ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ

Θεοδώρα Φελέρη
 Θεοδώρα Φελέρη

Φθινόπωρο

Φυσάει.
Ξέπνοο το σημερινό φεγγάρι
στον ταραγμένο ουρανό.
Πώς να μαζέψει τα σύννεφα;
Κοπάδι τρομαγμένο
με αδύναμο βοσκό.
Και είναι άγριος
ο αποψινός κάμπος του ουρανού.
Θυμωμένη και η θάλασσα
χωρίς πανσέληνο.
Τα κύματα ωρύονται,
παλεύουν με τα βράχια.
Ατίθαση η ομορφιά της φύσης
στέκει αγέρωχη
στην ποταπότητα των ανθρώπων.

2
 Θεοδώρα Φελέρη

Στην πρύμνη

Χορωδία κυμάτων
σε ένα μισοσβησμένο μονοπάτι αφρού.
Ο ήλιος καληνύχτισε ήδη∙
το άρωμά του
απλώνεται ακόμα στον ουρανό
χρωματίζοντάς τον.
Μπλε, ροζ, κίτρινο
και λίγο θλιμμένο μοβ
στην παλέτα της φύσης.
Ένα αδύναμο φεγγάρι
επιχειρεί να στολίσει τον ουρανό
και ξάφνου
σμήνη πουλιών
γύρω από ένα ακατοίκητο νησάκι
δυναμώνουν την αντίθεση
των χρωματικών αποχρώσεων.
Και ο ορίζοντας
ολοένα βαθαίνει, αλλάζει,
σαγηνεύει.
Το μικρό πλοίο φτάνει στο φωταγωγημένο λιμάνι,
ενώ δυο μεγαλύτερα μόλις ξεκίνησαν
τον χορό τους.
Η φύση,
ένας άριστος ζωγράφος
σε συνεχή εγρήγορση.
Και εκεί ψηλά
στον απέραντο ουρανό,
ένα μονάχο σύννεφο
δείχνει να υποκλίνεται
στην απαράμιλλη δύναμη
του έργου της.

3
 Θεοδώρα Φελέρη

Θλίψη

Συννεφιά
στα σκήπτρα της ευτυχίας…
Απαράμιλλη σιωπή
σπάει τα χαλινάρια της θλίψης
και την αφήνει ελεύθερη
να καλπάσει
σαν εξαγριωμένο, άγριο άλογο
σε απέραντο λιβάδι.
Αδύνατο να το τιθασέψεις ∙
ελεύθερη
να εξαπλωθεί στο χώρο
σαν πυκνό σύννεφο καπνού ∙
αδύνατο να αναπνεύσεις…

4
 Θεοδώρα Φελέρη

Ισως

Ίσως τελικά δεν είχε ποτέ σκοτάδι

Και εγώ έψαχνα άδικα τόσα χρόνια το φως
Ίσως τελικά να ήμουν τυφλή
ή επιπόλαιη
Και να μην έψαξα σωστά
ή να μην ήθελα να βρω
Ίσως να διαισθανόμουν ότι η αλήθεια
είναι πιο πικρή από το ψέμα,
γι’ αυτό και μονάχα ήλπιζα
πως τίποτε δεν είναι λάθος.
Και έτσι άρχισα να ονειρεύομαι
ή απλά αυτό να ήθελα:
Να απελευθερωθώ ελπίζοντας,
με την ψευδαίσθηση ότι τα όνειρα παίρνουν μορφή με την ελπίδα
και όχι με το φως.

5
 Θεοδώρα Φελέρη

Προϋποθέσεις

Ο καθένας βαδίζει μονάχος στο φόβο,

παρόλο που όλοι φοβόμαστε
Ο καθένας πεθαίνει μόνος,
παρόλο που όλοι πεθαίνουμε.
Δεν μπορείς να συμπάσχεις αν δεν βιώνεις στον ίδιο χρόνο τις ίδιες πληγές
Ούτε να παλέψεις αν δεν έχεις αντίπαλο.
Ο πόνος είναι απαραίτητος για να νιώθεις το χάδι
Και ο θάνατος προϋπόθεση για να λες ότι έζησες.

6
 Θεοδώρα Φελέρη

Όταν δύει ο ήλιος

Πυρωμένο νόμισμα ο ήλιος

καίει τώρα τις αγκάλες του ουρανού.
Γλυκιά μελαγχολία τυλιγμένη στη θυσία,
ανάγκη της αυγής, βλέφαρο της αγάπης.
Και ο ήλιος σταδιακά χάνεται,
εγκλωβίζεται ξανά στα έγκατα της γης.
Η θλίψη του ουρανού αγγίζει τα σύννεφα,
μεταμορφώνει το γαλάζιο σε μοβ
και η κραυγή του ήλιου που βυθίζεται
καλεί τα αστέρια…

7
 Θεοδώρα Φελέρη

Πατρίδα

Πατρίδα.
Μια χώρα, μια σκέψη, μια οικογένεια.
Ένα μνημείο ελευθερίας,
που ξέπεσε σε αγρίμια.
Σπίλωσαν την ανάσα ευτυχίας
με ένα κοπάδι φόβους.
Έγδαραν τα ελπιδοφόρα χαμόγελα
Έφτυσαν μες το γάργαρο νερό
των ποταμών σου.
Και ξερίζωσαν την ανατολή.

Πατρίδα.
Οι εφιάλτες έριξαν στάχτη
στα όνειρά σου.
Τι και αν για σέ
τόσα πουλιά κελάηδησαν;
Τώρα μονάχη
παλεύεις να αναστήσεις τους νεκρούς σου.
Πατρίδα.
Ένα χαμένο σύμβολο γαλήνης,
απομεινάρι ένδοξων ετών.
Αναζητάς μια στάλα ήλιο
για να ζεσταθείς λιγάκι
προτού ξεψυχήσεις.

8
 Θεοδώρα Φελέρη

Υπαρξισμός

Πού είμαστε; Τι και αν είμαστε;

Ίσως είμαστε ήδη νεκροί.
Ίσως τώρα να ζούμε τη μετά θάνατον ζωή.
Δεν υπάρχει συνέχεια. Ούτε και τώρα.
Ποιος ζει;
Η ψυχή έχει ούτως ή άλλως εξατμιστεί πριν παγώσει το αίμα,
καιρό πριν το σωματικό θάνατο.
Αναζητάμε το μετά σ’ ένα γκρεμισμένο τώρα.
Διψάμε για λίγο θάλασσα ενώ δεν έχουμε αέρα.
Αναζητάμε άθικτες πέτρες
στα χαλάσματα της ύπαρξής μας.
Μάταια, μα αδιάκοπα,
χρόνια τώρα.

9
 Θεοδώρα Φελέρη

Οδύσσεια

Ξάγρυπνα μερόνυχτα αργοσαλεύουν όσο η ψυχή παραμένει ένα συνονθύλευμα

συναισθημάτων, σε ένα καράβι μέθης…
Να είναι όνειρο ή να είναι οφθαλμαπάτη;
Αλλοπρόσαλλα τέρατα επιβάλλουν τώρα την παρουσία τους…
Γκρεμισμένα κατάρτια οι ελπίδες σου σε στοιχειώνουν…
Μα τώρα δεμένος με τη θέληση σου ακούς το τραγούδι των σειρήνων.
Αλλοιωμένες οι επιθυμίες σου δεν εισακούονται πλέον∙
ούτε και από τη δική σου λογική.
Τη μια στιγμή νομίζεις ότι βρήκες στεριά
και την άλλη θαλασσοδέρνεσαι ολομόναχος μέσα σε μια βάρκα απόγνωσης.
Λησμονήθηκες από τους συντρόφους και για την Ιθάκη δεν υπάρχει γυρισμός,
δεν θυμάσαι πια τη διαδρομή, ούτε γνωρίζεις το γιατί.
Τώρα πια δεν είναι η ανάγκη, αλλά η επιθυμία που σε φέρνει στον Άδη,
δεν αναζητάς τον μάντη αλλά τους νεκρούς.
Τι σε οδήγησε εδώ μόνο θυμάσαι, όχι το τι αναζητάς.
Και οι σειρήνες συνεχίζουν το τραγούδι τους…

10
 Θεοδώρα Φελέρη

Αύριο

Αύριο
Ποιος ξέρει αν θα υπάρξει

Αύριο
Τι μέρα, τι χρονιά και για ποιον θα ναι

Αύριο
Θέλω να κοιμηθώ κάτω από τα αστέρια

Αύριο
Θα ονειρευτώ ελεύθερη

Αύριο
Θα κοιτάξω το ηλιοβασίλεμα

Αύριο
Αν προλάβω

Αύριο
Μα ίσως να ναι αργά.

11
 Θεοδώρα Φελέρη

Ελπίδα

Τώρα πια δεν δημιουργούν ταραχή

τα νερωμένα μονοπάτια σου.
Τώρα πια τα αδύναμα φεγγάρια
φωτίζουν μόνο τη μιζέρια σου.
Τώρα πια τα πληγωμένα αηδόνια
κελαηδούν μόνο τις συμφορές σου.
Τώρα πια τα ψεύτικα χαμόγελα
γελάνε μόνο με το λυγμό σου.
Μονάχα μια χρυσή πεταλούδα έμεινε να πετά
πάνω από τα άσπρα κατάρτια των στοχασμών σου.

12
 Θεοδώρα Φελέρη

Το τέλος του φόβου

Δεν κοίταζα έξω απ’ το παράθυρο.

Φοβόμουν το σκοτάδι και ας είχε μέρα ακόμη.
Φοβόμουν το πορφυρό ηλιοβασίλεμα τόσο, όσο το λάτρευα.
Και έμενα έτσι στο σκοτάδι.
Μια μέρα κρυφοκοίταξα μέσα απ’ τις γρίλιες.
Και τότε είδα το θαύμα του κόσμου:
Άπειρα χρώματα, αμέτρητες σημαίες, ζεστά βλέμματα, αναγεννημένες ελπίδες.
Χαμόγελα που θαρρείς οι άνθρωποι ξέχασαν να κρύψουν
μέσα στην ευτυχία του τέλους.
Ο πόλεμος είχε τελειώσει.
Χέρια έσφιγγαν χέρια. Παιδικά, νεανικά, ροζιασμένα, χέρια που δεν φοβόντουσαν πια.
Κάποιος χτύπησε έναν άλλο στον ώμο
μόνο για να του πει ευχαριστώ.
Κάποιος φώναξε «Ζήτω!». Ένα κύμα με «Ζήτω.
Κάποιοι δάκρυζαν, κάποιοι κραύγαζαν, κάποιοι γλεντούσαν, κάποιοι αγκαλιάζονταν,
κάποιοι χαιρετούσαν.
Ευτυχισμένοι.

13
 Θεοδώρα Φελέρη

Με τις Πέντε Αισθήσεις

Τι χρώμα να έχει η θάλασσα

που όλο ταξιδεύει;
Αντανακλά τον ουρανό
ή πράσινο ανασαίνει;
Το πέπλο της θα αγναντέψω,
την όρασή μου για να τέρψω.
Και έπειτα αφού το θρόισμά της αφουγκραστώ
και το άρωμά της οσμιστώ,
θέλω να αγγίξω τις σκιές της,
τα όνειρα, τις ενοχές της.
Να γευτώ τα σωθικά της,
τα παράδοξα συναισθήματα της,
αγαλλίαση να νιώσω,
τη μαγεία πριν προδώσω…

14
 Θεοδώρα Φελέρη

Παράδεισος

Παράδεισος η θέα του ουρανού

και το κελάηδημα ενός πουλιού.
Παράδεισος της θάλασσας ο ειρμός,
η γεύση του αλμυρού νερού και ο παφλασμός.
Παράδεισος μια λίμνη στα βουνά
ακόμα και το φύσημα βοριά.
Παράδεισος μονάχα ένα φιλί,
ο έρωτας και μια αγάπη δυνατή.
Παράδεισος η απελευθέρωση του νου,
και η φυγή μέσω κάποιου ταξιδιού.
Παράδεισος ο ήχος της σιωπής
και η ευτυχία μιας στιγμής.

15
 Θεοδώρα Φελέρη

Επιθυμίες

Μια ατίθαση να ‘μουν κραυγή

στις νότες του ανέμου
Nα ‘φευγα την αυγή ωσάν πουλί
και με φτερά αγγέλου
Να γύρευα τη λησμονιά
σε υπόκρουση κονσέρτου
Με τα σπουργίτια συντροφιά
σε χορωδία μπαλέτου.

16
 Θεοδώρα Φελέρη

Ουτοπία ονείρου

Πέρα σε μια άλλη φαντασία,

ξεκινά μια υπερφυσική ιστορία.
Αφηρημένα λόγια τα χείλη κυβερνούν,
αλαλαγμοί στον κάμπο αντηχούν.

Τριγύρω σου ένας παγερός αγέρας θροΐζει,

ένας απόηχος ονείρου σε κλονίζει
και αλυχτά στον πόνο μην ενδώσεις,
τα όπλα σου ποτέ μην παραδώσεις.
Το φόβο σε προστάζει να υπερβείς,
σκοπούς πάντα να χεις ανιδιοτελείς.
Ένας υπόκωφος παλμός τώρα σε αγγίζει,
το ένστικτο σ’ εσένα ακόμα ελπίζει.

Ο καημός όμως, τα στήθη σου ταράζει,

ο στόχος πάντα ανέφικτος φαντάζει.
Εσύ τα νιώθεις όλα ουτοπικά,
ψευδαισθήσεων σκηνικά και ανιαρά.
Αποκλεισμένος από κάθε εκλογή
δεν επέλεξες τη μάχη αυτή.
Αν όμως δε θέλεις να παλέψεις,
πρέπει την ταπείνωση ν’ αντέξεις.
Πρέπει το βλέμμα χάμω να πετάξεις
και την υπερηφάνεια σου να πάψεις.
Πρέπει εσύ να αποφασίσεις
τη μοίρα πως θα οδηγήσεις.

17
 Θεοδώρα Φελέρη

Σκοπός

Αισιοδοξία οφθαλμαπάτης
γίνεται απόγνωση στιγμής.
Ο έρωτας δέσμιο της ελπίδας
και ο πόνος ανάγκη της αγάπης.
Μια θάλασσα ξεχειλίζει σε μορφή δακρύων
και ο λυγμός παρασέρνει σε κύμα το σώμα.
Ανάσα πριν τη βουτιά ∙
μα τα μάτια παραμένουν ορθάνοιχτα
ψάχνοντας μια θέση στον ωκεανό.
Θυμήσου∙ ήρθες μόνο να κολυμπήσεις.

18
 Θεοδώρα Φελέρη

Αγάπη, κατάρα αιωνιότητας

Σα χάδι ονείρου, σαν οπτασία,

σαν ασυγκράτητος εγωισμός,
ήρθες εχθές στη φαντασία,
εσύ αιώνιος σπαραγμός.

Αγάπη αλόγιστη ξανά μ’ αγγίζεις,

εσύ που τα θέλω κυβερνάς,
με ξαγρυπνάς, με φοβερίζεις,
τις σκέψεις όλες διαπερνάς.

Αντηχείς βαθιά στα όνειρά μου,

αφέντρα αμφίβολης ηθικής,
επιβάλλεσαι, τρυπώνεις στην καρδιά μου,
εσύ κυρίαρχη της λογικής.

Αγάπη αιώνια μοιάζεις κατάρα,

να ξεγλιστρήσω δεν μπορώ,
επιβιώνω με μια λαχτάρα,
με μια ελπίδα να λυτρωθώ.

19
 Θεοδώρα Φελέρη

Αν μπορούσα

Αχ, να μπορούσα να φυλάξω μια δροσοσταλίδα σ’ ένα μπάτσο λουλουδιών!

Εύκαιρη θα ‘χα την άνοιξη μες το χειμώνα!

Να ‘ριχνα μια ηλιαχτίδα σε μια θάλασσα φιλιών,

δε θα δίψαγα ποτέ για ήλιο μες στον αιώνα!

Να μπολιάσω το δέντρο της αγκαλιάς σ’ ένα δάσος βελανιδιών,

ανέπαφη θα ‘χα τη συντροφιά στον ίσκιο της νιότης!

Να αρμένιζα στην αφράτη, απέραντη θάλασσα μ’ ένα σπιρτόκουτο ευχών,

ένας ευτυχισμένος να ‘μουν Δον Κιχώτης!

Μονάχα να μπορούσα την πλάση να άλλαζα, να ατροφήσω τους κανόνες!

Αν το μπορούσα — σου τ’ ορκίζομαι— θα σ’ είχα γλιτώσει τόσους χειμώνες!

20
 Θεοδώρα Φελέρη

Θυμάσαι;

Τότε που οι βαρκούλες αρμένιζαν με τον αγέρα των ματιών σου

τότε που τα όνειρα πήγαζαν από την ανάσα των χειλιών σου
τότε που το εγώ δεν υπήρχε χωριστά από το εμείς
τότε που νιώθαμε πως δε θα μας χώριζε κανείς
τότε που τα άστρα κελαηδούσαν σιμά
και οι εφιάλτες κατοικούσαν μακριά
τότε το γέλιο ήταν διπλά αληθινό
και η ατέλευτη αυτή αγάπη είχε παλμό.

21
 Θεοδώρα Φελέρη

Σε ζητώ

Δροσοσταλίδες σιωπής στα κύματά σου.

Μα έλα.
Να ανοίξουμε μαζί πανιά στην αιωνιότητα του χθες.
Έλα.
Και ας λησμονήσουμε για λίγο την κατάντια των ονείρων μας.
Έλα.
Γιατί όταν πια οι στίχοι για εμάς θα σιγοτραγουδούν,
κάθε δροσοσταλίδα θα μετέχει στο θρίαμβο της αγάπης μας.
Έλα.
Θέλω να αγγίξω το πέπλο της σιωπής σου
και ν’ αγναντέψω έξω από τα μύρια όσα του κόσμου
τις ατόφιες αναπνοές του παλαίμαχου ανέμου σου.
Έλα.
Τα φεγγάρια σου ξεμάκρυναν απ’ το δικό μου ουρανό.
Γιατί;
Μια άλλη θέληση χορεύει τώρα κάτω από το δέντρο της στιγμής.
Σε εμάς τίποτα δεν έμεινε που να μην έχει χαθεί.
Και αυτό που ήδη χάθηκε παλεύουμε να κρατήσουμε.
Έλα.
Ο πόνος είναι βουβός στη σημερινή καταιγίδα.

22
 Θεοδώρα Φελέρη

Αγάπη

Ροδοπέταλα, μαργαρίτες, τουλίπες

και ένα κομμάτι από σπασμένο καθρέφτη,
κοφτερό,
είναι η σύνθεση της Αγάπης.

23
 Θεοδώρα Φελέρη

Αιώνια προσμονή

Η εγκατάλειψή σου μ’ άφησε μονάχο.

Μονάχο,
να κοιτώ στον καθρέφτη τα ραγισμένα νιάτα
και την απελπισία ενός σαπισμένου προσώπου,
που άντεχε ακόμα την παρακμή
για χάρη ενός γυρισμού σου.
Το άδειο ντιβάνι
έτριζε γοερά
κάτω από ένα λειψό σώμα.
Τα δάκρυά μου το βάραιναν,
μα αν έκλαιε και εκείνο με την απουσία σου
δεν το ‘ξερα,
γιατί με πλημμύριζαν τα δικά μου αναφιλητά.
Νικημένος και εξόριστος
στροβιλιζόμουν
μέσα σε αχανείς ψευδαισθήσεις που ζήταγαν την παρουσία σου.
Μα δεν έφυγα.
Παρέμεινα σ’ αυτό το άδειο δωμάτιο,
μόνος να ακούω την ηχώ μου να διπλασιάζει τη μοναξιά,
μόνος να περιμένω τη στιγμή
που τα τριανταφυλλένια χείλη σου
θα μου ψιθύριζαν ξανά σ’ αγαπώ,
ν’ αδημονώ για τη στιγμή
που η μορφή σου
θα φώτιζε ξανά τη ζωή και θα καταδίκαζε την ερημιά.
Βλέπεις,
ερήμωσε η πλαγιά από τις φωνές μας
και χάθηκαν στα χαμόκλαδα
οι ψίθυροι του έρωτά μας.
Οι κραυγές των ενθουσιασμών μας
έσβησαν στην πλαγιά
και τίποτα πια δε μας θυμάται.
Δεν ακούγεται πια τίποτε
στα λιβάδια όπου βαδίσαμε,
παρά μονάχα
το θρόισμα ενός εγωιστή αγέρα.
Και τίποτα δε φέγγει πια για μας
εκτός από τις πυγολαμπίδες
που θρηνούν και αυτές
το τέλος της αγάπης μας.
Και η ψυχή μου,
αυτή πάλευε να σε ανταμώσει

24
 Θεοδώρα Φελέρη

μέσα στον αλλοπρόσαλλο κόσμο

και με άφησε πίσω,
ένα κενό σώμα στην ανάλγητη μοναξιά.
Έστεκα έτσι νύχτες ατέλειωτες,
αιώνες χωρίς φωτιά,
ζώντας μονάχα με την προσμονή της επιστροφής σου.
Περιμένω ακόμα
κάτω από τον ίσκιο της προσμονής
και όσο τα δέντρα πάλλονται
από το χάιδεμα του ανέμου,
εγώ θα συνεχίσω να περιμένω.

25
 Θεοδώρα Φελέρη

Θραύσματα ονείρων

Σταγόνες αίματος κυλούν στο μάγουλό σου.

Γιατί κλαις;
σε ρώτησα.
Γιατί η ζωή μας τέλειωσε προτού αρχίσει,
μου απάντησες.
Τι φοβάσαι;
Πιότερο απ’ τη ματαιότητα της ύπαρξής μας;
Τον ίδιο μου τον εαυτό.

Σκόρπισες ροδοπέταλα απάνω στη στάχτη.

Και κοιμήθηκες. Ήσυχη πια.
Νόμισες έτσι πως κάπως συγύρισες το μέλλον.

26