Προρομαντική φυσιολατρία και το Εγώ

Η αυτοβιογραφία είναι το κατεξοχήν «εξομολογητικό» είδος, αυτό που απαιτεί από τον
συγγραφέα – αφηγητή – πρωταγωνιστή να εμβαθύνει στις αναμνήσεις, στις επιθυμίες του,
στις προσωπικές του αλήθειες και να ανασύρει με κάθε ειλικρίνεια τα γεγονότα που τον
καθόρισαν στην πορεία της ζωής του. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας, την στιγμή
που ο συγγραφέας μένει μόνος με τον εαυτό του, ευάλωτος και άοπλος, οι ευαίσθητες
πτυχές του, ορμώμενες από τον καταιγισμό των συναισθημάτων, έρχονται στην επιφάνεια
μετατρέποντάς τον σε έναν άνθρωπο που περισσότερο νιώθει, παρά σκέφτεται, τα όσα
γράφει. Παρατηρούμε λοιπόν μια επιστροφή στα αρχέγονα συναισθήματα, στην αγνή αγάπη
και την λατρεία για την Μητέρα Φύση.

Για τους προρομαντικούς και τους ρομαντικούς συγγραφείς και ποιητές, η επιστροφή στην
λατρεία της Φύσης ισοδυναμεί με λύτρωση, ελευθερία, αναγέννηση και δημιουργία. Η Φύση
αντικατοπτρίζει τον ιδανικό εξωτερικό κόσμο, γίνεται η υπέρτατη Μούσα, λατρεύεται σαν
ερωμένη στα κείμενα και σχεδόν αγιοποιείται, ώστε να παραμείνει αμόλυντη από τον κόσμο
και συγχρόνως προστάτιδά του. Όταν λοιπόν το ευαίσθητο «εγώ» βγαίνει στην επιφάνεια,
αναζητά την προστασία της Φύσης, της εξιδανικευμένης εικόνας του έξω κόσμου.