PROLOGUE

WHY IS EVERYONE AFRAID OF ME?

What the hell is wrong with them? Sa isang tingin ko pa lang, umiiwas na sila. Ano bang problema nila sa
asul kong mga mga mata?

I am the youngest in the frat. I'm also the manager of the band – the Black Omega Society. My name is
Hendrix Ybarra Montenegro. They call me Rix. Well, I get it. Isa akong Montenegro. Kilala ang angkan
namin dahil sa kayamanang galing sa droga. Walang maniniwala na malinis ang negosyo ng mga
magulang ko.

I am the last prince of the clan. I was born to inherit my grandfather's legacy. I was yielded to be a
Montenegro. I was trained to be the strong one. Yet, I saw myself as the wrong one.

Ano ba talagang kasalanan ko? Kasalanan ko ba na maging Montenegro ako?

No one could love me. No woman could love me. Except my mother, of course. Sa kabila ng lahat, mahal
ako ng nag-iisang babae sa buhay ko—my mom, Aviona Camille Montemayor-Montenegro. Pero hindi si
Mommy ang kailangan ko. Ang kailangan ko ay babaeng magiging ina ng anak ko.

I need someone to be by my side forever. Iyong pag-aari ko. Iyong magiging ina ng mga anak ko. Para
magkaroon ako ng tagapagmana sa mga kayamanan ko.

I'm a billionaire, for Pete's sake. Hindi habang buhay ay buhay ako. Manghihina ang katawan at
mamamatay ako. Sino ang pag-iiwanan ko ng mga kayamanan ko?

Hinugot ko ang aking cell phone na nasa aking bulsa. I've got some contacts with women here, pero wala
ni isa sa kanila ang gusto kong makasama. Wala ni isa sa kanila ang karapat-dapat sa mga kayamanan ko.
Wala sa kanila ang nakikitang kong magpupuno sa kakulangan ng pagkatao ko.

And who should be? May magtitiwala pa ba sa akin na babae? Last time I had sex with a woman, I almost
killed her.

I'm not satisfied to have sex with someone, unless I hurt them. For me, sex is action. The climax is when I
broke bones while digging. The passion is when I see blood.

Ilan na ba ang naikama ko? Hindi ko na mabilang. Wala ni isa man sa kanila ang hindi na-ospital.
Sumasama lang naman sila sa akin dahil sa pangalan ko, sa pera ko. Pinagkakaguluhan nga nila ako
ngunit takot naman sila sa akin.

Pero wala naman ni isa sa kanila ang nagrereklamo. Why? Dahil after sex ay reregaluhan ko sila ng
mamahaling bag, pabango o kotse, bahay, trip around the world or anything that money could buy.
Depende sa injury nila. After non mananahimik na sila.

Tumayo ako sa aking kinauupuan. Kasalukuyan akong nandito sa bar na nasa underground. Maingay.
Magulo. Dito kasi nagtitipun-tipon ang mga taga alta society.
No government could know this place. This is a private property. Dahil ang lugar na ito ay pag-aari ng
Black Omega Society. We own this place. This is where we always hang out.

"What do you think, Rix?" untag sa akin ng lalaking nasa gilid ko. His black hair was messy as he leaned
against the wall. He's holding a glass of whiskey on his left hand.

Napatingin ako sa kulay berde niyang mga mata. He was Rogue Saavedra, our frat leader. Siya rin ang
vocalist ng banda na mina-manage ko.

"I need your opinion, Rix." His green eyes narrowed at me.

He's talking with Voss Damon, pero bakit opinion ko ang hinihingi niya?

"Come on, Rix. Say something," Damon said. "Pagod na akong kausapin 'to, ikaw naman. Kailangan ko ng
umuwi, e."

Hindi ko sila kinibo. Humakbang ako palabas.

Humabol sa akin si Rogue at kinwelyuhan niya ako. "What the hell is wrong with you? Tinatanong kita,
tinatalikuran mo ako!"

Tinabig ko ang kanyang kamay. He should know me. If I don't wanna talk, I will not talk. Never talaga
kaming nagkasundo. Palagi kaming nagtatalo. Hindi ko nga alam kung bakit hindi niya pa ako inaalis sa
grupo. At kung bakit ako pa ang ginawa niyang manager ng banda.

Tinalikuran ko siya.

Napapailing na lang si Ryder Vito na nakaupo sa mesa. Nakatungtong ang kanyang mga paa table. Para
siyang bata. He's irritating me.

Padabog kong binuksan ang pinto pataas ng hagdan. I went up until I reached the first floor level. It's a
building where the bar was hid under. I went to the parking and drove my car away.

I just need some air. I need to think. Inaatake na naman ako ng kapraningan. Sasakit na naman ang ulo ko
kakaisip sa buhay ko na walang patutunguhan.

Maybe I should try to use drugs tonight. Ngayon lang naman. At madali lang sa akin para makakuha ng
supply, all I have to do is to call Martinie. She's the best drug dealer in alta society, ayon sa mga
koneksyon ko.

Pero bago ko pa siya tawagan ay siya na ang tumawag sa akin. I bought drugs from her. At ngayon nga ay
nasa akin na agad ang order ko. It was in my mansion in QC.

Pagpasok ko ng gate ng aking mansion ay bumaba agad ako sa sasakyan. Nagtungo ako sa kuwarto ko. Sa
loob non ay naroon ang isang shoulder bag.

I know what's inside. Ito na iyon.

Rogue will kill me kapag nalaman niyang gagamit ako nito. But I need this tonight. Gusto kong sandaling
makalimot. This is the only way to end the pain. My father would kill me too if he knew about this. My
mother would cry, but I know she will understand me.

Lumapit ako sa shoulder bag at marahang binuksan ito. Napaatras ako nang makita ang laman nito.

What the fuck? Bakit puro panty ito at bra? May stockings at pabango na ang tatak ay Sweet Honesty?

Nasaan ang drugs ko? Bakit puro Avon products ito?!

I must call Martinie!!!

Chapter 1

NANGINGINIG ako. Dumadagundong ang dibdib ko. Hindi ko alam pero matagal ko ng ginagawa ito. Bakit
nga ba kinakabahan pa ako?

Maingat kong inilagay sa aking shoulder bag ang mga package. Nang maayos ko ito ay saka ako bumaba
sa scooter ko. Tinanggal ko ang aking helmet at lumingap sa paligid.

Nandito na kaya siya? Mukhang wala pa.

Hinugot ko ang aking cell phone at tiningnan kung may nagtext. Walang text .

Napalingap muli ako sa paligid. Sinipat ko kung may tao sa paligid. Dito kasi ako nakipagtagpo sa isang
abandonadong building. Para safe. Para iwas sa problema.

Mayamaya ay may kotseng itim na paparating. Sinenyasan ko ito. Lumapit ito sa akin.

Sumilip sa bintana ng kotse ang isang lalaking balbas-sarado. Naka black shades ito. May tattoo siya sa
leeg. Sa pagkakaupo pa lang niya ay alam ko na malaki siyang tao.

"Dala mo ba?" tanong niya sa akin nang hindi tumitingin. Napakalaki ng kanyang boses.

"Dala ko, bossing."

"Good. Paki-shoot sa bintana."

Lumingap muna ako sa paligid bago ko nilusot sa loob ng kotse ang shoulder bag.

"Kompleto ba yan?" tanong ulit niya.

"Kompleto, bossing."

"Good." May hinugot siya sa dashboard ng kanyang kotse. Isang purse ang inabot niya sa akin.
Kinuha ko iyon at binuksan. Sinilip ko ang laman. Mga daang papel na pera. "Sakto ba 'to, bossing? Ayoko
mag-abono."

"Sakto yan. Kahit bilangin mo pa."

"Okay na 'to, bossing."

Akma niya ng paandarin ang sasakyan nang mapahinto siya. "Sandali."

Kinabahan ako.

Tinanggal niya ang kanyang shades at tiningnan ako. "Andito ba yun bra na inorder ko?"

"Y-yes, bossing. Pati yung pabango, nandyan din."

"Avon 'to, ha?"

"Avon, Sir."

"Good. Sabihan mo ko kapag may bago. Order ulit ako."

"Okay, bossing."

Humarap na siya ulit sa manibela at pinaandar ang sasakyan.

Nakahinga ako nang maluwag. Mabuti't walang naging problema. Isa na namang success transformation
with my client.

Wait. Hindi ba success transaction?

Kung sa bagay, magkatunog. Parehas lang siguro yun.

Napangiti ako. Marami na naman akong benta. May pandagdag na ako sa ipon ko. Tumunog ang aking
cell phone kaya sinagot ko.

"Ano, Insan, succes ba?" boses ni Gracia. Best friend and cousin ko.

"Success, 'Insan."

"Alagaan mo yang client na yan, ha? Mahilig talaga yang umorder ng Avon."

"Oo naman. Nakakapagtaka lang, Insan. Ang laki niyang tao, pero ang order niya ay bra at pabango."

"Baka ka-federation yan?"

Napangiwi ako. Napapadalas ang juding na customers. Naalala ko tuloy ang kuya ko na si Kuya Maximus.
Matandang juding iyon at mahilig din sa Avon.
"Anyway, may irereto akong bagong client sa'yo."

"Seryoso?!" Nagningning ang mga mata ko.

"Malakas din umorder 'to. Text ko sa'yo number later, then tawagan mo."

"Naku, Insan, ikaw talaga ang savor ko!!!"

"Savor? Baka savior?"

"Ganun na din yun. Pero salamat talaga, Insan. Makakaipon agad ako nito para mapaopera ko na ang paa
ni Marlon."

"Akala ko ba pang-tuition?."

Natahimik ako. Hindi ko alam ang isasagot ko.

"Martina, kaya nga kita tinutulungan ay para makaipon ka pambayad ng tuition mo. Hindi para ibayad sa
pampa-opera ng paa ng boyfriend mo!" sermon niya sa akin.

Bingi-bingihan ako kapag nagsasalita si Gracia tungkol sa boyfriend ko. Alam ko naman kasi na hindi siya
boto dito.

Since high school pa lang, boyfriend ko na si Marlon. Mga teenager pa lang kami noon nang magsimula
kaming mangarap. Marami na kaming tinahing plano. Hindi ko na mabilang at matandaan kung ilang
beses na kaming nagsumpaan at nangako.

Siya ang ideal husband ko. Ako ang ideal wife niya. Kapwa namin gustong mapangasawa ang isa't isa.
Itinadhana ko na ang aking sarili sa kanya. Kasi nga ay mahal na mahal ko siya.

Pero isang dagok ang dumating buhay namin. Naaksidente siya at nabali ang buto niya sa binti. Malaking
pera ang kakailanganin para mapa-opera siya.

"Gusto ko na kasing gumaling si Marlon. Baka kapag nalagyan siya ng bakal sa binti eh makalakad na
siya," mahina kong tugon.

"Insan, malaking halaga ang kailangan mo."

"Akong bahala. Makakaipon ako."

"Paano ang pag-aaral mo?"

"Bahala na. Kung di kakayanin, baka huminto na lang ako."

Narinig ko ang pagbuga niya ng hangin sa kabilang linya.

...
NAPATITIG muna ako sa screen ng aking cell phone bago ko tinipa ang numero ni Mr. R. Juding din. Ito
raw iyong kung umorder sa Avon ay maramihan ayon kay Gracia.

Jackpot ako sa client na 'to. Pihadong malaki ang kikitain ko.

Tinawagan ko na ang numero. Naka-ilang ring muna bago siya sumagot sa kabialng linya. "Hello?"

Uy, buong-buo ang boses niya. Para siyang isang DJ sa radio. "Mr. R?" sagot ko.

"Martinie?"

Martinie? Pero okay na rin. Parang Martina na rin. "Ako nga po. Oorder po kayo–"

"Yes."

Ganito ang gusto ko sa client. Yes agad! "Ilan po–"

"All set."

Namilog ang mga mata. "Lahat po ng–"

"Yes."

Pinagpawisan ako. "S-saan po ang meet up–"

"I'll send you the address."

"S-sige po."

"I'll be in touch."

"A-ano pong ito-touch nyo, Sir?"

Bigla na siyang nawala sa linya.

Napatitig na lang ako sa cell phone ko. "Ano raw?" usal ko.

...

NAPAHAWAK muna ako sa dibdib ko bago ko binuksan ang pinto. Sinalubong na naman ako ng amoy na
ayaw kong maamoy – ang amoy ng hospital na ito.

Hayun si Marlon at nakahiga. Nakasandal ang braso niya sa kanyang noo na halatang namomroblema.
"Hi, baby!" bati ko sa kanya.

"Bakit ngayon ka lang dumalaw?" mariin niyang tanong.

"Sorry. Naging busy kasi ako."

"Simula nang ma-confine ako dito, dalawang beses mo lang yata ako dinadalaw sa loob ng isang linggo."
May hinanakit sa tinig niya.

"Baby, sorry. Dumelihensya kasi ako ng pera. Ang mahal kasi ng tuition. Saka may pinag-iipunan din ako,"

Hindi siya umimik.

"Hayaan mo't dadalasan ko na ang pagdalaw ko."

"Para saan pa? Hindi na rin naman yata ako makakalakad pa."

Hinimas ko siya sa ulo pero tinabig niya ang kamay ko. "G-gagaling ka pa, baby..."

Tinalikuran niya ako sa pagkakahiga. "Matutulog na ako."

"O-okay." Pumiyok ako. Agad kong pinunasan ang luhang pumatak mula sa mga mata ko. "I-I love you..."

Hindi siya kumibo.

"B-baby... I love you..." Inulit ko.

"Okay. Wag ka ng maingay,"

Marahan akong lumabas ng pinto. Napasandal ako sa pader. Hindi ko napigilan ang mga luha na lumabas
sa mga mata ko. Hindi pa rin kasi ako makapaniwala na nangyayari ito. Simula nang ma-confine siya,
nagbago na siya. Wala na ang Marlon na nakilala ko noon.

Lagi na siyang galit at nawala na ang lambing sa kanya. Iniisip ko tuloy na baka nawala na rin ang
pagmamahal niya sa akin.

...

NAKAILANG tawag na ako kay Mr. R pero hindi siya sumasagot. Mabuti na lang nitong huli ay sumagot na
siya.

"Hello, Mr. R? Nandito na po ako sa address na ibinigay nyo." Umikot ang paningin ko sa paligid.
"Sigurado po ba kayo na dito sa rooftop?"

"Just drop it there, then leave."

Napakamot ako. "Po? Eh paano po yung bayad ko?"

"Same transaction. Like the last time."

Napasintido ako. "H-hindi ko po talaga maintindihan. Baka pwedeng mag-Tagalog ka na lang."

"Just drop it there."

"Okay." Ibinagsak ko ang bag na bitbit ko na naglalaman ng mga Avon products. "Drop ko na. Ayan na."
"Go to the parking. The payment is behind your scooter."

"Ha?"

Nawala na naman siya sa kabilang linya.

Nag-aalangan akong bumaba ng building gamit ang elevator. Pagpunta ko sa parking, may bag na nasa
tabi ng aking scooter.

Mukhang ito na yung payment. Napangiti ako.

Whew! Napapunas ako sa sa pawis ko. Ano ba yun? Bakit pakiramdam ko ay nagbenta ako ng droga. Eh,
Avon lang naman yun na inorder niya.

Binuklat ko ang loob ng bag. Nanlaki ang mga mata ko sa nakita. Napahilamos ako. Hindi ako
makapaniwala sa nakikita ko. Makapal na lilibuhing pera ang bumungad sa akin.

Totoo ba ito? Bakit ang daming pera naman yata nito?

Tumunog ang cell phone ko at lumitaw sa screen ang pangalan ni Gracia. Sinagot ko agad ito. "H-hello–"

"Insan, sorry. Maling number ni Mr. R ang naibigay ko sa'yo."

Shet!

Chapter 2

NAKATITIG lang ako sa bag na puno ng pera. Hindi ko alam ang gagawin ko dito. Para kasing may mali.

Marami na akong magagawa sa perang ito. Pwede ko na mapa-opera ang mga binti ni Marlon.
Makakabayad na rin ako sa tuition ko. Pwede ko ring bilhin sa kuya ko iyong scooter na pahiram niya sa
akin kahit kakarag-karag iyon.

Pero hindi ko kayang gastusin ito. Parang may hindi talaga tama.

Mayamaya ay tumunog ang aking cell phone. Kamuntik pa akong mapalundag sa gulat.

Heto na siya. Kanina ko pa hinihintay ang tawag niya. Sinagot ko ang tawag. "M-Mr. R–"

"What the hell is this, Martinie?!" bungad niya sa akin.

"I-iyong order niyo po..." sagot ko.

"Bra? Bikinies?"

"Y-yes, Mr. R. S-sinukat niyo na po ba? Sure na bagay na bagay sa inyo yan," pinilit ko na lang maging
masigla.
"Is this some kind of a joke?"

"Hindi, sir. Bagong labas'yan ng Avon, galing po sa bagong brochure."

"Damn it! Where are my drugs?!"

Nanlaki ang mga mata ko. "Drugs? Ano pong drugs?"

"You're a dead meat."

Nag-init ang ulo ko sa sinabi niya. "Hoy! Ano bang drugs ang mga pinagsasasabi mo?! Makuntento ka nga
sa mga undies na natanggap mo! Avon yan! Matibay yan! Kaya nyan sumalo ng apat na betlog!"
Napapikit ako.

Ano ba itong mga nasasabi ko?

"Who are you?"

Kumulo ulit ang dugo ko. "Ikaw ang who you?! Ibabalik ko yung sobrang binayad mo!!!"

"You don't know who you talking to."

"Hindi nga kita kilala. Pero sigurado ako na bakla ka! Baka nga supot ka pa, eh. Kapag nakita kita,
huhubuan kita!"

Matagal siyang hindi nakapagsalita. "I am Rix Montenegro. At ikaw pa lang ang nakapagsabi sa akin ng
ganyan."

"Rix." Napahalakhak ako. "Tangena, pangalan pa lang pambakla na."

Pinatay na niya ang linya.

Napasuntok ako sa hangin. Akala niya yata uubra siya sa akin, eh.

Napabaling ako sa bag. Ibabalik ko pa rin ito. Ang kukunin ko lang ay iyong karapat-dapat na bayad sa
mga orders.

...

"RIX MONTENEGRO?" Namimilog ang mga mata ni Gracia. Nasa canteen kami ng mga sandaling iyon.
Katatapos lang ng klase namin sa P.E.

"Sabi niya eh. Iyon daw pangalan niya."

Natawa siya. "Baka binibiro ka lang. Imposibleng si Rix Montenegro iyon."

"Bakit? Sino ba yung Rix Montenegro? Negro ba siya?"

Napailing siya. "Di ka ba nagbabasa ng mga magazine? Ang daming magazine sa junkshop namin."
"Ha?"

"He's part of the Black Omega Society."

"Iyong banda?" Iyon lang naman ang alam kong Black Omega Society, iyong bagong banda na
pinagkakaguluhan ngayon, palibhasa e mayayaman at mga guwapo ang member.

"Hindi." Iling ni Gracia. "Hindi siya kasali ron, pero alam ko siya ang nagma-manage nong band. Pero
member siya ng Black Omega Society Elite Fraternity!"

Napairap ako. "Ano iyon? Parang Power Rangers?"

"Gaga!" tinuktukan niya ako.

"Hay, e sino ba kasi siya? Hindi ko talaga siya kilala."

"Bihira naman kasi talaga ang nakakakilala sa kanya, hindi kasi siya laging nasa publiko. Madalas
nagtatago iyon. Takot sa tao. Loner."

"E bat kung makapagsalita ka ay kilalang-kilala mo siya?"

"Stalker kasi ako ng BOS." Humalakhak siya.

"Sa mga sinabi mo, lalo tuloy naging malabo na siya ang Rix Montenegro na tinutukoy ko."

"True, Martina! Baka nga nagkakamali ka lang! As if naman na siya nga talaga si Rix Montenegro. Na-
wrong number ka lang, Insan. Malamang manloloko yan."

Napatango na lang ako.

"Anyway, ito pala iyong number nung client na sinasabi ko. Si Mr. R."

Nagpakawala ako nang malalim na buntong-hininga. "So mali pala talaga iyong nabigyan ko ng mga
orders..."

Tumango siya.

"Mukhang kailangan kong ibalik ang pera niya. Pero siyempre, kailangan ko rin kunin yung mga Avon
products na naibigay ko sa kanya."

"Sure ka? Pero marami ka ng mabibili dun sa pera. Baka nga makabili ka na ng bahay at second hand na
kotse, eh."

Napakagat-labi ako. "Hindi kaya ng konsensiya ko, Insan. Baka mamaya ay kailangan niya yung pera na
yun para bilhin talaga yung dapat na bibilhin niya."

"Drugs?"
Napakibit balikat na lang ako. "Ewan."

"Alam mo, ibalik mo na nga lang yan. Mahirap na baka ikapahamak mo yan."

"Iyon din ang plano ko." Iniba ko ang usapan. "May tanong ako, Insan. Paano kung nagsasabi siya ng
totoo? Paano kung siya nga si Rix Montenegro?"

"At teka..." Napalunok si Gracia. "Kung siya nga si Rix Montenegro, bakit drugs ang hinahanap niya
sa'yo?"

Napalunok din ako.

"OMG!" Nanlaki ang mga mata niya. "Hindi ko alam na totoo pala na may kinalaman sa droga ang angkan
ng mga Montenegro. Akala ko paninira lang iyon sa kanila! Kung ganoon ay totoo nga!"

"A-anong ibig mong sabihin?" Kinabahan na ako.

"Ang ibig kong sabihin..." lumapit sa akin si Gracia at hinawakan ako sa magkabila kong balikat. "Ibig
sabihin... yari ka, insan!"

"Ano? Bat ako yari?!"

"Posibleng isang gangster si Rix! At dahil sa drugs na nasa'yo, malamang na hahanapin ka niya!"

"Gangster? Ano ba ang ibig sabihin ng gangster?"

Tinuktukan ulit ako ni Gracia.

...

ILANG beses na akong nagpapalakad-lakad habang hawak ang aking cell phone. Tatawagan ko ba siya o
hihintayin ko na tumawag siya? Ano ba talaga?!

Sabi kasi ni Gracia, kinatatakutan sa bansang ito ang mga Montenegro dahil sa kinalaman nila sa droga.

Totoo pala na may dirty business ang mga ito, at marami silang tauhan na handang pumatay para sa
angkan nila. Parang mafia. Tapos itong Rix na ito ay ang only prince ng mga Montenegro kaya naman ito
raw ang magiging tagapagmana.

Natuklasan ko ang isang lihim sa pagkatao nitong Rix Montenegro na ito, at tiyak ng dahil sa lihim na ito
ay manganganib na ang buhay ko!

Hindi ako duwag. Kung totoo mang gangster siya, wala akong pake! Ipapakulong ko siya kapag
pinagtangkaan niya akong patayin.

E ano kung ubod ng yaman ay makoneksyon siya? Isusumbong ko siya kay Tulfo at Duterte!

Bahala na. Matawagan na nga siya!

Tinipa ko ang kanyang number at tinawagan. Sinagot naman niya agad ang kabilang linya pero hindi siya
nagsasalita.

"H-hello, Mr. R?" Shet bat kailangang mautal?

Naririnig ko ang paghinga niya, nakikinig lang siya sa boses ko.

"Psst... pogi." Kailangang magpalakas. Baka naman kasi madala ang issue na ito sa magandang usapan.

Wala siyang imik.

"Sir Pogi, musta?"

Naririnig ko lang ang paghinga niya.

"Pasensiya na, Sir Pogi. Nagkaroon lang tayo ng mis underestimating." Mis underestemating ba yun o
misunderstanding? Bahala na nga. Magkatunog naman eh. Nagpatuloy ako. "Na-wrong send po ako sa
inyo. Baka pwedeng ibalik niyo na lang yung mga orders na Avon, at ibabalik ko na lang po yung pera
niyo."

"Akala ko ba huhubuan mo ako kapag nakita mo ko?" tanong niya.

"Sensiya na, Sir Pogi. Nagkamali lang po talaga ako ng text. Akala ko po kayo si Mr. R..."

"My name is Rix. R for short."

"Akalain niyo po! Kapangalan niyo yung may order sakin ng bra at bikinies na nadala ko sa'yo." Sinikap
kong matawa.

"But I'm not a gay."

"Ay, Sir! Sigurado naman po pogi kayo, kaya imposible po yun."

"I burned it."

"Oh, ang hot niyo pa! Basta burn, hot yan eh."

"I said I burned it."

"I knows. You're burning."

"I burned the orders."

Napalunok ako. "I-iyong bra at bikinies po? L-lahat po yun?"

"Yes."

"Eh gago ka pala, eh!" Umusok ang ilong ko. "Bahala ka sa buhay mo! Hindi ko na ibabalik itong pera mo!
Pakyu!"
"You messed with the wrong guy."

"Wag ka lang talagang magpapakita sa'kin dahil bubungian kita!"

"You're dead, Martina."

"Kung iniisip mo na natatakot ako sa'yo, nagkakamali ka. Pagpapalitin ko yang mukha mo sa pwet mo
kapag inupakan kita!"

"Panindigan mo yang sinasabi mo," pagkasabi niya niyon ay pinatayan na niya ako ng linya.

"Duwag!" Ibabato ko sana ang cell phone ko pero napigilan ko ang sarili ko. Ito na lang kasi ang nag-
iisang kayamanan ko. Sayang 'to, baka maibenta ko pa.

Biglang tumunog ulit ang cell phone ko. Galit na sinagot ko ito. "Ano, bakla? Duwag ka, duwag!"

"Hello?" Isang boses ng matanda ang sumagot.

Napatingin ako sa screen. Number lang ito. Sinagot ko ulit. "Pasensiya na po. Akala ko yung kaaway ko."

"Ikaw si Martina?"

"Yes po."

"Nirekomenda ka sa'kin ng pinsan mo, si Gracia. Ako yung oorder ng Avon sa'yo. At oo bakla ako, may
problema ka ba sa bakla?"

Shit! Napasabunot na lang ako sa buhok ko.

...

MALALIM na ang gabi nang maalimpungatan ako. Saan nanggagaling ang amoy na iyon? Bakit punung-
puno ng usok ang bahay ko?

Nanakbo agad ako patungo sa pinto nang makaramdam ako ng init. Una kong dinampot ang cell phone
ko.

May apoy! May malaking apoy! Ang bahay ko – nasusunog! Ang kalahati ng bahay ko ay natipak na ng
apoy!

Shit! Nasusunog ang bahay ko!

JF

Chapter 3
NAKIKITA kong nagsasalita si Gracia pero hindi ko siya naririnig. Nararamdaman ko ang palad niya kahit
ang katawan ko ay namamanhid.

Hindi ako matigil sa pag-iyak. Nakapagbitbit nga ako ng ilang gamit ngunit hindi ko naman nailigtas ang
kaisa-isang bagay na meron ako.

Natupok ng apoy ang bahay ko – ang nag-iisang kayamanan na naiwan sa akin nila Mama. Magkasunod
na namatay ang parents ko nong high school ako, don na nagsimula ang paghihirap ko. Nalugi ang
negosyo namin at maski si Kuya ay walang nagawa ng maubos ang ilan sa aming kabuhayan. Tanging ang
bahay na lang namin ang natira sa amin. Ibinigay na rin sa akin ni Kuya ang lahat ng karapatan sa bahay
na naiwan nila Mama kaya akin na iyon.

Subalit sa isang iglap, naglaho iyon. Isang apoy ang nagnakaw ng nag-iisang kayamanan ko. Paano na ako
nito kung wala na ang bahay ko? Paano ko ipapaalam kay Kuya na nasunog ang bahay namin?

"M-Martina..." untag sa akin ni Gracia. "Gusto mo sa amin ka na lang muna tumira?"

Umiling ako. Alam ko ang ugali ni Tita Beth na mama ni Gracia, ayaw non na may ibang tao sa kanila.

At inis sa amin iyon ni Kuya Maximus. Ang turing sa amin non ay hindi kadugo. Sinisisi niya kasi ang
mama namin noon kung bakit namatay si Papa. Hindi man lang daw kasi ito nakagawa ng paraan para
maisalba ang buhay ng asawa.

Mahabang istorya na ayaw ko ng balikan. Kaya hinahayaan ko na lang na magalit ito sa amin ni Kuya.
Kahit hindi naman dapat idamay pa kaming magkapatid.

"A-alam na ba ito ni Kuya Maximus?" Mayamaya ay tanong ulit sa akin ni Gracia.

"S-saka ko na sasabihin..." Napatulala ako. Nabuhayan lang ako nang makita ko ang isang pulis na
papalapit sa amin. Kasalukuyan kasi kaming nandito sa police station.

"Martina Manalaglag?" anang pulis paglapit sa akin. Nagpakilala siya bilang isang investigator ng kaso ko.

"Ako nga po." Napatayo ako.

Napatingin siya sa papel na hawak niya. "Ayon sa salaysay mo rito, sinasabi mo na may sumunog ng
bahay mo."

"Opo. Meron po."

"Sino?"

"Hendrix Ybarra Montenegro o Rix Montenegro po."

Napaatras ang pulis.

Napakapit si Gracia sa braso ko. "Insan..." mahina niyang saway sa akin.

"Sigurado po ako, Sir. Si Rix Montengro ang sumunog ng bahay ko. Tiyak na kilala niyo iyon, sikat daw
iyong gagong iyon, e."

Pinagpawisan ang pulis. Bahagya niyang pinunasan ng panyo ang kanyang noo. "S-sigurado ka ba dyan?"

"Sigurado po ako!"

"May proof ka ba?"

"Wala po. Pero pinagbantaan niya po ako! Death threat na iyon!" Napakapit ako sa bag na dala ko kung
saan naroon ang mga pera. "Isa pa, may pinanghahawakan po ako na makakapagtukoy na siya lang ang
may kakayahang gawin po ito."

Lumingap ang pulis sa paligid bago hinawakan ang magkabilang balikat ko. "Ms. Manalaglag, ang
tinutukoy mo ay isang Montenegro. Uulitin ko ang tanong." Napalunok siya. "Sigurado ka ba sa hinala
mo?"

"Sigurado po ako."

Napabuga siya ng hangin. "Sige, hintayin mo ako dito."

Bumalik ako sa pagkakaupo.

"Please, Insan, wag mo ng palakihin ito. Kung si Rix Montenegro talaga ang ididiin mo, dehado tayo,"
pagmamakaawa ni Gracia. "Delikado ang taong iyon. Mayaman iyon, plus pa na makoneksyon ang
pamilya. Saka hello? Parang hindi mo alam na kapag Montenegro ay iwas ang kapulisan."

"Wala akong pakialam!" Pinunasan ko ang mga luha ko. "Kinuha niya sa akin ang kaisa-isang bagay na
meron ako kaya di ko siya aatrasan."

Napapikit na lang si Gracia.

Ilang sandali pa'y may lumapit sa aming dalawang pulis. Dinala nila kami sa office. Binuksan nila ang
aircon doon. Sinabi nila na maghintay daw kami sandali.

Pagbukas ng pinto ay iniluwa non ang isang matangkad na lalaki na nagmamay-ari ng asul na mga mata.
Sabay pa kaming napatingala ni Gracia dito.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig habang nakatingin sa lalaki. Teka, siya na ba ito? Anong
ginagawa niya dito?

Nakasuot siya ng itim na v-neck shirt. Faded ripped jeans at loafers. Meron siyang silver dog tag sa leeg
at kulay itim na relo. May bitbit siyang leather jacket na kulay itim nang kalmado siyang maupo sa
kaharap kong bangko.

Si Rix ba talaga ito? Nakailang kurap ako. Daig ko pa ang nakakita ng artista.

Tao ba siya? Bakit ang perpekto ng itsura niya?

Mayroon siyang mahabang pilikmata at matangos na ilong. May guhit ang gitna ng kanyang baba. Pantay
ang kanyang panga sa kanyang mukha. Maamo na sana ang mukha niya, ang kaso ay magkasalubong ang
makakapal niyang kilay. Nagmukha tuloy siyang matapobre at galit sa mundo.

Wala akong nagawa kundi ang mapatanga. Nang lingunin ko si Gracia, para naman itong naestatwa.
Halos maglaway pa habang nakamasid kay Rix Montenegro.

Tumikhim ang lalaki sa harapan namin. Bumalik ang tingin ko sa kanya. Saka ko napansin na sa akin lang
siya nakatingin.

"I-ikaw si Rix Montenegro?" lakas-loob na tanong ko.

Si Gracia ang sumagot. "O-oo. Siya na nga iyan, insan."

Nanginig ako sa narinig ko. Nang muli kong lingunin si Rix ay nakangisi na sa akin ang mapupula at
sensual niyang mga labi.

"Akala ko ba huhubuan mo ko kapag nagkita tayo?" Kasing lamig ng mga mata niya ang buo at malalim
na boses niya.

Biglang naglaho ang takot ko at namayani ang galit ko sa kanya. Bakit nga ba ako matatakot sa kanya?
Siya ang may kasalanan sa akin kaya siya ang dapat na matakot sa akin! "Insan, lumabas ka muna," utos
ko sa pinsan ko.

Bumulong sa akin si Gracia. "Bakit, Insan? Huhubuan mo talaga siya?"

"Ha? Hindi ah. Basta lumabas ka muna!"

Lumabas si Gracia ngunit ang mga mata niya ay matagal na naiwan kay Rix Montenegro.

Nang tuluyan ng makalabas si Gracia, saka ko hinarap ang lalaki. Seryoso siya habang nakatingin sa akin.
"Ikaw ang sumunog ng bahay ko, hindi ba?"

"Like what I said, I love burning."

Naikuyom ko ang aking kamao. "Ipapapulis kita!"

"Go on. Nandyan lang sa labas ang mga pulis."

Napahampas ako sa mesa na namamagitan sa amin. "Ipapakulong kita!"

"Really? And how the hell will you do that?" Pinungayan ako ng malamig niyang mga mata.

"Hindi man ngayon, sisiguraduhin ko na maghihimas ka ng rehas." Dinampot ang bag na puno ng pera.
Malakas ko itong ibinagsak sa harapan niya. "Oh, iyan na ang pera mo!"

"Seriously? Because if I were you, gagamitin ko yan para makabili ng bagong bahay–"
"H-hindi ko kailangan ng pera mo!" Pumiyok ako.

Natigilan siya at napatitig nang husto sa akin. Naiilang man ay sinalubong ko ang kulay asul niyang mga
mata. Hindi ako maduduwag sa kanya dahil ipinaglalaban ko ang isang bagay na napakahalaga sa akin
pero kinuha niya.

"M-mahirap lang akong tao, pero nagsisikap ako. H-hindi ako humihingi ng tulong sa iba lalo na sa isang
katulad mo," mariing sabi ko. Hindi porket Montenegro siya, hindi porket mas mayaman at mas
makoneksyon siya ay kakayan-kayanin niya ako.

Hindi ko mabasa ang iniisip niya. Nagpatuloy ako.

"A-alam mo ba, masaya kami noon. May kaya kami kahit paano. Pero namatay sa asthma ang papa ko. Sa
isang iglap, namatay na lang siya bigla! At pagkatapos ay namatay din ang mama ko dahil sa lungkot!"
Isa-isa ng naglandas ang mga luha ko. "Nawala na lahat sa amin ng kuya ko. Pati kabuhayan namin
nalimas na ng mamatay ang parents naming dalawa. At iyong bahay na iyon na lang ang natitira! Pero
kinuha mo pa!"

Umiwas ang mga mata niya sa akin.

"Nangako ako sa sarili ko na magiging masaya ulit ako... na magkakarooon ako ng sarili kong pamilya at
doon ko sila ititira sa bahay ko." Napapikit ako. "Sa bahay na iyon ko balak na bumuo ng bagong pamilya.
Don kami titira ng mapapangasawa ko at ng mga magiging anak namin... doon sana..."

Hindi na siya kumibo. Nakatingin lang siya sa kawalan.

"Ito ang tandaan mo, Montenegro." Tinitigan ko siya. "Hindi ako natatakot sa'yo!"

Nanlaki ang mga mata niya sa sinabi ko.

"Pababagsakin kita. Sisiguruhin ko na huhubuan kita–"

Umangat ang isa niyang kilay.

"Este, sisiguruhin ko na pagagapangin kita! Gagantihan kita sa ginawa mong pagsira sa pangarap ko!"
Pagkasabi ko niyon ay iniwan ko siya.

Paglabas ko ng office ay wala sa sariling napasandal ako sa pader. Napakalakas ng tibok ng puso.
Nanginginig ang mga tuhod ko.

Pilit kong sinasariwa kung ano iyong mga nasabi ko. Gusto kong ulit-ulitin sa isip ko dahil naaliw ako na
makita siyang napapatigagal sa mga nasabi ko.

Natakot ba siya? Aatras na ba siya? Naisip niya kaya na susuko na siya? Sa tingin ko oo. Nagulat siguro
siya na makitang matapang ako.
Akala niya, ha! Hindi ako basta-basta, nakahanap na siya ng katapat niya. Hinding-hindi ako magpapatalo
sa kanya! Napangiti ako sa isiping natakot siya sa akin.

Duwag naman pala sa harapan si Rix Montenegro.

Chapter 4

BAKIT GANITO?

Bakit wala akong masakyan?! Tila ba naglahong parang mga bula ang mga jeep dito sa lugar namin.
Ultimo bus ay wala! Nagkaroon ba ng malawakang strike?

Mga truck, private vehicles lang ang meron. Yari ako nito, baka ma-late ako sa klase!

Takbo-lakad ang ginawa ko papasok nang eskwelahan. Kamuntik-muntikan pa nga akong masagasaan sa
mga tinawiran ko. Sumasabay pa ang tirik na sikat ng araw. Tagaktak na ang pawis ko bago ako nakarating
sa classroom ko.

"Anyare sa'yo?" puna sa akin ni Gracia. Nakatitig siya sa maalikabok at oily kong mukha.

"Wala akong masakyan!" Hinihingal na tugon ko.

"Late ka na. Tapos na yung unang klase."

Napakamot na lang ako. "Ano kayang nangyari? Bakit nawala ang mga jeep sa'min? Pati bus, wala!"

Nanlaki ang mga mata niya. "Malamang pakana yan ni Rix Montenegro!"

Natawa ako. "Hindi siguro. Natakot na yun sa'kin."

"Insan, maniwala ka. Hindi mo alam ang kayang gawin ng Montenegro na yun! Mayaman iyon!
Maraming nagagawa ang pera!"

"Tingin ko nagkaroon lang ng stripe ang mga jeep."

"Stripe? Baka strike?"

"Oo nga strike nga pala. Parehas lang 'yun."

Iniba ni Gracia ang usapan. "Saan ka tumutuloy ngayon?"

"Nangungupahan lang ako."

"Saan ka naman kumuha ng pera?"

Lumapit ako sa kanya at hininaan ko ang aking boses. "Sinanla ko muna iyong scooter ni Kuya Maximus."
Napangiwi siya. "Naku lagot ka dun kapag nalaman niya."

"Tutubusin ko rin naman. Balak ko mag-student working."

"Baka working student."

"Parehas lang yun, nabaligtad lang."

Pumamewang siya. "Eh anong plano mo sa lupa nyo. Wala ka bang balak ibenta yun?"

Umiling ako. "Hinding-hindi ko ibebenta yun. Tatayuan ko iyon ng bahay balang araw."

"Dapat dun ka na kay Kuya Maximus nakituloy para wala ka ng upa."

"Hindi ko pa kasi alam kung paano sasabihin kay Kuya ang mga nangyari. Siguradong sasabunutan ako
nun."

May dalawang linggo na kasi ang nakakalipas matapos matupok ng apoy ang aking bahay. Sa mga
ganitong panahon, dapat ay nasasabi ko na ito kay Kuya Maximus. Ang kaso ay natatakot ako sa tuwing
naiisip ko ang galit na mukha ng Kuya ko kapag nalaman niya na wala na ang bahay.

Umirap si Gracia. "Bakit kasi sinauli mo pa yung pera kay Rix? Pwede ka ng makabili ng bahay dun, aba!"

"Insan, hinding-hindi ko pwedeng gamitin ang perang iyon. Hindi talaga kaya ng sistema ko na gumamit
ng ganoong pera lalo na't galing sa lalaking iyon."

Umikot lalo ang bilog ng mga mata niya. "Akala ko ba gagamitin mo yun na ebidensya sa mga pulis para
maidiin sa kaso mo iyang si Rix. Bakit mo ibinalik sa kanya?"

Napayuko ako. "Hindi ko alam. Basta galit na galit ako sa kanya nang araw na makaharap ko siya. Ayaw ko
na isipin nyang baka gamitin ko ang pera niya dahil walang-wala na ako. Ayokong marinig na sabihin
nyang dahilan ko lang na gagamitin ko iyon laban sa kanya."

Kinutusan niya ako nang mahina. "Alam mo, Insan, napakalaki ng pride mo eh, ano? Iisipin mo pa ba ang
mga sasabihin niya kesa sa matutuluyan mo?"

"Basta! Kinamumuhian ko talaga ang lalaking iyon," mariin kong bigkas. "I will destroys her!"

Napahilot sa sintido si Gracia. "Naku, Insan. Bago yang destroys her mo, mag-aral ka munang mabuti."

...

ANO ba namang klaseng paupahan ito, butas ang bubong. Saan pa ko pupwesto para iwasan ang mga
tumutulong tubig galing sa ulan? Eh halos kaharap ko lang ang lababo at banyo sa liit ng espasyo.

Kung sa bagay, ano pa nga bang aasahan ko sa maliit na halagang upa?

Isang libo lang kasi ang upa ko dito per month. Mas maayos na ito kaysa sa kalsada ako matulog. Isa pa,
eskwater man ang lugar na kinatitirikan nitong inuupahan ko ay tago naman ito. Kung tangkain mang
sunugin ito ni Rix ay dadaan muna siya sa mga dumi ng aso bago siya makalapit dito.

Napabuga ako ng hangin. Bigla kong na-miss ang bahay ko. Kahit kasi inaanay ang mga dingding niyon at
kinakalawang na ang bubong ay di hamak naman na mas malawak iyon kaysa dito sa tinutuluyan ko.
Nalulungkot tuloy ako.

Mayamaya ay may kumatok sa pinto. Binuksan ko ang pinto na kamuntik nang magiba. Bumungad sa
akin si Aling Iling – ang may ari ng inuupahan ko. "Gandang gabi, hija." Nagsasalita siya pero panay ang
iling niya.

Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa leeg niya. Ngunit ayon sa kwento ng kapwa ko nangungupahan
sa katabing bahay, dala raw ito ng katandaan at karamdaman na pinagdaanan niya.

"Magandang gabi po."

"Kelan mo ba mababayaran ang upa? Deposito pa lang ang naiabot mo sa'kin di ba?"

Napakamot ako. Halos araw-araw siya kung maningil. "Wag po kayong mag-alala, malapit na po. Konting
iling na lang – este, konting araw na lang po. May hinihintay lang po akong pera,"

Nakangiti siya sa akin pero umiiling siya. "Sige, balik na lang ako."

"Pasensya na po."

Tumalikod na ang matanda at umalis.

Bumalik na ako sa pagkakahiga. Ang inuunanan ko lang ay iyong mga damit ko na nakabalot pa. Ang
kumot ko ay ang daster pa ni Mama. Ang sapin ko sa sementong uka-uka na hinihigaan ay pinagpatung-
patong na damit ni Papa. Naisalba ko lang ang mga ito nang masunog ang bahay. Hindi ko ito magawang
itapon o sunugin kahit wala na sila. Para kasi sa akin ay parte ito ng pamana nila.

Akma ko nang ipipikit ang mga mata ko nang may kumatok ulit sa pinto. Nabatukan ko ang aking sarili sa
naalala. Nakalimutan kong banggitin kay Aling Iling iyong advance payment sa kuryente at tubig. Ito
siguro ang dahilan kung bakit siya bumalik.

Subalit napatigagal ako nang buksan ko ang pinto. Isang matangkad na lalaki ang nakatayo roon, at ang
kulay karagatan niyang mga mata ay kasing lamig ng gabi habang nakatingin sa akin.

Rix Montenegro!

Napatakip ako sa katawan ko ng maalala ko na manipis na damit lang ang suot ko at wala akong bra. "A-
anong ginagawa mo dito? P-paano mo nalaman ang tinutuluyan ko?" kandabuhol ang paghinga ko
habang nakatingala ako sa kanya.
Nakatitig lang sa akin ang bughaw nyang mga mata. Mas asul pala ang mga ito kapag madilim.
Napatingin siya sa balikat ko.

Mabilis kong tinakpan ng palad ko ito. Kitang-kita kasi ang maputing balat ko doon dahil sa sando lang
ang suot ko.

Umiwas siya ng tingin. "What a mess."

Napasilip ako sa suot niyang sapatos. Mukhang nailagan niya iyong dumi ng mga aso sa dinaanan niya.
Eh iyong mga kanal kaya, paano niya nilundagan?

Yumuko siya at pumasok sa pinto. Dahil nga matangkad ang hinayupak, halos mauntog siya sa kisame.

"H-hoy, wag ka ngang pumasok dito–" Wala na akong nagawa nang tuluyan na siyang makapasok.

Nilingap niya ang paligid. Malamang ay pinagtatawanan na niya ang kalagayan ko. "Gross. How could you
stay in this kind of place?"

"Napakayabang mo! Bakit hindi mo yan itanong sa sarili mo? Nakalimutan mo na yata na ikaw ang
sumunog ng bahay ko kaya ako nandito–"

"Hindi ka ba nagtataka kung bakit wala kang masakyang jeep papasok?"

Namilog ang mga mata ko. Paano niya nalaman iyon?

"I paid all the jeepney drivers in this perimeter. Kaya kung ako sa'yo, tubusin mo na ang scooter na
isinanla mo. Dahil paglalakarin kita hanggang sa makatapos ka nang pag-aaral."

Tama pala si Gracia, pakana niya ang lahat ng ito. At paano niya nalaman na isinanla ko ang scooter?

Galit na tiningala ko siya. "Paano mo nalaman ang lahat ng ito? Ini-stake mo ba ko?"

Umangat ang isa nyang kilay. "Stake? I think the right word is stalk."

"Stalk sabi ko, di ba?"

Lumikot ang mga mata niya. "Of course not."

"Eh paano mo nalalaman ang lahat ng ito?"

Umilalim ang tingin niya sa akin. "Because I am Rix Montenegro. Masamang kinakalaban ako."
Humakbang siya papalapit sa akin kaya napaatras ako. Sa itsura niya, para siyang may tama, kahit
guwapo pa siya.

Napalunok ako. Anong plano niya? Bakit habang lumalapit siya sa akin ay nakatitig siya sa mga mata ko?

"Let see what you can do."

Niyapos ko ang sarili upang takpan ang katawan ko. "A-anong ginagawa mo?" Hanggang sa mapasandal
na ako sa pader.

Teka anong balak niya?! At bakit ganito siya makatingin? Bakit parang may gusto siya sa akin? Hindi kaya
balak niya akong reypin?!

Pero bago ako makasigaw ay tumakip na sa bibig ko ang mainit at malaking palad ni Rix Montenegro.

Chapter 5

ITINULAK ko palayo si Rix Montenegro. Anong balak niya sa 'kin? Bakit niya tinakpan ang bibig ko?!

Tinakbo ko ang aking bag na nasa di kalayuan. Dahil wala naman akong kutsilyo dito sa maliit kong
inuupahan ay ballpen ang hinugot ko. Itinutok ko iyon sa kanya.

"B-balak mo akong pagsamantalahan, ano?"

Pinagtaasan niya ako ng kilay. "What the hell are you talking about?"

Napalunok ako. "B-bakit mo tinakpan ang bibig ko?"

Kumunot ang noo niya.

Muli akong napalunok. "B-bakit ganyan ka makatitig? S-sisigaw ako ng rape, sige ka..." Nananatiling
nakatutok sa kanya ang ballpen na hawak ko.

"Do you think na papatulan kita?"

Napanganga ako. Ang sakit, ah!

Pero may punto naman siya.

Oo nga naman. Guwapo siya at ubod ng yaman. At ako naman ay isang hamak na ulilang dukha, hindi pa
kagandahan at cute lang. Bakit nga ba naisip ko na re-reypin niya ako?

Inis na ibinaba ako ang ballpen ko. "Eh, bakit ka ba kasi nandito? Anong masamang hangin ang nagdala
sa'yo rito?"

"I'm here to threaten you. Hindi ako titigil hangga't hindi ka nagmamakaawa sa akin."

"Talaga lang, ah?"

Umigting ang kanyang panga. "I will make your life miserable."

"Hindi ako natatakot sa'yo, Montenegro." Nagtaas ako ng noo. "And me, too. I will make your life...
incredible!"
Napasentido siya. Ilang sandali pa'y bumaba ang paningin niya sa aking mga hita. Hindi ko alam kung
namalik-mata lang ba ako dahil parang may nakita akong gigil sa mga mata niya bago niya ibinalik ang
paningin sa mukha ko.

"Next time, wag kang magsuot masyadong maiksing shorts," malamig na sabi niya.

Saka ko lang naalala na maliban sa manipis ang suot kong sando ay pekpek shorts pa ang short na suot
ko. Napatakip tuloy ako sa mga hita ko.

Pero ano bang pakialam niya?!

Ano ngayon kung maiksi ang shorts ko at manipis ang sando ko? Eh sa wala na akong maisuot na
pambahay! Kaunti lang ang nasagip kong damit mula sa sunog dahil mas inuna ko ang ilang panlakad at
uniporme.

Saka nasa bahay lang naman ako, alangan namang mag gown ako rito?

Humakbang siya palabas ng pinto at inuga ito. "Paki-lock mabuti ito. Ang dali mong pasukin kapag ganito
kahupa ito."

Kasalanan ko rin ba na ganon ang pinto ko? Aba, si Aling Iling na ang may kasalanan non, 'no! Lahat na
lang ba ako? Ako? Ako na walang malay!

Lumabas na siya ng pinto, ni hindi man lang nagpaalam at nag-abalang lingunin ako.

Pinagdabugan ko siya nang isara ko ang pinto. "Wag ka ng babalik dito kung hindi huhubuan – este
sasaksakin talaga kita sa lalamunan ng ballpen!"

Narinig ko na ang mga yabag niya na paalis. Napabuga ako ng hangin.

Ano bang trip ng lalaking yun? Bakit kailangan niya pa akong puntahan dito para lang pagbantaan ako?
Pwede naman na itext niya na lang ako o kaya ay tawagan ako sa cell phone ko.

May sayad nga yata talaga ang mga Montenegro. Balita nga na kakaiba ang trip ng mga ito. Palibhasa kasi
mga sakim sa kayamanan kaya mga luto na ang utak at di na makapag-isip nang matino. Napapailing na
lang ako.

Ngunit mayamaya ay wala sa sariling napadampi ang palad ko sa mga labi ko. Para kasing naiwan pa rito
ang init ng palad ni Rix Montenegro.

Bakit kaya ganun ang palad ng lintek na iyon? Daig pa ang kamay ko. Ang lambot at ang bango.

Sinupil ko ang aking sarili sa pag-iisip at nahiga na lang sa matigas kong higaan. Nang gabing iyon, hindi
ako nakatulog.

Hindi ko maipaliwanag pero hindi mawala sa isip ko ang asul na mga mata ng hinayupak na lalaking iyon.

...
NAPAYUKO ako at mataimtim na pinagmasdan ang mga bitbit kong prutas. Kamuntik ko na itong hindi
bilhin dahil ang mamahal ng mga ito. Lalo na ang mansanas at orange ngayon, presyong ginto.

Pero kahit kapos sa budget, dinagdagan ko na rin ng saging para lang magmukhang marami ang bitbit ko.
Ang nasa isip ko, hindi na lang muna ako kakain ng hapunan kapalit nitong mga binili ko. Tinitipid ko kasi
iyong pera na pinagsanlaan ko ng scooter. Ang kalahati kasi niyon ay binayad ko sa aking tuition kaya
kaunti na lang ang natira sa akin.

Ngayong araw na ito ay dadalaw ako ngayon sa boyfriend ko. Malamang ay miss na ako ni Marlon dahil
ngayon na lang ulit ako makakadalaw sa kanya.

Maliban sa kuya ko na busy sa sariling lovelife nito at kay Gracia na pinsan ko ay si Marlon na lang ang
meron ako.

Hay, miss ko na siya. Miss ko na ang perpektong boyfriend na meron ako.

Maingat akong pumasok sa kanyang kwarto dito sa hospital. Katulad ng dati ay naabutan ko na naman
siya na nakatulala.

Awang-awa na talaga ako sa kanya. Siguro ay problemadong-problemado na siya sa kalagayan niya kaya
siya matamlay.

Ngumiti agad ako bilang pambungad sa kanya. "Kumusta na ang baby ko?"

Tumingin sa akin ang walang kabuhay-buhay niyang mga mata. "Bakit ngayon ka lang dumalaw?"

Napakagat-labi ako. "Pasensiya na. Nagkaroon kasi ako ng mga problema,"

Napakamot siya. Halata sa mukha niya ang pagka-irita. "Wala ka bang ibang idadahilan sa'kin? 'Lagi na
lang yan ang dahilan mo e."

Lumapit ako sa kanya at hinuli ang kanyang palad. "Wag ka na magalit, baby ko. Heto o at may
pasalubong ako sa'yo,"

Napatingin siya sa mga prutas na dala ko. "Ano yan? Ilang araw kang hindi dumalaw dito tapos iyan lang
ang dala mo?"

"Sorry... Nagbayad kasi ako ng tuition–"

"Pakilapag na lang diyan sa mesa." Hindi na niya ako pinatapos. Nahiga na siya at tinalikuran ako.

Inilapag ko sa mesa ang mga prutas na bitbit ko. Pagkuwan ay umupo ako sa tabi niya. "Baby, galit ka
ba?"

"Hindi ako galit. May problema lang sa bahay,"

"Ano bang nangyari?"

"Kailangan kasi ng pambayad ni Shena ng tuition. Kailangan nila Mama ng pera,"

Si Shena ay ang Grade 12 na bunsong kapatid niya. Pinag-aaral nila ito sa isang private high school kaya
halos maghikahos sila sa tuition nito.

Umangat mula sa pagkakahiga si Marlon. "May pera ka ba diyan?"

Napayuko ako. May kaunti akong pera dito, pero tinitipid ko ito para naman may kainin at ibaon ako sa
araw-araw. Hindi ko tuloy alam ang isasagot sa kanya.

Nainip yata siya kaya bumalik siya sa pagkakahiga. Tinalikuran niya ulit ako.

Napabuntong-hininga ako. "Meron ako dito. Ayos na ba iyong dalawang libo?" Ito na lang ang natitira sa
pera na naitabi ko.

Napaupo ulit siya mula sa pagkakahiga. Nagliwanag ang kanyang mukha. "Malaking tulong na yan, baby."

Binuksan ko ang bulsa ng aking bag na sira na ang zipper. Sa kailaliman nito, nandoon nakatago ang
dalawang libo na matagal ko ng inipit na mula pa sa pinagsanlaan ng scooter. Kinuha ko iyon at iniabot sa
kanya. "Heto o. Ibigay mo muna sa mama mo para pandagdag sa tuition ni Shena."

Kinuha niya iyon sa akin at saka niya ako niyakap. "Salamat, baby!" Masayang-masya siya, samantalang
ang mukha ko naman ay hindi na maipinta.

Paano na ang baon ko nito sa isang buwan? Paano na kaya ang pagkain ko nito araw-araw?

Habang hawak ni Marlon ang tupi-tuping dalawang libong papel ay nakayuko siya. Kinuha niya ang
kamay ko. "Kaya lang kulang pa ito, baby."

"Ha?"

"Pwede bang ipangutang mo pa ako ng tatlong libo?"

Napangiwi ako. "S-susubukan ko..."

"Wag mong subukan. Gawin mo."

Napatango na lang ako.

"Good. I need it na sana sa lalong madaling panahon. Bukas palang ay kumilos ka na sana, aasahan na
kita, ha?"

...

GUTUM na gutom ako at pagud na pagod bago ako nakarating sa gate ng eskwelahan namin. Naliligo na
ako sa pawis pagpasok ko ng classroom namin.

Kung bakit ba naman kasi wala akong pera para makakuha ng Grab o Uber.
Wala pa rin kasi akong jeep na masakyan na bumabyahe sa lugar namin papunta sa eskwelahan. Hindi ko
alam kung ilang araw na kita ang binayaran ni Rix Montenegro para lang hindi mamasada ang mga iyon.

Mukhang balak niya nga talaga akong paglakarin hanggang sa makatapos ako ng pag-aaral.

Hay, gutom na ako. Kailangang makita ko si Gracia, hihingi kasi ako sa baon niya. Hindi kasi ako
naghapunan dahil nga wala na akong pambili ng pagkain.

Naibigay ko na ang lahat ng pera ko kay Marlon. Ang hirap pa nun, kulang pa raw iyon. Kailangan ko pang
makadiskarte ng tatlong libo. Saan naman kaya ako mangungutang ng ganun? Eh ito namang si Gracia ay
mas makunat pa sa tainga ng kalabaw.

Napapailing si Gracia habang nakatingin sa akin. Alam kong nakikita niya na pawisan ako.

"Sabi ko na sa'yo, insan. Hindi mo na kasi dapat kinakalaban ang Montengro na 'yan."

Hindi ko siya kinibo. Iniba ko ang usapan. "Late na ba ko?"

"Hindi pa naman."

Mabuti naman.

"Samin ka na lang kaya mag-stay mamayang gabi? May byahe ng jeep sa lugar namin."

"Wag na, at baka pati mga tao sa inyo ay madamay pa kapag pati ron ay manuhol ng driver ang baliw na
iyon."

"Ok. Ay oo nga pala, may bago daw tayong prof."

"Ha? Bakit? Anong nangyari Prof. Sibac?"

"Ayun, nasibak. Di ko alam ang istorya, basta na lang daw tinanggal dahil may ipapalit."

Ganun? Kataka-taka naman iyon.

At nakakapagtaka rin na nakadungaw ang halos lahat ng mga kaklase namin sa bintana. Mukhang excited
sila sa bago naming professor.

Mamaya ko na ihihirit yung uutangin ko kay Gracia. Mukhang kailangan kong bumwelo dahil isa rin siya
sa mga nakaabang sa bintana at naghihintay sa bago naming prof.

Biglang nagtilian ang mga kaklase kong babae. Kandarapa silang nagbalikan sa kani-kanilang upuan. Ang
bawat isa sa kanila ay parang kinikiliti ang mga tumbong habang nagchi-chikahan.

"Anong meron?" bulong ko kay Gracia.

"Gwapo daw yung bagong prof."

Kaya naman pala parang kiti-kiti itong mga babae kong kaklase. Hindi na ako magtataka kung bakit iyon
iba ay napapatili pa.

"Nakita mo, Sissy?" impit na bulong ng nasa likod ko.

"Oo! Grabe, ang gwapo at ang bata pa!" Sagot naman ng nasa gilid ko. "Matalino raw kasi iyon. Sa ibang
bansa nag-aral kaya ang swerte natin! Biruin mo, over qualified ang new prof natin!"

"Plus guwapo pa, Sissy! As in super gwapo, parang hindi na tao! Feeling ko nga, walang pores sa face
iyon, e! Parang manikin sa kinis, e!"

"At familiar iyong face niya, e. Parang nakita ko na somewhere!" Nagpatuloy ang bulungan.

"Pati kamo surname niya e familiar. Feeling ko rich kid si Prof! Baka kamo model pa iyon, mukhang model
e! Ang guwapo talaga basta!"

"Mayaman nga kasi talaga! Ang alam ko nga, member siya ng elite frat na Bla—"

Bumukas ang pinto kaya ang lahat ay natahimik at napanganga. Ang mga hitsura nila ay iyong parang
susubuan ng pagkain.

Iniluwa ng pinto ang isang matangkad na lalaki. Siguro ay nasa anim na talampakan ang taas. May
malapad na dibdib at balikat. Maayos na nakasuklay ang itim na itim na buhok ngunit kapansin-pansin na
medyo long back.

"Ayan na siya!" impit na tili na naman ng nasa likuran ko.

Nakasuot siya ng long sleeve na stripe na semi fitted at itim na jeans pero naka black shoes na pa-combat
shoes ang style. May nakaipit syang laptop at mga papers sa kanang bisig. Kulay black ang frame ng suot
niyang clear eyeglasses na bumagay sa matangos niyang ilong at pangahang mukha.

Nang tuluyan siyang humarap sa amin ay saka ko napantanto na bughaw ang kulay ng mga kanyang
seryosong mga mata. Ganoon na lang tuloy ang pagkatigagal ko.

Hindi ako pwedeng magkamali! Siya si Rix Montenegro!

Chapter 6

KUNG maari lang magsisigaw at tumili ay baka nagsitilian na ang mga kaklase kong babae. Kung maka-
react ang mga hitad ay akala mo sabik sa lalaki!

Halos mamilipit sila habang nakatitig sa lalaking nasa harapan namin na may taglay na asul na mga mata.

Siya daw ang bago naming professor. Siya daw ang magtuturo sa amin sa subject na Biology hanggang sa
mga susunod na semester.
Eh kilala ko ang tarantadong lalaking ito! Paanong bigla na lang naging professor ang lintik na ito?!

Tigagal din si Gracia tulad ko. Nagkatinginan na lang kami pero hindi na kami kumibo sa isa't isa.

Maingat na inilapag ni Rix ang kanyang bitbit na laptop sa desk niya. Humarap siya sa amin pagkuwan.
Kitang-kita sa mga mata niya na may hinahanap siya. Nang makita niya ako ay saka lang siya nagsalita.
"Good morning, everyone."

Nag-uunahan sa pagbati ang mga kaklase ko. "Good morning, Prof!"

"I'm your new prof. I want you guys to call me Professor M, so please do not ask for my complete name."

Pa-misteryoso pa ang kulugo!

"I will be your professor for the whole year. Is that okay with you, guys?" Nagsasalita siya pero ang mga
kilay niya ay salubong.

"Okay na okay, Prof!" Nangunguna ang boses ni Gracia.

Inis na nilingon ko si Gracia na nasa bandang gilid ko lang.

"All right." Kumuha si Rix ng upuan at umupo doon. "I need to know each one of you. Let's start with
you." Itinuro niya ako.

Napatingin sa akin ang buong klase.

"Yeah, you. Stand up."

Ano kaya ang plano ng lalaking ito? Tumayo ako.

"What's your name?" Nakatitig sa akin ang malalamig nyang mga mata.

"Martina." Tipid kong tugon.

Ang kapal ng mukha! Parang hindi naman niya ako kilala!

"How old are you, Martina?"

"Twenty one."

"Do you have a boyfriend?"

Namilog ang mga mata ko sa tanong niya. Hindi ko alam ang isasagot ko. Pinamulahan ako. "Meron."

Nagdilim ang mukha niya. "Really?"

Marahan akong tumango.

"I see," usal niya. Umigting ang panga niya.

Anong problema niya? Bakit biglang sumama ang mood niya?

Tumayo siya at tinalikuran kami. Humarap siya sa pisara. "Paper on desk, please. We have a long quiz; up
to 100."

Napasimangot at nagsi-ungol ang mga kaklase ko.

Ano bang trip ng lalaking ito? Kapapasok niya pa lang, quiz agad? At ano naman kaya ang isasagot namin
sa test niya?

...

NAPAPAYUKO na lang ako paglabas namin ng klase. Hindi ko alam kung may mukha pa akong ihaharap sa
mga kaklase ko. Ang walanghiyang Rix na ito, walang ibang tinatawag kundi ako!

Natatapat pa na mahirap ang mga tanong niya sa klase. Nagmumukha tuloy akong boba dahil hindi ko
masagot ang mga tanong niya. At makatarungan ba naman na tumagal ang klase namin sa kanya ng apat
na oras?! Isang subject, apat na oras?!

Nagulat ako nang akbayan ako ni Gracia. "Insan, kota ka kay Prof, ah!"

"Alam mo na ang plano ang hinayupak na yun! Gusto niya lang talagang ipahiya ako!"

"Sinabi ko na sa'yo, mahirap kalaban ang lalaking yun. Lahat kaya niyang gawin,"

Tumigil ako sa paglalakad.

"Stalker ako ng BOS, kaya kahit hindi gaanong nafi-feature iyang si Rix dahil sa hindi naman siya totally
kasali sa banda ay nakikibalita pa rin ako sa kanya. Kahit manager lang siya ng sikat na bandang iyon, at
kahit bihira siyang magpakita ay masasabi kong kilala ko siya."

"Wala akong pakialam sa kanya!" Gigil na sambit ko.

"Wala ka ngang pakialam sa kanya, pero siya? May pakialam na siya sa'yo." Umiling-iling si Gracia. "Sinabi
ko na sa'yo, may toyo ang mga Montenegro. Saka based sa mga write ups na nababasa ko diyan sa new
prof natin, mahirap siyang kalabanin. Lahat idinadaan niya sa pera. Only son at rich kid kasi siya. Plus pa
na Montenegro siya. Hindi kilala ang angkan nila sa pagiging mapagkawang-gawa, mas kilala sila sa
pagiging walang puso."

"Eh bat kinikilig ka sa kanya kanina?!" sita ko sa kanya.

Napahagikhik si Gracia. "Ang sabi ko bad siya, pero hindi ko naman sinabi na hindi siya guwapo, di ba?
Ganon nga ang mga type ko, bad boy."

"Bad boy?" Pinandilatan ko siya. "Aling bad boy? Iyong nagdo-droga? Iyong nanununog ng bahay ng may
bahay? Iyong nanunuhol ng tao at parang bata kung tumira ng patalikod?!"

"Sa'yo lang siya ganon, may kasalanan ka kasi sa kanya." Lumabi siya. At ipinagtanggol pa talaga!
"Ah, basta! Kahit ano pa ang sabihin mo, hindi pa rin ako natatakot sa kanya. Kahit pa nakakatakot ang
pagiging baliw niya!"

Nanahimik si Gracia na tila nahulog sa malalim na pag-iisip.

"O bat nanahimik ka diyan?!"

Napadutdot sa kanyang noo si Gracia. "Iniisip ko lang, bakit habang nagdi-discuss siya sa klase, lagi syang
nakatingin sa'yo?"

"Kasi nga, balak niya na ipahiya ako! Baliw nga kasi talaga!"

"Tsk. Mukhang papahirapan ka talaga ang Montenegro na yan, insan. Wala ka yata talagang balak
tantanan. Biruin mo, pati pagiging prof mo, pinatos niya!"

"Hayaan mo siya. Hindi ko siya uurungan." Iniba ko ang usapan matapos mapayuko. "Nga pala, insan.
Ano kasi..."

"Ano yun, insan?"

"Kasi... ano?"

"Ano ba kasi yun?"

"Ano... kasi... Pwede ba akong mangutang–"

Bigla syang nawala sa tabi ko nang lumingon ako.

Nasaan na yun? Ang bilis namang nawala nun.

Napapakamot na lang ako. Sabi na nga ba, mas makunat pa talaga ang babaeng iyon sa tainga ng
kalabaw kapag inuutangan.

Hinugot ko ang aking cellphone na nasa bulsa. Pagtingin ko sa screen, ang dami ng missed calls. Pulos
mga pangalan ni Marlon. Pihadong nagtatanong na siya kung may nautangan na ba ako. At tiyak na galit
na galit na siya sa akin dahil hindi ko sinasagot ang mga tawag niya.

...

"KUMAIN KA NA?" Tanong ko kay Marlon sa phone. Nasagot ko ang huling tawag niya. Hindi ko siya
maitext dahil wala na akong load.

Kasalukuyan akong nakasilong sa waiting shed dahil malakas ang ulan. Katapat ko lang ang isang fast
food restaurant. Kanina ko pa tinatanghod ang mga pagkain don at inaamoy. Kahit papaano kasi ay
naiibsan ang aking gutom kahit paamoy-amoy lang ako dito.

"Nasaan ka ba?! Bat ngayon ka lang sumagot, ha?!"

"P-pauwi pa lang," nauutal na sagot ko. Nanginginig na kasi talaga ako sa ginaw at gutom

"Tangina naman, Martina! Kanina pa kita hinihintay dito dahil kailangan ko yung pera! Nangako ka
kagabi, di ba? Inasahan na kita e, 'tapos ganto lang pala!"

"S-sorry... wala pa kasi akong mahiraman. P-pero gagawa ako ng paraan–"

"Ganun lang yun?! Wala?! Di ka yata gumawa ng paraan diyan, e. Alam mo bang kanina pa nandito si
Mama?! Inaabangan ka niya dahil bayaran na ni Shena ng tuition bukas ng umaga!"

"S-sorry, baby–"

"Gumawa ka ng paraan hindi iyong puro ka sorry! Paano na lang yung kapatid ko bukas kapag walang
naibayad sa tuition niya? Eh di mapapahiya yun sa mga kaklase niya, di ba? Baka isipin na lang ng school
nila naghihirap kami."

"B-bukas. P-promise, bukas gagawa ako ng paraan. W-wag ka na magalit."

"Basta gumawa ka ng paraan!" Pagkasabi niya ay pinatayan na niya ako ng linya.

Hindi ko alam kung bakit kusang pumatak ang mga luha ko. Wala akong ibang maramdaman kundi ang
pagkirot ng puso ko.

Ano ba itong kamalasan na nangyayari sa buhay ko? Wala akong payong kaya hindi ako makauwi. Wala
akong pera kaya hindi ako makabili ng pagkain.

Kanina ko pa nilulunok ang laway ko habang pinagmamasdan ang mga kumakain dito sa tinatanaw ko.
Kahit sana may matira na lang silang pagkain, at sisimutin ko.

Sinuong ko na ang ulan dahil inaantok na ako. Nabasa tuloy ang uniporme ko. Pati ang bag ko, nabasa din
ng ulan. Butas pa naman ito at wasak ang tagiliran.

Binalot ko na lang ng plastic ang mga notebooks ko at cellphone. Plastic na napulot ko lang sa basurahan.
Di bale na mabasa ako ng ulan. Wag lang itong mga assignments ko na pinagpuyatan ko pa noong isang
araw.

Lakad-takbo ang ginawa ko para makauwi lang. Kandadulas pa ako maiwasan lang iyong mga dumi ng
aso sa daan.

Sinipat ko munang mabuti kung si Aling Iling ba ay nasa pintuan ng bahay niya at nag-aabang sa akin.
Nang makita kong wala, dumerecho na ako papasok sa inuupahan ko.

Nanghihina akong pumasok sa pinto. Isinara ko ito kahit parang masisira na.

Teka, bat bukas ang ilaw? Ah, baka naiwan ko kanina.

Saka ako biglang nakaamoy ng pagkain. Amoy masarap na manok! Teka ulit, saan galing iyon? Ang bango,
ah!
Kamuntik na akong mapatalon sa gulat nang malingunan ang isang lalaki sa likod ko. Mabuti na lang at
hindi ako napatili.

Si Rix!

Nakapamulsa siya habang nakasandal sa dingding. Semi fitted na maroon V-necked shirts at skinny faded
jeans ang suot niya. Nakamedyas lang siya dahil ang sapatos niya ay nasa tabi pala ng pintuan kaya hindi
ko agad napansin kanina.

"P-paano ka nakapasok dito?"

Sumimangot siya. Halos mapayuko siya dahil iniiwasan niyang mauntog sa mababang kisame.

Imbes na sagutin ang tanong ko ay nagtanong din siya. "Ano ba naman klaseng pinto yan, nakatali lang?"

Wala naman kasing lock talaga ang pinto. At kung may lock man, kaya pa ring gibain.

"A-anong ginagawa mo dito?"

Hinubad niya ang suot niyang jacket at ibinato sa akin. "Punasan mo nga yang sarili mo. Basang-basa ka."

Nanginginig ako sa lamig kaya wala sa sariling nayakap ko iyong jacket niya. Ang bango! Mas mabango pa
sa manok!

"Bakit ngayon ka lang umuwi? Gabi na, ah. Uwi ba yan ng isang estudyante?"

"P-pakialam mo!"

"Wag mo akong kinakausap ng ganyan, professor mo ako," matigas na sabi niya.

Inirapan ko siya.

May kinuha siya sa attache case na bitbit niya. "Ano ba itong quiz mo? Bagsak. Nag-aaral ka bang
mabuti?"

Hindi ko siya kinibo. Giniginaw kasi ako.

Tinitigan niya lang ako. Tinalikuran niya ako mayamaya at may hinalungkat sa mga gamit ko na nakalagay
sa karton. Nang makakita siya ng tuwalya doon ay lumapit siya sa akin.

Napatanga ako sa kanya ng punasan niya ang mukha ko gamit ang tuwalyang nakuha niya sa gamit ko.
"Bakit naman kasi naligo ka sa ulan?"

Ewan kung bakit hindi ko magawang umimik. Hindi ko alam kung bakit nang mga sandaling ito ay wala
akong nagawa kundi ay tingalain at tingnan siya.

"I've got something." Inginuso niya iyong nasa mesita ko.

Saka ko lang napansin na may dala siyang roasted chicken. Meron din mga prutas at juice.
Nang muli kong ibalik ang paningin ko sa kanya ay iniwas niya sa akin ang kanyang kulay asul na mga
mata. Hindi ko maintindihan kung bakit tila bigla siyang nailang.

"Kumain ka. Kailangan mong magpalakas dahil papahirapan pa kita."

Bigla na lang naglandas ang mga luha. Isa-isa ng pumatak ang mga luha. Iyong bigat kasi ng dibdib ko,
parang biglang naglabasan. Iyong sakit na nararamdaman ko, bigla na lang naibsan.

Namalayan ko na lang na napayakap na pala ako kay Rix. Doon sumiksik ang mukha ko sa kanyang
matigas na dibdib at saka ako humagulhol.

Hirap na hirap na ako. Sobrang bigat na talaga ng dinadala ko. At kung bakit ang lalaking ito pa ang nasa
tabi ko. Bakit siya pa na kinamumuhian ko.

Natigil lang ako sa pagngawa ng maramdaman ko ang mainit niyang mga braso na yumakap sa kin. Saka
ako natauhan at akmang lalayo sa kanya, ang kaso ay bakit ganon?

Bakit biglang humigpit ang yakap niya sa akin na tila ba ayaw niya na akong pakawalan?!

JF

Chapter 7

NAKU!

Na-late na naman ako! Hindi sana ako male-late kung hindi ko nakita iyong nakapaskil na hiring sa Barista
Express. Coffee shop iyon na malapit sa inuupahan ko.

Kailangang-kailangan ko ng trabaho kaya napa-apply tuloy ako ng wala sa oras. Sayang kasi kung
palalampasin ko ang opportunity, mukhang sosyal kasi ang coffee shop kaya malamang na malaki ang
pashaod dito.

Nagpasa agad ako ng biodata dahil baka maunahan pa ako ng iba, ang kaso ay resume pala ang
hinahanap nila. Mabuti na lang talaga at napilit ko iyong manager ng shop na to be followers na lang ang
resume ko.

Hindi ko lang alam kung makakapasa ako matapos ang interview ko. Inaantok pa kasi ako at hindi ako
nakasagot nang maayos sa mga tanong. Hindi kasi ako nakatulog nang maayos. Ewan ko kung bakit hindi
nawala sa isip ko iyong nangyari kagabi.

Paano nga ba nangyari iyon? Bakit ko nga ba niyakap ang pesteng lalaking iyon?

Para kasi akong lasing sa kalungkutan kagabi. At nagkataong siya lang ang naroon kaya ko nagawa iyon.
Wala sa sariling nayakap ko si Rix Montenegro dahil sa sobrang lungkot na nararamdaman ko.

Ipinilig ko ang aking ulo. Ayoko ng maalala iyon. Hindi ko naman sinsasadya. Nadala lang ako.
Pero niyakap ko siya. At niyakap niya rin ako.

Umiyak ako at nakasubsob ang mukha ko sa matigas na dibdib niya. Napangiwi ako. Pagkuwan at
sinampal ko ang sarili ko.

May mukha pa ba akong maihaharap sa kanya pagkatapos ng yakap na iyon? Wala akong ibang nagawa
buong magdamag kundi sisihin ang sarili ko. Paulit-ulit kong tinatanong ang sarili ko; bakit ko ba nagawa
iyon?!

Binatukan ko ang sarili ko. Ngunit panandalian ay nagliwanag ang mukha ko ng may isa pa akong maalala.

May nangyari pa rin namang maganda kagabi. Iyon ay ang pagkabusog ko sa manok na dala niya.

Hay, isa pa iyon sa hindi mawala sa isip ko. Hindi mawala sa bibig ko ang lasa ng pritong manok na dala ni
Rix kagabi. Matagal na kasi akong hindi nakakakain ng manok. Ang sarap talaga!

Thinkful na rin dahil sa dala niyang pagkain – wait! Thankful pala.

Thankful na rin ako sa kanya dahil may dala siyang pagkain. Kahit papaano ay natulog ako nang may
laman ang tiyan.

Tagaktak ang pawis ko bago ako nakarating sa aming classroom. May jeep at bus na nga pala kanina kaya
ang saya. Ang problema lang, wala talaga ako kahit singkong barya, kaya naglakad pa rin ako papasok.

Nakasalubong ko ang mga kaklase ko palabas ng pinto. Si Gracia ang bumati sa akin. "Insan, bakit ngayon
ka lang?"

"T-tinanghali kasi ako ng gising,"

Bumulong siya sa akin. "Yari ka kay Prof. Mainit ang ulo niya, malamang pag-iinitan ka na naman."

"Ha?"

"Pumasok ka muna dun, magpakita ka. Kanina ka pa hinahanap non."

Napalunok ako. Hindi ko yata siya kayang harapin matapos ang nangyari kagabi. Hello? Nagdikit lang
naman ang aming katawan. Para sa akin, big drill na iyon.

Big deal pala.

Tumikhim ako pagpasok ko ng classroom. Wala na ang mga classmate ko, lahat nasa canteen na o sa next
subject nila kaya malamang na si Rix na lang ang nasa loob. Yari.

Nadatnan ko si Rix na nakaupo mismo sa desk. Bahagya siyang nakatungo, pero kahit ganoon ay ang
lakas pa rin ng dating niya. Mukha nga siyang naka-pose lang sa ayos niyang iyon. Dinaig niya pa iyong
mga model sa billboard sa Edsa.
Naka-long sleeve shirt siya na kulay light blue na v-neck. Natatanaw ko tuloy ang makinis niyang leeg at
ang tambok ng Adam's apple niya.

Hubog ang muscles niya sa balbon niyang braso na nakikita dahil sa nakatupi niyang manggas.

Hawak ko ang aking dibdib ng humakbang ako palapit sa kanya. Dalawang dipa pa ang layo ko sa kanya
pero nasisinghot ko na kung gaano siya kasarap—este, kabango.

"You're late."

Nang mag-angat siya ng mukha, tumama sa akin ang kulay asul niyang mga mata na nasa likod ng suot
niyang glasses. Hindi ito nagtagal dahil umiwas din siya agad ng tingin.

Umiwas din ako ng tingin sa kanya. "Sorry."

Tumayo siya at namulsa sa suot na fitted denim. "Kumain ka ba?"

"Ha?" Tiningala ko siya.

"I-iyong dinala kong pagkain, kinain mo ba?" Lumikot ang mga mata niya.

"Konti. Hindi naman ako gutom," pagsisinungaling ko. Ang totoo ay naubos ko ang lahat ng dala niyang
pagkain. Gutum na gutom kasi ako kagabi.

Bigla siyang sumimangot matapos mapatitig sa akin. "Tsk. Bakit naman pawis na pawis ka?"

"H-ha?" Pinunasan ko ang pawis ko sa noo.

"Here." Inabutan niya ako ng panyo na mukhang mas mahal pa yata sa akin. "Help yourself. Kapag ako
ang nagpunas ng pawis mo eh baka mangyakap ka na naman."

Nag-init ang mukha ko sa sinabi niya. "Ang kapal mo! Eh gumanti ka rin naman ng yakap sakin kagabi
ah!"

"I just did that because it seems like you needed it."

Tinalikuran ko siya matapos hablutin ang panyo na inilahad niya. Ipinunas ko ito sa mukha ko.

Ang bango naman nito.

Pagkatapos ay iniabot ko ito sa kanya nang hindi siya nililingon. "Oh, heto na panyo mo!"

Hindi ko talaga kayang makita ang mukha ng siraulong ito na pinagtatawanan ako matapos ang nangyari
kagabi.

Alam kong nakita niya ako na luhaan nang mga sandaling iyon. Nagkataon lang na nasasaktan ako ng mga
oras na iyon kaya nakita niya ang kahinaan ko.
Kinuha niya ang panyo sa akin at ibinalik sa kanyang bulsa. Hindi ko mapigilang hindi siya lingunin. May
pakiramdam kasi akong kanina pa siya nakatitig sa akin.

At hindi nga ako nagkamali. Nakatitig nga sa akin ang mokong. Salubong ang kanyang mga kilay. "Why are
you late?"

Hinawi ko ang aking buhok upang takpan ang aking mukha. "N-nag-apply kasi ako ng trabaho..."

"Huh? Why? Nag-aaral ka, 'tas magtatrabaho ka?"

Inirapan ko siya. "Pakialam mo ba?!"

"I'm your professor, Martina. I'm also your second parent, that's why I'm concerned."

Napabuga ako ng hangin. "Kailangan ko ng pera. Nakita mo naman, di ba? Mag-isa na lang ako sa buhay.
Iyong nag-iisang kapatid ko, may sarili na ring buhay, hindi na ako pwedeng umasa pa ron."

"I will not allow you to do that."

Kumulo ang dugo ko sa sinabi niya. "Sino ka ba, ha? Boyfriend ba kita?" Dinuro ko siya sa dibdib. "Pwede
mo kong pahirapan, pero wag mo ng pakialaman ang buhay ko!" Pagkasabi ay tinalikuran ko na siya.

Nakakailang hakbang pa lang ako palabas ng pinto nang balikan ko siya.

"Isa pa, Prof. Wag na wag ka ng pupunta sa tinutuluyan ko!" Tiningala ko siya.

Nakatingin lang siya sa akin at walang imik.

Lumabas na ako ng pinto pagkatapos. Ano bang balak niya, kontrolin ang buhay ko? Sino ba siya? Hindi
ko nga siya kadugo, so bakit ko siya susundin?! Neknek niya!

...

"INSAN, seryoso ka ba? Kakayanin mo ba?" Bakas sa mukha ni Gracia ang pag-aalala nang ihatid niya ako
sa coffee shop na in-apply-an ko kahapon. Tinawagan kasi ako dito kinagabihan at ipinaalam sa akin na
nakapasa ako bilang bagong waitress nila.

Tuwang-tuwang ako. Kahit papaano ay may ibibigay na akong pera kay Marlon. Makakapag-ipon na ako
pambayad sa operasyon ng kanyang binti.

Hindi na kasi ako makapag-AVON. May utang pa kasi ako doon dahil sa order na naibigay ko kay Rix, hindi
ko pa kasi nababayaran iyon at tumubo na sa penalty.

Tumango ako sa tanong ni Gracia. Kakatapos lang ng klase namin. Nagpasama na ako kay Gracia dito
dahil excited siya nang malaman niyang nakapasa ako sa isang trabaho. Para daw kasing hindi kapani-
paniwala na makapasa ako.
"Nag-aalala ako, insan. Baka mamaya ay bar pala ito, hindi coffee shop." Awat niya sa akin nang papasok
na kami sa pinto.

"Belief me, insan. Coffee shop talaga itong napasukan ko at hindi bar."

"Anong belief? Baka believe."

"Parehas lang yun." Pumasok na ako sa loob. "Past-tense ng believe ay belief. Hindi mo ba alam iyon?"

"Ay, ewan!" Tila gusto na niya akong kutusan.

Pumasok na kami sa loob. Sinalubong kami ng waiter. "Welcome to Barista Express."

"Ah, nasaan ang manager nyo? Tinawagan niya kasi ako kahapon. Nakapasa daw ako."

Napakamot ito. "Ah, ganun po ba? Wait lang po, tatawagin ko,"

Umupo muna kami ni Gracia sa bakanteng table na nasa dulo ng coffee shop habang naghihintay.
Nilingap namin ang paligid.

Napasinghap si Gracia. "Ang bango ng aroma ng kape!"

"Sabi sa'yo, hindi bar ito. Hayan at amoy kape!"

"Mabuti na yung nag-iingat, insan." Bigla niyang iniba ang usapan. "Siya nga pala, bakit hindi pumasok si
Prof M?"

"Malay ko dun!"

Kaya pala parang mga nanlalata ang mga kaklase ko kanina. Parang mga tamad na tamad at inaantok.
Wala kasi si Rix, hindi pumasok.

Hindi ko alam kung ano ang dahilan ng lalaking iyon kung bakit umabsent.

Hindi kaya nagtampo dahil sa nasabi ko sa kanya kahapon? Hmp! Bakit ko ba iniisip ang nararamdaman
niya? Eh wala naman akong pakialam sa kanya. Bahala siya sa buhay niya!

Mayamaya ay may lumapit sa aming matandang lalaki. Nakasuot ito ng formal suit. "Good afternoon."

Tumayo ako at kinamayan ito. "Hello po. Ako po yung tinawagan niyo kagabi. Martina L. Manalaglag po
ang name ko."

"Yes. You are hired. Kaya lang may problema, hija..."

Nagkatinginan muna kami ni Gracia bago ako bumalik ng tingin sa kanya. "A-ano po yun?"

"Kanina lang, may bumili ng coffee shop na ito. Siya na ang magiging manager ng shop na ito."

Nanlaki ang mga mata ko, biglang gumuho ang mga pangarap ko. "Po? Eh paano po ako?"
"You have to wait for the new owner of this coffee shop. Siya na lang ang magde-decide about your
application."

"Ha?"

"She's hired." Isang lalaki ang nagsalita sa likuran.

Magkapanabay kaming napalingon ni Gracia sa likuran at ganoon na lang ang panlalaki ng mga mata
namin ng makita ron ang isang matangkad na lalaki.

Rix?

"He's here," anang matanda. "The new owner of this coffee shop. Siya si Mr. M."

Nagmula sa pinto si Rix Montenegro at lumapit sa amin. Nakasuot siya ng manager's uniform. Hindi siya
naka-glassess sa pagkakataong ito. Hinas ang kanyang buhok at pantay na pantay ang pagkakasuklay. Sa
akin siya nakatingin nang tuluyang makalapit sa amin.

Inilahad niya ang kamay niya sa akin. "Congratulations. You are hired."

JF

Chapter 8

NAPASANDAL muna ako sa pader nang ilang minuto. Iniisip kong mabuti kung paano ko sasabihin kay
Marlon na wala akong nautangan.

Mayamaya ay pumasok na ako. Sumalubong sa akin ang galit niyang mga tingin. "Kahapon pa kita
tinatawagan, bakit hindi mo sinasagot?!"

Napayuko ako. "Sorry. Hindi ko kasi alam kung paano sasabihin sa'yo..."

"Sasabihin na ano? Na niloloko mo lang ako? Na pinapaasa mo lang ako?"

Napapikit ako nang mariin. Parang gusto ko ng maiyak. "Hindi sa ganun, baby. Wala lang talaga kasi
akong mautangan..."

Napamura siya.

"Pero, baby, wag kang mag-alala. May trabaho na ako. Pag-sahod ko, mag-aabot ako sa'yo."

"Kelan pa? Kapag tapos na ang exam ni Shena? For Pete's sake, Martina! Kahapon pa namin hinihintay
ang pera! Sabi mo mangungutang ka?!"

"S-sorry..." Pumiyok ako. Pinipigilan kong wag maluha. "W-wala kasi akong mautangan."
Dinampot ni Marlon ang unan at ibinato sa kung saan. "Gumawa ka naman ng paraan! Hindi ka naman
kasi gumagawa, e!"

"B-baby, gagawa ako ng paraan. P-promise, bukas mangungutang ulit ako."

Napabuntong-hininga si Marlon saka malungkot na umiling.

Para akong sinikmurahan sa nakikitang kalungkutan sa mga mata niya. "Baby..."

Nahiga siya sa hospital bed niya at tinalikuran ako. Narinig ko ang pagsinghot niya at mahinang paghikbi.
"B-bakit kasi sa akin nangyari ito?"

Naglandas na ang mga luha ko. Awang-awa ako sa kanya. Lumapit ako sa kanya at niyakap ko siya mula sa
likuran. "S-sorry, baby..."

"B-bakit pa kasi ako nalumpo? Bakit?!" Garalgal ang tinig niya. "Bakit ako pa?!"

"L-lakasan mo ang loob mo, baby..."

Tinabig niya ang kamay ko. "Bakit kasi ako ang nalumpo? Bakit hindi na lang ikaw?"

"Ha?"

"Umalis ka na. Matutulog na ako."

Nanlalambot akong lumayo sa kanya. Paglabas ko ng pinto, napahagulhol ako mag-isa.

Sana nga ay ako na lang ang nalumpo. Para sana ay hindi siya nagkaganito. Para sana ay hindi siya
nagbago. Para sana ay mahal niya pa rin ako.

...

PINANINGKITAN ko ng mata si Gracia nang mapansing ko na kanina pa siya nakatitig sa akin. "Ano na
naman yang mga tingin mo diyan, insan?"

"Naawa ako sa'yo, insan." Nasa canteen kami ng mga sandaling ito.

"Ha?"

"Bakit kasi kinalaban mo si Prof M? Iyan tuloy, naghihirap ka ng ganyan."

"For your transformation, hindi ako nahihirapan!"

"Anong transformation? Baka information?"

"Parehas lang yun."

"Pero makapangyarihan talaga itong nakalaban mo, insan. Biruin mo, professor mo sa umaga, manager
mo sa gabi. Mukhang wala talaga siyang balak na tantanan ka!"
Napayuko na lang ako. Tama naman siya. Kapag professor ko si Rix, ako lang ang may exams. Ako lang
ang abala sa recitation dahil ako lang ang lagi nyang tinatawag. Ako lang ang maraming assignments. Ako
lang din ang lagi nyang pinaparusahan kapag nale-late ako. Iyong iba, hindi naman.

Kapag manager ko naman siya, wala syang ibang ginawa kundi utusan ako. Madalas niya akong pagalitan
sa harapan ng mga katrabaho ko. Wala akong rest day. Isang linggo na akong nagtatrabaho sa coffee shop
niya pero trainee pa rin ako.

Kelan niya kaya ako gagawing waitress para naka-uniform na rin ako tulad ng mga katrabaho ko?

"Kung ako sa'yo, mag-sorry ka na," payo ni Gracia matapos sumipsip sa straw sa softdrinks na iniinom
niya.

"Iyan ang hindi ko kayang gawin. Kapag ginawa ko yan, iisipin ng tarantadong yun na panalo siya. Hindi ko
matatanggap ang pagngisi niya."

"Bahala ka, insan. Basta ako, hindi ako nagkulang ng paalala sa'yo."

Napakamot ako. "Eh, insan. Ngayong may work na ko, pwede na ba kong mangutang sa'yo?"

"Wala ka bang balak na umalis dyan sa coffee shop? Lalo ka lang niyang pahihirapan."

Narinig niya kaya yung sinabi ko?

Napabuntong-hininga ako. "Saka na ko magre-resign kapag sumuweldo na. Tiyak na hindi ako
pasasahurin ni Manager kapag basta na lang akong umalis."

"Ikaw ang bahala."

Kumamot ulit ako ng ulo. "Pwede ba akong mangutang sa'yo, insan?"

"Ano ba itong nabili kong softdrinks, lasang tubig? Iyong sa'yo ba?"

"Hindi naman," sagot ko matapos kong sumipsip. Kung hindi pa nakapangutang sa canteen namin, hindi
pa ko makakainom ng softdrinks. Nakahingi nga ako ng cupcake kay Gracia pero isang kurot lang naman.

"Badtrip. Siguro hinaluan ng tubig ang softdrinks na 'to para dumami."

Nagkamot na lang ulit ako ng ulo. "Insan, pautang naman, oh."

"Nasabi mo na ba kay Kuya Maximus yung tungkol sa kalagayan mo?"

Umiling ako. "Hindi pa. Kapag natubos ko na ang scooter niya, saka ko sasabihin. Insan, pautang ako."

"Ano bang plano mo sa unang sahod mo?"

"Baka ibayad ko muna sa balance ko sa upa at sa AVON. Pautang, insan."

"Eh si Marlon, kumusta?"

"Hayun, galit sa akin. Pautang, insan, pwede ba?"

"Saan ka ba nangungupahan–"

"Tangina, insan, pautang naman oh!" Hindi ko na siya pinatapos. Nabibingi kasi siya kapag narinig na niya
ang salitang 'utang'.

Nalukot ang mukha niya. "Magkano ba kasi?!"

"Tatlong libo. Kailangang lang ni Shena sa tuition niya."

"Si Shena? Iyong kapatid ni Marlon?"

Tumango ako.

"Eh ikaw nga walang pambayad ng upa at sa Avon mo, tapos uunahin mo pa ang tuition ng haliparot na
iyon?!"

Napanguso ako. "N-nakapangako na kasi ako kay Marlon."

"Insan naman. Unahin mo naman muna ang sarili mo."

"Mapapautang mo ba ako o ano?"

Tumikom ang bibig niya habang nakatingala at nakatingin sa likuran ko.

"Insan?"

Inginuso niya ang nasa likuran ko. Nang lingunin ko ito ay natagpuan ko dito si Rix. Isang pulgada lang ang
layo ko sa harapan niya kaya tumingala agad ako.

Nakasimangot siya habang nakatingin sa akin. "If you need an advance payment, just tell me. I'll wait you
in the coffee shop later."

Napalunok ako. Naririnig niya pala ang pinag-uusapan namin.

Pagkasabi ni Rix niyon ay lumabas na siya ng pinto. Habol-tingin pa siya ng ilang babaeng studyante
habang papalabas. Kahit ang cashier sa canteen at guard na babae ay kandahaba ang leeg.

"Oh narinig mo?" Ani Gracia. "Sa kanya ka raw mangutang, wag sa'kin."

Napasintido ako. Kakayanin ba ng pride ko na mangutang sa kanya?

...

"AHEM!" Tumikhim ako nang madatnan ko si Rix sa counter desk ng coffee shop.

As usual, nakasimangot na naman siya sa akin. "You're late." Pagkasabi ay binato niya ako ng uniform.
"Fix yourself."
Nanlaki ang mga mata ko nang masalo ko ito. "Waitress na ko? Hindi na ko trainee?"

"I decided to hire you totally. You just passed."

Kamuntik na akong mapatalon sa tuwa. Sa unang pagkakataon, ngayon lang ko lang naranasan ito. Ang
makapasa sa isang bagay. Sa buong buhay ko kasi, lagi akong bagsak. Ako lagi ang nasa pinakababa, ako
lagi ang kulelat.

Pero sa puntong ito, pakiramdam ko ay ako iyong bida. Para ako yung nakakaangat at nasa taas. Para
akong nanalo sa lotto!

Lumapit sa akin si Rix at inabutan ako ng sobre. "Here."

"Ano yan?"

"Yung advance mo."

Kinuha ko iyon. Parang ang kapal kaya sinilip ko ang laman. Ilang lilibuhing pera ang nakita ko sa loob.
"Magkano 'to?"

"Twenty thousand."

Namilog ang mga mata ko. "Ha?"

"Ikakaltas ko yan sa sahod mo."

"Baka wala na kong sahurin nito, Manager?"

"Ayaw mo ba?"

Kinuha ko ang tatlong libo at ibinalik ko sa kanya ang iba. "Tatlong libo lang ang kailangan ko."

"Hindi ko na matatanggap yan. Nasa system na yan ng accounting natin. The complete amount will still
be deducted to your salary even if you return it to me."

Inirapan ko siya. Ano kayang meron? Bakit parang ang bait niya?

"Ano pang tinatanga-tanga mo diyan? Naka-duty ka na, kaya magpalit ka na ng uniform." Bigla na
namang nagsalubong ang kilay niya.

Nanakbo na ako sa employee's entrance at nagpalit ng damit sa locker. Pagkalabas ko ay sinalubong ako
ni Kevin, katrabaho ko na waiter.

"Congrats!" Nakangiti siyang sumalubong sa akin.

"Thank you!"

Nakakapagtakang niyakap niya ako. "Finally, hindi ka na trainee."

"Oo nga eh." Iritable akong napangiti sa kanya.

Naiirita kasi ako sa lalaking ito. Masyado syang madikit sa akin. Palagi niya akong hinahawakan sa
baywang sa tuwing magkakasalubong kami. Madalas niya ring hinuhuli ang palad ko kapag nagkukwento
siya sa akin. Kaunti na lang talaga at malapit ko na siyang bayagan.

"Siya nga pala, Martina. Sama ka sa'min mamaya."

"Ha?"

"After ng duty, sama ka sa'min sa bar."

"Anong meron?"

"Wala lang. Party-party." Pinisil niya ako sa braso.

"Hindi ako sigurado."

"Please, sumama ka na. Kasama naman ang buong crew."

Pinilit ko na lang na ngitian siya. "Sige, bahala na."

Sa sobrang tuwa niya ay niyakap niya ulit ako. Pasimple ko siyang itinulak.

"Basta, mamaya ha? After duty."

Tinanguan ko na lang siya.

...

ANG INGAY NAMAN DITO, nakakahilo pa iyong mga ilaw. Nandito ako ngayon sa bar kasama ang mga
katrabaho ko. Ayaw ko sanang sumama, kaso mapilit si Kevin. Isa pa, naudyukan na rin ako ng ilang mga
katrabaho ko.

"Oh, Martina. Tagay ka!" Inabutan ako ni Kevin ng isang basong beer.

"Hindi ako nag-iinom."

"Sige na, isa lang."

"Hindi talaga."

Lumapit sa akin si Kevin at sumiksik sa upuan ko. Inuudyukan kasi siya ng mga katrabaho namin na
mahina daw. "Isa lang."

"Hindi ako nag-iinom. Saka baka malasing ako."

"Pwede kang matulog sa amin."

Lalong naghiwayan ang mga kasama namin.

Napapikit muna ako bago ko tinanggap ang beer na ibinigay sa akin ni Kevin. Humugot ako nang malalim
na paghinga bago ko ito nilagok. Hindi ko na lang pinansin ang pait nito kahit muntik na akong masuka.

Palakpakan sila nang maubos ko ang laman ng baso.

Hahawakan sana ako sa kamay ni Kevin pero nakaiwas ako. Ilang sandali lang ay may iniaabot na naman
siyang isang baso ng beer sa akin. "Oh, last na talaga ito."

Parang biglang umikot ang paningin ko. Isang baso pa lang iyon ngunit nahihilo na agad ako. "Ayoko na,
Kevin. Nahihilo na ako."

"Please, last na to."

Tumayo ako sa pagkakaupo para iwasan siya. Ang kaso ay hinuli niya ang pulso ko. "Last na talaga."

"Uwi na ko."

"Hindi ka uuwi, Martina. Ubusin muna natin ito."

"Nahihilo na ko."

Bumuga siya ng hangin. "Fine. Once na mainom mo ito, uuwi na tayo."

"Talaga?"

Tumango siya at inabutan ako ng isang basong beer.

Kinuha ko iyon at ipinwesto sa aking bibig. Akma ko ng iinumin iyon nang may mainit na palad na
humawak sa pulso ko.

Napatingala ako sa nagmamay-ari ng kamay. "R-Rix?"

Hindi lang yata ako ang natulala ng makita siya.

Nagtatagis ang mga ngipin niya habang ang bughaw niyang mga mata ay tila nahaluan ng apoy dahil sa
init ng titig niya ngayon sa akin.

"You are not gonna drink it, Martina," mariin niyang utos.

JF

Chapter 9
HINILA ako sa pulso ni Rix sanhi para mabitawan ko ang baso na may beer. At dahil nahihilo na ako,
madali para sa kanya nang hilahin niya ako palayo sa mesa kung saan naroon sina Kevin at ang iba ko
pang mga katrabaho.

Tigagal lang ang lahat sa inasal niya. Lahat sila ay na-estatwa habang nakatingin sa amin. Napatayo si
Kevin mula sa pagkakaupo pero wala naman siyang ginawa. Para bang hindi siya makapaniwala sa
kanyang nakikita.

"S-saan mo ko dadalhin?" Pumreno ang mga paa ko. Inilagay ko ang buong bigat ko sa aking paa para
pigilan siya sa paghila sa akin.

"What the hell are you doing?!" Singhal niya sa akin. "Do you even know what time is it? Gawain ba yan
ng isang babae? Gabing-gabi na nasa inuman ka pa?"

Tinitigan ko siya nang masama. Black jacket na may mataas na kwelyo ang suot niya. Magulo ang
kanyang buhok na para bang ginulo ng isang magaling na hair stylist. Kung hindi ko siya kilala ay baka
mapagkamalan ko siyang isang modelo ng isang mamahaling motorbike.

"A-ano bang pinagsasasabi mo? S-sino ka ba sa akala mo para sermunan ako?" Napanguso ako.

"I'm your professor, Martina." Lumikot ang asul nyang mga mata. "Like what I said, I'm your second
parent."

Kinuha ko ang pulso niya at tiningnan ang mamahalin nyang relos. "Sa umaga lang kita professor. Gabi
na, kaya manager kita ngayon."

"And as a manager, it's my duty to keep my people safe. And you're one of my people, kaya may
karapatan akong sermunan ka."

Pinaningkitan ko siya ng mata habang nakatingala ako sa kanya. Humalukipkip ako habang sinusuri ko
ang kanyang mukha. "So bawal akong mag-inom?"

"Huh?"

"Bawal akong gabihin sa pag-uwi. Bawal akong ma-late sa klase."

Umigting ang kanyang panga.

"Ano pa ang mga bawal, ha?"

Hindi siya kumibo. Tumingin lang siya sa akin, at pagkatapos ay hinila na niya ulit ako sa pulso. Halos
magkandatalisod ako dahil kulang na lang ay kaladkarin niya ako sa daan.

Dinala niya ako sa kanyang sasakyan. Binuksan niya ang pinto nito at inilagay niya ako sa passenger's
seat. Isinara niya ang pinto, umikot papunta sa driver's seat, at doon naupo. Hindi ko alam kung bakit
nakatitig lang ako sa kanya nang mga sandaling ito. Nagtataka ako sa mga ikinikilos niya. Ngayon ko lang
napagtagpi-tagpi ang mga sitwasyon. Ngayon ko lang napagtanto na parang pinaghihigpitan niya ako.
"I don't like that look," aniya nang hindi ako nililingon. Kahit di siya humarap sa akin, alam niya na
nakatitig ako sa kanya.

Napalunok ako bago ko naisipang sabihin ang isang tanong. "M-may gusto ka ba sakin?"

"No way in hell." Umalon ang kanyang Adam's apple.

"Eh bakit ka ganyan umasta? Daig mo pa ang boyfriend, ah!"

Hindi na siya nagsalita. Binuhay niya ang makina at pinaandar ang sasakyan. Wala kaming kibuan
hanggang sa makarating kami sa kanto malapit sa aking tinutulyan.

"Doon pa ang inuupahan ko. Bakit ka huminto dito?" sita ko sa kanya.

"This is my car. Ako ang magdedesisyon kung hanggang saan lang kita ihahatid."

"Galit ka?" Napalabi ako.

Hindi niya sinagot ang tanong ko. "Don't be late tomorrow. Class starts at five in the morning."

"Ha? Bakit ang aga?!"

"I'm the professor, Martina. Ako ang magdedesisyon kung anong oras ang pasok mo." Pagkasabi niya
niyon ay bumaba siya ng sasakyan. Umikot siya papunta sa akin at pinagbuksan ako. "Get out."

Bumaba ako ng sasakyan at naglakad palayo sa kanya. Nilampasan ko siya. Hindi ko na siya tiningnan pa.

Pero ilang hakbang pa lang ako nang gumewang ako. Napahawak ako sa ulo ko. Bakit nahihilo ako?
Parang hirap na hirap akong baybayin ang daan na nilalakaran ko?

Mabubuwal na sana ako sa pagkakatayo nang masalo ako ni Rix. Nakasimangot siya nang mapatingin ako
sa mukha niya. Magkasalubong na naman ang kanyang mga kilay. Hay, saan ba pinaglihi ang lalaking ito?
Sa sama ng loob ba?

Umupo siya sa harapan ko patalikod sa akin. "Sakay," utos niya.

"Ha?"

"Sumakay ka sa likod ko, ihahatid kita hanggang sa inyo."

Napalunok ako. "W-wag na..."

"Kapag hindi ka sumakay sa likod ko, tatanggalin kita sa trabaho!"

Napakamot ako. Uungot-ungot akong yumapos sa likuran niya para sumampa.

Nakakahiya. Tumatama iyong dibdib ko sa likod niya. Ang nakakainis pa nito, nakayapos ako sa leeg niya.
Ewan pero nahihiya ako sa kanya. Ang bango niya kasi. Samantalang ako, amoy pawis. Ni hindi ko man
lang nga mawisikan ng kahit cologne ang damit ko dahil wala akong pambili. Pinamulahan ako nang
kunin niya ang binti ko para i-lock sa braso niya. Pagkuwan ay tumayo siya. Bukaka akong nakasaklay sa
likuran niya.

"Kapit, ha?" paalala niya.

Ang hindi niya alam, nangangapal na ang pisngi ko dahil sa kahihiyan. May kakaiba kasi akong
nararamdaman nang magdikit ang aming katawan. Parang may libu-libong kuryente ang dumadaloy sa
mga ugat ko. Tila pa may maliliit na karayom na tumutusok sa mga kalamnan ko.

Napalunok ako nang malalim. Alam kong narinig niya ito dahil malapit lang ang mukha ko sa kanyang
tainga.

"K-kaya mo ba ko?" tanong ko. Gusto ko lang na may maitanong ako dahil forward ang sitwasyon namin.

Hindi niya ako kinibo.

Teka forward ba? Hindi ba awkward?

Bakit nga ba nagtanong pa ako. Mataas siya at malaking lalaki. Malaki ang katawan niya at maliksi.
Imposibleng hindi niya ako kayanin dahil hindi naman ako mataba.

Masakit ang ulo ko kaya hindi ko napigilang mapahilig sa kanyang balikat. Napahinto siya sa paglalakad
kaya iniangat ko agad ang mukha ko. "S-sorry... Nahihilo kasi ako."

Napabuga siya ng hangin. Pagkatapos ay nagpatuloy siya sa paglalakad. Wala syang pakialam sa mga
natatapakan niyang dumi ng aso. At dahil eskwater ang lugar na tinutuluyan ko, balewala sa kanya ang
masikip eskinita. Parang hindi niya rin alintana ang mabahong amoy sa paligid.

Mingat nyang binuksan ang pinto at marahan akong inilapag. Nang makatungtong ako sa sahig, parang
lalong umikot ang paningin ko. Umikot din ang sikmura ko kaya sumuka ako. Namalayan ko na lang na
nasukahan ko si Rix.

Tinutop ko ang aking bibig. "S-sorry..." Lagot. Mukha pa namang mamahalin ang kanyang damit.

"It's fine. Mahiga ka." Hinubad niya ang kanyang jacket. Sa loob ng kanyang jacket ay may t-shirt siya na
kulay itim na nasukahan ko rin. Hinubad niya rin iyon.

Para akong nakaharap sa isang mesa na punung-puno ng masasarap na pagkain habang nakatitig ako sa
katawan niya. Meron siyang abs na kung bibilangin ko ay walo.

Napangiti ako. Totoo pa lang may katawang ganito? Akala ko kasi sa mga billboards at magazines ko lang
makikita ito. Iba pala kapag kaharap mo na ang nagmamay-ari nito. Sana ganito na lang din ang katawan
ni Marlon.

"I said, mahiga ka na," utos niya ulit.

"H-ha? A-anong gagawin mo sakin kapag nakahiga na ko?" Napaatras ako.

"Basta mahiga ka." Iginiya niya ako pahiga.

Wala akong nagawa kundi sumunod sa kanya. Kaya nga lang, nung nahiga ako, lalo akong nahilo. Ganito
ba talaga kapag nakainom?

Naririnig kong naghahalungkat si Rix ngunit hindi ko na siya magawang tingnan. Kinakabahan ako.
Nakahubad kasi siya. May kung anong naglalaro sa isip ko kaya natatakot ako. Baka kung anong gawin
niya.

Mayamaya ay may naramdaman akong basang tela na ipinapahid niya sa katawan ko. Naririnig ko rin na
pinipiga niya ito.

"Matulog ka na," sabi niya matapos punasan ang kanyang mukha. Parang echo na lang ang boses niya.

Nanlabo na ang paningin ko. Bago tuluyang pumikit ang mga mata ko, napatingin pa ako sa mukha ni Rix.
Hindi ko alam kung dala lang kalasingan ito. Kitang-kita ko kasi ang pag-aalala sa kanyang mukha habang
pinupunasan niya ako.

...

NASAPO ko ang aking ulo sa pagbangon ko. Hindi pa ako magigising kung hindi dahil sa sikat ng araw na
tumama sa akin mukha mula sa butas ng bubong.

Anong nangyari? Paano ako nakauwi?

Saka lang pumasok sa alaala ko ang lahat. Si Rix nga pala ang naghatid sa akin pauwi. Napabalikwas ako
nang mapatingin sa orasan. Anak ng tutubi! Tinanghali ako ng gising! Lagot na naman ako nito kay
Professor!

Mabilis akong tumayo, agad din natigilan. Ano ito? Bakit –

bakit wala akong saplot sa katawan?!

Namilog ang mga mata ko sa takot at kaba. Pati bra at panty, wala ako! Nayapos ko ang aking sarili.
Napamura ako sa isip nang maalalang si Rix lang ang huling kasama ko dito kagabi.

Shit! Meron bang nangyari samin?!

JF

Chapter 10
"Eh, di tuwang-tuwa na naman ang pwet ng boyfriend mo nang maabutan mo ng tatlong libo?" Ani
Gracia habang sakastikang tumatawa. Ang tinutukoy niya ay si Marlon. Dumaan kasi ako sa hospital
kanina bago dumeretso rito sa school.

"At lease di na siya galit."

"At lease? Baka at least."

Ngumuso ako. "Parehas lang 'yun."

Umikot ang bilog na kanyang mga mata. "Ewan ko sa'yo, Martina. Kung ako kasi sa'yo, hiwalayan mo na
yang boyfriend mo."

Inirapan ko siya. "Bakit ko hihiwalayan, e mahal ko."

"Mahal pa nga ba talaga? O baka sinasabi mo lang yan dahil iyon ang dinidikta ng isip mo?"

"Ha?"

"Ipinako mo kasi ang sarili mo sa kanya. Sa isip mo, siya na talaga ang makakasama mo sa hirap at
ginhawa." Dinuro niya ang dibdib ko. "Eh itong puso mo, ganun din ba?"

"A-ano bang pinagsasasabi? Mahal ko si Marlon. Mahal ko siya noon pa man hanggang ngayon."

"Di mo ko gets?" Sinimangutan niya ako. "Ang point ko, baka naman kasi ginagampanan mo na lang ang
tungkulin mo bilang girlfriend niya para sa relasyon niyo. Pero ang totoo, wala na 'to." Tinuro niya muli
ang dibdib ako. "Baka kasi iba na ang laman nito."

Tinabig ko ang kamay niya. "Eh sino naman ang pwedeng maging laman nitong puso ko? Aber?"

Tinitigan niya ako, at bakas sa mga mata niya ang pagdududa. "Di ko alam. Bakit di mo sabihin sa'kin?"

"Insan, hindi mangyayari yang iniisip mo. Hinding-hindi ako magmamahal ng iba dahil si Rix lang ang
mahal ko."

Natutop niya ang kanyang bibig. Nanlalaki ang kanyang mga mata.

Napakagat-labi ako. "B-bakit? A-ano bang nasabi ko?"

"Sabi mo mahal mo si Rix, gaga! As in si Prof M!"

Napamura ako. "S-si Marlon ang sinasabi ko, h-hindi si Rix."

Umiiling-iling siya. "Kakukwento mo lang na siya ang naghatid sa'yo pauwi kagabi nang malasing ka."

"Kanina ko pa kinwento sa'yo yun, a?!" Pinamulahan ako. Wala rin akong ideya kung bakit pangalan ng
lintek na lalaking iyon ang nasambit ko. Hindi ko sinasadya.
"Hindi mo ba talaga napapansin, insan?" Pinungayan niya ako ng mata. "Simula ng makilala mo si Rix,
wala ka ng ibang bukang bibig sa akin kundi siya. Tapos ngayon nadulas ka sa salita."

"Insan, tigilan mo ko." Nagtagis ang aking mga bagang. "Hindi ko gusto yang iniisip mo."

"Hindi ko rin naman gusto naiisip ko. Kaya lang halata ka na talaga. Baka naman napo-fall ka na sa
kanya–"

"Not way! Hinding-hindi ako mahuhulog sa lalaking iyon, nuh?!"

Napahilot siya sa sintido niya. "Insan, ang sakit sa ulo ng english mo."

"Speaker of him, nasaan na ba ang lalaking iyon?!" Umuusok pa rin ang ilong ko kapag pumapasok sa isip
ko iyong nangyari kaninang umaga.

Bakit nga ba wala akong saplot ng magising ako kanina? Anong ibig sabihin niyon, hinubaran niya ako?
Ibig sabihin, nakita na niya ang katawan ko?!

"Wala si Prof. Absent pa rin."

Kaya pala tila mga lantang gulay na naman ang mga kaklase kong babae kanina. Wala na naman kasing
Professor M ang nagpakita.

Isang mamahaling sports car ang biglang huminto sa harapan namin ni Gracia habang naglalakad kami sa
gilid ng campus. Walang bubong ang kotse kaya nakilala ko agad ang sakay nito.

Si Rix.

Para siyang nasa beach dahil sa suot niyang dark shades. Polo shirt na puti na ang may maliit na print na
buhaya sa gawing dibdib. Lacoste yata iyon. Nakalabas ang kaliwang braso niya na halos nakadungaw na
ang kalahating katawan. Sa akin siya nakabaling. "Get dressed." Bungad niya.

Dahil nabigla kami ni Gracia, para lang kaming estatwa na nakatingin sa kanya. "Ha?"

"Susunduin kita mamaya. At six." Pagkasabi niya niyon ay pinaharurot na niya ang sasakyan niya palayo.

Nagkatinginan lang kami ni Gracia. Kapwa kami nakanganga.

Kumunot ang noo ko. "A-ano raw?"

"Magbihis ka raw. Sunduin ka raw niya mamaya. At six."

"Sigurado ka bang 'at six' ang narinig mo? Dinig ko kasi 'at sex', e."

"Ambisyosa!" Nilundag ako ni Gracia at kinutusan.

...
NAPAANGAT ang isang kilay ni Rix nang makita niya ako. Nadatnan ko siyang nakasandal sa kanyang
sasakyan. Alam ko siya na iyon kahit natanaw ko pa lang siya sa malayo. Siya lang naman ang lalaking
kakilala ko na kahit malayo ay artistahin pa rin ang anggulo.

Napatingin ako sa suot kong damit nang mapansing sa damit ko siya nakatingin. "Anong problema mo sa
suot ko?" tanong ko sa kanya.

Simple lang ang suot kong damit. Baby t-shirt na kulay light blue na dating dark blue. Nangupas na kasi at
puro himulmol na, pero kahit ganon ay cute pa rin ito sa akin. Lalo na at kulay blue rin ang pin ko sa
buhok. Skinny jeans naman ang pang-ibaba ko, ang kaso ay may tagpi sa gawing hita. Nabutas kasi ang
ang pantalon kong ito kaya nilagyan ko ng patch na strawberry. Uso naman ang ganto ngayon, e.

"Is that your best?" Bakas sa mukha niya ang pagkadismaya.

"Ano ba kasing problema sa suot ko? Ang cute ko kaya rito." Bahagya pa akong sumide-view at nag-pose
sa harapan niya.

"Para ka kasing magtitinda ng Yakult." Kinuha ang kamay ko. "Let's go."

"Anong problema mo sa pagtitinda ng Yakult?! Paborito ko kaya iyon! Saka wag mong laitin tong suot ko,
cute ako rito!"

Parang wala siyang narinig. Antipatiko talaga! Binuksan niya ang pinto at iginiya niya ako papasok doon.

Pagpasok ko, nagtungo siya sa driver's seat. Nilingon niya ako at para bang hindi siya mapakali habang
pinagmamasdan ang suot kong damit.

"Saan mo ba kasi ako dadalhin?!" Iritang tanong ko. Hindi sana ako sasama sa kanya kung hindi niya pa
pinagbantaang susunugin ang tinutuluyan ko.

Hindi na naman siya kumibo. Humarap lang siya sa manibela.

Nang bigla akong may maalala. Naiilang na nilingon ko siya. "M-may itatanong pala ako..."

Sinulyapan niya lang ako saglit.

"A-anong ginawa mo sa'kin kagabi?" Pinamulahan ako. Ayoko na sanang ungkatin ito pero hindi ako
mapakali. Baka mamaya ay sinamantala ng lalaking ito na lasing ako kagabi.

"Huh?"

"H-hinubaran mo ba ko?" Hindi na ako makatingin sa kanya.

"Yes." Walang gatol na sagot niya.

Umikot ang ulo ko paharap sa kanya. "Hinubaran mo ko?!!" Kumulo ang aking dugo.

"Lasing na lasing ka. Papalitan sana kita ng damit kaso wala ka palang malinis na nakatabi."
"Hinubaran mo ko?!!" Nanggigigil ako sa galit.

"Is there something wrong with that–"

Hindi na niya natapos ang sasabihin niya nang paghahampasin ko siya ng palad ko.

Hinuli niya ang magkabila kong pulso. "I did nothing! Okay?!"

"Hayop ka! Anong ginawa mo sa katawan ko?!"

"Excuse me? Ni hindi ko nga maatim tingnan dahil nangilabot ako."

"H-ha?" Napaatras ako.

"Don't be a fool. You're not my type." Mariing sabi niya habang ang mga mata niya ay tila lalong
lumamig.

Napalunok ako. Hindi ko alam kung bakit biglang kumirot ang puso ko. "M-mabuti kung ganun."
Napasandal ulit ako sa pagkakaupo.

Binuhay na niya ang makina at pinaandar ito.

"S-sigurado ka, hindi mo tiningnan ang katawan ko?"

"There's nothing interesting with your body. Bakit pa ako mag-aabalang tingnan yan."

Ang kapal talaga ng mukha ng lalaking ito. Kumuyom ang kamao ko.

"M-mabilis lang ba tayo? M-may duty pa ako ng alas-otso sa coffee shop mo."

"It's your rest day tonight."

Namilog ang mga mata ko. "Paano nangyari yun?"

"It's simple. I'm the manager."

Natapik ko ang aking noo. Oo nga pala. Siya nga pala ang manager ko. Siya rin ang nagdedesisyon ng
schedule. At simula nang magtrabaho ako sa coffee shop niya, ngayon lang ako nagka-rest day.

Hindi ko na siya kinibo pagkatapos niyon. Hindi pa rin kasi mawala sa isip ko na hinubaran niya ako. Kahit
na sabihin nyang hindi niya ako tipo at nangilabot siya sa katawan ko, nakakahiya pa rin na makita niya
ang katawan ko.

Pagkalipas ng kalahating oras, huminto kami sa isang mansion. Tulo ang laway ko habang nakatingin ron.

"Ang laki!" Bulalas ko.

Gate pa lang nito ay tila gawa na sa ginto, paano pa kaya iyong loob? Sa bawat daan ay may mga
unipormadong lalaki na nakabantay. Para kaming hari at reyna pagkababa ng sasakyan dahil maraming
sumalubong sa amin.

Nasaan ba talaga kami? Anong lugar ito?

Inihinto niya ang sasakyan sa tapat ng malaking fountain. Pagkababa ko mula sa driver's seat ay daig ko
pa ang nakatapak sa ibang bansa. Maski simoy ng hangin sa lugar na ito ay simoy yayamanin. Sa sobrang
pagkamangha ko ay ni di ko namalayang nasa tabi ko na pala si Rix.

Napakapit ako sa braso ni Rix nang may humarap sa aming mga lalaki na may mga baril. "S-saan mo ba
talaga ako dadalhin? A-anong lugar ito?"

"It's my father's birthday."

"Ha?" Gulat akong napatingala sa kanya.

Tumingin sa akin ang bughaw niyang mga mata. "I want you to meet my parents."

Natutop ko ang aking bibig dahil sa pagkabigla.

Mayamaya ay lumabas ang isang eleganteng ginang at sinalubong kami. Masaya ang kanyang mukha
bago lumapat sa akin ang kulay kalupaan niyang mga mata. Halatang-halata sa mukha niya ang
pagkabigla nang makita niya ako. Pagkuwan ay tiningala niya si Rix at kinintilan ito ng halik sa pisngi.

"Martina, this is my Mom." Pakilala niya.

Napatanga ako. Sa tingin ko kasi ay hindi pa gaanong katanda ang babaeng ito para magkaanak ng kasing
edad ni Rix. "M-magandang gabi po." Wala sa sariling nasambit ko.

"Hi. I'm Aviona Camille." Lumapit siya sa akin at hinawakan ang kamay ko. "I finally meet you."

"Po?" Ang lambot ng kamay niya.

"Rix highly speaks about you. And believe it or not, ikaw pa lang ang unang babae na ipinakilala niya sa
akin."

Napalunok ako. Ano ba talaga ang plano ng unggoy na lalaking iyon?

Ngumiti sa akin si Madam Aviona. "So... kelan ang kasal nyo?"

Napatigagal ako sa tanong niya.

JF

Chapter 11
ANG walanghiyang lalaking iyon, ang sabi niya pala sa parents niya ay pakakasalan niya raw ako! Ano
bang pumasok sa kukote niya at nasabi niya yun? May sira na siguro ang tuktok niya!

Ayon pa kay Madam Aviona, kahit kailan daw ay hindi nagkuwento sa kanya ang anak niya ng tungkol sa
babae. Ni hindi nga daw ito nagsasabi sa kanya ng problema. Tahimik lang daw ito at bihirang magsalita.
Kaya naman laking gulat daw niya nang tawagan siya nito para lang magkwento ng tungkol sa akin.

Ito naman si Rix ay parang kinikiliting kiti-kiti habang inaawat ang nanay niya sa pagkukwento. Hindi ko
tuloy alam kung totoo ba o nang-aasar lang si Madam Aviona sa anak niya.

Padabog akong bumaba ng hagdan dahil kanina pa ako tinatawagan ni Rix. Pinapababa niya ako. Wala
daw siyang kasama sa baba ng kanilang malawak na mansiyon.

Nang madatnan ko siya sa sala ay mag-isa lang siyang nakaupo sa mahabang leather sofa. Nilapitan ko
siya. "Bakit ka ba tawag nang tawag?!"

Tumayo siya. "Ano ba kasing ginagawa mo sa itaas?"

"Kausap ko ang dad mo."

Napaatras siya. "Si Lander Montenegro? Kausap mo?"

"Hindi siya basta si Lander Montenegro lang. Tatay mo siya."

"Are you really talking to him?"

"Oo. Birthday naman niya, di ba? Kaya hayun, kakwentuhan ko. Eh kaso naman tawag ka nang tawag.
Nasa kasarapan kami ng pag-uusap."

"How could you able to talk to him? You just met him a few hours ago – and he's goddamn man of few
words!"

"Anong masama dun eh mabait naman ang dad mo? Saka nagkataon lang siguro na parehas kaming
mahilig sa NBA."

"NBA?"

"Parehas kaming fans ng Golden State Warriors. Championship ang team namin nitong taon."

"Championship? Hindi ba champion?"

"Ganun na rin yun. Nadagdagan lang ng ship."

"I don't watch TV. I never did."

"Pakialam ba namin sa'yo!" Inirapan ko siya.

"Huh?"
"Wala. Babalik na ko dun. May kinukwento sa'kin yung dad mo tungkol sa kotseng pagong."

"I'm alone here, dammit. Ako ang kasama mo at hindi sila!"

"Bakit di ka nalang makipagkwentuhan diyan sa mga bisita?" May mga bisita na kasi kanina pa nang
dumating kami. Karamihan sa mga ito ay mga negosyante.

Hindi siya kumibo. Napayuko lang siya.

"Wala ka bang barkada? Hindi mo ba sila inimbita?"

Nanahimik na lang siya.

Naikwento nga pala sa akin ni Aviona na hindi daw nakikihalubilo si Rix kahit kanino. Kahit nga sa
kinabibilangan niyang elite fraternity na Black Omega Society ay mailap si Rix. Sa madaling salita, wala
siyang malapit na kaibigan.

"Ano bang klaseng buhay meron ka? Subukan mo kayang maghanap ng kaibigan na magiging mong
kaututang-dila."

Umangat ang isang kilay niya. "What the hell was that?"

"Iyong kaibigan na kabiruan. Iyong masasabihan mo ng mga kababuyan mo sa buhay."

Tinalikuran niya ako.

"Bahala ka na nga sa buhay mo. Aakyat na uli ako–"

"Kapag umalis ka, dadagdagan ko assignment mo bukas."

Nagtagis ang mga bagang ko. "Iuwi mo na lang kaya ako?"

Humarap siya sa akin at tumitig.

Nang magtagpo ang aming mga mata, napalunok ako. "A-ano na naman yan?"

"Don't move."

Pinagpawisan ako nang malapot. Namimisteryuhan ako sa asul nyang mga mata. "A-ano na namang
plano mo?"

"Gusto lang kitang titigan."

Napalabi ako. "Akala ko ba hindi mo ko type?"

"Wag kang assuming. Titigan lang kita, hindi kita mamahalin."

Bigla akong pinamulahan. "B-bahala ka kung ano gusto mong gawin." Umiwas ako ng tingin sa kanya.
Hindi ko alam kung bakit biglang kumabog ang dibdib ko. "H-hanggang kailan mo ako tititigan?"

"Until we grow old."

Nagulat ako sa sinabi niya. "A-ang hirap talaga intindihin ng english mo." Iniba ko ang usapan. "B-bakit
mo nga pala sinabi sa parents mo na pakakasalan mo ako?" Hindi na ako makatingin sa kanya.

Napabuga siya ng hangin. Pagkatapos ay tinalikuran niya ako. Naglakad siya palayo sa akin.

Napakamot na lang ako. Ang hirap talaga intindihin ng lalaking ito. Hindi ko talaga alam kung ano ang
tumatakbo sa isip niya.

...

"ANONG nagawa ko? Bakit parang galit sa akin ang mga kaklase natin?" tanong ko kay Gracia habang
naglalakd kami pauwi.

"Nagseselos lang ang mga yan."

"Ha? Bakit naman sila magseselos?"

"Eh paano, laging ikaw lang ang tinatawag ni Professor tuwing may recitation."

Umikot ang bilog ng mga mata. "Wala kasi silang alam sa nangyayari. Hindi nila alam na pinapahirapan
ako ng Rix Montenegro na yun."

"Nahihirapan ka nga kaya?" Napahinto sa paglalakad si Gracia.

"Ha?"

"Hindi mo ba napapansin, insan? Ikaw lang ang may grade sa recitation. Bagsak ka nga sa mga quiz pero
nababawi mo naman. Isa pa, bakit kahit late ka kanina hindi ka niya pinarusahan. Bakit parang bumait na
siya sa'yo?"

Nalukot ang mukha. "Insan, wala bang araw na hindi natin siya pag-uusapan?"

"Eh siya kasi lagi ang topic sa university. Kahit sino naman kasi ay gaganahang mag-aral basta siya ang
professor. In fact, sikat na rin siya sa ibang university. Ang bansag na nga sa kanya ay hottest prof. Hindi
na rin ako magugulat kung madi-discover ng mga estudyante na siya ay at ang mysterious manager ng
Black Omega Society ay iisa."

"Bukas na natin siya pag-usapan. Puyat ako ngayon."

Pumamewang siya. "At ano naman ang ikinapuyat mo?"

"Isinama ako ni Rix kagabi sa kanila. Birthday kasi ng dad niya."

Hinampas niya ako ng bag. "Eh kung kinakalbo kita! Bawiin mo yang sinabi mo!"

"Insan, bakit ka ba nagagalit? Nagseselos ka ba? May gusto ka ba sa kanya?"

Parang naloloka na ginulo niya ang kanyang buhok. "Ewan ko ba, insan. Naiinggit kasi ako sa'yo. Kahit kasi
Montenegro siya, nuknukan naman siya ng gwapo. Imagine siya ang maging boyfriend. Kahit sino
kaiinggitan ka ng makakasalubong mo."

"Hinding-hindi ko siya papatulan, insan. In pack, hinding-hindi rin siya papatol sa'kin dahil hindi niya raw
ako tipo."

Napangiwi siya. "Anong in pack? Baka in fact."

SINO BA ITO? Malalim na ang gabi eh nangangatok pa!

Nasa kalagitnaan na ako ng panaginip ko ng magising ako sa katok niya. Pinilit kong bumangon at
pagewang-gewang na tinungo ang pinto. At dahil wala pa ako sa huwisyo ay basta ko na lang iyong
binuksan.

Isang matangkad na lalaki ang napagbuksan ko.

"Hey." Agad na nasalo ko ang kanyang bughaw na paningin.

Nanlaki ang mga mata ko ng mahimasmasan ako. Napatakip ako sa dibdib ko. "Ano ba, nakasando lang
ako?!"

Tumaas ang sulok ng sensual niyang mga labi. "So what? Nakita ko naman na yan."

Hinampas ko siya. "Kapal ng mukha mo, sabi mo hindi mo tiningnan?!"

Sumimangot siya. "Paano ako nangilabot kung hindi ko nakita yan?!"

Sinuntok ko siya sa dibdib. "Ipapapulis talaga kita!"

"Go ahead. Sasamahan pa kita." Pumasok siya sa loob.

"Bakit ka ba nandito? Nakakaistorbo ka, alam mo ba yun?"

"I'm giving you thirty seconds para magbihis."

"Ano 'to, nanay mo naman ang may birthday?"

"We're just gonna watch TV."

Napahikab ako. "Ganitong oras? Haler, it's very evening na kaya."

"I just wanna try to watch."

"Bakit, wala kang TV?"

"I have. But I don't watch. I never did."

"Eh anong ginagawa mo? Nakatanga sa kisame mo maghapon?"

"Could you just... come with me?"

"Manonood ka lang pala ng TV bakit kailangang kasama pa ako?"

"I never had someone with me. Most of the time, I'm alone. I just wanna try to watch with someone
beside me."

"Ayoko! Inaantok na ako!"

"Fine. Susunugin ko na lang itong tinutuluyan mo."

"Sige, magbibihis lang ako." Naghagilap na ako ng isususot ko. "Ano nga palang papanuorin natin?"

Bumaling siya sa kawalan. "NBA, maybe."

...

ANO BA ITO? Ang sakit ng batok ko. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako habang nanonood
kami ng NBA ni Rix kaninang madaling araw. Ang masaklap pa, doon ako nakatulog sa balikat niya.

Hindi ko kasi alam kung bakit ang sarap ng tulog ko doon. Siguro dahil ang bango niya at ang sarap higaan
ng balikat niya. Lalo pa akong inaantok nang maramdaman ko ang mainit niyang hininga.

Ipinilig ko ang aking ulo. Ano ba itong pumapasok sa isip ko? Baka kung saan ako makarating nito?

Nagulat ako nang biglang may humawak sa balikat ko at hinilot ito. Kamuntik ko ng pasampal ito kung
hindi ko pa nakita ang mukha ni Kevin. "Relax, Martina. Mamasahihin lang kita."

"W-wag na. Okay lang ako." Umiwas ako sa kanya.

Pero makulit siya. Lumapit siya sa akin at minasahe ang likod ko. "Magaling ako magmasahe, alam mo ba
yun?"

Naiirita talaga ako sa kamay niya. Masyado kasi siya kung makahawak sa akin. "O-okay lang talaga ako,
promise."

Ngunit ayaw niya talaga ako tigilan. Heto siya at nakahawak pa rin sa balikat ko.

Wala na akong nagawa kundi ang hayaan siya. "Siya nga pala, Kevin. Galit ba sa'kin ang mga katrabaho
natin?"

Natawa siya. "Nagseselos lang ang mga iyon."

"Nagseselos?"
"Karamihan kasi sa mga iyon may gusto kay Manager."

Napanguso ako. Wala yata akong kakilalang babae na walang gusto kay Rix.

"Bakit naman sila magseselos?" Naitanong ko na rin kahit hindi naman ako interesado.

"Hindi mo ba napapansin? Sa'yo lang may pakialam si manager. Sa amin wala siyang pakialam."

"Hindi, ah."

Bumaba ang kamay ni Kevin sa mga braso ko. "Kapag wala ka pa, mainit ang ulo niya. Nagiging good
mood siya kapag dumating ka na. Hindi mo napapansin yun, ano?" Bumaba pa ang kamay niya sa
baywang ko.

Inawat ko siya. "Kevin, tama na. Okay na ako."

"Seriously, okay lang talaga." Bigla niya akong niyakap.

"K-Kevin–"

Biglang may humila kay Kevin at marahas na isinandal siya sa pader.

Napanganga ako ng makita ko kung sino ang gumawa nito sa kanya.

"Rix!" Napahiyaw ako ng makitang namumutla na si Kevin.

Hawak niya ang kwelyo ni Kevin at walang may alam kung ano ang iniisip niya. Pero kahit kalmante ang
kanyang perpekto mukha ay hindi pwedeng hindi ka matatakot sa kanya.

Sinakal ni Rix ang lalaki at itinaas sa ere. Ang kanyang malalamig na mga mata ay bigla na lamang tila
nag-apoy.

"She's mine." Mariin niyang bulong.

JF

Chapter 12

"T-tama na..." awat ko kay Rix.

Ngunit masyadong mahina ang boses ko para sawayin siya. Lalo na't nararamdaman ko ang matinding
takot nang makita ko kung paano niya iangat si Kevin sa ere.

Ibang Rix Montenegro ang kaharap ko ngayon, kumpara sa nakilala ko noon. Mas matapang ang mukha
niya, mas mabangis. Parang sa mga oras na ito ay kaya niyang pumatay.
Namumutla na si Kevin dahil sa pagkakasakal niya at baka mapatay niya pa ito nang tuluyan. Napalunok
ako nang malalim. Hindi pwedeng tumayo at tumanga lang ako rito. Kailangang awatin ko siya.

Kinapitan ko ang matigas niyang braso. "Rix, tama na!"

Tinabig niya ako sanhi para tumilapon ako.

Ang lakas niya!

Hindi ko akalaing ganito kalakas ang lalaking ito. Nagmistulang bata si Kevin habang sinasakal niya sa ere.
Malaking tao naman ang lalaki ngunit di hamak na mas matangkad si Rix.

Nang tingalain ko si Kevin, napapatirik na ang mga mata nito.

Bumalikwas ako ng bangon mula sa sahig at kinapitan muli si Rix sa braso. Tumulo na ang mga luha ko sa
sobrang takot. Nakakatakot kasi siya habang pinagmamasdan ko ang pagtatagis ng bagang at pagliliyab
ng mga mata niya.

"P-please tama na!" garalgal ang boses na pakiusap ko sa kanya.

Saka lang niya ako narinig ng umiyak na ako. Nang bitawan niya si Kevin, bulagta itong bumagsak.
Kandahabol ito ng paghinga.

"T-tama na..." Nanginginig ang mga labi ko. Takot na takot ako. Akala ko ay mapapatay na niya si Kevin.
Hindi ko kayang may mamatay sa harapan ko.

"Martina..." Nakatitig siya sa akin. Ang nag-aapoy niyang asul na mga mata na ngayon ay nagbalik na sa
dati. Para siyang sinapian kanina nang sakalin niya si Kevin.

"T-tama na..." hagulhol ko.

Nilapitan niya ako. Nakatitig lang siya sa akin at pinagmamasdan ako.

[ Original story by Jamille Fumah

Copyright 2017 JFstories ]

Nanghihina ko siyang sinuntok sa dibdib. "T-tama na..." iyak ko.

Hinapit niya ako sa baywang at niyakap ako. Wala akong nagawa para kumawala sa kanya. Hinang-hina
ako nang mga sandaling ito.

"Sshh..." Alo niya sa akin habang hinahaplos ang buhok ko. "H-hindi na..." Ikinulong niya ako sa kanyang
matitigas na braso. "H-hindi ko na uulitin..."

Nakakapagktakang biglang nag-iba ang pakiramdam ko habang nakakulong ako sa yakap niya. Parang
nawala ang lahat ng takot ko at iglap kong nakalimutan ang paligid. Na para bang wala ng ibang tao
ngayon sa mundo maliban sa aming dalawa.
Nahinto ako sa pag-iyak dahil naramdaman ko ang pagtungo niya. Nakapikit ang mga mata ko kaya hindi
ko makita ang reaksyon niya.

Tinuyo ng daliri niya ang mga luhang dumalos sa aking pisngi. Akala ko ay iyon lang ang gagawin niya,
kaya laking gulat ko ng maramdaman ko ang mainit niyang labi sa aking noo ko.

"Hindi na mauulit..." Ang kanyang mainit na hininga ang tuluyang nakapagpatahan sa pag-iyak ko at
tuluyang nagpawala sa katinuan ko.

...

"SORRY, baby. Na-late ako." Ito ang aking bungad kay Marlon pagpasok ko sa kwarto niya dito sa hospital.

Tagaktak ang pawis ko. Kung saan-saan ko pa kasi hinagilap itong pinamili ko na inutos niya sa akin. Ang
hirap kasi hanapin sa palengke ang brand ng boxers na gusto niya. Hinanapan ko rin siya ng pajama na
akma sa size niya. Hindi kasi siya nagsusuot ng maluwag. Gusto niya ay sakto dapat sa katawan niya.

Naghagilap din ako gagamitin sa project ng kapatid niyang si Shena. Itong mga art paper, water color,
styrofoam, craft paper at kung anu-ano pa ay mga ipinabili niya. Marami pang nakalista sa cellphone ko
na tinext niya. Kandaduling na ako sa gutom bago ko nahanap ang mga ito. Magkakalayo kasi ang mga
tindera ng bawat isa.

Isa-isa kong inilapag sa sahig ang bitbit ko. Ang ilan kasi ay nakaipit lang sa kili-kili ko. Ang mga kaplastic
naman ay nakabitin sa magkabila kong braso. Meron din naman na inipit ko lang sa baba ko.

"Okay lang." Nakangiti sa akin si Marlon. Mukhang good mood siya.

"M-may towel ka ba dyan? Pupunasan ko lang sana ang pawis ko." Napansin ko kasi ang towel na
nakapatong sa unan niya.

Dinampot niya iyon. "Wala, eh. Ginagamit ko kasi ito."

Napangiwi ako. Pinunasan ko na lang ang pawis ko sa noo gamit ang braso ko.

"Baby, baka may pera ka diyan, pahingi naman." Hinuli niya ang pulso ko.

Napapikit ako. Paano ba ito? Ang laki ng nagastos ko dito sa mga pinabili niya. Baka maubos ko itong
inutang ko kay Rix. Hindi ko pa nga alam kung may sasahurin pa ako. Pihadong ibabawas niya lahat ito sa
sweldo ko.

Kumamot ako sa ulo."Meron pa naman. Kaya lang magbabayad ako ng upa at kuryente, eh."

"Baka naman pwede nating bawasan yan? Kahit isang libo lang." Yumakap siya sa bewang ko at
sumubsob sa tiyan ko. Nakatayo ako at siya ay nakaupo sa hospital bed.
Napabuga ako ng hangin. Dinukot ko ang wallet kong malapit ng magkagutay-gutay at humugot ng
dalawang five hundred. Halos ayaw pang bumitaw ng salapi sa wallet ko. Parang may sariling isip at
nagsasabi sa akin na may paggagamitan daw ako na mas mahalaga.

"Salamat. Kahapon pa kasi ako hindi nakakapag-yosi." Malawak ang ngiti ni Marlon nang tanggapin niya
iyon.

"Yosi?"

Tumango siya.

"Di ba hindi ka na naninigarilyo?"

Kumunot ang noo niya. "What do you mean? Wag mong sabihing pakikialaman mo ang paninigarilyo
ko?"

Hinimas ko siya sa balikat para lambingin. "Baby, naman. Please, wag ka na manigarilyo."

Tinabig niya ang kamay ko. "Tangina! Anong gusto mong gawin ko dito, magbilang ng tupa?! Hindi mo
nga ako magawang dalawin araw-araw, di ba?!"

Napayuko ako. "Sorry. Kailangan ko kasi magtrabaho pagkatapos ng klase. Alam mo naman na nasunugan
ako ng bahay, di ba? Kailangan ko ng pambayad sa tinutulyan ko."

"Wala akong pakialam! Kapag pinigilan mo ako manigarilyo, sasampalin ko yang mukha mo, 'makita mo!"

"S-sorry..."

"Ewan ko sa'yo! Sinira mo na naman ang araw ko!" Nahiga na siya at tinalikuran ako. "Imbes na good
mood na ako e, umalis ka na nga lang."

Marahan akong lumabas ng pinto. Tulad nang tuwing dumadalaw ako dito, napasandal ako sa pintong
isinara ko. Sa totoo lang ay malapit na akong mapuno. Pinapapaalalahanan ko na lang ang sarili ko na
kailangan ko siyang unawin. Kailangan ko siyang intindihin dahil sa sitwasyon niya ngayon.

Napapikit ako. Pero hanggang kailan? Paano kung sa huli ay tuluyan na akong mapagod at sumuko?

...

ANO BA ITO? Hindi ako makatulog? Ilang beses na akong nagpagulong-gulong sa higaan ko, pero hindi pa
rin ako dinadalaw ni Sleep Fairy.

Tinanggal nga pala ni Rix si Kevin sa trabaho. Ano man ang dahilan niya, hindi ko alam. Ayokong mag-isip
ng kung ano. Ayaw kong isipin na ako ang dahilan. Ayaw kong isipin na nakabihag ng isang Montenegro
ang alindog ko.
Kainis! Si Rix talaga ang dahilan kaya palagi na akong sleepless, e! Kasalanan niya kung bakit may pimple
ako ngayon sa bumbunan. Kahit ano kasing pikit ang gawin ko ay mukha ng lintek na lalaking iyon ang
nakikita ko. Parang sumpa ang kulay asul niyang mga mata dahil kahit anong pilit ko sa aking sarili ay
hindi pa rin siya maalis-alis sa isip ko.

Erase! Erase!

Back to Kevin, bagama't nalulungkot ako dahil nawalan ng trabaho si Kevin, natutuwa naman ako na
hindi ko na siya makakasama sa coffee shop. Masyadong malikot ang kamay niya. Kung anu-ano na sa
katawan ko ang nahahawakan niya. Nangingilabot tuloy ako kapag naaalala ko ang ngiti niya. Mukha
siyang manyakis tuwing nagpapa-cute sakin.

Mayamaya ay may bumisina. Saan galing iyon? Busina yun ng scooter, ah?

Bumangon ako at nagbukas ng pinto. Dumungaw ako sa labas at napanganga ng matanaw ko si Rix na
nakasakay sa scooter. Wala siyang helmet pero dinaig niya pa ang arrive ng isang professional biker kahit
pa color pink ang scooter niya.

Teka, iyon yung scooter na sinanla ko, ah?! Bakit gamit ni Rix?

Lumapit ako sa kanya bago pa siya mag-ingay. Yakap ko ang aking sarili dahil manipis lang ang suot kong
pantulog. Hindi ko man maamin, pero parang hinahalukay ang tiyan ko sa tuwing pumupunta siya dito sa
tinutulyan ko. Hindi ko alam kung bakit.

Bumabas siya sa scooter. Nakasuot siya ngkulay itim na jacket. Hinubad niya iyon ng makita ang istura ko,
isinaklob niya iyon sa katawan ko.

Ang bango!

"Bat ba ang hilig mong maghubad?"

"Ano kamo?" Nanlaki ang butas ng ilong ko.

"The clothes you wear..." Hindi ko mabasa ang emosyon na dumaan sa mga mata niya.

"For you transformation, patulog na ako kaya po nakasuot ako ng manipis na damit! Ang init kaya sa
tinutuluyan ko, ano ang gusto mo? Mag-gown ako?!"

"It's information."

"Ganun din iyon!" Inirapan ko siya.

Itsura niya naman ang sinipat ko. V-neck shirt na light blue ang suot niya at denim jeans. Meron siyang
suot na silver dog tag sa kanyang leeg na umabot ang haba hanggang sa kanyang dibdib. Simple lang ang
suot niya pero mag-pose lang si Rix ay pwede na agad siyang picturan at ilagay sa magazine.

Nasaan ang hustisya? Bakit kahit anong isuot niya ay pangrampa siya?
"Ano na naman ito?" Kunwari ay walang buhay kong tanong. Tinapunan ko ng tingin ang scooter.

Tinaasan niya ako ng kilay. "Aren't you happy?"

"Happy? Na ano? Na tinubos mo ang scooter ko para ipang-asar sa akin na sa'yo na ito?" Hinampas ko
ang scooter.

Pumamulsa siya. Dahil matangkad siya ay kinailangan kong lumayo sa kanya nang bahagya para hindi ko
na siya kailangan pang tingalain.

"Don't you still get it? Tinubos ko 'to para ibalik sa'yo."

"Di nga?" Lumuwa ang mga mata ko.

"I'm serious."

"Paano mo naman nalaman kung saan ko sinanla ito?" Luwa pa rin ang mga mata ko.

Nagulat ako ng ngumisi siya. "I have my ways."

Napayuko ako. Para kasing may mali. Bakit niya ginagawa ito?

"Hey, you look unhappy," sita niya sa akin.

"Alam mo – Professor M... o Manager... o Rix. Magkaliwanagan na nga tayo, pakiusap. Nagtataka na kasi
ako, e. Bakit mo ba 'to ginagawa? Di ba dapat pinapahirapan mo ako dahil kaaway mo ako? Bakit
kabaligtaran na yata?"

"What do you mean?" inosenteng tanong niya.

Kainis! Ang cute lang!

"Martina?" untag niya sa pagkakatulala ko sa kanya.

Tumikhim ako. "G-ganto kasi... ahm, pano ba? Ah, okay, ganto... Dederetsahin na kita, ha?" Napalunok
muna ako. "M-may gusto ka ba sa'kin?"

Nagsalubong ang makakapal niyang kilay. Nakakainis, pa-inosente!

Lumunok ulit ako. "Eh, bakit mo ito ginagawa? Kahapon sinakal mo si Kevin dahil nahuli mo siyang
niyayakap ako. Nagselos ka ba nun kaya mo siya sinakal? Please, pakisagot naman nang maayos. Wag na
tayong maglokohan, o..."

Pumaling ang bughaw niyang mga mata sa kawalan. Pagkatapos ay binalikan ako nito. "I just... like what
I'm doing..."

"Bakit nga? Dahil may gusto ka sa akin o naaawa ka lang sa'kin?" Napapapadyak pa ako sa lupa habang
nagtatanong sa kanya. Kailangan ko ng matinong sagot para dalawin na ako ni Sleep Fairy!
Matagal siya bago nakasagot. Yumuko siya sa lupa pagkatapos. "I don't know..." halos pabulong na sabi
niya.

Hindi ko alam kung bakit kahit ang pogi-pogi niya ay bigla akong nainis sa kanya. Parang bigla ay gusto
kong lamukusin ang mukha niya.

Hinubad ko ang jacket na isinuot niya sa akin at binato sa kanya. "Ayan na jacket mo!" Dinuro ko pa siya.
"Wag ka ng magpapakita sa'kin, ha! Magre-resign na rin ako bukas at hihinto na sa pag-aaral!"
Tinalikuran ko siya at nagmartsa ako pabalik sa inuupahan ko.

Pero hindi pa ako nakakalayo ng biglang may pumigil sa pulso ko. Kaya pala, hinabol niya pala ako. Hinila
niya ako iniharap sa kanya. Nakita ko ang pag-igting ng kanyang perpektong panga.

"Ano ba?!" sigaw ko sa kanya.

"Fine!"

Tiningala ko siya at buong tapang na pinandilatan. "Anong fine?"

Umalon ang kanyang lalamunan. Naghintay pa ako ng ilang minuto bago siya nakapagsalita. "I-I like you."

"Ha?"

Biglang lumamlam ang malalamig niyang mga mata at buong init iyong tumitig sa akin. "I like you,
Martina. That is the reason why I'm doing all of these."

Huminto ang paghinga ko nang mapagtanto ko ang sinabi niya. Nanigas ako habang nakatitig sa kanyang
mga labi.

"Let me take care of you." Humigpit ang hawak niya sa aking pulso. "Let me be your boyfriend."

JF

Chapter 13

"Oh, ano na naman yang tingin na yan?" Puna ko kay Gracia nang mapansin ko na may kakaiba na naman
siyang tingin sa akin.

Kakatapos lang ng klase. Palabas na kami ng university at papauwi na.

"Anyare sa inyo ni Prof M? Magkaaway ba kayo?" May naglalarong issue sa mga mata niya.

Inirapan ko siya. "Ano ba yang tanong mo?"

"Nakakapagtaka lang kasi, insan. First time ka niyang hindi tinawag sa recitation kanina. Isa pa, hindi ka
rin niya magawang tingnan kapag may discussion siya. Ano bang nangyari?"

"Walang nangyari." Nagpatiuna na ako sa paglalakad.

Hinabol na lang niya ako ng buntong-hininga.

Magulo pa rin ang isip ko mula kagabi matapos aminin sa akin ni Rix na gusto niya ako. Hindi ko alam ang
isasagot sa kanya nang mga sandaling iyon. Nabigla ako nang magtapat siya na ganun na pala ang
sitwasyon. Na ganon na pala ang gusto niyang mangyari.

Ang hirap paniwalaan. Iniisip ko na lang na baka may maitim siyang plano.

Akala niya yata mahuhulog ako sa patibong niya. Hinding-hindi ako papatol sa kanya kahit gaano pa siya
kaguwapo.

Tinalikuran ko siya at iniwan nang mga oras na iyon. Wala rin naman kasi akong isasagot sa kanya. Eh ano
kung gusto niya ako? Ano naman kung gusto niyang maging girlfriend ako? Haler? Taking na po ako.
Wait. Hindi ba taken?

Haler? Taken na po ako. At hindi ko iiwan si Marlon.

May boyfriend na po ako. Hindi kumo't maganda ang bughaw na mga mata ni Rix ay magugustuhan ko
na siya.

Hindi porket may mahaba siyang pilikmata, mapulang mga labi, matangos na ilong, magandang katawan
at matangkad ay mai-in-love na ako sa kanya. Kahit pa lahat ay napapalingon sa kanya sa tuwing kasama
ko siya, crush ng bayan at pantasya ng iba, pangarap mapangasawa ng mga kaklase ko, kinakikiligan ng
taksil kong pinsan, ay hinding-hindi ko siya pwedeng maging boyfriend.

Kahit pa ba ubod siya ng yaman, hindi ko pa rin ipagpapalit si Marlon.

Napakamot ako. Teka nga! Bat ba mas pinupuri ko siya kaysa sa boyfriend ko?

Ah, basta! Hindi talaga pwede ang gusto niya.

...

NAKAYUKO lang ako habang palakad-lakad si Kuya Maximus sa harapan ko. Siya nga pala iyong kuya kong
juding.

Kanina niya pa ako sinesermunan sa cell phone pa lang. Ipinagtapat ko na kasi sa kanya ang tungkol sa
nangyari sa bahay namin. Galit na galit siya at kulang na lang ay sabunutan niya ako.

Lumabi ako. "Kuya Maximus, sorry na–"

"Anong Kuya Maximus?" Tumaas ang kanyang kilay na halos umabot iyon sa kanyang bunbunan.

Kahit juding siya, hindi naman siya nagbibihis babae. Normal lang ang suot at ayos niya, jeans, shirt at
sneakers. Iyon nga lang ay color pink ang shirt niya, saka naka-false eye siya. Malamya siya kumilos pero
pang boy ang cut ng buhok niya. At maliban sa false eye ay wala na siyang iba pang kolorete.

"Ate Maxine pala," pagtatama ko. Ayaw niyang tinatawag siya sa totoo niyang pangalan. "Sorry na..."
Kumamot siya sa kanyang ulo na napapanot na. Pagkuwan ay hinawi niya ang pitong pirasong hibla ng
buhok na nagsisilbi niyang bangs sa gitna ng noo.

"Sabi mo kilala mo ang sumunog ng bahay natin?! Iharap mo nga sa akin yan at kakausapin ko!"

Napangiwi ako. "Ano naman ang sasabihin mo sa kanya?!"

"Tangina niya! Syempre pagbabayarin ko siya! Gago ba siya? Ano iyon, ganon-ganon na lang? Dapat
pagbayarin siya sa ginawa niya! Gusto mo ngayon din puntahan ko yang tarantadong yan, eh!" Kahit galit
ang kanyang tinig ay malamya pa rin ito. Habang nagsasalita siya ay hindi niya maiwasang ikembot ang
kanyang baywang.

Matanda na si Kuya Maximus. Mahahalata naman sa hitsura niya dahil mukha na siyang bungo. Payat
kasi siya at mukhang kulang sa sustansya. Mukha siyang laging sumisipsip ng straw.

Sa ngayon ay nakatira siya sa maayos na tirahan. Apartment ito ng boyfriend slash live in partner niya.
Inaalok niya ako na dito tumira pero tumanggi ako. Ayoko kasi na maging kargo niya pa ako.

"Kuya Max– este Ate Maxine, relax ka lang. Bukas mo na lang siya kausapin." Tumayo ako upang awatin
siya.

"No! I well talk to him now! Tell me where he leave."

Tulad ko, sablay din siya sa English. Ayaw ko naman siyang sitahin dahil alam kong parehas lang kami.
"Ate Maxine, belief me. Bukas na lang at sasamahan pa kita."

"Is that through? Na professor mo ang lalaking ito?!"

Through? Hindi ba true? Tumango na lang ako.

"Fine. Bukas kami magtutuos ng lalaking yan." Pumungay ang kanyang mga mata matapos humalukipkip.
"Ipapakita ko sa kanya ang galit ng ishang Manalaglag. Makikita niya kung gaano tayo katapang!"

"Kumalma ka lang, Ate Maxine. Kausapin mo na lang siya nang maayos–"

"Bakit parang natatakot ka diyan?"

Napayuko ako. "Hindi sa ganun." Baka kasi patulan siya ni Rix. Wala siyang ideya kung gaano kalakas at
ka-abnormal ang lalaking yun.

"Pagbungad ko pa lang sa kanya, mumurahin ko na siya."

Napahilot ako sa sintido. "Tapos?"

"Sasampalin ko siya."
"Tapos?"

"Sisingilin ko siya."

"Tapos?"

Pumungay muli ang kanyang mga mata. "Basta, sasaktan ko siya!"

...

"Oh, Kuya – este Ate Maximus, anong nangyari? Nakausap mo na?" tanong ko kay Kuya Maximus
matapos niyang manggaling sa faculty.

Ayaw niyang magpapigil nang pumunta siya dito sa school. Galit na galit niyang hinagilap si Rix. Hinayaan
ko silang mag-usap sa loob ng office.

Tumango lang siya.

"Oh, ano? Minura mo ba?"

"Minura ko," sagot niya.

Aba, tapang talaga ni Kuya! "Anong sabi mo?"

"Sabi ko tangina mo... bakit ang guwapo mo?"

Bumagsak ang balikat ko. "Ha? Akala ko sasampalin mo?"

"Hindi ko na sinampal dahil mukhang matigas ang panga. Kaya hayun pinisil ko na lang."

"Akala ko sisingilin mo?"

"Siningil ko siya. Siningil ko siya ng hustisya kung bakit ang guwapo niya."

Napanguso ako. "Akala ko sasaktan mo?"

"Hindi ko siya kayang saktan... ako lang masasaktan kapag nakita ko siyang nasasaktan..."

Bumigay na naman si Kuya Maximus. Inirapan ko siya.

Bigla niya akong piningot. "Aray!"

"Ikaw pala ang may kasalanan kaya niya sinunog ang bahay natin!" asik niya.

"Hala! Bakit ako?!"

"Inaway mo siya, eh! Kaya niya sinunog ang bahay. Kasalanan mo, bruha ka!" Habul-habol niya ako.

Napatakbo ako dahil ayaw niyang tantanan ang buhok ko. Walanghiya! Nabaligtad ang sitwasyon!
Nagbabago talaga itong si Kuya Maximus kapag gwapo na ang kaharap.
Hindi pa siya titigil ng kakahabol sa akin kung hindi pa lumabas si Rix mula sa office. "Can I talk to you,
Martina?"

Hindi ako makatingin sa kanya. Ilang araw na niya kasi akong hindi kinakausap pagkatapos nang gabing
nagtapat siya sa akin. Ngayon lang siya nagyaya na mag-usap kami. "S-sige..."

"Goes! Mag-usap muna kayo ni Prof." Itinulak ako ni Kuya Maximus na ngayon ay malambing na.

Nakapamulsa lang si Rix habang nakatitig sa amin kahit na halatang nagpapapansin sa kanya si Kuya
Maximus.

Hindi pa sana ako makakalakad kung hindi pa ako nilapitan ni Rix. Nagulat ako nang hilahin niya ako sa
pulso. Dinala niya ako sa loob ng faculty. Kami lang ang tao sa loob non.

Nakayuko lang at walang imik habang siya ay nakatayo sa harapan ko at nakatitig sa mukha ko.
Mayamaya ay umupo siya sa desk kaharap ako. Naka-long sleeve siya at naka-neck tie. Naka-glasses siya
na may makapal na frame kaya kamukha niya si superman.

"Anong napag-usapan niyo ni Kuya?" wala sa sarili kong tanong.

"Your brother is nice."

Talaga lang, ha? Eh noong hindi niya pa nakakaharap si Rix, kung murahin niya ito ay para siyang siga sa
kanto.

"Listen... What I said that night–"

"Nagbibiro ka lang nun, di ba?" Pinilit kong ngumiti.

Tumitig sa akin ang asul niyang mga mata. "Actually, I'm about to say that... it's all true. That I'm serious
about it."

Napalunok ako. "Feeling mo naman mahuhulog ako sa patibong mo."

"I don't know what you're talking about."

"Alam ko ang plano mo. Paiibigin mo ako, then saka mo ako sasaktan. Hinding-hindi ako mahuhulong
diyan sa patibong mo."

"You need proof?" Tumayo siya at dahan-dahang lumapit sa akin. "I can give you proof."

Napaatras ako. Mukhang seryoso nga ang lalaking ito. "K-kung totoo man yang sinasabi mo, malabo pa
rin ang gusto mo. M-may boyfriend ako..."

"Tell me. Ano bang meron siya na wala ako?"

Naitikom ko ang aking bibig. Ang totoo, sobra-sobra siya kung ikukumpara kay Marlon. Sa hitsura pa lang
ay lamang na siya. Ganun din sa estado sa buhay. Hindi ko tuloy alam ang isasagot sa tanong niya.
"S-seryoso ka ba talaga?"

"Let me take care of you. Aalagaan kita kapag ako ang naging boyfriend mo."

Ang sarap pakinggan, pero ang hirap paniwalaan. Nasa kanya na ang lahat, ngunit bakit siya
naghahangad ng isang katulad ko lang?

Umigting ang kanyang panga. "Just tell kung anong dapat kong gawin para mahigitan ko yang boyfriend
mo."

Ano ba ito? Bakit sumasakit ang ulo ko?

"Kaya mo bang pantayan ang pitong taon?"

"Huh?"

"Pitong taon na kami ng boyfriend ko. Kaya mo bang tapatan yun?"

Napayuko siya matapos mamulsa sa suot na jeans.

"Hindi ko alam kung ano yang pinagsasasabi mo. Pero kung ako sa'yo, wag kang magpadalus-dalos sa
mga sinasabi mo." Tinalikuran ko siya. Palabas pa lang ako ng pinto nang magsalita siya.

"Try me."

Nilingon ko siya.

"Why don't you try me in seven years? I'm gonna prove to you that I'm way better than him."

Napahilamos ako sa aking mukha. "Naririnig mo ba yang sinasabi mo?"

"I hear myself, yes. Isang linggo ko itong prinaktis sa harapan ng salamin." Pinamulahan siya ng mukha at
umiwas ng tingin sa akin.

Kulang na lang ay sabunutan ko ang aking sarili dahil sa mga sinabi niya. "Bakit ako?"

Matagal siya bago nakasagot. "I don't know."

"Saka na tayo mag-usap kapag may sagot ka na."

Akma na akong tatalikod nang magsalita ulit siya.

"When I'm with you, it felt like... I'm not a wrong one."

Tuluyan ko na siyang tinalikuran. Hindi na ako humarap sa kanya. "May boyfriend ako..."

"Do you love him?"

Napapikit ako. Parang may pumipigil sa bibig ko. "M-mahal ko siya..." Sa sinabi ko, bakit pakiramdam ko
ay nagkasala ako?

"I see." Naglakad siya at nilampasan ako.

"Sorry..." Bumigat ang dibdib ko. Para bang may nakapasan sa akin na malaking bato. "Pero may mahal
na ako..."

"I'm sorry too..." Napabuga siya ng hangin. "But I will not give up on you..."

"H-ha?"

"I will wait for you... even if it takes forever." Naglakad na siya palayo.

Hindi ko alam kung bakit bigla na lang naglandas ang mga luha ko.

JF

Chapter 14

PAGPASOK ko sa sala ng bahay nila Marlon ay si Shena agad ang nakita ko. Nakaupo siya sa sofa. May
kinakalikot siya sa kanyang mga kuko. Nilalagyan niya ito ng kung anu-anong disenyo.

Umangat ang kanyang mukha nang makita niya ako. "Oh, 'diyan ka na pala. Andun si Kuya sa kwarto
niya."

Tinanguan ko lang siya. Naglakad na ako sa paakyat sa second floor ng bahay nila, papunta sa kwarto ni
Marlon. Nabalitaan ko kasi na na-dischange na si Marlon sa hospital kaya dito na ako dumeretso.
Dischange nga ba o discharge? Ah, basta!

Saka na lang daw siya ibabalik sa hospital kapag ooperahan na. Ang kaso ay hindi pa sila pool paid sa bill
nila sa hospital—Full paid yata.

Kaya problema pa rin ang bayarin nila dito. Kaya suhestiyon ng doktor na iuwi na lang muna habang
naghihintay ng cash para sa operasyon.

"Magandang araw po." Bati ko sa nanay ni Marlon nang makasalubong ko. Galing siya sa kwarto ni
Marlon.

"Mabuti at nandito ka na. Kausapin mo yung anak ko para malaman mo kung paano ka makakatulong."
Pawisan ang leeg niya. May dala siyang planggana.

Hindi ko alam kung bakit sa tuwing nakikita niya ako ay sinisimangutan niya ako. Kapag nagsasalita siya,
aakalain mong lagi siyang nilalamangan sa gawain. Iyong tono ng pananalita niya ay para bang laging
nanunumbat.
Nang malampasan niya ko, pumasok na ako sa nakaiwang na pinto ng kwarto. Naroon si Marlon na
nakatanaw sa kawalan.

"B-baby?" Nilapitan ko siya.

Humarap siya sa akin. Parang hindi siya masaya na makita ako. "May pera ka ba dyan?"

Yumuko na lang ako. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya na sapat na lang ang tabi kong
pera.

"Tatlong buwan lang ang ibinigay na palugit sa amin ng hospital para bayaran ang bill," walang buhay ang
kanyang boses.

"G-gagawa ako ng paraan."

"Paano ang operasyon ko?"

Hindi ako makatingin sa kanya. "G-gagawan ko rin ng paraan."

Napasabunot siya sa kanyang buhok. "Tangina. Kailan pa yang paraan na sinasabi mo?!"

Hinawakan ko ang kanyang kamay kahit. "B-baby, wag ka na magalit. H-hindi naman kita pababayaan..."
Gumaralgal ang tinig ko.

Tinabig niya ang kamay ko. "Napapagod na ako, Martina. Hanggang kailan ako mararatay dito? Wala na
kaming makain. Sa katapusan bayaran na naman ng tuition ni Shena. Paano yun? Paano mo gagawan ng
paraan yun?"

"B-basta akong bahala. Makakagawa ako ng paraan." May pagmamakaawa sa tinig ko. Ayoko na makita
siyang nag-iisip ng mga problema. Makakasama iyon sa lagay niya.

"Gawin mo! Wag iyong puro salita ka!" Humiga siya at tinalukuran niya ako.

Alam ko kapag ganito na ang pwesto niya. Tiyak na gusto na niya akong umalis.

Nang lumabas ako ng kwarto, pakiramdam ko ay pasan ko na naman ang buong mundo. Anong gagawin
ko para mapagaan ko ang pakiramdam niya? Anong dapat kong gawin para mawala ng galit niya?

Sinalubong ako ng nanay ni Marlon ng makababa ako sa sala. "Martina, pahingi nga ng pera. Bibili lang
ako ng bigas. Hindi naman pwedeng hindi kumain yang si Marlon, baka mabaliw na yan."

Dumukot ako sa aking bulsa ng isang daan. Nakalukot ito nang ilabas ko. Plano ko sana itong gamiting
budget ko sa isang linggo. Iniaabot ko ito sa kanya.

"Saan ka ba nagtatrabaho?" Tanong ng ginang matapos idapa sa mesa ang isang daang papel.

"Sa coffee shop po."

"Baka pwede mo itong ipasok si Shena diyan. Para naman makatulong ang babaeng ito kahit pangkain
lang."

Nalukot ang mukha ni Shena na nakupo lang sa di kalayuan.

"Hindi ko kayang magtrabaho habang nag-aaral."

"Aba! Eh tingnan mo nga itong si Martina kinaya. Bakit ikaw hindi?"

"Eh basta ayoko!" Padabog na tumayo ang babae at lumabas ng pinto.

Umiling-iling ang ginang. "Ang mabuti pa, hija, itanong mo na sa boss mo kung pwede mo bang
maipasok yang si Shena."

[JAMILLE FUMAH 2017]

[JFstories]

"Sige po, itatanong ko."

"Itanong mo na rin kung pwede ka pang mag-advance. Para mabayaran natin yung bill ni Marlon."

Napabuntong-hininga ako. "Sige po."

Tinapik niya ako sa pwet. "Wag mong pababayaan ang anak ko, ha?"

Tumango na lang ako.

Pihado pag-uwi ko, mamomroblema na naman ako. Iisipin ko na naman kung saan ako kukuha ng pera
nito.

...

MALAKI talaga ang tulong sa akin ng scooter na ito. Ayaw ko pa nga sanang tanggapin ito nang dalhin ni
Rix sa tinutulyan ko, kung hindi niya pa sinabi na iaawas na lang daw niya sa sahod ko.

Ang kaso, binabawi na sa akin ito ni Kuya Maximus. Hinahanap na raw kasi ng boyfriend niya. Kailangan
ko raw itong maiuwi sa Linggo.

Pagpasok ko sa coffee shop, halos walang tao. May ilang mga customers pero hindi kasing dami noong
una. Nasaan kaya ang mga katrabaho ko? Nakapagtatakang wala akong makita ni isa man sa kanila.

Nagtungo ako sa locker room at nagpalit ng uniform. Paglabas ko, nadatnan ko sa counter desk si Rix na
nagpupunas ng mga mug. Nakasuot siya ng apron na nakapatong sa brown niyang long sleeve. Kahit
umasta pa siyang empleyado, hindi siya mapagkakamalan. Nangingibabaw pa rin kasi sa karamihan ang
maganda niyang kutis at ang powerful niyang aura.
"Ahem." Tumikhim ako.

Alam kong napansin na niya ang presensiya ko pero hindi niya ako magawang tingnan.

"Nasaan ang mga kasama ko?" Tiningala ko siya.

"Tinangggal ko na."

"Ha? Bakit?"

Nakita ko ang pag-ismid ng mapula niyang mga labi. "They are bad influence."

"Ano?" Namilog ang mga mata ko.

Napahinto siya sa kanyang ginagawa at namulsa sa apron. "Remember the night na isinama ka nila sa bar
para mag-inom?"

Tumango ako.

"That's why I fired them."

"Ha? Pero–"

"No more questions. Magtrabaho na tayo. Tayong dalawa na lang ngayon."

Napapakamot na lang ako. "Paano kapag dumagsa ang customers?"

"I'm here. Kaya natin 'to."

"Seroyso ka?"

"I'm your boss, Martina. You shouldn't talk to me like that."

Kung hindi ko lang kailangan ng pera, magre-resign na ako ngayon din. Marami ang customers lalo na
kapag madaling araw. Tiyak na magkakandarapa kami sa orders nila kapag kaming dalawa lang. Biglang
tumunog ang kanyang cellphone na nasa ibabaw ng table.

"Could you get my phone?" utos niya. Sakto kasing may lumapit na customer sa counter at inaasikaso
niya.

Nilapitan ko ang kanyang phone at dinampot ito. Nawala ang tunog nito nang mahawakan ko. Kanina pa
pala kasi tumatawag ang caller.

Mayamaya ay napatitig ako sa screen ng cell phone. Napangiwi na lang ako sa nakita ko.

Bakit mukha ko ang screen saver niya? Pati yata themes niya, ako din.

Ang hinayupak na lalaking ito, lihim pala akong pinipicturan. Naka-school uniform ako sa screen saver
niya, dito naman sa themes niya, na-coffee shop uniform ako.
Nang ma-serve niya ang order ng customer, nilapitan ko siya. "Anong ibig sabihin nito?" Iniharap ko sa
mukha niya ang cell phone niya.

Hinablot niya iyon sa akin. "Who's the caller?"

"Ewan. Pero hindi iyon ang tanong ko. Bakit mukha ko yang nasa screen saver mo?"

"Really?" Kumunot ang kanyang noo. "Seriously?"

Maang-maangan pa ang mokong. Pumamewang ako. "Patay na patay ka ba sa 'kin?"

"No way. Hindi kumo't gusto kita, feeling mo maganda ka na."

Inirapan ko siya. "Eh bakit mo ko pinipicturan nang hindi ko alam?"

"I don't know what you're talking about. Malay ko ba na nagselfie ka lang dito sa cell phone ko. Baka nga
ikaw pa ang nag-set dito sa phone ko na gawing screen saver at themes itong mga selfie mo."

Ang kapal talaga ng mukha. Ayaw pa kasi umamin na patay na patay siya sa akin.

"And what the hell are you looking at?!" Sita niya sa akin nang mapansin niyang nakatingin lang ako sa
kanya. "Get back to work!"

Hindi ko napansin, nakapila na pala ang mga customers sa counter. Biglang dumagsa ang mga suki namin.
Halos mapuno ang buong coffee shop.

"Fuck." Usal niya ni Rix nang mapatingin sa coffee brewer.

"Anong nangyari?"

"I forgot. Wala na palang stocks ng ground coffee."

"Ha?"

"Dito ka lang. Bibili lang ako."

Inawat ko siya. "Ako na lang ang bibili. Mas mabilis kang kumilos sa akin."

"That's not gonna happen. Gabi na masyado."

"Kapag ako ang humarap sa counter, baka magkamali-mali lang ako. Isa pa, kaya lang naman marami
yang customer natin ay dahil sa'yo. Ikaw lang ang sinisilayan ng mga yan."

"Huh?"

Totoo naman. Karamihan sa mga customers namin, puro babae. Iyong iba kahit di tagarito, dumadayo pa
para masilayan siya. Iyong iba naman na dating hindi nagkakape, ngayon nagkakape na.

Iba talaga ang karisma ng lalaking ito.

"Kaya ako na lang ang bibili. Mabilis lang ako dahil may scooter ako."

Sinimangutan niya ako. "Bahala ka."

Kumuha ako sa kaha ng pera na pambili. Pagkuwan ay nanakbo na ako.

Hinuli niya ang pulso ko. "Kapag wala kang mabilhan, wag ka ng lumayo. Gabi na!"

"Nag-aalala ka ba?"

Nagsalubong ang kilay niya. "Who told you na nag-aalala ako? Sinisigurado ko lang na makakabili ka.
Marami ng orders oh."

Tinalikuran ko na siya. Lumabas ako ng coffee shop at mabilis na sumakay sa scooter ko. Wala sa sariling
nilingon ko siya mula sa glass wall. Hindi ko nasupil ang aking ngiti ng makita ko siyang kandahaba ang
leeg habang tinatanaw ako ng tingin.

Binuhay ko ang makina ng scooter matapos kung isuot ang aking helmet. Kailangan kong magmadali,
kawawa naman kasi si Rix dahil naiwan siyang mag-isa sa shop.

Wala pang dalawang kilometro ang layo ng isang coffee store dito. Mabilis ko lang na mararating iyon.
Humaharurot ako hanggang makatawid sa kabilang kanto. Ang kaso, hindi ko napansin na may
humaharurot din na sasakyan patungo sa akin.

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat. Hindi na ako nakailag kaya nabundol ako nito.

JF

Chapter 15

ANG isang mata ko ay nakapikit nang damputin ko ang aking cellphone. Ano ba ito? One thousand
missed calls? Tiningnan ko kung sino.

Si Rix!

Buti na lang at nakacharge ang phone ko, kung hindi ay baka na-low battery na ito.

Bumangon ako nang bahagya at umupo sa hinihigaan kong hospital bed. Hindi naman siguro malala itong
pilay ko. Sabi kasi ng doctor, wala naman daw akong nabaling buto. Nagkaroon lang ako ng pasa sa binti
at hita dahil sa nalamog ng muscles dito.

[JAMILLEFUMAH 2017]

[JFstories]
Swerte ko pa rin dahil mabait iyong nakabunggo sa akin. Alam kong kasalanan ko dahil nagmamadali ako,
ngunit kahit ganun, siya pa rin ang nagdala dito sa akin sa hospital.

"Miss, okay ka na?" tanong ng lalaki na nakabundol sa akin. Ang pangalan niya ay Steve.

Tumango ako. "N-nakatulog pala ako?"

"Oo. Kanina pa nga may tumatawag dyan sa phone mo." Ngumiti siya sa akin.

Sa hitsura ni Steve, mukhang may asawa na siya. Mukha kasi siyang tatay. Pero halata sa kutis niya na
may kaya siya sa buhay. Maputi kasi siya at singkit ang mga mata. Mukha rin mamahalin ang suot niyang
polo.

"Lalabas lang ako. Bibili ng pagkain. Wala ka bang kamag-anak na pwede mong tawagan para maipaalam
mo na naospital ka?"

Napaisip ako. Kung kay Kuya Maximus ko ipapaalam, tiyak na sesermunan ako nun ng katakut-takot. Lalo
na't nayupi yung gilid ng scooter. Kung hindi nga ako tumilapon ay baka itong binti ko ang nayupi.
Salamat na rin at tumalsik ako dahilan para pilay lang talaga ang abutin ko.

"Tatawagan ko na lang ang boss ko," sagot ko kay Steve.

Pihadong galit na galit na iyon si Rix. Hindi na kasi ako nakabalik sa coffee shop matapos ang aksidente.
Nakatulog din ako dito kaya hindi ko na siya nai-text.

"Okay. Bibili lang ako sa labas." Ngumiti siya sa akin kaya lumitaw ang sungki niyang mga ngipin.

Nang mawala sa aking paningin, nagtipa na ako sa aking cellphone. Una kong tinawagan si Marlon.

"Nasaan ka?" sagot niya. "Kailangan ko ng pera."

"Sorry. Di ako makakapunta ngayon."

"Eh paano yan kailangan ko ng pera?"

"Gagawa ako ng paraan. Magtatanong ako sa boss ko kung makakakuha pa ko ng ng advance."

"Itanong mo na ngayon! Naman, e!"

"Tatawagan ko siya."

"Bakit di mo na lang puntahan? Bakit kailangan mo pang tawagan?"

"Hindi ko kaya."

"Bakit nga?" Sa timbre ng boses niya ay halatang naiinis siya.

Napapikit ako. Ayoko siyang pag-alalahanin. "Naospital ako."

"Naospital ka?" Pumalatak siya. "Ano na namang katangahan yan?!"

"Ha?" Mukhang wala siyang pakialam at hindi nag-alala. "W-wala naman ito. P-pilay lang." May
pagtatampo akong naramdaman ngunit hindi ko na lamang ipinahalata sa kanya.

"Kaunting pilay lang naman pala eh. Baka naman kaya mong puntahan yung boss mo para makapag-
advance ka na."

Bumagsak ang balikat ko. "O-oo, sige. Dadalhin ko na lang sa'yo."

"Pumunta ka dito kapag hawak mo na yung pera ha?"

"Opo. I love you."

Pinatay na niya ang linya.

Namalayan ko na lang na pumapatak na ang mga luha ko. Ano ba ito? Bakit ba pakiramdam ko na naman
ay pasan ko ang buong mundo? Palagi na lang!

Minsan tuloy ay ayoko ng tawagan si Marlon, o ang makipagkita sa kanya. Lagi lang sumasama ang loob
ko sa mga ipinapakita niya. Para bang ako na lang talaga ang nagmamahal. Pakiramdam ko ay wala akong
halaga.

Tumunog muli ang cellphone ko at nakita ko ang pangalan ni Rix sa screen. Sinagot ko ito. "Hello –"

"Where the hell are you? May nangyari ba sa'yo? Nasaan ka? Bakit hindi ka na bumalik kagabi? Damn it!
Alam mo bang hindi mo ako pinatulog?!"

Mahina akong napahagulhol dahil sa mga tanong niya. Hindi ko rin alam kung bakit. Basta nakaramdam
na lang ako bigla na kahit papaano pala ay may nag-aalala sa kalagayan ko.

"Sorry..." Sagot ko matapos punasan ang aking mga luha.

"Umiiyak ka ba? Where are you? What happened? Sagot!"

"N-nasa hospital ako."

Bigla siyang nawala sa linya.

"H-hello? Hello?" Ano kayang nangyari dun? Ibinaba ko na rin ang phone ko.

Kakababa ko lang ng cellphone ko nang tumunog ulit ito. Si Gracia naman ang tumatawag. Sinagot ko ito.
"Hello?"

"Anyare, insan? Di ka papasok?"

Napasilip ako sa bintana. Tanghali na pala. Mukhang napahaba ang tulog ko. "Baka hindi ako makapasok,
insan."
"Bakit naman? Alam mo bang madaling araw pa lang yata ay nandito na si Professor M, hinahanap ka."

"Ha?"

"Lahat yata ng estudyante dito sa campus tinanong na niya. Ano ba kasing nangyari? Bakit hindi ka
makakapasok?"

"Nasa hospital ako."

"Ha?! Anong nangyari sa'yo?"

"Wala lang. Simpleng pilay lang."

"Kaya naman pala nanakbo agad si Prof M."

"Nanakbo?"

"Hayun nanakbo na. Naiwan nga itong cellphone niya. Ikaw yung kausap niya kanina lang, di ba?"

"Ha?"

"Nataranta yata kaya iniwan kami dito. Wala tuloy kaming professor dito na magtuturo."

Hindi ko na siya kinausap. Pinatay ko na ang linya.

Sinubukan kong tumayo at nakatayo naman ako. Sinubukan ko ring maglakad at nakalakad naman ako.
Hindi nga ganun kalala. May gasgas lang ako sa siko at kaunting galos sa braso pero nakakalakad pa rin
ako. May pasa nga ang binti ko subalit hindi ko naman nararamdaman na masakit ito.

Sumilip ako sa bintana. Ang lakas ng ulan.

Nasaan na kaya ang lalaking iyon? Ni hindi ko pa nga nasasabi kung saang hospital ako naroroon eh.

Mayamaya lang ay may sumipa ng pintuan ng hospital room ko. Nanlaki ang mga mata ko nang iluwa nito
si Rix. Basang-basa siya ng ulan.

"What happened?!" Bungad niya. Salubong ang mga kilay niya. Hindi niya alintana na basa ang buhok
niya.

"Paano mo nalaman na dito sa hospital na 'to–"

"Ito lang ang hospital na malapit dito." Lumapit siya sa akin at walang pasubali na binuhat niya ako.

Hindi ako nakawala sa matitigas niyang braso na bumuhat sa akin. Sa pagdikit ng katawan ko sa kanya ay
nalanghap ko ang kanyang natural na bango. Maingat niya akong inilapag sa kama.

Napalunok ako habang umiiwas na tumingin sa kanya. "B-bakit basa ka? Hindi mo ba dala ang kotse
mo?"
"I left it on the street. Traffic kasi. I ran."

Tiningala ko siya. "Ha?"

Lumikot ang mga mata niya. "If you're thinking that I worried so much, well, you're wrong. I just need to
see if you're okay. I have to make sure dahil ikaw na lang ang crew ko sa coffee shop."

Weh? Pigil ang ngiti ko. Halata naman kasi na nag-alala siya nang husto.

Saka ang cute niya pala kapag wet siya.

"Anong nakakatawa?" Sinimangutan niya ako. Napansin niya yata na nangingiti ako.

"Ang tanga mo kasi." Ngumuso ako. "Paano kapag ikaw naman ang nagkasakit? Sino na ang
makakatulong ko sa coffee shop?"

"You shouldn't talk to me like that." Tumingin siya sa kanyang relo pagkabalik sa akin sa kama. "I'm your
professor right now."

"Churi." Lumabi ako. "Siya nga pala, pwede bang mag-advance ulit ako?" Pumikit ako. Ayokong makita
ang reaksyon niya dahil nahihiya na ako.

"Okay."

"Ha?" Napadilat ako. Napakurap. "Papautangin mo ulit ako?"

"Ililipat din kita ng hospital"

"Ililipat?"

"You're in public hospital. I'll transfer you to private."

"Nasisiraan ka na ba ng bait? Nauulol ka ba?"

"Language, Martina. Hindi mo lang ako professor, boss mo din ako."

"Bakit mo naman ako kailangang ilipat pa sa private hospital?"

"To make you more safe and comfy."

Tumaas ang kaliwang kilay ko. "Bakit ko naman kailangan nun?"

"Because I want to." Sumeryoso ang mukha niya. Lalo tuloy siyang gumuwapo sa paningin ko.

Inirapan ko siya. "In love ka na yata sa'kin eh,"

"No way!" asik niya. "Ikakaltas ko rin yan sa sahod mo!"

"Okay na ko dito. Baka wala na 'kong sahurin."

"I'm your boss, Martina. Ako ang magdedesisyon."

Bumukas muli ang pinto at iniluwa naman nito si Steve. May bitbit itong mga pagkain at prutas.

Umangat ako sa pagkakahiga. "Steve, boss ko nga pala. Si Rix." Pinakilala ko agad si Steve, pero hindi ko
binanggit ang tunay na pangalan ni Rix.

"Hi." Inilapag ni Steve ang mga pagkain. Kinamayan niya si Rix. "I'm Steve."

Nagdilim ang mukha ni Rix. Ni hindi siya nag-abalang kamayan ang lalaki.

Pasimple na lang na namulsa si Steve. "Simple injury lang ang tinamo ni Martina." Paliwanag nito.
"Simpleng pilay lang."

"Thank you, Steve." Pumamulsa si Rix. "But you can go now. I'll take it from here."

"I know, but I must stay." Sagot ni Steve. "Kasalanan ko kaya siya na-ospital. Kahit na simpleng pilay lang
yan, I must stay."

Tinitigan nang masama ni Rix ang lalaki. "Kapag hindi ka pa umalis, ikaw naman ang pipilayan ko."

Napaatras tuloy si Steve. Pagkatapos ay bumaling sa akin. "Alis na ko, Martina. In case na may problema,
call me–"

"Hindi ka na niya tatawagan." Sabat ni Rix. "I'll take care of her whatever might the case."

Hindi na nagpaalam si Steve, umalis na agad ito.

"Ang road mo kay Steve." Sita ko kay Rix.

Umangat ang isa niyang kilay. "Road?"

"Road. Ang salbahe."

"Baka rude?"

Napakamot ako. "Parehas lang yun."

"Don't tell me, pinagtatanggol mo pa ang gagong yun?"

"H-ha?" Hindi ko alam kung bakit may ligaya akong nadarama sa puso ko dahil sa sinabi niyang iyon.

"May gusto ka ba sa sungki na yun?"

Natawa ako sa sinabi niya.

[JAMILLEFUMAH 2017]

[JFstories]
Nagulat ako nang hilahin niya ako sa pulso. Napatayo tuloy ako. Kinabig niya ang likod ko palapit sa
kanya. Namalayan ko na lang na nakakulong na ako sa mga bisig niya.

"Nakakainis ka..." bulong niya. Naramdaman ko ang mainit niyang hininga sa aking tainga.

"B-bakit?" Sumubsob ako sa dibdib niya, wala akong pakialam kahit pa basa siya.

"Wag mo ng uulitin yun." Narinig ko ang malalim niyang paglunok. "Pinag-alala mo ko."

Nang mga sandaling ito, napaluha ako. Wala akong ideya kung bakit.

Kumalas siya sa akin at pinagmasdan ang aking mukha. Marahan niyang pinunasan ang aking mga luha.
Bumilis ang pagtibok ng aking puso nang makitang dahan-dahang lumalapit sa akin ang kanyang
mapupulang labi.

Wala akong nagawa kundi ang mapapikit.

JF

Chapter 16

NAPASABUNOT si Kuya Maximus sa pitong hibla ng kanyang buhok na nasa tuktok ng kanyang noo.
Kulang na lang ay bunutin na niya ang mga ito sa galit. Gigil na gigil siya sa akin nang malaman niyang
nasira ang scooter nang maaksidente ako.

"Sorry, Kuya Max –Ate Maxine pala. Aksidente naman yun." Tila ko maamong tupa habang
pinagmamasdan siya na palakad-lakad sa harapan ko.

"Aksidente? Eh itong black eye, aksidente rin ba?" Itinuro niya ang nangingitim na pasa sa palibot ng
kanyang mata. Nasuntok kasi siya ng boyfriend niya matapos niyang ibalita rito ang nangyari sa scooter.

Hindi na ako nakapagsalita. Napayuko na lang.

Bagsak ang balikat niya nang maupo siya sa tabi ko. "Kingina pa yong jowa ko. Kung pwede ko nga lang
iwan yon, matagal ko ng ginawa! Pero paano ko siya iiwan ngayon? Kanya iyong scooter na nasira mo!"

Hinimas ko siya sa balikat. "Sorry..." Naawa tuloy ako sa kanya. Nakikita ko rin kasi sa kanya ang sarili ko.

Kung gago si Rix, mas gago ang latest boyfriend ni Kuya Maxine. Sa lahat ng naging boyfriend niya, itong
boyfriend niya ngayon ang pinaka-possessive. Barumbado pa.

"P-pero natatakot ako... baka kung anong masamang gawin ng gagong yun."

Hinawakan ko siya sa kamay. "Sumama ka na lang sa'kin, Ate Maxine. Maayos naman yung tinitirhan ko.
Kasya tayo dun."
"Gaga. Baka ipatira tayo ng jowa ko. Isa pa, marami akong utang dun. Hindi ako hahayaan nun na basta
na basta ko na lang siya iiwan."

"Eh di bayaran natin. May trabaho naman ako."

Ngumiti siya sa akin. Hinimas niya ako sa ulo. "Alam mo kahit pasaway ka, mahal kita, eh."

Napangiti ako sa kanya.

Umiling siya habang luhaan na ang kanyang mga mata. "H-hindi kita ipapahamak, Sis. Hindi ko kaya. Kaya
mas okay na iyong ganito."

Hinila ko siya at niyakap. Hinayaan ko siyang umiyak sa balikat ko.

Ano ba itong kapalaran namin ng kapatid ko? Parehas kaming alipin ng mga boyfriend namin. Parehas
kaming nasasaktan, parehas kaming nahihirapan. Parehas kaming hindi makawala sa isang relasyon na
nakasanayan na namin.

Kumalas ako kay Kuya Maximus. "Wag kang mag-alala, Ate Maxine. Babayaran ko yung scooter."

Kinutusan niya ako. "Tse! Ako na ang bahala. Magaling naman sumalo ng mga suntok itong mukha ko."

Hindi ko alam kung nagbibiro siya. Pero mukha naman siyang seryoso. "Gusto mo ba kausapin ko si..."
Nangunot ang noo ko. "Ano nga bang pangalan ng boyfriend mo na iyan?"

May hinugot siyang papel sa kanyang bulsa at binasa. "Si Skavathowskivulkovoroughle."

"Minahal ba siya ng mga magulang niya?"

"Ewan ko ba, Sis."

"Kausapin ko na lang kaya siya, Ate Maxine?"

"Naku, wag na. Baka maambunan ka lang ng laway niya."

Napahalakhak na lang ako sa sinabi niya.

Lumingap siya sa paligid at namangha siya sa mga nakita. "Anywhere, paano mo naman na-afford ang
ganitong hospital?"

Anywhere? Hindi ba anyway? Uy, ang talino ko talaga pag kasama ko siya.

Inilipat nga pala ako sa isang private hospital kahapon. Napakabilis ng mga pangyayari. May tinawagan
lang si Rix kahapon na isang doctor na nagngangalang Conrad Deogracia, tapos heto, nailipat na agad ako
makalipas lamang ang kalahating oras.

Ipinilig ko ang aking ulo. Bigla kasi akong may naalala nang maalala ko si Rix. Akala ko kasi talaga kahapon
ay hahalikan niya ko. Nakapikit na ako nang mga sandaling iyon dahil hindi ko alam ang gagawin ko.
Parang ang hirap kasi ilagan ng mapupula niyang mga labi na papalapit sa akin. Iyon naman pala ay noo
niya lang ako gagawaran ng halik.

Bakit nga ba umasa ako?

Ako tuloy ngayon ang nahihiya sa sarili ko. Pero kung hinalikan ako ng hinayupak na yun, masasampal ko
talaga siya. Hindi ko naman siya boyfriend para manghalik siya, nuh?

"Sis, wala ka bang ginawang kasalanan sa school?" untag sa akin ni Kuya Maximus.

"Ha?"

"Wala ka bang ginawang kalokohan? Hindi ba ko pinapatawag ni Prof?" Iba ang ningning sa kanyang mga
mata.

"Wala."

Piningot niya ako sa tainga. "Aba, gumawa ka ng kalokohan para ipatawag ako!"

Napangiwi na lang ako sa pingot niya.

...

KUMPLETO ang gulay sa paligid ko. Pwede na nga akong kumanta ng bahay kubo. Sa mga prutas naman,
nagmukha ng tindahan ang kwarto ko. Ano bang problema nito ni Rix at nagdala ng ganito karaming
pasalubong?

"Okay na daw ako. Pwede na raw akong umuwi mamaya." Nakatungo ako habang nagsasalita. Hindi ako
makatingin sa kanya.

"Good. Pero kainin mo pa rin itong mga dinala ko."

Paano ko kaya uubusin ang mga ito? Eh kapag nilagay nga ito sa sako, baka tumumbas ito ng tatlo.

"Bakit ang dami naman nyan?" reklamo ko.

"Para lumakas ka agad. Wala akong makatulong sa coffe shop."

Iyon ba talaga ang dahilan, bossing? Parang kahapon lang siya umamin na nag-alala talaga siya sa akin.

"I'll drop you home later." Pumamulsa siya.

"Hindi na. Kaya ko na umuwi mag-isa."

"Wag matigas ang ulo. Ihahatid na kita mamaya."

Napatingin ako sa bungkos ng mga oranges na nakapatong sa hita ko. Saka ko lang napansin na may card
na nakaipit dito. 'EAT. TAKE CARE OF YOURSELF.'
Napalingon pa ako sa ibang bungkos ng mga prutas. May mga letter din iyon. 'DON'T FORGET TO EAT.'

Sa mga gulay naman, 'EAT! EAT! EAT!'

Napabuga na lang ako ng hangin. "Bakit?" Kusang lumabas sa bibig ko ang tanong na ito.

"Huh?" Kumunot ang noo ni Rix.

"B-bakit mo ba ginagawa sa akin ito?" Mabuti at naitanong ko ito. Ayaw ko kasi ang ginagawa niya. Ayoko
na makasanayan ko ang pag-aalaga niya.

"I told you. I just need you to get better. Kailangan kita sa coffee shop–"

"Rix, may boyfriend ako. M-mahal ko ang boyfriend ko." Ang bigat sa dibdib ng mga sinabi ko. Hindi ko
alam kung bakit.

Napayuko siya. Pumaling siya ng tingin sa kawalan.

"Pwede mo akong maging kaibigan. P-pero hindi mo ko pwedeng maging kasintahan." Gumaralgal ang
tinig ko. "P-pag-aari na ko ng iba..."

Nagtagis ang mga ngipin niya.

"W-wag mo na akong ihatid mamaya. Si Gracia na ang maghahatid sa akin pauwi."

Hindi siya kumikibo. Nakikinig lang siya sa mga sinasabi ko.

"Hindi na ako male-late sa klase. Papasok pa rin ako sa coffee shop. Sana okay tayo bilang magkaibigan.
Sorry, pero iyon lang talaga ang kaya kong... ibigay." Bakit ba parang iba ang sinasabi ng puso ko?

Bakit kaya parang ang hirap bigkasin ng mga sinasabi ko?

Friendsheet lang talaga ang relasyong kaya kong ibigay sa kanya. Friendship pala.

Hanggang dito na lang na dapat. Kailangan kong tuldukan. Dahil kung hindi ko siya pipigilan, baka
mahulog na ako sa kanya ng tuluyan. Hindi lang ako magkakasala kay Marlon, ako rin ang makakawawa
sa huli. Dahil kahit saang anggulo tingnan, malayo ang estado namin sa isa't isa.

Ginto siya, bato ako. Langit siya, lupa ako. Gwapo siya, cute lang ako.

Marami pang iba na magmamahal sa kanya ng totoo. Tinalikuran niya ako. Wala siyang imik na lumabas
ng pinto.

Isa-isang naglandas ang mga luha ko. Ano ba itong mga nasabi ko? Sana hindi ko siya nasaktan.

...

[JAMILLEFUMAH 2017]
[JFstories]

NAPABALIKWAS ako ng bangon nang may biglang kumatok sa pinto. Nakauwi na ako dito sa tinutuluyan
ko simula pa kahapon. Nakakapagtakang hindi ako dinalaw ni Kuya Maximus gayung ibinigay ko naman sa
kanya ang address nitong tinutuluyan ko. O baka si Kuya Maximus na itong kumakatok?

O pwede ring si Rix. Hindi na kasi siya nagparamdam sa akin simula kahapon. Wala rin siyang text kung
nakauwi ba ako ng ligtas.

Galit kaya siya?

May tampo kaya siya dahil sa nasabi ko kahapon sa kanya?

Nabatukan ko ang aking sarili. Isang araw pa lang siyang hindi nagparamdam, bakit ba parang hinahanap-
hanp ko agad?

Tumayo ako at binuksan ang pinto. Bumagsak ang balikat ko nang si Gracia ang bumungad sa akin.

"I-insan..." Humahangos ito.

"Oh, pawis na pawis ka?"

"M-may problema."

"H-ha?" Kinabahan ako.

"Wala kasi akong load kaya tinakbo na lang kita dito."

"Anong problema?"

Napahugot siya nang malalim na paghinga. "Nasa ospital si Kuya Maxmimus."

Napakapit ako sa balikat. "Anong nangyari?!"

"Nasunog ang bahay ng boyfriend niya. May sumunog ng bahay nila!"

Umusok ang ilong ko sa galit. Pihadong kagagawan na naman ito ni Rix!

"Okay lang ba si Kuya Maximus?"

"Ayos lang ang kuya mo. Wala namang nasaktan sa sunog."

Padabog kong hinanap ang cell phone ko. Mabilis ko naman itong natagpuan sa higaan ko. Tinipa ko agad
ang numero ni Rix.

Siya lang naman ang makakagawa nito, sigurado ako. Hindi niya siguro matanggap ang mga nasabi ko
kahapon sa kanya. Kaya ang pinag-initan niya ay si Kuya Maximus. Halang talaga ang kaluluwa ng Rix
Montenegro na iyon!
Sinagot naman niya agad ang tawag ko. "What–"

"Hayop ka! Napakasama mo talaga!" Nanggagalaiti ako sa galit.

"Huh?"

"Ikaw na ang pinakamasamang lalaki na nakilala ko!" Kulang na lang ay murahin ko siya. "B-bakit ba kasi
nakilala pa kita? B-bakit ba kasi ipinanganak ka pa?" Gumaralgal ang tinig ko.

"What the hell are you talking about?"

"Ang kapal ng mukha mo na magmaang-maangan! Hayan, dyan ka magaling! Magaling ka talaga

magsinungaling!"

"I really don't know what you're talking about?"

"Gago! Wag ako. Hindi mo na ko maloloko!"

"Could you please... calm down."

"Bakit ka pa nandamay ng ibang tao? Sana ako na lang ang pahirapan mo. Hindi mo na sana idinamay
ang kuya ko!"

"What the heck –"

"M-mamatay ka na sana..." Pumiyok ako.

"What?"

"Kakarmahin ka rin. Magsisisi ka rin sa huli."

"Damn it! Just tell me what's going on?!" Gigil na ang boses niya, pero mas gigil ako.

"A-alam mo, sinayang mo yung pagkakaibigan natin." Naglandas ang mga luha ko. "G-gusto na nga rin
sana kita eh... buti napigilan ko ang sarili ko. Mabuti na lang at nalaman ko talaga ang totoong ugali mo!"

"Martina, I don't understand what you're talking–"

"S-simula nang makilala kita, nasira ang buhay ko. Simula nang dumating ka sa buhay ko, nagkandaloko-
loko na ang kinabukasan ko."

Hindi na siya kumibo.

"D-dahil sa'yo, wala na ang lahat sa akin. Dahil sa'yo, sirang-sira na ako." Napahagulhol na ako.

Hindi siya umiimik.

"G-ganoon ba katindi ang kasalanan ko sa'yo, ha? Kasalanan ba yun iwasan ka... dahil natatakot akong
mahalin ka..."
"M-Martina–"

"A-ayoko ng makita ka... ayoko na..." Hindi ko na maampat ang mga luha ko. Walang magawa si Gracia
kundi pagmasdan ako. "S-sana mamatay ka na. W-wala ka namang ibang alam gawin dito sa mundo
kundi manira ng buhay ng ibang tao. Don ka lang naman magaling, palibhasa bored ka sa sariling buhay
mo!"

Narinig ko ang malalim niyang paghinga.

"W-wala ng babaeng magmamahal sa'yo..."

"You're right. Wala na ngang magmamahal sa'kin." Napakalungkot ng malat niyang boses.

"A-alam mo ba kung bakit hindi ka close sa parents mo? Alam mo ba kung bakit kaunti lang ang iyong
kaibigan? Kasi makasarili ka! Walang ibang mahalaga sa'yo kundi ang sarili mo. Walang ibang importante
sa'yo kundi ang kaligayahan mo!"

"I know."

"Shellfish ka!"

Hindi siya kumibo.

"Tandaan mo, tatanda kang mag-isa. Hindi ka na magkakapamilya dahil wala ng magmamahal sa'yo.
Kahit yata ang Diyos, hindi ka mahal eh. Kaya mamamatay kang mag-isa–"

"Because I'm the wrong one."

"Buti alam mo. Isang malaking pagkakamali ang nabuhay ka sa mundong ito."

"I get it."

Pinatayan ko na siya ng phone. Sinalo ako ng yakap ni Gracia pagkatapos nun. Sa balikat niya ako
humagulhol.

Galit na galit ako kay Rix, oo. Pero hindi ko maunawaan ang sarili ko kung bakit ako ang nasaktan sa mga
nasabi ko sa kanya. Ako ang luhaan dahil sa mga nabitawan kong masasakit na salita sa kanya.

Pero bagay lang sa kanya yun. Hayop siya. Hinding-hindi ko talaga mamahalin ang tulad niya!

JF

Chapter 17
Yumakap agad si Kuya Maximus sa akin pagpasok sa emergency room. Kung noong una ay pasa lang ang
meron siya sa mukha, ngayon ay bukul-bukol na rin ang bunbunan niya. Mukhang binugbog nga siya ng
boyfriend niya.

"Kuya Maximus – este Ate Maxine, ayos ka lang?"

Umiyak siya sa balikat ko. "P-papatayin ako ng jowa ko. Nasunog ang bahay niya..."

"Wala ka namang kasalanan..." Awang-awa ako sa kanya. Nadamay pa tuloy siya dahil sa kagagawan ng
tarantadong Rix na yun.

"S-saan ako pupulutin nito, Sis?"

"Sa akin ka na lang muna tumuloy." Napaluha na rin ako dahil sa kalagayan niya. "Kakasya naman tayo sa
tinutuluyan ko..."

"P-pero ayokong madamay ka. Baka pati ikaw ay idamay ng jowa ko."

"Wag kang mag-alala, Ate Maxine. Magtutulungan na tayo simula ngayon. Hindi na ako papayag na
balikan mo yang jowa mo."

"H-hindi mo pa siya kilala. Marami siyang kawang gawin. Wala siyang batas na sinusunod. Wala siyang
sinasanto. Badass iyon. Gangster."

Napangiwi ako. "Kung kinakailangang magsumbong tao sa mga pulis, gawin natin."

"L-lalo lang lalala ang sitwasyon. Baka patayin niya tayong dalawa."

Inalo ko siya. "Sshh... Wag mo na lang munang isipin yun."

Lalong humigpit ang pagkakayakap niya sa akin. Para bang takut na takot siya. Nanginginig ang kanyang
katawan.

Kasalanan lahat ito ni Rix. Isa na namang buhay ang sinira niya. Ang malala pa nito, kapatid ko pa ang
ginawan niya ng masama. Darating ang araw, mananagot siya.

...

"Magre-resign ka?!" Halos murahin ako ni Marlon. "Naririnig mo ba ang sinasabi mo? Naloloka ka na
ba?"

Hinuli ko ang kamay niya. "Baby, maghahanap na lang ako ng ibang trabaho."

"Bakit kasi magre-resign ka pa?! Ngayon pa na kailangan natin ng pera!"

Lumalam ang mga mata ko. "Nakaaway ko kasi ang boss ko."
Nalukot ang mukha. "Ang tanga mo!" Dinuro niya ako sa sientido. "Ang ayos na nga ng trabaho mo,
inaway mo pa ang boss mo!"

"Baby, hindi lang naman iyon ang trabaho–"

"Kailan ka pa makakahanp ng trabaho? Kapag tuluyan na akong nalumpo? Paano ang tuition ni Shena?
Paano ang pagkain namin nila Mama? Paano ang pambayad sa hospital bill? Paano na ang mga utang?!!"
Sinigawan niya ako.

Napayuko ako. "Sorry... pero hindi ko na kayang magtrabaho sa boss ko."

Dinakot niya ang braso ko at pinisil ito mulka sa kinauupuan niya. "Tangina, hindi ka magre-resign,"
nanggigigil niyang utos.

"N-nasasaktan ako, Marlon."

Bumitaw nga siya sa akin ngunit itinulak naman niya ako.

"Subukan mong magresign, sasampalin talaga kita!"

"M-maghahanap naman ako ng ibang trabaho–"

"Tapos ano? Kailan ang sweldo? Mabuti nga diyan sa boss mo, nakakapag-advance ka. Bakit ka pa
maghahanap ng iba–"

"Kasi nga, ayoko na!" Wala sa sariling naisagot ko. Nadala ako ng aking galit. "Pagud na pagod na ako!
Ayoko na sa lalaking yun–" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang may dumapong kamay sa aking
mukha.

Sa lakas niyon, kamuntik na akong mabuwal sa aking pagkakatayo. Sinampal ako ni Marlon nang malakas
sa mukha. Naghiwalay ang paningin ko.

"Sumasagot ka pa?" Inambahan niya ako nang makadampot siya kahoy. "Putangina ka, sumasagot ka?!"

Napaiyak na ko. Tinakpan ko ang mukha ko. Bagama't hindi ito ang unang beses na nasaktan niya ako,
napapaiyak pa rin ako. Hindi ko maiwasang hindi mapaluha sa tuwing pinagbubuhatan niya ako ng
kamay. Hindi kasi ang mukha ko o ang katawan ko ang nasasaktan, pati ang damdamin ko.

"Kapag nag-resign ka, Martina. Hindi lang yan ang dadanasin mo. Paduduguin ko pa yang bibig mo!"

Sa tuwing sinasabi niya ito, umiiyak na lang ako. Hindi na ako nagsasalita pa. Paniguradong kapag
nagsalita kasi ulit ako ay tatamaan na naman ako sa mukha.

Binato niya ako ng damit. "Labhan mo yan. Wala na akong maisuot."

Dinampot ko naman iyon at dinala sa lababo sa kusina nila. Naghanap agad ako ng planggana at sabon
para labhan ito. Pagpasok ko sa kusina, sinalubong ako ng malansang amoy. Nagkalat ang maruruming
pinggan at nilalanggam na mga baso. Makalat din ang mesa kung saan nilalangaw ang mga kaldero.
Parang ilang araw na itong hindi nahuhugasan.

Nasaan kaya ang nanay niya? Baka nasa sugalan na naman. Adik kasi iyon sa bingo at paglalaro ng
baraha. Ginawa na nitong hanap-buhay ang pagsusugal.

Si Shena naman ay hindi maasahan sa ganitong gawaing bahay. Walang ibang ginawa iyon kundi ang
mag-selfie, mag-Facebook at mag-text. Madalas pang gabihin sa pag-uwi. Ang dahilan, marami daw kasi
silang project.

Akala ko pa naman ay hindi ko na madadatnan ang mga kalat at hugasing ito. Parang nang nakaraan araw
pa ito nang makita ko. Katatapos ko lang din labhan noon ang uniform ni Shena dahil ayaw daw ng babae
na mabakbak ang bago niyang design sa kuko.

Binasa ko ng tubig ang maruming damit at saka sinabon. Pagkatapos nito, itong mga hugasin naman ang
aasikasuhin ko. Kung kaya pa ng oras ko, ipagluluto ko muna si Marlon ng pagkain bago ako umalis.

Subalit bago iyon, kailangan ko munang mangutang ng bigas at sardinas diyan sa tindahan sa may kanto.
Kahit naman siguro gaano na kalaki ang utang nila dito, pauutangin pa rin naman siguro ako.
Magmamakaawa na lang ulit ako.

Nahahabag ako sa sarili ko kapag ginaganito ako ni Marlon. Pero hindi ko pa rin maintindihan kung bakit
hindi ko pa rin siya magawang iwan. Hindi ko kaya. Lalo na't sa kalagayan niya ngayon.

Mahal ko siya. Ang alam ko talaga ay mahal ko siya. Anuman ang mangyari, hinding-hindi ko siya
susukuan. Alam kong magbabago din siya sa takdang panahon. Lahat naman siguro ng tao dumadaan sa
ganitong sitwasyon. Malalampasan niya rin ito.

...

[JAMILLEFUMAH 2017]

[JFstories]

KAILAN kaya uuwi dito si Kuya Maximus? Ang sabi niya kasi sa'kin, may kailangan lang daw siyang ayusin.
Pero dalawang araw na, wala pa rin siya. Kinakabahan tuloy ako. Baka kung ano na ang nangyari sa
kanya.

Ilang araw na rin akong hindi pumapasok sa school at sa trabaho. Ayaw kong makita si Rix kaya iniiwasan
ko siya. Hindi na talaga kaya ng sikmura ko na makita ko pa siya. Baka kung ano lang ang magawa ko sa
kanya.

Ayon din kay Gracia, ilang araw na rin daw silang walang professor. Hindi na daw pumapasok si Rix. Hindi
naman daw nila alam ang dahilan kung bakit. Kaya ako ang laging tinatanong ng pinsan ko.

Umikot ako mula sa aking pagkakahiga. Malapit na sana akong maigupo ng antok nang may biglang
kumatok.
Sino ba naman ang kakatok ng ganitong oras? Kinabahan tuloy ako. Baka si Rix na naman ito. O baka sa
Aling Iling? Minsan kasi, gabing-gabi na iyon kung maningil.

Binuksan ko ang pinto at agad ko rin itong isinara ng makita ko kung sino ang lalaki na nasa labas.

Si Rix! Ano na naman ang ginagawa niya dito?!

Itinulak niya ang pinto kaya bumukas iyon. Ang lakas niya talaga! Gustuhin ko mang isara ay hindi ko na
magagawa, mas malakas kasi siya kesa sa akin.

Napaatras ako dahil sa kaba. "Bakit ka nandito?"

Nakatayo siya sa harapan ko at nakatalikod sa maliit na liwanag na hatid ng luma kong lampshade kaya
ang asul na mga mata lang niya ang aking nakikita. Magulo ang buhok niya nang mga sandaling ito.

Sinipat ko ang ayos niya sa kabila ng malabong liwanag. Naka-jeans siya at shirt na hindi ko alam ang
kulay. Kumunot ang noo ko ng mapatingin ako sa bagay na hawak-hawak niya. Nakakapagtaka kasi na
may dala siyang tali.

"Umalis ka na. Di ba sinabi ko sa'yo na ayoko na kitang makita!"

Parang hindi niya ako narinig. Pumasok pa rin siya at marahas na isinara ang pinto ko.

Napaatras ako. "A-anong plano mo?" Kinabahan ako. Nagliliyab kasi ang bughaw niyang mga mata.

May hinugot siya sa wallet niya. May kinuha siyang card doon at iniabot sa akin.

"A-ano 'to?"

"Call him tomorrow."

"Ha?" Tiningnan ko ang card. Business card iyon pero kakaiba ang itsura, daig pa ang ATM card sa
kalidad. May nakaukit dito na nagliliyab na kulay pulang ibon sa dulo na sumisimbolong logo.

"His name is Quiro Castillo Saavedra. He's one of the Damned Phoenixes. He's a private agent. He's
better than the police."

"H-hindi kita maintindihan."

"Kung gusto mo akong ipakulong, siya ang kontakin mo. Wala yang sinasanto kahit pa isang
Montenegro."

"At bakit mo naman naisip na ipapakulong nga kita?"

Pumungay ang mga mata niya. "You will. After what I will do to you."

"H-ha? A-anong ibig mong sabihin–" Hindi ko na natapos ang sasabihin nang sikmuraan niya ako.
Nanlambot ako kaya nabuwal ako sa pagkakatayo.
Hinang-hina ako. Sinalo niya ako bago pa ako mapalupagi sa sahig.

"Don't fight, Martina. Mas malakas ako sa'yo."

"A-anong gagawin mo?" naluluhang sambit ko.

Maingat niya akong inihiga sa manipis kong kutson. Iginapos niya ang magkabila kong pulso. "I'm gonna
rape you."

Nanlaki ang mga mata ko. "H-ha?" Kahit ang boses ko ay nanghihina. Nanlalambot ako matapos niya
akong sikmuraan.

"Don't worry, susuko naman ako sa mga pulis pagkatapos nito. But right now, you have to brace yourself.
I'm going to make you mine." Pagkasabi'y pinunit niya ang damit ko.

Sisigaw sana ako at hihingi ng tulong, pero sinikmuraan niya ulit ako.

JF

Chapter 18

SPG

NANGHIHINA ang katawan ko matapos akong sikmuraan ni Rix. Gustuhin ko mang kumawala mula sa
kanya ay hindi ko magawa. Hinuli niya ang magkabila kong pulso at tinali ang mga ito paitaas sa may
uluhan ko.

"H-hayop ka. R-rapist ka..." Sinubukan kong sumigaw pero hindi ko kaya. Walang lakas ang lalamunan ko
dahil masakit ang tiyan ko.

"Say what you wanna say. But tonight, you are mine." Kumubabaw siya sa akin.

"H-hayop ka talaga–" Halos hindi na ako makapagsalita.

Hindi ko maintindihan kung bakit hindi pa ako nawawalan ng malay sa suntok na ibinigay niya sa tiyan ko.
Ayokong isipin na alalay lang ang pagsikmura niya sa akin, dahil kahit ganoon ay halos manginig na ako sa
sakit at panghihina.

"I'm sorry, Martina. This is the only way para mapasaakin ka." Pinunit niya ang manipis kong damit sanhi
para sumulpot ang malulusog kong dibdib. Wala akong suot na bra nang mga sandaling ito. Hindi naman
kasi ako nagsusuot ng bra kapag matutulog ako.

Tumambad sa kanya ang hinaharap ko. Nakita ko kung paano umalon ang kanyang lalamunan habang
nakatitig sa dibdib ko. Para siyang naregaluhan na ngayon niya lang nabuksan. Bumalatay sa mukha niya
ang labis na pagkamangha.
Nasaan na ang sinasabi niya noon na nangingilabot daw siya sa katawan ko? Parang iba kasi ang nakikita
ko sa mukha niya. Parang labis-labis ang ipinapakita niyang pagnanasa.

Napakawalanghiya talaga ng lalaking ito. Kung hindi lang nakagapos ang kamay ko ay baka nasapok ko na
siya. Ang kaso, bukod sa nakatali ang mga kamay ko, nanghihina din ako.

"T-tangina ka... ipapakulong talaga kita..." Wala akong magawa kundi ang murahin siya. Ni hindi ko nga
masambit nang maayos ang mga salita ko dahil kahit boses ko ay hinang-hina katulad ng aking katawan.

Hinubad niya ang suot niyang shirt. Lumitaw sa ibabaw ko ang maganda niyang katawan.

Inaamin ko naman, maganda ang katawan niya. Katulad nito iyong nakikita ko sa mga magazine na may
mga naka-pose na mga guwapong lalaki. Maganda ang katawan ni Rix, bagay sa tangkad niya at sa
makinis na kutis na meron siya. Lalaking-lalaki. Meron siyang mahuhulmang abs sa patag niyang tiyan at
hugis V ang ibaba ng kanyang katawan. May hubog ang muscles niya sa dibdib at braso.

Pero kahit gaano pa siya kaguwapo o kaperpekto, manyakis pa rin siya sa paningin ko. Mali itong
ginagawa niya sa akin! Mali itong balak niya sa katawan ko!

Mali pa rin na pagsamantalahan niya ang kahinaan ko. Hindi niya ba alam na virgin pa ako? Wala pa
akong karanasan sa mga ganitong bagay!

Dinakot niya ang isang dibdib ko at nilamas ito gamit ang nakakapaso niyang mga palad. Napahiyaw ako
pero walang tunog. Parang hangin na lang ang lumalabas sa bibig ko.

Nanginginig ang katawan ko hanggang sa unti-unting naging marahan ang pagmasahe niya sa aking
dibdib. Parang nanunuot tuloy sa balat ko ang init na nagmumula sa palad niya.

"W-wag... please..." Umaagos ang mga luha ko habang mariin kong kagat ang ibabang labi ko.

Pero hindi siya natinag. Mayamaya pa'y sumubsob na siya sa kaliwang nipple ko na sanhi para mapaliyad
ako. Isinubo niya ito at nilaro ng kanyang mainit na dila. Sinipsip niya habang ang kabilang dibdib ko ay
nilalaro naman ng daliri niya.

May kung anong kumikiliti sa mga kalamnan ako. Tila may ibang isinisigaw ang katawan ko. Para bang
mayroong libu-libong boltahe na biglang dumaloy sa mga ugat ko. Natatakot pa rin ako, subalit sa
katagalan ay para bang unti-unti na akong naaaliw sa ginagawa niya.

Gumapang ang labi niya patungo sa leeg ko. Nakikiliti ako. Doon siya nagtagal. Tumatama sa akin ang
mainit niyang hininga habang hinahagkan niya ang ilalim ng aking tainga.

"R-Rix... wag..." Awat ko. Ngunit bingi na yata talaga siya sa mga sinasabi ko.

Ipinilig ko ang aking ulo para bumitaw siya, hindi ko na kasi kaya ang init na hatid ng mga labi niya. Nang
unti-unti ng bumabalik ang aking lakas ay sinubukan kong umiwas sa kanya, dahilan para sikmuraan niya
muli ako. Nagkandasamid at napahagulhol ako sa sakit.
Umangat siya at pinagmasdan ang mukha ko. Nagbabaga ang kulay karagatan niyang mga mata. Parang
balewala sa kanya na makitang luhaan ako.

"M-maawa ka... wag..." nanghihinang pakiusap ko. Sinubukan ko pa ring magmakaawa sa kanya kahit huli
na ang lahat. Nakita na niya ang katawan ko. Natikman na niya ang balat ko. Nahawakan na niya ang
maselang bahagi ko.

Nag-igting ang kanyang panga.

"P-please... wag mo na ituloy. P-promise ko... magpapakabait na ko sa'yo..."

Lumamlam ang mga mata niya. "I'm sorry. But this is the only way para maging akin ka na talaga.
Besides, I have no mercy when I fuck." Pagkasabi niya niyon ay inabot niya ang mga labi ko at siniil ng
mariin at maalab na halik.

Naipon sa bibig ko ang pagtutol ko ng kuyumusin niya ako ng halik na tila uhaw na uhaw. Napakainit ng
kanyang hininga. Napakainit ng mga labi niya.

"Open your mouth, damn it!" Nang bumitaw siya sa mga labi ko, pinisil niya ang panga ko. Siniil niya ulit
ako ng halik pagkatapos.

Naramdaman ang pagpasok ng dila niya sa loob ng bibig ko. Humalo ang laway niya sa laway ko, gusto
kong mandiri pero wala akong makapa na ganoong pakiramdam. Nag-untugan ang mga ngipin namin sa
isa't isa. Susubukan ko sana siyang kagatin subalit hindi ko kaya. Parang hinigop ng halik ni Rix ang lahat
ng natitirang lakas ko.

Gumapang ang kamay niya papunta sa gitna ko habang mariin niya akong hinahalikan. Pilit niyang
ibinuka ang mga hita ko. Namalayan ko na lang na dumausdos na ang palad niya papasok sa loob ng suot
kong panloob.

Huwag! Sigaw ng isip ko. Dahil sa labis na panghihina ko ay hinayaan ko na lang siya na halikan ang mga
labi ko. Kinagat-kagat niya ang ilalim na labi ko matapos sipsipin ito.

Ilang segundo lang ay namilog ang mga mata ko nang maramdaman ko ang daliri niya sa gitna ko.
Pinaikot niya ito sa mismong sentro ng aking kaselanan. Ginawa niyang gitara ang kuwan ko.

"You're wet..." Usal niya sa aking bibig. Naamoy ko ang mabango niyang hininga.

Isang pulgada lang ang layo ng mukha niya sa mukha ko. Magkatagpo ang aming mga mata. "M-maawa
ka, Rix... Tama na... Natatakot ako..."

"Don't be afraid. I'll be gentle."

"A-anong dapat kong gawin para itigil mo na ito?"

"There's nothing you can do." Halos tumama sa mukha ko ang matangos niyang ilong.
"H-hindi ka pa ba kuntento na nahawakan mo na ang maseselang bahagi ng katawan ko?"

Naglandas na ang mga luha ko. Nagmamakaawa ang mga mata ko.

"M-maawa ka sa'kin, please..."

"Sshh..." Kinintilan niya ako ng halik sa noo. "Since ipapakulong mo ako pagkatapos nito, hayaan mo ng
sulitin ko ang kasalanan ko." Hinugot niya ang kanyang kamay sa loob ng panty ko. Umangat siya mula sa
ibabaw ko para hubuan ako. At napagtagumpayan naman niya ito.

Nang matanggal na niya ang pang-ibaba ko, ibinuka niya ang aking mga hita. Pinagmasdan niya ang gitna
ko. Napapikit na lang ako kasabay ng mga luha sa mata ko.

Ngunit tumigil ang aking paghikbi sa sunod na ginawa niya. Napaigtad ako nang maramdaman ko ang
mainit niyang labi sa aking hiwa. Kung may lakas lang boses ko, baka napatili ako. Nabigla ako sa ginawa
niya!

Ganito ba talaga ang ginawa ng mga rapist? Talaga bang kinakain iyon at dinidilaan?

Dinilaan niya ang nasa pagitan ng aking mga hita. Mas mainit pala ang labi niya kumpara sa kanyang
daliri. Sinipsip niya ang loob niyon. Para siyang uhaw na uhaw. Daig nya pa ang humihigop ng sabaw.

"Ah..." napaliyad ako at humihingal na nagbaba-taas ang aking dibdib. May kung ano sa mga labi niya na
nagdudulot ng kakaibang pakiramdam sa akin.

Ano kaya itong nararamdaman ko? Bakit ang sarap sa pakiramdam? Bakit ganito ang isinisigaw ng aking
katawan? Bakit parang nagugustuhan ko na ang ginagawa niya?!

"R-Rix..." ungol ko. "T-tama na..." Ito ang sinasabi ng bibig ko, ngunit tila iba na ang sinasabi ng isip ko.
Umaakma ang isip ko sa gusto ng katawan ko.

Mali ito, hindi tama!

Matagal kong iningatan ang katawang ito para kay Marlon. Para sana kapag nagpakasal kami, sa kanya
ako magpapa-angkin.

Tapos, ang hayop lang na ito ang aangkin ng katawan ko? Kalapastanganan ang ginagawa niya. Hinding-
hindi ko siya paliligtasin sa batas! Ipapakulong ko siya!

Napakapit ako sa taling nakagapos sa mga kamay ko. May naramdaman kasi akong parang may lumabas
mula sa kaibuturan ko. Nanginig ang katawan ko. Napaliyad ako sa sarap.

Umangat ang mukha niya, basa ang kanyang mapulang mga labi. Tumayo siya at binaklas ang butones ng
kanyang pantalon. Hinubo niya ito.
Napalunok na lang ako nang makita ko kung ano ang nakabakat sa kanyang boxers. Kung ano man itong
nasa loob ng kanyang boxers ay pihadong galit na galit ito. Sa tancha ko ay kasing tigas ito ng batuta. Lalo
tuloy akong napaiyak.

Hinubad niya ang kanyang boxers. Ipinikit ko na lang ang mga mata ko. Ayokong makita ito. Tiyak na lalo
lang akong matatakot. Saka hindi pa ako nakakakita nito sa totoong buhay. Sa isang pornong pelikula
lang.

Minsan ko na kasing nahuli si Marlon na nanonood nito kaya nakita ko. Hindi pa nga ako naniniwala na
ganoon talaga ito kahaba at kalaki. Akala ko special affects lang—

special effects pala.

Iyon pala may ganoon pala talaga. Akala ko sa kabayo lang makikita ang ganitong sandata.

Kumubabaw muli si Rix sa akin at ibinuka muli ang aking mga hita. Itinutok niya ang kanyang ari sa gitna
ko. "Ready?" hinihingal siya.

Umiling ako. "M-maawa ka, Rix... masakit yan... ang laki niyan..."

"We will fit. You'll adjust to me." Pagkasabi'y idiniin niya ito sa akin papasok.

Napakagat-labi ako. Naramdaman ko ang pagpasok nito sa loob ko. Damang-dama ko kung paano nito
pinunit ang laman ko doon.

"G-God..." sambit ni Rix na hindi makapaniwala. "Y-you're a virgin?"

"A-ang sakit..." Iyak ko.

Dumagan siya sa akin nang buong bigat at niyakap ako. "Don't worry. This will be quick. I'll be gentle,
huh?" Alo niya matapos punasan ang mga luha ko. Marahan siyang gumalaw at ibinaon pa ang ari niya sa
akin.

Napahikbi ako sa sakit. Pakiramdam ko kasi nahihiwa ang katawan ko sa bawat pagalaw niya sa ibabaw
ko.

"Shh..." Alo niya habang tuloy siya sa paggalaw sa ibabaw ko.

"Babagalan ko..."

"R-Rix, tama na... ang sakit..."

Tinakpan niya ang bibig ko. "Just give me a minute, okay?" Tagaktak ang pawis nya.

Umiyak na lang ako.

Sa laki ba naman nito, siguradong mapupunit talaga ako. Pakiramdam ko ay may malaki at matigas na
kahoy na pilit bumabaon sa akin. Napakahapdi sa umpisa. Subalit habang tumatagal ay nawawala.
Napapalitan na ng masarap na pakiramdam.

Nagpatuloy siya sa kanyang ginagawa. Minamasahe niya ang dibdib ko habang bumabaon siya sa ibabaw
ko. Habang tumatagal ay bumibilis ang kanyang paggalaw. Hanggang sa sinabayan niya na ng halik sa
aking labi. Hindi ko na tuloy alam kung ano ba talaga ang dapat kong maramdaman. Parang ayaw ko na
siyang pahintuin.

Ano mang oras, may kutob akong may lalabas na naman sa akin na hindi ko alam ang pinagmulan. Tiyak
na mayamaya lang ay manginginig na naman ang aking katawan.

Hindi ko namalayan na sumasabay na pala ako sa kanyang galaw. Ang mga iyak at pagmamakaawa ko,
unti-unti ay napalitan ito ng mga ungol. At ang kanyang paghingal sa ibabaw ko, bakit kaya parang
sumarap sa pandinig ko?

Tila ba sasabog ako, malapit na. Mababaliw ako kapag huminto siya.

"Shit, you're so tight, baby..." Usal niya. Gigil na gigil ang tinig niya.

Ibaon mo pa. Sabi naman ng isip ko. Ayaw ko man sa salita ang ginagawa niya, ngunit gustung-gusto
naman na ng katawan ko.

Ilang sandali pa'y para na akong kinuryente sa sarap. Kasabay niya na halos mapasigaw sa sarap. "Konting
tiis na lang, Martina..." aniya habang nakatitig sa mukha ko. "M-malapit na..." Pinagmamasdan niya ako
sa pag-ungol ko.

Bigla siyang nangisay sa ibabaw ko. Naramdaman ko ang mainit na pagdaloy ng mainit na likido sa loob
ko.

"Shit!"

"Ohhh, Rix!" Nakagat ko ang braso niya nang mangisay din ako. Iba ito sa kanina. Mas masarap ang
inilabas ko ngayon kumpara noong una.

Pagud na pagod siyang napalupagi sa ibabaw ko. Tumabi siya sa gilid ko nang walang saplot bago niya
ako kinintilan ng halik sa noo. Pinunasan niya ang mga luha ko gamit ang kanyang daliri.

Wala na, sira na ako. Inangkin niya ako nang walang kalaban-laban. Ano pang ipagmamalaki ko kung
Marlon gayung kinuha na niya ang aking pinaka-iingatan.

Niyakap niya ako. "I'm sorry..." Sumiksik ang mukha niya sa dibdib ko. "Believe me... susuko ako sa mga
pulis after nito. Handa akong magbayad sa nagawa kong kasalanan sa'yo..."

JF
Chapter 19

BUONG magdamag akong hindi natulog. Buong magdamag ko lang kayakap ang sarili ko. Nakasiksik ako
sa sulok habang humahagulhol. Para lang akong isang mailap na hayop na takot malapitan at
mahawakan.

Buong magdamag lang nakatitig sa akin si Rix. Sinubukan niyang lumapit sa akin pero sinipa ko siya.
Gustuhin man niya akong aluhin, ipinagtutulakan ko siya palayo. Sa huli, naupo na lang siya at binantayan
ako.

Nang buong magdamag na iyon, wala siyang ginawa kundi ang paypayan ako. Mainit kasi.

Mayamaya ay tumayo siya. Nakialam siya sa banyo ko. Paglabas niya, may dala na siyang bimpo at
planggana. Lumapit siya sa akin at hinawakan ako sa braso. Tinabig ko siya.

"Pupunasan lang kita," sabi niya sa mahinahong boses.

"Ayoko." Marahas kong pinunasan ang mga luha ko.

"Please. This will ease the pain."

Hindi ko siya kinibo.

Masakit ang katawan ko lalo na iyong nasa gitna ko. Mahapdi. Kumikirot. Hindi ko nga alam kung
makakatayo pa ako. At kung makapaglakad man ako, malamang ay iika-ika ako.

Hinawakan niya ulit ako. "Let me clean you–"

Sinampal ko siya ng lumapit siya sa akin. Sinalo naman ng mukha niya ang palad ko. Pagkuwan ay
bumalik ako sa pwesto ko. Sumiksik ulit ako sa sulok at niyakap ang aking sarili.

Napabuga na lang siya ng hangin. "Let me take you to the clinic. You need to be checked up. You need
pain reliever."

"Ayoko!"

"Please. You also need some medical papers. Magagamit mo yun para makasuhan mo ako ng rape."

Tinitigan ko siya nang masama.

"I'm not going anywhere, Martina. Susuko ako sa mga pulis katulad ng pangako ko."

Napaisip ako sa sinabi niya. Tama siya. Kung gusto ko siyang makulong, kailangan ko ng pruweba.
Kailangan ko ng medical result para mapatunayan na ni-rape niya talaga ako.

Tumayo ako at pipilay-pilay na naglakad. "Magbibihis lang ako," walang-buhay na sabi ko. Gamit ang
aking mga braso ay tinakpan ko ang dibdib ko. Pinunit niya kasi ang damit ko.
Lumapit siya sa akin. Iyong kanina niya pang hawak na damit ko na kanina niya pa gustong isuot sa akin
ay binulatlat niya. "Bibihisan na kita."

Sinuntok ko siya sa dibdib. "Bastos!"

Hinuli niya ang kamay ko. "Please. For the last time, let me take care of you." Pumiyok siya. Sumeryoso
lalo ang mukha niya.

Napalunok ako habang nakatingala sa kanya. Yumuko na lang ako pagkatapos. Bahala na nga...

Kinuha niya ang braso ko at ibinaba ito. Hinubad niya nang tuluyan ang punit kong damit. Ibinuka niya
ang t-shirt ko at isinuot sa akin. Para akong bata na sinuutan niya ng undies. Sumunod niyang isinuot sa
akin ang pantalon. Nagmistula akong manikin nang kanya akong damitan. Wala kasi akong kibo at
nakatulala lang.

Nang makatapos siya, sinuklayan niya ako. Maingat niya akong hinila at iniharap sa salamin ko na basag
na nasa pader. Luma na kasi ito.

Nang mapatingin ako sa salamin, nakita ko ang sarili ko. Nasa likuran ko lang siya na nakatingin din sa
akin. Sinusuklayan niya pa rin ako.

"B-bakit mo nagawa sa'kin ito?" Naglandas na naman ang mga luha ko.

Lumamlam ang kanyang bughaw na mga mata. "I'm sorry."

"A-ang sakit, Rix. A-ang sakit..." Garalgal ang tinig ko.

Nakayuko lang siya. Walang imik.

"W-wala na akong mukhang ihaharap sa lalaking mapapangasawa ko. P-paano na ako nito?"

Niyakap niya ako mula sa likod. "I'm willing to take any punishment. Kahit sa kulungan na ako mamatay,
mapagbayaran ko lang ang kasalanan ko."

Binaklas ko ang braso niya at itinulak siya. "S-sa tingin mo, sapat yun? K-kinuha mo ang dangal ko! Kulang
yun para pagbayaran mo ang mga kasalanan mo sa'kin!"

"Then tell me what should I do for you to forgive me."

Tinakbo ko ang bag ko. Sa loob nun, humugot ako ng ballpen. Sinugot ko siya at akmang sasasakin. Pero
nasalo niya ang pulso ko. "P-papatayin kita. B-baka sakaling mapatawad kita!"

"You can't. Hindi ako pwedeng mamatay."

Lalo akong nanggigil sa kanya. "At bakit hindi pwede?!"

"Dahil... mamahalin pa kita."

Napaatras ako. "Ha?"

Umigting ang panga niya. "Ipakulong mo na ko, pero wag mo lang akong papatayin. Because I want to
live." Nagtagis ang bagang niya. "Because of you, I want to live."

Napatingala lang ako sa kanya.

"Pwede mo akong torturin. Bunutan mo ako ng ngipin o tanggalin mo ang kuko ko. Putulan mo ako ng ari
kung gusto. Just don't kill me." Pumiyok siya. "I want to see you till I grow old."

"S-sa kulungan ka na tatanda. Hindi mo na ko makikita pa."

"I've got money and connections. Pwede naman siguro iyong habang nakakulong ako ay may mga
pictures mo ako sa wall ko sa prison."

"Hindi kita gusto. Hindi kita mahal!" Mariin kong sambit. Kahit sa tuwing sasabihin ko ito ay bumibigat
ang aking dibdib.

Yumuko ang asul niyang mga mata. "I know. Kaya nga mangangarap na lang ako."

Napamura na lang ako. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Bakit ba parang ako yung nasasaktan sa mga
sinasabi ko?

Inilahad ko ang kamay ko sa kanya. "Pengeng pera. Magpapa-medical ako."

"Sasamahan na kita–"

"Ayoko kitang kasama!"

Napabuntong-hininga siya. "Here." Humugot siya sa kanyang wallet ng lilibuhin. Inabutan niya rin ako ng
card. "This hospital is owned by Conrad Deogracia. He's a doctor. Pwede ka ring lumapit sa kanya. Tell
him na ni-rape kita. Then call Quiro Saavedra. They'll help you to file a rape case against me. Hindi nila
ako sasantuhin."

"Sa mga pangalan nitong binigay mo, mukhang mga kaibigan mo sila!"

"I don't have friends aside from Black Omega Society. Conrad and Quiro, they are Damned Phoenixes.
Wala silang kinikilangan."

Kinuha ko sa kanya ang card. "Sisiguraduhin kong mabubulok ka sa kulungan." Tiningala ko siya.

"I know. Hindi ako tatakas." Buong sinseridad siyang tumitig sa akin.

...
HINDI ko maitindihan kung bakit dito ako napadpad sa isang retaurant. Ang plano ko, pupuntahan ko
itong si Dr. Conrad Deogracia para magpa-medical. Then hihingi ako ng tulong kay Quiro Saavedra.
Pagkatapos ay sasampahan ko ng kasong rape si Rix.

Pero heto ako. Tulala dito. Umorder ako ng pagkain ngunit hindi ko naman makain. Marami akong bagay
na iniisip. May mga tanong ako.

Magagalit kaya sa akin si Marlon kapag nalaman niya na hindi na ako virgin?

Pakakasalanan niya pa rin kaya ako kapag sinabi ko na na-rape ako? Natatakot ako. Baka ipagtabuyan
niya ako.

Naputol lang ang malalim na pag-iisip ko nang may biglang naupo at tumabi sa akin. Nagulat ako. Sino
kaya ang babaeng ito?

Blonde, naka-shades at matangkad. Mukha siyang modelo. Napatingin agad sa bitbit niyang mamahalin
na bag.

"Hi!" bati niya.

"Ha?"

"I'm Loraine. But you can call me Lora. Or pwede ring Lor. Wag lang Lorena."

Ano daw?

Tinanggal niya ang kanyang shades. "How are you, Martina?"

"Kilala mo ko?"

"Of course." Kinamayan niya ako. "Hindi na ako magpapaliguy-ligoy pa." Sumeryoso ang mukha niya.
"Layuan mo si Rix Montenegro."

Nangunot ang noo ko. "Ha?"

May hinugot siya sa bag niya. Mga pictures. Inilatag niya ito sa harapan ko. Mga picture iyon ng iba't
ibang babae na mga mukhang modelo. "Layuan mo si Rix Montenegro kung ayaw mong matulad sa
kanila."

"B-bakit? Ano bang nangyari sa kanila? Mukha naman silang normal."

Itinuro niya ang isang picture. "This is Rose Lockhart. Rich. Model. Pero na-ospital siya after Rix fucked
her. Puno siya ng pasa sa katawan at may bali ang braso niya."

Natutop ko ang aking bibig. Hindi na ako magtataka na si Rix nga ang tinutukoy niya.

"Ito naman si Marian Thompson. CEO of a company. Beauty queen as well. Hindi na siya makilala dahil
magang-maga ang mukha niya after she had sex with Rix."
Nakatitig lang ako sa mga pictures.

"All of them, they are all his victims." Biglang gumaralgal ang tinig niya. "Including me."

"Ha?"

"Ilang araw akong hindi nakalakad dahil nabalian ako ng tadyang. But I'm okay now."

"Ni-rape ka rin ni Rix?"

Kumunot ang kanyang noo. "Rape?" Napahalakhak siya.

Ano bang nakakatawa?

"Hindi nangre-rape si Rix." Tumatawa pa rin siya.

"Ha?"

"Lahat ng nangyari sa amin, ginusto namin. In our society, we are proud na maikama ng kahit isa sa mga
member ng Black Omega Society. And I'm proud that Rix fucked me."

"Eh bakit mo ako pinapalayo sa kanya?"

"Because he's a psycho. He's evil. He's a monster. Wala siyang pakialam sa feelings ng mga naikakama
niya. Walang hindi nao-ospital sa mga naikakama niya."

Parang biglang tumaliwas ang mga deskripsyon niya sa Rix na kilala ko. "Bakit hindi niyo siya idemanda?"

Napahalakhak ulit siya. "Oh, dear. Mahal namin si Rix. Kahit ako ay nababaliw sa kanya. Marami ang
naghahangad na maikama niya."

Napakamot ako sa ulo.

"Sinasabihan na kita hangga't maaga. If you want to be fucked by him, wag kang padadala. Wag mo
siyang mamahalin." Bigla lumuha ang kanyang mga mata. "Or else, matutulad ka sa amin. Para kaming
mga basahan na itinapon na lang niya basta-basta."

"Idedemanda ko siya."

Napahinto siya sa pag-iyak. "Huh?"

"Ni-rape niya ko!"

Napahalakhak na naman siya. "You're funny. Sa dami ng mga babaeng naghahabol sa kanya, bakit naman
siya mangre-rape? He's a BOS member. He's also a billionaire. A gorgeous fucking billionaire. Siya ang
hinahabol, hindi siya ang naghahabol sa isang babae."

Talaga? Napapaisip tuloy ako.

"And besides..." Tinaasan niya ako ng kilay. "If he fucked you, bakit wala kang baling buto? He's a demon
when he's in bed."

Hindi na lang ako umimik. Ibig sabihin pala, swerte pa rin ako. Suntok sa tiyan lang kasi ako inabot ko.
Nang ni-rape kasi ako ni Rix, naging maingat siya. Hindi ko naranasan na mabalian ng buto. Nasarapan pa
nga ako, eh. Ang galing niya kasi humalik.

Ipinilig ko ang aking ulo. Ano ba itong mga pumapasok sa isip ko?

...

HUMUGOT muna ako nang malalim na paghinga. Ilang sandali pa'y humakbang na ako papasok sa
kwarto ni Marlon. Nadatnan ko siyang nakaupo sa kanyang higaan na kahoy.

"Please tell me na hindi ka nag-resign." Ito ang bungad niya sa akin.

Hindi ako sumagot. Nakatungo lang ako.

Napamura siya. "Paano ang mga utang ko?! Paano ang mga bayarin ko?!"

Nag-umpisa ng maglandas ang mga luha ko. Paano ko ipapaalam sa kanya na hindi na ako buo? Na
inangkin na ako ng iba? Na natikman na ko ng iba?

Lumapit ako sa kanya at lumuhod. Kinuha ko ang kanyang palad at idinikit ito sa aking luhaang pisngi.
"M-Marlon, na-rape ako..."

Nagbago ang timpla ng mukha niya. Saglit pa muna siyang natulala. "A-ano?"

"N-ni-rape ako ng boss ko..." Humagulhol na ako sa kandungan niya.

"P-putangina..." usal niya.

Napayakap ako sa kamay niya. "S-sorry..."

Binaklas niya ang kamay ko. Sinabunutan niya ako bago niya inangat ang mukha ko. Hinila niya ang buhok
ko para lumapit ang mukha ko sa mukha niya.

"M-Marlon, nasasaktan ako..."

Nanlilisik ang kanyang mga mata. "Nakakadiri ka." Pagkatapos ay sinampal niya ako nang malakas.
"Nandidiri ako sa'yo!"

JF

Chapter 20

"Nakakadiri ka!"
SINAMPAL ako nang malakas ni Marlon sanhi para mapalupag i ako sa sahig. Para bang may sakit ako na
nakakahawa kung pandilatan niya ako.

Natulala ako sa kanya habang unti-unti kong naramdaman ang aking panliliit. Bakit ba hinahayaan ko
siyang ganituhin ako? Bakit nga ba sa kabila ng pagbabago niyang ito ay hindi ko pa rin siya magawang
iwan at sukuan?

Biglang nagbalik sa alaala ko ang lahat. Ang lahat-lahat. And dahilan kung bakit hanggang ngayo ay
pinagta-tiyagaan ko pa rin siya. Oo nga pala, ako ang may kasalanan kung bakit siya napilay. Oo, ako.

Sinisisi ko ang sarili ko. Ilang beses na akong sinabihan ni Gracia na iwan ang demonyong ito pero hindi
ko magawa dahil sinisisi ko ang sarili ko.

Pinilit ko kasi si Marlon na sunduin ako noong gabing naganap ang aksidente. Kahit na ayaw niya nang
mga sandaling iyon, pinilit ko pa siyang sunduin ako. Kung hindi sana ako nagpasundo nang gabing iyon,
hindi sana siya napilay ngayon.

Natatandaan ko pa nang puntahan ko siya sa hospital matapos siyang maaksidente sa motor. Alam kong
kasalanan ko kaya umiiyak akong lumapit sa kanya. Humihingi ako ng tawad sa kanya.

Minura niya ako. Sabi niya, kasalanan ko. Sinisisi niya ako tulad kung paano ko sinisisi ang sarili ko. Gulat
na gulat ako. Dahil iyon din ang unang pagkakataon na minura niya ako.

Tama nga kaya si Gracia? Na lumitaw na ang totoong ugali niya? Na ito talaga ang totoong Marlon at
hindi iyong naging kasintahan ko mula high school?

Ngunit paano ko masisikmura na iwan siya gayung sinisisi ko ang sarili ko? Paulit-ulit kong ipinagsisiksikan
sa isip ko na kasalanan ko kung bakit siya nagkaganito. Pero mahal ko pa ba siya? Minahal ko ba siya? O
baka tulad lang ako ng sinasabi ni Gracia – na ipinako ko lang ang sarili ko sa kanya. Dahil wala na akong
magulang at naghahanap ako ng makakasama.

Nagpadulas si Marlon mula sa kinauupan niya. Nang makalapag siya sa sahig, gumapang siya papunta sa
akin. Mahina ang mga paa niya kaya hindi siya makatao. Ginapang na lang niya ang sahig para saktan ulit
ako.

Kumubabaw siya sa akin nang makalapit siya. Sinakal niya ako. "Tangina ka, malandi ka!"

"H-hindi mo naiintindihan..." Iyak ko. Hindi niya ma nauunawaan na hindi ko ginusto ang nangyari?

Sinampal niya ulit ako.

"Hayop ka–" Akma niya akong susuntukin nang sumulpot sa pinto ang nanay niya.

"Anong nangyayari dito?!" Hinablot nito si Marlon mula sa ibabaw ko. "A-anong nangyayari inyo?"

Hindi tinugon ni Marlon ang tanong ng kanyang ina. Sa akin siya bumaling habang nanlilisik ang kanyang
mga mata. "Umalis ka dito!"
Tumayo ako nang humahagulhol. Mabilis akong nanakbo palabas ng pinto.

Sino pa ba ang tatanggap sa kalagayan ko? Sinira na ni Rix ang pagkatao ko. Winasak niya ang buhay ko.
Pakiramdam ko tuloy ay wala na akong ihaharap kahit kanino.

Tumunog ang cellphone ko. Agad ko itong sinagot nang makita ang pangalan ni Gracia. "Hello?"

"Martina, bad news. Si Kuya Maximus naospital na naman."

"Ha?! Sige papunta na ko." Ibababa ko na sana ang linya nang awatin niya ako.

"Wait lang, insan. May mas bad news pa."

Napapikit ako. "O-okay lang ba si Kuya?"

"Okay lang siya."

"Eh anong bad news pa?"

Narinig ko ang paglunok niya. "Binenta niya ang lupa niyo."

...

NAGULAT ako ng umuwi ako sa apartment ko ay nadatnan ko ron si Rix.

Hindi pa siya umaalis? Gabi na, ah!

Napaangat si Rix ng mukha pagpasok ko. Lumitaw tuloy ang asul niyang mga mata. Mabilis siyang
tumayo mula sa pagkakaupo nang makita niya ako. Naka-v neck shirt siya na suot niya pa kahapon.
Ripped jeans ang suot niyang pantalon. Napatanaw siya sa bintana.

"Nandyan na ba ang mga pulis?" tanong niya sa mahinang tinig.

Hindi ko siya kinibo. Humugot ako ng damit ko at iika-ikang naglakad papunta sa banyo. Nagpalit ako ng
damit. Gabi na nang makauwi ako.

Paglabas ko ng banyo ay nakaabang siya sa akin. Nakatayo siya sa harapan ko at nakatitig sa mukha ko.

Napatingin ako sa kanyang makinis at balbon na braso. Puro kagat ito ng lamok. Mukhang buong araw
niya akong hinintay dahil pawisan ang kanyang likod. May mga paso din ang kanyang daliri. Pihadong
nahirapan siyang sindihan ang gasera ko. Pinutulan kasi ako ng kuryente ni Aling Iling dahil hindi ako
nakakabayad. Bukod doon ay marungis ang kanyang kamay. Parang may bahid ng uling.

"Bakit nandito ka pa?" Inirapan ko siya.

"I'm waiting for the police to arrest me."

Sinimangutan ko siya. "Hindi ko pa maasikaso. Nasa ospital ang kuya ko, pupuntahan ko muna."
"What happened? Anong nangyari kay Kuya?"

Kuya? Bakit "kuya" na rin ang tawag niya? Ang kapal talaga ng lalaking ito. Peling niya yata may relasyon
kami. Feeling yata, hindi peeling.

Parang hindi naman niya nakausap ang kuya ko kung i-kuya niya. Eh mas babae pa sa akin iyon.

"Wala kang pakialam."

"Wait." Hinuli niya ang pulso ko bago pa ako tumalikod. "What happened to your face?"

"Ha?" Napansin niya yata ang maliit na pasa malapit sa akin bibig. Ito iyong bunga ng malakas na sampal
sa akin ni Marlon.

Nagdilim ang mukha ni Rix. "What happened? May nanakit ba sa'yo?"

"Wala ito–"

"Tell, Martina." Umigting ang kanyang panga. "I swear I'm gonna kill whoever did this to you."

Tinabig ko ang kamay niya at sinampal ko siya. Hindi naman niya inilagan ang palad ko na tumama sa
kanya. "Wala kang pakialam!"

Napayuko lang siya.

Dinuro ko siya sa dibdib. " Baka nakakalimutan mo, isa kang kriminal!"

Hindi siya umimik.

Nag-umpisa na namang pumatak ang mga luha ko. "N-napakasama mo. B-bakit mo nagawa sa akin ito,
ha?" Hindi ko pa rin matanggap na pinagsamantalahan niya ako. Na nahawakan niya ako. Na naangkin
niya ang katawan ko. Para na rin kasing ninakaw niya ang dangal ko.

"I'm sorry," mahina niyang sabi.

"K-kahit ilang beses kang humingi ng tawad, hindi mo na maibabalik ang lahat." Sinuntok ko siya sa
dibdib. "Ikaw ang sumira sa akin!" Galit na galit kong sambit.

Yumuko lang siya at umiwas ng tingin sa akin.

"I-kaw ang may kasalanan kung bakit nasa hospital ngayon si Kuya. K-kung hindi mo sinunog ang bahay,
eh di sana ay maayos ang kalagayan niya." Pinaghahampas ko siya sa dibdib. "D-dahil sa 'yo, sira na rin
ang buhay niya. D-dahil sa'yo kaya nanganganib ang buhay niya!"

Tahimik lang siya habang sinasalo ng katawan niya ang mga kamay kong humahampas sa kanya.

Napahinto ako at pinunasan ang aking mga luha. "Pero hindi ako papayag na sirain mo pati ang buhay ng
kuya ko. Ipapakulong kita. Sisiguruhin ko na doon ka na tatanda." Tinalikuran ko na siya.
Ngunit inawat niya ulit ako. "Wait."

"Ano na naman?!"

Nanakbo siya at may dinampot na supot sa lapag. Nakayuko siyang lumapit sa akin pagkuwan. "I know,
it's wrong timing." Halos hindi siya makatingin sa akin. "I made you some food. I cooked. This is just a
simple food dahil ito lang ang nabili ko diyan sa tindahan."

Kaya pala may bahid ng uling ang kamay niya. Nagluto siya gamit ang kalan ko na de uling. Kalan na
mahirap paliyabin.

Napalunok pa siya nang iabot niya iyon sa akin. "Please, eat. Baka malipasan ka ng gutom–"

Kinuha ko iyon at ibinato sa labas. Hinabol niya iyon ng tingin habang lumilipad sa ere.

Tintigan ko siya nang masama. Pagkatapos ay tinalikuran ko na siya. Tuluyan na akong lumabas. Nang
makalayo ako, wala sa sariling nilingon siya. Hayun siya at malungkot na dinadampot ang nakabalot na
pagkain na niluto niya. Pinagpagan niya ang mga ito.

Napabuga ako ng hangin. Baliw ba ang lalaking ito o nang-aasar? Matapos ang ginawa niya sa akin,
nakuha niya pa akong ipagluto ng makakain? Hindi ba siya nakakaintindi?

Nagmartsa ako papalayo at pumara ng tricycle.

...

NAPAHINTO ako pagpasok ko sa emergency. Natanaw ko agad si Kuya Maximus na nakahiga sa stretcher.

Halos walang mapaglagyan ang mga luha ko habang marahang naglalakad papalapit kay Kuya Maximus.
Kulay ube kasi ang kanyang mukha at puro bukol ito. Nakabenda ang kaliwang braso niya. Namamaga
ang mga binti niya.

Napahagulhol na rin siya nang makita ako. Nang makalapit ako sa kanya, hinaplos niya ang mukha. "Churi
na, Sis..."

"A-anong nangyari?" Niyakap ko ang kanang kamay niya.

"Pinilit ako ng jowa ko na bayaran yung bahay niya na nasunog. Kaya hayun, ginulpi niya ako..."

Nagtagis ang mga ngipin ko. "Magdedemanda tayo, Kuya – Ate Maxine pala."

"Wag na, Sis. Mahirap makabangga yun."

"Eh baka sa susunod nito ay mapatay ka na niya?"

Lumamlam ang kanyang mga mata. "H-hindi na niya ko sasaktan. Dahil bayad na ako sa kanya."

Lalo akong napahagulhol. "B-binenta mo yung lupa?"

Tumango siya habang luhaan ang kanyang mga mata. "Churi talaga, Sis. Ayaw ko na kasing madamay
ka..."

Wala na talaga ang bahay na pamana nila Papa at Mama sa amin. Noong una ay nasunog, ngayon naman
ay naibenta ang lupa. Kung maibabalik ko lang ang mga pangyayari, iiwasan ko na agad si Rix
Montenegro. Hindi naman magkakaganito ang buhay namin kung hindi dahil sa kanya. Siya lahat ang
mga kasalanan nito.

Wala akong nagawa kundi ang yakapin siya. "W-wala kang kasalanan..."

Napasiksik siya sa balikat ko. "K-kasalanan ko, Sis."

"W-wala kang kasalanan. H-hindi mo kasalanan kung bakit nasunog ang bahay ng jowa mo..." Kasalanan
ito ni Rix. Siya lang naman ang makakagawa nito.

Kumalas sa akin si Kuya Maximus at luhaang tumitig. "K-kasalanan ko..."

"W-wala kang kasalanan. W-wag mong isisi sa'yo–"

"Ako ang may gawa."

Napatigagal ako. "H-ha?"

Napayuko si Kuya Maximus. "A-ako ang sumunog ng bahay ng jowa ko..."

JF

"Ay, oo nga pala!" Kinuha ko ang order ng customer. Pagkatapos ay lumapit ako kay Rix at Shena.

Paglapit ko, biglang nag-iwasan ang dalawa. Bigla silang naghiwalay na parang walang pinag-uusapan
kanina.

"Anong nangyayari, Rix?" Tiningala ko ang lalaki.

"Huh?"

Napalunok ako. "A-anong pinag-uusapan niyo?"

"Nothing." Tinapik niya ako sa balikat. "Get back to work." Nilampasan niya ako at naglakad ng pabalik sa
desk.

Nilingon ko si Shena at kitang-kita ko na nagkasenyasan ang dalawa sa mata.

Para akong mabubuwal sa aking kinatatayuan. Anong ibig sabihin ng kanilang mga tinginan?

Meron bang namamagitan sa kanilang dalawa? Iyong panaginip ko, hindi kaya nagbibigay na iyon sa akin
ng babala?
Parang pinipiga ang puso ko. Wala naman sanang tama sa mga hinala ko. Hindi nalalayo ang edad namin
ni Shena, at di hamak na mas maganda siya sa akin. Mas matangkad, mas maputi at mas malaman. Mas
matalino rin siya. Hindi ko siya katulad na boba at walang alam. Wag naman sanang mahulog si Rix sa
kanya dahil baka hindi ko kayanin.

Inabala ko na lang ang aking sarili sa kung anu-anong gawain. Kahit hindi ko trabaho, trinabaho ko na
para lang malibang ako. Kahit hindi ko customer ay inasikaso upang abalahin ang aking sarili. Hindi
naman kasi sa kinokontra ko itong tumatakbo sa isip ko. Gusto ko lang talaga na mabawasan itong sakit
na nararamdaman ko.

Nang mga sandaling iyon, hindi ako pinapansin ni Rix. Hindi ko alam kung ano iyong pinagkakaabalahan
niya. Parang masyado siyang busy kakatawag sa cellphone niya at kakasulat sa isang papel.

Pagkatapos ng shift ko, nagbihis na ako sa locker room. Nakakapagtaka, wala yatang Rix na humihila sa
akin sa dilim.

Lumabas ako sa employee's exit. Inabangan ko si Rix. Mayamaya lang ay dumating na siya na nakasakay
sa kanyang mamahaling kotse.

Huminto siya sa harapan ko at lumabas ng sasakyan. Umikot siya sa passenger's seat para pagbuksan ko.

Nang makapasok ako, bumalik na siya sa driver's seat. "Are you all right?"

Hindi ko siya kinibo. Hindi ko rin alam kung okay nga ba ako.

"Are you mad?"

Inirapan ko siya. "Bakit naman ako magagalit? Tayo ba?"

"Huh?"

Natutop ko ang aking bibig. Ano ba itong lumalabas sa bibig ko? "M-may dapat ba akong ikagalit?"

"Nothing." Binuhay niya ang makina at pinaandar ang sasakyan. "Do you wanna go somewhere else?"

"Ayoko. Uuwi na ako."

Hindi siya kumibo. Sinilip niya lang ako sa rearview mirror. Wala kaming kibuan hanggang sa makarating
kami sa tinutuluyan ko.

Isa ito sa kinaayawan ko sa kanya. Siya kasi iyong tipo ng lalaki na kapag hindi ka nagsalita, hindi rin siya
magsasalita. Kapag wala kang tanong, wala rin ang matipid niyang sagot. Hindi ko tuloy alam kung
tinatamad lang talaga magsalita.

Madaldal lang siya kapag nangroromansa na. Nakakainis.

Binuksan niya ang pinto ng sasakyan para makalabas ako. Pagbaba ko, dumerecho na ako papunta sa
tinutuluyan ko. Ni hindi na siya nag-abala na habulin ako. Wala rin siyang salita na binitiwan bago ako
nakalayo.

Padabog kong isinara ang pinto. Humiga ako sa matigas kong higaan. Nagkulubong ako ng kumot.

Hinihintay ko na kumatok siya at tanungin kung galit ba ako. Hinahanda ko na ang isasagot ko. Sasabihin
ko na lang na pagod ko. Tapos.

Pero wala akong katok na narinig. Sa huli, marahan kaong bumangon at sinilip ang labas upang tingnan
kung naroon pa siya. Bumagsak ang balikat ko.

Wala na ang talipandas!

...

NASAAN kaya si Rix?

Bakit wala siya dito sa coffee shop? Hindi rin siya nagturo kanina. Wala man lang siyang tawag o text.
Hindi man lang siya nagsabi sa akin kung nasaan siya.

Ang nakakainis pa nito, wala rin si Shena. Tiningnan ko ang schedule namin, hindi naman ngayon ang rest
day ng babaeng iyon.

Hindi ko gusto itong naiisip ko. Parang nakakapagtaka naman yatang sabay pa silang wala. Hindi ako
mapapakali nito. Kailangan ko ng sagot sa mga tanong ko.

Bumalik ako sa locker room at kinuha ang aking cell phone. Sa totoo lang, bawal kami gumamit ng
cellphone kapag naka-duty. Pero hindi naman ako makakapagtrabaho nang maayos kapag may iniisip
akong ganito. Lalo na't hindi naging maganda ang pag-uusap namin ni Rix kagabi.

Tinawagan ko si Rix. Hindi naman nito sinagot. Nasaan kaya siya? Wala pa akong tawag na hindi niya
agad sinagot.

Tinawagan ko ulit siya. Hindi ulit sinagot.

Hanggang sa inulit-ulit ko. Wala talagang sumasagot. Kamuntik ko na ngang maibato itong cellphone ko.

Kumukulo ang dugo ko.

Napapikit muna ako ako bago nagtipa ng numero. Naisipan ko kasing tawagan si Marlon. Kaso
nagdadalawang isip ako. At heto nga sa huli, tinatawagan ko na siya. Sinagot naman niya agad ang tawag
ko.

"Martina?" Parang hindi siya makapaniwala sa tono ng boses niya.

"Hi. Kumusta ka?" Bungad ko.

"Okay lang. How about you?"

"Okay lang din." Iniba ko agad ang usapan.

"'Nga pala, wala ba dyan si Shena?"

"Pumasok na."

"P-pumasok?" Napahawak ako sa dibdib ko.

"Kanina pa. Why? Wala ba diyan?"

Parang may pumiga sa puso ko. Ang ibig sabihin ba nito, tama ang hinala ko? Na magkasama ngayon sina
Shena at Rix?

"Hello, Martina?"

"H-ha?"

"Bakit wala ba diyan si Shena?"

"A-ah, papasok pa lang ako. Text kita mamaya. Bye." Pinatayan ko na siya ng linya.

Gumegewang akong naupo. Bigla akong nahilo. Bakit ganito ang pakiramdam ko? Bakit ang bigat-bigat ng
katawan ko?

Dali akong nagbihis at nagpalit ng umiporme. Nagpaalam ako sa mga kasamahan na mag-under time ako.
Hindi ko kayang magtrabaho. Hindi ako makapagpokus.

Dumerecho ako pauwi sa tinutuluyan ko. Sinubukan ko na lang matulog, pero hindi naman ako dinalaw
ng antok.

Naiinis ako. Hindi talaga ako mapakali dahil sa naiisip ko.

Kung talagang magkasama si Rix at Shena ngayon, ano kaya ang ginagawa nilang dalawa? Paano kung
maghalikan sila? Paano kung madala sila sa isa't isa?

Ipinilig ko ang aking ulo. Kulang na lang ay batukan ko ang sarili ko.

Napabalikwas ako ng bangon. Kinuha ko ang aking cellphone at tinipa ang number ni Rix. Hindi na naman
sumagot ang lalaki.

Tinawagan ko ulit. Hindi ako titigil hangga't hindi ko nakakausap ang hinayupak na 'to. Mayamaya ay may
sumagot sa linya. "Hello?"

Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang boses ng isang babae. "S-sino 'to?"

"Martina, si Shena 'to. Wala si Rix, nasa banyo."

"A-ah... sige. T-tawag na lang ulit ako." Bumagsak ang luha ko.

JF

Chapter 25

HINDI ako natulog buong magdamag. Umiyak lang ako nang umiyak.

Gigil na gigil ako kay Shena. Parang gusto ko siyang sabunutan at kaladkarin hanggang sa makalbo siya.

Wala akong ganang pumasok. Tinatamad ako. Maghapon na lang akong humilata sa kinahihigaan ko.
Paulit-ulit kong iniisip kung bakit si Shena ang nakasagot ng tawag ko kagabi kay Rix. Ibig sabihin, tama
ang hinala ko. Magkasama nga sila buong araw kahapon.

Ano kayang ginawa nila?

Bakit nasa banyo si Rix? Bakit hindi ko siya makontak? Bakit hindi man lang siya nag-text?

Anong idadahilan niya sa'kin kapag tinanong ko siya? Ano isasagot niya sa akin kung bakit sila
magkasama? Nanginginig ang mga laman ko, parang gusto kong manuntok ng kung sino. Parang gusto
kong sumigaw sa galit hanggang sa mamaos ako.

Binatukan ko ang sarili ko. Bakit ko nga iiyakan ang lalaking iyon? Bakit nga ba ako nagkakaganito dahil
lang sa gagong iyon?

Bakit ako malulungkot? Bakit ako magmumukmuk dito? Bakit nga ba ako magpapaka-stress kung pwede
naman na hindi ako magpatalo?

Hindi pwede iyong ganito na nagmumukha akong talunan. Kung gusto nila ng away, bibigyan ko sila ng
magandang laban.

Tumingin ako sa orasan. Hindi pa naman ako late sa trabaho. Aabot pa ako kung kikilos ako ngayon.

Nagmadali akong naligo at nagbihis. Paglabas ko, pumara agad ako ng tricycle. Bumaba ako mismo sa
coffee shop. Mukhang napaaga ako.

Nagbihis ako ng umiporme sa locker room. Nang silipin ko ang aking cell phone, may mga missed calls
doon.

Si Rix.

Pinatay ko ang aking cell phone. Humarap na ako sa mga gawain at nag-umpisa ng magtrabaho.

Mayamaya lang ay dumating na ang sasakyan ni Rix. Ipinarada niya ito sa tapat. Pumasok siya sa glass
door at ako agad ang hinagilap ng kanyang mga mata.
"Martina." Tawag niya sa akin.

Hindi ko siya pinansin. Nagpatuloy ako sa pagwawalis ng sahig.

Lumapit siya sa akin. "Hey, I've been calling you. Sorry, I missed your call."

Tiningala ko siya. "Boss, may ipag-uutos ka ba?"

Napayuko siya. "So you're still mad at me."

Hindi ko na siya pinansin. Nagpatuloy na ako sa aking ginagawa.

Hindi na rin niya ako kinibo at pumasok na siya sa locker room.

Napabuga na lang ako ng hangin. Marami sana akong gustong itanong sa kanya, pero hindi ko kayang
bigkasin. Paano ko itatanong sa kanya kung ano ba talaga kami? Ayaw na ba niya sa'kin? Bakit siya
nambabae?

Nagpigil na lang ako sa mamalim na pag-iisip. Baka kapag nagpatuloy ako ay baka maihampas ko sa
kanya itong hawak kong walis.

Ilang sandali pa'y dumating na si Shena. Naka-pony tail ang bruha at namumula ang pisngi dahil sa blush
on. Pulang-pula din ang labi niya dahil sa lipstick. May bagpack siya sa likod.

"Hi, Martina." Nakangiti siya sa akin.

Sinimangutan ko siya.

Ang kapal ng mukha na batiin ako. Pumaling lang ang kanyang ulo. Parang walang alam sa nangyayari.
Ang sarap niyang hampasin sa mukha ng walis na hawak ko.

Pumasok na siya sa locker room kaya dali-daling sinundan ko siya nang maingat.

Napalunok ako bago ko sinilip ang pinto. Ganitong-ganito iyong panaginip ko. Wag naman sana. Kung
mahuhuli ko man sila sa akto, ihahampas ko talaga sa kanila itong walis na hawak ko.

Subalit bago pa lang lulusot sa nakaiwang na pinto ang mukha ko ay biglang bumukas na ito. Lumabas si
Rix at nagtatakang nakatingin sa akin. Salubong ang mga kilay niya.

"D-diyan ba yung dustpan?" kunwari'y tanong ko.

Napapikit siya. Hinuli niya ang pulso ko at dinala niya ako sa sulok. Tinabig ko ang kamay niya.

"Tell me," aniya. "Galit ka ba?"

Umiling ako.

"And why are you acting like that?"

Ang tigas din naman ng mukha ng lalaking ito. Siya pa talaga ay may ganang magtanong nito sa akin. Ano
kaya't tanungin ko siya kung bakit magkasama sila ni Shena kagabi?

"Wala ito. Masama lang pakiramdam ko," pagdadahilan ko.

Dinama niya ang leeg ko. "May lagnat ka?"

"Wala."

"Do you wanna go home early?"

"Ayoko. Magtatrabaho ako." Pagkasabi ko niyon ay nilampasan ko na siya. Hindi ko na siya nilingon dahil
mukhang wala rin naman siyang balak na awatin ako.

Pumasok ako sa locker at nadatnan ko doon si Shena. Nakasuot na siya ng umiporme. Mukhang
nakapasa na siya sa training. Paanong hindi siya makakapasa eh malandi siya.

Lumapit siya sa akin. "Uy, swerte mo!"

"Ha?"

"Type ka pala ni boss."

Mapait ko siyang nginitian.

"Martina, mahilig ka ba sa violet?"

"Hindi," tipid kong sagot.

Lumabi siya. "White, gusto mo?"

Ano bang pinagtatatanong ng impaktang ito?

Napaisip siya. "Blue siguro favorite mo, ano?"

"Bakit mo ba tinatanong?"

Ngumisi siya. "Wala lang." Pagkatapos ay pumailalim sa akin ang mga titig niya. "Inaalam ko lang kung
paano ka nagustuhan ni Rix."

Kumuyom ang kamao ko. Parang gusto ko siyang sampalin hanggang sa umikot ang kanyang ulo.

"Joke lang." Napahalakhak siya.

Inirapan ko siya.

"Seriously, anong favorite color mo?"

"Violet."
"Bakit violet?"

"Tingin ko kasi, bagay maging violet yang mukha mo kapag sinuntok ko."

"Ha?"

"Joke lang." Pinilit kong mapahalakhak.

Natawa siya. Tinapik niya ako sa balikat. "Joker ka pala."

"Ano ka ba, minsan lang." Kinutusan ko siya.

Humahalakhak siyang pinisil ako sa siko.

Kinurot ko siya sa braso.

Kiniliti niya ang tagiliran ko.

Sinampal ko siya sa sentido.

Nabigla siya sa ginawa ko. Sapu-sapo niya ang kanyang ulo.

Nagtagis ang bagang ko. "Layuan mo siya, dahil hindi lang yan ang matitikman mo!" Tinalikuran ko na
siya pagkuwan.

Iniwan ko siyang tulala na mag-isa sa locker room.

Napapikit ako at huminga nang malalim. Pilit kong pinapakalma ang aking sarili. Dahil kung hindi ako
kakalma, babalikan ko siya sa locker room at kakalbuhin.

"DO YOU GUYS ALL RIGHT?" Tanong sa akin ni Rix. Nasa mamahalin kaming restaurant at kumakain ng
hapunan. Pinilit niya akong dalhin dito kahit ayaw ko. Wala na akong nagawa nang hilahin niya ako at
isakay sa kotse.

"Ha?"

"You and Shena. Okay lang ba kayo?"

Mukhang nagsumbong na ang maldita.

Sumimsim ako ng juice. "Bakit mo naitanong?"

"Nag-away ba kayo?"

Napanguso ako. "Kinurot niya kasi ako."

"So simpleng away lang yun?"

Hindi ko siya kinibo.

"I need her."

"Ha?"

"She's a good designer at her school. She's an artist. I need her."

Iyon kasi ang kurso ni Shena.

Tinitigan ko nang masama si Rix. "At bakit mo naman kailangan ng designer?"

Napatitig siya sa akin. "Why are you mad?"

"Hindi nga ako galit."

"Nagseselos ka ba sa kanya?"

Umikot ang bilog ng mga mata ko. "Nagpapatawa ka ba? Bakit naman ako magseselos?"

Hindi na siya kumibo. Kapwa na lang kami yumuko. Hindi rin namin ginalaw ang mga pagkain na inorder
niya.

Tumayo siya at inayos ang kanyang kurbata. "Let's go. I'll bring you home."

Busangot ang mukha ko na sumunod sa kanya. Habang naglalakad kami papuntang parking ay may naisip
ako. Kunwari ay may tumawag sa cellphone ko. "Hello?" Sagot ko kuno. "Oh, kumusta?"

Napahinto sa paglalakd si Rix at nilingon ako.

"Uy, miss na rin kita!" Nilakasan ko talaga ang boses ko.

Nangunot ang kanyang noo. "Sino yang kausap mo?"

Tinakpan ko ang speaker ng phone ko. "Si Marlon." Umakto ako na may kausap nga talaga ako sa
kabilang linya.

Nagdilim ang mukha ni Rix.

Binalikan ko ang cellphone. Humalakhak ako kahit wala namang nakakatawa. "Kelan yan? Sige sama ako.
Mukhang masaya yan."

Tinitingnan ko ang reaksyon ni Rix. Hindi na maipinta ang mukha niya.

"Pwede naman akong umabsent sa trabaho. Basta sama ako sa'yo, ha?"

Nagmarcha si Rix papalapit sa akin. Inagaw niya ang cellphone ko at ibinato sa malayo. Wasak agad iyon.
Kinuha niya ang kamay ko. "Let's go."

Gigil na tinabig ko ang kamay niya. "Bakit mo tinapon ang cellphone ko?!"
"Bibilhan na lang kita ng bago." Kinuha niya ulit ang kamay ko at hinila na ako papasok sa kotse.

Pagpasok niya ng sasakyan ay padabog niyang isinara ang pinto.

"Galit ka?" kagat-labing tanong ko sa kanya.

Seryoso lang ang kanyang mukha. "Of course not."

"Eh bakit ka nagdadabog?"

Hindi siya sumagot. Binuhay niya ang makina at pinaharurot ang sasakyan.

"Maaga pa masyado, hindi pa ako inaantok. Maggala muna tayo o kaya ay bilhan mo muna ako ng
bagong cell phone..." sabi ko.

"Bukas na. Pagod ako."

Hindi na kao nagsalita. Hinayaan ko na lang siyang magmaneho.

Ibinaba niya ako sa kanto ng tinutuluyan ko. Wala kaming kibuan habang naglalakad sa makitid na
eskinita. Nang makita niya akong nakapasok na sa pinto, umalis na siya. Hindi ko na siya nilingon pa.

Pero heto na naman ako, hindi mapapakali. Ano kaya't tanungin ko na siya ng mga tanong na gusto kong
sambitin? Gusto kong iklaro ang lahat. Ayoko na humantong pa kami sa punto na huli na pala ang lahat.

Lumabas ulit ako ng pinto at naglakad palabas ng eskinita. Ngunit wala na ang sasakyan niya doon. Wala
ng katao-tao.

Saan kaya siya nagpupunta? Umuuwi kaya agad siya sa kanila? O baka nakikipagkita kay Shena?

Nakakasama lang ng loob. Nagbago na siya simula ng dumating si Shena. Nagsisisi na tuloy ako kung
bakit ko ipinasok ang hitad na yun sa trabaho.

Pauwi na sana ako nang may tumawag sa pangalan ko. "Martina."

Nang lingunin ko ito, nagulat ako. "Marlon?"

Nakangiti sa akin ang lalaki. May saklay siya habang papalapit sa akin.

"Nakakalakad ka na?"

"Konti."

Iniba ko ang usapan. "Ano ngapalang ginagawa mo dito?"

"Actually, kanina pa ko dito. Hinihintay kita."

"Ha?"
"Tinatawagan kita kaso hindi ka sumasagot."

Napakamot ako. "Wala kasi yung cellphone ko. Naibato..."

"Naibato?"

"Ha? Ah, di ko sinasadya, naibato ko. Nawala tuloy," pagsisinungaling ko. "May sasabihin ka ba kaya ka
pumunta dito?'

Napayuko siya matapos sumeryoso ang mukha. "Gusto ko lang ng closure."

"Ah." Napangiwi ako. "Ano yun? Iyon ba yung damitan?"

"Closet yun. Iba yung closure."

"Ah, okay."

"Alam mo naman, hindi tayo nagkaroon nang maayos na break up. Kaya gusto ko ng closure."

Napabuntong-hininga ako. "Sorry, Marlon. Pero ayoko na talaga."

"I understand. Hindi naman na kita pipilitin. Isa pa, hindi naman akong naging mabuting boyfriend sa'yo."

"Hindi naman yun ang dahilan kung bakit ayaw ko na..."

"Ha? Eh ano?"

"K-kasi... may mahal na akong iba."

Lumamlam ang kanyang mga mata. "Swerte naman ng lalaking yun..."

"Ha?"

"A-ang sarap mo kayang magmahal." Pumiyok siya. "Gago lang talaga ako dahil sinayang kita... I'm sorry.
I'm really sorry..."

Kahit paano ay nakaramdam ako ng simpatya para kay Marlon. Lumapit ako sa kanya at niyakap ko siya.
"Anong problema mo diyan, bakit umiiyak ka?"

Umuga ang balikat niya. "M-mahal pa rin kita, Martina. M-mahal pa rin kita..."

"Shh..." Alo ko sa kanya. "Makakakita ka rin ng para sa'yo."

Tumango siya. Gumanti siya ng yakap sa akin. "S-salamat sa lahat. S-sana mapatawad mo ko."

Hinimas ko siya sa likod. "Napatawad na kita."

Kumalas siya sa akin. "Friends?" Kinamayan niya ako.

Kinamayan ko siya. "Friends."

Biglang may isang lalaki ang humila kay Marlon. Ibinato siya sa kung saan.

Rix!

Napahiga sa lupa si Marlon. At dahil nga hirap pa makalakad, ay hirap din itong makatayo. Bago pa siya
makatayo ay nalapitan na siya ni Rix. Kinwelyuhan siya nito at itinaas sa ere.

"Rix, tama na–" Hinawakan ko siya sa braso pero tinulak niya lang ako palayo.

Sinikmuraan ni Rix si Marlon kaya namilipit ito bago pa makalapag sa lupa. Pagkatapos ay tinuhod sa
mukha. Sargo ang dugo nito sa ilong nang matumba. Nagsisigaw ako ngunit walang tulong na
dumarating.

At kahit anong makaawa ko kay Rix ay hindi nakikinig. Takot na takot ako dahil hindi na kumikilos si
Marlon. Malaking tao si Rix at malakas. Kung ikukumpara ang katawan niya kay Marlon, magmumukhang
batang musmos lang ito. Kaya naman nang iangat niya ito muli sa ere ay para lang itong unan nang
kanyang ibato. Pagkuwan ay kumubabaw siya sa lalaki at pinagsusuntok ito.

Diyos ko! Baka mapatay niya si Marlon!

JF

Chapter 26

"OH, ANONG NAKAKATAWA?" sita ko kay Marlon nang mapansin kong nangingiti siya habang nakahiga sa
hospital bed.

Kamuntik ng mabali ang buto niya sa leeg dahil sa suntok na natamo niya mula kay Rix. Naka-lima
hanggang pitong suntok lang naman ang nagawa sa kanya ng lalaki. Pero kung pagmamasdan ang
kalagayan niya, aakalaing ginulpi siya ng sampung katao.

Mahina siyang napahalakhak. Meron siyang neck brace sa leeg at bukul-bukol ang mukha niya kaya hirap
siyang ngumiti. "Thankful lang ako dahil ginulpi ako ng boyfriend mo."

Boyfriend? Umangat ang isang kilay ko.

"Bakit parang masaya ka pa na nagulpi ka niya?"

"Kung hindi niya pa kasi ako ginulpi, hindi ako yayaman ng ganito."

Napasimangot ako. Oo nga pala. Binigyan siya ni Rix ng isang milyon matapos siya nitong gulpihin. 1 M
kapalit para manahimik na siya at wag ng magdemanda.

Biglang sumeryoso ang mukha niya. "Swerte mo pala sa kanya."

"Anong maswerte dun? Masyadong posseidon!"

Natawa ulit siya. "Possessive, hindi posseidon."

"Ganun na rin yun." Napanguso ako.

"Paggaling ko, pakisabi papagulpi ulit ako para yumaman pa ko."

Inirapan ko siya.

Nagpakawala siya ng hangin sa bibig. "Bakit nga pala tinatanong sa akin ni Shena ang mga favorite mo?"

"Wag mo siyang pansinin!"

Tinitigan niya ako. "May alitan ba kayo?"

Hindi ko siya kinibo. Alam ko ang pakay ng babaeng iyon. Gusto niyang gayahin ang mga bagay na gusto
ko para lalo siyang magustuhan ni Rix.

"Saka bakit magpapatayo ng sariling bahay ang babaeng iyon? Ganun ba kalaki ang sahod niya sa
pinagtatrabahuhan niyo?" tanong niya ulit.

Namilog ang mga mata ko dahil sa nalaman ko. Aba! Pihado binigyan ni Rix ng malaking pera ang
impaktang iyon! Lalo na ngayon na mukhang siya na ang paborito ni Rix kaysa sa'kin. Knowing pa na lagi
silang magkasama gabi-gabi. Kumukulo tuloy ang dugo ko kapag naaalala ko.

"Di ba, si Rix ang nang-rape sa'yo?" biglang tanong ulit ni Marlon.

"Ha?"

"And I'm sure na binayaran ka rin niya para patahimikin ka."

"Wag na nating pag-usapan." Tumayo ako at lumayo mula sa hospital bed niya.

Pero nahuli niya ang pulso ko. "Saan mo ginamit ang perang binayad niya sa 'yo?"

Hindi ako kumibo.

Mayamaya ay kusa ng kumalas ang palad niya sa pulso ko. Mukhang alam na niya ang sagot sa tanong
niya. Mahina siyang napamura.

Nilingon ko siya. "Good-bye, Marlon. Baka ito na ang huli nating pagkikita."

Mapait siyang ngumiti sa akin. "Sorry, Martina." Pumiyok siya. "G-good-bye."

Lumabas na kao ng pinto. Tulad dati, napasandal ako sa pintong isinara ko. Napabuga ako ng hangin
matapos mapatingala sa kisame.
Hindi ko na alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. Naghahalo ang takot at galit ko kay Rix.
Paano kung makapatay siya ng tao sa harapan ko? Paano kung dahil sa akin, makapatay siya ng kung
sino?

Napapikit ako matapos pumatak ang mga luha ko. Nahihirapan na ako sa sitwasyon namin. Kapag
nagpatuloy pa ito, baka ikabaliw ko na.

Hindi ko namalayan na kanina pa pala nakamasid sa akin si Gracia. "Ayos ka lang, insan?" Niyakap niya
ako.

Bumitaw agad ako sa kanya.

"Hindi kita makontak. 'Buti sinabi sa akin ni Shena ang nangyari."

"Wala na 'kong cell phone."

"Ha?!"

"Sinira ni Rix."

Napakamot siya. "Hayan na nga ba ang sinasabi ko sa'yo. Layuan mo kasi ang lalaking yan! Sa akin na
lang siya!"

"Ha?"

"Char." Iniba niya ang usapan. "'Nga pala, bakit tinatanong sa akin ni Shena ang mga favorite mo?"

"Wag mo siyang pansinin!"

Napatutop siya sa bibig niya. "Naku, lagot. Nasabi ko na sa kanya ang mga favorite mo."

Napapikit na lang ako.

...

SINASABI ko na nga ba, susulpot itong si Loraine. May kutob kasi akong sinusundan ako ng babaeng ito.
Naupo lang ako sa restaurant na ito kung saan ko siya nakilala, at heto na nga siya, kandauntog sa glass
door na pinasukan niya. Ang dami niyang kasing bitbit na paper bag.

Umupo siya sa upuan kaharap ako. "I can't believe na magkikita tayo ulit." Nakangisi siya sa akin.

Umikot ang bilog ng mga mata ko.

"How are you and Rix?" bungad niyang tanong.

"Marami akong mga tanong."

Nangunot ang kanyang noo. "Like what?"

"Nagka-girlfriend na ba si Rix?"

"Never. Hindi siya pumapasok sa isang relasyon. Sex lang talaga."

Napayuko ako. "I-ibig sabihin, sex lang talaga ang habol niya sa akin?"

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. "Of course. At sa nakikita ko sa'yo, mukhang hindi ka pa niya
nakukuha."

"Ni-rape niya ko," biglang sabi ko.

Napahalakhak siya. "You're kidding me."

"Seryoso. Ni-rape niya ko. Binayaran niya lang ako para hindi na ako magdemanda."

"I could believe you kung lumpo ka na."

Napakamot na lang ako. Wala yatang balak ang babaeng ito na paniwalaan ako.

"Listen to me very carefully." Biglang sumeryoso ang nguso niya. "Kung ako sa'yo, layuan mo na siya. O
kaya magpakama ka na para tigilan ka na niya."

"Ha?"

"Hindi siya nakukuntento sa isa. Lagi siyang naghahanap ng iba. Lagi siyang may isusunod na biktima."

Isusunod na biktima? Pumasok tuloy sa isip ko si Shena. Siya na ba ang susunod na biktima?

Taliwas man sa isip ko ang mga sinasabi ni Loraine tungkol kay Rix, may ilan naman dito na sa palagay ko
ay totoo. Kabilang na rito iyong pagiging bayolente ng lalaki. Isama pa iyong biglang panlalamig nito na
tila naghahanap na ng ipapalit sa akin. Kumo't natikman na niya ako, naghahanda na siya para palitan
ako.

"Imposibleng seryosohin ka niya, Martina. Iyong mga lalaking katulad niya, mukhang marami pa siyang
hahanaping iba. Hinding-hindi siya magpapatali lalo na sa kagaya mo lang. You should know where you
belong. At hindi ka nabibilang sa standards niya."

Napalunok ako. Masakit man isipin, pero totoo ang lahat ng sinabi niya. Minsan na akong pinaalalahanan
ni Gracia tungkol sa katayuan ko sa buhay at kung gaano katayog si Rix. Dapat noon pa man ay nakinig na
ako sa kanila. Iyong hitsura ni Rix, imposibleng hindi pa siya maghanap ng iba.

"A-anong dapat kong gawin?"

Pumungay ang mga mata ni Loraine. "Kung ano man yang namumuo diyan sa dibdib mo, pag-aralan mo
ng pigilan yan. You know why? Dahil ikaw lang ang masasaktan."

...
MAGDAMAG akong nakabantay sa labas nang mga sandaling ito. Alam kong darating si Rix. Alam kong
hindi siya makakatiis na kausapin ako ngayon. Isa pa, hindi rin naman ako makakatulog nang hindi siya
nakakausap.

Ilang sadali pa'y natanaw ko siya sa malayo na naglalakad papalapit sa akin. Sabi ko na nga ba, darating
siya. Kailangang makausap ko na siya. At tiyak na ganun din ang gusto niya.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa baitang ng pinto at sinalubong ko siya. Paglapit ko sa kanya, tiningala
ko siya. Ang bughaw niyang mga mata ang unang dumetalye sa aking paningin.

Mahirap kalimutan ang mukha ng guwapong lalaking ito. Pero kahit masakit at mahirap, kailangan ko pa
ring tapusin kung ano man ang namamagitan sa amin. "R-Rix, may sasabihin ako—"

Nang bigla siyang lumuhod sa harapan ko. Mula sa bulsa ng suot niyang jeans ay may kinuha siya rong
isang maliit na kulay pulang kahon. Inangat niya iyon at binuksan para ilahad sa akin. Sa loob niyon ay
naroon ang kumikinang sa singsing. "M-Marry me, Martina..."

"H-ha?" Napaatras ako. Nabigla ako. Hindi ko inaasahan na gagawin niya ito.

Malamlam ang mga mata niya habang nakatitig sa akin. "I want you to be mine forever..."

Ha? Parang biglang may nag-awitang mga anghel sa paligid.

Mali si Lorraine! Dahil mahal ako ni Rix at papakasalan niya ako! Parang nais kong maiyak sa tuwa!

"R-Rix–"

"Natakot ako nang makita ko kayong magkasama ni Marlon. Paano kung maagaw ka niya sa akin? That's
why I wanna marry you..."

Bumagsak ang mga balikat ko. Iyon ang dahilan niya? Dahil ayaw niyang maagaw ako ng iba?

Akala ko kasi ang sasabihin niya ay mahal niya ako. Na sa unang pagkakataon, nagmahal siya. Nagbago
siya at handang magbago pa. Na kaya niya ako gustong pakasalan ay gusto niya akong maging ina ng mga
anak niya. Hindi iyong ganito, iyong gusto niya lang makasigurado!

May kung anong kumirot mula sa loob ng dibdib ko. Alam kong natatanga na naman ako sa mga oras na
ito, ngunit kailangan kong manindigan. Kahit masakit ay kailangan kong maging matatag. Dapat magising
na ako habang maaga pa. Hanggat kaya ko pa.

Marahan akong lumapit sa kanya. Lumuhod ako upang magpantay ako. Kinuha ko ang singsing at inilagay
sa palad niya. Pagkuwan ay tiniklop ko ang kamay niya. Nag-umpisa ng maglandas ang mga luha ko. "A-
ayoko..."

Dahan-dahang nanlaki ang bughaw niyang mga lata niya.

"N-nahihirapan na ako, Rix... hirap na hirap na ako..."

Nagblangko ang ekspresyon niya.

"A-ayoko na, Rix..." Garalgal ang boses ko. "M-maawa ka... ayoko na..." Napahagulhol na ako.

Napayuko siya. Madilim ang kanyang mukha.

"G-gusto ko iyong dating buhay ko. I-iyong normal lang ako. I-iyong wala akong nararamdamang sakit. I-
iyong wala akong iniisip. I-iyong nakakatulog ako sa gabi nang walang iniisip. I-iyong wala akong
kinatatakutan at walang masamang panaginip." Natigilan ako nang bahagya. "I-iyong wala ka... Rix..."

Wala siyang imik.

"M-marami pa naman diyang iba. M-marami ka pang makikilala..." Hinaplos ko ang mukha niya at
iniangat. Sa tulong ng liwanag ng buwan, napagmasdan ko ang kanyang perpektong mukha.

Ang sakit-sakit. Pero mas maigi nang ganito kesa mas lumalim pa ang pagmumulan ng sakit. Kumbaga
kailangan ng lunasan habang hindi pa gaanong malubha.

"H-hindi tayo para sa isa't-isa. Hindi ako bagay sa'yo. Hindi ako ang babae na dapat mong pakasalan,"
durog ang pusong sabi ko.

Walang buhay ang kanyang mga mata.

"K-kaya nagmamakaawa ako sa'yo... layuan mo na ko. S-sana bigla ka na lang mawala. S-sana maglaho ka
na..." Parang binabayo ang aking dibdib sa mga sinasambit kong salita. Nasasaktan ako sa mga nasasabi
ko, lalo pa kaya siya.

"I see," tipid niyang sagot. Marahan siyang tumayo at tumalikod. Naglakad na siya palayo.

Pakiramdam ko, namatay ako ng ilang beses. Napakasakit palang makita na palayo sa'yo ang taong mahal
mo.

Hindi ko isisisi sa iba kung mapunta man siya sa iba. Ito ang pinili ko, ako ang nagdesisiyon nito. Naging
duwag ako at ako ang sumuko. Kawalan ko ito dahil ito ang gusto ko.

Akala ko ako ang talo kapag nagpatuloy ako. Mali pala. Dahil ngayong wala na siya, pakiramdam ko ang
nalumpo ako, nawalan ng isang paa. Isang talunan. Isang Martina na ang hindi lang boba sa exams, kundi
tanga din pagdating sa pagmamahal.

JF

Chapter 27

APAT na araw pa lang ang lumilipas pero parang apat na taon na. Wala ng professor sa umaga. Wala ng
boss sa gabi. Wala ng Rix Montenegro.
Pero dapat ay tuloy pa rin ang buhay ko kahit hindi na siya nagpapakita. Ito naman di ba ang gusto ko?
Ang wag na siyang magpakita?

Busangot lagi ang mukha ng mga kaklase ko dahil may pumalit ng bagong professor. Gurang, pandak at
panot. Kaya ang iba sa kaklase ko ay hindi na pumapasok. Si Gracia naman tinutulugan na ang klase.
Samantalang ako, nakalimutan nang ngumiti.

Hindi ko rin alam kung bakit napakalungkot ko. Araw-araw, napakabigat ng dibdib ko. Kabaligtaran ito sa
mga iniisip ko. Akala ko kasi, magiging normal na ulit ang lahat kapag nawala siya. Akala ko ay mas okay
ako kapag wala siya.

Hindi pala. Lalo lang yata akong nahihirapan ngayong hindi ko na siya nakikita.

Pagpasok ko sa trabaho, iba na ang manager. Ibinenta na raw kasi ni Rix ang coffee shop kaya iba na ang
may-ari. Mabuti at hindi nagpalit ng mga empleyado. Kung nagkataon ay mawawalan ako ng trabaho.
Malapit na ang graduation at kailangang-kailangan ko ito para makapag-ipon.

Kahit saan ako mapatingin, mukha ni Rix ang nakikita ko. Kahit sa mga panaginip, si Rix ang nilalaman
nito. Ayaw niya akong patahimikin, lagi kong naririnig ang boses niya. Pero alam ko naman na guni-guni
ko na lang siya ngayon. Masakti mang aminin, nami-miss ko talaga ang gagong yun.

Wala akong ganang kumain. Hindi ako nakakaramdam ng gutom. Lagi rin akong late, sa school man o sa
trabaho. Ewan pero tinatamad ako. Minsan nga ay para ayoko ng bumangon mula sa pagkakahiga.

Parang mas gusto ko pa iyong nakikita ko siya kahit nasasaktan ako. Para bang mas okay pa iyong
nandyan lang siya sa tabi kahit galit ako. Mas maige pa iyong ganun, kesa ganito. Mahal na mahal ko nga
talaga ang lalaking iyon kaya iniiyakan ko.

Pero dapat akong maging matibay. Sa umpisa lang ito, masasanay din ako. Wala namang sugat na hindi
naghihilom. Wala namang alaala na hindi kayang ibaon sa limot. Lahat ng pait at sakit, hindi magtatagal
ay unti-unti ring maglalaho. Time lang ang kailangan.

Nag-half day lang ako ng duty sa coffee shop. Nagdahilan na lang ako. Ang sabi ko, masama ang
pakiramdam ko. Ang totoo ay kinuha ko lang ang sahod ko.

Dumeretso ako sa palengke at bumili ng karne. Gusto kong magluto ng masarap na ulam para kay Kuya
Maximus. Nasa tinutuluyan ko siya ngayon dahil na-discharge na siya sa hospital kanina. Kahit papaano
ay malilibang ako. At least, may kakwentuhan na ako sa bahay.

Ngunit pag-uwi ko sa inuupahan ko ay ganon na lang ang aking pagkabigla sa nadatnan ko. Naibagsak ko
ang mga bitbit ko dahil sa gulat. Nadatnan ko na nagkalat ang mga gamit ko. At natagpuan ko si Kuya
Maximus na umiiyak sa sulok. Patakbo akong lumapit sa kanya.

"Kuya – este, Ate Maxine, anong nangyari?"

"N-natunton niya ako, Martina!" iyak niya.

"H-ha? Sino?!"

"S-si Skavathowskivulkovoroughle." Iyong ex-boyfriend niya ang tinutukoy niya. Sa haba ng pangalan
nito, siya lang ang nakakabigkas non. Kahit yata mga magulang nito ay nakalimutan na ang pangalan ng
lalaki.

"Paano nangyari yun?"

"S-sinabi ko naman sa 'yo... delikado ang ex ko."

Napahilot ako sa aking sentido. "Ano raw bang gusto niya?"

"H-humihingi siya ng pera."

"Akala ko nakabayad ka na sa kanya mula dun sa napagbentahan ng lupa?"

"K-kulang daw yun..."

Tumayo at naglakad-lakad. Nag-iisip ako kung ano ang dapat gawin. "Nasaan siya ngayon?"

"Ha?"

"Si – ano nga bang pangalan nun?"

"Skavathowskivulkovoroughle."

"Yun. Asan daw siya ngayon?"

"Nandun sa bahay niya na nasunog. Ipinaayos na niya yun."

Lumabas ako ng pinto at iniwan na si Kuya Maximus.

Hinabol ako ni Kuya. "Saan ka pupunta, sis?"

"Kakausapin ko siya."

"Sis, wag na. Ako na ang kakausap sa kanya. Baka kung mapaano ka pa. Teka, poporma lang ako."
Bumalik siya sa loob.

Pagtalikod niya, nanakbo na ako. Pumara agad ako ng tricycle at nagpahatid kung saan ang bahay ni –
tangina nakalimutan ko pangalan niya.

Gusto ko lang makipag-areglo sa kanya. Siguro naman ay madadaan namin ito sa maayos na usapan.
Baka naman kasi pumayag siya kung huhulug-hulugan ko na lang yung utang pa sa kanya. Pagbaba ko ng
tricycle, bumungad sa akin ang bahay na halos patapos ng gawin. Ang sakit isipin na ang ipinangpagawa
dito ay galing sa lupa namin na naibenta.

Kumatok ako sa pinto nito at bumungad sa akin ang isang malaking lalaki. At mukhang hindi lang siya
nag-iisa, mukhang marami sila sa loob.
"Sinong hinahanap mo, ineng?" tanong ng pinaka malaki sa kanila lalaki.

"Ah, pwede kay Skava... something ganun yung pangalan niya?"

"Ha?"

"Skavathows... parang ganun yung pangalan niya eh."

"Ano?"

"Skavathowskivulvul... iyon nga yata yun."

"Sino?"

"Basta kung sino man dyan sa inyo iyong hindi minahal ng magulang, iyon yung hinahanap ko."

"Ako ba ang hinahanap mo?" Isang lalaki ang biglang sumulpot.

"A-ano pong pangalan nyo?" tanong ko.

"Ako si Tuvoltorinokawosky."

"Hindi po ikaw. Something Skavathow yung pangalan nun."

"Ako ba?" Sabi pa nung isa.

"Ano pong pangalan nyo?"

"Hashitomokovitskythowle ang pangalan ko."

"So halos lahat pala kayo ay hindi minahal ng mga magulang nyo? Tangina kasi pinangalan sa inyo eh."

"Ikaw ba yung kapatid ni Maxine?" Isa pang lalaki ang nagsalita mula sa loob.

Nahawi silang lahat na nakaharang sa pinto at natanaw ko ang isang lalaki na nakaupo sa sofa.

"Opo, ako nga," sagot ko.

Tumayo ang lalaki. Hugis paso ang mukha nito na binaligtad. Malaki ang katawan pero maiksi ang binti.
Parang eskoba ang buhok nito. Meron siyang maliliit na ngipin nang bigla siyang ngumiti. "Ako si
Skavathowskivulkovoroughle."

Siya na nga ang hinahanap ko. "Pwede ba tayong mag-usap?"

Hinila ako ng isa sa mga kasamahan niya at ipinasok sa loob. Isinara nila ang pinto.

"Kilala mo ba kung sino kami?" tanong nila.

"Oo. P-pero nakalimutan ko na." Ang hahaba kasi ng mga pangalan nila.
"Kami ang kinatatakutan sa lugar na ito. Kami ang batas. Wala kaming sinasanto."

"Malaki ang utang sa akin ng kapatid mo. Hindi niya yata alam kung magkano itong bahay na sinunog
niya. Kulang pa ang bayad niya," sabi ni Skaw—basta yun na yun.

Napalunok ako matapos mapalingap sa paligid. Nasa walong lalaki ang nakapaligid sa akin. Gasino lang
iyong pagtulung-tulungan nila ako. Lahat sila, malalaki ang katawan. Bonus na lang iyong maiiksi ang binti
nila. "Wala pa kaming pambayad. Baka naman pwede namin hulugan na lang?"

Nagtawanan sila. "Ano 'to, Avon? Months to pay?"

"Eh ano naman ang ibabayad namin sa'yo? Pambili nga ng posporo, wala kami."

"Fine. Magtrabaho ka sakin," alok niya.

"A-ano namang trabaho yan?"

"Madali lang. Magtitinda ka ng drugs."

"Ha?!" Lagot. Mukhang napasubo ako.

Mayamaya ay biglang may kumatok. Nagkatinginan sila na para bang nagtataka kung sino ito.

"Wala ka bang kasamang pumunta dito," tanong sa akin ng isang lalaki.

Umiling ako. Baka si Kuya Maximus yan, sumunod sa akin.

Nagsenyasan sila kung sino ang magbubukas. Sa huli ay binuksan nung isang lalaki. Pagbukas ay isang
lalaki ang nasa likod ng pinto. Matangkad at makinis. Napatanga ako ng makita ko ito. Basta na lang itong
pumasok.

Hindi si Rix pero pogi rin. Sinech itech?

"Sino ka?" tanong ni Skavathowskivulkovoroughle. Uy, kabisado ko na pangalan ni hudas.

Hindi kumibo ang bagong dating na lalaki. Pa-misteryoso ang peg. Matangos ang ilong nito kaya
nagmumukhang istrikto, lalo pa at wala itong kangiti-ngiti. May tattoo ito sa magkabilang braso ngunit
bumagay dito. Naka-v neck shirt ito at fitted na jeans, mukhang mabango at yayamanin.

Umupo ang lalaki sa isang upuan na parang normal lang ang lahat sa paligid. Cool lang. Tila wala itong
takot na nararamdaman kahit pa napapalibutan siya ng mga kalalakihan na di man lang umabot sa
kanyang kalingkingan kung paguwapuhan ang pag-uusapan.

"Sino ka?!" ulit ni Skavathowskivulkovoroughle. Uy, kabisado ko na talaga ang name!

"My name is Van Ross Batalier," walang emosyon na tugon ng lalaki sa wakas.

Nagkatinginan ulit ang mga goons. "Anong ginagawa mo dito?"

"My friend called. He said that his girl is in danger."

"Girl?" Nangunot ang noo ni Skavathowskivulkovoroughle.

Humugot ng cell phone ang nagpakilalang Van. "His name... is Rix Montenegro."

Biglang pinagpawisan ang mga lalaking nakapalibot sa amin. Hindi na maipinta ang mga mukha nila.
Namutawi sa mga mata nila ang takot.

Itinuro ako nitong si Van Ross Batalier. "And that girl... is his property."

Napalunok ako. Totoo ba ito? Kaibigan ni Rix ang guwapong lalaking ito? Hindi rin kasi nalalayo ang
katawan nito at taas kay Rix. Parehas din sila ng timpla ng mukha. Parehas silang kalmado kung
magsalita.

"Really?" Bakas na sa tinig ni Skavathowskivulkovoroughle ang takot. "I-is that real?"

Nagtipa si Van. Panandalian lang ay iniabot niya kay Skavathowskivulkovoroughle ang cell phone. "Here.
Talk to him."

Kinuha naman ni Skavathowskivulkovoroughle ang cell phone. Lumayo ito sa amin at kinausap sa sulok
ang nasa kabilang linya. Napatingin ako kay Van. Tinapunan niya lang ako ng tingin. Ibinalik ni
Skavathowskivulkovoroughle ang cell phone kay Van. Parang gusto ko itong agawin. Para gusto kong
kausapin si Rix. Parang gusto kong alamin kung kumusta ba siya.

"So if you don't wanna die tonight, don't ever bother this girl again," ani Van. "You know Rix. His
property is his property. Understand?"

Pawisan ang walong lalaki na tumango. Kabilang na rito si Skavathowskivulkovoroughle.

"Good." Kinuha ni Van ang pulso ko at hinila na ako palabas ng pinto. Dumeretso kami sa sasakyan at
ipinasok niya ako sa back seat.

Napatingin ako sa lalaking nakaupo sa driver's seat ng sasakyan. "Hi Martina," bati nito sa akin. May
western grace hat siya sa ulo. Kahit nakaupo siya, mapaghahalataan na malaki siyang tao. Naka-macho
shirt siya kaya nakahubog ang malaki niyang braso.

"He's Ryder," pakilala ni Van na kapapasok lang sa katabi ko. "Drive," sabi niya kay Ryder.

Hindi ako umimik. Nakita ko pa si Ryder na sinilip ako sa rearview mirror at kumindat.

"He's a Deogracia. Don't mind him," sabi ni Van.

Pamilyar sa akin ang mukha ni Ryder Vito. Parang nakikita ko na siya sa mga billboards at magazine. May
kutob akong isa siya sa Black Omega Band na sinasabi sa akin ni Gracia. Wala naman kasi akong TV kaya
hindi ko pa sila napapanood magperform.

Pero si Van, ngayon ko lang siya nakita. At tulad ni Rix, may pagkamisteryoso din ang mukha niya.
"Alam nyo ba kung nasaan siya?" wala sa sariling tanong ko kay Van.

Hindi kumibo si Ryder Vito kahit pa narinig niya ang tanong ko.

"He's gone," tipid na sagot ni Van.

"Ha?"

"Walang may alam kung nasaan siya. Even Rogue is also looking for him."

"Pero nakakausap niyo siya sa phone!"

Matagal bago nakasagot si Van. "He just called for some important matter. Actually, he just saved your
ass."

Napayuko ako. Ano raw? Niligtas daw ni Rix ang pwet ko?

JF

Chapter 28

PAGKATAPOS ng klase, nagmamadali akong nagtungo sa coffee shop. Kung hindi dahil sa presentation
namin kanina ay hindi naman ako magagahol nang ganito. Bawal pa naman na akong ma-late. Baka
sibakin ako sa trabaho ng bago kong boss.

Pagdating ko sa coffee shop, patay ang ilaw. Napaaga ba ako masyado? Bakit parang wala pang tao sa
loob?

Sumilip muna ako sa glass door bago ako pumasok. Saka lang bumukas ang ilaw nang nasa loob na ako.
"Surprise!!!" Sigaw ng mga katrabaho ko na bumungad sa aking harapan.

"Ha?"

"Happy birthday, Martina!" Nakangiting bati sa akin ni Shena na nasa unahan at may hawak ng tarpaulin.

Napatigagal ako. Nabigla kasi ako. Hindi ko akalain na susurpresahin nila ako.

Mukhang planado ang lahat dahil nasa ayos ang mga kurtina. May mga disenyo ito na gawa sa
mamahaling papel na nakapalibot sa paligid. May mga drawings din sa bawat pader na hindi ko
maintindihan kung ano. Nakahain din sa mesa ang paborito kong ginataang alimasag at binagoongan.

Lumapit sa akin si Shena at inabutan ako ng bulaklak na tulip. "Happy birthday, Martina!"

Paano niya kaya nalaman na mas paborito ko ang tulip kaysa sa rose?

"S-salamat." Hindi ako makapaniwala. Kung sino pa yung kinaaasaran ko, siya pa iyong nag-abot sa akin
nito.

"Actually, galing yan kay Rix."

Biglang kumabog ang dibdib ko nang marinig ko ang pangalan ng lalaki.

"See that designs up there?" Inginuso niya ang mga disenyong nakadikit sa paligid. Naayon din ang kulay
niyon sa favorite color ko, violet. "Gawa iyan ni Rix. Pinagpuyatan niya yan."

Napanganga ako.

"Ilang gabi niyang ginawa yan. Itinuro ko sa kanya ang disenyo. Ayaw naman niyang magpatulong dahil
gusto niya, pinaghirapan niya."

"Ha?" Paano niya kaya nagawa ito? Parang tunay na mga bulaklak ito na gawa sa papel. Tinupi sa ilang
beses upang magmukhang tila totoo at hindi yari sa papel.

"He paid me to teach him about the designs. Sa totoo lang, tinanggihan ko siya. Kasi marami namang iba
diyan na pwedeng mag-design. Pero ako ang kinuha niya para hindi halata. Gusto niya kasing isurpresa
ka."

Biglang nagtubig ang mga mata ko. "H-hindi ko maintindihan."

"Pinaghandaan niya ang birthday mong ito, Martina. Pati iyang nakikita mong drawing, siya ang may
gawa niyan."

Nilingon ko ang mga iyon. Parang grade school ang may gawa.

"Wala siyang alam sa art, Martina, kaya ganyan ang kinalabasan."

Nilapitan ko ang isang painting na nakadikit sa pader. Akala ko eroplano, professor pala yun. Katabi nito
ang isa pang painting na akala ko tutubi. Scooter pala yun.

"If only you could see his effort, Martina," ani Shena na nasa likuran ko. "Halos hindi siya natutulog dahil
parehas kaliwa ang kamay niya sa pagpipinta."

Tumulo ang luha ko ngunit agad ko rin itong pinunasan. "Eh ano yung tumawag ako sa phone niya at
ikaw ang nakasagot. Bakit siya nasa banyo?" Hindi ko nilingon si Shena. Ayaw kong makita niya ang mga
luha ko.

Mahinang napahalakhak ang babae. "Kinapos kami sa water color kaya napatakbo kami sa isang
convenience store. Nang tumunog ang cell phone niya, nakita ko ang pangalan mo sa screen. Itinakbo ko
sa kanya ang phone niya, kaso nasa comfort room pala siya."

Shit! Ang tanga ko talaga. Bakit nga ba ko tinalo ng selos ko? Bakit pinag-isipan ko siya nang masama?!

"Kaya mo ba tinatanong ang mga favorite dahil utos niya?"

"Yup. Para may idea kami sa mga ihahanda namin para sa'yo." Napahalukipkip siya. "Don't tell me,
Martina, pinagselosan mo ko sa kanya?"
Tila ako maamong tupa na humarap sa kanya.

Napabuga siya ng hangin. "Malaki ang ibinayad sa akin ni Rix para maging designer niya sa birthday
mong ito. Iyon lang yung reason kung bakit lagi kaming magkasama. Pinagpupuyatan niya yung mga
designs na siya mismo ang gumawa. Pinag-aaralan niyang lutuin yung mga pagkain na paborito mo."

Napalingon ako sa mga pagkain. "I-ibig sabihin, siya ang nagluto ng mga ito?"

"Hindi siya marunong magluto, Martina. Kaya inabot siya nang ilang araw bago niya natutuhan yan."

Isa-isang naglandas ang mga luha ko.

Niayakap ako ni Shena. "Mahal na mahal ka niya, Martina. Kahit hindi siya gaanong nagsasalita, alam ko
sa kilos niya mahal ka niya talaga."

Kumalas ako sa kanya. Pagkuwan ay patakbo akong lumabas ng pinto.

Hinabol ako ni Shena. "Saan ka pupunta?"

Nilingon ko siya matapos kong punasan ang aking mga luha. "P-pupuntahan ko siya."

...

MABUTI na lang at bumukas ang malaking gate ng mansion. Dahil kung hindi, aakyatin ko ito at
lulundagin makatawid lang sa kabila. Kailangang kong makausap si Rix. Kailangang kong humingi ng
tawad sa kanya.

Kakatok pa lang ako sa bakal na pinto nang bumukas ito. Iniluwa ng pintong ito si Madam Aviona, nanay
ni Rix. May inihagis siyang susi sa akin.

Nasalo ko iyon. "P-para saan po ito?"

"You know how to drive?"

Umiling ako. Ibinato ko ulit iyon pabalik sa kanya at nasalo niya. "Get in." Sabay bukas niya sa pinto ng
isang mamahaling kotse.

"Po?"

"Get in," gagad niya.

Binuksan ko ang pinto ng kotse at naupo sa driver's seat. "S-saan po tayo pupunta?"

"You're here because you wanna talk to him, right?" Pihadong si Rix ang tinutukoy niya.

Tumango ako.

Binuhay niya ang makina. "We have to hurry." Pagkatapos ay pinaharurot niya ang sasakyan.
"B-bakit po?"

"He has a flight tonight papuntang London. Sana maabutan natin siya."

Bumigat ang dibdib ko sa sinabi niya. "P-po?" Ang ibig sabihin, kapag hindi namin siya naabutan ay hindi
ko na siya makakausap pa kahit kailan?

"This is the first he did this," ani Madam Aviona habang nakatutok ang mga mata sa kalsada.

Hindi ako kumibo. Nanalangin kasi ako sa isip na sana nga ay maabutan namin si Rix sa airport.

"When Rix was a child, he was forced to do something terrible," kwento ng ginang. "He was trained for
our legacy. Tutol ako noon, pero wala akong nagawa. It's for his father's legacy."

Nakikinig lang ako.

"Masakit na mapalayo siya sa akin. Kinuha siya ng kanyang Grandpa, Ybarra Montenegro, iyong walang
kilay–"

"Po?"

"Never mind." Nagpatuloy siya. "Lumaki siya sa side ni Ybarra kaya siya nagkaganyan. He's distant to
everyone. He's cold."

Nalulungkot ako sa mga kwento niya sa akin tungkol kay Rix. Lalo tuloy akong nagsisisi na itinaboy ko ang
anak niya. Kung meron man akong dapat gawin, iyon ay ang intindihin ang kalagayan ni Rix.

Si Aviona na ang may sabi, hindi normal si Rix. Hindi siya lumaki na tulad ng mga normal na bata. Hindi
siya natutong makipagkaibigan at makisalamuha. Hindi laruan ang hawak niya sa murang edad kundi
baril. Kahit kailan, hindi niya naranasan ang dapat na maranasan ng isang batang masaya. Namulat siya
sa kasalanan na akala niya ay tama. Nabuhay siya na para bang nag-iisa.

"That's why it was so rare to see him like this. You changed him, Martina. I saw it with my own eyes."

"Ha?"

"He's watching TV with his father. He talked about you a lot kapag nagkakasalubong kami."

Napayuko ako.

"But these past few days, nagkulong lang siya sa kuwarto. Then he decided to stay in London for a year.
Ngayon lang siya nagkaganyan."

Napaluha ako sa sinabi niya. A year? Hindi ko yata kakayanin kung hindi ko siya makikita ng isang taon.
"B-bilisan po natin."

Napangiti si Aviona matapos tapakan ang gas ng sasakyan. "We're lucky dahil patay na si Merdie. You
don't have the idea kapag andun tayo sa sasakyan niya."
"Po?" Hindi ko maintindihana ng sinasabi niya.

"Don't mind me."

Tumutok ang paningin ko sa daan. Nagdarasal ako na sana ay lumipad nalang itong sasakyan. Inaalala ko
iyong mga nasabi ko kay Rix. Iyong mga masakit na nasabi ko sa kanya na pinagsisisihan ko na. Kung bakit
naman kasi ang tanga ko. Bakit kasi ang bobo ko? Bakit ako nagpadaig sa selos ko?

"Mahal mo, ano?" biglang tanong ni Aviona.

"M-mahal na mahal po." Pumiyok ako.

Napaluha na rin siya. "I-intindihin mo na lang siya, ha. Believe me... mahal ka rin niya. For those years na
kasama ko siya, ngayon ko lang siya nakita na nagkaganito."

Iniliko niya ang sasakyan sa kanan, at derecho siyang pumasok sa isang private road. Pagdating namin sa
dulo, nasa harapan na namin ang airport.

Mabilis siyang bumaba upang pagbuksan ako. Pagbaba ko ng kotse, hindi na ako nagtanong. Nanakbo na
ako sa loob kahit hindi ko alam kung saan ba ako pupunta. First time kong makatuntong dito.

Nilibot ko ang loob ng airport. Kung saan maraming tao na nakupo, doon ako nagpupunta. Tinitingnan ko
isa-isa ang mga pasaherong naghihintay doon. Hindi ako nakukuntento sa isang area lang. Kapag wala
akong makitang matangkad na gwapo, umaalis na agad ako. Madali lang makita si Rix dahil
nangingibabaw ang taas niya. Isa pa, makikilala agad siya sa malayo dahil artistahin nga.

Subalit isang oras na akong nagtatakbo, wala pa rin akong Rix na natatanaw o nakakasalubong.
Sinubukan kong magtanung-tanong sa mga guards, pero wala naman silang maisagot sa akin. Natigilan
lang ako sa pagtakbo nang makasalubong ko si Madam Aviona. Bagsak ang balikat ng babae.

"N-nasaan po si Rix?" tanong ko sa kanya. Tagaktak na ang pawis ko.

Bumalatay sa mukha niya ang labis na lungkot. "Sorry, Martina."

"P-po?" Namalat ang tinig ko.

Napayuko siya. "N-nakalipad na pala ang eroplano niya."

Nanlambot ang mga tuhod ko. Kamuntik na akong mabuwal sa pagkakatayo. Dahil nanghihina ako,
minabuti ko na maupo na lang sa sahig. Kasabay n ito ang pag-agos ng mga luha ko. Namalayan ko na
lang na napapahagulhol na ako.

Umupo si Aviona at inalo ako. "I'm sorry."

Yumakap ako sa kanya. Wala akong nagawa kundi ang umiyak sa balikat niya.

Sayang, hindi ko man lang naabutan si Rix. Sayang, kasi may gusto sana akong sabihin. Alam na ba niya
kung gaano ko siya kamahal? Alam na ba niya na handa na akong tanggapin ang alok niyang kasal?
Napayuko ako at napahimas sa aking tiyan.

Alam na ba niya... na buntis ako? Alam na ba niya na siya ang ama nitong dinadala ko?

JF

EPILOGUE

2 MONTHS LATER

Nakakapagtakang bigla na lang naglaho iyong bahay na pinapatayo ni Skavathowskivulkovoroughle. Ang

malala pa nito, ibinbalik niya sa amin ni Kuya Maximus iyong ibinayad ni Kuya sa kanya na pinagbentahan
ng lupa namin.

Akala ko pa naman ay kinatatakutan talaga ang Skavathowskivulkovoroughle na yun. Ayon kasi sa mga
kwento ni Kuya Maximus, batas daw ito sa lugar namin. Eh hayan nga't nang marinig ang pangalan ni Rix
ay parang halamang makahiya na bigla nalang tumiklop.

"Nakakainis ka talaga, insan." Untag sa akin ni Gracia. Kanina pa pala siya nakamasid sa akin.

"Bakit na naman, insan?"

"Buntis ka ng lagay na yan?"

Napatingin ako sa tiyan ko. Dalawang buwan na pala ito.

"Bakit hindi halata? Ang ganda mo magbuntis, bruha ka!"

Inirapan ko siya. Halata kasi sa katawan niya na kapag nagbuntis siya ay tiyak na bibilog siya. Hindi tulad
ko, parang walang nagbabago. Lalo pa akong brooming.

Blooming yata yun.

"Ano ba itong negosyo natin, insan?" Sita ko. "Akala ko ba pansitan ito? Bakit nagtitinda tayo ng shorts?"

"Ano bang pinagsasasabi mo?"

"Tingnan mo, oh." Itinuro ko iyong nakapaskil sa labas. "Bakit nakalagay dyan 'short order'?

Binatukan niya ako. "Mag-aral ka nga ulit!"

Napakamot ako.

Nagtayo kasi kami ng negosyo gamit napagbentahan ng lupa na ibinalik sa amin ni

Skavathowskivulkovoroughle. Nagpasya na lang kami nila Kuya Maximus na magtayo ng pansitan. Isang
buwan na kasi makalipas ang graduation ay wala pa rin kaming makuhang trabaho. Saka na ako mag-a-
apply kapag nakapanganak na ako.
"Wala ka ba talagang balak puntahan 'to?" iniharap sa akin ni Gracia ang screen ng kanyang cell phone.

"Sino ba yan?"

"Customer yan. Papakyawin daw lahat ng tinda mo sa Avon."

"Sigurado ba yan?"

Napangiwi siya. "Ano ka ba naman, insan? Heto nga at nakikipagkita na, eh."

"Anong pangalan nyan?"

"Ewan ko. Tawagin na lang daw siyang Mr. Kilabot."

"Eh baka kilabutan ako dyan?"

"Ah basta." Hinila niya ako para makatayo. "Puntahan mo na ito at dalhin mo na lahat ng stocks natin
dyan. Bibilhin niya raw ng cash."

"Sigurado ba siya?"

"Oo. Damihan mo yung boxers, ha? Iyong extra large daw. Malay ba natin baka malaki betlog nito."

Nagmadali akong pumasok sa bodega ni Gracia. Ginawa namin itong stock room ng mga Avon products
namin. Bukod kasi sa pansitan, ito na rin ang ginawa naming negosyo. Basta lahat ng mapagkakakitaan ay
pinasok namin alang-alang sa batang dinadala ko.

Bitbit ang ilang mga produkto, sumakay na ako ng taxi. Doon ako nagpababa sa address na ibinigay sa
akin ni Gracia. Dito raw sa address na ito gustong makipagkita ni Mr. Kilabot.

Mayamaya pa'y ibinaba na ako ng driver sa address na ibinigay ko. Noong una ay hindi ako makapaniwala
dahil ibinaba ako sa pier sa tabing dagat.

Sinalubong ako ng isang unipormadong lalaki.

"Asan si..." Bahagya akong natigilan. "Mr. Kilabot?" Tanong ko sa sumalubong sa akin.

"This way, please."

Iginaya ako nito hanggang sa makarating kami sa isang yacht.

Sosyal naman pala itong si Mr. Kilabot. May sariling yate.

"Pasok po kayo." Utos ng lalaki.

"Ha? Papasok ako diyan?"

"Nandyan po si Mr. Kilabot sa loob."

Napalunok muna ako bago ako naglakad sa hagdan palundag sa yacht. May umalalay sa akin dahil medyo
mauga.

Tinunton ko ang isang pinto papasok sa loob. Pagpasok ko, isang lalaki ang nakatalikod at nakapamulsa.
Ito na marahil si Mr. Kilabot. Matangkad, mabango, mayaman at mukha ngang kilabot. Pero mas
kinilabutan ako nang humarap na siya.

Napaatras ako.

Hindi ako maaring magkamali sa asul na mga matang iyon. "R-Rix..."

"Nadala mo ba yung order ko?" Kaswal niyang tanong.

"Ha?" Nagluha na ang mga mata ko.

"Yung boxers? Iyon ang order ko."

Hindi ako makapagsalita. Tigagal pa rin ako sa aking nakikita.

Si Rix ba talaga itong kaharap ko? Bakit parang mas lalo siyang gumuwapo.

Dalawang buwan pa lang nang mawala siya. Pero bakit parang gusto ko na siyang lundagin dahil mis na
mis ko na siya.

"Oo. Dala ko." Sinikap kong magpaka-pormal. "Heto." Inabot ko sa kanya.

Kinuha niya iyon at binulatlat. "Two months to pay?"

"K-kahit 1 year to pay pa yan. Okay lang."

"So generous. And how about you?"

"Ha?" Pinipigilan ko ang aking mga luha.

"How much should I pay to make you mine again?"

Napalabi ako. "B-bakit gusto mo akong orderin?"

"Wala lang." Lumapit siya sa akin. "I just wanna marry you, yun lang."

Pumatak na ang aking mga luha. "B-bakit? Para makasigurado ka na sa'yo lang ako? Na hindi na ako
maagaw ng iba–"

"I love you."

Napatanga ako sa sinabi niya. "H-ha?"

Mas lumapit pa siya sa akin kaya naamoy ko ang mabango niyang amoy. "I love you, that's the reason."
Napakagat ako sa labi. Pagkuwan ay sinuntok ko siya sa dibdib. "Bakit ngayon mo lang sinabi yan?!"

"Because this is the first I said those words."

"Ha?"

Kinuha niya ang kamay ko. "I want you to be my wife. I want you to be the mother of my child."

Tinabig ko ang kamay niya. "For your transformation, hindi mo ko basta mapapaamo!"

"Information. Not transformation."

"Ganun na din yun!"

Napamewang siya at napabuga ng hangin. Mayamaya ay lumapit siya sa pinto at ni-lock ito.

"A-anong ginagawa mo?"

Inabutan niya ako ng calling card. "His name is Quiro Saavedra. He's one of the Damned Phoenixes. Wala
siyang sinasanto. Lapitan mo siya kapag idedemanda mo na ako."

Napaatras ako. "A-anong plano mo? P-pagsasamantalahan mo na naman ako?"

Tumitig siya sa akin ng masama. "Brace yourself, Martina."

"Ha?"

"Because I'm gonna marry you."

"A-ano?"

Humugot siya ng cell phone at nagtipa. May tinawagan siya. "Let's go." Pagkasabi niya nun ay pinatay na
niya ang linya. Ilang segundo lang ay biglang umandar ang sinasakyan namin na yacht.

"A-anong nangyayari? S-saan tayo pupunta?"

"Magpapakasal tayo. Saka mo na ko kasuhan kapag kasal na tayo."

Napahalakhak ako.

"What's funny?"

Humugot ako sa bulsa ko ng calling card at iniabot sa kanya.

"What's this?"

"Ang pangalan niya ay Maximus Manalaglag. Kapatid ko siya. Sa kanya mo ko isumbong at hindi niya ako
sasantuhin."

"W-why? Anong balak mo?"

"Base yourself, Rix–"

"Brace."

"Brace yourself, Rix. Dahil pagsasamantalahan kita." Pagksabi'y nilundag ko siya. Natumba kami nang
nakakubabaw ako sa kanya.

"I'm gonna sue you." Sabi niya. May naglalarong ngiti sa mapula niyang mga labi.

"Saka mo na ko kasuhan kapag nakaraos na."

Bigla niya akong kinintilan ng halik. "Are you sure you're going to rape me? Baka masktan si baby?" Sabay
himas niya sa tiyan ko.

Nanlaki ang mga mata ko. "Alam mo?"

"Do you really think I went to London, huh? I'm just here the whole time at ini-stalk ang estudyante ko."

"Excuse me, graduate na po ako!"

"I know. I'm not your professor anymore, nor your boss anymore."

"Ha?"

"I'm gonna be your husband, sa gabi man o sa araw." Bumangon siya at binaligtad ang aming posisyon.
Siya naman ang kumubabaw sa akin.

"A-anong plano mo?"

"Brace yourself, Martina. Because you're about to experience the best lovemaking that you could ever
have."

"I love you, Rix Montenegro." Hinalikan ko ang labi niya.

"I love you more, Martina Montenegro." Akma na niya akong hahalikan nang pigilan ko ang labi niya.

"Teka." Ngumuso ako. "May utang ka pa sa'kin."

"Huh?"

"Hindi mo pa pinapalitan yung cell phone ko na sinira mo."

Ngumisi siya. "I will buy you a mall tomorrow, soon to be my wife." Pagkasabi ay siniil niya na akong
mainit na halik.

Mall talaga? Ay, bet! Donya Martina it is!

WAKAS
Jamille Fumah