ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Γεώργιος Βιζυηνός (1849 - 1896)

Ποίηση: Ποιητικά Πρωτόλεια (1873), Ο Κόδρος (1874), Βοσπορίδες αύραι (1876), Ατθίδες
αύραι (1883), Εσπερίδες (1887)

Πεζογραφία: Το αμάρτημα της μητρός μου (1883) / Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως (1883) /
Ποίος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου (1883) / Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας (1884) / Το
μόνο της ζωής του ταξίδιον (1884) / Πρωτομαγιά (1884) / Διατί η μηλιά δεν έγινε μηλέα (1885)
/ Μοσκώβ-Σελήμ (1895)

Μελέτες- Άρθρα –Κείμενα:

Das Kinderspiel in Bezug auf Psychologie und Paedagogik (Το παιχνίδι από ψυχολογική και
παιδαγωγική άποψη)
Αι εικαστικαί τέχναι κατά την Α΄ εικοσιπενταετηρίδα του Γεωργίου Α΄
Ανα τον Ελικώνα / Βαλλίσματα
Ερρίκος Ίβσεν
Η φιλοσοφία του Καλού παρά Πλωτίνω
Οι καλόγεροι και η λατρεία του Διονύσου εν Θράκη
Στοιχεία λογικής προς χρήσιν της ελληνικής νεολαίας
Στοιχεία Ψυχολογίας
Ψυχολογικαί μελέται επί του Καλού Α΄· Πνευματικαί ιδιοφυΐαι
Ψυχολογικαί μελέται επί του Καλού Β΄· Αι αρχαί των τεχνών

ΜΕΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΙΖΥΗΝΟ

Μουλλάς Π., «Το νεοελληνικό διήγημα και ο Γ.Μ. Βιζυηνός», Εισαγωγή στο Βιζυηνός Γ.Μ.,
Νεοελληνικά Διηγήματα, εκδ. Εστία, Αθήνα 2001

Γ. Μ. Βιζυηνός· Τα διηγήματα, Εισαγωγή-Επιμέλεια: Βαγγέλης Αθανασόπουλος. Αθήνα,

Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, 1991

Β. Αθανασόπουλος, Οι μύθοι της ζωής και του έργου του Γ. Βιζυηνού, Καρδαμίτσα, Αθήνα,
1996

Μ. Χρυσανθόπουλος, Γεώργιος Βιζυηνός: μεταξύ φαντασίας και μνήμης, Εστία, Αθήνα 1994.

Κώστας Στεργιόπουλος, «Ο Βιζυηνός και το διήγημα», Περιδιαβάζοντας. Στο χώρο της

παλιάς πεζογραφίας μας. Τόμος Β΄, Κέδρος, Αθήνα, 1986.

Αφιερώματα περιοδικών: Ελληνική Δημιουργία Δ΄, τχ. 40 (1η Οκτωβρίου 1949) / Θρακικά
χρονικά τχ. 17-18 (Χειμώνας-Άνοιξη 1965) / Τετράδια Ευθύνης 29 (1988 -με τίτλο Ποιος
ήταν ο Γεώργιος Βιζυηνός) / Διαβάζω τχ. 278 (8 Ιανουαρίου 1992) / Η λέξη 135
(Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1996) / Νέα Εστία 140, τχ. 1664 (1η Νοεμβρίου 1996) / Ακτή τχ. 29
(Χειμώνας 1996) / Ίβυκος τχ. 16 - 17 (Άνοιξη - Καλοκαίρι 1997) / Ελευθεροτυπία
(19/5/2006).
Κόδρος (απόσπασμα) 1874

Ο Φοίβος τέμνων με λάμπον βήμα Στίχοι του φρενοκομείου

καθαρομέτωπον ουρανόν,
φλογώδες σκάφος ελαύνον κύμα
εις σαπφειρώδη ωκεανόν,
την υπερήφανον ήδη πτήσιν
προς την ροδόχρουν έκλινε δύσιν.
Χρυσαί ακτίνες επιφωτίζουν
τας κορυφώσεις του Υμηττού
και το φαλάκρωμα καλλωπίζουν
του λιθοστέρνου Λυκαβηττού.
Πλην μάτην πλέον εναντιούται
τοις Δωριεύσιν ο Ιλισός.
Ματαίως άπελπις εξογκούται
καταφερόμενος περισσός.
Τη αποφάσει της επιμένει
αδυσωπήτως η Ειμαρμένη.
Λοιπόν με βίαν αυτοί μεγάλην
την μίαν όχθην του παραιτούν
και, διαβάντες επί την άλλην,
το προστυγχάνον λεηλατούν.
Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ
σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,
σέρνω τὸ βαρύ μου βῆμα
σ᾿ ἕνα μνῆμα!
Σὰν μ᾿ ἁρπάχθηκε ἡ χαρὰ
ποὺ ἐχαιρόμουν μιὰ φορὰ
ἔτσι σὲ μίαν ὥρα...
μέσ᾿ σ᾿ αὐτὴν τὴν χώρα
ὅλα ἄλλαξαν τώρα!
Κι᾿ ἀπὸ τότε ποὺ θρηνῶ
τὸ ξανθὸ καὶ γαλανὸ
καὶ οὐράνιο φῶς μου,
μετεβλήθη ἐντός μου
καὶ ὁ ρυθμὸς τοῦ κόσμου.

Εις δε την πόλιν οι Αθηναίοι, Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ

εν τη πλατεία της αγοράς,
όπως περίφοβοι, όταν πνέη
τοξεύων χάλαζαν ο βορράς,
εις τους σηκούς των οι άρνες τρέχουν,
τω Μελανθίδη τον νουν προσέχουν.
Εκείνος, σκήπτρον κρατών εις χείρας,
θνητός πλην όμοιος με θεόν,
εκ των ομμάτων βάλλων σπινθήρας,
τοιαύτα λέγει προς τον λαόν.
σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,
σέρνω τὸ βαρύ μου βήμα
σ᾿ ἕνα μνῆμα ...
Τὸν σταυρὸ τὸν ἀψηλὸ
ἀγκαλιά, γλυκοφιλῶ
τὸ μυριάκριβο ὄνομά της,
κι᾿ ἀπ᾿ τὰ χώματά της

«Όχι. Δεν έχει ορθώς το ρήμα, ἡ φωνή της ἡ χρυσὴ

εις ο πιστεύουσιν οι θνητοί,
μὲ καλεῖ «ἔλα καὶ σὺ
ότι του βίου τυφλή το νήμα
της Ειμαρμένης η χειρ κρατεί. δίπλα στὸ ξανθὸ παιδί σου
Σπουδαία γνώμη φαίνετ' εκείνη. καὶ κοιμήσου!»
Συν Αθηναίη και χείρα κίνει.
Eάν τον Ξάνθον δεν απησχόλει
του Kόδρου ένοπλος ο πατήρ
θα τον εφόνευε; Kαι τη πόλει
θ' απεκαλείτο άναξ σωτήρ; (…)