ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

a'gif;EG,faqG
uvsmrdrdrkef;

Typing – nyisay

PDF – nyisay

6/5/2012

http://mmteashop.com

1
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေဒါင္းႏြယေ
္ ဆြ

ျဖတ္သန္းခဲေ
့ သာ စာေပႏွငဘ
့္ ဝခရီး

၁၄ - ၁ - ၁၉၃၂ တြင္ ပုသိမ္ခ႐ိုင္၊ သာေပါင္းၿမိဳ႕နယ္၌ ေမြးဖြားသည္။ အမည္ရင္းမွာ

ဦးေအာင္ေဆြ ျဖစ္သည္။

၁၉၄၈ တြင္ ဟံသာဝတီသတင္းစာ၌ ကဗ်ာမ်ား ေရးသား၍ စာေပေလာကသိ႔ု ဝင္ေရာက္ခဲသ

့ ည္။
၁၉၅ဝ ခုႏစ
ွ တ
္ ြင္ စီးပြားေရး သတင္းစာ၌ ဘာသာျပန္ အယ္ဒတ
ီ ာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ရင္း ကေလာင္သစ္
အဖြဲခ
႔ ်ဳပ္ကုိ စတင္ထေ
ူ ထာင္ခဲသ
့ မ
ူ ်ားထဲတြင္ ဦးစြာပါဝင္ခဲသ
့ ည္။

၁၉၅၁ တြင္ ကေလာင္သစ္မဂၢဇင္းႏွင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ထုတ္ေဝေသာ စာေပသစ္

မဂၢဇင္းတြင္ အယ္ဒတ
ီ ာအဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ေဆာင္ရြကခ
္ ဲသ
့ ည္။ ၁၉၅၂ တြင္ ေသြးေသာက္ မဂၢဇင္းအယ္ဒတ
ီ ာ
အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ၁၉၅၃ တြင္ တိင
ု း္ ရင္းေမ ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ လည္းေကာင္း
ေဆာင္ရြကခ
္ ဲသ
့ ည္။

၁၉၅၆ တြင္ ျမန္မာႏိင

ု င
္ ံ ကဗ်ာဆရာအသင္းကို စတင္ထေ
ူ ထာင္ခဲၿ့ ပီး ဥကၠ႒ အျဖစ္
ေျခာက္ႏွစ္တိုင္တိုင္ တာဝန္ယူခဲ့သည္။ ၁၉၅၈ တြင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ၊ တပ္ရွ္ကင့္ၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပေသာ
အာရွ - အာဖရိက စာေပညီလာခံသ႔ုိ ကဗ်ာဆရာအသင္း ဥကၠ႒အေနျဖင့္ ေရြးခ်ယ္
ေစလႊတျ္ ခင္းခံခဲရ
့ သည္။

ပထမဆံးု ကဗ်ာစာအုပအ
္ ျဖစ္ `ကဗ်ာပုလဲကးုံ ´ စာအုပက
္ ုိ ၁၉၅၈ ခုႏစ
ွ တ
္ ြင္ ႐ႈမဝပံုႏွိပ္တိုက္မွ
ထုတေ
္ ဝခဲသ
့ ည္။

2
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

၁၉၇၁ တြင္ ျဖဴနီညဳိ ျပာ မဂၢဇင္း၌ အယ္ဒတ

ီ ာအျဖစ္ ေဆာင္ရြကခ
္ ဲသ
့ ည္။

အိးု ေဝ ဂ်ာနယ္ အုပခ

္ ်ဳပ္မအ
ႈ ယ္ဒတ
ီ ာအျဖစ္ ၁၉၇၁ မွ ၁၉၇၃ ထိ တာဝန္ယေ
ူ ဆာင္ရြကခ
္ ဲသ
့ ည္။

`ေအာင္ေဆြ´ ဟူေသာ အမည္ရင္းျဖင့္ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္း ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းႏွင့္

တံခြနအ
္ ားကစား ဂ်ာနယ္တို႔၌ ကမာၻလ
႔ က္ေဝွ႔ ေလာက၌ ထင္ရာွ းေသာ လက္ေဝွပ
႔ ြဲမ်ားအေၾကာင္းကို
ေဆာင္းပါးမ်ားစြာ ေရးသားခဲသ
့ ည္။

ျမန္မာလက္ေဝွပ
႔ ြဲမ်ား အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးမ်ားစြာကိလ
ု ည္း ေရးသားခဲသ
့ ည္။

ကဗ်ာ ပံစ
ု သ
ံ စ္အျဖစ္ အဆံးု မရိေ
ွ သာ အစ၊ ကာရန္မဲက
့ ဗ်ာမ်ား စာအုပက
္ ုိ ၁၉၇၈ ခုႏစ
ွ တ
္ ြင္
သက္တင္စာေပတိက
ု မ
္ ွ ထုတေ
္ ဝခဲသ
့ ည္။

`ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ´ ကဗ်ာဝတၳဳရွညအ
္ ား ကဗ်ာတလွည့္ စကားေျပတလွည့္ ေရးသားခဲသ
့ ည္။
၁၉၆ဝ၊ ၁၉၆၇၊ ၁၉၇၂ ခုႏစ
ွ မ
္ ်ား၌ သံုးႀကိမ္ထုတ္ေဝခဲရ
့ သည္။

ဆရာႀကီး ေဒါင္းႏြယေ
္ ဆြသည္ လံးု ခ်င္းဝတၳဳမ်ားစြာကိလ
ု ည္း ေရးသားခဲၿ့ ပီး `ခင္ခက္ခက္ခင
ုိ ္ ´
ဝတၳဳအတြဲမ်ားမွာ ထင္ရာွ းေက်ာ္ၾကားခဲသ
့ ည္။ `မင္းဘယ္ေျပးမလဲ မိမာယာ´ လံးု ခ်င္းဝတၳဳအား
မင္းဘယ္ေျပးမလဲ မိခ်ဳိသဲ အမည္ျဖင့္ ႐ုပရ
္ င
ွ ္ ႐ိုက္ကူးခဲ့ရသည္။

၂၂ - ၃ - ၁၉၈၅ တြင္ ရန္ကုန္တိုင္း၊ ရန္ကင္းၿမိဳ႕နယ္ (၁) လံုးကန္၌ ကြယလ

္ ြနခ
္ ဲသ
့ ည္။

3
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

စာမူခြငျ့္ ပဳခ်က္အမွတ္

၆/၂ဝဝ၂ (၃)

မ်က္ႏွာဖံုး ခြငျ့္ ပဳခ်က္အမွတ္

၁၂/၂ဝဝ၂ (၄)

ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝျခင္း

စတုတအ
ၳ ႀကိမ္ ၂ဝဝ၂၊ ၾသဂုတလ
္ ။

အုပေ
္ ရ - ၅ဝဝ

ကြနပ
္ ်ဴတာစာစီ - သူသူ

အတြငး္ ဖလင္ - ကိသ

ု က္ေဆြ

မ်က္ႏာွ ဖံးု ပန္းခ်ီ - ဝသုန္

ထုတေ
္ ဝသူ - ဦးသန္းေရႊ (စစ္သည္ေတာ္ စာေပ)

၉ျမဲ - ၁၄၇၃) အမွတ္ ၁၁၃ဝ/က၊

ဥယ်ာဥ္လမ္း၊ ၁၉ ရပ္ကြက၊္ ေတာင္ဒဂံု။

မ်က္ႏွာဖံုး အတြငး္ ပံႏ

ု ပ
ွိ သ
္ ူ - ဦးလြနစ
္ န္းယဥ္၊ စာေပလုပသ
္ ား ပံုႏွိပ္တိုက္

(ျမဲ - ဝ၃၁၁ဝ)၊ အမွတ္ ၂၁၁၊ ၃၉ လမ္း

ရန္ကန
ု ၿ္ မိဳ႕။

4
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ကဗ်ာႏွင့္သာစိတ္ကူး

တရံတဆစ္မွ မျမင္ရဖူးေသာ

မုဒုလကၡဏ

ႏွင့္

ပဥၥပါပီ သို႔ ….

5
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သူတို႔ ဆိုလိုက ဆိုၾကပါေလေစ

ရန္ကန
ု ဘ
္ ေဆြ

ေဒါင္းႀကီးသည္ ….

ဤ `ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ´ ၌

ဇာတ္ေဆာင္ မင္းသမီးကေလး … ႏုေထြးေထြးအား

ပဥၥငါးပါး၊ ရင္ခါးမက်န္ ဖြဲဟ

႔ န္လပ
ွ ၊ ေဖာင္းေဖာင္းႂကြတျ႔ုိ ဖင့္ …

အလွညဳွိ ႕ငင္ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္၍ တမင္ေရးထု လကၤာျပဳၿပီး …

မ႐ႈဝ့က
ံ ုိ ႐ႈခ်င္ေစလ်က္ ရင္ဖေ
ုိ အာင္ သီကံုးဖြဲ႔ျပ၏။

ဤကား ကဗ်ာစာဆိုတို႔၏ ဉာဥ္တစ္ချု ဖစ္သည္။

အလကၤာက်မ္းတိ၌
႔ု စာ၊ ကဗ်ာ ေရးဖြဲသ
႔ တ
ူ အ
႔ုိ တြက္ ..

`သဂၤါရ ရသ´ ေပၚေပါက္ေစရန္ အေၾကာင္းကို ရွာရာတြင္

`ပ်ဳိမ်စ္ႏန
ု ယ္

မိနး္ မငယ္ႏင
ွ ့္

အရြယပ
္ ်ဳိျငား

ေယာက္်ားတို႔ကို

6
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ဆိေ
ု လာ ဧကံ …´ ဟု

ဆိထ
ု ားေသာေၾကာင့္ …

ေရွးေရွးေသာ ကဗ်ာစာတို႔သည္လည္း ပ်ဳိမ်စ္ႏန

ု ယ္ မိနး္ မငယ္၏ ခ်စ္ဖြယဖ
္ းူ စို လွေရာင္ပ်ဳိကုိ
ေရးတိ႔ု သီကံုး၊ ေဆးသြနမ
္ န
ႈ း္ ခဲၾ့ က၏။

ေဒါင္းႀကီးသည္လည္း ဤကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ တြင္ ေရွးေရွးကဗ်ာစာဆိေ
ု တာ္ႀကီးတိ႔ု ကဲ့သို႔ပင္
ပ်ဳိမ်စ္ႏန
ု ယ္ မိနး္ မငယ္၏ ခ်စ္ဖြယဖ
္ းူ စို ဆင္းေရာင္ပ်ဳိကုိ ေရးတိ႔ု သီကံုး ေဆးႏွယမ
္ န
ႈ း္ ခဲ၏
့ ။

`အျပာ´ ဟူေသာ တင္စားခ်က္သည္ မ်က္ႏွာျဖဴတို႔၏ အသံးု အႏႈနး္ ျဖစ္၍ ေယာက္်ားႏွင့္

မိနး္ မတို႔ မေလွ်ာ္ေသာ အမႈကုိ ျပဳလုပၾ္ ကရာ၌ တဏွာရာဂတိ႔ု စီးယိေ
ု ပလူးေသာ ညစ္ညမ္းသည့္
အေျပာမ်ဳိး၊ အျပဳမ်ဳိး၊ အျမင္မ်ဳိးျဖင့္ ေရးသား ေဖၚထုတျ္ ပသျခင္း ျဖစ္၏။

ဤတြင္ အႏုပညာေျမာက္မႏ
ႈ င
ွ ့္ အျပာဆန္မတ
ႈ ႔ုိ ျခားနားၾက၏။ အႏုပညာ ေျမာက္ျခင္းသည္
တက္မက္စဖြယျ္ ဖစ္၍ အျပာဆန္ျခင္းသည္ ရြံစဖြယ္ ျဖစ္၏။

အႏုပညာ ေျမာက္ျခင္းသည္ ႏွစသ

္ က္ျခင္းကို တဖိန္႔ဖိန္႔ ထိေတြ၍
႔ အျပာဆန္ျခင္းသည္ ရြစ
ံ ဖြယ္
ျဖစ္၏။

အႏုပညာ ေျမာက္ျခင္းသည္ ႏွစသ

္ က္ျခင္းကို တဖိန္႔ဖိန္႔ ထိေတြ႔ ေစလ်က္ ရင္ကုိ ဖိေ
ု စ
ဟာေစ၏။ တလွပလ
္ ပ
ွ ျ္ ဖစ္ေစ၏။ ဦးခ်ဳိျဖင့္ တိုးေဝွျ႔ ခင္း ခံရသကဲ့သို႔ ခ်စ္ႀကိဳက္တပ္မက္ေသာ စိတ္တို႔ျဖင့္
တစ္ကိုယ္လံုး ထိးု က်ဥ္ေစေသာေၾကာင္၊့ ဤသည္ကုိ `သိဂၤါရ ရသ´ ဟုေခၚ၏။ သိဂၤါရ = ဦးခ်ဳိျဖင့္
တိုးေဝွျ႔ ခင္း၊ ရသ= အရသာ။

အျပာဆန္ျခင္းသည္ ၾကမ္းတမ္း ယုတ္မာမႈကို ထိေတြေ

႔ စလ်က္ ရွကေ
္ စရြေ
ံ စ ႏွလးုံ နာဖြယ္
ျဖစ္ေစ၏။ စာေပ မတတ္ေသာ ရြာမွ မိနး္ မတိ႔ု ၾကမ္းတမ္း႐ိင
ု း္ စိင
ု း္ စြာ ေျပာဆိၾု ကသည့္ စကားကဲသ
့ ႔ုိ
႐ံ႕ု ရင္စြာ ၾကားရျမင္ရ သိရေသာေၾကာင့္ ဤသည္ကုိ `ဂမၼေဒါသ´ ဟု ေခၚ၏။

ဂမၼ = ရြာ၊ ရြာသူ၊ ေဒါသ = အျပစ္။

ဂမၼေဒါသႏွင့္ သိဂၤါရ ရသကို …

အႏုပညာေျမာက္ျခင္းႏွင့္ အျပာဆန္ျခင္းကို စာကဗ်ာ အနည္းအက်ဥ္းမွ် ေလ့လာတတ္သၾိ က

ေသာ ဝါသနာရွင္တို႔ပင္လွ်င္ ခြဲတတ္ သိတတ္ၾက၏။

မသိဘးူ ထားဦး … ေရွး စာဆိမ

ု ်ား၏ သြနသ
္ င္ခ်က္ အမိန႔္ တစ္ခရ
ု ေ
ွိ သး၏။

7
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

`စာကဗ်ာ တစ္စတ
ုံ စ္ခသ
ု ည္ ရသ တစ္ခုခုကို ေပၚေအာင္ ေရးဖြဲထ
႔ ားလွ်င္၊ ထိုစာကဗ်ာ၌
အျပစ္သင္ေ
့ သာ္လည္း `ပရိဟာ´ ျဖစ္၏တဲ့ …

ပရိဟာ.. ဟူသည္ အျပစ္မွ ေျပေပ်ာက္လ်က္ ဂုဏေ

္ ျမာက္လာျခင္းကို ေခၚ၏။

ထို အဆိအ
ု မိန႔္ မွနမ
္ မွနက
္ ုိ မာန္လည္ဆရာေတာ္ဘရ
ု ားႀကီး၏ `႐ႈိး´ လိက
ု ္ ရတုမ်ားအထဲမွ
ေအာက္ပါ အသဒိသရတု အပိင
ု း္ အစကေလးကို ျမည္းစမ္းၾကည္ပ
့ ါဦး။

အသဒိသမင္းသားသည္ ပရိသတ္ႀကီးအလယ္၌ ျမားစြမး္ ျပေသာအခါ ပရိသတ္ႀကီးက မိမိတို႔

ရိွရာသို႔ ျမားေတြ ေရာက္လာၿပီဟု ထင္သျဖင့္ ေျပးၾကလႊားၾကသည္ကုိ ေရးဖြဲရ
႔ ာ၌ …

`တစ္ေယာက္ကိုတိုက္၊ တစ္ေယာက္ကိုခိုက္သည္ ေျမ၌ လိမခ

့္ ါေထြး၍ ။ ။ ေျပးသူေျပး၊
မႈိင္သူမႈိင္၊ ေရႊရင္ေဖြးေဖြး၊ ပ်ဳိကေလးတိ႔ု ကိုယ္ေရးမလံုႏိုင္ခဲ့၊ တယိုင္ယိုင္သည္ ထ,ထိုင္ တကုနး္ ကုနး္ ၊
ထက္ေအာက္တြငျ္ ပင္၊ တက္တက္စင္ေအာင္၊ ဘဝင္ျပား၍ အံးု သည္။ တစ္လံုးႏွစ္လံုး၊ ခ်ဳိးဥလံုးကို၊
မဖံးု ႏိင
ု ၿ္ ပီဘဲတည္ေ
့ လ။ ။ တေပၚႏွစေ
္ ပၚ၊ ကိုယ္လံုးေပၚသည္၊ ပဲေလွာ္အာတာ ကြဲတည္ေ
့ လး´

ဟူ၍ ေရးဖြဲထ
႔ ား၏။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ႐ႈိးလိုက္ရတုမ်ား၌ ဤသို႔ေသာ ထင္းခနဲ ကြကက
္ နဲ
ထင္လာျမင္လာႏိင
ု ေ
္ စသည့္ အေရးအဖြဲတ
႔ က
႔ုိ ုိ ေနရာတိင
ု း္ လိုလိုတြင္ ေတြ႔ႏိုင္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္
တေထ့ေထ့ႏင
ွ ့္ တေစ့ေစ့ ျပံဳးေနရတတ္၏။ ဤသို႔ ျပံဳးမိရျခင္းသည္ပင္လ်ွ င္ ရသေျမာက္ျခင္း ျဖစ္၏။
ဟာသရသျဖစ္ေလသည္။

ရသေျမာက္ျခင္းႏွင့္ အျပစ္ရျွိ ခင္းကို ဤအတိုင္း ခြဲသိႏိုင္ၾက၏။ ယင္းသို႔ ခြဲသိႏိုင္ၾကသည္ႏွင့္

အႏုပညာေျမာက္ျခင္းႏွင့္ အျပာဆန္ျခင္းတို႔ကိုလည္း ခြဲသႏ
ိ င
ုိ ၾ္ ကေပလိမမ
့္ ည္။

ေရွးေရွးေသာ ကဗ်ာစာဆိုတို႔သည္၊ ပ်ဳိမ်စ္ႏန

ု ယ္ မိနး္ မငယ္၏ ခ်စ္ဖြယဖ
္ းူ စို ဆင္းေရာင္ပ်ဳိကုိ
ေရးတိ႔ု သီကံုး ေဆးျဖင္မ
့ န
ႈ း္ သိ၊႔ု ႐ုပလ
္ းုံ ေပၚေအာင္ ေဖၚတတ္ေလ့ရေ
ွိ ၾကာင္း အထက္တြင္ ဆိခ
ု ဲပ
့ ါၿပီ ….

ထိုသို႔ ေဖၚျပရာ၌ ဆရာအဆူဆတ

ူ သ
႔ုိ ည္၊ စာအဆူဆူ အျမင္အေတြ႔ အဆူဆူတို႔ျဖင့္
ေဖၚျပခဲၾ့ ကရာ၊ ေႏွာင္းေခတ္လတ
ူ သ
႔ုိ ည္ တအံတ
့ ၾသ ဖတ္ၾကရ၏။ မွတၾ္ ကရ၏။ နည္းယူၾကရ၏။

ဥပမာ - ဥမၼာဒႏၲီပ်ဳိ႕၌ မဟာမင္းလွမင္းေခါင္ ဦးရႊနး္ သည္ ဥမၼာဒႏၲီ၏ လွပပံုကို ဖြဲသ

႔ ရ
ီ ာ၌
ေအာက္ပါအတိင
ု း္ ပံေ
ု ဖၚေရးဖြဲခ
႔ ဲ၏
့ ။

မ်က္လံုး ….

8
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေဒဝီမယ္လ်၊ ႐ႈမဝႏွင့္၊ ႏႈင

ိ း္ ဆစရာ၊ ကၽြနး္ ေလးျဖာကိ၊ု စၾကာေရွ႕တည္ ရွာေတြန
႔ ည္းလည္း၊
ပန္းမည္႐သ
ုံ ာ၊ မရာရတည္၊့ ဝါတာမိဂ၊ သမင္မသည္၊ ေၾကာက္လမ
ွ ၊ ခ်တုန္လႈပ္ဘိလ်က္၊
မ်က္စိတည့္တည့္၊ ၾကည္ေ
့ သာအခါဝယ္၊ မ်က္လံုးႏွယ္သို႔၊ ႐ႈဖြယစ
္ ႐
ု းုံ ၊ သူရယ္ျပံဳးသည္´

တုနလ
္ ပ
ႈ ေ
္ နေသာ သမင္မ၏ေတာက္ပ လႈပရ
္ ာွ းေသာ မ်က္လံုးကဲ့သို႔ လွပသည့္ မ်က္လးုံ ျဖင့္
ရယ္ျပံဳးပါသည္ဟု ဥမၼာဒႏၲီ၏ မ်က္လံုးကို ပံေ
ု ဖၚျပ၏။ ထိန
ု ည္းတူပင္ …

မ်က္ႏာွ …

ေရႊေရာင္ပ်ံ႕ပ်ဴး၊ ေရႊနဖူးႏွင၊့္ ေကာ့ျဖဴးမ်က္ေတာင္၊ ေရႊမ်က္ေမွာင္မ၊ွ ေရႊေရာင္ဝင္းလွ်ံ၊

ေရႊနားတံတြင၊္ သမၻရာဖ်ား၊ ေရႊရြကန
္ ားလည္း၊ ျပန္က
႔ ားေရႊေသြး၊ ေရႊလည္ေရး၌၊ ေရႊေက်းလည္ရစ္၊
ေပၚစသစ္သ႔ုိ ….

ေျခလက္+မ်က္ႏာွ …

ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား သားရရာတြင၊္ ပတၱျမားရည္ရန

ႊ း္ ၊ ခ်ိတ္ရည္စြန္းသို႔၊ သြနး္ သြနး္ သြယျ္ ဖာ၊
တင့္တယ္စြာႏွင့္၊ က်ီးအာႏႈင
ိ း္ တမ္း၊ ေရႊႏတ
ႈ ခ
္ မ္းလည္း၊ ကြမး္ ပန္းမထိ၊ ပကတိျဖင္၊့ တင္ဘ
့ လ
ိ ြနက
္ ဲ၊
႐ႈမရဲသည္၊ ပုလဲလ်ွ ထ
ံ ြက၊္ သြားေရာက္လက္ႏွင့္၊ ေအာက္ထက္စ႐
ု းုံ ၊ ဝန္းက်င္လးုံ သား၊ လွဆးုံ ေခါင္ခ်ဳပ္၊
ေရႊရည္ျမွဳပ္သို႔၊ လုပ္လုပ္လဲ့လဲ့၊ မႈတ္လွ်င္ပဲ့မွ်၊ ႏႈင
ိ း္ ရႊဲရန္မ်ား၊ ဘက္မထားလ်က္၊ ေရသာပဒံ၊ု ၾကာရြက္ပံုႏွင့္
….

ဆံ၊ အေမြး၊ ေျခသည္း၊ လက္သည္း၊ သြား၊ အေရအသား၊ အေၾကာ အ႐ိုးတို႔၏ လွပပံု …

`ေရႊေတာင္ထုပ္တြင္၊ နန္းညာတင္သား၊ နတ္ရင

ွ သ
္ ည္းလ်ာ၊ သုဇိတာသို႔၊ ေကသာ,ေလာမာ၊
နခါ, ဒႏၲံ၊ မံသတ
ံ ေစာ၊ ေခ်ာေမာေျပျပစ္၊ ႐ိုးဆစ္႐ိုးဆက္၊ ေျခလက္နားႏွာ၊ ကိုယ္အဂၤါကို၊ ပညာလူကန
ု ၊္
ဖေယာင္းပံႏ
ု င
ွ ၊့္ နိတံုဇမၺဴ၊ ျမရည္က၍
ူ ၊ သြနး္ မႈ႐ပ
ု ္ဝါ၊ မတူရာသား …

ဝတ္ဆင္ထံုးဖြဲ႔မႈ …

နိမာၼ နရ၊ ဘံက

ု က်၏၊ ႂကြလာေသာလား၊ ရြရြထြားလ်က္၊ ပတၱျမားရည္ေကာင္း၊
ေရႊနားေဋာင္းလည္း၊ နီေမာင္းရဲရဲ၊ အလ်ံဝဲလ်က္၊ ပုလဲေရာင္ေတာက္၊ ေဖြးေဖြးေရာက္သား၊
လက္ေကာက္မတ
ု ၊ၱ ထြနး္ ေရာင္ပႏွင၊့္ လွသည့္ကိုယ္ဝယ္၊ လြနတ
္ င္တ
့ ယ္သား၊ ႏႈိင္းဖြယ္တုလြတ္၊
ပန္းလႊာဝတ္လ်က္ …

လွပေခ်ာေမြမ
႔ ႈ ….

9
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မဏိေမခလာ၊ မည္သာတြငထ
္ ၊ အာသခၤႏင
ွ ၊့္ အလွစမ
ံ ၊ီ ဘရဏီမယ္က တင့္လိမ့္၊
မယ္ႏွင့္မယ္သာ၊ ႏႈင
ိ း္ စရာသည္၊ ဘယ္မာွ မရိွ လွေခါင္ထ၍
ိ …

အမူအရာ …

ကိုယ့္ျပစ္တြက္ကို၊ ေပ်ာက္ပ်က္စမ
ိ င
့္ ာွ ၊ ဆီးႀကိဳကာလ်က္၊ မာယာအယ္ဝွယ၊္ လွ႐ံုမဲ့၍၊
တြဲ႔ကာႏြဲ႔ကာ၊ ေခ်ာတဲလ
့ ာေအာင္၊ မ်က္ႏာွ မခ်ဳိ၊ ငိုသလိုႏွင့္၊ ၾကာညိဳနံသ
႔ င္း၊ ေရႊခတ
ံ ြငး္ က၊ ျငင္းကာခံက
ု ာ၊
ေျပာေသာခါ၌ …

ဤသို႔လွ်င္ … မင္းႀကီးမင္းလွမင္းေခါင္ ဦးရႊနး္ သည္ မိမ၏

ိ ဇာတ္ေဆာင္ ဥမၼာဒႏၲအ
ီ ား၊
ထင္ရာွ းေဖၚျပေသာ တိုက္႐ိုက္ေဖၚနည္း အလကၤာတို႔ျဖင့္ ႐ုပလ
္ းုံ ေပၚေအာင္ ေရးေဖၚဖြဲသ
႔ ျီ ပခဲ၏
့ ။

မိမိတို႔၏ ဇာတ္ေဆာင္မင္းသမီး၏ လွပေၾကာင္းကို ပံေ

ု ဖၚၾကရာ၌ … မင္းႀကီး ဦးရႊနး္ သာလွ်င္
မဟုတ၊္ ကဗ်ာစာဆို အားလံုးတို႔ပင္လွ်င္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ပံေ
ု ပၚေအာင္ ေရးဖြဲေ
႔ ဖၚျပေလ့ရသ
ွိ ည္ခ်ည္း
ျဖစ္၏။

တြငး္ သင္မင္းႀကီးသည္ မိမ၏

ိ ဇာတ္ေဆာင္ မုဒုလကၡဏ မိဖရ
ု ားႀကီး၏ ႏႈတခ
္ မ္းအား …

“ႏိင
ႈ း္ ဆတူတမ္း၊ ႏႈတခ
္ မ္းထြာမြတ၊္ ကြမး္ မစြတလ
္ ည္း၊ တြတတ
္ ြတလ
္ ်ွ ေ
ံ မာင္း ….” ဟု
တပ္မက္စဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ေရးဖြဲခ
႔ ဲ၏
့ ။ ႏႈတ္ခမ္းကိုသာလွ်င္ ေရးဖြဲသ
႔ ည္မဟုတေ
္ သး၊ ရင္သားကိလ
ု ည္း …

“ႏွစဆ
္ လ
ူ ဝန္း၊ ဝိေဒကၽြနး္ က၊ ေပၚထြနး္ ေသာ့ေယာင္၊ ေရႊနန္းေခ်ာင္ဝယ္၊ အေရာင္ေပါင္းစု၊
ေစာမုဒ၏
ု ။ ဖြံ႔ႏုပ်ဳိ႕ပ်ဳိ႕၊ ေရႊရင္စို႔ကို ….”

ဟု ေရးဖြဲ၏
႔ ။ အခ်ဳိ႕ေသာ ေရွးစာဆိုတို႔သည္။ မိမိတို႔ ဇာတ္ေဆာင္၏ ပံုပမ္းကိုသာ (ဒဗၺသဘာဝ
ဝုတၱိ အလကၤာတုိ႔ျဖင့္) ေရးဖြဲ႐
႔ မ
ုံ ်ွ မဟုတဘ
္ ဲ၊ မိမိတို႔ ဇာတ္ေဆာင္၏ လႈပရ
္ ာွ းမႈ ႀကိယာ သဘာဝဝုတိၱ
အလကၤာ) တို႔ျဖင့္လည္း ေရးဖြဲေ
႔ လ့ ရိၾွ ကေသး၏။

ဥပမာ … စာဆုိေတာ္ႀကီး ဦးယာသည္၊ မင္းနန္းပ်ဳိ႕၌ နႏၵမင္းသားက ဇနပဒကလ်ာဏီ

မင္းသမီး၏ အေဆာင္ခန္းထဲသ႔ုိ အလစ္ဝင္လာၿပီးလွ်င္၊ ခ်စ္သူတို႔ဘာဝ မင္းသမီးအပါး၌
လႈပရ
္ ာွ းျပဳမူေနပံက
ု ုိ ေအာက္ပါအတိင
ု း္ ေဖၚ၏။

“ပန္းရင္ဝတ္တြင၊္ လက္ေတာ္သြငး္ ၍၊ ျမဆင္းယွကျ္ ဖာ၊ ေၾကာစိမး္ ႁမႊာလ်က္၊ လက္်ာရစ္စ၊ု

ေမြရင
ွ ႏ
္ ႏ
ု င
ွ ၊့္ ေဒါင္းဥခန္မ
႔ ်ွ ၊ အိမြမြက၊ုိ ခြကဝ
္ ပန္းရည္၊ ဆုပ္နည္သည္သို႔ ….”

စာဆိုေတာ္တို႔ကား ဤသို႔လွ်င္ မိမိတို႔ ေဖၚျပလိၾု ကသည့္ အေၾကာင္း ျဖစ္ရပ္တို႔၏

သ႐ုပ္သကန္ကိုလည္း ေဖၚၾကရ၏။ ပံပ
ု န္း၊ ျဖစ္ရပ္တ႔ုိ ေဖၚၾကရ၏။ အေရးႀကီးသည္ကား ေဖၚျပရာ၌

10
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

႐ုနရ
႔္ င္း႐ိင
ု း္ စိင
ု း္ စြာ ေပၚမလာေစရန္သာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း တြငး္ သင္မင္းႀကီးသည္ မိမ၏
ိ
ဇာတ္ေဆာင္တစ္ဥးီ ျဖစ္ေသာ မုဒုလကၡဏ မိဖရ
ု ားႀကီးအား ပံေ
ု ဖၚရာတြင္ လွပလြနး္ ေသာ မုဒုလကၡဏ
မိဖရ
ု ားႀကီးအား ပံေ
ု ဖၚျပရာတြင္ လွပလြနး္ ေသာ မိဖရ
ု ားႀကီး၏ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ တစ္ေနရာကို
႐ုပလ
္ းုံ ေဖၚရာ၌ ….

“ဖြံ႔ဖြံ႔ထြားမြတ္၊ ဝင္းလြတစ
္ ေ
ံ က်ာ္၊ ပေယာ္ဓရ၊ ဖူးသစ္စသို႔၊ အလွသည္းၾကာ၊ ဆယ္ႀကိမဖ
္ ြားလည္း၊
အျခားမထင္၊ ပ်ဳိ႐ုပ္သြင္ႏွင့္၊ စိမး္ လြငည
္ ဳိ ညိဳ၊ ဝါးပင္ပ်ဳိသ၊႔ုိ စီးယိုထြက္လွ်မ္း၊ ျမငယ္ကမ္းသို႔၊
ဖံးု လႊမး္ ေသာ့ေယာင္၊ ယွကေ
္ ျမာင္ေမြးညွငး္ ၊ ရစ္ကာကြငး္ လ်က္၊ ဆင္ဥးီ ကင္းထြက၊္ ပံုတူခက္သား၊
ရဟႆဂၤ၊ သမန္းစျဖင္၊့ ႐ႈ,လ,ေသာဟန္၊ ႏႈင
ိ း္ ရန္တရိွ …”

ဟု ေရးဖြဲခ
႔ ဲ၏
့ ။ စာဆိသ
ု ည္ အေၾကာင္းမဲ့ ေရးဖြဲျ႔ ခင္းမဟုတ၊္ ဤမွ် ႏူးညံလ
့ ပ
ွ ၍ စြဲမက္စဖြယ္
ေကာင္းေသာ မိဖရ
ု ားႀကီးကိပ
ု င္လ်ွ င္ မိမရ
ိ ရိၿွ ပီးမွ၊ သတိသေ
ံ ဝရ၍ စြနပ
႔္ စ္ရာ၌ သတိသေ
ံ ဝရမႈကုိ
ေလးနက္ေစလိေ
ု သာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

ေရွးေရွးဆရာ စာဆိုေတာ္ႀကီးတို႔ကား၊ မိမိတို႔ ရွာထားေသာ အေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ ဖန္တးီ ထားေသာ

ဇာတ္ေဆာင္တို႔ႏွင့္ လိက
ု ေ
္ လ်ာညီညြတေ
္ စရန္ ဤသို႔ ေရးဖြဲခ
႔ ဲၾ့ ကၿပီ။

ေဒါင္းႀကီးသည္ …. မိမလ
ိ ည္း ဤသို႔ပင္ မိမဖ
ိ န္တးီ ထားေသာ ျဖစ္ရပ္၊ ဇာတ္ေကာင္တို႔ႏွင့္
လိက
ု ေ
္ လ်ာ ညီညြတစ
္ ြာ၊ ဤ ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ကို ဖြဲသ
႔ ထ
ီ ားသည္ဟု ဆိုအံ့။

ဤအတိုင္း အမွနျ္ ဖစ္ခဲေ

့ သာ္ …. အဘယ္မည္ေသာ အျမင္ေသးႏုတ္သူတို႔က …. ဤ ယခု
ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ စာအုပက
္ ုိ အျပာစာအုပဟ
္ ု ဆိလ
ု ာၾကပါသနည္း ….။

ေရးေဖၚေဒါင္းႀကီး ….. ထိုသူတို႔ ဆိုလိုက ဆိၾု ကပါေလစ …။

ဦးခ်ဳိဖ်ား၌ နားလာေနသည့္ ယင္ေကာင္ငယ္၏ ႏႈတဆ

္ က္သက
ံ ုိ ႏြားလားဥႆဖႀကီးသည္
ၾကားေယာင္ေယာင္ ရိေ
ွ သာ္လည္း၊ တံု႔ျပန္လိုမွ တံု႔ျပန္ႏိုင္ပါသည္။

အို ….. စာဖတ္သူ အေဆြ၊ ခြပေ

္ ဒါင္းႀကီး၏ တြနက
္ ်ဴးသံသည္လည္း သာယာတတ္ပါေသး၏။

ရန္ကန
ု ဘ
္ ေဆြ

(၁၉၆၇ ခုႏစ
ွ ္)

11
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေရွ႕ေျပးစာတို

ေအာင္လင္း

ကိုေဒါင္း၏ ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ကို အမွာလည္းမဟုတ၊္ နိဒါန္းလည္း မဟုတေ
္ သာ စာတိက
ု ေလး
တစ္ခု ေရးေပးရန္ ေျပာလွာေသာအခါ ကၽြနေ
္ တာ္အ
့ ေနျဖင့္ ႐ုတတ
္ ရက္ အဆံးု အျဖတ္ မေပးႏိင
ု ေ
္ အာင္
ရိွေတာ့သည္။

ကိုေဒါင္းကို တစ္ခေ
ု တာ့ ကၽြနေ
္ တာ္ အာမခံခ်က္ ေပးႏိင
ု သ
္ ည္။ ထိုသည္မွာလည္း အျခားမဟုတ၊္
ကိေ
ု ဒါင္းသည္ ကိုယ္ပိုင္ ဆန္းသစ္တီထြငမ
္ ျႈ ဖင့္ ကဗ်ာေလာကကို ေခတ္ေရွ႕သိ႔ု ပိေ
ု ဆာင္သူ ျဖစ္သည္
ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။

ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ သည္ ကဗ်ာႏွင့္ စကားေျပ တစ္ေၾကာ့စီ သီကးုံ ထားေသာ ဝတၳဳျဖစ္သည္။ ဝတၳဳ၏
အႏွစသ
္ ာရကို ကဗ်ာျဖင့္ ျပန္၍ စုစည္း တင္ျပထားသည္။

စစ္ၿပီး ေခတ္၏ ဒီဘက္တင္ မည္သမ

ူ ်ွ မေရးသား မသီကးုံ ဖူးေသားေသာ တီထြငခ
္ ်က္ျဖင့္
ကဗ်ာႏွင့္ စာေပအား ေပါင္းကူးေပးေသာ လုပေ
္ ဆာင္ခ်က္အျဖစ္၊ ကဗ်ာ့ပလ
ု ဲကးုံ တြင္ သီကံုးဖြဲ႔ဆိုခဲ့ေသာ
သူ၏ ကဗ်ာမ်ားက သက္ေသအထင္အရွား တည္ရေ
ွိ နေပသည္။

ကၽြနေ
္ တာ္သည္ ကဗ်ာသီကးုံ တတ္သူ မဟုတ၊္ ထို႔ေၾကာင့္ ကဗ်ာႏွင့္ စကားေျပ တစ္ေၾကာ့စီ
သီကးုံ ထားေသာ ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ အတြက္ မည္သို႔ေသာ ေရွ႕ေျပးစာတိက
ု ေလးကို ေရးေပးရမည္နည္းဟု
အေတာ္ပင္ စဥ္းစားယူရသည္။ ကဗ်ာကို မသီကးုံ တတ္ေသာ္လည္း၊ ကၽြနေ
္ တာ္သည္ သီခ်င္း
အနည္းအပါး စပ္ဖးူ ၏။ ဤအခ်က္ကုိ ေျပး၍ သတိရမိေသာအခါ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ သီခ်င္းဆရာတိ႔ု
ေဆြမ်ဳိးစပ္၍ ရလာသည္။

12
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

လြနခ
္ ဲေ
့ သာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က ေခတ္ကဗ်ာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြနေ
္ တာ္ႏင
ွ ့္ ေဒါင္းႏြယေ
္ ဆြတ႔ုိ
ေဆြးေႏြးခဲၾ့ ကဖူးသည္။ ကဗ်ာသည္ ေရေျမေတာေတာင္ သစ္ပင္ပန္းမာန္ႏင
ွ ့္ ရာသီေကာင္းကင္
နကၡတ္တို႔ကိုသာ ဖြဲ႔ဆိုသင့္သေလာ၊ လူတုိ႔၏ သမိင
ု း္ ၊ လႈပရ
္ ာွ း႐ုနး္ ကန္မ၊ႈ ဘဝတိက
ု ပ
္ ြဲ စသည္တို႔ကိုေရာ
မဖြဲ႔ဆိုသင့္ဘူးေလာဆိုေသာ ျပႆနာကို ေဆြးေႏြးရာမွအစ ကိုေဒါင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တူညေ
ီ သာ
ခံယူခ်က္ကို ရခဲၾ့ ကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထုတေ
္ ဝေသာ စာေပသစ္ မဂၢဇင္းတြင္ အထက္ပါအတိင
ု း္ ကဗ်ာလမ္းေၾကာင္း
သစ္ကုိ ခင္းခဲၾ့ ကေလသည္။ ကၽြနေ
္ တာ္အေနႏွငက
့္ ား၊ ကဗ်ာသမားမဟုတ၍
္ ေဆြးေႏြးေဝဖန္ျခင္းမွအပ၊
လက္ေတြဘ
႔ ာမွ် အေကာင္အထည္ မေဖၚႏိင
ု ေ
္ ခ်။ ကိုေဒါင္းကား ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္၍ သူ ယံၾု ကည္ေသာ
ကဗ်ာလမ္းေၾကာင္းသစ္ကုိ တီထြင္ ေဖာက္ခင္းခဲေ
့ လသည္။

ဤႀကိဳးပမ္းခ်က္ကုိ ျပန္၍ေလ့လာလွ်င္ “လြမး္ လိပျ္ ပာေတာင္” သည္ ယေန႔ စာေပေခတ္တြင္

ထင္ရာွ းေသာ မွတ္တိုင္တစ္တိုင္ ျဖစ္ေပသည္။ ကိုေဒါင္း၏ ကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္လ်ွ င္၊ အလွႏင
ွ ့္
မ်က္ရည္႐ႈိက္သံႏွင့္ ေစာင္းသံတို႔ကိုသာ ခံစားရသည္မဟုတ၊္ လူသားတို႔၏ ႐ႈိက္သံႏွင့္ ႐ုနး္ ကန္
လႈပ္ရွားမႈတို႔ကိုလည္း ေတြထ
႔ ိ ခံစားႏိင
ု ေ
္ ပလိမမ
့္ ည္။

ယခု ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ သည္ ႀကီးမားေသာ အခ်စ္၏ ေၾကာက္မက္ဖြယရ
္ ာေကာင္းပံက
ု ုိ
ခ်ယ္မန
ႈ း္ ထား၏။ မက္ေမာဖြယရ
္ ာေကာင္းေသာ အလွ၏ စက္ဆပ
ု ရ
္ ြမ
ံ န
ု း္ ဖြယရ
္ ာကို ဖြဲဆ
႔ ထ
ုိ ား၏။
ဝတၳဳထဲတြင္ ပါဝင္ေသာ ကလ်ာသည္ မုနး္ စရာေကာင္ေသာ မိနး္ မေခ်ာတစ္ဥးီ ျဖစ္ေသာ္လည္း
ကိုေဒါင္း၏ ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ကား ခ်စ္ခင္မက္ေမာစရာ ေကာင္း၏။

ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ကို ဖတ္ရေသာအခါ စိျု ပည္လပ
ွ ေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္အတြငး္ သိ႔ု ေရာက္သြားရာမွ၊
ေသြးအိင
ု ္ထဲတြင္ လဲေနေသာ မိနး္ မေခ်ာတစ္ဥးီ ကို ႐ုတတ
္ ရက္ ေတြျ႔ မင္ရသလို အလွႏင
ွ ့္
ရက္စက္ျခင္းႏွစရ
္ ပ္ကတ
ုိ ြဲ၍ ခံစားရေပလိမမ
့္ ည္ဟု ထင္သည္။

ေအာင္လင္း

(၂၂ - ၁ဝ - ၆၈)

13
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ ဖတ္႐ႈပါေလ

မင္းရွငေ
္ နာင္

ကဗ်ာနိႆရည္း၊ နည္းဥပေဒတိျ႔ု ဖင့္ သီကံုးဖြဲ႔ႏြဲ႔မႈ၊ စိတ္အာ႐ံုခံစားမႈတို႔ကို ယိင

ု န
္ ဲေ
႔ စသည့္
အခ်ဳပ္အခ်ယ္ အေႏွာင္အဖြဲတ
႔ မ
႔ုိ ၊ွ စိတ္ကို လြတလ
္ ြတက
္ ၽြတက
္ ၽြတ္ ထားၿပီးလွ်င္ စာဆို႔စိတ္ - စာဆို႔ဉာဏ္၊
စာဆို႔ဟန္ ႏွလံုးသား စာဆိအ
႔ု ျမင္မ်ားႏွင့္ လူေ
႔ လာကႀကီး၏ ေနထိုင္က်င့္ၾကံပံု၊ တည္ရိွေနပံုတို႔ကို စာဆို
ေဒါင္းႏြယေ
္ တြသည္ စီ၍တစ္ဖန္၊ ျပန္၍ တစ္မ်ဳိး၊ မိးု ၍ တစ္ေၾကာ့၊ ေမာ့၍ တစ္ေၾကာ့၊ ေစာင္း၍ တစ္သြယ၊္
ဖယ္၍ တစ္နည္း၊ ဖ်က္၍တစ္မ၊ူ ထူး၍တစ္ခင္း၊ ထြငး္ ၍ တစ္ေလွ်ာက္၊ ေဖာက္၍တစ္နည္း၊
စည္း၍တစ္နည္း၊ ႏြဲ၍
႔ တစ္ဖ၊ုံ ခံ၍
ု တစ္ျခား၊ စာဆိဉ
ု ာဏ္ကစား၍ သီကံုးဖြဲ႔ႏြဲ႔ စကားေျပမ်ားပါထည္လ
့ ်က္၊
ဇာတ္လမ္းခ်ဲ႕ ေရးသားထားေသာ “ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ” ကို အဆာတြင္ ႏွမး္ ျဖဴး စႏၵကးူ တြင္ အနံပ
႔ တ္၊
အခက္တြင္ အညွာတပ္သကဲ့သို႔၊ မအပ္မရာ စာကဗ်ာဆန္း စကားဦးသန္း၍ နိဒါန္းဖြင့္ ေရးရသည္မာွ
လိပျ္ ပာလြငမ
့္ တတ္ ရိခ
ွ ဲရ
့ သည္။

မေနသာခဲ၊့ ကဗ်ာဆိုလွ်င္၊ ငယ္စဥ္ကပင္ တြငတ

္ ြငႀ္ ကီး ဂ႐ုစိုက္၊ ႏွစၿ္ ခိဳက္ေလးစား၊
ေရးသားဖတ္႐၊ႈ စာဆိုစိတ္ စာဆိုဟန္ကို၊ ေရႊလဥ
ုိ ၍ စုခဲမ
့ ဖ
ိ းူ ပါသည္။

သိတ
ု ေစ … ေခတ္ကာလ ကေျပာင္းကျပန္၊ ေလဆန္ေရဆန္ မုနတ
္ င
ုိ း္ ထန္ရာဝယ္၊ ေလွရြက္
အလံထက္တြင၊္ လဲဝါဂြမ္းမိသကဲ့သို႔၊ မတည္မၿငိမ၊္ စာဆို႔အိမ္ ကဗ်ာခန္းကိ၊ု မွနး္ လိုမ
႔ ွ မၾကည္အ
့ ား၊
ေက်ာေပး၍ ထားခဲရ
့ ေလသည္။

“ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ” ကို ေသာက္သံုးလို႔ ၾကည္မ
့ ရ
ိ ာဝယ္၊ ကဗ်ာစိတ္ ကဗ်ာဉာဏ္ ျပန္လန
ွ ္
ေပါက္ဖြား၍၊ ႏွလးုံ သား၊ သည္းပြတည
္ ြတမ
္ ေ
ိ သာ အရသာကို ဘယ္သပ
႔ုိ ါဟု မေျပာရစေကာင္း၊
အတိမအ
္ နက္ အခ်က္အခ်ာ စိတပ
္ ါဝင္စား ဖတ္႐သ
ႈ ြားၾကရင္း၊ ဝတ္ရည္စားသံးု ပ်ားပိတုန္းကဲ့သို႔၊
အဆံးု မရိွ “ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ” ပန္းၿမိဳင္က်ယ္တြင၊္ ၾကဥ္လည္က်က္စားၾကပါေတာ့။

14
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

“ကာေဗ်သုနာဋကြရမၼံ” က်မ္းဂန္အလိ၊ု ေထာက္ဆိုလို႔ ျပရလွ်င္ “ကလ်ာမိမမ

ိ န
ု း္ ” သည္
ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ ကဗ်ာမ်ား ေရာစြက၍
္ ၊ ေခ်ညက္ထားအပ္ေသာေၾကာင့္ “နာဋက” ဆန္ဆန္
ကဗ်ာက်မ္း ႀကိမး္ ဟန္ေပတည္။

ဤ “ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ” သည္ စစ္တမ္းေဝဖန္ ျပန္လန
ွ စ
္ ကား အျငင္းပြားမူလည္း၊ သုခမိန္ ပညာရိွ
စာဆိုကဝိတို႔ ပြားရာသည္ အျပစ္အနာ၊ ဂုဏအ
္ ဂၤါ၊ ရသ၊ ဘာဝ၊ ဝိဘာဝႏွင၊့္ သ,န,ဆန္းဂိဏ
ု း္ ၊ ပံုႏႈိင္း
ဥပမာ၊ ေထြေထြလာလာ၊ သက္ေစ့ႏွက္၊ သံုးခ်က္ညီ၊ အလီလစ
ီ စ္တြက၊္ အခ်က္ရာွ မူလည္း
ရွာၾကရာသည္။

စိတ္ႏွလံုး သိမး္ က်ဳံးႏွစသ

္ က္ေစေသာ အဖြဲအ
႔ ႏြဲဟ
႔ န္သည္ အလကၤာ …။

မေထာင္မ
့ ထစ္၊ ျဖစ္ျဖစ္သလိ၊ု နားဝင္ခ်ဳိေအာင္၊ ဆိုလို႔ရေသာ အဖြဲအ
႔ ႏြဲန
႔ ည္းသည္ … ဆန္း။

အၾကမ္းအားျဖင့္ မွတသ
္ ားမိခဲရ
့ ာ၊ အေၾကာင္းအာမွနက
္ ၊ုိ ဉာဏ္ရိွသလို စိတ္ကူး၍ ကြနျ႔္ မဴးေသာ
စာသည္၊ ကဗ်ာမဟုတ္ပါလား။

ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ တြင္ “ခႏၶေဘဒ” က်က်၊ ဦးစြနး္ ဆံပင္မသ
ွ ည္၊ ေျခသည္းဖ်ားတိင
ု ေ
္ အာင္၊
အကြကအ
္ လက္ အဆစ္အပုင
ိ း္ က်က်၊ စာဆို၏ ဉာဏ္အျမင္ စိတ္ကူးယဥ္ယဥ္ႏွင့္ ဖြဲသ
႔ ထ
ီ ားခဲရ
့ ာ၊
ေခတ္အေလ်ာက္ ဥပမာေပးပံ၊ု ေခတ္ေၾကးမံမ
ု ာွ ထင္ဟတ္သမွ် “ဂမၼ” ေဒါသဟုလည္း ဆိသ
ု ူ
ဆိုၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ စာဆို၏ အျမင္ကုိ ဘယ္ပုံ အျပစ္တင္ႏင
ုိ ပ
္ ါအံ။့

အျပစ္ကင္းသသူ၊ လူအမ်ားအျမင္ႏင
ွ ၊့္ ဘုရားဟူ၍ပင္ မရိခ
ွ ဲေ
့ လရာ၊ အဘယ္မာွ လွ်င္ စိတ္ကူး
ယဥ္ယဥ္ႏင
ွ ့္ ေလာကကို ျဗဟၼစိုရ္ယွဥ္၍၊ အကၡရာတင္တင္ၾကေသာ စာဆိမ
ု ်ားအဖိ၊႔ု အျပစ္ခ်ဳိ႕ႏိင
ု ပ
္ ါ
အံန
့ ည္း။

သံသရာခရီး အဆိပပ
္ င္ႀကီးတြငခ
္ ်ဳိၿမိနေ
္ သာ အသီးႏွစ္လံုး သီးခဲရ
့ ာ၌ အသီးတစ္လးုံ မွာ
လြတက
္ ၽြတျ္ ခင္း ေမာကၡျဖစ္၍၊ တစ္လံုးမွာ “ကဗ်ာလကၤာ” ရသေပါင္း႐ံးု ၊ အသီးတစ္လံုး ျဖစ္သျဖင္၊့ ဤ
“ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ” တည္းဟူေသာ အသီးတစ္လံုးကို စားသံးု ႏိင
ု ၾ္ ကပါေစေသာ္ ….။

မင္းရွငေ
္ နာင္

(၂၁- ၁ဝ - ၆ဝ)

ကာေဗ်သု။ ကဗ်ာမ်ားတို႔တြင၊္ နာဋကံ၊ စကားေျပာလ်က္၊ ကဗ်ာ ေရာစြက္အပ္ေသာ ျပဇာတ္သည္၊ ရမၼံ၊

ႏွစ္သက္ဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။

ဂမၼေဒါသ ႐ုန္႔ရင္း ၾကမ္းတမ္းေသ အဖြအ

ဲ႔ ႏြဲ႔ အျပစ္။

15
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

စာဆိုအားမာန္ႏွင့္ မွတ္တိုင္

ထီလာစစ္သူ

(၁)

စာဆို ေဒါင္းႏြယေ
္ ဆြကား “ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ” ဟူေသာ စာေပမွတ္တိုင္တစ္တိုင္ကို
စိက
ု ခ
္ ဲျ့ ပန္ေလၿပီဟု ကၽြနေ
္ တာ္ ဆိုလိုသည္။ “ကဗ်ာ့ပုလဲကံုး” သည္လည္း၊ သူ၏ ထင္ရာွ းေျပာင္ေျမာက္
ခန္ထ
႔ ည္ေသာ မွတ္တိုင္ တစ္ခု ျဖစ္ခဲသ
့ ည္။

ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းႀကီးသည္ တရိပရ
္ ပ
ိ ျ္ ဖင့္ အလ်ဥ္ႀကီးစြာ စီးဆင္းေနေလရာ အႏုပညာတည္း
ဟူေသာ ကမ္းပါးတိမ
႔ု ွ မ်ားျပားလွစြာေသာ မွတ္တိုင္ႀကီးငယ္တို႔ကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲသ
့ ည္။ ထိုမွတ္တိုင္
မ်ားသည္ သမိင
ု း္ က႑တစ္ခစ
ု ီ တစ္ခုစီကို ေဖၚျပရာ သေကၤတမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

အႏုပညာထြနး္ ကားေသာ ေခတ္၌ စိုက္ထူေသာ မွတ္တိုင္တို႔သည္ ခိင

ု ခ
္ န္ႀ႔ ကီးမ်ားထည္ဝါ၏။
အႏုပညာေမွးမွန
ိ ္ သိမင
္ ယ္ေသာ ကာလ၌မူ မွတ္တိုင္တည္းဟူေသာ အစအနကိမ
ု ်ွ ပင္လ်ွ င္ မျမင္ႏင
ုိ ၊္
အႏုပညာရွငတ
္ သ
႔ုိ ည္ မိမတ
ိ ႀ႔ုိ ကီးျပင္းရာ ေခတ္အခါတိ၌
႔ု အထိက
ု အ
္ ေလ်ာက္ တတ္စြမး္ သမွ် ႀကိဳးစား၍
တာဝန္ေက်ႁပြနေ
္ အာင္ ထမ္းေဆာင္ၾကစျမဲ ျဖစ္သည္။

အႏုပညာ ျမတ္ႏိုးသူတို႔သည္။ အႏုပညာရွငတ

္ ၏
႔ုိ စြမး္ ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ လက္ရာမြနမ
္ ်ားကို
အစဥ္တည္တေ
့ံ အာင္ ႀကိဳးပမ္းျပဳစု အားေပးၾကသည္။ ထိအ
ု ခါ အႏုပညာရပ္မ်ားသည္ ေက်ာ္ၾကား
ေအာင္ျမင္မႈ ရရိလ
ွ ာကာ ျပဳစုသူ အႏုပညာရွင၏
္ မွတ္တိုင္မ်ား အျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲၾ့ ကျမဲျဖစ္သည္။

16
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

(၂)

ေဒါင္းႏြယေ
္ ဆြသည္ လြတလ
္ ပ္ေရးေခတ္တြင္ ထင္ရာွ းေၾကာ္ၾကား ေအာင္လာေသာ
ကဗ်ာစာဆိတ
ု စ္ဥးီ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ကဗ်ာ လကၤာတိသ
႔ု ည္ စာေပေလာကဝယ္ မ်ားျပားလွစြာေသာ
ၾကယ္ပြင့္မ်ားကဲ့သို႔ ေတာက္ပရႊနး္ လက္စြာ ပြငဖ
့္ းူ လ်က္ ရိွၾကသည္။ ကဗ်ာလကၤာတိုင္းလိုလိုပင္
ရဲရင္ေ
့ သာစိတ၊္ ခိင
ု မ
္ ာေသာ ယံုၾကည္ခ်က္၊ နက္႐င
ိႈ း္ ေသာ အေတြးအေခၚ၊ တီထြငဆ
္ န္းသစ္ေသာ
စိတက
္ းူ မ်ား ေတြမ
႔ သ
ိ ည္။

ဤအခ်က္ အလက္မ်ား စုေပါင္းစည္း႐ံးု မိေသာအခါ စာဆို၏ အားမာန္သည္ ႀကီးထြား

ျမင္မ
့ ားလာကာ ေအာင္ျမင္မက
ႈ ုိ ရယူေစေပသည္။ သူသည္ ကဗ်ာလကၤာမ်ားကို အစဥ္တစိက
ု ပ
္ င္
စြဲျမဲခင
ုိ မ
္ ာစြာ ေရးသားဖြဲဆ
႔ လ
ုိ ာသူ ျဖစ္သည္။ ကဗ်ာစာဆိအ
ု ျဖစ္သ႔ုိ ေရာက္ရေ
ွိ ရးအတြက္ မ်ားျပား
လွစြာေသာ အခက္အခဲမ်ားကို ေက်ာ္နင္း ျဖတ္သန္းလာၾကသည္။ ဘဝတိက
ု ပ
္ ြဲရပ္မ်ားကဲသ
့ ပ
႔ုိ င္ စာေပ
ေလာကတြငလ
္ ည္း ဆူးေညွာင့္ ခလုတ္ကုန္သင္း၊ က်ားရဲ သားေကာင္မ်ား မ်ားစြာပင္ အျပည္အ
့ ႏွက္
ရိွၾကသည္။

ဤကဲ့သို႔ေသာ ေဘးဒုကၡအတန္တန္တို႔ကို ေက်ာ္ျဖတ္ေအာင္ႏင

ုိ လ
္ ာခဲ၍
့ ေဒါင္းႏြယေ
္ ဆြအဖိ႔ု
ယေန႔ကာလတြင္ ဤသို႔ ရပ္တည္ ေနႏိင
ု ျ္ ခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ကဗ်ာေရးသား
လိက
ု စ
္ ားသူမ်ားသည္ စာေပခရီးၾကမ္းႀကီးတြင္ လမ္းအစ၌လည္းေကာင္း၊ လမ္းခုလပ္၌လည္းေကာင္း၊
လမ္းအဆံးု ေရာက္လဆ
ု ဲ၌ လည္းေကာင္း လိမလ
့္ ဲကာ က်ဆံးု လြငစ
့္ ဥ္သြားခဲၾ့ ကရသည္။ ေအာင္ျမင္မႈ
ရလုဆဲဆဲတြင္ ပန္းမဝင္ႏင
ုိ ဘ
္ ဲ ကြဲျဲခဲ့ၾကရသည္။ ဇြဲမရိမ
ွ ၊ႈ အရည္အခ်င္း နည္းပါးမႈ၊ သတၱိေၾကာင္မႈ၊ ေပၚပင္
ျဖတ္လမ္းမွ လိုက္လိုမႈမ်ားသည္လည္း ထိက
ု ဗ်ာ လကၤာေရးသား လိက
ု စ
္ ားသူမ်ားအဖိ႔ု ပ်က္စးီ ရာ
ပ်က္စးီ ေၾကာင္းသိ႔ု ဆိက
ု ေ
္ ရာက္ေစေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ား ျဖစ္သည္။

(၃)

ကဗ်ာစာဆို ေဒါင္းႏြယေ
္ ဆြ၌ မျဖစ္မေနဟူေသာ ဇြဲႏင
ွ ့္ ေနာက္မဆုတဘ
္ ဲ ရင္ဆိုင္ဝံ့ေသာ
သတၱိထူးရိွသည္။ ဤ “ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ” ဝတၳဳထဲမာွ လကၤာဆရာ၏ ႀကိဳးပမ္းလုပက
္ င
ုိ မ
္ မ
ႈ ်ား၊ ပံအ
ု သြင္
သဏၭာန္မ်ား၊ ထက္ျမက္ေသာ စိတက
္ းူ အင္အားမ်ားသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ ဇာတ္လမ္း
ဇာတ္ကြကမ
္ ်ားသည္ ႏူးညံသ
့ မ
ိ ေ
္ မြစ
႔ ြာ ေဖၚျပေနရာမွ ရာဂမုနတ
္ င
ုိ း္ က်ေတာ့မည့္ အခန္းကို
ကူးေျပာင္းသြားပံမ
ု ်ားသည္ စာဖတ္သအ
ူ ား ရင္တမမျဖင္ေ
့ စသည္။

ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ သည္ ယေန႔ စာေပေလာကတြင္ ေရွ႕ေခတ္ ကဗ်ာလကၤာစာဆိုေတာ္ႀကီးမ်ား၏
အမည္ကုိ မေဖၚျပဘဲ ၎တို႔၏ ကဗ်ာလကၤာမ်ားကို အပိုဒ္လိုက္ယူ၍ ဝတၳဳစာအုပ္ တစ္အပ
ု ္ ျဖစ္ေအာင္

17
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေရးေနေသာ စာေရးဆရာအခ်ဳိ႕အား မ်က္လးုံ ျပဴးေစၿပီး ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေအာင္ပ င္ ကိုယ္ပိုင္

ကဗ်ာလကၤာတေၾကာ့၊ စကားတေၾကာ့ျဖင့္ ဟန္သစ္ဆင္၍၊ ေမာင္းတင္ခါ ထြကလ
္ ာေပသည္။

ထိုကဗ်ာပိုဒ္မ်ားသည္ သူ၏ ႏွလးုံ သားမွ ေပါက္ဖြားသန္စ

႔ င္လာေသာ ျမပုလဲသြယမ
္ ်ား၊ သို႔မဟုတ္
ပတၱျမားေစာင္းသံမ်ား ျဖစ္ေစသည္။ ကဗ်ာလကၤာ ျမတ္ႏိုးသူတို႔အတြက္ လည္းေကာင္း၊ စကားေျပ
ဝတၳဳဇာတ္လမ္း ႏွစၿ္ ခိဳက္သမ
ူ ်ားအတြက္ လည္းေကာင္း၊ တစ္အုပ္လံုး ၿပီးဆံးု မွသာ ေအာင္ျမင္
ထင္ရာွ းေသာ စာေပမွတတ
္ င
ုိ ္ တစ္တိုင္ကို စိုက္ထူမိျပန္ေလၿပီဟု ကၽြနေ
္ တာ္ ဆိုလိုက္ပါသည္။

ထီလာစစ္သူ

(၂၃ - ၁ဝ - ၆ဝ)

18
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ကဗ်ာမႏိုင္ စာမကိုင္သင့္

္ ဆြ
ေဒါင္းႏြယေ

ေရွ႕စာဆိုတို႔၏ ေရႊသက
ုိ ရ
္ တနာ၊ ကဗ်ာလကၤာတိက
႔ု ုိ ကူးယူခးုိ ခ် ေရးသား၍ ငါစာဆိပ
ု ါတကား၊ ငါ
ကဗ်ာဆရာ ေယာင္ေယာင္ပါတကားဟု ေႂကြးေၾကာ္ေနၾကခ်ိနတ
္ ြင္ ….

ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ သည္ ေအာက္ပါေႂကြးေၾကာ္သက
ံ ုိ ရဲရင္စ
့ ြာ သီဆို၍ ကဗ်ာ့ရင္ခြငေ
္ ပၚသိ႔ု
တက္ေရာက္လာခဲေ
့ ပသည္။

ဦးၾသဘာကိုလည္း၊ မမွီျငမ္း။

ျပင္စည္မင္းသားကိုလည္း၊ မတုပ။

က်ည္းကန္ရွင္ႀကီးကိုလည္း၊ မဖ်က္ဆီး။

ရွင္မဟာရ႒သာရကိုလည္း၊ သစၥာမေဖာက္။

တြင္းသင္းမင္းႀကီးကိုလည္း၊ မထိပါး။

မဟာဂီတညြန္႔ေပါင္းကိုလည္း၊ မေစာ္ကား။

ဤေႂကြးေၾကာ္သက
ံ ုိ ၾကားရေလကုနေ
္ သာ လကၤာကူးေရးသူ ကဗ်ာငတက္ျပားတိ၏
႔ု ရပ္တည္ရာ
ေျမျပင္သည္ အိုးထိန္းစက္ကဲ့သို႔ ခ်ာခ်ာလည္ဘမ
ိ လ
ူ ည္း၊ သူတို႔ နားရြကဖ
္ ်ား ကေလးမ်ားမူကား၊
လႈပေ
္ ကာင္း လႈပအ
္ ထ
့ံ င္ရေပသည္။

ကဗ်ာမႏိင
ု ဘ
္ ဲႏင
ွ ့္ စာကိုကိုင္ကာ ကဗ်ာပ်က္၊ စာပ်က္၊ သူမ်ားလက္ႏင
ွ ့္ ေရးထားရစ္ခဲေ
့ သာ
စာကဗ်ာတို႔ကို တုေယာင္းယိးု မွား ကိုယ့္စာကိုယ့္ကဗ်ာဟု ႂကြားရဲၾကေသာ စာကူးဆရာတို႔ ကိုယ္စား၊
မဟာလိလ၊ိ ရွက္ဖြယ္အတိလည္း ျဖစ္မသ
ိ ည္။

19
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ဦးၾသဘာသႏွင့္ က်ည္းကန္ရွင္ႀကီးတို႔သည္ စာဆိုေတာ္တို႔၏ သခ်ဳႋငး္ မွ အသက္ရင

ွ ၍
္
ျပန္လည္ႂကြျမန္းလာႏိင
ု မ
္ ည္ ဆိုလွ်င္ သူတို႔သည္ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္ အုပ၍
္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ရယ္ၾကမည္
ထင္သည္။

ျပင္စည္မင္းသားသည္ သူ႔ ခ်စ္သူကို တင္စားထားသည့္ ေတးသြားတိက

႔ု ုိ ႐ုပပ
္ ်က္ဆင္းပ်က္
ျဖစ္ေစကာ သူက
႔ ဗ်ာကို ငါ့ကဗ်ာဟု တုပႂကြားဝါေနေသာ ကေလာင္ငမိုက္သားတို႔ကို ဟားတိက
ု ၍
္
အူေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ရယ္ေလမည္ထင္မသ
ိ ည္။

ေရွးစာဆိုေတာ္တို႔၏ ႏွလးုံ သည္းပြတၾ္ ကားမွ ယိုက်စိမ့္ဆင္းခဲ့ေသာ ကဗ်ာမ်ား၊ ကာရံမ်ား၊

လကၤာမ်ား၊ စကားပံမ
ု ်ားကို ကူးယူ ေရးသားပါသည္ဟု မင္တစ္စက္မ်ွ မတင္၊ ဝန္ခခ
ံ ်က္ မေရးသားဘဲ
သပြတအ
္ က
ူ ဗ်ာပ်က္မ်ား၊ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ေနသည္။ “ကဗ်ာအခ်ဥ္ေပါက္ ေရာဂါ” သည္၊ ၾကာေသာ္
ကဗ်ာစာေပေလာကတြင္ ပဒိင
ု း္ ပင္ လဒနားသကဲသ
့ ႔ုိ ၾကားမေလ်ာ္ ေက်ာ္မေကာင္း ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။

ပန္းပု တတ္ကၽြမး္ လိမာၼ သူသည္ သစ္ခတ

ု သ
္ မား ျပဳလုပေ
္ သာ္ ရယ္စရာမေကာင္း သို႔ေသာ္
သစ္ခတ
ု သ
္ မားသည္ ပန္းပုထေ
ု သာ္ ရယ္စရာေကာင္း၏။

ကဗ်ာဖတ္သသ
ူ ည္ “ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ” ကို ဖတ္ၿပီးေသာ အခါ ပန္းပုဆရာေလာ
သစ္ခတ
ု သ
္ မားေလာဟု ေဝဖန္တတ္သႏ
ိ င
ုိ လ
္ ်ွ င္ ဤ ကဗ်ာစာစုကုိ ေရးသားႀကိဳးပမ္းရက်ဳိးနပ္ေပၿပီ။

ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ကို ဖတ္ၿပီးေသာ အခါ စာေရးသူအား ခ်စ္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မုနး္ သည္ ျဖစ္ေစ၊
ႏႈတ္တငံု၊ စာတစ္လံုး ေဝဖန္ေရး အဆံုးအျဖတ္ကိုကား ကဗ်ာဖတ္သူတို႔ထံမွာ တန္ဖးုိ အထားဆံးု ေသာ
ပစၥညး္ တစ္ရပ္အျဖစ္ ေတာင္းခံလပ
ုိ ါသတည္း။

(၂၂ - ၁ဝ - ၆ဝ)

အထက္တြင္ ေရးသားခဲေ
့ သာ အမွာစာတိက
ု ေလးမွာ ကဗ်ာစိတ၊္ ကဗ်ာမာန္ အလြနတ
္ က္ႂကြ
လႈပရ
္ ာွ းေနသည့္ ၁၉၆ဝ ခုႏစ
ွ ေ
္ လာက္တြင္ ေရးသားခဲျ့ ခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ထိစ
ု ဥ္ကာလတြင္ ကဗ်ာလည္း မဟုတ၊္ စာႏုစာညြနလ
႔္ ည္း မဟုတဘ
္ ဲလ်က္ စာေပအေရးအသား
ဟန္သစ္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ကာ ေရွးစာဆိုေတာ္တို႔ သီကးုံ ေရးသားခဲေ
့ သာ ကဗ်ာအပိင
ု း္ အစမ်ားကို
ေရာေႏွာေပါင္းစပ္၍ ေရွးစာဆိေ
ု တာ္တို႔၏ ကဗ်ာလကၤာတိက
႔ု ုိ မ်က္ႏာွ ေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ ေစာ္ကား
ဖ်က္ဆးီ လ်က္ ေက်ာ္ၾကားမႈ အတုအေယာင္ ေလွကားေထာင္ေနၾကခ်ိနလ
္ ည္း ျဖစ္ေလသည္။

တခ်ဳိ႕ေသာ ဝတၳဳမ်ားတြင္ ရွငမ

္ ဟာရ႒သာရ၊ နတ္ရင
ွ ေ
္ နာင္၊ နဝေဒး၊ တြငး္ သင္မင္းႀကီးတိ၏
႔ု
လက္ရာမြန္ လက္ရာေကာင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးကို စကားလံးု တူ၊ ကာရံတူ ကူးယူေရးသားကာ အဆံုးပိုဒ္
ကဗ်ာအခ် စာေၾကာင္းတြငမ
္ ွ မိမအ
ိ ာေဘာ္ ကဗ်ာတစ္ေၾကာင္းကို ေရးသားလိက
ု ၿ္ ပီး မိမက
ိ ပင္ ဤကဗ်ာ

20
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

တစ္ပုဒ္လံုးကို ေရးသားေလဟန္ျဖင့္ စာဖတ္သမ

ူ ်ား ထင္ေယာင္ထင္မာွ း ျဖစ္ေအာင္ ေရွးစာဆိုေတာ္တို႔၏
ေက်ာ္ၾကားမႈကုိ ခိုးယူလုပ္ၾကံခဲ့၏။

တခ်ဳိ႕ေသာ စာပိုဒ္တို႔တြင္ မဟာဂီတာညြနေ

႔္ ပါင္းက်မ္းႏွင့္ ျပင္စည္မင္းသား၏ သီခ်င္းႀကီးမ်ားမွ
စာသားေတးႏုတက
႔ုိ ုိ လံးု တင္ဝဆြဲ မျပင္ စကားလံးု တူ ကူးယူေရးသား၍ စာေရးဟန္သစ္ဟု ဝါႂကြားခဲ၏
့ ။

တခ်ဳိ႕ေသာ စာပိုဒ္တို႔တြင္ စာဆိေ

ု တာ္ ဦးပုည၏ ဆဒၵန္ဆင္မင္း ဝတၳဳမွ ၾကာေတာခ်ီးမြမး္ ခန္းကို
ျပဳျပင္ကာ ပင္လယ္ေရျပင္လာႊ ခ်ီးမြမး္ ခန္းဖြငလ
့္ ်က္ အသစ္စက္စက္ ေရးဟန္သစ္ဟု အမႊမး္ တင္ကာ
စာဖတ္ပရိသတ္အား လွည့္စား အသားယူခဲ၏
့ ။

တခ်ဳိ႕ေသာ စာပိုဒ္တို႔တြင္ကား က်ည္းကန္ရင

ွ ႀ္ ကီး၏ ေမတၱာစာထဲမွ နေဘထပ္ စကားညွပ္
ဆံးု မစာမ်ားကို အခ်ီတ၊ူ အခ်တူ၊ အဖြဲတ
႔ ူ ကူးယူကာ အႏုပညာအတုျဖင့္ မိမေ
ိ က်ာ္ၾကားမႈအတြက္
မရွကႏ
္ င
ုိ ္ မေၾကာက္ႏင
ုိ ္ ကိုယ္ရည္ ေသြးခဲ၏
့ ။

စာေပအေတြအ
႔ ၾကံဳ ႏုနယ္သူ၊ စာဖတ္ဝါႏုသူ ပရိသတ္တို႔ကား ထိေ
ု ရးဟန္သစ္ အတုအေယာင္
တို႔ကို အထင္ႀကီးၾက၏။ အထင္ႀကီး႐ံသ
ု ာမကေသး။ ထိေ
ု ရးဟန္ပ်က္ အတုအေယာင္ ေနာက္သို႔
လိုက္လံမွီႏြယ္ၿပီး ေရးဟန္သစ္ရာွ ၾကေသာအခါ တကယ္ မရိေ
ွ သာ သားေကာင္ကုိ ေျခရာ
ေပ်ာက္ေနေသာ ၿမိဳင္နက္အတြငး္ ေတာလိုက္သည္ႏွင့္ တူခဲၾ့ က၏။

ဤအေရးအသား ဟန္တ၏
ု အႏၲရာယ္ကုိ တန္ျပန္ေခ်ပေသာ သေဘာျဖင့္ ပင္ကေ
ုိ ရးကဗ်ာႏွင့္
စကားေျပေရာစပ္ေသာ အေရးအသားမ်ဳိး ဖန္တးီ ရန္ အၾကံရခဲ၏
့ ။ ထိုသို႔ အၾကံရသည္ႏင
ွ ့္
တစ္ၿပိဳင္နက္ပင္ စာေရးသူ ငယ္စဥ္က ႏွစသ
္ က္စြဲလန္းခဲဖ
့ းူ ေသာ စာဆိုေတာ္ႀကီး Shakespear ေရးသား
သီကံုးခဲ့သည့္ The rape Of lucrece ကို ျပန္လည္ သတိရမိ၏။

သို႔ႏွင့္ပင္ ဤ “ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ” ကဗ်ာကို အလွဘြဲ႔ အျဖစ္ အသက္သြငး္ ရန္ ႀကိဳးစားခဲမ
့ ၏
ိ ။

“မာန္” ကဗ်ာ ဝတၳဳတြင္ အလြမး္ ရသကို ျခယ္မန

ႈ း္ ကာ အက်ဥ္းစံ က်ိနစ
္ ာဒဏ္ သင္ေ
့ နသည့္
မင္းသမီးကေလးႏွင့္ ေစာင္းသမား သူဖန
ု း္ စားကေလးတိ၏
႔ု ရင္နာေတးကို ေရးသီခဲ၏
့ ။

“လြမး္ လိပျ္ ပာေတာင္” ကဗ်ာဝတၳဳတြငမ

္ ူ ေဒါသရသကို အေလးေပး၍ အခ်စ္အတြက္
ရမၼကျ္ ပင္းစြာ ဒါးေရးယွဥၾ္ ကေသာ အခန္းကို ေရးသားဖြဲႏ
႔ ြ ဲခ
႔ ဲ၏
့ ။

ဤ ကဗ်ာဝတၳဳတို႔ႏွင့္ မတူ တမူျခားနားေသာ အေရးအသားကို ရွာေဖြရာ ကဗ်ာတစ္ေၾကာင္း

စာတစ္ေၾကာ့ ေရးသားသီကးုံ ေသာဟန္ကုိ ေတြရ
႔ လ
ွိ ာ၏။ ကဗ်ာကို ေရွ႕ေဆာင္ေစ၍ ဤအေရးအသားကို
စတင္ ေရးသားေသာအခါ၌ အေလ့အထ မရိေ
ွ သာေၾကာင့္ ေရးစဥ္တြင္ လက္တုန္႔ေနမိခဲ့ေသာ္လည္း
ကလ်ာ၏ အလွခန္း ေရးသားရေသာအခါ လက္သြကလ
္ ာခဲ၏
့ ။

21
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ပထမကဗ်ာကို စတင္ေရးသားၿပီး စကားေျပကို ေနာက္မွ လိက

ု ေ
္ ရး၏။ ေရးအားမေကာင္းဘဲ
ေရာေထြးေသာ အာ႐ံေ
ု ၾကာင့္ ကဗ်ာတြင္ လာ၍ထိခက
ုိ ၏
္ ။ ကဗ်ာေတြးတြက္ ေလ်ာ့နည္းလာၿပီး
အာ႐ံႏ
ု စ
ွ ခ
္ ု ေပးရသျဖင့္ ကဗ်ာအေရး ေႏွာင္လ
့ ာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မူေျပာင္းကာ ကဗ်ာမ်ားကို
ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ အပိင
ု း္ အထိ လက္ေတြသ
႔ ေလာက္ အရပ္အနားမရိွ ေရးခ်ကာ စကားေျပကိလ
ု ည္း
တစ္ဆက္တည္း ျပန္ျဖည္၏
့ ။

ဤ ေရးနည္းအတိင
ု း္ စမ္းသပ္ေရးသားခဲရ
့ ာ စာမ်က္ႏာွ (၂၁) သို႔ ေရာက္ေသာအခါ
ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲမွ ဇာတ္လမ္းႏွစႁ္ မႊာ ကြဲထြကလ
္ ာၿပီး ကဗ်ာတစ္ေၾကာ့ စာတစ္ေၾကာ့ ေရးဟန္သည္
ပိုမိုသြက္လက္ေပါ့ပါး လာခဲ၏
့ ။

ပင္မဇာတ္လမ္းမွာ “ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ” ပင္ ျဖစ္ၿပီး ဇာတ္ႁမႊာခြဲထြကလ
္ ာေသာ ဇာတ္လမ္းမွာ
“အဆံးု မရိေ
ွ သာ အစ” ဇာတ္လမ္းပင္ ျဖစ္လသည္။ ဤ ဇာတ္လမ္းမွာ နာမည္ႏင
ွ ့္ လိက
ု ေ
္ အာင္ပင္
ယေန႔တင
ုိ ္ အဆံးု မသတ္ရေသးေသာ ဇာတ္လမ္းပင္ ျဖစ္ခဲ၏
့ ။

ကလ်ာ၏ ပဥၥငါးပါး အလွဘြဲက

႔ ုိ ေရးသားသီကးုံ ၿပီးေသာ အခါ ကိေ
ု အာင္လင္းကို ပထမဦးဆံးု
စာၿမီး ဖတ္ရန္ ျပၾကည္၏
့ ။

ကိေ
ု အာင္လင္းသည္ ကလ်ာ၏ အလွဘြဲက
႔ ုိ ဖတ္ၿပီး မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္၊ ႏႈတခ
္ မ္းမဲလ
့ ုိက၊္
ရယ္ျပံဳးလိုက္ျဖင့္ အတန္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားၿပီးမွ သူ႔ မွတ္ခ်က္ကို ေပး၏။

“ကဗ်ာနဲ႔ စကားေျပဆိေ
ု တာ့ ပိုၿပီး အားေကာင္းတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သိပႏ
္ လ
ု ြနး္ အားႀကီးတယ္။
ဇာတ္အိမ္ကို ဒီအေရးအသားအတိင
ု း္ ခ်ဲ႕ႏိင
ု ပ
္ ါမလား။ ခ်ဲ႕ႏိင
ု ရ
္ င္ ႏွစက
္ ်ပ္တန္ လံးု ခ်င္းျဖစ္ေအာင္
ေရးေစခ်င္တယ္။ ဟန္ကေတာ့ ေျပာစရာမရိပ
ွ ါဘူး။ ဇာတ္အမ
ိ ေ
္ က်ာ႐ိးု ေတာ့ Content ေတာ့ ေကာင္းဖိ႔ု
လိတ
ု ယ္”

ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ကို ေရးစဥ္အခါက တစ္က်ပ္တန္ဝတၳဳမ်ား လႈိင္လႈိင္ထြက္လ်က္ရိွၿပီး ႏွစက
္ ်ပ္တန္
အထြကန
္ ည္းခ်ိန္ ျဖစ္ခဲ၏
့ ။ စာေရးသူ အေနႏွငမ
့္ ူ တစ္က်ပ္တန္၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစက
္ ်ပ္တန္စသည္ျဖင့္
ေရးသားထုတေ
္ ဝရန္ ရည္ရြယရ
္ င္းလည္း မရိခ
ွ ဲ။့ ေဖာင္းပြအ႐ုပဆ
္ းုိ ေနေသာ ေရွးစာသူခိုးတို႔၏ ကဗ်ာပ်က္၊
ဟန္ပ်က္မ်ားကို တီထြငေ
္ သာ ကဗ်ာနည္းျဖင့္ တိုက္ခိုက္တုန္႔ျပန္ရန္သာ ဆႏၵေစာေနမိေလသည္။
ဇာတ္လမ္းႏွစႁ္ မႊာ ခြဲထြက္ခါ ကဗ်ာတစ္ေၾကာ့ စာတစ္ေၾကာ့ ဝတၳဳႏွစ္ပုဒ္ျဖစ္လာသည္ကိုမူ
ကိေ
ု အာင္လင္းကို မေျပာမိဘဲ ျမွဳပ္ကြက္ အျဖစ္ခ်န္ထားမိခဲ၏
့ ။

“ႏွစက
္ ်ပ္တန္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္မယ္ထင္တာပဲ၊ Content ကေတာ့ ေရးရင္း ျဖစ္သြားပါလိမမ
့္ ယ္”

22
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

“ဟန္သက္သက္ Form ကိသ

ု ာ အသားေပးၿပီး Content ညံရ
့ င္ေတာ့ ကေျဗာင္ဝတၳဳႀကီး
ျဖစ္ေနလိမမ
့္ ယ္”

ကိေ
ု အာင္လင္းသည္ သူ႔ထံုးစံအတုိင္း ေသာလံးု ကေလးျဖင့္ အဆံးု သတ္ ေနာက္ေျပာင္လက
ုိ ္
ေလသည္။

“ၾကည္ေ
့ သးတာေပါ့ေလ …. ကၽြနေ
္ တာ္က ဟန္ကုိ အသားေပးမွာ ဟန္က ထိပစ
္ ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္
Content က သီခ်င္းစာသားေပါ့ဗ်ာ”

သူ နားလည္ႏင
ုိ ေ
္ သာ သီခ်င္းေတးဂီတႏွင့္ ယွဥ္၍ အေျဖေပးသာ ေပးလိက
ု ရ
္ သည္။
ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ကား စာမ်က္ႏာွ (၅ဝ) ပင္ ျပည္ေ
့ အာင္ မေရးရေသးေပ။

၁၉၅ဝ ခု၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္တြင္ စာေပသစ္မဂၢဇင္းကို ထုတေ

္ ဝၾကစဥ္အခါက ေရးဟန္
အဖြဲအ
႔ ႏြဲႏ
႔ င
ွ ့္ အေၾကာင္းအရာ အႏွစသ
္ ာရအပိင
ု း္ From and Content ျပႆနာကို အႀကိမႀ္ ကိမပ
္ င္
ေဆြးေႏြးခဲၾ့ ကဖူးေလသည္။

စာေရးသူကိုယ္တိုင္ စာတစ္ပုဒ္၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေရးေတာ့မည္ၾကံတုိငး္ အေၾကာင္းအရာကို

ပထမဆံးု ရွာေဖြ၍ အေၾကာင္းအရာကို ပထမဦးဆံးု ရွာေဖြ၍ အေၾကာင္းအရာကိသ
ု ာ အျမဲတမ္း
ဦးစားေပးခဲ၏
့ ။ ကဗ်ာမ်ားမ်ား ေရးသား သီကးုံ လာမိေသာအခါတြင္ ဤအယူအဆကို တစ္ခါတစ္ရံ
ခ်ဳိးေဖာက္ရသည့္ လက္ေတြပ
႔ င
ုိ း္ မ်ားကို ၾကံဳေတြလ
႔ ာရ၏။

တစ္ခါတစ္ရံ ဟန္က ေရွ႕ေဆာင္ကာ အေၾကာင္းအရာသည္ ေနာက္လက

ုိ ္ ျဖစ္၍ တစ္ခါတစ္ရံ
Content သည္ ေရွ႕ေဆာင္သူ ျဖစ္ကာ ဟန္သည္ ေနာက္လက
ုိ ျ္ ဖစ္တတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ဟန္ေရာ၊
အေၾကာင္းအရာပါ မ်ဥ္းၿပိဳင္ေျပးလ်က္ရၿွိ ပီး တစ္ခႏ
ု င
ွ တ
့္ စ္ခု ခ်ိတဆ
္ က္ယသ
ူ ြားသည္လည္း ရိတ
ွ တ္၏။

တခ်ဳိ႕က အေၾကာင္းအရာသည္ ေရႏွငတ

့္ ၍
ူ ထိုေရကို ထည္ရ
့ န္ သို႔မဟုတ္ ဖြဲစ
႔ ည္းထိနး္ သိမး္ ရန္
ဖန္ခြကသ
္ ည္ ဟန္ႏွင့္တူသည္ဆိုၾက၏။

ဟန္ေရွ႕ေဆာင္လ်ွ င္ ေရမပါေသာ ဖန္ခြကက

္ ုိ ေသာက္သည္ႏင
ွ ့္ တူေလစြဟု ဆိုျငားအံ့။ ဖန္ခြက္
မရိလ
ွ ်ွ င္ေကာ အဘယ္ေရကို ေသာက္သးုံ ႏိင
ု ပ
္ ါမည္နည္း။ ေသာက္သးုံ ရန္မေျပာႏွင၊့္ ေရႏွင့္ အစုအေဝး
အဖြဲအ
႔ စည္းကို ထိနး္ ထားရန္ပင္ လြယက
္ မ
ူ ည္မဟုတေ
္ ပ။

ဟန္ႏင
ွ ့္ အေၾကာင္းအရာ ေရြးခ်ယ္မအ
ႈ ပိင
ု း္ တြင္ အလြနဝ
္ ါႏုေသးေသာ ကာလအပိင
ု း္ အျခား၌ (၁)
ဟန္သည္ အဓိက၊ အေၾကာင္းအရာသည္ ဒုတယ
ိ ဟု ေတြရ
႔ ခ
ွ ိ ဲရ
့ ၿပီး စာေရးလက္တည္ၿငိမေ
္ သာကာလတြင္
(၂) အေၾကာင္းအရာသည္ ပထမ၊ ဟန္သည္ ဒုတယ
ိ ဟု သေဘာေပါက္ခဲက
့ ာ စာေရးသက္ ဝါရင္လ
့ ာၿပီး
ကဗ်ာအသီအကံးု အေရးအသား မ်ားျပားလာေသာအခါ ဟန္ႏင
ွ ့္ အေၾကာင္းအရာသည္ အျမဲအစဥ္

23
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မွ်တညီညြတမ
္ ႈ လိအ
ု ပ္ေၾကာင္းကို ေတြရ
႔ လ
ွိ ာရေလသည္။ Balance Of Form and Content
သေဘာတရားကို ေတြရ
႔ လ
ွိ ာရေလသည္။

အေလးတင္ကာ ခ်ိနခ
္ ြငပ
္ မာဆိုရလွ်င္ ဟန္သည္ တစ္ဘက္စးီ အေလးတင္၍ မရသကဲသ
့ ႔ုိ
အေၾကာင္းအရာခ်ည္း သက္သက္ တစ္ဘက္ေစာင္းနင္း ေရးသား၍လည္း မရေပ။ ထိုႏွစ္ပိုင္းစလံုးမွ
တစ္ဘက္ဘက္တြင္ အားနည္းလွ်င္ အားနည္းသေလာက္ ပ်က္ယြငး္ တိမး္ ေခ်ာ္ေသာ ရလာဒ္မ်ား
ျဖစ္ေပၚျမဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ သည္ ဤမူကို အေျခခံ၍ ေရးသားခဲျ့ ခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဤသို႔ ေရးသားရင္းျဖင့္
အခက္အခဲတစ္ခက
ု ုိ ထပ္မေ
ံ တြရ
႔ ရ
ွိ ျပန္ေလသည္။ ယင္းကား အျခားမဟုတ၊္ ကလ်ာ၏ အလွဘြဲတ
႔ ြင္
ပါဝင္သည့္ သဘာဝ၊ ပီျပင္ေသာ အခ်ယ္အမႈနး္ ရသတည္း။

ပဥၥငါးပါး

ရင္ခါးမက်န္

ႏြဲ႔ဟန္ယဥ္ေက်း

လွႏုေထြးအား

သိေရးကဗ်ာ

စာဖြဲ႔ပါသည္ …

ယင္းသို႔ ကလ်ာ၏ အလွဘြဲက

႔ ုိ အစခ်ီမၿိ ပီ ဆိုလွ်င္ပင္ ဆံပင္ ဆံပင္ဖ်ားမွ ေျခသည္းစြနး္ အထိ
အေသးစိတ္ အႏုစတ
ိ ခ
္ ်ယ္မန
ႈ း္ ရေလေတာ့သည္။

ေမြးညင္းေပါက္ကေလးမ်ားမွအစ ပဥၥငါးပါး၏ ဖမ္းစားညွဳိ ႕ငင္ေသာအလွ ဆင္းျပင္တို႔ကို

မေရွာင္မလႊဲသာဘဲ ေရးသားသီကးုံ မိေလေေတာ့သည္။

ကာလီဒါသ၏ ငမဲကၽြနဝ
္ တၳဳႀကီးတြင္ ၾကာကန္အတြငး္ ေရခ်ဳိးဆင္းေနေသာ မင္းသမီး၏
ေရႊရင္ခင
ုိ စ
္ ႔ုိ အလွပ်ဳိ႕ကို ကေလာင္ျဖင့္ အစြမး္ ကုန္ တိေ
႔ု သာအခါ၊ ရသရႊနး္ ေမာက္ ကဗ်ာဂုဏ္ လကၤာဂုဏ္
ေျမာက္လြနး္ သျဖင့္ ဆရာႀကီး ကာလီဒါသ၏ စာတို႔သည္ ကာမေလာင္စာမ်ားဟု ျပစ္တင္လာၾက၏။
ကာလီဒါသဆိလ
ု ်ွ င္ ကာမသွ်တၱရ ဆရာႀကီးတစ္ဆဟ
ူ ု ကင္ပြနး္ တပ္ၾက၏။

စာေရးသူသည္ ဤသာဓကတိက
႔ု ုိ ဆင္ျခင္ သတိထားမိကာ တတ္ႏိုင္သမွ် ကေလာင္ထန
ိ း္ လ်က္
သြယဝ
္ က
ုိ ေ
္ သာ အလကၤာနည္းတိျ႔ု ဖင့္ တင္စားသ႐ုပေ
္ ဖၚျခင္းကိသ
ု ာ ဦးစားေပး ေရးသားခဲ၏
့ ။

24
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ထိုတင္စား သ႐ုပေ
္ ဖၚေသာ အလကၤာနည္းတိမ
႔ု ွ ေပၚထြကလ
္ ာသည့္ အလွဘြဲ႔အားလံုးတို႔သည္
ဟန္၏ ကြနျ႔္ မဴးခ်က္သာ ျဖစ္ၿပီး တကယ္ ေပးလိေ
ု သာ သင္ခန္းစာႏွင့္ အႏွစ္သာရတို႔ကား
ပင္မဇာတ္အမ
ိ ၏
္ ေက်ာ႐ိးု သာ ျဖစ္ေလသည္။

မိမ၏
ိ ၾကင္ယာဇနီးအေပၚတြင္ ျမတ္ႏးုိ အခ်စ္ႀကီးသည့္ ခင္ပြနး္ အား သစၥာေဖာက္ကာ
ရမၼကႀ္ ကီးသည့္ ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ။ အခ်စ္ႀကီးသေလာက္ ေသြးေအးေအးျဖင့ အမ်က္ႀကီးတတ္ေသာ
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန။ အခ်စ္ႏင
ွ ့္ ရာဂကို မေရြးတတ္ေသာ ကာမ၏ သားေကာင္ ျမက္ရပ
ိ သ
္ မား
ေမာင္ေအး။ သူတို႔ သံးု ဦး၏ ႐ုနး္ ကန္ေပါက္ကြဲနစ္မြနး္ ခန္းတိ႔ု ျဖစ္၏။

စာဖတ္သသ
ူ ည္ ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ တြင္ အလွကုိ ယူေသာ္ ယူႏင
ုိ ေ
္ စ၏။ ဘဝကို ဆင္ျခင္ေသာ္
ဆင္ျခင္ႏင
ုိ ေ
္ စ၏။ အေတြးတြင္ ေႏွာင္ဖြဲလ
႔ ေ
ုိ သာ္ ေႏွာင္ဖြဲႏ
႔ င
ုိ ေ
္ စ၏။ သဘာဝ အႏုစတ
ိ ရ
္ သကို
ခံစားလိေ
ု သာ္ ခံစားႏိင
ု ၏
္ ။ ထိအ
ု ခ်က္မွ ပိလ
ု ြနေ
္ သာ မည္သည္ဆ
့ ႏၵ၊ မည္သည့္ ရည္ရြယရ
္ င္း၊ မည္သည့္
ဦးတည္ခ်က္မွ မရိခ
ွ ဲပ
့ ါေခ်။

ေဒါင္းႏြယေ
္ ဆြ

(၁၉၆၇ ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၄ ရက္)

25
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ကလ်ာမိမိမုန္း

အခန္း (၁)

ေနႏွင့္ညမ်ား

ရွည္လ်ားဝကၤပါ

လကၤာစက္ဝန္း

မိုးတိမ္စြန္းက

အလွသစၥာ

ေဖြလွည့္ရွာေသာ္ …။

မိးု ေကာင္းကင္သည္ သူ၏ ရဲတက

ုိ ျ္ ဖစ္၍၊ ေျမအျပင္သည္ သူ၏ အိပစ
္ က္ရာ သဥၨာလီ
ျမသလြနတ
္ ည္။

မႏုႆလူသားတို႔ကမူ သူ႔အား “အ႐ူး” ဟု ေခၚေဝၚသမုတၾ္ ကကုန၏

္ ။ သူကမူ လူသားပင္
ျဖစ္ေသာ္လည္း မည္သတ
ူ စ္စုံ တစ္ဥးီ ကိမ
ု ွ အေလးမမူ၊ အေရးမစိက
ု ခ
္ ဲ။့ သူ႔အား အ႐ူးဟု ေခၚဆိသ
ု မ
ူ ်ားကို
သူသည္ “မႏုႆ တိရစၧာန္မ်ား” ဟု ျပန္လည္ေခ်ပ တတ္ေလသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ ဟူမက
ူ ား ဤ မႏုႆလူသား ကမာၻတြင္ သစၥာတရားသည္ ႏွမး္ တစ္ေစ့၊
ျမက္တစ္မ်ွ င္၊ ဆံတစ္ပင္ေလာက္မ်ွ တန္ဖိုး မရိေ
ွ သာေၾကာင္တ
့ ည္း။

26
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သစၥာတရား

ေခါင္းပါးေလရာ

ဤကမာၻတြင္

တဏွာမ်ဳိးေပါက္

ပိုးႏွင့္ေလာက္တည့္

အေကာက္အေကြ႔

ဓေလ့ပ်က္သြမ္း

အနမ္းေက်းကၽြန္

ေရတံခြန္ထက္

ေမ်ာလ်က္ဝဲေန

သစ္ရြက္ေႂကြႏွင့္

ပံုႏႈိင္းသင့္ရွင့္။

အနမ္း၏ ေက်းကၽြနျ္ ဖစ္ၾကေသာ လူသားတိသ

႔ု ည္ ေႂကြရြကပ
္ မာ တဏွာဟုနျ္ ပင္းေသာ
ေရတံခြနတ
္ ြငး္ ၌ ေမ်ာပါေနၾကသည္ကလ
ုိ ည္း သူသည္ လကၤာဖြ႔ဲခဲ့၏။ သူ႔ လကၤာမ်ားထဲတြင္
မႏုႆလူသားတို႔သည္ ပိးု ႏွင့္ ေလာက္လန္းေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကတာ သစၥာတရား၏ အျခားမဲတ
့ ြင္
လူေ
႔ လာကႀကီးသည္ ရဲတိုက္ပ်က္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္သည္ဟလ
ု ည္း သူ ယံုၾကည္ခဲ့၏။

တစ္စတ
ုံ စ္ဥးီ ကမွ် သူ႔အား ဘြဲထ
႔ းူ မေပးေသာ္လည္း “လကၤာဆရာ” ဟူေသာ ဘြဲ႔ထူးကိုမူ
ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားႏွင့္ ၾကယ္ပြငက
့္ ေလးမ်ားကသာ သူ႔အား ဝိေသသ ျပဳၾက၏။

သူသည္ ည၌ အိပစ
္ က္ျခင္း မျပဳ၊ ေန႔အခါ၌သာ တစ္ေမွးအိပစ
္ က္၍ အရပ္ရစ
ွ မ
္ ်က္ႏာွ သိ႔ု
ခရီးထြကဘ
္ ၏
ိ ။ သူသည္ ေနဝင္ရာ အရပ္သ႔ုိ ေနာက္ေက်ာခိင
ု း္ ကာ ေနထြကရ
္ ာအရပ္သသ
႔ုိ ာ
ေျခဦးလွညေ
့္ လ့ရေ
ွိ လသည္။ ကြဲအက္ ထူအမ္းလ်ကရိေ
ွ သာ သူ႔ေျခေထာက္တို႔တြင္ သဲမန
ႈ မ
္ ်ား
လိမ္းက်ံလ်က္ရိွကာ လကၤာရွာေဖြျခင္း အမႈကိုသာ ျပဳေလသည္။

သူ႔ ဆံပင္တို႔သည္ ျမက္႐ိုင္းပင္ကဲ့သို႔ ရွညလ

္ ်ား၍ လက္သည္းတိသ
႔ု ည္ ဂဠဳန္ႏတ
ႈ သ
္ းီ ႏွင့္
ႏႈင
ိ း္ ေသာ္ ႏႈင
ိ း္ ရာ၏။ သူ႔မ်က္လံုးတို႔သည္ ဝင္းေျပာင္ နက္႐င
ိႈ း္ ေသာ္လည္း မ်က္လံုးအိမ္ထဲသို႔

27
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ခ်ဳိငဝ
့္ င္ေနတတ္၏။ သူ႔မ်က္လံုးတို႔သည္ သစ္ေခါင္းေပါက္ႏင
ွ ့္ ႏႈင
ိ း္ ေသာ္ ႏႈင
ိ း္ ရာ၏။ ထိသ
ု စ္ေခါင္းေပါက္ႏင
ွ ့္
တူေသာ မ်က္လံုးအိမ္တို႔မွ ျမအလ်ဥ္မ်က္ရည္ စမ္းေခ်ာင္းတိသ
႔ု ည္၊ အေတာမသတ္ေအာင္ စီးဆင္း
၍လည္း ေနတတ္ေပသည္။

မ်က္ရည္စမ္းေခ်ာင္း

သြန္းေလာင္းျမစ္ျဖာ

လြမ္းလကၤာသည္

ေမတၱာေစာင္းသံသာပင္တည္း။ ။

သူ၏ ခံစားခ်က္တသ
႔ုိ ည္ မ်က္ရည္စမ္းေခ်ာင္းမ်ား ျဖစ္လာခဲက
့ ာ ထိမ
ု ်က္ရည္စမ္းေခ်ာင္း၏
စီးဆင္းသံသည္ သူ႔ဘဝႏွင့္ သူ႔အလြမ္းကို ေဖၚက်ဴးတင္စားေသာ ေမတၱာ ေစာင္းသံ ျဖစ္ရျပန္ေလသည္။

ညအိပခ
္ ်ိနက
္ ်ၿပီ ဆိုလွ်င္ သူသည္ မီးဖိုတစ္ခုကို သစ္ငုတ္တိုျဖင့္ မီးကၽြမး္ ေစ၍ သစ္ငုတ္တိုမွ
မီးေလာင္ေငြက
႔ ုိ ရွဴ႐ႈိက္ရင္း လကၤာရြတဆ
္ တ
ုိ တ္ေလသည္။ ထို လကၤာတြင္ ေမတၱာရသ၏
ဆန္က
႔ ်င္ျခင္းကို ေဖၚက်ဴးထားေလသည္။

သူလ
႔ ကၤာသည္ ညႏွင့္ ၿပိဳင္ေသာအခါ ညကသာ အ႐ႈးံ ေပးရ၏။ ေန႔ႏင
ွ ့္ ညကို သူသည္ ေက်းကၽြန္
အေစအခိင
ု း္ ကဲသ
့ သ
႔ုိ ာ အမွတထ
္ င္တတ္ေလသည္။ သူသည္ ညကို ပန္းရထားကဲသ
့ ႔ုိ သေဘာထားကာ
ေန႔ကုိ ေဝါယာဥ္ကဲ့သို႔သာ ႏွလံုးပိုက္ထားေလသည္။

ေနေရာင္ကင္းခဲ့

လေရာင္မဲ့ေသာ

ညနဲ႔ေန႔တာ

ငါ့ကမာၻကို

ငါသာစိုးပိုင္ေလသူတည္း။ ။

အေမွာင္ႏင
ွ ့္ အလင္းသည္ သူဘ
႔ ဝတြင္ မရိွေတာ့ေလသကဲ့သို႔ ေန႔ႏင
ွ ့္ ညသည္လည္း သူအ
႔ တြက္
တစ္ခတ
ု ည္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ ေနမင္းသည္ ဝတ္႐န
ုံ က္ျဖင့္ ေလာကကို ျခံဳလႊမး္ ၍ ေတာင္စြယ္
ခ်ဳိင့္ဝွမ္းသို႔ ကြယေ
္ ပ်ာက္သြားေသာ ကာလတြင္ လမင္းသည္ ျဖဴဆြတေ
္ သာ ဝတ္႐လ
ုံ ာႊ အသစ္ျဖင့္
ေကာင္းကင္ကုိ တစ္ဖန္ တန္ဆာဆင္ေလ့ရိွသည္ကို သူသေ
ိ သာ္လည္း အမွတမ
္ ထားဘဲ ေတြေဝ
ေနတတ္၏။ ဤႏွစလ
္ ာႊ ေသာ ဝတ္႐ံုနက္ႏွင့္ ဝတ္႐ံုျဖဴတို႔ အေျပာင္းအလဲသည္ မ်ားျပားခဲၿ့ ပီ

28
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ျဖစ္ေသာ္လည္း သူအ
႔ သည္းတြင္ မေျပာင္းမလြဲ အျမဲတည္ရစ္ေနေသာ အရာကား၊ သူ႔ မ်က္ရည္ႏင
ွ ့္
သူ႔အသည္းကို က်ိနစ
္ ာအဆိပခ
္ ပ္ခဲသ
့ ည့္ “ကလ်ာမိမမ
ိ န
ု း္ ” သာတည္း။

ကိုယ့္မ်က္ရည္မွာ

အဆိပ္ပါေသာ

က်ိန္စာခပ္သူ

မီးပူပူျပင္း

ငရဲမင္းသူဇာ

ကလ်ာမိမိမုန္း …။ ။

တစ္ပင
ုိ း္ တစ္စ အဆံးု မသတ္ဘဲ ေရးသီထားေသာ သူလ
႔ ကၤာမ်ားသည္ ႏွင္းပြင့္တို႔ႏွင့္
ဆြတဆ
္ ြတလ
္ းူ ကာ စာလံးု ပင္ ပီသေအာင္ မေပၚေတာ့ဘဲ ေမွးမွန
ိ ပ
္ ်က္ျပယ္စ ျပဳေနၾကေလၿပီ။

သူဘဝသည္ လကၤာေရးရင္းျဖင္သ
့ ာ အသက္ရင
ွ ေ
္ နရေသာ္လည္း အမွနအ
္ ားျဖင့္ သူဘ
႔ ဝတြင္
အသက္ဝည
ိ ာဥ္သည္ ေလသင့ရ
္ ာ လြငေ
့္ နေသာ လဲဝါပြင့္ကဲ့သို႔ ဝဲပ်ံေနသည့္ အေတြးသာလွ်င္ သူဘ
႔ ဝ၏
ဝိညာဥ္တြယရ
္ ာျဖစ္သည္။

တစ္ေလာကလံးု သူမေက်နပ္ႏင
ုိ သ
္ မွ် အခဲမေၾကႏိင
ု သ
္ မွ် လကၤာေရးရင္းျဖင္သ
့ ာ ကလဲစ
့ ား
ေခ်ေလသည္။ မ်က္ရည္ဆေ
ုိ သာ သတၱဝါကေလးမ်ားသည္ သူ႔ အသည္းႏွလးုံ သားကို ေခ်မႈနး္ ဖ်က္ဆးီ ၍
ေအာင္ႏင
ုိ ေ
္ သာ စစ္သႀူ ကီး၏ ဟစ္ေအာ္အမိနေ
႔္ ပးသံျဖင့္ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွ ေျပးထြကယ
္ ဆ
ုိ င္း
လာၾကကာ သူပ
႔ ါးျပင္ေပၚတြင္ စစ္တခ
ံ ြန္ စစ္တေလး လႊငထ
့္ ေ
ူ သာကာလ၌ ဘယ္ကမာၻတြငမ
္ ွ အ႐ံးႈ ေပး
အညံခ
့ ခ
ံ ဲေ
့ လ့ မရိေ
ွ သာ သူလ
႔ ကၤာ ဝိညာဥ္မ်ားသည္ မုနတ
္ င
ုိ း္ အသြငျ္ ဖင့္ ျပန္လည္ စစ္ဆင္ေလ့ရ၏
ွိ ။

မုန္တိုင္းပမာ

ငါ့လကၤာကို

ေမတၱာပ်က္ယြင္း

လွယမင္းတြက္

ေသမင္းကိုယ္စား ငါေရးသား၏။

29
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သူ႔ လကၤာမ်ားသည္ ခ်စ္သအ

ူ တြက္ ေသမင္းျဖစ္ေလသည္ဟလ
ု ည္း သူ႔ လကၤာမ်ားတြင္
ေဖၚက်ဴးထား၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ ခ်စ္သအ
ူ ား မုနး္ မာန္ပြားလ်က္ ရိေ
ွ သာ လကၤာမ်ားကိမ
ု က
ူ ား
တစ္စတ
ုံ စ္ဥးီ ေသာ သူကမွ် အဓိပာၸ ယ္ မေဖၚႏိင
ု ေ
္ ခ်တကား။

တစ္ခါတစ္ရံ သူသည္ ညပန္းရထားထက္တြင္ ေမွးစက္ေသာ ပိုးစုန္းၾကဴးတို႔ႏွင့္ စကားေရး

ဆိတ
ု တ္၏။ ပိးု စုနး္ ၾကဴးကေလးတိက
႔ု မွိတ္တုတ္မွိတ္ခ်ီ လင္းအံေ
့ သာ ေရာင္ျခည္ျဖင့္ လကၤာဆရာအား
စကားဝွကတ
္ တ္၏။

တစ္ခါတစ္ရတ
ံ ြင္ သူသည္ ညပန္းရထားထက္တြင္ အိပစ
္ က္ကာ ပန္းလိပျ္ ပာကေလးတိႏ
႔ု င
ွ ့္
ပန္းသဘာဝႏွင့္ ပန္းအလွကုိ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ အမႊမး္ တင္ေျပာဆိလ
ု ာေသာအခါ သူသည္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္
ရယ္ေမာတတ္ေလသည္။

ငါမယံုၾကည္

ရယ္ရမည္ေလာ

ဝတ္ရည္စုပ္ခါ

ပန္းလိပ္ျပာတြင္

ဘယ္မွာ သစၥာရိွေလသနည္း။ ။

ပန္းပြငမ
့္ ်ားကို ခ်စ္ပါသည္ဆေ
ုိ သာ ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားသည္ သူတို႔ ခ်စ္သည္ဆေ
ုိ သာ
ပန္းပြငဧ
့္ ကရီ၏ ဝတ္လာႊ ကို တစ္လႊာစီ၊ တစ္မ်ွ င္စ၊ီ ေဖာက္ခြဲတးုိ ဝင္၍ ေရႊဝါႏုဝတ္ဆထ
ံ ဲမွ
ဝတ္ရည္ခ်ဳိျမျမသင္းကို အတင္းအဓမၼ စုပ္ယူေသာက္သံုးၾကသည္။ ဝတ္ရည္ကန
ု ေ
္ သာ္၊ လိုရာသို႔
ပ်ံသန္းၾကေလသျဖင့္ အပြငၿ့္ ပိဳင္းၿပိဳင္း၊ အ႐ိးု ညွာတံ ပိင
ု း္ ပိင
ု း္ ေၾကမြကာ က်န္ရစ္ခဲရ
့ ရွာသည္။

အခ်စ္ဆသ
ုိ ည္မာွ အဘယ္နည္း။ ျမတ္ႏးုိ ျခင္းဆိသ
ု ည္မာွ အဘယ္နည္း။ ပန္းခ်စ္ေသာ
ပန္းလိပျ္ ပာကေလးတိသ
႔ု ည္ သူတို႔ ခ်စ္လပ
ွ ါသည္ဆေ
ုိ သာ ပန္းပြငက
့္ ေလးမ်ားကို သူတို႔ပင္ ဖ်က္ဆးီ
ေႁခြမြပစ္၏။ အခ်စ္ဆေ
ုိ သာ အဓိပာၸ ယ္၏ ဖြင့္ဆိုခ်က္သည္ အဘယ္မာွ လွ်င္ တန္ဖိုး ရိေ
ွ တာ့သနည္း။
တစ္စတ
ုံ စ္ခေ
ု သာ ရသခံစားမႈအတြက္ သက္မဲ့ပန္းပြငက
့္ ေလးမ်ားသည္ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ မိမိတို႔ “ခ်စ္သူ”
ဟု တင္စား ေဖၚက်ဴးခဲသ
့ ည့္ ပန္းလိပျ္ ပာကေလးတိ၏
႔ု ငရဲသားဆန္ေသာ ရက္စက္ျခင္းမ်ဳိးကို
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟု ခံယႏ
ူ င
ုိ ပ
္ ါမည္ေလာ။

30
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ပင့္ကူႀကိဳးလိမ္

လူတို႔အိမ္တြင္

ရိပ္ၿငိမ္ေဖြရွာ

႐ႈပ္ေထြးစြာလွ်င္

သစၥာမရိွ

ျဖစ္ေလဘိေသာ္

တိရစၧာန္ေလာက

ဘဝနိမ့္စြာ

ပန္းလိပ္ျပာမ်ား

ခ်စ္မုသားသည္

စကားယံုတမ္းပံုျပင္တည္း။ ။

လကၤာဆရာသည္ လူေ
႔ လာကကို ပင့္ကူအိမ္ႏွင့္ ႏႈိင္ဆိုျပန္ေလသည္။ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ စုေဝးရာ
က်င္လည္က်က္စားရာ ျဖစ္ေသာ မႏုႆ လူသားေလာကတြင္ သစၥာတရား မရိခ
ွ ဲေ
့ သာ္ တိရစၧာန္
ေလာကသားမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ပန္းလိပျ္ ပာကေလးတိ၏
႔ု ခ်စ္မသ
ု ားသည္ ယံတ
ု မ္းပံျု ပင္မ်ားသာ
ျဖစ္ေလသည္ဟု အခ်စ္အဘိဓမၼာဆရာ ပန္းလိပျ္ ပာကေလးတိအ
႔ု ား ျပင္းျပစြာ ေျပာင္ေလွာင္ ရယ္ေမာ
ေလသည္။

သူ႔ ရယ္သသ
ံ ည္ က်ယ္ေလာင္စးူ ရွလသ
ွ ျဖင့္ ေႂကြအတ
့ံ ဲတဲ လဲဝါပြငက
့္ ေလးမ်ားသည္ အညွာမွ
လြငက
့္ ာ စမ္းေခ်ာင္းကေလး၏ ရင္ခြငထ
္ ဲသုိ ေႂကြက်ကုနေ
္ လသည္။

အခ်စ္အေၾကာင္းႏွင့္ သစၥာတရားအေၾကာင္းကို တင္စားလာသူတင

ုိ း္ အား သူသည္ ဤကဲ့သို႔ပင္
႐ူးသြပေ
္ သာ ရယ္ေမာျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ေလ့ရသ
ွိ ည္။ ဤကဲ့သို႔ ရယ္ေမာရင္းကပင္
ဘာေၾကာင္မ
့ န
ွ း္ မသိ သူ႔ မ်က္လးုံ ထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လ်ွ ံ ေဝရီလာတတ္ေလသည္။

ယင္းသမယမ်ား၌ ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားသည္ လကၤာဆရာမ်ား “ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေသာ

လူတစ္ေယာက္ပါတကား” ဟု စိးု ရြ႕ံ အားငယ္ကန
ု ၾ္ ကေသာ သူႏင
ွ ေ
့္ ဝးေအာင္ ထြကေ
္ ျပး ပ်ံသန္းကုနတ
္ တ္
ၾကေလသည္။

31
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သို႔တမည္လည္း ပန္းလိပျ္ ပားကေလးတိသ

႔ု ည္ သူ႔ကို မမုနး္ ရက္ႏင
ုိ ၾ္ က။ ေနာက္ တစ္ေန႔ညတြင္
သူအ
႔ ပါး၌ ေစားျမဲေစားၾကကုနသ
္ ည္။

တစ္ခါတစ္ရတ
ံ ြင္ သူသည္ တစ္ေယာက္ထးီ တည္း ေငးငိင
ု ေ
္ နတတ္ကာ အသက္မရိေ
ွ သာ
ေက်ာက္႐ုပ္ကဲ့သို႔ ဝမ္းပမ္းတနည္း ေၾကကြဲရပ
ိ သ
္ န္းေနေသာ မ်က္လံုးတို႔ျဖင့္ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္
တတ္၏။ ေကာင္းကင္သည္ သူအ
႔ တြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ အရိပမ
္ ထင္ေသာ ေၾကးမံျု ပင္ ေကာင္းကင္ျပာ
ထဲမွ ၾကယ္ကေလးမ်ားကို ေတြရ
႔ ေသာအခါ သူသည္ ျပံဳးလာတတ္၏။

ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားသည္ သူ၏ မိတေ

္ ဆြေကာင္းမ်ား ျဖစ္သကဲ့သို႔ ၾကယ္ပြငက
့္ ေလးမ်ား
သည္လည္း သူဘ
႔ ဝအတြက္ အလွကာရန္ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ေျမျပင္ေပၚတြင္ ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားသည္ သူမ

႔ တ
ိ ေ
္ ဆြကေလးမ်ား ျဖစ္၍ ေကာင္းပင္
ေပၚတြငက
္ ား ၾကယ္ပြငက
့္ ေလးမ်ားသည့္ သူအ
႔ ေဆြေတာ္ ကာရန္ရာွ ေဖၚရွာဖက္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။

လက္ႏွင့္မခူး

စိတ္ႏွင့္ခူးသည္

ၾကယ္ပြင့္ လကၤာပန္းပြင့္တည္း။ ။

ခ်စ္သ၏
ူ ေကာသာဦးဆံစတြင္ လွမ်ဳိးဆင္ရန္အတြက္ သူ၏ လက္တသ
႔ုိ ည္ ႏွင္းဆီနီကိုလည္း
ခူးခဲ၍
့ ေၾကာ့သဇင္ႏင
ွ ့္ အာသာဝတီ ပန္းနတ္ႏြယန
္ က
ီ လ
ုိ ည္း ဆြတခ
္ ဲဖ
့ းူ သည္။ ပန္းႏွင့္ မတန္ေသာ
လွကလ်ာသည္ သူ႔ ေမတၱာကို လွညစ
့္ ား၍ သစၥာယြငး္ ခဲေ
့ သာ ကာလမွစ၍ သူ႔လက္တို႔သည္
ပန္းပြင့္တို႔ကို ေတြ႔တိုင္း ေခ်မႈနး္ ပစ္တတ္၏။ ယခုမက
ူ ား သူ၏ လက္တသ
႔ုိ ည္ ပန္းပြင့္တို႔ကို
မခူးမဆြတေ
္ တာ့ဘဲ ၾကယ္ပြင့္ကေလးတို႔ကိုသာ လကၤာပန္းဖူး ပန္းပြငအ
့္ ျဖစ္ သူ႔စိတ္ႏွင့္ ခူးဆြတ၍
္
ကာရန္သစ္ ရွာတတ္လာေလၿပီ။

သူ႔ အတၳဳပၸတၱိႏွင့္ သူ၏ ေနာက္ေၾကာင္းကို တစ္စြနး္ တစ္စမွ် မသိရၾွိ ကေသာ ၾကယ္ပြငက

့္ ေလး
တို႔သည္ ေကာင္းကင္ တိမရ
္ ထားထက္မွ သူ႔အား ငံု႔ၾကည့္ၾက၏။ ဘာေၾကာင္မ
့ န
ွ း္ မသိ၊ ၾကယ္ပြငက
့္ ေလး
မ်ားသည္ သူ႔ကို ျမင္လ်ွ င္ ရင္ခန
ု ၾ္ ကေလသည္။ ၾကယ္ပြငက
့္ ေလးမ်ားသည္ သူ႔လကၤာႏွင့္ ကဗ်ာမ်ားကို
ဖတ္လၾုိ က၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ နားမလည္ႏင
ုိ ၾ္ ကေခ်။ သူက
႔ ဗ်ာ၏ အနက္အဓိပာၸ ယ္ကား ရွညလ
္ ်ား
က်ယ္ဝန္း၍ နက္နဲျခင္းျဖင္သ
့ ာ ျပည့္ႏွက္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ညတစ္ညတြင္ လကၤာဆရာသည္ ေငြၾကယ္ပြင့္ မီးအိမ္တို႔၏ အေရာင္ျဖင့္ လကၤာ

ေရးစပ္ေလသည္။ ထိလ
ု ကၤာကား ၾကယ္ပြငက
့္ ေလးတိအ
႔ု တြက္ အလြမး္ ရသကို တန္ဆာဆင္ေသာ
လကၤာတည္း။

32
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ၾကယ္ႏွင့္ တိမ္ပြင့္

မိတ္ေဆြသင့္လည္း

ေန႔ႏွင့္ ညတြင္

ေဝးၾကတကား။ ။

သူသည္ သစ္ရြကေ
္ ပၚတြင္ ရွညလ
္ ်ားေသာ လကၤာမ်ားကို ေရးသားေနေလသည္။ သစ္ရြကမ
္ ်ား
တစ္ရြကၿ္ ပီး တစ္ရြက္သာ ကုန္ခဲ့ေသာ္လည္း သူလ
႔ ကၤာမွာ မဆံးု ခဲေ
့ ပ။

ၾကယ္ပြငက
့္ ေလးမ်ားသည္ သူလ
႔ ကၤာကို ဖတ္ရေသာအခါတြငမ
္ ွ သူတို႔ ခံစားေနရေသာ
အလြမး္ ရသမ်ားကို ရိပစ
္ ားလာမိ၏။ ၾကယ္ပြငက
့္ ေလးမ်ားသည္ ညအခါ၌သာ တိမ္လႊာတို႔ႏွင့္ ေတြဆ
႔ ုံ
ရင္းႏွးီ ရေသာ္လည္း ေန႔အခါတြငမ
္ ူ တိမ္လႊာတို႔ႏွင့္ ကင္းေဝးရာ ေကာင္းကင္၏ ရင္ခြငထ
္ ဲတြင္
နစ္ျမွဳပ္ေနရ၏။ “ေဝးၾကသည္” ဟူေသာ အနက္အဓိပာၸ ယ္ကုိ သူလ
႔ ကၤာသည္ သ႐ုပေ
္ ပၚစြာ
ေဖၚက်ဴးေလသည္ တကား။ ၾကယ္ပြငက
့္ ေလးမ်ားသည္ မႏုႆလူသားတို႔ ဝိင
ု း္ ပယ္ထားေသာ
လကၤာဆရာ႐ူးအား ခ်ီးက်ဴးၾကကုန။္ သူကမူ ၾကယ္ပြင့္ကေလးတို႔၏ ခ်ီးက်ဴးျခင္းကို ဂ႐ုျပဳမိဟန္မတူဘဲ
လကၤာမ်ားကိသ
ု ာ ေရးျမဲ ေရးလ်က္ရေ
ွိ လသည္။

အမွန္ စင္စစ္အားျဖင့္ သူသည္ ၾကယ္ပြငက

့္ ေလးမ်ားႏွင့္ ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားကို ျမတ္ႏိုး
တြယတ
္ ာလွသည္။

ပန္းလိပျ္ ပာကေလးတိ၏
႔ု ေတာင္ပမ
ံ ်ားကို ေခတၱျဖတ္ယ၍
ူ ၾကယ္ပြင့္ကေလးတို႔ထံမွ
မ်က္လးုံ ကေလးမ်ားကို ေခတၱေဖာက္ယက
ူ ာ တစ္ကမာၻလံုး အႏွအ
႔ံ ျပား ပ်ံသန္းၾကည့္႐ႈလိုသည္။ ထိအ
ု ခါ
သူသည္ မႏုႆလူသားတို႔၏ ထူးဆန္းေသာ အတၳဳပၸတၱိမ်ားကို ျမင္ရမည္ ထင္သည္။ ထိအ
ု ခါ၌
မ်က္ရည္စမ္းေခ်ာင္းႏွင့္ ေသြးပင္လယ္ ဝဲၾသဃထဲတြင္ တြယရ
္ ာမဲ့ နစ္ေမ်ာလူးလွမ
ိ ေ
့္ နၾကေသာ
ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ေၾကကြဲစရာ ေတြရ
႔ ေပလိမမ
့္ ည္။

သူသည္ သက္ျပင္းရွညက
္ ုိ မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း လကၤာတစ္ပုဒ္ကို ဆက္လက္
ေရးသားျပန္ေလသည္။ လကၤာ၏ အမည္မာွ “ခ်စ္သမ
ူ ွ ေသမင္းသိ႔ု” ဟု ေရးထားျပန္ေလသည္။

လွည့္စားေကာက္က်စ္

မညိဳညစ္ေသာ

ခ်စ္သူႏႈတ္ခမ္း

33
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

နမ္းမည့္အစား

ေသမင္းပါးျပင္

ငါနမ္းခ်င္သည္

အသင္ျငင္းဆန္ေလမည္ေလာ။ ။

သူသည္ လကၤာသစ္ရြကက
္ ေလးမ်ားကို စမ္းေရထဲမွ ေမ်ာကာ ေသမင္းထံသ႔ုိ
အေရာက္ပခ
႔ုိ င
ုိ း္ ေလသည္။

လကၤာေရးရင္း သူ႔မ်က္လံုးတို႔သည္ ေမွးယွကစ

္ ျပဳလာသည္။ သူသည္ တျဖည္းျဖည္း ကိင
ု း္ ညြတ္
က်လာကာ သစ္ငုတ္တိုကို မွရ
ီ င္း အိပေ
္ ပ်ာ္သြားေလသည္။

ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားသည္ လကၤာေရးရင္း အိပေ

္ ပ်ာ္သြားေသာ သူအ
႔ လစ္တြင္ သစ္ရြကေ
္ ပၚမွ
ေရးလက္စ သူလ
႔ ကၤာကို ဝိင
ု း္ ၍ ဖတ္ၾကသည္။

ပန္းလိပျ္ ပားကေလးမ်ားသည္ လကၤာဖတ္ရင္း ေၾကကြဲဝမ္းနည္းလာၾကသည္။ အံၾ့ သျခင္းလည္း

ျဖစ္ၾကသည္။ အဘယ္ေၾကာင္ဟ
့ မ
ူ က
ူ ား သူတို႔ဌာနီ လိပျ္ ပာတိင
ု း္ ျပည္မွ အလြမး္ သမားကေလး
တစ္ဥးီ ျဖစ္ေသာ “ေမာင္ပန္းႏိင
ု ္” ၏ အတၳဳပၸတၱိကို သူသည္ လကၤာဖြဲထ
႔ ားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

ပန္းပြင့္အသည္း

လိပ္ျပာခြဲေသာ္

ေသြးလဲမရိွ

ေက်ာက္အတိမို႔

ေနာက္က်ိလိပ္ျပာ ႐ူးသတည္း။ ။

တစ္ရေ
ံ ရာအခါက လိပ္ျပာတို႔တိုင္းျပည္တြင္ ေမာင္ပန္းႏိင
ု ဟ
္ ေ
ူ သာ အခ်စ္႐းူ လိပျ္ ပာကေလး
တစ္ေကာင္ရခ
ွိ ဲသ
့ ည္။ အခ်စ္အတြက္ အသက္ရင
ွ ေ
္ နသူ တစ္ဥးီ ဟု ေႂကြးေၾကာ္ရင္းကပင္ ေတာအႏွ႔ံ
ၿမိဳင္တကာ ခ်စ္သအ
ူ ရွာထြကခ
္ ဲသ
့ ည္။ လိပျ္ ပာ တိင
ု း္ ျပည္တစ္ျပည္လးုံ က သူ၏ မွားယြငး္ ေသာ
လမ္းစဥ္ကုိ တားဆီးခဲေ
့ သာ္လည္း အေလ်ာ့မေပးဘဲ အတင္ရ
့ ဲစြာ လိပျ္ ပာတိင
ု း္ ျပည္မွ ထြကခ
္ ြာ
ခဲေ
့ လသည္။ တစ္ေန႔သ၌ ေက်ာက္ဂတ
ူ စ္ခ၏
ု ေရွ႕တြင္ ပန္းတစ္ပြငက
့္ ုိ ေတြခ
႔ ဲရ
့ သည္။ လိပျ္ ပာငယ္သည္
ပန္း၏အလွကုိ မက္ေမာစြာ မစူးစမ္း မဆင္ျခင္ႏင
ုိ ေ
္ တာ့ဘဲ ပန္းပြငခ
့္ ်စ္သ၏
ူ အသည္းကို ခြဲေလသည္။
လိပျ္ ပာငယ္၏ တစ္ကိုယ္လံုးသည္ မိုးႀကိဳးထိသကဲ့သို႔ သြကသ
္ ြကခ
္ ါ လႈပရ
္ ာွ းသြားေလသည္။

34
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အဘယ္ေၾကာင္ဟ
့ မ
ု က
ူ ား သူ အထင္ႀကီးေသာ ပန္းပြငသ
့္ ည္ တကယ့္ ပန္းပြင့္ မဟုတဘ
္ ဲ ဟန္ေဆာင္
ထားေသာ ေက်ာက္ခက္ပန္းျဖစ္ေနေသာ ေၾကာင္တ
့ ည္း။

ထိေ
ု န႔မစ
ွ ၍ အခ်စ္အတြက္ အသက္ရင
ွ ေ
္ နရသူ တစ္ဥးီ ဟု ေႂကြးေၾကာ္ခဲေ
့ သာ “လိပျ္ ပာကေလး
ေမာင္ပန္းႏိင
ု ္” သည္ ႐ူးသြပေ
္ နာက္က်ိကာ ကမာၻအႏွပ
႔ံ ်ံသန္းရင္း အလြမး္ ဇာတ္ခင္း ရွာသတည္း။

ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားသည္ သူလ

႔ ကၤာကို ဖတ္ရင္းကပင္ အသက္႐ဴွ ရပ္သြားၾကေလသည္။
ဤမႏုႆဆရာသည္ ဘယ္နည္းဘယ္ပျုံ ဖင့္ လိပျ္ ပာတိင
ု း္ ျပည္မွ အလြမး္ ဇာတ္ေၾကာင္းကို သိေလ
သနည္း။ သူတို႔သည္ သစ္ရြကလ
္ ကၤာ တစ္ပုဒ္ကို လက္ဆက္ဖတ္ၾက ျပန္ေလသည္။

ဤ လကၤာကမူ အခ်စ္အတြက္ ႐ူးသြပသ

္ ြားေရေသာ လိပျ္ ပာကေလးကိယ
ု စ
္ ား သနားဖြယရ
္ ာ
သီကးုံ ထားျပန္ေလသည္။

ငါ့ေနရာတြင္

အသင္ခဏ

လူျဖစ္ရ၍

ခ်ဳိျမလကၤာ

ေရးစမ္းပါေလာ့။

ငါ့မွာတမူ

ေက်ာက္ဂူျမင့္မား

႐ႈိေျမာင္ၾကားဝယ္

လိပ္ျပာငယ္ျဖစ္

စခန္းသစ္ကာ

ဝဲရစ္ပ်ံလႊား

မေပ်ာ္ျငားလည္း

ပ်ားရည္တငံု

ပန္းစံုသင္းသင္း

35
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေသလာတြင္းဝယ္

ခ်စ္ျခင္းက်ိမ္စာ

အသည္းနာကို

ကုပါေဆးဝါး

တစ္ညျခားေသာ္

တစ္ေန႔ေက်ာ္၍

ေမးေဖၚသသူ

မရိွမူစြ

ဝိုင္းပယ္ၾကစဥ္

ဘဝစက္ဝိုင္း

လြမ္းမုန္တိင္းဝယ္

ပိုင္းပိုင္းအေတာင္ က်ဳိးသတည္း။ ။

အလြမး္ သမား လိပျ္ ပာကေလးကိယ

ု စ
္ ား ေရးသားထားေသာ သူလ
႔ ကၤာ က႐ုဏရသ၏ ဝိညာဥ္ကုိ
အသက္သြငး္ ထား၏။ အကယ္၍သာ သင္သည္ အခ်စ္႐းူ လိပျ္ ပားကေလး ျဖစ္ခဲေ
့ သာ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏
က်ိမ္စာကို အဘယ္မ်ွ အသည္းနားဖြယ္ ခံစားရေလမည္နည္း။ သူ႔အား အခ်စ္႐းူ ကေလးဟု
ဝိင
ု း္ ပယ္ခရ
ံ ျခင္းကို အဘယ္မ်ွ စိးု ရြ႕ံ အားငယ္စြာ နာက်ည္း ရွာေလမည္နည္း။

သူ႔ လကၤာဖတ္ရင္း ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားသည္ လကၤာဆရာကေလးအား ယခင္ယ

့ ခင္
အခါမ်ားထက္ ပို၍ သနားလာမိၾကသည္။ သူဘ
႔ ဝကို နားမလည္ႏိုင္သကဲ့သို႔ သူလ
႔ ကၤာမ်ားကိလ
ု ည္း
ပန္းလိပျ္ ပာကေလးတိသ
႔ု ည္ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းကပင္ နားမည္ႏင
ုိ ေ
္ အာင္ ရိွၾကသည္။

လေရာင္ ထိးု ဟပ္ထားသျဖင့္ လကၤာဆရာကေလး၏ ႏြမး္ ေဖ်ာ့ၾကံဳလွေ

ီ သာ မ်က္ႏာွ ကေလးမွာ
သနားဖြယထ
္ က္ လြမး္ ဖြယည
္ ဳိွ းလ် ရိေ
ွ ခ်သည္

အသည္းႏွလံုး

ပုလဲကံုးတြင္

36
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အမုန္းသခ်ၤာ

အေျဖရွာလွ်င္

ကမာၻပ်က္ေသာ္

ေတြ႔လိမ့္တည္း။ ။

ကမာၻပ်က္ေသာ ကာလတြငမ
္ ွ “မုနး္ ” ဆိေ
ု သာ အေျဖကို ရွာေဖြႏိုင္လိမ့္မည္ဟုလည္း
သူလ
႔ ကၤာတြင္ စစ္တမ္း ထုတထ
္ ားျပန္ေလသည္။

ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားသည္ ဤေနရာတြင္ လကၤာ၏ အဓိပၸာယ္ကို ရွာေဖြရင္း

အျငင္းပြားၾကေလသည္။

“သူ တစ္ကမာၻလံုးမုန္းတယ္ဆိုတဲ့ အပုိဒ္ကို မရွငး္ ဘူး”

“မင္း ဆံးု ေအာင္မွ မဖတ္ဘဲ”

“မဟုတဘ
္ းူ ေလ၊ လကၤာထဲက မုန္းဆိုတဲ့ ကာရန္ဟာ ဘာကို ဆိလ
ု တ
ုိ ာလဲ …. ဘယ္သက
႔ူ ုိ
မုနး္ တာလဲ၊ ဘာေၾကာင္မ
့ န
ု း္ တာလဲ၊ မုန္းတယ္ဆိုတာ ခ်စ္တာနဲ႔ ဘယ္လုိ ကြာျခားသလဲ”

“အို …. မင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ ညံေ

့ သးတာပဲ၊ ကဗ်ာဆိတ
ု ာ အေတြးကြ၊ ေတြးတတ္မွ
လကၤာအရသာကို ခံစားတတ္မယ္ … မင္း မေတြးတတ္ရင္ လကၤာမဖတ္နဲ႔ …”

“ငါလဲ ေတြးတာပဲ … ေတြးေလ … အေျဖေဝးေလမိ႔ု ငါ စိတ္ပ်က္လာၿပီ၊ မင္းေကာ မသိဘးူ လား၊

မုန္းဆိုတဲ့ အဓိပာၸ ယ္ဟာ ဘာကို ဆိလ
ု တ
ုိ ာလဲ”

“အုိ …. သခင္ကေလး ႏိးု ပါ့မယ္ကြာ …. တိးု တိးု ေျပာစမ္းပါ”

ပန္းလိပ္ျပာတို႔၏ လကၤာ ျငင္းဆန္ ေဆြးေႏြးသံေၾကာင့္ သူသည္ တကယ္ပင္ ေလ်ာင္းစက္ရာမွ

ႏိးု လာေလသည္။ ႏိးု လာသည္ႏင
ွ ့္ တစ္ၿပိဳင္နက္မာွ ပင္ လကၤာေရးထားေသာ သစ္ရြကက
္ ေလးေပၚသိ႔ု
သူ႔လက္အစံုသည္ က်ေရာက္လာေလသည္။

ထိေ
ု ရာကာလတြင္ ေစာေစာက လကၤာခိးု ဖတ္ရင္း ျငင္းခုနေ
္ နၾကေသာ ပန္းလိပျ္ ပာကေလး
မ်ားသည္ လန္႔ပ်ံကုန္ၾကေလသည္။

37
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခန္း (၂)

ေနဝန္းနီနသ
ီ ည္ ေတာင္စြယေ
္ စာင္းသိ႔ု ေလ်ာဆင္းသြားေသာ ကာလတြင္ လကၤာဆရာကေလး
သည္ တစ္ညလံုး အိပပ
္ ်က္ထားသျဖင့္ အိပေ
္ ပ်ာ္၍ ေကာင္းတုနး္ ပင္ ရိေ
ွ သးသည္။

ေနဝင္အပ
ိ မ
္ က္ျဖစ္သျဖင့္ လကၤာဆရာကေလးသည္ တစ္ခ်က္မ်ွ လြနက
႔္ ာ လဲေလ်ာင္းျမဲ
လဲေလ်ာင္းေနျပန္ေလသည္။

အိပ္မက္ထဲတြင္

သခင္ေပၚလာ

ေစာင္းသံသာသည္

ကလ်ာမိမိမုန္း … သာတည္။ ။

အိပ္ေပ်ာ္တိုင္း ျမင္မက္ေလ့ရေ
ွိ သာ အိပမ
္ က္ထဲမွ တစ္ခေ
ု သာ ေစာင္းသံသည္ တမွ်င္မ်ွ င္ တႏြဲ႔ႏြဲ႔
ျမည္လာေလသည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေစာင္းသံတသ
႔ုိ ည္ ဆူညလ
ံ ာ၏။ ေဝးရာမွ နီးလာကာ ေစာင္းသံသည္
စမ္းေရသံအျဖစ္သ႔ုိ ကူးေျပာင္းလာလ်က္ ေတာင္က်ေရတံခြနႏ
္ င
ွ အ
့္ တူ သူ႔အထံသို႔ စီးဆင္းလာေလသည္။
ေစာင္းသံႏင
ွ ့္ စမ္းေရစီးသံတသ
႔ုိ ည္ သူန
႔ ားထဲတြင္ က်ယ္ေလာင္သည္ထက္ က်ယ္ေလာင္လာသည္။
ၾကာေသာ္ သူ႔နားတို႔သည္ ခံႏင
ုိ စ
္ ြမး္ မရိေ
ွ တာ့ေခ်တကာ။

ေစာင္းသံထဲမွ

သဲ့သဲ့မွ်သာ

38
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ၾကားရပါသည္

ကလ်ာေသမင္း …. ရယ္သံတည္း။ ။

ထိုအသံတို႔ထဲတြင္ သူသည္ တစ္ခေ

ု သာ ရယ္ေမာသံကုိ မွတ္မိ၏။ ထိရ
ု ယ္သသ
ံ ည္
ေပါက္ခၽြနလ
္ သ
ံွ ြား၊ သံလ်က္ဓားျဖင့္ သူ႔အသည္းအား စိုက္ဖိကာ တအားခြဲဘသ
ိ ုိ နာက်ည္းခံျပင္းလာသည့္
အဆံးု ၊ သူ႔ မ်က္လးုံ မ်ားသည္ ပြငႏ
့္ းုိ လာခဲေ
့ လသည္။ ပြငႏ
့္ းုိ လာခဲေ
့ သာ သူ႔ မ်က္လးုံ မ်ားတြင္
မ်က္ရည္တို႔ျဖင့္ စြတစ
္ လ
ုိ ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

အိပ္မက္ကိုလည္း မုနး္ ၍ ေစာင္းသံကလ

ုိ ည္း မုနး္ တတ္ေသာ သူသည္ ေလ်ာင္းစက္ရာ ေျမျပင္မွ
အားယူ၍ ထလိက
ု ေ
္ သာ အခါ သီတဂူ လမင္း ထိနထ
္ န
ိ လ
္ င္းလ်က္ သန္းေကာင္ယံသို႔ တိုင္ေလၿပီ။
ၾကယ္ဝါဝါ ပုလဲလံုးတို႔သည္လည္း ေကာင္းကင္ျပင္ ျမေၾကးမံဝ
ု ယ္ အလွ ျပင္ၾကေလၿပီ။

ဤ အိပမ
္ က္မ်ဳိးကား သူအ
႔ တြက္ ႐ိးု ခဲေ
့ လၿပီ။ အိပမ
္ က္ထဲမွ ေစာင္းသံ၊ ေစာင္းသံထဲမွ
ရယ္သသ
ံ ည္ သူအ
႔ တြက္ တန္ဖးုိ မရိေ
ွ တာ့ေခ်။

သူသည္ ယခုမပ
ွ င္ ဆာေလာင္မြတသ
္ ပ
ိ ျ္ ခင္းကို သတိရလာ သျဖင့္ သူေ
႔ ဘးတြင္ သဲမႈန္တို႔
ေရာႁပြမး္ လ်က္ ရိေ
ွ သာ သလဲသးီ တစ္ခိုင္ကို ဆုပ္ကိုင္ယူမိကာ သူ႔ ႏႈတခ
္ မ္းမ်ားျဖင့္ ငံုခဲလိုက္ေလသည္။
သလဲသီးခိုင္၏ ခ်ဳိၿမိနေ
္ သာ အရသာတိသ
႔ု ည္ သူလ
႔ ည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ ပူေလာင္ စူးရွလာသျဖင့္
သလဲသီးခိုင္လံုးကို စမ္းေရထဲသ႔ုိ လႊငေ
့္ ပါက္ ပစ္မေ
ိ လသည္။

သူသည္ စမ္းေရထဲသ႔ုိ က်သြားေသာ သလဲသီးခိုင္ကို ဝမ္းပန္းတနည္း ေငးၾကည္ေ

့ နေလသည္။
သလဲသးီ ခိုငတ
္ ြင္ သူ႔ဘဝႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာ အေၾကာင္းတစ္စတ
ုံ စ္ခေ
ု တာ့ ရိတ
ွ န္ရာသည္။

စမ္းေရထဲမွ

ဂယက္ထ၍

ေဒါသျဖင့္ၿပီး

သလဲသီးလွ်င္

ယခင္ေရွ႕က … ရန္သူတည္း။ ။

ခ်ဳိၿမိနလ
္ ေ
ွ သာ သလဲသးီ ၏ အရသာသည္ သူရ
႔ င္ထဲတြင္ ငရဲမးီ ကဲသ
့ ႔ုိ ပူေလာင္ေနေလသည္။
သလဲသးီ ကို သူ မုနး္ ရျခင္း၌ အေၾကာင္း တစ္ခခ
ု ေ
ု တာ့ ရိတ
ွ န္ရာသည္။ သူသည္ သလဲသးီ

39
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ပစ္ခ်လိက
ု သ
္ ျဖင့္ လႈင
ိ း္ ဂယက္မ်ား တြန္႔လ်က္ရိွသည္။ ျပာလဲေ
့ သာ စမ္းေရျပင္မွ မ်က္လံုးကို ခြာလိက
ု က
္ ာ
အေဝးသိ႔ု ေမွ်ာ္မျိ ပန္ေလသည္။

ဘဝဆိုသည္မွာ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းလို နီးမယာင္ႏင

ွ ့္ ေဝး၍ ညအရိပ္ ေမွာင္လႊာထုကဲ့သို႔လည္း
မည္းေမွာင္လ၏
ွ ။ ထိုအေမွာင္ထက္တြင္ လွ်ပ္ႏြယတ
္ စ္ခက္ ဝင္းဝင္းျပက္အေ
့ံ သာ ေမွ်ာ္လင္ခ
့ ်က္
ဆိုသည္ကိုလည္း သူ မယံုၾကည္။ သူ ယံၾု ကည္သည္ကား လကၤာစပ္ဆျုိ ခင္း အမႈသာ ျဖစ္ေလသည္။

ညအေမွာင္တြင္

လွ်ပ္ေရာင္ဝင္းျပတ္

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္

အိပ္မက္တေစၧမွ်သာတည္း။ ။

တကယ္ဆလ
ုိ ်ွ င္ ညအေမွာင္တြင္ လွ်ပ္စးီ ျပတ္ျခင္းသည္ သူအ
႔ တြက္ ေမွ်ာ္လင္ခ
့ ်က္ မဟုတေ
္ ပ။
အိပမ
္ က္ထဲ၌ တေစၧေျခာက္ျခင္းကဲသ
့ ႔ုိ မေရရာေသာ စိတအ
္ စဥ္ႏင
ွ ့္ ဝိညာဥ္တို႔အား ေျခာက္လန
ွ ႔္
ခံရျခင္းသာ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဝိညာဥ္တို႔ကာ အေတြအ
႔ ၾကံဳ ႀကီးမားခဲေ
့ ပၿပီ။ ေျခာက္လန
ွ ျ႔္ ခင္း၊
ေစာ္ကားျခင္း၊ သေရာ္ျခင္းႏွင့္ ခ်ီးမြမး္ ဂုဏျ္ ပဳျခင္းသည္ ဘာမွ် တန္ဖးုိ မရိေ
ွ သာ ခံစားခ်က္ ဝကၤပါ၏
ေကြေ
႔ ကာက္ေသာ လမ္းသြယက
္ ေလးမ်ားဟုသာ သူ ယံၾု ကည္ေလသည္။

လမ္းေပါင္းမ်ားစြာ ရိေ
ွ သာ ဤခံစားခ်က္ ဝကၤပါထဲသ႔ုိ သူသည္ လမ္းမွာမ်က္ျခည္ျပတ္၍လည္း
ဝင္ေရာက္ခဲဖ
့ းူ သည္။ ထြကေ
္ ပါက္ ရွာမေတြ႔သည့္အဆံုး မ်က္လံုး တစ္ေထာင္ႏင
ွ ့္ အသည္းတစ္ကေ
ု ဋ
ရိေ
ွ သာ မာယာကေဝမ်ားကိလ
ု ည္း သူ ေတြဖ
႔ းူ ခဲေ
့ လၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ အခ်စ္ကုိ တစာစာ
ေရငတ္သူကဲ့သို႔ လက္ျဖန္၍
႔ ကား မေတာင္းဆိခ
ု ဲ။့ သူဘ
႔ ဝသည္ အကယ္၍ သူဖန
ု း္ စားတိ႔ု စြနပ
႔္ စ္ျခင္း
ခံရေသာ ထမင္းလံးု တစ္ေစ့မ်ွ ေလာက္ တန္ဖးုိ မဲခ
့ ်င္ မဲမ
့ ည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အနမ္း၏ ေက်းကၽြန္ အခ်စ္၏
သားေကာင္ အလြမး္ သူေတာင္းစား ဘဝကိက
ု ား အက်ေရာက္မခံလေ
ုိ ခ်။

အခ်စ္အတြက္

မ်က္ရည္သြန္းေလာင္း

ေျမတြင္ေလ်ာင္း၍

သူေတာင္းစားပမာ

ငါ့ေမတၱာကို

40
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ကမာၻသာဆံုး ….

အ႐ႈံးမေပးႏိုင္ႏိုင္တည္း။ ။

ေမတၱာကို အ႐ႈးံ ေပးကာ အသည္းေျမ ခ်စ္သခ်ဳႋငး္ တြင္ အသက္ေပး၍ စေတးသြားၾကေသာ

အညံခ
့ ံ အလြမး္ သမားတိအ
႔ု ထဲတြင္ သူ မပါဝင္ခဲေ
့ ပ။ အခ်စ္အတြက္ မ်က္ရည္ေတးကို သီကးုံ ကာ
နိမက
့္ ်ညံဖ
့ ်င္းလွေသာ ေမတၱာသူဖန
ု း္ စားဘဝကို သူသည္ ေရွာင္ကြငး္ ခဲ၏
့ ။ ေလာကရဲတက
ုိ ႀ္ ကီးသိ႔ု
ဧည္သ
့ ည္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာခဲသ
့ ူ တစ္ဥးီ သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ျဖင့္
ငို႐ႈိက္ကာ အ႐ႈးံ ေပး အညံခ
့ ရ
ံ မည္နည္း။

ေမတၱာေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား လွညစ
့္ ားမႈ ခလုပတ
္ သ
ံ င္းမ်ားႏွင့္ ရာဂအဆိပျ္ ဖင့္ လူးအပ္ေသာ
တဏွာဆူးခၽြနေ
္ က်ာက္ခက္မ်ားကို သူသည္ သစၥာ သူရဲေကာင္းဘဝကို ခံယူ၍ အ႐ႈးံ မေပးေသာ
လကၤာဝိညာဥ္ဓားျဖင္သ
့ ာ အပိင
ု း္ ပိင
ု း္ ျပတ္ေအာင္ ခုတျ္ ဖတ္သတ
ု သ
္ င္ခဲေ
့ လသည္ ။

႐ႈံ႕ခ်က်ိန္ဆဲ

ငရဲျပည္မွ်

ဆူညံၾကလည္း

ဘဝေလွခါး

ဆူးႏြယ္မ်ားကို

ဖယ္ရွားသုတ္သင္ရမည္တည္း။ ။

လကၤာဓားကို ရဲရင္စ
့ ြာ ကိင
ု ေ
္ ဆာင္လ်က္ ဘဝေလွခါးတြင္ တားဆီး ပိတ္ဆို႔လ်က္ ရိေ
ွ သာ
ဆူးႏြယဆ
္ းူ ခက္မ်ားကို လကၤာဓားျဖင့္ ခုတျ္ ဖတ္ေသာ သမယ၌၊ ငရဲျပည္မွ ရန္သေ
ူ တာ္မ်ားသည္၊ သူ႔အား
႐ႈံ႕ခ်က်ိန္ဆံ၍ ရယ္ေမာေလွာင္ေျပာင္ၾကျခင္းကုိ သူသည္ ရြံ႕အံ့စိုးအံ့ မထင္ခဲ။့ ငရဲျပည္မွ ရန္သူေတာ္တို႔၏
ေလွာင္ေျပာင္းရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ ႐ႈံ႕ခ်က်ိန္ဆဲသံတို႔သည္ သူ႔အဖို႔တြင္ကား ဇာတိမာန္ကုိ တန္ျပန္
အားသစ္ေစေသာ လႈံ႔ေဆာ္သံမ်ားဟုသာ ယူဆေလသည္။

သူသည္ ပ်ံ႕လြငေ
့္ နသည့္ စိတအ
္ စုအေဝးတိက
႔ု ုိ ၿငိမသ
္ က္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း အားငယ္
ႏြမး္ လ်ေသာ မ်က္လံုးတို႔ကို ေမွးမွိတ္လိုက္ေသာ ကာလတြင္ ေစာေစာက သူ႔အား အိပမ
္ က္ထဲတြင္
ေႏွာင့္ယွက္ခဲ့ေသာ ေစာင္းသံသည္ သူ႔နားထဲသို႔ သဲ့သဲ့မွ် ဝင္ေရာက္ လာျပန္ေလသည္။

ေစာင္းသံသည္ သူ႔အား အေဝးတစ္ေနရာသိ႔ု ေခၚေဆာင္သြားျပန္သည္။

41
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေစာင္းသံသဲ့သဲ့

တႏြဲ႔ႏြဲ႔လွ်င္

လြမ္းဖြဲ႔ပိတ္ေႏွာင္

အက်ဥ္းေထာင္သို႔

ေခါင္းေဆာင္ညွိဳ႕ငင္ ျပန္တကား။ ။

တစ္ရေ
ံ ရာ အခါက ေစာင္းသံသည္ သူ၏ ျမတ္ႏးုိ တြယတ
္ ာရာ ျဖစ္ခဲေ
့ သာ္လည္း ယခုမက
ူ ား
ေစာင္းသံသည္ သူ႔ အသဲႏွလံုးကို သင္တုန္းလႊစက္ဓားကဲ့သို႔ အစိတစ
္ တ
ိ အ
္ ႁမႊာႁမႊာ ေခ်ဖ်က္ႏင
ုိ စ
္ ြမး္ ေသာ
က်ိနစ
္ ာ လက္နက္ တစ္ခု ျဖစ္ခဲေ
့ လၿပီ။

ေစာင္းသံသည္ သူအ
႔ တြက္ အၾကင္နာကင္းမဲေ
့ သာ ေသမင္း၏ ျပက္ရယ္သသ
ံ ာတည္း။

ေစာင္းသံသည္ မျမင္ႏင
ုိ ေ
္ သာ အရပ္မွ သူ႔အား ညွဳ႕ိ ေခၚျပန္ေလသည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးသည္
ေစာင္းသံေၾကာင့္ ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားလာသည္ဟု ထင္ရ၏။ ေစာင္းသံေၾကာင့္ ေငြဝတ္လာႊ စကားဝါ
ပြငက
့္ ေလးမ်ားသည္ စမ္းေရထက္သ႔ုိ ေျပးဆင္းေႂကြသက္ ကုနၾ္ ကသည္။ စမ္းေခ်ာင္းကေလး၏ ေရစီး
ရိန
ွ သ
္ ည္ ျပင္းထန္လာကာ စကားဝါပြငက
့္ ေလးမ်ားကို ေပြခ
႔ ်ီယေ
ူ ဆာင္သြားၾကသည္။

အို …. ေစာင္းသံ

ေဝလံကမာၻ

ဘယ္ေနရာမွ

ညွဳိ႕ကာငင္ကာ

ေခၚပါသနည္း

ၾကယ္ဝါလည္းေႂကြ

စမ္းေရႏွင့္ေမ်ာ

ခ်စ္ေသာစကားဝါ

ပြင့္ခ်ပ္လႊာသည္

ေရမွာ နစ္ျမဳပ္ ဆံုးျပန္တကား။ ။

42
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေစာင္းသံ၏ ညွဳိ ႕ငင္ျခင္းကား ျပင္းထန္လဘ

ွ သ
ိ ည္။ ျမဴျခည္ ျမဴေမွးတိ႔ု အုပဆ
္ င
ုိ း္ ထားေသာ
လစႏၵာ တိမရ
္ ထား၏ တံခါးပြငလ
့္ ာခ်ိနတ
္ ြင္ ၾကယ္ဝါဝါ ပုလဲလးုံ ကေလးမ်ားသည္ ေစာင္းသံ၏
ဆြဲငင္ျခင္းဒဏ္ကုိ မခံမရပ္ႏင
ုိ ေ
္ တာ့ဘဲ စကားဝါပြငက
့္ ေလးမ်ား ေႂကြက်ရာ ျမစမ္းေခ်ာင္းထဲသ႔ုိ
ခုနပ
္ ်ံသက္ဆင္းၾကေလသည္။

စကားဝါပြငက
့္ ေလးမ်ားႏွင့္ ၾကယ္ဝါဝါ ပုလဲလံုးတို႔သည္ ေစာင္းသံ၏ လွညစ
့္ ားျခင္း ပရိယာယ္ကုိ
နားမလည္ရာွ ၾကဘဲ စမ္းေရထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္ ဆံးု ႐ႈးံ ရျပန္တကား။

ေစာင္းသံသည္ ရပ္တန္၍
႔ မသြားေသးဘဲ တမွ်င္မ်ွ င္ တႏြဲ႔ႏြဲ႔ ႀကိဳးကုန္သံစံုပင္ သြဲလ
႔ ်က္
ရိွေသာ္လည္း ေစာင္းသံကုိ အမုနး္ ႀကီး မုနး္ ခဲေ
့ သာ လကၤာဆရာကမူ ေစာင္းသံ၏ ညွဳိ ႕ငင္ဆြဲေခၚျခင္းကို
မတုန္လႈပ္ခဲ့၊ ၾကံ့ၾကံ့ခံ ၿငိမသ
္ က္ ေတြေဝလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ေနာက္ဆးုံ ၌ ေစာင္းသံသဲသ
့ ဲသ
့ ည္ တႏြဲႏ
႔ ြ ဲမ
႔ ်ွ င္ သြဲရ
႔ ာမွ သူႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ေဝး၍ ေဝး၍
သြားေလေတာ့သည္။

ထိအ
ု ခါ ဘယ္ခင္းဘယ္ပေ
ုံ ၾကာင့္ မသိ၊ သူ႔ မ်က္ရည္တို႔သည္ ပါးျပင္ေပၚသိ႔ု ယိုစိမ့္
က်ဆင္းလာၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္ရည္တို႔ကား အညံစ
့ ား မ်က္ရည္မ်ားမဟုတ။္ ေသမင္းႏွင့္
ခ်စ္သူကို ကလဲစ
့ ားေခ်ေသာ မုနး္ မ်က္ရည္တို႔သာတည္း။

43
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခန္း (၃)

အမ်ားသမုတ္

သစ္ငုတ္ေသာ္မွ

“စုန္း” ျဖစ္ရသည့္

ေလာကဇာတ္ပြဲ

ခ်စ္ငရဲကို

အျမဲဆန္႔က်င္

ေတာ္လွန္ခ်င္သည္

မုန္းလွ်င္ ခါးခါးသီးသီးတည္း။ ။

တစ္ေလာကလံးု မုနး္ တတ္ၿပီျဖစ္ေသာ လကၤာဆရာသည္ သစ္ငုတ္တိုကို မယံေ

ု တာ့ေခ်။
အမ်ားသမုတေ
္ သာ ေလာက၌ သစ္ငုတ္တိုေသာ္မွ် စုနး္ ျဖစ္ရသည္ကုိ သူ႔ ႏွလးုံ သားက အလိုလို
သိထားၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

မုနး္ ဆိေ
ု သာ အကၡရာစာလံးု သည္ သူ႔ အသည္းတြင္ ေက်ာက္စြဲေအာင္ ခိင
ု မ
္ ာစြာ ကမၺညး္
ထိးု ထားၿပီး ျဖစ္ေလၿပီ။

ေသမင္း၏လက္

ရက္စက္လြန္းစြာ

44
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ဖ်က္ေခ်ပါလည္း

သည္းလႊာႏွလံုး

ေရးသီကံုးသည့္

“မုန္း” အကၡရာ

မေပ်ာက္ပါသည္

ကမာၻပ်က္ခ်ိန္ …. တိုင္ေအာင္တည္း။ ။

သူ႔အသည္း ႏွလးုံ တြင္ ေက်ာက္သား ေက်ာက္အမ

ိ အ
္ ျဖစ္ ေရးသား သီကးုံ ထားသည့္ “မုနး္ ”
အကၡရာစာလံးု ကို ေသမင္း၏ ရက္စက္ေသာ လက္အစံျု ဖင့္ ေခ်ဖ်က္ေသာ္လည္း ေပ်ာက္ပ်က္အ့ံ
မထင္ႏင
ုိ ေ
္ တာ့ေပ။ ကမာၻပ်က္ခ်ိန္တိုငေ
္ အာင္ပင္ “မုနး္ ” အကၡရာ စာလံးု သည္ သူအ
႔ သည္းတြင္ ခိင
ု မ
္ ာစြာ
စြဲထင္ေနလိမမ
့္ ည္ဟလ
ု ည္း သူ ယံၾု ကည္ေလသည္။

မ်က္ရည္ပင္လယ္

ထုထယ္ႀကီးမား

လႈိင္းမ်ားအျဖစ္

ေသြးျမစ္ သမုဒၵရာ

စီးလာဦးတိုက္

ဖြားဖြား႐ိုက္လည္း

သဲ၌သီကံုး

“မုန္း” အကၡရာ

ေက်ာက္သားလႊာသည္

ၿပိဳကာမပ်က္ … ခိုင္ခိုင္တည္း။ ။

မ်က္ရည္ ပင္လယ္မ်ားျဖင့္ ဖ်က္ေသာ္လည္း မုနး္ အကၡရာကား မပ်က္ႏင

ုိ ၊္ မေပ်ာက္ႏင
ုိ ခ
္ ဲ။့
ေသြးတိသ
႔ု ည္ ပင္လယ္သမုဒၵရာ အျဖစ္ လႈင
ိ း္ ယက္ထကာ သူ႔ အသည္းလႊာအား တဖြားဖြား ေျပးတိက
ု ၍
္

45
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ပြတေ
္ ဖ်ာက္ ေခ်ဖ်က္ပါေခ်ေသာ္လည္း သူ႔ အသည္းႏွလးုံ တြင္ ေက်ာက္စာေက်ာက္ ကမၺညး္ အျဖစ္
အကၡရာတင္လ်က္ရေ
ွိ သာ မုနး္ အကၡရာသည္ ေပ်ာက္ပ်က္လမ
ိ မ
့္ ည္ မဟုတ။္ ။

“မုန္း …. မုန္း …. မုန္း ….. မုန္း”

ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ေဆာင္

တိမ္ေတာင္တိမ္ခဲ

ငရဲေအာက္ဆံုး

ႏွလံုးသည္းလႊာ

ငါ့ ကမာၻတြင္

က်ိန္စာ …. က်ိန္စာ

က်ိန္စာ … အဆိပ္တည္း။ ။

ေက်ာက္တးုံ ေက်ာက္ေဆာင္ႏင
ွ ့္ ႏႈင
ိ း္ ေသာ္ ႏႈင
ိ း္ ရာလ်က္ တိမ္ေတာင္တိမ္လိပ္ႏွင့္ ႏႈင
ိ း္ ေသာ္
ႏႈင
ိ း္ ရာ ျဖစ္ခဲၿ့ ပီး ငရဲျပည္၏ ေအာက္ဆံုးလႊာႏွင့္ ပမာတူေသာ သူ၏ အသည္းႏွလးုံ တြင္ “မုနး္ ”
အကၡရာသည္ သူအ
႔ တြကမ
္ က
ူ ား က်ိနစ
္ ာ အဆိပပ
္ င္တည္း။

ထို အဆိပရ
္ ည္သည္ လူတင
ုိ း္ အတြက္ ေသမင္း၏ ၾကမၼာေရစင္ ျဖစ္ခဲေ
့ သာ္လည္း သူအ
႔ တြကမ
္ ူ
မေသမခ်င္း ႏွပ
ိ စ
္ က္မည့္ မျမင္ရေသာ ဝိညာဥ္လည္း ျဖစ္ေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူသည္ အဆိပ္ကို ပ်ားရည္ထင္တတ္ၾကေသာ လူသားတို႔အား အမုနး္ ႀကီး

မုနး္ ခဲေ
့ လသည္။

အဆိပ္ရည္ကို

ခ်ဳိေသာပ်ားရည္

ျဖစ္ေလသည္ဟု

ယံုၾကည္ယိုးမွား

လူသားကမာၻ

သတၱဝါလွ်င္

46
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ညမွာ ငို႐ႈိက္

ေန႔ရယ္လိုက္ႏွင့္

ေလာင္ၿမိဳက္ႂကြမ္းပူ

ႂကြက္ႂကြက္ဆူသည္

ငါမူထီးတည္း ….

ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္တကား။ ။

လူသားတိ႔ု ကမာၻသည္ ညအခါတြင္ ငို႐ႈိက္၍ ေန႔အခါတြင္ ရယ္ေမာကာ အဆိပႏ

္ င
ွ ့္ ပ်ားရည္ကုိ
မေရြးတတ္ၾကဘဲ ယိးု မွားတိမး္ ယြငး္ စြာ ရိေ
ွ နခိက
ု တ
္ ြင္ သူသည္ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္စြမ္း ရိွခဲ့သည္။

လူသားတိသ
႔ု ည္ ဘဝ၏ အႏွစသ
္ ာရကို မသိၾကဘဲ မြနျ္ မတ္ေသာ ႏွလံုးသားကို
လွည့္စားတတ္သူတို႔က အႏိုင္ယူ၍ မ်က္ရည္ပူ စမ္းေခ်ာင္းတြငး္ ၌ ကူးယက္ေပ်ာ္ပါးတတ္ၾကသည္။
ေမတၱာအေမွာင္ထထ
ု ဲတြင္ အက်ဥ္းေထာင္မ်ား ဖန္တးီ လ်က္ အသက္ဝည
ိ ာဥ္ကုိ သစ္ရြကထ
္ င္ကာ
မိက
ု မ
္ ဲေသာ စြနစ
႔္ ားျခင္းအမႈကုိ ျပဳၾကသည္။

လကၤာဆရာသည္ ဘဝကို ဤသို႔ပင္ ျမင္၍၊ မႏုႆလူသားတို႔ကို မုနး္ တီးလာရျခင္းပင္

ျဖစ္ေလသည္။

ေခါင္းတြင္ ပန္အပ္ေသာ ပန္းပြငမ

့္ ်ားကို မႏုႆ လူသားတိသ
႔ု ည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေျမတြင္
တစ္ဖန္ခ်နင္းကာ ရက္စက္ျခင္း ျပဳတတ္ေလသနည္းဟုလည္း သူ မေတြးတတ္ေအာင္ ရိခ
ွ ဲဖ
့ းူ သည္။

အထြတ္အဖူး

ပန္းဦးပန္းပြင့္

ပန္ပါသင့္လည္း

ေျခႏွင့္နင္းကာ

ရက္စက္ပါသည္

သစၥာယြင္းပ်က္ ကမာၻတည္း။ ။

47
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

လူသား ကမာၻကား ပန္းပြငက

့္ ေလးေလာက္မ်ွ သစၥာမရိၾွ ကပါတကားဟုလည္း သူလ
႔ ကၤာမ်ားတြင္
ကမၺညး္ ထိးု ထားတတ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ လကၤာဆရားသည္ ၾကယ္ကေလးတို႔ႏွင့္ ပန္းပြငက

့္ ေလးမ်ားကို အေဖၚျပဳကာ
လူသား ကမာၻကုိ ေက်ာခိင
ု း္ ထားျခင္းလည္း ျဖစ္ေလသည္။

ေကာင္းကင္မွ ၾကယ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ေျမျပင္ေပၚမွ ပန္းပြငက

့္ ေလးတိ႔ု လိပ္ျပာကေလးတို႔၏
ေၾကကြဲစရာ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို သတၱေလာက တစ္ခုလံုးက လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားေသာ္လည္း လကၤာဆရာကမူ
မဆံးု လကၤာ ေတးကဗ်ာတိျ႔ု ဖင့္ ေတာေတာင္ ေရေျမတို႔၏ ဆိတက
္ ြယရ
္ ာတြင္ လကၤာသီက်ဴး
တတ္ေလသည္။

သူ႔ ဘဝ၏ ျဖစ္စဥ္ႏင

ွ ့္ ဇာတ္လမ္း တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို မႏုႆလူသားတို႔ သိေရးထက္
ၾကယ္ကေလးမ်ား ပန္းပြငက
့္ ေလးမ်ားႏွင့္ လိပျ္ ပာကေလးတိသ
႔ု ာ သိေလလွ်င္ သူ ေက်နပ္ၿပီဟလ
ု ည္း
သူလ
႔ ကၤာမ်ားတြင္ ဝန္ခခ
ံ ်က္မ်ား ေရးသားထားေလသည္။

မုန္တိုင္းတိုက္သည့္

ညအမိုက္အေမွာင္

လွ်ပ္ေရာက္ရဲရဲ

မိုးေရထဲတြင္

သူလွ်င္လမ္းေလွ်ာက္

မရြံ႕ေၾကာက္သည္

မိုးေသာက္တိုင္ေအာင္ပင္တကား။ ။

လွ်ပ္ေရာင္လ်ွ ပ္စစ္မ်ား ရဲရဲလ်ွ သ

ံ ည့္ မုန္တိုင္း တိက
ု ေ
္ သာ ညမ်ားတြင္ သူသည္ အေမွာင္ထဲ၌
မိးု ေသာက္တင
ုိ ေ
္ အာင္ပင္ မေၾကာက္မရြ႕ံ လမ္းေလွ်ာက္၍ ေနတတ္သည္။

သစ္ပင္တို႔သည္ ယိမ္းယိုင္လ်က္ ရိွကာ မုနတ

္ င
ုိ း္ သည္ သစ္ပင္တို႔ကို အျမစ္မွ ကၽြတထ
္ ြကေ
္ အာင္
ရာဇသံေပးေသာ ကာလ၌ သူသည္ ျပံဳး႐ံမ
ု ်ွ သာ ျပံဳးတတ္ေလ့ ရိေ
ွ လသည္။

မုန္တိုင္းထက္ ဆိးု ရြားေသာ ေလာကဓံေလနီၾကမ္းကို ေတြဆ

႔ ခ
ု ံ ဲဖ
့ းူ သျဖင့္ သစ္ပင္တို႔ကို အျမစ္မွ
ကၽြတထ
္ ြကေ
္ အာင္ တိုက္ခိုက္ေသာင္းက်န္းလ်က္ ရိေ
ွ သာ ေလမုန္တိုင္းကိုကား သူသည္ မမႈေတာ့ေပ။

48
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မုနတ
္ င
ုိ း္ သည္ သစ္ပင္တို႔၏ ေသမင္းပမာ ရာဇသံေပးရင္း ရယ္သြမး္ ေျပာင္ေလွာင္တတ္၏။ သို႔ေသာ္
သူကား မမႈခဲ။့

မုန္တိုင္းလည္းရယ္

သူလည္းရယ္၍

ႀကိဳးႏြယ္လြန္ဆြဲ

ဤတစ္ပြဲတြင္

ပဲ့တင္လြင့္ပ်ံ

သူ႔ရယ္သံသာ

ညဥ့္ယံကိုစိုး

လႊမ္းမိုး အျမဲအစဥ္တည္း။ ။

သူသည္ မုန္တိုင္းကို အျမဲရင္ဆင

ုိ ဝ
္ ရ
ံ့ ဲသူ ျဖစ္၍ မုန္တိုင္းကို ၿပိဳင္ဆိုင္ရယ္ေမာတတ္သူလည္း
ျဖစ္ေပသည္။

မုန္တိုင္း ရယ္သံႏွင့္ သူ႔ရယ္သံတို႔သည္ ေလာကလြနပ

္ ြဲတြင္ ဘယ္သူ ႏိင
ု မ
္ ည္
မသိၾကေသာ္လည္း မုန္တိုင္းရယ္သံတို႔ကို သူရ
႔ ယ္သက
ံ သာ လႊမး္ မိးု တတ္စျမဲျဖစ္ေလသည္။

ယင္းသို႔ တမည္လည္း၊ မုန္တိုင္း ၿငိမသ

္ က္ေသာ ကာလတြင၊္ သူသည္ ႐ႈက
ိ ႀ္ ကီးတငင္
ငိေ
ု ႂကြးရတတ္ျမဲ ျဖစ္ေလသည္။

ေျမျပင္ေပၚတြင္

လြင့္စဥ္ေႂကြက်

ျဖဴျဖဴလြသား

ညက မုန္တိုင္း

ေလသူ႐ိုင္းေၾကာင့္

ပိုင္းပိုင္းက်ဳိးေၾက

49
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မိုးေရစက္လက္

မျမင္ရက္ပါ

ပန္းဝတ္လႊာတို႔

ေျမမွာျပန္႔ၾကဲ

သဲသဲလႈပ္မွ် …. ေဖြးေဖြးတည္း။ ။

ညဥ္ဥ
့ းီ ယံက တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးခဲ့ေသာ ေလသူ႐ိုင္း မုန္တိုင္း ဒဏ္ေၾကာင့္ ပန္းဝတ္လာႊ
ဝတ္မႈန္တို႔သည္ မိးု ေရးထိထားသျဖင့္ စက္စက္စိုကာ မျမင္ရက္ႏင
ုိ ေ
္ အာင္ပင္ ေျမျပင္တြင္
ျပန္ျ႔ ပန္ၾ႔ ကဲလ်က္ ေဖြးေဖြးလႈပမ
္ ်ွ ျမင္ေတြရ
႔ ေလသည္။

ပန္းပြငက
့္ ေလးတိသ
႔ု ာ မဟုတမ
္ ဘ
ူ ဲ မုန္တိုင္းသင့္၍ ေႂကြလြငေ
့္ နေသာ လိပျ္ ပာေတာင္ကေလး
မ်ားကိပ
ု ါ ေတြရ
႔ ျပန္ေလသည္။

မုန္တိုင္းသင့္၍

ေႂကြလြင့္ခဲ့ရာ

လိပ္ျပာေတာင္ပံ

ေက်ာက္နံရံထပ္

က်ဳိးေၾကလ်က္ေန

ျမင္ရေခ်ေသာ္

ေတြေဝေခ်ာက္ခ်ား

ႏွလံုးသားတြင္

သနားေမတၱာ

ေဝဒနာသည္

ကဗ်ာလြမ္းေတးျဖစ္ခဲ့တကား။ ။

50
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မုန္တိုင္းသင့္၍ ေႂကြလြငေ
့္ နေသာ လိပျ္ ပာေတာင္ကေလးမ်ား ေက်ာက္နရ
ံ ထ
ံ က္တြင္
က်ဳိးေၾကပ်က္စးီ ေနျခင္းကို ေတြရ
႔ ေသာ ကာလ၌ လကၤာဆရာ၏ အသည္းႏွလးုံ တြင္ သနားၾကင္နာေသာ
ေဝဒနာ ျပင္းထန္စြာ ခံစားရေလ့ ရိွသည္။

ထိေ
ု ဝဒနာကား သူ႔ အမုနး္ ကို ထပ္ေလာင္း လႈေ
ံ႔ ဆာ္ေပးေသာ အလြမး္ ေတးႏွင့္ အလြမး္ လကၤာ
ကဗ်ာမ်ားသာ ျဖစ္ေနတတ္ေလသည္။

ယင္းအခါ၌ လကၤာဆရာသည္ မ်က္ရည္တို႔ျဖင့္ သစ္ရြကေ

္ ပၚတြင္ ေၾကကြဲစရာ လကၤာမ်ားကို
သီကးုံ ေရးသားတတ္ေလသည္။ သူ႔ လကၤာထဲတြင္ မုန္တိုင္းကို က်ိနဆ
္ ဲ၍လည္း ထားတတ္ေလသည္။

အို …. မုန္တိုင္း၊

႐ိုင္းစြေလတကား

သင့္အား က်ိန္ဆဲ

အခဲမေက်

ငါ့မ်က္ရည္ျဖင့္

ငါေသသည့္တိုင္

အႏိုင္မေပး

လကၤာေရးသည္

သင္ေျပးႏိုင္မွ လြတ္မည္တည္း။ ။

သူသည္ မုန္တိုင္း၏ ရက္စက္ ဆိုးသြမ္းပံုကို ေဖၚက်ဴးထားကာ သူလ

႔ ကၤာတြင္ မုနတ
္ င
ုိ း္ အား
အခဲမေက်ႏိင
ု ေ
္ သာ သူ႔မ်က္ရည္တို႔ျဖင့္ က်ိနဆ
္ ဲထားျပန္၏။ သို႔တမည္လည္း လကၤာေရးသား၍ မဆံးု မီပင္
မုနတ
္ င
ုိ း္ သည္ တစ္ဖန္က်ေရာက္လာျပန္ကာ သစ္ရြကေ
္ ပၚမွ ေရးလက္စ လကၤာတိက
႔ု ုိ ရက္စက္စြာ
ေျခမြဖ်က္ဆးီ တတ္ေလသည္။ ထိအ
ု ခါ သမယ၌ သူသည္ သစ္ရြကမ
္ ်ားကို အသစ္တစ္ဖန္ ရွာေဖြျပန္ကာ
လကၤာတိက
႔ု ုိ ထပ္မံ သီကးုံ ျပန္ေလသည္။

မုန္တိုင္းႏွင့္သူသည္ မဟာ ရန္သေ

ူ တာ္ ျဖစ္ခဲက
့ ာ ညအခါ သန္းေခါင္ကာလ မုနတ
္ င
ုိ း္ က်လာၿပီ
ဆိုလွ်င္ သူ၏ ရယ္သံတို႔သည္ ေတာၿမိဳင္ေသလာ တစ္ခုလံုး ပဲတ
့ င္ဖးုံ လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

51
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ငွက္တို႔သည္ ပ်ံရင္း ေသရသကဲသ

့ ႔ုိ လကၤာဆရာမည္သည္ လကၤာေရးရင္းျဖင္သ
့ ာ
ေသရမည္ဟလ
ု ည္း ႏွလံုးပိုက္ထားၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

သစ္ရြက္တို႔ကား

ရွည္လ်ားလွစြာ

သူ႔ လကၤာတြက္

ေပလႊာေပရြက္ မွတ္တမ္းတည္း။ ။

သူ အသက္ရင
ွ ေ
္ နသမွ် ကာလပတ္လးုံ မဆံုးလကၤာတို႔ကို သူသည္ သစ္ရြကမ
္ ်ားေပၚတြင္
ေရးသားလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။ သစ္ရြကမ
္ န
ွ သ
္ မွ် သူ႔ လကၤာေရးရာ ေပရြကလ
္ ာႊ မွတ္တမ္းတို႔သာ
ျဖစ္ေလသည္။ ဤမွတ္တမ္းတို႔ကား သူဘ
႔ ဝ၏ ျဖစ္စဥ္ ေနာက္ေၾကာင္း တစ္စိတ္တစ္ေဒသလည္း
ျဖစ္ေလသည္။

သစ္ရြက္ေပၚတြင္

ကမၺည္းတင္သည့္

လကၤာ အဓိပၸာယ္

ပရိယာယ္ကို

အဘယ္သူမွ်

မသိၾကသား

ေလာကမ်က္ဝန္း

ဤဇာတ္ဆန္းသည္

မုန္းပန္းတစ္ပြင့္သာပင္တည္း။ ။

တစ္ေလာကလံးု သည္ မ်က္ကန္းပမာ သူလ

႔ ကၤာ ဇာတ္လမ္းကို ဖတ္တတ္ၾကမည္ မဟုတ္ခဲ့။
သစ္ရြကက
္ ေလးမ်ားေပၚတြင္ ေရးသားထားသည့္ သူလ
႔ ကၤာကို မည္သူ တစ္စတ
ုံ စ္ဥးီ ကမွ်လည္း
အဓိပာၸ ယ္ ေကာက္ယူ ေဖၚႏိင
ု စ
္ ြမး္ လည္း မရိခ
ွ ဲ။့ ပန္းလိပျ္ ပာကေလးတိသ
႔ု ည္ ပန္းမာန္သစ္ပင္တ႔ုိ
အၾကားတြင္ လႈပရ
္ ာွ းႀကီးျပင္းခဲရ
့ ေသာ္လည္း သစ္ရြကေ
္ ပၚတြင္ သီကးုံ ေရးစပ္ထားသည့္ သူ႔ လကၤာကို
အနက္မေဖၚႏိင
ု ရ
္ ာွ ၾက။

52
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သစ္ရြက္ေပၚတြင္

ကမၺည္းတင္ရာ

သူ႔လကၤာကို

လိပ္ျပာတို႔သာ

ဖတ္တတ္ပါလွ်င္ ….။ ။

အကယ္၍သာ ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားသည္ သစ္ရြကေ

္ ပၚတြင္ ကမၺညး္ တင္ထားသည့္
သူလ
႔ ကၤာကို ဖတ္တတ္ၾကမည္ ဆိုပါလွ်င္ …။

53
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခန္း (၄)

ေရွ႕တရံခါ

ၿမိဳ႕ၿမိဳင္သာတြင္

လကၤာႏွင့္ေစာင္း

ငယ္ေပါင္းကၽြမ္းေဖၚ

ရႊင္ေမြ႔ေပ်ာ္သည့္

ၿမိဳ႕ေတာ္ပိုင္စား

အရွင့္သားသည္

ေက်ာ္ၾကားၿမိဳ႕သိရြာလြန္တည္း။ ။

ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕တြင္ တရံခါက ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ေစာင္းႏွင့္ လကၤာကို အေဖၚျပဳ၍

သက္ရင
ွ ႀ္ ကီးျပင္းလာခဲသ
့ ည္။ သူေ
႔ စာင္းႏွင့္ သူ႔ လကၤာကား ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕သာမက ေက်းလက္ဇနပုဒ္
ရြာစြနရ
္ ြာငယ္တတ
႔ုိ ြငပ
္ င္ ေက်ာ္ၾကားခဲ၏
့ ။

သူ႔ သတင္းသည္ ပန္းသို႔လည္းသင့္ကာ လွယမင္းတို႔ ရမၼက္ကိုလည္း ေပးစြမး္ ႏိင

ု သ
္ ူ
ျဖစ္ေလသည္။

သက္ရွင္ေနရ

သူ႔ဘဝတြင္

အလွလကၤာ

54
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သူ႔ကဗ်ာသည္

ပမာဆိုေသာ္

သူ႔ၾကင္ေဖၚတည့္

အိပ္ေသာ္အေတြး

ေမွးေသာ္တစ္မွိတ္

သူ၏ စိတ္မွာ

ဝကၤပါသည္

လကၤာဝိညာဥ္ ျဖစ္သတည္း။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနတြင္ ၾကင္ေဖၚလည္း မဲခ

့ ဲသ
့ ည္။ သူ အသက္ရင
ွ ေ
္ နသမွ် သူအ
႔ တြက္
အလွႏင
ွ ၾ့္ ကင္ေဖၚသည္၊ လကၤာပင္ ျဖစ္ခဲေ
့ လသည္။ သူသည္ အိပေ
္ သာ္လည္း တစ္ေမွးတစ္မတ
ိွ မ
္ ်ွ သာ
ျဖစ္ကာ သူ႔စိတ္တို႔သည္ အေတြးဝကၤပါထဲတြင္ ဝိညာဥ္အျဖစ္ လွည့္လည္ က်က္စားတတ္ေလ့
ရိေ
ွ လသည္။

ေပ်ာ္ေမြ႔ပါ၍

တစ္ခါတစ္ရံ

ေစာင္းသံညွင္းညွင္း

လြမ္းသီခ်င္းသည္

ရင္တြင္းမၿငိမ္

ႏွလံုးအိမ္မွ

စိတၱဇကို

ေခတၱေျဖလႊတ္ျခင္းသာတည္း။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလးသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ကဗ်ာေရးသားျခင္းျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ၍

႔ တစ္ခါတစ္ရတ
ံ ြင္
ေစာင္းသံမ်ွ င္းမွ်င္းျဖင့္ လြမး္ သီခ်င္းတို႔ကို သီက်ဴးကာ သူရ
႔ င္ထဲတြင္ ခံစားေနရေသာ မေဖၚျပႏိင
ု သ
္ ည့္
အလြမး္ စိတၱဇကို ေခတၱေျဖသိမတ
့္ တ္၏။ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနတြင္ ကဗ်ာေရးသား သီကးုံ ျခင္း၏

55
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အျခားမဲ၌
့ ခင္မင္စရာဟူ၍ မရိခ
ွ ဲ။့ ေစာင္းႀကိဳးညွျိ ခင္းႏွင့္ ေစာင္းတီးျခင္း အလုပ္ကိုသာ ေမာင္ေဒါန ျမတ္ႏိုး
စံမ
ု က္ေလသည္။ သူ႔ လက္အစံုတို႔သည္ ႀကိဳးတို႔ျဖင့္သာ အစဥ္ထေ
ိ တြ႔ ေနလိေ
ု ပသည္။

ပြတ္လံုးပြတ္တိုင္တို႔ျဖင့္ ၿပီးေသာ ေျခတံရည

ွ ္ ဆင္ဝင္အမ
ိ ႀ္ ကီးတစ္ေဆာင္ထက္၌ တစ္ေယာက္
ထီးတည္း မၿငီးမေငြ႔ တစ္ကယ
ုိ ေ
္ တာ္ စံေနတတ္ကာ ေစာင္းကိသ
ု ာ မျပတ္တးီ ေလ့ရေ
ွိ လသည္။

ေငြလသာသာ၊ ၾကယ္ဝါဝါ ေတာက္ပရႊနး္ သည့္ ညမ်ားတြင္ ပန္းဥယ်ာဥ္ျမက္ခင္းထဲ၌

ေလ်ာက္ေနတတ္ကာ ေစာင္းတီးျခင္းျဖင့္ သန္းေခါင္ခရီးကို ေက်ာ္လြနေ
္ စတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရတ
ံ ြင္
ညဥ္ယ
့ ံ သံးု ပါးလံးု ပင္ ေစာင္းသံတျ႔ုိ ဖင့္ ကုနဆ
္ းုံ ေစတတ္ေလသည္။

ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ေစာင္းသံကုိ ခ်စ္ခင္စြဲမက္ၾကသကဲ့သို႔

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနကလည္း အတိင
ု း္ အဆမရိေ
ွ သာ ေမတၱာျဖင့္ တုနျ႔္ ပန္ခင္မင္တတ္ေလသည္။
သူ႔ ေစာင္းသံသည္ ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕၏ ဂီတေရတံခြန္ စမ္းေခ်ာင္းကေလးပမာ အျမဲမျပတ္ သာယာစြာ
စီးဆင္းလ်က္ ရိေ
ွ နသည္တကား။

ေစာင္းသံၾကားလွ်င္

ၿမိဳင္သာခင္တို႔

ေရႊရင္ၿငိမ့္ၿငိမ့္

သိမ့္သိမ့္မူးမူး

ေပ်ာ္ျမဴးရႊင္ၾကည္

ခ်စ္သူ႔ ျပည္သို႔

အေရာက္ပို႔ေယာင္

ေတးအေႏွာင္တြင္

ေသြးေဆာင္ဗ်ာပို ….

ဆင့္ဆင့္တကား။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ေစာင္းသံကုိ ၾကားရလွ်င္ ၿမိဳင္သာခင္ ေရႊၿမိဳ႕သူတို႔သည္

ေရႊရင္ၿငိမၿ့္ ငိမ့္ သိမသ
့္ မ
ိ မ
့္ းူ ေအာင္ ေပ်ာ္ရင
ႊ ျ္ မဴးတတ္ၾကသည္။ ေမာင္ေဒါန၏ ေစာင္းသံသည္ ၿမိဳင္သာခင္

56
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

လွပ်ဳိျဖဴတို႔အား ခ်စ္သူ႔တိုင္းျပည္သို႔ အေရာက္ပေ

႔ုိ ယာင္၊ ေသြးေဆာင္ညဳွ ႕ိ ငင္ ဖမ္းစားေလသလား
ဟုလည္း ထင္တတ္ရေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ သူ႔ အခ်ိနမ

္ ်ားကို ေစာင္းတီးျခင္းျဖင့္ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနကာ
ၿငီးေငြထ
႔ င
ုိ း္ မႈင
ိ း္ ေသာ ကာလမ်ားတြင္ အမဲလက
ုိ ျ္ ခင္းအမႈကုိ ျပဳတတ္၏။

အမဲလိုက္၍ ေတာလြနခ
္ ရီးေႏွာင္းေသာ ညမ်ား၌ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၊ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္
ျပန္ေနာက္က်၍ ေစာင္းသံ မၾကားရေလလွ်င္ “ကေန႔ ၿမိဳ႕စားကေလးအိမက
္ ေစာင္းသံ
တိတလ
္ ေ
ွ ခ်ကလား” ဟု ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕သားတို႔က ျမည္ဆတ
ုိ မ္းတတ္ၾက၏။ ေနာင္ေသာအခါမ်ားတြငက
္ ား
ၿမိဳ႕စားကေလးအိမမ
္ ွ ေစာင္းသံမၾကားရေလလွ်င္ “ၿမိဳ႕စားကေလး အမဲလက
ုိ သ
္ ြားဟန္ တူေလရဲ႕” ဟု
ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားတို႔က သိလာတတ္ၾကေလသည္။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ

သူ႔ ကမာၻတြင္

ေဖြရွာရမွန္း

စြဲလမ္းျပင္းျပ

မရိွစြသား

ေျပာျပခ်င္ရာ

ေဆြးေႏြးလာေသာ္

ရယ္ကာသာပင္

ပံုျပင္တႏႈန္း

ျပက္လံုးပမာ

ထင္တတ္ပါသည္

ေမတၱာကင္းကင္းေဝးေဝးတည္း။ ။

ငယ္ရြယ္သူတို႔ ေတာင္တ
့ အပ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ ၾကင္ရာရွာေဖြျခင္း အလုပ္ကို
ဘယ္ေသာအခါမွ မက္ေမာျပင္းျပ စြဲလမ္းျခင္းလည္း မရိခ
ွ ဲ။့ ေမတၱာအေၾကာင္း တႏြဲတ
႔ ေႏွာင္း ေျပာလာ
ေဆြးေႏြးၾကသူမ်ား၏ စကားတို႔ကိုလည္း ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ယံုတမ္းပံုျပင္ကဲ့သို႔သာ

57
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မွတထ
္ င္တတ္ကာ တစ္ခါတရံ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာပံုျပင္တို႔ကို ျပက္လးုံ တစ္ခတ
ု ဖြယ္ ရယ္သြမး္ ေသြး၍
အေလးအနက္ မျပဳဘဲ ႏႈတမ
္ ဆိတေ
္ နတတ္ေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ဘဝသည္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွငက

့္ ား ကင္းကင္းေဝးေဝး ရိွလွသည္။
ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာသည္ သူအ
႔ တြကမ
္ ူ ယံတ
ု မ္းပံျု ပင္ ဒ႑ာရီသာတကား။

ယင္းသို႔ တမည္လည္း ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ဘဝထဲသ႔ုိ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္

တိုးဝင္လာခဲေ
့ လသည္။ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာသည္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ေစာင္းႀကိဳးႏွင့္
ေစာင္းသံတို႔ကို တစ္မ်ဳိးတဖံု ေျပာင္းလဲလာေစခဲသ
့ ည္တကား။

အမဲလက
ုိ အ
္ ျပန္ ႏြား႐ိင
ု း္ သြငး္ ခ်ိန္ ေနမွန
ိ မ
္ န
ိွ ္ ညတစ္ညတြင္ ျဖစ္ေလသည္။

သူ႔ျမင္းေပၚတြင္

တစ္ပါးခင္ကို

တင္ကာယူေဆာင္

သိုင္းေႏွာင္ေပြ႔ဖက္

ခ်စ္ေသာလက္ျဖင့္

ပိုက္လ်က္ယုယ

ျမင္းႀကိဳးစကိုင္ … ႏြဲ႔ႏြဲ႔ထိုင္လ်က္။ ။

အခါတိင
ု း္ ၌ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ျမားဗူးျမားက်ည္ေထာက္တက
႔ုိ ုိ လြယက
္ ာ
သားေကာင္မရေသာ္လည္း သီခ်င္းတညီးညီးျဖင့္ ျမင္း အသားက်စီးကာ ေအးေဆးၿငိမသ
္ က္စြာပင္
အမဲလက
ုိ မ
္ ွ ျပန္လာတတ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရတ
ံ ြငလ
္ ည္း မႏုပရ
္ ေသးေသာ ျမားလက္ျမားတံ တန္းလန္းစိက
ု လ
္ ်က္ ရိွသည့္ ဒရယ္
ဆတ္သားေကာင္တက
႔ုိ ုိ ျမင္းေပၚတြင္ တင္ေဆာင္ခဲက
့ ာ ျပန္လာေလ့ရသ
ွိ ည္။

ယေန႔မက
ူ ား အခါတိုင္းကဲ့သို႔ မဟုတ္မူ၍ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ဆံႏြယဖ
္ ားလ်ား
က်လ်က္ ရိေ
ွ သာ မိနး္ မပ်ဳိတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္းေပၚတြင္ တင္ေဆာင္ကာ ညာလက္ျဖင့္ တယုတယ
ေပြခ
႔ ်ီထန
ိ း္ မ၍ ဘယ္လက္တြင္ ျမင္းႀကိဳးစကို ကိင
ု လ
္ ်က္ ခပ္ႏြဲႏ
႔ ြဲ႔ ထိုင္ကာ ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕အတြငး္ သိ႔ု
ဝင္ေရာက္လာေလသည္။

58
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ျမင္းေပၚမွ မိနး္ မပ်ဳိအား

ေငးေမာၾကည္႐
့ ၾႈ ကရင္း စကားတီးတိးု ဆိၾု ကသည္။ ဤ မိနး္ မပ်ဳိအား သူတို႔သည္ ၿမိဳ႕သာၿမိဳ႕တြင္ တစ္ခါမွ်
မျမင္ဖးူ ခဲၾ့ ကေခ်။ မ်က္ႏာွ စိမး္ တစ္ဥးီ သာ ျဖစ္ေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ဘယ္အေရးအခင္းေၾကာင့္ သူႏွင့္ မအပ္စပ္ေသာ

မိနး္ မပ်ဳိတစ္ေယာက္အား ျမင္းေပၚတြင္ တင္ေဆာင္လာရေလသနည္းဟု အေတြး အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္
ထင္ေၾကးေပးလ်က္သာ ရိေ
ွ လသည္။

ညတြင္ေနထြက္

ယံုႏိုင္ခက္သို႔

အိပ္မက္ပမာ

ၿမိဳ႕ၿမိဳင္သာတြင္

ဝိုင္းကာစု႐ံုး

ေျပာရင္းၿပံဳးသည္

ေၾကာ့ဆံုးဘယ္သူ ျဖစ္သနည္း။ ။

ညတြင္ ေနထြကသ
္ ည္ဆေ
ုိ သာ မယံႏ
ု င
ုိ စ
္ ရာ စကားကဲသ
့ ပ
႔ုိ င္ ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕တြငလ
္ ည္း
မျဖစ္ႏင
ုိ ေ
္ သာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခက
ု ုိ ေတြၾ႔ ကံဳရသျဖင့္ တအံတ
့ ၾသ ရိၾွ ကေလသည္။ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ ဣတၳယ
ိ မိနး္ မသာကို လက္ဖ်ားႏွင့္ တို႔ဝ့ံသူတစ္ေယာက္ မဟုတပ
္ ါဘဲလ်က္ သူ႔
ျမင္းထက္တြင္ မိနး္ မပ်ဳိတစ္ဥးီ ကို ေတြျ႔ မင္ရေသာအခါ ၿမိဳင္သာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတိသ
႔ု ည္ စကားဝိင
ု း္ ဖြဲ၍
႔
ေျပာမဆံးု ႏိင
ု ေ
္ အာင္ ရိွၾကသည္။ ဤ မိနး္ မပ်ဳိသည္ ဘယ္အရပ္ကနည္း၊ အဘယ္သန
ူ ည္းဟူေသာ
ေမးခြနး္ တိသ
႔ု ည္ တစ္ေယာက္စကားမွ တစ္ေယာက္နားသိ႔ု ကူးစက္ျပန္ပ
႔ ြားစျပဳလာေလသည္။

ထိုေန႔က ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ေနဝင္ယးုိ ရီ အခ်ိနတ

္ ြင္ ဒရယ္တစ္ေကာင္ကို
မ်က္ျခည္မျပတ္ လိုက္ရင္း ေတာလြနခ
္ ဲရ
့ ာ ျမက္ပင္ရွညတ
္ အ
႔ုိ ၾကားတြင္ လဲက်ေမ့ေျမာေနေသာ
ယမင္းလံမ
ု ပ်ဳိတစ္ဥးီ ကို ေတြရ
႔ ရ
ွိ ေလသည္။ မိနး္ မပ်ဳိ၏ မ်က္ႏာွ တြင္ သနားဖြယရ
္ ာ မိနး္ မပ်ဳိအား
လက္ေမာင္းထက္သ႔ုိ ေပြယ
႔ က
ူ ာ လႈပ္ႏႈိးၾကည့္မိေလသည္။ ေမာင္ေဒါန၏ လက္မ်ားသည္
တုန္ယင္လႈပ္ရွားလ်က္ ရိွကာ ကိုင္ရာမဝ့ံရြံ႕၍ ေနမိေလသည္။

ကိုယ္ေငြ႔သင္းသင္း

59
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ယမင္း႐ူပါ

ေပြ႔ပါေလဘိ

ပိုက္ယူမိေသာ္

ေၾကာ့အိဝင္းဝါ

လြန္႔ကာလူးလူး

ဆပ္သြားဖူးခိုင္

ရင္ညြန္႔ဆိုင္က

အလွဆင္းျပင္

ဆြဲငင္ဖမ္းညိွဳ႕

မို႔မို႔ထြားထြား

စပါးႀကီးေမြ … ရင္ဝန္းေခြသို႔။ ။

မိနး္ မပ်ဳိ၏ ကိုယ္ေငြ႔သင္းသင္းကို ႐ႈိက္႐ွဴမိရင္း ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ဣတၳယ

ိ ၏
အေတြက
႔ ုိ ခံစားရေလၿပီ။ ဝင္းဝါေၾကာ့အေ
ိ သာ ဆပ္သြားဖူးခိုင္ကဲ့သို႔ လူးလြနက
႔္ ာ ရိေ
ွ သာ ရင္ညြနအ
႔္ စံ၏
ု
ဆြဲငင္ဖမ္းစားျခင္းသည္ စပါးႀကီးေမြ ရစ္ပတ္ျခင္းကို ခံရသကဲ့သို႔ အသက္႐ဴွ မမွနႏ
္ င
ုိ ေ
္ အာင္ပင္
ရိွေတာ့သည္။

သူ႔ တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကယ

ုိ ္ ဤအႀကိမသ
္ ည္ ဆန္က
႔ ်င္ေသာ ဣတၳယ
ိ ၏ အေတြ႔ႏွင့္အေငြ႔ကို
ပထမဦးဆံးု ေတြထ
႔ ိ ခံစားရျခင္းျဖစ္သျဖင္လ
့ ည္း ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ရပ္ေငးေတြေဝ၍ပင္
ေနမိေတာ့သည္။

ေၾကာ့လည္တိုင္လည္း

ႏြဲ႔ယိုင္ညြတ္က်

လွပအေၾကာ

စီးေမ်ာၿငိမ့္ေညာင္း

ျမစမ္းေခ်ာင္းသြင္

60
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

စိမ္းစိမ္းျမင္တည္း။ ။

မိနး္ မပ်ဳိ၏ လည္တိုင္သည္ ႏြဲယ

႔ င
ုိ ည
္ ြတက
္ ်ေနကာ လည္ေခ်ာင္းတြင္ ေရးေရးထင္လ်က္ရေ
ွိ သာ
လွပသည့္ အေၾကာႏုတို႔မွာလည္း တသြငသ
္ ြင္ စီးဆင္းေသာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးကဲသ
့ ႔ုိ စိမး္ စိမး္ ျမျမ
ျမင္ေတြရ
႔ ေလသည္။ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနကား အလွကြနယ
္ က္တြင္ ေႏွာင္ငင္ဖမ္းမိခဲေ
့ လၿပီ။
ဣတၳယ
ိ လွကညာ၊ ယမင္းသူဇာတိတ
႔ု ြင္ ျမစိမး္ ေရာင္ အေၾကာစမ္းေခ်ာင္းကေလးမ်ား ရိွတတ္သည္ကို
ယခုမပ
ွ င္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန သိရရ
ွိ ပ
ိ စ
္ ားလာမိေလသည္။

လက္တံသြယ္ေျပာင္း

ဖေယာင္ဆြတ္ႏု

ပန္းပြတ္ထုသို႔

မျပဳမျပင္

ေခ်ာေမြ႔စင္သား

ကိုင္ခ်င္ေသာ္လ်က္

မကိုင္ရက္ေအာင္

ဖြဲ႔ေႏွာင္အလွ

ျမင္ရရွာေမာ တအံ့ၾသတည့္။ ။

ဖေယာင္းသားကို ပန္းပြတပ
္ န္းတိင
ု ္ ထုသြနး္ ထားသကဲသ
့ ႔ုိ လက္ေခ်ာင္း လက္တက
ံ ေလးတိမ
႔ု ာွ
ကိင
ု ခ
္ ်င္ပါလ်က္ မကိင
ု ရ
္ က္ႏင
ုိ ေ
္ အာင္ သြယေ
္ ပ်ာင္းေခ်ာ့ေမြလ
႔ ေ
ွ လသည္။ အလွ၏ အဆင္းတန္ဆာသည္
မ်က္ႏာွ တစ္ခတ
ု ည္းတြငသ
္ ာ ရိွသည္မဟုတ္။ လက္ေခ်ာင္းလက္တံတို႔တြင္လည္း ပန္းပုဆန္စြာ မျပဳမျပင္
နဂိုယဥ္တတ္သည္ကို ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ တအံတ
့ ၾသ ေတြရ
႔ ရ
ွိ ေလသည္။

စင္ေရာ္ေတာင္ေကြး

ပ်ံပံုေရးသို႔

အေျမးဖံုးယွက္

အနက္လိုလို

61
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အညိဳေရာင္လား

ထင္ယိုးမွားေသာ္

မ်က္ခံုးေတာ္လွ်င္

ေမွ်ာ္စင္ပမာ

တာရာနကၡတ္

လွည့္ပတ္ေကာင္းကင္ …

ျမင္အံ့ထင္တည့္။ ။

စင္ေရာ္ေတာင္ ပ်ံသန္းေနသည္ကုိ ပန္းခ်ီပတ

ုံ ူ ေရးသကဲသ
့ ႔ုိ အရစ္အေျမွး ဖံးု ယွကေ
္ နေသာ
မ်က္ခးုံ ဆင္းျပင္မာွ အညိဳေရာင္သလ
႔ုိ ည္း ထင္ရ၍ အနက္ေရာင္သလ
႔ုိ ည္း ထင္ရကား တာရာနကၡတတ
္ ႔ုိ
လွညပ
့္ တ္ေနေသာ ေကာင္းကင္ကုိ ျမင္ႏင
ုိ သ
္ ည့္ ေမွ်ာ္စင္ႏင
ွ လ
့္ ည္း ပမာတူလေ
ွ ပသည္။ အလွေမွ်ာ္စင္ကုိ
ေတြရ
႔ ေသာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ရင္သပ္႐ေ
ႈ မာ ရိရ
ွ ေခ်သည္။ ကမာၻတစ္ခုလံုးႏွင့္
ၿပိဳင္ႏန
ႈ း္ ႏိင
ု ၿ္ ပီျဖစ္ေသာ အလွေမွ်ာ္စင္သည္ သူမ
႔ ်က္ေမွာင္တြင္ ေရာက္ရေ
ွိ နေခ်ၿပီတကား။

ျမဴႏွင္းပိတ္ေမွာင္

ေတာသာေခါင္ဝယ္

ေနေရာင္ျခည္ျမား

တလ်ားေစြေစြ

သြန္းက်ေလသို႔

ျပာေဝေဝေမွာင္

ေရႊမ်က္ေတာင္လည္း

အိပ္ေယာင္ေမွးမွိတ္

ပုလဲၿမိတ္တြင္

ေရြးလံုးတင္က

62
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေလ်ာမက်ဘဲ

တန္႔ျမဲၿငိမ္ၿငိမ္ …. ပိုးနန္းအိမ္သို႔။ ။

ျမဴႏွငး္ မ်ား ပိတေ

္ မွာင္ေနေသာ ေတာႀကီးသာေခါင္တြင္ ေနေရာင္ျခည္ ျမားတန္းတိ႔ု အလ်ားလိက
ု ္
အေစြလက
ုိ ္ ထိုးစိုက္ကာ သြနး္ က်ဘိသကဲသ
့ ႔ုိ လွယမင္း၏ ျပာျပာေဝေမွာင္ေသာ ေရႊမ်က္ေတာင္တသ
႔ုိ ည္
အိပစ
္ က္ေပ်ာ္ေနသေယာင္ ေမွးမွတ
ိ ၍
္ လည္း ထားေလသည္။

ထို အိပေ
္ ပ်ာ္ေယာင္ ေမွးမွိတ္လ်က္ရိွေသာ ပုလဲၿမိတ္ မ်က္ေတာင္ေပၚသိ႔ု ေရြးလံးု ေရြးေစ့မ်ား
တင္လိုက္ေလလွ်င္ပင္ ေရႊးလံုးတို႔သည္ မ်က္ေတာင္ေပၚမွ ျပန္လည္ေလ်ာမက်ဘဲ တန္႔တန္႔ၿငိမ္၍
တည္ေနမည့္ ပိးု နန္းအိမ္ႏွင့္လည္း ပမာတူလေ
ွ ပသည္။

လွ႐ုပ္ဆင္းဖန္

ႏွာတံသြယ္ခၽြန္း

စင္းေျဖာင့္လြန္းသား

ေျမာက္ကၽြန္းစံသူ

လွနတ္တူလွ်င္

သူ႔ ရင္ခြင္ထက္

ပန္းၾကာရြက္သို႔

အိပ္စက္ေမွးေပ်ာ္ ေမ့ေမ့တကား။ ။

မ်က္ခးုံ မ်က္ေတာင္၏ အလွကသ

ုိ ာ တင္စား၍ မၿပီးႏိင
ု ေ
္ သးဘဲ လွ႐ပ
ု ဆ
္ င္းဖန္
ႏွာတံကေလးမွာလည္း ေျဖာင္စ
့ င္းသြယခ
္ ၽြနလ
္ ်က္ ရိေ
ွ လသည္။ ေျမာက္ကၽြနး္ စံသူ လွနတ္တမ
ူ ်ား
ျဖစ္ေနေပၿပီလားဟု ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ သူ႔ ရင္ခြငထ
္ က္တြင္ ပန္းၾကာရြကက
္ ေလး
တစ္ရြက္သို႔ အိပစ
္ က္ေပ်ာ္ေမ့ေနေသာ မိနး္ မပ်ဳိကုိ မင္တက္မလ
ိ ်က္ ရိွသကဲ့သို႔ ေငးစိက
ု ၍
္ သာ
ၾကည္ေ
့ နမိေလသည္။

စံပယ္ပြင့္ျဖဴ

ေမႊးေမႊးၾကဴသို႔

ေႏြပူပါးျပင္

63
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

နမ္းခ်င္စရာ

ဝါဝါႏုႏု

ေသြးျခည္ဥလ်က္

ေခ်ာမြတ္ညက္စြာ

ရမၼက္ဆြႏိုး

လွနတ္မ်ဳိးလွ်င္

ပိုးႀကိဳးပင့္ကူ …. ပမာတူတည့္။ ။

ပြငပ
့္ န္းစပယ္ျဖဴသိ႔ု ေမႊးေမႊးၾကဴ သင္းရနံဆ
႔ ြတျ္ ဖာလ်က္ ရိေ
ွ သာ ပူေႏြးလွသည့္
ပါးျပင္ကေလးကား ဝါဝါႏုႏု အေရာင္ေျပးလ်က္ ေသြးျခည္မ်ားပင္ ဥကာ နမ္းခ်င္စရာ ေကာင္းေတာ့သည္။
သားေကာင္တို႔ကို ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္၍ ဖမ္းေလ့ရေ
ွိ သာ ပင့္ကူအိမ္၏ ပိုးႀကိဳးပိုးႏြယ္တို႔ႏွင့္လည္း
တူလဘ
ွ ေ
ိ လတကား။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မိနး္ မပ်ဳိ၏ အလွ ရမၼက္ကို မလြနဆ

္ န္ႏင
ုိ ဘ
္ ဲ ပင္က
့ အ
ူ မ
ိ ပ
္ းုိ မွ်င္
ေထာင္ေခ်ာက္တြငး္ သို႔ သားေကာင္အျဖစ္ မသက္ဆင္းမိရန္ သတိအတန္တန္ ခ်ဳပ္ထန
ိ း္ လ်က္
ရိေ
ွ လသည္။

ပုလဲေငြေသာင္

လေရာင္ထင္ဟပ္

တံလွ်ပ္ေရာင္ကူး

သူ႔ နဖူးလည္း

ျဖဴးျဖဴးက်ယ္ျပန္႔

သက္တံတံတား

ခင္း၍ထားသည့္

လွအားလွမာန္

မလြန္ဆန္သာ

64
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေမတၱာတံခါး

ဖြင့္လွစ္ထားသို႔

ဝင္သြားမိလွ်င္ …. မျပန္ခ်င္တည့္။ ။

ပုလဲ ေငြေသာင္တြင္ လေရာင္ထင္ဟပ္သျဖင့္ တံလ်ွ ပ္ေရာင္ ကူးထင္သကဲသ

့ ႔ုိ သူန
႔ ဖူးကား
လွပျပန္ျ႔ ဖဴးလ်က္ ရိွကာ ထိပ
ု လ
ု ဲေငြေသာင္တြင္ သက္တံ တံတား ခင္းဆက္ထားသကဲသ
့ ႔ုိ ႏႈင
ိ း္ အံမ
့ ထင္
ရိေ
ွ ခ်သည္။ လွအားလွမာန္ ဆင္းၾကန္ကဲလြန္ ရိွလွသျဖင့္ အဘယ္သူ တစ္စတ
ုံ စ္ဥးီ သည္ သူမ၏ အလွကုိ
လြနဆ
္ န္ႏင
ုိ ပ
္ ါအံေ
့ တာ့နည္း။

ေမတၱာတံခါး ဖြငလ
့္ စ
ွ ထ
္ ားသည့္ အလွႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ဝင္သြားမိလ်ွ င္ မျပန္ခ်င္
မထြကခ
္ ်င္ေအာင္ ရိေ
ွ ခ်ေတာ့မည္ တကားဟုလည္း ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ သတိတရား
မယြငး္ ပါေအာင္ ထိနး္ ခ်ဳပ္ဆင္ျခင္ႏင
ုိ ရ
္ န္ ႀကိဳးစားရေလသည္။

ေရႊေရာင္ေရႊေသြး

အေမႊးအျမွင္

ေရးေရးထင္လ်က္

ႏြယ္ပင္ျမက္ႏု

အၿပိဳင္လုကာ

တြန္႔ခက္ျဖာသို႔

ေျမလႊာကိုေဖာက္

ညြန္႔ အေညွာက္လွ်င္

သားေပါက္ေမႊးညွင္း

ပယင္းေရာင္စို႔

ညိဳ႕ညိဳ႕ျပာျပာ

နီလာအေသြး

ေရာင္စံုေျပး၍

65
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

လွေရးတုရန္ …. မရိွဟန္သား။ ။

ေရႊေရာင္ေရႊေရးတမွ် လွပေၾကာ့ရင
ွ း္ ေသာ အေမႊးအမွ်င္တသ
႔ုိ ည္ တေရးေရးထင္လ်က္ ရိွကာ
ေျမလႊာေအာက္မွ အလုအယက္ စိထ
႔ု ြကလ
္ ာေသာ ျမက္ႏုႏြယ္ပင္တို႔၏ အညြန္႔အေညွာက္တို႔ႏွင့္
တူလေ
ွ ပသည္။ ထိအ
ု ေမြးအမွ်င္ ေရႊဝါျမက္ႏႏ
ု ြယပ
္ င္တ႔ုိ လႊမး္ အုပခ
္ က္ျဖာလ်က္ ရိေ
ွ သာ
ေမြးညင္းအသားေပါက္တမ
႔ုိ ာွ ပယင္းေရာင္စစ
႔ုိ ေ
႔ုိ ျပးလ်က္ နီလာေရာင္စံုခ်ယ္ထားဘိသကဲ့သို႔ ရိေ
ွ လရာ
သူမ၏ လွေရးလွဟန္ကုိ ယွဥၿ္ ပိဳင္ဝရ
ံ့ ဲမည္သ
့ ပ
ူ င္ ဤကမာၻတြင္ ရိမ
ွ ွ ရိပ
ွ ါေလဦးမလားဟု ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ တစ္ကိုယ္ေတာ္တည္း ေတြးထင္လ်က္ လွရမၼကဆ
္ ႏၵမ်ားသာ ျပန္ပ
႔ ြားလ်က္
ရိေ
ွ လသည္။

ေဒါင္းငွက္ေတာင္စီး

အၿမီးစုခ်ည္

ရစ္ပတ္သည္ႏွယ္

ဆံရွည္ဖားလ်ား

နဂါးဂူဝ

အိပ္ေမာက်လ်က္

အိပ္မက္မက္သို႔

မည္းနက္ေကသာ

ပံုကာပံု႔ပံု႔

႐ံု႕႐ံု႕ေရာ့ရီး

ဆံစီးစုေျဖ

ေျမမွာျပန္႔ၾကဲ …. လွလြန္းကဲတည့္။ ။

ငွကေ
္ ဒါင္းေတာင္ႏင
ွ ့္ အၿမီးတို႔ကို တစ္ပင္တည္း တစ္ႏြယတ
္ ည္း ရစ္ပတ္ကာ
စု၍စီးထားသည္ႏ
့ ယ
ွ ္ ဆံပင္တို႔ကား ရွညလ
္ ်ားလွလြနး္ ေပသည္။ ေက်ာက္ဂဝ
ူ တြင္ အိပေ
္ ပ်ာ္ရင္း
အိပမ
္ က္မက္ေနေသာ နဂါး၏ ရစ္ေခြျခင္းႏွငလ
့္ ည္း တူလက
ွ ား မည္းနက္ေသာ ေကသာတိသ
႔ု ည္

66
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

စီးစေျပ၍ ေရာ့ရဲရဲရက
ွိ ာ ေျမျပင္ေပၚတြင္ စုပံုလ်က္ ျပန္႔ၾကဲေနပံုတို႔မွာလည္း သူမ၏ အလွကုိ ကဲလြန္စြာ
႐ႈမၿငီးႏိင
ု ေ
္ အာင္ ျဖစ္ရေလသည္။

ဆံေကသာအလွ၊ ေျမအျပင္ တစ္ပင

ုိ း္ တစ္စတြင္ ကပိုက႐ုိ ျပန္စ
႔ င္းက်ေနပံက
ု ုိ ၾကည္႐
့ ရ
ႈ င္း
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ စိတ္အစဥ္တို႔တြင္ သနားၾကင္နာမႈမ်ား တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာေလသည္။

သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းလည္း

ႏြမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နီ

ခ်ယ္ရီဖူးငံု

ပြင့္႐ံုဟဟ

႐ႈတိုင္းလွသား

ျမျမသႏၲာ

ႏွစ္လႊာႏႈတ္ခမ္း

စိမ့္စမ္းေရလွ်င္

ၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင္ကာ

သြင္သြင္ယိုဆင္း

ၾကာကန္တြင္းမွ

ဂယက္ႂကြသို႔

လႈိင္းထရင္ထဲ

သူ႔အသည္းတြင္

စြဲလမ္းတပ္မက္ …. တသက္သက္ရွင့္။ ။

ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏြမး္ လ်က္ နီေရာင္သန္းေနေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းလႊာကေလးတို႔မွာ က႐ုဏာရသကို

ပိလ
ု ြနေ
္ စျပန္သည္။ ခ်ယ္ရပ
ီ ြငင
့္ က
ုံ ေလး မပြငတ
့္ ပြင့္ ဟေနသကဲသ
့ ႔ုိ အလွက်က္သေရကို ေဆာင္ကာ
ျမျမသႏၲာ ႏွစလ
္ ာႊ ေသာ ႏႈတ္ခမ္းအစံုတို႔မွာလည္း စမ္းေရအလ်င္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ ျမကန္သာ

67
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေငြၾကာအိင
ု တ
္ ြငး္ သိ႔ု တသြငသ
္ ြင္ စီးဆင္းေနေသာ ကာလ၌ ဂယက္လင
ိႈ း္ ထသကဲသ
့ ႔ုိ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါန၏ အသည္းႏွလးုံ တြင္ စြဲလမ္းတပ္မက္ တသက္သက္ ရိလ
ွ ေ
ွ ခ်သည္။

အိပေ
္ ပ်ာ္ေနေသာ လွယမင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို သႏၲာနီေသြးေရာင္ ရဲရဲစေ
ုိ အာင္သာ
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စံုျဖင့္ ကိုက္ငံုစုတ္ယူလိုစိတမ
္ ်ားျဖင့္ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား
ေဖာက္ျပားတိမး္ ယြငး္ စ ျပဳလာမိေလသည္။

သန္႔စင္ေခ်ာႏု

အလွစုေဝး

ႀကိဳင္လြံ႔ေမႊးသည့္

ေမးဖ်ားတခို

ႏွင္းစိုစိုလူး

ထင္း႐ူးရြက္တြင္

လရိပ္ထင္သို႔

မိုးမေယာင္ေယာင္

အိမ္ေျမွာင္ေခ်ာ္လဲ

ေျခမျမဲေအာင္

တိမ္ေတာင္တိမ္ေရး

ႏွင္းဆီေသြးတြင္

ဝါဂြမ္းျမွင္ယက္

သြယ္သြယ္ခက္ရွင့္ ….။ ။

လွယမင္း၏ အလွစေ
ု ဝးရာ သန္စ
႔ င္ေခ်ာႏုေသာ ေမးဖ်ားကေလးတိမ
႔ု ာွ ေမႊးႀကိဳင္ေသာ ရနံ႔တို႔
သင္းလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ႏွငး္ ပြငႏ
့္ င
ွ း္ စက္တ႔ုိ လူးဆြတလ
္ ်က္ရေ
ွိ သာ ထင္း႐ူးရြကတ
္ ြင္ လေရာင္လရိပ္ ထင္သကဲ့သို႔လည္း
အလွေဆာင္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

68
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေခ်ာေမြေ
႔ သာ လွယမင္း၏ ေမးဖ်ားကေလးတိသ
႔ု ည္ အိမေ
္ ျမွာင္ငယ္ကေလးမ်ား တက္မပ
ိ ါေခ်က
ေျခေခ်ာ္လဲေလမလားဟုလည္း ထင္ရကာ ႏွငး္ ဆီေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တြင္ ဝါဂြမး္ အျမွငမ
္ ်ား
ရက္ထားသကဲသ
့ ႔ုိ အသြယသ
္ ြယ္ အခက္ခက္ ရမၼကစ
္ တ
ိ ႂ္ ကြေအာင္လည္း ဖမ္းစားလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

မလံု႔တလံု

ျခံဳထည္ဟင္းလင္း

ပဝါကင္းသည့္

ယမင္းေၾကာ့ဆံုး

လွပခံုးလည္း

ပြတ္လံုးဆင္စြယ္

ပန္းခ်ယ္ပန္းတေမာ့

ေပ်ာ့ေပ်ာ့ႏြဲ႔ေႏွာင္း

ဖေယာင္းႏွယ္အိ

မထိဝ့ံရဲ

တဲတဲျပဳတ္ေႂကြ

႐ံုးေခြညိဳ႕ညိဳ႕

ဖို႔ဖို႔ေဖာင္းေဖာင္း

ေျမွာ့ေၾကာင္းခ်ဳိင့္ခ်ဳိင့္ ….

ပံုအိုက္ပိုက္ရွင့္ …။ ။

ျခံဳထည္ဟင္းလင္း ပဝါကင္းသည့္ မလံု႔တလံု ေပၚလ်က္ ရိေ

ွ သာ လွယမင္း၏ ပခံုးသားတို႔မွာ
ပန္းခ်ယ္ပန္းတေမာ့ ထုသြနး္ ထားသည့္ ဆင္စြယ္ပြတ္လံုးႏွင့္လည္း တူလေ
ွ ပသည္။

အေပ်ာ့အေပ်ာင္း၊ အေႏွာင္းအႏြဲ႔ အရာတြငလ

္ ည္း ထိလိုက္လွ်င္ ျပဳတ္ေႂကြရန္ တဲတဲသာ ရိေ
ွ သာ
ဖေယာင္း႐ုပ္ကဲ့သို႔လည္း ေပ်ာ့အလ
ိ က
ွ ာ ပခံးု အျပင္တမ
႔ုိ ာွ ႐ံးု ေခြညဳိ ႕ညိဳ႕ ဖိဖ
႔ု ေ
႔ုိ ဖာင္းေဖာင္းလ်က္
ေျမွာေ
့ ၾကာင္း ေျမွာရ
့ စ္ အခ်ဳိငက
့္ ေလးမ်ားပင္ ပံု႔ပံု႔အိုင့္အိုင့္ ေပၚထြကလ
္ ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

69
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ပခံုးႏွင့္ဆိုင္း

စလြယ္သိုင္းသည့္

ေရႊခ်ဳိင့္ေတာ္ေမႊး

နီနီေထြးလည္း

သေလးစပါး

ပင္ဖ်ားေျမထိ

ညႊတ္ေလဘိသို႔

ရွမိေလရာ

မဝ့ံပါတည့္

လိပ္ျပာေခ်ာက္ခ်ား

သက္႐ွဴမ်ားပင္

မွားခ်င္စဖြယ္

ပင္ႏြယ္ကူးရစ္

လွစ္လွစ္ေဖၚ႐ုံး … မေပၚတံုရွင့္ …။ ။

ပခံးု ႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း တစ္ဆိုင္တည္း စလြယ္သိုင္းလ်က္ရိွေသာ ေရႊခ်ဳိငး္ ေတာ္ေမြး

နီးနီးေထြးတိမ
႔ု ာွ လည္း သေလးစပါးဝင္းတိသ
႔ု ည္ အဖ်ားမွညြတက
္ င
ုိ း္ ကာ ေျမသို႔ညြတ္ထိ
ေလဘိကဲ့သို႔လည္း ရိေ
ွ ခ်သည္။

လွယမင္း၏ ေရႊခ်ဳိငး္ ေတာ္ေမြး သေလးစပါး နီေထြးေထြးတိသ

႔ု ည္ တစ္ပင္ႏင
ွ တ
့္ ပင္
တစ္ႏြယႏ
္ င
ွ တ
့္ စ္ႏြယ္ ကူးတြယရ
္ စ္ပတ္လ်က္ လွစ္၍ ေပၚ႐ံးု မေပၚ႐ံးု ကို ၾကည္႐
့ စ
ႈ ားရင္း ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ လိပျ္ ပာေခ်ာက္ခ်ား အသက္႐ွဴလည္း မွားေတာ့မေယာင္ ရိရ
ွ ေခ်သည္။

ေရႊသဗ်စ္ခိုင္

ေလလာယိုင္ႏြဲ႔

70
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မွဲ႔မွဲ႔ဝင္းဝင္း

သီးခင္းႁပြတ္ႁပြတ္

ပင္လံုးညႊတ္ခါ

ဆြတ္လာသခင္

ေခၚသည္ပင္သို႔

ေရႊရင္မို႔မို႔

စို႔စို႔ဖူးဖူး

ခူးရန္မဝ့ံ

ဖြံ႔ဖြံ႔ထြားထြား

ရင္သားဝင္းဝါ … ႏုႏုသာတည့္ …။ ။

ေလလာလွ်င္ ယိုင္ႏြဲ႔တတ္ေလ့ရိွေသာ ေရႊသဗ်က္ခိုင္ကဲ့သို႔ လွယမင္း၏ ရင္သားအစံုတို႔မွာလည္း

တမွဲ႔မွဲ႔ တဝင္းဝင္း သီးခင္းႁပြတႁ္ ပြတ္ ပင္လးုံ ညြတက
္ ာ ဆြတေ
္ လလွဲ႔ ေခၚသေယာင္ ရိွေသာ္လည္း
လွေရႊရင္မို႔မို႔ ဖူးဖူးစို႔စို႔ လွပဟန္ ရိေ
ွ သာ ရင္သား အစံုတို႔မွာ ဆြတရ
္ က္စရာ၊ ခူးရက္စရာ မရိွ ဝင္းအိအိ
ႏုဝါဝါ၊ ဖြံ႔ဖြံ႔ထြားထြား အသားေတာ္ႏႏ
ု ု အလွေပါင္းစံစ
ု လ
ု ်က္သား ရိေ
ွ လသည္။

တစ္ရတ
ံ စ္ခါဘူးမွ ဣတၳိယတို႔၏ အလွဆင္းျပင္ကုိ မျမင္ေတြဖ
႔ းူ စိတမ
္ ်ားသြကသ
္ ြက္ ႐ူးေအာင္ပင္
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ သက္ျပင္းကိုႏွိမ္၊ ႏွလးုံ အိမ္ မၿငိမမ
္ သက္ ရိွေလသည္ကို
ၿငိမသ
္ က္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း သက္ျပင္းကိသ
ု ာ တြငတ
္ ြင္ ခ်ေနမိေလသည္။

တြန္႔လိမ္ေခါက္က်ဳိး

ဇာပိုးထဘီ

ခါမွီေလ်ာက်

ခ်က္စဗဟို

ၾကာညိဳပြင့္ခ်ပ္

အထပ္ထပ္လွ်င္

71
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

လွပ္၍ပြင့္ရာ

လိပ္ျပာလာနား

ေတာၿမိဳင္လားသို႔ …

ဝန္းဝန္းညိဳ႕လ်က္။ ။

ခါး႐ိးု မ်ား က်ဳိးေၾကေသာ ပိးု ထဘီသည္ ခါးစပ္ဆသ

ီ ႔ုိ ေလ်ာ့က်ေနကာ ခ်က္ဗဟုိတို႔သည္
အထပ္ထပ္ေသာ ၾကာညိဳပြငခ
့္ ်ပ္တို႔ကို ဖြင့္လွစ္လိုက္ေသာ ကာလ၌၊ ေငြလပ
ိ ျ္ ပာ၊ သူလာနားခ်င့စ
္ ဖြယ၊္
ၿမိဳင္ေသလာ ေတာလယ္ပမာ၊ ဝန္းဝန္းညိဳွ ႕ညိဳွ ႕၊ အလွဂဏ
ု မ
္ ခ်ဳိ႕ေအာင္ ရိေ
ွ လသည္။

ခါးလည္း ေသးသြယ္

လွေသြးႂကြယ္သား

သစ္ႏြယ္လိမ္ယွက္

ႏွစ္ပင္တက္သို႔

အခက္ျဖင့္ဖံုး

အငံုထြက္ေပၚ

ေဖြးေဖြးေဖၚလ်က္

အသက္႐ွဴမွား

စိတ္ေထြျပားမိ

ႏြဲ႔လ်ားခါးဆစ္

ၿဖိဳးၿဖိဳးသစ္ရွင့္

အရစ္အကြင္း

အထင္းထင္းလွ်င္

အစင္းအေျမွာင္း

သြဲ႔သြဲ႔ေျပာင္းကာ

72
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ခါးေစာင္းပါေသာ္

ေရေပၚဝင္းဝင္း

ေရႊငါးက်င္းပြက္ …

လႈိင္းဂယက္သို႔ ….။ ။

သစ္ႏြယ္ ႏွစႏ
္ ြယ္ လိမယ
္ က
ွ က
္ ာ ႏွစပ
္ င္ပးူ ယွက၍
္ တက္သကဲသ
့ ႔ုိ ယမင္း၏ ခါးကေလးမွာ
ေသးသြယ၍
္ အလွေသြးႂကြယလ
္ ဘ
ွ သ
ိ ည္။ သစ္ႏြယပ
္ င္ကုိ အခက္တို႔က ဖံးု ေသာ္လည္း အငံအ
ု စ
ေပၚသကဲသ
့ ႔ုိ ခါးအျပင္ အသားလႊာတို႔ကို အေဖြးသား အတိင
ု း္ သား ျမင္ရသျဖင့္ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနမွာ အသက္႐ဴွ မ်ားပင္ မွား၍ စိတမ
္ ်ားပင္ ေထြျပားမတည္ ျဖစ္ရေလေတာ့သည္။

ေသးသြယက
္ ်စ္လ်စ္လေ
ွ သာ ခါး႐ိးု ခါးဆစ္တတ
႔ုိ ြင္ အရစ္အကြငး္ ၊ ထင္းထင္းေပၚကာ
အစင္းအေျမွာင္ အေၾကာအမွ်င္တ႔ုိ ေရးေရးထင္လ်က္ ခါးကို သြဲေ
႔ ျပာင္းႏြဲည
႔ ြတက
္ ာ ေစာင္းလိက
ု ေ
္ လေသာ္
ေရေပၚတဝင္းဝင္း ေရႊငါးၾကင္းတိ႔ု အပြကတ
္ ြင္ လႈိင္းဂယက္တို႔ ထသည္ႏင
ွ ့္ တူေလေယာင္မလားဟု
ထင္စားမိေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ သူ႔ တစ္သက္တာတြင္ ဤမွ် ထူးဆန္းေသာ အေတြအ

႔ ၾကံဳကို
ဤတစ္ႀကိမသ
္ ာ ေတြၾ႔ ကံဳဖူးသျဖင့္ ႏွလးုံ ေသြးမ်ားပင္ ရပ္တန္သ
႔ ြားေလသကဲသ
့ ႔ုိ မိနေ
႔္ မာေနမိေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ မိနေ
႔္ မာေနရာမွ အသက္႐ွဴသံတို႔သည္ ျမန္၍ျမန္၍ လာျပန္သည္။ သူ႔ မ်က္လံုးတို႔သည္
မျမင္အပ္ေသာ မိနး္ မပ်ဳိ၏ အလွျမင္ကြငး္ ကို ၾကည္႐
့ ရ
ႈ င္းပင္ ျပာရာကမႈင
ိ း္ မႈင
ိ း္ ရာက
မႈနေ
္ ဝလာေလသည္။

အေၾကာစုရာ

ႏြယ္ယွက္ျဖာသည့္

ပိုးလႊာပါးပါး

လႊားလႊားျဖန္႔ခင္း

ေဖာက္ထြင္း၍လွ်င္

ထင္းထင္းျမင္သား

အျမွင္ေသးေသး

73
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

႐ႈပ္လိမ္ေထြးသည့္

အေမြးၿဖိဳက္ၿဖိဳက္

ဝမ္းၾကာဗိုက္လည္း

ေလတိုက္မခံ

စပါးႏွံသို႔

ေကာ့ပ်ံယိမ္းငဲ့ …. တႏြ႔ဲႏြဲ႔တည့္။ ။

ပိးု လႊာပါးပါး၊ လႊားလႊားျဖန္႐

႔ ံု ခင္းထားသည္ကုိ ေဖာက္ထြငး္ ၍ အေၾကာႏု အေၾကာမႊာကေလးမ်ား
ယွကသ
္ ြယေ
္ နသည္ကပ
ုိ င္ အတိင
ု း္ သား ျမင္ေနရေလသည္။ လံုမငယ္၏ ၾကာဝမ္းဗိက
ု တ
္ ြင္ အေမြးအျမွင္
ေရးေရးထင္ေနသည္ကလ
ုိ ည္း ေတြရ
႔ သည္။ ထိအ
ု ေမြးအျမွငက
္ ေလးတိသ
႔ု ည္ ေလတိုကမ
္ ခံေသာ
စပါးႏွံကဲ့သို႔လည္း တယိမး္ ယိမး္ ငဲ၍
့ တႏြဲ႔ႏြဲ႔ လႈပရ
္ ာွ းေနသေယာင္ပင္ စိတ္ျမင္ယိုမွား မ်က္လးုံ မ်ား မစူးမရဲ
မၾကည္ဝ
့ ံ့ မျမင္ရက္ဘဲ ရိေ
ွ ခ်သည္။

ဝမ္းၾကာဗိုက္ႏွင့္

တစ္ဆင့္ ေအာက္စုန္

ၾကည့္ေလတံုက

မႈံမႈံမႊားမႊား

အသားေရႊေရာင္

ၿပိဳးၿပိဳးေျပာင္ထင့္

႐ႈိေျမာင္႐ႈိင္းနက္

ဂူတြင္းထက္မွ

လွ်ပ္ျပတ္ေသာခိုက္

ျမင္ရလိုက္သည့္

ငွက္သိုက္ပမာ

74
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ျခံဳလႊာတစ္စ

ေလ်ာက်ေျမတြင္

တစ္ပိုင္းတင္၍

ဝမ္းျပင္ဆီးစပ္

ၾကာကလပ္လည္း

အခ်ပ္ႏွစ္လႊာ

ပြင့္အာလုလု

ေစ့ေစ့စုလ်က္

ပန္းႏုဝတ္ဆံ

အလွ်ံရဲရဲ

ဟတ္တက္ခြဲသို႔

စို႔စို႔သီသီ

နီနီေထြးေထြး

ပန္းေရာင္ေျပးလ်က္။ ။

ၾကာဝမ္းဗိက
ု ႏ
္ င
ွ ့္ တဆက္တည္း ေအာက္သို႔ စုန၍
္ ၾကည္မ
့ ျိ ပန္ေလေသာ္ မႈမ
ံ မ
ံႈ ာႊ းမႊားသာ
႐ႈျမင္ရေသာ ေရႊအသားေရာင္တမ
႔ုိ ာွ ႐ႈေ
ိ ျမွာင္ ႐ႈင
ိ း္ နက္သည့္ ဂူတြငး္ ဝ အထက္သ႔ုိ လွ်ပ္စစ္လွ်ပ္စီးတို႔
ဝင္းဝင္းျပက္ခက
ုိ တ
္ ြင္ ငွက္သိုက္တစ္ခုကို ျမင္ေတြ႔ရသကဲ့သို႔လည္း ရိွေခ်သည္။

ထိုမွ်သာ မကေသး၊ မိနး္ မပ်ဳိး၏ တစ္စေသာ ျခံဳလႊာသည္ ေျမတြင္ တစ္ပင

ုိ း္ ေလ်ာက်၍ ခါးတြင္
တပိင
ု း္ တင္လ်က္ မလံမ
ု လဲ ရိွကာ မိနး္ မပ်ဳိ၏ ဝမ္းျပင္ဆးီ စပ္တသ
႔ုိ ည္ ၾကာကလပ္ကဲသ
့ ႔ုိ အခ်ပ္ႏစ
ွ လ
္ ာႊ
ပြငအ
့္ ာေတာ့မေယာင္ ေစ့ေစ့စလ
ု ်က္ ထိၾု ကာကလပ္ထဲမွ ပန္းဝတ္ဆက
ံ ုိ အလွ်ရ
ံ ဲရဲ ဟတ္တက္
ခြဲလိုက္သကဲ့သို႔ စို႔စို႔ နီရဲကာ ပန္းေရာင္ ေျပးလ်က္ ရိေ
ွ သာ အလွဆင္းျပင္ကလ
ုိ ည္း ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ မျမင္ခ်င္ပါဘဲလ်က္ တမက္တေမာ ခုနေ
္ သာ ေရႊရင္ကုိ လက္ႏင
ွ သ
့္ ာသာ ဖိ၍ ႐ႈမိ
ျမင္မရ
ိ က္သား ရိေ
ွ ခ်သည္။ အလွရမၼကသ
္ ည္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ အသက္ဝည
ိ ာဥ္ကုိ
ဆြဲႏတ
ႈ ယ
္ သ
ူ ြားေလသလားဟုလည္း ထင္စားမိေယာင္ ရိေ
ွ လသည္။

75
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ပင္လယ္ျဖတ္ကူး

ကမ္းနဖူးသို႔

လွိမ့္လူးေျပးတက္

႐ိုက္သည့္လႈိင္းလံုး

ျပံဳးျပံဳးၾကံ႕ခံ

ေက်ာက္နံရံသို႔

မို႔မို႔ဆူဆူ

ၿဖိဳးၿဖိဳးျဖဴသား

တင္ပါးလံုးက်စ္

ေလွကားထစ္ေက်ာ္

ရဲတိုက္ေပၚထက္

လွမ္းတက္ေျပးရင္း

အဆင္းလမ္းေပ်ာက္

ကမ္းပါးေခ်ာက္ထဲ

ယိုင္က်လဲသို႔။ ။

ပင္လယ္ကုိ ျဖတ္ကးူ လ်က္ ကမ္းနဖူးသိ႔ု လွိမ့္ကာ တေဖြးေဖြး ေျပးလာ႐ိက

ု သ
္ ည့္ လႈိင္းလံုး
ဒီေရတို႔ဒဏ္ကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္ေသာ ေက်ာက္နရ
ံ ႏ
ံ င
ွ ့္ တူလသ
ွ ည့္ မိနး္ မပ်ဳိ၏ လံးု က်စ္ေသာ
သြယတ
္ င္းေသာ တင္ပါးေတာ္ ေရႊသားဆိုင္တို႔သည္ မို႔မို႔ဆူလ်က္ ျဖဴျဖဴၿဖိဳးၿဖိဳးရိေ
ွ ခ်သည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မိနး္ မပ်ဳိ၏ တင္ပါးေတာ္ ေရႊသားဆိုင္တို႔ကို

ၾကည္႐
့ ေ
ႈ ငးေမာရင္းကပင္ စိတ္အစဥ္တို႔သည္ တုနလ
္ ပ
ႈ ေ
္ ခ်ာက္ျခားစ ျပဳလာေတာ့သည္။
ေလွခါးထစ္မ်ားကို ထစ္ေက်ာ္နင္းကာ ရဲတိုက္ေပၚသို႔ တက္ခဲ့ၿပီး ရဲတက
ုိ ေ
္ ပၚမွ ျပန္အဆင္းတြင္
လာလမ္းေပ်ာက္၍ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတြငး္ နက္ထဲသ႔ုိ လဲယိုင္က်သူသို႔လည္း မထိနး္ ႏိင
ု ္ မခ်ဳပ္ႏင
ုိ ္ စိးု ရာမပိင
ု ္
ရိခ
ွ ဲေ
့ လသည္။

76
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ဆင္ႏွာေမာင္းႏွယ္

စုစုသြယ္သား

အလယ္ဝန္းဝန္း

အဖ်ားခၽြန္ကာ

ပြန္းေတာ့ေလဘိ

မထိကိုင္ရက္

ခ်ဳိးဆက္ေျပေျပ

ေခြေခြညြတ္ညြတ္

ပန္ဆြတ္သူေယာင္

လူႏွယ္ေဆာင္သို႔

ေပါင္တံေပါင္ရင္း

ေကာက္ေကြ႔ဆင္းသား

တင္းတင္းအိအိ

ရမၼက္ၿငိေအာင္

မဖိမဖံုး

ပြတ္လံုးပန္းခက္

ကႏုတ္ကြက္သို႔

ညက္ညက္ေညာေညာ

မက္မက္ေမာရွင့္။ ။

မိနး္ မပ်ဳိ၏ ေပါင္တေ

ံ ပါင္ရင္းတိသ
႔ု ည္ ဆင္ႏာွ ေမာင္းကဲသ
့ ႔ုိ စုစသ
ု ြယလ
္ ်က္ ရိွကာ
ေပါင္အလယ္တြင္ ဝန္းေယာင္ရ၍
ွိ ေပါင္အဖ်ားတြင္ ခၽြနေ
္ ယာင္ေယာင္ ေသးသြယပ
္ ါးလ်ားလ်က္ ရိွၿပီး
ထိလိုက္ကိုင္လိုက္လ်င္ပင္ ပြနး္ ပဲသြားမေယာင္ ရိေ
ွ လသည္။

77
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခ်ဳိးအဆက္ ေျပျပစ္လေ
ွ သာ ေပါင္တေ
ံ ပါင္ရင္းတိသ
႔ု ည္ ေခြညြတလ
္ ်က္ရက
ွိ ာ ပန္းဆြတ္
သူေယာင္မယ္တို႔ လူေယာင္ဖန္ဆင္း ထားဘိသကဲသ
့ လ
႔ုိ ည္း ထင္ယမ
ုိ ာွ းေလာက္ကား၊ အေကြအ
႔ ေကာက္
ညီညာလွပလ်က္ တင္းတင္းအိအိ ရမၼကစ
္ တ
ိ အ
္ စဥ္တြင္ စြဲၿငိေအာင္ မဖိမဖံးု ပင္ကိုအလွအားလံုးတို႔သည္
႐ႈေမာရင္ဖဖ
ုိ ြယ္ ရိွ၍ ပြတလ
္ းုံ ပန္းခက္ ကႏုတက
္ ြကမ
္ ်ား စီျခယ္ထားသကဲ့သို႔လည္း ညက္ညက္ေညာေညာ
မက္ေမာစရာအတိ ၿပီးေလသည္။

ေပါင္တံပြတ္လံုး

႐ႈမဆံုးသား

ခံုးခံုးေမာက္ေမာက္

ထို႔ေအာက္တျပင္

ေကြ႔လွ်င္မဆန္႔

တန္႔တန္႔တြန္႔တုန္

ျမင္ရ႐ံုတည့္

ဂံုညွင္းဒူးဆစ္

နဂါးရစ္လိမ္

စံေတာ္အိမ္က

ေရေသာက္ထရာ

သြယ္သြယ္ေသးေသး

ေျမွးေျမွးေျမာ့ေျမာ့

ကေရာ့ကရီး

ခါးစီးဖံုးအုပ္

ဒူးဆစ္ျမဳပ္လ်က္

အသက္႐ွဴမွား

78
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ဝတ္႐ံုၾကားက

ေပါင္သားကန္႔ေကာ္

ေလတိုက္ေသာ္လွ်င္

ေပၚလာဒူးဆစ္

ဂမုန္းျမစ္ျဖဴ

တူးယူမရ

ေျမမွႂကြလာ

လြန္႔လြန္႔သာတည့္။ ။

မိနး္ မပ်ဳိ၏ ႐ႈမဆံးု ေသာ ေပါင္တံပြတ္လံုးတို႔သည္ ခံးု ခံးု ေမာက္ေသာ အလွအသြငက

္ ုိ ေဆာင္ကာ
ထိုေပါင္တံႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း တျပင္တည္းရိေ
ွ သာ ဂံုညွင္းဒူးဆစ္တို႔မွာလည္း ေကြးလွ်င္ ဆန္ယ
႔ ရ
ူ န္
ခက္ဘသ
ိ ကဲသ
့ ႔ုိ တန္႔လ်က္ရိွကာ နဂါးမင္းသည္ စံေတာ္အမ
ိ မ
္ ွ ထလတ္၍ ေရေသာက္ၿပီးေသာ
ကာလတြင္ ပန္းေမြရ
႔ ာေပၚ၌ အိပစ
္ က္ရစ္ေခြ ေနသကဲသ
့ ႔ုိ သြယသ
္ ြယေ
္ သးေသးလည္း ရိွ၍ ဒူးဆစ္ကို
ဖံးု အုပထ
္ ားေသာ ဝတ္႐ခ
ုံ ါးစီးအား ေလတိက
ု ေ
္ သာအခါ ကန္ေ
႔ ကာ္ အဆင္းရိသ
ွ ည့္ ဝင္းဝါေသာ
ေပါင္သားအစံႏ
ု င
ွ အ
့္ တူ ဒူးဆစ္တို႔သည္ လွစ္႐ံုမွ ေပၚလာတတ္ေသာ အခါမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ အသက္႐မ
ႈ ်ားပင္ မွားခဲရ
့ ေလသည္။ မိနး္ မပ်ဳိ၏ နဂါးရစ္သ႑ာန္ကုိ ေဆာင္ေသာ
ဒူးဆစ္ဂံုညွင္းတို႔သည္ ေျမမွေႂကြ႐သ
ုံ ာ ေႂကြက်လာ၍ တူယးူ ခါ မရႏိင
ု စ
္ ေကာင္းေသာ ဂမုနး္ ျမစ္
ျဖဴျဖဴႏွင့္လည္း တူလေ
ွ ပသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ အလွ၏ ကြနယ

္ က္တြင္ မလႈပသ
္ ာ မေရွာင္သာေအာင္
ဖမ္းေႏွာင္ရစ္ပတ္မေ
ိ လၿပီ။

ကိႏၷရာလည္တိုင္

ယိုင္၍အလွဲ႔

ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေႏွာင္းေႏွာင့္

သလြန္ေစာင္းတြင္

ေမွးကာတင္သို႔

79
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေျဖာင့္စင္းသြယ္ေကာ့

ေၾကာ့ရေရာ့လွ်င္

ညႊတ္ေပ်ာင္းေခြ႐ံု

ေျခသလံုးသား

ပါးလ်ားလ်ားလည္း

စကားဝါခိုင္

ဓားႏွင့္ခ်ဳိင္သို႔

ျဖဴႏိုင္လြန္လြန္း

မွဲ႔စြန္းမထင္

ေျခာက္ျပစ္စင္သား

ဝါ၍ကိုက္ေခ်

ဓားခ်င္းေလေအာင္

ပိုက္ေခြ ေလ်ာင္းေလ်ာင္း

ေဖာင္းေဖာင္းႂကြႂကြ

ျဖဴလြလြလွ်င္

အလွညိဳ႕ငင္

ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ရွင့္။ ။

ကိႏၷရာလည္တိုင္ကို ေနာက္သို႔ ယိုင္ကာလွည့္လ်က္ သလြနေ

္ စာင္းေပၚသိ႔ု ေမွးကာ
တင္လိုက္ဘိသကဲ့သို႔လည္း မိနး္ မပ်ဳိ၏ ေျခသလံးု သားတိသ
႔ု ည္ ႏြဲႏ
႔ ြ ဲေ
႔ ႏွာင္းေသာ အသြငက
္ ုိ ေဆာင္လ်က္
ေျဖာင္စ
့ င္းသြယေ
္ ကာ့ ေၾကာ့ရေရာ့ရလ
ွိ ေ
ွ ခ်သည္။

80
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ထိုမွ်သာ မကေသး၊ ညြတေ

္ ပ်ာ့ေခြ႐းုံ လ်က္ ရိေ
ွ သာ ေျခသလံးု သား ပါးလ်ားလ်ားတိသ
႔ု ည္
စကားဝါးခိင
ု က
္ ုိ ဓားႏွငခ
့္ တ
ု က
္ ာ ခ်ဳိင္လိုက္ေသာ ကာလ၌ စကားဝါအတြငး္ သားတို႔၏ အျဖဴေရာင္
ကဲ့သို႔လည္း ျဖဴႏိင
ု လ
္ ြနး္ ေတာ့သည္။

ျဖဴလြနး္ ေသာ သလံုးဆိုင္သား ဝါႏုႏုတို႔မွာ မွဲစ

႔ ြနး္ မထင္ႏင
ုိ ေ
္ အာင္ပင္ ေျခာက္ျပစ္စင္ ရိွလွသျဖင့္
ဝါး၍ ကိက
ု ေ
္ ခ်ကာ စားခ်င္စဖြယ္ အလွသည္ ႂကြယဘ
္ ေ
ိ တာ့သည္။

ဝိက
ု ေ
္ ခြကာ ေလ်ာင္းေလ်ာင္းက်၍ ေဖာင္းေဖာင္းႂကြလ်က္ ရိေ
ွ သာ ျဖဴလြလြ သလံးု သားတိသ
႔ု ည္
အလွျဖင့္ ညွဳိ ႕ငင္ရန္ ေထာင္ေခ်ာက္ ဆင္ထားသကဲသ
့ လ
႔ုိ ည္း ရိေ
ွ လသည္။

ေတာင္ၿမိဳ႕မဟီ

ေဇာ္ဂ်ီတိမ္ပ်ံ

ေကာင္းကင္ယံမွ

လြင့္အံက်စဥ္

ျပဒါးရွင္လံုး

ေရာင္လွ်ံဖံုးရာ

ဝင္းဝင္းျဖာသို႔

ကလ်ာလွမိ

ေျခမ်က္စိလည္း

ကြယ္ၿငိျမက္ပင္

ေသြးျမွင္ေသြးေၾကာ

စင္းလံုးေခ်ာလ်က္

ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ကာ

ငွက္ႀကိဳးၾကာဥ

ျပာညိဳႏုသို႔

81
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ခ႐ုအိမ္သြယ္

ရစ္ႏြယ္တြန္႔တြန္႔ လွမ်ဳိးကြန္႔ရွင့္။ ။

ေတာၿမိဳင္ မဟီတြင္ က်က္စားေလ့ရသ

ွိ ည့္ ေဖေဇာ္ဂ်ီသည္ ေကာင္းကင္ယံ တိမ္အျမင့္သို႔
ပ်ံတက္ရာတြင္ လြငစ
့္ ဥ္၍ က်ခဲေ
့ သာ ျပဒါးရွငလ
္ းုံ ပမာ လွကလ်ာ၏ ေျခမ်က္စတ
ိ သ
႔ုိ ည္ ေရာင္လ်ွ ဖ
ံ းုံ ကာ
ဝင္းဝင္းျဖာလ်က္လည္း ရိေ
ွ ခ်သည္။

လွကလ်ာ၏ ေျခမ်က္စတ
ိ သ
႔ုိ ည္ ျမက္ပင္တို႔ႏွင့္ တြယၿ္ ငိကာ ေသြးျမွငေ
္ သြးေၾကာမ်ား
အတိင
ု း္ သား ျမင္ရ႐ံသ
ု ာ မကေသး၊ စင္းလံးု ေခ်ာလ်က္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ျမင္ရသည္မာွ ငွကႀ္ ကိဳးၾကာဥ
ျပာညိဳႏုႏင
ွ လ
့္ ည္း တူလေ
ွ ပသည္။

ခ႐ုအိမ္သြယ္သကဲ့သို႔ အႏြယႏ
္ ြယ္ အရစ္ရစ္ ရိေ
ွ သာ အသားတြနက
႔္ ေလးမ်ားမွာ လွကလ်ာ၏
ေျခမ်က္စအ
ိ ား အလွမ်ဳိးစံု ကြနျ႔္ ခယ္ထား သကဲသ
့ ႔ုိ ရိေ
ွ ခ်သည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ အလွႏင

ွ ့္ က႐ုဏာ၊ ဘယ္အရာကို ေရြးခ်ယ္ရမွနး္ ပင္
သိအံ့မထင္ေတာ့ဘဲ မလႈပမ
္ ယွက္ ေငးမင္တက္မရ
ိ င္း သက္ျပင္းပင္ မခ်ဝ့ံေတာ့သကဲ့သို႔ အတန္ၾကာမွ်
ငိုင္၍ ေနမိျပန္ေလသည္။

႐ႈေလတိုင္း အလွ၏ ညွဳိ ႕ငင္ျခင္းကို ေရွာင္ကြငး္ မလြတႏ

္ င
ုိ ေ
္ သာ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ မျမင္ဖးူ မူးျမစ္ထင္၊ လွယမင္း ေရႊစင္ကုိ ၾကည္႐
့ ေ
ႈ ငးေမာရင္းကပင္ သူ႔ရင္ခံုသံတို႔သည္
လ်င္ျမန္သည္ထက္ လ်င္ျမန္စ ျပဳလာေလသည္။

အရစ္အရစ္

အဆစ္ဆစ္လွ်င္

က်ားသစ္လက္သည္း

ကုတ္မရဲေအာင္

ပုလဲလံုးဆြတ္

ေျခက်င္းဝတ္လည္း

ညက္မြတ္ဆင္းေျပ

ေတာင္က်ေရစမ္း

82
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေက်ာက္ႏႈတ္ခမ္းတြင္

တျခမ္းတင္သည့္

ေက်ာက္ျပင္ေက်ာက္စြန္း

ေရထိလြန္းကာ

ေခ်ာေမြ႔လာသည့္

ေက်ာက္လႊာေက်ာက္ပြင့္

ခက္ခက္ဆင့္သို႔

ႀကိဳ႕ႀကိဳ႕ၾကံဳ႕ၾကံဳ႕

ခံု႔ခံု႔ကေလး

ျမေသြးနီလာ

ရစ္႐ံုသာတည့္

ျပည့္ျပည့္ဝိုင္းဝိုင္း

႐ႈေလတိုင္းလွ်င္

ကိုင္းကုိင္းေကြးညြတ္

ေျခက်င္းဝတ္ကား

ထြတ္ထြတ္လူးကာ

ၾကာဆူးႏွင့္ထိ

စိုက္ကာဖိလည္း

မၿငိေရြ႕ေလ်ာ

မြတ္မြတ္ေခ်ာရွင့္။ ။

83
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အရစ္အရစ္၊ အဆစ္ဆစ္ ဆက္သြယလ

္ ်က္ ရိေ
ွ သာ လွယမင္၏ ေျခက်င္းဝတ္တသ
႔ုိ ည္
ပုလဲလံုးကဲ့သို႔ ဆြတဆ
္ ြတျ္ ဖဴကာ က်ားသစ္ လက္သည္းတို႔ပင္ မထိရဲ မကုတရ
္ ဲေအာင္ ရိေ
ွ ခ်သည္။

ေတာင္က်စမ္းေရ တသြငသ
္ ြငစ
္ းီ က်ရာ၌ တျခမ္းတင္ေနသည့္ ေက်ာက္ႏတ
ႈ ခ
္ မ္းပမာ
ေရစီးရိန
ွ မ
္ ်ား တိုက္စား ထိေတြဖ
႔ န္မ်ားသျဖင့္ ေခ်ာေမြလ
႔ ာေသာ ေက်ာက္စြနး္ တစ္ခႏ
ု င
ွ လ
့္ ည္း တူကာ
ေက်ာက္လာႊ ေက်ာက္ပြငက
့္ ေလးမ်ား အခက္ခက္ ဆင့္ေနသကဲ့သို႔လည္း ရိေ
ွ ခ်သည္။

ထို ေက်ာက္ပြင့္ ေက်ာက္စြနး္ ႏွင့္ တူေသာ ေျခက်င္းဝတ္တသ

႔ုိ ည္ ႀကိဳ႕ႀကိဳ႕႐ံ၍
ု ၾကံဳ႕ၾကံဳ႕ကေလး
တည္ရိွကာ ျမေသြးနီလာေရာင္ အရစ္အေရးထင္၍ ခံု႔ခံု႔ကေလး ေမာက္ၿဖိဳးလ်က္လည္း ရိေ
ွ လသည္။

႐ႈၾကည့္ပါေလတိုင္း ျပည္ျ့ ပည္ဝ

့ င
ုိ း္ လ်က္ ရိွကာ ကိုင္းကိုင္းညြတ္လ်က္ ရိေ
ွ သာ ေျခက်င္းဝတ္ကား
ထြတထ
္ ြတဖ
္ းူ ဖူး လြနလ
႔္ ြနလ
႔္ းူ လ်က္ ရိွၿပီး ေျခက်င္းဝတ္ေပၚသိ႔ု ၾကာဆူးႏွင့္ ထိ၍ တအားဖိကာ
စိုက္ပါေသာ္လည္း ၾကာဆူးသည္ စူးနစ္၍ ဝင္မသြားႏိင
ု မ
္ ၍
ူ ေျခက်င္းဝတ္မွ ေရြ႕ေလ်ာ
ထြကသ
္ ြားေအာင္ပင္ ေခ်ာမြတလ
္ ေ
ွ ပသည္ဟလ
ု ည္း ထင္ရေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ လွယမင္း၏ ေျခက်င္းဝတ္ေပၚမွ မ်က္လံုးအစံုကို လႊဲၾကည့္ရတံု၊

ခြာၾကည္ရ
့ တံျု ဖင့္ လိပျ္ ပာမလံႏ
ု င
ုိ ေ
္ အာင္လည္း ရိရ
ွ ေခ်သည္။

နီေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့

ေကြးေကြးေကာ့သည္

ေဖာ့တိုင္ေဖာ့႐ိုး

ေျခဖမို႔လည္း

ကတိုးနံ႔ညွင္း

ပ်ံ႕ပ်ံ႕သင္းလ်က္

အရင္းေမာက္ေမာက္

သစ္ေတာက္ငွက္ငယ္

ႏႈတ္သီးသြယ္သို႔

ဖူးဖူးမို႔၍

ကိုက္စို႔ငံုခဲ

84
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေသြးရဲရဲက်

နမ္းမဝေအာင္

အလွေဆာင္လ်က္

ေနေရာင္ျခည္ထိုး

ညွိဳးေလမလား

ပါးႏွင့္အပ္ခါ

သာသာပြတ္လူး

႐ူးမ်ား႐ူးခ်င္

ဆင္ျခင္မဲ့ကင္း … သတိယြင္းရွင့္။ ။

နီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အေသြးအေရာင္ေဆာင္၍ ေကြးေကြးေကာ့လ်က္ ရိေ

ွ သာ ေဖာ့တင
ုိ ေ
္ ဖာ့႐းုိ ႏွင့္
ပမာတူသည့္ လွယမင္း၏ ေျခစံေ
ု ျခဖမိတ
႔ု သ
႔ုိ ည္ ကတိးု နံသ
႔ င္းသင္း၊ တညွငး္ ညွငး္ ေမႊးပ်ံ႕လ်က္
ရိေ
ွ လသည္။

ေျခဖမိ၏
႔ု အရင္းသည္ ေမာက္မို႔လ်က္ ရိွကာ သစ္ေတာက္ငက
ွ င
္ ယ္၏ ႏူတ္သီးသြယ္ႏွင့္လည္း
တူလေ
ွ ပသည္။

ဖူးဖူးမိက
႔ု ာ ေမာက္လ်က္ ရိေ
ွ သာ လွယမင္း၏ ေျခဖမိ႔ု အစံုကုိ ေသြးမ်ား ရဲရဲယက
ုိ ်လာေအာင္ပင္
ကိုက္စို႔ကာ ငံခ
ု ဲထားခ်င္စဖြယလ
္ ည္း ရိွ၍ နမ္းမဝေအာင္လည္း အလွေဆာင္လ်က္လည္း ရိေ
ွ လသည္။

ေနေရာင္ျခည္ တစ္ခ်က္ထိုးလွ်င္ ေျခခံု ေျခဖမိ႔ု အစံုတို႔သည္ ညိဳေတာ့ေလမလားဟုလည္း

ထင္ရကာ ပါးႏွငသ
့္ ာသာ အပ္၍ ပြတ္သပ္လူးလွိမ့္ ေနခ်င္စ
့ ဖြယလ
္ ည္း ျဖစ္သျဖင့္ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ အလွရမၼက၏
္ ညိဳ႕ငင္ ဖမ္းစားေနေသာ ဒဏ္ကို ၾကံ႕ၾကံ႕မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဆင္ျခင္မဲက
့ င္း၊
သတိယြငး္ လ်က္ စိတလ
္ က္ေထြျပား ႐ူးခ်င္စတ
ိ မ
္ ်ားပင္ ေပါက္လာခဲသ
့ ည္။

ပုစြန္ဆီဥ

နီနီႏုသည့္

မစုမကား

85
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေျခဖဝါးလည္း

ပိုးသားလိုလို

စိုစိုရႊန္းရႊန္း

ပံုသြန္းဘိလား

ထင္ေယာင္မွားမိ

ရိရိေရာ့ရဲ

ဖီးဖီးတြဲသည့္

သလဲသီးမႊာ

အခြံႏႊာ၍

အလႊာလိုက္လွီး

အခ်ဳိျမည္းဖြယ္

ပြဲေတာ္တည္ရန္ အလွဖန္ရွင့္။ ။

ပုစြန္ဆီကဲ့သို႔ နီနႏ
ီ လ
ု ်က္ ရိွသည့္ မစုလည္း မစု၊ မကားလည္း မကားေသာ ယမင္း၏
ေျခဖဝါးတိသ
႔ု ည္ ပိုးသားလႊာလို ရႊနး္ ရႊနး္ စိလ
ု ်က္လည္း ရိွကာ ပန္းပုအေက်ာ္အေမာ္တ႔ုိ ပံသ
ု ြနး္ ေလာင္း၍
ထားဘိေလသလားဟုလည္း ထင္ေယာင္မာွ းဖြယ္ ျဖစ္ေလသည္။ လွယမင္း၏ ေျခဖဝါးေတာ္
ဆြတဆ
္ ြတႏ
္ က
ု ား ရိရေ
ိ ရာ့ရဲ ဖီးဖီးတြဲလ်က္ ရိွသည့္ သလဲသးီ အမႊာကို အခြႏ
ံ ာႊ ၍ အလႊာလိက
ု ္ ဓားႏွင့္
ျဖတ္လးီွ ကာ ပြဲေတာ္အတ
ု တ
္ ည္၍ အခ်ဳိျမည္းရန္ အလွဖန္ဆင္းထားသကဲ့သို႔လည္း ရိေ
ွ ခ်သည္။

ႏွင္းေသာက္ ပန္းဝတ္

သန္႔ဆြတ္ေဖြးေဖြး

ထင္ေယာင္ေငးရ

အေစးယိုထြက္

ပိႏၷဲစက္တြင္

86
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အျဖဴထင္သို႔

ေခ်ာစင္သြယ္လ်ား

ေျခဖ်ားတစ္ေလွ်ာက္

မ်က္လံုးေရာက္က

ဇာေပါက္တင္းတိမ္

ပိုးလြန္အိမ္ဝယ္

သီတြယ္ေႏွာင္ထံုး

ပုလဲလံုးသို႔

အကံုးညီညီ

စီရီလွပ …. ေၾကာ့ေၾကာ့ႂကြလွ်က္ ….။ ။

ႏွငး္ ရည္ ေသာက္ထားေသာ ပန္းဝတ္လႊာကဲ့သို႔လည္း လွယမင္း၏ ေျခဖ်ားတိသ

႔ု ည္
သန္ဆ
႔ ြတျ္ ဖဴေဖြးလ်က္ ရိေ
ွ ခ်သည္။

ပမာႏႈင
ိ း္ ရေလေသာ္ ပိႏဲၷပင္မွ စိမ့္က်ယိုထြက္ေသာ သစ္ေစးကဲ့သို႔လည္း လွယမင္း၏
ေျခဖ်ားတိသ
႔ု ည္ ျဖဴေဖြးေသာ အဆင္းကို ေဆာင္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ မ်က္လံုးအစံုတို႔သည္ လွယမင္း၏ ေျခဖ်ားအစံက

ု ုိ ၾကည္႐
့ ႈ
ေငးေမာရင္းကပင္ ဇာေပါက္တင္းတိမ္ ပိးု လြနး္ အိမတ
္ ြင္ သီတြယထ
္ းုံ ေႏွာင္ထားေလ့ ရိေ
ွ သာ ပုလဲလးုံ မ်ား
ကဲ့သို႔ အကံးု ညီညီ စီရီလွပ ေၾကာ့ေၾကာ့ကေလး ႂကြလ်က္ ရိေ
ွ လသလားဟုလည္း ထင္ယိုးမွား
မိျပန္ေလသည္။

ပယင္းလဲ့လဲ့

ယိုင္ယိုင္ယဲ့သည့္

အႏွဲ႔မခံ

စီရီစိုက္ထား

ပတၱျမားတစ္လႊာ

87
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

နီလာတစ္ဆစ္

ျမရစ္ဖြဲ႔စည္း

ေျခသည္းခၽြန္ခၽြန္

ဖလန္းႁပြန္ထိပ္ဖ်ား

စိန္ျဖတ္ဓားျဖင့္

နိမ့္ျမင့္တိုင္းညွိ

ပိုင္းထားဘိသို႔

တိတိဝိုင္းကာ

စႏၵာနတ္သမီး

ရထားဘီးသြင္

စိတ္တြင္ယိုမွား

ထင္ေထာင္လားရွင့္။ ။

လွယမင္း၏ ေျခသည္းတိသ
႔ု ည္ ယိုင္ယိုင္ယဲ့ယဲ့ အႏွဲအ
႔ ကိင
ု ္ အထိပင္ မခံႏင
ုိ ေ
္ အာင္ စီကာရံကာ
စိက
ု ထ
္ ားေသာ ေက်ာက္သားလႊာ ပယင္းလဲ့လဲ့ႏွင့္လည္း တူလေ
ွ ပသည္။

ပတၱျမားတစ္လာႊ တြင္ နီလာလာတစ္ဆစ္၊ ျမတစ္ရစ္ ဖြဲစ

႔ ည္းထားေသာ ေျခသည္း ခၽြနခ
္ ၽြန္
ကေလးတို႔မွာ ဖန္ႁပြနထ
္ ပ
ိ ဖ
္ ်ားကို အနိမ့္အျမင့္တိုင္း ညွိကာ စိနျ္ ဖတ္ဓားျဖင့္ တိတိဝိုင္းဝိုင္း
ပိုင္းျဖတ္ထားသကဲ့သို႔လည္း ရိလ
ွ ်က္ လစႏၵာနတ္သမီး စီးေလ့ရေ
ွိ သာ ရထားဘီးကေလးမ်ားလားဟုပင္
စိတတ
္ ြင္ ထင္ယးုိ မွားေလာက္ဖြယလ
္ ည္း ရိေ
ွ လသည္။

ပဥၥငါးပါး

ရင္ခါးမက်န္

ႏြဲ႔ဟန္ယဥ္ေက်း

လွႏုေထြးအား

88
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေငးေမာရင္းက

သူ႔အလွတြင္

ပင့္ကူမွ်င္ဝယ္

ရန္းငယ္မလြတ္

ႏိုင္ေယာင္တကား။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ လွယမင္းပ်ဳိျဖဴ၏ ပဥၥငါးပါး ရင္ခါးအစ၊ နဖူးေျခဖ်ား

ေျခဆစ္သတ
႔ုိ င
ုိ ေ
္ အာင္ ၾကည္႐
့ မ
ႈ န
ိ း္ ေမာရင္းမွ အလွပင္က
့ မ
ူ ်ွ င္တြင္ ႐ုနး္ ငယ္၍ မရႏိုင္ေတာ့ဘိသကဲ့သို႔
စိတ္ရမၼက္တို႔ကို ထိနး္ ခ်ဳပ္ရန္ ႀကိဳးစားေနရေတာ့သည္။

သူ႔ဘဝတြင္

အလွရတနာ

ေဖြရွာပိုင္စိုး

ျမတ္ႏိုးကဲလြန္

လွမိမြန္ကို

သည္းကြန္ခ်ာရြက္

ႏွလံုးထက္တြင္

ခ်စ္အကၡရာ

ေရးမိပါသည္

လကၤာခ်စ္ဦး

သက္မွဴးပင္တိုင္ …. ကလ်ာတည္း။ ။

သူဘ
႔ ဝတြင္ အလွရတနာကို ယခုပင္ ေဖြရာွ ေတြက
႔ ာ လွမမ
ိ ြနအ
္ ား ျမတ္ႏးုိ ျခင္း လြနက
္ ဲစြာပင္
အသည္းကြနခ
္ ်ာရြက္ ႏွလးုံ သားထက္၌ ခ်စ္အကၡရာလည္း ေရးမိခဲေ
့ လၿပီ။

89
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သူအ
႔ တြက္ လွယမင္းသည္ လကၤာခ်စ္ဥးီ သက္မွဴးပင္တိုင္စံဟုလည္း ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

လက္ေမာင္းေပၚတြင္

ေပြ႔ယူတင္ကာ

သာသာလႈပ္ႏိုး

ရြံ႕တစိုးျဖင့္

ပိုက္ယူငင့္ေသာ္

ပြင့္လာမ်က္လံုး

မျပံဳးမရယ္

ႏႈတ္ခမ္းသြယ္မွ

“အို … လွကလ်ာ”

တစ္ခြန္းသာေျပာ

လ်င္တေစာလွ်င္

ေလ်ာ့ကာလြင့္က်

ကိုယ္မွပဝါ

ယူကာရင္ထက္

လႊမ္းအုပ္လ်က္လွ်င္

ရွက္ဟန္သြင္ျဖင့္

ရန္းငင္လူးလြန္႔

ေနာက္သို႔တြန္႔ွရွင့္။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မိနး္ မပ်ဳိအား လက္ေမာင္းေပၚသိ႔ု ေပြ႔တင္ပိုက္ယူကာ

စိတ္ရြ႕ံ စိးု စြာျဖင့္ သာသာလႈပ၍
္ ႏိးု လာေသာ ကာလ၌ မ်က္လံုးအစံုတို႔သည္ တျဖည္းျဖည္း ပြငလ
့္ ာၿပီး

90
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မျပံဳးမရယ္ ရိေ
ွ သာ ႏႈတခ
္ မ္းအစံမ
ု ွ “လွကလ်ာ” ဟု သူ၏ နာမည္ကုိ ေယာင္ယမ္းေျပာဆိရ
ု င္း ကိယ
ု ေ
္ ပၚမွ
ေလ်ာကာ လြငက
့္ ်ေနေသာ ပဝါစကို ေကာက္ယ၍
ူ ရင္ေပၚထက္သ႔ုိ လႊမး္ အုပလ
္ ်က္ ရွကေ
္ သာ
ဟန္အသြငျ္ ဖင့္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ လက္ထဲမွ ႐ုနး္ ငင္လးူ လြနရ
႔္ င္း ေနာက္သို႔ တြနဆ
႔္ တ
ု ္
သြားေလသည္။

“မင္းနာမည္ ဘယ္သလ
ူ ဲ … လွကလ်ာလား”

မိနး္ မပ်ဳိသည္ ျခံဳထည္ပဝါကို လက္ႏွင့္တိုးၾကပ္စြာ ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕စားကေလး

ေမာင္ေဒါနအား မ်က္လးုံ စိမး္ စိမး္ ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ကာ ေခါင္းကိုသာ ညိတျ္ ပေလသည္။

“မင္း ဘယ္ကသ
ုိ ြားမွာလဲ”

ထိေ
ု မးခြနး္ ကို ၾကားရေသာကာလ၌ လွကလ်ာ အမည္ခံ မိနး္ မပ်ဳိသည္ ေခါင္းကို
တြငတ
္ ြငခ
္ ါရမ္းရင္း ငို႐ႈိက္လာေလသည္။

“မင္း အျဖစ္အပ်က္ကုိ ေမာင္ႀကီး မသိရဘူးလား”

ထိစ
ု ကားကို ၾကားရေသာကာလ၌ မိနး္ မပ်ဳိ၌ ႐ႈိက္သံတို႔သည္ က်ယ္ေလာင္စးူ ရွလာေလသည္။
မ်က္ရည္တို႔သည္ လွကလ်ာ၏ ပါးျပင္ေပၚမွ ေက်ာ္လြနစ
္ းီ က်ကာ ရင္စီးပိုးဝတ္လႊာေပၚသို႔တိုင္
ယိသ
ု က္လာေလသည္။ ႐ႈိက္သံတို႔သည္ တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာၿပီး သြယလ
္ ်ားလံးု က်စ္ေသာ
ကိယ
ု က
္ ေလး တသိမ့္သိမ့္ လႈပလ
္ ာေအာင္ပင္ ႐ႈက
ိ ႀ္ ကီးတငင္ ငိေ
ု ႂကြးစလည္း ျပဳလာေလသည္။

လွကလ်ာ၏ ႐ႈိက္သံတို႔သည္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ရင္ထဲတြင္ ကူးစက္လာဟန္

ထင္ရေလသည္။

႐ႈိက္သံထြက္လာ

ႏႈတ္ခမ္းလႊာကို

ငံုကာစုတ္ယူ

ေမႊးေမႊးၾကဴလွ်မ္း

သာသာနမ္းမွ

ညွိဳးႏြမ္းေခြလ်က္

လက္ေမာင္းထက္တြင္

91
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ၿငိမ္သက္အိပ္ေပ်ာ္

ေလေယာင္တကား။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မတတ္သာေတာ့သည့္ အဆံုး ႐ႈိက္သံတို႔ သဲသ

့ ဲထ
့ ြကလ
္ ာေသာ
လွကလ်ာအား ေမႊးေမႊးၾကဴကာ သာသာနမ္းေတာ့မပ
ွ င္ ကလ်ာ၏ ႐ႈိက္သံတို႔သည္ ရပ္တန္သ
႔ ြားလ်က္
လက္ေမာင္းထက္တြင္ ႏြမး္ ေခြညဳွိ းလ်စြာ တစ္ဖန္ၿငိမသ
္ က္ အိပေ
္ ပ်ာ္သြားျပန္ေလသည္။

ယင္းသည့္ ေန႔မွ စ၍ ေစာင္းတီးျခင္းျဖင္သ

့ ာ အခ်ိနက
္ န
ု လ
္ ြန္ခဲေ
့ သာ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနတြင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းသည္ အစပ်ဳိးခဲရ
့ ေလသည္။

92
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခန္း(၅)

ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သား အားလံုးတို႔ကား ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ အျပဳအမူကုိ

နားမလည္ႏင
ုိ ၾ္ ကဘဲ ရိွၾကသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနကမူ ေတာခင္းခ်ဳံစပ္မွ အမွတမ

္ ထင္ ေကာက္ရလာခဲေ
့ သာ “ပစၥညး္ ”
တစ္ရပ္အေနျဖင့္ မယ္ကလ်ာကို သူကိုယ္တိုင္ ျမင္းေပၚသိ႔ု တင္ေဆာင္ကာ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္အထိ
သယ္ေဆာင္လာခဲသ
့ ည္။

အလွပစၥည္း

သိမ္းဆည္းယူလာ

မယ္ကလ်ာကို

မခြာတစ္ဖဝါး

သနားၾကင္နာ

ေမတၱာသက္ဝင္

ျမတ္ႏိုးမင္သည္

ခ်စ္ပင္ခ်စ္ပန္း

လန္းလန္းေဝေဝ ပြင့္ပြင့္တည္း။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာအား “အလွပစၥညး္ ” အျဖစ္ သိမး္ ဆည္းခဲက

့ ာ
မယ္ကလ်ာ၏ အနားမွ တစ္ဖဝါးမခြာ ျပဳစု ယုယခဲေ
့ လသည္။ ယင္းသို႔ ျပဳစုယယ
ု ရင္းကပင္
သနားၾကင္နာမႈမွ အစျပဳလ်က္ မယ္ကလ်ာအား ေမတၱာ သက္ဝင္ ျမတ္ႏးုိ ခံမ
ု င္စတ
ိ မ
္ ်ားလည္း

93
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ျဖစ္ေပၚလာမိကာ သူဘ
႔ ဝတြင္ အလွျဖင့္ ဖန္ဆင္းအပ္ေသာ အခ်စ္ပန္းတိသ
႔ု ည္ လန္းလန္းေဝစ
ျပဳခဲေ
့ လၿပီ။

မယ္ကလ်ာသည္ ကတၱီပါလံုး ျပည္ခ

့ င္းေသာ သလြနထ
္ က္တြင္ အိပေ
္ ပ်ာ္ေနေသာ ကာလ၌
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ပတၱျမား မီးအိမ၏
္ ေမွးမွန
ိ ေ
္ သာ အေရာင္တျ႔ုိ ဖင့္ မယ္ကလ်ာ၏
အလွဆင္းျပင္ကုိ တစိမ့္စိမ့္ ၾကည္ရ
့ င္း မက္မေျပ ႐ႈမဆံးု လည္း ရိေ
ွ လသည္။

ေစာင္းႀကိဳးႏွင့္ ေစာင္းအိုးတို႔ကိုသာ အျမဲအစဥ္ ကိုင္တြယ္ခဲ့ေလ့ရိွေသာ ၿမိဳ႕စားကေလး

ေမာင္ေဒါန၏ လက္အစံုတို႔သည္ သိးု ေမြးႏုတျ႔ုိ ဖင့္ ၿပီးေသာ သားၿမီးယပ္ကုိ ကိုင္ေဆာင္ကာ မယ္ကလ်ာ၏
နဖူးဆံစတို႔ကို မထိ႐ုံ သာသာလွပ၍
္ တစ္ညတာလံးု ေစာင္က
့ ာ ယပ္ခပ္ေပးရျခင္းကိပ
ု င္ ေမာအံမ
့ ထင္ႏင
ုိ ္
ရိရ
ွ ေခ်သည္။

ညႏွင့္အလွ

ဘဝအိပ္မက္

သူ႔တစ္သက္တြင္

ႏွလံုးရင္သား

ခုန္သံမ်ားေၾကာင့္

ႏိုးသြားေလမလား

လွတစ္ပါးကို

ေစာင့္စားျခင္းျဖင့္

လင္းခဲ့သန္းေကာင္

မ်က္ေတာင္ေမွးစင္း

ငိုက္မ်ဥ္းရင္းပင္

ၾကယ္စင္ရႊန္းေတာက္

မိုးေသာက္တိုင္ေသာ္

အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ ။

94
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ညႏွင့္ အလွကား သူတ

႔ စ္သက္တာတြင္ ဤတစ္ႀကိမ္ ဘဝ၏ အိပမ
္ က္တစ္ခသ
ု ဖြယလ
္ ည္း
ျဖစ္ခဲရ
့ ေလသည္။

သူ႔ႏွလံုး ခုနသ
္ မ
ံ ်ားေၾကာင့္ မယ္ကလ်ာသည္ စက္ရာမွ ႏိးု သြားေလမလားဟုလည္း စိးု ရိမႀ္ ကီးစြာ
အိပေ
္ ပ်ာ္ေနေသာ မယ္ကလ်ာ၏ နံေဘးမွ ထိုင္၍ ေစာင္စ
့ ားရင္း ညဥ္သ
့ န္းေခါင္ အခ်ိန္သို႔ လင့္ခဲ့ကာ
တစ္ညတာလံးု အိပမ
္ ေပ်ာ္ႏင
ုိ ခ
္ ဲဘ
့ ဲ မ်က္ေတာင္စင္း၍ ငိက
ု မ
္ ်ဥ္းရင္းကပင္ အေရွ႕မိးု တိမစ
္ ြနး္ မွ
ၾကယ္စင္မ်ား ရႊနး္ ရႊနး္ ေတာက္၍ တစ္မိုးေသာက္သို႔ပင္ တိုင္ခဲ့ေလသည္။

မယ္ကလ်ာအား ဘယ္အရပ္ကနည္း …. ဟု အစခ်ီ၍ ေနာက္ေၾကာင္းတို႔ကို ျပန္ေျပာင္း

ေျပာဆိေ
ု စေသာအခါ ဘယ္ေသာ ကာလတြငမ
္ ွ အေျဖေပးေလ့ မရိဘ
ွ ဲ မ်က္ရည္မ်ား ျပည္ဝ
့ ေနသည့္
မ်က္လံုးအစံုတို႔ျဖင့္ အေဝးသိသ
႔ု ာ ေငးၾကည္ေ
့ နတတ္ေလသည္။

ေမးဖန္မ်ားလြနး္ ေသာ အခါ မယ္ကလ်ာ ဆြံအေနသူကဲ့သို႔ ႏႈတခ

္ မ္းကေလးမ်ား ေစ့ေစ့စ၍
ု
မ်က္ႏွာကို မေဖၚတမ္း ေအာက္သို႔ ငံု႔ဝွက္ထားကာ ႐ႈိက္သံတို႔ျဖင့္သာ အေျဖေပးတတ္ေလသည္။

႐ႈိက္သံထဲမွာ

အေျဖရွာ၍

ျငင္သာယုယ

ေျဖသိမ့္ရရွင့္

ဘဝဟူသည္

ျမဴျခည္ပမာ

လဲဝါဂြမ္းပြင့္

လြင့္၍မဆံုး

ပံုထံုးသာဓက

ႏႈိင္းယွဥ္ျပကာ

မယ္ကလ်ာကို

ေမတၱာေစာင္းႀကိဳး

95
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သံစံုႏႈိးလ်က္

ႏွင္းမိုးမ်က္ရည္တန္႔တန္႔ဆည္ခဲ့။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ေနာင္ေသာအခါ၌ မယ္ကလ်ာျဖစ္စဥ္ ေနာက္ေၾကာင္းတို႔ကို

ေမးျမန္းျခင္း မျပဳေတာ့ေပ။ မယ္ကလ်ာ၏ ႐ႈိက္သံတို႔တြင္သာ အေျဖရွာ၍ ယူရေလသည္။ အားငယ္သက
ူ ုိ
သနားတတ္ေသာ ေမာင္ေဒါနသည္ ေမးခြနး္ တိက
႔ု ုိ ေမးမည္းအစား ဘဝဟူသည္ ျမဴခ်ည္လဲဝါပြင့္ကဲ့သို႔
တစ္ခါတစ္ရံ ေလသင္ရ
့ ာလြင၍
့္ မဆံးု ႏိင
ု ေ
္ အာင္ ရိွတတ္သည့္ ပံုထံုး သာဓကတိက
႔ု ုိ ျပ၍ ႏွစ္သိမ့္သမွ်
ျပဳကာ ေမတၱာ ေစာင္းႀကိဳးကိလ
ု ည္း သံစံုႏိုးလ်က္ မယ္ကလ်ာ၏ ႏွင္းမိုးမ်က္ရည္တို႔ကို တန္႔တန္႔
ဆည္ေစခဲသ
့ ည္။

လွပျခင္း အစုစျု ဖင့္ သရဖူေဆာင္းကာ အလွေပါင္းတကာတြင္ အဘယ္သူႏွင့္မွ်

မယွဥႏ
္ င
ုိ သ
္ ာေသာ ျမက္ခင္းေပၚမွ ေကာက္ရလာခဲသ
့ ည့္ မယ္ကလ်ာအား ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ ႏွမငယ္ေလး တစ္ဦးကဲ့သို႔ ယင္ဖအ
ုိ နားမခံ ပင္တိုင္စံတစ္ပါး အျဖင္သ
့ ာ
ျမတ္ႏိုးစံုမက္ခဲ့သည္။ ထိထ
ု က္ကာ မပိလ
ု ြနခ
္ ဲ။့

ပိုးႀကိဳးျမွင္ကို အကိုင္သင္၍ ေစာင္းႀကိဳးအက်စ္သင္ရင္း ေတးတ်ာ သံစ - ေစာင္းသံျမျမကို

နားေထာင္ေစျခင္းမွအပ အလွပင္တင
ုိ စ
္ က
ံ ေလး အျဖစ္သာ အရိပတ
္ ၾကည္ၾ့ ကည့္ ရိခ
ွ ဲေ
့ လသည္။

ေတာေလေလ … သာေခါင္

စင္ေရာ္ေတာင္ျဖန္႔ဝဲ၊

ပုလဲ … ပုလဲ …. ပုလဲ …

တိမ္ခဲတိမ္ေတာင္

ဂဠဳန္ေယာင္

ေဆာင္လာသူ ဖန္ဆင္း

ျမစ္တြင္ ယမံုနာ

ခ်စ္ျခင္းအဏၰဝါ

သီတာ … သီတာ …

သီတာ … ေလေလ ….

96
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ဒီပါေအာင္ေျမ

ယြန္းကုန္ေတာ့ေလဘိဘဲ၊

သဲျမညိဳ … သဲျမညိဳ …

သူ႔ကို … သူ႔ကို …

ေမာင္ေဒါန၏ လက္တသ
႔ုိ ည္ ေစာင္းအိက
ု ုိ သာသာဖိရင္း ေစာင္းႀကိဳးတို႔ကို တျမွငး္ ျမွငး္ သြဲလ
႔ ်က္
ရိေ
ွ လသည္။

ခ်စ္သူကို ရွာရန္ ဂဠဳန္ေယာင္ ဖန္ဆင္းလာေသာ မင္းသားကေလးကို တင္စားထားကာ

“ျမစ္တြငး္ ယမံန
ု ာ … ခ်စ္ျခင္းအဏၰဝါ” အပိုဒ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေစာင္းသံကုိ ေလ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔
အသံဝါဝါႀကီးက စံအိမ္ေတာ္တစ္ခုလံုး လႊမ္းမိုးသြားသကဲ့သို႔ သူ႔မ်က္လံုးအစံုတို႔ကလည္း အခ်စ္ေငြ႔
အခ်စ္ရပ
ိ မ
္ ်ား ရႊနး္ ရႊနး္ ေဝလ်က္ လွကလ်ာ၏ မ်က္လံုးအစံုကို မေျပးမေရွာင္သာေအာင္
ညိွဳ႕ဖမ္းစိုက္ၾကည့္မိရက္သာ ျဖစ္ေနေလသည္။ မယ္ကလ်ာမွ ၿမိဳ႕စားကေလး၏ မ်က္လးုံ တြငး္ မွ စူးရွေသာ
ေရာင္ျခည္မ်ား၊ သူ႔အသည္း ႏွလံုးသားသို႔ စူးေဖာက္ဝင္သြားေလသလားဟု ခံစားလိက
ု ရ
္ သျဖင့္
မ်က္လာႊ ကိသ
ု ာ ငံု႔ခ်လိုက္ရေလသည္။

“သီတာ … သီတာ … သီတာ … ေလေလ့” ထိုအပုဒ္ကို ေရာက္ေသာအခါတြင္

ေစာင္းသံကလည္း ေအာက္ျပန္ေၾကာ့လ်က္ အသံတမ
ိ သ
္ ြားကာ မယ္ကလ်ာ၏ ရွကေ
္ သြးမႊနဟ
္ န္ကုိ
ရိပစ
္ ားမိသည္အ
့ လား ေတးသြားကို တုန္႔လိုက္ၿပီး ဣေႁႏၵေဆာင္ရျပန္သည္။

မယ္ကလ်ာကား ပါးနပ္လမ
ိ ာၼ လွဘသ
ိ ည္။ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ေတးသံသည္
ဘယ္အေရးအခင္းကို ရည္ညန
ႊ း္ ေဖၚက်ဴးေနေၾကာင္း သိုးသိုးသီသီမွ် အသိမေႏွာင္းဘဲ ရိပစ
္ ား
မိလိုက္ေလသည္။ ငံထ
႔ု ားေသာ ေခါင္းကို ျပန္လည္ ေမာ့မသ
ိ ည္အ
့ ခါတြငက
္ ား ေစာင္းႏွင့္ ညွဳိ ႕ကာ
အခ်စ္စကားထာ ဝွကေ
္ နေသာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ မ်က္လံုးအစံုတို႔ႏွင့္ တစ္ဖန္
ဆံုၾကမိျပန္သည္။

ထိအ
ု ခါ၌ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ လွကလ်ာထက္ အရင္ ဦးေအာင္ ေခါင္းကို
ငံု႔ခ်လိုက္လ်က္ ေတးကြကက
္ ုိ တစ္ဖန္ေၾကာ့ျပန္ေလသည္။

“သဲျမညိဳ … သဲျမညိဳ … သူ႔ကို …. သူ႔ကို …”

သဲျမညိဳအပိဒ
ု တ
္ ြင္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ေတးသံသည္ တျဖည္းျဖည္း တိမဆ
္ င္းသြားကာ
“သူ႔ကို … သူ႔ကို” ဟူေသာ တင္စားရည္ညြနး္ ခ်က္သ႔ုိ ေရာက္ေသာအခါတြငက
္ ား ေစာင္းသံေရာ

97
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေတးသံပါ ေရွ႕သို႔ မဆက္ေတာ့ဘဲ ႐ုတတ

္ ရက္ ရပ္တန္သ
႔ ြားေလသည္။ မယ္ကလ်ာသည္ ေမာင္ေဒါန၏
ေျပာင္းလဲသြားေသာ အေျခအေနေၾကာင့္ မဝ့မ
ံ ရဲေသာ မ်က္လာႊ ကို သာသာပင္၍
့ ၾကည္မ
့ ေ
ိ လသည္။

“သဲျမညိဳကို ေမာင္ေမာင္ဆက္တးီ ရရင္ မယ္ကလ်ာ အေနခက္ၿပီး ရွကေ

္ နေလမလား
ထင္မတ
ိ ယ္”

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာကို မၾကည္ဘ

့ ဲ ပြတ္လံုးတိုင္ ေႂကြျပတင္းမွ အေဝးသိ႔ု
ေငးေမွ်ာ္ၾကည္ရ
့ င္း တုနယ
္ င္ေသာ အသံကုိ အႏိုင္ႏိုင္ထိန္းကာ အခ်စ္စကားထာဝွကျ္ ပန္ေလသည္။

“ဘဇာေၾကာင့္ အေနခက္ၿပီး ရွကရ

္ မတုနး္ ေမာင္ေမာင္ … ေမာင္ေမာင့္ ေစာင္းသံဟာ
ဖ်ားႏွမေလးအတြက္ အသက္ဝည
ိ ာဥ္ေပပဲလ႔ုိ ဖ်ားႏွမေလး ေျပာခဲဖ
့ းူ သာပဲ။ ေမာင္ေမာင္ေကာ ဘာေၾကာင့္
သဲျမညိဳအပိုဒ္မွာ ေစာင္းသံကုိ ရပ္ပစ္ရတာလဲ”

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာ၏ တုနျ႔္ ပန္ေသာ စကားေၾကာင့္ ပခံုးသိမ့္သိမ့္

လႈပေ
္ အာင္ ရယ္ေမာလိက
ု ရ
္ င္း ေစာင္းအိက
ု ုိ ပခံုးသိမ့္သိမ့္လႈပ္ေအာင္ ရယ္ေမာလိက
ု ရ
္ င္း ေစာင္းအိက
ု ုိ
အကိုင္ေျပာင္းလုိက္ကာ ႀကိဳးအရင္းမွ ႀကိဳးအဖ်ားတိင
ု ္ ပဲတ
့ င္လက
ိႈ ေ
္ အာင္ လက္ဆန္တ
႔ လ်ား
ဆြဲယလ
ူ က
ုိ ရ
္ ာ ေစာင္းသံတသ
႔ုိ ည္ အိမေ
္ တာ္ တစ္ခုလံုး ဖံးု လႊမး္ သြားျပန္ေလသည္။

“ေကာင္းကင္မာွ ၾကယ္ထြကေ
္ တာ့ စံပယ္ခက္က ေမႊးတယ္ဆတ
ုိ ာ ျဖစ္ႏင
ုိ ပ
္ ါ့မလား၊ မယ္ကလ်ာ
သဲျမညိဳအပိုဒ္မွာ ေစာင္းသံရပ္သြားရတာလဲ၊ အဲဒီလိုပဲ ဆိုပါေတာ့၊ မယ္ကလ်ာ ေတြးတတ္ရင္
အေျဖေပၚပါလိမမ
့္ ယ္”

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာအား စူးရွာေသာ မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ ၾကည္ရ

့ င္း
ေစာင္းႀကိဳးမ်ားကို လက္ႏွင့္တို႔ကစားလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

“အို … ေမာင္ေမာင္က သိပစ

္ ကားတတ္တာပဲ၊ ေကာင္းကင္မာွ ၾကယ္ထြကတ
္ ာနဲ႔ စံပယ္ခက္က
ဘဇာေၾကာင့္ ေမႊးရမတုနး္ ”

“ဒါျဖင့္ စံပယ္ခက္က မေမႊးဘူးေပါ့”

မယ္ကလ်ာသည္ အေတြးရက်ပ္သြာဟန္ျဖင့္ လက္သည္းေလးမ်ားကို ႏႈတခ

္ မ္းဖ်ားျဖင့္
ကိုက္ငံုရင္း ေခါင္းကို တြငတ
္ ြငခ
္ ါလ်က္သာ ရိေ
ွ လသည္။

“မယ္ကလ်ာ မေျဖတတ္ေပါင္ ေမာင္ေမာင္ရယ္”

မယ္ကလ်ာ၏ ေျဖသံမဆံးု မီပင္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို

သေဘာက်ဘိသကဲသ
့ ႔ုိ အသံထြကေ
္ အာင္ ရယ္ေမာေနေလသည္။ ရယ္ေမာရင္းက သူ႔ မ်က္လံုးတို႔သည္

98
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေမွးေတာ့မေယာင္ ေကြးစုသြားကာ ေမတၱာ၏ အရိပအ

္ ေယာင္သည္ တဖိတဖ
္ တ
ိ ္ ဝင္းလက္
ေတာက္ရန
ႊ း္ လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

“ဒါျဖင့္ စံပယ္ခက္က မေမႊးဘူးေပါ့ ဟုတလ

္ ား မယ္ကလ်ာ စံပယ္ခက္ မေမႊးဆိတ
ု ာ မယ္ကလ်ာ
တကယ္ေျပာတာလား”

“မေျဖတတ္ပါဘူး ေမာင္ေမာင္ရယ္ …. ေကာင္းကင္မာွ ၾကယ္ထြကတ

္ ာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊
စံပယ္ခက္ကေတာ့ မေမႊးႏိင
ု ဘ
္ းူ ”

“တကယ္ပဲ မေမႊးႏိင
ု ဘ
္ းူ လား … မယ္ကလ်ာ”

“အို … မေမႊးႏိင
ု ဘ
္ းူ ၊ မေမႊးႏိင
ု ဘ
္ းူ ၊ စံပယ္ခက္က မေမႊးႏိင
ု ဘ
္ းူ ”

“စံပယ္ခက္က မေမႊးႏိင
ု ေ
္ ပမယ့္ ေမာင္ေမာင္က ေမႊးရင္ေကာ”

“အို … အို … ေမာင္ေမာင္ လြနၿ္ ပီ”

မယ္ကလ်ာသည္ ယခုမပ
ွ င္ အခ်စ္စကားထာ၏ အေျဖကို သိရသ
ွိ ြားေလၿပီ။ သို႔ေသာ္
ေႏွာင္းခဲေ
့ လၿပီတကား။

ေမာင္ေဒါန၏ မြတသ
္ ပ
ိ လ
္ ေ
ွ သာ ႏႈတခ
္ မ္း ႏွစစ
္ သ
ုံ ည္ စံပယ္ငုံ ရနံသ
႔ င္းေသာ မယ္ကလ်ာ၏
ႏႈတခ
္ မ္းအစံက
ု ုိ ကိက
ု င
္ ေ
ုံ ထြးေထြး၊ ေသြးမ်ားပင္ ထြကလ
္ မ
ု တတ္ အခ်စ္ငတ္တစ္ဥးီ ၏ ဆႏၵကို
ေဖၚက်ဴးခဲေ
့ လၿပီ။

အနမ္းေက်းကၽြန္

ျဖစ္ဘိလြန္က

တံခြန္စမ္းေရ

ေတာင္ျမင့္ေဗြက

သြန္းက်စီးဆင္း

ရမၼက္ျပင္းစြာ ႐ူးသြပ္ရာတည့္။ ။

ေတာင္ျမင္ေ
့ ဗြမွ တအားကုန္ သြနး္ က်လာေသာ စမ္းေရ၏ ျပင္းထန္ေသာ အဟုန္ကဲ့သို႔ပင္
တားဆီးမရႏိင
ု ေ
္ သာ စိတ္အစဥ္တို႔သည္ ႐ူးသြပေ
္ လေတာ့မလားဟု ထင္ရကာ ေမာင္ေဒါနသည္
မယ္ကလ်ာ၏ အနမ္းေက်းကၽြန္ ျဖစ္ခဲရ
့ ေလၿပီတကား။

99
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ

ရွည္ၾကာလွည့္စား

သိုဝွက္ထားလည္း

လက္ဖ်ားခ်င္းထိ

ေစာင္းႀကိဳးညွိရင္း

သက္ဆင္းတဏွာ

ကိေလသာဝယ္

သည္းလႊာႏွစ္ခ်ပ္

ထပ္မိေလရာ

အတန္ၾကာေသာ္

ေမတၱာစံအိမ္

မီးမွိန္မွိန္သည္

ထိန္ထိန္ရႊန္းရႊန္း

လက္လက္တကား။ ။

ခ်စ္ေမတၱာကို ၾကာရွညစ
္ ြာ သိုဝွက္၍ ထားႏိင
ု ျ္ ခင္းငွာ မစြမး္ သာၾကေတာ့သည္အ
့ တိင
ု း္
ေစာင္းႀကိဳးညွရ
ိ င္း လက္ဖ်ားခ်င္း ထိရာကအစ အေျဖရခဲၾ့ ကသည္။ အသည္းႏွစလ
္ ာႊ သည္ ကိေလသာႏွင့္
ယွဥ္၍ မလြနဆ
္ န္ႏင
ုိ သ
္ ည့္ သမယ၌ ႏွစ္လႊာတစ္ထပ္၊ တစ္ခ်ပ္အသြငက
္ ုိ ေဆာင္ခဲရ
့ ေလေတာ့သည္။

မီးေရာင္မ်ား ေမွးမွန
ိ ခ
္ ဲေ
့ သာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ပ်င္းရိၿငီးေငြဖ
႔ ြယရ
္ ာ ေကာင္းေသာ
စံအမ
ိ ေ
္ တာ္သည္ ယခုအခါ သမယတြငက
္ ား ေမတၱာစံအမ
ိ ေ
္ တာ္ အျဖစ္သ႔ုိ ကူးေျပာင္းသြားကာ ပတၱျမား
မီးအိမေ
္ ရာင္သည္ တထိနထ
္ န
ိ ္ တရႊနး္ ရႊနး္ လက္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ေနာက္ဆးုံ တြငက
္ ား ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ခ်ဳံစပ္ျမက္ခင္းတြငး္ မွ ေကာက္၍ ရခဲေ
့ သာ
မယ္ကလ်ာအား ၾကင္ရာအျဖစ္ သိမ္းပိုက္ခဲ့ေလသည္။

100
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခ်စ္စတ
ိ ္ မႊနခ
္ ဲေ
့ သာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္မွ ေစာင္းသံတသ
႔ုိ ည္ ယခင္အခါ
သမယ ညမ်ားကဲသ
့ ႔ုိ အသက္ဝင္လာျပန္ေခ်သည္။

ေစာင္းသံႏွင့္အတူ

ေလေဆာင္ယူလာ

သဲ့သဲ့သာတည့္

သံဝါ ၿငိမ့္ေလး

ေတးသံတစ္ေၾကာ့

စည္းတစ္ေၾကာ့လွ်င္

ၿမိဳ႕ျပင္တိုင္ထိ

ျပန္႔လြင့္ဘိသည္

လွမိမယ္ကလ်ာ

ေတးသံတည္း။ ။

ယခင္ညမ်ားက ေစာင္းသံတစ္ခတ
ု ည္းကိသ
ု ာ ၾကားရေလရိေ
ွ သာ္လည္း ယခု၌မူ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါန၏ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္မွ ေစာင္းသံႏင
ွ အ
့္ တူ ေတးသံတစ္ေၾကာ့၊ စည္းသံတစ္ေၾကာ့ကုိ
ၾကားမိၾကရသည္။

စည္းတစ္ေၾကာ့၊ ေတးတစ္ေၾကာ့ႏင
ွ ့္ တသဲသ
့ ဲ့ ထြကေ
္ ပၚလာေသာ ေစာင္းသံတို႔ကိုကား
ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕အျပင္ဘက္မပ
ွ င္ ၾကားႏိင
ု ၏
္ ။

ဤေတးသီးခ်င္ႏင
ွ ့္ စည္းတခၽြငခ
္ ၽြင္ လိုက္သံတို႔ကား ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ၾကင္ရာဇနီး
႐ႈမၿငီးေသာ မယ္ကလ်ာ၏ အသံဟလ
ု ည္း ၿမိဳင္သာတစ္ၿမိဳ႕လံုးက သိမတ
ွ န
္ ားလည္ၾကစ
ျပဳလာခဲေ
့ လသည္။

“ၿမိဳ႕စားကေလး စံအမ
ိ ေ
္ တာ္က ေစာင္းသံဟာ ယခင္ႏင
ွ မ
့္ တူ၊ တစ္မူ ထူးျခားလာပါေခ်တကား”
ဟုလည္း ၿမိဳင္သာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတိ႔ု ေျပာစမွတျ္ ပဳလာၾကေလသည္။

ဟုတေ
္ ပသည္။ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ယခင္ယ
့ ခင္ အခါမ်ားကဆိလ
ု ်ွ င္ စိတ္အာ႐ံုတို႔
ျပန္႔လြင့္တိုင္း စိတေ
္ စခိင
ု း္ ရာကိသ
ု ာ ေစာင္းႀကိဳးသြဲခ
႔ ဲ့ရေသာ္လည္း ယခုတစ္မက
ူ ား စိတ္အာ႐ံုတို႔သည္

101
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

တပ္မက္ျခင္း အစုအေဝးတြင္ အခ်စ္ႏင

ွ ့္ အနမ္း၏ ေက်းကၽြန္ ျဖစ္လာရေသာ ကာလ၌
ေမတၱာေစာင္းသံတသ
႔ုိ ည္ ခံစားမႈ လႈံ႔ေဆာ္ေလသည့္အတိုင္း ေလလႈိင္းတို႔တြင္ ျပန္လ
႔ ြင့္ ရေခ်ၿပီတကား။

သံုးႏွစ္တာမွ် ၾကာလြနခ
္ ဲေ
့ လေသာ ကာလတြင္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာအား
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိသ
ု ာ ေပးအပ္ခဲသ
့ ည္မက သူ အလြနခ
္ ်စ္ျမတ္ႏးုိ ၍ တန္ဖးုိ ထားလွေသာ ေစာင္းအတတ္
ကိုပါ သင္ၾကားေပးခဲေ
့ လသည္။

အခ်စ္ႏွင့္ေစာင္း

ကူးေျပာင္းေမတၱာ

သူ႔ကမာၻတြင္

လကၤာကိုပင္

မေရးခ်င္သည္

ညတြင္အိပ္မက္

မလိုေတာ့တကား။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ကမာၻတြင္ အခ်စ္ႏင

ွ ့္ ေစာင္းသည္ ခံမ
ု င္စြဲလမ္းစရာ
ေမတၱာခံစားမႈမ်ားအျဖစ္သ႔ုိ ကူးေျပာင္းခဲေ
့ လၿပီ။

ယခင္အခါက ေစာင္းႏွင့္ လကၤာသည္ သူအ

႔ ေဖၚမြန္ ျဖစ္ခဲက
့ ာ ေန႔အခါတြင္ လကၤာေရး၍
ညအခါတြင္ ေစာင္းတီးရင္း ႀကီးျပင္း အသက္ရင
ွ လ
္ ာခဲရ
့ ေသာ္လည္း ယခုမက
ူ ား ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ အခ်စ္ႏင
ွ ့္ ေစာင္းကိသ
ု ာ ခံုမင္တက္မက္ခဲ့၍ လကၤာေရးသားျခင္းအမႈကပ
ုိ င္
မျပဳေတာ့ေခ်။ ညမ်ားတြင္ အဆံးု အစ မရိေ
ွ သာ အိပ္မက္တို႔ျဖင့္ ကုနလ
္ ြနေ
္ စခဲေ
့ သာ္လည္း ယခုမက
ူ ား
သူဘ
႔ ဝတြင္ အိပမ
္ က္ မက္စရာ မလိေ
ု တာ့ေခ်။ သူ႔ အိပမ
္ က္သည္ မယ္ကလ်ာ ျဖစ္လဲေ
့ လၿပီတည္း။

တစ္စတ
ုံ စ္ဥးီ သည္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္မွ ေစာင္းသံကုိ နားေထာင္ကာ
ဤေစာင္းသံသည္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ လက္သဟ
ံ ု ေတြးထင္ယဆ
ူ ၾကမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း
အမွနစ
္ င္စစ္တြငက
္ ား ဤေစာင္းသံမာွ ေမာင္ေဒါန၏ လက္သမ
ံ ဟုတ၊္ ေမာင္ေဒါန၏ ဇနီးၾကင္ရာ
မယ္ကလ်ာ၏ လက္သစ
ံ စ္စစ္သာ ျဖစ္ေလသည္။

ယခင္အခါ သမယမ်ား၌ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မိမိ ေစာင္းကို မိမိ တီးကာ

ေျဖသိမခ
့္ ဲေ
့ လ့ ရိွေသာ္လည္း ယခုတစ္မက
ူ ား မိမိကိုယ္တိုင္ လက္ထပ္တဖ်ား သင္ၾကားေပးခဲသ
့ ျဖင့္

102
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မိမတ
ိ မွ် ေစာင္းလက္စြမး္ ျပႏိင
ု ေ
္ အာင္ ကၽြမး္ က်င္ၿပီ ျဖစ္ေသာ ခ်စ္ဇနီး မယ္ကလ်ာကိသ
ု ာ
ေစာင္းႀကိဳးညွေ
ိ စ တီးေစခဲေ
့ လသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေဝးလံေသာ ေက်ာက္တခ

ံ ါးၿမိဳ႕သိ႔ု အခြနေ
္ တာ္
စီးၾကပ္ေရးႏွင့္ တမန္လယ္ၿမိဳ႕ ဆည္ေျမာင္းဖိျ႔ု ခင္း အေရးအခင္းတိက
႔ု ုိ ဦးေဆာင္ၾကပ္မတ္ရသျဖင့္
ညအိပည
္ ေန ခရီးလြနေ
္ န တတ္ေလသည္။

ေက်ာက္တခ
ံ ါးၿမိဳ႕တြင္ စံေနေသာ ျဗဲတက
ုိ ဝ
္ န္ ဦးေက်းမွာ သူ၏ ဦးရီးေတာ္ အရင္းျဖစ္သည္အ
့ ျပင္
အမဲလက
ုိ ္ ဝါသနာပါသူခ်င္းလည္း ျဖစ္သည္အ
့ ေလွ်ာက္ တစ္ညတာမွသည္ ႏွစ္ညတာသို႔
တိင
ု ေ
္ အာင္လည္း သြားေရာက္လည္ပတ္တတ္ေလ့ ရိွသည္။

ၾကံဳႀကိဳက္ေသာ အခါမ်ားတြင္ ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာအား သူကိုယ္တိုင္ ျမင္းေပၚတြင္

တင္ေဆာင္ကာ ေက်ာက္တတ
ံ ားၿမိဳ႕ရိွ ဦးရီးေတာ္ရင္း ျဗဲတက
ုိ ဝ
္ န္ ဦးေက်း၏ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္တြင္
သီတင္းတစ္ပတ္မ်ွ တိင
ု ေ
္ အာင္ပင္ အခ်ိနက
္ န
ု လ
္ ြနသ
္ ည္အထိ လည္ပတ္ခရီးထြကျ္ ခင္းအမႈကုိ ျပဳတတ္
သည္။

တစ္ခါတစ္ရမ
ံ က
ူ ား မယ္ကလ်ာအား ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္တြင္ တစ္ကိုယ္ေတာ္တည္း
ထားရစ္ခဲက
့ ာ ခရီးလြနတ
္ တ္၏။

သံုးႏွစ္တာမွ် ေပါင္းသင္းကၽြမး္ ဝင္မိခဲၿ့ ပီ ျဖစ္ေသာ ခ်စ္ဇနီး မယ္ကလ်ာအား ၿမိဳ႕စားကေလး

ေမာင္ေဒါနသည္ စိတခ
္ ်ယံၾု ကည္စြာပင္ အေဝးတြင္ ေနရေသာ္လည္း သစၥာသည္ ေမတၱာ၏ ခ်ဳပ္ထန
ိ း္ ရာ
သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္ႀကိဳးအျဖစ္ တြယရ
္ စ္ ခ်စ္ေႏွာင္မၿိ ပီဟလ
ု ည္း ယံၾု ကည္ စိတခ
္ ်ခဲေ
့ လသည္။

သီတာ … သီတာ …

သီတာ … ေလေလ့

ဒီပါေသာင္ေျမ

ယြန္းကုန္ေတာ့ေလဘိဘဲ …

သဲျမညိဳ … သဲျမညိဳ

သူ႔ကို … သူ႔ကို

နန္းၾကာညိဳ

ထင္ေယာင္မွားတယ္ေလး …။ ။

103
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန မရိေ

ွ သာ္လည္း ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားတိသ
႔ု ည္ ၿမိဳ႕စားကေလး
စံအမ
ိ ေ
္ တာ္မွ “သဲျမညိဳ” သီခ်င္းသံႏင
ွ ့္ ေစာင္းသံကုိ အျမဲတေစ ၾကားေနရတတ္ျမဲ ျဖစ္ေလသည္။

ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားတိက
႔ု မူ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ လွညစ
့္ ားေသာ ေစာင္းသံကုိ
ရိပစ
္ ားမိၾကဟန္ မတူေခ်တကား။

104
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခန္း (၆)

မယ္ကလ်ာသည္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ၾကင္ယာဇနီးလည္း ျဖစ္ခဲ၍

့ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါန၏ အသည္းလႊာကို စိုးပိုင္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္လာခဲရ
့ ကာ ၿမိဳ႕စားကေလးထံမွ ေစာင္း
အတတ္ကလ
ုိ ည္း သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲေ
့ လၿပီ။

ၿမိဳ႕စားကေလး မရိေ
ွ သာ အျခားမဲတ
့ ြင္ သူအ
႔ တြက္ ေစာင္းသည္သာလွ်င္ ခ်စ္ေဖၚ
ျဖစ္ခဲရ
့ ေလသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ျမင္းခြာသံ ၾကားရေလမလားဟုလည္း မယ္ကလ်ာသည္ ညသန္းေကာင္တြငပ

္ င္
မေပ်ာ္တစ္ဝက္ ေပ်ာ္တစ္ဝက္ အိပ္စက္ျခင္းမ်ဳိးျဖင္လ
့ ည္း ေမာင္ေတာ္၏ အလာကို ေစာင္ေ
့ မွ်ာ္
တတ္ေလသည္။

ျမင္းခြာသံမ်ား

ၾကားရေလလွ်င္

သခင္ကေလး

ႀကိဳဆိုေရးတြက္

အိပ္မက္ထဲမွာ

လန္႔ႏိုးပါရ

အို … ည ည ည မ်ား

တစ္ပါးကလ်ာ

စိုးပူစြာလွ်င္

သဥၨာလူးလြန္႔

105
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

လွိမ့္လ်က္တကား။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ေက်ာက္တခ

ံ ါးၿမိဳ႕တြင္ ရက္ရည
ွ လ
္ မ်ား ခရီးလြနက
္ ာ
ေသာင္တင္၍ ေနေလ့ရသ
ွိ ည္။ ထိအ
ု ခါ၌ မယ္ကလ်ာသည္ ေသာင္တင္၍ ေနေလ့ရသ
ွိ ည္။ ထိအ
ု ခါ၌
မယ္ကလ်ာသည္ ျမင္းခြာသံၾကားရလွ်င္ အိပမ
္ က္ရင္းမွလည္း လန္႔ႏိုးတတ္ကာ သခင္ကေလး
ေမာင္ေဒါနကို ႀကိဳဆိရ
ု ေလမည္လားဟု စိတေ
္ ထြျပားစြာ စက္ရာေဗြသဥၨာလီတြင္ အိပမ
္ ေပ်ာ္ႏင
ုိ ဘ
္ ဲ
လူးလြန၍
႔္ လည္း ေနတတ္ေပသည္။ စိးု ရိမပ
္ ပ
ူ န္ျခင္းႏွင့္ ၿငီးေငြျ႔ ခင္းတိ႔ုသည္ မယ္ကလ်ာ၏
စိတ္ကူးယဥ္လိုေသာ လြတလ
္ ပ္သည့္ ဘဝအား အတားအဆီး အခ်ဳပ္အခ်ယ္ တစ္ခုကဲ့သို႔ အသြင္
ေျပာင္းလဲလာခဲေ
့ လသည္။

ၾကင္ေဖၚမဲ့ကင္း

ရင္တြင္းမြတ္ဆာ

ကာလၾကာေသာ္

ကလ်ာကိုယ္ထီး

ၿငီးေငြ႔လာခ်င္

ေႏြတြင္ႏြမ္းေႂကြ

ခက္မေဝေသာ

ခ်ပ္ေျပညိဳေမာင္း

ရြက္သေယာင္းသို႔

ေစာင္းႏွင့္သာပင္

လြမ္းေရးငင္ရ

သူ႔ဘဝတြင္

ဆႏၵကုန္ခန္း

ႏြမ္းႏြမ္းလ်လ်

ညိဳးညိဳးတည္း။ ။

106
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ၾကင္ေဖၚမဲက
့ င္းေသာ ဘဝတြင္ ကာလအတန္ၾကာေသာ္ မယ္ကလ်ာသည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြစ
႔ လည္း
ျပဳလာေလသည္။

ေႏြတြင္ ႏြမး္ ေႂကြေလ့ရေ

ွိ သာ အခက္အလက္ မစိျု ပည္သည့္ သေျပညိဳေမာင္း
ရြက္သေယာက္းတို႔ကဲ့သို႔ ေစာင္းတီးရင္းျဖင္သ
့ ာ လြမး္ ေရးငင္ရေသာ မယ္ကလ်ာ၏ ဘဝတြင္ စိတဆ
္ ႏၵ
ကုနခ
္ မ္း၍ ႏြမး္ လ် ညိဳးငယ္စလည္း ျပဳလာခဲေ
့ လၿပီ။

သံုးႏွစ္ၾကာမွ် ဤစံအမ
ိ ေ
္ တာ္၊ ဤပန္းဥယ်ာဥ္၊ ဤေနရာ၊ ဤၿမိဳင္သာၿမိဳ႕တြင္ မယ္ကလ်ာသည္
တစ္ေယာက္တးီ တည္း ေနရဖန္မ်ား၍၊ အခ်ိန္တို႔ ရွညလ
္ ်ားလာခဲေ
့ သာ္ ၿငီးေငြေ
႔ သာ စိတ္အစဥ္တို႔မွာ
တြယရ
္ ာမဲေ
့ သာ ခံစားမႈျဖင့္ ေလလြငစ
့္ လည္း ျပဳလာခဲေ
့ လၿပီ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန ျပန္လာေသာ ကာလ၌ စံအမ

ိ ေ
္ တာ္တြင္ ေစာင္းသံတသ
႔ုိ ည္
ၿမိဳင္ဆိုင္စြာ ထြကေ
္ ပၚလာတတ္၍ ၿမိဳ႕စားကေလး စံအမ
ိ ေ
္ တာ္ႏင
ွ ့္ ေဝးေသာ အခါတြင္ ေစာင္းသံလည္း
တိတေ
္ နတတ္သည္။ ေစာင္းသံသည္ ယခင္အခါမ်ားကဲသ
့ ႔ုိ မျပတ္မလပ္ တီးခတ္ေလ့ မရိေ
ွ တာ့ဘဲ
ေစာင္းသံတတ
ိ ေ
္ သာ ညမ်ားတြင္ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္တြင္ မယ္ကလ်ာသည္ အထီးက်န္ဘဝျဖင့္ ေန႔ႏင
ွ ည
့္ ကို
ကုနေ
္ စခဲေ
့ လသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ေက်ာက္တံခါးၿမိဳ႕ ဆည္ေျမာင္းဖိေ

႔ု ရးတြင္ စီရင္ ကြပက
္ ဲရသျဖင့္
စံအိမ္ေတာ္သို႔ ရက္သတၱတစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္မွသာ ျပန္လည္ ေရာက္ရလ
ွိ ာတတ္ေလသည္။

ထိအ
ု ခါမ်ား၌ ျမင္းေပၚမွ အဆင္းကိပ
ု င္ မေစာင္ႏ
့ င
ုိ ေ
္ တာ့ဘဲ မယ္ကလ်ာသည္ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါန၏ ရင္ခြငထ
္ ဲသ႔ုိ တိးု ဝင္တတ္၏။ ၿမိဳ႕စားကေလးကလည္း သူ႔ပခံုးကို သိမး္ က်ဳံးဆြဲယက
ူ ာ
နဖူးဆံစကို လက္ျဖင့္သပ္၍ ပ်ားရည္ဆန္းေသာ သူႏ
႔ တ
ႈ ခ
္ မ္းကေလးမ်ားကို တယုတယ
နမ္း႐ႈ႕ံ တတ္သည္။

အလြမ္းတမႈံ႕

နမ္းတစ္႐ႈံ႕ျဖင့္

ခ်စ္တံု႔တင္စား

ရင္ခြင္ၾကားဝယ္

စကားမဆံုး

သူ႔အျပံဳးလွ်င္

107
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ပန္းကံုးပန္းခက္ေဝေဝတည္း။ ။

အခ်ိနရ
္ ည
ွ ၾ္ ကာစြာ လြမး္ ခဲရ
့ သမွ် အနမ္းတ႐ႈ႕ံ ျဖင္ပ
့ င္ ေက်နပ္တင္းတိမခ
္ ဲရ
့ ကာ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါန၏ ရင္ခြငၾ္ ကားတြင္ စကားေျပာမဆံးု တျပံဳးျပံဳးျဖင့္ ပန္းကံးု ပန္းခက္မ်ားေဝသကဲသ
့ ႔ုိ
ခ်စ္တင္းေႏွာ၍ မၿပီးႏိင
ု ေ
္ အာင္လည္း ရိွတတ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရတ
ံ ြငက
္ ား ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ရက္ေႏွာင္းလြနစ
္ ြာပင္ စံအိမ္သုိ႔
ျပန္မလာတတ္ေလ့ရက
ွိ ာ ၾကာဖက္ျဖင့္ ထုတထ
္ ားေသာ စိင
ု သ
္ ားေခ်ာက္၊ ဒရယ္သား မီးကင္ႏင
ွ ့္
သလဲသီးခိုင္တို႔ကို လူၾကံဳႏွင့္ ပို႔လိုက္သည္မွတစ္ပါး ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ မ်က္ႏွာေတာ္ကို
မဖူးေမွ်ာ္ခဲရ
့ ။ စာခၽြနေ
္ တာ္မ်ွ ပင္ မေစမပိဘ
႔ု ဲလည္း ခရီးလြနေ
္ နတတ္၏။

မယ္ကလ်ာသည္ ေမာင္ေဒါန၏ ကိုယ္စား ေစာင္းကိသ

ု ာ အေဖၚျပဳရရွာသည္။ ေစာင္းႀကိဳးတို႔ကို
ထိေတြရ
႔ ဖန္မ်ားေသာ မယ္ကလ်ာ၏ လက္တသ
႔ုိ ည္ ေစာင္းႀကိဳးကို စမ္းရင္း ေတးကြကတ
္ သ
႔ုိ ည္
ေပ်ာက္ပ်က္ကန
ု က
္ ာ တစ္ခါတစ္ရံ မယ္ကလ်ာသည္ ေစာင္းတီးရင္းကပင္ ၿငီးေငြစျပဳလာကာ
ငိက
ု ျ္ မည္းအိပေ
္ ပ်ာ္သြားတတ္ေလသည္။

တစ္ေန႔တ၌ မယ္ကလ်ာသည္ ဥယ်ာဥ္သာ သစ္ရပ

ိ ေ
္ အာက္ဝယ္ ေစာင္းတီးရင္းကပင္
အမွတမ
္ ထင္ စကားဝါပင္ႀကီး၏ အျမစ္ဆံုကို ေမွးမွ၍
ီ အိပေ
္ ပ်ာ္သြားမိေလသည္။

အိပ္ေပ်ာ္၍မွ

မၾကာလွေသး

ေတးသံလိုလို

ေစာင္းကိုလာထိ

ႀကိဳးညွိေလေယာင္

ဘယ္သူေဆာင္လိမ့္

မ်က္ေတာင္ကိုဖြင့္

ၾကည့္ေလလင့္ေသာ္ …။ ။

အိပေ
္ ပ်ာ္၍ မၾကာလွေသးသည့္ အခ်ိနအ
္ တြငး္ တြင္ မယ္ကလ်ာ၏ နားတြငး္ သိ႔ု
ေတးသံလိုလိုလည္း ၾကားရကာ ေစာင္းႀကိဳးကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က လာေရာက္တးီ ခတ္ရန္

108
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ႀကိဳးစားစမ္းညွေ
ိ နသလားဟု ထင္ရသျဖင့္ မ်က္ေတာင္ကုိ သာသာဖြင၍
့္ ေစာင္းသံလာရာသိ႔ု
ၾကည့္လိုက္မိေလသည္။

ေနေရာင္တသ
႔ုိ ည္ ေမွးမွန
ိ စ
္ ျပဳေနၿပီကသ
ုိ ာ သတိထားလိုက္မိၿပီး မယ္ကလ်ာ၏ မ်က္လးုံ ထဲတြင္
လူရိပ္သဏၭာန္တစ္ခုကို ေတြရ
႔ ေလသည္။

ေသွ်ာင္တေစာင္းငိုက္

ခါးေတာင္းက်ဳိက္ကာ

လက္၌ကိုင္ထား

ျမက္ရိတ္ဓားျဖင့္

ညိဳထြားတုတ္ခိုင္

အသားစိုင္မ်ား

ႂကြားႂကြားဖုထစ္

က်ားသစ္တို႔မာန္

ေျခရင္းတြင္ရပ္

မ်က္ေတာင္ခပ္ကာ

မရဲသာတည့္

မၾကည့္ေလဝ့ံ

ႏႈတ္ဆြံ႔ေနျငား

ထိုေယာက္်ားသည္

စကားမဆိုရဲၿပီတည္း။ ။

မယ္ကလ်ာ အိပေ
္ ပ်ာ္ေနစဥ္ ေစာင္းႀကိဳးကို လာ၍ ထိကိုင္တီးခပ္သူကိုကား မယ္ကလ်ာ
ေတြရ
႔ ေလၿပီ။ ေသွ်ာင္တေစာင္း ငိုက္ျဖင့္ ခါးေတာင္းက်ဳိကက
္ ာ လက္ထဲတြင္ ျမက္ရတ
ိ ဓ
္ ားကို
ဆုတ္ကိုင္ထားသည့္ ညိဳထြားတုတ္ခိုင္ေသာ လုလင္ တစ္ဥးီ သာတည္း။

109
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

လုလင္၏ ႂကြက္သားစိုင္တို႔သည္ ႂကြားႂကြားဖုထစ္လ်က္လည္း ရိွကာ က်ားသစ္တို႔၏ မာန္ကုိ

ေဆာင္လ်က္ အားအင္လည္း ေတာင္တ
့ င္း ၿဖိဳးလွေပသည္။

သူသည္ မယ္ကလ်ာ၏ ေျခရင္းတြင္ မဝ့သ

ံ ာ မရဲသာ မ်က္ေတာင္ခပ္ရင္း ရပ္လ်က္ ရိွကာ
မၾကည္သာဝ့၊ံ ႏႈတ္ဆြံ႔အေနသူကဲ့သို႔လည္း စကားမဆိရ
ု ဲေအာင္ ေၾကာက္ရြံဟန္ကိုလည္း ျပေနေလသည္။

ထိသ
ု က
ူ ား ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ဥယ်ာဥ္ကုိ အလွျပင္ မြမး္ မံရေသာ ျမက္ရပ
ိ သ
္ မား
ေမာင္ေအာ ျဖစ္ေလသည္။ မယ္ကလ်ာ ႏိးု လာေလမွနး္ သိသျဖင့္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္
ေစာင္းကို ကိင
ု ထ
္ ားေသာ လက္တို႔ကို အလ်င္အျမန္ ႐ုပ္သိမ္းလိုက္ကာ ေက်ာက္႐ုပ္ကဲ့သို႔ ရပ္ေနရာမွ
မယ္ကလ်ာအား မစိးု တရြ႕ံ စိးု တဝ့ံ မ်က္လံုးတို႔ျဖင့္ ၾကည္ရ
့ င္း ငိုက္စိုက္ခ်လ်က္ ၿငိမသ
္ က္ေနေလသည္။

“မင္း ဘယ္သလ
ူ ဲ”

မယ္ကလ်ာ၏ တည္ၿငိမခ
္ ည
့ံ ားေသာ အသံေၾကာင့္ သူသည္ ေျခစံရ
ု ပ္ထားရာမွ
တစ္ခ်က္လြနလ
႔္ ာကာ အသက္ဝင္ လႈပရ
္ ာွ းလာေလသည္။

“ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ေမာင္ေအာပါ သခင္မ”

“မင္း ဒီမွာ အျမဲျမက္ရတ

ိ တ
္ ဲ့ ဥယ်ာဥ္မဴွ းရဲ႕သား ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာလား”

“ဟုတပ
္ ါတယ္ သခင္မ … ဥယ်ာဥ္မဴွ းရဲ႕သား ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ ျဖစ္ပါတယ္”

ေမာင္ေအာသည္ မယ္ကလ်ာအား ေမာ္၍ပင္ မၾကည္ရ

့ ဲေသးဘဲ တုနယ
္ င္ေသာ အသံျဖင့္
ေျဖၾကားေလသည္။

“မင္းဟာ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မားႏွင့္ မတန္ပါဘဲလ်က္ ငါ အိပေ
္ ပ်ာ္ခက
ုိ ္ ဘဇာေၾကာင့္
ငါ၏ေစာင္းႀကိဳးမ်ားကို ေႏွာင့္ယွက္ တီးခတ္ရသလဲ”

သခင္ႏင
ွ ့္ ကၽြနပ
္ ပ
ီ ီ မယ္ကလ်ာ၏ အသံသည္ မာနသံလမ
ႊ း္ လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။ ေမာင္ေအာ၏
ႏႈတ္ခမ္းအစံုတို႔သည္ တစ္စံုတစ္ခုကို အေျဖေပးရန္ ဝန္ေလးေနသကဲသ
့ ႔ုိ မသိမသာ
တုန္လပ
ႈ ေ
္ နေလသည္။

“ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိးသည္ သခင္မ၏ ေစာင္းသံကုိ ေန႔စဥ္ၾကားခဲရ
့ ပါသည္။ သခင္မ၏
ေစာင္းသံေၾကာင့္ ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိးသည္ အိပမ
္ ေပ်ာ္ႏင
ုိ ပ
္ င္ ရိခ
ွ ဲရ
့ ပါသည္။ သခင္မ၏ ေစာင္းကို သခင္မ
အိပေ
္ ပ်ာ္ေနခိက
ု ္ ကိုင္တြယ္ၾကည့္မိျခင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး … ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး …”

110
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ျမက္ရိကသ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ စကားဆက္ရန္ မရဲဝံ့ေလသကဲ့သို႔ ထစ္ေငါ့တန
ု ယ
္ င္လ်က္
ဘာေျပာရမွနး္ မသိေတာ့ဘဲ စကား တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ႏင
ွ ့္ တန္ရ
႔ ပ္သြားေလသည္။

“ေျပာေလ … ေမာင္ေအာ၊ ေၾကာက္ရြ႕ံ ျခင္းသည္ သင္အ

့ တြက္ စကားဆြေ
႔ံ နသူ မျဖစ္ေစသင့္ …
စကားတိုတိုႏွင့္ လိုရင္းကို ငါၾကားလိသ
ု ည္ ေမာင္ေအာ”

မယ္ကလ်ာသသည္ ေၾကာက္ရြ႕ံ ႏႈတဆ

္ ြေ
႔ံ နေသာ ေမာင္ေအာအား ရဲတင္းလာေစရန္
စကားလမ္းခင္း ရင္းႏွးီ ျခင္းကို ျပေလသည္။

“ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိးသည္ သခင္မ၏ ေစာင္းသံကုိ အျမဲအစဥ္ နားေထာင္လပ
ုိ ါသည္ဟု
တစ္ခြနး္ တည္းေသာ အေျဖကိသ
ု ာ ေပးပါရေစေတာ့ သခင္မ …”

မယ္ကလ်ာသည္ ေမာင္ေအာ၏ အေျဖကို နားစြငရ

့္ င္း မ်က္လာႊ ကို သာသာ ပင္၍
့ ေမာင္ေအာႏွင့္
မလွမး္ မကမ္းသိ႔ု တိးု ရပ္လာေလသည္။

“ေမာင္ေအာက ေစာင္းသံကုိ တကယ္ပဲ နားေထာင္ရမွနး္ သိသလား”

ယခုတစ္ႀကိမတ
္ ြငက
္ ား ေမာင္ေအာသည္ ငံထ
႔ု ားေသာ မ်က္လံုးအစံုကို မယ္ကလ်ာ၏
မ်က္လံုးအစံုႏွင့္ ရဲဝစ
့ံ ြာ ဆိုင္လိုက္မိေလသည္။

သူ႔ရင္ထဲတြင္

ပဲ့တင္တင္၍

ေျပာခ်င္ပါသင့္

ႏႈတ္ဖြင့္မရဲ

စိတ္ထဲသိုဝွက္

အိပ္မက္ပမာ

လွကလ်ာကို

ၾကည့္ကာရင္တုန္

မလံုလိပ္ျပာ

စိုးရြံ႕စြာလွ်င္

111
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ရပ္ခါေငးေငးငိုင္ငိုင္တည္း။ ။

ေမာင္ေအာ၏ ရင္ထဲတြင္ ေျပာခ်င္ေသာစကားတိသ

႔ု ည္ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္ရိွေလသည္။ ေျပာသင့္
မေျပာသင့္ ခ်ိနဆ
္ ရင္း ႏႈတမ
္ ွ ဖြငေ
့္ ျပာရန္ ခက္ခဲလ်က္ ရိွကာ သူစ
႔ တ
ိ ထ
္ ဲတြင္ သိုဝွက္ထားရသည္မွာ
အိပမ
္ က္ပမာ ျဖစ္ရေလသည္။

မယ္ကလ်ာကို ၾကည္ေ
့ နရင္းမွ လိပျ္ ပာ မလံုေတာ့သကဲ့သို႔ ရြ႕ံ စိတမ
္ ်ား လႊမး္ မိးု လာကာ
ေမာင္ေအာသည္ ေျခအစံက
ု ုိ အားယူ၍ ရပ္ရင္း ေငးငိင
ု ၍
္ သာ ေနမိေလသည္။

“ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိးသည္ သခင္မ၏ ေစာင္းသံကုိ စြဲလမ္းခဲသ
့ ည္မာွ ၾကာခဲပ
့ ါၿပီ။ ေစာင္းသံကုိ
နားေထာင္တတ္႐သ
ုံ ာ မဟုတဘ
္ ဲ ေစာင္းတီးသူကလ
ုိ ဲ ျမတ္ႏးုိ တတ္ပါသည္ သခင္မ။ အိပမ
္ က္မက္ေသာ
ညတိင
ု း္ တြင္ တုနလ
္ ပ
ႈ ေ
္ စခဲသ
့ ည္မာွ လည္း ၾကားခဲပ
့ ါၿပီ သခင္မ”

ေမာင္ေအာ၏ စကားကို ၾကားရေသာ သမယ၌ မယ္ကလ်ာသည္ တစ္ကိုယ္လံုး လႈပ္ႏႈိး၍

တသိမ့္သိမ့္ ရယ္ေမာေလသည္။

“ေကာင္းၿပီ … ေမာင္ေအာ … ဒါျဖင့္ ေစာင္းသံေတြထဲမာွ မင္းဘာေတြ ခံစားရသလဲဆတ

ုိ ာ
ေျပာျပႏိင
ု ပ
္ ါ့မလား … ေမာင္ေအာ”

မယ္ကလ်ာသည္ စကားဝါပင္ရင္းမွ ေစာင္းကို ေကာက္ယလ

ူ က
ုိ က
္ ကာ ျမက္ရက
ိ သ
္ မား
ေမာင္ေအာကို မၾကည္ဘ
့ ဲ အေဝးသိ႔ု ၾကည္ရ
့ င္း ေမးလိက
ု သ
္ ည္။

“အို … သခင္မ၊ ေစာင္းသံ၏ အစြမး္ ကား ႀကီးမားလွပါေပသည္။ သခင္မ၏ ေစာင္းသံသည္

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ သ႐ုပ္ကိုလည္း ေဖၚက်ဴးႏိင
ု စ
္ ြမး္ ရိွကာ အကယ္၍ ထိုေစာင္းသံကို အလြနအ
္ က်ဴး
တပ္မက္ေမာမိေသာ တစ္စတ
ုံ စ္ဥးီ သည္ သခင္မ၏ ေစာင္းသံေၾကာင့္ ႐ူးေသာ္လည္း ႐ူးႏိင
ု အ
္ ပ
့ံ ါသည္။
သခင္မ၏ ေစာင္းကို နားေထာင္ရင္း ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိးသည္ အဘယ္ကဲသ
့ ႔ုိ ခံစားရေၾကာင္းကိမ
ု က
ူ ား
ထို႔ထက္လြန္၍လည္း မေျပာတတ္ႏင
ုိ ေ
္ တာ့ပါ၊ သခင္မ”

ျမက္ရပ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ ေျပာစကားကို ၾကားရေသာကာလ၌ မယ္ကလ်ာသည္
မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္သြားကာ တစ္မတ
ု ဟ
္ တ
ု ျ္ ခင္းပင္ သႏၲာသြားကေလးမ်ား အေဖြးသား ေပၚေအာင္
ရယ္ေမာျပန္ေလသည္။

“ေမာင္ေအာ … မင္း စကားေတြဟာ မုသားကင္းရဲ႕လား”

“မုသားကင္းသည္ မကင္းသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး အေျဖမေပးလိပ

ု ါ။ ငရဲျပည္က ယမမင္းသာလွ်င္
အဆံးု အျဖတ္ ေပးပါလိမမ
့္ ည္ သခင္မ”

112
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မယ္ကလ်ာသည္ အတန္ၾကာေအာင္ ၿငိမသ

္ က္သြားေလသည္။ ေျခာက္ေသြထ
႔ င
ုိ း္ မႈင
ိ း္ ေသာ
စိတ္အစဥ္တို႔သည္ ျပန္လည္လန္းဆန္း လာသကဲသ
့ ႔ုိ မယ္ကလ်ာသည္ ဆံပင္တို႔ကို ေျဖခ်လိက
ု ခ
္ ါ ပါးႏွင့္
မထိတထိပြတရ
္ င္း ေခါင္းကိသ
ု ာ တႏြဲ႔ႏြဲ႔ ညိတေ
္ နေလသည္။

သေႏၶဗီဇ

အလွဟူသည္

မတည္ေဖာက္ျပန္

ျပင္းထန္လႈပ္ရွား

စိတ္ကစားရာ

သစ္ရြက္ပါႏွယ္

ေလဝယ္လြင့္လြင့္

သခင့္မ်က္ကြယ္

သစၥာျပယ္ရွင့္။ ။

သေႏၶဗဇ
ီ ႏွင့္ အလွဆိုသည္မွာ မတည္ၿငိမ္ ေဖာက္ျပန္ျမဲသာ ျဖစ္ေလသည္။ ယခု တမူကား
မယ္ကလ်ာသည္ ေလဝယ္လြင့္ သစ္ဝါကဲ့သို႔ စိတက
္ စားစျပဳလာခဲက
့ ာ သခင္မ
့ ်က္ကြယတ
္ ြင္
သစၥာျပယ္ေလေတာ့သည္တကား။

မယ္ကလ်ာသည္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ ေတာင္တ
့ င္း ခိင
ု မ
္ ာေသာ ကုိယ္ခႏၶာကို
ေငးစိက
ု ၾ္ ကည္ရ
့ င္း ႏႈတခ
္ မ္းအစံက
ု ုိ လ်ာျဖင့္ သိမး္ လ်က္ လမ္းတို႔သည္ အၿငိမမ
္ ေနဘဲ ဆံပင္ႏင
ွ ့္
ပခံးု ကိပ
ု ြတသ
္ ပ္ ဆုတန
္ ယ္ေယာင္ျပဳလ်က္ ရိရ
ွ င္းက ႏႈတခ
္ မ္းကေလးမ်ားသည္ လႈပ္ရြတုန္ယင္၍
လာေလသည္။

“ေကာင္းလွၿပီ ေမာင္ေအာ၊ ငါ့ေစာင္းသံျဖင့္ သင္အ

့ ား မ႐ူးေစဘဲ သင္ သိလေ
ုိ သာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေတးသြားျဖင့္ ငါတီးေတာ့အံ့။ ေတးတစ္ပဒ
ု ္ ဆံးု ေသာ ကာလတြင္ ငါခိင
ု း္ ရာကို
သင္လပ
ု ရ
္ ေပလိမမ
့္ ည္ ”

ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ မ်က္လးုံ အစံတ
ု ြင္ စူးရွလေ
ွ သာ ရမၼကေ
္ ရာင္ျခည္တသ
႔ုိ ည္
ဝင္းဝင္းလက္သြားေလသည္။

113
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

“သခင္မ အေသခိင
ု း္ ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ေသရဲဝပ
ံ့ ါသည္။ သခင္မ ခုင
ိ း္ သမွ် ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး
က်ဳိးႏြစ
ံ ြာ လိုကန
္ ာပါမည္ သခင္မ”

ေမာင္ေအာသည္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား တစ္ဥးီ သာ ျဖစ္ေခ်ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕႐ိးု နန္းျမင့္
အုတတ
္ တ
ံ င
ုိ း္ ေပၚမွ ခုနခ
္ ်ကာ အသက္ႏင
ွ ့္ စေတးဝ့ေ
ံ သာ သူရဲေကာင္း စစ္သႀူ ကီးေလသံျဖင့္
ရင္ေကာ့ေမာက္ႂကြား ရဲရင္ေ
့ သာ စကားကို ဆိေ
ု လသည္။

“ေမာင္ေအာ … သင္ကား ရဲရင့္ ျပတ္သားလွေပသည္။ ဟန္ေဆာင္ျခင္းလည္း ကင္း၍

သင္ဆ
့ ႏၵသည္ ပြငလ
့္ င္းမႈလည္း ရိေ
ွ ပသည္။ သင္အ
့ ား ငါသည္ အဘယ္မာွ လွ်င္
အေသခိင
ု း္ ရက္ပါအံန
့ ည္း ”

ေမာင္ေအာသည္ မယ္ကလ်ာ၏ စကားေၾကာင့္ အားတက္ရဲရင္၍

့ လာေလသည္။ သူစ
႔ တ
ိ ထ
္ ဲတြင္
မယ္ကလ်ာသည္ ေမခလာနတ္သမီးထက္ တန္ခးုိ ႀကီးေသာ ကယ္တင္ရွင္ကဲ့သို႔လည္း
တင္စားလိုက္မိေလသည္။

အို … သခင္မ

ေလာကေျမလႊာ

ဤကမာၻတြင္

သင္သာေစခိုင္း

မဆိုင္ယခု

အကၽြႏ္ုပ္ျပဳ၍

ေဖြးႏုျမသား

ရွင့္ေျခဖဝါးကို

တအားနမ္းခြင့္ ေပးပါေလာ့။ ။

ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ ရင္ထဲတြင္ အေတြးတိသ
႔ု ည္ ႐ႈပေ
္ ထြးစျပဳလာေလသည္။ ေလာက
ေျမလႊာ ဤကမာၻတြင္ သခင္မကသာ ေစခိင
ု း္ လွ်င္ မဆိင
ု ယ
္ ခုျပဳပါမည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား သခင္မ၏
ျမသားပမာ ေဖြးႏုလစ
ွ ြာေသာ ေျခဖဝါးကိသ
ု ာ တအားနမ္းခြင့္ ျပဳပါေတာ့ဟလ
ု ည္း သူ႔ဆႏၵကို
ဖြငေ
့္ ျပာလိက
ု ခ
္ ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ေအာကား မေျပာဝံ့ မေျပာရဲခဲ။့ ဦးေခါင္းကို ညြတင
္ က
ုိ ထ
္ ားရင္းက
သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာ ဆႏၵကသ
ုိ ာ အလိုက္သင့္ ေျဖၾကားရေလ၏။

114
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

“ေကာင္းပါၿပီ သခင္မ … ကၽြနေ

္ တာ္မ်ဳိးသည္ သခင္မ ဆႏၵကုိ မေသြမဖီ လိက
ု န
္ ာပါမည္။
သခင္မ၏ ေစာင္းသံၿပီးဆံးု ေသာ ကာလတြင္ ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိးသည္ သခင္မ၏ ေက်ကၽြနျ္ ဖစ္ေစရပါမည္။
သခင္မ ေစခိင
ု း္ မည္ဆေ
ုိ သာ အေၾကာင္းအရာကိသ
ု ာ သိပါရေစ သခင္မ”

ထိစ
ု ကားကို ေျပာၾကားရင္း ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း
ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားစ ျပဳလာေလသည္။

မယ္ကလ်ာကမူ ျမက္ရက
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ မ်က္လံုးအစံုကိုသာ စိက
ု ၾ္ ကည္ေ
့ နေလသည္။
မယ္ကလ်ာ၏ မ်က္လံုးအညိွဳ႕ကို မခံႏင
ုိ ေ
္ သာ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ မ်က္လာႊ ကို အသာခ်၍
အသက္မ်ွ ပင္ မ႐ွဴရဲေအာင္လည္း ရိရ
ွ ေခ်သည္။

“ေမာင္ေအာ …”

မယ္ကလ်ာ အသံသည္ တစ္ပင

ုိ း္ တစ္စႏွင့္ ရပ္သြားကာ သိမေ
္ မြ႔ ႏူးညံလ
့ ာသည္ဟု ေမာင္ေအာ
ရိပစ
္ ားလိက
ု မ
္ ေ
ိ လသည္။

“သင္ကား ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း သင့္စကားတို႔ကမူ
ျမက္ရိတ္သမားတို႔ သံးု ႏႈနး္ ေသာ စကားႏွင့္ မတူ၊ ငါသည္ သင္ၾကားလိေ
ု သာ ေစာင္းသံကုိ ယခုပင္ ျပဳအံ။့
ေစာင္းသံဆးုံ ေသာ သမယတြင္ တစ္ေန႔တာလံုး ပင္ပန္းႏြမး္ လ်ခဲၿ့ ပီ ျဖစ္ေသာ ငါ့အား သင္ကိုယ္တိုင္
ေပြယ
႔ က
ူ ာ စံအိမ္ထက္သို႔ ပိေ
႔ု ပးရမည္။ ထိုအေၾကာင္းကိုလည္း သင္ႏႈတ္လံုစြာ ေစာင္စ
့ ည္းရမည္ ”

မိုးႏွင့္ေျမျပင္

ငလ်င္ေတာ္လည္း

အက္ကြဲလႊာလႊာ

သမုဒၵရာ ခုႏွစ္စင္း

စီးဆင္းဂယက္

ဘဝဂ္ေျမေအာက္

ေစာင္းေစာင္းေမွာက္သို႔

ေၾကာက္သလိုလို

ရင္ဖိုလွပ္လွပ္

115
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ရပ္သည့္ေျခစံု

လဲက်တံုသို႔

မယံုႏိုင္တကား

လွတစ္ပါးသည္

အို … စကားဘယ္သို႔ ဆိုပါခ်ိမ့္။ ။

မယ္ကလ်ာ၏ ထူးဆန္းေသာ စကားကို ၾကားရေသာကာလတြင္ မိးု ႏွင့္ ေျမျပင္သည္

ငလ်င္ေတာ္လည္း လႈပခ
္ ါ ေျမျပင္တသ
႔ုိ ည္ အလႊာလႊာ အက္ကြဲ၍ သမုဒရ
ၵ ာခုႏစ
ွ စ
္ င္း ဂယက္ထခါ
စီးဆင္းသကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာမွာ ေၾကာက္ရြ႕ံ သလို ရင္ဖိုလွပ္လွပ္
ရိရ
ွ ေခ်သည္။

ရပ္ထားေသာ ေျခအစံတ
ု သ
႔ုိ ည္ လဲက်ေတာ့မည္ကဲ့သို႔လည္း ရိွကာ မယံႏ
ု င
ုိ စ
္ ရာ စကားကို
လွတစ္ပါး မယ္ကလ်ာသည္ အဘယ္သ႔ုိ ဆိုလိုက္ပါေခ်သနည္းဟုလည္း မေတြးတတ္ႏင
ုိ ေ
္ အာင္
ရိရ
ွ ေလသည္။ ေမာင္ေအာသည္ သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာ၏ ဆိစ
ု ကားေၾကာင့္ တိေ
ု တာင္းလွေသာ
အခ်ိနအ
္ တြငး္ အသက္႐ဴွ ျခင္းတိပ
႔ု င္ ရပ္တန္သ
႔ ြားသည္ဟု ထင္မတ
ွ ရ
္ ေလသည္။

ရင္ခုန္သံမ်ား

ရပ္တန္႔သြားကာ

ကလ်ာမ်က္လံုး

ၾကယ္ေရာင္ဖံုးကာ

ျပံဳးလာေလေယာင္

ရမၼက္ေႏွာင္ေသာ္

ေတာင္ထိပ္ေတာင္ဖ်ား

ေမာင္းႏွင္သြားသည့္

ရထားဘီးျပဳတ္

ေျခကုတ္မရိွ

116
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သတိကင္းကြာ

ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္

ခ်စ္မိေသာစိတ္

အဟိတ္တိရစၧာန္

သားေကာင္ဖန္ဆင္း

ရင္တြင္းမီးခဲ

ရဲရဲလွ်ံေတာက္

မရြံ႕ေၾကာက္ေတာ့။ ။

ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ မယ္ကလ်ာအား မဝ့မ
ံ ရဲ ၾကည့္လိုက္မေ
ိ သာအခါတြငက
္ ား
မယ္ကလ်ာ၏ တိမဖ
္ းုံ ထားေသာ ၾကယ္ပြင့္ကဲ့သို႔ေသာ မ်က္လံုးတို႔သည္ ျပံဳးေတာ့မေယာင္
ရမၼကေ
္ ႏွာင္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ေမာင္ေအာကား ေတာင္ထပ
ိ ေ
္ တာင္ဖ်ားသိ႔ု အျပင္းေမာင္းႏွငသ
္ ြားေသာ ရထားသည္
ဘီးျပဳတ္ကာ လြင့္စဥ္က်ဘိသကဲ့သို႔ ေျခကုတမ
္ ရိွ သတိလည္း ကင္းကြာခဲေ
့ လသည္။

ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစေတာ့ ဟူေသာ ခ်စ္မသ

ိ ည့္ စိတ္တို႔သည္ အဟိတ္ တိရစၧာန္
သားေကာင္အသြငသ
္ ႔ုိ ေျပာင္းလဲလာကာ ရင္ထဲမာွ မီးခဲ မီးလွ်ံတို႔သည္ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္စ
ျပဳလ်က္ မရြ႕ံ မေၾကာက္မေ
ိ တာ့ေခ်။

မယ္ကလ်ာ၏ မ်က္လံုးတို႔သည္ သူ႔အား လႊမး္ မိးု စျပဳလာၿပီ ျဖစ္သည္ကိုလည္း ျမက္ရိတ္သမား

ေမာင္ေအာသည္ ရိပစ
္ ားလိက
ု မ
္ ေ
ိ လသည္။ မယ္ကလ်ာ၏ မ်က္လံုးအညိွဳ႕ဒဏ္ကို ၾကာၾကာခံရေသာ္
ေမာင္ေအာသည္ ရပ္ေနရာမွ အ႐ုပႀ္ ကိဳးျပတ္ လဲက်ေလေတာ့မလားဟုလည္း ထင္ရေလသည္။

ပင့္ကူညွိဳ႕တြင္

မ႐ုန္းငင္သာ

လိပ္ျပာအလား

စိတ္မ်ားမႈိင္းေဝ

117
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သူခိုင္းေစသမွ်

က်ဳိးႏြံရသည္

အလွကြန္ယက္ေႏွာင္ေႏွာင္တည္း။ ။

ပင့္ကူ၏ အညိဳွ ႕တြင္ မ႐ုနး္ ငင္သာေအာင္ ဖြဲေ

႔ ႏွာင္မေ
ိ သာ လိပ္ျပာကဲ့သို႕ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား
ေမာင္ေအာမွာ စိတမ
္ ်ား ေဝမႈင
ိ း္ စျပဳလာကာ သူေစခိင
ု း္ သမွ် က်ဳိးႏြံရေတာ့မည္ကဲ့သို႔ အလွကြနယ
္ က္တြင္
ေႏွာင္ငင္မေ
ိ လၿပီ။

သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာသည္ ဘာကိုဆို၍ အဘယ္သေ

႔ုိ သာ ဆႏၵရေ
ွိ ၾကာင္း
ေမာင္ေအာသည္ စိတတ
္ ြင္ လႈပရ
္ ာွ း၊ ယံုမွား သံသယ မတင္မက်ျဖင့္ အေျဖေပးရန္
ႀကိဳးစားရျပန္ေလသည္။

“သခင္မ ေစခိင
ု း္ သမွ် ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး လုပရ
္ ပါမည္ သခင္မ။ ႏႈတ္လံုစြာ
ေစာင္စ
့ ည္းရမည္ဆျုိ ခင္းကိလ
ု ည္း ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ကတိတည္စြာ ေစာင္ထ
့ န
ိ း္ ပါမည္။ သခင္မ
အလိုဆႏၵအတိုင္း ျပည့ဝ
္ ရန္ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး အသင္ရ
့ ပ
ွိ ါၿပီ သခင္မ”

မယ္ကလ်ာသည္ တည္ၿငိမေ
္ သာ ဣေႁႏၵျဖင့္ ေမာင္ေအာ၏ စကားကို နားစြငရ
့္ င္း ျပံဳးလိုက္သည္။
ေမာင္ေအာ၏ ေလးလံ တုနယ
္ င္ေနေသာ အသံတို႔သည္ တိးု တိးု ကေလးဟုသာ ထင္ရေသာ္လည္း
က်ယ္ေလာင္၍သြားေလသည္။

ယင္းေနာက္တြငက
္ ား မယ္ကလ်ာသည္ သမင္မ ဝမ္းေရးျဖင့္ ျပဳလုပထ
္ ားေသာ ေစာင္းအိက
ု ုိ
ေကာက္ကိုင္လိုက္ကာ ေစာင္းႀကိဳးတို႔ကို ညွစ
ိ မ္းေလသည္။

ေစာင္းကိုျမတ္ႏိုး

တန္ဖိုးမထား

လွတစ္ပါးလွ်င္

သခင္ႏွင့္ေဝး

သူေတးသီရာ

တဏွာညႊတ္ကြင္း

ဖန္ဆင္းေထာင္ေခ်ာက္

118
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သစၥာေဖာက္သည္

တစ္ေယာက္ေမာင္ေမာင္

မသိေယာင္တကား။ ။

ေစာင္းကို ျမတ္ႏးုိ ခဲေ

့ သာ မယ္ကလ်ာသည္ သခင္ႏင
ွ ေ
့္ ဝးရေသာ ကာလတြင္ ေစာင္းကို
တန္ဖးုိ မထားေတာ့ေခ်။ သူေ
႔ တးႏွင့္ သူေ
႔ စာင္းသံသည္ တဏွာညႊတ္ကြင္း ဖန္ဆင္းကာ
ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္၍ သစၥာေတာ္ယြငး္ ေဖာက္ေလေတာ့မည္ကလ
ုိ ည္း ရပ္လြနန
္ ယ္ေက်း ခရီးေဝးေန
ရွာေသာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္လည္း သိႏင
ုိ ေ
္ တာ့မည္ မဟုတပ
္ ါေခ်တကား။

ေစာင္းႀကိဳးစံုတို႔ကို ညွၿိ ပီးေသာကာလ၌ မယ္ကလ်ာ၏ ေစာင္းသံတသ

႔ုိ ည္ ဥယ်ာဥ္သာ တစ္ခုလံုး
သိမ့္သိမ့္ဖံုးလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ေစာင္းသံသာစြ

ျမျမျမွင္းျမွင္း

အဆိပ္ျပင္းေႁမြ

ရစ္ပါတ္ေခြသို႔

ေတြေဝစိတ္ထဲ

ႀကိတ္ခံမႏိုင္

ယိမ္းယိုင္မိန္းမူး

သူ႔စိတ္ကူးလွ်င္

႐ူးသြပ္ေခ်ာက္ခ်ား

ေလေယာင္တကား။ ။

ေစာင္းသံကား တျမျမ တျမွငး္ ျမွငး္ ျမည္လ်က္ အဆိပျ္ ပင္းေသာ ေႁမြ၏ ေခြကာ ရစ္ပတ္ျခင္း
ခံရသကဲ့သို႔ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ စိတထ
္ ဲတြင္ ေတြေဝစျပဳလာကာ ႀကိတခ
္ ဲမႏိင
ု ေ
္ သာ
အသြငျ္ ဖင့္ ယိမ္းယိုင္ မိနး္ မူးစလည္း ျပဳခဲေ
့ လၿပီ။

119
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေစာင္းသံကုိ နားေထာင္ရင္းကပင္ ေမာင္ေအာ၏ စိတ္ကူးတို႔သည္ ႐ူးသြပ္ ေခ်ာက္ခ်ားလာေလ

သလားဟုလည္း ထင္ရေလသည္။ မယ္ကလ်ာ၏ ေစာင္းသံတြင္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္
အသက္ႏႈတ္ယူခံရသကဲ့သို႔ မိနေ
္ မာရပ္ေတြကာ ေစာင္းသံ၏ ေခၚေဆာင္ရာသိ႔ု ေမ်ာပါေနရေခ်ေလသည္။

ေလအေဝွတ
႔ ြင္ ေႂကြေျမ႕ေသာ ရြက္ခ်ပ္လႊာကဲ့သို႔ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္အာသည္ မယ္ကလ်ာ၏
ေစာင္းအညွဳိ ႕တြင္ အသက္ပင္မ႐ွဴ႐ႈက
ိ သ
္ ာေအာင္ပင္ ရိရ
ွ ကာ ေမာင္ေအာ၏ ႏွလံုးသားတို႔သည္လည္း
လႈင
ိ း္ အယဥ္ျဖင့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ လႈပရ
္ ာွ းစျပဳလာေလသည္။

ေစာင္းသံသည္ ႐ုတတ
္ ရက္ ရပ္သြားသျဖင့္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ အိပမ
္ က္မွ
လန္႔ႏိုးေလသူကဲ့သို႔ သမင္မေလး မယကလ်ာ၏ အရိပအ
္ ျခည္ကုိ ေစာင္ၾ့ ကည္ေ
့ နမိျပန္ေလသည္။

မယ္ကလ်ာသည္ ေစာင္းကုိ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ပိုက္ခ်ီကာ မပြငတ

့္ ပြငေ
့္ သာ
ၾကာငံႏ
ု တ
ႈ ခ
္ မ္းအစံျု ဖင့္ ေမာင္ေအာအား ျပံဳး၍ ၾကည္ေ
့ လသည္။

“ၾကည္စ
့ မ္း ေမာင္ေအာ … မင္းအတြက္ ေစာင္းတီးေပးရတဲ့ ငါ့လက္ေတြဟာ ေသြးျခည္ေတာာင္
ဥကုနၿ္ ပီ”

မယ္ကလ်ာသည္ သြယလ
္ ်ျဖဴေဖြးေသာ လက္အစံုကို ေရွ႕သို႔ ဆန္႔ထုတ္လိုက္ကာ ရယ္သစ
ံ စႏွင့္
စကားဆိျု ပန္ေလသည္။

“မင္းဟာ တကယ့္ ငါ့ေစာင္းသံကုိ ျမတ္ႏးုိ ရင္ ေသြးျခည္ဥေနတဲ့ ငါ့လက္ဖ်ားကေလးေတြကုိ

နမ္းမေပးႏိင
ု ဘ
္ းူ လား … ေမာင္ေအာ”

ေမာင္ေအာသည္ ေျခတစ္လမ
ွ း္ ေနာက္သို႔ တုန္႔လိုက္ကာ မယံႏ
ု င
ုိ စ
္ ရာ သခင္မကေလး စကားကို
အေျဖရခက္ေနေလသည္။

“မဝ့ပ
ံ ါ သခင္မ
္ ”

“မဝံ့ဘူးဆိုတာ ေၾကာက္တာကို ေျပာတာလား ေမာင္ေအာ၊ ဤေနရာ၌ သင္ႏင

ွ ့္ ငါ
ႏွစေ
္ ယာက္တည္းသာ ရိေ
ွ နပါလ်က္ မဝ့ေ
ံ သာ စကားကို ဆိျု ခင္းသည္ မိက
ု မ
္ ဲျခင္းသာ ျဖစ္သည္
ေမာင္ေအာ”

သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာ၏ အသံတို႔သည္ တစ္စံုတစ္ခုကို အလိမ

ု က်သကဲသ
့ ႔ုိ ႐ုတခ
္ ်ည္း
တင္းမာေျပာင္းလဲလာသည္ကုိ ေမာင္ေအာ သတိထားလိက
ု မ
္ ေ
ိ လသည္။

120
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

“အို … သခင္မ … ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးကား သခင္မ၏ လက္ဖဝါးေတာ္ေရႊႏက

ု ုိ နမ္းထိုက္သူ မဟုတပ
္ ါ။
ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိး၏ ႏွာေခါင္းတိသ
႔ု ည္လည္း သခင္မ၏ လက္အစံုကို မနမ္းဝ့ရ
ံ က္ပါ။ အကယ္၍ သခင္မ
ခြငျ့္ ပဳမည္ဆလ
ုိ ်ွ င္ ေျခအစံက
ု သ
ုိ ာ နမ္းခြငေ
့္ ပးပါေလာ့ သခင္မ …”

ေမာင္ေအာသည္ မိမႏ
ိ တ
ႈ ဖ
္ ်ားမွ ထြကသ
္ ြားေသာ စကားလံုးတို႔ကို မိမိကိုင္တိုင္ အံၾ့ သေနမိကာ
ထိစ
ု ကားလံးု မ်ားကို အဘယ္ကဲသ
့ ႔ုိ ေျပာလိက
ု မ
္ ေ
ိ လသနည္းဟုလည္း မစဥ္းစားတတ္ႏင
ုိ ေ
္ အာင္
ရိေ
ွ လသည္။

အခ်စ္သည္ ႐ႈပေ
္ ထြးေသာ အနက္အဓိပၸါယ္တို႔ျဖင့္ ျပည့္လွ်မ္းေနသကဲ့သို႔ အနမ္းတြငလ
္ ည္း
ပရိယာယ္က်ယ္ဝန္းလွသည္။

အနမ္း ပရိယာယ္ လွညစ

့္ ားခန္းတြင္ မယ္ကလ်ာႏွင့္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာတိ႔ု ႏွစဥ
္ းီ တြင္
ဘယ္သသ
ူ ည္ ေအာင္ႏင
ုိ သ
္ ူ ျဖစ္၍ အဘယ္သသ
ူ ည္ ႐ႈးံ ရေလေတာ့မည္ကုိ မသိႏင
ုိ စ
္ ြမး္ ေတာ့ေပ။
ပရိယာယ္ သိနး္ သန္း၊ အဆန္းဆန္း အျပားျပားေသာ လွညစ
့္ ားျခင္းကို ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္
ရပ္ဆင
ုိ း္ လ်က္ ရိရ
ွ ေလၿပီ။

အနမ္း ပရိယာယ္

လ၊ ၾကယ္တိမ္းေတာင္

ေမာင္ေသာ္တစ္မ်ဳိး

ျမဴခိုးပမာ

လင္းလာတဖံု

မႈံတမႈိင္းမႈိင္း

လႈိင္းလိုမၿငိမ္

တင္းတိမ္ျခင္းငွာ

မစြမ္းသာၿပီ

အို … နမ္းပါေလေတာ့ …

နမ္းေလေလာ့။ ။

121
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

လမင္းပမာ၊ ၾကယ္ပြငပ
့္ မာ၊ တိမေ
္ တာင္တမ
ိ လ
္ ပ
ိ ပ
္ မာ အနမ္းပရိယာယ္ကား ဆန္းျပား
လွဘသ
ိ ည္။ ေမွာင္လ်ွ င္ အေရာင္ေျပာင္းတတ္ေသာ ျမဴခိုးရိပ္တို႔သည္ လင္းလာေသာ ကာလတြင္
အေရာင္တစ္မ
္ ်ဳိး ေျပာင္းတတ္ေလသကဲသ
့ ႔ုိ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ စိတထ
္ ဲတြင္ မႈင
ိ း္ မႈင
ိ း္ ေဝ၍
ေလလႈင
ိ း္ ပမာ တင္းတိမခ
္ ်ဳပ္တးီ ျခင္းငွာ မစြမး္ သာေတာ့ဘဲ “နမ္းပါေလေလာ့ … နမ္းေလေလာ့ …” ဟု
ေဖာက္ျပန္ယြငး္ မွား စိတေ
္ ထြျပားစလည္း ျပဳလာေလၿပီ။

သခင္ႏွင့္ ကၽြန္

မလြန္ဆန္ရဲ

လမ္းလြဲမိုက္မွား

လွတစ္ပါး၏

လက္ဖဝါးေတာ္ႏု

ဘယ္သို႔ျပဳကာ

နမ္းဝ့ံပါအံ့

တဏွာပိုက္ကြန္

အလွကၽြန္ျဖစ္

အခ်စ္သားေကာင္

ေရွာင္ကြင္းမလြတ္

ျဖဴဆြတ္လက္သြယ္

ဖေယာင္းႏြယ္ကို

ျငင္းပယ္ရန္ထက္

နမ္းရန္ခက္သည္

ပင့္သက္႐ႈိက္ခါ႐ႈိက္ခါ

ေမာေမာတကား။ ။

122
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သခင္ႏင
ွ ့္ ကၽြန္ မလြနဆ
္ န္ရဲရာွ ေသာ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာမွာ လမ္းလြဲမက
ုိ မ
္ ာွ းစြာ
လွတစ္ပါး မယ္ကလ်ာ၏ လက္ဖဝါးေတာ္ႏႏ
ု က
ု ုိ အဘယ္သ႔ုိ အဘယ္ပျုံ ပဳကာ နမ္းဝ့ပ
ံ ါမည္နည္း။

တဏွာပိုက္ကြန္တြင္ အလွကၽြန္ အခ်စ္သားေကာင္ ျဖစ္ခဲရ

့ ကာ ေရွာင္ကြငး္ ၍ မလြတႏ
္ င
ုိ ္
ေအာင္ပင္ သခင္မေလး မယ္ကလ်ာ၏ ျဖဴဆြတေ
္ သာ လက္သြယ၊္ ဖေယာင္းႏြယက
္ ုိ ျငင္းပယ္ရန္ထက္
နမ္းရန္လည္း ခက္လေ
ွ ခ်သျဖင့္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ ပင့္သက္႐ႈိက္ခါ ေမာပန္း၍သာ
လာမိေလသည္။

“ေမာင္ေအာ … သင္ ရွကေ

္ လသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ ငါ့လက္ကုိ နမ္းရန္ ေၾကာက္ေလသေလာ”

မယ္ကလ်ာ၏ အသံသည္ ေစာေစာကကဲသ

့ ႔ုိ မတင္းမာေတာ့ေခ်။ ရယ္သႏ
ံ ြ ဲႏ
႔ ြ ဲက
႔ ေလး
အဖ်ားခတ္ကာ သာသာညင္းညင္း ရိွလာသည္ကိုလည္း ေမာင္ေအာ သတိျပဳလိုက္မိသည္။

“မေၾကာက္ပါ သခင္မ”

အေၾကာစိမး္ ကေလးမ်ား ယွကျ္ ဖာေနသည့္ ဆင္စြယေ

္ ရာင္အေသြး၊ ျဖဴေဖြးေသာ
လက္ခံုမို႔မို႔ကေလးကို ေရွ႕သို႔ တိးု ေရြ႕လာေသာ သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာကို ေငးစိက
ု စ
္ ြာ မင္တက္မ၍
ိ
ေခါင္းေမာ္ၾကည္ရ
့ င္းက ေမာင္ေအာသည္ အေျဖေပးလိက
ု မ
္ ေ
ိ လသည္။

“မေၾကာက္လ်ွ င္ ဘဇာေၾကာင့္ အခ်ိနက

္ န
ု လ
္ ြနေ
္ စရသလဲ ေမာင္ေအာ … မင္းသတၱိဟာ
ျမက္ရိတ္ဖို႔ တစ္ခတ
ု ည္းအတြက္ အသံးု ခ်သလား … ေမာင္ေအာ”

မယ္ကလ်ာသည္ ထိစ
ု ကားကို ေျပာၿပီးသည္ အဆံုး ညာပခံးု စြနး္ ကို တြနဟ
႔္ န္ျပဳကာ မပြငတ
့္ ပြင့္
ရယ္ေလသည္။

ရွက္ျခင္းေၾကာက္ျခင္း

ခ်ဳပ္တီးျခင္းကား

တင္းလြန္းသည့္ႀကိဳး

ပိုးတစ္ရာျမွင္

ျပတ္ေလအင္သို႔

ေရႊစင္လက္ဖဝါး

ႏုႏုထြားကို

123
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

တအားဆုပ္ကိုင္

ပိုင္ပိုင္နမ္း႐ႈံ႕

ဆံု႔ဆံု႔နီရဲ

ေသြးခဲသႏၲာ

ထြက္လာမေယာင္

အာေခါင္တိုင္ထိ

စုပ္ယူမိရာ

ထိုအခါတြင္

ကလ်ာရယ္သံ

သိမ့္သိမ့္ညံလ်က္

ရမၼက္ျပင္းျပ

ႏြမ္းတလ်လွ်င္

လမ္းျပေရွ႕ေဆာင္

ကာမေမွာင္သည္

ေနေရာင္ျပယ္ခ်ိန္

ေမွးမွိန္ဆည္းစ်ာမႈန္မႈန္တည္း။ ။

ဤအႀကိမတ
္ ြငက
္ ား ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ ရွကျ္ ခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ ခ်ဳပ္တးီ ျခင္းငွာ
မစြမး္ သာေတာ့ဘဲ အမွ်င္တစ္ရာ ရိေ
ွ သာ ပိးု ႀကိဳးပင္လ်ွ င္ တင္းလြနေ
္ လက ျပန္ရဘိသကဲ့သို႔
သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာ၏ ေရႊစင္လက္ဖဝါးႏုႏထ
ု ြားကို တအားဆုပ္ကိုင္ကာ ပိုင္ပိုင္ႀကီး
နမ္း႐ႈ႕ံ လိက
ု မ
္ ေ
ိ လေတာ့သည္။

သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာ၏ လက္ခထ

ုံ က္မွ သႏၲာေသြးခဲတပ
႔ုိ င္ စိထ
႔ု ြကလ
္ ာမလား
ထင္ရေလေအာင္ အာေခါင္တင
ုိ ထ
္ ိ စုပ္ယူလိုက္မိေလသည္ ထင္ရေသာ ကာလတြင္ မယ္ကလ်ာသည္
ရယ္သသ
ံ ဲသ
့ ဲ့ ျပဳလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

124
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မယ္ကလ်ာသည္ ရမၼကျ္ ပင္းျပ ႏြမး္ တလ်ေသာ ဟန္ကေ

ုိ ဆာင္လ်က္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား
ေမာင္ေအာ သိနားလည္လိုက္မိေလၿပီ။

ထိအ
ု ခ်ိနတ
္ ြင္ ေနေရာင္လည္း ျပယ္ခဲၿ့ ပီ ျဖစ္၍ ညဆည္းဆာသည္ ေမွးမွန
ိ ခ
္ ဲေ
့ လၿပီတကား။
ထို႔ေနာက္တြင္ကား ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ အဘယ္နည္း အဘယ္ပျုံ ဖင့္ သခင္မေလး
မယ္ကလ်ာအား သူလ
႔ က္ေမာင္းေပၚတြင္ ေပြတ
႔ င္သယ္ေဆာင္လာမိမန
ွ း္ မသိေတာ့ေခ်။

ဆိတ္ကြယ္ရာတြင္

တဏွာဟူသည္

အားမာန္မည္၏

ဝတ္ရည္ေသာက္သံုး

ပန္းပိတုန္းလွ်င္

ေခ်မႈန္းဝတ္လႊာ

အာသာမဝ

ျဖစ္တတ္စြသို႔

ဆႏၵလြန္ကဲ

ငရဲမေၾကာက္

ဝဲေစာက္ေစာက္တြင္

ေဖာက္ျပန္လူသား

ႏွလံုးသားတြင္

တရားမ႑ိဳင္

ပ်က္ယြင္းယိုင္လ်က္

ရြံ႕အိုင္ကၽြဲလူး

ျမဴးျမဴးရႊင္ရႊင္

125
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေရျပင္ေနာက္က်ိ

မသိေတာ့ပါ

ထိုအခါသည္

တဏွာမုန္တိုင္းက်ခ်ိန္တည္း။ ။

ဆိတက
္ ြယရ
္ ာတြင္ တဏွာဟူသည္ အားမာန္မည္ေလသည္။ ပန္းဝတ္ရည္ကုိ
ေသာက္သးုံ ရေသာ ပန္းပိတန
ု း္ သည္ ပန္းဝတ္လာႊ ကို ေခ်မႈနး္ ဖ်က္ဆးီ ရေလေသာ္မွ အာသာ
မျပည့္ဝသကဲ့သို႔ ျဖစ္တတ္ေလကာ ဆႏၵလြနက
္ ဲလာေသာ ကာလ၌ ငရဲကပ
ုိ င္ ေၾကာက္ရမွနး္
မသိေတာ့ဘဲ ဝဲေစာက္ေစာက္တြင္ ကူးယက္ရန္လည္း မရြ႕ံ ဘဲ ရိတ
ွ တ္ေလသည္။

ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာကား ငရဲမေၾကာက္ေသာ လူသားတစ္ဥးီ ျဖစ္ခဲရ
့ ေလကာ
ေဖာက္ျပန္ယြငး္ မွားလ်က္ ရိေ
ွ သာ သူ႔ ႏွလးုံ သားတြင္ တရားမ႑ိဳင္လည္း ပ်က္ၿပိဳယြငး္ ယိင
ု ခ
္ ဲေ
့ လၿပီ။

ရြ႕ံ အိင
ု ည
္ ြဗ
ံ ြကတ
္ ြင္ လူးမိေလေသာ ကၽြဲသတၱဝါကဲသ
့ ႔ုိ ကူးခတ္ေပ်ာ္ျမဴးရင္း ေရျပင္ေနာက္က်ိ၍မွ
ေနာက္က်ိမန
ွ း္ မသိႏင
ုိ ေ
္ တာ့ေသာ ဤအခါကာလသည္ကား တဏွာမုန္တိုင္း က်ေသာ အခ်ိန္
ျဖစ္ခဲေ
့ လၿပီတည္း။

ကၽြန္တစ္ဦးက

လွမွဴးသခင္

သူ႔ရင္ခြင္ထက္

သိုင္းဖက္လက္႐ံုး

မွီအံုးေစကာ

မယ္ကလ်ာကို

သယ္လာယူေဆာင္

မည္းေမွာင္အခန္း

မ်က္ကန္းဆင္႐ိုင္း

ထူးဆိုင္းမႏိုင္

126
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ခၽြန္းမပိုင္သို႔

ေတာင့္ခိုင္ညိဳထြား

လက္ေမာင္းၾကားဝယ္

စကားလည္းဆိတ္

ႏႈတ္ငံုပိတ္သည္

တိတ္တိတ္တိုးတုိးသာသာတည္း။ ။

ေက်းကၽြနတ
္ စ္ဥးီ သည္ သူ၏ သခင္မေလး မယ္ကလ်ာအား ရင္ခြငထ
္ က္တြင္ တင္ေဆာင္၍ သူ႔
လက္႐ံုးကို မွအ
ီ းုံ သိင
ု း္ ဖက္ေစကာ ထူးဆိုင္၍လည္း မႏိင
ု ၊္ ခၽြနး္ ေပါက္၍လည္း မပိင
ု ေ
္ တာ့ေသာ
မ်က္ကန္းဆင္႐င
ုိ း္ ႀကီး တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ မည္းေမွာင္ေသာ အိပေ
္ ဆာင္တြငး္ သိ႔ု လွမး္ ဝင္ေရာက္
လာခဲေ
့ လၿပီ။

ညိဳခိင
ု ေ
္ တာင္ထ
့ ြားေသာ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မားေမာင္ေအာ၏ လက္ေမာင္းၾကားမွ လွကလ်ာသည္
စကားတိတဆ
္ တ
ိ ္ ႏႈတ္ငံုပိတ္လ်က္ တိတတ
္ တ
ိ ္ တိးု တိးု သာသာ လိုက္ပါခဲေ
့ လသည္။

အိပေ
္ ဆာင္တြငး္ သိ႔ု ေရာက္ေသာကာလတြင္ သခင္မေလး မယ္ကလ်ာသည္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား
ေမာင္ေအာအား ေစ့ေစ့ၾကည္က
့ ာ အသံထြက္႐ံုမွ် ရယ္ေလသည္။

ဤတစ္ႀကိမတ
္ ြငက
္ ား ေမာင္ေအာသည္ တစ္ေလာကလံးု ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသူ ျဖစ္သျဖင့္
သခင္မေလး၏ ရယ္သက
ံ ုိ သူ႔အား တစ္စတ
ုံ စ္ခေ
ု သာ အားမာန္တက
႔ုိ လႈံ႔ေဆာ္လိုက္သကဲ့သို႔ ရဲရင္ေ
့ သာ
စိတမ
္ ်ား တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာေလသည္။

ထိတ
ု စ္ခဏ၌ ေမာင္ေအာသည္ သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာအား ေပြခ
႔ ်ီထားရင္းမွ
သခင္မကေလး၏ သက္တေ
ံ ရာင္စထ
ုံ ြကေ
္ သာ မ်က္လံုးတို႔ကို ရဲရင္စ
့ ြာ ၾကည့္ဝံ့လာေတာ့သည္။

ပတၱျမားေသြးေရာင္

ရႊန္းေျပာင္နီလွ်မ္း

လွႏႈတ္ခမ္းကို

ငံုနမ္းကိုက္ခဲ

မေရာင့္ရဲသာ

127
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ခ်စ္ကမာၻတြင္

သစၥာနိဂံုးေပ်ာက္ၿပီတည္း။ ။

ေမာင္ေအာသည္ သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာ၏ မ်က္လံုးအစံုကို ေငးစိက

ု ၾ္ ကည္ရ
့ င္းကပင္
ပတၱျမားေရာင္ စို႔စို႔ နီျမန္းလ်က္ ရိေ
ွ သာ သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာ၏ ႏႈတ္ခမ္းလႊာကို ငံန
႔ု မ္းကာ
ကိုက္ခဲလိုက္မိေလသည္။

မေရာင္ရ
့ ဲႏင
ုိ ေ
္ သာ မြတ္သိပ္သည့္ အနမ္းတိျ႔ု ဖင့္ ၿပီးေသာ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ခ်စ္ကမာၻတြင္
သစၥာသည္ နိဂးုံ ေပ်ာက္ခဲေ
့ လၿပီတကား။

ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာ၏ ညြတေ
္ ခြႏြဲေ
႔ ႏွာင္းေသာ
ကိုယ္ခႏၶာကို သလြနေ
္ ပၚသိ႔ု တင္လိုက္မိသည့္ ကာလတြင္ သူ၏ သခင္ရင္း ျဖစ္ေသာ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါန၏ မ်က္ႏွာကို ကြကခ
္ နဲ ျမင္ေယာင္လိုက္မိသည္။ ထိအ
ု ခါတြငက
္ ား စိတ္အရိွန္တို႔သည္
ရပ္တန္သ
႔ ြားကား သူ႔ေျခလွမ္းတို႔သည္ ရွကရ
္ ြ႕ံ ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္းတိျ႔ု ဖင့္ မေနဝ့ံ မရပ္သာေတာ့ဘဲ
သလြနထ
္ က္မွ သခင္မေလး မယ္ကလ်ာကို ေနာက္ေက်ာခိုင္းလိုက္ကာ အိပေ
္ ဆာင္ေတာ္ အဝသိ႔ု
ေျပးထြက္လာမိေလသည္။

“ေမာင္ေအာ … ေမာင္ေအာ …”

သခင္မေလး မယ္ကလ်ာသည္ ေဒါသသံ ေရာစြက္ က႐ုဏာသံ တစ္ဝက္ျဖင့္ ျမက္ရတ

ိ သ
္ မား
ေမာင္ေအာအား လွမး္ ေခၚလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ေမာင္ေအာသည္ အိပေ
္ ဆာင္ေတာ္ အျပင္ဘက္သို႔ မေရာက္မီ ေျခမ်ား ရပ္တန္သ
႔ ြားေလသည္။

သခင္ကုိ ျပစ္မာွ းေသာ ေက်းကၽြနတ

္ စ္ဥးီ ၏ အျဖစ္သုိ႔ ေမာင္ေအာ မက်ေရာက္လဟ
ုိ လ
ု ည္း
တင္းမာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်မွတ္လိုက္ေလသည္။

“ေမာင္ေအာ … သင္ကား မိက

ု မ္ ဲေလစြ … ယေန႔ညအဖိရ
႔ု ာ ငါသည္ သင္ႏင
ွ ့္ ကင္းေဝးေသာက
အဘယ္မာွ လွ်င္ အိပ၍
္ ရႏိင
ု ေ
္ တာ့မည္နည္း …။ ယခုအျမန္၊ ငါ့အထံ ျပန္လာလွည့္ …”

ျပင္းထန္ေသာ ရာဇသံအမိနက
႔္ ုိ မလြန္ဆန္ႏင
ုိ ေ
္ သာ ေမာင္ေအာသည္ ေဝခြဲ၍ မရႏိင
ု ဘ
္ ဲ
ရပ္ျမဲတင
ုိ း္ ရပ္ေနမိေလသည္။

သမင္သားေကာင္ကုိ မစားရဲေသာ က်ားသည္ မိက

ု မ
္ ဲျခင္းသာ မည္၏ဟူေသာ စကားပံသ
ု ည္
အေတြးထဲသ႔ုိ တိးု ဝင္လာျပန္ေလသည္။

128
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ယခုတမူကား သူသည္ သမင္သားေကာင္ ျဖစ္ေန၍ သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာသည္

က်ားသတၱဝါ ျဖစ္ခဲေ
့ ခ်ၿပီတကား။

သမင္ႏွင့္က်ား

စားသူအႏိုင္

ေျခလွမ္းယိုင္လွ်င္

႐ႈံးျမဲပင္တည့္

သူငင္ပါလ်က္

ကိုယ္ရန္ထြက္ျငား

“ငမိုက္သား” ဟု

တရားမရိွ

သတိယြင္းစြာ

ျပန္လွည့္လာေသာ္

တဏွာငရဲပန္း

ဖူးပြင့္လန္းကာ

ငန္းငန္းငတ္ငတ္

ႀကိဳးျပတ္မံုယို

ဆင္ေပါက္ပ်ဳိႏြယ္

မဖြယ္မရာ

သတၱဝါဖိုမ

ေမွာက္မွားၾကသည္

ေလာကေမွာင္ေမွာင္

129
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မႈိင္းမႈိင္းတည္း။ ။

သမင္ႏင
ွ ့္ က်ား စားသူသာ အႏိင
ု ျ္ ဖစ္၍ ေျခလွမး္ ယိင
ု သ
္ သ
ူ ည္ ႐ႈးံ ရျမဲ ျဖစ္၍လည္း
ေမာင္ေအာသည္ ေတြးေတာဆင္ျခင္မျိ ပန္သည္။

သူငင္ပါလ်က္ ကိုယ္က ႐ုနး္ ထြက္ ေျပးလႊားျပန္ေလလွ်င္လည္း “ငမိုက္သား” သက္သက္သာ

ျဖစ္လိမ့္မည္ဟုလည္း တရားမရိွ သတိယြငး္ စ ျပဳလာေသာ ေမာင္ေအာသည္ သခင္မကေလး
မယ္ကလ်ာ၏အထံသ႔ုိ ျပန္လည
ွ လ
့္ ာမိေလသည္။

တဏွာငရဲပန္းသည္ သူတို႔ ႏွစဥ

္ းီ အတြက္ လန္းလန္းေဝေဝ ဖူးပြငခ
့ ္ ဲေ
့ ခ်ၿပီတကား။

ရမၼကအ
္ ာသာငန္းငန္း ငတ္လ်က္ ရိေ
ွ သာ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ သမင္မကေလး
မယ္ကလ်ာ၏ အသံသို႔ ႀကိဳးျပတ္ခါ မုနယ
္ ေ
ုိ နေသာ ဆင္ေပါက္ပ်ဳိကဲ့သို႔ လွမး္ ေရာက္မခ
ိ ဲေ
့ လၿပီ။
မဖြယမ
္ ရာေသာ သတၱဝါ ဖိုမ ႏွစ္ဦးတို႔သည္ တစ္ေလာကလံးု ေမွာင္ေမွာင္မင
ိႈ း္ မႈင
ိ း္ မွားၾကေလေတာ့သည္
တကား။

ေဒါင္းၿမီးကြက္လႊာ

ပိုးပဝါကို

ရင္မွလႊမ္းျခံဳ

တင္ေလ႐ံုတည့္

အငံုသစ္သစ္

ႂကြႂကြလွစ္၍

ပုရစ္ျမဖူး

ႏွင္းရည္လူးကာ

ျဖဴဝါျပာဝင္း

ေၾကာ့ေၾကာ့ရွင္းသား

အကင္းဖုဖု

ေပၚစလႈလွ်င္

130
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ဇမၺဴ႕သေျပ

ခိုင္ညႊတ္ေဝသို႔

စေနထိုထို

အိအိယိုလ်က္

ညိဳညိဳေမာက္ကား

ခၽြန္ခၽြန္ထြားရွင့္

အပ္ဖ်ားတစ္ေထာက္

သားျမတ္ေပါက္လည္း

ေႁမြေဟာက္အစြယ္

ပါးျပင္ကြယ္မွ

အရိပ္ျပသို႔

အညိဳ႕ထန္ျပင္း

လြန္လြန္မင္းမွ်

သင္းသင္းႀကိဳင္ေမႊး

မိန္းမူးေငးေအာင္

ေဖြးေဖြးဆြတ္ဆြတ္

ေရႊရင္ညြတ္က

သီးႁပြတ္တြဲတြဲ

ၾကည့္မရဲလွ်င္

ရြဲရြဲဝန္းမွည့္

ရႊန္းရႊန္းျပည့္ရွင့္။ ။

131
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေမာင္ေအာ၏ မ်က္လးုံ မ်ားသည္ ဘာကိုမွ် မျမင္ေတာ့ေခ်။ စိတ္အစဥ္တို႔မွာလည္း

အထိနး္ အကြပ္ ကင္းမဲစ
့ ြာ ကာမတဏွာ သူေစရာ သူမိန္႔ရာ ၾသဇာႏွင့္ အာဏာကို မလြနဆ
္ န္သာေတာ့ဘဲ
မယ္ကလ်ာ၏ သလြနအ
္ နီးသိ႔ု တျဖည္းျဖည္း လွမး္ လာမိရက္သား ျဖစ္ေနေလသည္။

သခင္မေလး မယ္ကလ်ာသည္ ေစာေစာကႏွင့္ မတူေတာ့ဘဲ အမူအသြင္ ေျပာင္းခဲေ

့ လၿပီ။

ေဒါင္းၿမီးကြကလ
္ ာႊ ပိးု ပဝါကို ရင္သားေပၚတြင္ လႊမး္ ျခံဳ၍ တင္႐ံုမွ်သာ တင္ထားေလသည္။
ရင္သား အငံုသစ္သစ္တို႔မွာ ႂကြႂကြလစ
ွ ၍
္ ျမပုရစ္ငဖ
ုံ းူ ႏွငး္ ရည္ႏင
ွ း္ စက္တ႔ုိ လူးကာတင္ထားဘိသကဲသ
့ ႔ုိ
ျဖဴဝါျပာဝင္းေသာ အဆင္းကို ေဆာင္လ်က္ ေၾကာ့ေၾကာ့ရင
ွ း္ ေသာ အသြငျ္ ဖင့္ အျမင္တင္လ
့ ်က္
ရိေ
ွ လသည္။

ပိးု ပဝါေအာက္မွ ရင္သားေတာ္ေရႊဝါႏု အကင္းဖုကေလးတိမ

႔ု ာွ လည္း ေပၚစလုလရ
ု က
ွိ ာ
ဇမၺဳသေျပသီးတိ႔ု အခိုင္လံုး ညႊတ္ေဝဘိသကဲသ
့ ႔ုိ ထင္ရေလၿပီ ရင္သားတိသ
႔ု ည္ အိအိယိုကာ
ညိဳညိဳေမာက္ကား၍ ခၽြနခ
္ ၽြနထ
္ ြားလ်က္လည္း ရိေ
ွ လသည္။

သင္းရနံ႔တို႔ ေမႊးႀကိဳင္လြနက
္ ဲစြာ ျပန္လ
႔ ြင၍
့္ လည္းရိက
ွ ာ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္
သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာအား မိနမ
႔္ းူ ေငးေမာေနမိေအာင္ပင္ ေဖြးေဖြးဆြတဆ
္ ြတ္ တြဲတြဲသီးႁပြတ္
မၾကည့္ဝံ့ ရႊဲရဲႊဝင္းမွည့္ ရႊနး္ ရႊနး္ ျပည္လ
့ ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

တိုက္ဆိုင္လွစြာ

ထိုအခါတြင္

ညိဳျပာရစ္သန္း

လွ်ပ္ပန္းတိမ္ေတာင္

မိုးလံုးေမွာင္၍

ေတာေတာင္ျမည္ဟည္း

မိုးသည္းသည္းေစြ

ေလလည္း႐ိုင္း႐ိုင္း

သုန္သုန္စိုင္းလ်က္

သစ္ကိုင္းခ်င္း႐ိုက္

132
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မုန္တိုင္းတိုက္ေသာ္

လႈံ႔ေဆာ္ဖိစီး

တဏွာမီးေတာက္

ကြဲေလာက္ေပါက္ကာ

ရွက္ေၾကာက္မဲ့ကင္း

ဟင္းလင္းဝက္စား

ပဝါပါးလွ်င္

ရင္သားမကြာ

လြင့္ကာေလ်ာက်

သူ႔အလွလွ်င္

ရာဂါအဆိပ္

တစ္ညအိပ္ရန္

ေခ်ာ့သိပ္ျမဴျမဴ

ၿမွိဳက္ၿမိွဳက္တည္း။ ။

တိုက္ဆိုင္လွစြာပင္ ထိအ
ု ခါကာလ၌ မိးု ေကာင္းကင္ တစ္ခုလံုး ညိဳျပာရိပသ
္ န္း လာကာ လွ်ပ္ပန္း
တိမ္ေတာင္တို႔သည္ တစ္မိုးလံုး မည္းေမွာင္လ်က္ ေတာေတာင္တသ
႔ုိ ည္ ျမည္ဟည္း၍ မိးု ေပါက္
မိုးစက္တို႔သည္ သည္းသည္းေစြေစြ ရြာသြနး္ လာေလေတာ့သည္။

ေလျပင္းေလ႐ိင
ု း္ တိသ
႔ု ည္ သုန္သုန္စိုင္းလ်က္ သစ္ကင
ုိ း္ ခ်င္း ထိခိုက္သံမ်ား ဆူညစ
ံ ျပဳလာကာ
ေလျပင္းမုနတ
္ င
ို း္ တိ႔ု တိက
ု ခ
္ တ္က်ေရာက္လာေလသည္။

မုနတ
္ င
ုိ း္ ႏွငအ
့္ တူပင္ လႈံ႔ေဆာ္ဖိစီးခဲ့ေသာ တဏွာမီးေတာက္သည္ မထိနး္ ႏိင
ု ္ မသိမး္ ႏိင
ု ္
ကြဲေပါက္ခဲၾ့ ကေလၿပီတကား။

133
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အရွကအ
္ ေၾကာက္ ကင္းမဲ့လာၾကသည့္အတိုင္း သခင္မေလး မယ္ကလ်ာ၏ တစ္ကိုယ္လံုး
အဝတ္အစား ဟင္းလင္းျဖစ္ခဲ႐
့ သ
ုံ ာမက ေဒါင္းၿမီးကြကလ
္ ာႊ ပဝါပါးပါးသည္ ရင္သားေပၚမွ
လြငစ
့္ ဥ္ကြာက်ခဲေ
့ လၿပီ။

သခင္မေလး မယ္ကလ်ာ၏ အလွသည္ ျမက္ရက

ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာအား ရာဂအဆိပတ
္ ြင္
တစ္ညတာ အိပရ
္ န္ ေခ်ာ့သိပ္ျမွဴၿမိွဳက္ေနသကဲ့သို႔ ရိခ
ွ ဲေ
့ လၿပီတကား။

တစ္ကိုယ္လံုးသာ

နမ္းမိပါသည္

တဏွာေက်းကၽြန္ပီပီတည္း။ ။

ျမက္ရက
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ တဏွာေက်းကၽြနပ
္ သ
ီ စြာ သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာ၏
တစ္ကိုယ္လံုး အႏွအ
႔ံ ျပားကို နမ္းမိေခ်ၿပီတကား။

ေသြးသားေတာင္းဆို

လူ႔အလိုတည့္

ဖိုမဆက္ဆံ

ၾကဴးၾကဴးလြန္သား

ဆားငန္ေရေနာက္

ေသာက္ေလမဝ

အာလ်မေျပ

ဝံပုေလြငတ္

အစာျပတ္ကာ

ေတာင္ဆတ္ဒရယ္

ကိုက္ခဲတြယ္သို႔

ဆုပ္နယ္ပိုင္ပိုင္

134
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ၾကမ္းၾကမ္းကိုင္လည္း

ခံႏိုင္ရည္ရိွ

တမိတလ်ာ

မ႐ုန္းရွာဘဲ

ျပံဳးကာလဲ့လဲ့

တႏြဲ႔ႏြဲ႔လႈပ္

ေရႊရင္ျပဳတ္လည္း

ေရႊ႐ုပ္လိုၿငိမ္

ျမတင္းတိမ္မွ

မီးအိမ္ကိုၿငိမ္း

နမ္းနမ္းရွိမ္းသည္

မိုးၿခိမ္းသံပင္ မၾကားေတာ့တကား။ ။

ေသြးသားေတာင္းဆိျု ခင္းကား လူသားတို႔၏ ဆႏၵျဖစ္ေပရာ သူတို႔ ႏွစဥ

္ းီ ကား ဖိမ
ု ဆက္ဆံ
ေရးတြင္ ဆားငန္ေရေနာက္ ေသာက္ေလမဝ အာလ်မေျပ ၾကဴးလြနၾ္ ကမိေလၿပီတည္း။

အစာေရစာ ျပတ္ေနေသာ ဝံပေ

ု လြ တစ္ေကာင္သည္ ေတာဆတ္ဒရယ္ တစ္ေကာင္ကုိ
ကိက
ု ခ
္ ဲကာ တြယမ
္ သ
ိ ကဲသ
့ ႔ုိ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာကို
ဆုတ္နယ္ပိုင္ပိုင္ လက္အစံုတို႔ျဖင့္ ၾကမ္းၾကမ္းကိင
ု ပ
္ ါေခ်ေသာ္လည္း သခင္မေလး မယ္ကလ်ာမွာ
မ႐ုနး္ ရွာေတာ့ဘဲ ခံႏင
ုိ စ
္ ြမး္ ရည္ ရိေ
ွ လသည္။

ျပံဳးကာလဲလ
့ ဲ့ တႏြဲ႔ႏြဲ႔ လႈပလ
္ ်က္ပင္ ရိွကာ ေရႊရင္သား အစံျု ပဳတ္၍ က်ပါေလတံလ
ု ည္း
ေဖာ့႐ပ
ု က
္ ေလးကဲသ
့ ပ
႔ုိ င္ ၿငိမသ
္ က္လ်က္ ရိွၿပီး ျပတင္းတိမေ
္ နာက္ကြယမ
္ ွ မီးအိပက
္ ုိ သာသာ
ၿငိွမ္းလိုက္ေသာ အခါတြင္ ရွမ
ိ း္ ျမျမေသာ အနမ္း၏ ရသေၾကာင့္ အျပင္ဘက္မွ မိးု ၿခိမး္ သံကပ
ုိ င္
မၾကားေတာ့ေခ်ေယာင္တကား။

135
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မိုးသက္မုန္တိုင္းသည္လည္း စဲၿငိမး္ ခဲေ

့ လၿပီ။ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ သခင္မကေလး
မယ္ကလ်ာ၏ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္မွ ျပန္လည္၍ ထြကခ
္ ြာလာေလေသာ အခ်ိနက
္ ား ဆည္းဆာညမွ
ေႏွာင္းလြနခ
္ ဲ၍
့ ၾကယ္တံခြန္တို႔ပင္ ေတာက္ရန
ႊ း္ ခဲေ
့ လၿပီ။

136
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခန္း (၇)

ျမင္းခြာသံမ်ား

သဲ့သဲ့ၾကားသည္

တစ္ပါးေမာင္ေတာ္

ေရာက္ခ်ိန္ခါပင္တည္း။ ။

ျမင္းခြာသံမ်ား သဲသ
့ ဲၾ့ ကားရေလကာ တစ္ပါးေမာင္ေတာ္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေရာက္ခ်ိနသ
္ ပ
႔ုိ င္
တိင
ု ခ
္ ဲေ
့ လၿပီတည္း။

ထိေ
ု န႔ညက ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ အခ်ိနေ
္ ႏွာင္းမွပင္ စံအိမ္ေတာ္သို႔
ျပန္လည္ေရာက္ရလ
ွိ ာေလသည္။

ေစာင္းသံလည္းတိတ္

တံခါးပိတ္ကာ

ၿငိွမ္းမွတ္မီးအိမ္

လူရိပ္ၿငိမ္စြာ

အလွကဗ်ာ

မျမင္ပါသည္

ရင္မွာႏြမ္းႏြမ္း

ပမ္းပမ္းလ်လ် ေမာေမာတည္း။ ။

137
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေစာင္းသံလည္းတိတ၍
္ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္တခ
ံ ါးမ်ား ပိတထ
္ ားကာ မီးအိမလ
္ ည္း ၿငိမ
ွ း္ မွိတထ
္ ားလ်က္
လူရိပ္လူစ ၿငိမ္သက္လွစြာ လွတစ္ပါး မယ္ကလ်ာကို မေတြမ
႔ ျမင္ရသျဖင့္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏
ရင္ထဲတြင္ ေမာပန္းႏြမး္ လ် ျဖစ္မေ
ိ လသည္။

ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို ရြရြသပ္ကာ စံအမ

ိ ေ
္ တာ္အနီးသိ႔ု ခ်ဥ္းကပ္မေ
ိ သာ အခ်ိနတ
္ ြင္ အခါတိင
ု း္
ၾကားေနက် မယ္ကလ်ာ၏ ေစာင္းသံကုိ မၾကားရသျဖင့္ စီးေတာ္ျမင္းကို ေဇာင္းထဲတြင္ သြငး္ ႐ံသ
ု ာ
သြငး္ ခဲၿ့ ပီး ျမင္းႀကိဳးပင္ မခ်ည္ေႏွာင္မခ
ိ ဲ။့

အခါတိုင္းဆိုလွ်င္ မယ္ကလ်ာသည္ စံအမ

ိ ေ
္ တာ္မွ ဆီးႀကိဳေနတတ္ကာ ျပံဳးမ်က္ႏာွ ျဖင့္
အေမာေျပေစခဲေ
့ သာ္လည္း ယေန႔တမူကား ေစာင္းသံလည္းတိတ၍
္ မယ္ကလ်ာ အႀကိဳမေေထာက္
သျဖင့္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ရင္ထဲတြင္ တစ္မ်ဳိးဆန္းေနေလသည္။

စံအမ
ိ ေ
္ တာ္အႏွ႔ံ ရွာေဖြၿပီးေသာ ကာလတြငမ
္ ွ အိပေ
္ ဆာင္ေတာ္ အတြငး္ သိ႔ု တေစ့တေစာင္း
ၾကည္မ
့ သ
ိ ည္ခ
့ ဏ၌ ခ်စ္စြာေသာ ၾကင္ရာေတာ္ကေလး မယ္က
္ လ်ာသည္ သလြနေ
္ တာ္ သဥၨာထက္တြင္
ေမာပန္းႏြမး္ နယ္စြာ အိပစ
္ က္ေနသည္ကုိ ေတြရ
႔ ေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မိမိမရိွခိုက္ တစ္ကိုယ္ေတာ္တည္း ပ်င္းရိၿငီးေငြစ

႔ ြာ
အိပေ
္ ပ်ာ္ေနေသာ ခ်စ္ဇနီး မယ္ကလ်ာ၏ ေမွးစင္းမွန
ိ မ
္ တ
ိွ ထ
္ ားေသာ အိပေ
္ ပ်ာ္ေနေသာ ခ်စ္ဇနီး
မယ္ကလ်ာ၏ ေမွးစင္းမွန
ိ မ
္ တ
ိွ ထ
္ ားေသာ မ်က္လံုးမ်က္လႊာတို႔ကို ေငးၾကည့ရ
္ င္း သနားစိတမ
္ ်ားပင္
ယိုဖိတ္လာမိေလသည္။

ပိုးၿမိတ္ေစာင္လႊာ

ကတၱီပါကို

သာသာလက္ႏွင့္

ကိုင္တြယ္လင့္၍

အသင့္ျခံဳကာ

ေႏြးေစပါသည္

ႏႈိးရာမဝ ႏိုင္သာတည္း။ ။

138
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မယ္ကလ်ာ အိပေ
္ ပ်ာ္ေနသည္ကုိ မႏႈးိ ရက္ႏင
ုိ သ
္ ာဘဲ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ကတၱပ
ီ ါ
ပိုးၿမိတ္ေစာင္လႊာကို လက္ျဖင္သ
့ ာသာ ကိုင္တြယ္ယူလင့္၍ မယ္ကလ်ာ ေထြးေႏြးသြားေစရန္ ျခံဳ၍ပင္
ေပးလိက
ု မ
္ ေ
ိ လသည္။

ကတၱပ
ီ ါေစာင္ကုိ ျခံဳေပး၍ မယ္ကလ်ာသည္ အိပေ
္ ပ်ာ္ေယာင္ ေမွးမွတထ
္ ားေသာ
မ်က္လံုးအစံုတို႔ ေခတၱပြငလ
့္ ာကာ ျပန္၍ ေမွးမိွတ္သြားသည္ကိုကား ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန မသိရွိ
မရိပစ
္ ားမိလက
ုိ ပ
္ ါေခ်တကား။

ထိေ
ု နာက္တြငက
္ ား ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာ၏ သာလြနေ
္ ဘးမွ ေစာင္းကို
ေကာက္ယက
ူ ာ ဧည္က
့ ျပင္ခန္းသိ႔ု ထြကလ
္ ာခဲၿ့ ပီး မိမိလက္တို႔ျဖင့္ အခ်ိနၾ္ ကာျမင္စ
့ ြာ ကင္းေဝးေနခဲရ
့ သည့္
ခ်စ္ေသာ ေစာင္းႀကိဳးတို႔ကို ညွစ
ိ မ္းမိေလသည္။

ေစာင္းႀကိဳးတို႔တြင္

ျမက္ပင္ရိတ္စ

ျမင္ပါရသည္

ေသာကနိမိတ္သာပင္တည္း။ ။

ေစာင္းႀကိဳးညွရ
ိ င္း ေစာင္းႀကိဳးတို႔ အၾကားတြင္ ျမက္ပင္ရတ
ိ စ
္ ကေလးမ်ားကို ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ ေသာကနိမတ
ိ ္ အျဖစ္ ျမင္ေတြရ
႔ ေလၿပီတကား …။

သို႔တမူလည္း ေမာင္ေဒါနသည္ ေစာင္းႀကိဳးတိတ

႔ု ြင္ တြယည
္ ေ
ိွ နေသာ ျမက္ပင္စတို႔ကို လက္ျဖင့္
ဖယ္ရာွ းကာ ေစာင္းကိသ
ု ာ အၿပီးႀကိဳးညွေ
ိ လသည္။

ေစာင္းႀကိဳးညွရ
ိ င္း ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို သေဘာက်သကဲသ
့ ႔ုိ ျပံဳးရင္း
ျမက္ပင္ကေလးမ်ားကို လက္ျဖင့္ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ၾကည့္ကာ ေခတၱမ်ွ ေတြေဝစဥ္စားေနေလသည္။

ထိုေန႔ည ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ေစာင္းလက္သသ

ံ ည္ အလြမး္ ရသႏွငမ
့္ တူ
ဆူညၾံ ကမ္းတမ္းလွေလသည္။ ေစာင္းသံသည္ အလြမး္ ရသ မပါဘဲလ်က္ မာေၾကာလွေလကာ
က်ိနစ
္ ာေတးသံလည္း ျဖစ္ခဲရ
့ ေလသည္။

ညိဳးညိဳးညံညံ

ေစာင္းလက္သံကား

ဆူညံၾကမ္းတမ္း

139
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အလြမ္းမပါ

မာေၾကာစြာလွ်င္

က်ိန္စာအတိ

ျဖစ္ေခ်ဘိသည္

မိမိမုန္းတြက္

အိပ္မက္ေခ်ာက္ခ်ား

ေစဖြယ္တည္း။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး၏ ေစာင္းသံသည္ သူ အခ်စ္ဆးုံ မယ္ကလ်ာကို မိမမ

ိ န
ု း္ ဘြဲေ
႔ ပးကာ
အိပမ
္ က္ေခ်ာက္ခ်ားေစေအာင္ပင္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္လ်က္လည္း ရိေ
ွ လသည္။

မယ္ကလ်ာကို ေတြဥ
႔ းီ စအခါက သဲျမညိဳေတသြားတြင္ တိမဂ
္ ဠဳန္ေတာင္ျဖင့္ လူေယာင္
ဖန္ဆင္းကာ ခ်စ္တင္းေႏွာခဲေ
့ သာ္လည္း ယခုည တီးခတ္လ်က္ရေ
ွိ သာ “တိမဂ
္ ဠဳန္ေတာင္ႀကိဳးဘြဲ႔” မွာ
ရြာမေယာင္ မည္ေမွာင္လ်က္ရေ
ွိ သာ တိမဂ
္ ဠဳန္မင္းသား၏ ေဒါသရသကို ေဖၚက်ဴးထားသည့္
ေတးသြားတစ္ပဒ
ု ပ
္ င္ ျဖစ္ေလသည္။

“တိမ္ဂဠဳန္ေတာင္ … ဂဠဳန္ေတာင္

ျပာေမွာင္ … ျပာေမွာင္ …

ျခယ္ေရာင္လႊမ္း

ကၽြမ္းသူဘဝင္ …

ဆင္လာေလမုန္းတိုင္း

မႈိင္းမႈိင္းေမွာင္လဲ့ … ေမွာင္လဲ့

ေဝေဝရီ

အာကာဆီ … လႊာလႊာနီညိဳ႕ညိဳ႕ဆင္

မိုးျပင္ … မိုးျပင္ … ဝဠာတစ္ခြင္

140
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အို … မုန္တိုင္း တိမ္ေမွာင္ဆင္ ….”

တိမဂ
္ ဠဳန္ေတာင္ မိးု ဘြဲႀ႔ ကိဳးသည္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ေစာင္းသံအသြဲတ
႔ ြင္
ေဒါသဂုဏေ
္ ျမာက္လာခဲေ
့ လသည္။

တမိးု လံးု မႈင

ိ း္ ေမွာင္၍ ရြာမေယာင္ တိမ္လိပ္တိမ္ခဲတို႔သည္ အာကာေဘာင္ဆီ လႊာလႊာနီ
မုန္တိုင္းတိုသ
႔ ည္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ အသည္းႏွလးုံ တြင္ ေဒါသရိပထ
္ င္ခဲေ
့ လၿပီတကား ….။

ထိည
ု က်မွပင္ အလြနျ္ ပတ္ခဲလေ
ွ သာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ေစာင္းအိမ
ု ွ
ႀကိဳးတစ္ႀကိဳးသည္လည္း ဂဠဳန္ေတာင္ႀကိဳးဘြဲက
႔ ုိ တီးရင္ ျပတ္ခဲရ
့ ေလသည္။

တစ္ႀကိဳးျပတ္လွ်င္

ေဒါသဝင္ကာ

ေစာင္းတြင္တပ္ထား

ပိုးႀကိဳးမ်ားကို

အားႏွင့္ဆက္ကာ

ျဖတ္ပစ္ပါသည္

မျမည္ေစာင္းသံ တိတ္ခဲ့သတည္း။

တစ္ႀကိဳးျပတ္ေလမွျဖင့္ မထူးေတာ့ၿပီဟု ႏွလံုးပိုက္ကာ ေဒါသစိတမ

္ ်ား ဝင္ေရာက္လာလ်က္
ေစာင္းႀကိဳးမ်ားကို တစ္ႀကိဳးၿပီးတစ္ႀကိဳး အားႏွငဆ
့္ က္ကာ ျဖတ္ပစ္ေလသည္။

ထိအ
ု ခါတြင္ ေဒါသရသ ဂုဏေ
္ ျမာက္ေသာ ဂဠဳန္ေတာင္ႀကိဳးဘြဲ႔ ေတးသံႏင
ွ အ
့္ တူ
ေစာင္းသံလည္း တိတဆ
္ တ
ိ သ
္ ြားေလ ေတာ့သည္။

ထိုစဥ္အခါ

မယ္ကလ်ာကား

သဥၨာထက္ေပၚ

အိပ္ေပ်ာ္ေမာပန္း

ႏႈတ္ခမ္းမဖြင့္

141
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ပြင့္တပြင့္ျဖင့္

သခင့္ေဒါသ

ရိပ္စေသာ္ပင္

သိမထင္သည့္

ေရႊရင္နိမ့္ျမင့္

ပင့္သက္မမွန္

တစ္ဘက္လွန္ေစာင္း

ေခြေခြေလ်ာင္းသည္

နာေဋာင္တစ္ဘက္

ကၽြတ္ေနတကား …။ ။

ထိစ
ု ဥ္အခါတြငက
္ ား မယ္ကလ်ာသည္ သဥၨာထက္တြင္ ေမာပန္းႏြမး္ နယ္စြာ ႏႈတခ
္ မ္းကေလး
မ်ားကို မဟတဟ ဖြင၍
့္ အိပေ
္ မာက်လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

သူသ
႔ ခင္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ေဒါသကိက
ု ား တရိပ္ တစြနး္ မွ် သိရိွဟန္ မတူခဲ။့
ေရႊရင္ကေလးမ်ား နိမခ
့္ ်ီျမင္ခ
့ ်ီျဖင့္ ပင့္သက္ မမွနရ
္ က
ွိ ာ တစ္ဘက္သ႔ုိ လွနး္ ေစာင္းကာ ေခြေခြ
ေလ်ာင္းလိက
ု ေ
္ သာ ခဏတြင္ နားတြင္ နားေဋာင္တစ္ဘက္ကၽြတေ
္ နသည္ကုိ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန
ေတြျ႔ မင္ရေလသည္။

အိပ္ေပ်ာ္သူတို႔၌ အျပစ္ကင္းသည္ဟေ
ူ သာ စကားအတိင
ု း္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္
မယ္ကလ်ာ၏ နားတစ္ဘက္မွ ကၽြတက
္ ်ေနေသာ နားေဋာင္းပြငက
့္ ေလးကို ေကာက္ယူကိုင္ၾကည့္ကာ
ႏွစၿ္ ခိဳက္ေမ့ေမာစြာ အိပေ
္ ပ်ာ္ေနေသာ မယ္ကလ်ာကို ၾကည့ရ
္ င္း ျပံဳးေလသည္။

သူ႔မျပံဳးကား

အမုန္းဝိညာဥ္

အသက္ဝင္သည္

ငလ်င္မီးေတာင္

142
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေပါက္ကြဲအံ့ႏွယ္တည္း …..။ ။

သူအ
႔ ျပံဳးကား အမုနး္ ဝိညာဥ္ျဖင့္ အသက္ဝင္၍လာခဲက
့ ာ ငလ်က္မးီ ေတာက္တုိ႔
ေပါက္ကြဲအံ့လုသကဲ့သို႔သာတည္း။

တစ္ခါတစ္ရက
ံ ခ်စ္ေသာ အျပံဳးသည္ ယခုတမူကား အမုနး္ ရိပသ
္ န္းေသာ ခက္ထန္သည့္
အျပံဳးသိ႔ု ေျပာင္းလဲခဲေ
့ လၿပီတကား။

143
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခန္း (၈)

ျမင္းတစ္စီးျဖင့္

ခရီးလွည့္လည္

မတည္မတန္႔

စိတ္ျပန္႔ေလလြင့္

သခင့္စိတ္မွာ

မၾကည္သာခဲ့

ၾကမၼာကိုပင္

ျပစ္တင္ယိုးမွား

လွတစ္ပါးကို

အမုန္းပိုသည္

ညဆိုေစာင္းသံတိတ္ခဲ့တကား။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မတည္မတန္၊႔ စိတျ္ ပန္ေ

႔ လလြငစ
့္ ြာပင္ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္တြင္
ေနေလ့မရိေ
ွ တာ့ဘဲ ျမင္းတစ္စးီ ျဖင့္ ခရီးႏွငက
္ ာ တစ္ေန႔တာလံုး အခ်ိနျ္ ဖဳန္းလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ၾကမၼာကိပ
ု င္ ျပစ္တင္ယးုိ မွားလ်က္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာအေပၚတြင္
အမုနး္ ပိခ
ု ဲရ
့ ေလၿပီ။

144
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေန႔လယ္ေန႔ခင္းမ်ားတြင္ ယခင္အခါမ်ားကဲသ
့ ႔ုိ ေစာင္းတီးေနျခင္းကိပ
ု င္ ေပ်ာ္အ့ံ
မထင္ႏင
ုိ ေ
္ တာ့ေပ။

ညအခါမ်ားတြငလ
္ ည္း ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္မွ ေစာင္းသံသည္
တိတခ
္ ဲေ
့ လၿပီတကား။

“ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန အိမက

္ ေစာင္းသံမၾကားရတာ ၾကာပါပေကာလား” ဟုလည္း
ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔က မွတခ
္ ်က္ စကားဆိစ
ု ျပဳလာေလသည္။ ၿမိဳ႕စားကေလး အိမတ
္ ြင္
တစ္စတ
ုံ စ္ခေ
ု သာ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္စျပဳလာသည္ကုိ တစ္စတ
ုံ စ္ဥးီ မွ မရိပစ
္ ားမိၾကေခ်တကား။

ေစာင္းသံသာ တိတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားကေလး စံအမ

ိ ေ
္ တာ္၏ ဥယ်ာဥ္မာွ မူကား
ယခင္အခါမ်ားကထက္ သာယာစိျု ပည္လာသည္ဟု ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတိ႔ု သတိထားမိၾကေလသည္။

ေမာင္ေအာ တစ္ေယာက္မက
ူ ား စံအိမ္ေတာ္သို႔ ဝတၱရားမပ်က္ ေန႔စဥ္လာေရာက္ခါ
ၿမိဳ႕စားကေလး၏ ဥယ်ာဥ္သာကို သာယာစိျု ပည္ေအာင္ မြမး္ မံလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ဂမုန္းႏြယ္တန္း

ပန္းလည္ၿမိဳင္ၿမိဳင္

ခိုင္ခိုင္သြယ္သြယ္

ႏြယ္ညိဳရွည္လ်ား

စကားကန္႔ေကာ္

ပ်ံ႕ေက်ာ္ျမတ္ေလး

ေမႊးတသင္းသင္း

ညွင္းတၾကဴၾကဴ

မဥၨဴ႐ိုးနီ

သရဖီပြင့္ျပာ

ဇီဇဝါႏုလြ

လွ်မ္းလွ်မ္းႂကြလ်က္

145
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ယုဇနႏွင္းပန္း

အဆန္းဆန္းလွ်င္

ဒန္းပြင့္ရဲရဲ

ခဝဲပြင့္ေႂကြ

ခေရပြင့္ေသး

ေျမ၌ေဖြးမွ်

လွေရးၿမိဳင္ၿမိဳင္ စိုစိုတကား။ ။

ဥယ်ာဥ္သာသည္ ဂမုနး္ ႏြယတ

္ န္းတိျ႔ု ဖင့္ တန္ဆာဆင္ကာ ပန္းပြငၿ့္ မိဳင္ၿမိဳင္ အခိင
ု ခ
္ င
ုိ ္
အသြယသ
္ ြယ္ ရိလ
ွ ်က္ ရွညလ
္ ်ားေသာ ႏြယ္ညိဳတန္းတို႔ႏွင့္အတူ စကားကန္ေ
႔ ကာ္ႏင
ွ ့္ ပ်ံ႕ေက်ာ္ေသာ
ျမတ္ေလးပန္းတိသ
႔ု ည္ ေမႊးတသင္းသင္း ညွငး္ တၾကဴၾကဴ ရိေ
ွ လသည္။

မဥၨဴ႐ိးု နီႏင
ွ ့္ သရဖီပြငျ့္ ပာ၊ ဇီဇဝါႏုလြတို႔မွာလည္း လွ်မ္းလွ်မ္းႂကြလ်က္ ဆန္းျပားေသာ
အလွက်က္သေရကို ေဆာင္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ယုဇနႏွငပ
့္ န္းႏွင့္ ရဲရဲနေ
ီ သာ ဒန္းပင္ဒန္းပြင့္တို႔မွာလည္း ဖူးပြငေ
့္ ဝဆာလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ခဝဲပြငတ
့္ သ
႔ုိ ည္ ပြငရ
့္ ာမွေႂကြ၍ ခေရပြငေ
့္ သးေသးကေလးတို႔မွာ ေျမတြငေ
္ ဖြးေဖြးဆြတမ
္ ်ွ
အလွေရးၿမိဳင္ေအာင္ စိျု ပည္ေသာ အသြငက
္ ုိ ေဆာင္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ ဥယ်ာဥ္သာ၏ အလွကုိ ျပဳျပင္မြမး္ မံရင္း သခင္မကေလး၏
အလာကို ေစာင္ေ
့ မွ်ာ္ေနတတ္ေလသည္။

သခင္မကေလး မေရာက္မလာေသာ ကာလ၊ ညေနဆည္းဆာေနဝင္ခ်ိနတ

္ င
ုိ း္ မွာပင္
ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္မွ ျပန္ေလ့ရေ
ွိ လသည္။

သူမလာလွ်င္

ပူဗ်ာညွိဳးဆင္

လြမ္းခ်င္ခ်င္တည့္

မျမင္ရေသာ္

146
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မေပ်ာ္ေခ်ဘူး

အဆိပ္လူးထား

သကာပ်ားရည္

ေသာက္မိသည္သို႔ ….။

သခင္မေလး စံအမ
ိ ေ
္ တာ္ေပၚမွ ဆင္းမလာေသာ အခါမ်ားတြင္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္
ပူဗ်ာညိဳွ းဆင္ လြမး္ ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ခဲရ
့ ေလသည္။

သခင္မေလး မယ္ကလ်ာကို မျမင္ရေသာ္ ျမက္ရတ

ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ မေပ်ာ္ႏင
ုိ ေ
္ တာ့ေခ်။
အဆိတလ
္ းူ ထားေသာ ခ်ဳိသကာ ပ်ားရည္ကုိ ေသာက္မိသူကဲ့သို႔ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္
အလြမး္ ေဝဒနာကို ခံစားလာခဲရ
့ ေလၿပီ။

စံအမ
ိ ေ
္ တာ္ ေႂကြျပတင္းဝသိ႔ု လွမး္ ေမွ်ာ္ၾကည္ရ
့ င္း ေမာင္ေအာသည္ ျမက္ရိတ္တံဇင္ကို ကိုင္ကာ
ေငးငိင
ု ၍
္ လည္း ေနတတ္ေလသည္။

သခင္မကေလး တစ္ေန႔မလာလွ်င္ တစ္ကမာၻထင္ရေသာ ျမက္ရတ

ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္
သခင္မေလးႏွင့္ ေတြရ
႔ ေသာ ေန႔မ်ားတြင္ စကားပင္ မဆိသ
ု ာတတ္ေအာင္ ရိေ
ွ လသည္။

ေစာင္းလည္းမပါ

မ်က္ႏွာညွိဳးႏြမ္း

ႏႈတ္ခမ္းၾကာပြင့္

သူမဖြင့္သည္

စိုးထင့္ဖြယ္ရာသာရာတကား။ ။

ယခုတေလာ သခင္မေလး မယ္ကလ်ာ စံအမ

ိ ေ
္ တာ္မွ ဥယ်ာဥ္သာသိ႔ု ဆင္းေရာက္လာေသာ
အခါတြင္ ေစာင္းလည္း ယူေဆာင္မလာ၊ မ်က္ႏာွ ညွဳိ းႏြမး္ လ်က္ ႏႈတခ
္ မ္းပြင့္ ၾကာငံုကိုလည္း
မဖြငေ
့္ လေယာင္ စကားနည္းေလသျဖင့္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ စိးု ထင့္ ပူပန္ျခင္း
ျဖစ္မေ
ိ လသည္။

ပန္း၏ အလွႏင
ွ ့္ ေစာင္းသံ၏ ခ်ဳိျမေသာ ဂီတအရသာတြင္ အျမဲအစဥ္ ေပ်ာ္ရင
ႊ ခ
္ ဲၾ့ ကေသာ
သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ စကားႏႈတဆ
္ တ
ိ လ
္ ်က္ ရိွသည္။ ဥယ်ာဥ္ၿမိဳင္သာယာ ယခင္ခါမ်ားကဲသ
့ ႔ုိ

147
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေပ်ာ္ရင
ႊ စ
္ ရာမေကာင္းဘဲ သခင္မေလး မယ္ကလ်ာ၏ ညိဳွ းႏြမး္ ေသာ မ်က္ႏွာေတာ္ကဲ့သို႔ပင္
ေျခာက္ေသြပ
႔ ်င္းရိဖြယရ
္ ာ ေကာင္းလွေခ်တကား။

“သခင္မ၊ ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိးသည္ သခင္မအလာကို ေစာင္ခ
့ ဲသ
့ ည္မာွ ၾကာခဲေ
့ လၿပီ။ သခင္မ
ေစာင္းသံကုိ မၾကားရေသာ ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိးသည္ အဘယ္မာွ လွ်င္ ေပ်ာ္ရင
ႊ ႏ
္ င
ုိ ပ
္ ါအံေ
့ တာ့နည္း။ သခင္မ၏
ေစာင္းသံကုိ နားေထာင္ရင္း သခင္မ၏ အလွကုိ မၾကည္ျ့ မင္ရေသာ ကာလတြင္ ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိးသည္
ေသသူႏင
ွ မ
့္ ျခား ျဖစ္ခဲရ
့ သည္ကုိ သခင္မ စာနာသနားသင္ပ
့ ါသည္ သခင္မ”

ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ သခင္မ မယ္ကလ်ာကို မခ်င္မ
့ ရဲၾကည္ရ
့ င္းက ရင္ထဲတြင္
စုထားေသာ စကားလံးု မ်ားကို မမ်ဳိသပ
ိ ႏ
္ င
ုိ ေ
္ တာ့သည္အ
့ လား၊ သခင္မ၏ လက္ဖ်ားကေလးမ်ားကို
တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေျပာလိက
ု မ
္ ေ
ိ လသည္။

သခင္မေလး မယ္ကလ်ာကား …. ေက်ာက္႐ုပ္ကဲ့သို႔ မတုနမ

္ လႈပ္ ရပ္ျမဲတင
ုိ း္ ရပ္လ်က္သာ
ရိေ
ွ လသည္။

“သခင္မသည္ ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိးအား ႐ူးသြပေ
္ စရန္ျပဳေလသေလာ၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ျမတ္ႏးုိ လွေသာ
ေစာင္းကို ဘာေၾကာင့္ မယူခဲသ
့ နည္း”

ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ ေမးခြနး္ ကို သခင္မေလး မယ္ကလ်ာသည္ အေျဖမေပးေတာ့ေပ။
ေရႊမ်က္ႏာွ အိုအိုႏွင့္သာ ျပံဳးျပရရွာေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ႀကိဳးအားလံးု းကို ျဖတ္ၿပီးခဲသ

့ ည့္ ေနမွစ၍ ယေန႔တင
ုိ ္ ေစာင္းကို
ျပန္လည္၍ ကိင
ု တ
္ ြယခ
္ ြငမ
့္ ရေတာ့ေသာ မယ္ကလ်ာသည္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ ေမးခြနး္ ကို
အေျဖေပးျခင္းသည္ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုး ျဖစ္ေလသည္။

သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာသည္ ေစာင္းအေၾကာင္း ေမးလာေသာ စကားကို ျဖတ္၍ ဥယ်ာဥ္ကုိ

ခ်ီးမြနး္ ခန္းဖြငေ
့္ လသည္။

“ေမာင္ေအာ၊ ဇီဇဝါပြငတ
့္ သ
႔ုိ ည္ ယခင္ႏင
ွ မ
့္ တူဘဲ သင္ျပဳျပင္မြမး္ မံသျဖင့္ စိျု ပည္
ေဝဆာလြနး္ လွသည္။ သင္အ
့ ား ငါခ်ီးက်ဴးလိုလွသည္။ ဟိုမွာ … ၾကည့စ
္ မ္း ေမာင္ေအာ၊
ဂမုနး္ ႏြယေ
္ တြဟာ အသက္ရင
ွ ေ
္ နတဲ့ ေႁမြငန္းႀကီးေတြနဲ႔ မတူဘးူ လား … ကန္ေ
႔ ကာ္ပြငေ
့္ တြဟာလဲ
ေဝဠဳဝတီ မင္းသမီးေလးရဲ႕ လည္တိုင္နဲ႔ မတူဘးူ လား”

သခင္မေလး မယ္ကလ်ာသည္ ဟန္ေဆာင္ခ်ီးက်ဴးခန္းဖြငလ

့္ ်က္ ရိွသည္ကို ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား
ေမာင္ေအာသည္ စိတမ
္ ဝင္စားႏိုငေ
္ တာ့ေပ။

148
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

“သခင္မသည္ စကားလမ္းလႊဲ၍ ကၽြနေ

္ တာ္မ်ဳိးအား လွညစ
့္ ားေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး
ရိပမ
္ တ
ိ ပ
္ ါသည္ သခင္မ၊ ယခုတေလာ သခင္မကို ၾကည္ရ
့ သည္မာွ ရႊငပ
္ ်ပံမ
ု ရပါ။ သခင္မ
အလိေ
ု တာ္က်ရန္ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး အဘယ္ကဲသ
့ ႔ုိ စြမး္ ေဆာင္ရပါမည္နည္း။ သခင္မကေလး
ေရႊမ်က္ႏွာအိုသည္ကို ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိး သိပါရေစ သခင္မ”

ထိုစဥ္အခါ

မယ္ကလ်ာလည္း

မ်က္ႏွာညိဳညိဳ

တိမ္တခိုတြင္

မိုးရိပ္ဆင္သို႔

မရႊင္မေပ်ာ္

ေရႊႏႈတ္ေတာ္မွ

ေသာကဗ်ာပါ

ထိန္းသိမ္းရာသည္

ျပံဳးကာဟန္ေဆာင္

ရယ္ရတကား။ ။

ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာက ဤသို႔ ေမးလိက
ု ေ
္ လလွ်င္ သခင္မကေလး မယ္ကလ်ာ၏
မ်က္ႏာွ ေတာ္သည္ တိမ္တခိတ
ု ြင္ မိုးရိပ္ဆင္သကဲ့သို႔ ေမွာင္ေမွာင္ညဳိ ၍ သြားေလသည္။

မရႊငမ
္ ေပ်ာ္ႏင
ုိ ရ
္ ာွ ေသာ သခင္မေလး မယ္ကလ်ာသည္ ေရႊႏတ
ႈ ဖ
္ ်ားေတာ္မွ ေသာကဗ်ာပါ
စကားတို႔ကို မေျပာမိရန္ ႀကိဳးစား၍ ထိနး္ ခ်ဳပ္ထားရင္း ဟန္ေဆာင္၍သာ ျပံဳးရယ္ေနရေလသည္။

“ေမာင္ေအာ၊ သင္ႏင
ွ ့္ ငါေတြလ
႔ ်ွ င္ ေပ်ာ္စရာသာ ရိွသည္။ သင္ေ
့ မးခြနး္ တိသ
႔ု ည္
မေျဖႏိင
ု သ
္ အ
ူ တြက္ ရတက္ျဖာစရာ ျဖစ္ေလသည္မ႔ုိ မေမးတန္သင္ၿ့ ပီ။ သင္သည္ ငါေစာင္းသံကုိ
ၾကားရေသာ္ ငါ၏ ေစခိင
ု း္ ျခင္းကို က်ဳိးႏြစ
ံ ြာ လိက
ု န
္ ာရမည္။ သင့္လက္႐ံုးတို႔ျဖင့္ ငါ့အား
ေပြခ
႔ ်ီျခင္းကိသ
ု ာလွ်င္ ငါအလိုရိွသည္။ သို႔တၿပီကား သင္ေ
့ မးခြနး္ တိက
႔ု ုိ ငါမေျဖလိ၊ု ေနခ်ဳိသန္းေသာ
သမယတြင္ သင္ျပဳေနက်အလုပက
္ သ
ုိ ာ သင္ျပဳရမည္ ေမာင္ေအာ”

149
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ သခင္မကေလးအား မဝ့မ
ံ ရဲေသာ မ်က္လးုံ ျဖင့္
တစ္ခ်က္လွန္ၾကည့္ကာ သခင္မကေလး၏ လက္ဖ်ားေတာ္အစံက
ု ုိ ဆုပက
္ င
ုိ ထ
္ ားရာမွ
ေျဖလႊတခ
္ ်လိုကမ
္ ေ
ိ လသည္။

ငရဲျပည္မွ

ကာမဆီပူ

အိုးႀကီးဆူကာ

သစၥာေဖာက္ခ်ဳိး

ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးကား

ဂၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံု

ေသရ႐ံုသာ … ရိွေတာ့ပါ၏။ ။

“အို …. သခင္မ၊ သခင္မကို သစၥာေဖာက္ေသာ ကၽြနေ

္ တာ္မ်ဳိးသည္ ကာမငရဲသား အျဖစ္
ဆီပူအိုး၌ ကၽြမး္ ထိးု ေမွာက္ခုံ ေသရ႐ံသ
ု ာ ရိပ
ွ ါေတာ့သည္။ ကၽြနေ
္ တာ္မ်ဳိးသည္ ကာမငရဲသားအျဖစ္
သစၥာေဖာက္ေသာ အလုပ္ကို ဆက္လက္မက်ဴးလြနဝ
္ ေ
ံ့ တာ့ပါ သခင္မ”

ေမာင္ေအာသည္ ထိုသို႔ ေျပာရင္းကပင္ ေယာက္်ားႀကီးတန္မဲျ့ ဖင့္ ပါးျပင္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္မ်ား

တသြငသ
္ ြင္ စီးဆင္းလာေလသည္။

ထိုအခ်ိန္၌ သခင္မေလး မယ္ကလ်ာ၏ ေဖြးဆြတသ

္ ြယႏ
္ ေ
ု သာ လက္ဖဝါးတိသ
႔ု ည္ ေမာင္ေအာ၏
ႏႈတခ
္ မ္းေပၚသိ႔ု လာေရာက္ ပိတဖ
္ ထ
ိ ားေလသည္။

“ေမာင္ေအာ …. သင္႐းူ ေလသေလာ …၊ ငရဲျပည္ဆသ

ုိ ည္ကုိ သင္ယၾုံ ကည္သေလာ၊
ရယ္ဖြယေ
္ ကာင္းေလစြ ေမာင္ေအာ …. ငရဲျပည္မွ ဆီပူအိုးတြင္းသို႔ သင္မက်ေရာက္ေစဘဲ ငါ့ရင္ခြငထ
္ ဲ၌
အိပစ
္ က္ရေသာ္ မသင္ေ
့ လာ၊ ငါ့ရင္ခြငသ
္ ည္ နိဗာၺ န္ျဖစ္ေစရမည္ ေမာင္ေအာ”

ထိုသို႔ ေျပာဆိရ
ု င္းကပင္ မယ္ကလ်ာသည္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ နဖူးကို
လက္ညွိဳးႏွင့္ေထာက္လိုက္ကာ ႏႈတ္သႏၲာငံု ခ်ယ္ရီအစံုတို႔သည္ ေမာင္ေအာ၏ ပါးျပင္ေပၚသိ႔ု
ထိခက
ုိ လ
္ ာကာ အာသာျပင္းျပစြာ တျမွငး္ ျမွငး္ တ႐ႈိက္႐ႈိက္ နမ္းလိက
ု ေ
္ လသည္။

အနမ္းနိဗၺာန္

150
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

တိရစၧာန္တည့္

ေဖာက္ျပန္လွစြာ

လူတို႔ရြာကား

ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္သာတည္း။ ။

အနမ္း နိဗာၺ န္ကား၊ တိရစၧာန္ႏင

ွ ့္ အဘယ္သို႔မွ် ကြာျခားျခင္း မရိေ
ွ တာ့ေခ်။ ေဖာက္ျပန္ေသာ
သစၥာတရားကင္းမဲၾ့ ကသည့္ လူသားတိ႔ု စံရာေျမကား ရြရ
ံ ာွ စက္ဆတ
ု ဖ
္ ြယသ
္ ာတကား။

ထိေ
ု နာက္တြငက
္ ား ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ သခင္မေလး မယ္ကလလ်ာအား
သန္မာထြားက်ဳိငး္ ေသာ လက္တို႔ျဖင့္ ေပြ႔ခ်ီပိုက္ယူကာ သခင္မကေလး၏ အလိုဆႏၵအတိုင္း စံအမ
ိ ေ
္ တာ္
အိပ္ေဆာင္ထက္သို႔ ပိေ
႔ု ဆာင္ခဲရ
့ ျပန္ေလသည္။

ျမက္ရတ္သမား ေမာင္ေအာ စံအမ

ိ ေ
္ တာ္မွ ျပန္လည္ထြကခ
္ ြာလာခ်ိနတ
္ တြငက
္ ား
ညဆည္းဆာသည္ ေႏွာင္း၍ ေနလံးု ပင္ ေပ်ာက္ကြယခ
္ ဲေ
့ ခ်ၿပီတကား။

151
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခန္း (၉)

တစ္ညသ၌ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ျမင္းကို ကဆုန္စိုင္း၍ စံအိမ္ေတာ္သို႔

ေရာက္ရလ
ွိ ာခဲသ
့ ည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ပတၱျမားမီးအိမက

္ ုိ ထြန္းညွိလိုက္ကာ မယ္ကလ်ာကို
ရွာေဖြမသ
ိ ည္။ မယ္ကလ်ာကား သဥၨာလီ ျမသလြနထ
္ က္တြင္ လူးလြနအ
႔္ ပ
ိ ေ
္ ပ်ာ္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာအား လႈပႏ

္ းိႈ မည္ ျပဳၿပီးမွ စိတေ
္ ျပာင္းသြားကာ
အိပေ
္ ဆာင္ေတာ္မွ အထြကတ
္ ြင္ မ်က္လးုံ မ်ား ျပာျပာေမွာင္၍ ေတာေတာင္ ေကာင္းကင္ ေျမျပင္တသ
႔ုိ ည္
ခ်ာခ်ာလည္သြားေလသလားဟု ထင္ရေလသည္။

ေဒါသေပါက္ကြဲ

မူးယိုင္လဲမွ်

ႀကိတ္ခဲအံသြား

တင္းေစ့ထားမိ

ေသြးမ်ားထြက္လႈ

ေခါင္းတစ္ခုလံုး

မီးဟုန္းဟုန္းပင္

ေတာက္အံ့ထင္သည္

152
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ငလ်င္အသည္း

ေတာ္လည္းပဲ့တင္ ထပ္ထပ္တည္း။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ေဒါသေပါက္ကြဲခဲရ

့ ေလၿပီ။ မူးယိုင္ကာ လဲက်ေတာ့မည္
သို႔လည္းရိွကာ ေသြးမ်ားထြကယ
္ လ
ုိ ေ
ု တာ့ မတတ္ အံသ
့ ြားမ်ားကို တင္းေစ့ႀကိတခ
္ ဲ၍ လည္း ထားရ
ေလၿပီတည္း။

ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး မီးဟုနး္ ဟုနး္ ေတာက္ေလာင္ေနသကဲသ

့ လ
႔ုိ ည္း ထင္ရကာ သူ႔ႏွလံုး
အသည္းတြင္ ပဲတ
့ င္ထပ္မ်ွ ငလ်င္ေတာ္လဲ လႈပခ
္ ဲေ
့ လၿပီတည္း။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ မ်က္လံုး အစံုတို႔သည္ တစ္စတ

ုံ စ္ခေ
ု သာ ပစၥညး္ ကို ၾကည္႐
့ ရ
ႈ င္းက
စူးရွနက္ေျပာင္လာခဲေ
့ လသည္။ အိပခ
္ န္းေဆာင္သဥၨာလီ ျမသလြနတ
္ ြင္ မေမွ်ာ္လင့္ မအပ္စပ္ေသာ
ပစၥညး္ တစ္ခက
ု ုိ ေတြရ
႔ သျဖင္လ
့ ည္း သူရ
႔ င္ထဲတြင္ မီးေတာင္မ်ား ေပါက္ကြဲစျပဳခဲေ
့ လသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ သူ႔မ်က္လံုးကို သူ မယံုႏိုင္ ျဖစ္ရေလသည္။

ဤတစ္ႀကိမ္ႏွင့္ပါဆိုလွ်င္ သူ႔မ်က္လံုးကို သူ မယံႏ
ု င
ုိ ေ
္ အာင္ ျဖစ္ခဲရ
့ သည္မာွ ႏွစ္ႀကိမ္ရိွခဲ့ေလၿပီ။

ပထမအႀကိမမ
္ ာွ သူ အလြနျ္ မတ္ႏးုိ ေသာ ေစာင္းအိေ
ု ပၚတြင္ ျမက္ရတ
ိ စ
္ မ်ား ေတြရ
႔ စဥ္က
ျဖစ္ေလသည္။

ယခုမူကား

ပုဏၰားၿမိတ္ကြယ္

အေမွာင္စြယ္မွ

ရွည္သြယ္ေကာက္ခ်ိတ္

ျမက္ရိတ္တံဇင္

ေတြ႔ပါျမင္ရ

သဲလြန္စတည့္

ႏွမကလ်ာ

သစၥာျပယ္ယြင္း

153
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သူ႔ ေသမင္းတြက္

ငိုခ်င္းတစ္ပုဒ္မွ်သာတည္း။ ။

ယခုမက
ူ ား ပုဏာၰ းၿမိတ္ ပုဏာၰ းကြယ္ အေမွာင္စြယမ
္ ွ ရွည္သြယ္ေကာက္ခ်ိတ္သည့္
ျမက္ရတ
ိ တ
္ ဇ
ံ င္ တစ္ေခ်ာင္းကို ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ သဲလြနစ
္ အျဖစ္ ျမင္ေတြရ
႔ ေလၿပီ။

ဤ သဲလြနစ
္ သည္ကား သစၥာျပယ္ယြငး္ ေသာ လွကလ်ာ၏ ေသမင္းအတြက္
ငိခ
ု ်င္းတစ္ပဒ
ု မ
္ ်ွ သာပင္တည္း။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ျမက္ရိတ္တံဇင္ကို တုနယ

္ င္ လႈပရ
္ ာွ းလာေသာ လက္ျဖင့္
ေကာက္၍ ကိုင္လိုက္မိေလသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ကား ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ျမသလြန၏

္ ေျခရင္းတြင္ ရိေ
ွ သာ
ကတၱီပါဖံုခင္း ေအာက္၌ ျမက္ရိတ္တံဇင္ကို လံေ
ု အာင္ဝက
ွ ထ
္ ားၿပီးလွ်င္ ပတၱျမား မီးအိမက
္ ုိ
မွိန္လိုက္ေလသည္။

မဟူရာအနက္ေရာင္ကဲ့သို႔ ပိနး္ ပိတေ

္ အာင္ ေမွာင္လ်က္ ရိေ
ွ သာ ညသည္ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါန၏ ရင္ထဲတြင္ မီးေတာင္မ်ား ေပါက္ကြဲေနသည္ကုိ သိႏိုင္စြမ္း ရိမ
ွ ည္ မဟုတပ
္ ါတကား။

ၾကာဖက္ေပၚမွ ႏွငး္ ရည္စက္အျဖစ္ သူ ေသာက္သးုံ ခဲေ

့ သာ ေမတၱာေရစင္သည္ ယခုမက
ူ ား
ကၽြဲေျခရာထဲမွ ေနာက္က်ိ ရြရ
ံ ာွ ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ရြ႕ံ ေရေနာက္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ ယူက်ဳံးမရ အသည္းနာလွေခ်သည္။

ျမက္ရတ
ိ စ
္ ႏွင့္ ျမက္ရိတ္တံဇင္တို႔သည္ တစ္ညလံုး ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ မ်က္လးုံ ထဲတြင္
စြဲထင္က်န္ရစ္ေလသည္။ အကယ္၍သာ သူသည္ ျမက္ရတ
ိ စ
္ ႏွင့္ ျမက္ရိတ္တံဇင္တို႔ကို သဲလြနစ
္ အျဖစ္
မေတြမ
႔ ရိခ
ွ ဲေ
့ လေသာ္ ယခုထက္ စိတခ
္ ်မ္းသာမႈ ရရိ၍
ွ မျမင္ကြယရ
္ ာ သစၥာမဲ့သည္ကို အပထား၊
ခံစားမႈသည္ ဤမွ် ျပင္းထန္လမ
ိ မ
့္ ည္ မဟုတဟ
္ ၍
ူ လည္း အားတင္းစိတျ္ ဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္ၾကည္ပ
့ ါေသး
ေသာ္လည္း ထိအ
ု ားတင္းခ်က္ကုိ ေဒါသစိတ္တို႔ကသာ လႊမး္ မိးု လာေလသည္။

“ေတာက္ … ႐ိုင္းရက္ၾကပါေလတယ္ကြယ္ ….”

သဲျမညိဳ ေမတၱာေတးသြားကို သီဆိုခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ႏႈတခ

္ မ္းမ်ားသည္
ေဒါသေသြးတိ႔ု ေဆာင္က
့ ာ တိးု သျဖင့္ တဆတ္ဆတ္ တုနယ
္ င္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ေစာင္းသံတ႔ုိ ထြကေ
္ ပၚရမည္အ
့ စား က်ားဟိန္းသံကဲ့သို႔ေသာ ႀကိမ္းဝါးသံတို႔သည္ ၿမိဳ႕စားကေလး
စံအိမ္ေတာ္ကို ဖံးု လႊမး္ လ်က္ ရိွေလသည္။

154
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

သူ႔ေဘးတြင္ကား

တစ္ပါးသူဇာ

မယ္ကလ်ာသည္

သဥၨာထက္ေခြ

အိပ္ေပ်ာ္ေန၏

တြန္႔ေၾကပဝါ

နံ႔သာျပယ္လ်က္

ျဖဴညိဳကြက္၍

အိပ္မက္ထဲတြင္

ၾကာႏြယ္ပင္ၾကား

ကူးခပ္သြားကာ

ခိုင္ထြားခန္႔ေခ်ာ

ေမာင္ေအာကိုပင္

သမင္လည္ျပန္

ၾကည့္ေလဟန္တည့္။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ နံေဘးတြငရ

္ ေ
ွိ သာ ျမသလြနထ
္ က္တြငက
္ ား ကလ်ာသည္
ေလ်ာင္းေခြကာ အိပေ
္ ပ်ာ္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

မယ္ကလ်ာ၏ ကိယ
ု ေ
္ ပၚတြင္ ျခံဳလႊမး္ ထားေသာ ပိးု ပဝါတိသ
႔ု ည္ တြနေ
႔္ ၾကလ်က္ ရိေ
ွ သာ
မ်က္ႏာွ ေပၚတြင္ ျခယ္သထားေသာ နံ႔သာတို႔မွာလည္း အျဖဴတစ္ကြက္ အညိဳတစ္ကြက္ ပ်က္ျပယ္လ်က္
ရိေ
ွ လသည္။

မယ္ကလ်ာကား အိပေ
္ ပ်ာ္ရင္းကပင္ အိပမ
္ က္မက္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။ အိပမ
္ က္ထဲတြင္
ၾကာႏြယ္ပင္တို႔ျဖင့္ ျပည့္လွ်ံလ်က္ ရိေ
ွ သာ ေရကန္တြငး္ သိ႔ု ကူးခပ္သြားကာ ကမ္းေပၚတြင္ ရပ္လ်က္
ေစာင္ေ
့ နေသာ ခိင
ု ထ
္ ြားခန္ေ
႔ ခ်ာသည့္ ေမာင္ေအာကိပ
ု င္ သခင္လည္ျပန္ ၾကည္လ
့ ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

155
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အတန္ၾကာေသာ္

ေရ၌ေပ်ာ္ပါး

လႈိင္းဖြားဖြားတြင္

ရင္သားညိဳအိ

လက္ႏွင့္ဖိကာ

သာသာညွင္းညွင္း

ၾကာကန္တြင္းမွ

ျပံဳးျမလက္ကမ္း

ႏြမ္းသေလေလ့

ပိုက္ေပြ႔ပါဆို

ေမာင္ေအာႀကိဳလ်က္

ပခံုးထက္တြင္

ကမ္းကာတင္ေသာ္

ေရႊရင္လႈိက္ဖို

“အို … အို … အို …. ကြယ္”

ႏႈတ္ခန္းသြယ္မွ

ျပံဳးရယ္ ျပံဳးရိပ္ေရးေရးတကား။ ။

ၾကာႏြယအ
္ င
ုိ ေ
္ ရကန္တြငး္ ၌ လႈင
ိ း္ တဖြားဖြား ထေအာင္ ေရကစား၍ အတန္ၾကာလတ္ေသာ္
မယ္ကလ်ာသည္ ရင္သားညိဳအိကုိ လက္ျဖင့္ဖိကာ သာသာညွငး္ ညွငး္ ၾကာကန္အတြငး္ မွ တက္လာခဲၿ့ ပီး
ျပံဳးျမေသာ ႏႈတခ
္ မ္းအစံက
ု ုိ ဖြငလ
့္ ်က္ လက္ကမ္းေပးကာ “ႏြမး္ သေလေလ့ ပိက
ု ေ
္ ပြပ
႔ ါေလ” ဟု
ဆိေ
ု လေသာ တစ္ခဏ၌ ေမာင္ေအာသည္ မယ္ကလ်ာအား ပိုက္ေပြ႔သိုင္းဖက္ကာ ပခံးု ေပၚသိ႔ု ထမ္းယူ၍
တင္ေလေသာ္ မယ္ကလ်ာသည္ ေရႊရင္လႈိက္ဖိုျဖင့္ “အို … အို … အို … ကြယ္” ဟု ဆိည
ု ည္း၍

156
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ႏႈမး္ ခမ္းသြယက
္ ေလးမ်ားမွ ျပံဳးရယ္ျပံဳးရိပ္ တေရးေရးျဖင့္ အိပမ
္ က္မက္ရင္း ေယာင္ရမ္း၍ပင္
ေနလိက
ု ေ
္ သးေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ အိပမ

္ က္မက္ရင္း ႏႈတခ
္ မ္းမပြငတ
့္ ပြငဟ
့္ လ်က္ ျပံဳးေနရွာေသာ
မယ္ကလ်ာကို ငံု႔ၾကည့္ရင္းက ရင္ထဲမွ ေဒါသတို႔သည္ ေပါက္ကြဲသည္ထက္ ေပါက္ကြဲ၍ လာခဲေ
့ လသည္။

မယ္ကလ်ာ၏ အိပမ
္ က္ထဲမွ အျပံဳးသည္ သူအ
႔ တြက္ မဟုတ္သည္ကိုမူကား ၿမိဳ႕စားကေလး
ေမာင္ေဒါနသည္ သိရိွမွန္းဆၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

အိပမ
္ က္ထဲတြင္ ျပံဳးေနရွာေသာ မယ္ကလ်ာကို ေနာင္ေသာအခါတြင္ ျပန္လည္၍
မျပံဳးႏိင
ု ေ
္ တာ့ဘဲ ဤတစ္ႀကိမတ
္ ြငသ
္ ာ အိပမ
္ က္ထဲတြင္ ေနာက္ဆးုံ ျပဳျခင္းအျဖစ္ျဖင့္ မယ္ကလ်ာ၏
လည္တိုင္ကို တအားညွစက
္ ာ သတ္ပစ္လိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာေလသည္။

တုန္ယင္လႈပ္ရွား

လက္ေခ်ာင္းမ်ားလည္း

ဆီးတားမဆိုင္း

ေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထ

ေသြးႂကြႂကြျဖင့္

လွပလည္တိုင္

ဂမုန္းခိုင္ကို

ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညွစ္

သတ္ပစ္ေတာ့ရန္

အားမာန္တင္းကာ

ခ်ဥ္းကပ္လာလည္း

ဘယ္မွာရက္စက္

ျပဳႏိုင္ရက္လိမ့္

လက္တို႔ျပန္က်

157
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မ်က္ရည္စျဖင့္

ေဒါသခၽြန္းအုပ္

စိတ္ကိုခ်ဳပ္သည္

ေက်ာက္႐ုပ္သဖြယ္သာတကား။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ တုနယ

္ င္လပ
ႈ ရ
္ ာွ းေနေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ဆီးတား
ဆိင
ု း္ ငံျ့ ခင္းငွာ မစြမး္ သာေတာ့ဘဲ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထ၍ ေသြးတႂကြႂကြျဖင့္ မယ္ကလ်ာ၏ လွပေသာ
လည္တိုင္ဂမုန္းခိုင္ကို တစ္ခါတည္းဆုပက
္ င
ုိ ္ ဖ်စ္ညစ
ွ က
္ ာ သတ္ပစ္ပါေတာ့မည္ဟု ခ်ဥ္းကပ္ လာမိခဲ့
ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ အဘယ္မာွ လွ်င္ ရက္စက္စြာ ျပဳႏိင
ု ပ
္ ါမည္နည္း။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ လက္ေခ်ာင္းတိသ

႔ု ည္ မယ္ကလ်ာ၏
လည္တိုင္သို႔ မေရာက္မပ
ီ င္ ျပန္လည္ညြတက
္ ်လာကာ မ်က္ရည္စတုျ႔ိ ဖင့္ ေဒါသဆင္႐ိုင္းကို ခၽြနး္ အုပ၍
္
စိတ္ကို အႏိင
ု ႏ
္ င
ုိ ္ ခ်ဳပ္တးီ ကာ ေက်ာက္႐ပ
ု သ
္ ဖြယသ
္ ာ ရပ္ေငးေတြးေဝလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ထို အခ်ိနတ
္ ြငက
္ ား မယ္ကလ်ာသည္ အိပမ
္ က္မက္၍ ေကာင္းတုနး္ ပင္ ရိွကာ ေစာေစာကကဲသ
့ ႔ုိ
ၾကာႏြယအ
္ င
ုိ တ
္ ြင္ မဟုတေ
္ တာ့ဘဲ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန ဂဠဳန္ေတာင္ႀကိဳးဘြဲ႔တို႔သည္ အလိုလိုျပန္၍
ဆက္မၾိ ကကာ မယ္ကလ်ာ၏ ေစာင္းသံကုိ ခ်ီးက်ဴးေနသူမာွ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ
ျဖစ္ေနေလသည္။

အကယ္၍သာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာ၏ အိပ္မက္ကိုသာ သိရမ

ွိ ည္
ဆိုပါက ေစာေစာက လည္တိုင္ကို တစ္ခါတည္း ညွစ္သတ္၍ အဆံးု စီရင္ရန္ မဝ့ရ
ံ ဲ မရက္စက္ႏင
ုိ သ
္ ည့္
လက္အစံုတို႔သည္ တံေ
႔ု ႏွးျခင္း ကင္း၍ ယခု ခ်က္ခ်င္းပင္ သတ္ပစ္မည္မာွ ဧကန္မလြဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာ၏ အိပ္မက္ကို သိုသုိသီသီ တရိပတ
္ စြနး္ မွ်
မသိရပ
ွိ ါေလတကား။

ထိုင္၍မရ

ထလည္းမၿငိမ္

မီးအိပ္ကိုသာ

မွိန္ပါတစ္လွည့္

လင္းခဲ့ျပန္သည္

158
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ပြင့္ခ်ည္ႏွက္၍

စက္မေပ်ာ္ေသး

တစ္ေမွးမအိပ္ႏိုင္ေအာင္တကား။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ စိတ္မၿငိမ္မသက္ရိွေလတိုင္း ပတၱျမားမီးအိမက

္ ုိ ထြနး္ ျပန္သည္။
တစ္ဖန္ မွိတ္လိုက္ျပန္သည္။ သို႔ျဖင့္ ပတၱျမားမီးအိမသ
္ ည္ မွန
ိ ရ
္ ာမွ လင္း၍ လင္းရာမွ မွိန္ကာ
ညဥ္လ
့ ည္းနက္၍ တျဖည္းျဖည္း မိးု ေသာက္ပင္ တိုင္ခဲ့ေလၿပီ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနကား မိးု ေသာက္ခ်ိန္တိုင္ထိ စက္၍လည္း မေပ်ာ္ေသးဘဲ တစ္ေမွးမွ်

မအိပႏ
္ င
ုိ ခ
္ ဲေ
့ လတကား။

159
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခန္း (၁၀)

သို႔ႏွင့္ တစ္မးုိ ေသာက္ခဲေ

့ လသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ တစ္ညတာလံးု အိပစ

္ က္ မေပ်ာ္ႏင
ုိ ခ
္ ဲသ
့ ျဖင့္ မ်က္လံုး
အစံုတို႔သည္ ေဝမႈင
ိ း္ ၍ေနေလသည္။

အ႐ုဏက
္ ်င္းသည့္ ေဝလီေဝလင္းအခ်ိနတ
္ ြင္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ စံအမ
ိ ေ
္ တာ္ေပၚမွ
ထြကခ
္ ဲ၍
့ ဥယ်ာဥ္ၿမိဳင္သာတြငး္ ျပန္ျ႔ ပန္ည
႔ ည
ီ ီ ခင္းထားေသာ ေျမနီလမ္းကေလးေပၚတြင္ တစ္ကိုယ္တည္း
လမ္းေလွ်ာက္ေနေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ရင္ထဲတြငက

္ ား ယမန္ညကတည္းက ေပါက္ကြဲေနေသာ
ေဒါသမီးေတာင္တသ
႔ုိ ည္ ယခုတုိင္ မၿငိမး္ မေအးႏိင
ု ္ အရိန
ွ မ
္ ေသႏိင
ု ဘ
္ ဲ ရိေ
ွ လသည္။

ေဝလီေဝလင္း မိးု ေသာက္အ႐ုဏက

္ ်င္းစ အခ်ိနျ္ ဖစ္သျဖင့္ ငွက္ေက်းသံစီစီကိုလည္း
ၾကားရေလသည္။

အကယ္၍သာ ဤ ေက်းငွကက
္ ေလးတိသ
႔ု ည္ စကားေျပာတတ္ေလမည္ ဆိုပါလွ်င္
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ တစ္ခေ
ု သာ ေမးခြနး္ ကို ေမးလိေ
ု ပသည္။ ထိုေမးခြနး္ ကို ေျဖဆိႏ
ု င
ုိ ရ
္ န္
ေက်းငွကက
္ ေလးတိသ
႔ု ည္ ဤဥယ်ာဥ္ၿမိဳင္သာ အတြငး္ မွ တစ္ေယာက္ေသာ လွယမင္းႏွငး္ ေက်းကၽြန္
ျမက္ရတ
ိ သ
္ မားတစ္ဥးီ တိးု ၏ သစၥာမဲေ
့ သာ ဒ႑ာရီကို သူတို႔ သိရၾွိ ကမည္ အမွနပ
္ င္ ျဖစ္သည္ဟလ
ု ည္း
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန ယူဆသေဘာေပါက္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

ေက်းငွက္မ်ားပင္

ဤပံုျပင္ကို

160
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေျပာခ်င္ၾကမည္

သူယံုၾကည္၏

အမည္တျခား

မုသားမကင္း

အေၾကာင္းခ်င္းရာ

စံုလင္စြာကို

ေမးခါရလွ်င္

ေမးျမန္းခ်င္သည္

ေရႊရင္အက္ကြဲ

အသည္းေႂကြေႂကြလုလုတည္း။ ။

ေက်းငွကက
္ ေလးတိသ
႔ု ည္ ပံျု ပင္သဖြယ္ သစၥာယြငး္ ျပယ္ၾကေသာ မယ္ကလ်ာတိ၏
႔ု
ဇာတ္လမ္းကို ေျပာခ်င္ရာွ ၾကမည္လည္း ယံုၾကည္မိေလသည္။

အမည္နာမကို တျခားလႊဲ၍ မုသားမကင္းေစေတာ့ဥးီ စံလ

ု င္စြာ ေမးျမန္း၍ ရလွ်င္ ေမးျမန္းလိစ
ု တ
ိ ္
ရိွကာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ေရႊရင္အက္ကြဲ အသည္းႏွလးုံ သားတိ႔ု ေႂကြလလ
ု မ
ု ်ွ
ခံစားရေလသည္။

ေက်းငွက္တို႔သည္ သူ႔အား ဝိင

ု း္ ဝန္းကာ ၾကည္ေ
့ နၾကေလသလားဟုလည္း ထင္မက
ိ ာ
ေက်းငွက္တို႔ တစာစာျမည္သၾံ ကားရတိုင္း မိမအ
ိ ား ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ေနသလားဟုလည္း သံသယ
ျဖစ္မေ
ိ လသည္။

ဤသစၥာမဲ့ ဒ႑ာရီကို မိမိ မသိရရ

ွိ ေလေသးဟု ထင္ကာ ေက်းငွကက
္ ေလးတိသ
႔ု ည္
တစ္ေကာင္ႏင
ွ ့္ တစ္ေကာင္ တီးတိးု စကား ဆို၍ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကေလမည္ကုိ ေတြးထင္မေ
ိ သာ
သမယ၌ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ မ်က္ႏာွ တစ္ခလ
ု းုံ တြင္ အရွကရ
္ ပ
ိ မ
္ ်ား ယွကသ
္ န္း၍
မည္းမည္းေမွာင္ခဲရ
့ ေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ရွက္စိတ္တို႔ျဖင့္ ရီေဝမႈင

ိ း္ မူးလာေသာ စိတ္အစဥ္တို႔ကို
တည္ၿငိမႏ
္ င
ုိ ေ
္ အာင္ ႀကိဳးစား၍ ဥယ်ာဥ္သား၏ အခင္းအက်င္းကို ႐ႈစားမိျပန္ေလသည္။

161
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ပန္းလည္းေဝေဝ

ေနျခည္ရိပ္ထိုး

လိပ္ျပာမ်ဳိးစံု

ပ်ံဝဲအံုလ်က္

အခက္အပြင့္

အရြက္ဆင့္ကာ

အညွာယွက္ဆိုင္

အကိုင္းသြယ္သြယ္

ဝတ္ရည္ျပည့္ျပည့္

မမွည့္တခ်ဳိ႕

စိမ္းစိမ္စို႔သား

မို႔မို႔ဝါဝါ

ခ်ပ္လႊာမႈံဝတ္

အႁပြတ္သီးသီး

ေျမနီးနီးထိ

ညႊတ္ညႊတ္အိလ်က္

ေက်းငွက္ဝမ္းစာ

ခ်ဳိသကာသို႔

လိပ္ျပာတို႔ေပ်ာ္

ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္တည့္။ ။

162
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ဥယ်ာဥ္ၿမိဳင္သာတြင္ ပန္းပြငတ
့္ သ
႔ုိ ည္ တေဝေဝပြငလ
့္ ်က္ ေနျခည္ရပ
ိ ထ
္ းုိ သည္အ
့ ခါတြင္
လိပျ္ ပာမ်ဳိးစံု ပ်ံသန္းဝဲအလ
ုံ ်က္လည္း ရိေ
ွ လသည္။

အခက္အပြငဆ
့္ င္က
့ ာ အညွာတို႔ ယွကဆ
္ င
ုိ လ
္ ်က္ အကိုင္းတို႔သြယ္သြယ္ႏွင့္ သစ္ႏြယ္
ရွညရ
္ ည
ွ မ
္ ်ားကိလ
ု ည္း ေတြရ
႔ ကာ အခ်ဳိ႕ပန္းပြငတ
့္ သ
႔ုိ ည္ ဝတ္ရည္ျပည္လ
့ ်က္ တခ်ဳိ႕ပန္းပြငႏ
့္ င
ွ ့္ သစ္သးီ
တို႔ကား ဝတ္ရည္မျပည္ၾ့ က၊ မမွညၾ့္ ကေသးဘဲ စိမး္ စိမး္ စိလ
ု ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

မို႔မို႔ဝင္းဝါလ်က္ ရိေ
ွ သာ အႁပြတႁ္ ပြတ္ အခိုင္ခိုင္သီးလ်က္ ေျမသိ႔ု ထိလုနီးနီး ညႊတအ
္ က
ိ ်လ်က္
ရိွကာ ေက်းငွက္တို႔၏ ဝမ္းစာလည္း ျဖစ္ခဲ၍
့ ခ်ဳိသကာလည္း ျဖစ္ခဲက
့ ာ ဥယ်ာဥ္ၿမိဳင္သာကား လိပ္ျပာတို႔
ေပ်ာ္စရာ ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္ရာ ျဖစ္ခဲေ
့ လသည္။

ဥယ်ာဥ္သာတြငး္ သိ႔ု မသက္ဆင္းခဲသ

့ ည္မာွ ၾကာခဲၿ့ ပီ ျဖစ္ေသာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္
ယခင္ယ
့ ခင္ အခါမ်ားကထက္ သာယာစိုျပည္လ်က္ရိွေသာ ဥယ်ာဥ္သာကို ေငးၾကည္ရ
့ င္းမွ ရင္ထဲတြင္
ေလးလံထင
ုိ း္ မႈင
ိ း္ လာေလသည္။

ဥယ်ာဥ္သာသည္ အဘယ္ေ
့ ၾကာင့္ ယခင္ယ
့ ခင္အခါမ်ားထက္ သာယာစိုျပည္လ်က္ရိွသည္ကို
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနက ရိပစ
္ ားမိေလသည္။ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ မ်က္ႏွာကိုလည္း
ျမင္ေယာင္ ျမင္ေရးရိေ
ွ လသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ လက္လမ

ွ း္ မီရာ ဇီဇဝါပြင့္ တစ္ပြင့္ကို ခူးယူလိုက္ကာ
ပြငခ
့္ ်ပ္လာႊ ကေလးကို မြမြေက်သြားေအာင္ ဆုပ္ေခ်ပစ္လိုက္ၿပီး စကားဝါပင္ရင္းမွ ကၽြနး္ ညိဳသာ
ေညာင္ေစာင္းထက္သ႔ုိ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။

ယခင္အခါ

မယ္ကလ်ာႏွင့္

လသာသာည

ဆန္းရက္စတြင္

ေစာင္းႀကိဳးငင္လ်က္

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္

ထိုင္ခဲ့ညလံုး

သူျပံဳးကိုယ္ရယ္

163
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ပံု

ေၾကးမံုအသြင္

ထင္ေရးျမင္ေသာ္။ ။

ယခင္အခါ လသာသာည ဆန္းရက္စမ်ားတြင္ ဤစကားဝါပင္ရင္းမွ ကၽြနး္ ညိဳသာ

ေညာင္ေစာင္းေပၚတြင္ ေစာင္းႀကိဳးငင္၍ သူျပံဳးလွ်င္ ကိယ
ု ရ
္ ယ္ကာ ခ်စ္ႀကိဳးသြယခ
္ ဲၾ့ ကပံမ
ု ်ားကို ေၾကးမံု
အသြင္ ထင္ေယာင္ျမင္ေရး ျပန္လည္ေတြးေတာမိေသာအခါ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ အသည္း
ႏွလးုံ သည္ ပူေလာင္ျပင္းျပစြာ မခံမရပ္ႏင
ုိ ေ
္ အာင္ ခံစားရျပန္ေလသည္။

ဤစကားဝါပင္ရင္းမွ ကၽြနး္ ညိဳသာ ေညာင္ေစာင္းေပၚတြင္ တစ္ေယာက္ထးီ တည္း ထိုင္၍

ေနရသည္မာွ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနအတြကမ
္ က
ူ ား ငရဲျပည္မွ ယမမင္း၏ ယဇ္ပလႅငေ
္ ပၚတြင္
ဇက္လည္စင္းကာ ေသမိနေ
႔္ စာင္ေ
့ နရေသာ ငရဲသားႏွင့္ ဘာမွ်မထူးပါေခ်တကား။

“ေမာင္ေမာင္ ….”

ထိုအခိုက္တြင္ ဘယ္အခ်ိနက
္ ေျခသံမၾကားေအာင္ ေရာက္ရေ
ွိ နသည္ မသိေသာ
မယ္ကလ်ာသည္ ပ်ားရည္ခြကႏ
္ င
ွ ့္ သလဲသီးခိုင္တို႔ကို ေငြလင္ပန္းႏွင့္ သယ္ေဆာင္လာကာ
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနေရွ႕တြင္ ခပ္ႏြဲႏ
႔ ြဲ႔ ရပ္လာရင္း အသံျပဳေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာ၏ အသံေၾကာင့္ အေတြးရပ္သြားကာ

တင္းမာခက္ထန္လ်က္ ရိေ
ွ သာ မ်က္ႏွာကို ခ်ဳိသာႏိုင္သမွ် ခ်ဳိသာစြာ ႐ုတခ
္ ်ည္းေျပာင္းလဲလက
ုိ ၿ္ ပီး
မယ္ကလ်ာ ကမ္းလာေသာ ေငြလင္ပန္းထက္မွ ပ်ားရည္ခြက္ကုိ လွမ္းယူလိုက္ကာ တက်ဳိကမ
္ ်ွ
ငံမ
ု ေယာင္ျပဳၿပီးေသာ္ ေငြလင္ပန္းထက္သ႔ုိ ပ်ားရည္ခြကက
္ ုိ ျပန္၍ ခ်ထားလိက
ု ေ
္ လသည္။

ထို႔ေနာက္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာအား ရႊနး္ ရႊနး္ စားစား မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္၍

ၾကည္ေ
့ လသည္။

လိပ္ျပာမလံု

ႏႈတ္ငံုစကား

မေျပာၾကားဝ့ံ

ရြံ႕မိစိတ္ထဲ

ပူပန္ကဲစြာ

164
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မ်က္လႊာငံု႔ငံု႔

ေျခ႐ံုး႐ံုးျဖင့္

တံု႔တံု႔ရပ္လ်က္ ေနရတကား။ ။

လိပျ္ ပာမလံေ
ု သာ မယ္ကလ်ာသည္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနအား ႏႈတ္ငံုစကား
တစ္ခြနး္ တေလမွ် မေျပာၾကားဝ့ဘ
ံ ဲ ပူပန္လြနက
္ ဲစြာ စိတထ
္ ဲတြင္ မရြ႕ံ မရဲ ျဖစ္လ်က္ မ်က္လာႊ ကို ငံု႔ကာ
ေျခ႐ံ႕ု ႐ံ႕ု ျဖင့္ တံု႔တံု႔ရပ္လ်က္သာ ေနရေလသည္။

“မယ္ကလ်ာ … ဥယ်ာဥ္သာဟာ ယခင္ကႏွင့္ မတူဘဲ စိျု ပည္သာယာလွေပတယ္။ ၾကည္စ

့ မ္း
မယ္ကလ်ာ၊ ဂမုနး္ ႏြယေ
္ တြဟာ ဥယ်ာဥ္တိုင္ေတြကို ေႁမြလရ
ုိ စ္ပတ္ၿပီး ျဖတ္ထားတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္
ေတြဟာလဲ ညီညာလွေပတယ္။ ဤလက္ရာမ်ားသည္ သင့္မိတ္ေဆြ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏
လက္ရာပင္ ျဖစ္တန္ေကာင္းသည္ မဟုတေ
္ လာ … မယ္ကလ်ာ”

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ မေမ်ာ္လင္ေ

့ သာ ေမးသံေၾကာင့္ ေငြလင္ပန္းကို
ကိင
ု ေ
္ ဆာင္ထားသည့္ မယ္ကလ်ာ၏ လက္တသ
႔ုိ ည္ တုနယ
္ င္လပ
ႈ ရ
္ ာွ းသြားေလသည္။

“ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာသည္ မယ္ကလ်ာ၏ မိတေ
္ ဆြ မဟုတပ
္ ါ။ မယ္ကလ်ာႏွင့္ ကၽြမး္ ဝင္
ရင္းႏွးီ ျခင္းလည္း မရိပ
ွ ါ။ ေမာင္ေအာသည္ ေက်းကၽြနတ
္ စ္ဥးီ မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္ ေမာင္ေမာင္”

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာ၏ စကားကို နားစြငရ

့္ င္း ျပံဳးလ်က္သား ရိေ
ွ လသည္။
သို႔ ျပံဳးရင္းကပင္ တစ္ရတ
ံ စ္ခါက ေစာင္းႀကိဳးတိ႔ု အၾကားတြင္ ျမက္ရိတ္စတို႔ကို ေတြခ
႔ ဲရ
့ ပံႏ
ု င
ွ ့္
ယမန္ေန႔ညကပင္ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ အျမဲကင
ုိ ေ
္ ဆာင္ေလ့ ရိေ
ွ သာ ျမက္ရိတ္တံဇင္ကို
ျမင္ေယာင္လာေလသည္။

“ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာဟာ ေက်းကၽြနသ
္ ာ ဆိေ
ု ပမယ့္ ေစာင္းသံကလ
ုိ ဲ ျမတ္ႏးုိ တတ္တယ္။
ဥယ်ာဥ္သာကိလ
ု ဲ လွလပ
ွ ပ မြမး္ မံတတ္တယ္။ ေမာင္ေအာဟာ ခ်ီးက်ဴးစရာ မေကာင္းဘူးလား
မယ္ကလ်ာ”

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ အသံမာွ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသိမေ

္ မြလ
႔ ေ
ွ ပသည္။ မယ္ကလ်ာကား မည္သို႔
မွ် ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္း မျပဳဘဲ ေခါင္းငံ၍
႔ု သာ ထားေလသည္။

“ၾကည္စ
့ မ္း … မယ္ကလ်ာ … ဥယ်ာဥ္သာဟာ ခ်စ္သူ ႏွစဥ
္ းီ ေပ်ာ္ျမဴးစရာ ရိပသ
္ ာကေလး
တစ္ခန
ု ဲ႔ မတူေပဘူးလား၊ ေမာင္ေအာဟာ ေက်းကၽြနပ
္ ပ
ီ ီ တကယ္ သစၥာရိပ
ွ ါေပတယ္။ သူ႔
လက္ရာကိေ
ု တာ့ ေမာင္ေမာင္ ခ်ီးက်ဴးလို႔ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ မရိွဘူး … မဟုတေ
္ ပလား မယ္ကလ်ာ”

165
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မယ္ကလ်ာ၏ ကိယ
ု လ
္ းုံ ကေလးသည္ ေလမတိးု ပါဘဲလ်က္ ညြတခ
္ နဲ ယိမး္ သြားသည္ကုိ
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန သတိထားလိက
ု မ
္ ေ
ိ လသည္။

“ေက်းကၽြနဆ
္ တ
ုိ ာ … ခ်ီးက်ဴးသင္မ
့ လ
ွ ဲ ခ်ီးက်ဴးသင္ပ
့ ါတယ္ ေမာင္ေမာင္”

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာ၏ စကားေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္

တင္းသြားရာမွ ျပံဳးေနေလသည္။

“အို … ဘယ္သေ
႔ုိ သာ စကားကို ဆိုလိုက္ပါသနည္း မယ္ကလ်ာရယ္ …. ေက်းကၽြနဆ
္ တ
ုိ ာ
ခ်ီးက်ဴး႐ံသ
ု ာ မကဘဲ ခ်စ္ျမတ္ႏးုိ သင္ရ
့ င္လဲ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏးုိ ရမယ္ မဟုတလ
္ ား မယ္ကလ်ာ၊ သခင္ျမင္မ
့ ွ
ကၽြနတ
္ င္တ
့ ယ္ ဆိတ
ု ာ မယ္ကလ်ာ အသိဆးုံ ေပါ့။ ေမာင္ေမာင္ ထင္တာ မွားမ်ား မွားသလားကြယ္”

ဤတစ္ႀကိမတ
္ ြငက
္ ား မယ္ကလ်ာထံမွ စကားျပန္မရေတာ့ေခ်။

သူ႔ပါးျပင္နီ

ႏွင္းဆီရိပ္လႊမ္း

ရွက္အမ္းအမ္းလွ်င္

ေျမျပင္သာသို႔

ငံု႔ၾကည့္ရွာသည္

ရင္မွာလွပ္လွပ္ ခုန္ခုန္တည္း။ ။

မယ္ကလ်ာ၏ ပါးျပင္နန
ီ တ
ီ ြင္ ႏွငး္ ဆီရပ
ိ လ
္ မ
ႊ း္ လ်က္ ရွကအ
္ မ္းအမ္း ေၾကာက္ရြ႕ံ ရြ႕ံ ျဖင့္
ေျမျပင္ကသ
ုိ ာ ေခါင္းငံၾ႔ု ကည္ရ
့ င္း ရင္တြငး္ တလွပ္လွပ္ခုန္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

ထို အခိက
ု တ
္ ြင္ အၿမီးဖြားဖြားျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ေဖြးေဖြးျဖဴလ်က္ ရိေ
ွ သာ ရွဥက
့္ ေလး
တစ္ေကာင္သည္ ႏြယင
္ န္းပင္ေပၚမွ ဆင္းသက္၍ ၿမိဳ႕စားကေလး လက္လွမ္းမီရာသို႔ ခုနက
္ န
ု း္ လာရာ
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ရွဥျ့္ ဖဴကေလးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ရင္ခြငထ
္ ဲသ႔ုိ တယုတယ
ဆြဲယေ
ူ ပြပ
႔ က
ုိ ထ
္ ားေလသည္။

“ဒီရွဥ့္ျဖဴကေလးဟာ ေမာင္ေမာင္ငယ္စဥ္ကတည္းက ေဟာဒီ ဥယ်ာဥ္သာထဲမာွ ႀကီးျပင္

လာခဲတ
့ ာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတာ့မယ္။ သူ႔ကို ၾကည္စ
့ မ္း မယ္ကလ်ာ … ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာ
ေကာင္းသလဲ၊ သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ အျမဲတမ္း ေျပးလႊားကစားၿပီး တစ္ပင္နဲ႔ တစ္ပင္ ကူးေနရရင္
သူေပ်ာ္ေနတာပဲ။ ေမာင္ေမာင္က
့ ုိ သူ အင္မတန္ခ်စ္ၿပီး ဒီဥယ်ာဥ္ႀကီး အေပၚမွာလဲ အင္မတန္ သစၥာ

166
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ရိွတယ္။ ဥယ်ာဥ္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မဖ်က္ဆးီ ဘူး။ ေမာင္ေမာင့္ကို ျမင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ျမင္တ

့ ဲ့
သစ္ပင္ေပၚေရာက္ေန ေရာက္ေန ေမာင္ေမာင့ဆ
္ က
ီ ုိ အေရာက္ ေျပးဆင္းလာတာပဲ”

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ စကားကို ေခတၱ ရပ္လိုက္ကာ ရွဥျ့္ ဖဴကေလးကို လက္ျဖင့္

ေျဖးညွငး္ စြာ ပြတသ
္ ပ္ရင္း တျဖည္းျဖည္း ေျမွာက္လိုက္ကာ ပါးႏွငအ
့္ ပ္၍ ခ်စ္သတ
ူ စ္ဥးီ ကို
က်ီစယ္ေနဘိသကဲသ
့ ႔ုိ ရွဥျ့္ ဖဴကေလး၏ ေက်ာျပင္ကုိ ေမးဖ်ားျဖင့္ ခပ္ရြရြကေလး ပြတတ
္ က
ုိ ဟ
္ န္
ျပဳေနေလသည္။

မယ္ကလ်ာကား ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ အျပဳအမူကုိ နားမလည္သကဲသ

့ ႔ုိ ပ်ားရည္ခြကႏ
္ င
ွ ့္
သလဲသးီ တင္ထားသည့္ ေငြလင္ပန္းကို ကိုင္ကာ ရပ္ျမဲတင
ုိ း္ ရပ္ေနေလသည္။

“ဒီရွဥ့္ျဖဴကေလးဟာ ေမာင္ေမာင့္ ဥယ်ာဥ္ကလြဲၿပီး တျခား ဥယ်ာဥ္ေတြမာွ လဲ မေပ်ာ္ပါးတတ္ဘးူ ။

တိရစၧာန္ တစ္ဥးီ သာ ျဖစ္ေပမယ့္ လူသားေတြထက္ သစၥာ ရိွၿပီး ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆတ
ုိ ာ
ဒီရွဥ့္ျဖဴကေလး အသိဆးုံ ပဲ၊ ဒီရွဥ့္ျဖဴကေလးဟာ ပ်ားရည္အင္မတန္ ႀကိဳက္တယ္ မယ္ကလ်ာ၊ သူ႔ကို
ပ်ားရည္ တစ္စက္ေလာက္တိုက္ၾကည့္ရေအာင္”

“အို … ေမာင္ေမာင္ ဘာေတြ ေျပာတာလဲ၊ ခုတေလ ေမာင္ေမာင္ဟာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားနဲ႔

ေက်ာက္တခ
ံ ါးၿမိဳ႕မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲသ
့ လဲ၊ ဖ်ားႏွမေလး အားငယ္ေအာင္ မျပဳေစခ်င္ဘးူ ေမာင္ေမာင္”

မယ္ကလ်ာသည္ ေရွ႕သို႔ တစ္လွမ္း တိးု လာရင္ နိမခ

့္ ်ေသာ အသံျဖင့္ ခယစြာ
စကားဆိေ
ု လသည္။

“ဟုတတ
္ ယ္ မယ္ကလ်ာ၊ ေမာင္ေမာင္ဟာ ခုတေလာ ေက်ာက္တခ
ံ ါးၿမိဳ႕ကေန စံအမ
ိ ေ
္ တာ္
ျပန္ေရာက္ရင္ ႐ူးခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ မယ္ကလ်ာတိက
ု တ
္ ဲ့ ပ်ားရည္ကလ
ုိ ဲ
မေသာက္ခ်င္ဘးူ ။ မယ္ကလ်ာေကၽြးတဲ့ သလဲသးီ ကိလ
ု ဲ မစားခ်င္ဘးူ ၊ ကိုယ့္လက္ေမာင္းေသြးကို
ကိုယ္ေဖာက္ေသာက္ၿပီး ကိုယ့္အသည္းႏွလံုးကို ကိယ
ု ျ္ ပန္စားခ်င္စတ
ိ ေ
္ တြေတာင္ ျဖစ္မတ
ိ ယ္
မယ္ကလ်ာ”

သူ႔စကားလည္း

မုသားအနက္

ခက္ဆစ္အဓိပၸာယ္

ပရိယာယ္ေဖြရွာ

စိတ္ေမာစြာလွ်င္

167
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေလတြင္စာေရး

ေတြးရမလြယ္

လကြယ္ညတြင္

ဗိုင္းႀကိဳးငင္သို႔

မယ့္ရင္ထဲမွာ

႐ႈပ္ေထြးလာသည္

ဗ်ာပါေသာက ေဝေဝတည္း။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ စကားတိတ

႔ု ြင္ မုသားအနက္ႏင
ွ ့္ ခက္ဆစ္ အဓိပာၸ ယ္ ေရာႁပြမး္ ေသာ
ပရိယာယ္ကုိ မယ္ကလ်ာသည္ ရွာေဖြ၍ မရႏိင
ု ေ
္ အာင္ပင္ စိတေ
္ မာမိေလသည္။

ေလထဲတြင္ စာေရးေလသကဲသ
့ ႔ုိ ေတြးရမလြယလ
္ ည္း ရိွကာ လကြယည
္ တြင္
ရက္ကန္းဗိုင္းႀကိဳးငယ္သကဲ့သို႔လည္း မယ္ကလ်ာ၏ ရင္ထဲတြင္ ႐ႈပေ
္ ထြးစျပဳလာလ်က္ ေသာကဗ်ာပါ
ေဝစလည္း ျပဳလာခဲရ
့ ေလသည္။

“မယ္ကလ်ာရဲ႕ ေစတနာကို ေမာင္ေမာင္ သိပါတယ္။ မယ္ကလ်ာ တိက

ု တ
္ ဲ့ ပ်ားရည္ထဲမာွ
အဆိပမ
္ ပါဘူးဆိတ
ု ာလဲ ေမာင္ေမာင္ သိပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္အ
့ ေပၚမွာ သစၥာ အရိဆ
ွ းုံ ျဖစ္တဲ့
ေဟာ့ဒီရွဥ့္ျဖဴကေလးကို ပ်ာရည္တစ္စက္ေတာ့ တိက
ု ေ
္ စခ်င္တယ္ မယ္ကလ်ာ”

ဤတစ္ႀကိမတ
္ ြငက
္ ား မယ္ကလ်ာသည္ သိသသ
ိ ာသာ မ်က္ႏာွ ပ်က္၍ သြားေလသည္။

“ေမာင္ေမာင္ ေသာက္ဖို႔ ယူေဆာင္လာတဲ့ ပ်ားရည္ကုိ တန္ဖးုိ မရိတ

ွ ဲ့ တိရစၧာန္ကို မတိုက္ႏိုင္ဘူး
ေမာင္ေမာင္”

“တိရစၧာန္ကေလး ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီရွဥ့္ျဖဴကေလးဟာ လူေတြထက္ သစၥာရိပ

ွ ါတယ္ကြယ္”

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ရွဥျ့္ ဖဴကေလးကို ေျပာရင္းဆိရ

ု င္ ေျမွာက္လိုက္၍
လက္တစ္ဘက္သ႔ုိ ကူးေျပာင္းလိက
ု ခ
္ ်ိနတ
္ ြင္ ရွဥျ့္ ဖဴကေလးသည္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ လက္ထဲမွ
႐ုနး္ ထြက၍
္ ႏြယင
္ န္းပင္ႀကီးေပၚသိ႔ု ေျပးတက္သြားေလသည္။

“အိမး္ … လူေတြကသာ သူတို႔ ေသမင္းကို မသိေပမယ့္ တိရစၧာန္ကေလး တစ္ေကာင္ကေတာ့

သူေ
႔ သမင္းကို သူသိရာွ ၿပီ”

168
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ထိစ
ု ကားကို ေျပာရင္း ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကုိ ေလးလံစြာ
မႈတ္ထုတ္လိုက္ေလသည္။

မယ္ကလ်ာကား ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ စကားပရိယာယ္ကုိ နားမလည္ႏင

ုိ ရ
္ ာွ ဘဲ
ႏြယင
္ န္းပင္ႀကီးေပၚသိ႔ု တက္ေျပးသြားေသာ ရွဥျ့္ ဖဴကေလးကို ေမာ့ၾကည္ရ
့ င္း ရပ္ျမဲတင
ုိ း္
ရပ္ေနေလသည္။

“ေၾသာ္ … ေမာင္ေမာင္ ေမ့ေနလိက

ု တ
္ ာ၊ မေန႔က ေမာင္ေအာ မလာဘူးလား မယ္ကလ်ာ၊
ေမာင္ေအာကို ေမာင္ေမာင္ အလြနေ
္ တြခ
႔ ်င္တယ္၊ ဥယ်ာဥ္သာကို မြမး္ မံျပင္ဆင္သည္အ
့ တြက္
အသျပာကိလ
ု ည္း ေပးလိေ
ု သးတယ္ မယ္ကလ်ာ”

“ေမာင္ေအာ မလာသည္မာွ သံးု ရက္ရပ

ွိ ါၿပီ ေမာင္ေမာင္ … ေက်းကၽြနက
္ ုိ ေျမွာက္စားရင္
ေမာက္ႂကြားတတ္ေၾကာင္းကိလ
ု ည္း သတိထားပါ ေမာင္ေမာင္”

မယ္ကလ်ာ၏ အသံတို႔ကား သိသသ

ိ ာသာႀကီးပင္ တုနယ
္ င္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

မယ္ကလ်ာ၏ စကားအဆံးု တြင္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ အသံမ်ား က်ယ္ေလာင္စြာျဖင့္

ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာေနေလသည္။

“ေၾသာ္ … ဟုတလ
္ ား မယ္ကလ်ာ၊ ေမာင္ေအာ မလာတာ သံးု ရက္ေတာင္ ရိွၿပီလား မယ္ကလ်ာ
… ေက်းကၽြနတ
္ စ္ေယာက္ေပမယ့္ ေမာင္ေအာကို သစၥာရိွတဲ့ ေက်းကၽြနက
္ ုိ ေျမွာက္စားသင္ရ
့ င္
ေျမွာက္စားရမယ္ မဟုတလ
္ ား၊ ေမာင္ေမာင္ ေသာက္ဖို႔ မယ္ကလ်ာ ယူလာတဲ့ ပ်ားရည္နဲ႔
သလဲသးီ ေတြကုိ ေမာင္ေအာစားပါေစ ေသာက္ပါေစကြယ္”

“အို … ေမာင္ေမာင္ဟာ မေျပာသင္တ

့ ဲ့ စကားကို ဘာေၾကာင့္ ေျပာေနရတာလဲ၊ ေမာင္ေမာင္ဟာ
ႏႈတမ
္ ေစာင္စ
့ ည္းဘဲ မတန္မရာစကားမ်ားကို မေျပာသင္ပ
့ ါ ေမာင္ေမာင္”

“ေအး … ေမာင္ေမာင္က ႏႈတမ

္ ေစာင္စ
့ ည္းေပမယ့္ ကိယ
ု ္ ေစာင္စ
့ ည္းတယ္ မယ္ကလ်ာ၊
ေမာင္ေမာင္ ေသာက္မယ့္ ပ်ားရည္နဲ႔ သလဲသးီ ေတြကသ
ုိ ာ ေမာင္ေအာကို ေကၽြးလိက
ု ပ
္ ါကြယ္”

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ မ်က္ႏာွ သည္ ေစာေစာကကဲသ

့ ႔ုိ မျပံဳးေတာ့ဘဲ တင္းမာ
ခက္ထန္လာေလသည္။

“သခင္စားတဲ့ အစာကို ကၽြနက

္ ုိ မစားေစသင္ပ
့ ါဘူး ေမာင္ေမာင္”

169
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

“အို … မဟုတတ
္ န္ပါဘိ မိမင
ိ ယ္ … သစၥာရိေ
ွ သာ ကၽြနက
္ ုိ အသည္းႏွလးုံ ပင္ မီးကင္၍
ေကၽြးထိက
ု လ
္ ်ွ င္ ေကၽြးရမည္ မဟုတေ
္ လာ။ မယ္ကလ်ာ မင္းသလဲသးီ နဲ႔ ပ်ားရည္ေတြထဲမာွ
အဆိပေ
္ တြမ်ား ခပ္ထားသလား မယ္ကလ်ာ … ဟင္ … အဆိပေ
္ တြမ်ား ခပ္ထားလို႔လား”

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ေျပာရင္းက အဓိပာၸ ယ္ကင္းမဲစ

့ ြာ ရယ္ျပန္ေလသည္။

“ေမာင္ေမာင္ စကားကို မင္း နားမလည္ႏင

ုိ ဘ
္ းူ ေမာင္ေမာင္”

“ေမာင္ေမာင့္ စကားကို မင္းနားမလည္ေပမယ့္ ဒီဥယ်ာဥ္ႀကီးနဲ႔ စံအမ

ိ ေ
္ တာ္ကေတာ့
နားလည္ၾကတယ္ မယ္ကလ်ာ … သြား … သြား .. မင္း အခုထြကသ
္ ြား”

က်ားဟိနး္ သံကုိ လန္႔ျဖန္႔၍ ထြကေ

္ ျပးေသာ သမင္မကဲ့သို႔ မယ္ကလ်ာသည္ မ်က္ရည္မ်ား
ေဝ့ေဝ့ဝဲလ်က္ ရိွသည့္ မ်က္လးုံ အစံျု ဖင့္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနကို ေၾကာက္ရြ႕ံ စြာၾကည့္ရင္း
မ်က္လးုံ အစံျု ဖင့္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနကို ေၾကာက္ရြ႕ံ စြာၾကည့ရ
္ င္း ပ်ားရည္ခြကႏ
္ င
ွ ့္ သလဲသးီ ခိင
ု ္
တင္ေဆာင္ထားေသာ ေငြလင္ပန္းကို ယူေဆာင္ကာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ အထံမွ လ်င္ျမန္စြာ
ထြကခ
္ ြာခဲေ
့ လသည္။

ေငြလင္ပန္းထက္

ပ်ားရည္ခြက္လည္း

ေျမထက္ဖိတ္စာ

ျမက္ပင္တို႔ၾကား

ပ်ားရည္မ်ားႏွင့္

သခင့္အတြက္

စားေတာ္ဆက္မွီး

သလဲသီးခိုင္

ယိမ္းကာယိုင္လ်က္

ထိန္းကိုင္မရ

လက္မွလြင့္ကာ

170
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

လြတ္က်ပါသည္

ၾကမၼာေခၚသံ

နာခံမဝ့ံ

ရြံ႕ရြံ႕ေၾကာက္ေၾကာက္

စုိးစိုးတည္း။ ။

ေငြလင္ပန္းထက္မွ ပ်ားရည္ခြကတ
္ သ
႔ုိ ည္လည္း မယ္ကလ်ာ၏ လက္ထဲမေ
ွ လ်ာ၍ ေျမျပင္ေပၚသိ႔ု
လြတက
္ ်ေလကာ ျမက္ပင္တုိ႔ အၾကားတြင္ ပ်ားရည္စက္မ်ား ဖိတစ
္ ဥ္ကန
ု ၾ္ ကေလသည္။

သခင္အ
့ တြက္ စားေတာ္ဆက္ရန္ ယူေဆာင္လာခဲေ
့ သာ သလဲသီးအခိုင္တို႔မွာလည္း ထိန္းကိုင္၍
မရႏိင
ု ေ
္ တာ့ဘဲ လက္မွ လြင့္က်ကုန္ေတာ့သည္။

မယ္ကလ်ာကား ၾကမၼာေခၚသံကုိ နာခံမဝံ့သူကဲ့သို႔ ရြ႕ံ ရြ႕ံ ေၾကာက္ေၾကာက္ စိးု ရိမက

္ ာ တိမး္ လဲ
မူးေမွာက္ေတာ့မည္ကဲ့သို႔လည္း ရိေ
ွ လသည္။

ေငြလင္ပန္းထက္မွ လြင့္က်ဖိတ္စင္ကုန္ေသာ ပ်ားရည္ခြကႏ

္ င
ွ ့္ သလဲသီးခိုင္တို႔ကိုပင္ ျပန္လည္၍
ေကာက္မယူႏိုင္ေတာ့ဘဲ မယ္ကလ်ာသည္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနအထံမွ စံအိမ္ေတာ္သို႔
အေရာက္အားယူကာ လွမး္ ခဲရ
့ ေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနကား မယ္ကလ်ာ၏ ကတိမး္ ကပါး မူဟန္ပ်က္ျပားစြာ

ထြကခ
္ ြာသြားပံက
ု ုိ ၾကည္ရ
့ င္း အသံထြကေ
္ အာင္ပင္ ရယ္ေမာေနေလသည္။

အူအိမ္အူမ

လိပ္လိပ္ႂကြသို႔

ျပင္းျပဆူညံ

သူ႔ရယ္သံကား

ဝဲပ်ံေပ်ာ္ပါး

ငွက္ငယ္မ်ားပင္

လိပ္ျပာစင္ေအာင္

171
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေက်ာက္ေတာင္ကမ္းေျခ

ဒီေရႏွင့္တိုက္

ေျပးခါ႐ိုက္သို႔

ဟားတိုက္ရယ္ေအာ္

လွမေနာ္ကို

သေရာ္သံႏွင့္

က်ိန္စာဆင့္ကာ

ေမတၱာလွည့္စား

ခ်စ္မုသားကို

တရားစီရင္ေတာ့မည္တည္း။ ။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ထြကခ

္ ြာသြားေသာ မယ္ကလ်ာကို ေနာက္မွ ၾကည္ရ
့ င္း
အူသမ
ိ အ
္ မ
ူ မ်ား တလိပလ
္ ပ
ိ ္ ႂကြလာေလသကဲသ
့ ႔ုိ က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္ေမာ၍ က်န္ရစ္ခဲေ
့ လသည္။

ျပင္းျပ ဆူညလ
ံ ေ
ွ သာ သူ႔ရယ္သံတို႔ကား ဥယ်ာဥ္သာအတြင္ ဝဲပ်ံေပ်ာ္ပါးေနေသာ
ငွကင
္ ယ္ကေလးမ်ား လိပျ္ ပာလြငစ
့္ ဥ္ေလေတာ့မေယာင္ က်ယ္ေလာင္စးူ ရွလေ
ွ လသည္။

ေက်ာက္ေတာင္ ကမ္းေျခကို ဒီေရတို႔ တအားေျပးကာ ႐ိုက္ေလသကဲ့သို႔ တရံတခါ ကာလဆီက

“လွမေနာ္” ဟု ခ်စ္စႏိးု တင္စားခဲေ
့ သာ မယ္ကလ်ာအား ဟားတိုက္ဟစ္ေအာ္၍ သေရာ္သံတုိ႔ျဖင့္
ရယ္ေမာရင္း က်န္ရစ္ခဲေ
့ လသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ရယ္သံတို႔မွာ သေရာ္သလ

ံ ည္းပါဝင္၍ က်ိနစ
္ ာႏွင့္ ဆင္က
့ ာ
ေမတၱာကို လွညစ
့္ ားခဲေ
့ သာ ခ်စ္မသ
ု ားကို တရားစီရင္ေခ်ေတာ့မည္တကား။

ထိေ
ု နာက္တြငက
္ ား ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ က်ယ္ေလာင္စြာ ရယ္ေမာရင္းကပင္
စိတေ
္ လေခ်ာက္ခ်ား ႐ူးသြပသ
္ ြားသူ တစ္ေယာက္ကဲသ
့ ႔ုိ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ျပန္ၾ႔ ကဲလြငစ
့္ ဥ္က်လ်က္ ရိေ
ွ သာ
သလဲသီးခိုင္တို႔ႏွင့္ ပ်ားရည္စက္မ်ားကို စီးပံေ
ု တာ္ ဟသၤာဖိနပ္ျဖင့္ နင္းေခ်ရင္း ဦးေခါင္းတိသ
႔ု ည္
တျဖည္းျဖည္း ညြတင
္ က
ုိ က
္ ်သြားေလသည္။

172
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခန္း (၁၁)

တစ္ၿမိဳ႕လံုးကား

အံုးအံုးႂကြက္ႂကြက္

တစ္အိမ္တက္ဆင္း

သတင္းဆိုးရြား

တစ္ဆင့္နားမွ

ၾကားခဲ့တစ္ရာ

မယံုသာၾက

ဟုတ္ပါေလႏိုး

ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးမွ်

႐ႈလာၾကေသာ္

စံအိမ္ေတာ္တြင္

မျမင္ပါဝံ့

ေၾကာက္ရြံ႕စရာ

ဒဏ္ရာႏွင့္ေသြး

173
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အမုန္းေႂကြးကို

မေတြးတတ္ႏိုင္ ရိွၾကတကား။ ။

ၿမိဳင္သာတစ္ၿမိဳ႕လံးု အား အံုးအံုးႂကြက္ႂကြက္ ဆူညေ

ံ ခ်ာက္ခ်ားလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။
ၾကားရေလေသာ ဤသတင္းဆိးု ကို ဟုတပ
္ ါေလႏိးု ဟု သံသယျဖစ္ကာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏
စံအိမ္ေတာ္သို႔ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးမွ် လာေရာက္စေ
ု ဝးကာ ဝိုင္းအံု၍ ၾကည္လ
့ ာၾကေလသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ စံအမ

ိ ေ
္ တာ္တြငး္ ကား မျမင္ပါဝံ့ ေၾကာက္ရြ႕ံ ဖြယရ
္ ာ အတိျဖင့္
ဒဏ္ရာႏွငေ
့္ သြး အလိမ့္လိမ့္လူးလ်က္ အမုနး္ ေႂကြးဆပ္သြားသည္ကလ
ုိ ည္း ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားတို႔မွာ
မေတြးတတ္ႏင
ုိ ေ
္ အာင္ ရိေ
ွ လသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ စံအမ

ိ ေ
္ တာ္တြင္ အေလာင္းႏွစေ
္ လာင္းကို ေတြရ
႔ ရ
ွိ ေလသည္။

အေလာင္းတစ္ေလာင္းမွာ ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ အေလာင္းျဖစ္၍ အျခားအေလာင္း
တစ္ေလာင္းမွာ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ခ်စ္မၿငီးေသာ ၾကင္ရာဇနီးကေလး မယ္ကလ်ာ၏
အေလာင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ျမက္ရိတ္သမား

လည္တိုင္ဖ်ားတြင္

တံဇင္ျဖတ္ရာ

တစ္ခ်က္သာျဖင့္

ျပတ္ပါလုလု

ေသြးစုေသြးခဲ

မျမင္ရေအာင္

ျပဴးေၾကာင္မ်က္လံုး

ခံုးခံုးေမာက္လ်က္

လွ်ာလည္းထြက္၍

ျမက္ပင္ကိုဆြဲ

174
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေၾကာက္ရြံ႕ကဲ့သို႔

လက္ထဲက်စ္က်စ္

ဆြဲယူရစ္ကာ

အျမစ္ေျမမွ

အံုလိုက္ႂကြ၍

ေသာကေနာက္ဆံုး

ေၾကာက္စိတ္ဖံုးရန္

ျမင္ရျပန္သည္

႐ုန္းကန္ေသမင္း

သူ႔လက္တြင္းမွ

ေရွာင္ကြင္းမလြတ္ေလေယာင္တကား။ ။

ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာ၏ လည္တင
ုိ လ
္ ည္ပင္းအဖ်ားပင္ တံဇင္ျဖတ္ရာ တစ္ခ်က္သာ
ေတြရ
႔ ရ
ွိ ၍ ျပတ္လတ
ု ဲတဲ ရိွကာ ေသြးစု ေသြးခဲမ်ား မျမင္ရဲ မၾကည္ရ
့ ဲေအာင္လည္း ရိေ
ွ ခ်သည္။

ေမာင္ေအာ၏ မ်က္လံုးမွာ ျပဴးေၾကာင္ကာ ခံုးခံုးေမာက္လ်က္ရိွၿပီး လွ်ာလည္း ထြကလ

္ ်က္
ျမက္ပင္မ်ားကို ေၾကာက္ရြ႕ံ ကဲစြာ လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆြဲယက
ူ ာ ရစ္ထားသျဖင့္
ျမက္ပင္တို႔မွာ အျမစ္မွ အံလ
ု က
ုိ ႂ္ ကြလ်က္ ရိွသည္ကိုလည္း ျမင္ေတြရ
႔ ေလသည္။

ျမက္ပင္တို႔ကို လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ ဆြဲယထ

ူ ားသည္ကုိ
ၾကည္ရ
့ ျခင္းျဖင့္ ေသာကေနာက္ဆးုံ ေၾကာက္စိတ္ဖံုးကာ ေသမင္း၏ လက္တြငး္ မွ ႐ုနး္ ကန္ထြကရ
္ န္
ႀကိဳးစားရင္းက ေရွာင္ကြငး္ မလြတေ
္ လဟန္ ရိေ
ွ လသည္။

ေမာင္ေအာ၏ အေလာင္းေဘးတြငလ
္ ည္း ျမက္ရိတ္တံဇင္တစ္လက္ကို ေတြရ
႔ ရ
ွိ ေလသည္။
ထိုျမက္ရိတ္တံဇင္သည္ ေမာင္ေအာ၏ လည္ေခ်ာင္းကို တစ္ႀကိမတ
္ ည္းႏွငပ
့္ င္ ဇီဝန
ိ ေ
္ ႂကြေအာင္
ေခၽြခဲေ
့ ၾကာင္း အက္ရရ
ွ ာ တစ္ေၾကာင္းတည္းသာ ေတြရ
႔ ရ
ွိ ေသာ ေမာင္ေအာ၏ လည္ေခ်ာင္းမွ ဒဏ္ရာကာ
သက္ေသခံလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

လွလြန္းသူဇာ

175
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မယ္ကလ်ာကား

မ်က္ႏွာပံုဖမ္း

မရစြမ္းတည့္

ႏႈတ္ခမ္းပံုပ်က္

ေသြးစက္စီးယို

မည္းမည္းညိဳကာ

ေမ်ာက္အိုမသြင္

ဆံပင္နဖူး

ေသြးလူးလူးျဖင့္

ပြင့္သည့္မ်က္လႊာ

ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္

မျမင္ရက္ႏိုင္

လည္တိုင္က်ဳိးက်

ညိဳးလ်လ်သား

ရင္စၾကာညြန္႔

ေသြးလြန္႔လြန္႔လွ်င္

ေကာက္တြန္႔လက္မ်ား

မဆန္႔အားဘဲ

ကုပ္ထား ေကြးေကြး

အေၾကာေျမွးစိမ္း

ေသြးႏွင့္လိမ္းျခယ္

176
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

လွဂုဏ္ျပယ္လ်က္

သလြန္ထက္တြင္

ေခြလ်က္ေလ်ာင္းေလ်ာင္း

ေစာင္းက်ဳိးေစာင္းပဲ့

ကုတ္ဖဲ့လက္သည္း

ႀကိဳးလည္းျပတ္ကာ

အႁမႊာႁမႊာအက္

က်ဳိးေက်ပ်က္၍

အသက္ခႏၶာ

ေႂကြရပါသည္

သစၥာနိဂံုး

ေနာက္ဆံုးဇာတ္လမ္းသာပင္တည္း။ ။

လွလြနး္ သူဇာ မယ္ကလ်ာကား မ်က္ႏာွ ပံပ

ု န္း ဖမ္း၍ မရေအာင္ပင္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး
ေသြးစီးေသြးစက္မ်ား စီးယိုကာ မည္းမည္းညိဳလ်က္ ေမ်ာက္အမ
ုိ ႐ုပသ
္ ြင္ အျဖစ္သာ ေတြျ႔ မင္ရေလသည္။

ဆံပင္ႏင
ွ ့္ နဖူးတို႔မွာလည္း ေသြးလူးလူး ေပစြနး္ ကာ မျမင္ရက္ႏင
ုိ ေ
္ အာင္ပင္ ရိေ
ွ လသည္။

လည္တိုင္တို႔လည္း က်ဳိးက်လ်က္ ရိွကာ ညိဳးလ်လ်အသြငက

္ ုိ ေဆာင္လ်က္
ရင္စၾကာညြန္႔တို႔မွာလည္း ေသြးတိျ႔ု ဖင့္ တလြနလ
႔္ ြန႔္ လူးလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

မယ္ကလ်ာ၏ လက္ဖ်ားကေလးတိမ
႔ု ာွ လည္း ေကာက္တြန၍
႔္ ေနကာ ျပန္၍ပင္ မဆန္႔ႏင
ုိ ္
အားေတာ့ဘဲ ေကြးေကြးကုတထ
္ ားလ်က္ ရိေ
ွ လသည္။

အေၾကာေျမွးစိမး္ ကေလးတိမ
႔ု လ
ွ ည္း အလွဂဏ
ု ျ္ ပယ္လ်က္ မယ္ကလ်ာသည္ သလြနထ
္ က္တြင္
ေခြလ်က္ေလ်ာင္းေလ်ာင္း ရိေ
ွ လသည္။ ေစာင္းက်ဳိးေစာင္းပဲတ
့ က
႔ုိ လ
ုိ ည္း ေတြရ
႔ ရ
ွိ ကာ လက္သည္းႏွင့္
ကုပျ္ ခစ္ထားသည့္ အရာအစမ်ားကိလ
ု ည္း ေတြရ
႔ ၿပီး ေစာင္းႀကိဳးတို႔လည္း ျပတ္လ်က္ ေစာင္းအိးု မွာလည္း
အႁမႊာႁမႊာအက္၍ က်ဳိးေက်ပ်က္စးီ ေနေလသည္။

177
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

မယ္ကလ်ာကား သစၥာနိဂးုံ ၏ ေနာက္ဆးုံ ဇာတ္လမ္းတြင္ သလြနေ

္ ပၚထက္၌ အသက္ခႏၶာ
ေႂကြခဲရ
့ ေလၿပီတကား။

မယ္ကလ်ာတြငမ
္ က
ူ ား ျမက္ရတ
ိ သ
္ မား ေမာင္ေအာကဲသ
့ ႔ုိ တံဇင္ဒဏ္ရာ တစ္ခ်က္တည္းျဖင့္
အသက္ဆးုံ သည္ မဟုတဘ
္ ဲ လူသတ္သမား ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ မယ္ကလ်ာ မေသမခ်င္း
ေစာင္းျဖင့္ ႐ိုက္ႏွက္သတ္ထားခဲ့ဟန္ တူသည္ကုိ အပိင
ု း္ ပိင
ု း္ အစိပစ
္ ပ
ိ ္ ေက်မြက်ဳိးပ်က္လ်က္ ရိွသည့္
ေစာင္းက်ဳိးေစာင္းပဲ့ အစအနမ်ားက သက္ေသခံ ပစၥညး္ အျဖစ္ ထင္ရာွ းေစေလသည္။

ေစာင္းကိုျမတ္ႏိုး

တန္ဖိုးမထား

လွတစ္ပါးကို

လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္

မထိခ်င္ဘဲ

သခင္ႏြဲ႔ေႏွာင္း

ေဖာ့ဖေယာင္းအား

ေစာင္းႏွင့္႐ိုက္ကာ

သတ္ပစ္ပါသည္

သစၥာတရားခံ

ငို႐ႈိက္သံပင္ မၾကားေတာ့တကား။ ။

ေစာင္းကို တန္ဖးုိ ထားခဲေ

့ သာ လွတစ္ပါး မယ္ကလ်ာကို ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္
လက္ဖ်ားႏွငပ
့္ င္ ထိခ်င္ဟန္မတူေလခဲ။့

သဇင္သို႔ ႏြဲေ
႔ ႏွာင္းကာ ေဖာ့ဖေယာင္းသိ႔ု လွပေသာ မယ္ကလ်ာအား ေစာင္းႏွငပ
့္ င္ ႐ိုက္ကာ
သတ္ခဲဟ
့ န္တေ
ူ လသည္။

ယခုမက
ူ ား သစၥာမဲခ
့ ဲေ
့ သာ တရားခံတစ္ဥးီ ျဖစ္သည့္ မယ္ကလ်ာ၏ ငို႐ႈိက္သံကိုပင္
မၾကားရေတာ့ေခ်ပါတကား။

178
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ရွဥ့္ျဖဴကေလး

ျမက္ခင္းေဘးတြင္

အသက္ငင္ကာ

မ်က္လံုးျပာလ်က္

ပ်ားရည္စက္မ်ား

လွ်ာဖ်ားႏွင့္ထိ

ေသာက္ေလမိပါ

ခိုင္ဝါသလဲ

အဆိပ္ခဲကို

မ်ဳိမိခဏ

တဒဂၤတြင္

ေသရေလဟန္

ဘယ္သူဖန္လိမ့္ ….။ ။

ဥယ်ာဥ္သာ၏ ျမက္ခင္းနံေဘးတြငလ
္ ည္း ရွဥျ့္ ဖဴကေလးတစ္ေကာင္သည္ အသက္ဝင္၍
မ်က္လးုံ မ်ား ျပာလ်က္ ရိွသည္ကို ၿမိဳင္သာ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားတိ႔ု ထပ္မေ
ံ တြ႔ ရိရ
ွ ျပန္ေလသည္။

ဤ ရွဥ့္ျဖဴကေလးသည္ ျမက္ခင္းေပၚမွ ပ်ားရည္စက္မ်ားကို လွ်ာျဖင့္ထိကာ ေသာက္မသ

ိ ျဖင့္
လည္းေကာင္း၊ ခိင
ု ဝ
္ ါဝါ သလဲသးီ တိတ
႔ု ြင္ အဆိပႏ
္ င
ွ ့္ ဖံးု လႊမး္ ထားသည္ကုိ လည္းေကာင္း၊
မ်ဳိမေ
ိ လသည္အ
့ တြက္ တဒဂၤတြင္ ေသဆံုးခဲ့ေလသည္ကိုလည္း တစ္စတ
ုံ စ္ဥးီ မွ မသိၾကေလခဲ။့

ဤ ရွဥျ့္ ဖဴကေလးကို အဆိပေ

္ ကၽြးကာ ဘယ္သသ
ူ တ္ခဲေ
့ လ သနည္းဟုလည္း မရိပစ
္ ားမိၾကေလ
တကား။

ပ်ားရည္ႏင
ွ ့္ သလဲသးီ တြင္ အဆိပမ
္ ်ား ခပ္ထားသည္ကုိ ရွဥျ့္ ဖဴကေလးသည္ ဓားစာခံအျဖစ္
စမ္းသပ္ခခ
ံ ဲရ
့ သည္ကလ
ုိ ည္း ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန တစ္ဥးီ သာလွ်င္ သိရိွခဲ့ေလသည္။

179
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕ တစ္ၿမိဳ႕လံးု ကား ရက္စက္လေ

ွ သာ ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြနသ
္ ည့္ လူသတ္ပြဲႀကီးကို
ရင္ပတ္စည္တးီ ေျပာမၿပီးႏိင
ု ေ
္ အာင္လည္း ရိၾွ ကကာ စုပ္တသပ္သပ္ႏွင့္သာ ရိၾွ ကေလသည္။

လူသတ္တရားခံကက
ုိ ား တစ္ၿမိဳ႕လံုး အႏွရ
႔ံ ာွ ေဖြပါေသာ္လည္း အရိပအ
္ ေယာင္မ်ွ မေတြခ
႔ ဲရ
့ ေခ်။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ျမင္းေဇာင္းထဲတြငလ

္ ည္း စီးေတာ္ျမင္းေပ်ာက္ခဲက
့ ာ ထိုေန႔မစ
ွ ၍
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါနသည္ ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕မွ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ခဲရ
့ ေလသည္။

ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕ႏွင့္ ခရီးမိင
ု တ
္ ာ ေဝးကြာေသာ ေမွာဝ
္ န္းေတာင္ၿမိဳ႕၏ တစ္ခေ
ု သာ ေတာစပ္တြငက
္ ား
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန စီးေနက် အုနး္ ခြေ
ံ ရာင္ သိနး္ ကရဝိတ္ ျမင္းေသကိမ
ု ူ သဲလြနစ
္ အျဖစ္
ေတြရ
႔ သည္ဟု ဆိၾု ကေလသည္။

ျမင္းပခ်ဳပ္ ႀကိဳးသိုင္းတြင္လည္း ေသြးမ်ား စြနး္ ေပလ်က္ ရိေ

ွ သာ ျမင္းေသႏွင့္ မနီးမေဝတြင္
ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ေျခနင္းေတာ္ ဟသၤာ ဖိနပ္ တစ္ဘက္ကလ
ုိ ည္း ေတြၾ႔ ကရသည္ဟု
ဆိေ
ု လသည္။

ထိုသတင္းမွ

က်န္အပတြင္

ေဒါနေသသည္

မေသသည္ကို

လရွည္ႏွစ္ၾကာ

မသိပါခဲ့

ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕တြင္

ယခင္ကလို

ေတးခ်ဳိသာညွင္း

ေစာင္းသံကင္း၍

ပ်င္းရိဖြယ္ရာ

ဥယ်ာဥ္သာလည္း

180
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

က်ိန္စာသင့္ရာ

လူမလာၿပီ

ေမွာင္ကာမည္းမည္း

လင္းဆြဲလင္းဝက္

ညဥ့္ငွက္တစ္ေစၧစံအိမ္တည္း။ ။

ထိသ
ု တင္းမွ က်န္အပတြင္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန ေသသည္။ ရွင္သည္ကိုလည္း
မသိၾကခဲရ
့ ေပ။ ႏွစလ
္ ရွညစ
္ ြာပင္ ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ သဲလြနစ
္ ကို မေတြရ
႔ ၾွိ ကရခဲ။့

ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕တြင္ ယခင္အခါကကဲသ
့ ႔ုိ ေတးခ်ဳိသာညွငး္ ေစာင္းသံကင္းခဲ၍
့ ပ်င္းရိဖြယရ
္ ာပင္
ျဖစ္ခဲေ
့ လသည္။

ၿမိဳ႕စားကေလး ေမာင္ေဒါန၏ ဥယ်ာဥ္သာႀကီးကိမ

ု က
ူ ား က်ိနစ
္ ာသင္ေ
့ သာ မလာအပ္သည့္
အရပ္ဟု ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔ ယူဆထားၾကသျဖင့္ လူသအ
ူ ေရာက္ နည္းပါးခဲက
့ ာ လင္းဆြဲလင္းဝက္ႏင
ွ ့္
ညဥ့္ငွက္တေစၧတို႔ ေပ်ာ္စရ
ံ ာ အိမႀ္ ကီးတစ္အမ
ိ ္ အျဖစ္သာ ထင္ရာွ းရစ္ခဲေ
့ လသည္။

181
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

အခန္း (၁၂)

သူသည္ သစ္ရြကေ
္ ပၚမွ လကၤာမ်ားကို ျပန္လည္၍ ဖတ္႐ျႈ ပန္ေလသည္။

ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားသည္ သူ႔ အနားတြင္ ဝဲပ်ံလ်က္ ရိၾွ ကကာ သူဘ

႔ ဝကို က႐ုဏာသက္
စြာျဖင့္ စကားဆိၾု ကေသာ္လည္း သူသည္ ၾကားဟန္မတူခဲ။့ သစ္ရြက္ ေပၚမွ လကၤာမ်ားကို ဖတ္ရင္း
သစ္ရြကမ
္ ်ားကို ေျခမြ၍ စမ္းေခ်ာင္းထဲသ႔ုိ လႊငပ
့္ စ္ျပန္ကာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ အသံတို႔ျဖင့္
ရယ္ေမာျပန္ေလသည္။

“သခင္ကေလးဟာ တစ္ခါတစ္ခါ မုန္တိုငး္ နဲတ

႔ ၿူ ပီး တစ္ခါတစ္ခါ စမ္းေရနဲတ
႔ တ
ူ ယ္၊ သူရ
႔ ယ္သဟ
ံ ာ
မုန္တိုင္းတိုက္ေနသလို အင္မတန္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေပမယ့္ သူ႔ လကၤာရြတတ
္ ဲအ
့ ခါက်ေတာ့
စမ္းေရစီးသံလုိ နားေထာင္လ႔ုိ တို႔ အင္မတန္ ေကာင္းတယ္၊ သနားစရာလဲ ေကာင္းတယ္။

လိပ္ျပာကေလးမ်ား

သူ႔ အနားတြင္

ပ်ံသြားဝဲကာ

က႐ုဏာျဖင့္

လကၤာေဝဖန္

မၾကားဟန္တည့္

ရယ္ျပန္ေလတကား

မုန္းမုန္းခါးသည္

မုသားကမာၻ

182
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

က်ိန္စာတိုက္လ်က္သာပင္တည္း။ ။

လိပျ္ ပာကေလးမ်ားသည္ သူဘ

႔ ဝကို ေဝဖန္ၾကေလသည္။ သူကား ၾကားဟန္မတူခဲ။့
ရယ္ျမဲတင
ုိ း္ သာ ရယ္လ်က္ ရိေ
ွ လသည္။ သူ႔ ရယ္သံတို႔ကား သူအ
႔ သည္းတြင္ ခါးခါးမုနး္ လွေသာ
မုသားကမာၻကုိ က်ိန္စာတိုက္ေနသကဲ့သို႔လည္း ရိေ
ွ ခ်သည္။

ထိုသို႔ ရယ္ေမာရင္းက တစ္ခေ

ု သာ ေစာင္းသံသည္ သူ႔နားထဲသို႔ ဆူညစ
ံ ြာ တိးု ဝင္လာေလသည္။
ေစာင္းသံကုိ အမုနး္ ႀကီး မုနး္ ခဲေ
့ သာ သူသည္ ေစာင္းသံမ်ားကို မၾကားႏိင
ု ေ
္ စရန္ နားႏွစဘ
္ က္ကုိ
လက္အစံျု ဖင့္ အုပဆ
္ င
ုိ း္ ထားရေလသည္။ သူ၏ ေနာက္ေၾကာင္းတို႔ကို ျပန္လည္တသမိေသာ
အခါတိင
ု း္ တြင္ ေစာင္းသံတသ
႔ုိ ည္ သူ႔အား ေခ်ာက္ခ်ားေစခဲေ
့ လသည္။

သို႔ေၾကာင့္လည္း သူသည္ ေနာက္ေၾကာင္းတို႔ကို ေမ့ႏင

ုိ သ
္ မွ် ေမ့ရန္ ႀကိဳးစားကာ
သစ္ရြကမ
္ ်ားေပၚတြငသ
္ ာ အမုန္းလကၤာတို႔ကို သီကးုံ ေရးစပ္ေနေလသည္။

“မုန္း … မုန္း … မုန္း … မုန္း”

ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ေဆာင္

တိမ္ေတာင္တိမ္ခဲ

ငရဲေအာက္ဆံုး

ႏွလံုးသည္းလႊာ

ငါ့ကမာၻတြင္

က်ိန္စာ … က်ိန္စာ …. က်ိန္စာ အဆိပ္တည္း။ ။

သူသည္ ဤကဗ်ာကို ေရးရင္းက ငိမ

ု ေယာင္မဲေ
့ နေသာ မ်က္ႏာွ သည္ ျပံဳး၍လာတတ္ၿပီး
ကလဲစ
့ ားေခ်ေသာ မ်က္ရည္တို႔သည္ သူ႔ ပါးျပင္ေပၚတြင္ တသြငသ
္ ြင္ စီးဆင္းလာျပန္ေလသည္။

သူ႔ ဘဝတြင္ အလွကုိ ေက်ာခိင

ု း္ ၍ အခ်စ္ကုိ ဆန္က
႔ ်င္ဘက္ ျပဳကာ တစ္စံုတစ္ဦးကို သဲမဲစြာ
မုနး္ ရေသာ အလုပသ
္ ာလွ်င္ သူအ
႔ တြက္ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံးု အလုပတ
္ စ္ခု ျဖစ္ေလသည္။

ဤကမာၻကား

တဏွာႏွင့္လိင္

183
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ပင့္ကူအိမ္ႏွယ္

တြယ္ပါေလဘိ

ရစ္မိဖမ္းေႏွာင္

အက်ဥ္းေထာင္မ်ား

နာမ္တံခါးတြင္

လြမ္းခ်င္သူတိုင္း

ခ်စ္သခ်ဳႋင္းမွာ

ျမွဳပ္ႏွံရာတည့္

ၾကမၼာေသမင္း

တြင္းနက္နက္တူး

သြပ္သြပ္႐ူးစြာ

နဖူးႏွင့္တိုက္

ဦးလာခိုက္လည္း

လက္ပိုက္၍သာ

ၾကည့္ေနပါသည္

သူ႔မွာမတုန္

မလႈပ္ေတာ့ေခ်တကား။ ။

ဤကမာၻကား တဏွာႏွင့္လိင္ ႐ႈပေ

္ ထြးလိမလ
္ ်က္ ရိေ
ွ သာ ပင္က
့ ူ အိမ္ႀကီးတစ္ခုဟုသာ သူ
ယူဆေလသည္။

ဤ ပင့္ကူအိမ္ႀကီးသို႔ လာ၍ တြယမ

္ သ
ိ မ
ူ ်ားသည္ ဖမ္းေႏွာင္ရစ္မက
ိ ာ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးသဖြယ္
မျမင္ရေသာ နာမ္တခ
ံ ါးကို တပ္ဆင္ထားသည္ဟလ
ု ည္း သူ မွတထ
္ င္ထားေလသည္။

184
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

လြမ္းခ်င္သူတို႔သည္ အခ်စ္သခ်ဳႋငး္ ၏ ျမွဳပ္ႏွံရာသို႔ လာေရာက္ၾကကာ ၾကမၼာေသမင္း၏

တြငး္ နက္နက္တးူ သည့္ ေနရာတြင္ ႐ူးသြပမ
္ က
ုိ မ
္ ဲစြာ နဖူးႏွင့္တိုက္၍ ဦးလာခိုက္ၾကေသာ္လည္း
သူတ
႔ မူကား လက္ပက
ုိ ၍
္ သာ မတုနမ
္ လႈပ္ ၾကည္၍
့ ေနတတ္ေလသည္။

သူ႔ အတြကမ
္ က
ူ ား ဤကမာၻႀကီးသည္ အနိ႒ာ႐ံုတို႔ လႊမး္ ျခံဳထားေသာ ရဲတိုက္ပ်က္ႀကီးတစ္ခုသာ
ျဖစ္ေလသည္။

သစ္ခတ
ု သ
္ မား တစ္စုတို႔သည္ မ်က္စိလည္ လမ္းမွာ၍ သူႏွင့္ ရင္ဆင
ုိ ေ
္ တြၾ႔ ကံဳရေသာအခါ
သူ႔အား “အ႐ူးႀကီး” ဟု ေခၚေဝၚ သမုတၾ္ ကကာ သူႏွင့္ ေဝးေအာင္ တိမး္ ေရွာင္သြားေသာ ကာလ၌
သူသည္ တစ္ကိုယ္တည္း ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲစြာ က်န္ရစ္ခဲေ
့ လသည္။

သူ႔အား အ႐ူးႀကီးဟု ေခၚဆိၾု ကေသာ သစ္ခုတ္သမားတို႔အား မိမသ

ိ ည္ အ႐ူးတစ္ေယာက္
မဟုတေ
္ ၾကာင္း ျငင္းဆိက
ု ာ လကၤာဆရာ တစ္ဥးီ ျဖစ္ပါသည္ဟု ျပန္လည္ ေခ်ပေသာအခါ
သစ္ခုတ္သမားတို႔၏ ေျပာင္ေလွာင္ရယ္ေမာျခင္းကိသ
ု ာ ခံရေလသည္။

ေက်းကၽြန္ႏွင့္ သခင္

ဘုရင္ႏွင့္ သူဖုန္းစား

အာဏာသားႏွင့္ သူခိုး

က်ားဆိုးႏွင့္ မုဒိမ္း

သစ္စိမ္းႏွင့္ ႏြားအို

အခ်ဳိႏွင့္ အခါး

ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမ

အဝႏွင့္ အပိန္

အရွိန္ႏွင့္ အေႏွး

ေသြးႏွင့္ မ်က္ရည္

ဧည့္သည္ႏွင့္ ဇရပ္ပ်က္

ပ်ားရည္ခြက္ႏွင့္ အဆိပ္ပုလင္း

185
ကလ်ာမိမိမုန္း - ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ေသမင္းႏွင့္ သမားေတာ္

ပိန္းမေဟာ္ႏွင့္ ေျမဝပ္ပန္း

မ်က္ကန္းႏွင့္ နားထိုင္း

မုန္တိုင္းႏွင့္ ရြက္ဝါ

တဏွာႏွင့္ ရမၼက္

အပ်က္ႏွင့္ အျဖစ္

အခ်စ္ႏွင့္ အမုန္း

႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္

လူတို႔ဇာတ္သည္

ရဟတ္ပမာ ခ်ာခ်ာလည္လ်က္သာတကား။ ။

သူသည္ ေတြသ
႔ မွ် သစ္ရြကတ
္ အ
႔ုိ ေပၚတြင္ လကၤာမ်ားကို ေရးလ်က္သာ ရိေ
ွ လသည္။
တစ္ေလာကလံက
ု ုိ ဆန္က
႔ ်င္လ်က္ ရိေ
ွ သာ သူ႔ အမုနး္ လကၤာတိသ
႔ု ည္ ဘယ္ေသာအခါကာလတြငမ
္ ွ
ၿပီးဆံးု ေလမည္ကလ
ုိ ည္း သူမသိေတာ့ေခ်။

တစ္စတ
ုံ စ္ဥးီ ေသာ သူမွလည္း သူလ
႔ ကၤာ၏ က်ယ္ဝန္းနက္နဲေသာ အဓိပၸာယ္တို႔ကို
အနက္မဖြငတ
့္ တ္ဘဲ ရိၾွ ကေလသည္။

ပန္းလိပျ္ ပာကေလးမ်ားႏွင့္ ၾကယ္ပြငက

့္ ေလးမ်ားသည္ သူလ
႔ ကၤာကို ဖတ္၍ အဓိပာၸ ယ္
ျပန္ဆိုႏိုင္ေသာ ကာလတြငမ
္ ွ သူလ
႔ ကၤာ သူ႔ကဗ်ာတို႔သည္ အဆံးု သတ္ေပလိမမ
့္ ည္တည္း။ ။

ေဒါင္းႏြယေ
္ ဆြ

(၁၉၆၀ - ခု၊ ေအာက္တဘ

ုိ ာလ ၂၀ ရက္)

186