Ang Dios Atong Tigpanalipod
Ang modangop sa Labing Halangdon, ang magpabiling
ubos sa pagbantay sa Labing gamhanan,
makaingon sa Ginoo, “Ikaw ang akong manlalaban ug
tigpanalipod, ikaw ang akong Dios, ug kanimo nagsalig
ako.” Gikan sa tanang katalagman nga wala mo hisayri,
ilika ka gayod niya ingon man sa tanang sakit nga
makamatay. Taybonan ka nia sa iyang mga pako ug dili ka
gayod maunsa ubos sa iyang pagatiman. Ang iyang
pagkamaunongon manalipod ug magbantay kanimo.
Dili ka unya mahadlok sa mga katalagman sa kagabhion o
sa mga udyong nga naghadyong sa panahon sa adlaw o sa
mga sakit nga mohampak diha sa kangitngit o sa kadaotan
nga molaglag panahon sa adlaw.
Mahimong mangapukan ang usa ka libo diha sa imong
kiliran, napulo ka libo libot kanimo apan dili ka gayod
maunsa. Makita mo unya unsaon pagsilot ang mga daotan
Kay gihimo mo mang dalangpanan ang GINOO,
ang Labing Halangdon nga imong tigpanalipod, walay
katalagman nga modangat kanimo ug walay kadaot nga
moabot dulo sa imong puloy-anan.
Pabantayan ka sa Dios sa iyang mga anghel aron
pagpanalipod bisag asa ka paingon.
Sapwangon ka nila sa ilang mga kamot aron dili maunsa
sa mga bato ang imong mga tiil.
Tumban mo ang mga liyon ug mga bitin, mga mapintas nga
liyon ug mga bitin nga malala. Ang Dios nag-ingon,
“Luwason ko kadtong nahigugma kanako, ug panalipdan
ko kadtong miila sa akong ngalan. Sa dihang sampiton ako
nila, tubagon ko sila. Mag-uban ako kanila sa dihang sila
anaa sa kalisdanan. Luwason ko sila ug pasidunggan.
Gantihan ko silag taas nga kinabuhi ug luwason ko gayod
sila”
Ang Dios Atong Tigpanalipod
Ang modangop sa Labing Halangdon, ang magpabiling
ubos sa pagbantay sa Labing gamhanan,
makaingon sa Ginoo, “Ikaw ang akong manlalaban ug
tigpanalipod, ikaw ang akong Dios, ug kanimo nagsalig
ako.” Gikan sa tanang katalagman nga wala mo hisayri,
ilika ka gayod niya ingon man sa tanang sakit nga
makamatay. Taybonan ka nia sa iyang mga pako ug dili ka
gayod maunsa ubos sa iyang pagatiman. Ang iyang
pagkamaunongon manalipod ug magbantay kanimo.
Dili ka unya mahadlok sa mga katalagman sa kagabhion o
sa mga udyong nga naghadyong sa panahon sa adlaw o sa
mga sakit nga mohampak diha sa kangitngit o sa kadaotan
nga molaglag panahon sa adlaw.
Mahimong mangapukan ang usa ka libo diha sa imong
kiliran, napulo ka libo libot kanimo apan dili ka gayod
maunsa. Makita mo unya unsaon pagsilot ang mga daotan
Kay gihimo mo mang dalangpanan ang GINOO,
ang Labing Halangdon nga imong tigpanalipod, walay
katalagman nga modangat kanimo ug walay kadaot nga
moabot dulo sa imong puloy-anan.
Pabantayan ka sa Dios sa iyang mga anghel aron
pagpanalipod bisag asa ka paingon.
Sapwangon ka nila sa ilang mga kamot aron dili maunsa
sa mga bato ang imong mga tiil.
Tumban mo ang mga liyon ug mga bitin, mga mapintas nga
liyon ug mga bitin nga malala. Ang Dios nag-ingon,
“Luwason ko kadtong nahigugma kanako, ug panalipdan
ko kadtong miila sa akong ngalan. Sa dihang sampiton ako
nila, tubagon ko sila. Mag-uban ako kanila sa dihang sila
anaa sa kalisdanan. Luwason ko sila ug pasidunggan.
Gantihan ko silag taas nga kinabuhi ug luwason ko gayod
sila”
Ang Dios Atong Tigpanalipod
Ang modangop sa Labing Halangdon, ang magpabiling
ubos sa pagbantay sa Labing gamhanan,
makaingon sa Ginoo, “Ikaw ang akong manlalaban ug
tigpanalipod, ikaw ang akong Dios, ug kanimo nagsalig
ako.” Gikan sa tanang katalagman nga wala mo hisayri,
ilika ka gayod niya ingon man sa tanang sakit nga
makamatay. Taybonan ka nia sa iyang mga pako ug dili ka
gayod maunsa ubos sa iyang pagatiman. Ang iyang
pagkamaunongon manalipod ug magbantay kanimo.
Dili ka unya mahadlok sa mga katalagman sa kagabhion o
sa mga udyong nga naghadyong sa panahon sa adlaw o sa
mga sakit nga mohampak diha sa kangitngit o sa kadaotan
nga molaglag panahon sa adlaw.
Mahimong mangapukan ang usa ka libo diha sa imong
kiliran, napulo ka libo libot kanimo apan dili ka gayod
maunsa. Makita mo unya unsaon pagsilot ang mga daotan
Kay gihimo mo mang dalangpanan ang GINOO,
ang Labing Halangdon nga imong tigpanalipod, walay
katalagman nga modangat kanimo ug walay kadaot nga
moabot dulo sa imong puloy-anan.
Pabantayan ka sa Dios sa iyang mga anghel aron
pagpanalipod bisag asa ka paingon.
Sapwangon ka nila sa ilang mga kamot aron dili maunsa
sa mga bato ang imong mga tiil.
Tumban mo ang mga liyon ug mga bitin, mga mapintas nga
liyon ug mga bitin nga malala. Ang Dios nag-ingon,
“Luwason ko kadtong nahigugma kanako, ug panalipdan
ko kadtong miila sa akong ngalan. Sa dihang sampiton ako
nila, tubagon ko sila. Mag-uban ako kanila sa dihang sila
anaa sa kalisdanan. Luwason ko sila ug pasidunggan.
Gantihan ko silag taas nga kinabuhi ug luwason ko gayod
sila”
Ang Dios Atong Tigpanalipod
Ang modangop sa Labing Halangdon, ang magpabiling
ubos sa pagbantay sa Labing gamhanan,
makaingon sa Ginoo, “Ikaw ang akong manlalaban ug
tigpanalipod, ikaw ang akong Dios, ug kanimo nagsalig
ako.” Gikan sa tanang katalagman nga wala mo hisayri,
ilika ka gayod niya ingon man sa tanang sakit nga
makamatay. Taybonan ka nia sa iyang mga pako ug dili ka
gayod maunsa ubos sa iyang pagatiman. Ang iyang
pagkamaunongon manalipod ug magbantay kanimo.
Dili ka unya mahadlok sa mga katalagman sa kagabhion o
sa mga udyong nga naghadyong sa panahon sa adlaw o sa
mga sakit nga mohampak diha sa kangitngit o sa kadaotan
nga molaglag panahon sa adlaw.
Mahimong mangapukan ang usa ka libo diha sa imong
kiliran, napulo ka libo libot kanimo apan dili ka gayod
maunsa. Makita mo unya unsaon pagsilot ang mga daotan
Kay gihimo mo mang dalangpanan ang GINOO,
ang Labing Halangdon nga imong tigpanalipod, walay
katalagman nga modangat kanimo ug walay kadaot nga
moabot dulo sa imong puloy-anan.
Pabantayan ka sa Dios sa iyang mga anghel aron
pagpanalipod bisag asa ka paingon.
Sapwangon ka nila sa ilang mga kamot aron dili maunsa
sa mga bato ang imong mga tiil.
Tumban mo ang mga liyon ug mga bitin, mga mapintas nga
liyon ug mga bitin nga malala. Ang Dios nag-ingon,
“Luwason ko kadtong nahigugma kanako, ug panalipdan
ko kadtong miila sa akong ngalan. Sa dihang sampiton ako
nila, tubagon ko sila. Mag-uban ako kanila sa dihang sila
anaa sa kalisdanan. Luwason ko sila ug pasidunggan.
Gantihan ko silag taas nga kinabuhi ug luwason ko gayod
sila”
Ang Dios Atong Tigpanalipod
Ang modangop sa Labing Halangdon, ang magpabiling
ubos sa pagbantay sa Labing gamhanan,
makaingon sa Ginoo, “Ikaw ang akong manlalaban ug
tigpanalipod, ikaw ang akong Dios, ug kanimo nagsalig
ako.” Gikan sa tanang katalagman nga wala mo hisayri,
ilika ka gayod niya ingon man sa tanang sakit nga
makamatay. Taybonan ka nia sa iyang mga pako ug dili ka
gayod maunsa ubos sa iyang pagatiman. Ang iyang
pagkamaunongon manalipod ug magbantay kanimo.
Dili ka unya mahadlok sa mga katalagman sa kagabhion o
sa mga udyong nga naghadyong sa panahon sa adlaw o sa
mga sakit nga mohampak diha sa kangitngit o sa kadaotan
nga molaglag panahon sa adlaw.
Mahimong mangapukan ang usa ka libo diha sa imong
kiliran, napulo ka libo libot kanimo apan dili ka gayod
maunsa. Makita mo unya unsaon pagsilot ang mga daotan
Kay gihimo mo mang dalangpanan ang GINOO,
ang Labing Halangdon nga imong tigpanalipod, walay
katalagman nga modangat kanimo ug walay kadaot nga
moabot dulo sa imong puloy-anan.
Pabantayan ka sa Dios sa iyang mga anghel aron
pagpanalipod bisag asa ka paingon.
Sapwangon ka nila sa ilang mga kamot aron dili maunsa
sa mga bato ang imong mga tiil.
Tumban mo ang mga liyon ug mga bitin, mga mapintas nga
liyon ug mga bitin nga malala. Ang Dios nag-ingon,
“Luwason ko kadtong nahigugma kanako, ug panalipdan
ko kadtong miila sa akong ngalan. Sa dihang sampiton ako
nila, tubagon ko sila. Mag-uban ako kanila sa dihang sila
anaa sa kalisdanan. Luwason ko sila ug pasidunggan.
Gantihan ko silag taas nga kinabuhi ug luwason ko gayod
sila”
Ang Dios Atong Tigpanalipod
Ang modangop sa Labing Halangdon, ang magpabiling
ubos sa pagbantay sa Labing gamhanan,
makaingon sa Ginoo, “Ikaw ang akong manlalaban ug
tigpanalipod, ikaw ang akong Dios, ug kanimo nagsalig
ako.” Gikan sa tanang katalagman nga wala mo hisayri,
ilika ka gayod niya ingon man sa tanang sakit nga
makamatay. Taybonan ka nia sa iyang mga pako ug dili ka
gayod maunsa ubos sa iyang pagatiman. Ang iyang
pagkamaunongon manalipod ug magbantay kanimo.
Dili ka unya mahadlok sa mga katalagman sa kagabhion o
sa mga udyong nga naghadyong sa panahon sa adlaw o sa
mga sakit nga mohampak diha sa kangitngit o sa kadaotan
nga molaglag panahon sa adlaw.
Mahimong mangapukan ang usa ka libo diha sa imong
kiliran, napulo ka libo libot kanimo apan dili ka gayod
maunsa. Makita mo unya unsaon pagsilot ang mga daotan
Kay gihimo mo mang dalangpanan ang GINOO,
ang Labing Halangdon nga imong tigpanalipod, walay
katalagman nga modangat kanimo ug walay kadaot nga
moabot dulo sa imong puloy-anan.
Pabantayan ka sa Dios sa iyang mga anghel aron
pagpanalipod bisag asa ka paingon.
Sapwangon ka nila sa ilang mga kamot aron dili maunsa
sa mga bato ang imong mga tiil.
Tumban mo ang mga liyon ug mga bitin, mga mapintas nga
liyon ug mga bitin nga malala. Ang Dios nag-ingon,
“Luwason ko kadtong nahigugma kanako, ug panalipdan
ko kadtong miila sa akong ngalan. Sa dihang sampiton ako
nila, tubagon ko sila. Mag-uban ako kanila sa dihang sila
anaa sa kalisdanan. Luwason ko sila ug pasidunggan.
Gantihan ko silag taas nga kinabuhi ug luwason ko gayod
sila”
Ang Dios Atong Tigpanalipod
Ang modangop sa Labing Halangdon, ang magpabiling
ubos sa pagbantay sa Labing gamhanan,
makaingon sa Ginoo, “Ikaw ang akong manlalaban ug
tigpanalipod, ikaw ang akong Dios, ug kanimo nagsalig
ako.” Gikan sa tanang katalagman nga wala mo hisayri,
ilika ka gayod niya ingon man sa tanang sakit nga
makamatay. Taybonan ka nia sa iyang mga pako ug dili ka
gayod maunsa ubos sa iyang pagatiman. Ang iyang
pagkamaunongon manalipod ug magbantay kanimo.
Dili ka unya mahadlok sa mga katalagman sa kagabhion o
sa mga udyong nga naghadyong sa panahon sa adlaw o sa
mga sakit nga mohampak diha sa kangitngit o sa kadaotan
nga molaglag panahon sa adlaw.
Mahimong mangapukan ang usa ka libo diha sa imong
kiliran, napulo ka libo libot kanimo apan dili ka gayod
maunsa. Makita mo unya unsaon pagsilot ang mga daotan
Kay gihimo mo mang dalangpanan ang GINOO,
ang Labing Halangdon nga imong tigpanalipod, walay
katalagman nga modangat kanimo ug walay kadaot nga
moabot dulo sa imong puloy-anan.
Pabantayan ka sa Dios sa iyang mga anghel aron
pagpanalipod bisag asa ka paingon.
Sapwangon ka nila sa ilang mga kamot aron dili maunsa
sa mga bato ang imong mga tiil.
Tumban mo ang mga liyon ug mga bitin, mga mapintas nga
liyon ug mga bitin nga malala. Ang Dios nag-ingon,
“Luwason ko kadtong nahigugma kanako, ug panalipdan
ko kadtong miila sa akong ngalan. Sa dihang sampiton ako
nila, tubagon ko sila. Mag-uban ako kanila sa dihang sila
anaa sa kalisdanan. Luwason ko sila ug pasidunggan.
Gantihan ko silag taas nga kinabuhi ug luwason ko gayod
sila”
 Singgit sa Kaguol og Awit sa Pagdayeg
Dios ko, Dios ko, nganong gibiyaan mo man ako? Nagpakitabang ako kanimo, apan
hagtod karon wala mo ako tabangi!
O Dios ko, adlaw ug gabii gisangpit ko ikaw, apan wala mo ako tubaga busa wala ako
magmalinawon.
Apan balaan ka ug gidayeg sa Israel. Ang among mga katigulangan nagsalig kanimo ug
giluwas mo sila. Misangpit sila kanimo ug giluwas mo sila. Misalig sila kanimo ug wala
mo sila kawangan.
Apan sama na lamang ako sa ulod ug dili na tawo.
Giyam-iran ako ug gisalikway sa tanan! Gibugalbugalan ako sa tanang nakakita kanako;
gidiwaldiwalan ako nila sa ilang dila ug nagpangaligo sila. Miingon sila, “Misalig ka man
kaha sa Ginoo, nganong wala ka man niya luwasa? Kong gikahimut-an ka pa sa Ginoo,
Nganong wala ka man niya tabang?”
Apan ikaw ang nagpahimugso kanako, ug sukad a sa akong pagkabata gibantayan mo
na ako. Sukad sa akong pagkatawo gisalik na ako kanimo; sukad ako mahimugso ikaw
na ang akong Dios. Ayaw akong biyai kay duol na ang kasamok, ug walay laing
makatabang kanako,
Gilibotan ako sa akong mga kaaway nga daw mapintas nga mga torong baka sa Basan.
Ginganga nila ang ilang baba daw nga liyon nga nagngulob, ug buot mokuniskunis
kanako.
Sama ako sa tubig nga giyabo sa yuta. Ang akong kabukogan daw nangatangtan, ug
ang akong kasingkasing daw kandila nga natunaw.
Nag-uga na ang akong tutonlan sama sa yuta ug ang akong dla mitapot sa akong
alingagngag ug gibiyaan mo ako nga nagbuy-od na sa yuta nga daw patay. Gilibotan ako
sa mga tawong daotan, nga daw mga iro nga mihasmag kanako; ug gikinuskunis nila
ang akong mga kamot ug tiil. Nakita na ang akong kabukogan.
Gitutokan ako sa mga kaaway. Gibahinbahin nila ang akong bisti og nagripa sila alang
sa akong kupo.
O GINOO, ayaw intawon ko biyai! Tabangi dayon ako, O manluluwas ko! Ilikay ako sa
espada ug nianang mga iro! Luwasa ako gikan sa baba sa liyon; wala akoy mahimo
batok nianang mapintas nga mga torong baka! Sultikan ko ang akong katawhan sa
imong nahimo! Daygon ko ikaw diha sa ilang panagtigo; Dayga siya, kamong mga may
kahadlok sa Ginoo! Pasidunggi siya, mga kaliwat ni Jacob! Simbaha siya, katawhan sa
Israel! Wala niya pasagdi nga nag-antos ang mga dinaug-daog; wala niya sila biyai ug
gitubag niya ang ilang pagpakitabang”
Diha sa tigo sa tanan, daygon ko ikaw tungod sa imong gibuhat. Atubangan sa tanan
mong alagad, ihalad ko ang mga halad nga akong gisaad. Makakaon ang mga kabos
kutob sa ilang gusto ug ang muduol sa Ginoo magdayeg kaniya. Mabulahan unta kamo
hangtod sa kahangtoran! Ang tang katawhan sa kalibotan mahinumdum ug modangop
sa Ginoo. Simbahon siya sa tanang kaliwatan ug kanasoran. Kay Ang Ginoo mao ang
hari ug siyay nagmando sa tanang kanasoran. Moyukbo kaniya ang tanang mapahitas-
on; sa atubangan niya mohapa ang katawhan nga dili mohangtod sa kahangtoran.
Mag –alagad kaniya ang umabot nga mga kaliwatan; ug suginlan sila sa mga tawo nga
ang Ginoo maoy nagluwas sa iyang katawhan.
Singgit sa Kaguol og Awit sa Pagdayeg
Dios ko, Dios ko, nganong gibiyaan mo man ako? Nagpakitabang ako kanimo, apan
hagtod karon wala mo ako tabangi!
O Dios ko, adlaw ug gabii gisangpit ko ikaw, apan wala mo ako tubaga busa wala ako
magmalinawon.
Apan balaan ka ug gidayeg sa Israel. Ang among mga katigulangan nagsalig kanimo ug
giluwas mo sila. Misangpit sila kanimo ug giluwas mo sila. Misalig sila kanimo ug wala
mo sila kawangan.
Apan sama na lamang ako sa ulod ug dili na tawo.
Giyam-iran ako ug gisalikway sa tanan! Gibugalbugalan ako sa tanang nakakita kanako;
gidiwaldiwalan ako nila sa ilang dila ug nagpangaligo sila. Miingon sila, “Misalig ka man
kaha sa Ginoo, nganong wala ka man niya luwasa? Kong gikahimut-an ka pa sa Ginoo,
Nganong wala ka man niya tabang?”
Apan ikaw ang nagpahimugso kanako, ug sukad a sa akong pagkabata gibantayan mo
na ako. Sukad sa akong pagkatawo gisalik na ako kanimo; sukad ako mahimugso ikaw
na ang akong Dios. Ayaw akong biyai kay duol na ang kasamok, ug walay laing
makatabang kanako,
Gilibotan ako sa akong mga kaaway nga daw mapintas nga mga torong baka sa Basan.
Ginganga nila ang ilang baba daw nga liyon nga nagngulob, ug buot mokuniskunis
kanako.
Sama ako sa tubig nga giyabo sa yuta. Ang akong kabukogan daw nangatangtan, ug
ang akong kasingkasing daw kandila nga natunaw.
Nag-uga na ang akong tutonlan sama sa yuta ug ang akong dla mitapot sa akong
alingagngag ug gibiyaan mo ako nga nagbuy-od na sa yuta nga daw patay. Gilibotan ako
sa mga tawong daotan, nga daw mga iro nga mihasmag kanako; ug gikinuskunis nila
ang akong mga kamot ug tiil. Nakita na ang akong kabukogan.
Gitutokan ako sa mga kaaway. Gibahinbahin nila ang akong bisti og nagripa sila alang
sa akong kupo.
O GINOO, ayaw intawon ko biyai! Tabangi dayon ako, O manluluwas ko! Ilikay ako sa
espada ug nianang mga iro! Luwasa ako gikan sa baba sa liyon; wala akoy mahimo
batok nianang mapintas nga mga torong baka! Sultikan ko ang akong katawhan sa
imong nahimo! Daygon ko ikaw diha sa ilang panagtigo; Dayga siya, kamong mga may
kahadlok sa Ginoo! Pasidunggi siya, mga kaliwat ni Jacob! Simbaha siya, katawhan sa
Israel! Wala niya pasagdi nga nag-antos ang mga dinaug-daog; wala niya sila biyai ug
gitubag niya ang ilang pagpakitabang”
Diha sa tigo sa tanan, daygon ko ikaw tungod sa imong gibuhat. Atubangan sa tanan
mong alagad, ihalad ko ang mga halad nga akong gisaad. Makakaon ang mga kabos
kutob sa ilang gusto ug ang muduol sa Ginoo magdayeg kaniya. Mabulahan unta kamo
hangtod sa kahangtoran! Ang tang katawhan sa kalibotan mahinumdum ug modangop
sa Ginoo. Simbahon siya sa tanang kaliwatan ug kanasoran. Kay Ang Ginoo mao ang
hari ug siyay nagmando sa tanang kanasoran. Moyukbo kaniya ang tanang mapahitas-
on; sa atubangan niya mohapa ang katawhan nga dili mohangtod sa kahangtoran.
Mag –alagad kaniya ang umabot nga mga kaliwatan; ug suginlan sila sa mga tawo nga
ang Ginoo maoy nagluwas sa iyang katawhan.
Singgit sa Kaguol og Awit sa Pagdayeg
Dios ko, Dios ko, nganong gibiyaan mo man ako? Nagpakitabang ako kanimo, apan
hagtod karon wala mo ako tabangi!
O Dios ko, adlaw ug gabii gisangpit ko ikaw, apan wala mo ako tubaga busa wala ako
magmalinawon.
Apan balaan ka ug gidayeg sa Israel. Ang among mga katigulangan nagsalig kanimo ug
giluwas mo sila. Misangpit sila kanimo ug giluwas mo sila. Misalig sila kanimo ug wala
mo sila kawangan.
Apan sama na lamang ako sa ulod ug dili na tawo.
Giyam-iran ako ug gisalikway sa tanan! Gibugalbugalan ako sa tanang nakakita kanako;
gidiwaldiwalan ako nila sa ilang dila ug nagpangaligo sila. Miingon sila, “Misalig ka man
kaha sa Ginoo, nganong wala ka man niya luwasa? Kong gikahimut-an ka pa sa Ginoo,
Nganong wala ka man niya tabang?”
Apan ikaw ang nagpahimugso kanako, ug sukad a sa akong pagkabata gibantayan mo
na ako. Sukad sa akong pagkatawo gisalik na ako kanimo; sukad ako mahimugso ikaw
na ang akong Dios. Ayaw akong biyai kay duol na ang kasamok, ug walay laing
makatabang kanako,
Gilibotan ako sa akong mga kaaway nga daw mapintas nga mga torong baka sa Basan.
Ginganga nila ang ilang baba daw nga liyon nga nagngulob, ug buot mokuniskunis
kanako.
Sama ako sa tubig nga giyabo sa yuta. Ang akong kabukogan daw nangatangtan, ug
ang akong kasingkasing daw kandila nga natunaw.
Nag-uga na ang akong tutonlan sama sa yuta ug ang akong dla mitapot sa akong
alingagngag ug gibiyaan mo ako nga nagbuy-od na sa yuta nga daw patay. Gilibotan ako
sa mga tawong daotan, nga daw mga iro nga mihasmag kanako; ug gikinuskunis nila
ang akong mga kamot ug tiil. Nakita na ang akong kabukogan.
Gitutokan ako sa mga kaaway. Gibahinbahin nila ang akong bisti og nagripa sila alang
sa akong kupo.
O GINOO, ayaw intawon ko biyai! Tabangi dayon ako, O manluluwas ko! Ilikay ako sa
espada ug nianang mga iro! Luwasa ako gikan sa baba sa liyon; wala akoy mahimo
batok nianang mapintas nga mga torong baka! Sultikan ko ang akong katawhan sa
imong nahimo! Daygon ko ikaw diha sa ilang panagtigo; Dayga siya, kamong mga may
kahadlok sa Ginoo! Pasidunggi siya, mga kaliwat ni Jacob! Simbaha siya, katawhan sa
Israel! Wala niya pasagdi nga nag-antos ang mga dinaug-daog; wala niya sila biyai ug
gitubag niya ang ilang pagpakitabang”
Diha sa tigo sa tanan, daygon ko ikaw tungod sa imong gibuhat. Atubangan sa tanan
mong alagad, ihalad ko ang mga halad nga akong gisaad. Makakaon ang mga kabos
kutob sa ilang gusto ug ang muduol sa Ginoo magdayeg kaniya. Mabulahan unta kamo
hangtod sa kahangtoran! Ang tang katawhan sa kalibotan mahinumdum ug modangop
sa Ginoo. Simbahon siya sa tanang kaliwatan ug kanasoran. Kay Ang Ginoo mao ang
hari ug siyay nagmando sa tanang kanasoran. Moyukbo kaniya ang tanang mapahitas-
on; sa atubangan niya mohapa ang katawhan nga dili mohangtod sa kahangtoran.
Mag –alagad kaniya ang umabot nga mga kaliwatan; ug suginlan sila sa mga tawo nga
ang Ginoo maoy nagluwas sa iyang katawhan.
Singgit sa Kaguol og Awit sa Pagdayeg
Dios ko, Dios ko, nganong gibiyaan mo man ako? Nagpakitabang ako kanimo, apan
hagtod karon wala mo ako tabangi!
O Dios ko, adlaw ug gabii gisangpit ko ikaw, apan wala mo ako tubaga busa wala ako
magmalinawon.
Apan balaan ka ug gidayeg sa Israel. Ang among mga katigulangan nagsalig kanimo ug
giluwas mo sila. Misangpit sila kanimo ug giluwas mo sila. Misalig sila kanimo ug wala
mo sila kawangan.
Apan sama na lamang ako sa ulod ug dili na tawo.
Giyam-iran ako ug gisalikway sa tanan! Gibugalbugalan ako sa tanang nakakita kanako;
gidiwaldiwalan ako nila sa ilang dila ug nagpangaligo sila. Miingon sila, “Misalig ka man
kaha sa Ginoo, nganong wala ka man niya luwasa? Kong gikahimut-an ka pa sa Ginoo,
Nganong wala ka man niya tabang?”
Apan ikaw ang nagpahimugso kanako, ug sukad a sa akong pagkabata gibantayan mo
na ako. Sukad sa akong pagkatawo gisalik na ako kanimo; sukad ako mahimugso ikaw
na ang akong Dios. Ayaw akong biyai kay duol na ang kasamok, ug walay laing
makatabang kanako,
Gilibotan ako sa akong mga kaaway nga daw mapintas nga mga torong baka sa Basan.
Ginganga nila ang ilang baba daw nga liyon nga nagngulob, ug buot mokuniskunis
kanako.
Sama ako sa tubig nga giyabo sa yuta. Ang akong kabukogan daw nangatangtan, ug
ang akong kasingkasing daw kandila nga natunaw.
Nag-uga na ang akong tutonlan sama sa yuta ug ang akong dla mitapot sa akong
alingagngag ug gibiyaan mo ako nga nagbuy-od na sa yuta nga daw patay. Gilibotan ako
sa mga tawong daotan, nga daw mga iro nga mihasmag kanako; ug gikinuskunis nila
ang akong mga kamot ug tiil. Nakita na ang akong kabukogan.
Gitutokan ako sa mga kaaway. Gibahinbahin nila ang akong bisti og nagripa sila alang
sa akong kupo.
O GINOO, ayaw intawon ko biyai! Tabangi dayon ako, O manluluwas ko! Ilikay ako sa
espada ug nianang mga iro! Luwasa ako gikan sa baba sa liyon; wala akoy mahimo
batok nianang mapintas nga mga torong baka! Sultikan ko ang akong katawhan sa
imong nahimo! Daygon ko ikaw diha sa ilang panagtigo; Dayga siya, kamong mga may
kahadlok sa Ginoo! Pasidunggi siya, mga kaliwat ni Jacob! Simbaha siya, katawhan sa
Israel! Wala niya pasagdi nga nag-antos ang mga dinaug-daog; wala niya sila biyai ug
gitubag niya ang ilang pagpakitabang”
Diha sa tigo sa tanan, daygon ko ikaw tungod sa imong gibuhat. Atubangan sa tanan
mong alagad, ihalad ko ang mga halad nga akong gisaad. Makakaon ang mga kabos
kutob sa ilang gusto ug ang muduol sa Ginoo magdayeg kaniya. Mabulahan unta kamo
hangtod sa kahangtoran! Ang tang katawhan sa kalibotan mahinumdum ug modangop
sa Ginoo. Simbahon siya sa tanang kaliwatan ug kanasoran. Kay Ang Ginoo mao ang
hari ug siyay nagmando sa tanang kanasoran. Moyukbo kaniya ang tanang mapahitas-
on; sa atubangan niya mohapa ang katawhan nga dili mohangtod sa kahangtoran.
Mag –alagad kaniya ang umabot nga mga kaliwatan; ug suginlan sila sa mga tawo nga
ang Ginoo maoy nagluwas sa iyang katawhan.
Singgit sa Kaguol og Awit sa Pagdayeg
Dios ko, Dios ko, nganong gibiyaan mo man ako? Nagpakitabang ako kanimo, apan
hagtod karon wala mo ako tabangi!
O Dios ko, adlaw ug gabii gisangpit ko ikaw, apan wala mo ako tubaga busa wala ako
magmalinawon.
Apan balaan ka ug gidayeg sa Israel. Ang among mga katigulangan nagsalig kanimo ug
giluwas mo sila. Misangpit sila kanimo ug giluwas mo sila. Misalig sila kanimo ug wala
mo sila kawangan.
Apan sama na lamang ako sa ulod ug dili na tawo.
Giyam-iran ako ug gisalikway sa tanan! Gibugalbugalan ako sa tanang nakakita kanako;
gidiwaldiwalan ako nila sa ilang dila ug nagpangaligo sila. Miingon sila, “Misalig ka man
kaha sa Ginoo, nganong wala ka man niya luwasa? Kong gikahimut-an ka pa sa Ginoo,
Nganong wala ka man niya tabang?”
Apan ikaw ang nagpahimugso kanako, ug sukad a sa akong pagkabata gibantayan mo
na ako. Sukad sa akong pagkatawo gisalik na ako kanimo; sukad ako mahimugso ikaw
na ang akong Dios. Ayaw akong biyai kay duol na ang kasamok, ug walay laing
makatabang kanako,
Gilibotan ako sa akong mga kaaway nga daw mapintas nga mga torong baka sa Basan.
Ginganga nila ang ilang baba daw nga liyon nga nagngulob, ug buot mokuniskunis
kanako.
Sama ako sa tubig nga giyabo sa yuta. Ang akong kabukogan daw nangatangtan, ug
ang akong kasingkasing daw kandila nga natunaw.
Nag-uga na ang akong tutonlan sama sa yuta ug ang akong dla mitapot sa akong
alingagngag ug gibiyaan mo ako nga nagbuy-od na sa yuta nga daw patay. Gilibotan ako
sa mga tawong daotan, nga daw mga iro nga mihasmag kanako; ug gikinuskunis nila
ang akong mga kamot ug tiil. Nakita na ang akong kabukogan.
Gitutokan ako sa mga kaaway. Gibahinbahin nila ang akong bisti og nagripa sila alang
sa akong kupo.
O GINOO, ayaw intawon ko biyai! Tabangi dayon ako, O manluluwas ko! Ilikay ako sa
espada ug nianang mga iro! Luwasa ako gikan sa baba sa liyon; wala akoy mahimo
batok nianang mapintas nga mga torong baka! Sultikan ko ang akong katawhan sa
imong nahimo! Daygon ko ikaw diha sa ilang panagtigo; Dayga siya, kamong mga may
kahadlok sa Ginoo! Pasidunggi siya, mga kaliwat ni Jacob! Simbaha siya, katawhan sa
Israel! Wala niya pasagdi nga nag-antos ang mga dinaug-daog; wala niya sila biyai ug
gitubag niya ang ilang pagpakitabang”
Diha sa tigo sa tanan, daygon ko ikaw tungod sa imong gibuhat. Atubangan sa tanan
mong alagad, ihalad ko ang mga halad nga akong gisaad. Makakaon ang mga kabos
kutob sa ilang gusto ug ang muduol sa Ginoo magdayeg kaniya. Mabulahan unta kamo
hangtod sa kahangtoran! Ang tang katawhan sa kalibotan mahinumdum ug modangop
sa Ginoo. Simbahon siya sa tanang kaliwatan ug kanasoran. Kay Ang Ginoo mao ang
hari ug siyay nagmando sa tanang kanasoran. Moyukbo kaniya ang tanang mapahitas-
on; sa atubangan niya mohapa ang katawhan nga dili mohangtod sa kahangtoran.
Mag –alagad kaniya ang umabot nga mga kaliwatan; ug suginlan sila sa mga tawo nga
ang Ginoo maoy nagluwas sa iyang katawhan.
Singgit sa Kaguol og Awit sa Pagdayeg
Dios ko, Dios ko, nganong gibiyaan mo man ako? Nagpakitabang ako kanimo, apan
hagtod karon wala mo ako tabangi!
O Dios ko, adlaw ug gabii gisangpit ko ikaw, apan wala mo ako tubaga busa wala ako
magmalinawon.
Apan balaan ka ug gidayeg sa Israel. Ang among mga katigulangan nagsalig kanimo ug
giluwas mo sila. Misangpit sila kanimo ug giluwas mo sila. Misalig sila kanimo ug wala
mo sila kawangan.
Apan sama na lamang ako sa ulod ug dili na tawo.
Giyam-iran ako ug gisalikway sa tanan! Gibugalbugalan ako sa tanang nakakita kanako;
gidiwaldiwalan ako nila sa ilang dila ug nagpangaligo sila. Miingon sila, “Misalig ka man
kaha sa Ginoo, nganong wala ka man niya luwasa? Kong gikahimut-an ka pa sa Ginoo,
Nganong wala ka man niya tabang?”
Apan ikaw ang nagpahimugso kanako, ug sukad a sa akong pagkabata gibantayan mo
na ako. Sukad sa akong pagkatawo gisalik na ako kanimo; sukad ako mahimugso ikaw
na ang akong Dios. Ayaw akong biyai kay duol na ang kasamok, ug walay laing
makatabang kanako,
Gilibotan ako sa akong mga kaaway nga daw mapintas nga mga torong baka sa Basan.
Ginganga nila ang ilang baba daw nga liyon nga nagngulob, ug buot mokuniskunis
kanako.
Sama ako sa tubig nga giyabo sa yuta. Ang akong kabukogan daw nangatangtan, ug
ang akong kasingkasing daw kandila nga natunaw.
Nag-uga na ang akong tutonlan sama sa yuta ug ang akong dla mitapot sa akong
alingagngag ug gibiyaan mo ako nga nagbuy-od na sa yuta nga daw patay. Gilibotan ako
sa mga tawong daotan, nga daw mga iro nga mihasmag kanako; ug gikinuskunis nila
ang akong mga kamot ug tiil. Nakita na ang akong kabukogan.
Gitutokan ako sa mga kaaway. Gibahinbahin nila ang akong bisti og nagripa sila alang
sa akong kupo.
O GINOO, ayaw intawon ko biyai! Tabangi dayon ako, O manluluwas ko! Ilikay ako sa
espada ug nianang mga iro! Luwasa ako gikan sa baba sa liyon; wala akoy mahimo
batok nianang mapintas nga mga torong baka! Sultikan ko ang akong katawhan sa
imong nahimo! Daygon ko ikaw diha sa ilang panagtigo; Dayga siya, kamong mga may
kahadlok sa Ginoo! Pasidunggi siya, mga kaliwat ni Jacob! Simbaha siya, katawhan sa
Israel! Wala niya pasagdi nga nag-antos ang mga dinaug-daog; wala niya sila biyai ug
gitubag niya ang ilang pagpakitabang”
Diha sa tigo sa tanan, daygon ko ikaw tungod sa imong gibuhat. Atubangan sa tanan
mong alagad, ihalad ko ang mga halad nga akong gisaad. Makakaon ang mga kabos
kutob sa ilang gusto ug ang muduol sa Ginoo magdayeg kaniya. Mabulahan unta kamo
hangtod sa kahangtoran! Ang tang katawhan sa kalibotan mahinumdum ug modangop
sa Ginoo. Simbahon siya sa tanang kaliwatan ug kanasoran. Kay Ang Ginoo mao ang
hari ug siyay nagmando sa tanang kanasoran. Moyukbo kaniya ang tanang mapahitas-
on; sa atubangan niya mohapa ang katawhan nga dili mohangtod sa kahangtoran.
Mag –alagad kaniya ang umabot nga mga kaliwatan; ug suginlan sila sa mga tawo nga
ang Ginoo maoy nagluwas sa iyang katawhan.
Singgit sa Kaguol og Awit sa Pagdayeg
Dios ko, Dios ko, nganong gibiyaan mo man ako? Nagpakitabang ako kanimo, apan
hagtod karon wala mo ako tabangi!
O Dios ko, adlaw ug gabii gisangpit ko ikaw, apan wala mo ako tubaga busa wala ako
magmalinawon.
Apan balaan ka ug gidayeg sa Israel. Ang among mga katigulangan nagsalig kanimo ug
giluwas mo sila. Misangpit sila kanimo ug giluwas mo sila. Misalig sila kanimo ug wala
mo sila kawangan.
Apan sama na lamang ako sa ulod ug dili na tawo.
Giyam-iran ako ug gisalikway sa tanan! Gibugalbugalan ako sa tanang nakakita kanako;
gidiwaldiwalan ako nila sa ilang dila ug nagpangaligo sila. Miingon sila, “Misalig ka man
kaha sa Ginoo, nganong wala ka man niya luwasa? Kong gikahimut-an ka pa sa Ginoo,
Nganong wala ka man niya tabang?”
Apan ikaw ang nagpahimugso kanako, ug sukad a sa akong pagkabata gibantayan mo
na ako. Sukad sa akong pagkatawo gisalik na ako kanimo; sukad ako mahimugso ikaw
na ang akong Dios. Ayaw akong biyai kay duol na ang kasamok, ug walay laing
makatabang kanako,
Gilibotan ako sa akong mga kaaway nga daw mapintas nga mga torong baka sa Basan.
Ginganga nila ang ilang baba daw nga liyon nga nagngulob, ug buot mokuniskunis
kanako.
Sama ako sa tubig nga giyabo sa yuta. Ang akong kabukogan daw nangatangtan, ug
ang akong kasingkasing daw kandila nga natunaw.
Nag-uga na ang akong tutonlan sama sa yuta ug ang akong dla mitapot sa akong
alingagngag ug gibiyaan mo ako nga nagbuy-od na sa yuta nga daw patay. Gilibotan ako
sa mga tawong daotan, nga daw mga iro nga mihasmag kanako; ug gikinuskunis nila
ang akong mga kamot ug tiil. Nakita na ang akong kabukogan.
Gitutokan ako sa mga kaaway. Gibahinbahin nila ang akong bisti og nagripa sila alang
sa akong kupo.
O GINOO, ayaw intawon ko biyai! Tabangi dayon ako, O manluluwas ko! Ilikay ako sa
espada ug nianang mga iro! Luwasa ako gikan sa baba sa liyon; wala akoy mahimo
batok nianang mapintas nga mga torong baka! Sultikan ko ang akong katawhan sa
imong nahimo! Daygon ko ikaw diha sa ilang panagtigo; Dayga siya, kamong mga may
kahadlok sa Ginoo! Pasidunggi siya, mga kaliwat ni Jacob! Simbaha siya, katawhan sa
Israel! Wala niya pasagdi nga nag-antos ang mga dinaug-daog; wala niya sila biyai ug
gitubag niya ang ilang pagpakitabang”
Diha sa tigo sa tanan, daygon ko ikaw tungod sa imong gibuhat. Atubangan sa tanan
mong alagad, ihalad ko ang mga halad nga akong gisaad. Makakaon ang mga kabos
kutob sa ilang gusto ug ang muduol sa Ginoo magdayeg kaniya. Mabulahan unta kamo
hangtod sa kahangtoran! Ang tang katawhan sa kalibotan mahinumdum ug modangop
sa Ginoo. Simbahon siya sa tanang kaliwatan ug kanasoran. Kay Ang Ginoo mao ang
hari ug siyay nagmando sa tanang kanasoran. Moyukbo kaniya ang tanang mapahitas-
on; sa atubangan niya mohapa ang katawhan nga dili mohangtod sa kahangtoran.
Mag –alagad kaniya ang umabot nga mga kaliwatan; ug suginlan sila sa mga tawo nga
ang Ginoo maoy nagluwas sa iyang katawhan.
 Ang Dios Atong Tigpanalipod

Ang modangop sa Labing Halangdon, ang magpabiling ubos sa pagbantay sa Labing gamhanan,
makaingon sa Ginoo, “Ikaw ang akong manlalaban ug tigpanalipod, ikaw ang akong Dios, ug kanimo
nagsalig ako.” Gikan sa tanang katalagman nga wala mo hisayri, ilika ka gayod niya ingon man sa tanang
sakit nga makamatay. Taybonan ka nia sa iyang mga pako ug dili ka gayod maunsa ubos sa iyang
pagatiman. Ang iyang pagkamaunongon manalipod ug magbantay kanimo. Dili ka unya mahadlok sa
mga katalagman sa kagabhion o sa mga udyong nga naghadyong sa panahon sa adlaw o sa mga sakit
nga mohampak diha sa kangitngit o sa kadaotan nga molaglag panahon sa adlaw. Mahimong
mangapukan ang usa ka libo diha sa imong kiliran, napulo ka libo libot kanimo apan dili ka gayod
maunsa. Makita mo unya unsaon pagsilot ang mga daotan. Kay gihimo mo mang dalangpanan ang
GINOO, ang Labing Halangdon nga imong tigpanalipod, walay katalagman nga modangat kanimo ug
walay kadaot nga moabot dulo sa imong puloy-anan. Pabantayan ka sa Dios sa iyang mga anghel aron
pagpanalipod bisag asa ka paingon. Sapwangon ka nila sa ilang mga kamot aron dili maunsa sa mga
bato ang imong mga tiil. Tumban mo ang mga liyon ug mga bitin, mga mapintas nga liyon ug mga bitin
nga malala. Ang Dios nag-ingon, “Luwason ko kadtong nahigugma kanako, ug panalipdan ko kadtong
miila sa akong ngalan. Sa dihang sampiton ako nila, tubagon ko sila. Mag-uban ako kanila sa dihang sila
anaa sa kalisdanan. Luwason ko sila ug pasidunggan. Gantihan ko silag taas nga kinabuhi ug luwason ko
gayod sila”
 Singgit sa Kaguol og Awit sa Pagdayeg

Dios ko, Dios ko, nganong gibiyaan mo man ako? Nagpakitabang ako kanimo, apan hagtod karon wala
mo ako tabangi! O Dios ko, adlaw ug gabii gisangpit ko ikaw, apan wala mo ako tubaga busa wala ako
magmalinawon. Apan balaan ka ug gidayeg sa Israel. Ang among mga katigulangan nagsalig kanimo ug
giluwas mo sila. Misangpit sila kanimo ug giluwas mo sila. Misalig sila kanimo ug wala mo sila kawangan.
Apan sama na lamang ako sa ulod ug dili na tawo. Giyam-iran ako ug gisalikway sa tanan!
Gibugalbugalan ako sa tanang nakakita kanako; gidiwaldiwalan ako nila sa ilang dila ug nagpangaligo
sila. Miingon sila, “Misalig ka man kaha sa Ginoo, nganong wala ka man niya luwasa? Kong gikahimut-an
ka pa sa Ginoo, Nganong wala ka man niya tabang?” Apan ikaw ang nagpahimugso kanako, ug sukad a
sa akong pagkabata gibantayan mo na ako. Sukad sa akong pagkatawo gisalik na ako kanimo; sukad
ako mahimugso ikaw na ang akong Dios. Ayaw akong biyai kay duol na ang kasamok, ug walay laing
makatabang kanako, Gilibotan ako sa akong mga kaaway nga daw mapintas nga mga torong baka sa
Basan. Ginganga nila ang ilang baba daw nga liyon nga nagngulob, ug buot mokuniskunis kanako. Sama
ako sa tubig nga giyabo sa yuta. Ang akong kabukogan daw nangatangtan, u gang akong kasingkasing
daw kandila nga natunaw. Nag-uga na ang akong tutonlan sama sa yuta u gang akong dla mitapot sa
akong alingagngag ug gibiyaan mo ako nga nagbuy-od na sa yuta nga daw patay. Gilibotan ako sa mga
tawong daotan, nga daw mga iro nga mihasmag kanako; ug gikinuskunis nila ang akong mga kamot ug
tiil. Nakita na ang akong kabukogan. Gitutokan ako sa mga kaaway. Gibahinbahin nila ang akong bisti og
nagripa sila alang sa akong kupo. O GINOO, ayaw intawon ko biyai! Tabangi dayon ako, O manluluwas
ko! Ilikay ako sa espada ug nianang mga iro! Luwasa ako gikan sa baba sa liyon; wala akoy mahimo
batok nianang mapintas nga mga torong baka! Sultikan ko ang akong katawhan sa imong nahimo!
Daygon ko ikaw diha sa ilang panagtigo; Dayga siya, kamong mga may kahadlok sa Ginoo! Pasidunggi
siya, mga kaliwat ni Jacob! Simbaha siya, katawhan sa Israel! Wala niya pasagdi nga nag-antos ang mga
dinaug-daog; wala niya sila biyai ug gitubag niya ang ilang pagpakitabang” Diha sa tigo sa tanan, daygon
ko ikaw tungod sa imong gibuhat. Atubangan sa tanan mong alagad, ihalad ko ang mga halad nga akong
gisaad. Makakaon ang mga kabos kutob sa ilang gusto u gang muduol sa Ginoo magdayeg kaniya.
Mabulahan unta kamo hangtod sa kahangtoran!

Ang tang katawhan sa kalibotan mahinumdum ug modangop sa Ginoo. Simbahon siya sa tanang
kaliwatan ug kanasoran. Kay Ang Ginoo mao ang hari ug siyay nagmando sa tanang kanasoran.
Moyukbo kaniya ang tanang mapahitas-on; sa atubangan niya mohapa ang katawhan nga dili mohangtod
sa kahangtoran. Mag –alagad kaniya ang umabot nga mga kaliwatan; ug suginlan sila sa mga tawo nga
ang Ginoo maoy nagluwas sa iyang katawhan