Το Όνειρον 1884
Εψές είδα στον ύπνο μου
ένα βαθύ ποτάμι
–Θεός να μην το κάμη
να γίνη αληθινό!
Στην όχθη του στεκόντανε
γνωστό μου παλικάρι,
χλωμό σαν το φεγγάρι,
σαν νύχτα σιγανό.
Αγέρας το παράσπρωχνε
με δύναμη μεγάλη,
σαν νάθε' να το βγάλη
απ' της ζωής την μέση.
Και το νερό, π' αχόρταγα
τα πόδια του φιλούσε,
θαρρείς το προσκαλούσε
στ' αγκάλια του να πέση.
–Δεν είν' αγέρας, σκέφθηκα,
και σένα που σε δέρνει.
Η απελπισιά σε παίρνει
κι η απονιά του κόσμου!
Κι εχύθηκ' απ' τον θάνατο
τον δύστυχο ν' αρπάξω…
Ωιμέ! Πριν ή προφθάξω
εχάθηκ' απ' εμπρός μου!
Στα ρέματα παράσκυψα,
να τον ευρώ γυρεύω.
Στα ρέματ' αγναντεύω–
Το λείψανό μ' αχνό!…
Εψές είδα στον ύπνο μου
ένα βαθύ ποτάμι
–Θεός να μην το κάμη
να γίν' αληθινό!
Η ανεμώνη
Ένας βράχος στα βουνά
συλλογιέται μοναχός του.
Ένα ρυάκι, που περνά,
κάτι τραγουδάει εμπρός του.
Μία ανεμώνη, που ανθεί
εις τον βράχο στηριγμένη,
να νοήσει προσπαθεί
το τραγούδι τι σημαίνει.
Κι᾿ όλο σκύφτει πιο πολύ,
και ξεχνά το στήριγμά της.
Τι τραγούδι να λαλεί
ο τρεχάμενος διαβάτης;
Τραγουδεί για μια αγκαλιά,
που με πόθον ανοιγμένη
στην χρυσήν ακρογιαλιά
μέρα νύχτα τον προσμένει.
- Αχ, κι᾿ ας ήμουν, λέγ᾿, εγώ
κείνη που θα τ᾿ αγκαλιάσει!
Και το ρεύμα το γοργό
σκύβ᾿ ἡ λουλουδιά να φθάσει!
Μα, σαν έσκυβ᾿ έτσι δα
το νερό με την ορμή του
τα φυλλάκια της μαδά
τα κατρακυλά μαζί του.
Τώρα στέκει μαδητή,
στέκει στέλεχος μονάχο!
Γιατί, αχ! γιατὶ
ξεστηρίχθηκ᾿ απ᾿ τον βράχο!