Η γλώσσα του Πλαύτου (γενικά χαρακτηριστικά)

Είναι η καθομιλουμένη της αρχαϊκής περιόδου της Λατινικής.

❖ κυριαρχεί η παρατακτική σύνδεση

❖ οι δευτερεύουσες προτάσεις – οι οποίες ούτως ή άλλως είναι σχετικά

λίγες – συχνά παραβιάζουν τους παραδοσιακούς κανόνες εξάρτησης
των προτάσεων

❖ υπάρχουν πολλά ανακόλουθα

❖ φράσεις και λέξεις παραλείπονται ως ευκόλως εννοούμενες

 Η γλώσσα του Πλαύτου (γενικά χαρακτηριστικά)

❖ παρατηρείται ευρύτερη χρήση αντωνυμιών συγκριτικά με την

κλασική λατινική

❖ οι προθέσεις συχνά έπονται των ουσιαστικών (viribus cum)

 Η γλώσσα του Πλαύτου (γενικά και ειδικά χαρακτηριστικά)

❖ Ευρεία χρήση του qu αντί του c (quom αντί cum, quoius αντί cuius)

❖ Θεματικό φωνήεν -ŏ- αντί του -ě- (vorto αντί verto, vostrum αντί
vestrum)

❖ Θεματικό φωνήεν -i- αντί των -e- ή -ae- (spicit αντί specit του
ρήματος specere)

❖ -u- και -i- στις καταλήξεις των υπερθετικών επιθέτων (optumus και
optimus, maxuma και maxima)
❖ Κατάληξη -ŏs αντί ŭs (servos αντί servus)

❖ Κατάληξη -ŏm αντί -ŭm (servom αντί servum, quom αντί cum)

❖ Το -u- εκπίπτει μεταξύ των -cl- και -pl- (hercle αντί hercule, periclum
αντί periculum)

❖ Σύμφυρση (sis αντί si vis)

❖ Κατάληξη της γενικής ενικού των πρωτόκλιτων ουσιαστικών σε –ai
αντί για –ae (comoediai αντί comoediae, sapientiai αντί sapientiae)

❖ Αιτιατική πληθυντικού των τριτόκλιτων επιθέτων και ουσιαστικών

σε –īs αντί –ēs (civis αντί cives)

❖ Κατάληξη της γενικής πληθυντικού των δευτερόκλιτων ουσιαστικών

και αντωνυμιών σε –ŭm αντί για –orum (deum αντί deorum)
❖ Το -s στο τέλος ρήματος εκθλίβεται, όταν ακολουθεί το ερωτηματικό
μόριο -ne (auden αντί audesne, pergin αντί pergisne, vin αντί visne)

❖ Συχνά ο παρακείμενος συγκόπτεται (sisti αντί sivisti, instruxti αντί

instruxisti, dixis αντί dixeris)

❖ Θέματα του μέλλοντα και του παρακειμένου έχουν την κατάληξη -s-
π.χ. faxo < fac-s-o (οριστική μέλλοντα)
faxis < fac-s-(er-)is (υποτακτική παρακειμένου)
❖ οι τύποι του ρήματος esse συχνά συνενώνονται με τη λέξη που
προηγείται (stultust αντί stultus est, tandemst αντί tandem est)

❖ -ss- αντί -ver- (amassis αντί amaveris, verberassis αντί verberaveris)

❖ siet αντί sit

❖ foret αντί του esset στην υποτακτική παρατατικού του esse.

❖ Συχνά τα ρήματα sino, volo, facio ακολουθούνται από άλλο ρήμα σε

παράταξη και όχι από δευτερεύουσα πρόταση: sinite abeam (αντί
sinite ut abeam), fac felix sis (αντί fac ut felix sis)
❖ Το τελικό -e του β΄ προσώπου ενικού της προστακτικής ενεστώτα
συχνά δεν παραλείπεται στα ρήματα dicere, facere, ducere: dice,
face, duce (αντί των dic, fac, duc της κλασικής λατινικής). Αντίθετα,
όπως και στην κλασική λατινική, χρησιμοποιείται ο τύπος fer (και όχι
fere).

❖ Η κατάληξη του απαρεμφάτου ενεστώτα της παθητικής φωνής (και

του απαρεμφάτου ενεστώτα των αποθετικών ρημάτων) είναι -ier
(sectarier αντί sectari, haberier αντί haberi)

❖ Ο μέλλοντας των ρημάτων της 4ης συζυγίας έχει κατάληξη -ibo

(mentibitur αντί mentietur)