ΙΕΡΑ

   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ    ΣΙΣΑΝΙΟΥ    ΚΑΙ    ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ  

ΕΝΟΡΙΑ    ΑΓΙΟΥ    ΝΙΚΟΛΑΟΥ    ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ  
Αὔγουστος 2010
Ἕνα κάθε µήνα.
Ἀγαπητοί µου ἐνορίτες,

Μεγάλη ἑορτή καί χαρµόσυνος πλησιάζει. Ἡ κοίµηση, ἡ µετάσταση τῆς

ΘѲεοτόκου. Ὅλη ἡ χριστιανοσύνη πανηγυρίζει.
Ἡ ΘѲεοτόκος Μαρία εἶναι τό µέγιστο πρόσωπο ὅλων τῶν αἰώνων. Ἀλλά καί τό
ἔργο της εἶναι µέγιστο καί µοναδικό. Ἔγινε ἡ σκάλα διά τῆς ὁποίας κατέβηκε ὁ ΘѲεός
στή γῆ. Καί παραµένει ἡ σκάλα αὐτή, γιά νά ἀνεβαίνουν οἱ ἄνθѳρωποι στόν οὐρανό.
Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθѳρώπου ἀδυνατεῖ νά συλλάβει τό βάθѳος καί τό ὕψѱος καί τό
πλάτος τοῦ µυστηρίου πού ὑπηρετεῖ ἡ ΘѲεοτόκος, ταυτόχρονα ἀδυνατεῖ νά συλλάβει
καί τό πρόσωπο τῆς ΘѲεοτόκου καθѳώς καί τό ἔργο της. Γι’ αὐτό καί παρακαλεῖ τό ΘѲεό
διά τοῦ ὑµνογράφου καί λέει: «τό τεῖχος τοῦ κόσµου ἀνυµνῆσαι τολµῶ, τήν
ἄχραντον Μητέρα σου… εὖ δώρησαι γλῶτταν, προφοράν, καί λογισµόν
ἀκαταίσχυντον». Καί ὁ ΘѲεός δωρίζει γλῶσσα, καί οἱ ὑµνογράφοι ἐπιστρατεύουν ὅλη
τους τή λογοτεχνία, καί µέ ἐπίθѳετα καί εἰκόνες καί χαρακτηρισµούς τολµοῦν νά
ὑµνήσουν τή µητέρα τοῦ ΘѲεοῦ.
Οἱ ὕµνοι πού ἀναφέρονται στή ΘѲεοτόκο εἶναι πάµπολλοι. Δ∆ιαβάζοντας µόνο
τούς δύο παρακλητικούς κανόνες µπορεῖ νά βρεῖ κανείς ἕνα πλῆθѳος χαρακτηρισµούς,
ἐπίθѳετα καί εἰκόνες, τά ὁποῖα ὡς µία πολύχρωµη καί µυροβόλος ἀνθѳοδέσµη
µοσχοβολοῦν καί εὐφραίνουν τούς πιστούς.
Ὁ ὑµνογράφος δέν ἀρκεῖται στίς ἤδη ὑπάρχουσες λέξεις τῆς πλούσιας ἑλληνικῆς
γλώσσας ἀλλά πλάθѳει καί καινούργιες, γιά νά ψѱάλλει ὑψѱηλά καί µεγαλόπρεπα τή
µοναδικότητα τῆς ΘѲεοτόκου. Τήν ὀνοµάζει πανύµνητη, ἄχραντη καί πανάχραντη,
πανάµωµη, ἁγνή καί παναγνή, σεµνή, ἄσπιλη, κεχαριτωµένη, θѳεονύµφη,
θѳεοµακάριστη καί ἀειµακάριστη. Τήν ὀνοµάζει τιµιωτέρα τῶν Χερουβείµ καί
ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείµ. Τήν βλέπει ὡς τή µόνη ἐλπίδα, πιστῶν τό
στήριγµα, ἄρρηκτο τεῖχος, προστασία τῶν χριστιανῶν, πρεσβεία θѳερµή, τεῖχος
ἀπροσµάχητο, πηγή ἐλέους, κόσµου καταφύγιο, προστάτιδα τῆς ζωῆς, µεσίτρια,
ὁδηγήτρια, θѳησαυρό σωτηρίας, πηγή ἀφθѳαρσίας, πύργο ἀσφαλείας, θѳύρα µετανοίας.
Τήν θѳεωρεῖ λιµένα, σκέπη κραταιά, ἀγαλλίαµα, ἐλπίδα ἀπηλπισµένων, θѳλιβοµένων
χαρά, ἀδικουµένων προστάτιδα, ὀρφανῶν βοηθѳό, ἀσθѳενῶν συµµαχία, ἀβοηθѳήτων
δύναµη!
Χρησιµοποιεῖ εἰκόνες µέ σπάνια σύλληψѱη καί ὀµορφιά. Τήν ὀνοµάζει γλυκασµό
τῶν ἀγγέλων, χρυσοπλοκότατο πύργο, δωδεκάτειχη πόλη, ἡλιοστάλακτο θѳρόνο,
καθѳέδρα τοῦ Βασιλέως, ὑψѱηλοτέρα τῶν οὐρανῶν καί καθѳαρωτέρα λαµπηδόνων
ἡλιακῶν. Καί ὅλα αὐτά ταιριάζουν µόνο στή ΘѲεοτόκο!
Ἔχει ὅµως κι ἄλλα ὀνόµατα, τά ὁποῖα ἀναφέρονται στήν προσωπικότητα καί
τό ἔργο της. Ὅπως: ΘѲεοτόκος, µήτηρ τοῦ Λόγου, ΘѲεοµῆτορ, ΘѲεογεννήτρια, ἡ τόν
Κυβερνήτην τεκοῦσα, ἡ τόν εὔσπλαχνον κυήσασα, ΘѲεοῦ λοχεύτρια, ἡ γεννήσασα τό
φῶς τό ἀπρόσιτον, ἡ φῶς τεκοῦσα τό θѳεῖον καί προαιώνιον, κόρη, παρθѳένο, ἁγνή.
Ἀκόµη καί χρυσή λυχνία, λαµπάδα ἄσβεστο, µανναδόχο στάµνα, θѳρόνο πυρίµορφο
Κυρίου, δόξα τῶν παρθѳένων, ὡράισµα καί κλέος τῶν µητέρων!
 Ποῦ νά εἴχαµε τόν χρόνο νά ἀναλύσουµε µία - µία ὅλες αὐτές τίς λέξεις - εἰκόνες
καί νά θѳαυµάσουµε τή ΘѲεοτόκο!
Καί ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία ἔτσι γιορτάζει καί τιµᾶ τή µητέρα τοῦ ΘѲεοῦ Λόγου, οἱ
χριστιανοί ἀγνοῶντας τό νόηµα τῆς γιορτῆς τρῶνε, πίνουν, µεθѳοῦν, χορεύουν,
σπαταλοῦν, πειράζουν καί πειράζονται, βρίζουν καί βρίζονται. Κυκλοφοροῦν
ντυµένοι ἄσεµνα καί προκλητικά. Πολλές συναντήσεις εἶναι ἀνήθѳικες καί οἱ πράξεις
ἀκατονόµαστες. Καί περιµένουν πῶς καί πῶς αὐτή τήν ἡµέρα!
Ἄν ξεφύγει κανείς ἀπ’ τή δίνη αὐτῶν τῶν παρεκτροπῶν, καί γλυτώσει ἀπ’ ὅλα
αὐτά, καί παρατηρεῖ τήν ὅλη συµπεριφορά αὐτῶν τῶν ἀνθѳρώπων, θѳά νοµίζει ὅτι
βλέπει ἀναβίωση διονυσιακῶν – βακχικῶν ἑορτῶν, καί λατρεία τῆς Ἀφροδίτης καί
µοιχοῦ Δ∆ία.
Εἶναι δυστύχηµα, µετά ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια κηρύγµατος τοῦ Εὐαγγελίου
τοῦ Χριστοῦ νά µή θѳέλουν οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες νά διαµορφωθѳοῦν ἀπό τό πνεῦµα
τοῦ χριστιανισµοῦ ἀλλά νά ἀφήνουν τόν ἑαυτό τους νά κυλιέται στά σκοτάδια τῆς
εἰδωλολατρίας καί τῆς ποικίλης ἀνηθѳικότητας.
Δ∆έν ὁµιλῶ καί δέν διαµαρτύροµαι ἐναντίον τῶν ἐθѳίµων τοῦ τόπου. Τά ἔθѳιµα τοῦ
ἑλληνικοῦ λαοῦ στό διάβα ὅλων αὐτῶν τῶν αἰώνων, ἔχουν ἐµποτιστεῖ µέ τήν
Ὀρθѳοδοξία, µέ τήν πίστη στόν ἀληθѳινό ΘѲεό, µέ τή σεµνότητα, µέ τήν ἐγκράτεια, µέ
τήν ταπείνωση. Ποῦ εἶναι αὐτά; Μήπως µπορεῖ κανείς νά τά ἰδεῖ σ’ αὐτά τά ἔθѳιµα; σ’
αὐτόν τόν τρόπο διασκεδάσεως;
Ὅ, τι καταστρέφει τήν πνευµατικότητα τῶν πιστῶν, καί ὅ, τι διαστρεβλώνει τό
νόηµα τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν, θѳά πρέπει νά τό ἀντιλαµβανόµαστε. Ὄχι νά τό
πολεµᾶµε, ἀλλά νά τό ἀποφεύγουµε. Ὁ πιστός χριστιανός δέν ἔχει καµία σχέση µέ ὅλα
αὐτά, πού δέν µυρίζουν τό ἄρωµα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ΘѲεοτόκου. Αὐτά ἔχουν ἄλλη
µυρωδιά, εἶναι «ὀσµή θѳανάτου εἰς θѳάνατον». (Β΄ Κορ. Β΄16)
Οἱ χριστιανικές γιορτές καί πανηγύρεις, καί µάλιστα τῆς ΘѲεοτόκου,
διακρίνονται γιά τή σεµνότητα, τή χαρά, τήν ἡσυχία. Δ∆ιακρίνονται γιά τήν
κατάνυξη, τήν τιµή τῶν Ἁγίων καί τῆς ΘѲεοτόκου. Δ∆ιακρίνονται γιά τήν
προετοιµασία µέ προσευχή καί νηστεία καί µετάνοια. Ὁ τελικός σκοπός εἶναι ἡ
συµµετοχή στή ΘѲεία Κοινωνία.
Οἱ χριστιανικές γιορτές εἶναι ἀνάταση ψѱυχῆς, τόνωση πνευµατική, δύναµη γιά
τή συνέχιση τοῦ ἀγώνα, ἕνα πραγµατικό πνευµατικό πανηγύρι.
Ὅλος ὁ οὐρανός, µέ τή γιορτή τῆς Παναγίας, πανηγυρίζει! Οἱ µυριάδες τῶν
ἁγίων ἀγγέλων! Ὅλοι οἱ ἅγιοι καί δίκαιοι, οἱ πρό Χριστοῦ καί οἱ µετά Χριστόν! Πᾶσα
πνοή καί πᾶσα κτίση!
Εἴθѳε, ἀγαπητοί µου χριστιανοί, νά γιορτάσουµε φέτος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,
τιµῶντας εὐλαβικά τήν πάναγνη Μητέρα του. Νά γιορτάσουµε ἕνα πραγµατικό
πνευµατικό πανηγύρι!

Μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου

Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Βασιλείου