၾကျခင္းတုိ႔ၾကားထဲမွာ အခုၾကည္ျပာ့ကုိ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
လုိက္ေနသည္... တဲ့။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 181

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာက သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ဂ႐ုမစုိက္ေတာ့ဟု ထင္ေနမည္လား!
ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပလွ်င္ ၾကည္ျပာနားလည္သာြ းႏုိင္ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
က်န္သည့္ကိစၥေတ ြနည္းနည္းေလွ်ာ့ကာ ၾကည္ျပာ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဂ႐ုစုိက္မွ
ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ဆုံျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာရွိရာ ULB ကုိေရာက္သာြ းေတာ့ အတန္းသည္

ဆူညံကာ ႐ုန္းစု႐ုန္းစု ျဖစ္ေနၾကသည္။ က်ဴတုိရီရယ္ၿပီးကာစမုိ႔
ေကာ္ရစ္တာႏွင့္ အတန္းထဲမွာ ထုိင္သူထုိင္၊ ထသူထ၊ ထမီျပင္ဝတ္သူဝတ္၊
ထမင္းခ်ိဳင့္ ဆြဲသူဆြဲ၊ စကားသံ ရယ္သံတုိ႔ျဖင့္ ရွိေနၾကသည္။ ၾကည္ျပာ
တုိ႔အုပ္စုက ရွိေနၾကေနရာမွာပင္ ေအးေဆးစြာ ထုိင္ေနၾကသည္။
လြင္မာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းကာ လက္ျပ၏။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာတုိ႔ထံ
ဝင္မသြားခင္ ေကာ္ရစ္တာကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေသးသည္။ ၾကည္ျပာကုိ
လုိက္ေနသူဆုိတာ ေကာ္ရစ္တာမွာ ရွိေနမလား!...။ သုိ႔ေသာ္ ေကာ္ရစ္တာ
မွာ ပုံစံမ်ိဳးစုံျဖင့္ ရပ္ေန စကားေျပာေန၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ေန သူေတြထမ
ဲ ွ
ဘယ္သူကုိမွ သိသိသာသာမေတြ႔ရပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာထိုင္ေနသည့္ တန္းေဒါင့္စန

ြ ္းျပတင္းေပါက္
နံေဘးကုိ ဝင္ထုိ္င္ေတာ့ ၾကည္ျပာတုိ႔ ဘာမွမေျပာဘဲ ေနရာ ေ႐ြ႕ေပး
ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ဝင္လာ၍ အနည္းငယ္ၾကပ္သာြ းသျဖင့္ ျမမုိလ္ႏွင့္
ယုယုတုိ႔က ေအာ္ၾက၏။ ျမမုိလ္ႏွင့္ယုယုသည္ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ထဲ
ေရာက္မွ ၾကည္ျပာႏွင့္ ေပါင္းမိၾကေသာ ေကာင္မလွလွ ေလးမ်ား
ျဖစ္ၾကသည္။

“ၾကည္ျပာ... ငါမနက္က သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ စကားေျပာေနလုိ႔ဟ

ဟုိေလအဲဒါ... နင္လွမ္းေခၚတာကုိ မေတြ႔လုိက္တာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 182

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ရတယ္...”

“ဘယ္မွာလဲ… နင့္ကုိလုိက္ေနတယ္ဆုိတ့ဲလူ… ရွိလား!”

“ဘယ္သိမလဲ... ကုိယ္ဘာသာရွာေပါ့... ငါကလုိက္ၾကည့္ေနရ

မွာလား...”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ

ထုတ္ရင္းေျပာသည္။ ဧကႏၲ မနက္တုန္းက ကိစၥအေပၚ ေက်နပ္ပုံ
မေပၚေသး။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ပခုံးလက္ေဖာင္းအက်ႌမွ ဖဲႀကိဳးကေလးကုိ
ကစားရင္း “နင္ကလည္းဟာ...” ဟု ေျပာကာ လြင္မာ့ဘက္လွည့္ၿပီး
ေမးေငါ့ကာျပရ၏။ လြင္မာက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ
တစ္ခ်က္မ်က္လုံးကစားကာ ေလသံကုိ နိမ့္၍လွမ္းေျပာသည္။

“ရွိတယ္ရဲဝင္း... ရွိတယ္... နင္အခုလွည့္မၾကည့္န႔ဥ

ဲ ီး… ၿပီးမွၾကည့္၊
ေကာ္ရစ္တာမွာ စႏုိဖီ ေခြး႐ုပ္အက်ႌ ေဘာင္းဘီမုိးျပာေရာင္န႔အ
ဲ ေကာင္
ဒီဘက္ကုိၾကည့္ေနတယ္... ၿပီးမွၾကည့္”

လြင္မာ့စကားေၾကာင့္ ဖဲႀကိဳးကေလးမ်ားကုိ ကစားေနေသာ

လက္မ်ား အလုိုလုိရပ္ကာ သြား၏။ လွည့္ၾကည့္လုိ႔ အဲဒီလူကုိေတြ႔ရင္
ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ! ဖဲႀကိဳးကေလးေအာက္နားမွ ၾကည္ျပာ၏
ဝင္းမြတ္ေနေသာ လက္ေမာင္းသာေလးကုိ ဖ်စ္ညႇစ္ကာလွည့္ရင္း
ေကာ္ရစ္တာကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။ ျပတင္းမွျဖတ္သာြ းေသာ ေက်ာင္းသူ
ႏွစ္ေယာက္လြန္သာြ းေသာအခါ ေကာ္ရစ္တာကုိ ေခါင္းမွီကာ ေျခေထာက္
မ်ားကုိ ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ရပ္ကာေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို
လွမ္းေငးေနတာ ေတြ႔လုိက္ရသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 183

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မုိးျပာေရာင္ဂ်င္းေဘာင္းဘီ စႏုိဖီအျဖဴေရာင္ တီ႐ွပ္ႏွင့္
လုိက္ဖက္ေသာ ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္ ၾကည့္ေကာင္းေသာ အရပ္အေမာင္း၊
လႈိင္းရိပ္ေျပေျပကေလးရွိေသာ ဆံပင္ကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ညႇပ္ထားသည္။
ေပ(၂၀)ခန္႔အကြာကပင္ ထုိလူ၏ ထူထဲေသာ မ်က္ခုံးႏွင့္ စူး႐ွေသာ
မ်က္ဝန္း ပါးလ်ရွည္သြယ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔ကုိ ထင္ရွားစြာျမင္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူ မ်က္ဝန္းခ်င္း ဆုံလုိက္ၾကသည္။ ထုိသူက စကၠန္႔
အနည္းငယ္အထိ မ်က္ႏွာမလႊဲေသး ကၽြန္ေတာ္အားနာကာ မ်က္လႊာအရင္
ခ်လုိက္ခ်ိန္တြင္ ထုိသူက ႏႈတ္ခမ္းမွာ စီးကရက္တစ္လိပ္ ေကာက္တပ္လုိက္
သည္ကုိ ရိပ္ခနဲေတြ႔လုိက္ရ၏။

ထုိလူသည္ ကၽြန္ေတာ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားသြာသာသာ လူေခ်ာ

လူရည္သန္႔ တစ္ဦးဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း သိလုိက္ရသည္။
ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲ!...ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ
ေတြးမိျပန္သည္။ ၾကည္ျပာကုိလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ျမမုိလ္ စာအုပ္ထမ
ဲ ွ
မွတ္စုမ်ားကုိ ကူးေနသည္။ ၾကည္ျပာသည္ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမာ့လည္းမၾကည့္၊
စကားလည္း မေျပာ၊ ေကာ္ရစ္တာကုိလည္း ခုိးမၾကည့္၊ သုိ႔ေသာ္ ၾကည္ျပာ
လႈပ္ရွားမႈေတြက တစ္စုံတစ္ခုေသာ ဖိအားေအာက္ ေရာက္ေနသလုိ
ျဖစ္ေနသည္။ အင္မတန္ သြက္လက္ေသာ… စကားမ်ားေသာ... အျမဲတန္း
လႈပ္ရွားေျပာင္းလဲ ေနေသာ ေႏြဦးစ အိပ္တန္းထ ဌက္ကေလး
တစ္ေကာင္လုိ ႐ႊင္ျမဴးသြက္လက္ေနေသာ ၾကည္ျပာသည္ အခုေတာ့
တစ္စုံတစ္ခုအတြက္ ခ်ဳပ္ထိန္းၿငိမ္သက္ေနသည္။ စာကူးျခင္း၊
ခဲတံေကာက္ယူကာ ကိန္းမ်ဥ္းမ်ား တားျခင္း၊ စက္ဝုိင္းမ်ားဆြဲျခင္း၊
ျမမုိလ္ကုိ “ဒါဘာလဲ...” ဟု လွမ္းေမးရင္း ပုံမွန္စာကူးေနသူတစ္ေယာက္လုိ
လႈပ္ရွားေနေသာ္လည္း ၾကည္ျပာ့မ်က္ဝန္းမ်ားထဲမွ မ်က္ဆံမ်ားကေတာ့

typing - ေကာင္းဆိုး Page 184

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စာကူးသည့္ လူတစ္ေယာက္၏ မ်က္ဝန္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ေဘာလ္ပင္ကုိခ်ၿပီး
ခဲတံကုိ လွမ္းဆြဲလုိက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ၾကည္ျပာ့မ်က္ဝန္းမ်ားသည္
ခဲတံဆီမွာ မရွိပါ။ ေကာ္ရစ္တာသုိ႔လည္း ေရာက္မသြား၊ ကၽြန္ေတာ့္
ထံသုိ႔လည္း ေရာက္မလာ...၊ သုိ႔ေသာ္ မ်က္ဝန္းထဲမွာေတာ့ မ်က္ဆံနက္
ကေလးက တဆတ္ဆတ္ခုန္၍ေနသည္။ လႈပ္ရွား၍ ေနသည္။
ၾကည္ျပာစိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္... ဆုိတာကုိ ေျခာက္ႏွစ္တိတိ ျဖတ္သန္း
ခဲ့ဖူးေသာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း
သိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာ့ကုိ ထုိစိတ္လႈပ္ရွားမႈအတြက္
အျပစ္ေျပာစရာမရွိပါ။ ကုိယ့္ကုိ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ မလြတ္တန္း
လာၾကည့္ေနေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္္ ေရွ႕မွာ မိန္းကေလး
တစ္ေယာက္ ေနရထုုိင္ရခက္ေနမည္ဆုိတာ သဘာဝက်ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု
မဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေကာ္ရစ္တာမွလူကုိ အားနာ
ေနမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ မတက္ႏိုင္ကုိယ့္ခ်စ္သူ၏ဒုကၡကုိ မၾကည့္ရက္။ ဒီလုိ
စိတ္က်ဥ္းၾကပ္မႈမ်ိဳး ခံေနရတာကုိ ကၽြန္ေတာ္မလုိခ်င္...။ စာငုံ႔ေရး
ေနေသာၾကည္ျပာ့ ေခါင္းကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းကုိင္ကာ
ပုတ္လုိက္ရင္း... ဆံပင္ေတြကုိ ဖြပစ္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာအံ့ၾသသြားဟန္
ရိွေသာ္လည္း ေမာ့မၾကည့္။ ဆံပင္ေတြက ၾကည္ျပာ့ မ်က္ႏွာ ေရွ႕ဝဲက်
သြား၏။ ၾကည္ျပာကနားထင္အစပ္မွ ဝဲက်လာေသာ ဆံပင္ကေလးမ်ားကုိ
နား႐ြက္ေနာက္သုိ႔အသာျပန္ညႇပ္တင္ရင္း ေပတံျဖင့္ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းကုိ
ခပ္သြက္သြက္ဆြဲခ်လုိက္သည္။

“ၾကည္ျပာ... ငါစာကူးေပးရမလား!... နင္စကားေျပာခ်င္ေျပာေလ

ဟာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 185

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ရတယ္... ေနေပ့ေစ...”

ၾကည္ျပာကကၽြန္ေတာ့္ကုိျပန္မၾကည့္ဘဲေျပာသည္။

“နင္မနက္က ငါေခၚသံမၾကားတာကုိ စိတ္ဆုိးေနတာလား! ငါ

စကားေျပာတာ အာ႐ုံဝင္သြားလုိ႔ပါဟာ...။ ဟုတ္လား! စိတ္ဆုိးလား!”

“ကုိ္ယ့္ကုိယ္ကုိသိရင္ၿပီးတာပါပဲ”

“နင္ကလည္း ဟာ...”

ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာ့ကုိ တစ္ေစာင္းကေလးေငးရင္း အသည္း

ယားကာ ပါးကုိလိမ္ဆြဲလုိက္၏။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိလွမ္း၍
ပုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကၾကည္ျပာ့ကုိ ပခုံးႏွင့္ တုိက္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာ
ေဘးသုိ႔ယုိင္သြားၿပီး နံေဘးမွထုိင္ေနေသာ ယုယုက “ဘာလဲဟ” ဟုေအာ္
သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာ့ေရွ႕မွစာအုပ္ကုိ လွမ္းဆြဲလုိက္သည္၊
ၾကည္ျပာက ျပန္ဆြဲထား၏။

“ေပးပါ… ငါကူးေပးပါမယ္ဆုိ...”

“ေနေပ့ေစ ဆုိေနမွပဲ... နင္ကူးရင္သေကၤတေတြ အျမဲမွားတယ္

ရတယ္”

“ဒီတစ္ခါ မမွားေစရဘူးဟာ...”

ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ကုိပခုံုးျခင္းတုိက္လုေနျခင္းေၾကာင့္

တစ္တန္းလုံး ယိမ္းထုိးေနသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 186

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ကဲ... ဘယ္လုိျဖစ္ေနၾကသလဲ! ေရွ႕ကသမီးရည္းစား ႏွစ္ေယာက္
ရန္ျဖစ္ရင္ပန္းျခံထဲသြား... ဒါစာသင္ခန္းေဟ့... သိလား! အခ်စ္နလန္း
ထမေနၾကနဲ႔”

စူဝါးက်ယ္ေလာင္လွေသာ လြင္မာ၏ တမင္ေအာ္သံေၾကာင့္၊

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ရပ္သြားၾက၏။ ပထမဦးဆုံးအသိမွာ
ေကာ္ရစ္တာက လူကုိအားနာသြားျခင္းပင္ျဖစ္၏။ လြင္မာ၏ေအာ္သံသည္
ေကာ္ရစ္တာအထိ သဲကြဲထင္ရွားစြာ ေရာက္သာြ းမွာေသခ်ာသည္။
ၾကည္ျပာက သူ႔လက္ထဲမွ စာအုပ္ကုိလႊတ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
စာအုပ္ကုိေရွ႕ခ်ရင္း ေကာ္ရစ္တာကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းမွ
စီးကရက္ကုိလက္မ်ားျဖင့္ လွမ္းျဖဳတ္ကာ ရပ္ေနသည့္ပုံစံကုိ ျပန္ျပင္
လုိက္ေသာ ထုိလူ႔ကုိေတြ႔ရသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔
ဘက္မွေတာ့ မလႊဲ။ ၾကည္ျပာ့ကုိ ခ်က္ခ်င္းလွည့္ေငးေတာ့ ေကာ္ရစ္တာမွ
ျပန္ဆုတ္လာကာစ မ်က္ဝန္းကုိုျမင္လုိက္ရ၏။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
မ်က္လုံးမ်ားကုိလႊဲလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္ဟန္ အေနအထားကုိ
အနည္းအက်ဥ္းျပင္သည္။

“ဒီေလာက္ေတာင္ ကူးခ်င္းေနလဲ ကူး ရဲဝင္း ကူး... ေရာ့....”

ျမမိုလ္စာအုပ္၊ ေဘာလ္ပင္ႏွင့္ ခဲတံေပတံမ်ား ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕

ေရာက္လာၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္စာမကူးပါ။ ဂ်က္ကမ႓ာ
ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ထုတ္ၿပီး စားပြဲႏွင့္ေဆးေခါင္း သိပ္ေအာင္တ
ေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ေနမိသည္။ ၾကည္ျပာက ဘယ္ကုိမွလည္းမၾကည့္၊
စကားလည္းမေျပာဘဲ ခုံကုိလက္္သည္းခၽြန္မ်ားျဖင့္ ျခစ္ကာေန၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဂ်က္ကမ႓ာေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ကုိက္လုိက္ၿပီး

typing - ေကာင္းဆိုး Page 187

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာ့လက္ကေလးက ဖမ္းဆုပ္ကာထားလုိက္၏။ ၾကည္ျပာက မ႐ုန္းပါ။
ၾကည္ျပာ့လက္ကေလးက ေႏြးေထြးကာေနသည္။ ထုိေႏြးေထြးမႈသည္
ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္းငတ္မြတ္ေတာင့္တခဲ့ရေသာ အ႐ူးအမူး ျမတ္ႏုိး
စြဲလန္းရေသာ ၾကည္ျပာ၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသာ ျဖစ္ေလသည္။

“ၾကည္ျပာ... အတန္းၿပီးရင္... ကဲင္တင္းသြားရေအာင္ေနာ္”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖ်တ္ခနဲေမာ့ၾကည့္ကာ ေခါင္းကုိ

ညိတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့မ်က္ဝန္းမ်ား စုိက္ေငးရင္း ၾကည္ျပာ့
လက္မ်ားကုိ ဖ်စ္ညႇစ္ကာထားလုိက္သည္။ ၾကည္ျပာက မ်က္လႊာခ်ကာ
ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားကုိ အ့ံၾသဖြယ္ရာ ျပန္လည္ဖ်စ္ညႇစ္လုိက္သည္။
ေႏြးေထြးၿငိမ္းျမေသာ ၾကည္ျပာ့ထံမွရသည့္ ဖ်စ္ညႇစ္မႈသည္ ကၽြန္ေတာ့္
လက္ဖ်ားမ်ားမွတဆင့္ ႏွလုံးသားထဲသုိ႔ တုိးဝင္ကာ ရန္ခုန္သံကုိ
ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၾကားရေအာင္ ေမာင္းႏွင္းပစ္လုိက္သည္။ ခ်စ္ရပါေသာ...
မၾကည္ျပာ။

ကၽြန္ေတာ္ စာမကူးႏုိင္ေသးဘဲ ခုန္လႈပ္သာြ းေသာ ရင္ခုန္သံကုိ

ၿငိမ္သက္သာ ခံစားေနမိသည္။ ထုိရင္ခုန္သံအားကုိးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္
အေတြးမ်ား ႐ြက္လြင့္သြားၾကသည့္ ေနာက္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျမာပါ
သြားခဲ့သည္။ သုံးမိနစ္ေလာက္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ၾကည္ျပာ လက္ထပ္
လုိက္ၾကသည္။ မဂၤလာပြဲက ကၽြန္ေတာ္ အျမဲစိတ္ကူးထားခဲ့သလုိ ႐ုိးသားၿပီး
ခ်စ္စရာပြဲကေလးျဖစ္၏။ ၾကည္ျပာက ရွက္ျခင္း၊ ရင္ခုန္ျခင္းျဖင့္ မ်က္လႊာကုိ
ခ်ထား၏။ ဂုဏ္ယူျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းေသးေသး ကေလးကုိ
ဆုပ္ကုိင္ကာထား၏။ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ ေနၾကသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဟင္းလင္းျပင္ထဲေရာက္သြားသလုိ အရာရာသည္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 188

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တိတ္ဆိတ္သြားၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္
မ်က္လုံးမလႊဲတမ္း တစိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ကာ မ်က္လႊာ ခ်သြားေသာ ၾကည္ျပာ့
နဖူးကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ နမ္းလုိက္သည့္အခါ ၾကည္ျပာက ေခါင္းငုံ႔ရင္း
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲတုိးဝင္ သက္ျပင္း႐ႈိက္လုိက္ သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္သည္
ေႏြးျမၿငိမ္းခ်မ္းသြားသည္။ ၾကည္ျပာက သူမ၏ ေမးေစ့ခၽြန္ခၽြန္ ကေလးကုိ
ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးတြင္ ေမွးတင္လုိက္သည့္အခါ... ကၽြန္ေတာ္ မီးျခစ္ျခစ္
လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မီးကမေတာက္၊ စိတ္ထမ
ဲ ွ ေတြးလက္စ စိတ္ကူးကုိ
ခဏရပ္ကာ မီးျခစ္ကုိျခစ္ရသည္။ မရ။ အဖုံးဖြင့္၊ မီးျခစ္ေက်ာက္ကုိ
လွည့္တင္း ဓာတ္ဆီထြက္ေအာင္ တဖူးဖူးမႈတ္ကာ ျခစ္သည္။ မီးေတာက္ျဖစ္
မလာ။ အေတြးေကာင္းေကာင္းကုိ ေဆးေပါ့လိပ္ကေလးဖြာကာ
ဆက္စဥ္းစားခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵမျပည့္သျဖင့္ မီးျခစ္ကုိ ေဒါကန္ၿပီး
မီးျခစ္ေသာ္လည္း မီးမေတာက္...။ ေက်ာက္လည္းအျပည့္ ဓာတ္ဆီလည္း
ရွိေသာ္လည္း တ႐ုတ္ဓာတ္ဆီမီးျခစ္မ်ားမွာ ေဟာင္းသြားလွ်င္ ဒီလုိ
အဆင္မေျပ အျမဲျဖစ္တက္ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေဒါသျဖင့္ ဆက္တုိက္
မီးျခစ္ဖိျခစ္ေနစဥ္... ကေလာက္ခနဲ ဇစ္ပုိမီးျခစ္အဖုံးဖြင့္သံ၊ ဟုတ္ခနဲ
မီးေတာက္သံတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕သုိ႔ ေရာက္လာေသာ မီးေတာက္
ေနသည့္ ဇစ္ပုိမီးျခစ္တစ္လုံးႏွင့္ လက္တစ္ဖက္... ကၽြန္ေတာ္ အ့့ံၾသကာ
ေငးေၾကာင္ေနမိသည္။ ေကာ္ရစ္တာမွ လူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပံဳးကာ
ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး မီးေတာက္ကုိ ေရွ႕သုိ႔ တုိးကာေပး၏။

“ဟာ... ကိစၥမရွိဘူး... ရတယ္... ရပါတယ္”

“ဟုတ္ကဲ့... ညႇိပါအစ္ကုိ... လုပ္ပါ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 189

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေရွ႕တြင္ ေတာက္ေလာင္ေနသာ မီးေတာက္ကုိ အားနာကာ
ကၽြန္ေတာ္ ကမန္းကတမ္း မီးညႇိလုိက္ရသည္။

“ေက်းဇူးပါပဲ... ဟုိ... ဒီမီးျခစ္ေတြက...”

“ကိစၥမရွိပါဘူး... တစ္ခါတေလ ဒီလုိပဲ... ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္”

ထုိလူက ျပံဳးကာ ျပတင္းေပါက္မွထက

ြ ္သာြ းသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ဖြာရင္းလွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံးက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မေက်မနပ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရ၏။

“ရဲဝင္း နင့္ကုိေခၚလာေတာ့မွပဲ အဲဒီေကာင္ ျပတင္းေပါက္နား

ေရာက္လာေတာ့တယ္ သိလား... နင္ဟာေလ...”

ယဥ္ယဥ္သိန္းက မေက်မနပ္ လွမ္းဆူသည္။ ၾကည္ျပာက

မ်က္ႏွာလႊဲသြား၏။

“မဟုတ္ဘူးဟ... ငါက... ဟုိဒီမီးျခစ္က...”

ကၽြန္ေတာ့္စကားမဆုံးမီ... မဂၤလာပါ... ဟူေသာ ၾကည္ျပာ့တုိ႔

Paper 3 ဆရာမ၏ ႏႈတ္ဆက္သံကုိ ၾကားလုိက္ရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
မေက်မနပ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားအားလုံး
ဆရာမဘက္သုိ႔ လွည့္သြားၾကသည္။ မီးတုိ႔ၿပီး တစ္ဖာြ တည္းသာ
ဖြာလုိက္ရေသာ ဂ်က္ကမ႓ာေဆးေပါ့လိ္ပ္ကုိ မီးသတ္ပစ္လုိက္ရ၏။

ၾကည္ျပာသည္ ေခါင္းကေလးငုံ႔ကာ စာလုိက္ ေရးလုိက္၊

ေခါင္းကေလးေမာ့ကာ စာလုိက္ေအာ္လုိက္ ေရွ႕မွကာကူေလတာကုိ
တေဒါက္ေဒါက္ ႏွိပ္လုိက္ျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္လွ်က္ရွိသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္
ေငးေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ရေသာ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ နီးကပ္စာြ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 190

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တည္ရွိေနသည္။ ကုိယ့္ဘာသာ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ျပံဳးရင္းသက္ျပင္းခ်ကာ
ေကာ္ရစ္တာဘက္ကုိ လွမ္းၾကည္ေတာ့ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ႏွင့္လူကုိ မူလ
ေနရာမွာပင္ ေတြ႔ရသည္။ ထုိစဥ္ ထင္မွတ္မထားေသာ အ့ံၾသဖြယ္ရာ
အျပံဳးတစ္ခု ထုိသူ႔ထံမွ ေတြ႔လုိက္ရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္း
မသိျဖစ္သြား၏။ ကမန္းကတမ္း ျပန္ျပံဳးျပလုိက္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊလ
ဲ ုိက္ရသည္။

ထုိအျပံဳးသည္ မည့္သည့္အဓိပၸာယ္ျဖစ္သနည္း။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က

သူ႔ကုိ ရန္သူလုိသေဘာထားသည္။ ထုိ႔ေနာက္... ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ထံမွ
မီးတစ္တုိ႔ရခဲ့သည္။ အခု သူက ရင္းႏွီးစြာျပံဳးျပ၏။ သူ ၾကည္ျပာကုိ ႀကိဳက္ဖုိ႔
လုိက္ဖုိ႔ႀကိဳးစား ၾကံစည္ေနသည္ဆုိလွ်င္ ထုိ အျပံဳးသည္ မည္သည့္
အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ေသာ အျပံဳးမ်ိဳးတဲ့လဲ! ကၽြန္ေတာ္ စိတ္႐ႈပ္ေထြး
စြာျဖင့္ ေကာ္ရစ္တာဘက္သုိ႔ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့။ ယခုေနထုိင္ပုံ
အရဆုိလွ်င္ ၾကည္ျပာႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူေတြဆုိ္တာကုိ ဒီလူသိေလာက္ၿပီ။
သူေကာ္ရစ္တာမွ ခ်က္ခ်င္း ထြက္မသြားသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္
ေပးႏုိင္ပါသည္။ သူ႔ သိကၡာကုိ သူထိန္းသည့္အေနႏွင့္ အျခားေကာင္မေလး
ေတြကုိ ၾကည့္သလုိ ဘာလုိေနတာ... ေနာက္ေန႔က်မွ မလာ႐ုံေပါ့။ သုိ႔ေသာ္
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာေၾကာင့္ ျပံဳးျပရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခုကုိေတာ့
ျပတ္ျပတ္သားသား ဆုံးျဖတ္မွကုိ ျဖစ္ေတာ့မည္။

ကၽြန္ေတာ္ ႐ႈတ္ေထြးေနခ်ိန္မွာပင္ အခ်ိန္ေျပာင္း ဘဲလ္သံဆူညံစာြ

ထြက္ေပၚလာသည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ အတန္းသည္လည္း
ျပန္လည္ဆူညံကာလာ၏။ မိန္းကေလးမ်ား ထမီျပင္ဝတ္ေသာအသံ၊
အခ်င္းခ်င္းလွမ္း စကားေျပာသံ၊ ရယ္ေမာသံ၊ ဟုိဘက္အခန္းမ်ားမွ
ေက်ာင္းသားမ်ား ထြက္လာသံတုိ႔ျဖင့္ ေကာ္ရစ္တာႏွင့္ အတန္းထဲတြင္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 191

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဆူညံကာသြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုႏွင့္
မတ္တပ္ထရပ္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူဆုိတာကုိ
ျပတ္ျပတ္သားသား ေကာ္ရစ္တာမွလူကုိ ျပရေတာ့မည္။ ယခု ကဲင္တင္းကုိ
ဆင္းသည့္အခါ ေကာ္ရစ္တာမွ ဒီလူေရွ႔က ျဖတ္သည့္အခါ ၾကည္ျပာ့
လက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္လွ်က္ “မီးတစ္တုိ႔ေပးတာ ေက်းဇူးပဲ” ဟု ျပံဳးကာ
ေျပာလုိက္မည္။

“ကဲင္တင္းသြားၾကရေအာင္”

လြယ္အိတ္ထဲသုိ႔ စာအုပ္မ်ား၊ ေဘာလ္ပင္မ်ားထည့္ရင္း ေခါင္းၿဖီးေန

ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ကာ ေျပာလုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အစီအစဥ္သည္ ျဖဴစင္႐ုိးသားေသာ ကိစၥတစ္ခုမဟုတ္သည့္
အတြက္ အနည္းငယ္ ရွက္႐ြံ႕မ်က္ႏွာပူ၍ အေတာ္တုန္လႈပ္ေနသည္ကုိ
ဝန္ခံပါသည္။ ၾကည္ျပာကေရာ ထုိအစီအစဥ္ကုိ သေဘာက်ပါ့မလား။
သုိ႔ေသာ္ တုိင္ပင္ေနစရာ မလုိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကုိလာခဲ့ရသည့္ အဓိက
အေၾကာင္းအရင္းသည့္ ၾကည္ျပာ့မွာ ခ်စ္သူရွိသည္ဆုိတာကုိ ျပဖုိ႔ပဲ
မဟုတ္လား။ ဒီကိစၥကုိ ၾကည္ျပာ လက္မခံႏုိင္လွ်င္ေတာင္ ျငင္းခြင့္ေတာ့
မရွိ။ ကဲင္တင္းဆင္းရန္ ျပင္ဆင္ၿပီးသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ
ေကာ္ရစ္တာသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္
နံေဘးနားမွ ၿငိမ္သက္စြာပါလာသည္။ ၾကည္ျပာက ဘာကုိမွ မသိသူလုိ
ေအးေအးေဆးေဆးသာရွိသည္။

အတန္းထဲကထြက္လုိက္ေတာ့ လူၾကပ္ေနသာ ေကာ္ရစ္တာမွာ

ခဏရပ္လုိက္ရသည္။ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ စႏုိဖီေခြး႐ုပိကုိ မူလေနရာမွာပင္
ေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းကုိ ငုံ႔ထားလုိက္ရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား

typing - ေကာင္းဆိုး Page 192

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကပ္ေနေသာ ေကာ္ရစ္တာမွာ တစ္လွမ္းစီေ႐ႊ႕ၾကရင္း ေခါင္းငုံ႔ကာ
ကၽြန္ေတာ့္လက္နံေဘးမွ ၾကည္ျပာ့လက္ကေလးကုိ တစ္ခ်က္ခုိးေငးရင္း
ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္သံေတြက တဝုန္းဝုန္း တဒုိင္းဒုိင္း။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္လူနားကုိ
ေရာက္ေတာ့မည္။ နံေဘးမွ အတင္းေက်ာ္တက္သြားသည့္ ေက်ာင္းသား
တစ္ေယာက္၏ တြန္းအားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းယုိင္းသြား၏။
စႏုိဖီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ဝန္းခ်င္း ဆုံလုိက္ၾကသည္။ တုန္လႈပ္ခုန္ဆတ္
သြားေသာ ရင္ခုန္သံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်က္ခနဲ နံေဘးမွ ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ
ဆြဲယူဆုပ္ကုိင္ကာ လူစီးေၾကာင္းထဲမွ ေကာ္ရစ္တာကုိ မွီကာရပ္ေနေသာ
ထုိလူနံေဘးသုိ႔ ရပ္လုိက္သည္။ သူနံေဘးသုိ႔ ၾကည္ျပာ့လက္ကုိဆဲြ၍
ေရာက္လာေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ထုိလူက တအံ့တၾသလွည့္ၾကည့္သည္။
ဒါပဲေလ ကၽြန္ေတာ္လုိခ်င္တာ အဲဒီမ်က္လုံးေတြပဲ မဟုတ္လား!။
တအံံ့တၾသ ၾကည့္ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ျပံဳးၾကည့္ကာ
ကၽြန္ေတာ္ဆြဲကုိင္ထားေသာ ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ ဆြဲေျမႇာက္လုိက္ရင္း

“မီးတစ္တုိ႔ေပး...”

“ကုိရဲဝင္း... ကုိရဲဝင္း... ဘာလုပ္တာလဲ! ...ကုိရဝ

ဲ င္း”

“ဟဲ့... ရဲဝင္း... ရဲဝင္း...”

ျမမုိလ္၏ အလန္႔တၾကားေအာ္သံ၊ ၾကည္ျပာေအာ္သံတုိ႔ေၾကာင္း

ကၽြန္ေတာ့္စကားမဆုံးလုိက္....။ ဟုိက္!! ...ကၽြန္ေတာ္ အားရပါးရ
ဆြဲကုိင္ေျမႇာက္ထားေသာ လက္မွာ ၾကည္ျပာ့လက္မဟုတ္။ ျမမုိလ္ကလည္း
ကၽြန္ေတာ္ဆုပ္ကုိင္ေျမႇာက္ယူထားေသာလက္ကုိ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ
ၾကည့္ကာေအာ္ေနသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 193

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟာ... ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ့လက္မဟုတ္...”

“ဟဲ... ရဲဝင္း.... နင္ဘာလဲ!... ဒါဘာလဲ!”

ေဒါသသံႏွင့္အတူ ၾကည္ျပာက ေျပးဝင္လာကာ ျမမုိလ္ကုိ

ကုိင္းထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ ဆြဲေဆာင့္ျဖဳတ္ပစ္လုိက္၏။
ေအာ္သံဟစ္သံေတြေၾကာင့္ ေကာ္ရစ္တာမွ ေက်ာင္းသားေတြ ခဏ
ရပ္သြားသည္။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က သူ႔နံေဘးတြင္ရွိေနေသာ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာႏွင့္ ျမမုိလ္ကုိေၾကာင္ကာ ၾကည့္ေငးေနသည္။

“မဟုတ္ဘူး... ငါက.... နင့္လက္... အဲဒါ....

နင့္လက္ေအာင့္ေမ့လုိဟ... ဟုိ.... ဒီလုိဟာ.... နင့္လက္ကုိငါက”

ကၽြန္ေတာ္ ဝိညာဥ္ထဲမွာ ဘာမွမရွိေတာ့။ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းလည္း

မသိေတာ့။ ျမမုိလ္က ကၽြန္ေတာ္ဆုပ္ကုိင္ခဲ့ေသာ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္ကုိ
ညာဘက္လက္ႏွင့္ယူကာ ေနာက္ဆုတ္သြား၏။ ၾကည္ျပာ၏ ေဒါသတႀကီး
မ်က္လုံးမ်ား၊ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္၏ နားမလည္ေသာမ်က္ႏွာ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ
ဟင္...! ဘာျဖစ္တာလဲ! ဆုိသည့္ ေနာက္ေက်ာေကာ္ရစ္တာမွ
ေက်ာင္းသားမ်ား... ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္ယမ္းကာ ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ နာနာ
က်ည္းက်ည္း ပုတ္ထုတ္ပစ္လုိက္သျဖင့္ သူ႔နာရီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္
လက္ေကာက္ဝတ္ “ဂြပ္” ခနဲ႐ုိက္မိသည္။ ၾကည္ျပာခ်ာကနဲ လွည့္ကာ
လူအုပ္ၾကားထဲမွ တုိးထြက္သြားေတာ့ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္၏ ဘာမွန္း
မသိလုိက္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆုိင္လုိက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာလႊဲကာ အံႀကိတ္ရင္း လူအုပ္ၾကားထဲ တုိးဝင္ၿပီး
ၾကည္ျပာ့တုိ႔ေနာက္သုိ႔ လုိက္ရသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 194

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဘာျဖစ္တာလဲဟင္”

“လက္မွားကုိင္တာတဲ့”

“လက္... ဘယ္သူ႔လက္ကုိလဲ” စသျဖင့္ ေမးသံမ်ားႏွင့္

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားထဲမွ
မနည္း တုိးထြက္လာခဲ့ရသည္။ ေလွကားထစ္မ်ားဆုံးေတာ့ ၾကည္ျပာတုိ႔
အုပ္စုက အေတာ္ေဝးေဝးသုိ႔ ေရာက္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ နံေဘးက
ၾကည္ျပာ့လက္သည္ မည္သုိ႔ေပ်ာက္ကာ ျမမုိလ္လက္က ေရာက္လာရ
သနည္း။ ဒီေကာင္ ေရွ႕မွာမွ မွားတာဆုိေတာ့ ရွင္းျပလုိ႔ကလည္းမရ။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္လြဲမွားမႈကုိေတာ့ ၾကည္ျပာသိပါလိမ့္မည္။

ဘာေၾကာင့္ လြဲမွားသြားရတယ္ဆုိသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကုိေတာ့
ၾကည္ျပာ့ကုိ ရွင္းျပမွကုိ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာတုိ႔ကုိမွီလာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ေယာက္မွ လွည့္မၾကည့္ၾက။

“ၾကည္ျပာရယ္... ကုိယ္ကလည္း ဘာမွန္းမသိလုိက္ဘူး၊ ကုိယ့္လက္

ကုိ အတင္းဆြဲၿပီး ထြက္သြားေတာ့ ကုိယ္လည္းအံ့ၾသၿပီး ပါသြားတာ...”

“သိတယ္ျမမုိလ္... ၾကည္ျပာသိတယ္... ေတာက္... မေျပာလုိက္ခ်င္

ဘူး... ဒီေကာက္က ျဖစ္ေနၾက.... ၾကည္ျပာ ေတာင္းပန္တယ္”

“မဟုတ္ဘူးၾကည္ျပာ... ငါေျပာျပမယ္... ပထမႏွင့္လက္က

ငါ့နံေဘးမွာ ရွိေနတာကုိး... ငါက... အဲဒါ... နင့္လက္ဆုိၿပီး”

“ေတာ္ၿပီ... ရဲဝင္း... ေတာ္ၿပီ၊ နင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အသုံးက်မွာ

မဟုတ္ဘူးသိလား”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 195

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လြင္မာ... မုိးမုိးႏွင့္ ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ေခါင္းရမ္းကာ ၾကည့္ၾကသည္။ ျမမုိလ္က ၾကည္ျပာ့နံေဘးမွခာြ ကာ
ယုယုေဘးသုိ႔ကပ္ရင္း ယွဥ္ေလွ်ာက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ကုိအားနာသလုိ
လွမ္းၾကည့္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ျမမုိလ္... ကၽြန္ေတာ္ျမမုိလ္လက္ကုိ
ကုိင္ခ်င္လုိ႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာ့လက္ထင္လုိ႔ပါ... တမ်ိဳး
မထင္ပါနဲ႔”

“ရတယ္... ကုိရဲဝင္း... ရပါတယ္”

“ေအး... အဲဒီလက္ကို မွားကုိင္တာထား... ထားဦး ဘာျဖစ္လုိ႔

ဟုိေကာင္ေရွ႕ကုိသြားၿပီး အဲဒီလက္ကုိ ေျမႇာက္ေျမႇာက္ျပေနရတာလဲ!
နင္ကုိင္တာ ငါ့လက္ပဲထားလုိက္ဦး... ကဲ... ေျပာ”

ၾကည္ျပာက ခါးကုိေထာက္ကာ ေအာ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက

သိပံၸကဲင္တင္းအစြန္မွ ဗာဒံပင္ပုကေလးေအာက္က စားပြဲခုံတြင္ သြက္သက
ြ ္
လက္လက္ ဝင္ထုိင္လုိက္ၾကသည္။

“ေအးပါၾကည္ျပာရယ္... ဘာျဖစ္လုိ႔ နင့္လက္ကုိ ငါကုိင္ၿပီးေတာ့

အဲဒီ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ေရွ႕ကုိ ေရာက္သြားရတယ္ဆုိတာ ငါရွင္းျပပါမယ့္”

“ဘာ!... ဘာရုပ္....”

“ေၾသာ္.... ဟုိေလ... အဲဒီေကာင္ရင္ဘတ္က အရုပ္ကုိေျပာတာပါ...

စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ေလ... အဲဒါ”

“ေအး.... နင္ပဲ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ၾကည့္ထား သိလား...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 196

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာက ေဒါသျဖင့္ စတီးလ္တမင္းခ်ိဳင့္ကေလးကုိ ခုံေပၚဒုန္းကနဲ
ေဆာင့္ခ်ကာ ဝင္ထုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကည္ျပာ့နံေဘးမွ ခုံတြင္
ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။

“ဒီလုိၾကည္ျပာ... လြင္မာျပလို႔ နင့္ကုိ ဒုကၡေပးေတတာ ဒီေကာင္မွန္း

ငါသိရတယ္... နင္နဲ႔ငါန႔ဲ ဟုိ.... ဟုိေလ... ခ်စ္သူေတြဆုိတာ ကုိလည္း
သူသိေလာက္ပါတယ္ဟာ... ဒါေပမယ့္ ငါေဆးလိပ္ေသာက္ဖုိ႔ မီးျခစ္တာ
မရလုိ႔ သူက လာေပးတယ္”

“အဲဒါေတြ ျပန္ေျပာမေနနဲ႔ရဲဝင္း.. သိၿပီးသား... နင္အခ်ိဳးမေျပလုိ႔

ျပတင္းေပါက္နားေရာက္လာတာ... နင္ဘာမွ မီးညႇိစရာကုိ မလုိဘူး”

“မဟုတ္ဘူးၾကည္ျပာ... ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ကုိ မီးျခစ္ျခစ္

ၿပီး၊ ေဆးလိပ္မီးညႇိဖုိ႔ေပးတယ္ဆုိတာ ငါတုိ႔ေယာက်္ားေလးေလာကမွာ
ရင္းႏွီးမွလုပ္ၾကတာ... ငါ့မီးျခစ္ျခစ္လုိ႔မရတာလည္း သူသိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ငါ... က သူ႔မီးျခစ္က မီးေတာက္ကုိ ျငင္းလုိက္ရင္ သိပ္႐ုိင္းရာက်မွာ
စုိးတာနဲ႔...”

“ေတာ္ၿပီ... ဆက္ေျပာ...”

ၾကည္ျပာက မ်က္ႏွာကုိ ေအာက္သို႔ငု႔ံကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

ေမာ့မၾကည့္ဘဲ ေအာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာကုိ
ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရ... ၾကားမွ ၾကည္ျပာ့၏ သုံးဆင့္စတီးလ္ ထမင္းခ်ိဳင့္
ကေလးက ခံေနသျဖင့္ လွမ္းယူကာ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးသုိ႔ ခ်ထားလုိက္
ရသည္။ ၾကည္ျပာရယ္... ငါရွင္းျပတဲ့ စကားကုိ နင္ ေက်နပ္သာြ းတဲ့အခါ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 197

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ျပံဳးလာမယ့္ နင့္ မ်က္ဝန္းကေလးေတြ ႏႈတ္ခမ္းေလး ေတြကုိ
ငါသိပ္ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္။

“အဲဒါနဲ႔.... ငါမီးညႇိလုိက္ၿပီးေတာ့ ဆရာမဝင္ၿပီး စာသင္ေတာ့ သူက

ေကာ္ရစ္တာကေန နင့္ကုိပဲၾကည့္ေနတာဟ... ထြက္မသြားဘူး”

ၾကည္ျပာက ေခါင္းငုံ႔ေနရာမွ ႏႈတ္ခမ္းကုိတန

ြ ္႔ေကြးကာ
မဲ့ျပံဳးျပံဳးသည္။

“ၿပီးေတာ့ ငါကုိလည္း ျပံဳးျပတာနဲ႔၊ ငါလည္း အဲဒီအျပံဳးေတြကုိ

မႀကိဳက္ဘူးဟာ... အမွန္ဆုိ ဒီေကာင္ ထြက္သာြ းသင့္တာ... အဲဒါ
အတန္းၿပီးရင္... နင့္လက္ကုိကုိင္ၿပီး... ဒီေကာင္ကုိ ေဆးလိပ္မီး ေပးတာ
ေက်းဇူးပဲလို႔ေျပာမလုိ႔... တစ္ခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္”

“ေတာ္ၿပီ... လဲေသလုိက္... ဘာမွ ငါ့လက္ေတြ ဘာေတြဆျဲြ ပၿပီး

သူဆီသြားေနစရာမလုိဘူး... နင္လာေနရင္ၿပီးတဲ့ဟာပဲ နင္ကအပုိေတြ
သိပ္လုပ္ခ်င္တာပဲ ရဲဝင္းသိလား! အခုလုပ္လုိက္ေတာ့ တလြဲျဖစ္ၿပီ
မဟုတ္လား!”

“အဲဒါကလည္း... ပထမနင္က ငါ့ေဘးမွာ... နင့္လက္ကလည္း”

“လဲေသလုိက္... ဗုိက္ဆာၿပီ...”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္ဖယ္ထားေသာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးကုိ

ဆြဲယူကာ တဂြပ္ဂြပ္ႏွင့္ ဖြင့္သည္။ လြင္မာတုိ႔ကလည္း စားစရာေတြ
မွာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳက် တစ္ခက
ြ ္မွာကာ
ၾကည္ျပာ့အတြက္ ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက ္မွာေပးရ၏။ ေရေႏြးၾကမ္းလည္း
အဆင္သင့္ ငွဲ႔ေပးထားရသည္။ ၾကည္ျပာဇြန္းႏွင့္ ျဖတ္လွီးၿပီးစားရန္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 198

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထားေသာ ၾကက္ဥေၾကာ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ယူကာစားလုိက္၏။ ၾကည္ျပာက
ေမာ့မၾကည့္ဘဲ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ယူကာစား၏။ ၾကည္ျပာ စိတ္ဆုိးေျပဟန္
မတူေသး။ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပသည့္ စကားကလည္း အဆုံးထိမေရာက္လုိက္။
ဒီေန႔ တစ္ေန႔လုံးေတာ့ ၾကည္ျပာႏွင့္ ေနမွပင္ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္
မီးျခစ္ကုိ ထုတ္ကာ ျခစ္သည္။ မုိးမုိးကေမာ့ကာ ၾကည့္၏။

“ျခစ္ျပန္ၿပီးလား... ဒီမီးျခစ္”

သုိ႔ေသာ္ သုံးေလးႀကိမ္ႏွင့္ မီးေတာက္သာြ း၏။ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးျပကာ

မီးျခစ္ကုိ အိတ္ထဲထည့္လုိက္သည္။ စားေသာက္ၿပီးစတြင္ လြင္ဦးႏွင့္
ေဇာ္မင္းေထြးတုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ဝုိင္းက ပုိမုိစုိေျပသြား၏။ လြင္ဦးက
အျပင္တြင္ အလုပ္ရေနသည္က တစ္ေၾကာင္း မနက္ေန႔လည္
ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ကြဲသြားသည္ကတစ္ေၾကာင္း တုိ႔ေၾကာင့္ သိပ္မေတြ႔ျဖစ္...
ေဇာ္မင္းေထြးကေတာ့ စာေပးစာယူသုိ႔ ေျပာင္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
သူငယ္ခ်င္းေတြ႔မဆုံၾကတာ အေတာ္ကုိၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာက
ထမင္းခ်ဳိင့္ကုိ တမင္အသံထြက္ေအာင္သိမ္းသည္။ လြင္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
လွမ္းၾကည့္သည္။ ယဥ္ယဥ္သိန္းက ေဇာ္မင္းေထြးကုိ ေလသံသ့သ
ဲ ့ျဲ ဖင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပႆနာကုိ ၾကည္ျပာ ထမင္းစားေနစဥ္ ရွင္းျပလုိက္ၿပီး
ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာေသာ လြင္ဦးႏွင့္ ေဇာ္မင္းေထြးတုိ႔
လက္ဖက္ရည္ခြက္မ်ား မကုန္ေသးသျဖင့္ ၾကည္ျပာတုိ႔ထမင္းစားၿပီး
ေသာ္လည္း ဝုိင္က မၿပီးေသး...။ ၾကည္ျပာက စတီးလ္ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးကုိ
သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားတြင္ ခ်သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ႔ဆုံေသာ္လည္း
စကားဝုိင္းက တိက္ကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္ျပႆနာသာ ရွိမထားဘူးဆုိလွ်င္
မေတြ႔ရမဆုံရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔

typing - ေကာင္းဆိုး Page 199

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စကားဝုိင္းသည္ ဆူညံေနမွာ ေသခ်ာသည္။ အခုေတာ့ ၾကည္ျပာက
လြင္ဦးတုိ႔ ေရာက္လာသည့္တုိင္ မေက်နပ္မႈကုိ တိတ္ဆိတ္ျခင္းျဖင့္
ထိန္းကာထားသည္။ မုိးမုိးက ၾကည္ျပာ့ကုိ ေမးဆတ္ကာမ်က္ေစ့မွိတ္ျပ၏။
ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းငုံ႔ကာ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ထားေသာ
ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာ အေပၚပုိင္းကုိသာ ျမင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
ၾကည္ျပာ့ၾကားတြင္ ျခားနားေသာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးကုိ လွမ္းယူကာ
ေဘးသုိ႔ဖယ္လုိက္ရ၏။ ၾကည္ျပာက ေမာ့မၾကည္၊ ကၽြန္ေတာ္
မွာေပးထားေသာ ေကာ္ဖီခါးခါးကုိလည္း ယူမေသာက္။

“ၾကည္ျပာ... ေကာ္ဖီေတြ ေအးကုန္မယ္ေလဟာ...”

“ဘယ္သူက ေသာက္မယ္ေျပာလုိ႔လဲ!”

လြင္မာက မ်က္လုံးျပဴးကာ ပခုံးကုိတန

ြ ္႔ျပ၏။ ၾကည္ျပာ
စိတ္ဆုိးမေျပေသးတာ ေသခ်ာၿပီ။ ေဇာ္မင္းေထြးက လွမ္းၾကည့္ကာ ျပံဳးရင္း
ေခါင္းခါျပသည္။ ျမမုိလ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းေငးကာ မ်က္လႊာခ်သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားဝုိင္းသည္ တိတ္ဆိတ္ေနတုန္းပင္ျဖစ္၏။

“ဒါဆုိရင္... ဒီေန႔သြားရမွာေပါ့၊ ရွားေစးကဘယ္မွာရမွာလဲ!”

“ကြမ္းယာဆုိင္မွာရပါတယ္... နင္အတန္းမအားရင္းလည္း ေနခဲ့၊

ငါ့ဘာသာပဲ သြားလုိက္မယ္...”

“ဖ်က္လုိက္မယ္ေလ... ၾကည္ျပာ...”

ယဥ္ယဥ္သိန္းေခၚသံေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ ေခါင္းေမာ့ကာၾကည့္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 200

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေဇာ္မင္းေထြးက ယရၾတာေခ်ရမွာတဲ့... ေ႐ႊတိဂုံဘုရားမွာ
ေဗဒင္ဆရာက ညံ့ေနေသးတယ္တဲ့ဟာ... အဲဒါ... ငါ အတန္း မတက္ေတာ့
ဘူး...”

“အဂၤလိပ္ စာၿပီးရင္ မုိင္နာတစ္ခ်ိန္မဟုတ္ဘူး! ငါတို႔လည္း

သြားမွာ...”

ယဥ္ယဥ္သိန္းစကားကုိ မုိးမုိးကထပ္ဆက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္

သေဘာေပါက္ပါသည္။ အေျခအေနအရ ေဝးကြာေနရေသာ ခ်စ္သူ
ေတြဆုံၾကခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အတန္းမတက္ဘဲ လစ္ၾကေတာ့မည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းသြား၏။ ဘာျပႆနာမွ မရွိခ့ဘ
ဲ ူးဆုိလွ်င္ ၾကည္ျပာႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းအတြဲ တစ္တႏ
ဲြ ွင့္အတူ ေပ်ာ္႐ႊင္
ခြင့္ရမွာေသခ်ာသည္။ အခုေတာ့...

“ေအာ္... နင္တုိ႔က သြားၾကေတာ့မယ္ေပါ့ေလ.... ေကာင္းပါတယ္

ေကာင္းတယ္...”

“ၾကည္ျပာ.... ငါတုိ႔...”

“လဲေသလုိက္...”

ၾကည္ျပာ့စကားေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ႀကိတ္ကာရယ္ၾကသည္။

သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေျခအေနတြင္ ဘာမွထပ္ႀကိဳးစား၍မရေတာ့
ဆုိတာကုိ နားလည္ပါသည္။

“ျမမုိလ္တို႔ကေတာ့ အတန္းပဲျပန္တက္မွာ ၾကည္ျပာကေရာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 201

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ျမမုိလ္စကားဆုံးေတာ့ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖ်တ္ခနဲ
ၾကည့္သည္။ ထုိအၾကည့္၏ အဓိပၸာယ္သည္ မည္သည့္စကားလုံးဆုိသည္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။

“အတန္းလည္း တက္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ကုိ ဘာမွလည္း

မသြားခ်င္ဘူး... ဟုတ္တယ္။ အိမ္ပဲျပန္မွာ... အိမ္ပဲ...”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝုိင္း ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္သာြ းသည္။ ရန္ကုန္

တကၠသုိလ္ထဲက သက္႐ြက္ေတြအားလုံး ေႂကြက်ကုန္ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္
ထင္သည္။ တစ္ကုိယ္လုံး အုိက္စပ္စပ္ျဖစ္လာ၏။ မုိးတိမ္တုိက္တစ္ခု
ေနမင္းကုိ ကြယ္လုိက္သည့္အခါ ဝင္းပေနေသာ ေနေရာင္႐ုတ္တရက္
ေပ်ာက္သြားသလုိ သူငယ္ခ်င္းစုံတြဲမ်က္ဝန္းထဲမွာ လင္းလက္ေနသည့္
ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကုိ မခ်င့္မရဲ လွမ္းေငးမိသည္။ ၾကည္ျပာ့ကုိ လွမ္းၾကည့္ေတာ့
ခၽြန္ထြက္ေနေသာ အပၚႏႈတ္ခမ္းက ေက်ာက္စုိင္လုိမာေၾကာေနသည္။
အညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းက အားထည့္ထားသျဖင့္ စိမ္းကာေန၏။ အတူ
ထိုင္ေနၾကသည့္ ခုံမွာ တစ္ေနရာစီ ခြဲထက
ြ ္သြားေတာ့မည္။ တခ်ိဳ႕က
စာသင္ခန္း၊ တခ်ိဳ႕က ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းဆီ.... ကၽြန္ေတာ္ ကေရာ.... ။ ၾကည္ျပာ
အိမ္ဆုိလွ်င္ လုိက္ပုိ႔ရန္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင္ခ်က္ရွိပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္
ၾကည္ျပာကစိတ္ဆုိးကာေန၏။ အျပန္လမ္းမွာ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေခ်ာ့ရဦးမယ္။
ကၽြန္ေတာ္အေတြးကၽြြံေနခ်ိန္မွာ လြင္ဦးက ပုိက္ဆံ ရွင္းလုိက္၏။ ျမမုိလ္ႏွင့္
ယုယုကထရပ္သည္။ ေဇာ္မင္းေထြး၏ လက္ကုိ ယဥ္ယဥ္သိန္းက ဖ်က္ကနဲ
ကုိင္သည္။ မ်က္လုံးထဲမွာ အရာရာသည္ ဆုံး႐ႈံးဖုိ႔သာ ျဖစ္ေနေလသည္။
ၾကည္ျပာက ဖ်က္ခနဲ ထကာရပ္ရင္း လက္က ထမင္းခ်ိဳင့္ထံလွမ္းသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လွ်င္ျမန္စြာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိင္ထားမွျဖစ္မည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 202

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စိတ္ဆုိးေနသည့္ ခ်စ္သူႏွင့္အတူ ယွဥ္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ဆုိသည္မွာ သူ႔ဆီက
ပစၥည္းတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားမွျဖစ္မည္ ဆုိတာကုိ
ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူသက္တမ္းေျခာက္ႏွစ္ျဖင့္ သိထားၿပီးျဖစ္သည္။

“ၾကည္ျပာ နင္ျပန္မယ္ဆုိရင္ ငါလည္း ျပန္မယ္ေလဟာ

တုိ႔အတူတူ...”

“ဘာမွအတူမတူဘူး... နင့္ဘာသာ အတန္းတက္... ငါ့ဘာသာ

ျပန္မယ္...”

ၾကည္ျပာကလည္းဟာ... ျပန္မယ္ဆုိ.... ရဲဝင္းနဲ႔ျပန္ေပါ့ ဟဲ့...

ရဲဝင္းသြား... နင္လုိက္ပုိ႔လုိက္”

လြင္မာ့စကားဆုံးေတာ့ ၾကည္ျပာ့ႏႈတ္ခမ္းမဲ့႐ဲြ႕မသြားေသာ္လည္း
မ်က္ဝန္းမ်ားက စိမ္းသြား၏။ ၿပီးေတာ့ ခ်ာကနဲလွည့္ထက
ြ ္သာြ းသည္။
ယဥ္ယဥ္သိန္းႏွင့္ မုိးမုိးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိေငးကာ သူတို႔ခ်စ္သူမ်ားႏွင့္
ေနရာမွထသည္။ လြင္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကုိ ဖ်စ္ညႇစ္ကာ မုိးမုိးလက္ကုိ
ကုိင္ရင္း ခုံမွထသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငုိက္စုိက္ျဖင့္ ခုံမွာထုိင္ရင္း
က်န္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရေသာ ၾကည္ျပာသည္ လြင္ဦးဖ်စ္ညႇစ္
သြားေသာ ပခုံးဖိအား၏ ဆယ္ပုံတစ္ပုံေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားလည္ဖုိ႔
ေကာင္းပါသည္။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အားလုံးက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းေငးကာ ေစာင့္ေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်ကာ
ေလးလံစြာခုံမွ ထလုိက္သည္။ ခုံမွထၿပီးၿပီးခ်င္း လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့
ၾကည္ျပာကခ်ာကနဲမဲ့႐ြဲ႕ကာ တစ္ဘက္သုိ႔လွည့္သည္။ ဟာ....။ ရင္ထမ
ဲ ွာ
ေမာကာသြား၏။ ....ကၽြန္ေတာ္ခုံမွ ထထြက္လုိက္ခ်ိန္မွာ... ၾကည္ျပာက
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ခြဲထြက္ကာ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္အသက္ကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 203

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဝေအာင္႐ွဴၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ လက္လွမ္းျပကာ
ၾကည္ျပာ့ေနာက္ ခပ္သြက္သြက္ ေျပးကာလုိက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့ကုိ မွီသည့္အခါ အရာအားလုံးကုိ ေနာက္မွာထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္
အသိဉာဏ္ထဲမွာ ၾကည္ျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စိတ္ဆုိးေျပးေရး တစ္ခုသာ
ရွိေတာ့သည္။

ၾကည္ျပာႏွင့္အတူ ျပန္ရမည့္ခရီးမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကေလး ရွိေနဖုိ႔

အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ လြဲမွားမႈကုိ မာလာကားမွတ္တုိင္ မေရာက္ခင္
ၾကည္ျပာကုိ ရေအာင္ေတာင္းပန္ရမည္။ ၾကည္ျပာသည္ စနစ္တက်
စိတ္ရွည္လက္ရွည္ စိတ္ေကာက္တက္သူမဟုတ္။ ခံစားခ်က္လယ
ြ ္ေသာ
စိတ္အေျပာင္းအလဲျမန္ေသာ ေဒါသျဖစ္လြယ္ ရယ္ေမာ လြယ္ေသာ
ၾကည္ျပာ့ကုိ ေခ်ာ့ရတာ တစ္ခါတရံေတာ့လည္း စိတ္ညစ္ဖုိ႔ အေတာ္
ေကာင္းသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည္ျပာ့ကုိရေအာင္ေတာင္းပန္ရမည္။ ေရွ႕မွ
ၾကည္ျပာ့အနားသုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ ေျပးကပ္လုိက္ရင္း ကဗ်ာဆရာ
တစ္ေယာက္၏ ႏွလုံးသားကုိ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ ဖိညႇစ္ပစ္လုိက္ၿပီး...
ထြက္လာသမွ် စကားလုံးေတြကုိ ႏႈတ္ခမ္းေပၚဆြတ
ဲ င္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္

“ဟဲ့... ဟဲ့... ရဲဝင္း... ရဲဝင္း”

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ ... ၾကည္ျပာ”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ စူးစူးဝါးဝါးေခၚသံမ်ား

ေၾကာင့္... ေရွ႕မွခပ္သြက္သြက္သြားေနေသာ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္
တအံ့တၾသ လွည့္ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံးကလည္း
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ တအံ့တၾသၾကည့္ ေငးေနၾကသည္။ ဘာပါလိမ့္!
ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လွမ္းေခၚသည္ဆုိတာ နားမလည္သျဖင့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 204

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေမးဆတ္ကာ “ဘာလဲ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ေမးလုိက္သည္။ ၾကည္ျပာကလည္း
နားမလည္ႏုိင္စြာ ေငးေနရာမွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖ်တ္ခနဲၾကည့္သည္။
ၾကည္ျပာ့၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ပထမ... ဟ,သြာသည္။ ထုိ႔ေနာက္
ၾကည္ျပာသည္ ပြင့္ဟသြားေသာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိ ဖ်တ္ခနဲ
ကုိက္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ၾကည္ျပာ့မ်က္ဝန္းမ်ား လင္းလက္သာြ းသည္။

“ရဲဝင္း”

“ဘာလဲဟင္!... ၾကည္ျပာ၊ ဘာလဲ!”

ၾကည္ျပာ့ထံမွ ခိြကနဲရယ္သံတစ္သံ ထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္

မ်က္ႏွာမွေန၍ အၾကည့္က ေအာက္သုိ႔ေ႐ြ႕သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာကုိ ေငးေနရာမွ နားမလည္ႏုိင္စာြ ၾကည္ျပာ့မ်က္လုံးေ႐ြ႕ရာ
ေအာက္ဘက္သုိ႔ ၾကည့္လုိက္သည္။ ဟာ....။ သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္
ညာဘက္လက္တြင္ တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ထားေသာ အရာမွာ ၾကည္ျပာ့
သုံးဆင့္စတီးလ္ထမင္းခ်ိဳင့္ မဟုတ္ဘဲ ကဲင္းတင္းမွ ေရေႏြးကရားႀကီး
ျဖစ္ေန၏။

“ၾကည္ျပာ...”

ရွက္႐ြံ႕မႊန္ထူၿပီး ေအာ္လုိက္မိေသာ ကၽြန္ေတာ့္

ၾကည္ျပာသံမဆုံးခင္... ၾကည္ျပာက မ်က္ႏွာကုိလက္ဝါးႏွင့္အုပ္ကာ ဒူးကုိ
ေကြးခ်လုိက္ၿပီး ေက်ာင္းလမ္းမေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ကာ အားရပါးရ
ရယ္သည္။ ငုံ႔ခ်လုိက္ေသာ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာႏွင့္ ေရေႏြးကရား
ႏႈတ္သီးမျခစ္မိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ကုိေနာက္သုိ႔ ဆုတ္လုိက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျပာ့ကုိၾကည့္ကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဝါးကနဲရယ္ရင္း

typing - ေကာင္းဆိုး Page 205

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ႐ုိက္ပုတ္ေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တြင္
ထုိင္ခ်ကာ ေက်ာကေလးတသိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ရယ္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့ကုိ
ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္ေငးကာၾကည့္ေနမိသည္။ သတိဝင္ဝင္လာခ်င္း
ေရေႏြးကရားကုိ ကုိင္ကာ ကဲင္တင္းထဲ ေျပးဝင္လုိက္ေတာ့ ကဲင္းတင္မွ
ေက်ာင္းသားမ်ားက ဝါးကနဲရယ္ လုိက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထုိင္ခ့သ
ဲ ည့္
စားပြဲေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ ခန္႔ခန္႔ႀကီးရွိေနေသာ ၾကည္ျပာ့၏
စတီးလ္ထမင္းခ်ိဳင့္ထံမွပင္ ရယ္သံ ၾကားလုိက္ရသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္
ထင္သည္။ ေရေႏြးကရားကုိ ပစ္တင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စတီးလ္
ထမင္းခ်ိဳင့္အေပၚလက္ကုိင္ကုိ မိမိရရဖမ္းဆုပ္ကုိင္ကာ ခ်က္ခ်င္းလွည့္
ထြက္ေတာ့ ကဲင္တင္းထဲမွ ရယ္သံေတြ ဝါးကနဲ ထြက္လာၾကျပန္၏။
ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ရယ္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ၊
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ထံ ျပန္ေျပးလာခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာက ငုတ္တုတ္
ထုိင္ကာ ရယ္လုိ႔ေကာင္းတုန္း။ ေခါင္းငုံ႔ကာ ေက်ာကေလး တသိမ့္သိမ့္
တုန္ေအာင္ ရယ္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့ကုိၾကည့္ကာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ခ်က္ခ်င္း ဝုိင္းကာလာ၏။

“ၾကည္ျပာ...”

ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းနည္းစြာ ေအာ္ေခၚရင္း တသိမ့္သိမ့္ငုတ္တုတ္ကေလး

ရယ္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့ေခါင္းကေလးကုိ လွမ္းကုိင္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာ့
ရယ္သံ ရပ္သြား၏။ ထုိ႔ေနာက္ ခဏၿငိမ္ေနၿပီးမွ ၾကည္ျပာ ထရပ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ေသာ... ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္ရပါေသာ မၾကည္ျပာ့
မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားမွာ မုိး႐ြာၿပီးစ သစ္႐ြက္မ်ားေပၚ ခဏ ဆုံလုိက္ၾကၿပီး
ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ကာ ရယ္ျပန္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 206

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟား.... ဟား.... ဟာ..... .ဟင္း.... ဟင္း.... ရဲဝင္း နင္ဟာေလ...
သိလား... ေတာက္! ဟား.... ဟား”

ၾကည္ျပာက လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ အားပါးတရ ရယ္ေမာရင္း

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကုိ လွမ္း႐ုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ယုိင္ထက
ြ ္သာြ း၏။
ၾကည္ျပာက အေပၚႏႈတ္ခမ္းတြင္ ဘယ္ဘက္လက္မကေလးကုိ အသာ
ဖိကပ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းကုိ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားႏွင့္ ကြယ္ကာရယ္ျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဝိညာဥ္ကြဲရွေနသူလုိ ၾကည္ျပာေရွ႕မွာ ငူငူႀကီးရပ္ေနမိသည္။
ၾကည္ျပာ့ထံမွ တခစ္ခစ္ရယ္သံမ်ားရပ္သာြ းသည္။ ၾကည္ျပာသည္
ေမာလ်သြားသူတစ္ေယာက္လုိ သက္ျပင္းကုိခ်ကာ မ်က္ႏွာတြင္
ကြယ္ထားေသာ လက္ျဖင့္ သူ႔ဆံပင္ကုိ သပ္တင္ကာ ေခါင္းကုိ
ေမာ့ခါလုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည္လင္ဝင္းပစြာေသာ အျပံဳးႏွင့္
ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ထားေသာ
ထမင္းခ်ိဳင့္ကုိ လွမ္းကုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ လႊတ္မေပးသည့္
အတြက္ ၾကည္ျပာ့လက္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ အုပ္မို္းကာ
ကုိင္မိသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကုိငုံ႕ကာ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္
အတူကုိင္ထားၾကေသာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကုိ ေငးေနမိသည္။

“ရဲဝင္း... ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔ ယၾတယာေခ်မယ့္ဆီ လုိက္သာြ းၾကမယ္

ေလဟာ... ေနာ္... ဟဲ့.... ရဲဝင္း”

“........”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အုပ္မုိးကုိင္ထားေသာ လက္ကုိ

လႊတ္ကာ လက္ေမာင္းကုိဆြဲဆိတ္ရင္း ေျပာသည္။ ၾကည္ျပာ့စကားေၾကာင့္
ေပ်ာ္႐ႊင္မႈသည္ အသိဉာဏ္ထဲသုိ႔ ခုန္ဝင္သာြ းေသာ္လည္း ခံစားမႈထဲ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 207

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေရာက္ဖုိ႔ၾကေတာ့ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေနေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္
အေသအခ်ာကုိင္ထားေသာ စတီးလ္ထမင္းခ်ိဳင့္သည္ ဘယ္လုိလုပ္
ေရေႏြးကရားႀကီး ျဖစ္သြားရသနည္း..... ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းကုိ
႐ႈိက္ထုတ္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းေသးေသး
ကေလးကုိ ဖ်တ္ခနဲကုိင္ကာ ဖ်စ္ညႇစ္လုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငုံ႔လွ်က္ပင္
သူငယ္ခ်င္းမ်ားရပ္ေစာင့္ေနရာသုိ႔ ေျခလွမ္းကုိလွည့္ကာ ထြက္လုိက္သည္။
သုံးေလးငါးလွမ္းေရာက္မွ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးေပၚသုိ႔ ေခါင္းကေလး
မွီႏြ႔ဲခ်ကာ တဟားဟားရယ္ျပန္သည္။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ထက္
အရပ္ရွည္သျဖင့္ သူ႔ဆံစမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ပါးကုိ တသိမ့္သိမ့္ထိကာ
ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိမွီႏြဲ႔ထားေသာ ၾကည္ျပာ့ ခႏၶာကုိယ္ကုိ
က်ားကန္ေတာင့္ထားရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားရပ္ေနရာသုိ႔ ခက္ခက္ခဲခဲ
ေရာက္ေအာင္လာရသည္။ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ရယ္ၿပီးကာစ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ျပံဳးၾကည့္ကာ ရပ္ေစာင့္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏
မ်က္ႏွာမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ရဲဝ့ံစြာ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္လုိက္သည္....။

ဤသုိ႔... ခ်စ္ခဲ့ရပါေသာ... မၾကည္ျပာ....။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 208

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မၾကည္ျပာႏွင့္ စီးကရက္မီး

လုိအပ္သည္ထက္ ပုိက်ယ္ေအာင္ ရယ္လုိက္ၾကေသာ ရယ္သံ

မ်ားေၾကာင့္ ေန႔လည္ခင္းေက်ာင္းသားမ်ား ရွင္းေနေသာ ကဲင္တင္းထဲတြင္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စုကုိ ေစ်းသည္မ်ားက လွမ္းၾကည့္လုိက္ၾကသည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားေျပာေနၾကေသာ အေၾကာင္း အရာသည္ ဒီေလာက္
ရယ္စရာမလုိေသာ ကိစၥမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား
အားလုံးေရာ ၾကည္ျပာပါ ထု္ိဘာမွမဟုတ္သည့္ သာမန္ ကိစၥကုိ အားရပါးရ
ရယ္ေနၾကျခင္းမွာ မ႐ုိးသားေသာ တုိက္ခုိက္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေနသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္အေနရအထုိင္ရ ၾကပ္ေနခဲ့သည္။

“ယုကလည္း အားနာၿပီး ယင္ေကာင္ကုိရမ္းအေပး... သူကလည္း

နာနတ္သီးစိပ္ကုိ လွမ္းအကုိင္... သူ႔လက္ကုိ ပုတ္ထုတ္လုိက္သလုိ
ျဖစ္သြားၿပီး နာနတ္သီးစိပ္က လြတ္က်သြားေရာ...”

သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးကာ ရယ္ၾကျပန္သည္။

ရယ္လုိက္ၾကသည့္ ရယ္သံမ်ားထဲတြင္ ၾကည္ျပာ့ရယ္သံမ်ားက တစ္မ်ိဳး
ျဖစ္ေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ရယ္သံကုိ
အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကည္ျပာ အခု
ရယ္ေနသည့္အသံက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မၾကာဘူးေသးသည့္
ရယ္သံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေအးေလ... အားလုံးလုပ္ရယ္ေနၾကတာဆုိေတာ့
အရင္ငါၾကားဖူးတဲ့ ရယ္သံလုိ ဘယ္ဟုတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ... ဟုေတြးရသည္။
လြင္မာႏွင့္ မုိးမုိးက အားရပါးရ ရယ္ၿပီးေတာ့ မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ ေစြကာ
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ဝုိင္းကုိၾကည့္သည္။ သူတုိ႔ရယ္သံေတြ ထိေရာက္ရဲ႕လား

typing - ေကာင္းဆိုး Page 209

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဆုိသည့္ စုံစမ္းေသာအၾကည့္ျဖစ္၏။ လြင္မာတုိ႔ လွမ္းၾကည့္ေသာဝုိင္းတြင္
စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ႏွင့္လူ ထုိင္ေန၏။ ဒီေန႔ေတာ့ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ ဝတ္မလာ...။
GIORDANO ရွပ္အျဖဴအက်ႌလက္ရွည္ႏွင့္ ျပာလဲ့လ့ဲ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကုိ
ဝတ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရယ္သံမ်ားသည္ မနက္က ေကာ္ရစ္တာမွာ
ထပ္လာရပ္ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္မွ ကဲင္တင္းသုိ႔လုိက္လာကာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ သုံးေလးခုံအေက်ာ္တြင္ ထုိင္ေနေသာ ထုိလူ႔ကုိ
ရည္ညႊန္းေလွာင္ေျပာင္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိလူကေတာ့
သူ႔ကုိေလာင္ေနသည္ဆုိတာကုိ သိသည့္တုိင္ ခန္႔ျငားေအးေဆးစြာပင္
ထုိင္လွ်က္ရွိသည္။ သံပုရည္တစ္ခြက္ကုိ တစ္ဝက္အထိေသာက္ထားၿပီး
နံေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ မာဘုိ႐ုိစီးကရက္ဗူးထဲမွ စီးကရက္ထုတ္
ေသာက္သည့္အခါ ေသာက္သည္။ သူ႔ဇစ္ပုိမီးျခစ္အဖုံးကုိ ဖြင့္ရင္းပိတ္ရင္း
ကစားသည့္အခါ ကစားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေယာက်္ားေလး
တစ္ေယာက္ကုိ မညႇာမတာႏွိပ္ကြပ္ေနသည့္အတြက္ မ်က္ႏွာပ်က္ကာ
လုိက္မရယ္မိ။

သုိ႔ေသာ္... ဒီလူ ဘာကုိလုိခ်င္တယ္ဆုိတာကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္

မကြဲျပား။ နားမလည္ႏုိင္။ ေက်ာင္းထဲမွ ကဲင္တင္းသုိ႔ ဆင္းသည့္အခါ
ၾကည္ျပာ့လက္ကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိင္လာခဲ့သည္။ ဟုိတစ္ေန႔က
အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေနထုိ္င္ပုံအရဆုိလွ်င္ ၾကည္ျပာႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူဆုိတာ လုံးဝေပၚလြင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္
ကဲင္တင္းထဲသုိ႔ ဆက္လုိက္လာကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔န႔ဲ မနီးမေဝးမွာ
လာထုိင္ေနရျပန္သနည္း။

“ဟဲ့... ရဲဝင္း.... လုိက္ရယ္ေလဟာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 210

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟာ... ငါမရယ္ခ်င္ဘူးဟာ....”

“ေအးေနာ္.... ျမမုိရ္တုိ႔ရယ္သံက ေတာ္႐ုံလူဆုိရင္ လစ္ၿပီဟ

ဒီပုဂၢိဳလ္က Service ေတာ့ မေသးဘူးနဲ႔တူတယ္... ခပ္တည္တည္ပဲ”

“အလကားပါဟာ.. အုိက္တင္ခံေနတာ...”

လြင္မာက မဲ့႐ြဲ႕ေျပာလုိက္ကာ ၾကည္ျပာမွလြဲ၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ား

အားလုံးက ထုိလူ႔ကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။....

“ဟ... သြားမၾကည့္နဲ႔ေလဟာ... ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ”

“အံမာ... သူေတာင္အရွက္မရွိလုိ႔ လုိက္လာေသးတာ.... ငါတုိ႔က

သူ႔ကုိ ဘာေၾကာက္ေနရမွာလဲ! .... ဒီလုိေကာင္းမ်ိဳးကုိ ဒီလုိလုပ္ေပး
ထားမွ....”

ယဥ္ယဥ္သိန္းက အသံစူးစူးကေလးကုိ တမင္ျမႇင့္၍ေျပာသည္။

ျပႆနာပဲ... ဒီလူနဲ႔ ဒီအုပ္စုေတာ့ မျဖစ္ေတာ့။ ခက္ေနတာက ထသြားၿပီး....
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ၾကည္ျပာနဲ႔က ခ်စ္သူေတြခင္ဗ်လုိ႔ သြားေျပာလုိ႔လမ
ဲ ရ။
ၾကည္ျပာလည္း အေနၾကပ္လွၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနျပသမွ်ဆုိလွ်င္လည္း သိသာေနၿပီ။ ဘာေၾကာင့္

ဆက္လုိက္ေနရသနည္း။ ၾကည္ျပာက လက္သည္းခၽြန္ကေလးျဖင့္
ႏွာသီးဖ်ားကုိ အသာျခစ္ကာ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေကာ္ဖီကုိေမာ့ေသာက္သည္။
မနက္ခင္းကတည္းကစၿပီး ၾကည္ျပာသည္ စကားနည္းလွ်က္ရွိၿပီး အေန
အထုိင္ကုိ ဣေႁႏၵျဖင့္ေန,ေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိထုတ္ကာ
မီးျခစ္,ျခစ္ရျပန္၏။ မုိးမုိးကလုပ္ၿပီဟု ေျပာကာ မ်က္ေစာင္းထုိး၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 211

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေအးေလ.... ေတာ္ၾကာမီးမေတာက္လုိ႔... မီးေတာ္ဆက္က
မီးျခစ္,ျခစ္ေပးေနဦးမယ္”

လြင္မာ့စကားဆုံးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဝါးကနဲရယ္လုိက္ၾက

ျပန္သည္။ ၾကည္ျပာက ယဲ့ယဲ့ကေလးျပံဳး၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မီးျခစ္က
မီးေတာက္ပါသည္။ ျမမုိလ္က “ေတာ္ပါေသးရဲ႕”.... ဟု ရင္ဘတ္ကုိ
လက္ကေလးႏွင့္ ဖိကာေအာ္၏။ ရယ္ၾကျပန္သည္။ ခက္လွပါလား...။
ဘာမွန္းမသိ တဝါးဝါး တဟားဟားလုပ္ေနေသာ ကဲင္တင္းထဲမွ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဝုိင္းကုိ လူေတြက မၾကာခဏ လွည့္ကာၾကည့္ၾကသည္။
ရယ္သံမ်ား ဆုံးသြားေတာ့ ဝုိင္းကျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္သာြ းျပန္၏။
ယုယုႏွင့္ မုိးမုိးက တြတ္တြတ္ တြတ္တြတ္ လုပ္ေနၾကသည္။ လြင္မာတုိ႔က
ရယ္စရာကုိေစာင့္ေနၾက၏။ ထုိစဥ္မွာပင္....

“ေအးဗ်ာ... အစ္ကုိတုိ႔ဝုိင္းကုိၾကည့္ရတာ တအားကုိေပ်ာ္ဖုိ႔

ေကာင္းတာပဲ... အားက်စရာေကာင္းလုိက္ တာဗ်ာ... တစ္ခ်ိန္လုံး
ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲေနာ္.... ေအာ္... ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ခဏ
ထုိင္ပါရေစေနာ္...”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္စာြ ေမာ့ၾကည့္လုိက္

ၾကသည္။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး အံ့ၾသမႈမ်ားကုိ ဘယ္သူမွ
မ႐ုပ္သိမ္းလုိက္ႏုိင္ၾက၊ သံပုရာရည္ခြက္ကုိ ကုိင္ကာ နံေဘးတြင္ မတ္တပ္
ရပ္ေနေသာ သူ႔ကုိေငးေၾကာင္ကာ ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ဝုိင္းသည္ တိတ္ဆိတ္သြား၏။

“ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခဏထုိင္ခြင့္ေပးမလား လုိ႔ပါ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 212

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထုိလူက ဝုိင္းထဲမွာ ေယာက်္ားေလး တစ္ဦးတည္းျဖစ္ေသာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပံဳးကာၾကည့္ရင္း ဒုတိယအႀကိမ္ ခြင့္ေတာင္းသည္။
႐ုတ္တရက္မုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမစဥ္းစားလုိက္ႏုိင္....။ ရန္ကုန္
တကၠသုိလ္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားခ်င္း ထုိင္ခြင့္ေတာင္းတဲ့ကိစၥကုိ ကၽြန္ေတာ္
ဘယ္လုိလုပ္ ရင္းသီးစြာ ျငင္းဆန္ရမည္လဲ!။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ထံက
မီးတစ္တုိ႔လည္း ယူထားဖူးသည့္ ေက်းဇူးရွိသည္။ မဟုတ္လား!

“ဟာ... ရပါတယ္... ရတယ္ထုိင္ပါ....”

ထုိလူက ဟုိတစ္ဖက္ခုံမွ ထုိင္ခုံတစ္လုံးကုိ လွမ္းကာယူသည္

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ဝုိင္းလုံး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ ၾကည္ျပာက
ကုိယ္ကုိယုိ႔ကာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ အတင္းကပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့လက္ေမာင္းကေလးကုိကုိင္ကာ ခုံကုိအနည္းငယ္ ေ႐ြ႕လုိက္ရ၏။
သူက ျမမုိလ္ႏွင့္ ယဥ္ယဥ္သိန္းၾကားမွာ ဝင္ကာထုိ္င္သည္။ သူထုိင္ၿပီးသည့္
အထိ... ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ဝုိင္းသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ အေနအထုိင္ က်ဥ္းၾကပ္ကုန္ၾကသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေပၚကတည္းက သတိထားမိတာ အစ္ကုိတုိ႔

သူငယ္ခ်င္းေတြက သိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတာပဲ... ဆုိတာကုိပါ။ စကားေျပာ
လုိက္ၾက ရယ္လုိက္ၾက... တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စလုိက္ၾကနဲ႔၊
အစ္ကုိတုိ႔ကုိယ္ အစ္ကုိတုိ႔ ဘာမွ သတိမထားမိၾကေပမယ့္ ေဘးက
ၾကည့္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ သိပ္ကုိ ေက်နပ္ဖုိ႔ေကာင္းတာပဲ”

ၾကည္ျပာမွလြဲ၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံး သူ႔ကုိေငးၾကည့္ေနမိသည္။

ဘာစကားမွလည္း မေျပာျဖစ္ၾက။ ၾကည္ျပာကေတာ့ ေခါင္းကုိ ငုံ႔ကာ
ႏႈတ္ခမ္းကုိ တင္းတင္းေစ့ရင္း မ်က္ေမွာင္ကုိက်ဳံ႕ကာထား၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 213

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ကၽြန္ေတာ္က ေပ်ာ္႐ႊင္မႈငတ္ေနတဲ့ လူဆိုေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကတဲ့
လူေတြေတြ႔ရင္ သိပ္အားက်တာပါပဲ။ အဲဒါပါ....။ ကၽြန္ေတာ္က
ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္က ဒီႏွစ္မွ ေျပာင္းလာတာ... ဒယ္ဒီကုမၸဏီ ရန္ကုန္မွာ
ဆင္းဖြင့္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပါ လုိက္လာရတာ။ ေက်ာင္းမွာ ခင္မင္တ့ဲ
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္မွ မရွိေသးဘူးဆုိပါေတာ့ အိမ္ျပန္သာြ းေတာ့လည္း
ဒယ္ဒီက သူ႔အလုပ္ေတြနဲ႔ သူ႐ႈပ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ....
တကၠသုိလ္ဆုိတာ ခင္မင္တဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြရွိမွ ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့
ေနရာ မဟုတ္လား! ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အျဖစ္
အသိအမွတ္ျပဳပါဗ်ာ...”

“ဟုိေလ... အင္း... ရပါတယ္... ဒီလုိပဲေပါ့... တစ္ေက်ာင္းထဲ

ေက်ာင္းသားေတြဆုိတာက... အင္း... မိတ္ေဆြပါပဲ”

ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံးကုိ ၾကည့္ရင္း

မတင္မက်ေျပာလုိက္ရသည္။

“ဟား... ဝမ္းသာလုိက္တာဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္

တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္ပါ Third Year Physics က...”

သူက ကၽြန္ေတာ့္ထံ လက္ကမ္းေပးသျဖင့္၊ မီးျခစ္ကုိခ်ကာ

ကမန္းကတမ္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လုိက္ရသည္။ တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္က
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အားရပါးရ ဖ်စ္ညႇစ္ကာ
ဝမ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ကုိ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ႔န႔လ
ဲ ည္း မိတ္ဆက္ေပးပါဦး”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 214

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သူ႔စကားဆုံးဆုံးခ်င္း ပထမဦးဆုံး သတိဝင္လာသူမွာ လြင္မာပင္
ျဖစ္သည္။

“ရပါတယ္... မိတ္ဆက္ေပးဆုိေတာ့လည္း မိတ္ဆက္ရတာေပါ့...။

ကၽြန္မက လြင္မာ သူက... မုိးမုိး... ဒါ... ယဥ္ယဥ္သိန္း သူတို႔က ယုယုစုိးနဲ႔
ျမမုိလ္ဦး... တဲ့။ သူတုိ႔က ရဲဝင္းနဲ႔ၾကည္ျပာ သူတုိ႔က အတြဲ... အတြဲ...
ခ်စ္သူေတြ...”

လြင္မာ၏ ေနာက္ဆုံးစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာ

ပူသြားေသာ္လည္း တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္၏ မ်က္ႏွာတြင္ ေျပာင္းလဲမႈ
တစ္စုံတစ္ရာကုိမွ မေတြ႔ရ။ အားလုံးကုိ ႏွစ္လုိဖြယ္ရာေသာ အျပံဳးျဖင့္
ေခါင္းၿငိမ့္ကာ အသိအမွတ္ျပဳသည္။ ယဥ္ေက်းေသာ အျပံဳးႏွင့္ အမႈအယာ
ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းေသာ ႏူးညံ့မႈႏွင့္ ေခ်ာေမာလွပေသာ ရုပ္ရည္တုိ႔ေၾကာင့္
တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္သည္ တစ္စုံတစ္ရာ ျငင္းဆန္ျခင္းမရွိဘဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
အဓိကကိစၥျဖစ္ေသာ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူဆုိတာကုိ အတိအလင္း
ေျပာခြင့္ရလုိက္သျဖင့္ သူႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကားမွာရွိေနေသာ မေျပလည္မႈက ၿပီးဆုံးသြားၿပီျဖစ္သည္
မဟုတ္လား!။

“အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း အခု

ခင္ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလုိပဲ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ခင္ေပးပါ။”

“ကၽြန္မတုိ႔ အားလုံးက ပထမႏွစ္ကတည္းက ခင္လာၾကတာေလ....

ခ်က္ခ်င္း သူငယ္ခ်င္းအရင္းလုိ ျဖစ္ခ်င္လုိ႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ!
ဒါေပမယ့္ ခင္ဖုိ႔ေကာင္းရင္ ခင္မွာေပါ့”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 215

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟုတ္ကဲ့... ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္”

ယဥ္ယဥ္သိန္းစကားကုိ သူက အျပံဳးႏွင့္ လက္ခံသည္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ၾကည့္လုိက္ၾက၏။ မုိးမုိးက
လြင္မာ့ကိုလက္ကုတ္သည္။

“ကုိတင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္က... အမေလး... နာမည္ကလည္း

ေခၚရတာ ရွည္လ်ားေထြးျပားလုိက္တာေနာ္...”

“ရပါတယ္... မလြင္မာ... ကုိေအာင္လုိ႔ပဲေခၚပါ... သူငယ္ခ်င္းေတြ

ျဖစ္ေနၿပီပဲ ဒါမွမဟုတ္ ေခၚခ်င္သလုိေခၚလုိ႔ရပါတယ္”

လြင္မာ့စကားကုိ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဝုိင္းရယ္ၾကၿပီးသည့္အခါ သူက

ရည္မြန္စြာျဖင့္ ေျပာသည္။

“ကိုေအာင္လုိ႔မေခၚခ်င္ပါဘူး... ဘာမွန္လည္းမသိဘန
ဲ ႔ဲ ေခၚခ်င္
သလုိ ေခၚပါဆုိရင္ေတာ့... ေခၚစရာနာမည္ရွိတယ္....၊ ဘယ္လုိလဲ!
ေခၚရမလား”

“ဟုတ္ကဲ့... ေခၚပါ... ရပါတယ္”

“ဒါဆုိရင္... စႏုိဖီေခြး႐ုပ္”

သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဝါးကနဲရယ္လုိက္ၾကသည္။ ထုံစံအတုိင္း

ရယ္သံမ်ားက လုိအပ္သည္ထက္ ပုိက်ယ္သာြ းၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ဒီတစ္ခါ
ပုိက်ယ္ပုံက ခုနက ပုိက်ယ္သလုိမဟုတ္... ခင္မင္မႈကုိ ဦးတည္ေသာ
အလုအယက္အသိအမွတ္ျပဳသည့္ ပုိက်ယ္သံျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာက
ယဲ့ယဲ့ျပံဳးသည္။ တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္က ဘာမွန္းမသိ ရယ္လုိက္သျဖင့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 216

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အ့ံၾသကာ အားရပါးရရယ္သူမ်ားကုိ လုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က
မ်က္ႏွာပူကာ လြင္မာ့ကုိလွမ္းတားရ၏။

“လြင္မာကလည္းဟာ... မဟုတ္တာ... မလုပ္ပါနဲ႔”

“ဘာကုိ ေျပာလုိက္တာလဲမသိဘူးဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရွင္းျပပါဦး”

“ဒီလုိေလ... ရွင္က ဟုိတစ္ေန႔က ေကာ္ရစ္တာက စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ပါတဲ့

အက်ႌဝတ္လာတယ္မဟုတ္လား! အဲဒါရွင့္ကုိ ကၽြန္မတုိ႔အားလုံးက
နာမည္လည္းမသိေတာ့ ေခၚရလြယ္ေအာင္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္လုိ႔ ေခၚၾကတာ”

“ေအာ္... ဟား.... ဟား... အဲဒီလုိလား ေခၚပါ ရပါတယ္... ရတယ္”

“အင္း... ဒါေပမယ့္ ခင္သြားၿပီဆုိေတာ့ အဲဒီလုိေခၚေတာ့ပါဘူး...

ေခြး႐ုပ္ျဖဳတ္လုိက္မယ့္ စႏုိဖီေပါ့။ ဘယ္နဲ႔လဲ့! သေဘာက်သလား”

“ရပါတယ္... မလြင္မာတုိ႔ ေက်နပ္ရင္ၿပီးတာပဲ... ေခၚပါ”

“ေကာင္းၿပီ... ဒါဆုုိရင္... ကဲ... ကုိစႏုိဖီ...”

လြင္မာက စကားကုိမဆက္ဘဲ ပါးစပ္ကုိလက္ျဖင့္ ကာခါ

တခြီးခြြီးရယ္ျပန္သည္။ ျမမုိလ္ကလည္းေခါင္းကုိ ငုံ႔ကာရယ္ၾက၏။
လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္
စိတ္ဓာတ္က်ေနမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ လုပ္သမွ်ကုိ ျပံဳးျပံဳး
ျပံဳးျပံဳးျဖင့္ရွိေသာ တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္ကုိလည္း အ့ံၾသမိရသည္။

“စႏုိဖီရဲ႕ ဒယ္ဒီက ဘာကုမၸဏီဖြင့္ထားတာလဲ”

“Export ကုမၸဏီပါ၊ အရင္တုန္းက ဂ်ပန္ကုိ ႀကိမ္န႔ဲ မတ္ပဲ

တင္တယ္... အခုေတာ့ ဂ်င္းနဲ႔ မတ္ပဲ,ပဲတင္ေတာ့တယ္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 217

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဂ်င္း!!”

“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ... ဂ်င္းဆုိတာက ဗမာဂ်င္းမဟုတ္ဘူး၊ ဂ်ပန္ေတြ

စားတဲ့ဂ်င္း ဂ်ပန္စားတဲ့ဂ်င္းက ဗမာဂ်င္းလု္ိ အမွ်င္ေတြ မပါဘူး။
ပူရွိန္းရွိန္းနဲ႔ ေမႊးတယ္ သိလြယ္ေအာင္ေျပာရရင္ သရက္ကင္းလုိပုံစံမ်ိဳး။ အဲဒီ
ဂ်င္းက ရန္ကုန္ရာသီဥတုမွာေတာ့ စုိက္လုိ႔မရဘူး... ေတာင္ႀကီးလုိေအးတဲ့
ရာသီမ်ိဳးမွာမွ စုိက္လုိ႔ရတာေလ ဒယ္ဒီက စမ္းစုိက္ၿပီးပုိ႔ၾကည့္တာ
အဆင္ေျပတယ္...”

“ေအာ္”

တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္စကားကုိ အားလုံးစိတ္ဝင္စားေနၾကသည္။
ၾကည္ျပာသည္ပင္လွ်င္ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေန၏။ တင္ေအာင္
ေဇာ္ထုိက္က စကားေျပာသည့္အခါ ေခါင္းကေလးကုိ ငဲ့ကာ မ်က္ခုံးကုိ
ပင့္ရင္း ေျပာတက္သည္။ သူ႔နံဖူးေပၚ ခုန္ခ်လာတက္ေသာ လႈိင္းရိပ္ေျပေျပ
ဆံပင္စကေလးေတြကုိ သပ္တင္ရင္း ျပံဳးကာ ေျပာတက္သည္။ စကား
ေျပာသံက ႏူးညံ့ညင္သာသည္။ အသံအနိမ့္အျမင့္က ကမ္းေျခမွာ
စင္ေရာ္တစ္ေကာင္ ဝဲေနသလုိ နားေထာင္၍ေကာင္းသည္။ စူး႐ွေတာက္ပ
ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ စကားေျပာခံရသူကုိ မ်က္ေတာင္မခပ္စုိက္ၾကည့္ရင္း
သြက္လက္စြာ ေျပာတက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားခဲထားေသာ စီးကရက္မွျပာစ
ဂ်င္းေဘာင္ဘီေပၚက်သည့္အခါ ခါခ်တာကအစ အုိက္တင္အျပည့္ႏွင့္
ျဖစ္သည္။

“ေဆာရီး... စႏုိဖီ မာမီက ဘယ္အ႐ြယ္က ဆုံးသြားတာလဲ!

သိခ်င္လုိ႔ ေမးတာေနာ္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 218

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟုတ္ကဲ့... ရပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္ ေလးႏွစ္သားအ႐ြယ္က
ကၽြန္ေတာ့္ မာမီိကုိ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိလုိက္ရဘူး။ ဓာတ္ပုံပဲ
ျမင္ဖူးေတာ့တာ...”

“ေအာ္... စႏုိဖီ့ေဖေဖက... ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘူးလား”

ျမမုိလ္အေမးစကားကုိ စႏုိဖီက စီးကရက္ဖာြ ကာ ႐ႈိက္လုိက္ရင္း

ျပဳံးကာ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီးေျဖသည္။

“ဒယ္ဒီက မာမီဆုံးၿပီးကတည္းက စီးပၸားေရးပဲလုပ္ေတာ့တာ

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခဏခဏေျပာတယ္... ငါ့ဘဝမွာ ႏွစ္ခုပဲရွိေတာ့ တယ္တ့။ဲ
တစ္ခုက ပုိက္ဆံ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တဲ့....။ ဒယ္ဒီက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
သိပ္ခ်စ္တာ... ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ မခ်ဳပ္ခ်ယ္ဘူး... အျမဲတမ္း
လြတ္လပ္ခြင့္ေပးတယ္... သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ထက္ ကၽြန္ေတာ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ
အျမဲဦးစားေပးတယ္... သူလက္ခံႏုိင္ရင္ေပါ့ေလ... လက္မခံႏုိင္ရင္လည္း
ေၾကလည္ေအာင္ေဆြးေႏြးရတာ”

ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ စကားဝို္င္းတိတ္သြားသည္။ ျမမုိလ္ႏွင့္ ယုယုက

စႏုိဖီကုိ ခုိးေငးေနရာမွ မ်က္လုံးမ်ားေ႐ႊ႕လုိက္ကာ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကုိ
ေကာက္ကုိင္ၿပီး တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္သည္။ ထုိစဥ္ တီတီ တီတီ
ျမည္သံေၾကာင့္ အားလုံးအ့ံၾသသြားၾကသည္။ စႏုိဖီက ဖ်တ္ခနဲ သူ႔
ဂ်င္းေက်ာပုိးအိတ္ကုိယူကာ အဖုံးကုိ ကမန္းကတမ္းဖြင့္ၿပီး ဆြထ
ဲ ုတ္
လုိက္ေတာ့ ဆဲလ္လူလာဖုန္း ျဖစ္ေန၏။ အားလုံး မွင္သက္
အ့ံၾသသြားၾကသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 219

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚေရာက္ၿပီး ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ၾကည္ျပာက
ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္တြင္ ပါလာသည္။ ၾကပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ
ကားေလး၏ အလယ္တန္းခုံမ်ားကုိ ေက်ာ္ကာ ေဘးတန္းမ်ားတြင္
အလုအယက္ထုိင္ေနသူမ်ားကုိ ခဏေစာင့္ကာ ေရွာင္ကာ ကၽြန္ေတာ္
ဝင္လာခဲ့ရသည္။ ေဘးတန္းမ်ားကေတာ့ ေနရာေ႐ြ႕သူေ႐ြ႕ ဝင္ထုိင္သူ
ထုိင္ႏွင့္မုိ႔ ေနရာရဖုိ႔မလြယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ဝင္လာသည့္
အခါ အလည္တန္းေနာက္ဆုံးခုံတြင္ ေနရာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ခုံကေလးအေပၚထုိင္ခ်လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွ ကုန္းကုန္း...
ကုန္းကုန္းျဖင့္ လုိက္လာသူ ၾကည္ျပာ့အတြက္ ခုံကေလးကုိရွာကာ
ထုိင္ခ်ဖုိ႔တင္ပါးႏွင့္ ခုံထည့္ေပးလိုက္ရသည္။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္
ခုံကေလးကုိ ကုိင္ကာေနရာခ်ေပးသည္ကုိ ျမင္ေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ်ပင္
ေနာက္လွည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္တည္ေပးေသာ ေနရာတည့္တည့္ ခါးကုိ
ေကာ့ကာ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။

ထုိစဥ္မွာပင္ မီးမသတ္ရေသးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ညာဘက္လက္မွ

စီးကရက္ထိပ္က ခုံသုိ႔ထုိင္ရန္ ခါးကုိေကာ့ကာ ထုိင္ခ်လုိက္ေသာ ၾကည္ျပာ
တင္ပါးၾကားထဲသုိ႔...။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးမ်ားျပာေဝကာ ကမန္းကတမ္း
ဆြဲထုတ္လုိက္ရသည္။ ၾကည္ျပာက ဘာမွမျဖစ္သလုိပင္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။
စီးကရက္မီးသည္ ထုိင္ခ်ရန္ျပင္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့ထမီကုိေပါက္ကာ
သြားမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ သုိ႔ေသာ္ အသားကုိထိသာြ းဟန္ေတာ့ မတူ။
ၾကည္ျပာထုိင္ၿပီးေတာ့ တုိးေဝွ႔ကာ အတင္းတက္ေနေသာ လူမ်ားကုိ
စပါယ္ယာကတားရသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ “ထုိင္ခုံအျပည့္ အတြယ္ရွစ္
ေမာင္း” ဆုိေသာ စပါယ္ယာ၏အသံကုိ ၾကားရ၏။ ဘုရား...
ဘုရားေတာ္ပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္တခုန္ခုန္ျဖင့္ စႏုိဖီေမတၱာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 220

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လက္ေဆာင္ အမွတ္တရေပးခဲ့ေသာ... မာဘုိ႐ုိစီးကရက္ကုိ လက္ေအာက္
သြင္း၍ ထုိးေခ်ပစ္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာ၏ အသားကုိ သြားမထိခ့ဲသျဖင့္
ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ စီးကရက္မီးထပ္က
ၾကည္ျပာ့ထုိင္ခ်ရန္ တည္ထားေသာ ထမီထဲသုိ႔ တုိးဝင္သာြ းသည္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ၾကည္ျပာထမီ မီးေပါက္သာြ းၿပီဆုိတာေတာ့
က်ိန္းေသသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပႆနာျဖစ္ႏုိင္ေသာ စီးကရက္ကုိ တြန္႔ေကြး
ေၾကမြသြားေအာင္ ထုိးေခ်ကာ လႊတ္ခ်လုိက္၏။ ၾကည္ျပာကေတာ့
ဘာမွမသိသူလုိ “ဆူးေလႏွစ္ေယာက္ဟု” ဆယ္တန္ကုိေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကားစီးလာသည့္ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လုံး ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္။
ၾကည္ျပာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္ကာဘာစကားမွမေျပာ... အေတြး
ကုိယ္စီႏွင့္ စီးလာၾကသည္။ စံျပ႐ုပ္ရွင္႐ုံ ဆယ့္ငါးလမ္း၊ သိမ္ႀကီးေစ်း....။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆူးေလမွတ္တုိင္မွာ ဆင္းၾကသည္။ ကားေလးေပၚ
ဆင္းဆင္းခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ အငမ္းမရၾကည့္မိေသာအရာမွာ ၾကည္ျပာ့
တင္ပါးသာျဖစ္၏။ ၾကည္ျပာက ေရွ႕မွဆင္းရသျဖင့္ ၾကည္ျပာေအာက္သုိ႔
ေရာက္သြားသည့္အခါ ၾကည္ျပာ့ထမီက မီးစားလြယ္ေသာစီေက
(သုိ႔မဟုတ္) ေၾကာင္ျခစ္လုိအသားမ်ိဳး ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ အဆုိးဆုံး
မွာ ၾကည္ျပာ့ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အေရာင္မွာ ထုိေပါက္ေနေသာ
ထမီေပါက္မွ ျမင္ေနရျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းနပန္း
ႀကီးသြား၏။ ၾကည္ျပာ့ေနာက္မွ အသာကပ္ရပ္ကာ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ၾကည္ျပာကေတာ့ ဘာမွ မသိသူလုိ ေရွ႕မွေကာ့ေကာ့၊ ေကာ့ေကာ့ႏွင့္
ေလွ်ာက္ကာသြား၏။ ေတာက္... စႏုိဖီသာ မာဘုိ႐ုိစီးကရက္မေပးခဲ့လွ်င္
ထုိျပႆနာကုိ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆုိင္ရမည္မဟုတ္။ ထမီအေပါက္ကုိေတာ့
ဘယ္သူမွအျမင္မခံႏုိင္ပါ။ ေ႐ြ႕ဝတ္ရန္ ၾကည္ျပာ့ကုိေျပာလွ်င္လည္း

typing - ေကာင္းဆိုး Page 221

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ျဖစ္ရသည္ဆုိလွ်င္ ျပႆနာတက္ဦးမယ္... ဘာလုပ္ရပါ့
မလဲ!။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ ဘာကုိမွမဆုံးျဖတ္ႏုိင္သျဖင့္ ၾကည္ျပာ့
ေနာက္မွပင္ကပ္၍ လုိက္လာခဲ့သည္။ လူေတြ ၾကည္ျပာ့ ထမီေပါက္ႏွင့္
ေအာက္ခံေဘာင္းဘီအေရာင္ကုိ မျမင္ရလွ်င္ေတာ္ၿပီ။ ဆူးေလသည္
ညေနရီမွာ လူအေတာ္႐ႈပ္ေသာလမ္းမ ျဖစ္သည့္အတြက္ မၾကာခဏ
ၾကည္ျပာ့ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ကြဲကြာသြားတက္သည္။ ကြက
ဲ ာြ သြားသည္ႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္မွာ အေမာတေကာေျပးကပ္ ရသည္။ ကုိယ့္ခ်စ္သူ
အရွက္ကုိေတာ့ တက္ႏုိင္သမွ် ကၽြန္ေတာ္ ကာကြယ္ရလိမ့္မည္။
လူတုိးသျဖင့္ ကြဲသြားရာမွ ကၽြန္ေတာ္ ေလာဘတႀကီး ျပန္လည္ကပ္လုိက္
ေသာေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ့ေျခေတာက္ကုိ နင္းမိကာ ၾကည္ျပာ့ေက်ာကုိ
ကၽြန္ေတာ္ရင္ႏွင့္ ဝင္တုိက္မိ၏။ ၾကည္ျပာက ယုိင္သာြ းၿပီးမွ ေနာက္သုိ႔
လွည့္ၾကည္သည္။

“ရဲဝင္း... နင္ဟာေလ... လာ...”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ေမွာက္က်ဳံ႕ကာၾကည့္ရင္း

လက္ကမ္းကာေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမတက္ႏုိင္ဘဲ ၾကည္ျပာ့ လက္ကုိ
လွမ္းကုိင္ကာ ေဘးခ်င္းယွဥ္ေလွ်ာက္ရ၏။ သုံးေလးလွမ္း သြားၿပီးေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မခ်စြာ ၾကည္ျပာ့ေနာက္သုိ႔ ကပ္ထား ႏုိင္ရန္အတြက္
ၾကည္ျပာ့လက္ကုိျဖဳတ္ကာ ေနာက္မွ ဝင္ရပ္ရျပန္သည္။ ၾကည္ျပာက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားမလည္သလုိလွည့္ကာၾကည့္၏။

“ရတယ္ၾကည္ျပာ... သြား... သြား.. လူမ်ားတယ္.. နင္ဘာသာသြား”

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ပခုံးကုိ ေနာက္မွကုိင္ရင္း ကပ္ထားကာ

ၾကည္ျပာ့ကုိ ျပံဳးရင္ ေျပာရသည္၊ ၾကည္ျပာက ေရွ႕မွလူမ်ားကုိ တုိးရသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 222

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဆူးေလအဝုိင္းပတ္ကုိေရာက္ေတာ့ မီးပၸိဳင့္ကူးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က
ၾကည္ျပာ့ေနာက္မွ ကပ္ကာလုိက္သည္။ ကားေၾကာက္တက္ေသာ
ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္ကေလးလွမ္းကာေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္
ေနာက္မွ ေျပးထြက္ကာ ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိက္ရင္း မီးပၸိဳင့္ကုိ
ကူးရသည္။ မီးပၸိဳင့္တစ္ဘက္ေရာက္သြားေတာ့ ၾကည္ျပာ့ လက္ကုိလႊတ္ကာ
ေနာက္သုိ႔ျပန္ဝင္ရျပန္၏။ ေမာလွပါလား။ ၾကည္ျပာက သူ႔လက္ကုိလႊတ္ကာ
ေနာက္သုိ႔ေရာက္သြားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားမလည္သလုိၾကည့္သည္။
အရင္ကဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကည္ျပာ့လက္ကုိရၿပီးလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ
မလႊတ္တက္။ ၾကည္ျပာ့လက္ကေလးကုိ ကုိင္ကာ လူလည္ေခါင္မွာ
လမ္းေလွ်ာက္ရေသာ အရသာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္တပ္မက္သည္
ဆုိတာကုိ ၾကည္ျပာသိသည္။ အခုေတာ့ ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္
ကုိယ္တုိင္က လႊတ္လႊတ္ခ်ေနသျဖင့္ ၾကည္ျပာအံံ့ၾသကာ လွည့္ၾကည့္ျခင္း
ျဖစ္သည္။ ဆူးေလးအဝုိင္းကုိ ပတ္စဥ္... လူက်ဲသာြ းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့ေနာက္မွာ ပုိ၍ဂ႐ုစုိက္ေနရသည္။ လူမ်ားသည့္အခါတြင္
တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ သိပ္မသိလွေသာ္လည္း လူက်ဲလွ်င္
ၾကည္ျပာ့တမီအေပါက္ကုိ အေဝးကလူပင္ ျမင္သာြ းႏုိင္သည္ မဟုတ္လား!။

“ရဲဝင္း... နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ!... လာေလ...”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ကာ နားမလည္သလုိ

မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႔၍ ေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးကာ ၾကည္ျပာ့ကုိ လက္ကာ
ျပရ၏။

“ရတယ္... ၾကည္ျပာ... ရတယ္သြား... သြား”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 223

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာက နားမလည္ႏုိင္စြာ ျပန္လွည့္ၿပီး ခပ္သက
ြ ္သက
ြ ္
ေလွ်ာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာ့ေနာက္မွ ခပ္သက
ြ ္သက
ြ ္
လုိက္ရျပန္၏။ အေနာက္မွ ေလွ်ာက္လာသည့္ လူအေနအထားကုိၾကည့္ကာ
ၾကည္ျပာ့ကုိ အဆင္ေျပေအာင္ ကာသည့္အခါ ကာေပးရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာလုိက္ၿပီး ၾကည္ျပာ့ကုိ ထမီေ႐ြ႕ဝတ္ခုိင္းရင္း
ေကာင္းမလား...! သုိ႔ေသာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည့္ အ႐ွိန္ကုိ ရပ္၍
မရသည္က တစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ စီးကရက္မီးႏွင့္ ထုိးမိတာပါဟု
ေျပာရမွာကုိထိတ္လန္႔ ဝန္ေလးေနသည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ မေျပာျဖစ္။
ေနာက္မွသာ မည္သူမွ်မျမင္ရေအာင္ ကာေပးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္
တစ္ကုိယ္လုံး ေခၽြးေတြ႐ႊဲကာလာ၏။ ၾကည္ျပာက... သူႏွင့္အတူ
ယွဥ္မေလွ်ာက္ဘဲ ေနာက္မွလုိက္လာသူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မသကၤာသူလုိ
မၾကာခဏ လွည့္၍ၾကည့္သည္။ ဟုိဘက္ဆူးေလမီးပၸိဳင့္ကုိကူးၿပီး ဗဟုိ
မီးသတ္နံေဘးမွ ေနရာေျပာင္းသြားေသာ ဟုိဘက္ပလက္ေဖာင္းမွ
လက္ေ႐ြးစင္ေကာ္ဖီဆုိင္သုိ႔ သြားရသည္။ ေကာ္ဖီမႈန္႔ဝယ္ေနစဥ္လည္း
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာေနာက္တြင္ပင္ ရပ္ေနရ၏။ ေကာ္ဖီဆုိင္မွထက
ြ ္ကာ
TRADER ေရွ႕မွ ၃၈ ကားေလးစီးဖုိ႔ ေစာင့္သည့္အခါတြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာႏွင့္ ေဘးခ်င္ယွဥ္မရပ္ႏုိင္ဘဲ ၾကည္ျပာေနာက္မွပင္ ေနရသည္။
ကားမွတ္တုိင္တြင္ ကားရပ္ေစာင့္ေနသူမ်ား ၾကည္ျပာ့ ထမီအေပါက္ကုိ
မျမင္ရေစရန္ျဖစ္၏။ ၾကည္ျပာက ကားရပ္ေစာင့္ေနရင္း ေကာ္ဖီထုတ္ကုိ
ကုိင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္ၾကည့္သည္။

“ရဲဝင္း... နင္... ဘာျဖစ္ေနတာလဲ!... နင့္ၾကည့္ရတာဘာလဲ!...

ဘာျဖစ္လုိ႔ေနာက္မွာ ရပ္ေနရတာလဲ!”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 224

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာ့စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြား၏။
အျမဲတမ္း ၾကည္ျပာႏွင့္ ယွဥ္ရပ္ကာ လူလည္ေခါင္မွာ လက္ကေလးကုိင္ဖုိ႔
ႀကိဳးစားတက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ေနာက္မွာ ရပ္ေနသည္ကုိ
ၾကည္ျပာ လုံးဝနားမလည္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အမွန္အတုိင္း
ထုတ္ေျပာဖုိ႔ဆုိတာကလည္း အေတာ္လြန္ေနၿပီ... ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္
ျဖစ္သည္ဆုိတာရယ္... ခရီးအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးၿပီ
ဆုိတာရယ္ေၾကာင့္ အခုမွေျပာလွ်င္ ၾကည္ျပာအရမ္း ရွက္သာြ းေတာ့မည္
ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ေျပာဖုိ႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း
ႏႈတ္ဖ်ားမွာ စကားလုံးမ်ားက တစ္,ေနၿပီး ဘာမွေျပာ၍မရျဖစ္ကာေနသည္။

“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဟာ ရတယ္... ေခါင္းခန္းက ရရင္စီးမယ္

သိလား!”

ကားေလးေပၚသုိ႔ ေနာက္မွတက္လွ်င္... ၾကည္ျပာ့ထမီကုိ

လူေတြ႔ၾကည့္မွာ သိမွာစုိး၍ ေခါင္းခန္းက စီးဖုိ႔ ယခုကတည္းက
ေျပာထားရျခင္းျဖစ္၏။ ၾကည္ျပာက မ်က္ေမွာင္ကုိကုတ္သည္။

“ေခါင္းခန္း...! ...နင္မလုိက္နဲ႔ေတာ့ေလ... ငါ့ဘာသာျပန္မယ္

အေဒၚတုိ႔အိမ္လည္း မဝင္ေတာ့ဘူး... ရတယ္... နင္ျပန္...”

“ရပါတယ္ဟ... ငါလည္းအားေနတာပဲ... နင့္အေဒၚအိပ္ဝင္ခ်င္

ဝင္လုိက္ပါလား!”

“ဟင့္အင္း... Phoneပဲ ဆက္လုိက္ေတာ့မယ္... ငါနားခ်င္ၿပီဟ

နင္ျပန္ေလ...”

“ရပါတယ္ဆုိ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 225

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ရရင္ ဒီကုိလာ နင့္ကုိလွည့္စကားေျပာရတာ... ဟုတ္တယ္လာ”

ၾကည္ျပာက အေ႐ွ႕ဘက္ ျပန္လွည့္သာြ း၏။ ကၽြန္ေတာ္

ထုတ္ေျပာလုိက္လွ်င္ ေကာင္းမလား!... သုိ႔ေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ
ဘာစကားလုံးမွ ထြက္မလာ...!။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့နံေဘးသုိ႔
ကပ္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာေက်နပ္ေအာင္ခဏေပါ့... ၃၈ကားေလး
ျမန္ျမန္လာလွ်င္ေကာင္းမည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
ေနာက္မွာ မည္သည့္ေယာက်္ားေလးမွ်မရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္
ခပ္ယြန္းယြန္းမွာ အသက္ ၅၀အ႐ြယ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ရပ္ကာ
ကားေစာင့္လွ်က္ရွိသည္။ ဒီေလာက္ဆုိလွ်င္ ကိစၥမရွိ။ ထုိလူႀကီး
ရပ္ေနသည့္ အေနအထားက ၾကည္ျပာတင္ပါးကုိ မျမင္ႏုိင္။ ကၽြန္ေတာ္
သက္ျပင္းခ်လုိက္ရသည္။ ၃၈ကားေလးေရ ျမန္ျမန္သာလာပါေတာ့။

“အေဒၚအိမ္က ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဟာ... အေမမွာလုိက္တ့ဲ

ကိစၥေျပာယုံပါ... ၿပီးေတာ့ သာမညဆရာေတာ္ ပရိတ္ေရယူဖုိ႔
အဲဒါပဲ အေဒၚတုိ႔က ေ႐ွ႕အပတ္က သာမညသြားၾကတာေလ... ငါေတာင္
ပထမလုိက္မလုိ႔... ဂ်ပန္စကားေျပာက မတက္မျဖစ္တာနဲ႔”

“ေအာ္... ေအးေပါ့“

“နင္ေရာ သာမညေရာက္ဖူးသလားရဲဝင္း... ဟယ္...

အေဒၚေျပာတာေတာ့ လူအရမ္းမ်ားတာပဲတ့ဲ...။ သက္သက္လြတ္
စားရတာတဲ့ဟ... အံမယ္... ကားတစ္စင္းဆုိ ဝက္သား စားတဲ့လူပါလုိ႔
ေမွာက္...”

“ကေလးမ... ကေလးမ....”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 226

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ရွင္!...”

ေနာက္မွ ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္လုိက္

မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ဘက္မွာ ရပ္ေနေသာလူႀကီးျဖစ္သည္။

“ကေလးမထမီကုိ ျပင္ဝတ္လုိက္!”

“ကေလးမထဘီက ေနာက္မွာ ေပါက္ေနတယ္ လူျမင္လုိ႔

မေကာင္းဘူး...”

“ရွင္...!!!”

သြားၿပီ။ ၾကည္ျပာက နားမလည္ႏုိင္စာြ တအံ့တၾသျဖင့္

မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း သူမထဘီကုိ ေနာက္သုိ႔စမ္းလုိက္သည္။ ၿပီး မ်က္ႏွာ
ရဲကနဲျဖစ္ကာ ခ်က္ခ်င္းခါးမွ ျဖဳတ္ကာ လွည့္ၿပီးငုံ႔ၾကည့္၏။ ၾကည္ျပာ
မီးေပါက္ကုိေတြ႔သြားေလသည္။

“ရဲဝင္း !!!”

“ေအာ္... နင္က ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ငါ့ေနာက္ကလုိက္ေနတာကုိး

ဟုတ္လား! ဟင္... နင္... နင္... ယုတ္မာလွခ်ည္လား!... နင္ ငါ့ကုိ
ေျပာပါ့လား...! နင္ကေတာ္ေတာ္ ၾကည့္ခ်င္ေနတယ္ေပါ့ဟုတ္လား! ဟင္...
ရဲဝင္း... နင္ ငါ့ကုိ ငါ... ငါ့ကုိ...”

“ဟာ... မဟုတ္ဘူးၾကည္ျပာ... ငါ... ငါ... နင့္ကုိ ၾကည့္ခ်င္လုိ႔

မဟုတ္ဘူး... ဟုိ... အဲဒါက... ငါ... ငါလုပ္တယ္ဟာ... ငါ့စီးကရက္မီးနဲ႔
ေက်ာင္းေ႐ွ႕ကားမွတ္တိုင္ ကတည္းက ငါထုိးမိတာ ငါ့ေၾကာင့္ေပါက္တာ...
ငါက အဲဒါကုိ ဟုိေလ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 227

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေတာ္ၿပီရဲဝင္း... နင္ဘာလုပ္တာလဲဆုိတာ ငါသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ေ႐ွ႕ေခၚမရတာ... နင္ဟာေလ... နင္... ငါ့ကုိ အဲဒီေလာက္အထိ... ေတာ္...
ေတာ္ရဲဝင္း... ေတာက္!”

ရွက္႐ြံ႕ျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ျခင္း... နာက်ည္းျခင္းတုိ႔ျဖင့္ၾကည္ျပာက

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေအာ္ဟစ္ရင္း ထဘီကုိစြန္ေတာင္ဆြဲကာ လွည့္လုိက္သည္။
ေနာက္မွ ဝင္ေျပာသည့္လူႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ မ်က္လုံးျပဴး
ကာ ၾကည့္ေန၏။ ဘာမွနားလည္ပုံမေပၚ။

“မဟုတ္ဘူး ၾကည္ျပာ... အဲဒါ... ငါရွင္းျပမယ္... ငါက”

“ေတာ္... ရဲဝင္း... နင္ဘာလဲဆုိတာငါသိတယ္... နင္ငါ့ကုိ

မေျပာဘူး... ေတာ္ေတာ္ျမင္ခ်င္ေနတယ္ေပါ့... နင္ ႏွာဗူးသိလား ႏွာ...”

“ၾကည္ျပာ!!... နင့္ပါးစပ္ကုိပိတ္ထား”

“လဲေသလုိက္... နင္ ငါ့ကုိဘာမွေအာ္စရာမလုိဘူး... ဒါ့ေၾကာင့္ နင္

မူပ်က္ေနတာကုိး ဟင္းဟင္း... ေအး... လဲေသလုိက္ ေဟ့ လဲေသလုိက္”

ၾကည္ျပာက ေဒါသျဖင့္ ထဘီကုိ ရေအာင္ဝတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

လက္ထဲမွေကာ္ဖီထုတ္ႏွင့္ ႐ုိက္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္း
ကာလုိက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္လက္အ႐ွိန္ ၾကည္ျပာ့လက္အရွိန္ႏွင့္ ေပါင္းကာ
ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုတ္က ကြဲထြက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ေပၚသုိ႔
ေကာ္ဖီမႈန္႔မ်ားျဖင့္ ပက္လုိက္သလုိျဖစ္သြားသည္။ မွတ္တုိင္မွလူမ်ားက
ထုိးရပ္ေနေသာ ကားမ်ားကုိေမ့ကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရန္ပက
ဲြ ုိ ေငးကာေနၾက၏။
လြင့္ပ်ံဝဲတက္လာေသာ ေကာ္ဖီမႈန္႔မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ေစ့ထဲ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 228

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဝင္သြားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာစကားမွမေျပာႏိုင္ဘဲ မ်က္ေစ့ကုိ အရင္
ပြတ္ရသည္။ လက္တစ္ဖက္က ၾကည္ျပာကုိ လွမ္းတားကား ေအာ္ေျပာရ၏။

“အား... ၾကည္ျပာ... မဟုတ္ဘူးဟ... ငါမၾကည့္ဘူး ငါနင့္ကုိအား...

ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ”

ကၽြန္ေတာ္ ေလထဲမွာလြင့္ဝဲေနေသာ လက္မ်ားေ႐ွ႕တြင္

ၾကည္ျပာက မရွိေတာ့...။ ၃၈ကားေလးက ေမာင္းဟန္ျပင္ေနသည္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္ေကာ္ဖီမႈန္႔ဝင္ေနေသာ မ်က္ဝန္းၾကားထဲမွ မသဲမကြျဲ မင္
လုိက္ရသည္။ ၾကည္ျပာကားေပၚပါသြားၿပီ။ ကားေလးက ဝူးကနဲ
ေမာင္းထြက္သြား၏။ မ်က္ေစ့မႈန္ဝါးဝါးႏွင့္ပင္ မွတ္တုိင္မွ ဝုိင္းၾကည့္ေနေသာ
လူမ်ားကုိ ရင္မဆုိင္ခ်င္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္သာြ း၏။ ကၽြန္ေတာ္
ရင္ဘတ္ ၾကယ္သီးေပါက္ထဲမွ ဗုိက္ထဲသုိ႔ဝင္သာြ းေသာ ေကာ္ဖီမႈန္႔မ်ားကုိ
ပဆုိးခၽြတ္၍ ျပန္ဝတ္ကာ ခါခ်ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆူးေလလမ္းမ
တစ္ေလွ်ာက္ ေဝဝါးမႈန္သီကာ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ လူေတြအျမင္က
ဘာမွမကြဲျပား...။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္သနည္း။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကည္ျပာ
ေျပာသလုိ ယုတ္မာပက္စက္စြာျဖင့္ ကုိယ့္ခ်စ္သူ ထဘီအေပါက္ကုိ
ၾကည့္ခ်င္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ဆူးေလဘုရားသည္ ၿငိဳးရည္သစ္စ
ေနေရာင္ျခည္တြင္ ဝင္းမြတ္ကာေန၏။ လူသံကားသံ ကက္ဆက္သံမ်ား
အၾကားတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းကာေန၏။ အရွင္ဘုရား... ဤမွန္ေသာသစၥာစကား
ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္က်င့္တရားသည္ ၾကည္ျပာ့အတြက္ ဆက္လက္
ခုိင္မာႏုိင္ပါေစ ဘုရား။

ဤသုိ႔... ခ်စ္ခဲ့ရပါေသာ... မၾကည္ျပာ။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 229

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား

မၾကည္ျပာႏွင့္ ခံပင္

အျမင္ႏွင့္ အသိစိတ္ တစ္ထပ္တည္းက်သြားေသာ တဒဂၤတြင္ (သုိ႔

တဒဂၤသည္ တကယ့္ကုိ ခဏကေလးသာျဖစ္ပါသည္။) လမင္းႏွလုံးသားႏွင့္
ကၽြန္ေတာ့္စကားလုံးတုိ႔ တစ္ထပ္တည္းက်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပင့္တင္
ထားေသာ ရင္ထဲက ႏွလုံးသားမွတဆင့္ ထုိစကားလုံးကုိ ပစ္ခ်လုိက္သည္။
စကားလုံးသည္ ႏွလုံးသားမွ အားႏွင့္ပြင့္ထြက္သာြ းေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွ
လမင္းကုိ ထိမွန္သည္။ လမင္းတစ္ခုလုံး ပစ္ခတ္အားေၾကာင့္ အစိတ္စိတ္
အႁမႊာႁမႊာ ေပါက္ကြဲသြား၏။ ႀကီးမားေသာ ေပါက္ကဲြသံႏွင့္ တစ္စစီ
လြင့္ထြက္သြားေသာ လမင္း၏ အပုိင္းအစမ်ားသည္ ေတာ္လွန္ေရးေန႔
ပစ္ေဖာက္လုိက္ေသာ မီးက်ည္းခဲတစ္ခုလုိ ေကာင္းကင္တြင္ လင္းထိန္
သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ေပၚသုိ႔ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ျပန္လည္က်လာခဲ့
သည္။ လမင္းမရွိေတာ့သျဖင့္ အေမွာင္အတိ က်သြားေသာ ညထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ္နာက်င္႐ူးသြပ္စြာ ေအာ္ပစ္လုိက္သည္။ စကားလုံး၏အားေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားလည္း ကြဲထြက္ေၾကမြသြားၿပီ ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
သုိ႔ေသာ္... ထုိစကားလုံးသည္ လမင္းကုိ ထိမွန္ခ့ဲသည္မွာ ေသခ်ာသည့္
အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ပါသည္။

မၾကည္ျပာ.......

လမင္းကုိ ထိမွန္ၿပီး ငါ့ကုိ ဆုံး႐ံႈးေစတဲ့ ညတစ္ညရဲ႕ စကားလုံး

ဟာ...။ ၾကည္ျပာက မ်က္ေတာင္မ်ားကုိ တဖ်တ္ဖ်တ္ခက္လုိက္ေသာ္လည္း
မ်က္ဝန္းထဲမွ မ်က္ေတာင္မ်ားကုိ တဖ်က္ဖ်က္ခတ္လုိက္ေသာ္လည္း

typing - ေကာင္းဆိုး Page 230

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မ်က္ဝန္းထဲမွ မ်က္ဆံနက္ကေလးကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ခပ္ဟဟ
ပြင့္ဟကာ တစ္ခုခုကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနပုံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အားလုံးကုိ ျခံဳငုံ၍
သုံးသပ္လုိက္လွ်င္ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးတြင္ ထုိင္ေနရင္းမွ
ဘယ္ဘက္ ခပ္ယြန္းယြန္းမွ မုိးမုိး၏နံေဘးတြင္ ရွိေနေသာ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္၏
စကားကုိ စိတ္ဝင္စားစြာ နားေထာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္သည္
ကၽြန္ေတာ္၏ လြဲမွားမႈ...။ သူ၏ ရဲတင္းစြာ မိတ္ဆက္မႈမ်ားေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စု၏ ခင္မင္ရပါေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္
ျဖစ္လာခဲ့သည္။

လူမႈေရးခြင့္ျပဳခ်က္တစ္ခုျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့

ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ စကားကုိ စႏုိဖီက ေကာင္းစြာ အသုံးခ်ႏုိင္ခ့သ
ဲ ည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စုထုိ္င္ရာ သိပၸံကဲင္တင္းသုိ႔ ေန႔စဥ္လာသည္။ လြင္မာတုိ႔
ျမမုိလ္တုိ႔ရွိရာ သခ်ၤာေဆာင္ ULBသုိ႔ ေန႔စဥ္ေရာက္သည္။ ထုိသုိ႔ စႏုိဖီ
ေခြး႐ုပ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စုသုိ႔ ေရာက္လာျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
အုပ္စုတြင္ မသိမသာေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားရွိလာသည္မွာ အမွန္ပင္
ျဖစ္သည္။ ယခင္က ညေန ၃-နာရီဆုိလွ်င္ အိမ္ျပန္ကာ အိပ္ဖုိ႔ အျမဲ
ပူဆာေလ့ရွိေသာ ျမမုိလ္ႏွင့္ ယုယုတို႔က စႏုိဖီေခြး႐ုပ္လာသည့္ေန႔တြင္
အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚသို႔ တက္ကာ ရခုိင္မုန္႔တီေသာက္... ဗူးသီးေၾကာ္
စားၾကျခင္းျဖင့္ ညေန ငါးနာရီမွ အိမ္သုိ႔ျပန္တက္ၾကသည္။ ညေနရီ
ေနလုံးညိဳရည္ သစ္ခါစဆုိလွ်င္ ဒဂုံသုိ႔ျပန္ရန္ ကားခက္ခတ
ဲ က္သျဖင့္
အျမဲစိတ္ဆုိးေလ့ရွိေသာ ယဥ္ယဥ္သိန္းကလည္း ေနေစာင္းသည္အထိ
ေနတက္သည္။ မိန္းကေလးခ်င္း ေဝဖန္အသိေပးသည့္ စကားကုိ
ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၾကားသည့္ စကားအရဆုိလွ်င္ ျမမုိလ္ႏွင့္ ယုယုသည္
ေျခသလုံးေပၚေအာင္ ခြဲထားေသာ ေပါင္းၾကပ္စကပ္ႏွင့္ အက်ႌအသစ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 231

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေလးငါးထည္ေလာက္ ၿပိဳင္တူခ်ုဳပ္လုိက္ၾကၿပီး ျမမုိလ္က မ်က္ခုံးေမႊးကုိ
စင္ေရာ္ လုိေထာင့္ခ်ဳိးျဖစ္ေစရန္ ပုံေဖၚရင္း မ်က္ခုံေမႊးစုိက္ကာ
မ်က္ေတာင္ကုိ စက္ျဖင့္ ေကာ့သြားေအာင္ျပဳျပင္သည္။ ယုယုက Eye Linar
မဆုိးရဘဲ ေအာက္မ်က္ခမ္းမ်ား မည္းနက္သာြ းေစရန္ ေဆးဆုိးလုိက္သည္
ဟု ဆုိၾကသည္။ ျမမုိလ္ႏွင့္ မိယုသည္ စကားတစ္ခန
ြ ္းေျပာင္တုိင္း (သုိ႔)
စကားတစ္ခြန္းကုိ စႏုိဖီက ေျပာၿပီးသြားတုိင္း စႏုိဖီ၏လက္ေမာင္းကုိ
ပုတ္ကာစကားစျခင္းႏွင့္ စႏုိဖီ၏စကားကုိ ရယ္ေမာအသိအမွတ္ျပဳျခင္းကုိ
လုပ္ၾကေလ့ရွိသည္ဟုလည္း ယဥ္ယဥ္သိန္းႏွင့္လြင္မာက မဲ့ကာ႐ြဲ႕ကာ
ေျပာသံကို ၾကားရေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ သူတုိ႔အုပ္စုထဲတြင္
ရွိေနခ်ိန္တြင္... ၾကည္ျပာတုိ႔အတန္းထဲမွ အျခားမိန္းကေလးမ်ားက ဟဲ့
နင္တုိ႔နဲ႔ အခုတြဲေနတဲ့ ခပ္မုိက္မုိက္ ငနဲကေလးက ဘယ္သူလဲ!...
ဟုေမးသည္ကုိ တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္။ ေလာကဓမၼတာအရ
ဤေလာကတြင္ ႐ုပ္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ၾကည္ညိဳသူ သုံးပုံတြင္ ႏွစ္ပုံရွိ၏။
ေက်ာ္ေစာသံကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ၾကည္ညိဳသူ ငါးပုံလွ်င္ ေလးပုံရွိ၏။
ေခါင္းပါးေသာ အက်င့္ကုိက်င့္၍ ၾကည္ညိဳသူ ဆယ္ပုံလွ်င္ ကုိးပုံရွိ၏။
မွန္ကန္ေသာ ဓမၼကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ၾကည္ညိဳသူ တစ္သိန္းပုံလွ်င္
တစ္ပုံသာရွိ၏။ ဤသုိ႔ ပညာရွိမ်ား မွတ္ခ်က္ခ်သည္ကုိ ဆရာဦးေ႐ႊေအာင္
ေရးသားေသာ ဓမၼပေဒ (ယမကဝဂ္)တြင္ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခ့ဖ
ဲ ူးသည္။
စႏုိဖီေခြး႐ုပ္သည္ အသားအရည္၊ အရပ္အေမာင္း၊ ႐ုပ္ဆင္းအဂၤါဘာတစ္ခုမွ
ေျပာစရာမလုိေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္သျဖင့္ ၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္သူ
သုံးပုံတြင္ ႏွစ္ပုံရွိမွာေသခ်ာသည္။ ေငြေၾကး၊ အေနအထုိင္ သုံးစြဲေသာ
ပစၥည္း၊ အဆင္းအတန္းအရကလည္း အမ်ားသတိျပဳမိေလာက္ေအာင္
ေက်ာ္ေစာသူျဖစ္သျဖင့္ ငါးပုံတြင္ ေလးပုံ သူ႔ဘက္ကရွိေနသည့္အတြက္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 232

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထုိထုိေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္ျမင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါ။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စုတြင္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္မရွိသည့္အခါတြင္လည္း
သူ႔အေၾကာင္း၊ သူေျပာသြားေသာစကား၊ သူ႔အက်ႌအဝတ္အစားႏွင့္
သူ႔စိတ္ေနသေဘာထားကုိ ေဝဖန္ဆန္းစစ္ၾက၏။ စႏုိဖီ၏ အျပဳအမႈ၊
စတင္ေတြ႔ဆုံ သိကၽြမ္းရပုံ အမွတ္တရမ်ား၊ သူတုိ႔တစ္ဦးစီအေပၚ
သေဘာထားကုိ ေလ့လာသုံးသပ္ၾကေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စု၏
ေနာက္ဆုံး အေနအထားကုိ ေလ့လာရလွ်င္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ကို အထင္ႀကီး
အေလးထားသူမ်ားမွာ... ကၽြန္ေတာ္ကလြဲ၍ အားလုံးပင္ ျဖစ္ႏုိ္င္သည္ဟု
ထင္သည္။ တစ္ေန႔ကပင္ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကို စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ကုိ
ပတ္သက္၍ စကားတစ္ခြန္းကုိ သတိေပးခဲ့ေသးသည္။ ၾကည္ျပာသည္
ထုိစကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းေတြ႔သည့္ေန႔က
ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

“ဟဲ့... ရဲဝင္း... နင္ သူ႔ကုိ အဲဒီလုိႀကီး မေခၚပါနဲ႔ဟ၊ မေကာင္းပါဘူး၊

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဟာ... လူမႈေရးက ရွိေနတာကုိး”

“ဘယ္သူ႔ကုိလဲဟ... ငါက ဘာေခၚလုိ႔လ့ဲ!”

“တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္ကုိေလ... နင္... စႏုိဖီေခြး႐ုပ္လုိ႔ ေခၚတယ္

မဟုတ္လား! ငါတုိ႔ေရွ႕မွာဆုိရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိဘူးေပါ့ဟာ... ေတာ္ၾကာ
အက်င့္ပါၿပီး သူေရွ႕မွာ ေခၚမိမွာစုိးလုိ႔... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ”

ၾကည္ျပာ၏ ထုိစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အ့ံၾသသြားခဲ့

တာကုိ ဝန္ခံရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔အ့ံၾသသြားခဲ့ျခင္းမွာလည္း မေက်နပ္
ျဖစ္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ၾကည္ျပာ
ကတိေပးသလုိ သူ႔အေပၚ တစ္စုံတရာ ဘာမွန္းမသိေသာ အက်င့္တစ္ခု

typing - ေကာင္းဆိုး Page 233

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အျဖစ္ ေခၚမိေနေၾကာင္းကုိ သတိျပဳသြားမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
မွတ္မိသမွ်ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္အရ ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္
လူတစ္ေယာက္ ထိခုိက္နစ္နာရမည့္ စကားမ်ိဳးကုိ အက်ိဳးမရွိဘဲ တစ္ႀကိမ္
တစ္ခါမွ မသုံးစြဲခဲ့ေသာ အက်င့္ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္
ၾကည္ျပာေျပာသည့္တုိင္ ထုိစကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ကာကြယ္ခ့ပ
ဲ ါေသးသည္။

“နင္ကလည္းဟာ... ဒါက...၊ စေတြ႔ၾကတဲ့ အျဖစ္ကေန ေခၚမိတ့ဲ

နာမည္ပဲဘာျဖစ္လဲ!”

စႏုိဖီႏွင့္ အဓိပတိလမ္းအတုိင္း ပါသြားခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က

ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကုိင္ထားခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာသည္
ကဲင္းတင္းက စထြက္ခ်ိန္တစ္ႀကိ္မ္၊ အဓိပတိလမ္းတြင္ ရပ္၍
ႏႈတ္ဆက္ၾကခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွ သူ႔လက္ကေလးကုိ
ႏွစ္ႀကိမ္႐ုန္းခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က သတိႀကီးႀကီးျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္
ထားခဲ့သည့္အတြက္ လြတ္ထြက္သြားျခင္းမရွိခ့။ဲ ၿငိဳးရည္သစ္စ ညေနရီဦး
ေနေရာင္သည္ ဂ်ပ္ဆင္နံေဘး ေပါင္းမုိးလမ္းကေလးနံေဘးမွ စိန္ပန္းပင္
ေသးကေလးမ်ားေပၚ၊ ျမက္ခင္းႏွင့္ ဂ်ပ္ဆင္ႀကီးေပၚသုိ႔ ဝင္းလက္စာြ
က်ေရာက္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္အသက္ကုိ အခုမွ လြတ္လပ
ြ ္စာြ ပင့္၍
႐ႈလုိက္ရသည္။ အိမ္အျပန္ခပ္ေလးေလး ေက်ာင္းသူမ်ားအၾကားတြင္
ဂ်ပ္ဆင္ကုိ ေက်ာေပးကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။

“ၾကည္ျပာ... တုိ႔ကန္ေဘာင္ေပၚ ခဏတက္ရေအာင္...”

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ၾကည္ျပာက လွည့္ၾကည္သည္။ ထုိ႔ေနာက္

တိတ္ဆိတ္သြား၏။ တဖက္သုိ႔ ျပန္လွည့္သာြ းေသာ ၾကည္ျပာသည္
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိ ဆြဲဆန္႔တင္းေစ့လုိက္ဟန္ တူသည္။ ညာဘက္ပါးျပင္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 234

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေပၚတြင္ ပါးခ်ိဳင့္ရာကေလးေပၚလာၿပီး မွဲ႔စိမ္းကေလး တစ္လုံး ဝုန္းကနဲ
ပါးခ်ိဳင့္တြင္းထဲ ျပဳတ္က်သြားခဲ့သည္။

“ငါ... ငါနင့္ကုိ ေျပာစရာတစ္ခုရွိလုိ႔ၾကည္ျပာ... ခဏေလးပါဟာ

ေနာ္... ခဏေပါ့”

ၾကည္ျပာက လြတ္ေနေသာ သူမဘယ္ဘက္လက္မွ နာရီေသးေသး

ကေလးကုိ ငုံ႔ကာ ၾကည့္၏။ ကၽြန္ေတာ္က လွည့္ၾကည့္လုိက္မည္ ဆုိလွ်င္
ၾကည္ျပာ့၏ မ်က္ဝန္းမ်ားထဲမွ ေျပာင္းလဲသာြ းလိမ့္မည္ဟု ထင္ေသာ
ခံစားခ်က္ကုိ သိခ်င္ပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကည္ျပာက ျပန္လွည့္မလာခဲ့။
ဂ်ပ္ဆင္အေပါက္မွ ထြက္လုိက္ေသာအခါ မာလာထိပ္သုိ႔ မသြားဘဲ
ကန္ေဘာင္ရွိသည့္ ညာဘက္ကုိ အလုိက္သင့္ ေကြ႔လုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကန္ေဘာင္ေပၚေရာက္သည္အထိ တိတ္ဆိတ္စာြ အတူ
လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ လူစည္ကားစ
ျပဳေနေသာ ဆုိင္တန္းမ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ကြန္ကရစ္ခင္းၿပီးကာစ
ကန္ေဘာင္လမ္းအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။
ညေနရီဦးစ ေလေျပကုိ အရသာခံၾကသူမ်ား... ကေလးမ်ား... ေက်ာင္းသူ၊
ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ကန္ေဘာင္သည္ စည္ကားေန၏။ ေလေျပက
ညႇင္းညႇင္းညံညံ တုိက္ခတ္ေနသည့္အတြက္ အင္းယားကန္ထတ
ဲ ြ င္
လႈိင္းႏုစိတ္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနၿပီး ေရလႈိင္းစိတ္မ်ားက ဆြဲဆန္႔
ထားေသာ ေနလုံးကုိ တိတ္တဆိတ္ ေလွ်ာက္လာၾကရင္း တံတားျဖဴ
မွတ္တိုင္နား အေရာက္တြင္ ခုံလြတ္တစ္ခုကုိ ေတြ႔လုိက္ရသျဖင့္
အလ်င္အျမန္ ဝင္ထုိင္လုိက္ၾကရသည္။ ၾကည္ျပာ ကန္ေဘာင္ေပၚက
ခုံေပၚမွာ သူမကုိယ္ကုိ စိတ္ခ်စြာ စနစ္တက် ထုိင္လုိက္ၿပီးေနာက္...

typing - ေကာင္းဆိုး Page 235

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကန္ေရျပင္ကုိ ေငးစုိက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနာက္လမ္းတြင္
လမ္းေလွ်ာက္ ေနၾကသူမ်ား၊ လြတ္လပ္ေပ်ာ္႐ႊင္စာြ ေျပးလႊားေနေသာ
ကေလးမ်ားႏွင့္ ျပည္လမ္းမေပၚမွ တေဝါေဝါျဖတ္သန္းသြားၾကေသာ
ကားသံမ်ား ရွိေနၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရွ႕တြင္ လႈိင္းၾကက္ခပ
ြ ္
ကေလးမ်ား ညေနရီေလေျပတြင္ ခပ္စိတ္စိတ္ေျပးလႊားေနေသာ တိတ္ဆိတ္
ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမသည့္ ေရျပင္ႀကီးရွိေနသည္။ အေဝးကုိ လွမ္းေငး
လုိက္လွ်င္... ညေနရီ ေနေရာင္ျဖင့္ လင္းလက္ေနေသာ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းႏွင့္
သစ္ပင္အုပ္မ်ား...။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ကုိယ္လုံးကုိ လြတ္လပ္ၿငိမ္းခ်မ္းကာ
စနစ္က်လွ်က္ရွိသည္။

ၾကည္ျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ ေငးေနသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္

သေဘာက်ပါသည္။ တစ္ေန႔လုံး မြန္းေလွာင္ၾကပ္သိပ္ေနခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္
စိတ္မ်ားလည္း ညေနရီ ကန္ေဘာင္၏ရသေၾကာင့္ ၾကည္လင္
လန္းဆန္းသြားခဲ့၏။ အစီအစဥ္တက် မဟုတ္ဘဲ သူ႔အခ်ိန္အခါ
အေနအထားႏွင့္ တုိက္ဆုိင္ညီညြတ္ ေနေသာ သေဘာဝတရားကုိ
ခံစားရသည့္အခါ လူ၏စိတ္သည္ အတိုင္းမသိ လြတ္လပ္ေသာ
ၾကည္လင္သြားေလ့ရွိပါသည္။ ၾကည္ျပာသည္ သူေရွ႕တြင္ ရွိေနေသာ
အင္းယားကန္ႏွင့္ ညေနရီ၊ ေလေျပညႇင္းႏွင့္ လႈိင္းႏုစိတ္တုိ႔ကို
ေငးၾကည့္ေနသည္။ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေလ့ရွိေသာ
ကဗ်ာမ်ားကုိ တစ္လုံးမွ နားလည္ခံစားတက္သည့္ သူမဟုတ္ေသာ သာမန္
မိန္းကေလးတစ္ဦးပင္ ျဖစ္ေစဦး... သူေရွ႕တြင္ အခ်ိဳးအစားက်က်
ညီညြတ္ေနေသာ မိန္းကေလးမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ၾကည္ျပာသည္ ကန္ေရျပင္ကုိ
စုိက္ေငးေငးေနတာလား!...။ လႈိင္းကေလးေတြေၾကာင့္ နိမ့္လုိက္ ျမင့္လုိက္
ျဖစ္ေနသည့္ ကမ္းစပ္က ျမက္ပင္ႏွင့္ ေရေမွာ္ပင္ကေလးေတြကုိပလ
ဲ ား!

typing - ေကာင္းဆိုး Page 236

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဒါမွမဟုတ္... လႈိင္းစိတ္ကေလးေတြက တစ္စစီသယ္ယူေျပးေနလုိ႔
တြန္႔ေကြး ရွည္လ်ားသည့္ အစင္းေၾကာင္း အနီရဲရျဲ ဖစ္ေနသည့္ ညေနရီ
ေနလုံးကုိပဲလား!...။

ၾကည္ျပာ ဆံစႏုကေလးေတြက ကန္ေပၚေလေအးၿငိမ့္ၿငိမ့္မွာ လြင့္ပ်ံ

ေနၾကသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခုိးကာ ေငးေနမိသည္။ နင့္ကုိ ငါေျပာစရာရွိလုိ႔ဟု
ေျပာကာေခၚလာခဲ့ေသာ္လည္း ၾကည္ျပာသည္ ထုိစကားကုိဘာလဲ!ဆုိတာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ယခုထိ မေမးေသး။ ကန္ေရျပင္သုိ႔သာ... စူးစုိက္၍
ေငးေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္သည္လည္း သဘာဝတရား၏ ႏူးညံ့ကာ
ခံစားလြယ္ေသာ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္၊ ယခင္ကလုိ... ခုနကတုန္းကလုိ
စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြ... တစ္စစ ကင္းကြာလာသည္။ ေလေအး
ၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးတြင္ ရန္ခုန္လြယ္ေသာ... ကၽြန္ေတာ္
ခ်စ္ရပါေသာ မၾကည္ျပာရွိေနသည့္ အတြက္... သဘာဝတရား၏
လြတ္လပ္မႈ အလုံးစုံက ကၽြန္ေတာ့္ အသိစိတ္ကုိ ပုိမုိေအးခ်မ္းသြားေအာင္
ဖန္းတီးေပႏုိင္တာလည္း ပါမည္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့
လက္ကေလးကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာက မ႐ုန္း...။
ကၽြန္ေတာ္ အလုိက္သင့္ျပန္လည္ကာ ဖ်စ္ညႇစ္ထားလုိက္၏။ ၾကည္ျပာက
အလုိက္သင့္ ျပန္လည္ကာ ဖ်စ္ညႇစ္ထားလုိက္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္
ရင္ခုန္သြားခဲ့သည္။ အရာရာသည္ ေရွ႕မွာ ဟင္းလင္း... ေလေျပဦး
ၿငိမ့္ၿငိမ့္က တသုန္သုန္... ကၽြန္ေတာ္ အရာအားလုံးကုိ ေမ့ကာ နစ္ေျမာသြား
ခဲ့သည္။

ညတုန္းက လမင္းကုိ ႏွလုံးသားႏွင့္ တည့္တည့္ခ်ိန္ကာ

ပစ္လႊတ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ စကားတစ္ခြန္းသည္ ရင္ထမ
ဲ ွာပင္ ပစ္လႊတ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 237

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ပ်က္လြယ္ျဖစ္ကာ ေပ်ာက္ဆုံးသြား၏။ အလကား... ကၽြန္ေတာ္အစုိးရိမ္လန
ြ ္
ေနတာ...။ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ နံေဘးမွာ ရွိေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ေႏြးေထြးေစးထန္ကာ တဒိတ္ဒိတ္
ေသြးတုိးေနၾကေသာ ေႁမြႏွစ္ေကာင္လုိ ရစ္ပတ္ထားၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္
အားလုံးကုိ ထုိအေျခအေနႏွင့္ပင္ ေက်နပ္၍ရသည္။ လက္စားေျခခြင့္
ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလုံးသားသည္ တဒိတ္ဒိတ္ တရိပ္ရိပ္ေသြးတုိးကာ
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခုန္လာခဲ့သည္။ ထုိင္ခုံတြင္ ဝင္ထုိင္စကထက္ သက္ေတာင့္
သက္သာ အေနအထားသုိ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရာက္ရွိသာြ းေသာ
ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ခႏၶာကုိယ္ႏွစ္ခု ပူးကပ္ထိေတြ႔ သြားၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္
ၾကည္ျပာ၏ ကန္ေရျပင္ကုိ ေငးေနေသာ... ဦေခါင္းကေလးက ကၽြန္ေတာ့္
ပခုံးေသးေသးကေလးအေပၚအလုိက္သင့္ ေလ်ာက်လာခဲ့သည္။ အဟား...။
တစ္ကမၻာလုံးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွ ေက်ာ္ထြက္သာြ းေသာ ကၽြန္ေတာ္
ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ကုိ ေရာက္သြားသလုိ ခံစား လုိက္ရေသာ္လည္း
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရာရာသည္ ရင္ဆုိင္ရန္ လြယ္လြယ္ကေလး
ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စကားတစ္ခန

ြ ္းမွ မေျပာခဲ့ပါ။
ျပန္ရန္လည္း မေျပာခဲ့ပါ။ ကန္ေရျပင္တြင္ လႈိင္းမ်ားက တစ္စစီ
သယ္ယူသြားေသာ ညေနရီ ေနလုံးကြယ္ေပ်ာက္သာြ းခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က
ၾကည္ျပာ့ကုိ ျပန္ဖုိ႔ေျပာရသည္။ ၾကည္ျပာ ေခါင္းကေလးကုိ ဖယ္လုိက္ေသာ
အခါ ေႏြးေထြးေနခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးစြန္းသည္ ကန္ေပၚေလေၾကာင့္
အပူရွိန္ကနဲထြက္သည္။ အခုေန ၾကည္ျပာက နင္ေျပာလုိ႔ဆုိတာဘာလဲ!
ဟုေမးလာရင္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ ဘာစကားမွ ေျပာေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။
ထုိစကားကုိ ကၽြန္ေတာ့္ ဘာသာ ကၽြန္ေတာ္ အေျဖရွာေတြ႔သာြ းခဲ့သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 238

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထုိသုိ႔ ခ်စ္ခဲ့ရပါေသာ မၾကည္ျပာ။ သုိ႔ေသာ္... ထုိေန႔က ကၽြန္ေတာ္
မေျပာခဲ့ေသာ စကားလုံသည္ မုိးတစ္ၿပိဳက္႐ာြ ခ်လုိက္ေသာအခါ ဘာမွ
မရွိသည့္ ေျမျပင္ေျဗာင္ေပၚတြင္ လြင့္ကနဲ ဘြားကနဲ ေပၚထြက္လာ
တက္သည့္ အေလ့က်ပင္မ်ားႏွင့္ ျမက္ပင္မ်ားလုိပင္ တစ္စုံတစ္ရာ
စုိးစဥ္မွ်မရဘဲ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေပၚတြင္
စကာလုံးမ်ားစြာ တုိးထြက္လာျပန္သည္။ အေလ့က် ျမက္ပင္မ်ားလုိပင္
စိမ္းကာေသာ စကားလုံးမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထတ
ဲ ြင္ ကၽြန္ေတာ္ လြယ္ထား
ရျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလုံးသားေပၚသုိ႔က်လာေသာ အရာမ်ားမွာ
မုိးဦးစက္မ်ားေတာ့မဟုတ္၊ ပူေလာင္ေနေသာ ေခ်ာ္ရည္မီးစက္မ်ားသာ
ျဖစ္သည္။

ထုိေန႔က ၾကည္ျပာ့ကုိ ေျပာမည္ဆုိသည့္ စကားသည္ ညေနရီ ၿငိဳးစ

ကန္ေရျပင္၏အလွ၊ ၾကည္ျပာ၏ ေႏြးေထြးေသာ လက္ကေလးက
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲတြင္ ရွိေနျခင္းႏွင့္ ၾကည္ျပာ မွီႏဲြခ်လုိက္ေသာ
ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးဦးမွ ဦးေခါင္းတုိ႔ေၾကာင့္... ကၽြန္ေတာ္ အစုိးရိမ္လန
ြ ္ေနျခင္းဟု
ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထတ
ဲ ြင္ ၾကည္ျပာ့
လက္ကေလးရွိေနသည္။ ထုိတည္ရွိမႈ ထုိပုိင္ဆုိင္မႈျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္
အားလုံးကုိ ယုံၾကည္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္က အဲဒီလုိ
မဟုတ္ေတာ့...။ ၾကည္ျပာသည္ ေျပာင္းလဲေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္
ထင္သည္။ ပထမဦးဆုံးေျပာင္းလဲသည္မွာ ၾကည္ျပာ၏ အေနအထုိင္
ျဖစ္သည္။ အျမဲေသြးဆူလြယ္ေသာ... စိတ္ေျပာင္း စိတ္လျဲြ မန္ေသာ...
အရာရာကုိ အား႐ုံစုိက္လြယ္ေသာ... နံနက္လင္းစ အာ႐ုဏ္ဦး၏
ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လုိ သစ္လြင္တက္ႂကြေနတက္ေသာ ၾကည္ျပာသည္
အခုေတာ့ ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္လြန္းေနခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 239

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေတြ႔သည့္အခါ ၾကည္ျပာသည္ အရင္တုန္းကလုိ အသံစာစာ...
မဟုတ္ေတာ့။ ဟုိဟာစားမယ္... ဒါလုပ္မယ္... ဒီသြားမယ္... ဟုအရာရာမွာ
ဦးမေဆာင္ေတာ့၊ အနည္းငယ္ ေတြေဝေနတက္ၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနေလ့ရွိ၏။

“ဒါကေတာ့ဟာ... ငါတုိ႔အားလုံးက အရင္တုန္းကလုိ အသက္

အ႐ြယ္မွ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ... အားလုံးတျဖည္းျဖည္းလူႀကီး ျဖစ္လာၿပီဟ...”

“မဟုတ္ေသးဘူး လြင္မာ၊ ၾကည္ျပာဟာ ရင့္က်တ္တည္ၿငိမ္သာြ းတာ

မဟုတ္ဘူး ၾကည္ျပာဟာ ေအးစက္မာခဲသာြ းတာ...၊ ငါက ၾကည္ျပာ့
မ်က္ႏွာကုိ အရိပ္လုိၾကည့္ၿပီး ငါအႀကိမ္ႀကိမ္ ဖတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လုိ
အလြတ္ရေနတဲ့ေကာင္ လြင္မာ...”

လြင္မာက ကၽြန္ေတာ့္ စကားေၾကာင့္မ်က္ေမွာင္ကုိ ကုတ္သည္။

လြင္ဦးက ဘာမွဝင္မေျပာ...။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ၏ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကုိ
ပထမဦးဆုံး လြင္ဦးႏွင့္ လြင္မာ့ကုိ ေခၚကာ ေျပာျပရင္းတုိင္ပင္ျခင္း
ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အထဲတြင္ လြင္ဦးက ျပႆနာကုိေျဖးေျဖးမွန္မွန္
စဥ္းစားတက္သူျဖစ္ၿပီး လြင္မာက မိန္းကေလးေပမယ့္ ခံစားခ်က္မႏုဘဲ
ျပႆနာ အေျခအေနကုိ မူတည္၍ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္တက္သူ ျဖစ္သည္။

“ငါတစ္ေယာက္တည္း ဆုံးျဖတ္ရင္မွားမွာကုိ ငါစုိးရိမ္လုိ႔၊ ၿပီးေတာ့

ဒီကိစၥကလည္းေသးတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမဟုတ္လုိ႔ ငါ.... နင္တုိ႔ အားလုံးနဲ႔
တုိင္ပင္တာ...”

“ေအး... ဒါေပမယ့္ ငါတုိ႔ကေတာ့ နင္ေျပာတဲ့ ျပႆနာဆုိတာကုိ

အခုထိကုိ ရွာလုိမေတြ႔ေသးဘူး ရဲဝင္း၊ နင္လုိခ်င္တာက ၾကည္ျပာက
နင့္ကုိ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 240

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ခဏေလး... လြင္မာ... နင္အခုဘာမွ ေကာက္ခ်မဆြန
ဲ ႔ဥ
ဲ ီး၊ ငါလဲ
ဘာမွ ေကာက္ခ်က္ခ်မထားဘူး... ငါ့ျပႆနာကုိ ငါ... ေအးေအးေဆးေဆး
ေျပာျပမယ္...”

လြင္မာႏွင့္ လြင္ဦးက ဘာမီမဟုတ္သည္ကုိ စာအုပ္ေတြဖတ္...

ခံစားစဥ္းစားရင္း ျပႆနာတက္ေနျပန္ၿပီ ဟူေသာ အျပံဳးမ်ိဳးျဖင့္
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္... ထုိအၾကည့္မ်ားကုိ ယုံၾကည္
လာေအာင္ ေျဖရွင္းဖုိ႔မွာ ပထမျပႆနာျဖစ္၏။

“ဒီလုိလြင္မာ ၾကည္ျပာနဲ႔ငါ... လြန္ခဲ့တ့ဲ တစ္ပတ္ေက်ာ္ကျပႆနာ

တစ္ခုတက္ၾကတယ္...”

ကၽြန္ေတာ္က စီးကရက္မီးေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ့ ထဘီေပါက္သာြ းပုံ၊

ၾကည္ျပာ အထင္လြဲသြားပုံ ကၽြန္ေတာ္ ဆူးေလ ၃၈-ကားဂိတ္တြင္
က်န္ခဲ့ပုံတုိ႔ကို အက်ဥ္းခ်ဳံး ေျပာျပလုိက္ရ၏။ လြင္မာႏွင့္ လြင္ဦးက
တဟားဟားရယ္ၾက၏။

“ဟား... ဟား... ဟား.... ရဲဝင္းရယ္ နင္ျဖစ္လုိက္ရင္ေလသိလား၊ ...

ဟား.... ဟား.... တကယ့္ အသည္းအသန္ေတြခ်ည္းပဲ... ငါတုိ႔က
ေအးေအးေဆးေဆးဆုိေတာ့ ဘာမွ ထပ္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး ထင္ေန
တာ...”

“ေအး... အဲဒါပဲလြင္မာ... ၾကည္ျပာက နင္တုိ႔ကုိ အဲဒီ ကိစၥကုိ

ဘာမွေျပာမျပဘူး မဟုတ္လား! နင္တုိ႔အဲဒီ ကိစၥကုိဘာမွ
မသိၾကဘူး မဟုတ္လား! အဲဒီေန႔က ၾကည္ျပာ ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆုိး
သြားတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ေဒါသျဖစ္သြားတယ္ဆုိတာကုိ ငါသိတယ္၊

typing - ေကာင္းဆိုး Page 241

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ၾကည္ျပာက ေအးေအး
ေဆးေဆးပဲ၊ ငါ့ကုိလည္းေကာင္းေကာင္းမြန္မန
ြ ္ပဲ ဆက္ဆံတယ္၊
ငါက စုိးရိမ္တႀကီးလာေပမယ့္ ၾကည္ျပာက ဘာမွမျဖစ္တ့ဲ အတုိင္းပဲ”

ကၽြန္ေတာ္ စကားကုိျဖတ္ကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မ်က္ႏွာကုိ

အေလာတႀကီး ၾကည့္လုိက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မ်က္ႏွာေပၚတြင္
ကၽြန္ေတာ္လုိခ်င္ေသာ... ကၽြန္ေတာ္ စုိးရိမ္ထားေသာ ေၾကာက္
ရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈကုိ မေတြ႔ရ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စကားျဖတ္ကာ သူတုိ႔ကုိ
ၾကည့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ျပန္ၾကည့္ေနၾက၏။

“တကယ္ဆုိ ၾကည္ျပာက ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္သုိ႔ ေပါက္ကဲြရမယ္၊

ေဒါသျဖစ္ရမယ္ ငါလာတဲ့အခါ ရန္သူတစ္ေယာက္လုိ ဆက္္ဆံၿပီး
ေအာ္မယ္၊ နင္တုိ႔ကုိလဲ ဒီကိစၥေျပာၿပီး ျဖစ္ရမယ္၊ ဒါေပမယ့္...
ၾကည္ျပာက ဒါေတြဘာမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး”

“ရဲႀကီး... မင္းကလဲကြာ ခက္ေတာ့တာပဲ၊ မင္းက အဲဒီလုိ တစ္ခုခု

မေတာ္မတဲ့ျဖစ္၊ ၾကည္ျပာက ေဒါကန္၊ မင္းကေတာင္းပန္၊ ငါတုိ႔က
ရယ္ေမာ... အဲဒီလုိျဖစ္မွ မင္းကေက်နပ္မွာလား! မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ၊
ဘာလဲ အခု မင္းမေက်နပ္ေနတာ အဲဒီလုိ မျဖစ္လုိ႔လား!”

“ဟုတ္တယ္ လြင္ဦး၊ ဒါေပမယ့္ မင္းေျပာသလုိမဟုတ္ဘူး။

ၾကည္ျပာက ဒီကိစၥကုိ ဘာေၾကာင့္ ဘာမွ မျဖစ္သလုိေနလုိက္ သလဲသိလား
နင္တုိ႔ကိုလည္း ေျပာမျပ၊ ငါ့ကုိလည္း ေဒါမကန္ဘဲ ဘာေၾကာင့္
ဘာမွမျဖစ္သလုိ ေနခဲ့သလဲ သိသလား!... ၾကည္ျပာဟာ သူ႔သိကၡာကုိသူ
ထိန္းသြားတာ... သူ ေဒါသ ျဖစ္ေပမယ့္... မေက်နပ္ေပမယ့္ အဲဒီ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 242

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အျဖစ္အပ်က္ဟာ သူ႔အရွက္နဲ႔ သိကၡာကုိထိပါးမွာ စုိးရိမ္လုိ႔... ဟန္ေဆာင္
ေနလုိက္တာ...”

ကၽြန္ေတာ့္ စကားသံေတြက တစစျပင္းထန္လာကာ

အက်ယ္ေလာင္ဆုံး ေအာ္ခ်လုိက္ရင္း ရပ္ပစ္လုိက္သည္။ လြင္မာက
မ်က္ေမွာင္ကုိ က်ဳံ႔ကာစဥ္းစား၏။ လြင္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငးကာ
ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ႏႈတ္ခမ္းသုိ႔
ေကာက္တပ္ကာ မီးျခစ္ကုိျခစ္သည္။ အေရးထဲ ထုံးစံအတုိင္း မီးျခစ္က
ျခစ္မရ။ ျခစ္ရင္းျခစ္ရင္းျဖင့္ ေဒါသပုိႀကီးလာ၏။ လက္ထမ
ဲ ွ မီးျခစ္ကုိ
အေဝးသုိ႔ လႊင့္ပစ္လုိက္သည္။ ဒီမီးျခစ္ စုတ္ေၾကာင့္...။ ထုိတဒဂၤအတြင္း
တစ္ခါမွ် အေပါင္းအသင္းမ်ား ေရွ႕တြင္မလုပ္ဘူးသည့္ အျပဳအမႈကုိ
ေဒါသအတုိင္း လြတ္ထြက္ကာ လုပ္လုိက္မိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေတြ
ခ်က္ခ်င္း တဆက္ဆက္ တုန္ရီလာကာ လက္ဖ်ားမ်ား တုန္ယင္လာ၏။
ႏွလုံးကလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ခုန္၍ေနသည္။ လြင္မာက
ကၽြန္ေတာ့္ အျပဳအမူေၾကာင့္ အ့ံၾသ၍ မယုုံၾကည္ႏုိင္ဖယ
ြ ္ရာ ေၾကာက္လန္႔
တၾကားေငးသည္ လြင္ဦးက ကၽြန္ေတာ္ လႊင့္ပစ္လုိက္ေသာ မီးျခစ္ကုိ
တခ်က္လွည့္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူ႔ GAS မီးျခစ္ထုတ္ကာေပး၏။

“ၾကည္ျပာ ဘာေၾကာင့္ သူ႔သိကၡာကုိသူထိန္းၿပီး၊ အဲဒီလုိ ဟန္ေဆာင္

လုိက္သလဲ! အဲဒါ.... နင္တုိ႔သိသလား!”

ကၽြန္ေတာ္ လြင္မာ့ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ပာ ေမးခြန္းေမးရင္း

ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ မီးညႇိလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္မ်ားတဆတ္ဆတ္
တုန္ယင္ေနသည္ကုိ ေဆးလိပ္ မီးညိႇေနေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ ထိပ္ဖ်ားတြင္
မသဲမကြဲျမင္ေနရ၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 243

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးထံမွ ဘာစကားသံမွမၾကား...။ ကၽြန္ေတာ္
ေဆးေပါ့လိပ္ မီးခုိးေငြ႔မ်ားကုိ အားရပါးရ မႈတ္ထုတ္လုိက္ရင္း စိတ္ကုိ
တည္ၿငိမ္မႈရေအာင္ ႀကိဳးသားလုိက္သည္။ သူတုိ႔မရတဲ့ အေျဖကုိ
ငါအတည္ၿငိမ္ဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာမယ္။ ကၽြန္ေတာ္
ခက္ခဲေလးပင္စြာျဖင့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးထံေခါင္းကုိ မတည္ကာ
ၾကည့္လုိက္သည္။

“အဲဒါ... စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ေၾကာင့္...”

ကၽြန္ေတာ္ စကားေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္က်ံဳ႕ထားေသာ လြင္မာ့

ဦးေခါင္းက အေနာက္ဘက္သုိ႔ လန္ကာထြက္သာြ း၏။ ၿပီးေတာ့ လြင္မာက
မ်က္ေစာင္းကုိ ဒုိင္းကနဲေနေအာင္ထုိးကာ မဲ့ျပံဳးျပံဳးရင္းက ေခါင္းကုိ
ဘယ္ညာခါရမ္းသည္။ လြင္ဦးကေတာ့ အခုမွပင္ မ်က္ေမွာက္ကုိက်ဳံ႕၏။

“ရဲဝင္းရယ္... ဟား... ဟား... ဟား... ဘာမ်ားလဲလုိ႔ နင္ဟာေလ...

ၾကည္ျပာ ေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာပဲသိလား! နင့္ဟာက မဟုတ္ေသးဘူး
ဟာ... စာေတြဖတ္ၿပီး သိပ္ေတြးမေနနဲ႔ ၾကာရင္ နင္ေၾကာင္သာြ းလိမ့္မယ္
သိလား အဲဒီစကားကုိ ငါတုိ႔လာေျပာတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ၾကည္ျပာ့
ကိုသာ သြားေျပာလုိ႔ကေတာ့ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပဲ၊ မဟုတ္တာဟာ...”

လြင္မာ့ စကားမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္စိတ္ဓာတ္

က်သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္၏ ပထမ အခက္အခဲမွာပင္
က်ဆုံးသြားခဲ့ၿပီလား! အဲဒီလုိေတာ့ အျဖစ္မခံႏုိင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားမႈကုိ
ကၽြန္ေတာ္ ယုံၾကည္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စကားတစ္လုံး ေနာက္မွာေရာက္မယ့္
အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးဆုိတာကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 244

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“မဟုတ္ေသးဘူး လြင္မာ၊ နင့္ကုိငါခံစားရတာကုိ ရွင္းလင္းျပဦးမယ္၊
ၾကည္ျပာက...”

“ရဲႀကီး... ခဏေလးကြာ၊ မင္းေျပာတဲ့ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ဆုိတ့ဲ လူကုိ

ငါမနက္က ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္ တုိ႔နဲ႔တစ္ဝုိင္းတည္း ထုိင္တာပဲ၊ ႐ုပ္ရည္ေရာ
ေငြေၾကးခ်မ္းသာမႈေရာ... ဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိတ့ဲ လူဆုိတာ
ငါသိတယ္။ မင္း အဲဒါကုိ အစုိးရိမ္လြန္ေနတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့
မင္းတုိ႔လုိစာေတြ အမ်ားႀကီးဖတ္ၿပီး ကဗ်ာဆရာလုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့
လူေတြအတြက္ေတာ့ ဒီလူေျပာတဲ့ စကားေတြ... အေနအထုိင္ေတြက...
အထင္ႀကီးစရာမရွိဘူးေပါ့! ပစၥည္းမဲ့ ေဒါသေတြကုိ ေလ်ာ့လုိက္စမ္း
ပါကြာ...”

လြင္ဦး ေျပာလုိက္ေသာ စကားသည္ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာက္ဆုံး

ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ အားနည္းခ်က္ တစ္ခုဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းႏုိင္၊
သုိ႔ေသာ္... ကၽြန္ေတာ္ လြင္ဦးေျပာသလုိ ကုိယ့္ထက္ အရာရာ
အဘက္ဘက္မွ သာေသာ လူတစ္ေယာက္ကုိ အလကားေနရင္း
မုန္းတီးေနေသာ ပစၥည္းမဲ့ေဒါသ သင့္ေနသူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္။

“လြင္ဦး၊ မင္းေျပာသလုိငါဟာ ပစၥည္းမဲ့ေဒါသ သင့္ေနတဲ့

လူမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မင္းတုိ႔ အဲဒီလုိေျပာလာမွာကုိေတာ့ ငါ
ေၾကာက္တာ အမွန္ပဲ ငါ့ကုိ အဲဒီလုိ ထင္သာြ းရင္... ငါဆက္ေျပာမယ့္
စကားေတြကုိ မင္းတုိ႔ ဘယ္လုိမွ မယုံေတာ့မွာ စုိးရမ္လုိ႔”

“ရဲဝင္းကလည္းဟာ ခက္တာပဲ... နင့္ဟာက ေျပာရင္းနဲ႔ ႐ႈပ္ေနၿပီ၊

ကဲ... နင္ေျပာခ်င္တာ ဘာလဲ... အဲဒါကုိ အရွင္းဆုံးေျပာ... ငါတုိ႔
ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ!”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 245

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ခဏ... ခဏေလး... ရဲႀကီး။ မင္းေအးေအးေဆးေဆး
စဥ္းစားကြာ....၊ မင္းေျပာတာကုိ ငါရိမ္မိတယ္။ အဲဒီ စုိးရိမ္မႈက ငါတုိ႔
စုိးရိမ္ရမွာကြာ၊ ငါဆုိ မုိးမုိးဆီကုိ တစ္လမွ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲ
လာႏုိင္တာ... မင္းက ၾကည္ျပာဆီ ေန႔တုိင္းေရာက္ေနတာပဲ ၿပီးေတာ့
စႏုိဖီကလည္း မင္းနဲ႔ၾကည္ျပာ ခ်စ္သူေတြဆုိတာ သိၿပီးၿပီပဲ”

“ကဲ... ရဲဝင္း... ငါေျပာမယ္၊ နင့္စိတ္ထမ

ဲ ွာ ကုိေဇာ္က စစခ်င္း
ၾကည္ျပာ့ကုိ လုိက္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ႀကီးက စြဲေနတာ မဟုတ္လား၊
အဲဒါကုိ နင္ေမ့ထားလုိက္ေတာ့... ပထမ ဟုတ္ခ်င္ရင္ ဟုတ္မယ္၊ ဒါေပမယ့္
ၾကည္ျပာ့မွာက နင္ရွိၿပီးသာ ဆုိေတာ့၊ သူလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားတယ္။
ဒီအေကာင္အခု ႀကိဳးစားေနတာ ျမမုိလ္... ျမမုိလ္ပဲ အဲဒါကုိ ငါတုိ႔အားလုံး
သိတယ္။ နင့္ဘာသာ နင္ေတြး... ၿပီးေတာ့ ရဲဝင္း၊ အဲဒီ နင့္စကားသာ
ၾကည္ျပာ ၾကားသြားလုိ႔ကေတာ့လား။ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း ျဖစ္သာြ းမွာ...။
နင္လည္းေယာက်္ားေလးပဲဟာ... ရည္းစားရွိၿပီးသား မိန္ကေလး
တစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူက စိတ္ဝင္စားမွာတဲ့လဲ....”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားဝုိင္းသည္ အရွိန္တက္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္

ေျပာင္းလဲကာ ရယ္စရာႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စုိးရိမ္
အပူအပန္ႀကီးသူ သဝန္တုိတက္သူ၊ စႏုိဖီ၏ ျပည့္စုံေခ်ာေမြ႔မႈကုိ
မေက်နပ္သူ ဘာမွမျဖစ္ႏုိင္သည့္ ကိစၥကုိျပႆနာရွာသူ တစ္ေယာက္
ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ထုိင္သည့္အခါ
အမွတ္မထင္ပဲ စႏုိဖီႏွင့္ ၾကည္ျပာစကားေျပာေနၾကရင္း မ်က္ဝန္းခ်င္း
ဆုံၾကသည့္အခါ... ၾကည္ျပာ့မ်က္ဝန္း၏ ေျပာင္းလဲမႈ၊ ခုံေပၚတြင္
ခ်ထားေသာ ၾကည္ျပာ့ လက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ကုိင္လုိက္သည့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 246

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
႐ုတ္တရက္တြင္ စႏုိဖီလွမ္းၾကည့္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ ၾကည္ျပာ၏ ၿငိဳးရိပ္သင့္
မ်က္ဝန္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စုကုိ စတင္ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည့္ စႏုိဖီ၏
ရဲတင္းမႈ ထဘီေပါက္သည့္ ျပႆနာကုိဘာမွ မျဖစ္သလုိ ဟန္ေဆာင္
ထားေသာ ၾကည္ျပာ့ ခံစားမႈ ယခင္က တစ္ပတ္သုံးရက္သာ ေက်ာင္းလာ
ေသာ္လည္း ယခု တစ္ပတ္လုံး ေက်ာင္းတက္သည့္ ၾကည္ျပာ။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေကာက္ခ်က္ကုိမွ ထပ္၍ဆြဲခ်ျပမရေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပမည့္ အခ်က္အလက္ေတြအားလုံးက ခံစားမႈေတြ
ခ်ည္းျဖစ္ေနသျဖင့္ နားလည္ရခက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စႏုိဖီသည္
အဆင့္အတန္းေတာ္ေတာ္ရွိေသာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သည္ ေယာက်္ားေလး
တစ္ေယာက္ဟု လုံးဝယုံၾကည္ လက္ခံထားျခင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က စႏုိဖီကုိ
ေခ်ာေမာလွပ ေယာက်္ားပီသသည့္အတြက္၊ ေငြေၾကးခ်မ္းသာႂကြယ္ဝသည့္
အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ေျပာ၍မရေတာ့။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္
ေနာက္ဆုံးစကားကုိေတာ့ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာခဲ့ေသးသည္။

“လြင္မာ... နင္အခု ငါေျပာတဲ့စကားေတြကုိ မယုံခ်င္လည္း

မယုံနဲ႔ေပါ့ဟာ... ဒါေပမယ့္ ေမ့မပစ္ပါနဲ႔။ နင္က ၾကည္ျပာကုိ ဟုိအရင္
ကတည္းက သိထာၿပီးသားဘဲ၊ ၾကည္ျပာဟာ နင္ အရင္တုန္းက သိထားတဲ့
ၾကည္ျပာနဲ႔အခုမတူေတာ့ဘူးဆုိရင္... ငါေျပာတာကုိ သတိရၿပီး ၾကည္ျပာကုိ
ေလးေလးနက္နက္ သတိထားေပးပါ”

လြင္ဦးႏွင့္ လြင္မာတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စိတ္မပူရန္ႏွင့္

အစုိးရိမ္မႀကီးရန္ မွာၾကသည္။ သူတို႔ သတိထားေပးၾကမည္ဟုလည္း
ကတိေပးၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သလုိ လုံးဝမဟုတ္ဟုလည္း
အခုိင္အမာ ဆုိၾကျပန္၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 247

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ရဲဝင္းရာ... ငါက ႐ုပ္ကေလးၾကည့္ေကာင္း႐ုံ၊ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာ႐ုံန႔ဲ
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကုိ ဘယ္တုန္းကမွ အထင္မႀကီးခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ၊
ငါ စႏုိဖီကုိလည္း အထင္မႀကီးဘူဆုိတာ နင့္ယုံစမ္းပါ၊ ေအး နင္
ေျပာသေလာက္ႀကီး ဒီေကာင္ အဆင့္မနိမ့္ဘူး ဆုိတာကုိလည္း နင့္ယုံထား”
လြင္မာ့စကားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ တဝီဝီလည္ေနေသာ စကားလုံး
မ်ားကုိ ယာယီရပ္ဆုိင္းထားလုိက္ကာ ေက်နပ္လုိက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ပုိက္ဆံရွင္းကာ ဝုိင္းမွ ထလာခဲ့ၾက၏။ ဒီအခ်ိန္ဆုိလွ်င္ ၾကည္ျပာတုိ႔
သိပၸံကဲင္းတင္းထဲတြင္ ရွိေနႏုိင္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေတြးကုိယ္စီျဖင့္ စကားမေျပာဘဲ ေလွ်ာက္လာ

ခဲ့သည္။ သိပၸံကဲင္တင္းကုိ လွမ္းျမင္ႏုိင္ေလာက္သည့္ ေနရာသုိ႔
ေရာက္ေသာအခါ ၾကည္ျပာတုိ႔ ထုိင္ေနက် ေနရာမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္
ေလွ်ာက္ရွာလုိက္သည္။ ၾကည္ျပာတုိ႔ အုပ္စုကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ပါသည္။
စႏုိဖီ ေျပာသမွ်ကုိ ၾကည္ျပာတုိ႔က တဝါးဝါး တဟားဟားျဖင့္
ရယ္ေမာေနၾက၏။ ၾကည္ျပာ၏ မ်က္လုံးမ်ားမွာ အေဝးက လွမ္းၾကည့္႐ုံ
ႏွင့္ပင္ အေရာင္လဲ့ေတာက္ပေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္
ရင္ထဲတြင္ က်င္ကနဲ တစ္ခ်က္မ်က္သြား၏။ သုိ႔ေသာ္ စႏုိဖီႏွင့္
ၾကည္ျပာသည္ ေဘးခ်င္းကပ္လွ်က္ မဟုတ္ပါ။ ၾကားတြင္ မုိးမုိးတစ္ေယာက္
ျခားေနေသးသည္။ လြင္ဦးကုိ လွည့္ၾကည့္ေတာ့... စႏုိဖီႏွင့္ မုိးမုိး
ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ကုိ ျမင္သည့္အတြက္ဘာမွ ျဖစ္ပုံမေပၚ။ ကၽြန္ေတာ္
ဝုိင္းသုိ႔ ျပန္ၾကည့္လုိက္သည္။ ... ၾကည္ျပာက စႏုိဖီ မ်က္ႏွာကုိ ေငးေနကာ
စကားကုိ ႐ႊင္ျမဴးစြာ နားေထာင္ကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လုံးဝျမင္ပုံမရ။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 248

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“လြင္မာ....။ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား! ေပ်ာ္ေနတာ၊
ငါေရာက္သြားရင္ အဲဒီ မ်က္ႏွာ လုံးဝေျပာင္းသြာလိမ့္မယ္၊ မယုံရင္ ၾကည္”့

“ဟဲ့... နင့္ေရွ႕မွာဆုိရင္ေတာ့ သူလည္း ထိန္းမွာေပါ့၊ နင္ဟာေလ၊

ရဲဝင္း... ကၽြတ္!”

ဝုိင္းနားသုိ႔ ေရာက္သြားခဲ့ၾကသျဖင့္... လြင္မာ့ကုိ ဘာစကားမွ

ျပန္ေျပာ၍ မရေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္... ၾကည္ျပာ့နံေဘးသုိ႔ ခပ္သက
ြ ္သက
ြ ္
ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လွည့္ၾကည့္ကာ
ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာပုံစံ ေျပာင္းကာသြား၏။ စႏုိဖီ ေခြး႐ုပ္က စီးကရက္
တစ္လိပ္ကုိ ထုတ္ကာ ေကာက္ညႇိသည္။

“မလြင္မာ... ကုိေဇာ္က အမႊားပူး ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိ

အမႊာပူးမွန္းမသိဘဲ သြား႐ွိတ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေနတာ၊ တအား
ရယ္ရတာပဲ၊ တကယ္”

“ျဖစ္ရမယ္... ျဖစ္ရမယ္... ၾကည္ေရာ ၾကည္ခ့သ

ဲ လား!”

“မလြင္မာရယ္... ဘယ္ၾကည္ပါ့မလဲ! အရွက္ကုိ ကြလ

ဲ ုိက္တာမွ၊
ေသာက္ေသာက္လဲပဲ ကံေကာင္းလုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ပါးကုိ တီးမလႊတ္
လုိက္တာ...”

ရယ္စရာမဟုတ္ပါဘဲ ျမမိုလ္ႏွင့္ ယုယုတုိ႔က အသံအက်ယ္ဆုံး

ျဖစ္ေအာင္ တမင္လုပ္ရယ္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းအျပင္
ျမမုိလ္ႏွင့္သိေသာ ၾကည္ျပာတို႔အတန္းထဲမွ ေက်ာ့ေဒဝီဆုိသည့္
ေကာင္မေလးႏွင့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးလည္း ပါသည္။ ၾကည္ျပာက
ေနာက္ဆုံးရယ္သံတြင္ လုိက္မရယ္ဘဲ ေရွ႕မွေသာက္ၿပီးကာစ ပုလင္း

typing - ေကာင္းဆိုး Page 249

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တစ္လုံးထဲမွ အေအးပုိက္ကုိဆြဲယူကာ ခါးလည္မွ ခ်ိဳးၿပီး ပန္းပြင့္ပုံ
ေခါင္းငုံ႔ကာ ခ်ိဳးေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လြင္မာ့ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္၏။
လြင္မာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မၾကည့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္ကတည္းက
ဘာစကားမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္သြားေသာ စကားဝုိင္းကုိ
ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကုိေလွ်ာ့ခ်လုိက္သည္။ စႏုိဖီက
မာဘုိ႐ုိစီးကရက္ တစ္လိပ္ကုိ ထုတ္ကာေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းယူရင္

“ေအး... ဗ်ာ... လူ႔ဘဝဆုိတာ.. အဲဒီလုိ လြဲေခ်ာ္မႈေတြန႔ဲ

ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုထင္ပါရဲ႕၊ တရာေတာ္အတုိင္း ဆုိရင္ေတာ့
လူ႔ဘဝဆုိတာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိက အမွားတဲ့...။ လူ႔ဘဝကုိ ေရာက္လာတဲ့
တာဝန္ကုိက အဲဒီလူ႔ဘဝရဲ႕ အဓိပၸါယ္ စစ္စစ္အမွားေတြကုိ အမွားမွန္
စစ္စစ္မွန္မွန္ကုိ သိေအာင္႐ႈျမင္ၿပီး ပကတိ စစ္မွန္ရာ အမွန္နိဗၺာန္ကုိ
ေရာက္ဖုိ႔ႀကိဳးစားျခင္း ဆုိတာကုိ... စႏုိဖီ... အဲ... ကုိတင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္
ဘဝမွာေတာ့ မသိဘူး... ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာေတာ့ မွားတဲ့ဘဝထဲမွာထပ္ရတဲ့
လြဲမွားမႈေတြက အမ်ားႀကီးေတြပဲဗ်ာ။ ခင္ဗ်ာေျပာတာကုိ ၾကံဳလုိ႔
ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အျဖစ္ကုိ ေျပာျပရဦးမယ္... အဲဒီတုန္းက
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ၾကည္ျပာက... ခ်စ္သူျဖစ္ကာစ... ဗုိလ္တေထာင္တကၠသုိလ္
မွာေပါ့ဗ်ာ...”

ကၽြန္ေတာ္ တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္ေပးသည့္ မာဘုိ႐ုိစီးကရက္ကုိ

မီးညႇိဖႊာ႐ႈိက္ကာ စကားကုိဆက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကည္ျပာ
စိတ္ေကာက္စိတ္ဆုိးကာ ၃၈-ကားေပၚသုိ႔အတက္ လူျပည့္ေနေသာ္လည္း
ကေလးတစ္ေယာက္ ပါေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚသုိ႔ မိန္းမတစ္ဦး
ဝင္ထုိင္ပုံ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ကုိ မျမင္ရေတာ့ဘဲ ကြယ္သာြ းပုံ...

typing - ေကာင္းဆိုး Page 250

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“အဲဒီ မိန္းမႀကီးရဲ႕ လက္ေမာင္းသားႀကီးက ဘတ္လပ္ႀကီး
တြဲက်ေနတာ ၿပီးေတာ့ ေအးစက္စက္ႀကီး ေခါင္းေပၚက သံတုိင္ကုိ
လွမ္းကုိင္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေနာက္ေက်ာက သံတန္းႏွင့္
ဖိညႇပ္ထားလုိက္သလုိပဲ... ၾကည္ျပာ့ကုိလည္း မျမင္ရေတာ့ဘူး၊
အသက္လည္း႐ႈလုိ႔ မရေတာ့ဘူးေပါ့...”

ထုိဇာတ္လမ္းကုိ အခုမွ စတင္ၾကားဖူးၾကေသာ.. ျမမုိလ္၊ ယုယုႏွင့္

သူတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က တဟားဟား ရယ္ၾကသည္။ သိၿပီးသား
လြင္မာႏွင့္ ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ကုိ အခုမွ သိရသျဖင့္
မေနႏုိင္ၾကေတာ့ဘဲ တဟားဟားရယ္ၾကသည္။

စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ကေတာ့ လုံးဝမရယ္... ကၽြန္ေတာ့္ကုိသာ မမိွတ္မသုန္

စုိက္ကာၾကည့္ေနခဲ့၏။ ၾကည္ျပာက မ်က္ႏွာပ်က္ကာ စားပြဲေပၚတြင္
တင္ထားေသာ သူညာဘက္လက္ကုိ ေအာက္သုိ႔ခ်ကာ ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ကုိ
ဆိတ္သည္။ ေတာ္ေတာ့... ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ဆုိသည့္ သေဘာ။
ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လက္ျဖင့္ေပါင္ကုိ ဆိတ္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ
ငုံ႔မၾကည္ဘဲ ဆုပ္ကုိင္ထားလုိက္ရင္းက စကားကုိ ဆက္ရသည္။

“အဲဒီမွာ ၾကည္ျပာကလည္း ကၽြန္တာ္အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ၿပီး

မေနႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ... စိတ္ဆုိးေနတာေတြ ဘာေတြေမ့ၿပီး အဲဒီမိန္းမနဲ႔
စကားမ်ားၾကေတာ့တာပဲ...”

ကၽြန္ေတာ့္ခုံေအာက္တြင္ ဆုပ္ကုိင္ထားေသာ ၾကည္ျပာလက္ကုိ

ဆြဲမယူကာ ခုံေပၚတြင္ တံေတာင္ဆစ္ေထာက္ကာ ေျမႇာက္ကုိင္ထားရင္း
ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္ေျပာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဒဝူးကားေပၚ ေရာက္သာြ း
ၾကပုံ၊ ကားဘရိတ္အုပ္သည့္အခါ ၾကည္ျပာ့ကုိ ကန္မိပုံ၊ ၾကည္ျပာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 251

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လဲက်သြားပုံ...။ ရယ္သံေတြ ထိန္းမရၾကေတာ့။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ပင္
တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနသည္။ ျမမုိလ္က မ်က္ႏွာကုိ လက္ဝါးႏွင့္အုပ္ကာ
အာရပါးရရယ္သည္။ ေက်ာ့ေဒဝီက ဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ ဗုိက္ကုိအုပ္ကာ
တခီြးခီြးရယ္သည္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက စားပြဲခုံကုိ ႐ုိက္ကာ ရယ္ၾက၏။ မုိးမုိး၊
ယဥ္ယဥ္သိန္း၊ လြင္မာႏွင့္ လြင္ဦးတုိ႔လည္း ရယ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ေက်နပ္သြားခဲ့သည္။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ေျပာစဥ္က ရယ္လုိက္ၾကေသာ ရယ္သံ
မ်ားသည္ အခုလုိအေတြးႏွင့္ ႏွလုံးသား ထိခပ္မိရာမွာ လြတ္ထြက္
လာေသာ ျဖဴစင္႐ုိးသားသည့္ ရယ္သံမ်ားမဟုတ္ၾက ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္
အႀကိမ္ႀကိမ္မုန္းတီး ေၾကာက္လန္႔ခဲ့ဘူးေသာ ရယ္သံမ်ားကုိ ဒီတစ္ႀကိမ္
ေလာက္ တစ္ခါမွမခ်စ္ခဲ့ဘူးပါ။ လက္ကေလးကုိ ဆုပ္ကုိင္ရင္း
လွမ္းေငးလုိက္ေတာ့ ၾကည္ျပာ၏ မာထန္ေနေသာ မ်က္ႏွာကုိေတြ႔ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာ့ကုိ ျပံဳးကာျပလုိက္ရသည္။

“အဲဒီလုိဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြက

ရယ္သံေတြ၊ ေဒါသေတြ အမွတ္တမဲ့ေတြ... မေတာ္မတဲ့ ျဖစ္ရပါေတြန႔ဲ
ဖြဲ႔စည္းထားခဲ့ၾကတာ... တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နားလည္ေပးရ
တာေတြ ခြင့္လႊတ္လုိက္ရတာေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့ၾကတာ... တကယ့္
ျဖတ္သန္းမႈ စစ္စစ္ႀကီးပါပဲဗ်ာ...”

“အမေလး... ေတာ္ပါ့ေတာ့ ကုိရဲဝင္းရယ္... ၾကာရင္... ျမမုိလ္တုိ႔

ေသလိမ့္မယ္... အား... ဟားဟား... ကြင္းႀကီးတဲ့ အဲဒီကြင္းႀကီးက
ဟားဟား...”

ျမမုိလ္ကုိ လက္ကုိင္ကြင္းကုိ ကုိင္ဟန္ လက္သီးကေလးဆုပ္ျပကာ

တဟားဟားရယ္ရင္း စႏုိဖီ၏ လက္ေမာင္းကုိ ႐ုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 252

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေပ်ာ္ကာသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္လုိက္သည္ဆုိတာကုိ သိေနဟန္
တူေသာ လြင္ဦးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပံဳးကာၾကည့္ေနသည္။
ေက်ာ့ေဒဝီက မ်က္ရည္ကုိ ရယ္ကာေမာကာသုတ္သည္။

“အဲဒီလုိျဖစ္ရပ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲေလ၊ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္

ဆုိရင္ ေနာက္ေလးငါးခုေလာက္ ရွိဦးမယ္နဲ႔တူတယ္...”

“လဲေသလိုက္ ရဲဝင္း... ဘာမွရွိစရာမလုိဘူး... ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ေတာ့

နင္ဟာေလ သိလား!”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္ဆုပ္ကုိင္ထားေသာ လက္ထမ

ဲ ွ သူ႔
လက္ကေလးကုိအားႏွင့္ ေဆာင့္ကာ ႐ုန္းလုိက္သျဖင့္ လြတ္ထက
ြ ္
သြားခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာ မာထန္ကာ တဘက္သို႔လွည့္၏။

“ေအးပါဟ... ငါကလည္း အခုမေျပာပါဘူး... ဟုိေလ..”

“ေတာ္ပါေတာ့ကုိရဲဝင္းရယ္... ေက်ာ့တုိ႔ ေသလိမ့္မယ္၊ က်န္ေသး

ရင္လည္း ေနာက္ေန႔မွဆက္ေျပာ… ေက်ာ့တုိ႔က အရယ္သန္တာနဲ႔ေတာ့
တကယ့္ကုိ ျပႆနာပဲ”

စကားဝုိင္းက ခဏတိတ္ဆိတ္ကာသြား၏။ ၾကည္ျပာက ေဒါသျဖစ္

ေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထပ္ဆင့္၍ ႏႈတ္ခမ္းကုိ ကုိက္လုိက္ေသး၏။
ထုိ႔ေနာက္ တဖက္သုိ႔လွည့္ကာ ပြစိ... ပြစိလုပ္ကာေနျပန္သည္။ လြင္မာက
ၾကည္ျပာ့ကုိၾကည့္ရင္း ျပံဳးကာ...

“ၾကည္ျပာကလည္း ဟယ္... ဒါေျပာတာ ဘာျဖစ္သလဲ!

ဗုိလ္တေထာင္ ေက်ာင္းတုန္းကလည္း တစ္ေက်ာင္းလုံးအသိပဲဥစၥာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 253

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“မေျပာနဲ႔ မေျပာပါဘူး... အခုဟာက ဟုတ္တယ္၊ ရဲဝင္း နင္က
ျပန္ေျပာၿပီး ေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့ဟုတ္လား! လဲေသလုိက္ သိလား!”

“ဟ... ငါက ေပ်ာ္လုိ႔ေျပာျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ငါတုိ႔ျဖတ္သန္းခဲ့တ့ဲ

အျဖစ္မွန္စစ္စစ္ကုိ အမွတ္တရေျပာတာပါဟာ... နင္ကလည္း ရွက္မေနပါ
နဲ႔... ေနာ္... ၾကည္ျပာ...”

ၾကည္ျပာက စိတ္ေကာက္မေျပသျဖင့္ တစ္ဝုိင္းလုံး(စႏုိဖီမွလဲြ၍)

ဝုိင္းေခ်ာ့ၾကရ၏။ ေနာက္ေတာ့ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခုံေအာက္မွ
ဘယ္သူမွ မျမင္ေအာင္ လွမ္းခုိဆိတ္ကာ ရယ္ေမာေမာ ျပန္ျဖစ္ကာလာ၏။
ၾကည္ျပာက အေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆိတ္လုိက္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္
မနာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲမွာ ေက်နပ္သြားတာ တစ္ခုရွိေနေသာေၾကာင့္
ျဖစ္သည္။

“ဟာ... ငါ ေမ့ေနလုိက္တာၾကည္ျပာ... ဒီေန႔ ေျမပေဒသာကၽြန္းမွာ

သစ္သီးဝလံၿပဳိင္ပြဲ စဖြင့္တယ္ဟ၊ အဲဒါငါတုိ႔ ႐ုကၡပန္းမ်ိဳးေတြန႔ဲ သီႏွံ
မ်ိဳးေစ့ေတြ ျပတယ္... ငါတုိ႔ကုိ ဆရာမေခၚထားတာ.. သြားမလား!”

“သစ္သီးဝလံျပပြဲ!!”

“ေအး... နင္ၾကည့္ဖူးမွာမဟုတ္ဘူး၊ သစ္သီးေတြေရာ... သစ္ပင္

ေတြေရာ ပန္းပြင့္ေတြေရာ... ဘြန္ဇုိင္းလည္းပါတယ္ဟ ဘြန္ဇုိင္းဆုိတာက
သစ္ပင္ႀကီးေတြကုိ ေသးေသးေလးလုပ္ထားတာ ဥပမာ ေညာင္ပင္ကုိ
တစ္ေတာင္ေလာက္ကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ စုိက္ထားတာဟာ”

က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စိတ္ဝင္စားသည္။ ျမမုိလ္ကလည္း

သြားမယ္ဟု... တက္ႂကြစြာဆုိ၏။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ကလည္း သြားခ်င္လွ်င္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 254

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သူ႔ကားပါသည္။ သူ႔က super sloon ကုိ ေနာက္ဖုံးဖြင့္လုိက္လွ်င္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စု ဆန္႔ႏုိင္သည္ဟု အာေပးသျဖင့္ ၾကည္ျပာက
သေဘာတူသြားသည္။ ထုိင္ခုံမွ ပုိက္ဆံရွင္းၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္စာြ ထတြက္ၾက
ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာလက္ကေလးကုိ ကၽြမ္းက်င္စာြ လွမ္းဆုပ္ကုိင္
လုိက္၏။ ၾကည္ျပာက မ်က္ေစာင္းကုိ ဒုိင္းကနဲထုိးကာ “အဲဒါပဲ” ဟု
တုိးတုိးေအာ္သည္။ လြင္ဦးက ကၽြန္ေတာ္ပခုံးကုိ လွမ္းပုတ္ကာ ျပံဳးရယ္ၿပီး
ေခါင္းကုိ ညိတ္ကာျပ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထတ
ဲ ြင္ ႏွလုံးသားသည္
ေအာ္သံတစ္ခုခုကုိ အသံရွည္ႀကီး ေအာ္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။
ထုိေအာ္သံသည္... ႏွလုံးခုန္သံသာ ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စု
ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းရွိ ေျမပေဒသာဥယ်ာဥ္ထက
ဲ ုိ ေရာက္သာြ းေတာ့
ကၽြန္ေတာ္၏ ရယ္ေမာစရာမ်ားေၾကာင့္လား ေျမပေဒသာဥယ်ာဥ္တြင္
ျပသေနေသာ သစ္သီးဝလံျပပြဲ၏ စည္းကားမႈတုိ႔ေၾကာင့္လားမသိ၊
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုပ္စုတစ္ခုလုံး အေတာင္ပံရထားသည့္ လိပ္ျပာကေလး
ေတြလုိ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကေလသည္။ သစ္ပင္မ်ား... သစ္သီးမ်ား...
သစ္ခြပန္းမ်ားကုိ ၾကည့္ရင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သင့္ေတာ္သလို တြဲသာြ းခဲ့ရာ
ျမမုိလ္က စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ နံေဘးမွာ ေရာက္ကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ္
လွမ္းၾကည့္ၿပီး သေဘာက်သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က နံေဘးတြင္
သစ္ခြပန္းမ်ားကုိ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနေသာအေၾကာင္း က်က္ထား၊
ဖတ္ထားသမွ် ရွင္းကာ ျပရသည္။

“ဟယ္... သခြာသီးႀကီးကုိ ၾကည့္စမ္း... သခြာသီး”

ၾကည္ျပာက ေက်ာက္ဖ႐ုံသီး ခပ္ႀကီးႀကီးနီးပါးခန္႔ရွိေသာ

သခြာႀကီးကုိေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းသာအားရျဖစ္ကာ ေအာ္သည္။ ထုိသခြာသီး

typing - ေကာင္းဆိုး Page 255

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
နားသုိ႔ေျပးသြားကာ ထုိသခြားသီးႀကီးကုိ ကုိင္ကာၾကည့္၏။ ကၽြန္ေတာ္
ထုိသုိ႔ႀကီးထြားလာေအာင္ သခြားသီးကုိ ဘယ္လုိနည္းစနစ္ျဖင့္ စုိက္ေၾကာင္း
တတြက္တြက္ ရွင္းျပေသာ္လည္း ၾကည္ျပာက စိတ္မဝင္စား...။ သခြာသီးကုိ
ပြတ္သပ္ကုိင္ၾကည့္ရင္း စိတ္မထိန္းႏုိင္ဘဲ လက္သည္းခၽြန္ႏွင့္ သြားထုိး
သျဖင့္ ျပခန္းေစာင့္မျမင္ေအာင္ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ ျမန္ျမန္ဆက
ဲြ ာ လစ္ထက
ြ ္
ခဲ့ရ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ ဦးေဆာင္ကာ ၾကည္ျပာတို႔ကုိ
ဘြန္ဇုိင္းသစ္ပင္မ်ား ျပသထားရာေနရာသုိ႔ ေခၚသြားရ၏။ ၾကည္ျပာက
ေညာင္ပင္ပုံစံ အပင္ေသးကေလးကုိေတြ႔ေတာ့ စိတ္ဝင္စားကာ
တအံ့တၾသၾကည့္သည္။

“ဟယ္... တကယ့္ေညာင္ပင္အတုိင္းပဲေနာ္၊ ေညာင္မုတ္ဆိတ္

ေတြေရာ...”

“ဒါ... တကယ့္ေညာင္ပင္ပဲေလ... ဘြန္ဇုိင္းနည္းနဲ႔ လုပ္ထားလုိ႔

ေသးေသးကေလး ျဖစ္ေနတာ...”

ၾကည္ျပာက ဘြန္းဇုိင္းပင္ကေလးကုိ ၾကည့္ေနရင္း အားမရေတာ့

သလုိ ကုိင္ၾကည့္ျပန္သျဖင့္ ၾကည္ျပာ့ကုိ လွမ္းဆြဲခ်ိန္မရေသာေၾကာင့္
အခန္းေစာင့္ဆရာမကုိ လွမ္းၾကည့္ကာ ေတာင္းပန္ရသည္။ ဆရာမက
ၾကည္ျပာ၏ အ့ံၾသမႈကုိ အသိအမွတ္ျပဳကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ျပံဳးျပသျဖင့္
ေတာ္ပါေသးသည္။ ထုိ႔ေနာက္... ေရွ႕ျပခန္းမွ ပန္းပင္မ်ားဆီသုိ႔
ေရာက္သြားၾကသည္။ ပန္းပင္မ်ား ျပခန္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ၾကည္ျပာက
တအ့ံတၾသ ထေအာ္ျပန္၏။ ဒီတစ္ခါ ၾကည္ျပာေတြ႔ေသာ အပင္မွာ
သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းလွ ခံပင္ကေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ကုိင္းကူးကုိင္းဆက္
နည္းျဖင့္ ကုိင္းကူးကာ စုိ္က္ထားသျဖင့္ တစ္ထာြ ေလာက္သာရွိေသာ္လည္း

typing - ေကာင္းဆိုး Page 256

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အသီးေတြ ႁပြတ္ေနေအာင္ သီးေနေသာေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ အံ့ၾသကာ
ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခံပင္ကေလးေတြမွာလည္း အစိမ္းႏွင့္ အနီေဖ်ာ့
ကေလးေတြ လုကာ အေရာင္ခ်ယ္ထားေသာေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ အေတာ္
သေဘာက်ေနသည္။

“အဲဒါ ခံပင္မဟုတ္လားဟင္ !.... လွလုိက္တာဟယ္၊ ေသးေသး

ကေလးနဲ႔ သီးေနတာ”

“အဲဒါ... ကုိင္ကူး ကုိင္းဆက္နည္းနဲ႔ မ်ိဳးပြားထားတာေလ၊

အေစ့ကေန စုိက္တာမဟုတ္ဘူးၾကည္ျပာရဲ႕။ အပင္ကကုိင္းကုိ ကူးယူတာ၊
အခုလုိ ေသးေသးကေလးနဲ႔ လွေနေတာ့ ဧည့္ခန္းတုိ႔ ဘာတုိ႔မွာ
ထားလုိ႔ရတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအပင္က အသီးက သီးေနတာ
သိပ္ထြားမွာမဟုတ္ဘူး”

“ဧည့္ခန္းမွာထားဖုိ႔!...၊ ဒါဆုိရင္ ငါဝယ္မယ္ဟာ... ဝယ္မယ္...

ဘယ္ေလာက္လဲ!”

ခံပင္ထည့္ထားသည့္ အုိးေသေးသးကေလးကုိၾကည့္ေတာ့ 350Kဟု

ေရးထာတာေတြ႔ရ၏။ အမွန္ဆုိလွ်င္ ခံပင္ေသးတစ္ပင္၏ ေစ်းသည္
သည္ေလာက္မရွိပါ။ သုိ႔ေသာ္ ျပပြဲတြင္ ႐ုကၡေဗဒ အသင္းအတြက္
Famရွာသည့္သေဘာႏွင့္ တမင္ေစ်းတင္ထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ၾကည္ျပာက သူ႔လယ္သာ စလင္းဘက္(ခ)ကုိ ေထာက္ခနဲဖြင့္ကာ
စာအုပ္မ်ားကုိ လွန္ရင္းရွာေသာ္လည္း ပုိက္ဆံက တစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္သာ
ရွိ၏။ ၾကည္ျပာမ်က္ႏွာၿငိဳးေရာ္ကာ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း
ပုိက္ဆံက သုံးေလးဆယ္သာ ပါလာသျဖင့္ ဘာမွလုပ္လုိ႔မရ။ ၾကည္ျပာ၏

typing - ေကာင္းဆိုး Page 257

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၿငိဳးေရာ္သြားေသာ မ်က္ႏွာကုိေငးကာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဝမ္းနည္းကာသြား
ရသည္။

“အခု ပုိက္ဆံမပါလည္း... ငါေနာက္ေတာ့ ကုိင္းကူးၿပီး

ပန္းအုိးေလးထဲ ထည့္ေပးမွာေပါ့၊ နင္သေဘာက်ရင္ ငါလုပ္ေပးပါ့မယ္ေနာ္
ၾကည္ျပာ”

“လဲေသလုိက္... ငါက အခုဝယ္သြားခ်င္တာ... ေတာက္ 350တဲ့...

နင့္မွာ ပုိက္ဆံမပါဘူးလား!”

“ဟင့္အင္းဟ၊ ငါ့မွာလည္း...”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ စကားမဆုံခင္ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးမွ လွစ္ခနဲ

ထြက္ကာသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေငးေနစဥ္မွာပင္ ၾကည္ျပာသည္ စႏုိဖီ
ေခြး႐ုပ္၏ အက်ႌလက္ေမာင္းကုိ သြားကာဆြၿဲ ပီး ေခတၱာစကားေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္အ့ံၾသေနစဥ္မွာပင္ ၾကည္ျပာက စႏုိဖီေခြး႐ုပ္၏ လက္ေမာင္း
အက်ႌစကုိ ကုိင္လ်က္ ကၽြန္ေတာ့္အနား ျပန္လည္ေရာက္ကာလာ၏။

“ဒီမွာ... ေဟာဒီအပင္ကေလး... ေဟာဒါကေလး... ခံပင္တ့ဲ၊

ေနာက္ေန႔မွ ျပန္ယူပါေနာ္”

“ရတယ္... မၾကည္ျပာ... ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေဆာင္ပဲ

ထားပါေတာ့၊ တစ္ပင္ပဲ ေတာ္ၿပီလား!”

“ရတယ္... ဒါကေလးပဲ”

ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း မၾကည့္၊ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ကုိလည္း

မၾကည့္ေတာ့ဘဲ တန္းကေလးအေပၚတင္ထားသည့္ ခံပင္ကေလးကုိ ပုိင္ႏုိင္
ဝမ္းသာစြာ ေကာက္ေပြ႔ယူလုိက္သည္။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ေနာက္ေက်ာတြင္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 258

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထုိးထားေသာ လက္သာ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ဆြထ
ဲ ုတ္ကာ အထဲမွ
ငါးရာတန္တစ္႐ြက္ကုိ ႐ႊမ္းကနဲဆြဲထုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာ
လႊဲလုိက္၏။ ၾကည္ျပာက ခံပင္ကေလးမွ ႁပြတ္ေနေအာင္သီးေနေသာ
ခံသီးကေလး တစ္လုံးကုိ လက္ညိဳးျဖင့္ ထုိးကာ သေဘာတက်ျပံဳးသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ခံပင္ကေလးကုိ ရင္တြင္ လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ပုိက္ကာ
ပုိက္ဆံျပန္အမ္းေနသည္ကုိ လွမ္းယူေနေသာ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္၏ လက္ေမာင္း
အစြန္းမွ အက်ႌစကုိဆြဲကာ... ေရွ႕မွာက ဘာေတြေရာင္းေသးလည္း
မသိဘူး... ဟုေျပာရင္း ထြက္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကကြန
ဲ ာက်င္
အ့ံၾသစြာက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဒါဘာလုပ္သြားတာလဲ! ဒါ... ၾကည္ျပာ
ဘာလုပ္သြားတာလဲ!ဟု ကၽြန္ေတာ္အေတြးထဲမွာ အႀကီးအက်ယ္ ေအာ္ဟစ္
ေနခဲ့သည္။ ျမမုိလ္ကလည္း မ်က္ႏွာပ်က္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
တစ္ခ်က္လွမ္းေငးလုိက္ရင္းက ခ်ာကနဲလွည့္ကာ လုိက္သာြ း၏။ အေနာက္မွ
ပန္းပင္ၾကည့္သူမ်ားက ကၽြန္ေတာ္ကုိတြန္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေ႐ြ႕လ်ားလာခဲ့
ေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာ ေဒါသ၊ အ့ံၾသမႈ၊ နာက်င္မႈတုိ႔က တစ္လွည့္စီ
ေပါက္ကြဲေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခ်က္မွလွည့္မၾကည့္ဘဲ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္၏

လက္ေမာင္းစြန္းအပုိင္းကုိ ဆြဲကာ ထြက္သြားေသာ ၾကည္ျပာ။ ကၽြန္ေတာ္
ေခါင္းကုိ ခါရမ္းလုိက္သည္။ ငါဒီကုိ မင္းကုိေခၚလာတာ မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္
ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေစ်းဝယ္ထြက္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူး ၾကည္ျပာ။ မင္းလုိခ်င္တ့ဲ ခံပင္ကုိ
ငါဝယ္မေပးႏုိင္မယ့္ ဟား။ ေရွ႕နားမွာ ၾကည္ျပာတုိ႔ကုိ ရပ္လ်က္တစ္ခုခုကုိ
ၾကည့္ေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ား ျပတ္ေတာက္
ကုန္ၾကသည္။ ၾကည္ျပာ့ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းလွေသာ
စႏုိဖီေခြး႐ုပ္၏ ခႏၶာကုိယ္က အုပ္မုိးေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသ ဝုန္းကနဲ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 259

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ႏွင့္ ၾကည္ျပာ့အၾကားကုိ
တအားတုိးကာ ဝင္ပစ္လုိက္ေသာ္လည္း မတုိးႏုိင္သျဖင့္ ေဘးသုိ႔
လန္ထြက္ကာ နံေဘးမွ လမ္းအတုိင္းေလွ်ာက္လာသူ တစ္ေယာက္ႏွင့္
ဝင္တုိက္ၿပီး လူႏွစ္ေယာက္ ေရွာင္ေလွ်ာက္ႏုိင္ယုံသာ လမ္းရွိၿပီး
နံေဘးတြင္ တန္းေတြႏွင့္ တင္ထားေသာ ပန္းအုိးတစ္လုံး ခြပ္ကနဲ
က်ကြဲသည္။ အခန္းေစာင့္ တစ္ေယာက္က ေျပးလာသည္။ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ
အသံေၾကာင့္ ၾကည္ျပာႏွင့္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္တုိ႔လွည့္အၾကည့္တြင္ အနည္းငယ္
ဟသြားေသာၾကားထဲသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပးကာ ဝင္လုိက္သည္။

“ပန္အိုး က်ကြဲသြားၿပီ၊ ပန္းအုိး... အဲဒါ... ပန္းအုိး ဒီမွာ”

အခန္းေစာင့္ လူငယ္က က်ကြဲသြားေသာ ပန္းအုိးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္

နာမည္မသိေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ကုိ ေကာက္ယူလုိက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္
စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ႏွင့္ ၾကည္ျပာၾကားထဲသုိ႔ ေရာက္သာြ းၿပီ ျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာက
ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ဆုိတာကုိ ဘယ္လုိသိသာြ းသည္မသိ။ ထုိစဥ္...
စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကြယ္ကာ

“ေဟ့လူ… မေအာ္နဲ႔... အဲဒါ... က်ဳပ္လုပ္တာ... ကၽြန္ေတာ္

ေလ်ာ္ပါ့မယ္။ အဲပန္အုိးကုိ ဝယ္မယ္ဗ်ာ...”

စႏုိဖီေခြး႐ုပ္၏ စကားအဆုံးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တြန္းတုိးထြက္ဖုိ႔

ၾကံပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တံေတာင္ျဖင့္
ဖိကြယ္ထားသည့္အျပင္ ၾကည္ျပာကလည္း အံႀကိတ္ကာ ဂုဏ္ကုိ
ဆြဲထားသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ထြက္၍မရ။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ျပခန္းေစာင့္
လွမ္းေပးေသာ ပန္းပင္ကုိယူကာ “အဲဒီမွာ ေပါင္းရွင္းလုိက္မယ္” ဟုေျပာ၏။
ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လုံး မႊန္ထူေနၿပီျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာေရာ... စႏုိဖီေခြး႐ုပ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 260

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေရာက ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္တိေယာင္ကန္းျဖင့္ ပန္းအုိးကုိ ဝင္တုိက္မိသည့္
အခါ က်ကြဲသြားသည့္အခါ မေလ်ာ္ႏုိင္သျဖင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲ
ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေျပးဝင္လာသည္ဟု ထင္ေနပုံရသည္။ ေဒါသႏွစ္ခု
ေပါင္းကာ တစ္ကုိယ္လုံး တုန္ရီကာေန၏။

“မဟုတ္ဘူး... လုံးဝမဟုတ္ဘူး... ဒီမွာ ၾကည္ျပာ... ငါ ဒီထဲ

ေျပးဝင္လာတာ”

“ကုိရဲဝင္း... ဘာမွ မဟုတ္တာကုိဗ်... ေနပါ... ကၽြန္ေတာ္

နားလည္ပါတယ္၊ ဘာမွ ျပႆနာမရွိဘူး ကုိရဲဝင္း”

“ေအးေလ.... ရဲဝင္း... နင္ဟာေလသိလား! ခက္တာပဲ

လဲေသလုိက္... တိတ္တိတ္ေန...”

“ရဲဝင္း... တိတ္လုိက္ေတာ့ နင္ဘာျဖစ္တယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္

ထား... ေနလုိက္ဟာ...”

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာႏွင့္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ၾကားမွာ ေၾကာင္၍ရပ္ေနသည္။

စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္ကာျပၿပီး အျပံဳးျဖင့္ အားေပးသည္။
ဘာမွ ကိစၥမရွိပါဘူး ဆုိသည့္သေဘာ...။

“ကဲ... ၾကည္ျပာ... ဒါပဲလား... အဲဒီ အုိးကေလးပဲလား!”

“အင္း... ဟုတ္တယ္... ဘယ္ေရာက္သာြ းလဲေတာင္ မသိဘူး

ဟုတ္တယ္၊ ေဟာ ဒီမွာ... ဒါ... ဒါ.... ဒီႏွင္းဆီအုိေလး ဘယ္ေလာက္လဲ
ဟင္...!”

“ရွစ္ရာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 261

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္စီေနေသာ အေတြးမ်ားကုိ ျဖဳတ္လုိက္ကာ
သူတုိ႔ေျပာေနၾကေသာ ပန္းအုိးကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။ ႏွင္းဆီပန္းအုိး။
ပန္းကေလးက ႏွစ္ပြင့္။ သုိ႔ေသာ္ အပင္က ငယ္ငယ္ကေလး။ ထုိ ပန္းပင္မွ
ကုိင္းကူးဆက္နည္းႏွင့္ ကူးထားေသာ အေရာင္စပ္ထားသည့္ ႏွင္းဆီပန္းပင္
ျဖစ္သည္။ ထုိပန္ပင္း၏ထူးျခားခ်က္မွာ... အပင္ငယ္ငယ္ကေလးႏွင့္
ပန္းပြင့္ေနျခင္း (ကုိင္းကူထားသျဖင့္ သက္တမ္းႀကီးေသာ္လည္း
အပင္ငယ္ေနျခင္းျဖစ္သည္) ပန္းပြင့္အေရာင္မွာ ၾကက္ေသြးလည္းမက်၊
ပန္းႏုေရာင္လည္း မက်ေသာ အစိမ္းႏုပုတ္ေရာင္ ျဖစ္ေနျခင္း
(ထုိ႔အေရာင္မွာ ႏွင္းဆီပြင့္ေလာကတြင္ အလြန္တရာ ရွားပါသည္)
တုိ႔ပင္ျဖစ္သည္။

“ၾကည္ျပာ... မဝယ္နဲ႔ ရွစ္ရာလုံးဝမတန္ဘူး၊ အဲဒါ

အေရာင္မ်ိဳးစပ္ထားၿပီး ကုိင္းကူးထားလုိ႔ ထူးျခားေနတာ... နင္ လုိခ်င္ရင္ ငါ”

ကၽြန္ေတာ္ စကားမဆုံးမီ ၾကည္ျပာက ပန္းအိုးကေလးကုိ

ေကာက္ကုိင္လုိက္ၿပီး... စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ငါးရာတန္သုံး႐ြက္ တ႐ႊမ္း႐ႊမ္း
ဆြဲထုတ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဒါသသံစကားသည္ ဘယ္လုိေရာက္၍
ဘယ္ကုိေပ်ာက္သာြ းမွန္းမသိ။ တစ္ခုခုေျပာခ်ရန္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသး
ေသာ္လည္း စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က “ခုနက က်ကြဲတ့ဲ ပန္းအုိးအတြက္ပါ
ယူလုိက္...” ဟုဆုိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ဘာသံမွ ထြက္၍မရေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူမ်ားကုိ တုိး၍ အျပင္သုိ႔ ထြက္သာြ းသည့္အခါ
သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံးကစု႐ုံး၍ လူစုံတက္စုံျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိေစာင့္၍
ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကုိယ္လုံး ေခၽြးေစးေတြ ႐ႊက
ဲ ာေန၏။
ၾကည္ျပာက ပန္းအုိးကေလးႏွစ္လုံးကုိ ကုိင္ကာ ေပ်ာ္႐ႊင္၍ေနသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 262

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟယ္... ၾကည္ျပာ... လွလိုက္တာ... ဒါဘာပင္ေလးလဲဟင္!
ဟယ္... ဒီ ႏွင္းဆီကလည္း အေရာင္က ဆန္းလွခ်ည္လား!”

မီယု၏အေမးကုိ ၾကည္ျပာက အျပံဳးႏွင့္တုန္႔ျပန္ကာ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ကုိ

ေမာ့ကာ ေက်းဇူးပဲေနာ္... ေနာက္ေန႔မွ ၾကည္ျပာ ျပန္ေပးပါ့မယ္”
ဟုေျပာသည္။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ျပံဳးကာရယ္ကာျဖင့္ ျပန္ေပးစရာမလုိေၾကာင္း
ဒါ... သူ ၾကည္ျပာ့အတြက္ ေပးေသာ လက္ေဆာင္ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ
ေျပာသည္။ ျမမုိလ္က မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္ေနစဥ္
ၾကည္ျပာက ႏွင္းဆီပန္းအုိးကေလးကုိ ပုိက္ထားၿပီး ခံပင္ထည့္ထားေသာ
ပန္းအုိးကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ့္ထံ လွမ္းေပးလုိက္သည္။

“ဟယ္... အဲဒါဘာပင္လဲဆုိ... ကုိရဲဝင္း... အဲဒါ ဘာပင္လဲ အဲဒါ”

ကၽြန္ေတာ္ ပန္းအုိးကုိ ေဒါသျဖင့္ ပုိက္ထားရင္း ယုယုကုိ

လွည့္ၾကည့္သည္။ ယုယုက ကၽြန္ေတာ္ကုိ ႐ုကၡေဗဒေမဂ်ာ မွန္းသိေနသျဖင့္
ထပ္ကာ ေမးျပန္၏။

“ကုိရဲဝင္း အဲဒါ ဘာ...”

“အဲဒါ ခံပင္... ခံပင္... ခံပင္လုိ႔ ေခၚတယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသသံႏွင့္ေအာ္ေျပာေသာ စကားေၾကာင့္ ယုယု

လန္႔သြားပုံေပၚ၏။ ယုယုကုိ မ်က္ႏွာလႊဲရင္း ရင္ထမ
ဲ ွာ ေပါက္ကစ
ဲြ ြာ
ေလွ်ာက္လာေနခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာက သူပုိက္ထားေသာ ႏွင္းဆီပန္း
အေၾကာင္းကုိ လြင္မာကုိ ရွင္းျပကာေန၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 263

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဒါက... ဘာလဲ! အပင္ကူး... မဟုတ္ပါဘူး... ရဲဝင္း ဘာေအာ္...
ကုိင္းဆက္... ကုိင္းဆက္နည္းနဲ႔ ကူးထားတဲ့ မ်ိဳးစပ္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီဟ....
ဒီလုိ အေရာင္မ်ိဳးက ရွားတယ္... ရွစ္ရာတဲ့... ရွစ္ရာ”

ၾကည္ျပာက ရွင္းျပရင္း ေနာက္မွက်န္ရစ္ခ့သ

ဲ ည္။ ကၽြန္ေတာ္
ေဒါသျဖင့္ ပန္းအုိးကုိ ပုိက္ကာ ေရွ႕ဆုံးမွ ေလွ်ာက္သာြ းခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္
ရင္ထဲမေကာင္း...။ ငါက လြယ္လြယ္ကေလးကုိေတာင္မွ အျငင္းခံလုိက္
ရသူပါ ၾကည္ျပာ။ ငါ... နင္တို႔ ၾကားကုိဝင္တာဟာ ပန္းအုိးကြက
ဲ ်လုိ႔
မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္... ဆက္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့....၊ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္
တ႐ႊမ္း႐ႊမ္း ဆြဲထုတ္လုိက္ေသာ ငါးရာတန္မ်ားကုိ ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ေတာက္ေခါက္မိသည္။ ၾကည္ျပာသည္ ဘယ္တုန္းကမွ ပန္းပင္မ်ားကုိ
စိတ္ဝင္စားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့။ ၾကည္ျပာသည္ ပန္းပင္မ်ားကုိ
အစကတည္းက စိတ္မဝင္စားသူလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ အခုမွေတြ႔ေသာ
သူမျမင္းဘူးသည့္ ပန္းပင္မ်ားကုိ ေတြ႔၍ စိတ္ဝင္စားသြားျခင္းလည္း
ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ... ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ့္
လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လြဲမွားခဲ့ရသည္။ ထုိပန္းအုိးက ဘာေၾကာင့္
က်ကြဲသြားရသနည္း။ ၾကည္ျပာကေရာ... ဘာေၾကာင့္ ဒီခံပင္ကေလးကုိ
သေဘာက်သြားရသနည္း... ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ ဝမ္းနည္းကာလာသည္။
ထုိစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးတြင္ လွမ္းဆြဲလုိက္သျဖင့္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့
လြင္ဦးျဖစ္ေနသည္။

“ဒီမွာပဲ.... ရပ္ေလကြာ... မင္း... မင္းဘာျဖစ္တာလဲရႀဲ ကီး... ဟာ...

မင္းလက္ထဲက ပန္အုိးကေလးကဘာလဲ! အသီးေတြကလည္း
ႁပြတ္လုိ႔ပါလား!”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 264

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ လြင္ဦးစကားေၾကာင့္ အေတာ္စိတ္ပ်က္သာြ းသည္။
လြင္ဦးက ေျမပေဒသာကၽြန္းက သစ္သီးဝလံၿပိဳင္္ပက
ဲြ ုိ လာစဥ္က
ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာႏွင့္ အခုမ်က္ႏွာကုိ သတိျပဳမိသာြ းပုံေပၚ၏။

“ဘာမွာ မျဖစ္ဘူး လြင္ဦး၊ ထားလုိက္ေတာ့... ဘာမွမဟုတ္ဘူး”

လြင္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားမလည္ႏုိင္စာြ ေငးရင္း ကၽြန္ေတာ္

ပုိက္ထားေသာ ပန္းအုိးကေလးထဲမွ အသီးတစ္လုံးကုိ လက္ညိဳးကေလးျဖင့္
ေကာ္ကာ ၾကည့္သည္။ ၾကည္ျပာတုိ႔ အနားေရာက္လာၾက၏။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္
မ်က္ႏွာက ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ အိမ္အျပန္အတြက္ စီစဥ္ၾကသည္။ ျမမုိလ္၊
ယုယုႏွင့္ မုိးမုိးတို႔အတြဲက စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ကားႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲဆူးေလကုိ လုိက္ၿပီးမွ
ထုိမွတစ္ဆင့္ ကားစီးၾကမည္။ ယဥ္ယဥ္သိန္းႏွင့္ လြင္မာက ဒဂုံဆုိသျဖင့္
ကားတစ္ခုစီးမည္။

“ငါကေတာ့ အဆင္ေျပတယ္... ဒီကေန႔ ၄၆-စီး႐ုံပဲ၊ ဟဲ့... ရဲဝင္း၊ နင္

ငါနဲ႔ ၄၆ ပဲလုိက္စီးေပါ့၊ သုဝဏၰလမ္းဆုံမွာ ဆင္းရင္ ရတာပဲ”

ကၽြန္ေတာ္ဘာမွာ မေျပာ၊ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ကားတံခါးကုိဖြင့္သည္။

ျမမုိလ္ႏွင့္ မုိးမုိးသုိ႔ ဝင္ထုိင္ၾက၏။ လြင္မာႏွင့္ ယဥ္ယဥ္သိန္းက လက္ျပကာ
ကားလမ္းတစ္ဖက္သုိ႔ ကူးသြားသည္။ ၾကည္ျပာက ကားေရွ႕ခန္းသုိ႔
ဝင္ထုိင္ရန္ ျပင္ေနေသာ... စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ထံ ေျပးသြားကာ စကားေျပာျပန္၏။
ေက်းဇူး... ဆုိေသာ စကား တစ္ခြန္းကုိ ခါးသီးစြာ ကၽြန္ေတာ္
ၾကားလိုက္ရသည္။ က်န္တာေတြကုိ နားေထာင္မေနေတာ့၊ ေတာ္ေတာ္
ေက်းဇူးတင္ေနတယ္ေပါ့ေလ။ ကားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္နားမွပင္
ေကြ႔ကာ ေမာင္းသြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လက္ျပၾက၏။ ျမမုိလ္က...
ကၽြန္ေတာ္ကုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ကာ အျပံဳးအရယ္မရွိ လက္ကုိျပသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 265

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူ႔ကုိမွ လက္ျပခ်င္စိတ္မရွိသျဖင့္ ဒီအတုိင္းပင္
ေနလုိက္သည္။ ၾကည္ျပာက လက္ကုိေဝွ႔ကာ ရမ္းကာျပရင္း တျဖည္းျဖည္း
ေဝးကာသြားေသာ ကားကုိေငးေနသည္။ ကားအေတာ္ေဝးသြားမွ...
ဟားကနဲ... အသံျမည္ေအာင္ေအာ္ကာ သူလ
႔ က္ထတ
ဲ ြင္ ကုိင္၍ ပုိက္ထား
ေသာ ႏွင္းဆီပန္းအုိးကေလးကုိ ပင့္ေျမႇာက္ကာ ၾကည့္၏။ ေတာ့္ေတာ့္ကုိ
တန္ဖုိးထားေနပါလား!

“ရွစ္ရာတဲ့ဟ... ရွစ္ရာ... ေတာ္ေတာ္ေစ်းႀကီးတာပဲ.... ဟယ္

သစ္ခြေတြကလည္း မ်ိဳးစုံပါ့... ေစ်းကလည္းႀကီးမွႀကီးပဲ... ဒါကုိရွစ္ရာတဲ့...
ရွစ္ရာ...”

“ရာခ်င္သေလာက္ရာ ၾကည္ျပာ... အဲဒီေကာင္အခုေပးခဲ့တ့ဲ

ပုိက္ဆံကို မနက္ျဖန္ ငါရေအာင္ရွာေပးမယ္၊ နင္သူ႔ဆီက ဘာလက္ေဆာင္မွ
မလိုဘူး၊ ငါေပးမယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ခ်ဳပ္တည္းထားခဲ့ရေသာ ေဒါသမ်ားကုိ အထိန္းအကြပ္မ့ဲ

လႊတ္ေပးလုိက္ေသာအသံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္စကားလုံးမ်ားေၾကာင့္ ၾကည္ျပာက
ပန္းအုိးကေလးကုိ သေဘာက်ကာ ေျမႇာက္ၾကည့္ေနရမွာ ရပ္ကာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တအံံ့တၾသလွည့္၍ ၾကည့္သည္။

“ဘာ...။ ဘာေျပာလိုက္တယ္... ဘာ... ရဲဝင္း!”

“ရာခ်င္သေလာက္ရာ... အဲဒီ ပုိက္ဆံကုိ ငါျပန္ေပးမယ္၊ နင္

ဘာလက္ေဆာင္မွ မလုိဘူး... ငါေပးမယ္... ဒါပဲ”

“ဘာ... !! နင္ေပးမယ္။ လဲေသလုိက္ ရဲဝင္း... နင္ဟာေလ

သိလား!... ျဖစ္လုိက္ရင္လဲ အျမဲတမ္း ဒုကၡ၊ ကုိေဇာ္ရွိေပလုိ႔ သာေပါ့၊ နင္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 266

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တုိက္လုိ႔ကြဲတဲ့ ပန္းအုိးက ေျခာက္ရာသိလား!... ဘာမွ ေရွ႕ေနာက္
မၾကည့္ဘူး... ဟုတ္တယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့စကားေၾကာင့္ ထိန္းထားခဲ့ရေသာ ဝမ္းနည္းမႈ

အားငယ္မႈမ်ား ႐ုတ္တရက္ လြင့္ကနဲေပါက္ကဲြ ထြက္သာြ းခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕မွာဘာကုိမွ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ေတာ့....။

“ရာပေလ့ေစ ၾကည္ျပာ... ရာခ်င္သေလာက္ရာလုိ႔ ငါ ေျပာၿပီးၿပီပဲ၊

ငါနင္တို႔ၾကားထဲကုိဝင္လာတာ ပန္းအုိးက်ကြဲလုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ငါတုိးဝင္လုိ႔
ပန္းအုိးက်ကြဲတာ... က်ကြဲတာ”

ကၽြန္ေတာ္၏ ေဒါသတႀကီးက်ဳံးေအာ္သံကုိ ၾကည္ျပာက မျမင္ဘူး

သလုိေငး၍ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လုံး ေဒါသေၾကာင့္
တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေန၏။ ႀကီးမားလွစာြ ေသာ ေဒါသအရွိန္ေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့၊ စကားကုိ ရပ္လုိက္သည့္အခါ
ခံစားမႈထဲတြင္ ေဒါသတစ္ခုတည္း တုန္ခါက်န္ရစ္ခ့သ
ဲ ျဖင့္ ဘာစကားကုိ
ဆက္ေျပာရမွန္း မစဥ္းစားႏုိင္ေတာ့။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္ကုိ
မ်က္လုံးျပဴးကာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ
ျမင္ေနရေသာ္လည္း ဘာကုိခံစားရမွန္းမသိေတာ့။ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္
သည္ ပန္းအုိး တစ္ေယာက္လုံးစီပုိက္ကာ စကၠန္႔အေတာ္ၾကာ
တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေငးကာ ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။

“ေဟာ... ၄၆။ ဟဲ့... ၄၆... ရဲဝင္း”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာမွမေျပာဘဲ အသံပုံမွန္ျဖင့္ေအာ္ကာ

ထုိးရပ္လာေသာ ကားေလးထံေျပးသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကည္ျပာ့

typing - ေကာင္းဆိုး Page 267

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အရွိန္အတုိင္း ကားေလးေနာက္ေျပးလုိက္ကာ ေဒါသကုိ ေလ်ာ့လုိက္ရ၏။
ကားေလးက လူေခ်ာင္ေနသည္။ ၄၆-ကားေလးေပၚသုိ႔ တက္မည့္သူလည္း
သိပ္မရွိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကံေကာင္းပါသည္။ ညာဘက္ေဘးတန္းတြင္
ကပ္လ်က္ အတူထုိင္ရ၏။ ၄၆-ကားေလး စပါယ္ယာက ေျမပေဒသာ
ဥယ်ာဥ္ထဲမွ သစ္သီးဝလံ ျပပြဲကုိ ၾကည့္ကာ ထြက္လာေနသူမ်ားကုိ
ေအာ္ဟစ္ကာေခၚေနသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကားေလးကုိ အျမန္ဆုံး
ေမာင္းကာ ထုိေနရာမွ ထြက္သြားခ်င္စိတ္က တဖြားဖြားကုိ ျဖစ္ေနသည္။
ဒီေနရာက အျမန္ထြက္သြားခ်င္ၿပီ။

သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆုေတာင္းက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မျပည့္၊

ေျမပေဒသာကၽြန္းထဲသုိ႔ ဝင္သူထြက္သူမ်ားႏွင့္ မွတ္တုိင္ေရွ႕တြင္
လူစည္ကားေနသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ကားေပၚသုိ႔တက္စီးမည့္ သူမရွိ။
ကားေလးစပါယ္ယာကလည္း လူမ်ားကုိျမင္ေနရသျဖင့္ တက္လိမ့္ႏုိးျဖင့္
ေအာ္ဟစ္ကာေနသည္။ တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စေတာ့ တက္လာၾက
ပါသည္။ ကားေပၚသုိ႔တက္လာသူမ်ားက ထုံစံအတုိင္း ထုိင္စရာေနရာ
ရၿပီးသည္ႏွင့္ ကုိယ္ႏွင့္ခရီးအတူသြားရမည့္ လူေတြကိုေငးေမာၾကသည္။
ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပန္းအုိးကေလး တစ္ေယာက္တစ္လုံးစီ
ကုိင္ကာ အေတြးကုိယ္စီႏွင့္ ၿငိမ္သက္ေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထတ
ဲ ြင္
ေန႔လည္ခင္းက လြင္ဦးႏွင့္ မုိးမုိးကုိ ေျပာျပခဲ့ေသာ မေက်နပ္မႈမ်ားက
ထုႏွင့္ထည္ႏွင့္ ဝင္လာျပန္၏။ ျပခန္းမ်ားကုိ ၾကည့္ရင္းလူစုကဲြသာြ းသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရေသာ ၾကည္ျပာ၏ အေျပာင္းအလဲကုိ
က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္ေယာက္မွ မျမင္လုိက္ရ။ ဒါဟာ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္
ကိစၥတစ္ခုမဟုတ္ပါ။ ၾကည္ျပာက ထုိပန္းပင္ကေလးမ်ားကုိ လုိခ်င္လွ်င္...
ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္မွာ ပုိက္ဆံမပါေသာ္လည္း ေနာက္ေန႔ကုိ ရသည့္နည္းႏွင့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 268

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ပုိက္ဆံရွာကာ လာဝယ္ေပးႏုိင္ပါသည္။ အခုေတာ့... ဒါဆုိလွ်င္
ဒါရမွဆုိေသာ ၾကည္ျပာ၏ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ အက်င့္ေၾကာင့္...၊
မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ၊ ဒါ ၾကည္ျပာထိန္းသိမ္းရမည့္ ကိစၥသာလွ်င္
ျဖစ္သည္။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ဝယ္ေပးမည္ဆုိလွ်င္ေတာင္ ၾကည္ျပာက
“ဟင့္အင္း...” ဟုျငင္းကုိျငင္းရမည္။ အခုေတာ့... အမွတ္တရေတြ...
လက္ေဆာင္ေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သစ္သီးဝလံျပပြဲရွိရာသုိ႔
ေပ်ာ္႐ႊင္မႈျဖင့္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကုိလာခဲ့တာ ၾကည္ျပာႏွင့္
စႏုဖီေခြး႐ုပ္တုိ႔ ပူးကပ္ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ သစ္ပင္ေတြ လုိက္ဝယ္ဖုိ႔မဟုတ္...
သို႔ေသာ္.. ထုိအတုိင္းျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခံရၿပီထင္သည္။

“ဟယ္... တူေလး... အဲဒါ ဘာပင္ကေလးလဲဟင္! လွလုိက္တာ”

“ေၾသာ္... ခံပင္ပါ...”

“ခံပင္... ဟဲ့... ခံပင္ဆုိတာအႀကီးႀကီးပါ၊ ေသးေသးကေလးကလဲ

ခံပင္ပဲလား!”

ထုိမိန္းမႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်သြားခဲ့သည္။

ဟုတ္တယ္... ေသးေသးကေလးက ခံပင္ပဲ။ အဲဒီလုိခံရတဲ့ အပင္ကုိ
ေသးေသးကေလး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားၾကတာ...။

“ဟုတ္တယ္ အန္တီရဲ႕၊ ဒါကဟုိေလ... ဘာ... ရဲဝင္း... ေအာ္...

ကုိင္းကူး ကုိင္ဆက္တဲ့ အဲဒီနည္းနဲ႔ ေသးေသးကေလးျဖစ္ေအာင္
လုပ္ထားၾကတာ... ေသးသြားေတာ့ တစ္မ်ိဳးၾကည့္လွတာေပါ့၊ ဧည္ခန္းေတြ
ဘာေတြမွ အလွထားဖုိ႔ေလ...”

“ေၾသာ္... ေၾသာ္... ဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ရသလဲ တူမ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 269

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“သုံးရာငါးဆယ္တဲ့... သုံးရာငါးဆယ္...”

ၾကည္ျပာက ျပံဳးေပ်ာ္ကာ လက္သုံးေခ်ာင္းကုိေထာင္ျပရင္း

ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသတႀကီး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားေသာ အပင္ကေလး
ကုိ လက္ညိူးႏွင့္ လွမ္းထုိးကာ ခ်စ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျပံဳးေန
သူသည္ သူမဝယ္လာေသာ အပင္ကေလးကုိ) ဂုဏ္ယူ သေဘာက်စြာ
ၾကည့္ေနသည္။ အသီးကေလးေတြကုိ လူေတြက အာ႐ုံစုိ္က္ စိတ္ဝင္စားစြာ
ထူးဆန္းတဖြယ္ ၾကည့္ေနသည့္ကုိ သေဘာက်ေန သည္လား!
သုိ႔တည္းမဟုတ္ ဟုိေကာင္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က အမွတ္တရ လက္ေဆာင္
ဆုိတာကုိ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနတာလား။ ေသေသခ်ာခ်ာ မကြျဲ ပား။ သုိ႔ေသာ္
ထုိ ခံပင္ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၾကည္ျပာ့စိတ္ထဲတြင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနသည္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္လုံးဝ သေဘာမက်ေတာ့။ မေက်နပ္သည္မွာ က်ိန္းေသပါသည္။
ကားေလးက လူမျပည့္တျပည့္ႏွင့္ပင္စပါယ္ယာက ကားေပၚတြင္
သစ္သီးဝလံၿပိဳင္ပြဲမွ ပန္းအုိးဝယ္လာသူဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔သာ ပါသည္။
ထုိစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ အတန္း အေပါက္ဝန္းက်င္မွာ
လူတစ္ေယာက္က ေရွ႕သုိ႔ကုန္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ပုိက္ထားေသာ
အပင္ကုိငုံ႔ၾကည့္ကာ ကုိယ္ကုိ ျပန္မတ္ၿပီး ေမးျပန္၏။

“ဘာပင္ဗ်...၊ ဘာအမ်ိဳးအစားလဲ!.... အသီးက စားလုိ႔ရသလား!”

ကၽြန္ေတာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေနလုိက္ေလ။ ၾကည္ျပာက

ေမးေနသူ ေယာက်္ားေလးျဖစ္သျဖင့္ ေျဖခ်င္ပုံမေပၚဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပခုံးျဖင့္တုိက္၏။ ဟဲ့... ဟုိမွာ ေမးေနေသာေလ... ဟု
တုိးတုိးေျပာသည္။ ေမးေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမွ
သူ႔အၾကည့္ကုိ မခြာေသး။ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းကုိ ခ်လုိက္ရသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 270

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ခံပင္ဗ်၊ ခံပင္...”

“ေၾသာ္... ခံပင္....။ ခံပင္”

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီအပင္ကုိ

ဝယ္ခဲ့မိတာ... မွားၿပီ၊ ေျမပေဒသာကၽြန္းက သစ္သီးဝလံၿပိဳင္ပက
ဲြ ုိ
လာခဲ့မိတာလည္းမွားၿပီ။ ဒီအပင္ကုိမွ ကၽြန္ေတာ္ယူကုိင္ခ့မ
ဲ ိတာလည္းမွားၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ ခံပင္၊ ခံပင္ဟု တစ္ခါ ေျပာလုိက္ရတုိင္း အေတြးထဲတြင္
ၾကည္ျပာက စႏုိဖီေခြး႐ုပ္၏ အက်ႌလက္ေမာင္းအစြန္းကုိ ဖ်တ္ကနဲ ဆြဲကာ
ပန္းပင္ဝယ္ဖုိ႔ေျပာပုံ၊ ကၽြန္ေတာ္ကုိထားခဲ့ၿပီး သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ၾကားထဲ
တုိးဝင္သြားပုံ၊ ပန္းအုိးက်ကြဲျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ သူတုိ႔ ၾကားထဲသုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ အတင္းဝင္တုိးပုံ၊ ထုိ႔ေနာက္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္၏ ပုိက္ဆံအိတ္ထမ
ဲ ွ
ထုတ္လုိက္ေသာ ငါးရာတန္မ်ား... အားလုံးကုိ ျပန္ျမင္သည္။ တစ္ခါ
ေျဖရတုိင္း ရင္ထဲမွာ နာလ်က္ရွိ၏။ ကားကေလးက မဂၤလာေစ်းမွာ
ရပ္သည္။ လူေတြ လုကာတက္ၾကသည္။ ကားေလးလူျပည့္ကာ
ဆက္ေမာင္းသည္။ အလယ္တန္း လူျပည့္သြားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အပင္ကုိ
ဘယ္သူမွ မျမင္ရေတာ့သျဖင့္ စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ သုိ႔ေသာ္...

“အား”

ထိတ္လန္႔နာက်င္သြားေသာ အသံႏွင္အတူ လက္တစ္ဖက္

တုိးထြက္သြားျခင္း။ ပန္းအုိးကုိ တုိက္မိကာ ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႔သာြ းၿပီး
ကမန္းကတမ္း ဖမ္းထာလုိက္ရ၏။ အလယ္တန္းတြင္ ဝင္ထုိင္ေသာ
ေကာင္မေလးက စိတ္ခ်လက္ခ် ထုိင္အခ် ကၽြန္ေတာ့္ ေပါင္ေပၚတြင္
တင္ထားေသာ ခံပင္မွ ဆူးက သူမ လက္ေမာင္းကုိ စူးသျဖင့္ နာက်င္ကာ
လက္ကုိဆြဲအမ ပန္းအုိးကုိ ထိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 271

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“အမေလး... ဆူးလုိက္တာ... လန္႔သာြ းတာပဲ... အဲဒီ အပင္က
ဆူးတာလား! အံမယ္... အသီးကေလးေတြ႔န႔ဲဟ့ဲ... ဘာပင္ေလးလဲဟင္!
ဆူးလည္းပါတယ္”

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်သြားသည္။ ခံပင္... ဟူေသာ စကားသည္

ကၽြန္ေတာ့္လည္ၿမိဳမွာ တစ္ဆုိ႔ကာ နာက်င္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မေျဖႏုိင္။
ဆူးစူးခံေနေသာ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိေမာ့ၾကည့္ကာ
ဆက္ေမးျမန္သည္။ ဆူးစူးထားတာကုိ အားနာေနရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္
သက္ျပင္းကုိ ခ်လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာ ကလည္းၾကည့္ကာေန၏။

“ခံပင္ပါ”

“ခံပင္... ဟယ္... မျမင္ဘူးဖူး တစ္ခါမွ၊ သူကဆူးနဲ႔ေနာ္...

အသီးကေလးေတြေရာ... ခံပင္ေနာ္... ဟုတ္လား!”

“ဟုတ္ပါတယ္... ခံပင္ပါ”

“ဧည့္ခန္းတုိ႔ဘာတုိ႔မွာ အလွထားလုိ႔ရတယ္ေလ... အစ္မရဲ႕၊

သစ္သီးဝလံျပပြဲက ဝယ္လာတာ... သုံးရာ့ငါးဆယ္တ့ဲ”

ကၽြန္ေတာ္ တဘက္သုိ႔ လွည့္ပစ္လုိက္ရသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္

တဝီဝီျမည္ကာ ေမာင္းေနေသာ ကားေလးေပၚမွ ကၽြန္ေတာ္ ဒီပန္းအုိးကုိ
ပစ္ခ်ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္မႈသည္ ဝုန္းကနဲ ခုန္ႂကြကာ
လာ၏။ အပင္နာမည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကုိ မုန္းတီးေနခဲ့သည္။
ခံပင္... တဲ့။ ဘယ္လုိ ပုဂၢဳိလ္ကမ်ား ဘာရည္႐ယ
ြ ္ခ်က္မ်ိဳးႏွင့္
ေပးသြားခဲ့သနည္း။ သစ္သီးဝလံျပပြဲမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက အမွတ္စဥ္
အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္အေတြးထဲမွ ျဖတ္သန္းသြားၾကျပန္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 272

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ၾကည္ျပာ...”

“ဟင္... ဘာလဲ”

“ဒီမွာ... ေနာက္တစ္ခါ နင့္အပင္ကုိ လာေမးရင္... နင့္ဘာသာ နင္

ပဲေျဖ ငါမေျဖဘူး... ဒါပဲ”

“ဟဲ့... ဘာ... အပင္ နာမည္ဟုတ္လား!”

“ေအးဟုတ္တယ္၊ အဲဒီအပင္နာမည္ကုိ နင့္ ဘာသာေျဖ၊ ငါ

မေျဖဘူး”

ၾကည္ျပာသည္ ပထမ ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိ နားမလည္ႏုိင္

မ်က္ေတာင္ခတ္ကာ စဥ္းစားေနေသး၏။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္၏
ေဒါသထြက္ေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ အသံကုိလည္း နားလည္ႏုိင္ပုံမေပၚ။

ၾကည္ျပာက မ်က္ေမွာက္ကုိ က်ံဳကာ စဥ္းစား၏။

“လဲေသလုိက္... ဘာမွမဟုတ္တာကုိ... နင္ပဲေျဖေပါ့ဟ၊ ဒီအပင္

နာမည္က ငါမေျဖခ်င္ဘူး၊ ငါက မိန္းကေလး... နင္ ပဲေျဖ”

“ေအး... နင္ဘာသာ မိန္းကေလးေလး... မေလးေလး... နင္ပဲေျဖ...၊

ဒီ အပင္နာမည္ကုိက က်က္သေရမရွိတာ... နင္ပဲ ဝယ္လာတာ
မဟုတ္လား!”

“ရဲဝင္း.. ဘာမွမဟုတ္တာကုိ လာမရစ္န႔ေ

ဲ နာ္... နင္ ဘာမွ
မဟုတ္တာကုိ... နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ! ဟုိမွာလဲ ပန္းအုိးေတြ ကြလ
ဲ ုိ႔ကဲြ...
နင္ဟာေလသိလား! ဘယ္ေတာ့မွ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 273

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေတာ္ၿပီ ၾကည္ျပာ... နင္ ငါ့ကုိ ထပ္မေျပာနဲ႔... အဲဒါကုိ
ထပ္ေျပာစရာမလုိဘူး... နင္တိတ္ေတာ့... တိတ္လုိက္”

ကၽြန္ေတာ္ ပန္းအုိးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း ဘာကုိမွ

မျမင္ရေတာ့ဘဲ တစ္ခ်ိန္လုံးခ်ဳပ္တည္း ထားခဲ့ေသာ ေဒါသမ်ား
ပြင့္ထြက္ကုန္ၾကသည္။ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာသည္
မာထန္တင္းမာစြာ ၿပိဳင္ၾကည့္ေနၾကရင္းမွ ၾကည္ျပာက “လဲေသလုိက္”
ဟုေအာ္ကာ တဘက္လွည့္သြား၏။ ကားေလးေပၚမွ ခရီးသည္မ်ားကလည္း
ဘာဟု ေသေသခ်ာခ်ာမသိၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ရန္ပက
ဲြ ုိ
နားမလည္ႏုိင္စြာ နားေထာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းကုိ ပင့္မ၍ခ်ေသာ္လည္း ႏွလုံးတဒုတ္ဒုတ္ျမည္သံက
ေလ်ာ့က်မသြား၊ နာက်ည္းေဒါသကမေျပ။ ကားေလးက မဂၤလာေစ်း႐ုံကုိ
တက္ကာ စက္ဆန္းဘက္သုိ႔ ခ်ိဳးေကြ႔ကာ မွန္မွန္ေမာင္း လာခဲ့သည္။
ကားေလးေပၚတြင္ ကားေမာင္းသံမွတစ္ပါး ဘာစကားသံမွ မၾကားရ၊
မ်က္ႏွာမ်ား မာတင္းခက္ထန္ကာ ပန္းအုိးတစ္ေယာက္တစ္လုံးစီ
ကုိင္ထားရင္း တဘက္စီသုိ႔ ၿပိဳင္တူလွည့္ထားၾကေသာ ၾကည္ျပာႏွင့္
ကၽြန္ေတာ့္ကုိသာ.. နားမလည္ႏုိင္စြာ ေငးေနၾက၏။ ေျခာက္လမ္းမွတ္တုိ္င္
ေရာက္ေတာ့ လူေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္းသြားၾကၿပီး၊ ထပ္တက္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာကုိမွမၾကည့္ေတာ့၊ ဒီတစ္ခါ ဒီအပင္ကုိမ်ား
တစ္ေယာက္ေယာက္ လာေမးလုိ႔ကေတာ့ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကာြ .. ဟု
ေတြးထားေသာ အေတြးကေလး မဆုံးခင္မွာပင္...

“ဟယ္... ဒီ အပင္ကေလးက ဘာလဲဟင္! အဲဒါ ဘာပင္လဲ!”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 274

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ဝုန္းကနဲ အသံလာရာဆီသုိ႔ လွည့္လုိက္ေတာ့
ၾကည္ျပာတုိ႔အ႐ြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ မ်က္လုံး
ကေလးျပဴးကာအပင္ကုိ လက္ညိႇဳးထုိးရင္း ကၽြန္ေတာ့္အေျဖကို ေစာင့္ကာ
ေန၏။ တေလွ်ာက္လုံး၊ ယခုတစ္ေန႔လုံး၊ ကားတစ္စင္းလုံး အႀကိမ္ႀကိမ္
ခံခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ္ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ မခံေတာ့ၿပီ။ လုံးဝကုိ မခံေတာ့ၿပီ။

“ဒီ အပင္ရဲ႕ နာမည္ကုိ သိခ်င္တာလား!... ဟုတ္လား!... အဲဒါ

ေဆာ္ပင္လုိ႔ေခၚတယ္... ေဆာ္ပင္! ေဆာ္ပင္မွတ္ထား”

ကၽြန္ေတာ့္ေလသံ၊ ကၽြန္ေတာ့္စကားလုံး ကၽြန္ေတာ့္အမူအရာ

ေၾကာင့္ ေကာင္မေလး လန္႔ကာသြားပုံရသည္။ ကားတစ္စင္းလုံးကလည္း
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဝုိင္းေငးလုိက္ၾကသည္။ ၾကည္ျပာကလည္း တအံ့တၾသျဖင့္
ၾကည့္၏။

“ဘာ... မင္းဘာေျပာလုိက္တယ္ကြဲ႔၊ မင္း႐ုိင္းလွခ်ည္းလား! အဲဒီ

အပင္က ခံပင္ဆုိတာ ငါသိတယ္၊ မင္းက ငါ့သမီးေမးတာကုိ
ဘာေဆာ္ပင္လဲ! ဒါဘာသေဘာနဲ႔ေျပာတာလဲ! ယမုံ... သမီး လာစမ္း”

ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ေျပာလုိက္ေသာ ေကာင္မေလးႏွင့္အတူ

တက္လာေသာ မိန္းမႀကီးကဝင္ေျပာရင္း သူ႔သမီးလက္ကေလးကုိဆက
ဲြ ာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရင္ဆုိင္သည္။

“မင္း မုိက္႐ုိင္းစရာမလုိဘူး၊ မင္းလူက ေမြးတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား

ေဟ့... ဟင္... ေဆာ္ပင္... တဲ့”

“ဟုတ္တယ္ အန္တီ၊ ဒီ အပင္က တစ္ကမ႓ာလုံးအတြက္ ခံပင္

ျဖစ္ခ်င္ရင္ျဖစ္မယ္... အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေဆာ္ပင္ပဲ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 275

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အန္တီ၊ ေဆာ္ပင္၊ အန္တီမေက်နပ္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ႀကိဳက္သလုိလုပ္၊ ဒီအပင္ကေတာ့ ေဆာ္ပင္မွ ေဆာ္ပင္ပဲ”

“ဟဲ့.... ရဲဝင္း... ရဲဝင္း”

ကၽြန္ေတာ့္ စကားမ်ားေၾကာင့္ ရန္ေတြ႔ရန္ ဟန္ျပင္ထားေသာ

မိန္းမႀကီးက ေၾကာင္ကာသြား၏။ ၾကည္ျပာက ရဲဝင္းဟုေအာ္ကာ
မိန္းမႀကီးေရွ႕သုိ႔ မ်က္ႏွာထုိးေပးထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းကာ
ဆြဲသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ တင္းမာပူခဲေနေသာ ဝမ္းနည္းမႈသည္
စိတ္ရွိလက္ရွိေျပာၿပီး စိတ္ရွိလက္ရွိ အ႐ႈံးေပးလုိက္ရ၍လား မသိ
ေပ်ာ္ဆင္းကာသြား၏။ ရင္ထဲတြင္ မာခဲေနေသာ ဝမ္းနည္းမႈႀကီး
ေပ်ာ္က်သြားသည္ႏွင့္ မ်က္ရည္က ခ်က္ခ်င္းဝုိင္းကာလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က်စ္က်စ္ဆုပ္ကုိင္ထားေသာ အပင္ကေလးမွာ
ကားေလးအတြင္းမီးေရာင္မွ ေဝဝါးကာလာ၏။

“နင္... နင္ ဘာျဖစ္တာလဲ ရဲဝင္းရာ... ခက္တာပဲ... ဒုကၡပဲ”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ ကုိယ္ကုိကုိင္လႈပ္ရင္း ေလသံသ့သ

ဲ ့ျဲ ဖင့္
ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့၊ ပန္းပင္ကေလးကုိပဲ
ငုံ႔ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ကားေလးထဲမွာ အသံလုံးတိတ္ဆိတ္၍ သြားသည္။
ေစ်းလမ္း သုဝဏၰလမ္းဆုံပါလား...!။ လမ္းဆုံပါတယ္ ဆရာေရ။ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့ကုိ ပန္းအုိးကေလး လွမ္းေပးလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ကားေပၚကလူေတြက လုိက္ေငးေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ အတင္းတုိးကာ
ကားေလးေပၚမွ ခုန္ခ်လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာသည္ ပန္းအုိးကေလးႏွစ္လုံးျဖင့္
ကားေလးထဲမွာ ပါသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚမွ ဆင္းဆင္းၿပီးခ်င္းေနရာမွ
ခ်က္ခ်င္းေ႐ြ႕လုိ႔မရေသး၊ ညေနရီ လုံးဝကြယ္ေပ်ာက္ကာ အားကစား

typing - ေကာင္းဆိုး Page 276

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကြင္းႏွင့္ ဂုံတံတားႀကီးေပၚမွာ နီယြန္မီးေခ်ာင္း ဝါက်င္က်င္ေတြလင္းေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ သုဝဏၰလမ္းဆုံမွ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ရွိရာ သဃၤန္းကၽြန္း ဇဝနဘက္
သုိ႔ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတြင္
ထုိေန႔သည္ ပထမဦးဆုံးခံခဲ့ရေသာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။

ထုိသုိ႔...

ခ်စ္ခဲ့ရပါေသာ... မၾကည္ျပာ။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 277

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မၾကည္ျပာႏွင့္ ရယ္စရာမပါတဲ...
့... ေန႔

ကၽြန္ေတာ္ ျမမုိလ္၏ မ်က္ႏွာကုိ အေသအခ်ာေငးကာ

မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ ဂ႐ုတစုိက္ၾကည့္သည္။ ျမမုိလ္မ်က္ဝန္းမ်ားထဲတြင္...
ဝမ္းနည္းျခင္း၊ စုိးရိမ္ျခင္း၊ ၿပီးေတာ့ မနာလုိျခင္းႏွင့္ ေဒါသစသည့္တုိ႔ကုိသာ
ေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္လုိလုိခ်င္ခ်င္ ရွာေဖြေနခဲ့ေသာ မ႐ုိးသားျခင္းႏွင့္
လိမ္ညာျခင္းကုိ မေတြ႔ရ။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထတ
ဲ ြင္ ဝမ္းနည္းသြားခဲ့သည္။
ထုိ႔ေနာက္ အဆုံးမဲ့ေၾကကြဲသြား၏။ ထုိခံစားခ်က္ ၂-ခုက ကၽြန္ေတာ္
ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးဆဲလ္တြင္ရွိေသာ အားအင္မ်ားကုိ ဖ်က္ဆီးကာ
ႏြမ္းလ်သြားေအာင္ တဇီဇီ တုိက္ခုိက္လ်က္ရွိသည္။ ျမမုိလ္က
သက္ျပင္းခ်ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရီေဝစြာ ေငးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္... ျမမုိလ္ကုိ
ေငးၾကည့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ အေဝးသုိ႔ ဖယ္ပစ္လုိက္
ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ... စကားေျပာစရာ အားအင္သည္ မရွိေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲတြင္ရွိေသာ အဆုံးမဲ့ဝမ္းနည္းျခင္းႏွင့္ ေၾကကြျဲ ခင္းသည္
ေနာက္ဆုံးအားအင္အထိ ေဖ်ာ့ဆင္းသြားၿပီးသည့္အခါ ရပ္တန္႔သာြ း
ၾကသည္။ ထုိအေျခအေနသည္ ခံႏုိင္ရည္အားဆုိတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္
ထင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခုရသည့္ အသစ္စက္စက္ခံစားမႈအေပၚမွာ
ကၽြန္ေတာ္၏ ႏုနယ္ေသာ ခံႏိုင္ရည္အားက ၾကာရွည္ရပ္တန္႔မေနႏုိင္ခ့။ဲ
ခံႏုိင္ရည္အားတြင္ တဒဂၤ... သယရပ္တန္႔ၿပီး ခံစားမႈက ပူကၽြမ္းကာ တစစ
ျပန္လည္ျမင့္တက္ကာလာသည္။ ခံစာမႈမ်ား အစီအစဥ္အတုိင္း
ေျပာင္းလဲသြားၾကသည္။ နာက်င္ျခင္း၊ ပူေလာင္ျခင္း၊ တုန္လႈပ္
ေခ်ာက္ခ်ားျခင္း၊ ေဒါသ...။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 278

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ခုခုကုိ ထားဆီးလုိ႔ရေအာင္လုိ႔ ကုိရဝ
ဲ င္းကုိေျပာ...”

“မဟုတ္ဘူး... ျမမုိလ္ ဒီအခ်ိန္ဟာ တားဆီးရေတာ့မယ္ အေျခအေန

မဟုတ္ဘူး ရင္ဆုိ္င္ရေတာ့မယ္ အေျခအေနျဖစ္သြားၿပီ။ ျမမုိလ္ေျပာျပတာ
ေတြကုိ ရာခုိင္ႏႈန္းေျခာက္ဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ယုံပါတယ္။ ေက်းဇူးပါပဲ့ဗ်ာ”

“မၾကည္ျပာကုိ နားလည္ေအာင္ ေျပာျပၿပီး ေမးၾကည့္ပါဦး

ကုိရဲဝင္းရယ္...”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဲင္တင္းထဲမွ ထြက္လုိက္ၾကသည္။ ျမမုိလ္က

လူသူအကဲခတ္ၿပီးULBဘက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သာြ းသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ဦးတည္ရာမဲ့ ထြက္လာခဲ့သည္။ လုိင္ဗရီေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ခ်စ္သူစုံတမ
ဲြ ်ားကုိ
ေတြ႔ရသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဆုပ္ကုိင္လ်က္... ေရခဲစိမ္
သစ္ေတာ္သီးကုိ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ခြံ႔ေကၽြးေနၾကသည္။
ေကာင္းေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ခ်စ္သူစားဖုိ႔ ေနၾကာေစ့ေတြကုိ
လက္ဝါးေပၚတင္ကာ ေပးထား၏။ ေကာင္မေလးက ေနၾကာေစ့
ေကာက္စားလုိက္... ေခါင္းကုိ ေမာ့ကာေမာ့ကာ စကားေတြေျပာလုိက္...
ရယ္ေမာကာ သူ႔ေကာင္ေလးပခုံးကုိ ႐ုိက္ႏွက္လုိက္ႏွင့္...။ ေကာင္းေလး
တစ္ေကာင္က သူ႔ခ်စ္သူထီးကုိ ေခါက္ကာေပးေနသည္...။ သူ႔ခ်စ္သူက
ပါးမွဝက္ျခံကုိ ညႇစ္ကာေပးေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ကာ ရင္ထဲ
ဝမ္းနည္းလာသည္။ လုိက္ဗရီေရွ႕မွာ ထုိင္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္
ရသည္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အေဆာက္အဦးဘက္သုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္
ေလွ်ာက္ကာ ေလွကားတစ္ေတြမွာပဲ ထုိင္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
ျမမုိလ္ ေျပာသြားပုံအရဆုိလွ်င္ အေျခအေနက အေတာ္ဆုိးေနၿပီျဖစ္သည္။
ၾကည္ျပာ့လက္တြင္ပတ္ထားေသာ နာရီမွာ အရင္ကနာရီေသးေသးကေလး

typing - ေကာင္းဆိုး Page 279

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မဟုတ္ေတာ့ ကြာ့(တ္ဇ္)နာရီကေလးျဖစ္သြားသည္။ ထုိနာရီကေလးက
မွန္ရိပ္ထဲတြင္ မ်က္လုံးကေလးတစ္လုံး အရိပ္ျဖင့္ထည့္ထား၏။ ဒီအတုိင္း
ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ မျမင္ရ... အလင္းေရာင္ကုိ အသာကေလး
ေစာင္းၾကည္လွ်င္ေတာ့ ျမင္ရသည္။ ပထမေတာ့ ၾကည္ျပာ့နာရီ
အသစ္ေလးတစ္လုံး ဝယ္ပတ္သည္ဟုသာ သေဘာထားခဲ့သည္။ အခုေတာ့
ထုိနာရီသည္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ၾကည္ျပာ့ေမြးေန႔တြင္ ေပးေသာနာရီဟု
ျမမုိလ္က ေျပာျပသည္။ ၾကည္ျပာသည္ ထုိနာရီကုိ ဘာ့ေၾကာင့္
ယူထားရသနည္း။ ယူၿပီးေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ ဘယ္သူေပးသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္
တို႔ကုိ မေျပာရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္း ရင္ထမ
ဲ ွာမေကာင္း...။
ထုိ႔အျပင္ ၾကည္ျပာေက်ာင္းသုိ႔ မတက္ေသာ ကြန္ပ်ဳတာ သင္တန္းရွိသည့္
ရက္မ်ားတြင္... စႏုိဖီေခြး႐ုပ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ
မလာ...။ လာလွ်င္လည္း ခဏသာျဖစ္ၿပီး ျပန္ေလ့ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
သမာ႐ုိးက်ပင္ထင္ကာ ဘာမွမေတြးမိ ယခုျမမုိလ္ေျပာပုံအရဆုိလွ်င္
ၾကည္ျပာ့ကုိ စႏုိဖီ အသြားအျပန္ကားႏွင့္ ႀကိဳပုိ႔ေပးသည္ဟုဆိုသည္။
ၾကည္ျပာက ဘာ့ေၾကာင့္ ထုိကိစၥကုိ လွ်ဳိ႕ဝွက္ထားရသနည္း။
ပထမေတာ့ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ လာေရာျခင္းသည္
သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံးက ျမမုိလ္ သုိ႔မဟုတ္ ယုယု... ဟု ထင္ၾကသည္။
ျမမုိလ္ႏွင့္ ယုယုကလည္း ထုိအတုိင္းထြက္ထားၾကသည္။ ျမမုိလ္က
အဆုိးဆုံးျဖစ္ၿပီး စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ေပၚ အေလးေပးဆက္ဆံသည္ကုိ အားလုံးက
သိေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ေရာက္လာသတည္းက ၾကည္ျပာ့ပုံစံ
ေျပာင္းေနျခင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံး စကားေျပာၾကသည့္အခါ စႏုိဖီႏွင့္
ၾကည္ျပာ့မ်က္ဝန္း ခုိးဆုံၾကပုံ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ ေကာက္ကုိင္
လုိက္သည့္အခါ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာတြင္ ျဖတ္ေျပးသြားေသာအရိပ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 280

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စႏုိဖီေခြး႐ုပ္၏ မ်က္ဝန္းမ်ား... အားလုံးကုိ ေလ့လာက ကၽြန္ေတာ္
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ဖြင့္ဟေျပာခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အုပ္စုထတ
ဲ ြင္
အပါးနပ္ဆုံး... မဟုတ္လွ်င္ မခံဆုံး.. မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဘဝႏွင့္
သိကၡာကုိ တန္းဖိုးအထားဆုံး လြင္မာကပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
အစုိးရိမ္းႀကီးသူ စိတ္သေဘာထားမျပည့္ဝ သဝန္ေၾကာင္သူအျဖစ္ စြပ္စက
ဲြ ာ
ကၽြန္ေတာ့္စိုးရိမ္စိတ္ကုိ ရယ္စရာ လုပ္ပစ္ခ့ဲသည္။ သူတုိ႔အျမင္တြင္
စႏုိဖီေခြး႐ုပ္သည္ သိကၡာရွိရွိတည္ၾကည္ေသာ အထက္တန္းက်၍
အထင္ႀကီးေလးစားစရာေကာင္းေသာ ရည္ရည္ေခ်ာေမာလွပၿပီး ေယာက်္ား
ပီသေသာ လူတစ္ေယာက္ဟု ထင္ျမင္ေနၾကသည္။ ထုိအခ်က္မ်ားျဖင့္
သူတို႔အထင္းႀကီးေလးစားလွ်က္ ရွိေသာ စႏုိဖီသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
တရားဝင္ခ်စ္သူျဖစ္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့ကုိ ၾကံေနသည္ဆုိသည့္ကိစၥမွာ
လုံးဝမျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ခါးခါးသီးသီးျငင္းၾကၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ထုိကိစၥကိုမေျပာရန္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေျပာၾကျခင္း
ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံးေရွ႕မွာ ေျဖရွင္းမည့္စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္
တုန္႔ဆုိင္းမေနခဲ့ပါ။

“နင့္ကုိ...”

“ေအး။ ေကာင္းၿပီ။ တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္ကေရာ...။ ငါတုိ႔

အားလုံးထဲမွာ ၾကည္ျပာ့ကုိ အခင္ဆုံးျဖစ္သြားတာမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား!
အဲဒီစကားကုိ ျမမုိလ္ကေျပာတာဆုိေတာ့ ျမမုိလ္က သူက
႔ ုိစိတ္ဝင္းစား
ေနတယ္ဆုိတာ အားလုံးအသိ၊ ဒီစကားဟာ ျမမုိလ္က စိတ္ပူၿပီး
ေတြးခ်င္တာေတြးၿပီး ေျပာတာမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား...”

“မျဖစ္ႏိုင္ဘူး... လုံးဝမဟုတ္ဘူး”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 281

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္မ်က္ေစ့ကုိ စုံမွိတ္ကာ ခါးခါးသီးသီး က်ယ္က်ယ္
ေလာင္ေလာင္ကုိ ျငင္းလုိက္သည္။

“ဟုတ္တယ္… ျမမုိလ္က စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ကုိ စိတ္ဝင္စားေနတယ္ ဒါ...

ငါတုိ႔အားလုံးသိတယ္... ဒါ့ေၾကာင့္ သူက စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ကုိ ဂ႐ုစုိက္တယ္...
အေသးစိပ္ၾကည့္တယ္... ခံစားတယ္... ငါကလည္း ၾကည္ျပာ့ကုိ
သိပ္ခ်စ္တယ္... ဒါေၾကာင့္ အေသးစိပ္ အေျပာင္းအလဲ ကေလးေတြက
အစျမင္တယ္.. သူျမင္တာနဲ႔ ငါျမင္တာနဲ႔... သူစုိးရိမ္တာနဲ႔ ငါးစုိးရိမ္တာနဲ႔
ငါစုိးရိမ္တာနဲ႔ဟာ တစ္ထပ္တည္းပဲ၊ အဲဒါ... စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ၾကည္ျပာ့အေပၚ
မ႐ုိးသားဘူး... ဒါပဲ။ ကဲ... လြင္မာ... ငါနင့္ကုိ အခင္ဆုံးအယုံၾကည္ဆုံး
ဆိုေတာ့... နင္သိတယ္ နင္တုိ႔အားလုံးေရာ သိလား!”

ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထုိးကာ

ေမးလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ပုံစံေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႐ုတ္တရက္
လန္႔သြား၏။ ကၽြန္ေတာ့္တကုိယ္လုံးသည္ ေဒါသႏွင့္ ေပါက္ကမ
ဲြ ႈေၾကာင့္
တုန္ခါလ်က္ရွိ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမးစကားကုိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက
အသံတိတ္ေခါင္းၿငိမ့္ကာေျဖၾက၏။ လြင္မာက ငါသိတယ္... ဟု
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရင္ဆုိင္ကာ ေျဖသည္။

“ေအး... နင့္ကုိ ငါအခင္ဆုံးဆုိတာကုိ နင္ယုံၾကည္လာေအာင္

အားလုံးသိလာေအာင္... ငါလက္ပတ္နာရီ ေမြးေန႔မွာ လက္ေဆာင္
မေပးဘူး။ နင့္ရည္းစားေမာင္ေမာင္ႏုိင္ မလာတဲ့ေန႔မွာ နင့္ကုိ လာမႀကိဳဘူး၊
နင့္ေရွ႕မွာ မလုိအပ္တဲ့ ႂကြားလုံးေတြမထုတ္ဘူး၊ နင့္ကုိ ခံပင္တစ္ပင္န႔ဲ
ႏွင္းဆီပင္တစ္ပင္လည္း လက္ေဆာင္အမွတ္တရမေပးဘူး...” ကၽြန္ေတာ္
ေဒါသျဖင့္ ဆူးေဝေလာင္ကၽြမ္းကာ စကားကုိ ဝုန္းကနဲရပ္ပစ္လုိက္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 282

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ေျပာသည့္ စကားသံႏွင့္ အသက္႐ႈျမန္ကာ
ယိမ္းထုိးေနေသာ ခႏၶာကုိယ္ကုိၾကည့္ကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တုန္လႈပ္ၿပီး
ၿငိမ္ေနၾကသည္။ ဘယ္သူမွ ဘာမွမေျပာႏုိင္။ လြင္မာ ႏႈတ္ခမ္းကုိ ကုိက္ကာ
ေခါင္းကုိ ေမာ့ေနရာမွ ငုံ႔သြား၏။ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း
တိတ္သြားကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္ၾကဘဲ တစ္ေနရာသုိ႔
ေငးကာ ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားေနၾက၏။

“ဟုတ္တယ္လြင္မာ... ၾကည္ျပာ ငါတုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ

ပုံစံေျပာင္းေနတာေတာ့ ၾကာၿပီ၊ အဲဒါ... ငါသတိထားမိတယ္... ရဲဝင္း
ေျပာသလုိ... ဟုိေကာင္ကုိ အထင္ႀကီးၿပီး ႀကိဳက္မ်ားေနသလားမသိဘူး”

စိတ္အႏုဆုံး ယဥ္ယဥ္သိန္းက မ်က္ႏွာငယ္ကေလးျဖင့္ သူ႔ခံစားခ်က္

ကုိ ေျပာသည္။ လြင္မာက ေခါင္းငုံ႔စဥ္းစားေနရာမွ ဖ်တ္ခနဲေမာ့ကာ
ယဥ္ယဥ္သိန္းကုိၾကည့္သည္။ လြင္မာ့မ်က္ဝန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
တုိက္ခုိက္ဖုိ႔၊ ၾကည္ျပာ့ကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔ အခ်က္အလက္တစ္ခုခုကုိ
ရွာပုံရသည္။

“ဟယ္... ၾကည္ျပာ ဘဝအတြက္ လက္တဲြေဖာ္ကုိ ႏွလုံးသားနဲ႔

ရွာတာလားမသိဘူး... တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္ကလဲ... ေအးေလ
အဲဒါ... ဒါေပမယ့္... ရဲဝင္းနဲ႔က ရည္စားပဲဟ... မေကာင္းဘူး... မဟုတ္ဘူး”

“အေပါစားဝတၳဳ၊ ဗီဒီယုိကားထဲက စကားေတြလာေျပာမေနနဲ႔ မုိးမုိး

ဒါက တကယ့္ဘဝဟ၊ ဒါ... တကယ္ျဖစ္ေနတာ...”

“ရဲႀကီး... မင္းစိတ္ကုိေလ်ာ့လုိက္ကြာ...။ ျပႆနာကုိ တုိ႔ေအးေအး

ေဆးေဆး စဥ္းစားၾကရေအာင္၊ ဒါဟာ.. ဘာမွမျဖစ္ႏုိင္ေသးပါဘူး၊

typing - ေကာင္းဆိုး Page 283

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မင္းၾကည္ျပာ့ကုိ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ... တုိ႔သိတယ္၊
ၾကည္ျပာလည္း သိတာပဲ။ ပုိေတာင္သိဦးမယ္။ ဒါဟာ မိန္းကေလး
တစ္ေယာက္ စိတ္ကစားတာမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား! ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ ငါတုိ႔
ေကာက္ခ်က္ပဲ ရွိေသးတာေလ... ၾကည္ျပာ့ဘက္မွ တစ္ခုခုမ်ား
ရွိေနမလား!”

“ငါ ၾကည္ျပာ့ကုိ ကာကြယ္ေနတာလြင္ဦး... မင္းတုိ႔လုိပဲ ၾကည္ျပာ့ကုိ

တန္ဖုိးထားေနတာ ငါၾကည္ျပာ့အေပၚမွာထားတဲ့ ငါ့အခ်စ္ကုိ ကာကြယ္
ေနတာ... ငါၾကည္ျပာ့ကုိ ရန္လုိေနတာမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ကစားတာ...။
ဒါဟာ ျဖစ္တက္ေလ့ရွိတဲ့ ကိစၥပါ မင္းေျပာသလုိသာ ျဖစ္ပါေစကြာ။ ငါ
ၾကည္ျပာ့ကို ခြင္လႊတ္တယ္... ငါၾကည္ျပာ့ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္လြင္ဦး...
လြင္မာ... သူငယ္ခ်င္း... ငါသိပ္ခ်စ္တယ္ဟာ...”

ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားသည္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနသည့္ စကားလုံးမ်ားမွ

ႏူးညံစြာ ယုိင္ဆင္းသြားပုံရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း မ်က္ရည္ဝက
ဲ ာ
လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းမ်ား ႐ုတ္တရက္ က်ိန္းစပ္ကာ အျမင္
ေဝဝါးသြားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္ဝဲတက္လာမွန္း သိသည္။
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထုိမ်က္ရည္ကုိ
ထိန္းကာ... မ်ိဳခ်ပစ္ရသည္။ မ်က္ေတာင္ကုိ ပုတ္ခတ္ကာ မ်က္ရည္ကုိ
မက်ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဝမ္းနည္းစိတ္ျဖင့္ ရင္အစပ္သုိ႔
စုိ႔တက္လာေသာ ပူေလာင္မႈကုိ မ်ိဳခ်လုိက္ရသည္။

“ကဲ.... ကဲ... ဒီလုိလုပ္ ရဲဝင္း...။ ဒီလုိ... အဲဒီကိစၥကုိ နင္အခုဘာမွ

အၿပီးအထိ ေကာက္ခ်က္ဆြဲမထားနဲ႔ဦး၊ ဒါ... တုိ႔အားလုံးဘက္က
ေကာက္ခ်က္ပဲရွိေသးတာ... ၾကည္ျပာက စိတ္သာဆုိးလြယ္တာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 284

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အားေတာ့နာတက္တယ္ဟ၊ ဟိုေကာင္ ေလွ်ာက္လုိက္တာေတြကုိ ငါတုိ႔
နင္တုိ႔ သိကုန္ရင္ ျပႆနာတက္မွ စုိးရိမ္လုိ႔...။ ဘာမွမေျပာပဲ
သင့္ေတာ္သလုိ ေျဖရွင္းေနရတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ နင္လည္း
ၾကည္ျပာ့ကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေမးၿပီး အေနအထုိင္ဆင္ျခင္ခုိင္းဟာ
ငါတုိ႔လည္း ၾကည့္ေျပာမယ္။ နင္ဘာေကာင္ခ်က္န႔မ
ဲ ွ ၾကည္ျပာ့ကုိ
ရင္မဆုိင္နဲ႔ဦး... ဘာမဆုိျဖစ္ႏုိင္တာပဲ... ဟုတ္လား!”

ကၽြန္ေတာ္စိတ္ကုိ ျပန္ထိန္းကာ လြင္မာေျပာသမွ်ကုိ စဥ္းစား

ၾကည့္သည္။ အေကာင္းဆုံး နည္းလမ္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ကလည္း လူၾကား၍ မေကာင္းႏုိင္ေသာ ကိစၥႀကီးကုိ မျဖစ္ေရးအတြက္
အဖက္ဖက္မွ ဝုိင္း၍ တားၾကမည္ဟု ကတိေပးၾကသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီေန႔အထိ တရားဝင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေရွ႔တြင္
ခ်စ္သူအျဖစ္ေနေသးသည္။ ကံၾကမၼာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္တြင္
အမ်ားႀကီးသာေနပါေသးသည္။

“ဟုတ္ၿပီေလ... နင္တို႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီး အမူအရာမေျပာင္းနဲ႔ဦး

ငါမနက္ဖန္ ၾကည္ျပာ့ကို တစ္ေနရာရာေခၚသြားၿပီးေမးမယ္။
သူ႔သိကၡာကုိ ထိခုိက္တဲ့စကား တစ္ခြန္းမွမပါေစရဘူးလုိ႔ ကတိေပးပါတယ္
ဟာ ၾကည္ျပာ့ကုိ ငါသိပ္ခ်စ္တယ္... အဲဒါကုိ နင္တုိ႔ ယုံၾကည္ပါ ငါေမးၿပီးမွ
နင္တုိ႔ေမးပါ။ ၾကည္ျပာနဲ႔ ငါနဲ႔ အဆင္ေျပတယ္ဆုိရင္... စႏုိဖီကိစၥကုိ
နင္တုိ႔လည္း ေမ့ထားလုိက္...”

ၾကည္ျပာ၏ေမး႐ုိးသည္ ဖ်တ္ကနဲ ေရွ႕သုိ႔တုိးကာလာၿပီး

ၾကည္ျပာသည္ မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ မွိတ္ခ်လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္... ရင္ကုိ
ေနာက္သုိ႔ပစ္ကာ ပါးစပ္မ်ားကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အစြမ္းကုန္ဟလုိက္သည့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 285

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အတြက္ ၾကည္ျပာ့သြားမ်ားအားလုံးႏွင့္ အာသီးဖ်ားနီနီကေလးကုိပါ
ျမင္လုိက္ရသည္။ ၾကည္ျပာသည္ လည္ကုိဆန္႔လုိက္သာ ခါးကုိ
အားရပါးရေကာ့လုိက္ ၿပီးေနာက္ ပါးစပ္အတြင္းမွ လွ်ာကေနာက္သုိ႔
တုိဝင္သြားကာ ဖ်တ္ခနဲ ေရွ႕သုိ႔ျပန္ေရာက္လာၿပီးေနာက္ “ဂတ္” ခနဲ
ပါးစပ္မ်ားကုိ ပိတ္ပစ္လုိက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ဦးေခါင္းကုိ ဂေလာက္ ဂေလာက္
ျမည္ေအာင္ ဘယ္ညာခါရမ္းလုိက္သည္။ ၾကည္ျပာ သမ္းေနသည္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္ အစအဆုံးေငးမာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာသမ္းေနစဥ္က
ပုံစံသည္ ကၽြန္ေတာ္အျမဲတမ္း ျမတ္ႏုိးခ်စ္ခင္ရေသာ ၾကည္ျပာ႐ုပ္ႏွင့္
အေတာ့္ကုိ ကြာပါသည္။ ၾကည္ျပာသည္ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသာြ းကာ
ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့ေသာ မမွတ္မိေတာ့ေသာလူတစ္ေယာက္ျဖစ္၍
သြားသည္။ တရားေတာ္အတုိင္း ႐ုပ္ခႏၶာသေဘာမျမဲဆုိတာ ေသခ်ာၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဖက္သုိ႔ျပန္လွည့္ကာ ကန္ေရျပင္ကုိ ေငးေန

လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာ့ထံမွ ဘာသံမွ မၾကားရ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာ့ကုိ
ကန္ေတာ္ႀကီးကုိ ေခၚလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မနက္က သူငယ္ခ်င္းမ်ား
အားလုံးေရာ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ေရာေရွ႕မွာပင္ ၾကည္ျပာကုိ ကၽြန္ေတာ္
ေျပာစရာရွိသည္ဟု အသိေပးကာ ေခၚလာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ၾကည္ျပာက
ဘာမွမေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ လုိက္၍လာသည္။ ကန္ေတာ္ႀကီးကုိ
သြားမည္ဟု ဆုိေတာ့လည္း မျငင္း... ငွားလာသည့္ကားခကုိ သူကပင္
ထုတ္ေပးလုိက္ေသး၏။ ၾကည္ျပာ၏ ဘာမွမျဖစ္ေသာ အျပဴအမႈေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္ေတြေဝသြားခဲတာ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ၾကည္ျပာသာ
မမွန္တာတစ္ခုခု လုပ္ထားခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း
ေတြဖုိ႔ေခၚတာကုိ ျငင္းခ်င္ရင္လည္း ျငင္းမည္ သုိ႔မဟုတ္...
အမူအရာရင္လည္း ပ်က္ကာေနႏုိင္သည္။ အခုေတာ့... ၾကည္ျပာက

typing - ေကာင္းဆိုး Page 286

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဘာမွမျဖစ္သလုိပင္... ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြးခ်ယ္ေသာ ေရစပ္ကခုံမွာ
ေအးေအးလူလူထုိင္လွ်က္ရွိ၏။

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ကုိ စကားေျပာရန္အတြက္ ကန္ေတာ္ႀကီးသုိ႔

တမင္တကာ ေ႐ြးခ်ယ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကဲင္တင္းတစ္ခုခု(သုိ႔)
ဘာဂါဆုိင္တစ္ဆုိင္(သုိ႔) အင္းယားကန္ေဘာင္မွ ခုံတန္း။ ေနရာေတြ
အမ်ားႀကီးရွိေသာ္လည္း ကန္ေတာ္ႀကီးသုိ႔ တမင္ေခၚလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ကန္ေတာ္ႀကီးတြင္ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္တရမ်ားစြာ ရွိသည္။
ရင္ခုန္သံေပါင္းမ်ားစြာရွိသည္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းမ်ားစြာ ဖြ႔တ
ဲ ည္ခ့ဖ
ဲ ူးသည္။
ခံစားမႈႏွင့္ ပတ္သက္သည့္အခါ ေနရာေဒသသည္ လြန္စာြ အေထာက္အပံ့
ျပဳေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိထားခဲ့သျဖင့္ ကန္ေတာ္ႀကီးကုိ အားကုိးမႈမ်ားစြာႏွင့္
ေ႐ြးခ်ယ္ကာ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေခၚလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာသည္
ကၽြန္ေတာ့္ နံေဘးတြင္ သက္ေတာင့္ သက္သာပင္ထုိင္လ်က္ ေအးေအး
ေဆးေဆးရွိေနသည္။ ထုိင္ခုံကေလးမွာ ထုိင္ၿပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္
ဘာစကားမွ ၾကည္ျပာ့ကုိ မေျပာရေသး။ ထုံးစံအတုိင္း ၾကည္ျပာကလည္း
ဘာမွမေမး။ လြင္မာတုိ႔ သတိေပးခဲ့သလုိ အတက္ႏုိင္ဆုံး ေဒါသကုိ
ေလ်ာ့ရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ သတိေပးစရာမလုိပါ။
ၾကည္ျပာ၏ ေအးေဆးၿငိမ္သက္ေသာ အျပဳအမႈမ်ားႏွင့္ ကန္ေတာ္ႀကီး၏
အမွတ္တရမ်ားစြာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မယုံႏုိင္ဖယ
ြ ္ရာ ႏူးညံေအာင္
ျပဳလုပ္ၿပီးသားျဖစ္၍ ေနသည္။ ေနာက္တစ္ခုကလည္း ၾကည္ျပာသည္
ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးတြင္ ရွိေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္သူစစ္စစ္ျဖစ္သည္
ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေငးေနသည္ကုိ
မ်က္ဝန္ကေလးေထာင့္ကပ္ၿပီး ၾကည့္ကာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ သက္ေတာင့္
သက္သာျဖစ္ေအာင္ ေျဖေလ်ာ့လုိက္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 287

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ၾကည္ျပာ”

“ဘာလဲ... ဟ...”

မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ မဖြင့္ပဲ ေအးေအးေဆးေဆးျဖင့္သာ ၾကည္ျပာ့ကုိ

ေငးကာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရမည့္စကားကုိ အျငင္ဆုံး၏ အျငင္သာဆုံး
ျဖစ္ေအာင္ ေ႐ြးေနခဲ့သည္။

“နင္... တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္ကုိ ဘယ္လုိသေဘာရသလဲ”

ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းေၾကာင့္ ၾကည္ျပာသည္ မ်က္ဝန္းမ်ားကုိ ဖြင့္ကာ

ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၾကည္ျပာ့မ်က္ဆံနက္ကေလးက
ဖ်တ္ခနဲ ေနရာေ႐ြ႔သြား၏။

“မဆုိးပါဘူး၊ ခင္ဖုိ႔ေကာင္းသားပဲ... ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”

ၾကည္ျပာသည္ ပထမစကားမ်ားကုိ တမင္ေပါ့ေပ့ါကေလးျဖစ္ေအာင္

သတိထားေျပာခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ဘယ္ျဖစ္လို႔လဲဆုိသည့္
စကားသံတြင္ေတာ့ ေဒါသႏွင့္ စုိးရိမ္းျခင္း အနည္းအက်ဥ္းပါသည္ဟု
ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။

“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး... ဒါနဲ႔ သူနဲ႔ ျမမုိလ္က အဆင္မေျပေသး

ဘူးလား... ဘယ္လုိလဲ...”

“ဘယ္သိမလဲ... သူမ်ားကိစၥေတြ စိတ္မဝင္စားဘူး”

ၾကည္ျပာက မဲ့ကာေျဖၿပီး တစ္ျခားတစ္ဖက္သုိ႔ မ်က္ႏွာလွည့္သာြ း၏။

နင့္ကိစၥဆုိရင္ေရာ... ဥပမာ ဒီေကာင္နဲ႔ျမမုိလ္ အဆင္ေျပ မေျပတာ နင့္
ခံစားမႈအေပၚမွာ တစ္ခုခုသက္ေရာက္တယ္ဆုိရင္ေရာ ထုိစကားကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 288

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ေျပာ၍ မထြက္ခဲ့ပါ။ တစ္ဖက္လွည့္သာြ းေသာ ၾကည္ျပာ့ကုိ
ေငးရင္း သက္ျပင္းခ်လုိက္မိသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္
တစ္ညလုံး မအိပ္ပဲ ေမာင္းတင္ကာ စကားလုံးမ်ားစြာကုိ စိတ္ကူးထဲမွာ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း ၾကည္ျပာ့အေရွ႕ ေရာက္သည့္အခါ
ဘာစကားမွ ေျပာ၍မရခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔တစ္ခုခုကုိ
ဆုံးျဖတ္ဖုိ႔အတြက္ ၾကည္ျပာ့ခံစားခ်က္ကုိ ရေအာင္သိေအာင္ ေမးမွကုိ
ျဖစ္လိမ့္မည္။ မဟုတ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားႏုိင္မည္မဟုတ္။ ဒီလုိ
ဇေဝဇေဝါႏွင့္ ျပင္းထန္ေသာ ေတြးရင္းေတြးရင္း ေၾကာက္လုိက္... ခံစားခ်က္
ယုံၾကည္ခ်က္တစ္ခုႏွစ္ခုႏွင့္ စိတ္ေျဖကာ ေက်နပ္လုိက္ ျမင္ခ့ၾဲ ကားခဲ့သမွ်ကုိ
ျပန္ေတြးရင္း ျပန္ေၾကာက္လာလုိက္ႏွင့္ ပူလုိ္က္ေအးလုိက္ျဖစ္ေနေသာ
ကၽြန္ေတာ့္ခံစားမႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ေနခဲ့တာၾကာခဲ့ၿပီ။

“ၾကည္ျပာ.... နင္... ဟုိေလ... နင့္နာရီကေလး... အဲဒါ နင့္နာရီ

အသစ္ေလးဝယ္တာ.. ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ...”

ၾကည္ျပာ့ထံမွ သက္ျပင္းခ်သံကုိၾကားရသည္။ ၾကည္ျပာက

ခ်က္ခ်င္းမေျဖ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သုိ႔လည္း မ်က္ႏွာလွည့္၍မလာ...။ တဒဂၤ
ၿငိမ္က် သြားသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ သက္ျပင္းခ်ၿပီးမွ ၾကည္ျပာက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္မၾကည္ဘဲ ေျဖသည္။

“အဲဒါ ငါဝယ္တာမဟုတ္ဘူး... စႏုိဖီေခြး႐ုပ္... လက္ေဆာင္

ေပးတာ...”

ၾကည္ျပာသည္ တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္ကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္

ကၽြန္ေတာ္ေခၚခဲ့သည့္အတုိင္း ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စကားလုံး
ေတြကုိ ခံစားတက္ေသာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္၏။ ၾကည္ျပာ၏ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 289

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စဥ္းစားစရာေတြေပၚလာကာ
ခ်က္ခ်င္းစဥ္းစားျဖစ္သြားသည္။ ၾကည္ျပာက ဒီလက္ေဆာင္ကုိေတာ့
အားနာတာေရာ... ပစၥည္းကုိ သူ႔သေဘာဝအတုိင္း တပ္မက္တာေရာ...
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ ဂ႐ုစုိက္မႈကုိ စိတ္ကစားတာေရာ....၊ ဘာမွ
မျဖစ္ႏုိင္ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့သေဘာထားတာေရာနဲ႔ ယူခ့လ
ဲ ိမ့္မည္....။ ယူၿပီးမွ
ဒီျပႆနာကုိ သူကစမေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ္သိသြားလုိ႔ သူယူခ့မ
ဲ ိတာကုိ
ေနာင္တရၿပီး စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ကုိ ေဒါသျဖစ္ကာ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္အၾကားတြင္
ျပႆနာျဖစ္ၿပီဟုေတြးမိကာ ဒီေကာင့္ကုိ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ဟု ေခၚလုိက္တာပဲ
ျဖစ္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ထုိအေတြးျဖင့္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။

ထုိတဒဂၤအတြင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ပူေနသည့္ ေသာကသည္ ေပ်ာက္ကာ
သြားသည္။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္မၾကည့္ေသး ကိစၥမရွိ...။
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာနာရီပတ္ထားေသာ လက္ကေလးကုိ ေကာက္ကုိင္
လိုက္သည္။ နာရီကုိၾကည့္ေတာ့ ၁နာရီ၊ ၃၈မိႏွစ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ခဏ
စဥ္းစားသည္ ဒီအတိုင္းဆုိလွ်င္ ျပႆနာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္တြင္
ႏုိင္ေခ်ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာ့ကုိကိစၥေတြကုိ အားလုံး
သိထားသည္။ သိထားၿပီးမွ ခြင့္လႊတ္သည္ (ၾကည္ျပာ အားနာလုိက္ေသာ
မုိက္မဲမႈကုိဆုိလုိသည္) ဟုေျပာဖုိ႔သင္ၿပီ။

“အဲဒါေလ... နင့္... ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ဆုိၿပီး... သူကေပးတာ

ဆုိ...”

ကၽြန္ေတာ္စကားဆုံးေတာ့ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖ်တ္ခနဲ

ၾကည့္သည္။ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာတြင္ အံ့ၾသျခင္းႏွင့္ ထိတ္လန္႔ျခင္းကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 290

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၿပိဳင္တူေတြ႔လုိက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ “ေမြးေန႔” ဆုိေသာ စကားလုံး
ေၾကာင့္ ၾကည္ျပာသည္ ထုိနာရီကိစၥကုိ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ
သိထားၿပီးၿပီ ဆုိတာကုိ သိသြားပုံရသည္။

“ဟုတ္တယ္ ငါ့ေမြးေန႔ ဆုိၿပီးေပးတာ...”

ၾကည္ျပာ့ေလသံတြင္ ဝန္ခံျခင္းႏွင့္ ေဒါသသံတုိ႔ ႁပြန္းကာေန၏။

ကန္ေရျပင္ေပၚသုိ႔ ႐ွပ္၍ တုိက္လာေသာ ေလက ၾကည္ျပာ့ဆံပင္မ်ားကုိ
လြင့္ကနဲ ဆြဲေမႊ႔သြားသျဖင့္ ေဒါသက ပုိမ်ားသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္
ထင္သည္။

“နင္ကလည္းဟာ... ဘာျဖစ္လုိ႔ ယူလုိက္တာလဲ!... မဟုတ္ေသးပါ

ဘူးဟာ...”

“လဲေသလုိက္ ငါ့ကုိ ေမြးေန႔ဆုိၿပီးေပးလုိ႔ ငါယူတာ... ဘာျဖစ္လဲ

ယုယုေမြးေန႔တုန္းကလည္း သူက ေရေမႊးပုလင္းေပခဲ့ေသးတာပဲ၊ ငါယူတာ
ဘာျဖစ္လဲ”

ၾကည္ျပာ၏ တုန္႔ျပန္စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေျပးအလႊား

စဥ္းစားရ၏။ ယုယုေမြးေန႔တြင္ ေရေမႊးပုလင္းေပးခဲ့သည္ဆုိတာကုိ
ကၽြန္ေတာ္တကယ္မသိခဲ့တာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာက သူနာရီ
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ယူျခင္း၏ ႐ုိးသားမႈအေပၚ ယုယု၏ ေမြးေန႔တြင္
ေရေမႊးပုလင္းေပးျခင္းျဖင့္ ခုခံျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္
က်ိန္းေသ သိမထားသည့္အတြက္ အေလွ်ာ့မေပးႏုိင္။ ထုိကိစၥ တကယ္ပင္
ထားဦး ၾကည္ျပာ သူ႔ထံမွာ ဘာပစၥည္းမွ မယူသင့္ပါ။ ထုိပစၥည္းကလည္း
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရွ႕မွာ ႐ုိးသားစြာေပးခဲ့သည့္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္မဟုတ္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 291

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“နင့္ေမြးေန႔ကုိ... ငါတုိ႔ကုိ ဘာလုိ႔မေျပာလဲ ငါလုံးဝမသိလုိက္ရဘူး”

“ေအး... ငါ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာဘူး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ငါ့မွာ

ေမြးေန႔လုပ္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ နင့္ကုိ ဘာ့ေၾကာင့္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ငါ့မွာ
ငါ့ေမြးေန႔ကုိ ဘယ္တုန္းက စိတ္ဝင္စားဘူးလုိ႔လဲ ေမြးေန႔ပလ
ဲြ ုပ္တယ္ ဆုိတာ
အသက္ရွင္ျခင္းရဲ႕ အပုိအလုပ္ေတြဆုိ... ေမြးေန႔ပမ
ဲြ လုပ္တာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္
ရွိၿပီလဲ နင္ဘယ္တုန္းကမ်ား ေမးဖူးလဲ... ငါမေျပာဘဲန႔ေ
ဲ ရာ ငါ့ေမြးေန႔ကုိ
ဘယ္ႏွစ္ခါသိၿပီး သတိရဘူးလုိ႔လဲ၊လဲေသလုိက္”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အားရပါးရ ရန္ေတြ႔ၿပီး တစ္ဘက္သုိ႔

လွည့္ကာသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္ကာသြားသည္။
ၾကည္ျပာေျပာသည့္စကားထဲမွာ မွန္တာေတြလည္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့ေမြးေန႔ကုိ တစ္ႀကိမ္မွ သတိမရ၊ ဗုိလ္တစ္ေထာင္တကၠသုိလ္တြင္
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး ေမြးေန႔ပြဲလုပ္တုန္းကသာ သိခ့သ
ဲ ည္။
ထုိေမြးေန႔ပြဲတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာ့ကုိ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္
ခ်မ္းေျမ့ရိပ္သာ ဆရာေတာ္၏ စာအုပ္တစ္အုပ္ေပးခဲ့ဖူးသည္ ဆုိတာကုိ
အခုမွပင္ ျပန္သတိရ၏။

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဟာ... ငါ ေမြးေန႔ပက
ဲြ ုိ စိတ္မဝင္စားဘူး
ဆုိတာေတာ့ အမွန္ပဲ... ငါလည္းတစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးပါဘူး... ဒါနဲ႔
နင့္ေမြးေန႔ပြဲကုိ အဲဒီေကာင္က ဘယ္လိုလုပ္သိသာြ းတာလဲ... ကဲ...”

“ဟင္း... ဟင္း... နင္က ငါေျပာတယ္ထင္လုိ႔လား၊ ငါလုံးဝ

မေျပာဘူး... သူ႔ဘာသာသူ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနမွာ သြားစုံးစမ္းၿပီး
သိတာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 292

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာက ထုိကိစၥကုိ အဆုံးအထိ ရင္ဆုိင္ေတာ့မည္
ဟူသည့္ ဆုံျဖတ္ခ်က္က ေပၚေနသည္။ စႏုိဖီက ေက်ာင္းသားေရးရာ
ဌာနတြင္ သြားစုံးစမ္းကာ သူ႔ေမြးေန႔ကုိသိေနၿပီး ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လုံး
ျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္က သတိမရျဖစ္ေနသည္ကုိ ၾကည္ျပာသည္
အႏုိင္ရၿပီဟု မာနထားေနပုံေပၚ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ဘယ္ေလာက္
ခ်စ္ခဲ့ရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ အနစ္နာခံခ့ရ
ဲ ၿပီးၿပီနည္း။
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာသန္႔သန္႔ျဖင့္ အလုိက္သိခ့ရ
ဲ သနည္း။
သုိ႔ေသာ္... ကၽြန္ေတာ့္အလုိက္သိ အနစ္နာခံမႈမ်ားတုန္းကေတာ့
ၾကည္ျပာသည္ ယခုလုိ မာနမတက္ ရင္မဆုိင္ခ့။ဲ ဘာမဟုတ္သည့္
ေမြးေန႔ပြဲကုိ သူမေျပာဘဲ သိသြားသည့္ ကိစၥက်မွ ဒီေလာက္မာနႏွင့္
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရင္ဆုိင္ေနရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထတ
ဲ ြင္ နာက်င္
သြားကာ... ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူဆုိတာကုိ ေမ့ၿပီး ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာေပၚမွ
မာနကုိ အႏုိင္ရေရးအတြက္ အလဲထုိးရန္ ေနာက္ထပ္ ျမႇားတစ္စင္းကုိ
ကၽြန္ေတာ္ပစ္လုိက္သည္။

“နင္ရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းကုိ အဲ့ဒီေကာင္က လာၿပီး ပုိ႔တယ္

ႀကိဳတယ္ဆုိ... ကဲ... အဲဒါေရာၾကည္ျပာ... ကဲ... အဲဒါေရာ”

“ဟုတ္တယ္ေလ.... အဲဒီေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ေန႔က လာတာ

ငါ့ေမြးေန႔က ဇြန္လ ၂၆ရက္ေန႔... အဲဒီေန႔မွ သူလာတာ... အဲဒီေန႔က
ေမြးရက္ပဲတုိက္တာ ေမြးေန႔က မတုိက္ဘူး ၾကားသပေတးေန႔ျဖစ္ေနတယ္...
ဘာျဖစ္လဲ... အဲဒီစကားက ဘယ္သူ႔ဆီကလာတယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္...
ရဲဝင္း”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 293

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေအး ဟုတ္တယ္၊ ျမမုိလ္ပဲ။ ဘာျဖစ္လဲ အဲဒါ...။ ဒီမွာ ၾကည္ျပာ
နင္႐ုိးသားရင္... ဒါမွမဟုတ္ ဒီေကာင္႐ုိးသားရင္ အဲဒီေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကုိ
ငါတုိ႔ေရွ႕မွာ အထူးသျဖင့္ ငါေရွ႕မွာ ေပးသင့္တယ္။ နင္န႔င
ဲ ါဟာ
ခ်စ္သူဆုိတာကုိ သူသတိထားသင့္တယ္။ သူက မ႐ုိးသားဘူးဘဲထား၊
သူ႔ေပးရင္ နင္က ငါ့ကုိ ေျပာရမယ္၊ အခုဟာက... ဟား... သြားစမ္းပါကြာ...
လုံးဝမ႐ုိးသားဘူး၊ ဒီေကာင္ ငါတုိ႔အုပ္စုထက
ဲ ုိဝင္လာတာ... ျမမုိလ္ကုိ
မဟုတ္ဘူးၾကည္ျပာ... လုံးဝမဟုတ္ဘူး”

ကၽြန္ေတာ့္စကားဆုံးေတာ့ ၾကည္ျပာက ဘာမွျပန္မေျပာ...

ေဒါသျဖင့္ တစ္ဘက္သုိ႔လွည့္သည္။ ၾကည္ျပာ့ရင္သည္ ျမင့္ေမာက္ကာ
ေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္စကားသံေတြကလည္း ထိန္းထားမရႏုိင္ေတာ့ဘဲ
က်ယ္ေလာင္ကာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေဒါသျဖင့္
တစ္ေယာက္တစ္ဘက္စီလွည့္ကာ စကၠန္႔အေတာ္မ်ားမ်ား ၿငိမ္သက္၍
ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကန္ေရျပင္မွ လႈိင္းၾကက္ခပ
ြ ္မ်ားကုိ
ေငးကာေနခဲ့သည္။

“ကဲ... ရဲဝင္း”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာရင္း သူ႔ဘယ္ဘက္လက္တြင္

ဝတ္ထားေသာ နာရီကုိျဖဳတ္ကာ ေရွ႕မွကန္ေရျပင္ထဲ လႊင့္ကာပစ္လုိက္၏။
ကၽြန္ေတာ္ေငးေၾကာင္ကာ တားခြင့္မရလုိက္။ ကန္ေရျပင္လႈိင္းခြပ္ထမ
ဲ ွာ
နာရီကဝဲလြင့္ကာ စြပ္ကနဲျမဳပ္သြား၏။

“ေက်နပ္ၿပီလား... ေက်နပ္လား... ျမမုိလ္ဘာေၾကာင့္ ေျပာတယ္

ဆုိတာ ငါသိတယ္ရဲဝင္း.. သူက စႏုိဖီ... အုိ... အဲဒီေကာင္ကုိ
ႀကိဳက္ေနတာ... သူေျပာတဲ့စကားကုိ နင္က... ငါ လဲေသလုိက္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 294

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္အ့ံၾသကာ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာကုိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာသည္ ေဒါသ၊ မာန္မာနေၾကာင့္ မာထန္ကာေန၏။
ၾကည္ျပာ့ လက္ေကာက္ဝတ္ကေလးမွာ ဘာမွမရွိေတာ့။ ၾကည္ျပာက
မ်က္ႏွာကုိ ဖ်တ္ခနဲ လႊဲသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထတ
ဲ ြင္ အရာအားလုံး
ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ကာ အားလုံးေၾကပ်က္သာြ း၏။ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသ
ပူေလာင္မႈ၊ နာက်င္မႈတုိ႔သည္ ကန္ေရျပင္လႈိင္းၾကက္ ခြပ္ထက
ဲ ုိ “စြပ္”ခနဲ
ျမဳပ္သြားေသာ နာရီကေလးလုိပင္... အားလုံး ေပ်ာက္ကယ
ြ ္သာြ းသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့လက္ကေလးကုိ ဆုပ္ကုိင္ ကာထားလုိက္၏။
ၾကည္ျပာက မ႐ုန္း။ ေဒါသျဖင့္သာ အသက္႐ွဴသံ ျပင္းထန္လွ်က္
အျခားဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာကုိ လႊဲကာထားသည္။

“ၾကည္ျပာ... ငါ... ဟုိေလ... ေအးပါဟ... ဟား...

ငါသေဘာေပါက္ၿပီ ၾကည္ျပာ... ေအးပါဟာ... ငါ... အစုိးရိမ္လန
ြ ္သာြ းတာ...
ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆုိၿပီးတာပါပဲဟာ... ငါ... ငါေလ နင့္ကုိ သိပ္ခ်စ္တာပဲ
သိလား”

“....................”

ၾကည္ျပာ့ထံမွ ဘာစကားမွ မၾကားရပါ။ အသက္႐ွဴသံက

တျဖည္းျဖည္း တုိးေလ်ာ့ကာသြား၏။ အလကား... ျမမုိလ္န႔ဲ ငါ
သဝန္ေၾကာင္မိတာပဲ ေနမွာ...။ ဒါဘာမွမဟုတ္ဘူး... ဒီေကာင္က ျမမုိလ္ရ႕ဲ
သဝန္တုိစိတ္ကုိ ၾကည္ျပာ့ကုိ တန္ဆာခံလုပ္ၿပီး စမ္းေနတာေရာ
မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေရျပင္ကုိေငးကာ ၾကည္ျပာ့
လက္ကေလးကုိ ကိုင္ထားရင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ကာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္
ရင္ထဲတြင္ ခုနက စကၠန္႔အေတာအတြင္းရွိခဲ့ေသာ ပူေလာင္နာက်ည္းေသာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 295

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေဒါသႏွင့္ စုိးရိမ္မႈမ်ား လုံးဝမရွိေတာ့။ အေၾကာင္းအရာကေလး
တစ္ခုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္သည္ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းလွစာြ
ေျပာင္းလဲသြားသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိေနခဲ့သည္။ ျပင္းထန္ေသာ
ပူေလာင္စုိးရိမ္မႈႀကီး လုံးဝမရွိေတာ့သည္အတြက္ ရရွိလုိက္ေသာ
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမွာ ေျပာမျပတက္ေအာင္ကုိ အရသာရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ တင္းတင္းဖ်စ္ညႇစ္လုိက္၏။ ၾကည္ျပာက မ႐ုန္း..
ၿငိမ္ကာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေရျပင္ကုိ ေငးရင္းက မ်က္ေစ့ကုိ
ေမွးမွိတ္ကာ ခ်က္ခ်င္းရရွိလာေသာ ရင္ထဲမွခံစားမႈကုိ ခံစားေနခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာ့ကုိ သိပ္ခ်စ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သိ္ပ္ခ်စ္ရပါေသာ
ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္နံေဘးတြင္ ရွိေနသည္။ ၾကည္ျပာ၏
ေသြးသားလည္ပတ္ေနေသာ လက္ကေလးကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားသူမွာ
ဘယ္သူမွ မဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္သာျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာ့
လက္ကေလးကုိ ပုိသိသာေစရန္ ဖြဖြကေလးပြတ္သပ္ေနပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္သည္ ၿငိမ္းေအးေနရာမွ တစ္စစခုန္၍ လာ၏။

ကၽြန္ေတာ္မ်က္ေစ့ကုိဖြင့္ကာ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေငးလုိက္သည္။ ကန္ေရ
ေနာက္ခံႏွင့္ ေငြေရာင္လဲ့ေနေသာ ၾကည္ျပာ့ႏွာတံကေလး... ႏႈတ္ခမ္း
ခၽြန္ခၽြန္... အစိမ္းေရာင္၊ ပန္းႏုေရာင္မ်ား သြယ္ယွက္ကာေနသည့္
ပါးျပင္ႏုႏု...။ ၾကည္ျပာရယ္... မင္းဟာ ငါ့ပထမဦးဆုံး အနမ္းေတြေျခခ်ရာ
သက္တန္႔ပါးျပင္နဲ႔ ငါမလုိခ်င္တဲ့ အျပစ္ေတြပုိင္ဆုိင္ရာ... ငါ့ရဲ႕
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းဟာ ငါ့အိပ္မက္ခုိးမ။ လမ္းေလွ်ာက္တက္တ့ဲ
ေခတ္ေပၚကဗ်ာ...။ မင္းနဲ႔ငါ့ ဝုန္းဒုိင္းၾကဲခဲ့တ့ဲ ေဒါသေတြကုိ ၿမိဳ႕အစြန္
တစ္ေနရာရာမွာ သြားလႊင့္ပစ္လုိက္စမ္းပါ။ ျပန္လာရင္... မင္းကုိ
ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ တုိ႔စကားေျပာၾကရေအာင္...။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 296

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထုိစဥ္... ကန္ေတာ္ႀကီးအျပင္ဘက္လမ္းမမွ မီးသတ္ကား
သုံးေလးစီး ဥၾသဆြဲကာ ေမာင္းႏွင္းသြားၾကသံကုိ ၾကားရသည္။
ၿမိဳ႕တစ္ေနရာရာမွ မီးေလာင္ေနၿပီထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာႏွင့္
ျပန္ေျပလည္သြားၿပီျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာက မီးသတ္ကားမ်ားကုိ ၿငိမ္သက္
ေနရာမွ ေခါင္းေထာင္ကာၾကည့္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ
ကုိင္ထားရင္း... ေနာက္လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ပုခုံးကေလးကုိ လွမ္းဖက္
လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာက... ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္ၾကည့္ကာ ပခုံးေပၚမွ
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ ျဖဳတ္ကာ နံေဘးနားသုိ႔ခ်၏။

“နင္ကလည္းဟာ... ငါသိပါၿပီဟာ... နင္ဘာမွမဟုတ္ရင္ ၿပီးေရာ

ငါစုိးရိမ္လုိ႔...”

“မီးေလာင္ေနတယ္ဟ”

“ဘာျဖစ္လဲ... အေဝးႀကီး... ဟုိဘက္ကုိသာြ းတာ”

ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ

ၿပိဳင္တူရယ္လုိက္ၾကသည္။

“သြားၾကမယ္ေလဟာ... ျပန္ၾကမယ္...”

“ေနပါဦးေလ... နင္ကလည္း... အခုမွ ႏွစ္နာရီေတာင္

မထုိးေသးဘူး...”

ၾကည္ျပာက ေယာင္ကာ လက္ေကာက္ဝတ္ကေလးကုိ ငုံ႔ၾကည့္၏။

ထုိ႔ေနာက္ ၿပိဳင္တူရယ္လုိက္ၾကျပန္သည္။ ၾကည္ျပာက ရယ္ၿပီးမွ ႏႈတ္ခမ္းကုိ
ဆြဲဆန္႔ကာကာမဲ့သည္။ ဘာမွမဟုတ္သည္ကိစၥအတြက္ နာရီတစ္လုံး
ဆုံးသြားသည္ကုိ မေက်နပ္သည့္ သေဘာဟုထင္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 297

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဘယ္ႏွစ္နာရီရီဟာ... ျပန္မယ္... ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေနရာရာ
သြားမယ္... ဒီမွာ မထုိင္ခ်င္ေတာ့ဘူး...”

“ဘယ္သြားမွာလဲ... ေရခဲမုန္႔စားမလုိ႔လား... ကုန္းေပၚမွာ

စား/ေဖ်ာ္ကဖြင့္တဲ့ဆုိင္က မရွိေတာ့ဘူးဟ၊ ဒီမွာပဲေနပါဟာ...”

“ေရခဲမုန္႔တဲ့... မစားပါဘူး... ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ မထုိင္ခ်င္

ေတာ့ဘူး”

“ဒါဆုိရင္... ဘယ္သြားမလဲ... ကဲ...”

ၾကည္ျပာက မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ခဏစဥ္းစားသည္။ ဘာကုိမွ

စဥ္းစားရဟန္မတူ... မ်က္ေမွာင္ကုိက်ဳံ႕သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ၿငိမ္းခ်မ္းကာ ေႏြးေထြးလာေနေသာ ခံစားမႈအေပၚတြင္ တစ္ကုိယ္လုံးကုိ
ေျဖေလ်ာ့ကာထား၏။ ၾကည္ျပာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ လုိက္ေလ်ာ့ဖုိ႔အဆင္သင့္
ရွိေနသည္။ ၾကည္ျပာက မ်က္ေမွာင္ကုိျဖဳတ္ကာ ျပံဳးလုိက္သည္။

“အတြဲသြားေခ်ာင္းရေအာင္ဟာ...”

“ဘာ....”

“လူမ်ားအတြဲကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကရေအာင္လုိ႔ ေျပာတာ...

လဲေသလုိက္”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ေစာင္းဒုိင္းကနဲထုိးရင္း ေျပာသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာျပန္လည္ ႐ႊင္ျမဴးလာပုံကုိၾကည့္ကာ ရင္ထမ
ဲ ွာ
ေပ်ာ္၍သြားသည္။

“နင္ကလည္းဟာ... လူမ်ားကုိ ဒုကၡမေပးပါနဲ႔... မဟုတ္တာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 298

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“အေပ်ာ္ပဲေလဟာ... ဘာျဖစ္လဲဟာ... အေဝးကၾကည့္မွာပဲဟာ
ထုိင္ေနရတာ ပ်င္းစရာႀကီးဟာ...၊ နင္မလုိက္လဲေနခဲ့ ငါကေတာ့
ေလွ်ာက္ၾကည့္မွာပဲ...”

ၾကည္ျပာသည္ လုပ္ခ်င္တာကုိ လုပ္လုိက္ရမွ ေက်နပ္တက္ေသာ

မိန္းကေလးဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ
ၾကည္ႏူး႐ႊင္ျမဴးလာေသာ စိတ္ကေလးကုိ ဒီအတုိင္းထားခ်င္သျဖင့္
မထခ်င္ေသာ္လည္း သေဘာတူကာ ထဖုိ႔ျပင္ရသည္။ ၾကည္ျပာက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ ထြက္ကာသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္
ကမန္းကတမ္း ၾကည္ျပာ့ေနာက္သုိ႔ ေျပးကာလုိက္ခ့ရ
ဲ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ကန္ေတာ္ႀကီး ပတ္လမ္းကေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။
ၾကည္ျပာက ပတ္လမ္းနံေဘးကုိ ေက်ာ့ေပးကာ ကန္ေရရိပ္ဘက္သုိ႔
မ်က္ႏွာျပဳကာ ထုိင္ေနေသာ ခ်စ္သူစုံတြဲမ်ားရွိသည့္ ခုံတန္းေနာက္သုိ႔
ေရာက္လွ်င္ ေခတၱာရပ္ကာၾကည့္သည္။ ထုိစကားေျပာေနေသာ ခ်စ္သူမ်ား
ျဖစ္သည့္အခါ ႏွာေခါင္းကုိ႐ႈံ႕ကာ ဆက္ေလွ်ာက္သည္။

“ၾကည္ျပာ... ဒီအတြဲေတြက အလကားပဲဟာ၊ နင္ၾကည့္ခ်င္ရင္ ဟုိ

အေပၚဘက္ ဂုံးကေလးေပၚသြားမယ္ေလ...၊ နင္ကလည္းဟာ ဒီေန႔မွ
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ အတြဲေခ်ာင္းခ်င္ရတယ္လုိ႔... ဘာမွမဟုတ္တာကုိ...”

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေပ်ာ္ပဲဟာ... ထုိင္ေနရတာပ်င္းတယ္ဟ၊

ထုိင္ေနရတာကမွအလကား...၊ တခ်ိဳ႕အတြဲေတြဆုိ ရန္ျဖစ္ၾကတာဟ
သိလား...၊ ရယ္ရတယ္...၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ထမင္းခ်ိဳင့္ကုိဖြင့္ၿပီး
ခြံ႔ေကၽြးေနၾကတာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 299

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ရန္ျဖစ္တာ.. ခုနက... ငါတုိ႔လုိေပါ့ဟ၊ ေနပါဦး... နင္က
ဘယ္တုန္းက အတြဲေတြကုိ သြားၾကည့္ဖူးတာလဲ”

“ဟဲ့... နင္ေျပာတာ ဒီဂုံးကေလးေပၚလားရဲဝင္း...”

“ဘယ္တုန္းက ၾကည့္ဖူးတာလဲဆုိ...”

“ဒီလုိပဲေပါ့ဟာ...”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္မၾကည္ဘဲေျပာရင္း ဂုံးကေလး

ေပၚသုိ႔ တက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္မွ လုိက္တက္ရ၏။
ဂုံးကေလးေပၚေရာက္ၿပီး သစ္ပင္အုပ္မ်ားကုိေတြ႔ေတာ့ ၾကည္ျပာက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္ကာ လက္ညိဳးကေလးကုိ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ကပ္ကာ
ေျပာ၏။ ၿပီးေတာ့ ေျခသံမၾကားရပါပဲ ေျခကုိ ေဖာ့ကာေျဖးေျဖးႂကြ၍
ေလွ်ာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာ့ပုံစံကုိၾကည့္ကာ ရယ္ခ်င္သာြ းသည္။
ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ခ်င္ေနတယ္ ေပါ့ေလ။ ပထမတြတ
ဲ စ္တက
ဲြ ုိ ပုဏၰရိပ္ပင္
အစပ္က ခုံတြင္ေတြ႔၏။ ေယာက်္ားက အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အမ်ိဳးသမီး
ကလည္း ၃၅ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ကာကူေလတာကုိထုတ္ကာ ဘာေတြ
တြက္ခ်က္ေနၾကမွန္းမသိ။ ၾကည္ျပာက ႏွာေခါင္းကုိ႐ႈံ႕ၿပီး ေျပာင္ျပကာ
ဆက္ေလွ်ာက္ၾကသည္။

ဒုတိယတစ္တြဲ ေတြ႔ျပန္သည္ သစ္ပင္ပင္စည္ကုိမွီကာ

ထုိင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလးက လိမၼာ္သီးကုိ အခြံခာြ ေနသည္။
အခြံခြာၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးကုိမေကၽြး၊ သူ႔ခ်ည္စားပစ္၏။ ေကာင္မေလး
က လိမၼာ္ခြံကုိယူကာ ႏွာေခါင္းႏွင့္ ေတ့ၿပီး႐ွဴသည္။ ၾကည္ျပာက
မဲ့လုိက္ကာ...

typing - ေကာင္းဆိုး Page 300

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေကာင္မေလးကုိေတာင္ မေကၽြးဘူး”

“ေကာင္မေလးက မႀကိဳက္လုိ႔ေနမွာေပါ့ေဟ၊ သူ႔ ရည္စားအေၾကာင္း

သူသိမွာေပါ့”

“ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ ေကၽြးသင့္တယ္”

ၾကည္ျပာက မ်က္ႏွာကုိမဲ့ကာ မွတ္ခ်က္ခ်ရင္း ဆက္ေလွ်ာက္သည္။

ၾကည္ျပာမွာ တရားမွ်တခ်င္စိတ္ကေလးေတာ့ ရွိသားပဲဟု ေတြးကာ
ေနာက္မွလုိက္ခဲ့သည္။ တတိယအတြဲကုိ ေတြ႔ေတာ့ မိန္းကေလးက
ႏႈတ္ခမ္းနီကုိ ျပင္ဆုိးေနၿပီး ဆံပင္ကုိ သပ္ရပ္ေအာင္ျပဳျပင္သည္။
ေကာင္ေလးက စီးကရက္ထုတ္ကာ မီးညႇိေန၏။

“ေနာက္က်သြားၿပီ”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွည့္မၾကည့္ဘဲ သူ႔မွတ္ခ်က္ႏွင့္

သူဆက္ကာေလွ်ာက္သည္။ ေနာင္ထပ္တစ္တက
ဲြ ုိ ေတြ႔သည္။
ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးရင္ခြင္ထဲ လဲက်ေနတာ ေကာင္မေလးက
အလုိက္သင့္ ဖက္ကာထား၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သစ္ပင္ကုိကယ
ြ ္ကာ
သတိအေနအထားျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဂုံးကေလးကအတြင္းပုိင္းကုိ
ေရာက္လာေနၿပီ ျဖစ္သည္။

“ဟင္း... အိပ္မ်ားေပ်ာ္ေနၾကလားမသိဘူး၊ ခဲန႔ေ

ဲ တာင္ထုခ်င္တယ္၊
လာ... မစြံဘူး ေရွ႕ဆက္သြားမယ္...”

“ဘာမွ မရွိေတာ့ပါဘူးဟာ... ဒီေပၚမွာ သစ္ရိပ္ကေအးေနတာ

ပဲေနာ္... ငါတုိ႔ ခဏတုိင္ရေအာင္ေလဟာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 301

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေနစမ္းပါ... ငါၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ဆုိမွ... ေရွ႕မွာရွိဦးမယ္ လာ...
လာ...”

ၾကည္ျပာက ဆက္ေလွ်ာက္ရင္ ပန္းျခံေနာက္ႏွင့္ ေခ်ာင္းကေလး

ေတြထဲမွာ အတြဲကုိရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ေနသည့္ ေနရာမွာ
ဂုံးဆင္းလမ္းေလွကားထစ္မ်ားက မရွိ။ ဂုံးအျမင့္တြင္ ေပါက္ေနေသာ
သစ္ပင္မ်ား မညီညာေသာေျမမ်ားႏွင့္ ေခ်ာက္ႀကီးလုိျဖစ္ေနသည္။
ဂုံမွဆင္းမည္ဆုိလွ်င္ ဟုိတစ္ဘက္ကုိ ေလွ်ာက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာက
ဂုံးအဆင္းေခ်ာက္အစပ္တြင္ ေပါက္ေနေသာ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္၏
ပါးျပင္ထေနေသာ သစ္ျမစ္ႀကီးေပၚတြင္ အသာထုိင္ခ်ကာ ဟုိဟုိ
ဒီဒီရွာသည္။ ဘယ္အတြဲမွမေတြ႔...။ ကၽြန္ေတာ္ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ မီးညႇိကာ
အားရပါးရဖြာရင္း ဒီေနရာမွာပဲ ၾကည္ျပာ့တုိ ခဏေလာက္ထုိ္င္ဖုိ႔
ေျပာမည္ဟု စဥ္းစားေနသည္။

“ေဟာ... ဟဲ့... ရဲဝင္း ႐ႈး... ေအာက္မွာ... ေအာက္မွာဟ”

ၾကည္ျပာက သစ္ျမစ္ကုိ လက္ေထာက္ကာ ေခ်ာက္ေအာက္သုိ႔

ေခါင္းကုိ ငုံ႔ျပဴထက္ကာၾကည့္ရင္း ေလသံတုိးတုိးျဖင့္ ဆုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့ေဘးဝင္ထုိင္ကာ ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ ပခုံးေပၚတြင္ လက္တစ္ဘက္
တင္ထားေသာ ေကာင္မေလး၏ ပခုံးတစ္ပုိင္းတစ္စကုိ ေတြ႔ရသည္။
ၾကည္ျပာက ထုိေနရာကၾကည့္၍ မျမင္ရသျဖင့္ ပင္စည္ကုိပတ္ကာ
ဟုိဘက္ကုိေျပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနရင္း ပခုံးေပၚမွလက္က ပခုံးကုိ
ဆြဲယူလုိက္သျဖင့္ ျမင္ေနရေသာ ပခုံးတစ္ျခမ္း လွစ္ခနဲေပ်ာက္ကာသြား၏။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကည္ျပာၾကည့္သည္ဘက္သုိ႔ ေျပးရသည္။

“ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရဘူးဟ၊ ပင္စည္န႔ဲ ကြယ္ေနေတာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 302

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထုိစုံတြဲက ေခ်ာက္အစပ္မွာ ေပါက္ေနသည့္ သစ္ပင္ႀကီး၏
အျမစ္ၾကားတြင္ ထုိင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေခ်ာက္က မတ္ေစာက္လန
ြ ္းလွ
သျဖင့္ ဘယ္ေနရာကဆင္းၾကပါလိမ့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရပ္ေနသည့္အေပၚႏွင့္ သူတုိ႔ဝင္ေနေသာ သစ္ျမစ္ၾကားသည္
ေျခာက္ေပေလာက္ နိမ့္မည္ဟုထင္သည္။

“ဒီအတြဲက မဆုိးဘူးဟ၊ ေနရာေကာင္းေကာင္းရွာတက္တယ္”

“ေအးဟာ... ငါၾကည့္ခ်င္တာ... ပခုံးတစ္ဖက္ မရွိေတာ့ဘူးဟ၊

ေနရာရွာဟာ... ဟယ္... ရဲဝင္း... ရဲဝင္း... ဒီမွာ...”

ၾကည္ျပာက ပင္စည္ကုိပုတ္၍ ျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့

ပင္စည္ကုိပတ္ကာေပါက္ေနေသာ ႏြယ္ပင္ကုိေတြ႔ရ၏။ ႏြယ္ပင္အလုံးက
က်ပ္ျပားေစ့ေလာက္ရွိမည္။ ေျဖာင့္တန္းေနေသာ ပင္စည္ကုိပတ္၍ ႏြယ္က
ဟုိးသစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားသုိ႔ တုိးဝင္သြား၏။ ၾကည္ျပာေျပာပုံက ထုိႏြယ္ကုိ
ကုိင္ကာ ပင္စည္ကုိကပ္ၿပီး ေအာက္သုိ႔ငုံ႔ၾကည့္ရန္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္
ႏြယ္အားလုံးက ကုိင္မည့္ေနရာေလာက္တြင္ တစ္ဖက္သုိ႔ ပတ္ကာေနသျဖင့္
မလြယ္လွ...။ ပင္စည္ကုိခြရေအာင္ကလည္း ပင္စည္ကစည္ပုိင္းလုံးခန္႔
ရွိသည္။

“မလြယ္ဘူး ၾကည္ျပာ ထားလုိက္ပါဟာ...”

“ရပါတယ္ဟ၊ ႏြယ္ကုိကုိင္ၿပီး ငုံ႔ၾကည့္ရင္ရတယ္... ေရာ့နင္

ငါ့ကုိကုိင္ေပထား...”

ၾကည္ျပာသည္ လုပ္ခ်င္မိလွ်င္ လုပ္လုိက္ရမွ ေက်နပ္ေလ့ရွိသည့္

ဗီဇအတိုင္း ဘာကုိမွ မငဲ့ေတာ့ဘဲ သူ႔လယ္သာစလင္းဘက္(ခ)အိတ္ကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 303

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ့္ထံ လွမ္းေပးကာ ဖိနပ္ကုိခၽြတ္ၿပီး ပါးျပင္းျမစ္ေပၚတက္ကာ
ႏြယ္ပင္ကုိ လွမ္းကာဆြဲသည္။

“ဟဲ့... ရဲဝင္း ငါ့ေျခေထာက္ကုိ ကုိင္ေပးထားေလဟာ...”

ၾကည္ျပာ့ေအာ္သံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ပင္စည္မွာကပ္ၿပီး ၾကည္ျပာ့

ေျခေထာက္ကကေလးမ်ားကုိ ေျခမ်က္ေစ့မွထိန္းကာ ကုိင္ေပးထားရ၏။
ၾကည္ျပာက ႏြယ္ပင္ကုိလွမ္းကုိင္ကာ ပင္စည္မွာ ကုိယ္ကုိလိမ့္ကာ
ေကြ႔ပတ္ၾကည့္ေန၏။

“ေသေသခ်ာခ်ာကုိင္ထားေနာ္ၾကည္ျပာ...”

ၾကည္ျပာက ေခါင္းကုိညိတ္ကာ ငုံ႔ၾကည့္ေန၏။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့

ၾကည္ျပာပဲဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္း ေပ်ာ္လာသည္။ အတြက
ဲ ေတာ့မသိ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကုိသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကျမင္လွ်င္ အားရပါးရ
ရယ္မွာ ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စလင္းဘက္(ခ)ကုိ လြယ္ကာ
ၾကည္ျပာ့ ေျခေထာက္ကုိကုိင္... ၾကည္ျပာက ႏြယ္ႀကိဳးကုိခုိကာ ပင္စည္ကုိ
ေကြ႔ပတ္ၿပီး ငုံ႔ၾကည့္... တကယ့္ရယ္စရာႀကီး။ တကယ္ေတာ့
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အတြဲေခ်ာင္းသည္ဆုိသည္မွာ မျဖစ္သင့္ေသာ
အျဖစ္မ်ိဳးသာျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္... ၾကည္ျပာသည္ သူစိတ္ခ်လက္ခ်
ယုံၾကည္ခြင့္ရေသာ သူက အျမဲစိတ္ဆုိးေနႏုိင္ေနၾကျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
အတူရွိခုိက္ သူ႔စိတ္ထဲရွိသည့္ ကိစၥကုိ ဘာမွမငဲ့ဘဲ အေပ်ာ္သေဘာ
ေလွ်ာက္လုပ္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာက ေအာက္ကုိငုံ႔ၾကည့္ေနရင္းက
ေျခေထာက္ကုိလႈပ္သည္။

“ခဏျပန္ဆင္းဦးမယ္ဟ... ေညာင္းတယ္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 304

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာ့ကုိ အသားထိန္းကာခ်ေပးရသည္။ ၾကည္ျပာ
ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ကုိေကြးကာ လက္သီးကေလးမ်ား ဆုပ္ရင္း
အသံမထြက္ဘဲရယ္သည္။

“ဘာလုပ္ေနၾကလုိ႔လဲဟ... ဟင္”

“အလကား... ဘာမွမဟုတ္ဘူး... ငါတုိ႔ၾကည္ပုံကုိ သေဘာက်ၿပီး

ေပ်ာ္လုိ႔... ရယ္ရတယ္ေနာ္... ရဲဝင္း”

“ေအး... နင္ငါ့ကုိ ခဏထိန္းေပးထားဟာ၊ ငါၾကည့္ဦးမယ္”

ကၽြန္ေတာ္ အျမစ္ေပၚတက္ၿပီး ႏြယ္ႀကိဳးကုိ လွမ္းဆြဲသည္။

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကုိ ကုိင္ကာေပးထားရ၏။ ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့
အတြဲကုိေခါင္းတည့္တည့္မွ ျမင္ရသည္။ ပခုံးကုိဖက္ထားၿပီး ေခါင္းခ်င္း
ပူးကာ ထုိင္ေနၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေခါင္းခ်င္းေခြ႔ကာ ေပ်ာ္ေနၾကျပန္သည္။
ေနာက္ ပခုံးခ်င္းတုိက္ၾကျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လူခ်င္းခြာလုိက္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အတြဲကုိေငးရင္း ကုိယ့္အျဖစ္ကုိ သေဘာက်သြားသည္။
ျပဳတ္က်လုိ႔ကေတာ့ မလြယ္ တလိမ့္ေခါက္ေကြး လိ္မ့္ကာ ဟုိးဂုံးေအာက္ထိ
က်သြားႏုိင္သည္။ အျမစ္ပ်ဥ္းႀကီးမ်ား ၾကားထဲသုိ႔ က်သြားလွ်င္လည္း
မလြယ္...။ ႏြယ္ႀကိဳးကုိကိုင္ထားရေသာ လက္ကနာ၍ လာသည္။
ကုိယ္ကုိပတ္ကာ ေကြးထားရသျဖင့္ ခါးကလည္း ေညာင္းေသး၏။
ၾကာျပာထိန္းေပးထားေသာ ေျခေထာက္ကလည္း ပင္စည္ႏွင့္ ပတ္တုိက္
ေနသျဖင့္ နာလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ဆင္းဖုိ႔ ေျခေထာက္ကုိလႈပ္ရသည္။
အတြဲက စကားေျပာေန၏။ ေနေပ့ေစ ဘာမွမဟုတ္။ သတိႏွင့္ထားၿပီး
ခက္ခက္ခဲခဲဆင္းရသည္။ ၾကည္ျပာက ထိန္းေပးပါသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 305

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဘာမွမဟုတ္တာဟာ၊ သူဘာသာထုိင္ေနတာပဲ... မျမင္ရလုိ႔
ၾကည့္ခ်င္ေနတာ ဘာမွမဟုတ္ဘူး... ေတာ္ၿပီဟာ...”

“ရဲဝင္းကလည္း ငါခဏၾကည့္ဦးမယ္ဟာ... ထိန္းေပးထား”

ၾကည္ျပာက ကေလးဆုိးလုိပင္ အပင္ျမစ္ေပၚတက္ရပ္ျပန္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ခႏၶာကုိယ္ကုိ ထိန္းေပးကာ ေျခေထာက္ကုိ
ကုိင္းထားရင္း သက္ျပင္းကုိ ခ်မိသည္။ အခုခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ လြင္မာတုိ႔က
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ စုိးရိမ္ေနၾကလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အတြဲ
ေခ်ာင္းလွ်က္္ရွိ၏။ မေန႔က ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေဒါသထြက္ေနခဲ့သည္။
ေပါက္ကြဲေနခဲ့သည္။ အခုၾကေတာ့လည္း အတြဲေခ်ာင္းေနၾကသည္။

“ဟယ္... ေဟာ... ေဟာ.... ဟဲ့ေတာ့.... ကၽြတ္.... အံမယ္”

ငုံ႔ကာၾကည့္ေနေသာ ၾကည္ျပာ့ထံမွ အသံထက

ြ ္ကာလာ၏။
ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ၾကည္ျပာ့ ပခုံးေလးကုိသာျမင္ရသည္။ ျမင္ရသည့္ ပခုံးက
ၾကံဳ႕ကာၾကံဳ႕ကာသြား၏။ မ်က္ႏွာကုိေတာ့ မျမင္ရ။ ပင္စည္ႏွင့္
ကြယ္ကာေနသည္။ ၾကည္ျပာဘာကုိမ်ား ေတြ႔ေနသနည္း။ အတြက
ဲ
ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီနည္း။

“ေဟာ... ဟယ္.. အဟင္း... အဲေတာ့...”

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ေခၚသံတုိးတုိးကုိ လွည့္မၾကည့္ေတာ့၊

အာေမဋိတ္သံမ်ိဳးစုံသာ ထြက္၍ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကည့္ခ်င္
လာ၏။ ၾကည္ျပာ့ကုိဆင္းခုိင္း၍ေတာ့ ရမည္မထင္၊ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့ေျခေထာက္ဖ်ားကုိကုိင္ထားရင္း ပင္စည္ကုိ ေခါင္းျဖင့္ေကြ႔ကာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 306

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ျမင္ရလုိျမင္ရျငားၾကည့္သည္။ အတြဲက ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီနည္း။
ပခုံးတခ်က္ရိပ္ခနဲ ပင္စည္မွေပၚလာၿပီး ျပန္ေပ်ာက္ကာသြား၏။ ေတာက္...
ငါၾကည့္တုန္းကေတာ့ ထုိင္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လုိေဇာျဖင့္
ေခါင္းကုိ ပင္စည္ဘက္ အထြက္တြင္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ကိုင္ေပးထားေသာ
ေျခေထာက္မ်ား လြတ္ကာထြက္သြား၏။ ေျခေထာက္လတ
ြ ္သာြ းသည့္
အတြက္ ၾကည္ျပာသည္ ႏြယ္ႀကိဳးကုိ ကုိင္ထားရာမွ ကုိယ္ကလည္ထက
ြ ္
သြားကာ ဂုံးႏွင့္ လြတ္သြားၿပီး ေခ်ာက္အစပ္တြင္ တန္းလန္းႀကီး
ျဖစ္သြားသည္။

“အား.. ရဲဝင္း... ရဲဝင္း... အမေလး... ရဲဝင္းေရ... နင္ ဘာျဖစ္လုိ႔

လႊတ္... အား... ဟဲ့... ငါ့ကုိ ဆြဲ... ဆြဲ... ရဲဝင္း”

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ”

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေအာ္သံေတြ ဆူညံသာြ းၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္

လွမ္းဆြဲေသာ္လည္း ၾကည္ျပာ့ခႏၶာကုိယ္သည္ ခ်ိန္သီးလို လႈပ္ရမ္းေနသျဖင့္
မမိ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေခ်ာက္အစပ္မွာမုိ႔ ေရွ႕ကုိ တုိး၍မရေတာ့။
ၾကည္ျပာသည္ ႏြယ္ႀကိဳးကုိကုိင္လွ်က္ တန္းလန္းျဖစ္ေနကာ ေၾကာက္လန္႔
တၾကားေအာ္ေနသည္။ ေအာက္မွအတြဲလည္း လန္႔ျဖဳန္႔ကာ ဝုန္းကနဲ
မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္ေတာ့... မထင္မွတ္စာြ ၾကည္ျပာ့ကုိ
တန္းလန္းႀကီးေတြ႔ရသျဖင့္ ေၾကာင္ေနၾကသည္။

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ... ကုိင္ထား... ကုိင္ထား... မလႊတ္န႔ဲ...

ေျခေထာက္ကုိ ငါ့ဘက္ခတ္... ငါ့ဘက္ကုိခတ္လုိက္ ငါမမွီဘူး”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 307

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“မရဘူး... အား... ငါျပဳတ္က်ေတာ့မယ္ ရဲဝင္း... လုပ္ၾကပါဦး...
အား...”

ကၽြန္ေတာ္လွမ္းဆြဲေသာ္လည္း ၾကည္ျပာ့ေျခေထာက္မ်ားကုိ မမွီ၊

ၾကည္ျပာသည္ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ မ်က္စိကုိစုံမွိတ္ကာ ႏြယ္ႀကိဳးကုိ
ခုိထားရင္ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ေနသည္။ အတြမ
ဲ ွ ေကာင္ေလးက
သတိရကာ အေပၚသုိ႔ ကုတ္ကပ္တက္လာၿပီး ပင္စည္မွ ႏြယ္ႀကိဳးကုိ
ကုိင္ကာ ပင္စည္ကုိ ေျချဖင့္ကန္ထားရင္း ၾကည္ျပာ့လက္ကုိ လွမ္းကာဆြဲ၏။

“အစ္မ လက္ကုိလႊတ္လုိက္... ကၽြန္ေတာ္ကုိင္ထားတယ္...

လႊတ္လုိက္”

“ဟင့္အင္း မလႊတ္ဘူးက်လိမ့္မယ္... အား... ရဲဝင္း... ဟဲ့ ရဲဝင္း”

“ၾကည္ျပာ မေၾကာက္နဲ႔... ေျခေထာက္ကုိ ဒီဘက္ေပး နင္မက်ေတာ့

ဘူး၊ မေၾကာက္နဲ႔”

ၾကည္ျပာသည္ ေလထဲတြင္ လြတ္ေနေသာ ေျခေထာက္ကုိ

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ႏွင့္ ထိသြားသျဖင့္ အေၾကာက္သက္သာကာ ေအာ္သံ
တိတ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကုိ ကန္ကာနင္းရင္း ႏြယ္ႀကိဳးမွ
လက္ကုိလႊတ္ၿပီး အတြဲမွလူ၏ လက္ကုိကုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က
ကုိယ္ကုိေနာက္လွန္ကာ ဒူးကုိေကြးရင္း ထုိင္ခ်ရ၏။ ၾကည္ျပာ့
ေျခေထာက္မ်ားကုိ ရင္ဘတ္ျဖင့္ပင့္ကာ တင္ေပးရသည္။ ၾကည္ျပာ့ကုိယ္
ေခ်ာက္ထဲမွလြတ္သည္ႏွင့္ အတြဲမွလူက လက္ကုိလႊတ္လုိက္သည္။
ၾကည္ျပာသည္ အိကနဲ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ေပၚေျခေထာက္ျဖင့္နင္းလွ်က္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 308

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ငုတ္တုတ္က်သည္။ ၾကည္ျပာ ႐ုတ္တရက္ မထႏုိင္ ေၾကာက္႐ံ႕ြ ကာ
တစ္ကုိယ္လုံးတုန္ကာေန၏။

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ... နင္ဘာမွမျဖစ္ဘူး... အား... ထ... ထ

ငါ့ကုိယ္ေပၚက ထလုိက္ဦး”

ကၽြန္ေတာ့္စကားသံကုိ ၾကားေတာ့မွ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္

ဗုိက္ေပၚမွ ဝုန္းကနဲထရပ္သည္။

“အဲဒါ နင္... နင္... အသုံးမက်လုိ႔ရဲဝင္း... နင္လုပ္တာ၊ နင္ ငါ့ကုိ

ေသေအာင္သတ္တာ...”

“ဟ... မဟုတ္ဘူးၾကည္ျပာ... ငါက....”

ၾကည္ျပာသည္ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန္႔မႈ မေျပေသးသည့္ မ်က္ႏွာ

ေပၚတြင္ ေဒါသကအစင္းလုိက္ အရာထင္ကာေနသည္။ ၾကည္ျပာသည္
ဖိနပ္ကုိ ေကာက္စီးကာ သူ႔စလင္းဘက္(ခ)ကုိ ေကာက္လယ
ြ ္လုိက္ၿပီး
ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြား၏။

“သူက ဘယ္လုိျဖစ္ၿပီး အေပၚမွာေရာက္ေနတာလဲ”

သစ္ပင္ေပၚမွခုန္ခ်ၿပီးကာစ ၾကည္ျပာ့ကုိ တက္ဆဲြေပးသူက

ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာရမယ္မွန္းမသိ၊ ဒီကိစၥႀကီးကုိ သြားေျပာလုိ႔
မေကာင္း လွည့္ထြက္သြား၏။

“ဒီလုိပဲေပါ့ဗ်ာ၊ တစ္ခါတစ္ေလ... ဒီလုိျဖစ္တက္တာပဲ... ေက်းဇူးပဲ

သြားမယ္ေနာ္...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 309

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟာ... အစ္ကုိ ခဏ... အစ္ကုိ႔ရင္ဘတ္က ေျခရာႀကီးကုိ
ခါလုိက္ဦး”

ကၽြန္ေတာ္လွည့္အထြက္မွာ လွမ္းေအာ္လုိက္ေသာအသံေၾကာင့္
ေအာက္္ကုိငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏ ခပ္ႏမ
ြ ္းႏြမ္းေကာ္လံလည္ကတုံး
အကႌ်ရင္ဘတ္တြင္ ၾကည္ျပာကန္၍ နင္းထားေသာ ေျခရာႀကီးကုိ
ေတြ႔ရသည္။ ရွက္ၿပီး ေဒါသေရာ ေၾကာက္႐ံ႕ြ စိတ္ႏွင့္ပါ ထြက္သာြ းသည့္
ၾကည္ျပာ့ေနာက္ကုိ ကမန္းကတန္း ေျပးလုိက္ရင္း ၾကံဳသလုိပင္...
ရင္ဘတ္ေပၚက ၾကည္ျပာ့ေျခရာကုိခါခ်ရသည္။ ဖုန္းမႈန္႔ႏွင့္ ေျမႀကီးစမ်ား
မဟုတ္ဘဲ၊ ဖိနပ္ေျခဆီတုိ႔ျဖင့္ေပေသာ ေျခရာျဖစ္သည့္အတြက္ ခါခ်ပြတ္ခ်၍
မေပ်ာက္ မတက္ႏုိင္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၾကည္ျပာက ဂုံးဆင္းေလွကားမွ
ေျပးဆင္းေနသည္။

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ... ေနပါဦးဟ... ၾကည္ျပာေရ...”

ကၽြန္ေတာ့္ေခၚသံကုိ ၾကားေသာ္လည္း ၾကည္ျပာသည္

အရွိန္ကုိလည္း မေလ်ာ့။ ေနာက္ကုိလည္း လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ...
ကန္ေတာ္ႀကီးထဲမွ ကားလမ္းမထြက္ေပါက္ဆီသုိ႔ မေျပး႐ုံအမည္ ထြက္သာြ း
ေလသည္။

“ကားေပၚေရာက္တဲ့အထိ... ငါ ေတာင္းပန္တာ မရဘူးဟသိလား၊

လူေတြကလည္း ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ၾကည္ျပာ့ကုိၾကည့္လုိက္၊ ငါ့ရင္ဘတ္မွာ
ေပေနတဲ့ ၾကည္ျပာ့ေျခရာႀကီးကုိ ၾကည့္လုိက္န႔ဲ... နားမလည္ၾကဘူး
ေပ့ါဟ... အဲဒီေန႔က တကယ့္ထုံစံအတုိင္း၊ ငါ့အျပစ္ေပါ့ဟာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 310

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ စကားဆုံးသြားေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငးကာၾကည့္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိ တစ္ေယာက္
မွ နားေထာင္ၿပိး မရယ္ေမာၾက၊ ရယ္စရာဆုိလွ်င္ ေရွ႕ဆုံးမွ
အသံထြက္ေလ့ရွိေသာ ယဥ္ယဥ္သိန္းႏွင့္ မုိးမုိးမ်က္ႏွာတြင္လည္း ရယ္စရာ
အရိပ္အေယာင္မရွိသည့္အျပင္... ယဥ္ယဥ္သိန္းက သက္ျပင္းကုိခ်ကာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရီေဝစြာေငး ၾကည့္ေနသည္။ လြင္မာ့ကုိ ၾကည့္လုိက္
ေတာ့လည္း ထုိနည္းတူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စာြ
ေငးေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ၾကည့္ကာအံ့ၾသသြားရ၏။

“နင့္တုိ႔ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ... ဘာတုန္းဟ...”

ကၽြန္ေတာ့္အေမးစကားေၾကာင့္ လြင္မာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

ေငးေနရာမွ တစ္ဘက္သုိ႔လွည့္ကာ သက္ျပင္းကုိခ်သည္။ ယဥ္ယဥ္သိန္းႏွင့္
မုိးမုိးက လြင္မာ့ကုိ ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ ဒီေကာင္ေတြ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ!
ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေနေသာ တစ္ေန႔က ၾကည္ျပာႏွင့္ျဖစ္ခ့သ
ဲ ည့္ကိစၥကုိ
ရယ္လည္းမရယ္... ဘာမွလည္းဝင္မေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာ့ေၾကာင့္
ေငးေမာနရသနည္း။ လြင္ဦးကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဘာမွမေျပာဘဲ
စီးကရက္ကုိဖြာ၍ေနသည္။

“ရဲဝင္း... အဲဒီေန႔က ၾကည္ျပာနဲ႔ အဆင္ေျပခဲ့လား!”

“ေအးေလ... ၾကည္ျပာကနာရီကုိ လႊင့္ပစ္လုိက္တာဟ၊ ၿပီးေတာ့

သူသင္တန္းကုိ စႏုိဖီလာတယ္ဆုိတာကလည္း...”

စကားမဆုံးမွီ လြင္မာက မ်က္လႊာကုိခ်ကာ ေခါင္းကုိဘယ္ညာ

ခါရမ္းလုိက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္စကားကုိ ရပ္ထားလုိက္ရသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 311

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဘာမ်ားပါလိ္မ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အၾကားမွာ တစ္ခုခုေတာ့
လြဲမွားေနဟန္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မ်က္ႏွာကုိ
ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ေယာက္မွ မ်က္လုံးအဆုံမခံၾက၊
မ်က္လႊာခ်သူကခ်၊ တစ္ဘက္သုိ႔ လွည့္ကာသြားသူကသြားႏွင့္ ၿပီးေတာ့
တစ္ေယာက္မွ မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက။

“နင့္တုိ႔ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ!.. ဘယ္သူဘာျဖစ္လုိ႔လဲ!”

သူငယ္ခ်င္းမ်ားက တစ္ေယာက္မွမေျဖၾက၊ ယဥ္ယဥ္သိန္းနဲ႔ မုိးမုိးက

လြင္မာ့ကုိ လွမ္းခုိးၾကည့္လုိက္ၾကသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရ၏။ လြင္မာက
စိတ္မသက္သာစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္လုိက္သည္။

“ရဲဝင္း... ငါေျပာတဲ့ စကားကုိ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ဟာ...

မေန႔က ငါတုိ႔ ၾကည္ျပာနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ၾကည္ျပာကုိ ေမးၾကည့္ၾကတယ္...
အဲဒီေတာ့... ၾကည္ျပာကဟုတ္တယ္... တဲ့။ အဲဒါ...”

“ေအးေလ... ဟုတ္တယ္ေလ... ၾကည္ျပာက အဲဒီနာရီကုိ

ေရထဲလႊင့္ပစ္လုိက္ၿပီ... ၿပီေတာ့... စႏုိဖီကလာတယ္ဆုိတာလည္း...”

“မဟုတ္ဘူးရဲဝင္း... နင္ဟုတ္တာနဲ႔... ၾကည္ျပာေျပာတဲ့ ဟုတ္တယ္

က မတူဘူး၊ ဒီေကာင္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ႀကိဳက္တယ္ဆုိတာဟုတ္တယ္...
ၿပီးေတာ့ အဲဒီေကာင္က ၾကည္ျပာ့ကုိ ခ်စ္တယ္လုိ႔ ဖြင့္ေျပာၿပီးၿပီတ့ဲ...”

“ဘာ...!!!”

လြင္မာ့စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အသိဉာဏ္သည္ ဟင္းလင္းျဖစ္

သြားခဲ့သည္။ ႐ုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံးက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငးကာၾကည့္ေနၾက၏။ ဒီေကာင္က ၾကည္ျပာ့ကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 312

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ႀကိဳက္တယ္လုိ႔ ဖြင့္ေျပာၿပီးၿပီဆုိပါလား!။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္
ဝမ္းသာသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ ထုိကိစၥကုိဖြင့္ေျပာေတာ့ ဘယ္သူမွမယုံၾက၊
ယခု ကၽြန္ေတာ့္ ခန္႔မွန္းခ်က္ႏွင့္ စြပ္စဲြခ်က္က လုံးဝကြက္တိ
မွန္သြားၿပီျဖစ္သည္။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီဝင္လာပုံ၏ မ႐ုိးသားမႈကို
အားလုံးသိသြားၾကၿပီ။

“ဟား... ဟား... ဟား.... ငါမေျပာဘူးလား! အစကတည္းက

ဒီေကာင္ ဘာအၾကံနဲ႔လာတယ္ဆုိတာကုိ... ငါေျပာတုန္းက နင္တုိ႔က ငါ့ကုိ
မနာလုိစိတ္နဲ႔ေျပာတာ... သဝန္ေၾကာင္တာ... ေအာက္တန္းက်တဲ့စိတ္န႔ဲ
ဒီေကာင့္အေပၚ ေတြးေနတာဆုိ... ဒီေကာင္လုိခ်င္တာ ျမမုိလ္ဆုိ ကဲ...
အခုေတာ့ သိၿပီမဟုတ္လား! ဟား... ဟား... ဟား... ငါက ကဗ်ာဆရာ
ပါဟ၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္လုံးဟာ ႐ုိးသားမ႐ုိးသားဆုိတာကုိ
ျမင္လုိက္တာနဲ႔ သိတယ္... ေငြေၾကးနည္းနည္းရွိတာ... စကားေျပာေကာင္း
တာနဲ႔... ႐ုပ္ေခ်ာတာကုိ နင္တုိ႔ကသြားအထင္ႀကီးတာကုိး... အခု
ဒီေကာင္ဘာလည္းဆုိတာနင္တုိ႔ သိသြားၿပီမဟုတ္လား...! ကဲ”

ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္အားရစြာျဖင့္... ကၽြန္ေတာ္၏ ႀကိဳတင္

ခန္႔မွန္းမႈအေပၚ ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ ေျပာခ်လုိက္ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက
ကၽြန္ေတာ့္စကားသံ ရယ္သံမ်ားတြင္ အမႈအရာေျပာင္းလဲမသြားၾက၊
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဒီအတုိင္းပင္ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း
ထားခဲ့ေသာ ယုံၾကည္ခ်က္သည္ အခုေတာ့ အားလုံးသိေလာက္ေသာ
အမွန္တရားတစ္ခု ျဖစ္လာၿပီျဖစ္သည္။ လမင္းကုိ ႏွလုံးသားႏွင့္
တစ္တန္းထည္းက်ေအာင္ ခ်ိန္ကာပစ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္စကားသည္
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေသခ်ာစြာ လမင္းကုိ ထိမွန္သာြ းခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 313

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“အဲဒါပဲဟ... လူတစ္ေယာက္႐ုိးသားမႈရွိမရွိဟာ ျမင္ရေတြ႔ရတဲ့
႐ုပ္အေျခအေနေတြေပၚမွာ မူတည္တာမဟုတ္ဘူး၊ ႐ုိးသာမႈဆုိတာ
စိတ္ကျဖစ္တဲ့အရာ... ခဏေတာ့ လိမ္လုိရတာေပါ့... ၾကာၾကာေတာ့
မရဘူး။ ဒီေကာင္ ငါတုိ႔အုပ္စုထဲကုိ ဝင္လာပုံကုိကၾကည့္ပါလား...
ဘယ္ေလာက္ ရဲတင္းသလဲ! သူလုပ္ခ်င္တာကုိ လုပ္လုိ႔ရကုိရမယ္ဆုိတ့ဲ
ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ဟင္း... ဟင္း... အဲဒါပဲ... သူ႔လမ္းသူ သြားၿပီေဟ့”

“ရဲဝင္း... ငါတုိ႔ေျပာတဲ့... စကားကုိ ဆုံးေအာင္နားေထာင္ဦးဟာ”

ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာေျပာေနသည္ကုိ လြင္မာကုိ မႈန္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္

လွမ္းကာတား၏။ လြင္မာ့ကုိ ခပ္ဆဆၾကည့္ကာ... ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ
မီးညႇီဖြာ႐ႈိက္ၿပီး... ျပံဳးရင္း... ေခါင္းကုိအသာညိတ္ျပလုိက္သည္....။

“ကဲ... ဘာေျပာမလဲ ေျပာစမ္း။”

“နင့္စကားမွန္တယ္ဆုိတာကုိ... ငါတုိ႔အားလုံး အခုမွပဲသိတယ္။

နင္ေျပာတုန္းက ငါတုိ႔ ဒီေကာင့္အေပၚယုံၾကည္ၿပီး နင့္ကုိ ေအာ္ခ့တ
ဲ ာ၊
ေျပာခဲ့တာ.. ေျပာခဲ့တာေတြ...”

“ရပါတယ္ဟာ... ဒါ... ဒီလိုပဲေပါ့... ကိစၥမရွိပါဘူး။”

“အမွားနဲ႔အမွန္ဆုိတာ ႐ုတ္တရက္ျမင္လုိ႔ရတဲ့အရာမွ မဟုတ္တာ”

“ဟုတ္တယ္... ရဲဝင္း၊ တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္ ဆုိတ့ေ

ဲ ကာင္က
လူေခ်ာသေလာက္... ေတာ္ေတာ္သစၥာမရွိတ့ေ
ဲ ကာင္ လူမႈေရး
စည္းကမ္းေဖါက္တဲ့ေကာင္... ငါတုိ႔ေတာ့ အရမ္းကုိအ့ံၾသတာပဲ”

မုိးမုိးကပင္ စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ဝင္ကာေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

မဝ့ံမရဲလွမ္းကာေငး၏။ အမွန္တရား.. တုိ႔မည္သည္ ေခတၱေတာ့

typing - ေကာင္းဆိုး Page 314

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အသံတိတ္ရစျမဲျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္... ေနာက္ဆုံး ဓမၼႏွင့္အဓမၼယွဥ္လာလွ်င္
ဓမၼက အႏုိင္ရျမဲဟူေသာ ေလာက၏အမွန္တရားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္႐ႊင္စာြ
ခံစားေနမိသည္။ အခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအားလုံး၏ အလယ္တြင္
စႏုိဖီေခြး႐ုပ္သည္ သူ၏ တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္ဆုိသည့္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ
ၾကည့္ေကာင္းေသာ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ပါသည့္ မ်က္ႏွာကြာက်ေသာ
စႏုိဖီေခြး႐ုပ္မ်က္ႏွာ ေပၚလာေလၿပီ။

“ေအး... တစ္ေန႔မွာ နင္တုိ႔သိလာၾကမယ္ဆုိတာ ငါယုံၾကည္

ၿပီးသား... ငါ အဲဒီေန႔ကုိပဲေစာင့္ေနတာ... အမွန္တရားဆုိတာ
ခ်ိန္းဆုိထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ နည္းနည္းေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာတက္တ့ဲ
သူရဲေကာင္းတဲ့... ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ေရးဘူးတယ္ဟ...”

“ေအးေပါ့ဟာ... ငါတုိ႔လည္း အားလုံးလက္လန

ြ ္ကုန္မွ သိရေတာ့
စိတ္မေကာင္ဘူး ၾကည္ျပာကလည္းမမိုက္ဘူးဟာ... ဒီလုိေကာင္မ်ိဳးကုိ
ဘာမွစဥ္းစားေနစရာမလုိဘူး၊ ပါးမ႐ုိက္ရင္ေတာင္ ေမာင္းထုတ္ပစ္လုိက္ဖုိ႔ပဲ
ရွိတာ... နင္ကေရာ ဘယ္လုိဆုံးျဖတ္မွာလဲရဝ
ဲ င္း... နင္ကဘာျဖစ္လုိ႔
ဒီကိစၥကုိသိမွ အူျမဴးေနရတာလဲ!...”

ယဥ္ယဥ္သိန္း၏ ေဒါသႏွင့္ အေမးစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္

ေၾကာင္ကာသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာကိုဆုံးျဖတ္ရမွာလဲ!။ ေပ်ာ္႐ႊင္
ေနသည့္အမႈအရာကုိ ေခတၱရပ္ကာ ေဒါသထြက္ေနၾကေသာ သူငယ္ခ်င္း
မ်ားကုိ နားမလည္သလုိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

“ကဲ... ရဲႀကီး၊ မင္းမရွင္းေသးဘူးဆုိတာ ငါသိတယ္၊ မင္းဘာေၾကာင့္

ေပ်ာ္ေနတယ္ဆုိတာလည္း ငါသိတယ္၊ ငါေျပာျပမယ္၊ မေန႔က လြင္မာက
ၾကည္ျပာ့ကုိ အားလုံးသြားေမးတယ္... ေမးေတာ့ ၾကည္ျပာက ဝန္ခံတယ္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 315

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဒီေကာင္ နာရီလက္ေဆာင္ေပးတာေရာ၊ သူ႔သင္တန္းကုိ ေန႔တုိင္း
လာတာေရာ... သူ႔ကို ေမြးေန႔မွာ... ခ်စ္တယ္လုိ႔ ဖြင့္ေျပာဖုိ႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္
မေျပာခဲ့ရဘူး၊ ေျပာလို႔မထြက္လုိ႔တဲ့... အခု ၾကည္ျပာက ဒီေကာင့္ကုိ
စဥ္းစားပါရေစဦးလုိ႔ ေျပာေနတယ္တဲ့၊ မင္းထင္ထားသလုိ ၾကည္ျပာက
ဒီေကာင္ရဲ႕မရုိးသားမႈကုိသိၿပီး ဒီေကာင့္ကုိ ေရွာင္သာြ းတာမဟုတ္ဘူး”

“ဘာ... ဘာေျပာတယ္... ၾကည္ျပာက... ဒီ... ဒီေကာင့္ကုိ...

ၾကည္ျပာက...”

လြင္ဦးစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အသိဉာဏ္သည္ ႐ုတ္ခနဲလြင့္ကာ

ေပ်ာက္သြားခဲ့၏။ ေမွ်ာ္လင့္ထင္မွတ္မထားတာႏွင့္ ေတြ႔လုိ္က္ရသျဖင့္
အသိစိတ္သည္ တစ္ကုိယ္လုံးႏွင့္လြတ္ကာ ဘာကုိမွဦးတည္ရာမရ
ျဖစ္သြားခဲ့သည္။

“ဟုတ္တယ္ရဲဝင္း...။ ၾကည္ျပာက ငါ့ကုိေမးတယ္ သူဘာလုပ္ရမလဲ

တဲ့!...”

“ဟ... လြင္မာ... သူဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာ ေမးရသလား!... ဒါဟာ

ေမးခြန္းမွမဟုတ္တာ... သူဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာ သူမသိဘူးလား!”

လြတ္သြားေသာအသိဉာဏ္သည္ ေဒါသဟူေသာ အသိစိတ္ျဖင့္

ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္ထဲသုိ႔ ဝုန္းကနဲ ဝင္ေရာက္ကာလာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္
အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ေအာ္ကာေျပာလုိက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းအားလုံး
တိတ္သြားၾကသည္။ လြင္မာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မရဲတရဲၾကည့္ကာ
ဆက္ေျပာသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 316

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟုတ္ပါတယ္... ဒါေပမယ့္... ဟာ... ဒီလုိရဝ
ဲ င္း... ၾကည္ျပာက
ဒီေကာင့္ကုိ ငါတုိ႔အားလုံးထက္ ပုိၿပီးအထင္ႀကီးေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့... နင့္ကုိ
... နင့္ကုိ သူကေျပာတယ္...။ သူနဲ႔ နင္နဲ႔ ခ်စ္သူဆုိေပမယ့္ တစ္ကယ္တန္း
ေတာ့ သူကနင့္ကုိ သံေယာဇဥ္ရွိခဲ့တာ၊ သနားခဲ့တာ... အဲဒါကုိ အခ်စ္လုိ႔
ထင္ခဲ့တယ္။ သူတကၠသုိလ္စမတက္ခင္ကတည္းက လုိခ်င္ခ့တ
ဲ ့ဲ ခ်စ္သူဟာ
နင္လုိလူမဟုတ္ဘူးတဲ့ သူနင့္ကုိ မခ်စ္ဘူးတဲ့ ဒါေပမယ့္ နင္ဟာ သူ႔အတြက္
သံေယာဇဥ္အရွိဆုံး အခင္ဆုံး”

ကၽြန္ေတာ္ ဝုန္းကနဲထရပ္ကာ စားပြဲခုံကုိလက္ျဖင့္ အားရပါးရ

႐ုိက္ပစ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ေစ့ထတ
ဲ ြင္ ဘာကုိမွ်မျမင္ေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္ ႏွလုံးသားသည္ နာက်င္ရလြန္းသျဖင့္ တင္းၾကပ္ယုိင္န႔က
ဲ ာ
လာ၏။

“ၾကည္ျပာဘယ္မွာလဲ... ငါၾကည္ျပာနဲ႔ေတြ႔ခ်င္တယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာရွိရာသုိ႔ လာခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား

အားလုံးက... ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေဒါသမႀကီးဖုိ႔၊ အရာရာကုိ အေကာင္းဆုံး
ျဖစ္ေအာင္ ဆုံးျဖတ္ဖုိ႔၊ ၾကည္ျပာ့ကုိနားလည္ေအာင္ေျပာဖုိ႔၊ တတြက္တက
ြ ္
မွာခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ အသိထမ
ဲ ွာ ဘာမွမရွိ၊ ကၽြန္ေတာ့္
တစ္ကိုယ္လုံးသည္ ေတာင့္တင္းလွ်က္ရွိသည္။ ေဒါသေၾကာင့္ ဆူေဝ
ေပါက္ကြဲလွ်က္ရွိသည္။ နားက်ည္းမႈေၾကာင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္
ေနခဲ့သည္။ ဒဏ္ရာအႀကီးအက်ယ္ရလာေသာ တိရစၧာန္ႀကီးတစ္ေကာင္
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေနေသာ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ကုိ သူ႔ဝပ္က်င္းကေလးထဲသုိ႔
ေရာက္ေအာင္ တ႐ြတ္တုိက္ဆြဲေခၚေနသလုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာရွိရာသုိ႔
လာခဲ့သည္။ လြင္ဦးေျပာခဲ့သလုိ ၾကည္ျပာသည္ ဘာဆုံးျဖတ္ရမွန္းမသိဘဲ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 317

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စိတ္ကစားၿပီးေျပာတာဟူေသာ မွတ္ခ်က္မွာ လုံးဝမဟုတ္ႏုိင္ဟု ကၽြန္ေတာ္
သိသည္။ သူတကၠသုိလ္စတက္ကတည္းက လူလုိခ်င္သည့္ ခ်စ္သူသည္
ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္တဲ့။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိမခ်စ္... တဲ့။ ေတြးရင္း ရင္ဘတ္
ထဲက ေအာင့္ကာလာ၏။ ထုိနာက်င္မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပကတိ
အေရျပားထဲက ေသြးမ်ားစိမ့္ၿပီးထြက္က်လာေတာ့မလားဟုပင္ ထင္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ့ရ
ဲ သလဲ...။ ဘယ္ေလာက္
သံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့ရသလဲ...။ ဘယ္ေလာက္တန္ဖုိးထား ျမတ္ႏုိးခဲ့ရသလဲ။
ခုႏွစ္လုံးလုံးခ်စ္ခဲ့ျမတ္ႏုိးခဲ့ တန္ဖုိးထားခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္
တဝုန္းဝုန္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေပါက္ကဲြေနခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာ
ဘယ္မွာလဲ...။ ေရငတ္ေနသူတစ္ဦး ေရရွာသလုိ... ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ကုိ
ပူေလာင္ျပင္းထန္စြာ ရွာေဖြေနခဲ့သည္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ေရွ႕ကုိေရာက္ေတာ့
ၾကည္ျပာသည္ လြင္မာတုိ႔ေျပာသည့္ေနရာမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ေက်ာေပးကာထုိင္လွ်က္ရွိသည္။ လြင္မာေျပာခဲ့သလုိပင္ ဘြ႔ႏ
ဲ ွင္းသဘင္
နံေဘးက ခုံျပာတန္းကေလးမွာ ၾကည္ျပာရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္သည္
နင့္ကနဲနာသြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့နံေဘး ဝင္ထုိင္လုိက္ေတာ့ ၾကည္ျပာက

ဆတ္ခနဲလွည့္ကာၾကည့္၏။ ၾကည္ျပာ၏ ကၽြန္ေတာ္တပ္မက္ ႏွစ္သက္
ျမတ္ႏုိးရပါေသာ အညိဳေရာင္ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ ၿငိဳးရိပ္မိကာ မႈိင္းမႈန္
ေနၾကသည္။ ထုိမ်က္ဝန္းထဲတြင္ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း၊
စုိးရိမ္ျခင္း... တုိ႔ေနရာမလပ္ရွိေနၾကသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လုိက္ရပါသည္။
ၾကည္ျပာ့နံေဘးတြင္ ထုိင္ၿပီးသည့္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ဘာစကားမွ
ထြက္မလာ...။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္တစ္ခုလုံးႏွင့္ အေတြးအားလုံးသည္
ကၽြန္ေတာ္မသိေသာ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေသာ... အရွိန္ျဖင့္ တဝုန္းဝုန္းတဒုိင္းဒုိင္း

typing - ေကာင္းဆိုး Page 318

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လႈပ္ရွားလည္ပတ္လွ်က္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အသိဉာဏ္ထမ
ဲ ွာ
ဘာစကားလုံးမွ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္ ပင့္သက္ကုိ အားရွိသမွ်ဆြဲတင္ကာ
ဝိညာဥ္ထဲ လည္ပတ္ေနေသာအရွိန္ကုိ ဆြဲကာမၿပီး ရပ္တန္႔ပစ္လုိက္ရင္း...
စကားလုံးတစ္လုံးကုိ အန္ခ်လုိက္သည္။ ထုိစကားလုံးသည္... “ၾကည္ျပာ”
ဟူေသာ အသံတစ္သံပင္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ္ကုိ
လွည့္မၾကည့္၊ ပထမ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ႏွာလႊဲ သြားေသာေနရာကုိပင္
ငုိင္ကာေငးလွ်က္ ၾကည့္ကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ အားတင္းကာ
အန္ခ်လုိက္ေသာ “ၾကည္ျပာ” ဆုိသည့္ အသံတစ္သံတည္းႏွင့္ပင္
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ့ဲသည္ဆုိသည္ကုိ ၾကည္ျပာ
ယုံယုံၾကည္ၾကည္ႏွင့္ သိဖုိ႔ေကာင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းကုိ
ေမာ့ၾကည္ကာ မလႈပ္မယွက္ေရွ႕ကို ေငးကာ ထုိင္ေနသည္။ ၾကည္ျပာ၏
မ်က္ဝန္းထဲမွ မ်က္ဆံနက္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွမရွိ၊ ၾကည္ျပာ၏
ေျဖာင့္စင္းဝင္းမြတ္ေနေသာ ႏွာတံကေလးက ေနေရာင္ေနာက္ခံတြင္
တည္ၿငိမ္လင္းလက္ကာ ေန၏။ ၾကည္ျပာ့နဖူးအစပ္တြင္ ေနေရာင္ေၾကာင့္
အနီေရာင္ျဖစ္ေနေသာ ဆံစကေလးမ်ားက တြတ
ဲ က
ဲြ ်လာေနသည္။
ၾကည္ျပာ့ပါးျပင္ေပၚတြင္ အစိမ္းႏွင့္ အနီေရာင္ ေသြးေၾကာမွ်င္ကေလး
မ်ားက အရင္တုန္းကလုိပင္ ယွက္သန္းလွ်က္ရွိေနၾကသည္။ ၾကည္ျပာသည္
သူ႔လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကုိ ေပါင္းေပၚတြင္ မလႈပ္မယွက္
တင္ကာထား၏။ သြယ္လ်၍ ေႏြးေထြးေနေလ့ရွိေသာ ၾကည္ျပာ့လက္ေမာင္း
ကေလးေပၚမွာ ေက်ာက္ေဆးထုိးထားသည့္ ဒါဏ္ရာႀကီးႏွစ္ခုကလည္း
ၿငိမ္လ်က္ရွိသည္။ ၾကည္ျပာ့လည္တုိင္ေရွ႕ အေရျပားကေလးကေတာ့
တဖ်တ္ဖ်တ္တုန္ကာ ေရွ႕ေနာက္ေ႐ြ႕လ်ားေန၏။ ၾကည္ျပာသည္
အသက္ရွင္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္... ထုိရင္ခုန္သံထတ
ဲ ြင္ ကၽြန္ေတာ္မရွိ။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 319

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ကုိ တေမ့တေမာေငးၿပီးေတာ့... ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္သည္
ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ အဆမတန္ ေပါက္ကဲြေနေသာ ေဒါသသည္
ၿငိမ္သက္သြားျခင္းမဟုတ္ဘဲ... ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ အစုိင္းအခဲျဖစ္ကာ
မာခဲသြားၾကသည္။ ၾကည္ျပာ့ကုိ မေတြ႔ရခင္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ရင္ထတ
ဲ ြင္
တဝုန္းတဒုိင္းဒုိင္းျဖစ္ကာ ေပါက္ကြဲေနခဲ့ေသာ စကားလုံးမ်ားသည္
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွ... ႏႈတ္ဖ်ားမွ တစ္လုံးမွထုတ္၍မရေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္
ရင္ထဲတြင္ရွိေနေသာ ေဒါသသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဝမ္းနည္းျခင္း
ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ထုိဝမ္းနည္းျခင္းသည္ ၾကည္လင္ေနေသာ မုိးေကာင္းကင္
ေပၚတြင္ ႐ုတ္တရက္ေရာက္လာေသာ မုိးသားတိမ္ရိပ္လုိၾကည့္ေနရင္း
တစ္ကုိယ္လုံး စိမ့္ပ်ံတက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကည္ျပာ့လုိပင္
ျမက္ခင္းကုိ ၾကည့္ကာ ငုိင္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ဝန္းထဲတြင္
ျမက္ပင္မ်ားကုိမျမင္ အားလုံးေဝဝါးလွ်က္ရွိသည္။

“ၾကည္ျပာ...”

စကားေျပာမည္ဟု ရည္႐ြယ္ၾကိဳးစားျခင္းမရွိဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ

ထြက္လာခဲ့ေသာ အသံျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာက ခႏၶာကုိယ္ကုိ အနည္းငယ္
လႈပ္လုိက္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာလွည့္မလာခဲ့။

“နင္... လြင္မာ့ကုိ ေျပာခဲ့တာေတြဟာ အားလုံးအမွန္ေတြခ်ည္း

ပဲလား၊ နင့္ကုိ စႏုိဖီကခ်စ္တယ္လုိ႔ ဖြင့္ေျပာတာ... နင္ကစဥ္းစားဦးမယ္လုိ႔
ေျပာခဲ့တာ... နင္... နင္ငါ့ကုိ မခ်စ္...”

ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာ၍မရေတာ့၊ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာကုိလည္း

ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့။ ၾကည္ျပာ့ထံမွ သက္ျပင္းခ်သံကုိၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ျမက္ခင္းကုိေငးကာေနရင္း ၾကည္ျပာ့ထံမွ တစ္စုံတစ္ရာ တုန္႔ျပန္မႈကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 320

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည္။ ပထမဦးဆုံး ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည့္အသံမွာ
ၾကည္ျပာ၏ လဲေသလုိက္... ဆုိသည့္ အသံပင္ျဖစ္သည္။ ဒါမွမဟုတ္
ငါလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေျပာမိတာ နင္က ဘာျဖစ္လာရတာလဲ
ရဲဝင္း...။ ဒါမွမဟုတ္....။

သုိ႔ေသာ္ ၾကည္ျပာ့ထံမွ ဘာစကားတစ္ခန

ြ ္းကုိမွ် ကၽြန္ေတာ္မၾကား။
ၾကည္ျပာကလည္း ဘာကုိမွျပန္မေျပာ...။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္
တစ္စုံတစ္ရာေသာအသံကုိ သူ႔ကုိယ္ေပၚတြင္ ထင္ရွားေအာင္ တင္ျပႏုိင္ရန္
အတြက္ စကားသံကုိ က်ယ္ေလာင္တိက်စြာ ေဖာ္ျပေပးႏုိင္ရန္အတြက္
တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဘာစကားသံကုိမွ် ကၽြန္ေတာ္မၾကားရ။
တိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္ ဝန္ခံျခင္း... ဆုိသည့္ ဥပေဒသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲကုိ
အသိတရားအျဖစ္ေရာက္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားမႈသည္ ဆုိ႔ကာ
ၾကပ္ခဲလာသည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္ ဝန္ခံျခင္းျဖစ္သည္ဆုိသည့္
ဥပေဒသမွာ ေတာ္ေတာ္တရားမွ်တမႈမရွိသည့္ အျဖစ္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္
အခုမွသိရသည္။ မတရားမႈတစ္ခုကုိ က်ဴးလြန္ခ့သ
ဲ ူသည္ သူ၏မတရားမႈကုိ
ဘာတစ္ခြန္းမွ ထုတ္ေဖာ္ဝန္ခံျခင္းမျပဳဘဲ အခက္အခဲမရွိစာြ တိတ္တဆိတ္
ေနလုိသည္တဲ့လား...။ အဲဒါကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က နားလည္လက္ခံေပးရ
မွာလား...။ ဒါမွမဟုတ္ မ႐ုိးသားသူတစ္ေယာက္သည္ အမွန္တရားႏွင့္
ေတြ႔ဆုံရင္ဆုိင္ရသည့္အခါ ဘာမွမေျပာႏုိင္ေတာ့သည္ ခက္ခဲ
တင္းၾကပ္ေသာေဝဒနာကုိ အမွန္တရားရွိသူဘက္မွာ နားလည္စာနာကာ
လက္ခံေပးရမွာလား...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည္ျပာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ေမးသည့္ စကားကုိ တိတ္ဆိတ္ျခင္းႏွင့္ပင္ ဝန္ခံၿပီးၿပီျဖစ္သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 321

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေကာင္းၿပီၾကည္ျပာ... ငါနင့္ကုိ သိပ္အံ့ၾသတယ္၊ စႏုိ္ဖီကုိေတာ့
ခ်ီဳးက်ဴးတယ္။ နင့္ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ အ့ံၾသတာလဲဆုိေတာ့ နင့္မွာ
ခ်စ္သူဆိုတာရွိေနရက္နဲ႔ တစ္ျခားေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမ္းလွမ္းခ်က္
ကုိ စဥ္းစားပါရေစဦး... ဆုိတဲ့အတြက္ပဲ...”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးႏွင့္ လွည့္ကာ

ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးျပလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေ႐ြ႕ဆုိလွ်င္

ထုိအျပံဳးသည္ ေတာ္ေတာ္ရင္နာခဲ့ရေသာ အျပံဳးတစ္ခုသာျဖစ္သည္။

“စႏုိဖီကုိေတာ့ ငါခ်ီးက်ဴးတယ္... ငါခုႏွစ္လုံးလုံး ခ်စ္သူအျဖစ္န႔ဲ

နင့္အနားမွာ ေနခဲ့ၿပီးတာေတာင္မွ ငါမရႏုိင္ခဲ့တ့ဲ နင့္အခ်စ္ကုိ ခဏကေလးနဲ႔
ရေအာင္ယူသြားႏုိင္တဲ့ အတြက္ပဲ... ငါက နင့္အနားမွာ တစ္ေလွ်ာက္လုံး
ေနခဲ့ေပမယ့္ အခ်စ္ဆုိတာကုိ နင္ဘယ္လုိ လိုခ်င္မွန္းမသိခ့ဘ
ဲ ူးၾကည္ျပာ၊
ငါခ်စ္တက္သလုိ... ငါ ခ်စ္ခ်င္သလုိသာ နင့္ကုိခ်စ္ခ့တ
ဲ ာ... ငါ
ကဗ်ာဆရာပါၾကည္ျပာ သိပ္လွတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကုိေတြ႔ရင္ အဲဒီပန္းကေလး
ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္းက အဲဒီပန္းပြင့္န႔ဲ ဘာမွမဆုိင္တ့ဲ နင့္ကုိ
ရွိၿပီးသားထက္ ထပ္ထပ္ခ်စ္တက္တဲ့ ဒုကၡေၾကာင့္ ငါဘယ္ေလာက္
ေၾကကြဲေနရတယ္... ဝမ္းနည္းေနရတယ္လုိ႔ နင္ထင္သလဲ ၾကည္ျပာ...”

“.........................................................”

“အဆုိးဆုံက... အဆုိးဝါးဆုံးက... ငါ... ငါ သိပ္အားငယ္တယ္

ၾကည္ျပာရယ္”

ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ဝဲလာခဲ့သည္ကုိ ဝန္ခံပါသည္။ ထုိမ်က္ရည္

သည္ ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏုိးစြာခ်စ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေပၚတြင္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 322

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထင္မွတ္မထားခဲ့ပါပဲ လုံးဝမခ်စ္ခဲ့ေသာ ၾကည္ျပာ့အတြက္မဟုတ္ဘဲ
ထုိၾကည္ျပာ့ကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုးခ်စ္ခဲ့မိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကၽြန္ေတာ္
ဝမ္းနည္းသြားသည့္အတြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။

“ရဲဝင္း... နင္... ငါ့ကုိ မုန္းလုိက္ပါေတာ့ဟာ...”

ၾကည္ျပာ့ထံမွ ထြက္လာေသာစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ဝဲ

ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ဝုန္းကနဲ႔ ရင္ဆုိင္လုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆုိင္ခ်င္ေသာ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာ တစ္ျခားဘက္ေရာက္မသြား
ရေအာင္ ၾကည္ျပာ့ပခုံးကုိ တင္းၾကပ္စြာဆြဲကုိင္ကာ ဆုပ္ထားလုိက္၏။

“ၾကည္ျပာ... နင္... နင္ ငါ့ကုိ အဲဒီလုိအႏုိင္မက်င့္န႔ဲ... ငါ့ကုိ

မေစာ္ကားနဲ႔ နင္သိပ္လုိခ်င္ေနတဲ့ကိစၥႀကီးကုိ ငါ့ဆီက အဲဒီလုိ
လြယ္လြယ္ကေလးနဲ႔ မေတာင္းနဲ႔။ ငါ နင့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မမုန္းဘူး၊
နင့္အေပၚမွာ ထားခဲ့တဲ့ ငါ့အခ်စ္ကုိ ငါအျမဲတမ္းတန္းဖုိးထားတယ္
မွတ္ထား။ ေအး ငါ့ကုိ မုန္းရမွာနင္ပဲ... အဲဒီအျပင္ကုိ က်ဴးလြန္ရမွာက
နင္ပဲၾကည္ျပာ ငါမဟုတ္ဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ ႐ူးသြပ္ေပါက္ကြဲစြာ ေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာ

သည္ ကၽြန္ေတာ့္စကားဆုံသည္ႏွင့္ အံကုိႀကိတ္ကာ ေခါင္းကုိ ငုံ႔ခ်
ပစ္လုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္႐ွဴႏႈန္းေတြျမန္ကာ ရင္ကနိမ့္ခ်ည္းျမင့္ခ်ည္း
ျဖစ္ကာ ေမာေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိခဏတြင္ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လုံးမွာ
ရွိသည့္ ေသြးေၾကာေသးေသးကေလးေတြကအစ ေတာင့္တင္းကာ
အားအင္းအျပည့္ ရွိေနခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥတြင္
အမွန္တရားသည္ ကၽြန္ေတာ္ဘက္တြင္ရွိေနသည္ဟူေသာ မာနသည္
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့အေပၚထားခဲ့သမွ် ျဖဴစင္ျခင္း၊ ျမတ္ႏုိးျခင္း၊ ေစတနာ၊

typing - ေကာင္းဆိုး Page 323

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဂ႐ုဏမ်ားေပၚတြင္ ခုိင္ခုိင္မာမာႀကီးကုိ တည္ရွိေနခဲ့သည္။ ထုိမာနႏွင့္ပင္
ကၽြန္ေတာ္သည္ အ႐ူးသြပ္ဆုံး မုိက္မဲမႈတစ္ခုကုိလုပ္ဖုိ႔ သတိၱရွိခ့ျဲ ခင္း
ျဖစ္သည္။

“ၾကည္ျပာ နင္အခု သိပ္စိတ္ညစ္ေနတယ္မဟုတ္လား၊ နင္န႔င

ဲ ါနဲ႔
ခုထိ တရားဝင္ခ်စ္သူဆုိတဲ့ အသိတရားကုိ နင့္ခံစားမႈန႔ဲ လြတ္လပ္မႈကုိ
ဒုကၡျဖစ္ေနတာမဟုတ္လား...၊ စိတ္ခ်ပါၾကည္ျပာ... နင့္ျပႆနာကုိ
ငါေျဖရွင္းေပးပါ့မယ္... နင့္ နဲ႔ ငါဟာ အခုခ်ိန္ကစၿပီး သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ သေဘာ
ထားလုိက္”

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ၾကည္ျပာက အ့ံၾသစြာကၽြန္ေတာ့္ကုိ

ေမာ့ၾကည့္သည္။ ထုိေမာ့ၾကည့္သည္အၾကည့္တြင္ ေက်းဇူးတင္သည့္
အရိပ္အေရာင္ကေလး မပါသည့္အတြက္ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေက်းဇူးတင္ရ
ပါသည္။

“ေအး... သူငယ္ခ်င္းေပမယ့္ ဘယ္လုိသူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးလဲဆုိတာ

နင့္ကုိ ခ်စ္ဖုိ႔ ခြင့္ေတာင္းထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း... စႏုိဖီလုိေပါ့။ ငါဟာ နင့္ရဲ
ခ်စ္သူအျဖစ္ကေန စႏုိဖီနဲ႔ နင့္အခ်စ္ကုိတန္းတူေတာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္
အျဖစ္ကုိ ငါေလ်ာ့ခ်ေပးမယ္။ ငါဘာေၾကာင့္ အဲဒီလုိ လုပ္ရသလဲဆုိေတာ့
နင့္ခံစားမႈကုိ နင့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈကုိ လြတ္လပ္ေစခ်င္လုိ႔၊ နင့္သိကၡာ၊ နင့္ဣေႁႏၵ၊
နင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဘဝရဲ႕တန္ဖုိးမွာ အမဲစက္မစြန္းေစခ်င္လုိ႔”

ၾကည္ျပာသည္ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ေငးကာ

မ်က္ရည္ဝဲလာ၏။ အျမဲတမ္းမာနျဖင့္ ႐ႊင္ပ်ေနတက္ေသာ... ဘာကုိမွ
ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ခုခံရန္ေတြ႔တက္ေသာ... သူ႔ကုိ ထိခုိက္သည့္စကား
တစ္ခြန္းကုိ ၾကားရသည္ႏွင့္ ဝုန္းကနဲ မ်က္ႏွာတင္းမာတက္ေသာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 324

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာသည္ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငးေနခဲ့သည္။
မာနႀကီးလြယ္သေလာက္၊ စိတ္ဆုိးေျပလြတ္ေသာ... ေဒါသျဖစ္လယ
ြ ္
သေလာက္ ခြင့္လႊတ္တက္ေသာ စိတ္၊ ေျပာင္းအလဲျမန္လန
ြ ္းသည့္
ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္စကားကုိမွ ေဒါသမျဖစ္... မာနမႀကီး
ခြင့္မလႊတ္ စိတ္ဆုိးမေျပဘဲ တင္းခံလွ်က္ရွိသည္။

“ငါလည္း စႏုိဖီလုိပဲ နင့္ကုိ ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းပါတယ္... ငါနင့္ကုိ

သိပ္ခ်စ္တယ္ၾကည္ျပာ... စႏုိဖီကလည္း ဒီစကားကုိပဲ ေျပာပါလိမ့္မယ္
ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားႏွစ္ခြန္းဟာ စကားလုံးခ်င္းတူေပမယ့္ အနက္အဓိပၸာယ္
သိပ္ကြာျခားတယ္ဆိုတာ နင္ယုံပါ၊ ငါထပ္ေျပာခဲ့မယ္ ၾကည္ျပာ။ ခြင့္ျပဳပါ...
ဒါမွမဟုတ္... ခြင့္လႊတ္ပါ... ငါနင့္ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္ ၾကည္ျပာ...”

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အလန္႔တၾကား

ေငးၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ လြင္မာက မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ကာ စဥ္းစားရင္း မဲ့ကာ
ေခါင္းကုိခါ၏။ ျမမုိလ္က ခုံတန္းကေလးတြင္ ထုိင္ေနရာမွ ဝုန္းကနဲ
ထရပ္ကာ...

“ဒါ လုံဝအဓိပၸာယ္မရွိဘူး ကုိရဲဝင္း၊ ဟုိေကာင္ကေစာ္ကားတာ

ေနာက္ဆုတ္ခ်င္းဆုတ္ သူပဲဆုတ္ရမွာ... ကုိရဝ
ဲ င္းဘက္က ဘာမွကုိ
မလုိဘူး”

“ေအးေလဟာ ရဲဝင္းကလည္း... အဓိပၸာယ္မရွိတာ... နင္လုပ္ပုံက

မဟုတ္ေသးပါဘူးဟာ... ငါတုိ႔သေဘာမတူဘူး... ၾကည္ျပာ့ကုိ ေျပာမယ္...
ဒါပဲ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 325

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မုိးမုိးစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိင္ေနရာက ထကာ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားေရွ႕တြင္ ရပ္ရင္း ေဖ်ာင္းဖ်ရသည္။

“လမင္းဟာ ၾကည့္ေနရင္းေနရင္းကေန သန္းေခါင္ယံဘက္ကုိ

ပါသြားသလုိေပါ့ဟာ ငါအေလ်ာ့ေပးခဲ့တာ အမ်ားႀကီးအဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္၊
ၿပီးေတာ့ ငါ့ကုိ ၾကည္ျပာစြန္႔လႊတ္လုိက္တာမွမဟုတ္တာ၊ စႏုိဖီန႔င
ဲ ါ
အခြင့္အေရးတန္းတူရွိေနေသးတာပဲ... နင္တုိ႔ ငါ့ကုိနားလည္တယ္ဆုိရင္
ၾကည္ျပာ့ကုိ ဘာမွသြားမေျပာၾကပါနဲ႔... ငါ့ ဆုံျဖတ္ခ်က္အတုိင္း ၾကည္ျပာ့ရဲ႕
ေ႐ြးခ်ယ္မႈကုိ ေစာင့္ၾကတာေပါ့...”

“ဟယ္... ရဲဝင္း... ၾကည္ျပာ သူ႔ဘဝအတြက္ ဦးေႏွာက္ကုိသုံးၿပီး

ေ႐ြးသြားရင္ ဘယ္နဲ႔လုပ္မလဲ”

ယဥ္ယဥ္သိန္းစကားကုိ ဘယ္သူမွျပန္မေျဖၾကပါ။ ယဥ္ယဥ္သိန္းက

သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္ေယာက္စီ၏ မ်က္ႏွာမ်ားကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။

“ ကဲ... ရဲဝင္း... ေနာက္ဆုံး ၾကည္ျပာနဲ႔ႏွင္ ဘာေတြ သေဘာတူခ့ဲ

သလဲ...”

“ဒီလုိလြင္မာ... မနက္ျဖန္မွာ ငါနဲ႔စႏုိဖီက Eco ကင္တင္းမွာ

တစ္ေယာက္တစ္ဘက္စီမွာ ရွိေနမယ္၊ ေန႔လည္-၁နာရီကစၿပီး ထုိင္ၾကမွာ...
ၾကည္ျပာက သူေ႐ြးခ်င္တဲ့ဘက္ကုိသြား... ဒါပဲ”

“ၾကည္ျပာက အဲဒါကုိ သေဘာထူသလား...”

“ဘာမွမေျဖဘူးေလ... ဘာမွလည္းမေျပာဘူး... သေဘာတူလို႔

ေနမွာေပါ့”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 326

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“မဟုတ္ေသးပါဘူး ရဲဝင္းရာ... ငါေတာ့ နင္ေျပာတာေတြ လုပ္ခ့တ
ဲ ာ
ေတြကုိ လုံးဝနာမလည္ဘူး”

“ငါ ၾကည္ျပာ့ကုိ ဘယ္လုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ နားလည္

ေပးႏုိင္တယ္ လြင္မာ... အဲဒါပဲ... အဲဒီအတြက္ နင္တုိ႔ငါ့ကုိ
နားမလည္ၾကဘူး ဆုိရင္လည္း ငါနင္တုိ႔ကုိ ဘာမွအျပစ္မေျပာဘူး”

“ရဲဝင္းရယ္... နင္က အပ္နဲ႔တြင္းရမယ္ကိစၥကုိ ေပါက္ဆိန္န႔ဲ

ေပါက္တာပဲ... မေတာ္လုိ႔ ၾကည္ျပာဟုိဘက္ပါသြားရင္ ဘယ့္န႔လ
ဲ ုပ္မလဲ...”

မုိးမုိးစကားက ကၽြန္ေတာ့္၏ အႀကီးမားဆုံးစုိးရိမ္မႈကုိ တုိက္႐ုိက္

ထိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခဏေတာ့မႊန္ထူကာသြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္
ယုံယုံၾကည္ၾကည္ပင္ ရင္ကုိေကာ့ကာ ျပန္ေျဖခဲ့သည္။

“ငါ့ဘက္မွာ အမွန္တရားရွိတယ္မုိးမုိး... သူန႔ပ

ဲ တ္သက္လုိ႔ ငါ
ဘယ္ေလာက္ ခြင့္လႊတ္နားလည္းေပးတယ္ဆုိတာကုိ ၾကည္ျပာသိတယ္...
ၿပီးေတာ့ ၾကည္ျပာနဲ႔ငါက ခုႏွစ္ႏွစ္ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့တ့လ
ဲ ူေတြ ငါ့ဘက္က အရာရာ
သာတယ္ ငါဘာမွ ရင္မဆုိင္ရဲစရာမရွိဘူး”

ထုိစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထုိင္ေနၾကေသာ လုိင္ဗရီေရွ႕ ခေရပင္ထုိင္ခုံ

ဝုိင္းသုိ႔ လြင္ဦးဝင္လာသည္။ အားလုံးကေတြ႔ခ့လ
ဲ ား... ဟု ဝုိင္းေမးၾက၏။

“ေတြ႔ခဲ့တယ္ရဲႀကီး... ဒီေကာင္အခု သိပၸံကဲင္တင္းထဲက

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ရွိတယ္၊ ငါအားလုံးေျပာျပေတာ့... သူကလည္း မင္းနဲ႔
ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္တဲ့”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 327

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလုံးက ထုိင္ရာမွထလုိက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိၾကည့္ကာ ရင္ထဲမွေက်နပ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပင္
ျဖစ္သည္။

“သူငယ္ခ်င္း... နင္တုိ႔မလုိက္ခဲ့ၾကနဲ႔ဟာ... ငါ... သူန႔ႏ

ဲ ွစ္ေယာက္
တည္း ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာခ်င္တာ... ေနခဲ့ၾကဟာေနာ္...”

“ဟား... ကုိရဲဝင္းကလည္း သူေတာင္မွ အရွက္မရွိဘဲ

လာေတြ႔ရဲေသးတာ ျမမုိလ္တုိ႔က ဘာျဖစ္လုိ႔မလုိက္ရမွာလဲ!... လုိက္မယ္...”

ျမမုိလ္မ်က္ႏွာတြင္ရွိေနေသာ တက္ႂကြသည့္ မုန္းတီးမႈကိုၾကည့္ကာ

မေန႔ကေတြ႔ခဲ့ေသာ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာေပၚမွ ႏြမ္းယဲ့ေဖ်ာ့ေတာ့သည္
အၾကည့္ကုိ သတိရသည္။ အခ်စ္ကုိေဘးဖယ္၍ ေျပာမည္ဆုိလွ်င္
ျမမုိလ္သည္ ၾကည္ျပာ့ထက္ ကုိယ္လုံးကုိ္ယ္ေပါက္ေရာ... မ်က္ႏွာက်ပုံပါ
ပုိ၍ၾကည့္ေကာင္းတာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္သည္ ၾကည္ျပာ့ထက္
လည္းပုိ၍ ၾကည့္ေကာင္းေသာ ဘာျပႆနာမွလည္းမရွိေသာ...
သူ႔ကုိလည္း အခြင့္အေရးေပးခဲ့ေသာ ျမမုိလ္ကုိမေ႐ြးဘဲ အဘယ့္ေၾကာင့္
ၾကည္ျပာ့ကုိ ေ႐ြးရသနည္း။ ေတြးၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေၾကာထဲစိမ့္ဝင္ကာ
သြား၏။ ၾကည္ျပာသည္ ျမမုိ္လ္ထက္ သူ႔အတြက္ အရာရာလြယ္ကူေနခဲ့တာ
ေသခ်ာသည္။

“မဟုတ္ဘူးျမမုိလ္... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခုခ်ိန္က သိပ္အေရးႀကီးလုိ႔ပါ၊

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာသက္ေရာက္မႈမွ
မရွိေစခ်င္လုိ႔ပါ၊ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္
စကားေျပာခ်င္လုိ႔”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 328

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ရဲဝင္း၊ နင္ေခၚေခၚ မေခၚေခၚ... ငါတုိ႔ကေတာ့
လုိက္မွာပဲ... ဒါပဲ...”

စိတ္အႏုဆုံး အားအနာတက္ဆုံး ယဥ္ယဥ္သိန္းကပင္ ျပတ္သားစြာ

ေျပာေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရ၏။

“ကဲ ေကာင္ၿပီး ဒါေပမယ့္ နင္တုိ႔ ငါ့တို႔စကားေျပာမယ့္ဝုိင္းမွာေတာ့

မထုိင္နဲ႔ဟာ.. တစ္ျခားဝုိင္းမွာထုိင္ၾက...”

ကၽြန္ေတာ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ လုိက္နာကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ

ထြက္လာခဲ့သည္။ လြင္ဦးက လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေဒါသႏွင့္
စကားမေျပာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တတြတ္တြတ္သတိေပးသည္။ အားလုံး
ေလ်ာ့ခဲ့ၿပီးသည့္ လူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ စႏုိဖီအေပၚမွာ ဘာရယူဖုိ႔မွ
မရွိေတာ့ခဲ့ၿပီးသည့္ မရွိေတာ့ေၾကာင္း လြင္ဦးကုိေျပာျပေတာ့ လြင္ဦးက
နားလည္သည္ဟု ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးကုိ တင္းၾကပ္စာြ ဖက္ထားရင္း
လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက၏။ သိပၸံကဲင္းတင္းထဲကုိေရာက္ေတာ့ စႏုိဖီက
စားပြဲတစ္လုံးတြင္ ေအးေဆးစြာထုိင္ကာ နက္(စ္)ဘလက္တစ္ခက
ြ ္ကုိ
ေသာက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းေတြ႔ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလုိပင္
လွမ္းျပံဳးကာ လက္ျပသည္။ လြင္မာတုိ႔ထံမွ ဆဲသံတစ္ခ်က္ႏွင့္ ပြစိပစ
ြ ိ
အသံေတြ ထြက္လာၾကသည္။

“ကဲ... လြင္ဦး... သူတို႔နဲ႔ ဒီခုံမွာပဲထုိင္ေနကြာ... ငါပဲသာြ းေတြ႔လုိက္

မယ္”

ကၽြန္ေတာ္ စႏုိဖီခုံတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရာမွ ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။

စႏုိဖီက အနားမွျဖတ္သြားေသာ စားပြဲထုိးကုိ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳက်တစ္ခက
ြ ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 329

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လွမ္းကာမွာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္တက္ေလ့ရိွေသာ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳက်
ကုိ သူမွတ္မိသည္ အေလးထားသည္ဆုိသည့္သေဘာ... ။ ထုိ႔ေနာက္
ေရွ႕တြင္ခ်ထားေသာ မာဘုိ႐ုိစီးကရက္ဗူးမွ တစ္လိပ္လွမ္းယူကာ ကၽြန္ေတာ့္
ကိုေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးကာ လက္ကာျပေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ တပ္ကာ
ဇစ္ပုိမီးျခစ္ကုိ ေျဖာင္းကနဲဖြင့္၍ မီးညႇိသည္။ စႏုိဖီ၏ ဇစ္ပုိမီးျခစ္သံေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ နင့္ကာ နာသြားခဲ့သည္။ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ပုံစံက
ၾကည္ျပာ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသမွ်ကုိ တိတ္ဆိတ္ျခင္းနင့္ ဝန္ခံမည့္ပုံစံမ်ိဳး
မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္စကားေျပာမည့္
ပုံစံျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ကၽြန္ေတာ္ သူေရွ႕မွာ
ေရာက္ေနသည့္အတြက္... ဘာမွတုန္လႈပ္ျခင္းမရွိ။ အထူး တလည္
စိတ္ဝင္စားျခင္းလည္းမရွိ။ Chess ထုိးခါနီး အ႐ုပ္စီေနသည့္
ၿပိဳင္ဘက္တစ္ေယာက္ေလာက္အေနႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စိတ္ဝင္စား
အာ႐ုံစိုက္ျခင္းမရွိ။ သက္သက္သာသာျဖင့္ ေအးေအးလူလူသာရွိသည္။
သူ႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရပါေသာ မၾကည္ျပာကုိလုယူဖုိ႔ အႀကီးအက်ယ္
ႀကိဳးစားေနသည့္ပုံစံ လုံးဝမရွိ။ သုိ႔မဟုတ္ ႏုိင္မည္ဟု လုံးဝ
ယုံၾကည့္ထားသည့္ ပြဲတစ္ပြဲကုိ ကစားဖုိ႔ေရာက္လာသည့္ လူတစ္ေယာက္
လုိပင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာရွိေနခဲ့သည္။ ဘယ္္လုိယုံၾကည္မႈမ်ိဳးျဖင့္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္
တည္ၿငိမ္ေနသည္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ခ့တ
ဲ ာ အမွန္ပင္
ျဖစ္သည္။

“ကဲ.... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားစၾကရေအာင္... ကၽြန္ေတာ္

ၾကည္ျပာနဲ႔ မေနကေတြ႔လုိ ကိစၥအားလုံးကုိ သိၿပီးပါၿပီ... ဘယ္လုိျဖစ္ၾက
တာလဲဗ်ာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 330

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိ အျပံဳးျဖင့္နားေထာင္ေနေသာ စႏုိဖီက
ကၽြန္ေတာ့္စကားဆုံးေတာ့ အျပံဳးႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စကားျပန္ေျပာသည္။

“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ... ကုိရဲဝင္းသိၿပီးသားဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္

ၾကည္ျပာ့ကုိ ခ်စ္တယ္လုိ႔ဖြင့္ေျပာၿပီးပါၿပီ...”

ေဆးေပါ့လိပ္ေငြ႔မ်ားကုိ မႈတ္ထုတ္ရင္း သူ႔ဆံပင္ကုိ သပ္တင္ကာ

အျပံဳးျဖင့္ အထစ္အေငါ့မရွိ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ကာ ရည္ရည္မန
ြ ္မန
ြ ္
ေျပာသည္။

“ၾကည္ျပာနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ခ်စ္သူေတြေလ... အဲဒါကုိ ခင္ဗ်ားလည္း

သိေနခဲ့တာပဲ”

“ဟုတ္ပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္စသိတ့ေ
ဲ န႔ကတည္းက သိခ့တ
ဲ ာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ကုိရဲဝင္းရဲ႕ပုိင္ဆုိင္မႈကုိ တစ္ႀကိမ္မွ မေႏွာက္ယွက္ခ့ပ
ဲ ါဘူး။
ၾကည္ျပာ့ကုိ သိပ္ခ်စ္လုိ႔သာ ေျပာခဲ့တာပါ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ
ခ်စ္တဲ့အခါ ခ်စ္တယ္လုိ႔ေျပာခြင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိလိမ့္မယ္
ထင္ပါတယ္...”

“ေၾသာ္...”

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ကာ တင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္ကုိ

ေငးေနမိသည္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္း
သည္။ ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည့္ ႐ုပ္ရည္ကုိေငးေနမိသည္။ ေယာက်္ားေကာင္းတုိ႔
မည္သည္မွာ... ၾကင္နာတက္ေသာ စိတ္လည္းရွိေန၏။ အနစ္နာခံႏုိင္ေသာ
စိတ္လည္းရွိရ၏။ သူတစ္ပါး၏ အက်ိဳးကုိ ေဆာင္႐က
ြ ္လုိေသာစိတ္လည္း
ရွိရ၏။ ဤအဂၤါသုံးရပ္ႏွင့္ ျပည့္စုံလွ်င္ ေယာက်္ားေကာင္းျဖစ္၏... ဆုိေသာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 331

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဆရာဦးေ႐ႊေအာင္၏ စာပုဒ္ကုိ သတိရသည္။ အခုကၽြန္ေတာ္သည္
အင္မတန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ေန
ရသည့္အခါ ေယာက်္ား ေကာင္းပီသစြာ အဘယ္ေၾကာင့္ အနစ္နာမခံႏိုင္ရ
မည္နည္း။ ၾကင္နာေသာ စိတ္မထားႏုိင္ရမည္နည္း။ သူ႔အက်ိဳးကုိ
ေဆာင္႐ြက္လုိေသာ စိတ္အဘယ္ေၾကာင့္မရွိရမည္နည္း။

“ကုိရဲဝင္းတုိ႔ကေတာ့ အံ့ၾသေနမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပပါရေစဦး၊

ဘယ္ေယာက်္ားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ကုိယ္သေဘာက်တဲ့ မိန္းကေလးမွာ
ခ်စ္သူရွိတယ္ဆုိရင္... ေမ့ပစ္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္သာြ းၾကာတာပါပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ အသစ္ရွာၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့အေပၚ
ထားတဲ့အခ်စ္က အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးဗ်ာ... ကုိရဝ
ဲ င္းရွိေနမွန္းသိရက္န႔ဲ
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့ကုိ လုံးဝေမ့ပစ္လုိ႔မရခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ စြလ
ဲ န္းမႈကုိ
ေလ်ာ့လုိကိုမရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေလာက္အထိ ၾကည္ျပာ့ကုိခ်စ္တာပါ”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာႏုိင္... စႏုိဖီကုိသာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

“အဲဒီစကားက... ၾကည္ျပာ့ကုိ အေကာင္းဆုံးခ်ည္းဖြ႔သ

ဲ ာြ းႏုိင္တ့ဲ
စကားပဲ ျဖစ္ရမယ္ ကုိတင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္”

“ဟာဗ်ာ... ဒီလုိပါ။ ျမမုိလ္ေလ... ကုိရဝ

ဲ င္းသိပါတယ္၊ ျမမို္လ္က
ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ၾကည္ျပာ့ထက္လည္း ပုိလွပါတယ္၊
ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူလည္းမရွိဘူးေလ... ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သေဘာထားလည္း
ကုိရဲတုိ႔သိပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူကုိဘယ္လုိမွ ခ်စ္လုိ႔မရဘူး
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့လုိ သူ႔ကုိ ခ်စ္လုိ႔မရခဲ့ဘူး... ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွာ
အႏၲရာယ္မ်ားမွန္သိေပမယ့္ ၾကည္ျပာ့ကုိပဲ ေ႐ြးခဲ့တာပါ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 332

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဒီစကားကေတာ့ မ႐ုန္းႏုိင္ေတာ့တ့ဲ ၾကည္ျပာ့ကုိ ထိထိမိမိ
ပစ္လုိက္ႏုိင္တဲ့ စကားမ်ိဳးပါပဲ”

“ဟာ... ကုိရဲဝင္းကလည္းဗ်ာ...”

စႏုိဖီကျပံဳးကာ စီးကရက္ကုိဖြာသည္။ သူထံက စကားေတြအကုန္

ၾကားၿပီးၿပီးခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာ့အတြက္ အရမ္းကုိစုိးရိမ္သာြ းခဲ့သည္။

ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္

ကၽြန္ေတာ္ အားလုံးကုိ သေဘာေပါက္သာြ းၿပီျဖစ္သည္။ စႏုိဖီသည္
ဒီစကားသည္ အရင္းအႏွီးႀကီးစြာႏွင့္ ေျပာရသည့္စကားျဖစ္ေၾကာင္း ထုိ
စကားကုိ အားလုံးသိသြားသည္ႏွင့္ သူသည္ အရွက္ရကာ အားလုံး၏
စြဲခ်က္ေအာက္တြင္ အလူအလဲခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔သိကၡာကုိရင္းကာ
တန္ဖုိးတႀကီးေျပာရသည့္စကားကုိ ၾကည္ျပာလုံးဝ ယုံၾကည္ေစခ်င္ေၾကာင္း
ေျပာမည္။ ျမမိုလ္ကုိ ပထမေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးၿပီး ျမမုိလ္သူ႔ကုိ ျပန္လုိက္
ေရာမွ ျမမုိလ္ကုိမခ်စ္ဘဲ သူခ်စ္တာၾကည္ျပာဟု ဖြင့္ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္ရမည္။
ၾကည္ျပာ ခ်စ္သူျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူသည္ ႐ုပ္ရည္၊ အဆင့္အတန္း
မည္မွ်ကြာေၾကာင္း ၾကည္ျပာသိေလာက္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ သူၾကည္ျပာ့ကုိ
ႀကိဳးစားခဲ့တာျဖစ္ရမည္။ သူအားလုံးေရွ႕တြင္ တင္ထားခဲ့ေသာ သိကၡာကုိ
ရင္း၍... ျမမုိလ္ကုိျငင္း၍... ခ်စ္သည္ဟူေသာ စကားကုိ ၾကည္ျပာ
ဘယ္လုိလုပ္ ျငင္းဆန္ႏုိင္မည္နည္း။ သူ႔အေပၚတြင္ ၾကည္ျပာတိတ္တဆိတ္
ထားခဲ့ေသာ အထင္ႀကီးျခင္း၊ ရင္ခုန္ျခင္းကလည္း ရွိေနဟန္တူပါသည္။
အေတာ္ပိရိေသသပ္ေသာ... တစ္စုံတစ္ရာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မရွိေသာ
ယုံၾကည္လြယ္ၿပီး ျငင္း၍မရႏုိင္ေသာ ႀကိဳးစားမႈပါကလား!။ ထုိ႔ေၾကာင့္
ၾကည္ျပာသည္ ပုံစံပ်က္ကာ မူေျပာင္းေနခဲ့သည္။ တိတ္တဆိတ္ ၿငိမ္သက္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 333

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေနခဲ့သည္။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ေတာ့ ဘာကုိယုံၾကည္စာြ ေ႐ြးခ်ယ္ရ
ေကာင္းမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ ေတြေဝမွိန္ေဖ်ာ့ေနခဲ့ရသည္။
ဒီေလာက္ စနစ္တက် ပိပိရိရိၾကံစည္တက္တ့ဲ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ
ၾကည္ျပာ့ကုိ တကယ္ခ်စ္တာေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား!... ဟု ကၽြန္ေတာ္
ေတြးမိကာ ၾကည္ျပာ့အတြက္စိတ္ပူျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။

“ဟုတ္ပါၿပီ... ထားပါ။ ကၽြန္ေတာ္အခုသုံးေယာက္စလုံးအတြက္

အဆင္ေျပမယ့္ အစီအစဥ္ကုိစီစဥ္ထားပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ၾကည္ျပာနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ၾကေတာ့ပါဘူး... သူငယ္ခ်င္းေတြပါ”

“ခင္ဗ်ာ...!!”

စႏုိဖီကမ်က္ေမွာင္ကုိက်ံဳ႕ကာနားမလည္ႏုိင္စာြ ျဖင့္ ဦးေခါင္းေရွ႕သုိ႔

တုိးကာလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလုိက္သည္။

“ဒီလုိ ကုိတင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္... ၾကည္ျပာ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္က

ခ်စ္သူေနရာကေနသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားလုိပဲ
ခ်စ္တယ္လုိ႔ေျပာထားတဲ့သူငယ္ခ်င္းပါ၊”

“ဟာဗ်ာ...”

ကၽြန္ေတာ့္စကားဆုံးေတာ့ စႏုိဖီအားနားသြားသလုိ ဟာဗ်ာ... ဟု

ေရ႐ြက္ရင္း ျပံဳးသည္။ သူ႔မ်က္လုံးထဲတြင္ လင္းလက္သာြ းသည္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေတြ႔လုိက္ပါသည္။

“အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကုိ ၾကည္ျပာေ႐ြးတဲ့

အခါမွာ အေျခအေနတူတစ္ခုမွာ ေ႐ြးခြင့္ရတာေပါ့၊ ၾကည္ျပာ့အတြက္
တစ္ခုခုကုိ က်ဴးလြန္ရတဲ့ပစ္ခ်က္ကေနလြတ္သာြ းတာေပါ့ဗ်ာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 334

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စႏုိဖီက ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားကာ “ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ...” ဟုေျပာရင္း
ေနာက္ထပ္စီးကရက္တစ္လိပ္ကုိမီးညႇိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထတ
ဲ ြင္ တစ္စစ
ေမာလာကာဝမ္းနည္းလာ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အားတင္းထားပါသည္။

“မနက္ျဖန္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အီကုိကဲင္တင္းမွာ ဟုိဘက္

အစြန္းဆုံးကဆုိင္န႔ဲ ဒီဘက္အစြန္းဆုံးက ဆုိင္မွာထုိင္ၾကမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
ျမကၽြန္းသာဘက္ကဆုိင္မွာထုိ္င္မွာပါ။”

“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ”

“ေန႔လည္ ၁ နာရီေပါ့၊ ၾကည္ျပာက သူေ႐ြးခ်င္တ့လ

ဲ ူဆီကုိ
လာလိမ့္မယ္၊ ဒီကုိကဲင္တင္းက ရွည္လည္းရွည္လည္းေကြ႔ေနေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ျမင္ၾကရမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊
ကိုတင္ေအာင္ေဇာ္ထုိက္ သေဘာတူရဲ႕လား!”

“တူပါတယ္ဗ်ာ... တူပါတယ္၊ ကုိရဲဝင္းစီစဥ္တာေကာင္းပါတယ္”

စႏုိဖီေခြး႐ုပ္က ႐ႊင္႐ႊင္ျမဴးျမဴးပုိျဖစ္လာသည္။ စိတ္အားထက္သန္စာြ

သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားကုိ အခ်င္းခ်င္းခ်ိဳးလုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ပင့္သက္ကုိ
႐ႈိက္ထုတ္ကာ က်န္ေနေသးေသာ စကားမ်ားကုိ ျမန္ျမန္ေျပာရသည္။
ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ေနရာမွာ ငါေျခပစ္လက္ပစ္ကုိ နားခ်င္ေနၿပီ ၾကည္ျပာရယ္။

“သေဘာတူရင္... ေနာက္စည္းကမ္းတစ္ခ်က္ က်န္ေသးတယ္

ဒီေန႔ေရာမနက္ဖန္ ၁ နာရီ ၾကည္ျပာမလာခင္အထိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ႏွစ္ေယာက္ဘယ္သူမွ ၾကည္ျပာကုိ သြားမေတြ႔ရဘူး... သူေ႐ြးခ်ယ္တ့ဲ
အတုိင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခံစားၾကမယ္...”

“OK... ကုိရဲဝင္း”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 335

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စႏိုဖီက ၀မ္းသာအားရေျပာရင္း လက္ၾကားထဲတြင္ညႇပ္ထားေသာ
စီးကရက္ကို ႏွဳတ္ခမ္းတြင္ ေကာက္တပ္ကာ ဇစ္ပိုမီးျခစ္ကို ေျဖာင္းကနဲ
ဖြင့္ကာ မီးညႇိသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပင္းပန္းလြန္းစြာျဖင့္ ဂ်က္ကမာၻ
ေဆးေပါ့လိပ္ကို ႏွဳတ္ခမ္းတြင္တပ္လိုက္၏။ မီးညႇိၿပီးကာစ စႏိုဖီက
ေျဖာင္းကနဲထပ္ဖြင့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မီးညႇိရန္ ေရွ႕သို႔ကုန္းေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လိုလိုခ်င္ခ်င္ပင္ မီးညႇိကာ ေဆးေပါ့လိပ္ကို အားရပါးရ
ဖြာ႐ွဳိက္လိုက္သည္။ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္၀န္းခ်င္း
ဆံုၾကသည္။ အလိုျပည့္ကာ ေပ်ာ္ေနသည့္ မ်က္၀န္းႏွင့္ ၀မ္းနည္း
တိုးတိတ္စြာ ေၾကကြဲေနေသာမ်က္၀န္းတို႔ ေတြ႔ဆံု လိုက္ၾကသည္။

‘‘အင္း... ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စေတြ႕ေတာ့လည္း မီးတစ္တို႔န႔ပ

ဲ ဲ
စေတြ႕ၾကတယ္ အခု ခြဲရမယ္ဆိုေတာ့လည္း မီးတစ္တို႔န႔ပ
ဲ ဲေပါ့ဟုတ္လား!’’

ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးေတာ့ တင္ေအာင္ေဇာ္ထိုက္က အားရပါးရ

ေခါင္းကို ေနာက္လွန္ကာ ရယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ႏိုင္ပါ။ သူ႔ကို
ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေန႐ံုပဲ တတ္ႏိုင္ပါသည္။

‘‘စိတ္ခ်ပါဗ်ာ... ၾကည္ျပာေရြးတဲ့လူဟာ ခင္ဗ်ားပဲဆိုရင္....

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ လမ္းခြဲထြက္သြားမွာပါ... စိတ္ခ်ပါ’’

ထိုစကားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိေပးသည့္ စကားလည္း

ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြၿဲ ပီးဆံုးသြား
သျဖင့္ စႏိုဖီက ခံုမွထသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားရိွရာခံုသို႔
ျပန္လာခဲ့သည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 336

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
‘‘ရဲ၀င္း... နင္ကဘာမွမေျပာလဲ ဘာျဖစ္လို႔ သူကခ်ည္းပဲ စကားေတြ
ေျပာေနရတာလဲ ! သူေျပာတဲ့စကားကို နင္ကာ ဘာမွ နားေထာင္ေနစရာ
မလိုဘူးရဲ၀င္း’’

‘‘ေအးေလ.. အားရပါးရေတာင္ ရယ္ေနလိုက္ေသးတယ္ နင္က

သူ႔ကိုဘာေတြမ်ား ရယ္စရာေတြ သြားေျပာေနလို႔လဲ!...ေတာက္....!
ၾကည့္လို႔ကို မရတာဟာ... တကယ္ပဲ’’

‘‘ကဲပါဟာ.. ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး... ထားလိုက္ၾကပါေတာ့... ဒါငါတို႔

ေဆြးေႏြးတာပဲ.. အခုကိစၥအားလံုး ၿပီးသြားၿပီး၊ မနက္ျဖန္ကိုပဲ ေစာင့္ရေတာ့
မွာ.. ကဲ... သူငယ္ခ်င္းတို႔.. ငါအရမ္း ပင္ပန္းေနၿပီးဟာ ငါသြားေတာ့မယ္...’’

ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုနာေဒါေသာျဖင့္ ၀ိုင္းၾကည္ေနၾကေသာ

သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာခိုင္းလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔တစ္ကိုယ္လံုးသည္
အသံစိုးစီမွ မျမည္ပဲ တိတ္တဆိတ္ ေၾကကြဲေနသည္ဟု... ကၽြန္ေတာ္
ထင္သည္။ ထိုညက... လမင္းကုိမေတြ႕ရ။ လမင္းသည္ ညရည္တက္ပဲ
ေနာက္က်ခဲ့ေလသလား.... တစ္ခုခုႏွင့္ပဲ ဖုံုးကြယ္ခံထားရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္
ျမင္ေနရေသာ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ ရိွမေနတာလား... ကၽြန္ေတာ္မသိ။
မိုးေႏွာင္း ေဆာင္းဦးစသျဖင့္ မိုးကလည္း အကုန္တပ္ မဆုတ္ေသး၊
ေဆာင္းကလည္း သူေနရာကို သူအရင္ေရာက္သျဖင့္ ရာသီဥတုသည္
ေစးပ်စ္ထိုင္းမွဳိင္းကာ ေကာင္းကင္က ျမဴႏွင့္ မိုးတိမ္နွစ္ခု စလံုးကို
လက္ခံထားသျဖင့္ ေမွာင္မိုက္မွဳန္မြဲကာေနသည္။ စိုထိုင္းေသာ
ေအးစိမ့္မွဳေအာက္တြင္ ညသည္ တစ္စတစ္စနက္၍နက္၍လာသည္။
ညဦးပိုင္း အိမ္မွလူေတြ မအိပ္ေသးခင္တုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 337

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
လူေတြၾကားထဲမေနရ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထြက္ထိုင္ေတာ့လည္း...
တစ္ျခားသူမ်ားမွာ အေဖၚအသီးသီးနဲ႔ စကားေျပာကာ... ရယ္ကာ ေမာကာ
ရိွေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခံစား၍ မရေတာ့သျဖင့္ ေရွ႕တည့္တည့္
လမ္းမကိုသာ ေငးေနလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနသည့္
ခံုေရွ႕သို႔ ေကာင္းမေလးႏွင့္ ေကာင္ေလးစံုတဲြ ၀င္ထိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္
ထက္ (၅)ႏွစ္ေလာက္ ငယ္ၾကမည္ထင္သည္။ ေကာင္မေလးက
ႏြားႏို႕ကိုေသာက္ကာ ေကာင္ေလးက လက္ဖက္ရည္ကို မွာသည္။ ၿပီးေတာ့
လက္ကေလးေတြကို ဆိုင္ထဲကလူေတြမျမင္ေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားၾက၏။
ၿပီးေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပဲ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ၿပံဳးေနၾက
သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးေနမိသည္။ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါလား...! ခဏ
ၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးက စကားေတြေျပာသည္။ ေကာင္ေလးက
ထံုးစံအတိုင္း ေခါင္းကိုညိတ္လိုက္ စီးကရက္ကို ဖြာလိုက္....။
ေကာင္မေလးက စကားတတြတ္တြတ္...... စကားေတြမ်ားလိုက္တာ
ၾကည္ျပာ အတိုင္းပါလားလို႔ ေတြးမိေတာ့ ရင္ထန
ဲ င့္သာြ း၏။ ေနာက္ေတာ့
အသံေတြပိုက်ယ္လာၾကသည္။

‘‘သြားစမ္းပါ ငါ့ကို လိုက္ေနတဲ့ေကာင္ေတြကအမ်ားႀကီး နင့္ကို

သနားလို႔ခ်စ္တာ...’’ ေကာင္မေလးက ျပံဳးကာ မဲ့ကာျဖင့္ေအာ္သည္။
ေကာင္ေလးက စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါျဖင့္ ေသာက္ရင္းျပန္ေမးသည္။

‘‘ဘာျဖစ္လို႔သနားတာလဲ!...’’

ေကာင္မေလးက ခဏစဥ္းစားၿပီး... ‘‘ခ်စ္လို႔ေပါ့ဟ...’’ဟု ေျဖသည္။

‘‘နင့္ဟာကလည္ေနတာဘဲ’’ ဟု ေကာင္မေလးကို စသည္။ ၿပီးေတာ့
ႏွစ္ေယာက္စလံုး တခြီးခြီးရယ္ၾကျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ရင္း

typing - ေကာင္းဆိုး Page 338

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ရင္ထဲမွာ နင့္ကာလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္လက္ဖက္ရည္ဖိုးရွင္းကာ ဆိုင္ထမ
ဲ ွ
ထြက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကိုသာြ းရမွန္းမသိ။ အိမ္ကို
လည္း မျပန္ခ်င္၊ အိမ္မွာ မအိပ္ၾကေသးသည့္ လူေတြၾကားထဲတြင္
ကၽြန္ေတာ္မေနခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ဘယ္သူမွ မွရွိေသာ ေနရာမွာ ေနခ်င္သည္။
ဒါႏွင့္ပင္ မထိုင္စဖူး လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚမွာ တက္ထိုင္ကာ လမ္းသြား
လမ္းလာမ်ားကို ေငးေနခဲ့သည္။ မိုးကုန္စ သီတင္းကၽြတ္လျဖစ္သျဖင့္
လူေတြက ဘာမွမဟုတ္ပဲ လမ္းထြက္ၾကသည္ကို ေငးကာေနမိသည္။
အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ႀကိဳက္ ကမာၻတစ္ျခမ္းက လူေတြအားလံုးအိပ္ကာ
တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။ တိတ္ဆိတ္မွဳႏွင့္ ညအေမွာင္ကို ကၽြန္ေတာ္
အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးေမာကာေနခဲ့သည့္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ မတည္ၿငိမ္မွန္း
လူေျခတိတ္ၿပီး ညနက္လာမွ ပိုသိရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္သည္
တစ္ေနရာတည္းမွာ အတည္မေန... လ်င္ျမန္ေသာ အရွိန္ျဖင့္ ဟုိမွ .... ဒီမွ
ေရႊ႕ေနၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကည္ျပာဘယ္လိုစဥ္းစားေနလဲ! ငါလိုပဲ

ေမွာင္ထဲမွာ ေငးေနမလား! အိပ္ပဲေနမလားေတြးလိုက္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ...
ငါ့အေၾကာင္း... ၾကည္ျပာ့အေၾကာင္း ဘာေျပာေနၾကမလဲ ေတြးလိုက္။
ကၽြန္ေတာ္ျမကၽြန္းသာမွာ ထိုင္ေနပံု၊ ၾကည္ျပာေရာက္မလာပံုတို႔ကို
ေတြးလိုက္။ ၿပီးေတာ့ထိတ္လန္႔ကာ ၾကည္ျပာႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့
ဘူးသည့္ႏွစ္မ်ား အျဖစ္အပ်က္မ်ားထဲမွ ၾကည္ျပာကၽြန္ေတာ့္ကို သနားမည့္
ကိစၥ၊ ၾကည္ျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္လာမည့္ကိစၥေတြကို ေတြးကာ
ၾကည္ျပာကၽြန္ေတာ့္ဆီလာမွာပါဟု ေတြးလိုက္ ၾကည္ျပာနားမလည္ခ့ဲ
ေသာ.... ၾကည္ျပာကၽြန္ေတာ့္ကို မေက်နပ္ခ့ေ
ဲ သာ ကိစၥေတြကို ေတြးကာ
ၾကည္ျပာ့အေတြးကို ယူဆခ်က္ကို ထိတ္လန္လ
႔ ိုက္ႏွင့္ ထိုအေတြးမ်ားက

typing - ေကာင္းဆိုး Page 339

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တစ္ခုမဆံုးခင္ တစ္ခုထဲသို႔ ေရာက္သာြ းကာ ထိုတစ္ခုမဆံုးခင္
ေနာက္တစ္ခုကပ္လာၿပီး ထိုအေတြးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေမွာင္ကို
ေငးရင္းပါသြားျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မတည္ၿငိမ္သည့္ ေ၀ဒနာကို
ခံစားရင္းေၾကာက္ရြံ႕ကာ လာသျဖင့္၊ ငါေရြးခဲ့တ့လ
ဲ မ္းက မွားၿပီဟုေတြးကာ
ထိုင္ေနရာမွ မတ္တပ္ထရပ္မိျပန္သည္။ တကယ္ဆို ဒါဟာ ဘာမွ
ငါသေဘာထားႀကီးရမည့္ ကိစၥမဟုတ္ဘူး သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ ဒီကိစၥကို
ဖြင့္ခ်ျပ။ အားလံုးရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ဟုိေကာင္ကို ေမာင္းထုတ္....
ဒါဆိုရင္ ၾကည္ျပာဟာ ငါ့ခ်စ္သူပဲ။ သူငါ့ကို ခ်စ္တာမခ်စ္တာ အသာထား
ၾကည္ျပာဟာ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ပိုင္ဆိုင္ထိသိခြင့္ရေနတဲ့ ငါ့ခ်စ္သူပဲ၊
ဟုတ္တယ္.... ငါဆံုးျဖတ္တာ မွားသြားၿပီး၊ ငါဟာ ၾကည္ျပာ့ကို
အဆံုးရွဳံးမခံႏိုင္ဘူး၊ ငါၾကည္ျပာနဲ႔ ခြဲရရင္ ႐ူးမွာပဲ။ ငါ... မေနတတ္ဘူး။
မနက္ျဖန္ၾကရင္ ၾကည္ျပာ့ကို အရင္သြားေတြ႕ၿပီး အစီစဥ္ပ်က္ၿပီ.... နင္ဟာ
ငါ့ခ်စ္သူပဲလို႔ ေျပာမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အကူအညီေတာင္းမယ္။
အားလံုးကလည္းအကူအညီ ေပးမွာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္အေတြးျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနရာမွထိုင္ကာ စိတ္လွဳပ္ရွားစြာ

အသက္ရွဴ ျမန္လာျပန္သည္။ ဟုတ္တယ္... ဒီအတိုင္းပဲလုပ္ရမယ္။
ၾကည္ျပာ့ကို အဆံုးအရွံဴး မခံႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္သက္သာရာရကာ
သက္ျပင္းခ်ရင္းျပန္ထိုင္သည္။ ေဆးေပ့ါလိပ္ကို မီးညိႇကာ ဖြာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕လမ္းေဘးမီးတိုင္မွာ တစ္ဖက္မွ အေမွာင္ကို က်ီးၾကည့္
ေၾကာင္ၾကည့္ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ တိုးတိုးရယ္ကာ ေမွာင္ထမ
ဲ ွာ ၿပံဳးသည္။
ေဆးေပါ့လိပ္ေငြမ်ား ထုတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ တည္ၿငိမ္စျပဳသြားေသာ
စိတ္တြင္အေတြးက ေပၚလာျပန္သည္။ မဟုတ္ေသးဘူးေလး... ဒါငါ
အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းကို ေရြးၿပီး ငါကိုယ္တိုင္ စီစဥ္ၿပီးလုပ္ထားတာ...။ ငါ့

typing - ေကာင္းဆိုး Page 340

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အစီအစဥ္ကို ဖ်က္ရင္ ၾကည္ျပာကေရာ လက္ခံပါ့မလား၊ စႏိုဖီကေရာ.....။
ထားပါ။ ငါကေရာ ေယာက်္ားေကာင္းတစ္ေယာက္ပီသပါ့မလား..။
ၾကည္ျပာ့ကို ငါခုနစ္နွစ္ေက်ာ္ ခ်စ္ခဲ့တယ္... ငါဘယ္ေလာက္သူက
႔ ို ခ်စ္တယ္
ဆိုတာ ၾကည္ျပာအသိဆံုးပဲ၊ ငါခ်စ္ခဲ့တာ သစၥာမွန္ရင္ ၾကည္ျပာငါ့ကို
အစအဆံုး နားလည္းၿပီး ငါ့ကိုပဲေရြးမွာေပါ့။ ငါ့ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာဟာ
အႏိုင္ရကို.... ရ ရမယ္။ ငါ့အမွန္တရားဟာ မနက္ျဖန္မွာ ငါ့ဘက္မွာကို
ရိွရမယ္....။ ငါဘာေၾကာင့္ တုန္လွဳပ္ေနရမွာလဲ။ မနက္ျဖန္ ဒီအတိုင္းကို
ျဖစ္ရမယ္။ ဟား.... စႏိုဖီဟာ ငါထက္ရုပ္ကလည္း ေျပာစရာမရိွေအာင္ကို
ေခ်ာတယ္။ ေယာက်္ားလည္း ပီးသတယ္ (အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္း
ႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းေသာ ခႏၶာကုိယ္ကို ဆိုလိုသည္) ေငြေၾကးကလည္း
ခ်မ္းသာတယ္။ ဘယ္မိန္းကေလးျဖစ္ျဖစ္ ငါနဲ႔ ဒီေကာင့္ကို ယွဥ္ေရြးဆို
ဒီေကာင့္ကိုပဲ ေရြးမွာပဲ၊ ၾကည္ျပာထက္ေခ်ာတဲ့ ျမမိုလ္ကေတာင္
ဒီေကာင့္ကို ႀကိဳက္ေသးတာ..... ၾကည္ျပာကလည္း ဒီေကာင့္ကိုပဲ
ေရြးမွာပဲ.....။ၾကည္ျပာက သူ႔ကို မႀကိဳက္ရင္ လာေျပာ ကတည္းက ငါ့မွာ
ရည္းစားရိွတယ္ဟဲ့ဆိုၿပီး နားရင္းတီးမွာေပါ့၊ အခုေတာ့....။ ဟာ.... ဒုကၡပါပဲ။
ၾကည္ျပာက သူ႔ဘက္ကိုပါေနတာ သိသာတယ္၊ ငါ...... ဘာလုပ္ရမလဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားသည္ ျပန္လည္ကာ ပူကၽြမ္းလာျပန္သည္ ကၽြန္ေတာ္
တစ္ကိုယ္လံုး ထိုင္မရ ထမရ ျဖစ္လာရျပန္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ အျဖစ္မ်ားႏွင့္ ထိုညတြင္

သံုးဦးရိွသည့္အနက္ ကၽြန္ေတာ္အပင္ပန္းဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ စႏိုဖီကလည္း
တစ္ခုခုကို အပိုင္တြက္ကာ စိတ္ၿငိမ္သူမို႔ သူ႔တက
ြ ္ကိန္းႏွင့္ သူ အခုေလာက္
ဆိုလွ်င္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ၾကည္ျပာကလည္း
သူကိုယ္တိုင္က ဆံုးျဖတ္ရမည့္သူျဖစ္သည့္အတြက္ တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္ကာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 341

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း
သည္ ခြင့္လႊတ္ျခင္းႏွင့္ အႏိုင္ယူျခင္းၾကားထဲတြင္ အစုိးရိမ္ႀကီးစြာ
ဘာတစ္ခုမွ စိတ္အတည္မက်ဘဲ တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားေနရသည္။
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ခုနက ရွာမေတြ႔ေသာ လမင္းသည္
၀င္း၀င္းပပႀကီးကို လင္းထိန္လွ်က္ရိွသည္။ မိုးသားတိမ္အနည္းအက်ဥ္း
ေကာင္းကင္တြင္ရိွေနၿပီး ႏွင္းျမဴခပ္ပါးပါးဖံုးေနသည့္အတြက္ လမင္းသည္
မၾကာခဏ အျဖဴေရာင္ထုထည္လံုးၿပီး ျဖစ္ျဖစ္ကာ သြားတတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ မတည္ၿငိမ္ေသာစိတ္ႏွင့္ တည္ၿငိမ္ေသာ လမင္းႀကီးကို ေငးကာ
ဝမ္းနည္းလာရင္း ‘‘ေႏြဦး’’ ထဲတြင္ပါသည့္ ဆရာေဖၚေဝး၏ ကဗ်ာကို
သတိရသည္။

ခုလိုညမ်ဳိးဆို

လျပည့္၀န္းကိုဓားနဲ႔ေပါက္

ေသြးေငါက္ေတာက္လက္နဲ႔ခံယူ

႐ိုင္မူးစြာခ်စ္သူရဲ႕အမုန္း

သင့္တစ္ကိုယ္လံုးျခစ္ရွသြားေတာ့မယ္....။

ဟုတ္တယ္ၾကည္ျပာ... ငါ .... အခုညမွာ လျပည့္၀န္းကို ဓားနဲ႔

ေပါက္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသြးထြက္ေတာ့ ငါ့ႏွလံုးသားက ထြက္တာပါ။
လမင္းကို ဓားစိုက္ၿပီး ငါ့ႏွလံုးသားက ငါ့ႏွစ္လံုးသားက ေသြးေငါက္ေငါက္
ထြက္တာပါ၊ ႏွလံုးသားထြက္တဲ့ေသြးဆိုတာ အေဝးႀကီးကို လြင့္စင္
စီးက်တာမဟုတ္ပါဘူး မၾကည္ျပာ...။ ဝိညာဥ္ထက
ဲ ိုသာ စီးက်တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေသာ အၾကည့္ျဖင့္ လမင္းကို ဘယ္ေလာက္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 342

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေငးေနမိသည္မသိ၊ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ခ်မ္းစိမ့္လာမွ သတိရကာ
အိပ္ရာထဲ၀င္ရသည္၊ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ႏြမ္းနယ္ေနေသာ္လည္း
ကၽြန္ေတာ္အိပ္မရ၊ အိပ္မရေလ ၀ဋ္ဒုကၡကႀကီးမားေလျဖစ္ၿပီး.... ၀ဋ္ဒုကၡ
ႀကီးမားေသာ အေတြးမ်ားၾကားပင္ ဘယ္လိုမွ အိပ္ရန္ႀကိဳးစား၍ မရသျဖင့္
ထိုညသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ၀ဋ္ဒုကၡအႀကီးမားဆံုး ညမ်ားစြားထဲမွ
အဆံုးဝါးဆံုးညတစ္ညသာ ျဖစ္သည္။ တိတ္ဆိတ္ႀကီးစြာေသာ အိပ္မ
ရသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ညထဲသို႔ ဘယ္ေနရာမွန္မသိေသာ ဟိုးအေဝးမွ
သီးခ်င္းသံတစ္သံလြင့္ပါး၍ လာသည္။ ေအးစိမ့္စျပဳေနေသာ ေဆာင္းဥတု၏
နံနက္အာ႐ုဏ္တက္တြင္ လြင့္ထြက္လာေသာ ေရာင္ေတာ္ဖြင့္သီးခ်င္း၏
တီးလံုးသံကအစ အာ႐ုဏ္ဦးႏွင့္ လိုက္ဖက္လန
ြ ္းလွသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္
နားေထာင္ေနမိသည္။ သီးခ်င္းသံကို နားေထာင္ရင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့
စိတ္သည္ ၿငိမ္သက္စျပဳလာသည္။ ဘဒၵကမာၻတြင္ ပြင့္ေသာ ဘုရားငါးဆူ၏
ဂုဏ္ေတာ္တို႔ကို နားေထာင္းရင္း ကိေလသာျဖင့္ တရံမလပ္ပူေလာင္
ေပါက္ကြဲေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အစဥ္သည္ ၿငိမ္သက္ကာ သြားေလ
သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသိတရားအတြင္းသို႔ အသိစိတ္ျပန္၀င္ လာေသာ
ခဏတာတြင္ အိပ္ခ်င္စိတ္က ရွိေနေသးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွ
မေတြးမိဘဲ ျပန္ကာမွိန္းလိုက္ေသာ္လည္း ထိုခဏမွာပင္ အိပ္ျခင္းျဖင့္
အဆက္ျပတ္သြားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကို ျပန္သတိရသြား သျဖင့္
ပထမအိပ္ရာႏိုးထခါစ ဘာခံစားမွဳမွ မရိွေသာ ႏွလံုးသားသည္
ျဗဳန္းကနဲဆို႔ကာ ပူသြား၏။ ထိုအပူသည္ ပူၿပီးသည့္အခ်ိန္မွ ျပန္လည္
ေပ်ာက္သြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစား၍မရေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာမွ
လူးလဲထကာ..... ခ်က္ခ်င္းပင္ေက်ာင္းသို႔ သြားဖို႔ျပင္ဆင္ရသည္။ အခ်ိန္ကို
ၾကည့္တာ့ ဆယ့္တစ္နာရီထိုးၿပီး ဆယ္မိနစ္၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆင္းရဲစာြ ျဖင့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 343

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေစာင္းဆိုင္းရသည္၊ အခ်ိန္မ်ားကို အိပ္စက္ျခင္းက အေတာ္ ျဖဳန္းတီး
ေပးလိုက္သျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေရွ႕ မွတ္တိုင္
ဆင္းၿပီး အဓိပတိလမ္းကို ေလွ်ာက္လာရင္း... ၾကည္ျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မျငင္းဟု ယံုၾကည္၍လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ေက်ာင္းထဲကို ေရာက္လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဘက္က
အားရိွစရာႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ဓါတ္တက္ႂကြျခင္းလည္း
ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမႀကီးကို အဓိပတိလမ္းထပ္မွ
ေန၍ မွဳန္းေငးေငးၾကည့္ရင္း ခိုင္မာယံုၾကည္စာြ း လမ္းေလွ်ာက္၀င္လာ
ခဲ့သည္။ ေျခလွမ္းလွမ္းရတာ... လက္လႊဲရတာ... လြယ္အိတ္ႀကိဳးကို
ျပန္မတင္ရတာ.... ေဆးေပါ့လိပ္မီးညိႇရတာကအစ မာန္ပါသည္။
အရာအားလံုး ေၾကာင့္က်ျခင္းမရိွဘဲ ပကတိ ယံုၾကည္မွဳျဖင့္ ေက်ာင္းထဲကို
လွမ္း၀င္ခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူသာျဖစ္သည္။
မည္သူ႔ခ်စ္သူမွ မဟုတ္၊ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ္ကလြဲ၍ မည္သူ႔ကိုမွ
ခ်စ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္။ လိုင္ဗရီေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဆယ္ႏွစ္နာရီ
ငါးမိနစ္ရိွၿပီ၊ ၾကည္ျပာတစ္ေယာက္တည္း မပါဘဲ ကၽြန္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုကို အားလံုးေတြ႔ရသည္။

‘‘ကိုရဲ၀င္း... မၾကည္ျပာတစ္ေယာက္တည္း အတန္းထဲမွာ

ထိုင္ေနတယ္... ျမမိုလ္တို႔လည္း ကိုရဲဝင္းကို ေပးထားတဲ့ ကတိအတိုင္း
ဘာစကားမွ သြားမေျပာဘူး။ ဟုိအေကာင့္ကိုေတာ့ ခုဏက science
ကဲင္တင္းထဲမွား ခဏလွစ္ခနဲေတြ႔လိုက္တယ္... စႏိုဖီေခြးရုပ္အကႌ်နဲ႔၊
ကိုရဲ၀င္း... ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔သိလား’’

typing - ေကာင္းဆိုး Page 344

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
‘‘ဟုတ္တယ္ကိုရဲ၀င္း၊ မၾကည္ျပာက ရွင့္ဆီကိုပဲလာမွာ... ဘာမွ
စိုးရိမ္မေနနဲ႔ ယုယုတို႔ စကားမေျပာေပမယ့္ သိတယ္၊ သူ႔ပံုစံအရမ္း
ခံစားေနရပံုပဲ...။ ရွင့္ဆီပဲလာမွ.... စိတ္ခ်....’’

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအရင္းမ်ားက ဘာမွ မေျပာၾကဘဲေနကာ

ျမမိုလ္နွင့္ ယုယုက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္အားထက္သန္စာြ ျဖင့္ အားေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ္လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားလိုက္၏။

‘‘ဟုတ္ကဲ့... ေက်းဇူးပါပဲ... ကဲ.... ငါ... ျမကၽြန္းသာကို

သြားေတာ့မယ္....’’

‘‘ရဲႀကီး အခုမွ ဆယ္ၽႏွစ္နာရီပဲရိွေသးတာ... ငါတုိ႔လည္း မင္းကို

ေစာင့္ေနတာ.... ဘာမွ မစားရေသးဘူ...၊ ယဥ္ယဥ္သိန္းကကြာ သူသိ
တယ္.... မင္းလာမွာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး စိုးရိမ္တႀကီး ေျပာေနလို႔ ငါတို႔မင္းကို
ေစာင့္ေနၾကတာ...’’

‘‘ယဥ္ယဥ္သိန္း က...’’

ကၽြန္ေတာ္ ယဥ္ယဥ္သိန္းဘက္လွမ္းၾကည့္ကာ တအံ့တၾသ

ေျပာမိသည္။ ဧကႏၲ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥ
အတြက္ အေတာ္ေတြးၾကစဥ္စားၾကပံုေပၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္သာြ း၏။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခင္မင္းေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား
ကိုပင္ ေပးႏိုင္သည္ဆိုလွ်င္... ၾကည္ျပာကို လည္းေပးႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါ
သည္။

“ငါလာမွေပါ့ဟ... ဘယ္လုိမလာဘဲနဲ႔ေနရမွာလဲ!”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 345

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ယဥ္ယဥ္သိန္းေခါင္းကုိ လွမ္းပုတ္ကာ ဝမ္းသာ
ၾကည္ႏူးစြာ ေျပာလုိက္သည္။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား
အားလုံး ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွာ ရွိေနမွန္းသိရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းသာကာ
ရင္ထဲတြင္ ပူေနေသာ အပူႀကီး အေတာ္ေအးၿငိမ္းသြားရ၏။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ လုံးဝဆာေလာင္ျခင္း မရွိေသာ္လည္း

သူငယ္ခ်င္းေခၚသည့္ ကဲင္တင္းသုိ႔လုိက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္သေဘာတူၿပီး
ထြက္လာခဲ့သည္။ အခုမွ ဆယ္ႏွစ္နာရီဆယ္သုံးမိနစ္ပဲ ရွိေသးသည္။
မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲႏွင့္တစ္ဝက္တိတိစားၿပီး ဟင္းရည္ကုိ ေခါင္းမေဖၚပဲ
ေသာက္ေနေသာ ယဥ္ယဥ္သိန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကၽြန္ေတာ့္အလာကုိေစာင့္ရင္း ေတာ္ေတာ္ဆာေနၾကတန္
တူ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မနက္အိမ္ကဘာမွစားမလာခဲ့သည့္တုိင္
အသုပ္တစ္ပြဲကုိပင္မကုန္ ဗုိက္ထဲမွမဆာ... ဘာမွလဲ စားခ်င္စိတ္မရွိ
နာရီကုိ ၾကည့္ကာစိတ္ေစာေနခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာက အတန္းထဲမွာ
တစ္ေယာက္တည္းထုိင္ကာ ငုိင္ေနတယ္ဆုိပါကလား! ၾကည္ျပာ ဘာေတြ
စဥ္းစားေနမလဲ! ဘာေတြခံစားေနမလဲ! ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတူျဖတ္သန္းခဲ့ၾက
ေသာ ခုႏွစ္ႏွစ္ဆုိသည့္ကာလသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကူညီဖုိ႔ၾကည္ျပာ့
စိတ္ထဲကုိ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ တစ္ဘဝလုံးက်န္္သည့္ ကိစၥေတြအားလုံး
႐ႈံးခ်င္႐ႈံးပါေစ ဒီတစ္ခုေတာ့ အႏုိင္ေပးပါ... ဟု ဘယ္သူ႔ကုိမွန္းမသိ
ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ နာရီကုိၾကည့္ေတာ့ ၁၂.၅၀ ....။
ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေနရာမွထလုိက္သည္။

“တစ္နာရီထုိးေတာ့မယ္... ငါသြားမယ္... သူငယ္ခ်င္း”

“ငါ့တုိ႔လည္းလုိက္မယ္ေလဟာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 346

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဒီတစ္ခုေတာ့ ငါ့ကုိခြင့္ေပးပါဟာ... ငါတစ္ေယာက္တည္း
ၾကည္ျပာ့ကုိ ေစာင့္ခ်င္လုိ႔ပါဟာေနာ္... ၊ နင္တုိ႔ၿပီးေတာ့ လုိက္ခ့ေ
ဲ လဟာ
ဟုတ္လား...!”

ကၽြန္ေတာ္လွည့္ကာထြက္လာခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကၽြန္ေတာ့္

ေနာက္တြင္ က်န္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာကုိ ၾကည့္ကာ
သူတုိ႔ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကုိဘဲ အလုအယက္ေျပာေနၾကမလား! ဒါမွမဟုတ္...
ကၽြန္ေတာ့္ကုိဘဲ ဂ႐ုဏျဖင္စြာေငးေနၾကမလား! ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္
ကေတာ့ ၾကည္ျပာ့ကုိခ်ိန္းထားသည့္ Ecoကဲင္တင္းမွ ျမကၽြန္းသာကဖီးကုိ
ထြက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဝင္ထုိင္ေတာ့ စားပြထ
ဲ ုိးကေလးက
ဘာမွမရွိေသာခုံကုိ အဝတ္စုတ္ျဖင့္သုတ္ရင္းျပံဳးျပကာ ဝမ္းတီးခ်ိဳက်လား
အကုိ... ဟုေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခဏစဥ္းစားလုိက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ ဝမ္းတီးခ်ိဳက်၊ ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခက

ြ ္...”

“ဗ်ာ...!”

စားပြဲထုိးကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အံံ့ၾသစြာၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္

ေက်ာ္ကာ အေဝးသုိ႔လွမ္းၾကည့္ေသး၏။

“ဝမ္းတီးခ်ိဳက်၊ ေကာ္ဖီခါးခါးဟုတ္လားအစ္ကုိ”

“ေအး... ဟုတ္တယ္... ေကာ္ဖီကခါးခါး...”

စားပြဲထုိးကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္လုံးျပဳးကာၾကည့္၏။

တစ္ေယာက္တည္းလာၿပီးလက္ဖက္ရည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီမွာသည့္အတြက္
အ့ံၾသကာ မယုံႏုိင္ျဖစ္ေနပုံရသည္။

“ဟုတ္ပါတယ္ညီေလးရဲ႕၊ ကိုယ့္ေကာင္မေလးလာမွာမုိ႔လုိ႔၊ ႏွစ္ခက

ြ ္”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 347

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေကာင္ေလးကျပံဳးကာထြက္သြားၿပီး ဆုိင္ထက
ဲ ုိလွမ္းေအာ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္႐ႊင္စြာျဖင့္ အျခားစာပြဲဝုိင္းေတြကုိ ၾကည့္သည္။
ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိလာကုိလာရမည္။ မျမင္ရေသာ္လည္း
စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ ထုိင္ေနမည့္ေနရာကုိ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းကာၾကည့္မိသည္။
ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္စားပြဲသုိ႔ေရာက္လာေသာအခါ အေငြ႔
တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ သူႀကိဳက္တက္သည့္ ေကာ္ဖီခါးခါးကုိ
ေတြသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တအ့ံတၾသၾကည့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးကာ
နင္ ငါ့ဆီကုိလာမယ္ဆုိတာ ငါသိေနတယ္ၾကည္ျပာ၊ အဲဒါေၾကာင့္
မွာထားတာဟုေျပာမည္။ ၾကည္ျပာက လဲေသလုိက္ဟု ေအာ္ေကာင္း
ေအာ္မည္... သုိ႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ရာ ရယ္ေမာၾကရလိမ့္မည္။
အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ေကာ္ဖီႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ခက
ြ ္ႏွစ္ခက
ြ ္
စားပြဲေပၚေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္... သေဘာက်ကာ ျပံဳးလုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာဝင္လာမည့္ ပထဝီဌာနေကာ္ရစ္တာသည္ ကၽြန္ေတာ္
ထုိင္ေနသည္ကုိ ပထဝီဌာနေကာ္ရစ္တာမွ ေတြ႔သာြ းကာ ခါးေထာက္
ၾကည့္ၿပီး မဲ့ျပံဳးျပံဳးခ်င္လည္းျပံဳးလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္မသိရေအာင္
အေနာက္မွေလွ်ာက္လာကာ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာကုိ ဖုန္းကနဲ
အျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ ႐ုိက္ခ်င္လည္း႐ုိက္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သြားကာ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ မီးညႇိကာ မီးခုိးေတြမႈတ္ထုတ္ရင္း
ေပါင္ကုိလႈပ္ကာေစာင့္ေနမိသည္။ နာရီကုိ ၾကည့္ေတာ့ ၁-နာရီဆယ္မိႏွစ္...
ၾကည္ျပာလုိင္ဗရီေရွ႕ေလာက္ ေရာက္ေနၿပီထင္သည္။ ၾကည္ျပာ့တုိ႔ (ULB)
ႏွင့္လုိင္ဗရီေရွ႕သည္ ဆယ္မိနစ္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ ရွိေသာ လက္ဖက္ရည္ခ်ုိဳက်ကုိမႈတ္ကာ တစ္ငုံ႔
ေသာက္လုိက္သည္။ လက္ဖက္ရည္သည္ ေႁမြတစ္ေကာင္၏ ဦးေခါင္းလုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 348

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ့္အစာရည္မ်ိုဳလမ္းေၾကာင္းထဲ တုိးကာဝင္သာြ း၏။ ၾကည္ျပာ့
အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မွာထားေသာေကာ္ဖီခြက္သည္ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္း
ထေနတုန္းပင္ျဖစ္၏။ စာပြဲထုိးကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္ကာ
ျပံဳးျပသျဖင့္ ျပန္ျပံဳးကာျပလုိက္ရသည္။ ျမကၽြန္းသာသည္ လူသိပ္မမ်ားဘဲ
တိတ္ဆိတ္ေႏြးေထြးကာေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာမွာ တစ္စုံ
တစ္ရာျဖင့္ ခ်ိန္႐ြယ္ခံထားရလုိ႔ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေျဖာင့္...။
ၾကည္ျပာသည္ ပထဝီ ဌာနေကြ႔မွဘြားကနဲေပၚလာမည္။ ထုိ႔ေနာက္
သူလာရာလမ္းကုိ... ေက်ာေပးကာေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေတြ႔သည့္အခါ
ေဒါသျဖစ္ၿပီး ဟုိတစ္ဘက္ကုိ လွည့္ထြက္သြားလွ်င္ေရာ...။ ၾကည္ျပာသည္
စိတ္အေျပာင္းအလဲျမန္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ အရာရာ
သူ႔ကုိ ဦးစားေပးမွ သေဘာတူသည္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။
ၿပီးေတာ့ ၾကည္ျပာလာေနၿပီးလားဟု ေက်ာေပးကာ တထိတ္ထိတ္
ေစာင့္ရသည္ထက္စာလွ်င္ ၾကည္ျပာ လာရာလမ္းကုိ တည့္တည့္ၾကည့္ကာ
ေစာင့္ရသည္က ပုိ၍စိတ္ခ်မ္းသာမည္။ ၾကည္ျပာေကာ္ရစ္တာကုိ
ေကြ႔လုိက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေတြ႔ရမည္။ တစ္မိနစ္ခန္႔ၾကည္ျပာ
လာေနတာကုိ ေစာျမင္ရလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈအပူအပင္
တစ္မိနစ္ေရာ့သည္ မဟုတ္လား!...။

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာေပးထားရာမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္သုိ႔ ေ႐ြ႕လုိက္

ရသျဖင့္ ေကာ္ဖီခြက္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ခက
ြ ္ကုိပါ ေနရာေျပာင္းလုိက္
ရသည္။ ခ်စ္သူကုိ တည့္တည့္ႀကိဳေတာ့ ေရာဘာျဖစ္ေသးလဲ! ၾကည္ျပာႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္သည္ အုိက္တင္ခံေနမည့္သူေတြမွမဟုတ္တာ...။ နာရီကုိ
ၾကည့္ေတာ့ တစ္နာရီခြဲရွိေတာ့မည္၊ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းတုန္လႈပ္သာြ း၏။
သုိ႔ေသာ္ ၾကည္ျပာသည္လည္း နာရီကုိၾကည့္ကာ ဘာကုိ ဆုံးျဖတ္ရမွန္း

typing - ေကာင္းဆိုး Page 349

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မသိဘဲ ရွိေနပုံေပၚသည္။ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ္ထံလာဖုိ႔၌ တစ္နာရီ
ဆယ္မိနစ္ေလာက္မွာ အတန္းထဲကထမည္။ သုိ႔မဟုတ္ ဆရာမ
ဝင္ေနသျဖင့္ အားနာထက္ေသာ ၾကည္ျပာ ထရခက္ေနတာလည္း
ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕က ၾကည္ျပာ့အတြက္ မွားထားေသာ
ေကာ္ဖီခြက္သည္ မလုိင္မ်ားေပါေလာျဖင့္ ၿငိမ္သက္ကာအေငြ႔ေသေနၿပီ
ျဖစ္သည္။ ေကာ္ရီတာတြင္ ဘြားကနဲေပၚကာ ထြက္လာသူသည္
ၾကည္ျပာ... မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကည္ျပာလာမည့္လမ္းကုိ
ၾကည့္ရလြန္းသျဖင့္ ေကာ္ရစ္တာမွ ေလွ်ာက္လာသူတစ္ေယာက္ကုိမွမေတြ႔
AE 15 ႏွင့္ 17 ဘက္ကုိလည္းတစ္ေယာက္မွမလြတ္...။ ပထဝီဌာန
နံေဘးေရစင္ႀကီးမွ ေရေတြလွ်ံကာက်ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထံၾကည္ျပာ
ေရာက္မလာ... ၂ နာရီ ၃၅ မိနစ္ေက်ာ္သာြ းၿပီ။ ၾကည္ျပာ့အတြက္
မွာထားေသာ ေကာ္ဖီခြက္သည္ ပစ္ခဲေအးစက္ကာ ေၾကာက္မက္ဖယ
ြ ္ရာ
ၿငိမ္သက္ေနသည္။ မိုးတိမ္ကင္းရွင္းေသာ ေဆာင္းဦးစေနေရာင္သည္
ၾကည္ျပာ့အတြက္မွာထားေသာ ေကာ္ဖီခြက္ထမ
ဲ ွာ အလ်ားလုိက္ တုိးၿငိ
တြယ္ကာ လွဲေလ်ာင္းေန၏။ ၾကည္ျပာသည္ ဘယ္သူ႔ထံကုိမွ မလာေတာ့ဘဲ
စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ ေဒါသျဖစ္ကာ အိမ္ကုိမ်ားျပန္သာြ းၿပီးလား!
ဒါမွမဟုတ္...။ ကၽြန္ေတာ္ေကာ္ရစ္တာကုိ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္
လွမ္းၾကည့္လုိက္ၿပီး ေနရာေျပာင္းကာ ေက်ာေပးထုိင္ေနလုိက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကုိယ္လုံး အျပင္းအထန္ တုန္လႈပ္လ်က္ရွိသည္။
ၾကည္ျပာသည္ ဟုိတစ္ဘက္မွာရွိေသာ စႏုိဖီဆီကုိမ်ား ေရာက္သာြ း
ၿပီလား!... အေတြးသည္ပူေလာင္စြာျဖင့္ရင္ကုိပင့္ကာ ထုိးေဆာင့္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လုံး ေခၽြးေတြစိမ့္ျပန္႔ကာ ထြက္လာ၏။ တစ္ကုိယ္လုံး
ပူကၽြမ္းကာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖဝါးမ်ား ေခၽြးေစးတုိ႔ျဖင့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 350

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စုိထုိင္းကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားခဲ့ေသာ...
အ႐ႈံးေပးမႈမ်ားစြာျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့ေသာ... နားလည္မႈေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္
တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာအခ်စ္သည္... အခုလုိဘာမွမဟုတ္ဘႏ
ဲ ွင့္ ပ်က္စီး
သြားၿပီးလား!။ ဟင့္အင္း...။ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္
ျငင္းသည္။ ကံတရားဆုိတာကုိျငင္းသည္။ အေျခအေနကုိ ျငင္းသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အရပ္ ငါးေပကုိ ကၽြန္ေတာ္ျငင္းသည္... ကၽြန္ေတာ္၏ 62lb ကုိ
ကၽြန္ေတာ္္ျငင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တည္ရွိေနမႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ျငင္းသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာ့အေပၚထားခဲ့သည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွ တစ္ပါးအားလုံးကုိ
ျငင္းသည္။ အားလုံး အရာအားလုံး...။

“ရဲ၀င္း...”

ကၽြန္ေတာ္လွည့္မၾကည့္ပါ။ မ်က္ရည္ဝဲေနေသာ... မ်က္၀န္းကို

အရင္ပုတ္ခတ္ကာ မ်က္ရည္ကို ဆယ္ရ၏။ တုန္ယင္ကာ တင္းေတာင့္
ေနေသာ ခႏၵာကိုယ္ကို အသိတရာထည့္ကာ ပထမလွဳပ္ရွားဖို႔
သတိေပးရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ ေကာ္ဖီခြက္သည္ ျမင္မေကာင္း
ေလာက္ေအာင္ ေအးစက္ပစ္ခဲေနၿပီျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္ေတာ့
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စိတ္မေကာင္းစြာ ရပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့ကို ေငးေနၾကသည္။
စားပြဲနားေလွ်ာက္လာေသာ လြင္မာက ေကာင္ဖီခက
ြ ္ကို ၾကည့္ကာ
မ်က္ႏွာလႊဲသြား၏။ မိုးမိုးႏွင့္ ယဥ္ယဥ္သိန္းက ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္သည္။
ျမမိုလ္က မဲ့ကာ တျခားဘက္သို႔လွည့္သည္။

“ရဲႀကီး.... တို႔ျပန္ၾကရေအာင္ကြာ....”

“.......................................”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 351

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟုတ္တယ္ရဲ၀င္း... နင္းဘာမွ ဝမ္းနည္းေနစရာမလိုဘူး...
နင့္ဘက္မွာ ငါတို႔ရိွတယ္... ငါတို႔ဘယ္ေတာ့မွ ၾကည္ျပာကို မဆက္ဆံ
ေတာ့ဘူး၊ ၾကည္ျပာ့ကို ငါတို႔အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းဘဝက စြန္႔လႊတ္လိုက္
ၾကၿပီ”

“........မာ.....ၾကည္ျပာက....”

ကၽြန္ေတာ္စကားမေျပာရတာ ၾကာတာတစ္ေၾကာင္း၊ ရင္ထတ

ဲ ြင္
ဆို႔ၾကပ္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ စကားသံမထြက္၊ လြင္မာက မဲ့ကာ
ဆတ္ခနဲမ်က္ႏွာကို တျခားဘက္သို႔လွည့္သည္။

“ဟုတ္တယ္ရဲ၀င္း ၾကည္ျပာ... ဟိုေကာင္န႔ပ

ဲ ါသြားၿပီး၊ ငါတို႔န႔ဲ
ေတြ႔ခဲ့တယ္... ဟိုေကာင္က ၾကည္ျပာ့လက္ကို ကိုင္လို႔... ထားလိုက္စမ္း
ပါဟာ... ေပ်ာ္ၾကပါေစ”

ကၽြန္ေတာ့္ရင္သည္ ပြင့္ထြက္သြားသည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို

အဆံုးမဲ့နာက်င္သြားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တုန္လွဳပ္နာက်င္စာြ ထရပ္ၿပီး
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ရင္ဆိုင္လိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက တစ္ေယာက္မွ
ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကည့္ၾက။ ေဒါသျဖစ္ေသာ... စိတ္မေကာင္းေသာ၊
ဝမ္းနည္းေသာ၊ နာၾကည္းေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းႏွင့္
လြတ္ရာေနရာမ်ားသို႔ အသီးသီးေငးကာ ေနၾကသည္။

“လြင္မာ... ခုဏက နင္တို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ငါသေဘာမတူဘူး၊

ၾကည္... ၾကည္ျပာကို တစ္ေယာက္တည္း ပစ္ထားလို႔မျဖစ္ဘူး၊
ဒီေကာင္ ဘယ္ေလာက္ ပိပိရိရိလည္တယ္... ဘယ္ေလာက္ အညႇာအတာ
ကင္းမဲ့တယ္ဆုိတာကို ငါတို႔အားလံုးသိတယ္။ ငါက ၾကည္ျပာ့အနားမွာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 352

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေနခြင့္ မရိွေတာ့ဘူး၊ ငါ... ငါၾကည္ျပာ့ကို သိစိတ္ပူတယ္ဟာ... ၾကည္ျပာ
အနားမွာ နင္တို႔ ဆက္ရိွေနမွကို ျဖစ္မယ္။ ေနကို ေနေပးရမယ္။ နင္တို႔ငါ့ကို
ကတိေပးဟာ။”

သူငယ္ခ်င္းအားအားလံုးက ေႏြးေထြးျငင္သာေသာ အၾကည္ျဖင့္

ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည္ေနၾကသည္။ ေကာ္ဖီႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဖိုး
စားပြဲေပၚမွာ လွမ္းတင္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လွည့္ထက
ြ ္ခ့သ
ဲ ည္။ ကၽြန္ေတာ့္
ေျခလွမ္း အေတာ္ေဝးေဝးေရာက္သည္အထိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ဘာသံမွ
ထြက္မလာ....။ ဒါဆိုလွ်င္... ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့ေသာ စကားကို
သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးတိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ ဝန္ခံသေဘာတူ ၾကဟန္
တူသည္ ကၽြန္ေတာ္နာက်င္စြာျပံဳးရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညႇိကာ အားရပါးရ
ဖြာရွဳိက္ပစ္လိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
စႏိုဖီႏွင့္ ၾကည္ျပာသည္ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ကိုင္ကာ
ဘယ္ကို ေရာက္သြားၾကၿပီနည္း။ ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူစျဖစ္စဥ္က
ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးစြာ ဆုပ္ကိုင္ခြင့္ရဖို႔ အႀကီးအက်ယ္ႀကိဳးစား ခဲ့ရဖူးေသာ
ၾကည္ျပာလက္ကေလးသည္ တျခားတစ္ေယာက္လက္ထဲသို႔ လြယ္လြယ္
ကူကူ ပါသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ပူေလာင္လွေသာ ထိုအေတြးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္
ခႏၶာကိုယ္ ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္သည္
တသိမ့္သိမ့္ငိုေကၽြးလွ်က္ရိွသည္။

ၾကည္ျပာ....

ငါငိုေနတယ္ၾကည္ျပာ....။ သာမန္လူေတြလို မ်က္ရည္န႔ဲ ငိုတာမ်ဳိး

မဟုတ္ပါဘူ။ ခ်စ္တတ္သူေတြငိုသလို ႏွလံုးသားနဲ႔ ငိုတာပါ။ ဒါေပမယ့္
ငါေရြးခဲ့တဲ့အျဖစ္ပါ။ ငါျဖတ္သန္းမႈကို ငါယံုၾကည္တယ္။ အခုေတာ့ ငါဟာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 353

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မင္းေဒါသေတြက ျဖစ္ခ်ခဲ့ဘူးတဲ့ အခ်ိန္အခါကို ေရာက္ၿပီေလ။
မခ်စ္မႏွစ္သက္သူနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိပိရိရိေနေပးခဲ့ဖူးတဲ့ နင့္ရဲ႕ေစတနာကို
ငါ... အမွတ္တရကို ခ်ီးက်ဴးပါ့မယ္။ အျမဲတမ္းလည္း သတိရေနပါမယ္။
ၾကည္ျပာရယ္... တကယ္ေတာ့ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းသူပါ၊ မင္းခ်စ္သူေနာက္...
မင္းလိုက္သြားတဲ့ကိစၥကို သစၥာမဲ့တယ္လို႔ ငါ မသံုးရက္ပါဘူး။ သစၥာဆိုတာ
က ႐ိွခ်င္တဲ့သူအတြက္မွ သစၥာျဖစ္တာပါ။ မင္းဟာ သံေယာဇဥ္ႀကီးတတ္တ့ဲ၊
႐ိုးသားေပ်ာ္ရႊင္တတ္၊ ခ်စ္ခင္တြယ္တာတတ္၊ ခြင့္လႊတ္နားလည္တတ္တ့ဲ
သူပါ။ မင္းဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အသည္းႏွလံုး... ပ်ားေတြက
ပ်ားဘုရင္မကို ခ်စ္ၾကသလို သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းကို ဝိုင္းခ်စ္ၾကတယ္၊
ကန္ေရျပင္ဟာ ၾကာပန္းကို ဂုဏ္ယူၿပီး ပင့္ေျမႇာက္ထားသလို သူငယ္ခ်င္း
ေတြက မင္းကုိ ဂုဏ္ေဖၚေပးတတ္ၾကတယ္။ ခိုျပာေရာင္ၾကယ္ကေလးေတြ
လမင္းကို ဝန္းရံထားၾကသလို သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းကို ဝန္းရံထား
ၾကတယ္။ မင္းဟာ ငါတို႔အားလံုးရဲ႕ ႏူးညံ႔တ့ဲ ေရခိုးေရေငြ႕ေတြန႔ဲ
ပြင့္တဲ့ပန္းပြင့္။ မင္းဟာ ငါတို႔အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္မႈ စီးေၾကာင္းထဲက ေရႊငါးေလး၊
အလင္းေရာင္က ညပိုးေကာင္ကေလးေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သလို မင္းက
သူငယ္ခ်င္းကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့သူပါ။ အခုဆို... မင္းရဲ႕ခ်စ္သူေရာ...
သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးပါ မင္းရိွေနတဲ့ဘက္ကို စု႐ံုးေရာက္ရိွသာြ းၿပီး။ ငါတို႔
အရင္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ေနရာမွာ ငါရယ္... ႏွလံုးသားပံု ကြက္လပ္ကေလး
တစ္ခုရယ္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကြက္လပ္ကေလးထဲမွာ... ငါေနမယ္။
အသက္ရွင္ေအာင္၊ ခံစားတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေနပါ့မယ္။ နင္တို႔အားလံုး
မရိွေတာ့တဲ့ အဲဒီ ႏွလံုးသားကြက္လပ္ကေလးထဲမွာ ငါပန္းေတြစိုက္မယ္။
အားလံုးကို အမွတ္တရ ငါ့အလြမ္းေတြကို သတိတရေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ခ်န္ထားခဲ့ၾကတဲ့ ရနံ႔၊ အထိအေတြ႔၊ ေပ်ာ္စရာ၊ ရယ္သံ၊ စကားလံုးေတြ...

typing - ေကာင္းဆိုး Page 354

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ့ စိုက္ရမွာဆိုေတာ့ ငါစိုက္တ့ဲ ပန္းေတြဟာ မင္းနဲ႔
တူခ်င္တူမယ္... ယဥ္ယဥ္သိန္းနဲ႔တူမယ္၊ မိုးမိုး၊ လြင္ဦးတို႔န႔တ
ဲ ူခ်င္ရင္လည္း
တူမယ္....။ ဒါမွမဟုတ္ လြင္မာနဲ႔။ ၾကည္ျပာေရ ေအာင္ႏိုင္ျခင္းအား
ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေကာင္းသလို... ဆံုးရွဳံးမႈကလည္း ေက်နပ္စရာေတာ့
ေကာင္းပါရဲ႕။ ဘာမွ မရသူဟာ အားလံုးကို ရႏိုင္သူဆိုတာကို ယံုၾကည္ၿပီး
အရာအားလံုးကို ငါေပးခဲ့ပါၿပီ။ ငါေပးသမွ် မင္းထပ္ရဦးမယ္ဆိုရင္....
ေနာင္ဘဝမ်ားစြာအထိပါ ေပးဆပ္ေနခ်င္ပါေသးတယ္။ ငါ့လက္ခုပ္
တစ္ေဖါင္စာ အျမင့္ဆီက ငါ့အိပ္မက္ေဟာင္းေတြကို.... လႊတ္ခ်လိုက္
တယ္...။ အားလံုးတစ္စစီ ေၾကမြလို႔ အဲဒီ စကၠန္႔နကၡတ္န႔ယ
ဲ ွဥ္ပြင့္ခ့တ
ဲ ့ဲ
ပန္းေတြ မွန္သမွ် ဝတ္ရည္ခမ္းကို ခမ္းရမယ္။ နံေဘးမွ ကားတစ္စင္း
ေဝါကနဲ အရွိန္ျပင္းျပင္း ျဖတ္ေမာင္းသြားေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္အသိ
ျပန္ဝင္ကာလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လွည္းတန္းထိပ္ကို ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့အသိတရားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ အႀကီးအက်ယ္
စကားေတြ ေျပာေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္စာြ
နားေတာင္ေနခဲ့သျဖင့္ အရားအားလံုးႏွင့္ အဆက္ျပတ္ကာသြားျခင္းျဖစ္၏။း
အခုမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သာြ းၾကကာ
ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ျပန္သတိရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရပါေသာ ၾကည္ျပာ
သည္ တျခားတစ္ေယာက္၏ ခ်စ္သူျဖစ္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး
ခ်စ္သူလို ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့ေသာဘူး သူူတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
အခ်ိန္မ်ားစြာ ရခဲ့ပါသည္။ အေျခအေနမ်ားစြာလည္းရခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္
ကၽြန္ေတာ္ အားလံုး ညံ့ဖ်င္းခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပႆနာကို
ေသြးေအးေအးျဖင့္ ရင္ဆိုင္ကာ အေျဖကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ရေအာင္
ႀကိဳစားေနရသည္။ ဆံုးရွံဳးသူတို႔ေနာက္ဆံုး ေဆာင္ရက
ြ ္ေလ့ရိွသည့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 355

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အလုပ္ကို လုပ္ေနျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ခ့ရ
ဲ ေသာ
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္မရိွေတာ့ဘဲ ေလာကကို ဆက္လက္ရင္ဆိုင္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ စတင္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းလည္းျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရုပ္ရည္မရိွ၊
ေငြေၾကးမရိွ၊ ဆြဲေဆာင္မွဳမရိွ၊ အရပ္ငါးေပ ႐ုပ္ကမထူးမျခား ႏွလံုးသားက
ကဗ်ာဆရာ၊ အရားအားလံုး သဘာ၀က် ပါသည္။ ထိုအေျခအေနမ်ားမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ကံေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္။
လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ဘ၀က ျပဳမိခဲ့ေသာ ကံမ်ား၏ အရိပ္ေဖာ္မွု
အတိုင္း စည္းကမ္းအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ အရာအားလံုး ခ်ဳိ႕တဲ့ကာ
ခ်စ္သူ၏ စြန္႔ပစ္ခံရေသာ ႀကီးမားသည့္ အပူေသာကကို ယခု ခံစာေနခဲ့
ရျခင္းသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အ႐ိုးေတြေတာင္လိုပံုခ့ၿဲ ပီျဖစ္ေသာ
အတိတ္ဘဝမ်ားစြာတုန္းက သီလနည္းခဲ့ပံုေပၚသည္။ ဒါနကလည္း
ရိွပံုမေပၚ။ ဘာဝနာကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ထိုသို႔ မေကာင္းခဲ့ေသာ
ကံ၏ အင္မတန္ ကုသိုလ္ကံေကာင္းခဲ့ေသာ လူႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ကာ
ရွံဳးနိမ့္ခဲ့ရသည့္ ဒုကၡကို ျပင္းထန္စြာ ခံစားေနရျခင္းျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ့္ကို လူူတစ္ေယာက္က ဝင္တိုက္ကာ ဘုၾကည့္ၾကည့္သာြ းသျဖင့္၊
ဒုတိယအႀကိမ္ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိျပန္ထားေတာ့ လွည္းတန္းေစ်းထိပ္
ပလက္ေဖာင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနျခင္းကို သတိထားမိ၏။ ရိွ
ေပ့ေစ။ ရာသီဥတုပြင့္လင္းစ ေဆာင္းညေနရီ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္လူေတြ
ေအာ္ဟစ္ရႈပ္ေထြးကာ ဆူညံလ်က္ရိွသည္။ တခ်ဳိ႕သူေတြက ရယ္ေမာကာ
စကားေျပာကာ ေငးၾကည့္ကာ လက္ေလွ်ာက္ေနၾကသည္။ ပလက္ေဖာင္း
ေပၚမွာ ခင္းထားသည့္ ဆိုင္ေတြကလည္းအစံု၊ ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းနည္းအားငယ္
ေနသျဖင့္ လူေတြၾကားထဲမွာ ေနရတာကို လံုးျခံဳသလိုလို ခံစားမိသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 356

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ပလက္ေဖာင္းေပၚက လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္
အသည္းကြဲ လာသူဟု မသိၾကဘဲ ပံုမွန္ပင္ တိုးေဝွ႔သာြ းေနၾက၏။

ပလက္ေဖာင္းေပၚက လူေတြကုိေငးရင္း ေလွ်ာက္ရင္း လူ

တစ္ေယာက္ကုိ သြားေတြ႔သည္။ ေခါင္းကုိေအာက္သုိ႔ ငုံ႔ခ်ထားသည္။
လက္တစ္ဘက္က ေတာင္ေဝွးကုိ ဆုပ္ကုိင္ကာ အားျပဳေထာက္ထားၿပီး
လက္တစ္ဘက္က ေသာက္ေရခြက္ခန္႔ရွိေသာ ေၾကးခြက္ကေလးကုိ
ကုိင္ေျမႇာက္ကာ ဦးေခါင္းေပၚတင္ထားသည္။ ထုိေၾကးခြက္ ကေလးသည္
ညေနရီဦးစ ေနေရာင္တြင္ ဝင္းလက္ကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ္အနားကုိ
ေရာက္ေတာ့ သူ႔ထံမွတီးတုိးေရ႐ြတ္သံကုိ ဆူညံေနေသာ လူသံ၊
ကားသံတုိ႔ၾကားမွ ေဖာက္တြင္းကာ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရသည္။ သူ႔အသံမွာ
အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ လူႀကီးတစ္ဦး တုန္ယင္ေနေသာ အသံ
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မကြဲျပားေသာ္လည္း ဘုရားစာမ်ားကုိ ႐ြက္ဆုိေနမွန္းေတာ့
ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ကုသုိလ္ကံနည္းပါးလွသူအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္
ကၽြန္ေတာ္ ခါးသီးနာက်င္စြာခံစားေနရသည့္ ဒုကၡေၾကာင့္၊ ကၽြန္ေတာ္
ရင္ထဲတြင္ ေစတနာသည္ ခ်က္ခ်င္းကုိ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သာြ း၏။
အရင္ဘဝက နည္းခဲ့ေသာ ဒါန... သီလ... တုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္
ခ်စ္သူကုိ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသျဖင့္ ယခု
စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရေသာ ခ်စ္သူကုိ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္ရဖုိ႔သည္....
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ဘက္က အိတ္ကပ္ထႏ
ဲ ႈိက္ကာ ပုိက္ဆံကုိ
ဆြဲထုတ္လုိက္၏။ ဆယ္တန္တစ္႐ြက္ႏွင့္ ငါးက်ပ္တန္တစ္႐က
ြ ္ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ က်န္သမွ်ပုိက္ဆံအကုန္လည္းျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
အျပန္ကားခ တစ္ဆယ္ခ်န္ကာ ငါးက်ပ္ကုိ လွဴလုိက္မည္။
ကၽြန္ေတာ္အဖုိးႀကီးေရွ႕သုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာကာ ကုိင္ေျမႇာက္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 357

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထားေသာ ေၾကးခြက္အတြင္းသုိ႔ ထည့္လုိက္ၿပီး ဘာဆုကုိမွမေတာင္းဘဲ
ေက်နပ္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းထြက္လာခဲ့သည္။ စိတ္ထတ
ဲ ြင္
ၾကည္လင္သြားေသာ ခံစားမႈကုိ ပီတိျဖစ္ကာ ဘယ္ဘက္လက္ထမ
ဲ ွ
ပုိက္ဆံကုိ အိတ္ကပ္ထဲထည့္ရန္ ၾကည့္လုိက္သည္။ ဘုရား။ သြားၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္က်န္ခဲ့ေသာ ပုိက္ဆံမွာ ဆယ္တန္မဟုတ္။
ငါးက်ပ္တန္ျဖစ္ေနသည္။ လွည္းတန္းမွ သကၤန္းကၽြန္းအထိ ကား ၂ -
ဆင့္စီးရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ငါးက်ပ္ႏွင့္ျပန္၍မရ။
ကၽြန္တာ္ရပ္ကာ ေတြေဝသြားၿပီး အဖုိးႀကီး၏ ေၾကးခြက္ထက
ဲ ုိ လွမ္းကာ
ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ခဲ့ေသာ ဆယ္တန္သည္ ေၾကးခြက္ထမ
ဲ ွာ
ေထာင္၍ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာလည္း ငါးက်ပ္သာလွဴရန္
ျဖစ္သည္။ ကၽြန္တာ္ ဆုံးျဖတ္ကာ အဖုိးႀကီးထံ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရသည္။
ဆယ္တန္ကုိ ျပန္ယူကာ ငါးက်ပ္တန္ကုိ ထည့္ရမည္။ ေၾကးခြက္ထတ
ဲ ြင္
ေထာင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဆယ္တန္ကုိ လွမ္းယူကာ ငါးက်ပ္တန္ကုိ
ျပန္ထည့္ရန္ လက္အသြားတြင္...

“ေဟ့ေကာင္... ဘာလုပ္တာလဲကြ”

အဖုိးႀကီးေခါင္းငုံ႔ေနရာမွ ဆတ္ကနဲ ေခါင္းေထာင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ

ေမးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္ကာသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္လက္ထတ
ဲ ြင္
ကုိင္ထားေသာ ဆယ္တန္ႏွင့္ငါးက်ပ္တန္ကုိ ၾကည့္ကာ သူေၾကးခြက္ကုိ
ေနာက္ဆုတ္လုိက္သည္။

“ဟုိ... အဘ... ကၽြန္ေတာ္ ပုိက္ဆံထည့္တာ မွားသြားလုိ႔ အဲဒါ”

“ေဟ့ေကာင္... လုပ္မေနနဲ႔ မင္းငါ့ခြက္ထက

ဲ ပုိက္ဆံကုိ ႏႈိက္တာ
မဟုတ္လား!”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 358

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“မင္းလက္ထဲမွာ ငါ့ခြက္ထဲက ပုိက္ဆံ... မင္းႏႈိက္တာ”

အဖုိးႀကီးက ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနရာမွ ေတာင္ေဝွးကုိ အားျပဳ၍

ဝုန္းကနဲ ထရပ္ကာ ေအာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းလဲသာြ းေသာ
အေျခအေနေၾကာင့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ၊ ေၾကာင္ေငးကာ ၾကည့္ေနမိသည္။
အဖုိးႀကီး၏ စူးဝါးေသာ ေအာ္သံေၾကာင့္ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္
သြားေနၾကေသာ လူမ်ားက ရပ္တန္႔ကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ၾကသည္။

“မဟုတ္ဘူး အဘ... ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္န႔ဲ ငါးက်ပ္တန္”

“ေဟ့ေကာင္... အပုိေတြ ေျပာမေနနဲ႔ မင္းငါ့ခက

ြ ္ထက
ဲ ပုိက္ဆံကုိ
ႏႈိက္တာ... မင္းေျခသံကုိ ငါနားေထာင္ေနတာကြ၊ ငါလုိ လမ္းေဘးက လူရ႕ဲ
ပုိက္ဆံကုိေတာင္ မင္းႏႈိက္ရသလား!”

အဖုိးႀကီးက ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္လုိက္ကာ သူ႔လက္ထဲတြင္

ကုိင္းထားေသာ ေတာင္ေဝွးကုိ ကုိင္ေျမႇာက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
႐ုိက္ဖုိ႔႐ြယ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႔ကာသြားသည္။

“မဟုတ္ဘူးအဘ... ကၽြန္ေတာ္.... ကၽြန္ေတာ္...”

“ေဟ့ေကာင္... အဲဒီပုိက္ဆံကုိ အခုထည့္... အခုျပန္ထည့္ ငါ႐ုိက္ခ်

လုိက္ရမလား! မင္း... အခုထည့္”

ပုိက္ဆံႏွစ္႐ြက္ကုိကုိင္ကာ ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့သည့္

ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းေပၚတြင္ အဖုိးႀကီး၏ ၾကံဳလွီေသေကြးလွေသာ
လက္ထဲမွ ေတာင္ေဝွးက ဝဲကာေနသည္ကုိ လူေတြက တုိးေဝွ႔ကာ
ၾကည့္ေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ဘဲ လက္ထမ
ဲ ွပုိက္ဆံမ်ားကို
လႊတ္ခ်ကာ လူအုပ္ၾကားထဲမွ တုိးထြက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 359

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေနာက္ေက်ာတြင္ နားမလည္ႏိုင္ေသာ မ်က္လုံးေပါင္းမ်ားစြာ
စုိက္ဝင္ေနၾကပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ညေနရီထတ
ဲ ြင္ အဆုံးအစမဲ့
ေၾကကြဲကာ သြားေလသည္။ ဆုိးဝါးျပင္ထန္လွေသာ ဒုတိယအျဖစ္ေၾကာင့္
ရင္အစပ္သည္ ဆုိ႔ၾကပ္ကာ မ်က္ရည္ဝဲလာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္သဒၶါတရားလည္း
ပ်က္သြားခဲ့ၿပီ။ ၾကည္ျပာ့ကုိ သံသရာတစ္ေနရာရာမွာ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရႏုိင္ဖုိ႔
ၾကံဳခဲ့ေသာ ဒါနသည္ အဆုံးတုိင္လြဲမွားသြားခဲ့သည္။ ငါဟာ ေတာ္ေတာ္
ကံဆုိးတဲ့ လူပါလား!... အႀကိမ္ႀကိမ္အားတင္းခဲ့ေသာ္္လည္း

ထုိစကားလုံသည္ ကၽြန္တာ့္ရင္ထဲေ႐ွာင္ဖယ္ခါခ်၍ မရေတာ့ေလာက္

ေအာင္ပင္ စုိက္စုိက္က်လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝသည္ ရစရာ
မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ကုိ ပ်က္ဆီးသြားခဲ့ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
ၾကည္ျပာႏွင့္အတူဆုိလွ်င္ ၾကည္ျပာသည္ ထိုအျဖစ္ကုိၾကည့္ကာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေအာ္ဟစ္ရန္ေတြ႔ဦးမည္။ ေဒါသထြက္ကာေျပာဆုိဦးမည္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးကုိ မရရေအာင္ရွင္းျပရဦးမယ္။
အခုေတာ့....။

ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိ္ယ္လုံးသည္ အားရွိပါးရွိကုိင္ အ႐ုိက္ခံထားရ

သကဲ့သုိ႔ နာက်င္၍ေနသည္။ ဘယ္ကုိသာြ းေနမိမွန္းလည္းမသိေတာ့။
ဘာမွန္လည္း မသိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွာ ဘာမွလည္းမရွိေတာ့။
ထုိသုိ႔... ခ်စ္ခဲ့ရပါေသာ... မၾကည္ျပာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 360

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား

မၾကည္ျပာႏွင့္ ကေလး
လူတစ္ေယာက္အတြက္... ကုိယ္ခ်စ္ကုိရွာျခင္းသည္ ႐ူးမုိက္ျခင္း
မိမိကုိယ္မိမိ ယုံၾကည္မႈလြန္ကဲ့ျခင္းသာျဖစ္ၿပီ။ သူခ်စ္ကုိရွာျခင္းသည္
သူရဲေဘာေၾကာင္ျခင္း၊ မိမိ၏ဘဝခံစားခ်က္ကုိလိမ္ညာျခင္း မိမိကုိယ္မိမိ
ယုံၾကည္မႈနည္းပါးျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္
မေရရာမႈမ်ားကုိ လက္ခံျခင္းႏွင့္ မိမိေရာ သူတစ္ပါးကုိပါ ယုံၾကည္မႈ
လြန္ကဲျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ “အခ်စ္”ဆုိသည္မွာ သိစိတ္၏
ခဏတာ႐ူးသြပ္မႈႏွင့္ မသိစိတ္၏ စိတ္လုိလက္ရရႏုိင္ေသာ ထင္ျမင္ခ်က္
ႏွစ္ခု ေအးစက္စြာ ခပ္ျမဴးျမဴး ေတြ႔ဆုံသည့္ တဒဂၤသာလွ်င္ျဖစ္သည္။
ခ်စ္သူႏွင့္အတူခ်စ္ခဲ့သည္ဟူေသာ သက္တမ္းသည္ အေသအခ်ာ ဆန္းစစ္
မည္ဆုိလွ်င္ ထုိတဒဂၤမ်ား၏ ျပတ္ေတာက္မႈကုိ သတိမျပဳမိဘဲ ဆက္၍
ထင္ခဲ့မိသည္ အသိစိတ္၏လွည့္စားမႈသာျဖစ္ပါသည္။ ထုိတဒဂၤမ်ားသည္
တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ပတ္သက္ေနေသာ္လည္း တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု တာဝန္ေတာ့
မယူ၊ သင့္လက္ထဲတြင္ယခုရွိေနေသာ တဒဂၤပ်က္စီးသြားသည္ႏွင့္
ေရွ႕တြင္ရွိခဲ့ၿပီးသည့္ တဒဂၤမ်ားစြာသည္ ၿပိဳလဲပ်က္စီးသြားႏုိင္သည္။
သုိ႔မဟုတ္ ရပ္တန္္႔ၿငိမ္သက္သြားတက္ ၾကသည္။ အခ်စ္သည္ တဒဂၤကသာ
ပုိင္ဆုိင္ရတက္ေသာ ခံစားမႈ အစုအေဝးျဖစ္ၿပီး တဒဂၤတည္းႏွင့္ ဆုံး႐ႈံးသြား
ႏုိင္ေသာ အရာလည္း ျဖစ္သည္။ အႏုပညာရွင္အေတာ္မ်ားမ်ားသည္
“အခ်စ္” ဆုိသည့္စကားလုံး၏ေနာက္တြင္ မရခဲ့သမွ်၏ ဆုိးကြက္မ်ားႏွင့္
ရခဲ့သမွ်တုိ႔၏ ေကာင္းကြက္မ်ားကုိ အစီအစဥ္တစ္ခုလုပ္ကာ ေရးတက္
ၾကၿပီး အခ်စ္ကုိ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေလ့ရွိၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်စ္၏ေနာက္မွ
လုိက္လာေသာ စကားလုံးမ်ားသည္ ပရမ္းပတာျဖစ္လွ်က္ရွိကာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 361

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အခ်စ္၏အဓိပၸာယ္သည္ ေခတ္ကာလအေျခအေနကုိလုိက္၍ ေျပာင္းလဲ
တက္ေသာ ေျခာက္ျခား ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ တေစၧတစ္ေကာင္ (သုိ႔မဟုတ္)
တန္ခုိးဣထိပၸါတ္ႏွင့္ ျပည့္စုံသည္ ေၾကာ့ေၾကာ့ရွင္း နတ္သမီးျဖစ္လ်က္
ရိွသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ အခ်စ္သည္ ႐ုတ္တရက္ရလာေသာ
စကားလုံမ်ား အေသအခ်ာေတြးေတာ စဥ္းစားယူထားေသာ စကားလုံး
မ်ား၏ ပူးေပါင္းမႈကုိ အာသာငမ္းငမ္းထက္ မ်ိဳခ်ေနဦးမည့္ သတၱဝါဆုိး
တစ္ေကာင္သာျဖစ္သည္။ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ရာေကာင္းေသာ ကိန္ဂဏန္းမ်ားကုိပင္
အေျခအေနႏွင့္ အဆန္းတက်ယ္လုပ္ကာ လွည့္စားတက္ေလ့ရွိေသာ
နာရီတစ္လုံး၏ စက္ဝုိင္းထဲတြင္ပိတ္မိေနေသာ လက္တံတုိႏွင့္ လက္တံရွည္
တုိ႔လုိပင္ အခ်စ္သည္ လူမ်ားကုိ ၾကံဳေတြ႔ေနၾက အျဖစ္အပ်က္
အေဟာင္းမ်ားႏွင့္ပင္ ခံစားမႈတြင္ ဆန္းက်ယ္ထိတ္လန္႔ဖယ
ြ ္ရာ ဂဏွာမၿငိမ္
ျဖစ္ေအာင္ ဆက္လုပ္ေနဦးမယ္သာ ျဖစ္သည္။ သင့္ကုိယ္သင္ခ်စ္တက္
သည္ဟု ယူဆေနလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သင္သည္ အျခားလူ
တစ္ေယာက္က ခ်စ္လာႏုိင္မည္... လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု
ယူဆေနလွ်င္ေသာ္္ လည္းေကာင္း.. သင္ႏွင့္အျခားတစ္ေယာက္တုိ႔
ေတြ႔ဆုံကာ အခ်စ္ကုိ နားလည္သြားႏုိင္သည္ဟု ယူဆေနလွ်င္ေသာ္
လည္းေကာင္း... ထုိအယူအဆမ်ားအတြက္ ဘာမွမေရးမိမေျပာမိေစဘဲ
အခ်ိန္ကာလ၏ တိက်ေသာ ဆုံးမမႈကုိ ခံယူဖုိ႔သင့္သည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္...
ခ်စ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ အခ်စ္ခံခ်င္စိတ္အၾကားတြင္ လူးလားေခါက္တုန္႔
ေျပးလႊားေနေသာ သင့္အေတြ႔အၾကံဳမ်ား ယုံၾကည္မႈမ်ားသည္ သတိထား
ၾကည့္တက္သည့္ ခံစားမႈတြင္ ပန္းတစ္ပြင့္လုိ ပြင့္လာေလ့ရွိၿပီး သာယာ
ယစ္မူးတက္၊ ကုိးကြယ္ယုံၾကည္တက္ေသာစိတ္တြင္ ေျပာင္းလဲလယ
ြ ္ေသာ
စကားလုံးတစ္လုံးအျဖစ္ မတည္မၿငိမ္ယိမ္းထုိး ေနေပလိမ့္မည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 362

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဤသုိ႔ျဖင့္ “အခ်စ္”သည္ ရာစုႏွစ္အဆက္ဆက္ အသက္ရွင္ေနဦးမည္ျဖစ္ၿပီး
ထုိသုိ႔ အသက္ရွင္သန္ႏုိင္ရန္အတြက္ လူငယ္လူ႐ြယ္တုိင္း၏ ခ်စ္တက္ေသာ
ႏွလုံးသားမ်ားကလည္း ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တက္တက္
ႂကြႂကြ ပူေဇာ္ပေနလိမ့္ဦးမည္ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ကၽြန္ေတာ္သည္
“အခ်စ္” ဆုိသည္ကုိ ထုိသုိ႔နားလည္သည့္ လူတစ္ေယာက္... (သုိ႔မဟုတ္)
ထုိသုိ႔ နားလည္သည္ဆုိျခင္းကုိ မယုံၾကည္ေတာ့ေသာ လူတစ္ေယာက္သာ
ျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္... ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခုကုိေတာ့ ေက်နပ္ေနခဲ့သည္။
လူသည္... ခံစားမႈႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ အေတြ႔အၾကံဳကုိ လက္ခံရာ၌
ဤသုိ႔ပင္ မိမိ၏နားလည္မႈကုိ အဆီထုတ္... အသားစား ဖုတ္က်င္း
သၿဂၤဳလ္တက္သည့္ သတၱဝါမဟုတ္ပါလား!....။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္...
ထက္ျမက္လွေသာ သူ၏ဓားတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေပၚလာေသာ အသံမွန္သမွ်ကုိ
ျဖတ္ေတာက္ပစ္ရန္ ညထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္စာြ ေစာင့္ဆုိင္းေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရးလက္စ ဝတၳဳကုိ ဆက္ေရး၍ မရေတာ့သျဖင့္ မေက်မနပ္
ျဖစ္ကာ စာေရးစာပြဲတြင္ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။ လေရာင္က တျခား
အိမ္မ်ား၏ အမုိးေပၚတြင္ ႐ႊန္းလဲ့ၿငိမ္းျမစြာလင္းေနသည္။ ညေလတုိက္သည့္
အခါ သစ္ပင္အုပ္မ်ား ယိမ္းလႈပ္သြားလွ်င္ အေမွာင္သည္ ၿငိမ္သက္ေနရာမွ
႐ုတ္ခနဲ လြင့္ကာထလႈပ္တက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သက္ျပင္းကုိခ်ရင္း
ေရးလက္စစာမႈကုိ ျပန္ဖတ္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ မီးကုိမွိတ္ကာ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ
ဖြာရင္း အေမွာင္ထဲတြင္ ထုိင္ေနလုိက္သည္။ အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ေသးမွန္း
ကၽြန္ေတာ္ကုိကၽြန္ေတာ္ သိေနသျဖင့္ အိပ္ရာထဲသုိ႔ မဝင္မိေသး။
ဘာ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္စာေရးရင္း ဆက္ေရး၍မရေတာ့သနည္း။ ကၽြန္ေတာ့္
ရင္ထဲတြင္ မယုံၾကည္မႈတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်မည့္ စကားလုံးမ်ားကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 363

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရးရမည့္ ကိစၥက အခ်စ္ႏွင့္
ပတ္သက္သည္။ အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထတ
ဲ ြင္ ရွိေနေသာ
ယုံၾကည္မႈက ေတာ္ေတာ္ျပင္းထန္ၿပီး ၾကမ္းတမ္းေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္
ေရးရမည့္ စကားလုံးမ်ားက အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ႏြ႔ေ
ဲ ပ်ာင္းမႈ၊ လွပမႈ၊...။
ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲဝင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဟုိးယခင္
ကလုိ ရင္ခုန္လႈိက္ဖုိေသာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဖ
ဲ ုိ႔ေကာင္းေသာ တုန္လႈပ္
ေခ်ာက္ခ်ားဖုိ႔ေကာင္းေသာ ခံစားမႈမ်ားႏွင့္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္
မ်ားသည္ သူ႔အဓိပၸာယ္ သူ႔ဆုံျဖတ္ခ်က္ႏွင့္သူ ကၽြန္ေတာ္အေတြးထဲတြင္
ရွိေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္သက္စာြ ရပ္တန္႔ေနျခင္းသာ
ျဖစ္ပါသည္။ ၾကည္ျပာႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္အတိတ္သည္ စိတ္ထဲတြင္
အရွိန္တစ္စုံတစ္ရာမရွိေတာ့။ ထုိသုိ႔ တည္ၿငိမ္သာြ းေစရန္အတြက္ ခက္ခစ
ဲ ာြ
ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။

ၾကည္ျပာႏွင့္ လမ္းခြဲကာစဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလူးအလဲ

အၿပိဳၿပိဳအကြဲကြဲ... ႐ူးသြားမလားဟု ထင္ရတာလည္းအႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္သည္။
ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္သူဟု သိထားၾကသူမ်ားက ၾကည္ျပာႏွင့္
စႏိုဖီကို ေတြ႔သည့္အခါ.... နားမလည္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးသည့္
အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ခက္ခဲပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ခံစားခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္
သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကို ရေအာင္ေရွာင္သည္။ ေတြ႔သည့္အခါတြင္လည္း
ၾကည္ျပာ၏ ဘာကိစၥကိုမွ မေျပာရန္ ေတာင္းပန္ရ၏။ ၾကည္ျပာႏွင့္ စႏိုဖီကို
ေက်ာင္းထဲတြင္ လွမ္းေတြ႔လိုက္ရသည့္ အခါမ်ဳိးဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္
မ်က္လံုးမ်ား ျပာေ၀ကာ တစ္ကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္တုန္လာတတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာ့ထံမွ... သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ
ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာထံမွ...။ သို႔ေသာ္ စေျပးကာစကမလြတ္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 364

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္မိေနျမဲ။ ထြက္ေျပးသြားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မိသည့္
အခါ.... ခံစားမွႈမ်ားက ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ႏွိပ္စက္ၾကျမဲ။ ကၽြန္ေတာ္
ျပန္ထြက္ေျပးျမဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်ိန္ႏွင့္ ကာလသည္ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားမႈမ်ားကို

အားေလ်ာ့ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးခဲ့ၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စတစ္စထြက္ေျပး၍
လာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွိပ္စက္
စရာ ေဝေဝဆာဆာ ေပါေပါမ်ားမ်ားႀကီးကို ရိွေနေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္
ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရေအာင္ဆြေပးၾကမည့္
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ကြဲသြားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ႏွစ္ခန္႔
ၾကာသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပန္တည္ၿငိမ္စျပဳလာခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔ မတည္ၿငိမ္ခင္
ကာလာအတြင္း ကၽြန္ေတာ့္ထြက္ေပါက္အရ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္းအထန္လုပ္ခ့ဲ
မိေသာ ကိစၥတစ္ခုမွာ စာဖတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္
ရင္ထဲတြင္ ရွိေနေသာ ပူေလာင္မႈႀကီးကုိ သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း
စာေၾကာင္းကေလး စားလုံးကေလး တစ္ေၾကာင္းတေလရမလားဟု
အားကုိတႀကီး ဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ရွာေတြသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္သည္
ထုိစာေၾကာင္းျဖင့္ ေမ်ာပါသြားသည္။ ထုိစာေၾကာင္းျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ခ့သ
ဲ ည္။
မေတြ႔သည့္အခါ ေတြ႔ေအာင္ထပ္ဖတ္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
လုိခ်င္တာကုိ ေတြ႔သည္ျဖစ္ေစ မေတြ႔သည္ျဖစ္ေစ ကၽြမ္းက်င္လွေသာ
စာေရးဆရာမ်ား၏ ေခၚရာေနာက္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ပါသြားခဲ့သည္ကသာ
မ်ားေလသည္။ ယခုအခ်ိန္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေပေလာကႀကီးတြင္
ဆူညံေသာ အသံမ်ားျဖင့္ Realism. Emotionalist. Expressionism.
Modern. Post-Modem စသည့္ျဖင့္ ေပါက္ကျဲြ မည္ဟီးၿပီး တ႐ွိန္ထုိး
တုိးတက္ေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေသာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 365

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အေၾကာင္းအရာမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆြဲေခၚ ႏွစ္သိမ့္ထားၾကျပန္၏။
ဆရာထင္လင္း၏ The Outsider ထဲမွ ဘာကုိမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္
မခံစားရေသာ မားဆုိး၏ စ႐ုိက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အားက်သည္။ ဆရာ
သစၥာနီႏွင့္ ဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္တုိ႔၏ ဝတၳဳႏွင့္ကဗ်ာမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
တစ္ခုခုျပသေပးသည္။ ဆရာေနမ်ိဳးႏွင့္ ဆရာၾကဴးနစ္တုိ႔၏ ဝတၳဳေတြက
တစ္စုံတစ္ရာေသာခံစားမႈကုိ ခုိင္မာေစသည္။ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ႏွင့္
ဆရာေမာင္ေမာင္ေဇယ်တုိ႔ ေဆာင္းပါးေတြက အသိဉာဏ္ကုိ ေျပာင္းလဲ
ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ၾကည္ျပာခ်စ္သူေတြျဖစ္ၾကသည္။ ၾကည္ျပာက
ေနာက္တစ္ေယာက္ကုိ ေျပာင္းခ်စ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္အသည္းေတြ
ဘာေတြ ကြဲေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မသိဘူးသူမ်ားက (ထုိစာေရး
ဆရာမ်ားကုိ ဆုိလုိသည္။) ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဆုံးထိေၾကကြမ
ဲ သြားေအာင္
ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့ၾကသည္။ မည္သုိ႔မွ်ဆက္စပ္၍ မရေသာ... စိတ္၏ အေျပာင္း
အလဲမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း လူ႔ဘဝသည္ ထုိသုိ႔ ျဖစ္တက္ေၾကာင္းကုိ
ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိစျပဳလာသျဖင့္ သိပ္မအံ့ၾသေတာ့။ ဆရာသစၥာနီက
“မေတာ္တစ္ဆ အသဲကြဲရာမွ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာသူ...”
သူ႔ကုိယ္ေရးအတၳဳပၸတိၱထဲတြင္ ေရးထားခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တိတ္တိတ္
ကေလး အႀကီးအက်ယ္အားက်ၿပီး ေထာက္ခံလုိက္သည္။ အသည္းကြၿဲ ပီး
ေနာက္ပုိင္း မင္းဘာေတြလုပ္ေနသလဲ! ဟု တစ္စုံတစ္ေယာက္က
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမးလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေရးသမွ် ဝတၳဳႏွင့္ကဗ်ာသည္
မဂၢဇင္းမွာပါလာဖုိ႔ႀကိဳးစားသည္။ အရပ္နည္းနည္းရွည္လာဖုိ႔ ဆုေတာင္း
သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျဖရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိႏွစ္ခ်က္စလုံးသည္ ၾကည္ျပာကုိ
ဆန္႔က်င္ဖုိ႔ အျမဲႀကိဳးစားေနခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္အတြင္းစိတ္သာျဖစ္သည္။
အရပ္ကေတာ့ ထုံစံအတုိင္းရွည္မလာ၊ ဆုေတာင္းမျပည့္။ သုိ႔ေသာ္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 366

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ့္စာမူေတြကေတာ့ သုံးလတစ္ႀကိမ္ႏွႈန္းေလာက္ မဂၢဇင္းမ်ားမွာ
ပါလာေလ့ရွိ၏။ အႀကိမ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ အပါယ္ခံခ့ရ
ဲ ေသာ ကၽြန္ေတာ့္
ကဗ်ာမ်ား၊ ဝတၳဳမ်ားအတြက္ စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ မဆုတ္မနစ္ ေရးခဲ့သည့္
တစ္ခုတည္းေသာအင္အားမွာ အသည္းကြဲသည့္ေနရာမွ ျဖာထြက္လာေသာ
ခံစားခ်က္တစ္ခုဆုိသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားမွ
ခံစားခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အေတြး၊ သိျမင္မႈအားလုံးတုိ႔သည္ ခုႏွစ္ႏွစ္ထိထိ
ၾကည္ျပာ့ထံတြင္ စူးနစ္ကာ ဘာကုိမွမသိေတာ့ သတိမထားေတာ့
ေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားသည္ တစ္ကမ႓ာလုံးတြင္
ရွိေနေသာ အရာဝတၳဳမ်ားထဲမွ ၾကည္ျပာဟူေသာ ဆုံမွတ္ကေလးတစ္ခု
တည္းတြင္ စူးစုိက္ေနခဲ့သည္။ ထုိေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ အဖယ္ခံလုိက္
ရေသာအခါ မခံရပ္ႏိုင္ေသာ အားအင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားသည္
တစ္ကမ႓ာလုံးတြင္ရွိသည့္ အရာဝတၳဳမ်ားထံသုိ႔ လြင့္ထက
ြ ္ကာသြား၏။ ထုိသုိ႔
ေရာက္ရွိသြားေသာ အရာဝတၳဳတုိင္းထံတြင္ ေျဖသိမ့္စရာတစ္ခုခု
ရလိမ့္ႏုိးျဖင့္ အၿပီးတြယ္ကပ္ ေနေလ့ရွိသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အာ႐ုံ
တစ္ခုထဲတြင္ စူးစုိက္ခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားသည္ ကမ႓ာထဲမွ
အရာဝတၳဳအသီးသီးထံသုိ႔ ေရာက္သြားအခါ ခံစားမႈ အားေကာင္းစြာရေနၿပီ
ျဖစ္သည္။

ပန္းပြင့္၊ လမင္း၊ မုိးေရစက္၊ မုိးတိမ္၊ ပင္လယ္၊ နာရီ၊ အျပံဳး၊ လိပ္ျပာ၊

ည၊ နံနက္ခင္း၊ ညေနရီ၊ တိတ္ဆိတ္မႈ၊ အေမွာင္၊ ေဆာင္းႏွင္းပြင့္၊
ေႏြ၏သစ္႐ြက္ဝါဝါမ်ား၊ စီးကရက္ေငြ႔၊ စကားလုံးမ်ား၏ လွည့္စားမႈ၊
လမ္းေဘးမီးတုိင္တြင္ အုံခဲေနေသာ ပုိးေကာင္ကေလးမ်ား၊ ပန္သီး၊
ေလေအးစက္၊ ေခြးေဟာင္သံ၊ မိန္းမ၊ ဂီတ၊ ကဗ်ာ၊ ခပ္ည့ံညံ့႐ုပ္ရွင္
တစ္ကား၊ ဇာတ္သိမ္းမပါေသာဝတၳဳ၊ ပုိက္ဆံ၊ ဓာတ္ဆီ၊ အထီးက်န္ျခင္း၊

typing - ေကာင္းဆိုး Page 367

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ပန္းခ်ီ၊ အေရာင္လြင့္ကစ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတစ္ထည္၊ မေျပာျဖစ္ လုိက္ေသာ
စကားလုံးမ်ား၊ ေျပာၿပီးမေရာက္ခဲ့ေသာ စကားလုံးမ်ား၊ အေတြးထဲသုိ႔
မေရာက္လာေသးေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွင့္ အေတြးထဲတြင္ ပ်က္စီးသြားေသာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ ကုိယ္မေရးႏုိင္တဲ့ဝတၳဳ၊ သူတို႔ေရးၿပီး ကုိယ္ႀကိဳက္ခ့ရ
ဲ ေသာ
စကားလုံးမ်ား......။

အရားအားလုံးထံမွ အလင္းအေမွာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ရရွိခ့သ

ဲ ည္။
ကုိင္းဖ်ားတြင္ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနေသာ အစာငမ္းသည့္ ငါးတစ္ေကာင္ထံ
မွလည္း စကားလုံးတစ္လုံး ထြက္က်လာတက္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္
ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္။ ညဘက္တြင္ေဟာင္ေသာ ေခြးေဟာင္သံကလည္း
ကၽြန္ေတာ့္ကုိအေတြးတစ္ခု ေပးခ်င္ေပးတက္သည္။ လိပ္ျပာမျဖစ္ခင္
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ပုိးတုံးေကာင္ကေလး၏ အိပ္မက္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္
သိခ်င္ သိေနတက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားသည္ တစ္စုံတစ္ခုကုိ
ျပင္းထန္စြာခံစားလုိက္ရသျဖင့္ အရာအားလုံးအေပၚတြင္ လြယ္လယ
ြ ္ကူကူ
ကုိယ္ခ်င္းစာ ခံစားတက္လာသည္။ စာေတြအမ်ားႀကီးဖတ္ၿပီးေတာ့
စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာခ်င္သည္။ အထီးက်န္ေနသည့္စိတ္တြင္
ဘယ္သူႏွင့္မွ စကားမေျပာတက္ေတာ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာေရးရန္သာ
ရွိေတာ့သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနရာအသီးသီးမွ ျပန္ေရာက္လာ
ၾကေသာ ႏွလုံးသား၏ သိနားလည္းမႈတုိ႔ကုိ အသိအမွတ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္
စကားလုံးမ်ားအျဖစ္ ထိန္းသိမ္းကာ ဝါက်အျဖစ္ တည္ေဆာက္ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရးသည့္ ဝတၳဳထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္ ၾကည္ျပာ
မဟုတ္ေတာ့၊ အရာအားလုံးျဖစ္၏။ သစၥာေဖာက္သည္လည္း စႏုိဖီ
မဟုတ္ေတာ့၊ သစၥာေဖာက္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္လွ်င္
ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ေတာ့ တစ္ဦးဦးသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ခါမွ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 368

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မၾကံဳဖူးသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိလည္း စနစ္တက် နားလည္ကာ
ေရးတက္သြားသည္။ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည့္ကိစၥ ေသးေသးကေလးကုိလည္း
အဆင္ေျပေအာင္ခ်ဲ႕ကားတက္လာသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဝတၳဳ
(၅)ပုဒ္၊ ကဗ်ာ(၈)ပုဒ္ခန္႔ပါၿပီးသြားေသာ စာေရးဆရာ (မိမိကုိယ္မိမိ
ထင္သည့္) တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ေန႔စဥ္သြားေနေသာ ေနရာကလည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္

မပာုတ္ေတာ့။ ထုိင္သည္႔ေနရာကလည္း ဂ်ပ္ဆင္နံေဘး၊ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္
နံေဘး၊ လိုင္ဗရီေရွ႕ႏွင့္ျမကြ်န္းသာကဲင္တင္းမဟုတ္ေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္ေန႔စဥ္
သြားေနရာက ၃၃လမ္း၊ ထိုင္ျဖစ္သည္က ေလထန္ကုန္း၊ ကၽြန္ေတာ္႔
မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ယဥ္ယဥ္သိန္း၊ မိုးမိုး၊ လြင္မာ၊ လြင္ဦး၊ ေဇာ္မင္းေထြး
တို႔ မဟုတ္ၾကေတာ႔။ မ်ိဳးေဆြးသန္း၊ ခက္မာ၊ မင္းေဝေမာ္၊ ၾကြက္နီတို႔
ဆရာဒီတို႔ ျဖစ္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ေတြ႔ဆုံကာ လူ႔ဘဝ၏
အခက္အခဲမ်ားကို ရယ္ၾကေမာၾကသည္။ ကိုယ္ႀကိဳက္ေသာကဗ်ာႏွင့္
ဝတၳဳကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ကိုယ္ႏွစ္သက္ေသာ ေဆာင္းပါးအေၾကာင္းကို
ျငင္းခံုၾကသည္။ ကိုယ္ေရးျဖစ္ေသာ ကဗ်ာမ်ားကို ျပၾက မဂၢဇင္းကို
ပို႔ၾကရသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရာရာကို မျပတ္ေလ့လာကာ
ခံစားခ်က္ လြယ္လြယ္ ရင္းႏွီးထားတတ္သူ တစ္ဦးျဖစ္ခ့သ
ဲ ည္။ ကၽြန္ေတာ္
ေလထန္ကုန္းသို႔ စတင္ေရာက္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့မိတ္ေဆြမွာ ပန္းခ်ီ
မ်ဳိးၫြန္႔ဟု ေခၚေသာ ေမာင္ဒီျဖစ္ပါသည္။ အသက္(၅၀)ေက်ာ္ခန္႔ရိွၿပီး
အသားညိဳညိဳ၊ မ်က္ႏွာမွာ အေရးအေၾကာင္းမ်ားမ်ား၊ စကားေျပာလွ်င္
တစ္လံုးခ်င္း ေအးေအးေဆးေဆး ႐ိုး႐ိုးႀကီးေျပာတတ္ေသာ အေတြ႕အႀကံဳ
အေတာ္မ်ားခဲ့ဟန္တူသည့္ ေခတ္ေပၚ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးတစ္ဦးျဖစ္၏။ သူႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္အတူထိုင္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းမွာ ထိုျမစ္ေျခသားပန္းခ်ီဆရာႀကီးသည္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 369

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ သကၤန္းကၽြန္းတြင္ေနေသာေၾကာင့္ ညဦးအိမ္ျပန္
ၾကလွ်င္ အတူျပန္ၾကေလ့ရိွေသာေၾကာင့္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ႏွင့္မွ
မိတ္ေဆြမရိွပဲ ေလထန္ကုန္းသုိ႔ ေရာက္လာသည့္အခါတြင္
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳတတ္ေလ့ရိွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးသည္ ညေနေစာင္း၍ ေလထန္ကုန္း
ပိတ္ခ်ိန္တြင္ ပန္းဆိုးတန္း ေအာက္လမ္းသို႔ေလွ်ာက္၊ ၃၉ဘတ္(စ္)ကား
စီးကာ အိမ္သို႔ျပန္ၾကေလ့ရိွသည္။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း အေညာင္းအညာ
ေျပေစရန္ ကန္ေတာ္ႀကီးကိုပတ္ၿပီး တာေမြအထိ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ျပန္တတ္ၾကသည္။ စကားေျပာလွ်င္ မွန္မွန္႐ိုး႐ိုး
တိုးတိုးေျပာတတ္ေသာ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္ေတာ့္
ပုခံုးကိုဖက္ကာ ေလွ်ာက္တတ္သည္။ သူေျပာသည့္စကားသံမွာ တိုးလြန္း
သျဖင့္ နံေဘးနားက ျဖတ္သြားသည့္ ကားသံေၾကာင့္ မၾကားရသည့္
အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္သူကို အားနာကာ ေခါင္းၿငိမ့္ရသည္လည္းရိွ၏။
ပန္းဆိုးတန္းမွ ဘတ္(စ္)ကားပတ္စီးၾကသည့္အခါ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးကာ
ေနာက္ပိုင္းမွ ခံုအလြတ္မ်ားကို မဦးတတ္၊ ေရွ႕ပိုင္းကခံုကိုသာ အရလုၿပီး
ဦးတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လြယ္လြယ္ပင္ေတြ႔သည့္ ခံုကို
ထိုင္ပစ္လိုက္တာမ်ားသည္။

“ေရွ႕ဆံုးကခံုကို ဦးေတာ့ အသက္ဝဝ႐ွဴရတာေပါ့၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ

ရိွတဲ့လူဆိုတာ ေရွ႕ကလူေတြအသက္ရွဳၿပီး ျပန္ထုတ္လိုက္တ့ဲ ေလကို
လုရွဴရတာ.... က်န္းမာေရးနဲ႔မကိုက္ညီဘူး” ဟု ဆံုးမတတ္သည့္ ပန္းခ်ီ
ဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္မွာ ထိုင္ရလွ်င္
ဘာေလပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္အေရးမႀကီးဟု သေဘာထားခဲ့သည္။ သူ႔ပန္းခ်ီဆဖ
ဲြ ို႔
စာမူလာအပ္သည့္အခါတြင္လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကေလး၊

typing - ေကာင္းဆိုး Page 370

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
၀တၳဳကေလးပါ၍ စာမူခရလွ်င္လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီးကရက္ေတြ
ဘာေတြေသာက္၊ မုန္႔ဟင္းခါးေတြဘာေတြစား၊ လက္ဖက္ရည္
ေသာက္တတ္ၾကၿပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္တစ္ခက
ြ ္ႏွင့္
လမ္းစရိတ္ကို ခ်န္ကာ ျပန္ရသည္ကမ်ားသည္။ ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္
ေလထန္ကုန္းကဖီးမွာ အေတာ္ၾကာၾကာထိုင္ျဖစ္ခ့သ
ဲ ည္။ လက္ဖက္ရည္
ခြက္မွာ ေရေႏြးၾကမ္းဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ထည့္ေသာက္ခ့လ
ဲ ည္း မသိ၊
လက္ဖက္ရည္နံ႔ပင္ မရခ်င္ေတာ့၊ ေလးထန္ကုန္းတြင္ ဆူညံေအာ္ဟစ္ကာ၊
ရယ္ေမာကာ၊ ေဒါသထြက္ကာ၊ စာေပေဆြးေႏြးေနၾကေသာ စာေရးဆရာ
မ်ားလည္း ျပန္သြားၾကၿပီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူသာ စကားေကာင္းၿပီး
က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူတစ္ခါက ပန္မဂၢဇင္းတြင္ ေရးခဲ့ဖူးသည့္
“သူငယ္ေတာ္”ဆိုေသာ ဝတၳဳအေၾကာင္းကို ေျပာမိသျဖင့္ ထို၀တၳဳသည္
Expressionsm ျဖင့္ေရးခဲ့ေသာ ဝတၳဳျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုစဥ္က Expressionsm
ကို လူေတြသေဘာ မေပါက္ေသးသျဖင့္ သနားကာ ေစတနာျဖင့္ေရးခဲ့ျခင္း
ျဖစ္ေၾကာင္း Expressionsm ကို နားမလည္ၾကသည့္ အႏုပညာသမားမ်ား
အတြက္ သည္းမခံႏိုင္ျဖစ္ကာ ေရးရေသာ ဝတၳဳလည္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္း
ေျပာျပေနသျဖင့္ စကားေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မျပတ္ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။

“အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ဟာ ေဒါသျဖစ္ရင္လည္း ေစတနာႏွင့္

ယွဥ္တဲ့ေဒါသပဲျဖစ္တတ္တယ္ကြ၊ အႏုပညာသမားအတြက္ ဝမ္းနည္းစရာပဲ
ျဖစ္ျဖစ္၊ ေပ်ာ္စရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာက ပါကိုပါရတယ္”

ေနာက္ဆံုးတြင္ ကိုမ်ဳိးသိန္းႏွင့္ အငယ္ေလးတို႔၏ မႈန္ကုပ္ကုပ္

မ်က္ႏွာမ်ားကို ၾကည့္ကာ သူတို႔ေဒါသကေတာ့ ေစတနာႏွင့္ယွဥ္မည့္ပံု
မေပၚဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ျပန္ဖို႔ထၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ေရးေႏြးၾကမ္းကို

typing - ေကာင္းဆိုး Page 371

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ငွဲ႔ေသာက္ၿပီး ထရပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ၀ဋ္ကၽြတ္ၿပီ ဟူေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္
လွမ္းၾကည့္ေသာ ေလထန္ကုန္း ပိုင္ရွင္ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္၏ ေစတနာကို
ေက်ာ္ခိုင္းကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘားလမ္းထဲမွျဖတ္၍ ပန္းဆိုးတန္းသို႔
လမ္းေလွ်ာက္ခ့ဲၾက၏။ ေကာင္းကင္သည္ အျပာေရာင္လံုးဝေပ်ာက္ကယ
ြ ္
ကာ နီယြန္မီးေတြ၊ ကားသံ၊ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနသည့္ လူေတြၾကားထဲမွ
ပန္းခ်ီဆရာ၏ သူငယ္ေတာ္သည္ အိပ္ေမာက်ေနတုန္းျဖစ္၏၊ ကိႏၵရီမ
ကလည္း ႏို႔ခ်ဳိကိုတိုက္ကာ လေရာင္သည္ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖာက်ေန
ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူေတြကို ေငးရင္း သူငယ္ေတာ္ဝတၳဳအေၾကာင္းကို
ေျပာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမနားေရာက္သည့္အခါ
ဘယ္ဘက္ျခမ္း လူကူးမ်ဥ္းၾကားထိပ္မွ ကက္ဆက္ေကာင္းေကာင္းဖြင့္ကာ
ထီေရာင္းေသာ ထီဆိုင္က ထီလက္မွတ္မ်ားကိုပင္ ျဖဳတ္သိမ္းေနၿပီ
ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားတစ္ေျပာေျပာျဖင့္ ထီဆိုင္နံေဘးမွ
ေကြ႔ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကၿပီး ၃၅ လမ္းထိပ္အေရာက္ ႏွစ္ဦးစလံုးေျပာစရာ
စကားရပ္ကာ လမ္းကေလးထဲသို႔ ခ်ဳိး၀င္လိုက္ၾကသည္။ တစ္ေန႔လံုး
ေလထန္ကုန္းတြင္ ေသာက္လာေသာ ေရေႏြးၾကမ္းမ်ားေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပါ့သြားခ်င္ေနသျဖင့္ ေမွာင္ရိပ္က်ေသာ ေနေရာေလးကို
ေရြးကာ ဝင္ရပ္လိုက္ၾကသည္၊ စကားစျပတ္သာြ းကာ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္
အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွ ေအာင္ျမင္ခန္႔ညားေသာ အသံႀကီးတစ္သံ
ထြက္လာ၏။

“ေဟ့... ရပ္လိုက္ၾက၊ ကိုယ့္ကိစၥကိုယ္ရပ္လိုက္ၾက၊ ကဲဒီမွာ

ႏွစ္ေယာက္ေဟ့၊ ကဲ... လာၾက ကိုယ့္လူတို႔... ႐ံုးခန္းကို လိုက္ခ့ၾဲ က”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 372

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
႐ုတ္တရက္အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ
အရပ္ပုပု ဂင္တိုတို ရင္ဘတ္တြင္ ေရႊဆြဲႀကိဳး ဆြထ
ဲ ာေသာ စြပ္က်ယ္
အက်ႌႏွင့္ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို လက္ညႇိဳးထိုးကာ
ေအာ္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွန္းမသဲကဲြ။ နားမလည္။ ဆရာဒီ
ကလည္း နားလည္ဟန္မတူသျဖင့္ လံုခ်ည္ကို အသာခ်ကာ

“ဘာမ်ားလဲခင္ဗ်ာ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ဒီနားမွာ အေပါ့သာြ းလို႔ဖမ္းတာ... ေဟ့ေကာင္

မင္းသူတို႔ကို ႐ံုးခန္းလိုက္ပို႔... ႐ံုးခန္းမွာ ဆရာရိွတယ္”

သူတို႔စကားမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ကာသြားသည္။

ေယာင္ယမ္းၿပီး လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ထံုးသုတ္ၿပီးကာစ တိုက္နံရံျဖဴျဖဴတြင္
“ဤေနရာတြင္ အေပ့ါ မသြားရ ” ဟူေသာ စကားလံုးမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။

“မဟုတ္ဘူးေလ... ကၽြန္ေတာ္တို႔က...”

“ကဲ... လာ နီကိုရဲ ဘာမွေျပာမေနနဲ႔ လိုက္သာြ းၾကတာေပါ့ကာြ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္”

၃၅ လမ္းထဲမွ စည္ပင္သာယာ႐ံုးသို႔ ေခၚသြားသည့္လူေနာက္

ေလွ်ာက္လိုက္လာခဲ့ရသည္။ ႐ံုးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လက္တန
ြ ္းလွည္းမ်ားႏွင့္
ကတၱရာပံုးမ်ား စီထပ္ေနသည့္ လူမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။

“ဆရာရိွလား ေဟ့.... ဒီမွာ... ေနာက္ဆံုးလူႏွစ္ေယာက္

လာပို႔တာလို႔၊ ကဲ.... သြားအထဲမွာ ဆရာနဲ႔ေတြ႔လိုက္”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႐ံုးထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕ရ၊

File မ်ား၊ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ရိွေနေသာ လူမရွိေတာ့သည့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 373

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စားပြဲသံုးေလးလံုးႏွင့္ ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ မွန္အုပ္ထားေသာ စားပြဲရွည္
တစ္လံုးကိုသာ ေတြ႕ရ၏။ တစ္ခါမွ မျဖစ္ဘူးသည့္ ကိစၥအတြက္ ကၽြန္ေတာ္
ရွက္ကာ အေတာ္ညစ္ေနေသာလည္ ဆရာဒီက ဘုရားစင္ေရွ႕တြင္
ပန္းခ်ီဦးေသာင္းဟန္ ဆြဲထားသည့္ ဘုရားပံုေတာ္ကို မ်က္ေမွာင္ ၾကံဳ႕ကာ
အေသအခ်ာၾကည့္ကာေန၏၊ ေကာင္းစြာမျမင္ရသျဖင့္ လက္ဝါးကိုကာကာ
ေရွ႕သို႔ပင္ တိုးၾကည့္ေနေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေခၚလာသူက
႐ံုးခန္းအတြင္း ဝင္သြားၿပီး ခဏၾကာေတာ့ျပန္ထက
ြ ္လာသည္။ ဆရာ
လာလိမ့္မယ္ ဒီမွာထိုင္ေစာင့္ေနၾက... ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွည့္ေျပာရင္း
အျပင္မွ သူ႔မိတ္ေဆြကို ျပန္ေတာ့မယ္ဟု ႏႈတ္ဆက္ေန၏၊။ မင္းျပန္ဖို႔
ႏႈတ္ဆက္တာ ဘယ္ႏွစ္ခါရွိေနၿပီလဲ ဟု တစ္ေယာက္က ျပန္ေပးသည္။
လမ္းထိပ္မွာ လူႏွစ္ေယာက္မိလာလို႔ ျပန္လာပို႔ရတာကြ ဟု... ျပန္ေျဖရင္း
ရယ္ေမာထြက္သြားသည္။ ေအာ္.... ေတာ္ေတာ္ကံဆိုးသည့္ အျဖစ္ပါ
လား....။ ထိုလူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သာ သံုးမိနစ္ေလာက္ျခားလွ်င္
အဖမ္းခံရမွာ မဟုတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးေတာ ေနခဲ့သည္။ ၃၅လမ္းထဲမွ
ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကေသာ လူမ်ားကို ေငးၾကည့္ကာ... ရယ္ေမာသံတစ္စ
ႏွစ္စကို ၾကားေတာ့ လြတ္လပ္မႈကို အားက်သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ထိုင္ေနသည့္ အခန္းထဲသို႔ မည္သူမွ်မေရာက္ေသး။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိတ္တဆိတ္ထုိင္ေစာင့္ၿပီးမွ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ခန္႔
လူတစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။ စြပ္က်ယ္အက်ႌကုိ ဝတ္ကာထား၏။
အိပ္ေနရာမွ ထလာခဲ့ရသျဖင့္ ေဒါသအနည္းငယ္လည္း ထြက္ေနပုံရသည္။
ခုနကလူ ေျပာသြားေသာ ဆရာဆုိတာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟုထင္သည္။

“ဟင္း... အခ်ိန္မေတာ္မွဟုတ္လား... အင္း... အင္း...

ဘယ္ေနရာက မိတာလဲ!”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 374

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဒီ ၃၅ လမ္းထိပ္ကပါပဲခင္ဗ်ာ...”

“ေအာ... စည္ပင္သာယာ႐ုံးရွိတဲ့လမ္းထဲမွာကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔က

လုပ္ခ်င္တာလုပ္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား!”....

“နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ဂ႐ုစုိက္ၾကဦးဗ်ာ....။ ေၾကာ္ျငာေတြလည္း

ကပ္ထားတယ္ သတိ လည္းေပးထားရဲ႕နဲ႔”

မေက်မနပ္မ်က္ႏွာျဖင့္ အံဆြဲကုိဖြင့္ကာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိယူသည္။

ဆရာဒီကဘာမွမေျပာဘဲ ခဏၿငိမ္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ
ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ ဒီညကုိ စိတ္ထမ
ဲ ွလႊတ္ခ်ထားလုိက္သည္။
ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေစေတာ့ဟု သေဘာထားလုိက္၏။ သူ႔စည္းကမ္းအရဆုိလွ်င္
ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိသေလာက္က ဒါဏ္ေငြေဆာင္ရမည္ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွ လမ္းစရိတ္ကလြဲ၍ ေငြပုိတစ္က်ပ္မွမပါ။
ဒါဏ္ေငြမေဆာင္ႏုိင္လွ်င္ ဘာျဖစ္မည္နည္း...။

“ဟုတ္ကဲ့... ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔လည္း အႏၲရာယ္ကုိ မလြယ္ႏုိင္တာနဲ႔”

“လမ္းဆုံေတြ... ပလက္ေဖာင္းေဘးေတြမွာ ႏွစ္က်ပ္န႔ဲ ေ႐ႊ႕ေျပာင္း

ႏုိင္တဲ့ အိပ္သာေတြခ်ေပးထားတယ္... မေတြ႔ၾကဘူးလား! ခင္ဗ်ားတုိ႔
ဘာဆင္ေျခမွေပးမေနၾကနဲ႔... ခင္ဗ်ားတုိ႔ေၾကာင့္ အေဆာက္အဦးေတြ
ဘယ္ေလာက္ထိခုိက္တယ္မွတ္သလဲ”

ဆရာဆုိသူက တင္းမာသည့္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔

ႏွစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္ကာဆူသည္။ ဆရာဒီက ယုိ႔ယုိ႔ကေလးထုိင္ေနရာမွာ
ဝမ္းသားအားရေျပာ၏။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 375

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ကၽြန္ေတာ္က ေျမာင္းထဲကုိ သြားတာပါ၊ ဒီေကာင္က အေဆာက္
အအုံကုိ ပန္းတာ...”

ကၽြန္ေတာ္ဆရာဒီစကားေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္အ့ံၾသကာ လွမ္းၾကည့္

လုိက္သည္။ ဆရာဒီမ်က္ႏွာက ႐ုိး႐ုိးပင္ သူေျပာသည့္အတုိင္း ဟုတ္ခ့ဲ
ေသာ္လည္း ဒီလုိအဖမ္းခံေနရသည့္အခ်ိန္တြင္ ထုိစကားကုိ ဘာ့ေၾကာင့္
ေျပာရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းစိတ္ညစ္ကာသြား၏။

“ကဲ... လုပ္မေနၾကနဲ႔... ဘယ္ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူတူပဲ...

ဘာမွမထူးဘူး“

“ဟုတ္ပါတယ္ ဒါေပမယ္ အျဖစ္မွန္ကုိ ေျပာျပတာပါ ကၽြန္ေတာ္က

ေရေျမာင္း၊ ေရေျမာင္းဆုိေတာ့ ေရကစီးသြားတဲ့အခါမွာ”

“ဟာ ေတာ္ပါ့ေတာ့ ဆရာဒီရာ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ လုပ္မေနနဲ႔

ေတာ့...”

ကၽြန္ေတာ္စိတ္တုိတုိနဲ႔ ဝင္ေအာ္လုိက္၏။ ေတာ္ေတာ္မလြယ္သည္

ပန္းခ်ီဆရာပါလား! ကၽြန္ေတာ္႐ုတ္တရက္ ၾကည္ျပာ့ကုိ သြားသတိရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဝဋ္လည္ၿပီထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာ့ေနရာကုိ
ေရာက္ကာ ဆရာဒီက ကၽြန္ေတာ့္ေနရာတြင္ရွိေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာ့ကုိ
နည္းနည္းကုိယ္ခ်င္းစာမိသြားသည္။ သူ႔တုန္းက ဒါမ်ိဳးေတြအမ်ားႀကီး
ခံခဲ့ရတာ ငါကအခုမွတစ္ခုတည္းဟု ေတြးရင္းစိတ္ကုိအားတင္းရ၏။

“ကဲ... အဲဒီေတာ့ ဒါဏ္ေငြေဆာင္သြားၾက ေနာက္တစ္ခါသတိထား

လမ္းေဘးမွာ အိမ္သာေတြရွိေနတာပဲ... ဟုတ္လား!”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 376

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟုတ္ကဲ့... ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ာ... ဒီလုိပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီဆရာ၊
စာေရးဆရာဒီပါ... သူက ကဗ်ာဆရာနီကုိရပ
ဲ ါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ပန္းခ်ီ
ဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာဆုိေတာ့ ေငြသိပ္မ႐ႊင္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ...”

ဆရာဆုိသူက ဆရာဒီကုိေမာ့ကာၾကည့္သည္။ အက်ႌေကာ္လံ

လည္ကတုံးလက္ျပတ္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အိတ္ကပ္ထမ
ဲ ွာ ေဘာလ္ပင္ကေလး
တစ္ေခ်ာင္းထုိးထားေသာ ဆရာဒီ၏မ်က္ႏွာမွ အေရးအေၾကာင္း အတြန္႔
စင္းႀကီးမ်ားကုိ ခဏေငးၿပီးသက္ျပင္းကုိခ်သည္။ ေဒါသ၏ အရိပ္အေယာင္
အေတာ္က်သြားတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရ၏။ ဆရာဒီကသူ၏ နာမည္ေက်ာ္
ပ်က္လုံး႐ုိး႐ိုးႀကီးမ်ားျဖင့္ ဆရာဆုိသူကုိ ေငးကာၾကည့္ရင္း...

“ဒဏ္ေငြက ဘယ္ေလာက္လဲခင္ဗ်ာ”

“သုံးရာ... တစ္ေယာက္ကုိ သုံးရာ”

“ႏွစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ ေျခာက္ရာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွ အဲဒီေလာက္

ေငြမပါဘူး ခင္ဗ်ာ... တကယ့္ကုိ မရွိၾကတာပါ...”

ဆရာဒီစကားေၾကာင့္ ဆရာဆုိသူက မ်က္ႏွာကုိလႊဲကာ ေဘာင္ခ်ာ

စာအုပ္ကုိလွန္ၿပီး မွင္ခံတစ္႐ြက္ကုိညႇပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွကုိ
ဝင္မေျပာခ်င္ေတာ့၊ ဒါဏ္ေငြေဆာင္ရမည့္ ေငြကုိထား ႏွစ္ေယာက္
ေပါင္းေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာငါးဆယ္မရွိ။

“ကဲ... ကဲ... အဲဒါဆုိရင္လည္း ႏွစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္စာပဲ

ေဆာင္သြားၾက”

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ႏွစ္ေယာက္စာ သုံးရာလည္းမပါပါဘူးခင္ဗ်ာ၊

ေလ်ာ့ပါဦးျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေလ်ာ့ေပးပါခင္ဗ်ာ..”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 377

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟား... ေဘာင္္ခ်ာတစ္ေစာင္ကုိ သုံးရာဗ်ာ... ႏွစ္ေယာက္
တစ္ေစာင္ေတာ့ ျဖတ္မွကုိ ရမွာ...”

“တကယ္မပါၾကတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔က ေငြ႐ႊင္တ့လ

ဲ ူတန္းစားေတြ
မဟုတ္ပါဘူး... ေလ်ာ့ေပးပါခင္ဗ်ာ...”

“ခက္တာပဲ... ကဲ... ဒါဆုိရင္လည္းေရာ့ ေဘာင္ရာ တစ္ေစာင္ျဖတ္

ေအာက္နားမွာ ေငြမပါ၍ ပါသ၍ ေဆာင္ခ့ဲပါသည္လုိ႔ ေရးၿပီးရင္
မွတ္ပုံတင္ေတြထားခဲ့ၾက၊ ေနာက္ေန႔ လာေဆာင္ဟုတ္ၿပီလား!”

ဆရာဒီက ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ... ေဘာင္ခ်ာကုိ ေကာက္ယူကာ

ေအးေဆးေသခ်ာစြာေရးပါ၏။ ကၽြန္ေတာ့္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူ႔လိပ္စာ
အျပည့္အစုံကုိ အေသအခ်ာေရးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေပးေတာ့
နီကုိရဲဆုိသည့္နာမည္ႏွင့္ က်န္တာေတြကုိ စိတ္ထဲရွိတာ ေရးပစ္လိုက္သည္။

“ေက်းဇူးပါပဲ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ရာ့ငါးဆယ္

ဒါဏ္ေဆာင္ပါ့မယ္... ခင္ဗ်ာ...”

“တစ္ရာ့ငါးဆယ္... တစ္ရာ့... ကဲကဲ... ေဆာင္ခ့ၾဲ က၊ ေပးခဲ့ရတယ္”

“အဲဒီလုိပါခင္ဗ်ာ... အဲဒီ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ

အခုမပါ... ပါဘူး... ေနာက္ေန႔မွလာေဆာင္ပါရေစ... ကၽြန္ေတာ္လက္မွတ္
ထုိးထားၿပီးပါၿပီ...”

“ဟား... ကဲ... ႂကြၾကေတာ့၊ သြားၾကေတာ့၊ ဒုကၡပါလား!

ေနာက္ေန႔ကုိလာလည္းေပးမေနနဲ႔ေတာ့၊ ေပးမယ့္လူေတြလဲ မဟုတ္ပါဘူး၊
သြားၾကေတာ့”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 378

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဆရာဆုိသူက စိတ္ပ်က္ပ်က္ျဖင့္ ေဘာင္ခ်ာစာအုပ္ကုိဆယ
ဲြ ူကာ
အံဆြဲထဲပစ္ထည့္ရင္းထရပ္ကာ ေအာ္သည္။ ဆရာဒီက မေလ်ာ့ေသး။

“စိတ္ခ်ပါခင္ဗ်ာ...၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး လက္မွတ္ထုိးၿပီး

၁၅၀ ေဆာင္မည္လုိ႔ေရးၿပီးပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္မွတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
တာဝန္ယူပါတယ္... မနက္ျဖန္ ေလးနာရီနဲ႔ ငါးနာရီၾကားကုိေရာက္ေအာင္
လာေစာင္ပါ့မယ္”

ဆရာဆုိသူသည္ ဘာမွမေျပာေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ

လွည့္၍လည္းမၾကည့္ေတာ့ဘဲ... သူ႔အခန္းထဲသုိ႔ လ်င္ျမန္စာြ ဝင္သာြ းသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႐ုံးအျပင္ကုိထြက္လုိက္ေတာ့ ကမ္းနားလမ္းဘက္မွ
ေအးျမေသာေလသည္ နဖူးမွေခၽြးေစးမ်ားကုိ ဝမ္းသာအားရတုိးေဝွ႔၏။
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတြင္ ပထမဦးဆုံးခံစားခဲ့ဖူးေသာ စိတ္ေရာလူပါ လြတ္လပ္မႈ
ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဆရာဒီက ျဖစ္ရပ္မွန္မႈခင္းတြင္ ေမာင္ဒီႏွင့္
ျဖစ္ရပ္မွန္ဟူေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အျဖစ္အပ်က္ကုိ ေဆာင္ပါးတစ္ပုဒ္
အိမ္မွေရးလာၿပီး ေပးကာ ရေသာစာမူချဖင့္ ၃၅ လမ္း႐ုံးသုိ႔ သြားၾကသည္။
ဆရာဆုိသူက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အ့ံၾသကာရယ္ရယ္ ေမာေမာျဖင့္
ဒါဏ္ေငြကိုယူရင္း....

“ခင္ဗ်ားေလာက္ ေစ်းဆစ္ေတာ္တဲ့လူ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ တစ္ခါမွကုိ

မေတြ႔ဖူးဘူး... ဟုေျပာသည္။”

ထုိျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာ့ကုိ အေတာ္ျပန္သတိရသြား

သည္ကုိဝန္ခံပါသည္။ ထုိကိစၥသည္ ၾကည္ျပာႏွင့္ လမ္းခြဲခ့ၿဲ ပီးကတည္းက
ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကၽြန္ေတာ္ထံေရာက္မလာခဲ့ေသာ လြဲေခ်ာ္မႈ မေတာ္မတည့္
ကိစၥတစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကည္ျပာႏွင့္ လမ္းခြၿဲ ပီး

typing - ေကာင္းဆိုး Page 379

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကတည္းက မေတာ္မတည့္ျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ပါ ေဝးေနရတာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
ေနာက္ေန႔ ေလထန္ကုန္းေရာက္သြားေတာ့ ဆရာဒီေလွ်ာက္ေျပာထား
သျဖင့္ လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အျဖစ္ကုိ သိေနၾကသည္။
ပန္းခ်ီအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေတြေရးသည့္ ဆရာမစန္းစန္းတင္ကလည္း
ေမး၏။ ေဒၚေမၿငိမ္း၊ ခက္မာႏွင့္ မ်ိဳးေဆြသန္းတုိ႔ကဟားၾကသည္။
ဟန္သစ္အဖဲြ႔မွ ကုိတင္ကုိေအာင္တုိ႔ ကုိသန္းထုိက္တုိ႔ကလည္း “မင္းက
Buildingကုိ ပန္းတဲ့ေကာင္ဆုိဟု” ဆုိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ၾကာ
ေမ့ထားေသာ ရယ္သံေတြဟားသံေတြႏွင့္ ျပန္ဆုံရေသာ ပြျဲ ဖစ္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထုိကိစၥေၾကာင့္ စာေရးဆရာအေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို
နီကုိရဲဟု သိသြားၾကၿပီး စရင္းေနာက္ရင္းခင္မင္သာြ းခဲ့ၾက၏။ အင္း
ခ်စ္ရပါေသာ ကုိဒီဟု ေရးရမလိုျဖစ္ေနခဲ့သည္။

အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေလထန္ကုန္းသုိ႔သာြ းရန္ ေရးၿပီးေသာ

ျပင္ၿပီးေသာ အပါယ္ခံထားရေသာ စာမႈမ်ားကုိ လြယ္အိတ္ထဲထည့္ကာ
ထြက္လာခဲ့သည္။ ညေန ၃ နာရီခန္႔ျဖစ္ၿပီး ဇဝနမွတ္တုိင္မွ ၃၉ေဒဝူးကား
စီးကာ ပန္းဆုိးတန္းမွာဆင္း... စာအုပ္တန္းကုိေလွ်ာက္ စာအုပ္ေတြဘာေတြ
ဝင္ၾကည့္ကာ... ၃၃လမ္းကုိ ေလွ်ာက္ေနျခင္းသည္ ေန႔စဥ္လုပ္ေနၾက
ဝတၳရားတစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ညေနၿမိဳ႕ထဲသို႔ ထြက္သည့္အတြက္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဇဝနမွတ္တုိင္မွ စီးလွ်င္ပင္ ေဒဝူးကားမ်ားကုိ ေခ်ာင္ေခ်ာင္
ခ်ိခ်ိျဖင့္ ေနရာထုိင္စရာရာကာ သက္သက္သာသာ စီးသြားရေလ့ ရွိသည္။
ပထမကားကုိ ထုိင္ခုံမရွိေတာ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လႊတ္ေပးလုိက္ၿပီး
ဒုတိယကားက်မွ တက္သည္။ ထုိင္ခုံသုံးေလးခုံထတ
ဲ ြင္ ႏွစ္ေယာက္ထုိင္ခုံကုိ
မေ႐ြးဘဲတစ္ဦးတည္း လြယ္လြယ္လပ္လပ္စီးႏုိင္ရန္ တစ္ေယာက္ထုိင္ခုံကုိ
ေ႐ြးၿပီးစီးခဲ့သည္။ ျပတင္းေပါက္ေနရာရေသာ ခရီးသည္မ်ား၏ အပန္းေျဖမႈ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 380

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထုံးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ပတ္ဝန္က်င္ေတြ႔ရေသာ ၾကည့္စရာလူမ်ား၊
ကားမ်ား၊ ဆုိင္ခန္းမ်ား၊ ဆုိင္ဘုတ္မ်ားကုိဖက္ကာ ေတြးခ်င္ရာေတြးၿပီး
လုိက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကားကလည္း ၿမိဳ႕ထဲတက္မည့္လူကုိ
ေအးေအး ေဆးေဆးေစာင့္ကာ ေမာင္းလာခဲ့သျဖင့္ တာေမြေက်ာ္သည့္အခါ
လူအေတာ္ရၿပီး မတ္တပ္ရပ္သူေတြပါ ရွိလာခဲ့သည္။ မဂၤလာေစ်းမွတ္တုိင္
ေရာက္ေတာ့ပ်က္ေနေသာ ၃၉ဘတ္(စ္)ကားတစ္စင္းေၾကာင့္ လူေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားရလုိက္သျဖင့္ ကားကၾကပ္၍သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ညာဘက္မွာ ၾကပ္ေနေသာ လူေတြကုိ လုံးဝလွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ
ျပဳတင္းေပါက္ကုိ ေငးကာလုိက္လာခဲ့သည္။ လူေတြကုိေငးရင္း ဝတၳဳတစ္ပုဒ္
အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းတုန္းက
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ၾကံဳခဲ့သည့္ကိစၥေလးတစ္ခုကုိေရးဖုိ႔စိတ္ကူးမိသည္။
ကုိယ္ေရးခ်င္သည့္ ကိစၥကေလးမ်ားကုိ ေတြးရင္းဆင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား
အေၾကာင္းကုိ ေတြးကာမေတြ႔ရတာၾကာသျဖင့္ (သတိရကာၾကာသျဖင့္)
သတိရကာလြမ္းသြား၏။ ေက်ာင္းၿပီသြားၾကေတာ့ လက္ထမ
ဲ ွာလႈတ္ၿပီး
ၾကမ္းေပၚကုိ ပစ္ခ်လုိက္သည့္ အံ့စာတုံးမ်ားလုိပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
လိမ့္ခ်င္ရာဘက္ လိမ့္ထြက္သြားခဲ့သည္။ ျပန္မဆုံၾကေတာ့ ဘယ္သူေတြ
ဘာျဖစ္ကုန္ၿပီးနည္း။

လြင္ဦးႏွင့္မုိးမုိးတုိ႔လည္း အိမ္ေထာင္က်သြားၾကၿပီဟု သိရသည္။

ၾကည္ျပာေရာ... ေက်ာင္းမွခြဲၿပီးကာစ ေျခာက္လေလာက္တုန္းကေတာ့
ၾကည္ျပာ့ထံမွသတင္းကုိၾကံဳေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေတြ႔သည့္အခါ
သတင္းပုိ႔သြားၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သိရေသးသည္။ ၾကည္ျပာသည္
စာေမးပြဲမေျဖခင္ပင္ စႏုိဖီေခြး႐ုပ္ႏွင့္ ျပႆနာေတြဘာေတြျဖစ္ကာ
ျပတ္သြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္သည္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 381

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
အခ်ိန္သည္လည္း တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေရာက္လာတာပဲျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာ
ကၽြန္ေတာ့္ ေစတနာ ကၽြန္ေတာ့္တန္ဖုိးကုိ နားလည္သာြ းၿပီလား!
ၾကည္ျပာသည္ ထုိသုိ႔နားလည္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ဆက္သာြ ဦးမလားဟု
ဆယ္ခါဆယ့္ငါးခါေလာက္စိတ္ကူး ၾကည့္မိတာကုိေတာ့ ဝန္ခံပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိကတည္းက ဘာသံမွမၾကားရေတာ့၊ ေနာက္ေတာ့၊
ကၽြန္ေတာ္လည္းၾကည္ျပာ့ကုိ ေမ့သြားသည္။ ထုိတစ္ခ်ိန္တုန္းက
တစ္ဘဝလုံးေမ့လုိ႔မွ ရပါေတာ့မလားဟု ထင္ခ့ရ
ဲ ေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္
ေသာ ဒါဏ္ရာမ်ားသည္လည္း တရားေတာ္အတုိင္းပင္ မွိန္ေဖ်ာ့ကာ
က်န္ရစ္ခဲ့၏။ တကယ္ေတာ့ ၾကည္ျပာ့ကုိ လုံးဝေမ့ေလ်ာ့သာြ းျခင္းေတာ့
မဟုတ္ ၾကည္ျပာႏွင့္ ထပ္မေတြ႔ေတာ့သည့္အတြက္ အေၾကာင္းအရာ
သစ္ေတြ မရေတာ့သည့္အခါ ခံစားစိတ္သည္ အေၾကာင္းအရာ
ေဟာင္းမ်ား၏ ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္မႈကုိ အေတာ္ၾကာၾကာ ခံစားေနရေသး
ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ၿငီးေငြ႔ကာ ပစၥဳပၸန္ျဖစ္ရပ္မ်ားေပၚမွ
စိတ္ဝင္စားစရာ ေနာက္သုိ႔ပါလာျခင္းသာျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ျဖစ္ျခင္းကုိပင္
ေျဖေလ်ာ့ျခင္း ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းကုိ ေခၚပုံရသည္ မဟုတ္လား!။
တစ္ခါတစ္ရံတုိက္ဆုိင္သည့္ ျဖစ္ရပ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရသည့္အခါ
႐ုတ္တရက္ သတိရမိတက္ၿပီး အေတြးထဲအမွ်င္တန္းခ်င္ တန္းေနတက္
ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း၊ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ သတိရျခင္း
သက္သက္သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ မၾကည္ျပာေရ... မင္းဘာေတြ လုပ္ေနသလဲ!
မင္းနဲ႔မေတြ႔ရတာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ ဟုိအရင္ကအတုိင္းပဲ ဆုိရင္ေတာ့...
မင္းဟာမခ်စ္တက္ေသးဘူး။

ကၽြန္ေတာ္... ေတြးကာျပံဳးမိသည္။ ထုိစဥ္ မဆလာစက္ကုိ

ကားေကြ႔ေသာေၾကာင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနသည့္ လူအုပ္က ကၽြန္ေတာ့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 382

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ညာဘက္ပခုံးေပၚ ပိက်လာသည္။ ကားျပန္မတည့္မတ္မျခင္း ကၽြန္ေတာ္
သည္းခံရ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ညာဘက္ပခုံးေပၚသုိ႔ ပိက်လာသည့္
အရာက လက္လည္းမဟုတ္၊ ေပါင္လည္းမဟုတ္၊ ခါးလည္းမဟုတ္
ေပ်ာ့ေပ်ာ့စိစိႀကီး ျဖစ္ေနသျဖင့္ အသာလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ကုိယ္ဝန္သည္
တစ္ေယာက္၏ စူထြက္ေနေသာ ဝမ္းဗုိက္တစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
မ်က္ႏွာခ်က္ခ်င္းျပန္လြဲလုိက္ရ၏။ အင္း... ကုိယ္ဝန္န႔ဲ မိန္းကေလးကုိလည္း
ဘယ္သူမွ ေနရာမဖယ္ေပးၾကေတာ့ပါလား။ လူေတြလည္း ဘာေတြ
ျဖစ္ကုန္ၿပီ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ေနရာဖယ္ေပးႏုိင္သလား!။
ပန္းဆုိးတန္အထိ စီးရဦးမွာဆုိေတာ့ ခရီးကအေတာ္လုိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့
ေဒဝူးကားျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒုကၡကမေသး၊ လူေခ်ာင္ေနလွ်င္ ကိစၥမရွိ
လူၾကပ္လွ်င္ အေပၚတန္းကုိ ၾကပ္ေနသည့္ လူေတြၾကားထဲမွာ ဆုပ္ကုိင္မိဖုိ႔
မလြယ္။ ကုိယ့္ဘဝနဲ႔ ကုိယ္ပါပဲေလ ဟုေတြးကာ ထမေပးႏုိင္သည့္အတြက္
စိတ္ထဲမွာ အားနာကာ ကၽြန္ေတာ္ပခုံးနဲ႔ထိေနေသာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့စီစီဗုိက္၏
ပုိင္ရွင္ကုိ ဘာရယ္မဟုတ္ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။

ဟုိက္...!!။ သြားၿပီ။... ၾကည္ျပာ....။ ထုိဗုိက္သည္ ၾကည္ျပာ

ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေဝကာသြားသည္။ ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
မျမင္ သူ႔ဗုိက္ကုိ ေရွ႕သုိ႔ေကာ့ကာႏွင့္ လက္တန္းကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားရင္း
မ်က္ႏွာကုိေမာ့ကာထား၏။ ခုႏွစ္ႏွစ္ ခ်စ္ခဲ့ရေသာ ရည္စားဦးကုိ ဗုိက္ႀကီးနဲ႔
ေတြ႔လုိက္ရေသာအခါ လည္ေခ်ာင္းထဲမွ ပန္းသီးတစ္လုံး တစ္ေနသလုိလုိ
အခံရခက္လွသည္။ အမည္မေဖၚတက္ေသာ ခံစားမႈႏွင့္ တစ္ခုခုကုိ
ဆုံး႐ႈံးသြားဟု ခံစားလုိက္ရၿပီး ရင္ထဲမွာ က်င္ရွနာက်င္ထူပူသာြ းသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ ၾကည္ျပာငုံ႔ၾကည့္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ေတြ႔သာြ း
ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာ့ဗုိက္ကုိေၾကာက္႐ံ႕ြ ထိတ္လန္႔စာြ ျဖင့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 383

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
မထိေစရန္ ပခုံးကုိအတင္းၾကံဳ႕ကာထားရင္း ေခၽြးျပန္ကာလာသည္။
ဘာလုပ္ရမလဲ!... ငါဘာလုပ္ရမလဲ!။ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ၾကည္ျပာ့ကုိ
ေနရာဖယ္ေပးလုိက္ဖုိ႔ပဲ ျဖစ္သည္။ ပထမတစ္ခါကလည္း ၾကည္ျပာ့ကုိ
ခ်စ္သူေနရာကဖယ္ေပးလုိက္ရၿပီးၿပီ... အခုလည္း! ကၽြန္ေတာ္ ဝုန္းကနဲ
ထရပ္လုိက္သည္။ ၾကည္ျပာက လူဆင္းၿပီအထင္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည့္အခါ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိေတြ႔သြားၿပီျဖစ္သည္။

“ဟယ္... ရဲဝင္း...”

“....................”

ကၽြန္ေတာ္ လည္ေခ်ာင္းတြင္တစ္ေနေသာ ပန္းသီးေၾကာင့္

ဘာစကားသံမွ ထြက္၍မရ၊ ၾကည္ျပာ့ကုိ ေခါင္းၿငိမ့္ျပကာေနရာကုိ ျပရင္း
ေဘးထြက္ရပ္လုိက္ရသည္။

“ဟယ္... ေက်းဇူးပဲ... နင္ဘယ္လဲ!... နင္ကလည္းေတြ႔တာေတာင္

ႏႈတ္မဆက္ဘူး....”

“ငါ... ဟုိ... မေတြ႔လုိဟ... အခုမွ...”

“ေအာ္... ေအး... ေအး... ဟဲ့.... နင္ ယဥ္ယဥ္သိန္းနဲ႔ေတြ႔ေသးလား!

လြင္မာေရာ... ဟုိေကာင္ေတြကေတာ့ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဟ မုိးမုိး
တုိ႔ေလ”

ၾကည္ျပာက သူ႔ဗုိက္ကုိသတိထား၍ ထုိင္ခ်လုိက္ရင္း ခႏၶာကုိယ္ကုိ

အဆင္ေျပေအာင္ငု႔ံ၍ စီစဥ္ရင္း ဝမ္းသာအားရေမးသည္။ ၾကည္ျပာ့ကုိ
ေတြ႔ေတာ့ တကယ့္ကုိဝမ္းသာအားရျဖစ္ကာ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာက
ၾကည္လင္ရွင္းသန္လွ်က္ရွိသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေငးကာေနမိသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 384

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ယဥ္ယဥ္သိန္းက ယူေတာ့မွာဟ၊ ေဇာ္မင္းေထြးနဲ႔ပဲ... ဟယ္...
နင္ေရာ… နင္ မသက္ဇြန္!...”

ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ကာ ဝမ္းသာအားရ

စကားေျပာရင္းေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသိဉာဏ္ထက
ဲ ုိ ဘာစကားသံမွ
ေရာက္မလာသျဖင့္... ဘာမွန္းမသိလုိက္... ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာ့ကုိ
လက္လြယ္စပယ္ ေငးေနမိခဲ့သည္။

“ဘာ... ဘာလဲဟင္..!”

“မသက္ဇြန္ေလ... ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔၊ နင္ ေတာင္မွ သူ႔ဆံပင္

ေတြကုိ သေဘာက်တယ္လုိ႔ေျပာတဲ့ မသက္ဇြန္ဟာ...”

“ေၾသာ္... ေအး... သိတယ္... ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ!”

“ေအး... မသက္ဇြန္... ငါတုိ႔အိမ္နားကုိေျပာင္းလာတာသိလား!

ဟယ္... သူက ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ဟ၊ အႀကီးက မိန္ကေလး
ရွစ္ႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီ ေက်ာင္းတက္ကတည္းက ကေလးက ေလးငါးႏွစ္
ရွိေနေရာေပါ့၊ အဲဒါ ေက်ာင္းတုန္းကငါတို႔ကုိ အပ်ိဳလုိ႔ ေျပာတာ...
သူ႔ကုိ ဘဲေတြဘာေတြ လုိက္ေသးတာေလဟာ... နင္မွတ္မိလား”

“အင္း... အင္း...”

“အခုမွသိရတာ... အပ်ိဳတဲ့သူက... သိလား”

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ဘတ္(စ္)ကားစီးေနသည္ဟု မထင္

ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ထဲ ျပန္ေရာက္သာြ းသည္ဟု ထင္သည္။
ၾကည္ျပာသည္ အရင္ကလုိပင္ဘာမွ မေျပာင္းလဲ! ကၽြန္ေတာ္န႔ဲ သူန႔ဲ
ၾကားတြင္ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလုိထင္သည္။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ထဲ မဟုတ္တာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 385

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေတာင္ အသက္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ျပန္ငယ္ကာ ၾကည္ျပာ့န႔က
ဲ ၽြန္ေတာ္ ကားအတူ
စီးေနရသည္ဟု ထင္မိသည္။ ၾကည္ျပာသည္ စကားေတြကုိ
တတြတ္တြတ္ျဖင့္ ေမာ့ကာ ေမာ့ကာေျပာေနသည္။ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာက
႐ႊင္းျမဴးကာ ေပ်ာ္ေနသည္။ ဘယ္ဘက္ေပၚက မွ႔စ
ဲ ိမ္းစိမ္းကေလးက
လႈတ္လ်က္ပါးခ်ိဳင့္ရာကေလးေတြ စကားေျပာလွ်င္ ထင္လွ်င္ အေပၚ
ႏုတ္ခမ္းကေလးက ျပည့္ျဖိဳးကာ အရင္ကထက္ပုိၿပီး ေသြးေၾကာကေလးေတြ
ပုိရဲကာေနသည္။ ၾကည္ျပာ့လက္ေမာင္းေတြက အရင္ကလုိ သြယ္သယ
ြ ္
လ်လ်မဟုတ္ေတာ့၊ ျပည့္ၿဖိဳ႔ကာ ဝင္းအိေန၏။ ေနာက္ၾကည္ျပာ၏ကၽြန္ေတာ္
တေမ့တေမာေငးေနရာမွ ၾကည္ျပာ့ဗုိက္ကုိ သြားျမင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
အသိတရားကုိ ဝုန္းကနဲ ျပန္ဝင္လာျပန္၏။

“မမြန္ေ႐ႊနဲ႔ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ တစ္ခါေတြ႔ေသးတယ္... အပ်ိဳႀကီး

ပဲတဲ့၊ နင့္ကုိေတာင္ ေမးေသးတယ္... ဟယ္... ျမမုိလ္က စစ္ဗုိလ္န႔ဲ
ေစ့စပ္လုိက္တာ သတင္းစာထဲမွာ နင္ဖတ္လုိက္ရလား...! ဟဲ့... ရဲဝင္း”

“အင္း... အင္း... ငါမသိဘူးဟ၊ ငါ ဘယ္သူန႔မ

ဲ ွကုိ မေတြ႔ေတာ့
တာ...”

“လဲေသလုိက္... ယုယုက KMD မွာပဲ ကြန္ပ်ဴတာ ဆရာမျပန္ျဖစ္

ေနတယ္... ငါလည္းကြန္ပ်ဳတာေတြ အလကားပါပဲဟာ... အကုန္ပဲ
ဟုတ္တယ္... ဟဲ့... ဟဲ့... နင္ကေရာဘယ္လဲ!”

“ငါ... ငါ... ၿမိဳ႕ထဲဟ... နင္ကေရာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 386

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာက ဘာမွျပန္မေျဖေသးဘဲ ဘယ္ဘက္္လက္တြင္
ကုိင္ထားေသာ ေခါက္ထီး ပုိက္ဆံအိတ္ႏွင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ၾကားမွ
ဇီးထုပ္ကုိ ယူကာစား၏။

“ငါက ဇီးထုပ္ေတြေတာင္စားတာဟ သိလား! ေတာ္ေသးတာေပါ့

အခ်ဥ္အငံပုိစားခ်င္လာတာပဲ... နင္ကဘယ္လဲဆုိ...”

“ၿမိဳ႕ထဲ... ပါဟာ...”

“ၿမိဳ႕ထဲ... ဟဲ့... ငါလည္းၿမိဳ႕ထဲဟ၊ အုိဂ်ီန႔ဲ သြားျပမလုိ႔၊ ငါ့အေဒၚအိမ္

ဝင္ၿပီး ေခၚတာဟ... ဘယ္သူမွ မအားၾကတာနဲ႔ပဲ ထြက္လာတာ...
ပထမေတာ့ ကားငွားစီးမလုိ႔ဘဲ... ကားကေခ်ာင္တာနဲ႔ တက္လုိက္တာ
မဂၤလာေစ်းက်ေတာ့ၾကပ္ေရာ... နင္ဇီးထုပ္ စားဦးမလား! ငါ့ေဟာက်္ား
ကေတာ့ ကားငွားေပါ့ဟာ... ဒါေပမယ့္ ႏွေျမာတယ္ဟ၊ ဟဲ့ နင္ျဖစ္ရ႔လ
ဲ ား!
ေသေသခ်ာခ်ာလည္းကုိင္ထားဦး... ဒီကုိကုိင္ ဒီမွာဒီမွာ ေက်ာင္းၿပီးကတည္း
က သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မဆုံၾကေတာ့ပါဘူးဟာ နင္ေရာ...
ဘာလုပ္ေနလဲရဲဝင္း”

ၾကည္ျပာသည္ ဇီးထုပ္ကုိစားလုိက္၊ စကားကုိ ေျပာလုိက္၊ ဗုိက္ဖုံး

အက်ႌကုိ ဆြဲခ်လုိက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလက္ကုိင္စရာေနရာျပလုိက္ျဖင့္
ေပ်ာ္႐ႊင္သက္သာစြာ ရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထတ
ဲ ြင္ ဘာေတြ
ျဖစ္ေနသည္ကုိ သတိထားမိပုံမေပၚ၊ သတိထားစရာလည္း မလုိေတာ့ဟု
ထင္ဟန္္တူပါသည္။ ၾကည္ျပာသည္လုိလုိခ်င္ခ်င္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စကားေျပာ၍လာခဲ့သည္။

“နင္ဘာလုပ္ေနလဲဆုိ... ဟဲ့... ရဲဝင္း... ေအာ္ထီးကလည္း!”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 387

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“စာေရးေနတယ္...”

“စာေရး... ဘယ္႐ုံးမွာလဲ၊ ၾကာၿပီလား!”

“စာေရးမဟုတ္ဘူးဟ၊ စာေရးဆရာ... စာေရးတာဝတၳဳေရးတာ...!!”

ၾကည္ျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တအံ့တၾသေမာ့ၾကည့္ကာ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕

၍ ႏႈတ္ခမ္းကုိမဲ့သည္။ၿပီးေတာ့ မ်က္ေစာင္းကုိ ဒုိင္းကနဲထုိးျပန္၏။

“ဝတၳဳေရးတာတဲ့... အလုပ္မဟုတ္တ့ဟ
ဲ ာကုိ... တစ္ခုခုလုပ္ေပါ့ဟ့ဲ
ေသခ်ာမယ့္တစ္ခုခုကုိေျပာတာ... စာေရးတာတဲ့...”

ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚမွ ဆင္းမွကုိ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ၾကည္ျပာ့ကုိ

ဆက္လည္းမျမင္ခ်င္ စကားလည္းမေျပာခ်င္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္သည္
ဘာေၾကာင့္ၾကည္ျပာလုိ လြယ္လြယ္ကူကူ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစကား မေျပာႏုိင္ရ
တာလဲဆုိတာကုိ ေတြး၍မရေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္
လည္မ်ိဳႏွင့္အသိစိတ္ထဲတြင္ အရာမ်ားစြာသည္ ၾကပ္ခဲဆုိ႔ငင္လ်က္
ရွိေနသည္။ ခ်စ္ဖူးသူႏွင့္ အခ်စ္ခံခဲ့ရဖူးသူတုိ႔ ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံပဲြတြင္
ခ်စ္ခဲ့ဖူးသူသည္ ထုိသုိ႔ျဖစ္ျမဲလား!။

“နင္ဘယ္မွာဆင္းမွာလဲ... ၾကည္ျပာ”

“မဂုိလမ္းကုိသြားမွာဟ အုိဂ်ီနဲ႔ သြားျပရမွာေလ... အမေလး

အုိဂ်ီကလည္း ရက္ခ်ိန္းယူၿပီး ခုကတည္းက ပုိက္ဆံႀကိဳေပးရတာ
ကုိယ့္လူနာမဟုတ္ရင္ ေဆး႐ုံမွာဂ႐ုမစုိက္ၾကဘူးတဲ့ဟ၊ ဒီလကုန္ထဲ
ေမြးမွာလုိ႔ ဆရာမကေျပာထာပဲ... တစ္ပတ္တစ္ခါသြားစစ္ရတာ...မုိးမုိးတုိ႔
ယဥ္ယဥ္သိန္းတုိ႔နဲ႔ေတြ႔ရင္ အိမ္လာဦးလုိ႔ ေျပာလုိက္ နင္ဆင္းေတာ့
မလုိ႔လား!”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 388

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ေအး... သြားမယ္ေနာ္... ၾကည္ျပာ...”

ကၽြန္ေတာ္မၾကားခ်င္ေသာ စကားမ်ားျမင္ကြင္းမ်ားႏွင့္ ေဝးရာသုိ႔

ေရာက္ရန္၊ အတင္းတုိးထြက္လုိက္ရသည္။ ဒီကားေပၚက အျမန္ကုိ
ခုန္ခ်ေျပးထြက္သြားခ်င္ၿပီ။ လူေတြၾကားထဲညႇပ္ေနသျဖင့္ ဘယ္ေနရာ
ေရာက္ေနသလဲမသိေတာ့၊ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ရပ္တာႏွင့္ကုိ ခုန္ဆင္းရ
ေတာ့မည္။ ေတာက္! တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ကာြ ... ကၽြန္ေတာ္သည္
ဘယ္သူ႔ကုိမုန္းရမယ့္မသိ ေဒါသျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထုိေဒါသျဖင့္ လူေတြကုိ
အတင္းတုိးကာ အေပါက္ဝနား ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ရသည္။ ကားရပ္
သည္ႏွင့္ ထုိကားေပၚမွ ပထမဆုံးခုန္ခ်မည့္သူသည္ ကၽြန္ေတာ္သာ
ျဖစ္ရမည္။ ကားက တျဖည္းျဖည္းရပ္ကာသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္
အတင္းတုိးကာ ထြက္လုိက္သည္။ စပါယ္ယာက ထားေနသည့္ၾကားမွာပင္
ကၽြန္ေတာ္ဘာကိုမွသတိမရေတာ့ဘဲ အတင္းခုန္ခ်လုိက္၏။ ျပင္ပေလႏွင့္
ထိေတြ႔လုိက္သည္ႏွင့္ အရာရာလြတ္ေျမာက္သာြ းသူလုိ ကၽြန္ေတာ္
ခံစားရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ပခုံးေပၚသုိ႔ လက္တစ္ဖက္ေရာက္ကာ
လာသည္။ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ယာဥ္ထိန္းရဲ။ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မီးပၸိဳင့္...။
ဟုိက္!။ သြားၿပီ။

“ကဲ... ကဲ... လာ ညီေလး... မင္းက ငါ့ေရွ႕တည့္တည့္မွခုန္ခ်တာကုိ

ငါတစ္ေယာက္လုံး ရပ္ေနတာကြာ... သြားသြား တုိ႔ကားေပၚတက္”

စိန္ေပါလ္မီးပၸိဳင့္တစ္ဖက္ ပလက္ေဖာင္းတြင္ ရပ္ထားေသာ

ရိမ္ဂ်ားကား အျပာေရာင္ႀကီးထံသုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ဦးက
ေခၚသြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘဲ ရိမ္းဂ်ာကားႀကီးေပၚ
တက္ထိုင္ကာ အိ္တ္ထဲမွေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ထုတ္ကာအားရပါးရဖြာကာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 389

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ငုိင္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဖမ္းခံရသည္ကုိလည္း ဘာမွမျဖစ္ေတာ့၊
ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ ဘာခံစားမႈမွ မရွိေတာ့သလုိျဖစ္ေနသည္။ ကားေပၚမွာ လူ
ေလးငါးေယာက္သာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း လွည့္မၾကည့္
ဘာမွလည္းမခံစားရ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒါဏ္ေငြေဆာင္စရာ ပုိက္ဆံမရွိသည့္
ကိစၥကုိလည္းသတိမရေတာ့... လြယ္အိတ္ထမ
ဲ ွ စာမူမ်ားႏွင့္ ၃၃လမ္း
ကုိလည္း ေမ့သြားၿပီျဖစ္သည္။

ကားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္လုိပင္ အဖမ္းခံထားရေသာ လူႀကီးတစ္ဦးက

အခုစိန္ေပါလ္မွတ္တုိင္မွာ လာဖမ္းၾကျခင္းမဟုတ္၊ လွည့္ကင္းတာဝန္က်
ယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ဦးကုိ လာေခၚျခင္းျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ကံဆုိးကာ
ယာဥ္ထိန္းရဲေရွ႕တည့္တည့္ ခုန္ခ်ခဲ့သျဖင့္ ဖမ္းေၾကာင္း ေျပာျပေန၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာမိ။ လွည့္ကင္း... ဆုိ္သျဖင့္ ၾကည္ျပာႏွင့္
ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ... ကိစၥကုိ ျပန္သတိရသည္။ အခုေတာ့...။ ကၽြန္ေတာ္သာ
ပထမကားကုိ လႊတ္မေပးဘဲ စီးလာခဲ့မည္ဆုိလွ်င္ ၾကည္ျပာႏွင့္လည္း
ဆုံမည္မဟုတ္ ၾကည္ျပာႏွင့္မဆုံလွ်င္... မီးပၸိဳင့္တြင္ မဆင္းမိ၍
အဖမ္းခံရမည္လည္း မဟုတ္ အခုေတာ့...။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထတ
ဲ ြင္
ေဒါသလည္းမရွိ၊ စိတ္ဓါတ္က်ျခင္းလည္းမရွိ၊ ဘာကုိမွလည္း ဂ႐ုမစုိက္
ခ်င္ေတာ့ အားကုန္သာ အီလည္လည္ျဖစ္ေနေသာ ခံစားမႈသာရွိသည္။
ၾကည္ျပာႏွင့္ ဗုိက္ဖုံးအက်ႌကုိ မ်က္ေစ့ထဲျပန္ျမင္လုိက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္
ရင္ထဲတြင္ တစ္ခုခုသည့္ လွစ္ခနဲအေဝးသုိ႔ ေရာက္သာြ းသလုိႀကီး
ခံစားရသည္။ တစ္ခုခုကုိ ေပးလုိက္ရသလုိမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ
တစ္စုံတစ္ရာကုိ လုယူသြားသလုိမ်ိဳး ခံစားခ်က္သာျဖစ္သည္။ ၾကည္ျပာ့ကုိ
ကုိယ္ဝန္ႀကီးႏွင့္ဟု တစ္ေယာက္ေယာက္ကလာေျပာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္
ဒီေလာက္ခံစားရမည္မထင္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 390

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖမ္းလာေသာကားႀကီးက သီဟ႐ုပ္ရွင္ရံနံေဘးက
၃၉လမ္းၾကားထဲတြင္ ပုန္း၍ရပ္ကာ သီဟ႐ုံေရွ႕မွ ျဖတ္ကူးသူ ေလးငါးဦးကုိ
ေစာင့္ဖမ္းၾကသည္။ ခဏၾကာေတာ့လူေတြသိကုန္သျဖင့္ လမ္း၃၀ ဘက္သုိ႔
ေမာင္းလာျပန္သည္၊ ကားေပၚတြင္ပါေသာ လူေတြက ပြစိပစ
ြ ိျဖင့္
႐ုံေနာက္က်မည္၊ ခ်ိန္းထားတာလြဲမည္ စသည္ျဖင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေန
ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕ ဂုံးတံထားေအာက္တြင္ ဖမ္းၾက
ဆီးၾက၊ ထြက္ေျပးကာလုိက္ေခၚၾက ျဖစ္ၾကျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ဘာစကားကုိမွ ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘဲ သူတို႔ကုိ ေငးကာပါလာခဲ့သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေ႐ွ႕မွေကြ႔ကာ သိမ္ႀကီးေစ်းဘက္ေမာင္းၾကျပန္၏။
ထုံစံအတိုင္း လူေတြမျမင္ရေအာင္ လမ္းၾကားထဲမွာရပ္ကာ ဖမ္းၾက
ဆီးၾကျပန္သည္။ ကားေပၚမွာ တျဖည္းျဖည္းလူမ်ားလာကာ ေဘးတန္းမ်ား
ျပည့္လာၿပီး အလယ္တန္းတြင္ပင္ တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ေန၏။

“မိလာျပန္ၿပီ... မိလာျပန္ၿပီ”

ကားေပၚမွ လူတစ္ေယာက္ကေအာ္သည္။ အေပါက္ဝနား

ထုိင္ေနၾကသူမ်ားက ရိမ္းဂ်ားကားေပၚဖမ္းမိ၍ တက္လာသူမ်ားကုိ ဆြတ
ဲ င္
ေပးၾကသည္။ ေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္ကထရပ္ကာ ေျခနင္းခုံမွတက္လာ
သူကုိ တစ္ေယာက္တစ္ဖက္စီကုိင္၍ ဆြဲတင္လုိက္ၾကသည္။ ဟား....။
ၾကည္ျပာ!!။ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမႈေတြ ထင္မွတ္မထားဘဲ ဝုန္းကနဲ
ပူထူသြားျပန္သည္။ ၾကည္ျပာကလည္း ကားေပၚေရာက္ေရာက္လာျခင္း
ကၽြန္ေတာ္ကုိေတြ႔သြားသည္။ အျဖစ္ကဆုိးလွပါကလား!။ ကၽြန္ေတာ္
ဘာလုိမွ ၾကည္ျပာႏွင့္သူ႔ဗုိက္ကုိ ေရွာင္၍ မရေတာ့ဘူးတဲ့လား!။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 391

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟယ္... ရဲဝင္... ရဲဝင္း... နင္လဲအဖမ္းခံရတယ္.... ဟုတ္လား....!
ဟား... ဟား... ဟား... ဒုကၡပါပဲဟာ... နင္န႔င
ဲ ါနဲ႔ကလည္း! ဟားဟား...
ငါလည္းမသိဘူးဟ၊ လမ္းျဖတ္ကူးေတာ့ ဖမ္းတာပဲ... ကုိယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔
ေတာင္ဟာ... ေနာ္... ဟဲ့.... နင္ကုိ ဘယ္မွာဖမ္းမိတာလဲ!”

“ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္ပဲဖမ္းတာ.... ကဲ.... လာလာ ၾကည္ျပာ

ဒီမွာလာထုိင္...”

ကၽြန္ေတာ့္ေနရာကုိ ထေပးရျပန္၏။ ၾကည္ျပာက ဘာမွမေျပာဘဲ

ဝင္ထုိင္သည္ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ျပာေရွ႕ကအလယ္တန္းမွာ ထုိင္ရသည္။
ၾကည္ျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားမလည္သလုိၾကည့္သည္။

“ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း... ဟုတ္လား!”

“ေအးဟ... ငါက မွတ္တုိင္ေအာင့္ေမ့လုိ႔ဆင္းတာ... မီးပၸိဳင့္မွာကုိး”

ၾကည္ျပာက ဝမ္သာအားရ ရယ္သည္... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကားက

ထြက္လာျပန္၏။ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္ကာ ရယ္ရင္း
အံ့ၾသေနခဲ့သည္။

“နင္နဲ႔ငါနဲ႔ေတြ႔လုိက္ရင္း ဒီလိုခ်ည္းပဲဟေနာ္... ရယ္ရတယ္ အဲဒါက

အေရးမႀကီးဘူးငါ အုိဂ်ီနဲ႔ မျပရေသးဘူးဟ ဒုကၡပါပဲဟာ ေတာ္ၾကာ
ေဆးခန္းက ပိတ္သြားရင္... ၿပီးေရာ... ဟဲ့... ရဲဝင္း ဒီဟာက ၾကာမွာလား!”

“သိဘူးဟ၊ လူေတာ့ျပည့္ေနပါၿပီ... အခု ေမာင္းတာ တရား႐ုံးလား

မသိဘူး”

“တရား႐ုံဟုတ္လား!...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 392

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဒါဏ္႐ုိက္႐ုံတင္ပါဟာ... တရားသူႀကီးေရွ႕မွာ ႐ုိက္ရတာ...
မဖမ္းပါဘူး”

ၾကည္ျပာ တိတ္ကာ ကားေပၚကလူေတြကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ကုိေလ်ာ့ထားသူမုိ႔ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာကုိ ေငးကာ
ၾကည့္ရင္းေတြးမိသည္။ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာသည္ အ့ံၾသစရာေကာင္းေလာက္
ေအာင္ကုိ စင္ၾကယ္႐ုိးသားလွ်က္ရွိသည္။ ၾကည္ျပာသည္ အဖမ္းခံရ
ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိေတြ႔သျဖင့္ စိတ္ပ်က္မေနေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္လုိ
ဘာမွန္းမသိသည့္ ခံစားမႈလည္း ၾကည္ျပာ့တြင္မေတြ႔ရ။ ၾကည္ျပာ့
မ်က္ႏွာတြင္ ခင္မင္ျခင္း၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းႏွစ္ခုကုိသာ ေတြ႔ရသည္။ ၾကည္ျပာ၏
အညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ ခင္မင္ျဖဴစင္ျခင္းျဖင့္ လင္းလက္ေနခဲ့
ၾကသည္။

ၾကည္ျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အခုအေျခအေနကလည္း ျဖဴစင္စာြ

ခင္မင္ျခင္းအျပင္ ဘာမွလုပ္၍မရေတာ့။ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္
မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ခဲ့ေစ အခုခ်ိန္တြင္ ေယာက်္ားရွိၿပီးကုိယ္ဝန္သည္မိန္းကေလး
တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ျပာႏွင့္ ေဝးကြာခဲ့ၿပီးသည့္
အခ်ိန္မ်ားတြင္ နားက်ည္းမုန္းတီးျခင္း၊ ေဒါသႏွင့္ပူေလာင္ျခင္း၊ ငါခံလုိက္ရ
ေလျခင္းဆုိသည့္ ေၾကကြဲျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ခံစားမြန္းနစ္ခ့ရ
ဲ ေသာ္လည္း
ၾကည္ျပာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ဘာမွထားရွိခ့ဟ
ဲ န္မတူ။ ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ျပာ့အေပၚ ျဖဴစင္႐ုိးသားစြာ ခြင္လႊတ္ႏုိင္ခ့ပ
ဲ ါရဲ႕လား!။ အခုၾကည္ျပာ
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ခင္သလုိေရာ ခင္ႏုိင္ဖုိ႔ စိတ္ထားႏုိင္ခ့ပ
ဲ ါရဲ႕လား!။
ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္းေတြးရင္းႏွင့္ အျမင္ရွင္းလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျပာ့
ကုိ စေတြ႔ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့သည္။ ခ်စ္သူအျဖစ္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး

typing - ေကာင္းဆိုး Page 393

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေနခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကည္ျပာ့ကုိ မိတ္ေဆြလုိ သူငယ္ခ်င္းလုိ
တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးခဲ့။ အခု ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရေသာ ၾကည္ျပာသည္
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ ၾကည္ျပာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ေက်နပ္ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ အခုမွျမင္ဖူးေသာ ၾကည္ျပာ့ကုိ ၾကည့္ကာ
ေငးေနမိသည္။

“အဖမ္းခံရေတာ့လည္း ေကာင္းတာေပါဟာ... နင္န႔င

ဲ ါ ေအးေအး
ေဆးေဆး စကားေျပာရတာေပါ့”

“ေအးဟ... ဒီေန႔မမွီေတာ့လည္း ေနာက္ေန႔မွသြားျပတာေပါ့ဟာ

ေနာက္ေန႔ဆုိရင္ေတာ့...”

“ေတာ္ၿပီ... “ကက” ပဲငွားေတာ့မယ္... ဟုတ္တယ္... “ကက”ပဲ”

ၾကည္ျပာက ေျပာၿပီးရယ္သည္။ ရိမ္းဂ်ားကားႀကီး ယမ္းကာ

လႈပ္သည့္အခါ ဘရိတ္ေဆာင့္ဖမ္းသည့္အခါ ခလယ္တန္းတြင္ ယိမ္းလႈပ္
ယုိင္နဲ႔သြားတက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည္ျပာက ပခုံးကုိလွမ္းကုိင္ကာ
ထိန္းေပး၏။ ၾကည္ျပာသည္ သူေျပာခဲ့သလုိပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္
သူ၏အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းဆုိတာ အရမ္းကုိ ေသခ်ာသြားၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္
ၾကည္ႏူးစြာေတြးလုိက္မိ၏။

“ေအးေပါ့ဟာ... “ကက”ပဲ ငွားစီသြားပါ၊ ဒါနဲ႔... နင့္အမ်ိဳးသားက

ဘာျဖစ္လုိ႔ ပါမလာတာလဲ! သူကဘာလုပ္တာလဲ!”

“နယ္ထြက္ေနလုိ႔ဟ.... သိပ္မၾကာပါဘူး၊ သူက ကုမၼဏီေထာင္ထား

တယ္ေလ ႏွမ္းတုိ႔၊ ပဲတုိ႔ ႏုိင္ငံျခားကုိတင္တာ... မဆုိးပါဘူး၊ သူက ဂ႐ုစုိက္ပါ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 394

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
တယ္ဟာ... အခုပစၥည္းသြားဝယ္ေနတာ... နယ္မွာေလ ဟဲ့... ရဲဝင္း
နင္လည္း တစ္ခုခုလုပ္ဦး”

ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ျပဳံးကာျပလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔

ကားက ၃၈လမ္းေအာက္ဘက္ကုိ ဆူးေလဝုိင္းကုိ ပါတ္ကာဆင္း၏။
ဖမ္းၾကလိမ့္ဦးမည္ထင္သည္။ ၃၈လမ္းထဲမွာ ကားကုိရပ္ထားခဲ့သည္။

“ဟယ္... ရဲဝင္း... ငါတုိ႔ပုိက္ဆံေပးၿပီး ဆင္းရင္မရဘူးလား!

ေမးၾကည့္ဟာ... ရရင္သြားၾကမယ္၊ ေလွ်ာက္လုိက္ေနရတာ မမုိက္ဘူးဟ၊
ကားက အရမ္းခုန္တာပဲ ငါ့ဗုိက္က လႈပ္တယ္ဟ!”

ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးျပဴးကာ ကားေပၚတြင္ပါလာေသာ ယာဥ္ထိန္း

ရဲေမကုိ ေမးရသည္။ မရေၾကာင္းေျဖ၏။ တရား႐ုံးမွာသာ ဒါဏ္ေငြေဆာင္
ရမည္၊ ဒီတစ္ေနရာၿပီးလွ်င္ သြားၾကမည္တ့။ဲ ၾကည္ျပာက ႏႈတ္ခမ္းကုိ
မဲ့သည္။

“သိပ္ၾကာတာပဲ ဘာမွန္းကုိမသိဘူး၊ ေအာ္... ဟဲ့ ရဲဝင္း ႏွင့္အတြက္

ငါေပးမယ္ေနာ္သိလား! နင္ဘာမွမပူနဲ႔ နင္ေရာအဆင္ေျပရဲ႕လား!”

“ဒီလုိပါပဲဟာ...”

“ေအးဟာ... ငါလည္း ေက်ာင္းတက္ရတာကုိပဲ ေပ်ာ္တယ္... အခု

မမုိက္ဘူးဟ... ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက အေပ်ာ္ဆုံးပဲသိလား!”

ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ၾကည္ျပာ့ကုိသာေငးေနခဲ့သည္။

ၾကည္ျပာလည္း သူ႔စကားမွားသြားေၾကာင္းသိသာြ းသျဖင့္ တိတ္ေနၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေတာင္းပန္သလုိၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႐ုတ္တရက္မ်က္ရည္
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဝဲကာလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရာရာကုိ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 395

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေျပာင္းလဲႏုိင္သည့္ ခံစားမႈကုိ အခုပင္ရရွိထားသည္ မဟုတ္လား!
ၾကည္ျပာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိမ်က္ႏွာလႊဲကာ ကားေပၚမွေအာက္သုိ႔ ေငးေန
သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ မီးညႇီကာဖြာေနလုိက္သည္။

“ဟယ္... ရဲဝင္း... ဟုိမွာအသုပ္ဟ၊ ငါဗုိက္ဆာတယ္ဟ ဗုိက္ကေလ

သိလား... သိပ္ဆာတာပဲ... ကေလးရွိလုိ႔တဲ့ဟ အေမက၊ ခဏစားၿပီးရင္
ခဏပဲ... ျပန္ဆာတာ... ခဏခဏစားရတယ္ဟ၊ ခ်ဥ္ခ်ဥ္ငံငံကုိဆုိ
မရဘူးသိလား!”

ကၽြန္ေတာ္ ယာဥ္ထိန္းရဲေမကုိ ေျပာကာ ဆင္းဝယ္ေပးရ၏။

ယာဥ္ထိန္း ရဲေမက ၾကည္ျပာ့ဗုိက္ကုိၾကည့္ကာ ျပဳံးရင္း သေဘာတူသည္။
နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာဦးမည္ဟုဆုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္သုိ႔ဆင္းကာ
အသုပ္ဝယ္ေပးရသည္။ ၾကည္ျပာ ဘာႀကိဳက္သည္ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္
သိပါသည္။ ၾကည္ျပာသည္ အသုပ္ဆုိလွ်င္ ၾကာဇံႏွင့္ ေခါက္ဆက
ဲြ ုိေရာ၍
စားတက္သည္။ ပဲျပားတစ္ခုေလာက္ ထည့္တက္သည္။ ၿပီးေတာ့
အခ်ဥ္ရည္မ်ားမ်ား င႐ုပ္သီးစပ္စပ္၊ ငံငံ၊ ၿပီးလွ်င္ င႐ုတ္သီးစိမ္းအေတာင့္ႏွင့္
ၾကက္သြန္ျဖဴကုိလည္း ထည့္စားတက္သည္။ င႐ုပ္သီးစိမ္းေတာင့္ကုိေတာ့
ၾကည္ျပာ့ ပန္ကန္ထဲထည့္ေပးကာ ၾကက္သန
ြ ္ျဖဴကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ
ကုိင္လာခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာ့ကုိ လွမ္းေပးေတာ့ ၾကည္ျပာက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိျပံဳးကာ ၾကည့္သည္။

“နင္မွတ္မိေသးသားပဲ၊ ဟဲ့... နင္ကေရာ... မစားဘူးလား!”

“ငါမဆာဘူးဟ၊ နင္ပဲစား”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 396

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာက ျပံဳးကာ အသုပ္ကုိအားရပါးရစားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က
ၾကက္သြန္ျဖဴႏႊာေပးကာ ၾကည္ျပာ့ပန္ကန္ထဲထည့္ ကာေပးရ၏။ ၾကည္ျပာ
သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အေတာ္အားနာေနဟန္တူသည္။ ရပါတယ္ ရတယ္ဟ
စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သြန္ျဖဴထည့္ေပးတုိင္း ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္
အခုရရွိေသာ ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳးကုိ ဟုိအရင္က တစ္ခါမွ မရခဲ့ဘူးပါ။
အလ်င္တုန္းက ၾကည္ျပာစားသည့္အသုပ္ထဲကုိ ၾကက္သန
ြ ္ျဖဴ ႏႊာေပးခဲ့ဖူး
ေသာ္လည္း စားသူသည္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရသူတစ္ဦး ျဖစ္သျဖင့္ အခုေလာက္
ေတာ့ မၾကည္ႏူးခဲ့ရ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သန
ြ ္ျဖဴႏႊာေပးသူသည္
ကၽြန္ေတာ္ျဖဴစင္စြာခင္မင္ရေသာ မိန္ကေလးသာျဖစ္သည္။

“စားလုိ႔ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား! ဝေရာ ဝရဲ႕လား ၾကည္ျပာ...”

“ေကာင္းတယ္ဟ၊ ဝတယ္၊ ဗုိက္ကနည္းနည္းပဲဆာတာ...

ေကာင္းတယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ပန္းကန္ဆင္းေပးေတာ့ ၾကည္ျပာက ပုိက္ဆံကုိအတင္း

လွမ္းကာပစ္ခ်ေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ေပးမည္ဆုိတာမရ။

“ဟဲ့... ရဲဝင္း... ေဆးလိပ္... ေဆးလိပ္... နင့္ဖုိ႔စီးကရက္ဝယ္ခ့ဥ

ဲ ီး”

ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္႐ႊင္စြာျဖင့္ စီးကရက္ ႏွစ္လိပ္ဝယ္လုိက္သည္။

ျပန္တက္လာၿပီး ၾကည္ျပာ့ကုိ ပုိက္ဆံေတြ ျပန္ေပးၿပီးသည္အထိ ကားက
မထြက္ေသး၊ ကၽြန္ေတာ္ စီးကရက္ကုိဖြာကာ ၾကည္ျပာ့ကုိ ျပံဳးၿပီး
ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၾကည္ျပာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္တုိင္း
မ်က္္လုံးခ်င္းဆုံတုိင္း ျပံဳးျပံဳးျပ၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာစရာစကားမရွိေတာ့ဘဲ
ကားႀကီးအထြက္ကုိ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကသည္။ ကားေပၚမွာလူေတြမ်ားလာသျဖင့္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 397

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
စကားသံေတြပုိဆူလာသည္။ ဒီတစ္ခါဖမ္းမိဖုိ႔ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါ့လား!။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ျခားဘက္ကုိ ေငးကာေတြးရင္း ရင္ထတ
ဲ ြင္ ရယ္ခ်င္ေနသည္။
ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ေနသလုိလုိရွိသည္။ ေနာက္ဆုံးက်မွ ကၽြန္ေတာ္
ထူးျခားစြာခံစားေနရေသာ ခံစားမႈကုိသြားေတြ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ႏွလုံး
ထဲတြင္ ခံစားမႈအားလုံး လြတ္လပ္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဘယ္အေတြး
ဘယ္ခံစားမႈအေျဖေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ႏွလုံးသည္ ဒီေလာက္လတ
ြ ္လပ္၍
အမွီအခုိကင္းေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိ၊ သုိ႔ေသာ္ ခံစားေနရသည္။
ထုိပီတိသည္ ေတာ္ေတာ္ၿငိမ္းခ်မ္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္သိေနသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေလးပင္ ထုံမိႈင္းေနေသာ အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္
ခံစားမႈမ်ားသည္ နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္လုိ တဒဂၤအတြင္း ရွင္းရွင္း
လင္းလင္းကုိ ဝင္းပသြားခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္...

“ရဲဝင္း... ဟဲ့... ဟဲ့... ရဲဝင္း”

ၾကည္ျပာ့အလန္႔တၾကားေအာ္သံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ႏူးေနရာမွ
လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ၾကည္ျပာက ေခါင္းကုိငုံ႔ကာ သူ႔ဗုိက္ႀကီးကုိ လက္ႏွစ္ဖက္
ျဖင့္ အုပ္ကုိင္ရန္ ႐ြယ္ကာထားသည္။

“ဘာျဖစ္တာလဲ ၾကည္ျပာ... ဘာျဖစ္တာလဲ!”

“လႈပ္တာဟ၊ အထဲက ကေလးလႈပ္တာ... ထင္တယ္... ေဟာ

ေဟာ”

ၾကည္ျပာက ျပံဳးကာငုံ႔ၾကည့္ေနရင္း ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္

ၾကည္ျပာ့ဗုိက္ႀကီးကုိ ေငးေနမိသည္။ ေအာ္... ၾကည္ျပာဟာ ဒီလကုန္

typing - ေကာင္းဆိုး Page 398

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေလာက္မွာ မိခင္ျဖစ္ေတာ့မယ့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပဲ... ဒါ့ေၾကာင့္
သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ေမတၱာနဲ႔ၾကည္ၿပီး ၾကည့္လုိေကာင္း ေနတာေနမွာေပါ့။

“အား... ရဲ.... အား... ရဲဝင္းေရ... ရဲဝင္း”

႐ုတ္တရက္ၾကည္ျပာက စူးစူးဝါးဝါးထကာေအာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္

ထိတ္လန္႔ကာသြား၏။ ကားေပၚမွာ လူမ်ားကလည္း ၾကည္ျပာကုိ
လွည့္ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ ၾကည္ျပာသည္ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ၿပီး ဗုိက္ကုိ
တအံ့တၾသ ငုံ႔ၾကည့္ေနကာရပ္သြားျပန္သည္။

“ၾကည္ျပာ... ဘာျဖစ္တာလဲ!... ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ!... နင္ဗုိက္က...”

“အား... အား အမေလး အေမေရ... အမေလး... ရဲဝင္း အားနာ

တယ္... နာတယ္... ရဲဝင္းေရလုပ္ပါဦး”

ၾကည္ျပာသည္ ႐ုတ္တရက္ စူးစူးဝါးဝါးထေအာ္ကာ လက္တစ္ဖက္

က ဗုိက္ကုိဖိရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ္ပခုံးကုိ ဆုပ္ကုိင္ကာ
လွမ္းဆြဲသည္။ ကၽြန္ေတာ္႐ုတ္တရက္ယုိင္ကာ ၾကည္ျပာ့ဗုိက္ေပၚ
လက္ေထာက္မိ၏။ ၾကည္ျပာက သိပုံမေပၚ ကုိယ္ခႏၶာကုိယ္တန
ြ ္႔ကာ
ဆက္၍ေအာ္ေနသည္...။ ကားေပၚမွလူေတြလည္း ၾကည္ျပာ့ေအာ္သံ
ေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ကာ ဝုိင္းအုံလာၾက၏။

“ဟဲ... ဗုိက္ကေန႔ေစလေစ့ႀကီးလား! ဘယ္လုိလဲ!”

“သမီးဗုိက္နာတာလား!... ဟုတ္လား!...”

“ဟာ... ဒုကၡပဲ... ဗုိက္နာတာတဲ့”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 399

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ရဲဝင္းေရ... အား... နာတယ္... အေမေရ... နာလုိက္တာ...
ဆရာမ... ဆရာဝန္... ရဲဝင္းငါ့ကုိ ေဆးခန္းအား”

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ... ဒုကၡပဲ... ၾကည္ျပာငါရွိတယ္သတိထား”

ကၽြန္ေတာ္လူေတြၾကားထဲ အတင္းဝင္ကာ ၾကည္ျပာ့ကုိေအာ္ကာ

သတိေပးရ၏။ ဘာလုပ္ရမွန္းလဲမသိေတာ့။ တစ္ကုိယ္လုံး ထူပူကာ
သြားသည္။ ၾကည္ျပာ့ေအာ္သံက အဆက္မျပတ္ျဖစ္ကာလာ၏။

“ဟဲ့... ဟဲ့ ကုိယ္ဝန္က ေမြးခ်င္ေနၿပီ... အထဲက ကေလးက

လႈပ္ေနၿပီ ေဆး႐ုံးသာပုိ႔ၾက”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘဲ ၾကည္ျပာ့ကုိ ဝုိင္းမက

ေအာက္သုိ႔ ခ်ရသည္။ ယာဥ္ထိန္းရဲမ်ားကလည္း ႐ုတ္တရက္အေျခအေန
ေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာၾကာေတာ့ဘဲ အသံတိတ္နားလည္ေသာ ခြင့္လႊတ္လုိက္
ၾက၏။ ေအာက္ေရာက္သည့္အခါ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္း
ေသးေသးကေလးကုိ အားရပါးရဆုပ္ကုိင္ကာ ေအာ္ဟစ္ေနသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္ပါ ယုိင္လဲမသြားေစရန္ မနဲထိန္းကာထားရသည္။

“ၾကည္ျပာသတိထား... ငါရွိတယ္... သတိထား... နာလား!”

“အမေလးနာလုိက္တာ... ရဲဝင္း... နာတယ္ဟ... အား... ေသပါၿပီ”

ယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ဦးက ကားတစ္စင္းငွားေပးသည္။ ၾကည္ျပာ့ကုိ

ေပြ႔ကာတြဲကာ ကားေနာက္ခန္းထဲထည့္ေပးလုိက္ၿပီး ေဆး႐ုံကုိ
ေမာင္းခဲ့ၾကသည္။ ၾကည္ျပာကုိ ကားခန္းထဲမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္က်ကာ
တြန္႔လိမ္ေန၏။ ေအာ္သံကလည္းမ်ိဳးစုံသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
သတိထား ငါရွိတယ္ဆုိတာကလြဲ၍ ဘာမွမေျပာတက္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 400

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ရဲဝင္း... အမေလး... ေသပါၿပီနာလုိက္တာဟယ္... နာလုိက္တာ
ေတာက္!... ေဆး႐ုံကုိ ျမန္ျမန္... ငါေသမယ္ထင္တယ္ အား အေမေရ”

ၾကည္ျပာသည္ ႏႈတ္ခမ္းကုိ အံႀကိတ္၍ ကုိက္ခါထားသည္။

မ်က္ရည္ေရာ ေခၽြးေတြပါမ်က္ႏွာမွာ ႐ႊဲကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ
အားကုိတႀကီးဆုပ္ကုိင္ထားရင္း ဗုိက္ကုိအေရွ႕သုိ႔ေကာ့ထုိးရင္း တအား
ၿငီးသည္။ ထဘီလည္းကၽြတ္ေနၿပီ။ ၾကည္ျပာသည္ ေပါင္မ်ားကုိ ဒူးေထာင္၍
အစြမ္းကုန္ ခ်ဲကာ ထားသည္။ ဒုကၡပဲေမြးခ်င္ၿပီန႔ဲ တူတယ္။

“ရဲဝင္း... ငါမရေတာ့ဘူးေမြခ်င္ၿပီနဲ႔တူတယ္... ေမြးခ်င္ေနၿပီဟ”

“ဟာ... ဒုကၡပဲ... ကားေပၚမွဟ... ခဏေလးဟာ... ေအာင့္ထား

ေနာ္... ၾကည္ျပာ... ငါလည္းဘာမွမတက္ႏုိင္ဘူး! ကားဆရာ ျမန္ျမန္
ေမာင္းေပးပါဗ်ာ... လုပ္ပါ... ၾကည္ျပာသတိထား”

ၾကည္ျပာသည္ ၿငီးရင္းတြန္႔လိမ္ရင္းျဖင့္ အံကုိႀကိတ္ကာ

နာက်င္သည့္ ဒါဏ္ကုိခံေနရသည္။ နာလြန္းသည့္အခါတြင္ အသံျပဲႀကီးျဖင့္
ထကာေအာ္တက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လုံးတြင္ ေခၽြးေတြလဲ႐ႊဲေနၿပီ။
ဘယ္ကုိ ေရာက္လုိ႔ဘယ္ကုိ ေမာင္းေနမွန္းလဲမသိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္
ထူပူကာ ဝိညာဥ္ေတြဘာေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီ မသိေတာ့။ ၾကည္ျပာ့
ေအာ္သံဟစ္သံက ကၽြန္ေတာ့္ကုိမႊန္ထူကာ ဘာမွ မစဥ္းစားတက္ေအာင္
ျဖစ္ေစသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လုံး ေခၽြးေတြ႐ႊဲ ကာေန၏။

“ကားဆရာ... ျမန္ျမန္ေမာင္းပါဗ်ာ... မေရာက္ေသးဘူးလား!

ၾကည္ျပာ အားတင္းထားေနာ္... စိတ္တင္းထားေရာက္ေတာ့မွာ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 401

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ၾကည္ျပာသည္ တဟင္းဟင္းျဖင့္ ေမာကာေနသည္။ ၾကည္ျပာ့
အသက္႐ႈသံသည္ ေခ်ာင္းဆုိးသံနီးပါးကုိ က်ယ္ကာေန၏။ ၾကည္ျပာက
မ်က္ႏွာကုိ လိမ္ကာ႐ႈံ႕ထားရမွာ နည္းနည္းေဖ်ာ့က်ကာ သက္သာသြားပုံ
ေပၚသည္။

“ၾကည္ျပာ... သက္သာလား...! ၾကည္ျပာ...”

ၾကည္ျပာသည္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကုိက္ကာအံကုိ တင္းတင္း

ႀကိတ္ထားရင္းက ေခါင္းကုိၿငိမ့္ကာျပသည္။ ဗုိက္နာတာ သက္သာသြားပုံ
ေပၚ၏။ ၾကည္ျပာ့မ်က္ႏွာတြင္ ေခၽြးေစးေတြသီးသီးထကာေနသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ လြယ္အိတ္ထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ၾကည္ျပာ့လက္ကုိင္ပုဝါႏွင့္
ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ သတိရကာ လက္ကုိင္ပုဝါကုိထုတ္ၿပီး ၾကည္ျပာ့နဖူးမွ
ေခၽြးေစးမ်ားကုိ သုတ္ေပးရသည္။ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
မ်က္လုံးဖြင့္ကာ ၾကည့္ၿပီး ျပန္မွိတ္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားကုိေတာ့
အားကုိတႀကီး ဆုပ္ကုိင္ညႇစ္ထားသည္။

“ၾကည္ျပာဘာမွ အားမငယ္နဲ႔ေနာ္... ေရာက္ေတာ့မွာ ငါလည္း

ရွိတယ္ သိလား”

ၾကည္ျပာက ေခါင္းကုိအသာၿငိမ့္ကာျပ၏။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သက္သာ

သြားၿပီး သက္ျပင္းကုိခ်ရသည္။ နဖူးမွစီးက်လာေသာ ေခၽြးကုိ သိသာ
သိလုိက္ရသည္ လွမ္းမသုပ္အား၊ ကားကလည္းျမန္ျမန္ေမာင္းေနသည္။
ေဆး႐ုံကုိ ေရာက္ဟန္မတူေသး...။ ၾကည္ျပာသည္ တဟင္းဟင္းျဖင့္
ရင္ကုိပင့္ကာပင့္ကာ အေမာကုိေျဖ၍ေနသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 402

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“အား... ရဲဝင္း... အာ အမေလး... နာတယ္... ေသပါၿပီ
အေမေရ...”

ၾကည္ျပာကၿငိမ္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ထကာ ေအာ္ျပန္သည္။

ဗုိက္ကုိေကာ့ကာ ဒူးကုိေျမႇာက္လုိက္သျဖင့္ ၾကည္ျပာ့နံေဘးတြင္ အပန္းေျဖ
ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေနာက္ခန္းဆုိဖာေပၚမွ ဗုိက္ေကာ့အားေၾကာင့္
႐ုတ္တရက္ျပဳတ္က်လာေသာ ဒူးကက်လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ဒူးေထာက္
ထားရာမွ ဖင္ထုိင္ရက္လဲေသာ ဒ႐ုိင္ဘာထုိင္ခုံႏွင့္ ၾကည္ျပာ ေပါင္လုံးႀကီး
အၾကား ညႇင္ကာေနေသး၏။

“အမေလး... နာလုိက္တာ... နာလုိက္တာ... နာလုိက္တာ အေမ

ေရ... ရဲဝင္း... ရဲဝင္း အား”

“ၾကည္ျပာ... ငါရွိတယ္... အား တင္းထား... ငါ... ရွိ”

ငါရွိတယ္သာဆုိသည္ နာ၍ အားယူကာ ကန္ထားေသာ ၾကည္ျပာ့

ေပါင္ကုိ ႐ုတ္တရက္ဖယ္၍မရ၊ အေတာ္မယူရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္
ဒူးေထာက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ကားကေကြ႔ရန္ရပ္လုိက္သျဖင့္ ျပန္လဲ
ျပန္သည္။

“ေဆး႐ုံဝကုိေရာက္ၿပီ... ေရာက္ၿပီ ကုိယ့္ဆရာ”

ကားဆရာက ေဆး႐ုံထဲမွထြက္လာေသာကားကုိ ခဏေစာင့္ကာ

အရွိန္ျဖင့္ေကြ႔ကာ ဝင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ထ၍မရေသး... ကားရပ္လုိက္
ေတာ့မွ ထ၍ရသည္။

“ေဆး႐ုံကုိ ေရာက္ၿပီ... ေရာက္ၿပီဟ... ခဏေလး”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 403

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ကားတံခါးကုိ ဆြဲျဖင့္ဖြင့္ကာ ေဆး႐ုံထဲ ေသြး႐ူးေသြးတန္း
ဝင္ကာေျပးသြားရင္း ေတြ႔ရသည့္ ဆရာမလက္ကုိဆက
ဲြ ာ အထိတ္တလန္႔
ေအာ္ရသည္။

“ဆရာမ... ကေလး... ကေလးေမြးဖုိ႔၊ ဗုိက္ႀကီးသည္ ကားေပၚမွာ

ကားေပၚမွာ ဆရာမ... ေမြးခ်င္ေနၿပီ”

ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ကာ ေအးေဆးေဆးပင္

ၾကည့္ကာ ဘယ္မွာလဲ!...ဟု ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆး႐ုံေရွ႕တြင္
ရပ္ထားေသာကားကုိ အေရးတႀကီး လက္ညိဳးထုိးကာျပရ၏။ အမွန္ေတာ့
ျပစရာပင္မလုိပါ။ ၾကည္ျပာ၏ အမေလး အဘေလးေအာ္သံႏွင့္
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကုိ ေအာ္သံကုိ အတုိင္းသားၾကားေနရသည္။ ဆရာမက
ခပ္ေအးေအးပင္ ကားနားေလွ်ာက္သြားကာ ပြင့္ဟေနေသာ ကားတံခါးမွ
အတြင္းသုိ႔ ငုံ႔ကာၾကည့္၏။ ကၽြန္ေတာ္ အေရးတႀကီးအားကုိးစြာ
ဆရာမနားတြင္ ရပ္ရင္းေအာ္ရသည္။

“ဆရာမ... လုပ္ပါ... ေမြးခ်င္ေနၿပီတဲ့... လုပ္ပါဦးဆရာမရယ္”

“သိတယ္... စကားမရွည္နဲ႔ ခုမွအေရးတႀကီးလာမလုပ္န႔ဲ ဘာမွ

ႀကိဳႀကိဳတင္တင္မရွိဘူး... ဟုိမွာကေသေတာ့မယ္ ေရမႊာေတြေပါက္ေနၿပီ”

“ဗ်ာ...!! ေပါက္ကုန္ၿပီဟုတ္လား!”

“သြား... စကားေၾကာမရွည္နဲ႔၊ စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ

သြား... ဒီကေန ေျပး... ဟိုဘက္အေကြ႔က အခန္းထဲကုိသာြ းေျပာ
ထမ္းစင္ယူလာခဲ့လုိ႔... သြား... သြား”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 404

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမျပရာဘက္သုိ႔ ေျပးရျပန္သည္။ ဆရာမက
ၾကည္ျပာရွိရာ ကားေနာက္ပုိင္းသုိ႔ ငုံ႔ကာဝင္သာြ း၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
စိတ္ေအးရၿပီး ၾကည္ျပာဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔၊ ဆရာမက အသည္းအသန္ျဖစ္မွ
ေဆး႐ုံသုိ႔ေရာက္လာသည္ကုိ ေဒါသျဖစ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေဟာက္ေနျခင္း
ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ထမ္းစင္ႏွင့္ေရာက္လာၾကၿပီး ၾကည္ျပာ့ကုိ
ထမ္းစင္ေပၚမကာ တင္ၾကရသည္။ ၾကည္ျပာက အံကုိႀကိတ္ကာ
ေအာ္ေနဆဲ။

“အမေလး... ေနာ္... နာလုိက္တာ... ရဲဝင္းေရ... အား... အေမေရ”

“ၾကည္ျပာ... ၾကည္ျပာ... ေဆး႐ုံကုိေရာက္ၿပီေလ... ေဆး႐ုံဟ

သိလား”

“ကဲ... ဟုိကလည္း အခုမွ အသံျပဲန႔ဲ ေအာ္မေနနဲ႔။ ရွင္ကေရာ

ဘာလုပ္မွာလဲ... ကၽြန္မတုိ႔က ရွင့္ကုိ ေရွာင္ရမွာလား၊ လူနာကုိ ေမြးခန္းထဲပုိ႔
ရမွာလား!”

ဆရာမ၏ ဟိန္းသံေဟာက္သံေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ့နံေဘးမွ ကၽြန္ေတာ္

ဖယ္လုိက္ရသည္။ ၾကည္ျပာသည္ ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္းႏွင့္ပင္ ပါသြား၏။
ကၽြန္ေတာ္သတိရကာ ၾကည္ျပာ့တုိ႔ ေနာက္မွခပ္သြက္သက
ြ ္ လုိက္ရသည္။
ေဆး႐ုံမွ လူမ်ားက ၾကည္ျပာ့ေအာ္သံေၾကာင့္ ဝုိင္းကာၾကည့္ေနၾကသည္။
ေလွးကားသုံးထစ္ကုိတက္ၾကၿပီး ညာဘက္သုိ႔ခ်ိဳးသည္။ ၾကည္ျပာ့ကုိ
ေတာက္ေလွ်ာက္ သယ္သြားၾကၿပီး အခန္းတစ္ခန္းထဲဝင္သာြ းကာ
တံခါးကုိပိတ္လုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ္တံခါးဝတြင္ ေမာလ်ရင္ခုန္စာြ
ရပ္လုိက္ရသည္။ ေမြးခန္းဆုိတာျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ၾကည္ျပာ့
ေအာ္သံကုိလည္း မၾကားရေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ပင္ပန္းစြာ သက္ျပင္းကုိုခ်ရင္း

typing - ေကာင္းဆိုး Page 405

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ထုိင္ခုံမ်ားတြင္ မိန္းမသုံးေလးဦးႏွင့္ ေယာက်္ား
ႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေဆး႐ုံရနံ႔ကုိလည္း
အခုမွပင္သတိျပဳမိ၏။ ေတာ္ပါေသးသည္။ ၾကည္ျပာသည္ ေဆး႐ုံကုိ
အမွီေတာ့ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းတိတ္ဆိတ္စာြ ထုိင္ခုံတြင္
ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ဒီေန႔ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သနည္း။ အခုမွသတိရသည္။
ၾကည္ျပာ့အိမ္ကုိအေၾကာင္းၾကားရမည္။ ေတာ္ပါေသးသည္ ၾကည္ျပာ့အိမ္
ဖုန္းနံပါတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္ရေနတုန္းပင္ျဖစ္၏။

“အစ္ကုိ ဖုန္းဘယ္မွာဆက္လုိ႔ရမလဲ!... ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကုိ

အေၾကာင္းၾကားခ်င္လုိ႔...”

“ဖုန္းလား! မသိဘူးခင္ဗ်ာ... ဒီအခန္းထဲမွာေတာ့မရွိဘူး၊ ဟုိဘက္မွာ

ထင္တယ္...”

ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္ရန္အထတြင္... တံခါးပြင့္လာကာ ဆရာမ

တစ္ေယာက္ ထြက္ကာလာ၏။ ခုနက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေဟာက္ခ့ေ
ဲ သာ
ဆရာမပင္ျဖစ္သည္။

“ဟုိေကာင္... လာဦး... ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္... ကေလး

ကလည္း သားဦး... ရွင့္မိန္းမက ေမြးခ်ိန္လြန္ေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ အားကလည္း
ကုန္ေနတယ္... အဲဒီေတာ့ ရွင့္မိန္းမကုိ ခြဲေမြးမွရမယ္... သေဘာထူလား!”

“ဗ်ာ...!! အား တီခ်ယ္အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ....”

“စကားေၾကာမရွည္နဲ႔ေလ... ခြဲေမြးမွရမွာ... အဲဒါသေဘာတူလား!

ျမန္ျမန္ေျပာ... တူရင္ေဟာဒီမွာ လက္မွတ္ထိုး...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 406

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ဆရာမကစာ႐ြက္တစ္႐ြက္ကုိေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပခြင့္လည္း
မရ၊ ဘာမွလည္းမဆုံးျဖတ္တက္၊ အေတြ႔အၾကံဳကလည္းမရွိသျဖင့္
ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေယာက်္ားလည္း
မဟုတ္၊ ဘာလုပ္ရမလဲ! ကၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္ထုိးလုိက္လုိ႔ တစ္ခုခု
ျဖစ္သြားရင္ေရာ... မထုိးလုိ႔တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ေရာ...

“ဟုိ... ဆရာမ ခြဲေမြမွရမွာလား! ဗုိက္ကုိခဲြရမွာလား!”

“ခက္ပါလား! ကုိမိေခ်ာင္းရဲ႕၊ ကၽြန္မတုိ႔ သာသာ ဘာကိုပဲခဲြခဲြ

သေဘာတူရင္... ေဟာဒီမွာ လက္မွတ္ထုိး၊ စိတ္႐ႈတ္ဖုိ႔သိပ္ေကာင္းတာပဲ”

ကၽြန္ေတာ္ ေဘာလ္ပင္ကုိ ဆြဲထုတ္ကာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ

လက္မွတ္ထုိးဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးေသာ္လည္း ထုိး၍မရ၊ ၾကည္ျပာ့ေယာက်္ား
နာမည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္မသိ၊ စိတ္ကလႈပ္ရွားလြန္းသျဖင့္ ဘာေရးခ်ရမွန္း
မဆုံးျဖတ္တက္၍ ေဘာလ္ပင္ကုိလွည့္ကာ... ဘာမွေရးမခ်ႏုိင္
ျဖစ္ေနသည္ကုိ ဆရာမက ၾကည့္ကာေအာ္ျပန္သည္။

“အမေလး... ေတာ့... ဝိဇၨာခ်ဲ႕ေနလုိက္တာ... လုပ္ေနလုိက္တာ

ထုိးထုိးကုိယ္ေတာ္.. ဒုကၡ... ပဲ”

ဘာနာမည္မွန္မသိေတာ့သျဖင့္ ဘာေရးခ်ရမွန္း ဘယ္လုိျခစ္ခ်လုိက္

ရမွန္း ရွာမရသည့္အတြက္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေစေတာ့ဟု သေဘာထားကာ
ကၽြန္ေတာ့္ လက္မွတ္ကုိပင္ ခပ္သြက္သြက္ထုိးခ်လုိက္ရသည္။ ဆရာမက
မ်က္ေစာင္းကုိထုိး မ်က္ႏွာကုိမဲ့ကာ စာ႐ြက္ကုိျဖန္းကနဲ ေနေအာင္လု
ယူသြား၏။ တံခါးမွမဝင္ခင္ ျပန္လွည့္ကာ...

typing - ေကာင္းဆိုး Page 407

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ၿပီးၿပီေရာဆုိ ေလွ်ာက္သြားမေနနဲ႔... လူနာက အေရးႀကီးတယ္၊
ဒီမွာပဲေန”

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပန္းလူပန္းကာ ထုိင္ခုံမွာ အားအင္ကုန္သာြ းသူလုိ

ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကုိမွ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့၊ ၾကည္ျပာဘာမွ
မျဖစ္ပါေစနဲ႔ဟုသာ ဆုေတာင္းရသည္။ အျပင္မွာ ေမွာင္ရီသန္းဖုိ႔အတြက္
ညေနရီ ေနလုံးက တစ္စစ ညိဳကာလာေနၿပီ။ ၾကံဳခဲ့ရသည့္အျဖစ္ အပ်က္
ေတြကုိ ျပန္ေတြးကာ ရယ္ရမလုိ၊ ငုိရမလုိ အ့ံၾသရမလုိ ျဖစ္ေနသည္။
သူငယ္ခ်င္းေတြသိလွ်င္ ထုံးစံအတုိင္း အ့ံၾသကာ ရယ္ၾကဦးမယ္။
ၾကည္ျပာႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ဘာမွထပ္မံမၾကံဳေတြ႔ႏုိင္ေတာ့ဟု ထင္ထား
ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကံဳမယ့္ၾကံဳေတာ့လည္း ထုံးစံအတုိင္း အသည္း
အသန္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတီးနာက်ည္း
ခဲ့ေသာ... ကၽြန္ေတာ္႐ုိးသားစြာ ခင္မင္ခဲ့ရေသာ ၾကည္ျပာသည္ အခန္းထဲမွာ
ဘာေတြျဖစ္ေနသည္မသိရ။ ကၽြန္ေတာ္ ၃၃-လမ္းကုိ ထြက္ခ့သ
ဲ ည္။
ေဒဝူးကားစီး၏။ ၾကည္ျပာႏွင့္ေတြ႔သည္။ ဆင္းေတာ့ အဖမ္းခံရသည္။
ရင္ထဲမွာမေကာင္း၊ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ပန္းသီးနင္ ၾကည္ျပာထပ္အဖမ္းခံရ။
အခု ေဆး႐ုံေပၚမွာ...။ တန္ခုိးအေတာ္အသင့္ရွိေသာ နတ္တစ္ပါးပါးကပဲ
ေနာက္ေနသလားဟု ေတြးမိကာ ဘာမွမရွိေသာ အခန္းထဲမွာ
ေလွ်ာက္ရွာေနမိသည္။ တန္ခုိးရွိေသာနတ္ကုိေတာ့ မေတြ႔ရ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ဟိန္းေဟာက္ေသာ ဆရာမအေရးတႀကီး ထြက္လာကာ အေရးတႀကီး
ျပန္ဝင္သြားျပန္၏။ ၾကည္ျပာ ဘာျဖစ္ေနၿပီလဲ၊ ၾကည္ျပာ့ဗုိက္ႀကီးကုိ
ခြဲခ်လုိက္ၿပီလား၊ ကၽြန္ေတာ္စုိးရိမ္သြားျပန္သည္။ စုိးရိမ္ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊
အ့ံၾသျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္အတာ္ၾကာ အက်ဥ္းက်လွ်က္ရိွသည္။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 408

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထုိ႔ေနာက္ ထိုဆရာမျပန္ထြက္လာကာ တံခါးဝမွေန၍ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ခပ္တည္တည္ၾကည့္သည္။

“ေမြးၿပီ... ဘာေလးေမြးလည္းသိခ်င္လား”

“ဗ်ာ...!!”

“ေမြးၿပီလုိ႔... ရွင္က ဘာလုိခ်င္တာလဲ! ဘာေမြးလည္းသိလား!”

ကၽြန္ေတာ္ မေျဖတက္ ဆရာမကုိ ေငးေနမိ၏။ ဘာမွမလု္ိခ်င္။

ဘာေျဖရမွန္းလည္းမသိ။ က်န္လူမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ေန၏။

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ... ရပါတယ္”

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ဆရာမက စိတ္ပ်က္သာြ းပုံရ၏။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အ႐ူးတစ္ေယာက္လုိ႔ၾကည့္ကာ မဲ့႐ြဲ႕ၿပီး ေခါင္းကုိခါသည္။

“ဘယ္လုိေကာင္မွန္းကုိမသိထာ... တကယ္ပဲ ရွားတယ္၊ ေယာက်္ား

ေလး ေယာက်္ားေလး... ဒီေန႔ေမြးတဲ့ ဆယ္ရွစ္ေယာက္မွာ
ရွင္တစ္ေယာက္ပဲပါတာ သိလား၊ ကေလးေရာ အေမေရာ က်န္းမာေရး
ေကာင္းတယ္”

ေယာက်္ားေလးဆုိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ထုိင္ေစာင့္ေနသူ

မ်ားက ဝမ္းသာၾက၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အားက်ကာၾကည့္ၾကသည္။
သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြက ျပံဳးကာေနၾကသည္။

“ကုိယ္လက္အဂၤါစုံလားေမးဦးေလ...”

မိန္မႀကီးတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကပ္ကာေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္

လွည့္ၾကည့္ကာ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 409

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဆရာမ... အင္... အဂၤါတဲ့... အဲဒါ...”

“စုံတယ္... စုံတယ္ အကုန္ပါတယ္၊ အဲဒီကေလးက ရွင္န႔ဲ

တူရင္ေတာ့ အ႐ူးကေလးပဲေနမွာပဲ”

ဆရာမက မဲ့မဲ့႐ြဲ႕႐ြဲ႕ေျပာရင္း ရယ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ေစာင္း

ထုိးၿပီးျပန္ဝင္သြား၏။ အထူထုိင္ေစာင့္ေနသူမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဝုိင္းကာ
ခ်ီးက်ဴးၾက၏။ ေယာက်္ားေလးေမြးတာ အလြန္ရွားေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

“ဆယ့္ရွစ္ေယာက္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားပဲပါတာ... ကံေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ...

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေယာက်္ားေလးလုိခ်င္တာ… မိန္းကေလး ေမြးၿပီးၿပီဗ်!”

“ေအးဟဲ့၊ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ေမြးၿပီးရင္ ဆက္ေမြး

တက္တာ၊ ေနာက္ေမြးရင္လည္း ေယာက်္ားေလးပဲေနမွာ...”

“ဒါဆုိ... ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမေမြးပါေစဗ်ာ...၊ ဒါဆုိ ခင္ဗ်ားသားက

ၾကာသပေတးသားေပါ့ေနာ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာသပေတးသားပဲ
လုိခ်င္တာ”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ၊ ဘာမွလည္း မေျပာတက္၊

ခံစားမႈက အီလည္လည္၊ ဘာမွရွင္းျပေနလုိ႔လည္းမရသျဖင့္ ႀကိတ္ကာ
ခံေနရ၏။ ထုိစဥ္ဆရာမႏွင့္ ထဘီအနီ ဆရာမတစ္ေယာက္ ထြက္လာ
ျပန္သည္။

“လာ... လာ... ဒီမွာ ကုိ္ယ့္ကေလးေတာ့ ကုိယ္လာၾကည့္၊ ကေလး

ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဘာတယ္လည္းမေျပာ၊ ထူးေပါ့ဆန္းပါေပ့၊ ကုိယ္ေတာ္
လာလာၾကည့္၊ ၿပီးရင္ ဘုန္းႀကီးသြားဝတ္သိလား၊ ဒီေလာက္ သမာဓိေကာင္း
ေနတာ...”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 410

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထုိင္ေစာင့္ေနသူေတြအားလုံး ဆရာမထံ ျပံဳတုိးသြားသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္မွ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့မွ သူတုိ႔က
ေတာင္းပန္ကာ ဖယ္ေပးၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွန္းမသိ ဆရာမ
အႏွီးထဲကို ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မျမင္းဘူးသည့္
အခ်ိဳးအစားႏွင့္ လူေသးေသးကေလးကုိ ေတြ႔ရသည္။ လက္သီးကေလး
မ်ားကုိ ဆုပ္လွ်က္၊ မ်က္လုံးမ်ားကုိ မွိတ္လွ်က္၊ ပါးစပ္ကလႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ
တြန္႔ေကြးလွ်က္။ ဆရာမက အႏွီးကုိျပန္ကာထုတ္လုိက္သည္။

“ကေလးနံပါတ္- ၁၈ ၾကားလား၊ မွတ္လည္းထားဦး... ဘာသံမွကုိ

မထြက္ေတာ့ပါလား၊ ခြဲထားတဲ့ လူနာထက္ေတာင္ ၿငိမ္ေနေသးလားဟင္း
ဟင္း”

“ကေလးေလးက ခ်စ္စရာေလးဟဲ့... မ်က္ခုံးမ်က္လုံး

သိပ္ေကာင္းတာပဲ... ဆံပင္ကလည္းေကာင္းပ၊ အသားေတာ့ညိဳမယ္”

“ဟာဗ်ာ”

“ဟုတ္တယ္ဗ်၊... အသားညိဳေပမယ့္ ညိဳေခ်ာေခ်ာမယ့္ေကာင္ဗ်၊

မဆုိးပါဘူး၊ ကေလးက ခင္ဗ်ားနဲ႔ ပုိတူတယ္”

“ဟာဗ်ာ... မဟုတ္တာ... ခင္ဗ်ားကလဲ... မဟုတ္ဘူးဗ် မဟုတ္ဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ အျပင္းအထန္ျငင္းလုိက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ဝုိင္းေျပာ

သူမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေၾကာင္ေငးကာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္
ဘာေျပာရမွန္းမသိ၊ ရမ္းသန္ၿပီး ဒီကေလးကဘယ္လုိလုပ္ ကၽြန္ေတာ္န႔ဲ
တူႏုိင္မွာတဲ့လဲ!...။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမေျပာဘဲ လွည့္ကာထြက္ခ့သ
ဲ ည္။
လူေတြဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မသိတဲ့ေနာက္လည္းေတြ႔မွာ မဟုတ္တ့ဲ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 411

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ခဏကေလးေတာင္မွ ညာေနၾကတာပဲဟုေတြးမိသည္။ ဖုန္းဆက္ခြင့္
ေတာင္းကာ ၾကည္ျပာတုိ႔ အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္ရသည္။ ၾကည္ျပာ့အေမက
ကုိင္၏။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေတာ့ သေဘာမေပါက္။

“ေအး... ေအး... မင္းသူငယ္ခ်င္းမေမြးေသးဘူးကြယ့္၊ ဒီလကုန္

ဆုိလားပဲ ဗုိက္သြားျပတယ္... ဘာမွာမလုိ႔လဲ့!”

“မဟုတ္ဘူးအန္တီ... ၾကည္ျပာေမြးၿပီ အခုေဆး႐ုံေပၚမွာ

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီးေမြးတာ... ေယာက်္ားေလး... တဲ့”

“ဘာ! မင္းနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေမြးတာဟုတ္လား!... ဘယ္လုိ...!”

ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္ရည္လယ္ေအာင္ရွင္းျပေတာ့မွ ဆူညံကာ

သြားၾကသည္။ အခုလာမယ္ဟုဆုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ေစာင့္ေနေပးပါဟု
ၾကည္ျပာ့အေမကမွာသည္။ ထူးျခားရင္ ဖုန္းထပ္ဆက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္
ဖုန္းခြက္ကုိခ်ကာ အၾကာႀကီးၿငိမ္ေနမိသည္။ အခန္းထဲကုိလည္း ျပန္မဝင္
ခ်င္၊ ခုနက မိန္းမေတြႏွင့္ ထပ္မေတြ႔ခ်င္ ဆရာမကုိလည္း ထပ္ရင္မဆုိင္ခ်င္
ေတာ့။ ၾကည္ျပာ ေနေကာင္းလွ်င္ၿပီးေရာ....။ ကၽြန္ေတာ္ မီးေတြ
လင္းလာေသာ ကားလမ္းမကုိ ေငးၾကည့္ေနမိရင္း ဘာကုိေတြးေနရမွန္းမသိ
ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၾကည္ျပာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
အမွတ္တရျဖစ္သြားလိမ့္မည္။ ခုႏွစ္ႏွစ္ခ်စ္ခ့ရ
ဲ တာထက္ ဒီေန႔သည္ပုိ၍
အမွတ္တရ ၾကည္ႏူးစရာအမွတ္တရ။ မိန္းမမ်ားသည္ ပထမေမြးရသည့္
သားဦးအေၾကာင္းကုိ မၾကာခဏေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ ဘယ္ႏွစ္ရက္
ဗုိက္နာတာ... ဘယ္လုိေမြးရတာ သူ႔သားမလိမ္မာ၍ ဆုံးမလွ်င္လည္း
ၾကည္ျပာသည္ ထုိစကားကုိေဒါသျဖင့္ ေျပာလိမ့္ဦးမည္။ ရည္းစားဦးထက္
သားဦးေမြးျခင္းသည္ပုိ၍ မေမ့ႏုိင္ေသာ မိန္းကေလးတုိ႔၏ အမွတ္တရ

typing - ေကာင္းဆိုး Page 412

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔ ေျပာတုိင္း၊ ေတြးတုိင္း ဆုိဆုံးမတုိင္း ၾကည္ျပာသည္
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သတိရေနလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ၾကည္ျပာႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳေတြ႔ရင္ဆုိင္ခဲ့ရေသာ လြဲေခ်ာ္မႈမ်ားစြာထဲတြင္ အခုလေ
ဲြ ခ်ာ္
မႈကုိ ၾကည္ျပာေက်းဇူးအတင္ဆုံး အမွတ္ရဆုံး ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ အႀကိမ္မ်ားစြာ ဒုကၡခံခ့ရ
ဲ ေသာ္လည္း
ဤလြဲေခ်ာ္မႈတစ္ခုတည္းသာႏွင့္ပင္ ၾကည္ျပာသည္ က်န္သည့္ ဒုကၡမ်ားကုိ
ခြင့္လြတ္ေက်နပ္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္း
ပီတိျဖစ္ကာလာ၏။ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ကာ ပင္ပန္းရသမွ်ကုိ ေပ်ာက္ကယ
ြ ္
သြားသည္။ ၾကည္ျပာ ေနေကာင္းပါေစဟု လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲေက်နပ္စာြ
ဆုေတာင္းေပးလုိက္သည္။

ထုိစဥ္ ဆူဆူညံညံျဖင့္ ၾကည္ျပာ့အေမေရာက္လာသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိေတြ႔ေတာ့ အေျပးအလႊား အေမာတေကာေမးသည္။

“သား... ရဲဝင္း... သမီး... သမီးေလး...”

“OK တယ္ အန္တီ၊ သားေလးေမြးတာ... ၾကည္ျပာ့လည္း

ေနေကာင္း တယ္ အဂၤါလည္းစုံတယ္ အခန္းအမွတ္လား ကေလး
အမွတ္လား ၁၈...တဲ့”

ၾကည္ျပာအေမက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ လႊတ္ခ်ကာ အခန္းထဲသုိ႔

ေျပးဝင္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္လစ္မွျဖစ္ေတာ့မည္၊ ေတာ္ၾကဟုိဆရာမနဲ႔
ေတြ႔လွ်င္ အမွန္တုိင္းသိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရယ္ၾကမွာေသခ်ာသည္။
လစ္မွ။ ကၽြန္ေတာ္ေပ့ါပါးစြာ ေလွကားထစ္မ်ားကုိ အဆင္းတြင္..။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 413

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“သား... သား... သားေလးတဲ့၊ ၾကည္ျပာေမြးတာသားေလးတဲ့
သား... သား” ဟုေအာ္လာေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပးကာတက္လာၿပီး
ဆင္းလားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဝင္ကာတုိက္သြား၏။ လူပုံကထြားထြား
ဗုိက္႐ႊဲ႐ႊဲ... အသက္က ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္ လက္မွာလည္း
အေမႊးႀကီးေတြ ေပါက္ကာေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ေလွကားမွ ျပဳတ္က်
မသြားရေအာင္ မနည္းထိမ္းလုိက္ရသည္။ ထုိလူႀကီးကေတာ့ သိဟန္မတူ။
တသားသားျဖင့္ ေလွကားကုိေျပးကာတက္သာြ း၏။ ၾကည္ျပာ့
ေယာက်္ားပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ေဖၚမျပႏုိင္ေသာ
ေဝဒနာက ေပၚကာလာ၏။ ၾကည္ျပာ့ ေယာက်္ားက ထြားလွပါသလား!
အသက္ကလည္းႀကီးလွၿပီ...။

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ခုနက ရရွိထားေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကေလးမ်ား

ေပ်ာက္သြားကာ ဘာမွန္းမသိျဖစ္သြားျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္႐ႈပ္ေထြး
စြာျဖင့္ ေလွကားထစ္ကေလးမ်ားကုိ ေျပးဆင္းကာ ေဆး႐ုံႀကီးကုိ
ေက်ာခုိင္းလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္တြင္ ကေလးေမြးသည့္
ေဆး႐ုံသည္ မီးတထိန္ထိန္ လူသံတညံညံျဖင့္ က်န္ရစ္ခ့၏
ဲ ။
ကၽြန္ေတာ္သက္ပ်င္းကုိ ေလးငါးခါထပ္ကာခ်ရသည္။ ၾကည္လင္မႈက
ေပ်ာက္သြားကာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ဝမ္းနည္းကာ လာျပန္၏။ ၿပီးမွာ
အိတ္ကပ္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ခဲ့ေသာ စီကရက္ကုိ သတိရကာ
ထုတ္ၾကည့္ေတာ့ တစ္လိပ္ကေသာက္မရေအာင္ ပ်က္စီးသြားၿပီး
တစ္လိပ္ကေတာ့ ေပ်ာ့ေခြကာေနသျဖင့္ ဆြဲဆန္႔ကာ မီးညိႇၿပီးအားရပါးရ
ဖြာပစ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ဘာေတြျဖစ္ေနျပန္သနည္း။
အခုမွသတိရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လြယ္အိတ္ထတ
ဲ ြင္ ၾကည္ျပာ့ ပုိက္ဆံအိတ္၊
ထီးႏွင့္ အုိဂ်ီစာအုပ္တုိ႔ က်န္ခဲ့သည္။ အခုျပန္မေပးခ်င္ေတာ့

typing - ေကာင္းဆိုး Page 414

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ေနာက္မွျပန္ေပးေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ကာ ေဆး႐ုံေရွ႕တြင္
ရပ္ထားေသာ ကားမ်ားေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္
ရင္ထဲတြင္ တမ်ိဳးႀကီးကုိ ခံစားေနရသည္...။ ခုနကလုိ ၾကည္လင္းျခင္း
မရွိေတာ့ ႐ႈတ္ေထြးေနာက္ၾကည့္ကာ အရာရာသည္ ဆုံး႐ႈံးသြားသလုိ
ဝမ္းနည္းစရာလုိ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္... ဘာမွ အင္အားမရွိေတာ့ဘဲ
ေခါင္းငုိက္စုိက္ကုိက်သြားခဲ့သည္။ ထုိစဥ္... ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ ဖ်တ္ခနဲ
လွမ္းဆြဲသည္ကုိ ခံလုိက္ရသည္။

“ကုိယ့္ဆရာ... ဘယ္ႏွယ္လဲ! အခုေတာ့ ျမင္ေတာင္မျမင္ေတာ့

ဘူးလား!”

အ့ံၾသစြာ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငွားလာေသာ “ကက”

ကားဆရာ!။ သြားၿပီ။

“ဘယ္လုိလဲေမြးၿပီးခဲ့ၿပီလား! ဘာေလးေမြးလဲ!”

ကားဆရာက ျပံဳးကာ ဒ႐ုိင္ဘာေနရာတြင္ထုိင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္

လက္ကုိ မလႊတ္တမ္း ဖမ္းဆြဲကာေမးသည္။

“ေယာက်္ားေလးတဲ့...”

“ဟား... ခင္ဗ်ားကံေကာင္းတာေပါ့! က်ဳပ္ေတာ့ေကာင္းေကာင္း

စားရေတာ့မယ္ထင္တယ္... ဟုတ္လား!... ဟားဟား... ေက်းဇူးကေလး
ဘာေလးေတာင္ မတင္ေတာ့ဘူးလား! က်ုဳပ္မွာ ေနာက္က ဆုိဖာကုိ
ေဆးလုိက္ရတာဗ်ာ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိပါဘူး... ကေလးေမြးတာက
ကံေကာင္းတက္ပါတယ္ က်ဳပ္လည္းမိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြန႔ပ
ဲ ဲ
ကုိယ္ခ်င္းစာတယ္ တစ္ခါက်ဳပ္ကားေပၚမွာ အဲဒီလုိ ျဖစ္သာြ းၿပီးေတာ့

typing - ေကာင္းဆိုး Page 415

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
ထီေပါက္တာဗ်ာ ငါးေသာင္းဆု၊ကဲ... အိမ္ျပန္ၿပီး ပစၥည္းေတြဘာေတြ
ယူဦးမွာမဟုတ္လား! တက္”

ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ဘဲ ကားဆရာကုိ ေငးကာၾကည့္ေန

မိသည္။ ကားဆရာကေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး ဘာသံမွမထြက္ေသာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သတိထားမိသြားကာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။

“ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္လုိ႔လဲ! ခင္ဗ်ားမိန္းမေရာ... ခင္ဗ်ားမိန္းမ

ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ!”

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အထိတ္တလန္႔ျဖင့္ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္း

ခ်ကာ ေခါင္းကုိ ခါျပလိုက္သည္။

“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး... ဘာမွမျဖစ္ဘူး.. ကားခက ဘယ္ေလာက္ေပးရ

မွာလဲ!”

“ေစာင့္ရတာကုိ ဒီကုိလာတာေရာ... အိမ္ျပန္ၿပီး ဒီျပန္လာမွာေရာကုိ

ေတာ့ ငါးရာေတာ့ေပးေပါ့ဗ်ာ... နာရီနဲ႔ပဲယူတာပါ”

“ကဲ... ဒီျပန္မလာေတာ့ဘူး အိမ္ကုိပဲေမာင္းေတာ့...”

ကၽြန္ေတာ္ေျပာၿပီး ေရွ႕ေခါင္းမွာေကြ႔ကာ ေရွ႕ခန္းတံခါးကို ဆြဖ

ဲ ြင့္ၿပီး
အားအင္ခ်ိနဲ႔စြာ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ထုိင္ခ်လုိက္ရသည္။ ကားဆရာက ကားကုိ
စက္မႏုိးေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားမလည္ႏုိ္င္စာြ ေငးၾကည့္ေနသည္။

“ခင္ဗ်ားမိန္းမ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆုိတာ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ...

ဘာျဖစ္ေနတာ လဲ”

typing - ေကာင္းဆိုး Page 416

နီကိုရဲ မၾကည္ျပာႏွင့္ ခ်စ္ျခင္း၏ဒုတိယနဂၢတစ္မ်ား
“ဟာ... ဘာမွ မျဖစ္ဘူးဗ်ာ... သူေနေကာင္းပါတယ္... ဒါေပမယ့္
အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ မဟုတ္ဘူး”

“ဗ်ာ...!!”

ကားဆရာက အ့ံၾသကာကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကုိ ငုံ႔ကုိင္းကာ

ပါးစပ္မ်ားကုိ ဖြင့္ဟလ်က္ ေခါင္းတုိးကာလာသည္။

“ဟုတ္တယ္... အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမမဟုတ္ဘူး... ဒီလုိဗ်ာ

ျဖစ္ပုံက.................................................”

ထုိေန႔သည္ ေနပူ၍ ေလတုိက္ခတ္ေသာ ၾကာသပေတးေန႔

ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ထက္ပုိ၍ ေျပာရလွ်င္ ထုိၾကာသပေတးေန႔သည္
မနက္ပုိင္းတြင္ လက္ေတြ႔ရွိသည္ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႔ ဆင္းၿပီးေသာ
အခါ အတန္းတက္ခ်င္ စိတ္မရွိေသာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား တုိ႔၏
ထုံးစံအတုိင္း...............................

ဤသုိ႔
ခ်စ္
ခဲ့
ရ
ပါ
ေသာ
မၾကည္ျပာ။

typing - ေကာင္းဆိုး Page 417