Τοπωνύμια της Αττικής

ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΑ
ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
3
Βιβλιογραφικά στοιχεία της έκδοσης
Νίκος Νέζης
Τοπωνυμικά της Αττικής. Οικισμοί - Μνημεία - Τοπωνύμια.
Αθήνα, Ε.Ο.Ο.Α. & Εκδόσεις Ανάβαση, 2013, σχ. 28x21 (δεμ.), σ. 350, ISBN 978-960-86676-8-6
© Copyright
Νίκος Κ. Νέζης
Μιαούλη 4, Ν. Βουτζάς
190 05 Νέα Μάκρη
τηλ. 22940-78362
ISBN 978-960-86676-8-6
4
ΝΙΚΟΣ ΝΕΖΗΣ
ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΑ
ΟΙΚΙΣΜΟΙ – ΜΝΗΜΕΙΑ – ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ
Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας Αναρρίχησης

Εκδόσεις Ανάβαση
Αθήνα 2013
5
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Πρόλογος................................................................................................................................................................................................7
Εισαγωγικό σημείωμα......................................................................................................................................................................8
Οικισμοί
Ιστορικό διοικητικής εξέλιξης Αττικής...........................................................................................................................12
Απογραφές πληθυσμού............................................................................ .......................................................................17
Διοικητική διαίρεση Αττικής (Ο.Τ.Α.)
Πρόγραμμα «Καλλικράτης» (2011)..............................................................................................................20
Σχέδιο «Καποδίστριας» (1998).................................................. ...................................................................30
Οι Δήμοι κατά μέγεθος πληθυσμού (2011)...............................................................................................................40
Οικισμοί (αναλυτικά)..........................................................................................................................................................43
Βιβλιογραφία......................................................................................................................................................................130
Μνημεία
Μοναστήρια........................................................................................................................................................................137
Εκκλησάκια.........................................................................................................................................................................156
Βιβλιογραφία......................................................................................................................................................................161
Προστατευόμενες περιοχές & μνημεία
Αρχαιολογικοί χώροι & αρχαία μνημεία…………………...…………………….……………….…………….165
Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς…………………………………….………………………….…………….168
Βυζαντινά μνημεία…………………………………………………………………………….…....…………………..168
Ιστορικά μνημεία………………………………………………………………………………..….………….………..171
Κτήρια ειδικής προστασίας…………………………………………………………….………………………...…171
Ναοί ειδικής προστασίας……………………………………………………….….…….…………………………..172
Ιστορικά διατηρητέα μνημεία………………………………..……………………………………..……………….172
Τοπωνύμια
Τοπωνύμια (αναλυτικά)…………………………………………………………………………….………………..…………..178
Προστατευόμενες περιοχές
Αισθητικά Δάση………………………………………………………………………………………………………….345
Διατηρητέα μνημεία της φύσης……………………….………………………………........................………….345
Εθνικοί δρυμοί & εθνικά πάρκα……………………………………………………………...……..…….……….345
Προστασία ορεινών όγκων……………………………………………...……………………..……..…………….345
Καταφύγια άγριας ζωής………………………………………………………………...….………………..……….345
Περιοχές προστασίας της φύσης……………………………………………………..……………....………….345
Τόποι ειδικής προστασίας……………………………………………………...……….……….…....…………….345
Τόποι / τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους……………………………………….….………..………………346
Περιοχές στο δίκτυο «Natura 2000»……………….………………………..………….…….…….…………..346
Ιστορικοί τόποι…………………………………………………………..………………………….………..………….346
Βιβλιογραφία......................................................................................................................................................................347
Χάρτες………………………………………………………………………………………………………….…………………...…..348
6
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας Αναρρίχησης (Ε.Ο.Ο.Α.) είναι αθλητική ομοσπονδία που

εποπτεύεται, ελέγχεται και επιχορηγείται από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού (Γ.Γ.Α.) και εκπροσωπεί
στην Ελλάδα και στο εξωτερικό τις αθλητικές δραστηριότητες της ορειβασίας (αναβάσεις, ορεινή πεζοπορία,
αναρρίχηση βράχου, αλπινισμός, ιμαλαϊσμός), το άθλημα της αγωνιστικής αναρρίχησης και το άθλημα του
ορειβατικού σκι, ενώ ως δευτεροβάθμιο όργανο ασκεί εποπτεία σε 85 σωματεία (με πάνω από 16.000 μέλη)
που είναι διασκορπισμένα σε 35 νομούς της χώρας. Επίσης, η Ομοσπονδία διαχειρίζεται το Κληροδότημα
Αθανασίου Λευκαδίτη, που «δημιουργήθηκε» το 1944 μετά το θάνατο του ιδρυτή του προσκοπισμού στην
Ελλάδα και μεγάλου ευεργέτη της ορειβασίας Αθανασίου Λευκαδίτη, που άφησε με διαθήκη του την ακίνητη
περιουσία του στον Ε.Ο.Σ. (σήμερα Ε.Ο.Ο.Α.).
Ένας από τους σκοπούς της Ομοσπονδίας, εκτός των καθαρά αθλητικών, είναι και η ευρύτερη
διάδοση των γνώσεων των σχετικών με την ορειβασία, τα αθλήματα που εκπροσωπεί, τα βουνά και την
ορεινή φύση γενικότερα. Έτσι, στο πλαίσιο των σκοπών της, η Ομοσπονδία συνεχίζοντας την εκδοτική της
δραστηριότητα των τελευταίων χρόνων (6 βιβλία) αποφάσισε να εκδόσει το παρόν βιβλίο του Νίκου Νέζη
«Τοπωνυμικά της Αττικής. Οικισμοί - Μνημεία - Τοπωνύμια».
Στο βιβλίο καταγράφονται τα τοπωνύμια της ηπειρωτικής Αττικής (με τα γεωγραφικά της όρια και όχι
τα διοικητικά) που αφορούν τόσο τα τοπωνύμια του πολιτιστικού περιβάλλοντος (οικισμοί - μοναστήρια -
εκκλησάκια - αρχαιολογικοί χώροι και μνημεία - βυζαντινά & ιστορικά μνημεία), όσο και τα τοπωνύμια του
φυσικού περιβάλλοντος. Για την τεκμηρίωση των καταγραφών αυτών ο συγγραφέας - ερευνητής Νίκος
Νέζης άντλησε πληροφορίες από διάφορους χάρτες (από τα μέσα του 19ου αι.), από τα Φ.Ε.Κ. 180 ετών
(1833-2012), καθώς και από διάφορες συλλογές τοπωνυμίων.
Είμαστε βέβαιοι ότι και το παρόν ογκώδες έργο (350 σελ.) του Νίκου Νέζη θα αποτελέσει σταθμό στη
βιβλιογραφία της φυσικής και ιστορικής γεωγραφίας, καθώς και της τοπικής αυτοδιοίκησης της Αττικής και θα
προσφέρει τη σωστή πληροφόρηση στους τομείς που πραγματεύεται.
Δημήτρης Γεωργούλης
Πρόεδρος Ε.Ο.Ο.Α.
7
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Όπως έχω επισημάνει σε προηγούμενα βιβλία μου, το σπουδαιότερο πρόβλημα, που δυστυχώς
συνεχίζει να ταλαιπωρεί τους διάφορους ερευνητές-μελετητές, είναι η ονοματολογία τόσο των οικισμών, όσο
και των τοπωνυμίων. Πολλές φορές δε, η λανθασμένη ονομασία ή γραφή ενός τοπωνυμίου είναι τόσο βαθιά
ριζωμένη στη συνείδηση των ανθρώπων που είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να αλλάξει.
Το πρόβλημα άρχισε με την ονομασία των οικισμών, όταν έγινε η διοικητική διαίρεση του νέου
ελληνικού κράτους και ο σχηματισμός των δήμων (1833-1834) και εφαρμόστηκε σταδιακά η μετονομασία ή ο
εξελληνισμός των ξένων ονομάτων των οικισμών. Εκατοντάδες άρθρα και βιβλία έχουν γραφεί από τότε για
την ορθότητα ή όχι αυτής της φιλοσοφίας. Πολλοί επιστήμονες και ερευνητές δεν συμφωνούσαν και άλλοι
ήταν υπέρ της διατήρησης των τοπωνυμίων όπως είχαν διασωθεί και άλλοι ήταν υπέρ της αλλαγής
ορισμένων τοπωνυμίων που θα γινόταν βέβαια, όχι από τα γραφεία, αλλά μετά από βαθιά γνώση της
τοπικής ιστορίας και μετά από επιτόπια έρευνα και συζήτηση με τους κατοίκους και τοπικούς ερευνητές.
Ισχυρά και σωστά επιχειρήματα διατυπώθηκαν και από τις δύο πλευρές, που ο χρόνος έδειξε ότι είχαν δίκιο
περισσότερο στα παραδείγματα που ανέφεραν για την υποστήριξη της άποψής τους, παρά στην τεκμηρίωση
ενός γενικού κανόνα. Το ερώτημα και ο προβληματισμός ήταν και είναι εάν πρέπει να αντικαθίσταται ένα
τοπωνύμιο, για πόσο καιρό ίσχυε, τι ποσοστό του πληθυσμού το χρησιμοποιεί ακόμα κ.ά. Εάν δεν υπήρχε
παλαιότερα οικισμός ή δεν είναι γνωστή η προηγούμενη ονομασία του τοπωνυμίου τότε είναι λάθος να
αλλάζει το όνομα ενός τόπου και βέβαια άλλο είναι αποκατάσταση τοπωνυμίου και άλλο είναι εξελληνισμός ή
«ωραιοποίησή» του (κατά κανόνα άστοχος).
Ακρότητες βέβαια έγιναν πολλές, τόσο στη δημιουργία ανύπαρκτων τοπωνυμίων, όσο και στη
διατήρηση τοπωνυμίων άσχετων με την πραγματικότητα. Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε και από τα λάθη
που γινόντουσαν λόγω απροσεξίας ή ανεπαρκούς γνώσης των υπαλλήλων (και κυρίως αυτών που
μετέφρασαν τα ονόματα από τους γαλλικούς και γερμανικούς χάρτες του 19ου αι.) και μεταφέρθηκαν
λανθασμένα στα Φ.Ε.Κ. και στους επίσημους καταλόγους των απογραφών του πληθυσμού. Την κατάσταση
προσπάθησαν να διορθώσουν τόσο η «Επιτροπεία προς μελέτην των τοπωνυμιών της Ελλάδος και
εξακρίβωσιν του ιστορικού λόγου αυτών» (Φ.Ε.Κ. 125Α/1909), όσο και τα «Συμβούλια Τοπωνυμιών» του
Υπουργείου Εσωτερικών (1938 και 1969) και ειδικότερα η «Επιτροπή των Τοπωνυμιών της Αττικής» (Φ.Ε.Κ.
341Α/1923). Το τραγικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι αυτό που αποτυπώνεται στις επόμενες σελίδες, όπου
σχεδόν για κάθε τοπωνύμιο υπάρχουν διάφορες ονομασίες, αλλά και διαφορετκή γραφή και ορθογραφία,
τόσο στους επίσημους χάρτες (Χ.Υ., Γ.Υ.Σ. & Ε.Σ.Υ.Ε.), όσο και στους ιδιωτικούς (ξένους και ελληνικούς),
αλλά και στα διάφορα Φ.Ε.Κ.
Ενώ από φυσικογεωγραφική άποψη ο χώρος της Αττικής είναι ξακάθαρος, στον τομέα της πολιτικής
γεωγραφίας επικρατεί ένα περίεργο καθεστώς υπαγωγής και διαίρεσης περιοχών, που καθιερώθηκε το 1833
και το διάστημα 1928-1944 καλύπτοντας μικροκομματικές ή προσωπικές φιλοδοξίες των εμπλεκομένων,
καταστάσεις και σκοπιμότητες της εποχής και που δυστυχώς εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα. Αν και
δόθηκαν οδηγίες και εντολές περί οροθεσίας των δήμων (Φ.Ε.Κ. 1/1839, 217Α/1914, 48Α/1915 κ.ά.) στο
Νομό Αττικής δεν τηρήθηκε η πρέπουσα διαδικασία και τα όριά της χαράχθηκαν «αυθαίρετα» και χωρίς
κάποια λογική, με κύριο γνώμονα τα συμφέροντα των χωρικών και των τοπικών αρχόντων (όπως έγινε
παντού στην Ελλάδα που οι έχοντες τα μέσα άλλαζαν τη χάραξη δρόμων, ακόμα και της σιδηροδρομικής
γραμμής Αθηνών - Λαμίας κ.ά.).
Συγκεκριμένα, το δυτικό τμήμα της Αττικής (Δήμος Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων) υπάγεται στο
Νομό Κορινθίας, ενώ ένα μεγάλο τμήμα της Αργολίδας της Πελοποννήσου (Δήμος Τροιζηνίας) υπάγεται στο
Νομό Αττικής. Αποκορύφωμα δε αυτής της παράξενης και μη ορθολογικής διοικητικής οργάνωσης
αποτελούν τα νησιά Πόρος (από το 1925), Κύθηρα (από το 1929), Ύδρα (από το 1942), Σπέτσες (από το
1948) και η Μήλος (!) (1942-1944) που υπάγονται στην Αττική (!), ενώ η Μακρόνησος π.χ., που απέχει 3χλμ.
από την Αττική, υπάγεται στις Κυκλάδες. Τα δε Κύθηρα, που ενώ γεωγραφικά ανήκουν στο Νομό Λακωνίας,
διοικητικά έχουν υπαχθεί στο Νομό Ζακύνθου (1864-1866), στο Νομό Λακωνίας (1866-1867), στο Νομό
Αργολίδος και Κορινθίας (1867-1899), πάλι στο Νομό Λακωνίας (1899-1909), πάλι στο Νομό Αργολίδος και
Κορινθίας (1909-1929) και τέλος στο Νομό Αττικής (από το 1929).
Με την ίδια παράξενη συλλογιστική έχουν χαραχθεί και τα όρια των νομών, με αποτέλεσμα ο Νομός
Βοιωτίας να εισχωρεί στα νότια στο φυσικό χώρο της Αττικής μέχρι απόστασης 9χλμ. από την Ελευσίνα
(εκτός από το διάστημα 1943-1946 που τα Δερβενοχώρια υπάγονταν ορθολογικά στην Αττική) και ο Νομός
Αττικής στα βόρεια να φθάνει σε απόσταση 5χλμ. από τη Θήβα, η δε Κορινθία να επεκτείνεται και πέραν του
Ισθμού και να καταλαμβάνει το δυτικό τμήμα της Αττικής, φθάνοντας μέχρι απόστασης 15χλμ. από τα
Μέγαρα.
8
Δυστυχώς ούτε και οι πολυδιαφημισθείσες διοικητικές αλλαγές του σχεδίου «Καποδίστριας» και του
προγράμματος «Καλλικράτης» διόρθωσαν την κατάσταση, είτε λόγω ατολμίας, είτε λόγω μη κατανόησης του
προβλήματος, είτε λόγω ανυπαρξίας αναλυτικής - οργανωτικής σκέψης. Ίσω κάποτε ταυτιστεί η γεωγραφική
και ορθολογική διαίρεση με τη διοικητική (και αυθαίρετη) διαίρεση της Ελλάδας.
Από την έρευνα, μελέτη και ανάλυση των Φ.Ε.Κ. (Φύλλα Εφημερίδος της Κυβερνήσεως) που έχουν
εκδοθεί από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μέχρι σήμερα (1833-2013) και αναφέρονται στις
διοικητικές μεταβολές, και όχι μόνο, των οικισμών προέκυψαν ορισμένα συμπεράσματα που πρέπει να
γνωρίζουν οι αναγνώστες και οι νεότεροι ερευνητές τοπωνυμίων, αν και πολλά από αυτά έχουν επισημανθεί
και παλαιότερα (χωρίς να διορθωθεί δυστυχώς τίποτε). Έτσι λοιπόν, στα διάφορα Φ.Ε.Κ. υπάρχουν τα εξής
ανεπίτρεπτα (αναφέρονται οι σοβαρότερες περιπτώσεις):
1. Λάθη μεταφραστικά/ορθογραφικά, δηλαδή κακή απόδοση στην ελληνική γλώσσα και λανθασμένη
γραφή ενός παλαιού τοπωνυμίου από τους ξένους χάρτες του 18ου-19ου αι., με αποτέλεσμα το λάθος να
διαιωνίζεται και το σπουδαιότερο να εξάγονται λανθασμένα συμπεράσματα (π.χ. Limikon - Λοιμικόν) ή να
υπάρχει σύγχυση για τη σωστή γραφή (π.χ. Pirnari - Πιρναρή ή Πυρναρή ή Πιρναρί ή Πυρναρί ή Πουρναρή).
2. Λανθασμένη γραφή και μετονομασία νεότερων τοπωνυμίων λόγω άγνοιας της γεωγραφίας, της
ιστορίας και της ετυμολογίας (π.χ. Παιωνία & Παιονία αντί Παιανία ή Καλύβια σε Καλύβια Θορικού! κ.ά.).
3. Ορθογραφικά λάθη και λάθη από ανευθυνότητα ή και προχειρότητα (π.χ. Αγριλάζα αντί Αγριλέζα,
Βερδού αντί Βρεδού, Βρούβα αντί Βουρβά, Μάχη αντί Πάχη, Ψειρή αντί Ψυρρή κ.ά.).
4. Διαφορετική γραφή οικισμών και τοπωνυμιών στα διάφορα Φ.Ε.Κ. (π.χ. Κηφισσιά, Κηφισιά,
Κιφησσιά, Κηφησσιά, Κηφησία, Κηφισία, Κηφισιά ή Βελιαζίκι, Βελιαξίκι, Βιλαντζίκι, Βυλλιατσίκι, Βυλιτσίκιον,
Βυλλιαντζίκι, Βιλιαντζίκι, Βελλιαντζίκι ή Μιτροπίτος, Μηλοροπίτος, Μηλοροπίτη, Μητροπίση, Μητροπίσι κ.ά.).
5. Ασαφείς διατυπώσεις στις διάφορες διοικητικές μεταβολές ή πολλές ελλείψεις σε κείμενα νόμων,
διαταγμάτων και αποφάσεων, που είναι αδύνατον να καταλάβεις που αναφέρονται.
6. Αναφέρονται μεταβολές σε οικισμούς χωρίς να προσδιορίζεται σαφώς και εμφανώς σε ποιο νομό
ή δήμο ανήκει ο οικισμός, όταν υπάρχουν δεκάδες οικισμοί σε όλη την Ελλάδα με την ίδια ονομασία.
7. Παραλείψεις ένταξης οικισμών (π.χ. στο βασικό Φ.Ε.Κ. του 1912 «ξεχάστηκαν» να αναφερθούν
63 συνοικισμοί των Αθηνών).
8. Άγνοια των διαφόρων Υπηρεσιών για τις διοικητικές μεταβολές (π.χ. αναφέρονται οικισμοί ως
συνοικισμοί ενώ είναι συνοικίες ή αναφέρονται ως κοινότητες ενώ είναι δήμοι, η αναφέρονται οικισμοί μετά
από πολλά χρόνια με τα παλιά τους ονόματα κ.ά.).
9. Ανεπίτρεπτες αβλεψίες και απουσία ελέγχου σε όλο το φάσμα δημιουργίας - δημοσίευσης ενός
νόμου (σε πολλά Φ.Ε.Κ. υπάρχει και κεφάλαιο Διορθώσεις ημαρτημένων / λαθών). Ακόμα και το Σύνταγμα
του 1985 δημοσιεύθηκε λανθασμένο στο Φ.Ε.Κ.
Επίσης, από τη μελέτη των πινάκων των οικισμών προκύπτει ότι ακολουθείται μία αλλοπρόσαλλη
διοικητική τακτική και λογική στους διάφορους δήμους, κοινότητες και οικισμούς. Π.χ. στο Δήμο Κερατέας
υπάγονται διοικητικά 55 μικροί οικισμοί που ο πληθυσμός τους αναφέρεται ξεχωριστά, δηλαδή έχουν δικό
τους κωδικό αριθμό και είναι «γνωστοί» στην Εθνική Στατιστική Υπηρεσία (αναφέρονται και στο λεξικό της),
ενώ αντίθετα ο οικισμός Βαρυμπόμπη, που ο πληθυσμός του ήταν μεγαλύτερος από τους 55 οικισμούς της
Κερατέας, δεν αναφέρεται στην απογραφή του πληθυσμού του 2001, δηλαδή δεν έχει δικό του κωδικό
αριθμό (δεν αναφέρεται στο λεξικό της Ε.Σ.Υ.Ε. - ο πληθυσμός του είναι ενσωματωμένος στο Δήμο
Αχαρνών(!), αν και παρεμβάλλεται ο Δήμος Θρακομακεδόνων) και άρα είναι «άγνωστος» οικισμός σε
κάποιον εκτός Αττικής, στο ευρύ κοινό, αλλά και σε μελλοντικό ερευνητή. Ευτυχώς διόρθωσαν την «αδικία»
το 2011.
Δυστυχώς, και η φιλοσοφία της Γ.Υ.Σ. στην ονοματολογία βουνών, κορυφών και τόπων στο ίδιο
πνεύμα κινήθηκε, με αποτέλεσμα οι χάρτες της (που δυστυχώς θεωρούνται οι επίσημοι χάρτες της
Ελλάδας), είτε λόγω λανθασμένης μετάφρασης ή απόδοσης τοπωνυμίων από τους πρώτους ξένους χάρτες
που αναγκαστικά χρησιμοποίησε, είτε λόγω πρόχειρης και ανεπαρκούς έρευνας, είτε από μία παράξενη
συλλογιστική, είτε για να μην αναγραφούν τα ξένης προέλευσης, ή τα υποτιθέμενης ξένης προέλευσης
τοπωνύμια, αναγράφουν πολλά τοπωνύμια είτε σε λάθος θέση, είτε παραποιημένα, είτε εντελώς
λανθασμένα. Βέβαια η Γ.Υ.Σ. ισχυρίζεται (βλ. Γεωγραφικό λεξικό ελληνικών τοπωνυμίων - 1998) ότι οι
χάρτες της κλ. 1:50.000 έχουν μεγάλη αξιοπιστία ως προς την ονοματολογία που αναφέρουν, γιατί η
καταγραφή έγινε από ειδικευμένα τοπογραφικά συνεργεία της που περιήλθαν ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο,
έχοντας ως συμβούλους τους παράγοντες κάθε περιοχής, όπως προέδρους κοινοτήτων, δασκάλους,
αρχαιολόγους, δασοφύλακες και απλούς χωρικούς. Δυστυχώς όμως η καταγραφή αυτή διαφέρει και από την
πραγματικότητα και από τις προηγούμενες καταγραφές και εκδόσεις χαρτών της που και για αυτές το ίδιο
ισχυριζόταν.
9
Τραγική απόδειξη είναι τα παλαιά Φ.Ε.Κ. του τέλους του 19ου αι. ή των αρχών του 20ου αι., ή και τα
νέα Φ.Ε.Κ. (τεύχη Β παλαιότερα και τεύχη Δ σήμερα) που αναφέρονται π.χ. στη χορήγηση αδειών για
εκμετάλλευση μεταλλείων, ή αναφέρονται σε αναδασώσεις κ.ά., όπου και αναρωτιέσαι που βρίσκονται αυτά
τα τοπωνύμια που διαβάζεις. Λες και είσαι σε άγνωστο και αχαρτογράφητο τόπο. Αυτό συμβαίνει γιατί οι
ονομασίες που αναφέρονται στα διάφορα Φ.Ε.Κ. είναι ανάλογες με τους χάρτες ή το έτος έκδοσης των
χαρτών που έχει στη διάθεσή της η κάθε Υπηρεσία ή ο κάθε μελετητής (αποτέλεσμα βέβαια τραγελαφικό).
Αναφέρω παρακάτω ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα αναγραφής τοπωνυμίων στους
χάρτες, για να δείξω τη σύγχυση, την προχειρότητα και την ανευθυνότητα που επικρατεί στις ονομασίες και
στις θέσεις των διάφορων τοπωνυμίων, από την ακατανόητη και ανεπίτρεπτη αυτή τακτική που εφαρμόζει η
Γ.Υ.Σ. και άλλοι εμπλεκόμενοι φορείς, όπως Υπουργεία και αρμόδιες Υπηρεσίες για τα Φ.Ε.Κ.
α. Τοπωνύμια σε παλιούς χάρτες της Γ.Υ.Σ., π.χ. Δραμπάλα, Κάλμι, Μπερμπάντι, Στραβαετός κ.ά.
έγιναν στους νεότερους χάρτες Κούνια (!), Καλαμιές (!), Νυχτοπάτης (!), Σταυραετός κ.ά. Πάντως, για όλη την
Ελλάδα άλλες τοπωνυμίες ανέφεραν οι παλιοί (και όπως έχει αποδειχθεί οι πιο σωστοί) επιτελικοί χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (δεκαετία 1930), άλλες αδιανόητες ονομασίες ανέφεραν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (δεκαετία 1950) και άλλες
ανεφέρουν οι σημερινοί χάρτες της (δεκαετίες 1970 & 1990).
β. Μεταφέρονται από τη μία έκδοση χαρτών στην επόμενη, πολλές φορές και στο ίδιο φύλλο χάρτη,
αλλά και μεταξύ χαρτών και Φ.Ε.Κ. ή και των ιδίων Φ.Ε.Κ., τα τοπωνύμια με διαφορετική γραφή ή
παραλλαγμένα, όπως Αγελαδίτσα - Γελαδοκορυφή, Απογύρισμα - Απογιούρισμα, Δράφι - Ντράφι, Κατερίνι -
Κατερίνη, Λαπούτσι - Παπούτσι, Μαρούγκα - Μαρούλα, Ξεροβούνι - Χεροβούνι, Ξηρόρρεμα - Ξερόρρεμα,
Παλαιόκαστρον - Παλιόκαστρο, Παλαιοχώριον - Παλιοχώρι κ.ά.
γ. Αδιανόητη μεταλλαγή τοπωνυμίων, όπως Βελατούρι σε Βέλασμα(!), Μουγκουλτός σε Μουγγουτός
ή Μουγγουλιός ή Μουγκλοτός ή Μουγγουλιάς, Οβριόκαστρο σε Αβροκάστρι ή Αβρόκαστρο ή Αγριόκαστρο ή
Εβραιόκαστρο, Μπύριζα σε Πύρεζα ή Πύρνα κ.ά.
δ. Αναγράφονται πολλά τοπωνύμια όπως ακριβώς ή περίπου μεταφράζονται, που είναι βέβαια
ακατανόητα και άγνωστα στους κατοίκους, π.χ. Ζάστανο - Κακοτοπιά, Μαλιαγκορίτσα - Αχλαδοκορυφή,
Λεστόρι - Μαλλιαρά, Μόκριζα - Μυλόπετρα, Ράπι - Πλατάνι, Πούσι - Πηγάδι, Σέσι - Ομαλή κ.ά.
ε. Δίνονται κοινά προσδιοριστικά ή και παράλογα ονόματα σε κορυφές, όπως Βοσκοτόπι,
Βουναλάκι, Βουνοκορφή, Βρύση, Κορυφή, Κορφή, Κορφούλα, Λάκκα, Ομαλή (για την πιο απόκρημνη
κορυφή της Αττικής, το Άρμα), Πυραμίδα, Ρέμα κ.ά.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι διάφοροι επιστήμονες που γράφουν μία μελέτη (αρχαιολογική,
βοτανολογική, γεωγραφική, γεωλογική, δασολογική, τουριστική) να χρησιμοποιούν τα τοπωνύμια αυτά, ή να
«αναγκάζονται» να τα χρησιμοποιούν επειδή θεωρούνται «επίσημα», τα οποία βέβαια δεν ανταποκρίνονται
στην πραγματικότητα, δηλαδή είναι άγνωστα στους κατοίκους των περιοχών, στους ορειβάτες και στους
μελετητές που γράφουν ερευνώντας και περπατώντας το πεδίο. Στις περισσότερες μελέτες και στα σοβαρά
δημοσιεύματα αναφέρεται κατά κόρον η φράση «οι ντόπιοι το ονομάζουν .........». Διαβάζεις π.χ. μελέτες
(αρχαιολογικές, γεωλογικές, ιστορικές κ.ά.), ή διηγήσεις παλιών περιηγητών και γεωγράφων - λαογράφων ή
αποφάσεις και νόμους σε Φ.Ε.Κ. του 19ου αι. ή των αρχών του 20ου αι. και δεν μπορείς να βρεις άκρη, γιατί
τα τοπωνύμια που αναφέρει η παλιά μελέτη, ή το παλιό Φ.Ε.Κ. δεν αναφέρονται στους σημερινούς χάρτες,
ούτε υπάρχει κάποιο λεξικό που να αναφέρει τα παλιά και τα νέα τοπωνύμια, ώστε να γίνει η ταύτιση για την
κάθε τοποθεσία. Φανταστείτε να έχει γίνει ατύχημα (αεροπορικό ή ορειβατικό), ή να έχει εκδηλωθεί πυρκαγιά
σε ένα βουνό και οι κρατικές ομάδες διάσωσης, ή οι ομάδες πυρόσβεσης να ψάχνουν αλλού, ή να μη
βρίσκουν την ακριβή θέση ή τη διαδρομή και να χάνουν πολύτιμο χρόνο, επειδή στους επίσημους και
ανενημέρωτους χάρτες της Γ.Υ.Σ. το τοπωνύμιο αναφέρεται σε λάθος θέση, ή δεν αναφέρεται καθόλου, ή
αναφέρεται παραποιημένο, ή δεν καταγράφονται οι δρόμοι πρόσβασης. Άλλα θα τους αναφέρουν οι ντόπιοι,
αλλού θα πηγαίνουν αυτοί (πολλά τα δημοσιεύματα τα τελευταία χρόνια σχεδόν σε κάθε μεγάλη πυρκαγιά).
Στο παρόν βιβλίο ως φυσικός χώρος της ηπειρωτικής Αττικής θεωρείται και εξετάζεται όλη η έκταση
που καταλαμβάνουν τα ορεινά συγκροτήματα Πάρνηθα, Πάστρα, Κιθαιρώνας στα βόρεια (δηλ. μέχρι τον
ποταμό Ασωπό και το ρέμα Λιβαδόστρας) και Γεράνεια στα δυτικά (δηλ. μέχρι τον Ισθμό), ανεξάρτητα σε
ποιο νομό ανήκουν. Στις σελίδες του βιβλίου θα μπορέσουν οι αναγνώστες και οι μελετητές - ερευνητές να
βρουν ξεχασμένα τοπωνύμια, να ταυτοποιήσουν αρκετά διφορούμενα ή «άγνωστα» ονόματα τόπων και
οικισμών και το κυριότερο να βρουν τα νήματα εκείνα που θα τους οδηγήσουν, μέσω της σωστής
ετυμολόγησης και ορθογραφίας, στην ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων.
Νίκος Νέζης
10
ΟΙΚΙΣΜΟΙ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΔΗΜΟΙ - ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ - ΟΙΚΙΣΜΟΙ
& ΟΙΚΙΣΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ / ΠΕΡΙΟΧΕΣ
1833 - 2012
Ιστορικό διοικητικής εξέλιξης Αττικής
Απογραφές πληθυσμού
Διοικητική διαίρεση Αττικής (Ο.Τ.Α.)
Πρόγραμμα «Καλλικράτης» (2011)
Σχέδιο «Καποδίστριας» (1998)
Οι Δήμοι κατά μέγεθος πληθυσμού
Οικισμοί Αττικής
Βιβλιογραφία
11
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
1833
Βασιλικό Διάταγμα της 3(15) Απριλίου 1833 (Φ.Ε.Κ. 12/1833).
«Περί της διαιρέσεως του Βασιλείου και της διοικήσεώς του». Ακύρωση κάθε προηγούμενης.
Σύσταση Νομού Αττικής και Βοιωτίας (Διοικητικός Διευθυντής : Νομάρχης).
Επαρχίες : Αιγίνης - Αττικής - Μεγαρίδος & Θηβών - Λεβαδείας (Προϊστάμενος : Έπαρχος).
1834
Νόμος της 27 Δεκεμβρίου 1833 (8 Ιανουαρίου 1834) (Φ.Ε.Κ. 3/1834).
«Περί συστάσεως των Δήμων».
Βασιλικό Διάταγμα της 28 Απριλίου (10 Μαΐου) 1834 (Φ.Ε.Κ. 19/1834).
«Περί της οροθεσίας και της εις Δήμους διαιρέσεως του Νομού Αργολίδος και Κορινθίας».
1835
Βασιλικό Διάταγμα της 1 Οκτωβρίου 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835).
«Περί του σχηματισμού των Δήμων της Επαρχίας Αττικής». Δήμοι (9) / Χωριά (65)
Δήμοι : Αθηνών - Αμαρ(ο)υσίου - Αραφήνος - Αχαρνών - Λαυρίου - Μαραθώνος -
Μυρρινούντος - Πειραιώς - Περαίας.
1836
Βασιλικό Διάταγμα της 27 Μαρτίου (8 Απριλίου) 1836 (Φ.Ε.Κ. 15/1836).
«Περί του χωρίου Χασσιάς». Ο Δήμος Αχαρνών γίνεται Δήμος Αχαρνών & Δήμος Χασσιάς.
Βασιλικό Διάταγμα της 20 Ιουνίου (2 Ιουλίου) 1836 (Φ.Ε.Κ. 28/1836).
«Περί διοικητικού οργανισμού».
Κατάργηση Νομαρχών και Επάρχων. Σύσταση Διοικήσεων & Υποδιοικήσεων.
Διοίκηση Αττικής (Επαρχίες : Αιγίνης - Αττικής - Μεγάρων) με έδρα την Αθήνα.
Διοίκηση Βοιωτίας (Επαρχία : Λεβαδείας). Διοίκηση Θηβών (Επαρχία : Θηβών).
Βασιλικό Διάταγμα της 2 (14) Δεκεμβρίου 1836 (Φ.Ε.Κ. 80/1836 - Παράρτημα).
«Γενικός πίναξ των δήμων του κράτους».
1838
Βασιλικό Διάταγμα της 22 Ιουνίου (4 Ιουλίου) 1838 (Φ.Ε.Κ. 24/1838).
«Περί μεταρρυθμίσεως των Διοικήσεων».
Διοίκηση Αττικής (Επαρχίες : Αττικής - Μεγαρίδος).
Διοίκηση Βοιωτίας (Επαρχία : Βοιωτίας & Θηβαΐδος).
1840
Βασιλικό Διάταγμα της 30 Αυγούστου (11 Σεπτεμβρίου) 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840).
«Περί συγχωνεύσεως των Δήμων της Επαρχίας Αττικής».
Δήμοι : Αθηνών - Κεκροπίας - Λαυρίου - Μαραθώνος - Πειραιώς - Περαίας - Φυλής.
1842
Βασιλικό Διάταγμα της 1 (13) Νοεμβρίου 1841 (Φ.Ε.Κ. 25/1842).
«Περί συγχωνεύσεως των Δήμων της Επαρχίας Θηβών».
1845
Νόμος ΚΕ / Βασιλικό Διάταγμα της 5 Δεκεμβρίου 1845 (Φ.Ε.Κ. 32/1845).
«Περί της διαιρέσεως των Νομαρχιακών και Επαρχιακών Αρχών».
Κατάργηση Διοικήσεων. Σε ισχύ η διοικητική διαίρεση του 1833 (Νομάρχης - Έπαρχος).
12
1845
Βασιλικό Διάταγμα της 5 Δεκεμβρίου 1845 (Φ.Ε.Κ. 34/1845).
«Περί προσδιορισμού των εδρών των Νομαρχών και Επάρχων».
Έδρα Νομάρχου Αττικής και Βοιωτίας : Αθήναι.
Έδρα Επάρχων Μεγαρίδος - Θηβών - Λεβαδείας : Μέγαρα - Θήβαι - Λεβάδεια.
1850
Βασιλικό Διάταγμα της 19 Μαρτίου 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850).
«Περί διαιρέσεως του Δήμου Αθηνών».
Δήμος Αθηνών - Δήμος Αμαρουσίου.
1853
Βασιλικό Διάταγμα της 1 Σεπτεμβρίου 1853 (Φ.Ε.Κ. 30/1853).
«Περί συγχωνεύσεως των Δήμων Αθηναίων και Αμαρουσίου».
1858
Βασιλικό Διάταγμα της 22 Ιουνίου 1858 (Φ.Ε.Κ. 26/1858).
«Περί διαιρέσεως του Δήμου Φυλής».
Δήμος Αχαρνών - Δήμος Φυλής.
1875
Βασιλικό Διάταγμα της 7 Μαρτίου 1875 (Φ.Ε.Κ. 30/1875).
«Περί μετασχηματισμού του Δήμου Ειδυλλίας εις δύο δήμους».
Δήμος Ειδυλλίας - Δήμος Ερυθρών.
1887
Νόμος ΑΦΞΑ (1561) της 7 Αυγούστου 1887 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 216/1887).
«Περί μεταρρυθμίσεως του από 5 Δεκεμβρίου 1845 νόμου περί διοικητικής διαιρέσεως του Κράτους».
Κατάργηση των Επαρχιών & διοίκηση των Νομών από τους Νομάρχες.
1890 / 1891
Βασιλικό Διάταγμα / Νομοτελεστικόν της 4 Ιουλίου 1890 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 162/1890).
«Περί μετασχηματισμού του Δήμου Λαυρίου εις δύο δήμους, τον Δήμον Θορικίων & τον Δήμον Σουνιέων».
Ο Δήμος Σουνιέων το 1891 έγινε Δήμος Λαυρεωτικής (Φ.Ε.Κ. τ. Α 333/1891).
1891
Νόμος ΑΠΟΓ (1973) της 1 Μαΐου 1891 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 122/1891).
«Περί καταργήσεως του Νόμου ΑΦΞΑ (1887) περί μεταρρυθμίσεως του από 5 Δεκεμβρίου 1845 νόμου
περί διαιρέσεως των νομαρχιακών και επαρχιακών αρχών και περί τροποποιήσεως του νόμου τούτου».
Σε ισχύ ο νόμος ΚΕ του 1845 (Φ.Ε.Κ. 32) με ορισμένες τροποποιήσεις.
1892
Νόμος ΒΚΖ (2027) της 14 Ιουλίου 1892 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 240/1892).
«Περί μεταρρυθμίσεως του από 5 Δεκεμβρίου 1845 Νόμου περί διοικητικής διαιρέσεως».
Κατάργηση Επαρχείων και διοίκηση Επαρχιών από τους Νομάρχες.
1899 / 1900 & 1904 / 1905

Νόμος ΒΧΔ (2604) της 6 Ιουλίου 1899 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 136/1899 & 233/1899 & 91/1900).
«Περί διοικητικής διαιρέσεως του Κράτους». Διαχωρισμός του Νομού Αττικής και Βοιωτίας.
Ν. Αττικής {Επαρχίες : Αιγίνης - Αττικής - Μεγαρίδος & Επαρχία Πειραιώς (1904-1905)}.
{Νόμος ΓΑ(3001)/1904 - Φ.Ε.Κ. τ. Α 50/1904 & Νόμος ΓΛΘ(3039)/1905 - Φ.Ε.Κ. τ. Α 94/1905}.
Ν. Βοιωτίας (Επαρχίες : Θηβών - Λεβαδείας).
13
1909
Νόμος ΓΥΛΔ (3434) της 16 Νοεμβρίου 1909 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 282/1909).
«Περί διοικητικής διαιρέσεως του Κράτους». Εκ νέου σύσταση Νομού Αττικής και Βοιωτίας.
Επαρχίες : Αιγίνης - Αττικής - Μεγαρίδος & Θηβών - Λεβαδείας.
1912
Νόμος ΔΝΖ (4057) της 10 Φεβρουαρίου 1912 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 58/1912).
«Περί συστάσεως Δήμων και Κοινοτήτων». Εφαρμογή - συμπλήρωση - τροποποίηση του Νόμου.
(Φ.Ε.Κ. τ. Α 132/1912, 172/1912, 265/1912, 251/1913, 6/1914, 217/1914, 67/1915, 273/1917, 49/1920...).
Βασιλικά Διατάγματα της 31 Αυγούστου 1912 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 262/1912).
«Περί αναγνωρίσεως των Δήμων και Κοινοτήτων του Νομού Αττικής και Βοιωτίας».
Δήμοι (3) : Αθηναίων - Λαυρεωτικής - Πειραιώς. Κοινότητες (18) / Συνοικισμοί {70+(63)}.
1925
Νομοθετικό Διάταγμα της 29 Σεπτεμβρίου 1925 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 310/1925).
«Περί τροποποιήσεως των περιφερειών νομών τινών».
Απόσπαση από το Νομό Αργολίδος και Κορινθίας της Επαρχίας Τροιζηνίας
και διοικητική υπαγωγή της στο Νομό Αττικής και Βοιωτίας (ή Αττικοβοιωτίας 1927-1929).
1929
Νόμος 3787 της 12 Ιανουαρίου 1929 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 11/1929).
«Περί αποσπάσεως της Επαρχίας Κυθήρων εκ του Νομού Αργολίδος και Κορινθίας
και προσκολλήσεως αυτής εις την περιφέρειαν Πειραιώς του Νομού Αττικής και Βοιωτίας».
1933
Νόμος 5970 της 29 Δεκεμβρίου 1933 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 409/1933).
«Περί τροποποιήσεως διατάξεων του κώδικος της νομοθεσίας περί Δήμων και Κοινοτήτων».
1936
Αναγκαστικός Νόμος 44 της 29 Αυγούστου 1936 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 379/1936 & 338/1937).
«Περί συστάσεως Διοικήσεως της Πρωτευούσης» (& Φ.Ε.Κ. τ. Α 6/1938 & 174/1938 & 437/1938).
1941
Αναγκαστικός Νόμος 2921 της 22 Απριλίου 1941 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 137/1941).
«Περί καταργήσεως της Διοικήσεως Πρωτευούσης».
Σημείωση : Αν και καταργήθηκε, εντούτοις χρησιμοποιείται ακόμα από τις διάφορες Υπηρεσίες για να δηλώσει μία
ευρύτερη διοικητική περιοχή που είναι γνωστή και ως Πολεοδομικό Συγκρότημα Αθηνών. Αποτελείται (άτυπα) από τους
σημερινούς δήμους της περιφέρειας των πόλεων Αθηνών - Πειραιώς & των πέριξ, ήτοι :
Αγίας Βαρβάρας, Αγίας Παρασκευής, Αγίου Δημητρίου, Αγίου Ιωάννου Ρέντη, Αγίων Αναργύρων, Αθηναίων, Αιγάλεω,
Αλίμου, Αμαρουσίου, Αργυρουπόλεως, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βριλησίων, Βύρωνος, Γαλατσίου, Γλυφάδας, Δάφνης,
Δραπετσώνας, Εκάλης, Ελληνικού, Ζωγράφου, Ηλιουπόλεως, Ηρακλείου, Ιλίου, Καισαριανής, Καλλιθέας, Καματερού,
Κερατσινίου, Κηφισιάς, Κορυδαλλού, Λυκόβρυσης, Μελισσίων, Μεταμορφώσεως, Μοσχάτου, Νέας Ευθραίας, Νέας
Ιωνίας, Νέας Πεντέλης, Νέας Σμύρνης, Νέας Φιλαδελφείας, Νέας Χαλκηδόνος, Νέου Ψυχικού, Νικαίας, Παλαιού
Φαλήρου, Παπάγου, Πειραιώς, Πεντέλης, Περάματος, Περιστερίου, Πετρούπολης, Πεύκης, Ταύρου, Υμηττού, Φιλοθέης,
Χαϊδαρίου, Χαλανδρίου, Χολαργού και Ψυχικού.
1942
Νομοθετικό Διάταγμα 1462 της 30 Μαΐου 1942 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 163/1942).
«Περί υπαγωγής της Επαρχίας Μήλου εις τον Νομόν Αττικής και Βοιωτίας».
Νομοθετικό Διάταγμα 1929 της 24 Αυγούστου 1942 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 277/1942).
«Περί υπαγωγής της Επαρχίας Ύδρας και αγροτικής περιοχής της Κοινότητος Ερμιόνης
εις τον Νομόν Αττικής και Βοιωτίας».
14
1943
Κανονιστικό Διάταγμα της 26 Ιανουαρίου 1943 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 65/1943).
«Περί τροποποιήσεως περιφερειών διαφόρων Επαρχιών».
Η Κοινότητα Ασπροπύργου της Επαρχίας Αττικής, καθώς και οι Κοινότητες της Επαρχίας Θηβών
(Πανάκτου, Πύλης, Σκούρτων, Στεφάνης) υπάγονται στην Επαρχία Μεγαρίδος.
Νόμος 368 της 20 Ιουλίου 1943 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 223/1943).
«Περί συστάσεως Νομού Βοιωτίας». Νομός Βοιωτίας & Επαρχίες Θηβών - Λεβαδείας.
Ο Νομός Αττικής και Βοιωτίας μετονομάζεται Νομός Αττικής.
Επαρχίες : Αιγίνης - Αττικής - Κυθήρων - Μεγαρίδος - Μήλου - Τροιζηνίας - Ύδρας.
1944
Νόμος 1482 της 5 Μαΐου 1944 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 126/1944).
«Περί υπαγωγής της Επαρχίας Μήλου εις τον Νομόν Κυκλάδων».
Κατάργηση του Ν.Δ.1462/42 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 163/1942).
1946
Βασιλικό Διάταγμα της 16 Σεπτεμβρίου 1946 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 309/1946).
«Περί επανυπαγωγής Κοινοτήτων εκ της Επαρχίας Μεγαρίδος εις την Επαρχίαν Θηβών».
(Οι Κοινότητες Πανάκτου, Πύλης, Σκούρτων, Στεφάνης υπάγονται στην Επαρχία Θηβών).
1948
Βασιλικό Διάταγμα της 13 Ιανουαρίου 1948 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 15/1948).
«Περί υπαγωγής της νήσου Σπετσών εις τον Νομόν Αττικής».
Βασιλικό Διάταγμα της 9 Φεβρουαρίου 1948 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 61/1948).
«Περί διοικητικών μεταβολών μεταξύ των ομόρων Νομών Αργολίδος & Κορινθίας και Αττικής».
1949
Αναγκαστικός Νόμος 960 της 29 Απριλίου 1949 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 105/1949).
«Περί συστάσεως Νομών και Επαρχιών». Σύσταση Νομού Κορινθίας & Επαρχίας Κορινθίας.
Ο Νομός Αργολίδος & Κορινθίας μετονομάζεται Νομός Αργολίδος.
Βασιλικό Διάταγμα της 29 Οκτωβρίου 1949 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 301/1949).
«Περί διοικητικών μεταβολών μεταξύ των ομόρων Νομών Αργολίδος και Κορινθίας και Αττικής».
1964
Νομοθετικό Διάταγμα 4398 της 22 Οκτωβρίου 1964 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 185/1964 & 75/1965).
«Περί ιδρύσεως Νομού Πειραιώς ....». Σύσταση Νομού Πειραιώς και Επαρχίας Πειραιώς.
Απόσπαση από το Νομό Αττικής των Επαρχιών Αιγίνης, Κυθήρων, Τροιζηνίας και Ύδρας
και προσάρτησή τους στο Νομό Πειραιώς.
1972
Νομοθετικό Διάταγμα 1147 της 8 Μαΐου 1972 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 66/1972).
«Περί διοικήσεως της Μείζονος Πρωτευούσης».
Κατάργηση των Νομών Αττικής και Πειραιώς. Σύσταση Νομού Αττικής και Νομαρχίας Αττικής
με 4 Διαμερίσματα : Αθηνών - Ανατολικής Αττικής - Δυτικής Αττικής - Πειραιώς.
1986
Νόμος 1622 της 7 Ιουλίου 1986 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 92/1986).
«Τοπική αυτοδιοίκηση - Περιφερειακή ανάπτυξη και δημοκρατικός προγραμματισμός».
Περιφέρειες - Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις - Δήμοι - Κοινότητες - Οικισμοί.
15
1988
Προεδρικό Διάταγμα της 14 Δεκεμβρίου 1988 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 287/1988).
«Προσδιορισμός γεωγραφικών περιοχών (ενοτήτων) του Νομού Αττικής».
Νομαρχίες : Αθηνών - Πειραιώς - Ανατολικής Αττικής - Δυτικής Αττικής.
1994
Νόμος 2218 της 9 Ιουνίου 1994 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 90/1994).
«Ίδρυση Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, τροποποίηση διατάξεων για την πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση,
και την περιφέρεια και άλλες διατάξεις».
Νόμος 2240 της 16 Σεπτεμβρίου 1994 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 153/1994).
«Συμπλήρωση διατάξεων για τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση και άλλες διατάξεις».
Ανακαθορίζεται η χωρική αρμοδιότητα των Νομαρχιών του Νομού Αττικής.
1997
Νόμος 2503 της 30 Μαΐου 1997 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 107/1997).
«Διοίκηση, οργάνωση, στελέχωση της Περιφέρειας, ρύθμιση θεμάτων για την τοπική
αυτοδιοίκηση και άλλες διατάξεις».
Νόμος 2539 της 3 Δεκεμβρίου 1997 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 244/1997).
«Συγκρότηση της Πρωτοβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης» (Σχέδιο Καποδίστριας).
Σύσταση των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Κατάργηση Επαρχιών.
Νομαρχίες (4) - Δήμοι (82) / Δημοτικά Διαμερίσματα (214).
Κοινότητες (31) / Κοινοτικά Διαμερίσματα (78). Σύνολο οικισμών (292).
2006
«Κύρωση του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων».
2010
«Νέα αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης - Πρόγραμμα Καλλικράτης».
1. Αττική.
2. Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής.
3. Περιφέρεια Αττικής.
4. Περιφερειακές Ενότητες (8) :
Βορείου Τομέα Αθηνών - Δυτικού Τομέα Αθηνών - Κεντρικού Τομέα Αθηνών -
Νοτίου Τομέα Αθηνών - Πειραιώς - Νήσων - Ανατολικής Αττικής - Δυτικής Αττικής.
5. Δήμοι (58) :
27 Δήμοι + 27 Δήμοι (6. Δημοτικές Ενότητες 80 : Δ.Κ. 71 + Τ.Κ. 9)
+ 4 Δήμοι (7. Δημοτικές Κοινότητες 19)
8. Οικισμοί (292).
Υπουργική Απόφαση 45892 της 11 Αυγούστου 2010 (Φ.Ε.Κ. τ. Β 1292/2010).
«Πρωτοβάθμιοι και Δευτεροβάθμιοι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Χώρας .......».
Προεδρικό Διάταγμα 135 της 23 Δεκεμβρίου 2010 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 228/2010).
«Οργανισμός της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής».
Προεδρικό Διάταγμα 145 της 23 Δεκεμβρίου 2010 (Φ.Ε.Κ. τ. Α 238/2010).
«Οργανισμός της Περιφέρειας Αττικής».
16
ΑΠΟΓΡΑΦΕΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ
1834
«Περί της οροθεσίας και της εις Δήμους διαιρέσεως του Νομού Αργολίδος και Κορινθίας» (Φ.Ε.Κ. 19/1834)
(αναφέρεται ο πληθυσμός των πρωτευουσών & των χωριών των Δήμων).
1835
«Περί του σχηματισμού των Δήμων της Επαρχίας Αττικής» (Φ.Ε.Κ. 17/1835)
(αναφέρεται ο πληθυσμός των πρωτευουσών & των χωριών των Δήμων).
1840
«Περί συγχωνεύσεως των Δήμων των Επαρχιών….. 11. της Αττικής» (Φ.Ε.Κ. 22/1840)
(αναφέρεται ο πληθυσμός των Δήμων).
1842
«Περί συγχωνεύσεως των Δήμων της Επαρχίας Θηβών» (Φ.Ε.Κ. 25/1842)
(αναφέρεται ο πληθυσμός των Δήμων).
1839 - 1844
«Πίναξ συγκριτικός του πληθυσμού του Κράτους» (Φ.Ε.Κ. 15/1846)
(αναφέρεται ο πληθυσμός των Επαρχιών).
1845 - 1847
«Πίναξ του πληθυσμού του Κράτους δια τα έτη 1845, 1846, 1847» {Φ.Ε.Κ. 17/1847 (λάθη) & Φ.Ε.Κ. 9/1849}.
(αναφέρεται ο πληθυσμός των Επαρχιών).
1848 - 1849
«Πίναξ του πληθυσμού (των Δήμων) του Κράτους των ετών 1848 και 1849» (Φ.Ε.Κ. 22/1850).
1850
«Πίναξ του πληθυσμού (των Δήμων) του Κράτους του έτους 1850» (Φ.Ε.Κ. 37/1851).
1851
«Πίναξ του πληθυσμού του Κράτους του έτους 1851» (Φ.Ε.Κ. 16/1852).
1852
1853
«Κατάλογος του πληθυσμού του Κράτους κατά Δήμους δια το έτος 1853» (Φ.Ε.Κ. 57/1854).
(αναφέρεται ο πληθυσμός των πρωτευουσών των Νομών, Επαρχιών και Δήμων).
1854
«Πίναξ του (κατά Δήμους) πληθυσμού του Κράτους δια το έτος 1854» (Φ.Ε.Κ. 33/1855).
1855
«Πίναξ του (κατά Δήμους) πληθυσμού του Κράτους δια το έτος 1855» (Φ.Ε.Κ. 15/1856).
1856
«Πίναξ του πληθυσμού του Κράτους δια το έτος 1856» (Φ.Ε.Κ. 53/1858).
(αναφέρεται ο πληθυσμός των πρωτευουσών των Νομών, Επαρχιών και Δήμων).
17
1861
1870
«Πίναξ του πληθυσμού του Κράτους κατά το έτος 1870» (Φ.Ε.Κ. 22/1871 - Παράρτημα & Φ.Ε.Κ. 23/1871).
1879
«Περί δημοσιεύσεως του συνταχθέντος πίνακος του πληθυσμού του Κράτους» (Φ.Ε.Κ. 50/1879).
1884
«Αποτελέσματα της ενεργηθείσης την 1 Απριλίου ε.έ απογραφής της πόλεως Αθηνών και των προαστείων
αυτής» (Φ.Ε.Κ. 280/1884).
1889
«Περί δημοσιεύσεως των πινάκων του πληθυσμού του Κράτους κατά την απογραφήν του έτους 1889»
(Φ.Ε.Κ. τ. Α 251/1889).
«Περί δημοσιεύσεως των πινάκων των δημοτών του Κράτους κατά την απογραφήν της 16 Απριλίου 1889»
(Φ.Ε.Κ. τ. Α 313/1889).
«Περί δημοσιεύσεως των πινάκων των εν τη αλλοδαπή απογραφέντων υπηκόων Ελλήνων και περί
αναδημοσιεύσεως των πινάκων του πληθυσμού του Κράτους και των δημοτών κατά την απογραφήν της 16
Απριλίου 1889» (Φ.Ε.Κ. τ. Α 22/1890).
1896
«Περί δημοσιεύσεως εν τη Εφημερίδι της Κυβερνήσεως των αποτελεσμάτων της κατά την 5-6 Οκτωβρίου
1896 διενεργηθείσης γενικής απογραφής, των εμφαινόντων τον πληθυσμόν κατά νομούς, επαρχίας, δήμους
και χωριά» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 59/1897).
1907
«Περί κυρώσεως των αποτελεσμάτων της απογραφής της 27 Οκτωβρίου 1907 των εμφαινόντων τον νόμιμον
πληθυσμόν του Βασιλείου, κατά Νομούς, Επαρχίας και Δήμους» (Φ.Ε.Κ. τ. Α 167/1908 & τ. Α 192/1908).
1920
«Περί δημοσιεύσεως εν τη Εφημερίδι της Κυβερνήσεως των αποτελεσμάτων της ενεργηθείσης κατά την 18
Δεκεμβρίου 1920 γενικής απογραφής του πληθυσμού του Βασιλείου» (Φ.Ε.Κ. τ. Α 244/1921).
«Περί δημοσιεύσεως εν τη Εφημερίδι της Κυβερνήσεως των εμφαινόντων τον νόμιμον πληθυσμόν του
Κράτους αποτελεσμάτων της απογραφής του πληθυσμού του 1920» (Φ.Ε.Κ. τ. Α 271/1922 & τ. Α 248/1923).
1923
«Περί δημοσιεύσεως εις την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως των αποτελεσμάτων της απογραφής των
καταφυγόντων εις το Ελληνικόν Κράτος, μετά την τελευταίαν καταστροφήν προσφύγων» (Β.Δ. 18-10-1923).
1928
«Περί δημοσιεύσεως εν τη Εφημερίδι της Κυβερνήσεως των αποτελεσμάτων της ενεργηθείσης κατά την 15-
16 Μαΐου 1928 απογραφής του πληθυσμού του Κράτους».
(Φ.Ε.Κ. τ. Α 246/1928 για τον πραγματικό πληθυσμό & τ. Α 269/1928 για το νόμιμο πληθυσμό/δημότες).
1940
«Περί δημοσιεύσεως εν τη Εφημερίδι της Κυβερνήσεως των αποτελεσμάτων της ενεργηθείσης κατά την
16ην Οκτωβρίου 1940 απογραφής του πληθυσμού του Κράτους, των αφορώντων την περιφέρειαν της τέως
Διοικήσεως Πρωτευούσης» (Φ.Ε.Κ. τ. Α 212/1942).
«Περί των αποτελεσμάτων της ενεργηθείσης κατά την 16 Οκτωβρίου 1940 απογραφής του πληθυσμού του
Κράτους των αφορώντων τον πραγματικόν, νόμιμον και μόνιμον πληθυσμόν κατά δήμους και κοινότητας
(Φ.Ε.Κ. τ. Α 29/1946).
18
1951
«Περί δημοσιεύσεως εν τη Εφημερίδι της Κυβερνήσεως των αποτελεσμάτων της ενεργηθείσης κατά την 7ην
Απριλίου 1951 απογραφής του πληθυσμού του Κράτους των αφορώντων την Περιφέρειαν της πρώην
Διοικήσεως Πρωτευούσης» (Φ.Ε.Κ. τ. Α 57/1952).
«Περί δημοσιεύσεως εν τη Εφημερίδι της Κυβερνήσεως των αποτελεσμάτων της ενεργηθείσης κατά την 7ην
Απριλίου 1951 απογραφής του πληθυσμού του Κράτους των αφορώντων τον Νομόν Αττικής (εκτός της
Περιφερείας πρώην Διοικήσεως Πρωτευούσης» (Φ.Ε.Κ. τ. Α 183/1953 & τ. Α 48/1954 & τ. Α 209/1955).
Νόμος 4173/1961 «Περί τροποποιήσεως, συμπληρώσεως και καταργήσεως διατάξεων της περί εκλογής
βουλευτών νομοθεσίας - άρθρον 2 / παράγραφος 2 ..…τα αποτελέσματα της απογραφής του πληθυσμού
του έτους 1951 ως προς τον αριθμόν των δημοτών, κυρούμενα δια του παρόντος..…(Φ.Ε.Κ. τ. Α 104/1961).
1961
«Περί κυρώσεως των αποτελεσμάτων του πραγματικού πληθυσμού της διενεργηθείσης την 19ην Μαρτίου
1961 γενικής απογραφής του πληθυσμού της Χώρας» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 16/1962 & τ. Α 150/1963).
«Περί κυρώσεως των αποτελεσμάτων του νομίμου πληθυσμού της διενεργηθείσης την 19ην Μαρτίου 1961
γενικής απογραφής του πληθυσμού της Χώρας» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 333/1962).
1971
«Περί κυρώσεως των αποτελεσμάτων του πραγματικού πληθυσμού της διενεργηθείσης την 14ην Μαρτίου
1971 γενικής απογραφής του πληθυσμού της Χώρας» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 225/1972).
«Περί κυρώσεως των αποτελεσμάτων του νομίμου πληθυσμού (δημοτών) της διενεργηθείσης την 14ην
Μαρτίου 1971 γενικής απογραφής του πληθυσμού της Χώρας» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 837/1974).
1981
«Κύρωση των αποτελεσμάτων του πραγματικού πληθυσμού της γενικής απογραφής πληθυσμού της 5
Απριλίου 1981» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 370/1982).
«Κύρωση των αποτελεσμάτων του νόμιμου πληθυσμού (δημοτών) της γενικής απογραφής πληθυσμού της
5ης Απριλίου 1981» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 71/1985).
1991
«Κύρωση των αποτελεσμάτων του πραγματικού πληθυσμού της γενικής απογραφής πληθυσμού της 17ης
Μαρτίου 1991» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 882/1993)
«Κύρωση των αποτελεσμάτων του νόμιμου πληθυσμού (δημοτών) της γενικής απογραφής πληθυσμού της
17ης Μαρτίου 1991» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 883/1993).
2001
«Κύρωση των αποτελεσμάτων του πραγματικού πληθυσμού της γενικής απογραφής πληθυσμού της 18ης
Μαρτίου 2001» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 715/2002).
«Απόφαση κυρώσεως των αποτελεσμάτων του νόμιμου πληθυσμού (δημοτών) της γενικής απογραφής
πληθυσμού της 18ης Μαρτίου 2001» (Υ.Α. 4-6-2002 / Φ.Ε.Κ. ;).
2011
«Αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού - κατοικιών 2011 που αφορούν στο νόμιμο πληθυσμό (δημότες)
της Χώρας» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 2230/2012).
«Αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού - κατοικιών 2011 που αφορούν στο μόμιμο πληθυσμό της
Χώρας» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 3465/2012 & τροποποίηση : τ. Β 630/2013).
«Αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού - κατοικιών 2011 που αφορούν στον De Facto πληθυσμό της
Χώρας» (Φ.Ε.Κ. τ. Β 630/2013).
19
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΑΤΤΙΚΗΣ
(σύμφωνα με τα γεωγραφικά όρια της ηπειρωτικής Αττικής και όχι τα διοικητικά της όρια)
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ (Ο.Τ.Α.)

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ - ΔΗΜΟΙ - ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ - ΟΙΚΙΣΜΟΙ
(Ν. 3852/2010 - Πρόγραμμα «Καλλικράτης» - Φ.Ε.Κ. τ. Α 87/2010)
Αττική (1)*
Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής (έδρα Αθήναι) (2)*
Περιφέρεια Αττικής (έδρα Αθήναι) (3)*
Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Κεντρικού Τομέα Αθηνών (4 & 45)*

Δήμος (5)*
Δ.Ε. / Δ.Κ. (6 / 7)* & Οικισμός (8)* Σχημ. - Σύστ.* Συν. / Κοιν. / Δήμος* Πληθυσμός (2011)
Τ.Κ.* (7)* & Οικισμός (8)* (1833 - 1912) (1912 - 2012) Πραγματικός / Μόνιμος
Οικισμός (8)*
Αθηναίων (4501)*
Αθήναι (έδρα) 1834 (Δ) ------- / ------- / 1912 664.612 664.046
7 Διαμερίσματα (Δ.Κ.)
Βύρωνος (4502)
Βύρων (έδρα) 1928 / 1933 / 1934 60.193 61.308
Γαλατσίου (4503)
Γαλάτσι(ον) (έδρα) 1896 (χ) 1912 / 1954 / 1963 57.563 59.345
Δάφνης - Υμηττού (4504)
Δάφνη (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1879 (χ) 1912 / 1925 / 1951 22.623 22.913
Υμηττός (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1908 (χ) 1912 / 1934 / 1963 10.443 10.715
Ζωγράφου (4505)
Ζωγράφος (έδρα) 1928 / 1929 / 1947 69.917 71.026
Ηλιουπόλεως (4506)
Ηλιούπολις (έδρα) 1925 / 1928 / 1963 76.466 78.153
Καισαριανής (4507)
Καισαριανή (έδρα) (1879) 1912 / ------- / 1933 25.992 26.370
Βλητικός Σταθμός 1971 84 88
Φιλαδελφείας - Χαλκηδόνος (4508)
Νέα Φιλαδέλφεια (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1907 (χ) 1912 / 1933 / 1947 25.284 25.734
Νέα Χαλκηδών (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1928 / 1934 / 1982 9.676 9.822
20
Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Βορείου Τομέα Αθηνών (4 & 46)*
Δήμος (5)*
Αγίας Παρασκευής (4602)*

Αγία Παρασκευή (έδρα) 1928 / 1931 / 1963 58.657 59.704
Αμαρουσίου (4601)
Αμαρούσιο(ν) (έδρα) 1835 (Δ) 1912 / 1925 / 1943 71.383 72.333
Βριλησσίων (4603)
Βριλήσσια (έδρα) 1935 / 1949 / 1990 30.232 30.741
Ηρακλείου (4604)
Ηράκλειο(ν) (έδρα) 1835 (χ) 1912 / 1925 / 1948 48.960 49.642
Κηφισιάς (4605)
Εκάλη (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1925 / 1928 / 2006 5.770 5.889
Κηφισιά (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) 1912 / 1925 / 1943 47.426 47.332
Νέα Ερυθραία (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1928 / 1948 / 1982 17.131 17.379
Λυκόβρυσης - Πεύκης (4606)
Λυκόβρυσις (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1896 (χ) 1912 / 1949 / 1994 9.462 9.650
Πεύκη (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1928 / 1950 / 1982 21.127 21.352
Μεταμορφώσεως (4607)
Μεταμόρφωσις (έδρα) 1835 (χ) 1912 / 1933 / 1972 29.581 29.891
Νέας Ιωνίας (4608)
Νέα Ιωνία (έδρα) 1896 (χ) 1912 / ------- / 1933 66.050 67.134
Παπάγου - Χολαργού (4609)
Παπάγος (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1954 / 1965 / 1982 13.456 13.699
Χολαργός (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1928 / 1933 / 1963 30.472 30.840
Πεντέλης (4610)
Μελίσσια (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1928 / 1946 / 1990 22.799 22.741
Νέα Πεντέλη (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1940 / 1947 / 2006 7.067 7.198
Πεντέλη (Δ.Ε./Δ.Κ.) (1835)/1896 (χ) 1912 / 1934 / 2006 4.962 4.851
Νταού Πεντέλη(ς) (1835) 1956 142 144
Φιλοθέης - Ψυχικού (4611)
Νέο(ν) Ψυχικό(ν) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1940 / 1946 / 1982 9.982 10.137
Φιλοθέη (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1907 (χ) 1912 / 1934 / 1990 7.186 7.302
Ψυχικό(ν) (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1896 (χ) 1912 / 1929 / 1982 9.500 9.529
Χαλανδρίου (4612)
Χαλάνδρι(ον) (έδρα) 1835 (χ) 1912 / 1925 / 1943 73.068 74.192
21
Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Δυτικού Τομέα Αθηνών (4 & 47)*
Δήμος (5)*
Αγίας Βαρβάρας (4702)*

Αγία Βαρβάρα (έδρα) 1928 / 1949 / 1963 26.203 26.550
Αγίων Αναργύρων - Καματερού (4703)
Άγιοι Ανάργυροι (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1896 (χ) 1912 / 1927 / 1963 33.578 34.168
Καματερό(ν) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) 1912 / 1933 / 1972 27.734 28.361
Αιγάλεω (4704)
Αιγάλεω (έδρα) 1889 (χ) 1912 / 1934 / 1943 68.623 69.946
Ιλίου (4705)
Ίλιο(ν) (έδρα) 1835 (χ) 1912 / 1925 / 1963 83.241 84.793
Περιστερίου (4701)
Περιστέρι(ον) (έδρα) 1879 (χ) 1912 / 1933 / 1934 137.129 139.981
Πετρουπόλεως (4706)
Πετρούπολις (έδρα) 1940 / 1946 / 1972 57.709 58.979
Χαϊδαρίου (4707)
Χαϊδάρι(ον) (έδρα) 1889 (χ) 1912 / 1935 / 1947 45.396 45.642
Σκαραμαγκάς 1896 (χ) 1912 1.238 1.255
Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Νοτίου Τομέα Αθηνών (4 * 48)*

Δήμος (5)*
Αγίου Δημητρίου (4802)*

Άγιος Δημήτριος (έδρα) 1879 (χ) 1912 / 1925 / 1963 70.227 71.294
Αλίμου (4803)
Καλαμάκι(ον) (έδρα) 1925 / 1927 / 1968 41.153 41.720
Γλυφάδας (4804)
Γλυφάδα (έδρα) 1920 / 1926 / 1943 86.393 87.305
Ελληνικού - Αργυρούπολης (4805)
Αργυρούπολις (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1928 / 1949 / 1972 33.364 34.097
Ελληνικό(ν) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1928 / 1945 / 1982 17.200 17.259
Καλλιθέας (4801)
Καλλιθέα (έδρα) 1885 (χ) 1912 / 1925 / 1933 98.951 100.641
Μοσχάτου - Ταύρου (4806)
Μοσχάτο(ν) (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1896 (χ) 1912 / 1925 / 1943 25.133 25.441
Ταύρος (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1896 (χ) 1912 / 1934 / 1943 14.691 14.972
Νέας Σμύρνης (4807)
Νέα Σμύρνη (έδρα) 1925 / 1934 / 1943 71.950 73.076
Παλαιού Φαλήρου (4808)
Παλαιό(ν) Φάληρο(ν) (έδρα) 1884 (χ) 1912 / 1925 / 1942 63.736 64.021
22
Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Ανατολικής Αττικής (έδρα Παλλήνη) (4 & 49)*
Δήμος (5)*
Αχαρνών (4901)*
Αχαρναί (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (Δ) ------- / 1912 / 1946 97.966 99.346
Βαρυμπόμπη 1835 (χ) 1961 1.349 1.377
Πάρνης 1971 7 20
Θρακομακεδόνες (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1961 / 1979 / 2006 6.079 6.200
Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης (4902)
Βάρη (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) 1912 / 1929 / 1990 15.744 15.855
Βούλα (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1920 / 1934 / 1982 28.314 28.364
Βουλιαγμένη (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1920 / 1935 / 1985 4.759 4.180
Διονύσου (4903)
Άγιος Στέφανος (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1928 / 1929 / 1994 9.696 9.892
Πευκόφυτο(ν) 1835 (χ) 1912 117 123
Άνοιξις (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) 1912 / 1953 / 2006 6.466 6.510
Διόνυσος (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) 1912 / 1979 / 2006 5.544 5.651
Εφέδρων - Αναγέννηση 2011 706 701
Ραπεντώσα 1835 (χ) 1912 106 106
Δροσιά (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1940 / 1950 / 2006 7.078 7.186
Κρυονέρι(ον) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1928 / 1947 4.969 5.040
Ροδόπολις (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1940 / 1965 2.036 2.078
Σταμάτα (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) 1912 / 1929 2.888 2.906
Κρωπίας (4904)
Κορωπί(ον) (έδρα) 1835 (χ) ------- / 1912 / 1946 18.960 19.164
Αγία Μαρίνα 2001 3.780 3.765
Άγιος Δημήτριος 1961 989 1.011
Καρελλάς 1835 (χ) 1951 1.549 1.579
Κίτσι 1920 & 1971 4.794 4.788
Λαυρεωτικής (4905)
Άγιος Κωνσταντίνος (Δ.Ε./Τ.Κ.) 1889 (χ) 1912 / 1948 651 659
Εσπερίδες 1991 74 69
Κερατέα (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (Δ) ------- / 1912 / 1951 7.330 7.493
Αγία Μαρίνα Μικρολίμανου 2001 481 476
Αγίασμα 1981 157 161
Άγιος Γεώργιος Θορικού 2001 139 141
Άγιος Γεώργιος 2001 34 33
Άνω Δασκαλειό 1991 152 139
Αρί 1907 (χ) 1912 & 1991 208 208
Αυρόκαστρο 2001 46 47
Βένιο Δασκαλειού 2001 62 56
Βίντζι Δασκαλειού 2001 150 149
Δασκαλειό 1896 (χ) 1912 & 1981 132 123
Δημολάκι 1896 (χ) 1912 & 2001 24 26
Διόνυσος 1981 198 195
Διψέλιζα 1896 (χ) 1912 & 1991 194 192
Ελαιοχώρι(ον) 1961 41 41
Ελιές Δασκαλειού 1981 53 53
Ζαπάνι 2001 124 126
Ζάστανο 2001 13 13
Κακή Θάλασσα 1971 122 127
Καλοπήγαδο 1981 481 474
Κόντρα Βιλαρά 2001 146 146
Μαλιακούκι 2001 64 69
23
Μαλιαστέκα 2001 190 170
Μανούτσο 2001 95 95
Μαρίστρα 2001 33 34
Μαρκάτι 1907 (χ) 1912 & 1991 184 185
Μεγάλα Πεύκα 2001 81 89
Μεγάλη Αυλή 2001 160 160
Μητροπήσι 1835 (χ) 1991 157 165
Μικρολίμανο 1981 117 116
Μονή Κακής Θαλάσσης 1951 168 166
Μύλος 2001 101 102
Μυρτέζα 2001 166 164
Ντάρδεζα 1835 & 1896 (χ) 1912 & 2001 39 39
Παλιοκαμάριζα 1981 215 216
Πανόραμα Μικρολίμανου 2001 161 172
Πεύκα 1981 241 243
Πλάκα 1896 (χ) 1912 / 1929-1937 553 558
Πόρτο Εννιά 1991 234 243
Πρισιλίμες 2001 58 60
Ριμπάρι 2001 71 80
Ρουμουντί 2001 47 49
Ρουντζέρι Λεμπρού 2001 59 61
Σάκκα 1991 98 97
Σκάλεζα Μητραντώνη 2001 97 99
Σπηλιαζέζα 1907 (χ) 1912 & 2001 144 144
Συντερίνα 1907 (χ) 1912 & 1991 234 214
Συρί 1981 60 54
Τζαρδαβίλα Μόκριζας 2001 46 46
Τζονίμα 2001 70 63
Τογάνι Λάκιζας 1907 (χ) 1912 & 2001 38 40
Τρεχαντιέρα 2001 118 122
Τριανταφυλλιά 1981 70 70
Φάνωσι 2001 16 17
Φέριζα 1971 34 34
Χάρακας 1981 123 90
Χάρβαλο 2001 18 18
Λαυρεωτικής (Δ.Ε./Δ.Κ.)
Λαύριο(ν) (έδρα) 1879 (χ) ------- / ------- / 1912 6.920 7.078
Άγιος Γεράσιμος 2011 286 281
Άνω Θορικό(ν) 1889 (χ) 1912 & 1981 212 215
Εργατικές Κατοικίες Άγιος Ιωάννης Ρώσσος 2011 810 823
Θορικό(ν) 1879 (χ) 1912 226 227
Κάτω Ποσειδωνία 1981 431 397
Κάτω Σούνιο(ν) 1896 (χ) 1912 174 127
Λεγρενά 1835 (χ) 1912 277 289
Πάνορμος 2011 175 174
Μαραθώνος (4906)
Βαρνάβας (Δ.Ε./Τ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 1.308 1.326
Αγία Παρασκευή 1991 229 244
Άγιοι Δημήτριος & Παντελεήμων 1971 182 189
Άγιος Ιωάννης 1991 76 81
Λιμνιώνας 1981 7 7
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος 1971 137 136
Μονή Παναγίας 1981 32 32
Πουρίθι 1991 66 66
Γραμματικό(ν) (Δ.Ε./Τ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 1.430 1.432
Αγία Μαρίνα 1907 (χ) 1912 & 1981 206 217
Σέσι 1991 167 174
24
Μαραθών (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (Δ) ------- / 1912 / 1989 7.081 7.170
Άγιος Παντελεήμων 1961 1.542 1.591
Άνω Σούλι(ον) 1835 (χ) 1912 229 232
Αύρα 1981 189 191
Βόθων 1835 (χ) 1912 172 177
Βρανάς 1835 (χ) 1912 & 1971 1.077 1.082
Κάτω Σούλι(ον) 1835 (χ) 1912 2.160 2.142
Σχινιάς 1971 301 264
Νέα Μάκρη (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1920 / 1926 / 1990 15.465 15.554
Νέος Βουτζάς 1981 1.113 1.116
Μαρκοπούλου Μεσογαίας (4907)
Μαρκόπουλο(ν) (έδρα) 1835 (Δ) ------- / 1912 / 1964 9.333 9.513
Αγία Τριάδα 1981 216 218
Βραυρώνα 1971 192 195
Κουλιδάς 1981 240 243
Λιμήν Μαρκοπούλου 1896 (χ) 1912 9.790 9.686
Ποριά 1981 0 0
Χαμολιά 1971 167 185
Παιανίας (4908)
Γλυκά Νερά (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1961 / 1969 / 1994 10.893 11.049
Παιανία (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (Δ) ------- / 1912 / 1972 14.398 14.595
Αργιθέα 1991 1.037 1.024
Παλλήνης (4909)
Ανθούσα (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1956 / 1979 2.108 2.132
Γέρακας (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) 1912 / 1979 / 1990 29.544 29.939
Παλλήνη (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 / 1990 16.179 16.415
Λεοντάρι(ον) 1835 (χ) 1912 5.904 5.929
Ραφήνας - Πικερμίου (4910)
Πικέρμι(ον) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1879 (χ) 1912 / 1952 1.983 2.009
Διώνη 2001 2.084 2.111
Ντράφι 1835 (χ) 1912 & 1971 2.987 3.055
Ραφήνα (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) 1912 / 1928 / 1994 12.062 12.168
Καλλιτεχνούπολις 1981 928 923
Σαρωνικού (4911)
Ανάβυσσος (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) 1912 / 1929 / 2006 6.278 6.202
Καλύβια «Θορικού» (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1840 (χ) ------- / 1912 / 1994 14.188 14.424
Κουβαράς (Δ.Ε./Τ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 1.380 1.426
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος 1951 16 16
Νέος Κουβαράς 1940 559 566
Παλαιά Φώκαια (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1928 / 1947 2.682 2.713
Θυμάρι 1971 715 723
Σαρωνίς (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1959 / 1979 2.870 2.932
Σπάτων - Αρτέμιδος (4912)
Άρτεμη (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1931 / 1974 / 1994 21.286 21.488
Σπάτων - Λούτσας (Δ.Ε./Δ.Κ.)
Σπάτα (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 / 1952 9.482 9.198
Αγία Κυριακή 1981 893 886
Άγιος Ιωάννης 1961 277 284
Άγιος Νικόλαος Μπούρα 1981 189 195
Βελανιδιά 1981 254 257
Έτος Στέκο 2001 86 87
Ήμερος Πεύκος 2001 209 211
Νεάπολη 1981 532 584
Φοίνικας 1981 109 113
Χριστούπολις 1971 526 518
25
Ωρωπού (4913)
Αυλών (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 / 1990 5.626 5.744
Ασπροχώρι(ον) 1835 (χ) 1912 153 151
Αφίδναι (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 1.885 1.908
Αγία Τριάδα 1991 971 959
Δροσοπηγή 1981 154 156
Κοκκινόβραχος 1835 (χ) 1912 200 195
Κοσμοθέα 1991 132 131
Σταθμός Αφιδνών 1961 295 293
Κάλαμος (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (Δ) ------- / 1912 / 2006 1.792 1.824
Άγιοι Απόστολοι 1920 1.936 1.904
Καπανδρίτι(ον) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 3.291 3.359
Άγιοι Ανάργυροι 1981 266 276
Λίμνη Μαραθώνος 1961 0 0
Μικροχώρι(ον) 1835 (χ) 1912 560 578
Μαλακάσα (Δ.Ε./Τ.Κ.) 1879 (χ) 1912 / 1934 518 514
Μιλέσιο(ν) 1835 (χ) 1912 405 425
Σφενδάλη 1961 114 110
Μαρκόπουλο(ν) Ωρωπού (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 2.529 2.549
Αγία Βαρβάρα 1981 60 60
Μπάφι 1920 69 58
Νέο(ν) Λιβύσσι(ον) 1928 134 131
Πολυδένδρι(ον) (Δ.Ε./Τ.Κ.) 1840 (χ) 1912 / 1929 1.350 1.385
Ηρακλειδείς 2001 67 68
Ταξιάρχες 2001 112 116
Συκάμινο(ν) (Δ.Ε./Τ.Κ.) 1835 (χ) 1912 / 1929 903 910
Καμάρι 1971 73 76
Κατηφόρι 1971 123 122
Νέο Συκάμινο 1991 288 272
Πευκιάς 1991 249 233
Ωρωπίων (Δ.Ε.)
Νέα Παλάτια (Δ.Κ.) 1928 / 1928-2002 2.728 2.723
Αγία Αικατερίνη 1991 71 57
Άγιος Αθανάσιος 1991 94 99
Άγιος Κωνσταντίνος 1971 397 386
Πόντιοι 1928 & 1991 306 308
Σκάλα Ωρωπού (Δ.Κ.) 1871 (Δ) ------- / 1912-2002 1.450 1.430
Νέα Πολιτεία 1971 603 622
Χαλκούτσι(ον) 1879 (χ) 1912 2.283 2.094
Ωρωπός (έδρα) (Τ.Κ.) 1835(Δ) ------- / 1912 / 2002 1.037 1.111
Κάμπος Ωρωπού 1981 257 255
Πλατάνια Ωρωπού 1981 140 138
Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Δυτικής Αττικής (έδρα Ελευσίνα) (4 & 50)*

Δήμος (5)*
Ασπροπύργου (5002)*
Ασπρόπυργος (έδρα) 1835 (χ) ------- / 1912 / 1949 30.001 30.251
Ελευσίνας (5001)
Ελευσίς (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 / 1943 24.685 24.910
Μαγούλα (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 / 2006 4.923 4.735
Νέος Πόντος 2001 256 257
26
Μάνδρας - Ειδυλλίας (5003)
Βίλια (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (Δ) ------- / 1912 / 1946 1.257 1.269
Αγία Παρασκευή 1991 1 1
Άγιος Κωνσταντίνος 2001 2 2
Άγιος Νεκτάριος 1991 57 40
Αιγόσθενα 1879 (χ) 1912 98 80
Άνω Αλεποχώρι(ον) 1879 (χ) 1912 7 8
Βένιζα 1961 47 52
Κάτω Αλεποχώρι(ον) 1879 (χ) 1912 224 220
Κρύο Πηγάδι 1991 19 17
Λούμπα 1991 0 1
Μύτικας 2001 16 16
Προφήτης Ηλίας 1991 31 32
Ψάθα 1920 & 1951 13 15
Ερυθραί (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1861 & 1875 (Δ)------- / 1912 / 1946 2.822 2.862
Μάνδρα (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (Δ) ------- / 1912 / 1946 11.199 11.327
Άγιος Σωτήρ 1940 479 488
Άγιος Χαράλαμπος 1981 6 6
Διόδια 1971 118 116
Θέα 1971 34 34
Λεύκα 1971 27 28
Λούτσα 1961 0 0
Μονή Οσίου Μελετίου 1835 1920 20 20
Νέα Ζωή 1981 483 518
Παλαιοχώρι(ον) 1940 195 190
Πουρνάρι 1981 91 92
Οινόη (Δ.Ε./Τ.Κ.) 1912 / 1919 376 382
Μεγαρέων (5004)
Μέγαρα (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (Δ) ------- / 1912 / 1924 23.181 23.456
Αγία Τριάς 1971 251 252
Αιγειρούσαι 1971 365 339
Βλυχάδα 1971 1.474 1.462
Κινέτα 1928 1.811 1.446
Κουμίντρι 1971 299 298
Λάκκα Καλογήρου 1961 508 517
Μονή Αγίου Ιεροθέου 1940 51 52
Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου 1971 144 144
Μονή Παναχράντου 1971 19 19
Πάχη 1896 (χ) 1912 536 542
Σπάρτα (η) 1835 (χ) 1912 19 20
Στίκας 1981 44 44
Νέα Πέραμος (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1928 / 1929 / 1994 8.293 8.333
Φυλής (5005)
Άνω Λιόσια (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 / 1972 33.036 33.565
Ζεφύρι(ον) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1961 / 1967 / 1990 9.248 9.454
Φυλή (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1835 (Δ) ------- / 1912 / 1990 2.884 2.937
Μονή Κλειστών 1840 1912 39 9
27
Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Πειραιώς (έδρα Πειραιεύς) (4 & 51)*
Δήμος (5)*
Κερατσινίου - Δραπετσώνας (5102)*

Δραπετσώνα (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1904 (χ) 1928 / 1950 / 1951 13.921 13.968
Κερατσίνι(ον) (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1840 (χ) 1928 / ------- / 1934 76.099 77.077
Κορυδαλλού (5103)
Κορυδαλλός (έδρα) 1879 (χ) 1912 / 1934 / 1946 62.653 63.445
Νικαίας - Αγίου Ιωάννη Ρέντη (5104)
Άγιος Ιωάννης Ρέντης (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1889 (χ) 1912 / 1925 / 1946 15.875 16.050
Νίκαια (έδρα) (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1925 / ------- / 1933 88.267 89.380
Πειραιώς (5101)
Πειραιεύς (έδρα) 1834 (Δ) ------- / ------- / 1912 162.084 163.688
Περάματος (5105)
Πέραμα (έδρα) 1920 / 1933 / 1963 24.989 25.389
Κεντρική Ελλάδα (1)*
Αποκεντρωμένη Διοίκηση Θεσσαλίας - Στερεάς Ελλάδας (2)*
Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας (έδρα Λαμία) (3)*
Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Βοιωτίας (έδρα Λεβάδεια) (4 & 28)*

Δήμος (5)*
Θηβαίων (έδρα Θήβαι) (2804)*

Πλαταιών (Δ.Ε.)
Καπαρελλίου (Τ.Κ.)
Άγιος Βασίλειος 1920 98 100
Καλαμάκι(ον) 1940 & 2001 7 7
Πλαταιαί (Τ.Κ.) 1835 (Δ) ------- / 1912 / 1989 942 944
Μονή Αγίας Τριάδος 1835 1912 3 3
Τανάγρας (έδρα Σχηματάριον) (2806)
Δερβενοχωρίων (Δ.Ε.)
Δάφνη (Τ.Κ.) 1835 (Δ & χ) ------- / 1912 99 101
Πύλη (Τ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 649 652
Λεύκα 1981 & 2011 22 22
Πάνακτο(ν) 1835 (χ) ------- / 1912 40 41
Πράσινο(ν) 1835 (χ) 1912 30 30
Σκούρτα (Τ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 778 771
Τζιγκουράτι 2011 13 13
Στεφάνη (Τ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 219 222
Κατασκήνωση 2011 17 17
Οινοφύτων (Δ.Ε.)
Άγιος Θωμάς (Τ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 1.290 1.292
Κλειδί(ον) (Τ.Κ.) 1835 (χ) ------- / 1912 366 368
28
Κεντρική Ελλάδα (1)*
Αποκεντρωμένη Διοίκηση Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου (έδρα Πάτραι) (2)*
Περιφέρεια Πελοποννήσου (έδρα Τρίπολις) (3)*
Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Κορινθίας (έδρα Κόρινθος) (4 & 42)*

Δήμος (5)*
Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (4203)*

Άγιοι Θεόδωροι (Δ.Ε./Δ.Κ.) 1889 (χ) ------- / 1912 / 1994 4.634 4.643
Λουτρακίου - Περαχώρας (Δ.Ε.)
Λουτράκι(ον) (έδρα) (Δ.Κ.) 1834 (χ) ------- / 1912 / 1934 11.882 11.564
Αλκυόνα 1991 10 10
Ασπρόκαμπος 1971 2 2
Ειρήνη 1991 114 96
Καλλιθέα 1991 54 48
Λίμνη Βουλιαγμένης 1971 60 62
Μονή Αγίου Ιωάννου 1951 4 0
Μονή Οσίου Παταπίου 1961 41 41
Περαχώρα (Δ.Κ.) 1834 (Δ) 1912 1.155 1.141
Σκάλωμα 1991 7 7
Σκαλωσιά 2011 1 1
Στέρνα 2011 22 23
Πίσια (Τ.Κ.) 1844 (χ) ------- / 1912 82 80
Αγία Σωτήρα 1971 258 215
Βαμβακές 1991 94 91
Μαυρολίμνη 1991 17 18
Σχίνος (Σχοίνος) 1873 (χ) 1951 58 61
Ισθμίας (Δ.Κ.)
Άγιος Χαράλαμπος 1981 246 248
Παλαιό(ν) Καλαμάκι(ον) 1834 (χ) 1912 155 24
Παράδεισος 1991 80 78
Επεξήγηση
Π.Ε. = Περιφερειακή Ενότητα Σχημ. - Σύστ. = Σχηματισμός - Σύσταση Οικισμού

Δ.Ε. = Δημοτική Ενότητα (Σ) ή Συν. - (χ) = Συνοικισμός - Χωριό
Δ.Κ. = Δημοτική Κοινότητα (Κ) ή Κοιν. = Κοινότητα
Τ.Κ. = Τοπική Κοινότητα (Δ) ή Δήμος = Δήμος
* Επίπεδο Διοικητικής Διαίρεσης & Γεωγραφικός Κωδικός «Καλλικράτη»
29
ΝΟΜΑΡΧΙΕΣ - ΔΗΜΟΙ - ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ - ΟΙΚΙΣΜΟΙ
(Ν. 2539/1997 - Σχέδιο «Καποδίστριας» - Φ.Ε.Κ. τ. Α 244/1997 & μετέπειτα μεταβολές μέχρι το 2010)
Νομός Αττικής
Νομαρχία Αθηνών (Α1)
Δήμος
Οικισμός (έδρα) Αναγνώριση Πληθυσμός (2001) Παλαιότερη ονομασία & γραφή
Οικισμός Υψόμετρο* Πραγματικός / Μόνιμος (από το 1833)
Αγίας Βαρβάρας 1963

Αγία Βαρβάρα 70 30.562 / 31.354
Αγίας Παρασκευής 1963
Αγία Παρασκευή 230 56.836 / 60.065
Αγίου Δημητρίου 1943 & 1963
Άγιος Δημήτριος 70 65.173 / 68.719 Μπραχάμι
Αγίων Αναργύρων 1963
Άγιοι Ανάργυροι 70 32.957 / 35.072
Αθηναίων 1834 & 1912
Αθήναι 75 745.514 / 789.166
Αιγάλεω 1943
Αιγάλεω 50 74.046 / 77.917 (Πυριτιδοποιείον)
Αλίμου 1968
Καλαμάκι(ον) 40 38.047 / 39.800
Αμαρουσίου (1835 & 1850) & 1943
Αμαρούσιο(ν) 240 69.470 / 71.551 Μαρούσι
Αργυρούπολης 1972
Αργυρούπολη 60 33.158 / 35.076 Νέα Αργυρούπολις
Βριλησσίων 1990
Βριλήσσια 250 25.582 / 26.567
Βύρωνος 1934
Βύρων 160 61.102 / 64.661
Γαλατσίου 1963
Γαλάτσι(ον) 180 58.042 / 63.418
Γλυφάδας 1943
Γλυφάδα 40 80.409 / 83.665 Ευρυάλη
Δάφνης 1943 & 1951
Δάφνη 80 23.674 / 25.058 Άγιος Δημήτριος & Κατσιπόδι
Εκάλης 2006
Εκάλη 340 5.190 / 5.497
Ελληνικού 1982
Ελληνικό(ν) 20 16.740 / 16.223
Ζωγράφου 1947
Ζωγράφος 130 76.115 / 81.435
Ηλιούπολης 1963
Ηλιούπολη 150 75.904 / 81.024
Ηρακλείου 1948
Ηράκλειο(ν) 150 45.926 / 48.132 Αράκλι & Ηρακλή(ς)
Ιλίου (Νέων Λιοσίων) 1963
Ίλιο(ν) 90 80.859 / 85.572 Δραγουμάνος & Κάτω Λιόσια & Νέα Λιόσια
30
Καισαριανής 1933
Καισαριανή 130 26.323 / 27.094
Βλητικός Σταθμός 210 96 / 99
Καλλιθέας 1933
Καλλιθέα 25 109.609 / 115.150
Καματερού 1972
Καματερό(ν) 160 22.234 / 23.172
Κηφισιάς 1943
Κηφισιά 320 43.929 / 45.015 Κηφισ(σ)ία
Λυκοβρύσεως 1994
Λυκόβρυση 230 8.116 / 8.426 Γλυκόβρυσις
Μελισσίων 1990
Μελίσσια 280 19.526 / 19.886
Μεταμορφώσεως 1972
Μεταμόρφωση 170 26.448 / 27.522 Κουκουβάουναι(ς) ή Κουκουβάονες
Μοσχάτου 1943
Μοσχάτο(ν) 10 23.153 / 24.315
Νέας Ερυθραίας 1982
Νέα Ερυθραία 330 15.439 / 15.972
Νέας Ιωνίας 1933
Νέα Ιωνία 130 66.017 / 69.508 Ποδαράδες
Νέας Πεντέλης 2006
Νέα Πεντέλη 440 6.156 / 6.219
Νέας Σμύρνης 1943
Νέα Σμύρνη 50 73.986 / 76.508
Νέας Φιλαδελφείας 1947
Νέα Φιλαδέλφεια 110 24.112 / 25.221 Ποδονίφτης
Νέας Χαλκηδόνος 1982
Νέα Χαλκηδών 100 10.112 / 10.386
Νέου Ψυχικού 1982
Νέο(ν) Ψυχικό(ν) 170 10.848 / 11.688
Παλαιού Φαλήρου 1942
Παλαιό(ν) Φάληρο(ν) 30 64.759 / 67.160
Παπάγου 1982
Παπάγος 220 13.207 / 13.799
Πεντέλης 2006
Πεντέλη 440 4.731 / 4.750 (Παλαιά Πεντέλη)
Νταού Πεντέλης 300 98 / 101 Νταού
Περιστερίου 1934
Περιστέρι(ον) 60 137.918 / 146.743
Πετρούπολης 1972
Πετρούπολη 150 48.327 / 51.559
Πεύκης 1982
Πεύκη 250 19.887 / 20.894 Μαγκουφάνα
Ταύρου 1943
Ταύρος 15 14.963 / 15.555 Σφαγεία & Νέα Σφαγεία
Υμηττού 1963
Υμηττός 130 11.139 / 11.746
Φιλοθέης 1990
Φιλοθέη 160 7.310 / 8.020 Νέα Αλεξάνδρεια & Υπαλλήλων Ε.Τ.Ε.
31
Χαϊδαρίου 1947
Χαϊδάρι(ον) 130 45.227 / 47.526
Σκαραμαγκάς 20 1.049 / 968
Χαλανδρίου 1943
Χαλάνδρι(ον) 200 71.684/ 75.327
Χολαργού 1963
Χολαργός 210 32.166 / 33.915
Ψυχικού 1982
Ψυχικό(ν) 190 10.901 / 11.046
Νομαρχία Ανατολικής Αττικής (Α2)

Δήμος
Αγίου Στεφάνου 1994

Άγιος Στέφανος 360 9.271 / 8.790
Πευκόφυτο(ν) 350 180 / 171 Σπατατζίκι
Αναβύσσου 2006
Ανάβυσσος 15 7.189 / 6.721
Ανοίξεως 2006
Άνοιξις 370 5.397 / 5.276 Μπογιάτι & Οίον & Παλαιό(ν) Μπογιάτι(ον)
Αρτέμιδος 1994
Άρτεμη 30 17.391 / 14.719 Λούτσα
Αυλώνος 1990
Αυλών (η) 170 5.056 / 4.980 Κακοσάλεσι & Σάλεσι
Ασπροχώρι(ον) 220 128 / 105 Μπούγα
Αχαρνών (1835 & 1858) & 1946
Αχαρναί 180 75.329 / 77.670 Μενίδι
Πάρνης 1.070 12 / 9
Βάρης 1990
Βάρη 30 10.998 / 10.702
Βούλας 1982
Βούλα 40 25.532 / 25.647
Βουλιαγμένης 1985
Βουλιαγμένη 40 6.442 / 5.778
Γέρακα 1990
Γέρακας 200 13.921 / 13.990 Γεράκος ή Γέρακος
Γλυκών Νερών 1994
Γλυκά Νερά 240 6.623 / 6.770
Διονύσου 2006
Διόνυσος 470 4.883 / 4.929 Διόνυσος (Λατομεία)
Ραπεντώσα 420 104 / 103 Ραπεντόσα
Δροσιάς 2006
Δροσιά 370 5.865 / 6.009 Ρωσσοχώρι(ον)
Θρακομακεδόνων 2006
Θρακομακεδόνες 360 4.780 / 4.876
Καλάμου (1835) & 2006
Κάλαμος 320 1.967 / 1.878
Άγιοι Απόστολοι 10 3.501 / 2.201
32
Καλυβίων Θορικού 1994
Καλύβια «Θορικού» 110 12.202 / 10.323 Καλύβια
Κερατέας (1835) & 1951
Κερατέα 200 7.430 / 7.472 Κερατιά
Αγία Μαρίνα Μικρολίμανου 20 139 / 65
Αγίασμα 30 140 / 94
Άγιος Γεώργιος Θορικού 20 68 / 53
Άγιος Γεώργιος 120 24 / 18
Άνω Δασκαλειό 160 140 / 81 Μπουζαλάδες
Αρί 60 90 / 69 Άρη
Αυρόκαστρο 140 34 / 26
Βένιο Δασκαλειού 30 49 / 29
Βίντζι Δασκαλειού 20 60 / 43
Δασκαλειό 10 69 / 35
Δημολάκι 190 53 / 38 Δημολιάκι
Διόνυσος 180 208 / 128
Διψέλιζα 130 127 / 75
Ελαιοχώρι(ον) 40 39 / 30 Τούρκου Εληές (Ελιές)
Ελιές Δασκαλειού 10 68 / 56 Παραλία Δασκαλειού
Ζαπάνι 130 126 / 80
Ζάστανο 20 17 / 17
Κακή Θάλασσα 10 203 / 111 Παραλία Κακής Θαλάσσης
Καλοπήγαδο 10 479 / 345 Βρωμοπούσι & Βρωμοπήγαδο
Κόντρα Βιλαρά 140 57 / 37
Μαλιακούκι 140 21 / 17
Μαλιαστέκα 110 118 / 48
Μανούτσο 155 82 / 36
Μαρίστρα 130 62 / 30
Μαρκάτι 210 169 / 123 Μερκάτι
Μεγάλα Πεύκα 80 78 / 53
Μεγάλη Αυλή 200 113 / 65
Μητροπήσι 165 52 / 27 Μιτροπίτος & Μηλοροπίτος
Μικρολίμανο 5 234 / 152 Τουρκολίμανο
Μονή Κακής Θαλάσσης 120 134 / 134 Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης
Μύλος 200 109 / 102
Μυρτέζα 170 42 / 26
Ντάρδεζα 140 54 / 11 Δάρδεζα
Παλιοκαμάριζα 100 158 / 60 Βύλλια ή Βίλλια
Πανόραμα Μικρολίμανου 30 163 / 135
Πεύκα 10 196 / 97
Πλάκα 180 398 / 369
Πόρτο Εννιά 20 72 / 40
Πρισιλίμες 160 54 / 44
Ριμπάρι 310 65 / 59
Ρουμουντί 80 75 / 46
Ρουντζέρι Λεμπρού 130 64 / 48
Σάκκα 150 144 / 124
Σκάλεζα Μητραντώνη 165 77 / 15
Σπηλιαζέζα 120 85 / 47
Συντερίνα 120 117 / 57 Συντερική
Συρί 30 37 / 16
Τζαρδαβίλα Μάκριζας 155 22 / 20
Τζονίμα 10 117 / 42
Τογάνι Λάκιζας 140 125 / 54 Τογάνι
Τρεχαντιέρα 120 196 / 95
Φάνωσι 220 13 / 7
Φέριζα 120 76 / 55
Χάρακας 30 35 / 16
33
Χάρβαλο 100 69 / 33
Κρωπίας (1840) & 1946
Κορωπί(ον) 120 15.860 / 16.226 Κουρσαλάς & Κοροπή ή Κοροπί(ον)
Αγία Μαρίνα 40 2.671 / 2.323
Άγιος Δημήτριος 50 1.956 / 1.501
Καρελλάς 120 1.634 / 1.492 Καρέλα
Κίτσι 80 3.204 / 2.911
Λαυρεωτικής 1890 & 1912
Λαύριο(ν) 10 8.558 / 8.699 Εργαστήρια & Λαύρειο(ν)
Άνω Θορικό(ν) 20 252 / 246 Κυπριανός
Θορικό(ν) 60 265 / 246
Κάτω Ποσειδωνία 20 794 / 698
Κάτω Σούνιο(ν) 20 290 / 194 Σούνιο(ν)
Λεγρενά 15 453 / 324 Αλεγρίνα(ς) & Λεγραινά
Μαραθώνος (1835) & 1989
Μαραθών 40 4.399 / 4.297
Άγιος Παντελεήμων 5 1.489 / 1.181 (Παραλία Μαραθώνος)
Άνω Σούλι(ον) 180 188 / 188 Επάνω Σούλι
Αύρα 50 235 / 122
Βόθων 270 207 / 192 Καλ(λ)έντζι & Βόθωνας
Βρανάς 20 731 / 680
Κάτω Σούλι(ον) 15 1.477 / 1.144
Σχινιάς 5 156 / 107
Μαρκοπούλου Μεσογαίας (1835) & 1964
Μαρκόπουλο(ν) 80 7.614 / 7.813
Αγία Τριάδα 40 216 / 196
Βραυρώνα 10 41 / 39
Κουλιδάς 40 427 / 322
Λιμήν Μαρκοπούλου 10 7.131 / 5.148 Πόρτο Ράφτη & Λιμήν Μεσογαίας
Ποριά 10 66 / 49
Χαμολιά 40 113 / 77
Νέας Μάκρης 1990
Νέα Μάκρη 30 13.986 / 12.139
Νέος Βουτζάς 180 823 / 731
Παιανίας (1835) & 1972
Παιανία 170 12.855 / 12.849 Λιόπεσι
Αργιθέα 200 158 / 148
Παλλήνης 1990
Παλλήνη 190 12.552 / 13.176 Χαρβάτι(ον) & Άνω Χαρβάτι
Λεοντάρι(ον) 190 4.127 / 4.056 Κάντζα
Ραφήνας 1994
Ραφήνα 40 11.352 / 10.173 Αραφήνα & Ραφίνα & (Τρίγλια)
Καλλιτεχνούπολις 170 557 / 528
Σπάτων - Λούτσας 1952
Σπάτα 150 7.738 / 8.167
Αγία Κυριακή 120 540 / 452
Άγιος Ιωάννης 120 241 / 225
Άγιος Νικόλαος Μπούρα 190 103 / 116
Άγιος Σεραφείμ 50 220 / 202
Βελανιδιά 60 237 / 175
Έτος Στέκο 90 111 / 99
Ήμερος Πεύκος 85 93 / 94
Νεάπολη 60 461 / 443
Φοίνικας 120 229 / 212 (Κηπούπολη)
Χριστούπολις 140 230 / 234
34
Ωρωπίων (1835 & 1871) & 2002
Ωρωπός 40 860 / 887 Ορωπός
Κάμπος Ωρωπού 10 237 / 226
Πλατάνια Ωρωπού 10 155 / 111
Νέα Παλάτια 10 2.423 / 2.363
Αγία Αικατερίνη 60 216 / 169
Άγιος Αθανάσιος 40 57 / 41
Άγιος Κωνσταντίνος 5 870 / 662
Πόντιοι 80 81 / 64 Ποντίων
Σκάλα Ωρωπού 10 1.289 / 1.234
Νέα Πολιτεία 80 404 / 277
Χαλκούτσι(ον) 10 2.082 / 1.563
Κοινότητα
Αγίου Κωνσταντίνου 1948

Άγιος Κωνσταντίνος 170 620 / 602 Καμάριζα
Εσπερίδες 20 67 / 47
Ανθούσας 1979
Ανθούσα 340 3.024 / 2.389 Αυλών
Αφιδνών 1912
Αφίδναι 380 1.736 / 1.653 Κιούρκα ή Κιουρκάτι & Αφίδνη
Αγία Τριάδα 600 83 / 84 Διεθνής Ιπποκράτειος Πολιτεία
Δροσοπηγή 540 153 / 143
Κοκκινόβραχος 320 175 / 170 Λιόσια & Λιοσάτι
Κοσμοθέα 320 51 / 49
Σταθμός Αφιδνών 290 345 / 323
Βαρνάβα 1912
Βαρνάβας 510 1.415 / 1.413
Αγία Παρασκευή 520 22 / 72
Άγιοι Δημήτριος & Παντελεήμων 10 136 / 132
Άγιος Ιωάννης 490 23 / 16
Λιμνιώνας 10 19 / 18
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος 460 44 / 39
Μονή Παναγίας 420 6/4 Μονή Παναγίας Άξιον Εστί
Πουρίθι 350 57 / 56
Γραμματικού 1912
Γραμματικό(ν) 260 1.291 / 1.284
Αγία Μαρίνα 30 62 / 50
Σέσι 40 133 / 109
Καπανδριτίου 1912
Καπανδρίτι(ον) 340 2.326 / 2.292
Άγιοι Ανάργυροι 540 239 / 204
Μικροχώρι(ον) 460 372 / 331 Βελιαζίκι ή Βελ(λ)ιαντζίκι
Κουβαρά 1912
Κουβαράς 230 1.241 / 1.091
Νέος Κουβαράς 150 463 / 451 (Πέτα)
Κρυονερίου 1947
Κρυονέρι(ον) 380 2.721 / 2.708 Μπάφι(ον)
Μαλακάσης 1934
Μαλακάσα 250 745 / 622
Μιλέσιο(ν) 220 902 / 670 Μίλισσι & Μήλεσι
Σφενδάλη 300 141 / 113
35
Μαρκοπούλου Ωρωπού 1912
Μαρκόπουλο(ν) 180 3.532 / 3.117
Αγία Βαρβάρα 150 155 / 162
Μπάφι 110 36 / 36
Νέο(ν) Λιβύσσι(ον) 160 171 / 136 Νέο(ν) Λειβύσι(ον) & Ζωοδόχος Πηγή
Παλαιάς Φωκαίας 1947
Παλαιά Φώκαια 5 2.436 / 2.188 Φώκαια
Θυμάρι 50 687 / 436
Πικερμίου 1952
Πικέρμι(ον) 110 1.168 / 1.202
Δασαμάρι 220 109 / 109
Διώνη 190 227 / 220
Ντράφι 220 1.415 / 1.382 Δράφι
Παλαιός Μύλος 150 12 / 11
Πολυδενδρίου 1929
Πολυδένδρι(ον) 340 1.179 / 1.164 Μάζι
Ηρακλειδείς 280 98 / 99
Ταξιάρχες 290 101 / 81
Ροδοπόλεως 1965
Ροδόπολις 400 2.090 / 2.048 Μπάλα
Σαρωνίδος 1979
Σαρωνίς 40 2.102 / 1.656 Πεύκα Γιουρντά & Γιουρντά
Σταμάτας 1929
Σταμάτα 370 2.475 / 2.470 Σταμάτας & Σταμάταις
Συκαμίνου 1929
Συκάμινο(ν) 40 865 / 805
Καμάρι 50 104 / 74
Κατηφόρι 30 78 / 72
Νέο Συκάμινο 90 270 / 214
Πευκιάς 80 205 / 134
Νομαρχία Δυτικής Αττικής (Α3)

Δήμος
Άνω Λιοσίων 1972

Άνω Λιόσια 160 26.423 / 27.305 Λιόσι & Λιόσσια & Παλαιά Λιόσα
Ασπροπύργου 1949
Ασπρόπυργος 30 27.741 / 27.927 Καλύβια Χασιάς
Βιλίων (1835) & 1946
Βίλια 500 1.955 / 1.590 Βύλ(λ)ια & Βίλλια
Αγία Παρασκευή 470 3 / 11
Άγιος Κωνσταντίνος 340 6/2 (Καστανάβα)
Άγιος Νεκτάριος 670 136 / 114
Αιγόσθενα 10 320 / 147 Γερμανό(ν) ή Γερμενός & Πόρτο Γερμενό
Άνω Αλεποχώρι(ον) 260 54 / 39 Αλεποχώρι(ον)
Βένιζα 380 88 / 56
Κάτω Αλεποχώρι(ον) 20 412 / 172 Αλεποχώρι(ον)
Κρύο Πηγάδι 580 21 / 17
Λούμπα 360 7/8
Μύτικας 320 6/4
36
Προφήτης Ηλίας 370 35 / 35
Ψάθα 10 172 / 57
Ελευσίνος (1835) & 1943
Ελευσίς 20 25.863 / 26.121
Ερυθρών (1875) & 1946
Ερυθραί 400 3.326 / 3.105 Κριεκούκι(ον)
Ζεφυρίου 1990
Ζεφύρι(ον) 150 8.860 / 9.130 Ζοφριά ή Ζωφριά & Βασίλισσα Φρειδερίκη
Μαγούλας 2006
Μαγούλα 60 3.728 / 3.476
Νέος Πόντος 70 277 / 282
Μάνδρας 1946
Μάνδρα 80 10.947 / 11.084 (Κούντουρα)
Άγιος Σωτήρ 380 496 / 419
Άγιος Χαράλαμπος 240 16 / 15 Βιλιαρί ή Βιλ(λ)ιαρή
Διόδια 40 174 / 170
Θέα 450 62 / 41
Λεύκα 300 26 / 31
Λούτσα 230 0 / 25
Μονή Οσίου Μελετίου 520 25 / 30
Νέα Ζωή 150 443 / 450
Παλαιοχώρι(ον) 330 356 / 314 Κούντουρα
Πουρνάρι 300 174 / 87
Μεγαρέων (1835) & 1924
Μέγαρα 40 23.032 / 23.166
Αγία Τριάς 5 173 / 122
Αιγειρούσαι 5 479 / 139
Βλυχάδα 80 694 / 616
Κινέτα 20 1.972 / 1.433
Κουμίντρι 40 275 / 273
Λάκκα Καλογήρου 15 312 / 303 Λάκκοι Καλογήρου
Μονή Αγίου Ιεροθέου 300 72 / 64
Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου 200 80 / 64
Μονή Παναχράντου 50 39 / 39
Πάχη 15 331 / 368 Όρμος Πάχης
Σπάρτα (η) 320 712 / 653 Μάζι & Τριποδίσκος & Μάζι(ον)
Στίκας 120 24 / 12
Νέας Περάμου 1994
Νέα Πέραμος 10 7.480 / 6.922 (Μεγάλο Πεύκο)
Φυλής (1840) & 1990
Φυλή 320 2891 / 2.698 Χασιά
Μονή Κλειστών 410 56 / 4
Κοινότητα
Οινόης 1919&1927&1936
Οινόη 290 765 / 581 Μάζι
37
Νομαρχία Πειραιώς (Α4)
Δήμος
Αγίου Ιωάννου Ρέντη 1946

Άγιος Ιωάννης Ρέντης 10 15.060 / 15.422 Ρέντη(ς)
Δραπετσώνας 1951
Δραπετσώνα 20 12.944 / 13.335
Κερατσινίου 1934
Κερατσίνι(ον) 50 76.102 / 78.474 Άγιος Γεώργιος Κερατσινίου
Κορυδαλλού 1946
Κορυδαλλός 50 67.456 / 70.710 Κουτσικάρι ή Κουτσουκάρι
Νικαίας 1933
Νίκαια 50 93.086 / 95.798 Νέα Κοκκινιά
Πειραιώς 1834 & 1912
Πειραιεύς 25 175.697 / 181.933
Περάματος 1963
Πέραμα 50 25.720 / 26.684
Νομός Βοιωτίας (03)

Δήμος
Οικισμός Αναγνώριση Πληθυσμός (2001) Παλαιότερη ονομασία & γραφή
Δερβενοχωρίων 1997
Πύλη (έδρα) 550 666 / 669 Δερβενοσάλεσι
Πάνακτο(ν) 580 102 / 96 Κακονηοχώρι & Κακονισχήρι
Πράσινο(ν) 580 52 / 47 Καβάσιλα
Δάφνη 400 156 / 139 Δαριμάρι(ον)
Σκούρτα 550 929 / 907
Στεφάνη 570 286 / 261 Κρόρα ή Κρώρα
Οινοφύτων 1994
Οινόφυτα (έδρα)
Άγιος Θωμάς 240 1.476 / 1.425 Λιατάνι ή Λιάτανη
Κλειδί(ον) 230 406 / 365 Κλειδέτι ή Κλεινδέτι
Πλαταιών 1989
Καπαρέλλιον (έδρα)
Άγιος Βασίλειος 30 119 / 61
Καλαμάκι 5 15 / 12
Πλαταιαί 380 984 / 883 Κόκλα
Μονή Αγίας Τριάδος 570 7/7
38
Νομός Κορινθίας (15)
Δήμος
Οικισμός Αναγνώριση Πληθυσμός (2001) Παλαιότερη ονομασία & γραφή
Αγίων Θεοδώρων 1994

Άγιοι Θεόδωροι (έδρα) 10 5.960 / 4.963
Λουτρακίου - Περαχώρας (1834) & 1934
Λουτράκι(ον) (έδρα) 50 11.383 / 10.673
Αλκυόνα 20 58 / 28
Ασπρόκαμπος 80 7/7
Ειρήνη 170 97 / 81
Καλλιθέα 200 64 / 25
Λίμνη Βουλιαγμένης 10 100 / 65 Βουλιαγμένη
Μονή Αγίου Ιωάννου 300 4/5
Μονή Οσίου Παταπίου 520 41 / 40
Περαχώρα 300 1.256 / 1.238 Πέρα Χώρα
Σκάλωμα 10 28 / 14
Ισθμία
Άγιος Χαράλαμπος 20 295 / 295
Παλαιό(ν) Καλαμάκι(ον) 10 56 / 12 Σχοινούς & Καλαμάκι
Παράδεισος 50 93 / 69
Πίσια 520 121 / 99 Πήσια & Μπίσια
Αγία Σωτήρα 20 339 / 151
Βαμβακές 50 79 / 23 Βαμβακιές (& Κινέτα)
Μαυρολίμνη 20 24 / 9
Σχίνος 70 49 / 14 Σχοίνος
* Μέσο υψόμετρο {σύμφωνα με την αποτύπωση της έκτασης του οικισμού στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (κλ. 1:50.000), αλλά
και από επιτόπια μέτρηση με συσκευή GPS ακριβείας}.
39
ΟΙ ΔΗΜΟΙ (κατά μέγεθος πληθυσμού)
(απογραφή 2011)
α/α Δήμος Πραγματικός Μόνιμος Νόμιμος

Δημοτική Ενότητα
01 Αθηναίων 664.612 664.046 467.108
02 Πειραιώς 162.084 163.688 155.263
03 Περιστερίου 137.129 139.981 118.883
04 Αχαρνών 105.401 106.943 74.884
Αχαρνών 99.322 100.743 70.552
Θρακομακεδόνων 6.079 6.200 4.332
05 Νικαίας - Αγίου Ιωάννη Ρέντη 104.142 105.430 89.514
Νικαίας 88.267 89.380 76.665
Αγίου Ιωάννη Ρέντη 15.875 16.050 12.849
06 Καλλιθέας 98.951 100.641 74.147
07 Κερατσινίου - Δραπετσώνας 90.020 91.045 74.790
Κερατσινίου 76.099 77.077 62.466
Δραπετσώνας 13.921 13.968 12.324
08 Γλυφάδας 86.393 87.305 64.423
09 Ιλίου 83.241 84.793 58.915
10 Ηλιουπόλεως 76.466 78.153 64.205
11 Χαλανδρίου 73.068 74.192 52.603
12 Νέας Σμύρνης 71.950 73.076 53.661
13 Αμαρουσίου 71.383 72.333 56.047
14 Κηφισιάς 70.327 70.600 54.937
Κηφισιάς 47.426 47.332 38.252
Εκάλης 5.770 5.889 4.513
Νέας Ερυθραίας 17.131 17.379 12.172
15 Αγίου Δημητρίου 70.227 71.294 49.149
16 Ζωγράφου 69.917 71.026 49.524
17 Αιγάλεω 68.623 69.946 60.504
18 Νέας Ιωνίας 66.050 67.134 49.344
19 Παλαιού Φαλήρου 63.736 64.021 48.666
20 Κορυδαλλού 62.653 63.445 51.653
21 Αγίων Αναργύρων - Καματερού 61.312 62.529 46.640
Αγίων Αναργύρων 33.578 34.168 26.752
Καματερού 27.734 28.361 19.888
22 Βύρωνος 60.193 61.308 43.680
23 Αγίας Παρασκευής 58.657 59.704 40.622
24 Πετρουπόλεως 57.709 58.979 42.282
25 Γαλατσίου 57.563 59.345 41.674
26 Παλλήνης 53.735 54.415 33.475
Γέρακα 29.544 29.939 16.393
Ανθούσας 2.108 2.132 1.680
Παλλήνης 22.083 22.344 15.402
27 Ελληνικού - Αργυρούπολης 50.564 51.356 39.971
Αργυρούπολης 33.364 34.097 26.871
Ελληνικού 17.200 17.259 13.100
28 Ηρακλείου 48.960 49.642 36.904
29 Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης 48.817 48.399 36.193
Βούλας 28.314 28.364 20.269
Βάρης 15.744 15.855 10.563
Βουλιαγμένης 4.759 4.180 5.361
30 Χαϊδαρίου 46.634 46.897 36.541
31 Φυλής 45.207 45.965 39.587
Άνω Λιοσίων 33.036 33.565 28.516
Ζεφυρίου 9.248 9.454 7.706
Φυλής 2.923 2.946 3.365
32 Παπάγου - Χολαργού 43.928 44.539 38.464
Χολαργού 30.472 30.840 25.336
Παπάγου 13.456 13.699 13.128
40
33 Αλίμου 41.153 41.720 31.601
34 Μοσχάτου - Ταύρου 39.824 40.413 32.573
Μοσχάτου 25.133 25.441 20.292
Ταύρου 14.691 14.972 12.281
35 Διονύσου 39.606 40.193 28.638
Αγίου Στεφάνου 9.813 10.015 7.229
Ανοίξεως 6.466 6.510 4.241
Διονύσου 6.356 6.458 5.336
Δροσιάς 7.078 7.186 4.539
Κρυονερίου 4.969 5.040 3.404
Ροδοπόλεως 2.036 2.078 1.755
Σταμάτας 2.888 2.906 2.134
36 Μεγαρέων 36.995 36.924 30.822
Μεγαρέων 28.702 28.591 24.681
Νέας Περάμου 8.293 8.333 6.141
37 Πεντέλης 34.970 34.934 26.024
Μελισσίων 22.799 22.741 15.588
Νέας Πεντέλης 7.067 7.198 5.280
Πεντέλης 5.104 4.995 5.156
38 Φιλαδελφείας - Χαλκηδόνος 34.960 35.556 34.852
Νέας Φιλαδελφείας 25.284 25.734 26.713
Νέας Χαλκηδόνος 9.676 9.822 8.139
39 Σπάτων - Αρτέμιδος 33.843 33.821 23.503
Σπάτων - Λούτσας 12.557 12.333 9.839
Αρτέμιδος 21.286 21.488 13.664
40 Ωρωπού 33.659 33.769 27.149
Ωρωπίων 9.366 9.223 8.880
Αυλώνος 5.779 5.895 3.416
Αφιδνών 3.637 3.642 2.356
Καλάμου 3.728 3.728 3.458
Καπανδριτίου 4.117 4.213 3.260
Μαλακάσης 1.037 1.049 1.081
Μαρκοπούλου Ωρωπού 2.792 2.798 2.333
Πολυδενδρίου 1.567 1.608 1.175
Συκαμίνου 1.636 1.613 1.190
41 Μαραθώνος 33.169 33.423 24.437
Μαραθώνος 12.751 12.849 7.767
Βαρνάβα 2.037 2.081 1.925
Γραμματικού 1.803 1.823 1.688
Νέας Μάκρης 16.578 16.670 13.057
42 Δάφνης - Υμηττού 33.066 33.628 27.827
Δάφνης 22.623 22.913 18.490
Υμηττού 10.443 10.715 9.337
43 Λυκόβρυσης - Πεύκης 30.589 31.002 23.303
Πεύκης 21.127 21.352 16.163
Λυκοβρύσεως 9.462 9.650 7.140
44 Βριλησσίων 30.232 30.741 21.419
45 Κρωπίας 30.072 30.307 19.475
46 Ασπροπύργου 30.001 30.251 26.717
47 Ελευσίνας 29.864 29.902 26.204
Ελευσίνος 24.685 24.910 22.565
Μαγούλας 5.179 4.992 3.639
48 Μεταμορφώσεως 29.581 29.891 21.231
49 Σαρωνικού 28.688 29.002 23.381
Καλυβίων «Θορικού» 14.188 14.424 9.477
Αναβύσσου 6.278 6.202 6.167
Κουβαρά 1.955 2.008 2.404
Παλαιάς Φωκαίας 3.397 3.436 2.749
Σαρωνίδος 2.870 2.932 2.584
50 Φιλοθέης - Ψυχικού 26.668 26.968 25.823
Ψυχικού 9.500 9.529 9.959
Νέου Ψυχικού 9.982 10.137 8.486
Φιλοθέης 7.186 7.302 7.378
41
51 Παιανίας 26.328 26.668 19.108
Παιανίας 15.435 15.619 12.137
Γλυκών Νερών 10.893 11.049 6.971
52 Αγίας Βαρβάρας 26.203 26.550 23.188
53 Καισαριανής 26.076 26.458 22.112
54 Περάματος 24.989 25.389 23.234
55 Λαυρεωτικής 24.883 25.102 21.600
Λαυρεωτικής 9.511 9.611 10.370
Αγίου Κωνσταντίνου 725 728 588
Κερατέας 14.647 14.763 10.642
56 Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων Ν. Κορινθίας 21.883 21.100 18.349
Λουτρακίου - Περαχώρας 17.249 14.534
Αγίων Θεοδώρων 4.634 3.815
57 Ραφήνας - Πικερμίου 20.044 20.266 13.599
Ραφήνας 12.990 13.091 10.021
Πικερμίου 7.054 7.115 3.578
58 Μαρκοπούλου Μεσογαίας 19.938 20.040 13.134
59 Μάνδρας - Ειδυλλίας 17.698 17.885 17.721
Μάνδρας 12.728 12.888 10.711
Βιλίων 1.772 1.763 3.153
Ερυθρών 2.822 2.862 3.349
Οινόης 376 382 508
Επεξηγήσεις
Πραγματικός πληθυσμός ή De Facto πληθυσμός οικισμού : το σύνολο των, για οποιαδήποτε αιτία, παρόντων
προσώπων (Ελλήνων και αλλοδαπών) κατά την ημέρα της απογραφής, είτε αυτά διαμένουν μονίμως στον οικισμό αυτό
ή διαμένουν προσωρινά ή βρέθηκαν εκεί τυχαία. Προσοχή : είναι μόνο ο αριθμός των απογραφέντων και όχι όλων των
κατοίκων.
Μόνιμος πληθυσμός οικισμού : το σύνολο των ατόμων (Ελλήνων και αλλοδαπών) που δήλωσαν ότι διαμένουν μόνιμα
στον οικισμό και για περίοδο τουλάχιστον 12 μηνών.
Νόμιμος πληθυσμός οικισμού : το σύνολο των, με ελληνική υπηκοότητα, δημοτών, δηλαδή το σύνολο των ατόμων κάθε
ηλικίας και φύλου που είναι καταχωρημένα στα αντίστοιχα δημοτολόγια. Προσοχή : ο αριθμός των δημοτών είναι αυτός
που και όπως δηλώθηκε από τους πολίτες κατά την απογραφή και όχι ο επίσημος (πραγματικός) αριθμός, δηλαδή αυτός
που είναι καταχωρημένος στα δημοτολόγια του κάθε Δήμου. Είναι αρκετά ενδεικτικό μέγεθος και το πιο αναξιόπιστο (π.χ.
ο Δήμος Αθηναίων εμφανίζεται με 467.108 δημότες το 2011, 595.000 το 2001, 681.635 το 1991, 713.840 το 1981 κ.ά.).
42
ΟΙΚΙΣΜΟΙ ΑΤΤΙΚΗΣ
Α Λιμανάκι Δασκαλειού : Βλ. Ελιές Δασκαλειού.
Α Νεκροταφείο(ν) : Παλαιότερη ονομασία Κοιμητήριο(ν), συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ.
154Α/1908). Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 2.363 κατ. το
1928 (πρόσφυγες 270).
Αβέρωφ : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985). Βλ. Αβερώφειον.
Αβερώφειο(ν) : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908), με πληθυσμό 3.083 κατ. το
1920 (Δ.Α., 2001). Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 9.917
κατ. το 1928 (πρόσφυγες 3.319). Το 1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στο Δήμο Αθηναίων (Φ.Ε.Κ.
212Α/1942). Στην περιοχή υπήρχαν παλαιότερα (1896-1970) οι φυλακές (Εφήβων & Γυναικών) «Αβέρωφ»
και «Βασιλίσσης Όλγας», καθώς και το νοσοκομείο κρατουμένων «Βασιλεύς Παύλος», εκεί που είναι σήμερα
το Δικαστικό Μέγαρο Αθηνών (Άρειος Πάγος). Αναφέρεται ως Αβέρωφ το 1985 (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Αγγελόκηποι : Βλ. Αμπελόκηποι.
Αγία Αικατερίνη : Συνοικισμός της Κοινότητας Νέων Παλατίων με πληθυσμό 112 κατ. το 1991, 216 κατ.
(169 μόνιμους) το 2001 και 71 κατ. (57 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Κ. Νέων Παλατίων της Δ.Ε.
Ωρωπίων του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αγία Άννα : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 62 κατ. το 1889.
Αγία Βαρβάρα : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 33 κατ. το 1920. Προσαρτήθηκε στην
Κοινότητα Μπραχαμίου το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) και το ίδιο έτος στην Κοινότητα Παλαιού Φαλήρου
(Φ.Ε.Κ. 269Α/1925) με πληθυσμό 210 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 14). Το 1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός
του στην Κοινότητα Παλαιού Φαλήρου (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942).
Αγία Βαρβάρα : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Αιγάλεω το 1934, με
υπολογιζόμενο πληθυσμό 200 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934), και ενσωματώθηκε σε αυτήν το 1940
(Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Κοινότητα Αγίας Βαρβάρας το 1949 (Φ.Ε.Κ. 184Α/1949) με πληθυσμό 3.481 κατ. το
1951 και 13.726 κατ. το 1961. Δήμος το 1963 (Φ.Ε.Κ. 45Α/1963). Στις απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό
26.409 κατ., του 1981 είχε 29.259 κατ., του 1991 είχε 28.706 κατ., του 2001 είχε 30.562 κατ. (31.354
μόνιμους) και του 2011 είχε 26.203 κατ. (26.550 μόνιμους) Υπάγεται στην Π.Ε. Δυτικού Τομέα Αθηνών
(Δήμος Αγίας Βαρβάρας / έδρα Αγία Βαρβάρα).
Αγία Βαρβάρα : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού με πληθυσμό 93 κατ. το 1981, 160
κατ. το 1991, 155 κατ. (162 μόνιμους) το 2001 και 60 κατ. (60 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ.
Μαρκοπούλου Ωρωπού του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αγία Βαρβάρα : Οικιστική περιοχή/θέση της Κοινότητας Νέου Ψυχικού το 1953 (Φ.Ε.Κ. 29Α/1953 &
248Α/1953) και του Δήμου Χαλανδρίου το 1960 (Φ.Ε.Κ. 180Δ/1960).
Αγία Βαρβάρα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Ραφήνας (Φ.Ε.Κ. 59Δ/1969).
Αγία Γρηγορούσα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Χαϊδαρίου (Φ.Ε.Κ. 81Δ/1970). Αναφέρεται
(λανθασμένα) και ως Γρηγορούσα (Φ.Ε.Κ. 37Δ/1967 & 41Δ/1968).
Αγία Ελεούσα : Συνοικισμός/συνοικία του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 113 κατ. το 1907. Συνοικισμός του
Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 263 κατ. το 1920. Το 1925 προσαρτήθηκε στην Κοινότητα
Καλλιθέας (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) και στην απογραφή του 1928 ενσωματώθηκε στην Κοινότητα Καλλιθέας.
Αγία Ελεούσα : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Αιγάλεω το 1934, με
υπολογιζόμενο πληθυσμό 200 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934) και ενσωματώθηκε σε αυτήν το 1940
(Φ.Ε.Κ. 212Α/1942).
Αγία Ζώνη : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 236Α/1921 & 298Α/1924).
Αγία Κυριακή : Συνοικισμός του Δήμου Σπάτων - Λούτσας με πληθυσμό 26 κατ. το 1981, 272 κατ. το 1991,
540 κατ. (452 μόνιμους) το 2001 και 893 κατ. (886 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Σπάτων -
Λούτσας του Δήμου Σπάτων - Αρτέμιδος (έδρα Σπάτα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αγία Κυριακή : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αχαρνών (περιοχή Βαρυμπόμπης).
Αγία Μαρίνα : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 168Α/1886).
Αγία Μαρίνα : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος με πληθυσμό 29 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας
Γραμματικού το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Συνοικισμός της Κοινότητας Γραμματικού με πληθυσμό 49 κατ. το
1981, 141 κατ. το 1991, 62 κατ. (50 μόνιμους) το 2001 και 206 κατ. (217 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη
Δ.Ε./Τ.Κ. Γραμματικού του Δήμου Μαραθώνος (έδρα Μαραθών) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
43
Αγία Μαρίνα : Συνοικισμός του Δήμου Κρωπίας με πληθυσμό 2.671 κατ. (2.323 μόνιμους) το 2001 και
3.780 κατ. (3.765 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στο Δήμο Κρωπίας (έδρα Κορωπίον) της Π.Ε. Ανατολικής
Αττικής.
Αγία Μαρίνα : Παλαιότερες ονομασίες Γεροτσακούλι (μέχρι το 1940), Γεροσακκούλιον (1940-1961) και
Θέρετρον (1961-1969). Συνοικισμός της τΚοινότητας Νέας Μάκρης το 1969 (Φ.Ε.Κ. 79Α/1969).
Αγία Μαρίνα Μικρολίμανου : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 139 κατ. (65 μόνιμους) το
2001 και 481 κατ. (476 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα
Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αγία Παρασκευή : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 64 κατ. το 1896. Πιθανώς στην περιοχή του
κτήματος Χρηστομάνου στον Άγιο Λουκά Πατησίων, ή στην περιοχή του κτήματος Πρέση στη Νέα
Κολοκυνθού Περιστερίου, όπου εκκλησάκια της Αγίας Παρασκευής.
Αγία Παρασκευή : Συνοικισμός της Κοινότητας Χαλανδρίου με πληθυσμό 512 κατ. το 1928 (πρόσφυγες
85). Κοινότητα το 1929 (Φ.Ε.Κ. 221Α/1929) που ανακλήθηκε το ίδιο έτος (Φ.Ε.Κ. 390Α/1929). Κοινότητα
Αγίας Παρασκευής το 1931 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1931). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 3.557 κατ., του
1951 είχε 6.977 κατ. και του 1961 είχε 12.122 κατ. Δήμος το 1963 (Φ.Ε.Κ. 45Α/1963). Στις απογραφές του
1971 είχε πληθυσμό 18.345 κατ., του 1981 είχε 32.904 κατ., του 1991 είχε 47.463 κατ., του 2001 είχε 56.836
κατ. (60.065 μόνιμους) και του 2011 είχε 58.657 κατ. (59.704 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Βορείου Τομέα
Αθηνών (Δήμος Αγίας Παρασκευής / έδρα Αγία Παρασκευή).
Αγία Παρασκευή : Συνοικισμός του Δήμου Βιλίων με πληθυσμό 7 κατ. το 1991, 3 κατ. (11 μόνιμους) το
2001 και 1 κάτ. (1 μόνιμο) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Βιλίων του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα
Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής. Η περιοχή αναφέρεται και ως Κριεμάδι ή Κριομάδι (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1936).
Αγία Παρασκευή : Συνοικισμός της Κοινότητας Βαρνάβα με πληθυσμό 110 κατ. το 1991, 22 κατ. (72
μόνιμους) το 2001 και 229 κατ. (244 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Βαρνάβα του Δήμου
Μαραθώνος (έδρα Μαραθών) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αγία Παρασκευή : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αγίων Αναργύρων (Φ.Ε.Κ. 72Δ/1972 & 139Δ/1972).
Αγία Παρασκευή : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αγίου Στεφάνου.
Αγία Σοφία : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 160Α/1927 & 83Δ/1962 & 18Α/1985).
Αγία Σωτήρα : Έτσι αναφέρεται (Φ.Ε.Κ. 560Δ/1978, 771Δ/1985 & 477Δ/2012) η τοποθεσία όπου ο οικισμός
Άγιος Σωτήρ της Μάνδρας. Η ονομασία προέρχεται από την εκκλησία Μεταμόρφωση Σωτήρος του οικισμού,
που ο κόσμος αποκαλεί Αγία Σωτήρα (όπως και σε πολλά άλλα μέρη).
Αγία Σωτήρα : Συνοικισμός της Κοινότητας Πισίων με πληθυσμό 82 κατ. το 1971, 64 κατ. το 1981 και 465
κατ. το 1991. Συνοικισμός του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας με πληθυσμό 339 κατ. (151 μόνιμους) το
2001 και 258 κατ. (215 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στην Τ.Κ. Πισίων της Δ.Ε. Λουτρακίου - Περαχώρας του
Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (έδρα Λουτράκιον) της Π.Ε. Κορινθίας.
Αγία Τριάδα : Χωριό του Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό 91 κατ. το 1896. Μάλλον πρόκειται για την Αγία
Τριάδα στην Πάρνηθα, όπου διέμεναν τα καλοκαίρια Σαρακατσάνοι κτηνοτρόφοι.
Αγία Τριάδα : Συνοικισμός του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας με πληθυσμό 14 κατ. το 1981, 75 κατ. το
1991, 216 κατ. (196 μόνιμους) το 2001 και 216 κατ. (218 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στο Δήμο
Μαρκοπούλου Μεσογαίας (έδρα Μαρκόπουλον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αγία Τριάδα : Προηγούμενη ονομασία Διεθνής Ιπποκράτειος Πολιτεία. Συνοικισμός της Κοινότητας Αφιδνών
με πληθυσμό 40 κατ. το 1991, 83 κατ. (84 μόνιμους) το 2001 και 971 κατ. (959 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται
στη Δ.Ε./Δ.Κ. Αφιδνών του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αγία Τριάδα : Οικιστική περιοχή/θέση της Κοινότητας Πεντέλης (Φ.Ε.Κ. 106Β/1956 & 908Δ/1999).
Αγία Τριάδα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Καλυβίων «Θορικού».
Αγία Τριάδα : Παλαιότερη ονομασία Πιρναρί ή Πυρναρί - Παλαιοχώρι (Φ.Ε.Κ. 276Α/1955 & 56Α/1981).
Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Γλυφάδας (Άνω Γλυφάδα - Τερψιθέα).
Αγία Τριάς : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 20Α/1898).
Αγία Τριάς : Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 12 κατ. το 1971, 155 κατ. το 1981, 165 κατ. το
1991, 173 κατ. (122 μόνιμους) το 2001 και 251 κατ. (252 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ.
Μεγαρέων του Δήμου Μεγαρέων (έδρα Μέγαρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Αγία Τριάς Πάρνηθος : Συνοικισμός του Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό 29 κατ. το 1971 και 9 κατ. το 1981.
Πρόκειται ή για τους υπαλλήλους του Δασαρχείου Πάρνηθος που από το 1958 είχε έδρα την Αγία Τριάδα
(Φ.Ε.Κ. 78Α/1958), ή για τους κατασκηνωτές στην Αγία Τριάδα και στο Παλιοχώρι.
44
Αγία Τριάς Τρίμη : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 15 κατ. το 1889.
Αγία Φιλοθέη : Άλλη ονομασία της Νέας Φιλοθέης του Δήμου Αμαρουσίου.
Αγία Φωτεινή : Οικιστική περιοχή/θέση της τότε Κοινότητας Παλαιάς Φωκαίας.
Αγίασμα ή Αγιασμόθι : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 56 κατ. το 1981, 63 κατ. το 1991,
140 κατ. (94 μόνιμους) το 2001 και 157 κατ. (161 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του
Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής. Η περιοχή αναφέρεται και ως Μεσοχώρι
(Αγίασμα) (Φ.Ε.Κ. 35/1878).
Άγιοι Ακίνδυνοι : Οικιστική περιοχή/θέση της Κοινότητας Αγίων Αναργύρων (Φ.Ε.Κ. 115Α/1958).
Άγιοι Ανάργυροι : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 5 κατ. το 1896. Συνοικισμός της Κοινότητας
Νέων Λιοσίων το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925). Κοινότητα Αγίων Αναργύρων το 1927 (Φ.Ε.Κ. 207Α/1927) με
πληθυσμό 1.057 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 117) και 3.615 κατ. το 1940 και συνολικό πληθυσμό 4.642 κατ.
(Άγιοι Ανάργυροι & Μυκονιάτικα). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 8.416 κατ. και του 1961 είχε
18.448 κατ. Δήμος το 1963 (Φ.Ε.Κ. 45Α/1963). Στις απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό 26.094 κατ., του
1981 είχε 30.320 κατ., του 1991 είχε 30.739 κατ., του 2001 είχε 32.957 κατ. (35.072 μόνιμους) και του 2011
είχε 33.578 κατ. (34.168 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Αγίων Αναργύρων, στο Δήμο Αγίων Αναργύρων
- Καματερού (έδρα Άγιοι Ανάργυροι) της Π.Ε. Δυτικού Τομέα Αθηνών.
Άγιοι Ανάργυροι : Συνοικισμός της Κοινότητας Καπανδριτίου με πληθυσμό 24 κατ. το 1981, 62 κατ. το
Καπανδριτίου του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άγιοι Ανάργυροι : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αμαρουσίου (Φ.Ε.Κ. 321Α/1941).
Άγιοι Απόστολοι : Συνοικισμός της Κοινότητας Καλάμου. Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 33 κατ.,
του 1928 είχε 18 κατ., του 1940 είχε 55 κατ., του 1951 είχε 89 κατ., του 1961 είχε 89 κατ., του 1971 είχε 238
κατ., του 1981 είχε 1.519 κατ., του 1991 είχε 1.660 κατ., του 2001 είχε 3.501 κατ. (2.201 μόνιμους) και του
2011 είχε 1.936 κατ. (1.904 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Καλάμου του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός)
της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άγιοι Δημήτριος & Παντελεήμων : Συνοικισμός της Κοινότητας Βαρνάβα. Στις απογραφές του 1971 είχε
πληθυσμό 4 κατ., του 1981 είχε 60 κατ., του 1991 είχε 17 κατ., του 2001 είχε 136 κατ. (132 μόνιμους) και του
2011 είχε 182 κατ. (189 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Βαρνάβα του Δήμου Μαραθώνος (έδρα
Μαραθών) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άγιοι Θεόδωροι : Χωριό του Δήμου Περαχώρας του Νομού Αργολίδος & Κορινθίας (Επαρχία Κορίνθου), με
πληθυσμό 438 κατ. το 1889 και 398 κατ. το 1896 και του νέου Νομού Κορινθίας το 1889 με πληθυσμό 697
κατ. το 1907. Κοινότητα Αγίων Θεοδώρων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε
πληθυσμό 792 κατ., του 1928 είχε 927 κατ., του 1940 είχε 1.219 κατ., του 1951 είχε 1.340 κατ., του 1961 είχε
1.871 κατ., του 1971 είχε 1.874 κατ., του 1981 είχε 2.660 κατ. και του 1991 είχε 5.084 κατ. Δήμος το 1994
(Φ.Ε.Κ. 135Α/1994). Το 2001 είχε πληθυσμό 5.960 κατ. (4.963 μόνιμους) και το 2011 είχε 4.634 κατ. (4.643
μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Αγίων Θεοδώρων, στο Δήμο Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (έδρα
Λουτράκιον) της Π.Ε. Κορινθίας.
Άγιοι Θεόδωροι : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 3.233 κατ. το
1920 (Δ.Α., 2001).
Άγιοι Θεόδωροι : Συνοικισμός της τότε Κοινότητας Νέων Λιοσίων με πληθυσμό 286 κατ. το 1940.
Άγιος Αθανάσιος : Συνοικισμός της Κοινότητας Νέων Παλατίων με πληθυσμό 40 κατ. το 1991, 57 κατ. (41
μόνιμους) το 2001 και 94 κατ. (99 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Κ. Νέων Παλατίων της Δ.Ε. Ωρωπίων
του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άγιος Ανδρέας : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαραθώνος με πληθυσμό 37 κατ. το 1928 και της Κοινότητας
Νέας Μάκρης με πληθυσμό 44 κατ. το 1940, 227 κατ. το 1951 και 534 κατ. το 1961. Στην περιοχή
αναφέρεται ότι υπήρχε λωβοκομείο (ίδρυση με το Φ.Ε.Κ. 307Α/1888 & χάρτης Ελευθερουδάκη, 1923),
καθώς και καζίνο (χάρτης Γρήγουρα - Καλαποθάκη, 1929).
Άγιος Βασίλειος : Συνοικισμός της Κοινότητας Καπαρελλίου του Νομού Αττικής & Βοιωτίας. Στις
απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 64 κατ., του 1940 είχε 8 κατ., του 1951 είχε 20 κατ., του 1961 είχε 20
κατ., του 1971 είχε 40 κατ., του 1981 είχε 22 κατ. και του 1991 είχε 118 κατ. Συνοικισμός του Δήμου
Πλαταιών το 1997 με πληθυσμό 119 κατ. (61 μόνιμους) το 2001 και 98 κατ. (100 μόνιμους) το 2011.
Υπάγεται στην Τ.Κ. Καπαρελλίου της Δ.Ε. Πλαταιών του Δήμου Θηβαίων (έδρα Θήβαι) της Π.Ε. Βοιωτίας.
Άγιος Γεράσιμος : Οικισμός της Δ.Ε./Δ.Κ. Λαυρεωτικής του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε.
Ανατολικής Αττικής με πληθυσμό 286 κατ. (281 μόνιμους) το 2011.
45
Άγιος Γερμανός : Λανθασμένη ονομασία (Φ.Ε.Κ. 357Α/1935) του Γερμανού ή Γερμενού ή Πόρτο Γερμενού.
Άγιος Γεώργιος : Βλ. Άγιος Γεώργιος Κερατσινίου.
Άγιος Γεώργιος : Συνοικισμός της Κοινότητας Νέων Λιοσίων που προσαρτήθηκε στο Δήμο Περιστερίου το
1949 (Φ.Ε.Κ. 133Α/1949).
Άγιος Γεώργιος : Συνοικισμός του Δήμου Μάνδρας με πληθυσμό 135 κατ. το 1991, 73 κατ. (73 μόνιμους)
το 2001 και 76 κατ. (69 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μάνδρας του Δήμου Μάνδρας -
Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Άγιος Γεώργιος : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 24 κατ. (18 μόνιμους) το 2001 και 34 κατ.
(33 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε.
Ανατολικής Αττικής.
Άγιος Γεώργιος : Συνοικισμός της Κοινότητας Πολυδενδρίου με πληθυσμό 60 κατ. (33 μόνιμους) το 2001
και 38 κατ. (39 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Πολυδενδρίου του Δήμου Ωρωπού (έδρα
Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άγιος Γεώργιος : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Μαραθώνος.
Άγιος Γεώργιος Θορικού : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 68 κατ. (53 μόνιμους) το 2001
και 139 κατ. (141 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα
Άγιος Γεώργιος Κερατσινίου : Στο χάρτη του J. A. Kaupert (III, 1882) αναφέρεται το μοναστήρι του Αγίου
Γεωργίου (Georgios) στον ομώνυμο λοφίσκο (60μ.) του Κερατσινίου, καθώς και το «χωριό»/θέση Kerasini
(βλ. Κερατσίνι). Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 7.598 κατ.
το 1928 (πρόσφυγες 6.176). Κοινότητα Αγίου Γεωργίου το 1933 (Φ.Ε.Κ. 109Α/1933) που ανακλήθηκε
αμέσως (ΦΕ.Κ. 114Α/1933). Κοινότητα το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934) που πάλι ανακλήθηκε (Φ.Ε.Κ. 35Α/1934).
Το ίδιο έτος (1934), μαζί με το Δήμο Ταμπουρίων και τους συνοικισμούς/συνοικίες του και την οικιστική
περιοχή Χαραυγή αποτέλεσαν τον αναφερόμενο πλέον ως Δήμο Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου (Φ.Ε.Κ.
14Β/1934 & 35Α/1934) με συνολικό πληθυσμό 36.591 κατ. το 1940 (36.358 κάτ. ο Άγιος Γεώργιος και 233
κάτ. το Νέον Ικόνιον). Μετονομάστηκε Κερατσίνι και Δήμος Κερατσινίου το 1948 (Φ.Ε.Κ. 204Α/1948).
Άγιος Δανιήλ : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 878 κατ. το 1896. Μετέπειτα αναφέρεται ως
Προφήτης Δανιήλ (τμήμα της περιοχής του σημερινού Βοτανικού).
Άγιος Δημήτριος : Προηγούμενη ονομασία (1879-1928) Μπραχάμι. Κοινότητα Μπραχαμίου το 1925
(Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) και Κοινότητα Αγίου Δημητρίου το 1928 (Φ.Ε.Κ. 156Α/1928). Στις απογραφές του 1928
είχε πληθυσμό 1.816 κατ. (πρόσφυγες 183) και όλη η τότε Κοινότητα 4.309 κατ. (Άγιος Δημήτριος 1.816,
Ηλιούπολις 569, Κατσιπόδι 785, Σπιθάρι 299, Σωρός 840) και του 1940 είχε 14.608 κατ. (περιλαμβάνεται ο
πληθυσμός 3 συνοικισμών - Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Δήμος Αγίου Δημητρίου το 1943 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1943). Ο
συνοικισμός Άγιος Δημήτριος αποσπάστηκε το 1947 και έγινε η έδρα της ανεξάρτητης Κοινότητας Αγίου
Δημητρίου (βλ. επόμενο λήμμα). Έδρα του Δήμου Αγίου Δημητρίου (Μπραχαμίου) ορίστηκε ο συνοικισμός
Κατσιπόδι που μετονομάστηκε Δάφνη και ο Δήμος Αγίου Δημητρίου σε Δήμο Δάφνης (Φ.Ε.Κ. 81Α/1951).
Άγιος Δημήτριος : Ο συνοικισμός Άγιος Δημήτριος του Δήμου Αγίου Δημητρίου {πρώην (1928) Κοινότητας
Αγίου Δημητρίου και παλαιότερα (1925) Κοινότητας Μπραχαμίου} αποσπάστηκε το 1947 και έγινε η
ανεξάρτητη Κοινότητα Αγίου Δημητρίου με έδρα τον Άγιο Δημήτριο (Φ.Ε.Κ. 199Α/1947) και υπολογιζόμενο
πληθυσμό 2.500 κατ. (Φ.Ε.Κ. 185Β/1947). Το 1951 είχε πληθυσμό 4.621 κατ. και το 1961 είχε 21.365 κατ.
Δήμος Αγίου Δημητρίου το 1963 (Φ.Ε.Κ. 45Α/1963). Στις απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό 40.968 κατ.,
του 1981 είχε 51.421 κατ., του 1991 είχε 57.574 κατ., του 2001 είχε 65.173 κατ. (68.719 μόνιμους) και του
2011 είχε 70.227 κατ. (71.294 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Νοτίου Τομέα Αθηνών (Δήμος Αγίου
Δημητρίου / έδρα Άγιος Δημήτριος).
Άγιος Δημήτριος : Συνοικισμός του Δήμου Κρωπίας με πληθυσμό 46 κατ. το 1961, 54 κατ. το 1971, 886
κατ. το 1981, 1.887 κατ. το 1991, 1.956 κατ. (1.501 μόνιμους) το 2001 και 989 κατ. (1.011 μόνιμους) το 2011.
Υπάγεται στο Δήμο Κρωπίας (έδρα Κορωπίον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άγιος Διονύσιος : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Άγιος Ελευθέριος : Συνοικισμός (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 344Α/1932).
Άγιος Ελευθέριος : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 289Α/1925).
Άγιος Θωμάς : Προηγούμενη ονομασία (1835-1929) Λιατάνι ή Λιάτανη. Κοινότητα Αγίου Θωμά του τότε
Νομού Αττικής & Βοιωτίας το 1929 (Φ.Ε.Κ. 164Α/1929) με πληθυσμό 1.377 κατ. το 1940. Στις απογραφές
του 1951 είχε πληθυσμό 1.287 κατ., του 1961 είχε 1.222 κατ., του 1971 είχε 1.183 κατ., του 1981 είχε 1.398
κατ. και του 1991 είχε 1.628 κατ. Συνοικισμός του Δήμου Οινοφύτων το 1997 (Φ.Ε.Κ. 244Α/1997) με
46
πληθυσμό 1.476 κατ. (1.425 μόνιμους) το 2001 και 1.290 κατ. (1.292 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Τ.Κ.
Αγίου Θωμά, στη Δ.Ε. Οινοφύτων του Δήμου Τανάγρας (έδρα Σχηματάριον) της Π.Ε. Βοιωτίας.
Άγιος Θωμάς : Συνοικισμός της Κοινότητας Αμαρουσίου (Φ.Ε.Κ. 331Α/1938) με πληθυσμό 328 κατ. το 1940
και 338 κατ. το 1951.
Άγιος Θωμάς : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας.
Άγιος Ιερόθεος : Συνοικισμός της Κοινότητας Νέων Λιοσίων που προσαρτήθηκε στο Δήμο Περιστερίου το
1949 (Φ.Ε.Κ. 133Α/1949).
Άγιος Ιωάννης : Βλ. Ξάχωνες Βουλιαγμένης.
Άγιος Ιωάννης : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 4 κατ. το 1896. Ίσως μεταξύ Άνω Δάφνης και
Δουργούτι (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Άγιος Ιωάννης : Συνοικισμός του Δήμου Σπάτων με πληθυσμό 55 κατ. το 1961, 68 κατ. το 1981, 54 κατ. το
1991, 241 κατ. (225 μόνιμους) το 2001 και 277 κατ. (284 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Σπάτων
- Λούτσας του Δήμου Σπάτων - Αρτέμιδος (έδρα Σπάτα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άγιος Ιωάννης : Συνοικισμός της Κοινότητας Βαρνάβα με πληθυσμό 6 κατ. το 1991, 23 κατ. (16 μόνιμους)
το 2001 και 76 κατ. (81 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Βαρνάβα του Δήμου Μαραθώνος (έδρα
Άγιος Ιωάννης : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίας Παρασκευής (Φ.Ε.Κ. 158Δ/1962 & 65Δ/1971).
Άγιος Ιωάννης Θεολόγος : «Χωριό» του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 12 κατ. το 1896. Πιθανώς
πρόκειται για παραθεριστές στην έρημο τότε Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου (Παπάγου).
Άγιος Ιωάννης Καρέας : Αναφέρεται σχέδιο ρυμοτομίας συνοικισμού Καρέας (Φ.Ε.Κ. 39Α/1938 &
384Α/1941). Συνοικισμός του Δήμου Βύρωνος με πληθυσμό 78 κατ. το 1940, 140 κατ. το 1951, 1.391 κατ. το
1961 και 2.850 κατ. το 1971. Αναφέρεται και ως Συνοικισμός Καρρέας (Φ.Ε.Κ. 21Δ/1960).
Άγιος Ιωάννης Περιβολάρης ή Κυνηγός : Βλ. Δουργούτι.
Άγιος Ιωάννης Ρέντης : Χωριό του Δήμου Πειραιώς (ως Ρέντη) με πληθυσμό 302 κατ. το 1896 και 583 κατ.
το 1907. Συνοικισμός του Δήμου Πειραιώς (ως Ρέντη) το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 572 κατ. το
1920 (ως Άγιος Ιωάννης Ρέντης). Μαζί με τον ομώνυμο συνοικισμό του Δήμου Αθηναίων αποτέλεσαν την
Κοινότητα Αγίου Ιωάννου Ρέντη το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) με πληθυσμό 3.289 κατ. το 1928 (πρόσφυγες
949) και 4.183 κατ. το 1940. Δήμος το 1946 (Φ.Ε.Κ. 290Α/1946). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό
5.375 κατ., του 1961 είχε 11.204 κατ., του 1971 είχε 17.560 κατ., του 1981 είχε 16.276 κατ., του 1991 είχε
14.218 κατ., του 2001 είχε 15.060 κατ. (15.422 μόνιμους) και του 2011 είχε 15.875 κατ. (16.050 μόνιμους).
Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Αγίου Ιωάννου Ρέντη, στο Δήμος Νικαίας - Αγίου Ιωάννη Ρέντη (έδρα Νίκαια) της
Π.Ε. Πειραιώς.
Άγιος Ιωάννης Ρέντης (τμήμα) : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 158 κατ. το
1889, 841 κατ. το 1896 (όπου αναφέρεται και χωριό Ρέντης με 3 κατ.) και 1.401 κατ. το 1907 (ως
συνοικισμός/συνοικία). Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 885 κατ. το 1920 που
ενώθηκε με τον ομώνυμο συνοικισμό του Δήμου Πειραιώς το 1925 και αποτέλεσαν την Κοινότητα Αγίου
Ιωάννου Ρέντη (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925).
Άγιος Ιωάννης Ρώσσος : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αχαρνών.
Άγιος Ιωάννης Ρώσσος : Βλ. Εργατικές Κατοικίες «Άγιος Ιωάννης Ρώσσος» Λαυρεωτικής.
Άγιος Κοσμάς : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 3 κατ. το 1896 και 20 κατ. το 1907 (ως
συνοικισμός/συνοικία). Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 2 κατ. το 1920. Προσαρτήθηκε στην
Κοινότητα Μπραχαμίου το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925). Στην απογραφή του 1928 δεν αναφέρεται. Το 1932
αναφέρεται ως Άγιος Κοσμάς της τότε Κοινότητας Κομνηνών (Φ.Ε.Κ. 356Α/1932).
Άγιος Κωνσταντίνος : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 80/1879). Χωριό του
Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 255 κατ. το 1896. Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908)
με πληθυσμό 8.735 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Άγιος Κωνσταντίνος (Κολωνός) : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 952 κατ. το 1896 .
Άγιος Κωνσταντίνος : Παλαιότερη ονομασία (1889-1954) Καμάριζα. Κοινότητα Καμαρίζης το 1948 (Φ.Ε.Κ.
45Α/1948) με πληθυσμό 439 κατ. το 1951 και Κοινότητα Αγίου Κωνσταντίνου το 1954 (Φ.Ε.Κ. 188Α/1954).
Στις απογραφές του 1961 είχε πληθυσμό 400 κατ., του 1971 είχε 388 κατ., του 1981 είχε 428 κατ., του 1991
είχε 516 κατ., του 2001 είχε 620 κατ. (602 μόνιμους) και του 2011 είχε 651 κατ. (659 μόνιμους). Υπάγεται, ως
Δ.Ε./Τ.Κ. Αγίου Κωνσταντίνου, στο Δήμο Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
47
Άγιος Κωνσταντίνος : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαραθώνος με πληθυσμό 46 κατ. το 1920. Στο χάρτη
των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) αναφέρεται μόνο ο Άγιος Κωνσταντίνος της Νέας Μάκρης, στη θέση της
παλαιότερης ονομασίας Ξυλοκέριζα που σημείωναν οι χάρτες του J. A. Kaupert (XII, 1886) και των Lepsius -
Βουγιούκα (1906).
Άγιος Κωνσταντίνος : Συνοικισμός της Κοινότητας Νέων Παλατίων με πληθυσμό 3 κατ. το 1971, 162 κατ.
το 1981, 402 κατ. το 1991, 870 κατ. (662 μόνιμους) το 2001 και 397 κατ. (386 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται
στη Δ.Κ. Νέων Παλατίων της Δ.Ε. Ωρωπίων του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής
Αττικής.
Άγιος Κωνσταντίνος : Συνοικισμός του Δήμου Βιλίων με πληθυσμό 6 κατ. (2 μόνιμους) το 2001 και 2 κατ.
(2 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Βιλίων του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της
Π.Ε. Δυτικής Αττικής. Αναφέρεται και ως Καστανάβα.
Άγιος Κωνσταντίνος : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αιγάλεω (Φ.Ε.Κ. 142Δ/1967 & 103Δ/1969).
Άγιος Μελέτιος : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 169 κατ. το 1896. Αναφέρεται ως θέση το 1904
(Φ.Ε.Κ. 120Α/1904) και ως συνοικία Αγίου Μελετίου το 1914 (Φ.Ε.Κ. 190Α/1914).
Άγιος Μερκούριος : Συνοικισμός της Κοινότητας Αφιδνών με πληθυσμό 95 κατ. το 1928.
Άγιος Νεκτάριος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βιλίων, στην τοποθεσία Μαγκούλεζα, όπου ο Οικοδομικός
Συνεταιρισμός «Άγιος Νεκτάριος» (Φ.Ε.Κ. 220Δ/1970). Συνοικισμός του Δήμου Βιλίων με πληθυσμό 51 κατ.
το 1991, 136 κατ. (114 μόνιμους) το 2001 και 57 κατ. (40 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Βιλίων
του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Άγιος Νεκτάριος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λαυρεωτικής, νότια του Αγίου Κωνσταντίνου (Καμάριζα).
Άγιος Νικόλαος : Συνοικισμός της Κοινότητας Κορωπίου με πληθυσμό 82 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 53) και
της Κοινότητας Βάρης το 1929 (δεν αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 221Α/1929) με πληθυσμό 288 κατ. το 1940.
Αναφέρεται Άγιος Νικόλαος Πάλων (Κοινότητας Βάρης) στο βιβλίο (1935) απογραφής πληθυσμού του 1928.
Συνοικισμός της Κοινότητας Βουλιαγμένης με πληθυσμό 67 κατ. το 1951. Αναφέρεται και ως Άγιος Νικόλαος
Πάλλων (Φ.Ε.Κ. 109Α/1957).
Άγιος Νικόλαος : Συνοικισμός της Κοινότητας Καματερού με πληθυσμό 819 κατ. το 1961.
Άγιος Νικόλαος : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Αναβύσσου (Φ.Ε.Κ. 47Δ/1965). Συνοικισμός της
Κοινότητας Αναβύσσου με πληθυσμό 331 κατ. το 1981.
Άγιος Νικόλαος : Συνοικισμός του Δήμου Παιανίας με πληθυσμό 7 κατ. το 1981.
Άγιος Νικόλαος : Συνοικισμός της Κοινότητας Αρτέμιδος (Λούτσας) το 1981.
Άγιος Νικόλαος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλυβίων «Θορικού».
Άγιος Νικόλαος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας (Φ.Ε.Κ. 331Α/1932 & 107Δ/1962
& 37Δ/1963). Βλ. & Πούντα.
Άγιος Νικόλαος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, ΒΔ από την Κινέτα στο ρέμα της Πίκας.
Άγιος Νικόλαος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλλήνης (Φ.Ε.Κ. 142ΑΑΠ/2012).
Άγιος Νικόλαος Βάρης : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βούλας, στην Άνω Βούλα (Φ.Ε.Κ. 205Δ/1971 &
31Δ/1973).
Άγιος Νικόλαος Μπούρα : Συνοικισμός του Δήμου Σπάτων - Λούτσας με πληθυσμό 50 κατ. το 1981, 154
Σπάτων - Λούτσας του Δήμου Σπάτων - Αρτέμιδος (έδρα Σπάτα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άγιος Νικόλαος Πάλ(λ)ων : Βλ. Άγιος Νικόλαος Κορωπίου (1928), Βάρης (1929) & Βουλιαγμένης (1951).
Άγιος Παντελεήμων : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαραθώνος με πληθυσμό 302 κατ. το 1961, 561 κατ. το
1971, 1.864 κατ. το 1981, 3.289 κατ. το 1991, 1.489 κατ. (1.181 μόνιμους) το 2001 και 1.542 κατ. (1.591
μόνιμους) το 2011. Αναφέρεται και ως Παραλία Μαραθώνος. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μαραθώνος του Δήμου
Άγιος Παντελεήμων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μάνδρας (Φ.Ε.Κ. 357Δ/1982).
Άγιος Παντελεήμων : Βλ. Μετόχιον Αναβύσσου.
Άγιος Παύλος : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 244Α/1893). Συνοικία του Δήμου
Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 5.747 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Άγιος Σάββας : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 213Α/1925). Αναφέρεται η
ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930). Μετονομάστηκε Νέαι Κυδωνίαι το 1932
(Φ.Ε.Κ. 36Α/1932) και προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) ως Κυδωνίαι στην Κοινότητα Αιγάλεω το 1934.
48
Άγιος Σεραφείμ : Συνοικισμός του Δήμου Σπάτων - Λούτσας με πληθυσμό 4 κατ. το 1981, 73 κατ. το 1991
και 220 κατ. (202 μόνιμους) το 2001. Το 2011 δεν αναφέρεται.
Άγιος Σπυρίδων : Χωριό του Δήμου Κρωπίας με πληθυσμό 22 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας
Μαρκοπούλου (Μεσογαίας) το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 35 κατ. το 1920 και 82 κατ. το 1928.
Άγιος Σπυρίδων : Οικιστική περιοχή (τμήμα του συνοικισμού Δασαμάρι) της Κοινότητας Πικερμίου (Φ.Ε.Κ.
130Δ/1970, 129Δ/1972 & 114Δ/1976).
Άγιος Σπυρίδων : Οικιστική περιοχή / θέση του Δήμου Αιγάλεω (Φ.Ε.Κ. 176Α/1957).
Άγιος Στέφανος : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 2 κατ. το 1889.
Άγιος Στέφανος : Συνοικισμός της Κοινότητας Αφιδνών με πληθυσμό 334 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 257).
Κοινότητα Αγίου Στεφάνου το 1929 στην οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Νέα Ζοργιάνη (Φ.Ε.Κ.
217Α/1929) και Παλαιό(ν) Μπογιάτι(ον) ή Μπογιάτι (Φ.Ε.Κ. 388Α/1939). Στις απογραφές του 1940 είχε
πληθυσμό 1.191 κατ., του 1951 είχε 1.023 κατ., του 1961 είχε 1.691 κατ., του 1971 είχε 1.543 κατ., του 1981
είχε 2.323 κατ. και του 1991 είχε 5.243 κατ. Δήμος το 1994 (Φ.Ε.Κ. 133Α/1994). Το 2001 είχε πληθυσμό
9.271 κατ. (8.790 μόνιμους) και το 2011 είχε 9.696 κατ. (9.892 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Αγίου
Στεφάνου στο Δήμο Διονύσου (έδρα Άγιος Στέφανος) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άγιος Στυλιανός : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων, μεταξύ Πεδίου του Άρεως και Γκύζη
(Φ.Ε.Κ. 289Α/1924 & 389Α/1934).
Άγιος Στυλιανός ή Αξιωματικών : Συνοικισμός του Δήμου Βύρωνος, προς τον Άγιο Ιωάννη Καρέα (Φ.Ε.Κ.
223Β/1955).
Άγιος Σώστης : Οικιστική περιοχή στα όρια των Δήμων Αθηναίων - Καλλιθέας - Νέας Σμύρνης (Φ.Ε.Κ.
129Δ/1960 & 81Δ/1961 & 64Δ/1965).
Άγιος Σωτήρ : Βλ. και Αγία Σωτήρα. Συνοικισμός της Κοινότητας και του Δήμου Μάνδρας. Στις απογραφές
του 1940 είχε πληθυσμό 31 κατ., του 1951 είχε 43 κατ., του 1961 είχε 101 κατ., του 1971 είχε 75 κατ., του
1981 είχε 112 κατ., του 1991 είχε 299 κατ., του 2001 είχε 496 κατ. (419 μόνιμους) και του 2011 είχε 479 κατ.
(488 μόνιμους). Έχει αναφερθεί (λανθασμένα) ως Άγιος Σώστης (Φ.Ε.Κ. 48Α/1951). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ.
Μάνδρας του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Άγιος Φανούριος : Συνοικισμός της τότε Κοινότητας Νέων Λιοσίων με πληθυσμό 369 κατ. το 1940 και
1.107 κατ. το 1951.
Άγιος Φανούριος : Οικιστική περιοχή/θέση της Παλαιάς Κοκκινιάς (Φ.Ε.Κ. 143Α/1957).
Άγιος Φίλιππος : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 138Α/1906).
Άγιος Φίλιππος : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων.
Άγιος Χαράλαμπος : Συνοικισμός του Δήμου Μάνδρας με πληθυσμό 3 κατ. το 1981, 4 κατ. το 1981, 16 κατ.
(15 μόνιμους) το 2001 και 6 κατ. (6 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μάνδρας του Δήμου
Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής. Παλαιότερα (1835) βρισκόταν στην περιοχή
το χωριό Βιλιαρί ή Βιλαρί.
Άγιος Χαράλαμπος : Συνοικισμός της Κοινότητας Ισθμίας του Νομού Κορινθίας με πληθυσμό 108 κατ. το
1981 και 210 κατ. το 1991. Συνοικισμός του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας με πληθυσμό 295 κατ. (295
μόνιμους) το 2001 και 246 κατ. (248 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Κ. Ισθμίας της Δ.Ε. Λουτρακίου -
Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (έδρα Λουτράκιον) της Π.Ε. Κορινθίας.
Αγκώνας : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Καλάμου.
Αγνούσσαι : Προηγούμενες ονομασίες Δάγλα ή Ντάγλα (1879-1927) και Λιάδα (1927-1961). Συνοικισμός
της Κοινότητας Μαρκοπούλου Μεσογαίας με πληθυσμό 113 κατ. το 1961 και 82 κατ. το 1971.
Άγορά ή Νέα Αγορά : Παλαιότερη ονομασία Ψυρρή, συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ.
154Α/1908) με πληθυσμό 13.003 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Αγριλέζα : Συνοικισμός του Δήμου Λαυρεωτικής το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 58 κατ. το 1920
και 48 κατ. το 1928. Έχει αναφερθεί (λανθασμένα) ως Αγριλάζα (Φ.Ε.Κ. 70Α/1923).
Αγροτικός Οικισμός : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βούλας, στην Άνω Βούλα (Φ.Ε.Κ. 204Δ/1968).
Αδάμη ή Αδάμες : Χωριό (περιοχής τέως Δήμου Αμαρουσίου) του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ.
22/1840), του Δήμου Αμαρουσίου το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) και του Δήμου Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ.
30/1853). Σήμερα είναι οικιστική περιοχή των Δήμων Κηφισιάς (Φ.Ε.Κ. 165Δ/1960) & Αχαρνών (περιοχή
Βαρυμπόμπης).
Αδριανού : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 2.767 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001).
49
Αεριόφωτος : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 269Α/1908 & 284Α/1908).
Αναφερόταν και ως Γκαζοχώρι ή και ως Έξω Κεραμεικού (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908).
Άη Γιάννης : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κορωπίου στην περιοχή Λαμπρικά.
Αθήναι : Την 1-12-1834 «η πόλις Αθήναι» ορίζεται ως «Βασιλική Καθέδρα και Πρωτεύουσα» (Φ.Ε.Κ.
36/1834) και έδρα του Δήμου Αθηνών, με πληθυσμό 7.028 κατ. (Β.Δ. 1-10-1834/χωρίς Φ.Ε.Κ. & Φ.Ε.Κ.
17/1835), στον οποίο Δήμο προσαρτήθηκαν τα χωριά/συνοικίες (με 149 κατ.) Λεβί, Μονή Πετράκη, Μύλοι και
Πατήσια (Γ.Α.Κ./χωρίς Φ.Ε.Κ.). Έδρα του Δήμου Αθηνών το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Το 1840
στο Δήμο Αθηνών προσαρτήθηκαν και τα χωριά Αμπελοκήποι, Γυψέλι, Δερβισαγού, Εύμορφη Εκκλησία,
Καράς, Κερατζίνι, Σεπόλια, Τράχωναις, και Χασάνιον, καθώς και ο Δήμος Αμαρουσίου, μαζί με τα 12 χωριά
του. Το 1840 ο Δήμος (Αθηνών & ο τέως Αμαρουσίου) είχε συνολικό πληθυσμό 18.973 κατ. Στην απογραφή
του 1844 αι Αθήναι είχαν πληθυσμό 25.109 κατ. και ο Δήμος είχε 26.288 κατ. και στις απογραφές του 1848 ο
Δήμος είχε πληθυσμό 26.256 κατ. και του 1849 είχε 26.197 κατ. Το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) ο Δήμος Αθηνών
χωρίστηκε σε Δήμο Αθηνών (24.699 κάτ.) και σε Δήμο Αμαρουσίου (1.498 κάτ.). Στις απογραφές του 1850 ο
Δήμος είχε πληθυσμό 25.331 κατ., του 1851 είχε 24.754 κατ. και του 1852 είχε 24.343 κατ. Το 1853 ο Δήμος
Αμαρουσίου, μαζί με όλα τα χωριά του, συγχωνεύθηκε πάλι με τον αναφερόμενο πλέον ως Δήμο Αθηναίων
(Φ.Ε.Κ. 30/1853) και με πληθυσμό αι Αθήναι 30.590 κατ. και ο Δήμος 31.122 κατ. Στις απογραφές του 1854
ο Δήμος είχε πληθυσμό 30.520 κατ., του 1855 είχε 30.298 κατ., του 1856 είχε 33.436 κατ. (Αθήναι 30.969
κάτ.) και του 1861 είχε 43.371 κατ. (Αθήναι 41.298 κάτ.). Το 1867 αναφέρεται ότι η πόλις των Αθηνών είχε 3
τμήματα (Φ.Ε.Κ. 30/1867), ενώ το 1872 είχε 4 τμήματα (Φ.Ε.Κ. 21/1872). Στην απογραφή του 1870 ο Δήμος
Αθηναίων είχε πληθυσμό 48.107 κατ. Στις απογραφές του 1879 η πόλις των Αθηνών είχε 6 τμήματα και
πληθυσμό 63.374 κατ. και ο Δήμος 68.677 κατ., του 1884 είχε 75.538 κατ. και ο Δήμος 84.903 κατ. και του
1889 είχε 107.251 κατ. και ο Δήμος είχε 114.355 κατ. Στις απογραφές του 1896 είχε πληθυσμό 111.486 κατ.
(σε 6 τμήματα) και όλος ο Δήμος Αθηναίων 128.735 κατ. (111.486 κάτ. η κυρίως πόλη και 17.249 κάτ. τα 72
αναφερόμενα - ασαφώς - ως ξεχωριστά χωριά) και του 1907 είχε 167.479 κατ. (154.863 κάτ. η κυρίως πόλη
και 12.616 κάτ. οι 35 συνοικισμοί/συνοικίες) και όλος ο Δήμος Αθηναίων 175.430 κατ. (167.479 κάτ. η κυρίως
πόλη με τους 35 συνοικισμούς/συνοικίες και 7.951 κάτ. 9 ξεχωριστοί συνοικισμοί).
Έδρα του Δήμου Αθηναίων το 1912 στον οποίο Δήμο εξακολούθησαν να υπάγονται οι 9 συνοικισμοί
Αμαρούσιον, Ηράκλειον, Καρράς, Κηφισιά, Μπραχάμι, Νέα Λιόσια, Παλαιόν Φάληρον, Τράχωνες και
Χαλάνδριον (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912 - δεν αναφέρονται οι 35 συνοικισμοί της απογραφής του 1907, καθώς και 28
παλαιότεροι, της απογραφής του 1896). Στην απογραφή του 1920 είχε πληθυσμό 292.991 κατ. (285.365 κάτ.
η κυρίως πόλη με τα 8 διαμερίσματα και 7.626 κάτ. οι 7 συνοικισμοί/συνοικίες εκτός σχεδίου πόλεως) και
όλος ο Δήμος Αθηναίων 317.209 κατ. (292.991 κάτ. η κυρίως πόλη με τους 7 συνοικισμούς/συνοικίες και
24.218 κάτ. 38 συνοικισμοί). Στην απογραφή του 1928 είχε πληθυσμό 452.919 κατ. (302.966 κάτ. η κυρίως
πόλη και 149.953 κάτ. οι 27 συνοικισμοί/συνοικίες εκτός σχεδίου πόλεως) και όλος ο Δήμος Αθηναίων
459.211 κατ. (452.919 κάτ. η κυρίως πόλη με τους 27 συνοικισμούς/συνοικίες και 6.292 κάτ. 6 συνοικισμοί).
Στην απογραφή προσφύγων του 1923 εμφανίζεται να έχει 56.598 πρόσφυγες και το 1928 να έχει 116.379
πρόσφυγες. Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 481.225 κατ., του 1951 είχε 565.084 κατ., του 1961
είχε 627.564 κατ., του 1971 είχε 867.023 κατ., του 1981 είχε 885.737 κατ., του 1991 είχε 772.072 κατ., του
2001 είχε 745.514 κατ. (789.166 μόνιμους) και του 2011 είχε 664.612 κατ. (664.046 μόνιμους). Το 1981 ο
Δήμος διαιρέθηκε σε 7 διαμερίσματα (Φ.Ε.Κ. 246Α/1981). Το 2010 αναφέρεται και ως Αθήνα (Φ.Ε.Κ.
1292Β/2010). Υπάγεται στην Π.Ε. Κεντρικού Τομέα Αθηνών (Δήμος Αθηναίων / έδρα Αθήναι).
Αιγάλεω : Το 1934 αναφέρεται (ασαφώς) «αναγνωρίζομεν εις Κοινότητα τους συνοικισμούς Δαφνίου υπό το
όνομα Κοινότης Αιγάλεω, με έδραν τον συνοικισμόν Πυριτιδοποιείον» (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934 - στο
οποίο όμως δεν αναφέρεται το Πυριτιδοποιείον). Στην Κοινότητα προσαρτήθηκαν το 1934 οι συνοικισμοί
Αγία Βαρβάρα, Αγία Ελεούσα, Κτήμα Αλεξάνδρου, Κυδωνίαι (Νέαι Κυδωνίαι), Λούμη, Νέαι Φώκαιαι,
Σκαραμαγκά, Σωτηράκι και Χαϊδάρι. Στην απογραφή του 1940 είχε πληθυσμό 17.686 κατ. Δήμος Αιγάλεω το
1943 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1943). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 29.464 κατ., του 1961 είχε 57.840 κατ.,
του 1971 είχε 79.961 κατ., του 1981 είχε 81.906 κατ., του 1991 είχε 78.563 κατ., του 2001 είχε 74.046 κατ.
(77.917 μόνιμους) και του 2011 είχε 68.623 κατ. (69.946 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Δυτικού Τομέα
Αθηνών (Δήμος Αιγάλεω / έδρα Αιγάλεω).
Αιγειρούσαι : Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 37 κατ. το 1971, 280 κατ. το 1981, 802 κατ.
το 1991, 479 κατ. (139 μόνιμους) το 2001 και 365 κατ. (339 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ.
Αιγόσθενα : Προηγούμενη ονομασία (μέχρι το 1940) Γερμανό(ν) ή Γερμενός ή Πόρτο Γερμενό. Συνοικισμός
της Κοινότητας Βιλλίων με πληθυσμό 14 κατ. το 1920 (Γερμενός) και 42 κατ. το 1940. Συνοικισμός του
Δήμου Βιλίων με πληθυσμό 174 κατ. το 1951, 232 κατ. το 1961, 138 κατ. το 1971, 94 κατ. το 1981 (λόγω του
σεισμού των Αλκυονίδων), 308 κατ. το 1991, 320 κατ. (147 μόνιμους) το 2001 και 98 κατ. (80 μόνιμους) το
50
2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Βιλίων του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής
Αττικής.
Αιξωνή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γλυφάδας.
Αιολία : Αναφέρεται η ίδρυση εξοχικού συνοικισμού στην περιοχή Πηγάδι ή Μπιστάρδι ή Πυριτιδοποιείον
του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 177Α/1927). Ανεκλήθη το 1937 (Φ.Ε.Κ. 40Α/1937).
Αιολίς : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Πικερμίου.
Ακαδημία Πλάτωνος : Προηγούμενη ονομασία Ακαθήμια & ένα τμήμα ως Χεζολίθαρο. Συνοικία του Δήμου
Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908 & 224Α/1910) με πληθυσμό 4.863 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Ακρόπολις ή Ακροπόλεως : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό
1.087 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Ακτημόνων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων στους δυτικούς πρόποδες των Τουρκοβουνίων
(Φ.Ε.Κ. 81Α/1932).
Αλαγρίνας ή Αλεγρίνας ή Αλεγρανά : Βλ. Λεγρενά.
Αλεξανδρινά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ζωγράφου (Φ.Ε.Κ. 173Δ/1972 & 81Δ/1973).
Αλεξάνδρου Λούμη : Λανθασμένη ονομασία. Βλ. Κτήμα Αλεξάνδρου και Λούμη ή Λιούμη.
Αλεξιούπολις : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Αργυρουπόλεως (Φ.Ε.Κ. 191Δ/1965).
Αλεποβούνι : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Βύρωνος (Φ.Ε.Κ. 111Α/1936).
Αλεποχώρι(ον) : Χωριό του Δήμου Ειδυλλίας (έδρα Βίλλια). Στην απογραφή του 1879 (ως Αλποχώρι) είχε
άγνωστο πληθυσμό (ήταν ενσωματωμένος στα Βίλια). Συνοικισμός της Κοινότητας Βυλλίων/Βιλλίων με
πληθυσμό 21 κατ. το 1920. Από το 1940 εμφανίζεται ως Άνω Αλεποχώρι(ον) και Κάτω Αλεποχώρι(ον).
Αλίανθος : Παλαιότερη ονομασία (1936-1968) Βάρκιζα (Φ.Ε.Κ. 231Α/1968).
Άλιμος : Το 1925 αναφέρεται η ίδρυση του εξοχικού συνοικισμού «Άλιμος» στην περιοχή του κτήματος
Τράχωνες (Φ.Ε.Κ. 331Α/1925 & 41Α/1926 & 93Α/1936). Το 1954 αναφέρεται ως συνοικισμός της Κοινότητας
Καλαμακίου (Φ.Ε.Κ. 32Α/1954). Το 1968 σχηματίστηκε ο Δήμος Αλίμου από την ένωση των Κοινοτήτων
Καλαμακίου και Ελληνικού με έδρα το Καλαμάκι(ον) (Φ.Ε.Κ. 163Α/1968). Στην απογραφή του 1971 είχε
πληθυσμό ο Δήμος 26.957 κατ. (Καλαμάκιον 18.102 κάτ. & Ελληνικόν 8.855 κάτ.). Το 1975 αποσπάστηκε το
Ελληνικό(ν) και σχημάτισε την Κοινότητα Ελληνικού (Φ.Ε.Κ. 219Α/1975). Στις απογραφές του 1981 (ως
Δήμος Αλίμου & ως Καλαμάκιον) είχε πληθυσμό 27.036 κατ., του 1991 είχε 32.024 κατ., του 2001 είχε
38.047 κατ. (39.800 μόνιμους) και του 2011 είχε 41.153 κατ. (41.720 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Νοτίου
Τομέα Αθηνών (Δήμος Αλίμου / έδρα Καλαμάκιον).
Αλκυόνα : Συνοικισμός του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας με πληθυσμό 47 κατ. το 1991, 58 κατ. (28
μόνιμους) το 2001 και 10 κατ. (10 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Λουτρακίου - Περαχώρας του
Αλσούπολις : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Ιωνίας, στα Δ-ΝΔ των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων
Αμαρουσίου (Φ.Ε.Κ. 127Δ/1971 & 239Α/1977).
Αλυκή Αναβύσσου : Βλ. Όρμος Αγίου Νικολάου & Όρμος Αναβύσσου.
Αλυσ(σ)ίδα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αθηναίων στα Κάτω Πατήσια (Φ.Ε.Κ. 138Α/1937).
Αλώνι - Σ.Ε.Ο. : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Βάρης (Φ.Ε.Κ. 756Δ/1989).
Αλώνια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίου Δημητρίου (Μπραχάμι) (Φ.Ε.Κ. 31Δ/1972 & 304Δ/1972).
Αλωπεκή(ς) : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 με πληθυσμό 1.681 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Τμήμα
του Συνοικισμού Δουργούτι ή Δουργούτη (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908 & 24Α/1924).
Αμαρούσιον ή Μαρούσι : Έδρα {ως Αμαρύσιον (Μαρούσι) το 1835 & ως Μαρούσι το 1836} του Δήμου
Αμαρυσίου το 1835 με πληθυσμό 360 κατ. και στον οποίο Δήμο προσαρτήθηκαν τα χωριά (με 362 κατ.)
Γέρακας (Γέρακος/Γεράκος), Ηρακλής (Ηρακλή), Καρυτός (Καρίτση), Κηφισσιά (Κιφησσιά), Μέρχανι
(Μπερχάμη/Μπερχάμι), Μονή Καλογρέσας (Μοναστήρι Καλογριάς/Καλογρέζα), Μονή Πεντέλης (Πεντέλη),
Τουραλί (Τουραλή) και Χαλάνδρι {Φ.Ε.Κ. 17/1835 & 80/1836 (Παράρτημα)}. Ο Δήμος προσαρτήθηκε, μαζί με
όλα τα χωριά του (τα 9 του 1835/1836 και επιπλέον τα χωριά Αδάμη, Λογοθέτι και Πελίκας) στο Δήμο
Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 623 κατ. Αποσχίστηκε, μαζί με
όλα τα χωριά του, από το Δήμο Αθηνών το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850). Έδρα του Δήμου Αμαρουσίου το 1850 με
πληθυσμό (του Δήμου) 1.498 κατ. (Φ.Ε.Κ. 9/1850). Στις απογραφές του 1851 & 1852 ο πληθυσμός του ήταν
ενσωματωμένος στο Δήμο Αθηνών. Προσαρτήθηκε πάλι, μαζί με όλα τα χωριά του, στον αναφερόμενο
πλέον ως Δήμο Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ. 30/1853). Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 1.216 κατ.,
του 1889 είχε 1.393 κατ., του 1896 είχε 1.712 κατ. και του 1907 είχε 2.277 κατ.
51
Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 3.450 κατ. το 1920.
Κοινότητα Αμαρουσίου το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925). Στην απογραφή του 1928 είχε πληθυσμό 7.567 κατ.
(πρόσφυγες 1.736) και όλη η τότε Κοινότητα 7.957 κατ. (Αμαρούσιον 7.567 κάτ., Μαγκουφάνα 186 κάτ.,
Μελίσσια 204 κάτ.). Αναφέρεται η ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930). Στην
απογραφή του 1940 είχε πληθυσμό 8.253 κατ. και όλη η Κοινότητα 12.744 κατ. {Αμαρούσιον, Άγιος Θωμάς,
Καλογρέζα, Λυκόβρυση, Μαγκουφάνα (αστικός & κρατικός συνοικισμός), Μελίσσια, Παλιάγιαννης,
Παράδεισος, Πάτημα, Πολύδροσον, Σωρός}. Δήμος το 1943 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1943). Στις απογραφές του 1951
είχε πληθυσμό 12.080 κατ., του 1961 είχε 20.135 κατ., του 1971 είχε 27.112 κατ., του 1981 είχε 48.151 κατ.,
του 1991 είχε 64.092 κατ., του 2001 είχε 69.470 κατ. (71.551 μόνιμους) και του 2011 είχε 71.383 κατ.
(72.333 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών (Δήμος Αμαρουσίου / έδρα Αμαρούσιον).
Αμμουδιές : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 25Δ/1960).
Αμπελάκια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αλίμου (Φ.Ε.Κ. 26Α/1955 & 183Δ/1968).
Αμπελόκηποι : Χωριό (συνοικία) του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840), το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) και
του Δήμου Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ. 30/1853). Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 165 κατ., του 1884
είχε 242 κατ., του 1889 δεν αναφέρεται και του 1896 είχε 636 κατ. Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908
(Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 4.257 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου
πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 6.262 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 2.942). Παλαιότερη ονομασία
(προ του 1800) και Αγγελόκηποι.
Αμπελούπολη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Μάκρης, περιοχή Αγίου Ανδρέα (Φ.Ε.Κ. 278Δ/1993).
Αμπελών : Παλαιότερη ονομασία (1940-1954) Λοιμικό(ν). Συνοικισμός της Κοινότητας Γραμματικού (Φ.Ε.Κ.
188Α/1954).
Αμπελώνας : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλυβίων «Θορικού», Δ-ΝΔ από τα Καλύβια.
Αμυγδαλιά ή Αμυγδαλέζα : Βλ. Μαγδαλέζα Μαραθώνος.
Αμυγδαλέζα ή Μυγδαλέζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αχαρνών (Φ.Ε.Κ. 57Α/1956 & 31Δ/1961).
Αμφιάλη : Συνοικισμός του Δήμου Πειραιώς το 1928 που προσαρτήθηκε στο Δήμο Ταμπουρίων/Αγίου
Γεωργίου Κερατσινίου το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 2.400 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934).
Αναφέρεται λανθασμένα ως Αμφυάλη και ως συνοικισμός της Δραπετσώνας, το 1934 (Φ.Ε.Κ. 148Α/1934).
Το 1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στο Δήμο Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου (Φ.Ε.Κ. 212/Α/1942).
Αμφιθέα : Προηγούμενη ονομασία Βουρλοπόταμος (1926-1940). Συνοικισμός/συνοικία της Κοινότητας
Παλαιού Φαλήρου (Φ.Ε.Κ. 271Α/1940).
Αμφιθέα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας στα ανατολικά του βουνού Χαρβάτι.
Αμφιθέα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαραθώνος.
Ανάβρυτα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αμαρουσίου. Αναφέρεται και ως Αναβρυτά (Φ.Ε.Κ. 126Α/1957).
Ανάβυσ(σ)ος : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) το 1835 με πληθυσμό 54 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835),
το 1836 ως Ανάβυσις {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του
1889 είχε πληθυσμό 46 κατ. Χωριό του Δήμου Θορικίων το 1890 (Φ.Ε.Κ. 162/1890). Στις απογραφές του
1896 είχε πληθυσμό 26 κατ. και του 1907 είχε 47 κατ.
Συνοικισμός της Κοινότητας Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) και της Κοινότητας Καλυβίων
«Θορικού» το 1927 (Φ.Ε.Κ. 11Α/1927) με πληθυσμό 470 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 412). Κοινότητα
Αναβύσσου το 1929 (Φ.Ε.Κ. 422Α/1929). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 778 κατ., του 1951 είχε
851 κατ., του 1961 είχε 960 κατ., του 1971 είχε 1.038 κατ., του 1981 είχε 1.837 κατ., του 1991 είχε 4.108 κατ.
και του 2001 είχε 7.189 κατ. (6.721 μόνιμους). Δήμος το 2006 (Φ.Ε.Κ. 1035Β/2006). Το 2011 είχε πληθυσμό
6.278 κατ. (6.202 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Αναβύσσου, στο Δήμο Σαρωνικού (έδρα Καλύβια
«Θορικού») της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αναγέννησις ή Αναγέννηση : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αιγάλεω (Φ.Ε.Κ. 296Α/1954 & 119Δ/1960).
Αναγέννησις ή Αναγέννηση : Βλ. Εφέδρων - Αναγέννηση του Δήμου Διονύσου.
Ανάκασα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίων Αναργύρων, στα όρια με το Δήμο Αθηναίων (Φ.Ε.Κ.
223Α/1954 & 8Δ/1968).
Ανάκτορα : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 123 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Ανάλατος : Χωριό του Δήμου Αθηναίων (στην περιοχή Αγίου Σώστη) με πληθυσμό 6 κατ. το 1896 και 13
κατ. το 1907 (ως συνοικισμός/συνοικία). Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 46 κατ.
το 1920. Αναφερόταν και ως Σουλιώτικα Ταμπούρια, από τη μάχη του Ανάλατου το 1827.
52
Ανάληψις ή Ανάληψη : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 344Α/1932). Μάλλον η
μετέπειτα συνοικία του Δήμου Βύρωνος.
Ανάληψις ή Ανάληψη : Συνοικισμός του Δήμου Πειραιώς το 1928 που προσαρτήθηκε στο Δήμο
Ταμπουρίων/Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 2.000 κατ. (Φ.Ε.Κ.
22Α/1934 & 14Β/1934). Το 1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στο Δήμο Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου
(Φ.Ε.Κ. 212/Α/1942).
Αναπηρικά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βύρωνος, στη Ζωοδόχο Πηγή (Φ.Ε.Κ. 37Δ/1975).
Αναπήρων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αλίμου (προς το Άνω Καλαμάκι).
Αναπήρων Αξιωματικών : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 209Α/1930).
Αναπήρων & Παλαιών Πολεμιστών : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Ερυθραίας (Φ.Ε.Κ. 177Δ/1965).
Αναφέρεται Εθνικιστών & Αναπήρων Πολέμου το 1988 (Φ.Ε.Κ. 894Δ/1988).
Ανάστασις ή Ανάσταση : Βλ. Νεκροταφείο(ν) Αναστάσεως.
Ανατολή : Προηγούμενη (λανθασμένη) ονομασία (1951-1954) Ραμπεντόσα. Συνοικισμός της Κοινότητας
Νέας Μάκρης με πληθυσμό 189 κατ. το 1961.
Αναφιώτικα : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 10Δ/1976). Παλαιότερη ονομασία
Αναφιωτών (Φ.Ε.Κ. 2Α/1898) στη θέση Μολυβάς (τμήμα της Πλάκας στους πρόποδες της Ακρόπολης).
Ανθέων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίου Δημητρίου (Φ.Ε.Κ. 20Δ/1967 & 136Δ/1967).
Ανθέων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Άνοιξης.
Ανθέων : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Καλάμου.
Ανθούπολις ή Ανθούπολη : Συνοικισμός της τότε Κοινότητας Νέων Λιοσίων που προσαρτήθηκε στο Δήμο
Περιστερίου (Φ.Ε.Κ. 133Α/1949).
Ανθούσα : Παλαιότερη ονομασία (1956-1963) Αυλών, συνοικισμός της Κοινότητας Παλλήνης με πληθυσμό
327 κατ. το 1961. Στην απογραφή του 1971 δεν αναφέρεται. Κοινότητα Ανθούσης το 1979 (Φ.Ε.Κ.
16Α/1979) με πληθυσμό 577 κατ. το 1981, 2.787 κατ. το 1991, 3.024 κατ. (2.389 μόνιμους) το 2001 και
2.108 κατ. (2.132 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Ανθούσας, στο Δήμο Παλλήνης (έδρα Γέρακας)
Ανθρακωρυχεία : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Νέας Ιωνίας (Φ.Ε.Κ. 158Δ/1974 & 205Δ/1976).
Άνοιξις ή Άνοιξη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίου Δημητρίου.
Άνοιξις ή Άνοιξη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κρωπίας.
Άνοιξις ή Άνοιξη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παιανίας.
Άνοιξις ή Άνοιξη : Παλαιότερες ονομασίες (1835-1954) Μπογιάτι & Οίον & Παλαιό(ν) Μπογιάτι(ον) και
Κοινότητα Παλαιού Μπογιατίου το 1953 (Φ.Ε.Κ. 56Α/1953). Άνοιξις και Κοινότητα Ανοίξεως το 1954 (Φ.Ε.Κ.
188Α/1954). Στις απογραφές του 1961 είχε πληθυσμό 469 κατ., του 1971 είχε 712 κατ., του 1981 είχε 1.377
κατ., του 1991 είχε 2.864 κατ. και του 2001 είχε 5.397 κατ. (5.276 μόνιμους). Δήμος το 2006 (Φ.Ε.Κ.
1035Β/2006). Το 2011 είχε πληθυσμό 6.466 κατ. (6.510 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Ανοίξεως, στο
Δήμο Διονύσου (έδρα Άγιος Στέφανος) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άνω Αγία Βαρβάρα : Βλ. Παλαιών Πολεμιστών.
Άνω Αλεποχώρι(ον) : Πριν το 1940 αναφερόταν Αλεποχώρι(ον). Συνοικισμός της Κοινότητας Βιλλίων με
πληθυσμό 64 κατ. το 1940. Συνοικισμός του Δήμου Βιλίων με πληθυσμό 174 κατ. το 1951, 53 κατ. το 1961,
24 κατ. το 1971, 44 κατ. το 1981, 55 κατ. το 1991, 54 κατ. (39 μόνιμους) το 2001 και 7 κατ. (8 μόνιμους) το
2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Βιλίων του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής
Αττικής.
Άνω Αμπέλια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κηφισιάς, στον Κοκκιναρά (Φ.Ε.Κ. 136Δ/1971). Αναφέρεται
Επάνω Αμπέλια ή Πάτημα το 1920 (Φ.Ε.Κ. 132Α/1920).
Άνω Αύρα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαραθώνος.
Άνω Βούλα : Συνοικισμός της Κοινότητας Βάρης (μέχρι το 1945) και της Κοινότητας Βούλας από το 1945
(Φ.Ε.Κ. 180Α/1945 & 30Δ/1960).
Άνω Βριλήσσια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βριλησσίων.
Άνω Γερμανικά : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο
Περιστερίου το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 5.500 κατ. (μαζί με τα Κάτω Γερμανικά) (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934
& 14Β/1934).
Άνω Γκράβα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γαλατσίου (Φ.Ε.Κ. 181Δ/1969 & 330Δ/1972).
53
Άνω Γλυφάδα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γλυφάδας (Φ.Ε.Κ. 123Α/1957 & 66Δ/1960).
Άνω Δασκαλειό : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 62 κατ. το 1991 με την παλαιά ονομασία
Μπουζαλάδες. Το 2001 είχε 140 κατ. (81 μόνιμους) και το 2011 είχε 152 κατ. (139 μόνιμους). Υπάγεται στη
Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άνω Δάσος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χαϊδαρίου.
Άνω Δάφνη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Δάφνης (Φ.Ε.Κ. 19Δ/1967 & 18Α/1985).
Άνω Δούσια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κρωπίας, ανατολικά της κορυφής Στραβαετός του Υμηττού.
Άνω Ελευσίνα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ελευσίνος.
Άνω Ελληνικό(ν) : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ελληνικού. Μετονομάστηκε Σούρμενα (Φ.Ε.Κ. 82Α/1970).
Άνω Ζοφριά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ζεφυρίου.
Άνω Ηλιούπολις ή Άνω Ηλιούπολη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ηλιούπολης (Φ.Ε.Κ. 137Δ/1972).
Άνω Ηράκλειο(ν) : Συνοικισμός της Κοινότητας Ηρακλείου με πληθυσμό 309 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 19).
Το 1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στην Κοινότητα Ηρακλείου (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Αναφέτεται και ως
Παλαιό(ν) Ηράκλειο(ν).
Άνω Θορικό(ν) : Παλαιότερη ονομασία (1889-1912) Κυπριανός. Συνοικισμός του Δήμου Λαυρεωτικής το
1912 (ως τμήμα του Θορικού) (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Προσάρτηση στην Κοινότητα Κερατέας (Φ.Ε.Κ.
475Α/1915) και ανάκληση της προσάρτησης (Φ.Ε.Κ. 69Α/1916). Το 1920 είχε πληθυσμό 44 κατ. Στις
απογραφές του 1981 είχε πληθυσμό 186 κατ., του 1991 είχε 247 κατ., του 2001 είχε 252 κατ. (246 μόνιμους)
και του 2011 είχε 212 κατ. (215 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Λαυρεωτικής του Δήμου Λαυρεωτικής
(έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άνω Ιλίσια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ζωγράφου (Φ.Ε.Κ. 29Δ/1968). Αναφέρεται (λανθασμένα) ως Άνω
Ηλύσια (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Άνω Καισαριανή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καισαριανής (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Άνω Καλαμάκι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αλίμου.
Άνω Καλύβιζες : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων.
Άνω Κουλαντζίκι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων.
Άνω Κυψέλη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 202Α/1956 & 189Δ/1972).
Άνω Λαγονήσι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλυβίων «Θορικού».
Άνω Λιόσια : Χωριό του Δήμου Αχαρνών. Παλαιότερες ονομασίες Λιόσι (1835), Λιόσση (1836), Λόσια
(1840), Λιόσσια (1858) και Παλαιά Λιόσια (1879), ενώ στο χάρτη του J. A. Kaupert (VI, 1883) αναφέρεται
Epano Liossia. Στην απογραφή του 1907 είχε πληθυσμό 788 κατ.
Κοινότητα Άνω Λιοσίων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό
1.019 κατ., του 1928 είχε 1.142 κατ., του 1940 είχε 1.602 κατ., του 1951 είχε 1.660 κατ., του 1961 είχε 3.348
κατ. και του 1971 είχε 11.388 κατ. Δήμος Άνω Λιοσίων το 1972 (Φ.Ε.Κ. 88Α/1972). Στις απογραφές του 1981
είχε πληθυσμό 16.862 κατ., του 1991 είχε 21.397 κατ., του 2001 είχε 26.423 κατ. (27.305 μόνιμους) και του
2011 είχε 33.036 κατ. (33.565 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Άνω Λιοσίων, στο Δήμο Φυλής (έδρα Άνω
Λιόσια) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Άνω Λιούμη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αιγάλεω (Φ.Ε.Κ. 135Δ/1967 & 146Δ/1967 & 51Δ/1971).
Άνω Λουτρόπυργος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, ΒΑ από το Λουτρόπυργο.
Άνω Λόφος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Περιστερίου (Φ.Ε.Κ. 311Δ/1970 & 186Δ/1972). Αναφέρεται και
ως Άνω Λόφος Αξιωματικών (Φ.Ε.Κ. 48Δ/1975).
Άνω Μενιδιάτικα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γαλατσίου. Μετονομάστηκε Πανόραμα (Φ.Ε.Κ. 70Α/1988).
Άνω Μπαλάνα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλλήνης (Φ.Ε.Κ. 142ΑΑΠ/2012).
Άνω Νέα Σμύρνη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Σμύρνης (Φ.Ε.Κ. 163Δ/1967).
Άνω Ξηλοκερατιά : Βλ. Ξυλοκέριζα Μαραθώνος.
Άνω Παλαιά Σφαγεία : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 78Δ/1969).
Άνω Πάτημα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χαλανδρίου.
Άνω Πατήσια : Προηγούμενη ονομασία (1834-1889) Πατήσια. Χωριό του Δήμου Αθηναίων. Στις απογραφές
του 1889 είχε πληθυσμό 429 κατ., του 1896 είχε 1.361 κατ. και του 1907 (ως συνοικισμός/συνοικία) είχε
2.054 κατ. Αναφέρεται ως συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908), με πληθυσμό 5.635
κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
54
Άνω Πεντέλη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πεντέλης.
Άνω Περισσός : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Ιωνίας (Φ.Ε.Κ. 6Δ/1960).
Άνω Πετράλωνα : Βλ. και Βάραθρο ή Βαράθρου. Συνοικία του Δήμου Αθηναίων.
Άνω Πεύκη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πεύκης.
Άνω Ποδαράδες : Βλ. Ποδαράδες και Σαφράμπολις.
Άνω Σούλι(ον) ή Επάνω Σούλι : Χωριό (ως Επάνω και Κάτω Σούλι) του Δήμου Μαραθώνος το 1835 με
πληθυσμό 87 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το 1836 (ως Άνω και Κάτω Σούλι) {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και
το 1840 (ως Άνω Σούλι) (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 (ως Σούλι) είχε πληθυσμό 97 κατ. Στις
απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 91 κατ., του 1889 είχε 75 κατ., του 1896 είχε 108 κατ. και του 1907 είχε
104 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Γραμματικού το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 99 κατ. το
1920, 113 κατ. το 1928 και 117 κατ. το 1940. Συνοικισμός της Κοινότητας Μαραθώνος το 1951 (Φ.Ε.Κ.
54Α/1951). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 125 κατ., του 1961 είχε 113 κατ., του 1971 είχε 114
κατ., του 1981 είχε 141 κατ., του 1991 είχε 219 κατ., του 2001 είχε 188 κατ. (188 μόνιμους) και του 2011 είχε
229 κατ. (232 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μαραθώνος του Δήμου Μαραθώνος (έδρα Μαραθών) της
Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άνω Σούνιο(ν) : Συνοικισμός του Δήμου Λαυρεωτικής με πληθυσμό 135 κατ. το 1940.
Άνω Σχινιάς : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαραθώνος.
Άνω Φούσα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ασπροπύργου.
Άνω Χαλάνδρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χαλανδρίου. Παλαιότερη ονομασία Φραγκοκκλησιά.
Αναφέρεται και ως Άνω Νέο Χαλάνδρι (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Άνω Χαρβάτι : Άλλη ονομασία της Παλλήνης. Αναφέρεται στο βιβλίο (1935) απογραφής πληθυσμού 1928.
Άνω Χαρβάτι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας, ΒΑ του Λουτρακίου.
Άνω Χολαργός : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χολαργού.
Αξιωματικών : Βλ. Άγιος Στυλιανός Βύρωνος.
Αξιωματικών & Δημοσίων Υπαλλήλων : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Ψυχικού (Φ.Ε.Κ. 369Α/1931).
Από το 1932 αναφέρεται ως Δημοσίων Υπαλλήλων και Αξιωματικών (Φ.Ε.Κ. 254Α/1932).
Απάντων των Ελλήνων Δικαστών & Εισαγγελέων : Βλ. Δικαστών & Εισαγγελέων.
Απόλλων : Αναφέρεται η ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού στο Δήμο Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930 &
299Α/1937).
Απολλώνιον (Δοξιάδη) : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας (περιοχή Αγίου
Σπυρίδωνα Πόρτο Ράφτη) (Φ.Ε.Κ. 267Δ/1970 & 64Δ/1972).
Αράδες : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 35Δ/1960).
Αράκλι ή Αρακλί : Βλ. Ηράκλειο(ν).
Αραπετώνη & Αραπετώσα : Βλ. Ραπεντόσα (Δαφνούλα) Πύλης.
Αραφήν (Μαρκόπουλον) : Έτσι αναφέρεται (λανθασμένα) το 1835, τόσο ή έδρα Αραφήν, με πληθυσμό 505
κατ., όσο και ο Δήμος Αραφήνος, με πληθυσμό 1.344 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835). Σωστή ονομασία Μαρκόπουλον
και Δήμος Μαρκοπούλου (Μεσογαίας). Επικρατούσε η άποψη ότι ο αρχαίος Αραφήν ήταν το Μαρκόπουλον.
Αραφήνα(ς) : Έτσι αναφέρεται η Ραφίνα ή Ραφήνα (από το αρχαίο Αραφήν) το διάστημα 1879-1923.
Αργιθέα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παιανίας, στη θέση Παπαγγελάκη (Φ.Ε.Κ. 218Δ/1973). Συνοικισμός
του Δήμου Παιανίας με πληθυσμό 17 κατ. το 1991, 158 κατ. (148 μόνιμους) το 2001 και 1.037 κατ. (1.024
μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Παιανίας του Δήμου Παιανίας (έδρα Παιανία) της Π.Ε. Ανατολικής
Αττικής.
Αργυρούπολις ή Αργυρούπολη : Συνοικισμός (ως Αργυρούπολις) της Κοινότητας Καλαμακίου με
πληθυσμό 75 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 55) και 192 κατ. το 1940 (ως Νέα Αργυρούπολις). Συνοικισμός του
Δήμου Παλαιού Φαλήρου το 1942 (Φ.Ε.Κ. 163Α/1942) και της Κοινότητας Καλαμακίου το 1945 (Φ.Ε.Κ.
180Α/1945). Κοινότητα Αργυρουπόλεως (Νέα Αργυρούπολις και Τράχωνες) το 1949 (Φ.Ε.Κ. 164Α/1949) με
συνολικό πληθυσμό 425 κατ. το 1951 (Νέα Αργυρούπολις 224 κάτ. και Τράχωνες 201 κάτ.). Στην απογραφή
του 1961 είχε πληθυσμό 4.021 κατ. Το 1962 η Νέα Αργυρούπολις μετονομάστηκε Αργυρούπολις (Φ.Ε.Κ.
9Α/1962) με πληθυσμό 13.956 κατ. το 1971. Δήμος Αργυρουπόλεως το 1972 (Φ.Ε.Κ. 88Α/1972). Στις
απογραφές του 1981 είχε πληθυσμό 26.108 κατ., του 1991 είχε 31.530 κατ., του 2001 είχε 33.158 κατ.
(35.076 μόνιμους) και του 2011 είχε 33.364 κατ. (34.097 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Αργυρούπολης,
στο Δήμο Ελληνικού - Αργυρούπολης (έδρα Αργυρούπολις) της Π.Ε. Νοτίου Τομέα Αθηνών.
55
Αρδητ(τ)ός : Παλαιότερη ονομασία (χιουμοριστική) Παντρεμενάδικα, συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908
(Φ.Ε.Κ. 299Α/1908) με πληθυσμό 2.144 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Αναφέρεται και ως Λόφος Αρδηττού και
ως Μέτς.
Άρειος Πάγος : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 5.882 κατ. το
1920 (Δ.Α., 2001).
Αρετσού : Οικιστική περιοχή/θέση της τότε Κοινότητας Αναβύσσου (Φ.Ε.Κ. 74Δ/1965).
Άρεως : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων στον Άγιο Ελευθέριο (Γκύζη;) (Φ.Ε.Κ. 47Α/1911
& 161Α/1913).
Άρη & Αρί : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 2 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας Κερατέας
το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 33 κατ. το 1920 ως Άρη - Παναρίτη. Πιο σωστή ονομασία Αρί,
όπως αναφέρεται και σήμερα ο συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 10 κατ. το 1991, 90 κατ. (69
μόνιμους) το 2001 και 208 κατ. (208 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου
Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αρκούδα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αμαρουσίου (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1993).
Αρμένικα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς, στα όρια με το Δήμο Νικαίας.
Αρμένιοι ή Αρμενίων : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο
Περιστερίου το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 500 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Αναφέρεται και
ως Αρμένικα.
Αρμένιοι ή Αρμενίων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Σμύρνης.
Άρτεμις ή Άρτεμη : Παλαιότερη ονομασία (1940-1977) Λούτσα (Κοινότητα Λούτσας το 1974 & Κοινότητα
Αρτέμιδος το 1977) (Φ.Ε.Κ. 249Α/1977). Στις απογραφές του 1981 είχε πληθυσμό 4.249 κατ. και του 1991
είχε 9.485 κατ. Δήμος Αρτέμιδος το 1994 (Φ.Ε.Κ. 133Α/1994) με πληθυσμό 17.391 κατ. (14.719 μόνιμους) το
2001 και 21.286 κατ. (21.488 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Αρτέμιδος, στο Δήμο Σπάτων -
Αρέμιδος (έδρα Σπάτα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Άρτεμις : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας (περιοχή Χαμολιάς).
Ασκητάρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας, στη μικροχερσόνησο Ασκηταριό (Φ.Ε.Κ. 188Δ/1970).
Άσπρα Χώματα : Συνοικισμός του Δήμου Νέας Κοκκινιάς (Νικαίας) το 1936 που το 1940 ενσωματώθηκε ο
πληθυσμός του στο Δήμο Νικαίας (Φ.Ε.Κ. 212/Α/1942).
Άσπρα Χώματα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γλυκών Νερών (Φ.Ε.Κ. 158Α/1995).
Άσπρα Χώματα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Περιστερίου (Φ.Ε.Κ. 311Δ/1970 & 241Δ/1971).
Άσπρο Λιθάρι : Βλ. Πλάκες Σουνίου.
Ασπρόβρυσι : Χωριό του Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό 37 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας
Μενιδίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912).
Ασπρόκαμπος : Συνοικισμός του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας με πληθυσμό 7 κατ. το 1971, 30 κατ. το
1981, 7 κατ. το 1991, 7 κατ. (7 μόνιμους) το 2001 και 2 κατ. (2 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ.
Λουτρακίου - Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (έδρα Λουτράκιον) της Π.Ε. Κορινθίας.
Ασπρόπυργος : Παλαιότερες ονομασίες Καλύβια Χασιάς & Καλύβια (1835-1899). Έδρα του Δήμου Φυλής
(από το 1858). Στην απογραφή του 1907 είχε πληθυσμό 2.339 κατ. και ο Δήμος 3.522 κατ. Κοινότητα
Ασπροπύργου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 2.730 κατ. το 1920, 3.391 κατ. το 1928 και 4.880
κατ. το 1940. Δήμος το 1949 (Φ.Ε.Κ. 56Α/1949). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 4.988 κατ., του
1961 είχε 5.971 κατ., του 1971 είχε 10.613 κατ., του 1981 είχε 11.816 κατ., του 1991 είχε 15.034 κατ., του
2001 είχε 27.741 κατ. (27.927 μόνιμους) και του 2011 είχε 30.001 κατ. (30.251 μόνιμους). Υπάγεται στην
Π.Ε. Δυτικής Αττικής (Δήμος Ασπροπύργου / έδρα Ασπρόπυργος).
Ασπροχώρι(ον) : Παλαιότερη ονομασία (1835-1927) Μπούγα. Το 1927 μετονομάστηκε Ασπροχώρι (Φ.Ε.Κ.
179Α/1927). Συνοικισμός της Κοινότητας Αυλώνος. Στις απογραφές του 1928 είχε πληθυσμό 217 κατ., του
1940 είχε 144 κατ., του 1951 είχε 132 κατ., του 1961 είχε 96 κατ., του 1971 είχε 99 κατ., του 1981 είχε 91
κατ., του 1991 είχε 95 κατ., του 2001 είχε 128 κατ. (105 μόνιμους) και του 2011 είχε 153 κατ. (151 μόνιμους).
Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Αυλώνος του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αστέγων Ελληνικού : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γλυφάδας (Φ.Ε.Κ. 30Δ/1961).
Άστροφος ή Άστριφος ή Άστρυφος : Χωριό (Άστροφος) του Δήμου Αθηναίων, στην περιοχή της
Ακαδημίας Πλάτωνος, με πληθυσμό 98 κατ. το 1896. Αναφέρεται ως Άστριφος το 1939 (Φ.Ε.Κ. 79Α/1939).
Αστυθέα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χαϊδαρίου, στα ανατολικά του Δρομοκαΐτειου (Φ.Ε.Κ. 176Δ/1972).
56
Αστυνομικά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ηλιούπολης (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983), όπου ο Οικοδομικός
Συνεταιρισμός Υπαλλήλων Αστυνομίας Πόλεων (Φ.Ε.Κ. 55Δ/1967). Μετονομάστηκε Πανόραμα το 1983
(Φ.Ε.Κ. 108Α/1983). Αναφέρεται Αστυνομικά το 2012 (Φ.Ε.Κ. 706Δ/2012).
Ασύρματος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίου Δημητρίου (ανατολικά των νεκροταφείων Καλλιθέας -
Παλαιού Φαλήρου - Νέας Σμύρνης) (Φ.Ε.Κ. 32Δ/1963).
Ασύρματος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βάρης (Φ.Ε.Κ. 178Α/1987).
Ασύρματος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλλήνης. Υπήρχε σταθμός ασυρμάτου από το 1939 (Φ.Ε.Κ.
14Α/1939). Σήμερα αναφέρεται και ως Λόφος Παλλήνης.
Ασύρματος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Σπάτων - Λούτσας.
Ασύρματος : Βλ. Περικλέους, συνοικία του Δήμου Αθηναίων.
Άταλος : Συνοικισμός της Κοινότητας Καματερού με πληθυσμό 146 κατ. το 1961.
Αττάλου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 2.473 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001).
Αττική(ς) : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 5.742 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001).
Αυλάκι : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 26 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας Κερατέας
το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Πιθανώς ο σημερινός οικισμός Πόρτο Εννιά στον όρμο Αυλάκι.
Αύλιζα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αχαρνών.
Αύλιζα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Κερατέας.
Αυλών : Παλαιότερες ονομασίες Κακοσάλεσι (1835-1844) και Σάλεσι (1845-1927). Το 1927 μετονομάστηκε
Αυλών και Κοινότητα Αυλώνος (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927). Στις απογραφές του 1928 είχε πληθυσμό 1.605 κατ. και
όλη η τότε Κοινότητα 1.822 κατ. (Αυλών 1.605 κάτ., Ασπροχώρι 217 κάτ.), του 1940 είχε 2.087 κατ., του
1951 είχε 2.201 κατ., του 1961 είχε 2.585 κατ., του 1971 είχε 2.509 κατ. και του 1981 είχε 5.124 κατ. Δήμος
το 1990 (Φ.Ε.Κ. 75Α/1990). Στις απογραφές του 1991 είχε πληθυσμό 6.346 κατ., του 2001 είχε 5.056 κατ.
(4.980 μόνιμους) και του 2011 είχε 5.626 κατ. (5.744 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Αυλώνος, στο Δήμο
Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αυλών : Συνοικισμός της Κοινότητας Παλλήνης το 1956 (Φ.Ε.Κ. 68Α/1956) με πληθυσμό 327 κατ. το 1961.
Μετονομάστηκε Ανθούσα το 1963 (Φ.Ε.Κ. 219Α/1963).
Αύρα : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαραθώνος με πληθυσμό 39 κατ. το 1981, 537 κατ. το 1991, 235 κατ.
(122 μόνιμους) το 2001 και 189 κατ. (191 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μαραθώνος του Δήμου
Αύρα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας, ανατολικά του Λουτρακίου.
Αυρόκαστρο : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 34 κατ. (26 μόνιμους) το 2001 και 46 κατ. (47
μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε.
Αφαία : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χαϊδαρίου, στη ΝΔ άκρη του βουνού Ποικίλο(ν) (Φ.Ε.Κ. 385Δ/2012).
Αφίδναι ή Αφίδνες : Παλαιότερες ονομασίες Κιούρκα (1835-1919) και Αφίδνη (1919-1928). Κοινότητα
Κιούρκων το 1912, Κοινότητα Αφίδνης το 1919 (Φ.Ε.Κ. 56Β/1919), με πληθυσμό 821 κατ. το 1920 και
Κοινότητα Αφιδνών το 1928 με πληθυσμό 1.219 κατ. και όλη η τότε Κοινότητα 2.221 κατ. (Αφίδναι 1.219,
Άγιος Μερκούριος 95, Άγιος Στέφανος 334, Κοκκινόβραχος 123, Μπογιάτι 147, Νέα Ζοργιάνη 303). Στις
απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 1.514 κατ., του 1951 είχε 1.058 κατ. (ως Άφιδναι), του 1961 είχε 929
κατ., του 1971 είχε 867 κατ., του 1981 είχε 1.026 κατ. (ως Αφίδναι), του 1991 είχε 1.079 κατ., του 2001 είχε
1.736 κατ. (1.653 μόνιμους) και του 2011 είχε 1.885 κατ. (1.908 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Αφιδνών,
στο Δήμο Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αχαρναί ή Αχαρνές : Παλαιότερη ονομασία (μέχρι το 1915) Μενίδι. Κοινότητα Μενιδίου το 1912 (Φ.Ε.Κ.
162Α/1912) και Κοινότητα Αχαρνών το 1915 (Φ.Ε.Κ. 149Α/1915). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό
4.492 κατ., του 1928 είχε 5.983 κατ. (πρόσφυγες 237) και όλη η τότε Κοινότητα 6.617 κατ. (Αχαρναί 5.983,
Δεκέλεια 388, Μπάφι 192, Σανατόριον Πάρνηθος 54) και του 1940 είχε 8.733 κατ. Δήμος το 1946 (Φ.Ε.Κ.
16Α/1946). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 11.920 κατ., του 1961 είχε 11.290 κατ., του 1971 είχε
μόνιμους) και του 2011 είχε 97.966 κατ. (99.346 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Αχαρνών στο Δήμο
Αχαρνών (έδρα Αχαρναί) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
57
Αχαρνών : Παλαιότερη ονομασία Κασσίδη(ς) ή Κασσίδα (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908). Συνοικία του Δήμου Αθηναίων
το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 16.554 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Αχλαδιά : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 50 κατ. το 1981. Βλ. Δάρδεζα & Ντάρδεζα.
Αχλαδιά ή Νταρδέ : Συνοικισμός του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας το 1981, στα ΒΑ του Μαρκοπούλου.
Αχλαδόκαμπος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χαλανδρίου, στο Πολύδροσο(ν) (Φ.Ε.Κ. 96Δ/1964 &
261Δ/1972).
Β Λιμανάκι Δασκαλειού : Βλ. Βένιο Δασκαλειού.
Β Νεκροταφείο(ν) : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 278Α/1924).
Βάβουλα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς (μεταξύ Δημοτικού Θεάτρου - Πυροσβεστικού Σταθμού -
Ευαγγελιστρίας). Αναφερόταν και ως Λάκκα Βάβουλα (Φ.Ε.Κ. 64/1878 & 129Α/1893) και ως Γούβα.
Βάθεια(ς) : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 138Α/1906 & 154Α/1908) με
πληθυσμό 1.590 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Αναφέρεται και ως συνοικία Πλατείας Βάθη.
Βαθύ Πηγάδι : Χωριό του Δήμου Αραφήνος (έδρα Μαρκόπουλον) το 1835 με πληθυσμό 12 κατ. (Φ.Ε.Κ.
17/1835), του Δήμου Αραφήνος (έδρα Κουρσαλά) το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου
Κεκροπίας το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Βρισκόταν στην περιοχή του νέου αεροδρομίου Σπάτων.
Βακαλοπούλα : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 15 κατ. το 1896.
Βακαλόπουλου : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλλήνης.
Βαλλαρία : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μάνδρας (Φ.Ε.Κ. 225Α/1974).
Βαλομάνδρα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλυβίων «Θορικού», στα ΝΔ των Καλυβίων.
Βάλτος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Μάκρης (περιοχή πρώην αμερικανικής βάσης ή Μπρεξίζας).
Βαμβακές ή Βαμβακιές : Συνοικισμός της Κοινότητας Πισίων με πληθυσμό 64 κατ. το 1991 και του Δήμου
Λουτρακίου - Περαχώρας με 79 κατ. (23 μόνιμους) το 2001 και 94 κατ. (91 μόνιμους) το 2011. Ένα τμήμα
του οικισμού αναφερόταν παλαιότερα Κινέτα. Υπάγεται στην Τ.Κ. Πισίων της Δ.Ε. Λουτρακίου - Περαχώρας
του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (έδρα Λουτράκιον) της Π.Ε. Κορινθίας.
Βάραθρο(ν) ή Βαράθρου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908 & 132Α/1909) με
πληθυσμό 7.546 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Τμήμα της οικιστικής περιοχής Πετράλωνα. Αναφέρεται και ως
Άνω Πετράλωνα (Φ.Ε.Κ. 97Α/1931 & 74Δ/1964 & 18Α/1985).
Βάρη : Χωριό (ως Βάρι) του Δήμου Αραφήνος (έδρα Μαρκόπουλον) το 1835 με πληθυσμό 15 κατ. (Φ.Ε.Κ.
Κεκροπίας (ως Βάρη) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) που το 1842 μετονομάστηκε σε Δήμο Κρωπίας (Β.Δ. 14-7-
1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 210 κατ., του 1889 είχε 216 κατ., του 1896
είχε 138 κατ. και του 1907 είχε 200 κατ.
Συνοικισμός της Κοινότητας Κορωπίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 306 κατ. το 1920
και 427 κατ. το 1928. Κοινότητα Βάρης το 1929 (Φ.Ε.Κ. 221Α/1929), στην οποία προσαρτήθηκαν οι
συνοικισμοί Άγιος Νικόλαος, Βούλα, Βουλιαγμένη (δεν αναφέρονται στο Φ.Ε.Κ.). Στις απογραφές του 1940
είχε πληθυσμό 469 κατ., του 1951 είχε 972 κατ., του 1961 είχε 1.055 κατ., του 1971 είχε 1.791 κατ. και του
1981 είχε 4. 211 κατ. Δήμος το 1990 (Φ.Ε.Κ. 112Α/1990). Στις απογραφές του 1991 είχε πληθυσμό 8.488
κατ., του 2001 είχε 10.998 κατ. (10.702 μόνιμους) και του 2011 είχε 15.744 κατ. (15.855 μόνιμους).
Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Βάρης, στο Δήμο Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης (έδρα Βούλα) της Π.Ε. Ανατολικής
Αττικής.
Βάρκιζα : Το 1936 αναφέρεται η ίδρυση του παραθεριστικού οικισμού «Βάρκιζα» (Φ.Ε.Κ. 132Α/1936 &
52Α/1937). Συνοικισμός της Κοινότητας Βάρης με πληθυσμό 100 κατ. το 1940. Στις απογραφές του 1951 &
1961 δεν αναφέρεται. Μετονομάστηκε Αλίανθος το 1968 (Φ.Ε.Κ. 231Α/1968).
Βαρνάβα(ς) : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος το 1835 με πληθυσμό 240 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το 1836
{Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 264
κατ. Στις απογραφές του 1879 (ως Βαρνάβα) είχε πληθυσμό 329 κατ., του 1889 είχε 361 κατ., του 1896 είχε
451 κατ. και του 1907 είχε 535 κατ. Κοινότητα Βαρνάβα το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του
1920 είχε πληθυσμό 463 κατ., του 1928 είχε 526 κατ., του 1940 είχε 793 κατ., του 1951 είχε 840 κατ., του
1961 είχε 847 κατ., του 1971 είχε 1.010 κατ., του 1981 είχε 1.057 κατ., του 1991 είχε 1.170 κατ., του 2001
είχε 1.415 κατ. (1.413 μόνιμους) και του 2011 είχε 1.308 κατ. (1.326 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Τ.Κ.
Βαρνάβα, στο Δήμο Μαραθώνος (έδρα Μαραθών) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Βαρυμπόμπη : Το 1941 πρωτοαναφέρεται η ίδρυση του συνοικισμού (Φ.Ε.Κ. 418Α/1941). Συνοικισμός του
Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό 575 κατ. το 1961, 171 κατ. το 1971, 524 κατ. το 1981 και 1.354 κατ. το 1991.
Αναφέρεται και ως Βαρυμπόπη (Φ.Ε.Κ. 94Δ/1981). Στην απογραφή του 2001 δεν εμφανίζεται γιατί είχε
58
ενσωματωθεί ο πληθυσμός του οικισμού στο Δήμο Αχαρνών. Στην απογραφή του 2011 είχε πληθυσμό
1.349 κατ. (1.377 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Αχαρνών του Δήμου Αχαρνών (έδρα Αχαρναί) της Π.Ε.
Βαρυμπόπι : Παλιός οικισμός, στα ΒΑ των Θρακομακεδόνων και στα Ν-ΝΑ της Πέτρας Βαρυμπόπης.
Πιθανή ανομασία από την αρβανίτικη στρατιωτική οικογένεια Βαρυμπόπη (υπάρχει τοπωνύμιο Baribopi στην
Αλβανία), ενώ Βαρυμπόπη ή Βαρυμπόπι λεγόντουσαν παλαιότερα η Μακρακώμη Φθιώτιδας, η Δάφνη
Αυλωναρίου Ευβοίας και το Μοναστήρι Μεσσηνίας. Χωριό (ως Βαριπόμπι) του Δήμου Αχαρνών το 1835
(Φ.Ε.Κ. 17/1835) και το 1836 (ως Βαριμπόπι) {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}, του Δήμου Φυλής (ως
Βαρυμπόπι) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και του Δήμου Αχαρνών (ως Βαριμπόπι) το 1858 (Φ.Ε.Κ. 26/1858).
Στην απογραφή του 1907 (ως Βαρυμπόπι) είχε πληθυσμό 48 κατ. Συνοικισμός (Βαρυμπόπι) της Κοινότητας
Μενιδίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 70 κατ. το 1920. Το 1935 προσαρτήθηκε στην Κοινότητα
Δεκελείας (Φ.Ε.Κ. 145Α/1935) που ανακλήθηκε το ίδιο έτος (Φ.Ε.Κ. 205Α/1935).
Βαρύτι : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού με πληθυσμό 33 κατ. το 1981 και 45 κατ. το
1991.
Βασιλική : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 12 κατ. το 1896.
Βασιλική Γέφυρα : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 14 κατ. το 1896.
Βασίλισσα Φρειδερίκη : Προηγούμενη ονομασία (1961-1963) Ζοφριά. Συνοικισμός του Δήμου Αχαρνών το
1963 (Φ.Ε.Κ. 219Α/1963). Μετονομάστηκε Ζεφύρι(ον) και Κοινότητα Ζεφυρίου το 1967 (Φ.Ε.Κ. 15Α/1967).
Βατραχονήσι : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 12Α/1886 & 350Α/1887) που το
1908 μετονομάστηκε / διαιρέθηκε στις συνοικίες Σταδίου και Ιλισσού (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908 & 120Α/1912).
Αναφέρεται Βατραχονήσι το 1985 (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Βγέθι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κερατέας. Αναφέρεται και ως Πεύκα.
Βγένα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας (Φ.Ε.Κ. 466Δ/2012).
Βεΐκου : Οικιστική περιοχή των Δήμων Αθηναίων & Γαλατσίου (Φ.Ε.Κ. 11Α/1956 & 12Δ/1960 & 53Δ/1970).
Αυθαίρετη ονομασία της περιοχής. Η σωστή ονομασία αφορά την ομώνυμη τοποθεσία των Αθηνών, προς
τιμήν του Σουλιώτη οπλαρχηγού Λ. Βεΐκου, που έπεσε στη μάχη του Ανάλατου (βλ. επόμενο λήμμα).
Βεΐκου : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων, μεταξύ Μακρυγιάννη & Κουκάκι (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Βελανιδιά : Συνοικισμός του Δήμου Σπάτων - Λούτσας με πληθυσμό 6 κατ. το 1981, 32 κατ. το 1991, 237
κατ. (175 μόνιμους) το 2001 και 254 κατ. (257 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Σπάτων - Λούτσας
του Δήμου Σπάτων - Αρτέμιδος (έδρα Σπάτα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Βελανιδίτζα : Χωριό (ως Βελανδίτσα) του Δήμου Αραφήνος (έδρα Μαρκόπουλον) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835),
του Δήμου Αραφήνος (έδρα Κουρσαλά) (ως Βελανιδίτσα) το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του
Δήμου Κεκροπίας (ως Βελανιδίτζα) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840).
Βελιαζίκι ή Βελλιαντζίκι ή Βιλλαντζίκι : Βλ. Βιλιαντζίκι.
Βένια : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Συκαμίνου.
Βένιζα : Συνοικισμός του Δήμου Βιλίων με πληθυσμό 94 κατ. το 1961, 47 κατ. το 1971, 37 κατ. το 1981, 110
Βιλίων του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Βένιο Δασκαλειού : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 49 κατ. (29 μόνιμους) το 2001 και 62
κατ. (56 μόνιμους) το 2011. Αναφέρεται και ως Β Λιμανάκι Δασκαλειού. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του
Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Βενίστρες : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, ΒΔ από την Κινέτα στο ρέμα της Πίκας.
Βερακέϊκα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Περιστερίου (Φ.Ε.Κ. 133Α/1957 & 47Δ/1964).
Βέρδη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πετρουπόλεως (Φ.Ε.Κ. 93Δ/1963). Αναφέρεται και ως Πεύκα Βέρδη
(Φ.Ε.Κ. 170Δ/1970).
Βίγλα : Χωριό του Δήμου Λαυρεωτικής με πληθυσμό 269 κατ. το 1907. Συνοικισμός του Δήμου
Λαυρεωτικής το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 117 κατ. και του 1928
είχε 142 κατ. (πρόσφυγες 4).
Βιθυνία : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Νέας Μάκρης (περιοχή Αγία Μαρίνα).
Βιλαρί : Χωριό του Δήμου Ελευσίνος το 1835 & το 1836 {Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ. & Φ.Ε.Κ. 80/1836
(Παράρτημα)}. Σε γαλλικό χάρτη του 1833 αναφέρεται Villari, στο χάρτη του J. A. Kaupert (XXVI, 1894) Vilari
και στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) Βιλιαρή. Βρισκόταν στα ΒΔ της Μάνδρας, στην περιοχή
που είναι σήμερα ο οικισμός Άγιος Χαράλαμπος. Αναφέρεται χωριό Βιλλιαρή το 1961 (Φ.Ε.Κ. 206Α/1961).
59
Βίλ(λ)ια ή Βύλ(λ)ια : Έδρα {ως Ειδυλλία (Βίλλια) το 1835 - ως Βίλλια & Βύλλια το 1836} του Δήμου
Ειδυλλίας το 1835 με πληθυσμό (ο Δήμος) 1.334 κατ. {Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ. & Φ.Ε.Κ. 80/1836
(Παράρτημα)}. Ο Δήμος (Βύλλια και πιθανώς κ.ά. χωριά) στις απογραφές του 1844 είχε πληθυσμό 2.085
κατ., του 1848 είχε 2.232 κατ., του 1849 είχε 2.268 κατ., του 1850 είχε 2.303 κατ., του 1851 είχε 2.328 κατ.,
του 1852 είχε 2.329 κατ., του 1853 είχε 2.298 κατ., του 1854 είχε 2.322 κατ., του 1855 είχε 2.376 κατ., του
1856 είχε 2.424 κατ., του 1861 είχε 2.609 κατ. (Βύλλια 1.725 κάτ.) και του 1870 είχε 3.191 κατ. Το 1875 ο
Δήμος μετασχηματίστηκε σε Δήμο Ερυθρών (έδρα Κριεκούκιον) με πληθυσμό 1.328 κατ. και σε Δήμο
Ειδυλλίας (έδρα Βύλια) με πληθυσμό 1.863 κατ. (Φ.Ε.Κ. 30/1875). Στις απογραφές του 1879 ο Δήμος
Ειδυλλίας, αλλά και τα Βύλλια {Βύλλια, Αλ(ε)ποχώρι και Γερμανό} είχε πληθυσμό 2.327 κατ., του 1889 είχε
1.847 κατ., του 1896 είχε 2.205 κατ. και του 1907 είχε 2.672 κατ.
Κοινότητα Βιλλίων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 (ως Βύλλια) είχαν
πληθυσμό 2.788 κατ., του 1928 (ως Βίλια) είχαν 2.844 κατ. και του 1940 είχαν 2.936 κατ. Δήμος Βυλλίων το
1946 (Φ.Ε.Κ. 290Α/1946). Στις απογραφές του 1951 είχαν πληθυσμό 2.547 κατ., του 1961 είχαν 1.975 κατ.,
του 1971 είχαν 1.871 κατ., του 1981 είχαν 1.739 κατ., του 1991 είχαν 1.912 κατ., του 2001 είχαν 1.955 κατ.
(1.590 μόνιμους) και του 2011 είχαν 1.257 κατ. (1.269 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Βιλίων, στο Δήμο
Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Βιλιαντζίκι ή Βιλαντζίκι : Χωριό (ως Βελιαζίκι) του Δήμου Μαραθώνος το 1835 με πληθυσμό 20 κατ.
(Φ.Ε.Κ. 17/1835), ως Βελιαξίκι το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (ως Βιλαντζίκι) (Φ.Ε.Κ.
22/1840). Στις απογραφές του 1879 (ως Βυλλιατσίκι) είχε πληθυσμό 48 κατ., του 1889 (ως Βυλιατσίκιον) είχε
38 κατ., του 1896 (ως Βυλλιαντζίκι) είχε 51 κατ. και του 1907 είχε 74 κατ. Συνοικισμός (Βιλιαντζίκι) της
Κοινότητας Βαρνάβα το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Προσαρτήθηκε (ως Βελλιαντζίκι) στην Κοινότητα
Καπανδριτίου το 1919 (Φ.Ε.Κ. 144Α/1919) με πληθυσμό 65 κατ. το 1920 και 89 κατ. το 1928.
Μετονομάστηκε Μικροχώρι το 1927 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927).
Βίλιζα : Βλ. Μπίλιζα και Μπέλιζα.
Βιλιώτι : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 (ως Βιλιότη)
είχε πληθυσμό 42 κατ.
Βιλλαντζίκι : Βλ. Βιλιαντζίκι.
Βίλλια : Χωριό {Βίλλια ή Παληοκαμάριζα (μάλλον λανθασμένα)} του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 104 κατ.
το 1896 και 158 κατ. το 1907 (ως Βύλλια). Συνοικισμός (Βίλλια) της Κοινότητας Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ.
262Α/1912) με πληθυσμό 13 κατ. το 1920 και 2 κατ. το 1928.
Βιντζηλαίου : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αγίων Αναργύρων (Φ.Ε.Κ. 159Δ/1971).
Βίντζι Δασκαλειού : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 60 κατ. (43 μόνιμους) το 2001 και 150
κατ. (149 μόνιμους) το 2011. Αναφέρεται και ως Γ Λιμανάκι Δασκαλειού. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας
του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Βλαστός : Οικιστική περιοχή/θέση της Κοινότητας Καλάμου.
Βλάχικα : Προηγούμενη ονομασία Νέα Βάρη (Φ.Ε.Κ. 223Β/1955 & 161Α/1956). Συνοικισμός της Κοινότητας
Βάρης με πληθυσμό 186 κατ. το 1961. Μετονομάστηκε Δίλοφο(ν) το 1963 (Φ.Ε.Κ. 91Α/1963).
Βλάχικα : Παλιά οικιστική περιοχή της Κοινότητας Πεντέλης, εκεί όπου είναι σήμερα το νοσοκομείο Ναυτικού
(Φ.Ε.Κ. 77Α/1950). Αναφερόταν και ως Μαντριά Καπράλου.
Βλητικός Σταθμός : Βρίσκεται δίπλα (Ν-ΝΔ) του νεκροταφείου της Καισαριανής. Αναφέρεται ως θέση σε
σχεδιάγραμμα του Σαρρή (1930;). Συνοικισμός του Δήμου Καισαριανής με πληθυσμό 82 κατ. το 1971, 96
κατ. το 1981, 102 κατ. το 1991, 96 κατ. (99 μόνιμους) το 2001 και 84 κατ. (88 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται
στο Δήμο Καισαριανής (έδρα Καισαριανή) της Π.Ε. Κεντρικού Τομέα Αθηνών.
Βλυχάδα : Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 75 κατ. το 1971, 364 κατ. το 1981, 712 κατ. το
1991, 694 κατ. (616 μόνιμους) το 2001 και 1.474 κατ. (1.462 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ.
Βόθων ή Βόθωνας : Παλαιότερη ονομασία (μέχρι το 1927) Καλ(λ)έντζι. Συνοικισμός της Κοινότητας
Μαραθώνος. Στις απογραφές του 1920 (ως Καλέντζι) είχε πληθυσμό 46 κατ., του 1928 (ως Βόθωνας) είχε
82 κατ., του 1940 (ως Βόθων) είχε 89 κατ., του 1951 είχε 105 κατ., του 1961 είχε 119 κατ., του 1971 είχε 102
κατ., του 1981 είχε 118 κατ., του 1991 είχε 257 κατ., του 2001 είχε 207 κατ. (192 μόνιμους) και του 2011 είχε
172 κατ. (177 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μαραθώνος του Δήμου Μαραθώνος (έδρα Μαραθών) της
Βόσπορος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γλυφάδας (Φ.Ε.Κ. 54Α/1957 & 190Δ/1968).
Βοτανικός : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 352Α/1926). Συνοικισμός/συνοικία (εκτός
σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 2.568 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 308).
60
Βουθούλα ή Βούθουλας : Χωριό (Βουθούλα) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 111 κατ. το 1896.
Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 379 κατ. το 1920 (ως
Βούθουλας). Αναφερόταν και ως Βύθουλας. Βρισκόταν δυτικά της Ακαδημίας Πλάτωνος.
Βούλα : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 31 κατ. το 1920. Αναφέρεται και ως εξοχικός
συνοικισμός (Φ.Ε.Κ. 311Α/1926). Συνοικισμός της Κοινότητας Κορωπίου με πληθυσμό 227 κατ. το 1928
(πρόσφυγες 45). Συνοικισμός της Κοινότητας Βάρης το 1929 (δεν αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 221Α/1929).
Κοινότητα Βούλας το 1934 (Φ.Ε.Κ. 108Α/1934). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 1.471 κατ., του
1951 είχε 2.106 κατ., του 1961 είχε 3.864 κατοικους, του 1971 είχε 5.575 κατ. και του 1981 είχε 10.539 κατ.
Δήμος το 1982 (Φ.Ε.Κ. 98Α/1982). Στις απογραφές του 1991 είχε πληθυσμό 17.998 κατ., το 2001 είχε
25.532 κατ. (25.647 μόνιμους) και το 2011 είχε 28.314 κατ. (28.364 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ.
Βούλας, στο Δήμο Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης (έδρα Βούλα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Βουλή(ς) : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 2.503 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001).
Βουλιαγμένη : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 59 κατ. το 1920. Συνοικισμός της
Κοινότητας Κορωπίου με πληθυσμό 151 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 47). Συνοικισμός της Κοινότητας Βάρης
το 1929 (δεν αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 221Α/1929). Κοινότητα Βουλιαγμένης το 1935 (Φ.Ε.Κ. 21Α/1935). Στις
απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 694 κατ., του 1951 είχε 1.529 κατ. {1.674 κάτ. μαζί με τους
συνοικισμούς Άγιος Νικόλαος και Καβούρι(ον)}, του 1961 είχε 1.621 κατ., του 1971 είχε 1.469 κατ. και του
1981 είχε 2.743 κατ. Δήμος το 1985 (Φ.Ε.Κ. 99Α/1985). Στις απογραφές του 1991 είχε πληθυσμό 3.450 κατ.,
του 2001 είχε 6.442 κατ. (5.778 μόνιμους) και του 2011 είχε 4.759 κατ. (4.180 μόνιμους). Υπάγεται, ως
Δ.Ε./Δ.Κ. Βουλιαγμένης, στο Δήμο Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης (έδρα Βούλα) της Π.Ε. Ανατολικής
Αττικής.
Βουλιαγμένη : Βλ. Λίμνη Βουλιαγμένη(ς) Περαχώρας.
Βουνόπολη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Σπάτων - Λούτσας, στα όρια με το Δήμο Ραφήνας.
Βουρβά : Χωριό (λανθασμένα ως Βρουβά) του Δήμου Αραφήνος (έδρα Μαρκόπουλον) το 1835 με
πληθυσμό 4 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835), του Δήμου Αραφήνος (έδρα Κουρσαλά) (λανθασμένα ως Βρούβα) το
1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Κεκροπίας (ως Βουρβά) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) που
το 1842 μετονομάστηκε σε Δήμο Κρωπίας (Β.Δ. 14-7-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Στις απογραφές του 1879 είχε
πληθυσμό 16 κατ., του 1889 είχε 69 κατ., του 1896 δεν αναφέρεται και του 1907 είχε 47 κατ. Συνοικισμός της
Κοινότητας Σπάτων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Ήταν κυρίως Μετόχι της Μονής Πεντέλης.
Βουρβάτσι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κρωπίας.
Βούρλα : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Πειραιώς, στα όρια με τη Δραπετσώνα,
(Φ.Ε.Κ. 87Β/1928) με πληθυσμό 3.184 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 2.434).
Βουρλοπόταμος : Αναφέρεται ως θέση για εγκατάσταση ναυτικού αεροδρομίου (Φ.Ε.Κ. 383Α/1926).
Συνοικισμός/συνοικία της Κοινότητας Παλαιού Φαλήρου που μετονομάστηκε Αμφιθέα το 1940 (Φ.Ε.Κ.
271Α/1940).
Βρανά(ς) : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος το 1835 με πληθυσμό 75 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το 1836
λανθασμένα ως Βρανοί {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του
1844 είχε πληθυσμό 73 κατ. Στις απογραφές του 1879 (ως Βρανάς) είχε πληθυσμό 50 κατ., του 1889 (ως
Βρανά) είχε 63 κατ., του 1896 είχε 36 κατ. και του 1907 είχε 18 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Μαραθώνος
το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 21 κατ. το 1920 και 28 κατ. το 1928. Δεν αναφέρεται στις
απογραφές 1940-1961. Στις απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό 144 κατ., του 1981 είχε 53 κατ., του 1991
είχε 1.293 κατ., του 2001 είχε 731 κατ. (680 μόνιμους) και του 2011 είχε 1.077 κατ. (1.082 μόνιμους).
Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μαραθώνος του Δήμου Μαραθώνος (έδρα Μαραθών) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Βραυρών(α) : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας (Φ.Ε.Κ. 158Δ/1966). Συνοικισμός του
Δήμου Μαρκοπούλου με πληθυσμό 26 κατ. το 1971, 51 κατ. το 1981, 90 κατ. το 1991, 41 κατ. (39 μόνιμους)
το 2001 και 192 κατ. (195 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στο Δήμο Μαρκοπούλου Μεσογαίας (έδρα
Μαρκόπουλον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Βραώνα : Προηγούμενη ονομασία Παλιαίς Βραώνες (ΒΑ του πύργου Βραώνας). Χωριό του Δήμου
Κρωπίας. Στις απογραφές του 1896 είχε πληθυσμό 58 κατ. και του 1907 είχε 15 κατ. Συνοικισμός της
Κοινότητας Μαρκοπούλου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 93 κατ. το 1920 και 50 κατ. το 1928.
Βρεφοκομείο(ν) : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 119Α/1898).
Βριλήσσια : Συνοικισμός της Κοινότητας Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 257Α/1935) με πληθυσμό 305 κατ. το 1940.
Κοινότητα Βριλησσίων το 1949 (Φ.Ε.Κ. 164Α/1949). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 825 κατ., του
1961 είχε 2.352 κατ., του 1971 είχε 3.841 κατ. και του 1981 είχε 7.587 κατ. Δήμος το 1990 (Φ.Ε.Κ. 75Α/1990)
61
με πληθυσμό 16.571 κατ. το 1991, 25.582 κατ. (26.567 μόνιμους) το 2001 και 30.232 κατ. (30.741 μόνιμους)
το 2011. Υπάγεται στην Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών (Δήμος Βριλησσίων / έδρα Βριλήσσια).
Βρουβά & Βρούβα : Βλ. Βουρβά.
Βρύουλα : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Νέου Ψυχικού (Φ.Ε.Κ. 248Α/1953).
Βρυώνη : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Πειραιώς.
Βρωμοπούσι : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 312 κατ. το 1896 και 68 κατ. το 1907. Συνοικισμός
της Κοινότητας Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 3 κατ. το 1928. Αναφέρεται και ως
Βρωμοπήγαδο. Από το 1981 αναφέρεται Καλοπήγαδο.
Βυζάντιο(ν) : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων στην περιοχή Βύρωνος, που αναφέρεται ως προσφυγικός
συνεταιρισμός (Φ.Ε.Κ. 344Α/1932). Προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Βύρωνος το 1934 με
υπολογιζόμενο πληθυσμό 1.500 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934).
Βύθουλας : Βλ. Βουθούλα ή Βούθουλας.
Βύλλια : Βλ. Βίλια.
Βυλλιαντζίκι ή Βυλλιατσίκι : Βλ. Βιλιατζίκι.
Βυρσοδεψεία : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 6 κατ. το 1889 .
Βύρων ή Βύρωνας : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό
7.723 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 7.336). Κοινότητα Βύρωνος το 1933 (Φ.Ε.Κ. 109Α/1933) και Δήμος
Βύρωνος το 1934 στον οποίο προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Βυζάντιον, Κλαζομεναί, Κορδελιό, Μαίανδρος,
Νέα Αλάτσατα, Νέα Βρύουλα, Νέα Ελβετία, Νέα Έφεσσος και Νέο Κορδελιό (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934).
Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 25.482 κατ. (συμπεριλαμβάνονται οι παραπάνω οικισμοί, καθώς
και ο Κοπανάς του Δήμου Αθηναίων) και συνολικό πληθυσμό 25.560 κατ. (Βύρων 25.482 κάτ., Άγιος
Ιωάννης Καρέας 78 κάτ.), του 1951 είχε 31.448 κατ., του 1961 είχε 37.628 κατ., του 1971 είχε 44.021 κατ.,
2011 είχε 60.193 κατ. (61.308 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Κεντρικού Τομέα Αθηνών (Δήμος Βύρωνος /
έδρα Βύρων).
Βώκου Καραβά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νικαίας, στα όρια με το Δήμο Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 57Δ/1971 &
4Δ/1972). Αναφέρεται ως Λόφος Καραβά ή Βώκου (Φ.Ε.Κ. 40Α/1974).
Γ Λιμανάκι Δασκαλειού : Βλ. Βίντζι Δασκαλειού.
Γαϊδουρόμανδρα : Βλ. Όρμος Γαϊδουρόμανδρας.
Γαλάζια ακτή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλυβίων «Θορικού», ΝΑ του Αγίου Δημητρίου (Φ.Ε.Κ.
1146Δ/1994). Αναφέρεται και ως Χιερώμες ή Χερώμες.
Γαλάζια Ακτή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαραθώνος.
Γαλάτσι(ον) : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 233 κατ. το 1896 και 279 κατ. το 1907 (ως
συνοικισμός/συνοικία). Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 319 κατ. το 1920 και
συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλως) με 700 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 47). Κοινότητα Γαλατσίου το
1954 {(Φ.Ε.Κ. 23Α/1954 - οι αναγνωρίσεις του ως Κοινότητα το 1927 (Φ.Ε.Κ. 117Α/1927) & το 1952 (Φ.Ε.Κ.
40Α/1952) είχαν ανακληθεί} με υπολογιζόμενο πληθυσμό 9.600 κατ. (Φ.Ε.Κ. 6Β/1955) και 13.743 κατ. το
1961. Δήμος το 1963 (Φ.Ε.Κ. 45Α/1963). Στις απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό 27.240 κατ., του 1981
είχε 50.096 κατ., του 1991 είχε 57.230 κατ., του 2001 είχε 58.042 κατ. (63.418 μόνιμους) και του 2011 είχε
57.563 κατ. (59.345 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Κεντρικού Τομέα Αθηνών (Δήμος Γαλατσίου / έδρα
Γαλάτσιον).
Γαλήνη : Συνοικισμός της Κοινότητας Ανθούσης με πληθυσμό 233 κατ. το 1991.
Γαλήνη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βάρης.
Γαλήνη : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Καλάμου.
Γαλήνη : Άλλη ονομασία του οικισμού Μανούτσο του Δήμου Κερατέας (Φ.Ε.Κ. 500Δ/1995 & 26Δ/2011).
Γαλήνη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κρωπίας.
Γαλήνη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, ΒΔ από την Κινέτα στο ρέμα της Πίκας.
Γαργαρέτ(τ)α(ς) : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 107Α/1904) που το 1908
μετονομάστηκε / διαιρέθηκε στις συνοικίες Διονύσου και Φιλοπάππου (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908 & 120Α/1912).
Βρισκόταν μεταξύ Φιλοπάππου - Μακρυγιάννη - Ιλισσού. Αναφέρεται πάλι ως Γαργαρέτα το 1941 (Φ.Ε.Κ.
305Α/1941), το 1966 (Φ.Ε.Κ. 92Δ/1966) και το 1975 (Φ.Ε.Κ. 37Δ/1975).
Γαργηττός : Βλ. & Καρυτός. Οικιστική περιοχή του Δήμου Γέρακα.
62
Γεννηματάς Γιώργος ή Γεννηματά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Άνω Λιοσίων (Φ.Ε.Κ. 449Δ/2012).
Γέρακας : Χωριό του Δήμου Αμαρ(ο)υσίου το 1835 με πληθυσμό 2 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το 1836 (ως
Γέρακος) {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}, του Δήμου Αθηνών (ως Γεράκος) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840), του
Δήμου Αμαρουσίου (ως Γέρακος) το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) και του Δήμου Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ.
30/1853). Στις απογραφές του 1896 (ως Γέρακας) είχε πληθυσμό 22 κατ. και του 1907 είχε 29 κατ. (ως
συνοικισμός/συνοικία). Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 45 κατ. το 1920.
Αναφέρεται αγρόκτημα «Γέρακας» το 1921 (Φ.Ε.Κ. 168Α/1921). Συνοικισμός της Κοινότητας Παιανίας με
πληθυσμό 1.775 κατ. το 1961. Κοινότητα Γέρακα το 1966 (Φ.Ε.Κ. 286Α/1966) που καταργήθηκε το 1967
(Φ.Ε.Κ. 202Α/1967). Συνοικισμός της Κοινότητας Παιανίας με πληθυσμό 5.716 κατ. το 1971. Κοινότητα το
1979 (Φ.Ε.Κ. 16Α/1979) με πληθυσμό 6.703 κατ. το 1981. Δήμος το 1990 (Φ.Ε.Κ. 75Α/1990) με πληθυσμό
8.512 κατ. το 1991, 13.921 κατ. (13.990 μόνιμους) το 2001 και 29.544 κατ. (29.939 μόνιμους) το 2011.
Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Γέρακα, στο Δήμο Παλλήνης (έδρα Γέρακας) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Γεράνεια : Βλ. Μάζι Γερανείων (Φ.Ε.Κ. 63Δ/1982 & 356Δ/2011).
Γερμανικά : Βλ. Άνω Γερμανικά και Κάτω Γερμανικά.
Γερμανικά : Βλ. Τέως Γερμανικά.
Γερμανικά Παραπήγματα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Κοκκινιάς (Νικαίας) (Φ.Ε.Κ. 159Α/1931).
Γερμανό(ν) & Γερμενός : Χωριό του Δήμου Ειδυλλίας (έδρα Βίλλια). Στην απογραφή του 1879 εμφανίζεται
ως Γερμανό με άγνωστο πληθυσμό (είναι ενσωματωμένος στα Βίλια). Συνοικισμός της Κοινότητας
Βυλλίων/Βιλίων με πληθυσμό 14 κατ. το 1920 και 42 κατ. το 1940 ως Αιγόσθενα. Αναφέρεται και ως Πόρτο
Γερμανό (Φ.Ε.Κ. 151Δ/1962), αλλά και λανθασμένα ως Άγιος Γερμανός (Φ.Ε.Κ. 357Α/1935).
Γεροβουνό : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καματερού στα όρια με το Δήμο Αχαρνών (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Γεροσακκούλι(ον) : Βλ. Γεροτσακούλι.
Γεροτσακούλι : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος. Αναφέρεται το τσιφλίκι Χερτζακούλη το 1873 (Φ.Ε.Κ.
21/1873) και το κτήμα Χηροτσακούλι της Μονής Πεντέλης το 1888 (Φ.Ε.Κ. 307Α/1888-ίδρυση λωβοκομείου).
Στις απογραφές του 1879 (ως Γεροτζακούλι) είχε πληθυσμό 7 κατ., του 1889 (ως Χεροτζακούλιον) είχε 70
κατ., του 1896 (ως Γεροτσακούλι) είχε 13 κατ. και του 1907 είχε 16 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας
Μαραθώνος το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 102 κατ. το 1920 και 24 κατ. το 1928. Συνοικισμός
της Κοινότητας Νέας Μάκρης, ως Γεροσακκούλιον, με πληθυσμό 80 κατ. το 1940, 184 κατ. το 1951 και 245
κατ. το 1961. Μετονομάστηκε Θέρετρο(ν) το 1961 (Φ.Ε.Κ. 213Α/1961) και Αγία Μαρίνα το 1969 (Φ.Ε.Κ.
79Α/1969).
Γεώργιος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων στην περιοχή Βύρωνος, που αναφέρεται ως
προσφυγικός συνεταιρισμός (Φ.Ε.Κ. 344Α/1932).
Γεωργοκτηνοτρόφοι Πεντέλης : Βλ. Αγία Τριάδα, Γκορτζέζα, Μπουρμπάχτι, Νταού (Φ.Ε.Κ. 106Β/1956 &
908Δ/1999).
Γηροκομείο(ν) : Παλαιότερη ονομασία Πτωχοκομείο(ν) (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908). Οικιστική περιοχή του Δήμου
Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 401Α/1937 & 18Α/1985). Αναφέρεται και ως συνοικισμός (Φ.Ε.Κ. 24Δ/1959 & 91Δ/1960).
Γιακουμί : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μάνδρας (Φ.Ε.Κ. 9Δ/1968).
Γιαλού : Χωριό του Δήμου Μυρρινούντος (έδρα Λιόπεσι) το 1835 με πληθυσμό 5 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το
1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Κεκρωπίας (λανθασμένα ως Γιταλού) το 1840 (Φ.Ε.Κ.
22/1840) που το 1842 μετονομάστηκε σε Δήμο Κρωπίας (Β.Δ. 14-7-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Στις απογραφές του
1896 (ως Γιαλού Τσιφλίκι) είχε πληθυσμό 19 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Σπάτων με πληθυσμό 42 κατ.
το 1920 και 55 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 13).
Γιουρντά : Βλ. Σαρωνίς.
Γκαζοχώρι : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων που το 1908 μετονομάστηκε σε συνοικία
Έξω Κεραμεικού (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908). Αναφερόταν και ως Αεριόφωτος, από το εκεί εργοστάσιο (Φ.Ε.Κ.
269Α/1908 & 284Α/1908). Αναφέρεται Γκάζι και Γκαζοχώρι το 1985 (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Γκατζανά ή Καζανά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αχαρνών.
Γκορτζέζα : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Πεντέλης (Φ.Ε.Κ. 106Β/1956 & 908Δ/1999).
Γκούρθι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλλήνης.
Γκούριζα : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Γραμματικού (Φ.Ε.Κ. 282Δ/1972).
Γκράβα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Γαλατσίου (Φ.Ε.Κ. 141Δ/1965).
Γκύζη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 83Δ/1969 & 18Α/1985). Σωστή ονομασία Γύζη.
63
Γλυκά Νερά : Συνοικισμός της Κοινότητας Παιανίας με πληθυσμό 624 κατ. το 1961. Κοινότητα Γλυκών
Νερών το 1965 (Φ.Ε.Κ. 176Α/1965). Συνοικισμός της Κοινότητας Παιανίας το 1967. Κοινότητα το 1969
(Φ.Ε.Κ. 18Α/1969). Στις απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό 1.233 κατ., του 1981 είχε 3.547 κατ. και του
1991 είχε 5.813 κατ. Δήμος το 1994 (Φ.Ε.Κ. 133Α/1994) με πληθυσμό 6.623 κατ. (6.770 μόνιμους) το 2001
και 10.893 κατ. (11.049 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Γλυκών Νερών, στο Δήμο Παιανίας (έδρα
Παιανία) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Γλυκειά Ζωή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων.
Γλυκόβρυσι(ς) : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 54 κατ. το 1896 και 42 κατ. το 1907 (ως
συνοικισμός/συνοικία). Πρόκειται για τη Λυκόβρυση.
Γλυφάδα : Αναφέρεται ως συνοικισμός προαστείου του Δήμου Αθηναίων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 120Α/1912) με
πληθυσμό 173 κατ. το 1920. Συνοικισμός της Κοινότητας Μπραχαμίου το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925 &
424Α/1926). Κοινότητα Γλυφάδας το 1926 στην οποία προσαρτήθηκε ο συνοικισμός Ευρυάλη (Φ.Ε.Κ.
424Α/1926) με πληθυσμό 1.448 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 316) και συνολικό πληθυσμό 1.691 κατ. (Γλυφάδα
1.448 κάτ. & Ευρυάλη 243 κάτ.) και 3.148 κατ. το 1940, με ενσωματωμένο τον πληθυσμό της Ευρυάλης
(Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Δήμος Ευρυάλης το 1943, με έδρα τη Γλυφάδα, αποτελούμενος από τις καταργειθείσες
Κοινότητες Γλυφάδας και Ελληνικού (Φ.Ε.Κ. 174Α/1943). Ο Δήμος Ευρυάλης μετονομάστηκε Δήμος
Γλυφάδας το 1945 (Φ.Ε.Κ. 180Α/1945). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 8.256 κατ., του 1961 είχε
80.409 κατ. (83.665 μόνιμους) και του 2011 είχε 86.393 κατ. (87.305 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Νοτίου
Τομέα Αθηνών (Δήμος Γλυφάδας / έδρα Γλυφάδα).
Γούβα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων που το 1908 μαζί με το Παγκράτι μετονομάστηκε σε
συνοικία Υμηττού (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908). Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων
με πληθυσμό 3.820 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 388).
Γούβα : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 1.080 κατ. το 1928
(πρόσφυγες 203). Αναφερόταν και ως Βάβουλα ή Λάκκα Βάβουλα. Σημειώνεται και θέση Γούβα στην
Πειραϊκή χερσόνησο στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1985.
Γουδί : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων το 1902 ως Γουδή (Φ.Ε.Κ. 132Α/1902). Χωριό του
Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 101 κατ. το 1907 (ως Γουδί) . Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως)
του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 3.181 κατ. το 1920 και 8.959 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 2.275).
Αναφέρεται ως συνοικία Γουδί το 1934 (Φ.Ε.Κ. 52Α/1934). Αναφέρεται Γουδί το 1949 (Φ.Ε.Κ. 212Α/1949 &
347Α/1949) και Γουδίον στο βιβλίο (1950) της απογραφής του 1940. Αναφέρεται και ως οικιστική περιοχή
του Δήμου Ζωγράφου (151Δ/1973 & 18Α/1985). Το 2008 μετονομάστηκε Γουδή (Φ.Ε.Κ. 35Α/2008).
Σημ. Η γραφή Γουδή είναι λανθασμένη γιατί δεν είναι πλέον η περιοχή ιδιοκτησία του Γουδή (ανήκε στην
οικογένεια Γουδή το Μεσαίωνα) και δεν πηγαίνουμε πλέον ή μένουμε στο κτήμα του Γουδή, αλλά
πηγαίνουμε ή μένουμε στο Γουδί (βλ. & χάρτη Αθηνών της Σχολής Ευελπίδων - 1904). Με την ίδια παράξενη
συλλογιστική πρέπει να γράφουμε και Γαλάτση, Κουκάκη, Τατόη, Μενίδη, Μουζάκη, Χασάνη, Κοκκίνη, Μάζη,
Χαϊδάρη κ.ά. Δηλαδή το ονομαζόμενο σήμερα Πάρκο Γουδή ανήκει στον Γουδή; Δυστυχώς η αμάθεια και η
ανευθυνότητα αυτών που προτείνουν, αλλά και αυτών που εγκρίνουν και υπογράφουν τις ονομασίες ή τις
αλλαγές των ονομασιών οικισμών & τόπων συνεχίζεται από το 1833 μέχρι σήμερα (π.χ. Γεροσακκούλιον,
Γουδίον, Δαφνίον, Δουργούτιον, Καβούριον, Μάτιον, Μιλέσιον, Παγκράτιον, Σπιθάριον κ.ά. ευτράπελα).
Γούρνα : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Συκαμίνου.
Γραμματικό(ν) : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος το 1835 με πληθυσμό 270 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το 1836
{Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 294
κατ. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 440 κατ., του 1889 είχε 442 κατ., του 1896 είχε 943 κατ. και
του 1907 είχε 954 κατ. Κοινότητα Γραμματικού το 1912 στην οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Αγία
Μαρίνα και Άνω Σούλι (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 739 κατ., του 1928 είχε
930 κατ., του 1940 είχε 1.164 κατ., του 1951 είχε 1.149 κατ., του 1961 είχε 1.145 κατ., του 1971 είχε 1.125
κατ., του 1981 είχε 1.187 κατ., του 1991 είχε 1.177 κατ., του 2001 είχε 1.291 κατ. (1.284 μόνιμους) και του
2011 είχε 1.430 κατ. (1.432 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Τ.Κ. Γραμματικού, στο Δήμο Μαραθώνος (έδρα
Γρηγορούσα : Βλ. Αγία Γρηγορούσα.
Γυαλού : Βλ. Γιαλού.
Γυπαρέϊκα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων στα Τουρκοβούνια (Φ.Ε.Κ. 3Δ/1965 & 296Δ/1970).
Γυψέλι : Χωριό του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) στα βόρεια του
Πεδίου Άρεως. Μετέπειτα αναφέρεται ως Κυψέλη.
64
Δάγλα ή Ντάγλα : Χωριό του Δήμου Κρωπίας. Στις απογραφές του 1879 (ως Ντάγλα) είχε πληθυσμό 76
κατ., του 1889 (ως Δάγλα) είχε 72 κατ., του 1896 είχε 60 κατ. και του 1907 είχε 16 κατ. Συνοικισμός Δάγλα
της Κοινότητας Μαρκοπούλου (Μεσογαίας) το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 72 κατ. το 1920.
Μετονομάστηκε Λιάδα το 1927 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927) με πληθυσμό 85 κατ. το 1928 {ως Λιάδα (Δάγλα)}. Από
το 1961 αναφέρεται Αγνούσσαι.
Δαμασκηνού : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 82 κατ. το 1896.
Δάρβιζα : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατιά) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Αναφέρεται Τέρδιζα το 1835
(Φ.Ε.Κ. 17/1835) και Τέρδιψα το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Μετέπειτα αναφέρεται Δάρδεζα.
Δάρδεζα : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 342 κατ. το 1896 και 60 κατ. το 1907. Συνοικισμός της
Κοινότητας Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Αναφέρεται Αχλαδιά το 1981 και Ντάρδεζα το 2001.
Δαριμάρι(ον) : Έδρα του Δήμου Παρασωπείας της Επαρχίας Θηβών το 1835 με πληθυσμό 198 κατ. (Β.Δ.
8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Έδρα του Δήμου Παρασωπίας το 1836 της Διοίκησης Θηβών {Φ.Ε.Κ. 80/1836
(Παράρτημα)}. Χωριό του Δήμου Πλαταιών (έδρα Κόκλα) το 1842 (Φ.Ε.Κ. 25/1842). Στην απογραφή του
1844 είχε πληθυσμό 205 κατ. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 183 κατ., του 1889 είχε 204 κατ., του
1896 είχε 257 κατ. και του 1907 είχε 308 κατ. Κοινότητα Δαριμαρίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με
πληθυσμό 339 κατ. το 1920, 348 κατ. το 1928, 395 κατ. το 1940 και 386 κατ. το 1951. Μετονομάστηκε
Δάφνη και Κοινότητα Δάφνης το 1955 (Φ.Ε.Κ. 54Α/1955).
Δασαμάρι : Οικιστική περιοχή (ως Συνεταιρισμός «Άγιος Σπυρίδων») της Κοινότητας Πικερμίου (Φ.Ε.Κ.
130Δ/1970, 129Δ/1972 & 114Δ/1976). Συνοικισμός της Κοινότητας Πικερμίου με πληθυσμό 1 κάτοικο το
1981, 9 κατ. το 1991 και 109 κατ. (109 μόνιμους) το 2001. Το 2011 δεν αναφέρεται.
Δασικών - Μεσσηνίων : Βλ. Μεσσηνίων - Δασικών.
Δασκαλειό(ν) : Αναφέρεται και ως Δασκαλιό (πιο σωστή γραφή). Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό
191 κατ. το 1896 και 98 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με
πληθυσμό 48 κατ. το 1920 και 43 κατ. το 1928. Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 113 κατ. το
1981, 178 κατ. το 1991, 69 κατ. (35 μόνιμους) το 2001 και 132 κατ. (123 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη
Δάσος : Συνοικισμός της Κοινότητας Χαϊδαρίου με πληθυσμό 689 κατ. το 1951.
Δάφνη : Προηγούμενη ονομασία (1835-1955) Δαριμάρι(ον). Κοινότητα Δάφνης το 1955 (Φ.Ε.Κ. 54Α/1955).
Στις απογραφές του 1961 είχε πληθυσμό 295 κατ., του 1971 είχε 221 κατ., του 1981 είχε 288 κατ. και του
1991 είχε 233 κατ. Συνοικισμός του Δήμου Δερβενοχωρίων (έδρα Πύλη) το 1997 (Φ.Ε.Κ. 244Α/1997) με
πληθυσμό 156 κατ. (139 μόνιμους) το 2001 και 99 κατ. (101 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Τ.Κ. Δάφνης,
στη Δ.Ε. Δερβενοχωρίων του Δήμου Τανάγρας (έδρα Σχηματάριον) της Π.Ε. Βοιωτίας.
Δάφνη : Προηγούμενη ονομασία (μέχρι το 1951) Κατσιπόδι και Κουτσοπόδι, που ήταν έδρα (το 1947) του
Δήμου Αγίου Δημητρίου {πρώην Κοινότητας Αγίου Δημητρίου (Μπραχαμίου) το 1928} που μετονομάστηκε
Δάφνη και ο Δήμος σε Δήμο Δάφνης το 1951 (Φ.Ε.Κ. 81Α/1951). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό
Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Δάφνης, στο Δήμο Δάφνης - Υμηττού (έδρα Δάφνη) της Π.Ε. Κεντρικού Τομέα
Αθηνών.
Δαφνί(ον) : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 33 κατ. το 1889 (ως Δαφνίον),
57 κατ. το 1896 (ως Δαφνί) και 495 κατ. το 1907 (ως συνοικισμός/συνοικία). Συνοικισμός του Δήμου
Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 486 κατ. το 1920 και συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) με
3.135 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 563). Κοινότητα Δαφνί το 1933 (Φ.Ε.Κ. 109Α/1933). Το 1934 αναφέρεται
(ασαφώς) «αναγνωρίζομεν εις Κοινότητα τους συνοικισμούς Δαφνίου υπό το όνομα Κοινότης Αιγάλεω, με
έδραν τον συνοικισμόν Πυριτιδοποιείον» (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934 - στο οποίο όμως δεν αναφέρεται το
Πυριτιδοποιείον). Συνοικισμός της Κοινότητας Χαϊδαρίου το 1935 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1935) με πληθυσμό 2.369
κατ. το 1940 και 2.359 κατ. το 1951.
Δαφνούλα : Προηγούμενη ονομασία (1940-1955) Ραπεντόσα ή Ραπενδόσα. Συνοικισμός της Κοινότητας
Πύλης Δερβενοχωρίων με πληθυσμό 114 κατ. το 1951 και 60 κατ. το 1971.
Δάφρι : Βλ. Δράφι.
Δεκέλεια : Περιοχή στο αεροδρόμιο Τατοΐου και στα ΒΑ αυτού (Φ.Ε.Κ. 358Δ/2010). Αναφέρεται και ως Κάτω
Βαρυμπόμπη (Φ.Ε.Κ. 101Δ/1980).
Δεκέλεια : Προηγούμενη ονομασία Τατόϊον (1835-1907) και Τατόϊ ή Δεκέλεια το 1907. Συνοικισμός της
Κοινότητας Μενιδίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) (Κ. Αχαρνών το 1915) με πληθυσμό 355 κατ. το 1920 και
388 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 84). Κοινότητα Δεκελείας το 1935 (Φ.Ε.Κ. 145Α/1935) με έδρα το Τατόϊον
65
(Δεκέλεια) που ανακλήθηκε τον ίδιο χρόνο (Φ.Ε.Κ. 205Α/1935). Συνοικισμός της Κοινότητας & του Δήμου
Αχαρνών με πληθυσμό 1.299 κατ. το 1940, 29 κατ. το 1951, 3.508 κατ. το 1961 και 2.666 κατ. το 1971. Στην
περιοχή υπήρχαν από το 1886 τα ανάκτορα των τότε βασιλέων, η φρουρά, ξενοδοχείο και εστιατόριο.
Δεληγιάννη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίου Δημητρίου (Μπραχάμι) (Φ.Ε.Κ. 31Δ/1972 & 304Δ/1972).
Δέλτα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Παλαιού Φαλήρου.
Δεξαμενή : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 116Α/1898). Βλ. & Λόφος Δεξαμενής.
Δερβένι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, στο δρόμο από Μέγαρα για όρος Γεράνεια ή Σπάρτα.
Αναφέρεται και ως Χάνι Δερβένι.
Δερβενοσάλεσι : Χωριό του Δήμου Παρασωπείας της Επαρχίας Θηβών το 1835 (Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς
Φ.Ε.Κ.) και του Δήμου Τανάγρας το 1842 (Φ.Ε.Κ. 25/1842). Στην απογραφή του 1844 (ως Σάλεσι) είχε
πληθυσμό 163 κατ. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 426 κατ., του 1889 είχε 458 κατ., του 1896 είχε
550 κατ. και του 1907 είχε 659 κατ. Κοινότητα Δερβενοσαλεσίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό
688 κατ. το 1920. Το 1927 μετονομάστηκε Πύλη και Κοινότητα Πύλης (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927) με πληθυσμό 704
κατ. το 1928.
Δερβισαγού : Χωριό του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850). Βρισκόταν
στην περιοχή του κτήματος του Πύργου της Βασιλίσσης. Πιθανώς από όνομα της ιδιοκτήτριας, χήρας του
Δερβίς Αγά.
Δημαρχείο(ν) : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 3.099 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001).
Δημοδιδασκάλων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίας Παρασκευής (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Δημολ(ι)άκι : Χωριό (ως Δημολάκι) του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό (μαζί με το Μητροπίση) 80 κατ. το
1896 και 99 κατ. το 1907 (ως Δημολιάκι). Συνοικισμός της Κοινότητας Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912).
Ξαναεμφανίζεται το 2001 (ως Δημολάκι) Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 53 κατ. (38
Δημοσιογραφικά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Εκάλης.
Δημοσίων Υπαλλήλων και Αξιωματικών : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Ψυχικού, ως Αξιωματικών και
Δημοσίων Υπαλλήλων το 1931 (Φ.Ε.Κ. 369Α/1931). Συνοικισμός της Κοινότητας Ψυχικού το 1932 (Φ.Ε.Κ.
254Α/1932 & 357Α/1935). Συνοικισμός του Δήμου Χαλανδρίου που προσαρτήθηκε στο Δήμο Ψυχικού το
1944 (Φ.Ε.Κ. 176Α/1944).
Δημοτικό(ύ) Νοσοκομείο(υ) : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 215
κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Διασταύρωσις (Ραφήνας) : Συνοικισμός της Κοινότητας Ραφήνας με πληθυσμό 416 κατ. το 1951 και 632
κατ. το 1961.
Διεθνής Ιπποκράτειος Πολιτεία : Συνοικισμός της Κοινότητας Αφιδνών με πληθυσμό 40 κατ. το 1991. Στην
απογραφή του 2001 αναφέρεται ως Αγία Τριάδα.
Δικαστικών Υπαλλήλων Ελλάδος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαραθώνος (Φ.Ε.Κ. 109Δ/1968 &
177Δ/1973). Αναφέρεται και ως Τρικόρυνθος.
Δικαστών & Εισαγγελέων ή Απάντων των Ελλήνων Δικαστών & Εισαγγελέων : Οικιστική περιοχή του
Δήμου Μαραθώνος (περιοχή Άνω Σούλι - Σχινιά) (Φ.Ε.Κ. 34Δ/1970). Αναφέρεται και ως Δικαστικά.
Δικηγορικά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βούλας.
Δίλοφο(ν) : Παλαιότερες ονομασίες Νέα Βάρη (Φ.Ε.Κ. 223Β/1955 & 161Α/1956) και Βλάχικα (Φ.Ε.Κ.
91Α/1963). Συνοικισμός της Κοινότητας Βάρης με πληθυσμό 186 κατ. το 1961 (ως Βλάχικα) και 317 κατ. το
1971 (ως Δίλοφον).
Διόδια : Συνοικισμός του Δήμου Μάνδρας με πληθυσμό 317 κατ. το 1971, 67 κατ. το 1981, 104 κατ. το
Μάνδρας του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Διονυσίου Αρεοπαγίτου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 5.280
κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Τμήμα της παλαιότερης οικιστικής περιοχής Κολωνάκι.
Διόνυσος : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836
(Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1907 {ως Διόνυσος (Λατομεία)} είχε
πληθυσμό 478 κατ. Συνοικισμός {ως Διόνυσος (Λατομεία)} της Κοινότητας Μαραθώνος το 1912 (Φ.Ε.Κ.
262Α/1912) με πληθυσμό 41 κατ. το 1920 και (ως Διόνυσος) 409 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 37). Συνοικισμός
66
της Κοινότητας Σταμάτας το 1935 (Φ.Ε.Κ. 634Α/1935). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 717 κατ.,
του 1951 είχε 495 κατ., του 1961 είχε 605 κατ. και του 1971 είχε 825 κατ. Προσαρτήθηκε στην Κοινότητα
Μπάλας το 1975 (Φ.Ε.Κ. 56Α/1975). Κοινότητα Διονύσου το 1979 (Φ.Ε.Κ. 16Α/1979). Στις απογραφές του
1981 είχε πληθυσμό 556 κατ., του 1991 είχε 2.473 κατ. και του 2001 είχε 4.883 κατ. (4.929 μόνιμους). Δήμος
το 2006 (Φ.Ε.Κ. 1035Β/2006). Το 2011 είχε πληθυσμό 5.544 κατ. (5.651 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ.
Διονύσου, στο Δήμο Διονύσου (έδρα Άγιος Στέφανος) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Διόνυσος : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 20 κατ. το 1981, 155 κατ. το 1991, 208 κατ. (128
Διονύσου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 3.602 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001). Τμήμα της παλαιότερης οικιστικής περιοχής Γαργαρέτ(τ)α.
Διπύλου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 4.130 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001). Αναφερόταν και ως Έσω Κεραμεικού.
Διϋλιστήρια : Συνοικισμός της Κοινότητας Ασπροπύργου με πληθυσμό 570 κατ. το 1971, 725 κατ. το 1981
και 681 κατ. το 1991.
Διψέλιζα : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 320 κατ. το 1896 και 73 κατ. το 1907. Συνοικισμός της
Κοινότητας Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 4 κατ. το 1920 και 68 κατ. το 1928.
Ξαναεμφανίζεται το 1991 ως Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 97 κατ. το 1991, 127 κατ. (75
Διώνη : Συνοικισμός της Κοινότητας Πικερμίου με πληθυσμό 227 κατ. (220 μόνιμους) το 2001 και 2.084 κατ.
(2.111 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Πικερμίου του Δήμου Ραφήνας - Πικερμίου (έδρα Ραφήνα)
Δοξιάδη : Βλ. Απολλώνιον Πόρτο Ράφτη.
Δουζένη : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Χαλανδρίου (περιοχή Κάτω Χαλανδρίου) (Φ.Ε.Κ. 16Α/1955).
Δουργούτι ή Δουργούτη : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 101Α/1907) που το
1908 μετονομάστηκε / διαιρέθηκε στις συνοικίες Κυνοσάργους και Αλωπεκής (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908).
Αναφέρεται συνοικία Δουργούτι (Άγιος Ιωάννης Περιβολάρης ή Κυνηγός) το 1914 (Φ.Ε.Κ. 341Α/1914).
Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 9.505 κατ. το 1928 (ως
Δουργούτη) (πρόσφυγες 6.563). Αναφέρεται Δουργούτιον στο βιβλίο (1950) της απογραφής του 1940. Έχει
αναφερθεί (λανθασμένα) και ως Δριγκούτι (Φ.Ε.Κ. 204Α/1907) & Δρουγούτι (Φ.Ε.Κ. 30Δ/1963). Βρίσκεται
στην περιοχή του Νέου Κόσμου (Φ.Ε.Κ. & 18Α/1985).
Δραγουμάνος : Παλιά ονομασία του χωριού του Δήμου Αθηναίων Κάτω Λιόσια ή Νέα Λιόσια. Πιθανώς από
όνομα ή ιδιότητα ιδιοκτήτη της περιοχής (δραγουμάνος σημαίνει διερμηνέας).
Δραπετσώνα : Συνοικισμός του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 160Α/1904). Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου
πόλεως) του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 17.652 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 15.572). Αναφέρεται η ύπαρξη
προσφυγικού συνοικισμού το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930). Αναφέρεται Δραπετζώνα το 1934 (Φ.Ε.Κ.
16Α/1934). Κοινότητα Δραπετσώνας το 1950 (Φ.Ε.Κ. 73Α/1950) που ανακλήθηκε αμέσως (Φ.Ε.Κ.
187Α/1950). Κοινότητα Δραπετσώνας πάλι το 1950 (Φ.Ε.Κ. 201Α/1950). Δήμος Δραπετσώνας το 1951
(Φ.Ε.Κ. 27Α/1951). Το 1974 διορθώθηκε σε Δήμο Δραπετσώνας (ενώ έτσι αναφερόταν!) και όχι
Δραπετσώνος (Φ.Ε.Κ. 315Α/1974). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 17.568 κατ., του 1961 είχε
12.944 κατ. (13.335 μόνιμους) και του 2011 είχε 13.921 κατ. (13.968 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ.
Δραπετσώνας, στο Δήμο Κερατσινίου - Δραπετσώνας (έδρα Κερατσίνιον) της Π.Ε. Πειραιώς.
Δράσιζα : Βλ. Ντράσιζα.
Δράφι : Χωριό (ως Δράφι) του Δήμου Μυρρινούντος (έδρα Λιόπεσι) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835), λανθασμένα
ως Δάφρι το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Κεκροπίας (λανθασμένα ως Δάφρι) το 1840
(Φ.Ε.Κ. 22/1840) που το 1842 μετονομάστηκε σε Δήμο Κρωπίας (Β.Δ. 14-7-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Στις
απογραφές του 1889 είχε πληθυσμό 41 κατ., του 1896 είχε 10 κατ. και του 1907 είχε 3 κατ. Συνοικισμός της
Κοινότητας Σπάτων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Πρόκειται για το σημερινό οικισμό Ντράφι (από το 1971).
Δρίζα : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος με πληθυσμό 128 κατ. το 1896.
Δρομοκαΐτιο(ν) : «Χωριό» του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 185 κατ. το 1896. Ήταν φρενοκομείο
(ψυχιατρείο) που ιδρύθηκε το 1887 (στη σημερινή περιοχή του Χαϊδαρίου).
67
Δροσιά : Παλαιότερη ονομασία (μέχρι το 1947) Ρωσσοχώρι(ον) (Φ.Ε.Κ. 104Α/1947). Κοινότητα Δροσιάς το
1950 (Φ.Ε.Κ. 113Α/1950). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 306 κατ., του 1961 είχε 362 κατ., του
1971 είχε 534 κατ., του 1981 είχε 1.403 κατ., του 1991 είχε 3.026 κατ. και του 2001 είχε 5.865 κατ. (6.009
μόνιμους). Δήμος το 2006 (Φ.Ε.Κ. 1035Β/2006). Το 2011 είχε πληθυσμό 7.078 κατ. (7.186 μόνιμους).
Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Δροσιάς, στο Δήμο Διονύσου (έδρα Άγιος Στέφανος) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Δροσιά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας.
Δροσιά : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Συκαμίνου.
Δροσιά : Βλ. Μαλιαστέκα.
Δροσοπηγή : Συνοικισμός της Κοινότητας Αφιδνών με πληθυσμό 39 κατ. το 1981, 58 κατ. το 1991, 153 κατ.
(143 μόνιμους) το 2001 και 154 κατ. (156 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Αφιδνών του Δήμου
Δροσούπολη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Άνω Λιοσίων.
Δρουγούτι : Βλ. Δουργούτι.
Δυτικόν Αλίπεδον : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βούλας (Φ.Ε.Κ 129Δ/1968).
Έδεμ : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Παλαιού Φαλήρου (γύρω από την παλιά έπαυλη Edem), στην
εκβολή του ρέματος της Πικροδάφνης. Έχει αναφερθεί και ως Έντεν και ως Πικροδάφνη (Έντεν) (Φ.Ε.Κ.
76Α/1931).
Εθνικιστών & Αναπήρων Πολέμου : Βλ. Αναπήρων & Παλαιών Πολεμιστών.
Εθνικού Μουσείου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 2.304 κατ. το
1920 (Δ.Α., 2001).
Ειδυλλία : Βλ. Βίλ(λ)ια.
Ειρήνη : Συνοικισμός του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας με πληθυσμό 48 κατ. το 1991, 97 κατ. (81
Ειρήνη : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αχαρνών.
Εκάλη : Αυθαίρετη ονομασία της περιοχής. Η αρχαία Εκαλή βρισκόταν στα Καλήσια της Πεντέλης.
Συνοικισμός (Φ.Ε.Κ. 169Α/1924 & 152Α/1925 & 47Α/1928) της Κοινότητας Κηφισίας με πληθυσμό 206 κατ.
το Μάϊο του 1928 (πρόσφυγες 59). Κοινότητα Εκάλης τον Ιούλιο του 1928 (Φ.Ε.Κ. 135Α/1928 & 30Α/1931).
Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 708 κατ., του 1951 είχε 817 κατ., του 1961 είχε 1.057 κατ., του
1971 είχε 1.292 κατ., του 1981 είχε 2.319 κατ., του 1991 είχε 4.081 κατ. και του 2001 είχε 5.190 κατ. (5.497
Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Εκάλης, στο Δήμο Κηφισιάς (έδρα Κηφισιά) της Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών.
Εκτελωνιστών : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αλίμου, στα όρια με περιοχή Τράχωνες (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Ελαιοτριβεία : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων, στην περιοχή Αγίου (Προφήτη) Δανιήλ, που το 1908
μετονομάστηκε σε συνοικία Ιεράς Οδού (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908).
Ελαιοχώρι(ον) : Προηγούμενη ονομασία (μέχρι το 1961) Τούρκου Εληές (Φ.Ε.Κ. 213Α/1961). Συνοικισμός
του Δήμου Κερατέας. Στις απογραφές του 1961 είχε πληθυσμό 165 κατ., του 1971 είχε 98 κατ., του 1981 είχε
45 κατ., του 1991 είχε 31 κατ., του 2001 είχε 39 κατ. (30 μόνιμους) και του 2011 είχε 41 κατ. (41 μόνιμους).
Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Ελαιών ή Ελαιώνας : Οικιστική περιοχή των Δήμων Αθηναίων, Αιγάλεω, Περιστερίου, Αγίου Ιωάννη Ρέντη.
Ελαιών : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αργυρούπολης (Φ.Ε.Κ. 58Δ/1966).
Ελευθερία : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων στην περιοχή Βύρωνος, που αναφέρεται ως
προσφυγικός συνεταιρισμός (Φ.Ε.Κ. 344Α/1932).
Ελευθερούπολις : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) ένα τμήμα στο
Δήμο Νέας Ιωνίας το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 2.500 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934) και ένα
άλλο τμήμα στην Κοινότητα Ηρακλείου που το 1938 ενώθηκε και αυτό με τη Νέα Ιωνία (Φ.Ε.Κ. 205Α/1938).
Ελευσίς ή Ελευσίνα : Χωριό του Δήμου Ελευσίνος (έδρα Μάνδρα/Κούντουρα) το 1835 με πληθυσμό 528
κατ. (Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Έδρα του Δήμου Ελευσίνος το 1837 (Φ.Ε.Κ. 7/1837), αλλά από την
επόμενη απογραφή του 1844 εμφανίζεται πάλι η Μάνδρα ως έδρα του Δήμου. Στις απογραφές του 1844 είχε
πληθυσμό 575 κατ., του 1879 είχε 1.185 κατ., του 1889 είχε 1.219 κατ., του 1896 είχε 1.353 κατ. και του
1907 είχε 2.370 κατ. Κοινότητα Ελευσίνος το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 3.371 κατ. το 1920,
4.436 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 366) και 9.154 κατ. το 1940. Δήμος Ελευσίνος το 1943 (Φ.Ε.Κ. 24Α/1943).
Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 11.190 κατ., του 1961 είχε 15.527 κατ., του 1971 είχε 18.535 κατ.,
68
2011 είχε 24.685 κατ. (24.910 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Ελευσίνας, στο Δήμο Ελευσίνας (έδρα
Ελευσίς) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Εληά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίου Δημητρίου (Φ.Ε.Κ. 43Δ/1962 & 89Δ/1972).
Εληές ή Ελιές : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Φιλαδελφείας (Φ.Ε.Κ. 127Δ/1970).
Ελιές Δασκαλειού : Παλαιότερη ονομασία (1981-2001) Παραλία Δασκαλειού. Συνοικισμός του Δήμου
Κερατέας με πληθυσμό 68 κατ. (56 μόνιμους) το 2001 και 53 κατ. (53 μόνιμους) το 2011. Αναφέρεται και ως
Α Λιμανάκι Δασκαλειού. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε.
Ελληνικό(ν) : Συνοικισμός της Κοινότητας Καλαμακίου το 1928 με πληθυσμό 267 κατ. (πρόσφυγες 225).
Κοινότητα Ελληνικού το 1930 (Φ.Ε.Κ. 80Α/1930) με πληθυσμό 1.701 κατ. το 1940. Συνοικισμός του Δήμου
Ευρυάλης (έδρα Γλυφάδα) το 1943 (Φ.Ε.Κ. 174Α/1943). Κοινότητα Ελληνικού το 1945 (Φ.Ε.Κ. 180Α/1945)
με πληθυσμό 2.221 κατ. το 1951 και 4.631 κατ. το 1961. Μαζί με την Κοινότητα Καλαμακίου σχημάτισαν το
Δήμο Αλίμου το 1968 με έδρα το Καλαμάκι(ον) (Φ.Ε.Κ. 163Α/1968). Επανασυστάθηκε ως Κοινότητα
Ελληνικού το 1975, με πληθυσμό (απογραφή 1971) 8.855 κατ. (Φ.Ε.Κ. 219Α/1975) και 11.498 κατ. το 1981.
Δήμος Ελληνικού το 1982 (Φ.Ε.Κ. 98Α/1982). Στις απογραφές του 1991 είχε πληθυσμό 13.517 κατ., του
2001 είχε 16.740 κατ. (16.223 μόνιμους) και του 2011 είχε 17.200 κατ. (17.259 μόνιμους). Υπάγεται, ως
Δ.Ε./Δ.Κ. Ελληνικού, στο Δήμο Ελληνικού - Αργυρούπολης (έδρα Αργυρούπολις) της Π.Ε. Νοτίου Τομέα
Αθηνών.
Ελληνορώσων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 168Α/1956 & 18Α/1985).
Εμπειρίκειο(ν) : Προσφυγικός συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων ή Καλλιθέας (Φ.Ε.Κ. 130Α/1930).
Εννέα Πύργοι : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) το 1835 με πληθυσμό 169 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835),
το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840).
Έντεν : Βλ. Έδεμ.
Εξάρχεια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 90Δ/1962 & 18Α/1985).
Εξοχή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βούλας.
Έξω Κεραμεικού : Παλαιότερη ονομασία Γκαζοχώρι (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908). Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το
1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 19.587 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Επάνω Αμπέλια : Βλ. Άνω Αμπέλια Κηφισιάς.
Επάνω Λιόσια : Βλ. Άνω Λιόσια. Στο χάρτη του J. A. Kaupert (VI, 1883) αναφέρεται Epano Liossia.
Επάνω Σούλι : Βλ. Άνω Σούλι. Στο χάρτη του J. A. Kaupert (XIX, 1889) αναφέρεται Apano Suli.
Εργαστήρια : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) με πληθυσμό (μαζί με το Θορικόν) 5.106 κατ. το
1879 και 3.802 κατ. το 1889 (και το Θορικόν 202 κατ.). Το 1890 ο Δήμος Λαυρίου χωρίστηκε σε Δήμο
Θορικίων με έδρα την Κερατέα και σε Δήμο Σουνιέων με έδρα τα Εργαστήρια και στον οποίο Δήμο
προσαρτήθηκαν τα χωριά Καμάριζα, Κυπριανός και Νεάπολις (Φ.Ε.Κ. 162Α/1890). Μετονομάστηκε Δήμος
Λαυρεωτικής το 1891 (Φ.Ε.Κ. 333Α/1891) στον οποίο προσαρτήθηκαν σταδιακά και τα χωριά Λιμήν
Εργαστηρίων, Όρμος Γαϊδουρόμανδρα, Όρμος Πασά, Σούνιον και Βίγλα. Στις απογραφές του 1896 είχε
πληθυσμό 7.719 κατ. και ο Δήμος είχε 11.185 κατ. και του 1907 είχε (ως Λαύρειον) 10.007 κατ. και ο Δήμος
είχε 12.062 κατ. Ήταν οικισμός των εκεί μεταλλευτικών εταιρειών και αναφερόταν πότε ως Εργαστήρια
(Φ.Ε.Κ. 7/1867 & 10/1868 & 1/1876) και πότε ως Εργαστηράκια (Φ.Ε.Κ. 75/1867 & 18/1872).
Εργατικαί Πολυκατοικίαι ή Εργατικαί Κατοικίαι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεταμορφώσεως (Φ.Ε.Κ.
252Δ/1968 & 10Δ/1972).
Εργατικές Κατοικίες «Άγιος Ιωάννης Ρώσσος» : Οικισμός της Δ.Ε./Δ.Κ. Λαυρεωτικής του Δήμου
Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής, με πληθυσμό 810 κατ. (823 μόνιμους) το 2011.
Εργατική Εστία Μάνδρας : Συνοικισμός του Δήμου Μάνδρας με πληθυσμό 397 κατ. το 1961. Αναφέρεται
και ως Εργατικές Κατοικίες (Φ.Ε.Κ. 49Δ/1973 & 277Α/1980).
Εργατικών Στελεχών : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γλυφάδας.
Εργατών Τύπου : Οικιστική περιοχή του Δήμου Δάφνης (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Εργατών Φράγματος Ούλεν : Συνοικισμός της Κοινότητας Καπανδριτίου με πληθυσμό 947 κατ. το 1928
(πρόσφυγες 248). Αναφέρεται ως Συνοικισμός Εργατών Φράγματος Ούλεν.
Εργοστάσια : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 82Α/1916).
Εργοστάσιον Χαριλάου : «Χωριό» του Δήμου Ελευσίνος με πληθυσμό 21 κατ. το 1879.
69
Ερισσός : Βλ. Περισσός.
Ερυθραί : Παλαιότερη ονομασία (μέχρι το 1927) Κριεκούκι(ον). Κοινότητα Ερυθρών το 1927 (Φ.Ε.Κ.
179Α/1927). Το 1928 είχε πληθυσμό 3.164 κατ. και το 1940 είχε 3.495 κατ. Δήμος το 1946 (Φ.Ε.Κ.
3.308 κατ., του 1981 είχε 3.550 κατ., του 1991 είχε 3.519 κατ., του 2001 είχε 3.326 κατ. (3.105 μόνιμους) και
του 2011 είχε 2.822 κατ. (2.862 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Ερυθρών, στο Δήμο Μάνδρας - Ειδυλλίας
(έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Εσπερίδες : Συνοικισμός της Κοινότητας Αγίου Κωνσταντίνου (Καμάριζα) με πληθυσμό 61 κατ. το 1991, 67
κατ. (47 μόνιμους) το 2001 και 74 κατ. (69 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Αγίου Κωνσταντίνου
Έσω Κεραμεικού : Άλλη ονομασία Διπύλου, συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154/1908).
Έτος Στέκο : Συνοικισμός του Δήμου Σπάτων - Λούτσας με πληθυσμό 111 κατ. (99 μόνιμους) το 2001 και
86 κατ. (87 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Σπάτων - Λούτσας του Δήμου Σπάτων - Αρτέμιδος
(έδρα Σπάτα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Ευαγγελισμού : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 5.788 κατ. το
1920 (Δ.Α., 2001). Τμήμα της παλαιότερης οικιστικής περιοχής Κολωνάκι.
Ευαγγελίστρια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Ευγένεια & Ευγένια ή Ευγενία : Συνοικισμός του Δήμου Πειραιώς το 1928 που προσαρτήθηκε στο Δήμο
Ταμπουρίων/Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 3.500 κατ. (Φ.Ε.Κ.
22Α/1934 & 14Β/1934). Το 1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στο Δήμο Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου
(Φ.Ε.Κ. 212/Α/1942). Αναφέρεται Ευγένεια (Φ.Ε.Κ. 7Δ/1962 & 120Δ/1967) και Ευγένια (Φ.Ε.Κ. 103Δ/1965).
Εύμορφη Εκκλησιά : Βλ. Όμορφη Εκκλησιά.
Εύξεινος Πόντος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Σταμάτας.
Ευρυάλη : Αναφέρεται ο εξοχικός συνοικισμός Ευρυάλη στη θέση Γλυφάδα (Φ.Ε.Κ. 64Α/1922 & 203Α/1925
& 216Α/1926). Προσφυγικός συνοικισμός της Κοινότητας Γλυφάδας το 1926 (Φ.Ε.Κ. 424Α/1926) με
πληθυσμό 243 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 177). Το 1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στην Κοινότητα
Γλυφάδας (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Δήμος Ευρυάλης το 1943, με έδρα τη Γλυφάδα, αποτελούμενος από τις
καταργηθείσες Κοινότητες Γλυφάδας και Ελληνικού (Φ.Ε.Κ. 174Α/1943). Μετονομάστηκε Δήμος Γλυφάδας
το 1945 (Φ.Ε.Κ. 180Α/1945). Αναφέρεται ως οικιστική περιοχή Ευρυάλη του Δήμου Γλυφάδας το 1961
(Φ.Ε.Κ. 137Δ/1961).
Εφέδρων - Αναγέννηση : Οικισμός της Δ.Ε./Δ.Κ. Διονύσου του Δήμου Διονύσου (έδρα Άγιος Στέφανος) της
Π.Ε. Ανατολικής Αττικής με πληθυσμό 706 κατ. (701 μόνιμους) το 2011.
Εφοριακών : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αλίμου.
Ζάννειον : Βλ. Τζάνειον.
Ζαπάνι : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 126 κατ. (80 μόνιμους) το 2001 και 124 κατ. (126
Ζαππείου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 15 κατ. το 1920 (Δ.Α.,
2001).
Ζάστανο : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 17 κατ. (17 μόνιμους) το 2001 και 13 κατ. (13
Ζενίθι : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού.
Ζευγολατειό ή Λιόσσια : Χωριό/θέση (Λιόσσια ή Ζευγολατειό) του Δήμου Περαίας το 1835 και του Δήμου
Μαραθώνος το 1842 (Β.Δ. 3-4-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Έκτοτε αναφέτεται ως Λιόσια ή Λιοσάτι.
Ζεφύρι(ον) : Προηγούμενες ονομασίες (1961-1963) Ζοφριά ή Ζωφριά και Βασίλισσα Φρειδερίκη (1963-
1967). Κοινότητα Ζεφυρίου το 1967 (Φ.Ε.Κ. 15Α/1967). Στις απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό 2.572 κατ.
και του 1981 είχε 4.906 κατ. Δήμος το 1990 (Φ.Ε.Κ. 108Α/1990) με πληθυσμό 8.985 κατ. το 1991, 8.860 κατ.
(9.130 μόνιμους) το 2001 και 9.248 κατ. (9.454 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Ζεφυρίου, στο
Δήμο Φυλής (έδρα Άνω Λιόσια) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Ζιζιφιές ή Ζιζυφιαίς : Βλ. Τζιτζιφιές.
Ζόργιανη : Βλ. Νέα Ζοργιάνη.
Ζούγκα : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 3 κατ. το 1896. Άγνωστο που βρισκόταν.
70
Ζούγκλα : Βλ. Λόφος Ζούγκλα.
Ζούμπερι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Μάκρης (περιοχή Αγίου Ανδρέα) (Φ.Ε.Κ. 18Δ/1971).
Ζούνο(ν) : Χωριό του Δήμου Φυλής (άγνωστο πότε). Στο χάρτη του J. A. Kaupert (VI, 1883) αναφέρεται
εγκαταλειμμένο χωριό Souno ανατολικά του Ασπροπύργου (Καλύβια Χασιάς).
Ζοφριά ή Ζωφριά : Συνοικισμός του Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό 542 κατ. το 1961. Μετονομάστηκε
Βασίλισσα Φρειδερίκη το 1963 (Φ.Ε.Κ. 219Α/1963) και Ζεφύρι(ον) το 1967.
Ζωγράφος : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων. Κοινότητα Ζωγράφου το 1929 (Φ.Ε.Κ. 15Α/1929).
Καταργήθηκε το Νοέμβριο του 1930 (Φ.Ε.Κ. 372Α/1930) και επανασυστάθηκε το Μάρτιο του 1931 (Απόφ.
Σ.Ε. 92/1931). Το 1940 είχε πληθυσμό 6.551 κατ. Δήμος το 1947 (Φ.Ε.Κ. 287Α/1947). Στις απογραφές του
κατ., του 1991 είχε 80.492 κατ., του 2001 είχε 76.115 κατ. (81.435 μόνιμους) και του 2011 είχε 69.917 κατ.
(71.026 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Κεντρικού Τομέα Αθηνών (Δήμος Ζωγράφου / έδρα Ζωγράφος).
Ζωοδόχος Πηγή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βύρωνος (Φ.Ε.Κ. 34Α/1956 & 79Δ/1961).
Ζωοδόχος Πηγή ή Νέο(ν) Λειβήσι(ον) : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού με πληθυσμό
73 κατ. το 1928. Στις επόμενες απογραφές αναφέρεται Νέο(ν) Λιβύσσι(ον).
Ηλιακό Χωριό : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πεύκης.
Ηλιούπολις ή Ηλιούπολη : Συνοικισμός (Φ.Ε.Κ. 80Α/1925) της Κοινότητας Αγίου Δημητρίου (Μπραχαμίου)
το Μάϊο του 1928 με πληθυσμό 569 κατ. (πρόσφυγες 117). Κοινότητα Ηλιουπόλεως τον Οκτώβριο του 1928
(Φ.Ε.Κ. 220Α/1928). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 3.911 κατ., του 1951 είχε 8.052 κατ. και του
1961 είχε 27.638 κατ. Δήμος το 1963 (Φ.Ε.Κ. 45Α/1963). Στις απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό 49.215
κατ. του 1981 είχε 69.560 κατ., του 1991 είχε 75.037 κατ., του 2001 είχε 75.904 κατ. (81.024 μόνιμους) και
του 2011 είχε 76.466 κατ. (78.153 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Κεντρικού Τομέα Αθηνών (Δήμος
Ηλιουπόλεως / έδρα Ηλιούπολις).
Ηλύσια : Λανθασμένη γραφή (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983) της περιοχής Ιλίσια.
Ήμερο Κύμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων (περιοχή Αγία Τριάδα Πάχης).
Ήμερος Πεύκος : Συνοικισμός του Δήμου Σπάτων - Λούτσας με πληθυσμό 93 κατ. (94 μόνιμους) το 2001
και 209 κατ. (211 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Σπάτων - Λούτσας του Δήμου Σπάτων -
Αρτέμιδος (έδρα Σπάτα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Ηπίτου : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 9Α/1898 & 116Α/1898).
Ηρακλειδείς : Συνοικισμός της Κοινότητας Πολυδενδρίου με πληθυσμό 98 κατ. (99 μόνιμους) το 2001 και 67
κατ. (68 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Πολυδενδρίου του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της
Ηράκλειο(ν) : Χωριό (Ηρακλής & Ηρακλή) του Δήμου Αμαρ(ο)υσίου το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και το 1836
{Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Αναφέρεται Αράκλι (Ηράκλειο) το 1837 (Β.Δ. 12-5-1837/χωρίς Φ.Ε.Κ.).
Χωριό του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840), του Δήμου Αμαρουσίου το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) και
του Δήμου Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ. 30/1853). Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 105 κατ., του 1889
είχε 89 κατ., του 1896 είχε 100 κατ. και του 1907 είχε 172 κατ.
Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 341 κατ. το 1920.
Κοινότητα Ηρακλείου το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925). Στις απογραφές του 1928 είχε πληθυσμό, ως Νέον
Ηράκλειον, 2.622 κατ. (πρόσφυγες 1.474) και όλη η τότε Κοινότητα 3.052 κατ. (Νέον Ηράκλειον 2.622, Άνω
Ηράκλειον 309, Λυκόβρυση 121) και του 1940 είχε 3.457 κατ. (οι συνοικισμοί Νέον Ηράκλειον, Άνω
Ηράκλειον, Λυκόβρυση αναφέρονται ως Ηράκλειον). Δήμος Ηρακλείου (Αττικής) το 1948 (Φ.Ε.Κ.
303Α/1948), που αναφέρεται Νέου Ηρακλείου (!) το 1954 (Φ.Ε.Κ. 122Α/1954). Στις απογραφές του 1951 είχε
πληθυσμό 5.360 κατ., του 1961 είχε 12.228 κατ., του 1971 είχε 24.302 κατ., του 1981 είχε 37.833 κατ., του
1991 είχε 42.905 κατ., του 2001 είχε 45.926 κατ. (48.132 μόνιμους) και του 2011 είχε 48.960 κατ. (49.642
μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών (Δήμος Ηρακλείου / έδρα Ηράκλειον).
Ηρακλείου Σταθμός : Βλ. Σταθμός Ηρακλείου.
Ηρώων : Έτσι αναφερόταν στο χάρτη του Υπουργείου Οικισμού (1956) η συνοικία Ψυρρή (Φ.Ε.Κ.
161Α/1956).
Θέα : Συνοικισμός του Δήμου Μάνδρας με πληθυσμό 28 κατ. το 1971, 39 κατ. το 1981, 47 κατ. το 1991, 62
κατ. (41 μόνιμους) το 2001 και 34 κατ. (34 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μάνδρας του Δήμου
71
Θέρετρο(ν) : Παλαιότερες ονομασίες Γεροτσακούλι (μέχρι το 1940) και Γεροσακκούλι(ον) (1940-1961).
Συνοικισμός της Κοινότητας Νέας Μάκρης (Φ.Ε.Κ. 213Α/1961) με πληθυσμό 245 κατ. το 1961.
Μετονομάστηκε Αγία Μαρίνα το 1969 (Φ.Ε.Κ. 79Α/1969).
Θερινή Διαμονή : Έτσι αναφέρεται συνοικισμός/συνοικία στον Καρέα Υμηττού το 1939 (Φ.Ε.Κ. 364Α/1939).
Θερίστρα : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Οινόης (Μάνδρας).
Θηβών : Προσφυγικός συνοικισμός/συνοικία του Δήμου Αθηναίων; (Φ.Ε.Κ. 130Α/1930 - ασαφές).
Θησείον : Παλαιότερη ονομασία Μελίτη ή Μελίτης, συνοικία του Δήμου Αθηναίων στην περιοχή Θησείου
(Φ.Ε.Κ. 7Α/1892 & 154/1908 & 120Α/1912).
Θίτι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κρωπίας, στην περιοχή Κίτσι.
Θορικό(ν) : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) με πληθυσμό (μαζί με τα Εργαστήρια) 5.106 κατ. το
1879 και 202 κατ. το 1889. Χωριό του Δήμου Θορικίων το 1890 (Φ.Ε.Κ. 162/1890). Στις απογραφές του 1896
είχε πληθυσμό 400 κατ. και του 1907 είχε 293 κατ. Συνοικισμός του Δήμου Λαυρεωτικής το 1912 (τμήματα
Άνω και Κάτω Θορικόν) (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1928 είχε πληθυσμό 105 κατ. (πρόσφυγες
8), του 1940 είχε 149 κατ., του 1951 είχε 49 κατ., του 1961 είχε 59 κατ., του 1971 είχε 245 κατ., του 1981 είχε
176 κατ., του 1991 είχε 254 κατ., του 2001 είχε 265 κατ. (246 μόνιμους) και του 2011 είχε 226 κατ. (227
μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Λαυρεωτικής του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε.
Θρακομακεδόνες : Αναφέρεται στην περιοχή Μπίλιζα ο Συνεταιρισμός Στεγάσεως Μακεδόνων & Θρακών
«Η Μακεδονία» (Φ.Ε.Κ. 89Α/1952 & 54Β/1954 & 7Α/1956). Συνοικισμός του Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό
183 κατ. το 1961 και 303 κατ. το 1971. Κοινότητα Θρακομακεδόνων το 1979 (Φ.Ε.Κ. 16Α/1979). Στις
απογραφές του 1981 είχε πληθυσμό 1.101 κατ., του 1991 είχε 3.135 κατ. και του 2001 είχε 4.780 κατ. (4.876
Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Θρακομακεδόνων στο Δήμο Αχαρνών (έδρα Αχαρναί) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Θυμαράκια : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 2.870 κατ. το
1928 (πρόσφυγες 403).
Θυμάρι : Συνοικισμός της Κοινότητας Παλαιάς Φωκαίας με πληθυσμό 8 κατ. το 1971, 216 κατ. το 1981, 420
Παλαιάς Φωκαίας του Δήμου Σαρωνικού (έδρα Καλύβια «Θορικού») της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Θυμάτων Πολέμου και Εφέδρων : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Πεντέλης (Φ.Ε.Κ. 176Α/1932).
Ιερά Οδός : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 29 κατ. το 1889, 10 κατ. το 1896
και 20 κατ. το 1907 (ως συνοικισμός/συνοικία). Συνοικισμός (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με
πληθυσμό 583 κατ. το 1920. Αναφέρεται η ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930).
Ιερά Οδός : Συνοικία (εντός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με
πληθυσμό 4.517 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Παλαιότερη ονομασία Ελαιοτριβεία.
Ιεράπολις ή Ιεράπολη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αιγάλεω, ανατολικά του Νοσοκομείου Λοιμωδών
Νόσων, στα όρια με το Δήμο Αγίας Βαρβάρας (Φ.Ε.Κ. 297Δ/1970).
Ικαρίων - Σαμίων : Βλ. Σαμίων - Ικαρίων.
Ικόνιο(ν) : Συνοικισμός του Δήμου Πειραιώς (μέχρι και το 1933) με υπολογιζόμενο πληθυσμό 250 κατ. το
1928 (Φ.Ε.Κ. 14Β/1934) και της Κοινότητας Περάματος το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Το 1937
προσαρτήθηκε ως Νέο(ν) Ικόνιο(ν) στο Δήμο Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου (Φ.Ε.Κ. 371Α/1937).
Ίλιον : Παλαιότερες ονομασίες (1835-1994) Δραγουμάνος, Κάτω Λιόσια, Νέα Λιόσια. Δήμος Ιλίου το 1994
(Φ.Ε.Κ. 159Α/1994) με πληθυσμό 80.859 κατ. (85.572 μόνιμους) το 2001 και 83.241 κατ. (84.793 μόνιμους)
το 2011. Υπάγεται στην Π.Ε. Δυτικού Τομέα Αθηνών (Δήμος Ιλίου / έδρα Ίλιον).
Ιλίσ(σ)ια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων.
Ιλισσού : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 1.392 κατ. το 1920 (Δ.Α.,
2001). Τμήμα της παλαιότερης οικιστικής περιοχής Βατραχονήσι.
Ινέμπολις : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Νέας Ιωνίας
το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 1.500 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934).
Ιπποκράτειος Πολιτεία : Βλ. Διεθνής Ιπποκράτειος Πολιτεία και Αγία Τριάδα Αφιδνών.
Καβαλάρης : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, δυτικά από τα Μέγαρα.
Καβάσιλα : Χωριό (Καβάσαλα) του Δήμου Παρασωπείας (Δ. Παρασωπίας το 1836) της Επαρχίας Θηβών
το 1835 & 1836 με πληθυσμό 5 κατ. {Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ. & Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του
Δήμου Τανάγρας (ως Καβάσωλα) της Διοίκησης Θηβών το 1842 (Φ.Ε.Κ. 25/1842). Στην απογραφή του 1844
72
(ως Καββάσαλα) είχε πληθυσμό 17 κατ. Στις απογραφές του 1879 (ως Καββάσιλα) είχε πληθυσμό 84 κατ.,
του 1889 (ως Καβάσιλα) είχε 99 κατ., του 1896 είχε 125 κατ. και του 1907 είχε 157 κατ. Συνοικισμός της
Κοινότητας Κακονηοχωρίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) (Κ. Πανάκτου το 1915) με πληθυσμό 204 κατ. το
1920, 227 κατ. το 1928, 255 κατ. το 1940 και 173 κατ. το 1951. Μετονάστηκε Πράσινον το 1955 (Φ.Ε.Κ.
54Α/1955). Το 1961 είχε πληθυσμό 125 κατ.
Κάβος : Συνοικισμός της Κοινότητας Ραφήνας με πληθυσμό 48 κατ. το 1961.
Καβούρι(ον) : Συνοικισμός της Κοινότητας Βουλιαγμένης με πληθυσμό 78 κατ. το 1951. Βλ. Μεγάλο
Καβούρι & Μικρό Καβούρι.
Καισάρεια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλλήνης.
Καισάρεια : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου (Φ.Ε.Κ. 451Α/1937).
Καισαριανή : «Χωριό» του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 41 κατ. το 1879 (ως Μονή Καισαριανή), 23 κατ.
το 1896 (ως Καισαργιανή) και 8 κατ. το 1907 (ως συνοικισμός/συνοικία Καισαριανή). Πιθανώς πρόκειται για
παραθεριστές στην έρημο τότε Μονή Καισαριανής. Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 11 κατ.
το 1920 και συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) με 15.357 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 12.405).
Αναφέρεται συνοικισμός Νέα Καισαριανή το 1932 (Φ.Ε.Κ. 441Α/1932). Δήμος Καισαριανής το 1933 (Φ.Ε.Κ.
109Α/1933) και πάλι (!) το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 20.151 κατ.,
του 1951 είχε 22.093 κατ., του 1961 είχε 23.733 κατ., του 1971 είχε 26.833 κατ., του 1981 είχε 28.876 κατ.,
(26.370 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Κεντρικού Τομέα Αθηνών (Δήμος Καισαριανής / έδρα Καισαριανή).
Κακή Θάλασσα : Προηγούμενη ονομασία (1971-2001) Παραλία Κακής Θαλάσσης. Συνοικισμός του Δήμου
Κερατέας. Το 2001 είχε 203 κατ. (111 μόνιμους) και το 2011 είχε 122 κατ. (127 μόνιμους). Υπάγεται στη
Κακονηοχώρι/Κακονιοχώρι ή Κακονισχίρι : Χωριό (ως Κακονισκρίρι το 1836) του Δήμου Παρασωπείας
(Δ. Παρασωπίας το 1836) της Επαρχίας Θηβών το 1835 & 1836 με πληθυσμό 37 κατ. {Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς
Φ.Ε.Κ. & Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Τανάγρας (ως Κακονιοχώρι) της Διοίκησης Θηβών το
1842 (Φ.Ε.Κ. 25/1842). Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 44 κατ. Στο χάρτη του J. A. Kaupert (VI,
1883) αναφέρεται Kako Nistiri. Στις απογραφές του 1879 (ως Κακονιοχώρι) είχε πληθυσμό 166 κατ., του
1889 (ως Κακονιοχώριον) είχε 194 κατ., του 1896 (ως Κακονισχίρι) είχε 225 κατ. και του 1907 (ως
Κακονηοχώρι) είχε 281 κατ. Κοινότητα Κακονηοχωρίου το 1912 στην οποία υπήχθη ο συνοικισμός Καβάσιλα
(Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Μετονομάστηκε Πάνακτος & Κοινότητα Πανάκτου το 1915 (Φ.Ε.Κ. 164Α/1915).
Κακοσάλεσι : Χωριό του Δήμου Τανάγρας της Επαρχίας Θηβών το 1835 (Διοίκησης Θηβών το 1836) με
πληθυσμό 327 κατ. {Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ. & Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Περαίας
(έδρα Κάλαμος) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Από το 1844 αναφέρεται Σάλεσι και από το 1927 Αυλών, αλλά
αναφέρεται (επίσημα) και ως Κακοσάλεσι το 1905 (Φ.Ε.Κ. 170Α/1905), το 1920 (Φ.Ε.Κ. 86Α/1920), το 1959
(Φ.Ε.Κ. 19Δ/1959) ακόμα και σήμερα (ανεπίσημα).
Καλαμάκι(ον) ή Σχοινούς : Χωριό (λιμάνι Σχοινούς ή Καλαμάκι) του Δήμου Περαχώρας (έδρα Πέρα Χώρα)
του Νομού Αργολίδος και Κορινθίας (Επαρχία Κορίνθου) το 1834 με πληθυσμό 45 κατ. (Φ.Ε.Κ. 19/1834) και
42 κατ. το 1844. Στις απογραφές του 1879 (ως Καλαμάκιον) είχε πληθυσμό 140 κατ., του 1889 είχε 239 κατ.
και του 1896 είχε 225 κατ. Το 1899 υπήχθη στο νέο Νομό Κορινθίας (Φ.Ε.Κ. 136Α/1899) με πληθυσμό (ως
Καλαμάκι) 136 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας Ισθμίας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό
120 κατ. το 1920, 149 κατ. το 1928 και 189 κατ. το 1940. Από το 1971 αναφέρεται ως Παλαιό(ν)
Καλαμάκι(ον).
Καλαμάκι(ον) : Συνοικισμός της Κοινότητας Παλαιού Φαλήρου το 1925 (Φ.Ε.Κ. 237Α/1925) και της
Κοινότητας Μπραχαμίου το 1926 (Φ.Ε.Κ. 434Α/1926). Κοινότητα Καλαμακίου το 1927 (Φ.Ε.Κ. 243Α/1927).
Στην απογραφή του 1928 είχε πληθυσμό 681 κατ. (πρόσφυγες 113) και όλη η τότε Κοινότητα 1.631 κατ.
(Καλαμάκιον 681, Αργυρούπολις 75, Ελληνικόν 267, Κομνηνά 608). Αποσπάστηκαν ο συνοικισμός Κομνηνά
το 1929 (Φ.Ε.Κ. 221Α/1929 και ο συνοικισμός Ελληνικόν το 1930 (Φ.Ε.Κ. 80Α/1930). Στην απογραφή του
1940 είχε 1.452 κατ. και συνολικό πληθυσμό 1.809 κατ. (Καλαμάκιον, Νέα Αργυρούπολις, Τράχωνες).
Συνοικισμός του Δήμου Παλαιού Φαλήρου το 1942 (Φ.Ε.Κ. 163Α/1942). Κοινότητα Καλαμακίου το 1945
(Φ.Ε.Κ. 180Α/1945) με πληθυσμό 2.930 κατ. το 1951 και 8.383 κατ. το 1961. Μαζί με την Κοινότητα
Ελληνικού σχημάτισαν το Δήμο Αλίμου το 1968 με έδρα το Καλαμάκι(ον) (Φ.Ε.Κ. 163Α/1968). Στην
απογραφή του 1971 είχε πληθυσμό ο Δήμος 26.957 κατ. (Καλαμάκιον 18.102 & Ελληνικόν 8.855). Το 1975
αποσπάστηκε το Ελληνικό(ν) και σχημάτισε την Κοινότητα Ελληνικού, με πληθυσμό 8.855 κατ. (Φ.Ε.Κ.
219Α/1975). Στις απογραφές του 1981 (ως Δήμος Αλίμου & ως Καλαμάκιον) είχε πληθυσμό 27.036 κατ., του
μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Νοτίου Τομέα Αθηνών (Δήμος Αλίμου / έδρα Καλαμάκιον).
73
Καλαμάκι(ον) : Συνοικισμός της Κοινότητας Καπαρελλίου με πληθυσμό 6 κατ. το 1940. Συνοικισμός του
Δήμου Πλαταιών με πληθυσμό 15 κατ. (12 μόνιμους) το 2001 και 7 κατ. (7 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στην
Τ.Κ. Καπαρελλίου της Δ.Ε. Πλαταιών του Δήμου Θηβαίων (έδρα Θήβαι) της Π.Ε. Βοιωτίας.
Κάλαμος : Έδρα του Δήμου Περαίας {ως Περαία (Κάλαμος) το 1835 & ως Κάλαμος το 1836} με πληθυσμό
464 κατ. και στον οποίο Δήμο προσαρτήθηκαν τα χωριά (με 547 κατ.) Καπανδρίτι (μόνο το 1835), Κεραμίδι,
Μαρκόπουλον, Μπογιάτι και Τζούρκα/Τσούρκα {Φ.Ε.Κ. 17/1835 & 80/1836 (Παράρτημα)}, καθώς και τα
χωριά Κακοσάλεσι, Μονή Καλολιβαδίου, Μηλίοσι, Μπούγα, Συκάμινον και Ωροπός (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Ο
Δήμος Περαίας «προσαρτήθηκε», μαζί με όλα τα χωριά του στο Δήμο Μαραθώνος το 1840 (Φ.Ε.Κ.
22/1840), αλλά στην πράξη δεν εφαρμόστηκε ποτέ (Διάταγμα Υπ. Εσ.). Το 1843 έδρα του Δήμου Περαίας
ορίστηκε ο Ωρωπός (Ωροπός) (Φ.Ε.Κ. 6/1843). Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 714 κατ. και ο
Δήμος Περαίας είχε 2.057 κατ. Το 1871 ο Δήμος Περαίας μετονομάστηκε σε Δήμο Ωρωπίων με έδρα τη
Σκάλα Ωρωπού (Φ.Ε.Κ. 41/1871). Στις απογραφές του 1879 ο Κάλαμος είχε πληθυσμό 752 κατ., του 1889
είχε 671 κατ., του 1896 είχε 832 κατ. και του 1907 είχε 920 κατ.
Κοινότητα Καλάμου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912), στην οποία προσαρτήθηκε ο συνοικισμός Άγιοι
Απόστολοι. Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 913 κατ., του 1928 είχε 1.018 κατ., του 1940 είχε 1.295
του 1991 είχε 1.527 κατ. και του 2001 είχε 1.967 κατ. (1.878 μόνιμους). Δήμος το 2006 (Φ.Ε.Κ. 1035Β/2006).
Το 2011 είχε πληθυσμό 1.792 κατ. (1.824 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Καλάμου, στο Δήμο Ωρωπού
(έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Καλέντζι : Χωριό (ως Καλέντος) του Δήμου Μαραθώνος το 1835 με πληθυσμό 102 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835),
ως Καλάντσι το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (ως Καλέντζι) (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην
απογραφή του 1844 (ως Καλέντσι) είχε πληθυσμό 124 κατ. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 78
κατ., του 1889 είχε 57 κατ., του 1896 είχε 56 κατ. και του 1907 είχε 43 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας
Μαραθώνος το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 46 κατ. το 1920. Μετονομάστηκε Βόθωνας το 1927
(Φ.Ε.Κ. 179Α/1927) με πληθυσμό 82 κατ. το 1928 και 89 κατ. το 1940 (ως Βόθων). Αναφέρεται ως Καλέτζι
το 1988 (Φ.Ε.Κ. 61Α/1988).
Καλή Θέα : Βλ. Καλλιθέα Καλυβίων «Θορικού», βόρεια του Αγίου Δημητρίου.
Καλιφτάκη ή Καλιφτάκι : Βλ. Καλυφτάκη ή Καλυφτάκι.
Καλλιθέα : Αναφέρεται προάστειο «Καλλιθέα» από το 1885 (Φ.Ε.Κ. 3Α/1885 & 390Α/1892 - έγκριση
σχεδίου). Συνοικισμός/συνοικία του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 139 κατ. το 1896 και 1.270 κατ. το 1907.
Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 4.185 κατ. το 1920. Κοινότητα Καλλιθέας το
1925 στην οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Αγία Ελεούσα το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925), Τζιτζιφιές το
1926 (Φ.Ε.Κ. 234Α/1926) και Νέα Σμύρνη το 1928. Στην απογραφή του 1928 είχε πληθυσμό 26.603 κατ.
(πρόσφυγες 11.965) και όλη η τότε Κοινότητα 29.656 κατ. (Καλλιθέα 26.603, Νέα Σμύρνη 210, Τζιτζιφιές
2.843). Αναφέρεται η ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930). Δήμος Καλλιθέας το
του 1961 είχε 54.720 κατ., του 1971 είχε 82.438 κατ., του 1981 είχε 117.319 κατ., του 1991 είχε 114.233 κατ.,
του 2001 είχε 109.609 κατ. (115.150 μόνιμους) και του 2011 είχε 98.951 κατ. (100.641 μόνιμους). Το 2006 ο
Δήμος διαιρέθηκε σε 3 διαμερίσματα (Φ.Ε.Κ. 185Α/2006). Υπάγεται στην Π.Ε. Νοτίου Τομέα Αθηνών (Δήμος
Καλλιθέας / έδρα Καλλιθέα).
Καλλιθέα : Παλαιότερη ονομασία (μέχρι το 1977) και Μπουρμπάχτι (Φ.Ε.Κ. 116Δ/1970 & 204Δ/1972 &
184Α/1977). Συνοικισμός της Κοινότητας Πεντέλης (Φ.Ε.Κ. 140Δ/1969) με πληθυσμό 86 κατ. το 1971, 143
κατ. το 1981 και 381 κατ. το 1991.
Καλλιθέα : Συνοικισμός του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας με πληθυσμό 15 κατ. το 1991, 64 κατ. (25
Καλλιθέα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλυβίων «Θορικού». Αναφέρεται και ως Καλή Θέα.
Καλλίπολις ή Καλλίπολη : Βλ. Νέα Καλλίπολις. Αναφέρεται Καλλίπολη στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1985.
Καλλιρόης : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 1.246 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001).
Καλλιτεχνούπολις : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας στη θέση Αγία Παρασκευή Πικερμίου (Φ.Ε.Κ.
123Δ/1969). Συνοικισμός του Δήμου Ραφήνας με πληθυσμό 10 κατ. το 1981, 329 κατ. το 1991, 557 κατ.
(528 μόνιμους) το 2001 και 928 κατ. (923 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Ραφήνας του Δήμου
Ραφήνας - Πικερμίου (έδρα Ραφήνα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Καλογρέζα : «Χωριό» (ως Μονή Καλογρέσας) του Δήμου Αμαρ(ο)υσίου το 1835 με πληθυσμό 8 κατ.
(Φ.Ε.Κ. 17/1835), του Δήμου Αθηνών (ως Καλογρέζα) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840), του Δήμου Αμαρουσίου το
74
1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) και του Δήμου Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ. 30/1853). Στις απογραφές του 1896 είχε
πληθυσμό 18 κατ. και του 1907 είχε 16 κατ. (ως συνοικισμός/συνοικία). Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (&
το 1912) με πληθυσμό 29 κατ. το 1920 και 2.247 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 2.180). Αναφέρεται η ύπαρξη
προσφυγικού συνοικισμού Καλογραίζης το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930). Αναφέρεται και ως Νέο(ν) Βυζάντιο(ν)
(Καλογρέζα) (Φ.Ε.Κ. 397Α/1932). Κοινότητα Καλογρέζας το 1933 (Φ.Ε.Κ. 109Α/1933) και πάλι (!) το 1934
(Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Το 1935 αναφέρεται (μάλλον λανθασμένα) ως συνοικισμός της Κοινότητας
Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 21Α/1935 - όροι δόμησης). Το 1940 προσαρτήθηκε ένα τμήμα της στο Δήμο Νέας
Ιωνίας (Φ.Ε.Κ. 235Α/1940) και το άλλο τμήμα της αποτέλεσε συνοικισμό της Κοινότητας Αμαρουσίου (Φ.Ε.Κ.
212Α/1942) με πληθυσμό 173 κατ. το 1940 και 357 κατ. το 1951.
Καλοκαιρινού : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 6.308 κατ.
το 1928 (πρόσφυγες 4.075).
Καλοπήγαδο : Προηγούμενες ονομασίες (1896-1928) Βρωμοπούσι & Βρωμοπήγαδο. Συνοικισμός του
Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 79 κατ. το 1981, 322 κατ. το 1991, 479 κατ. (345 μόνιμους) το 2001 και 481
κατ. (474 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της
Καλύβια : Βλ. Καλύβια Χασιάς & Ασπρόπυργος.
Καλύβια ή Καλύβια «Θορικού» : Χωριό (Καλύβια) του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατιά) το 1840 (Φ.Ε.Κ.
22/1840). Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 262 κατ. Στο χάρτη του J. A. Kaupert (XIII, 1886)
αναφέρεται Kalyvia von Kuvaras (Καλύβια Κουβαρά). Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 680 κατ. και
του 1889 είχε 858 κατ. Χωριό (Καλύβια) του Δήμου Θορικίων το 1890 (Φ.Ε.Κ. 162/1890). Στις απογραφές
του 1896 είχε πληθυσμό 1.037 κατ. και του 1907 είχε 1.349 κατ. Κοινότητα Καλυβίων το 1912 στην οποία
προσαρτήθηκε ο συνοικισμός Όλυμπος (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Μετονομάστηκε (λανθασμένα - δεν έχει καμία
σχέση με την περιοχή Θορικού) Κοινότητα Καλυβίων Θορικού(!) το 1915 (Φ.Ε.Κ. 260Α/1915). Στις
απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 1.440 κατ., του 1928 είχε 1.707 κατ. και όλη η τότε Κοινότητα 2.621 κατ.
(Καλύβια «Θορικού» 1.707, Ανάβυσσος 470, Όλυμπος 162, Όρμος Αγίου Νικολάου 53, Φοινικιά 79, Φώκαια
150), του 1940 είχε 2.556 κατ., του 1951 είχε 2.253 κατ., του 1961 είχε 2.207 κατ., του 1971 είχε 2.305 κατ.,
του 1981 είχε 2.577 κατ. και του 1991 είχε 7.357 κατ. Δήμος το 1994 (Φ.Ε.Κ. 133Α/1994) με πληθυσμό
12.202 κατ. (10.323 μόνιμους) το 2001 και 14.188 κατ. (14.424 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ.
Καλυβίων Θορικού, στο Δήμο Σαρωνικού (έδρα Καλύβια «Θορικού») της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Καλύβια Ολύμπου : Προηγούμενη ονομασία (1835-1928) Όλυμπος. Συνοικισμός της Κοινότητας Καλυβίων
«Θορικού» με πληθυσμό 114 κατ. το 1961, 35 κατ. το 1971 και 132 κατ. το 1981.
Καλύβια Παραλίας : Συνοικισμός της Κοινότητας Καλυβίων «Θορικού» με πληθυσμό 78 κατ. το 1961, 284
κατ. το 1971 και 1.908 κατ. το 1981. Ένα τμήμα του αναφέρεται ως Λυκουρίζα.
Καλύβια Σχοίνου : Βλ. Σχίνος ή Σχοίνος Περαχώρας.
Καλύβια Χασιάς ή Καλύβια : Χωριό του Δήμου Αχαρνών το 1835 με πληθυσμό 1.039 κατ. (Φ.Ε.Κ.
17/1835), του Δήμου Χασσιάς ή Χαστιάς το 1836 {Φ.Ε.Κ. 15/1836 & 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου
Φυλής το 1840, ως Καλύβια (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 785 κατ. Το 1858 ο
Δήμος Φυλής διαιρείται σε Δήμο Φυλής με πληθυσμό 1.355 κατ. και έδρα τα Καλύβια (πριν ήταν η Χασιά)
και σε Δήμο Αχαρνών, με έδρα το Μενίδι(ον), και πληθυσμό 1.743 κατ. (Φ.Ε.Κ. 26/1858). Στις απογραφές
του 1861, όπου αναφέρεται λανθασμένα ως έδρα η Χασιά (με 522 κατ.) ο Δήμος Φυλής είχε πληθυσμό
1.660 κατ. και του 1870 είχε 1.809 κατ. Στις απογραφές του 1879 (ως Καλύβια) είχε πληθυσμό 1.507 κατ. και
ο Δήμος 2.129 κατ., του 1889 είχε 1.499 κατ. και ο Δήμος 2.260 κατ. και του 1896 (ως Καλύβια Χασιάς) είχε
2.012 κατ. και ο Δήμος 2.901 κατ. Το 1899 μετονομάστηκε Ασπρόπυργος (Φ.Ε.Κ. 228Α/1899) με πληθυσμό
2.339 κατ. το 1907 και ο Δήμος 3.522 κατ.
Καλυκοποιείο(ν) : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Υμηττού (Φ.Ε.Κ. 2Δ/1974).
Καλυμνίων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βούλας (Φ.Ε.Κ. 30Δ/1960). Βλ. & Νέα Κάλυμνος.
Καλυφτάκη ή Καλυφτάκι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κηφισιάς (Φ.Ε.Κ. 151Δ/1971).
Καμάρθι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παιανίας.
Καμάρι : Συνοικισμός της Κοινότητας Συκαμίνου με πληθυσμό 5 κατ. το 1971, 30 κατ. το 1991, 104 κατ. (74
μόνιμους) το 2001 και 73 κατ. (76 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Συκαμίνου του Δήμου Ωρωπού
Καμάριζα : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) με πληθυσμό 1.683 κατ. το 1889. Χωριό του Δήμου
Σουνιέων το 1890 που μετονομάστηκε Δήμος Λαυρεωτικής το 1891 (Φ.Ε.Κ. 162/1890 & 333/1891). Στις
απογραφές του 1896 είχε πληθυσμό 3.145 κατ. και του 1907 είχε 1.652 κατ. Συνοικισμός του Δήμου
Λαυρεωτικής το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 721 κατ., του 1928 είχε
75
1.003 κατ. (πρόσφυγες 166) και του 1940 είχε 575 κατ. Κοινότητα Καμαρίζης το 1948 (Φ.Ε.Κ. 45Α/1948) με
πληθυσμό 439 κατ. το 1951. Μετονομάστηκε Άγιος Κωνσταντίνος το 1954 (Φ.Ε.Κ. 188Α/1954).
Καματερό(ν) : Χωριό του Δήμου Αχαρνών το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835), του Δήμου Χασσιάς ή Χαστιάς το 1836
{Φ.Ε.Κ. 15/1836 & 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Φυλής το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή
του 1844 είχε πληθυσμό 103 κατ. Χωριό του Δήμου Αχαρνών το 1858 (Φ.Ε.Κ. 26/1858). Στις απογραφές του
1879 είχε πληθυσμό 199 κατ., του 1889 είχε 246 κατ., του 1896 είχε 264 κατ. και του 1907 είχε 285 κατ.
Συνοικισμός της Κοινότητας Μενιδίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) που προσαρτήθηκε στο Δήμο Αθηναίων
το 1915 (Φ.Ε.Κ. 475Α/1915) με πληθυσμό 378 κατ. το 1920 και 388 κατ. το 1928. Κοινότητα Καματερού το
1933 (Φ.Ε.Κ. 109Α/1933) και πάλι (!) το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό
560 κατ., του 1951 είχε 783 κατ., του 1961 είχε 2.339 κατ. και του 1971 είχε 11.382 κατ. Δήμος το 1972
(Φ.Ε.Κ. 88Α/1972). Στις απογραφές του 1981 είχε πληθυσμό 15.593 κατ., του 1991 είχε 17.410 κατ., του
2001 είχε 22.234 κατ. (23.172 μόνιμους) και του 2011 είχε 27.734 κατ. (28.361 μόνιμους). Υπάγεται, ως
Δ.Ε./Δ.Κ. Καματερού, στο Δήμο Αγίων Αναργύρων - Καματερού (έδρα Άγιοι Ανάργυροι) της Π.Ε. Δυτικού
Τομέα Αθηνών.
Καμίνι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Βάρης (Φ.Ε.Κ. 756Δ/1989).
Καμίνια : Οικιστική περιοχή & συνοικία του Δήμου Πειραιώς, μεταξύ Νέου Φαλήρου - Κεράνη - Λεύκας
(Φ.Ε.Κ. 236Α/1903 & 14Α/1925 & 14Δ/1961). Στην απογραφή του 1928 αναφέρεται ως Νέα Καμίνια.
Κάμπος Ωρωπού : Συνοικισμός της Κοινότητας Ωρωπού με πληθυσμό 45 κατ. το 1981, 37 κατ. το 1991,
237 κατ. (226 μόνιμους) το 2001 και 257 κατ. (255 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στην Τ.Κ. Ωρωπού της Δ.Ε.
Καναπίτσα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ηρακλείου (Φ.Ε.Κ. 317Α/1946 & 181Α/1955 & 229Δ/1970).
Καναπιτσερή ή Καναπιτσερί : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Κοκκινιάς το 1934 (Φ.Ε.Κ. 14Β/1934) και
του Δήμου Νικαίας το 1974 (Φ.Ε.Κ. 195Δ/1974).
Καναπιτσερί : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίων Αναργύρων (Φ.Ε.Κ. 223Α/1954).
Καναπίτσες - Κομμάτι Λαζάρου : Συνοικισμός της Κοινότητας Ηρακλείου που ενώθηκε με τη Νέα Ιωνία το
1938 (Φ.Ε.Κ. 205Α/1938).
Κανδήλι : Οικιστική περιοχή/θέση της Κοινότητας Συκαμίνου.
Κάνθαρος : Χωριό/συνοικία του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 98 κατ. το 1896. Αναφέρεται και ως
Κρεμμυδαρού.
Κανόριζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Σπάτων.
Κάντζα : Χωριό (λανθασμένα ως Κάντρα) του Δήμου Μυρρινούντος (έδρα Λιόπεσι) το 1835 με πληθυσμό 15
κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και ως Κάνζα το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Χωριό του Δήμου Κρωπίας. Στις
απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 5 κατ., του 1889 (ως Κάντζια) είχε 40 κατ., του 1896 είχε 88 κατ. και του
1907 είχε 137 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Παλλήνης το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του
1920 είχε πληθυσμό 215 κατ., του 1928 είχε 109 κατ. (πρόσφυγες 11) και του 1951 είχε 111 κατ. Το 1954
μετονομάστηκε Λεοντάρι(ον) (Φ.Ε.Κ. 188Α/1954) με πληθυσμό 387 κατ. το 1961. Αναφέρεται (λανθασμένα)
ως Κάντζια (Φ.Ε.Κ. 164Α/1958 & 139Δ/1960 & 112Δ/1963) και ως Κάτζα (Φ.Ε.Κ. 1Δ/1961). Αναφέρεται
ακόμα ως Κάντζα το 2012 (Φ.Ε.Κ. 142ΑΑΠ/2012).
Κάντρα : Βλ. Κάντζα.
Καπανδρίτι(ον) : Χωριό του Δήμου Περαίας (έδρα Κάλαμος) το 1835 με πληθυσμό 146 κατ. (Φ.Ε.Κ.
17/1835) και του Δήμου Μαραθώνος το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Έδρα του Δήμου Μαραθώνος
το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) μέχρι το 1853 (Φ.Ε.Κ. 57/1854). Στην απογραφή του 1844 (ως Καππανδρίτι),
όπου αναφέρεται ως έδρα του Δήμου ο Μαραθών, είχε πληθυσμό 256 κατ. Στις απογραφές του 1879 (ως
Καπανδρίτιον) είχε πληθυσμό 382 κατ., του 1889 (ως Καπανδρίτι) είχε 396 κατ., του 1896 είχε 514 κατ. και
του 1907 είχε 614 κατ. Κοινότητα Καπανδριτίου το 1912 στην οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Μάζι και
Σπατατζίκι (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) και ο συνοικισμός Βιλιαντζίκι το 1919 (Φ.Ε.Κ. 144Α/1919). Στις απογραφές
του 1920 είχε πληθυσμό 653 κατ., του 1928 είχε 905 κατ. και όλη η τότε Κοινότητα 2.458 κατ. (Καπανδρίτιον
905, Μικροχώρι 89, Πευκόφυτον 150, Πολυδένδρι 367, Συνοικισμός Εργατών Φράγματος Ούλεν 947), του
1940 είχε 1.316 κατ., του 1951 είχε 1.155 κατ., του 1961 είχε 1.078 κατ., του 1971 είχε 1.132 κατ., του 1981
είχε 1.541 κατ., του 1991 είχε 1.597 κατ., του 2001 είχε 2.326 κατ. (2.292 μόνιμους) και του 2011 είχε 3.291
κατ. (3.359 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Καπανδριτίου, στο Δήμο Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε.
Καραβάς : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Κοκκινιάς (Νικαίας) το 1934 (Φ.Ε.Κ. 14Β/1934). Το 1940
ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στο Δήμο Νικαίας (Φ.Ε.Κ. 212/Α/1942). Βρισκόταν στα όρια με το Δήμο
Πειραιώς, βόρεια από τα Μανιάτικα. Βλ. & Βώκου Καραβά & Μικρός Καραβάς.
76
Καραβάς : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Πειραιώς, Α-ΝΑ από τα Μανιάτικα (Φ.Ε.Κ. 25Α/1898 &
354Α/1925).
Καραβέλι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κηφισιάς (Φ.Ε.Κ. 138Δ/1961 & 10Δ/1966 & 128Δ/1970).
Καραγιαννέϊκα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Γαλατσίου, στα βόρεια της Μονής Προφήτη Ηλία
Τουρκοβουνίων (Φ.Ε.Κ. 133Α/1957 & 41Δ/1960).
Καραούζι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Παλλήνης.
Καραούλι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Μάνδρας.
Καράς : Βλ. Καρράς.
Καρβελά : Βλ. Κάτω Πυρναρί & Πιρναρή ή Πυρναρί.
Καρβουνιάρικα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς (στην ακτή Ξαβερίου, ΒΑ από το Χατζηκυριάκειο).
Καρέας : Βλ. Άγιος Ιωάννης Καρέας.
Καρελλάς : Χωριό (Καρέλα) του Δήμου Μυρρινούντος (έδρα Λιόπεσι) το 1835 με πληθυσμό 19 κατ. (Φ.Ε.Κ.
17/1835), το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Κεκροπίας (λανθασμένα ως Κορέλα) το
1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) που το 1842 μετονομάστηκε (λανθασμένα) σε Δήμο Κρωπίας (Β.Δ. 14-7-1842/χωρίς
Φ.Ε.Κ.). Συνοικισμός του Δήμου Κρωπίας το 1951. Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 75 κατ., του
1961 είχε 121 κατ., του 1971 είχε 239 κατ., του 1981 είχε 463 κατ., του 1991 είχε 922 κατ., του 2001 είχει
1.634 κατ. (1.492 μόνιμους) και του 2011 είχε 1.549 κατ. (1.579 μόνιμους). Υπάγεται στο Δήμο Κρωπίας
(έδρα Κορωπίον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Καρίτση : Χωριό του Δήμου Αμαρουσίου το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Αναφέρεται λανθασμένα
Κερίτσι σε διάφορα βιβλία σχετικά με οικισμούς. Το πιθανότερο πρόκειται για το αναφερόμενο χωριό
Καρυτός στα Φ.Ε.Κ. του 1835 και των 1840-1850.
Καριώτικα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Περάματος.
Καρπαθίων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αμαρουσίου (Φ.Ε.Κ. 168Δ/1960).
Καρ(ρ)άς : Χωριό του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850). Χωριό του
Δήμου Αθηναίων. Στις απογραφές του 1879 (ως Καράς) είχε άγνωστο πληθυσμό (275 κάτ. μαζί με τα
γειτονικά χωριά Κατσιποδού, Μπραχάμι, Τράχωνες, Χασάνι), του 1889 (ως Καράς) είχε πληθυσμό 94 κατ.,
του 1896 (ως Καρράς) είχε 75 κατ. και του 1907 (ως Καράς) είχε 65 κατ. Συνοικισμός (Καρράς) του Δήμου
Αθηναίων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 61 κατ. το 1920. Βρισκόταν στο παλιό κτήμα του Καρά,
στη σημερινή Ηλιούπολη.
Καρρέας : Βλ. Άγιος Ιωάννης Καρέας.
Καρυτός : Χωριό του Δήμου Αμαρ(ο)υσίου το 1835 με πληθυσμό 21 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και το 1836
λανθασμένα ως Καρίτση {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}, του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840), του
Δήμου Αμαρουσίου το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) και του Δήμου Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ. 30/1853). Σημερινή
ονομασία Γαργηττός.
Κασσίδη(ς) ή Κασσίδα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων που το 1908 μετονομάστηκε σε συνοικία
Αχαρνών (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908).
Καστανάβα : Παλαιότερη ονομασία του οικισμού Άγιος Κωνσταντίνος του Δήμου Βιλίων.
Καστέλλα : Χωριό/συνοικία του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 225Α/1890) με πληθυσμό 749 κατ. το 1896 και
1.491 κατ. το 1907. Αναφέρεται Καστέλλα ή Φανάρι το 1910 (Φ.Ε.Κ. 265Α/1910). Συνοικισμός του Δήμου
Πειραιώς το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Αναφέρεται ως οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ.
286Α/1925 & 47Δ/1960 & 14Δ/1967) και ως Πυροβολείον Καστέλλας (Φ.Ε.Κ. 35Α/1927).
Καστρί(ον) : Πρωτοαναφέρεται ως εξοχικός συνοικισμός Καστρί (Φ.Ε.Κ. 47Α/1927). Οικιστική περιοχή της
Κοινότητας Κηφισίας το 1933 (Φ.Ε.Κ. 173Α/1933). Συνοικισμός του Δήμου Κηφισιάς με πληθυσμό 725 κατ.
το 1951. Σήμερα είναι οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Ερυθραίας.
Καστρίτσα ή Κατσαφαρέϊκα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Νέας Ερυθραίας (Φ.Ε.Κ. 894Δ/1988).
Κάστρο(ν) Μαραθώνος : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος με πληθυσμό 8 κατ. το 1896. Συνοικισμός της
Κοινότητας Μαραθώνος με πληθυσμό 20 κατ. το 1920.
Κατασκήνωση : Οικισμός της Τ.Κ. Στεφάνης, της Δ.Ε. Δερβενοχωρίων του Δήμου Τανάγρας (έδρα
Σχηματάριον) της Π.Ε. Βοιωτίας, με πληθυσμό 17 κατ. (17 μόνιμους) το 2011.
Καταφίκι : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Αναφέρεται Κατιφέσος το
1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και Κατηφήσι το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Στο χάρτη του J. A. Kaupert
(XVII, 1887) αναφέρεται Kataphygi και στο χάρτη των Lepsius - Βουγιούκα (1906) Καταφύγι, στα ΒΑ του
οικισμού Παλαιά Φώκαια.
77
Καταφύγι : Βλ. Υπαλλήλων Αγροτικής Τραπέζης στην Παλαιά Φώκαια.
Κατεβασιά : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αχαρνών.
Κατηφόρι : Συνοικισμός της Κοινότητας Συκαμίνου με πληθυσμό 15 κατ. το 1971, 21 κατ. το 1981, 39 κατ.
το 1991, 78 κατ. (72 μόνιμους) το 2001 και 123 κατ. (122 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ.
Συκαμίνου του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Κατηφόρι : Οικιστική περιοχή βόρεια του Πευκόφυτου.
Κατιφέσος : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835). Βλ. Καταφίκι.
Κατσαφαρέϊκα : Βλ. Καστρίτσα.
Κατσιπόδι(ον) ή Κατσιποδού : Χωριό (ως Κατσιποδού) του Δήμου Αθηναίων με άγνωστο πληθυσμό στην
απογραφή του 1879 (275 κάτ. μαζί με τα γειτονικά χωριά Καράς, Μπραχάμι, Τράχωνες, Χασάνι).
Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 177 κατ. το 1920. Προσαρτήθηκε (ως Κατσιπόδι) στην
Κοινότητα Μπραχαμίου το 1925 (Αγίου Δημητρίου το 1928) (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) με πληθυσμό 785 κατ. το
1928 (πρόσφυγες 97). Το 1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στην Κοινότητα Αγίου Δημητρίου (Φ.Ε.Κ.
212Α/1942), ενώ αναφέρεται Κατσιπόδιον στο βιβλίο (1950) της απογραφής του 1940. Το 1947, που ο
συνοικισμός Άγιος Δημήτριος αποσπάστηκε και έγινε η ανεξάρτητη Κοινότητα Αγίου Δημητρίου, ορίστηκε το
Κατσιπόδι έδρα του Δήμου Αγίου Δημητρίου (Φ.Ε.Κ. 199Α/1947). Το 1951 το Κατσιπόδι μετονομάστηκε
Δάφνη και ο Δήμος Αγίου Δημητρίου σε Δήμο Δάφνης (Φ.Ε.Κ. 81Α/1951).
Κάτω Αιγάλεω : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αιγάλεω (Φ.Ε.Κ. 10Δ/1967 & 188Δ/1972).
Κάτω Αλεποχώρι(ον) : Πριν το 1940 αναφερόταν Αλεποχώρι(ον). Συνοικισμός της Κοινότητας Βιλλίων
(Δήμος το 1946) με πληθυσμό 109 κατ. το 1940. Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 22 κατ., του 1961
είχε 48 κατ., του 1971 είχε 33 κατ., του 1981 είχε 469 κατ., του 1991 είχε 860 κατ., του 2001 είχε 412 κατ.
(172 μόνιμους) και του 2011 είχε 224 κατ. (220 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Βιλίων του Δήμου
Κάτω Βαρυμπόμπη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αχαρνών. Βλ. & Δεκέλεια.
Κάτω Βλυχάδα : Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων, βόρεια από τη Νέα Πέραμο, με πληθυσμό 176 κατ. το
1971 και 854 κατ. το 1981.
Κάτω Γερμανικά : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο
Περιστερίου το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 5.500 κατ. (μαζί με τα Άνω Γερμανικά) (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934
& 14Β/1934).
Κάτω Δασκαλειό(ν) : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 17 κατ. το 1907. Συνοικισμός της
Κοινότητας Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Πιθανώς το αναφερόμενο ως Όρμος Δασκαλειού το
1896, ως Παραλία Δασκαλειού το 1981 και ως Ελιές Δασκαλειού το 2001.
Κάτω Ελευσίνα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ελευσίνας.
Κάτω Ελληνικό(ν) : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ελληνικού.
Κάτω Ζοφριά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ζεφυρίου.
Κάτω Ηλιούπολις ή Κάτω Ηλιούπολη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ηλιούπολης (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Κάτω Θορικό(ν) : Συνοικισμός του Δήμου Λαυρεωτικής το 1912 (ως τμήμα του Θορικού) (Φ.Ε.Κ.
262Α/1912). Προσάρτηση στην Κοινότητα Κερατέας (Φ.Ε.Κ. 475Α/1915) και ανάκληση της προσάρτησης
(Φ.Ε.Κ. 69Α/1916). Το 1920 είχε πληθυσμό 41 κατ. Βλ. & Θορικό(ν).
Κάτω Κηφισιά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κηφισιάς (Φ.Ε.Κ. 80Α/1956 & 78Δ/1969).
Κάτω Λιόσσια : Προηγούμενη ονομασία Δραγουμάνος. Στο χάρτη του J. A. Kaupert (VI, 1883) αναφέρεται
Kato Liossia. Στις διάφορες απογραφές πληθυσμού (από το 1879) αναφέρεται ως Νέα Λιόσια, ενώ
αναφέρεται πάλι Κάτω Λιόσια (Φ.Ε.Κ. 120Α/1912 & 239Α/1917).
Κάτω Μαρούσι : Βλ. Λογοθέτι.
Κάτω Μπαλάνα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλλήνης (Φ.Ε.Κ. 142ΑΑΠ/2012).
Κάτω Νέα Παλάτια : Συνοικισμός της Κοινότητας Νέων Παλατίων το 1978 (Φ.Ε.Κ. 129Α/1978).
Κάτω Ξηλοκερατιά : Βλ. Ξυλοκέριζα Μαραθώνος.
Κάτω Πατήσια : Προηγούμενη ονομασία (1834-1889) Πατήσια. Χωριό / συνοικία του Δήμου Αθηναίων. Στις
απογραφές του 1889 είχε πληθυσμό 924 κατ., του 1896 είχε 1.181 κατ. και του 1907 είχε 2.967 κατ. (ως
συνοικισμός/συνοικία). Αναφέρεται ως Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908), με
πληθυσμό 3.898 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
78
Κάτω Πετράλωνα : Παλαιότερη ονομασία Πειραιώς ή Κειριαδών, συνοικία του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ.
154Α/1908). Αναφέρεται συνοικία Κάτω Πετραλώνων το 1924 (Φ.Ε.Κ. 322Α/1924).
Κάτω Πεύκη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πεύκης.
Κάτω Πλάκα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κερατέας, μεταξύ Πλάκας και Παλαιοκαμάριζας.
Κάτω Ποσειδωνία : Συνοικισμός του Δήμου Λαυρεωτικής με πληθυσμό 34 κατ. το 1981, 441 κατ. το 1991,
794 κατ. (698 μόνιμους) το 2001 και 431 κατ. (397 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Λαυρεωτικής
Κάτω Πυρναρί : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γλυφάδας (Φ.Ε.Κ. 198Δ/1973). Αναφέρεται και ως Καρβελά.
Κάτω Σούλι(ον) : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος το 1835 με πληθυσμό (Επάνω και Κάτω Σούλι) 87 κατ.
(Φ.Ε.Κ. 17/1835), το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του
1844 (ως Σούλι) είχε πληθυσμό 97 κατ. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 7 κατ., του 1889 είχε 108
κατ., του 1896 είχε 29 κατ. και του 1907 είχε 65 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Μαραθώνος το 1912
(Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 84 κατ., του 1928 είχε 139 κατ. (πρόσφυγες
49), του 1940 είχε 95 κατ., του 1951 είχε 196 κατ., του 1961 είχε 343 κατ., του 1971 είχε 352 κατ., του 1981
είχε 488 κατ., του 1991 είχε 1.427 κατ., του 2001 είχε 1.477 κατ. (1.144 μόνιμους) και του 2011 είχε 2.160
κατ. (2.142 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μαραθώνος του Δήμου Μαραθώνος (έδρα Μαραθών) της
Κάτω Σούνιο(ν) : Προηγούμενη ονομασία (1912-1940) Σούνιο(ν). Συνοικισμός του Δήμου Λαυρεωτικής.
Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 142 κατ., του 1951 είχε 133 κατ., του 1961 είχε 248 κατ., του 1971
είχε 247 κατ., του 1981 είχε 401 κατ., του 1991 είχε 162 κατ., του 2001 είχε 290 κατ. (194 μόνιμους) και του
2011 είχε 174 κατ. (127 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Λαυρεωτικής του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα
Κάτω Φούσα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ασπροπύργου.
Κάτω Χαλάνδρι(ον) : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 141Α/1937). Συνοικισμός του
Δήμου Χαλανδρίου με πληθυσμό 3.182 κατ. το 1951.
Κάτω Χαρβάτι(ον) : Χωριό του Δήμου Κρωπίας με πληθυσμό 5 κατ. το 1896 (ως Κάτω Χαρβάτι) και 8 κατ.
το 1907 (ως Χαρβάτι, ενώ το κυρίως Χαρβάτι αναφέρεται Παλλήνη). Συνοικισμός (ως Χαρβάτι) της
Κοινότητας Παλλήνης το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 29 κατ. (ως
Χαρβάτι), του 1928 είχε 45 κατ. (ως Κάτω Χαρβάτι) και του 1951 είχε 91 κατ. (ως Κάτω Χαρβάτιον).
Αναφέρεται και ως αγρόκτημα Κάτω Χαρβάτι (Φ.Ε.Κ. 333Α/1940). Το 1954 μετονομάστηκε Πεύκα (Φ.Ε.Κ.
188Α/1954) με πληθυσμό 155 κατ. το 1961. Αναφέρεται πάλι ως Κάτω Χαρβάτι Παλλήνης (Φ.Ε.Κ.
194Δ/1974, 194Δ/1976 & 142ΑΑΠ/2012).
Κειριαδών : Άλλη ονομασία Πειραιώς. Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με
πληθυσμό 2.702 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Σήμερα αναφέρεται ως Κάτω Πετράλωνα.
Κεραμεικός : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 39Α/1938 & 18Α/1985). Βλ. και
Έξω Κεραμεικός (συνοικία το 1907).
Κεραμίδι : Χωριό του Δήμου Περαίας (έδρα Κάλαμος) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και το 1836 {Φ.Ε.Κ.
80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Μαραθώνος (έδρα Καπανδρίτι) το 1840 (ως Κεραμύδι) (Φ.Ε.Κ.
22/1840).
Κερατέα : Έδρα {ως Λαύριον (Κερατέα) το 1835 & ως Κερατιά το 1836} του Δήμου Λαυρίου με πληθυσμό
747 κατ. και στον οποίο Δήμο προσαρτήθηκαν τα χωριά (με πληθυσμό 491 κατ.) Αλεγρίνας / Αλαγρίνας,
Ανάβυσσος / Ανάβυσις, Εννέα Πύργοι, Κατιφέσος / Κατηφήσι, Κουβαρά(ς), Μιτροπίτος / Μηλοροπίτος,
Όλυμπος και Τέρδιζα / Τέρδιψα {Φ.Ε.Κ. 17/1835 & 80/1836 (Παράρτημα)}, καθώς και τα χωριά Καλύβια και
Δάρβιζα (η Τέρδιζα;) (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Έδρα (Κερατιά) του Δήμου Λαυρίου το 1840 με πληθυσμό ο Δήμος
1.373 κατ. Στις απογραφές του 1844 η Κερατέα είχε πληθυσμό 896 κατ., του 1853 είχε 900 κατ., του 1856
είχε 933 κατ., του 1861 είχε 1.636 κατ., του 1879 είχε 1.583 κατ. και του 1889 είχε 1.817 κατ. Ο Δήμος
Λαυρίου στις απογραφές του 1844 είχε πληθυσμό 1.421 κατ., του 1848 είχε 1.627 κατ., του 1849 είχε 1.636
1870 είχε 3.700 κατ., του 1879 είχε 8.345 κατ. και του 1889 είχε 11.356 κατ. Το 1890 ο Δήμος Λαυρίου
χωρίστηκε σε Δήμο Θορικίων με έδρα την Κερατέα και σε Δήμο Σουνιέων με έδρα τα Εργαστήρια (Φ.Ε.Κ.
162/1890). Στις απογραφές του 1896 η Κερατέα είχε πληθυσμό 2.507 κατ. και ο Δήμος 7.109 κατ. και του
1907 είχε 3.546 κατ. και ο Δήμος 8.748 κατ.
Κοινότητα Κερατέας το 1912 στην οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Ανάβυσσος (αποσπάστηκε
το 1927), Άρη, Αυλάκι, Βίλλια, Βρωμοπούσι, Δάρδεζα, Δημολιάκι, Δασκαλειόν, Διψέλιζα, Κάτω Δασκαλειόν,
79
Λεγρενά, Μερκάτι, Μετόχι Αναβύσσου, Πλάκα, Σπηλιαζέζα, Συντερική, Τογάνι και Φωφόλα (Φ.Ε.Κ.
262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 3.228 κατ., του 1928 είχε 3.933 κατ. (πρόσφυγες 24)
και όλη η τότε Κοινότητα 4.682 (Κερατέα 3.933, Βίλλια 2, Βρωμοπούσι 3, Δασκαλειόν 43, Διψέλιζα 68,
Μετόχι Αναβύσσου 32, Πλάκα 593, Φωφόλα 8) και του 1940 είχε 4.630 κατ. Δήμος το 1951 (Φ.Ε.Κ.
5.617 κατ., του 1981 είχε 6.214 κατ., του 1991 είχε 6.712 κατ., του 2001 είχε 7.430 κατ. (7.472 μόνιμους) και
του 2011 είχε 7.330 κατ. (7.493 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας, στο Δήμο Λαυρεωτικής (έδρα
Κερατσίνι(ον) : Χωριό/θέση (Κερατζίνι) του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και το 1850 (ως
Κερατσίνι) (Φ.Ε.Κ. 9/1850). Στο χάρτη του J. A. Kaupert (III, 1882) αναφέρεται το μοναστήρι του Αγίου
Γεωργίου (Georgios) στον ομώνυμο λοφίσκο του Κερατσινίου, καθώς και το «χωριό»/θέση Κερατσίνι
(Kerasini). Ο Άγιος Γεώργιος Κερατσινίου ήταν συνοικισμός/συνοικία του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό
7.598 κατ. το 1928 (εκτός σχεδίου πόλεως). Το 1934, μαζί με το Δήμο Ταμπουρίων και τους συνοικισμούς &
συνοικίες του και την οικιστική περιοχή Χαραυγή, αποτέλεσαν τον αναφερόμενο πλέον Δήμο Αγίου Γεωργίου
Κερατσινίου (Φ.Ε.Κ. 14Β/1934 & 35Α/1934) με πληθυσμό 36.591 κατ. το 1940 (36.358 κάτ. ο Άγιος Γεώργιος
και 233 κάτ. το Νέον Ικόνιον). Ο Άγιος Γεώργιος Κερατσινίου μετονομάστηκε Κερατσίνι και ο Δήμος σε Δήμο
Κερατσινίου το 1948 (Φ.Ε.Κ. 204Α/1948). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 39.734 κατ., του 1961
είχε 61.673 κατ., του 1971 είχε 67.672 κατ., του 1981 είχε 74.179 κατ., του 1991 είχε 71.982 κατ., του 2001
είχε 76.102 κατ. (78.474 μόνιμους) και του 2011 είχε 76.099 κατ. (77.077 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ.
Κερατσινίου, στο Δήμο Κερατσινίου - Δραπετσώνας (έδρα Κερατσίνιον) της Π.Ε. Πειραιώς.
Κερίτσι : Βλ. Καρίτση Αμαρουσίου.
Κεφαλάρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κηφισιάς (Φ.Ε.Κ. 379Α/1938).
Κεφαλλήνων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αλίμου, στα όρια με το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού
(χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Κηπούπολη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ελληνικού.
Κηπούπολη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Μάκρης.
Κηπούπολη ή Κηπούπολις : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πετρούπολης (Φ.Ε.Κ. 144Δ/1967).
Κηπούπολη : Βλ. Φοίνικας Σπάτων.
Κηπούπολις : Περιοχή για ανοικοδόμηση στο Μετόχι της Πάρνηθας, που δεν πραγματοποιήθηκε τελικά, για
τον Οικοδομικό Συνεταιρισμό Δημοσίων Υπαλλήλων (Φ.Ε.Κ. 216Α/1952).
Κηφισιά : Χωριό (ως Κηφισσιά) του Δήμου Αμαρ(ο)υσίου το 1835 με πληθυσμό 181 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835)
και το 1836 (ως Κηφισιά) (Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}, καθώς και του Δήμου Αθηνών (ως Κιφησσιά) το
1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 (ως Κηφισσία) είχε πληθυσμό 312 κατ. Χωριό του Δήμου
Αμαρουσίου (ως Κηφησσιά) το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) και του Δήμου Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ. 30/1853).
Στις απογραφές του 1879 (ως Κηφησία) είχε πληθυσμό 652 κατ., του 1889 (ως Κηφισία) είχε 938 κατ., του
1896 είχε 1.539 κατ. και του 1907 (ως Κηφισιά) είχε 2.116 κατ.
Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 3.385 κατ. το 1920 (ως
Κηφισσία). Κοινότητα Κηφισίας το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) με πληθυσμό 7.183 κατ. το 1928 (πρόσφυγες
1.184) και όλη η τότε Κοινότητα 9.233 κατ. (Κηφισσία 7.183, Εκάλη 206, Νέα Ερυθραία 1.844) και 14.201
κατ. το 1940 (ως Κηφισιά). Δήμος Κηφισίας το 1943 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1943). Στις απογραφές του 1951 είχε
πληθυσμό 12.399 κατ., του 1961 είχε 14.193 κατ. (ως Δήμος Κηφισιάς), του 1971 είχε 20.082 κατ., του 1981
είχε 31.876 κατ., του 1991 είχε 39.166 κατ., του 2001 είχε 43.929 κατ. (45.015 μόνιμους) και του 2011 είχε
47.426 κατ. (47.332 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Κηφισιάς, στο Δήμο Κηφισιάς (έδρα Κηφισιά) της
Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών.
Κινέτα : Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 60 κατ. το 1928. Στις απογραφές του 1940 είχε
πληθυσμό 72 κατ., του 1951 είχε 110 κατ., του 1961 είχε 187 κατ., του 1971 είχε 163 κατ., του 1981 είχε 425
κατ., του 1991 είχε 1.878 κατ., του 2001 είχε 1.972 κατ. (1.433 μόνιμους) και του 2011 είχε 1.811 κατ. (1.446
μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μεγαρέων του Δήμου Μεγαρέων (έδρα Μέγαρα) της Π.Ε. Δυτικής
Αττικής.
Κιούρκα : Χωριό (ως Τζούρκα) του Δήμου Περαίας (έδρα Κάλαμος) το 1835 με πληθυσμό 185 κατ. (Φ.Ε.Κ.
17/1835), ως Τσιούρκα το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και ως Τζούρκα το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840).
Χωριό του Δήμου Μαραθώνος το 1842 (Β.Δ. 3-4-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Στην απογραφή του 1844 (ως
Τσούρκα) είχε πληθυσμό 361 κατ. Στις απογραφές του 1879 (ως Κιούρκα) είχε πληθυσμό 558 κατ., του 1889
είχε 567 κατ., του 1896 είχε 696 κατ. και του 1907 είχε 833 κατ. Κοινότητα Κιούρκων το 1912 στην οποία
προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Λιόσια (του πρώην Δήμου Μαραθώνος) και Μπογιάτι (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912).
80
Μετονομάστηκε Αφίδνη και Κοινότητα Αφίδνης το 1919 (Φ.Ε.Κ. 56Β/1919) με πληθυσμό 821 κατ. το 1920
και Αφίδναι το 1928 με πληθυσμό 1.219 κατ. Η ονομασία προέρχεται από την αρβανίτικη φάρα του Κιούρκα.
Κίρτζα : Χωριό του Δήμου Αυλίδος (τέως Δήμου Τανάγρας) το 1842 (Φ.Ε.Κ. 25/1842). Βλ. Κόρτσα του
Δήμου Παρασωπίας {(Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}.
Κιτέζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλυβίων «Θορικού».
Κίτσι : Συνοικισμός της Κοινότητας Κορωπίου με πληθυσμό 7 κατ. το 1920. Συνοικισμός του Δήμου
Κρωπίας με πληθυσμό 56 κατ. το 1971, 330 κατ. το 1981, 1.214 κατ. το 1991, 3.204 κατ. (2.911 μόνιμους) το
2001 και 4.794 κατ. (4.788 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στο Δήμο Κρωπίας (έδρα Κορωπίον) της Π.Ε.
Κλαζομεναί : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Βύρωνος το
1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 1.000 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934).
Κλειδέτι ή Κλεινδέτι ή Κλειντέτι : Χωριό (Κλεινδέτι) του Δήμου Παρασωπείας της Επαρχίας Θηβών το
1835 (Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.) και του Δήμου Τανάγρας της Διοίκησης Θηβών (λανθασμένα ως Κολετέτι
& Κιλτέτι) το 1836 & το 1842 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα) & 25/1842}. Στις απογραφές του 1844 (ως
Κλενδέτι) είχε πληθυσμό 133 κατ., του 1879 (ως Κλειδέτι) είχε 351 κατ. (μαζί με τα Σκούρτα), του 1889 είχε
299 κατ., του 1896 είχε 259 κατ. και του 1907 είχε 341 κατ. Κοινότητα Κλειδετίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912)
με πληθυσμό 336 κατ. το 1920. Μετονομάστηκε Κλειδί το 1927 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927).
Κλειδί(ον) : Παλαιότερη ονομασία (1835-1927) Κλειδέτι ή Κλεινδέτι (τοπ. ονομ. Κλειντέτι). Κοινότητα
Κλειδετίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) και Κοινότητα Κλειδίου το 1927 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927). Στις απογραφές
του 1928 είχε πληθυσμό 377 κατ., του 1940 είχε 418 κατ., του 1951 είχε 412 κατ., του 1961 είχε 382 κατ., του
1971 είχε 377 κατ., του 1981 είχε 374 κατ. και του 1991 είχε 412 κατ. Συνοικισμός του Δήμου Οινοφύτων το
1997 (Φ.Ε.Κ. 244Α/1997) με πληθυσμό 406 κατ. (365 μόνιμους) το 2001 και 366 κατ. (368 μόνιμους) το
2011. Υπάγεται, ως Τ.Κ. Κλειδίου, στη Δ.Ε. Οινοφύτων του Δήμου Τανάγρας (έδρα Σχηματάριον) της Π.Ε.
Βοιωτίας.
Κοιλάδα : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Καλάμου.
Κοίλης : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων (μεταξύ Πετραλώνων - Φιλοπάππου) το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908 &
253Α/1910) με πληθυσμό 995 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Το 1923 αναφέρεται ως συνοικία Κοίλης
Πετραλώνων (Φ.Ε.Κ. 24Α/1923). Έχει αναφερθεί (λανθασμένα) ως Κούλη (Φ.Ε.Κ. 97Α/1931).
Κοιμητήριο(ν) ή Κοιμητηρίου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό
2.130 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Αναφερόταν και Α Κοιμητήριο(ν) και το 1928 ως Α Νεκροταφείο(ν).
Κόκκινα Χώματα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων, μεταξύ των Νοσοκομείων Παίδων και
Ιπποκρατείου (Φ.Ε.Κ. 94Α/1947).
Κοκκιναράς : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κηφισιάς (Φ.Ε.Κ. 31Α/1922 & 379Α/1938). Αναφέρεται οικιστική
περιοχή Νέα Πολιτεία (Κοκκιναράς) το 1973 (Φ.Ε.Κ. 175Δ/1973).
Κοκκίνης ή Κοκκίνι(ον) : Συνοικισμός της Κοινότητας Στεφάνης (Κρόρα ή Κρώρα). Στις απογραφές του
1928 είχε πληθυσμό 60 κατ., του 1940 είχε 42 κατ., του 1951 είχε 17 κατ., του 1961 είχε 6 κατ., του 1971 είχε
8 κατ. και του 1981 είχε 3 κατ.
Κοκκινιά : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 182Α/1922 & 15Α/1924 & 98Δ/1961).
Αναφέρεται η ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930). Βλ. Παλαιά & Νέα Κοκκινιά.
Κοκκινιά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αμαρουσίου, βόρεια του Παραδείσου (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Κόκκινο Λιθάρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων.
Κόκκινο Λιμανάκι : Συνοικισμός της Κοινότητας Ραφήνας με πληθυσμό 28 κατ. το 1961.
Κοκκινόβραχος : Παλαιότερη ονομασία (1835-1927) Λιόσια & Λιοσάτι. Συνοικισμός της Κοινότητας
Κιούρκων ή Αφιδνών. Έχει αναφερθεί και ως Κόκκινος Βράχος (Φ.Ε.Κ. 288Α/1939). Στις απογραφές του
1971 είχε 91 κατ., του 1981 είχε 98 κατ., του 1991 είχε 112 κατ., του 2001 είχε 175 κατ. (170 μόνιμους) και
του 2011 είχε 200 κατ. (195 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Αφιδνών του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός)
Κοκκινόβραχος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κερατσινίου, στην Αμφιάλη (Φ.Ε.Κ. 222Α/1954, 80Α/1956 &
15Δ/1961).
Κοκκινοπούλου : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίων Αναργύρων (Φ.Ε.Κ. 223Α/1954).
Κόκκινος Μύλος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Φιλαδελφείας (Φ.Ε.Κ. 118Α/1957 & 29Δ/1960).
81
Κόκλα : Χωριό του Δήμου Μυρρινούντος (έδρα Λιόπεσι) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το 1836 (ως Κοκλά)
{Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Κεκροπίας το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) που το 1842
μετονομάστηκε (λανθασμένα) σε Δήμο Κρωπίας (Β.Δ. 14-7-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.).
Κόκλα ή Πλαταιαί : Έδρα {ως Πλαταιαί (Κόκλα)} του Δήμου Πλαταιών το 1835 με πληθυσμό 201 κατ. και
στον οποίο Δήμο προσαρτήθηκε η Μονή Αγίας Τριάδος με 6 κατ. (Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Χωριό του
Δήμου Πλαταιών (έδρα Καπαρέλι) το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Το 1842 ένα μικρό τμήμα του
Δήμου Παρασωπείας (Δαριμάρι & 2 ακόμα χωριά) ενσωματώθηκε στο Δήμο Πλαταιών (έδρα Κόκλα) και το
υπόλοιπο (8 χωριά) στο Δήμο Τανάγρας (Φ.Ε.Κ. 25/1842). Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 409
κατ. Αν και από την απογραφή του 1853 εμφανίζεται το Καπαρέλι ως έδρα του Δήμου, το 1867 αναφέρεται
ότι ή έδρα του Δήμου μετατέθηκε στο Καπαρέλι(ον) (Φ.Ε.Κ. 25/1867) που είχε πληθυσμό 883 κατ. και η
Κόκλα 416 κατ. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 479 κατ., του 1889 είχε 416 κατ., του 1896 είχε 615
κατ. και του 1907 είχε 851 κατ. Κοινότητα Κόκλας το 1912 στην οποία προσαρτήθηκε η Μονή Αγίας Τριάδος
(Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Μετονομάστηκε Πλαταιαί και Κοινότητα Πλαταιών το 1916 (Φ.Ε.Κ. 29Β/1916).
Κολαντζίκι(ον) : Χωριό του Δήμου Περαχώρας του Νομού Αργολίδος και Κορινθίας (Επαρχία Κορίνθου)
μετά τη σύστασή του το 1834 (άγνωστο πότε). Στις απογραφές του 1879 (ως Κολαντζίκι) είχε πληθυσμό 377
κατ., του 1889 (ως Κολαντζίκιον) είχε 58 κατ. και του 1896 είχε 99 κατ. Το 1899 υπήχθη στο νέο Νομό
Κορινθίας (Φ.Ε.Κ. 136/1899). Στην επόμενη απογραφή δεν αναφέρεται γιατί οι κάτοικοι του χωριού μαζί με
του γειτονικού Σέσι είχαν αρχίσει να μετακομίζουν στην παραλία των Αγίων Θεοδώρων. Αναφέρεται και ως
Κουλαντζίκι.
Κολοκυνθού ή Κολοκυθού : Χωριό του Δήμου Αθηναίων. Στις απογραφές του 1879 (ως Κολοκυθού) είχε
πληθυσμό 458 κατ., του 1884 είχε 831 κατ., του 1889 είχε 474 κατ., του 1896 είχε 1.298 κατ. και του 1907
(ως συνοικισμός/συνοικία Κολοκυθού) είχε 1.475 κατ. Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του
Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 1.155 κατ. το 1920 και 2.114 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 173).
Κολωνάκι : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 138Α/1906), που το 1908
μετονομάστηκε / διαιρέθηκε στις συνοικίες Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Ευαγγελισμού (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908).
Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Κολωνός : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αθηναίων το 1893 (Φ.Ε.Κ. 135Α/1893). Συνοικία του Δήμου
Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 13.231 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Κομμάτι Λαζάρου - Καναπίτσες : Συνοικισμός της Κοινότητας Ηρακλείου που ενώθηκε με τη Νέα Ιωνία το
1938 (Φ.Ε.Κ. 205Α/1938).
Κομνηνά : Παλαιότερη ονομασία (1840-1928) Χασάνι(ον). Συνοικισμός της Κοινότητας Καλαμακίου με
πληθυσμό 608 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 491). Κοινότητα Κομνηνών το 1929 (Φ.Ε.Κ. 221Α/1929) με
συνολικό πληθυσμό 1.740 κατ. το 1940 (Κομνηνά 1.232 & Σούρμενα 508). Το 1942 ενσωματώθηκαν,
Κομνηνά και Σούρμενα, στην Κοινότητα Ελληνικού (Φ.Ε.Κ. 163Α/1942).
Κοντόπευκο : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίας Παρασκευής (Φ.Ε.Κ. 37Α/1957 & 1Δ/1959). Αναφέρεται
και ως Κοντόπευκος (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Κοντοπουλαίϊκα : Συνοικισμός του Δήμου Χαϊδαρίου, στα ΒΑ του λόφου του Προφήτη Ηλία, με πληθυσμό
800 κατ. το 1951.
Κόντρα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Σπάτων.
Κόντρα Βιλαρά : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 57 κατ. (37 μόνιμους) το 2001 και 146
Κοπανά(ς) : Χωριό (Κοπανάς) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 13 κατ. το 1896. Συνοικισμός/συνοικία
(εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 4.039 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 1.660).
Κοπή : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Δραπετσώνας (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Κοπρισιά : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Μεταμόρφωσης.
Κόρακας : Χωριό του Δήμου Ελευσίνος το 1835 με πληθυσμό 195 κατ. (Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.) και το
1836 (ως Κορακά) {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}.
Κορακοβούνι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Χολαργού (Φ.Ε.Κ. 81Δ/1966).
Κορδελιό(ν) : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Βύρωνος
Κόρμπι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βάρης.
Κοροπή(ς) : Βλ. Κορωπί(ον).
82
Κόρτσα : Χωριό του Δήμου Παρασωπίας της Διοίκησης Θηβών το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Το
1842 αναφέρονται τα χωριά Κίρτζα & Ρεμπετόσα του νέου Δήμου Αυλίδος (τέως Δήμου Τανάγρας - Φ.Ε.Κ.
25/1842) και του Δήμου Τανάγρας το 1845 (Φ.Ε.Κ. 32/1845). Στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923)
αναφέρεται το χωριό Κόρτσα στη θέση του χωριού Ραπεντόσα (Δαφνούλα), ενώ τα χωριά ήταν κοντά το ένα
με το άλλο (Κόρτσα ήταν το όνομα Τουρκαλβανού στρατιωτικού).
Κορυδαλ(λ)ός ή Κουτσουκάρι ή Κουτσικάρι : Χωριό του Δήμου Αθηναίων (βλ. & Παχύ). Στις απογραφές
του 1879 (ως Κορυδαλός) είχε πληθυσμό 70 κατ., του 1889 (ως Κορυδαλός) είχε 52 κατ., του 1896 (ως
Κουτσουκάρι) είχε 49 κατ. και του 1907 (ως συνοικισμός/συνοικία Κουτσουκάρι) είχε 33 κατ.
Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 78 κατ. το 1920 (ως Κουτσουκάρι) και
2.429 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 870) (βλ. & Παχύ). Συνοικισμός του Δήμου Πειραιώς το 1931 ως
Κορυδαλλός (Κουτσικάρι) (Φ.Ε.Κ. 73Α/1931). Κοινότητα Κορυδαλλού το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 &
14Β/1934) με πληθυσμό 9.690 κατ. το 1940 {ως Κορυδαλλός (Κουτσουκάριον)}. Δήμος Κορυδαλλού το 1946
(Φ.Ε.Κ. 290Α/1946). Αναφέρεται και οικιστική περιοχή Κουτσικάρι στην Κοινότητα Κορυδαλλού (Φ.Ε.Κ.
175Α/1954 & 103Δ/1975). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 15.125 κατ., του 1961 είχε 30.859 κατ.,
(70.710 μόνιμους) και του 2011 είχε 62.653 κατ. (63.445 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Πειραιώς (Δήμος
Κορυδαλλού / έδρα Κορυδαλλός).
Κορυδαλλός Νέας Κοκκινιάς : Συνοικισμός του Δήμου Νέας Κοκκινιάς (Νικαίας) το 1936. Το 1940
ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στο Δήμο Νικαίας (Φ.Ε.Κ. 212/Α/1942).
Κορώνη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας (στην ομώνυμη μικροχερσόνησο).
Κορωπί(ον) : Χωριό (ως Κουρσαλαί) του Δήμου Αραφήνος (έδρα Μαρκόπουλον) το 1835 με πληθυσμό 617
κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835). Έδρα (ως Κουρσαλά) του Δήμου Αραφήνος το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}.
Έδρα {ως Κουρσαλά (Κοροπής)} του Δήμου Κεκροπίας το 1840 και στον οποίο Δήμο προσαρτήθηκαν και τα
χωριά των Δήμων Αραφήνος και Μυρρινούντος, με συνολικό πληθυσμό του Δήμου 1.994 κατ. (Φ.Ε.Κ.
22/1840). Μετονομάστηκε (λανθασμένα) Δήμος Κρωπίας το 1842 (Β.Δ. 14-7-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Στην
απογραφή του 1844 (ως Κορωπή) είχε πληθυσμό 889 κατ. και ο Δήμος είχε 2.517 κατ. Αν και το 1847 έδρα
του Δήμου Κρωπίας ορίστηκε το Μαρκόπουλον (Φ.Ε.Κ. 34/1847) στην απογραφή του 1853 εμφανίζεται ως
έδρα το Κορωπή με πληθυσμό 1.010 κατ. και ο Δήμος με 3.682 κατ. Στις απογραφές του 1879 (ως Κοροπή)
είχε πληθυσμό 2.322 κατ., του 1889 (ως Κορωπή) είχε 2.820 κατ., του 1896 είχε 3.368 κατ. και του 1907 (ως
Κορωπί) είχε 4.337 κατ.
Κοινότητα Κορωπίου το 1912 στην οποία προσαρτήθηκε ο συνοικισμός Βάρη (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912).
Το 1920 είχε πληθυσμό 4.903 κατ., το 1928 είχε 5.718 κατ. (πρόσφυγες 59) και όλη η Κοινότητα 6.605 κατ.
(Κορωπί 5.718, Άγιος Νικόλαος 82, Βάρη 427, Βούλα 227, Βουλιαγμένη 151) και το 1940 είχε 7.066 κατ. με
την ονομασία Κοροπί(ον). Δήμος το 1946 με την (λανθασμένη) ονομασία Δήμος Κρωπίας (Φ.Ε.Κ.
μόνιμους) και του 2011 είχε 18.960 κατ. (19.164 μόνιμους). Υπάγεται στο Δήμο «Κρωπίας» (έδρα Κορωπίον)
Κοσμετάτου : Προσφυγικός συνοικισμός στη Λεωφόρο Συγγρού του Δήμου Καλλιθέας; (Φ.Ε.Κ. 421Α/1936
& 274Α/1938).
Κοσμοθέα : Συνοικισμός της Κοινότητας Αφιδνών με πληθυσμό 26 κατ. το 1991, 51 κατ. (49 μόνιμους) το
2001 και 132 κατ. (131 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Αφιδνών του Δήμου Ωρωπού (έδρα
Κουβαρά(ς) : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) το 1835 με πληθυσμό 208 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835),
το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στις απογραφές του 1844 είχε
πληθυσμό 263 κατ., του 1879 είχε 416 κατ. και του 1889 είχε 464 κατ. Χωριό του Δήμου Θορικίων το 1890
(Φ.Ε.Κ. 162/1890). Στις απογραφές του 1896 (ως Κουβαρά) είχε πληθυσμό 537 κατ. και του 1907 (ως
Κουβαράς) είχε 631 κατ. Κοινότητα Κουβαρά το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε
πληθυσμό 641 κατ., του 1928 είχε 726 κατ., του 1940 είχε 939 κατ., του 1951 είχε 760 κατ., του 1961 είχε
723 κατ., του 1971 είχε 740 κατ., του 1981 είχε 836 κατ., του 1991 είχε 928 κατ., του 2001 είχε 1.241 κατ.
(1.091 μόνιμους) και του 2011 είχε 1.380 κατ. (1.426 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Τ.Κ. Κουβαρά, στο Δήμο
Σαρωνικού (έδρα Καλύβια «Θορικού») της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Κουκάκι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 251Α/1942 & 18Α/1985). Παλαιότερη ονομασία
Φιλοπάππου.
Κουκλάκη ή Κουκλάκι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Χαλκηδόνος, στα όρια με τους Δήμους
Αθηναίων και Αγίων Αναργύρων (Φ.Ε.Κ. 200Α/1955).
83
Κουκουβάονες ή Κουκουβάουναι(ς) : Χωριό του Δήμου Αχαρνών το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και το 1836
{Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Φυλής το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844
(ως Κουκουβάουναις) είχε πληθυσμό 165 κατ. Χωριό του Δήμου Αχαρνών το 1858 (Φ.Ε.Κ. 26/1858). Στις
απογραφές του 1879 (ως Κουκουβάονες) είχε πληθυσμό 515 κατ., του 1889 (ως Κουκουβάουνες) είχε 590
κατ., του 1896 είχε 707 κατ. και του 1907 (ως Κουκουβάουναις) είχε 815 κατ.
Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 972 κατ. το 1920 και 1.204 κατ. το 1928
(πρόσφυγες 39). Κοινότητα Κουκουβάουνες το 1933 (Φ.Ε.Κ. 109Α/1933) και πάλι(!) το 1934 ως Κοινότητα
Κουκουβαούνων (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934) με πληθυσμό 2.039 κατ. το 1940 και 2.807 κατ. το 1951.
Μετονομάστηκε Μεταμόρφωσις και Κοινότητα Μεταμορφώσεως το 1957 (Φ.Ε.Κ. 11Α/1957).
Κουλαντζίκι : Βλ. Κολαντζίκι(ον).
Κουλιδάς : Συνοικισμός του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας με πληθυσμό 2 κατ. το 1981, 191 κατ. το
1991, 427 κατ. (322 μόνιμους) το 2001 και 240 κατ. (243 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στο Δήμο
Κούμαρι ή Κουμάρι : Χωριό του Δήμου Αθηναίων, στην περιοχή Κολοκυνθούς, με πληθυσμό 102 κατ. το
1896 και 81 κατ. το 1907 (ως συνοικισμός/συνοικία).
Κουμίντρι : Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 246 κατ. το 1971, 310 κατ. το 1981, 356 κατ.
το 1991 (ως Κουμιντρί), 275 κατ. (273 μόνιμους) το 2001 και 299 κατ. (298 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη
Δ.Ε./Δ.Κ. Μεγαρέων του Δήμου Μεγαρέων (έδρα Μέγαρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Κουνέλια : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Χαϊδαρίου (Β-ΒΔ του λόφου του Προφήτη Ηλία) (χάρτης
Γ.Υ.Σ. 1983).
Κουνουπίτσα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ασπροπύργου.
Κούντουρα : Βλ. Μάνδρα & Παλαιοχώρι(ον).
Κουντουριώτικα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων, στους ανατολικούς πρόποδες του Λυκαβηττού
(Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Κουπόνια : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 200Α/1927 & 52Α/1934 &
626Α/1935). Προσαρτήθηκε στο Δήμο Ζωγράφου το 1950 (Φ.Ε.Κ. 226Α/1950). Η αρχική προσάρτηση το
1949 ανακλήθηκε (Φ.Ε.Κ. 212Α/1949 & 347Α/1949).
Κουρσαλαί ή Κουρσαλά : Βλ. Κορωπί(ον).
Κουσίζον : Χωριό του Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό 40 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας Μενιδίου
το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912).
Κουτσικάρι ή Κουτσουκάρι : Βλ. Κορυδαλ(λ)ός. Ο Κουτσικάρης ήταν ιδιοκτήτης της περιοχής.
Κουτσοπόδι : Βλ. Κατσιπόδι.
Κουφός ή Λόφος Κουφός : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Πεντέλης (Φ.Ε.Κ. 426Α/1932 & 18Α/1934).
Κοψαχείλα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλαιού Φαλήρου (Φ.Ε.Κ. 32Δ/1962 & 31Δ/1972).
Κρεμμυδαρού : Οικιστική θέση του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 252Α/1925), προς τη Δραπετσώνα.
Κρημνίτσα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 202Α/1954 & 199Δ/1965).
Κρητικά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γαλατσίου. Αναφέρεται και ως Μάνεσση - Κρητικά (Φ.Ε.Κ.
298Α/1956).
Κριεκούκι(ον) : Χωριό του Δήμου Ειδυλλίας (έδρα Βίλλια), πιθανώς από τη σύστασή του το 1835 (στην
απογραφή του 1861 υπήρχε σίγουρα). Το 1875 ο Δήμος χωρίστηκε σε Δήμο Ειδυλλίας (έδρα Βύλια) με
πληθυσμό 1.863 κατ. και σε Δήμο Ερυθρών (έδρα Κριεκούκιον) με πληθυσμό 1.328 κατ. (Φ.Ε.Κ. 30/1875).
Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 1.759 κατ., του 1889 είχε 1.815 κατ., του 1896 είχε 2.566 κατ. και
του 1907 (ως Κριεκούκι) είχε 3.120 κατ. Κοινότητα Κριεκουκίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό
4.271 κατ. το 1920. Μετονομάστηκε Ερυθραί και Κοινότητα Ερυθρών το 1927 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927) και
πληθυσμό 3.164 κατ. το 1928.
Κριεμάδι ή Κριομάδι : Βλ. Αγία Παρασκευή Βιλίων.
Κρόρα ή Κρώρα : Χωριό (Κρόρα) του Δήμου Παρασωπείας (Δ. Παρασωπίας το 1836) της Επαρχίας
Θηβών το 1835 & 1836 με πληθυσμό 14 κατ. {Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ. & Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}
και του Δήμου Τανάγρας της Διοίκησης Θηβών το 1842 (Φ.Ε.Κ. 25/1842). Στην απογραφή του 1844 (ως
Κρώρα) είχε 36 κατ. Στις απογραφές του 1879 (λανθασμένα ως Κρόφα) είχε πληθυσμό 155 κατ., του 1889
(λανθασμένα ως Κρόφα) είχε 198 κατ., του 1896 (λανθασμένα ως Κρόφα) είχε 227 κατ. και του 1907 (ως
Κρώρα) είχε 294 κατ. Κοινότητα Κρώρας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 321 κατ. το 1920.
Μετονομάστηκε Στεφάνη & Κοινότητα Στεφάνης το 1927 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927) με πληθυσμό 414 κατ. το 1928.
84
Κρύο Πηγάδι : Συνοικισμός του Δήμου Βιλίων με πληθυσμό 19 κατ. το 1991, 21 κατ. (17 μόνιμους) το 2001
και 19 κατ. (17 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Βιλίων του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα
Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Κρυονέρι(ον) : Παλαιότερη ονομασία (μέχρι το 1954) Μπάφι(ον). Κοινότητα Μπαφίου το 1947. Στις
απογραφές του 1961 είχε πληθυσμό 422 κατ., του 1971 είχε 517 κατ., του 1981 είχε 858 κατ., του 1991 είχε
Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Κρυονερίου, στο Δήμο Διονύσου (έδρα Άγιος Στέφανος) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Κρωπία : Βλ. Κορωπί(ον). Λανθασμένη ονομασία που δόθηκε το 1842 και δυστυχώς εξακολουθεί μέχρι
σήμερα, ενώ η αρχαία Κρωπία ή Κρωπιά αποδείχθηκε ότι βρισκόταν στο Θριάσιο Πεδίο.
Κτήμα Αλεξάνδρου : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Αιγάλεω το
1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 70 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934) και ενσωματώθηκε σε αυτήν το
1940 (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Ήταν το αγρόκτημα του Αλεξάνδρου Παλαιολόγου-Μπενιζέλου. Σήμερα είναι
γνωστό ως Κτήμα Μερκάτη (περιοχή Τ.Ε.Ι. Αιγάλεω).
Κτηνοτρόφοι : Συνοικισμός της Κοινότητας Αναβύσσου με πληθυσμό 87 κατ. το 1971.
Κτηνοτρόφοι Βάρης : Συνοικισμός ή οικιστική περιοχή της Κοινότητας Βάρης; το 1943 (Φ.Ε.Κ. 142Α/1943).
Κτιστά : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Περιστερίου το
1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 2.000 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934).
Κτυπητό(ν) : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεταμορφώσεως, στον ποταμό Κηφισσό. Αναφέρεται και ως
Χτυπητό (Φ.Ε.Κ. 429Δ/1994).
Κυδωνίαι : Παλαιότερη ονομασία (1925-1932) Άγιος Σάββας, που μετονομάστηκε Νέαι Κυδωνίαι το 1932
(Φ.Ε.Κ. 36Α/1932). Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Αιγάλεω το 1934
με υπολογιζόμενο πληθυσμό 2.500 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Το 1937 αναφέρεται πάλι ως Νέαι
Κυδωνίαι (Φ.Ε.Κ. 511Α/1937). Ενσωματώθηκε στην Κοινότητα Αιγάλεω το 1940 (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942).
Κυθηρίων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αλίμου (Καλαμάκι) (Φ.Ε.Κ. 58Δ/1966).
Κυκλοβόρου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων (περιοχή οδού Μάρνης) το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με
πληθυσμό 6.440 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Κυκλόβορος ήταν χείμαρρος που διέσχιζε την περιοχή.
Κυνοσάργους ή Κυνόσαργες : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων (μεταξύ Α Νεκροταφείου & Νέου Κόσμου) το
1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 6.953 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Παλαιότερη ονομασία Λεύκα.
Κυπριάδη/Κυπριάδου : Οικιστική περιοχή/συνοικία του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 344Α/1932 & 99Α/1937).
Κυπριανός : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) με πληθυσμό 560 κατ. το 1889. Αναφέρεται ως
συνοικία Κυπριανού του Δήμου Λαυρεωτικής το 1898 (Φ.Ε.Κ. 119Α/1898). Μετέπειτα αναφέρεται ως Άνω
Θορικόν.
Κυρίλλου : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ασπροπύργου. Αναφέρεται και ως Λόφος Κυρίλλου.
Κυψέλη : Παλαιότερη ονομασία (1840) Γυψέλι. Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 77 κατ. το 1879.
Στην απογραφή του 1884 αναφέρεται με πληθυσμό 1.126 κατ. μαζί με τα Πατήσια. Στην απογραφή του 1896
είχε πληθυσμό 666 κατ. Αναφέρεται και ως συνοικία το 1893 (244Α/1893) και το 1908-1912 (Φ.Ε.Κ.
154Α/1908 & 120Α/1912) με πληθυσμό 5.184 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Συνοικισμός/συνοικία (εκτός
σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 862 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 88).
Κυψέλη : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Καλάμου.
Κωνσταντινούπολις : Βλ. Νέα Κωνσταντινούπολις.
Λαγονήσι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλυβίων «Θορικού» (Φ.Ε.Κ. 92Δ/1960 & 18Α/1964), βόρεια της
Σαρωνίδας.
Λαζάρου Κομμάτι - Καναπίτσες : Συνοικισμός της Κοινότητας Ηρακλείου που ενώθηκε με τη Νέα Ιωνία το
1938 (Φ.Ε.Κ. 205Α/1938).
Λαθέα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αχαρνών.
Λαθούριζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βάρης (Φ.Ε.Κ. 90Δ/1995).
Λαιμός : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Βουλιαγμένης (Φ.Ε.Κ. 86Δ/1960).
Λάκεζα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Σπάτων.
Λάκκα : Συνοικισμός της Κοινότητας Αναβύσσου με πληθυσμό 215 κατ. το 1981.
Λάκκα Βάβουλα : Βλ. Βάβουλα.
Λάκκα Καλογήρου : Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων, ως Λάκκοι Καλογήρου, με πληθυσμό 286 κατ. το
1961, 295 κατ. το 1971 και 316 κατ. το 1981. Μετονομάστηκε Λάκκα Καλογήρου το 1982 (Φ.Ε.Κ. 6Α/1982).
85
Το 1991 είχε πληθυσμό 311 κατ., το 2001 είχε 312 κατ. (303 μόνιμους) και το 2011 είχε 508 κατ. (517
μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μεγαρέων του Δήμου Μεγαρέων (έδρα Μέγαρα) της Π.Ε. Δυτικής
Αττικής.
Λάκκα Λεοντάρι : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού.
Λάκκοι Καλογήρου : Βλ. Λάκκα Καλογήρου.
Λαμπρινή : Οικιστική περιοχή των Δήμων Αθηναίων & Γαλατσίου (Φ.Ε.Κ. 344Α/1932 & 11Α/1956 &
12Δ/1960).
Λατομεία Διονύσου : Βλ. Διόνυσος.
Λατομεία Πετράκη : «Χωριό» του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 41 κατ. το 1896. Βρισκόντουσαν στη
σημερινή περιοχή Ζωγράφου.
Λαύριον (Κερατέα) : Έτσι αναφέρεται (λανθασμένα) ή έδρα του Δήμου Λαυρίου το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835).
Σωστή ονομασία Κερατέα.
Λαύριο(ν) ή Λαύρειο(ν) : Το 1890 ο Δήμος Λαυρίου (έδρα Κερατέα) χωρίστηκε σε Δήμο Θορικίων με έδρα
την Κερατέα και σε Δήμο Σουνιέων με έδρα τα Εργαστήρια, που ήταν ο οικισμός της εκεί μεταλλευτικής
εταιρείας (Φ.Ε.Κ. 162Α/1890). Στο Δήμο Σουνιέων προσαρτήθηκαν και τα χωριά Καμάριζα, Κυπριανός και
Νεάπολις. Το 1891 μετονομάστηκε σε Δήμο Λαυρεωτικής (Φ.Ε.Κ. 333Α/1891). Στην απογραφή του 1896 (ως
Εργαστήρια και έδρα του Δήμου) είχε πληθυσμό 7.719 κατ. και του 1907 (ως Λαύρειον και έδρα του Δήμου)
είχε 10.007 κατ.
Έδρα του Δήμου Λαυρεωτικής το 1912 στον οποίο προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Αγριλέζα, Βίγλα,
Θορικόν (Άνω και Κάτω), Καμάριζα, Σούνιον και Σούρεζα (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στην απογραφή του 1920 είχε
πληθυσμό 4.662 κατ. και όλος ο Δήμος Λαυρεωτικής 6.017 κατ. (4.662 κάτ. το Λαύριον και 1.355 κάτ. οι 9
συνοικισμοί). Στην απογραφή προσφύγων του 1923 εμφανίζεται να έχει 2.826 πρόσφυγες. Στην απογραφή
του 1928 είχε πληθυσμό 6.393 κατ. (πρόσφυγες 1.364) και όλος ο Δήμος Λαυρεωτικής 7.921 κατ. (6.393
κάτ. το Λαύριον και 1.528 κάτ. οι 7 συνοικισμοί). Αναφέρεται η ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού το 1930
(Φ.Ε.Κ. (130Α/1930). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 5.614 κατ., του 1951 είχε 6.725 κατ., του
είχε 8.558 κατ. (8.699 μόνιμους) και του 2011 είχε 6.920 κατ. (7.078 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ.
Λαυρεωτικής του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Λεβί : Βλ. Λευή.
Λεβίδη : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αθηναίων, δυτικά της Κυψέλης, γύρω από την ομώνυμη έπαυλη
(χάρτες Μπίρη 1971 & Γ.Υ.Σ. 1983).
Λεβίδη : Βλ. Λόφος Λεβίδη.
Λεγρενά ή Λεγραινά : Χωριό (Αλεγρίνας) του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το
1836 (ως Αλαγρίνας) {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (ως Αλεγρανά) (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Το 1872
αναφέρεται η περιοχή Αλιγρανά (Φ.Ε.Κ. 43/1872) που στο χάρτη του J. A. Kaupert (XV, 1886) αναφέρεται
Legrana. Χωριό (ως Λεγρενά) του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 67 κατ. το 1907. Συνοικισμός (Λεγρενά)
της Κοινότητας Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 146 κατ. το 1940 και 183 κατ. το 1951.
Συνοικισμός (Λεγραινά) του Δήμου Λαυρεωτικής το 1952 (Φ.Ε.Κ. 40Α/1952). Στις απογραφές του 1961 (ως
Λεγρενά) είχε πληθυσμό 226 κατ., του 1971 είχε 259 κατ., του 1981 είχε 406 κατ., του 1991 είχε 343 κατ.,
του 2001 είχε 453 κατ. (324 μόνιμους) και του 2011 είχε 277 κατ. (289 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ.
Λαυρεωτικής του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Λεμονάδικα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς, μεταξύ Αγίου Διονυσίου και Σταθμών Σιδηροδρόμων
και κατ’ άλλους μέχρι και της Πλατείας Καραϊσκάκη (Φ.Ε.Κ. 142Δ/1961 & 126Δ/1965).
Λεοντάρι(ον) : Παλαιότερη (1835-1954) ονομασία Κάντζα (Φ.Ε.Κ. 188Α/1954). Συνοικισμός της Κοινότητας
Παλλήνης. Στις απογραφές του 1961 είχε πληθυσμό 387 κατ., του 1971 είχε 844 κατ., του 1981 είχε 1.696
κατ., του 1991 είχε 2.887 κατ., του 2001 είχε 4.127 κατ. (4.056 μόνιμους) και του 2011 είχε 5.904 κατ. (5.929
μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Παλλήνης του Δήμου Παλλήνης (έδρα Γέρακας) της Π.Ε. Ανατολικής
Αττικής.
Λέπουρι : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Κρωπίας.
Λέσβος : Βλ. Νέα Λέσβος.
Λευή ή Λεβί : Χωριό του Δήμου Αθηνών το 1834 (Δ. Αθηναίων το 1853) με πληθυσμό 23 κατ. (Γ.Α.Κ./χωρίς
Φ.Ε.Κ.). Στις απογραφές του 1879 (ως Λευή) είχε πληθυσμό 62 κατ., του 1889 (ως Λευή) είχε 58 κατ. και του
1907 (ως συνοικισμός/συνοικία Λεβί) είχε 53 κατ. Από το όνομα Εβραίου ιδιοκτήτη της περιοχής γύρω από
τη σημερινή περιοχή Τρεις Γέφυρες στα όρια των δήμων Αθηναίων, Αγίων Αναργύρων και Περιστερίου.
86
Λεύκα : Συνοικισμός του Δήμου Μάνδρας με πληθυσμό 40 κατ. το 1971, 30 κατ. το 1981, 18 κατ. το 1991,
26 κατ. (31 μόνιμους) το 2001 και 27 κατ. (28 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μάνδρας του
Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Λεύκα : Συνοικισμός της Κοινότητας Οινόης (Μάνδρας) με πληθυσμό 41 κατ. το 1981 και 33 κατ. το 1991.
Το 2001 δεν αναφέρεται. Οικισμός της Τ.Κ. Πύλης της Δ.Ε. Δερβενοχωρίων του Δήμου Τανάγρας (έδρα
Σχηματάριον) της Π.Ε. Βοιωτίας, με πληθυσμό 22 κατ. (22 μόνιμους) το 2011.
Λεύκα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς μεταξύ των παλιών εργοστασίων Ρετσίνα, Δηλαβέρη &
Σταθμών Σιδηροδρόμων (Φ.Ε.Κ. 122Α/1934 & 18Α/1985).
Λεύκα : Βλ. Κυνοσάργους.
Λημικό : Χωριό του Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό 145 κατ. το 1896 και 28 κατ. το 1907 (ως Λοιμικόν).
Λιάδα : Παλαιότερη ονομασία (1879-1927) Ντάγλα ή Δάγλα με πληθυσμό 85 κατ. το 1928 {ως Λιάδα
(Δάγλα)}. Από το 1961 αναφέρεται Αγνούσσαι.
Λιάτανι ή Λιάτανη : Χωριό (Λιατάνι) του Δήμου Παρασωπείας της Επαρχίας Θηβών το 1835 (Β.Δ. 8-4-
1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.) και του Δήμου Τανάγρας (ως Λιάταναις & Λιάτανι) το 1836 & το 1842 {Φ.Ε.Κ. 80/1836
(Παράρτημα) & 25/1842}. Στην απογραφή του 1844 (ως Λιάτανη) είχε πληθυσμό 438 κατ. Στις απογραφές
του 1879 (ως Λιάτανι) είχε πληθυσμό 645 κατ., του 1889 είχε 765 κατ., του 1896 είχε 855 κατ. και του 1907
(ως Λιάτανη) είχε 1.073 κατ. Κοινότητα Λιάτανης ή Λιατάνης το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 1.120
κατ. το 1920 και 1.180 κατ. το 1928. Το 1929 μετονομάστηκε Άγιος Θωμάς και η Κοινότητα Αγίου Θωμά
(Φ.Ε.Κ. 164Α/1929).
Λιμήν Ελευσίνος : Συνοικισμός της Κοινότητας Ελευσίνος με πληθυσμό 57 κατ. το 1920.
Λιμήν Εργαστήρια (Εργαστηρίων) : Χωριό του Δήμου Λαυρεωτικής με πληθυσμό 207 κατ. το 1896.
Μετέπειτα αναφέρεται ως Λιμήν Λαυρίου.
Λιμήν Ζέας : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985). Προηγούμενη ονομασία
Πασαλιμάνι ή Πασά Λιμάνι (Φ.Ε.Κ. 63Α/1978).
Λιμήν Λαυρίου : Προηγούμενη ονομασία Λιμήν Εργαστηρίων. Συνοικισμός του Δήμου Λαυρεωτικής με
πληθυσμό 189 κατ. το 1920.
Λιμήν Μαρκοπούλου : Παλαιότερες ονομασίες Πόρτο Ράφτη (1896-1953) & Λιμήν Μεσογαίας (1953-1976).
Συνοικισμός του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας με πληθυσμό 2.984 κατ. το 1981, 3.293 κατ. το 1991,
7.131 κατ. (5.148 μόνιμους) το 2001 και 9.790 κατ. (9.686 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στο Δήμο
Λιμήν Μεσογαίας : Παλαιότερες ονομασίες (1896-1953) Πορτορ(ρ)άφτι, και Πόρτο Ράφτη. Συνοικισμός της
Κοινότητας Μαρκοπούλου Μεσογαίας το 1953 (Φ.Ε.Κ. 195Α/1953) με πληθυσμό 182 κατ. το 1961 και 433
κατ. το 1971. Μετονομάστηκε Λιμήν Μαρκοπούλου το 1976 (Φ.Ε.Κ. 86Α/1976).
Λιμήν Πειραιώς : Αναφέρεται ως ένα από τα λιμάνια του τότε Βασιλείου της Ελλάδος (Φ.Ε.Κ. 10/1834).
Χωριό/συνοικία του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 832 κατ. το 1896 και 3.523 κατ. το 1907. Συνοικισμός του
Δήμου Πειραιώς το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 2.312 κατ. το 1920.
Λιμικό : Βλ. Λοιμικόν.
Λίμνη : Οικιστική περιοχή των Δήμων Άνω Λιοσίων, Ζεφυρίου & Αχαρνών. Αναφέρεται και ως Ρέθι (Φ.Ε.Κ.
19Δ/1976) & ως Ρέθι Λιούγκο (Φ.Ε.Κ. 432Δ/1994).
Λίμνη Βουλιαγμένη(ς) : Παλαιότερη ονομασία και Βουλιαγμένη. Χωριό/θέση του Δήμου Περαχώρας του
Νομού Αργολίδος και Κορινθίας (άγνωστο πότε). Συνοικισμός του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας με
πληθυσμό 31 κατ. το 1971, 50 κατ. το 1981, 94 κατ. το 1991, 100 κατ. (65 μόνιμους) το 2001 και 60 κατ. (62
μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Λουτρακίου - Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων
Θεοδώρων (έδρα Λουτράκιον) της Π.Ε. Κορινθίας.
Λίμνη Μαραθώνος : Συνοικισμός της Κοινότητας Καπανδριτίου. Στις απογραφές του 1961 είχε πληθυσμό
70 κατ., του 1971 είχε 126 κατ., του 1981 είχε 14 κατ. και του 1991 είχε 16 κατ.
Λιμνιώνας : Συνοικισμός της Κοινότητας Βαρνάβα (1981) με πληθυσμό 11 κατ. το 1991, 19 κατ. (18
μόνιμους) το 2001 και 7 κατ. (7 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Βαρνάβα του Δήμου Μαραθώνος
(έδρα Μαραθών) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Λιόνι : Βλ. Λιόσι ή Λιόσση.
Λιοντάρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων.
87
Λιόπεσι : Χωριό του Δήμου Αχαρνών το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836(Παράρτημα)},
του Δήμου Φυλής το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και του Δήμου Αχαρνών το 1858 (Φ.Ε.Κ. 26/1858). Βρισκόταν
στην περιοχή του κτήματος Τατοΐου.
Λιόπεσι : Έδρα {ως Μυρρινούς (Λιόπεσι) το 1835 & Λιόπεσι το 1836} του Δήμου Μυρρινούντος το 1835
(λανθασμένα Μυριούντος το 1836) με πληθυσμό 293 κατ. και στον οποίο Δήμο προσαρτήθηκαν τα χωριά
(με 138 κατ.) Γιαλού, Δράφι/Δάφρι, Κάντρα/Κάνζα, Καρέλα, Κόκλα, Παναγιά, Παπαγγελάκι και Χαρβάτι
{Φ.Ε.Κ. 17/1835 & 80/1836 (Παράρτημα)}. Το 1840 το Λιόπεσι, μαζί με όλα τα χωριά του Δήμου,
προσαρτήθηκε στο νέο Δήμο Κεκροπίας {έδρα Κουρσαλά (Κοροπής)} (Φ.Ε.Κ. 22/1840) που το 1842
μετονομάστηκε (λανθασμένα) σε Δήμο Κρωπίας (Β.Δ. 14-7-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Στην απογραφή του 1844
είχε πληθυσμό 423 κατ. Στις απογραφές του 1879 (ως Λιόπεση) είχε πληθυσμό 1.165 κατ., του 1889 (ως
Λιόπεσι) είχε 1.584 κατ., του 1896 είχε 2.003 κατ. και του 1907 είχε 2.589 κατ. Κοινότητα Λιόπεσι το 1912
(Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Μετονομάστηκε Παιαναία και Κοινότητα Παιανίας το 1915 (Φ.Ε.Κ. 148Α/1915).
Λιόσι ή Λιόσση ή Λιόσα ή Λιόσσια : Χωριό (λανθασμένα ως Λιόνι) του Δήμου Αχαρνών το 1835 (Φ.Ε.Κ.
17/1835), του Δήμου Χασσιάς ή Χαστιάς (ως Λιόσση ή Λιόσι) το 1836 {Φ.Ε.Κ. 15/1836 & 80/1836
(Παράρτημα)} και του Δήμου Φυλής (ως Λιόσα) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 είχε
πληθυσμό 177 κατ. Χωριό του Δήμου Αχαρνών το 1858 (Φ.Ε.Κ. 26/1858). Μετέπειτα αναφέρεται ως Παλαιά
Λιόσια (1879) και ως Άνω Λιόσσια (1907).
Λιόσ(σ)ια ή Λιοσάτι : Χωριό/θέση (Λιόσσια ή Ζευγολατειό) του Δήμου Περαίας το 1835 και του Δήμου
Μαραθώνος το 1842 (Β.Δ. 3-4-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Στο χάρτη του J. A. Kaupert (XX, 1893) αναφέρεται
Liossia Gut (κτήμα Λιόσια). Στις απογραφές του 1879 (ως Λιόσια) είχε πληθυσμό 9 κατ., του 1889 (ως
Λιόσα) είχε 32 κατ., του 1896 είχε 144 κατ. και του 1907 (ως Λιόσσια) είχε 175 κατ. Συνοικισμός (Λιόσια) της
Κοινότητας Κιούρκων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Το 1920 ως Λιοσάτι είχε πληθυσμό 82 κατ.
Μετονομάστηκε Κοκκινόβραχος το 1927 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927) με πληθυσμό 123 κατ. το 1928. Αναφέρεται ως
Κιούρκα - Λιοσάτη (!) το 2007 (Φ.Ε.Κ. 542Δ/2007).
Λιούμη : Βλ. Λούμη.
Λιπάσματα : Συνοικισμός (Φ.Ε.Κ. 252Α/1925) του Δήμου Πειραιώς. Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου
πόλεως) του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 1.519 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 437).
Λογοθέτι ή Λογοθέτη : Χωριό (περιοχής τέως Δήμου Αμαρουσίου) του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ.
30/1853). Στην απογραφή του 1896 (ως Λογοθέτη) είχε 8 κατ. Αναφερόταν και ως Κάτω Μαρούσι. Βρισκόταν
στην περιοχή Αγίου Θωμά - Παραδείσου Αμαρουσίου.
Λοιμικό(ν) ή Λημικό : Χωριό του Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό 145 κατ. το 1896 (ως Λημικό) και 28 κατ. το
1907 (ως Λοιμικόν). Συνοικισμός της Κοινότητας Μενιδίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Για τη λανθασμένη
γραφή και ερμηνεία του τοπωνυμίου Λοιμικόν βλ. σημείωση στο αντίστοιχο λήμμα των τοπωνυμίων.
Λοιμικό(ν) ή Λιμικό(ν) : Συνοικισμός της Κοινότητας Γραμματικού με πληθυσμό 62 κατ. το 1940 και 68 κατ.
το 1951. Μετονομάστηκε Αμπελών το 1954 (Φ.Ε.Κ. 188Α/1954).
Λούμη ή Λιούμη : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Αιγάλεω το 1934
με υπολογιζόμενο πληθυσμό 150 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934) και ενσωματώθηκε σε αυτήν το 1940
(Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Αναφέρεται και ως Λιούμη (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942 & 23Δ/1959 & 87Δ/1966 & 199Δ/1971).
Λούμπα : Συνοικισμός του Δήμου Βιλίων με πληθυσμό 15 κατ. το 1991, 7 κατ. (8 μόνιμους) το 2001 και 0
κατ. (1 μόνιμο) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Βιλίων του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της
Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Λουτράκι(ον) : Χωριό του Δήμου Περαχώρας του Νομού Αργολίδος και Κορινθίας (Επαρχία Κορίνθου). Το
1834 & το 1858 αναφερόταν ως λιμάνι Λουτρακίου (Φ.Ε.Κ. 10/1834 & 49/1858 - Πριν τη διάνοιξη του Ισθμού
μία συνήθης διαδρομή ήταν : Πειραιάς - Καλαμάκι Ισθμίας με πλοίο, Καλαμάκι - Λουτράκι δια ξηράς και
Λουτράκι - Ιόνια Νησιά με πλοίο). Καλοκαιρινή (από 1/4 έως 30/9) έδρα του Δήμου Περαχώρας από το 1880
(Φ.Ε.Κ. 3/1880). Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 335 κατ., του 1889 είχε 758 κατ. και του 1896 είχε
685 κατ. Το 1899 υπήχθη στο νέο Νομό Κορινθίας (Φ.Ε.Κ. 136/1899). Στην απογραφή του 1907 είχε
πληθυσμό 1.179 κατ. Κοινότητα Λουτρακίου το 1912 στην οποία προσαρτήθηκε ο συνοικισμός Περαχώρα
(Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Το 1920 είχε πληθυσμό 1.399 κατ. και το 1928 είχε 2.112 κατ. (πρόσφυγες 149).
Αναφέρεται ως Κοινότητα Λουτρακίου - Περαχώρας το 1928. Δήμος Λουτρακίου - Πέρα χώρας το 1934
(Φ.Ε.Κ. 33Α/1934). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 4.135 κατ., του 1951 είχε 4.107 κατ., του 1961
είχε 4.987 κατ., του 1971 είχε 5.786 κατ., του 1981 είχε 6.823 κατ., του 1991 είχε 9.388 κατ., του 2001 είχε
11.383 κατ. (10.673 μόνιμους) και του 2011 είχε κατ. (11.564 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ.
Λουτρακίου - Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (έδρα Λουτράκιον) της Π.Ε. Κορινθίας.
Λουτρό ή Λουτρός : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Παλλήνης.
88
Λουτρόπυργος : Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 21 κατ. το 1940, 16 κατ. το 1951 και 185
κατ. το 1961. Συνοικισμός της Κοινότητας Νέας Περάμου το 1962 (Φ.Ε.Κ. 186Α/1962).
Λούτσα : Συνοικισμός του Δήμου Μάνδρας με πληθυσμό 114 κατ. το 1961, 34 κατ. το 1971, 13 κατ. το 1981
και 3 κατ. το 1991.
Λούτσα : Αναφέρεται μικρός οικισμός Λούτσα το 1927 (χάρτης Γ.Υ.Σ. «Βραώνα», 1927), καθώς και το 1931
(Φ.Ε.Κ. 263Α/1931). Συνοικισμός της Κοινότητας Σπάτων με πληθυσμό 88 κατ. το 1940, του Δήμου Σπάτων
με πληθυσμό 60 κατ. το 1951 και 165 κατ. το 1961. Συνοικισμός του Δήμου Σπάτων-Λούτσας το 1965
(Φ.Ε.Κ. 118Α/1965) με πληθυσμό 564 κατ. το 1971. Κοινότητα Λούτσας το 1974 (Φ.Ε.Κ. 340Α/1974).
Μετονομάστηκε Άρτεμις και Κοινότητα Αρτέμιδος το 1977 (Φ.Ε.Κ. 249Α/1977).
Λόφοι Σωτήρος : Βλ. Λόφος Σωτήρος.
Λόφος : Προηγούμενες ονομασίες Μπέη(ς) (1835-1927 & 1940-1954) και Ξερολίθι (1927). Συνοικισμός της
Κοινότητας Μαραθώνος με πληθυσμό 46 κατ. το 1961, 145 κατ. το 1971 και 53 κατ. το 1981.
Λόφος Αξιωματικών : Οικιστική περιοχή του Δήμου Περιστερίου (Φ.Ε.Κ. 28Δ/1959 & 135Δ/1960).
Λόφος Αρδηττού : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 172Α/1957). Βλ. & Αρδηττός.
Λόφος Βριλησσού : Λανθασμένη ονομασία των Τουρκοβουνίων Αθηνών (Φ.Ε.Κ. 191Α/1954).
Λόφος Βώκου : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 5Α/1926).
Λόφος Γερμανού : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ηλιούπολης (Φ.Ε.Κ. 339Α/1955 & 149Δ/1960).
Λόφος Δεξαμενής : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νικαίας (Φ.Ε.Κ. 220Δ/1976).
Λόφος Ζούγκλα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας, στα όρια με την περιοχή Μάτι της Νέας Μάκρης.
Λόφος Κατακουζηνού : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γαλατσίου (Φ.Ε.Κ. 54Δ/1960).
Λόφος Κολωνού : Λανθασμένη ονομασία για το Λόφο Σκουζέ (Φ.Ε.Κ. 360Α/1926).
Λόφος Κουφός : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πεντέλης (Φ.Ε.Κ. 426Α/1932 & 18Α/1934). Βλ. & Κουφός.
Λόφος Κυθηρίων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αλίμου.
Λόφος Κυρίλλου : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ασπροπύργου. Αναφέρεται και ως Κυρίλλου.
Λόφος Λεβίδη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλλήνης.
Λόφος Νυμφών : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίου Στεφάνου.
Λόφος Παλλήνης : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλλήνης. Παλαιότερη ονομασία Ασύρματος.
Λόφος Σικελίας : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλλιθέας (περιοχή Χαροκόπου) (Φ.Ε.Κ. 258Α/1939 &
146Δ/1962). Παλαιότερη ονομασία Σικελίας (Σφαγεία), συνοικία του Δήμου Αθηναίων.
Λόφος Σκουζέ : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 237Δ/1969 & 18Α/1985). Αναφέρεται
(λανθασμένα) και ως Λόφος Κολωνού (Σκουζέ) (Φ.Ε.Κ. 360Α/1926).
Λόφος Στρέφη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 101Α/1907 & 181Α/1927). Αναφέρεται
Στρέφι το 1930 (Φ.Ε.Κ. 322Α/1930) και Στρέφη το 1985 (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Λόφος Σωτήρος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων στα Τουρκοβούνια (Φ.Ε.Κ. 82Α/1970).
Λόφος Τσακός : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίας Παρασκευής. Αναφέρεται και ως Τσακός.
Λόφος Φιλαρέτου : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλλιθέας.
Λόφος Φιλοπάππου : Βλ. Φιλοπάππου.
Λυκαβηττού : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 7.609 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001). Αναφέρεται Λυκαβηττός το 1985 (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Λυκείου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 1.157 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001).
Λυκόβρυση ή Λυκόβρυσις : Αν και στους χάρτες του J. A. Kaupert (V, 1883) και Lepsius - Βουγιούκα
(1906) αναφέρεται Lykovrysis & Λυκόβρυσις καταγράφεται ως Γλυκόβρυσις, χωριό του Δήμου Αθηναίων,
στις απογραφές του 1896 με πληθυσμό 54 κατ. και του 1907 με 42 κατ. Συνοικισμός (Λυκόβρυση) της
Κοινότητας Ηρακλείου με 121 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 62). Αναφέρεται ως Συνοικισμός της Κοινότητας
Αμαρουσίου το 1932 (Φ.Ε.Κ. 415Α/1932). Στην απογραφή του 1940 ένα τμήμα του συνοικισμού
ενσωματώθηκε στην Κοινότητα Ηρακλείου, ενώ το άλλο τμήμα ως Συνοικισμός της Κοινότητας Αμαρουσίου
είχε πληθυσμό 205 κατ. (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Κοινότητα Λυκοβρύσεως το 1949 (Φ.Ε.Κ. 184Α/1949) με
πληθυσμό 599 κατ. το 1951 και 1.502 κατ. το 1961. Η Λυκόβρυσις (Φ.Ε.Κ. 66Δ/1961) μετονομάστηκε(!)
Λυκόβρυσις το 1969 (Φ.Ε.Κ. 3Α/1969). Στις απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό 3.213 κατ., του 1981 είχε
4.437 κατ. και του 1991 είχε 5.965 κατ. Δήμος Λυκόβρυσης το 1994 (Φ.Ε.Κ. 133Α/1994). Το 2001 είχε
89
πληθυσμό 8.116 κατ. (8.426 μόνιμους) και το 2011 είχε 9.462 κατ. (9.650 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ.
Λυκοβρύσεως, στο Δήμο Λυκόβρυσης - Πεύκης (έδρα Πεύκη) της Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών.
Λυκότρυπα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αχαρνών.
Λυκουρίζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλυβίων «Θορικού».
Λυσικράτους : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 3.335 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001). Τμήμα της παλαιότερης οικιστικής περιοχής Πλάκα.
Μαγδαλέζα : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος (περιοχή Σταμάτας) με πληθυσμό 179 κατ. το 1907.
Συνοικισμός της Κοινότητας Μαραθώνος το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Τοπική ονομασία Αμυγδαλέζα.
Μαγκινέϊκα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Σταμάτας (περιοχή Αμυγδαλέζας).
Μαγκόμυλος : Βλ. Πάτημα Μελισσίων (Φ.Ε.Κ. 176Α/1957).
Μαγκούλεζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βιλλίων (Φ.Ε.Κ. 220Δ/1970). Βλ. Άγιος Νεκτάριος.
Μαγκουφάνα : Συνοικισμός «αστικός» της Κοινότητας Αμαρουσίου με πληθυσμό 186 κατ. το 1928
(πρόσφυγες 98) και 942 κατ. το 1940 και Συνοικισμός «κρατικός» της Κοινότητας Αμαρουσίου με πληθυσμό
610 κατ. το 1940. Κοινότητα Μαγκουφάνας το 1950 (Φ.Ε.Κ. 258Α/1950) με πληθυσμό 2.323 κατ. το 1951.
Μετονομάστηκε Πεύκη και Κοινότητα Πεύκης το 1960 (Φ.Ε.Κ. 16Α/1960) με πληθυσμό 3.763 κατ. το 1961.
Αναφέρεται Μαγκουφάνα το 1964 (Φ.Ε.Κ. 164Δ/1964).
Μαγούλα : Χωριό του Δήμου Ελευσίνος το 1835 με πληθυσμό 141 κατ. (Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.) και το
1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 330 κατ. Στις απογραφές του
Κοινότητα Μαγούλας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 558 κατ., του
1928 είχε 442 κατ., του 1940 είχε 458 κατ., του 1951 είχε 432 κατ., του 1961 είχε 675 κατ., του 1971 είχε
1.089 κατ., του 1981 είχε 1.915 κατ., του 1991 είχε 2.663 κατ. και του 2001 είχε 3.728 κατ. (3.476 μόνιμους).
Δήμος το 2006 (Φ.Ε.Κ. 1332Β/2006) με πληθυσμό 4.923 κατ. (4.735 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως
Δ.Ε./Δ.Κ. Μαγούλας, στο Δήμο Ελευσίνας (έδρα Ελευσίς) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Μαδαρό : Οικιστική περιοχή/θέση της Κοινότητας Συκαμίνου.
Μάδυτος : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στην Κοινότητας Νέας
Φιλαδελφείας το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 250 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Βλ. & Νέα
Μάδυτος.
Μαζαράκι : Χωριό του Δήμου Παρασωπείας της Επαρχίας Θηβών το 1835 (Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.) και
του Δήμου Αυλίδος (περιοχής τέως Δήμου Τανάγρας) το 1842 (Φ.Ε.Κ. 25/1842). Στην απογραφή του 1844
εμφανίζεται ως Μαζαρέκα του Δήμου Τανάγρας με πληθυσμό 23 κατ. Μάλλον πρόκειται για την περιοχή
Μαζαραίϊκα στη ΒΔ Πάρνηθα, που στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) αναφέρεται Μαζαράκι, στο χάρτη
του Σαρρή (1928) αναφέρεται Μαζαρέκα και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1948) αναφέρεται Μαζαρέϊκα. Αναφέρεται
χωριό Μαζαρέϊκα το 1955 (Φ.Ε.Κ. 4Α/1955).
Μάζι : Χωριό του Δήμου Μεγαρέων το 1835 με πληθυσμό 59 κατ. (Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.) και του
Δήμου Μεγάρων το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 52 κατ.
Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 71 κατ., του 1889 είχε 75 κατ., του 1896 είχε 87 κατ. και του 1907
είχε 102 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Μεγάρων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912), με πληθυσμό 58 κατ. το
1920, και του Δήμου Μεγαρέων το 1924 (Φ.Ε.Κ. 234Α/1924). Μετονομάστηκε Τριποδίσκος το 1927 (Φ.Ε.Κ.
179Α/1927) με πληθυσμό 132 κατ. το 1928. Το 1935 (Φ.Ε.Κ. 545Α/1935), καθώς και στις απογραφές του
1940 & 1951 εμφανίζεται πάλι ως Μάζι(ον) με πληθυσμό 232 κατ. και 46 κατ. αντίστοιχα. Μετονομάστηκε
Σπάρτα (η) το 1954 (Φ.Ε.Κ. 188Α/1954) με πληθυσμό 62 κατ. το 1961. Αναφέρεται και ως Μάζι ή Γεράνεια(!)
(Φ.Ε.Κ. 63Δ/1982 & 356Δ/2011).
Μάζι : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό
139 κατ. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 171 κατ., του 1889 είχε 194 κατ., του 1896 είχε 256 κατ.
και του 1907 είχε 301 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Καπανδριτίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με
πληθυσμό 281 κατ. το 1920. Μετονομάστηκε Πολυδένδρι το 1927 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927) με πληθυσμό 367 κατ.
το 1928.
Μάζι : Συνοικισμός της Κοινότητας Μάνδρας (δεν αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) που μετονομάστηκε
Οινόη και αναγνωρίστηκε ως Κοινότητα Οινόης το 1919 (Φ.Ε.Κ. 61Α/1919), με πληθυσμό 72 κατ. το 1920.
Μαίαδρος : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Βύρωνος το
1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 300 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934).
Μακρυάμμος : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Μάνδρας (βόρεια από τα Διόδια).
Μακρυγιάννη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 43Α/1904 & 18Α/1985 & 18Α/1985).
90
Μάλαγα ή Μάλαμα : Βλ. Παλαιά Σφαγεία Αθηνών.
Μαλακάσα : Χωριό του Δήμου Ωρωπίων. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό (μαζί με τη
Μαυροσουβάλα) 52 κατ., του 1889 είχε 52 κατ., του 1896 είχε 91 κατ. και του 1907 είχε 122 κατ. Συνοικισμός
της Κοινότητας Μαρκοπούλου (Ωρωπίων) το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 247 κατ. το 1920 και
222 κατ. το 1928. Το 1930 αναφέρεται (μάλλον λανθασμένα) ως Κοινότητα Σφενδάλης (τέως Μαλακάσης)
(Φ.Ε.Κ. 352Α/1930). Κοινότητα Μαλακάσας το 1934 (Μαλακάσης μετά το 1940) στην οποία προσαρτήθηκε ο
συνοικισμός Μήλεσι (Φ.Ε.Κ. 61Α/1934) (Μιλέσιον μετά το 1940). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό
476 κατ., του 1951 είχε 542 κατ., του 1961 είχε 286 κατ., του 1971 είχε 294 κατ., του 1981 είχε 522 κατ., του
1991 είχε 654 κατ., του 2001 είχε 745 κατ. (622 μόνιμους) και του 2011 είχε 518 κατ. (514 μόνιμους).
Υπάγεται, ως Δ.Ε./Τ.Κ. Μαλακάσης, στο Δήμο Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Μαλιακούκι : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 21 κατ. (17 μόνιμους) το 2001 και 64 κατ. (69
Μαλιαστέκα : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 118 κατ. (48 μόνιμους) το 2001 και 190 κατ.
Ανατολικής Αττικής. Αναφέρεται και ως Δροσιά.
Μάνδρα : Έδρα του Δήμου Ελευσίνος το 1835 & το 1836, ως Μάνδρα (Κούντουρα) & ως Κούντουρα με
πληθυσμό 663 κατ. και στον οποίο Δήμο προσαρτήθηκαν τα χωριά (με 881 κατ.) Βιλαρί, Ελευσίς / Ελευσίνα,
Κόρακας / Κορακά, Μαγούλα και Μονή Αγίου Μελετίου / Μελέκος {Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ. & Φ.Ε.Κ.
80/1836 (Παράρτημα)}. Χωριό του Δήμου Ελευσίνος το 1837, γιατί έδρα του Δήμου ορίστηκε η Ελευσίνα
(Φ.Ε.Κ. 7/1837), αλλά από την απογραφή του 1844 εμφανίζεται πάλι η Μάνδρα ως έδρα. Στις απογραφές
του 1844 είχε πληθυσμό 1.530 κατ., του 1853 είχε 1.849 κατ., του 1856 είχε 1.778 κατ. και του 1861 είχε
1.982 κατ. Το 1872 έδρα του Δήμου ορίστηκε(!) η Μάνδρα «όπου προ ετών εδρεύει η δημοτική αρχή»
(Φ.Ε.Κ. 23/1872). Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 2.553 κατ., του 1889 είχε 2.625 κατ., του 1896
είχε 3.103 κατ. και του 1907 είχε 3.669 κατ. Ο Δήμος Ελευσίνος στις απογραφές του 1844 είχε πληθυσμό
1889 εείχε 4.354 κατ., του 1896 είχε 4.978 κατ. και του 1907 είχε 6.653 κατ.
Κοινότητα Μάνδρας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912 - δεν αναφέρεται ο συνοικισμός Μάζι). Στις
απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 4.009 κατ., του 1928 είχε 2.768 κατ. και του 1940 είχε 3.246 κατ. Δήμος
το 1946 (Φ.Ε.Κ. 290Α/1946). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 3.857 κατ., του 1961 είχε 4.636 κατ.,
(11.084 μόνιμους) και του 2011 είχε 11.199 κατ. (11.327 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Μάνδρας, στο
Δήμο Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Μάνεσση - Κρητικά : Βλ. Κρητικά του Δήμου Γαλατσίου.
Μανιάτικα : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Πειραιώς (μεταξύ Ταμπουρίων & των
δύο λόφων Καραβά) με πληθυσμό 6.215 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 1.012).
Μανούτσο : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 82 κατ. (36 μόνιμους) το 2001 και 95 κατ. (95
Ανατολικής Αττικής. Αναφέρεται και ως Γαλήνη (Φ.Ε.Κ. 500Δ/1995 & 26Δ/2011). Παλαιότερη ονομασία της
περιοχής Μανούσο (Φ.Ε.Κ.30/1871).
Μαντριά Καπράλου : Συνοικισμός της Κοινότητας Πεντέλης με πληθυσμό 73 κατ. το 1961. Βλ. & Βλάχικα.
Μαούνια : Χωριό του Δήμου Αχαρνών το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)},
του Δήμου Φυλής το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και του Δήμου Αχαρνών το 1858 (Φ.Ε.Κ. 26/1858). Κατά μία
εκδοχή η σωστή ονομασία είναι Μαχούνια (σε έγγραφο αναφέρεται Mahoya) που ήταν από το 17ο αιώνα
μικρός οικισμός που ανήκε στο Μενίδι. Στο χάρτη του J. A. Kaupert (XX, 1893) αναφέρεται Machunia.
Μαραθών : Έδρα του Δήμου Μαραθώνος το 1835 και το 1836 με πληθυσμό 80 κατ. και στον οποίο Δήμο
προσαρτήθηκαν και τα χωριά (με 946 κατ.) Βαρνάβας, Βελιαζίκι / Βελιαξίκι, Βρανάς / Βρανοί, Γραμματικό,
Διόνυσος, Επάνω Σούλι / Άνω Σούλι, Κάτω Σούλι, Καλέντος / Καλάντσι, Μπέϊ-Σεφέρι / (Σεφέρι, Ξυλοκέριζα /
Ξηλοκερατιά, Ραπιντόσα / Ραπίνισα, Σιράκο, Σπατατσίκι & Σταμάτας / Σταμάταις {Φ.Ε.Κ. 17/1835 & 80/1836
(Παράρτημα)}. Το 1836 προσαρτήθηκε και το χωριό Καπανδρίτι και το 1840 τα χωριά Βιλιώτι, Κεραμύδι και
Μάζι (Φ.Ε.Κ. 22/1840), καθώς και ο Δήμος Περαίας, μαζί με όλα τα χωριά του, αλλά στην πράξη δεν
εφαρμόστηκε ποτέ (Διάταγμα Υπ. Εσ.). Στις απογραφές του 1844 είχε πληθυσμό 284 κατ., του 1853 είχε 182
κατ., του 1856 είχε πληθυσμό 180 κατ., του 1861 είχε 285 κατ., του 1879 είχε 542 κατ., του 1889 είχε 759
κατ., του 1896 είχε 1.008 κατ. και του 1907 είχε 1.135 κατ. Ο Δήμος Μαραθώνος στις απογραφές του 1844
91
είχε πληθυσμό 2.024 κατ., του 1848 είχε 1.796 κατ., του 1849 είχε 1.789 κατ., του 1850 είχε 1.742 κατ., του
2.995 κατ., του 1889 είχε 3.600 κατ., του 1896 είχε 5.159 κατ. και του 1907 είχε 6.095 κατ.
Κοινότητα Μαραθώνος το 1912 στην οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Βρανά, Γεροτσακούλι,
Διόνυσος (Λατομεία), Καλέντζι, Κάτω Σούλι, Μαγδαλέζα, Μπέη, Ξυλοκέριζα, Πλεξίζα, Ραπεντόσα και
Σταμάτα (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 1.291 κατ., του 1928 είχε 2.023 κατ.
(πρόσφυγες 419), του 1940 είχε 2.095 κατ., του 1951 είχε 2.313 κατ., του 1961 είχε 2.167 κατ., του 1971 είχε
1.976 κατ. και του 1981 είχε 2.052 κατ. Δήμος το 1989 (Φ.Ε.Κ. 251Α/1989). Στις απογραφές του 1991 είχε
πληθυσμό 5.453 κατ., του 2001 είχε 4.399 κατ. (4.297 μόνιμους) και του 2011 είχε 7.081 κατ. (7.170
μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Μαραθώνος, στο Δήμο Μαραθώνος (έδρα Μαραθών) της Π.Ε.
Μάριζα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Παλλήνης.
Μαρίκες : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Ραφήνας.
Μαρίστρα : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 62 κατ. (30 μόνιμους) το 2001 και 33 κατ. (34
Μαρκάτι : Παλαιότερη ονομασία Μερκάτι (1907-1920). Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 112
Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Μαρκόπουλο(ν) (Μεσογαίας) : Έδρα {ως Αραφήν (Μαρκόπουλον)} του Δήμου Αραφήνος το 1835 με
πληθυσμό 505 κατ. και στον οποίο Δήμο προσαρτήθηκαν τα χωριά (με 839 κατ.) Βαθύ Πηγάδι, Βάρι,
Βελανδίτσα / Βελανιδίτσα, Βρουβά, Κουρσαλαί / Κουρσαλά (έδρα του Δήμου το 1836), Μπάλα, Νέαις
Βραώνες / Νέαις Βρούνες, Νταού, Παλιαίς Βραώνες, Πετρίτσα, Ραφίνα / Ράφινα και Σπάτα {Φ.Ε.Κ. 17/1835
& 80/1836 (Παράρτημα)}. Το 1840 το Μαρκόπουλο μαζί με όλα τα χωριά του Δήμου προσαρτήθηκαν στο
Δήμο Κεκροπίας (έδρα Κουρσαλά) (Φ.Ε.Κ. 22/1840) που το 1842 μετονομάστηκε (λανθασμένα) σε Δήμο
Κρωπίας (Β.Δ. 14-7-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Έδρα του Δήμου Κρωπίας το 1847 (Φ.Ε.Κ. 34/1847). Στις
1.429 κατ., του 1889 είχε 1.762 κατ., του 1896 είχε 2.084 κατ. και του 1907 είχε 2.627 κατ. Ο Δήμος Κρωπίας
στις απογραφές του 1848 είχε πληθυσμό 2.701 κατ., του 1849 είχε 2.741 κατ., του 1850 είχε 2.756 κατ., του
6.507 κατ., του 1889 είχε 8.087 κατ., του 1896 είχε 9.827 κατ. και του 1907 είχε 12.471 κατ.
Κοινότητα Μαρκοπούλου το 1912 στην οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Άγιος Σπυρίδων,
Βραώνα, Δάγλα, Πορτορράφτι και Πρασσάς ή Μπράσσα (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Μετονομάστηκε Κοινότητα
Μαρκοπούλου Μεσογαίας το 1915 (Φ.Ε.Κ. 250Α/1915). Στις απογραφές του 1920, ως Μαρκόπουλον
Μεσογαίας (Κρωπίας) είχε πληθυσμό 3.035 κατ., του 1928 είχε 3.635 κατ. (πρόσφυγες 78), του 1940 είχε
4.513 κατ., του 1951 είχε 4.972 κατ. και του 1961 είχε 5.046 κατ. Δήμος το 1964 (Φ.Ε.Κ. 185Α/1964). Στις
απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό 5.399 κατ., του 1981 είχε 6.116 κατ., του 1991 είχε 6.716 κατ., του 2001
είχε 7.614 κατ. (7.813 μόνιμους) και του 2011 είχε 9.333 κατ. (9.513 μόνιμους). Υπάγεται στο Δήμο
Μαρκόπουλο(ν) (Ωρωπού) : Χωριό του Δήμου Περαίας (έδρα Κάλαμος) το 1835 με πληθυσμό 201 κατ.
(Φ.Ε.Κ. 17/1835), το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του
1844 είχε πληθυσμό 284 κατ. Χωριό του Δήμου Ωρωπίων το 1871 (Φ.Ε.Κ. 41/1871). Στις απογραφές του
Κοινότητα Μαρκοπούλου (Ωρωπίων) το 1912 στην οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Μαλακάσα
και Μήλεσι (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 673 κατ., του 1928 είχε 730 κατ.,
του 1940 είχε 1.018 κατ. (ως Μαρκόπουλον Ωρωπού), του 1951 είχε 843 κατ., του 1961 είχε 776 κατ., του
1971 είχε 646 κατ., του 1981 είχε 814 κατ., του 1991 είχε 877 κατ., του 2001 είχε 3.532 κατ. (3.117 μόνιμους)
και του 2011 είχε 2.529 κατ. (2.549 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Μαρκοπούλου Ωρωπού, στο Δήμο
Μαρμαράδικα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αμαρουσίου, στην Καλογρέζα (Φ.Ε.Κ. 117Δ/1964).
Μαρούγκα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, βόρεια από την Κινέτα (Φ.Ε.Κ. 73Δ/1989). Αναφέρεται
(λανθασμένα) Μαρούλα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Μαρούσι : Έδρα του Δήμου Αμαρ(ο)υσίου το 1835 & το 1836 {Φ.Ε.Κ. 17/1835 & 80/1836 (Παράρτημα)}. Βλ.
Αμαρούσιον.
92
Μάσχα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Περιστερίου (Φ.Ε.Κ. 111Δ/1972).
Μάτι(ον) : Συνοικισμός (Μάτιον) της Κοινότητας Νέας Μάκρης με πληθυσμό 43 κατ. το 1940, 50 κατ. το
1951 και 99 κατ. το 1961. Αναφέρεται Μάτι το 1966 (Φ.Ε.Κ. 280Α/1966) και πάλι Μάτιον το 1972 (Φ.Ε.Κ.
361Δ/1972).
Μαύρα Αμπέλια : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Ραφήνας.
Μαυροκορδάτου : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Νέας Ιωνίας (Φ.Ε.Κ. 125Δ/1960).
Μαυρολίμνη : Συνοικισμός της Κοινότητας Πισίων με πληθυσμό 35 κατ. το 1991 και Συνοικισμός του Δήμου
Λουτρακίου - Περαχώρας με πληθυσμό 24 κατ. (9 μόνιμους) το 2001 και 17 κατ. (18 μόνιμους) το 2011.
Υπάγεται στην Τ.Κ. Πισίων της Δ.Ε. Λουτρακίου - Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων
(έδρα Λουτράκιον) της Π.Ε. Κορινθίας.
Μαυρομμάτι : Χωριό του Δήμου Αχαρνών το 1858 (Φ.Ε.Κ. 26/1858). Μάλλον λανθασμένη ονομασία και
πιθανώς να πρόκειται για το Μονομ(μ)άτι.
Μαυροσουβάλα : Χωριό του Δήμου Ωρωπίων. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό (μαζί με τη
Μαλακάσα) 52 κατ. και του 1896 είχε 7 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου (Ωρωπίων) με
πληθυσμό 540 κατ. το 1920 και 342 κατ. το 1928. Κοινότητα Μαυροσουβάλας το 1929 (Φ.Ε.Κ. 221Α/1929)
με πληθυσμό 180 κατ. το 1940 και 62 κατ. το 1951. Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού το
1955 (Φ.Ε.Κ. 222Α/1955) με πληθυσμό 37 κατ. το 1961.
Μαχούνια : Πιθανή σωστή ονομασία του οικισμού Μαούνια. Έχει αναφερθεί και ως Μπαχούνια ή Μαβούνια.
Μεγάλα Πεύκα : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 78 κατ. (53 μόνιμους) το 2001 και 81 κατ.
Μεγάλα Σχίνα ή Μεγάλα Σχοίνα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αχαρνών (Φ.Ε.Κ. 153Α/1987).
Μεγάλη Αυλή : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 113 κατ. (65 μόνιμους) το 2001 και 160 κατ.
Μεγάλο Καβούρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βουλιαγμένης (Φ.Ε.Κ. 186Δ/1960 & 157Δ/1964).
Μεγάλο Πεύκο : Παλαιά ονομασία (λέγεται και σήμερα για ένα τμήμα) της Νέας Περάμου (Φ.Ε.Κ. 341Α/1952
& 40Α/1958 & 133Α/1964).
Μέγαρα : Έδρα του Δήμου Μεγαρέων το 1835 (Δ. Μεγάρων το 1836) με πληθυσμό 1.956 κατ. και στον
οποίο Δήμο προσαρτήθηκε το χωριό Μάζι (με 59 κατ.) {Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ. & Φ.Ε.Κ. 80/1836
(Παράρτημα)}. Τα Μέγαρα στις απογραφές του 1844 είχαν πληθυσμό 2.745 κατ., του 1853 είχαν 2.916 κατ.,
του 1856 είχαν 3.208 κατ., του 1861 είχαν 3.460 κατ., του 1879 είχαν 5.348 κατ., του 1889 είχαν 6.249 κατ.,
του 1896 είχαν 6.409 κατ. και του 1907 είχαν 7.926 κατ. Ο Δήμος Μεγάρων στις απογραφές του 1844 είχε
3.077 κατ., του 1856 είχε 3.208 κατ., του 1861 είχε 3.521 κατ. και του 1870 είχε 4.093 κατ. Μετέπειτα
εμφανίζεται ως Δήμος Μεγαρέων. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 5.419 κατ., του 1889 είχε 6.324
κατ., του 1896 είχε 6.529 κατ. και του 1907 είχε 8.082 κατ.
Κοινότητα Μεγάρων το 1912 στην οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Μάζι και Όρμος Πάχη
(Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Το 1920 είχε πληθυσμό 9.531 κατ. Δήμος Μεγαρέων το 1924 (Φ.Ε.Κ. 234Α/1924). Στις
απογραφές του 1928 είχε πληθυσμό 10.441 κατ. (πρόσφυγες 120), του 1940 είχε 12.292 κατ., του 1951 είχε
Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Μεγαρέων, στο Δήμο Μεγαρέων (έδρα Μέγαρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Μέγας Βασίλειος : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Ασπροπύργου.
Μελέκος : Χωριό του Δήμου Ελευσίνος το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Μάλλον πρόκειται για τη
Μονή Οσίου Μελετίου, που ήταν «χωριό» του Δήμου Ελευσίνος το 1835 (Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.).
Μελετοπούλου : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 56Α/1922 & 5Α/1926).
Μελί(ον) : Συνοικισμός (ως Μελί) του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 359 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 359)
και 533 κατ. το 1940 (ως Μελίον). Αναφέρεται και ως Μελί (Φ.Ε.Κ. 145Α/1947 & 228Δ/1975).
Μελίσσια : Συνοικισμός της Κοινότητας Αμαρουσίου με πληθυσμό 204 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 52) και
1.272 κατ. το 1940. Κοινότητα Μελισσίων το 1946 στην οποία προσαρτήθηκε ο συνοικισμός Παληάγιαννης
είχε 5.374 κατ. και του 1981 είχε 8.639 κατ. Δήμος το 1990 (Φ.Ε.Κ. 75Α/1990) με πληθυσμό 13.469 κατ. το
93
1991, 19.526 κατ. (19.886 μόνιμους) το 2001 και 22.799 κατ. (22.741 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως
Δ.Ε./Δ.Κ. Μελισσίων, στο Δήμο Πεντέλης (έδρα Μελίσσια) της Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών.
Μελίσσια : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Ασπροπύργου.
Μελισσουργού : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλυβίων «Θορικού», όπου παλιό ομώνυμο πυργόσπιτο.
Μελίτης : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 3.101 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001). Τμήμα της παλαιότερης οικιστικής περιοχής Πετράλωνα. Αναφέρεται ως Θησείο(ν) ή Θησείου
(Φ.Ε.Κ. 385Α/1930).
Μενιδιάτικα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γαλατσίου. Αναφέρεται και ως Άνω Μενιδιάτικα.
Μενίδι(ον) : Έδρα {ως Αχαρναί (Μενίδι) το 1835 & ως Μενίδι ή Μενίδη το 1836} του Δήμου Αχαρνών το
1835 & το 1836 με πληθυσμό 1.219 κατ. Στο Δήμο προσαρτήθηκαν τα χωριά (με 284 κατ.) Βαριπόμπι
(Βαρυμπόπι), Κουκουβάουνες, Λιόπεσι, Μαούνια, Μονοπάτι και Τατόϊ, καθώς και τα χωριά περιοχής Χασιάς
(με 1.039 κατ.) Χασά (Χασσιά / Χαστιά), Καλύβια Χασιάς (Καλύβια Χαστιάς), Καματερό(ν) και Λιόνι (Λιόσση /
Λιόσι) {Φ.Ε.Κ. 17/1835 & 15/1836). Τα 4 χωριά της Χασιάς σχημάτισαν το Δήμο Χασσιάς ή Χαστιάς το 1836
{Φ.Ε.Κ. 15/1836 & 80/1836 (Παράρτημα)}. Το 1840 οι Δήμοι Αχαρνών και Χασιάς σχημάτισαν το Δήμο
Φυλής (έδρα Χασιά) με συνολικό πληθυσμό 2.558 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 το Μενίδι
είχε πληθυσμό 1.121 κατ. Το 1858 ο Δήμος Φυλής διαιρείται σε Δήμο Φυλής, με έδρα τα Καλύβια (σήμερα
Ασπρόπυργος), και πληθυσμό 1.355 κατ. και σε Δήμο Αχαρνών, με έδρα το Μενίδι(ον), και πληθυσμό 1.743
κατ. (Φ.Ε.Κ. 26/1858). Στις απογραφές του 1861 το Μενίδι(ον) είχε πληθυσμό 1.365 κατ. και ο Δήμος 2.288
κατ., του 1870 ο Δήμος είχε 2.915 κατ., του 1879 είχε το Μενίδι(ον) 2.168 κατ. και ο Δήμος 3.415 κατ., του
1889 είχε 2.550 κατ. και ο Δήμος 3.965 κατ., του 1896 είχε 2.973 κατ. και ο Δήμος 4.889 κατ. και του 1907
είχε 3.546 κατ. (ως Μενίδι) και ο Δήμος 5.853 κατ.
Κοινότητα Μενιδίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) στην οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί
Ασπρόβρυσι, Βαρυμπόπι, Καματερόν, Κουσίζον, Λοιμικόν, Μπέλιζα, Σαλονίκι και Τατόϊ ή Δεκέλεια. Το 1915
μετονομάστηκε Κοινότητα Αχαρνών (Φ.Ε.Κ. 149Α/1915) και ο συνοικισμός Καματερόν προσαρτήθηκε στο
Δήμο Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 475Α/1915). Αναφέρεται ως Μενίδι σε χρυσόβουλο του 1209 του Πάπα Ιννοκέντιου
Γ, δηλαδή πριν την εγκατάσταση των Αρβανιτών στην Αττική. Πιθανή προέλευση από το όνομα Μενίδης.
Τοπωνύμιο Μενίδι υπάρχει και στην Ακαρνανία.
Μερέντα : Παλαιότερες ονομασίες (απογραφή 1920) Πρασσάς ή Μπράσσα. Συνοικισμός της Κοινότητας
Μαρκοπούλου Μεσογαίας με πληθυσμό 53 κατ. το 1928 (ως Πρασσάς ή Μπράσσα ή Μερέντα).
Μερκάτι : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 68 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας Κερατέας
το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 70 κατ. το 1920. Από το 1991 αναφέρεται ως Μαρκάτι.
Μέρχανι : Βλ. Μπραχάμι (Αμαρουσίου).
Μεσονύχι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αχαρνών.
Μεσοχώρι : Βλ. Αγίασμα (Λαυρεωτικής).
Μεσσηνίων - Δασικών : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Σταμάτας, στη Ρέα (Φ.Ε.Κ. 104Δ/1961).
Μεταμόρφωσις ή Μεταμόρφωση : Παλαιότερη ονομασία (1835-1957) Κουκουβάονες & Κουκουβάουναι(ς)
(Φ.Ε.Κ. 11Α/1957). Κοινότητα (από το 1933) Μεταμορφώσεως το 1957 με πληθυσμό 7.952 κατ. το 1961 και
16.880 κατ. το 1971. Δήμος Μεταμορφώσεως το 1972 (Φ.Ε.Κ. 88Α/1972). Στις απογραφές του 1981 είχε
πληθυσμό 17.840 κατ., του 1991 είχε 21.052 κατ., του 2001 είχε 26.448 κατ. (27.522 μόνιμους) και του 2011
είχε 29.581 κατ. (29.891 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών (Δήμος Μεταμορφώσεως /
έδρα Μεταμόρφωσις).
Μεταμόρφωσις Σωτήρος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βύρωνος. Παλαιότερη ονομασία Κοπανά(ς).
Μεταξουργείο(ν) : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Μετόχι(ον) Αναβύσσου : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 13 κατ. το 1896 και 14 κατ. το 1907.
Συνοικισμός της Κοινότητας Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 32 κατ. το 1928. Σήμερα
είναι γνωστό ως Άγιος Παντελεήμων.
Μετόχι Βουρβά : Βλ. Βουρβά.
Μετόχι Ρη ή Ρι : Οικιστική περιοχή/θέση της Κοινότητας Καπανδριτίου. Μάλλον Ρι, που σημαίνει νέο.
Μετς : Παλαιότερες ονομασίες Παντρεμενάδικα (χιουμοριστική) & Αρδηττού. Οικιστική περιοχή του Δήμου
Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 9Δ/1962 & 18Α/1985), στα δυτικά του λόφου Αρδηττού, όπου ομώνυμο κέντρο αναψυχής.
Μηλαδέζα ή Μιλαδέζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βάρης (Φ.Ε.Κ. 756Δ/1989).
Μήλεσι ή Μίλεσι : Χωριό (Μήλεσι) του Δήμου Ωρωπού της Επαρχίας Θηβών το 1835 με πληθυσμό 75 κατ.
(Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.), του Δήμου Τανάγρας της Διοίκησης Θηβών το 1836 (ως Μίλεσι) {Φ.Ε.Κ.
94
80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Περαίας το 1840 (ως Μηλίσσι) (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του
1844 (ως Μίλιοσι) είχε πληθυσμό 79 κατ. Χωριό του Δήμου Ωρωπίων το 1871 (Φ.Ε.Κ. 41/1871). Στις
απογραφές του 1879 (ως Μήλεσι) είχε πληθυσμό 85 κατ., του 1889 είχε 89 κατ., του 1896 είχε 104 κατ. και
του 1907 είχε 109 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου (Ωρωπίων) το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912)
ως Μήλεσι, με πληθυσμό 206 κατ. το 1920 και 231 κατ. το 1928. Συνοικισμός της Κοινότητας Μαλακάσας το
1934 (Φ.Ε.Κ. 61Α/1934) ως Μήλεσι. Από το 1940 αναφέρεται Μιλέσιον.
Μηλοροπίτη ή Μηλοροπίτος : Βλ. Μιτροπίτος & Μητροπήσι.
Μητροπήσι : Χωριό (ως Μητροπίση) του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό (μαζί με το Δημολάκι) 80 κατ. το
1896. Ξαναεμφανίζεται ως Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 184 κατ. το 1991, 52 κατ. (27
Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής. Βλ. Μιτροπίτος & Μηλοροπίτος & Μηλοροπίτη.
Αναφέρεται και ως Μιτροπήσι.
Μητροπόλεως : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908 & 120Α/1912) με πληθυσμό
6.433 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Τμήμα της παλαιότερης οικιστικής περιοχής Πλάκα.
Μικρό Καβούρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βουλιαγμένης (Φ.Ε.Κ. 86Δ/1960).
Μικρολίμανο : Παλαιότερη ονομασία (1971) Τουρκολίμανο με πληθυσμό 19 κατ. το 1971. Συνοικισμός του
Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 70 κατ. το 1981, 482 κατ. το 1991, 234 κατ. (152 μόνιμους) το 2001 και 117
Μικρολίμανο : Βλ. Τουρκολίμανο Πειραιώς.
Μικρός Καραβάς : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νικαίας, στα όρια με το Δήμο Πειραιώς (Φ.Ε.Κ.
207Δ/1970).
Μικροχώρι(ον) : Παλαιότερες ονομασίες (μέχρι το 1927) Βελιαζίκι, Βιλλαντζίκι και Βελλιαντζίκι (Φ.Ε.Κ.
179Α/1927). Συνοικισμός της Κοινότητας Καπανδριτίου με πληθυσμό 89 κατ. το 1928 και 83 κατ. το 1940.
Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 89 κατ., του 1961 είχε 77 κατ., του 1971 είχε 76 κατ., του 1981 είχε
97 κατ., του 1991 είχε 163 κατ., του 2001 είχε 372 κατ. (331 μόνιμους) και του 2011 είχε 560 κατ. (578
μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Καπανδριτίου του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής
Αττικής.
Μιλέσιον : Παλαιότερη ονομασία (1835-1940) Μήλεσι & Μίλεσι & Μίλισσι. Συνοικισμός της Κοινότητας
Μαλακάσας (από το 1934). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 276 κατ., του 1951 είχε 314 κατ., του
κατ. (670 μόνιμους) και του 2011 είχε 405 κατ. (425 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Μαλακάσης του
Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Μιτροπίτος : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835). Αναφέρεται
Μηλοροπίτος το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και Μηλοροπίτη το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Βλ.
Μητροπήσι.
Μιχελή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ιλίου (Νέων Λιοσίων) (Φ.Ε.Κ. 132Δ/1967 & 156Δ/1971).
Μιχούλη : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Γλυκών Νερών.
Μολυβά - Χαροκόπου : Βλ. Χαροκόπου.
Μοναστηράκι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αθηναίων.
Μονή ....... : Βλ. Κεφάλαιο «Μνημεία - Μονές».
Μονομ(μ)άτι : Χωριό (λανθασμένα ως Μονοπάτι) του Δήμου Αχαρνών το 1835 και το 1836 {Φ.Ε.Κ. 17/1835
& 15/1836 & 80/1836 (Παράρτημα)}, καθώς και του Δήμου Φυλής (ως Μονομμάτι) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840).
Αναφέρεται ένα χωριό Μαυρομμάτι του Δήμου Αχαρνών το 1858 (Φ.Ε.Κ. 26/1858). Μάλλον λανθασμένη
ονομασία και πρόκειται για το Μονομμάτι, στην περιοχή του ρέματος Χελιδονούς.
Μορτερό : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Ερυθραίας (Φ.Ε.Κ. 894Δ/1988 & 655Δ/1991).
Μορτερό : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Νέας Πεντέλης (Φ.Ε.Κ. 128Α/1958).
Μορφαίϊκα ή Μορφέϊκα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βιλίων, ΝΑ από το Άνω Αλεποχώρι(ον).
Μοσχάτο(ν) : Χωριό του Δήμου Αθηναίων. Στις απογραφές του 1896 είχε πληθυσμό 176 κατ. και του 1907
είχε 203 κατ. (ως συνοικισμός/συνοικία). Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 1.290
κατ. το 1920. Κοινότητα Μοσχάτου το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) στην οποία προσαρτήθηκε ο συνοικισμός
Παράγκες (Φ.Ε.Κ. 187Α/1927) και με πληθυσμό 4.966 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 2.017) και συνολικό
πληθυσμό 6.031 κατ. (Μοσχάτον 4.966 & Παράγκες 1.065). Αναφέρεται η ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού
95
το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930). Το 1940 είχε πληθυσμό 10.348 κατ. Δήμος Μοσχάτου το 1943 (Φ.Ε.Κ.
μόνιμους) και του 2011 είχε 25.133 κατ. (25.441 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Μοσχάτου, στο Δήμο
Μοσχάτου - Ταύρου (έδρα Μοσχάτον) της Π.Ε. Νοτίου Τομέα Αθηνών.
Μπάλα : Συνοικισμός της Κοινότητας Σταμάτας με πληθυσμό 378 κατ. το 1940, 319 κατ. το 1951 και 362
κατ. το 1961. Κοινότητα Μπάλας το 1965 (Φ.Ε.Κ. 231Α/1965) με πληθυσμό 573 κατ. το 1971. Κατάργηση
της Κοινότητας το 1971 (Φ.Ε.Κ. 55Α/1971). Ανάκληση της απόφασης κατάργησης το 1973 (Απόφ. 220
Σ.Ε./1973). Μετονομάστηκε Ροδόπολις και Κοινότητα Ροδοπόλεως (Φ.Ε.Κ. 162Α/1981) με πληθυσμό 786
κατ. το 1981.
Μπάλα : Χωριό του Δήμου Αραφήνος (έδρα Μαρκόπουλον) το 1835 με πληθυσμό 13 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835),
του Δήμου Αραφήνος (έδρα Κουρσαλά) το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Κεκροπίας το
1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) που το 1842 μετονομάστηκε σε Δήμο Κρωπίας (Β.Δ. 14-7-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.).
Μπαλάνα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γέρακα.
Μπαμπαλή ή Μουστάκα : Βλ. Παλαιά Σκοποβολή Αθηνών.
Μπαρουτάδικο : Βλ. Πυριτιδοποιείον Αιγάλεω.
Μπάφι(ον) : Συνοικισμός της Κοινότητας Αχαρνών με πληθυσμό 192 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 178) και 291
κατ. το 1940 (ως Μπάφιον). Κοινότητα Μπαφίου το 1947 (Φ.Ε.Κ. 289Α/1947) με πληθυσμό 493 κατ. το
1951. Μετονομάστηκε Κρυονέρι(ον) και Κοινότητα Κρυονερίου το 1954 (Φ.Ε.Κ. 188Α/1954).
Μπάφι(ον) : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου (Ωρωπίων) με πληθυσμό 192 κατ. το 1920. Στις
απογραφές του 1928 είχε πληθυσμό 306 κατ., του 1940 (ως Μπάφιον) είχε 196 κατ. και του 1951 είχε 129
κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού. Στις απογραφές του 1981 είχε πληθυσμό 24 κατ.,
του 1991 είχε 60 κατ., του 2001 είχε 36 κατ. (36 μόνιμους) και του 2011 είχε 69 κατ. (58 μόνιμους). Υπάγεται
στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μαρκοπούλου Ωρωπού του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Μπέη(ς) ή Μπέϊ : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος το 1835 (ως Μπέϊ Σεφέρι) με πληθυσμό 109 κατ. (Φ.Ε.Κ.
17/1835), το 1836 (ως Σεφέρι) {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στις απογραφές
του 1879 (ως Μπέϊ) είχε πληθυσμό 119 κατ., του 1889 (ως Μπέη) είχε 149 κατ., του 1896 είχε 132 κατ. και
του 1907 είχε 130 κατ. Συνοικισμός Μπέη της Κοινότητας Μαραθώνος το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με
πληθυσμό 103 κατ. το 1920. Μετονομάστηκε Ξερολίθι το 1927 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927). Στην απογραφή του
1928 δεν αναφέρεται. Αναφέρεται πάλι Μπέης στις απογραφές του 1940 με πληθυσμό 233 κατ. και του 1951
με 41 κατ. Μετονομάστηκε Λόφος το 1954 (Φ.Ε.Κ. 188Α/1954) με πληθυσμό 46 κατ. το 1961 {ως Λόφος
(Μπέης)}.
Μπέϊ & Μπέϊ - Σεφέρι : Βλ. Μπέη(ς).
Μπελεγρή : Βλ. Τσελεπίτσερη.
Μπέλιζα : Χωριό του Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό 13 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας Μενιδίου
το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 60 κατ. το 1920. Βλ. και Μπίλιζα.
Μπερχάμη ή Μπερχάμι : Βλ. Μπραχάμι (Αμαρουσίου).
Μπεσκάκι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων.
Μπίλιζα : Αναφέρεται η περιοχή (κτήμα) Μπίλιζα ή Βίλιζα για το Συνεταιρισμό Στεγάσεως Μακεδόνων και
Θρακών «Η Μακεδονία» (Φ.Ε.Κ. 89Α/1952 & 54Β/1954). Βλ. και Μπέλιζα.
Μπίσ(σ)ια : Βλ. Πίσια.
Μπογιάτι : Χωριό του Δήμου Περαίας (έδρα Κάλαμος) το 1835 με πληθυσμό 15 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και το
1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Χωριό του Δήμου Μαραθώνος. Στις απογραφές του 1844 (ως
Μπουγιάτι) είχε πληθυσμό 17 κατ., του 1879 (ως Μπογιάτι) είχε 29 κατ., του 1889 (ως Μπουγιάτι) είχε 70
κατ., του 1896 είχε 75 κατ. και του 1907 (ως Μπογιάτι) είχε 97 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Κιούρκων
(μετέπειτα Αφιδνών) το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 155 κατ. το 1920 και 147 κατ. το 1928.
Αναφέρεται και ως Οίον (χάρτης Σαρρή 1928, Φ.Ε.Κ. 357Α/1935, χάρτης Γ.Υ.Σ. 1944 & Φ.Ε.Κ. 161Α/1956 &
311Δ/1976). Συνοικισμός της Κοινότητας Αγίου Στεφάνου ως Παλαιό Μπογιάτι το 1939 (Φ.Ε.Κ. 388Α/1939).
Αναφέρεται & ως Άγιος Στέφανος (Μπογιάτι) (Φ.Ε.Κ.147Δ/1960).
Μπόσκιζα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αχαρνών.
Μπούγα : Χωριό του Δήμου Τανάγρας της Επαρχίας Θηβών το 1835 (Διοίκησης Θηβών το 1836) με
πληθυσμό 39 κατ. {Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ. & Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Περαίας το
1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 71 κατ. Χωριό του Δήμου Ωρωπίων το
1871 (Φ.Ε.Κ. 41/1871). Στις απογραφές του 1879 (λανθασμένα ως Μπούλα) είχε πληθυσμό 88 κατ., του
96
1889 είχε 127 κατ., του 1896 είχε 115 κατ. και του 1907 είχε 123 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Σαλεσίου
το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 135 κατ. το 1920. Το 1927 μετονομάστηκε Ασπροχώρι (Φ.Ε.Κ.
179Α/1927) με πληθυσμό 217 κατ. το 1928.
Μπουζαλάδες : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 62 κατ. το 1991. Το 2001 αναφέρεται Άνω
Δασκαλειό.
Μπούρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βιλίων, Ν-ΝΔ από το Αλεποχώρι(ον).
Μπουρμπάχτι : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Πεντέλης (Φ.Ε.Κ. 106Β/1956). Συνοικισμός της
Κοινότητας Πεντέλης με πληθυσμό 86 κατ. το 1971. Αναφέρεται Καλλιθέα - Μπουρμπάχτι το 1972 (Φ.Ε.Κ.
204Δ/1972). Μετονομάστηκε Καλλιθέα το 1977 (Φ.Ε.Κ. 184Α/1977). Το 1999 αναφέρεται πάλι Μπούρμπαχτι
(Φ.Ε.Κ. 908Δ/1999). Έκτοτε δεν αναφέρονται.
Μπουρνάζι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Περιστερίου (Φ.Ε.Κ. 13Α/1954 & 46Δ/1960). Το 1968
μετονομάστηκε Νέα Σεπόλια (Φ.Ε.Κ. 101Α/1968). Αναφέρεται πάλι Μπουρνάζι το 1974 (Φ.Ε.Κ. 153Δ/1974).
Μποφίλια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεταμορφώσεως. Αναφέρεται και ως Μποφύλια ή Πομφύλια.
Μπράσσα ή Πρασσάς : Χωριό της Κοινότητας Μαρκοπούλου (Μεσογαίας) το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με
πληθυσμό 61 κατ. το 1920. Το 1928 αναφέρεται και ως Μερέντα με πληθυσμό 53 κατ.
Μπραχάμι : Χωριό (ως Μέρχανι) του Δήμου Αμαρ(ο)υσίου το 1835 με πληθυσμό 7 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835)
και το 1836 (ως Μπερχάμη) {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} του Δήμου Αθηνών (ως Μπερχάμι) το 1840
(Φ.Ε.Κ. 22/1840), του Δήμου Αμαρουσίου το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) και του Δήμου Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ.
30/1853). Πιο σωστή ονομασία Μπραχάμι που αναφέρεται στους χάρτες του J. A. Kaupert (V, 1883), των
Lepsius - Βουγιούκα (1906), της Χ.Υ. (1908) και του Υπουργείου Οικισμού το 1956 (Φ.Ε.Κ. 161Α/1956),
καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 217Δ/1970.
Μπραχάμι : Χωριό του Δήμου Αθηναίων. Στις απογραφές του 1879 είχε άγνωστο πληθυσμό (275 κάτ. μαζί
με τα γειτονικά χωριά Καράς, Κατσιποδού, Τράχωνες, Χασάνι), του 1889 (ως Μπραχάμη) είχε πληθυσμό
276 κατ., του 1896 είχε 388 κατ. και του 1907 είχε 517 κατ. Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων το 1912
(Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 749 κατ. το 1920. Κοινότητα Μπραχαμίου το 1925 στην οποία
προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Αγία Βαρβάρα (το ίδιο έτος προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Παλαιού
Φαλήρου), Άγιος Κοσμάς, Κατσιπόδι και Πικροδάφνη (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925 - δεν αναφέρονται οι συνοικισμοί
Γλυφάδα & Καλαμάκι). Το 1926 ο συνοικισμός Πικροδάφνη προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Παλαιού
Φαλήρου (Φ.Ε.Κ. 296Α/1926). Το 1928 προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Ηλιούπολις, Σπιθάρι και Σωρός και
μετονομάστηκε Άγιος Δημήτριος και Κοινότητα Αγίου Δημητρίου (Φ.Ε.Κ. 156Α/1928) Στις απογραφές του
1928 είχε πληθυσμό 1.816 κατ. (πρόσφυγες 183) και όλη η τότε Κοινότητα 4.309 κατ. (Άγιος Δημήτριος
1.816, Ηλιούπολις 569, Κατσιπόδι 785, Σπιθάρι 299, Σωρός 840) και του 1940 είχε 14.608 κατ.
(περιλαμβάνεται ο πληθυσμός 3 συνοικισμών) (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Ένα τμήμα της Κοινότητας έγινε Δήμος
Αγίου Δημητρίου το 1943 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1943) που μετονομάστηκε σε Δήμο Δάφνης το 1951 (Φ.Ε.Κ.
81Α/1951) και ένα άλλο τμήμα έγινε Δήμος Αγίου Δημητρίου το 1963 (Φ.Ε.Κ. 45Α/1963).
Μυγδαλέζα ή Αμυγδαλέζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αχαρνών (Φ.Ε.Κ. 57Α/1956 & 31Δ/1961).
Μυκονιάτικα : Συνοικισμός της Κοινότητας Αγίων Αναργύρων (περιοχή Τρεις Γέγυρες) με 1.027 κατ. το
1940 (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Μετέπειτα ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στους Αγίους Αναργύρους.
Μύλοι : Χωριό του Δήμου Αθηνών το 1834 με πληθυσμό 63 κατ. (Γ.Α.Κ./χωρίς Φ.Ε.Κ.). Βρισκόταν μεταξύ
Σεπολίων και Λευή ανατολικά του Κηφισού. Έχει αναφερθεί και ως Παρακηφισσός.
Μύλος : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 109 κατ. (102 μόνιμους) το 2001 και 101 κατ. (102
Μυρρινούς (Λιόπεσι) : Έτσι αναφέρεται (λανθασμένα) το 1835, τόσο ή έδρα Μυρρινούς, με πληθυσμό 293
κατ., όσο και ο Δήμος Μυρρινούντος, με πληθυσμό 431 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835). Σωστή ονομασία Λιόπεσι.
Επικρατούσε η άποψη ότι ο αρχαίος Μυρρινούς ήταν το Λιόπεσι, ενώ αποδείχθηκε ότι ήταν στην περιοχή
Μερέντα του Μαρκοπούλου (Μεσογαίας).
Μυρτέζα : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 42 κατ. (26 μόνιμους) το 2001 και 166 κατ. (164
Μύτικας : Συνοικισμός του Δήμου Βιλίων με πληθυσμό 12 κατ. το 1991, 6 κατ. (4 μόνιμους) το 2001 και 16
κατ. (16 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Βιλίων του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα)
της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Ναξιώτικα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γαλατσίου. Παλαιότερη ονομασία Περιβόλια.
97
Νάτσο : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας, στον όρμο Αυλάκι.
Νέα Αγορά ή Αγορά : Παλαιότερη ονομασία Ψυρρή. Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ.
154Α/1908) με πληθυσμό 13.003 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Αναφέρεται ως συνοικία Ψυρρή το 1912 (Φ.Ε.Κ.
120Α/1912) και το 1924 ως συνοικία Νέα Αγορά (Ψυρρή) (Φ.Ε.Κ. 55Α/1924).
Νέα Αιολίς : Οικιστική περιοχή του Δήμου Διονύσου (Φ.Ε.Κ. 189Α/1959 & 82Δ/1960 & 70Δ/1962 &
18Α/1985).
Νέα Αλάτσατα : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Βύρωνος
Νέα Αλεξάνδρεια : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων το 1907 (Φ.Ε.Κ. 104Α/1907 & 11Α/1908) στην
περιοχή Καλογραίζα (Καλογρέζα). Αναφέρεται το κτήμα «Νέα Αλεξάνδρεια» στην περιοχή μεταξύ Ψυχικού -
Καλογρέζας (Φ.Ε.Κ. 305Α/1926). Το διάστημα 1928-1934 αναφέρεται ως Συνοικισμός Υπαλλήλων Εθνικής
Τραπέζης που υπαγόταν στην Κοινότητα Χαλανδρίου με πληθυσμό 488 κατ. το 1928 (Φ.Ε.Κ. 14Β/1934).
Κοινότητα Νέας Αλεξανδρείας το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934) που το 1936 μετονομάστηκε Φιλοθέη και
Κοινότητα Φιλοθέης (Φ.Ε.Κ. 85Β/1936) με πληθυσμό 1.173 κατ. το 1940. Αναφέρεται Φιλοθέη (Νέα
Αλεξάνδρεια) το 1960 (Φ.Ε.Κ. 128Δ/1960).
Νέα Αλεξάνδρεια : Οικιστική περιοχή στα όρια των Δήμων Αργυρούπολης, Ελληνικού και Αλίμου (Φ.Ε.Κ.
32Δ/1966).
Νέα Αργυρούπολις : Συνοικισμός (ως Αργυρούπολις) της Κοινότητας Καλαμακίου με πληθυσμό 75 κατ. το
1928 και 192 κατ. το 1940 (ως Νέα Αργυρούπολις). Συνοικισμός του Δήμου Παλαιού Φαλήρου το 1942
(Φ.Ε.Κ. 163Α/1942) και της Κοινότητας Καλαμακίου το 1945 (Φ.Ε.Κ. 180Α/1945). Μαζί με το Συνοικισμό
Τράχωνες αποτέλεσαν την Κοινότητα Αργυρουπόλεως το 1949 (Φ.Ε.Κ. 164Α/1949) με πληθυσμό 425 κατ.
το 1951 (Νέα Αργυρούπολις 224 & Τράχωνες 201). Μετονομάστηκε Αργυρούπολις (Φ.Ε.Κ. 9Α/1962).
Νέα Βάρη : Βλ. Βλάχικα & Δίλοφο(ν) Βάρης.
Νέα Βραυρώνα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας.
Νέα Βρύουλα : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Βύρωνος
Νέα Ελβετία : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Βύρωνος
Νέα Ερυθραία : Συνοικισμός της Κοινότητας Κηφισίας με πληθυσμό 1.844 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 1.723).
Κοινότητα Νέας Ερυθραίας το 1934 (Φ.Ε.Κ. 12Α/1934). Συνοικισμός της Κοινότητας Κηφισίας το 1937
(Φ.Ε.Κ. 516Α/1937) που το 1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στην Κοινότητα Κηφισίας. Αναφέρεται
Προσφυγικός Συνοικισμός Νέας Ερυθραίας το 1941 (Φ.Ε.Κ. 233Α/1941). Κοινότητα Νέας Ερυθραίας το 1948
είχε 7.583 κατ. και του 1981 είχε 10.100 κατ. Δήμος το 1982 (Φ.Ε.Κ. 98Α/1982) με πληθυσμό 12.993 κατ. το
1991, 15.439 κατ. (15.972 μόνιμους) το 2001 και 17.131 κατ. (17.379 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως
Δ.Ε./Δ.Κ. Νέας Ερυθραίας, στο Δήμο Κηφισιάς (έδρα Κηφισιά) της Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών.
Νέα Έφεσσος : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Βύρωνος
το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 700 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934).
Νέα Ζοργιάνη : Συνοικισμός της Κοινότητας Αφιδνών με πληθυσμό 303 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 234). Το
1929 προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Αγίου Στεφάνου (Φ.Ε.Κ. 217Α/1929). Το 1937 αναφέρεται Νέα
Ζώργιανη (Φ.Ε.Κ. 149Α/1937).
Νέα Ζωή : Συνοικισμός του Δήμου Μάνδρας με πληθυσμό 104 κατ. το 1981, 207 κατ. το 1991, 443 κατ. (450
μόνιμους) το 2001 και 483 κατ. (518 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μάνδρας του Δήμου
Νέα Ζωή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίας Παρασκευής.
Νέα Ζωή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ασπροπύργου.
Νέα Ζωή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, βόρεια από τη Νέα Πέραμο.
Νέα Ζωή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεταμόρφωσης.
Νέα Ζωή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Περιστερίου.
Νέα Ζώργιανη : Βλ. Νέα Ζοργιάνη.
Νέα Ιωνία : Παλαιότερη ονομασία (1896-1924/1928) Ποδαράδες. Το 1924 αναφέρεται ο προσφυγικός
συνοικισμός Νέα Ιωνία (Ποδαράδες) (Φ.Ε.Κ. 15Α/1924). Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του
Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 14.135 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 13.692). Δήμος Νέας Ιωνίας το 1933
98
(Φ.Ε.Κ. 109Α/1933) και πάλι(!) το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934). Στο Δήμο προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί
Ελευθερούπολις, Ινέμπολις, Περισσός και Σαφράμπολις (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934), οι συνοικισμοί
Κομμάτι Λαζάρου-Καναπίτσες και Ελευθερούπολις (ένα τμήμα) (Φ.Ε.Κ. 205Α/1938) και οι συνοικισμοί
Καλογρέζα (ένα τμήμα) και Όμορφη Εκκλησιά (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό
59.202 κατ., του 1991 είχε 60.635 κατ., του 2001 είχε 66.017 κατ. (69.508 μόνιμους) και του 2011 είχε 66.050
κατ. (67.134 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών (Δήμος Νέας Ιωνίας / έδρα Νέα Ιωνία).
Νέα Καισαριανή : Βλ. Καισαριανή.
Νέα Καλλίπολις : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) (Φ.Ε.Κ. 153Α/1925) του Δήμου Πειραιώς
(στην Πειραϊκή χερσόνησο) με πληθυσμό 4.691 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 1.511). Το 1930 αναφέρεται ως
προσφυγικός Συνοικισμός Καλλίπολις, αλλά και ως Νέα Καλλίπολις (Φ.Ε.Κ.144Α/1930 & 11Α/1931).
Αναφέρεται Καλλίπολη το 1985 (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Νέα Κάλυμνος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βούλας (Φ.Ε.Κ. 30Δ/1960 & 151Δ/1961 & 150Δ/1969).
Νέα Καμίνια : Προηγούμενη ονομασία (1903-1928) Καμίνια (236Α/1903 & 14Α/1925). Συνοικισμός/συνοικία
(εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 8.040 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 1.414).
Νέα Κηφισιά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κηφισιάς (Φ.Ε.Κ. 169Α/1925, 424Α/1926, 120Α/1952 &
113Δ/1961).
Νέα Κοκκινιά : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλως) (Φ.Ε.Κ. 252Α/1925) του Δήμου Πειραιώς με
πληθυσμό 33.201 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 30.301). Δήμος Νέας Κοκκινιάς το 1933 (Φ.Ε.Κ. 109Α/1933) και
πάλι(!) το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934). Το 1940 μετονομάστηκαν Νίκαια και Δήμος Νικαίας (Φ.Ε.Κ. 271Α/1940)
με πληθυσμό 59.552 κατ. το 1940.
Νέα Κολοκυνθού : Οικιστική περιοχή του Δήμου Περιστερίου, στα όρια με το Δήμο Αθηναίων.
Νέα Κυψέλη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων.
Νέα Κωνσταντινούπολις : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 357Α/1934 & 75Α/1944), στους
πρόποδες των Τουρκοβουνίων στου Γκύζη. Αναφέρεται και ως Κωνσταντινούπολις (Φ.Ε.Κ. 389Α/1934).
Νέα Λέσβος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αμαρουσίου (ανατολικά της περιοχής των Αναβρύτων) προς τα
Μελίσσια (Φ.Ε.Κ. 126Α/1957 & 147Δ/1961). Αναφέρεται Λέσβος στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
Νέα Λιόσια : Προηγούμενες ονομασίες Δραγουμάνος και Κάτω Λιόσια. Χωριό του Δήμου Αθηναίων. Στις
απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 372 κατ., του 1889 είχε 471 κατ., του 1896 είχε 661 κατ. και του 1907
(ως Νέα Λιόσσια) είχε 801 κατ. Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό
1.121 κατ. το 1920. Κοινότητα Νέων Λιοσίων το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) με πληθυσμό 1.807 κατ. το 1928
(πρόσφυγες 133). Το 1940 προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Άγιοι Θεόδωροι, Άγιος Φανούριος, Πετρούπολις
και Πύργος Βασιλίσσης (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 3.265 κατ., του 1951
είχε 4.149 κατ. και του 1961 είχε 31.810 κατ. Δήμος Νέων Λιοσίων το 1963 (Φ.Ε.Κ. 45Α/1963). Στην
απογραφή του 1971 είχε πληθυσμό 56.217 κατ., του 1981 είχε 72.427 κατ. και του 1991 είχε 78.326 κατ. Το
1994 μετονομάστηκε Ίλιον και Δήμος Ιλίου (Φ.Ε.Κ. 159Α/1994).
Νέα Λούτσα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Σπάτων - Λούτσας, βόρεια της Βραυρώνας.
Νέα Μάδυτος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Φιλαδελφείας (Φ.Ε.Κ. 1Α/1957 & 9Δ/1965). Βλ. &
Μάδυτος.
Νέα Μάκρη : Βλ. & Ξυλοκέριζα (1879-1912). Ως Άγιος Κωνσταντίνος ήταν Συνοικισμός της Κοινότητας
Μαραθώνος με πληθυσμό 46 κατ. το 1920. Ως Νέα Μάκρη ήταν προσφυγικός συνοικισμός της Κοινότητας
Μαραθώνος το 1924/1925 (δεν αναφέρεται στην απογραφή προσφύγων του 1923). Κοινότητα Νέας Μάκρης
το 1926 (Φ.Ε.Κ. 296Α/1926). Στις απογραφές του 1928 είχε πληθυσμό 402 κατ. (πρόσφυγες 342), του 1940
είχε 779 κατ., του 1951 είχε 829 κατ., του 1961 είχε 1.421 κατ., του 1971 είχε 3.864 κατ. και του 1981 είχε
8.345 κατ. Δήμος το 1990 (Φ.Ε.Κ. 75Α/1990) με πληθυσμό 12.120 κατ. το 1991, 13.986 κατ. (12.139
μόνιμους) το 2001 και 15.465 κατ. (15.554 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Νέας Μάκρης, στο
Δήμο Μαραθώνος (έδρα Μαραθών) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Νέα Νεάπολις : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Νέας Ιωνίας (Φ.Ε.Κ. 321Α/1941). Αναφέρεται
Νεάπολη το 1977 (Φ.Ε.Κ. 239Α/1977). Αναφέρεται και ως Νεόκτιστα Νεάπολης.
Νέα Ολυμπία : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καματερού.
Νέα Παλάτια : Συνοικισμός της Κοινότητας Σκάλας Ωρωπού με πληθυσμό 837 κατ. το 1928 (πρόσφυγες
799). Κοινότητα Νέα Παλάτια το 1928 (Φ.Ε.Κ. 176Α/1928) και Νέων Παλατίων το 1940. Στις απογραφές του
1940 είχε πληθυσμό 1.270 κατ., του 1951 είχε 1.111 κατ., του 1961 είχε 1.084 κατ., του 1971 είχε 1.168 κατ.,
του 1981 είχε 1.732 κατ., του 1991 είχε 2.472 κατ. και του 2001 είχε 2.423 κατ. (2.363 μόνιμους). Το 2002
99
μαζί με τις Κοινότητες Σκάλας Ωρωπού και Ωρωπού αποτέλεσαν το Δήμο Ωρωπίων με έδρα τη Σκάλα
Ωρωπού (Φ.Ε.Κ. 201Α/2002). Το 2011 είχε πληθυσμό 2.728 κατ. (2.723 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Κ. Νέων
Παλατίων, στη Δ.Ε. Ωρωπίων του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Νέα Παλλήνη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλλήνης (Φ.Ε.Κ. 208Α/2000).
Νέα Πεντέλη : Συνοικισμός της Κοινότητας Πεντέλης με πληθυσμό 543 κατ. το 1940. Κοινότητα Νέας
Πεντέλης το 1947 (Φ.Ε.Κ. 269Α/1947). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 811 κατ., του 1961 είχε
1.181 κατ., του 1971 είχε 1.453 κατ., του 1981 είχε 2.723 κατ., του 1991 είχε 4.332 κατ. και του 2001 είχε
6.156 κατ. (6.219 μόνιμους). Δήμος το 2006 (Φ.Ε.Κ. 822Β/2006) με πληθυσμό 7.067 κατ. (7.198 μόνιμους)
το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Νέας Πεντέλης, στο Δήμο Πεντέλης (έδρα Μελίσσια) της Π.Ε. Βορείου
Τομέα Αθηνών.
Νέα Πέραμος : Αναφέρεται (το αρχικό τμήμα του οικισμού) και ως Μεγάλο Πεύκο (Φ.Ε.Κ. 341Α/1952 &
133Α/1964 & 84Δ/1971). Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 734 κατ. το 1928 (πρόσφυγες
626). Κοινότητα Νέας Περάμου το 1929 (Φ.Ε.Κ. 221Α/1929). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 1.106
κατ., του 1951 είχε 2.559 κατ., του 1961 είχε 2.522 κατ., του 1971 είχε 3.580 κατ., του 1981 είχε 4.129 κατ.
και του 1991 είχε 6.869 κατ. Δήμος το 1994 (Φ.Ε.Κ. 133Α/1994) με πληθυσμό 7.480 κατ. (6.922 μόνιμους) το
2001 και 8.293 κατ. (8.333 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Νέας Περάμου, στο Δήμο Μεγαρέων
(έδρα Μέγαρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Νέα Πετρούπολη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πετρούπολης (Φ.Ε.Κ. 160Α/1957 & 8Δ/1960).
Νέα Πολιτεία : Συνοικισμός του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας, στα Α-ΝΑ του Λουτρακίου και στα ΒΔ των
Αγίων Θεωδώρων, με πληθυσμό 12 κατ. το 1981.
Νέα Πολιτεία : Συνοικισμός της Κοινότητας Σκάλας Ωρωπού το 1971 με πληθυσμό 159 κατ. το 1981, 248
κατ. το 1991, 404 κατ. (277 μόνιμους) το 2001 και 603 κατ. (622 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Κ.
Σκάλας Ωρωπού της Δ.Ε. Ωρωπίων του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Νέα Πολιτεία : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κηφισιάς, στον Κοκκιναρά (Φ.Ε.Κ. 175Δ/1973 & 51Α/1975).
Νέα Σεπόλια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Περιστερίου. Παλαιότερη ονομασία (1954-1968) Μπουρνάζι
(Φ.Ε.Κ. 101Α/1968). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1983) αναφέρονται δύο περιοχές Νέα Σεπόλια και Μπουρνάζι.
Νέα Σμύρνη : Συνοικισμός (Φ.Ε.Κ. 129Α/1925 & 17Α/1927) της Κοινότητας Καλλιθέας με πληθυσμό 210
κατ. το 1928 (πρόσφυγες 119), που θεωρήθηκε λανθασμένος και υπολογίστηκε μετέπειτα από επιτροπή σε
6.500 κατ. (Φ.Ε.Κ. 11Α/1931 & 14Β/1934). Κοινότητα Νέας Σμύρνης το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934,
ανακαλουμένου του Φ.Ε.Κ. 135Α/1933) με πληθυσμό 15.114 κατ. το 1940. Δήμος το 1943 (Φ.Ε.Κ.
μόνιμους) και του 2011 είχε 71.950 κατ. (73.076 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Νοτίου Τομέα Αθηνών
(Δήμος Νέας Σμύρνης / έδρα Νέα Σμύρνη).
Νέα Σμύρνη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παιανίας (Φ.Ε.Κ. 297Δ/1972).
Νέα Σφαγεία : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 6.207 κατ.
το 1928 (πρόσφυγες 4.700). Αναφέρεται η ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930).
Κοινότητα Νέων Σφαγείων το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Το 1936 μετονομάστηκε Ταύρος και
Κοινότητα Ταύρου (Φ.Ε.Κ. 85Β/1936) με πληθυσμό 12.157 κατ. το 1940 {ως Ταύρος (Νέα Σφαγεία)}.
Αναφέρεται οικιστική περιοχή Νέα Σφαγεία το 1960 (Φ.Ε.Κ. 129Δ/1960).
Νέα Τρίγλια : Βλ. Ραφήνα.
Νέα Φιλαδέλφεια : Παλαιότερη ονομασία (1907-1928) Ποδονίφτης. Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου
πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 6.337 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 5.783). Κοινότητα Νέας
Φιλαδελφείας το 1933 (Φ.Ε.Κ. 109Α/1933) και πάλι(!) το 1934, στην οποία προσαρτήθηκε ο συνοικισμός
Μάδυτος (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934), με πληθυσμό 8.871 κατ. το 1940. Δήμος το 1947 (Φ.Ε.Κ.
μόνιμους) και του 2011 είχε 25.284 κατ. (25.734 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Νέας Φιλαδελφείας, στο
Δήμο Φιλαδελφείας - Χαλκηδόνος (έδρα Νέα Φιλαδέλφεια) της Π.Ε. Κεντρικού Τομέα Αθηνών.
Νέα Φιλοθέη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (από το Γηροκομείο μέχρι τα Τουρκοβούνια) (Φ.Ε.Κ.
129Δ/1974 & 18Α/1985).
Νέα Φιλοθέη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αμαρουσίου στα νότια των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων
Αμαρουσίου (Φ.Ε.Κ. 257Α/1956 & 79Δ/1972). Αναφέρεται και ως Αγία Φιλοθέη.
100
Νέα Χαλκηδών : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων, άγνωστο από πότε. Κοινότητα Νέας Χαλκηδόνος το
1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 3.250 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Στις απογραφές του 1940 είχε
πληθυσμό 2.805 κατ., του 1951 είχε 3.504 κατ., του 1961 είχε 6.695 κατ., του 1971 είχε 8.768 κατ. και του
1981 είχε 10.533 κατ. Δήμος το 1982 (Φ.Ε.Κ. 98Α/1982) με πληθυσμό 9.953 κατ. το 1991, 10.112 κατ.
(10.386 μόνιμους) το 2001 και 9.676 κατ. (9.822 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Νέας
Χαλκηδόνος, στο Δήμο Φιλαδελφείας - Χαλκηδόνος (έδρα Νέα Φιλαδέλφεια) της Π.Ε. Κεντρικού Τομέα
Αθηνών.
Νέα Χαραυγή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καματερού.
Νέαι Αχαρναί : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αχαρνών (Φ.Ε.Κ. 184Δ/1971).
Νέαι Κυδωνίαι : Παλαιότερη ονομασία Άγιος Σάββας (1925-1932), συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων, που
μετονομάστηκε Νέαι Κυδωνίαι το 1932 (Φ.Ε.Κ. 36Α/1932). Προσαρτήθηκε ως Κυδωνίαι στην Κοινότητα
Αιγάλεω το διάστημα 1934-1937. Αναφέρεται και πάλι Νέαι Κυδωνίαι το 1937 (Φ.Ε.Κ. 511Α/1937).
Νέαι Φώκαιαι : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Αιγάλεω το 1934 με
υπολογιζόμενο πληθυσμό 200 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Συνοικισμός της Κοινότητας Χαϊδαρίου
το 1935 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1935).
Νέαις Βραώνες : Χωριό (ως Νέαις Βραώνες) του Δήμου Αραφήνος (έδρα Μαρκόπουλον) το 1835 (Φ.Ε.Κ.
17/1835), του Δήμου Αραφήνος (έδρα Κουρσαλά) (ως Νέαις Βρούνες) το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836
(Παράρτημα)} και του Δήμου Κεκροπίας (ως Νέαις Βραούνες) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840).
Νεάπολη : Συνοικισμός του Δήμου Σπάτων - Λούτσας με πληθυσμό 8 κατ. το 1981, 221 κατ. το 1991, 461
κατ. (443 μόνιμους) το 2001 και 532 κατ. (584 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Σπάτων - Λούτσας
του Δήμου Σπάτων - Αρτέμιδος (έδρα Σπάτα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Νεάπολη : Παλαιότερη ονομασία Νέα Νεάπολις (1941). Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Νέας Ιωνίας
(Φ.Ε.Κ. 239Α/1977) στα όρια με το Δήμο Γαλατσίου. Αναφέρεται και ως Νεόκτιστα Νεάπολης.
Νεάπολις ή Νεάπολη : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 138Α/1906 & 154Α/1908)
(μεταξύ Λυκαβηττού & Λόφου Στρέφη) με πληθυσμό 22.152 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Νεάπολις ή Νεάπολη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αχαρνών.
Νεάπολις ή Νεάπολη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νικαίας, ΒΑ του λόφου Τουρκοβούνια (Φ.Ε.Κ.
53Δ/1961 & 131Δ/1969).
Νεάπολις : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) με πληθυσμό 1.454 κατ. το 1889. Χωριό του Δήμου
Σουνιέων το 1890 που μετονομάστηκε Δήμος Λαυρεωτικής το 1891 (Φ.Ε.Κ. 162Α/1890 & 333Α/1891).
Νεκροταφείο(ν) Αναστάσεως ή Ανάστασις : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου
Πειραιώς με πληθυσμό 3.229 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 2.072). Προσαρτήθηκε στο Δήμο Ταμπουρίων/Αγίου
Γεωργίου Κερατσινίου το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Το 1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του
στο Δήμο Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου (Φ.Ε.Κ. 212/Α/1942).
Νέο(ν) Αιγάλεω : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αιγάλεω.
Νέο(ν) Αμαρούσιον : Αναφέρεται ο εξοχικός συνοικισμός Νέον Αμαρούσιον (Φ.Ε.Κ. 115Α/1926 &
312Α/1926). Συνοικισμός της Κοινότητας Αμαρουσίου (Φ.Ε.Κ. 64Α/1928).
Νέο(ν) Βυζάντιο(ν) : Βλ. Καλογρέζα.
Νέο(ν) Ηράκλειο(ν) : Συνοικισμός της Κοινότητας Ηρακλείου με πληθυσμό 2.622 κατ. το 1928 (πρόσφυγες
1.474). Το 1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στην Κοινότητα Ηρακλείου (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942).
Νέο(ν) Ικόνιο(ν) : Παλαιότερη ονομασία (1928-1937) Ικόνιο(ν). Συνοικισμός της Κοινότητας Περάματος το
1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934) και του Δήμου Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου το 1937 ως Νέον Ικόνιον (Φ.Ε.Κ.
371Α/1937) με πληθυσμό 233 κατ. το 1940. Συνοικισμός του Δήμου Κερατσινίου το 1948 με πληθυσμό 445
κατ. το 1951. Στην απογραφή του 1961 δεν αναφέρεται. Κοινότητα Νέου Ικονίου το 1966 (Φ.Ε.Κ. 254Α/1966)
που καταργήθηκε το 1967 (Φ.Ε.Κ. 202Α/1967).
Νέο(ν) Κορδελιό(ν) : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο
Βύρωνος το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 1.500 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934).
Νέο(ν) Λιβύσσι(ον) ή Νέο(ν) Λειβήσι(ον) : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου (Ωρωπίων) με
πληθυσμό 73 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 61) {ως Νέον Λειβήσιον (Ζωοδόχος Πηγή)}. Στις απογραφές του
1940 είχε πληθυσμό (ως Νέον Λιβύσσιον) 127 κατ., του 1951 είχε 68 κατ., του 1961 είχε 104 κατ., του 1971
είχε 33 κατ., του 1981 είχε 53 κατ., του 1991 είχε 68 κατ., του 2001 είχε 171 κατ. (136 μόνιμους) και του 2011
είχε 134 κατ. (131 μόνιμους). Αναφέρεται και ως Νέο Λεβύσι (βιβλίο Τ.Ε.Δ.Κ.Ν.Α.). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ.
Μαρκοπούλου Ωρωπού του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
101
Νέο Μάζι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, νότια από τις Αιγειρούσες.
Νέο Παγκράτι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βύρωνος (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Νέο Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κερατέας, νότια της Πλάκας.
Νέο(ν) Πέραμα : Έτσι αναφερόταν στο χάρτη του Υπουργείου Οικισμού το 1956 η περιοχή του Ναυστάθμου
στο Πέραμα.
Νέο Συκάμινο : Συνοικισμός της Κοινότητας Συκαμίνου με πληθυσμό 83 κατ. το 1991, 270 κατ. (214
μόνιμους) το 2001 και 288 κατ. (272 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Συκαμίνου του Δήμου
Νέο(ν) Φάληρο(ν) : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 153 κατ. το 1884. Μετέπειτα αναφέρεται ως
χωριό του Δήμου Πειραιώς. Στις απογραφές του 1889 είχε πληθυσμό 242 κατ., του 1896 είχε 820 κατ. και
του 1907 είχε 1.001 κατ. Συνοικισμός του Δήμου Πειραιώς το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 1.752
κατ. το 1920. Κοινότητα Νέου Φαλήρου το 1925 στην οποία προσαρτήθηκε ο συνοικισμός Τζιτζιφιές (Φ.Ε.Κ.
48Α/1925) που αποσπάστηκε το 1926 (Φ.Ε.Κ. 234Α/1926) και με πληθυσμό 5.341 κατ. το 1928 (πρόσφυγες
1.866) και 5.168 κατ. το 1940. Δήμος το 1946 (Φ.Ε.Κ. 112Α/1946) με πληθυσμό 6.538 κατ. το 1951 και 5.771
κατ. το 1961. Το 1968 καταργήθηκε και ενσωματώθηκε στο Δήμο Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 163Α/1968).
Νέο(ν) Ψυχικό(ν) : Αναφέρεται Προσφυγικός Συνοικισμός Νέου Ψυχικού (Φ.Ε.Κ. 336Α/1940). Συνοικισμός
της Κοινότητας Χαλανδρίου με πληθυσμό 191 κατ. το 1940 (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942). Κοινότητα Νέου Ψυχικού το
1946 (Φ.Ε.Κ. 290Α/1946). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 3.305 κατ., του 1961 είχε 7.560 κατ., του
1971 είχε 9.139 κατ. και του 1981 είχε 11.467 κατ. Δήμος το 1982 (Φ.Ε.Κ. 98Α/1982). Το 1991 είχε 12.023
κατ., το 2001 είχε 10.848 κατ. (11.688 μόνιμους) και το 2011 είχε 9.982 κατ. (10.137 μόνιμους). Υπάγεται, ως
Δ.Ε./Δ/Κ. Νέου Ψυχικού, στο Δήμο Φιλοθέης - Ψυχικού (έδρα Ψυχικόν) της Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών.
Νεόκτιστα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ασπροπύργου.
Νεόκτιστα Νεάπολης : Βλ. Νεάπολη και Νέα Νεάπολις Νέας Ιωνίας.
Νέος Βουτζάς : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας (έγκριση σχεδίου: Φ.Ε.Κ. 59Δ/1969). Συνοικισμός
(ένα τμήμα του οικισμού) του Δήμου Νέας Μάκρης με πληθυσμό 171 κατ. το 1981, 889 κατ. το 1991, 823
κατ. (731 μόνιμους) το 2001 και 1.113 κατ. (1.116 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Νέας Μάκρης
του Δήμου Μαραθώνος (έδρα Μαραθών) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Νέος Βουτζάς : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας (έγκριση σχεδίου: Φ.Ε.Κ. 59Δ/1969). Συνοικισμός
(ένα τμήμα του οικισμού) του Δήμου Ραφήνας με πληθυσμό 530 κατ. το 1991.
Νέος Κόσμος : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 51Α/1925 & 18Α/1985).
Νέος Κουβαράς : Συνοικισμός της Κοινότητας Κουβαρά. Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 72 κατ.,
του 1951 είχε 92 κατ., του 1961 είχε 151 κατ., του 1971 είχε 218 κατ., του 1981 είχε 283 κατ., του 1991 είχε
383 κατ., του 2001 είχε 463 κατ. (451 μόνιμους) και του 2011 είχε 559 κατ. (566 μόνιμους). Υπάγεται στη
Δ.Ε./Τ.Κ. Κουβαρά του Δήμου Σαρωνικού (έδρα Καλύβια «Θορικού») της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Αναφέρεται Πέτα στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και στο Φ.Ε.Κ. 160Α/1980.
Νέος Πόντος : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαγούλας με πληθυσμό 277 κατ. (282 μόνιμους) το 2001 και
256 κατ. (257 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Ελευσίνας του Δήμου Ελευσίνας (έδρα Ελευσίς)
της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Νέος Πόντος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας (στα όρια με το Νέο Βουτζά).
Νεράϊδα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βύρωνος.
Νεράκι(ον) : Συνοικισμός της Κοινότητας Νέας Περάμου με πληθυσμό 157 κατ. το 1951 και 94 κατ. το 1961.
Νήαρ Ηστ : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Καισαριανής.
Νηρεύς : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας (Φ.Ε.Κ. 228Α/1955 & 101Δ/1964 & 103Δ/1968).
Νησάκι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Πετρουπόλεως (Φ.Ε.Κ. 260Δ/1970 & 219Δ/1972).
Νησίδα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Νέας Φιλαδελφείας.
Νησίζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κρωπίας.
Νίκαια : Παλαιότερη ονομασία Νέα Κοκκινιά (Δήμος το 1933/1934) που μετονομάστηκε Νίκαια και Δήμος
Νικαίας το 1940 (Φ.Ε.Κ. 271Α/1940) με συνολικό πληθυσμό 59.552 κατ. (περιλαμβάνεται και ο πληθυσμός
των συνοικισμών Άσπρα Χώματα - Καραβάς - Κορυδαλλός Νέας Κοκκινιάς που ενσωματώθηκαν στη Νίκαια)
1971 είχε 86.269 κατ., του 1981 είχε 90.368 κατ., του 1991 είχε 87.597 κατ., του 2001 είχε 93.086 κατ.
(95.798 μόνιμους) και του 2011 είχε 88.267 κατ. (89.380 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Νικαίας, στο
Δήμο Νικαίας - Αγίου Ιωάννη Ρέντη (έδρα Νίκαια) της Π.Ε. Πειραιώς.
102
Νόμου 751 : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αχαρνών (περιοχή Βαρυμπόμπης).
Νοσοκομείο(ν) Ευλογιώντων : «Χωριό» του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 12 κατ. το 1896.
Ντάγλα : Βλ. Δάγλα.
Νταμαράκια : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αιγάλεω, Β-ΒΑ του Γ Νεκροταφείου (Φ.Ε.Κ. 283Α/1956 &
18Δ/1960).
Νταμάρια : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Γλυκών Νερών (Φ.Ε.Κ. 158Α/1995).
Νταού : Χωριό του Δήμου Αραφήνος (έδρα Μαρκόπουλον) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835), του Δήμου Αραφήνος
(έδρα Κουρσαλά) το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Κεκροπίας το 1840 (Φ.Ε.Κ.
22/1840). Έκτοτε αναφέρεται ως Νταού Πεντέλη(ς). Στο χάρτη του J. A. Kaupert (XII, 1886) αναφέρεται Da-u
Pendeli το εκεί μοναστήρι.
Νταού Πεντέλη(ς) : Παλαιότερη ονομασία (1835-1840) Νταού. Συνοικισμός της Κοινότητας Πεντέλης
(Φ.Ε.Κ. 106Β/1956). Στις απογραφές του 1961 είχε πληθυσμό 100 κατ., του 1971 είχε 113 κατ., του 1981
είχε 96 κατ., του 1991 είχε 110 κατ., του 2001 είχε 98 κατ. (101 μόνιμους) και του 2011 είχε 142 κατ. (144
μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Πεντέλης του Δήμου Πεντέλης (έδρα Μελίσσια) της Π.Ε. Βορείου Τομέα
Αθηνών.
Νταρδέ : Βλ. Αχλαδιά του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας.
Ντάρδεζα : Προηγούμενη ονομασία (1896-1912) Δάρδεζα και Αχλαδιά (1981). Συνοικισμός του Δήμου
Κερατέας με πληθυσμό 54 κατ. (11 μόνιμους) το 2001 και 39 κατ. (39 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη
Ντουράκος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, δυτικά από τις Αιγειρούσες.
Ντράστιζα : Συνοικισμός της Κοινότητας Φυλής με πληθυσμό 36 κατ. το 1940. Πιθανώς η περιοχή Ντράσιζα
της Πάρνηθας, όπου υπήρχε μικρός καλοκαιρινός οικισμός Σαρακατσάνων κτηνοτρόφων.
Ντράφι : Παλαιότερη ονομασία (1835-1912) Δράφι. Συνοικισμός της Κοινότητας Πικερμίου (έγκριση σχεδίου:
Φ.Ε.Κ. 126Δ/1974) με πληθυσμό 3 κατ. το 1971, 20 κατ. το 1981, 625 κατ. το 1991, 1.415 κατ. (1.382
μόνιμους) το 2001 και 2.987 κατ. (3.055 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Πικερμίου του Δήμου
Ραφήνας - Πικερμίου (έδρα Ραφήνα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Νυχτοχώρι : Βλ. Λαύριο(ν).
Ξάχωνες : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων, νότια του Α Νεκροταφείου (χάρτης Μπίρη, 1971).
Ξάχωνες : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βουλιαγμένης στο λόφο Αγίου Ιωάννου (Φ.Ε.Κ. 134Α/1958).
Ξενία Πάρνηθας : Κτηριακό συγκρότημα στη Πάρνηθα (1.020μ.), που χρησιμοποιήθηκε από το 1967 μέχρι
το 1993 που έκλεισε ως Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων και ως ξενοδοχείο (Πάσχα & Χριστούγεννα).
Παλαιότερη χρήση και ονομασία Σανατώριον ή Φθισιατρείον Πάρνηθας (1913-1940) & Σανατώριον Αγίας
Τριάδος (1940-1961). «Συνοικισμός» του Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό 100 κατ. το 1971, 43 κατ. το 1981
και 4 κατ. το 1991. Το κτήριο έπαθε καταστροφικές ζημιές από το σεισμό της Πάρνηθας (1999).
Ξενοδοχοϋπαλλήλων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αχαρνών.
Ξερολίθι : Παλαιότερη ονομασία (1835-1927) Μπέη(ς) ή Μπέϊ. Στην απογραφή του 1928 δεν αναφέρεται.
Αναφέρεται πάλι Μπέης στην απογραφή του 1940. Μετονομάστηκε Λόφος το 1954 (Φ.Ε.Κ. 188Α/1954).
Ξυλοκερατιά : Βλ. Ξυλοκέριζα.
Ξυλοκέριζα : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος το 1835 με πληθυσμό 9 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835), ως Άνω και
Κάτω Ξηλοκερατιά το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και ως Ξυλοκέριζα το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840).
Στους χάρτες του J. A. Kaupert (XII, 1886) και R. Lepsius (1893) αναφέρονται δύο θέσεις Xylokeriza ή
Xylokerisa μία, σε ύψ. 100μ. περίπου, κοντά στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής (σήμερα Οσίου Εφραίμ)
και μία στην παραλία εκεί που είναι σήμερα η Νέα Μάκρη (Άγιος Κωνσταντίνος). Στις απογραφές του 1879
είχε πληθυσμό 18 κατ., του 1889 είχε 86 κατ., του 1896 είχε 16 κατ. και του 1907 είχε 18 κατ. Συνοικισμός
της Κοινότητας Μαραθώνος το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 90 κατ. το 1920. Μετονομάστηκε
Ξυλοκερατιά το 1927 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927), αλλά αναφέρεται ακόμα Ξυλοκέριζα (Φ.Ε.Κ. 203Δ/1963, &
103Δ/1968 & 52Δ/1971).
Όασις : Συνοικισμός του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας το 1961 με πληθυσμό 15 κατ. το 1971 και 19 κατ.
το 1981.
Οινόη : Παλαιότερη ονομασία (1912-1919) Μάζι. Συνοικισμός Οινόη και Κοινότητα Οινόης το 1919 (Φ.Ε.Κ.
61Α/1919) με πληθυσμό 72 κατ. το 1920. Συνοικισμός της Κοινότητας Μάνδρας το 1925 (Φ.Ε.Κ.
277Α/1925). Κοινότητα Οινόης το 1927 (Φ.Ε.Κ. 296Α/1927) με πληθυσμό 469 κατ. το 1928. Συνοικισμός της
Κοινότητας Μάνδρας το 1935 (Φ.Ε.Κ. 156Α/1935). Κοινότητα Οινόης το 1936 (Φ.Ε.Κ. 247Α/1936) με
103
πληθυσμό 184 κατ. το 1940, 385 κατ. το 1951, 235 κατ. το 1961, 188 κατ. το 1971, 200 κατ. το 1981, 462
κατ. το 1991, 765 κατ. (581 μόνιμους) το 2001 και 376 κατ. (382 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Τ.Κ.
Οινόης, στο Δήμο Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Οίον : Άλλη ονομασία του οικισμού Μπογιάτι (χάρτης Σαρρή 1928 & Φ.Ε.Κ. 357Α/1935, 161Α/1956 &
311Δ/1976, ως οικισμός προ του 1923).
Ολυμπιακό Χωριό : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αχαρνών (περιοχή Κάτω Βαρυμπόμπης).
Ολυμπιείον ή Ολυμπιείου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 1.302
κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Όλυμπος : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) το 1835 με πληθυσμό 60 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το
1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό
560 κατ. και του 1889 είχε 470 κατ. Χωριό του Δήμου Θορικίων το 1890 (Φ.Ε.Κ. 162Α/1890). Στις
απογραφές του 1896 είχε πληθυσμό 131 κατ. και του 1907 είχε 164 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας
Καλυβίων «Θορικού» το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 232 κατ. το 1920 και 162 κατ. το 1928. Στην
απογραφή του 1961 αναφέρεται ως Καλύβια Ολύμπου.
Ομόνοια : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908 & 120Α/1912) με πληθυσμό 9.243 κατ.
το 1920 (Δ.Α., 2001).
Όμορφη Εκκλησιά : Χωριό του Δήμου Αθηνών (ως Εύμορφη Εκκλησία) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και το
1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850). Χωριό του Δήμου Αθηναίων (ως Εύμορφη Εκκλησιά) με πληθυσμό 1 κάτ. το 1896.
Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (Ώμορφη Εκκλησιά) με πληθυσμό 24 κατ. το 1928. Το 1940
ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στο Δήμο Νέας Ιωνίας (Φ.Ε.Κ. 212/Α/1942).
Όνειρο : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων.
Όρμος Αγίου Νικολάου : Συνοικισμός της Κοινότητας Καλυβίων «Θορικού» με πληθυσμό 53 κατ. το 1928.
Όρμος Αναβύσσου : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 6 κατ. το 1896.
Όρμος Γαϊδουρόμανδρα : Χωριό του Δήμου Λαυρεωτικής με πληθυσμό 32 κατ. το 1896. Μετέπειτα
αναφέρεται ως Πούντα Ζέζα & Πάνορμος.
Όρμος Δασκαλειού : Αναφέρεται τοποθεσία Πόρτο Δασκαλειό το 1874 (Φ.Ε.Κ. 18Α/1874), Dhascalio niki
στο χάρτη του Kaupert (XI, 1885), από το Da Scalio (η σκάλα) & το όνομα της εκεί μεταλλευτικής εταιρείας
«Νικίας» και Δασκαλιό - Νικίας από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906). Χωριό του Δήμου Θορικίων με
πληθυσμό 4 κατ. το 1896. Πιθανώς το αναφερόμενο ως Κάτω Δασκαλειό(ν) το 1907.
Όρμος Ελευσίνος : Χωριό του Δήμου Ελευσίνος με πληθυσμό 3 κατ. το 1896 .
Όρμος Κερατέας : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 36 κατ. το 1896. Μετέπειτα αναφέρεται ως
Παραλία Κακής Θαλάσσης.
Όρμος Μεγάρων : Χωριό του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 33 κατ. το 1896. Βλ. Όρμος Πάχη(ς).
Όρμος Πασά : Χωριό του Δήμου Λαυρεωτικής με πληθυσμό 8 κατ. το 1896.
Όρμος Πάχη(ς) : Προηγούμενη ονομασία Όρμος Μεγάρων. Χωριό του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 54
κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας Μεγάρων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912), με πληθυσμό 86 κατ. το
1920, και του Δήμου Μεγαρέων το 1924 (Φ.Ε.Κ. 234Α/1924 - όπου αναφέρεται λανθασμένα Όρμος Μάχη),
με πληθυσμό 118 κατ. το 1928. Στις μετέπειτα απογραφές αναφέρεται ως Πάχη.
Όρμος Ραφήνας : Συνοικισμός της Κοινότητας Σπάτων με πληθυσμό 304 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 31).
Όρμος Σκάλας Ωρωπού : Χωριό του Δήμου Ωρωπίων με πληθυσμό 7 κατ. το 1896 .
Ορωπός : Έτσι γραφόταν το 19ο αιώνα ο Ωρωπός σε μερικές απογραφές πληθυσμού.
Οσία Ξένη : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (περιοχή Αλεποχωρίου).
Παγκράτι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων που το 1908 μαζί με τη Γούβα μετονομάστηκε σε
συνοικία Υμηττού (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908). Το 1924 αναφέρεται ο προσφυγικός συνοικισμός Παγκρατίου (Φ.Ε.Κ.
15Α/1924). Το 1925 αναφέρεται ως συνοικία του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 51Α/1925 & 394Α/1925).
Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 4.662 κατ. το 1928
(πρόσφυγες 1.658). Αναφέρεται Παγκράτιον στο βιβλίο (1950) της απογραφής του 1940.
Παιανία : Παλαιότερη ονομασία (1835-1915) Λιόπεσι. Κοινότητα Λιοπεσίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) που
μετονομάστηκε Κοινότητα Παιανίας το 1915 (Φ.Ε.Κ. 148Α/1915). Στις απογραφές του 1920 {ως Παιανία
(Λιόπεσι)} είχε πληθυσμό 3.092 κατ., του 1928 είχε 3.605 κατ. (πρόσφυγες 84), του 1940 είχε 4.590 κατ., του
1951 είχε 4.824 κατ., του 1961 είχε 5.032 κατ. και του 1971 είχε 6.111 κατ. Δήμος το 1972 (Φ.Ε.Κ.
88Α/1972). Στις απογραφές του 1981 είχε πληθυμό 7.278 κατ., του 1991 είχε 9.710 κατ., του 2001 είχε
104
Παιανίας στο Δήμο Παιανίας (έδρα Παιανία) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής. Αναφερόταν (λανθασμένα) και ως
Παιωνία (Φ.Ε.Κ. 176Α/1926 & 357Α/1935), αλλά και ως Παιονία (Φ.Ε.Κ. 16Α/1934).
Παιανία : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αιγάλεω (Φ.Ε.Κ. 100Δ/1970).
Παιδούπολις : Οικιστική περιοχή/θέση του τότε συνοικισμού Βούλα της Βάρης (Φ.Ε.Κ. 322Α/1930).
Παλαιά Κοκκινιά : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Πειραιώς (ανατολικά του λόφου
Καραβά) με πληθυσμό 14.225 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 7.371).
Παλαιά Λιόσια : Παλαιότερες ονομασίες Λιόσι (1835), Λιόσση (1836), Λόσια (1840) και Λιόσσια (1858).
Χωριό του Δήμου Αχαρνών. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 403 κατ., του 1889 είχε 467 κατ., του
1896 είχε 428 κατ. και του 1907 (ως Άνω Λιόσια) είχε 788 κατ.
Παλαιά Πεντέλη : Άλλη ονομασία της Πεντέλης (Φ.Ε.Κ.88Δ/1965 & 90Δ/1967 & 58Δ/1973).
Παλαιά Σκοποβολή : Άλλη ονομασία Σκοποβολή ή Μπαμπαλή (Φ.Ε.Κ. 135Α/1893). Οικιστική περιοχή
(συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 263Α/1929). Βρισκόταν μεταξύ Ριζαρείου Σχολής και Καισαριανής.
Παλαιά Σφαγεία : Παλαιότερη ονομασία Σικελίας (Σφαγεία) (Φ.Ε.Κ. 45Α/1911). Άλλη ονομασία Μάλαγα
(Φ.Ε.Κ. 213Α/1925) ή Μάλαμα, όνομα ιδιοκτήτη (Μπίρης, 1971). Συνοικία του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ.
417Α/1926). Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 4.131 κατ. το
1928 (πρόσφυγες 2.406). Βρισκόταν μεταξύ των λόφων Σικελίας και Κοίλης (Φ.Ε.Κ. & 18Α/1985).
Παλαιά Φώκαια : Συνοικισμός της Κοινότητας Καλυβίων «Θορικού» με πληθυσμό (ως Φώκαια) 150 κατ. το
1928 και 303 κατ. το 1940. Κοινότητα Παλαιάς Φωκαίας το 1947 (Φ.Ε.Κ. 112Α/1947). Στις απογραφές του
1951 είχε πληθυσμό 526 κατ., του 1961 είχε 582 κατ., του 1971 είχε 773 κατ., του 1981 είχε 1.214 κατ., του
μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Παλαιάς Φωκαίας, στο Δήμο Σαρωνικού (έδρα Καλύβια «Θορικού») της
Παλαιαί Βράναις & Παλαιαίς Βραούνες : Βλ. Παλιαίς Βραώνες.
Παλαιό(ν) Ηράκλειο(ν) : Άλλη ονομασία του Άνω Ηρακλείου.
Παλαιό(ν) Καλαμάκι(ον) : Προηγούμενη ονομασία (1834-1940) Σχοινούς ή Καλαμάκι. Συνοικισμός της
Κοινότητας Ισθμίας το 1971 με πληθυσμό 8 κατ. και του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας με πληθυσμό 40
κατ. το 1981, 26 κατ. το 1991, 56 κατ. (12 μόνιμους) το 2001 και 155 κατ. (24 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται
στη Δ.Κ. Ισθμίας της Δ.Ε. Λουτρακίου - Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (έδρα
Παλαιό Μενίδι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αχαρνών.
Παλαιό(ν) Μπογιάτι(ον) : Παλαιότερη ονομασία (1835-1939) Μπογιάτι, συνοικισμού της Κοινότητας
Κιούρκων (Αφιδνών). Συνοικισμός της Κοινότητας Αγίου Στεφάνου το 1939 (Φ.Ε.Κ. 388Α/1939) με
πληθυσμό 329 κατ. το 1940 και 335 κατ. το 1951. Κοινότητα Παλαιού Μπογιατίου το 1953 (Φ.Ε.Κ.
56Α/1953). Μετονομάστηκε Άνοιξις και Κοινότητα Ανοίξεως το 1954 (Φ.Ε.Κ. 188Α/1954).
Παλαιό(ν) Περιστέρι)ον) : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο
Δήμο Περιστερίου το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 1.500 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934).
Παλαιό(ν) Σκοπευτήριο(ν) : Βλ. Σκοπευτήριο(ν) Καλλιθέας.
Παλαιό(ν) Φάληρο(ν) : Αναφέρεται ως περιοχή για ίδρυση συνοικισμού (Φ.Ε.Κ. 37/1879). Χωριό του Δήμου
Αθηναίων με πληθυσμό 34 κατ. το 1884, 180 κατ. το 1896 και 586 κατ. το 1907. Συνοικισμός του Δήμου
Αθηναίων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 2.245 κατ. το 1920. Κοινότητα Παλαιού Φαλήρου το
1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) στην οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Αγία Βαρβάρα το 1925 (Φ.Ε.Κ.
269Α/1925) και Πικροδάφνη το 1926 (Φ.Ε.Κ. 296Α/1926). Στις απογραφές του 1928 είχε πληθυσμό 6.767
κατ. (πρόσφυγες 1.557) και του 1940 είχε 9.087 κατ. Δήμος το 1942 (Φ.Ε.Κ. 163Α/1942). Στις απογραφές
του 1951 είχε πληθυσμό 12.894 κατ., του 1961 είχε 22.157 κατ., του 1971 είχε 35.066 κατ., του 1981 είχε
κατ. (64.021 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Νοτίου Τομέα Αθηνών (Δήμος Παλαιού Φαλήρου / έδρα Παλαιόν
Φάληρον).
Παλαιό Χωριό : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παιανίας (Φ.Ε.Κ. 297Δ/1972).
Παλαιοκαμάριζα : Βλ. Παληοκαμάριζα & Παλιοκαμάριζα (Λαυρεωτικής).
Παλαιοκούνδουρα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μάνδρας (περιοχή Αγίου Σωτήρα) (Φ.Ε.Κ. 57Δ/1969).
Παλαιοπαναγιά : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Παιανίας.
Παλαιός Μύλος : Συνοικισμός της Κοινότητας Πικερμίου με πληθυσμό 9 κατ. το 1981 και 12 κατ. (11
μόνιμους) το 2001. Το 2011 δεν αναφέρεται.
105
Παλαιοχώρι(ον) : Αναφέρονται ερείπια Κούντουρα (Koundoura ruine) σε γαλλικό αρχαιολογικό χάρτη
(1833). Αναφέρεται (θέσις και οικισμός) Κούντουρα στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923), Κούνδουρα (Παλιοχώρι Μάνδρας) στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929),
Παλαιοχώρι (Κούντουρα) στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Παληοχώρι (Παληοκούντουρα) στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1936). Συνοικισμός της Κοινότητας και του Δήμου Μάνδρας με πληθυσμό 88 κατ. το 1940. Στις
απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 8 κατ., του 1961 είχε 54 κατ., του 1971 είχε 164 κατ., του 1981 είχε 405
κατ., του 1991 είχε 452 κατ., του 2001 είχε 356 κατ. (314 μόνιμους) και του 2011 είχε 195 κατ. (190
μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μάνδρας του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε.
Δυτικής Αττικής.
Παλαιοχώρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ασπροπύργου.
Παλαιών Πολεμιστών : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίας Βαρβάρας. Άλλη ονομασία Άνω Αγία Βαρβάρα.
Παλατάκι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Πειραιώς, στη ΒΔ άκρη της Πειραϊκής χερσονήσου.
Παλατάκι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Χαϊδαρίου, στα ΒΑ του λόφου του Προφήτη Ηλία.
Παλατιανή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ιλίου (Νέων Λιοσίων) (Φ.Ε.Κ. 95Δ/1966 & 184Δ/1966).
Παληοκαμάριζα : Βλ. Παλιοκαμάριζα Θορικίων & Κερατέας.
Παληάγιαννης ή Παλιάγιαννης : Συνοικισμός της Κοινότητας Αμαρουσίου (Φ.Ε.Κ. 422Α/1935) με
πληθυσμό 150 κατ. το 1940. Συνοικισμός της Κοινότητας Μελισσίων το 1946 (Φ.Ε.Κ. 18Α/1946) με
πληθυσμό 495 κατ. το 1951. Μετονομάστηκε Πηγή το 1953 (Φ.Ε.Κ. 10Α/1953).
Παληοπαναγιά : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 34 κατ. το 1889. Πιθανώς
στην περιοχή Μυκονιάτικα του Δήμου Αγίων Αναργύρων, όπου εκκλησάκι της Παναγίας Κουλουρδούς.
Παληόσπητα : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 2 κατ. το 1896.
Παλιαίς Βραώνες : Χωριό (Παλιαίς Βραώνες) του Δήμου Αραφήνος (έδρα Μαρκόπουλον) το 1835 με
πληθυσμό 165 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835), του Δήμου Αραφήνος (έδρα Κουρσαλά) (ως Παλαιαί Βράναις) το 1836
{Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Κεκροπίας (ως Παλαιαίς Βραούναις) το 1840 (Φ.Ε.Κ.
22/1840). Στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. αναφέρεται Παλιά Βραώνα.
Παλιοκαμάριζα : Το 1896 αναφερόταν (μάλλον λανθασμένα) ο οικισμός Βίλλια του Δήμου Θορικίων και ως
Παληοκαμάριζα. Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 23 κατ. το 1981 (ως Παληοκαμάριζα), 125
Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Παλιοπαναγιά : Βλ. Παλαιοπαναγιά Παιανίας.
Παλιόπυργος : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Μεγαρέων.
Παλιοχώρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βιλίων.
Παλιοχώρι : Βλ. Παλαιοχώρι(ον) Μάνδρας.
Παλλήνη : Παλαιότερη ονομασία (1835-1905) Χαρβάτι(ον) που μετονομάστηκε Παλλήνη (Φ.Ε.Κ. 18Α/1905).
Χωριό του Δήμου Κρωπίας το 1907 με πληθυσμό 256 κατ. η Παλλήνη (το καθαυτό Χαρβάτι) και 8 κατ. το
Χαρβάτι (το αναφερόμενο Κάτω Χαρβάτι στην απογραφή του 1896). Κοινότητα Παλλήνης το 1912 στην
οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Κάντζα και Χαρβάτι (το Κάτω Χαρβάτι) (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Το 1926
αναφέρεται ως Κοινότητα Παλλήνων (Χαρβάτι) (Φ.Ε.Κ. 217Α/1926). Στις απογραφές του 1920 είχε
πληθυσμό 266 κατ. η Παλλήνη (Χαρβάτιον) και 29 κατ. το Χαρβάτι (το Κάτω Χαρβάτι), του 1928 είχε 443 κατ.
(πρόσφυγες 30) η Παλλήνη (Άνω Χαρβάτι) και 45 κατ. το Κάτω Χαρβάτι, του 1940 είχε η Κοινότητα
Παλλήνης 902 κατ. (Παλλήνη, Κάτω Χαρβάτι, Κάντζα) και του 1951 είχε 752 κατ. η Παλλήνη και 91 κατ. το
Κάτω Χαρβάτι(ον). Στις απογραφές του 1961 η Παλλήνη είχε πληθυσμό 1.040 κατ., του 1971 είχε 2.346 κατ.
και του 1981 είχε 3.779 κατ. Δήμος το 1990 (Φ.Ε.Κ. 75Α/1990). Στις απογραφές του 1991 είχε πληθυσμό
Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Παλλήνης, στο Δήμο Παλλήνης (έδρα Γέρακας) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Παναγιά : Χωριό του Δήμου Μυρρινούντος (έδρα Λιόπεσι) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και το 1836 {Φ.Ε.Κ.
80/1836 (Παράρτημα)}. Έκτοτε δεν αναφέρεται. Πιθανώς η Παλαιοπαναγιά.
Παναγίτσα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Πειραιώς στην Πειραϊκή χερσόνησο. Άλλη ονομασία Ρόδον
το Αμάραντον.
Πάνακτο(ν) ή Πάνακτος : Παλαιότερη ονομασία (1835-1915) Κακονηοχώρι ή Κακονισχήρι. Κοινότητα
Κακονηοχωρίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912), που μετονομάστηκε Κοινότητα Πανάκτου το 1915 (Φ.Ε.Κ.
κατ., του 1951 είχε 262 κατ., του 1961 είχε 228 κατ. και του 1971 είχε 133 κατ. Το 1972 η Κοινότητα
καταργήθηκε και προσαρτήθηκε ως συνοικισμός στην Κοινότητα Πύλης (Φ.Ε.Κ. 88Α/1972) με πληθυσμό 118
106
κατ. το 1981 και 153 κατ. το 1991. Συνοικισμός του Δήμου Δερβενοχωρίων (έδρα Πύλη) το 1997 με
πληθυσμό 102 κατ. (96 μόνιμους) το 2001 και 40 κατ. (41 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στην Τ.Κ. Πύλης της
Δ.Ε. Δερβενοχωρίων του Δήμου Τανάγρας (έδρα Σχηματάριον) της Π.Ε. Βοιωτίας.
Παναρίτη - Άρη : Βλ. Άρη ή Αρί.
Πανεπιστημίου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 6.738 κατ. το
1920 (Δ.Α., 2001).
Πανεπιστημιούπολη : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Ζωγράφου (Φ.Ε.Κ. 126Δ/1968 & 18Α/1985).
Πανιωνία : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γλυφάδας (Φ.Ε.Κ. 30Δ/1961 & 101Δ/1975). Αναφέρεται και ως
Πανιωνιάς (Φ.Ε.Κ. 34Δ/1966 & 364Δ/1972).
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Άνω Λιοσίων.
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βιλίων, ανατολικά από το Αλεποχώρι(ον).
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βούλας.
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γαλατσίου. Παλαιότερες ονομασίες Άνω Μενιδιάτικα και
Μενιδιάτικα (Φ.Ε.Κ. 70Α/1988).
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ηλιούπολης. Παλιότερη ονομασία Αστυνομικά (Φ.Ε.Κ.
108Α/1983).
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Καλάμου.
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κερατέας.
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κηφισιάς.
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας, στα βόρεια της λίμνης Βουλιαγμένης.
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων.
Πανόραμα ή «Τιτάν» : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μάνδρας.
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαραθώνος, προς Άνω Σούλι.
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας, στα ΝΑ του βουνού Χαρβάτι.
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, ΝΔ από τα Μέγαρα στο Σαρωνικό κόλπο.
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλλήνης.
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας.
Πανόραμα : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Σκάλας Ωρωπού.
Πανόραμα Κινέτας : Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 63 κατ. το 1961.
Πανόραμα Μικρολίμανου : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 163 κατ. (135 μόνιμους) το
Πάνορμος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λαυρεωτικής, στον όρμο Γαϊδουρομάνδρας. Παλαιότερη ονομασία
Όρμος Γαϊδουρόμανδρα (1896) και Πούντα Ζέζα (Φ.Ε.Κ. 217Α/1994). Οικισμός της Δ.Ε./Δ.Κ. Λαυρεωτικής
του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής με πληθυσμό 175 κατ. (174 μόνιμους)
το 2011.
Πάντειος Πολιτεία : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαραθώνος.
Παντένα : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Συκαμίνου.
Παντρεμενάδικα : Παλαιά (χιουμοριστική) ονομασία της συνοικίας του Δήμου Αθηναίων Αρδηττός ή Μέτς.
Παπά Χωράφι ή Παπαχωράφι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παλλήνης.
Παπαγγελάκι : Χωριό του Δήμου Μυρρινούντος (έδρα Λιόπεσι) το 1835 με πληθυσμό 10 κατ. (Φ.Ε.Κ.
17/1835), το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Κεκροπίας το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στις
απογραφές του 1879 (ως Παππά Αγγελάκη) είχε άγνωστο πληθυσμό (αναφέρεται μαζί με τα Σπάτα) και του
1907 (ως Παπαγγελάκι) είχε 12 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Σπάτων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) και
της Κοινότητας Παιανίας με πληθυσμό 4 κατ. το 1920.
Παπάγος : Συνοικισμός του Δήμου Χολαργού το 1954;. Κοινότητα Παπάγου το 1965 (Φ.Ε.Κ. 224Α/1965) με
πληθυσμό 8.083 κατ. το 1971 και 12.553 κατ. το 1981. Δήμος το 1982 (Φ.Ε.Κ. 98Α/1982) με πληθυσμό
13.974 κατ. το 1991, 13.207 κατ. (13.799 μόνιμους) το 2001 και 13.456 κατ. (13.699 μόνιμους) το 2011.
Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Παπάγου, στο Δήμο Παπάγου - Χολαργού (έδρα Χολαργός) της Π.Ε. Βορείου Τομέα
Αθηνών.
Παπαλεξανδρή : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 2 κατ. το 1896.
107
Παπανδρέου Γεωργίου : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων στα Τουρκοβούνια (Αττικό Άλσος).
Παπαχωράφι : Βλ. Παπά Χωράφι Παλλήνης.
Παππαγγελάκι ή Παππά Αγγελάκη :. Βλ. Παπαγγελάκι.
Παππάς : Συνοικισμός του Δήμου Μάνδρας με πληθυσμό 134 κατ. το 1961.
Παράγκαι ή Παράγκες : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 12 κατ. το 1889 (ως
Παράγκες), 186 κατ. το 1896 και 223 κατ. το 1907 (ως συνοικισμός/συνοικία Παράγκαις). Συνοικισμός του
Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 414 κατ. το 1920. Συνοικισμός Παράγκες της Κοινότητας
Μοσχάτου το 1927 (Φ.Ε.Κ. 187Α/1927) με πληθυσμό 1.065 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 242). Κοινότητα
Παραγκών το 1929 (Φ.Ε.Κ. 221Α/1929) που ανακλήθηκε το ίδιο έτος (Φ.Ε.Κ. 390Α/1929). Το 1940
ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στην Κοινότητα Μοσχάτου (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942).
Παράδεισος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίας Παρασκευής (Φ.Ε.Κ. 65Δ/1971).
Παράδεισος : Συνοικισμός της Κοινότητας Αμαρουσίου με πληθυσμό 240 κατ. το 1940 και 412 κατ. το 1951.
Παράδεισος : Συνοικισμός της Κοινότητας Ισθμίας με πληθυσμό 70 κατ. το 1991 και του Δήμου Λουτρακίου
- Περαχώρας με πληθυσμό 93 κατ. (69 μόνιμους) το 2001 και 80 κατ. (78 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη
Δ.Κ. Ισθμίας της Δ.Ε. Λουτρακίου - Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (έδρα
Παράδεισος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κρωπίας, νότια του Κορωπίου.
Παρακηφισσός : Βλ. Μύλοι.
Παραλία Αναβύσσου : Συνοικισμός της Κοινότητας Αναβύσσου με πληθυσμό 129 κατ. το 1971.
Παραλία Ασπροπύργου : Συνοικισμός του Δήμου Ασπροπύργου με πληθυσμό 867 κατ. το 1951 και 2.191
κατ. το 1961.
Παραλία Βαρνάβα : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Βαρνάβα.
Παραλία Δασκαλειού : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 32 κατ. το 1981 και 95 κατ. το 1991.
Παλαιότερες ονομασίες (1896 & 1907) Όρμος Δασκαλειού και Κάτω Δασκαλειό(ν). Αναφέρεται ως Ελιές
Δασκαλειού το 2001.
Παραλία Κακής Θαλάσσης : Παλαιότερη ονομασία (1896) Όρμος Κερατέας. Συνοικισμός του Δήμου
Κερατέας με πληθυσμό 10 κατ. το 1971, 167 κατ. το 1981 και 116 κατ. το 1991. Αναφέρεται ως Κακή
Θάλασσα το 2001.
Παραλία Μαραθώνος : Βλ. Άγιος Παντελεήμων.
Παραλία Μαρκοπούλου Ωρωπού : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού με πληθυσμό 219
κατ. το 1971, 989 κατ. το 1981 και 998 κατ. το 1991.
Παραπήγματα : Παλαιότερη ονομασία Παραπήγματα Πεζικού (Φ.Ε.Κ. 29Α/1927). Οικιστική περιοχή του
Δήμου Αθηναίων, μεταξύ λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας & Μονής Πετράκη, όπου και παλιοί στρατώνες
Πεζικού (Φ.Ε.Κ. 208Α/1957 & 54Δ/1966 & 108Δ/1966). Βλ. & Στρατώνες Πυροβολικού.
Παραπήγματα : Βλ. Γερμανικά Παραπήγματα Νέας Κοκκινιάς (Φ.Ε.Κ. 159Α/1931).
Παραχειμάζοντες εν Πιρναρή : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 26
κατοίκους το 1889. Βλ. & Πιρναρή.
Παρδαλό : Οικιστική περιοχή των Αγίων Αποστόλων του Δήμου Ωρωπού (Φ.Ε.Κ. 126Δ/1970).
Πάρνης : Πρόκειται για το «Mont Parnes», ξενοδοχείο / καζίνο της Πάρνηθας (Φ.Ε.Κ. 60Α/1970).
«Συνοικισμός» του Δήμου Αχαρνών. Στις απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό 193 κατ., του 1981 είχε 228
κατ., του 1991 είχε 229 κατ., του 2001 είχε 12 κατ. (9 μόνιμους) και του 2011 είχε 7 κατ. (20 μόνιμους).
Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Αχαρνών του Δήμου Αχαρνών (έδρα Αχαρναί) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Πασά ή Πασ(σ)άς : Βλ. Όρμος Πασά.
Πασαλιμάνι ή Πασά Λιμάνι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Πειραιώς, γύρω από το ομώνυμο λιμάνι.
Μετονομάστηκε Λιμήν Ζέας (Φ.Ε.Κ. 63Α/1978).
Πασσάδες : Οικιστική περιοχή που αναφέρεται στους χάρτες του J. A. Kaupert (XII, 1886), του R. Lepsius
(1893) και των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) στην περιοχή του σημερινού Πικερμίου και ανατολικά της
λεωφόρου Μαραθώνος.
Πατερίτσα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Εκάλης (Φ.Ε.Κ. 76Δ/1965).
Πάτημα : Συνοικισμός της Κοινότητας Αμαρουσίου με πληθυσμό 170 κατ. το 1940 και 399 κατ. το 1951.
Προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Βριλησσίων το 1956 (Φ.Ε.Κ. 177Α/1956), αλλά ακυρώθηκε από το Σ.Ε.
(Απόφ. 414/1957) και το 1958 (Φ.Ε.Κ. 28Α/1958) που πάλι ακυρώθηκε από το Σ.Ε. (Απόφ. 106/1959).
108
Πάτημα : Οικιστική περιοχή των Δήμων Βριλησσίων & Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 102Δ/1969 & 272Δ/1972).
Πάτημα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λυκοβρύσεως (Φ.Ε.Κ. 122Δ/1972).
Πάτημα : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαγούλας με πληθυσμό 125 κατ. το 1971.
Πάτημα ή Μαγκόμυλος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μελισσίων (Φ.Ε.Κ. 176Α/1957 & 102Δ/1969).
Πάτημα : Βλ. Άνω Αμπέλια Κηφισιάς.
Πατήσια : Χωριό του Δήμου Αθηνών το 1834 με πληθυσμό 49 κατ. (Γ.Α.Κ./χωρίς Φ.Ε.Κ.), το 1840 (Φ.Ε.Κ.
22/1840) και το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850). Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 847 κατ. το 1879. Στην
απογραφή του 1884 αναφέρεται με πληθυσμό 1.126 κατ. μαζί με την Κυψέλη. Μετέπειτα αναφέρεται ως Άνω
Πατήσια και Κάτω Πατήσια. Εμφανίζεται πάλι ως Συνοικία Πατήσια του Δήμου Αθηναίων το 1902 (Φ.Ε.Κ.
132Α/1902) και ως συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων το 1928 με
πληθυσμό 7.440 κατ. (πρόσφυγες 1.689).
Πατούσα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 101Α/1958 & 155Α/1959 & 21Δ/1962).
Πάχη : Παλαιότερη ονομασία (1896-1940) Όρμος Πάχης. Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων. Στις
250 κατ., του 1981 είχε 246 κατ., του 1991 είχε 202 κατ., του 2001 είχε 331 κατ. (368 μόνιμους) και του 2011
είχε 536 κατ. (542 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μεγαρέων του Δήμου Μεγαρέων (έδρα Μέγαρα) της
Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Παχύ : Στο χάρτη του J. A. Kaupert (ΙΙΙ, 1882) αναφέρεται Gut Pachy (Κτήμα Παχύ), στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923) Παχύ και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) ως Έπαυλις Παχύ και ως
τμήμα του Κορυδαλλού (ΒΑ του λόφου Καραβά), όπως και στο χάρτη του Διαμαντόπουλου (1956). Το 1923
αναφέρεται ως Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που μετονομάστηκε Κορυδαλλός (Φ.Ε.Κ. 90Α/1923).
Πεδίου Άρεως : Παλαιότερη ονομασία Πυθαράδικα στην περιοχή του Πεδίου Άρεως (Φ.Ε.Κ. 201/1887 &
7Α/1892). Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 3.228 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001).
Πειραιεύς : Έδρα του Δήμου Πειραιώς το 1834 με πληθυσμό (ανεπίσημο) 1.011 κατ. {Φ.Ε.Κ. 1/1835 &
17/1835 & 80/1836 (Παράρτημα)} και 2.033 κατ. το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στις απογραφές του 1844 είχε
είχε 21.055 κατ., του 1889 είχε 34.327 κατ., του 1896 είχε 42.169 κατ. και του 1907 είχε 67.982 κατ. Ο Δήμος
Πειραιώς στις απογραφές του 1844 είχε πληθυσμό 2.828 κατ., του 1848 είχε 5.279 κατ., του 1849 είχε 5.328
1870 είχε 11.047 κατ., του 1879 (ως Δήμος Πειραιέων) είχε 21.618 κατ., του 1889 (πάλι ως Δήμος Πειραιώς)
είχε 34.569 κατ., του 1896 είχε 51.020 κατ. και του 1907 είχε 74.580 κατ.
Έδρα του Δήμου Πειραιώς το 1912 στον οποίο εξακολούθησαν να υπάγονται οι συνοικισμοί Λιμήν
Πειραιώς, Καστέλλα, Ρέντη, Νέον Φάληρον (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στην απογραφή του 1920 είχε πληθυσμό
131.170 κατ. (113.315 κάτ. η κυρίως πόλη με τα 3 διαμερίσματα και 17.855 κάτ. οι συνοικισμοί/συνοικίες
εκτός σχεδίου πόλεως) και όλος ο Δήμος Πειραιώς 135.833 κατ. (πόλη & συνοικισμοί). Στην απογραφή του
1928 είχε πληθυσμό 251.328 κατ. (131.065 κάτ. η κυρίως πόλη και 120.263 κάτ. οι 16 συνοικισμοί/συνοικίες
εκτός σχεδίου πόλεως) και όλος ο Δήμος Πειραιώς 251.659 κατ. (251.328 κάτ. η κυρίως πόλη με τους 16
συνοικισμούς/συνοικίες και 331 κάτ. το Πέραμα). Στις απογραφές προσφύγων εμφανίζεται να έχει 44.335
πρόσφυγες το 1923 και 94.465 πρόσφυγες το 1928. Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 205.326 κατ.,
του 1951 είχε 186.014 κατ., του 1961 είχε 183.877 κατ., του 1971 είχε 187.362 κατ., του 1981 είχε 196.389,
(163.688 μόνιμους). Το 1950 & 1982 ο Δήμος διαιρέθηκε σε 5 διαμερίσματα (Φ.Ε.Κ. 227Α/1950 &
100Α/1982). Υπάγεται στην Π.Ε. Πειραιώς (Δήμος Πειραιώς / έδρα Πειραιεύς).
Πειραϊκή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς, στην ομώνυμη χερσόνησο (Φ.Ε.Κ. 45Α/1898,
344Α/1932).
Πειραιώς : Άλλη ονομασία Κειριαδών. Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με
πληθυσμό 2.702 κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001). Από το 1929 αναφέρεται ως Κάτω Πετράλωνα (Φ.Ε.Κ.
269Α/1929).
Πελίκας ή Πέλικας : Χωριό (περιοχής τέως Δήμου Αμαρουσίου) του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ.
30/1853).
Πελοποννησίων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κηφισιάς.
109
Πεντέλη : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 121 κατ. το 1896 και 137 κατ. το 1907 (ως
Συνοικισμός της Κοινότητας Χαλανδρίου το 1925; (δεν αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) με πληθυσμό 602
κατ. το 1928 (πρόσφυγες 58). Κοινότητα Πεντέλης το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 - ανακαλουμένου του Φ.Ε.Κ.
283Α/1933). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 1.402 κατ. και συνολικό πληθυσμό 1.945 κατ.
(Πεντέλη, Νέα Πεντέλη), του 1951 είχε 1.289 κατ., του 1961 είχε 1.621 κατ., του 1971 είχε 1.672 κατ., του
1981 είχε 2.047 κατ., του 1991 είχε 2.706 κατ. και του 2001 είχε 4.731 κατ. (4.750 μόνιμους). Δήμος το 2006
(Φ.Ε.Κ. 822Β/2006) με πληθυσμό 4.962 κατ. (4.851 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Πεντέλης,
στο Δήμο Πεντέλης (έδρα Μελίσσια) της Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών.
Περαία (Κάλαμος) : Έτσι αναφέρεται η έδρα του Δήμου Περαίας το 1835 και ως Κάλαμος το 1836 με
πληθυσμό 464 κατ. {Φ.Ε.Κ. 17/1835 & 80/1836 (Παράρτημα)}. Το 1843 έδρα του Δήμου Περαίας ορίστηκε ο
Ωρωπός (Ωροπός) (Φ.Ε.Κ. 6/1843).
Πέραμα : Συνοικισμός του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 22 κατ. το 1920 και 331 κατ. το 1928 (πρόσφυγες
218). Αναφέρεται η ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930). Κοινότητα Περάματος
το 1933 (Φ.Ε.Κ. 109Α/1933) και πάλι (!) το 1934, στην οποία προσαρτήθηκε το συνοικισμός Ικόνιο(ν) (Φ.Ε.Κ.
22Α/1934). Αναφέρεται και συνοικισμός Φανάρι ή Πέραμα το 1934 (Φ.Ε.Κ. 14Β/1934). Στις απογραφές του
1940 είχε πληθυσμό 1.462 κατ., του 1951 είχε 4.900 κατ. και του 1961 είχε 14.694 κατ. Δήμος το 1963
μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Πειραιώς (Δήμος Περάματος / έδρα Πέραμα).
Πέραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, ΝΔ από τη Νέα Πέραμο (Φ.Ε.Κ. 453Δ/2012).
Περαχώρα : Έδρα (ως Πέρα Χώρα) του Δήμου Περαχώρας του Νομού Αργολίδος και Κορινθίας (Επαρχία
Κορίνθου) το 1834 με πληθυσμό 1.500 κατ. και στον οποίο Δήμο προσαρτήθηκε το χωριό Σχοινούς
(Καλαμάκι) με 45 κατ. (Φ.Ε.Κ. 19/1834). Έδρα (ως Περαχώρα) του Δήμου Περαχώρας το 1836 {Φ.Ε.Κ.
80/1836 (Παράρτημα)}. Μετέπειτα προσαρτήθηκε και το χωριό Μπίσια. Στις απογραφές του 1844 είχε
πληθυσμό 1.371 κατ., του 1853 είχε 1.481 κατ., του 1856 είχε 1.488 κατ., του 1861 είχε 1.505 κατ. και του
1879 είχε 1.455 κατ. Ο Δήμος Περαχώρας στις απογραφές του 1844 είχε πληθυσμό 1.911 κατ., του 1848
είχε 2.103 κατ., του 1849 είχε 2.136 κατ., του 1850 είχε 2.137 κατ. του 1851 είχε 2.103 κατ., του 1852 είχε
κατ., του 1861 είχε 2.309 κατ., του 1870 είχε 2.463 κατ. και του 1879 είχε 2.637 κατ. (Περαχώρα,
Καλαμάκιον, Κολαντζίκι, Λουτράκιον, Πίσια, Σχοίνος). Χειμερινή έδρα του Δήμου από το 1880 (καλοκαιρινή
το Λουτράκι από 1/4 έως 30/9) (Φ.Ε.Κ. 3/1880). Στις απογραφές του 1889 είχε πληθυσμό 1.394 κατ. και ο
Δήμος είχε 4.030 κατ. (είχε προσαρτηθεί και το χωριό Άγιοι Θεόδωροι) και του 1896 είχε 1.361 κατ. και ο
Δήμος είχε 3.352 κατ. Το 1899 ο Δήμος Περαχώρας υπήχθη στο νέο Νομό Κορινθίας και στον οποίο Δήμο
παρέμειναν ως έδρες η Περαχώρα και το Λουτράκι (Φ.Ε.Κ. 136Α/1899). Στην απογραφή του 1907 η
Περαχώρα είχε πληθυσμό 1.582 κατ. και ο αναφερόμενος ως Δήμος Περαχωριτών είχε 4.543 κατ.
Συνοικισμός της Κοινότητας Λουτρακίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) & Λουτρακίου - Περαχώρας το
1928. Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 1.505 κατ., του 1928 είχε 1.691 κατ., του 1940 είχε 1.879
του 1991 είχε 1.296 κατ., του 2001 είχε 1.256 κατ. (1.238 μόνιμους) και του 2011 είχε 1.155 κατ. (1.141
μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Λουτρακίου - Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων
Πέρδικα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λαυρεωτικής.
Περιβολάκια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας (Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 125Δ/1993 & 222Δ/2007).
Περιβόλια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη (Φ.Ε.Κ. 235Α/1925).
Περιβόλια : Χωριό του Δήμου Πειραιώς, στα όρια με τον Άγιο Ιωάννη Ρέντη, με πληθυσμό 6.050 κατ. το
1896.
Περιβόλια : Παλιά οικιστική περιοχή του Δήμου Γαλατσίου στα δυτικά της Αγίας Γλυκερίας. Μετέπειτα
αναφέρεται ως Ναξιώτικα.
Περιβόλι(ον) : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού με πληθυσμό 35 κατ. το 1951 και 15
κατ. το 1961.
Περιγιάλι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Κερατέας.
Περιγιάλι : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού.
Περικλέους ή Ασύρματος : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 49Δ/1968).
110
Περισσός : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Νέας Ιωνίας
το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 2.500 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Αναφέρεται (μάλλον
λανθασμένα) Ερισσός σε χάρτη του Υπουργείου Οικισμού το 1956 (Φ.Ε.Κ. 161Α/1956).
Περιστέρι(ον) : Χωριό του Δήμου Αθηναίων. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 49 κατ., του 1889
είχε 21 κατ., του 1896 είχε 35 κατ. και του 1907 (ως συνοικισμός/συνοικία) είχε 49 κατ. Συνοικισμός του
Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 123 κατ. το 1920 και συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου
πόλεως) με 7.268 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 4.163). Αναφέρεται η ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού το
1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930). Κοινότητα Περιστερίου το 1933 (Φ.Ε.Κ. 109Α/1933) και Δήμος το 1934 στον
οποίο προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Άνω και Κάτω Γερμανικά, Αρμενίων, Κτιστά, Παλαιό(ν) Περιστέρι(ον),
Ποντίων και Χρυσαλλίς (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 21.537
κατ. (συμπεριλαμβάνονται οι παραπάνω οικισμοί), του 1951 είχε 35.733 κατ., του 1961 είχε 79.335 κατ., του
1971 είχε 118.413 κατ., του 1981 είχε 140.858 κατ., του 1991 είχε 137.288 κατ., του 2001 είχε 137.918 κατ.
(146.743 μόνιμους) και του 2011 είχε 137.129 κατ. (139.981 μόνιμους). Το 2006 ο Δήμος διαιρέθηκε σε 4
διαμερίσματα (Φ.Ε.Κ. 198Α/2006). Υπάγεται στην Π.Ε. Δυτικού Τομέα Αθηνών (Δήμος Περιστερίου / έδρα
Περιστέριον).
Περίχωρα Αθηνών : Έτσι αναφέρονται στην απογραφή του 1889 τα χωριά Αγία Άννα, Αγία Τριάς Τρίμη,
Άγιος Ιωάννης Ρέντης, Άγιος Στέφανος, Βυρσοδεψεία, Δαφνίον, Ιερά Οδός, Παληοπαναγιά, Παράγκες,
Πυριτιδοποιείον, Ρούφου, Χαϊδάριον και παραχειμάζοντες εν Πιρναρή, με συνολικό πληθυσμό 595 κατ.
Περίχωρα Κηφισίας : Έτσι αναφέρονται στην απογραφή του 1896, χωριά γύρω από την Κηφισιά, άγνωστο
ποια, με συνολικό πληθυσμό 58 κατ.
Πέτα : Βλ. Νέος Κουβαράς.
Πεταλίδα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλλιθέας (Φ.Ε.Κ. 210Α/1954 & 83Δ/1960).
Πετράλωνα : Πρωτοαναφέρεται ως προάστειο «Πετράλωνα» το 1885 (Φ.Ε.Κ. 3Α/1885 - έγκριση σχεδίου).
Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 121Α/1899 & 120Α/1904) που το 1908
μετονομάστηκε / διαιρέθηκε στις συνοικίες Μελίτης και Βαράθρου (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908 & 120Α/1912).
Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 1.883 κατ. το 1928
(πρόσφυγες 291).
Πετρέζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Σπάτων. Βλ. Πετρίτζα.
Πετρίνα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας, στα ΒΑ της Περαχώρας προς τον
Κορινθιακό κόλπο.
Πετρίτζα ή Πετρίτσα : Χωριό (Πετρίτσα) του Δήμου Αραφήνος (έδρα Μαρκόπουλον) το 1835 (Φ.Ε.Κ.
Κεκροπίας (ως Πετρίτζα) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Αναφέρεται και ως τσιφλίκι Πέτρεζα (Φ.Ε.Κ. 21/1873).
Σημερινή ονομασία Πετρέζα.
Πετρούπολις : Συνοικισμός (Φ.Ε.Κ. 420Α/1938) της Κοινότητας Νέων Λιοσίων με πληθυσμό 641 κατ. το
1940. Κοινότητα Πετρουπόλεως το 1946 (Φ.Ε.Κ. 230Α/1946) με πληθυσμό 1.612 κατ. το 1951, 8.520 κατ. το
1961 και 18.631 κατ. το 1971. Δήμος το 1972 (Φ.Ε.Κ. 88Α/1972). Στις απογραφές του 1981 είχε πληθυσμό
κατ. (58.979 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Δυτικού Τομέα Αθηνών (Δήμος Πετρουπόλεως / έδρα
Πετρούπολις).
Πετρωτό : Οικιστική περιοχή του Δήμου Σπάτων - Λούτσας.
Πεύκα : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 25 κατ. το 1981, 196 κατ. (97 μόνιμους) το 2001 και
241 κατ. (243 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον)
της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής. Αναφέρεται και ως Βγέθι.
Πεύκα : Παλαιότερη ονομασία (1896-1954) Κάτω Χαρβάτι(ον) (Φ.Ε.Κ. 188Α/1954). Συνοικισμός της
Κοινότητας Παλλήνης με πληθυσμό 155 κατ. το 1961.
Πεύκα Βέρδη : Προηγούμενη ονομασία Βέρδη (Φ.Ε.Κ. 93Δ/1963). Οικιστική περιοχή του Δήμου
Πετρούπολης (Φ.Ε.Κ. 170Δ/1970 & 204Δ/1971).
Πεύκα Γιουρντά : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Αναβύσσου (Φ.Ε.Κ. 1Δ/1959 & 135Δ/1962). Μετέπειτα
αναφέρεται ως Σαρωνίς.
Πευκάκι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου (Φ.Ε.Κ. 61Δ/1971).
Πευκάκι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παιανίας (Φ.Ε.Κ. 297Δ/1972).
Πευκάκια : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αθηναίων, στους ΝΔ πρόποδες του Λυκαβηττού (Φ.Ε.Κ.
239Α/1890 & 120Α/1912 & 18Α/1985).
111
Πευκάκια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Ιωνίας (Φ.Ε.Κ. 43Δ/1967).
Πευκάκια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παιανίας, γύρω από το Σταυρό Αγίας Παρασκευής προς Χαλάνδρι,
που προσαρτήθηκε στο Δήμο Αγίας Παρασκευής το 1979 (Φ.Ε.Κ. 16Α/1979).
Πευκάκια - Ρουπάκια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 152Δ/1971).
Πεύκη : Παλαιότερη ονομασία (1928-1960) Μαγκουφάνα (Κοινότητα το 1950). Μετονομάστηκαν Πεύκη και
Κοινότητα Πεύκης το 1960 (Φ.Ε.Κ. 16Α/1960). Στις απογραφές του 1961 είχε πληθυσμό 3.763 κατ., του 1971
είχε 4.906 κατ. και του 1981 είχε 10.863 κατ. Δήμος Πεύκης το 1982 (Φ.Ε.Κ. 98Α/1982). Στις απογραφές του
1991 είχε πληθυσμό 17.987 κατ., του 2001 είχε 19.887 κατ. (20.894 μόνιμους) και του 2011 είχε 21.127 κατ.
(21.352 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Πεύκης, στο Δήμο Λυκόβρυσης - Πεύκης (έδρα Πεύκη) της Π.Ε.
Βορείου Τομέα Αθηνών.
Πευκί : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ωρωπίων (περιοχή Σκάλας Ωρωπού) (Φ.Ε.Κ. 76Δ/2010).
Πευκιάς : Συνοικισμός της Κοινότητας Συκαμίνου με πληθυσμό 84 κατ. το 1991, 205 κατ. (134 μόνιμους) το
2001 και 249 κατ. (233 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Συκαμίνου του Δήμου Ωρωπού (έδρα
Πευκογιάλι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων, δυτικά από τις Αιγειρούσες.
Πευκόφυτο(ν) : Παλαιότερη ονομασία (1835-1927) Σπατατζίκι. Συνοικισμός της Κοινότητας Καπανδριτίου με
πληθυσμό 150 κατ. το 1928, 63 κατ. το 1940, 162 κατ. το 1951 και 81 κατ. το 1961. Συνοικισμός της
Κοινότητας Αγίου Στεφάνου το 1968 (Φ.Ε.Κ. 277Α/1968) με πληθυσμό 56 κατ. το 1971, 65 κατ. το 1981, 90
κατ. το 1991, 180 κατ. (171 μόνιμους) το 2001 και 117 κατ. (123 μόνιμους ) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ.
Αγίου Στεφάνου του Δήμου Διονύσου (έδρα Άγιος Στέφανος) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Πευκώνας : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας, στο λόφο της Αγίας Βαρβάρας (Καζάρμα).
Πηγάδα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Πειραιώς, στην Πειραϊκή χερσόνησο (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Πηγαδάκι : Συνοικισμός της Κοινότητας Σκάλας Ωρωπού με πληθυσμό 10 κατ. το 1971. Βρίσκεται δυτικά
από το Χαλκούτσι.
Πηγαδάκια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βούλας (Φ.Ε.Κ. 132Δ/1968).
Πηγάδι : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού.
Πηγάδια : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Ανθούσης.
Πηγή : Παλαιότερη ονομασία (1940-1953) Παλιάγιαννης ή Παληάγιαννης. Συνοικισμός της Κοινότητας
Μελισσίων (Φ.Ε.Κ. 10Α/1953).
Πήσια : Βλ. Πίσια.
Πικέρμι(ον) : Χωριό του Δήμου Κρωπίας. Στους χάρτες του J. A. Kaupert (XII, 1886) και του R. Lepsius
(1893) αναφέρεται σε θέση λίγο βορειότερα της σημερινής. Στις απογραφές του 1879 (ως Πικέρμη) είχε
πληθυσμό 151 κατ., του 1889 (ως Πικέρμι) είχε 79 κατ., του 1896 είχε 88 κατ. και του 1907 είχε 41 κατ.
Συνοικισμός της Κοινότητας Σπάτων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό
248 κατ., του 1928 είχε 120 κατ. (πρόσφυγες 6), του 1940 είχε 227 κατ. και του 1951 είχε 174 κατ. Κοινότητα
Πικερμίου το 1952 (Φ.Ε.Κ. 60Α/1952). Στις απογραφές του 1961 είχε πληθυσμό 213 κατ., του 1971 είχε 259
κατ., του 1981 είχε 479 κατ., του 1991 είχε 650 κατ., του 2001 είχε 1.168 κατ. (1.202 μόνιμους) και του 2011
είχε 1.983 κατ. (2.009 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Πικερμίου, στο Δήμο Ραφήνας - Πικερμίου (έδρα
Ραφήνα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Πικροδάφνη : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 10 κατ. το 1896 και 13 κατ. το 1907 (ως
Προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Μπραχαμίου το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) και στη συνέχεια στην Κοινότητα
Παλαιού Φαλήρου το 1926 (Φ.Ε.Κ. 296Α/1926) με πληθυσμό 133 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 20). Αναφέρεται
συνοικισμός Πικροδάφνη «Έντεν» το 1931 (Φ.Ε.Κ. 76Α/1931). Το 1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του
στην Κοινότητα Παλαιού Φαλήρου (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942).
Πινακωτά ή Πινακωτών : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 176Α/1904).
Βρισκόταν στα ΒΑ του λόφου Στρέφη.
Πιρναρή : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 26 κατ. το 1889. Αναφέρεται ως
παραχειμάζοντες εν Πιρναρή. Ήταν εποχικός κτηνοτροφικός οικισμός στο νότιο Υμηττό. Βλ. & Πυρναρί του
Δήμου Γλυφάδας, στην Άνω Γλυφάδα.
Πίσια : Άλλες ονομασίες Πίσσα (λανθασμένη) & Πήσια & Μπίσ(σ)ια. Χωριό του Δήμου Περαχώρας του
Νομού Αργολίδος και Κορινθίας (Επαρχία Κορινθίας) με πληθυσμό 498 κατ. στην απογραφή του 1844 (ως
Μπίσια). Αναφέρεται Μπισιά το 1873 (Φ.Ε.Κ. 17/1873). Στις απογραφές του 1879 (ως Πίσσα) είχε πληθυσμό
112
330 κατ. (μαζί με το Σχοίνο), του 1889 (ως Πίσσα) είχε 326 κατ. και του 1896 (ως Πήσια) είχε 340 κατ. Το
1899 υπήχθη στο νέο Νομό Κορινθίας (Φ.Ε.Κ. 136Α/1899) με πληθυσμό 387 κατ. το 1907. Κοινότητα
Πήσιας το 1912 με πληθυσμό 365 κατ. το 1920 και 421 κατ. το 1928. Το 1936 αναφέρεται Μπίσσια (Φ.Ε.Κ.
443Α/1936). Το 1940 αναφέρεται Πίσια και Κοινότητα Πισίων. Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 450
κατ., του 1951 είχε 340 κατ., του 1961 είχε 310 κατ., του 1971 είχε 190 κατ., του 1981 είχε 171 κατ. και του
1991 είχε 150 κατ. Η Κοινότητα καταργήθηκε το 1997 (Φ.Ε.Κ. 244Α/1997). Συνοικισμός του Δήμου
Λουτρακίου - Περαχώρας με πληθυσμό 121 κατ. (99 μόνιμους) το 2001 και 82 κατ. (80 μόνιμους) το 2011.
Υπάγεται, ως Τ.Κ. Πισίων, στη Δ.Ε. Λουτρακίου - Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων
Πλάκα : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 70Α/1898 & 138Α/1906) που το 1908
μετονομάστηκε / διαιρέθηκε στις συνοικίες Μητροπόλεως και Λυσικράτους (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908 & 120Α/1912).
Έχει επικρατήσει η παλαιότερη ονομασία Πλάκα (Φ.Ε.Κ. 191Δ/1965 & 90Δ/1968 & 18Α/1985).
Πλάκα : Αναφέρεται τοποθεσία Πλάκα τουλάχιστον από το 1867 (Φ.Ε.Κ. 52/1867 & 18/1872), αλλά και στο
χάρτη του J. A. Kaupert (XVI, 1887). Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 1.063 κατ. το 1896 και 1.772
κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 374 κατ. το
1920 και 593 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 50). Κοινότητα Πλάκας το 1929 (Φ.Ε.Κ. 221Α/1929). Συνοικισμός της
Κοινότητας Κερατέας το 1937 (Φ.Ε.Κ. 298Α/1937), με πληθυσμό 305 κατ. το 1940 και του Δήμου Κερατέας
το 1951. Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 284 κατ., του 1961 είχε 306 κατ., του 1971 είχε 262 κατ.,
του 1981 είχε 224 κατ., του 1991 είχε 354 κατ., του 2001 είχε 398 κατ. (369 μόνιμους) και του 2011 είχε 553
κατ. (558 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της Π.Ε.
Πλάκες Σουνίου ή Άσπρο Λιθάρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λαυρίου (Φ.Ε.Κ. 60Δ/1966 & 60Δ/1972).
Πλαπούτα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Ηρακλείου (Φ.Ε.Κ. 170Δ/1968).
Πλαταιαί : Παλαιότερη ονομασία (1835-1915) Κόκλα. Κοινότητα Κόκλας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) που
μετονομάστηκε Κοινότητα Πλαταιών - έδρα Πλαταιαί το 1916 (Φ.Ε.Κ. 29Β/1916). Στις απογραφές του 1920
είχε πληθυσμό 891 κατ., του 1928 είχε 986 κατ., του 1940 είχε 999 κατ., του 1951 είχε 1.044 κατ., του 1961
είχε 1.012 κατ., του 1971 είχε 1.009 κατ. και του 1981 είχε 1.099 κατ. Δήμος Πλαταιών - έδρα Πλαταιαί το
1989 (Φ.Ε.Κ. 251Α/1989) με πληθυσμό 1.204 κατ. το 1991. Δήμος Πλαταιών - έδρα Καπαρέλλι το 1997
(Φ.Ε.Κ. 244Α/1997) με πληθυσμό 984 κατ. (883 μόνιμους) το 2001 και 942 κατ. (944 μόνιμους) το 2011.
Υπάγεται, ως Τ.Κ. Πλαταιών, στη Δ.Ε. Πλαταιών του Δήμου Θηβαίων (έδρα Θήβαι) της Π.Ε. Βοιωτίας.
Πλατάνα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Ταύρου (Φ.Ε.Κ. 303Δ/1970).
Πλατάνια Ωρωπού : Συνοικισμός της Κοινότητας Ωρωπού με πληθυσμό 37 κατ. το 1981, 103 κατ. το 1991,
155 κατ. (111 μόνιμους) το 2001 και 140 κατ. (138 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στην Τ.Κ. Ωρωπού της Δ.Ε.
Πλεξίζα : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος με πληθυσμό 20 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας
Μαραθώνος το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Πιθανώς λανθασμένη ονομασία. Ίσως είναι η περιοχή της
Μπρεξίζας Νέας Μάκρης που αναφέρεται Vrexisa στο χάρτη του J. A. Kaupert (XIX, 1889) και Μπρεξίζα στο
χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912).
Πνύκα : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908 & Δ.Α., 2001).
Ποδαράδες : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 10 κατ. το 1896 και 43 κατ. το 1907 (ως
συνοικισμός/συνοικία). Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 50
κατ. το 1920. Το 1924 αναφέρεται ο προσφυγικός συνοικισμός Νέα Ιωνία (Ποδαράδες) (Φ.Ε.Κ. 15Α/1924).
Το 1928 είχε 14.135 κατ. (πρόσφυγες 13.692). Η περιοχή Άνω Ποδαράδες μετονομάστηκε Σαφράμπολις
(Φ.Ε.Κ. 148Α/1927).
Ποδονίφτης : Συνοικισμός/συνοικία) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 19 κατ. το 1907, 110 κατ. το 1920
και 6.337 κατ. το 1928 (ως Νέα Φιλαδέλφεια ή Ποδονίφτης).
Πολιτεία : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βούλας.
Πολιτεία : Οικιστική περιοχή των Δήμων Νέας Ερυθραίας & Κηφισιάς (Φ.Ε.Κ. 73Α/1959 & 83Δ/1966), ως
Οικοδομικός Συνεταιρισμός Βουλευτών «Η Πολιτεία».
Πολύγωνο(ν) : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 120Α/1912). Συνοικισμός/συνοικία (εκτός
σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 6.604 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 4.335). Αναφέρεται η
ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930).
Πολυδένδρι(ον) : Παλαιότερη ονομασία (1840-1927) Μάζι. Συνοικισμός της Κοινότητας Καπανδριτίου με
πληθυσμό 367 κατ. το 1928. Κοινότητα Πολυδενδρίου το 1929 (Φ.Ε.Κ. 221Α/1929). Στις απογραφές του
113
1981 είχε 667 κατ., του 1991 είχε 910 κατ., του 2001 είχε 1.179 κατ. (1.164 μόνιμους) και του 2011 είχε 1.350
κατ. (1.385 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Πολυδενδρίου του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε.
Πολύδροσο(ν) : Συνοικισμός της Κοινότητας Χαλανδρίου με πληθυσμό 202 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 13),
148 κατ. το 1940 και 742 κατ. το 1951.
Πολύδροσο(ν) : Συνοικισμός της Κοινότητας Αμαρουσίου με πληθυσμό 141 κατ. το 1940 και 236 κατ. το
1951.
Πολυκατοικίες : Οικιστική/θέση περιοχή του Δήμου Αγίας Βαρβάρας.
Πολυκατοικίες : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αγίου Ιωάννου Ρέντη.
Πολυτέκνων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέων Λιοσίων (Ιλίου) (Φ.Ε.Κ. 195Δ/1964).
Πολυτεχνείου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 5.284 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001).
Πολυτεχνειούπολη : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Ζωγράφου. Βλ. & Πανεπιστημιούπολη.
Πόντιοι ή Ποντίων : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο
Περιστερίου το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 4.000 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934).
Πόντιοι ή Ποντίων : Συνοικισμός της Κοινότητας Σκάλας Ωρωπού με πληθυσμό 76 κατ. το 1928
(πρόσφυγες 57). Συνοικισμός της Κοινότητας Νέων Παλατίων με πληθυσμό 52 κατ. το 1991, 81 κατ. (64
μόνιμους) το 2001 και 306 κατ. (308 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Κ. Νέων Παλατίων της Δ.Ε.
Πόντιοι ή Ποντίων : Συνοικισμός της Κοινότητας Αγίου Στεφάνου με πληθυσμό 113 κατ. το 1940 και 215
κατ. το 1951.
Πόντιοι ή Ποντίων : Βλ. Νέος Πόντος Ραφήνας.
Ποριά : Συνοικισμός του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας με πληθυσμό 177 κατ. το 1981, 5 κατ. το 1991,
66 κατ. (49 μόνιμους) το 2001 και 0 κατ. (0 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στο Δήμο Μαρκοπούλου Μεσογαίας
(έδρα Μαρκόπουλον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Πόρτο Γερμανό ή Πόρτο Γερμενό : Βλ. Γερμανό(ν) ή Γερμενόν και Αιγόσθενα.
Πόρτο Εννιά : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 95 κατ. το 1991, 72 κατ. (40 μόνιμους) το
Λαύριον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής. Πιθανώς ο παλιός οικισμός Αυλάκι (1907-1912).
Πόρτο Ράφτη ή Πορτορράφτι : Αναφέρεται Πόρτο Ράφτι το 1875 (Φ.Ε.Κ. 6/1875), όπως και στο χάρτη του
J. A. Kaupert (XI, 1885). Χωριό του Δήμου Κρωπίας με πληθυσμό 27 κατ. το 1896 (ως Πόρτο Ράφτη) και 4
κατ. το 1907 (ως Πορτορράφτι) . Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου (Μεσογαίας) το 1912 (Φ.Ε.Κ.
262Α/1912) ως Πορτορράφτι. Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 128 κατ., του 1928 είχε 61 κατ.
(πρόσφυγες 28), του 1940 (ως Πόρτο Ράφτη) είχε 155 κατ. και του 1951 είχε 140 κατ. Μετονομάστηκε Λιμήν
Μεσογαίας το 1953 (Φ.Ε.Κ. 195Α/1953) και Λιμήν Μαρκοπούλου το 1976 (Φ.Ε.Κ. 86Α/1976). Αναφέρεται
ακόμα και ως Πόρτο Ράφτη (Φ.Ε.Κ. 101Δ/1965 & 119Δ/1966).
Ποσειδωνία : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Καλάμου.
Πούντα : Οικιστική περιοχή/θέση του Πόρτο Ράφτη (Φ.Ε.Κ. 106Α/1922). Βλ. & Άγιος Νικόλαος.
Πούντα Ζέζα : Βλ. Πάνορμος Λαυρεωτικής.
Πουρίθι : Συνοικισμός της Κοινότητας Βαρνάβα με πληθυσμό 30 κατ. το 1991, 57 κατ. (56 μόνιμους) το
2001 και 66 κατ. (66 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Βαρνάβα του Δήμου Μαραθώνος (έδρα
Πουρνάρι : Συνοικισμός του Δήμου Μάνδρας με πληθυσμό 42 κατ. το 1981, 40 κατ. το 1991, 174 κατ. (87
μόνιμους) το 2001 και 91 κατ. (92 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μάνδρας του Δήμου Μάνδρας
- Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Πούσι Καλογέρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας.
Πρα(σ)σάς & Μπράσσα & Μερέντα : Χωριό του Δήμου Κρωπίας (ως Πρασάς) με πληθυσμό 7 κατ. το
1907 . Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου (Μεσογαίας) το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 61
κατ. το 1920 (ως Πρασσάς ή Μπράσσα) και 53 κατ. το 1928 (ως Πρασσάς ή Μπράσσα ή Μερέντα).
Πρασιαί : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας, στον όρμο Βουρκάρι (Αυλάκι).
Πράσινο(ν) : Παλαιότερη ονομασία (1835-1955) Καβάσιλα (Φ.Ε.Κ. 54Α/1955). Συνοικισμός της Κοινότητας
Πανάκτου με πληθυσμό 125 κατ. το 1961 και 54 κατ. το 1971. Συνοικισμός της Κοινότητας Πύλης το 1972
114
(Φ.Ε.Κ. 88Α/1972) με πληθυσμό 83 κατ. το 1981 και 104 κατ. το 1991. Συνοικισμός του Δήμου
Δερβενοχωρίων (έδρα Πύλη) το 1997 με πληθυσμό 52 κατ. (47 μόνιμους) το 2001 και 30 κατ. (30 μόνιμους)
το 2011. Υπάγεται στην Τ.Κ. Πύλης της Δ.Ε. Δερβενοχωρίων του Δήμου Τανάγρας (έδρα Σχηματάριον) της
Π.Ε. Βοιωτίας.
Πράσινο(ν) Όρος ή Ταχυδρομικά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ηρακλείου (Φ.Ε.Κ. 122Α/1954).
Πράσινος Λόφος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Σπάτων - Λούτσας.
Πρισιλίμες : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 54 κατ. (44 μόνιμους) το 2001 και 58 κατ. (60
Προάστεια Αθηνών : Βλ. Περίχωρα Αθηνών.
Προάστεια Αθηνών εν Ελαιώνι : Έτσι αναφέρονται στην απογραφή του 1884, τα χωριά του Δήμου
Αθηναίων γύρω από τον Ελαιώνα, άγνωστο ποια, με συνολικό πληθυσμό 549 κατ.
Προβάλινθος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Μάκρης (περιοχή Αγίας Μαρίνας).
Προκόννησος : Οικιστική περιοχή του Δήμου Σταμάτας (Φ.Ε.Κ. 316Α/1955).
Προμπονά : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αθηναίων προς τη Ριζούπολη (Φ.Ε.Κ. 234Δ/1971).
Προσήλιο : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Παιανίας.
Προσφυγικός Συνοικισμός : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αμαρουσίου στη Μαγκουγάνα (Φ.Ε.Κ.
314Α/1948 & 92Α/1954 & 119Δ/1960).
Προσφυγικός Συνοικισμός : Συνοικισμός της Κοινότητας Ελευσίνος με πληθυσμό 1.980 κατ. το 1928
(πρόσφυγες 1.816).
Προσφυγικός Συνοικισμός : Συνοικισμός του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας με πληθυσμό 184 κατ. το
1940.
Προσφυγικός Συνοικισμός Νέας Ερυθραίας : Βλ. Νέα Ερυθραία.
Προφήτης Δανιήλ : Παλαιά ονομασία Άγιος Δανιήλ. Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων στην περιοχή
του Βοτανικού (Φ.Ε.Κ. 140Α/1940 & 18Α/1985).
Προφήτης Ηλίας : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 2 κατ. το 1896.
Προφήτης Ηλίας : Συνοικισμός του Δήμου Βιλίων με πληθυσμό 10 κατ. το 1991, 35 κατ. (35 μόνιμους) το
2001 και 31 κατ. (32 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Βιλίων του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας
(έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Προφήτης Ηλίας : Οικιστική περιοχή (εποχική) του Δήμου Κρωπίας στο ομώνυμο ύψωμα του Υμηττού, σε
μέσο ύψ. 530μ.
Προφήτης Ηλίας : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 21Δ/1971 & 18Α/1985).
Προφήτης Ηλίας : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μεγαρέων (Φ.Ε.Κ. 172Δ/1968).
Προφήτης Ηλίας : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χαϊδαρίου (Φ.Ε.Κ. 13Δ/1973).
Πρωτεύς : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας (Φ.Ε.Κ. 76Α/1953 & 101Δ/1964 & 103Δ/1968).
Πτωχοκομείο(ν) : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 807 κατ. το
1920 (Δ.Α., 2001). Μετέπειτα αναφέρεται ως Γηροκομείο(ν).
Πυθαράδικα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων που το 1908 μετονομάστηκε σε συνοικία Πεδίου
Άρεως (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908).
Πύλη : Παλαιότερη ονομασία (1835-1927) Δερβενοσάλεσι. Κοινότητα Πύλης το 1927 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927) με
πληθυσμό 704 κατ. το 1928, 871 κατ. το 1940, 747 κατ. το 1951, 634 κατ. το 1961, 681 κατ. το 1971, 756
κατ. το 1981 και 938 κατ. το 1991. Έδρα του Δήμου Δερβενοχωρίων το 1997 (Φ.Ε.Κ. 244Α/1997) με
πληθυσμό 666 κατ. (669 μόνιμους) το 2001 και 649 κατ. (652 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Τ.Κ. Πύλης,
στη Δ.Ε. Δερβενοχωρίων του Δήμου Τανάγρας (έδρα Σχηματάριον) της Π.Ε. Βοιωτίας.
Πυργάκι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Σπάτων (Φ.Ε.Κ. 153Δ/1972).
Πυργάρι : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων το 1903 (Φ.Ε.Κ. 268Α/1903), στην περιοχή
Μακρυγιάννη.
Πύργος Βασιλίσσης : Αναφέρεται ως κτήμα «Πύργος Βασιλίσσης» το 1921 (Φ.Ε.Κ. 232Α/1921) και Πύργος
Βασιλίσσης το 1976 (Φ.Ε.Κ. 42Δ/1976). Συνοικισμός της Κοινότητας Νέων Λιοσίων με πληθυσμό 60 κατ. το
1940 και 204 κατ. το 1951. Αναφερόταν παλαιότερα και ως Πύργος Αμαλίας.
115
Πυριτιδαποθήκη : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 3.120
κατ. το 1928 (πρόσφυγες 777).
Πυριτιδοποιείο(ν) : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 84 κατ. το 1889 και 76
κατ. το 1896. Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 147 κατ. το 1920. Το 1934
αναφέρεται (ασαφώς) «αναγνωρίζομεν εις Κοινότητα τους συνοικισμούς Δαφνίου υπό το όνομα Κοινότης
Αιγάλεω, με έδραν τον συνοικισμόν Πυριτιδοποιείον» {Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934 - στο οποίο όμως δεν
αναφέρεται το Πυριτιδοποιείον, όπως και στην απογραφή του 1940 (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942}.
Πυρναρί : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γλυφάδας, στην Άνω Γλυφάδα ως Πιρναρί (Φ.Ε.Κ. 276Α/1955) και
ως Πυρναρί (Φ.Ε.Κ. 118Α/1958 & 66Δ/1960 & 220Δ/1969 & 19Δ/1972). Αναφέρονται οι περιοχές Κάτω
Πυρναρί (Φ.Ε.Κ. 198Δ/1973) και Άνω Πυρναρί (Φ.Ε.Κ. 76Δ/2010). Μετονομάστηκε Αγία Τριάδα το 1981
(Φ.Ε.Κ. 56Α/1981). Βλ. & Πιρναρή.
Ραδιοφάρος : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Νέας Σμύρνης (Φ.Ε.Κ. 109Δ/1968).
Ράθια : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Καλυβίων «Θορικού».
Ραμπεντόσα : Συνοικισμός της Κοινότητας Νέας Μάκρης με πληθυσμό 198 κατ. το 1951. Η ονομασία
Ραμπεντόσα που δόθηκε στο συγκεκριμένο οικισμό ήταν λανθασμένη. Μετονομάστηκε Ανατολή το 1955
(Φ.Ε.Κ. 287Α/1955). Προσοχή (!) δεν είναι η Ραπεντόσα του 1835 όπως αναγράφεται σε διάφορα κείμενα.
Ραπεντόσα ή Ραπεντώσα : Χωριό (ως Ραπιντόσα) του Δήμου Μαραθώνος το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835),
λανθασμένα ως Ραπίνισα το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (λανθασμένα ως Ραπιντόπα)
(Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στις απογραφές του 1896 (ως Ραπεντόσα) είχε πληθυσμό 96 κατ. και του 1907 είχε 54
κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Μαραθώνος με πληθυσμό 118 κατ. το 1928 (ως Ραπεντούσα). Συνοικισμός
(Ραπεντώσα) της Κοινότητας Σταμάτας με πληθυσμό 36 κατ. το 1971 και 25 κατ. το 1981. Συνοικισμός της
Κοινότητας Διονύσου με πληθυσμό 65 κατ. το 1991, 104 κατ. (103 μόνιμους) το 2001 και 106 κατ. (106
μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Διονύσου του Δήμου Διονύσου (έδρα Άγιος Στέφανος) της Π.Ε.
Ραπεντόσα : Χωριό (Ραπεντόσα) του Δήμου Παρασωπείας της Επαρχίας Θηβών το 1835 (Β.Δ. 8-4-
1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Το 1836 δεν αναφέρεται η Ραπεντόσα, αλλά αναφέρεται το χωριό Κόρτσα του Δήμου
Παρασωπίας της Διοίκησης Θηβών {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}. Το 1842 αναφέρονται τα χωριά Κίρτζα &
Ρεμπετόσα του Δήμου Αυλίδος (περιοχή τέως Δήμου Τανάγρας (Φ.Ε.Κ. 25/1842) και του Δήμου Τανάγρας
το 1845 (Φ.Ε.Κ. 32/1845). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. και του Ελευθερουδάκη (1923) αναφέρεται το χωριό
Κόρτσα στη θέση του χωριού Ραπεντόσα (Δαφνούλα), ενώ βρίσκονται δίπλα-δίπλα. Έχει αναφερθεί και ως
Αραπετώνη & Αραπετώσα (Φ.Ε.Κ. 231Α/1919 & 180Α/1920). Συνοικισμός της Κοινότητας Πύλης το 1940 με
πληθυσμό 114 κατ. το 1951 (ως Ραπενδόσα). Μετονομάστηκε Δαφνούλα το 1955 (Φ.Ε.Κ. 287Α/1955) με
πληθυσμό 52 κατ. το 1961 {ως Δαφνούλα (Ραπενδόσα)} και 60 κατ. το 1971.
Ραφίνα ή Ραφήνα : Χωριό (Ραφίνα) του Δήμου Αραφήνος (έδρα Μαρκόπουλον) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835),
του Δήμου Αραφήνος (έδρα Κουρσαλά) το 1836 (ως Ράφινα) {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου
Κεκροπίας το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) που το 1842 μετονομάστηκε (λανθασμένα) σε Δήμο Κρωπίας (Β.Δ. 14-
7-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Στις απογραφές του 1879 (ως Αραφήνας) είχε πληθυσμό 23 κατ., του 1889 (ως
Αραφήνα) είχε 55 κατ., του 1896 είχε 45 κατ. και του 1907 είχε 6 κατ.
Συνοικισμός (ως Αραφήνα) της Κοινότητας Σπάτων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 136
κατ. το 1920 και 832 κατ. (πρόσφυγες 493) το 1928 (15/16 Μαΐου) (ως Ραφήνα). Κοινότητα Ραφίνας (Φ.Ε.Κ.
86Α/24-5-1928), στην οποία προσαρτήθηκε ο συνοικισμός Όρμος Ραφίνας. Αναφέρεται πρόθεση
ανασύστασης της Κοινότητας Τρίγλιας Βιθυνίας στο κτήμα Ραφίνα του Αλ. Σκουζέ (Φ.Ε.Κ. τ. Α 245/1923 &
162/1929 & 198/1929). Αναφέρεται Νέα Τρίγλια & Ραφήνα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929),
Ραφίνα ή Τρίγλια και Κοινότητα Τρίγλιας στο Λεξικό Δήμων και Κοινοτήτων (1936) και Ραφήνα και Κοινότητα
Ραφήνας μετέπειτα. Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 1.446 κατ., του 1951 είχε 1.269 κατ., του 1961
είχε 1.377 κατ., του 1971 είχε 2.527 κατ., του 1981 είχε 4.984 κατ. και του 1991 είχε 7.752 κατ. Δήμος
Ραφήνας το 1994 (Φ.Ε.Κ. 133Α/1994) με πληθυσμό 11.352 κατ. (10.173 μόνιμους) το 2001 και 12.062 κατ.
(12.168 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Ραφήνας, στο Δήμο Ραφήνας - Πικερμίου (έδρα Ραφήνα)
Ραψανά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κρωπίας.
Ρέα : Συνοικισμός της Κοινότητας Σταμάτας με πληθυσμό 35 κατ. το 1940, 29 κατ. το 1951, 78 κατ. το 1961
και 4 κατ. το 1971. Το 1972 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στην Κοινότητα Δροσιάς (Φ.Ε.Κ. 76Α/1972).
Ρέθι & Ρέθι Λιούγκο : Βλ. Λίμνη.
Ρέντη : Χωριό του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 302 κατ. το 1896 και 583 κατ. το 1907. Συνοικισμός του
Δήμου Πειραιώς το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Μετέπειτα αναφέρεται ως Άγιος Ιωάννης Ρέντη(ς).
116
Ρέντης : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 3 κατ. το 1896 . Βλ. και Άγιος Ιωάννης Ρέντη(ς).
Ριζάρειος : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Χαλανδρίου.
Ριζάρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαραθώνος.
Ριζόπολις ή Ριζούπολις ή Ριζούπολη : Συνοικισμός/συνοικία Ριζόπολις (εκτός σχεδίου πόλεως) του
Δήμου Αθηναίων, στα βόρεια του Β Νεκροταφείου, με πληθυσμό 1.273 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 497).
Συνοικισμός/συνοικία Ριζούπολις το 1932 (Φ.Ε.Κ. 344Α/1932). Κοινότητα Ριζοπόλεως το 1933 (Φ.Ε.Κ.
109Α/1933) και Κοινότητα Ριζουπόλεως το 1939 (Φ.Ε.Κ. 76Α/1939). Μετέπειτα ενσωματώθηκε ο πληθυσμός
της στο Δήμο Αθηναίων (στην απογραφή του 1940 δεν αναφέρεται).
Ρίζος : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αμαρουσίου (Φ.Ε.Κ. 128Δ/1967 & 22Δ/1971 & 41Δ/1972).
Ριμινίτικα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίας Βαρβάρας.
Ριμινιτών ή Ρίμινι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέων Λιοσίων( Ιλίου) (Φ.Ε.Κ. 195Δ/1964).
Ριμπάρι : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 65 κατ. (59 μόνιμους) το 2001 και 71 κατ. (80
Ρόδον το Αμάραντον : Βλ. Παναγίτσα.
Ροδόπολις ή Ροδόπολη : Παλαιότερη ονομασία (1940-1981) Μπάλα. Κοινότητα Ροδοπόλεως (Φ.Ε.Κ.
162Α/1981). Στις απογραφές του 1981 είχε πληθυσμό 786 κατ., του 1991 είχε 1.359 κατ., του 2001 είχε
Ροδοπόλεως, στο Δήμο Διονύσου (έδρα Άγιος Στέφανος) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Ρουμουντί : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 75 κατ. (46 μόνιμους) το 2001 και 47 κατ. (49
Ρουντζέρι Λεμπρού : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 64 κατ. (48 μόνιμους) το 2001 και 59
Ρουπάκι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ασπροπύργου.
Ρουπάκια - Πευκάκια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 152Δ/1971).
Ρουφ ή Ρούφου : Χωριό Ρούφου (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 129 κατ. το 1889,
489 κατ. το 1896 και 431 κατ. το 1907 (ως συνοικισμός/συνοικία). Το 1926 αναφέρεται ως συνοικία (Φ.Ε.Κ.
341Α/1926). Συνοικισμός/συνοικία Ρουφ (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 3.170
κατ. το 1928 (πρόσφυγες 357).
Ρώσ(σ)ικα : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αιγάλεω, στα όρια με την Αγία Βαρβάρα.
Ρωσσοχώρι(ον) : Συνοικισμός της Κοινότητας Σταμάτας με πληθυσμό 291 κατ. το 1940. Μετονομάστηκε
Δροσιά το 1947 (Φ.Ε.Κ. 104Α/1947) και Κοινότητα Δροσιάς το 1950 (Φ.Ε.Κ. 113Α/1950).
Σαγγάνι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Σπάτων, όπου θα γινόταν ο «Νέος Αερολιμήν Αθηνών» (Φ.Ε.Κ.
91Δ/1972 & 208Δ/1973 & 239Δ/1973). Λανθασμένη ονομασία (βλ. Ζάγανη στο κεφάλαιο Τοπωνύμια).
Σάκκα : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 165 κατ. το 1991, 144 κατ. (124 μόνιμους) το 2001
και 98 κατ. (97 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον)
Σάλεσι : Βλ. Δερβενοσάλεσι και Κακοσάλεσι.
Σάλεσι : Παλαιότερη ονομασία (μέχρι το 1844) Κακοσάλεσι. Χωριό του Δήμου Περαίας. Στην απογραφή του
1844 (ως Σάλεσι) είχε πληθυσμό 498 κατ. Χωριό του Δήμου Ωρωπίων το 1871 (Φ.Ε.Κ. 41/1871). Στις
απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 601 κατ., του 1889 είχε 722 κατ., του 1896 είχε 960 κατ. και του 1907
είχε 1.191 κατ. Κοινότητα Σάλεσι το 1912 στην οποία προσαρτήθηκε ο συνοικισμός Μπούγα (Φ.Ε.Κ.
262Α/1912). Το 1920 είχε πληθυσμό 1.427 κατ. Το 1927 μετονομάστηκε Αυλών και Κοινότητα Αυλώνος
(Φ.Ε.Κ. 179Α/1927) με πληθυσμό 1.605 κατ. το 1928.
Σαλονίκι : Χωριό του Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό 7 κατ. το 1896 και 56 κατ. το 1907 . Συνοικισμός της
Κοινότητας Μενιδίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Περιοχή, μέσου ύψ. 680μ., στην Πάρνηθα με καλοκαιρινές
καλύβες Σαρακατσάνων κτηνοτρόφων.
Σαμίων - Ικαρίων : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γλυφάδας (Φ.Ε.Κ. 218Δ/1975).
Σανατόριο(ν) Αγίας Τριάδος : Παλαιότερη ονομασία (1913-1940) Σανατώριον ή Φθισιατρείον Πάρνηθος.
«Συνοικισμός» της Κοινότητας Αχαρνών (Δήμος από το 1946) με πληθυσμό 332 κατ. το 1940, 420 κατ. το
1951 και 408 κατ. το 1961. Μετέπειτα μετατράπηκε σε ξενοδοχείο και αναφέρεται ως Ξενία Πάρνηθος.
117
Σανατόριο(ν) Βύρωνος : Αναφέρεται Φθισιατρείον το 1951 (Φ.Ε.Κ. 100Β/1951). «Συνοικισμός» του Δήμου
Βύρωνος με πληθυσμό 60 κατ. το 1961 και 464 κατ. το 1971. Βρισκόταν στο σημερινό στρατόπεδο στους
Κουταλάδες Υμηττού.
Σανατόριο(ν) Νταού Πεντέλης : «Συνοικισμός» της Κοινότητας Ραφήνας με πληθυσμό 96 κατ. το 1940, 148
κατ. το 1951, 52 κατ. το 1961 και 147 κατ. το 1971.
Σανατόριο(ν) Πάρνηθος : Βρισκόταν νότια της Αγίας Τριάδας της Πάρνηθας. Λειτούργησε ως σανατόριο-
νοσοκομείο των Γ. Σταύρου - Γ. Φούγκ (1913-1925) και του Ευαγγελισμού το διάστημα 1925-1934 (Φ.Ε.Κ.
211Α/1917 & 185Α/1925). Στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) αναφέρεται Φθισιατρείον Πάρνηθος.
«Συνοικισμός» της Κοινότητας Αχαρνών με πληθυσμό 35 κατ. το 1920 και 54 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 13).
Στην απογραφή του 1940 αναφέρεται ως Σανατώριον Αγίας Τριάδος.
Σαρωνίς ή Σαρωνίδα : Προηγούμενη ονομασία Πεύκα Γιουρντά & Γιουρντά ή Σαρωνίς (Φ.Ε.Κ. 1Δ/1959 &
135Δ/1962 & 86Δ/1972). Συνοικισμός της Κοινότητας Αναβύσσου με πληθυσμό 159 κατ. το 1971. Κοινότητα
Σαρωνίδος το 1979 (Φ.Ε.Κ. 16Α/1979) με πληθυσμό 733 κατ. το 1981, 1.572 κατ. το 1991, 2.102 κατ. (1.656
μόνιμους) το 2001 και 2.870 κατ. (2.932 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Σαρωνίδος, στο Δήμο
Σαρωνικού (έδρα Καλύβια «Θορικού») της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Σαφράμπολις : Προηγούμενη ονομασία Άνω Ποδαράδες (Φ.Ε.Κ. 148Α/1927). Συνοικισμός του Δήμου
Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Νέας Ιωνίας το 1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό
2.800 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Το 1935 αναφέρεται Σαφράπολις (Φ.Ε.Κ. 357Α/1935).
Σ.Ε.Ο. - Αλώνι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Βάρης (Φ.Ε.Κ. 756Δ/1989).
Σεπόλια : Χωριό του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840), το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) και του Δήμου
Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ. 30/1853). Παλαιότερη ονομασία (προ του 1800) Σωπόλια. Στις απογραφές του
1879 είχε πληθυσμό 278 κατ., του 1884 είχε 293 κατ., του 1889 είχε 378 κατ., του 1896 είχε 419 κατ. και του
1907 (ως συνοικισμός/συνοικία) είχε 459 κατ. Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου
Αθηναίων με πληθυσμό 2.168 κατ. το 1920 και 6.649 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 924).
Σέσας : Συνοικισμός της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού με πληθυσμό 40 κατ. το 1971.
Σέσι : Συνοικισμός της Κοινότητας Γραμματικού με πληθυσμό 180 κατ. το 1991, 133 κατ. (109 μόνιμους) το
2001 και 167 κατ. (174 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Γραμματικού του Δήμου Μαραθώνος
(έδρα Μαραθών) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Σέσι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων.
Σεφέρι : Βλ. Μπέϊ Σεφέρι.
Σικάμινο(ν) : Βλ. Συκάμινο(ν).
Σικελίας (Σφαγεία) : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 45Α/1911). Αργότερα
αναφέρεται ως Παλαιά Σφαγεία (Φ.Ε.Κ. 417Α/1926) και ένα τμήμα ως Λόφος Σικελίας, συνοικία του Δήμου
Καλλιθέας (Φ.Ε.Κ.258Α/1939).
Σιράκο ή Συράκο(ν) : Χωριό (Σιράκο) του Δήμου Μαραθώνος το 1835 με πληθυσμό 27 κατ. (Φ.Ε.Κ.
17/1835), το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στις απογραφές του 1844
(ως Συράκο) είχε πληθυσμό 21 κατ. και του 1879 (ως Συράκον) είχε 7 κατ.
Σκάλα Μαρκοπούλου : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Μαρκοπούλου Ωρωπού.
Σκάλα Ωρωπού : Έδρα του Δήμου Ωρωπίων το 1871 (Φ.Ε.Κ. 41/1871). Στις απογραφές του 1879 είχε
πληθυσμό 223 κατ., του 1889 είχε 232 κατ., του 1896 είχε 208 κατ. και του 1907 είχε 304 κατ. Ο Δήμος
Ωρωπίων στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 2.577 κατ., του 1889 είχε 2.729 κατ., του 1896 είχε 3.298
κατ. και του 1907 είχε 4.128 κατ. Κοινότητα Σκάλας Ωρωπού το 1912 στην οποία προσαρτήθηκε ο
συνοικισμός Χαλκούτσι (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 327 κατ., το 1928 είχε
694 κατ. (πρόσφυγες 102), του 1940 είχε 501 κατ., του 1951 είχε 436 κατ., του 1961 είχε 540 κατ., του 1971
είχε 671 κατ., του 1981 είχε 949 κατ., του 1991 είχε 1.295 κατ. και του 2001 είχε 1.289 κατ. (1.234 μόνιμους).
Το 2002 μαζί με τις Κοινότητες Νέων Παλατίων και Ωρωπού αποτέλεσαν το Δήμο Ωρωπίων με έδρα τη
Σκάλα Ωρωπού (Φ.Ε.Κ. 201Α/2002). Το 2011 είχε πληθυσμό 1.450 κατ. (1.430 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Κ.
Σκάλας Ωρωπού, στη Δ.Ε. Ωρωπίων του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Σκάλεζα Μητραντώνη : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 77 κατ. (15 μόνιμους) το 2001 και
97 κατ. (99 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της
Σκάλωμα : Συνοικισμός του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας, στα ΝΑ της λίμνης Βουλιαγμένη(ς), με
πληθυσμό 11 κατ. το 1991, 28 κατ. (14 μόνιμους) το 2001 και 7 κατ. (7 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη
118
Δ.Ε./Δ.Κ. Λουτρακίου - Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (έδρα Λουτράκιον) της Π.Ε.
Κορινθίας.
Σκαλωσιά : Οικισμός στα βόρεια της Περαχώρας στον Κορινθιακό κόλπο, με πληθυσμό 1 κάτ. (1 μόνιμο) το
2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Λουτρακίου - Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (έδρα
Σκαραμαγκά(ς) : Στο χάρτη του J. A. Kaupert (ΧΧΙ, 1893) σημειώνεται ένα κτήριο (πιθανώς μετόχι της
Μονής Κλειστών) με την ονομασία Σκαραμαγκά (Skaramanga), στους πρόποδες της μικροχερσονήσου
Μολόχα (67μ.) στα ΝΔ του σημερινού οικισμού, κοντά στις υπάρχουσες τότε πυριτιδαποθήκες του Ναυτικού.
Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 9 κατ. το 1896 και 7 κατ. το 1907 (ως συνοικισμός/συνοικία).
Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 25 κατ. το 1920 και 30 κατ. το 1928 (Φ.Ε.Κ.
14Β/1934). Συνοικισμός της Κοινότητας Αιγάλεω το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934) και της Κοινότητας
Χαϊδαρίου το 1935 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1935) με πληθυσμό 147 κατ. το 1940. Στις απογραφές του 1951 είχε
είχε 2.606 κατ., του 2001 είχε 1.049 κατ. (968 μόνιμους) και του 2011 είχε 1.238 κατ. (1.255 μόνιμους).
Υπάγεται στο Δήμο Χαϊδαρίου (έδρα Χαϊδάριον) της Π.Ε. Δυτικού Τομέα Αθηνών.
Σκάρπα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Ασπροπύργου.
Σκαρπίζα ή Σκάρπιζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κρωπίας.
Σκάρπιζα : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Σκάλας Ωρωπού.
Σκοπευτήριο(ν) : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλλιθέας. Αναφέρεται και ως Παλαιό(ν) Σκοπευτήριο(ν).
Πήρε την ονομασία από το σκοπευτήριο που υπήρχε εκεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896.
Σκοπευτήριο(ν) : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Καισαριανής (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Σκοποβολή : Βλ. Παλαιά Σκοποβολή Αθηνών.
Σκούρτα : Χωριό του Δήμου Παρασωπείας (Δ. Παρασωπίας το 1836) της Επαρχίας Θηβών το 1835 {Β.Δ. 8-
4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ. & Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Αυλίδος (περιοχή τέως Δήμου
Τανάγρας) το 1842 (Φ.Ε.Κ. 25/1842). Χωριό του Δήμου Τανάγρας το 1845 (Φ.Ε.Κ. 32/1845). Στις
απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 351 κατ. (μαζί με το Κλειδέτι), του 1889 είχε 187 κατ., του 1896 είχε 298
κατ. και του 1907 είχε 386 κατ. Σκούρτα και Κοινότητα Σκούρτας (ή Σκούρτων;) το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912)
με πληθυσμό 517 κατ. το 1920 (ως Κοινότητα Σκούρτας, δηλ. η Σκούρτα), 654 κατ. το 1928 (ως Κοινότητα
Σκούρτων, δηλ. τα Σκούρτα), 751 κατ. το 1940 (τα Σκούρτα), 709 κατ. το 1951, 692 κατ. το 1961, 633 κατ. το
1971, 766 κατ. το 1981 και 816 κατ. το 1991. Συνοικισμός του Δήμου Δερβενοχωρίων (έδρα Πύλη) το 1997
(Φ.Ε.Κ. 244Α/1997) με πληθυσμό 929 κατ. (907 μόνιμους) το 2001 και 778 κατ. (771 μόνιμους) το 2011.
Υπάγεται, ως Τ.Κ. Σκούρτων, στη Δ.Ε. Δερβενοχωρίων του Δήμου Τανάγρας (έδρα Σχηματάριον) της Π.Ε.
Βοιωτίας.
Σκουφέϊκα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ραφήνας.
Σούλι : Βλ. Άνω Σούλι και Κάτω Σούλι Μαραθώνα.
Σούλι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίου Δημητρίου (Μπραχάμι) (Φ.ΕΚ. 139Δ/1960 & 62Δ/1961).
Σουλιώτη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καματερού.
Σουλιώτικα Ταμπούρια : Βλ. Ανάλατος.
Σούνιο(ν) : Χωριό του Δήμου Λαυρεωτικής. Στις απογραφές του 1896 είχε πληθυσμό 74 κατ. και του 1907
είχε 134 κατ. Συνοικισμός του Δήμου Λαυρεωτικής το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 52 κατ. το
1920 και 139 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 13). Από το 1940 αναφέρεται ως Άνω Σούνιο(ν) και Κάτω Σούνιο(ν).
Σούρεζα ή Σούριζα : Συνοικισμός του Δήμου Λαυρεωτικής το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 133
κατ. το 1920 (Σούρεζα), 91 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 5) και 61 κατ. το 1940 (Σούριζα). Το 1923 αναφέρεται ο
μεταλλευτικός συνοικισμός «Σούριζα Νο 8» (Φ.Ε.Κ. 70Α/1923).
Σούριζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κρωπίας.
Σούρμενα : Συνοικισμός της Κοινότητας Κομνηνών με πληθυσμό 508 κατ. το 1940 και της Κοινότητας
Ελληνικού το 1942 (Φ.Ε.Κ. 163Α/1942) με πληθυσμό 552 κατ. το 1951. Το 1961 δεν αναφέρεται. Αναφέρεται
ως συνοικία του Δήμου Αλίμου (Φ.Ε.Κ. 163Α/1968) που μετονομάζεται Άνω Ελληνικό(ν) το 1969 (Φ.Ε.Κ.
208Α/1969) και πάλι Σούρμενα το 1970 (Φ.Ε.Κ. 82Α/1970).
Σουσάκι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίων Θεοδώρων Ν. Κορινθίας (Φ.ΕΚ. 13Δ/1965).
Σπάροζα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παιανίας.
Σπάρτα (η) : Παλαιότερες ονομασίες Μάζι (1835-1927), Τριποδίσκος (1927-1940) και Μάζιον (1940-1954)
(Φ.Ε.Κ. 188Α/1954). Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 62 κατ. το 1961, 9 κατ. το 1971, 6 κατ.
119
το 1981, 85 κατ. το 1991, 712 κατ. (653 μόνιμους) το 2001 και 19 κατ. (20 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη
Δ.Ε./Δ.Κ. Μεγαρέων του Δήμου Μεγαρέων (έδρα Μέγαρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Σπάτα : Χωριό του Δήμου Αραφήνος (έδρα Μαρκόπουλον) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835), του Δήμου Αραφήνος
(έδρα Κουρσαλά) το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Κεκροπίας το 1840 (Φ.Ε.Κ.
22/1840) που το 1842 μετονομάστηκε (λανθασμένα) σε Δήμο Κρωπίας (Β.Δ. 14-7-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Στην
απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 352 κατ. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό (μαζί με το χωριό
Παππά Αγγελάκη) 955 κατ., του 1889 είχε 1.172 κατ., του 1896 είχε 1.534 κατ. και του 1907 είχε 2.144 κατ.
Κοινότητα Σπάτων το 1912 στην οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Αραφήνα (Ραφήνα), Βουρβά,
Δράφι, Παπαγγελάκι και Πικέρμι (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Αναφέρεται λανθασμένα Κοινότητα Σπάτας το 1928.
Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 2.847 κατ., του 1928 είχε 3.335 κατ. (πρόσφυγες 43), του 1940 είχε
4.472 κατ. και του 1951 είχε 4.790 κατ. Δήμος Σπάτων το 1952 (Φ.Ε.Κ. 65Α/1952) με πληθυσμό 5.409 κατ.
το 1961. Μετονομάστηκε Δήμος Σπάτων - Λούτσας το 1965 (Φ.Ε.Κ. 118Α/1965 & 121Α/1965). Στις
απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό 5.814 κατ., του 1981 είχε 6.142 κατ., του 1991 είχε 6.725 κατ., του 2001
είχε 7.738 κατ. (8.167 μόνιμους) και του 2011 είχε 9.482 κατ. (9.198 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ.
Σπάτων - Λούτσας του Δήμου Σπάτων - Αρτέμιδος (έδρα Σπάτα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Σπάτα : Χωριό του Δήμου Μαραθώνος. Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 52 κατ. (μαζί με τη
Σταμάτα). Στις απογραφές του 1879 & του 1889 είχε πληθυσμό από 22 κατ. και του 1896 είχε 51 κατ.
Ξαναεμφανίζεται ως συνοικισμός της Κοινότητας Μαραθώνος το 1928 με πληθυσμό 77 κατ. (πρόσφυγες 72).
Σπατατζίκι : Χωριό (ως Σπατατσίκι) του Δήμου Μαραθώνος το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το 1836 {Φ.Ε.Κ.
80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (ως Σπατατζίκι) (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1907 αναφέρεται
λαναθασμένα ως Σπετατζίκι με πληθυσμό 35 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Καπανδριτίου το 1912 (Φ.Ε.Κ.
262Α/1912) με πληθυσμό 69 κατ. το 1920. Μετονομάστηκε Πευκόφυτο(ν) το 1927 (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927) με
Σπηλιαζέζα : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 13 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας
Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Ξαναεμφανίζεται ως Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό
Σπιθάρι : Συνοικισμός της Κοινότητας Αγίου Δημητρίου (Μπραχαμίου) με πληθυσμό 299 κατ. το 1928. Το
1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στην Κοινότητα Αγίου Δημητρίου (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942), ενώ
αναφέρεται Σπιθάριον στο βιβλίο (1950) της απογραφής του 1940.
Στάδιο(ν) ή Σταδίου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 4.708 κατ.
το 1920 (Δ.Α., 2001). Τμήμα της παλαιότερης οικιστικής περιοχής Βατραχονήσι.
Σταθμός Αφιδνών : Συνοικισμός της Κοινότητας Αφιδνών. Στις απογραφές του 1961 είχε πληθυσμό 138
κατ., του 1971 είχε 79 κατ., του 1981 είχε 138 κατ., του 1991 είχε 189 κατ., του 2001 είχε 345 κατ. (323
μόνιμους) και του 2011 είχε 295 κατ. (293 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Αφιδνών του Δήμου Ωρωπού
Σταθμός Ηρακλείου : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 15 κατ. το 1896.
Σταμάτα : Χωριό (ως Σταμάτας) του Δήμου Μαραθώνος το 1835 με πληθυσμό 7 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το
1836 (ως Σταμάταις) {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (ως Σταμάταις) (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην
απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 52 κατ. (μαζί με τα Σπάτα). Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 88
κατ., του 1889 είχε 111 κατ., του 1896 είχε 348 κατ. και του 1907 είχε 188 κατ.
Συνοικισμός της Κοινότητας Μαραθώνος το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 152 κατ. το
1920 και 327 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 11). Κοινότητα Σταμάτας το 1929 (Φ.Ε.Κ. 221Α/1929) στην οποία
προσαρτήθηκαν μετέπειτα οι συνοικισμοί Διόνυσος, Μπάλα, Ρέα και Ρωσσοχώριον. Στις απογραφές του
1981 είχε 664 κατ., του 1991 είχε 1.605 κατ., του 2001 είχε 2.475 κατ. (2.470 μόνιμους) και του 2011 είχε
2.888 κατ. (2.906 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Σταμάτας, στο Δήμο Διονύσου (έδρα Άγιος Στέφανος)
Σταυρός : Οικιστική περιοχή των Δήμων Αγίας Παρασκευής & Γέρακα.
Στέρνα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων, περιοχή Δουργούτι (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Στέρνα : Οικισμός στα βόρεια της λίμνης Βουλιαγμένη(ς) Περαχώρας, με πληθυσμό 22 κατ. (23 μόνιμους) το
2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Λουτρακίου - Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (έδρα
Στεφάνη : Παλαιότερη ονομασία (1835-1927) Κρόρα ή Κρώρα. Κοινότητα Στεφάνης το 1927 (Φ.Ε.Κ.
179Α/1927) με πληθυσμό 414 κατ. το 1928 και 616 κατ. το 1940. Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό
120
491 κατ., του 1961 είχε 398 κατ., του 1971 είχε 205 κατ., του 1981 είχε 227 κατ. και του 1991 είχε 453 κατ.
Συνοικισμός του Δήμου Δερβενοχωρίων (έδρα Πύλη) το 1997 (Φ.Ε.Κ. 244Α/1997) με πληθυσμό 286 κατ.
(261 μόνιμους) το 2001 και 219 κατ. (222 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Τ.Κ. Στεφάνης, στη Δ.Ε.
Δερβενοχωρίων του Δήμου Τανάγρας (έδρα Σχηματάριον) της Π.Ε. Βοιωτίας.
Στίκας : Συνοικισμός του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 27 κατ. το 1981, 31 κατ. το 1991, 24 κατ. (12
μόνιμους) κατ. το 2001 και 44 κατ. (44 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μεγαρέων του Δήμου
Μεγαρέων (έδρα Μέγαρα) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Στραβά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας, στα ΒΑ της Περαχώρας προς τον
Κορινθιακό κόλπο.
Στρατώνες Πυροβολικού : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 187Α/1904). Πιθανώς
η οικιστική περιοχή Παραπήγματα.
Στροφύλι : Οικιστική περιοχή των Δήμων Κηφισιάς και Νέας Ερυθραίας (Φ.Ε.Κ. 142Α/1959 & 95Δ/1962).
Αναφέρεται τοποθεσία Στροφίλι το 1909 (Φ.Ε.Κ. 119Α/1909).
Συγγρού : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 18Α/1903). Το 1927 αναφέρεται Συνοικισμός Συγγρού ή
Καισαριανής (Φ.Ε.Κ. 73Α/1927).
Συκάμινο(ν) ή Συκάμινος : Χωριό του Δήμου Ωρωπού της Επαρχίας Θηβών το 1835 με πληθυσμό 102 κατ.
(Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.), του Δήμου Τανάγρας της Διοίκησης Θηβών το 1836 (ως Σηκάμηνον) {Φ.Ε.Κ.
80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Περαίας το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 είχε
πληθυσμό 124 κατ. Χωριό του Δήμου Ωρωπίων το 1871 (Φ.Ε.Κ. 41/1871). Στις απογραφές του 1879 (ως
Σικάμινον) είχε πληθυσμό 108 κατ., του 1889 είχε 140 κατ., του 1896 είχε 161 κατ. και του 1907 (ως
Συκάμινον) είχε 259 κατ. Συνοικισμός (Συκάμινον) της Κοινότητας Ωρωπού το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με
πληθυσμό 288 κατ. το 1920 και 364 κατ. το 1928 (ως Συκάμινος). Συκάμινος και Κοινότητα Συκαμίνου το
1929 (Φ.Ε.Κ. 221Α/1929). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 500 κατ., του 1951 είχε 505 κατ., του
κατ. (805 μόνιμους) και του 2011 είχε 903 κατ. (910 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Τ.Κ. Συκαμίνου, στο Δήμο
Συκιές : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ηλιούπολης (Φ.Ε.Κ. 289Α/1954 & 67Δ/1960).
Συνοικισμός Ακτημόνων : Βλ. Ακτημόνων.
Συνοικισμός Αρμενίων : Βλ. Αρμένιοι ή Αρμενίων.
Συνοικισμός Αστέγων Ελληνικού : Βλ. Αστέγων Ελληνικού.
Συνοικισμός Δημοσίων Υπαλλήλων και Αξιωματικών : Βλ. Δημοσίων Υπαλλήλων και Αξιωματικών.
Συνοικισμός Εργατών Φράγματος Ούλεν : Βλ. Εργατών Φράγματος Ούλεν.
Συνοικισμός Καρπαθίων : Βλ. Καρπαθίων.
Συνοικισμός Ποντίων : Βλ. Πόντιοι ή Ποντίων.
Συνοικισμός Υπαλλήλων Εθνικής Τραπέζης : Βλ. Υπαλλήλων Εθνικής Τραπέζης.
Σύνορο : Συνοικισμός του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας με πληθυσμό 19 κατ. το 1981.
Σύνταγμα ή Συντάγματος : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 2.945
κατ. το 1920 (Δ.Α., 2001).
Συντερική : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 36 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας
Κερατέας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Αναφέρεται Συντερίνα από το 1991.
Συντερίνα : Παλαιότερη ονομασία (λανθασμένη) Συντερική. Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό
81 κατ. το 1991, 117 κατ. (57 μόνιμους) το 2001 και 234 κατ. (214 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη
Συράκο(ν) : Βλ. Σιράκο.
Συρί : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 71 κατ. το 1981, 37 κατ. (16 μόνιμους) το 2001 και 60
Σφαγεία : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 1.473 κατ. το
1928 (πρόσφυγες 276). Αναφέρονταν ως Δημόσια Σφαγεία (Φ.Ε.Κ. 73Α/1950), στα όρια με τη Δραπετσώνα.
Σφαγεία : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 45 κατ. το 1896 και 48 κατ. το 1907 (ως
συνοικισμός/συνοικία). Βλ. & Νέα Σφαγεία ή Ταύρος & Παλαιά Σφαγεία ή Σικελίας Σφαγεία Αθηνών.
Σφακώνα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαραθώνος (περιοχή Κάτω Σουλίου).
121
Σφενδάλη : Το 1930 αναφέρεται (λανθασμένα - μάλλον αφορούσε τη Μαλακάσα) Κοινότητα Σφενδάλης
(τέως Μαλακάσης) (Φ.Ε.Κ. 352Α/1930). Συνοικισμός της Κοινότητας Μαλακάσας. Στις απογραφές του 1961
είχε πληθυσμό 198 κατ., του 1971 είχε 120 κατ., του 1981 δεν αναφέρεται, του 1991 είχε 91 κατ., του 2001
είχε 141 κατ. (113 μόνιμους) και του 2011 είχε 114 κατ. (110 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Μαλακάσης
του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Σχινιάς : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαραθώνος (Φ.Ε.Κ. 65Δ/1968). Συνοικισμός του Δήμου Μαραθώνος
με πληθυσμό 46 κατ. το 1971, 33 κατ. το 1981, 504 κατ. το 1991, 156 κατ. (107 μόνιμους) το 2001 και 301
κατ. (264 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Μαραθώνος του Δήμου Μαραθώνος (έδρα Μαραθών)
της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής. Στα Διατάγματα που αφορούν πολεοδομικά σχέδια αναγράφεται (λανθασμένα)
Σχοινιάς (Φ.Ε.Κ. 65Δ/1968, & 34Δ/1970 & 191Δ/1973 κ.ά.).
Σχίνος ή Σχοίνος : Χωριό του Δήμου Περαχώρας του Νομού Αργολίδος και Κορινθίας (Επαρχία Κορίνθου).
Αναφέρεται ως Καλύβια Σχοίνου το 1873 (Φ.Ε.Κ. 31/1873). Στην απογραφή του 1879 (ως Σχοίνος) είχε
πληθυσμό, μαζί με τα Πίσια, 330 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Πισίων με πληθυσμό 88 κατ. το 1951, 16
κατ. το 1961, 11 κατ. το 1971 και 0 το 1981 (λόγω του σεισμού των Αλκυονίδων). Συνοικισμός του Δήμου
Λουτρακίου - Περαχώρας με πληθυσμό 55 κατ. το 1991, 49 κατ. (14 μόνιμους) το 2001 και 58 κατ. (61
μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στην Τ.Κ. Πισίων της Δ.Ε. Λουτρακίου - Περαχώρας του Δήμου Λουτρακίου -
Αγίων Θεοδώρων (έδρα Λουτράκιον) της Π.Ε. Κορινθίας.
Σχιστή Πέτρα : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 244Α/1893).
Σχιστό (Κορυδαλλού) : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κορυδαλλού (Φ.Ε.Κ. 30Δ/1959 & 50Δ/1960 &
18Α/1985).
Σχιστό (Σκαραμαγκά) : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κερατσινίου (Φ.Ε.Κ. 141Δ/1963).
Σχοινάρι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Λυκόβρυσης (Φ.Ε.Κ. 122Δ/1972).
Σχοινιάς : Βλ. Σχινιάς.
Σχοίνος : Βλ. Σχίνος.
Σχοινούς ή Καλαμάκι : Χωριό (λιμάνι Σχοινούς ή Καλαμάκι) του Δήμου Περαχώρας (έδρα Πέρα Χώρα) του
Νομού Αργολίδος και Κορινθίας (Επαρχία Κορίνθου) το 1834 με πληθυσμό 45 κατ. (Φ.Ε.Κ. 19/1834). Το
1899 ως Καλαμάκι είχε πληθυσμό 225 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Ισθμίας το 1912 με πληθυσμό 189
κατ. το 1940. Το 1971 αναφέρεται ως Παλαιό(ν) Καλαμάκι(ον).
Σχολή Ναυτικών Δοκίμων : «Συνοικισμός/συνοικία» (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Πειραιώς με
πληθυσμό 199 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 11).
Σωπόλια : Βλ. Σεπόλια.
Σωρός : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 1Α/1957 & 17Δ/1960 & 31Δ/1961).
Σωρός : Συνοικισμός της Κοινότητας Αγίου Δημητρίου (Μπραχαμίου) με πληθυσμό 840 κατ. το 1928. Το
1940 ενσωματώθηκε ο πληθυσμός του στην Κοινότητα Αγίου Δημητρίου (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942).
Σωρός : Συνοικισμός της Κοινότητας Αμαρουσίου με πληθυσμό 260 κατ. το 1940 και του Δήμου
Αμαρουσίου με πληθυσμό 490 κατ. το 1951.
Σωτηράκι ή Σωτηράκη : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε στην Κοινότητα Αιγάλεω το
1934 με υπολογιζόμενο πληθυσμό 200 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934) και που ενσωματώθηκε σε αυτήν
το 1940 (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942).
Ταμπάκικα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ταύρου (Φ.Ε.Κ. 228Α/1956).
Ταμπούρια : Συνοικισμός/συνοικία (εκτός σχεδίου πόλεως) του Δήμου Πειραιώς με πληθυσμό 8.529 κατ. το
1928 (πρόσφυγες 1.916). Δήμος Ταμπουρίων το 1934 στον οποίο προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Αμφιάλη,
Ανάληψις, Ευγενεία (Ευγενία) ή Ευγένεια και Νεκροταφείον Αναστάσεως (Ανάστασις) (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934). Το
ίδιο έτος (1934) ο Δήμος Ταμπουρίων μαζί με το συνοικισμό Αγίου Γεωργίου (Κερατσινίου) και την οικιστική
περιοχή Χαραυγή αποτέλεσαν το Δήμο Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου (Φ.Ε.Κ. 14Β/1934 & 35Α/1934) που
μετονομάστηκε Δήμος Κερατσινίου το 1948 (Φ.Ε.Κ. 204Α/1948). Οικιστική περιοχή του Δήμου Κερατσινίου
(Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Ταξιάρχες : Συνοικισμός της Κοινότητας Πολυδενδρίου με πληθυσμό 101 κατ. (81 μόνιμους) το 2001 και
112 κατ. (116 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Τ.Κ. Πολυδενδρίου του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός)
Τατόϊ(ον) : Χωριό (ως Τατόϊ) του Δήμου Αχαρνών το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και (λανθασμένα ως Τατσί) το
1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 Παράρτημα)}, του Δήμου Φυλής το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και του Δήμου Αχαρνών το
1858 (Φ.Ε.Κ. 26/1858). Στις απογραφές του 1879 (ως Τατόϊον) είχε πληθυσμό 130 κατ., του 1889 είχε 112
κατ., του 1896 είχε 274 κατ. και του 1907 (ως Τατόϊ ή Δεκέλεια) είχε 197 κατ.
122
Συνοικισμός (ως Τατόϊ ή Δεκέλεια) της Κοινότητας Μενιδίου το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) (Κ.
Αχαρνών το 1915) με πληθυσμό 355 κατ. το 1920 και 388 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 84). Στις μετέπειτα
απογραφές αναφέρεται ως Δεκέλεια. Στην περιοχή υπήρχαν από το 1886 τα ανάκτορα των τότε βασιλέων, η
φρουρά, ξενοδοχείο και εστιατόριο.
Ταύρος : Παλαιότερες ονομασίες (1896-1936) Σφαγεία & Νέα Σφαγεία. Κοινότητα Νέων Σφαγείων το 1934
(Φ.Ε.Κ. 22Α/1934). Μετονομάστηκε Ταύρος και Κοινότητα Ταύρου το 1936 (Φ.Ε.Κ. 85Β/1936) με πληθυσμό
12.157 κατ. το 1940 {ως Ταύρος (Νέα Σφαγεία)}. Δήμος Ταύρου το 1943 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1943). Στις απογραφές
κατ. (14.972 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Ταύρου, στο Δήμο Μοσχάτου - Ταύρου (έδρα Μοσχάτον) της
Π.Ε. Νοτίου Τομέα Αθηνών.
Ταχυδρομικά : Βλ. Πράσινο(ν) Όρος του Δήμου Ηρακλείου.
Τέρδιζα : Χωριό του Δήμου Λαυρίου (έδρα Κερατέα) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835). Αναφέρεται Τέρδιψα το 1836
{Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και Δάρβιζα το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Βλ. Δάρδεζα.
Τερψιθέα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γλυφάδας (Φ.Ε.Κ. 54Α/1938 & 384Α/1940 & 301Α/1954).
Τερψιθέα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς, μεταξύ των δύο λιμανιών (Κεντρικού & Ζέας) (Φ.Ε.Κ.
18Α/1985).
Τέως Γερμανικά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Ταύρου (Φ.Ε.Κ. 290Δ/1970).
Τζάνειο(ν) : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς, γύρω από το ομώνυμο νοσοκομείο (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Αναφέρεται και ως Ζάννειον (Φ.Ε.Κ. 249Α/1925).
Τζανεριά ή Τζανεριές : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 143Δ/1967 & 140Δ/1969).
Τζαρδαβίλα Μόκριζας : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 22 κατ. (20 μόνιμους) το 2001 και
46 κατ. (46 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής (έδρα Λαύριον) της
Τζιγκουράτι : Οικισμός της Τ.Κ. Σκούρτων, της Δ.Ε. Δερβενοχωρίων του Δήμου Τανάγρας (έδρα
Σχηματάριον) της Π.Ε. Βοιωτίας, με πληθυσμό 13 κατ. (13 μόνιμους) το 2011. Αναφέρεται και Τσιγκουράτι.
Τζιτζιφιές : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 96 κατ. το 1896 (ως Τζιτζιφιαίς) και 251 κατ. το 1907
(ως συνοικισμός/συνοικία Ζιζυφιαίς). Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 446 κατ. το
1920. Συνοικισμός της Κοινότητας Νέου Φαλήρου το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) και της Κοινότητας Καλλιθέας
το 1926 (Φ.Ε.Κ. 234Α/1926) με πληθυσμό 2.843 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 1.952). Το 1940 ενσωματώθηκε ο
πληθυσμός του στο Δήμο Καλλιθέας (Φ.Ε.Κ. 212Α/1942), ενώ αναφέρεται Τζιτζιφιαί στο βιβλίο (1950) της
απογραφής του 1940.
Τζονίμα : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 117 κατ. (42 μόνιμους) το 2001 και 70 κατ. (63
Τζούρκα : Χωριό (Τζούρκα) του Δήμου Περαίας (έδρα Κάλαμος) το 1835 με πληθυσμό 185 κατ. (Φ.Ε.Κ.
17/1835), ως Τσιούρκα το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Χωριό του
Δήμου Μαραθώνος το 1842 (Β.Δ. 3-4-1842/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Στην απογραφή του 1844 (ως Τσούρκα) είχε
πληθυσμό 361 κατ. Έκτοτε αναφέρεται ως Κιούρκα.
«Τιτάν» ή Πανόραμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μάνδρας (Φ.Ε.Κ. 57Δ/1969).
Τογάνι : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 124 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας Κερατέας
το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Πρόκειται για το σημερινό οικισμό Τογάνι Λάκιζας.
Τογάνι Λάκιζας : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 125 κατ. (54 μόνιμους) το 2001 και 38 κατ.
Τουραλί ή Τουραλή : Χωριό (ως Τουραλί) του Δήμου Αμαρ(ο)υσίου το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το 1836 (ως
Τουραλή) {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}, του Δήμου Αθηνών (ως Τουραλή) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840), του
Δήμου Αμαρουσίου το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) και του Δήμου Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ. 30/1853). Στην
απογραφή του 1896 (ως Τουραλή) είχε πληθυσμό 48 κατ. Πιθανώς από όνομα ιδιοκτήτη της περιοχής που
βρισκόταν στη σημερινή θέση Κόκκινος Μύλος.
Τουρκοβούνια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 286Α/1930 & 22Α/1947 & 33Δ/1959). Η
συνοικία Τουρκοβούνια (Ελευθερίου Βενιζέλου) μετονομάστηκε Λόφοι Σωτήρος (Φ.Ε.Κ. 82Α/1970).
Τουρκοβούνια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κερατσινίου, μεταξύ Αμφιάλης και Νικαίας (Φ.Ε.Κ. 14Β/1934).
123
Τουρκολιμάνι ή Τουρκολίμανο ή Μικρολίμανο : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ.
164Α/1925 & 105Δ/1966 & 130Δ/1975 & 965Δ/2004). Αναφέρεται η ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού το
1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930). Αναφέρεται Μικρολίμανο το 1985 (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Τουρκολίμανο : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 19 κατ. το 1971. Μετέπειτα αναφέρεται ως
Μικρολίμανο.
Τούρκου Εληές (Ελιές) : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 165 κατ. το 1961. Μετονομάστηκε
Ελαιοχώρι(ον) το 1961 (Φ.Ε.Κ. 213Α/1961).
Τούρλα : Οικιστική περιοχή/θέση της Κοινότητας Συκαμίνου.
Τούφα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χαλανδρίου (περιοχή Φραγκοκκλησιάς) (Φ.Ε.Κ. 339Α/1955 &
206Δ/1965).
Τραμπουριά ή Τραπουριά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καλυβίων «Θορικού», μεταξύ Φοινικιάς και
Καλυβίων Ολύμπου.
Τράχωναις ή Τράχωνες : Χωριό (Τράχωναις) του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και το 1850
(Φ.Ε.Κ. 9/1850). Χωριό (Τράχωνες) του Δήμου Αθηναίων. Στις απογραφές του 1879 είχε άγνωστο
πληθυσμό (275 κάτ. μαζί με τα γειτονικά χωριά Καράς, Κατσιποδού, Μπραχάμι, Χασάνι), του 1889 είχε 60
κατ., του 1896 είχε 66 κατ. και του 1907 είχε 71 κατ. Συνοικισμός (Τράχωνες) του Δήμου Αθηναίων το 1912
(Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 32 κατ. το 1920. Αναφέρεται μεγάλο κτήμα Τράχωνες στο νότιο Υμηττό το
1926 (Φ.Ε.Κ. 41Α/1926 & 152Α/1926), αλλά και εξοχικός συνοικισμός Τράχωνες (Φ.Ε.Κ. 189Α/1926). Στην
απογραφή του 1928 δεν αναφέρεται. Συνοικισμός της Κοινότητας Καλαμακίου το 1940 με πληθυσμό 165
κατ., του Δήμου Παλαιού Φαλήρου το 1942 (Φ.Ε.Κ. 163Α/1942) και της Κοινότητας Καλαμακίου το 1945
(Φ.Ε.Κ. 180Α/1945). Μαζί με το Συνοικισμό Νέα Αργυρούπολις αποτέλεσαν την Κοινότητα Αργυρουπόλεως
το 1949 (Φ.Ε.Κ. 164Α/1949) με πληθυσμό 201 κατ. το 1951. Στην απογραφή του 1961 δεν αναφέρεται.
Αναφέρονται οικιστικές περιοχές Τράχωνες στον Άγιο Δημήτριο (Μπραχάμι) (Φ.Ε.Κ. 17Δ/1961), στη
Γλυφάδα (Φ.Ε.Κ. 30Δ/1961), στο Καλαμάκι (Φ.Ε.Κ. 57Δ/1961) και στην Αργυρούπολη (Φ.Ε.Κ. 62Δ/1962).
Τρεις Γέφυρες : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αθηναίων, στα όρια με τους Δήμους Αγίων Αναργύρων
και Περιστερίου (Φ.Ε.Κ. 25Δ/1963 & 199Δ/1965 & 185Δ/1966). Τμήμα της παλιάς οικιστικής περιοχής Λευή.
Τρεχαντιέρα : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 196 κατ. (95 μόνιμους) το 2001 και 118 κατ.
Τριανταφυλλιά : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας το 1981 με πληθυσμό 6 κατ. το 1991 και 70 κατ. (70
Ανατολικής Αττικής. Πιθανώς ο παλιός οικισμός Αγία Φωτεινή.
Τρίγλια : Βλ. Ραφίνα ή Ραφήνα.
Τρίγωνο : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Βάρης.
Τρίκερι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μάνδρας (Φ.Ε.Κ. 9Δ/1968).
Τρικόρυνθος : Βλ. Δικαστικών Υπαλλήλων Ελλάδος στο Σχινιά Μαραθώνος.
Τριποδίσκος : Παλαιότερη ονομασία (1835-1927) Μάζι (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927). Συνοικισμός του Δήμου
Μεγαρέων το 1927 με πληθυσμό 132 κατ. το 1928. Το 1940 ως Μάζι(ον) είχε πληθυσμό 232 κατ. και το 1951
είχε 46 κατ. Το 1954 μετονομάστηκε Σπάρτα (η) (Φ.Ε.Κ. 188Α/1954).
Τροκαντερό : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Παλαιού Φαλήρου (Φ.Ε.Κ. 137Δ/1971).
Τρόπαιο Μαραθώνος : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Μαραθώνος (Φ.Ε.Κ. 66Α/1918).
Τρούμπα : Παλιά οικιστική θέση του Δήμου Πειραιώς, μεταξύ Τερψιθέας - Αγίου Νικολάου - Ακτής Μιαούλη.
Τρύπιο Λιθάρι : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Χολαργού (Φ.Ε.Κ. 4Δ/1962 & 40Δ/1975).
Τσακαγιάννη : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 22Α/1906).
Τσακός : Αναφέρεται αγρόκτημα Τσακός το 1925 (Φ.Ε.Κ. 147Α/1925). Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίας
Παρασκευής (Φ.Ε.Κ. 131Α/1930 & 60Δ/1960). Στο χάρτη του Υπουργείου Οικισμού (1956) αναφέρεται ως
Λόφος Τσακός.
Τσακός - Παναγιά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χολαργού, στα όρια με τους Δήμους Χαλανδρίου & Νέου
Ψυχικού (Φ.Ε.Κ. 40Δ/1962 & 9Δ/1968).
Τσακός - Πηγάδα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χολαργού, στα όρια με το Δήμο Αγίας Παρασκευής
(Φ.Ε.Κ. 138Α/1957 & 169Δ/1966 & 162Δ/1972).
Τσαλαβούτα : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Περιστερίου (Φ.Ε.Κ. 73Δ/1971 & 203Δ/1971 &
311Δ/1972).
124
Τσελεπίτσερη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νικαίας (Φ.Ε.Κ. 270Δ/1970). Όνομα οπλαρχηγού. Αναφέρεται
και ως Μπελεγρή ή λόφος Μπελεγρή, όπου λατομεία, καθώς και Τσελεπίτσαρι (Φ.Ε.Κ. 91Α/1918)..
Τσιγκουράτι : Βλ. Τζιγκουράτι.
Τσονίμα : Βλ. Τζονίμα.
Τσόπα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Καματερού.
Τσουκάλι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίου Δημητρίου.
Τσουκλίδι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Άνω Λιοσίων.
Τσούμπα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίων Αναργύρων (Φ.Ε.Κ. 223Α/1954).
Τσούρκα ή Τσιούρκα : Βλ. Τζούρκα & Κιούρκα.
Υδραίϊκα ή Υδρέϊκα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς, στην Πειραϊκή χερσόνησο.
Υμηττός : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 5.319 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001). Περιελάμβανε τις παλαιότερες οικιστικές περιοχές Γούβα και Παγκράτι. Αναφέρεται ως
προσφυγικός συνοικισμός το 1932 (Φ.Ε.Κ. 344Α/1932). Κοινότητα Υμηττού το 1934 με υπολογιζόμενο
πληθυσμό 4.100 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Στις απογραφές του 1940 είχε πληθυσμό 6.799 κατ.,
του 1951 είχε 8.968 κατ. και του 1961 είχε 12.193 κατ. Δήμος το 1963 (Φ.Ε.Κ. 45Α/1963). Στις απογραφές
Υμηττού, στο Δήμο Δάφνης - Υμηττού (έδρα Δάφνη) της Π.Ε. Κεντρικού Τομέα Αθηνών.
Υπαλλήλων Αγροτικής Τραπέζης : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Παλαιάς Φωκαίας, στην περιοχή
«Καταφύγι» (Φ.Ε.Κ. 182Δ/1966 & 177Δ/1967).
Υπαλλήλων Αστυνομίας Πόλεων : Βλ. Αστυνομικά Ηλιούπολης.
Υπαλλήλων Εθνικής Τραπέζης : Προηγούμενη ονομασία (1907-1928) Νέα Αλεξάνδρεια (104Α/1907 &
11Α/1908). Συνοικισμός της Κοινότητας Χαλανδρίου με υπολογιζόμενο πληθυσμό 488 κατ. το 1928 (Φ.Ε.Κ.
14Β/1934). Κοινότητα το 1934 με την ονομασία Νέα Αλεξάνδρεια (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934) και Κοινότητα Φιλοθέης
το 1936 (Φ.Ε.Κ. 85Β/1936).
Φάληρο(ν) : Βλ. Παλαιό(ν) Φάληρο(ν) & Νέο(ν) Φάληρο(ν).
Φανάρι : Βλ. Καστέλλα Πειραιώς και Πέραμα.
Φανός : Οικιστική περιοχή/θέση της Κοινότητας Καλάμου.
Φάνωσι : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 13 κατ. (7 μόνιμους) το 2001 και 16 κατ. (17
Φάρος : Συνοικισμός της Κοινότητας Νέας Σμύρνης, με πληθυσμό 500 κατ. (Φ.Ε.Κ. 14Β/1934). Οικιστική
περιοχή στην περιοχή του Ανάλατου (χάρτης Υπουργείου Οικισμού, 1956).
Φάρος : Οικιστική περιοχή των Δήμων Ψυχικού & Νέου Ψυχικού. Αναφέρεται η ύπαρξη προσφυγικού
συνοικισμού το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930).
Φασίδερη : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Ανοίξεως (Παλαιού Μπογιατίου) που προσαρτήθηκε στην
Κοινότητα Εκάλης (Φ.Ε.Κ. 204Α/1957).
Φέριζα : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 129 κατ. το 1971, 85 κατ. το 1981, 20 κατ. το 1991,
Φθισιατρείο(ν) : Βλ. Σανατώριον Βύρωνος & Σανατώριο(ν) Πάρνηθος - Σανατώριο(ν) Αγίας Τριάδος.
Φιλοθέη : Προηγούμενες ονομασίες Νέα Αλεξάνδρεια (1907-1928 & 1934-1936) και Συνοικισμός
Υπαλλήλων Εθνικής Τραπέζης (1928-1934). Κοινότητα Νέας Αλεξανδρείας το 1934 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934).
Μετονομάστηκε Φιλοθέη και Κοινότητα Φιλοθέης το 1936 (Φ.Ε.Κ. 85Β/1936) με πληθυσμό 1.173 κατ. το
1940. Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 1.538 κατ., του 1961 είχε 3.088 κατ., του 1971 είχε 4.087
κατ. και του 1981 είχε 6.749 κατ. Δήμος το 1990 (Φ.Ε.Κ. 75Α/1990) με πληθυσμό 8.396 κατ. το 1991, 7.310
κατ. (8.020 μόνιμους) το 2001 και 7.186 κατ. (7.302 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Φιλοθέης,
στο Δήμο Φιλοθέης - Ψυχικού (έδρα Ψυχικόν) της Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών.
Φιλοπάππου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 5.016 κατ. το 1920
(Δ.Α., 2001). Τμήμα της παλαιότερης οικιστικής περιοχής Γαργαρέτ(τ)α. Αναφέρεται και ως Κουκάκι και ως
Λόφος Φιλοπάππου (Φ.Ε.Κ. 19Α/1927) και ως συνοικία Φιλοπάππου (Φ.Ε.Κ. 226Α/1950).
Φίχθι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μάνδρας.
125
Φλέβες : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίων Αναργύρων (Φ.Ε.Κ. 159Δ/1967 & 15Δ/1971).
Φλόγα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αχαρνών (περιοχή Βαρυμπόμπης) (Φ.Ε.Κ. 180Δ/1976 & 146Δ/2012).
Φλωρίς : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νέας Μάκρης (περιοχή Ζούμπερι).
Φοβόλες : Βλ. Φωφόλα.
Φοίνικας : Συνοικισμός του Δήμου Σπάτων - Λούτσας με πληθυσμό 10 κατ. το 1981, 168 κατ. το 1991, 229
κατ. (212 μόνιμους) το 2001 και 109 κατ. (113 μόνιμους) το 2011. Αναφέρεται και ως Κηπούπολη. Υπάγεται
στη Δ.Ε./Δ.Κ. Σπάτων - Λούτσας του Δήμου Σπάτων - Αρτέμιδος (έδρα Σπάτα) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Φοινικιά : Συνοικισμός της Κοινότητας Καλυβίων «Θορικού» με πληθυσμό 79 κατ. το 1928. Συνοικισμός της
Κοινότητας Καλυβίων «Θορικού» με πληθυσμό 243 κατ. το 1981.
Φουβάγια : Οικιστική περιοχή του Δήμου Κρωπίας.
Φούρεσι : Οικιστική περιοχή του Δήμου Γλυκών Νερών.
Φούσα Μπάρδας : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας.
Φραγκοκκλησιά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 339Α/1955 & 12Δ/1962). Αναφέρεται
και ως Άνω Χαλάνδρι ή Άνω Νέο Χαλάνδρι.
Φραγκοπούλου : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Κηφισιάς (περιοχή Κάτω Κηφισιάς) (Φ.Ε.Κ.
155Α/1957).
Φράγματος Ούλεν : Βλ. Εργατών Φράγματος Ούλεν.
Φρεαττύς ή Φρεαττύδα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Πειραιώς (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985 & 1030Δ/2004).
Φυλακές : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Κορυδαλλού .
Φυλή : Προηγούμενη ονομασία (1835-1915) Χασιά. Κοινότητα Χασιάς το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) και
Κοινότητα Φυλής το 1915 (Φ.Ε.Κ. 273Α/1915). Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 1.252 κατ., του
είχε 1.636 κατ. και του 1981 είχε 2.128 κατ. Δήμος το 1990 (Φ.Ε.Κ. 112Α/1990). Στις απογραφές του 1991
είχε πληθυσμό 2.917 κατ., του 2001 είχε 2.891 κατ. (2.698 μόνιμους) και του 2011 είχε 2.884 κατ. (2.937
μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Φυλής, στο Δήμο Φυλής (έδρα Άνω Λιόσια) της Π.Ε. Δυτικής Αττικής.
Φυλής : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων το 1908 (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 3.502 κατ. το 1920 (Δ.Α.,
2001). Αναφέρεται και ως Λεβίδη (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Φώκαια : Συνοικισμός της Κοινότητας Καλυβίων «Θορικού» με πληθυσμό 150 κατ. το 1928 (πρόσφυγες
138) και 303 κατ. το 1940. Κοινότητα το 1947 ως Παλαιά Φώκαια (Φ.Ε.Κ. 112Α/1947).
Φωφόλα : Χωριό του Δήμου Θορικίων με πληθυσμό 23 κατ. το 1907. Συνοικισμός της Κοινότητας Κερατέας
το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 8 κατ. το 1928.
Χαϊδάρι(ον) : Χωριό (περίχωρα Αθηνών) του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 5 κατ. το 1889 (ως Χαϊδάριον),
10 κατ. το 1896 (ως Χαϊδάρι) και 11 κατ. το 1907 (ως συνοικισμός/συνοικία). Συνοικισμός του Δήμου
Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 40 κατ. το 1920. Συνοικισμός της Κοινότητας Αιγάλεω το 1934 με
υπολογιζόμενο πληθυσμό 1.000 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22Α/1934 & 14Β/1934). Κοινότητα Χαϊδαρίου το 1935 στην
οποία προσαρτήθηκαν οι συνοικισμοί Δαφνί(ον), Νέαι Φώκαιαι και Σκαραμαγκά (Φ.Ε.Κ. 179Α/1935) και με
πληθυσμό 3.352 κατ. το 1940 και όλη η Κοινότητα 5.868 κατ. (Χαϊδάριον, Δαφνίον, Σκαραμαγκάς). Δήμος το
(47.526 μόνιμους) και του 2011 είχε 45.396 κατ. (45.642 μόνιμους). Υπάγεται στην Π.Ε. Δυτικού Τομέα
Αθηνών (Δήμος Χαϊδαρίου / έδρα Χαϊδάριον).
Χαλάνδρι(ον) : Παλαιότερη ονομασία (προ του 1800) και Χαλά. Πιθανώς από όνομα ιδιοκτήτη της περιοχής.
Χωριό του Δήμου Αμαρ(ο)υσίου το 1835 με πληθυσμό 137 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835), το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836
(Παράρτημα)} και του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό
244 κατ. Χωριό του Δήμου Αμαρουσίου το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) και του Δήμου Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ.
30/1853). Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 558 κατ., του 1889 είχε 772 κατ., του 1896 είχε 940 κατ.
και του 1907 είχε 1.346 κατ.
Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 1.897 κατ. το 1920.
Κοινότητα Χαλανδρίου το 1925 (Φ.Ε.Κ. 48Α/1925) με πληθυσμό 6.882 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 1.538) και
όλη η Κοινότητα 8.588 κατ. (Χαλάνδρι 6.882, Αγία Παρασκευή 512, Πεντέλη 602, Πολύδροσον 202, Ψυχικόν
390) και 11.149 κατ. το 1940 και όλη η Κοινότητα 11.793 κατ. (Χαλάνδριον, Βριλήσσια, Νέον Ψυχικόν,
Πολύδροσον). Δήμος το 1943 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1943). Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 11.168 κατ., του
1961 είχε 25.774 κατ., του 1971 είχε 35.944 κατ., του 1981 είχε 54.320 κατ., του 1991 είχε 66.285 κατ., του
126
2001 είχε 71.684 κατ. (75.327 μόνιμους) και του 2011 είχε 73.068 κατ. (74.192 μόνιμους). Υπάγεται στην
Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών (Δήμος Χαλανδρίου / έδρα Χαλάνδριον).
Χαλάσματα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βιλίων.
Χαλιδού : Οικιστική περιοχή του Δήμου Παιανίας.
Χαλκηδών ή Χαλκηδόνα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Νικαίας, στα όρια με το Δήμο Κερατσινίου.
Χαλκούτσι(ον) : Χωριό (Χαλκούτσι) του Δήμου Ωρωπίων. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 47 κατ.,
του 1889 είχε 59 κατ., του 1896 είχε 65 κατ. και του 1907 είχε 121 κατ. Συνοικισμός της Κοινότητας Σκάλας
Ωρωπού το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) ως Χαλκούτσι. Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 164 κατ., του
1928 είχε 244 κατ. (πρόσφυγες 16), του 1940 (ως Χαλκούτσιον) είχε 255 κατ., του 1951 είχε 283 κατ. και του
1961 είχε 369 κατ. Κοινότητα Χαλκουτσίου το 1966 (Φ.Ε.Κ. 176Α/1966) που καταργήθηκε το 1967 (Φ.Ε.Κ.
202Α/1967). Συνοικισμός της Κοινότητας Σκάλας Ωρωπού το 1967. Στις απογραφές του 1971 είχε πληθυσμό
374 κατ., του 1981 είχε 1.585 κατ., του 1991 είχε 1.599 κατ., του 2001 είχε 2.082 κατ. (1.563 μόνιμους) και
του 2011 είχε 2.283 κατ. (2.094 μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Κ. Σκάλας Ωρωπού της Δ.Ε. Ωρωπίων του
Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Χαμοληά ή Χαμολιά : Οικιστική περιοχή του Δήμου Μαρκοπούλου Μεσογαίας (Φ.Ε.Κ. 158Δ/1966).
Συνοικισμός του Δήμου Μαρκοπούλου με πληθυσμό 5 κατ. το 1971, 25 κατ. το 1981, 129 κατ. το 1991, 113
κατ. (77 μόνιμους) το 2001 και 167 κατ. (185 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται στο Δήμο Μαρκοπούλου
Μεσογαίας (έδρα Μαρκόπουλον) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
Χαμόστερναις : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 63 κατ. το 1896 και 64 κατ. το 1907 (ως
συνοικισμός/συνοικία). Άγνωστο που βρισκόταν (υπήρχαν στην Ακαδημία Πλάτωνος, στον Ιλισσό βόρεια του
Παναθηναϊκού Σταδίου και στα Κάτω Πετράλωνα που αναφέρεται και το 1985 (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Χάνι Δερβένι : Βλ. Δερβένι Δήμου Μεγαρέων.
Χάρακας : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 5 κατ. το 1981, 54 κατ. το 1991, 35 κατ. (16
Χαραυγή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αχαρνών.
Χαραυγή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Δάφνης (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Χαραυγή : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου (μέχρι και το 1947) και του Δήμου
Κερατσινίου από το 1948. Τμήμα του μεγαλύτερου συνοικισμού Ευγένια.
Χάρβαλο : Συνοικισμός του Δήμου Κερατέας με πληθυσμό 69 κατ. (33 μόνιμους) το 2001 και 18 κατ. (18
Χαρβάτι(ον) : Χωριό του Δήμου Μυρρινούντος (έδρα Λιόπεσι) το 1835 με πληθυσμό 89 κατ. (Φ.Ε.Κ.
17/1835), το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του Δήμου Κεκροπίας (λανθασμένα ως Χαρχάτι) το
1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) που το 1842 μετονομάστηκε (λανθασμένα) σε Δήμο Κρωπίας (Β.Δ. 14-7-1842/χωρίς
Φ.Ε.Κ.). Στην απογραφή του 1844 είχε πληθυσμό 166 κατ. Στις απογραφές του 1879 (ως Χαρβάτιον) είχε
πληθυσμό 155 κατ., του 1889 είχε 177 κατ., του 1896 (ως Χαρβάτι) είχε 300 κατ. και το εμφανιζόμενο Κάτω
Χαρβάτι 5 κατ. Το 1905 μετονομάστηκε Παλλήνη (Φ.Ε.Κ. 18/1905). Στην απογραφή του 1907 είχε η Παλλήνη
(το καθαυτό Χαρβάτι) πληθυσμό 256 κατ. και το Χαρβάτι (δηλ. το Κάτω Χαρβάτι) 8 κατ. Συνοικισμός Χαρβάτι
(δηλ, το Κάτω Χαρβάτι του 1896 και το Χαρβάτι του 1907) της Κοινότητας Παλλήνης το 1912 (Φ.Ε.Κ.
262Α/1912) με πληθυσμό 29 κατ. το 1920 (ως Χαρβάτι) και 45 κατ. το 1928 (ως Κάτω Χαρβάτι).
Χαροκόπου : Οικιστική περιοχή του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 117Α/1924 & 18Α/1985). Αναφέρεται η
ύπαρξη προσφυγικού συνοικισμού το 1930 (Φ.Ε.Κ. (130Α/1930). Αναφέρεται και ως Μολυβά - Χαροκόπου
(Φ.Ε.Κ. 256Α/1936).
Χαρτοποιείο(ν) Φαλήρου : Βρισκόταν στο όρμο του Φαλήρου (περιοχή Μοσχάτου) και ήταν γνωστό ως
Χαρτοποιείον Βαρουξάκη. Στο χάρτη του J. A. Kaupert (III, 1882) αναφέρεται Papierfabrik. «Χωριό» του
Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 11 κατ. το 1896.
Χασάνι(ον) : Χωριό του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850). Μετέπειτα
αναφέρεται ως χωριό του Δήμου Αθηναίων. Στις απογραφές του 1879 είχε άγνωστο πληθυσμό (275 κάτ.
μαζί με τα γειτονικά χωριά Καράς, Κατσιποδού, Μπραχάμι, Τράχωνες), του 1889 (ως Χασάνιον) είχε
πληθυσμό 33 κατ., του 1896 (ως Χασάνι) είχε 23 κατ. και του 1907 είχε 27 κατ. (ως συνοικισμός/συνοικία).
Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων (& το 1912) με πληθυσμό 60 κατ. το 1920. Από το 1928 αναφέρεται ως
Κομνηνά.
127
Χασιά : Χωριό (Χασιά) του Δήμου Αχαρνών (έδρα Μενίδι) το 1835 (Φ.Ε.Κ. 17/1835). Έδρα (Χασσιά ή
Χαστιά) του Δήμου Χασσιάς ή Χαστιάς το 1836, στον οποίο Δήμο προσαρτήθηκαν και τα χωριά Καλύβια ή
Καλύβια Χαστιάς, Καματερό(ν) και Λιόσση ή Λιόσι, με συνολικό πληθυσμό 1.039 κατ. {Φ.Ε.Κ. 15/1836 &
80/1836 (Παράρτημα)}. Το 1840 οι Δήμοι Αχαρνών και Χασιάς, σχημάτισαν το Δήμο Φυλής (έδρα Χασιά) με
συνολικό πληθυσμό 2.558 κατ. (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Στην απογραφή του 1844 η Χασιά είχε πληθυσμό 587 κατ.
και ο Δήμος Φυλής 2.938 κατ. Ο Δήμος Φυλής στις απογραφές του 1848 είχε πληθυσμό 3.014 κατ., του
είχε 3.323 κατ., του 1854 είχε 3.366 κατ., του 1855 είχε 3.450 κατ. και του 1856 είχε 3.098 κατ. Η Χασιά στις
απογραφές του 1853 είχε πληθυσμό 270 κατ. και του 1856 είχε 455 κατ. Το 1858 ο Δήμος Φυλής διαιρείται
σε Δήμο Φυλής με έδρα τα Καλύβια (σήμερα Ασπρόπυργος) και πληθυσμό 1.355 κατ. και σε Δήμο Αχαρνών
με έδρα το Μενίδι(ον) και πληθυσμό 1.743 κατ. (Φ.Ε.Κ. 26/1858). Στις απογραφές του 1861 η Χασιά (που
λανθασμένα αναφέρεται ως έδρα του Δήμου) είχε πληθυσμό 522 κατ., του 1879 είχε 609 κατ., του 1889 είχε
749 κατ., του 1896 είχε 879 κατ. και του 1907 είχε 1.183 κατ. Κοινότητα Χασιάς το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912).
Μετονομάστηκε Φυλή & Κοινότητα Φυλής το 1915 (Φ.Ε.Κ. 273Α/1915).
Χατζηκυριάκειο : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Πειραιώς στην Πειραϊκή χερσόνησο (Φ.Ε.Κ.
18Α/1985). Αναφέρεται η ίδρυση του Ορφανοτροφείου Θηλέων Χατζή Κυριακού (Φ.Ε.Κ. 154Α/1889) και η
διάλυση του εκεί στρατιωτικού νοσοκομείου το 1925 (Φ.Ε.Κ. 386Α/1925).
Χεζολίθαρο : Παραποιημένη και «χιουμοριστική» ονομασία. Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Αθηναίων
που το 1908 μετονομάστηκε η ευρύτερη περιοχή σε συνοικία Ακαδημίας Πλάτωνος (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908).
Χέρωμα : Οικιστική περιοχή του Δήμου Βάρης.
Χερώμες ή Χιερώμες : Βλ. Γαλάζια Ακτή Καλυβίων «Θορικού».
Χηρών & Ορφανών (πολεμικής περιόδου 1940-1945) : Οικιστική περιοχή της Κοινότητας Μαγκουφάνας
(Πεύκης) (Φ.Ε.Κ. 314Α/1948, 246Α/1951 & 13Δ/1960).
Χιώτικα : Ο αρχικός οικισμός - πυρήνας (1834) του Δήμου Πειραιώς.
Χολαργός : Συνοικισμός της Κοινότητας Χαλανδρίου το 1928 (Φ.Ε.Κ. 35Α/1928 & 85Α/1928). Κοινότητα
Χολαργού το 1933 (Φ.Ε.Κ. 257Α/1933) με πληθυσμό 1.054 κατ. το 1940. Στην απογραφές του 1951 είχε
πληθυσμό 2.775 κατ. και του 1961 είχε 13.637 κατ. Δήμος το 1963 (Φ.Ε.Κ. 45Α/1963). Στις απογραφές του
κατ. (33.915 μόνιμους) και του 2011 είχε 30.472 κατ. (30.840 μόνιμους). Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Χολαργού,
στο Δήμο Παπάγου - Χολαργού (έδρα Χολαργός) της Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών.
Χριστούπολις ή Χριστούπολη : Συνοικισμός του Δήμου Σπάτων - Λούτσας με πληθυσμό 47 κατ. το 1971,
84 κατ. το 1981, 97 κατ. το 1991, 230 κατ. (234 μόνιμους) το 2001 και 526 κατ. (518 μόνιμους) το 2011.
Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Σπάτων - Λούτσας του Δήμου Σπάτων - Αρτέμιδος (έδρα Σπάτα) της Π.Ε.
Χρυσάκη : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Νέας Σμύρνης, στα όρια με το Δήμο Καλλιθέας (Φ.Ε.Κ.
119Δ/1971). Αναφέρονται εγκαταστάσεις γαλακτοκομείων Χρυσάκη το 1925 (Φ.Ε.Κ. 52Α/1925), καθώς και
κτήμα Χρυσάκη (Φ.Ε.Κ. 122Α/1959).
Χρυσαλλίς : Συνοικισμός του Δήμου Αθηναίων που προσαρτήθηκε (ενσωματώθηκε) στο Δήμο Περιστερίου
Χρυσούπολις ή Χρυσούπολη : Οικιστική περιοχή του Δήμου Περιστερίου (Φ.Ε.Κ. 61Α/1978).
Χτυπητό : Βλ. Κτυπητό.
Χωματερή : Οικιστική περιοχή/θέση του Δήμου Κορυδαλλού, βόρεια των Φυλακών (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1983).
Ψάθα : Συνοικισμός της Κοινότητας Βυλλίων/Βιλλίων με πληθυσμό 26 κατ. το 1920. Συνοικισμός του Δήμου
Βιλίων. Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 92 κατ., του 1961 είχε 61 κατ., του 1971 είχε 11 κατ., του
1981 είχε 44 κατ., του 1991 είχε 53 κατ., του 2001 είχε 172 κατ. (57 μόνιμους) και του 2011 είχε 13 κατ. (15
μόνιμους). Υπάγεται στη Δ.Ε./Δ.Κ. Βιλίων του Δήμου Μάνδρας - Ειδυλλίας (έδρα Μάνδρα) της Π.Ε. Δυτικής
Αττικής.
Ψαλ(λ)ίδι : Οικιστική περιοχή της τότε Κοινότητας Μαγκουφάνας (Πεύκης) & των Δήμων Ηρακλείου και
Αμαρουσίου (Φ.Ε.Κ. 73Α/1959 & 198Δ/1965 & 64Δ/1973 & 158Δ/1974 & 205Δ/1976).
Ψυρρή : Οικιστική περιοχή (συνοικία) του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ.129Α/1908) που το 1908 μετονομάστηκε
σε συνοικία Νέας Αγοράς ή Αγοράς (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908 & 120Α/1912). Έχει αναφερθεί και ως Ηρώων
(Φ.Ε.Κ. 161Α/1956), αλλά και (λανθασμένα) ως Ψειρή (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972). Σήμερα έχει επικρατήσει η
παλαιότερη ονομασία Ψυρρή (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
128
Ψυχικό(ν) : Χωριό του Δήμου Αθηναίων με πληθυσμό 46 κατ. το 1896 και 161 κατ. το 1907 (ως
Συνοικισμός της Κοινότητας Χαλανδρίου με πληθυσμό 390 κατ. το 1928 (πρόσφυγες 73). Κοινότητα Ψυχικού
το 1929 (Φ.Ε.Κ. 376Α/1929) με πληθυσμό 2.377 κατ. το 1940. Δήμος το 1944 στον οποίο προσαρτήθηκε ο
Συνοικισμός Δημοσίων Υπαλλήλων και Αξιωματικών του Δήμου Χαλανδρίου (Φ.Ε.Κ. 176Α/1944). Κοινότητα
(πάλι) Ψυχικού το 1945, αφού καταργήθηκε ο νόμος αναγνώρισής της σε Δήμο (Φ.Ε.Κ. 180Α/1945). Στις
απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 3.707 κατ., του 1961 είχε 7.209 κατ., του 1971 είχε 9.053 κατ. και του
1981 είχε 10.775 κατ. Δήμος το 1982 (Φ.Ε.Κ. 98Α/1982) με πληθυσμό 10.592 κατ. το 1991, 10.901 κατ.
(11.046 μόνιμους) το 2001 και 9.500 κατ. (9.529 μόνιμους) το 2011. Υπάγεται, ως Δ.Ε./Δ.Κ. Ψυχικού, στο
Δήμο Φιλοθέης - Ψυχικού (έδρα Ψυχικόν) της Π.Ε. Βορείου Τομέα Αθηνών.
Ωδείου : Συνοικία του Δήμου Αθηναίων (Φ.Ε.Κ. 154Α/1908) με πληθυσμό 2.127 κατοίκους το 1920 (Δ.Α.,
2001).
Ώμορφη Εκκλησιά : βλ. Όμορφη Εκκλησιά.
Ωρωπός : Έδρα του Δήμου Ωρωπού της Επαρχίας Θηβών το 1835 με πληθυσμό 153 κατ. και στον οποίο
Δήμο προσαρτήθηκαν τα χωριά (με 177 κατ.) Μήλεσι και Συκάμινον (Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ.). Χωριό
(ως Ορωπός) του Δήμου Τανάγρας της Διοίκησης Θηβών το 1836 {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)} και του
Δήμου Περαίας (έδρα Κάλαμος) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840). Έδρα του Δήμου Περαίας το 1843 (Φ.Ε.Κ.
6/1843). Ως Ορωπός στις απογραφές του 1844 είχε πληθυσμό 287 κατ., του 1853 είχε 160 κατ., του 1856
είχε 155 κατ. και του 1861 είχε 189 κατ. Ο Δήμος Περαίας στις απογραφές του 1844 είχε πληθυσμό 2.057
κατ., του 1848 είχε 1.496 κατ., του 1849 είχε 1.408 κατ., του 1850 είχε 1.452 κατ., του 1851 είχς 1.522 κατ.,
1856 είχε 1.631 κατ., του 1861 είχε 1.924 κατ. και του 1870 είχε (ως Δήμος Ωρωπίων) 2.096 κατ. Ο Δήμος
Περαίας μετονομάστηκε το 1871 Δήμος Ωρωπίων και έδρα αυτού ορίστηκε η Σκάλα Ωρωπού (Φ.Ε.Κ.
41/1871). Ως Ωρωπός στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 243 κατ., του 1889 είχε 208 κατ., του 1896
είχε 275 κατ. και του 1907 είχε 355 κατ.
Κοινότητα Ωρωπού το 1912 στην οποία προσαρτήθηκε οι συνοικισμός Συκάμινον (Φ.Ε.Κ.
κατ., του 1951 είχε 471 κατ., του 1961 είχε πληθυσμό 434 κατ., του 1971 είχε 423 κατ., του 1981 είχε 590
κατ., του 1991 είχε 784 κατ. και του 2001 είχε 860 κατ. (887 μόνιμους). Το 2002 μαζί με τις Κοινότητες Νέων
Παλατίων και Σκάλας Ωρωπού αποτέλεσαν το Δήμο Ωρωπίων με έδρα τη Σκάλα Ωρωπού (Φ.Ε.Κ.
201Α/2002). Στην απογραφή του 2011 είχε πληθυσμό 1.037 κατ. (1.111 μόνιμους). Υπάγεται, ως Τ.Κ.
Ωρωπού, στη Δ.Ε. Ωρωπίων του Δήμου Ωρωπού (έδρα Ωρωπός) της Π.Ε. Ανατολικής Αττικής.
129
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Δήμος Αθηναίων : Βλ. Σκιαδάς Ελευθέριος - Γιαταγάνα Ξανθή - Μαντζώρου Βασιλική.

1. Δρακάκης Αλέξανδρος - Κούνδουρος Στυλιανός
Αρχεία περί της συστάσεως και εξελίξεως των δήμων και κοινοτήτων 1836-1939
και της διοικητικής διαιρέσεως του κράτους. Αθήνα, 1939, σχ. 25x17,5, τ. Α, σ. 465 & 1940, τ. Β, σ. (478).
2. Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος
Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 7ης Απριλίου 1951
Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας, πόλεις και χωρία. Αθήνα, 1955, σχ. 28x21, σ. 195
Λεξικόν των Δήμων, Κοινοτήτων και Συνοικισμών της Ελλάδος επί τη βάσει της απογραφής του πληθυσμού του έτους
1951 και των επελθουσών μέχρι τέλους Ιουνίου 1955 διοικητικών μεταβολών και εγκριθεισών μετονομασιών.
Αθήνα, 1956, σχ. 32x25, σ. 245
Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 7ης Απριλίου 1951
Νόμιμος πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας. Αθήνα, 1961, σ. 62
Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 19ης Μαρτίου 1961
Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας και οικισμούς. Αθήνα, 1962, σχ. 28x21, σ. 184
Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 19ης Μαρτίου 1961
Νόμιμος πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους και κοινότητας. Αθήνα, 1962, σχ. 28x21, σ. 60
Λεξικόν των Δήμων, Κοινοτήτων και Οικισμών της Ελλάδος επί τη βάσει της απογραφής του πληθυσμού του έτους 1961,
περιέχον εν παραρτήματι τας επελθούσας διοικητικάς μεταβολάς και εγκριθείσας μετονομασίας μέχρι της 31-12-1962
Αθήνα, 1963, σχ. 34x26,5, σ. 319
Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 14ης Μαρτίου 1971.
Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας και οικισμούς. Αθήνα, 1972, σχ. 28x21, σ. 180.
Λεξικόν των Δήμων, Κοινοτήτων και Οικισμών της Ελλάδος επί τη βάσει της απογραφής του πληθυσμού του έτους 1971,
περιέχον εν παραρτήματι τας επελθούσας διοικητικάς μεταβολάς και εγκριθείσας μετονομασίας μέχρι της 31-12-1972
Αθήνα, 1974, σχ. 34x26,5, σ. 339
Νόμιμος πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 14ης Μαρτίου 1971, κατά νομούς, επαρχίας, δήμους και
κοινότητας. Αθήνα, 1975, σχ. 31x21, σ. 68.
Πραγματικός πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 5ης Απριλίου 1981, κατά νομούς, επαρχίες, δήμους,
κοινότητες και οικισμούς. Αθήνα, Ε.Σ.Υ.Ε., 1982, σχ. 29x21, σ. 189
Λεξικό των δήμων, κοινοτήτων και οικισμών της Ελλάδος. Καταρτίστηκε με βάση την απογραφή του πληθυσμού του
έτους 1981 και περιέχει σε παράρτημα τις επελθούσες διοικητικές μεταβολές και εγκριθείσες μετονομασίες μέχρι 31-12-
1982. Αθήνα, 1984, σχ. 29x21, σ. xxxii+341
Νόμιμος πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 5ης Απριλίου 1981, κατά νομούς, επαρχίες, δήμους και
κοινότητες. Αθήνα, 1985, σχ. 29x21, σ. 76
Πραγματικός πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 17ης Μαρτίου 1991, κατά νομούς, επαρχίες, δήμους,
κοινότητες και οικισμούς. Αθήνα, 1994, σχ. 28x21, σ. 239
Νόμιμος πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 17ης Μαρτίου 1991, κατά νομούς, επαρχίες, δήμους και
κοινότητες. Αθήνα, 1994, σχ. 28x21, σ. 79.
Λεξικό των δήμων, κοινοτήτων και οικισμών της Ελλάδος. Καταρτίστηκε με βάση την απογραφή του πληθυσμού της
17ης Μαρτίου 1991. Αθήνα, 1995, σχ. 28x21, σ. 366
130
Πραγματικός πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 18ης Μαρτίου 2001.
Κατά νομούς, δήμους, κοινότητες, δημοτικά/κοινοτικά διαμερίσματα και οικισμούς. Αθήνα, 2003, σχ. 28x21, σ. 237
Νόμιμος πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 18ης Μαρτίου 2001, κατά νομούς, δήμους και κοινότητες.
Αθήνα, Ε.Σ.Υ.Ε., 2003, σχ. 28x21, σ. 30.
Μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 18ης Μαρτίου 2001.
Κατά νομούς, δήμους, κοινότητες, δημοτικά/κοινοτικά διαμερίσματα και οικισμούς.
Αθήνα, 2004, σχ. 28x21, σ. 235, ISBN 960-86704-8-9
Λεξικό των Δήμων/Κοινοτήτων, Δημοτικών/Κοινοτικών Διαμερισμάτων και Οικισμών της Ελλάδος.
Καταρτίστηκε με βάση την απογραφή πληθυσμού της 18ης Μαρτίου 2001.
Αθήνα, 2004, σχ. 28x20,5, σ. 369, ISSN 1106-5818, ISBN 960-85694-1-9
21. Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης
Λεξικό Δημοτικών Διαμερισμάτων.
Αθήνα, 2000, σχ. 23,5x17, σ. 149
22. Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης
Λεξικό των διοικητικών μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001)
Αθήνα, 2002, σχ. 30x21, τ. 2, σ. 1060, ISBN 960-7509-46-3
23. Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού
Στατιστική της Ελλάδος. Πληθυσμός του έτους 1861. Επιμέλεια & προλεγόμενα Ι. Μπαφούνης.
Αθήνα, Πολιτιστικό Τεχνολογικό Ίδρυμα Ε.Τ.Β.Α., 1991, σχ. 24x17 σ. κα+ixx+99 (αρχ. έκδ. Υπ. Εσ., 1862)
24. Εφημερίς της Κυβερνήσεως (Ε.τ.Κ.)
Φύλλα Εφημερίδος της Κυβερνήσεως (Φ.Ε.Κ.) 1833 - 2012
25. Κεντρική Ένωσις Δήμων & Κοινοτήτων της Ελλάδος
Στοιχεία συστάσεως και εξελίξεως των δήμων και κοινοτήτων. Νομός Αττικής.
(από της εφαρμογής του Νόμου ΔΝΖ' του έτους 1912 και εφεξής). Αθήνα, 1962, σχ. 25,5x18, σ. 399
26. Πάλλης Γιώργος
Τοπογραφία του αθηναϊκού πεδίου κατά τη μεταβυζαντινή περίοδο. Οικισμοί, οδικό δίκτυο και μνημεία.
Θεσσαλονίκη, Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών - Κυριακίδης, 2009, σχ. 28x21, σ. 588, ISBN 978-960-6775-31-4
27. Σκιαδάς Ελευθέριος
Ιστορικό διάγραμμα των Δήμων της Ελλάδος 1833-1912. Σχηματισμός - σύσταση - εξέλιξη - πληθυσμός - εμβλήματα.
Αθήνα, 1994, σχ. 28,5x22 (δεμ.), σ. 735, ISBN 960-85466-1-3
28. Σκιαδάς Ελευθέριος - Γιαταγάνα Ξανθή - Μαντζώρου Βασιλική
Οι συνοικίες των Αθηνών. Η πρώτη επίσημη διαίρεση (1908).
Αθήνα, Δήμος Αθηναίων/Πολιτισμικός Οργανισμός, 2001, σχ. 24x16,5, σ. 182
29. Στέφανος Γρηγόριος
Πλήρες γεωγραφικόν λεξικόν της Ελλάδος.
Αθήνα, Σαλίβερος, (1938), σχ. 24x17, σ. 502
30. Σταματάκης Ι.
Πίναξ χωρογραφικός της Ελλάδος, περιέχων τα ονόματα, τας αποστάσεις και τον πληθυσμόν των δήμων, πόλεων,
κωμοπόλεων και χωρίων (απογραφή 1844). Αθήνα, 1846, σ. 88
31. Σταματελάτος Μιχαήλ - Βάμβα-Σταματελάτου Φωτεινή
Ελληνική γεωγραφική εγκυκλοπαίδεια. Ο τόπος, η ιστορία του, ο πληθυσμός του.
Αθήνα, Τεγόπουλος - Μανιατέας, 1997, σχ. 30x22 (δεμ.), τ. 3, σ. 1.272
32. Συμεωνίδης Χαράλαμπος
Ετυμολογικό λεξικό των νεοελληνικών οικωνυμίων. Λευκωσία / Θεσσαλονίκη, Κέντρο Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου,
2010, σχ. 25x18 (δεμ.), τ. 2, σ. 1.952, ISBN 978-960-92762-0-7 (set).
33. Τοπική Ένωση Δήμων & Κοινοτήτων Νομού Αττικής
Αττική. Δήμοι και Κοινότητες.
Αθήνα, 2005, σχ. 30x22, σ. 303
34. Υπουργείον Εθνικής Οικονομίας / Διεύθυνσις Στατιστικής
Πληθυσμός του Βασιλείου της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 19 Δεκεμβρίου 1920
Πραγματικός πληθυσμός κυρωθείς δια του από 31 Αυγούστου 1921 Διατάγματος. Αθήνα, 1921, σ. κ+464
131
35. Υπουργείον Εθνικής Οικονομίας / Γενική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος
1920 (περιλαμβάνει πάσας τας μέχρι τέλους Δεκεμβρίου 1922 επελθούσας μεταβολάς εις την ονομασίαν των δήμων και
κοινοτήτων). Αθήνα, 1923, σχ. 33x24, σ. 250
Απογραφή του πληθυσμού της Ελλάδος κατά την 19 Δεκεμβρίου 1920
Στατιστικά αποτελέσματα δια την Στερεάν Ελλάδα και Εύβοιαν. Αθήνα, 1927, σ. ρμγ+519
Απογραφή του πληθυσμού της Ελλάδος κατά την 19 Δεκεμβρίου 1920.
Γενικά στατιστικά αποτελέσματα. Αθήνα, 1928, σ. ριβ+cxxii+432
Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 15-16 Μαΐου 1928. Πραγματικός πληθυσμός κυρωθείς δια του από 23
Νοεμβρίου 1928 Διατάγματος. Αθήνα, 1929, σχ. 30x23, σ. ιη+474
Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 15-16 Μαΐου 1928. Νόμιμος πληθυσμός κυρωθείς δια του από 10
Δεκεμβρίου 1928 Διατάγματος. Αθήνα, 1929, σχ. 30x23, σ. 39
Στατιστικά αποτελέσματα της απογραφής του πληθυσμού της Ελλάδος της 15-16 Μαΐου 1928.
Πραγματικός και νόμιμος πληθυσμός - Πρόσφυγες. Αθήνα, 1933, σ. ρξ+468.
Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 15-16 Μαΐου 1928. Πραγματικός πληθυσμός κυρωθείς δια του από 23
Νοεμβρίου 1928 Διατάγματος. Δευτέρα έκδοσις περιέχουσα τας μέχρι του έτους 1934 διοικητικάς μεταβολάς.
Αθήνα, 1935, σ. ιστ+386
1928 και των επελθουσών μέχρι τέλους Φεβρουαρίου 1935 διοικητικών μεταβολών. Αθήνα, 1936, σχ. 33x24, σ. 236
Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 16 Οκτωβρίου 1940
Πραγματικός, νόμιμος και μόνιμος πληθυσμός, κυρωθείς δια του από 28 Ιανουαρίου 1946 Διατάγματος.
Αθήνα, 1946, σ. 55.
Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 16 Οκτωβρίου 1940
Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας, πόλεις και χωρία.
Έκδοσις περιέχουσα τα επίσημα ονόματα των διοικητικών υποδιαιρέσεων και των πόλεων και χωρίων, συμφώνως προς
την εγκριθείσαν υπό του Συμβουλίου Τοπωνυμιών ορθήν γραφήν και εκφοράν. Αθήνα, 1950, σ. κδ+424.
45. Υπουργείον Εσωτερικών / Γραφείον Δημόσιας Οικονομίας
Πληθυσμός της Ελλάδος του έτους 1861
Αθήνα, 1862, σ. (120). Βλ. & Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού (1991).
46. Υπουργείον Εσωτερικών
Στατιστική της Ελλάδος. Πληθυσμός 1879
Αθήνα, 1881, σ. (448).
47. Υπουργείον Εσωτερικών / Τμήμα Δημόσιας Οικονομίας και Στατιστικής
Στατιστική της Ελλάδος. Πληθυσμός. Απογραφή της 15-16 Απριλίου 1889. Μέρος Δεύτερον. Πίνακες.
Αθήνα, 1890, σ. κβ+167.
48. Υπουργείον Εσωτερικών / Τμήμα Δημόσιας Οικονομίας και Στατιστικής
Στατιστικά αποτελέσματα της απογραφής του πληθυσμού κατά την 5-6 Οκτωβρίου 1896
Μέρος Δεύτερον. Πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, πόλεις και χωρία. Αθήνα, 1897, σ. 174.
49. Υπουργείον Εσωτερικών / Υπηρεσία Απογραφής
Στατιστικά αποτελέσματα της γενικής απογραφής του πληθυσμού κατά την 27 Οκτωβρίου 1907
Τόμος Πρώτος. Αθήνα, 1909, σ. ξδ+735
50. Υπουργείον Εσωτερικών / Υπηρεσία Απογραφής
Στατιστικά αποτελέσματα της γενικής απογραφής του πληθυσμού κατά την 27 Οκτωβρίου 1907
Τόμος Δεύτερος. Αθήνα, 1909, σ. (520).
132
51. Υπουργείον Εσωτερικών
Πίναξ μετονομασθεισών κοινοτήτων και συνοικισμών του Κράτους.
Αθήνα, 1929, σχ. 23,5x15,5, σ. 168
52. Υπουργείον Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης
Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας κατά περιφέρειες, δήμους και κοινότητες (μεταβολές μέχρι 31-7-2002).
Αθήνα, 2002, σχ. 29,5x21, σ. 96
53. Υπουργείον Συντονισμού - Υπουργείον Εσωτερικών
1951 και των επελθουσών μέχρι τέλους Ιουνίου 1955 διοικητικών μεταβολών και εγκριθεισών μετονομασιών.
Αθήνα, 1956, σχ. 32x24,5, σ. 245
54. Υπουργείον Υγιεινής, Πρόνοιας και Αντιλήψεως / Τμήμα Στατιστικής
Απογραφή προσφύγων ενεργηθείσα κατ’ Απρίλιον 1923. Αριθμός προσφύγων κυρωθείς δια του από 18 Οκτωβρίου
1923 Β. Διατάγματος. Αθήνα, 1923, σ. ιε+52
Φύλλον Εφημερίδος της Κυβερνήσεως (Φ.Ε.Κ.) : Βλ. Εφημερίς της Κυβερνήσεως.
55. Χουλιαράκης Μιχαήλ
Γεωγραφική, διοικητική και πληθυσμιακή εξέλιξις της Ελλάδος 1821-1971. Αθήνα, Ε.Κ.Κ.Ε., σχ. 28x21,
τ. Α - Ι, 1973, σ. xxxvii+262, τ. Α - ΙΙ, 1974, σ. λζ+334, τ. Β, 1975, σ. xiv+444, τ. Γ., 1976, σ. xiv+422
56. Χουλιαράκης Μιχαήλ
Ιστορική απογραφική άποψις της Ελάδος 1900-1971
Αθήνα, 1975, σχ. 24x17, σ. 179
133
ΜΝΗΜΕΙΑ
Μοναστήρια
Εκκλησάκια
Προστατευόμενα μνημεία
Αρχαιολογικοί χώροι
Αρχαία μνημεία
Βυζαντινά μνημεία
Ιστορικά μνημεία
Μνημεία ειδικής προστασίας
135
ΜΟΝΕΣ
(μοναστήρια - ησυχαστήρια - μετόχια)
Μονή Αγγέλων ή Αγίας Τριάδος : Γυναικείο μοναστήρι, σε ύψ. 460μ., νότια του Σταθμού Αφιδνών στην
περιοχή του οικισμού Κοκκινόβραχος (Λιοσάτι) και δίπλα στο ερημοκκλήσι του Προφήτη Ηλία (οδός
Τυρταίου - Αριστογείτονος). Ιδρύθηκε το 1973 ως Μονή Αγίας Τριάδος. Η πρώτη εκκλησούλα ήταν
αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα, ενώ το νέο (1990) καθολικό είναι αφιερωμένο στους Αγγέλους. Ακολουθεί το
παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίας Αικατερίνης : Γυναικείο μοναστήρι στην Παλλήνη (οδός Εθνικής Αντιστάσεως). Ιδρύθηκε το
1993 (Φ.Ε.Κ. 201Α/1993) στο χώρο του Ορθόδοξου Χριστιανικού Ιδρύματος «Η Αγία Αικατερίνη» που
συστάθηκε το 1978 (Φ.Ε.Κ. 193Α/1978). Ερημώθηκε το 2001. Υπαγόταν στη Μητρόπολη Μεσογαίας και
Λαυρεωτικής.
Μονή Αγίας Αικατερίνης : Αντρικό μοναστήρι στην Παλλήνη (οδός Εθνικής Αντιστάσεως). Ιδρύθηκε το
2006 (Φ.Ε.Κ. 239Α/2006) στο χώρο της παλαιάς (1993-2001) ομώνυμης γυναικείας μονής. Υπάγεται στη
Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.
Μονή Αγίας Αικατερίνης : Μοναστήρι δυτικά του Μαρκοπούλου Μεσογαίας και νότια του δρόμου για
Κορωπί. Ιδρύθηκε το 1995. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο. Αναφέρεται και ως Επισκοπείο(ν).
Μονή Αγίας Αικατερίνης : Μοναστήρι, σε ύψ. 140μ., στα ΒΑ της κορυφής Τούμπα Μάλια του Πατέρα, ΝΑ
από το Κάτω Αλεποχώρι(ον). Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίας Άννης : Παλαιό μοναστήρι στην περιοχή των Αθηνών. Σε κατάλογο μοναστηριών του 1833
αναφέρεται ως έρημο, χωρίς κανένα μοναχό ή μοναχή.
Μονή Αγίας Άννης ή Θεομήτορος Άννης : Γυναικείο μοναστήρι ΝΑ του Μαρκοπούλου Μεσογαίας, σε ύψ.
100μ. στα ΒΔ της κορυφής του βουνού Χαρβάτι και στη θέση παλιού εκκλησιδίου του Αγίου Αθανασίου.
Ιδρύθηκε το 1948. Έχει ένα παρεκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται
στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίας Βαρβάρας : Γυναικείο μοναστήρι βόρεια των Μεγάρων. Ιδρύθηκε το 1970. Η παλιά εκκλησία
της Αγίας Βαρβάρας είναι του 13ου/14ου αι. και έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ.
621Β/1976). Έχει ένα μεγάλο παρεκκλήσι του Αγίου Νεκταρίου. Είναι Μετόχι της Μονής Αγίου Ιεροθέου και
υπάγεται στη Μητρόπολη Μεγάρων & Σαλαμίνος.
Μονή Αγίας Βαρβάρας : Γυναικείο ησυχαστήριο στη Ροδόπολη (οδός Κυκλάδων & 25ης Μαρτίου).
Ιδρύθηκε το 1985. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου : Γυναικείο μοναστήρι στη Λυκόβρυση, σε ύψ. 220μ. (οδός Αγίας
Ειρήνης Χρυσοβαλάντου). Ιδρύθηκε το 1930. Έχει δύο παρεκκλήσια των Αγίων Θεοδώρων και του Αγίου
Μιχαήλ. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου : Γυναικείο μοναστήρι στο Κορωπί (περιοχή Καρελλάς). Ιδρύθηκε το
1940. Έχει τρία παρεκκλήσια: Αγίου Γεωργίου, Οσίας Ματρώνας και Παναγίας Γοργοεπηκόου. Ακολουθούσε
το παλαιό ημερολόγιο. Από το 2004 λειτουργεί ως γυναικείο ησυχαστήριο υπαγόμενο πλέον στη Μητρόπολη
Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.
Μονή Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου : Γυναικείο μοναστήρι στο βαθύπεδο της Οινόης, στους πρόποδες
της Πάστρας, σε ύψ. 360μ. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο. Το καλοκαίρι λειτουργεί στο χώρο της μονής
παιδική κατασκήνωση.
Μονή Αγίας Κυριακής : Αντρικό ησυχαστήριο μεταξύ Μάνδρας - Ελευσίνας. Ιδρύθηκε το 1984. Έχει ένα
παρεκκλήσι της Παναγίας Οδηγήτριας. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίας Μαγδαληνής & Οσίου Ιωάσαφ : Αντρικό ησυχαστήριο στην περιοχή Κίτσι Κορωπίου (οδός
Αγίας Μαγδαληνής). Ιδρύθηκε το 1965. Έχει ένα παρεκκλήσι το Άξιον Εστί. Ακολουθεί το παλαιό
ημερολόγιο.
Μονή Αγίας Μαρίνης : Γυναικείο μοναστήρι στη ΝΔ άκρη του υψώματος Μαυροβούνι των Γερανείων, σε
ύψ. 160μ. Ιδρύθηκε το 1950. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας. «Συνοικισμός» της
Κοινότητας Αγίων Θεοδώρων με πληθυσμό 2 κατ. το 1951.
Μονή Αγίας Μαρίνης : Γυναικείο ησυχαστήριο ανατολικά της Κερατέας (περιοχή Ντάρδιζα). Ιδρύθηκε το
1952. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των Γ.Ο.Χ.
137
Μονή Αγίας Μαρίνης : Γυναικείο μοναστήρι στο Λουτράκι. Ιδρύθηκε το 1990 (Φ.Ε.Κ. 82Α/1990). Πριν ήταν
μετόχι της Μονής Οσίου Παταπίου. Υπάγεται στη Μητρόπολη Κορίνθου.
Μονή Αγίας Μαρίνης : Γυναικείο ησυχαστήριο στα όρια Αιγάλεω, Αγίας Βαρβάρας και Χαϊδαρίου (οδός
Κρήνης & Αγίας Μαρίνας & Ιεράς Οδού). Είναι μετόχι της Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Πεντέλης και
υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος & Αγίου Νεκταρίου : Αντρικό μοναστήρι στην Τερψιθέα
Γλυφάδας (οδός Ήβης). Ιδρύθηκε το 1993 (Φ.Ε.Κ. 201Α/1993). Έχει ένα παρεκκλήσι του Αγίου Νικοδήμου.
Υπάγεται στη Μητρόπολη Γλυφάδας.
Μονή Αγίας Παρασκευής : Γυναικείο μοναστήρι, σε ύψ. 310μ., στην περιοχή Γκατζανά (ή Καζανά) βόρεια
των Αχαρνών (οδός Αγίας Παρασκευής). Ιδρύθηκε το 1930. Μετόχι της Μονής Αγίου Παύλου του Αγίου
Όρους. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίας Παρασκευής : Αντρικό μοναστήρι ΒΑ του διάσελου Αέρας των Γερανείων, σε ύψ. 450μ., στο
δρόμο Χάνι Δερβένι - Σπάρτα (Μάζι & Τριποδίσκος). Ιδρύθηκε το 1988 (Φ.Ε.Κ. 127Α/1988). Δίπλα στο ναό
της Αγίας Παρασκευής (που ήταν παλαιό ερημοκκλήσι) υπάρχει ένα τεράστιο πουρνάρι 700 ετών περίπου.
Έχει ένα παρεκκλήσι της Παναγίας Ευεργέτιδος. Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος.
Μονή Αγίας Παρασκευής : Γυναικείο ησυχαστήριο στην Αγία Βαρβάρα (οδός Σαράφη & Επτανήσου).
Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Πειραιώς των Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίας Παρασκευής : Βλ. Μονή Γενεσίου Θεοτόκου & Αγίας Παρασκευής ή Μονή Ευαγγελισμού της
Θεοτόκου, ή Μονή Οσίου Εφραίμ.
Μονή Αγίας Σκέπης : Αντρικό μοναστήρι στον Άγιο Στέφανο, στα όρια με τη Σταμάτα, σε ύψ. 380μ. (οδός
Αγίας Σκέπης). Ιδρύθηκε το 1945 ως γυναικεία μονή. Έχει ένα παρεκκλήσι του Αγίου Λαζάρου. Ακολουθεί το
Μονή Αγίας Σκέπης : Αντρικό μοναστήρι, σε ύψ. 380μ., στα ΒΔ της Κερατέας στο Πάνειο. Ιδρύθηκε το
1950. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο. Ισχύει το άβατο (απαγόρευση εισόδου γυναικών). Έχει ένα
περεκκλήσι του Τιμίου Προδρόμου.
Μονή Αγίας Σκέπης : Γυναικείο ησυχαστήριο στο Χαϊδάρι (Δαφνί - οδός Τροίας). Ιδρύθηκε το 1952.
Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών των Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίας Σκέπης : Αντρικό μοναστήρι νότια από τό ύψωμα Κανδήλι (Καντήλι) του Πατέρα, σε ύψ. 280μ.
Είναι μετόχι της Μονής Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίας Σκέπης : Γυναικείο ησυχαστήριο στο Χαλάνδρι (περιοχή Πάτημα - οδός Π. Μπακογιάννη) στα
όρια με το Γέρακα. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίας Σκέπης : Γυναικείο ησυχαστήριο στον Κουβαρά. Μετόχι της Μονής Οσίου Γρηγορίου του Άθω.
Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου : Γυναικείο μοναστήρι στη Δροσιά (οδός Μαραθονομάχων).
Ιδρύθηκε το 1998 (Φ.Ε.Κ. 292Α/1998). Υπάγεται στη Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού.
Μονή Αγίας Τριάδος : Γυναικείο μοναστήρι στη βόρεια πλευρά του Κιθαιρώνα, σε ύψ. 565μ., που το αρχικό
καθολικό του χρονολογείται από το 12ο αιώνα. Ανακαινίστηκε το 1647. Αν και έχει συνεχή λειτουργία και
κατοίκηση από το 1833 (κατάλογος μοναστηριών & απογραφές) αναφέρεται ότι ιδρύθηκε το 1971 (Φ.Ε.Κ.
127Α/1971). Στο σεισμό του 1981 έπαθε αρκετές ζημιές. Υπάγεται στη Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας.
«Χωριό» του Δήμου Πλαταιών (έδρα Κόκλα) το 1835 και το 1836 (ως Αγία Τριάς) με πληθυσμό 6
κατ. (Β.Δ. 8-4-1835/χωρίς Φ.Ε.Κ. & Φ.Ε.Κ. 80/1836) και το 1842 (Φ.Ε.Κ. 25/1842). Σε κατάλογο
μοναστηριών του 1858 αναφέρεται εν ενεργεία. Στις απογραφές του 1879 είχε πληθυσμό 8 κατ. (5 μοναχοί +
3 κοσμικοί), του 1889 είχε 10 κατ., του 1896 είχε 6 κατ. και του 1907 είχε 4 κατ. «Συνοικισμός» της
Κοινότητας Κόκλας το 1912 (Φ.Ε.Κ. 262Α/1912) με πληθυσμό 2 κατ. το 1920 και το 1928. Στις απογραφές
του 1940 είχε 2 κατ. (ως συνοικισμός της Κοινότητας Καπαρελλίου), του 1951 είχε 3 κατ., του 1961 είχε 4
κατ. (ως συνοικισμός της Κοινότητας Πλαταιών), του 1971 είχε 4 κατ., του 1981 είχε 4 κατ., του 1991 είχε 6
κατ., του 2001 είχε 7 κατ. (7 μόνιμους) και του 2011 είχε 3 κατ. (3 μόνιμους).
Μονή Αγίας Τριάδος : Παλιό μοναστήρι στην Πάρνηθα, σε ύψ. 1.000μ. και έχει χαρακτηριστεί ιστορικό
διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 863Β/1988). Επί Τουρκοκρατίας υπήρξε μικρομονάστηρο και λεγόταν και Μονή
της μεγάλης καρυδιάς από το τεράστιο ομώνυμο δέντρο που βρισκόταν δίπλα της (κόπηκε το 1960 για τη
διάνοιξη του δρόμου). Το 1834 διαλύθηκε, όπως και όλα τα ολιγομελή μοναστήρια, είτε αντρικά {Β.Δ. της
25/9 (7/10) 1833 - χωρίς Φ.Ε.Κ.), είτε γυναικεία (Φ.Ε.Κ. 15/1834 & 42/1834)}. Το 1917 αναφέρεται ως
ερειπωμένη μονή (Φ.Ε.Κ. 211Α/1917). Είναι μετόχι της Μονής Ασωμάτων - Πετράκη (αναφέρεται από το
1907) και υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
138
Μονή Αγίας Τριάδος : Αντρικό μοναστήρι στην περιοχή Μυρ(ρ)ίνι του Πατέρα, σε ύψ. 520μ. Ιδρύθηκε το
1973 (Φ.Ε.Κ. 265Α/1973). Ερημώθηκε το διάστημα 1976-1987. Είναι κτισμένο στη θέση ερειπωμένου
μικρομονάστηρου του Αγίου Ανδρέα του 12ου/13ου αι. που ήταν μετόχι της Μονής Οσίου Μελετίου της
Πάστρας. Στα τέλη του 18ου αι. μετονομάστηκε σε Μονή Αγίας Τριάδος. Το παρεκκλήσι του Αγίου
Χαραλάμπους στο χώρο της Μονής είναι παλαιότερο του καθολικού της, ίσως του 11ου/12ου αι. Το 1834
διαλύθηκε, όπως και όλα τα ολιγομελή μοναστήρια, είτε αντρικά {Β.Δ. της 25/9 (7/10) 1833 - χωρίς Φ.Ε.Κ.),
είτε γυναικεία (Φ.Ε.Κ. 15/1834 & 42/1834)}. Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος.
Μονή Αγίας Τριάδος : Γυναικείο μοναστήρι στη Ν-ΝΔ περιοχή των Γερανείων, σε ύψ. 370μ., κοντά στη
συμβολή της ρεματιάς της Κίκιδας με τη χαράδρα - φαράγγι Ζάστανο. Ιδρύθηκε το 1932. Ακολουθεί το
παλαιό ημερολόγιο. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας. «Συνοικισμός» του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας με
Μονή Αγίας Τριάδος : Γυναικείο ησυχαστήριο στη Νέα Πεντέλη (περιοχή Αγίου Σίλα - οδός Αγίας Τριάδος),
σε ύψ. 460μ. Ιδρύθηκε το 1950. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια
Αττικής των Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίας Τριάδος : Γυναικείο μοναστήρι στο Ίλιον (Νέα Λιόσια). Ιδρύθηκε το 1955. Έχει δύο
παρεκκλήσια του Αγίου Γεωργίου και του Οσίου Διονυσίου Ολύμπου. Διατηρεί οικοτροφείο. Ακολουθεί το
Μονή Αγίας Τριάδος : Γυναικείο μοναστήρι στην περιοχή Λαμπρικά Κορωπίου και στο χώρο ομώνυμου
διαλυμένου μοναστηριού που λειτουργούσε κατά το 16ο αι. Ιδρύθηκε το 1958 (Φ.Ε.Κ. 131Α/1958). Έχει τρία
παρεκκλήσια : του Αγίου Αντωνίου, του Αγίου Χαραλάμπους και της Ζωοδόχου Πηγής. Το παλιό καθολικό
(Αγία Τριάς) της Μονής και το εκκλησάκι του Αγίου Λουκά, δίπλα στη μονή, έχουν χαρακτηριστεί βυζαντινά
μνημεία (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923). Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.
Μονή Αγίας Τριάδος : Γυναικείο μοναστήρι (Αδελφότης) στη Νίκαια. Ιδρύθηκε το 1968 (Φ.Ε.Κ. 147Β/1968).
Λειτούργησε για λίγα χρόνια και υπαγόταν στη Μητρόπολη Νικαίας.
Μονή Αγίας Τριάδος : Γυναικείο μοναστήρι στην Πεντέλη, σε ύψ. 265μ., στην περιοχή του Νέου Βουτζά.
Ιδρύθηκε το 1973 (Φ.Ε.Κ. 26Α/1973). Από το 1975 συντηρεί το ορφανοτροφείο και οικοτροφείο «Λύρειον
Παιδικόν Ίδρυμα». Έχει τέσσερα παρεκκλήσια & εξωκλήσια : Αγίου Αντωνίου, Αγίου Παρθενίου, Λαζάρου και
Παναγίας Θεοσκέπαστης. Υπάγεται στη Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού.
Μονή Αγίας Τριάδος : Γυναικείο ησυχαστήριο στη Βελανιδέζα Σπάτων - Λούτσας (περιοχή Πηγάδι).
Ιδρύθηκε το 1973. Έχει τρία παρεκκλήσια : Αγίου Ραφαήλ, Γεννήσεως Κυρίου και Ευαγγελισμού της
Θεοτόκου. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίας Τριάδος : Αντρικό μοναστήρι στον οικισμό Δικαστών & Εισαγγελέων (περιοχή Άνω Σουλίου -
Σχινιά Μαραθώνα - 18η οδός), σε ύψ. 190μ. Ιδρύθηκε το 2000 (Φ.Ε.Κ. 159Α/2000). Αναφέρεται και ως Μονή
Αγίας Τριάδος - Αγίας Ζώνης. Υπάγεται στη Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού.
Μονή Αγίας Τριάδος : Γυναικείο μοναστήρι στην Κερατέα. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίας Τριάδος : Αντρικό ησυχαστήριο στην Κερατέα. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίας Τριάδος : Ησυχαστήριο στην Ανάβυσσο (περιοχή νεκροταφείου). Ακολουθεί το παλαιό
Μονή Αγίας Τριάδος : Διαλυμένο μοναστήρι στα Παλαιοκούνδουρα Μάνδρας που το 19ο αιώνα υπαγόταν
στο Δήμο Ελευσίνος.
Μονή Αγίας Τριάδος : Αρχική ονομασία (1973) της Μονής Αγγέλων.
Μονή Αγίας Τριάδος & Αγίου Νεκταρίου : Βλ. Μονή Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος & Αγίου
Νεκταρίου.
Μονή Αγίας Τριάδος & Παμμεγίστων Ταξιαρχών : Βλ. Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών & Αγίας Τριάδος.
Μονή Αγίας Φιλοθέης : Βλ. Μονή Οσίας Φιλοθέης.
Μονή Αγίας Φιλοθέης & Κοιμήσεως Θεοτόκου «Νέα Γεσθημανή» : Βλ. Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου «Νέα
Γεσθημανή».
Μονή Αγίου Αθανασίου : Αντρικό μικρομονάστηρο στα ΒΑ του Κουβαρά. Ιδρύθηκε το 1991 (Φ.Ε.Κ.
131Α/1991). Η εκκλησία του, που είναι πιθανώς του 17ου αι., έχει τοιχογραφίες του αγιογράφου Γ. Μάρκου
(18ος αι.). Έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923). Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεσογαίας
και Λαυρεωτικής.
Μονή Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου : Γυναικείο μοναστήρι ανατολικά της Λάκκας Καλογήρου των
Μεγάρων. Ιδρύθηκε το 1928 και λειτούργησε για λίγα χρόνια. Ξαναϊδρύθηκε το 1949. Ακολουθεί το παλαιό
ημερολόγιο. Αναφέρεται και ως Μονή Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου.
139
Μονή Αγίου Ανδρέα : Παλαιό μικρομονάστηρο του 12ου/13ου αι. στην περιοχή Μυρρίνι του Πατέρα, εκεί
που βρίσκεται σήμερα η Μονή Αγίας Τριάδος.
Μονή Αγίου Αντωνίου : Μοναστήρι στο Ηράκλειο (οδός Αγίου Αντωνίου). Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίου Αποστόλου Μάρκου : Γυναικείο μοναστήρι στο Μαρκόπουλο Μεσογαίας. Ιδρύθηκε το 1961.
Μονή Αγίου Αρτεμίου : Γυναικείο μοναστήρι στον Κορυδαλλό (οδός Αγίου Αρτεμίου & Ταξιαρχών).
Ιδρύθηκε το 1934. Έχει δύο παρεκκλήσια των Αγίων Σαράντα και των Εισοδίων της Θεοτόκου. Μετόχι της
Μονής Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική
Περιφέρεια Πειραιώς των Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίου Βλασίου : Αντρικό μοναστήρι μεταξύ Μεγάρων και Νέας Περάμου. Ιδρύθηκε το 1976. Υπάγεται
στη Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος.
Μονή Αγίου Γερασίμου : Γυναικείο μοναστήρι στην Πετρούπολη (περιοχή Κηπούπολης - οδός Κανάρη).
Ιδρύθηκε το 1955. Μετόχι της Μονής Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίου Γερασίμου ή Αναλήψεως Ιησού Χριστού (Σωτήρος) : Γυναικείο ησυχαστήριο μεταξύ
Λουτρακίου - Περαχώρας, σε ύψ. 300μ., στη ΝΔ πλευρά της Παλιοβούνας Γερανείων. Ιδρύθηκε το 1965.
Υπάγεται στη Μητρόπολη Κορίνθου.
Μονή Αγίου Γεωργίου : Γυναικείο ησυχαστήριο ανατολικά της Κερατέας (περιοχή Ντάρδιζα). Ιδρύθηκε το
1955. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίου Γεωργίου : Ησυχαστήριο στη Σταμάτα, στα όρια με τον Άγιο Στέφανο (λεωφόρος Λίμνης
Μαραθώνος). Ιδρύθηκε το 1956. Μετόχι της Μονής Φανερωμένης της Σαλαμίνας. Το 1987/1988 κτίστηκε νέο
καθολικό αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο. Έχει ένα παρεκκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου.
Μονή Αγίου Γεωργίου «Βρανά» : Γυναικείο μοναστήρι, σε ύψ. 80μ., στο Βρανά Μαραθώνα. Ιδρύθηκε το
1960 ως μετόχι της Μονής Ασωμάτων - Πετράκη. Από το 1978 είναι μετόχι της Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου
Πεντέλης και υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Ο νέος ναός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της
Θεοτόκου. Πρωτοϊδρύθηκε πιθανώς το 13ο αι. από τη βυζαντινή οικογένεια Βρανά που είχε στην ιδιοκτησία
της την περιοχή. Σε επιστολή του Πάπα Ινοκέντιου Γ το 1208 προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Βερνάρδο,
αναγράφεται monasterium sancti georgi. Το 1834 διαλύθηκε, όπως και όλα τα ολιγομελή μοναστήρια, είτε
αντρικά {Β.Δ. της 25/9 (7/10) 1833 - χωρίς Φ.Ε.Κ.), είτε γυναικεία (Φ.Ε.Κ. 15/1834 & 42/1834)}.
Μονή Αγίου Γεωργίου «Κουταλά ή Κουταλέα» : Βρίσκεται, σε ύψος 275μ., μεταξύ Καισαριανής και
Καρέα. Λειτούργησε ως μικρομονάστηρο πιθανώς το 16ο αι. και κατά διαστήματα τον 20ο αι. ως μετόχι (πότε
γυναικείο και πότε αντρικό) της Μονής Ασωμάτων - Πετράκη. Υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Η
εκκλησία του κτίστηκε τον 11ο αι. (;) και έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Μονή Αγίου Δημητρίου : Γυναικείο μοναστήρι στην Αμφιάλη Κερατσινίου (οδός Διονυσίου Αεροπαγίτου).
Ιδρύθηκε το 1935. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Πειραιώς των
Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίου Δημητρίου & Αγίου Γεωργίου : Μοναστήρι στο Αιγάλεω, στα όρια με τον Άγιο Ιωάννη Ρέντη
και τον Ταύρο (οδός Αγίας Άννης & Σαλαμινίας). Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο. Το παλιό εκκλησάκι του
Αγίου Δημητρίου Καβαλλάρη έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μονή Αγίου Ευσταθίου : Γυναικείο ησυχαστήριο, σε ύψ. 375μ., στο Κρυονέρι (οδός Λεύκης). Ιδρύθηκε το
1980. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο (Εκκλησία Γ.Ο.Χ.).
Μονή Αγίου Εφραίμ : Βλ. Μονή Οσίου Εφραίμ.
Μονή Αγίου Θεοδοσίου : Γυναικείο μοναστήρι στη Σταμάτα (λεωφόρος Λίμνης Μαραθώνος). Ιδρύθηκε το
1967 ως ησυχαστήριο. Το 1982 έγινε μοναστήρι. Το 1986 καταστράφηκε και ξανακτίστηκε. Το 1988
αναφέρεται σε κατάλογο μοναστηριών (Φ.Ε.Κ. 231Α/1988). Αναφέρεται και ως Μονή Οσίου Θεοδοσίου του
Κοινοβιάρχου. Υπάγεται στη Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού.
Μονή Αγίου Ιεροθέου & Κοιμήσεως Θεοτόκου «Κυπαρισσιωτίσης» : Γυναικείο μοναστήρι στη ΝΑ άκρη
των Γερανείων, σε ύψ. 300μ., δυτικά των Μεγάρων. Πρωτοϊδρύθηκε πιθανώς στα τέλη του 11ου αι. ως
μετόχι της Μονής Οσίου Μελετίου Πάστρας. Το καθολικό του είναι κτίσμα μεσοβυζαντινής εποχής και είναι
αφιερωμένο στον Άγιο Ιερόθεο και στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Διαλύθηκε το 1834, όπως και όλα τα
ολιγομελή μοναστήρια, είτε αντρικά {Β.Δ. της 25/9 (7/10) 1833 - χωρίς Φ.Ε.Κ.), είτε γυναικεία (Φ.Ε.Κ.
15/1834 & 42/1834)}. Επί Τουρκοκρατίας ήταν γνωστό ως Μονή Κυπαρίσσι (από το τεράστιο ομώνυμο
δέντρο που υπήρχε στο μοναστήρι). Σε γαλλικό χάρτη του 1833 αναφέρεται Monastere Kyparissi.
Ξαναϊδρύθηκε το 1933, αφού αποσπάστηκε από τη Μονή Φανερωμένης της Σαλαμίνας στην οποία είχε
140
συγχωνευθεί (Φ.Ε.Κ. 28Α/1933). Έχει τρία παρεκκλήσια : Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, Αγίου Ιωάννου του
Καλυβίτου και Αγίου Μάρκου του Αθηναίου. Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος.
«Συνοικισμός» του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 32 κατ. το 1940. Στις απογραφές του 1951 είχε
πληθυσμό 13 κατ., του 1961 είχε 162 κατ., του 1971 είχε 29 κατ., του 1981 είχε 29 κατ., του 1991 είχε 42
κατ., του 2001 είχε 72 κατ. (64 μόνιμους) και του 2011 είχε 51 κατ. (52 μόνιμους).
Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου : Παλιό μικρομονάστηρο του 17ου αι. μεταξύ Άνω Λιοσίων και Φυλής, σε
ύψ. 220μ. Το αναφέρει ο Fr. Pouqueville το 1815. Το 1834 διαλύθηκε, όπως και όλα τα ολιγομελή
μοναστήρια, είτε αντρικά {Β.Δ. της 25/9 (7/10) 1833 - χωρίς Φ.Ε.Κ.), είτε γυναικεία (Φ.Ε.Κ. 15/1834 &
42/1834)}. Σε γαλλικό χάρτη του 1841 σημειώνεται ερειπωμένο. Το 1920 ανακατασκευάστηκε η εκκλησία
του. Από το 1977 λειτουργεί ως ενοριακός ναός (Φ.Ε.Κ. 390/1977).
Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου : Μετόχι (αντρικό) της Μονής Μεταμορφώσεως Σωτήρος Κουβαρά, σε ύψ.
280μ. στην ανατολική πλευρά του Πάνειου, πάνω (νότια) από την Κερατέα με αξιόλογη μικρή βυζαντινή
εκκλησία που έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923). Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Το 1745 είχε εκχωρηθεί στη Μονή Αγίων Ασωμάτων (Πετράκη) και το 1907 αναφέρεται ως Μετόχι της. Έχει
ένα παρεκκλήσι της Γέννησης Τιμίου Προδρόμου. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου : Γυναικείο μοναστήρι στη δυτική πλευρά του βόρειου Υμηττού, σε ύψ.
260μ., στον οικισμό Παπάγου. Ιδρύθηκε το 1971 (Φ.Ε.Κ. 150Α/1971). Πρωτοϊδρύθηκε πιθανώς το 13ο αι.
που χρονολογείται το καθολικό του. Τελευταίος ηγούμενος του μοναστηριού πριν ν' απορροφηθεί από τη
Μονή Ασωμάτων - Πετράκη ήταν ο Γεννάδιος το 1703. Στην απογραφή του 1896 εμφανίζεται με πληθυσμό
12 κατ. (πιθανώς παραθεριστών, όπως και στη Μονή Καισαριανής). Στο ένα άκρο του περιβόλου του
σώζεται αμυντικός στρογγυλός πύργος του 17ου αι. Έχει ένα παρεκκλήσι του Αγίου Νεκταρίου. Υπάγεται
στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου : Γυναικείο μοναστήρι στην Πετρούπολη (οδός Αγίου Ιωάννου), στα όρια
με το Ίλιον. Ιδρύθηκε το 1949. Μετόχι της Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους. Ακολουθεί το παλαιό
Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου : Μοναστήρι στη ΝΔ πλευρά της Παλιοβούνας των Γερανείων, σε ύψ.
300μ. Ιδρύθηκε το 1951. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
«Συνοικισμός» του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας. Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 15
κατ., του 1961 είχε 13 κατ., του 1971 είχε 21 κατ., του 1981 είχε 27 κατ., του 1991 είχε 10 κατ., του 2001 είχε
4 κατ. (5 μόνιμους) και του 2011 είχε 4 κατ. (0 μόνιμους).
Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου : Γυναικείο μοναστήρι απέναντι από το νεκροταφείο της Καισαριανής, σε
ύψ. 210μ. Ιδρύθηκε το 1976 (Φ.Ε.Κ. 1240Β/1976). Η εκκλησία του που πιθανώς είναι του 11ου αι. έχει
χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972). Η χρονολογία 1572 δείχνει την ανακαίνισή
της. Ήταν μετόχι της Μονής Ασωμάτων - Πετράκη. Έχει και νέο ναό αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της
Θεοτόκου. Υπάγεται στη Μητρόπολη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού.
Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου «Καρέα» : Γυναικείο μοναστήρι στη δυτική πλευρά του Υμηττού, σε ύψ.
365μ., στον οικισμό Καρέα. Ιδρύθηκε το 1971 ως Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου - Πεντελικού (!) (Φ.Ε.Κ.
93Α/1971) και μετονομάστηκε το 1972 Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα - Πεντελικού (!) (Φ.Ε.Κ.
1Α/1972). Δεν είναι γνωστό το έτος ίδρυσης της αρχικής μονής. Ίσως είχε ιδρυθεί τον 11ο αι. που
χρονολογείται το καθολικό της. Το 1550 ανακαινίστηκε από τον Μητροπολίτη Αθηνών Λαυρέντιο. Στο χώρο
του ναού υπήρχε αρχαίος ναός, πιθανώς του Απόλλωνα. Η προέλευση της ονομασίας Καρέα δεν είναι
γνωστή, πιθανώς να είναι παραφθορά της λέξης καρυά (καρυδιά) ή της λέξης Καράς (υπήρχε μεγάλο
ομώνυμο κτήμα στην περιοχή). Το 1673 (ή 1676) ηγούμενος της Μονής ήταν ο ιατροφιλόσοφος Πετράκης
(Πέτρος Παπασταμάτης) από τη Δημητσάνα ο ονομαζόμενος Παρθένιος. Μετά το θάνατο του Πετράκη, το
1686, οι μοναχοί της σταυροπηγιακής (δηλ. εξαρτώμενης από το Πατριαρχείο) Μονής Καρέα
εγκαταστάθηκαν σιγά-σιγά στο μετόχι της που ήταν η Μονή των Αγίων Ασωμάτων Ταξιαρχών
«Κουκο(υ)πούλη» που ονομάστηκε από τότε Μονή Πετράκη, από τους διαδόχους του Πετράκη (7 συνολικά
με το όνομα Πετράκης μέχρι το 1840). Η Μονή από τότε ερημώθηκε και με το συγίλλιο του 1777 έγινε μετόχι
της Μονής Ασωμάτων - Πετράκη (Φ.Ε.Κ. 260Α/1899). Η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων έκανε έργα
αποκατάστασης και ευπρεπισμού της Μονής μέχρι το 1971 που έγινε ανεξάρτητο γυναικείο μοναστήρι
συνεχίζοντας τα έργα ανακαίνισής του. Έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921). Έχει κτιστεί
και νέος ναός αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Υπαγόταν στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών το
1971, ενώ σήμερα υπάγεται στη Μητρόπολη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού.
Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου «του Κυνηγού» : Γυναικείο μοναστήρι στη βόρεια άκρη του Υμηττού, σε
ύψ. 335μ. Ιδρύθηκε ή ανακαινίστηκε το 1185 από το μοναχό Λουκά που απεβίωσε το 1235, σύμφωνα με
επιτάφιο πλάκα που βρέθηκε. Την ονομασία Κυνηγός την οφείλει σ’ έναν ηγούμενό του τον Βασίλειο Κυνηγό,
σύγχρονο του κτήτορα Λουκά. Από την αρχή σχεδόν υπήρξε και διδασκαλείο όπου διδασκόταν η φιλοσοφία,
141
μετά το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιουστινιανό.
Από αυτό το γεγονός πήρε πιθανότατα και την ονομασία Μονή των Φιλοσόφων, ή κατά μία άλλη εκδοχή ο
μοναχός Λουκάς ή ο Βασίλειος Κυνηγός ή κάποιος άλλος νεότερος προερχόταν από τη Μονή Φιλοσόφου
της Γορτυνίας. Σε κατάλογο μοναστηριών του 1833 αναφέρεται ως έρημο, χωρίς κανένα μοναχό ή μοναχή.
Το 1942 ο ναός του διαλυμένου μοναστηριού υπήχθη στη Μονή Φανερωμένης της Σαλαμίνας (Φ.Ε.Κ.
3Α/1943), απόφαση η οποία ανακλήθηκε το 1948 (Φ.Ε.Κ. 145Α/1948). Το 1946 αναστηλώθηκε από την
Αρχαιολογική Υπηρεσία και το 1969 ξαναϊδρύθηκε ως μετόχι της Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Κλειστών. Το
1975 ανασυστάθηκε ως γυναικείο κοινοβιακό μοναστήρι. Έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ.
68Α/1921). Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.
Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου «του Μακρυνού» : Γυναικείο μοναστήρι στη ΒΑ άκρη των Γερανείων,
σε ύψ. 200μ., δίπλα στο δρόμο Χάνι Δερβένι - παραλία Αλεποχωρίου. Ιδρύθηκε το 1961. Πρωτοϊδρύθηκε
πιθανώς τον 11ο αι. ως μετόχι της Μονής Οσίου Μελετίου Πάστρας. Το 1834 διαλύθηκε, όπως και όλα τα
15/1834 & 42/1834)}. Έχει δεύτερο καθολικό αφιερωμένο στα Θεοφάνεια, καθώς και τέσσερα παρεκκλήσια :
Αγίου Ιωάννου Καλυβίτου, Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Γενεσίου Θεοτόκου και Προφήτη Ηλία. Υπάγεται
στη Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος.
«Συνοικισμός» του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 25 κατ. το 1971, 48 κατ. το 1981, 54 κατ. το
1991, 80 κατ. (64 μόνιμους) το 2001 και 144 κατ. (144 μόνιμους) το 2011.
Μονή Αγίου Ιωάννου Τιμίου Προδρόμου : Αντρικό μοναστήρι στον Κουβαρά, σε ύψ. 195μ. Ιδρύθηκε το
Μονή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου : Αντρικό μοναστήρι στην Άνω Γλυφάδα (οδός Δ. Γούναρη &
Στοργής). Διατηρεί οικοτροφείο. Υπάγεται στη Μητρόπολη Γλυφάδας.
Μονή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου : Αντρικό μοναστήρι στην Αθήνα (άλσος Ιλισίων - οδός Ι. Δραγούμη).
Ιδρύθηκε το 2004 (Φ.Ε.Κ. 129Α/2004). Υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Αγίου Ιωσήφ : Μοναστήρι (Οίκος) στη Φυλή. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίου Μάρκου : Γυναικείο μοναστήρι στα ανατολικά του Κορωπίου προς το Μαρκόπουλο, σε ύψ.
110μ. Ιδρύθηκε το 1965. Έχει τρία παρεκκλήσια του Αγίου Στεφάνου, της Γεννήσεως του Κυρίου και της
Παναγίας Οδηγήτριας. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής
των Γ.Ο.Χ. Αναφέρεται και ως Μονή Αγίου Ευαγγελιστού Μάρκου.
Μονή Αγίου Ματθαίου Μυροβλήτου : Αντρικό ησυχαστήριο στη ΒΑ πλευρά της κορυφής Λιοντάρι του
Πατέρα (κοιλάδα Αγίου Γεωργίου), σε ύψ. 525μ., όπου τεράστιος σταυρός. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Ιδρύθηκε το 2000 ως Μονή Αγίων Πάντων & Αγίων Πατέρων.
Μονή Αγίου Μεγαλομάρτυρος και Ιαματικού Παντελεήμονος : Αντρικό μοναστήρι στην Πετρούπολη
(περιοχή Κηπούπολη - οδός Μάρκου Μπότσαρη) στο χώρο του παλαιού (1925) γυναικείου ησυχαστηρίου
του Αγίου Παντελεήμονος. Ιδρύθηκε το 1974. Αναφέρεται και ως Αγίου Παντελεήμονος «Μαυροσουβάλας»
που είχε «ιδρυθεί» το 1977 στη Μαυροσουβάλα της Μαλακάσας (Φ.Ε.Κ. 260Α/1977), χωρίς όμως να
υλοποιηθεί ποτέ το Προεδρικό Διάταγμα. Υπάγεται στη Μητρόπολη Ιλίου, Πετρουπόλεως και Αχαρνών.
Μονή Αγίου Μηνά : Γυναικείο μοναστήρι στο Κερατσίνι (Αμφιάλη - οδός Λογοθέτη). Ιδρύθηκε το 1931.
Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Πειραιώς των Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίου Μηνά : Γυναικείο μοναστήρι στην Ανθούσα (οδός Αγίου Μηνά), σε ύψ. 310μ. Ιδρύθηκε το 1954.
Έχει τέσσερα παρεκκλήσια : Αγίου Αργυρίου, Αγίου Νήφωνος, Αγίου Φιλίππου και Αγίων 22 Χίων
Μαρτύρων. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίου Νεκταρίου : Γυναικείο μοναστήρι στο Γέρακα (περιοχή Γαργηττού - οδός Αγίου Νεκταρίου).
Ιδρύθηκε το 1957. Έχει δύο παρεκκλήσια, του Αγίου Στεφάνου και της Μεταμορφώσεως Σωτήρος. Υπάγεται
στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.
Μονή Αγίου Νεκταρίου : Γυναικείο ησυχαστήριο στην Παιανία, στα όρια με το Κορωπί (περιοχή Καρελλάς -
οδός Αγίου Γερασίμου). Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίου Νεκταρίου : Μοναστήρι στη Μαλακάσα, σε ύψ. 220μ. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίου Νεκταρίου : Γυναικείο ησυχαστήριο (ίδρυμα) στους βόρειους πρόποδες του Κιθαιρώνα, σε ύψ.
270μ., προς το Καπαρέλλι. Ιδρύθηκε το 1974 (Φ.Ε.Κ. 360Α/1974). Υπάγεται στη Μητρόπολη Θηβών &
Λεβαδείας.
Μονή Αγίου Νεκταρίου & Αγίας Τριάδος : Βλ. Μονή Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος & Αγίου
Νεκταρίου.
142
Μονή Αγίου Νεκταρίου & Ζωοδόχου Πηγής : Γυναικείο ησυχαστήριο στη Νέα Πολιτεία Σκάλας Ωρωπού.
Ιδρύθηκε το 1978. Μετόχι της Μονής Αγίου Αθανασίου Αθωνίτου Μεγάρων. Ακολουθεί το παλαιό
Μονή Αγίου Νεκταρίου & Παναγίας Οδηγητρίας : Γυναικείο ησυχαστήριο στις Αχαρνές (οδός
Θεμιστοκλέους & Αγίου Νεκταρίου). Ιδρύθηκε το 1968. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην
Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίου Νεκταρίου & Παναγίας Πορταϊτίσσης : Αντρικό ησυχαστήριο στην Αρτέμιδα, στα όρια με τα
Σπάτα. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίου Νικολάου : Γυναικείο μοναστήρι στην περιοχή Χαλιδού στα Ν-ΝΔ της Παιανίας, σε ύψ. 210μ.
Ιδρύθηκε το 1938. Έχει τέσσερα παρεκκλήσια : Αγίου Μηνά, Αγίων Αναργύρων, Άξιον Εστί και Παναγίας
Πορταΐτισσας. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των
Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίου Νικολάου : Γυναικείο ησυχαστήριο στον Κορυδαλλό (οδός Αγίου Νικολάου). Ιδρύθηκε το 1948.
Μονή Αγίου Νικολάου : Γυναικείο ησυχαστήριο ανατολικά της Κερατέας (περιοχή Ντάρδιζα). Ιδρύθηκε το
Μονή Αγίου Νικολάου : Γυναικείο ησυχαστήριο (ίδρυμα) στους Αγίους Θεοδώρους Ν. Κορινθίας Ιδρύθηκε
το 1973 (Φ.Ε.Κ. 53Α/1973). Υπάγεται στη Μητρόπολη Κορίνθου.
Μονή Αγίου Νικολάου : Αντρικό ησυχαστήριο στο Γέρακα (περιοχή Γαργηττού - οδός Λεύκης), στα όρια με
το Χαλάνδρι (νεκροταφείο). Ιδρύθηκε το 1974. Έχει δύο παρεκκλήσια της Αγίας Παρασκευής και του Αγίου
Αντωνίου. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίου Νικολάου : Αντρικό μοναστήρι στην περιοχή Μαλαγάρι, Β-ΒΑ της Περαχώρας, σε ύψ. 330μ.
Ιδρύθηκε το 1977 (Φ.Ε.Κ. 239Α/1977) στο χώρο παλαιού ομώνυμου μοναστηριού. Αναφέρεται σε κατάλογο
εν ενεργεία μοναστηριών το 1857 (Φ.Ε.Κ.11/1857) και το 1858. Το ναΰδριο του Αγίου Νικολάου έχει
χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 204Β/1953). Υπάγεται στη Μητρόπολη Κορίνθου.
Μονή Αγίου Νικολάου : Γυναικείο ησυχαστήριο στην Κάτω Κηφισιά. Ιδρύθηκε το 1978. Ακολουθεί το
παλαιό ημερολόγιο (Εκκλησία Γ.Ο.Χ.).
Μονή Αγίου Νικολάου : Γυναικείο μοναστήρι νότια από το ύψωμα Κανδήλι (Καντήλι) του Πατέρα. Ιδρύθηκε
το 1996. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίου Νικολάου Καλησίων ή Καλλισίων : Αντρικό μικρομονάστηρο στη νότια πλευρά της Πεντέλης,
σε ύψος 395μ., στη θέση Καλήσια (ή Καλλίσια) που πρωτοκτίστηκε το 12ο αι. Το 1614 ο μοναχός Νεκτάριος
προσάρτησε το πατρογονικό του μικρό μοναστήρι στη Σταυροπηγιακή Μονή της Νταού Πεντέλης. Μετά την
καταστροφή της Νταού έγινε μετόχι της Μονής Πεντέλης, οπότε άρχισε η εγκατάλειψη και η τελική ερήμωσή
του. Από το 1955 λειτουργεί (κατά διαστήματα) ως μετόχι της Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Πεντέλης και
υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μονή Αγίου Ονουφρίου : Γυναικείο μοναστήρι στον οικισμό Άνω Δασκαλειό της Κερατέας. Έχει ένα
παρεκκλήσι του Αγίου Ευθυμίου. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίου Παντελεήμονος : Παλαιό γυναικείο ησυχαστήριο στην Πετρούπολη (περιοχή Κηπούπολη).
Ιδρύθηκε το 1925. Άγνωστο πόσα χρόνια λειτούργησε. Ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο. Στο χώρο
λειτουργεί από το 1974 η Μονή Αγίου Μεγαλομάρτυρος και Ιαματικού Παντελεήμονος.
Μονή Αγίου Παντελεήμονος : Γυναικείο ησυχαστήριο (από τις αρχές της δεκαετίας του 1960) στο Διόνυσο
(περιοχή Ραπεντόσα - οδός Διονύσου), σε ύψ. 410μ. Από το 1985 λειτουργεί ως γυναικείο μοναστήρι
(Φ.Ε.Κ. 53Α/1985). Υπάγεται στη Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού.
Μονή Αγίου Παντελεήμονος «Κοκκιναρά» : Αντρικό μοναστήρι στη ΒΔ πλευρά της Πεντέλης σε ύψ.
720μ., στη θέση παλαιότερου ομώνυμου μικρομονάστηρου (1930). Το παλιό καθολικό του έχει χαρακτηριστεί
βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923). Ιδρύθηκε το 1965. Έχει 5 παρεκκλήσια : Αγίας Άννης, Αγίου
Νεκταρίου, Αγίου Νικοδήμου, Αγίων Αποστόλων και Μεταμορφώσεως Σωτήρος. Είναι μετόχι της Μονής
Ασωμάτων - Πετράκη και υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Αγίου Παντελεήμονος «Μαυροσουβάλας» : Βλ. Μονή Αγίου Μεγαλομάρτυρος και Ιαματικού
Παντελεήμονος στην Πετρούπολη.
Μονή Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου : Γυναικείο ησυχαστήριο στο Παλαιό Ηράκλειο (οδός Αγίου
Στεφάνου). Ιδρύθηκε το 1933. Μετόχι της Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους. Έχει τέσσερα παρεκκλήσια :
Αγίου Γεωργίου, Αγίων Πάντων, Εισοδίων Θεοτόκου και Υπαπαντής. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και
υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των Γ.Ο.Χ.
143
Μονή Αγίου Ραφαήλ : Μοναστήρι (Αδελφότης) στον οικισμό Άνω Σούλι του Μαραθώνα, σε ύψ. 260μ.
Μονή Αγίου Σπυρίδωνος : Παλαιό μοναστήρι στον Πειραιά. Το 1834 διαλύθηκε, όπως και όλα τα
15/1834 & 42/1834)}. Το 1863 θεμελιώθηκε ο σημερινός ναός του Αγίου Σπυρίδωνος στα ερείπια της παλιάς
μονής και τελείωσε; το 1878 (Φ.Ε.Κ. 64/1878).
Μονή Αγίου Σπυρίδωνος : Μοναστήρι στο Γαλάτσι (περιοχή Αγίας Γλυκερίας - οδός Στεφανοπούλου).
Μονή Αγίου Στεφάνου : Βλ. Μονή Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου.
Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου : Αντρικό μοναστήρι στον Κάλαμο, σε ύψ. 340μ. Ιδρύθηκε το 1989 ως
Μονή Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου (Φ.Ε.Κ. 98Α/1989). Το 1994 ξαναϊδρύθηκε ως σταυροπηγιακή και
συνοδική με την επωνυμία Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου (Φ.Ε.Κ. 39Α/1994). Υπάγεται στην
Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Αγίου Σωφρονίου : Γυναικείο μοναστήρι στον Κουβαρά, σε ύψ. 195μ. Ιδρύθηκε το 1971. Έχει ένα
παρεκκλήσι το Άξιον Εστί. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια
Αττικής των Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίου Ταξιάρχου : Γυναικείο μοναστήρι στο δυτικό τμήμα της Παιανίας (οδός Προσηλίου). Ιδρύθηκε
το 1962. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των Γ.Ο.Χ.
Μονή Αγίου Τιμοθέου : Ασκητήριο στα νότια του λόφου Κουφός Παλαιάς Πεντέλης (οδός Κλεισθένους).
Είναι μετόχι της Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Πεντέλης και υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Αγίου Φανουρίου : Βλ. Μονή Παναγίας Γιάτρισσας & Αγίου Φανουρίου.
Μονή Αγίου Φανουρίου : Βλ. Μονή Παναγίας Πορταϊτίσσης & Αγίου Φανουρίου.
Μονή Αγίου Χαραλάμπους : Γυναικείο ησυχαστήριο στο Καλαμάκι Λουτρακίου. Ιδρύθηκε το 1961 & 1988.
Μονή Αγίων Αναργύρων : Αντρικό μικρομονάστηρο στο Κάτω Χαλάνδρι (οδός Τερψιχόρης). Ιδρύθηκε το
1948. Είναι μετόχι της Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Πεντέλης και υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Παλαιότερα (1932) ήταν αφιερωμένο στη Ζωοδόχο Πηγή και ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης : Αντρικό μοναστήρι στη ΝΔ πλευρά της Πάρνηθας, σε ύψ. 470μ.
και ΒΑ της Φυλής. Ιδρύθηκε το 1961. Έχει πολλά παρεκκλήσια, καθώς και ναΰδριο της Οσίας Ξένης με
πέντε τρούλους. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αγίων Μεγαρέων Πατέρων : Μοναστήρι στα Μέγαρα. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται
Μονή Αγίων Νηπίων : Γυναικείο μοναστήρι, σε ύψ. 370μ., στην περιοχή των οικισμών Λεύκα Ν. Αττικής και
Πάνακτος Ν. Βοιωτίας. Ιδρύθηκε το 2005 (Φ.Ε.Κ. 230Α/2005). Υπάγεται στη Μητρόπολη Θηβών και
Λεβαδείας.
Μονή Αγίων Πάντων & Αγίων Πατέρων : Αρχική ονομασία (το 2000) της Μονής Αγίου Ματθαίου του
Μυροβλήτου στον Πατέρα.
Μονή Αγίων Πατέρων : Βλ. Μονή Νέου Στουδίου.
Μονή Αγίων Πατέρων (Α & Ζ Οικουμενικών Συνόδων) : Αντρικό μοναστήρι στο Σχιστό Περάματος του
βουνού Αιγάλεω. Ιδρύθηκε το 1972 (Φ.Ε.Κ. 24Α/1972). Υπάγεται στη Μητρόπολη Νικαίας.
Μονή Αγίων Ταξιαρχών : Γυναικείο μοναστήρι στη Νέα Ιωνία. Ιδρύθηκε το 1938. Ακολουθεί το παλαιό
Μονή Αδελφών Αγίου Ιωσήφ : Καθολικό μοναστήρι στην Αθήνα (οδός Χαρ. Τρικούπη). Ιδρύθηκε το 1856.
Μονή Αδελφών Αγίου Ιωσήφ : Καθολικό μοναστήρι στον Πειραιά (οδός Ελ. Βενιζέλου & Νοταρά).
Ιδρύθηκε το 1859. Διατηρεί την Ελληνογαλλική Σχολή «Ιωάννα Ντ’ Άρκ».
Μονή Αδελφών Αγίου Ιωσήφ : Καθολικό μοναστήρι στο Παλαιό Ηράκλειο (οδός Αγίου Λουκά &
Ηρακλείου). Ιδρύθηκε το 1980.
Μονή Αδελφών του Ελέους : Καθολικό μοναστήρι στην Πεύκη (οδός Π. Ράλλη). Ιδρύθηκε το 1939. Διατηρεί
το Δημοτικό Σχολείο «Άγιος Διονύσιος», καθώς και το γηροκομείο «Καλός Σαμαρείτης».
Μονή Αδελφών του Καρμήλου Αγίας Τριάδος : Καθολικό μοναστήρι στο Παλαιό Ηράκλειο (οδός 25ης
Μαρτίου). Ιδρύθηκε το 1935.
144
Μονή Αδελφών Ουρσουλινών : Καθολικό μοναστήρι στο Μαρούσι (οδός Σαράφη). Ιδρύθηκε το 1958.
Διατηρεί το Δημοτικό Σχολείο «Άγιος Διονύσιος».
Μονή Αδελφών Ουρσουλινών : Καθολικό μοναστήρι στο Ψυχικό (οδός Ψυχάρη). Ιδρύθηκε το 1958.
Διατηρεί τη «Σχολή Ουρσουλίνων».
Μονή Αδελφών Τιμίου Σταυρού : Καθολικό μοναστήρι στην Αγία Παρασκευή (οδός Ηπείρου). Ιδρύθηκε το
1939. Διατηρεί οίκο ευγηρίας και φροντιστήριο αγγλικής γλώσσας.
Μονή Αδελφών Χριστιανικών Σχολείων : Καθολικό μοναστήρι στον Πειραιά (οδός Χαρ. Τρικούπη).
Ιδρύθηκε το 1926. Διατηρεί την Ελληνογαλλική Σχολή «Άγιος Παύλος».
Μονή Αναλήψεως Ιησού Χριστού (Σωτήρος) : Βλ. Μονή Αγίου Γερασίμου Περαχώρας.
Μονή Αναλήψεως Κυρίου : Γυναικείο μοναστήρι στο Μικροχώρι (Μετόχι Ρι). Ιδρύθηκε το 1974. Ακολουθεί
το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αναλήψεως Κυρίου : Γυναικείο ησυχαστήριο (ίδρυμα), σε ύψ. 405μ., στη ΒΔ Πάρνηθα, βόρεια των
Σκούρτων και δίπλα στο δρόμο για οικισμούς Κλειδί και Άγιο Θωμά. Ιδρύθηκε το 1989 (Φ.Ε.Κ. 22Α/1989 &
263Α/1995). Υπάγεται στη Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας.
Μονή Αναλήψεως Κυρίου (Σωτήρος) : Αντρικό μοναστήρι στο Βύρωνα (οδός Γ. Γεννηματά). Ιδρύθηκε το
1889. Ο παλιός ναΐσκος έχει υποστεί πολλές ανακαινίσεις και επεκτάσεις. Είναι μετόχι της Μονής Σίμωνος
Πέτρας του Αγίου Όρους. Λειτουργεί και ως ενοριακός ναός. Υπάγεται στη Μητρόπολη Καισαριανής,
Βύρωνος & Υμηττού.
Μονή Αναλήψεως Χριστού : Γυναικείο μοναστήρι στην ανατολική πλευρά του Πάνειου, πάνω (νότια) από
την Κερατέα. Ιδρύθηκε το 1983 (Φ.Ε.Κ. 93Α/1983). Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.
Μονή Αναστάντος Χριστού : Αντρικό ησυχαστήριο (ίδρυμα) στα όρια Πειραιώς και Νικαίας (οδός
Κωπαΐδος & Μεγάρων). Ιδρύθηκε το 1994 (Φ.Ε.Κ. 103Α/1994). Υπάγεται στη Μητρόπολη Πειραιώς.
Μονή Αναστάντος Χριστού : Ησυχαστήριο στα ΒΑ του Βαρνάβα, σε ύψ. 430μ. Ιδρύθηκε το 2011.
Μονή Αναστάσεως Χριστού : Γυναικείο μοναστήρι στην περιοχή Ανάστασις ή Πηγάδια του Λουτρακίου.
Ιδρύθηκε το 1955 (Φ.Ε.Κ. 126Α/1955). Έπαψε να λειτουργεί το 1975. Υπαγόταν στη Μητρόπολη Κορίνθου.
Μονή Αναστάσεως Χριστού : Αντρικό μοναστήρι στην περιοχή Ανάστασις ή Πηγάδια του Λουτρακίου.
Ιδρύθηκε το 1990 (Φ.Ε.Κ. 6Α/1990) στο χώρο του παλαιού (1955-1975) ομώνυμου γυναικείου μοναστηριού.
Μονή Αναστάσεως Χριστού : Μοναστήρι δυτικά των Καλυβίων Θορικού. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Άξιον Εστί : Αντρικό ησυχαστήριο στο βόρειο άκρο της Βαρυμπόμπης, σε ύψ. 370μ. Ιδρύθηκε το
1930. Αρχικά και μέχρι πριν λίγα χρόνια ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο. Αναφέρεται και ως Παναγίας
Άξιον Εστίν Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους. Έχει τρία παρεκκλήσια : Αγίου Κωνσταντίνου & Ελένης, Αγίου
Παντελεήμονος και Παναγίας Πορταΐτισσας.
Μονή Άξιον Εστί : Μοναστήρι στην Παιανία (οδός Λεύκας). Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται
Μονή Άξιον Εστί «Εμμαούς» : Βλ. Μονή Παναγίας Άξιον Εστί Βαρνάβα.
Μονή Αποστόλου Ανδρέα & Παναγίας Πορταϊτίσσης : Γυναικείο ησυχαστήριο στη Νέα Κηφισιά (περιοχή
Καλυφτάκι - οδός Περίβοιας). Μετόχι της Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Αποστόλου Παύλου : Γυναικείο ησυχαστήριο (ίδρυμα) στην Παλαιοκαμάριζα Λαυρίου. Ιδρύθηκε το
1980 (Φ.Ε.Κ. 71Α/1980 & 201Α/1992). Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.
Μονή Αποστόλου Παύλου : Αντρικό μικρομονάστηρο στη Ν-ΝΔ πλευρά της κορυφής Πίντιζα της
Παλιοβούνας Γερανείων, σε ύψ. 830μ. Ιδρύθηκε το 1977 (Φ.Ε.Κ. 276Α/1977) και εγκαταλείφθηκε το 1990.
Μονή Αρχαγγέλου Μιχαήλ : Γυναικείο ησυχαστήριο στην Παιανία. Ιδρύθηκε το 1962. Ακολουθεί το παλαιό
Μονή Αστερίου : Παλαιότερη και πιο γνωστή ονομασία Μονή Αστερίου. Νέα ονομασία Μονή Παμμεγίστων
Ταξιαρχών (Μιχαήλ & Γαβριήλ). Είναι μετόχι της Μονής Ασωμάτων - Πετράκη (χωρίς μοναχούς ή μοναχές)
και υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Βρίσκεται στο βόρειο Υμηττό, σε ύψ. 550μ. και λειτούργησε κατά
διαστήματα (μέχρι το 1960). Ιδρύθηκε πιθανώς τον 5ο ή 6ο αι. από τον Επίσκοπο Αστέριο στη θέση αρχαίου
διδασκαλείου και μετά το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών των Αθηνών από τον αυτοκράτορα του
Βυζαντίου Ιουστινιανό. Η εκδοχή ότι την ονομασία του την οφείλει στον Όσιο Λουκά από το Στείρι της
Βοιωτίας (που από παραφθορά έγινε Αστέρι) που μόνασε στην περιοχή δε φαίνεται πιθανή γιατί ο Όσιος
Λουκάς καταγόταν από την Αίγινα και γεννήθηκε στους Δελφούς (παλ. ονομ. Καστοριά) το 896 και μόνασε
145
τον περισσότερο καιρό στην Πελοπόννησο και τη Βοιωτία όπου ίδρυσε κοντά στο χωριό Στείρι το περίφημο
ομώνυμο μοναστήρι. Το 1834 διαλύθηκε, όπως και όλα τα ολιγομελή μοναστήρια, είτε αντρικά {Β.Δ. της 25/9
(7/10) 1833 - χωρίς Φ.Ε.Κ.), είτε γυναικεία (Φ.Ε.Κ. 15/1834 & 42/1834)}. Έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό
μνημείο (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μονή Ασωμάτων - Πετράκη : Αντρικό μοναστήρι στην Αθήνα (περιοχή Ευαγγελισμού - οδός Γενναδίου).
Κατά καιρούς αναφερόταν ως Αγίων Ασωμάτων ή Αγίων Ταξιαρχών, ή Παμμεγίστων Ταξιαρχών ή Πετράκη.
Το καθολικό του είναι του 10ου & 15ου αι. και έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 32Β/1963).
Αρχικά ονομαζόταν Μονή Κουκο(υ)πούλη. Το 1673 ο ηγούμενος της Μονής Καρέα Πετράκης
(αποκαλούμενος και Παρθένιος) ανακαίνισε το μοναστήρι, που ήταν μετόχι της. Το 1686 μετά το θάνατο του
Πετράκη οι μοναχοί της Μονής Καρέα εγκαταστάθηκαν σιγά-σιγά στο μετόχι πού με το συγίλλιο του 1777
έγινε κύριο μοναστήρι (Φ.Ε.Κ. 260Α/1899) και ονομάστηκε Μονή Πετράκη από τους διαδόχους του Πετράκη
(7 συνολικά με το όνομα Πετράκης μέχρι το 1840). Έχει ένα παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος.
Τα διαστήματα 1872-1874 και 1919-1921 υπαγόταν στη Μονή Πεντέλης (Φ.Ε.Κ. 24/1874 & 207Α/1919 &
5Α/1921).Υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
«Χωριό» του Δήμου Αθηνών το 1834 με πληθυσμό 14 κατ. Εμφανίζεται ως εν ενεργεία μονή σε όλες
τις καταγραφές μοναστηριών, το 1833, 1858, 1907 & 1919. Στις απογραφές του 1879 είχε 42 κατ. (16
μοναχοί+26 κοσμικοί) και του 1889 είχε 27 κατ.
Μονή Βαϊφόρος του Κυρίου : Γυναικείο μοναστήρι, σε ύψ. 570μ., ΒΑ από το Κατσιμίδι. Ιδρύθηκε το 1990
ως αντρικό μοναστήρι. Μετόχι της Μονής Αγίας Σκέπης Κερατέας. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Βηθλεέμ : Γυναικείο μοναστήρι, σε ύψ. 210μ., στο λόφο Κάστρο του Κορωπίου (ακρόπολη Σφηττού).
Ιδρύθηκε το 1969 (Φ.Ε.Κ. 226Α/1969). Το καθολικό (παλιό παρεκκλήσι) είναι αφιερωμένο στη Γέννηση του
Χριστού. Έχει τέσσερα παρεκκλήσια : Αγίας Σκέπης, Αγίου Ιγνατίου, Αγίου Αμφιλοχίου και Αγίων Ιωακείμ &
Άννης. Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.
Μονή Γενεθλίου Θεοτόκου : Βλ. Μονή Παναχράντου Μεγάρων.
Μονή Γενεθλίου Παμμακαρίστου Θεοτόκου : Καθολικό μοναστήρι στη Νέα Μάκρη. Ιδρύθηκε το 1961. Στο
χώρο της μονής λειτουργεί (από το 1978) το Ίδρυμα για το Παιδί «Η Παμμακάριστος» (Φ.Ε.Κ. 3Α/2001).
Μονή Γενεθλίου Προδρόμου : Γυναικείο μοναστήρι στον Κουβαρά. Ιδρύθηκε το 1936. Έχει ένα
παρεκκλήσι της Αγίας Κυριακής. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Γενεθλίου (Τιμίου) Προδρόμου : Γυναικείο μοναστήρι στη δυτική άκρη της Παλιοβούνας των
Γερανείων, σε ύψ. 300μ. Ιδρύθηκε το 1930. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στη Μητρόπολη
Αχαΐας και πάσης Πελοποννήσου των Γ.Ο.Χ. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μονή Γενεσίου Θεοτόκου : Βλ. Μονή Γεννήσεως Θεοτόκου Πάρνηθας (περιοχή Ντάρδιζας).
Μονή Γενεσίου Θεοτόκου : Αντρικό ησυχαστήριο στους Θρακομακεδόνες, σε ύψ. 390μ. (οδός Σιατίστης).
Ιδρύθηκε το 1972. Μετόχι της Μονής Αγίου Παύλου του Αγίου Όρους. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Γενεσίου Θεοτόκου και Αγίας Παρασκευής : Γυναικείο μοναστήρι στην περιοχή Ξυλοκέριζα της
Πεντέλης (περιοχή Νέας Μάκρης). Ιδρύθηκε το 1954 (Φ.Ε.Κ. 33Α/1954) στο χώρο παλαιού και διαλυμένου
για αιώνες μικρομονάστηρου του Γενεσίου Θεοτόκου, πιθανώς του 15ου αι., που ονομάστηκε & Αγίας
Παρασκευής πιθανώς τον 17ο ή 18ο αι. Το 1988 αναφερόταν ως Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, το
1995 ως Μονή Αγίας Παρασκευής (Φ.Ε.Κ. 749Δ/1995) ενώ σήμερα αναφέρεται ως Μονή Οσίου Εφραίμ.
Μονή Γεννήσεως Θεοτόκου : Γυναικείο ησυχαστήριο στη Ροδόπολη (οδός 25ης Μαρτίου). Ιδρύθηκε το
Μονή Γεννήσεως Θεοτόκου : Γυναικείο ησυχαστήριο στο Μαρκόπουλο Μεσογαίας (οδός Κορωπίου -
Μαρκοπούλου). Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Γεννήσεως Θεοτόκου : Γυναικείο μοναστήρι στη νότια πλευρά της Πάρνηθας, ΒΔ των Αχαρνών, σε
ύψ. 510μ., στην περιοχή Ντάρδιζα. Ιδρύθηκε το 1969 (Φ.Ε.Κ. 84Α/1969). Το καθολικό είναι αφιερωμένο στο
Γενέσιο της Θεοτόκου, στο Γενέσιο του Χριστού και στον Τίμιο Πρόδρομο. Έχει τρία παρεκκλήσια : Αγίας
Σοφίας, Αγίου Γερασίμου και Αγίου Δημητρίου, καθώς και ένα εξωκκλήσι του Αγίου Αντωνίου. Αναφέρεται
και ως Γενεσίου Θεοτόκου. Υπάγεται στη Μητρόπολη Ιλίου, Πετρουπόλεως και Αχαρνών.
Μονή Δαφνίου : Παλιό μοναστήρι της Κοιμήσεως Θεοτόκου, στη δίοδο (125μ.) που χωρίζει τον κύριο όγκο
του Αιγάλεω από τη ΒΑ προέκτασή του το Ποικίλο. Κτίστηκε τον 11ο αιώνα στα ερείπια παλαιοχριστιανικής
βασιλικής που «αντικατέστησε» πιθανώς τον 5ο αιώνα το αρχαίο ιερό του Απόλλωνα. Διαλύθηκε το 1834,
όπως και όλα τα ολιγομελή μοναστήρια, είτε αντρικά {Β.Δ. της 25/9 (7/10) 1833 - χωρίς Φ.Ε.Κ.), είτε
γυναικεία (Φ.Ε.Κ. 15/1834 & 42/1834)}. Αποτελεί ένα από τα πιο αξιόλογα δείγματα βυζαντινής
αρχιτεκτονικής με εξαιρετικής τέχνης μωσαϊκά και ψηφιδογραφίες. Έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο
(Φ.Ε.Κ. 68Α/1921), καθώς και αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 4Α/1960). Επίσης, έχει χαρακτηριστεί και
146
μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. Επειδή έχει υποστεί αρκετές ζημιές από διάφορους
σεισμούς γίνονται συνεχώς έργα στερέωσης και αποκατάστασης των ζημιών και των ψηφιδωτών.
Μονή Εισοδίων Θεοτόκου : Γυναικείο μοναστήρι στη συνοικία Ζωοδόχος Πηγή του Βύρωνα (περιοχή
Καρέα - οδός Απόλλωνος). Ιδρύθηκε το 1970 (Φ.Ε.Κ. 126Α/1970) και υπαγόταν (μέχρι το 2003) στην
Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Αναφέρεται και ως Μονή Ζωοδόχου Πηγής. Το 1974 μετατράπηκε σε αντρικό
μοναστήρι - επίσημα το 2003 (Φ.Ε.Κ. 242Α/2003). Το διάστημα 1975-2003 λειτούργησε στο χώρο της μονής
το «Θεολογικό, Φοιτητικό Οικοτροφείο». Έχει δύο παρεκκλήσια, του Αγίου Παντελεήμονα και των Αγίων
Τεσσάρων Μαρτύρων. Υπάγεται στη Μητρόπολη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού.
Μονή Εισοδίων Θεοτόκου : Βλ. Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης.
Μονή Εισοδίων Θεοτόκου : Βλ. Μονή Παναχράντου Μεγάρων.
Μονή Εισοδίων Θεοτόκου «Νέα Ιερουσαλήμ» : Γυναικείο ησυχαστήριο στο Μαυροβούνι, σε ύψ. 200μ.,
ΝΑ της Μερέντας. Ιδρύθηκε το 1932. Έχει δύο παρεκκλήσια της Αγίας Παρασκευής και της Παναγίας
Γοργοεπηκόου. Μέχρι τα τελευταία χρόνια ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο. Σήμερα λειτουργεί ως
Ησυχαστήριο Εισοδίων Θεοτόκου, μετόχι της Μονής Αγίου Ιωάννου Προδρόμου του «Κυνηγού».
Μονή Εισοδίων Παμμακαρίστου Θεοτόκου : Καθολικό μοναστήρι στην Κηφισιά. Ιδρύθηκε το 1963.
Μονή Εισοδίων Υπεραγίας Θεοτόκου : Γυναικείο μοναστήρι στο Μαρκόπουλο Ωρωπού. Ιδρύθηκε το 1971
(Φ.Ε.Κ. 93Α/1971). Έχει τρία παρεκκλήσια : της Υπαπαντής, της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου και των
Αρχαγγέλων. Υπάγεται στη Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού.
Μονή Ευαγγελισμού Θεοτόκου : Παλιό μοναστήρι στη θέση Καλό Λιβάδι ή Καλολίβαδο του βουνού Καμάρι
Καλάμου. Ιδρύθηκε στα τέλη του 16ου αιώνα ως σταυροπηγιακή μονή στο χώρο ερειπωμένης πρώτης
μονής, που η ίδρυσή της ανάγεται στον 6ο αιώνα. Μετά την καταστροφή της από τους Τούρκους το 1824
ανασυγκροτήθηκε σιγά - σιγά (1836-1840) ως «χωριό» του Δήμου Περαίας (έδρα Κάλαμος), αλλά τελικά
διαλύθηκε το 1880. Το 1885 το μονύδριο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου της «Μονής Καλολιβαδίου»
προσαρτήθηκε στη Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Πεντέλης (Φ.Ε.Κ. 80Α/1885). Στο χώρο της μονής ιδρύθηκε
το 1948 η Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος.
Μονή Ευαγγελισμού Θεοτόκου : Γυναικείο μοναστήρι στο Συκάμινο. Ιδρύθηκε το 1939. Μετόχι της Μονής
Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους. Έχει τρία παρεκκλήσια : Αγίου Νικολάου, Αγίου Μοδέστου και Αγίων
Αναργύρων. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Ευαγγελισμού Θεοτόκου : Παλαιότερες ονομασίες Μονή Γενεσίου Θεοτόκου & Αγίας Παρασκευής
(1954) και Μονή Αγίας Παρασκευής ή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (1975). Το 1988 αναφερόταν μόνο ως
Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (Φ.Ε.Κ. 231Α/1988), ενώ σήμερα αναφέρεται ως Μονή Οσίου Εφραίμ.
Μονή Ευγαγγελισμού Θεοτόκου : Βλ. Μονή Παναγίας Μεγαλόχαρης στα Νέα Παλάτια Ωρωπού.
Μονή Ευαγγελιστού Μάρκου : Βλ. Μονή Αγίου Μάρκου.
Μονή Ευαγγελιστρίας : Βλ. Μονή Παναγίας Ευαγγελιστρίας.
Μονή Ζωοδόχου Πηγής : Μικρομονάστηρο στη ΒΑ πλευρά της Πάστρας, δυτικά της Πύλης των
Δερβενοχωρίων, σε ύψος 600μ., που ιδρύθηκε πιθανώς στα τέλη του 11ου αι. ως μετόχι της μονής Οσίου
Μελετίου Πάστρας. Σώζονται σημαντικά ερείπια του μοναστηριακού λουτρού και λιγότερα άλλων κτισμάτων
που χρονολογούνται από τον 13ο αιώνα (επί Τουρκοκρατίας λεγόταν και Μονή Στέρνας). Πιθανώς στον ίδιο
χώρο να υπήρχε και αρχαίος ναός ή βωμός γιατί πολλά κομμάτια αρχαίων ερειπίων (κιονόκρανα, κολόνες,
πλάκες κ.ά.) είνα ενσωματωμένα στο ναό ή υπάρχουν γύρω από αυτόν. Το 1990 ιδρύθηκε (τυπικά) ως
αντρικό «μοναστήρι» της Μητρόπολης Θηβών & Λεβαδείας (Φ.Ε.Κ. 82Α/1990). Έχει χαρακτηριστεί
βυζαντινό μνημείο, καθώς και αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 318Β/1993).
Μονή Ζωοδόχου Πηγής : Παλιό μικρομονάστηρο στο Κάτω Χαλάνδρι (οδός Τερψιχόρης). Ιδρύθηκε το
1932. Ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο. Από το 1948 λειτουργεί ως Μονή Αγίων Αναργύρων.
Μονή Ζωοδόχου Πηγής : Αντρικό ησυχαστήριο, σε ύψ. 570μ., στην περιοχή Μυρ(ρ)ίνι του Πατέρα, βόρεια
του αρχαίου πύργου ή φυλακίου. Ιδρύθηκε το 2000. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο (Εκκλησία Γ.Ο.Χ.).
Μονή Ζωοδόχου Πηγής : Μοναστήρι στα ΒΑ του Γραμματικού. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Ζωοδόχου Πηγής : Αντρικό μοναστήρι στον Πειραιά (περιοχή Παλαιάς Κοκκινιάς). Ιδρύθηκε το 1993
(Φ.Ε.Κ. 91Α/1993). Άγνωστο για πόσα χρόνια λειτούργησε. Υπαγόταν στη Μητρόπολη Πειραιώς.
Μονή Ζωοδόχου Πηγής : Νέο ησυχαστήριο στα ΝΑ της Κερατέας, δίπλα στη Μονή Παναγίας
Θεοσκεπάστου. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Ζωοδόχου Πηγής : Βλ. Μονή Εισοδίων Θεοτόκου Καρέα Βύρωνα.
Μονή Ζωοδόχου Πηγής : Βλ. Μονή Κοσμοσωτήρος Κρυονερίου.
147
Μονή Ζωοδόχου Πηγής & Αγίου Νεκταρίου : Βλ. Μονή Αγίου Νεκταρίου & Ζωοδόχου Πηγής.
Μονή Θεογενήτορος : Γυναικείο μοναστήρι στη θέση Κούτσι Μαλακάσας. Ιδρύθηκε το 1986. Έχει τρία
παρεκκλήσια : Αγίου Νικολάου, Οσίου Ονουφρίου και Προφήτη Ηλία. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Θεομήτορος : Γυναικείο μοναστήρι στην Άνω Ηλιούπολη (οδός Ελ. Βενιζέλου & Αγίας Λαύρας).
Ιδρύθηκε το 1955 (Φ.Ε.Κ. 248Α/1955). Η Μονή διατηρεί ορφανοτροφείο, οικοτροφείο και εκπαιδευτήρια.
Υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Θεομήτορος Άννης : Βλ. Μονή Αγίας Άννης ή Θεομήτορος Άννης.
Μονή Θεοσκέπαστης : Βλ. Μονή Παναγίας Θεοσκεπάστου.
Μονή Θεοτόκου : Βλ. Μονή Παναγίας Φανερωμένης στα Γεράνεια (Πράθι).
Μονή Καισαριανής : Παλιό μοναστήρι στη δυτική πλευρά του βόρειου Υμηττού, σε ύψ. 355μ. που ήταν
αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου. Δίπλα στην κύρια εκκλησία υπάρχει μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο
στον Άγιο Αντώνιο. Το αρχικό μοναστήρι κτίσθηκε τον 11ο αιώνα πιθανώς στο χώρο άλλου αρχαιότερου
κτίσματος, ενώ κατά μία εκδοχή ιδρύθηκε τον 6ο αι., μετά το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών των Αθηνών
από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιουστινιανό, πιθανώς στο χώρο του πρώτου ναού των Ταξιαρχών που
ήταν κτισμένος πάνω σε παλαιοχριστιανική βασιλική. Η Μονή Καισαριανής, που ήταν σταυροπηγιακή,
δηλαδή εξαρτάτο από το Πατριαρχείο, υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα και πλουσιότερα μοναστήρια της
Αττικής, καθώς και αξιόλογο πνευματικό κέντρο κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Ο Τούρκος περιηγητής του 17ου αι. Εβλιά Τσελεμπή, που επισκέφθηκε τον Υμηττό, αναφέρει ότι
είχε 300 μοναχούς και το ονομάζει μοναστήρι της Κριοκεφαλής (Κότσ-μπασί ή Κοτζά-μπασί) από τη
μαρμάρινη κεφαλή του κριού που είχε στην πλούσια πηγή του, και που υπάρχει ακόμα και σήμερα αλλά
αρκετά φθαρμένη. Στο πίσω μέρος της πλάκας με τον κριό υπήρχε ανάγλυφο με τη θεά Ρέα ή Κυβέλη καθώς
και διάφορες επιγραφές ρωμαϊκών χρόνων.
Διαλύθηκε το 1834, όπως και όλα τα ολιγομελή μοναστήρια, είτε αντρικά {Β.Δ. της 25/9 (7/10) 1833 -
χωρίς Φ.Ε.Κ.), είτε γυναικεία (Φ.Ε.Κ. 15/1834 & 42/1834)} και από το 1875 μέχρι το 1900 τουλάχιστον
χρησιμοποιήθηκε για παραθερισμό πλούσιων αθηναϊκών οικογενειών. Το 1935 υπήρχε στη Μονή σταθμός
Χωροφυλακής (Φ.Ε.Κ. 357Α/1935). Αργότερα ερειπώθηκε σχεδόν ολόκληρο και σήμερα έχει αναστηλωθεί,
μαζί με τα βοηθητικά κτίσματα του, με τη φροντίδα της Φιλοδασικής Ένωσης Αθηνών (από το 1952) και της
Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921), ενώ η περιοχή της
Μονής έχει χαρακτηριστεί «Αισθητικό Δάσος» (Φ.Ε.Κ. 31Α/1974 & 544Δ/1978).
Για την ονομασία της Μονής υπάρχουν πολλές εκδοχές, όπως π.χ. ότι πήρε την ονομασία αυτή από
την έπαυλη του Ιουλίου Καίσαρα, ή από κάποιο ηγούμενο Καισάριο, ή από την εικόνα της Παναγίας που
μεταφέρθηκε από την Καισαρεία, ή από την κόρη ενός βασιλιά της Ελευσίνας του Σαίσαρα, ή ότι οι
καλόγεροι ήταν Σύριοι που από σύγχυση ειπώθηκαν Συριανοί και κατόπιν Παναγία Συριανή, ή από κάποια
αφιερώτρια Συριγιανή ή Συριανή κ.ά. Ο Μητροπολίτης Αθηνών Μιχαήλ Ακομινάτος (Χωνιάτης) το 1209
αποκαλεί τη Μονή Καισαριανή, ενώ ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ το 1204 την αναφέρει Santa Syriani. Το πιο
πιθανό είναι ότι η λέξη Καισαριανή ή είναι κάποιο επίθετο που έχει δώσει ο λαός στην Παναγία, ή είναι
λογιωματισμός όπως γράφει ο Δ. Καμπούρογλους (ο Sibthorp το 1795 την αναφέρει Στεργιανή, ενώ ο
Hamilton το 1916 Συριανή).
Μονή Κακής Θαλάσσης ή Μονή Κερατέας : Βλ. Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης.
Μονή Καλογρέσας ή Καλογριάς : Παλιό μικρομονάστηρο στα βόρεια της Φιλοθέης, σε ύψ. 150μ., γύρω
από την εκκλησία της Οσίας Φιλοθέης. Ήταν μετόχι της παλαιάς μονής του Αγίου Ανδρέα, όπου ασκήτευσε η
Ρηγούλα Μπενιζέλου (Οσία Φιλοθέη). Αναφέρεται και ως «Χωριό» του Δήμου Αμαρ(ο)υσίου το 1835 με
πληθυσμό 8 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και το 1836 (ως Μοναστήρι Καλογριάς) {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}.
«Χωριό» του Δήμου Αθηνών (ως Καλογρέζα) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840), του Δήμου Αμαρουσίου το 1850
(Φ.Ε.Κ. 9/1850) και του Δήμου Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ. 30/1853).
Μονή Καλολιβαδίου : Βλ. Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καλάμου ή Μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Μονή Κλειστών : Βλ. Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου.
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου : Γυναικείο ησυχαστήριο στον Άγιο Δημήτριο (οδός Αγίων Κωνσταντίνου &
Ελένης). Ιδρύθηκε το 1920. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών των
Γ.Ο.Χ.
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου : Γυναικείο μοναστήρι, σε ύψ. 440μ., στους Θρακομακεδόνες (οδός Έβρου).
Ιδρύθηκε το 1938, από τον Αγιορείτη μοναχό Παρθένιο. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην
Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των Γ.Ο.Χ. Είναι μετόχι της Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους και έχει
δέκα παρεκκλήσια : Αγίας Άννης, Αγίας Μαγδαληνής, Αγίας Παρασκευής, Αγίου Αθανασίου, Αγίου Γεωργίου,
Αγίου Δημητρίου, Αγίου Μηνά, Αγίου Νικολάου (στο κοιμητήριο), Ζωοδόχου Πηγής, και Ταξιαρχών.
148
«Συνοικισμός» του Δήμου Αχαρνών με πληθυσμό 79 κατ. το 1981 και 67 κατ. το 1991. Στο σεισμό
της 7-9-1999 έπαθε μεγάλες ζημιές που αποκαθίστανται σιγά-σιγά.
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου : Γυναικείο μοναστήρι στην περιοχή Θηροστίζα της Οινόης Μεγαρίδος.
Ιδρύθηκε το 1954 (Φ.Ε.Κ. 175Α/1954). Άγνωστο πόσα χρόνια λειτούργησε. Υπαγόταν στην τότε Μητρόπολη
Αττικής και Μεγαρίδος.
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου : Γυναικείο μοναστήρι στο Σκαραμαγκά (οδός Κοιμήσεως Θεοτόκου).
Ιδρύθηκε το 1980 στο χώρο παλιού ναού. Είναι μετόχι και έδρα της Μονής Προφήτη Ηλία του Χαϊδαρίου.
Έχει πέντε παρεκκλήσια : Αγίας Φωτεινής, Αγίου Δημητρίου, Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Αγίου Νεκταρίου και
Αγίου Χαραλάμπους. Υπάγεται στη Μητρόπολη Νικαίας.
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου : Γυναικείο ησυχαστήριο στο Νέο Κουβαρά (Πέτα). Ιδρύθηκε το 1990.
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου : Γυναικείο ησυχαστήριο (ίδρυμα) στο Κορωπί (Λαμπρικά - οδός Κοιμήσεως
Θεοτόκου). Ιδρύθηκε το 1996 (Φ.Ε.Κ. 113Α/1996). Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου : Βλ. Μονή Παναγίας Φανερωμένης (Πράθι).
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου «Κυπαρισσιωτίσης» : Βλ. Μονή Αγίου Ιεροθέου.
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου «Νέα Γεσθημανή» & Αγίας Φιλοθέης : Γυναικείο μοναστήρι, ανατολικά του
οικισμού Φοίνικας του Δήμου Σπάτων - Λούτσας. Ιδρύθηκε το 1982. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου ή Μονή Κλειστών : Γυναικείο μοναστήρι στη ΝΔ Πάρνηθα, σε ύψ. 410μ., στη
νότια άκρη του Άρματος προς το φαράγγι της Γκούρας. Αναφέρεται Μονή Κλειστών το 1857 (Φ.Ε.Κ.
42/1857) και Παναγία των Κλειστών (Panagia ton Kliston) στο χάρτη του J. A. Kaupert (Phyle, 1894) και
παλαιότερα ως Μονή Κλησών ή Παναγία η Εκκλησιώτισσα ή η Κλισιότισσα και πιο σωστά Παναγία η
Κλειστιώτισσα. Άγνωστο πότε κτίστηκε. Υπάρχουν οι χρονολογίες 1204 στο Νάρθηκα του Καθολικού, 1677
σε μία βρύση και 1742 πάνω από το παράθυρο του Ιερού Βήματος. Στην αρχή ήταν αντρικό μοναστήρι και
όταν ιδρύθηκε όλοι οι ασκητές που ασκήτευαν στις σπηλιές της περιοχής μαζεύτηκαν εκεί. Σε καταλόγους
μοναστηριών του 1833, του 1857 (Φ.Ε.Κ. 42/1857) και του 1912 αναφέρεται εν ενεργεία (Φ.Ε.Κ. 114Α/1912).
Κατά διαστήματα λειτουργούσε πότε ως γυναικείο και πότε ως αντρικό μοναστήρι. Το 1931 συγχωνεύτηκε
στη Μονή Πεντέλης (Φ.Ε.Κ. 288Α/1931), όπως και το 1932! (Φ.Ε.Κ. 171Α/1932). Στην καταγραφή της
περιουσίας της Μονής Πεντέλης που έγινε το 1933 αναφέρεται ως μετόχι της (Φ.Ε.Κ. 39Α/1933). Το 1933
ανασυστάθηκε ως γυναικεία μονή υπαγομένη στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών (Φ.Ε.Κ. 275Α/1933). Το 1947
έγινε αυτοδύναμη. Στο χώρο της Μονής υπάρχουν και δύο παρεκκλήσια, του Αγίου Νεκταρίου και της
Σταύρωσης. Υπάγεται στη Μητρόπολη Ιλίου, Πετρουπόλεως και Αχαρνών.
«Χωριό» (ως Μονή Κλειστών) του Δήμου Φυλής το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και το 1858 (Φ.Ε.Κ.
26/1858). Στις απογραφές του 1879 (ως Μονή Κλειστού) είχε πληθυσμό 13 κατ. (6 μοναχοί+7 κοσμικοί), του
1889 (ως Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου ή Κλειστών) είχε 12 κατ. και του 1896 είχε 10 κατ. «Συνοικισμός» της
Κοινότητας Φυλής το 1912. Στις απογραφές του 1920 είχε πληθυσμό 12 κατ., του 1928 είχε 2 κατ., του 1940
είχε 11 κατ., του 1951 είχε 7 κατ., του 1961 είχε 8 κατ., του 1971 είχε 8 κατ., του 1981 είχε 7 κατ., του 1991
είχε 8 κατ., του 2001 είχε 56 κατ. (4 μόνιμους) και του 2011 είχε 39 κατ. (9 μόνιμους).
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου ή Μονή Πεντέλης : Αντρικό μοναστήρι στην Παλαιά Πεντέλη, σε ύψος 430μ.,
που κτίστηκε το 1578 από τον επίσκοπο Ευρίπου (Ευβοίας) Τιμόθεο και κατά μία εκδοχή Τιμόθεο Μεντέλη.
Από το 1580 μέχρι το 1881 οι ηγούμενοι της Μονής προέρχονταν από την οικογένεια Δέγγλερη. Επί
Τουρκοκρατίας η Μονή είχε 80-100 μοναχούς και μεγάλο μέρος της Πεντέλης και των γύρω περιοχών ήταν
στην κυριότητά της. Η Μονή εξαρτάτο απευθείας από το Πατριαρχείο και είχε πολλά προνόμια γιατί
διατελούσε υπό την προστασία της μητέρας του Σουλτάνου, στην οποία μάλιστα έστελνε και 3.000 οκάδες
μέλι το χρόνο (η Μονή με τα μετόχια της είχε τότε 3.200 μελίσσια). Το καθολικό της Μονής ανακαινίστηκε το
1768, το 1858 και το 1953. Έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921). Στη Μονή λειτούργησε
και Ιερατική Σχολή (Φ.Ε.Κ. 240Α/1924). Το 1957 ως έδρα της Μονής ορίστηκε το διαλυμένο και ερειπωμένο
για αιώνες μοναστήρι της Νταού Πεντέλης! (Φ.Ε.Κ. 128Α/1957). Έχει δύο παρεκκλήσια : Αγίου Παύλου και
Αγίου Τιμοθέου. Στη Μονή βρίσκεται και το Διορθόδοξον Κέντρον της Εκκλησίας της Ελλάδος (Φ.Ε.Κ.
146Α/1977 & 236Α/1999). Η Μονή υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
«Χωριό» του Δήμου Αμαρ(ο)υσίου το 1835 με πληθυσμό 6 κατ. (Φ.Ε.Κ. 17/1835) και το 1836 (ως
Πεντέλη) {Φ.Ε.Κ. 80/1836 (Παράρτημα)}, του Δήμου Αθηνών το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840), του Δήμου
Αμαρουσίου το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850) και του Δήμου Αθηναίων το 1853 (Φ.Ε.Κ. 30/1853). Στις απογραφές
του 1879 (ως Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου ή Μονή Πεντέλης) είχε πληθυσμό 36 κατ. (18 μοναχοί+18
κοσμικοί) και του 1889 είχε 20 κατ.
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου ή Παναγίας Προυσιωτίσσης : Βλ. Μονή Παναγίας Προυσιωτίσσης ή
Κοιμήσεως Θεοτόκου.
149
Μονή Κοσμοσωτήρος ή Ζωοδόχου Πηγής : Γυναικείο μοναστήρι, σε ύψ. 390μ., στην περιοχή του
Κρυονερίου (οδός Ζωοδόχου Πηγής). Ιδρύθηκε το 1944. Έχει δύο παρεκκλήσια του Αγίου Νικολάου και των
Αγίων Αναργύρων. Καταστράφηκε ολοσχερώς στην πυρκαγιά του 1974 και ξανακτίστηκε. Ακολουθεί το
παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των Γ.Ο.Χ.
Μονή Κουκο(υ)πούλη : Βλ. Μονή Ασωμάτων - Πετράκη.
Μονή Κυπαρίσσι : Βλ. Μονή Αγίου Ιεροθέου.
Μονή Μαριανών Αδελφών : Καθολικό μοναστήρι στο Παλαιό Φάληρο (περιοχή Αμφιθέας - οδός Αγίας
Κυριακής). Ιδρύθηκε το 1907.
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος : Παλιό και ερειπωμένο μοναστήρι (ακολουθούσε το παλιό ημερολόγιο)
στη δυτική πλευρά του Πατέρα, σε ύψ. 200μ., βόρεια από το Άνω Αλεποχώρι(ον). Το 19ο αι. υπήρχε
ομώνυμη διαλυμένη μονή. Το καθολικό του, που ήταν του 13ου αι., έπαθε αρκετές ζημιές από το σεισμό του
1981 που αποκαταστάθηκαν σταδιακά. Το μοναστήρι είχε ήδη εγκαταλειφθεί πολλά χρόνια πριν.
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος : Αντρικό μοναστήρι στο Μαυροβούνι σε ύψ. 130μ., ΝΑ της Μερέντας.
Ιδρύθηκε το 1934 (το παλιό μοναστήρι) στο χώρο παμπάλαιου ναΐσκου του Αγίου Νικολάου, δίπλα στο
σημερινό μοναστήρι. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής
των Γ.Ο.Χ. Ισχύει το «άβατο» (απαγόρευση εισόδου γυναικών). Έχει επτά παρεκκλήσια : Αγίας Τριάδος,
Αγίου Νεκταρίου, Αγίου Νικολάου, Αποστόλου & Ευαγγελιστού Ματθαίου, Οσίων Πατέρων των εν Κρήτη
μαρτυρησάντων, Παναγίας Μυρτιδιώτισσας και του Προφήτη Ηλία (σε ύψ. 181μ.).
«Συνοικισμός» της Κοινότητας Κουβαρά με πληθυσμό 66 κατ. το 1951, 113 κατ. το 1961, 56 κατ. το
1971, 75 κατ. το 1981, 58 κατ. το 1991 και 16 κατ. (16 μόνιμους) το 2011.
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος : Γυναικείο μοναστήρι στα Γλυκά Νερά (λεωφόρος Λαυρίου & Ηπείρου).
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος : Γυναικείο μοναστήρι στη ΒΑ άκρη του βουνού Καμάρι και ανατολικά
του Καλάμου, σε ύψ. 200μ., μέσα σε χαράδρα και στην τοποθεσία Καλό Λιβάδι ή Καλολίβαδο, στη θέση της
παλαιάς Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ιδρύθηκε το 1948. Έχει ένα παρεκκλήσι του Αγίου Νεκταρίου.
Είναι μετόχι της Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Πεντέλης και υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος : Γυναικείο μοναστήρι σε υψ. 460μ. στα ΒΔ του Βαρνάβα. Ιδρύθηκε το
1949. Έχει τρία παρεκκλήσια : Μεγάλου Βασιλείου, Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου και Οσίου Παϊσίου.
Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των Γ.Ο.Χ.
«Συνοικισμός» της Κοινότητας Βαρνάβα με πληθυσμό 10 κατ. το 1971, 8 κατ. το 1981, 37 κατ. το
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος : Γυναικείο ησυχαστήριο (ίδρυμα) στην Αθήνα (περιοχή Γκύζη & Νέας
Φιλοθέης - οδός Φ. Πλυτά). Ιδρύθηκε το 1981 (Φ.Ε.Κ. 1Α/1981). Υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος : Γυναικείο ησυχαστήριο ΝΑ από το Μήλεσι. Είναι μετόχι του ομώνυμου
ησυχαστηρίου των Αθηνών και υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος : Μοναστήρι στην Ηλιούπολη (οδός Κέκροπος). Ακολουθεί το παλαιό
Μονή Μητρός του Ηγαπημένου : Γυναικείο ησυχαστήριο (ίδρυμα) στο Κλειδί Βοιωτίας. Ιδρύθηκε το 1976
(Φ.Ε.Κ. 284Α/1976 & 201Α/1977 & 123Α/1979). Υπάγεται στη Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας.
Μονή Νέα Γεσθημανή : Βλ. Μονή Αγίας Φιλοθέης & Κοιμήσεως Θεοτόκου.
Μονή Νέα Ιερουσαλήμ : Βλ. Μονή Εισοδίων Θεοτόκου.
Μονή Νέου Στουδίου : Αντρικό μοναστήρι, σε ύψ. 420μ., στο Λογοστάρι της Πάθνηθας, ΝΔ της Αυλώνας
στη θέση του παλιού ερειπωμένου εξωκκλησιού του Τιμίου Προδρόμου. Ιδρύθηκε το 1990. Το καθολικό είναι
αφιερωμένο στους Αγίους Πατέρες των Επτά Οικουμενικών Συνόδων.
Μονή Νταού Πεντέλης : Βλ. Μονή Παντοκράτορος Σωτήρος Χριστού.
Μονή Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου : Βλ. Μονή Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου.
Μονή Οσίας Φιλοθέης «της Αθηναίας» : Γυναικείο μοναστήρι στην Εκάλη (οδός Παπάγου & Κυβέλης).
Ιδρύθηκε το 1970 (Φ.Ε.Κ. 296Α/1970). Συντηρεί το ορφανοτροφείο και οικοτροφείο «Αγία Τριάς». Έχει τρία
παρεκκλήσια της Αγίας Ελένης, των Αγίων Αναργύρων και των Αγίων Πάντων. Υπάγεται στη Μητρόπολη
Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού.
Μονή Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου : Βλ. Μονή Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου.
Μονή Οσίου Γρηγορίου : Μετόχι της Μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους στα ΒΔ του Κουβαρά.
150
Μονή Οσίου Δαβίδ : Βλ. Μονή Παναγίας Ευαγγελιστρίας Μάνδρας.
Μονή Οσίου Εφραίμ : Γυναικείο μοναστήρι στην ανατολική πλευρά της Πεντέλης, σε ύψ. 120μ., στην
τοποθεσία Ξυλοκέριζα της Νέας Μάκρης (οδός Αγίας Παρασκευής). Παλαιότερη ονομασία Μονή Γενεσίου
Θεοτόκου και Αγίας Παρασκευής (Φ.Ε.Κ. 33Α/1954). Το 1975 αναφερόταν ως Μονή Αγίας Παρασκευής ή
Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, το 1988 μόνο ως Μονή Ευαγγελισμού Θεοτόκου (Φ.Ε.Κ. 231Α/1988) και το
1995 ως Μονή Αγίας Παρασκευής (Φ.Ε.Κ. 749Δ/1995). Τα τελευταία χρόνια αναφέρεται ως Μονή Οσίου
Εφραίμ. Υπάγεται στη Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού.
Μονή Οσίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου : Βλ. Μονή Αγίου Θεοδοσίου.
Μονή Οσίου Ιερωνύμου : Αντρικό μοναστήρι στα Σκούρτα (περιοχή καταβόθρας) Δερβενοχωρίων.
Ιδρύθηκε το 1996 (Φ.Ε.Κ. 136Α/1996). Λειτούργησε για λίγα χρόνια και υπαγόταν στη Μητρόπολη Θηβών
και Λεβαδείας.
Μονή Οσίου Ιερωνύμου & Παναγίας Φοβεράς Προστασίας : Γυναικείο μοναστήρι στα Σκούρτα (περιοχή
καταβόθρας) Δερβενοχωρίων. Ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στο χώρο της παλαιάς μονής
(1996) του Οσίου Ιερωνύμου. Υπάγεται στη Μητρόπολη Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας.
Μονή Οσίου Ιωάσαφ & Αγίας Μαγδαληνής : Βλ. Μονή Αγίας Μαγδαληνής & Οσίου Ιωάσαφ.
Μονή Οσίου Μελετίου : Γυναικείο μοναστήρι, σε ύψ. 510μ., στη ΝΑ πλευρά της Πάστρας. Ιδρύθηκε
πιθανώς στο τέλος του 11ου αι. και κατά μία εκδοχή στη θέση παλαιότερου, των Ασωμάτων Ταξιαρχών ή
του Συμβόλου (ή Συμβούλου), στην τότε λεγόμενη περιοχή Μυούπολη (ή Μυϊούπολις ή Μυόπολις). Ο Όσιος
Μελέτιος αναφέρεται ότι ίδρυσε ακόμα και 24 μετόχια της μονής στην Αττική. Σε κατάλογο μοναστηριών του
1833 αναφέρεται εν ενεργεία.
«Χωριό» του Δήμου Ελευσίνος το 1835 με πληθυσμό 17 κατ. (Β.Δ. 8-4-1835 - χωρίς Φ.Ε.Κ.) και το
1836 (λανθασμένα ως Μελέκος) (Φ.Ε.Κ. 80/1836 - Παράρτημα). Στις απογραφές του 1844 είχε πληθυσμό 39
κατ. και του 1879 είχε 23 κατ. (5 μοναχοί+18 κοσμικοί). Το 1883 ενώθηκε, ως μετόχι, με τη Μονή Κοιμήσεως
της Θεοτόκου (Φανερωμένης) της Σαλαμίνας (Φ.Ε.Κ. 149/1883). Στο χάρτη του Kaupert (VI, 1883)
αναφέρονται ερείπια μοναστηριού Meletios. Αποσπάστηκε από τη Μονή Φανερωμένης της Σαλαμίνας και
επανιδρύθηκε ως αντρικό μοναστήρι το 1928 (Φ.Ε.Κ. 202Α/1928). Μετατράπηκε σε γυναικείο μοναστήρι το
1947 (Φ.Ε.Κ. 213Α/1947), πάλι σε αντρικό μοναστήρι το 1948 (Φ.Ε.Κ. 145Α/1948) και πάλι σε γυναικείο
μοναστήρι το 1949 (Φ.Ε.Κ. 130Α/1949).
«Συνοικισμός» της Κοινότητας Μάνδρας με πληθυσμό 2 κατ. το 1920 (ενώ επισήμως αναφέρεται ότι
επανιδρύθηκε το 1928), της Κοινότητας Οινόης με πληθυσμό 45 κατ. το 1940 και 17 κατ. το 1951 και του
Δήμου Μάνδρας με πληθυσμό 67 κατ. το 1961, 24 κατ. το 1971, 17 κατ. το 1981, 22 κατ. το 1991, 25 κατ.
(30 μόνιμους) το 2001 και 20 κατ. (20 μόνιμους) το 2011.
Έχει δύο περεκκλήσια των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και της Ανάληψης. Το καθολικό της Μονής που
είχε πάθει αρκετές ζημιές στο σεισμό των Αλκυονίδων της 24-2-1981, επισκευάστηκε από το Υπουργείο
Πολιτισμού. Έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921), καθώς και αρχαιολογικός χώρος
(Φ.Ε.Κ. 183Β/1994). Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος.
Μονή Οσίου Ονουφρίου : Μοναστήρι στην Κερατέα (περιοχή Ντάρδεζα). Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο
και υπάγεται στην Αρχιερατική Περιφέρεια Αττικής των Γ.Ο.Χ.
Μονή Οσίου Παταπίου : Γυναικείο μοναστήρι, σε ύψ. 520μ., στην Παλιοβούνα των Γερανείων, πάνω από
το Λουτράκι. Ιδρύθηκε το 1953 (Φ.Ε.Κ. 286Α/1953). Το καθολικό του είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της
Θεοτόκου. Ο Όσιος Πατάπιος γεννήθηκε πιθανώς τον 5ο αι. στις Θήβες της Αιγύπτου, όπου μόνασε σε
ασκητήριο στην έρημο. Αργότερα πήγε στην Κωνσταντινούπολη όπου ίδρυσε στην περιοχή Βλαχερνών
μονή που λεγόταν «των Αιγυπτίων». Το λείψανό του φυλάχτηκε αρχικά στη γειτονική μονή, αιγυπτιακή και
αυτή, του Προδρόμου «του εν τη Πέτρα» και μετά μεταφέρθηκε, γύρω στα 1453-55 από την οικογένεια
Νοταρά, στο σπήλαιο-ασκητήριο των Γερανείων όπου εντοιχίστηκε. Το σπήλαιο έχει χαρακτηριστεί
αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962). Το λείψανό του ανακαλύφθηκε τυχαία το 1904 από τις εργασίες
επέκτασης του εκεί ναϋδρίου. Έχει ένα παρεκκλήσι της Αγίας Ισιδώρας. Υπάγεται στη Μητρόπολη Κορίνθου.
«Συνοικισμός» του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας. Στις απογραφές του 1961 είχε πληθυσμό 20
κατ., του 1971 είχε 36 κατ., του 1981 είχε 43 κατ., του 1991 είχε 47 κατ., του 2001 είχε 41 κατ. (40 μόνιμους)
και του 2011 είχε 41 κατ. (41 μόνιμους).
Μονή Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου : Βλ. Μονή Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.
Μονή Οσίων Αγιορειτών Πατέρων : Αντρικό μοναστήρι, σε ύψ. 480μ., στην Πάστρα, βόρεια της Οινόης.
Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο (Εκκλησία Γ.Ο.Χ.).
Μονή Παμμακαρίστου Θεοτόκου : Βλ. Μονή Γενεθλίου Παμμακαρίστου Θεοτόκου.
Μονή Παμμακαρίστου Θεοτόκου : Βλ. Μονή Εισοδίων Παμμακαρίστου Θεοτόκου.
151
Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών : Ησυχαστήριο στο Βύρωνα (οδός Σωκίων). Ιδρύθηκε το 1937. Μετόχι της
Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους (Σκήτης Αγίας Άννης). Υπάγεται στη Μητρόπολη Καισαριανής,
Βύρωνος & Υμηττού.
Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών : Γυναικείο μοναστήρι στα Σπάτα. Ιδρύθηκε το 1950. Ακολουθεί το παλαιό
Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών : Βλ. Μονή Αστερίου.
Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών : Βλ. Μονή Ασωμάτων - Πετράκη.
Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών & Αγίας Τριάδος : Γυναικείο ησυχαστήριο στην Παιανία (περιοχή
Παλαιοπαναγιάς - οδός Παπαγγελάκη). Ιδρύθηκε το 1953. Έχει τρία παρεκκλήσια : Αγίου Ιωάννου
Προδρόμου, Αγίων Ταξιαρχών και Τιμίου Λαζάρου. Μετόχι της Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους.
Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο. Αναφέρεται και ως «Ορθόδοξον Κελλίον Άγιοι Ταξιάρχαι».
Μονή Παναγίας : Μοναστήρι στα ανατολικά της Κερατέας. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας «Άξιον Εστί» : Γυναικείο μοναστήρι, σε ύψ. 420μ. στο Βαρνάβα. Ιδρύθηκε το 1994 (Φ.Ε.Κ.
22Α/1994) ως συνοδική μονή υπαγόμενη στη Μητρόπολη Αττικής. Σήμερα υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή
Αθηνών. Έχει δύο ναΰδρια της Αγίας Μαύρας και του Αγίου Χαραλάμπους. «Συνοικισμός» της Κοινότητας
Βαρνάβα με πληθυσμό 6 κατ. (4 μόνιμους) το 2001 και 32 κατ. (32 μόνιμους) το 2011.
Μονή Παναγίας «Άξιον Εστί» : Βλ. Μονή Άξιον Εστί Παιανίας.
Μονή Παναγίας Άξιον Εστίν Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους : Βλ. Μονή Άξιον Εστί (Βαρυμπόμπης).
Μονή Παναγίας Βρυούλων : Γυναικείο ησυχαστήριο στην Αθήνα (περιοχή Πλατείας Αμερικής - οδός
Ιβήρων). Ιδρύθηκε το 1996. Υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Παναγίας Γαλακτοτροφούσας : Αντρικό μικρομονάστηρο Β-ΒΔ των Μεγάρων (περιοχή Νέα Δάφνη /
Τούτουλη), στους πρόποδες του Πατέρα, σε ύψ. 160μ. Ιδρύθηκε το 1993 (Φ.Ε.Κ. 156Α/1993). Το καθολικό
του είναι αφιερωμένο στους Αγίους Αναργύρους. Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος.
Μονή Παναγίας Γιάτρισσας & Αγίου Φανουρίου : Μοναστήρι στην Αμυγδαλέζα Σταμάτας. Ιδρύθηκε το
Μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου : Βλ. Μονή Υπεραγίας Θεοτόκου Γοργοεπηκόου (Μάνδρας).
Μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου : Παλιό γυναικείο ησυχαστήριο στη Ραπεντόσα του Διονύσου. Ιδρύθηκε το
1967. Άγνωστο για πόσα χρόνια λειτούργησε. Ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου : Μοναστήρι στα ανατολικά των Καλυβίων «Θορικού». Ιδρύθηκε το 1994.
Το καθολικό του είναι αφιερωμένο στη Ζωοδόχο Πηγή. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Γοργοϋπηκόου : Γυναικείο ησυχαστήριο στη Ραφήνα. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Γοργοϋπηκόου : Μοναστήρι στην Οινόη, σε ύψ. 360μ., στους πρόποδες της Πάστρας.
Μονή Παναγίας Δροσοσταλίτισσας : Γυναικείο ησυχαστήριο στα Καλύβια «Θορικού» στον εσωτερικό
δρόμο για την Κερατέα, σε ύψ. 210μ. Ιδρύθηκε το 1993. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Ευαγγελιστρίας : Παλαιό γυναικείο ησυχαστήριο στο Μικροχώρι Καπανδριτίου. Ιδρύθηκε
το 1945. Άγνωστο πότε ερημώθηκε. Ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Ευαγγελιστρίας : Γυνακείο μοναστήρι, σε ύψ. 300μ., ΒΔ της Μάνδρας και στη ΝΑ πλευρά
του Πατέρα. Ιδρύθηκε το 2004 (Φ.Ε.Κ. 98Α/2004), ενώ αναφερόταν και ως Μονή Οσίου Δαβίδ. Υπάγεται στη
Μητρόπολη Μεγάρων & Σαλαμίνος.
Μονή Παναγίας Ευεργέτιδος & Αγίας Παρασκευής : Νέο ησυχαστήριο στην περιοχή Χαλιδού στα Ν-ΝΔ
της Παιανίας, σε ύψ. 230μ. Μετόχι της Μονής Μυρελαίου. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Θεοσκεπάστου : Γυναικείο μοναστήρι στα ΝΑ της Κερατέας, σε ύψ. 140μ., στο δρόμο για
Λαύριο ή Ανάβυσσο. Ισχύει το άβατο (απαγόρευση εισόδου ανδρών). Έχει ένα παρεκκλήσι του Αγίου
Γεωργίου. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Κανάλας : Αντρικό μικρομονάστηρο στο Πανόραμα Άνω Λιοσίων (λεωφόρος Φυλής).
Ιδρύθηκε το 1975 ως γυναικείο ασκητήριο. Έχει τρία παρεκκλήσια : Αγίας Μαρίνας, Αγίου Νικολάου και
Αγίου Μηνά. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Λυτρώτριας : Γυναικείο ησυχαστήριο στο Χαλάνδρι (περιοχή Άνω Πάτημα - οδός Νέστου),
στα όρια με την Παλαιά Πεντέλη. Έχει πάψει να λειτουργεί. Ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Μεγαλόχαρης ή Ευαγγελισμού Θεοτόκου : Μοναστήρι στα Νέα Παλάτια Ωρωπού.
152
Μονή Παναγίας Μυροβλήτισσας : Μοναστήρι στις Αχαρνές (περιοχή Λαθέα - οδός Παναγίας
Μυροβλήτισσας). Ιδρύθηκε το 1979. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης : Γυναικείο ησυχαστήριο στην Άνω Ηλιούπολη (οδός Αρχιμήδους).
Μονή Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης : Γυναικείο μοναστήρι στη Σταμάτα (περιοχή Αμυγδαλέζα - οδός
Μυρτιδιωτίσσης). Ιδρύθηκε το 1955. Μετόχι της Μονής Αγίου Παύλου του Αγίου Όρους. Έχει έξι
παρεκκλήσια: Αγίας Βαρβάρας, Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, Αγίων Μαρτύρων, Ζωοδόχου Πηγής,
Θεομήτορος Άννης και Οσίας Ξένης. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης : Γυναικείο μοναστήρι, σε ύψ. 360μ., στο Κρυονέρι (οδός Παναγίας
Μυρτιδιωτίσσης). Ιδρύθηκε το 1959. Έχει ένα παρεκκλήσι των Ταξιαρχών. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης : Γυναικείο ησυχαστήριο στο Μαρούσι (περιοχή Ανάβρυτα - οδός
Κανάρη). Ιδρύθηκε το 1962. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο (Εκκλησία Γ.Ο.Χ.).
Μονή Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης : Γυναικείο ησυχαστήριο, σε ύψ. 390μ., στην περιοχή Κοκκινόβραχος
(Λιοσάτι) των Αφιδνών. Ιδρύθηκε το 1970. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης : Μοναστήρι στην Περαχώρα Λουτρακίου (περιοχή Σκάρπα), σε ύψ.
260μ. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Οδηγήτριας & Αγίου Νεκταρίου : Βλ. Μονή Αγίου Νεκταρίου & Παναγίας Οδηγήτριας.
Μονή Παναγίας Παντανάσσης : Γυναικείο μοναστήρι στην περιοχή Κερατέας. Ιδρύθηκε το 2010 (Φ.Ε.Κ.
125Α/2010). Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.
Μονή Παναγίας Παραμυθιάς : Μοναστήρι, σε ύψ. 480μ., στα ανατολικά της Μονής Οσίου Μελετίου στην
Πάστρα, σε περιοχή που ανήκει στην Πύλη Δερβενοχωρίων. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται
στην Αρχιερατική Περιφέρεια Βοιωτίας των Γ.Ο.Χ.
Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης : Γυναικείο μοναστήρι στο Μαυροβούνι, σε ύψ. 130μ., ΒΑ της
Κερατέας. Αναφερόταν και ως Μονή Κακής Θαλάσσης, ή Μονή Κερατέας ή Μονή Εισοδίων της Θεοτόκου.
Ιδρύθηκε το 1927 στο χώρο παμπάλαιου ναΐσκου του Αγίου Νικολάου. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο
(Εκκλησία Γ.Ο.Χ.). Έχει 6 παρεκκλήσια : Αγίας Μαρίνης, Αγίας Ματρώνης, Αγίας Τριάδος, Αγίου Μοδέστου,
Αγίου Μηνά και Ζωοδόχου Πηγής.
«Συνοικισμός» του Δήμου Κερατέας. Στις απογραφές του 1951 είχε πληθυσμό 326 κατ., του 1961
είχε 253 κατ., του 1971 είχε 246 κατ., του 1981 είχε 232 κατ., του 1991 είχε 196 κατ., του 2001 είχε 134 κατ.
(134 μόνιμους) και του 2011 είχε 168 κατ. (166 μόνιμους).
Μονή Παναγίας Πορταϊτίσσης : Ησυχαστήριο Α-ΝΑ των Βιλίων. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Πορταϊτίσσης & Αγίου Νεκταρίου : Βλ. Μονή Αγίου Νεκταρίου & Παναγίας Πορταϊτίσσης.
Μονή Παναγίας Πορταϊτίσσης & Αγίου Φανουρίου : Γυναικείο μοναστήρι στα νότια του υψώματος
Κανδήλι (Καντήλι) του Πατέρα, στο δρόμο για Νέα Πέραμο. Ιδρύθηκε το 1987. Ακολουθεί το παλαιό
Μονή Παναγίας Πορταϊτίσσης & Αποστόλου Ανδρέα : Γυναικείο ησυχαστήριο στη Νέα Κηφισιά (περιοχή
Καλυφτάκι - οδός Περίβοιας). Μετόχι της Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Παναγίας Προυσιωτίσσης ή Κοιμήσεως Θεοτόκου : Γυναικείο ησυχαστήριο στην Αγία Παρασκευή
(περιοχή Τσακός - οδός Αιτωλίας). Ιδρύθηκε το 1947. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο και υπάγεται στην
Αρχιεπισκοπή Αθηνών των Γ.Ο.Χ.
Μονή Παναγίας Φανερωμένης : Γυναικείο ησυχαστήριο (ίδρυμα) στη Ροδόπολη (οδός Γαλήνης), σε ύψ.
440μ. Ιδρύθηκε το 1963 (Φ.Ε.Κ. 85Α/1963). Έχει δύο παρεκκλήσια, του Αγίου Γεωργίου (παλιό
μικρομονάστηρο) και της Αγίας Μακρίνας. Υπάγεται στη Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού.
Μονή Παναγίας Φανερωμένης : Παλιό μικρομονάστηρο στην τοποθεσία Πράθι ή Πράρθι (παλ. Φουβάγια),
σε ύψ. 745μ., δυτικά της κορυφής Μακρυπλάγι των Γερανείων που ιδρύθηκε το 1463, όπως αναφέρεται στις
βυζαντινής τέχνης τοιχογραφίες του ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου Φανερωμένης. Διαλύθηκε το 1834, όπως
και όλα τα ολιγομελή μοναστήρια, είτε αντρικά {Β.Δ. της 25/9 (7/10) 1833 - χωρίς Φ.Ε.Κ.), είτε γυναικεία
(Φ.Ε.Κ. 15/1834 & 42/1834)}. Ξαναλειτούργησε το 1901, αλλά ερειπώθηκε το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά το
μεγάλο σεισμό των Αλκυονίδων (24-2-1981) ερειπώθηκε τελείως και το παλιό καθολικό. Σήμερα έχει κτιστεί
νέα εκκλησία, καθώς και μία άλλη δίπλα στην «παλιά», μαζί με 4-5 κελλιά. Έχει χαρακτηριστεί ως Μονή
Θεοτόκου «Πριναρίου» (Πράθι) ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962), καθώς και αρχαιολογικός
χώρος (Φ.Ε.Κ. 613Β/2000 & 1414Β/2001 & 1468Β/2001 & 1491Β/2001). Υπάγεται στη Μητρόπολη
Κορίνθου (Φ.Ε.Κ. 231Α/1988).
Μονή Παναγίας Φοβεράς Προστασίας : Βλ. Μονή Οσίου Ιερωνύμου Σκούρτων.
153
Μονή Παναγίας Φοινικιωτίσσης : Αντρικό μοναστήρι στο Περιστέρι (περιοχή Άσπρα Χώματα - οδός
Μιλήτου), στους πρόποδες του Ποικίλου. Υπάγεται στη Μητρόπολη Περιστερίου.
Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής : Αντρικό μοναστήρι (Αδελφότης) της Αρχιεπισκοπής Αθηνών στο Παγκράτι
Αθηνών (οδός Στέντορος). Ιδρύθηκε το 1973 ως Συνοδική και Σταυροπηγιακή Μονή (Φ.Ε.Κ. 24Α/1973). Το
καθολικό της είναι αφιερωμένο στο Γενέσιο της Θεοτόκου.
Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής : Μετόχι της ομώνυμης Μονής των Αθηνών στο Πολυδένδρι. Ιδρύθηκε το
1975 (Φ.Ε.Κ. 28Δ/1975). Εκτός του καθολικού, που είναι αφιερωμένο στο Γενέσιο της Θεοτόκου, έχει δύο
παρεκκλήσια, της Κοιμήσεως Θεοτόκου και του Αγίου Διονυσίου Αιγίνης. Διατηρεί παιδική κατασκήνωση.
Υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Παναχράντου : Αντρικό μοναστήρι στο Νέο Ηράκλειο (οδός Μακρυγιάννη). Ιδρύθηκε το 1974. Το
καθολικό είναι αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου. Έχει ένα παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας. Υπάγεται
στη Μητρόπολη Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας.
Μονή Παναχράντου ή Γενεθλίου Θεοτόκου ή Εισοδίων Θεοτόκου : Γυναικείο μοναστήρι ΒΑ των
Μεγάρων, στα νότια της Ράχης Ντόσκουρη του Πατέρα. Ιδρύθηκε το 1958. Το αρχικό καθολικό ήταν
αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου, αλλά γκρεμίστηκε με το σεισμό του 1981. Ο νέος ναός είναι
αφιερωμένος στο Γενέσιο της Θεοτόκου. Έχει δύο παρεκκλήσια της Αγίας Άννας και των Αγίων Ταξιαρχών.
«Συνοικισμός» του Δήμου Μεγαρέων με πληθυσμό 148 κατ. το 1971, 35 κατ. το 1981, 20 κατ. το
Μονή Παντοκράτορος ή Παντοκράτορος Σωτήρος Χριστού ή Παντοκράτορος Ταώ (Νταού) Πεντέλης :
Γυναικείο μοναστήρι στην Νταού Πεντέλη, σε ύψος 280μ. Ιδρύθηκε το 1971 (Φ.Ε.Κ. 57Α/1971), ενώ ως
διαλυμένο και ερειπωμένο για αιώνες μοναστήρι ορίστηκε ως έδρα (!) της Μονής Πεντέλης το 1957 (Φ.Ε.Κ.
128Α/1957). Πρωτοκτίστηκε πιθανώς κατά τον 11ο αι. στη λεγόμενη τότε τοποθεσία Ηού. Κατά μία εκδοχή
ιδρύθηκε από τον Νίκο Καραμίτο από τη Γεωργία, που το ονόμασε η χώρα του Νταό ή Ταώ (Daho ή Dahu
κατά τους Φράγκους και Νταού κατά τους Αλβανούς). Ο τρόπος κατασκευής του 6γωνου νάρθηκα και του
12πλευρου τρούλου απαντάται στη Γεωργία και στην Αρμενία. Η αρχική μονή καταστράφηκε πολλές φορές
από επιδρομές και τελικά ξανακτίστηκε στα τέλη του 16ου αι. από τον Δημήτριο Αναδραμάρη ή Δαβίδ
Αναδρομέα και Ιωάννη Ντούτση ή Ντούζη. Κατά το 1688 (κατά μία εκδοχή 1680) έγινε πάλι επιδρομή,
Αγαρινών πιθανώς πειρατών, κατά την οποία σφάχτηκαν σχεδόν όλοι οι μοναχοί της (περίπου 100). Η Μονή
Πεντέλης τότε έκανε τη Νταού μετόχι της που σιγά - σιγά ερημώθηκε. Στους χάρτες του Kaupert αναφέρεται
Da-u Pendeli (1886) και Dau Mendeli (1904). Έχει τέσσερα παρεκκλήσια & εξωκλήσια: Αγίου
Μεγαλομάρτυρος Μηνά, Αγίων Αρχαγγέλων, Οσίου Βαρσανουφίου και Οσίου Μαξίμου Καυσοκαλυβίτου. Η
Μονή έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921), αλλά έχει αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της
παλιάς Μονής και του περιβάλλοντος χώρου με τα πολλά κτίσματα που έχουν προστεθεί και κυρίως με την
υπερβολική νέα εκκλησία της των Οσιάθλων Πατέρων. Υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή (του) Παρακλήτου : Αντρικό μοναστήρι στη Νέα Πολιτεία της Σκάλας Ωρωπού, αφιερωμένο στο Άγιο
Πνεύμα. Το διάστημα 1963-1978 ήταν μετόχι της Μονής Αγίου Παύλου του Αγίου Όρους. Το 1978
αναγνωρίστηκε ως Κτητορική μονή (Φ.Ε.Κ. 30Α/1978). Ο κεντρικός ναός του (καθολικό) θεμελιώθηκε το
1987 και εγκαινιάστηκε το 2000. Έχει επτά παρεκκλήσια : Αγίου Αθανασίου Αθωνίτου, Αγίου Γεωργίου,
Αγίου Στεφάνου, Αγίων Ασωμάτων, Οσίου Ιωάννου της Κλίμακος, Παναγίας Πορταϊτίσσης και Τιμίου
Προδρόμου. Ισχύει το «άβατο» (απαγόρευση εισόδου γυναικών). Υπάγεται στη Μητρόπολη Κηφισίας,
Αμαρουσίου και Ωρωπού.
Μονή Πατέρων Ιησουϊτών : Καθολικό μοναστήρι στην Αθήνα (οδός Σμύρνης & Μιχ. Βόδα). Ιδρύθηκε το
1916. Διατηρεί το Πνευματικό Κέντρο «Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης», καθώς και τη «Στέγη Φοιτητού».
Μονή Πατέρων Καπουκίνων : Καθολικό μοναστήρι στους Αγίους Αναργύρους (οδός Ηρώων Πολυτεχνείου
& Πλατεία Αγίου Φραγκίσκου). Ιδρύθηκε το 1970.
Μονή Πατέρων της Μεταστάσεως : Καθολικό μοναστήρι στην Αθήνα (οδός Επτανήσου). Ιδρύθηκε το
1934.
Μονή Πεντέλης : Βλ. Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου.
Μονή Πετράκη : Βλ. Μονή Ασωμάτων - Πετράκη.
Μονή Πραθίου : Βλ. Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου ή Παναγίας Φανερωμένης.
Μονή Προφήτη Ηλία : Παλιό μικρομονάστηρο στην Πάστρα, ΒΔ της κορυφής Κούρτεζα, σε ύψ. 630μ.
Θεωρείται ότι το αρχικό κτίσμα του ήταν μετόχι που ίδρυσε ο Όσιος Μελέτιος στα τέλη του 11ου αι.
Αναφέρεται ως «Συνοικισμός» του Δήμου Ερυθρών το 1875. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο
154
μνημείο (Φ.Ε.Κ. 184Β/1985). Ιδρύθηκε (τυπικά) το 2008 ως αντρικό «μοναστήρι» (Φ.Ε.Κ. 91Α/2008).
Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος.
Μονή Προφήτη Ηλία : Γυναικείο μοναστήρι στα Τουρκοβούνια (Αττικό Άλσος), σε ύψ. 300μ., στα όρια
Αθηνών - Γαλατσίου. Ιδρύθηκε το 1957. Έχει δύο παρεκκλήσια της Μεταμορφώσεως Σωτήρος και της Αγίας
Φωτεινής. Υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Προφήτη Ηλία : Γυναικείο μοναστήρι στον Κιθαιρώνα ανατολικά των Βιλίων, σε ύψ. 460μ. Ιδρύθηκε
το 1971 (Φ.Ε.Κ. 68Α/1971). Το αρχικό εκκλησάκι που προϋπήρχε ήταν πιθανώς κτίσμα του 13ου αι. Το 19ο
αι. υπήρχε ομώνυμη διαλυμένη μονή στην περιοχή που υπαγόταν στο Δήμο Ειδυλλίας (Βιλίων). Έχει δύο
ναούς και ένα παρεκκλήσι του Ελισαίου.Υπάγεται στη Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνος.
Μονή Προφήτη Ηλία : Γυναικείο μικρομονάστηρο στον ομώνυμο λόφο του Χαϊδαρίου. Ιδρύθηκε το 1972
(Φ.Ε.Κ. 24Α/1972). Σήμερα λειτουργεί στο μετόχι (Κοιμήσεως Θεοτόκου) στο Σκαραμαγκά. Υπάγεται στη
Μητρόπολη Νικαίας.
Μονή Προφήτη Ηλία : Γυναικείο ησυχαστήριο, σε ύψ. 280μ., σε λόφο βόρεια από το Λουτράκι. Ιδρύθηκε το
1978. Είναι Μετόχι της Μονής Θεομήτορος Άνω Ηλιούπολης. Υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Μονή Στέρνας : Παλαιότερη κοινή ονομασία της Μονής Ζωοδόχου Πηγής στην Πάστρα.
Μονή Συνάξεως Παμμακαρίστου Θεοτόκου : Καθολικό μοναστήρι στην Αθήνα (οδός Ιακωβάτων).
Ιδρύθηκε το 1939.
Μονή Σωτήρος : Παλαιό μοναστήρι ακριβώς απένταντι (βόρεια) από την παλιά Σχολή Ευελπίδων.
Αναφέρεται σε χάρτη του «Στρατιωτικού Σχολείου Ευελπίδων» του 1903-1904.
Μονή Τιμίου Σταυρού : Γυναικείο ησυχαστήριο στις Αχαρνές (οδός Κωνσταντινουπόλεως). Ιδρύθηκε το
1963. Αναφέρεται και ως Μονή Υψώσεως Τιμίου Σταυρού. Ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο.
Μονή Τιμίου Σταυρού : Γυναικείο ησυχαστήριο στο Λουτράκι. Ιδρύθηκε το 1974 (Φ.Ε.Κ. 360Α/1974) στο
χώρο του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος «Σπίτι του Παιδιού». Υπάγεται στη Μητρόπολη Κορίνθου.
Μονή Υπεραγίας Θεοτόκου Γοργοεπηκόου : Γυναικείο μοναστήρι στη ΒΑ άκρη του Μαύρου Βουνού
(Μάλι Ζέζα) του Πατέρα και Δ-ΝΔ της Μάνδρας, σε ύψ. 350μ. Ιδρύθηκε το 1972 (Φ.Ε.Κ. 148Α/1972). Το
καθολικό είναι αφιερωμένο στο Γενέσιο της Θεοτόκου. Έχει έξι παρεκκλήσια Αρχαγγέλων, Οσίας Αγνής,
Οσίας Ξένης, Αγίου Κοσμά Αιτωλού, Προφήτη Ηλία και Αγίου Νεκταρίου. Υπάγεται στη Μητρόπολη
Μεγάρων και Σαλαμίνος.
Μονή Υπεραγίας Θεοτόκου Φανερωμένης : Βλ. Μονή Παναγίας Φανερωμένης (Πράθι Γερανείων).
Μονή Φιλοσόφων : Μία από τις παλιές ονομασίες της Μονής Αγίου Ιωάννου «του Κυνηγού».
Μονή Χελιδονούς : Αναφέρεται ως διαλυμένη Μονή Χιλιδονούς του Δήμου Αθηνών (περιοχής τέως Δήμου
Αμαρουσίου) το 1840 (Φ.Ε.Κ. 22/1840) και το 1850 (Φ.Ε.Κ. 9/1850). Βρισκόταν δυτικά της Νέας Κηφισιάς
στο ρέμα της Χελιδονούς. Αναφέρονται Reuma Chelidonu & Kloster στο χάρτη του J. A. Kaupert (V, 1883).
Ορθόδοξον Κελλίον Άγιοι Ταξιάρχαι : Βλ. Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών & Αγίας Τριάδος.
Φραγκομονάστηρο : Ονομασία της παλιάς (σήμερα ερειπωμένης) εκκλησίας του Αγίου Μάρκου, πιθανώς
μικρομονάστηρου, στα δυτικά της Μονής Καισαριανής, σε ύψ. 365μ. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο
μνημείο (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Φραγκομονάστηρο : Αναφέρονται ερείπια εκκλησίας, στην παλιά περιοχή Φραγκοκκλησιά Χαλανδρίου, στο
χάρτη του J. A. Kaupert (V, 1883) με την ονομασία Franko Monastiri και ως Φραγκοεκκλησιά σε χάρτη της
Χ.Υ. (1908). Πιθανώς μικρομονάστηρο. Ίσως υπάρχει σχέση με τα ερείπια ομώνυμης βυζαντινής εκκλησίας
στο Βαγιάτι Πεντέλης, αναφερόμενης Φραγκοκκλησιά.
Στατιστικά στοιχεία
Μονές της Εκκλησίας της Ελλάδος : 108 (εν ενεργεία : 87)
Μονές παλαιού ημερολογίου : 131 (εν ενεργεία : άγνωστο)
Μονές Καθολικής Εκκλησίας : 16
Σημειώσεις
1. Η πραγματική (αντικειμενική) ιστορία του κάθε μοναστηριού είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθεί, είτε λόγω άγνοιας
των μοναχών ή και των αρμοδίων των Μητροπόλεων, είτε λόγω της άρνησής τους να δώσουν πληροφορίες, είτε γιατί
διανθίζουν την ιστορία της κάθε μονής με εξωπραγματικά στοιχεία.
2. Μερικά από τα ολιγομελή μοναστήρια που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο πιθανώς να μην υφίστανται σήμερα.
Πληροφορίες δεν υπάρχουν γιατί οι μοναχοί/μοναχές δεν δίνουν στον οποιονδήποτε ή δεν ανοίγουν καθόλου την πόρτα
τους σε άγνωστους «κοσμικούς».
155
ΕΚΚΛΗΣΑΚΙΑ
(ενδεικτικός κατάλογος - βλ. & προστατευόμενα μνημεία)
Αγία Άννα :
1. Στη ΒΑ πλευρά του Κιθαιρώνα, σε ύψ. 420μ., κοντά στην πηγή Βεργούτιανι (αρχαία πηγή της Αρτέμιδος).
2. Στον Κοκκινόβραχο (Λιοσάτι), νότια του Σταθμού Αφιδνών (Κιούρκα), σε ύψ. 360μ.
Αγία Ελεούσα : Νότια από το Συκάμινο, σε ύψ. 155μ.
Αγία Κυριακή :
1. Στην Πάρνηθα, σε ύψ. 340μ., στο Β-ΒΑ άκρο της Φυλής.
2. Στην Πάρνηθα, σε ύψ. 320μ., στο ρέμα της Κρύας Βρύσης μεταξύ Βαρυμπόμπης και Θρακομακεδόνων.
Αγία Κυριακή & Αγία Παρασκευή : Δίδυμα εκκλησάκια στο Κάτω Σούλι Μαραθώνα (κτήμα Μπενάκη).
Αγία Μαρίνα :
1. Στα Γεράνεια, σε ύψ. 500μ., πάνω (νότια) από το Σχίνο.
2. Στην Πάστρα και στη βόρεια πλευρά της, σε ύψ. 460μ., δίπλα στο δρόμο Ερυθρών - Δάφνης.
3. Στην Πάρνηθα, σε ύψ. 440μ., στα Δ-ΝΔ των Αφιδνών (Κιούρκα), στο ύψωμα Μύτικας.
4. Στη βόρεια Πάρνηθα, σε ύψ. 345μ., ανάμεσα στις κορυφές Βράχος και Σούμπασι. Το εκκλησάκι είναι
κτισμένο στον κάθετο βράχο και στην είσοδο χαμηλής σπηλιάς.
5. Στα βόρεια του αρχαιολογικού χώρου της Ραμνούντος, στην έξοδο του ρέματος Χώνη στη θάλασσα.
Αγία Παρασκευή :
1. Στην Πάρνηθα, στη θέση Παλιοχώρι - Ρουμάνι, σε ύψ. 765μ. Στο χάρτη του Kaupert «Phyle» (1894)
σημειώνονται ερείπια εκκλησίας Αγίου Νικολάου.
2. Στην Πάρνηθα, στη θέση Μπόρσι σε ύψ. 700μ. Κοντά υπάρχει πηγή «κλειστή».
3. Στην Πάρνηθα, νότια του βουνού της Φυλής, σε ύψ. 690μ. Απέναντι υπάρχει πηγή. Στην περιοχή έχουν
βρεθεί ίχνη αρχαίου οικισμού, νεκροταφείου και ναού.
4. Στη δυτική Πάρνηθα, στην τοποθεσία Τσιγκουράτι, σε ύψ. 550μ.
5. Στον Πατέρα, ΒΑ της κορυφής Καλιακούδα, σε ύψ. 470μ., στο Κριεμάδι.
6. Στο Βαρνάβα, σε ύψ. 540μ. (13ος αι.).
7. Στο Καλέντζι (Βόθων), σε ύψ. 280μ., προς τη λίμνη Μαραθώνα (18ος αι.)
8. Στην Πεντέλη, σε ύψ. 170μ., στον οικισμό Καλλιτεχνούπολη.
9. Στην Πεντέλη, σε ύψ. 120μ., μέσα στη νέα Μονή Οσίου Εφραίμ. Το εκκλησάκι προϋπήρχε της Μονής.
10. Στον Κιθαιρώνα, σε ύψ. 20μ., στο Προσήλι των Αιγοσθένων (Πόρτο Γερμενό).
Αγία Παρασκευή & Αγία Κυριακή : Δίδυμα εκκλησάκια στο Κάτω Σούλι Μαραθώνα (κτήμα Μπενάκη).
Αγία Σωτήρα : Κοινή ονομασία για τα εκκλησάκια της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
Αγία Τριάδα (Αγία Τριάς) :
1. Στην Πάρνηθα, σε ύψ. 1.000μ. Βλ. Μοναστήρια. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο.
2. Στη νότια πλευρά της κορυφής Μπελέτσι της Πάρνηθας, σε ύψ. 610μ., όπου πηγή/βρύση και πηγάδι.
Βρίσκεται στον οικισμό Αγία Τριάδα (Διεθνής Ιπποκράτειος Πολιτεία) Αφιδνών.
3. Στα Γεράνεια, σε ύψ. 440μ., στη Β-ΒΔ πλευρά της Παλιοβούνας. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
4. Στη βόρεια πλευρά της Πάστρας, σε ύψ. 430μ., δίπλα στο δρόμο Ερυθρών - Δάφνης.
5. Στη δυτική πλευρά της κορυφής Μεγάλο Αρμένι της Πάρνηθας, σε ύψ. 380μ., όπου βρύση και πηγάδι.
Βρίσκεται δίπλα στο δασικό δρόμο Αυλώνας - Βούντημα.
Άγιοι Ανάργυροι : Στους βόρειους πρόποδες του Κιθαιρώνα σε ύψ. 390μ.
Άγιοι Ασώματοι : Στην Πεντέλη (περιοχή Καμάρι), νότια της κορυφής, σε ύψ. 790μ. Δίπλα υπάρχει μικρό
κτίσμα / «καταφύγιο ανάγκης», καθώς και πηγή. Άλλες ονομασίες Ασωμάτων Ταξιαρχών & Τριών Ιεραρχών.
Έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο.
Άγιοι Ταξιάρχες : Στη βόρεια πλευρά του Πανείου, σε ύψ. 115μ. Έχει περίβολο και υπήρξε παλαιό
μικρομονάστηρο, μετόχι της Μονής Ασωμάτων - Πετράκη. Η εκκλησία, που έχει αγιογραφίες του Γ. Μάρκου
156
(18ος αι.) είναι κτισμένη στα ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής (που «αντικατέστησε» αρχαίο ναό). Έχει
χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο, καθώς και ιστορικό διατηρητέο μνημείο (αναφέρεται Παναγία - Ταξιάρχης).
Άγιος Αθανάσιος :
1. Στη βόρεια πλευρά της Πάστρας σε ύψ. 660μ.
2. Στην Πάρνηθα, σε ύψ. 450μ., πίσω ακριβώς (βόρεια) από τη Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου στους
Θρακομακεδόνες, όπου και δεσμευμένη πηγή και βρύση.
3. Βόρεια των Σκούρτων Δερβενοχωρίων, σε ύψ. 400μ., δίπλα στο νέο ησυχαστήριο Αναλήψεως Χριστού,
ανατολικά του δρόμου για οικισμό Κλειδί. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
4. Σην Κερατέα, σε ύψ. 230μ.
5. Στο Κάτω Σούλι Μαραθώνα.
Άγιος Ανδρέας : Στην Παιανία, δίπλα στο ρέμα Χαλιδούς, σε ύψ. 260μ.
Άγιος Αντώνιος : Στη νότια πλευρά της Πάρνηθας, σε ύψ. 550μ., βόρεια της Μονής Γενεσίου Θεοτόκου
Ντάρδιζας. Βρίσκεται στην είσοδο σπηλιάς.
Άγιος Βασίλειος : Στη βόρεια πλευρά της κορυφής Καρύδι του Πατέρα, σε ύψ. 550μ. στο δρόμο Βιλίων -
Πόρτο Γερμενού.
Άγιος Βλάσιος : Στα βόρεια της Παλιοβούνας Γερανείων, σε ύψ. 350μ.
Άγιος Γεώργιος :
1. Στην Πάρνηθα, σε ύψ. 1.280μ., στο διάσελο μεταξύ των κορυφών Καραβόλας και Όρνιου.
2. Στην Πάρνηθα, σε ύψ. 760μ., στο Λημικό και ΝΑ του αρχαίου πύργου.
3. Στα Γεράνεια, σε ύψ. 520μ., στη Β-ΒΔ πλευρά της Παλιοβούνας. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
4. Στον Κιθαιρώνα, σε ύψ. 510μ., ΝΔ των Βιλίων στο Παλιοχώρι.
5. Στον Πατέρα, σε ύψ. 490μ., στη βόρεια πλευρά της κορυφής Λεοντάρι όπου και πηγάδι. Στην περιοχή
αυτή βρισκόταν ο αρχαίος οικισμός Ερένεια. Σήμερα υπάρχουν τα ερείπια των τειχών της ακρόπολης, καθώς
και λίγα ευρήματα του οικισμού. Ο παλιός ναός, που αναφέρεται και ως Άγιος Γεώργιος Κουντουριώτης
(Φ.Ε.Κ. 265Α/1957), καταστράφηκε στο σεισμό της 24-2-1981.
6. Στο Διόνυσο, σε ύψ. 470μ.
7. Στους Θρακομακεδόνες, σε ύψ. 430μ. Το αρχικό κτίσμα είχε πάθει μεγάλες ζημιές από το σεισμό της 7-9-
1999. Αναφέρεται και ως Άγιος Γεώργιος Βουρδουμπάς (Φ.Ε.Κ. 1329Δ/1992).
8. Στους Θρακομακεδόνες, σε ύψ. 420μ., έξω από τον περίβολο της Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου.
9. Στο λόφο Καντούτσαινα, σε ύψ. 370μ., δίπλα στο δρόμο για Μαρκόπουλο Ωρωπού.
10. Στην Πάρνηθα, σε ύψ. 240μ., στην περιοχή της Αυλώνας προς τη Βένιζα.
11. Στη Σκάρπα, σε ύψ. 100μ. στην ανατολική πλευρά πάνω από το ομώνυμο μοναστήρι.
12. Στον Κιθαιρώνα και μέσα στο φρούριο των Αιγοσθένων, σε ύψ. 40μ.
Άγιος Δημήτριος :
1. Στην Πάστρα, σε ύψ. 410μ.
2. Στο Βρανά Μαραθώνος, στους βόρειους πρόποδες του Αγριλικιού, σε ύψ. 45μ.
Άγιος Ευστάθιος :
1. Στη Μερέντα, σε ύψ. 475μ., δίπλα στο δρόμο για την κορυφή.
2. Στον Υμηττό, σε ύψ. 450μ. στο βόρειο άκρο της κοιλάδας Σέσι, δίπλα στο εκεί κυνηγετικό περίπτερο.
Άγιος Ηλίας : Στη νότια πλευρά της Πάστρας, σε ύψ. 410μ.
Άγιος Ηλίας : Παλιά ονομασία του Αγίου Νικολάου στο Βούντημα Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη Σαρρή
(1928).
Άγιος Ιωάννης :
1. Στη νότια πλευρά του Κιθαιρώνα, σε ύψ. 490μ., ΝΔ της κορυφής Βράχος (περιοχή Φιλίππι).
2. Στους πρόποδες του υψώματος Διονυσοβούνι, σε ύψ. 460μ. σχεδόν ανατολικά του οικισμού Ροδόπολη
και στην τοποθεσία Βιδίστι (ή Βυδίστη) όπου και παλιά ομώνυμη πηγή / βρύση.
3. Στις Ερυθρές, σε ύψ. 460μ.
4. Στα βόρεια της Τεροκορυφής (Μάλι Σέλκι) Γραμματικού, σε ύψ. 180μ.
Άγιος Ιωάννης Θεολόγος : Στην Περαχώρα Γερανείων, σε ύψ. 380μ. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
157
Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος : Στη δυτική πλευρά της Πεντέλης, σε υψ. 750μ., στην περιοχή των λατομείων.
Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος ο Βαπτιστής : Στην Πάρνηθα, σε ύψ. 540μ., βόρεια του Μουγκουλτού, στο
ρέμα Μπαλικέμπα και δίπλα στις εκεί στάνες.
Άγιος Κωνσταντίνος και Ελένη : Μικρό εκκλησάκι, σε ύψ. 500μ., ανατολικά της Πέτρας Βαρυμπόπης και
δίπλα στο δρόμο για Ντάρντιζα.
Άγιος Μελέτιος : Βλ. Όσιος Μελέτιος.
Άγιος Μερκούριος : Στη βόρεια Πάρνηθα, σε ύψ. 605μ., δίπλα στο δρόμο Βαρυμπόμπης - Σφενδάλης
(παλαιότερα υπήρχε χάνι) και σε ύψ. 525μ., μέσα στη ρεματιά Μήλεσι.
Άγιος Μηνάς :
1. Στους Θρακομακεδόνες, σε ύψ. 425μ., έξω από τον περίβολο της Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου.
2. Στην κορυφή Πυργάρι της Πεντέλης, σε ύψ. 330μ. Ανήκει στη Μονή Νταού Πεντέλης.
Άγιος Νεκτάριος :
1. Στη νότια πλευρά του Κιθαιρώνα, σε ύψ. 670μ.
2. Στη βόρεια πλευρά της Παλιοβούνας Γερανείων σε ύψ. 520μ., κοντά στα Πίσια. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
3. Στην Πάρνηθα, σε ύψ. 420μ., έξω από τη Μονή Κλειστών.
4. Στην ανατολική πλευρά του Υμηττού, σε ύψ. 300μ., δίπλα στο δρόμο για το σπήλαιο Κουτούκι.
Άγιος Νικόλαος :
1. Στη Β-ΒΔ Πάρνηθα, σε ύψ. 520μ., στη μικρή κοιλάδα που σχηματίζεται μεταξύ των υψωμάτων Αραλάλα,
Μικρό Αρμένι και Αγίου Νικολάου. Κοντά υπάρχει πηγάδι.
2. Στη νότια Πάρνηθα, σε ύψ. 500μ., και στην τοποθεσία Μετόχι, δίπλα στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.
Σήμερα είναι μισογκρεμισμένο από το σεισμό της 7-9-1999.
3. Στους Θρακομακεδόνες, σε ύψ. 430μ., στη Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου (κοιμητήριο - 13ος-16ος αι.).
4. Στην περιοχή Βούντημα της Πάρνηθας, σε ύψ. 420μ. Αναφέρεται ως Άγιος Ηλίας ερειπωμένος στο χάρτη
Σαρρή (1928). Αναφέρεται ως Άγιος Νικόλαος σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και στο Φ.Ε.Κ. 148Α/1955.
5. Στο Κρυονέρι, σε ύψ. 400μ., έξω από τη Μονή Κοσμοσωτήρα.
6. Στη Ν-ΝΔ Πάρνηθα, σε ύψ. 360μ., βόρεια της Φυλής (Χασιά), όπου και ίχνη του αρχαίου δήμου Χαστιέων.
7. Στα ΒΑ της κορυφής του Βαρνάβα, σε ύψ. 200μ.
8. Στη ΝΑ περιοχή των Γερανείων, σε ύψ. 190μ., στη ρεματιά της Πίκας.
9. Στο λόφο Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου, σε ύψ. 60μ. (ιστορικό εκκλησάκι σχετιζόμενο με τον Γ.
Καραϊσκάκη), δίπλα στο ναό του Αγίου Γεωργίου.
Άγιος Νικόλαος :
1. Αναφέρονται ερείπια στο χάρτη του Kaupert «Tatoi» (1893) στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο Άγιος
Πέτρος στη Μόλα. Αναφέρεται και σε χάρτη της Χ.Υ. (1912).
2. Αναφέρονται ερείπια στο χάρτη του Kaupert «Phyle» (1894) στη θέση που βρίσκεται σήμερα η Αγία
Παρασκευή στο Παλιοχώρι - Ρουμάνι.
3. Αναφέρονται ερείπια στο χάρτη του Kaupert «Tatoi» (1893) στα νότια της κορυφής Τσαούσι σε ύψ. 700μ.
περίπου.
Άγιος Παρθένιος : Στην Πεντέλη, σε ύψ. 270μ. Ανήκει στη Μονή Αγίας Τριάδος Νέου Βουτζά.
Άγιος Πέτρος :
1. Στη βόρεια πλευρά της κορυφής Όρνιο της Πάρνηθας, σε ύψ. 1.060μ., στην τοποθεσία Μόλα όπου βρύση
και πηγή. Στο χάρτη του Kaupert «Tatoi» (1893) σημειώνονται ερείπια εκκλησίας Αγίου Νικολάου. Σε χάρτη
της Χ.Υ. (1912) αναφέρεται Άγιος Νικόλαος. Αναφέρεται Άγιος Πέτρος το 1920 (Φ.Ε.Κ. 223Α/1920) & στο
χάρτη του Σαρρή (1928).
2. Στη ΒΑ άκρη της Πεντέλης, σε ύψ. 510μ. δίπλα στο δρόμο Διονύσου - Ν. Μάκρης.
Άγιος Σύλλας : Στη Νέα Πεντέλη σε ύψ. 425μ.
Άγιος Χριστόφορος : Στις Ερυθρές, σε ύψ. 460μ.
Ανάληψη : Στον Υμηττό, πάνω από τη Μονή Καισαριανής, σε ύψ. 395μ. (ερείπια). Στο βάθος του μικρή
πηγή.
158
Αναστάσεως : Στην κορυφή Παλαιόκαστρο της Πάρνηθας, σε ύψ. 506μ. Υπήρξε παρεκκλήσι των πρώην
ανακτόρων Τατοΐου. Θεμέλιος λίθος 1899, περάτωση 1952. Αναφέρεται στο βιβλίο της Θ. Αρβανιτοπούλου
«Δεκέλεια» (1958). Αναφέρεται Μεταμόρφωση στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Γέννηση της Θεοτόκου : Στον Πατέρα, σε ύψ. 790μ., στο διάσελο μεταξύ των κορυφών Καρύδι και Πέτρα
Καραδήμα, απ’ όπου περνά ο δρόμος για Βίλια ή Πόρτο Γερμενό.
Δικλισιά : Τοπική ονομασία για δύο ερημοκκλήσια στη ΒΔ Πάρνηθα, στο ύψωμα Βράχος. Το ένα εκκλησάκι
(520μ.) είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και το άλλο που είναι ερειπωμένο (14ος αι.) είναι άγνωστο
(560μ.). Παλαιότερη ονομασία Κλίσα Μπινιάρα (στα αρβαν. σημαίνει δίδυμη εκκλησία). Αναφέρεται Παναγία
στο χάρτη του Σαρρή (1928) και Εκκλησιά Μπινιάρα σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και στο Φ.Ε.Κ. 4Α/1955.
Εισόδια Θεοτόκου : Στα Μαζαραίϊκα της Πάρνηθας, σε ύψ. 570μ. Λέγεται και Παναγία.
Ευαγγελισμός της Θεοτόκου ή Ευαγγελίστρια : Στην Πάρνηθα, σε ύψ. 520μ. στην τοποθεσία Δικλισιά.
Ευαγγελίστρια ή Ευαγγελισμός της Θεοτόκου : Στο Μαυροβούνι (Μαυρηνόρα), σε ύψ. 180μ., νότια από
τον οικισμό Αυλάκι του Πόρτο Ράφτη.
Ζωοδόχος Πηγή :
1. Στην Πάστρα, σε ύψ. 600μ., δυτικά της Πύλης Δερβενοχωρίων. Βλ. Μοναστήρια. Έχει χαρακτηριστεί
βυζαντινό μνημείο.
2. Στο Πάνειο, σε ύψ. 580μ. Έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο.
3. Στη ΝΑ Πάρνηθα, σε ύψ. 390μ., στα ΒΔ της Βαρυμπόμπης, λίγο βορειότερα από αρχαίο ταφικό τύμβο
(του Σοφοκλή) στην περιοχή Μεγάλη Βρύση. Αναφέρεται σε αρχαιολογικό σχεδιάγραμμα (1893). Αναφέρεται
Παναγία σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928). Λέγεται και Παναγίτσα.
4. Στην κορυφή του λόφου Κοτρώνι (366μ.) Β-ΒΔ της λίμνης Μαραθώνα.
5. Στις Ερυθρές, σε ύψ. 320μ.
6. Βόρεια των Αχαρνών στην περιοχή Γκατζανά, σε ύψ. 300μ. Αναφέρεται Παναγία (Panagia) στο χάρτη του
Kaupert «Tatoi» (1893) και Ζωοδόχος Πηγή σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908).
7. Στη ΝΔ Πάρνηθα, σε ύψ. 260μ., στον παλιό οικισμό Κοκκίνι, δίπλα ακριβώς στο κανάλι του Μόρνου. Έχει
αναφερθεί και ως Παναγία. Το παλιό εκκλησάκι καταστράφηκε στο σεισμό της 24-2-1981.
Κοίμησις Θεοτόκου :
1. Στη Ραπεντόσα Διονύσου (απέναντι από το νεκροταφείο), σε ύψ. 310μ. (16ος αι.).
2. Στην Αυλώνα, σε ύψ. 275μ.
3. Στην περιοχή Ασπροχώρι (Μπούγα) Αυλώνας, σε ύψ. 150μ.. Λέγεται και Παναγία ή Παναγίτσα.
Μεταμόρφωση Σωτήρος :
1. Στην κορυφή της Πεντέλης, σε ύψ. 1.108μ.
2. Στην Πεντέλη, στον περίβολο της Μονής Αγίου Παντελεήμονος, σε ύψ. 715μ.
2. Στη βόρεια Πάρνηθα, σε ύψ. 320μ., δυτικά της κορυφής Ντάρδιζα. Κοντά (ΝΔ) υπάρχει πηγάδι (360μ.).
3. Νότια του Σταθμού Αφιδνών, σε ύψ. 320μ.
4. Στο Πικέρμι (νεκροταφείο), σε ύψ. 110μ. Είναι των αρχών του 16ου αι.
Όσιος Μελέτιος : Στη ΝΑ περιοχή του Πατέρα, σε ύψ. 320μ. δίπλα στο δρόμο Καντήλι - Μάνδρα.
Παναγία : Βλ. Εισόδια Θεοτόκου, Ζωοδόχος Πηγή, Κοίμησις Θεοτόκου.
Παναγία : Στην ανατολική περιοχή του Κιθαιρώνα, σε ύψ. 690μ., στη ρεματιά της Γκούρας.
Παναγία Φανερωμένη :
1.Στα Γεράνεια σε ύψ.745μ. Βλ. Μοναστήρια. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο.
2. Στα Γεράνεια, ΒΑ της Παλιοβούνας και της Ράχης Κουκουνάρι, σε ύψ. 740μ. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Παντάνασσα : Στις Ερυθρές, σε ύψ. 370μ.
Προφήτης Ηλίας :
1. Στην κορυφή του Κιθαιρώνα, σε ύψ. 1.390μ.
2. ΒΑ της κορυφής Μουγκουλτός της Πάρνηθας, σε ύψ. 890μ.
3. Στην κορυφή του Μαυροβουνιού Βαρνάβα, σε ύψ. 648μ.
4. Α-ΒΑ της Πύλης Δερβενοχωρίων, σε ύψ. 580μ. Aρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 318Β/1993).
5. Στη Β-ΒΔ πλευρά της Πεντέλης, προς τη Ρέα, σε ύψ. 570μ. (18ος αι.).
159
6. Στο ύψωμα Προφήτης Ηλίας του Υμηττού, σε ύψ. 510μ. Aρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 726Β/1988).
7. Στη ΝΑ πλευρά της κορυφής Μαυροβούνι των Γερανείων, σε ύψ. 510μ.
8. Στη νότια πλευρά της Πάρνηθας, στην περιοχή Μετόχι, σε ύψ. 500μ.
9. Στη ΒΑ Πάρνηθα, σε ύψ. 460μ., ΒΑ της κορυφής Βερόρι. Κοντά υπάρχει βρύση.
10. Στη Νέα Πεντέλη, σε ύψ. 442μ.
11. Στη Φυλή (Χασιά), σε ύψ. 418μ.
12. Δυτικά της κορυφής Δασωμένη του νότιου Υμηττού, σε ύψ. 415μ.
13. Στη ΝΑ άκρη των Γερανείων και δυτικά των Μεγάρων σε ύψ. 400μ.
14. Στην Πάρνηθα, σε ύψ. 390μ., ΝΔ της Σφενδάλης, στο δασικό δρόμο Αγίου Μερκουρίου - Σφενδάλης.
15. Ανατολικά της κορυφής Κερατοβούνι του Πανείου, σε ύψ. 380μ.
16. Στη βόρεια πλευρά της Σκάρπας, σε ύψ. 380μ.
17. Στον ομώνυμο λόφο της Λαυρεωτικής, σε ύψ. 356μ.
18. Στην Πεντέλη, σε ύψ. 325μ., στον οικισμό Νταού Πεντέλη.
19. Στην Πάρνηθα, στα βόρεια της κορυφής Κάστρο - περιοχή Σταμάθι / πηγάδι Παπά, σε ύψ. 250μ.
Αναφέρεται Αγία Παρασκευή στο χάρτη του Σαρρή (1928).
20. Στον ομώνυμο λόφο ΝΑ της Παιανίας, σε ύψ. 207μ.
Προφήτης Ηλίας : Παλιό ερημοκκλήσι (δεν υπάρχει σήμερα) στα νότια της κορυφής Τσαούσι της Πάρνηθας
σε ύψ. 700μ. περίπου του οποίου σημειώνονται τα ερείπια στο χάρτη του Kaupert «Tatoi» (1893).
Αναφέρεται πηγή Προφήτης Ηλίας από τον Αιγινήτη (1908) και πηγή Άγιος Ηλίας στο χάρτη του Σαρρή
(1928). Αναφέρεται ως θέση σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου).
Σταυρός : Στον οικισμό Αγία Τριάδα (Διεθνής Ιπποκράτειος Πολιτεία) Αφιδνών, σε ύψ. 500μ.
160
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Αδελφότης Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Καρέα

Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα.
Αθήνα, «Ετοιμασία», 1999, σχ. 27x17, σ. 51, ISBN 960-8447-04-6
2. Αλβανάκης Διονύσιος
Ιστορία των ιερών μονών του κράτους. Α : Μοναί Μητροπόλεως Αθηνών.
Τόμος Α. Ιερά Μονή Πεντέλης. Αθήνα, 1905, σχ. 22x14, σ. 104
3. Αργυροπούλου Καίτη (Argyropoulo Kaity)
Mount Hymettus and the Kaisariani monastery.
Αθήνα, 1962, σχ. 21,5x14,5, σ. 85
4. Βασιλείου Αντώνιος
Η ιερά μονή Αγίας Τριάδος Πλαταιών και ιστορήματα της περιοχής.
Θήβα/Αθήνα, 1970, σχ. 20,5x14, σ. 87
5. Βιτάλης Φιλάρετος
Το μοναστήρι της Παναγίας Ντάρδιζας Πάρνηθος.
Αθήνα, Ι.Μ. Παναγίας Νταρδίζης Πάρνηθος, 1987, σχ. 20,5x14, σ. 155
6. Γεννάδιος Ιωάννης
Η Καισαριανή. Απόσπασμα ανεκδότου συγγραφής.
Αθήνα, 1929, σχ. 26,5x19, σ. 53 (ανάτ. από το περιοδ. «Ελληνισμός»).
7. Γιαννόπουλος Κώστας - Δούκας Αριστείδης
Εκκλησιαστικό οδοιπορικό στην Μάνδρα.
Μάνδρα, 2005, σχ. 29,5x21, σ. 216, ISBN 960-85916-1-9
8. Γιώτας Δημήτρης
Παλιά μοναστήρια της Πάρνηθας.
Αχαρνές, Δήμος Φυλής, 2004, σχ. 24x17, σ. 269, ISBN 960-88059-0-2
9. Γιώτας Δημήτρης
Σεισμόπληκτες εκκλησίες του Δήμου Αχαρνών. Ιστορική μελέτη.
Αχαρνές, Δημοτική Επιχείρηση Ανάπτυξης του Δήμου Αχαρνών, 2004, σχ. 24x17, σ. 144+1 χάρτ., ISBN 960-86687-3-5
10. Γκελτή Ιουλία (μοναχή)
Ανατολή στον Κιθαιρώνα - Όσιος Μελέτιος.
χ.τ., Ιερά Μητρόπολις Μεγάρων και Σαλαμίνος, χ.χ., σχ. 20,5x14, σ. 175
11. Δελλαπόρτας Γεώργιος
Παλαιοχριστιανικά και βυζαντινά μνημεία των Αθηνών.
Αθήνα, 1969, σχ. 21x14, σ. 96
12. Ενισλείδης Χρήστος
Η Παντάνασσα των Αθηνών. Το παλαιό μέγα μοναστήρι - το σημερινό Μοναστηράκι.
Ιστορία, λατρεία, καλλιτεχνία. Αθήνα, 1966, σχ. 20,5x14, σ. 128
13. Ζαφειρόπουλος Δημήτριος
Η Μονή Δαφνίου.
Αθήνα, χ.χ., σχ. 22x13, σ. 58
14. Ζευς Κ.
Βυζαντινή Μονή Δαφνίου
Αθήνα, 1959, σχ. 17x12,5, σ. 18
15. Ιορδάνογλου Αντώνης
Μονές της Αττικής και εκκλησίες της Αθήνας.
Αθήνα, Έθνος/Πήγασος Εκδοτική, 2009, σχ. 26x23, σ. 140, ISBN 960-8305-25-0
16. Ιουστίνα (μοναχή)
Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου.
Αθήνα, Ι.Μ. Οσίου Παταπίου, χ.χ., σ. 80
17. Καμπούρογλους Δημήτριος
Το Δαφνί.
Αθήνα, Εστία, 1920, σχ. 17,5x12,5, σ. 109
Μελέται και έρευναι. Αττικά (Μονή Πεντέλης - Μονή Φιλοσόφου κ.ά.).
(Β τεύχος, σ. 83-160). Αθήνα, Εστία, 1923, σχ. 23,5x16, σ. (78)
19. Κιλίφης Τιμόθεος (Αρχιμανδρίτης)
Μονή Πεντέλης και ορθόδοξος μοναχισμός. 400 τόσα χρόνια κάστρο ορθοδοξίας.
34η έκδ. Αθήνα, 2000, σχ. 20,5x14, σ. 141
161
20. Κοκκίνης Σπύρος
Τα μοναστήρια της Ελλάδος. Οδηγός, ιστορία, θησαυροί, βιβλιογραφία, με παράρτημα δεκαπέντε κειμένων και
στατιστικών πινάκων. Αθήνα, Εστία, 1976, σχ. 20,5x13,5, σ. ια+298+16 φωτ.
21. Κουμπαράκη-Πανσελήνου Ναυσικά (Coumbaraki-Panselinou N.)
Saint-Pierre de Kalyvia Kouvara et la chapelle de la Vierge de Merenta.
Deux monuments du XIIe siecle en Attique. Θεσσ/νίκη, Κ.Β.Ε.,1976, σχ. 29x21, σ. 271
22. Κυριακίδης Κωνσταντίνος
Έκφραση. Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη.
Αθήνα, 1972, σχ. 20x14, σ. 103
23. Λαδάς Γεώργιος
Αναγνώρισις της επί του όρους των Αμώμων Μονής του Γενεσίου της Θεοτόκου εις Αγίαν Παρασκευήν Ξυλοκέριζας.
Αθήνα, 1951, σχ. 24x17 (ανάτ. από το περιοδ. «Συλλέκτης», Τ. Α : 1947-1951, σ. 177-200).
Ιστορία της επί του όρους των Αμώμων Μονής του Γενεσίου της Θεοτόκου και της Αγίας Παρασκευής εις θέσιν
Ξυλοκέριζα (Νέας Μάκρης) Αττικής. Αθήνα, 1963, σχ. 23,5X16,5, σ. (42).
(ανάτ. από το περιοδ. «Συλλέκτης», Τ. Α : 1947-1951, σ. 177-200 και Τ. Β : 1952-1958, σ. 75-92).
Ιστορία του Μονυδρίου του Αγίου Νικολάου, ευρισκομένου επί του Πεντελικού όρους εις τοποθεσίαν ονομαζομένην
«Καλήσια». Αθήνα, 1963, σχ. 23,5x16,5, σ. (17) (ανάτ. από το περιοδ. «Συλλέκτης», T. Β - τ. 2 : 1958, σ. 93-109).
Ιστορία της Μονής του Παντοκράτορος Σωτήρος Χριστού, της επιλεγομένης Νταού Πεντέλη.
Αθήνα, 1963, σχ. 23,5x16,5, σ. (55). (ανάτ. από το περιοδ. «Συλλέκτης», Τ. Β : 1952-1958, σ. 20-74).
Η σπηλιά της Πεντέλης και απάντησις εις επικρίσεις των βυζαντινολόγων καθηγητών Γ.Α. Σωτηρίου και Α.Κ. Ορλάνδου.
Αθήνα, 1963, σχ. 24x17, σ. (51).
(ανάτ. από το περιοδ. «Συλλέκτης», Τ. Α : 1947-1951, σ. 137-168 και Τ. Β : 1952-1958, σ.1-19).
Η παρά τον Κάλαμον Αττικής Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου του Καλολιβαδίου, νυν τιμωμένης επ' ονόματι της
«Μεταμορφώσεως του Σωτήρος». Αθήνα, 1973, σ. 14
Η παρά τους πρόποδας του Υμηττού Ι. Μονή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, επονομαζομένη «Καρέα».
Αθήνα, 1973, σχ. 23,5x16,5, σ. 14
Η παρά τους πρόποδας του Υμηττού Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, επονομαζομένου «Κουταλά».
Αθήνα, 1974, σχ. 23,5x16,5, σ. 10+2 φωτ.
31. Λαζαρίδης Παύλος
Μονή Δαφνίου.
Αθήνα, Απόλλων, 1977, σ. 86+32 πίν./φωτ.
32. Λαμπάκης Γεώργιος
Χριστιανική αρχαιολογία της Μονής Δαφνίου.
Αθήνα, 1889, σχ. 23x16, σ. 144
33. Λαμπάκης Γεώργιος
Η Μονή Δαφνίου μετά τας επισκευάς.
Αθήνα, 1899, σχ. 23x16, σ. κη+100
34. Λοβέρδος Κ.
Μονή Δαφνίου, ψηφιδωτά 11ου αιώνος μ.Χ. Φωτ. Βουτσάς. Daphni monastery, mosaic 11th C.A.D.
Αθήνα, 1968, σχ. 24x17, σ. 48
35. Μίχας Ιωάννης
Η ιερά Μονή Κλειστών.
Αθήνα, 1937, σχ. 19x13, σ. 30
36. Μουζάκης Στέλιος
Το άγνωστο μικρομονάστηρο της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής - Χελιδονούς (16ου αιώνα) περιοχής Αχαρνών Αττικής.
Ιστορία, λαογραφία, αρχιτεκτονική, αποκατάσταση της μορφής του.
Αχαρνές, Ιστορική - Λαογραφική Εταιρεία Αχαρνών, 1988, σχ. 24x17, σ. 119+34 φωτ./πίν./σχεδ.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος στον Κορακά.
Μάνδρα, Σύλλογος Ποιοτικής & Πολιτιστικής Αναβάθμισης Δ. Αττικής «Ο Δημοφών», 2003, σχ. 21x14, σ. 93
Η βυζαντινή - μεταβυζαντινή Μονή Αγίας Τριάδας στη θέση Μυρρίνιον - Μάνδρα - Κούντουρα Αττικής.
Μάνδρα, Σύλλογος Ποιοτικής & Πολιτιστικής Αναβάθμισης Δ. Αττικής «Ο Δημοφών», 2009, σχ. 23,5x17, σ. 136
162
Βυζαντινές - μεταβυζαντινές εκκλησίες βόρειας Αττικής (12ος - 19ος αιώνας).
Αθήνα, 2010, σχ. 29x21, σ. 445, ISBN 960-90066-5-5
40. Μουζάκης Στέλιος - Καλάη-Μουζάκη Αναστασία
Ο δίκλιτος ναΐσκος της Αγίας Άννας στη Μεταμόρφωση - Κουκουβάονες Αττικής στη θέση Χτυπητό.
Συμβολή στους δίκλιτους ναούς. Αθήνα, Σπανός, 1980, σ. 146
41. Μουζάκης Στέλιος - Μουζάκη Αλεξάνδρα
Ο οικισμός Βρανά στον Μαραθώνα Αττικής. Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου και οι γύρω εκκλησίες
(16ος - 17ος αιώνας). Αθήνα, 2000, σχ. 20,5x14, σ. 99, ISBN 960-90066-3-9
42. Μπίρης Κώστας
Αι εκκλησίαι των παλαιών Αθηνών.
Αθήνα, Δήμος Αθηναίων, 1940, σχ. 25x18, σ. 54+1 χάρτ.
43. Μπούρας Χαράλαμπος - Καλογεροπούλου Αθηνά - Ανδρεάδη Ρένα
Εκκλησίες της Αττικής.
Αθήνα, 1969, σχ. 22x22 (δεμ.), σ. 420
44. Ξενογιάννης Κωνσταντίνος
Η Μονή του Αγίου Γεωργίου Κουταλά Υμηττού.
Αθήνα, 1978, σ. 71 (και 1983, σ. 82).
45. Ξυγγόπουλος Ανδρέας - Κόντογλους Φώτης
Τοιχογραφίαι εκκλησιών του Υμηττού. Μοναί Θεολόγου και Καισαριανής.
Αθήνα, Ελληνικές Τέχνες, 1933, σχ. 24x17, σ. 48
46. Ορλάνδος Αναστάσιος
Ιστορία και περιγραφή της Ιεράς Μονής Οσίου Μελετίου.
Αθήνα, 1931, σχ. 20,5x14, σ. 17
47. Ορλάνδος Αναστάσιος
Μεσαιωνικά μνημεία της πεδιάδος των Αθηνών και των κλιτύων Υμηττού, Πεντελικού, Πάρνηθος και Αιγάλεω.
Αθήνα, 1933, σχ. 31x21 (ανάτ. από το «Ευρετήριον των μνημείων της Ελλάδος, τ. 3, σ. 123-232).
48. Παπαγιαννόπουλος-Παλαιός Ανδρέας
Καισαριανή.
Αθήνα, 1940, σχ. 17x12, σ. 20+4 φωτ./σχεδ. & Αθήνα, 1956, σχ. 24x16, σ. 43
49. Παπαδόπουλος Στυλιανός
Ο Όσιος Πατάπιος.
Αθήνα, Ι. Μ. Οσίου Παταπίου, 1995, σχ. 16x11,5, σ. 63
50. Παπακώστας Άγγελος
Ο Όσιος Πατάπιος. Το εις Γεράνεια ασκητήριον και αι περί αυτού παραδόσεις.
Αθήνα, 1959, σχ. 23x15, σ. 16+10 φωτ. (ανάτ. από τα «Μεσαιωνικά Γράμματα», τ. Δ, 1939, σ. 132-150).
51. Προκόπης Γεώργιος (Αρχιμ. Ηγούμενος Ι. Μ. Πεντέλης)
Η Ιερά Μονή Πεντέλης.
Αθήνα, 1967, σχ. 20,5x14,5, σ. 30
52. Ρούσσου-Μπούσουλα Κυριακή
Το μοναστήρι του Βρανά Μαραθώνος.
Άνω Σούλι, 2000, σχ. 16x12, σ. 32
53. Στεργίου Γρηγόριος - Δημογέροντας Σίμων - Ορφανός Αλέξιος
Μεγαρέων ψυχής καταφύγια. Οδοιπορικό στα εξωκκλήσια και παρεκκλήσια των Μεγάρων.
Μέγαρα, Ενημέρωση, (1998), σχ. 26x26,5 (δεμ.), σ. 153
54. Σωτηρίου Γεώργιος
Η Νταού Πεντέλη. Ιστορία και τέχνη της Μονής Ταώ.
Αθήνα, Οδοιπορικός Σύνδεσμος, 1925, σχ. 21x14, σ. 16
55. Τιμαγένης Ιωάννης
Ιερά Μονή της Θεοτόκου των Κλειστών.
Αθήνα, Σαλίβερος, (1952), σχ. 24x17, σ. 29
56. Τσακουμάκας Προκόπιος
Η Ιερά Μονή του Οσίου Παταπίου της Ιεράς Μητροπόλεως Κορινθίας.
Αθήνα, 1970, σ. 76
57. Τσιάκος Ταξιάρχης - Σακελλαρόπουλος Σπυρίδων
Τα μοναστήρια της Αττικής. Πλήρης προσκυνηματικός οδηγός των Ιερών Μονών, ησυχαστηρίων, μετοχίων, σκήτεων και
προσκυνημάτων Αττικής και Αργοσαρωνικού. Αθήνα, 1995, σχ. 20,5x14, σ. 197, ISBN 960-90233-0-4
58. Τσορβάς Παναγιώτης
Τα δίκλιτα ναΐδια των Μεγάρων και η Ιερά Μονή Αγίου Ιεροθέου.
Αθήνα, 1971
163
59. Χατζηγιαννιού Χρυσούλα
Ιστορικόν Ιεράς Μονής Παναγίας Γοργοεπηκόου Μάνδρας Αττικής.
3η έκδ. βελτ. Αθήνα, 1992, σ. 77+18 φωτ.
60. Χατζηδάκη Θεανώ
Το Μοναστήρι της Καισαριανής.
Αθήνα, Απόλλων, (1977), σχ. 17x12, σ. 26+30 φωτ.
61. Χατζηδάκις Μανόλης
Βυζαντινά μνημεία Αττικής και Βοιωτίας.
Αθήνα, 1956, σ. 34+21 πίν./φωτ.
Συλλογικά έργα
62. Βυζαντινή Αθήνα. Κείμ. Μανόλης Χατζηδάκης. Φωτ. Π. Παπαχατζιδάκης, Μ. Χατζηδάκης,

Β & Ν. Τομπάζης κ.ά. Αθήνα, Πεχλιβανίδης, χ.χ., σχ. 24x18, σ. 16+(80) φωτ.
63. Εκκλησίες και εξωκλήσια των Βιλίων.
Βίλια, Δημοτικό Σχολείο Βιλίων, 2000, σχ. 29,5x20,5, σ. 44 (εργασία μαθητών Ε & ΣΤ τάξης, έτ. 1999-2000).
64. Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Μακρυνού.
Γ έκδ. Αθήνα, Ι. Μ. Αγ. Ιωάννου Μακρυνού, 1999, σχ. 20,5x14, σ. 158
65. Ιερά Μονή Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και Αγίου Εφραίμ.
Νέα Μάκρη, Μονή Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου, 1992, σ. 111
66. Ιερά Μονή Παντοκράτορος Ταώ Πεντέλης.
5η έκδ. Αθήνα, Ι. Μ. Παντοκράτορος, 1997, σχ. 20,5x14,5, σ. 63
(1η έκδ. 1967, σχ. 19x13, σ. 14, 2η έκδ. 1970, σχ. 14x14,5, σ. 47).
67. Μοναστήρια της Ηπειρωτικής Ελλάδας (Γιούργος Κωστής - Λιόντης Κωστής κ.ά.)
Αθήνα, Explorer, 2008, σχ. 22x13, σ. 376, ISBN 978-960-6686-37-5 (Αττική σ. 268-285).
68. Τα ιερά μονοπάτια της Δυτικής Αττικής. Η ιστορία συναντά τη λατρεία και την τέχνη.
χ.τ., Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δυτικής Αττικής, χ.χ., σχ. 31x24,5 (δεμ.), σ. (98)
Ξένοι συγγραφείς
69. Hamilton Arnott

The church of Kaisariani in Attica : its history, architecture and mural paintings.
A study in Byzantine art. Aberdeen, W. Jolly & Sons, 1916, σχ. 24x17, σ. 28
70. Notton Andree - Notton Tavy
Μοναστήρια της Αττικής και της Βοιωτίας. Κείμ. A. Notton, χαρακτ. T. Notton.
Εισ. Α. Ορλάνδος, απόδ. Φώντας Κονδύλης. Αθήνα, Εκάτη, 1996, σχ. 33x24,5 (δεμ.), σ. 153, ISBN 960-7437-25-Χ
(τίτλ. πρωτ. Monasteries Attique et Beotie. Αθήνα, Le Burin, MDCCCCXL (1940).
164
ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΙΑ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
(ενδεικτικοί κατάλογοι)
Αρχαιολογικοί Χώροι - Αρχαία Μνημεία

Αγία Τριάδα (περιοχή) & χερσόνησος Τείχους (Μινώα άκρα) Πάχης Μεγάρων : (Φ.Ε.Κ. 660Β/1981).
Άγιοι Θεόδωροι Αφιδνών : (Φ.Ε.Κ. 61Β/1985).
Άγιοι Θεόδωροι Κορινθίας (αρχαίος οικισμός) : (Φ.Ε.Κ. 605Β/1965).
Άγιος Γεώργιος (περιοχή) στον Πατέρα (αρχαία Ερένεια) : (Φ.Ε.Κ. 41Β/1985).
Άγιος Δημήτριος Ασπροχωρίου Αυλώνας : (Φ.Ε.Κ. 1042Β/2000).
Άγιος Δημήτριος (περιοχή) Δερβενοχωρίων : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Άγιος Νικόλαος Καλάμου (νεκροταφείο) : (Φ.Ε.Κ. 1077Β/1979).
Αγριλέζα Λαυρίου - πλυνοί (λάκκοι/πλυντήρια) & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Αγριλίκι (ίχνη ακρόπολης; στο ΝΑ αντέρεισμα) : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957 & 866Β/1977).
Αδριάνειον Υδραγωγείον (τμήμα) Νέας Ιωνίας και ο λόφος στα νότια : (Φ.Ε.Κ. 35Β/1962).
Αθήνα (διάφορα τμήματα) : (Φ.Ε.Κ. 240Α/1929, 268Β/1956, 35Β/1962, 387Β/1983, 787Β/1986 & 96Β/2004).
Αιγόσθενα : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 60Β/1966, 607Β/1981, 387Β/1983 & 90ΑΑΠ/2006).
Ακαδημία Πλάτωνος : (Φ.Ε.Κ. 279Β/1957, 402/Β1965 & 393Β/2000).
Ακρόπολη & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 240Α/1929, 268Β/1956, 35Β/1962, 387Β/1983 & 273Β/1991).
Αμφιάρειον Καλάμου & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Αρχαία Αγορά Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 240Α/1929).
Αρχαία γέφυρα Ελευσίνιου Κηφισού (Σαρανταπόταμου) : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Αρχαία λατομεία Πεντέλης (σπήλαια & γύρω περιοχή) : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 673Β/1990 & 78Β/1991).
Αρχαίο τείχος Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 268Β/1956).
Ασκηταριό (μικροχερσόνησος) Ραφήνας : (Φ.Ε.Κ. 118Β/1954).
Βρανάς (Ηράκλειον) Μαραθώνα & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 866Β/1977 & 1032Β/1977).
Βραυρώνα & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 117Β/1963, 7Β/1979, 718Δ/1979 & 706Β/1980).
Βωμοί Ομβρίου Διός & Προοψίου Απόλλωνος στον Προφήτη Ηλία Υμηττού : (Φ.Ε.Κ. 726Β/1988).
Βωμός Αρτέμιδος & γύρω περιοχή στο Καβούρι : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Γούρνα & γύρω περιοχή Βάρης : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1965).
Δέμα (περιοχή και αρχαίο τείχος μεταξύ Πάρνηθας - Ποικίλου) : (Φ.Ε.Κ. 272Β/1996 & 639Β/1996).
Ελευσίνα (αρχαιολογικός χώρος & γύρω περιοχή) : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Έλος Μπρεξίζας Νέας Μάκρης : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 866Β/1977 & 112Β/1992).
Εννέα Πύργοι (περιοχή) Καλυβίων «Θορικού» : (Φ.Ε.Κ. 761Β/1988).
Έπαυλις ρωμαϊκών χρόνων στο χώρο του Ζαππείου : (Φ.Ε.Κ. 268Β/1956).
Ερασίνος ποταμός (πηγές - ταφικό κτίσμα) : (Φ.Ε.Κ. 952Β/1975, 198Β/1995 & 649Β/1995).
Ερένεια (οχύρωση κ.ά. αρχαιότητες) στον Πατέρα (νότια Αγίου Γεωργίου) : (Φ.Ε.Κ. 41Β/1985).
Ζωοδόχος Πηγή & γύρω περιοχή Πύλης Δερβενοχωρίων : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Ηραίον Περαχώρας - Λίμνη Βουλιαγμένη : (Φ.Ε.Κ. 589Β/1991).
Θησείο & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 240Α/1929).
Θορικός Λαυρίου (Φραγκολίμανο, Βελατούρι, Θέατρο) : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 527Β/1967 & 927Β/1994).
Ιερόν Αφροδίτης στην αρχαία Ιερά Οδό στο ΝΔ Ποικίλο : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Ιερόν Διονύσου κ.ά. στη Ραπεντώσα Διονύσου : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957 & 818Β/1984).
Ιερόν Παλληνίδος Αθηνάς στο Γέρακα : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Καλλοπούλα Υμηττού & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957 & 332Β/1957).
Καστράκι (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Καστράκι Δραπετσώνας (πύργος Ηεττωνίας) : (Φ.Ε.Κ. 527Β/1967).
Καστρί Κλειδίου Βοιωτίας : (Φ.Ε.Κ. 260Β/1979).
Κάστρο Κορυνού (Δερβενοχώρια - δυτική Πάρνηθα) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
165
Κάστρο παραλίας Μεγάρων (αρχαία Μινώα) : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Καψοσπίτι (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Κεραμεικός & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 268Β/1956, 88Β/1958 & 35Β/1962).
Κηφισιά / πλατεία πλατάνου (ρωμαϊκό ταφικό μνημείο) : (Φ.Ε.Κ. 318Β/1987 & 512Β/1987).
Κίτσι - Κόντρα Γκλιάτε - Θίτι κ.ά. : (Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 & 646Β/1994).
Κοκκίνι ή Κοκκίνη(ς) Πάρνηθας : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Λαμπρικά : (Φ.Ε.Κ. 731Β/1989, 926Β/1991, 932Β/1991, 1123Β/1996, 79Β/1997 & & 991Δ/2002).
Λαυρεωτική : (Φ.Ε.Κ. 852Β/1980, 1070Β/1995, 1268Β/2003, 639Β/2006 & 319ΑΑΠ/2008).
Λαχαναγορά Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 99Β/1957).
Λέμθι (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Λιμάνι Πασά Λαυρίου - Σουνίου : (Φ.Ε.Κ. 239Β/1964, 776Β/1977 & 1086Β/1979).
Λιμικό Ραμνούντος (πρωτοελλαδικοί οικισμοί, κ.ά) : (Φ.Ε.Κ. 245Β/1977, 1103Β/1980 & 400Δ/1981).
Λοφίσκος Λαιμού Βουλιαγμένης : (Φ.Ε.Κ. 24Β/1959).
Λόφος Αγίου Γεωργίου (ακρόπολη Νίσαιας) παραλίας Μεγάρων (Πάχη) : (Φ.Ε.Κ. 660Β/1981).
Λόφος Αλεποχωρίου Μεγαρίδος (ακρόπολη Παγών, τάφοι κ.ά.) : (Φ.Ε.Κ. 236Β/1969 & 453Β/1985).
Λόφος Αρδηττού (προς την κοίτη του Ιλισσού - Ιερόν Αφροδίτης) : (Φ.Ε.Κ. 268Β/1956).
Λόφος Κάζας (Ελευθερών) : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 605Β/1990 & 135Β/1996).
Λόφος Κολωνού Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 219Β/1958).
Λόφος Κοτρώνι Λίμνης Μαραθώνα (αρχαία Άφιδνα) : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Λόφος Νυμφών Αθηνών & γύρω περιοχή : (154ΑΑΠ/2008).
Λόφος Πνυκός Αθηνών & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 268Β/1956 & 387Β/1983).
Λόφος Πυργάρι ή Πυργάκι στο Αλεποχώρι : Βλ. Λόφος Αλεποχωρίου Μεγαρίδος.
Λόφος Φιλοπάππου : (Φ.Ε.Κ. 154Β/1956, 23Β/1955, 268Β/1956, 387Β/1983 & 154ΑΑΠ/2008).
Λυκούριζα Βάρης (ερείπια αρχαίου φυλακίου 35μ.x16μ.) : (Φ.Ε.Κ. 429Β/1966).
Μαγούλεζα (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Μαζαρέϊκα Πάρνηθας : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Μάνδρα Γριάς (αγρόκτημα Ηρώδη Αττικού) Αυλώνα Μαραθώνα : (Φ.Ε.Κ. 866Β/1977 & 235Β/1992).
Μαραθώνας (Νέα Μάκρη - Αγριλίκι - Σκάρπα - Αυλώνα - Οινόη - Μαραθώνας) : (Φ.Ε.Κ. 866Β/1977).
Μερέντα (μεγάλη περιοχή στα ΝΑ του Μαρκοπούλου Μεσογαίας) : (Φ.Ε.Κ. 302Β/1989).
Μετόχι Παναγίας (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Μνημείο Λυσικράτους Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 268Β/1956).
Μονή Δαφνίου (ο χώρος 500μ. δυτικά) : (Φ.Ε.Κ. 24Β/1960).
Μονή Οσίου Μελετίου στην Πάστρα & ευρύτερη περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 183Β/1994).
Μονή Παναγίας Φανερωμένης & γύρω περιοχή Γερανείων : (Φ.Ε.Κ. 613Β/2000, 1468Β/2001 & 1491Β/2001).
Μπαλάνα Παλλήνης : (Φ.Ε.Κ. 871Β/2003 & 1327Β/2003).
Μπλέτεζα Πανάκτου (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Μπούρι Αλεποχωρίου Μεγαρίδος : (Φ.Ε.Κ. 747Β/2000).
Ναός Αθηνάς Σουνιάδος & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 107Α/1925 & 265Β/1957).
Ναός Απόλλωνος Ζωστήρος κ.ά. (Λαιμός Βουλιαγμένης) : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Ναός Αρτέμιδος Ταυροπόλου στη Λούτσα & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Ναός Ποσειδώνος Σουνίου & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 107Α/1925 & 216Β/1957).
Νεολιθικός οικισμός Μπρεξίζας Νέας Μάκρης : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 866Β/1977 & 112Β/1992).
Οβριόκαστρο Κερατέας : (Φ.Ε.Κ. 1070Β/1995).
Οινόη Μαραθώνος (σπήλαιο Πανός, ίχνη οχύρωσης, μεσαιωνικός πύργος κ.ά.): (Φ.Ε.Κ.866Β/1977).
Οινόη Μεγαρίδος (αρχαίο φρούριο & γύρω περιοχή) : (Φ.Ε.Κ. 729Β/1978 & 566ΑΑΠ/2009).
Ολυμπιείον (Στύλοι Ναού Ολυμπίου Διός ... ) : (Φ.Ε.Κ. 268Β/1956).
Όρμος Αγίου Νικολάου Θορικού : (Φ.Ε.Κ. 175Β/1966).
Όρμος Λιβαδόστρας & ύψωμα Σίζι (αρχαία Κρεύσις) : (Φ.Ε.Κ. 1504Β/1976, 875Β/1984 & 123Β/1995).
Όρμος Πουνταζέζα (Πάνορμος) Λαυρίου : (Φ.Ε.Κ. 384Β/1959).
Οροπέδιο Δερβενοχωρίων : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Παλαιοχριστιανική βασιλική Βραυρώνας : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Παλιά Βραώνα - Πούσι Καλογέρι - Κήποι : (Φ.Ε.Κ. 157Β/1995 & 334/Β/1995).
«Πάλλοι» Αγίου Νικολάου Άνω Βούλας : (Φ.Ε.Κ. 356Β/1961).
Παναγία Μαρμαριώτισσα Χαλανδρίου (περιβάλλον χώρος) : (Φ.Ε.Κ. 45Β/1977).
Παναγία στα Α-ΒΑ της Περαχώρας (αρχαία Οινόη) : (Φ.Ε.Κ. 195Β/1980).
Πάνακτον (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
166
Πάρνηθα (διάφορα τμήματα αρχαίου Δήμου Φυλής) : (Φ.Ε.Κ. 221ΑΑΠ/2006).
Πάτημα (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993)
Πειραιάς (διάφορα τμήματα) : (Φ.Ε.Κ. 527Β/1967 & 1115Β/2000).
Πικέρμι : (Φ.Ε.Κ. 44Β/1984 & 1916Β/2005).
Πλαταιές : (Φ.Ε.Κ. 858Β/1984).
Πλατεία Κοτζιά ή Εθνικής Αντιστάσεως (τμήμα) Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 787Β/1986).
Πουριά Βραυρώνας (αρχαία λατομεία) : (Φ.Ε.Κ. 75Β/1962).
Πούσι Καλογέρι - Κήποι - Παλιά Βραώνα : (Φ.Ε.Κ. 157Β/1995 & 334/Β/1995).
Πουσ-Μεϊντάνη Λουτρακίου (ερείπια ρωμαϊκού λουτρού) : (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962).
Προφήτης Ηλίας (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Προφήτης Ηλίας (ύψωμα) Υμηττού (βωμοί Διός & Απόλλωνος & εκκλησάκι) : (Φ.Ε.Κ. 726Β/1988).
Πυργάρι (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Πύργος Βαρνάβα & γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 149ΑΑΠ/2008).
Πύργος Βραώνας (προϊστορικός οικισμός - πύργος) : (Φ.Ε.Κ. 952Β/1975, 198Β/1995 & 649Β/1995).
Ραμνούς (ιερά - Οβριόκαστρο & γύρω περιοχή) : (Φ.Ε.Κ. 60Β/1959, 146Β/1994 & 400Δ/1981).
Ράχη Μιχάλη Πανάκτου Δερβενοχωρίων : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Σκάλα Ωρωπού - Νέα Παλάτια - Ωρωπός και ευρύτερη περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 84Β/1969 & 822Β/1986).
Σκαλιστήρι - Σπηλιές Φυλής : (Φ.Ε.Κ. 272Β/1996 & 639Β/1996).
Σούνιο : (Φ.Ε.Κ. 107Α/1925 & 216Β/1957).
Σπήλαιο Διονύσου κ.ά. στη Ραπεντώσα Διονύσου : (Φ.Ε.Κ. 818Β/1984).
Σπήλαιο Νυμφολήπτου & γύρω περιοχή στον Υμηττό : (Φ.Ε.Κ. 163Β/1985).
Σπήλαιο Πανός Αθηνών (παρά την Αγία Φωτεινή) : (Φ.Ε.Κ. 249Α/1925).
Σπήλαιο Πανός Οινόης Μαραθώνα : (Φ.Ε.Κ. 866Β/1977).
Σπήλαιο Πανός Πάρνηθας : (Φ.Ε.Κ. 221ΑΑΠ/2006).
Σπήλαια Πεντέλης & Νυμφών : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921, 265Β/1957, 673Β/1990 & 78Β/1991).
Σπήλαιο Πυργάκι (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Σπήλαιο Χόνι Λάγκι Μερέντας : (Φ.Ε.Κ. 302Β/1989).
Στενό Σκούρτων (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Στεφάνη (Δερβενοχώρια) : (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993 & 318Β/2003).
Στοά ρωμαϊκών χρόνων στην Αγία Αικατερίνη Πλάκας (Αθήνα) : (Φ.Ε.Κ. 268Β/1956).
Στύλοι Ολυμπίου Διός (Ολυμπιείον) : (Φ.Ε.Κ. 268Β/1956).
Συντερίνα Λαυρεωτικής : (Φ.Ε.Κ. 1070Β/1995 & 1268Β/2003).
Τραπουριά Καλυβίων «Θορικού» : (Φ.Ε.Κ. 896Β/1991 & 96Β/1992).
Τρύπα Μεγάρων (στην εθνική οδό) (αρχαίοι τάφοι) : (Φ.Ε.Κ. 199Β/1960).
Τύμβος Μαραθώνος κ.ά. : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957 & 518Β/1963,1131Β/1973, 733Β/1977 & 676Β/1995).
Τύμβος Σοφοκλέους & γύρω περιοχή στη Βαρυμπόμπη : (Φ.Ε.Κ. 212ΑΑΠ/2006).
Ύψωμα Γκούρι Μπιμ στον Πύργο Βραώνας : (Φ.Ε.Κ. 952Β/1975 & 198Β/1995 & 649Β/1995).
Φρούριο Αιγοσθένων : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 60Β/1966, 607Β/1981, 387Β/1983 & 90ΑΑΠ/2006).
Φρούριο Ελευθερών Πάστρας : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 605Β/1990 & 135Β/1996).
Φρούριο Φυλής Πάρνηθας : (Φ.Ε.Κ. 221ΑΑΠ/2006).
Χαμολιά, νότια της Βραυρώνας (Βρωμοπούσι - θάλασσα) : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Χερσόνησος Αγίου Κοσμά στο Ελληνικό : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Χερσόνησος Αγίου Νικολάου Αναβύσσου : (Φ.Ε.Κ. 1070Β/1995).
Χερσόνησος Κορώνης Πόρτο Ράφτη (οχύρωση) : (Φ.Ε.Κ. 776Β/1977).
Χερσόνησος Λομβάρδας - Ζωστήρος (νότια Λαιμού Βουλιαγμένης) : (Φ.Ε.Κ. 24Β/1959).
Χερσόνησος Τείχους (Μινώα άκρα) & Αγία Τριάδα Πάχης Μεγάρων : (Φ.Ε.Κ. 660Β/1981).
Ωρωπός - Σκάλα Ωρωπού - Νέα Παλάτια και ευρύτερη περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 84Β/1969 & 822Β/1986).
167
Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO
Ακρόπολη Αθηνών (No 404 / 1987).
Μονή Δαφνίου (No 537 / 1990).
Βυζαντινά Μνημεία
Αγία Άννα (ή Θεοτόκος) Αιγοσθένων : (ΥΠ.ΠΟ).
Αγία Βαρβάρα Χαλανδρίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Αγία Δύμαμις Αθηνών (οδ. Μητροπόλεως) : (Φ.Ε.Κ. 328Α/1923).
Αγία Θέκλα Μαρκοπούλου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Αγία Κυριακή Κερατέας : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Αγία Παρασκευή (παλαιά) Ασπροπύργου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Αγία Παρασκευή Κερατέας : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Αγία Παρασκευή Μαρκοπούλου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Αγία Παρασκευή Μονής Οσίου Μελετίου (ερείπια) : (ΥΠ.ΠΟ).
Αγία Παρασκευή Παιανίας : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Αγία Παρασκευή Πανάκτου Δερβενοχωρίων (νεκροταφείο) : (ΥΠ.ΠΟ).
Αγία Τριάς Κορωπίου (Λαμπρικά) (στο ομώνυμο μοναστήρι) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Αγία Τριάς Μαρκοπούλου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Αγία Τριάς Σπάρτας (Μάζι Μεγαρίδος) Γερανείων : (ΥΠ.ΠΟ).
Αγία Τριάς Παιανίας : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Αγία Τριάς Πεντέλης : (ΥΠ.ΠΟ).
Άγιοι Ανάργυροι Αμαρουσίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιοι Ανάργυροι Κορωπίου - Μαρκοπούλου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιοι Απόστολοι Αθηνών (Αέρηδες) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Άγιοι Απόστολοι Ωρωπού (ερείπια) : (ΥΠ.ΠΟ).
Άγιοι Ασώματοι ... : Βλ. Ταξιάρχαι...
Άγιοι Ασώματοι Κορωπίου (Φουβάγια) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιοι Θεόδωροι Αθηνών (πλατεία Κλαυθμώνος) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Άγιοι Θεόδωροι Κουβαρά (Πέτα) : (ΥΠ.ΠΟ).
Άγιοι Θεόδωροι Κορωπίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923). Σήμερα Άγιος Μόδεστος.
Άγιοι Θεόδωροι Μεγάρων (ερείπια) : (ΥΠ.ΠΟ).
Άγιοι Θεόδωροι Μονής Οσίου Μελετίου (ερείπια) : (ΥΠ.ΠΟ).
Άγιοι Πάντες (Ομολογηταί) Αθηνών (οδ. Τσόχα) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Άγιοι Πάντες Βάρης (νεκροταφείο) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιοι Τεσσαράκοντα Μαραθώνα : (ΥΠ.ΠΟ).
Άγιοι Τεσσαράκοντα Συκαμίνου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Αθανάσιος Κουβαρά : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923). Σήμερα μικρομονάστηρο.
Άγιος Αθανάσιος Παιανίας : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Αιμιλιανός (;) Μαρκοπούλου (Λιάδα) (ερείπια) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923). Βλ. & Άγιος Κωνσταντίνος
Άγιος Βασίλειος - Ευαγγελισμός Θεοτόκου Κορωπίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Βλάσιος Ωρωπού : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Γεώργιος : Βλ. Όμορφη Εκκλησία ή Ομορφοκκλησιά Γαλατσίου.
Άγιος Γεώργιος Αμαρουσίου (νεκροταφείο) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Γεώργιος Αφιδνών : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Γεώργιος Βραυρώνος (Λιβάδι - αρχ. χώρος) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921 & 194Α/1923).
Άγιος Γεώργιος Ερυθρών : (ΥΠ.ΠΟ).
Άγιος Γεώργιος Καλυβίων «Θορικού» (Μερέντα) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Γεώργιος Κηφισιάς (Κοκκιναράς/Πολιτεία) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Γεώργιος Κορωπίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Γεώργιος Μαρκοπούλου (Καδί) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Γεώργιος Μαρκοπούλου (Λιβάδια) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923). Λάθος. Βλ. Άγιος Γεώργιος Βραυρώνος.
Άγιος Γεώργιος Παιανίας : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Γεώργιος Πουρναρίου Οινόης : (ΥΠ.ΠΟ).
Άγιος Γεώργιος Ωρωπού : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
168
Άγιος Γεώργιος Χωστός Γέρακα (στο ασκητήριο Αγίου Τιμοθέου) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Άγιος Δημήτριος Καβαλλάρης Αιγάλεω (σήμερα Μονή Αγίου Δημητρίου) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Άγιος Δημήτριος Κορωπίου (παραλία Σαρωνικού) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Δημήτριος Μαρκοπούλου (Ντάγλα/Αγνούσσαι) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Δημήτριος Παιανίας : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Δημήτριος Σπάτων (νεκροταφείο) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Ελευθέριος : Βλ. Παναγία Γοργοεπήκοος Αθηνών.
Άγιος Ζαχαρίας Ελευσίνας (θεμέλια ομώνυμου ναού) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Θωμάς Αθηνών (Θησείο - ερείπια) : (ΥΠ.ΠΟ).
Άγιος Ιωάννης Αμαρουσίου (Πέλικας) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Ιωάννης Αυλώνας : (ΥΠ.ΠΟ).
Άγιος Ιωάννης Κουβαρά : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Ιωάννης Θεολόγος Αθηνών (Πλάκα): (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Άγιος Ιωάννης Θεολόγος Γέρακα (ερείπια) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923) (& Ι.Δ.Μ.).
Άγιος Ιωάννης Θεολόγος Κερατέας (στο ομώνυμο μοναστήρι) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Ιωάννης Θεολόγος Παιανίας : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος Ασπροπύργου (παλιό νεκροταφείο) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος (αποκεφάλισις) Ασπροπύργου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Κωνσταντίνος - Άγιος Σπυρίδων Κορωπίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Κωνσταντίνος (;) Μαρκοπούλου (Λιάδα) (ερείπια) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923). Βλ. & Άγιος Αιμιλιανός.
Άγιος Λουκάς Διονύσου (Πεντελικόν) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Λουκάς Κορωπίου (Λαμπρικά) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Μόδεστος : Βλ. Άγιοι Θεόδωροι Κορωπίου.
Άγιος Νικόλαος Βάρης : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Νικόλαος Καλησίων Πεντέλης (στο ομώνυμο μοναστήρι) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Άγιος Νικόλαος Κορωπίου (Κόντρα) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Νικόλαος Μεγάρων (ελαιώνας) : (ΥΠ.ΠΟ).
Άγιος Νικόλαος Μονής Δαφνίου (ερείπια - παλαιό κοιμητήριο Μονής) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Άγιος Νικόλαος Παιανίας (Χαλιδού) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Νικόλαος Πεντέλης (παλαιό κοιμητήριο Μονής Πεντέλης) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Άγιος Νικόλαος σπηλιάς Πεντέλης : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Άγιος Νικόλαος Ωρωπού : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Παντελεήμων «Κοκκιναρά» (στο ομώνυμο μοναστήρι) (Πεντελικόν) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Παντελεήμων Κορωπίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Πέτρος Καλυβίων «Θορικού» : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Πέτρος Κορωπίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Πέτρος Μαρκοπούλου (Δάγλα) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Πέτρος Σπάτων (αεροδρόμιο) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Πέτρος Φυλής : (Φ.Ε.Κ. 328Α/1923).
Άγιος Σπυρίδων - Άγιος Κωνσταντίνος Κορωπίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Άγιος Σπυρίδων σπηλιάς Πεντέλης : (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Άγιος Χαράλαμπος Κερατέας : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Βασιλική Αγίας Κυριακής Πόρτο Ράφτη : (ΥΠ.ΠΟ).
Βασιλική Αιγοσθένων : (ΥΠ.ΠΟ).
Βασιλική Αλίμου : (ΥΠ.ΠΟ).
Βασιλική Βραυρώνας : (ΥΠ.ΠΟ).
Βασιλική Γλυφάδας : (ΥΠ.ΠΟ).
Βασιλική Ελευσίνας : (ΥΠ.ΠΟ).
Βασιλική Ιλισού Αθηνών : (ΥΠ.ΠΟ).
Βασιλική Λαυρίου : (ΥΠ.ΠΟ).
Βασιλική Μυγδαλέζας Σταμάτας : (ΥΠ.ΠΟ).
Βασιλική Πόρτο Ράφτη : (ΥΠ.ΠΟ).
Βασιλική Σπάτων : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Βασιλική Φέριζας : (ΥΠ.ΠΟ).
Εισόδια Θεοτόκου : Βλ. Καπνικαρέα Αθηνών.
Εισόδια Θεοτόκου Βάρης : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Εισόδια Θεοτόκου Κορωπίου (Θίτι) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Ευαγγελισμός Θεοτόκου - Άγιος Βασίλειος Κορωπίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
169
Ζωοδόχος Πηγή : Βλ. Παναγία (Παναγίτσα) Αφιδνών.
Ζωοδόχος Πηγή Καλυβίων «Θορικού» (Πάνειο) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Ζωοδόχος Πηγή Πύλης Δερβενοχωρίων : (ΥΠ.ΠΟ).
Θεοτόκος : Βλ. Αγία Άννα Αιγοσθένων.
Καπνικαρέα (Εισόδια Θεοτόκου) Αθηνών (οδ. Ερμού) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Κοίμησις Θεοτόκου : Βλ. Παντάνασσα Αθηνών.
Κοίμησις Θεοτόκου Κορωπίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Κοίμησις Θεοτόκου Κορωπίου (Σκουπέρι) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Κοίμησις Θεοτόκου Μαρκοπούλου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Κοίμησις Θεοτόκου Μαρκοπούλου : Βλ. Παναγία Μερέντας.
Κοίμησις Θεοτόκου Παιανίας (Παλαιοπαναγιά) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Μεταμόρφωσις Σωτήρος Αθηνών (Πλάκα) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μεταμόρφωσις Σωτήρος Άνω Αλεποχωρίου : (ΥΠ.ΠΟ).
Μεταμόρφωσις Σωτήρος Κορωπίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Μονή Δαφνίου : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μονή Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Παπάγου : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου (Καρέα) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου (Κυνηγού) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μονή Αστερίου (Παμμεγίστων Ταξιαρχών) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μονή Καισαριανής : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μονή Νταού Πεντέλης (Παντοκράτορος Σωτήρος Χριστού) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μονή Οσίου Μελετίου : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Μονή Πεντέλης (Κοιμήσεως Θεοτόκου) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Όμορφη Εκκλησία ή Ομορφοκκλησιά ή Άγιος Γεώργιος Γαλατσίου : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Όσιος Λουκάς Ασπροπύργου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Παλαιοπαναγιά : Βλ. Κοίμησις Θεοτόκου Παιανίας.
Παλαιοχριστιανική Βασιλική ... : Βλ. Βασιλική ...
Παναγία : Βλ. Κοίμησις Θεοτόκου Κορωπίου.
Παναγία Αθηνών (Γουδί, ερείπια - σήμερα Αγία Τριάδα - Ι.Δ.Μ.) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Παναγία Βαραμπά Μαρκοπούλου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Παναγία Γοργοεπήκοος ή Άγιος Ελευθέριος Αθηνών (πλατεία Μητροπόλεως) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Παναγία Ελεούσα Συκαμίνου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Παναγία (Παναγίτσα) Ελευσίνας (αρχ. χώρος) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Παναγία (Παναγίτσα) ή Ζωοδόχος Πηγή Αφιδνών : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Παναγία Μαρμαριώτισσα Χαλανδρίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Παναγία Μερέντας (Κοίμησις Θεοτόκου Μαρκοπούλου) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Παναγία Μεσοσπορίτισσα Καλυβίων «Θορικού» : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Παναγία Νερατζώτισσα Αμαρουσίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Παναγία Ωρωπού : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Παντάνασσα (Κοίμησις Θεοτόκου) Αθηνών (Μοναστηράκι) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Προφήτης Ηλίας Κορωπίου (Προφάρτα) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Προφήτης Ηλίας Κορωπίου (Υμηττός) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Προφήτης Ηλίας Μαρκοπούλου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Σωτείρα (Σωτήρα) Λυκοδήμου (Ρωσική Εκκλησία) Αθηνών (οδ. Φιλελλήνων) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Ταξιάρχαι (Άγιοι Ασώματοι) Αμαρουσίου : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Ταξιάρχαι (Άγιοι Ασώματοι) Καλυβίων «Θορικού» : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Ταξιάρχαι (Άγιοι Ασώματοι) Μαρκοπούλου (Λιάδα) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Ταξιάρχαι (Άγιοι Ασώματοι) Πεντελικού : (ΥΠ.ΠΟ).
Υπαπαντή (ίχνη) Αθηνών (Ακρόπολη/Κλεψύδρα) : (Φ.Ε.Κ. 68Α/1921).
Υπαπαντή Κουβαρά : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Φραγκοκκλησιά (ερείπια) Βαγιατίου Πεντέλης : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
Χριστός Κορωπίου : (ΥΠ.ΠΟ).
«Χωστό» (άγνωστο ναΐδριο) Γέρακα (ίχνη στους Αγίους Πάντες) : (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923).
170
Ιστορικά Μνημεία & Τόποι
Αθήνα (διάφορα τμήματα) : (Φ.Ε.Κ. 606Β/1967 & 413Β/1977).
Αρχαίο τείχος (Κόνωνα) Πειραιά (από Ζέα μέχρι Σχολή Ναυτικών Δοκίμων) : (Φ.Ε.Κ. 414Β/1982).
Πύργος «Παλατάκι» Χαϊδαρίου & περιβάλλον χώρος : (Φ.Ε.Κ. 832Β/1979 & 414Β/1981).
Σκοπευτήριο Καισαριανής & περιβάλλον χώρος : (Φ.Ε.Κ. 193Β/1984 & 949Β/1995).
Κτήρια Ειδικής Προστασίας

Ακαδημία Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 54Β/1952 & 75Β/1962).
Ανάκτορα Αθηνών (οδ. Ηρώδου Αττικού) : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Αρσάκειο Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 54Β/1952).
Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 54Β/1952).
Αστεροσκοπείο Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 54Β/1952).
Άσυλο Ανιάτων Αθηνών (οδ. Αγίας Ζώνης - Κυψέλη) : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Γερμανική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών (οδ. Φειδίου) : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών (οδ. Πειραιώς) : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Εθνική Βιβλιοθήκη : (Φ.Ε.Κ. 54Β/1952).
Εθνικό Θέατρο : (Φ.Ε.Κ. 54Β/1952).
Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο : (Φ.Ε.Κ. 54Β/1952).
Λουτρά Αθηνών (Πλάκα) : (Φ.Ε.Κ. 661Β/1991).
Μαράσλειος Παιδαγωγική Ακαδημία (παλιά πτέρυγα) Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας Αθηνών (Βυζαντινό Μουσείο) : (Φ.Ε.Κ. 54Β/1952).
Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας (Πεντέλη) : (Φ.Ε.Κ. 119Β/1959).
Μέγαρο Σταθάτου Αθηνών (οδ. Ηροδότου & Βασ. Σοφίας) : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Μουσείο Μπενάκη Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Νοσοκομείο Αρεταίειον (παλιές πτέρυγες) & ναΐδριο Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 101Β/1988).
Νοσοκομείο Ευαγγελισμός (παλιά πτέρυγα) Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Οφθαλμιατρείο Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 54Β/1952 & 75Β/1962).
Παλαιά Ανάκτορα Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 54Β/1952).
Πανεπιστήμιο Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 54Β/1952 & 75Β/1962).
«Πύργος Βασιλίσσης» Ιλίου (Νέα Λιόσια) : (Φ.Ε.Κ. 456Β/2006 - ως νεότερο μνημείο).
«Πύργος Παλατάκι» Χαϊδαρίου : (Φ.Ε.Κ. 1364Β/1976 & 172Β/2001).
«Πύργος» Sir Richard Church (Τσώρτς) στην Αθήνα (Πλάκα - οδ. Σχολείου) : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
171
Ναοί Ειδικής Προστασίας
Αγγλικανική Εκκλησία Αθηνών (οδ. Φιλελλήνων) : (Φ.Ε.Κ. 54Β/1952).
Αγία Ειρήνη Αθηνών (οδ. Αιόλου) : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Άγιοι Κωνσταντίνος & Ελένη Αθηνών (Προφήτης Δανιήλ) : (Φ.Ε.Κ.15Β/2006 - ως νεότερο μνημείο).
Άγιοι Ταξιάρχαι Αθηνών (οδ. Στησιχόρου / Αμαλίειον) : (Φ.Ε.Κ. 326Β/1975).
Άγιος Ανδρέας Αμαρουσίου - Κηφισιάς (κτήμα Συγγρού) : (Φ.Ε.Κ. 299Β/1990).
Άγιος Γεώργιος Αθηνών (οδ. Βασ. Σοφίας & Ριζάρη) : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Άγιος Γεώργιος Αθηνών (οδ. Θερμοπυλών & Πειραιώς) : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Άγιος Γεώργιος Ηρακλείου : (Φ.Ε.Κ. 887Β/1986).
Άγιος Γεώργιος Καρύτσης Αθηνών : (Φ.Ε.Κ.1809Β/2004 - ως νεότερο μνημείο).
Άγιος Δημήτριος Αθηνών (Ψυρρή) : (Φ.Ε.Κ. 731Β/2000).
Άγιος Δημήτριος Κηφισιάς : (Φ.Ε.Κ. 673Β/1985).
Άγιος Δημήτριος Ψυχικού : (Φ.Ε.Κ.12Β/2004 - ως νεότερο μνημείο).
Άγιος Διονύσιος Καθολικών Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Άγιος Ελευθέριος Πειραιώς (Καμίνια) : (Φ.Ε.Κ. 888Β/1999).
Άγιος Κωνσταντίνος Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Άγιος Νικόλαος Αθηνών (οδ. Αχαρνών) : (Φ.Ε.Κ.99Β/2004 - ως νεότερο μνημείο).
Άγιος Νικόλαος Κάντζας (οδ. Λεονταρίου) : (Φ.Ε.Κ. 271Β/1987).
Άγιος Σπυρίδων Πειραιώς : (Φ.Ε.Κ.711Β/2002).
Άγιος Φανούριος Ηρακλείου : (Φ.Ε.Κ. 887Β/1986).
Άγιος Φίλιππος Αθηνών (Θησείο - Μοναστηράκι) : (Φ.Ε.Κ. 1080Β/2000).
Ανάληψις Χριστού Μαγούλας : (Φ.Ε.Κ. 632Β/1995).
Γέννησις Χριστού (Χριστοκοπίδη) Αθηνών (Μοναστηράκι) : (Φ.Ε.Κ.73Β/2004 - ως νεότερο μνημείο).
Ζωοδόχος Πηγή Αθηνών (οδ. Ακαδημίας) : (Φ.Ε.Κ. 239Β/1955 & 1112Β/1972).
Μεταμόρφωσις Σωτήρος (Άγιος Σώστης) Νέας Σμύρνης : (Φ.Ε.Κ. 370ΑΑΠ/2008 - ως νεότερο μνημείο).
Μητρόπολη Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 1112Β/1972).
Χρυσοσπηλιώτισσα Αθηνών (οδ. Αιόλου) : (Φ.Ε.Κ. 239Β/1955).
Ιστορικά διατηρητέα μνημεία
Διάφορα
Αδριάνειο Υδραγωγείο (τμήμα) Νέας Ιωνίας : (Φ.Ε.Κ. 35Β/1962).

Ακαδημία Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 413Β/1977).
Ανεμόμυλος Μαρκοπούλου (Μεσογαίας) : (Φ.Ε.Κ. 226Β/1984).
Αρχαίος Ναός Απόλλωνος Ζωστήρος κ.ά. (Λαιμός Βουλιαγμένης) : (Φ.Ε.Κ. 142Α/1929).
Αρχαίος πύργος (τμήμα) Οινόης Μεγαρίδος : (Φ.Ε.Κ. 84Β/1969).
Αρχαίος πύργος Ψάθας Μεγαρίδος : (Φ.Ε.Κ. 264Β/1969).
Ιερατική οικία Ιερού Απόλλωνος Ζωστήρος κ.ά. (Λαιμός Βουλιαγμένης) : (Φ.Ε.Κ. 292Α/1937).
Ιουστινιάνειο τείχος (τμήμα) Αθηνών (Αδριανού) : Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Κάστρο Μεγάρων : (Φ.Ε.Κ. 2Α/1935).
Κτήρια Plaisans & Tourelle Πεντέλης : (Φ.Ε.Κ. 132Β/1988).
Κτήρια και εγκαταστάσεις των μεταλλείων Λαυρίου : (Φ.Ε.Κ. 293Β/1992 & 491Β/1995).
Κτήριο Γαλλικής Πρεσβείας (Γαλλικό Ινστιτούτο) Πειραιά (Ακτή Μουτσοπούλου) : (Φ.Ε.Κ. 594Β/1995).
Κτήριο Ιδρύματος «Μελίνα Μερκούρη» στην Αθήνα (Πλάκα) : (Φ.Ε.Κ. 939Β/1995).
Λουτρά Μπαλατζιάν Κερατσινίου (Ευγένια) : (Φ.Ε.Κ. 900Β/1993).
Λουτρά Χαμάμ Νικαίας (οδ. Μυλάσσων) : (Φ.Ε.Κ. 793Β/2002).
Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας Αθηνών & περιβάλλον χώρος : (Φ.Ε.Κ. 352Β/1967).
Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας Πεντέλης : (Φ.Ε.Κ. 42Β/1951).
Μέγαρο Μαξίμου Αθηνών (οδ. Ζαλοκώστα) : (Φ.Ε.Κ. 900Β/1993).
Μεσαιωνικός πύργος Βραώνας : (Φ.Ε.Κ. 952Β/1975).
Μεσαιωνικός πύργος Κούλα Υμηττού : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Μεσαιωνικός πύργος Οινόης Μεγαρίδος (Κοντίτα) : (Φ.Ε.Κ. 678Β/1988).
Μετόχι Βουρβά Σπάτων (ερείπια κτηρίων) : (Φ.Ε.Κ. 715Β/1988).
Οφθαλμιατρείο Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 413Β/1977).
Πλακόστρωτο - πράσινο - περίπτερο (έργα Πικιώνη) Ακρόπολης Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 696Β/1996).
172
Πύλη - ερείπια Μενδρεσέ - Ωρολόγιον Κυρρήστου Αθηνών (Μοναστηράκι) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Πύλη παλαιάς οικοίας Λογοθέτη-Χωματιανού Αθηνών (Άγιος Ελισσαίος) : (Φ.Ε.Κ. 126Β/1943).
Σκάλα Ωρωπού (αρχαίος Ωρωπός) : (Φ.Ε.Κ. 84Β/1969).
Σταθμοί (κτήρια & περιβάλλον χώρος) Αττικού Σιδηροδρόμου (Αθήνα - Λαύριο) : (Φ.Ε.Κ. 85Β/1996).
Σταθμός Δασκαλειού Αττικού Σιδηροδρόμου (Αθήνα - Λαύριο) : (Φ.Ε.Κ. 85Β/1996 & ως έργο τέχνης).
Τείχος Αγίας Τριάδας (Πάχη) Μεγάρων : (Φ.Ε.Κ. 35Β/1962).
Τζαμί Κάτω Συντριβανιού Αθηνών (Μοναστηράκι) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Τζαμί Σταροπάζαρου ή Φετιχέ Τζαμί Αθηνών (Μοναστηράκι) : (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962).
Φάρος στην άκρη Μελαγκάβι Ηραίου Περαχώρας : (Φ.Ε.Κ. 1370Β/2001).
Ναοί & Μοναστήρια
Αγία Αικατερίνη Αθηνών (Πλάκα) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).

Αγία Άννα (παλαιά) Ταύρου : (Φ.Ε.Κ. 575Β/1995).
Αγία Βαρβάρα Αγίας Βαρβάρας : (Φ.Ε.Κ. 294Β/1993).
Αγία Βαρβάρα Βύρωνα : (Φ.Ε.Κ. 19Β/1988).
Αγία Βαρβάρα Μεγάρων (στο ομώνυμο μοναστήρι) : (Φ.Ε.Κ. 621Β/1976).
Αγία Ειρήνη (Ρηνάκι) Αθηνών (Πλάκα) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Αγία Ελεούσα (Καλλιθέα) : (Φ.Ε.Κ. 281Β/1956).
Αγία Ελεούσα Χολαργού - Παπάγου : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Αγία Ζώνη Αθηνών (Πλάκα) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Αγία Ζώνη Αθηνών (Σεπόλια) : (Φ.Ε.Κ. 183Β/1967).
Αγία Θέκλα Σταυρού Αγίας Παρασκευής : (Φ.Ε.Κ. 638Β/1984).
Αγία Μαρίνα (νέα) Αθηνών (λόφος Νυμφών - Θησείο) : (Φ.Ε.Κ. 183Β/1986).
Αγία Μαρίνα (παλιά & υπόγειος) Αθηνών (λόφος Νυμφών - Θησείο) : (Φ.Ε.Κ. 183Β/1986).
Αγία Παρασκευή Κορωπίου (Καρελάς) : (Φ.Ε.Κ. 638Β/1984).
Αγία Παρασκευή Μεγάρων (πλατεία) : (Φ.Ε.Κ. 549Β/1984).
Αγία Παρασκευή Πισίων : (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962 - ζημιές από το σεισμό, κατεδαφίστηκε Φ.Ε.Κ. 309Β/1981).
Αγία Σωτήρα ... : Βλ. Μεταμόρφωσις Σωτήρος...
Αγία Τριάδα Αγίου Στεφάνου (νότια λίμνης Μαραθώνος) : (Φ.Ε.Κ. 827Β/1994).
Αγία Τριάδα (Γουδί) Ζωγράφου (παλαιότερα Παναγία - Β.Μ.) : (Φ.Ε.Κ. 165Β/1960).
Αγία Τριάδα Καλυβίων «Θορικού» : (Φ.Ε.Κ. 754Β/1988).
Αγία Τριάδα Πάρνηθας : (Φ.Ε.Κ. 863Β/1988).
Αγία Τριάδα Περιστερίου (Παλαιό Περιστέρι) : (Φ.Ε.Κ. 281Β/1993).
Αγία Φιλοθέη Νέας Φιλοθέης Αμαρουσίου : (Φ.Ε.Κ. 384Β/1959).
Άγιοι Ανάργυροι Αθηνών (μετόχι Παναγίου Τάφου - Πλάκα) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιοι Ανάργυροι Αθηνών (Ψυρρή) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιοι Απόστολοι Αθηνών (Κυψέλη) : (Φ.Ε.Κ. 648Β/1968).
Άγιοι Ασώματοι Αθηνών (Θησείο) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιοι Θεόδωροι (παλαιός ναός) Αγίων Θεοδώρων (αρχ. Κρομμυών) : (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962).
Άγιοι Θεόδωροι Νέας Σμύρνης : (Φ.Ε.Κ. 680Β/1992).
Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη Αμαρουσίου : (Φ.Ε.Κ. 498Β/1987).
Άγιοι Τεσσαράκοντα Κηφισιάς : (Φ.Ε.Κ. 45Β/1977).
Άγιος Αθανάσιος Αθηνών (Θησείο) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Αθανάσιος Αθηνών (Ψυρρή) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Αθανάσιος Μεγάρων (ελαιώνας) : (Φ.Ε.Κ. 621Β/1976).
Άγιος Αθανάσιος Πισίων Περαχώρας : (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962).
Άγιος Ανδρέας Αθηνών (Ιπποκράτειο) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Ανδρέας (τμήμα) Λουτρακίου : (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962).
Άγιος Αντώνιος Κουβαρά : (Φ.Ε.Κ. 610Β/1986 - ως διατηρητέο μνημείο).
Άγιος Αντώνιος Μεγάρων : (Φ.Ε.Κ. 621Β/1976).
Άγιος Γεώργιος Βράχου Αθηνών (Ακρόπολη) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Γεώργιος Ηλιούπολης (Συκιές) : (Φ.Ε.Κ. 35Β/1962).
Άγιος Γεώργιος Κουταλάς ή Κουταλέας (στο ομώνυμο μοναστήρι) (Υμηττός) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Γεώργιος Λυκαβηττού : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Γεώργιος Μεγάρων (Καρδατάς) : (Φ.Ε.Κ. 621Β/1976).
Άγιος Γεώργιος Μεγάρων (Ορκός) : (Φ.Ε.Κ. 621Β/1976).
173
Άγιος Γεώργιος Νέας Φιλοθέης : (Φ.Ε.Κ. 384Β/1959).
Άγιος Γεώργιος Παλαιού Φαλήρου (Τρεις Πύργοι) : (Φ.Ε.Κ. 466Β/1983).
Άγιος Γεώργιος Πάρνηθας (Κεραμίδι) : (Φ.Ε.Κ. 618Β/1995).
Άγιος Γεώργιος Περιστερίου (Νέα Κολοκυνθού - Κηφισός) : (Φ.Ε.Κ. 416Β/1987).
Άγιος Γεώργιος Πεύκης (Κάτω Πεύκη) : (Φ.Ε.Κ. 680Β/1992).
Άγιος Γεώργιος Χαλανδρίου (οδ. Αισχύλου) : (Φ.Ε.Κ. 402Β/1980).
Άγιος Δημήτριος Αμαρουσίου : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Δημήτριος (παλιό τμήμα) Αχαρνών : (Φ.Ε.Κ. 898Β/1982).
Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης Αθηνών (Φιλοπάππου) : (Φ.Ε.Κ. 298Β/1958).
Άγιος Δημήτριος Μαγούλας : (Φ.Ε.Κ. 632Β/1995).
Άγιος Δημήτριος Μεγάρων (Καρδατάς) : (Φ.Ε.Κ. 621Β/1976).
Άγιος Δημήτριος των Όπλων Αθηνών (Κάτω Πατήσια) : (Φ.Ε.Κ. 30Β/1965).
Άγιος Δημήτριος Περαχώρας : (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962).
Άγιος Δημήτριος Τραπουριάς Καλυβίων : (Φ.Ε.Κ. 896Β/1991 & 96Β/1992 - ως διατηρητέο μνημείο).
Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 413Β/1977).
Άγιος Ελευθέριος Χαλανδρίου (Κάτω Χαλάνδρι) : (Φ.Ε.Κ. 731Β/1989).
Άγιος Ελισσαίος Αθηνών (Μοναστηράκι) : (Φ.Ε.Κ. 126Β/1943).
Άγιος Θωμάς Αθηνών (Αμπελόκηποι - Γουδί) : (Φ.Ε.Κ. 384Β/1959).
Άγιος Θωμάς Αμαρουσίου : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Ιωάννης Αθηνών (οδ. Ευρυπίδου) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Ιωάννης Αιγάλεω (κτήμα Μερκάτη / Τ.Ε.Ι.) : (Φ.Ε.Κ. 592Β/1986).
Άγιος Ιωάννης Καστανέων Μεγάρων : (Φ.Ε.Κ. 621Β/1976).
Άγιος Ιωάννης (παλαιός) Ταύρου (οδ. Αγρινίου & Παπάζογλου) : (Φ.Ε.Κ. 954Β/1991).
Άγιος Ιωάννης Θεολόγος Αθηνών (Πλάκα/Σχολή Χιλλ) : (Φ.Ε.Κ. 1010Β/1978 - ως διατηρητέο μνημείο).
Άγιος Ιωάννης Θεολόγος Βύρωνα (οδ. Νέας Εφέσου) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Ιωάννης Θεολόγος Γέρακα (ερείπια) : (Φ.Ε.Κ. 613Β/1974) (& Β.Μ.).
Άγιος Ιωάννης Θεολόγος Παπάγου (στο ομώνυμο μοναστήρι) (Υμηττός) : (Φ.Ε.Κ. 384Β/1959).
Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος Καισαριανής (παλιό καθολικό ομώνυμης μονής) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος Περιστερίου : (Φ.Ε.Κ. 591Β/1995).
Άγιος Μάρκος ή Φραγκομονάστηρο Μονής Καισαριανής (ερείπια) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Νικόλαος Αθηνών (Αμπελόκηποι - Θων) : (Φ.Ε.Κ. 869Β/1979 - ως διατηρητέο μνημείο).
Άγιος Νικόλαος Αιγοσθένων : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Νικόλαος Καματερού - Ιλίου : (Φ.Ε.Κ. 45Β/1977).
Άγιος Νικόλαος Κηφισιάς (οδ. Σωκράτους & Ρήγα Φεραίου) : (Φ.Ε.Κ. 512Β/1990).
Άγιος Νικόλαος Μεγάρων (ελαιώνας) : (Φ.Ε.Κ. 621Β/1976).
Άγιος Νικόλαος Περαχώρας (στο ομώνυμο μοναστήρι - Μαλαγάρι) : (Φ.Ε.Κ. 204Β/1953).
Άγιος Νικόλαος Ραγκαβάς Αθηνών (Πλάκα) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Νικόλαος Χωστός Αθηνών (Κολοκυνθού) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Πέτρος (Άσπρη Εκκλησιά) Αχαρνών : (Φ.Ε.Κ. 1075Β/2000).
Άγιος Σάββας Αθηνών (Ιερά οδός) : (Φ.Ε.Κ. 21Β/1958).
Άγιος Σπυρίδων Αθηνών (Πλάκα) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Άγιος Στυλιανός Βύρωνα (Καρέας) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
«Ακάθιστος Ύμνος» (ναΐσκος & κατοικία) στην Αιξωνή Γλυφάδας : (Φ.Ε.Κ. 1125Β/1998).
Ασκητήριο Οσίου Παταπίου Λουτρακίου (Παλιοβούνα Γερανείων) : (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962).
Βασιλική Μονής Καισαριανής (ίχνη) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Γέννησις Χριστού Μεγάρων : (Φ.Ε.Κ. 621Β/1976).
Εισόδια Θεοτόκου : Βλ. Παναγία Αλίμου (Τράχωνες).
Ευαγγελίστρια Αθηνών (οδ. Ρόμβης) : (Φ.Ε.Κ. 96Β/1951).
Ζωοδόχος Πηγή : Βλ. Παναγία Χελιδονούς.
Κοίμησις Θεοτόκου : Βλ. Παναγία Κουλουρδού.
Κοίμησις Θεοτόκου Αθηνών (πλατεία Μαβίλη) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Κοίμησις Θεοτόκου Σταμάτας (πλατεία) : (Φ.Ε.Κ. 836Β/1984).
Κοίμησις Θεοτόκου Φυλής : (Φ.Ε.Κ. 183Β/1986).
Κρύπτη Οσίας Φιλοθέης (& περιβάλλον χώρος) Φιλοθέης : (Φ.Ε.Κ. 312Β/2000).
Μεταμόρφωσις Σωτήρος Αθηνών (οδ. Κυδαθηναίων) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Μεταμόρφωσις Σωτήρος Αμαρουσίου : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
174
Μεταμόρφωσις Σωτήρος Βιλίων : (Φ.Ε.Κ. 717Β/1985).
Μεταμόρφωσις Σωτήρος Καλυβίων «Θορικού» : (Φ.Ε.Κ. 846Β/1984).
Μεταμόρφωσις Σωτήρος Μεγάρων (ελαιώνας) : (Φ.Ε.Κ. 621Β/1976)
Μεταμόρφωσις Σωτήρος Σχίνου Περαχώρας (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962 - κατεδαφίστηκε Φ.Ε.Κ. 309Β/1981).
Μονή Αγίου Ιεροθέου Μεγάρων : (Φ.Ε.Κ. 621Β/1976).
Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου ή Παναγίας Φανερωμένης στα Γεράνεια (Πράθι) : (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962).
Μονή Προφήτη Ηλία (παλαιά) Ερυθρών στην Πάστρα : (Φ.Ε.Κ. 184Β/1985).
Παλαιοχριστιανική Βασιλική ... : Βλ. Βασιλική ...
Παναγία ή Εισόδια Θεοτόκου Αλίμου (Τράχωνες) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Παναγία Κουλουρδού (Κοίμησις Θεοτόκου) Αγίων Αναργύρων (Μυκονιάτικα) : (Φ.Ε.Κ. 1600Β/2001).
Παναγία Κρυσταλιώτισσα Αθηνών (οδ. Αδριανού) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Παναγία Ξυδούς Κηφισιάς (οδ. Τατοΐου) : (Φ.Ε.Κ. 669Β/1989).
Παναγία Περαχώρας (στα Α-ΒΑ) : (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962).
Παναγία Σταμάτας : Βλ. Κοίμησις Θεοτόκου.
Παναγία Χελιδονούς ή Ζωοδόχος Πηγή Νέας Κηφισιάς (οδ. Δεκελείας) : (Φ.Ε.Κ. 1066Β/1996).
Προφήτης Ηλίας Χαϊδαρίου : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Προφήτης Ηλίας Χαλανδρίου (ρεματιά) : (Φ.Ε.Κ. 354Β/1987).
Σωτείρας (Σωτήρας) Κοττάκι (Κοττάκη) : Βλ. Μεταμόρφωσις Σωτήρος Αθηνών.
Σωτήρ Χριστός Μεγάρων : Βλ. Μεταμόρφωσις Σωτήρος Μεγάρων.
Ταξιάρχαι Μονής Καισαριανής : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).
Ταξιάρχαι Μονής Πετράκη Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 32Β/1963).
Ταξιάρχαι Περαχώρας : (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962 - ζημιές από το σεισμό, κατεδαφίστηκε Φ.Ε.Κ. 309Β/1981).
Ταξιάρχης Καλυβίων «Θορικού» : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972 - όπου αναφέρεται Παναγία - Ταξιάρχης)).
Ταξιάρχης Μεγάλου Βαθυχωρίου στον Πατέρα : (Φ.Ε.Κ. 848Β/1991).
Υπαπαντή Μεγάρων : (Φ.Ε.Κ. 621Β/1976).
Φραγκομονάστηρο : Βλ. Άγιος Μάρκος Μονής Καισαριανής.
175
ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ
Τοπωνύμια
Προστατευόμενες περιοχές
Χάρτες
177
ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ
Αβράμη : Πηγάδι, σε ύψ. 350μ., στους δυτικούς πρόποδες της κορυφής Αλογόρραχη (Αλογόπετρα) της
Πάρνηθας και στα ανατολικά του δρόμου Φυλή - Μονή Κλειστών. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929
& 1936).
Αβράμη : Μικρή ράχη (326μ.) νότια από τον οικισμό Κλειδί(ον). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Αβροκάστρι : Μικρό ύψωμα (47μ.) στην Α-ΒΑ Αττική που αποτελεί το ακραίο τμήμα της αρχαίας
Ραμνούντος. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928, 1988 & 1993) και στο Φ.Ε.Κ. 200Α/1985.
Αναφέρεται Ovrio Kastro στο χάρτη του Kaupert (1904), Οβριό Καστρο στο χάρτη του Ελευθερουδάκη
(1923), Οβρεόκαστρον & Βρηόκαστρα στο Φ.Ε.Κ. 186Α/1928, Εβριόκαστρον στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και Εβραιόκαστρον στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Έχει χαρακτηριστεί
αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 60Β/1959 & 146Β/1994 & 400Δ/1981) και τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους
(Φ.Ε.Κ. 767Β/1979).
Αβρόκαστρο : Βλ. Αγριόκαστρον (313μ.) στην Κερατέα.
Αγγελή ή Αγγελήσι : Περιοχή ΒΑ του Μαρκοπούλου Μεσογαίας, όπου ο οικισμός της Αγίας Τριάδος.
Αναφέρεται Angelisi στο χάρτη του Kaupert (1904), Αγγελίζι στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Αγγελή στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) και Αγγελή (ως αρχαία
ονομασία) και Αγγελίσι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Στην περιοχή τοποθετείται ο αρχαίος δήμος
Αγγελή. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 157Β/1995 & 334Β/1995).
Αγελαδίτσα : Βλ. Γελαδοκορυφή (723μ.) στη βόρεια Πάρνηθα. Αναφέρεται Αγελαδίτσα (Λιόπεζα) στο χάρτη
του Σαρρή (1928).
Αγιά : Βλ. Αιξωνής ακρωτήριο / μικροχερσόνησος.
Αγία Βαρβάρα : Βλ. Βίγλα (56μ.) Αναβύσσου.
Αγία Ειρήνη : Βλ. Συντερίνι ή Συντερίνα Λαυρεωτικής.
Αγία Μαρίνα : Περιοχή στον ομώνυμο όρμο της Α-ΒΑ Αττικής, όπου βάση και θέρετρο του Πολεμικού
Ναυτικού, καθώς και μικρό λιμάνι. Αναφέρεται Marina στους χάρτες του Kaupert (XVIII, 1887 & 1904), Αγία
Μαρίνα στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη
(1930), της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963,1972 & 1983) και της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Αναφέρεται και ως οικισμός το
διάστημα 1907-1912 και από το 1981.
Αγία Μαρίνα ή Αγίας Μαρίνας/Μαρίνης : Ακρωτήριο στην Α-ΒΑ Αττική στην ανατολική άκρη του όρμου
Αγίας Μαρίνης. Αναφέρεται Αγία Μαρίνα στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963,
1972 & 1983), Αγίας Μαρίνας στους χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945)
και Αγίας Μαρίνης στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993).
Αγία Μαρίνα ή Αγίας Μαρίνας : Λόφος και ακρωτήριο στην περιοχή Λεγρενών Λαυρεωτικής. Αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 43/1872.
Αγία Σωτήρα : Κορυφή (340μ.) της λοφοσειράς Μαύρα Βουνά, πάνω ακριβώς (νότια) από τον οικισμό
Μιλέσιον (Μήλεσι).
Αγία Τριάδα : Περιοχή, μέσου ύψ. 1.000μ., γύρω από την ομώνυμη εκκλησία της Πάρνηθας. Έδρα του
Δασαρχείου Πάρνηθος το 1958 (Φ.Ε.Κ. 78Α/1958). Αναφέρεται και ως οικισμός το 1896, το 1971 & το 1981.
Αγία Φωτεινή : Τοποθεσία (180μ.) στα ΝΔ της κορυφής του λόφου Προφήτης Ηλίας (356μ.) της
Λαυρεωτικής, εκεί που είναι σήμερα ο οικισμός Τριανταφυλλιά. Αναφέρεται Τριανταφύλλιζα στα Φ.Ε.Κ.
54/1873 & 573Δ/2012, Φωτεινή (Photini) στο χάρτη του Kaupert (XIV, 1886) και Αγία Φωτεινή στους χάρτες
του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) και
στα Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985 & 144Δ/2012. Αναφέρονται ερείπια ομώνυμου βυζαντινού οικισμού και μοναστηριού
στο χάρτη του Kaupert (1904) κ.α. Αρχαιολογικά ευρήματα.
Αγίας Παρασκευής ρέμα : Μεγάλη ρεματιά στη Ν-ΝΑ πλευρά της Πεντέλης που αρχίζει από την κορυφή
Μικρά Μαυρηνόρα, περνά δυτικά από τη Νταού Πεντέλη και το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής στην
Καλλιτεχνούπολη και καταλήγει στο Μεγάλο Ρέμα ή Ρέμα Ραφήνας στην περιοχή Κισδάρι. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Αγίας Τριάδος ρέμα : Μεγάλη ρεματιά που ξεκινά από την Αγία Τριάδα της Πάρνηθας, όπου και πηγή,
περνά από τη βάση του τελεφερίκ και τον οικισμό Θρακομακεδόνες και καταλήγει στον Κηφισό ποταμό.
178
Αναφέρεται σε γεωλογικό άρθρο και χάρτη (1964). Έχει αναφερθεί ως Μαύρο Ρεύμα στο Φ.Ε.Κ. 211Α/1917.
Αναφέρεται από τους ορειβάτες και ως και Μικρή Χούνη.
Αγίας Τριάδος ρέμα : Μεγάλη ρεματιά στη ΒΑ Αττική που αρχίζει από την Αγία Τριάδα, στα ανατολικά της
κορυφής Στραβαετός του Βαρνάβα και καταλήγει στο Χάραδρο - ρέμα Οινόης στο Μαραθώνα. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Στο χάρτη του Σαρρή (1930) το τμήμα της ρεματιάς από το Άνω
Σούλι μέχρι το Χάραδρο αναφέρεται Χώνι ρέμα.
Αγίας Τριάδος ρέμα : Μεγάλη ρεματιά στη ΝΑ πλευρά του Πατέρα, που αρχίζει από τη Λάκκα Πατέρα και
ενώνεται στην περιοχή Μυρρίνι με το ρέμα Ζωϊρέζας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Αγίας Τριάδος χερσόνησος : Χερσόνησος (85μ.) ανατολικά της Πάχης Μεγάρων. Αναφέρεται στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1990). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957 & 660Β/1981). Βλ. & Τείχος.
Αγίασμα : Περιοχή (50μ.) στους νότιους πρόποδες της ράχης Κουλοχέρι (160μ.) Αναβύσσου. Αναφέρεται
Μεσοχώρι (αγίασμα) στο Φ.Ε.Κ. 35/1878 και Αγιασμού (Hagiasmu) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887).
Τοπική ονομασία Αγιασμόθι που αναφέρεται και στα Φ.Ε.Κ. 880Δ/2004 & 544Δ/2010. Αναφέρεται και ως
οικισμός από το 1981.
Άγιοι Θεόδωροι : Ράχη (489μ.) στα Ν-ΝΔ της κορυφής Μαύρο Βουνό του Μαυροβουνιού Βαρνάβα και στα
βόρεια του Γραμματικού. Ονομασία από το εκεί ομώνυμο εκκλησάκι (Φ.Ε.Κ. 42/1872). Αναφέρεται στους
χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
Άγιοι Θεόδωροι : Μικρό ακρωτήριο στη ΝΔ πλευρά των Γερανείων στον ομώνυμο οικισμό. Αναφέρεται στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Άγιος Αθανάσιος : Μικρό ύψωμα (452μ.) στην Πάρνηθα ΝΑ του λόφου Παλαιόκαστρο(ν) και ΒΔ του
οικισμού Κρυονέρι(ον), που έχει πάρει την ονομασία από το παλιό ομώνυμο βυζαντινό εκκλησάκι που
υπήρχε λίγο χαμηλότερα. Στην κορυφή παλιό παρατηρητήριο πυρκαγιών (πυροφυλάκιο). Αναφέρεται σε
αρχαιολογικό άρθρο (1874), στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928, 1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Άγιος Γεώργιος : Έτσι αναφέρεται Hagios Georgios στο χάρτη του Kaupert (1904), στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923) και στο Φ.Ε.Κ. 206Α/1961 πιθανώς η κορυφή Μεγάλη Κολοσούρα του Πατέρα, στα
ΝΔ του Αγίου Γεωργίου (αρχαία Ερένεια), που αναφέρεται Άγιος Γεώργιος Κουτντουριώτης στα Φ.Ε.Κ.
29Α/1953 & 265Α/1957.
Άγιος Γεώργιος : Βλ. Καντούτσαινα (412μ.).
Άγιος Γεώργιος : Βλ. Λόφος Αγίου Γεωργίου (60μ.) Κερατσινίου.
Άγιος Γεώργιος : Βλ. Λόφος Αγίου Γεωργίου (85μ.) Πάχης Μεγάρων.
Άγιος Δημήτριος : Έτσι αναφέρεται το βόρειο δίκορφο ύψωμα (356μ. & 350μ.) της λοφοσειράς που
εκτείνεται Α-ΒΑ του Μαραθώνα και πάνω (νότια) από τον οικισμό Άνω Σούλι(ον). Αναφέρεται στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991), καθώς και στα Φ.Ε.Κ.
1329Δ/1992 & 36Δ/2010. Αναφέρεται Δημήτριος (Dimitrios) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και Μάλε
Σιμίτρι στο Φ.Ε.Κ. 182Α/1928. Γύρω από τις δύο κύριες κορυφές του υπάρχουν οχυρωματικά / αμυντικά
έργα, όπως στρογγυλοί πυργίσκοι που ενώνονται με χαρακώματα. Πιθανώς των χρόνων της Τουρκοκρατίας.
Άγιος Δημήτριος : Λόφος (203μ.) στον παραλιακό δρόμο Σουνίου, μετά την Αγία Μαρίνα όπου και
ομώνυμος οικισμός (από το 1961). Αναφέρεται Δημήτριος (Dimitrios) στους χάρτες του Kaupert (VIII, 1885 &
1904), του Ελευθερουδάκη (1923) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Άγιος Δημήτριος στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1927, 1988 & 1993). Αναφέρεται Βουνός Αγίου Δημητρίου (πιο σωστή ονομασία) από τους Lepsius -
Άγιος Ηλίας : Κορυφή, ύψ. 1.020μ., στον Πατέρα, ΒΔ της κορυφής Πατέρας (1.091μ.) και πάνω (νότια) από
τη λάκκα Πατέρα. Στην κορυφή ψηλό εικονοστάσι. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) αλλά για
την κορυφή (1.091μ.).
Άγιος Ηλίας : Παλιά πηγή στα νότια της κορυφής Τσαούσι της Πάρνηθας, σε ύψ. 700μ. περίπου.
Αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893), όπου σημειώνονται και ερείπια εκκλησίας Αγίου Ηλία, καθώς
και στο χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται Προφήτης Ηλίας στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Άγιος Ηλίας : Βλ. Προφήτης Ηλίας.
Άγιος Ηλίας ή Κάστρο Άγιος Ηλίας : Βλ. Καστράκι (739μ.) στην Πάστρα.
Άγιος Ιωάννης : Λόφος (214μ.) στην ανατολική Αττική μεταξύ Βραυρώνας και Λούτσας. Στην κορυφή
υπάρχει ομώνυμο εκκλησάκι. Αναφέρεται (Joannis) στους χάρτες του Kaupert (X, 1885 & 1904), στο χάρτη
των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
179
Άγιος Ιωάννης : Απότομος χωμάτινος λόφος (243μ.) στη ΒΑ απόληξη των Γερανείων δίπλα στη Μονή του
Αγίου Ιωάννου Προδρόμου του Μακρυνού. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Άγιος Κοσμάς : Μικροχερσόνησος στα δυτικά του παλιού αεροδρομίου στο Ελληνικό. Αναφέρεται A. Kosma
στο χάρτη του Leake (1841). Αναφέρεται Κοσμάς και Άγιος Κοσμάς από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906)
και Άγιος Κοσμάς στους χάρτες του Βουγιούκα (1906), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του
Ελευθερουδάκη (1923), του Σαρρή/Σιδέρη (1930), της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1991). Αρχαία
ονομασία Κωλιάς Άκρα που αναφέρεται στους χάρτες του Kaupert (1904), του Βουγιούκα (1906), του
Ελευθερουδάκη (1923) των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1991). Αναφέρεται σποραδικά
και ως οικισμός το διάστημα 1896-1932. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Άγιος Κωνσταντίνος : Λοφίσκος (566μ.) ΝΑ των Βιλίων στον ομώνυμο οικισμό (από το 2001). Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Η περιοχή αναφέρεται Κάσια μάβα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929), ενώ στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) αναφέρεται Καστανάβα με το εκκλησάκι Άγιος Κωνσταντίνος στη
ΝΑ πλευρά της, που στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται Επάνω Καστανόβα.
Άγιος Λουκάς : Μικρό ύψωμα (420μ.) στα ΒΑ της Σταμάτας και βόρεια της Σκάρπας. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928, 1978, 1988 & 1991). Αναφέρεται Λουκάς (Lukas) στο χάρτη του Kaupert (XIX,
1889), Λουκά στο Φ.Ε.Κ. 88Α/1925 και Κατσίκι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988,
1416Δ/1993 & 35Δ/2010 αναφέρεται Άγιος Λουκάς ο λόφος και Κατσίκι η κορυφή.
Άγιος Νικόλαος : Λοφίσκος (122μ.) στον ομώνυμο οικισμό (από το 1981) της Αναβύσσου, δυτικά των
Αλυκών. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Άγιος Νικόλαος/Αγίου Νικολάου : Μικροχερσόνησος (62μ.), όπου ομώνυμο εκκλησάκι, στη δυτική πλευρά
του όρμου Αναβύσσου, που αναφερόταν κόλπος Αγίου Νικολάου στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923)
και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 1070Β/1995).
Άγιος Νικόλαος/Αγίου Νικολάου : Μικροχερσόνησος (30μ.) μεταξύ των όρμων Αγίου Νικολάου και
Θορικού στη Λαυρεωτική, όπου ομώνυμο εκκλησάκι. Αρχαιολογικός χώρος ο ομώνυμος όρμος (Φ.Ε.Κ.
175Β/1966).
Άγιος Νικόλαος/Αγίου Νικολάου : Βλ. χερσόνησος και ακρωτήριο Πούντα Λιμένος Μαρκοπούλου.
Άγιος Παντελεήμων : Έτσι αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988, 588Δ/2007 & 35Δ/2010 η κορυφή 876μ. της
Πεντέλης, πάνω (ΒΑ) από τη Μονή Αγίου Παντελεήμονος Κοκκιναρά. Παλαιότερη ονομασία Κοκκιναράς.
Αγίου Βλασίου Κορυφή : Βλ. Κορυφή Αγίου Βλασίου.
Αγίου Βλασίου ρέμα : Βλ. Μπογάζι - Αγίου Βλασίου ρέμα.
Αγίου Γεωργίου ρέμα : Μεγάλη ρεματιά στη νότια Πάρνηθα, νότια της κορυφής της Κυράς. Αναφέρεται
Ράπι χείμαρρος στο χάρτη του Σαρρή (1928) και Αγίου Γεωργίου ρέμα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936), ενώ στο
Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρυση Ε.Δ. Πάρνηθας) αναφέρεται Μεγάλο Πλατάνι ρεύμα.
Αγίου Δημητρίου : Λόφος και ρέμα στη Ν-ΝΔ πλευρά των Γερανείων. Αρχίζει από την κορυφή
Πουρναρότοπος και καταλήγει στο Σαρωνικό κόλπο, ανατολικά του ακρωτηρίου Σουσάκι. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 1/1875 και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Αγίου Δημητρίου ρέμα : Ρέμα που αρχίζει από τις Ερυθρές (Κριεκούκιον) και καταλήγει στον ποταμό
Ασωπό. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Αγίου Ιωάννου ρέμα : Ρεματιά Δ-ΒΔ των Μεγάρων που αρχίζει από τον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο, ΝΑ της
Μονής Αγίου Ιεροθέου και καταλήγει στο ρέμα Μαυρατζά. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 &
1989).
Αγίου Χαραλάμπους : Λόφος και ρέμα στη Ν-ΝΔ πλευρά των Γερανείων. Αρχίζει από την κορυφή
Πουρναρότοπος και καταλήγει στον όρμο Καλαμακίου, δυτικά του ακρωτηρίου Σουσάκι. Αναφέρεται στο
Αγκαθιές : Λόφος (513μ.) στη ΝΑ άκρη του βαθυπέδου της Οινόης, νότια του Σαρανταπόταμου Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Μάλι Ζέζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Αγκαθόλακκος : Μικρή λάκκα στα ΒΔ της κορυφής Κουκουράκος της Πάρνηθας. Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Αγκίστρι : Ακρωτήριο στα Β-ΒΔ του Χαλκουτσίου. Είναι το βορειότερο σημείο της Αττικής. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1978, 1988 & 1990).
Αγκόλφη : Ρεματιά από την Κάτω Κηφισιά μέχρι τον ποταμό Κηφισό. Αναφέρεται (Angolphi) στο χάρτη του
Kaupert (V, 1883). Αναφέρεται Καλυφτάκι ή Γκόλφι στο Φ.Ε.Κ. 383Δ/2012.
180
Αγκώνα : Περιοχή στα Α-ΝΑ των Αγίων Αποστόλων Καλάμου. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 88Α/1925, 98Δ/1985
& 144Δ/2007.
Αγναντερό : Μικρός λόφος (211μ.) στη ΒΑ Αττική μεταξύ του αρχαιολογικού χώρου της Ραμνούντος και του
Λιμνιώνα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Αναφέρεται (με λάθος υψόμετρο) Ντιέπτι στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945), Βίγλιζα στο Φ.Ε.Κ. 200Α/1985 και Ντιέπι στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Αγόρο(ς) ή Αγώρος : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) η περιοχή Βούλιασμα της Πάρνηθας. Στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007
αναφέρεται Αγόρο η λάκκα στα ΝΑ της κορυφής Βούλιασμα, δηλαδή η Μόλα.
Αγριελιά : Τοποθεσία (300μ.) στα βόρεια του Γραμματικού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1991). Αναφέρεται Άγρο Ρε στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010. Ίσως η «αγριελέα Χρυσίνα» που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
42/1872.
Αγριελίκι & Αγριελύκι : Βλ. Αγριλίκι (558μ.).
Αγριελίτσα : Βλ. Δεδεσπότη (125μ.).
Αγρικέλζα : Βλ. Αγριλιά Γραμματικού.
Αγριλέζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 100μ., βόρεια του Σουνίου, όπου αρχαίο λατομείο (υλικό για το ναό του
Ποσειδώνα στο Σούνιο), ερείπια αρχαίου πύργου και αρχαίοι πλυνοί (λάκκοι/πλυντήρια). Αναφέρεται
Αγριλίτζα στα Φ.Ε.Κ. 52/1867, 10/1868, 7/1869, 35/1878 και Αγριλέζα (Agrilesa) στους χάρτες του Kaupert
(XV, 1886 & 1904), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη
(1930). Αναφέρεται Αγριλάζα στο Φ.Ε.Κ. 70Α/1923. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ.
265Β/1957). Αναφέρεται και ως οκισμός το διάστημα 1912-1928
Αγριλέζα : Τοποθεσία (250μ.) στα δυτικά της λίμνης Μαραθώνος (220μ.) και στα ΒΑ του Πευκόφυτου.
Αναφέρεται (Agrilesa) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Αγριλιά ή Αγριλέζα : Τοποθεσία (160μ.) στα ΝΔ της παραλίας Σέσι Γραμματικού. Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Αγρικέλζα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), αλλά σε
χαμηλότερο υψόμετρο (60μ.) και Αγριλέζα στα Φ.Ε.Κ. 1146Δ/1994 & 36Δ/2010.
Αγριλιά : Ράχη (383μ.) στα ΒΑ των Σκούρτων Δερβενοχωρίων και δυτικά του λόφου Στεφάνα και του
ρέματος Μπιθοσακκούλι. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Αναφέρεται Αργυλέζα στο
χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Αγριλιά : Μικρή ράχη (154μ.) στα δυτικά του οικισμού Αύρα Μαραθώνος. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Αναφέρεται Αγριλέζα στα Φ.Ε.Κ. 1146Δ/1994 & 36Δ/2010.
Αγριλιά - Καμάρα : Ρεματιά στα βόρεια του οροπεδίου Σκούρτων (Δερβενοχωρίων). Αρχίζει ως Αγριλιά
βόρεια της κορυφής Πασχαλιές και καταλήγει ως Καμάρα στον Ασωπό ποταμό. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Αγριλίκι : Μικρό βουνό, ύψ. 558μ., ΒΔ της Ν. Μάκρης. Αποτελεί τη ΒΑ προέκταση της Πεντέλης. Αναφέρεται
σε διάφορα βιβλία ως Αργαλίκι (1836, 1853, 1862 & 1863), Αγριελύκι (1893) και Αγρηλήκι (1946).
Αναφέρεται Αγριελίκι (Agrieliki) στους χάρτες του Kaupert (XII, 1886 & XIX, 1889) και του Σαρρή/Σιδέρη
(1930) και Αγριλίκι στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991), καθώς και στο
Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010. Πιθανώς έχει πάρει την ονομασία αυτή από τις πολλές αγριελιές που αφθονούσαν στις
πλαγιές του. Στη ΝΑ ράχη (365μ.) υπάρχουν ασαφή ίχνη πιθανώς αρχαίου βωμού (Ηρακλέους Εμπυλίου;),
ενώ χαμηλότερα (260μ.) έχουν βρεθεί ένα βάραθρο 35μ. και ένα σπηλαιοβάραθρο (20μ.), ενώ ακόμα
χαμηλότερα (206μ.) υπάρχουν λείψανα αρχαίας οχύρωσης (πιθανώς ακρόπολης με περίμετρο 300μ.
περίπου) και μιας μικρής σήραγγας. Η περιοχή έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957
& 866Β/1977), καθώς και ιστορικός τόπος και τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 366Β/1980).
Αγριλίτζα : Βλ. Αγριλέζα Σουνίου.
Αγριόκαστρο(ν) : Λόφος (313μ.) στα ΝΑ της Κερατέας. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989). Αναφέρεται Οβριό Καστρο (Ovrio Kastro) στους χάρτες
του Kaupert (XVI, 1887 & 1904) και του Ελευθερουδάκη (1923), Οβριόκαστρον στο χάρτη του Βουγιούκα
(1906), και Εβραιόκαστρον στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Οβριόκαστρο στο Φ.Ε.Κ.
1070Β/1995 και Αβρόκαστρο ή Εβραιόκαστρο στα Φ.Ε.Κ. 427Δ/2011 & 205Δ/2012. Στην κορυφή ερείπια
αρχαίας οχύρωσης.
Αγριοφυστικιά : Τοποθεσία (150μ.) στα ΒΔ της Αυλώνας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1990). Αναφέρεται Κοκορέτσεζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
181
Αγριοφυστικιά : Τοποθεσία (549μ.) στα βόρεια του Μικροχωρίου Βαρνάβα. Χωρίζεται από το βουνό Καμάρι
με τη χαράδρα Χούνη. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1990). Αναφέρεται Μάλα
Κοκορέτσι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Κοκορέτσιζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1941/1945).
Άγρο Ρε : Βλ. Αγριελιά (300μ.) Γραμματικού.
Αγχεσμός : Αρχαία ονομασία βουνού της Αττικής, που αναφέρει ο Παυσανίας στα «Αττικά» του (32,1). Έχει
αναφερθεί ότι ταυτίζεται με αυτή την ονομασία ή ο Λυκαβηττός ή τα Τουρκοβούνια. Έχει διατυπωθεί και η
άποψη ότι Αχγεσμός είναι ένα άθροισμα (σύμπλεγμα) λόφων (Σουρμελής, Ενισλείδης, Arrigoni κ.ά.).
Αναφέρεται και στο Φ.Ε.Κ. 393Α/1914 (δάσωση του λόφου), χωρίς σαφή διατύπωση.
Αδάμες : Περιοχή και ρέμα κοντά στον Κηφισό ποταμό, μεταξύ Νέας Κηφισιάς και Εκάλης. Αναφέρεται
(Adames R.) στο χάρτη του Leake (1841), (Adamis) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) και στους χάρτες του
Σαρρή (1928), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993), καθώς και στα Φ.Ε.Κ.
133Β/1934, 173Δ/1977, 1392Δ/1993 & 428Δ/2011. Αναφέρεται και ως οικισμός Αδάμη & Αδάμες (1840-
1853).
Αδάμη ή Αδάμι : Ρεματιά στα νότια της Πλάκας Λαυρεωτικής που «σβήνει» στην κοιλάδα του Θορικού.
Αναφέρεται Adami στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887 & 1904) και από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906).
Αέρας : Κορυφή στην ψηλή περιοχή της Πάρνηθας, ύψ. 1.127μ. Όλη τη νότια πλευρά της κορυφής διασχίζει
ο κεντρικός δρόμος που ανεβαίνει στην Πάρνηθα. Αναφέρεται (Korifi tis Aeras) στο χάρτη του Kaupert (XX,
1893) και Κορυφή Αέρα στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007. Αναφέρεται Μαληαέρας σε
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), Μάλι Αέρας σε χάρτη του Ε.Δ. Πάρνηθας του Υπ. Γεωργίας και Αέρας στο Φ.Ε.Κ.
337Δ/2007. Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την έχει ανώνυμη.
Αέρας : Διάσελο (825μ.) στην ανατολική πλευρά των Γερανείων και Α-ΝΑ της ράχης Καστράκι, όπου και
διασταύρωση του δρόμου από Δερβένι για κορυφή ή για Αγίους Θεοδώρους. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1988). Βλ. & Καστράκι (1.058μ.).
Αέρας : Ράχη (429μ.) στα ΝΑ της κορυφής Άγιοι Θεόδωροι του Μαυροβουνιού Βαρνάβα και στα Β-ΒΑ του
Γραμματικού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Έρεζα στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010 και Έριζα στο Φ.Ε.Κ. 1146Δ/1994. Ίσως το «έριζα Σαρρά»
που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 42/1872.
Αερώης : Βλ. Λιβαδόστρας ρέμα.
Αετόβρυση : Άλλη ονομασία της πηγής Σκίπιζα της Πάρνηθας. Αναφέρεται Αετόβρυση (Σκίπιζα) στον
αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936).
Αετοκορυφή : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) η ΒΔ άκρη (493μ.) του λόφου Μελετάκι στον
Πατέρα και απέναντι (ανατολικά) από το Κανδήλι. Βλ. & Κιάφα Σκίπιε.
Αετόπετρα : Βλ. Πέτρα Αετού (855μ.) στον Κιθαιρώνα.
Αετός : Κορυφή (774μ.) στη δυτική Πάρνηθα και ΝΔ της κορυφής Κούμπουλα. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) αναφέρεται Ρούδι και Μάλια Ρούδι στο Φ.Ε.Κ.
208Α/1969. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Αετός : Βλ. Σταυραετός (628μ.) στον Υμηττό.
Αετοφωλιά : Κορυφή (709μ.) στη νότια πλευρά του Μικρού Κρύφτη του Πατέρα. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1989).
Αητοφωλιά : Μικρός λοφίσκος (98μ.) στα ΒΔ του Συκαμίνου Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1990) και στα Φ.Ε.Κ. 692Δ/1998 & 33Δ/2012 (ως Αετοφωλιά).
Αιγάλεω : Βουνό, δυτικά της Αθήνας και ΒΔ του Πειραιά, με ύψ. 463μ. Στην αρχαιότητα αναφερόταν
Αιγάλεως (Ηρόδοτος, Η,90 - 5ος π.Χ. αι.) ή Αιγάλεων (Θουκυδίδης, Β,19 - 5ος π.Χ. αι.). Πιθανώς προέρχεται
από τις αρχαίες λέξεις αίγες = κύματα και αιγίδες = καταιγίδες και λάας ή λάος = λίθος, πέτρα, δηλαδή
βραχώδης τόπος πάνω στον οποίο σπάζουν γεμάτα αφρούς τα μεγάλα κύματα (βλ. Αιγαί, Αιγαίον, Αίγειρα,
Αιγηΐς κ.ά.). Αναφέρεται Κορύδαλος στη Γεωγραφία του Μελετίου (1807). Αναφέρονται οι ονομασίες
Aegaleos, Corydallus (Scarmanga), Poecilum (Dhafni) στο χάρτη του Leake (1841), Όρη του Σκαραμαγκά
και του Δαφνίου (Berge von Skaramanga und Dafni) στο χάρτη του Kaupert (III, 1882), Berge von
Skaramanga & Vuno tu Daphniu στο χάρτη του Kaupert (1904), Όρη Σκαραμαγκά & Κορυδαλός (Βουνό του
Δαφνιού) στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και Όρος Σκαραμαγκά στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Αιγάλεω σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ. και της Ε.Σ.Υ.Ε. Κατά τον E.
Arrigoni (1970) επί Τουρκοκρατίας αναφερόταν και ως Δαφνοβούνι. Ο χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1936) αναφέρει το
ψηλό τμήμα του βουνού (λανθασμένα) Κορυδαλλός. Οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. αναφέρουν και την ονομασία
182
Βουνό Σκαραμαγκά που την τοποθετούν πάνω από την κορυφή 359μ. Στο χάρτη του Kaupert (III, 1882)
αναφέρεται Ziegenberg (Βουνό των αιγών, δηλ. Αιγάλεω) το ύψωμα Κορυδαλλός (284μ.) στα ανατολικά της
ψηλότερης κορυφής. Έχει χαρακτηριστεί τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 669Β/1968 & 236Β/1969).
Αιγίπλαγκτον : Η αρχαία ονομασία πιθανώς της σημερινής Παλιοβούνας Γερανείων. Αναφέρεται τον 6ο ή
5ο π.Χ. αι. από τον Αισχύλο (Αγαμέμνων, στ. 281-311) που αναφέρει ότι στην κορυφή αυτή άναψε μία από
τις 7 φωτιές που ανήγγειλαν την άλωση της Τροίας.
Αιγόσθενα : Περιοχή, που αναφέρεται με την αρχαία ονομασία της, στη ΒΔ Αττική, στον ομώνυμο όρμο και
μεταξύ του Κιθαιρώνα και του Πατέρα, όπου η αρχαία ομώνυμη ακρόπολη με το φρούριο του 4ου-3ου αι.
π.Χ. και πολλές αρχαιότητες. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 60Β/1966,
607Β/1981 & 387Β/1983). Αναφέρεται Γερμαινόν από τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894) και Πόρτο Γερμενό
στο Φ.Ε.Κ. 567Δ/2010. Αναφέρεται οικισμός Γερμανόν & Γερμενός το διάστημα 1879-1940 και ως Αιγόσθενα
μετέπειτα.
Αιματόρριζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 130μ., στη Δ-ΝΔ πλευρά της Μερέντας, γύρω από το εκκλησάκι του
Αγίου Γεωργίου. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 62/1878 & 522Δ/1993. Οι κάτοικοι των Καλυβίων «Θορικού»
ονομάζουν Αιματόρριζα (reza e giakut - Ρίζα Γκιάκου) όλο το βουνό. Σύμφωνα με το θρύλο ονομάστηκε έτσι
από το αίμα του δράκου που έβαψε τα χώματα και τον οποίο σκότωσε ο Άγιος Γεώργιος (Σαρρής, 1928 &
Φουρίκης, 1930).
Αιξωνή(ς) : Μικροχερσόνησος / ακρωτήριο μεταξύ της Βούλας και της Γλυφάδας. Αναφέρεται στο χάρτη της
Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1991). Αναφέρεται C. Agia or Pavlo στο χάρτη του Leake (1841). Αναφέρεται
Νησί (Nisi) στο χάρτη του Kaupert (VIII, 1885). Αναφέρεται ακρωτήριο Αιξωνής σε χάρτη του 1944 (524 Pal.
Fd. Survey Coy.) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991). Αναφέρεται Πούντα ακρωτήριο στους χάρτες του
Βουγιούκα (1906), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη
(1930).
Αίττος : Βλ. Έτος (198μ.).
Ακρόπολη : Λοφίσκος (156μ.) στην Αθήνα, όπου ο ομώνυμος αρχαιολογικός χώρος (Παρθενών, Ερέχθειον,
Ναός Αθηνάς, Προπύλαια κ.ά.). Αναφέρεται και ως Ιερός Βράχος.
Αλεμάνι : Παλαιότερη ονομασία της λάκκας Παλιοχώρι της Πάρνηθας. Αναφέρεται σε περιγραφή ανάβασης
του 1890.
Αλεποβούνι : Λόφος (299μ.) στη δυτική πλευρά του βόρειου Υμηττού, μεταξύ των οικισμών Καισαριανή και
Βύρωνα. Αναφέρεται (Fucksberg) στους χάρτες του Kaupert (IV, 1882), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929), στο Φ.Ε.Κ. 360Α/1930 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011.
Αλεποβούνι : Βλ. Λαγοβούνι 107μ.
Αλεπούς Τρύπα : Βλ. Καραούλι (438μ.) στην Άνοιξη.
Άλικο ή Αλικό(ς) : Μεγάλη περιοχή/κοιλάδα, μέσου ύψ. 30μ., βόρεια της Αγίας Μαρίνας και της Λομβάρδας
και μεταξύ των λόφων Μπαράκο και Αγίου Δημητρίου. Αναφέρεται Αλικό και Πηγάδι Αλικού στο Φ.Ε.Κ.
66/1881, Aliko στο χάρτη του Kaupert (1904), Άλικο στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Αλικό στο χάρτη
του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Αλικός σε διάφορα κείμενα. Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) αναφέρεται
Πηγάδι Αλίκου το πηγάδι στη ρεματιά. Αναφέρεται φρέαρ Άλυκο από τον E. Arrigoni (1970) και Αλυκός και
πηγάδι Αλυκού σε τοπικό χάρτη (1995).
Αλίπεδον : Ονομασία που αναφέρεται για τελματώδη ή προσχωσιγενή παραλιακά εδάφη, π.χ. στον όρμο
του Φαλήρου κ.α. Έτσι αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) το ΒΑ τμήμα του Έλους Σχινιά.
Αλμυρά λίμνη ή Αλμυρολίμνη Δρακονέρα : Βλ. Λίμνη Στόμι.
Αλογάρης : Λοφίσκος (135μ.) στα Β-ΒΑ της Αναβύσσου και του Αγίου Παντελεήμονος. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Βαλμάς στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε
χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 1233Δ/1992 & 428Δ/2011. Αρχαιολογικά
ευρήματα. Βλ. & Βαλμάς.
Άλογο : Παράξενη και λανθασμένη ονομασία που αναφέρουν οι νεότεροι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992)
για το Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας. Αναφέρεται Μάλι Γκέρι (Άλογο) στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Αλογόρραχη : Κορυφή (726μ.) στη Ν-ΝΔ Πάρνηθα, βόρεια της Φυλής (Χασιάς). Στη νότια άκρη της και στην
αρχή της μικρής χαράδρας, βρίσκεται η σπηλιά Καλόγερου. Μία μεγαλύτερη σπηλιά, που χρησιμοποιείται για
στάνη, βρίσκεται στη δυτική πλευρά της. Στις ορθοπλαγιές που βρίσκονται στη νότια πλευρά της γίνονται
αναρριχήσεις. Σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908) αναφέρεται Κόκκινη Πέτρα (λόγω του
χρώματος των πετρωμάτων της). Αναφέρεται Αλογόπετρα στο χάρτη του Σαρρή (1928) και σε χάρτη του Υπ.
Γεωργίας (1976). Αναφέρεται (λανθασμένα) Μπετουγιάννη στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και σε χάρτη
183
του Δασαρχείου (1967). Αναφέρεται Αλογόρραχη στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994) και Αλογοράχη στο
Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Αλυκαί ή Αλυκή (Αναβύσσου) : Παλαιά βαλτώδης έκταση - λούτσα στη βόρεια πλευρά του κόλπου της
Αναβύσσου. Αναφέρεται Salinen Etabl. Anavysos στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887), Saline στο χάρτη του
Kaupert (1904), Αλυκή στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930),
Αλυκαί Αναβύσσου στο Φ.Ε.Κ. 74Α/1920 και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε χάρτη
του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.). Αναφέρεται και ως οικισμός το 1896 και το 1928.
Αλυκαί ή Αλυκή Μεγάρων : Βλ. Βλυχάδα Μεγάρων.
Αλυκαί ή Αλυκή (Χαλκουτσίου) : Παραλιακή βαλτώδης έκταση - λούτσα / λιμνοθάλασσα στα ανατολικά του
Χαλκουτσίου και ΒΔ της Σκάλας Ωρωπού. Αναφέρεται Αλυκαί στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928, 1990 & 1991),
Αλυκή στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Μπίρη (1954) και Αλυκές στο Φ.Ε.Κ.
63Δ/2012.
Αλυκή : Βλ. Βελάνι ακρωτήριο στη Λούτσα και Τηγάνι στο Παλαιό Φάληρο.
Αλυκή (Βούλας) : Παραλιακή βαλτώδης έκταση - λούτσα μεταξύ της Βούλας και της Γλυφάδας. Αναφέρεται
(Aliki) στο χάρτη του Leake (1841), (Haliki) στο χάρτη του Kaupert (VIII, 1885) και στους χάρτες των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του
Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Αλυκή (Λούτσας) : Βαλτώδης έκταση - λούτσα στην παραλία της Αρτέμιδος (παλ. ονομ. Λούτσα), Β-ΒΑ από
το εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα. Αναφέρεται στους χάρτες του Kaupert (X, 1885), των Ελευθερουδάκη -
Μπαρτ (1912), της Γ.Υ.Σ. (1927) και της Γ.Υ.Σ. (1990) αλλά σε λάθος θέση. Αναφέρεται Αλυκή
(εγκαταλελειμ.) στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Άλυκο ή Αλυκός : Βλ. Άλικο ή Αλικός.
Αλωνάκι : Έτσι αναφέρονται (Alonaki) μία πηγή κοντά στον αυχένα Πάνα, καθώς και το ρέμα Καμπέρα -
Μποντιά της Πάρνηθας στους χάρτες του Kaupert (XXIV, 1894 & 1904), καθώς και μία τοποθεσία στα βόρεια
της ράχης Κούμπουλα, σε ύψ. 750μ., στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929).
Αλωνάκι : Μικρή λάκκα στα νότια της κορυφής Στατήρι της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο βιβλίο «Αι πηγαί της
Πάρνηθος» του Ι. Σαρρή (1926). Οι σημερινοί χάρτες το αναφέρουν Πετράλωνα.
Αλώνι ή Αλωνάκι : Έτσι αναφέρεται μικρή «λάκκα», σε ύψ. 840μ. ή 760μ., στη ράχη Κατσουλέρια μεταξύ
των ρεμάτων Αγίου Γεωργίου και Πλατανάκι στη νότια Πάρνηθα. Αναφέρεται Αλώνι στο χάρτη του Σαρρή
(1928), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) και στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρυση Ε.Δ. Πάρνηθας). Αναφέρεται Αλωνάκι
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1936/1944) και του Δασαρχείου (1967).
Αλώνι Νίκα : Έτσι αναφέρεται η αρχή του ρέματος Νίκα στην Κουμαρόρραχη της Πάρνηθας στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1929), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Ε.Ο.Σ. Αχαρνών (1995).
Αλώνια : Παραλιακή τοποθεσία Δ-ΒΔ της Σκάλας Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Η περιοχή Αλώνια - Νέα Παλάτια - Λομπέρδε (αρχαίος Ωρωπός) έχει
χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 84Β/1969).
Αμμουδερή : Βλ. Κιάφα Σούρι (640μ.) στον Κιθαιρώνα.
Αμμουδιά : Περιοχή στα Β-ΒΔ των Άνω Λιοσίων. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994).
Αναφέρεται Λιούγκου σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908), Λιούγκο στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929), Λιούγκο και Άμμος στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και ως θέση Ρέθι στο Φ.Ε.Κ.
19Δ/1976 και ως Ρέθι Λιούγκο στο Φ.Ε.Κ. 432Δ/1994. Πιθανώς έχει πάρει την ονομασία από τη λίμνη που
σχηματιζόταν σε περίοδο βροχοπτώσεων. Πιθανώς από το αρβαν. ljug = κοίλωμα με νερό ή αρδευτικό
κανάλι. Βλ. Λίμνη Άνω Λιοσίων.
Αμπελάκι : Μικρή ράχη (436μ.) στη Β-ΒΑ απόληξη της Πεντέλης και στα ΝΑ του οικισμού Ραπεντώσα.
Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Σπανός στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929), στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και σε γεωλογικό χάρτη (1957).
Αμπέλια : Βλ. Βρέστιζα (498μ.) στην Πάρνηθα.
Αμπελών : Παραλιακή περιοχή στον όρμο των Αγίων Αποστόλων. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1990). Αναφέρεται Τζελέπι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Άμπουλθι : Παλαιά τοπική ονομασία του ρέματος Κρύα Βρύση της Πάρνηθας. Αναφέρεται Άμπελη από τον
Αιγινήτη (1908) ως πηγή και ως διακλάδωση του Αδριανείου υδραγωγείου. Αναφέρεται Άμπολη στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1928). Πιθανή ονομασία από το αρβαν. ambule-ι = πηγή που αναβλύζει και υποκοριστικό ambul-
thi (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Αμυγδαλέζα : Βλ. Αμυγδαλιά & Αμυγδαλιές & Μυγδαλέζα.
184
Αμυγδαλιά : Περιοχή Β-ΒΑ της Σταμάτας, σε μέσο ύψ. 340μ. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1991). Αναφέρεται Μυγδαλέζα (Migdalesa) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη
(1930) και στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010 και Αμυγδαλέζα στα Φ.Ε.Κ. 716Δ/1988 & 1194Δ/1992. Έχει αναφερθεί ως
οικισμός Μαγδαλέζα το 1907 & το 1912.
Αμυγδαλιά : Τοποθεσία (150μ.) στα βόρεια του οικισμού Μήλεσι (Μιλέσιον) Ωρωπού. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Αμυγδαλιάς ρέμα : Ρεματιά στη ΝΑ άκρη των Γερανείων. Αρχίζει δυτικά του λόφου Καβαλλάρης και
καταλήγει στον κόλπο Μεγάρων στην Κινέτα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Αμυγδαλιές : Περιοχή βόρεια των Αχαρνών, σε μέσο ύψ. 320μ. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 &
1994). Στο Φ.Ε.Κ. 3Δ/1972 και σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) αναφέρεται Αμυγδαλέζα. Σε αρκετά Φ.Ε.Κ.
της δεκαετίας του 1950 αναφέρεται και ως Μυγδαλέζα.
Αμφιάλη : Βλ. Φιλοτούρη ακρωτήριο.
Αμφιάρειον : Περιοχή (αρχαία ονομασία), μέσου ύψ. 140μ., στη μεγάλη ρεματιά Μαυροδήλεσι στα Δ-ΒΔ του
Καλάμου. Αναφέρετασι στο Φ.Ε.Κ. 189Α/1921. Έχουν βρεθεί λείψανα πολλών αρχαίων μνημείων του 4ου &
2ου αι. π.Χ. προς τιμήν του θεού - ήρωα Αμφιάραου, όπως ναός, βωμός, θέατρο, στοά, αγορά, καθώς και
οικισμός. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957), καθώς και ιστορικός τόπος και
τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 832Β/1979).
Αμώμων Όρος : Ονομασία του Πεντελικού κατά το 17ο αι.
Αναβάθρι : Βλ. Πεταλάς Βαρνάβα.
Ανάβρυτα : Περιοχή (270μ.) μεταξύ Αμαρουσίου και Κηφισιάς. Αναφέρεται (Anavryta) στο χάρτη του
Kaupert (V, 1883) και Αναβρυτά στο Φ.Ε.Κ. 126Α/1957. Αναφέρεται και ως Κτήμα Συγγρού στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται κτήμα Ανάβρυτα κληρονομία Ιφιγενείας Συγγρού στο Φ.Ε.Κ.
83Δ/1961.
Ανάκασα : Περιοχή γύρω από τον ποταμό Κηφισό, στο ύψος των Αγίων Αναργύρων (Φ.Ε.Κ. 223Α/1954).
Αναφέρεται Άνω Ανάκασα και Κάτω Ανάκασα στο Φ.Ε.Κ. 89Α/1921.
Ανδρώνη : Βλ. Πέτρα Αντρώνη (639μ.) στον Πατέρα.
Ανεμόμυλος : Τοποθεσία στην περιοχή της Περαχώρας Λουτρακίου, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
40/1873.
Ανετόπι : Ρεματιά με πηγή, σε ύψ. 280μ., και καταρράκτη, σε ύψ. 220μ., στα Β-ΒΔ του βουνού Μαυρηνόρα
(646μ.) Μαλακάσας που καταλήγει στη μεγάλη ρεματιά Μαυροσουβάλα. Αναφέρεται στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ. 457Δ/2007 ως Μύρεζα ή Ανετόπι.
Άντρον Νυμφών : Έτσι αναφέρεται σε διάφορα κείμενα η σπηλιά στο ρέμα Κοκκιναρά της Πεντέλης.
Άντρον Πανός : Βλ. Πανός σπήλαιο στην Πάρνηθα.
Αντρόνι : Βλ. Πέτρα Αντρώνη (639μ.) στον Πατέρα.
Άνυδρος : Έτσι αναφερόταν παλαιότερα σε διάφορα κείμενα ο νότιος Υμηττός. Αναφέρεται Anhydrus
(Mavro Vuni) στο χάρτη του Leake (1841).
Άνω Ανάκασα : Βλ. Ανάκασα.
Άνω Βένιζα : Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989) αναφέρονται δύο τοποθεσίες Άνω Βένιζα στον Πατέρα.
Μία στην περιοχή Βένιζα (βλ. λέξη) και μία 3 χλμ. ανατολικότερα, στη νότια είσοδο του Μικρού Βαθυχωριού.
Άνω Κουλαντζίκι : Βλ. Κολαντζίκι.
Άνω Λιμικό(ν) ή Άνω Λοιμικό(ν) : Βλ. Λοιμικό(ν) στη Ραμνούντα.
Άνω Μπύριζα : Βλ. Μπύριζα (897μ.) στην Πεντέλη.
Άνω Ντούσια : Τοποθεσία (150μ.) στα Δ-ΝΔ του Κορωπίου στην παλιά περιοχή Μοναστηριακά ή
Κατουνίτσα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 678Δ/2010.
Άνω Πευκανέας : Βλ. Πευκανέας.
Άνω Πλακωτό : Τοποθεσία (160μ.) στα Α-ΝΑ της κορυφής Αγίου Βλασίου (386μ.). Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1993).
Άνω Πυρναρί : Βλ. Πιρναρή ή Πιρναρί στον Υμηττό.
Απογιούρισμα : Τοποθεσία (346μ.) στη ΒΑ άκρη των Γερανείων και ΒΑ από το Δερβένι, εκεί που κάνει μία
μεγάλη στροφή ο δρόμος από τα Μέγαρα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Πιο σωστή ονομασία
Απογύρισμα που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 571Δ/1993.
185
Απογύρισμα : Θέση στη ρεματιά Πιρναρή του Υμηπού, λίγο πριν το διάσελο Σταυρός και κάτω από τα εκεί
αμφιθεατρικά βράχια. Αναφέρεται σε σπηλαιολογικά άρθρα.
Αποσπόρη πηγάδι : Βλ. Μερκούρη πηγάδι.
Άρα Κάλα ή Άρα Κάλι ή Άρα Κάλη : Τοποθεσία στην περιοχή Βούντημα της Πάρνηθας, άγνωστο που.
Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 24/1873 & 49/1873. Στα αρβαν. are / ar-a σημαίνει αγρός, χωράφι. Αναφέρεται
χωράφι Κάλη στο Φ.Ε.Κ. 73Α/1906.
Άρα Κέκι : Βλ. Σαμάρι Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Στα αρβαν. are / ar-a σημαίνει αγρός, χωράφι.
Αραλάλα : Παλιά τοπική ονομασία της κορυφής Μάλεζα ή Μύτη (845μ.) της Πάρνηθας. Στα αρβανίτικα
σημαίνει χωράφι (a-ra) του Λάλα. Αναφέρεται χωράφι Λάλα στο Φ.Ε.Κ. 73Α/1906 και Λάλα σε χάρτη του
Ε.Ο.Σ. Αχαρνών. Αναφέρονται δύο τοποθεσίες Μάλιζα και χωράφι Λάλα στο Φ.Ε.Κ. 135Α/1906, άγνωστο
που ακριβώς.
Αραλίτζιζα ή Αραλίτσα : Τοποθεσία (201μ.) στα βόρεια του λόφου Μαυροκορυφή ή Μάλεζι (215μ.).
Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) στο οποίο σημειώνονται και ερείπια πύργου, ενώ στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται τοποθεσία Αραλίτσα στα δυτικά του ακρωτηρίου Κάλαμος.
Αράπης : Λοφίσκος (268μ.) στη δυτική πλευρά του Υμηττού, νότια από το Αλεποβούνι στο Βύρωνα.
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 544Δ/2007. Αναφέρεται από το 19ο αι. σε πολλά άρθρα και βιβλία ως Ζωοδόχος
Πηγή, από το ομώνυμο εκκλησάκι που υπάρχει εκεί και σημειώνεται σε όλους τους χάρτες (Kaupert &
Γ.Υ.Σ.).
Αράπης : Πηγή στη Β-ΒΔ Πάρνηθα, σε ύψ. 360μ., προς το Μαυρόρεμα, Α-ΒΑ της Ευαγγελίστριας (Δικλισιά)
και στα Δ-ΝΔ της Αγίας Μαρίνας. Αναφέρεται και ως Ράπι.
Αράπικα : Τοποθεσία στο Παλαιό Φάληρο. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 37/1879.
Αράχουντες : Τοποθεσία, σε μέσο ύψ. 500μ., στα ΒΑ της κορυφής Στραβαετός του Μαυροβουνιού
Βαρνάβα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Αραχούτα : Τοποθεσία στα δυτικά του Γραμματικού, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
42/1872.
Αργαλίκι : Βλ. Αγριλίκι (558μ.).
Αργυλέζα : Βλ. Αγριλιά (383μ.) στα Δερβενοχώρια.
Αρδηττός : Λοφίσκος (131μ.) των Αθηνών στα ΝΑ της Ακρόπολης και Ν-ΝΔ του Λυκαβηττού, που
αναφέρεται με την αρχαία ονομασία του (πιθανώς πελασγικής προέλευσης). Αναφέρεται (Ardettos) στο
χάρτη του Kaupert (IV, 1882). Αναφέρεται Λόφος Αρδηττού στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. Έχει χαρακτηριστεί
αρχαιολογικός χώρος προς την κοίτη του Ιλισού, όπου το ιερό της Αγροτέρας Αρτέμιδος (Φ.Ε.Κ. 268Β/1956).
Άρειος Πάγος : Έτσι αναφέρεται, με την αρχαία ονομασία, η βραχώδης ράχη μεταξύ του Ιερού Βράχου της
Ακρόπολης και του Λόφου των Νυμφών.
Αρεμάδα : Τοποθεσία (380μ.) στα ΒΔ των Πισίων προς τον Άγιο Βλάσιο της Περαχώρας. Τοπική ονομασία.
Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Αρί : Περιοχή, μέσου ύψ. 70μ., στα ΒΑ του Αγίου Παντελεήμονα Αναβύσσου, μεταξύ του δρόμου για
Κερατέα και του λόφου Χάρβαλο. Αναφέρεται Αρύ στο Φ.Ε.Κ. 30/1871, (Ari) στους χάρτες του Kaupert (XVII,
1887) και του Ελευθερουδάκη (1923), Άρη στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Άρης στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) και Αρί στο Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985. Αναφέρεται και ως οικισμός Άρη το διάστημα
1907-1920 και Αρί από το 1991. Αρχαιολογικά ευρήματα.
Αρί ρέμα : Ρέμα που σχηματίζεται από τα μικρότερα ρέματα Μόκριζας, Μανούσσου και Μάριζας και
«καταλήγει» στον όρμο Αναβύσσου. Αναφέρεται (Ari Reuma) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887).
Άρμα : Κορυφή (884μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα. Βρίσκεται στη δυτική πλευρά του φαραγγιού της Γκούρας, πάνω
(βόρεια) από τη Μονή Κλειστών. Το Άρμα έχει εκτεταμένες ορθοπλαγιές συνολικού μήκους 900μ. περίπου,
στις οποίες έχουν ανοιχτεί αξιόλογες αναρριχητικές διαδρομές. Οι Α-ΝΑ πλευρές του Άρματος, όπου και οι
ορθοπλαγιές, λέγονται Kαλιακoύδα. Η Δ-ΝΔ ραχούλα από την κορυφή λέγεται Παγανιά, η περιοχή στα
βόρεια του Άρματος λέγεται Καλαμαρά, και το κατηφορικό οροπέδιο Δ-ΝΔ της κορυφής λέγεται Στράτι.
Αναφέρονται στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) οι ονομασίες Καλαμαρά (Kala-mara) και Βράχος Άρματος
(Harma Felsen). Αναφέρεται στον αλφαβητικό οδηγό της Αττικής (1923), στο χάρτη του Σαρρή (1928), στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929 & 1936) και σε χάρτη του Δασαρχείου (1967). Στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1992)
αναφέρεται Ομαλή, ονομασία τελείως άγνωστη στην περιοχή και άσχετη με τη μορφολογία της κορυφής.
Άρμα είναι και η αρχαία ονομασία της κορυφής που αναφέρεται και από τον Στράβωνα (2ος π.Χ. αι.). Στο
Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 αναφέρεται η κορυφή Άρμα και Ομαλή η ΝΔ πλαγιά της.
186
Αρμάδε : Τοποθεσία (750μ.) στην Πάρνηθα, βόρεια της Μονής Αγίων Κυπριανού & Ιουστίνης και Ν-ΝΔ της
κορυφής Κορομηλιά. Σημαίνει στ’ αρβαν. μεγάλο χωράφι και στο κέντρο του υπάρχει πηγάδι. Αναφέρεται
Ψηλό Αλώνι στο χάρτη του Σαρρή (1928) και Μεγάλο χωράφι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929).
Αρμακάς : Ράχη (390μ.) στη ΒΔ απόληξη της κορυφής Πυργάρι (508μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα και στα Ν-ΝΑ του
οικισμού Άγιος Θωμάς. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Αρμένι ή Αρμένη : Τοποθεσία (10μ.) στα ΝΑ του λόφου Κοτρώνι του Μαραθώνα. Αναφέρεται (Armeni) στο
χάρτη του Kaupert (XIX, 1889). Αναφέρεται Αρμένη στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1991).)
Αρμενιά : Δίκορφο ύψωμα (759μ.-722μ.) στη βόρεια πλευρά της Πάρνηθας, πάνω (νότια) από τον οικισμό
Αυλώνα. Οι βραχώδεις ΒΔ πλαγιές του έχουν χρησιμοποιηθεί παλαιότερα για αναρριχητική σχολή βράχου.
Δίπλα στην κορυφή υπάρχει εικονοστάσι και ένας μεγάλος σταυρός, ορατός από μακριά. Σε χάρτη του 1838
αναφέρεται Αρμένι (Mt. Armeni), όπως και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1948) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 &
1983), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007. Αναφέρεται Μεγάλο Αρμένι στο χάρτη του Σαρρή (1928), Αρμενιά
στα Φ.Ε.Κ. 18/1873 & 73Α/1906, στο Ημερολόγιο Ο.Σ. (1925) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992) και Αρμινιά
στο Φ.Ε.Κ. 290Α/1947. Στο χάρτη του Kaupert (1904) αναφέρεται Αρμένι (Armeni) όλη η λοφοσειρά (5 χλμ.)
προς τα ανατολικά, όπως και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923).
Αρτέμιδος πηγή : Παλαιότερη ονομασία της πηγής Βεργούτιανι στη ΒΑ πλευρά του Κιθαιρώνα, δίπλα στο
ερημοκκλήσι της Αγίας Άννας.
Αρτικές : Τοποθεσία (180μ.) στους δυτικούς πρόποδες της Ράχης Ντόσκουρη του Πατέρα. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 771Δ/1985 και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Ασβεστοκάμινο : Βλ. Λόφος Ασβεστοκαμήνου (269μ.).
Ασβεστότοπος : Βλ. Καντούτσαινα (412μ.).
Ασημόπετρα : Τοποθεσία στα ανατολικά της Κινέτας. Αναφέρεται στο χάρτη του Φ.Ε.Κ. 618Δ/2010.
Ασκηταρειό ή Ασκηταριό : Μικροχερσόνησος (27μ.) στα ΝΑ του όρμου «Μαρίκες» της Ραφήνας, όπου
ίχνη προϊστορικού οικισμού. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 118Β/1954). Αναφέρεται Ασκητάρι στα Φ.Ε.Κ. 188Α/1970 &
95Δ/1978 και Ασκητάριο στο Φ.Ε.Κ. 399Δ/2012.
Άσπρα Μάρμαρα : Τοποθεσία (700μ.) στη δυτική πλευρά της Πεντέλης, στην περιοχή της σπηλιάς
Πεντέλης, όπου αρχαία και νεότερα λατομεία μαρμάρου, καθώς και αρχαίος λιθόστρωτος δρόμος.
Αναφέρεται στους χάρτες του Kaupert (XII, 1886), του Lepsius (1893) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Μετέπειτα αναφέρονται ως Λατομεία Μαρμάρων. Η περιοχή έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος
(Φ.Ε.Κ. 86Α/1957, 265Β/1957, 332Α/1974, 673Β/1990 & 78Β/1991).
Άσπρα Χώματα : Ακρωτήριο στα ΒΑ του Μαρκοπούλου Ωρωπού. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1941/1945).
Άσπρα Χώματα : Περιοχή, μέσου ύψ. 200μ., στα ΝΔ της Οινόης Μαραθώνα και στα ανατολικά της
περιοχής Βρεδού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010.
Άσπρα Χώματα : Περιοχή στα ΝΑ του Λουτρακίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στο Φ.Ε.Κ.
493Δ/2010. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Άσπρα Χώματα : Βλ. Καλυβάκι Αγίων Θεοδώρων.
Άσπρη Βρύση : Βρύση, σε ύψ. 380μ., Β-ΒΑ από τον παλιό οικισμό Κοκκίνι και στο μονοπάτι Ζωοδόχος
Πηγή - Στεφάνη (Κρόρα). Αναφέρεται στο βιβλίο «Αι πηγαί της Πάρνηθος» του Ι. Σαρρή (1926), στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1928) και σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Άσπρη Βρύση : Άλλη ονομασία των πηγών Ασπρόβρυση.
Άσπρη Κιάφα : Βλ. Κιάφα Μπάρδη στον Κιθαιρώνα.
Άσπρη Λάκκα : Μεγάλη λάκκα μεταξύ Ωρωπού και Σκάλας Ωρωπού, δίπλα (ανατολικά) του ποταμού
Ασωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Άσπρη Πούντα : Ακρωτήριο, η ΝΑ άκρη της μικροχερσονήσου Πούντας, μεταξύ των όρμων της Κακής
Θαλάσσης Κερατέας και του Δασκαλειού. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929),
του Σαρρή/Σιδέρη (1930), σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989).
Αναφέρεται Άσπρο στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983).
Άσπρο Βουνό : Μικρή κορυφή (297μ.) στη ΒΔ άκρη της Λίμνης Μαραθώνα (220μ.) και στα ΝΑ της κορυφής
Κοτρώνι (366μ.). Αναφέρεται (Aspro Vouno) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), (Aspro Vuno) στο χάρτη του
Kaupert (1904) και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923). Αναφέρεται και ως Ασπροβούνι.
187
Άσπρο Λιθάρι : Μικρό ύψωμα (609μ.) στη ΒΑ Πάρνηθα, βόρεια από το Κατσιμίδι και το Χάραδρο.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Άσπρο Λιθάρι : Μικρός λοφίσκος (78μ.) στα ΝΑ των Λεγρενών και δυτικά της χερσονήσου του Σουνίου.
Αναφέρεται στους χάρτες του Kaupert (XV, 1886 & 1904), από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στους
χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) ως περιοχή. Αναφέρεται Άσπρο Λιθάρι ή
Πλάκες στο Φ.Ε.Κ. 60Δ/1972.
Ασπροβούνι : Κορυφή (675μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα, δυτικά από το Ξηρόρρεμα και τα εκεί λατομεία.
Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Αναφέρεται Λιάλι Μπάρδη σε σχεδιάγραμμα
Σαρρή (1930;). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) αναφέρεται Λιάλιε Μπάρδι. Αναφέρεται Λιάλια Μπάρδη και
Μάλια Μπάρδη στο Φ.Ε.Κ. 265Α/1957 και Λαλιμπάρδι στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963), στο χάρτη των Φ.Ε.Κ.
26Β/1993 & 203Β/1993 και στο Φ.Ε.Κ. 190Δ/2010. Στ’ αρβαν. bardhi σημαίνει άσπρη. Βρίσκεται στα όρια
των Ν. Αττικής και Βοιωτίας.
Ασπροβούνι : Βλ. Άσπρο Βουνό (297μ.).
Ασπρόβρυση : Πηγή στα ΝΔ της κοιλάδας Βούντημα της Πάρνηθας, σε ύψ. 480μ. δίπλα στο δρόμο για
Μαζαραίϊκα. Παλαιά τοπική ονομασία Κρούα Μπάρδα. Αναφέρεται Άσπρη Βρύση στο χάρτη του Σαρρή
(1928).
Ασπρόβρυση : Πηγή Β-ΒΑ από το Μετόχι της Πάρνηθας, σε ύψ. 600μ. Αναφέρεται σε χάρτη του
Δασαρχείου (1967) και σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976). Αναφέρεται Άσπρη Βρύση στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Ασπρόες : Τοποθεσία, σε ύψ. 1.060μ., ΒΑ της Αγίας Τριάδας της Πάρνηθας, δίπλα στον περιφερειακό
δρόμο για Μπάφι - Μόλα, όπου και παλιό λατομείο. Αναφέρεται σε χάρτη του Ε.Δ. του Υπ. Γεωργίας.
Ασπρόκαβος : Βλ. Πούντες, ακρωτήριο Βουλιαγμένης.
Ασπρόκαμπος : Περιοχή, μέσου ύψ. 50μ., ΒΑ του Μαρκοπούλου Μεσογαίας. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Τοπική ονομασία Φούσα Μπάρδη ή Φούσε / Φούσια Μπάρδη / Μπάρδα. Έχει
χαρακτηριστεί, ως Φούσα Μπάρδα, αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 157Β/1995 & 334Β/1995).
Ασπρόκαμπος : Περιοχή, μέσου ύψ. 70μ., βόρεια της Αυλώνας και εκατέρωθεν της εθνικής οδού Αθηνών -
Θεσσαλονίκης. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) η περιοχή
αναφέρεται Βρέστιζα.
Ασπρόκαμπος : Μικρή πεδιάδα - βαθύπεδο (30μ.) στο δυτικό τμήμα της Αττικής στα βόρεια του ομώνυμου
οικισμού (από το 1971) της Περαχώρας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 40/1873 και από τον Μηλιαράκη (1886). Στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται Πλαγιά (!). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Ασπροκκλησιά : Τοποθεσία στα Πλατάνια Ωρωπού στα ανατολικά του ποταμού Ασωπού. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Αστέρι : Ονομασία της περιοχής (550μ.) όπου η Μονή Αστερίου στον Υμηττό. Αναφέρεται στους χάρτες του
Leake (1841), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη (1923). Αναφέρεται κορυφή
Αστέρι στο Φ.Ε.Κ. 93/1883, ενώ στο χάρτη του Βουγιούκα (1906) αναφέρεται Λαιμός Αστέρι το διάσελο
(645μ.) στα ΒΑ της Μονής Αστερίου.
Αστέριον Όρος : Πιθανή πανάρχαιη ονομασία του Κιθαιρώνα.
Αστροπελέκι : Κορυφή (940μ.) στην ανατολική άκρη της κύριας κορυφογραμμής της Πάστρας. Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Κράπθι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Ασυρόβραχος ή Μεγάλος Βράχος : Λόφος στην περιοχή του Ωρωπού, άγνωστο που. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 27/1872.
Ασφάκα : Ονομασία περιοχής, μέσου ύψ. 1.000μ., στα ανατολικά της ράχης Φλαμπούρι της Πάρνηθας.
Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται Σφάκιζα σε χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και του Υπ.
Γεωργίας για τον Ε.Δ. Πάρνηθας.
Ασφακερή : Λοφίσκος (183μ.) πάνω (Ν-ΝΑ) από τον οικισμό Παλαιά Φώκαια της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται
στα Φ.Ε.Κ. 314Δ/1990 & 121Δ/2003. Αναφέρεται Μαλμπούτι (Malbuti) στο χάρτη του Kaupert XVII, 1887),
Μαλαπούτι στο χάρτη του Βουγιούκα (1906) και Μαλβούτι (Malvouti) σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey
Coy.). Τοπική ονομασία Μαλιμπούτι.
Ασωπός : Ποταμός στο Ν. Βοιωτίας που αρχίζει να σχηματίζεται από το βουνό Ζαγαράς του Ελικώνα,
περνά από τους βόρειους πρόποδες της Πάστρας και της Πάρνηθας και καταλήγει στον Ευβοϊκό κόλπο στον
όρμο Χαλκουτσίου. Αναφέρεται και ως Βουργένης ή Βουριένης σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
188
Αττική : Με το όνομα αυτό προσδιορίζεται γεωγραφικά το ΝΑ άκρο της Στερεάς Ελλάδος που περιβρέχεται
από τους κόλπους Ευβοϊκό, Σαρωνικό και Κορινθιακό. Ψηλά βουνά έχει την Πάρνηθα, τον Κιθαιρώνα, τα
Γεράνεια, τον Πατέρα, την Πεντέλη, τον Υμηττό και την Πάστρα.
Αυγό : Κορυφή, ύψ. 1.194., μεταξύ των κορυφών Όρνιο και Φλαμπούρι της Πάρνηθας. Στην ανατολική
πλευρά υπάρχουν οι πηγές Κατάρα και Κορομηλιά. Στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) αναφέρεται Σκίπιζα
(Skipesa). Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και σε χάρτη του Ε.Δ. του Υπ. Γεωργίας. Ο χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την έχει ανώνυμη.
Αυγό : Ύψωμα (558μ.) στα ΒΑ της Περαχώρας Λουτρακίου. Αποτελεί τμήμα της, ανώνυμης στο σύνολό της,
λοφώδους περιοχής της Περαχώρας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Αυλάκι : Ράχη (166μ.) βόρεια του όρμου Αυλάκι στα ΝΑ της Κερατέας. Αναφέρεται Βίγλα Αυλάκι και Αυλάκι
στα Φ.Ε.Κ. 18/1874 & 33/1874.
Αυλάκι : Τοποθεσία (70μ.) στον όρμο Αυλάκι της Λαυρεωτικής στα ΒΔ του σημερινού οικισμού Πόρτο Εννιά.
Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989). Πιθανώς ο
παλιός ομώνυμος οικισμός του 1907 - 1912.
Αυλίδα : Περιοχή (140μ.) στα ΒΑ της Κερατέας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Τοπική ονομασία
Αυλίζα.
Αυλοτόπι : Τοποθεσία στην περιοχή του Μαρκοπούλου Ωρωπού, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
27/1872.
Αυλώνα : Η κοιλάδα που σχηματίζεται βόρεια του οικισμού Βρανάς και μεταξύ του λόφου Κοτρώνι (235μ.)
Μαραθώνα και του βουνού Σκάρπα, όπου βρισκόταν το αγρόκτημα του Ηρώδη του Αττικού. Αναφέρεται
(Thal von Avlona) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ. και στο Φ.Ε.Κ.
749Δ/1995. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 866Β/1977), καθώς και ιστορικός τόπος και
τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 366Β/1980).
Αυχένας Πάνα : Διάσελο (995μ.) μεταξύ των κορυφών Καραβόλα και Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας. Από το
σημείο αυτό αρχίζουν το Μαυρόρεμα και το ρέμα Καμπέρα. Λέγεται και Διάσελο Πανός. Αναφέρεται σε χάρτη
του Δασαρχείου (1967). Σε ορειβατικά άρθρα της δεκαετίας 1930 αναφέρεται ως Αυχένας Γαϊδουρόβρυσης.
Αφορισμός : Ονομασία του αυχένα, ύψ. 430μ., που βρίσκεται μεταξύ των δύο κορυφών της Σκάρπας και
του Προφήτη Ηλία. Ο αυχένας χωρίζει τα δύο μεγάλα βυθίσματα (δολίνη και πόλγη) της περιοχής.
Αναφέρεται (ως θέση) στο Φ.Ε.Κ. 88Α/1925, στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο χάρτη
του Σαρρή (1930). Έχει αναφερθεί και το βουνό Σκάρπα ως Αφορισμός από τον Ραγκαβή (Τα Ελληνικά -
1853) και στους χάρτες του Kaupert (XIX, 1889), της Χ.Υ.Σ. (1912), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και του Μπίρη
(1954).
Αχλαδιά : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994) η κορυφή Ντάρδιζα (567μ.) στην
Πάρνηθα.
Αχλαδιά : Βλ. Ντάρδιζα Κερατέας.
Αχλαδιές : Ράχη (548μ.) στη ΒΔ άκρη της Πάρνηθας, στη ΒΔ απόληξη της κορυφής Ράχα (722μ.), από την
οποία χωρίζεται με το δρόμο Σκούρτα - Μαζαραίϊκα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992).
Αναφέρεται Κόντρεζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και Γκορίτσιζα στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969 και στο χάρτη
των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Αχλαδοκορυφή : Ύψωμα στη ΒΔ άκρη του Πατέρα, μεταξύ των κορυφών Καρύδι και Καλιακούδα. Έχει
τρεις κορυφές (973μ., 964μ. και 940μ.). Πήρε την ονομασία από τη μεγάλη αγριοχλαδιά που υπάρχει κάτω
από την κορυφή 940μ., όπου και πολλές δολίνες. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται
Μαλιαγκορίτσα στο Φ.Ε.Κ. 560Δ/1978. Έχει αναφερθεί και ως Γκορίτσα.
Αχλαδούλα : Βλ. Μύτη & Σπάτι (419μ.) ΒΑ του Αγίου Στεφάνου.
B... : Βλ. Μπ... (από λανθασμένη μετάφραση/απόδοση του γράμματος B... από τους ξένους χάρτες).
Βάγια : Ρεματιά στη Β-ΒΑ πλευρά της Πεντέλης, δυτικά του Αγίου Πέτρου που αρχίζει από τη Διάβαση της
Μπάλας και καταλήγει στο ρέμα Βρανά, αφού ενωθεί με το ρέμα της Ντάρδιζας στην ομώνυμη κοιλάδα.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Βαγιάτι : Τοποθεσία με πηγή, σε ύψ. 640μ., στην Πεντέλη στα ΒΑ της Ράχης Χρυσούλη, όπου τα ερείπια
εκκλησίας που αναφέρεται Φραγκοκκλησιά και έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό μνημείο (Φ.Ε.Κ. 194Α/1923). Η
πηγή αναφέρεται και ως βρύση Κρυστάλλη. Αναφέρεται Βαγιάτι (Vajati) στους χάρτες του Lepsius (1893) και
του Ελευθερουδάκη (1923), Βαγιάτη στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Βαγιάτι στο χάρτη του
189
Σαρρή (1930) και Βαγιάτη στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται ως Βαγιάτι και η ΝΑ ράχη
(1.003μ.) της κορυφής της Πεντέλης στους χάρτες του Kaupert (XII, 1886 & 1904) και του Βουγιούκα (1906).
Βαθειά Νερά : Βλ. Ωρωπός ακρωτήριο.
Βαθειά Χούνη : Ρεματιά στη βόρεια πλευρά της Πεντέλης, που αρχίζει βόρεια της κορυφής Μπύριζα
(Πύρεζα) και καταλήγει στο ρέμα Βρανά. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 214Α/1969.
Βαθειά Χούνι : Ρεματιά στη νότια πλευρά της Πεντέλης, μεταξύ της κορυφής Κατσουλιέρι και της Ράχης
Χρυσούλη. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Βαθιά Χούνη : Βλ. Βαθύ Σπλιθάρι.
Βαθράκι : Βλ. Τρύπα Αλεπούς, νότια της κορυφής Μάλια Κουσάρι (448μ.).
Βαθύ Καμίνι : Τοποθεσία (580μ.) στα ΝΑ των Πλαταιών στα βόρεια του Κιθαιρώνα. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Βαθύ Πηγάδι : Τοποθεσία (60μ.) ΝΑ από τα Σπάτα και νότια του δρόμου Σπάτων - Λούτσας, στο νέο
αεροδρόμιο Σπάτων. Αναφέρεται Μερκούρη (Merkuri) στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884), που είναι πηγάδι
ανατολικότερα. Αναφέρεται Bathy Pigadi στο χάρτη του Kaupert (1904), Βαθύ πηγάδι στους χάρτες των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), της Γ.Υ.Σ. (1927), των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται και ως οικισμός το διάστημα 1835-1840.
Βαθύ Πηγάδι : Τοποθεσία με πηγάδι (470μ.) στα βόρεια της κορυφής Γκούρα Κόκαλη Γερανείων.
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 156Α/1906 και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Βαθύ ρέμα ή Βαθύρρεμα : Ρεματιά στη ΝΔ πλευρά της Πεντέλης, που συνεχίζει ως ρέμα Χαλανδρίου.
Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στο χάρτη του Σαρρή (1930) και στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1978). Ένα τμήμα του στα Μελίσσια, όπου η γέφυρα «Πέντε Καμάρες», αναφέρεται ρέμα Σκριμπού
στο Φ.Ε.Κ. 255Β/1979 που το χαρακτηρίζει τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
Βαθύ ρέμα : Ρεματιά στη ΒΑ άκρη των Γερανείων που αρχίζει από την περιοχή Πευκανέας, μεταξύ
Γερανείων και Πατέρα και καταλήγει στη θάλασσα στον οικισμό Αιγειρούσαι, ΝΔ του Αλεποχωρίου.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Βαθύ ρέμα : Μικρή ρεματιά που αρχίζει από τα Μαύρα Βουνά Μαλακάσας και καταλήγει στον Ασωπό
ποταμό στο Συκάμινο Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Βαθύ Ρούσι ή Βαθυρούσι : Βλ. Βοσκοτόπι στη λίμνη Μαραθώνα.
Βαθύ Σπλιθάρι : Χαράδρωση μεταξύ των κορυφών του λόφου Μεγάλο Μπάφι, στα ΒΑ του οικισμού
Χάρακας της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 314Δ/1990. Αναφέρεται και Βαθιά Χούνη. Στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) αναφέρεται Βύθισμα. Μάλλον το Βαθύ Σπιθάρι που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
54/1873.
Βαθύλακκος : Ονομασία (λανθασμένη) που αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) για το λοφίσκο (146μ.)
μεταξύ της λίμνης Βουλιαγμένης Περαχώρας και του αρχαιολογικού χώρου στο Ηραίον. Έχει χαρακτηριστεί
τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 305Β/1962).
Βαθύπεδο Οινόης : Έτσι αναφέρεται η περιοχή στα νότια της Πάστρας, μέσου ύψ. 260μ., στα ΝΑ της
Οινόης (Μάζι), όπου και η ένωση πολλών ρεμάτων με το Σαρανταπόταμο. Ένα τμήμα του έχει χαρακτηριστεί
αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 729Β/1978).
Βαθύρρεμα : Βλ. Βαθύ ρέμα.
Βαθύρρεμα : Μικρή ρεματιά στα ΝΔ του Βαρνάβα που καταλήγει στο Στεφανόρρεμα. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Πέλκουζι στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Βαθύρρεμα : Ρέμα στη βόρεια πλευρά της Πάστρας που αρχίζει από την κορυφή Κούρτιζα και καταλήγει ως
ρέμα Καλαμάτας στον ποταμό Ασωπό. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Βαθύρρεμα : Ρέμα στην ανατολική πλευρά του Ποικίλου, μεταξύ των κορυφών Βέρδη και Στρώμα, όπου
παλιό λατομείο και γήπεδα αθλοπαιδιών. Αναφέρεται στο χάρτη της Χ.Υ. (1908).
Βαθυχώρι : Βλ. Μεγάλο Βαθυχώρι και Μικρό Βαθυχώρι στον Πατέρα που αναφέρονται Βαθυχώρια από τον
Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894).
Βαθυχωρίου ρέμα : Ρεματιά στη νότια πλευρά του Πατέρα. Αρχίζει από το Μικρό Βαθυχώρι και καταλήγει
στo ρέμα Τούτουλης - Καμάρας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Βακούφικα : Βλ. Μοναστηριακά Δάφνης (Δαριμαρίου).
Βακώλι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) η περιοχή Βροκόλι στην
Πάρνηθα.
190
Βαλανάρης : Μεγάλη ρεματιά στη νότια πλευρά της Πεντέλης, που αρχίζει από τα νότια της κορυφής Μικρά
Μαυρηνόρα, ενώνεται με το Λυκόρρεμα και συνεχίζει ως Μεγάλο Ρέμα ή ρέμα Ραφήνας στα ανατολικά του
Πικερμίου. Η ονομασία προέρχεται από το βαλάνι δηλ. τον καρπό της βαλανιδιάς. Αναφέρεται Δασομάρι η
αρχή του ρέματος και Βαλανάρης το υπόλοιπο στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται
Βαλανάρης στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Βαλαρία : Έτσι αναφέρεται σε διάφορα κείμενα η πηγή στα βόρεια του Μικρού Έλους ή Μπρεξίζας.
Βαλαριά ή Βαλάρια : Περιοχή μεταξύ της ελώδους περιοχής της Μπρεξίζας Νέας Μάκρης και του Τύμβου
Μαραθώνα. Αναφέρεται (Valaria) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), Βαλαριά στο χάρτη των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και Βαλάρια στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923).
Βαλικέμπα ρέμα : Βλ. Μπαλικέμπα ρέμα στη δυτική Πάρνηθα.
Βαλμάς : Βλ. Αλογάρης (135μ.) & Φέριζα (201μ.).
Βαλομάνδρα : Τοποθεσία (90μ.) στα Δ-ΝΔ των Καλυβίων «Θορικού», όπου πλούσια αρχαιολογικά
ευρήματα με σπουδαιότερο έναν μαρμάρινο κούρο του 6ου αι. π.Χ.
Βάλτος Μαραθώνα : Βλ. Έλος Μαραθώνα - Σχινιά.
Βαμβακιά : Παραλιακή ελώδης τοποθεσία στη βόρεια πλευρά των Γερανείων, δυτικά της Μαυρολίμνης,
όπου σήμερα ο οικισμός Βαμβακές ή Βαμβακιές (από το 1991). Αναφέρεται από τον Μηλιαράκη (1886).
Αναφέρεται Κινέτα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Βαμβακιά ρέμα : Μεγάλη ρεματιά στη δυτική πλευρά του βόρειου Υμηττού που αρχίζει από τη ράχη Πύργος
- Ίσωμα και καταλήγει στο Σαρωνικό ως Βουρλοπόταμος ή Πικροδάφνη. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1994). Αναφέρεται περιοχή Βαμβακιά στο Φ.Ε.Κ. 10Δ/1961.
Βαραμπάς : Τοποθεσία στα βόρεια του Μαρκοπούλου Μεσογαίας, στην αρχή του Ερασίνου ποταμού, γύρω
από το βυζαντινό εκκλησάκι Παναγία Βαραμπά (ή Βαραμπέσσα), που αναφέρεται Panagia Varamba στο
χάρτη του Kaupert (1904). Αναφέρεται η τοποθερσία Βαραμπάς στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) και στους νέους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990), αλλά σε λάθος θέση (1,5χλμ. ΒΑ).
Βαρδί Βουνί : Έτσι αναφέρεται Βαρδί ή Φαρδύ Βουνί (Vardi Vuni) στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) το
Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας, που αναφέρεται Βαρδιβούνι ή Μαλήγκερι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) και στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Βάρεζι : Βλ. Βάρρεζι.
Βαρελά : Ρεματιά στη δυτική πλευρά του νότιου Υμηττού που αρχίζει από τις κορυφές Δασωμένη Κορυφή
και Στρώμα και «σβήνει» στην Τερψιθέα Άνω Γλυφάδας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994).
Σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) η κορυφή Στρώμα αναφέρεται Βαρελάς.
Βαρικά : Βαρυκά ρέμα.
Βαρικό : Τοποθεσία (1.000μ.) στην κορυφή Μεγάλη Ράχη της Παλιοβούνας Γερανείων. Τοπική ονομασία.
Βαρικό : Τοποθεσία (320μ.) στα βόρεια του οικισμού Δάφνη (Δαριμάριον). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1987). Παλιότερη ονομασία Μεγάλο Βαρικό (Φ.Ε.Κ. 208Α/1969). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Βαρικό ή Βαρκό : Τοποθεσία (70μ.) στα νότια του λόφου Μπαράκο (231μ.) της Βάρης, στην αρχή του
μικρορέματος που καταλήγει στην αλμυρή λούτσα στη Λουμπάρδα Αγίας Μαρίνας. Αναφέρεται Βαρικό &
Βαρκό στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Βλ. και Μπαράκο.
Βαρικόκα : Τοποθεσία (200μ.) στα ΒΑ της κορυφής Τζεμπελί των Γερανείων και στα ΝΔ του οικισμού
Βαμβακιές. Τοπική ονομασία. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Βαρικός : Τοποθεσία (40μ.) στα Α-ΒΑ των Μεγάρων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται
Βλυχάδα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Βαριμάκι : Τοποθεσία (75μ.) στα βόρεια του Ασπροπύργου. Αναφέρεται στους χάρτες του Kaupert (VI,
1883), της Χ.Υ. (1908), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923) και της Γ.Υ.Σ.
(1936).
Βάρκιζα : Παραλιακή τοποθεσία στον όρμο της Βάρης, όπου σημειώνεται αλμυρή λούτσα (Salzlache) στο
χάρτη του Kaupert (VIII, 1885). Αναφέρεται ως Βάρκιζα στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929)
και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται και ως οικισμός το 1940 (Αλίανθος το 1968).
Βάρκιζα : Παραλιακή τοποθεσία στους δυτικούς πρόποδες του λόφου του Αγίου Δημητρίου (203μ.), εκεί
που είναι σήμερα η Αγία Μαρίνα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
191
Βαρνάβας : Η κορυφή (648μ.) του Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929), της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1988 & 1990) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010. Άλλη ονομασία
Προφήτης Ηλίας.
Βάρρεζι : Τοποθεσία (80μ.) στα βόρεια της Μερέντας κοντά στη Μονή Αγίας Άννης. Τοπική ονομασία
(Θεοδώρου - 1997).
Βαρυκά ρέμα : Μικρό ρέμα στη δυτική πλευρά του Πατέρα που καταλήγει στη βόρεια πλευρά του όρμου
Ψάθας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Μάλλον πιο σωστή ονομασία Βαρικά.
Βάτα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) το ρεματάκι που από την πηγή Γούρνα της Πάρνηθας
καταλήγει στη Χούνη. Βλ. Βατουριώνας και Θέριζα.
Βάταλα : Βλ. Μυτούλα (100μ.).
Βατοκομείον & Βατοκομείου Λόφος : Βλ. Λόφος Προβατοκομείου στη ΝΑ Πάρνηθα.
Βατοπόρια : Ονομασία που αναφέρεται σε χάρτη του Ε.Δ. Πάρνηθας του Υπ. Γεωργίας για τοποθεσία ΒΔ
της κορυφής Κυρά.
Βάτος : Παλιά πηγή στην Πάρνηθα, σε ύψ. 660μ. περίπου στο Μαυρόρεμα, βόρεια της Κρισιγιώνας. Στο
χάρτη του Σαρρή (1928) αναφέρεται Φέρη (στα αρβαν. σημαίνει βάτος), ενώ σε σχεδιάγραμμα Σαρρή
(1930;), σε ορειβατικό άρθρο και στον αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936) αναφέρεται
Βάτος.
Βατουριώνας ρέμα : Ονομασία που αναφέρουν οι νέοι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992) για τη ρεματιά / χαράδρα
Χούνη της Πάρνηθας. Βλ. Βάτα & Θέριζα.
Βάτριζα : Βλ. Βόκριζα Πεντέλης.
Βέηζα : Βλ. Βένιζα στην Πάρνηθα.
Βελάνι : Ακρωτήριο στη βόρεια άκρη του όρμου Λούτσας (Αρτέμιδος). Αναφέρεται σε χάρτη του 1944 (524
Pal. Fd. Survey Coy.), στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1990). Αναφέρεται Βελανιδέζα στους χάρτες του Kaupert (Χ,1885), του Ελευθερουδάκη (1923) και των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Αλυκή (Cap. Aliki) στο χάρτη του Kaupert (1904).
Βελανιδέζα : Μεγάλη περιοχή, μέσου ύψ. 80μ., δυτικά και βόρεια της Λούτσας. Αναφέρεται Βελανίδεζα στο
Φ.Ε.Κ. 21/1873, (Velanideza) στους χάρτες του Kaupert (VII, 1884 & X, 1885), του Βουγιούκα (1906), των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), και της Γ.Υ.Σ. (1927, 1988 & 1990). Αναφέρεται και ως οικισμός Βελανδίτσα
/ Βελανιδίτσα / Βελανιδίτζα το 1835 & το 1840 και ως Βελανιδιά από το 1981.
Βελανιδιά ή Βελανιδέζα : Τοποθεσία (220μ.) στους ΝΑ πρόποδες των Μαύρων Βουνών Μαλακάσας στην
αρχή του ρέματος Βυρό. Αναφέρεται Βελανιδιά στα Φ.Ε.Κ. 73Α & 79Α/1906 και Βελανιδέζα στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Βελανιδιά : Περιοχή (70μ.) στα Δ-ΒΔ της Ραφήνας, βόρεια από τη «Διασταύρωση Ραφήνας». Αναφέρεται
(Velanidia) στο χάρτη του Kaupert (XII, 1886) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των
Βελανιδιά : Λοφίσκος (90μ.) στην Αρτέμιδα, στα βόρεια του όρμου της Βραώνας. Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Βελανιδιά : Πηγάδι στην ανατολική Πάρνηθα, σε ύψ. 350μ., στα νότια της κορυφής Παλαιόκαστρον Τατοΐου.
Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Βελανιδιά ρέμα : Ρεματιά στη ΝΔ Πάρνηθα, που αρχίζει να σχηματίζεται από τις κορυφές Μαύρη Πέτρα
(Γκούριζι), Πετροκορυφή (Κοτρώνι) και Κατσουλιέρης και καταλήγει στο Συκόρρεμα (ρέμα Θεοδώρας).
Αναφέρεται (Duskeza) στο χάρτη του Kaupert (XXIV 1894), Ντουσκέζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και
Βελανιδιά στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992).
Βελανιδιές : Κορυφή (676μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα προς το Θριάσιο Πεδίο. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) αναφέρεται Κατζουλιέρι (Katzulieri), όπως και σε
χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908), ενώ σε χάρτη της Χ.Υ. (1912) αναφέρεται Κατζουλέρι και στο
χάρτη του Σαρρή (1928) Κατσουλιέρι. Βλ. και Κακή Ράχη Πάρνηθας.
Βελανιδιές : Ονομασία που αναφέρει ο χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) για την κορυφή Λεντρέζα της Πάρνηθας.
Βελανιδιές ρέμα : Ρεματιά που αρχίζει από το διάσελο Άσπρη Κιάφα δυτικά της κορυφής Λουκίσθι του
Κιθαιρώνα, περνά από την τοποθεσία Βεργούτιανι, όπου η αρχαία πηγή της Αρτέμιδος και καταλήγει ως
ρέμα Βέργου στο μεγάλο ρέμα της Λιβαδόστρας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Βέλασμα : Βλ. Βελατούρι (655μ.) στη δυτική Πάρνηθα.
192
Βελατούρι : Κορυφή (655μ.) στη δυτική Πάρνηθα, ΝΔ του οικισμού Στεφάνη (580μ.). Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
208Α/1969. Αναφέρεται Βέλασμα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Βελατούρι : Λόφος (532μ.) στη νότια πλευρά του βαθυπέδου της Οινόης. Στην κορυφή του ερείπια αρχαίου
πύργου του 4ου π.Χ. αι. με διάμ. 8,70μ. και ύψ. 1,5-3,5μ. Αναφέρεται ο αρχαίος πύργος (Thurm) στο χάρτη
του Kaupert (XXV, 1894). Αναφέρεται Βελατούρι στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του
Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1936). Στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται Πυραμίδα.
Βελατούρι : Πυργοειδές ύψωμα (273μ.) ανατολικά της Μερέντας, στον αυχένα - δίοδο 210μ. για Κοκογκίνη.
Βελατούρι : Λοφίσκος (236μ.) ανατολικά της Κερατέας. Στην κορυφή υπάρχει παλιός μύλος.
Βελατούρι : Δίκορφο ύψωμα (137μ.-113μ.) βόρεια του Θορικού και ΒΔ του ομώνυμου όρμου, όπου αρχαίο
θέατρο, μυκηναϊκή ακρόπολη και θολωτοί τάφοι (2.900 - 1.600 π.Χ.). Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 43/1872 &
33/1876 και στους χάρτες του Βουγιούκα (1865), του Kaupert (XVI, 1887 & 1904), του Ελευθερουδάκη
(1923) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992). Αναφέρεται Μικρό Βελατούρι στο Φ.Ε.Κ. 527Β/1967 (μάλλον η μικρή
κορυφή). Σε αρχαιολογικά κείμενα αναφέρεται ως Θορικός. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ.
265Β/1957, 527Β/1967 & 927Β/1994).
Βελατούρι : Τοποθεσία (45μ.) στα βόρεια της Αναβύσσου και στη ΝΑ άκρη του βουνού Όλυμπος.
Αναφέρεται (Velaturri) στους χάρτες του Kaupert (XVII, 1887 & 1904), του Βουγιούκα (1906) και του
Βελεκλέζι : Λόφος στα ανατολικά του Γραμματικού, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 42/1872.
Βελέτσι : Βλ. Μπελέτσι Πάρνηθας.
Βέλια : Τοποθεσία στο βουνό Όλυμπος, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 6/1875.
Βελιούσι : Βλ. Μπελούσι στη ΒΑ Πάρνηθα, δυτικά του σιδηροδρομικού σταθμού των Αφιδνών (Κιούρκα).
Βένι Γκλιάτη : Βλ. Ρέθι ή Ρέδι (158μ.) & Μακρυά Πεύκα (147).
Βένιζα : Κορυφή (518μ.) στη Β-ΒΔ Πάρνηθα, στα δυτικά του οικισμού Αυλώνα. Πιθανώς από το αρβαν.
venje = κέδρος. Αναφέρεται (λανθασμένα) Βέηζα στο Φ.Ε.Κ. 73Α/1906, Βένιζα στο Φ.Ε.Κ. 135Α/1906,
Βέντζα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Βένιζα στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1936/1944). Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την αναφέρει Κορυφή.
Βένιζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 340μ., στη νότια πλευρά των κορυφών Λυκοβούνι και Βέρδα (Μαστριγκός) του
Πατέρα. Αναφέρεται από τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και στους χάρτες της
Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 560Δ/1978 και 351Δ/2010. Αναφέρεται και ως οικισμός
από το 1961. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988) αναφέρονται δύο τοπωνύμια : Άνω Βένιζα (360μ.) σε δύο
διαφορετκές τοποθεσίες και Κάτω Βένιζα (320μ.).
Βένιζα : Λοφίσκος (272μ.) στη Δ-ΒΔ πλευρά των Γερανείων, βόρεια του λόφου Πελεκάνοι. Αναφέρεται στο
Βένιζα : Βλ. Λυγκοβούνι (332μ.).
Βενίστρες : Τοποθεσία βόρεια της Βουλιαγμένης Κινέτας, πάνω (βόρεια) από την εθνική οδό Αθηνών -
Κορίνθου. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 571Δ/1993, 351Δ/2010 & 246Δ/2011.
Βέντζα : Βλ. Βένιζα (518μ.) στην Πάρνηθα.
Βέρα : Λοφίσκος στην περιοχή Σουσάκι Αγίων Θεοδώρων, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 1/1875.
Βέργου ρέμα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) η συνέχεια του ρέματος Βελανιδιές του
Κιθαιρώνα, από την τοποθεσία Βεργούτιανι μέχρι το μεγάλο ρέμα της Λιβαδόστρας.
Βεργούτιανι : Τοποθεσία (420μ.) στη βόρεια πλευρά του Κιθαιρώνα και στα δυτικά των Ερυθρών, όπου
δίπλα στο ρέμα Βελανιδιές - Βέργου υπάρχουν η αναφερόμενη ως η αρχαία πηγή της Αρτέμιδος, τα
εκκλησάκια της Αγίας Άννας και του Αγίου Ιωάννη, καθώς και μία μικρή χαμηλή σπηλιά, που αναφέρεται
(λανθασμένα) σπηλιά Νταβέλη στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. 1989). Αναφέρεται και ως Βεργουτιάνι.
Βέρδα : Ράχη (480μ.) στη δυτική άκρη του Πατέρα, μεταξύ του βράχου Ζάστανο και της κορυφής Λυκοβούνι.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται Μαστριγκός στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Βέρδη : Κορυφή (357μ.), στην ανατολική πλευρά του Ποικίλου, νότια της κορυφής (455μ.) του υψώματος
Ζαχαρίτσα. Αναφέρεται (Werdi) η κορυφή (455μ.) στο χάρτη του Kaupert (VI, 1883) και στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923). Πιο γνωστή ως περιοχή Πεύκα Βέρδη (Βέρδης = όνομα κτηνοτρόφου Αρβανίτη).
Βερδού : Βλ. Βρεδού.
Βέρεζα : Βλ. Ράχη Ντόσκουρη (534μ.) στον Πατέρα.
193
Βερζέκο ή Βερζήκο : Βλ. Μπερτζέκο Λαυρεωτικής.
Βέριζες : Τοποθεσία (590μ.) στην περιοχή Πάτημα ή Μπέλεζα Βιλίων. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 357Δ/1982.
Βερόρι : Κοιλάδα, μέσου ύψ. 450μ., μεταξύ των κορυφών Μακρυπλάγι και Μαυροβούνι των Γερανείων.
Τοπική ονομασία. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 43Δ/2011. Αναφέρεται Καλοκαιρινά στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Βερόρι ή Βερώρι : Κορυφή (658μ.) στην ανατολική Πάρνηθα, ΒΑ των πρώην ανακτόρων Τατοΐου.
Αναφέρεται Verori στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) και Verrori σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey
Coy.). Αναφέρεται Βερώρι σε χάρτη της Χ.Υ. (1912) και στους χάρτες του Σαρρή (1928 & 1930), Βερρώρι
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και Βερόρι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 35Δ/2010.
Βερσέκο : Βλ. Γκαμηλόρραχη (191μ.) και Έλαφος (215μ.) & Μπερτζέκο Λαυρεωτικής.
Βηλαρά : Βλ. Βιγλίτσα Κερατέας.
Βίγκερι : Έτσι αναφέρεται ένας λόφος (άγνωστο που) στα Α-ΝΑ της Κερατέας στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874.
Βίγκλα & Βίγλα : Βλ. Κάτω Βίγλα (405μ.) Πεντέλης.
Βίγκλα ρέμα : Ρεματιά στην Πεντέλη που αρχίζει από την κορυφή Κάτω Βίγλα και καταλήγει στο Μεγάλο
ρέμα των Σπάτων, περνώντας από την Παλλήνη. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Βιγκλιέτι : Βλ. Μακρυά Πεύκα (147μ.).
Βίγλα & Βίγκλα : Βλ. Κάτω Βίγλα (405μ.) Πεντέλης.
Βίγλα : Κορυφή (476μ.) στα Α-ΝΑ του οικισμού Καλλιθέα της Πεντέλης. Αναφέρεται στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε.
(1963) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Η ονομασία προέρχεται από το λατινικό vigilia = σκοπιά
και το ελλην/αρβαν. vigle / viglje (Σαρρής, 1928, Φουρίκης, 1929).
Βίγλα : Ράχη (389μ.) στα ανατολικά της κορυφής Αγκαθιές (Μάλι Ζέζα) της Οινόης Μεγαρίδος. Αναφέρεται
Βίγλα : Λόφος (260μ.) στα Β-ΒΔ του Σουνίου και στα Α-ΒΑ των Λεγρενών. Αποτελεί τμήμα της μεγάλης
λοφοσειράς που αρχίζει από τον Άγιο Κωνσταντίνο (παλ. ονομ. Καμάριζα) και καταλήγει στο ακρωτήριο
Σούνιο. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Μεγάλη
Βίγκλα στο Φ.Ε.Κ. 30/1871, Μεγάλη Βίγλα (Megali Vigla) στους χάρτες του Kaupert (XV, 1886 & 1904), από
τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Βίγλα : Γήλοφος (56μ.) στα νότια του Αγίου Παντελεήμονος και βόρεια της Αναβύσσου και στη ΝΑ άκρη του
βουνού Όλυμπος. Αναφέρεται (Vigla) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887). Τοπική ονομασία Αγία Βαρβάρα
από το ομώνυμο εκκλησάκι στην «κορυφή» του.
Βίγλα Αυλάκι : Βλ. Αυλάκι (166μ.) Κερατέας.
Βίγλα Βρυσάδα : Κορυφή (206μ.). Αποτελεί τμήμα της μεγάλης λοφοσειράς που αρχίζει από τον Άγιο
Κωνσταντίνο (παλ. ονομ. Καμάριζα) και καταλήγει στο ακρωτήριο Σούνιο. Αναφέρεται (Vigla Brissada) στο
χάρτη του Kaupert (XV, 1886). Αναφέρεται και ως περιοχή Βρυσάδα.
Βίγλα Δασκαλειό : Βλ. Δασκαλειό (152μ.) Κερατέας.
Βίγλα Κλεφτών & Βίγλα Ληστών : Βλ. Κάτω Βίγλα (405μ.) Πεντέλης.
Βίγλα Ριμπάρι : Η ψηλότερη κορυφή (373μ.) της λοφοσειράς Ριμπάρια της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται (Vigla
Rimbari) στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887 & 1904), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930), σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy) και στο χάρτη
του Μπίρη (1954). Αναφέρεται Μεγάλο Ριπάρι στο Φ.Ε.Κ. 52/1867, Μεσαίο Ριπάρη στο Φ.Ε.Κ. 30/1871 και
Μεγάλο Ριμπάρι στο Φ.Ε.Κ. 11/1873. Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) αναφέρεται Χορταριά. Στην
κορυφή υπάρχει σπηλαιοβάραθρο.
Βιγλέτα : Βλ. Γκούρετζι (421μ.).
Βίγλια : Πηγάδι, σε ύψ. 640μ., στη ΝΔ Πάρνηθα, δίπλα στο δρόμο για τα Δερβενοχώρια και μετά τη
διασταύρωση για το φρούριο της Φυλής. Αναφέρεται στους χάρτες του Σαρρή (1928) και της Γ.Υ.Σ. (1929).
Βίγλια : Δίκορφος λοφίσκος (208μ. & 204μ.) στα ΝΔ της Μονής Αγίας Τριάδος Λαμπρικών Κορωπίου.
Αναφέρεται σε τοπικό χάρτη (1995).
Βίγλιζα : Βλ. Αγναντερό (211μ.).
Βίγλισμα : Τοποθεσία (10μ.) ανατολικά της μικροχερσονήσου του Λαγονησίου. Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Κατσουλιέρι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
194
Βιγλίτσα : Τοποθεσία (148μ.) στα ανατολικά της Κερατέας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1989). Αναφέρεται Βηλαρά στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Βιδίστι : Περιοχή στα ΒΔ της κορυφής του βουνού Διονυσοβούνι, όπου το ερημοκκλήσι του Αγίου Ιωάννη
και πηγή/βρύση. Αναφέρεται (Vidisti) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), Βιδίστι στο Φ.Ε.Κ. 88Α/1925,
Βυδίστη στο χάρτη του Σαρρή (1930) και Βυδίστι σε διάφορα κείμενα. Άγνωστο τι σημαίνει. Στο Ν. Γρεβενών
ένας παλιός οικισμός Βιδίστι (σλάβικη ονομασία - Συμεωνίδης, 2010) μετονομάστηκε Εκκλησία).
Βικατόρι ή Βυκατόρι : Τοποθεσία στη ΝΑ πλευρά του βουνού Όλυμπος, άγνωστο που. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 6/1875.
Βιλανόρια : Τοποθεσία (50μ.) στα νότια του Λαυρίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992).
Βλ.& Νόρια.
Βιλατούρι : Βλ. Βιλτούρι (334μ.).
Βίλεζα ή Βιλέζα : Βλ. Βίλλια (πηγή) και Μπίλεζα (περιοχή) στην Πάρνηθα.
Βίλιζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 300μ., στα ΒΔ του Κορωπίου, στους πρόποδες του Υμηττού και μεταξύ των
ρεμάτων της Ντούκας και της Χαλιδούς. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011 & 573Δ/2012. Αναφέρεται Βίλιεζα
σε έγγραφο του 1793.
Βίλιζα ρέμα : Μικρό ρέμα που αρχίζει από τις κορυφές Αγκαθιές (Μάλι Ζέζα) και Πυραμίδα (Βελατούρι) και
καταλήγει στο Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992).
Βιλ(λ)αρί : Περιοχή, μέσου ύψ. 230μ., ΒΑ της Μάνδρας και στα βόρεια του λόφου Μάλια Μπλέτα, όπου ο
οικισμός Άγιος Χαράλαμπος. Αναφέρεται και ως οικισμός Βιλαρί το 1835 & 1836. Αναφέρεται Βιλλαρί (Villari)
σε γαλλικό αρχαιολογικό χάρτη του 1833, Βιλαρί (Vilari) στο χάρτη του Kaupert (XXVI, 1894), Βιλλιαρί από
τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894), Βιλιαρή στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του
Ελευθερουδάκη (1923), Βηλιαρή στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Βιλλιαρί στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930), Βιλλιαρή στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και στο Φ.Ε.Κ. 206Α/1961 και Βιλλιαρί στα
Φ.Ε.Κ. 118Δ/2007 & 273Δ/2010.
Βιλλατούρι : Άλλη ονομασία της κορυφής Κορομηλιά (983μ.) στη νότια Πάρνηθα. Σημαίνει σκοπιά, φυλάκιο.
Αναφέρεται Βιλλατούρι σε σχεδιάγραμμα του Σαρρή (1930;) και Κορομηλιά (Βιλλατούρι) στην επετηρίδα του
Ε.Ο.Σ. «Το Βουνό 1947-48», σ. 35
Βίλλια : Περιοχή, μέσου ύψ. 530μ., στην Α-ΒΑ Πάρνηθα, Β-ΒΔ του οικισμού Δροσοπηγή. Γράφεται και Βίλια.
Πιθανώς από το vile-a, vilje-a = ψηλό μέρος. Στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) αναφέρεται Μικρά Βίγλα
(Mikra Vigla). Αναφέρεται Βίλλια στους χάρτες του Σαρρή (1928 & 1930), στο χάρτη του Υπ. Γεωργίας
(1976), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010. Αναφέρεται Βίλλια ή
Χρυσοπηγή στο Φ.Ε.Κ. 98Δ/1985.
Βίλλια : Κλειστή πηγή, σε ύψ. 500μ., ανατολικά της Πέτρας Βαρυμπόπης στην Πάρνηθα, όπου και μικρή
ιδιωτική δεξαμενή, κοντά στο εκεί εκκλησάκι. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1928) αναφέρεται Βιλέζα η περιοχή, όπως και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929),
Βίλ(λ)ια : Τοποθεσία (400μ.) στη βόρεια Πάρνηθα, στα ΝΑ του οικισμού Αυλώνα και στα νότια της κορυφής
Μάλια Αέρα όπου και πηγάδι. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Βίλ(λ)ια : Περιοχή, μέσου ύψ. 220μ., στα ΒΔ του Μαραθώνα στους πρόποδες του λόφου Παλαιό
Μοναστήρι, πιθανώς στη θέση του παλιού οικισμού Βιλιώτι (1840-1844). Αναφέρεται Vilia στους χάρτες του
Kaupert (XIX, 1889 & 1904), του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Βίλ(λ)ια : Περιοχή, μέσου ύψ. 120μ., στην κοιλάδα μεταξύ των λόφων Βραγόνι και Κουρόρα της
Λαυρεωτικής. Αναφέρεται Βίλια στο Φ.Ε.Κ. 30/1871, Βίλια Τζακίρη στο Φ.Ε.Κ. 33/1876, και Βίλλια/Βίλια
στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887 & 1904), από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στους χάρτες του
Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989). Αναφέρεται και
ως οικισμός το διάστημα 1896-1928.
Βιλ(λ)ιάνι : Πηγή/βρύση, σε ύψ. 980μ., στη δυτική πλευρά της κορυφής Λαγός της Πάρνηθας και δίπλα στον
περιφερειακό δασικό δρόμο. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται Μπιλιάνη στο Φ.Ε.Κ.
201Α/1890 και σε έγγραφο του Υπ. Γεωργίας (1933).
Βιλ(λ)ιαρί : Βλ. Βιλ(λ)αρί Μάνδρας.
Βίλλιες : Βλ. Κρόϊ Βίλιες στη ΒΑ Πάρνηθα.
Βιλντάνι : Τοποθεσία (300μ.) στην περιοχή της Νέας Ερυθραίας. Αναφέρεται (VIldani) στο χάρτη του
Kaupert (V, 1883).
195
Βιλτούρι : Έτσι αναφέρεται η μεσαία κορυφή (334μ.), ΝΔ του Αγίου Νικολάου, του λόφου Κόντρα του
Κορωπίου στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Πιθανώς Βιλατούρι.
Βιρόϊ : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) το τμήμα του ρέματος Παλιομήλεσι, από το
σιδηροδρομικό σταθμό της Σφενδάλης μέχρι τη συμβολή του με το μεγάλο ρέμα Βυρός ή Βυρό στα Β-ΒΑ της
Πάρνηθας. Πιθανή ονομασία από το αρβαν. viro-ι = πηγή, κεφαλάρι χειμάρρου.
Βιστάρθι : Ράχη (492μ.-435μ.) στα ΝΑ του Βαρνάβα και στα δυτικά του Γραμματικού. Αναφέρεται στο χάρτη
του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010. Αναφέρεται Δυστάρθα στο Φ.Ε.Κ. 42/1872.
Βλαστός : Περιοχή στο ακρωτήριο Τζελέπι στα βόρεια του Καλάμου. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Βλάχας πηγή : Πηγή, σε ύψ. 830μ., βόρεια της τοποθεσίας Ντράσιζα (Πλάκα) της Πάρνηθας. Αναφέρεται
στο χάρτη της Ανάβασης (2003). Ο χάρτης του Σαρρή (1928) την έχει ανώνυμη.
Βλάχθι ή Βλάχτι ή Βλάγχθι : Τοποθεσία (30μ.) ΒΔ από το Πούσι Καλογέρι του Μαρκοπούλου Μεσογαίας.
Τοπική ονομασία (Θεοδώρου, 1997). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) αναφέρεται Σιώρτη, τοπωνύμιο
που βρίσκεται 1,5 χλμ. ανατολικότερα και το οποίο αναφέρουν Βλάχτι.
Βλάχικα : Τοποθεσία στο βουνό Αιγάλεω, πάνω (βόρεια) από το Πέραμα (Φ.Ε.Κ. 570Δ/2012).
Βλάχικα ή Βλάχικα Καλύβια : Τοποθεσία (80μ.) στα νότια του βουνού Όλυμπος, στο δρόμο Σαρωνίδας -
Αναβύσσου. Αναφέρεται ως οικισμός Κτηνοτρόφοι Βάρης το 1943 και Κτηνοτρόφοι (Αναβύσσου) το 1971.
Βλάχος : Σχετικά άγνωστη παλαιή ονομασία της κορυφής Πυργάρι ή Πέργαρι της Πεντέλης.
Βλύχα : Παραλιακή θέση δυτικά της Ελευσίνας, όπου η «Πετρόλα» και τα Τσιμέντα «Τιτάν». Αναφέρεται
(Vlicha) στο χάρτη του Kaupert (XXVI, 1894), στο χάρτη της Χ.Υ. (1908), Βλιχά στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923) και Δόνιζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) που αναφέρει τη Γλύφα στη θέση Βουνά
Βλύχας. Αναφέρεται Βλύχα ή Τουρκολίμανο στο Φ.Ε.Κ. 283Δ/1972, Βλήχα (λανθασμένα) στα Φ.Ε.Κ.
283Δ/1972 & 362Δ/1972 και Βλύχα στο Φ.Ε.Κ. 562Δ/2012.
Βλυχάδα : Τοποθεσία (160μ.) στα Β-ΒΑ της Νέας Περάμου, στην περιοχή του ομώνυμου οικισμού (από το
1971). Αναφέρεται Βλυχάδα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989) και στο Φ.Ε.Κ. 566Δ/2010.
Βλυχάδα : Παραλιακή ελώδης περιοχή στα ΝΑ των Μεγάρων, στον όρμο Βουρκάρι, εκεί που είναι σήμερα ο
οικισμός Λάκκα Καλογήρου. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται ως Αλυκές (Sallines) σε γαλλικό αρχαιολογικό χάρτη (1833).
Βλυχάδα : Βλ. Βαρικός στα ΒΑ των Μεγάρων.
Βλυχό : Τοποθεσία (130μ.) Β-ΒΔ των Σπάτων και πάνω (βόρεια) από το Μεγάλο ρέμα (Πετρέζας) στην
περιοχή του Λουτρού Γέρακα - Παλλήνης. Αναφέρεται Vlicho στο χάρτη του Kaupert (1904) και Βλιχό στους
χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη (1923). Αρχαιολογικά ευρήματα.
Βοθέα : Τοποθεσία στην έξοδο του Χάραδρου στα ΝΑ της κορυφής Στεφάνα της Πάρνηθας προς την
κοιλάδα των Κιούρκων. Αναφέρεται σε χάρτη του 1944 (524 Pal Field Survey Coy).
Βόθωνας : Βλ. Κόντρεζα (338μ.) στο Καλέτζι.
Βόκριζα : Μικρή ράχη (347μ.) στα ΝΔ της κορυφής Μικρά Μαυρηνόρα της Πεντέλης. Αναφέρεται στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Αναφέρεται Βάτριζα σε γεωλογικό χάρτη (1957).
Βολομάνδρα : Βλ. Βαλομάνδρα.
Βορβός : Μικρό πλάτωμα με πηγή στην Πεντέλη, μεταξύ των κορυφών Καραούλι/Χρυσούλη και
Κατσουλιέρι. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στο χάρτη του Σαρρή (1930) και
σε γεωλογικό χάρτη (1957).
Βορδοσίτι : Κορυφή (969μ.) στο ανατολικό τμήμα του Κιθαιρώνα, βόρεια των Βιλίων. Αναφέρεται στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1936) και στα Φ.Ε.Κ. 42Α/1978 & 52Α/1978. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται Γεννήματα.
Βορεινό : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) η ΒΑ άκρη (508μ.) του Βουνού της Χασιάς.
Βορεινό : Κορυφή (366μ.) στα ΒΑ της κορυφής Ζαχαρίτσα του Ποικίλου. Αναφέρεται στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται Γιώργιζα στο χάρτη της Χ.Υ.
(1908). Αναφέρεται περιοχή Βορεινό Ζωφριάς στα Φ.Ε.Κ. 94Δ/2007 & 397Δ/2011.
Βορεινό : Κορυφή (503μ.) στη ΒΑ άκρη του Πατέρα, ΝΔ της Οινόης. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989).
Βορινό(ν) : Βλ. Λύκαινα στην Πάρνηθα.
Βόρνιζα ή Κοτρώνι : Τοποθεσία στην περιοχή τoυ οικισμού Αυλώνα, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 135Α/1906.
196
Βοροδέμοβιτ : Τοποθεσία στη Λαυρεωτική, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 35/1878.
Βορόθι : Τοποθεσία (200μ.) στο ρέμα στα ανατολικά του υψώματος Κακοτοπιά ή Ζαστάνι και στα Β-ΒΑ της
κορυφής του Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Βορονέζα : Τοποθεσία στην Αρτέμιδα (Λούτσα). Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 1361Δ/1996.
Βορός : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και τη Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993) η παραλία
στον όρμο της Αγίας Μαρίνης στην Α-ΒΑ Αττική, βόρεια του λοφίσκου Πούντα. Αναφέρεται Βυρρό στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Βόρος : Βλ. Βουνά Βλύχας (100μ.) δυτικά της Ελευσίνας.
Βοσκοτόπι : Έστι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) μία μεγάλη λάκκα (511μ.) στη ΒΑ
Πάρνηθα και στα δυτικά των Αφιδνών (Κιούρκα), εκεί που βρίσκεται σήμερα μέρος του οικισμού Αγία Τριάδα
(Διεθνής Ιπποκράτειος Πολιτεία). Αναφέρεται Σινίτσο στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Βοσκοτόπι : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) μία περιοχή (294μ.) βόρεια της λίμνης
Μαραθώνα (220μ.) στα ανατολικά του λόφου Κοτρώνι (366μ.) Αναφέρεται Βαθύ Ρούσι (Vadi Russi) στο
χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), Βαθύ Ρούσι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και Βαθυρούσι στο Φ.Ε.Κ.
36Δ/2010.
Βοσκότοπος : Βλ. Πίλιζα Βόρεια (96μ.).
Βουκόλι : Έτσι αναφέρεται (Vukoli) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη
(1923) το ύψωμα Καψάλα (1.027μ.) της Πάρνηθας, ενώ στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) αναφέρεται Βουκόλι ή
Καψάλας και Βρουκόλι Καψάλας στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Βούλα : Συγκρότημα χαμηλών υψωμάτων στην περιοχή Ντράφι (νότια του παλιού νερόμυλου) της ΝΑ
Πεντέλης, με ύψ. 269μ., 267μ., 256μ. και 213μ. Αναφέρεται στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ.
(1941/1945, 1988 & 1991), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988, 35Δ/2010, 581Δ/2010 & 139Δ/2012.
Αναφέρεται Πετροκάραβα (Petrokaraba & Petrokarava) στους χάρτες του Kaupert (XII, 1886 & 1904) και του
Lepsius (1893) και Βούλα και Πετροκάραβα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Βούλα : Μικρή ρεματιά στη Β-ΒΔ Πάρνηθα. Αρχίζει από την κορυφή Μαλιζέζα και καταλήγει στον Ασωπό
ποταμό, νότια από τα Οινόφυτα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Βούλα : Βλ. Χάνι Καμπόλη.
Βουλιαγμένη : Βλ. Λίμνη Βουλιαγμένη(ς) στον ομώνυμο οικισμό της Αττικής και στην Περαχώρα.
Βουλιαγμένη : Βλ. Θάλοσι Πεντέλης.
Βουλιαγμένη : Ονομασία τμήματος της Κινέτας Μεγάρων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στα
Φ.Ε.Κ. 571Δ/1993, 314Δ/2010 & 246Δ/2011.
Βούλιασμα : Μικρό ύψωμα, βόρεια των ψηλών κορυφών της Πάρνηθας και Β-ΒΔ του Αγίου Πέτρου και της
πηγής Μόλα, με ύψ. 1.091μ. Στην περιοχή υπάρχουν πολλές δολίνες. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1992). Αναφέρεται Αγόρος στο χάρτη του Σαρρή (1928) και Αγώρος στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο
Βουλιασμένη : Βλ. Λίμνη Βουλιαγμένη(ς) στον ομώνυμο οικισμό της Αττικής και στην Περαχώρα.
Βουνά Δρακονέρας : Βλ. Καρούμπαλο (243μ.) & Δρακονέρα.
Βουναλάκι : Βλ. Μάλια Αέρα (371μ.) ΝΑ της Αυλώνας στην Πάρνηθα.
Βουναλάκι : Βλ. Μπέκζα (579μ.) Δερβενοχωρίων.
Βουνό Αγίου Δημητρίου : Βλ. Άγιος Δημήτριος (203μ.).
Βουνό Αγίου Νικολάου : Κορυφή (636μ.) στη βόρεια πλευρά της Πάρνηθας και δυτικά από το ερημοκκλήσι
του Αγίου Νικολάου. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται Μάλε Νικόλα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936/1944). Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. την αναφέρει Κορυφή, ενώ στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 αναφέρεται
λανθασμένα Κοραή και μάλιστα με λάθος υψόμ. (844.!).
Βουνό Βλύχας : Δίκορφος λοφίσκος (100μ.-85μ.) δυτικά της Ελευσίνας και πάνω από την παραλιακή θέση
Βλύχα ή Βλιχά ή Γλύφα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992). Αναφέρεται Λόφος Βλύχας στο
Φ.Ε.Κ. 310Δ/2010. Αναφέρεται (λανθασμένα) Βόρος στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και
του Ελευθερουδάκη (1923).
Βουνό Δαφνίου : Βλ. Αιγάλεω, Δαφνοβούνι και Κορυδαλλός.
Βουνό Καισαριανής : Βλ. Καλόγερος (374μ.) στον Υμηττό.
197
Βουνό Κερατέας : Άλλη ονομασία για το βουνό Πάνειον. Στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887) αναφέρεται
Berge von Keratea η ανατολική απόληξη του Πάνειου, που αναφέρεται Τογάνι ή Ντογάνι ή Κούπιζα (291μ.).
Βουνό Κίτσου : Δίκορφος λόφος (333μ.-317μ.) βόρεια του Αγίου Κωνσταντίνου (παλ. ονομ. Καμάριζα) της
Λαυρεωτικής. Στην ανατολική πλευρά της βόρειας κορυφής (333μ.) υπάρχει, σε ύψ. 290μ., η σπηλιά Κίτσου
(Α.Σ.Μ. 347) με ίχνη κατοίκησης από την Παλαιολιθική Εποχή και κυρίως από τη Νεολιθική Εποχή (6η-4η
χιλιετία π.Χ.). Η ονομασία προέρχεται από τον Κίτσο, λήσταρχο που έδρασε στην περιοχή (1860-1865).
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Στο χάρτη του Kaupert (XVI,
1887) και από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) αναφέρονται η βόρεια κορυφή (333μ.) ως Μικρό Ριμπάρι
(Mikro Rimbari) και η νότια (317μ.) ως Καζίτι ή Κατζίτι (Kaziti).
Βουνό Λιμένι : Έτσι αναφέρεται (Vuno Limeni) στους χάρτες του Kaupert (V, 1883) και του Lepsius (1893),
ο λόφος του Προφήτη Ηλία (442μ.) στην Πεντέλη, πάνω από τη δολίνη Θάλοσι ή Θαλάσσι.
Βουνό Λυκόβρυσης : Παλιά ονομασία της κορυφής Πέτρα Σταύρου στην Πάρνηθα. Αναφέρεται στο χάρτη
Βουνό Μιχάλη : Λόφος (224μ.) βόρεια του Σουνίου. Αποτελεί τμήμα της μεγάλης λοφοσειράς που αρχίζει
από τον Άγιο Κωνσταντίνο (παλ. ονομ. Καμάριζα) και καταλήγει στο ακρωτήριο Σούνιο. Πήρε την ονομασία
αυτή από το Γάλλο μεταλλειολόγο Michel Fondrier. Αναφέρεται (Mont Michel) στους χάρτες του Kaupert (XV,
1886 & 1904), Βουνό Μιχαήλ & Λόφος Μιχαήλ από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923), Λόφος Μιχάλη στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ.
696Δ/1985, Μιχαήλ στο χάρτη του Μπίρη (1954) και Βουνό Μιχάλη στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992).
Βουνό Πάστρας : Βλ. Πάστρα (1.025μ.).
Βουνό Πλάκας : Βλ. Μουζάκι (359μ.) της Λαυρεωτικής.
Βουνό Σκαραμαγκά : Βλ. Αιγάλεω & Σκαραμαγκά βουνό.
Βουνό Φυλής : Ύψωμα (912μ.) στη Δ-ΝΔ Πάρνηθα, Β-ΒΑ του φρουρίου της Φυλής και πάνω από την πηγή
της Φυλής / Αγίας Παρασκευής, όπου πιθανώς ήταν κτισμένο το πρώτο φρούριο της Φυλής (6ος αι. π.Χ.).
Στην κορυφή υπάρχει παρατηρητήριο πυρκαγιών (πυροφυλάκιο). Στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894)
αναφέρεται Μεγάλο Βουνό της Φυλής (Megalo Vuno tis Phylis), Βουνό της Φυλής στο χάρτη του Σαρρή
(1928) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944), Μεγάλο Βουνό της Φυλής & Μάλια Φυλής στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1929) και Βουνό Φυλής στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992).
Βουνό Χασιάς : Μεγάλο ύψωμα στη ΝΔ Πάρνηθα και στα δυτικά της Φυλής. Έχει τρεις κορυφές (535μ.,
556μ. και 556μ.) Η ΝΔ κορυφή η Πέτρα Εβραίου, (556μ.) έχει ενδιαφέρουσες ορθοπλαγιές όπου γίνονται
αναρριχήσεις. Χωρίζεται από τον κύριο όγκο της Πάρνηθας με τη ρεματιά της Γιαννούλας. Αναφέρεται (Vuno
tis Chasias) στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929 & 1936/1944), στους χάρτες
της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994). Σε χάρτη της Χ.Υ. (1908) αναφέρεται Καμιλαύκι η ΒΑ
κορυφή (535μ.). Αναφέρεται (λανθασμένα) Βουνό Φυλής στο χάρτη του Μπίρη (1954).
Βουνοκορφή : Ονομασία που αναφέρουν οι νέοι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) για το βουνό Σκάρπα.
Βούντημα ή Βούντιμα : Κοιλάδα στη Β-ΒΔ Πάρνηθα, σε ύψ. 450μ.-400μ., όπου πηγή και λιμνούλα και
μεταξύ των κορυφών Σούμπασι και Ζυγός. Έχουν βρεθεί κομμάτια από αρχαία κεραμίδια και αγγεία.
Αναφέρεται Μπούντιμα σε έγγραφο του 1837 και Βούντημα στο Φ.Ε.Κ. 18/1873, (Vuntima) στο χάρτη του
Kaupert (1904), στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1936/1944) και στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Οι νέοι χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1992) την αναφέρουν Βούτημα, όπως και το Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Βούρανι : Βλ. Μπούρα (300μ.).
Βουρβά : Τοποθεσία (50μ.) στα Α-ΒΑ των Σπάτων που αναφερόταν το 1835 και ως Μετόχι Βουρβά (μετόχι
της Μονής Πεντέλης - σήμερα ερείπια). Αναφέρεται στους χάρτες του Kaupert (VII, 1884), των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), της Γ.Υ.Σ. (1927) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται και ως οικισμός
το διάστημα 1835-1912.
Βουρβάτσι : Τοποθεσία (120μ.) μεταξύ των λόφων Κόντρα Ζέζα (202μ.) και Ψηλοκορυφή (189μ.) στην
περιοχή Κίτσι Κορωπίου. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793, σε τοπικό χάρτη του 1995 και στα Φ.Ε.Κ.
378Δ/2010 & 230Δ/2011. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος με τα Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 & 646Β/1994.
Βουργένης ή Βουριένης : Άλλη ονομασία του ποταμού Ασωπού. Αναφέρεται σε όλους τους χάρτες της
Γ.Υ.Σ.
Βουρκάδι : Παραλιακή ελώδης τοποθεσία στον όρμο Βουρκάρι (Αυλάκι) στον οικισμό Αυλάκι Μαρκοπούλου
(Φ.Ε.Κ. 392Δ/2012.
198
Βουρλιώτες : Η νότια απόληξη (708μ.) της ράχης Κουκουρέτσιζα της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), σε τοπογραφικό χάρτη και γεωλογικό άρθρο
(1961) και στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Βουρλοπόταμος : Έτσι αναφέρεται η συνέχεια του ρέματος Βαμβακιά του Υμηττού στην έξοδό του στο
Σαρωνικό κόλπο. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 383Α/1926 και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Έχει αναφερθεί και ως Ξηροτάγαρος (Φ.Ε.Κ. 86Δ/1960), από το όνομα ιδιοκτήτη περιοχής στην εκβολή του
στο Δέλτα του Φαλήρου.
Βούτημα : Βλ. Βούντημα Πάρνηθας.
Βουτσαλά : Έτσι αναφέρεται ένας λόφος (άγνωστο που) στα Α-ΝΑ της Κερατέας στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874.
Βραγκόνι : Τοποθεσία, σε ύψ. 450μ. περίπου, στη ΒΔ άκρη της κορυφής Αλογόρραχη (Αλογόπετρα) της
Πάρνηθας, απέναντι (ΝΑ) της Μονής Κλειστών, εκεί που αρχίζει το κτιστό υδραγωγείο. Αναφέρεται στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929).
Βραγόνι : Λόφος (334μ.) στα ΝΑ του Πανείου. Αποτελεί τμήμα της ανώνυμης λοφώδους περιοχής που
εκτείνεται στα νότια του Αγριόκαστρου (Οβριόκαστρου) Κερατέας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988
& 1989) και στο Φ.Ε.Κ. 176Α/2003. Έχει αναφερθεί και ως Βραγόνιζα. Αναφέρεται Βραγότζα στο Φ.Ε.Κ.
30/1871.
Βραθάκι : Βλ. Τρύπα Αλεπούς, νότια της κορυφής Μάλια Κουσάρι (448μ.).
Βρανά ρέμα : Μεγάλη ρεματιά μεταξύ των βουνών Αγριλίκι και Σκάρπα. Είναι η συνέχεια των ρεμάτων
Ραπεντώσας, Κιμπιτούγιου, Βαθειά Χούνη και Βάγια/Ντάρδιζας που μετά την ένωσή τους στην περιοχή
Μολίθι συνεχίζουν ως ενιαίο ρέμα μέχρι τον όρμο του Μαραθώνα. Τα τελευταία χρόνια έχει κατασκευαστεί
φράγμα στο Μολίθι, όπου σχηματίζεται μία μικρή τεχνητή λίμνη. Οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. το έχουν ανώνυμο.
Αναφέρεται ως ρέμα Βρανά στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και ως Σκόρπιο ποτάμι σε
διάφορα κείμενα.
Βρανά ή Βρανάς : Περιοχή, μέσου ύψ. 40μ., μεταξύ του λόφου Κοτρώνι του Μαραθώνα και των βουνών
Αγριλίκι και Σκάρπα. Στην περιοχή υπάρχουν πολλές αρχαιότητες, καθώς και ερείπια του παλιού βυζαντινού
αγροκτήματος του Βρανά. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 866Β/1977 &
1032Β/1977), καθώς και ιστορικός τόπος και τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 366Β/1980).
Αναφέρεται και ως οικισμός το διάστημα 1835-1928 και από το 1971.
Βραυρώνα : Παραλιακή περιοχή (αρχαία ονομασία) στην ανατολική Αττική στον όρμο Βραώνας, όπου ο
ναός της Αρτέμιδος και πολλές άλλες αρχαιότητες (8ος-4ος αι. π.Χ.). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός
χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 117Β/1963, 7Β/1979, 718Δ/1979 & 706Β/1980), καθώς και ιστορικός τόπος και
τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 706Β/1980). Έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο
«Natura 2000» με Κ.Α. GR 3000004.
Βραχάκι : Μικρή κορυφή (494μ.) στην ανατολική πλευρά της Πεντέλης στα ΝΑ της Μεγάλης Μαυρηνόρας.
Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και στα Φ.Ε.Κ.
755Δ/1988 & 35Δ/2010 αναφέρεται Κακό Μελίσσι. Παλαιότερη ονομασία Σκίμθι.
Βραχάκι : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) η βραχώδης ράχη (469μ.-350μ.) στα ΒΑ
της κορυφής Πανί του Πανείου. Αναφέρεται Ντρόσκεζα στα Φ.Ε.Κ. 644Δ/2007 & 573Δ/2012.
Βράχος : Ονομασία που αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) στη νότια πλευρά (900μ.) της κορυφής
Κούρτιζα (1.025μ.) της Πάστρας. Σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) αναφέρεται ως Γκούρι Μελέσι η κορυφή.
Βράχος : Κορυφή (581μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα, ΒΑ από τα Μαζαραίϊκα. Αναφέρεται Γκούρι Μάδ στα Φ.Ε.Κ.
208Α/1969 & 26Β/1993 και Βράχος στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 & 1992).
Βράχος : Κορυφή (460μ.) στη ΒΑ απόληξη της Πεντέλης, στη βόρεια άκρη του υψώματος Γκορίτζιζα ή
Γκορίτσιζα. Αναφέρεται στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991), καθώς και στο
Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010. Έχει αναφερθεί και ως Βράχος Ντάρδιζας επειδή υψώνεται πάνω από την κοιλάδα
Ντάρδιζα.
Βράχος : Μικρή κορυφή (427μ.) στα ΝΔ του Γραμματικού και ΒΑ από το ύψωμα Παλαιό Μοναστήρι.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Κουκιβένι στο χάρτη του Σαρρή (1930).
Ίσως το Σκέμπι Πετρωτόν που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 42/1872.
Βράχος : Βλ. Πέτρα Κρύφτη (862μ.) στον Πατέρα.
Βράχος Βαθυχωρίου : Βλ. Κορώνα (761μ.) στον Πατέρα.
Βράχος Βουνού : Βλ. Πέτρα Περαχώρας (906μ.) στην Παλιοβούνα Γερανείων.
199
Βράχος Θεοδώρας : Η απόκρημνη κορυφή (548μ.) της ράχης Θεοδώρα στη ΝΔ Πάρνηθα νότια του
φρουρίου της Φυλής. Στις ορθοπλαγιές της προς τη χαράδρα Συκόρρεμα γίνονται αναρριχήσεις. Λέγεται και
Πέτρα Θεοδώρας.
Βράχος Καρέα : Βλ. Βράχος Μούτσουλα.
Βράχος Καψαλώνα : Κορυφή (332μ.) στο ΝΔ τμήμα του Ποικίλου. Αναφέρεται στο χάρτη της Χ.Υ. (1908).
Αναφέρεται Λιθάρι Καψαλώνα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Βράχος Μονής : Κορυφή (890μ.) πάνω ακριβώς (νότια) της Μονής Παναγίας Φανερωμένης Πρα(ρ)θίου στα
Γεράνεια. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Μάλλον ο Βράχος Χουβάγια ή Φουβάγια που αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 17/1873. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Βράχος Μούτσουλα : Βραχώδης κορυφούλα (475μ.) πάνω (ΝΔ) από τη Μονή Καρέα στον Υμηττό.
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 223Β/1955. Σήμερα αναφέρεται ως Βράχος Καρέα ή Βράχος Μονής Καρέα.
Βράχος Ντάρδιζας : Βλ. Βράχος (460μ.) στη ΒΑ απόληξη της Πεντέλης.
Βράχος Ντόσκουρη ή Βράχος Ντόσκουρι : Βλ. Ράχη Ντόσκουρη (534μ.) στον Πατέρα.
Βράχος Παντελή : Λοφίσκος (382μ.) στη Δ-ΝΔ άκρη του Πατέρα, στα ΝΑ του οικισμού Άνω Αλεποχώρι(ον).
Βράχος Περαχώρας : Βλ. Πέτρα Περαχώρας (906μ.) στην Παλιοβούνα Γερανείων.
Βράχος Σταυραετού : Λοφίσκος (129μ.) ανατολικά του νέου δρόμου Κερατέας - Λαυρίου, απέναντι
(ανατολικά) του οικισμού Ελαιοχώρι(ον). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989).
Βράχος Στέρνας : Κορυφή (860μ.) στη νότια προέκταση της ράχης Τρεις Κορυφαί του Κιθαιρώνα.
Βρεδού : Καρστική περιοχή, μέσου ύψ. 350μ., Ν-ΝΑ της Λίμνης Μαραθώνα (220μ.), μεταξύ των ρεμάτων
Φύρεζας και Χάραδρου. Έχει πάρα πολλά μικρά σπήλαια. Αναφέρεται (Vredu) στο χάρτη του Kaupert (XIX,
1889), στα Φ.Ε.Κ. 88Α/1925, 182Α/1928 & 35Δ/2010, καθώς και σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
Αναφέρεται (λανθασμένα) Βερδού στο Φ.Ε.Κ. 217Δ/2012.
Βρεξίζα : Βλ. Μπρεξίζα.
Βρέστεθι : Τοποθεσία (400μ.) στα ΒΑ του Καπανδριτίου, βόρεια της ράχης Λέδεζε. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
722Δ/2007.
Βρέστιζα : Ράχη (740μ.-600μ.) στη ΒΑ προέκταση της κορυφής Λύσι των Γερανείων. Αναφέρεται στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1988).
Βρέστιζα : Μικρή ράχη (498μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα, στη βόρεια απόληξη της κορυφής Σάββα. Αναφέρεται στο
χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Αναφέρεται Αμπέλια στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992).
Βρέστιζα : Βλ. Ασπρόκαμπος Αυλώνας.
Βρηόκαστρα : Βλ. Αβροκάστρι (47μ.) Ραμνούντος.
Βριλησσός ή Βριληττός : Η πανάρχαιη, πελασγικής προέλευσης, ονομασία του βουνού Πεντελικόν
(Πεντέλη). Αναφέρεται από τον Θουκυδίδη (2,23) τον 5ο αι. π.Χ. και από τον Στράβωνα (Θ,23) τον 1ο αι.
π.Χ. Αναφέρεται Brilessus στο χάρτη του Leake (1841). Ως Βριλησσός αναφέρονται (λανθασμένα) τα
Τουρκοβούνια στο Φ.Ε.Κ. 191Α/1954.
Βριόσκοπος : Βλ. Βρυοσκόπι.
Βροϊκούλουρη : Λόφος στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 30/1871. Βλ.
Κουλούρη ή Κουλούρι.
Βροκόλι : Τοποθεσία στη Β-ΒΑ πλευρά της Πάρνηθας, όπου και δύο πηγάδια σε ύψ. 700μ. & 720μ., δυτικά
της κορυφής Μεγάλος Κούκουρας. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται Βακώλι στο χάρτη
Βρομοπούσι : Βλ. Βρωμοπούσι.
Βρουκόλι : Έτσι αναφέρεται η κορυφή Καψάλα (1.027μ.) της Πάρνηθας στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Βρυοσκόπι : Τοποθεσία (100μ.) στα βόρεια του υψώματος Κακοτοπιά (Ζαστάνι) του Μαυροβουνιού
Βαρνάβα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Βριόσκοπο στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Οβριοσκόπι σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και Βριόσκοπος στα Φ.Ε.Κ.
98Δ/1985, 144Δ/2007 & 453Δ/2011.
Βρυσάδα : Βλ. Βίγλα Βρυσάδα (206μ.) Λαυρεωτικής.
200
Βρυσάκι : Ακρωτήριο στην ανατολική άκρη του όρμου Αγίου Νικολάου Λαυρεωτικής και ανατολικά του
οικισμού (από το 1981) Συρί Κερατέας. Αναφέρεται στους χάρτες του Βουγιούκα (1865), των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992). Αναφέρεται Φραγκολιμάνι ή Βρυσάκι (Frakno Limani oder
Vrysaki) ο όρμος του Αγίου Νικολάου στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887), του Ελευθερουδάκη (1923) και
των Γρήγουρα- Καλαποθάκη (1929).
Βρυσάκια : Περιοχή, μέσου ύψ. 50μ., στα βόρεια του όρμου του Αγίου Νικολάου Λαυρεωτικής, στην
περιοχή του οικισμού (από το 1981) Συρί Κερατέας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992).
Αναφέρεται Βρυσάκι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Βρύση : Βλ. Κρόϊ Πέτρος (572μ.) Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Βρύση ρέμα : Βλ. Πρόϊ Στείρι.
Βρύση Τσίας : Βρύση σε ύψ. 620μ., στη ΝΑ πλευρά του Κιθαιρώνα, και δίπλα στο δρόμο Βιλίων-Πόρτο
Γερμενού. Τοπική ονομασία, από το αρβαν. υποκοριστικό της Βασιλικής (Qia). Αναφέρεται Βρύση Βασιλικής
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Βρωμόβρυσι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) μία βρύση δίπλα στη βρύση Πράπα στην
Πάρνηθα.
Βρωμοπούσι : Παραλιακή τοποθεσία στον όρμο Βρωμοπήγαδο της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται Βρομοπούσι
στα Φ.Ε.Κ. 52/1867 & 43/1872, (Vromopussi) στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887 & 1904), από τους
Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1989) ως Βρομοπούσι, αναφέροντας και τη νέα ονομασία
Καλοπήγαδο, που αναφέρεται στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και της Γ.Υ.Σ. (1988).
Αναφέρεται και ως οικισμός το διάστημα 1896-1928 και από το 1981 ως Καλοπήγαδο. Η ονομασία είναι
ελλην/αρβαν. βρωμο/pus-i = βρωμοπήγαδο.
Βυδίστη ή Βυδίστι : Βλ. Βιδίστι.
Βύθισμα : Βλ. Βαθύ Σπλιθάρι Λαυρεωτικής.
Βύθισμα : Τοποθεσία, μέσου ύψ. 680μ., με πολλές λάκκες - δολίνες, στην ανατολική Πάρνηθα, μεταξύ της
κορυφής Ντρίζα και της μεγάλης ρεματιάς Χάραδρος. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο
Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007. Αναφέρεται Ώμορφη Λάκκα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Βυθίσματα : Τοποθεσία, μέσου ύψ. 1.050μ., με πολλές λάκκες - δολίνες στην Πάρνηθα, Β-ΒΔ της κορυφής
Καραβόλα. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992). Έχει αναφερθεί και ως Γκιόλα ή Γκιόλες. Στο
χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) αναφέρεται Μόλα (Mola), όπως και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929). Αναφέρεται
Λάκκα Λεβέντη στο χάρτη του Σαρρή (1928) και σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας. Αναφέρεται Βυθίσματα &
Γκιόλα στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Βυρός ή Βυρό : Μεγάλη ρεματιά στα Β-ΒΑ της Πάρνηθας που αρχίζει από τα Μαύρα Βουνά και την
Πάρνηθα και καταλήγει στον Ασωπό ποταμό βόρεια της Αυλώνας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1978, 1990 & 1991). Αναφέρεται Βυρών στο Φ.Ε.Κ. 73Α/1906, Μεγάλο ρέμα και Λισέα στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Λιβέα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Πιθανή ονομασία από το
αρβαν. viro-ι = πηγή, κεφαλάρι χειμάρρου.
Βυρρό : Βλ. Βορός Αγίας Μαρίνας.
Γαϊδουρόβρυση : Πηγή, σε ύψ. 1.020μ., Β-ΒΑ της κορυφής Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας και σχεδόν δυτικά
του αυχένα Πάνα. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1851 και σε έγγραφο του 1852 (ως περιοχή προς το Στατήρι),
στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1929 & 1936).
Γαϊδουρόμανδρα : Παραλιακή τοποθεσία στον ομώνυμο όρμο στα νότια του Λαυρίου. Αναφέρεται στους
χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται και ως οικισμός το
1896. Αναφέρεται ή τοποθεσία Πανόρμα στο Φ.Ε.Κ. 30/1871 και Πάνορμος στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1992). Αναφέρεται, μάλλον ο όρμος, Panorimo στο χάρτη του Kaupert (1904) και Πάνορμος στο χάρτη του
Γαϊτανά : Βλ. Καζανάς Αχαρνών.
Γαϊτανά : Περιοχή (254μ.) στα βόρεια της λίμνης Μαραθώνα (220μ.) και στα ΝΑ του λόφου Κοτρώνι (366μ.).
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται (Gaitana) στο χάρτη του Kaupert (XIX,
1889), Γκαϊτανά στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Γαϊτανάς στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Γαλοπούλα : Λανθασμένη ονομασία της πηγής Καλοπούλα του Υμηττού.
Γελαδόβρυκο : Έτσι αναφέρεται μία κορφούλα (1.074μ.) βόρεια της κορυφής Μαυροβούνι της Πάρνηθας,
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928). Αναφέρεται Γελαδόχρειος στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρυση Ε.Δ. Τατοΐου).
201
Γελαδόγρακκα : Έτσι αναφέρεται μία τοποθεσία στα ΒΑ της κορυφής Ξεροβούνι της Πάρνηθας, στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1928).
Γελαδόγρεκο : Βλ. Γελαδόστανη (153μ.) Λαυρεωτικής.
Γελαδοκορυφή : Ύψωμα (796μ. & 748μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1990 & 1992). Στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) αναφέρεται Κορυφή
Αγελάδος και Ρούδι η ΒΔ ράχη της, όπως και στο χάρτη του Kaupert (XXV, 1894) (βλ. & Αετός). Αναφέρεται
Μάλια Λιόπα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και στο Φ.Ε.Κ. 265Α/1957 και Λιόπα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1948).
Πιθανώς από το αρβαν. ljopa ή lope = αγελάδα. Στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 αναφέρεται Γελαδοκορυφή και
Λαλιμπάρδι η ΝΑ ράχη της (βλ. & Ασπροβούνι).
Γελαδοκορυφή : Ύψωμα (723μ.-659μ.) στη Β-ΒΑ Πάρνηθα Δ-ΝΔ της Σφενδάλης. Έχει αναφερθεί Λιόπεζα
ή και Λιόπεσι, αλλά και Λιόπα, πιθανώς από το αρβαν. lope ή ljopa = αγελάδα, ενώ κατά μία άλλη εκδοχή
προέρχεται επίσης από το αρβαν. ljoshi = ομαλή ορεινή τοποθεσία γεμάτη χόρτο (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης,
1929). Αναφέρεται Λιόπεσι (Mt. Liopesi) σε αγγλικό χάρτη (1838), Liopesi στο χάρτη του Kaupert (1904), στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1948) και σε γεωλογικό χάρτη του Βορεάδη (1952). Αναφέρεται Αγελαδίτσα (Λιόπεζα) στο χάρτη του Σαρρή
(1928). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1941/1945) αναφέρεται αντίστοιχα Μαλιολόπα & Μαληολιόπα. Οι
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991) την αναφέρουν Γελαδοκορυφή, όπως και το Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Γελαδόστανη : Λοφίσκος (153μ.) στα δυτικά του οικισμού Κάτω Ποσειδωνία της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992). Αναφέρεται Γελαδόγρεκο στο Φ.Ε.Κ. 1478Δ/1993.
Γελαδοτόπι : Τοποθεσία (380μ.) στην ανατολική πλευρά του Μαυροβουνιού Γερανείων προς τη ρεματιά -
κοιλάδα της Πίκας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Γελαδόχρειος : Βλ. Γελαδόβρυκο Πάρνηθας.
Γεννήματα : Βλ. Βορδοσίτι (969μ.) στον Κιθαιρώνα.
Γερακίνα : Λοφίσκος (173μ.) στα Ν-ΝΔ της Παλαιάς Φωκαίας και στα βόρεια του οικισμού Θυμάρι της
Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) και στα Φ.Ε.Κ. 314Δ/1990, 278Δ/1993 &
121Δ/2003.
Γερακίνα : Ρεματιά - φαράγγι στη βόρεια πλευρά της Μεγάλης Ντουσκιάς των Γερανείων, από την περιοχή
Σκάλα Γερακίνας (480μ.-400μ.) και Αγία Μαρίνα (500μ.) προς το Σχίνο. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Γεράνεια : Ορεινό συγκρότημα στο δυτικό άκρο του Ν. Αττικής στα σύνορα με το Ν. Κορινθίας. Κορυφή :
Μακρυπλάγι 1.369μ. Στην αρχαιότητα αναφερόταν ως Γερανεία (Θουκυδίδης, 1,105 & 1,107 & 1,108 - 5ος
αι. π.Χ.) και ως Γεράνεια (Στέφανος Βυζάντιος «Εθνικά» - 6ος αι.). Κατά τον Παυσανία («Αττικά» - 40,1 - 2ος
αι.) πήρε την ονομασία αυτή από τον Μέγαρο που στον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα κολυμπούσε προς τις
κορυφές οδηγούμενος από τις φωνές των γεράνων (τα πουλιά γερανοί). Αναφέρεται (Gerania) στη
χαλκογραφία του J. Blaeu (1697) και στο χάρτη του Pierre Aa (1729), από τον C. Bursian (1862), από τον Ι.
Δραγούμη (Αρχείο - 1894), ως Γεράνεια και Γερανεία από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και Γεράνεια σε
όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ. και της Ε.Σ.Υ.Ε. Βουνό κατάφυτο από πεύκα και έλατα. Τα Γεράνεια εκτείνονται
από την Κακή Σκάλα, δυτικά από τα Μέγαρα, μέχρι το Λουτράκι και την Περαχώρα και έχουν ενταχθεί στο
Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο «Natura 2000» με Κ.Α. GR 2530005.
Γέριζα : Βλ. Φέριζα (201μ.).
Γερμανόν & Γερμαινόν & Γερμενός : Βλ. Αιγόσθενα.
Γέρο Πάλλη : Βλ. Μάλια Πλιάκου (842μ.) και Πόλη ή Πάλλη (681μ.) στον Πατέρα.
Γεροτσακούλι : Περιοχή στην Α-ΝΑ πλευρά της Πεντέλης, δυτικά των οικισμών Άγιος Ανδρέας & Μάτι.
Αναφέρεται Χερτζακούλη (τσιφλίκι) στο Φ.Ε.Κ. 21/1873 και Χηροτσακούλι (κτήμα) στο Φ.Ε.Κ. 307Α/1888
(ίδρυση λωβοκομείου στην περιοχή), καθώς και Gero Tzakuli στο χάρτη του Kaupert (XII, 1886) και Gero
Tsakuli στο χάρτη του Lepsius (1893). Αναφέρεται Γέρω Σακούλι στο Φ.Ε.Κ. 203Δ/1963, Γεροσακούλη στο
Φ.Ε.Κ. 103Δ/1968 και Γεροτσακούλι στο Φ.Ε.Κ. 59Δ/1969. Αναφέρεται και ως οικισμός το διάστημα 1879-
1940 (με διάφορες παρεμφερείς ονομασίες).
Γέρου Βουνό ή Γεροβούνι ή Γεροβουνό : Μικρό ύψωμα Ν-ΝΔ των Αχαρνών. Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1978, 1992 & 1994). Αναφέρεται Γεροβούνι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Γεωργαντίλη ρέμα : Μικρό ρέμα στη Δ-ΝΔ Πάρνηθα. Αρχίζει κυρίως από την κορυφή Μάσκαρη και
καταλήγει στο Ξηρόρρεμα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Αναφέρεται Γεωργαντίλι ρέμα
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Άλλη γραφή ρέμα Γιοργαντίλι.
Γιακουμή ή Γιακουμί : Βλ. Μικρό Βουνό (262μ.) στα Διόδια Ελευσίνας.
202
Γιαλού : Περιοχή βόρεια των Σπάτων εκεί που είναι ο οικισμός Χριστούπολις. Αναφέρεται Γιελού (Jelu) στο
χάρτη του Kaupert VII, 1884) και Γιαλού (Jalu) στο χάρτη του Kaupert (1904), καθώς και στους χάρτες των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται
Γυαλού στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται και ως οικισμός το διάστημα 1835-1928.
Γιαννούλας ρέμα : Είναι η συνέχεια της ρεματιάς και του φαραγγιού της Γκούρας της Πάρνηθας. Αρχίζει
σχεδόν δυτικά της Αλογόρραχης (Αλογόπετρας), στη συμβολή με το ρέμα Κόνιαρη, ενώνεται στη θέση
Σκάλεζα με το ρέμα της Θεοδώρας και καταλήγει στον κόλπο της Ελευσίνας. Είναι ο αρχαίος Κελάδων
ποταμός. Έχει πάρει την ονομασία αυτή προς τιμήν της τοπικής αρχόντισσας Γιαννούλας που είχε
κατασκευάσει το υδραγωγείο της περιοχής για ύδρευση της πεδιάδας. Αναφέρεται Ianula στο χάρτη του
Leake (1841). Σε γαλλικό χάρτη (1841) αναφέρεται το ερειπωμένο υδραγωγείο της Γιαννούλας (Jannoula -
Aqueduc). Αναφέρεται στο χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1936/1944, 1978 & 1992).
Γιαούρτι : Ονομασία που αναφέρεται (Yaourti) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) και στο χάρτη της Χ.Υ.Σ
(1923) για την κορυφή Ξεροβούνι της Πάρνηθας. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) αναφέρεται ως θέση βόρεια
της κορυφής και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται ως θέση ανατολικά της
κορυφής. Σε χάρτη του Ε.Δ. Πάρνηθας του Υπ. Γεωργίας αναφέρεται Γιαούρτι - Ξεροβούνι.
Γιαούρτι : Ονομασία που αναφέρεται (Jaurti) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1928) για «λοφίσκο» (426μ.) μεταξύ των οικισμών Άνοιξη και Σταμάτα.
Γιαρώνα : Τοποθεσία (350μ.) στην αρχή της μεγάλης ρεματιάς Μαυροδήλεσι στα ΒΑ της Μαυρηνόρας και
στα ΝΔ της κορυφής Καμάρι. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Γιοργαντίλι ρέμα : Βλ. Γεωργαντίλη ρέμα.
Γιουρντά : Παλαιά ονομασία στους δυτικούς πρόποδες του βουνού Σκόρδι - Όλυμπος, εκεί που βρίσκεται
σήμερα ο οικισμός Σαρωνίς. Αναφέρεται Yerutza; στο χάρτη του D. Vaugondy (1802), Γκιουρντά (Giurda)
στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887), Γιούρδα στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και Γιουρντά στους
χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 113Δ/2007.
Στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1912 αναφέρεται τοποθεσία Τζουραντά ή Σκόρδι. Αναφέρεται ως Πεύκα Γιουρντά στο
Φ.Ε.Κ. 1Δ/1959.
Γιουρούκ : Τοποθεσία (400μ.) στα βόρεια της περιοχής Αγριοφυστικιά Μικροχωρίου Βαρνάβα. Αναφέρεται
στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Γιώργιζα : Βλ. Βορεινό (366μ.).
Γιώργιζας ρέμα : Ρεματιά στη ΒΑ πλευρά του Ποικίλου, παρά την Πετρούπολη.
Γκαϊτανά : Βλ. Καζανάς Αχαρνών.
Γκαϊτανά : Βλ. Γαϊτανά λίμνης Μαραθώνα.
Γκαλμπένη : Μικρή ρεματιά στη δυτική πλευρά του βόρειου Υμηττού που αρχίζει από τη ράχη Ίσωμα και
«καταλήγει» στο Σαρωνικό κόλπο.
Γκαμήλα : Άλλη ονομασία της Πέτρας Γκαμήλας της Πάρνηθας.
Γκαμήλα : Βλ. Ράχη Γκαμήλας στη ΝΔ Πάρνηθα.
Γκαμηλόρραχη : Μεγάλη ράχη (191μ.) στα Ν-ΝΔ του Αγίου Κωνσταντίνου (παλ. ονομ. Καμάριζα)
Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται και ως Καμηλόραχη.
Αναφέρεται Μπερτζέκος στο χάρτη του Βουγιούκα (1865), Μπερζέκο (Berzeko) στο χάρτη του Kaupert (XVI,
1887) και Μπερσέκο στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Γκαρικά ή Γκαριγκά : Περιοχή (140μ.) στα ανατολικά της Κερατέας, όπου και εκκλησάκι της Παναγίας.
Σημειώνεται Panagia στο χάρτη του Kaupert (XI, 1885). Αναφέρεται Παναγία Καρίκα ή Πρόσκα στο Φ.Ε.Κ.
56/1875, Παναγία Γκαριγκά στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη
(1923) και Παναγία Γκαρικά στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Γκαστρωμένη : Παλιά πηγή, σε ύψ. 620μ., (σήμ. «δεσμευμένη» για τις ανάγκες του οικισμού
Θρακομακεδόνες) δυτικά της Πέτρας Βαρυμπόπης. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1928) και σε γεωλογικό άρθρο (1961). Σε τοπικό βιβλίο του 1940 αναφέρεται Γαστρομένθη.
Γκατζανά : Βλ. Καζανάς Αχαρνών.
Γκελεσίτης : Ράχη (750μ.-650μ.) στη Β-ΒΑ πλευρά της Πάστρας, στη ΒΔ προέκταση της κορυφής
Μαυροβούνι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Γκέριζα : Τοποθεσία με πηγή (440μ.) στα ΒΑ της Περαχώρας. Τοπική ονομασία. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
203
Γκιαούρι & Γκούρι : Τοποθεσίες στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που. Αναφέρονται στα Φ.Ε.Κ.
52/1867 & 10/1868. Ίσως το Γκούρι Τσάρι.
Γκικ Ντας : Βλ. Καράμπαμπα Σπάτων.
Γκίκα ρέμα : Ρεματιά μεταξύ του Κιθαιρώνα και του Πατέρα. Αρχίζει από το Κρύο Πηγάδι, συνεχίζει με τη
μεγάλη ρεματιά Χώνη και τελικά καταλήγει στον όρμο των Αιγοσθένων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989), ενώ στο χάρτη της (1936) αναφέρεται Χώνη όλη η ρεματιά.
Γκίνη : Πηγή στον Πατέρα, σε ύψ. 720μ. στα Ν-ΝΑ της κορυφής Μπούφος. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989).
Γκιόλα ή Γκιόλες : Περιοχή με δολίνες και μικρές λάκκες, μέσου ύψ. 1.050μ., Β-ΒΔ της κορυφής Καραβόλα.
Αναφέρεται Γκιόλες στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και σε χάρτη του Ε.Δ. Πάρνηθας του Υπ. Γεωργίας. Στο νέο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1992) αναφέρεται Βυθίσματα και ως Βυθίσματα & Γκιόλα στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Γκιονάρι : Μικρή ράχη (360μ.) στη ΝΑ απόληξη της κορυφής Κατακάλι ή Γκιώναλης του Πατέρα.
Γκιουργκιόνι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) η Μεγάλη Κορυφή (264μ.) στην Α-ΒΑ
Αττική. Πιθανώς προέρχεται από το αρβαν. guri ί Gionit = Πέτρα του Γκιώνη και η σωστή ονομασία να είναι
Γκουριγκιώνη.
Γκιούρμιζα : Ονομασία της δυτικής κορυφής (442μ.) του υψώματος Πλάτωμα, νότια της Φυλής. Αναφέρεται
στο χάρτη του Σαρρή (1928). Σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908) αναφέρεται Γκούρμεζα.
Γκιουρντά : Βλ. Γιουρντά.
Γκιώνα : Βλ. Λάκκα Γκιώνα στην Πάρνηθα.
Γκιώνα ή Γκιώνια : Δύο τοποθεσίες στα ΝΔ και στα νότια της κορυφής Καλιακούδα του Πατέρα.
Αναφέρονται Γκιώνα σε παλιά ορειβατικά κείμενα, Γκιώνια στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και (λανθασμένα)
Κλιόνια σε χάρτη του Φ.Ε.Κ. 560Δ/1978 που όμως στο κείμενο αναφέρει Γκιώνια. Στην μία τοποθεσία, ΝΔ
της κορυφής και σε ύψ. 690μ., νότια της εκεί λάκκας υπάρχουν ερείπα αρχαίου πύργου. Στην άλλη
τοποθεσία, νότια της κορυφής και σε ύψ. 500μ., βόρεια της ΒΑ άκρης της πόλγης Μεγάλο Βαθυχώρι,
βρίσκεται ο μοναδικός σωζόμενος στρογγυλός αρχαίος πύργος της Αττικής (σημειώνεται και στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ.,1936). Από το σημείο αυτό περνούσε και ο δρόμος (αρχαίος & μεσαιωνικός) που ένωνε τα Μέγαρα με
τη Θήβα (σημειώνεται σε αρχαιολογικό γαλλικό χάρτη - 1833).
Γκιώναλης : Βλ. Κατακάλι (664μ.) στον Πατέρα.
Γκιώτζα : Έτσι αναφέρεται ένας λόφος (άγνωστο που) στα Α-ΝΑ της Κερατέας στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874 (άδεια
εκμετάλλευσης μεταλλείου) .
Γκλιάτσα : Βλ. Μάλια Γκλιάτσα (602μ.).
Γκλίζα : Τοποθεσία (160μ.) στα δυτικά της Περαχώρας Λουτρακίου, όπου εκκλησάκι του Αγίου Στεφάνου,
στα νότια του δρόμου για λίμνη Βουλιαγμένη. Τοπική ονομασία. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Γκόλφι : Βλ. Αγκόλφη.
Γκομονάκι : Βλ. Μανδριά (339μ.).
Γκονέα : Λοφίσκος (236μ.) στα ΝΑ του Κορωπίου. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 και σε τοπικό χάρτη
(1995). Αναφέρεται Γκονέ στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και Γωνιά στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Ονομασία πιθανώς από το Γκονέτσα (τοπική ονομασία) που είναι τοποθεσία στους πρόποδες του λόφου και
που αναφέρεται Γωνίτσα (μάλλον σε λάθος θέση) στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται
Στρογγύλη (Strongyli) στο χάρτη του Kaupert (1904), Στρογγυλοπούλα στους χάρτες των Ελευθερουδάκη -
Μπαρτ (1912) και της Γ.Υ.Σ. (1927) και Στρογγύλη στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Στρογγύλη αναφέρεται και ο διπλανός λόφος (239μ.)
Γκόρακα ή Γκορακά : Βλ. Κορακάς (382μ.) του βουνού Μαυρηνόρα (646μ.).
Γκορίστιζα : Τοποθεσία (475μ.) στα βόρεια της κορυφής Καμάρι (588μ.) του Καλάμου. Αναφέρεται στο
Γκορίστιζα : Βλ. Γκορίτσιζα (520μ.) στο Βαρνάβα.
Γκορίτζα : Βλ. Μαύρη Πέτρα (877μ.) στην Πάρνηθα.
Γκορίτζιζα : Βλ. Γκορίτσιζα (475μ.) στην Πεντέλη.
Γκορίτσα : Βλ. Αχλαδοκορυφή (973μ.) στον Πατέρα.
204
Γκορίτσα : Τοποθεσία (460μ.) στη ΒΔ πλευρά της Πάρνηθας, μεταξύ των κορυφών Μπρέντεζι και Ζυγός,
δίπλα στο Μαυρόρεμα (Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007). Η ονομασία από το αρβαν. goritse / goritse-ze = αγριοαχλαδιά
(Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929). Βλ. και Λάκκα Γκορίτσα.
Γκορίτσα : Τοποθεσία (60μ.) στα βόρεια του Ασπροπύργου, στον Άγιο Ιωάννη. Αναφέρεται (Goritzia) στο
χάρτη του Leake (1841), (Goritza) στο χάρτη του Kaupert (XXVI, 1894), Γοριτσά στους χάρτες των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη (1923) και Καριτζά στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Γκορίτσεζα : Βλ. Γκορίτσιζα Βαρνάβα.
Γκορίτσιζα : Ονομασία που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969 για τη ράχη Αχλαδιές (548μ.) στην Πάρνηθα.
Γκορίτσιζα : Ράχη (520μ.-400μ.) στην ανατολική προέκταση της κορυφής Στραβαετός (591μ.) του Βαρνάβα.
Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1930). Αναφέρεται Γκορίστιζα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και Γκορίτσεζα στο Φ.Ε.Κ. 55Δ/1965.
Γκορίτσιζα : Μεγάλη ράχη (475μ.) στη ΒΑ απόληξη της Πεντέλης που εκτείνεται από τον Άγιο Πέτρο μέχρι
την κοιλάδα της Ντάρδιζας. Αναφέρεται Γκορίτζιζα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του
Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Γκορίτσιζα στο χάρτη του Σαρρή (1930). Βλ. και Βράχος (460μ.).
Γκορτζούλες : Περιοχή στα Β-ΒΑ της κορυφής Μπύριζα (Πύρεζα) της Πεντέλης, σε ύψ. 500μ. περίπου, στην
αρχή των ρεμάτων Βάγια και Βαθειά Χούνη. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και
Γκόσντια : Βλ. Μάλεμα (688μ.) στην Πάρνηθα.
Γκουλέμη Μάρη : Τοποθεσία στην περιοχή Μόκριζας Λαυρεωτικής, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 9/1872.
Γκουλιρράχη : Λανθασμένη ονομασία και θέση που αναφέρουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και το
Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 για τη ράχη Γκούρι Λάχι στην Αγία Κυριακή Σπάτων που άλλοι χάρτες της (1990)
αναφέρουν Πετροκορυφή.
Γκούρα : Η αφθονότερη σε ποσότητα νερού πηγή της Πάρνηθας. Βρίσκεται σε ύψ. 835μ., στη δυτική
πλευρά της κορυφής Πλατύ Βουνό, προς τη ρεματιά. Προέρχεται από το αρβαν. gurre - gurr-a που σημαίνει
πηγή με πολύ νερό που βγαίνει από βράχο. Το νερό της κύριας πηγής διοχετεύεται για ύδρευση της Φυλής
από το 1951. Αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894), στο Ημερολόγιο Ο.Σ. (1925) και στο χάρτη
Γκούρα : Ονομασία 3 πηγών στα Γεράνεια : νότια της κορυφής Γκούρα Κόκκαλη (1.020μ.), μεταξύ των
κορυφών Μακρυπλάγι και Τρεις Πόρτες μέσα στη ρεματιά (980μ.) και βόρεια της κύριας κορυφής της
Παλιοβούνας μέσα στη ρεματιά για τα Πίσια (800μ.).
Γκούρα : Βλ. Μεγάλη Γκούρα πηγή στην Πάρνηθα και Γκούρας ρέμα στον Κιθαιρώνα.
Γκούρα : Μεγάλη πηγή, σε ύψ. 680μ., στο ομώνυμο ρέμα των Βιλίων, όπου και εκκλησάκι της Παναγίας.
Γκούρα Κόκκαλη : Κορυφή στη βόρεια πλευρά των Γερανείων, ύψ. 1013μ. Βρίσκεται απέναντι (βόρεια) από
τον πύργο του ΟΤΕ στο Μακρυπλάγι. Στη νότια πλευρά της υπάρχουν η πηγή Γκούρα και δύο πηγάδια. Η
περιοχή λέγεται και Κονάκια (καλύβες κτηνοτρόφων) ή Κόκκαλη. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Γκούρας ρέμα : Μεγάλη ρεματιά στην Πάρνηθα που αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και σε
χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) και ως Ρεματάκι στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1992). Αρχίζει να σχηματίζεται
λίγο βορειότερα της πηγής Γκούρα και νότια από τη Ντράσιζα/Πλάκα για να συνεχίσει μετά τη διασταύρωση
του δρόμου Κλημέντι - Αγία Τριάδα ως φαράγγι Γκούρας, μεταξύ των κορυφών Άρμα και Ταμίλθι,
(αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert - XXIV, 1894) και στη συνέχεια μετά τη Μονή Κλειστών ως ρέμα
Γιαννούλας.
Γκούρας ρέμα : Ρεματιά μεταξύ των κορυφών Βορδοσίτι και Λεστόρι του Κιθαιρώνα, όπου μεγάλη ομώνυμη
πηγή, παλιοί νερόμυλοι και εκκλησάκι της Παναγίας. Αναφέρεται από τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894) και
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται (λανθασμένα) ως Ρέτρα ρέμα.
Γκούρεζα ή Γκούριζα ή Γκούριτζα : Βλ. Μαύρη Πέτρα (877μ.) στην Πάρνηθα.
Γκούρεζα : Βλ. Γκούριζα.
Γκούρεζας ρέμα : Βλ. Πετρόρρεμα, στη ΒΑ πλευρά της Πάστρας.
Γκούρετζι : Τοιποθεσία (421μ.) στα ΒΔ του Πολυδενδρίου και στη ΝΑ απόληξη της Σπηλιοκορυφής
Μαυρηνόρας. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Βιγλέτα στο χάρτη
του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Γκούρι : Υψωματάκι (534μ.) στα βόρεια του οικισμού Δροσοπηγή στη ΒΑ Πάρνηθα. Αναφέρεται στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
205
Γκούρι : Βλ. Πέτρα Κοράκου (600μ.) στον Πατέρα & Πετρώματα (367μ.) στο Καλέντζι Μαραθώνα.
Γκούρι : Παλιά τοπική ονομασία για την κορυφή Μαύρο Λιθάρι στη ΝΔ Πάρνηθα.
Γκούρι : Τοποθεσία στο Μαρκόπουλο Ωρωπού, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 47/1873.
Γκούρι & Γκιαούρι : Τοποθεσίες στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που. Αναφέρονται στα Φ.Ε.Κ.
52/1867 & 10/1868. Ίσως το Γκούρι Τσάρι.
Γκουριβόϊο : Τοποθεσία στην περιοχή του Ωρωπού, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 29/1872.
Γκούρι Γεώργα : Τοποθεσία (384μ.) στα Δ-ΒΔ του βουνού Καμάρι Καλάμου. Αναφέρεται στο χάρτη των
Γκούρι Γκλιάτη : Βλ. Ψηλόβραχος (161μ.).
Γκούρι Γκλιάτι : Πηγή, σε ύψ. 360μ., στο Βαθύρρεμα στα ΝΔ του Βαρνάβα. Αναφέρεται στο χάρτη του
Γκούρι Θιμ ή Γκουριθίμι : Τοποθεσία στην περιοχή Τογάνι Λαυρεωτικής. Αναφέρεται Γουριθίμι Ντογάνη
στο Φ.Ε.Κ. 56/1875 και Γκουριθίμι στο Φ.Ε.Κ. 33/1876. Τοπική ονομασία Γκούρι Θιμ (Αντωνίου - 1991).
Γκούρι Κούκη/Κούκι : Μικρή ράχη (77μ.-59μ.) στο Κάτω Σούνιο(ν), όπου παλιός οικισμός. Αναφέρεται
Γκούρι Κούκη στο Φ.Ε.Κ. 43/1872 και Guri Kuki στο χάρτη του Kaupert (XV, 1886).
Γκούρι Κούκι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και σε χάρτη του 1944 (512 Pal. Fd. Survey
Coy.) και σε γεωλογικό άρθρο (1961) η ανατολική ράχη (718μ.-550μ.) του υψώματος Λύκαινα της Πάρνηθας.
Στ’ αρβαν. guri kuqi σημαίνει βράχος κόκκινος. Η ράχη αναφέρεται Κοκκινόβραχος στον Οδηγό Αττικής του
Ε.Ο.Τ. (1930). Η ανατολικότερη απόληξη (408μ.) της ράχης αναφέρεται και αυτή Guri Kuki στο χάρτη του
Kaupert (XX, 1893) που αναφέρεται και ως Κοκκινόβραχος ή Κόκκινος Βράχος ή Κοκκινοβούνι.
Γκούρι Λάχι ή Λιάχι : Βλ. Πετροκορυφή (185μ.-162μ.).
Γκούρι Μάδ : Ονομασία για την κορυφή Βράχος (581μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα που αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ.
208Α/1969 & 26Β/1993.
Γκούρι Μελέσι : Βλ. Κούρτιζα & Βράχος στην Πάστρα.
Γκούρι Μουΐρι : Τοποθεσία στην περιοχή Σουσάκι Αγίων Θεοδώρων, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
1/1875. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Γκούρι Μπάρδι : Λανθασμένη ονομασία για το λοφίσκο Μαύρος Βράχος (135μ.) της Βραυρώνας.
Γκούρι Μπιμ : Βραχώδες υψωματάκι (59μ.) στα ΒΑ του Μαρκοπούλου Μεσογάιας και στα ΝΔ του Πύργου
Βραώνας και νότια του ποταμού Ερασίνου. Στην περιοχή έχει βρεθεί προϊστορικός οικισμός. Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 952Β/1975, 157Β/1995, 198Β/1995 & 649Β/1995).
Γκούρι Προρ : Βλ. Κομμένο Λιθάρι (155μ.).
Γκούρι Σπαθί : Τοποθεσία στην περιοχή Σουσάκι Αγίων Θεοδώρων, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
Γκούρι Σταυραετός & Γκούρι Στραβός Αετός : Βλ. Στραβαετός (591μ.) Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Γκούρι Τσάρι ή Γκουριτζάρι : Μικρός λοφίσκος (82μ.) στη ΝΔ άκρη του Λαυρίου. Αναφέρεται Γκουριζάρη
στο Φ.Ε.Κ. 52/1867, Γκουριτζάρι στο Φ.Ε.Κ. 7/1869 και Guri tschari στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887).
Γκούρι Φίκου : Βλ. Μεσορράχη (636μ.) στο οροπέδιο Σκούρτων (Δερβενοχωρίων).
Γκούριζα ή Γκουρίτζα : Πηγή, σε ύψ. 350μ., στη Β-ΒΔ πλευρά του υψώματος Χορταριά βόρεια των
Αφιδνών, προς τη σιδηροδρομική γραμμή (47ο χλμ.). Η ονομασία από το αρβαν. gur = πέτρα και gureza =
μικρή πέτρα. Αναφέρεται Γκούριζα στους χάρτες του Σαρρή (1928 & 1930), Γκουρίτζα στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Γκούρεζα στο Φ.Ε.Κ. 3Δ/1987.
Γκούριζα : Πηγή, σε ύψ. 320μ., στην αρχή του Πετρορρέματος, βόρεια της Σταμάτας. Αναφέρεται (Guresa)
στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και Γκούρεζα από τον Αιγινήτη (1908) και στο χάρτη του Σαρρή (1930).
Γκούριζα ή Γκούριζι ή Γκούριτζα : Βλ. Μαύρη Πέτρα (877μ.) στην Πάρνηθα.
Γκούριζας ρέμα : Μικρή ρεματιά που αρχίζει από το ύψωμα Χορταριά βόρεια των Αφιδνών και καταλήγει
στο ρέμα Συγγρού της Μαλακάσας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988.
Γκούριζας ρέμα : Ρεματιά στα ΒΑ του Γραμματικού που αρχίζει από τη ράχη Αέρας (Έριζα) και καταλήγει
στην παραλία Σέσι. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται Γκούριζα η έξοδος του ρέματος στην παραλία Σέσι, που στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1941/1945) αναφέρεται Κόλπος Γκούρζας.
Γκούριζι Κάλη : Βλ. Πέρδικες (726μ.) στη δυτική Πάρνηθα.
206
Γκουρίτσα : Βλ. Ράχη Στρατώνος (356μ.) Οινόης Μεγαρίδος.
Γκουρκουγιάννη : Λοφίσκος (218μ.) στα ανατολικά της λίμνης Βουλιαγμένη Περαχώρας. Τοπική ονομασία.
Γκούρμεζα : Βλ. Γκιούρμιζα (442μ.) στην Πάρνηθα.
Γκουρός Λεστόρι : Βλ. Λεστόρι (1.000) στον Κιθαιρώνα.
Γκουρούλα : Βλ. Μικρή Γκούρα, πηγή στην Πάρνηθα.
Γκράβα : Τοποθεσία (50μ.) στα νότια της διάβασης Χαμολιά και στην ανατολική πλευρά του λοφίσκου
Λαπούτσι (158μ.) της Βραυρώνας. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 41Δ/2007 & 230Δ/2011.
Γκράβα : Βλ. Γράβα Γραμματικού & Σφακώνα στο Στράτη Μαραθώνα.
Γκράβα Σπηλιά : Τοποθεσία στην περιοχή της Περαχώρας Λουτρακίου, άγνωστο που. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 40/1873. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Γκράμπα : Τοποθεσία (120μ.) στα δυτικά του λόφου Αγριόκαστρον (Οβριόκαστρο) της Κερατέας.
Αναφέρεται (Gramba) στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887 & 1904). Αναφέρεται Γκράμβα στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923) και Γκρόμβα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Γκράπεζα : Βλ. Τρύπες (492μ.) στη Μαυρηνόρα (646μ.).
Γκρεμός : Τοποθεσία (480μ.) στα ΒΑ της κορυφής Καμάρι (588μ.) του Καλάμου. Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Γκρίεζα : Τοποθεσία (150μ.) στα ΝΔ του παραλιακού οικισμού Άγιοι Δημήτριος και Παντελεήμων του
Βαρνάβα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010. Αναφέρεται Κρίεζα σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Γκρόπα : Τοποθεσία (100μ.) στα βόρεια του λοφίσκου Αγναντερό (Ντιέπι) στα ΒΔ του αρχαιολογικού χώρου
της Ραμνούντος. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη
(1930). Αναφέρεται Τρύπα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Ονομασία από το αρβαν. grope =
λάκκος, γούβα.
Γκρόπεζα : Μικρή ρεματιά στη Β-ΒΑ Πάρνηθα, μεταξύ των κορυφών Βένιζα και Πελεκούσιζα. Αναφέρεται
στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Γκρόπεζα : Τοποθεσία (230μ.) στα ΝΑ του οικισμού Άνω Σούλι(ον) Μαραθώνα. Αναφέρεται στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Γκρόπεζα ή Εντρίτο στο Φ.Ε.Κ. 75Δ/2010.
Γκρόπεζα : Τοποθεσία (300μ.) στα βόρεια της κορυφούλας Τσούμπα του νότιου Υμηττού. Αναφέρεται σε
σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Γκρούμουλη ρέμα : Μικρή ρεματιά στα ΒΔ της κορυφής του Μαυροβουνιού Βαρνάβα που καταλήγει στη
ρεματιά Χιλιοπόταμος. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Γκρούπες : Παλιά ονομασία τοποθεσίας, ΒΑ της κορυφής Καραβόλα της Πάρνηθας, όπου υπήρχαν λάκκοι
που φυλαγόταν το χιόνι (χιονόλακκοι). Πιθανώς προέρχεται από το αρβαν. grope = λάκκος, γούβα.
Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Σε χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και του Ε.Δ. του Υπ. Γεωργίας (1976)
αναφέρεται Χιονίστρες.
Γλύφα : Βλ. Βλύχα Ελευσίνας.
Γογκίσι : Λόφος στη Λαυρεωτική, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 17/1874.
Γόνεζα : Τοποθεσία (260μ.) στα δυτικά της Περαχώρας. Τοπική ονομασία. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Γονίστα : Περιοχή μεταξύ του οικισμού Σχίνος και της χερσονήσου Νησί στη βόρεια πλευρά των Γερανείων.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Γοργώπις : Η αρχαία ονομασία της λίμνης Βουλιαγμένη Περαχώρας (Αισχύλος «Αγαμέμνων», στ. 302-303).
Γορίτσα : Βλ. Μαύρη Πέτρα (877μ.) στην Πάρνηθα.
Γοριτσά : Βλ. Γκορίτσα Ασπροπύργου.
Γουαλί ή Γουαλή : Βλ. Κατακάλι (664μ.) στον Πατέρα.
Γούβα : Λανθασμένη ονομασία της κορυφής Μαυροβούνι της Πάρνηθας που αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1928), σε χάρτη του Δασαρχείου (1967) και του Υπ. Γεωργίας για τον Εθνικό Δρυμό (1976). Υπάρχει
το τοπωνύμιο Γούρνα 500μ. βορειότερα, που αναφέρεται Γούβα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929).
Γούβα : Λάκκα στα ΒΔ της κορυφής Ντρίζα (759μ.) της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Γούβα Κλεφτών : Μικρή κοιλάδα στην αρχή του ρέματος Χώνη των Μαύρων Βουνών Μαλακάσας και στα
ΝΑ του Ασπροχωρίου (παλ. ονομ. Μπούγα). Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
207
Γουδί : Περιοχή ανατολικά των Αμπελοκήπων Αθηνών. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 278Α/1899, 137Α/1907,
26Α/1910 & 23Α/1917. Αναφέρεται και ως οικισμός Γουδή το 1902-1904 (Φ.Ε.Κ. 132Α/1902 & 241Α/1904),
ως Γουδί το διάστημα 1907-2008, ως Γουδίον (1940-1950) και ως Γουδή από το 2008 (Φ.Ε.Κ. 35Α/2008).
Σημ. Η γραφή Γουδή είναι λανθασμένη γιατί δεν είναι πλέον η περιοχή ιδιοκτησία του Γουδή (ανήκε στην
οικογένεια Γουδή το Μεσαίωνα) και δεν πηγαίνουμε πλέον ή μένουμε στο κτήμα του Γουδή, αλλά
πηγαίνουμε ή μένουμε στο Γουδί (βλ. & χάρτη Αθηνών της Σχολής Ευελπίδων - 1904). Με την ίδια παράξενη
συλλογιστική πρέπει να γράφουμε και Γαλάτση, Κουκάκη, Τατόη, Μενίδη, Μουζάκη, Χασάνη, Κοκκίνη, Μάζη,
Χαϊδάρη κ.ά. Δηλαδή το ονομαζόμενο σήμερα Πάρκο Γουδή ανήκει στον Γουδή; Δυστυχώς η αμάθεια και η
ανευθυνότητα αυτών που προτείνουν, αλλά και αυτών που εγκρίνουν και υπογράφουν τις ονομασίες ή τις
αλλαγές των ονομασιών οικισμών & τόπων συνεχίζεται από το 1833 μέχρι σήμερα (π.χ. Γεροσακκούλιον,
Γουδίον, Δαφνίον, Δουργούτιον, Καβούριον, Μάτιον, Μιλέσιον, Παγκράτιον, Σπιθάριον κ.ά. ευτράπελα).
Γουμαρόβρυση : Έτσι αναφέρεται η πηγή Νίκα ή Κιούση της Πάρνηθας στο Ημερολόγιο Ο.Σ. (1926) και σε
ορειβατικό άρθρο (1936).
Γούπατα : Βλ. Σπιθάρι Υμηττού.
Γουριθίμι - Ντογάνη : Βλ. Γκούρι θιμ.
Γούρνα : Πηγή, σε ύψ.1.020μ., βόρεια της κορυφής Μαυροβούνι της Πάρνηθας στο μονοπάτι για τη Χούνη.
Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Βλ. και Γούβα.
Γούρνα : Έτσι αναφέρεται η τοποθεσία, σε ύψ. 400μ. περίπου, μεταξύ των περιοχών Μπίλιζα (Κάτω
Πύρεζα), Αμπελάκι (Σπανός) και Βαθειά Χούνη της Πεντέλης. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και σε γεωλογικό χάρτη (1957).
Γούρνα : Τοποθεσία (100μ.) στα βόρεια του Ασωπού ποταμού και στα νότια του δρόμου Συκάμινο - Δήλεσι.
Γούρνα : Τοποθεσία δυτικά της Βάρης. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 134Β/1965).
Γράβα ή Γκράβα : Ράχη (430μ.) στα ΒΔ του Γραμματικού στο ύψωμα Στραβαετός. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
42/1872.
Γραμματικό : Τοποθεσία (130μ.) στα νότια της περιοχής Καρελλά Παιανίας. Αναφέρεται στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται τοπωνύμιο Γράμμεζα σε έγγραφο του 1793, αλλά άγνωστο
που. Αναφέρεται Φράτη σε τοπικό χάρτη (1995) και Φράττι σε άλλο χάρτη.
Γραμπετόζα : Βλ. Ραπεντόσα στο Διονυσοβούνι.
Γριά : Βλ. Μάνδρα Γριάς στο Βρανά Μαραθώνα.
Γυαλού : Βλ. Γιαλού.
Γύπες ρέμα : Μικρή ρεματιά στη ΒΔ Πάρνηθα που αρχίζει από τα Μαζαραίϊκα και την κορυφή Σάββα και
καταλήγει στο ρέμα Μπιθισακκούλι. Αναφέρεται Πρόϊ Κίπες στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Γύρισμα : Τοποθεσία στους δυτικούς πρόποδες του Υμηττού, στην είσοδο της ρεματιάς της Πιρναρής στην
περιοχή Σούρμενα, όπου και λατομείο. Πήρε την ονομασία αυτή, γιατί έκανε εκεί μία μεγάλη στροφή ο παλιός
δρόμος Αθηνών - Γλυφάδας - Βουλιαγμένης. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και στο Φ.Ε.Κ.
110Α/1946. Αναφέρεται λανθασμένα Γυρισμός/Γυρισμό στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται ψηλότερα και μέσα στη ρεματιά στο χάρτη του Kaupert (1904), σε
σχεδιάγραμμα στο A.G.P.H. (XXIII, 1971) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994). Βλ. & Απογύρισμα.
Γύφτεζα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988) η περιοχή (200μ.) στη ΒΔ πλευρά του Κιθαιρώνα
προς τη ρεματιά της Λιβαδόστρας και στα ΒΑ της ράχης Ταψίζα. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Γυφτόκαστρο : Παλαιά ονομασία του φρουρίου των Ελευθερών και της γύρω περιοχής, πάνω (ανατολικά)
από τη διαβαση της Κάζας, μεταξύ Κιθαιρώνα και Πάστρας. Πήρε την ονομασία αυτή από τους γύφτους που
έμεναν για ένα μικρό διάστημα (επί Τουρκοκρατίας) στο φρούριο και στη γύρω περιοχή. Αναφέρεται
Giftokastro στο χάρτη του Kaupert (1904). Σήμερα δυστυχώς εξακολουθεί να αναφέρεται έτσι, έστω και ως
δεύτερη ονομασία, σε πολλά βιβλία (π.χ. στο βιβλίο «Μεγαρίς», έκδ. ΥΠ.ΠΟ., 2008).
Γύφτος : Μικρός λοφίσκος (474μ.) στα νότια του οικισμού Ροδόπολις. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010.
Γωνιά & Γωνίτσα : Βλ. Στρογγυλοπούλα (236μ.).
Δ... : Βλ. & Ντ... (από λανθασμένη μετάφραση/απόδοση του γράμματος D... από τους ξένους χάρτες).
Δαλμάς : Βλ. Βαλμάς και Φέριζα.
Δαρδαγάνι : Βλ. Κοτρώνι (169μ.) Βουλιαγμένης.
Δάρδεζα ή Δάρδιζα : Βλ. Ντάρδιζα Κερατέας.
208
Δασκαλειό : Περιοχή και κορυφούλα (152μ.) στα ανατολικά της Κερατέας, μεταξύ της περιοχής Φωφόλα και
του Τουρκολίμανου. Αναφέρονται Ράχη και Βίγλα Δασκαλειό στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874. Αναφέρεται περιοχή
(Dhaskalio) στο χάρτη του Kaupert (XI, 1885). Αναφέρεται Κορφή στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989).
Στην περιοχή υπήρχαν μεγάλα μεταλλεία, αντίστοιχα με αυτά του Λαυρίου.
Δασομάρι : Έτσι αναφέρεται η αρχή του ρέματος Βαλανάρης στην Πεντέλη που διασχίζει το σημερινό (από
το 1981) οικισμό Δασαμάρι. Αναφέρεται (Dasomari) στους χάρτες του Kaupert (XII, 1886), του Lepsius
(1893), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή (1930).
Δάσος : Βλ. Μύρτεζα (289μ.).
Δασωμένη κορυφή : Κορυφή (641μ.) στο νότιο Υμηττό. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994)
και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011. Αναφέρεται Κιάφα Δρυ σε έγγραφο του 1793, Κιάφα Ντρίζι (Kiapha Drisi) στο
χάρτη του Kaupert (VIII, 1885), Κιάφα Ντρίζα (Kiapha Drisa) στο χάρτη του Kaupert (1904), Κιάφα Δρίζι
στους χάρτες του Βουγιούκα (1906) και του Ελευθερουδάκη (1923) και Κιάφα Ντρίζα στους χάρτες των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Στη δυτική πλευρά της, προς την Τερψιθέα
Άνω Γλυφάδας, υπάρχει το ερημοκκλήσι του Προφήτη Ηλία.
Δάφνα : Κορυφή (698μ.) στη ΝΔ πλευρά της Πάρνηθας. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;), στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944, 1978, 1992 & 1994) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963), καθώς και στο Φ.Ε.Κ.
336Δ/2007. Χωρίζεται από το Βουνό της Χασιάς με το ρέμα της Γιαννούλας. Αναφέρεται Δάφνη στο Φ.Ε.Κ.
254Α/1957.
Δάφνες : Τοποθεσία (10μ.) στα ΝΑ του Μαραθώνα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Αναφέρεται Δάφνιζα στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988. Αναφέρεται (Divaliaki) Ντιβαλιάκι / Διβαλιάκι στους χάρτες του
Kaupert (XIX, 1889), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή (1930).
Δαφνοβούνι : Κορυφούλα (231μ.) του Αιγάλεω, νότια της Μονής Δαφνίου, αλλά και ονομασία όλου του
βουνού (E. Arrigoni - 1970). Στη βόρεια πλευρά της και στα Δ-ΝΔ της Μονής Δαφνίου, σε ύψ. 160μ., υπάρχει
το μικρό χοανοειδές σπήλαιο του Πανός (Α.Σ.Μ. 114) με μέγιστες διαστάσεις 11,5μ. (βάθος), 7,5μ. (πλάτος)
και 3,5μ. (ύψος). Βλ. & Αιγάλεω.
Δεδεσπότη : Λόφος (125μ.) βόρεια του αρχαιολογικού χώρου της Βραυρώνας. Αναφέρεται στους νέους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Αγριελίτσα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Λέδε ή Δεσπότη σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και Λέδι Δεσπότη (τείχος
Δεσπότη) σε αρχαιολογικό άρθρο. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 117Β/1963, 7Β/1979 &
718Δ/1979), καθώς και ιστορικός τόπος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 706Β/1980). Στ’
αρβαν. leth/ljeth-thi = τείχος/τοίχος (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Δεκέλεια : Περιοχή στα πρώην ανάκτορα Τατοΐου και από το Παλαιόκαστρο(ν) έως το Κατσιμίδι. Από τα
αρχαιολογικά ευρήματα εικάζεται ότι είναι η αρχαία Δεκέλεια. Αναφέρεται Decelia (Tatoi) στο χάρτη του
Leake (1841). Ως Δεκέλεια έχει αναφερθεί και ο χώρος του αεροδρομίου Τατοΐου.
Δελέντζα : Έτσι αναφέρεται ένας λόφος (άγνωστο που) στα Α-ΝΑ της Κερατέας στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874 (άδεια
εκμετάλλευσης μεταλλείου).
Δέμα : Ονομασία της περιοχής μεταξύ της ΝΔ Πάρνηθας (ύψωμα Πλάτωμα) και του βόρειου τμήματος του
Ποικίλου (ΒΔ κορυφής Ζαχαρίτσα). Την περιοχή προστάτευε αρχαίο χαμηλό τείχος (πιθανώς του 4ου αι.
π.Χ.) του οποίου το μεγαλύτερο μέρος (περίπου 4 χλμ.) υπάρχει και σήμερα. Οι περιοχές απ’ όπου περνά το
τείχος έχουν χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 272Β/1996 & 639Β/1996).
Δένδρα : Ομαλό ύψωμα, βόρεια των ψηλών κορυφών της Πάρνηθας, ύψ. 1.009μ., όπου και πολλές δολίνες.
Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992). Στο χάρτη του Kaupert
(XXIV, 1894) αναφέρεται Mola. Αναφέρεται (λανθασμένα) Λυμικό σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929).
Δενδρόλακκα : Μεγάλη λάκκα νότια της κορυφής Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας. Αναφέρεται σε
σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και στον αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936). Σε χάρτη του
Δασαρχείου (1967) αναφέρεται Ξερόλακκες.
Δέντριζα : Βλ. Λέντριζα (903μ.) της Πάρνηθας.
Δεξαμενή : Ονομασία τοποθεσίας στην περιοχή του Κολωνακίου Αθηνών. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
45Α/1909.
Δερβένι : Τοποθεσία (480μ.) στην ανατολική πλευρά των Γερανείων και στη διασταύρωση του δρόμου από
τα Μέγαρα για κορυφές ή για τον οικισμό Σπάρτα (Μάζι ή Τριποδίσκος), όπου παλαιότερα υπήρχε χάνι.
Αναφέρεται Χάνι Δερβένι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται και ως Μεγάλα Δερβένια. Πιθανή θέση
του αρχαίου οικισμού Τριποδίσκος ή Τρίποδες. Η ονομασία από την τούρκικη, με περσική προέλευση, λέξη
dervent που σημαίνει πέρασμα, δίοδος, κλεισούρα.
209
Δερβενοχωρίων οροπέδιο(ν) : Άλλη ονομασία για το οροπέδιο(ν) Σκούρτων.
Δεσπότη : Βλ. Δεδεσπότη (125μ.).
Δημήτριος : Βλ. Άγιος Δημήτριος (356μ.) & Άγιος Δημήτριος (203μ.).
Δημόγλη ή Δημόγλι : Τποθεσία, μέσου ύψ. 220μ., όπου και το παλιό Αδριάνειο υδραγωγείο, στα Δ-ΒΔ του
σιδηροδρομικού σταθμού Δεκελείας (αεροδρόμιο Τατοΐου). Αναφέρεται Δημόγλη από τον Αιγινήτη (1908) και
Διμόγλι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928), του Σαρρή (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Αναφέρεται Δημόγλι ή Πάτημα στο Φ.Ε.Κ. 407Α/1914.
Δημολιάκι : Τοποθεσία (180μ.) στα δυτικά του λόφου Βίγλα Ριμπάρι (Χορταριά) της Λαυρεωτικής.
Αναφέρεται Δημολάκη στο Φ.Ε.Κ. 30/1871, (Demoliaki) στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887 & 1904), από
τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923). Αναφέρεται (λανθασμένα)
Δημουλάκι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) και στο Φ.Ε.Κ. 880Δ/2004. Αναφέρεται (λανθασμένα)
Δημουλάνι στο Φ.Ε.Κ. 544Δ/2010. Αναφέρεται και ως οικισμός το διάστημα 1896-1912 & από το 2001.
Διάβασις Μπάλας : Διάσελο στην Πεντέλη, σε ύψ. 585μ., μεταξύ της ανώνυμης κορυφούλας (673μ.) του
κύριου όγκου του βουνού και του υψώματος Μεγάλη Μαυρηνόρα, απ’ όπου αρχίζουν τα δύο αντίθετης ροής
ρέματα Βάγια στα βόρεια και Λυκόρρεμα στα νότια. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Βλ.
και Μπάλα.
Διαβολόρεμα : Παλιό ρέμα στις περιοχές Γηροκομείου - Ερυθρού Σταυρού Αθηνών (Φ.Ε.Κ. 121Δ/1962 &
165Δ/1974).
Διακόπι : Τοποθεσία (270μ.) στα νότια του φράγματος της λίμνης Μραθώνα, βόρεια από το Πετρόρρεμα.
Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Διάκου Μάνδρες : Βλ. Μάνδρα Διάκου στη Ραφήνα και στη Λούτσα.
Διακρία : Η αρχαία ονομασία της ορεινής ΒΑ Αττικής, που αναφέρεται και ως Κατάδεμα ή Κατάδημα.
Διάσελο Αστερίου : Έτσι αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 22/1874 το διάσελο (645μ.) στα ΒΑ της Μονής Αστερίου
στο βόρειο Υμηττό. Αναφέρεται Λαιμός του Αστέρι από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και (λανθασμένα)
Κασσέλα (μήπως Διασέλα;) στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Διάσελο Κυράς : Έτσι αναφέρεται σε ορειβατικούς χάρτες ο αυχένας (960μ.) μεταξύ των κορυφών Κυράς
και Κούμπουλα (Λεπούσα). Αναφέρεται Κιάφα Λεπούσα σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Διάσελο Πανός : Άλλη ονομασία για τον Αυχένα Πάνα (995μ.) μεταξύ των κορυφών Καραβόλα και Πλατύ
Βουνό της Πάρνηθας.
Διβαλιάκι : Βλ. Δάφνες Μαραθώνα.
Δίκαστρο(ν) : Λοφίσκος (420μ.) στα βόρεια της Μεγάλης Ντουσκιάς των Γερανείων προς τον όρμο Σχίνου,
όπου ερείπια του διπλού τείχους της ακρόπολης της αρχαίας Οινόης που αναφέρεται Oenoe στη
χαλκογραφία του G. Candelli (1690). Αναφέρεται Διόκαστρον από τον C. Bursian (1862), Δυόκαστρον στο
Φ.Ε.Κ. 31/1873 και Δίκαστρον στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος
(Φ.Ε.Κ. 35Β/1962). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Δικέλι : Τοποθεσία (300μ.) στα ΒΔ του οικισμού Διψέλιζα της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989).
Δίοδος Ελευθερών : Βλ. Κάζα μεταξύ Κιθαιρώνα και Πάστρας. Αναφέρεται Δίοδος Γυφτόκαστρου (βλ. λέξη)
στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), αλλά σε λάθος θέση (3 χλμ.) στα ΒΔ, όπου η διάβαση Κιάφα Σούρι.
Διόκαστρον : Βλ. Δίκαστρον (420μ.).
Διονύσι : Βλ. Διονυσοβούνι (272μ.).
Διονυσοβούνι : Μικρό βουνό (651μ.) στη βόρεια προέκταση της Πεντέλης, από την οποία χωρίζεται με την
κοιλάδα του Διονύσου. Αναφέρεται Σταματαβούνι (Stamatavuni) στο χάρτη του Kaupert (XII, 1886) και του
Lepsius (1893), Διόνυσος (Dionysos) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και
στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Σταματοβούνι από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και
στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και του Σαρρή (1930) και στο Φ.Ε.Κ. 4Α/1967, Διόνυσος ή Ικάριος
ράχη (Dionysos oder Ikarios Geb.) στο χάρτη του Kaupert (1904), Ικάριον στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη
(1930), Μάλια Διονύσου σε χάρτη του 1944 (512 Pal. Fd. Survey Coy.), Μάλα Διόνυσος στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1941/1945) και Διονυσοβούνι στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991). Η
ονομασία Ικάριον προέρχεται από τον αρχαίο δήμο Ικαριής που υπήρχε στην περιοχή. Η ΝΑ άκρη του, όπου
έχουν βρεθεί ιερό του Διονύσου, προϊστορικός οικισμός κ.ά. δίπλα στο εκεί σπήλαιο, έχει χαρακτηριστεί
210
αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957), καθώς και ιστορικός τόπος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους
(Φ.Ε.Κ. 1063Β/1975). Αρχαιολογικός χώρος έχει χαρακτηριστεί και το βουνό (Φ.Ε.Κ. 818Β/1984).
Διονυσοβούνι : Ύψωμα (272μ. - 266μ.) στα ΝΑ της Μερέντας και στα ΝΔ του Μαυροβουνιού από το οποίο
χωρίζεται με το διάσελο (185μ.) του Διονύσου (οικισμός από το 1981). Αναφέρεται (Dionyso Vuni) στο χάρτη
του Kaupert (1904) και στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Έχει αναφερθεί και ως Διόνυσος ή Διονύσι.
Αναφέρεται Κοπρότοπος στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989 & 1993).
Διπόταμο : Βλ. Σκάλεζα στη ΝΔ Πάρνηθα.
Διράδες : Βλ. Νόκα (200μ.).
Διψέλιζα : Τοποθεσία (120μ.) στην ανατολική πλευρά της λοφοσειράς Αγριόκαστρον (Οβριόκαστρο) -
Βραγόνι της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται Διψελίζα στο Φ.Ε.Κ. 30/1871, Διψέλιζα στα Φ.Ε.Κ. 18/1872 &
56/1875, Διτζέλιζα στο Φ.Ε.Κ. 11/1873, Διψέλιζες (δύο) στο Φ.Ε.Κ. 25/1876, Dipselesa στους χάρτες του
Kaupert (XVI, 1887 & 1904) και από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906), Διψέλεζα στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923), και Διψίλιζα στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται και ως οικισμός το διάστημα 1896-1928 και από το 1991. Οι νέοι χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989) αναφέρουν μόνο τις τοποθεσίες Δικέλι (300μ.) στα ΒΔ του οικισμού και Ρουκάτζι
(80μ.) στα ανατολικά του οικισμού.
Δόνιζα : Βλ. Βλύχα στην Ελευσίνα.
Δρ... : Βλ. & Ντρ... (από λανθασμένη μετάφραση/απόδοση των γραμμάτων Dr... από τους ξένους χάρτες).
Δραγκό : Παραλιακή τοποθεσία στα ΝΑ της Παραλίας Μαρκοπούλου Ωρωπού. Αναφέρεται Δραγκό στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Δράγκο στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Δραγονέρα : Βλ. Δρακονέρα Σχινιά Μαραθώνος.
Δραγονέρας πηγή : Πηγή, σε ύψ. 10μ., στην τοποθεσία Λιμνιώνας στα ανατολικά των Αγίων Αποστόλων
και στα δυτικά του ακρωτηρίου Καλάμου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Δρακόνα : Βλ. Θεμιστοκλέους ακρωτήριο στον Πειραιά.
Δρακονέρα : Βλ. Καρούμπαλο (243μ.) Σχινιά Μαραθώνα.
Δρακονέρα : Περιοχή στα Α-ΒΑ του έλους του Σχινιά, όπου και η πηγή Δρακονέρας. Πιθανώς προέρχεται
από το Drago Nero που σημαίνει μαύρος δράκος. Η πηγή αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Η τοποθεσία Δρακονέρα αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993) μεταξύ του έλους και του λόφου Καρούμπαλο, που άλλοι χάρτες τον
αναφέρουν Δρακονέρα και ο χάρτης του Σαρρή/Σιδέρη (1930) Δραγονέρα. Αναφέρεται Αλμυρολίμνη
Δρακονέρα (Salzsee Drakonera) στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887) η λιμνούλα Στόμι στην αρχή της
μικροχερσονήσου Μύτικας ή Κυνοσούρα.
Δρακονέρα : Ακρωτήριο στην ανατολική άκρη του λόφου Πούντα και στη ΝΑ άκρη του όρμου Αγίας Μαρίνης
στην Α-ΒΑ Αττική. Αναφέρεται στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και ως
Δρακονέρα ή Χονδρός Κάβος στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Αναφέρεται Πούντα στο χάρτη του
Δρακονέρας Βουνά ή Λόφοι/Υψώματα Δρακονέρας : Βλ. Καρούμπαλο (243μ.) Σχινιά Μαραθώνα.
Δρακοσπηλιά : Ρεματιά στα Ν-ΝΔ της κορυφής του Κιθαιρώνα που αρχίζει από τη Μεγάλη Κορυφή και
καταλήγει στον όρμο Αιγοσθένων (Πόρτο Γερμενού). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται
Ναγαρίμα στο χάρτη της Ανάβασης (2002).
Δραμπάλα : Κορυφή (783μ.) στη βόρεια πλευρά της Πάρνηθας, νότια του οικισμού Αυλώνα. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944, 1978 & 1992).
Δραμπάλεζα : Κορυφή (706μ.) στην ανατολική περιοχή του Πατέρα, στα ΒΑ της Αγίας Τριάδος στο Μυρρίνι.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Έχει αναφερθεί και ως Δραμπάλα. Αναφέρεται Κούνια στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1989).
Δράσιζα : Έτσι αναφέρεται σε έγγραφο του 1851 η Ντράσιζα της Πάρνηθας.
Δράφι : Βλ. Ντράφι.
Δρεριβούνι : Βλ. Ντρεριβούνι (340μ.).
Δρεστάνη : Τοποθεσία (500μ.) στα νότια των Βιλίων και στην ανώνυμη ρεματιά που αρχίζει από το
Παλαιοχώρι και καταλήγει στο ρέμα Ντασιμάδι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Τοπική ονομασία
Ντρεστάνη.
Δρίβλια : Βλ. Ντρίβλια.
211
Δρίγγια : Τοποθεσία (80μ.) στα ΝΑ του Κορωπίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Αναφέρεται Ρδόκια σε έγγραφο του 1793 και σε τοπικό χάρτη (1995).
Δρίζα : Ονομασία που αναφέρουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) για την κορυφή Ντρίζα της Πάρνηθας.
Ο χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1928) αναφέρει Δρίζα τη λάκκα δυτικά της κορυφής.
Δρίζα : Κορυφή (922μ.) στη ΝΑ προέκταση της ψηλότερης κορυφής της Παλιοβούνας Γερανείων. Τοπική
ονομασία. Αναφέρεται στο χάρτη της Ανάβασης (2004). Αναφέρεται Ρίζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει
στο Ν. Κορινθίας.
Δρίζα : Βλ. Στενοχώραφο (457μ.) Βαρνάβα.
Δριπανάκι : Τοποθεσία στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 11/1873.
Δρομιτόρος : Ράχη (280μ.) στη Δ-ΒΔ προέκταση της κορυφής Συκιές του λόφου Φλυτζάδα της Περαχώρας.
Δροσοπηγή : Περιοχή (280μ.) ανατολικά από το Λουτράκι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει
Δρυός Κεφαλαί : Βλ. Κιάφα Σούρι (640μ.).
Δυστάρθα : Βλ. Βιστάρθι Βαρνάβα.
Εβλοκέριζα : Βλ. Ξυλοκέριζα (220μ.).
Εβραιόκαστρο(ν) : Άλλη ονομασία του υψώματος Αβροκάστρι (47μ.), όπου η αρχαία Ραμνούς. Πιθανώς η
ονομασία να προήλθε από το Ωραιόκαστρο ή από το Ευρυόκαστρο = κάστρο που εποπτεύει.
Εβραιόκαστρο(ν) : Βλ. Αγριόκαστρον (313μ.) στην Κερατέα.
Εβραιόπετρα : Βλ. Πέτρα Εβραίου του Βουνού της Χασιάς στην Πάρνηθα.
Εβριόκαστρον : Βλ. Αβροκάστρι (47μ.).
Ελατιά : Πλάτωμα (1.080μ.) στα Γεράνεια, Α-ΒΑ της κορυφής Μακρυπλάγι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1988). Ελατιά αναφέρεται και η περιοχή της κορυφής, όπου δάσος ελάτης.
Ελατιά(ς) : Βλ. Κιθαιρών & Προφήτης Ηλίας (1.407μ.) του Κιθαιρώνα.
Έλατος : Άλλη ονομασία της κορυφής Λιοντάρι του Πατέρα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 &
1989) και στα Φ.Ε.Κ. 57Α/1957 & 206Α/1961.
Ελαφοβούνι : Παλαότερη ονομασία (Γ.Υ.Σ. 1936/1944) της κορυφής Στεφάνα (428μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα.
Έλαφος : Λοφίσκος (215μ.) Ν-ΝΑ του Αγίου Κωνσταντίνου Λαυρεωτικής. Αποτελεί τμήμα της μεγάλης
λοφοσειράς που αρχίζει από τον Άγιο Κωνσταντίνο (παλ. ονομ. Καμάριζα) και καταλήγει στο ακρωτήριο
Σούνιο. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985 & 1070Β/1995 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Αναφέρεται περιοχή Μπερζέκο (Berzeko) στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887).
Ελευσίνιος Κηφισός : Άλλη ονομασία για τον ποταμό Σαρανταπόταμο.
Ελληνικό ή Λημικό : Έτσι αναφέρεται σε ορειβατικά άρθρα της δεκαετίας 1930 το Λοιμικό(ν) της Πάρνηθας.
Ελληνικό : Έτσι αναφέρεται (Helleniko) στο χάρτη του Kaupert (1904), αρχαίος πύργος & αρχαιότητες στον
ομώνυμο σημερινό οικισμό (από το 1928) που αναφέρεται Ελληνικό στο χάρτη του Βουγιούκα (1906).
Έλος Κυπριανού : Βαλτώδης έκταση στην περιοχή Κυπριανός του Λαυρίου. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ.
22/1874 & 30/1876.
Έλος Μαραθώνα - Σχινιά : Βαλτώδης έκταση μεταξύ της περιοχής του Κάτω Σουλίου και του δάσους του
Σχινιά. Αναφέρεται Βάλτος ή Έλος του Μαραθώνα (Sumpf von Marathon) στο χάρτη του Kaupert (XVIII,
1887), Μεγάλος Βάλτος ή Μεγάλο Έλος (Grosser Sumpf) στο χάρτη του Kaupert (1904), Μεγάλος Βάλτος
(Έλη Μαραθώνος) στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Έλη Μαραθώνος στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και Βάλτος στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Οι νέοι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993)
αναφέρουν την ονομασία Βάλτος για μία μικρή περιοχή του έλους, ενώ ολόκληρο το αναφέρουν
(λανθασμένα) Πεδιάς Μαραθώνος. Αναφέρεται και ως Έλος Σχινιά. Έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό
Οικολογικό Δίκτυο «Natura 2000» με Κ.Α. GR 3000003.
Εννέα Πύργοι : Περιοχή (80μ.) στα ΒΔ των Καλυβίων «Θορικού», όπου υπάρχουν τα βυζαντινά εκκλησάκια
του Αγίου Πέτρου και της Παναγίας Μεσοσπορίτισσας, καθώς και αρχαιολογικά ευρήματα. Αναφέρεται στους
χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 761Β/1988). Αναφέρεται και ως οικισμός το 1835 & το 1840.
Εντρίτο : Βλ. Γκρόπεζα (230μ.) στο Άνω Σούλι Μαραθώνα.
Επάνω Δάρδιζα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) η περιοχή Ντάρντιζα (680μ.) στην Πάρνηθα.
212
Επάνω Καστανόβα : Τοποθεσία (470μ.) στα δυτικά του δρόμου Οινόη - Βίλια και στα Ν-ΝΑ του λοφίσκου
Άγιος Κωνσταντίνος (566μ.). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Βλ. Άγιος Κωνσταντίνος (566μ.) και
Καστανάβα.
Επάνω Κόντρα : Βλ. Κόντρα (175μ.).
Ερασίνος : Ποταμός που σχηματίζεται από την περιοχή Βαραμπά βόρεια από το Μαρκόπουλο και εκβάλει
στον όρμο της Βραώνας περνώντας μέσα από τον αρχαιολογικό χώρο της Βραυρώνας. Αναφέρεται, με την
αρχαία ονομασία του, στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927, 1988 & 1990). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός
χώρος (Φ.Ε.Κ. 952Β/1975, 157Β/1995, 198Β/1995, 334Β/1995 & 649Β/1995). Έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό
Οικολογικό Δίκτυο «Natura 2000» με Κ.Α. GR 3000004. Βλ. & Γκούρι Μπιμ & Πύργος Βραώνας.
Έρεζα ή Έριζα : Βλ. Αέρας (429μ.) Γραμματικού.
Ερένεια : Περιοχή (αρχαία ονομασία) στην κοιλάδα του Αγίου Γεωργίου στα βόρεια της ψηλής κορυφής του
Πατέρα. Έχουν βρεθεί στα νότια του Αγίου Γεωργίου διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα (540μ. & 580μ.),
καθώς και τα ερείπια των τριών διαδοχικών τειχών της ακρόπολης της αρχαίας Ερένειας (680-720μ.), καθώς
και βάσεις των πύργων του νοτιότερου τείχους. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 41Β/1985).
Η ταύτιση με την αρχαία Ερένεια αμφισβητείται στο βιβλίο «Μεγαρίς» (έκδ. ΥΠ.ΠΟ., 2008).
Εσοχώρια : Τοποθεσία (60μ.) στην περιοχή Βελανιδέζας Σπάτων - Λούτσας. Αναφέρεται Σοχώρια στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) και Εσοχώρια στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Εσχατιάς ρέμα : Έτσι αναφέρεται η συνέχεια του ρέματος Πικροδαφνέζας / Πικροδάφνης από την περιοχή
Αχαρνών - Καματερού - Ιλίου μέχρι τον ποταμό Κηφισό. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 300Δ/2010.
Έτος : Λόφος (198μ.) ΝΑ του Πικερμίου, με ίχνη αρχαίας οχύρωσης. Αναφέρεται (Etos) στο χάρτη του
Kaupert (XII, 1886), από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929),
στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1978, 1988 & 1991), καθώς και στα
Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010 & 139Δ/2012. Σε ξένο περιηγητικό κείμενο του 1902 αναφέρεται Αίττος. Αναφέρεται Έτοσι
στο Φ.Ε.Κ. 21/1873 και Έτοζι ή Έτοσι (Etosi) στο χάρτη του Kaupert (1904), καθώς και σε διάφορα
αρχαιολογικά κείμενα.
Εύζωνας ή Εύζωνος : Η ψηλότερη κορυφή του Υμηττού, ύψ. 1.026μ. Αναφέρεται Εύζωνας στο χάρτη του
Υπουργείου Οικισμού (1956) και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011. Αναφέρεται Εύζωνος στο Φ.Ε.Κ. 152Α/1917, στο
χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994).
Ζαβερδέλ(λ)α : Άλλη ονομασία για την περιοχή Τσαβερδέλλα στα δυτικά του Ποικίλου. Αναφέρεται στους
χάρτες της Χ.Υ. (1908) και των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 126Α/1968.
Ζαβερδέλλα : Λανθασμένη ονομασία για το λοφίσκο Κάστριζα (171μ.).
Ζάγανη : Λόφος (168μ.) ανατολικά των Σπάτων που η κορυφή του (184μ.) με τον προϊστορικό οικισμό που
είχε ισοπεδώθηκε για την ασφάλεια του νέου αεροδρομίου. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988
& 1990). Αναφέρεται (Sagani) στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884), Σάγανι στο χάρτη του Βουγιούκα (1906),
Σάγανη στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και της Γ.Υ.Σ. (1927) και Ζαγάνη στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Πιθανώς από το αρβαν. zayan-i = η τάφρος.
Ζαΐριζας ρέμα : Βλ. Ζωΐρεζας ρέμα.
Ζαμπουρνιά ρέμα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) η συνέχεια του ρέματος Μούρεσι της
Πάστρας, από τις Ερυθρές μέχρι τον ποταμό Ασωπό, που στο χάρτη της (1987) αναφέρεται Καλαμάτας
ρέμα που είναι ανατολικότερα.
Ζαρούλη : Βλ. Τσαρούλη.
Ζάστανη : Λανθασμένη ονομασία για το λοφίσκο Κάστριζα (171μ.).
Ζάστανη ρέμα : Μικρή ρεματιά που αρχίζει από την περιοχή Κατηφόρι στα ΒΔ του οικισμού Πευκόφυτο(ν)
και καταλήγει στη ΒΔ άκρη της λίμνης Μαραθώνα. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991)
και στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010.
Ζαστάνι : Βλ. Κακοτοπιά (464μ.) Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Ζαστάνι : Κορυφή (272μ.) και στενό φαράγγι στο Ποικίλον που στο κέντρο του έχει βαραθροδολίνη. Στην
κορυφή ίχνη πυργίσκου, πιθανώς αρχαίας φρυκτωρίας. Αναφέρεται (Zastani) στους χάρτες του Kaupert (VI,
1883) και των Ελευθερουδάκη - Μπάρτ (1912), Ζαστάνη στους χάρτες της Χ.Υ. (1908) και του
Ελευθερουδάκη (1923) και Ζαστάνι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936)
αναφέρεται (λανθασμένα) Στεφάνι, ενώ αναφέρεται Ζαστάνι η θέση Στεφάνι που βρίσκεται στην πεδιάδα.
Ζάστανι : Ονομασία μέρους της απότομης βόρειας πλευράς της Μερέντας. Τοπική ονομασία (Θεοδώρου -
1997). Η ονομασία από το αρβαν. zastan-i / zestan-i = δύσβατος, κρημνώδης τόπος.
213
Ζαστάνι : Παλιά τοπική ονομασία της χαράδρωσης στα Α-ΝΑ της Αλογόπετρας της Πάρνηθας.
Ζάστανι ή Ζάστενα : Ράχη (180μ.) και χαράδρα Α-ΝΑ της Κερατέας, μεταξύ της Κοκκινοκορφής (236μ.) και
της θάλασσας. Αναφέρεται Ζάστενα στα Φ.Ε.Κ. 43/1872 & 18Α/1874. Τοπική ονομασία Ζάστανι ή Ζάστανο.
Ζάστανι ρέμα : Βλ. Ζάσταρι ρέμα.
Ζάστανο : Απόκρημνη ράχη - βράχος (188μ.) δίπλα στη θάλασσα και στη δυτική άκρη του Πατέρα, μεταξύ
Αλεποχωρίου και Ψάθας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Ζάστανο : Ονομασία της απότομης ΝΑ πλαγιάς της κορυφής - ράχης Μακρυπλάγι των Γερανείων.
Ζάστανο : Στενό φαράγγι (460μ.) στη ρεματιά Πρα(ρ)θίου στα Γεράνεια, στα Ν-ΝΔ των Μύλων. Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Ζάσταρι ρέμα : Μικρό ρέμα στα νότια του οικισμού Πράσινο(ν) Δερβενοχωρίων που καταλήγει στο ρέμα
Κόρτση. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1990). Αναφέρεται Σάσταρι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936/1944). Αναφέρεται Ζάστανι στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993.
Ζάστενα : Βλ. Ζάστανι (180μ.).
Ζαστένα : Έτσι αναφέρεται μία κορυφή (413μ.) στο Ποικίλον στο Φ.Ε.Κ. 86Α/1945. Πιθανώς πρόκειται για
μία από τις κορυφές Κασκαδάμι, αλλά είναι λανθασμένη ονομασία γιατί υπάρχει το τοπωνύμιο Ζαστάνι που
βρίσκεται 1 χλμ. ΒΔ.
Ζαχάρα ή Ζαχαρά : Βλ. Κοκκινόγεια Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Ζαχαρίτσα : Η ψηλότερη κορυφή - ύψωμα (455μ.), του Ποικίλου. Πιθανώς από τον Αθηναίο στρατηγό και
αγωνιστή Συμεών Ζαχαρίτσα που σκοτώθηκε το 1826 στην περιοχή, σε μάχη με τον Κιουταχή. Η περιοχή
ήταν ιδιοκτησία της οικογένειάς του. Στην κορυφή ίχνη πυργίσκου, πιθανώς αρχαίας φρυκτωρίας.
Αναφέρεται (Sacharitza) στους χάρτες του Kaupert (VI, 1883), του Βουγιούκα (1906), των Ελευθερουδάκη -
Μπάρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1936, 1992 & 1994),
καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 397Δ/2011. Αναφέρεται Πυργάκι στο χάρτη της Χ.Υ. (1908).
Ζάχουλη : Περιοχή, μέσου ύψ. 320μ., στη Δ-ΝΔ άκρη του Πατέρα και Ν-ΝΑ της περιοχή Βένιζα. Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.). Αναφέρεται (μάλλον
λανθασμένα) Ζιχούλη στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Ζέζε : Παλαιά λανθασμένη ονομασία της κορυφής Προφήτης Ηλίας του Υμηττού.
Ζενίθι : Μικρή ράχη (280μ.) στα ΒΔ του λοφίσκου Καντούτσαινα και στα νότια του Μαρκοπούλου Ωρωπού.
Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 27/1872 & 29/1872, καθώς και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Ζεπούνι : Βλ. Ζιπούνι.
Ζερβιά : Ακρωτήριο στη νότια άκρη της χερσονήσου της Βουλιαγμένης. Αναφέρεται στους χάρτες του
Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey
Coy). Αναφέρεται Πούντες στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και (λανθασμένα) Ζωστήρ στους νέους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993).
Ζεστάνι : Βλ. Κακοτοπιά (464μ.) Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Ζέστενα : Βλ. Κοκκινόβραχος (268μ.) του Αιγάλεω.
Ζιμάλα Καλιοντάρο : Βλ. Λάκκα Λιοντάρι Μαρκοπούλου Ωρωπού.
Ζιόρτη ή Ζιόρτι : Βλ. Σιώρτη.
Ζιπούνι : Τοποθεσία με πηγή, σε ύψ. 560μ., Ν-ΝΑ της κορυφής Μπελέτσι της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο
χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται Ζεπούνι στα Φ.Ε.Κ. 507Δ/2000 & 508Δ/2010.
Ζιρέλι : Μικρό ξέφωτο στην Πάρνηθα, σε ύψ. 800μ., ΒΔ του αυχένα Πάνα και δίπλα στο Μαυρόρεμα. Λέγεται
και Λάκκα Ζιρέλι, ονομασία που έδωσαν οι Σαρακατσάνοι κτηνοτρόφοι. Αναφέρεται και ως Λούτσα Σκίνι σε
σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και στον αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936).
Ζιχούλη : Βλ. Ζάχουλη στον Πατέρα.
Ζουργιάς ρέμα : Ρεματιά στη βόρεια πλευρά των Γερανείων που αρχίζει από τη ράχη Παλαμήδι και
καταλήγει στη θάλασσα στην Κινέτα (Βαμβακιά). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται
Σουριάς ρέμα σε τοπικό χάρτη. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Ζουργιάννη : Περιοχή (461μ.) στην ανατολική Πάρνηθα, στα ΝΑ του οικισμού Δροσοπηγή. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Ζόργιαννη στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και Ρίμπες στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) που αναφέρει οικισμό Ζωριάνοι στα ανατολικά του
σιδηροδρομικού σταθμού του Οίου (Μπογιάτι). Το 1928 υπήρχε ο οικισμός Νέα Ζοργιάνη.
214
Ζούρι : Τοποθεσία στο βουνό Όλυμπος, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 6/1875.
Ζυγοράχη : Βλ. Τηγάνι (502μ.-406μ.) στον Υμηττό.
Ζυγός : Ύψωμα (591μ.) στη ΒΔ πλευρά της Πάρνηθας, νότια της κοιλάδας Βούντημα. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992). Αναφέρεται Πράρι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και Κιάφα Πράρι στο
χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993.
Ζυγός : Τοποθεσία (150μ.) στα ΒΔ του λόφου Κόντρα Ζέζα (202μ.) στα ΝΔ των Λαμπρικών Κορωπίου.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Σκάλα σε έγγραφο του 1793 & σε τοπικό
χάρτη (1995).
Ζωερή : Ράχη (880μ.-700μ.) στην Πάστρα στη ΝΑ προέκταση της ψηλής κορυφής Κούρτιζα. Αναφέρεται στο
Ζωηρέζα : Τοπική ονομασία της βόρειας πλευράς της κορυφής Μαυροβούνι του Πατέρα. Στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930) αναφέρεται ως Ζωηρέζα η κορυφή Σούρεσι ή Τούρμουζα (836μ.) απ’ όπου αρχίζει το
ρέμα Ζωΐρεζα.
Ζωϊρέζα : Παραλιακή τοποθεσία στα Β-ΒΔ της ράχης Καλογέρι των Γερανείων. Τοπική ονομασία. Ανήκει
Ζωΐρεζα ή Ζωϊρέζας ρέμα : Μεγάλη ρεματιά στη Ν-ΝΑ πλευρά του Πατέρα που αρχίζει από την περιοχή
Μυρρίνι, συνεχίζει μετά την τοποθεσία Κανδήλι ως Κουλουριώτικο ρέμα (αρχ. ονομ. Ιαπίς) και καταλήγει στα
ΒΑ της Νέας Περάμου στον κόλπο της Ελευσίνας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Αναφέρεται Ζαΐριζας ρέμα σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey, Coy.).
Ζωνάρι : Λόφος στη Λαυρεωτική, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 54/1873.
Ζώνια Λόφος : Βλ. Λοφίσκος (144μ.) Συκαμίνου.
Ζωοδόχος Πηγή : Βλ. Αράπης (268μ.) στον Υμηττό.
Ζωστήρ : Η αρχαία ονομασία της μικροχερσονήσου Λομβάρδας ή Λουμπάρδας (41μ.) της Βουλιαγμένης.
Αναφέρεται C. Zoster (Lumbardha) στο χάρτη του Leake (1841), χερσόνησος Ζωστήρ από τους Lepsius -
Βουγιούκα (1906) και ως ακρωτήριο Ζωστήρ στους χάρτες του Kaupert (VIII, 1885 & 1904), των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy). Οι χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) αναφέρουν (λανθασμένα) Ζωστήρ (Ασπρόκαβος) το ακρωτήριο στη νότια άκρη της
χερσονήσου της Βουλιαγμένης (λιμανάκια). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957 &
24Β/1959).
Ζώτη Ρόζα : Βλ. Μικρό Βουνό (262μ.) Μάνδρας.
Ηραίον : Τοποθεσία, αρχαία ονομασία, μεταξύ του ακρωτηρίου Μελαγκάβι και της λίμνης Βουλιαγμένη
Περαχώρας. Έχουν βρεθεί (1930-1933) λείψανα ιερού της Ήρας Ακραίας του 9ου π.Χ. αι., αρχαϊκού ναού
του 6ου π.Χ. αι. αγοράς, αρδευτικού συστήματος (μνημειακές υδατοδεξαμενές, σήραγγες, μηχανισμοί
άντλησης) κ.ά. Έχει χαρακτηριστεί τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 305Β/1962) και αρχαιολογικός
χώρος (Φ.Ε.Κ. 589Β/1991).
Ηριδανός : Ρέμα στον Υμηττό που αρχίζει από την πηγή Καλοπούλα και τη Μονή Καισαριανής και καταλήγει
στον Ιλισό. Πιθανώς ο αρχαίος ποταμός Ηριδανός. Αναφέρεται (Eridano) στο χάρτη του G. Candelli (1686),
αλλά στη θέση του Ιλισού, από τον C. Bursian (1862), (Eridanos) στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882), στο
χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994).
Θάλοσι : Τεράστια δολίνη (διάμ. 200μ. και βάθος 50μ.) στη Νέα Πεντέλη, σε ύψ. 380μ. στους πρόποδες του
λόφου του Προφήτη Ηλία που αναφέρεται Vuno Limeni στους χάρτες του Kaupert (V, 1883) και του Lepsius
(1893) και Βουλιαγμένη από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906). Μέχρι τις αρχές του 20ου αι. στον πυθμένα
της δολίνης σχηματιζόταν λίμνη. Αναφέρεται Θαλάσι από τον Αιγινήτη (1908) και στο χάρτη του Σαρρή
(1930), Θάλασσα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και σε
γεωλογικό χάρτη (1957). Αναφέρεται Θάλοσι από τους φυσιολατρικούς συλλόγους, καθώς και στα
προγράμματα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών που έδινε συναυλίες μετά τον Πόλεμο στο χώρο αυτό (1η
συναυλία 13-5-1945). Έχει αναφερθεί και ως Χάβοσι. Σήμερα είναι γήπεδο ποδοσφαίρου.
Θέα : Βλ. Καραούλι (481μ.) στον Πατέρα. Αναφέρεται και ως οικισμός από το 1971.
Θέαλος ή Καλυβέζα : Περιοχή (120μ.) στα βόρεια της Λάκκας Λιοντάρι στο Μαρκόπουλο Ωρωπού.
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 76Δ/2010.
Θειόχωμα : Τοποθεσία στα Α-ΒΑ του ηφαιστείου Σουσάκι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στο
Φ.Ε.Κ. 333Δ/2012. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας. Παλιά τοπική ονομασία Θειάφι ή Τιάφι. Αναφέρεται σε
215
Θεκερίστρα : Βλ. Θερίστρα Οινόης.
Θεμιστοκλέους : Ακρωτήριο στα δυτικά της εισόδου του λιμένος Πειραιώς. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1993). Αναφέρεται Δρακόνα στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και Θεμιστοκλέους ή Κράκαρη στο χάρτη
Θεοδώρα : Απόκρημνη ράχη (548μ.-501μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα, μεταξύ των ρεμάτων της Γιαννούλας στα
ανατολικά και Συκόρρεμα στα δυτικά. Πιθανώς στην περιοχή αυτή υπήρχε στην αρχαιότητα το φρούριο
Φάλεμι. Αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894), σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908) και
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1992 & 1994), ενώ στους χάρτες του Σαρρή (1928) και της Γ.Υ.Σ. (1929)
αναφέρεται Θοδώρα. Η απόκρημνη κορυφή της (548μ.) λέγεται Βράχος ή Πέτρα Θεοδώρας.
Θεοδώρας ρέμα : Βλ. Συκόρρεμα Πάρνηθας.
Θέριζα : Περιοδική πηγή, σε ύψ. 1.000μ., νότια της πηγής Κανταλίδι της Πάρνηθας.
Θέριζα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και σε γεωλογικό χάρτη και άρθρο (1964) το
μεγαλύτερο τμήμα της ρεματιάς / χαράδρας Χούνη της Πάρνηθας, μέχρι σχεδόν την έξοδό της. Πιθανή
παραφθορά του αρβαν. ferreze = βάτα. Αναφέρεται Βατουριώνας στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Θερίστρα : Τοποθεσία (360μ.) στα νότια της Πάστρας και βόρεια της Οινόης (Μάζι). Αναφέρεται στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Θεκερίστρα στο Φ.Ε.Κ. 314Δ/2010.
Θέρκιζι : Η Β-ΒΑ ράχη (962μ. - 957μ.) του υψώματος Κρισιγιώνα της Πάρνηθας.
Θέρμη : Λοφίσκος (101μ.) στα ΝΑ του Λαγονησίου και στη ΒΔ άκρη του βουνού Όλυμπος. Αναφέρεται
(Thermi) στους χάρτες του Kaupert (XVII, 1887 & 1904), Θέρμι από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και
Θέρμη στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1993), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 1070Β/1995, 699Β/1998 & 113Δ/2007.
Θησέως : Ακρωτήριο στη ΝΑ άκρη του όρμου Φαλήρου στο Παλαιό Φάληρο. Αναφέρεται σε χάρτη του 1944
(524 Pal. Fd. Survey Coy) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991). Αναφέρεται (λανθασμένα) Κωλιάς (C. Colias) στο
χάρτη του Leake (1841) και (Kolias) στο χάρτη του Kaupert (III, 1882). Βλ. Κωλιάς άκρα στον Άγιο Κοσμά.
Θίτι : Περιοχή και γήλοφος (113μ.) μεταξύ Βάρης - Κορωπίου, στα Α-ΝΑ του λόφου Ψηλοκορυφή (189μ.) και
στη ΒΔ απόληξη του λοφίσκου Μακρυά Πεύκα (147μ.). Αναφέρεται Θίτι (Thiti) στο χάρτη του Kaupert (VIII,
1885) και στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται ένα εκκλησάκι Panagia Thiti στο χάρτη του
Kaupert (1904), όπως και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και της Γ.Υ.Σ. (1927). Αναφέρεται
(λανθασμένα) Παναγία Θύτη στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Θήτι σε τοπικό χάρτη
(1995) και στο Φ.Ε.Κ. 378Δ/2010. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος με τα Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 &
646Β/1994.
Θορικός : Περιοχή (αρχαία ονομασία) στα δυτικά του ομώνυμου όρμου βόρεια του Λαυρίου, όπου αρχαίο
θέατρο, πύργος, ακρόπολη (στο λόφο Βελατούρι) και άλλες αρχαιότητες. Αναφέρεται Θερικός στα Φ.Ε.Κ.
18/1872 & 22/1874 και Θορικός στους χάρτες του Kaupert (1904), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και
της Γ.Υ.Σ. (1992). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 527Β/1967 & 927Β/1994).
Αναφέρεται και ως οικισμός Θορικόν από το 1879.
Θορικού ακρωτήριο(ν) : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992) η άκρη της
μικροχερσονήσου του Αγίου Νικολάου στη Λαυρεωτική, μεταξύ των όρμων Θορικού και Αγίου Νικολάου που
έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 175Β/1966).
Θρακιές : Έτσι αναφέρονται τα βάραθρα και τα σπηλαιοβάραθρα της Μερέντας, του Πανείου και του
Υμηττού από τους παλιούς αρβανιτόφωνους κατοίκους της περιοχής των Μεσογείων.
Θρακογκίρα ή Θρακεγκίρα : Τοποθεσία στην περιοχή Διψέλιζα της Λαυρεωτικής, άγνωστο που ακριβώς.
Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 43/1872 & 25/1876.
Θριάσιον Πεδίον : Άλλη ονομασία (αρχαία) της πεδιάδας της Ελευσίνας και του Ασπροπύργου. Αναφέρεται
(Thriasische Ebene) στο χάρτη του Kaupert (XXVI, 1894), στο χάρτη της Χ.Υ. (1908), στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1978 & 1992) και στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1985.
Θρόνος : Βλ. Σκίμθι (933μ.) στην Πάρνηθα.
Θυμάρι : Βλ. Σουφλερό (251μ.) Λαυρεωτικής. Αναφέρεται και ως οικισμός από το 1971.
Θυνίκι : Έτσι αναφέρεται η άκρη της μικροχερσονήσου Λαγονήσι στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993).
Ιαματικά Λουτρά : Βλ. Λίμνη Βουλιαγμένης στον ομώνυμο οικισμό.
Ιερός Βράχος : Έτσι αναφέρεται σε πολλά κείμενα ο λοφίσκος (156μ.) όπου η Ακρόπολη των Αθηνών.
Ικαρία & Ικάριον Όρος : Βλ. Διονυσοβούνι (651μ.), βόρεια της Πεντέλης.
216
Ιλισός : Ποτάμι που αρχίζει να σχηματίζεται από τα ρέματα του Υμηττού και καταλήγει στον όρμο του
Φαλήρου. Αναφέρεται (Ilisso) στο χάρτη του J. Hamann (1773), (Ilissus) στο χάρτη του Leake (1841),
(Ilissos) στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882) και σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ. και της Ε.Σ.Υ.Ε. Η αρχαία
ονομασία του ήταν Ιλισσός και Ειλισσός και είναι πιθανώς πελασγικής προέλευσης.
Ίλκεζα : Τοποθεσία (500μ.) στα ΒΑ του Βαρνάβα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 105Α/1925 και σε σχεδιάγραμμα
Σαρρή (1930;). Αναφέρεται στην περιοχή αγρόκτημα Πουρίθι - Ίλκιζα στο Φ.Ε.Κ. 464Δ/1999.
Ισμήνης πηγή : Βλ. Μπελούσι Γερανείων.
Ίσωμα : Ονομασία που αναφέρουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992) για την κορυφή Σούτα της Πάρνηθας.
Ίσωμα : Το τέλος (705μ.) της ράχης στα ΝΔ της κορυφής Πύργος του Υμηττού, όπου και πυλώνες
μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994) και στο Φ.Ε.Κ.
187Δ/2011.
Καβάκι : Βλ. Κακάβι Πάρνηθας.
Καβαλλάρης : Ύψωμα (640μ.), στη ΝΑ άκρη των Γερανείων, δυτικά των Μεγάρων και πάνω ακριβώς
(βόρεια) από την Κακή Σκάλα (αρχ. Σκιρωνίδες Πέτρες). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990) και στο
Φ.Ε.Κ. 64Δ/1982. Αναφέρεται Καβελλάρης στα Φ.Ε.Κ. 73Δ/1989, 296Δ/2010 & 246Δ/2011.
Καβίτι(ς) : Βλ. Καζίτι (317μ.) Λαυρεωτικής.
Κάβο Κολώνες ή Καβοκολόνες ή Κολόνες : Βλ. Σούνιον ακρωτήριο(ν).
Κάβος : Βλ. Φονιάς ακρωτήριο & Ωρωπός ακρωτήριο.
Κάβος : Ακρωτήριο στα βόρεια του Αγίου Ανδρέα Νέας Μάκρης. Αναφέρεται (Cap Kavo) στο χάρτη του
Kaupert (1904) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του
Σαρρή/Σιδέρη (1930) και σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.).
Καβούρι : Μικροχερσόνησος (41μ.) στα δυτικά της Βουλιαγμένης, όπου και ομώνυμος οικισμός (από το
1951). Αναφέρεται C. Kavuri στο χάρτη του Leake (1841), Cap. Kavuras στο χάρτη του Kaupert (VIII, 1885),
Cap. Kavuri στο χάρτη του Kaupert (1904), Α. Κάβουρα στους χάρτες του Βουγιούκα (1906), του
Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Μεγάλο Καβούρι στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Καδί : Τοποθεσία (60μ.) στα ΝΑ-Α του Μαρκοπούλου Μεσογαίας, όπου το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου
Γεωργίου. Αναφέρεται (μάλλον λανθασμένα) και ως Καδή.
Κάζα : Ονομασία της διάβασης (480μ.) μεταξύ Κιθαιρώνα και Πάστρας, απ’ όπου περνά ο δρόμος
Ελευσίνας - Θηβών. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 19/1871, από τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894), στο χάρτη του
Kaupert (1904) ως Kasa και Chani και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Χάνι Κάζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Λέγεται και Δίοδος Ελευθερών (Ι. Δραγούμης - 1894) από το ομώνυμο φρούριο στο λοφίσκο, ανατολικά της
διάβασης, που έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 605Β/1990 & 135Β/1996).
Καζάκι : Περιοχή με πηγάδι στα ΒΑ της Φυλής, σε ύψ. 560μ. περίπου. Αναφέρεται σε χάρτη της Χ.Υ. του
Υπ. Στρατιωτικών (1908) και στο Φ.Ε.Κ. 606Δ/2007 (λίγο χαμηλότερα). Αναφέρεται Κοζάκι στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1929) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Καζανάκια : Τοποθεσία, σε ύψ. 750μ., στα δυτικά της κορυφής Δρίζα ή Ντρίζα (759μ.) της Πάρνηθας.
Καζανάς : Τοποθεσία στη νότια πλευρά της Πάρνηθας στα βόρεια των Αχαρνών. Αναφέρεται στους νέους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994). Αναφέρεται Γκαϊτανά (Gaitana) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893). Στους
χάρτες της Χ.Υ. (1908), της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται Κατζανάς,
ενώ αναφέρεται Γαϊτανά σε τοπογραφικό χάρτη (1926) και στο χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται
Γκατζανά στα Φ.Ε.Κ. 430Δ/1994 και 432Δ/1994.
Καζάρμα : Μικρός λοφίσκος (95μ.) στα Δ-ΒΔ της Ραφήνας στα ανατολικά της λεωφόρου Μαραθώνος, πάνω
από το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας (παλ. Άγιος Νικόλαος), όπου ερείπα παλιού στρατιωτικού φυλακίου.
Αναφέρεται Kaserne (στρατώνας) στο χάρτη του Kaupert (XII, 1886) και Καζάρμα στους χάρτες των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Κάζισα : Μικρή ρεματιά στα βόρεια της αρχαίας Οινόης του Μαραθώνα, μεταξύ των κορυφών Κουβάρα και
Κοκκινάρη. Αναφέρεται (Kazisa) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889).
Καζίτι : Έτσι αναφέρεται (Kaziti) στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887) η νότια κορυφή (317μ.) του δίκορφου
λόφου (333μ.-317μ.) Βουνό Κίτσου της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται Κατσίτι από τους Lepsius - Βουγιούκα
(1906), Κατζίτι στο χάρτη του Βουγιούκα (1906), Καβίτι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και
Kavitis σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.).
217
Καθαρίνα : Τοποθεσία στη ΒΔ άκρη της Μάνδρας. Αναφέρεται (Katharina) στο χάρτη του Kaupert (XXVI,
1894) και Κατερίνι (Katerini) στο χάρτη του Kaupert (1904). Βλ. Κατερίνι, Μεγάλο Κατερίνι & Μικρό Κατερίνι.
Καθίγκαρι : Βλ. Ράχη Καθίγκαρι (882μ.) στην Πάρνηθα.
Κάθισμα : Ράχη (281μ.-243μ.) στην Α-ΝΑ απόληξη του βουνού Χαρβάτι στα νότια της βαραθροδολίνης
Χάβοσι στην Αμφιθέα Πόρτο Ράφτη. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989)
Καινούργιο ρέμα : Βλ. Οινόης ρέμα στο Μαραθώνα.
Καϊτάρι : Κορυφή στο βουνό Αιγάλεω, προς την περιοχή του Κορυδαλλού, άγνωστο που ακριβώς.
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 39/1873.
Κακάβι : Τοποθεσία και μικρή ρεματιά βόρεια της Πέτρας Βαρυμπόπης. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή
(1928) και σε γεωλογικό χάρτη και άρθρο (1964). Σε τοπικό βιβλίο του 1940 αναφέρεται Καβάκι.
Κακαβούλα : Ράχη (413μ.) στη ΝΑ προέκταση της κορυφής Σταυραετός του νότιου Υμηττού. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Κακοβούλα στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011. Στα νότια της
κορυφής βρίσκεται, σε ύψ. 300μ., ένα σπηλαιοβάραθρο (Α.Σ.Μ. 102) με τρεις κατηφορικούς θαλάμους
(26x16μ - 15x3μ & 4x5μ.) και βάθος 33μ.
Κακάτσι : Τοποθεσία (100μ.) στα ΝΑ του οικισμού Νέα Πολιτεία της Σκάλας Ωρωπού. Αναφέρεται στο
Κακή Θάλασσα : Παραλιακή περιοχή στον όρμο Κακής Θαλάσσης. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 6/1875, στους
χάρτες του Kaupert (XI, 1885 & 1904) και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923). Αναφέρεται και ως οικισμός
από το 1971 (Παραλία Κακής Θαλάσσης & Κακή Θάλασσα).
Κακή Ράχη : Κορυφή, ύψ. 1.261μ., μεταξύ Αγίας Τριάδας και κορυφής Καραβόλα της Πάρνηθας.
Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα του Σαρρή (1930;), στο χάρτη του Ε.Δ. του Υπ. Γεωργίας (1976;) και στο
Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007. Έχει χαρακτηριστεί ως Ναυτικό Οχυρό (Φ.Ε.Κ. 172Α/1983 & 153Α/2006).
Κακή Ράχη : Κορυφή (739μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα δυτικά της κορυφής Κατσουλιέρης. Αναφέρεται στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944), στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 & 1992), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007, όπου αναφέρει Κοτρώνι τη
δυτική ράχη της (631μ.). Η κορυφή και η βόρεια πλευρά της αναφέρονται Παγόνι ή Παγώνη (Pagoni) στους
χάρτες του Kaupert (XXIV, & XXV, 1894). Στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894), στο χάρτη της Χ.Υ. του Υπ.
Στρατιωτικών (1908), στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και στο χάρτη του Σαρρή (1928) αναφέρεται
ανατολικότερα, εκεί που αναφέρονται σήμερα οι κορυφές Δάφνα και Κατσουλιέρης.
Κακή Σκάλα : Δύσβατη περιοχή στη ΝΑ άκρη των Γερανείων, οι αρχαίες Σκιρωνίδες Πέτρες, κάτω (νότια)
από την κορυφή 502μ. του υψώματος Καβαλλάρης. Αναφέρεται από τον C. Bursian (1862), από τον Ι.
Δραγούμη (Αρχείο - 1894) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990). Σε γαλλικό αρχαιολογικό χάρτη (1833)
αναφέρεται στενωπός της Κακής Σκάλας (Defile de Kaki Scala). Αναφέρεται Κακιά Σκάλα στα Φ.Ε.Κ.
448Δ/2010 & 21Δ/2012. Στην περιοχή υπάρχουν αρκετά σπήλαια (Α.Σ.Μ. 413, 451,452, 682, 683, 684 κ.ά.)
στα οποία ο Ad. Markovits το 1928 ανακάλυψε τα πρώτα ίχνη παλαιολιθικής κατοίκησης στην Αττική.
Κακό Μελίσσι : Ράχη (350μ.) στην ανατολική προέκταση της κορφούλας Βραχάκι της Πεντέλης προς τον
οικισμό Αγία Μαρίνα. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Στους χάρτες των Γρήγουρα
- Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή (1930) Κακό Μελίσσι είναι η ρεματιά στα βόρεια της κορυφής Βραχάκι,
όπου υπάρχει πηγή, και που αρχίζει από τη Μεγάλη Μαυρηνόρα και «σβήνει» στην Αγία Μαρίνα, περνώντας
από τον παλιό οικισμό Γεροτσακούλι. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 &
35Δ/2010 ως Κακό Μελίσσι αναφέρεται η κορυφή Βραχάκι.
Κακό Προσήλιο : Ραχούλα (405μ.) στα ανατολικά της κοιλάδας της Οινόης και στα δυτικά της κορυφής
Φαρδιές Κορυφές (512μ.). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 &
203Β/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κακοβέντι : Βλ. Κακοτόπια (76μ.) στο λόφο του Αγίου Δημητρίου (203μ.).
Κακοβούλα : Βλ. Κακαβούλα (413μ.) του Υμηττού.
Κακόρρεμα : Ρεματιά στη βόρεια πλευρά της Πάστρας μεταξύ των υψωμάτων Μαρσόρι και Κάστρο.
Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται ρέμα
Κουμαριάς στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κακόρρεμα : Χαράδρα στη δυτική πλευρά του Υμηττού, μεταξύ Καισαριανής και Καρέα, όπου μεγάλα
λατομεία. Ορισμένες ορθοπλαγιές μέσα στο Κακόρεμα χρησιμοποιήθηκαν για αναρριχητική σχολή βράχου.
Αναφέρεται (Kakorema) στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882), Κακόρρευμα στο χάρτη του Βουγιούκα (1906) και
Κακόρρεμα στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930), σε σχεδιάγραμμα στο A.G.P.H. (XXIII, 1971) και στο Φ.Ε.Κ.
58Α/1972.
218
Κακόρρεμα : Το τελευταίο τμήμα της ρεματιάς Μαυροδήλεσι, από το αρχαίο Αμφιάρειο μέχρι τη θάλασσα
στα βόρεια του Καλάμου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 & 1991). Αναφέρεται Κακόσι στο
Κακόσι : Βλ. Κακόρρεμα Μαυροδήλεσι.
Κακόσι : Το τελευταίο τμήμα της ρεματιάς της Μαυροσουβάλας πριν καταλήξει στη θάλασσα στα Νέα
Παλάτια Ωρωπού. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929).
Κακοσούλι : Κορυφή (260μ.) του υψώματος Κορυδαλλός (284μ.) του Αιγάλεω. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
39/1873 και σε γεωλογικό άρθρο (1966).
Κακοτοπιά : Απόκρημνο ύψωμα (464μ.) στη βόρεια απόληξη του Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται
στους νεότερους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Ζαστάνι (Zastani) από τον C. Bursian (1862)
και στο χάρτη του Kaupert (1904), Ζάστανη στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Ζαστάνι στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), που αναφέρει και το τοπωνύμιο Στράτι για την κορυφή ή τη ΒΑ πλευρά της,
Ζαστάνη στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Ζεστάνι στα Φ.Ε.Κ. 98Δ/1985, 144Δ/2007 & 453Δ/2011.
Αναφέρεται Στράτη η κορυφή στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Κακοτόπια : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) η νότια πλευρά της ψηλής κορυφής του λόφου
Αγίου Δημητρίου (203μ.). Αναφέρεται Κακοβέντι σε έγγραφο του 1793 & σε τοπικό χάρτη του 1995.
Κακούρι : Παλιά πηγή, σε ύψ. 850μ., Α-ΝΑ της κορυφής Ξεροβούνι της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη
Σαρρή (1928) και ως θέση στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου). Αναφέρεται Κακούρθι από τον Αιγινήτη
(1908).
Καλαμάκι ρέμα : Βλ. Λεγραινόρρευμα.
Καλαμάκι : Τοποθεσία στην περιοχή του σημερινού ομώνυμου οικισμού (από το 1925) στον Άλιμο, που
αναφέρεται στο γεωλογικό χάρτη των Lepsius - Βουγιούκα (1906).
Καλαμαρά : Τοποθεσία (838μ.) στα Β-ΒΔ της κορυφής Άρμα. Αναφέρεται (Kala - mara) στο χάρτη του
Kaupert (XXIV, 1894) και στους χάρτες του Σαρρή (1928) και της Γ.Υ.Σ. (1929). Αναφέρεται Kalamara όλη η
πλευρά του Άρματος προς το φαράγγι της Γκούρας στο χάρτη του Kaupert (1904).
Καλαμάτα : Τοποθεσία (289μ.) στα ΒΑ των Ερυθρών (Κριεκούκιον). Αναφέρεται στους χάρτες των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1987).
Καλαμάτας ρέμα : Ονομασία του τμήματος της ρεματιάς του Βαθυρρέματος της Πάστρας από την πεδιάδα
των Ερυθρών μέχρι τον ποταμό Ασωπό. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Πριτικόσιζας
ρέμα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Βλ. & Ζαμπουρνιά ρέμα.
Καλαμιές : Λοφίσκος (151μ.) στη βόρεια απόληξη του βουνού Όλυμπος. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Κάλμι στο χάρτη του Φ.Ε.Κ. 100Δ/1985. Αναφέρεται Κάλμι στο Φ.Ε.Κ.
6/1875, στους χάρτες του Kaupert (XVII, 1887 & 1904) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) ο αυχένας (100μ.) μεταξύ του Ολύμπου και του λοφίσκου Καλαμιές.
Πιθανώς από το αρβ. kalimi = διάβαση, δίοδος ή kalm-i = καλάμι ή kulm-i = κορυφή.
Κάλαμος : Ακρωτήριο στα ΒΔ του λόφου Μαυροκορυφή στη ΒΑ Αττική. Αναφέρεται στους χάρτες του
Kaupert (1904), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930)
και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Καληγιάννη : Βλ. Ράχη Κατσώνη (489μ.) στο Αγριλίκι.
Καλήσια ή Καλίσια : Κοιλάδα στην Πεντέλη, όπου το μικρομονάστηρο του Αγίου Νικολάου, μεταξύ των
κορυφών Μεγάλη Μαυρηνόρα και Μικρή Μαυρηνόρα στα ανατολικά και Μπύρεζας και Ράχης Χρυσούλη στα
δυτικά. Στην περιοχή έχουν βρεθεί ίχνη αρχαίων ερειπίων, ίσως του αρχαίου οικισμού Εκαλή. Πιθανώς η
ονομασία Καλήσια προέρχεται από την αρχαία γιορτή «Εκαλήσια» που είχε θεσπίσει ο Θησέας προς τιμήν
του Εκαλείου Διός (Πλούταρχος - βίος Θησέα, 14). Αναφέρεται Kalisia στο χάρτη του Kaupert (1904),
Καλίσια στο χάρτη του Βουγιούκα (1906) και στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991), Καλλίσια στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Καλήσια στο χάρτη Σαρρή (1930) και Καλλίσσια σε γεωλογικό
χάρτη (1957).
Καλιακούδα : Ονομασία της απόκρημνης ανατολικής πλευράς του Άρματος της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο
χάρτη του Σαρρή (1928). Στον αλφαβητικό οδηγό Αττικής (1923) αναφέρεται όλη η κορυφή Άρμα ή
Καλιακούδα.
Καλιακούδα : Ονομασία της απόκρημνης Ν-ΝΔ πλευράς της κορυφής - ράχης Μακρυπλάγι των Γερανείων.
219
Καλιακούδα : Κορυφή (916μ.) στη ΒΔ άκρη του Πατέρα. Η βόρεια πλευρά της προς το ρέμα Χώνη είναι
αρκετά απότομη. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1988) και στο Φ.Ε.Κ. 57Α/1957
(Καλλιακούδα).
Καλιακούδα : Μικρό ύψωμα (338μ.) στα βόρεια της κορυφής Στεφάνα ή Ελαφοβούνι στη ΒΔ Πάρνηθα και
στα Ν-ΝΔ του οικισμού Άγιος Θωμάς. Αναφέρεται στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται Καλιούλι στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Καλίβεζα : Βλ. Καλύβεζα Μαρκοπούλου Μεσογαίας.
Καλιμπατσάκι : Βλ. Καλμπατσάκι στη ΒΑ Πάρνηθα.
Καλιούλι : Βλ. Καλιακούδα (338μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα.
Καλιπατσάθι : Τοποθεσία στα Α-ΒΑ του λόφου Αυγό της Περαχώρας Λουτρακίου. Αναφέρεται στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Καλίσια : Βλ. Καλήσια στην Πεντέλη.
Καλιστήρι : Βλ. Σκαλιστήρι (207μ.).
Καλιφτάκη ή Καλιφτάκι : Τοποθεσία (180μ.) μεταξύ των ρεμάτων Αγκόλφη και Χελιδονούς στα ανατολικά
του ποταμού Κηφισού. Αναφέρεται (Kalephtaki) στο χάρτη του Kaupert (V, 1883) και Καλιφτάκι στο χάρτη
των Lepsius - Βουγιούκα (1906).
Καλκάνι : Τοποθεσία (160μ.) στην κοιλάδα του Αλεποχωρίου και στα ΝΑ της Μονής Αγίας Αικατερίνης.
Καλκασίνι : Βλ. Μαδαρός (428μ.).
Καλλιγιώργα : Ράχη (460μ.-427μ.) στα δυτικά του Βαρνάβα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Καλλιθέα : Λοφίσκος (479μ.) στην Πεντέλη, στα δυτικά της Αγίας Τριάδας. Αναφέρεται σε γεωλογικό χάρτη
(1957) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται και ως οικισμός από το 1971.
Καλλιρόη : Ονομασία τμήματος του ποταμού Ιλισού, μεταξύ Αρδηττού και Ακροπόλεως (Αιγινήτης - 1908).
Κάλμι : Βλ. Καλαμιές (151μ.).
Καλμπατσάκι : Η ΒΑ ράχη (538μ.) της λοφώδους πολυκόρυφης περιοχής, που στους νέους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) αναφέρεται Χορταριά (584μ.), στη ΒΑ άκρη της Πάρνηθας, βόρεια των Αφιδνών
(Κιούρκα). Αναφέρεται Καλπατσάκι στο χάρτη του Σαρρή (1928), Καλμπατσάκι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη
(1930) και στον Οδηγό Αττικής του Ε.Ο.Τ. (1930) και Καλιμπατσάκι σε γεωλογικό χάρτη του Βορεάδη (1952)
και σε γεωλογικό άρθρο (1961).
Καλντερίμι : Τοποθεσία (360μ.) στα ΝΔ του λόφου Άγιος Λουκάς (420μ.) στα ΒΑ της θέσης Κουκουναριές
της Σταμάτας. Αναφέρεται (Kalderimi) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889). Πιθανώς από ευρήματα του
παλαιού (αρχαίου;) δρόμου Οινόης Μαραθώνα - Σταμάτας.
Καλό Λιβάδι : Τοποθεσία στη ΒΑ άκρη του βουνού Καμάρι, σε ύψ. 250μ.-200μ., μέσα στη ρεματιά όπου και
η Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος (παλ. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου) που αναφέρεται Kloster Kalo Livadi
στο χάρτη του Kaupert (1904). Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 80Α/1885 και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923).
Έχει αναφερθεί και ως Καλολίβαδο.
Καλογέρι : Ράχη (280μ.) και ρεματιά στη ΒΔ πλευρά των Γερανείων και στην ανατολική απόληξη του λόφου
Καμάριζα προς τον όρμο Αγίας Σωτήρας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται Καλογέρθι
στα Φ.Ε.Κ. 15/1873 & 31/1873. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Καλόγερος : Ράχη (374μ.) στα Δ-ΒΔ της Μονής Καισαριανής στο βόρειο Υμηττό. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
187Δ/2011. Αναφέρεται Βουνό Καισαριανής (Kaisariani Berg) στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882).
Καλογεροστρούγγα : Παράξενη ονομασία που αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) για τη ράχη Φλαμπούρι της
Πάρνηθας.
Καλογραίζα : Παλαιά ονομασία θέσης στο Κορωπί, εκεί που είναι σήμερα το εκκλησάκι της Ανάληψης.
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 82Α/1885.
Καλογραίζα : Τοποθεσία (150μ.) στα Β-ΒΑ των Τουρκοβουνίων. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 194Α/1907.
Αναφέρεται και ως οικισμός από το 1835 (ως Μονή Καλογρέσας και Καλογρέζα).
Καλοκαιρινά : Βλ. Βερόρι Γερανείων.
Καλοπήγαδο : Βλ. Βρωμοπούσι Λαυρεωτικής.
Καλοπούλα : Πηγή στον Υμηττό, σε ύψ. 400μ., ΒΑ της Μονής Καισαριανής, πάνω (νότια) από το δρόμο για
τη Μονή Αστερίου. Πιθανώς είναι η αρχαία ονομαστή πηγή Κυλλού Πήρα που εξύμνησε ο Λατίνος ποιητής
220
Οβίδιος και αναφέρεται από τον C. Bursian (1862). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ.
265Β/1957 & 332Β/1957).
Καλπατζάκι ρέμα : Βλ. Σπαρτόρρεμα.
Καλπατσάκι : Βλ. Καλμπατσάκι στη ΒΑ Πάρνηθα.
Καλύβα Καλόγερου : Τοποθεσία με πηγή στην Πάρνηθα, σε ύψ. 800μ., μεταξύ της ρεματιάς της Γκούρας
και της τοποθεσίας Παλαιοχώρι ή Παληοχώρι στα ΝΔ του υψώματος Πλατύ Βουνό. Αναφέρεται Καλύβια
(Kalyvia) στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894). Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928), σε χάρτη του Υπ.
Γεωργίας (1976) και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Καλυβάκι : Τοποθεσία (150μ.) στη ΝΔ άκρη του Μαυροβουνιού Γερανείων, ΒΔ των Αγίων Θεοδώρων
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Καλύβιζες στα Φ.Ε.Κ. 402Δ/2010 & 333Δ/2012 και
Καλύβιζες - Άσπρα Χώματα στο Φ.Ε.Κ. 463Δ/2010. Αναφέρεται Άσπρα Χώματα στα Φ.Ε.Κ. 38/1872 &
Καλυβέζα : Βλ. Θέαλος (120μ.) στο Μαρκόπουλο Ωρωπού.
Καλύβεζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 100μ., στα Α-ΒΑ του Μαρκοπούλου Μεσογαίας και ανατολικά από το Πούσι
Καλογέρι. Αναφέρεται (Kalivesa) στους χάρτες του Kaupert (XI, 1885 & XIII, 1886), Καλίβιζα στο χάρτη του
Βουγιούκα (1906) και Καλίβεζα στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Καλύβια : Τοποθεσία στη νότια απόληξη (244μ.) της ράχης Σκιτζέα στο νότιο Υμηττό στα ΝΔ του λόφου
Κόντρα Κορωπίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927, 1988 & 1993). Αναφέρεται Καλύβιζες σε
τοπικό χάρτη (1995).
Καλύβια Γκλιάτη ή Φανός : Μικρός λοφίσκος (120μ.) στα ΒΑ του Μαρκοπούλου Ωρωπού και στα νότια του
ακρωτηρίου Άσπρα Χώματα. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 521Δ/1999, 716Δ/2001 & 420Δ/2011.
Καλύβια Σαμπάνη : Τοποθεσία (110μ.) στα νότια της κορυφής Πυργάκι ή Πλακωτό. Αναφέρεται (Kalyvia
Sabani) στο χάρτη του Kaupert (XXV, 1894) και Καλύβια στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Καλύβιζες : Βλ. Καλυβάκι Αγίων Θεοδώρων.
Καλυμπάκι : Τοποθεσία στο Πάνειο, δυτικά της Κερατέας, όπου ερείπια του Αδριάνειου υδραγωγείου.
Καλυμπάκι : Παραλιακή τοποθεσία στα ανατολικά της Ελευσίνας. Αναφέρεται (Kalibaki) στο χάρτη του
Kaupert (XXVI, 1894) και στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923) και
της Γ.Υ.Σ. (1936).
Καλωσιά : Παραλιακή τοποθεσία, στον ομώνυμο όρμο, στη δυτική άκρη της πεδιάδας του Ασπρόκαμπου
Περαχώρας Λουτρακίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Στο χάρτη της Ανάβασης (2004)
αναφέρεται Σκαλωσιά. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Καμάρα : Βλ. Καμάρεζα (245μ.) Παιανίας, Κόντρα Ζέζε (255μ.) Παιανίας & Κόντρα Ζέζε (198μ.) Αρτέμιδος.
Καμάρα : Τοποθεσία (70μ.) στη νότια πλευρά του οικισμού Παλαιοκαμάριζα της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται
Καμάρα ή Καμάριζα ή Καμαρίτσα : Πηγή στην Πάρνηθα, σε ύψ. 680μ., βόρεια της Ντράσιζας προς το
Μαυρόρρεμα. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;), σε ορειβατικό άρθρο και στον αναθεωρημένο
χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936). Στην αρχική έκδοση του χάρτη (1928) αναφέρεται Λυκόβρυση.
Καμάρα - Αγριλιά : Ρεματιά στα βόρεια του οροπεδίου Σκούρτων (Δερβενοχωρίων). Αρχίζει, ως Αγριλιά,
βόρεια της κορυφής Πασχαλιές και καταλήγει ως Καμάρα στον Ασωπό ποταμό. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Καμάρα - Σούσι : Ρεματιά στη Β-ΒΔ Πάρνηθα. Αρχίζει από το Σαλονίκι ως Σούσι (χάρτης της Γ.Υ.Σ.
1936/1944), συνεχίζει ως Ρεματιά χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992) και καταλήγει ως Καμάρα (χάρτης Γ.Υ.Σ.
1992) στο ρέμα Κουκίστρα (τμήμα του Μαυρορρέματος).
Καμαράκι : Παραλιακή τοποθεσία στα βόρεια του Μαρκοπούλου Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Μανδράκι (Mandraki) στο χάρτη
του Kaupert (1904).
Καμάρας ρέμα : Μεγάλη ρεματιά στην πεδιάδα των Μεγάρων που καταλήγει στον όρμο Βουρκάρι ΝΑ από
τα Μέγαρα. Είναι η συνέχεια του ρέματος Τούτουλη. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Καμαράσα : Βλ. Καμάριζα (140μ.) Αρτέμιδος.
Καμάρεζα : Βλ. Καμάριζα πηγή Πάρνηθας & περιοχές Καμάριζα στην Αρτέμιδα και τη Λαυρεωτική.
Καμάρεζα : Λοφίσκος (245μ.) στη ΝΔ άκρη της Παιανίας. Αναφέρεται (Kamareza) στο χάρτη του Kaupert
(IV, 1882), Καμάρθι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Καμάρα στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011.
221
Καμάρεζας ρέμα : Ρεματιά στα ΒΑ της κοιλάδας της Οινόης που αρχίζει από τη δυτική άκρη του οικισμού
Πάνακτον του οροπεδίου Σκούρτων (Δερβενοχωρίων) και καταλήγει στο ρέμα Κάστιζας στην περιοχή
Καμάρια στο βαθύπεδο της Οινόης. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Καμάρθι : Τοποθεσία (180μ.) στους νότιους πρόποδες του λόφου Κάστρον (παλ. ονομ. Χριστός) στα δυτικά
του Κορωπίου. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 και σε τοπικό χάρτη (1995).
Καμάρι : Μικρό βουνό, ύψ. 588μ., νότια του Καλάμου και μεταξύ των υψωμάτων του Βαρνάβα -
Καπανδριτίου και της Μαυρηνόρας Μαλακάσας. Στα ΒΑ της κορυφής, σε ύψ. 470μ., υπάρχει ομώνυμη
πλούσια πηγή. Αναφέρεται (Kamari) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη
(1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930), του Μπίρη (1954) και σε όλους τους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. και της Ε.Σ.Υ.Ε.
Καμάρι : Περιοχή (180μ.), όπου παλιά βρύση στη ΝΔ Πάρνηθα και στη συμβολή του ρέματος Αγίου Βλασίου
με το Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται στο βιβλίο «Αι πηγαί της Πάρνηθος» του Ι. Σαρρή (1926) και στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1992).
Καμάρι : Τοποθεσία (70μ.) στα ΒΔ του Συκαμίνου Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1990). Αναφέρεται Καναπέδες στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936).
Καμάρια : Τοποθεσία (320μ.) στα νότια της Μονής Οσίου Μελετίου στη ΒΑ άκρη της κοιλάδας της Οινόης.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Καμάριζα : Βλ. Καμάρα ή Καμάριζα ή Καμαρίτσα πηγή (680μ.) στην Πάρνηθα.
Καμάριζα : Η βόρεια απόληξη (624μ.) της κορυφής Δάφνα της Πάρνηθας, προς το πηγάδι Φίχθι, όπου και
σπήλαιο σε ύψος 500μ. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Καμάριζα : Λόφος (584μ.) και ρεματιά στα ΒΑ της Περαχώρας Λουτρακίου. Αποτελεί τμήμα της, ανώνυμης
στο σύνολό της, λοφώδους περιοχής της Περαχώρας, στη ΒΔ προέκταση των Γερανείων. Αναφέρεται στα
Φ.Ε.Κ. 15/1873 & 31/1873 και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Καμάριζα : Πηγή, σε ύψ. 580μ., ΒΔ της κορυφής Μπελέτσι της Πάρνηθας και στα ΒΑ της κορυφής
Κορακοβούνι. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στον Οδηγό Αττικής του Ε.Ο.Τ. (1930) ως
Καμάρεζα. Αναφέρεται έτσι γιατί βρίσκεται μέσα σε πετρόκτιστο καμαραοειδές (θολωτό) κτίσμα.
Καμάριζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 180μ., στη Λαυρεωτική στα ΒΔ του Λαυρίου. Αναφέρεται στο χάρτη του
Βουγιούκα (1865) και στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887 & 1904) ως Kamaresa. Αναφέρεται και ως
οικισμός από το 1889. Βλ. και Σοφιανού (254μ.).
Καμάριζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 140μ., στα ΝΔ του λόφου του Αγίου Ιωάννου της Αρτέμιδος (Λούτσα).
Αναφέρεται Kamaraesa στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884), Kamaresa στο χάρτη του Kaupert (1904),
Καμαράσα από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και Καμάρεζα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) αναφέρεται τοπωνύμιο Καμάρα, αλλά λίγο
νοτιότερα στη θέση του λόφου Κόντρα Ζέζε.
Καμάριζα : Παραλιακή τοποθεσία στον Άγιο Κοσμά Γλυφάδας. Αναφέρεται (Kamarisa) στο χάρτη του
Kaupert (VIII, 1885) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη (1923).
Στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) σημειώνονται μία πηγή και το γκολφ.
Καμάριζα ή Καμάριζας όρος : Βλ. Σοφιανού (254μ.) Λαυρεωτικής.
Καμάτα : Μικρή κορυφούλα (489μ.) Ν-ΝΔ του Μικροχωρίου. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1930).
Καμβέζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 350μ., Δ-ΒΔ του οικισμού Βαρυμπόμπη, όπου βρίσκεται και ο φερόμενος ως
ταφικός τύμβος του Σοφοκλή. Λέγεται και Τύμβος Καμβέζας. Αναφέρεται (Kambesa) στο χάρτη του Kaupert
(XX, 1893) και Κεμπέζι (Μαυροπόδι) σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) που τοποθετεί την περιοχή Κεμπέζι νοτιότερα και τη θέση Μαυροπόδι βορειότερα του τύμβου.
Καμηλάφι : Τοποθεσία (90μ.) στα Α-ΒΑ του Κορωπίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ (1988 & 1990).
Αναφέρεται Καμιλάφι σε έγγραφο του 1793 και Καμιλαύκι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Καμηλόραχη : Βλ. Γκαμηλόρραχη (191μ.) στη Λαυρεωτική.
Καμιλαύκι : Ονομασία που αναφέρεται σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908) για τη ΒΑ κορυφή
(535μ.) του Βουνού της Χασιάς.
Καμινάκι : Τοποθεσία στη Ν-ΝΑ άκρη του Μαυροβουνιού Γερανείων, πάνω (βόρεια) από την εθνική οδό
Αθηνών - Κορίνθου. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 20Δ/2011 & 44Δ/2011. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Καμινάκια : Τοποθεσία (140μ.) στη νότια πλευρά της λοφοσειράς Τρικέρατο(ν). Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1989). Σημειώνονται ασβεστοκάμινα στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και αναφέρονται διάφορα
καμίνια στο Φ.Ε.Κ. 29Α/1953.
222
Καμίνια : Τοποθεσία δυτικά του λόφου Κοτρώνι (169μ.) της Βουλιαγμένης. Αναφέρεται Kaminia στο χάρτη
του Kaupert (1904). Βλ. & Κοτρώνι Βουλιαγμένης.
Καμπαμί ρέμα : Μικρό ρέμα από την κορυφή Γκορίτσα (Αχλαδοκορυφή) του Πατέρα στο Μπογάζι Αγίου
Γεωργίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Καμπέρα : Μεγάλη ρεματιά, ανατολικά και νότια από το Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας. Αρχίζει νότια από τον
αυχένα Πάνα και στη συνέχεια με το ρέμα Μποντιά καταλήγει στη ρεματιά - φαράγγι της Γκούρας. Έχει
αναφερθεί και ως Μεγάλο Ρέμα. Αναφέρεται ως ποτάμι της Μποντιάς στο βιβλίο «Αι πηγαί της Πάρνηθος»
του Ι. Σαρρή (1926). Βλ. και Μποντιά.
Καμπία : Μικρός λόφος (231μ.) στα ΝΑ της Ράχης Ντόσκουρη του Πατέρα, στα βόρεια του οικισμού
Κουμίντρι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Κάμπος : Τοποθεσία (120μ.) βόρεια του Κορωπίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Αναφέρεται Φούσα σε έγγραφο του 1793 και (λανθασμένα) Φούστα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) το υψωματάκι Κόντρα Μπάρδα (Κορυφή) δυτικότερα.
Καμπούστη : Βλ. Καραμπούστι Γραμματικού.
Καναπέδες : Βλ. Καμάρι Συκαμίνου.
Καναπίτσα : Βλ. Πλάκα (304μ.) στις Αφίδνες.
Κανδήλι : Ράχη (600μ.-589μ.) στη ΝΑ άκρη του Πατέρα με εντυπωσιακές ορθοπλαγιές. Αναφέρεται Κανδίλι
από τον Ραγκαβή (Τα Ελληνικά - 1853), Kandili στο χάρτη του Kaupert (1904), Κανδύλι στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923) και Κανδήλι στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1989).
Αναφέρεται Καντήλι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και στα Φ.Ε.Κ. 29Α/1953 & 295Δ/2010. Αναφέρεται και ως
Κανδήλι και η περιοχή Μπότσικα στα νότια (Φ.Ε.Κ. 63Δ/1982).
Κανδήλι : Μικρή ράχη (158μ.-141μ.) ανατολικά του Συκαμίνου Ωρωπού και βόρεια του Ασωπού ποταμού.
Κάνθαρος : Τοποθεσία και όρμος στον Πειραιά. Αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert (II, 1881) και στα Φ.Ε.Κ.
26Α/1904 & 241Α/1904).
Κανιάρης : Κορυφή (269μ.) του υψώματος Κορυδαλλός (284μ.) του Αιγάλεω. Αναφέρεται σε γεωλογικό
άρθρο (1966).
Κανόνι : Βλ. Καψάλα (90μ.) και Λουμπάρδα Αγίας Μαρίνας.
Κανταλίδι : «Κλειστή» πηγή και δεξαμενή, σε ύψ. 1.180μ., στα νότια της κορυφής Όρνιο της Πάρνηθας.
Αναφέρεται Καντάλι (Κandali) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893). Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928),
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Στον αλφαβητικό οδηγό
Αττικής (1923) αναφέρεται η πηγή, αλλά και ο γύρω χώρος ως διαμονή παραθεριστών σε καλύβες.
Κάντζα : Βλ. Τσιούμα (204μ.).
Καντήλι : Βλ. Κανδήλι (600μ.) στον Πατέρα.
Καντούτσαινα ή Καντούτσενα : Δίκορφος λόφος (412μ.) Ν-ΝΑ του Μαρκοπούλου Ωρωπού που αποτελεί
τη βόρεια απόληξη της Μαυρηνόρας. Στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1991) αναφέρεται η περιοχή
της κορυφής ως Ασβεστότοπος, ενώ Καντούτσαινα αναφέρεται μία τοποθεσία στα ΝΑ της κορυφής.
Αναφέρεται Καντούτσενα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Λέγεται και λόφος Αγίου Γεωργίου
από το ομώνυμο εκκλησάκι νότια της κορυφής.
Κάπανι : Λόφος στην περιοχή Σουσάκι των Αγίων Θεοδώρων, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
Καππού : Περιοχή, μέσου ύψ. 40μ., στα ΝΑ του Αγίου Παντελεήμονος Αναβύσσου. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990 & 1993). Αναφέρεται Κιάφα Καππό στο Φ.Ε.Κ. 30/1871 και Κιάφα Καππί
στο Φ.Ε.Κ. 6/1875. Βλ. & Τσούμπα Καππό.
Καραβάκι : Μικροχερσόνησος στα βόρεια του Λαυρίου και στη νότια άκρη του όρμου Θορικού. Αναφέρεται
και Οξυγόνο στο Φ.Ε.Κ. 562Β/1996.
Καραβάς : Λοφίσκος (75μ.) μεταξύ Νικαίας και Πειραιώς, βόρεια από τον οικισμό Μανιάτικα. Αναφέρεται
Καραβάς στο Φ.Ε.Κ. 39/1868, Feldberg(;) στο χάρτη του Kaupert (III, 1882) και Karavas στο χάρτη του
Kaupert (1904). Αναφέρεται Καραβάς στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του
Ελευθερουδάκη (1923) και Μικρός Καραβάς στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται
Λόφος Καραβά ή Βώκου στο Φ.Ε.Κ. 40Α/1974. Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1983 & 1991) αναφέρεται
(λανθασμένα) ως Καραβάς τα Τουρκοβούνια (156μ.) που βρίσκονται στα ΒΔ.
223
Καραβόλα : Η κορυφή της Πάρνηθας, ύψ. 1.413μ. Κατά μία εκδοχή η σωστή ονομασία της είναι
Καραβόλακα. Μέχρι το 1922 που πρωτοεμφανίστηκε η ονομασία αυτή, λεγόταν Οζά. Αναφέρεται Οζέα ή
Οζιά (Ozea) στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894). Αναφέρεται Καραβόλα στο βιβλίο του Κ. Πασαγιάννη
«Αττικοί περίπατοι» (1922), στο Ημερολόγιο Ο.Σ. (1925), στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη του
Μπίρη (1954), Καραβόλα (Οζά) στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Οζά - Καραβόλα στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και Καραμπόλα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1948) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 &
1983) και του Ε.Δ. του Υπ. Γεωργίας. Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την αναφέρει Κορυφή. Αναφέρεται
Καραβόλα (Οζάς) στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Καραβόλακκα(ς) : Έτσι αναφέρεται μία λάκκα στην κορυφή Όρνιο της Πάρνηθας στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1928), ή η λάκκα μεταξύ των δύο κορυφών (Καραβόλα και Όρνιο) σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;), ή η
κορυφή Καραβόλα της Πάρνηθας σε ορειβατικό άρθρο (1939).
Κάραβος : Τοποθεσία στην περιοχή των Αχαρνών, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 218Α/1898.
Καραγκουφόλεζα : Έτσι αναφέρεται (Karagufolesa) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) ή κορυφή
Κορακοφωλιά της Πάρνηθας.
Καρακαξά & Καρακάσα : Τοποθεσία στην περιοχή του Ωρωπού, άγνωστο που. Πιθανώς κορυφή των
Μαύρων Βουνών. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 20/1872 & 6/1875.
Καρακάτσι : Τοποθεσία (250μ.) στα δυτικά του ΒΔ άκρου της λίμνης Μαραθώνος και μεταξύ των ρεμάτων
Πρεπαγκούρη και Ζάστανη. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Καρακοφώλεζα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) η κορυφή Κορακοφωλιά της Πάρνηθας.
Καρακοφωλιά : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1992) η κορυφή Κορακοφωλιά της Πάρνηθας.
Καράλι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) η τοποθεσία ανατολικά της Αγίας Τριάδας Πάρνηθας,
εκεί που υπάρχει σήμερα η διασταύρωση των δρόμων (τρίγωνο ή τρίστρατο) για Ξεονοδοχείο/Καζίνο και για
Καταφύγια & Μόλα.
Καραμανλή : Βλ. Κορυφή Καραμανλή (931μ.) στην Πάρνηθα.
Καράμπαμπα : Παλιά τοποθεσία (50μ.) ΝΑ από τα Σπάτα μέσα στο νέο αεροδρόμιο Σπάτων. Αναφέρεται
(Karababa) στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884) και σε διάφορα αρχαιολογικά κείμενα. Αναφέρεται Γκικ Ντας
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Σε τοπικά βιβλία (Θεοδώρου -
1997) και άρθρα αναφέρεται το τοπωνύμιο Καράμπαμπα (44μ.) μόνο στα Β-ΒΔ του Πούσι Καλογέρι προς
τον Ερασίνο ποταμό και ανατολικά του δρόμου Μαρκόπουλο - Βραυρώνα.
Καραμπάτση : Τοποθεσία (450μ.) στα ΒΔ του Καπανδριτίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1991).
Καραμπέτσι : Το διάσελο (1.000μ.) μεταξύ των κορυφών Προφήτης Ηλίας και Ράχης Φράσουρι του
Κιθαιρώνα. Αναφέρεται στο χάρτη της Ανάβασης (2002). Στα ΝΔ και σε ύψ. 965μ. & 970μ. υπάρχουν ένα
μεγάλο σπηλαιοβάραθρο 18μ. με τρεις αίθουσες και ένα μικρό βάραθρο 7μ.
Καραμπόλα : Βλ. Καραβόλα της Πάρνηθας.
Καραμπούστι : Τοποθεσία, μέσου ύψ. 200μ., στο ΒΑ αντέρεισμα του Μαύρου Βουνού (401μ.) του
Γραμματικού προς το Σέσι. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1941/1945) αναφέρεται Καμπούστη.
Καραούζι : Βλ. Τσούμπα Καραούζ (280μ.) στην Παλλήνη.
Καραούλι : Τοποθεσία, σε ύψ. 1.040μ., Α-ΝΑ της κορυφής Αέρας της Πάρνηθας. Σε περιγραφή ανάβασης
του 1904 αναφέρεται Καραούλι του Νταβέλη. Αναφέρεται στο Ημερολόγιο Ο.Σ. (1925), στο χάρτη του Σαρρή
(1928) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928). Στο βιβλίο του Κ. Πασαγιάννη «Αττικοί περίπατοι» (1922) αναφέρεται
Καραούλι όλη η κορυφή Αέρας.
Καραούλι : Κορυφή (721μ.) στην Πεντέλη, στα ΒΑ της Αγίας Τριάδας Παλαιάς Πεντέλης, δίπλα (ανατολικά)
στο δρόμο Πεντέλη - Νέα Μάκρη. Αναφέρεται Ράχη Χρυσούλη στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010.
Καραούλι : Κορυφή (626μ.) πάνω (δυτικά) του οικισμού Πάνακτον Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται στο χάρτη
Καραούλι : Κορυφή (529μ.) στη ΝΑ Πάρνηθα και ΒΑ της Πέτρας Βαρυμπόπης. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1928). Αναφέρεται Κορυφή στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991) και Καραούλι Βαρυμπόμπης στο Φ.Ε.Κ.
336Δ/2007.
Καραούλι : Κορυφή (481μ.) στη ΒΑ άκρη του Πατέρα, όπου ο οικισμός Θέα, απ' όπου περνά ο δρόμος
Ελευσίνας - Θηβών. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 63Δ/1982. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται Ψήλωμα.
Αναφέρεται τοποθεσία Θέα στο Φ.Ε.Κ. 353Δ/2010.
224
Καραούλι : Μικρός λοφίσκος (438μ.) στον οικισμό Άνοιξις. Αναφέρεται (Karauli) στο χάρτη του Kaupert (XIX,
1889). Αναφέρεται Αλεπούς Τρύπα στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010.
Καρατζάδες : Μεγάλη περιοχή, μέσου ύψ. 700μ., στα νότια της κορυφής Πατέρας (1.091μ.) του Πατέρα
προς την πεδιάδα των Μεγάρων. Στην περιοχή υπάρχουν και δύο πηγάδια, σε ύψ. 685μ., γνωστά ως
Πηγάδια Καρατζάδων. Αναφέρονται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989) και στο Φ.Ε.Κ. 771Δ/1985. Βλ. &
Σούρεζα (836μ.).
Καρατζή : Ακρωτήριο μεταξύ του όρμου Δασκαλειού Κερατέας και του Τουρκολίμανου. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989).
Καρβουνάτο : Τοποθεσία στα νότια της κορυφής Τσούμπα στο νότιο Υμηττό στα ΝΔ του λόφου Κόντρα
Κορωπίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Καρδατάς : Περιοχή ανατολικά (περίπου 3χλμ.) των Μεγάρων.
Καρδιά : Λανθασμένη ονομασία για την τοποθεσία Καρυδιά Πεντέλης.
Καρέθι : Βλ. Καρπάθι (368μ.).
Καριτζά : Βλ. Γκορίτσα Ασπροπύργου.
Καρκαλάς : Ραχούλα (420μ.) στα ανατολικά της κοιλάδας της Οινόης και στα δυτικά της κορυφής Πυργάρι
(543μ.). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Τσούμνα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει
στο Ν. Βοιωτίας.
Καρλαντέρα : Τοποθεσία (70μ.) στους ανατολικούς πρόποδες της Πεντέλης και μεταξύ των περιοχών
Ξυλοκέριζα και Γεροτσακούλι. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Καρούμπαλο : Κορυφή (867μ.) στη ΒΑ άκρη του Κιθαιρώνα, νότια των Ερυθρών και δυτικά του διάσελου
Κιάφα Σούρι. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Αναφέρεται Καρούμσαλα σε χάρτη του
1944 (524 Pal. Field Survey Coy.) και ως Καρούμπαλος στο Φ.Ε.Κ. 136Α/1960. Ερείπια δύο αρχαίων
πύργων στα δυτικά της αρχαίας διάβασης Δρυός Κεφαλαί (σήμερα Κιάφα Σούρι).
Καρούμπαλο : Δίκορφος λόφος (243μ.-242μ.μ.) στην ανατολική Αττική. Αποτελεί τμήμα της λοφώδους
περιοχής που εκτείνεται από το έλος του Σχινιά μέχρι τους όρμους της Αγίας Μαρίνας και της Δρακονέρας.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1989 & 1993). Αναφέρεται Δρακονέρα (Drakonera) στο
βιβλίο του Σχινά (1883), στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887), στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912)
και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Πιο σωστές ονομασίες Βουνά Δρακονέρας που
αναφέρονται από τον C. Bursian (1862), Υψώματα Δρακονέρας (Drakonera Hohen) που αναφέρονται στο
χάρτη του Kaupert (1904), και Λόφοι Δρακονέρας που αναφέρονται στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923).
Στους δυτικούς πρόποδες, κοντά στο έλος και το μεγάλο χαντάκι, υπάρχει σπήλαιο (Α.Σ.Μ. 29) με πηγή που
αναφέρεται Πηγή Δρακονέρας στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993).
Καρπάθι : Μικρό ύψωμα (368μ.) στα δυτικά του οικισμού Κλειδί(ον) και νότια του Ασωπού ποταμού.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1988). Αναφέρεται Κορίθι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944).
Έχει αναφερθεί και ως Καρέθι. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Καρπονάρι : Τοποθεσία (120μ.) στα βόρεια του οικισμού Παλαιό(ν) Καλαμάκι(ον) στα ΒΑ του Ισθμού της
Κορίνθου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Καρύδι : Ονομαστή μεγάλη κορυφή (976μ.-955μ.) στη Β-ΒΔ πλευρά του Πατέρα. Αναφέρεται από τον Ι.
Δραγούμη (Αρχείο - 1894), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και στα Φ.Ε.Κ. 57Α/1957 & 560Δ/1978. Το 19ο αι.
αναφερόταν Καρύδι σχεδόν όλο το βουνό Πατέρας (C. Bursian - 1862 κ.ά.). Αναφέρεται Κούτσιντι (Kutzidi)
στο χάρτη του Kaupert (1904) - το Κούτσιθι είναι κορυφή 900μ. στα ΒΑ. Επειδή κακώς δεν αναφέρεται η
ιστορική ονομασία Καρύδι στο νέο (1988) χάρτη της Γ.Υ.Σ. (την αναφέρει Μεγάλη Κορυφή) ορισμένα νέα
αρχαιολογικά βιβλία (π.χ. «Μεγαρίς» του ΥΠ.ΠΟ., 2008) αναφέρουν (λανθασμένα) ως κορυφή Καρύδι την
κορυφή Γκορίτσα ή Μαλιαγκορίτσα (Αχλαδοκορυφή της Γ.Υ.Σ.).
Καρύδι : Μικρή ράχη (172μ.) στα νότια της Μονής Αγίας Τριάδος Λαμπρικών και του δρόμου Κορωπί -
Βάρη. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 & σε τοπικό χάρτη (1995).
Καρυδιά : Τοποθεσία, σε ύψ. 680μ. στην Πεντέλη και στα ΒΑ της Αγίας Τριάδας Παλαιάς Πεντέλης, όπου
χώρος αναψυχής. Αναφέρεται λανθασμένα Καρδιά στις πινακίδες του Δασαρχείου.
Καρυδιά : Παλιά βρύση, σε ύψ. 380μ., στην τοποθεσία Πύργος στα ΝΑ της Πέτρας Βαρυμπόπης στην
Πάρνηθα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Κάσια μάβα : Βλ. Άγιος Κωνσταντίνος και Καστανάβα.
Κασιδιάρα : Δίκορφος λόφος (234μ.-231μ.) στον παραλιακό δρόμο Σουνίου, νότια από τον οικισμό Θυμάρι
προς τον Χάρακα και απέναντι (βόρεια) από το νησί Πατρόκλου (Γαϊδουρονήσι). Αναφέρεται σε χάρτη του
1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
225
Κασκαδάμι ή Κασκαντάμι : Δίκορφο ύψωμα (418μ.-414μ.) στο Ποικίλον, βόρεια από το Δάσος Χαϊδαρίου,
εκεί που βρίσκονται σήμερα κεραίες σταθμών (ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών). Αναφέρεται Κασκαδάμι
στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936) και Κασκαντάμι στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1983). Αναφέρεται Κατσικαμάδι στο χάρτη της Χ.Υ. (1908).
Κασούμπι : Ύψωμα (826μ.) στη ΝΔ πλευρά της Πάρνηθας στα Δ-ΝΔ του αρχαίου φρουρίου της Φυλής.
Αναφέρεται (Kassumbi) στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894), στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), στο
χάρτη του Σαρρή (1928) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929, 1936 & 1936/1944), καθώς και στα Φ.Ε.Κ.
254Α/1957, 118Α/1958 & 336Δ/2007. Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την αναφέρει Κορυφή.
Κασ(σ)έλα : Βλ. Διάσελο Αστερίου (645μ.) στο βόρειο Υμηττό.
Καστανάβα : Βλ. Άγιος Κωνσταντίνος (566μ.) στα ΝΑ των Βιλίων που αναφέρεται και ως Καστανάβα. Στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται Κάσια μάβα. Βλ. Επάνω και Κάτω Καστανόβα.
Καστέλλα : Βλ. Λόφος Ασβεστοκαμήνου (269μ.) Λαυρεωτικής.
Καστέλλα : Λοφίσκος στον Πειραιά. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 393Α/1914 (δάσωση λόφου). Αναφέρεται Burg
Munychia (κάστρο/πύργος Μουνιχίας) και Kastell (καστέλι/μικρός πύργος) το Ν-ΝΑ αντέρεισμα στο χάρτη
του Kaupert (II, 1881 & III, 1882).
Κάστιζα : Τοποθεσία (530μ.) στα ΝΔ του οικισμού Σκούρτα των Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Αναφέρεται Λάκκα Καμίνι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κάστιζας ρέμα : Ρεματιά στη νότια πλευρά της Πάστρας που αρχίζει από την περιοχή Μετόχι της Μονής
Οσίου Μελετίου και καταλήγει στο Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται
Ριμπάρι ρεύμα (Ribari Rhevma) στο χάρτη του Kaupert (XXV, 1894), Ριβάρι στο χάρτη του Ελευθερουδάκη
(1923) και Χαραμός ρέμα στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) αναφέρεται ως
ρέμα Κάστιζας το διπλανό ρέμαι Νταρδίστι.
Καστράκι : Ράχη (1.058μ.-1.041μ.) στην ανατολική πλευρά των Γερανείων, πάνω (Δ-ΒΔ) από το ομώνυμο
διάσελο. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Σε ορειβατικά κείμενα αναφέρεται Αέρας.
Καστράκι : Κορυφή (764μ.) στη Ν-ΝΑ πλευρά των Γερανείων, βόρεια της Κινέτας. Αναφέρεται στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1989) και στο Φ.Ε.Κ. 560Δ/1978.
Καστράκι : Κορυφή (739μ.) στο ΒΔ τμήμα της Πάστρας και στα ΝΑ των Ερυθρών, πάνω ακριβώς (ΝΔ) από
τη Μονή του Προφήτη Ηλία. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Κάστρο ή Κάστρο Άγιος
Ηλίας στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Καστράκι : Κορυφή (500μ.) στη ΒΔ άκρη της Πεντέλης, πάνω (ανατολικά) από τον οικισμό Καστρί. Στην
κορυφή υπάρχουν ερείπια αρχαίας ημικυκλικής οχύρωσης. Αναφέρεται Παλαιό Κάστρο (Paleo Kastro) στο
χάρτη του Leake (1841). Αναφέρεται Καστράκι (Kastraki) στους χάρτες του Kaupert (V, 1883), του Lepsius
(1893), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Αναφέρεται Καστρί στο Φ.Ε.Κ.
49Α/1918 και σε γεωλογικό χάρτη (1957).
Καστράκι : Τοποθεσία μεταξύ λιμένος Πειραιώς και Δραπετσώνας, όπου ο αρχαίος πύργος της Ηεττωνίας
(Φ.Ε.Κ. 105Δ/1960 & 86Δ/1963 & 25Δ/1974). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 527Β/1967).
Καστρί ή Καστράκι : Μικρή έξαρση (572μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα, Α-ΝΑ του οικισμού Σκούρτα (550μ.).
Αναφέρεται Καστρί στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) και στο Φ.Ε.Κ. 478Δ/2010. Έχει χαρακτηριστεί,
ως Καστράκι, αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Καστρί : Ράχη (175μ.) στα βόρεια του οικισμού Κλειδί(ον) του Ν. Βοιωτίας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1988). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 260Β/1979).
Καστρί : Βλ. Κάστρον (429μ.) στη Μερέντα.
Καστρίζα : Βλ. Πυργάκι (907μ.) Πάρνηθας.
Κάστριζα : Μικρός λοφίσκος (171μ.) στα ΝΑ του Ασπροπύργου προς το Ποικίλον. Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1936/1944). Στο χάρτη του Kaupert (VI, 1883) σημειώνονται στην κορυφή ίχνη από
αρχαίο πύργο και τμήματα τείχους του «Δέματος». Αναφέρεται (λανθασμένα) Ζαβερδέλλα στο χάρτη των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και της Χ.Υ.Σ. (1923), Τσαβερδέλα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929), Κάστρον Λάστανη στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1978) και Κάστρον Ζάστανη στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε.
(1963), της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994) και στο χάρτη του Φ.Ε.Κ. 628Δ/20120. Τα τοπωνύμια Ζαβερδέλλα,
Τσαβερδέλα και Ζάστανι αφορούν το βουνό Ποικίλλο στα Α-ΝΑ-Ν της Κάστριζας.
Κάστρο ή Κάστρο Άγιος Ηλίας : Βλ. Καστράκι (739μ.) στην Πάστρα.
226
Κάστρο(ν) : Κορυφή (656μ.) στη βόρεια πλευρά της Πάστρας, στα Δ-ΝΔ της Δάφνης (παλ. ονομ.
Δαριμάριον). Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Κάστρο : Ονομασία που αναφέρουν οι χάρτες του Kaupert (XX, 1893) και της Γ.Υ.Σ. (1928, 1941/1945 &
1948) για τα ίχνη κυκλικής οχύρωσης που υπάρχουν στην κορυφή Κορακοφωληά (581μ.) στη νότια
Πάρνηθα. Στη θέση αυτή τοποθετείται το πανάρχαιο «φρούριο» Λειψύδριον.
Κάστρο : Κορυφή (520μ.) στη δυτική Πάρνηθα, όπου ερείπια αρχαίου φρουρίου. Τα σωζόμενα ερείπια μιας
πλευράς του τείχους έχουν μήκος γύρω στα 40μ. και ύψ. 1,5-2μ. Κοντά στην κορυφή μεγάλη δολίνη/σχίσμα.
Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) αναφέρεται Μέλαιναι, όπως και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929),
πιθανώς από το αρχαίο φρούριο των Μελαίνων που αργότερα ονομάστηκε Κάστρο(ν) Κορυνού ή Κορυνός.
Αναφέρεται Κάστρο στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος
(Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κάστρο(ν) : Κορυφή (429μ.) στη Δ-ΒΔ άκρη της Μερέντας, όπου και λατομεία. Στην κορυφή υπάρχουν
ερείπια αρχαίας οχύρωσης. Αναφέρεται στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 302Β/1989). Στον Οδηγό Αττικής του Ε.Ο.Τ. (1930) αναφέρεται
Κόκκινο Στεφάνι, ίσως από την Αιματόρριζα στους πρόποδες της κορυφής. Έχει αναφερθεί και ως Καστρί.
Κάστρο : Κορυφή (418μ.) στη βόρεια Πάρνηθα βόρεια από το ερημοκκλήσι της Αγίας Μαρίνας. Αναφέρεται
στο χάρτη του Σαρρή (1928) και σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944)
αναφέρεται Μάλε Μέσι. Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την έχει ανώνυμη. Αναφέρεται Μπάθεζα στο Φ.Ε.Κ.
336Δ/2007.
Κάστρο(ν) : Λόφος (254μ.) δυτικά του Κορωπίου που στην κορυφή του υπάρχουν ερείπια οχύρωσης της
αρχαίας ακρόπολης του Σφηττού. Αναφέρεται στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1994). Αναφέρεται Παλαιό Κάστρο (Paleo Kastro) στο χάρτη του Leake (1841). Αναφέρεται Χριστός στους
χάρτες του Kaupert (IV, 1882 & 1904), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923) και
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), ενώ η ονομασία Χριστός σημειώνεται (λανθασμένα) 500μ. βορειότερα
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994). Η ονομασία Χριστός αφορά στο εκκλησάκι που υπήρχε (Γέννηση
Χριστού) και σήμερα μοναστήρι της Βηθλεέμ, σε ύψ. 210μ.
Κάστρο : Έτσι αναφέρεται το ψηλότερο σημείο (85μ.) της χερσονήσου Αγίας Τριάδος, ανατολικά της Πάχης
Μεγάρων στο Φ.Ε.Κ. 265Β/1957 που τη χαρακτηρίζει αρχαιολογικό χώρο.
Κάστρο : Μικρός λοφίσκος (82μ.) στα δυτικά του οικισμού Κάτω Σούλι(ον) Μαραθώνα και πάνω από το
παλιό αγρόκτημα του Μπενάκη. Αναφέρεται (Kastro) στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887), ίσως από το
πυργόσπιτο του κτήματος. Αναφέρεται Ταμπούρι στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 36Δ/2010.
Κάστρο : Βλ. Ψηλόβραχος (161μ.) Περατής.
Κάστρον Ζάστανη : Λανθασμένη ονομασία για το λοφίσκο Κάστριζα (171μ.).
Κάστρο(ν) Κορυνού : Βλ. Κάστρο (520μ.) στη δυτική Πάρνηθα.
Κάστρον Λάστανη : Λανθασμένη ονομασία για το λοφίσκο Κάστριζα (171μ.).
Κάστρο(ν) Φυλής : Μικρό ύψωμα (694μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα στα Ν-ΝΔ του Βουνού Φυλής, όπου βρίσκεται
το αρχαίο Φρούριο Φυλής (645μ.). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992) και στο Φ.Ε.Κ. 221ΑΑΠ/2006.
Καταβόθρα (Σκούρτων) : Καταβόθρα - σπηλαιοβάραθρο (Α.Σ.Μ. 33) στη βάση του υψώματος Ρόκανι, σε
ύψ. 540μ., στα δυτικά του οικισμού Σκούρτα των Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990
& 1992). Η καταβόθρα που το στόμιό της έχει αρχικό κατακόρυφο βάθος 13μ., συνεχίζει σε υπόγεια κοίτη
χειμάρρου για να καταλήξει μετά από 56μ. σε λίμνη. Το κοίλωμά της έχει το σχήμα τούνελ με ύψος οροφής
6-10μ. και μέγιστο 20μ. Έχουν εξερευνηθεί γύρω στα 210μ. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κατάδεμα ή Κατάδημα : Παλαιά ονομασία της περιοχής μεταξύ Πάρνηθας και Πεντέλης, όπου βρίσκονταν
οι αρχαίοι δήμοι της Διακρίας.
Κατακάλι : Ράχη (664μ.-659μ.) στη ΝΑ πλευρά του Πατέρα, στα ανατολικά της περιοχής Μυρρίνι.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Goualis στο χάρτη του Kaupert (1904), Γουαλί στο
χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και στο Φ.Ε.Κ. 265Α/1957, Γκιώναλης στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930)
και Γουαλή στα Φ.Ε.Κ. 120Α/1956 & 206Α/1961.
Κατάρα : Περιοδική πηγή, σε ύψ. 1.080μ., στα ανατολικά της κορυφής Αυγό της Πάρνηθας. Αναφέρεται σε
Καταρράκτης ρέμα : Μικρή ρεματιά στη ΝΑ άκρη του υψώματος Διονυσοβούνι, που είναι η αρχή του
ρέματος της Ραπεντώσας. Λέγεται έτσι γιατί παλαιότερα υπήρχε καταρράκτης 20μ. περίπου που δεν
227
υπάρχει πλέον, λόγω των αποβλήτων του εκεί λατομείου μαρμάρου. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή
(1930) και στο Φ.Ε.Κ. 193Β/1947.
Καταφίκι : Βλ. Καταφύγι (40μ.).
Καταφίχθι : Βλ. Καταφύγι (361μ.).
Καταφύγι : Ύψωμα (361μ.) στη ΒΑ Αττική και στα Α-ΒΑ του Γραμματικού από το οποίο χωρίζεται με το
λόφο Κουκίστρα. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Αναφέρεται Καταφίχθι στους
χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και στα
Φ.Ε.Κ. 200Α/1985 & 36Δ/2010.
Καταφύγι : Περιοχή (40μ.) και λοφίσκος (104μ.) στα ανατολικά της Παλαιάς Φώκαιας. Αναφέρεται
(Kataphygi) στους χάρτες του Kaupert (XVII, 1887 & 1904), του Βουγιούκα (1906) και του Ελευθερουδάκη
(1923). Αναφέρονται οι τοποθεσίες Καταφύκι & Καταφύγι, αλλά σε διαφορετικές θέσεις, στους χάρτες των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992). Αρχαιολογικά ευρήματα. Αναφέρεται και ως
οικισμός Καταφίκι το διάστημα 1835-1840.
Καταφύγι : Ακρωτήριο στη δυτική άκρη του λόφου Κασιδιάρα της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
54/1873 και στους χάρτες του Βουγιούκα (1865), του Ελευθερουδάκη (1923) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Αναφέρεται Ακρ. Χάρακα (Cap. Charaka) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη
(1930) και Καταφύγι ή Χάραξ στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Καταφύγια Κιθαιρώνα :
1. Στη θέση Πέταλο, σε ύψ. 1.090μ., στην ανατολική ράχη των Τριών Κορυφών. Έχει την ονομασία
«Βαγγέλης Τσάκος» και ανήκει στον Ε.Ο.Σ. Ελευσίνας.
2. Λίγο πριν την κορυφή, σε ύψ. 1.400μ. Αναφέρεται καταφύγιο Κορυφής και ανήκει στον Ε.Ο.Σ. Ελευσίνας.
Καταφύγια Πάρνηθας :
1. Στη θέση Μπάφι, σε ύψ. 1.160 μ. Ανήκει στον Ε.Ο.Σ. Αθηνών. Αναφέρεται Καταφύγιον στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
2. Στη ράχη Φλαμπούρι, σε ύψ. 1.158 μ. Ανήκει στον Ε.Ο.Σ. Αχαρνών.
Σημείωση : παλαιότερα υπήρχαν και δύο ακόμα μικρά καταφύγια του Ε.Ο.Σ. Αθηνών, ένα σε ύψ. 1.300μ.
περίπου, στη ΝΑ άκρη της κορυφής Όρνιο που λειτούργησε το διάστημα 1946-1955 και το άλλο, σε ύψ.
500μ., στα νότια της Πέτρας Βαρυμπόπης που λειτούργησε το διάστημα 1975-1992.
Καταφύγια/Περίπτερα Υμηττού :
1. Στα νότια της Μονής Αγίου Ιωάννου Καρέα, σε ύψ. 500μ.. Ανήκει στο Δασαρχείο και χρησιμοποιείται ως
τόπος διημέρευσης για τον Ε.Ο.Σ. Ηλιούπολης.
2. Στην είσοδο της κοιλάδας Σέσι, σε ύψος 490μ., δίπλα στο εκεί εκκλησάκι. Ανήκει στον Κυνηγετικό Σύλλογο
Κορωπίου και χρησιμοποιείται ως τόπος διημέρευσης.
Καταφύκι : Βλ. Καταφύγι (40μ.) Παλαιάς Φώκαιας.
Κατερίνα : Κορυφή (447μ.) της λοφοσειράς Μεγάλο Κατερίνι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Κατερινέζα : Μικρή κοιλάδα στη Ν-ΝΔ Πάρνηθα ανατολικά της Φυλής και του λόφου του Προφήτη Ηλία.
Αναφέρεται σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908) και στο Φ.Ε.Κ. 337Δ/2007. Αναφέρεται
Κατερίνιζα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929).
Κατερινέζας ρέμα : Ρεματιά στη Ν-ΝΔ Πάρνηθα που αρχίζει να σχηματίζεται από τη νότια πλευρά της
κορυφής Κεραμίδι και «σβήνει» σταδιακά ΝΔ των Άνω Λιοσίων. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1992 & 1994).
Κατερίνι : Τοποθεσία στη ΒΔ άκρη της Μάνδρας. Αναφέρεται Καθαρίνα (Katharina) στο χάρτη του Kaupert
(XXVI, 1894) και Κατερίνι (Katerini) στο χάρτη του Kaupert (1904). Βλ. Μεγάλο Κατερίνι/Καθαρίνα & Μικρό
Κατερίνι.
Κατερίνιζα : Βλ. Κατερινέζα Πάρνηθας.
Κατζανάς : Βλ. Καζανάς Αχαρνών.
Κατζίτι : Βλ. Καζίτι (317μ.) Λαυρεωτικής.
Κατζουλιέρι ή Κατσουλιέρι : Έτσι αναφέρεται η κορυφή Βελανιδιές (676μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα στο χάρτη του
Kaupert (XXIV, 1894), σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908), στο χάρτη των Ελευθερουδάκη -
Μπαρτ (1912) και στο χάρτη του Σαρρή (1928). Βλ. και Κακή Ράχη Πάρνηθας.
Κατζουλιέρι : Βλ. Κατσουλιέρι (572μ.) στην Πεντέλη & Κατσουλιέρη (235μ.) στην Παιανία.
228
Κατηφόρι : Περιοχή στα ανατολικά της Πάρνηθας. Αναφέρεται (Katifori) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893)
και σημειώνεται στα βόρεια του οικισμού Δροσοπηγή. Στο χάρτη του Σαρρή (1928) αναφέρεται κοντά στη
σιδηροδρομική γραμμή (37ο χλμ.), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) σημειώνεται στα βόρεια του
οικισμού Πευκόφυτον και στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010 αναφέρεται στα ΒΔ του Πευκόφυτου (381μ.)
Κατονίστα : Ρεματιά στην περιοχή του Ωρωπού, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 27/1872.
Κατουνίστα : Τοποθεσία (140μ.) στη ΝΔ άκρη του Κορωπίου στην παλιά περιοχή Μοναστηριακά.
Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 & σε τοπικό χάρτη (1995).
Κατουντίστεζα : Τοποθεσία (Katudistesa) που αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) βόρεια του
σημερινού οικισμού Βαρυμπόμπη και νότια από το Παλαιόκαστρο(ν). Πιθανώς προέρχεται από το αρβαν.
katunt-i = μικρός οικισμός. Αναφέρεται και σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928)
αναφέρεται ως Πρωτοφυλακή, πιθανώς από τα μικρά κτίσματα των φυλάκων του κτήματος των τότε
ανακτόρων Τατοΐου.
Κατούσα ή Κατουσά : Μεγάλη ράχη (215μ.-209μ.) Α-ΝΑ της Παλαιάς Φώκαιας, στα βόρεια του λόφου
Προφήτης Ηλίας της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1990). Αναφέρεται Κατσουλιέρι (Katzulieri) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887) και στα Φ.Ε.Κ. 6/1875 &
49Α/1922.
Κατρίπα : Μικρός λοφίσκος (187μ.) στα νότια της Αγίας Παρασκευής στην Καλλιτεχνούπολη. Αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010. Αναφέρεται περιοχή (80μ.) Κατρίπι στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 581Δ/2010, στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) & στο Φ.Ε.Κ. 139Δ/2012 νοτιότερα προς το Μεγάλο ρέμα στο Πικέρμι.
Κατσαβού : Βλ. Ράχη Κατσαβού στην Περαχώρα.
Κατσιβίρι : Τοποθεσία (150μ.) στα ΒΔ των Αγίων Θεοδώρων. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 603Δ/2010 &
559Δ/2012. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Κατσιγιάννη : Πηγή στην Πάρνηθα, σε ύψ. 760μ., κοντά στο ερημοκκλήσι της Αγίας Παρασκευής στη θέση
Παλιοχώρι - Ρουμάνι.
Κατσίκα ρέμα : Ρεματιά στο νότιο Υμηττό που αρχίζει από τις κορυφές Μαυροβούνι και Στρώμα και
«σβήνει» στην Τερψιθέα Άνω Γλυφάδας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994). Αναφέρεται
Κάτω Πυρναρί σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Κατσικαμάδι : Βλ. Κασκαδάμι (418μ.-414μ.).
Κατσίκι : Άλλη ονομασία της κορυφής Μηλιά (Μηλέα) της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929), σε γεωλογικό χάρτη του Βορεάδη (1952) και στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου).
Κατσίκι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και στα Φ.Ε.Κ. Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988, 1416Δ/1993
& 35Δ/2010 η κορυφή του λόφου Άγιος Λουκάς (420μ.) στα ΒΑ της Σταμάτας.
Κατσιμίδι : Ύψωμα (849μ.) στην ανατολική πλευρά της Πάρνηθας. Στην κορυφή μεγάλο παρατηρητήριο
πυρκαγιών ή πυροφυλάκιο (κατασκευάστηκε το 1928), καθώς και ερείπια αρχαίου τείχους και θεμέλια
οικοδομήματος (12μx10μ.), ίσως του φρουρίου ή της ακρόπολης της αρχαίας Δεκέλειας. Αναφέρεται
Κατσιμύτη (Katsimyti) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) και Κατσιμίδι (Katsimedi) στο χάρτη του Kaupert
(1904). Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928, 1978, 1988 & 1991). Στον αλφαβητικό οδηγό Αττικής (1923) αναφέρεται Κατσιμίδι η
κορυφή, αλλά και η τοποθεσία με το τότε πανδοχείο, που από το 18ο αι. αναφερόταν ως χάνι. Στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) αναφέρεται Κατσιμήδι. Στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 αναφέρεται
Οχυρό Κατσιμίδι.
Κατσιμίδι : Πηγή & βρύση, σε ύψ. 680μ. & 660μ., στα βόρεια της κορυφής Κατσιμίδι της Πάρνηθας.
Κατσιμίδι ρέμα : Ρεματιά στη ΝΑ πλευρά του Πατέρα, που αρχίζει από την κορυφή Κατακάλι (Γκιώναλης),
διασχίζει τη Λάκκα Κορακά και τη Μάνδρα και καταλήγει στον κόλπο της Ελευσίνας. Αναφέρεται ως
Κατσιμίδη στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και Κατσιμήδι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Κατσίτι : Βλ. Καζίτι (317μ.) Λαυρεωτικής.
Κατσούλα : Γήλοφος (365μ.) στους βόρειους πρόποδες της Πάστρας στα Α-ΒΑ των Ερυθρών και στα
βόρεια του δρόμου Ερυθρές - Δάφνη. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της
Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Κατσουλέρια : Ράχη (889μ.-771μ.) στη νότια Πάρνηθα μεταξύ των ρεμάτων Αγίου Γεωργίου και Πλατανάκι.
Αναφέρεται στο χάρτη του Ε.Δ. Πάρνηθας του Υπ. Γεωργίας (1976).
229
Κατσουλιέρη ή Κατσουλιέρθι : Λόφος (235μ.) βόρεια της Παιανίας. Αναφέρεται (Kadschu - Lierfti) στο
χάρτη του Kaupert (VII, 1884), Κατσουλιέρη στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Κατζουλιέρι στο χάρτη
του Σαρρή/Σιδέρη (1930), Κατσουλιέρη στο Φ.Ε.Κ. 43Α/1952 και Κατσουλιέρθι στο Φ.Ε.Κ. 281Δ/2010.
Αναφέρεται Λοφίο στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Κατσουλιέρης ή Κατσουλιέρι : Κορυφή (763μ.) στη ΝΔ πλευρά της Πάρνηθας. Αναφέρεται Κατσουλιέρης
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 & 1992). Αναφέρεται Κατσουλιέρι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) &
στο ΦΕΚ 336Δ/2007 και Κατσουλιέρη στο ΦΕΚ 254Α/1957. Αναφέρεται Κακή Ράχη (Kaki rachi) στο
χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894), στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Κατσουλιέρης : Ύψωμα (311μ.) στη ΒΑ Αττική και στα ΒΑ του Γραμματικού, μεταξύ των υψωμάτων
Καταφύγι στα ΝΑ και Μαύρο Βουνό στα ΒΔ. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Αναφέρεται Κατσουλιέριζα στο Φ.Ε.Κ. 683Δ/2007 και Κουτσουλιέριζα στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Κατσουλιέρθι : Βλ. Κατσουλιέρη (235μ.) στην Παιανία.
Κατσουλιέρι ή Κατζουλιέρι : Έτσι αναφέρεται η κορυφή Βελανιδιές (676μ.) στην Πάρνηθα στους χάρτες
του Kaupert (XXIV, 1894), της Χ.Υ. (1908), στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Κατσουλιέρι : Μικρό ρέμα στη ΝΔ Πάρνηθα που αρχίζει από την κορυφή Κατσουλιέρης, περνά στα δυτικά
της κορυφής Βελανιδιές και «σβήνει» στην πεδιάδα του Ασπροπύργου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936/1944).
Κατσουλιέρι : Κορυφή (572μ.) στην Πεντέλη, δίπλα στο δρόμο Πεντέλη - Νέα Μάκρη, Α-ΒΑ της Αγίας
Τριάδας. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο χάρτη του Σαρρή (1930).
Αναφέρεται Κατζουλιέρι σε γεωλογικό χάρτη (1957).
Κατσουλιέρι : Βλ. Βίγλισμα Λαγονησίου & Κατουσά (215μ.) Λαυρεωτικής.
Κατσώνη ράχη : Βλ. Ράχη Κατσώνη στο Αγριλίκι.
Κάτω Ανάκασα : Βλ. Ανάκασα.
Κάτω Βένιζα : Βλ. Βένιζα στον Πατέρα.
Κάτω Βίγλα : Μικρή κορυφή (405μ.) στην Πεντέλη, στην περιοχή του οικισμού Ντράφι. Αναφέρεται Βίγλα
των Κλεφτών (Vigla ton Klephton) στους χάρτες του Kaupert (XII, 1886), του Lepsius (1893), του Βουγιούκα
(1906), του Ελευθερουδάκη (1923) και του Σαρρή (1930), Βίγλα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929), Βίγκλα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945), Βίγλα Ληστών σε γεωλογικό χάρτη (1957) και Κάτω Βίγλα
στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010.
Κάτω Καστανόβα : Τοποθεσία (500μ.) στα δυτικά του δρόμου Οινόη - Βίλια και στα ανατολικά του
λοφίσκου Άγιος Κωνσταντίνος (566μ.). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Κάτω Κόντρα : Λοφίσκος (169μ.) στα ΒΑ του λοφίσκου Κόντρα (175μ.) και στα ΒΔ των Σπάτων.
Αναφέρεται (Kato Kondra) στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884).
Κάτω Κορυφή : Μικρή ράχη (173μ.) μεταξύ της τοποθεσίας Σχιστό ή Σχιστά Αιγάλεω και όρμου
Σκαραμαγκά. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1991 & 1993).
Κάτω Μάσκαρι : Κορυφή (554μ.) στη ΒΑ άκρη του Πατέρα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Αναφέρεται Μάσκαρι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Κάτω Μαυρινώρα : Βλ. Μικρά Μαυρηνόρα (572μ.) Πεντέλης.
Κάτω Μπύρζα ή Κάτω Πύρεζα : Βλ. Μπίλιζα στην Πεντέλη.
Κάτω Πευκανέας : Βλ. Πευκανέας.
Κάτω Πίλιζα : Λοφίσκος (171μ.) και λάκκα (140μ.), μεταξύ των λόφων Αγναντερό και Καταφύγι στη ΒΑ
Αττική. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1993), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010. Βλ. και Πίλιζα.
Κάτω Πλακωτό : Τοποθεσία (110μ.) στα ΝΑ της κορυφής Αγίου Βλασίου (386μ.). Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1993) και στο Φ.Ε.Κ. 314Δ/2010.
Κάτω Πυρναρί : Βλ. Κατσίκα ρέμα & Πιρναρή ή Πιρναρί στον Υμηττό.
Καψάλα : Μικρό ύψωμα με δολίνες, ύψ. 1.027μ., βόρεια των ψηλών κορυφών της Πάρνηθας, Β-ΒΑ του
Αγίου Πέτρου στη Μόλα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1992) και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007. Αναφέρεται Βουκόλι (Vukoli) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893). Στο χάρτη
του Σαρρή (1928) αναφέρεται δυτικότερα και βόρεια από το Αγόρο. Αναφέρεται Βρουκόλι ή Καψάλας στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928). Σε χάρτη του Δασαρχείου (1967) αναφέρεται λανθασμένα Κρεββάτια Ευζώνων.
230
Καψάλα : Έτσι αναφέρουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) το μικρό ακρωτήριο (90μ.) μεταξύ των όρμων
της Βάρης και της Λουμπάρδας/Αγίας Μαρίνας. Αναφέρεται Κανόνι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Καψάλα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) ο λοφίσκος (74μ.) στα ΒΔ του αρχαιολογικού χώρου
της Βραυρώνας και πάνω (βόρεια) της εκεί παλαιοχριστιανικής βασιλικής. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός
χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957, 117Β/1963, 7Β/1979 & 718Δ/1979), ιστορικός τόπος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού
κάλλους (Φ.Ε.Κ. 706Β/1980).
Καψαλώνας : Η ΝΔ ράχη (284μ.-183μ.) του Ποικίλου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1993).
Καψοσπίτι : Τοποθεσία (570μ.) στη Δ-ΒΔ πλευρά της Πάρνηθας, στα ανατολικά του οροπεδίου Σκούρτων
και στα ΒΔ από το εκκλησάκι Άγιος Δημήτριος. Οι νέοι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) αναφέρουν την
τοποθεσία ως Παλαιοχώρι(ον) Καψοσπίτι. Στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928)
αναφέρεται Καψοσπήτι στα ΒΔ του Μουγκουλτού. Η περιοχή Καψοσπίτι - Μακρύ Χωράφι - Άγιος Δημήτριος
έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κέδρα : Τοποθεσία (260μ.) στην ανατολική πλευρά του Μαυροβουνιού Γερανείων προς τη ρεματιά - κοιλάδα
της Πίκας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Κεδροβούνι : Παλαιά ονομασία του βουνού Χαρβάτι (414μ.), αλλά και της ράχης Μαλιβένιζα.
Κέδρος : Τοποθεσία (70μ.) στα ανατολικά του οικισμού Αγία Κυριακή Σπάτων. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Κέδρος : Λόφος στην περιοχή των Αγίων Θεοδώρων, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 20/1873.
Κέδρος : Βλ. Ντρεριβούνι (240μ.).
Κεκίδεζα : Βλ. Κικίδα (611μ.) στην Πάρνηθα.
Κελάδων : Η αρχαία ονομασία της ρεματιάς Γκούρας - Γιαννούλας στην Πάρνηθα.
Κεμπέζι (Μαυροπόδι) : Έτσι αναφέρεται η περιοχή Καμβέζα της Πάρνηθας στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Κέος ή Κέραμος : Ακρωτήριο στα δυτικά της Δραπετσώνας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1993).
Αναφέρεται Κέραμος στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και Κέος (Κέραμος) στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929).
Κεραμιδέζα : Βλ. Κεραμίδια (300μ.).
Κεραμίδι : Κορυφή (984μ.) στην Πάρνηθα, στα ΒΑ της Φυλής. Αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert (XXIV,
1894), στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), στο χάρτη του Σαρρή (1928), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1936, 1936/1944, 1978 & 1992), στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και στα Φ.Ε.Κ. 336 & 337Δ/2007.
Κεραμίδι ή Μοτσάρα : Ράχη (972μ.) στη νότια Πάρνηθα, στη ΒΑ απόληξη της κορυφής Κορομηλιά, πάνω
(δυτικά) από την πηγή Κεραμίδι και το ερημοκκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961
(ίδρ. Ε.Δ. Πάρνηθας).
Κεραμίδι : Πηγή στην Πάρνηθα, σε ύψ. 850μ., δίπλα στο ερημοκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, στο ομώνυμο
ρέμα στα ανατολικά της ράχης Κεραμίδι ή Μοτσάρα και στα ΒΑ της κορυφής Κορομηλιά. Αναφέρεται στο
Ημερολόγιο του Οδοιπορικού Συνδέσμου (1925) και στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Κεραμίδι : Τοποθεσία (400μ.) με δύο πηγάδια στην Α-ΝΑ Πάρνηθα, Α-ΒΑ από τον οικισμό Κρυονέρι(ον),
κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Βρέθηκαν πιθάρια και ερείπια μεγάλου οικοδομήματος, πιθανώς
βυζαντινών χρόνων, πάνω σε θέση αρχαίου δήμου. Αναφέρεται (Keramidi) στους χάρτες του Leake (1841)
και του Kaupert (XX, 1893). Αναφέρεται στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), στους χάρτες του
Σαρρή (1928 & 1930) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και ως ρέμα Κεραμίδι στο Φ.Ε.Κ.
34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου).
Κεραμίδι : Πηγάδι στη ΝΑ άκρη του βουνού Διονυσοβούνι, κοντά στο εκκλησάκι (σήμερα Μονή Αγίου
Παντελεήμονος) στη Ραπεντώσα. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1930).
Κεραμίδια : Τοποθεσία (300μ.) στα νότια της κορυφής Σκάριφος της λοφοσειράς Μεγάλο Κατερίνι.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Κεραμιδέζα στους χάρτες της Χ.Υ. (1908) και των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αλλά 1χλμ. νοτιότερα.
Κέραμος : Βλ. Κέος ακρωτήριο.
Κεραμότι ή Κεραμωτή : Βλ. Μπαράκο (231μ.).
Κεραπίτζα : Τοποθεσία στην περιοχή Μαρκοπούλου Ωρωπού, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
47/1873.
Κέρατα : Βλ. Τρικέρατο(ν) (473μ.) στη ΝΑ άκρη του Πατέρα. Αρχαία ονομασία.
231
Κέρατα : Έτσι αναφέρονται οι δύο απολήξεις (219μ.-193μ.) της μεγάλης ράχης Τρίκορφο στο ΝΔ τμήμα του
Αιγάλεω, πάνω από το Νέο Ικόνιο. Η χαμηλότερη (193μ.) λέγεται και Ξέρξης.
Κερατέας σπήλαιο : Ονομαστό σπήλαιο (Α.Σ.Μ. 57) στα ΝΔ της κορυφής Κερατοβούνι του Πανείου, σε ύψ.
570μ. Έχει πολύ στενή είσοδο και αποτελείται από 4 κύριους παράλληλους θαλάμους με μέγιστο μήκος
60μ., μέγιστο πλάτος 35μ. και ύψος 10μ. και μήκος διαδρομής 90μ. Μικρά αρχαιολογικά ευρήματα.
Κερατοβούνι : Η ψηλότερη κορυφή του Πανείου, ύψ. 648μ. Κερατοβούνι λέγεται και όλο το ΝΑ τμήμα του
βουνού, ενώ το ΒΔ λέγεται Πανί. Αναφέρεται Keratea Vuni στους χάρτες του Kaupert (XVII 1887 & 1904),
Κερατέας όρος στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και Κερατοβούνι στο Φ.Ε.Κ. 18/1874, στο χάρτη του
Βουγιούκα (1906), στα Φ.Ε.Κ. 155Α/1912 & 11Α/1921 και στους χάρτες του Σαρρή/Σιδέρη (1930), της
Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Στην κορυφή υπήρχε μέχρι πρόσφατα στρατιωτική μονάδα.
Κερατόπυργος : Μικροχερσόνησος (25μ.) στον όρμο του Κερατσινίου, στη ΒΔ άκρη του λιμένος
Ηρακλέους. Τοπική ονομασία, αλλά και στο Φ.Ε.Κ. 30Δ/1963 και στο A.G.P.H. (1971). Αναφέρεται Πύργος
στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930), γιατί υπήρχαν λίγα ερείπια
μεσαιωνικού πύργου που σημειώνονται Venetianischer Thurm στο χάρτη του Kaupert (III, 1882) και Thurm
στο χάρτη του Kaupert (1904).
Κετζιάνι : Λοφίσκος (443μ.) πάνω (Α-ΒΑ) από τη Σταμάτα. Αναφέρεται (Ketziani) στο χάρτη του Kaupert
(XIX, 1889) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Κεφαλάρι : Τοποθεσία (360μ.) στην Κηφισιά. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 13Α/1907 και στους χάρτες του
Kaupert (1904), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 379Α/1938. Η ονομασία οφείλεται
στην πλούσια πηγή που υπάρχει (Αιγινήτης - 1908).
Κεφαλάρι : Πηγή στη βάση του λόφου της ακρόπολης της Οινόης Μαραθώνα, δίπλα στο εκκλησάκι των
Αγίων Αποστόλων. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή (1930).
Κήποι : Τοποθεσία (30μ.) στα ΒΔ του αρχαιολογικού χώρου της Βραυρώνας και δυτικά του λοφίσκου
Καψάλα. Αναφέρεται στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912). Τοπική ονομασία και γραφή Κήπι
(Θεοδώρου - 1997). Αρχαιολογικά ευρήματα. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 157Β/1995 &
334Β/1995), καθώς και ιστορικός τόπος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 706Β/1980).
Κήρου Πήρρα - Κύρου Πήρα : Βλ. Κύρου Πήρα - Κήρου Πήρρα (λανθασμένες ονομασίες) & Κυλλού Πήρα.
Κηφισός : Ποτάμι που αρχίζει να σχηματίζεται από ρέματα της Πάρνηθας και της Πεντέλης και εκβάλλει
στον όρμο του Φαλήρου. Αναφέρεται σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ. και της Ε.Σ.Υ.Ε. Έχει χαρακτηριστεί
περιοχή προστασίας της φύσης (Φ.Ε.Κ. 287Α/2002). Η αρχαία ονομασία του ήταν Κηφισσός και είναι
πιθανώς πελασγικής προέλευσης. Αναφέρεται Cephiso στο χάρτη του G. Candelli (1686), Cephissus στο
χάρτη του Leake (1841) και Kephisos στο χάρτη του Kaupert (1904).
Κηφισσός : Η αρχαία ονομασία του Σαρανταπόταμου της Ελευσίνας. Αναφέρεται (Kephissus) στο χάρτη
του Leake (1841), (Kephisos) στο χάρτη του Kaupert (XXVI, 1894), από τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894) και
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1992 & 1993).
Κιάφα : Μικρό υψωματάκι (557μ.) στη Β-ΒΔ Πάρνηθα, δυτικά από το Μικρό Αρμένι και από το δρόμο
Αυλώνα - Βούντημα. Προέλευση από το αρβαν. qafe-a που σημαίνει το διάσελο, τον αυχένα ενός λόφου ή
βουνού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1936/1944 & 1948). Αναφέρεται Κιάφα Βουντήματος στα
Φ.Ε.Κ. 24/1873 & 49/1873. Στο χάρτη του Σαρρή (1928) αναφέρεται το υψωματάκι ως Μύρτεζα και το
διάσελο Κιάφα.
Κιάφα : Τοποθεσία μεταξύ του Βουνού της Χασιάς και του υψώματος Πλάτωσι/Γκιούρμιζα της Πάρνηθας,
απ’ όπου περνά ο δρόμος Φυλή - Ασπρόπυργος. Αναφέρεται σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών
(1908).
Κιάφα : Διάσελο (105μ.) μεταξύ των λόφων Ζάγανη και Πετροκορυφής Σπάτων. Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Κιάφα : Βλ. Κιάφα Ραψανά.
Κιάφα Γαϊδουρόβρυσης : Η αρχική ονομασία (δεκαετία 1930) του αυχένα Πάνα ή διάσελο Πανός στην
Πάρνηθα.
Κιάφα Δρίζα ή Κιάφα Δρίζι ή Κιάφα Δρυ : Βλ. Δασωμένη κορυφή (641μ.) του Υμηττού.
Κιάφα Θίτι : Έτσι αναφέρεται ο λόφος Ψηλοκορυφή (189μ.), στην περιοχή Κίτσι Κορωπίου, στους χάρτες
του Kaupert (VIII, 1885) και του Βουγιούκα (1906).
Κιάφα Καλαμαρά : Περιοχή μεταξύ των κορυφών Μάλι Τιέρι και Καλαμαρά, στα βόρεια του Άρματος στην
Πάρνηθα. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) αναφέρεται ως Κιάφα Καλαμαρά η κορυφή Μάλι Τιέρι (875μ.).
232
Κιάφα Καμπέρα : Η ράχη ανατολικά του σπηλαίου Πανός και δυτικά της ράχης Κούμπουλα της Πάρνηθας,
όπου και η συμβολή των μονοπατιών για Κιάφα Πίνη ή Ταμίλθι. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Κιάφα Καππό / Καππί : Βλ. Καππού & Τσούμπα Καππού.
Κιάφα Κέρμιζα : Παλιά τοπική ονομασία του διάσελου (480μ.) μεταξύ των κορυφών Σταματάς και Κάστρο
στη δυτική Πάρνηθα, απ’ όπου περνά ο δρόμος από Ελευσίνα για Δερβενοχώρια. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κιάφα Κύρα : Τοποθεσία στην περιοχή της Κερατέας, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 33/1878.
Κιάφα Λεπούσα : Έτσι αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) το Διάσελο Κυράς (960μ.) στην
Πάρνηθα, μεταξύ των κορυφών Κυρά και Κούμπουλα (Λεπούσα).
Κιάφα Ληστών : Βλ. Μάλια Κουσάρι (448μ.).
Κιάφα Μάριζα ή Κιαφαμάριζα : Βλ. Κουμαροδιάσελ(λ)ο (217μ.).
Κιάφα Μούζα : Ο αυχένας - δίοδος, μέσου ύψ. 800μ., μεταξύ των κορυφών Καρούμπαλο, Βορδοσίτι και
Λεστόρι του Κιθαιρώνα. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και σε ορειβατικά κείμενα.
Κιάφα Μπάρδη : Το διάσελο (940μ.) μεταξύ των κορυφών Λουκίσθι και Τριών Κορυφών του Κιθαιρώνα.
Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;). Αναφέρεται Άσπρη Κιάφα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Κιάφα Μπέκα : Έτσι αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 1146Δ/1994 & 36Δ/2010 μία κορυφή στα ΝΑ του λόφου
Κατσουλιέρης του Γραμματικού. Πιθανώς η κορυφή Μπρεκ Ντιάθ (177μ.) που αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1928) στα δυτικά του αρχαιολογικού χώρου της Ραμνούντος.
Κιάφα Μπιλιανάτσι : Τοποθεσία (550μ.) στα ανατολικά των Σκούρτων Δερβενοχωρίων προς το λοφίσκο
Καστρί. Αναφέρεται στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993.
Κιάφα Μπόρσι : Έτσι αναφέρεται μία ράχη (920μ. - 909μ.) και το διάσελο (890μ.) βόρεια από το Κλημέντι
και ανατολικά από την Κορυφή Καραμανλή στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929), σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και
στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007, απ’ όπου περνά ο δρόμος από Φυλή - Κλημέντι για Μπόρσι - Βούντημα. Στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) η περιοχή αναφέρεται Ρουμάνι.
Κιάφα Μπουκά : Έτσι αναφέρεται η ράχη Κούμπουλα στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ. Ε.Δ. Πάρνηθας).
Κιάφα Ντελέρι ή Κιάφα Ντελέρα : Το διάσελο (470μ.) ανατολικά της κορυφής Κάστρο (520μ.) στη δυτική
Πάρνηθα. Αναφέρεται σε αρχαιολογικά άρθρα (1927-1938), σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και ως Ντελέρα
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και Ντελέρι στο Φ.Ε.Κ. 26Β/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κιάφα Ντρίζα : Βλ. Δασωμένη κορυφή (641μ.) του Υμηττού.
Κιάφα Πίνη : Το μικρό πλάτωμα / αυχένας, σε ύψ. 890μ., μεταξύ των κορυφών Ταμίλθι και Κούμπουλα της
Πάρνηθας, όπου διασταύρωση μονοπατιών. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1929) σημειώνεται (Κιάφα Πίνι) σε λάθος θέση, ΝΔ της Αλογόραχης (Αλογόπετρα).
Κιάφα Πούσι : Το διάσελο (450μ.) στα ΒΑ της κορυφής Φαρδιές Κορυφές (512μ.) προς τον οικισμό
Πράσινο(ν) Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κιάφα Πράπα : Τοποθεσία στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 43/1872.
Κιάφα Πράρι : Βλ. Ζυγός (591μ.) και Μπρέντεζι (671μ.) στην Πάρνηθα.
Κιάφα Ραψανά : Περιοχή (λάκκα - κορυφούλα) (330μ.-353μ.) στην ανατολική πλευρά της κορυφής Στρώμα
του νότιου Υμηττού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994) και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011. Στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) αναφέρεται Ραψανάς η νότια πλευρά της λάκκας, ενώ σε έγγραφο του 1793
αναφέρονται δύο τοπωνύμια Ραψανάς και Κιάφα.
Κιάφα Ρέτσι : Βλ. Ρέτση (360μ.) στις Ερυθρές.
Κιάφα Σκίπιε : Διάσελο (370μ.) στη ΝΑ άκρη του Πατέρα, μεταξύ της λοφοσειράς Τρικέρατον και του
λοφίσκου Μελετάκι. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Στο Φ.Ε.Κ. 87Α/1925 αναφέρεται
Κιάφφα Σκίππες για το λόφο Μελετάκι. Ονομασία από το αρβαν. qafe-a shqipe που σημαίνει διάσελο Αετού.
Κιάφα Σούρι : Το διάσελο μεταξύ του Κιθαιρώνα και της Πάστρας, σε ύψ. 640μ. Τοπική ονομασία. Στην
αρχαιότητα η δίοδος λεγόταν Δρυός Κεφαλαί. Στ’ αρβαν. σημαίνει (περίπου) αμμώδες διάσελο. Αναφέρεται
Τρεις Κεφαλαί από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και Αμμουδερή στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Αναφέρεται Κιάφα και Δρυός Κεφαλαί στο Φ.Ε.Κ. 445Δ/2012.
Κιάφα Τέρμι : Μικρή ράχη (612μ.) στην ανατολική Πάρνηθα στα ανατολικά των πρώην ανακτόρων Τατοΐου.
Αναφέρεται (Kiafa termi) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) και στο χάρτη του Σαρρή (1928). Στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1928) αναφέρεται η ονομασία Κουφοθέρμη δυτικά της κορυφής.
233
Κιάφα Φίχθι ή Φίχτι : Ο αυχένας - δίοδος (840μ.) μεταξύ των κορυφών Λεστόρι και Λουκίσθι του
Κιθαιρώνα. Στα αρβαν. σημαίνει διάσελο της συκιάς. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται Αυχένας.
Κιάφα Φράγκου : Το διάσελο (100μ.) στα βόρεια του λόφου του Αγίου Δημητρίου (203μ.). Αναφέρεται σε
έγγραφο του 1793 και σε τοπικό χάρτη (1995).
Κιάφες : Τοποθεσία (700μ.) στα ΒΑ της κορυφής Μεγάλη Ντουσκιά των Γερανείων. Τοπική ονομασία.
Κιθαιρών : Μεγάλο βουνό στη Β-ΒΔ πλευρά της Αττικής, στα όρια των Ν. Αττικής και Βοιωτίας. Κορυφή:
Προφήτης Ηλίας ύψ. 1.407μ. Η ονομασία Κιθαιρών αναφέρεται από τον 5ο αι. π.Χ. στις τραγωδίες
«Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή και «Βάκχαι» και «Φοίνισσαι» του Ευριπίδη. Πιθανώς αρχαιότερη
ονομασία Αστερίων ή Αστέριος. Αναφέρεται Citherone στο χάρτη του G. Candelli (1686), Citerone στο χάρτη
του P. Pacificio (1687), Cytheron στο χάρτη του A. Mallet (1719), Catherone στο χάρτη του Chr. Weigel
(1720), Citherone στο χάρτη του J. Homann (1773) και Κιθαιρών (Ελατέα) και Τριμάλια (Τρικόρυφος) από
τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894).
Κιθάρα : Μικρή ράχη (711μ.) ΒΑ της Πέτρας Βαρυμπόπης πάνω από τη βρύση/δεξαμενή Κιθάρα. Στο
χάρτη του Kaupert (XX, 1893) αναφέρεται Κουβέλι ή Χουβέλι (Chuveli), ενώ στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928)
αναφέρεται Κόκκινος Βράχος, που σημειώνεται σε άλλους χάρτες λίγο ψηλότερα (910μ.). Αναφέρεται Κιθάρα
στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Κιθάρα : Βρύση και πηγή σε ύψ. 550μ. ΒΑ της Πέτρας Βαρυμπόπης στην Πάρνηθα. Έχει πάρει την
ονομασία αυτή από το σχήμα της εκεί δεξαμενής (σήμερα είναι μισοκατεστραμμένη). Αναφέρεται Πηγή
Παναγίας (Marien Quelle) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) και πηγή Μαρίας στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Αναφέρεται Κιθάρα στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται
περιοχή Κιθάρα και δύο πηγές Μαρίας και Αλεξάνδρας.
Κιθάρας Ρέμα : Μικρή ρεματιά στα ΝΑ της κορυφής Κιθάρα της Πάρνηθας που ενώνεται με το ρέμα
Κοκκινόβραχου στα βόρεια της Ζωοδόχου Πηγής στη Μεγάλη Βρύση Βαρυμπόμπης. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου).
Κικίδα : Μικρή κορυφή (611μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα και στην ανατολική άκρη του οροπεδίου των Σκούρτων
(Δερβενοχωρίων). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992). Αναφέρεται Κεκίδεζα στο Φ.Ε.Κ. 18/1873 και
Κικίδεζα στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Αναφέρεται και ως Κικίλιζα. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κίκιδα : Βλ. Λάκκα Κίκιδας (904μ.) στα Γεράνεια.
Κίκιδας ρέμα : Μικρή ρεματιά στη νότια πλευρά των Γερανείων, που αρχίζει από την κορυφή Λάκκα Κίκιδας
και καταλήγει στη μεγάλη ρεματιά Μύλων - Ζάστανου στα ΒΔ της Μονής της Αγίας Τριάδος. Αναφέρεται στο
Κικίδεζα ή Κικίλιζα : Βλ. Κικίδα (611μ.) στην Πάρνηθα.
Κικιρίστρα : Κορυφή στη βόρεια Πάρνηθα, άγνωστο που. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 18/1873 & 24/1873.
Κιμίνι : Τοποθεσία (100μ.) μεταξύ των λοφίσκων Πουρνάρι (172μ.) και Μακρυά Πεύκα (147μ.) στα Ν-ΝΔ του
Κορωπίου. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 και σε τοπικό χάρτη (1995). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός
χώρος με τα Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 & 646Β/1994.
Κιμπιτούγιος ρέμα : Ρεματιά στη Δ-ΝΔ πλευρά του βουνού Σκάρπα. Αρχίζει από την περιοχή
Κουκουναριές (Κουκουνάρθι) ανατολικά της Σταμάτας και καταλήγει στη μεγάλη ρεματιά της Ραπεντόσας -
Βρανά. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 7Δ/1999. Έχει
αναφερθεί σε διάφορα κείμενα ως Κιμπετούη ή Κιμπέτου ρέμα.
Κινέτα : Παλιά ονομασία του έλους της Ψάθας (Φ.Ε.Κ. 101Δ/1970).
Κινέτα : Παραλιακή ελώδης τοποθεσία στη βόρεια πλευρά των Γερανείων και ανατολικά του όρμου Σχίνου.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Παλαιότερη ονομασία Βαμβακιά. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας. Η
ονομασία από το αρβαν. kenet-a = έλος, βάλτος (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Κινέτα : Παραλιακή ελώδης τοποθεσία στη ΝΑ πλευρά των Γερανείων στον κόλπο των Μεγάρων, όπου ο
ομώνυμος οικισμός (από το 1928). Αναφέρεται (Quineta) σε γαλλικό αρχαιολογικό χάρτη (1833) και από τον
Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894). Ένα τμήμα της αναφέρεται Βουλιαγμένη στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στα
Φ.Ε.Κ. 571Δ/1993, 314Δ/2010 & 246Δ/2011. Η ονομασία από το αρβαν. kenet-a = έλος, βάλτος (Σαρρής,
1928 & Φουρίκης, 1929). Αναφέρεται Κινέττα στο Φ.Ε.Κ. 359Δ/1977.
Κινέτα : Πηγή, σε ύψ. 370μ., στο ρέμα Γκρόπεζα, Δ-ΝΔ της κορυφής Βένιζα της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο
234
Κινέτιζα : Πηγή, σε ύψ. 280μ., στα νότια του Καπανδριτίου. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Κιούση : Πηγή, σε ύψ. 1.060μ., δίπλα στον περιφερειακό δρόμο της Πάρνηθας και μεταξύ της
Κουμαρόρραχης και της πηγής Πλατανάκος. Αναφέρεται Κιούση ή Γουμαρόβρυση σε σχεδιάγραμμα Σαρρή
(1930;), σε ορειβατικό άρθρο και στον αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936).
Κιούση ή Κιούσι : Βλ. Νίκα ρέμα στην Πάρνηθα.
Κιούση ή Κιούσι : Τοποθεσία (600μ.) στη ρεματιά του Πραθίου, στα Ν-ΝΑ της κορυφής Παλαμήδι των
Γερανείων, όπου και πηγάδια. Τοπική ονομασία. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Κισδάρι : Μικρή κοιλάδα, μέσου ύψ. 60μ., στη ΝΑ άκρη της Πεντέλης, στα ανατολικά του Πικερμίου και
μεταξύ του ρέματος Αγίας Παρασκευής και του Μεγάλου ρέματος Ραφήνας. Στην περιοχή βρέθηκαν το
διάστημα 1835-1912 πάνω από 40 είδη απολιθωμάτων της ελληνικής και αφρικανικής πανίδας. Αναφέρεται
στους χάρτες του Lepsius (1893), του Kaupert (1904) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 44Β/1984 & 1916Β/2005).
Κιτέζα : Περιοχή (50μ.) στα ΒΑ της μικροχερσονήσου του Λαγονησίου. Αναφέρεται (Kitesa) στο χάρτη του
Kaupert (1904) και στους χάρτες του Βουγιούκα (1906), του Ελευθερουδάκη (1923) και του Σαρρή/Σιδέρη
(1930), και στο χάρτη του Φ.Ε.Κ. 581Δ/2010. Ονομασία από το αρβαν. kjutete-ze / kjuteza που σημαίνει
χωριουδάκι (Φουρίκης, 1929).
Κίτσι : Περιοχή, μέσου ύψ. 80μ., στα ΒΑ της Βάρης και ανατολικά του δρόμου για Κορωπί. Αναφέρεται Κίτζι
σε έγγραφο του 1793, και Κίτσι στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993),
καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 1329Δ/1992, 479Β/1994 & 646Β/1994 με τα οποία χαρακτηρίζεται η περιοχή ως
αρχαιολογικός χώρος. Αναφέρεται και ως οικισμός (το 1920 και από το 1971).
Κίτσι : Έτσι αναφέρεται ο λόφος Ψηλοκορυφή (189μ.), στην περιοχή Κίτσι Κορωπίου, στους χάρτες των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα -
Κίτσου Βουνό : Βλ. Βουνό Κίτσου (333μ.-317μ.) στη Λαυρεωτική.
Κίτσου Λάκκος ή Κίτσου Τρύπα : Βλ. Χάος βαραθροδολίνη στη Λαυρεωτική.
Κίτσου σπήλαιο : Βλ. Βουνό Κίτσου (333μ.-317μ.) στη Λαυρεωτική.
Κλειδί : Η δίοδος-αυχένας (640μ.) μεταξύ των κορυφών Κατσιμίδι και Στρογγυλή της Πάρνηθας. Αναφέρεται
Κληδί από τον C. Bursian (1862). Αναφέρεται Μπακάτι στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και με την
παράξενη ονομασία Μπύρα ή Κατσιμίδι στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου).
Κλείσιζα : Βλ. Κλήσιζα (373μ.) στον Πατέρα.
Κλείσιζα : Τοποθεσία (700μ.) στα ανατολικά της κορυφής Πανόραμα της Πάστρας. Αναφέρεται στο χάρτη
Κλεισούρα : Τοποθεσία στην περιοχή των Αγίων Θεοδώρων, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
Κλειστά : Τοποθεσία στη Ν-ΝΔ Πάρνηθα στην έξοδο του φαραγγιού της Γκούρας, όπου και η Μονή
Κλειστών. Η ονομασία Κλειστά αναφέρεται σε έγγραφο του 1826.
Κλεμέντι ή Κλημέντι : Βλ. Κλημέντι ή Κλεμέντι στην Πάρνηθα.
Κλεφτόβρυσι : Πηγή, σε ύψ. 500μ. περίπου, στην ανατολική Πάρνηθα, βόρεια του οικισμού Κρυονέρι(ον).
Αναφέρεται στους χάρτες του Σαρρή (1928 & 1930).
Κλεφτόρραχη : Γήλοφος (86μ.) στα ΝΑ του Λουτρακίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει
Κλήμα : Βρύση στη ΒΑ Πάρνηθα, σε ύψ. 300μ., νότια από το 50ο χλμ. της σιδηροδρομικής γραμμής.
Κλημέντι : Μεγάλη λάκκα - κοιλάδα στην Πάρνηθα, μεταξύ της κορυφής Λέντριζα, του Βουνού Φυλής και
του δασικού δρόμου Αγία Παρασκευή-Κλημέντι-Μπόρσι-Βούντημα. Στη ΒΔ άκρη της λάκκας υπάρχει η πηγή
Μπίκεζα που ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) αναφέρει Μεγάλη Βρύση. Τοπωνύμιο Κλημέντι υπάρχει και
στην Κορινθία. Η ονομασία προέρχεται από την αρβανίτικη στρατιωτική οικογένεια Κλημέντη. Αναφέρεται
Κλημέντη στο βιβλίο «Αττικοί περίπατοι» (1922), Κλημέντι στο Ημερολόγιο Ο.Σ. (1925), στο χάρτη του
Σαρρή (1928) και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007, Κλιμέντι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) και Κλημέντι ή Κλιμέντι στο
Φ.Ε.Κ. 201Δ/1990.
Κλημέντι ή Κλεμέντι : Έτσι αναφέρεται (Klementi) στους χάρτες του Kaupert (XXIV, 1894 & 1904) η Πέτρα
Γκαμήλας στην Πάρνηθα και Κλεμέντι στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929),
235
ο οποίος αναφέρει και τις δύο ονομασίες Κλεμέντι και Πέτρα Γκαμήλας. Πιθανώς οι ονομασίες των δύο
κορυφών της ράχης. Βλ. και Πέτρα Σταύρου.
Κλήσιζα : Τοπική ονομασία θέσης (620μ.) στα βόρεια της κορυφής Σταματάς (693μ.) της δυτικής Πάρνηθας,
όπου παλιό εκκλησάκι/εικονοστάσι. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;). Αναφέρεται Παναγία στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928 & 1936/1944). Η ονομασία από το αρβαν. klishe-ze = εκκλησάκι και ίσως πιο σωστή
γραφή Κλίσιζα (Φουρίκης, 1929). Αναφέρεται Χώνι - Κλίσιζα στο Φ.Ε.Κ. 479Δ/2010.
Κλήσιζα : Ράχη (373μ.) στη ΝΑ πλευρά του Πατέρα, όπου το ερημοκκλήσι του Οσίου Μελετίου (320μ.) στην
περιοχή Μελετάκι. Αναφέρεται Κλείσιζα στο Φ.Ε.Κ. 87Α/1925. Η ονομασία από το αρβαν. klishe-ze =
εκκλησάκι και ίσως πιο σωστή γραφή Κλίσιζα (Φουρίκης, 1929).
Κλίβα : Ακρωτήριο στα δυτικά της Ελευσίνας στην περιοχή Βλύχα. Αναφέρεται στους χάρτες του Kaupert
(XXVI, 1894) και του Ελευθερουδάκη (1923).
Κλικέριζα : Τοποθεσία στην περιοχή Μαρκοπούλου Ωρωπού, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
47/1873.
Κλιμέντι : Βλ. Κλημέντι στην Πάρνηθα.
Κλίσα Βίλιες : Βλ. Κρόϊ Βίλιες στη ΒΑ Πάρνηθα.
Κλίσκες : Τοποθεσία (160μ.) στα βόρεια του λόφου Κλίτσικας της Βουλιαγμένης Περαχώρας. Τοπική
ονομασία. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Κλίτσικας : Λόφος (268μ.) πάνω ακριβώς (βόρεια) από τη λίμνη Βουλιαγμένη της Περαχώρας. Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας. Αναφέρεται Κλίσκας στον Άτλαντα της A.D.
Κοβάτσι : Λοφίσκος (123μ.) στη ΝΑ πλευρά του Μαρκοπούλου Μεσογαίας. Αναφέρεται στους νέους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Τοπική ονοιμασία Κοκογκίνι ή Κόκο Γκίνι (Θεοδώρου - 1997).
Κόγρεζα : Βλ. Κόντρεζα (311μ.).
Κοδέλιζα : Ρέμα στα ανατολικά του λόφου Προφήτης Ηλίας της Λαυρεωτικής, άγνωστο που. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 54/1873. Ίσως το σημερινό ρέμα Κόντη.
Κόδρα : Βλ. Κόντρα.
Κοζάκι : Βλ. πηγάδι Καζάκι της Πάρνηθας.
Κοϊδέλα : Περιοχή στα ΝΑ του Λουτρακίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν.
Κορινθίας. Βλ. & Κοϊδέλεζα.
Κοϊδέλεζα : Λόφος στην περιοχή Σουσάκι Αγίων Θεοδώρων, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 1/1875.
Ανήκει στο Ν. Κορινθίας. Βλ. & Κοϊδέλα.
Κοιλάς Μαζίου : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989) η περιοχή, μέσου ύψ. 350μ., από
τους νότιους πρόποδες της Πάστρας μέχρι την Οινόη (Μάζι) και το λεγόμενο Βαθύπεδο Οινόης (260μ.).
Κοκιγκίνι : Βλ. Κοκογκίνη (299μ.).
Κόκκαλη : Βλ. Γκούρα Κόκκαλη (1.013μ.) στα Γεράνεια.
Κόκκινα Χώματα : Κορυφή (661μ.) στη ΒΑ άκρη του Πατέρα, μεταξύ των κορυφών Μάσκαρι και Καραούλι.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Κοκκινόχωμα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Κόκκινα Χώματα : Περιοχή στα Α-ΒΑ των Αμπελοκήπων Αθηνών. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 45/1881.
Κοκκινάδεζα : Τοποθεσία (80μ.) στα ΝΔ του λόφου του Αγίου Ιωάννου στη Λούτσα και στη ΒΑ άκρη του
νέου αεροδρομίου των Σπάτων. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Κοκκινάδεζα : Βλ. Κοκκίνης ή Κοκκινάρης (182μ.) Μαραθώνα.
Κοκκιναράς : Ράχη (876μ. - 815μ.) στα ΒΔ της κορυφής της Πεντέλης, πάνω (βόρεια) της Μονής Αγίου
Παντελεήμονος. Αναφέρεται (Kokkinaras) στους χάρτες του Kaupert (XII, 1886) και του Βουγιούκα (1906).
Κοκκιναράς : Τοποθεσία (370μ.) στη δυτική πλευρά της Πεντέλης, στα ΒΑ της Κηφισιάς. Αναφέρεται στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στα Φ.Ε.Κ. 379Α/1938 & 410Α/1939 και στους νέους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Κοκκιναράς : Λάκκα (70μ.) στα ανατολικά του Κορωπίου προς την Παναγία Βαραμπά. Αναφέρεται σε
έγγραφο του 1793 και σε τοπικό χάρτη (1995).
Κοκκιναράς ή Κοκκιναρά ρέμα : Ρεματιά στη δυτική πλευρά της Πεντέλης, που καταλήγει στον Κηφισό
ποταμό (περιοχή Χελιδονού). Αναφέρεται Kokkinera στο χάρτη του Kaupert (V, 1883), Kokkinaras στο χάρτη
του Kaupert (1904) και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923). Λέγεται και Πύρνα ή ρέμα της Πύρνας. Μέσα
236
στο ρέμα, σε ύψ. 330μ., βρίσκεται το αναφερόμενο ως σπήλαιο των Ευμενίδων ή Άντρον Νυμφών (Α.Σ.Μ.
2784) με άνοιγμα 27μ., βάθος 3-7μ. και ύψος 7μ.
Κοκκινάρης : Βλ. Κοκκίνης (182μ.).
Κοκκιναριά : Τοποθεσία (400μ.) στα νότια του οικισμού Παλαιοκούντουρα στην ανατολική πλευρά του
Πατέρα. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1989).
Κοκκίνη : Ράχη (266μ.) στα ΒΔ του Μαραθώνα, νότια από το ύψωμα Παλαιό Μοναστήρι. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Κόκκινη Βίγλα : Βλ. Κοκκινοκορφή (236μ.) Κερατέας.
Κόκκινη Πέτρα : Ονομασία που αναφέρει χάρτης της Χ.Υ. (1908) για την Αλογόρραχη της Πάρνηθας.
Κόκκινη Σπηλιά : Ράχη (167μ.) στα ανατολικά του ηφαιστείου Σουσάκι. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 6/1875, στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στα Φ.Ε.Κ. 420Δ/2010 & 333Δ/2012. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Κοκκίνης : Ράχη (182μ.) στα νότια της ράχης Κοκκίνη στα ΒΔ του Μαραθώνα. Αναφέρεται (Kokkinis -
Kokkinaris) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και Κοκκινάρης στο χάρτη του Σαρρή (1930). Αναφέρεται
περιοχή Κοκκινάδεζα στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Κόκκινη ή Κοκκίνη(ς) ή Κοκκίνι : Περιοχή, μέσου ύψ. 250μ., στη ΝΔ Πάρνηθα, γύρω από τον παλιό
ομώνυμο οικισμό (1928-1981) και εκατέρωθεν του δρόμου Ελευσίνας - Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται Κοκκίνι
(Kokkini) στο χάρτη του Kaupert (1904), Κόκκινη στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Κοκκίνι στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Κοκκίνη στους χάρτες του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1936)
και Κοκκίνιον στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Πολλά αρχαιολογικά ευρήματα. Έχει χαρακτηριστεί
αρχαιολογικός χώρος ως Κόκκινη & Κόκκινη Κοιλάδα με τα Φ.Ε.Κ. 26Β/1993, 203Β/1993 & 318Β/2003.
Κοκκίνι : Έτσι αναφέρεται (Kokini) στο χάρτη του Kaupert (XXV, 1894) το τμήμα του Σαρανταπόταμου
ποταμού, από το ρέμα του Αγίου Βλασίου μέχρι το βαθύπεδο της Οινόης.
Κόκκινο Λιθάρι : Τοποθεσία στη ΝΑ άκρη του Μαυροβουνιού Γερανείων, πάνω (βόρεια) από την εθνική
οδό Αθηνών - Κορίνθου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στα Φ.Ε.Κ. 716Δ/2010 & 470Δ/2012.
Κόκκινο Λιθάρι : Τοποθεσία και ακρωτήριο στην περιοχή Λεγρενών Λαυρεωτικής, άγνωστο που.
Κόκκινο Στεφάνι : Βλ. Κάστρον (429μ.) στη Μερέντα.
Κοκκινοβούνι : Ονομασία που αναφέρει ο χάρτης του Σαρρή (1928) για την ανατολικότερη απόληξη (408μ.)
της κορυφής Λύκαινα - Κοκκινόβραχος στην περιοχή Λιοσάτι της Πάρνηθας, όπου και βρύση.
Κοκκινοβούνι : Βλ. Κοκκινοκορυφές (221μ.).
Κοκκινόβραχος : Έτσι αναφέρεται (Kokinovracho) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) η ΝΑ ράχη (910μ.) της
κορυφής Ξεροβούνι της Πάρνηθας. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) αναφέρεται Κόκκινος Βράχος η ράχη Κιθάρα
(711μ.).
Κοκκινόβραχος : Η ανατολική ράχη και απόληξη (718μ. - 408μ.) του υψώματος Λύκαινα της Πάρνηθας, στα
ΝΔ του Σταθμού των Αφιδνών. Στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) αναφέρεται Γκούρι Κούκι (Guri Kuki) η
ανατολικότερη απόληξη (408μ.) που σημαίνει στ’ αρβαν. βράχος κόκκινος. Στον Οδηγό Αττικής του Ε.Ο.Τ.
(1930) αναφέρεται Κοκκινόβραχος μόνο η ανατολική ράχη (718μ. - 550μ.). Αναφέρεται Κοκκινοβούνι η
ανατολικότερη απόληξη (408μ.) στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Κοκκινόβραχος : Βλ. Κόκκινος Βράχος (404μ.) στο Πάνειο.
Κοκκινόβραχος : Ονομασία βράχων (400μ.) στο ΝΔ αντέρεισμα της κορυφής Πανί του Πάνειου. Αναφέρεται
Κοκκινόβραχος : Έτσι αναφέρεται η ράχη (268μ.) στα Ν-ΝΔ της ψηλότερης κορυφής του Αιγάλεω, βόρεια
της Αμφιάλης. Αναφέρεται περιοχή Κοκκινόβραχος στο Φ.Ε.Κ. 222Α/1954. Αναφέρεται Ζέστενα στο Φ.Ε.Κ.
383Δ/2011.
Κοκκινόβραχος ή Κόκκινος Βράχος : Λόφος στην περιοχή του Ωρωπού, άγνωστο που. Αναφέρεται στα
Φ.Ε.Κ. 27/1872 & 29/1872. Πιθανώς η Κοκκινοκορυφή του Καλάμου.
Κοκκινόβραχος : Τοποθεσία στον Υμηττό, μεταξύ Καρέα και Καισαριανής. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 22/1874.
Κοκκινόβραχος : Παραλιακή τοποθεσία στα Β-ΒΑ της λίμνης Βουλιαγμένη Περαχώρας και στη δυτική
απόληξη του λοφίσκου Στενόκορφα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
237
Κοκκινόβραχου Ρέμα : Ρεματιά στα ΝΑ της κορυφής Ξεροβούνι της Πάρνηθας που ξεκινά από την
ομώνυμη ράχη (910μ.), ενώνεται με το ρέμα Κιθάρας και καταλήγει στον Κηφισό ποταμό Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου).
Κοκκινόγεια : Περιοχή στα ΒΔ του Μαυροβουνιού Βαρνάβα, σε ύψ. 250μ., στα νότια των Αγίων
Αποστόλων. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Ζαχάρα ή Ζαχαρά στους
χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 16Β/1951 και
Λάκκα Κούκια στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1978).
Κοκκινογιάννη ρέμα : Ρεματιά στα ΒΔ του Μαυροβουνιού Βαρνάβα που ξεκινά από την περιοχή
Κοκκινόγεια και καταλήγει στην παραλία των Αγίων Αποστόλων. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988
& 1990).
Κοκκινοκορυφές : Λοφοσειρά (221μ.) ΝΔ των Καλυβίων «Θορικού». Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1993). Αναφέρεται Κόντρα Κούκα σε έγγραφο του 1793 και σε τοπικό χάρτη (1995), Μαλιακούκι στο
Φ.Ε.Κ. 65/1878, Στρατή Κόλια στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και Ελευθερουδάκη (1923),
Κόντρα Κούκια στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927), Κοκκινόλοφος στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930), Μάλια
Κούκες στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963), Κόντρα Κούκι στα Φ.Ε.Κ. 574Δ/2010 & 229Δ/2011 και Μάλια Κούκε -
Πλαγιές Λαγονησίου στο Φ.Ε.Κ. 271Δ/2012. Έχει αναφερθεί και ως Κοκκινοβούνι. Η ονομασία προέρχεται
από το αρβαν maΙia ή maΙje a = κορυφή και kukje = κόκκινη.
Κοκκινοκορυφή : Δίκορφος λόφος (376μ.-357μ.) στα Δ-ΝΔ του Καλάμου. Αναφέρεται στους νεότερους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1991). Αναφέρεται Μάλια Κούκκι στο Φ.Ε.Κ. 47/1873, Κόκκινος Λόφος και Τσούκα
η κορυφή (376μ.) στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ. 16Β/1951 και Μάλια Κούκια
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Κοκκινοκορφή : Λόφος (236μ.) στα Α-ΝΑ της Κερατέας και ανατολικά του νέου δρόμου για το Λαύριο.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989). Αναφέρεται Μάλια Κούκι (Malia Kuki) στο χάρτη του
Kaupert (XVI, 1887), Μάλιε Κούκι (Malje Kuki) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στους χάρτες του
Βουγιούκα (1906) και του Ελευθερουδάκη (1923), Μάλια Κούκια στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και (μάλλον λανθασμένα) Μάλια Κακή στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και σε χάρτη του 1944
(524 Pal. Fd. Survey Coy.). Πιθανώς η Κόκκινη Βίγλα που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874.
Κοκκινόξυλο : Περιοχή, μέσου ύψ. 25μ., στα ανατολικά των Αγίων Αποστόλων Καλάμου. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Ντρίζα Κούκι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Κόκκινος : Βλ. Πέλκες ρέμα.
Κόκκινος Βράχος : Βλ. Κιθάρα (711μ.) στην Πάρνηθα.
Κόκκινος Βράχος : Τοπική ονομασία της ανατολικής απόληξης της ράχης Κοκκινόβραχος (718μ. - 550μ.)
της Πάρνηθας. Στο χάρτη του Σαρρή (1928) αναφέρεται Κόκκινος Βράχος η νότια απόληξη (674μ.) της
κορυφής, που σε άλλους χάρτες αναφέρεται Μεγάλη Βίγλα.
Κόκκινος Βράχος : Ονομασία βράχων (404μ.) στο Ν-ΝΔ αντέρεισμα της κορυφής Κερατοβούνι του
Πάνειου. Αναφέρεται (Kokkino vracho) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887) και στους χάρτες των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 16Β/1951.
Κόκκινος Βράχος : Κορυφούλα (110μ.) στα ΝΑ της βαραθροδολίνης Χάος, δυτικά του Λαυρίου και δίπλα
(νότια) στο δρόμο για Άγιο Κωνσταντίνο. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992).
Κόκκινος Βράχος : Βλ. Κοκκινόβραχος Ωρωπού.
Κόκκινος Λόφος : Βλ. Κοκκινοκορυφή (376μ.).
Κοκκινόλοφος : Βλ. Κοκκινοκορυφές (221μ.).
Κοκκινόχωμα : Βλ. Κόκκινα Χώματα (661μ.) στον Πατέρα.
Κοκκίστρα : Βλ. Κουκίστρα Πόρτο Ράφτη.
Κόκλα : Τοποθεσία (164μ.) ανατολικά της Παιανίας και στους ΝΑ πρόποδες του λόφου Μύρτεζα.
Αναφέρεται (Kokla) στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884). Αναφέρεται και ως οικισμός (1835-1840).
Κοκογκίνη ή Κοκογκίνι : Ράχη (299μ.) ανατολικά της Μερέντας και του αυχένα (210μ.) στο Βελατούρι στα
ΝΑ της κορυφής Χαρβάτι. Αναφέρεται Κοκοτζίνι (Kokodjini) στο χάρτη του Kaupert (XI, 1885), Κοκκιτζίνι
(Kokkidzini) στο χάρτη του Kaupert (1904), Κοκιγκίνι στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και
Ελευθερουδάκη (1923), Κοκογκίνι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Κοκογκίνη στο χάρτη
του Μπίρη (1954). Ίσως το τοπωνύμιο Κοκκοκίνες που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 33/1878.
Κοκογκίνι ή Κόκο Γκίνι : Βλ. Κοβάτσι (123μ.) Μαρκοπούλου.
238
Κοκορέμι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) η κορυφή Παλαιόκαστρο(ν) (318μ.) στη ΝΔ
Πάρνηθα.
Κοκορέτσεζα : Βλ. Αγριοφυστικιά Αυλώνας.
Κοκορέτσιζα : Βλ. Αγριοφυστικιά Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Κοκορίτσα : Έτσι αναφέρεται η κορυφή Κουκουρέτσιζα (798μ.) στην Πάρνηθα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928),
στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε τοπογραφικό χάρτη και γεωλογικό άρθρο (1961).
Κοκοτζίνι : Βλ. Κοκογκίνη (299μ.).
Κολαντζίκι : Τοποθεσία δυτικά των Αγίων Θεοδώρων στους πρόποδες του υψώματος Μαυροβούνι των
Γερανείων. Αναφέρεται Κολαντζίκι στο Φ.Ε.Κ. 38/1872, Κουλαντζίκι στο Φ.Ε.Κ. 20/1873 και Καλεντζίκι στο
Φ.Ε.Κ. 6/1875. Αναφέρεται και ως οικισμός το διάστημα 1879-1896. Σε γαλλικό αρχαιολογικό χάρτη (1833)
αναφέρεται Κωνστατζίκι(;) (Constaziki) και σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) Κουλαντζίκι. Αναφέρεται
τοποθεσία Άνω Κουλαντζίκι στα Φ.Ε.Κ. 313Δ/2010 & 68Δ/2012.
Κολάτα : Τοποθεσία (220μ.) στα ΒΔ των Μεγάρων και βόρεια του δρόμου Μέγαρα - Δερβένι. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989) και στο Φ.Ε.Κ. 34Δ/2010.
Κολικρέπη : Βλ. Λάππαρη Σπάτων.
Κολοκύθι : Βλ. Τρεις Πόρτες (1.150μ.) στα Γεράνεια.
Κολομπίεζα ή Κολοπίεζα : Παλιά πηγή, σε ύψ. 320μ., στη βόρεια πλευρά της κορυφής Μπελέτσι της
Πάρνηθας και δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή (48ο χλμ.). Αναφέρεται Kolopeza στο χάρτη του Kaupert
(1904), στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο Φ.Ε.Κ. 3Δ/1987. Αναφέρεται και ως Κολομπίθεζα. Η ονομασία
πιθανώς από το αρβ. kulupi / kulupieza = σωρός λίθων (Φουρίκης, 1929).
Κολομπίθεζα : Τοποθεσία στην περιοχή των Μαύρων Βουνών Μαλακάσας, άγνωστο που ακριβώς.
Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 73Α/1906 & 79Α/1906.
Κολοσούρα : Βλ. Μεγάλη Κολοσούρα (1.108μ.) & Μικρή Κολοσούρα (1.018μ.) στον Πατέρα. Στο χάρτη του
Kaupert (1904) και του Ελευθερουδάκη (1923) αναφέρεται (μάλλον λανθασμένα) Άγιος Γεώργιος, από το
ομώνυμο εκκλησάκι στην κοιλάδα.
Κολώνα : Παλιά ονομασία τοποθεσίας στην περιοχή Γαργαρέτα Αθηνών. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 32Α/1909.
Κομμένο Λιθάρι : Λοφίσκος (155μ.) απέναντι (νότια) του Μαύρου Βράχου της Βραυρώνας. Αναφέρεται στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927). Αναφέρεται Κομμένη Πέτρα σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και Γκούρι Προρ στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 117Β/1963,
7Β/1979 & 718Δ/1979), ιστορικός τόπος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 706Β/1980).
Κονάκια : Τοποθεσία (1.000μ.) στα νότια της κορυφής Γκούρα Κόκκαλη στα Γεράνεια, όπου καλύβες
κτηνοτρόφων, πηγή (Γκούρα) και πηγάδια. Παλιά τοπική ονομασία.
Κόνιαρη ρέμα : Ρεματιά στη ΝΔ Πάρνηθα, μεταξύ των κορυφών Ταμίλθι και Κορομηλιά, που καταλήγει στο
ρέμα Γκούρας - Γιαννούλας περνώντας βόρεια της Αλογόρραχης (Αλογόπετρας). Αναφέρεται στο χάρτη του
Σαρρή (1928) και στον οδηγό του Ε.Ο.Τ. (1930).
Κονιζός Ρέμα : Ρεματιά στη δυτική Πάρνηθα που αρχίζει να σχηματίζεται από τις κορυφές Μουγγουλιός
(Μουγκουλτός), Βελανιδιές (Λέντριζα) και Βουνό Φυλής για να συνεχίσει ως Συκόρρεμα ή Ρέμα Θεοδώρας
μετά το φρούριο της Φυλής στη βάση του Βράχου της Θεοδώρας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1936/1944 & 1992).
Κόντη ρέμα : Ρεματιά που αρχίζει να σχηματίζεται από τα ΝΑ του λόφου Προφήτης Ηλίας (356μ.) της
Λαυρεωτικής και καταλήγει ως Λεγραινόρρευμα (χάρτης Ελευθερουδάκη - 1923) στον όρμο των Λεγρενών
(παλ. ονομ. Λεγραινά). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Ίσως το ρέμα Κοδέλιζα που
αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 54/1873.
Κοντίτα ή Κοντίτο : Πηγή/βρύση, σε ύψ. 460μ., ΝΑ της Πέτρας Βαρυμπόπης στους πρόποδες της
Πάρνηθας. Σημαίνει και ήταν μικρό υδραγωγείο, κλάδος του Αδριάνειου συστήματος ύδρευσης των Αθηνών.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976). Παλαιότερη και πιο σωστή
ονομασία Κοντίτο Βαρυμπόπης (του παλιού οικισμού) που αναφέρεται από τον Κορδέλλα (1879) και από
τον Αιγινήτη (1908). Στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) σημειώνεται η πηγή Kondito βορειότερα, σε ύψ.
500μ. περίπου, στη ρεματιά που σήμερα ονομάζεται Κρύα Βρύση, δυτικά της κορυφής Καραούλι (529μ.). Η
ονομασία πιθανώς από το ιταλικό condotto = αγωγός υδραγωγείου.
Κοντίτα : Πηγή, σε ύψ. 360μ. περίπου, νότια της ανατολικής απόληξης (408μ.) του Κοκκινόβραχου στην
Πάρνηθα, κοντά στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Αναφέρεται στους χάρτες του Σαρρή (1928 & 1930).
239
Κοντίτα : Περιοχή, μέσου ύψ. 380μ., στους πρόποδες της Πάστρας στη βόρεια πλευρά του βαθυπέδου της
Οινόης. Στην περιοχή, βόρεια της Μονής Παναγίας Γοργοϋπηκόου, υπάρχει μεσαιωνικός πύργος που
αναφέρεται Ασπρόπυργος στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
695Δ/2007. Αναφέρεται και ως Κοντίτεζα. Η ονομασία πιθανώς από το ιταλικό condotto = αγωγός
υδραγωγείου και το αρβ. kondite / konditeza (Φουρίκης, 1929).
Κόντρα : Πολυκόρυφος λόφος (339μ.-334μ.-335μ.) ΝΔ του Κορωπίου. Αναφέρεται Κόντρες σε έγγραφο του
1793, στους χάρτες του Kaupert (XIII, 1886), του Ελευθερουδάκη (1923), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 325Δ/2010 & 187Δ/2011. Αναφέρεται Kodra στο χάρτη του
Kaupert (1904) και Κόδρα από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) η μεσαία κορυφή (334μ.) αναφέρεται Βιλτούρι (πιθανώς Βελατούρι). Η
ονομασία από το αρβαν. kodra = λόφος.
Κόντρα : Ράχη (263μ.) στη βόρεια απόληξη του λόφου Μαλιζέζα (371μ.) στη βόρεια Πάρνηθα. Αναφέρεται
Κόντρα : Λοφίσκος (175μ.) στα βόρεια του λόφου Μπούρα των Σπάτων. Αναφέρεται στους νέους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Επάνω Κόντρα (Epano Kondra) στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884).
Κόντρα : Βλ. Κόντρα Ζέζε (255μ.).
Κόντρα Βίλια : Μάλλον η σωστή ονομασία για το λόφο Κουτραβίλλια (149μ.).
Κόντρα Γκλιάτε ή Κόντρα Γκλιάτη ή Κόντρα Γλίσι : Ονομασίες που έχουν αναφερθεί για το λόφο
Ψηλοκορυφή (189μ.) ή άλλο λόφο στην περιοχή Κίτσι Κορωπίου. Στα αρβ. kodra e gliate = λόφος μακρύς.
Κόντρα Ζέζα : Μικρό ύψωμα (202μ.) στα ΝΔ του Κορωπίου και ανατολικά του δρόμου για Βάρη. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός
χώρος με τα Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 & 646Β/1994.
Κόντρα Ζέζα : Βλ. Κόντρα Ζέζε (198μ.).
Κόντρα Ζέζε : Μικρό ύψωμα (440μ.), στα ΝΔ του οικισμού Κλειδί(ον). Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα
- Καλαποθάκη (1929), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969. Αναφέρεται Πλαγιές
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Στ’ αρβαν. kodra e zeze = μαύρος λόφος. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κόντρα Ζέζε : Λοφίσκος (255μ.) στα νότια της Παιανίας. Αναφέρετα Kondra Zeze στο χάρτη του Kaupert
(IV, 1882) και Κόντρα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Από το αρβαν. Kodra e zeze =
μαύρος λόφος. Στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994) αναφέρεται (λανθασμένα) Καμάρα, πιθανώς
από το διπλανό λοφίσκο Καμάρεζα. Στο Φ.Ε.Κ. 37Δ/2011 η κορυφή αναφέρεται Λιόπεσι.
Κόντρα Ζέζε : Λοφίσκος (198μ.) στα ΝΔ του λόφου του Αγίου Ιωάννου της Αρτέμιδος (Λούτσα). Αναφέρεται
(Kondra Zese) στους χάρτες του Kaupert (VII, 1884), της Γ.Υ.Σ. (1927), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και του
Μπίρη (1954), Kondra Sese στο χάρτη του Kaupert (1904), Κόνδρα Ζέζε στο χάρτη του Βουγιούκα (1906)
και Κόντρα Ζέζα στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και Ελευθερουδάκη (1923). Αναφέρεται
(λανθασμένα) Καμάρα στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Κόντρα Κούκια ή Κόντρα Κούκι : Βλ. Κοκκινοκορυφές (221μ.) στα ΝΔ των Καλυβίων «Θορικού».
Κόντρα Λίλια : Λόφος στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 43/1872.
Κόντρα Μπάρδα : Λοφίσκος (173μ.) βόρεια από το Κορωπί. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 και στο
χάρτη του Kaupert (VII, 1884) και ως Κόντρε Μπάρδε (Kondre Bardhe) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο
χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994) αναφέρεται Κορυφή. Αναφέρεται
(λανθασμένα) Φούστα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), πιθανώς από το Φούσα, δηλ.
κάμπος στα αρβαν., τοπωνύμιο που υπάρχει στα ανατολικά. Αναφέρεται Κοντράτσι σε τοπικό χάρτη (1995).
Η ονομασία από το αρβ. kodra e barde = λόφος λευκός.
Κόντρα Ξηρέας : Βλ. Πουρνάρι (172μ.).
Κόντρα Ρετσίνα : Βλ. Ρετσίνα (75μ.).
Κόντρεζα : Βλ. Αχλαδιές (548μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα.
Κόντρεζα : Μικρός λοφίσκος (338μ.) στα ΒΑ του φράγματος της λίμνης Μαραθώνα (220μ.) στον οικισμό
Βόθων (παλ. ονομ. Καλέντζι). Αναφέρεται (Kodresa) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και Βόθωνας στο
Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010. Η ονομασία από το αρβ. kodreze = λοφίσκος (Φουρίκης, 1929).
Κόντρεζα : Μικρός λοφίσκος (311μ.) στα ΒΑ του Σταθμού των Αφιδνών. Αναφέρεται (Kodresa) στο χάρτη
του Kaupert (XIX, 1889) και (λανθασμένα) Κόγρεζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Κόντρεζα : Μικρός λοφίσκος (308μ.) στα Δ-ΒΔ του λόφου Κόντρα του Κορωπίου. Αναφέρεται στους χάρτες
240
Κόντρες : Βλ. Κόντρα (339μ.) Κορωπίου.
Κοπανάς : Λόφος (261μ.) στoυς δυτικούς πρόποδες του βόρειου Υμηττού, μεταξύ των οικισμών του
Βύρωνα και της Ηλιούπολης. Αναφέρεται (Kopanas) στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882), από τους Lepsius -
Βουγιούκα (1906) και στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994).
Κοπρέζα : Τοποθεσία κοντά στο λόφο της Λιάδας στα νότια του Μαρκοπούλου. Αρχαιολογικά ευρήματα
(Θεοδώρου - 1997). Η ονομασία πιθανώς από το ελλην/αρβ. kopre-a = κοπριές (Φουρίκης, 1929).
Κοπριαλέπρι : Μικρή ρεματιά στη ΝΑ άκρη του βαθυπέδου της Οινόης που αρχίζει από το λόφο Αγκαθιές
και καταλήγει στο ρέμα Πέλκες. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Κοπριές : Βλ. Φούσκαινα Πύλης Δρβενοχωρίων.
Κοπρισιά Τζωτή ρέμα : Ρέμα που αρχίζει από την κορυφή Ταμπούρι (όπου κεραία του ΟΤΕ) στο βόρειο
Υμηττό και «σβήνει» στην περιοχή της Παιανίας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994). Σε
ορειβατικό κείμενο του 1933 αναφέρεται ότι υπήρχε σκαλισμένο όνομα Τζιότης (βοσκός;) σε βράχο στην
περιοχή Σπιθάρι της κορυφογραμμής. Κοπρισιά σημαίνει στάνη / μαντρί.
Κοπρότοπος : Βλ. Διονυσοβούνι (272μ.).
Κοραή : Βλ. Κόρπη Πάρνηθας.
Κορακάς : Μικρή κορυφή (382μ.) στη ΒΔ απόληξη του βουνού Μαυρηνόρα (646μ.). Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ.
27/1872 & 373Α/1929 και στους χάρτες του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1991). Αναφέρεται
Γκόρακα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Γκορακά στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945)
Κορακάς : Λοφίσκος (292μ.) στην ανατολική πλευρά του Πατέρα στα Δ-ΒΔ της Μάνδρας. Αναφέρεται στους
χάρτες του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Αναφέρεται Κόρακα η τοποθεσία στα νότια
του λοφίσκου, όπου το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννου, σε γαλλικό αρχαιολογικό χάρτη (1833), στο χάρτη του
Kaupert (1904) και στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923) και των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται και ως οικισμός το 1835.
Κόρακας ή Κορακοβούνι ή Κορακόλιθος : Βλ. Λιθάρι (363μ.) στον Υμηττό.
Κορακοβούνι : Κορυφή (728μ.) στο βόρειο Υμηττό. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929), στο Φ.Ε.Κ. 100Β/1951, στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994) και
στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011. Στα ΒΑ της μικρότερης κορυφής (692μ.) βρίσκεται, σε ύψ. 540μ., το σπήλαιο του
Λεονταριού (Α.Σ.Μ. 91).
Κορακοβούνι : Κορυφή (701μ.) δυτικά της κορυφής Μπελέτσι της Πάρνηθας και ανατολικά του Αγίου
Μερκουρίου. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), σε γεωλογικό χάρτη (1961), σε
χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου) αναφέρεται Λιοπάρι, ενώ στο χάρτη του Ε.Ο.Σ. Αχαρνών (1985)
παραδόξως αναφέρεται Ράχη Λαγού.
Κορακόβραχος : Η ΒΔ ράχη (1.057μ.) του υψώματος Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας, πάνω (ανατολικά) από
την πηγή Γκούρα. Αναφέρεται σε χάρτη του Δασαρχείου (1967).
Κοράκου ρέμα : Μικρό ρέμα στη νότια πλευρά του Αγριλικιού που το χωρίζει από τη ΒΑ απόληξη της
Πεντέλης τη ράχη Μικρό Αγριλίκι.
Κορακοφωλιά : Ράχη (581μ.) μεταξύ των ρεμάτων Πλατανάκι και Αγίου Γεωργίου στη νότια Πάρνηθα. Στη
θέση αυτή, όπου και ίχνη κυκλικής οχύρωσης, τοποθετείται το αρχαίο φρούριο ή κάστρο Λειψύδριον,
πιθανώς του 4ου αι. π.Χ. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Karagufoleza / Kastro στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893), Καρακοφώλεζα
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), Κάστρο στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1941/1945 & 1948), Κορακοφωληά στο
Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ. Ε.Δ. Πάρνηθας), Καρακοφωλιά στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1992) και Κορακοφώλεζα στο
Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Κορανγκλιάτ : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) η ράχη (497μ.) στα βόρεια της κορυφής
Βράχος της Πάρνηθας, νότια από το Πηγάδι Παπά.
Κόρθι : Κορυφή (841μ.) στη δυτική Πάρνηθα ΝΔ του υψώματος Μεγάλο Βουνό. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Αναφέρεται Πλαγιά στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κορίθι : Βλ. Καρπάθι (368μ.).
Κορίτιζες : Τοποθεσία (100μ.) μεταξύ του λοφίσκου Μάλι Βγκιέθι (137μ.) και του Δασκαλειού (152μ.) της
Κερατέας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 237Δ/2007.
241
Κόρμπη ή Κόρμπι : Περιοχή, μέσου ύψ. 70μ., στα Α-ΒΑ της Βάρης και στη δυτική πλευρά του λόφου
Μπαράκο. Αναφέρεται Κόρμπη στο Φ.Ε.Κ. 265Δ/2007 και Κόρμπι σε χάρτη - οδηγό οδών.
Κόρμπι : Βλ. Κόρπη Πάρνηθας.
Κορομήλι : Βλ. Κορομηλιά (638μ.) στον Πατέρα.
Κορομηλιά : Μικρή κορυφή (1.058μ.) ΒΑ της κορυφής Φλαμπούρι της Πάρνηθας προς το Ξεροβούνι,
πιθανώς από την κοντινή πηγή Κορομηλιά. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), ενώ ο χάρτης της Χ.Υ.
(1912) και των Ελευθερουδάκη - Μπάρτ (1912) αναφέρει (λανθασμένα) Κορομηλιά την κορυφή Ξεροβούνι.
Κορομηλιά : Πηγή/βρύση, σε ύψ. 1.040μ. στην ανατολική πλευρά της κορυφής Αυγό της Πάρνηθας.
Αναφέρεται στον αλφαβητικό οδηγό Αττικής (1923), στο Ημερολόγιο Ο.Σ. (1925), στο χάρτη του Σαρρή
(1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Κορομηλιά : Κορυφή (983μ.) στη νότια Πάρνηθα, μεταξύ των κορυφών Κεραμίδι και Ταμίλθι. Αναφέρεται
στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929, 1936 & 1936/1944) και στα
Φ.Ε.Κ. 221ΑΑΠ/2006 & 336Δ/2007. Σε σχεδιάγραμμα του Σαρρή (1930;) αναφέρεται η κορυφή ως
Βιλλατούρι, ενώ Κορομηλιά αναφέρεται η μικρή λάκκα (850μ.) μεταξύ της κορυφής και της ράχης
Κούμπουλα. Αναφέρεται ως Κορομηλιά (Βιλλατούρι) στην επετηρίδα του Ε.Ο.Σ. «Το Βουνό 1947-48», σ. 35.
Κορομηλιά : Κορυφή (638μ.) στη νότια πλευρά του Πατέρα προς την πεδιάδα των Μεγάρων. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Αναφέρεται Κορομήλι στο Φ.Ε.Κ. 771Δ/1985, Μικρό Κορομπήλι στο
Φ.Ε.Κ. 223Β/1955 και Μικρό Κορομπίλι στο Φ.Ε.Κ. 206Α/1961.
Κορόνα : Βλ. Κορώνα (761μ.) στον Πατέρα.
Κορορέμι : Έτσι αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1936/1944),
στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993 και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 η κορυφή Παλαιόκαστρο(ν) (318μ.)
στην Πάρνηθα. Πιθανώς από τις αρβαν. ονομασίες kurore = στεφάνι, rryme = ρέμα. Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1992 & 1993) αναφέρεται (λανθασμένα) Ρέμα.
Κορορέμι : Βλ. Κουρορέμι στην Πάρνηθα.
Κόρπη : Τοποθεσία στη νότια Πάρνηθα, σε ύψ. 500μ.-600μ., βόρεια της Ντάρδιζας, όπου σπήλαιο και
εκκλησάκι. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994). Αναφέρεται Κόρμπι σε χάρτη της Χ.Υ.
του Υπ. Στρατιωτικών (1908) και (λανθασμένα) Κοραή στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Κόρτση ρέμα : Μικρό ρέμα στα Δ-ΝΔ του οικισμού Στεφάνη (580μ.) των Δερβενοχωρίων, που καταλήγει
στον Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κόρτση ή Κόρτσι : Κορυφή (584μ.) βόρεια της κορυφής Κάστρο (520μ.) και του ρέματος Κόρτσι ή Κόρτση
της δυτικής Πάρνηθας. Έχει μια εντυπωσιακή ορθοπλαγιά προς το ομώνυμο ρέμα, όπου και η σπηλιά
Τρύπιο Λιθάρι. Αναφέρεται στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Οι νέοι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 &
1992) αναφέρουν Πλαγιά τη βόρεια πλευρά της. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κορυδαλλός : Ύψωμα (284μ.) στα ανατολικά της ψηλότερης κορυφής (463μ.) του Αιγάλεω από την οποία
χωρίζεται με την τοποθεσία Σχιστό Κορυδαλλού. Αναφέρεται Κορύδαλος το Αιγάλεω στη Γεωγραφία του
Μελετίου (1807). Στο χάρτη του Kaupert (III, 1882) αναφέρεται Ziegenberg (Βουνό των αιγών, δηλ. Αιγάλεω).
Αναφέρεται Κορυδαλός (ως τμήμα του Αιγάλεω) από τον Ραγκαβή (Τα Ελληνικά - 1853) και στο χάρτη των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), ως Κορυδαλός (βουνό του Δαφνιού) στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923)
και ως Κορυδαλλός στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1983 & 1991). Στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) αναφέρεται (λανθασμένα) ως Κορυδαλλός το ψηλό τμήμα του Αιγάλεω.
Κορυνός : Άλλη ονομασία της κορυφής Κάστρο ή Κάστρον Κορυνού της δυτικής Πάρνηθας (520μ.).
Κορυφές : Ονομασία που αναφέρουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) για τη ράχη Μαλιβένιζα στο
Χαρβάτι.
Κορυφή : Ονομασία που αναφέρει ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1991) για τις κορυφές της Πάρνηθας Βένιζα,
Βουνό Αγίου Νικολάου, Καραβόλα, Καραούλι, Κασούμπι & Κιάφα Πράρι ή Μπρέντεζι.
Κορυφή : Βλ. Κόντρα Μπάρδα (173μ.), Λουκίσθι (1.004μ.), Μάλια Κουσάρι (448μ.), Μάλια Ψάθα (560μ.),
Μαυροβούνι (405μ.), Μπούρτσι (73μ.), Ρετσίνα (75μ.), Ταμπούρια ή Ντράσιζα (384μ.), Τζίντζι (451μ.),
Χαρβάτι (414μ.) και Φράσι (905μ.).
Κορυφή Αέρα : Βλ. Αέρας Πάρνηθας.
Κορυφή Αγίου Βλασίου : Λόφος (386μ.) βόρεια της Μαγούλας και της Μάνδρας και μεταξύ των ρεμάτων
Αγίου Βλασίου και Μεγάλο Κατερίνι. Αποτελεί την ανατολική απόληξη της λοφοσειράς Μεγάλο Κατερίνι.
Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1978, 1992 & 1993) και ως
Κορυφές Αγίου Βλάση στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στο Φ.Ε.Κ. 190Δ/2010 αναφέρεται (λανθασμένα) η
ψηλότερη κορυφή Μεγάλη Κατερίνη.
242
Κορυφή Καραμανλή : Δίκορφο ύψωμα (931μ. - 920μ.) στη δυτική Πάρνηθα, στα ΝΑ του υψώματος
Μουγγουλιός (Μουγκουλτός). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992), καθώς και στο Φ.Ε.Κ.
336Δ/2007. Στο χάρτη του Σαρρή (1928) αναφέρεται Μεγάλη Λάκκα, πιθανώς από το οροπέδιο που
σχηματίζεται στη ράχη της κορυφής, ή από μία μικρότερη λάκκα στα δυτικά της.
Κορυφή Κυράς : Κορυφή, ύψ. 1.160μ., στην Πάρνηθα, Β-ΒΔ των Αχαρνών, όπου παρατηρητήριο
πυρκαγιών (πυροφυλάκιο). Αναφέρεται Ζόνια - Κόνια (Zonia - Konia) στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894),
Μαλιζόνα στο Φ.Ε.Κ. 211Α/1917, Κορυφή Κυράς (Μάλια Ζώνια) στο χάρτη του Σαρρή (1928), Μάλια Ζόνια
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929), Κυρά σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) και στο Φ.Ε.Κ. 337Δ/2007 και Μάλι
Ζώνια σε άλλο χάρτη του Υπ. Γεωργίας για τον Ε.Δ. Πάρνηθας. Αναφέρεται Κορυφή Κυράς στους χάρτες
της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1992) και Κορυφή Κυράς (Μάλι Ζόνια) στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Κορυφή Κυρίλλου : Μικρή έξαρση (150μ.) στα ΒΑ του Ασπροπύργου στους πρόποδες της Πάρνηθας.
Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Αναφέρεται Τζούμα Κυρίλλου στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ. 265Α/1957, Τσούμα Κυρίλλου στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936/1944), Kirilo στο χάρτη του Kaupert (VI, 1883) και Κυρίλο στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Κορυφή Μέση : Βλ. Μεσοβούνι (862μ.) στην Πάρνηθα.
Κορυφούλα : Βλ. Μάλεμα (688μ.) Πάρνηθας, Μαλιζέζα (371μ.) Πάρνηθας, Μάλια Μπλέτα (421μ.) Μάνδρας,
Μουρίθι (348μ.) Μαύρων Βουνών Μαλακάσας, Μπούκουρη (900μ.) Πάστρας και Ταμίλθι (898μ.) Πάρνηθας.
Κορφή : Βλ. Δασκαλειό (152μ.) στην Κερατέα, Μάλια Γκλιάτσα (602μ.) στα Βίλια και Μπελέτσι (840μ.) στην
Πάρνηθα.
Κορφούλα & Κορφούλα (Τσαούσι) : Βλ. Τσαούσι ή Τσαούση στην Πάρνηθα.
Κορώνα : Κορυφή (761μ.) στη δυτική πλευρά του Πατέρα, πάνω (ΝΑ) από το Μεγάλο Βαθυχώρι και (ΝΔ)
από το Μικρό Βαθυχώρι. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 &
1983), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 57Α/1957, 254Α/1957, 206Α/1961 & 560Δ/1978. Αναφέρεται Βράχος
Βαθυχωρίου (Rocher de Vathychori) σε γαλλικό αρχαιολογικό χάρτη (1833).
Κορώνη : Η χερσόνησος (131μ.) μεταξύ των όρμων Πόρτο Ράφτη και Βουρκάρι (Αυλάκι). Αναφέρεται
(Koroni) στο χάρτη του Kaupert (XI, 1885), Κορώνη και Κορώνεια από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906),
Κορώνι στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη (1923) και Κορώνη στους
χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και του Μπίρη (1954), καθώς και στο
Φ.Ε.Κ. 776Β/1977 με το οποίο χαρακτηρίζεται όλη η χερσόνησος ως αρχαιολογικός χώρος (σώζεται μεγάλο
σε μήκος αρχαίο τείχος από την ελλειψοειδή οχύρωση της κορυφής). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988, 1989 &
1990 αναφέρεται το ακρωτήριο ως Κορώνη και η χερσόνησος παραδόξως ως Κουρούνι.
Κοσμάς : Βλ. Άγιος Κοσμάς.
Κότρεζα : Τοποθεσία στο Πολυδένδρι (στρατόπεδο). Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 474Δ/1983.
Κοτρόνι : Βλ. Κοτρώνι.
Κοτρώνι : Βλ. Βόρνιζα στην Αυλώνα & Μύτικας (340μ.) μεταξύ Μαλακάσας - Αυλώνας.
Κοτρώνι : Βλ. Μικρό Κοτρώνι (299μ.) στο Σταθμό Αφιδνών.
Κοτρώνι : Βλ. Πετροκορυφή (641μ.) στην Πάρνηθα.
Κοτρώνι : Ράχη (631μ.) της κορυφής Κακή Ράχη (739μ.) της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Κοτρώνι : Κορυφή (366μ.) της λοφώδους περιοχής μεταξύ Λίμνης Μαραθώνα (220μ.) και του οικισμού
Καπανδρίτι(ον). Στην κορυφή εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής και λίγο πιο κάτω τείχος της ακρόπολης της
αρχαίας Άφιδνας. Αναφέρεται από τον C. Bursian (1862), στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), στους χάρτες
του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1991). Αναφέρεται Κοτρώνι Σταμάτας στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010. Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Κοτρώνι : Λοφίσκος (241μ.) στην ανατολική απόληξη του λόφου Μύτικας στα βόρεια της Πάρνηθας και
δυτικά της Μαλακάσας. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Πετσούρια
στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Έχει χαρακτηριστεί τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους
(Φ.Ε.Κ. 300Β/1980). Βλ. & Μύτικας (340μ.).
Κοτρώνι : Λόφoς (235μ.) μεταξύ του οικισμού Βρανάς και του Μαραθώνα. Στη ΝΑ πλευρά του, στη θέση
Τσέπι, πρωτοελλαδικό νεκροταφείο. Αναφέρεται Kotroni από τον C. Bursian (1862), στο χάρτη του Kaupert
(XIX, 1889), στο Φ.Ε.Κ. 182Α/1928, στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930), στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1941/1945, 1978, 1988 & 1991). Σχεδόν ολόκληρος ο λόφος έχει χαρακτηριστεί (από το 1980) Ναυτικό
Οχυρό (Φ.Ε.Κ. 203Α/2002).
243
Κοτρώνι : Λοφίσκος (196μ.) στα ΒΑ του Μαρκοπούλου Ωρωπού και στη ΒΔ απόληξη του λόφου
Κουτρούλη. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και στο Φ.Ε.Κ. 420Δ/2011. Ίσως το Κοτρόνι του
Φ.Ε.Κ. 27/1872 ή το Γκούρι του Φ.Ε.Κ. 47/1873.
Κοτρώνι : Λόφος (169μ.) μεταξύ Βουλιαγμένης και Βάρκιζας. Αναφέρεται Kotroni στο χάρτη του Kaupert
(1904), Κοτρόνι στους χάρτες του Βουγιούκα (1906) και των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και Κοτρώνι
στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Καμίνια
(Kaminia) στο χάρτη του Kaupert (VIII, 1885), ενώ τα Καμίνια τα τοποθετεί δυτικότερα ο χάρτης του Kaupert
(1904). Αναφέρεται Κοτρώνι ή Καμίνια από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906), Δαρδαγάνι στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Ξερόχαβος στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993).
Κοτρώνι Κουρεντέτι : Λόφος στα βόρεια της κορυφής Μακρυπλάγι των Γερανείων προς τη θάλασσα,
άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 156Α/1906.
Κοτσανίτη : Τοποθεσία στους βόρειους πρόποδες της χερσονήσου Μύτικας στη νότια πλευρά του όρμου
Αιγοσθένων (Πόρτο Γερμενό). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Κουβάρα : Ράχη (261μ.-231μ.) στα νότια του οικισμού Βόθων (παλ. ονομ. Καλέντζι). Αναφέρεται (Kuvara)
στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Κουβέλι : Βλ. Κιθάρα (711μ.) στην Πάρνηθα.
Κουβέλιζα : Ράχη (580μ.-400μ.) στη Β-ΒΑ Πάρνηθα στα βόρεια του Αγίου Μερκουρίου. Αναφέρεται στο
Κουδουνίστρα : Τοποθεσία (180μ.) στα βόρεια του οικισμού Παλαιό(ν) Καλαμάκι(ον) στα Α-ΒΑ του Ισθμού
της Κορίνθου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Κουκιβένι : Βλ. Βράχος (427μ.) στα ΝΔ του Γραμματικού.
Κουκίζα : Τοποθεσία (80μ.) στα βόρεια του Ασπρόκαμπου Περαχώρας στους δυτικούς πρόποδες του
λοφίσκου Πετρίτες. Τοπική ονομασία. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Κουκίστρα : Ρεματιά στη Β-ΒΔ Πάρνηθα. Είναι η συνέχεια του Μαυρορρέματος από την Αγία Μαρίνα βόρεια
από το Βούντημα μέχρι τη συμβολή του με το ρέμα Βυρός στον Ασωπό ποταμό βόρεια της Αυλώνας.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1990). Αναφέρεται Μπάθεζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944).
Κουκίστρα : Ύψωμα (410μ.) στη ΒΑ Αττική στα ΒΑ του Γραμματικού. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Τσαβέλα στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Μπαρθίτσα στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Κουκίστρα : Μικρή ραχούλα (69μ.-56μ.) βόρεια από το Συκάμινο Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Κουκίστρα : Τοποθεσία (50μ.) στα ανατολικά του βουνού Χαρβάτι προς την Αγία Μαρίνα του Πόρτο Ράφτη.
Αναφέρεται Κουκίστρα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988) και Κοκκίστρα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Κούκος : Η μικρότερη κορυφή/ράχη (1.145μ.) της κορυφής Λαγός (1.151μ.) της Πάρνηθας. Στη νότια
πλευρά της, γνωστής σαν πλαγιά Κούκου υπάρχει η πηγή Παλιοχώρι. Στη δυτική πλευρά της υπάρχει η
πηγή Βιλλιάνι. Αναφέρεται σε χάρτη του Δασαρχείου (1967).
Κούκος : Η ψηλότερη κορυφή, ύψ. 463μ., του Αιγάλεω. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Λέγεται και Πυροβολεία. Αναφέρεται (λανθασμένα - έχει ξεχαστεί η λέξη όρος)
Σκαραμαγκά στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912).
Κουκούβεζα : Λοφίσκος (336μ.) στα ΒΑ του Κουβαρά. Αναφέρεται (Koukouveza) σε χάρτη του 1944 (524
Pal. Fd. Survey Coy.).
Κουκουβίνες ή Κουκουθίνες : Τοποθεσία (500μ.) στη βόρεια πλευρά της πόλγης Μεγάλο Βαθυχώρι στον
Πατέρα κοντά στον αρχαιολογικό χώρο, όπου ο αρχαίος στρογγυλός πύργος. Αναφέρεται Κουκουβίνες στο
Φ.Ε.Κ. 560Δ/1978 και Κουκουθίνες στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Κουκουνάρδι ή Κουκουνάρθι ή Κουκουνάρι ή Κουκουνάρτι : Βλ. Κουκουναριές Σταμάτας.
Κουκουνάρι : Περιοχή (280μ.) ΝΑ από το Λουτράκι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν.
Κορινθίας.
Κουκουναριές : Τοποθεσία, μέσου ύψ. 460μ., μεταξύ των υψωμάτων Πουρνάρι, Άγιος Λουκάς και Σκάρπα
στα ΒΑ της Σταμάτας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Κουκουνάρτι
(Kukunarti) στο χάρτη του Kaupert (1904), Κουκουνάρδι στο Φ.Ε.Κ. 88Α/1925, Κουκουνάρθι στο χάρτη του
Σαρρή (1930) και στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 1194Δ/1992, 35Δ/2010 & 321Δ/2010 και Κουκουνάρι στο Φ.Ε.Κ.
4Α/1967 & 716Δ/1988.
244
Κουκουράκος : Μικρό ύψωμα (679μ.) στα νότια της κορυφής Νταβέλη και στα ΝΑ της κορυφής Μεγάλος
Κούκουρας της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα -
Κούκουρας : Βλ. Μεγάλος Κούκουρας (817μ.) στη ΒΑ Πάρνηθα.
Κουκουρέτσιζα : Ύψωμα (798μ.) στην ανατολική Πάρνηθα, νότια της κορυφής Κατσιμίδι. Αναφέρεται
(Kukuretzesa) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893), στο χάρτη του Σαρρή (1928) και σε χάρτη του Υπ.
Γεωργίας (1976) αλλά λίγο νοτιότερα. Αναφέρεται Κοκορίτσα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε τοπογραφικό χάρτη και γεωλογικό άρθρο (1961). Ο νέος χάρτης της
Γ.Υ.Σ. (1991) την έχει ανώνυμη. Η ονομασία από το αρβ. kukuretse - ze = αγριοφυστικιά ή άγρια φυστίκια
(Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Κούλα : Παλαιότερη ονομασία ράχης (471μ.) στη δυτική πλευρά του βόρειου Υμηττού στα Δ-ΒΔ της Μονής
Αστερίου όπου και μεσαιωνικός πύργος. Σημειώνεται Πύργος (Thurm) στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882).
Αναφέρεται Πύργος Ανθούσας (;) στους χάρτες της Ανάβασης (2002 & 2006). Η ονομασία προέρχεται από
το τούρκ. kuΙe = πύργος. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 221Β/1960).
Κουλαντζίκι : Βλ. Κολαντζίκι Αγίων Θεοδώρων.
Κουλουμάζι : Λοφίσκος (208μ.) στη ΝΑ προέκταση της κορυφής Κακαβούλα του νότιου Υμηττού.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται
Κουλουμάτζι σε τοπικό χάρτη (1995) και Κουλούμαντζι στο Φ.Ε.Κ. 478Δ/2007. Έχει χαρακτηριστεί
αρχαιολογικός χώρος με τα Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 & 646Β/1994.
Κουλουμπή ή Κουλουμπί : Τοποθεσία (320μ.) στα ΝΑ της Οινόης (Μάζι) Μεγαρίδος, εκεί που είναι σήμερα
ο οικισμός (από το 1981) Πουρνάρι. Αναφέρεται Kulumbi στο χάρτη του Kaupert (1904).
Κουλούρη ή Κουλούρι : Λόφος στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 7/1869 &
30/1876. Ίσως ο λόφος Βροϊκούλουρη που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 30/1871.
Κουλουριώτικο ρέμα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) η συνέχεια του ρέματος Ζωϊρέζας στον
Πατέρα, από την τοποθεσία Κανδήλι μέχρι τη θάλασσα ΒΑ της Νέας Περάμου. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936)
αναφέρεται ως Κουλουριώτικο μονοπάτι ο δρόμος Νέα Πέραμος - Κανδήλι.
Κουλοχέρι : Περιοχή και Ράχη (160μ.) στα ΝΑ του Αγίου Παντελεήμονος και ανατολικά της Αναβύσσου.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) και στα Φ.Ε.Κ. 278Δ/1993, 1070Β/1995, 880Δ/2004 &
544Δ/2010. Αναφέρεται Αγιασμού (Hagiasmu) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887). Βλ. & Αγίασμα.
Κουμαριάς ρέμα : Βλ. Κακόρρεμα Πάστρας.
Κουμαριές : Έτσι αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1988 &
1991) και στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 η νότια απόληξη (393μ.) υψώματος στα ανατολικά της Μαλακάσας, πάνω
(βόρεια) της εθνικής οδού Αθηνών - Θεσσαλονίκης.
Κουμαροδιάσελ(λ)ο : Λόφος (217μ.) στη ΝΑ πλευρά του Πανείου, ανατολικά του δρόμου Κερατέας -
Αναβύσσου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Μάρεζα στο χάρτη του
Βουγιούκα (1906). Στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887) αναφέρεται το ρέμα Μάριζας (Marisas Reuma).
Αναφέρεται Κιαφαμάριζα (Κιάφα Μάριζα) στο Φ.Ε.Κ. 542Δ/2007.
Κουμαρρόραχη : Ράχη (1.082μ.) Δ-ΒΔ της κορυφής Καραβόλα της Πάρνηθας και δίπλα στον περιφερειακό
δρόμο. Αναφέρεται σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) και στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992). Αναφέρεται
ράχη Νίκα στο χάρτη της Ανάβασης (2003). Στον αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936)
Νίκα αναφέρεται το ρέμα στα Ν-ΝΔ της ράχης, ενώ Αλώνι Νίκα αναφέρεται η αρχή του ρέματος στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1929) και στο χάρτη του Ε.Ο.Σ. Αχαρνών (1995). Αναφέρεται Κουμαροράχη στο Φ.Ε.Κ.
336Δ/2007.
Κουμέσκεζα : Μικρό ρέμα βόρεια της κορυφής Καραμανλή στην Πάρνηθα που καταλήγει στο μεγαλύτερο
ρέμα Μπαλικέμπα. Παλιά τοπική ονομασία.
Κουμούντρι : Περιοχή (50μ.) στα Α-ΒΑ των Μεγάρων, γύρω από τον οικισμό Κουμίντρι (από το 1971).
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Στο Φ.Ε.Κ. 389Α/1923 αναφέρεται τοποθεσία Πηγάδι
Κουμίνδρι.
Κούμπουλα : Μεγάλη ράχη (978μ.) δυτικά της κορυφής Κυρά στην Πάρνηθα. Περισσότερο γνωστή ως
Ράχη Κούμπουλα. Νότια της κορυφής υπάρχουν αρκετές δολίνες. Αναφέρεται (λανθασμένα) Ταμίλθι
(Tamilthi) στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929). Αναφέρεται Κούμπουλα στο
χάρτη του Σαρρή (1928) και Λεπούσα σε σχεδιάγραμμα του Σαρρή (1930;). Στο Φ.Ε.Κ. 155A/1961 (ίδρ. Ε.Δ.
Πάρνηθας) αναφέρεται Κιάφα Μπουκά και σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) Ράχη Κούμπλα.
245
Κούμπουλα : Κορυφή (884μ.) στη δυτική Πάρνηθα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 &
1936/1944). Στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) αναφέρεται Σταυρός.
Κούμπουλα : Ραχούλα (564μ.) στα νότια των κορυφών Πυργάρι (737μ.) και Ράχα (722μ.) της Πάρνηθας.
Αναφέρεται στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993.
Κούνια : Βλ. Δραμπάλεζα (706μ.) στον Πατέρα.
Κουνουπίτσα : Τοποθεσία (20μ.) ΝΑ του Ασπροπύργου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 &
1993). Αναφέρεται Μούλκι στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936).
Κούπι : Τοποθεσία (110μ.) ανατολικά του Κορωπίου. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 & σε τοπικό χάρτη
(1995).
Κούπιζα : Έτσι αναφέρεται σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.) και στο χάρτη του Φ.Ε.Κ.
100Δ/1985 η κορυφούλα (291μ.) της περιοχής Τηγάνι στη ΝΑ άκρη του Πανείου.
Κουρικιάς : Τοποθεσία στην περιοχή του Ωρωπού, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 29/1872.
Κουρίτζα : Βλ. Μαύρη Πέτρα (877μ.) στην Πάρνηθα.
Κουριτζάρη ή Σκουρετζάρτι : Λόφος στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
30/1876.
Κουρμουλού : Βλ. Ράχη Σκουρουλούς και Σκουρουλούς Μεγάρων.
Κουρμουλού : Τοποθεσία (360μ.) ΒΔ από το Δερβένι Γερανείων στη διασταύρωση του δρόμου για
οικισμούς Σπάρτα (Μάζι ή Τριποδίσκος) και Αιγειρούσαι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Αναφέρεται Κουρμουλοί στο Φ.Ε.Κ. 420Δ/2012.
Κουρόρα : Δίκορφος λόφος (349μ.-346μ.) πάνω ακριβώς (Α-ΒΑ) του οικισμού Πλάκα της Λαυρεωτικής.
Αποτελεί την ανατολική απόληξη του λόφου Μουζάκι. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 30/1871 & 25/1876, (Kurora)
στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887 & 1904), του Βουγιούκα (1906), του Ελευθερουδάκη (1923), του
Σαρρή/Σιδέρη (1930) και του Μπίρη (1954). Η ονομασία από το αρβ. korore / kurore = στεφάνι (Σαρρής,
1928 & Φουρίκης, 1929). Βλ. και Στεφάνι στα ΒΔ του Θορικού.
Κουρορέμι : Έτσι αναφέρεται (Kuroremi) στο χάρτη του Kaupert (XXV, 1894) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1928) η περιοχή μεταξύ των κορυφών Κούμπουλα και Αετός της Πάρνηθας στην αρχή ρέματος που
καταλήγει στο Ξηρόρρεμα. Αναφέρεται (Kororemi) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923). Πιθανώς από τις αρβαν. ονομασίες kurore = στεφάνι, rryme = ρέμα.
Κουρούνα : Μικρός λόφος (199μ.) στα ΝΑ του Αγίου Παντελεήμονος Αναβύσσου. Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται η τοποθεσία ως οικία Στέκα στο Φ.Ε.Κ. 4/1875 και Στέκα (Steka) στο
χάρτη του Kaupert (XVII, 1887). Στα Φ.Ε.Κ. 880Δ/2004, 124Δ/2007 & 544Δ/2010 αναφέρεται ο λόφος ως
Τζώρα και τοποθεσία Μαλιαστέκα, ή Μάλια Στέκα στο Φ.Ε.Κ. 589Δ/2010, στους νότιους πρόποδες στον
ομώνυμο οικισμό (από το 2001) που αναφέρεται και ως Δροσιά. Βλ. & Τζόριζα ή Τζώριτζα.
Κουρούνι : Βλ. Κορώνη (131μ.).
Κούρτιζα : Η ψηλότερη κορυφή της Πάστρας, ύψ. 1.025μ. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 42Α/1978. Αναφέρεται Πλαγιά στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1989). Έχει αναφερθεί σε διάφορα κείμενα και ως Κούρτεζα και ως Τσούκα, ενώ σε
σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) αναφέρεται ως Γκούρι Μελέσι. Η νότια πλευρά της (900μ.) αναφέρεται Βράχος
Κουσίζα : Τοποθεσία στη χαράδρα, μεταξύ των κορυφών Φλαμπουράκι και Πέτρα Βαρυμπόπης της
Πάρνηθας. Στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) αναφέρεται Kousisa η κορυφή Φλαμπουράκι, ενώ στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1928) αναφέρεται Κροσίζα η ράχη νότια από το Φλαμπουράκι. Η ονομασία από το αρβαν. kusi /
kusiza = καζάνι (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Κουτάλα : Κορυφή (338μ.) βόρεια των Άνω Λιοσίων στη ΝΑ απόληξη της κορυφής Αχλαδιά (Ντάρδιζα).
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1992 & 1994). Αναφέρεται Λιούγκο στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1936 & 1936/1944) και Λιούγκα (Τσουμαρίκι) στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007. Βλ. & Αμμουδιά (Λιούγκου).
Κουτάλα : Τοποθεσία (60μ.) στα ΝΔ της περιοχής Λιάδα του Μαρκοπούλου Μεσογαίας, όπου εκκλησάκι της
Παναγίας. Αναφέρεται (Kutala) στο χάρτη του Kaupert (XIII, 1886) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη
(1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Κουτάλα ή Κουταλάς : Τοποθεσία (20μ.) Δ-ΝΔ του Ασπροπύργου. Αναφέρεται Κουταλάς στο χάρτη της
Χ.Υ. (1908) και Κουτάλα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1992 & 1993).
246
Κουταλάδες : Ράχη (315μ.) στη δυτική πλευρά του βόρειου Υμηττού, ανατολικά από το Αλεποβούνι.
Αναφέρεται (Kutalades) στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882), στο χάρτη του Βουγιούκα (1906), στο Φ.Ε.Κ.
360Α/1930, στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994) και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011.
Κουτούκι : Τοπική ονομασία της κορυφής της Μερέντας, από τους κατοίκους των Καλυβίων «Θορικού».
Κουτούκι : Τοποθεσία (550μ.) στα Δ-ΝΔ της Παιανίας στην ανατολική πλευρά του βόρειου Υμηττού, όπου
το ομώνυμο σπήλαιο. Αναφέρεται Προσήλιο στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994).
Κουτούκι σπήλαιο : Ονομαστό και τουριστικά αξιοποιημένο σπήλαιο (Α.Σ.Μ. 88) στην ομώνυμη περιοχή
του Υμηττού, σε ύψ. 520μ. Έχει τεχνητή είσοδο 19μ. και μία μεγάλη αίθουσα 60x20x15μ. που χωρίζεται σε
τμήματα με σταλακτιτικά παραπετάσματα. Όταν ανακαλύφθηκε το 1928 η είσοδός του ήταν ψηλότερα και
είχε κατακόρυφο βάθος 38μ. Μετονομάστηκε σπήλαιο Παιανίας το 1967 (Φ.Ε.Κ. 206Α/1967).
Κουτούπα : Κορυφή (229μ.) της λοφοσειράς Μαύρα Βουνά Μαλακάσας, νότια από τον οικισμό Ασπροχώρι
(παλ. ονομ. Μπούγα). Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 73Α & 79Α/1906 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Κουτραβίλλια : Λοφίσκος (149μ.) στα ανατολικά του νέου δρόμου Κερατέας - Λαυρίου, πριν (βόρεια) από το
Ελαιοχώρι(ον). Αναφέρεται Κούντρε Βίλλια (Kundre Villia) στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887), Κούτρα Βίλλια
στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη 1929) και σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.) και
Κουτραβίλλια στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989).
Κουτρούλεζα : Κορυφή (863μ.) στη δυτική Πάρνηθα. Στην περιοχή υπάρχουν πολλές δολίνες. Αναφέρεται
Κουτρούλιεζα στο χάρτη του Σαρρή (1928), Κουτρουλέζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Κουτρούλεζα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1936/1944 & 1948) και
Κουτρουλέζα στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990) αναφέρεται Στρογγυλά που είναι η ΝΑ
ράχη της (844μ.).
Κουτρούλη : Μικρός λόφος (215μ.) στα ΒΑ του Μαρκοπούλου Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 & 1991). Η ΒΔ ραχούλα (198μ.) της κορυφής αναφέρεται Φανός στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ. 420Δ/2011.
Κούτση ή Κούτσι : Τοποθεσία (180μ.) μεταξύ του λόφου Κοτρώνι (241μ.) Μαλακάσας και του ρέματος
Βυρό. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 278Δ/1993. Η ονομασία από
το αρβαν. kutsi που σημαίνει (περίπου) απότομη βραχώδης κορυφή (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Κούτσιθι : Μικρό αντέρεισμα (761μ.) στα ΒΔ της κορυφής Πέτρα Καραδήμα του Πατέρα. Αναφέρεται στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται ως Κούτσιντι (Kutzidi) στο χάρτη του Kaupert (1904) η μικρότερη
κορυφή (955μ.) του υψώματος Καρύδι, 900μ. στα ΝΔ. Η ονομασία από το αρβαν. kutsi / kutsithi που
σημαίνει (περίπου) απότομη βραχώδης κορυφούλα (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Κουτσομύτης : Μικρό ύψωμα (607μ.) στην ανατολική πλευρά του οροπεδίου Σκούρτων (Δερβενοχωρίων)
στα ΝΑ του οικισμού Σκούρτα. Αναφέρεται Κουτσομύτη στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1936/1944) και στο
Φ.Ε.Κ. 4Α/1955 και Κουτσομύτης στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 & 1992). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κουτσουλιέριζα : Βλ. Κατσουλιέρης (311μ.) στο Γραμματικό.
Κουτσούρθι : Θέση στην περιοχή Μαρκοπούλου Ωρωπού, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 27/1872.
Κουτσούρι : Βλ. Μεσοβούνι (862μ.) στην Πάρνηθα.
Κουφοθέρμη : Έτσι αναφέρεται η ράχη Κιάφα Τέρμι (612μ.) της Πάρνηθας στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Κουφός : Λόφος (510μ.) στην Πεντέλη, νότια της Αγίας Τριάδας Παλαιάς Πεντέλης, όπου το Αστεροσκοπείο
(από το 1937) και η ομώνυμη οικιστική περιοχή. Αναφέρεται (Kupho) στους χάρτες του Kaupert (V, 1883 &
1904), του Lepsius (1893), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή (1930), στο Φ.Ε.Κ. 426Α/1932,
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και σε γεωλογικό χάρτη (1957). Αναφέρεται (λανθασμένα) Elias στο χάρτη
του Kaupert (1904) που αναφέρει Kuphos το διπλανό λόφο Τουρκοβούνι (385μ.).
Κουφός : Τοπική ονομασία της βόρειας πλευράς του λόφου του Αγίου Δημητρίου (203μ.).
Κραβάτι : Βλ. Κρεββάτι(α) (340μ.) στο νότιο Υμηττό.
Κράκαρη : Βλ. Θεμιστοκλέους ακρωτήριο.
Κράκουρα : Η ράχη-αντέρεισμα (794μ.) στα Α-ΝΑ της κορυφής Αέρας της Πάρνηθας, πάνω (νότια) από το
ρέμα Αγίας Τριάδας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και σε χάρτη του Δασαρχείου (1967).
Κράκουρα : Η ΝΑ ράχη (964μ. - 908μ.) του υψώματος Κρισιγιώνα της Πάρνηθας.
Κράπθι : Βλ. Αστροπελέκι (940μ.) και Πανόραμα (919μ.) στην Πάστρα.
Κρασίδεζες : Περιοχή, μέσου ύψ. 220μ., στα ΒΔ της λοφοσειράς Ριμπάρια της Λαυρεωτικής και στα ΝΑ της
περιοχής Χάρβαλο. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 1052Β/1998.
247
Κρεββάτι(α) : Ομαλή τοποθεσία, μέσου ύψ. 340μ., στα Ν-ΝΔ της κορυφής Σταυραετός του νότιου Υμηττού.
Οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) και το Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011 το αναφέρουν (λανθασμένα) σε βραχώδη ράχη
(231μ.) 1,5 χλμ. νοτιότερα. Αναφέρεται Κρεββάτια και στο Φ.Ε.Κ. 36Α/1963 (άρση αναδάσωσης).
Αναφέρεται, στη σωστή θέση, Κραβάτι (Kravati) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη του Βουγιούκα
(1906), Κρεβάτι στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 181Α/1926 & 5Δ/1961.
Κρεββάτια Ευζώνων : Λανθασμένη ονομασία που αναφέρουν οι χάρτες του Δασαρχείου (1967) και του Υπ.
Γεωργίας για τον Ε.Δ. της Πάρνηθας για την περιοχή Καψάλα, βόρεια των ψηλών κορυφών.
Κρεμμυδαρού : Τοποθεσία στον Πειραιά. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 26Α/1904 & 241Α/1904.
Κρεράζα ή Κρεράσα ή Κρέριζα : Βλ. Μπιρντόλι (150μ.) στο Πάνειο.
Κριαρρόρρεμα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) η συνέχεια του ρέματος Ντασιμάδι προς το
βαθύπεδο της Οινόης.
Κρίεζα : Βλ. Γκρίεζα.
Κριεζί : Τοποθεσία (50μ.) στην ανατολική πλευρά του λόφου Μπαράκο της Βάρης και στα βόρεια του όρμου
της Λομβάρδας. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 και σε τοπικό χάρτη (1995).
Κριεμάδι : Τοποθεσία (500μ.) στα βόρεια της κορυφής Μαλιαγκορίτσα (Αχλαδοκορυφή) του Πατέρα, νότια
του δρόμου Βιλίων - Πόρτο Γερμενού, όπου εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Τοπική ονομασία. Αναφέρεται
σε χάρτη του 1944 (512 Pal. Fd. Survey, Coy.). Αναφέρεται Κριομάδι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Κρικατζούρι : Πηγή (370μ.) στα ΒΑ του οικισμού Νέα Πολιτεία του Λουτρακίου, δίπλα στο δρόμο για Μονή
Αγίας Τριάδος. Τοπική ονομασία. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Κρίκεζι : Μικρή ρεματιά στα δυτικά της κορυφής του Μαυροβουνιού Βαρνάβα που καταλήγει στη ρεματιά
Χιλιοπόταμος. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Κρίκεζι : Μικρή ρεματιά στα νότια του Μικροχωρίου που καταλήγει στο ρέμα Παλιομολίθι. Αναφέρεται στο
χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Κρίκετα : Βλ. Κρίπεζα (775μ.) στην Πάστρα.
Κρίκι : Μία κορυφή (583μ.) της λοφώδους πολυκόρυφης περιοχής, που στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1991) αναφέρεται Χορταριά (584μ.), στη ΒΑ άκρη της Πάρνηθας, βόρεια των Αφιδνών (Κιούρκα).
Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930), σε
γεωλογικό χάρτη του Βορεάδη (1952) και σε γεωλογικό άρθρο (1961).
Κρίκι : Τοποθεσία (400μ.) στα Δ-ΒΔ της κορυφής Συκιές του λόφου Φλυτζάδα της Περαχώρας Λουτρακίου.
Αναφέρεται στο χάρτη της Ανάβασης (2004), όπου σημειώνει οχύρωση (300μ.). Αναφέρεται Κρίκη σε τοπικό
χάρτη. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Κριοκεφαλή : Έτσι έχει αναφερθεί η βρύση στη Μονή Καισαριανής με το μαρμάρινο κεφάλι κριού.
Κριομάδι : Βλ. Κριεμάδι στον Πατέρα.
Κρίπεζα : Κορυφή (775μ.) στην ανατολική πλευρά της Πάστρας, στα ΝΔ της Πύλης Δερβενοχωρίων και στα
ΒΑ της Μονής Οσίου Μελετίου. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ.
(1936). Αναφέρεται Κρίκετα στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Κρισιγιώνα : Τρικόρυφο ύψωμα (964μ.-962μ.-957μ.) στην Πάρνηθα, δυτικά της Ντράσιζας (Πλάκα). Η ΝΑ
ράχη λέγεται Κράκουρα και η βόρεια Θέρκιζι. Αναφέρεται Κρισιγιώνα στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο
Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 και Κρισιγιώνα - Κράκουρα στον αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936).
Αναφέρεται Θέρκιζι στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ. Ε.Δ. Πάρνηθας). Ο χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) δεν αναφέρει
καμία κορυφή.
Κρόϊ Βίλιες ή Κροϊβιλιές : Περιοχή σε ύψ. 500μ. περίπου στη ΒΑ Πάρνηθα, ΝΑ της κορυφής Βερόρι και
στα δυτικά του οικισμού Δροσοπηγή. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε
γεωλογικό άρθρο (1961). Στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) αναφέρεται Βίλλιες και σε χάρτη του 1944 (512
Pal. Fd. Survey, Coy.) Κλίσα Βίλιες. Στ’ αρβαν. krua / kroi = βρύση.
Κρόϊ Πέτρος : Κορυφή (572μ.) στη Β-ΒΔ προέκταση της κορυφής του Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται
στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1944) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Αναφέρεται Βρύση στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1990). Στ’ αρβαν. krua / kroi = βρύση.
Κρόϊ Ρίζισι : Πηγή στους πρόποδες (ριζά) της κορυφής Πυργάρι της ΒΔ Πάρνηθας.
Κροϊρί : Πηγή στα βόρεια της κορυφής Μπελέτσι της Πάρνηθας, σε ύψ. 450μ. περίπου. Αναφέρεται στο
χάρτη του Σαρρή (1928). Ονομασία από το αρβαν. krua / krοi = βρύση και ri = νέα (δηλ. πρόσφατη).
248
Κροϊρούσι : Τοποθεσία & λιμάνι στην περιοχή Μαρκοπούλου Μεσογαίας, άγνωστο που. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 26/1873.
Κρόνιεζι ή Κρόνιζα : Τοποθεσία με πηγή, σε ύψ. 500μ., στη ΝΑ πλευρά της κορυφής Μπελέτσι της
Πάρνηθας. Αναφέρεται Κρόνιεζι στους χάρτες του Σαρρή (1928 & 1930) και Κρόνιζα στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε γεωλογικό άρθρο (1961). Αναφέρεται Κρόνεζι στα Φ.Ε.Κ. 507Δ/2000
& 508Δ/2010. Ονομασία από το αρβαν. krua / krοi = βρύση και krοnie-ja = βρυσούλα.
Κρόνιζα : Πηγή, σε ύψ. 800μ. στη ρεματιά της Γκούρας βόρεια της σπηλιάς Μπατάκα στην Πάρνηθα.
Ονομασία από το αρβαν. kronie-ze = βρυσούλες. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Κρόνιζα : Πηγή, σε ύψ. 120μ., στο ρέμα Πρόϊ-Στείρι προς τον Άγιο Νικόλαο, παλαιό εκκλησάκι δίπλα στο
σημερινό μοναστήρι Μεταμορφώσεως Σωτήρος. Αναφέρεται (Kronisa) στο χάρτη του Kaupert (1904) και
στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Κρόνιζες στο
Φ.Ε.Κ. 683Δ/2007. Ονομασία από το αρβαν. krua / krοi = βρύση και krοnie-ja/ze = βρυσούλα/βρυσούλες.
Κροσηλία : Τοποθεσία στην περιοχή Μαρκοπούλου, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 26/1873.
Κροσίδεζες : Τοποθεσία (200μ.) στην περιοχή Μανούτσο της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ.
500Δ/1995 & 1070Β/1995.
Κροτσά : Τοποθεσία στην περιοχή Ωρωπού, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 20/1872.
Κρούα Μπάρδα : Παλιά τοπική ονομασία της πηγής Ασπρόβρυση στο Βούντημα της Πάρνηθας.
Κρούδι : Βλ. Ντρεριβούνι (240μ.).
Κρουσίζα : Έτσι αναφέρεται η περιοχή Ν-ΝΑ από την κορυφή Φλαμπουράκι της Πάρνηθας, προς την πηγή
Γκαστρωμένη, στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Κρύα Βρύση : Μικρή ρεματιά ανατολικά της Πέτρας Βαρυμπόπης και των Θρακομακεδόνων στην Πάρνηθα
που καταλήγει στον Κηφισό ποταμό. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991). Ένα τμήμα της αναφέρεται
Άμπουλθι και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) ως Άμπολη (Βαλανιδιά).
Κρύα Βρύση : Βρύση στη συμβολή των ρεμάτων Λυκόρρεμα και Βαλανάρης στην Πεντέλη, στην περιοχή
Δασομάρι ή Δασαμάρι. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1930) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Κρύα Βρύση : Πηγή/βρύση στη συμβολή του Πετρορρέματος με το Χάραδρο, νότια του φράγματος της
λίμνης Μαραθώνα. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Κρύο Πηγάδι : Πηγάδι, σε ύψ. 540μ., στη βόρεια πλευρά της κορυφής Καρύδι του Πατέρα, δίπλα στο δρόμο
Βιλίων - Πόρτο Γερμενού, όπου και εκκλησάκι Άγιος Βασίλειος. Αναφέρεται από τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο -
1894), σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στο Φ.Ε.Κ. 509Δ/2011. Αναφέρεται
και ως οικισμός από το 1991.
Κρύο Πηγάδι : Πηγάδι, σε ύψ. 730μ., στην Πάρνηθα Ν-ΝΑ του υψώματος Μουγγουλιός (Μουγκουλτός) και
δίπλα στο δρόμο για τα Δερβενοχώρια. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1929 & 1936). Βλ. και Ράχη Κρύου Πηγαδιού.
Κρυόβρυση : Παλιά πηγή, σε ύψ. 820μ., δυτικά της λάκκας Ζιρέλι της Πάρνηθας. Αναφέρεται σε ορειβατικό
άρθρο και στον αναθεωρημένο χάρτη του Σαρρή (1936).
Κρυονέρι ρέμα : Ρεματιά στην Πεντέλη που αρχίζει από τη Λυκόρραχη στα ανατολικά της Ανθούσας και
καταλήγει στο Μεγάλο ρέμα των Σπάτων, περνώντας από την Παλλήνη. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1991).
Κρυστάλλη βρύση : Άλλη ονομασία για την πηγή στην περιοχή Βαγιάτι Πεντέλης.
Κρυφονέρι : Περιοδική πηγή, σε ύψ. 1.060μ., στο ρεματάκι βόρεια της κορυφής Αυγό της Πάρνηθας και
μεταξύ των πηγών Κορομηλιά και Μεσιανό Νερό.
Κρύφτη ρέμα : Ρεματιά στη νότια πλευρά του Πατέρα. Αρχίζει από το Μικρό Κρύφτη και καταλήγει στo ρέμα
Τούτουλης - Καμάρας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Κρύφτης : Βλ. Μεγάλος Κρύφτης και Μικρός Κρύφτης στον Πατέρα.
Κρύφτης : Κορυφή (807μ.) στα ΝΔ της κορυφής Πατέρας (1.091μ.) του Πατέρα. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936) και στο Φ.Ε.Κ. 57Α/1957.
Κρωπιά : Περιοχή στο Θριάσιο Πεδίο, που αναφέρεται με την αρχαία ονομασία της (Θουκυδίδης - Β,19),
στους δυτικούς πρόποδες της κορυφής Ζαστάνι του Ποικίλου. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη
(1930), από τον E. Arrigoni (1970) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994).
Κτήμα Συγγρού : Βλ. Ανάβρυτα.
249
Κτυπητό(ν) : Ονομασία τμήματος, μέσου ύψ. 160μ., της βόρειας κοίτης του Κηφισού ποταμού στο ύψος της
Μεταμόρφωσης. Αναφέρεται στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929),
του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Χτυπητό στο Φ.Ε.Κ. 429Δ/1994.
Κύλινδρα ή Κυλίνδρα : Παλιά περιοχή (40μ.) στα Ν-ΝΑ των Σπάτων μέσα στο νέο αεροδρόμιο των
Σπάτων. Αναφέρεται στους χάρτες του Kaupert (VII, 1884), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του
Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Κυλλού Πήρα : Αρχαία ονομασία της πηγής Καλοπούλα του Υμηττού.
Κυνόσουρα ή Κυνοσούρα : Ονομασία, αρχαία και νεότερη, της βραχώδους χερσονήσου Μύτικας (92μ.)
στα ανατολικά του όρμου του Μαραθώνα - Σχινιά. Αναφέρεται Κυνός Ουρά στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Κυπαρίσσι : Τοποθεσία (680μ.), όπου και πηγάδι, δυτικά από τη Ράχη Σπηλιά και τα Παλαιοκούντουρα,
όπου και κατασκηνώσεις προσκόπων. Τοπική ονομασία.
Κυπαρίσσι : Τοποθεσία (290μ.), όπου και πηγάδι, στη Μονή Αγίου Ιεροθέου Δ-ΒΔ των Μεγάρων, που
παλαιότερα (18ος αι.) αναφερόταν ως Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Κυπαριωτίσσης. Σε γαλλικό αρχαιολογικό
χάρτη (1833) αναφέρεται Monastere Kyparissi.
Κυπριανός : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992) το ακρωτήριο στη νότια άκρη του
όρμου Θορικού στη μικροχερσόνησο Καραβάκι ή Οξυγόνο της Λαυρεωτικής. Στους χάρτες του Kaupert (XVI,
1887 & 1904), του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε χάρτη του 1944
(524 Pal. Fd. Survey Coy.) αναφέρεται οικισμός (1889-1912) Κυπριανό(ς) στα ΒΔ εκεί που βρίσκεται σήμερα
ο οικισμός Άνω Θορικόν. Αναφέρεται και ένας λόφος Κυπριανού στα Φ.Ε.Κ. 7/1869 & 11/1873.
Κυρά : Βλ. Κορυφή Κυράς στην Πάρνηθα.
Κυρά : Πηγή/βρύση, σε ύψ. 1.090μ., μεταξύ των κορυφών Αυγό και Φλαμπούρι της Πάρνηθας. Αναφέρεται
στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Κυριάκου ρέμα : Μικρή ρεματιά στην Πάρνηθα. Αρχίζει από τα ΒΔ της κορυφής Καραβόλα και καταλήγει
στο Λημικό. Αναφέρεται Κυριάκη & Κυριάκι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1936/1944) και Κυριάκου στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1992). Σε ύψ. 770μ. υπάρχει το ομώνυμο πηγάδι Κυριάκου.
Κυρίλ(λ)ο : Βλ. Κορυφή Κυρίλλου ΒΑ του Ασπροπύργου στους πρόποδες της ΝΔ Πάρνηθας.
Κύρου Πήρα & Κήρου Πήρρα : Λανθασμένες ονομασίες που αναφέρονται στους χάρτες των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 100Β/1951 για μία ράχη (436μ.) στα
βόρεια της Μονής Καισαριανής στον Υμηττό. Πρόκειται για την τοποθεσία και την πηγή Καλοπούλα, που
στην αρχαιότητα αναφερόταν ως Κυλλού Πήρα και βρίσκεται 800μ. στα ΝΑ.
Κωλιάς : Βλ. Θησέως ακρωτήριο.
Κωλιάς Άκρα : Βλ. Άγιος Κοσμάς.
Κωνστατζίκι : Βλ. Κολαντζίκι Αγίων Θεοδώρων.
Λαγοβούνι : Λοφίσκος (107μ.) νότια της Σκάλας Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 &
1991). Αναφέρεται Αλεποβούνι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της
Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Λαγονήσι : Μικροχερσόνησος (17μ.) μεταξύ Αγίου Δημητρίου και Σαρωνίδας. Αναφέρεται (Lagonisi) στους
χάρτες του Kaupert (XVII, 1887), του Βουγιούκα (1906), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), της Ε.Σ.Υ.Ε.
(1963) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993).
Λαγοπάτημα : Ονομασία που αναφέρεται σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας για τον Ε.Δ. Πάρνηθας για τοποθεσία
δυτικά της κορυφής Πλατύ Βουνό.
Λαγοπάτι : Βλ. Μικρή Βορεινιά (460μ.) στον Κιθαιρώνα.
Λαγός : Κορυφή, ύψ. 1.151μ., ΒΔ της πηγής και δεξαμενής Παλιοχώρι της Πάρνηθας. Η κορυφή/ράχη στα
ΝΔ λέγεται Κούκος. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929, 1936, 1936/1944 & 1992), στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007, ενώ σε χάρτη του Δασαρχείου (1967)
αναφέρεται λανθασμένα Λόγγος.
Λαγοστάρι : Βλ. Λογοστάρι στην Πάρνηθα.
Λαγοτόπι : Τοποθεσία (500μ.) στα Β-ΒΔ του Μικροχωρίου Καπανδριτίου. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Λαγού Ράχη : Έτσι αναφέρεται η κορυφή Κορακοβούνι, δυτικά από το Μπελέτσι της Πάρνηθας, σε χάρτη
του Ε.Ο.Σ. Αχαρνών (1985).
Λαγού Ρέμα : Μικρή ρεματιά που αρχίζει από τις νότιες απολήξεις της κορυφής Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας
και καταλήγει στο ρέμα Μποντιά. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ. Ε.Δ. Πάρνηθας).
250
Λαθούριζα : Περιοχή (40μ.) δυτικά της Βάρης, στη Β-ΒΑ πλευρά του λόφου Πευκωτός, όπου και αρχαίος
οικισμός.
Λαιμός Αστέρι : Διάσελο Αστερίου στο βόρειο Υμηττό.
Λαιμός (Βουλιαγμένης) : Η στενή και χαμηλή λουρίδα ξηράς μεταξύ του όρμου της Βουλιαγμένης και του
Σαρωνικού κόλπου που ενώνει την ξηρά με τη μικροχερσόνησο της Λομβάρδας (Ζωστήρ). Αναφέρεται στους
χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Υπάρχουν ερείπια του ναού του
Απόλλωνος Ζωστήρος που έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 142Α/1929), καθώς και
άλλες αρχαιότητες. Η ευρύτερη περιοχή έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 24Β/1959).
Λακαζέρα : Τοποθεσία (540μ.) στα ΒΔ της κορυφής Καμάρι (588μ.) του Καλάμου. Αναφέρεται στο χάρτη
Λάκεζα : Έτσι αναφέρεται (Lakesa) στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884) η τοποθεσία όπου το πηγάδι
Λάππαρη, στα νότια της σημερινής λούτσας Βουρβά.
Λάκεζα ή Λάκιζες : Λάκκα (170μ.) νότια του λόφου Κάστρον (παλ. ονομ. Χριστός) στα δυτικά του
Κορωπίου. Αναφέρεται Λάκεζα σε έγγραφο του 1793 & Λάκιζες σε τοπικό χάρτη (1995). Αναφέρεται Λάκιζα
ή Λάκιζες στο Φ.Ε.Κ. 410Δ/2010.
Λάκεζα : Περιοχή (170μ.), στα ΝΑ της Κερατέας, στα νότια της περιοχής Τογάνι. Αναφέρεται (Lakesa) στους
χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Λάκκα : Ύψωμα (700μ.) ΝΑ του οικισμού Πράσινο(ν) των Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Αναφέρεται Πουγκατέζα σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;), Μπούφι στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936) και Λάκκα Μπούκουρα στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Λάκκα : Τοποθεσία (30μ.) μεταξύ των Αλυκών Αναβύσσου και του λόφου Μύτικας. Αναφέρεται στους χάρτες
της Ε.Σ.Υ.Ε. (1983) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός το 1981.
Λάκκα : Βλ. Στρογγυλά Πάρνηθας.
Λάκκα Γκιόνισας : Λάκκα στην περιοχή Βούντημα της Πάρνηθας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 24/1873.
Λάκκα Γκιώνα : Μικρή λάκκα, σε ύψ. 520μ., μεταξύ των κορυφών Μικρό και Μεγάλο Αρμένι της Πάρνηθας,
ανατολικά του δασικού δρόμου για Βούντημα. Αναφέρεται Λάκκα Γκιώνη στο Φ.Ε.Κ. 24/1873 και Λάκκα
Γκιόνη στο Φ.Ε.Κ. 49/1873.
Λάκκα Γκορίτσα : Μικρή λάκκα, σε ύψ. 540μ., νότια από το Βούντημα και στα ΝΑ της κορυφής Ζυγός της
Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Βλ. και Γκορίτσα.
Λάκκα Ζιρέλι : Βλ. Ζιρέλι στην Πάρνηθα.
Λάκκα Θίτι : Μεγάλη λάκκα, μέσου ύψ. 80μ., στα βόρεια της περιοχής Θίτι Κορωπίου. Αναφέρεται
(λανθασμένα) Λάκκα Θυτή στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος με τα Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 & 646Β/1994.
Λάκκα Καλογήρου : Τοποθεσία στα Μέγαρα (Φ.Ε.Κ. 107Δ/1962), όπου ομώνυμος οικισμός (από το 1961).
Λάκκα Καμίνι : Βλ. Κάστιζα Σκούρτων Δερβενοχωρίων.
Λάκκα Κίκιδας : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988) η κορυφή (904μ.) στα ΝΔ της Μονής
Παναγίας Φανερωμένης Πραθίου στα Γεράνεια. Τοπικές ονομασίες Κίκιδα και Φουβάγια. Ίσως ο λόφος
Πραρίστρα που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 176/1873. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Λάκκα Κισσού : Λάκκα που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ. Ε.Δ. Πάρνηθας) στη ράχη μεταξύ των
ρεμάτων Αγίου Γεωργίου και Πλατανάκι.
Λάκκα Κορακά : Τμήμα της Λεκάνης Μάνδρας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Λάκκα Κούκια : Βλ. Κοκκινόγεια Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Λάκκα Κούμα : Λάκκα που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ. Ε.Δ. Πάρνηθας) στη ράχη μεταξύ των
ρεμάτων Αγίου Γεωργίου και Πλατανάκι.
Λάκκα Κουσάρη : Λάκκα μεταξύ του Αγίου Δημητρίου και της Λάκκας Πράρι στην Πάρνηθα. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 4Α/1955.
Λάκκα Λάζαρη : Τοποθεσία (240μ.) στα νότια της κορυφής Κατερίνα της λοφοσειράς Μεγάλο Κατερίνι.
Αναφέρεται στους χάρτες της Χ.Υ. (1908) και της Γ.Υ.Σ. (1989).
Λάκκα Λεβέντη : Βλ. Βυθίσματα & Γκιόλα ή Γκιόλες στην Πάρνηθα.
251
Λάκκα Λιοντάρι : Τοποθεσία (150μ.) στα ΒΔ του Μαρκοπούλου Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Λίμα λα Καλιοντάρι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και Ζιμάλα Καλιοντάρο
Λάκκα Λίσεβιτζ : Λάκκα στην περιοχή Μαρκοπούλου Ωρωπού, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
47/1873.
Λάκκα Λίστο : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) η αρχή του ρέματος Σοχά του Κιθαιρώνα, μέχρι
το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννου, που η περιοχή γύρω του αναφέρεται Λίσι στο χάρτη της Ανάβασης (2002).
Αναφέρεται Λάκκα Λίστι σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.).
Λάκκα Μάδι / Μάδε : Περιοχή (150μ.) στα Δ-ΒΔ της Αυλώνας. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936).
Λάκκα Μάσκαρη : Bλ. Μάσκαρη στην Πάρνηθα. Λέγεται και Χωράφια Μάσκαρη.
Λάκκα Μπάθα : Λάκκα στα ανατολικά της κορυφής (215μ.) του υψώματος Μαυροκορυφή (Μάλεζι) στα ΒΑ
του Βαρνάβα. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Λάκκα Μπάτζι : Λάκκα (160μ.) στα δυτικά της κορυφής Κοκκίνης ή Κοκκινάρης (182μ.) του Μαραθώνα.
Αναφέρεται (Lakka Batzi) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889).
Λάκκα Μπούκουρ ή Μπούκουρη : Λάκκα (860μ.) στα ΒΔ της κορυφής Μπούκουρη (Κορυφούλα) της
Πάστρας. Αναφέρεται στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Λάκκα Μπούκουρα : Μικρή λάκκα (920μ.) στα ΝΑ της Μακρυάς Ράχης των Γερανείων. Αναφέρεται στο
χάρτη της Ανάβασης (2004). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Λάκκα Μπούκουρα : Βλ. Λάκκα (700μ.) Δερβενοχωρίων.
Λάκκα Ντρίζα : Μικρή λάκκα, σε ύψ. 720μ., δυτικά της ομώνυμης κορυφής της Πάρνηθας. Αναφέρεται
(Drisa) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) και στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Λάκκα Πατέρα : Περιοχή (940-970μ.) στον Πατέρα, βόρεια της κορυφής 1.091μ., όπου παλιά μεταλλεία.
Λάκκα Πράβα : Λάκκα στην περιοχή Βούντημα της Πάρνηθας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 18/1873.
Λάκκα Πράρι : Μικρή λάκκα στη ΒΔ Πάρνηθα, Ν-ΝΑ της κορυφής Πυργάρι. Αναφέρεται στο χάρτη του
Σαρρή (1928), στο Φ.Ε.Κ. 4Α/1955 και ως Λάκκα Πράρε στο Φ.Ε.Κ. 148Α/1955. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Λάκκα Ρέμα : Ρεματιά του Καπανδριτίου που καταλήγει στη λίμνη Μαραθώνα. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Μηλιανέζι ή Μιλιανέζι σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Λάκκα Ρούστεζα : Τοποθεσία (530μ.) στα ΒΑ της Πύλης Δερβενοχωρίων και στα βόρεια του Προφήτη Ηλία
και του εκεί πύργου. Αναφέρεται στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Λάκκα Σέσι : Βλ. Σέσι Πάστρας.
Λάκκα Σπέλλα : Μικρή κορυφή (463μ.) και λάκκα στη Β-ΒΔ απόληξη του βουνού Μαυρηνόρα (646μ.).
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 373Α/1929 και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Ο χάρτης της Γ.Υ.Σ.
(1991) σημειώνει το τοπωνύμιο Σπηλιά στην περιοχή.
Λάκκα Στραβά : Τοποθεσία (40μ.) στα νότια της μικροχερσονήσου Στραβά στα ΒΑ του Ασπροκάμπου
Περαχώρας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 347Δ/2010. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Λάκκα Τρούπα / Τρούπεζα : Μικρή λάκκα (480μ.) μεταξύ των κορυφών Στραβαετός και Στενοχώραφο του
Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται Λάκκα Τρούπα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και
Λάκκα Τρούπεζα σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Λάκκα Τσαούσι : Μικρή λάκκα δυτικά της κορυφής Τσαούσι της Πάρνηθας, σε ύψ. 760μ.-720μ.
Λάκκα Φάγα : Μικρή λάκκα (320μ.) στα ΝΑ του Καπανδριτίου. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα -
Λάκκα Χαλιδούς : Βλ. Σέσι Υμηττού.
Λάκκες - Ρεματιά : Ρεματιά στα βόρεια του οροπεδίου Σκούρτων (Δερβενοχωρίων). Αρχίζει, ως Ρεματιά,
βόρεια της κορυφής Ρόκανι, συνεχίζει ως Λάκκες στα Δ-ΒΔ του Αγίου Αθανασίου και καταλήγει στον Ασωπό
ποταμό ΒΔ από τον οικισμό Κλειδί(ον). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Λάλα : Ονομασία που αναφέρεται σε χάρτη του Ε.Ο.Σ. Αχαρνών (1985) για την κορυφή Αραλάλα ή Μάλεζα
ή Μύτη της Πάρνηθας.
Λαλιμπάρδι : Έτσι αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 η μικρότερη κορυφή (748μ.) του υψώματος
Γελαδοκορυφή στη ΝΔ Πάρνηθα.
252
Λαλιμπάρδι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και στο Φ.Ε.Κ. 190Δ/2010 η κορυφή
Ασπροβούνι (675μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα.
Λαμπρικά : Μεγάλη περιοχή, μέσου ύψ. 150μ., στα ΝΔ του Κορωπίου. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός
χώρος με τα Φ.Ε.Κ. 731Β/1989, 926Β/1991, 932Β/1991, 1123Β/1996, 79Β/1997 & 991Δ/2002. Αναφέρεται
στους χάρτες του G. Candelli (1686) και του P. Pacifico (1687) και σε έγγραφο του 1793. Αναφέρεται
Lamptra (Lamvrika) στο χάρτη του Leake (1841) και Λαμπρικά (Lambrika) στους χάρτες του Kaupert (VIII,
1885 & 1904), του Βουγιούκα (1906), του Ελευθερουδάκη (1923) και της Γ.Υ.Σ. (1927), καθώς και στο
Φ.Ε.Κ. 222Δ/2007. Αναφέρονται ερείπια χωρίου Λαμπρικά στο Φ.Ε.Κ. 40/1878. Αναφέρεται τοπικά και ως
Λαμπρικάς. Αρχαία ονομασία Λαμπτραί Καθύπερθεν.
Λαμπροβούνι : Ονομασία του ανατολικού μέρους του Μαυροβουνιού ή και όλου του νότιου Υμηττού, που
δινόταν κατά το 17ο και 18ο αι. από τους ξένους περιηγητές.
Λαμπτραί ή Λαμπτρές : Έτσι αναφέρεται σε διάφορα αρχαιολογικά κείμενα και στο Φ.Ε.Κ. 617Δ/2010 η
περιοχή Ν-ΝΔ των Λαμπρικών Κορωπίου, όπου συγκρότημα λοφίσκων με αρχαιολογικά ευρήματα.
Λαπούτσι : Λοφίσκος (158μ.) στα Ν-ΝΑ του Μαύρου Βράχου της Βραυρώνας και στα νότια της διάβασης
Χαμολιά. Αναφέρεται σε διάφορα αρχαιολογικά κείμενα και στο Φ.Ε.Κ. 41Δ/2007. Αναφέρεται (λανθασμένα)
Παπούτσι στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Λάππαρη ή Λάπ(π)αρι : Μικρός λοφίσκος (92μ.) ανατολικά από τα Σπάτα και βόρεια του δρόμου Σπάτων -
Λούτσας. Αναφέρεται Lappari στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884), Lapiri στο χάρτη του Kaupert (1904) και
Λάππαρι στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923). Αναφέρεται Πηγάδι Λάπαρι/Λάπαρη (ανατολικότερα) στους
χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπάρτ (1912) και της Γ.Υ.Σ. (1927) που αναφέρει Λόφος Κολικρέπη.
Λάση ρέμα : Μικρή ρεματιά στα βόρεια του βουνού Καμάρι, που αρχίζει από τον Κάλαμο και καταλήγει στον
όρμο των Αγίων Αποστόλων. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Λάσκαρη : Λανθασμένη ονομασία που αναφέρουν οι νέοι χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) για την κορυφή
Μάσκαρη της Πάρνηθας.
Λαταριά : Τοποθεσία (540μ.) στο Βούντημα της Πάρνηθας, ΒΑ του υψώματος Ζυγός. Αναφέρεται στο χάρτη
των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Αναφέρεται στην περιοχή τοπωνύμιο Λατορία στο Φ.Ε.Κ. 18/1873.
Λατομεία Μαρμάρων Πεντέλης : Βλ. Άσπρα Μάρμαρα.
Λαυρεωτική : Έτσι αναφέρεται στους διάφορους χάρτες και στα επίσημα έγγραφα (Φ.Ε.Κ. κ.ά.) το τμήμα
της ΝΑ Αττικής που περικλείεται από το Σούνιο στα νότια μέχρι την Ανάβυσσο στα ΒΔ και το ακρωτήριο
Μαυροβούνι Κερατέας στα ΒΑ. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος, ιστορικός τόπος και τοπίο
ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 759Β/1975 & 852Β/1980). Ο Εθνικός Δρυμός Σουνίου και η περιοχή
Λαυρίου - Σουνίου έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο «Natura 2000» με Κ.Α. GR 3000005.
Λαχίδα : Τοποθεσία (280μ.) στα ΒΑ των Πλαταιών. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Λαφίνα ρέμα : Ρεματιά που αρχίζει από την κορυφή Τρεις Πόρτες των Γερανείων και καταλήγει στη
θάλασσα, δυτικά της Μαυρολίμνης. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Λαχόρι : Λόφος (241μ.) ανατολικά της Κερατέας και της Παναγίας Γκαρικά. Αναφέρεται σε χάρτη του 1944
(524 Pal. Fd. Survey Coy.) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989). Αναφέρεται Λαχωρί/Λαχώρι στα
Φ.Ε.Κ. 18Α/1874 και 233Δ/1992.
Λαχώρι : Μικρή ράχη (180μ.) στη βόρεια πλευρά του Μαυροβουνιού (405μ.) Κουβαρά, όπου το εκκλησάκι
της Ευαγγελιστρίας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 109Δ/2007.
Λεβέτιζα : Τοποθεσία (280μ.) στα ΒΑ των Πλαταιών. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν.
Βοιωτίας. Η ονομασία από το αρβαν. levete-ze = μεγάλος λέβητας (Φουρίκης, 1929).
Λεγραινόρρευμα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) το ρέμα που έρχεται από τα
Μεγάλα Πεύκα και καταλήγει στη θάλασσα ανατολικά των Λεγρενών (παλ. ονομ. Λεγραινά). Αναφέρεται
ρεύμα Καλαμάκι ή ρεύμα Λεγραινών στο Φ.Ε.Κ. 54/1873 και Λεγρενών ρέμα (Bach von Legrana) στο χάρτη
του Kaupert (1904).
Λέδε & Λέδι Δεσπότη : Βλ. Δεδεσπότη (125μ.).
Λέδεζε : Περιοχή (420μ.) στα ΒΑ του Καπανδριτίου. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 722Δ/2007 & 36Δ/2010.
Αναφέρεται Λιέδεζι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Λιέδιζι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη
(1930). Ονομασία από το αρβαν. leth/ljeth & ledeza = αναχώματα/τοίχοι (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Λειψύδριον : Αρχαίος αμυντικός πύργος, πιθανώς στή θέση Κορακοφωλιά της Πάρνηθας, όπου και ίχνη
κυκλικής οχύρωσης. Σε γαλλικό χάρτη (1841) αναφέρεται Leipsydrion και Leipsydrium στο χάρτη του Leake
(1841). Αναφέρεται στον Οδηγό Αττικής του Ε.Ο.Τ. (1930) και ως Λιψύδριο στο χάρτη του Σαρρή (1928). Στο
253
χάρτη του Kaupert (XX, 1893) σημειώνεται το Κάστρο (Kastro) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928 & 1948)
αναφέρεται η κορυφή Κάστρο.
Λεκάνη : Περιοχή, μέσου ύψ. 180μ., στα δυτικά της Μάνδρας. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρονται δύο
τοπωνύμια Λεκάνη, στα νότια του δρόμου για Μελετάκι και Λάκκα Κόρακα και στα βόρεια του δρόμου, όπου
το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννου. Αναφέρεται Φουόθ (Λεκάνεζα) στο χάρτη της Χ.Υ. (1908). Στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936) όλη η λεκάνη αναφέρεται Λάκκα Κορακά (πιο σωστή ονομασία).
Λεκανοπέδιο : Έτσι συνηθίζεται να αναφέρεται η περιοχή μεταξύ των βουνών Πάρνηθα, Πεντέλη και
Υμηττός, όπου εκτείνεται ο μεγάλος οικιστικός ιστός των Αθηνών και των πέριξ (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Λέκας : Ράχη (362μ.) στη ΝΔ άκρη των Γερανείων, μεταξύ των ρεμάτων Αγίου Δημητρίου και Αγίου
Χαραλάμπους. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Λέκεζι : Τοποθεσία, μέσου ύψ. 190μ., στο Β-ΒΔ αντέρεισμα της κορυφής Κρόϊ Πέτρος (Βρύση) του
Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Λεκελούζι : Τοποθεσία (267μ.) στα ΒΑ της λίμνης Βουλιαγμένη Περαχώρας. Τοπική ονομασία. Ανήκει στο
Ν. Κορινθίας.
Λέμασι : Βλ. Μύτικας (525μ.) στη ΒΑ Πάρνηθα.
Λέμθι : Ράχη (391μ.) στην ανατολική προέκταση του λόφου Πυραμίδα (Βελατούρι) και μεταξύ των ρεμάτων
Βίλιζα και Αγίου Βλασίου, όπου και μεγάλα λατομεία. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992) αναφέρεται (λανθασμένα) Ποταμάκι, ενώ στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990) το Ποταμάκι
σημειώνεται βορειότερα στο ρέμα Βίλιζα. Στην κορυφή ερείπια πρωτοελλαδικού οικισμού. Έχει
χαρακτηριστεί, ως Λέμθι, αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Λεντρέζα ή Λέντριζα : Κορυφή (903μ.) στη δυτική Πάρνηθα, βόρεια από το Βουνό Φυλής και Δ-ΒΔ από το
Κλημέντι. Αναφέρεται Λέντριζα στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στον οδηγό του Ε.Ο.Τ. (1930). Στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1929) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται Δέντριζα. Στο νέο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1992) αναφέρεται Βελανιδιές, ενώ στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 αναφέρεται Λεντρέζα. H ονομασία από
το αρβαν. lende-lendja ή lendre-za = βελανίδι-ια (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Λεξανά : Γήλοφος (74μ.) στα ΒΑ του Μαρκοπούλου Μεσογαίας και του Πύργου της Βραώνας στα βόρεια του
Ερασίνου ποταμού. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Ο χάρτης του Kaupert (VII,
1884) σημειώνει Marksteta (;). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 157Β/1995 & 334Β/1995).
Λεοντάρι : Βλ. Λιοντάρι (1.132μ.) του Πατέρα.
Λεονταριού σπήλαιο : Ονομαστό σπήλαιο (Α.Σ.Μ. 91) στα ΒΑ της μικρότερης κορυφής (692μ.) του
υψώματος Κορακοβούνι του Υμηττού, σε ύψ. 540μ. Έχει βάθος 50μ., πλάτος 20μ. και ύψος 10μ. και
εντυπωσιακό διάκοσμο με σταλαγμίτες και έναν μεγάλο ομπρελοειδή σχηματισμό. Έχουν βρεθεί οστά
άρκτου, λεονταριού και ύαινας.
Λεπούσα : Λανθασμένη ονομασία της κορυφής Ταμίλθι της Πάρνηθας. Αναφέρεται στην επετηρίδα του
Ε.Ο.Σ. «Το Βουνό 1947-48», σ. 35. Σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) Λεπούσα λέγεται η Ράχη Κούμπουλα.
Λεστόρι : Κορυφή, ύψ. 1.000μ., στο ανατολικό τμήμα του Κιθαιρώνα, ΒΔ των Βιλίων. Τοπική ονομασία.
Προέρχεται από το αρβαν. leshtor-i = μαλλιαρός (δασωμένος). Αναφέρεται Λεστόρι από τον Ι. Δραγούμη
(Αρχείο - 1894), στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Guros Lestori στο χάρτη του Kaupert (1904). Αναφέρεται Λιστόρι στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και στο Φ.Ε.Κ. 52Α/1978. Στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται η ονομασία
Μαλλιαρά στη ΝΑ κορυφούλα (986μ.).
Λεύκες : Περιοχή μεταξύ των εκβολών του ποταμού Ασωπού και των Αλυκών Χαλκουτσίου. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Λευκόβρυση : Παλιά πηγή, σε ύψ. 800μ., στη λάκκα Ζιρέλι της Πάρνηθας. Αναφέρεται σε ορειβατικό άρθρο
και στον αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936).
Λημέρια : Κορυφή (614μ.) στη ΒΑ πλευρά της Πάστρας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Αναφέρεται Μάλι Κουσάρι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Μάλια Κουσάρι στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936) και στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969, όπου και η μετονομασία σε Λημέρια. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Λημικό(ν) : Άλλη γραφή του τοπωνυμίου Λιμικό(ν) - Λοιμικό(ν).
Λημικού ρέμα : Ρεματιά που αρχίζει από τη Μακρυλάκκα της Μόλας και καταλήγει στο Μαυρόρρεμα.
Αναφέρεται Λυμικός ρέμα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Λιάδα : Περιοχή & μικρός λοφίσκος (89μ.) στη ΒΔ άκρη της Μερέντας και νότια του Μαρκοπούλου, όπου
μεσαιωνικός πύργος, βυζαντινό εκκλησάκι των Ταξιαρχών και ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής στους
νότιους πρόποδες (Άγ. Αιμιλιανός ή Άγ. Θεόδωρος κατά τους ντόπιους), όπου σημειώνεται Πηγή Λάδα
254
(Quelle Lada) στο χάρτη του Kaupert (XIII, 1886). Αναφέρεται Λιάδα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.). Σε διάφορα κείμενα
αναφέρεται και ως Δάγλα ή Ντάγλα από το διπλανό ομώνυμο οικισμό (απέχουν 500μ.) που το 1927
μετονομάστηκε Λιάδα (Φ.Ε.Κ. 179Α/1927). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 302Β/1989).
Λιάκη ή Λιάνη : Κορυφή των Γερανείων, στην περιοχή της Μονής Πραθίου, άγνωστο που ακριβώς, που
αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 17/1873.
Λιάλι Μπάρδη ή Λιάλιε Μπάρδι ή Λιάλια Μπάρδη : Βλ. Ασπροβούνι (675μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα.
Λιβάδι : Περιοχή στα δυτικά της εισόδου του αρχαιολογικού χώρου της Βραυρώνας. Αναφέρεται στο χάρτη
του Ελευθερουδάκη (1923). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 117Β/1963, 7Β/1979 &
718Δ/1979), καθώς και ιστορικός τόπος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 706Β/1980).
Λιβαδόστρας ρέμα : Μεγάλη ρεματιά στα Β-ΒΔ του Κιθαιρώνα. Αρχίζει από την πεδιάδα μεταξύ Ερυθρών
και Πλαταιών και καταλήγει στον όρμο Λιβαδόστρου στον Κορινθιακό κόλπο, όπου έλος, μεσαιωνικός
πύργος και οχυρώσεις της αρχαίας Κρεύσιδος, που έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ.
1504Β/1976, 875Β/1984 & 123Β/1995). Ο όρμος Λιβαδόστρα αναφέρεται στους χάρτες του G. Candelli
(1686), του J. Danckerts (1700) και του Chr. Weigel (1720). Αναφέρεται στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963,
1972 & 1983) και της Γ.Υ.Σ. (1988) που την αναφέρουν και ως Στραβοπόταμο και ως Ωερόη (αρχαία
ονομασία). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) αναφέρεται Αερόης (Στραβοπόταμος). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Λιβαδώνας ρέμα : Ρεματιά που αρχίζει να σχηματίζεται από τα νότια του λόφου του Προφήτη Ηλία (356μ.)
της Λαυρεωτικής και καταλήγει στη θάλασσα ανατολικά του οικισμού Χάρακας. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Λέγεται και ρέμα Χάρακα.
Λιβέα : Βλ. Βυρός ρέμα.
Λίγγου Πράβιγες : Τοποθεσία (350μ.) στα ΒΔ του Γραμματικού και στα ανατολικά του εκεί λατομείου.
Λιγκομούνι : Βλ. Λυγκοβούνι (332μ.).
Λιγόρι : Βλ. Λυγάρι.
Λιέδεζι : Βλ. Λέδεζε Καπανδριτίου.
Λιθαράκια ρέμα : Βλ. Μπογάζι Αγίου Γεωργίου ρέμα.
Λιθάρι : Λοφίσκος (363μ.) στους ΒΔ πρόποδες του Υμηττού, πάνω (ΒΑ) από το εκκλησάκι της Αγίας
Ελεούσας στου Παπάγου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994). Αναφέρεται Κορακόλιθος στα
Φ.Ε.Κ. 5/1875 & 45/1881, (Gur i Korakut), δηλ. Λιθάρι του Κόρακα, στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882) και στο
χάρτη του Βουγιούκα (1906), Κορακοβούνι στο χάρτη της Σχολής Υπαξ/κών (1904) και στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930), Κόρακας στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011 και
Πετροκόρακας στο Φ.Ε.Κ. 636Δ/2007.
Λιθάρι Εβραίου : Βλ. Πέτρα Εβραίου στη ΝΔ Πάρνηθα.
Λιθάρι Καψαλώνα : Βλ. Βράχος Καψαλώνα (332μ.).
Λιθάρι Νταβέλη : Ράχη (364μ.) στη ΒΑ άκρη των Γερανείων και στη βόρεια απόληξη της κορυφής Γκούρα
Κόκκαλη. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 156Α/1906 και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται και ως Ντουράκος
στο Φ.Ε.Κ. 63Δ/1982, που είναι τοποθεσία στα ΒΑ της ράχης.
Λιθάρια : Βλ. Πολλά Λιθάρια (621μ.) στην Πάστρα.
Λίκεζα : Ονομασία που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 για την κορυφή Στρογγυλή (771μ.) της Πάρνηθας.
Λιλίτσεζα : Κορυφή της Πάρνηθας στην περιοχή της Αυλώνας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 135Α/1906.
Λίμα λα Καλιοντάρι : Βλ. Λάκκα Λιοντάρι στο Μαρκόπουλο Ωρωπού.
Λιμένι : Βλ. Βουνό Λιμένι στην Πεντέλη.
Λιμέρια : Ονομασία που αναφέρεται σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας για τον Ε.Δ. Πάρνηθας για τοποθεσία νότια
της κορυφής Κυρά, μέσα στο ρέμα Αγίου Γεωργίου.
Λιμικό(ν) : Άλλη γραφή του τοπωνυμίου Λημικό(ν) - Λοιμικό(ν).
Λιμικό(ν ή Λάκκα Λιμικού : Τοποθεσία (380μ.-400μ.) στους νότιους πρόποδες του Κιθαιρώνα, στην αρχή
του ρέματος Γκίκα, 1 χλμ. στα Δ-ΒΔ του Αγίου Βασιλείου, όπου ίχνη αρχαίου οικισμού. Αναφέρεται στο
βιβλίο «Μεγαρίς» (έκδ. ΥΠ.ΠΟ., 2008).
Λιμιώνας : Βλ. Λιμνιώνας.
255
Λίμνα Κουμπαρά : Έτσι αναφέρεται (Limna Kumbara) στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887) η Μεγάλη
Κορυφή (264μ.) στην ανατολική Αττική.
Λίμνη : Τοποθεσία στο Παλαιό Φάληρο, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 37/1879.
Λίμνη : Ονομασία πόλγης μεταξύ Ανω Λιοσίων και Αχαρνών, όπου σχηματιζόταν λίμνη σε περίοδο έντονων
βροχοπτώσεων. Στ’ αρβαν. λέγεται Λιούγκο ή Λιούγκου. Πιθανώς από το αρβαν. ljug = κοίλωμα με νερό ή
αρδευτικό κανάλι. Βλ. Αμμουδιά Άνω Λιοσίων.
Λίμνη Αλμυρά : Βλ. Λίμνη Στόμι Σχινιά.
Λίμνη Αρτέμιδος : Βλ. Αλυκή Λούτσας.
Λίμνη Βουλιαγμένη : Λίμνη (μέγιστο βάθος 26μ.) στα δυτικά της Περαχώρας Λουτρακίου. Παλαιότερα ήταν
αλμυρή λίμνη που χωριζόταν από τη θάλασσα με μικρή λωρίδα ξηράς (6μ.). Ενώθηκε με τη θάλασσα με
στενή τεχνητή δίοδο (το 1885) για να γίνει ιχθυοτροφείο & συνάμα λιμνοθάλασσα. Στην αρχαιότητα
αναφερόταν Γοργώπις (Αισχύλος «Αγαμέμνων», στ. 302-303, 6ος-5ος π.Χ. αι.). Το δυτικό τμήμα της, όπου
βρέθηκαν λείψανα πρωτοελλαδικού οικισμού και η περιοχή του Ηραίου Περαχώρας έχει χαρακτηριστεί τοπίο
ιδαίτερου φυσικού κάλλου (Φ.Ε.Κ. 305Β/1962) και αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 589Β/1991). Αναφέρεται
Βουλιασμένη από τον C. Bursian (1862), Βουλιαγμένη στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983),
Λίμνη Βουλιαγμένη στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και Λίμνη Ηραίου (Βουλιαγμένης) στο Φ.Ε.Κ. 377Δ/1976.
Λίμνη Βουλιαγμένης : Λιμνοδολίνη (Α.Σ.Μ. 557) στα νότια της Βουλιαγμένης με συνολικό βάθος (από το
ψηλότερο χείλος της δολίνης) πάνω από 150μ. (60μ. & 90+μ. στο νερό). Αναφέρεται Βουλιασμένη
(Vuliasmeni) στο χάρτη του Kaupert (VIII, 1885), Βουλιαγμένη (Vuliagmeni) στο χάρτη του Kaupert (1904)
και από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906). Αναφέρεται Λουτρά στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και Ιαματικά Λουτρά στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993), πιθανώς από τη θερμή (20-350 C)
λιμνοπηγή που υπάρχει στη λίμνη. Έχει χαρακτηριστεί τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και ιστορικού
ενδιαφέροντος (Φ.Ε.Κ. 322Β/1981 & 419Δ/1989) και διατηρητέο μνημείο της φύσης (Φ.Ε.Κ. 51Δ/2003). Έχει
ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο «Natura 2000» με Κ.Α. GR 3000006.
Λίμνη Ηραίου : Βλ. Λίμνη Βουλιαγμένη Περαχώρας.
Λίμνη Κουμουνδούρου : Λίμνη βόρεια του Σκαραμαγκά. Ο δρόμος για Ελευσίνα χωρίζει τη λίμνη από τη
θάλασσα. Στο χάρτη του Kaupert (VI, 1883) σημειώνονται δύο ανώνυμες λίμνες. Αναφέρεται ως λίμνη
Κουμουνδούρου στους χάρτες της Χ.Υ. (1908), του Ελευθερουδάκη (1923), του Σαρρή/Σιδέρη (1930), και
της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1993). Έχει χαρακτηριστεί ιστορικός τόπος (Φ.Ε.Κ. 5Β/1974).
Λίμνη Μαραθώνα : Τεχνητή λίμνη στη ΒΑ Αττική, σε ύψ. 220μ. περίπου, στη συμβολή των χειμάρρων
Χάραδρος της Πάρνηθας και Προσάλεσι του Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Δημιουργήθηκε το 1930-1931 όταν
τελείωσε το ομώνυμο φράγμα.
Λίμνη Μπελέτσι ή Αγίας Τριάδας : Τεχνητή λίμνη, σε ύψ. 620μ., στα ΝΔ της κορυφής Μπελέτσι της
Πάρνηθας και στα Δ-ΒΔ της εκκλησούλας της Αγίας Τριάδας, του ομώνυμου οικισμού (παλ. ονομ. Διεθνής
Ιπποκράτειος Πολιτεία).
Λίμνη Στόμι : Λιμνούλα στα Α-ΝΑ του έλους Σχινιά στην αρχή της μικροχερσονήσου Μύτικας (Κυνόσουρα).
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 200Α/1985 και στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Αναφέρεται
Αλμυρολίμνη Δρακονέρα (Salzsee Drakonera) στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887), Λίμνη Αλμυρά στους
χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Λιμνιώνας : Παραλιακή περιοχή μεταξύ των Αγίων Αποστόλων στα Δ-ΒΔ και του ακρωτηρίου Κάλαμος στα
Α-ΝΑ. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990).
Λιμνιώνας : Παραλιακή περιοχή, όπου και παλιά σκάλα μεταφόρτωσης μεταλλεύματος, μεταξύ παραλίας
Σέσι Καπανδριτίου στα ΒΔ και του αρχαιολογικού χώρου της Ραμνούντος στα ΝΑ. Αναφέρεται στους χάρτες
του Σαρρή/Σιδέρη (1930), της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010. Αναφέρεται Λιμιώνας στο
Λίνο Κούκι : Μικρός λοφίσκος (84μ.) στα ανατολικά της Αναβύσσου. Αναφέρεται (Lino Kuki) στο χάρτη του
Kaupert (XVII, 1887) και Λινοκούκι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Λιόγρη : Τοποθεσία (380μ.) στα ΝΑ της κορυφής - ράχη Μακρυπλάγι των Γερανείων. Αναφέρεται στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1988).
Λιοντάρι : Η ψηλότερη κορυφή του Πατέρα, ύψ. 1.132μ. Λέγεται και Έλατος. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται μόνο Έλατος στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Λιόπα : Βλ. Γελαδοκορυφή στη Β-ΒΑ και στη ΝΔ Πάρνηθα. Στ’ αρβαν. lopa / ljopa = αγελάδα.
256
Λιοπάρι : Άλλη ονομασία της κορυφής Κορακοβούνι (701μ.) της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
34Α1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου). Εάν η ονομασία είναι σωστή, πιθανώς προέρχεται από το αρβαν. lopari =
γελαδάρης, γελαδοβοσκός.
Λιόπεζα : Άλλη ονομασία της κορυφής Γελαδοκορυφή (723μ.) στη Β-ΒΑ Πάρνηθα. Αναφέρεται στο χάρτη
του Σαρρή (1928) ως Αγελαδίτσα (Λιόπεζα). Η ονομασία από το αρβαν. Lopeze / lopeza / liopeza =
αγελαδίτσα ή αγελάδες (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Λιόπεσι : Βλ. Κόντρα Ζέζε (255μ.) Παιανίας & Πρώην Λιόπεσι (191μ.) δυτικά των Καλυβίων «Θορικού».
Λιόπεσι : Η παλαιότερη ονομασία της Γελαδοκορυφής (723μ.) στη Β-ΒΑ Πάρνηθα. Αναφέρεται Λιόπεσι (Mt.
Liopesi) σε αγγλικό χάρτη του 1838, Liopesi στο χάρτη του Kaupert (1904), όπως και στους χάρτες των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930), της Γ.Υ.Σ. (1948) και σε γεωλογικό χάρτη του
Βορεάδη (1952).
Λιόπεσι : Τοποθεσία, σε ύψ. 420μ. περίπου, στα βόρεια του μικρού υψώματος (452μ.) Αγίου Αθανασίου και
στα ΝΑ της κορυφής Παλαιόκαστρον Τατοΐου. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Λιόπεσι : Μικρή κορυφούλα (208μ.) στο ΝΑ αντέρεισμα της Κορυφής Αγίου Βλασίου (386μ.). Αναφέρεται
στους χάρτες της Χ.Υ. (1908) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Λιοσάτεζα : Βλ. Πασχαλιές (696μ.).
Λιοστάσι : Κορυφούλα (291μ.) στο Μικρό Κοτρώνι (299μ.) Αφιδνών.
Λιοτρίβι : Τοποθεσία (70μ.) Α-ΒΑ του Κορωπίου κοντά στο Καμηλάφι. Αναφέρεται σε αρχαιολογικά κείμενα.
Λιούγκα (Τσουμαρίκι) & Λιούγκο : Βλ. Κουτάλα (338μ.) Πάρνηθας.
Λιούγκε : Τοποθεσία (450μ.) στα δυτικά του Βαρνάβα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 61Δ/2007. Ονομασία
πιθανώς από το αρβαν. ljug = κοίλωμα με νερό ή αρδευτικό κανάλι.
Λιούγκο ή Λιούγκου : Βλ. Αμμουδιά & Λίμνη Άνω Λιοσίων.
Λιουγκουϊμίρεσι : Τοποθεσία (450μ.) στα νότια του Βαρνάβα. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα -
Λιουπιάρθι : Βλ. Μένεσι Οινόης.
Λιούτσα : Περιοχή στην εκβολή του ρέματος Κακόσι στα Α-ΝΑ των Παλατίων Ωρωπού. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Πιθανή σωστή ονομασία Λούτσα.
Λιοφάτεζα ή Λιοφάτιζα ή Λοφάτιζα : Βλ. Πασχαλιές (696μ.).
Λιοφάτι : Λοφίσκος στην περιοχή Σουσάκι Αγίων Θεοδώρων, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο
Λιοφάτιζα : Κορυφή (342μ.) στα ανατολικά της εκβολής του Στεφανορρέματος στη λίμνη Μαραθώνα (220μ.).
Αναφέρεται (Liofatesa) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και Λουφάτιζα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Στ’ αρβαν. ljafate-a / lofate-a είναι η κουτσουπιά και liafateze =
κουτσουπιές (Φουρίκης, 1929).
Λιοφύτι : Λοφίσκος (121μ.) στα νότια του λόφου Έτος στα ΝΑ του Πικερμίου. Αναφέρεται στους νέους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Λισέα : Βλ. Βυρός ρέμα.
Λίσι : Βλ. Λύσι (986μ.) Γερανείων.
Λίσι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Ανάβασης (2002) η περιοχή γύρω από το εκκλησάκι του Αγίου
Ιωάννου (490μ.) στη νότια πλευρά του Κιθαιρώνα και βόρεια του δρόμου Βίλια - Πόρτο Γερμενό.
Λισιαζέρι : Ράχη (386μ.) στα ΝΔ του φράγματος της λίμνης Μαραθώνα (220μ.), μεταξύ του δρόμου για Άγιο
Στέφανο και της Αγίας Τριάδος. Αναφέρεται (Lissiaseri) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889).
Λιστόρι : Βλ. Λεστόρι (1.000μ.) Κιθαιρώνα.
Λιψύδριον : Βλ. Λειψύδριον Πάρνηθας.
Λόγγος : Λανθασμένη ονομασία (χάρτης Δασαρχείου - 1967) της κορυφής Λαγός της Πάρνηθας.
Λογοθέτη : Περιοχή (20μ.) ανατολικά της Αναβύσσου, στους πρόποδες του λοφίσκου Λίνο Κούκι.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αρχαιολογικά ευρήματα.
Λογοπάτι : Βλ. Μικρή Βορεινιά (460μ.) στον Κιθαιρώνα.
Λογοστάρι : Τοποθεσία με πηγή (400μ.), στη Β-ΒΔ πλευρά της Πάρνηθας, δυτικά της Αγίας Τριάδας
Αυλώνα, όπου και η Μονή Νέου Στουδίου. Αναφέρεται Λογοστάρι στο Φ.Ε.Κ. 24/1873, Λογαστήρι στο
Φ.Ε.Κ. 49/1873 και Λαγοστάρι στο χάρτη του Σαρρή (1928).
257
Λοιμικό(ν) ή Λημικό(ν) ή Λιμικό(ν) : Μικρή πεδιάδα/βαθύπεδο νότια της Ραμνούντας, μέσου ύψ. 60μ.
Αναφέρεται η θέση Limiko στο κάτω μέρος της πεδιάδας στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887) και Κοιλάς
Λιμικού (Thal von Limiko) στο χάρτη του Kaupert (1904). Αναφέρονται οι περιοχές Λιμικό και Κοιλάς Λιμικού
στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Λιμικό και Άνω Λιμικό στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα
- Καλαποθάκη (1929), Λιμικό στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και στα Φ.Ε.Κ. 240Δ/1988 & 671Δ/2007,
Λημικό σο χάρτη του Σαρρή (1930), Λοιμικό στο Φ.Ε.Κ. 186Α/1928 και Λοιμικόν και Άνω Λοιμικόν στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Σε όλα τα αρχαιολογικά άρθρα αναφέρεται Λιμικόν. Στην περιοχή έχουν
βρεθεί πρωτοελλαδικοί οικισμοί, ταφικά μνημεία κ.ά. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ.
245Β/1977 & 1103Β/1980 & 400Δ/1981), καθώς και ιστορικός τόπος και τοπίο ιδαιτερου φυσικού κάλλους
(Φ.Ε.Κ. 767Β/1979). Αναφέρεται οικισμός Λοιμικό(ν) το 1940. Βλ. Σημείωση παρακάτω.
Λοιμικός ή Λοιμικό(ν) ή Λημικό(ν) ή Λιμικό(ν) : Λάκκα με πηγάδι στη Β-ΒΔ Πάρνηθα, μέσου ύψ. 740μ.,
νότια από ερείπια αρχαίου πύργου. Σε έγγραφο του 1843 αναφέρεται ότι η περιοχή/κτήμα Λοιμικό ανήκε στο
Μενίδι. Αναφέρεται οικισμός Λημικό το 1896 και Λοιμικόν το 1907. Αναφέρεται Λιμικό (Limiko) στο χάρτη του
Kaupert (1904), στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), Λημικό στο χάρτη του Σαρρή (1928) και Λυμικό
στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται Λιμικό (ο
αρχαίος πύργος) στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930), Λοιμικό ή δάσος Λοιμικού στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ.
Ε.Δ. Πάρνηθας), σε χάρτη του Δασαρχείου (1967), αλλά σε λάθος θέση. Αναφέρεται Λοιμικός στο νέο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1992) και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Σημείωση : Κατά μία εκδοχή (μάλλον λανθασμένη) αναφέρεται Λοιμικό(ν) γιατί προέρχεται από το
λοιμοκαθαρτήριο που πιθανώς λειτουργούσε εκεί (δεν βρέθηκε όμως κανένα ίχνος, ούτε διασώθηκε κάποια
μαρτυρία, γραπτή η προφορική, που να στηρίζει αυτό). Τα τότε γνωστά λοιμοκαθαρτήρια ήταν της Αίγινας,
της Θήρας, της Σκιάθου και της Σύρου (Φ.Ε.Κ. 54/1847) και αργότερα του Λαυρίου (αναφέρεται Lazareth στο
χάρτη του Kaupert, XVI, 1887), του Πειραιώς, των νήσων Τριζονιών και της νησίδας Αγίου Γεωργίου
Σαλαμίνας - Περάματος. Το πιθανότερο, η γραφή Λοιμικόν είναι μία από τις συνηθισμένες λανθασμένες
αποδόσεις / γραφές των τοπωνυμίων από τους ξένους χάρτες (π.χ. Limikon έγινε Λοιμικόν) ή τις
ανορθογραφίες των παλιών κρατικών εγγράφων και των Φ.Ε.Κ. (η πλειονότητα των τοπωνυμίων, αλλά και
των ονομάτων των οικισμών στα πρώτα Φ.Ε.Κ. είναι λάθος). Κατά μία άλλη εκδοχή είναι αρβαν. παραφθορά
της λέξης Ελληνικό (Liniko-Limiko). Λημικό ή Λιμικό υπάρχει, εκτός από την Πάρνηθα, τον Κιθαιρώνα, τη
Ραμνούντα και το Μαρκόπουλο, και στην Αργολίδα, στα Στύρα Ευβοίας κ.α., πάντα σε «αρβανίτικες»
περιοχές με ελληνικές αρχαιότητες (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929). Σύμφωνα με μαρτυρίες ορειβατών
(της ομάδας των Κούκων και του Σαρρή - δεκαετία 1920) μερικοί ντόπιοι ανέφεραν Ελληνικό την περιοχή,
όπου ο αρχαίος πύργος στην Πάρνηθα. Ελληνικό ονομάζεται και ο ομώνυμος οικισμός (στο παλιό
αεροδρόμιο) από τον αρχαίο πύργο που υπάρχει στην περιοχή. Πιθανώς όμως να προέρχεται, λόγω των
νερών που κρατά η λάκκα, από τη λέξη λημνικό-λιμνικό και από παραφθορά λημικό-λιμικό, ή από τη λατινική
limes-limitis = όρια σε ιερό τόπο ή και οχυρό (τα λίμιτα των χρόνων της Φραγκοκρατίας).
Λοιμικό(ν) ή Λημικό(ν) ή Λιμικό(ν) : Τοποθεσία (30μ.) ΒΑ του Μαρκοπούλου Μεσογαίας και ΝΔ από το
Πούσι Καλογέρι, όπου και ερείπια αρχαίου πύργου (πιθανώς φυλακίου). Αναφέρεται Πύργος Λοιμικού στο
Φ.Ε.Κ. 26/1873 και Παλαιόπυργος ή Παλιόπυργος ή Πύργος στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και
του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Λημικό(ν) σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και Λιμικό(ν) σε
αρχαιολογικά κείμενα. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 157Β/1995 & 334Β/1995).
Λομβάρδα ή Λουμπάρδα : Μικροχερσόνησος (41μ.) στα ΝΔ της Βουλιαγμένης, νότια της τοποθεσίας
Λαιμός. Αναφέρεται Χερσόν(ησος) Λομβάρδας στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) και Χερσόν.
Λομβάρδα στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται C.
Zoster (Lumbardha) στο χάρτη του Leake (1841), Ζωστήρ στο χάρτη του Βουγιούκα (1906), και Μικρό
Καβούρι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) που αναφέρει Ζωστήρ την αρχαία ονομασία του ακρωτηρίου.
Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 24Β/1959) και ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ.
142Α/1929 & 292Α/1937 & 419Δ/1989). Πιθανώς από το ισπ. lombarda = κανόνι.
Λομβάρδα ή Λουμπάρδα : Έτσι αναφέρεται η παραλία και η αλμυρή λούτσα που σχηματίζεται μετά τον
όρμο της Βάρης στην παραλία του οικισμού Αγία Μαρίνα, στα δυτικά του λόφου του Αγίου Δημητρίου. Στο
χάρτη του Kaupert (VIII, 1885) σημειώνεται (Salzlache = αλμυρή λούτσα). Ο χάρτης του Kaupert (1904)
αναφέρει Cap. Lumbardo το ακρωτήριο στα δυτικά και Porto Lombarda στα βόρεια του όρμου, ενώ τα ίδια
αναφέρει και ο χάρτης του Ελευθερουδάκη (1923). Ο χάρτης του Σαρρή/Σιδέρη (1930) αναφέρει Λουμπάρδα
και το ακρωτήριο ως Κανόνι. Αναφέρεται Λομβάρδα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927, 1988 & 1993) και στα Φ.Ε.Κ. 332Δ/1972, 37Δ/2011 & 220Δ/2012.
Λομπέρδι : Μικρός λοφίσκος (80μ.) στη Σκάλα Ωρωπού. Τμήμα του αρχαίου Ωρωπού (Αλώνια - Νέα
Παλάτια - Λομπέρδε). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 84Β/1969) ως Λομπέρδε.
258
Λούγκε : Βλ. Ρεματιά - Λάκκες ρέμα.
Λουκά Ράχη : Βλ. Ράχη Λουκά στην Πάρνηθα.
Λουκά(ς) : Βλ. Άγιος Λουκάς (420μ.).
Λουκίσθι : Κορυφή, ύψ. 1.004μ., στο ανατολικό τμήμα του Κιθαιρώνα, ΝΔ των Ερυθρών. Αναφέρεται στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται Κορυφή. Στη ΒΑ πλευρά της κορυφής
υπάρχει, σε ύψ. 700μ., ένα σπήλαιο 6x5μ. με μία χαμηλή πλάγια σήραγγα 20μ. με άνοιγμα εξαερισμού
(πιθανώς το μαντείο που αναφέρει ο Παυσανίας (2ος αι.), ενώ στα βόρεια της κορυφής, σε ύψ. 800μ.
υπάρχει ένα σπηλαιοβάραθρο, με είσοδο 2,5x2,5μ. και αίθουσα με άγνωστη συνέχεια, που αναφέρεται ως
Τρύπα του Λουκίσθι και εικάζεται ότι είναι το Σφραγίδιον Άντρον ή Σφραγιτίδων Νυμφών Άντρον της
αρχαιότητας που αναφέρει ο Πλούταρχος (1ος αι.).
Λούκου ρέμα : Μικρό ρέμα στη δυτική Πάρνηθα, στην περιοχή Σάπιο Πηγάδι και ανατολικά του δρόμου
Φυλής - Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Λουλακούκι ή Λουλικούκη ή Λουλοκούκι ή Λουλουκούκι : Βλ. Λούτζε Κούκι (205μ.).
Λούλιε Κούκι & Λουλακούκι : Βλ. Λούτζε Κούκι (205μ.).
Λουμιτέμι : Παλιά τοπική ονομασία του τελευταίου τμήματος του ρέματος της Ντάρδιζας στα ΒΔ των Αγίων
Θεοδώρων. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Λούμπα ή Λούμπη : Βλ. Μαύρο Βουνό (396μ.) στον Πατέρα.
Λουμπάρδα : Βλ. Λομβάρδα Αγίας Μαρίνας & Λομβάρδα Βουλιαγμένης.
Λουμπάρδα ή Λούμπαρδος : Τοποθεσία στην περιοχή της Κερατέας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται
στα Φ.Ε.Κ. 18/1874, 56/1875 & 47/1881.
Λουμπινιάρη Ρέμα : Ρεματιά στη Δ-ΝΔ άκρη των Γερανείων. Αρχίζει από την κορυφή Μικρή Ντουσκιά και
καταλήγει στα νότια του Λουτρακίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Λούντζιζα : Βλ. Λούτσιζα Περαχώρας.
Λούρη ή Λούρι : Τοποθεσία (250μ.) στους ΝΑ πρόποδες των Μαύρων Βουνών Μαλακάσας στην αρχή του
ρέματος Βυρό. Αναφέρεται Λούρη στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Λούρι / Λουρί στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991).
Λούτζα : Ράχη (920μ.-700μ.) στα ΝΔ της κορυφής Μακρυπλάγι των Γερανείων, στα όρια των Ν. Αττικής και
Κορινθίας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Λούτζα : Βλ. Λούτσα στη Σκάρπα.
Λούτζα ή Λούτζε ή Λούτζι : Ράχη (610μ.-550μ.) δυτικά της Κακής Ράχης στη ΝΔ Πάρνηθα. Αναφέρεται
(Ludje) στο χάρτη του Kaupert (XXV, 1894), Λούτζι στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Λούτζα στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Λούτζα : Τοποθεσία στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 7/1869,
22/1874 και 30/1876.
Λούτζε Κούκι : Έτσι αναφέρεται (Lutje Kuki) στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887) η κορυφούλα (205μ.) της
περιοχής Λάκεζα στα ΝΑ της Κερατέας. Αναφέρεται τοποθεσία Λούλιε Κούκι από τους Lepsius - Βουγιούκα
(1906). Ίσως οι αναφερόμενοι λόφοι Μουλικούκι στο Φ.Ε.Κ. 52/1867, Λουλακούκη στο Φ.Ε.Κ. 30/1871,
Λουλικούκη στο Φ.Ε.Κ. 56/1875, Λουλουκούκι στο Φ.Ε.Κ. 33/1876 και Λουλοκούκι στο Φ.Ε.Κ. 49Α/1922.
Λούτσιζα ή Λούντζιζα : Τοποθεσία στην περιοχή της Περαχώρας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 40/1873.
Λουτρά : Βλ. Λίμνη Βουλιαγμένης στον ομώνυμο οικισμό.
Λουτρά : Βλ. Σκέμφθι ρεματιά και πηγή στα Σπάτα.
Λουτρό : Τοποθεσία στην περιοχή της Κερατέας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 56/1875.
Λουτρό(ς) : Τοποθεσία (160μ.) στα Ν-ΝΑ της Παλλήνης. Αναφέρεται Λουτρό (Lutro) στο χάρτη του Kaupert
(1904) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Λουτρός
Λουτρό(ς) : Τοποθεσία (80μ.) στους ΝΔ πρόποδες του λόφου Ζάγανη, ανατολικά των Σπάτων. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Λουτρός : Τοποθεσία (70μ.) στα βόρεια των Μεγάρων. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Τοπική ονομασία Ορκός.
259
Λούτσα : Τοποθεσία (860μ.) στη ΒΑ πλευρά της Πάστρας, βόρεια από τα Τρία Πηγάδια και στα νότια της
κορυφής Πανόραμα, όπου και στάνες. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Λούτσα : Τοποθεσία (570μ.) στα ΝΔ του υψώματος Μήτσαρι του Βαρνάβα. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Λούτσα : Μικρή ράχη (168μ.) στην Α-ΒΑ Αττική και στην Α-ΝΑ προέκταση της Μεγάλης Κορυφής (264μ.).
Αναφέρεται Lutza στο χάρτη του Kaupert (1904), στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα
- Καλαποθάκη (1929), καθώς και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Στο χάρτη του Kaupert (XVIII,
1887) σημειώνεται η Λούτσα (Lutza) λίγο νοτιότερα, όπως και στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Η
περιοχή αποτελεί (από το 1985) τμήμα του Ναυτικού Οχυρού Αγίας Μαρίνας (Φ.Ε.Κ. 200Α/1985 &
203Α/2002 & 276Α/2002).
Λούτσα : Τοποθεσία, σε ύψ. 400μ. περίπου, μεταξύ της κορυφής Προφήτης Ηλίας της Σκάρπας και του
λόφου του Αγίου Λουκά στα ΒΑ της Σταμάτας. Πιθανώς πρόκειται για τη μεγάλη δολίνη (πόλγη) που
βρίσκεται εκεί. Αναφέρεται (Lutza) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), ενώ στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη
(1930) αναφέρεται στα βόρεια του λόφου του Αγίου Λουκά.
Λούτσα : Περιοχή, μέσου ύψ. 230μ., στα βόρεια της λοφοσειράς Τρικέρατον Πατέρα και στα δυτικά των
Διοδίων Ελευσίνας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 87Α/1925. Αναφέρεται και ως οικισμός από το 1961.
Λούτσα : Τοποθεσία (70μ.), στα ΝΔ του οικισμού Φέριζα, βόρεια του λοφίσκου Αλογάρης της Αναβύσσου.
Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται
τοποθεσία Λούτσα ή Πανί στα Φ.Ε.Κ. 155Α/1912 & 11Α/1921 (χωρίς να προσδιορίζεται που είναι ακριβώς).
Λούτσα : Παραλιακή περιοχή στα ΒΑ του λόφου του Αγίου Ιωάννου (214μ.) Αρτέμιδος. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ. 263Α/1931. Αναφέρεται και
ως οικισμός από το 1940. Ένα τμήμα της στην παραλία, όπου η βάση του αρχαίου ναού της Αρτέμιδος
Ταυροπόλου έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957).
Λούτσα : Μικρό ακρωτήριο στον οικισμό Κάτω Αλεποχώρι(ον). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Λούτσα : Βλ. Λιούτσα.
Λούτσα Βουρβά : Περιοδική λίμνη, σε ύψ. 40μ., που σχηματίζεται στη μεγάλη λάκκα στα ΝΑ του Αγίου
Γεωργίου στη θέση Βουρβά Σπάτων, λόγω των εργασιών που έγιναν για τη διαμόρφωση της περιοχής του
νέου αεροδρομίου.
Λούτσα Κούκι : Οναμασία άγνωστης κορυφής στα ΝΑ του Υμηττού που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 181Α/1926.
Λούτσα Μπουγά/Μπούγα : Περιοχή (120μ.) στα ΒΔ της Αυλώνας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1978, 1988 & 1990).
Λούτσα Σκίνι : Άλλη ονομασία της Λάκκας Ζιρέλι στην Πάρνηθα.
Λούτσιζα : Τοποθεσία (350μ.) στα βόρεια του λόφου Παλαιό Μοναστήρι (429μ.) στο Σπαρτόρρεμα στα ΒΔ
του Μαραθώνα. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Λουφάτιζα : Βλ. Λιοφάτιζα (342μ.).
Λοφάτιζα : Βλ. Πασχαλιές (696μ.).
Λοφατίστρα : Τοποθεσία στα βόρεια της κορυφής Μακρυπλάγι των Γερανείων προς τη θάλασσα, άγνωστο
που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 156Α/1906.
Λοφίο : Βλ. Κατσουλιέρι (235μ.) Παιανίας.
Λοφίσκος : Λοφίσκος (144μ.) στα όρια των νομών Αττικής και Βοιωτίας στα ΒΔ του Συκαμίνου. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1990). Αναφέρεται Μαλεζόνια στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929), Ζώνια Λόφος στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930), Μαλιζάνια στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936) και Μαλιζάνα στο Φ.Ε.Κ. 692Δ/1998.
Λόφοι Δρακονέρας : Βλ. Καρούμπαλο (243μ.) & Δρακονέρα.
Λόφοι Σωτήρος : Βλ. Τουρκοβούνια Αθηνών.
Λόφος Αγίας Τριάδος : Λοφίσκος (502μ.) στη ΒΑ Αττική και στα δυτικά του οικισμού Μικροχώρι(ον).
Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Λόφος Αγίου Γεωργίου : Λοφίσκος (85μ.) στην Πάχη Μεγάρων με το ομώνυμο εκκλησάκι στην κορυφή,
όπου ίχνη οχύρωσης της ακρόπολης της αρχαίας Νίσαιας. Αναφέρεται από τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894),
στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1990). Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 660Β/1981).
Λόφος Αγίου Γεωργίου : Λοφίσκος (60μ.) στο Κερατσίνι, όπου σήμερα η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου
(παλαιό μοναστήρι) και το ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Πιθανώς εκεί βρισκόταν και το ιερό του
260
Ηρακλέους (Ηράκλειον). Αναφέρεται η τοποθεσία Keratzini στο χάρτη του Leake (1841), το μοναστήρι
Georgios, καθώς και η τοποθεσία Κερατσίνι (Kerasini) στο χάρτη του Kaupert (III, 1882). Αναφέρεται Λόφος
Αγίου Γεωργίου από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906). Έχει χαρακτηριστεί ως τόπος που χρήζει ειδικής
προστασίας (Φ.Ε.Κ. 119Β/1959) και ως ιστορικός τόπος (Φ.Ε.Κ. 221Β/1960).
Λόφος Αγίου Γεωργίου : Βλ. Λυκαβηττός.
Λόφος Αρδηττού : Βλ. Αρδηττός.
Λόφος Ασβεστοκαμήνου : Λόφος (269μ.) ΝΑ της Παλαιάς Φώκαιας και στα βόρεια του λόφου Προφήτης
Ηλίας (356μ.) της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) και στο Φ.Ε.Κ.
314Δ/1990. Αναφέρεται Καστέλλα στα Φ.Ε.Κ. 35/1878, 696Δ/1985 & 278Δ/1993.
Λόφος Βατοκομείου : Βλ. Λόφος Προβατοκομείου (476μ.).
Λόφος Βλύχας : Βλ. Βουνό Βλύχας (100μ.).
Λόφος Καλλέργη : Λόφος στην περιοχή Λεγρενών της Λαυρεωτικής, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 54/1873.
Λόφος Καλογήρου : Λόφος στην περιοχή Συντερίνα της Λαυρεωτικής, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 33/1876.
Λόφος Καραβά ή Βώκου : Βλ. Καραβάς (75μ.) Νικαίας - Πειραιώς.
Λόφος Κολικρέπη : Βλ. Λάππαρη Σπάτων.
Λόφος Κολωνού : Γήλοφος (56μ.) στην Αθήνα. Αναφέρεται (λανθασμένα) Λόφος Κολωνού ή Σκουζέ στο
Φ.Ε.Κ. 360Α/1926. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 219Β/1958).
Λόφος Μαριναίων : Λόφος στην περιοχή της Περαχώρας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
40/1873.
Λόφος Μιχάλη : Βλ. Βουνό Μιχάλη (224μ.) στη Λαυρεωτική.
Λόφος Μπελεγρή : Έτσι αναφέρεται ένας λόφος στο Αιγάλεω στο Φ.Ε.Κ. 174Α/1960. Βλ. Μπελεγρή.
Λόφος Λεβίδη : Λοφίσκος (225μ.) στην Παλλήνη, νότια της λεωφόρου Μαραθώνος. Αναφέρεται η περιοχή
ως Κτήμα Λεβίδου στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010.
Λόφος Μουσών : Βλ. Λόφος Φιλοπάππου (147μ.) στην Αθήνα.
Λόφος Νυμφών : Λοφίσκος (105μ.) στα Δ-ΒΔ της Ακρόπολης, όπου βρίσκεται το Αστεροσκοπείον Αθηνών.
Λόφος Παναγίτσας : Βλ. Οχυρό Ραφήνας.
Λόφος Πετρέζας : Λόφος (165μ.) Β-ΒΑ από τα Σπάτα και ΝΔ από το Πικέρμι, εκεί που είναι σήμερα ο
οικισμός Φοίνικας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927). Η περιοχή Πετρέζα βρίσκεται στα ανατολικά του
λόφου. Αναφέρεται Pyresa στο χάρτη του Kaupert (1904) Πύρεζα στους χάρτες του Βουγιούκα (1906), των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Πύριζα -
Φοίνικας στο Φ.Ε.Κ. 229Δ/2011.
Λόφος Προβατοκομείου : Λόφος (476μ.) στη ΝΑ Πάρνηθα, ΒΔ από τον οικισμό Κρυονέρι. Αναφέρεται ως
Λόφος Βατοκομείου στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και ως
Βατοκομείον στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945), ως Προβατοκομείο και Λόφος Προβατοκομείου στο Φ.Ε.Κ.
34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου), στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010.
Λόφος Σικελίας : Γήλοφος (79μ.) στην Καλλιθέα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 258Α/1939.
Λόφος Σκουζέ : Γήλοφος (56μ.) στην Αθήνα, βόρεια του λόφου Κολωνού (E. Arrigoni, 1970).
Λόφος Στρέφη : Λοφίσκος (163μ.) των Αθηνών στα Β-ΒΔ του Λυκαβηττού. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ.
101Α/1907 & 393Α/1914 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. Αναφέρεται (Strephen) στο χάρτη του Kaupert (IV,
1882) και Στρέφι στο Φ.Ε.Κ. 322Α/1930.
Λόφος Τζιγγαραίων : Λόφος στην περιοχή της Περαχώρας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
40/1873.
Λόφος Φέριζας : Βλ. Φέριζα (201μ.).
Λόφος Φιλοπάππου : Λόφος (147μ.) των Αθηνών, στα ΝΔ της Ακρόπολης. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ.
393Α/1914 & 19Α/1927. Αναφέρεται Μουσείον (Museium), δηλαδή τέμενος των Μουσών, στο χάρτη του
Leake (1841), (Museion) στο χάρτη του Kaupert (Ia, 1881) και από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906). Έχει
αναφερθεί και ως Λόφος Μουσών (από το αρχαίο Μουσείον). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος
(Φ.Ε.Κ. 23Β/1955 & 154Β/1956 & 268Β/1956 & 387Β/1983).
261
Λόφος Φρέκερη : Δίκορφο ύψωμα (224μ.-219μ.) στα δυτικά του οικισμού Τριανταφυλλιά Λαυρεωτικής και
ΝΑ από τον οικισμό Θυμάρι. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) και στο Φ.Ε.Κ. 314Δ/1990.
Αναφέρεται και ως Φρέγκρι.
Λυγάρι : Τοποθεσία (60μ.) στα βόρεια του οικισμού Κουλιδάς του Μαρκοπούλου Μεσογαίας. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Λυγόρι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929)
και Λιγόρι σε αρχαιολογικά κείμενα.
Λυγκοβούνι : Ύψωμα (332μ.) ανατολικά του οικισμού Άνω Σούλι(ον) Μαραθώνα. Αναφέρεται στους νέους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010. Αναφέρεται Λυγγοβούνι στο Φ.Ε.Κ. 1146Δ/1994.
Αναφέρεται Βένιζα στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Λιγκομούνι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Λυγόρι : Βλ. Λυγάρι.
Λυζιμά ρέμα : Ρεματιά στο δυτικό τμήμα του Κιθαιρώνα. Αρχίζει από τα δυτικά του Προφήτη Ηλία και
καταλήγει στον όρμο Αγίου Βασιλείου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Λυκαβηττός : Πολυκόρυφος ονομαστός λόφος της Αθήνας, που αναφέρεται με την αρχαία ονομασία του
(πιθανώς πελασγικής προέλευσης). Οι κορυφές του από ΒΑ προς ΝΔ έχουν ύψ. 248μ., 278μ., 262μ. και
277μ. όπου και το εκκλησάκι Άγιος Γεώργιος. Αναφέρεται Λόφος Αγίου Γεωργίου από τον Αλ. Ραγκαβή
(1888) που πιθανολογεί ότι είναι ο Αγχεσμός των αρχαίων (βλ. Τουρκοβούνια) και σημειώνει ότι λέγεται και
Λυκοβούνι, ενώ κατά τον E. Arrigoni (1970) αναφέρεται ως Λυκοβούνια λόγω λανθασμένης απόδοσης της
ονομασίας Λυκαβηττός κατά την Τουρκοκρατία. Αναφέρεται (Lycabettus) στο χάρτη του Leake (1841),
(Lykabettos), στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882), στο Φ.Ε.Κ. 393Α/1914 και στους χάρτες των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923) και σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
Λύκαινα : Πολυκόρυφο ύψωμα ύψωμα (735μ.) στην ανατολική Πάρνηθα και ανατολικά της κορυφής
Κατσιμίδι. Αναφέρεται Στρογγύλη & Στρογγυλή (Strongili) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893), στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929),
Βορινόν σε χάρτη της Χ.Υ. (1912), Λύκαινα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1974, 1988 & 1991) και του Υπ.
Γεωργίας (1976) και Στρογγυλή Λύκαινα στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Λυκοβούνι : Κορυφή (664μ.) στη Δ-ΝΔ άκρη του Πατέρα, νότια από το Μεγάλο Bαθυxώρι. Αναφέρεται στο
Λυκοβούνι : Ράχη (630μ.) στη Δ-ΝΔ άκρη του Πατέρα που χωρίζει το Μεγάλο Bαθυxώρι από το Μικρό
Βαθυχώρι. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 560Δ/1978 και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Έχει αναφερθεί και ως
Λυκόρραχη.
Λυκοβούνι(α) : Βλ. Λυκαβηττός.
Λυκόβρυση : Η αρχική και μάλλον λανθασμένη ονομασία της πηγής Καμάρα ή Καμάριζα ή Καμαρίτσα της
Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Λυκόβρυση : Περιοχή με μικρές υδαρείς λάκκες βόρεια της Κρισιγιώνας και ΝΔ της Πέτρας Γκαμήλας.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929), σε ορειβατικό άρθρο και στον αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας
Λυκομπούτη : Παραλιακή τοποθεσία στην Αρτέμιδα, στα βόρεια του όρμου της Βραώνας. Αναφέρεται στους
νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Λυκόρραχη : Βλ. Ράχη Λύκου (922μ.) στον Κιθαιρώνα & Λυκοβούνι (630μ.) στον Πατέρα.
Λυκορράχη : Ράχη (427μ.) στην Πεντέλη ανατολικά του οικισμού Ανθούσα. Αναφέρεται στους νέους χάρτες
Λυκόρρεμα : Μεγάλη ρεματιά στην Πεντέλη που αρχίζει από τη Διάβαση της Μπάλας και την κοιλάδα
Καλήσια και καταλήγει, μετά τον παλιό νερόμυλο στο Ντράφι, στο ρέμα Βαλανάρης το οποίο συνεχίζει ως
Μεγάλο Ρέμα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στα Φ.Ε.Κ. 7Δ/1999 & 35Δ/2010.
Λυκόρρεμα : Μικρή ρεματιά στη ΝΑ Πεντέλη, στην περιοχή του Νέου Βουτζά. Αναφέρεται στους χάρτες του
Βουγιούκα (1906), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα -
Λυκόρρεμα : Μικρή ρεματιά στο νότιο Υμηττό, που αρχίζει δυτικά από την τοποθεσία Κρεββάτια και
«καταλήγει» στο Σαρωνικό κόλπο. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993).
Λυκόρρεμα : Μεγάλη ρεματιά στο νότιο Υμηττό, που αρχίζει ανατολικά από την τοποθεσία Κρεββάτια και
καταλήγει στον όρμο της Βάρης. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993).
Λυκόρρεμα : Ρεματιά στην ανατολική πλευρά του Πατέρα, δυτικά των Παλαιοκούντουρων που καταλήγει
στο Μπογάζι ανατολικά από τα Παλαιοχώρι(ον). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
262
Λυκόρνιο : Άλλη ονομασία της κορυφής Όρνιο της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Λυκόρραχη : Ράχη (800μ.-600μ.) στη ΝΑ άκρη της κορυφής Κεραμίδι της Πάρνηθας, μεταξύ του ρέματος
Πλατανάκι και του υψώματος Αχλαδιά (Ντάρδιζα). Είναι η συνέχεια στα ΝΑ της Ράχης Καθίγκαρι. Αναφέρεται
στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994).
Λυκοτούμπανο : Μικρή ράχη (135μ.) στα Α-ΝΑ του Κορωπίου και ανατολικά του Αγίου Γεωργίου.
Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 και σε τοπικό χάρτη (1995).
Λύκου Ίσωμα : Τοποθεσία (240μ.), στα δυτικά της Μαλακάσας και βόρεια του σιδηροδρομικού σταθμού της
Σφενδάλης. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Λυκούριζα : Μεγάλη ρεματιά - κοιλάδα που αρχίζει από την Αγία Τριάδα (60μ.), μεταξύ της Δ-ΝΔ πλευράς
της κορυφής Πανί του Πανείου και του λοφίσκου Ξελαφτάκι που καταλήγει στη θάλασσα βόρεια του
Λαγονησίου. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 33/1878, (Lykurisa), στο χάρτη του Kaupert (1904), στους χάρτες του
Ελευθερουδάκη (1923), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και στα Φ.Ε.Κ. 124Δ/2007 & 248Δ/2011. Αναφέρεται
παραλιακή περιοχή Λυκοφωλιά στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Ένα τμήμα της αναφέρεται ως
αρχαιολογικός χώρος στο Φ.Ε.Κ. 429Β/1966.
Λυμικό ή Λυμικός : Λανθασμένη γραφή του τοπωνυμίου Λημικό(ν) - Λιμικό(ν) - Λοιμικό(ν) στην Πάρνηθα.
Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) αναφέρεται Λυμικό η κορυφή Δένδρα ανατολικά του Αγίου Γεωργίου, ενώ στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) αναφέρεται Λυμικός το ρέμα στα ΝΑ του Αγίου Γεωργίου.
Λύσι : Κορυφή (986μ.), στην ανατολική πλευρά των Γερανείων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988) και
στο Φ.Ε.Κ. 350Δ/2011. Αναφέρεται και ως Λίσι. Η ονομασία πιθανώς από το αρβαν. lise-a = τόπος με δρύες.
Λυσικούνι : Τοποθεσία στην Ανάβυσσο, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 6/1875.
Λυχνοσπηλιά ή Λυχναρότρουπα : Βλ. Πανός σπήλαιο στην Πάρνηθα.
Μαβούνια : Βλ. Μπαχούνια Πάρνηθας.
Μαγκαφούρη ρέμα : Έτσι αναφέρεται το τμήμα του ρέματος Μαυρατζά από τα Μέγαρα μέχρι τη θάλασσα.
Μαγκουλέζα : Λοφίσκος (186μ.) στα Δ-ΝΔ των Άνω Λιοσίων, όπου οι αποθήκες του Ο.Δ.Δ.Υ.. Αναφέρεται
στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1936/1944). Αναφέρεται Μάγουλο
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1994) και ως Μαγουλέζα σε διάφορα κείμενα.
Μαγκούλεζα ή Μαγούλεζα : Βλ. Τούμπα Μαγούλα (800μ.) στον Κιθαιρώνα.
Μαγούλα : Μικρός λοφίσκος (250μ.) στα ΝΑ του οικισμού Βόθων (παλ. ονομ. Καλέντζι). Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010. Σημειώνεται Pyrgos στο χάρτη του Kaupert
(1904). Αναφέρεται Μπούρζι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Μπούρτζι στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930), αλλά ανατολικότερα στο ύψωμα Κοκκίνη.
Μαγούλα : Τοποθεσία (164μ.) στη ΝΔ άκρη των Σπάτων. Αναφέρεται (Magula) στο χάρτη Kaupert (VII,
1884).
Μαγούλα : Τοποθεσία (121μ.) Β-ΒΔ του Ασπροπύργου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1993).
Μαγούλα : Τοποθεσία στο ακρωτήριο Τζελέπι στα βόρεια του Καλάμου. Αναφέρεται στο χάρτη των
Μαγούλα Χανίων : Η κορυφή (299μ.) του λόφου Μικρό Κοτρώνι Αφιδνών (υπήρχαν χάνια στην περιοχή).
Μαγούλεζα ή Μαγκούλεζα : Βλ. Τούμπα Μαγούλα (800μ.) στον Κιθαιρώνα.
Μαγουλέζα & Μάγουλο : Βλ. Μαγκουλέζα (186μ.).
Μαδαρός : Ύψωμα στα Β-ΒΑ της Πύλης Δερβενοχωρίων και στα βόρεια του υψώματος Πασχαλιές
(Λιοφάτεζα). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1988). Αναφέρεται Καλκασίνι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936/1944). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μαδερό : Τοποθεσία (100μ.) στα Δ-ΒΔ του Συκαμίνου Ωρωπού. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 108Δ/1990.
Μάδι : Βλ. Μάλι Μάδι (211μ.).
Μαζαραίϊκα : Περιοχή - μικρή πεδιάδα, με πηγάδι και πηγή, στη ΒΔ Πάρνηθα σε μέσο ύψ. 470μ. Η
ονομασία προέρχεται από την αρβανίτικη φάρα των Μαζαρακαίων που ήρθαν στην περιοχή το 14ο αι. Στην
περιοχή υπήρχε (1835-1844) ο οικισμός Μαζαράκι ή Μαζαρέκα. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας. Αναφέρεται
Μαζαράκι στο χάρτη της Χ.Υ.Σ. (1923), Μαζαρέκα στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1948), Μαζαρέϊκα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και
Μαζαραίϊκα στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ.
26Β/1993 & 203Β/1993).
263
Μαζαρέϊκα : Περιοχή στα ΝΑ των Σπάτων. Αναφέρεται (Mazareika) στο χάρτη του Kaupert (1904) και
στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Μακαρία Πηγή : Έτσι αναφέρεται, με την αρχαία ονομασία της, στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887) η
μεγάλη πηγή στα ΒΔ του έλους Σχινιά στο Κάτω Σούλι Μαραθώνα. Αναφέρεται Μάτι στο χάρτη του Σαρρή
(1930). Αναφέρεται και ως Μεγάλο Μάτι.
Μακρόλοφος : Λόφος (520μ.) στη δυτική πλευρά της Πεντέλης και δυτικά του δρόμου Νέας Πεντέλης -
Πολιτείας. Αναφέρεται Τσούμπα Γκλιάτα στο χάρτη του Σαρρή (1930).
Μακρόν Όρος : Κορυφή (849μ.) στη βόρεια περιοχή του Πατέρα. Αναφέρεται στους χάρτες του
Σαρρή/Σιδέρη (1930), της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983). Στο Μακρόν Όρος
υπάρχει και ένα μεγάλο βάραθρο 90μ. (Α.Σ.Μ. 8502).
Μακροχώραφο : Βλ. Μακρυχώραφο στην Πάρνηθα.
Μακρύ Λιθάρι : Βραχώδης ράχη (296μ.) στα ΝΑ του οικισμού Άνω Σούλι(ον) Μαραθώνα. Αναφέρεται στο
Μακρύ Χωράφι : Τοποθεσία (550μ.) στα ΒΔ της Ράχης Λουκά στην Πάρνηθα και στα ΒΑ του Αγίου
Δημητρίου. Αναφέρεται στο χάρτη του Φ.Ε.Κ. 26Δ/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μακρυά Πεύκα : Λοφίσκος (147μ.) στην περιοχή Κίτσι Κορωπίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1993). Αναφέρεται Βιγκλιέτι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927), πιθανώς από το αρβ. Βγκενίτε Γκλιέτε
(μακρυά πεύκα). Αναφέρεται Βένι Γκλιάτη στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) ή ο λοφίσκος αυτός ή η
κορυφή Ρέθι (158μ.) νοτιότερα. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος με τα Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 &
646Β/1994.
Μακρυά Ράχη : Ράχη (880μ.) στη βόρεια πλευρά των Γερανείων, στη δυτική απόληξη της κορυφής Τρεις
Πόρτες. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μακρυά Ράχη : Τοποθεσία (353μ.) βόρεια των Ερυθρών. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 &
1989).
Μακρυγόας : Παραλιακή τοποθεσία στην Α-ΝΑ άκρη της λίμνης Βουλιαγμένη Περαχώρας. Αναφέρεται στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Τοπική ονομασία Μακρυλόϊ. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μακρυλάκκα : Ονομασία που είχε αναφερθεί παλαιότερα για τη λάκκα στα ΒΔ του Αγίου Πέτρου στη Μόλα
της Πάρνηθας.
Μακρυλόϊ : Βλ. Μακρυγόας.
Μακρυμπούρι : Μικρή ρεματιά και πηγή στα ΒΑ του βουνού Διονυσοβούνι που καταλήγει στο ρέμα
Κιμπιτούγιος. Αναφέρεται Μακρύ Μπούρι/Μπουρί (Makri Buri) στους χάρτες του Kaupert (XIX, 1889) και της
Γ.Υ.Σ. (1928), ως Μακρυμπόρι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και ως περιοχή Μακρυμπούρια &
Μακρυμπούργια στα Φ.Ε.Κ. 3Δ/1987 & 1194Δ/1992.
Μακρυπλάγι : Η ψηλότερη κορυφή - ράχη των Γερανείων, ύψ. 1.369μ. - 1.350μ., στα όρια των Ν. Αττικής
και Κορινθίας. Αναφέρεται από τον C. Bursian (1862) και τον Ad. Markovits (1929), καθώς και στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1988).
Μακρυχώραφο : Ονομασία της λάκκας βόρεια της κορυφής Κατσιμίδι, μετά το Χάραδρο σε ύψ. 570μ.-600μ.
Αναφέρεται Μακροχώραφο (Makrochorapho) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1928) και Μακρυχώραφο στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Μάλα : Βλ. Μάλια Αέρα στην Πάρνηθα.
Μάλα Διόνυσος : Βλ. Διονυσοβούνι (651μ.) βόρεια της Πεντέλης.
Μάλα Κοκορέτσι : Βλ. Αγριοφυστικιά Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Μαλαβούτι ή Μαλβούτι : Βλ. Μαλμπούτι (183μ.) Παλαιάς Φώκαιας.
Μαλαγάρι : Περιοχή, μέσου ύψους 300μ., στα βόρεια της Περαχώρας, όπου και η Μονή Αγίου Νικολάου
(Φ.Ε.Κ. 262Α/1912). Τοπική ονομασία. Αναφέρεται Μελαγήρι στο Φ.Ε.Κ. 40/1873. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μαλαζάκι : Τοποθεσία (50μ.) μεταξύ Περάματος και Νέου Ικονίου στη νότια πλευρά του υψώματος
Τρίκορφο του Αιγάλεω. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1991 & 1993).
Μαλαζέζε : Βλ. Μαύρο Βουνό (480μ.) στον Πατέρα.
Μάλε Μέσι : Έτσι αναφέρεται (Γ.Υ.Σ. 1936) η κορυφή Κάστρο (418μ.) της Πάρνηθας.
Μάλε Νικόλα : Βλ. Βουνό Αγίου Νικολάου (636μ.) στην Πάρνηθα.
Μάλε Σέλκι : Βλ. Τεροκορυφή (374μ.).
264
Μάλε Σιμίτρι : Βλ. Άγιος Δημήτριος (356μ.) στο Άνω Σούλι Μαραθώνος.
Μάλεζα : Κορυφή (845μ.) στα ΒΔ της κοιλάδας Σαλονίκι της Πάρνηθας. Αναφέρονται δύο τοποθεσίες
Μάλιζα και χωράφι Λάλα στο Φ.Ε.Κ. 135Α/1906, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται Μάλεζα στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1936/1944) και του Δασαρχείου (1967),
καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 104Α/1968. Άλλη ονομασία Αραλάλα, που σημαίνει στ’ αρβαν. χωράφι του Λάλα. Σε
χάρτη του Ε.Ο.Σ. Αχαρνών (1985) αναφέρεται Λάλα. Στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1992) αναφέρεται Μύτη.
Μαλεζέζε : Βλ. Μαύρο Βουνό (480μ.) στον Πατέρα.
Μάλεζι ή Μάλιζι : Βλ. Μαυροβούνι (335μ.), Μαυροκορυφή (220μ.) και Μαυροκορυφή (215μ.). Προέρχεται
από το αρβαν. maΙesί = ορεινή περιοχή ή μαύρη κορυφή.
Μαλεζόνι : Βλ. Λοφίσκος (144μ.) Συκαμίνου.
Μάλεμα : Μικρή ράχη (688μ.) στη δυτική Πάρνηθα, βόρεια του δρόμου Φυλής - Δερβενοχωρίων και στα
δυτικά του Μουγκουλτού. Αναφέρεται στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Αναφέρεται Μαλεμά
στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930), Γκόσντια στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και Κορυφούλα στους χάρτες της
Μαλέξη ή Μαλέξι : Μικρός λοφίσκος (151μ.) στα ανατολικά της Παναγίας Μερέντας και στα νότια της Μονής
Αγίας Άννης (παλ. εκκλησάκι Αγίου Αθανασίου), στους δυτικούς πρόποδες του βουνού Χαρβάτι. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Μαλέξι στο Φ.Ε.Κ. 121Δ/2003. Βλ. & Μαλιβένι.
Μαληολιόπα : Βλ. Γελαδοκορυφή (723μ.) στη Β-ΒΑ Πάρνηθα.
Μάλι Αέρας ή Μαληαέρας : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και στο χάρτη του Ε.Δ. του Υπ. Γεωργίας η κορυφή Αέρας της Πάρνηθας.
Μάλι Βγκέθι ή Μάλια Βγιέθι : Λοφίσκος (137μ.) στα ανατολικά της περιοχής Δασκαλειό (152μ.) Κερατέας
και βόρεια του Τουρκολίμανου που καταλήγει στο ακρωτήριο Καρατζή. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 522Δ/1993 &
237Δ/2007 & 205Δ/2012.
Μάλι Γκέρι : Παλαιότερη ονομασία της κορυφής Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας. Ονομασία από το αρβαν. maIi
ή malje gjere = πλατειά κορυφή. Αναφέρεται Μαλιγέρι στο Ημερολόγιο Ο.Σ. (1926), Μαληγέρι στο χάρτη του
Σαρρή (1928), Μαλήγκερι & Βαρδιβούνι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) και Βαρδιβούνι (Μαληγκέρη) στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 αναφέρεται Μάλι Γκέρι (Άλογο).
Μάλι Ζέζα : Βλ. Αγκαθιές (513μ.) Οινόης.
Μάλι Ζόνια ή Μάλια Ζόνια(Ζώνα) ή Μαλιζόνα : Βλ. Κορυφή Κυράς στην Πάρνηθα.
Μάλι Ζώτη : Κορυφή στην περιοχή του Δήμου Αχαρνών, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
218Α/1898.
Μάλι Κουσάρι : Βλ. Λημέρια (614μ.) στην Πάστρα.
Μάλι Μάδι : Λοφίσκος (211μ.) στην περιοχή Μόκριζα (Μυλόπετρα), στη ΝΑ προέκταση της κορυφής
Κερατοβούνι του Πανείου. Τοπική ονομασία. Αναφέρεται Μάδι στα Φ.Ε.Κ. 18/1874 & 16Β/1951.
Μάλι Μαθ ή Μάλι Μάθι : Βλ. Μεγάλη Κορυφή (264μ.).
Μάλι Μέση : Βλ. Μεσοβούνι (862μ.) Πάρνηθας.
Μάλι Σέλκι ή Μάλι Σιέλκι : Βλ. Τεροκορυφή (374μ.).
Μάλι Τιέρι : Ονομασία (Mali tyeri) που αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) για την κορυφή
(875μ.) στα ΝΑ του Βουνού Φυλής, όπου παλιό παρατηρητήριο πυρκαγιών (πυροφυλάκιο).
Μάλια Αέρα ή Μαλιαέρα : Κορυφή (371μ.) στην Πάρνηθα ΝΑ του οικισμού Αυλώνα. Αναφέρεται Μάλια Έρα
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την αναφέρει Βουναλάκι. Αναφέρεται Μάλα
στο Φ.Ε.Κ. 104Α/1968 και Μαλισέρι στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Μάλια Βγιέθι : Βλ. Μάλι Βγκέθι (137μ.).
Μάλια Βους : Έτσι αναφέρεται (Malia Vous) σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.) το Χαρβάτι.
Μάλια Γκλιάτι : Βλ. Χελώνα (304μ.) στο Πάνειο.
Μάλια Γκλιάτσα : Λοφίσκος (602μ.) ΝΑ των Βιλίων, μεταξύ του Πατέρα και του Κιθαιρώνα. Αναφέρεται
Μάλια Γκλάτσα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Μάλλια Γκλιάτσα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936). Πιο σωστή ονομασία Μάλια Γκλιάτα. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται Κορφή.
Μάλια Γκράβισα : Βλ. Σπηλιοκορφή (494μ.) στη Μαυρηνόρα (646μ.).
Μάλια Διονύσου : Βλ. Διονυσοβούνι (651μ.).
Μάλια Ζέζα : Βλ. Μαύρο Βουνό (480μ.) στον Πατέρα.
265
Μάλια Ζόνια ή Μάλια Ζώνα ή Μάλι Ζόνια ή Μαλιζόνα : Βλ. Κορυφή Κυράς στην Πάρνηθα.
Μάλια Κοτζιά : Βλ. Ραχούλα (686μ.) του υψώματος Πασχαλιές.
Μάλια Κούκες : Βλ. Κοκκινοκορυφές (221μ.).
Μάλια Κούκι : Βλ. Κοκκινοκορυφή (236μ.) Κερατέας.
Μάλια Κούκια : Βλ. Κοκκινοκορυφή (376μ.).
Μάλια Κουσάρι : Βλ. Λημέρια (614μ.) στην Πάστρα.
Μάλια Κουσάρι : Λόφος (448μ.) στη νότια πλευρά του βαθυπέδου της Οινόης και στην Α-ΒΑ απόληξη του
Πατέρα. Είναι η ράχη στα ανατολικά της τοποθεσίας Καραούλι στον οικισμό Θέα. Αναφέρεται Κιάφα Ληστών
στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Μάλια Κουσάρι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989) αναφέρεται Κορυφή.
Μάλια Λιόπα : Βλ. Γελαδοκορυφή στη ΝΔ Πάρνηθα.
Μάλια Λιόση ή Μάλια Λιόσι : Μικρή κορυφή (566μ.), μεταξύ των κορυφών Αχλαδιά (Ντάρδιζα) και
Λυκόρραχη της Πάρνηθας, ανατολικά από τη Μονή Ντάρδιζας. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929).
Μάλια Μουλούθι / Μουλίθι : Παλαιότερες ονομασίες για την κορυφή Μηλιές (708μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα που
αναφέρεται Μάλια Μουλούθι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και Μάλια Μουλίθι στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969.
Μάλια Μπάρδη : Βλ. Ασπροβούνι στη ΝΔ Πάρνηθα.
Μάλια Μπλάσι : Βλ. Μηλιές (708μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα.
Μάλια Μπλέτα : Λόφος (421μ.) ΒΔ της Μάνδρας, πάνω ακριβώς (νότια) από τον οικισμό Άγιο Χαράλαμπο
(Βιλαρί το 1835). Αναφέρεται στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923)
και της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται Μεγάλο Βουνό Βιλαρί (Megalo Vuno Vilari) στο χάρτη του Kaupert (XXVI,
1894), Μάλια Μάστι (λανθασμένα) στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Μελισσοβούνι στο
χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται Κορυφούλα. Ονομασία από το
αρβαν. mal-i = βουνό malia = κορυφή και blete / bleteze = μελισσών (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Μάλια Πλιάκου : Κορυφή (842μ.) στην ανατολική περιοχή του Πατέρα, Δ-ΝΔ από τα Παλαιοκούντουρα και
βόρεια της κοιλάδας Μυρρίνι. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 357Δ/1982 ως Μάλια & Πλιάκου. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989) αναφέρεται Παλαιά Κορυφή. Σημαίνει Κορυφή του Γέρου. Αναφέρεται Γέρο Πάλλη σε παλιά
ορειβατικά κείμενα. Βλ. & Πόλη ή Πάλλη (681μ.).
Μάλια Ρομπόσας : Βλ. Πευκιάς (686μ.) Πύλης Δερβενοχωρίων.
Μάλια Ρούδι : Βλ. Αετός (774μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα.
Μάλια Σιέλκι : Βλ. Τεροκορυφή (374μ.).
Μάλια Σίλκι : Βλ. Ομάλια (663μ.).
Μάλια Σούμπασι : Βλ. Μεγάλο Σούμπασι Πάρνηθας.
Μάλια Στέκα ή Μαλιαστέκα : Βλ. Κουρούνα (199μ.).
Μάλια Φράσα/Φράσι : Βλ. Φράσι (905μ.) στα Γεράνεια.
Μάλια Φυλής : Άλλη ονομασία του Βουνού Φυλής στην Πάρνηθα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929).
Μάλια Ψάθα : Ράχη (560μ.-470μ.) στη ΒΔ πλευρά του Πατέρα, μεταξύ της ράχης Πέτρα Κοράκου και της
χερσονήσου Μύτικας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988) αναφέρεται
Κορυφή.
Μαλιαβίζα : Λόφος στη Λαυρεωτική, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 17/1874.
Μαλιαγκορίτσα : Βλ. Αχλαδοκορυφή (973μ.) στον Πατέρα.
Μαλιαμίνι : Βλ. Μύτικας (525μ.) στην Πάρνηθα.
Μαλιαστέκα ή Μάλια Στέκα : Βλ. Κουρούνα (199μ.).
Μαλιβένι : Έτσι αναφέρεται ένα αντέρεισμα της Ράχης Μαλιβένιζα του βουνού Χαρβάτι, στα ανατολικά της
Μονής της Αγίας Άννης (παλ. εκκλησάκι Αγίου Αθανασίου). Αναφέρεται από τον Θεοδώρου (1997), καθώς
Μαλιβένιζα : Μεγάλη ράχη (257μ.) στη βόρεια απόληξη του βουνού Χαρβάτι, πάνω (δυτικά) του Πόρτο
Ράφτη και στα ΝΑ του οικισμού Κουλιδάς. Αναφέρεται Μαλιβάντζα στο Φ.Ε.Κ. 62/1878, (Malivenisa) στους
χάρτες του Kaupert (XI, 1885 & XIII, 1886), του Βουγιούκα (1906), του Ελευθερουδάκη (1923) και των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Κορυφές στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
266
Αναφέρεται Μαλιβένια στο Φ.Ε.Κ. 121Δ/2003. Οι ονομασίες αυτές στ' αρβαν. σημαίνουν βουνό των κέδρων
(maIivenja) και βουνό του κέδρου (maIivenjeza). Αναφέρεται και ως Κεδροβούνι.
Μαλιεζέζε : Βλ. Μαύρο Βουνό (480μ.) στον Πατέρα.
Μάλιεζι ή Μάλιεσι : Βλ. Μαυροβούνι (770μ.) στον Πατέρα.
Μάλιζα : Βλ. Μύτικας (340μ.) μεταξύ Μαλακάσας και Αυλώνας.
Μαλιζάνα ή Μαλιζάνια : Βλ. Λοφίσκος (144μ.) Συκαμίνου.
Μαλιζέζα : Μικρή κορυφή (371μ.) στη Β-ΒΔ Πάρνηθα βόρεια από το πηγάδι Παπά. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
336Δ/2007, ενώ οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) την αναφέρουν Κορυφούλα.
Μάλιζι : Βλ. Μαυροβούνι (405μ.) & Μαύρο Βουνό (401μ.) στο Μαυροβούνι Βαρνάβα.
Μάλιζι ή Μάλεζι : Βλ. Μαυροβούνι (335μ.) & Μαυροκορυφή (220μ.) & Μαυροκορυφή (215μ.).
Μαλιζόνα ή Μάλι Ζόνια ή Μάλια Ζόνια(Ζώνα) : Βλ. Κορυφή Κυράς στην Πάρνηθα.
Μαλιμπούτι : Βλ. Ασφακερή (183μ.) Παλαιάς Φώκαιας.
Μαλιξέλκι : Βλ. Τεροκορυφή (374μ.).
Μαλιολόπα : Ονομασία που αναφέρει ο χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1936) για τη Γελαδοκορυφή στη Β-ΒΑ Πάρνηθα.
Μαλισέρι : Έτσι αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 η κορυφή Μάλια Αέρα (371μ.) στην Πάρνηθα.
Μάλλια ..... : Βλ. Μάλια .....
Μαλλιαρά : Βλ. Λεστόρι (1.000μ.) στον Κιθαιρώνα.
Μαλμπούτι : Βλ. Ασφακερή (183μ.) Παλαιάς Φώκαιας.
Μάνδρα Γριάς : Περιοχή, μέσου ύψ. 120μ., στα βόρεια της κοιλάδας Αυλώνα του Βρανά, στους ΒΔ
πρόποδες του λόφου Κοτρώνι του Μαραθώνα, όπου υπήρχε το αγρόκτημα του Ηρώδη του Αττικού (2ος αι.).
Παλαιότερα υπήρχαν λίγα ερείπια του περιβόλου. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ.
866Β/1977 & 235Β/1992), ιστορικός τόπος και τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 366Β/1980).
Αναφέρεται (Mandra tis graeas) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), Μανδρί Γρηάς στους χάρτες των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Γριά στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988
& 1991). Αναφέρεται Κονάκι Γρηάς το υψομετρικό 133μ. στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Μάνδρα Διάκου : Παραλιακή τοποθεσία στην παραλία της Λούτσας, ΝΔ από την Αλυκή. Αναφέρεται στους
χάρτες του Kaupert (X, 1885) και της Γ.Υ.Σ. (1927).
Μάνδρα Διάκου : Περιοχή (40μ.) στα νότια του Οχυρού της Ραφήνας προς τη Λούτσα. Αναφέρεται στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927). Αναφέρεται Μάνδρες Διάκου στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989).
Μάνδρα Πετρόγιαννου : Βλ. Μελίσσια Ασπροπύργου.
Μανδράκι : Βλ. Καμαράκι Μαρκοπούλου Ωρωπού.
Μανδριά : Μικρή ράχη (339μ.) στα ΝΔ του οικισμού Κλειδί(ον). Αναφέρεται (λανθασμένα Μανοριά) στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Προηγούμενη ονομασία Γκομονάκι που αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936/1944) και στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969, όπου και η μετονομασία. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μανούσου ρέμα : Μικρό ρέμα που αρχίζει από το λόφο Κουμαροδιάσελ(λ)ο και καταλήγει στο ρέμα Αρί στα
ΒΑ της Αναβύσσου. Αναφέρεται (Manussu Reuma) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1882) και στο χάρτη του
Μανούτσο : Περιοχή, μέσου ύψ. 100μ., στα ανατολικά του λόφου Χάρβαλο (211μ.) στη Λαυρεωτική. Τοπική
ονομασία (Αντωνίου - 1991) που αναφέρεται και στα Φ.Ε.Κ. 880Δ/2004 & 544Δ/2010. Αναφέρεται Μανούσο
στο Φ.Ε.Κ. 30/1871 και Μανούτσο - οικισμός Γαλήνη στα Φ.Ε.Κ. 500Δ/1995 & 26Δ/2011.
Μάντζι : Περιοχή (300μ.) στη νότια πλευρά του Κιθαιρώνα, μεταξύ των ρεμάτων Σοχά και Μάτζη.
Αναφέρεται σε χάρτη του 1944 (512 Pal. Fd. Survey Coy.).
Μαούνια : Βλ. Μαχούνια ή Μπαχούνια.
Μαραθών : Μεγάλη περιοχή στην ανατολική Αττική. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ.
265Β/1957 & 866Β/1977) και ιστορικός τόπος (Φ.Ε.Κ. 366Β/1980). Η αρχαία ονομασία Μαραθών πιθανώς
σημαίνει τόπος με πολλά μάραθα (μικρά αρωματικά φυτά). Αναφέρεται και ως οικισμός από το 1835.
Μαραθώνος ακρωτήριο : Έτσι αναφέρεται ή άκρη της μικροχερσονήσου Μύτικας ή Κυνοσούρα στον όρμο
του Μαραθώνος στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1989 & 1993).
Στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887) αναφέρεται ακρωτήριο Μαραθώνος ή Στόμι, όπως και στους χάρτες του
267
Μάρεζα ή Μάριζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 220μ., στην Παλλήνη και στα νότια του λόφου Κάτω Βίγλα
Πεντέλης. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010. Αναφέρεται Μάριζα στο Φ.Ε.Κ. 69Δ/1994.
Μάρεζα ή Μάριζα : Βλ. Κουμαροδιάσελ(λ)ο (217μ.).
Μάριζας ρέμα : Μικρό ρέμα που αρχίζει από το λόφο Κουμαροδιάσελ(λ)ο και καταλήγει στο ρέμα Αρί στα
ΒΑ της Αναβύσσου. Αναφέρεται (Marisas Reuma) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1882).
Μαρίκες : Παραλιακή τοποθεσία στα Ν-ΝΑ της Ραφήνας (Φ.Ε.Κ. 399Δ/2012).
Μαρίστα : Περιοχή, μέσου ύψ. 850μ., στη νότια πλευρά της Παλιοβούνας Γερανείων, στα ΒΑ της Μονής
Οσίου Παταπίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μαρίστα : Περιοχή με πηγάδι στην Πάρνηθα, σε ύψ. 720μ., βόρεια της κορυφής Άρμα. Ονομασία από το
αρβαν. mare, mareja = κουμαριά, κουμαριές και marista = τόπος γεμάτος κουμαριές (Σαρρής, 1928 &
Φουρίκης, 1929). Αναφέρεται στους χάρτες του Σαρρή (1928) και της Γ.Υ.Σ. (1929).
Μαρκάτι : Βλ. Μερκάτι Λαυρεωτικής.
Μαρκέλλου : Περιοχή, μέσου ύψ. 50μ., στα βόρεια του βουνού Όλυμπος και στα ΒΑ του λοφίσκου Θέρμη.
Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 33/1878 & 62/1878 (ως οικία Μαρκέλλου), στους χάρτες των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) και στα Φ.Ε.Κ. 1070Β/1995 & 699Β/1998.
Μάρμαρα : Τοποθεσία (300μ.) δυτικά των Μεγάρων και στη ΒΑ άκρη του υψώματος Καβαλλάρης των
Γερανείων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990). Ίχνη από αρχαίο οικισμό και ιερό (Διός Αφεσίου;).
Μαρούγκα : Τοποθεσία (80μ.) στη ΝΑ άκρη των Γερανείων, βόρεια της Κινέτας. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ.
73Δ/1989 & 53Δ/2011. Αναφέρεται (λανθασμένα) Μαρούλα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Μαρσόρι : Ύψωμα (611μ.) στη βόρεια πλευρά της Πάστρας, μεταξύ του Κακορέματος και του Βαθυρέματος.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται Τούρλιζα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και Υψώματα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μάσκαρη : Κορυφή (804μ.) στη δυτική Πάρνηθα. Αναφέρεται Μάσκα (Maska) στο χάρτη του Kaupert (XXIV,
1894) η λάκκα στα ΝΔ της κορυφής. Στους χάρτες του Σαρρή (1928) και της Γ.Υ.Σ. (1928) η λάκκα
αναφέρεται Χωράφια Μάσκαρη. Αναφέρεται (λανθασμένα) Νάσκαρη σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και στα
Φ.Ε.Κ. 319Α/1952 & 265Α/1957. Οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) την αναφέρουν (λανθασμένα) Λάσκαρη.
Αναφέρεται Μάσκαρι στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Μάσκαρη ή Μάσκαρι : Κορυφή (758μ.) στη ΒΑ πλευρά του Πατέρα. Αναφέρεται Μάσκαρη στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936) και στο Φ.Ε.Κ. 265Α/1957. Αναφέρεται Μάσκαρι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Μάσκαρι : Βλ. Κάτω Μάσκαρι (554μ.) στον Πατέρα.
Μαστριγκός : Βλ. Βέρδα (480μ.) στον Πατέρα.
Ματάλα : Βλ. Μυτούλα (100μ.).
Μάτζη ρέμα : Ρέμα που αρχίζει ανατολικά της κορυφής Μπαχαντούρη του Κιθαιρώνα και καταλήγει στον
όρμο Αιγοσθένων (Πόρτο Γερμενό). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Βλ. & Μάντζι.
Ματριγκού : Τοποθεσία (210μ.) στην Παλλήνη, στα νότια του λόφου Κάτω Βίγλα (Βίγλα Κλεφτών).
Αναφέρεται (Matringu) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923). Αναφέρεται
Ματριγγό στο Φ.Ε.Κ. 1245Δ/1993. Αρχαιλογικά ευρήματα.
Μάτσι : Πηγάδι, σε ύψ. 570μ., μεταξύ των κορυφών Ντάρδιζα και Λυκόρραχη, στη νότια πλευρά της
Πάρνηθας, απέναντι από τη Μονή Γενεσίου Θεοτόκου.
Μαύρα Βουνά : Λοφοσειρά, ύψ. 396μ., στη Β-ΒΑ Αττική μεταξύ της ρεματιάς της Μαυροσουβάλας στα
ανατολικά, του ρέματος Βυρού στα νότια και του ποταμού Ασωπού στα δυτικά. Στα βόρεια καταλήγει στον
κάμπο του Ωρωπού. Αναφέρεται Μαυρόβουνο στο Φ.Ε.Κ. 20/1872. Η ονομασία Μαύρα Βουνά (Mavra Vuna)
αναφέρεται στους χάρτες του Kaupert (1904) και του Ελευθερουδάκη (1923), ενώ ο χάρτης του
Σαρρή/Σιδέρη (1930) την αναφέρει Μαύρο Βουνό. Οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 & 1991) την έχουν
ανώνυμη. Έχει χαρακτηριστεί τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 300Β/1980).
Μαυρατζά(ς) ρέμα : Περιοχή και ρεματιά στην ανατολική πλευρά των Γερανείων. Αρχίζει από την περιοχή
Τουμπανιάρη και καταλήγει στον κόλπο των Μεγάρων, δυτικά της Πάχης. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 22/1874 &
209Α/1921 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1988 & 1989). Αναφέρεται και ως Τριποδίσκου ρέμα.
Μαυρατζάς : Ράχη (372μ.-280μ.) πάνω (βόρεια) από τη Μονή Αγίου Ιεροθέου, Δ-ΒΔ των Μεγάρων.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989) και στο Φ.Ε.Κ. 463Δ/2010.
Μαύρη : Κορυφή (985μ.) βόρεια από το Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας και νότια της Ντράσιζας. Αναφέρεται
στον αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936). Αναφέρεται Ξυλόζεζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
268
(1929) και Ξυλοζέζα σε ορειβατικό άρθρο (1936). Αναφέρεται Ρόγα σε χάρτη του Δασαρχείου (1967) και σε
χάρτη του Ε.Δ. του Υπ. Γεωργίας (1976). Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την έχει ανώνυμη.
Μαυρηνόρα : Μικρό βουνό, ύψ. 646μ., ανατολικά της Μαλακάσας και στη ΒΑ προέκταση της Πάρνηθας από
την οποία χωρίζεται με την εθνική οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης. Αναφέρεται στους χάρτες του Σαρρή (1928)
και του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Mavronoro στο χάρτη
του Kaupert (1904), Μαυρονόρος στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Μαυρηνώρα στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945), στο χάρτη του Μπίρη (1954) και στους
χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και Μαυρινόρα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1978).
Μαυρηνόρα : Βλ. Μαυροβούνι (405μ.) & Μεγάλη Μαυρηνόρα και Μικρά Μαυρηνόρα Πεντέλης.
Μαυρηνόρα & Μαυρηνόρας ρέμα : Βλ. Μαύρη Ώρα και Μαύρης Ώρας ρέμα.
Μαυρηνώρα : Βλ. Μαυρηνόρα (646μ.) Μαλακάσας, Μεγάλη Μαυρηνόρα (783μ.) Πεντέλης και Μαυροβούνι
(405μ.).
Μαύρη Πέτρα : Κορυφή (877μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 &
1992). Αναφέρεται Γκούριτζα (Guritza) στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894), Γκορίτζα στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923), Γορίτσα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), Κουρίτζα στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929), Γκούριζι στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944 & 1948),
Γκούρεζα στο Φ.Ε.Κ. 223Β/1955 και Γκούριζα στο Φ.Ε.Κ. 265Α/1957. Προέρχεται από το αρβαν. guri-i-zi
που σημαίνει μαύρη πέτρα.
Μαύρη Ώρα : Περιοχή (50μ.) στα ΒΑ του Ασπροπύργου. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 30Δ/2010. Αναφέρεται Μαυρηνόρα στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1994).
Μαύρης Ώρας ρέμα : Ρεματιά που αρχίζει από τα Ν-ΝΔ του υψώματος Πλάτωμα της ΝΔ Πάρνηθας, περνά
από την περιοχή Μαύρη Ώρα στα ΒΑ του Ασπροπύργου και καταλήγει στο ρέμα της Γιαννούλας. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1936/1944). Αναφέρεται Ρεματάκι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1994).
Μαύρο Βουνό : Βλ. Μαυροβούνι (774μ.), Μαύρα Βουνά (396μ.) και Μικρό Βουνό (262μ.).
Μαύρο Βουνό : Λόφος (480μ.) στη ΝΑ άκρη του Πατέρα και Δ-ΝΔ της Μάνδρας. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Μαλαζέζε (Malaseze) στο χάρτη του Kaupert (XXVI, 1894), Μαλιεζέζε (Maliesese)
στο χάρτη του Kaupert (1904), Μαυροβούνι (Μαλιζέζα) στο χάρτη της Χ.Υ. (1908), Μαυροβούνι στους
χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1936), Μαλιζέζε στο
χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Μαλεζέζε στο Φ.Ε.Κ. 87Α/1925 και Μάλια Ζέζα στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929). Στη ράχη (360μ.) της κορυφής βρίσκεται η Μονή Υπεραγίας Θεοτόκου Γοργοεπηκόου.
Μαύρο Βουνό : Ύψωμα (401μ.) Β-ΒΑ του Γραμματικού και ΝΑ της ψηλής κορυφής του Μαυροβουνιού
Βαρνάβα. Αναφέρεται στο χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991) και στα Φ.Ε.Κ. 176Α/2003 & 390Δ/2010.
Αναφέρεται Μάλιζι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Μαύρο Βουνό : Λοφίσκος (396μ.) στη δυτική πλευρά του Πατέρα και στα ΝΑ του οικισμού Άνω
Αλεποχώρι(ον). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται Λούμπη στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936)
και Λούμπα σε χάρτη του 1944 (512 Pal. Fd. Survey Coy.) και στο Φ.Ε.Κ. 560Δ/1978. Αναφέρεται Λούμπα
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988) ο μικρός οικισμός (από το 1991) στα βόρεια του λοφίσκου.
Μαύρο Δήλεσι : Βλ. Μαυροδήλεσι.
Μαύρο Λιθάρι : Μικρή κορυφή (545μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα και στα ΝΔ της κορυφής Δάφνα. Αναφέρεται Mavro
Lithari στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) και σε χάρτη της Χ.Υ. (1908). Παλιά τοπική ονομασία Γκούρι.
Μαύρο Λιθάρι : Κορυφή (181μ.) στα Β-ΒΔ του Σουνίου. Αποτελεί τη νότια απόληξη του λόφου Βίγλα.
Αναφέρεται (Pic Mavro Lithari) στο χάρτη του Kaupert (XV, 1886), (Mavrolithari) στο χάρτη του Kaupert
(1904), από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και του
Μαύρο Λιθάρι : Περιοχή, μέσου ύψ. 40μ., στον οικισμό Άγιος Νικόλαος Αναβύσσου, μεταξύ του λόφου
Μύτικας και της θάλασσας. Αναφέρεται (Mavro Lithari) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887), στους χάρτες του
Βουγιούκα (1906) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.),
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) και στα Φ.Ε.Κ. 117Δ/1972 & 421Δ/2011.
Μαύρο ρεύμα : Έτσι αναφέρεται (Mavro reuma) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) το ρέμα που έρχεται από
τη νότια πλευρά της κορυφής Ξεροβούνι της Πάρνηθας μέχρι την πηγή Κιθάρα.
Μαύρο ρεύμα : Έτσι αναφέρεται το ρέμα Αγίας Τριάδας της Πάρνηθας στο Φ.Ε.Κ. 211Α/1917.
269
Μαύρο Σπιθάρι : Δίκορφο ύψωμα (398μ. - 366μ.) στη ΝΔ άκρη του Κιθαιρώνα, μεταξύ των όρμων Αγίου
Βασιλείου και Αιγοσθένων (Πόρτο Γερμενού). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Μαυροβούνι : Κορυφή, ύψ. 1.094μ., μεταξύ των δύο χαραδρών, Χούνη και Αγίας Τριάδας της Πάρνηθας.
ΝΑ της κορυφής (σε ύψ. 1.070μ.) είναι κτισμένο το ξενοδοχείο/καζίνο Mont Parnes που οι χάρτες της Γ.Υ.Σ.
και η Ε.Σ.Υ.Ε. το αναφέρουν Πάρνης. Αναφέρεται (Mavro vuni & Mavrovuni) στους χάρτες του Kaupert (XX,
1893 & 1904), στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), στο χάρτη του Σαρρή (1928), στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1992), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 336 & 337Δ/2007. Σε χάρτη του Δασαρχείου (1967) και σε χάρτη
του Ε.Δ. Πάρνηθας του Υπ. Γεωργίας (1976) αναφέρεται λανθασμένα ως Γούβα.
Μαυροβούνι : Κορυφή (937μ.) στην Πάστρα, ΒΑ της κύριας κορυφογραμμής. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται Μαυροβούνι η ράχη
Πανόραμα στα ΒΑ. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μαυροβούνι : Κορυφή (774μ. - το κολονάκι της Γ.Υ.Σ. είναι στα 770μ.) στον Υμηττό, νότια του διάσελου
Σταυρός και της ρεματιάς της Ντούκας. Αναφέρεται Anhydrus (Mavro Vuni) στο χάρτη του Leake (1841).
Αναφέρεται Μαυροβούνι από τον Ραγκαβή (Τα Ελληνικά - 1853) και από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906),
Μαύρο Βουνό (Mavro Vuno) στο χάρτη του Kaupert (VIII, 1885), στο Φ.Ε.Κ. 181Α/1926 και στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Μαυροβούνι στους χάρτες του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011. Αναφέρεται (λανθασμένα) Ξεροβούνι στους χάρτες
του Kaupert (1904), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη (1923). Στο Μαuροβούνι
υπάρχει, ένα μεγάλο βάραθρο 115μ. (Α.Σ.Μ. 27), ένα μικρό σπηλαιοβάραθρο (Α.Σ.Μ. 330), μία μεγάλη
σπηλιά (Α.Σ.Μ. 2982), μία μακρόστενη στρογγυλή σπηλιά (Α.Σ.Μ. 3502), καθώς και μία μεγάλη τρύπια
σπηλιά (48x20μ.) που σχηματίζει σε ύψ. 20μ. μία φυσική πέτρινη γέφυρα (Α.Σ.Μ. 2981).
Μαυροβούνι : Μεγάλη ράχη (770μ.-758μ.) στη ΝΑ πλευρά του Πατέρα, όπου παλιές εγκαταστάσεις ραντάρ.
Αναφέρεται έτσι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) η Α-ΝΑ άκρη (758μ.) της ράχης, ενώ η Β-ΒΔ (770μ.) αναφέρεται
Κορφούλα. Αναφέρεται Μάλιεζι (Maliesi) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη
(1930) και Μάλιεσι στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και στα Φ.Ε.Κ. 223Β/1955 & 206Α/1961.
Μαυροβούνι : Κορυφή (660μ.) στη ΝΔ άκρη του Κιθαιρώνα, ανατολικά του Αγίου Βασιλείου. Αναφέρεται στο
Μαυροβούνι : Συγκρότημα υψωμάτων στο ΒΑ άκρο της Αττικής, βόρεια του Βαρνάβα, με ψηλότερη κορυφή
τον Προφήτη Ηλία (648μ.) Αναφέρεται στους χάρτες του Μπίρη (1954) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983).
Μαυροβούνι : Μεγάλο ύψωμα (628μ.) στη νότια πλευρά των Γερανείων, βόρεια των Αγίων Θεοδώρων.
Αναφέρεται στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μαυροβούνι : Βλ. Μαύρο Βουνό (480μ.) στον Πατέρα.
Μαυροβούνι : Μικρό κατάφυτο βουνό, ύψ. 405μ., στα ΒΔ του όρμου Κακής Θαλάσσης της Κερατέας.
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874 και στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του
Ελευθερουδάκη (1923), ενώ στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989) αναφέρεται Μαυροβούνι το ΝΔ τμήμα
(367μ.) και Κορυφή (405μ.) το ΒΑ τμήμα. Αναφέρεται Μαυρονόρος (Mavronoros) στο χάρτη του Kaupert (XI,
1885), Μαυρονόρι (Mavronori) στο χάρτη του Kaupert (1904) και από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και
Μαυρηνόρα στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και
Μαυρηνώρα στο χάρτη του Μπίρη (1954). Τοπική ονομασία Μάλιζι.
Μαυροβούνι : Λόφος (335μ.) Ν-ΝΑ από το Συκάμινο και ΒΑ της Αυλώνας. Αποτελεί τη δυτική απόληξη της
λοφοσειράς Μαύρα Βουνά. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Παλαιά τοπική ονομασία
Μάλιζι που αναφέρεται Μαλεζί στο Φ.Ε.Κ. 6/1875, Μάλεζι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929)
και (λανθασμένα) Μαλέζη σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Μαυροβούνι : Ακρωτήριο στα ΝΑ της Κερατέας, βόρεια από τον όρμο Αυλάκι και τον οικισμό Πόρτο Εννιά.
Αναφέρεται στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), σε χάρτη του
1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989).
Μαυροβούνι Μεγάλο & Μαυροβούνι Μικρό : Βλ. Μεγάλη Μαυρηνόρα & Μικρά Μαυρηνόρα Πεντέλης.
Μαυροδήλεσι ρέμα : Μεγάλη ρεματιά που αρχίζει από το βουνό Μαυρηνόρα (646μ.), περνά από τον
αρχαιολογικό χώρο του Αμφιαρείου, μεταξύ Καλάμου και Μαρκοπούλου Ωρωπού και καταλήγει ως
Κακόρρεμα στη θάλασσα. Αναφέρεται Μαύρο Δήλεσι στα Φ.Ε.Κ. 47/1873 & 1Α/1921 και στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και Μαυροδήλεσι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1991). Αναφέρεται ως Μαύρο Δήλεσι
(Mavro Dilesi) στο χάρτη του Kaupert (1904) η τοποθεσία γύρω από το Αμφιάρειο.
Μαυροκορυφή : Ύψωμα (220μ.) στην Α-ΒΑ Αττική, δυτικά του όρμου της Αγίας Μαρίνας. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Αναφέρεται Malisi στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887), Malesi στο χάρτη
του Kaupert (1904), Μαλεζί στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη
270
(1923), Μαλέζι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Μάλεζι στους χάρτες του Σαρρή/Σιδέρη
(1930) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και Μάλιζι στο Φ.Ε.Κ. 200Α/1985. Η περιοχή αποτελεί (από το 1985)
τμήμα του Ναυτικού Οχυρού Αγίας Μαρίνας (Φ.Ε.Κ. 200Α/1985 & 203Α/2002 & 276Α/2002). Η κορυφή
αναφέρεται Ξυλοκέριζα (βλ. λέξη). Έχει χαρακτηριστεί τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 767Β/1979).
Μαυροκορυφή : Μακρόστενο ύψωμα (215μ.) στη ΒΑ Αττική, μεταξύ των παραλιακών οικισμών Λιμνιώνας
και Άγιοι Δημήτριος & Παντελεήμων και στην ανατολική προέκταση του υψώματος Κακοτοπιά (Ζαστάνι) του
Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται Μάλεζι σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και Μαλεζί στα Φ.Ε.Κ.
98Δ/1985, 144Δ/2007 & 453Δ/2011.
Μαυρολίμνη : Λίμνη στη βόρεια πλευρά των Γερανείων, στον κόλπο των Αλκυονίδων. Με το σεισμό του
1981 χάθηκε το ανάχωμα που τη χώριζε από τη θάλασσα και έτσι έγινε λιμνοθάλασσα και αργότερα
λιμάνι/μαρίνα. Αναφέρεται από τον Μηλιαράκη (1886). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μαυρολίμνη : Μικρό ακρωτήριο ανατολικά της Μαυρολίμνης Γερανείων, στα όρια των Ν. Αττικής και
Κορινθίας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Μαυρομούτσινο : Έτσι αναφέρεται ένας λόφος (άγνωστο που) στα Α-ΝΑ της Κερατέας στο Φ.Ε.Κ.
18Α/1874 (άδεια εκμετάλλευσης μεταλλείου) .
Μαυρονόρι : Βλ. Μαυροβούνι (405μ.) και Τσουργέλι (204μ.).
Μαυρονόρος : Βλ. Μαυρηνόρα (646μ.) και Μαυροβούνι (405μ.).
Μαυροπλαγιά : Κορυφή (850μ.) στη ΒΑ πλευρά της Πάστρας, νότια της Δάφνης (Δαριμάριον). Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Μπρίνια ζέζα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929),
Πρινιαζέζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και Πρίνια Ζέζα (λανθασμένα Πρίνια Ζέγα) στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969,
όπου μετονομάστηκε Μαυροπλαγιά.
Μαυροπόδι : Τοποθεσία ανατολικά της Μεγάλης Βρύσης Βαρυμπόμπης στην Πάρνηθα. Αναφέρεται στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Βλ. και Καμβέζα Πάρνηθας.
Μαυρόρρεμα : Μεγάλη ρεματιά (12 χλμ.) στη βόρεια πλευρά της Πάρνηθας. Αρχίζει από τον αυχένα Πάνα
στα βόρεια της κορυφής Πλατύ Βουνό και καταλήγει στον ποταμό Ασωπό. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1852,
στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944 & 1992). Το τμήμα του Μαυρορρέματος
που αναφέρεται Κουκίστρα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990) αναφέρεται Μπάθεζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936/1944). Αναφέρεται Ρέμα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1978).
Μαυρόρρεμα : Ρεματιά στη Ν-ΝΔ πλευρά των Γερανείων. Αρχίζει από την κορυφή Πουρναρότοπος και
καταλήγει στο Σαρωνικό κόλπο, ανατολικά από το ακρωτήριο Σουσάκι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μαυρόρρεμα : Ρεματιά στα δυτικά της Νέας Πολιτείας της Σκάλας Ωρωπού που καταλήγει στον όρμο
Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται
Νερέτζεζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Μαυρόρρεμα : Ρεματιά στα ανατολικά της Νέα Πολιτείας της Σκάλας Ωρωπού που καταλήγει στον όρμο
Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1991).
Μαύρος Βράχος : Μικρό ύψωμα (135μ.) στα νότια του όρμου Βραώνας, πάνω (ανατολικά) από τον
αρχαιολογικό χώρο της Βραυρώνας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται
Τσουγγάρι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται
(λανθασμένα) Γκούρι Μπάρδι στα Φ.Ε.Κ. 430Δ/1994 & 223Δ/2007 (bardhe = άσπρος στ’ αρβαν.). Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 117Β/1963, 7Β/1979 & 718Δ/1979), καθώς και ιστορικός τόπος
και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 706Β/1980).
Μαύρος Βράχος : Μικρή ράχη (69μ.) στη νότια πλευρά του όρμου της Γαϊδουρομάνδρας στα νότια του
Λαυρίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992). Αναφέρεται Πούντα Ζέζα σε χάρτη του 1944
(524 Pal. Fd. Survey Coy.) και Πουνταζέζα στο Φ.Ε.Κ. 562Β/1996.
Μαύρος Λόγγος : Το πάνω μέρος (η αρχή) του Μαυρορρέματος της Πάρνηθας, προς τον αυχένα Πάνα.
Αναφέρεται σε ορειβατικό άρθρο και στον αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936).
Μαυροσουβάλας ρέμα : Έτσι συνηθίζεται να αναφέρεται η μεγάλη ρεματιά-χαράδρα που αρχίζει από τη
Μαλακάσα, περνά από την περιοχή Μαυροσουβάλα, όπου παλαιότερα υπήρχαν λιγνιτωρυχεία, και
καταλήγει ως Κακόσι στην περιοχή Δραγκό στα ανατολικά του οικισμού Νέα Παλάτια Ωρωπού.
Μαχούνια : Τοποθεσία με πηγή, σε ύψ. 600μ., στην ανατολική Πάρνηθα, δυτικά της κορυφής Μεγάλη Βίγλα
και βόρεια των πρώην ανακτόρων Τατοΐου. Λέγεται και Μαβούνια. Αναφέρεται Mahoya σε παλιό έγγραφο,
(Machunia) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893), στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Μπαχούνια στο χάρτη του
271
Σαρρή (1928), σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007. Αναφέρεται και ως οικισμός
Μαούνια το διάστημα 1835-1858.
Μέγα Βαθυχώρι : Βλ. Μεγάλο Βαθυχώρι.
Μεγάλα Δερβένια : Βλ. Δερβένι Γερανείων.
Μεγάλα Πεύκα : Μεγάλη περιοχή (κοιλάδα-ρεματιά), μέσου ύψ. 80μ., στα νότια του Αγίου Κωνσταντίνου
(παλ. ονομ. Καμάριζα) της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στο χάρτη του Βουγιούκα (1865) και στο Φ.Ε.Κ.
7/1869, στους χάρτες του Kaupert (XV, 1886 & 1904) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), του
Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985 & 142Δ/2012.
Αναφέρεται Μεγάλη Πεύκα στο Φ.Ε.Κ. 35/1878. Έχει χαρακτηριστεί, ως Μεγάλη Πεύκα, τοπίο ιδαίτερου
φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 759Β/1975). Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός από το 2001.
Μεγάλη Αυλή : Περιοχή (200μ.) στα ΒΔ της Κερατέας, όπου τα εκκλησάκια της Αγίας Κυριακής και της
Αγίας Τριάδος. Τοπική ονομασία. Αναφέρεται και στο Φ.Ε.Κ. 573Δ/2012. Αρχαιολογικά ευρήματα.
Μεγάλη Βαφή : Βλ. Μεγάλο Μπάφι (236μ.) Λαυρεωτικής.
Μεγάλη Βίγλα : Κορυφή (674μ.) στην Πάρνηθα, στα ΒΑ των πρώην ανακτόρων Τατοΐου. Αναφέρεται
(Megali Vigla) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929), στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Πιθανή προέλευση από τη λέξη vigilia = σκοπιά. Αναφέρεται Κόκκινος Βράχος στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Μεγάλη Βίγλα : Βλ. Βίγλα (260μ.) Σουνίου.
Μεγάλη Βρύση : Βρύση, σε ύψ. 275μ., ΝΔ από τον οικισμό Αυλώνα προς την Αγία Τριάδα. Αναφέρεται στο
χάρτη του Σαρρή (1928) και στο Φ.Ε.Κ. 290Α/1947.
Μεγάλη Βρύση : Περιοχή με παλιά πηγή στη ΝΑ Πάρνηθα, ανατολικά της Ζωοδόχου Πηγής (Παναγία ή
Παναγίτσα) της Βαρυμπόμπης. Αναφέρεται (Megalibrisi) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893), σε αρχαιολογικό
άρθρο (1893), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Έχουν
βρεθεί ίχνη αρχαίου οικισμού, καθώς και τύμβος με 4 σαρκοφάγους. Λίγο νοτιότερα είναι η περιοχή Καμβέζα,
όπου βρίσκεται ο ταφικός τύμβος του Σοφοκλή.
Μεγάλη Βρύση : Βρύση στη ΝΑ Πάρνηθα, εκεί που είναι σήμερα ο οικισμός Κρυονέρι(ον). Αναφέρεται στο
Μεγάλη Βρύση : Βλ. Μπίκεζα (πηγή/δεξαμενή) στο Κλημέντι της Πάρνηθας.
Μεγάλη Γκούρα : Πηγή στην Πάρνηθα, ΒΑ του Όρνιου και ανατολικά του Αγίου Πέτρου, σε ύψ. 980μ.
Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται Γκούρα σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και Γκούρα η
τοποθεσία στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Μεγάλη Κατερίνη : Βλ. Κορυφή Αγίου Βλασίου (386μ.).
Μεγάλη Κολοσούρα : Κορυφή, ύψ. 1.108μ., στον Πατέρα, δυτικά της κορυφής Λιοντάρι, από την οποία
χωρίζεται με το διάσελο Μύλος. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Κολοσούρα στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1936). Βλ. και Άγιος Γεώργιος.
Μεγάλη Κορυφή : Βλ. Καρύδι (976μ.) στον Πατέρα.
Μεγάλη Κορυφή : Κορυφή (876μ.) στο δυτικό τμήμα του Κιθαιρώνα, ΒΔ των Αιγοσθένων (Πόρτο Γερμενό).
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται Τσούμα Μάδε στο χάρτη της Ανάβασης (2002).
Μεγάλη Κορυφή : Λόφος (264μ.) στην Α-ΒΑ Αττική, δυτικά του όρμου Αγίας Μαρίνας. Αποτελεί τμήμα της
λοφώδους περιοχής που εκτείνεται από το έλος του Σχινιά μέχρι τους όρμους της Αγίας Μαρίνας και της
Δρακονέρας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Αναφέρεται Limna Kumbara στο χάρτη του
Kaupert (XVIII, 1887), Γκιουργκιόνι στο χάρτη του Σαρρή (1930) και Μάλι Μαθ στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1941/1945) και στο Φ.Ε.Κ. 200Α/1985 και Μάλι Μάθι στο Φ.Ε.Κ. 466Δ/2012. Η περιοχή αποτελεί (από το
1985) τμήμα του Ναυτικού Οχυρού Αγίας Μαρίνας (Φ.Ε.Κ. 200Α/1985 & 203Α/2002 & 276Α/2002).
Μεγάλη Λάκκα : Έτσι αναφέρεται η Κορυφή Καραμανλή της Πάρνηθας στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο
Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Μεγάλη Μαυρηνόρα : Δίκορφο ύψωμα (783μ.-778μ.) στην ανατολική πλευρά της Πεντέλης. Αναφέρεται
Μαυροβούνι Μεγάλο (Mavrovuni megalo) στους χάρτες του Kaupert (XII, 1886) και του Lepsius (1893),
Mavronora Megala στο χάρτη του Kaupert (1904), Μεγάλη Μαυρονόρα από τους Lepsius - Βουγιούκα
(1906), Μαυρηνώρα στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη (1923),
Μεγάλη Μαυρηνώρα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Μεγάλη Μαυρηνόρα στους χάρτες του
Σαρρή (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και Μεγάλη Μαυρινόρα στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963).
272
Αναφέρεται Πυργάρι Μαυρηνώρας στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Αναφέρεται Μεγάλη Μαυρινώρα η
κορυφή 778μ. στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 35Δ/2010.
Μεγάλη Ντουσκιά : Κορυφή, ύψ. 1068μ., στη βόρεια πλευρά των Γερανείων, μεταξύ των κορυφών Μικρή
Ντουσκιά και Φράσι. Στη βόρεια απόκρημνη πλευρά της προς την πλευρά του Σχίνου έχουν γίνει
αναρριχήσεις. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μεγάλη Πεύκα : Βλ. Μεγάλα Πεύκα Λαυρεωτικής.
Μεγάλη Ράχη : Η ψηλότερη κορυφή (1.060μ.) της Παλιοβούνας Γερανείων. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μεγάλη Ράχη : Ράχη (610μ.-558μ.) στα νότια της κορυφής Μεγάλη Ντουσκιά των Γερανείων και μεταξύ των
ρεμάτων Λουμπινιάρη και Πραθίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μεγάλη Σπάρτα : Τοποθεσία (340μ.) στον οικισμό Σπάρτα (παλ. ονομασία Μάζι) των Μεγάρων στα
Γεράνεια. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 98Δ/2012.
Μεγάλη Φουσκάζα : Βλ. Φουσκάζα Μαραθώνα.
Μεγάλο Αρμένι : Έτσι συνηθίζεται να λέγεται η κορυφή Αρμενιά ή Αρμένι της Πάρνηθας. Αναφέρεται Αρμένι
(Mt. Armeni) σε χάρτη του 1838, στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1948) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και
Μεγάλο Αρμένι στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Μεγάλο Βαθυχώρι : Μεγάλη λάκκα (πόλγη), μέσου ύψ. 400μ., στη Δ-ΒΔ πλευρά του Πατέρα και μεταξύ των
κορυφών Πέτρα Αντρώνη - Κορώνα - Λυκοβούνι. Αναφέρεται από τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894), στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936), ενώ στο χάρτη της (1989) αναφέρεται Μέγα Βαθυχώρι.
Μεγάλο Βαρικό : Τοποθεσία (330μ.) στα βόρεια των Ερυθρών. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Βλ. & Βαρικό Δάφνης.
Μεγάλο Βουνό : Μεγάλο ύψωμα (885μ.) στη δυτική Πάρνηθα στα νότια του οροπεδίου των Σκούρτων
(Δερβενοχωρίων). Έτσι λέγεται γενικά και όλη η δυτική Πάρνηθα. Αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert (XXV,
1894) και σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ. και της Ε.Σ.Υ.Ε. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μεγάλο Βουνό : Βλ. Πάστρα.
Μεγάλο Βουνό Βιλαρί : Βλ. Μάλια Μπλέτα (421μ.) Μάνδρας.
Μεγάλο Βουνό Φυλής : Βλ. Βουνό Φυλής στην Πάρνηθα.
Μεγάλο Έλος : Βλ. Έλος Μαραθώνα - Σχινιά.
Μεγάλο Καβούρι : Βλ. Καβούρι (41μ.) Βουλιαγμένης.
Μεγάλο Κατερίνι : Λοφοσειρά (458μ.) που αρχίζει από τα ανατολικά του οικισμού Άγιος Σωτήρ Μάνδρας
και καταλήγει στο Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται Μεγάλο Καθαρίνα (Megalo Katharina) στο χάρτη του Kaupert
(XXVI, 1894) και Μεγάλο Κατερίνι (Megalo Katerini) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στους χάρτες της Χ.Υ.
(1908), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), της Γ.Υ.Σ. (1936) και της
Ε.Σ.Υ.Ε. (1963). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1993) αναφέρονται μόνο οι διάφορες κορυφές της (από
δυτικά στα ανατολικά : Ράχη Σωτήρος, Κορυφή, Σκάριφος, Κατερίνα, Σκάρπα, Ράχη Αγίου Βλασίου).
Μεγάλο Κατερίνι ρέμα : Ρεματιά που αρχίζει από τη λοφοσειρά Μεγάλο Κατερίνι και καταλήγει στο
Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1993).
Μεγάλο Μάτι : Βλ. Μακαρία Πηγή Μαραθώνα.
Μεγάλο Μετόχι : Τοποθεσία (80μ.) βόρεια του λόφου Αγίου Δημητρίου (203μ.) και ανατολικά του δρόμου
Κορωπί - Αγία Μαρίνα. Αναφέρεται στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Παλαιό Μετόχι (Palaeo Metohi) στο χάρτη του Kaupert (1904). Υπήρχε
μετόχι της Μονής Πεντέλης το 18ο αι.
Μεγάλο Μπάφι : Λοφοσειρά (236μ.-217μ.) μεταξύ των οικισμών Χάρακας και Λεγρενά της Λαυρεωτικής.
Αναφέρεται Μεγάλη Μπάφι (Megali Baphi) στο χάρτη του Kaupert (XIV, 1886), Μεγάλο Μπάφι (Megalo
Baphi) στο χάρτη του Kaupert (1904), στους χάρτες του Βουγιούκα (1906), του Ελευθερουδάκη (1923) και
του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Μεγάλη Βαφή στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ.
278Δ/1993.
Μεγάλο Πεύκο : Παραλιακή τοποθεσία στον οικισμό Νέα Πέραμος ανατολικά των Μεγάρων. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989) και στα Φ.Ε.Κ. 341/1952 & 40Α/1958.
Μεγάλο Πλατάνι : Βλ. Αγίου Γεωργίου ρέμα και Πλατάνι (Ράπι) πηγή στην Πάρνηθα.
273
Μεγάλο Προσήλιο : Μικρή ράχη (198μ.), στη ΝΔ άκρη του Αιγάλεω πάνω (βόρεια) από τον οικισμό
Πέραμα. Αναφέρεται στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1991 & 1993).
Μεγάλο Ρέμα : Μεγάλη ρεματιά στην Α-ΒΑ πλευρά των Γερανείων. Αρχίζει από την περιοχή Δερβένι και
καταλήγει στο ρέμα Τούτουλης - Καμάρας, στην πεδιάδα των Μεγάρων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936) και ως Μεγάλο ρέμα (Μύρτιζα) στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989).
Μεγάλο Ρέμα : Ρεματιά στη ΒΑ άκρη των Γερανείων. Αρχίζει από την περιοχή του οικισμού Σπάρτα (Μάζι &
Τριποδίσκος) και καταλήγει στη θάλασσα στον οικισμό Αιγειρούσαι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Μεγάλο Ρέμα : Ρεματιά στη ΝΑ άκρη της Πεντέλης. Είναι η συνέχεια του ρέματος Βαλανάρης, στα ανατολικά
του Πικερμίου, που εκβάλλει ως ρέμα Ραφήνας στη θάλασσα της Ραφήνας. Αναφέρεται στους χάρτες του
Lepsius (1893), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Μεγάλο Ρέμα : Ρεματιά που αρχίζει από τους πρόποδες του Υμηττού στην Παιανία, συνεχίζει ως ρέμα
Πετρέζας και ρέμα Σκέμφθι ή Σκίμθι και καταλήγει στο Μεγάλο ρέμα Ραφήνας. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Μεγάλο Ρέμα : Βλ. Βυρός ρέμα στα Β-ΒΑ της Πάρνηθας & Καμπέρα ρέμα στην Πάρνηθα.
Μεγάλο Ριμπάρι : Βλ. Βίγλα Ριμπάρι (373μ.) της Λαυρεωτικής.
Μεγάλο Σούμπασι : Κορυφή (608μ.) στη Β-ΒΔ Πάρνηθα, βόρεια από το Βούντημα. Αναφέρεται Σούμπασα
στο Φ.Ε.Κ. 18/1873, Μάλια Σούμπαση στα Φ.Ε.Κ. 24/1873 & 49/1873, Μάλια Σούμπασι στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Σούμπασι στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936/1944). Οι νεότεροι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992) την αναφέρουν Μεγάλο Σούμπασι, όπως και τα
Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 336Δ/2007.
Μεγάλο Χωράφι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) η τοποθεσία Αρμάδε στην Πάρνηθα που
στο χάρτη του Σαρρή (1928) αναφέρεται Ψηλό Αλώνι.
Μεγάλος Βάλτος : Βλ. Έλος Μαραθώνα - Σχινιά.
Μεγάλος Βράχος : Βλ. Ασυρόβραχος Ωρωπού.
Μεγάλος Κούκουρας : Κορυφή (817μ.) στη ΒΑ περιοχή της Πάρνηθας. Νότια της κορυφής υπάρχουν
πολλές δολίνες. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Αναφέρεται Κούκουρας στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Μεγάλος Κρύφτης : Μεγάλη λάκκα (πόλγη), μέσου ύψ. 720μ., στον Πατέρα, στα νότια των κορυφών Μικρή
και Μεγάλη Κολοσούρα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Μεθάνι : Παραλιακή τοποθεσία στα βόρεια του λόφου Φλυτζάδα Περαχώρας Λουτρακίου. Αναφέρεται στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Πεθάνι σε τοπικό χάρτη. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μελαγκάβι : Ακρωτήριο στα δυτικά της λίμνης Βουλιαγμένη Περαχώρας. Είναι το δυτικότερο άκρο της
Αττικής, όπου και φάρος. Αναφέρεται στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και της Γ.Υ.Σ. (1989),
που αναφέρει και την αρχαία ονομασία του Ηραίον. Στο χάρτη του Μπίρη (1954) αναφέρεται Ηραίον. Ανήκει
στο Ν. Κορινθίας. Ο φάρος (1897) έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνηγμείο (Φ.Ε.Κ. 1370Β/2001).
Μέλαιναι : Βλ. Κάστρο (520μ.) στη δυτική Πάρνηθα.
Μελέα : Ονομασία που αναφέρει ο χάρτης του Σαρρή (1928) για την κορυφή Μηλιά (Μηλέα) της Πάρνηθας.
Μελετάκι : Περιοχή, μέσου ύψ. 340μ., στη ΝΑ άκρη του Πατέρα, μεταξύ της λοφοσειράς Τρικέρατον και του
ερημοκκλησιού Όσιος Μελέτιος, όπου και πηγάδι. Αναφέρεται στους χάρτες του Kaupert (1904), του
Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930), καθώς και στα
Φ.Ε.Κ. 28Δ/2011 & 563Δ/2012. Ο ανώνυμος λοφίσκος (524μ.) στην περιοχή έχει αναφερθεί ως Κιάφφα
Σκίππες (σωστό Κιάφα Σκίπιε) ή Ράχη Μελετάκη (Φ.Ε.Κ. (87Α/1925) και ως Μελετάκι.
Μελετάνοι : Τοποθεσία (360μ.) στα βόρεια της λοφοσειράς Τρικέρατον στα ΝΑ του Πατέρα. Αναφέρεται στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στο Φ.Ε.Κ. 176Α/2003 ως Μελετάνι. Αναφέρεται Παλαιοχώρι (Palaeochori) στο
χάρτη του Kaupert (1904) και Παλαιοχώρι (ερείπια) στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923).
Μέλισσα Ιατρού : Βλ. Μελίσσια Ιατρού.
Μελίσσι : Δίκορφο ύψωμα (663μ. - 655μ.) στον Κιθαιρώνα, Δ-ΝΔ των Βιλίων. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Μπλέτεζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Παλιά τοπική ονομασία Μπλέτα. Στ'
αρβαν. Μπλέτα (bleta) σημαίνει μελίσσι.
Μελίσσι : Βλ. Πλέσια ή Πλεσιά στην Πάρνηθα.
Μελίσσια : Τοποθεσία (130μ.) στους πρόποδες της ΝΔ Πάρνηθας, βόρεια του Ασπροπύργου. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1993). Αναφέρεται Σπυρίδου (Spiridou) στο χάρτη του Kaupert (VI, 1883)
274
Πεύκα Σπυρίδου στο χάρτη της Χ.Υ. (1908), Μελισσοκομείον στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και
Μάνδρα Πετρόγιαννου στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Μελίσσια : Λοφίσκος (127μ.) Β-ΒΔ της Βάρης. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993).
Μελίσσια Ιατρού : Τοποθεσία (118μ.) μεταξύ των ρεμάτων Μανούσσου και Μάριζας στα ΝΑ του βουνού
Πάνειο(ν). Αναφέρεται Μελίσσια Ιατρού στο Φ.Ε.Κ. 30/1871 & 4/1875, Μέλισσα Ιατρού (Melissa iatrou) στο
χάρτη του Kaupert (XVII, 1887), Μελίσσια Ιατρού από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και Γιατρού Μελίσσι
στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923).
Μελίσσια Καλογήρου : Τοποθεσία (200μ.) στους νότιους πρόποδες των κορυφών Κορομηλιά και Τριστήλια
του Πατέρα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 771Δ/1985 και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Μελισσοβούνι : Βλ. Μάλια Μπλέτα (421μ.) ΒΔ της Μάνδρας.
Μελισσόπετρα : Έτσι αναφέρεται ένας λοφίσκος (άγνωστο που) στην περιοχή των Αγίων Αποστόλων
Καλάμου στο Φ.Ε.Κ. 88Α/1925.
Μελισσουργού : Τοποθεσία (75μ.), στη Ν-ΝΔ πλευρά του Πανείου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1993) στη θέση που παλαιότεροι χάρτες τοποθετούν την περιοχή Φοινικιά. Πήρε την ονομασία από
το παλιό κτήμα του Μαρκέλλου - Μελισσουργού με κατοικία τύπου πύργου, γνωστής ως Πύργος του
Μελισσουργού. Στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρονται και τα δύο τοπωνύμια.
Μελισσώνες : Τοποθεσία (300μ.) στην έξοδο της ρεματιάς Χαλιδούς στα ΒΑ του Προφήτη Ηλία Υμηττού.
Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Μελίσσια σε τοπικό χάρτη (1995).
Μελκινούλα : Περιοδική μικρή πηγή, σε ύψ. 1.220μ., νότια της κορυφής Καραβόλα της Πάρνηθας, δίπλα
στο μονοπάτι για Σκίπιζα. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Μελκινούλες : Ονομασία που αναφέρεται σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) για την περιοχή βόρεια της κορυφής
Καραβόλα της Πάρνηθας.
Μεμέτη Βρύση : Τοποθεσία (100μ.) στα Β-ΒΔ της ψηλής κορυφής των Μαύρων Βουνών (396μ.)
Μαλακάσας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Μένεσι : Ραχούλα (360μ.) στα βόρεια του οικισμού Πουρνάρι και στα ΝΑ της Οινόης (Μάζι). Αναφέρεται
στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται Λιουπιάρθι στο Φ.Ε.Κ.
566ΑΑΠ/2009.
Μεντέλη : Ονομασία του βουνού Πεντέλη κατά το 17ο αι., αλλά και αργότερα, π.χ. στο χάρτη του Kaupert
(1904) η Μονή Νταού Πεντέλης αναφέρεται Dau Mendeli.
Μερέντα : Μικρό βουνό, ύψ. 614μ., μεταξύ Μαρκοπούλου και Κουβαρά. Αναφέρεται Merenda από τον
Bursian (1862), Merendaes στο χάρτη του Kaupert (XIII, 1886), Merenda στο χάρτη του Kaupert (1904),
Μερένδες στο χάρτη του Βουγιούκα (1906) και Μερέντα στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912),
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), καθώς και σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ. και της Ε.Σ.Υ.Ε.
Αναφέρεται (λανθασμένα) Μυρρέντα στο χάρτη του Μπίρη (1954) και Μιρέντα από τον E. Arrigoni (1970).
Αναφέρεται και ως Αιματόρριζα (Reza e Giakut - Ρίζα Γκιάκου). Όλο το βόρειο και ΒΔ τμήμα του βουνού,
όπου βρισκόταν ο αρχαίος δήμος Μυρρινούς και έχουν βρεθεί πλήθος αρχαιοτήτων, έχει χαρακτηριστεί
αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 302Β/1989). Πιθανώς η ονομασία να προέρχεται από συνεχείς αλλοιώσεις της
αρχαίας λέξης Μυριννούς (τόπος με πολλές μυρρίνες ή μυρσίνες ή μυρτιές). Είναι πιθανόν να προέρχεται και
από το φυτό Merendera attica (αγριοκρέμμυδο με 6φυλλο ροζ ή άσπρο λουλούδι) που υπάρχει και στην
περιοχή και στην καθομιλουμένη να λεγόταν μερέντα. Έχει πολλά βάραθρα (θρακιές) και σπήλαια.
Μερκάτι : Τοποθεσία (80μ.) στα ανατολικά του λόφου Μικρό Ριμπάρι και στα ΒΑ του Αγίου Κωνσταντίνου
(παλ. ονομ. Καμάριζα). Αναφέρεται (Mercati) στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887, φρέαρ Μερκάτι από τους
Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1990). Αναφέρεται Μαρκάτι στα Φ.Ε.Κ. 606Δ/2007 & 217Δ/2012. Στο Φ.Ε.Κ. 98Δ/2007 αναφέρεται Μερκάτη
η κορυφούλα (152μ.) στα νότια. Αναφέρεται και ως οικισμός το διάστημα 1907-1920 και από το 1991.
Μερκούρη ή Μερκούρι : Τοποθεσία με πηγάδι (70μ.) στα νότια του λόφου Ζάγανη Σπάτων. Αναφέρεται
Merkuri στο χάρτη του Kaupert (1904) και Μερκούρι στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923). Βλ. & Βαθύ
Πηγάδι Σπάτων. Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) αναφέρεται Πηγάδι Αποσπόρη.
Μερτάνι : Τοποθεσία (20μ.) στα ανατολικά της Κερατέας στον όρμο Τουρκολίμανο, στον οικισμό Πεύκα.
Μέρτεζα : Βλ. Μύρτεζα (289μ.) Παιανίας.
Μέρτεζα ή Μύρτεζα : Βλ. Μυρτιές Γραμματικού.
Μεσαία Μαυρινώρα : Βλ. Μικρά Μαυρηνόρα (677μ.) Πεντέλης.
275
Μεσανό Νερό ή Μεσ(ε)ιανό Νερό : Πηγή και βρύση, σε ύψ. 1.060μ., στην ανατολική πλευρά της κορυφής
Όρνιο και βόρεια του Αυγού της Πάρνηθας. Αναφέρεται Μεσανό Νερό στο χάρτη του Σαρρή (1928). Στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται Μεσειανό Νερό &
Μεσιανό Νερό στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Μεσοβάρδα : Τοποθεσία (30μ.) στα δυτικά της Αλυκής Λούτσας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927,
1989 & 1990).
Μεσοβούνι : Κορυφή (862μ.) νότια της κορυφής Σκίμθι και της τοποθεσίας Παλιομήλεσι της Πάρνηθας.
Αναφέρεται Κορυφή Μέση στο χάρτη του Σαρρή (1928), Κουτσούρι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και Μάλι Μέση σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;). Αναφέρεται σε
χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992).
Μεσογαία ή Μεσόγεια : Μεγάλη πεδιάδα, μέσου ύψ. 80μ., μεταξύ Σπάτων - Παιανίας - Κορωπίου και
Μαρκοπούλου. Αναφέρεται Μεσογαία στο χάρτη του Βουγιούκα (1906) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και
Μεσόγεια στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), της Ε.Σ.Υ.Ε.
(1963, 1972 & 1983) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) και Μεσογέρια στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929).
Μεσονήσι : Βλ. Μισονήσι (251μ.).
Μεσονύχι : Γήλοφος (330μ.) στο βαθύπεδο της Οινόης (290μ.) μεταξύ του Σαρανταπόταμου και του
ρέματος Πέλκες. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993.
Μεσονύχτι : Τοποθεσία στην Πάρνηθα, στη συμβολή του ρέματος Μποντιά με το φαράγγι της Γκούρας και
κοντά στο σπήλαιο του Πανός. Αναφέρεται στο Ημερολόγιο Ο.Σ. (1925) και στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Μεσορράχη : Μικρό ύψωμα (636μ.-617μ.) στο οροπέδιο των Σκούρτων (Δερβενοχωρίων), ΝΑ του οικισμού
Πύλη (550μ.). Αναφέρεται Γκούρι Φίκου στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944, 1978, 1990 & 1992). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μεσοχώρι : Περιοχή (50μ.) ανατολικά της Αναβύσσου, στους πρόποδες του λόφου Κουλοχέρι. Αναφέρεται
στα Φ.Ε.Κ. 6/1875 & 35/1878 {Μεσοχώρι (αγίασμα)}, στους χάρτες του Kaupert (XVII, 1887 & 1904), του
Βουγιούκα (1906), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1990), καθώς και στα Φ.Ε.Κ 49Α/1922, 696Δ/1985, 278Δ/1993 & 1070Β/1995.
Μεταμόρφωσις : Έτσι αναφέρεται ο λόφος Παλαιόκαστρο(ν) της Πάρνηθας και το εκκλησάκι της
Αναστάσεως των πρώην ανακτόρων Τατοΐου στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Μετόχι : Τοποθεσία (400μ.) στα ΒΑ της περιοχής Αγριοφυστικιά Μικροχωρίου Βαρνάβα. Αναφέρεται στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1988 & 1990).
Μετόχι : Τοποθεσία (380μ.) στα Ν-ΝΔ της Μονής Οσίου Μελετίου στην Πάστρα, όπου το παλιό μετόχι της.
Μετόχι : Τοποθεσία (200μ.) στα ΒΔ του Προφήτη Ηλία (356μ.) της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται (Metochi)
στους χάρτες του Kaupert (XIV, 1886 & 1904), από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στους χάρτες του
Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985.
Υπάρχουν ερείπια εκκλησίας, από το μετόχι της Μονής Καισαριανής το 18ο αι. (Δαλάκογλου - 1996).
Μετόχι : Λοφίσκος (114μ.) στη Β-ΒΑ απόληξη του λόφου του Αγίου Δημητρίου (203μ.). Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1993) δεν
αναφέρει ονομασία, αλλά σημειώνει λάθος υψόμ. (164μ.). Βλ. & Μεγάλο Μετόχι.
Μετόχι : Τοποθεσία (80μ.), στα βόρεια του οικισμού Μήλεσι (Μιλέσιον) Μαλακάσας, κοντά στη Μονή
Παρακλήτου. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ. 431Δ/1994.
Μετόχι : Τοποθεσία (60μ.) στα βόρεια της Αναβύσσου στον Άγιο Παντελεήμονα. Αναφέρεται Μετόχι στο
Φ.Ε.Κ. 6/1875, (Metochi von Anavyso) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887) και στους χάρτες του
Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Υπήρχε μετόχι
(το 18ο αι.) της Μονής Καισαριανής (Φ.Ε.Κ. 4/1875 & Δαλάκογλου - 1996). Αναφέρεται και ως οικισμός το
διάστημα 1896-1928.
Μετόχι : Τοποθεσία (60μ.) στα νότια του υψώματος του Τρικέρατου στη ΝΑ άκρη του Πατέρα, στην περιοχή
του σημερινού οικισμού (από το 1971) Βλυχάδα. Αναφέρεται Metochi στο χάρτη του Kaupert (1904).
Μετόχι : Τοποθεσία (30μ.) στα ΝΑ των Μεγάρων, στη Λάκκα Καλογήρου, όπου η Μονή Οσίου Αθανασίου
του Αθωνίτου (από το 1928). Αναφέρεται σε γαλλικό αρχαιολογικό χάρτη (1833) και στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Μάλλον μετόχι της Μονής Φανερωμένης της Σαλαμίνας.
Μετόχι : Βλ. Μεγάλο Μετόχι & Μικρό Μετόχι Κορωπίου.
276
Μετόχι : Βλ. Βουρβά Σπάτων.
Μετόχι : Βλ. Μοναστηριακά Δάφνης (Δαριμαρίου).
Μετόχι (Βραώνας) : Θέση, σε ύψ. 50μ., στα ΒΑ του πύργου της Βραώνας, βόρεια του Ερασίνου
ποταμού. Το 19ο αι. υπήρχε μετόχι της Μονής Πεντέλης. Αναφέρεται Μετόχι Παλαιάς Βραώνης στο Φ.Ε.Κ.
26/1873, (Metochi) στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884), και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και της
Γ.Υ.Σ. (1927).
Μετόχι (Πάρνηθας) : Τοποθεσία, σε ύψ. 500μ., στους νότιους πρόποδες της Πάρνηθας, όπου το
ερημοκκλήσι του Προφήτη Ηλία και το ερειπωμένο (σήμερα) εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που ήταν μετόχι
της Μονής της Αγίας Τριάδος επί Τουρκοκρατίας. Αναφέρεται (Metochi) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893),
στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και της Γ.Υ.Σ. (1928), στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στο Φ.Ε.Κ. 216Α/1952 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992).
Μετόχι ρέμα : Μεγάλη ρεματιά στη Δ-ΒΔ Πάρνηθα. Αρχίζει να σχηματίζεται από την περιοχή βόρεια της
κορυφής Κουτρούλεζα και ΒΔ της κορυφής Μουγγουλιός (Μουγκουλτός) και καταλήγει στο μεγάλο ρέμα
Μπιθισακκούλι στην περιοχή Τσιγκουράτι και Παλιοχώρι. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 &
1992). Αναφέρεται Πρόϊ Γκόσντια στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μετόχι ΡΗ/Ρη/Ρι : Περιοχή, μέσου ύψ. 500μ., στα Β-ΒΑ του Καπανδριτίου. Αναφέρεται ως αγρόκτημα
Μετόχι ΡΗ στα Φ.Ε.Κ. 125Δ/1993, 144Δ/2007 & 41Δ/2011 και Μετόχι Ρη στο Φ.Ε.Κ. 282Δ/2010. Πιθανώς
πιο σωστή γραφή Μετόχι ρι (δηλ. Μετόχι νέο στα αρβαν.), σε αντίθεση με το Μετόχι Μικροχωρίου.
Μετροπήσι ή Μετροπίσι : Τοποθεσία (160μ.) στους ΝΑ πρόποδες του βουνού Πάνειο(ν) της Κερατέας.
Αναφέρεται Metropisi στο χάρτη του D. Vaugondy (1802), Μιρτοπίνι στο Φ.Ε.Κ. 9/1872, Μητροπούσι στο
Φ.Ε.Κ. 56/1875, Μητροπίσι στο Φ.Ε.Κ. 33/1876, Μητριπίον στο Φ.Ε.Κ. 47/1881, Metro pisi στους χάρτες του
Kaupert (XVI, 1887 & 1904) και Μετροπήσι/Μετροπίσι στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στα Φ.Ε.Κ. 880Δ/2004 & 544Δ/2010. Αναφέρεται και ως οικισμός με
διάφορες «σχετικές» ονομασίες (Μιτροπίτος, Μηλοροπίτος, Μηλοροπίτη, Μητροπίση) το διάστημα 1835-
1896 και από το 1991. Αναφέρεται (λανθασμένα) Μητροσπίτι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993).
Μετς : Τοποθεσία στον ποταμό Ιλισσό στους πρόποδες του Αρδηττού και πίσω από το γυμναστήριο του
«Εθνικού Γ.Σ.». Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 1277Α/1921.
Μηλαδέζα : Βλ. Μιλαδέζα Βάρης.
Μηλέα : Ονομασία που αναφέρουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) για την κορυφή Μηλιά της Πάρνηθας.
Στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 αναφέρεται Μηλέα η ανατολική απόληξη (683μ.) της ράχης προς τον Άγιο Μερκούριο.
Μήλεσι : Η ρεματιά ανατολικά της κορυφής Μηλιά που περνά από τον Άγιο Μερκούριο και καταλήγει στη
Σφενδάλη. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου). Βλ. και Παλιομήλεσι.
Μηλιά : Ράχη (745μ.-745μ.) στη ΒΑ Πάρνηθα. Βρίσκεται βόρεια της κορυφής Κούκουρας και Δ-ΝΔ του Αγίου
Μερκουρίου. Αναφέρεται Μελέα στο χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται Κατσίκι στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929), σε γεωλογικό χάρτη του Βορεάδη (1952) και στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου).
Οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) την αναφέρουν Μηλέα. Στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 Μηλέα αναφέρεται η
ανατολική απόληξη (683μ.) προς το ρέμα Μήλεσι.
Μηλιανέζι ή Μιλιανέζι : Βλ. Λάκκα ρέμα Καπανδριτίου.
Μηλιάτζι ή Μιλιάτζι : Τοπική ονομασία περιοχής, μέσου ύψ. 340μ., στα ΝΑ του Καπανδριτίου. Αναφέρεται
και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Μηλιές : Κορυφή (708μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα, πάνω (ΒΑ) από τον οικισμό Σκούρτα (550μ.). Αναφέρεται Μάλια
Μπλάσι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Μάλια Μουλούθι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944)
και Μάλια Μουλίθι στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969 και Μηλιές στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 & 1992). Σύμφωνα
με τους ντόπιους λέγεται έτσι γιατί στην κορυφή υπήρχε παλαιότερα ανεμόμυλος. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μηλιές : Ράχη (454μ.-424μ.) στα ΒΑ του Βαρνάβα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Αναφέρεται Μυλιάγκυρα στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Μήρυγγες : Τοποθεσία στο Παλαιό Φάληρο, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 37/1879.
Μητροπήσι & Μητροσπίτι : Βλ. Μετροπήσι Κερατέας.
Μητρούσι : Η ΝΔ ράχη (565μ.) της λοφώδους πολυκόρυφης περιοχής, που στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1991) αναφέρεται Χορταριά (584μ.), στη ΒΑ άκρη της Πάρνηθας, βόρεια των Αφιδνών (Κιούρκα).
Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
277
Μήτσαρι : Κορυφή (636μ.) στη ΝΑ απόληξη της κορυφής του Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010. Αναφέρεται Μίτσαρι στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Πυργέντε Κολίσμ στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Μικρά Βίγλα : Ονομασία (Mikra Vigla) που αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) για την περιοχή
Βίλλια στην Α-ΒΑ Πάρνηθα.
Μικρά Μαυρηνόρα : Η δίκορφη ράχη (677μ.-572μ.) στα νότια της Μεγάλης Μαυρηνόρας της Πεντέλης.
Αναφέρεται Μαυροβούνι Μικρό (Mavrovuni mikro) στους χάρτες του Kaupert (XII, 1886) και του Lepsius
(1893), Mavronora Mikra στο χάρτη του Kaupert (1904), Μικρά Μαυρονόρα από τους Lepsius - Βουγιούκα
(1906), Μικρό Μαύρο στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Μικρή Μαυρηνώρα στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και Μικρά Μαυρηνόρα στο χάρτη του Σαρρή (1930) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978,
1988 & 1991). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) οι δύο κορυφές αναφέρονται Μικρή Μαυρηνώρα (677μ.) και
Μικρό Μαύρο (572μ.). Αναφέρεται Μεσαία Μαυρινώρα η κορυφή 677μ. στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010 και Κάτω
Μαυρινώρα η κορυφή 572μ. στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988.
Μικρή Αρμενιά : Κορυφή (652μ.) στη βόρεια πλευρά της Πάρνηθας, ΝΔ της κορυφής Αρμενιά ή Μεγάλο
Αρμένι και ανατολικά του δασικού δρόμου Αυλώνα - Βούντημα. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και
στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992). Στο Φ.Ε.Κ. 148Α/1955 αναφέρεται Αρμένι και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007
αναφέρεται Μικρό Αρμένι. Αναφέρεται δευτέρα Αρμενιά στα Φ.Ε.Κ. 24/1873 & 49/1873.
Μικρή Βαφή : Βλ. Μικρό Μπάφι (265μ.) Λαυρεωτικής.
Μικρή Βορεινιά : Ραχούλα (460μ.) στα ΒΔ της Ράχης Λύκου του Κιθαιρώνα, βόρεια του δρόμου για Άγιο
Βασίλειο. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται Λογοπάτι στο χάρτη της Ανάβασης (2002) και
Λαγοπάτι η ΝΑ πλευρά της στα Φ.Ε.Κ. 223Δ/2010 & 397Δ/2010. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μικρή Γκούρα : Πηγή στην Πάρνηθα, ΒΑ του Όρνιου και ανατολικά του Αγίου Πέτρου, σε ύψ. 1.000μ.
Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται Γκουρούλα σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Μικρή Κολοσούρα : Κορυφή, ύψ. 1.018μ., στον Πατέρα, δυτικά της κορυφής Μεγάλη Κολοσούρα.
Μικρή Μαυρηνόρα : Βλ. Μικρά Μαυρηνόρα (677μ.) στην Πεντέλη.
Μικρή Ντουσκιά : Κορυφή (992μ.), στα ΝΔ της κορυφής Μεγάλη Ντουσκιά των Γερανείων και ανατολικά
από το εκκλησάκι Παναγίας Φανερωμένης (760μ.). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν.
Κορινθίας.
Μικρή Πρόφαρτα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) και στο χάρτη του Φ.Ε.Κ. 729Δ/2010 η
μικρότερη κορυφή (277μ.) προς το Κορωπί του λόφου Προφάρτα ή Στρογγυλοπούλα (296μ.).
Μικρή Φουσκάζα : Βλ. Φουσκάζα Μαραθώνα.
Μικρή Χούνη : Βλ. Αγίας Τριάδας ρέμα στην Πάρνηθα.
Μικρό Αγριλίκι : Ράχη (391μ.) στη ΒΑ απόληξη της Πεντέλης, δυτικά της Ν. Μάκρης. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1978, 1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010.
Μικρό Αρμένι : Βλ. Μικρή Αρμενιά Πάρνηθας.
Μικρό Βαθυχώρι : Μεγάλη λάκκα (πόλγη), μέσου ύψ. 420μ., στη Δ-ΒΔ πλευρά του Πατέρα και μεταξύ των
κορυφών Πέτρα Κρύφτη - Κορώνα - Λυκοβούνι. Αναφέρεται από τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894) και στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Μικρό Βελατούρι : Έτσι αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 527Β/1967 η κορυφή (113μ.) του λόφου Βελατούρι (137μ.)
στο Θορικό Λαυρίου.
Μικρό Βουνό : Λοφίσκος (262μ.) στα ΝΑ του λόφου Μαύρο Βουνό και Ν-ΝΔ της Μάνδρας. Αναφέρεται στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Γιακουμί στο χάρτη της Χ.Υ. (1908) και στο Φ.Ε.Κ. 9Δ/1968 (ως
οικιστική περιοχή) ή Γιακουμή που αναφέρεται όμως βορειότερα προς τη Μάνδρα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989). Αναφέρεται Ζώτη Ρόζα στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη
(1923). Αναφέρεται Μαύρο Βουνό στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Μικρό Έλος : Βλ. Μπρεξίζα.
Μικρό Καβούρι : Βλ. Λομπάρδα (41μ.) Βουλιαγμένης.
Μικρό Κατερίνι : Ράχη (237μ.-191μ.) στα βόρεια της Μάνδρας και της Μαγούλας. Αναφέρεται στους χάρτες
της Χ.Υ. (1908), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ.
(1936). Αναφέρεται Ράχη Μικρό Κατερίνι στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1978, 1992 &
1993), Μικρό Κατερίνη στο Φ.Ε.Κ. 190Δ/2010 και Μικρό Κατερίνι στα Φ.Ε.Κ. 352Δ/2010 & 17Δ/2012.
278
Μικρό Κατερίνι ρέμα : Ρεματιά που αρχίζει από τη Ράχη Μικρό Κατερίνι και καταλήγει στο Σαρανταπόταμο.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1992 & 1993).
Μικρό Κορομπήλι ή Μικρό Κορομπίλι : Βλ. Κορομηλιά (638μ.) στον Πατέρα.
Μικρό Κοτρώνι : Λοφίσκος (299μ. & 291μ.) στα ΝΑ του Σταθμού των Αφιδνών μεταξύ του Χάραδρου και
του ρέματος Πρεπαγκούρη. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 334Δ/2012.
Αναφέρεται Κοτρώνι (Kotroni) στους χάρτες του Kaupert (XIX, 1889) και του Ελευθερουδάκη (1923). Η
ψηλότερη κορυφή λέγεται Μαγούλα χανίων και η μικρότερη Λιοστάσι.
Μικρολίμανο : Βλ. Τουρκολιμάνι Λαυρεωτικής.
Μικρό Μαύρο : Βλ. Μικρά Μαυρηνόρα (677μ.) Πεντέλης.
Μικρό Μετόχι : Τοποθεσία (80μ.) Β-ΒΑ του λόφου Αγίου Δημητρίου (203μ.) και ανατολικά του δρόμου
Κορωπί - Αγία Μαρίνα. Αναφέρεται στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Υπήρχε μετόχι της Μονής Πεντέλης το 18ο αι.
Μικρό Μπάφι : Δίκορφος λόφος (265μ.-221μ.), που αυλακώνεται από το ρέμα Λιβαδώνας, βόρεια του
οικισμού Χάρακας της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται (Mikro Baphi) στους χάρτες του Kaupert (XIV, 1886 &
1904), Μικρό Μπάφι στους χάρτες του Βουγιούκα (1906) και του Ελευθερουδάκη (1923), Μικρή Βαφή στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Μικρό Μπάφι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Μικρό Ριμπάρι : Έτσι αναφέρεται η βόρεια κορυφή (333μ.), όπου η σπηλιά του Κίτσου, του δίκορφου λόφου
Βουνό Κίτσου (333μ.-317μ.) στη Λαυρεωτική στα Φ.Ε.Κ. 7/1869 & 11/1873 & 30/1876 (ως Μικρό Ριπάρι),
στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887 - Mikro Rimbari) και από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906).
Μικρός Καραβάς : Βλ. Καραβάς (75μ.).
Μικρός Κρύφτης : Μικρή λάκκα - καταβύθισμα (δολίνη), μέσου ύψ. 650μ., στον Πατέρα, στα Ν-ΝΔ της
κορυφής Λιοντάρι. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Μιλαδέζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 40μ., στα ΒΑ της Βάρης. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 756Δ/1989 που το
αναφέρει και ως Μηλαδέζα. Αναφέρεται Μιλιαδέζα (Miliadesa) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη
του Ελευθερουδάκη (1923) και Μυγδαλέζα στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Μιλιαδέζα : Ραχούλα (660μ.) Β-ΒΔ της Μονής Οσίου Μελετίου στην Πάστρα. Αναφέρεται στο χάρτη των
Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993.
Μιλιανέζι : Βλ. Λάκκα ρέμα Καπανδριτίου.
Μιλιάτζι : Βλ. Μηλιάτζι.
Μιμίθι ή Μίμιθι : Κορυφή (518μ.) στη λοφώδη περιοχή Ν-ΝΑ του Βαρνάβα. Αναφέρεται Μιμίθι στο Φ.Ε.Κ.
105Α/1925 και σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και Μίμιθι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Μιρέντα : Βλ. Μερέντα (614μ.).
Μιρρίνι : Βλ. Μυρρίνι στον Πατέρα.
Μισοβάρδια : Έτσι αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 200Α/1985 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993) η μικρή
ράχη (197μ.-139μ.) μεταξύ των λόφων Μαυροκορυφή (220μ.) στα βόρεια και Μεγάλη Κορυφή (264μ.) στα
νότια στην Α-ΒΑ Αττική. Η περιοχή αποτελεί (από το 1985) τμήμα του Ναυτικού Οχυρού Αγίας Μαρίνας
(Φ.Ε.Κ. 200Α/1985 & 203Α/2002 & 276Α/2002). Έχει χαρακτηριστεί τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους
(Φ.Ε.Κ. 767Β/1979).
Μισονήσι : Μικρός λόφος (251μ.) μεταξύ των βουνών Μερέντα, Χαρβάτι και Διονυσοβούνι και μεταξύ των
μικρορεμάτων που σχηματίζουν τη μεγάλη ρεματιά Βρύση (Πρόϊ Στείρι). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1993). Έχει αναφερθεί σε κείμενα και ως Μεσονήσι.
Μίτσαρι : Βλ. Μήτσαρι στο Μαυροβούνι Βαρνάβα.
Μιχαήλ ή Μιχάλη Βουνό : Βλ. Βουνό Μιχάλη (224μ.) στη Λαυρεωτική.
Μιχαλέζα : Περιοχή στα Α-ΒΑ της Σταμάτας. Αναφέρεται (Michaleza) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928). Αναφέρεται Μιχαλέτσι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Μιχαλέτσα στο
Φ.Ε.Κ. 389Δ/2010.
Μνήμα : Ράχη 854μ.-750μ. στη ΒΑ πλευρά της Πάρνηθας μεταξύ των κορυφών Μεσοβούνι και Κούκουρας.
Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου).
Μνήμα Βλάχου : Τοποθεσία (900μ.) περίπου, στη Δ-ΝΔ πλευρά της κορυφής Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας,
βόρεια της Καλύβας Καλογέρου. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και σε σχεδιάγραμμα Σαρρή
(1930;) ως Βάρι (μνήμα) Βλάχου.
279
Μνήματα : Τοποθεσία (488μ.) μεταξύ του ρέματος της Ντάρδιζας και της ψηλής κορυφής του Μαυροβουνιού
των Γερανείων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μόκριζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 150μ., στη ΝΑ προέκταση της κορυφής Κερατοβούνι του Πάνειου και στα ΒΔ
του Κουμαροδιάσελ(λ)ου. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 9/1872 & 4/1875, στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887 -
Mokrisa) και στο χάρτη του Βουγιούκα (1906). Αναφέρεται περιοχή Μυλόπετρα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1993) και Μόγκριζα στο Φ.Ε.Κ. 210Δ/2010. Στα αρβαν. moker / mokra = μυλόπετρα.
Μόκριζας ρέμα : Μικρό ρέμα που αρχίζει από την περιοχή Μόκριζα ή Μάδι και καταλήγει στο ρέμα Αρί στα
ΒΑ της Αναβύσσου. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 4/1875 και στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1882).
Μόλα : Περιοχή βόρεια της κορυφής Όρνιο της Πάρνηθας. Πιθανώς προέρχεται ή από το αρβαν. mοΙΙe ή
mοΙΙa που σημαίνει μηλιά, ή από την αρβανίτικη στρατιωτική οικογένεια Μόλα του 15ου-16ου αι. Στο χάρτη
του Leake (1841) αναφέρεται το δάσος της Μόλας (Forest of Mola). Στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894)
αναφέρεται Mola και η περιοχή ως Βυθίσματα και Δένδρα στα βόρεια της Καραβόλας. Αναφέρεται στο χάρτη
του Σαρρή (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), αλλά δυτικότερα. Στη Μόλα υπάρχουν
πηγές/βρύσες, το εκκλησάκι Άγιος Πέτρος και μεγάλος χώρος αναψυχής. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928)
αναφέρεται η βρύση Μόλα. Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την έχει ανώνυμη. Στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007
αναφέρεται Αγόρο η λάκκα στα ΝΑ της κορυφής Βούλιασμα, δηλαδή η Μόλα.
Μόλα : Λανθασμένη ονομασία (Mola) που αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) και στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1929) για την κορυφή και την πηγή Ταμίλθι της Πάρνηθας.
Μόλας ρέμα : Ονομασία της αρχής της μεγάλης ρεματιάς Χάραδρος της Πάρνηθας, Α-ΒΑ του Αγίου Πέτρου.
Μολίθι : Τοποθεσία στα βόρεια της περιοχής της Ραπεντώσας, ανάμεσα στα βουνά Αγριλίκι, Σκάρπα και
Διονυσοβούνι, όπου η ένωση των ρεμάτων Ραπεντώσας, Κιμπιτούγιου (Κιμπετούη), Βαθειά Χούνη και
Βάγια/Ντάρδιζας. Μετά το φράγμα που έχει κατασκευαστεί τα τελευταία χρόνια στην περιοχή το ενιαίο πλέον
ρέμα / χαράδρα περνά από τον οικισμό Βρανά και καταλήγει στον όρμο του Μαραθώνα. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 164Δ/2011.
Μολόχα : Μικροχερσόνησος (67μ.) στη δυτική πλευρά του βουνού Αιγάλεω στην περιοχή και τον όρμο του
Σκαραμαγκά. Αναφέρεται (Molochi) στο χάρτη του Kaupert (XXI, 1893). Υπήρχαν πυριταδαποθήκες όπως
σημειώνεται στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Μοναστηριακά : Περιοχή, μέσου ύψ. 320μ., από τους βόρειους πρόποδες της Πάστρας μέχρι τον ποταμό
Ασωπό και στα ΒΔ του οικισμού Δάφνη (παλ. ονομ. Δαριμάριον). Υπάρχουν ερείπια εκκλησίας και
κτισμάτων στα βόρεια του δρόμου Δάφνης - Ερυθρών. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται
Βακούφικα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται Μετόχι
η τοποθεσία όπου τα κτίσματα αλλά και τοποθεσία Βακούφ προς τον Ασωπό ποταμό. Είναι στα όρια των Ν.
Αττικής και Βοιωτίας.
Μοναστηριακά : Παλιά περιοχή στα Δ-ΝΔ του Κορωπίου. Αναφέρεται στο χάρτη του Φ.Ε.Κ. 678Δ/2010. Βλ.
και Κατουνίτσα.
Μονολίθι : Μικρός λοφίσκος (219μ.) δίπλα στον παλιό δρόμο Κερατέας - Λαυρίου στη ΒΔ απόληξη του
λόφου Μουζάκη της Πλάκας. Βλ. Μουλίθι.
Μονομάτι : Τοποθεσία (180μ.) ανατολικά των Αχαρνών και δυτικά του ποταμού Κηφισού. Αναφέρεται
(Monomati) στους χάρτες του Leake (1841), (Monomati) του Kaupert (V, 1883) και του Ελευθερουδάκη
(1923). Αναφέρεται και ως οικισμός το 1835-1840.
Μοράνι : Τοποθεσία (150μ.) στα ΒΔ του Πικερμίου. Αναφέρεται (Morani) στο χάρτη του Kaupert (XII, 1886)
και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Μόρανι Δήμου Παλλήνης στο Φ.Ε.Κ.
540Δ/2012.
Μορτερό : Βλ. Μουρτερό.
Μοτσάρα : Άλλη ονομασία της ράχης Κεραμίδι της κορυφής Κορομηλιά της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ. Ε.Δ. Πάρνηθας).
Μουγγουλιός ή Μουγκουλτός : Ύψωμα (959μ.) στη δυτική Πάρνηθα, βόρεια του δρόμου Φυλής -
Δερβενοχωρίων και της περιοχής Κρύο Πηγάδι. Αναφέρεται (Mungultos) στο χάρτη του Kaupert (XXIV,
1894) και Μουγκουλτός στο χάρτη του Σαρρή (1928). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. αναφέρεται Μουγγουτός
(1929), Μουγγουλτός (1936), Μουνγκουλτός (1936/1944) και Μουγγουλιός (1978, 1990 & 1992), καθώς και
Μουγγουλιάς στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 και Μουγκλοτός στο Φ.Ε.Κ. 337Δ/2007. Αναφέρεται παραδόξως
Μουλοχτός σε χάρτη του Ε.Ο.Σ. Αχαρνών (1985). Βρίσκεται στα όρια των Ν. Αττικής και Βοιωτίας.
Μουγλωτά : Περιοχή, μέσου ύψ. 780μ., στα βόρεια της κορυφής Κουτρούλεζα της Πάρνηθας, μέχρι το
δρόμο Φυλής-Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στους Ν. Αττικής & Βοιωτίας.
280
Μουζάκι : Λόφος (359μ.) πάνω ακριβώς (βόρεια) του οικισμού Πλάκα της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989). Έχει αναφερθεί και ως Βουνό της Πλάκας.
Μουλίθι ή Μουλόθι : Λόφος στην περιοχή της Λαυρεωτικής, άγνωστο που ακριβώς, Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ.
30/1871, 56/1875 & 33/1876. Ίσως ο λόφος Μονολίθι (217μ.).
Μουλικούκι : Βλ. Λούτζε Κούκι (205μ.).
Μούλκι : Βλ. Κουνουπίτσα Ασπροπύργου.
Μουλοχτός : Λανθασμένη ονομασία για την κορυφή Μουγγουλιός (Μουγκουλτός) της Πάρνηθας.
Μούρεσι : Ρέμα στη ΒΔ άκρη της Πάστρας, που αρχίζει από την κορυφή Καστράκι και καταλήγει ως ρέμα
Ζαμπουρνιά στον ποταμό Ασωπό. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Μουρίθη ή Μουρίθι : Κορυφή (348μ.) της λοφοσειράς Μαύρα Βουνά, βόρεια από τον οικισμό Ασπροχώριον
(παλ. ονομ. Μπούγα). Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Κορυφούλα
Μούρτεζα : Κορυφή (448μ.) στη Δ-ΝΔ άκρη του Πατέρα, Β-ΒΑ του οικισμού Άνω Αλεποχώρι(ον).
Μούρτεζα : Βλ. Μύρτεζα (289μ.).
Μούρτεζα : Περιοχή πάνω (βόρεια) από την πηγή Πλατάνι στο ρέμα Αγίου Γεωργίου της Πάρνηθας.
Αναφέρεται σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Μουρτερό : Περιοχή, μέσου ύψ. 270μ., στα βόρεια της Νέας Ερυθραίας και της Νέας Κηφισιάς. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) και στα Φ.Ε.Κ. Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 35Δ/2010. Αναφέρεται Μορτερό
στο Φ.Ε.Κ. 150Δ/2012.
Μουσείον : Βλ. Λόφος Φιλοπάππου (147μ.) στην Αθήνα.
Μουτρέζα : Βλ. Μυρτιές (579μ.) στα Δερβενοχώρια.
Μπαβάσι : Τοποθεσία (500μ.) στα ανατολικά της κορυφής Δρίζα των Γερανείων. Τοπική ονομασία. Ανήκει
Μπάθεζα : Βλ. Σαμακίλι Αυλώνας & κορυφή Κάστρο (418μ.) της Πάρνηθας.
Μπάθεζα : Ονομασία τμήματος του Μαυρορρέματος στην Πάρνηθα, Β-ΒΑ από το Μπόρσι μέχρι τη συμβολή
του με τον ποταμό Ασωπό. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944
& 1948). Πιθανώς από την αρβαν. λέξη vatheze = μαντριά ή από την batheza = αγριολάχανα (κουκιά)
(Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929). Αναφέρεται Μπόδιζα στο Φ.Ε.Κ. 18/1873.
Μπακαλόγες ρέμα : Βλ. Χωριού ρέμα στη Δ-ΒΔ Πάρνηθα.
Μπακάτι : Έτσι αναφέρεται (Bakati) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923)
η δίοδος Κλειδί στο Κατσιμίδι της Πάρνηθας.
Μπάκουθι : Μικρός λόφος (340μ.) στα ΝΔ της Περαχώρας Λουτρακίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
Μπάλα : Διάσελο (585μ.) στην Πεντέλη, μεταξύ της κορυφούλας (673μ.) του κύριου όγκου του βουνού και
του υψώματος Μεγάλη Μαυρηνόρα, απ’ όπου αρχίζουν τα δύο αντίθετης ροής μεγάλα ρέματα Βάγια στα
βόρεια και Λυκόρρεμα στα νότια. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1930). Βλ. και Διάβασις Μπάλας.
Μπάλα : Τοποθεσία (130μ.) στα δυτικά των Σπάτων. Αναφέρεται (Bala) στο χάρτη Kaupert (VII, 1884) και
στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923). Αναφέρεται και ως οικισμός το 1835-1840.
Μπαλαδόνι ρέμα : Ρεματιά στα ΒΑ του βαθυπέδου της Οινόης που αρχίζει από τις κορυφές Παλαιόκαστρον
(Πάνακτον) και Πυργάρι και καταλήγει στο ρέμα Κάστιζας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει
Μπαλαλάϊ : Παραλιακή τοποθεσία ανατολικά της Κινέτας, μεταξύ της παλιάς εθνικής οδού Αθηνών -
Κορίνθου και της παραλίας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 274Δ/2010.
Μπαλάνα : Περιοχή (160μ.) στα νότια του Γέρακα και της Ανθούσας. Αναφέρεται (Balana) στο χάρτη του
Kaupert (1904) και στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Στην περιοχή έχει βρεθεί οικισμός της
Νεολιθικής Εποχής που έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 871Β/2003 & 1327Β/2003).
Μπαλάνας ρέμα : Ρεματιά στη νότια πλευρά της Πεντέλης, μεταξύ Γέρακα και Ανθούσας.
Μπαλικέμπα ρέμα : Ρεματιά στη Β-ΒΔ Πάρνηθα. Αρχίζει από τις κορυφές Προφήτη Ηλία και Καραμανλή και
καταλήγει στο Μαυρόρρεμα. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1936/1944 & 1948) και σε χάρτες του Δασαρχείου (1967 & 1976), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 &
336Δ/2007. O νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) αναφέρει απλώς Ρέμα.
281
Μπαλούκια : Τοποθεσία μεταξύ του Αγίου Πέτρου στη Μόλα και της κορυφής Καψάλα της Πάρνηθας.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Στο χάρτη του
Ε.Δ. Πάρνηθας του Υπ. Γεωργίας αναφέρεται Παλούκα.
Μπαμπακιά ρέμα : Μικρή ρεματιά στην Πάρνηθα που αρχίζει νότια από το Μικρό Αρμένι, διασχίζει το
Βούντημα και ενώνεται με το ρέμα Σούσι - Καμάρα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1974) και του Υπ.
Γεωργίας (1976). Αναφέρεται Μπαμπάκια στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Μπαράκο : Λοφοσειρά (231μ.) ανατολικά της Βάρης. Αναφέρεται Κεραμότι ή Κεραμωτή (Keramoti) στους
χάρτες του Leake (1841) και του Kaupert (VIII, 1885), Μπαράκο (Barakko) στο χάρτη του Kaupert (1904),
Κεραμότι στο χάρτη του Βουγιούκα (1906), Βαρικκό στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και
του Ελευθερουδάκη (1923) και Μπαράκκου στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927)
αναφέρεται Ντερβίσια η ψηλότερη κορυφή, Κεραμότι η ΝΔ ράχη (149μ.-131μ.) και Τέφλι η ΒΑ κορυφή
(191μ.). Οι χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) αναφέρουν Μπαράκο την
ψηλότερη κορυφή και Ντερβίση τη ΒΑ κορυφή (μόνο οι χάρτες της Γ.Υ.Σ.).
Μπαρδαίϊκα : Τοποθεσία (149μ.) στα ανατολικά της Ράχης Μικρό Κατερίνι στα βόρεια της Μαγούλας.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1993). Αναφέρεται Μπαρδέϊκα στο Φ.Ε.Κ. 697Δ/2007.
Μπάρδι : Τοποθεσία στην περιοχή του Μαρκοπούλου Ωρωπού, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 47/1873.
Μπαρθίτσα : Βλ. Κουκίστρα (410μ.) στο Γραμματικό.
Μπάρι : Μικρό ρέμα στον Κιθαιρώνα που αρχίζει από τα δυτικά της ράχης Μπαχαντούρη και καταλήγει στον
όρμο Αιγοσθένων (Πόρτο Γερμενού). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Μπαρμπαλιάκι : Τοποθεσία (170μ.) στα ΝΔ του λόφου Βίγλα Ριμπάρι (Χορταριά) της Λαυρεωτικής.
Αναφέρεται Μπαρμαλιάκη στο Φ.Ε.Κ. 30/1871, (Barbaliaki) στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887 & 1904),
από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906), στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1990). Αναφέρεται Μπαρμπαλιάγκι στο Φ.Ε.Κ. 544Δ/2010. Έχει αναφερθεί το 19ο αι. και ως
Μπάρμπα Ηλιάκη.
Μπασταλιά : Ράχη στη βόρεια Πάρνηθα, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 49/1873.
Αναφέρεται Μπασταλέα στο Φ.Ε.Κ. 135Α/1906. Ίσως η βόρεια ράχη της κορυφής Μεγάλο Σούμπασι.
Μπασταλιά : Πηγάδι, σε ύψ. 440μ., στη βόρεια Πάρνηθα, Α-ΒΑ της κορυφής Μεγάλο Σούμπασι. Αναφέρεται
στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Μπασταλιά : Λόφος στη Λαυρεωτική, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 30/1871, 4/1875 (ως
Μπασταλέα) και 6/1875 (ως Μπαστάλια).
Μπάταλα : Βλ. Μυτούλα (100μ.).
Μπαφάνι : Τοποθεσία (120μ.) στα ΝΔ των Σπάτων. Αναφέρεται (Baphani) στο χάρτη Kaupert (VII, 1884) και
στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923).
Μπάφι : Τοποθεσία (λάκκα και μικρή κορυφή - ύψ. 1.162μ.), σχεδόν νότια της κορυφής Όρνιο και δυτικά της
κορυφής Κακή Ράχη της Πάρνηθας. Στο Μπάφι υπάρχει πηγή, καθώς και το καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Αθηνών
σε ύψ. 1.160μ. Πιθανώς από την αρβανίτικη οικογένεια Μπάφι ή Μπάφη (Baf-i). Αναφέρεται στους χάρτες
του Σαρρή (1928) και της Γ.Υ.Σ. (1928) και στα Φ.Ε.Κ. 336 & 337Δ/2007. Αναφέρεται Καταφύγιον στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την έχει ανώνυμη.
Μπάφι : Τοποθεσία (380μ.) στη ΝΑ Πάρνηθα, στην περιοχή που είναι σήμερα ο οικισμός Κρυονέρι(ον).
Αναφέρεται το δάσος Μπάφι που παραχωρήθηκε στον τότε βασιλέα το 1877 (Φ.Ε.Κ. 10/1877). Αναφέρεται
(Baffi) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893), Μπάφφι στο χάρτη του Σαρρή (1928), και Μπάφι στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Αναφέρεται και ως οικισμός (1928).
Μπάφι : Βλ. Μεγάλο Μπάφι & Μικρό Μπάφι Λαυρεωτικής.
Μπαχαντούρι : Ράχη (1.024μ.) στα ΝΔ της κορυφής Προφήτης Ηλίας του Κιθαιρώνα. Αναφέρεται στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Μπαχωντούρι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Μπαχούνια : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928), σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) και στο
Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 η τοποθεσία Μαχούνια στην ανατολική Πάρνηθα.
Μπέκζα : Τοποθεσία (579μ.) στα βόρεια του δρόμου Στεφάνη - Πράσινον Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται στο
χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Αναφέρεται Μπέκζα στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969, όπου μετονομάζεται
Βουναλάκι. Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) αναφέρεται Βουναλάκι. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μπελεγρή : Έτσι αναφέρεται ένας λόφος ή κορυφή στο βουνό Αιγάλεω, άγνωστο που ακριβώς, στα Φ.Ε.Κ.
39/1873 & 174Α/1960 (ως Λόφος Μπελεγρή). Αναφέρεται και ως Τσελεπίτσαρη (όνομα οπλαρχηγού).
282
Μπέλεζα : Βλ. Πάτημα Κιθαιρώνα.
Μπελέτσι : Ύψωμα (840μ.), σχετικά ανεξάρτητο, στη ΒΑ Πάρνηθα. Η αρχαία ονομασία του ήταν Φελλεύς.
Στην κορυφή έχει πολλά αρχαία κεραμίδια. Αναφέρεται από τον C. Bursian (1862), από τον Σχινά (1883) ως
Βελέτσι, Beletzi στο χάρτη του Kaupert (1904), στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1941/1945), στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 &
1983), σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007. Αναφέρεται (λανθασμένα) Μπλέτσι στο
χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991) αναφέρεται Κορφή.
Μπέλζας ρέμα : Ρεματιά που αρχίζει από την Κιάφα Φίχθι του Κιθαιρώνα κια «σβήνει» στην περιοχή
Παλαιοχώρι στα ΝΔ των Βιλίων. Αναφέρεται Μπέλζας ρέμα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Πιο σωστή
ονομασία Μπέλεζας ρέμα.
Μπελούσι : Πλούσια πηγή, σε ύψ. 390μ., στη ΒΑ Πάρνηθα, πάνω (νότια) από το εκκλησάκι της Ζωοδόχου
Πηγής (ή Παναγίτσα) στα δυτικά του Σταθμού των Αφιδνών. Αναφέρεται Bellusi στο χάρτη του Leake (1841),
(Belusi) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) και Μπελούσι / Μπιλούσι στους χάρτες του Σαρρή (1928 & 1930).
Από τους ντόπιους λέγεται Μπελούσι όλη η γύρω περιοχή που αναφέρεται Βελιούσι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Μπελούσι : Τοποθεσία με πηγές (460μ.) στην αρχή της ρεματιάς των Μύλων Λάμπρου στα ΝΑ του οικισμού
Βαμβακιές και στα ΝΔ της Μαυρολίμνης Γερανείων. Αναφέρεται Μπελούση στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988) και
πηγή Ισμήνης σε τοπικό χάρτη που σημειώνει την τοποθεσία Μπελούσι βορειότερα και σε ύψ. 200μ. Ανήκει
Μπεντένια : Τοποθεσία στο Πάνειο. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 573Δ/2012.
Μπέρια : Ρεματιά στην περιοχή της Περαχώρας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 15/1873.
Μπερμπάντι ή Μπερπάτ : Βλ. Νυχτοπάτης Αυλώνας - Οινοφύτων.
Μπερτζέκο ή Μπερζέκο : Έτσι αναφέρεται Μπερτζέκο / Μπερζέκο (Berzeko & Berseko) στους χάρτες του
Βουγιούκα (1865) και του Kaupert (XVI, 1887 & 1904) η ράχη Γκαμηλόρραχη (191μ.), καθώς και η περιοχή,
1,5 χλμ. ανατολικότερα, γύρω από το λοφίσκο Έλαφος (215μ.) της Λαυρεωτικής. Στους χάρτες των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930) αναφέρεται Βερσέκο. Αναφέρονται Βερσάκου
στο Φ.Ε.Κ. 7/1869, Βερζήκο και Ράχη Βερζήκο στο Φ.Ε.Κ. 35/1878.
Μπεσκάκι : Τοποθεσία στη ΝΑ άκρη του Μαυροβουνιού Γερανείων, πάνω (βόρεια) από την εθνική οδό
Αθηνών - Κορίνθου. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 312Δ/2010, 43Δ/2011 & 19Δ/2012. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Μπετουγιάννη : Λανθασμένη ονομασία για την Αλογόρραχη της Πάρνηθας (χάρτης Γ.Υ.Σ. 1936/1944 &
χάρτης Δασαρχείου 1967).
Μπίγκεζι : Βλ. Μπίκιζα (403μ.).
Μπίγκιζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 240μ., στα Α-ΒΑ του φράγματος της λίμνης Μαραθώνα και στα νότια του
οικισμού Καλέντζι. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 1146Δ/1994 & 36Δ/2010. Αναφέρεται Τζανετάκι στο χάρτη του
Μπιθισακκούλι : Μεγάλη ρεματιά/χαράδρα στη ΒΔ Πάρνηθα. Αρχίζει να σχηματίζεται από τις περιοχές
Τσιγκουράτι και Παλιοχώρι, Α-ΝΑ του οικισμού Σκούρτα και καταλήγει στον Ασωπό ποταμό, βόρεια του
οικισμού Κλειδί(ον). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1948). Οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988,
1990 & 1992) αναφέρουν ρέμα Μπιθισακκούλι / Μπιθοσακκούλι / Μπιθοσάκκουλι. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μπίκεζα : Πηγή/δεξαμενή, σε ύψ. 790μ., στην ανατολική άκρη της κορυφής Λέντριζα και στη ΒΔ άκρη της
λάκκας Κλημέντι. Πιθανώς προέρχεται από το αρβαν. pike = σταγόνα. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή
(1928). Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την αναφέρει Μεγάλη Βρύση.
Μπίκιζα : Μικρή κορυφή (403μ.) στα βόρεια του οικισμού Βόθων (παλ. ονομ. Καλέντζι) και στις Ν-ΝΑ
απολήξεις της λοφώδους περιοχής του Βαρνάβα, δυτικά από το ύψωμα Παλαιό Μοναστήρι. Αναφέρεται
Μπίγκεζι (Bigesi) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και Μπίκιζα στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Μπίλεζα ή Μπίλιζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 360μ., στη νότια πλευρά της Πάρνηθας, εκεί που βρίσκεται ο
οικισμός Θρακομακεδόνες. Αναφέρεται (Bileza) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893), στο χάρτη του Σαρρή
(1928), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και Βίλεζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και Μπίλιζα ή Μπίλιτζα στα
Φ.Ε.Κ. 256Α/1952 & 108Δ/1975.
Μπιλιάνη : Έτσι αναφέρεται η πηγή Βιλιάνι της Πάρνηθας σε έγγραφο του Υπ. Γεωργίας (1933).
Μπίλιζα : Τοποθεσία (500μ.) στην Πεντέλη, στα βόρεια της κορυφής Μπύριζα (Άνω Μπύριζα) ή Πύρεζα, εκεί
που σήμερα υπάρχουν λατομεία. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται
Κάτω Πύρεζα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Κάτω Μπύρζα σε γεωλογικό χάρτη (1957).
283
Μπίλιζα : Τοποθεσία στην περιοχή Μαρκοπούλου Ωρωπού, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
47/1873.
Μπιμπίκο : Ράχη (444μ.) στη Β-ΒΑ πλευρά της Πεντέλης, μεταξύ των δύο βραχιόνων του ρέματος Βάγια,
στα βόρεια του δρόμου Διόνυσος - Νέα Μάκρη. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο
Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988. Αναφέρεται η τοποθεσία Παληάμπελο στο χάρτη του Σαρρή (1930).
Μπίμπισι : Πηγή στη ΒΔ Πάρνηθα, μέσα στο Μαυρόρρεμα, σε ύψ. 330μ., στα δυτικά της Ασπρόβρυσης στο
Βούντημα. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) & σε ορειβατικό άρθρο (1936) ως Μπίμπιση.
Μπίνιζα : Πηγή, σε ύψ. 420μ., στη ΒΑ Πάρνηθα, στα Β-ΒΔ του Αγίου Μερκουρίου προς το ρέμα
Παλιομήλεσι. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Μπιρντόλι : Μικρή κορυφούλα (150μ.) στους δυτικούς πρόποδες της κορυφής Πανί του Πανείου όρους.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1993). Αναφέρεται Κρεράζα ή Κρέριζα (Krerasa) στο χάρτη του Kaupert
(XVII, 1887) και Κρεράσα από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906).
Μπισβούρλια : Τοποθεσία στη ΝΔ άκρη του έλους του Σχινιά, εκεί που είναι σήμερα το κωπηλατοδρόμιο.
Μπιστάρδα : Ράχη (260μ.) στη δυτική πλευρά της περιοχής Πευκανέας, μεταξύ Γερανείων και Πατέρα.
Μπίστη ρέμα : Ρέμα που αρχίζει από τα δυτικά των Ερυθρών (Κριεκούκιον) και καταλήγει στη μεγάλη
ρεματιά της Λιβαδόστρας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Μπλέτα & Μπλέτεζα : Βλ. Μελίσσι (663μ.) του Κιθαιρώνα.
Μπλέτεζα : Τοποθεσία στη ΝΔ πλευρά του αρχαίου φρουρίου Πάνακτον (Παλιόκαστρον) Δερβενοχωρίων.
Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993 που τη χαρακτρηρίζουν αρχαιολογικό χώρο.
Μπλέτσι : Βλ. Μπελέτσι Πάρνηθας.
Μπογαδούλι : Βλ. Πηγαδούλι στην Πάρνηθα.
Μπογάζι - Αγίου Βλασίου ρέμα : Μεγάλη ρεματιά που αρχίζει, ως Μπογάζι ρέμα, ανατολικά από το
Παλαιοχώρι(ον) Μάνδρας, μεταξύ Ράχης Σωτήρος και Μάλια Κουσάρι και καταλήγει, ως ρέμα Αγίου
Βλασίου, στο Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται Μπογάζι στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963,1972 & 1983) και
Αγίου Βλασίου στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Αναφέρεται Sarandapotamos στο χάρτη του Kaupert
(1904).
Μπογάζι Αγίου Γεωργίου ρέμα : Μεγάλη ρεματιά στον Πατέρα που αρχίζει από τις κορυφές Καρύδι,
Γκορίτσα και Μικρή Κολοσούρα, διασχίζει την κοιλάδα του Αγίου Γεωργίου και συνεχίζει μετά το
Παλαιοχώρι(ον) Μάνδρας ως Μπογάζι & Αγίου Βλασίου ρέμα για να καταλήξει στο Σαρανταπόταμο.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται Σαρανταπόταμο σε γαλλικό αρχαιολογικό χάρτη (1833)
και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), ρέμα Λιθαράκια στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929)
και Ρέμα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Μπόδιζα : Βλ. Μπάθεζα Πάρνηθας.
Μποζίμι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) η ράχη (1.000μ.-900μ.) στα ΒΑ της κορυφής
Προφήτης Ηλίας του Κιθαιρώνα. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μπολοκούστο : Βλ. Πόθες Μικροχωρίου Βαρνάβα.
Μποντιά : Τμήμα του ρέματος Καμπέρα της Πάρνηθας. Καταλήγει στο φαράγγι της Γκούρας στην τοποθεσία
Μεσονύχτι. Αναφέρεται Αλωνάκι (Alonaki) στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894). Στο χάρτη του Σαρρή (1928)
αναφέρονται μέσα στη ρεματιά δύο βρύσες (Μποντιά και Καμπέρα). Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ.
Ε.Δ. Πάρνηθας). Έχει αναφερθεί και ως Ποντιά σε διάφορα παλιά έγγραφα. Αναφέρεται όλο το ρέμα ως
ποτάμι της Μποντιάς στο βιβλίο «Αι πηγαί της Πάρνηθος» του Ι. Σαρρή (1926).
Μπόριζα : Τοποθεσία ανατολικά του Βρανά, στους νότιους πρόποδες του λόφου Κοτρώνι του Μαραθώνα.
Μπόρσι : Τοποθεσία με πηγή και εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, δίπλα στο δασικό δρόμο Κλημέντι -
Βούντημα στην Πάρνηθα. Στο Μπόρσι υπήρχε αρχαίος οικισμός. Πιθανώς από την αρβανίτικη στρατιωτική
οικογένεια Μπόρση ή Μπόρσα. Τοπωνύμιο Μπόρσι υπήρχε στην Αλβανία (ΝΑ από τη Χειμάρα) και στην
Αρκαδία, καθώς και Μπόρση στην Ηλεία. Στα νεότερα χρόνια υπήρχε καλοκαιρινή εγκατάσταση
Σαρακατσάνων κτηνοτρόφων. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1841 και στο χάρτη του Σαρρή (1928), ενώ σε
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929, 1936 & 1936/1944) αναφέρεται Μπόρσι/Μπόρσυ η Ράχη Λουκά (717μ.) στα δυτικά.
Μπόρτζα : Λόφος στην περιοχή Συντερίνα της Λαυρεωτικής, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
33/1876.
284
Μπόσκιζα : Ο λαιμός - ραχούλα (100μ.) στη βόρεια πλευρά του λόφου Ξαλαφτάκη (Ξελαφτάκι) (155μ.) στα
Α-ΒΑ του Αγίου Δημητρίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927).
Μπότσαρη ή Μπότσαρι : Τοποθεσία (180μ.) μεταξύ του Βουνού Μιχάλη και της τοποθεσίας Σούριζα της
Λαυρεωτικής. Αναφέρεται σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.) και στο χάρτη του Μπίρη (1954).
Μπότσικα : Περιοχή, μέσου ύψ. 250μ., στα νότια της ράχης Κανδήλι στον Πατέρα. Αναφέρεται Μπόσικα ή
Κανδήλι στο Φ.Ε.Κ. 63Δ/1982. Αναφέρεται Μπότσικα στα Φ.Ε.Κ. 771Δ/1985 & 478Δ/2012 και στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1989).
Μπότσικα ρέμα : Ρέμα στη Ν-ΝΑ πλευρά του Πατέρα, μεταξύ της Ράχης Ντόσκουρη και του Μαυροβουνιού
που καταλήγει στη θάλασσα στα ΝΔ της Νέας Περάμου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Μπουζούρεζα : Κορυφή, ύψ. 1.016μ., στην κύρια κορυφογραμμή της Πάστρας. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936) και σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey, Coy.). Αναφέρεται (λανθασμένα - ονομασία
άγνωστη στην περιοχή) Πετρογεράκι στους χάρτες του Kaupert (1904), του Ελευθερουδάκη (1923) και των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Στεφάνι (Πετρογεράκι) στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Μπουκαλιώνα : Ράχη (664μ.) στη δυτική Πάρνηθα, βόρεια του δρόμου Φυλής - Δερβενοχωρίων και στα Δ-
ΒΔ του Μουγκουλτού. Αναφέρεται στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μπουκοβίλι : Περιοχή με πηγή, σε ύψ. 250μ., στα Β-ΒΑ του Βουνού της Χασιάς στη ΝΔ Πάρνηθα στη
ρεματιά της Γιαννούλας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) και σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Μπούκουρη : Κορυφή (900μ. - κολονάκι στα 894μ.) στην ανατολική πλευρά της Πάστρας, στα Β-ΒΔ της
Μονής Οσίου Μελετίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται Κορυφούλα στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Ρεδή Ντελή στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Στα ΝΑ της κορυφής
και δυτικά του διάσελου Πόρτες, υπάρχει, σε ύψ. 720μ., μία μικρή σπηλιά που έχει διαμορφωθεί σε
εκκλησάκι και αναφέρεται ως ασκητήριο του Οσίου Μελετίου.
Μπουκουρίμα : Ρεματιά στη βόρεια πλευρά του Μαυροβουνιού (405μ.) προς το Αυλάκι του Πόρτο Ράφτη.
Mπούλα : Τοποθεσία (360μ.) στη νότια πλευρά της Πάστρας και στα ΒΔ της Οινόης, όπου ο χάρτης της
Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρει Χαλάσματα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 648Δ/2010.
Μπουμπάκο : Έτσι αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 75Δ/2010 η περιοχή (410μ.) στα βόρεια της κορυφής (433μ.) του
λόφου Πουρνάρι στη Σταμάτα.
Μπούμπαχτη : Τοποθεσία (623μ.) στα νότια του οικισμού Πράσινο(ν) Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 713Δ/2010. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μπούμπες : Τοποθεσία (550μ.) στα νότια του διάσελου Αέρας των Γερανείων. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1988).
Μπούντιμα : Ονομασία για την κοιλάδα Βούντημα της Πάρνηθας που αναφέρεται σε έγγραφο του 1837.
Μπούρα : Λόφος (300μ.) Δ-ΒΔ των Σπάτων. Αναφέρεται στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1990) και στο Φ.Ε.Κ. 49Δ/2010. Αναφέρεται η θέση Μπούρα (Bura) στο χάρτη του Kaupert (VII,
1884) στους ΒΔ πρόποδες του λόφου. Αναφέρεται Μπούρανι (Burani) στο χάρτη του Kaupert (1904),
Βούρανι στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη (1923) και Μπούρανι
στους χάρτες του Βουγιούκα (1906), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Μπούρζι : Βλ. Μαγούλα (250μ.).
Μπούρι : Παραλιακή τοποθεσία στα ΝΔ του Κάτω Αλεποχωρίου, στην αρχαία τοποθεσία Παγαί. Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Στο Φ.Ε.Κ. 747Β/2000, με το οποίο χαρακτηρίζεται ως αρχαιολογικός χώρος,
τοποθετείται 3 χλμ. πιο ΝΔ στην περιοχή Ντουράκος, όπως και στο Φ.Ε.Κ. 629Δ/2010.
Μπουρμπάχτι : Τοποθεσία στη νότια πλευρά της Πεντέλης, ανατολικά του οικισμού Παλαιά Πεντέλη.
Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 106Β/1956 & 116Δ/1970. Αναφέρεται και ως οικισμός από το 1971.
Μπουρμπουτσάνα : Μεγάλη περιοχή, μέσου ύψ. 250μ., στα ΝΔ της Παιανίας στους πρόποδες του
Υμηττού. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793, στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994) και στο Φ.Ε.Κ.
187Δ/2011. Αναφέρεται Μπουρμπούτς Αγά στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Μπουρνιάς : Παραλιακή τοποθεσία στα ανατολικά του ακρωτηρίου Σουσάκι. Αναφέρεται στο χάρτη της
Μπούρτζι : Βλ. Μαγούλα (250μ.).
Μπούρτσι : Λοφίσκος (73μ.) μεταξύ των όρμων Βουλιαγμένης και Βάρης, βόρεια από τα λεγόμενα
Λιμανάκια στον Ασπρόκαβο. Αναφέρεται (Burtsi) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) αναφέρεται Κορυφή.
285
Μπούτση : Τοποθεσία (300μ. περίπου στα ΒΔ του Λουτρακίου, νότια του δρόμου για Μονή Προφήτη Ηλία.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται παραλιακή τοποθεσία Μπούτσι στο Φ.Ε.Κ. 135Δ/1970.
Μπούφι : Βλ. Λάκκα (700μ.) στη νότια πλευρά του οροπεδίου των Σκούρτων (Δερβενοχωρίων).
Μπούφι : Τοποθεσία (160μ.) στα ΒΔ του λόφου Φλυτζάδα της Περαχώρας, νότια του όρμου Καλωσιάς.
Μπούφος : Κορυφή (973μ.) στον Πατέρα, μεταξύ των κορυφών Πατέρας και Μάλια Πλιάκου. Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Πιθανή σωστή ονομασία Μπούφης (όνομα «ιδιοκτήτου»). Αναφέρεται Μυρρίνι
(Mirrini) στο χάρτη του Kaupert (1904).
Μπραΐθι : Ρεματιά στην περιοχή της Περαχώρας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 40/1873.
Βλ. Μωϊράθι.
Μπραχάμι : Περιοχή (180μ.) στα ΝΔ του Αμαρουσίου, μεταξύ της λεωφόρου Κηφισίας και της
σιδηροδρομικής γραμμής. Αναφέρεται (Brahami) στους χάρτες του Leake (1841) και του Kaupert (V, 1883)
και στους χάρτες του Βουγιούκα (1906), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923),
του Σαρρή/Σιδέρη (1930), του Υπ. Οικισμού (1956) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται και ως οικισμός
το διάστημα 1835-1853 (με διάφορες παρεμφερείς ονομασίες).
Μπρεκ Ντιάθ : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) η ΝΑ ράχη (177μ.) του λοφίσκου Αγναντερό
στα δυτικά του αρχαιολογικού χώρου της Ραμνούντος. Βλ. Κιάφα Μπέκα.
Μπρεκατσούλη : Τοποθεσία (200μ.) ΒΔ του Ασπροπύργου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1993).
Μπρέντεζι : Κορυφή (671μ.) στη ΒΔ πλευρά της Πάρνηθας, ΒΔ της Αγίας Παρασκευής στο Μπόρσι. Στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και του Δασαρχείου (1967) αναφέρεται Κιάφα Πράρι. Αναφέρεται Μπρέντεζι
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1958) και στα Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 336Δ/2007. Κατα μία εκδοχή λέγεται και Μπρέτι.
Στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992) αναφέρεται Κορυφή.
Μπρεξίζα : Ελώδης περιοχή βόρεια της Νέας Μάκρης και στους ανατολικούς πρόποδες του βουνού
Αγριλίκι. Αναφέρεται Βρεξίζα (Vrexisa) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), του Ελευθερουδάκη (1923) και
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Μπρεξίζα στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται και ως Μικρό Έλος (Kleiner Sumpf) στο χάρτη του Kaupert (1904). Έχουν
βρεθεί ιερό της αιγυπτιακής θεότητας Ίσιδας, ρωμαϊκό βαλανείο, αντιπλημμυρικά έργα του Ηρώδη του
Αττικού κ.ά., καθώς και νεολιθικός οικισμός. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957 &
112Β/1992).
Μπρέσικο ρέμα : Μικρό ρέμα στην περιοχή Μοναστηριακά στα βόρεια της Πάστρας που καταλήγει στον
ποταμό Ασωπό. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1987).
Μπρέσκεζα : Παλαιά ονομασία της πηγής Χώνι στην Πάρνηθα. Παλαιότερη ονομασία Συκιά. Στ' αρβαν.
breskeza σημαίνει τόπος με χελώνες.
Μπρέτσι : Τοποθεσία (380μ.) στη ΒΑ άκρη της Πάστρας και στα ΝΔ του οικισμού Δαφνούλα (Ραπεντόσα).
Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μπρίνια ζέζα : Βλ. Μαυροπλαγιά (850μ.) στην Πάστρα.
Μπύρα : Λανθασμένη ονομασία που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου) για τον αυχένα
(640μ.) Κλειδί στο Κατσιμίδι της Πάρνηθας.
Μπύρεζα : Ονομασία τοποθεσίας, μέσου ύψ. 530μ., στη βόρεια Πάρνηθα μεταξύ του Βουνού Αγίου
Νικολάου και της ομώνυμης εκκλησίας με το πηγάδι. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Μπύριζα : Κορυφή (897μ.) ΝΑ της κύριας κορυφής της Πεντέλης. Αναφέρεται (λανθασμένα) Πύρνα στους
χάρτες του Kaupert (XII, 1886) και του Lepsius (1893), όπως και Πίρνα από τους Lepsius - Βουγιούκα
(1906). Αναφέρεται Πύρεζα (Pyresa) στο χάρτη του Kaupert (1904), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και στο χάρτη του Σαρρή (1930). Αναφέρεται Μπύρζα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1978,
1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010. Αναφέρεται Άνω Μπύριζα στο Φ.Ε.Κ. 210Α/1962. Σε γεωλογικό
χάρτη (1957) αναφέρονται γύρω από την κορυφή οι ονομασίες Πύρνα και Μπύρζα.
Μπύριζα : Κοινή ονομασία της περιοχής Πύρεζα της Πάρνηθας. Λέγεται και Μπύρεζα.
Μυγδαλέζα : Παλιές ονομασίες των περιοχών Αμυγδαλιά της Σταμάτας και Αμυγδαλιές των Αχαρνών.
Μυγδαλέζα : Βλ. Μιλαδέζα Βάρης.
Μύγες : Τοποθεσία (460μ.) στα Ν-ΝΔ της Ράχης Λούτζα των Γερανείων και στη συμβολή των ρεμάτων
Ραχούτοβα και Ντάρδιζας, όπου και ομώνυμη πηγή. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Αναφέρεται σε διάφορα άρθρα ότι στην περιοχή το 1779 οι Τούρκοι έσφαξαν χιλιάδες Αλβανούς που
286
καταδυνάστευαν οθωμανούς και χριστιανούς. Αναφέρεται Μύγες & Πλάτανος στο Φ.Ε.Κ. 716Δ/2000. Ανήκει
Μυλιάγκυρα : Βλ. Μηλιές (454μ.) Βαρνάβα.
Μυλιαδέζα : Ρεματιά στα βόρεια του λόφου Τεροκορυφή (Μάλι Σέλκι) στον Άγιο Ιωάννη, όπου και πηγάδι. Η
ρεματιά συνεχίζει ως Χώνη καταλήγοντας στην Αγία Μαρίνα βόρεια της Ραμνούντος. Αναφέρεται στο χάρτη
του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Μύλοι : Τοποθεσία (500μ.) στη ρεματιά Πραθίου στα Γεράνεια, όπου παλαιότερα νερόμυλοι. Αναφέρεται στο
Μύλοι : Παραλιακή τοποθεσία στον όρμο Αγίων Αποστόλων Καλάμου. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 942Δ/1992 &
94Δ/2012.
Μυλόπετρα : Βλ. Μόκριζα.
Μύλος : Βλ. Βελατούρι (236μ.) Κερατέας.
Μύλος : Διάσελο (880μ.) στον Πατέρα, μεταξύ των κορυφών Λιοντάρι και Μεγάλη Κολοσούρα. Λέγεται και
Μύλοι. Δίπλα στο διάσελο και σε ύψ. 898μ., υπάρχουν ερείπια αρχαίου αμυντικού πύργου ή φρυκτωρίας και
τμήματος οχύρωσης της αρχαίας Ερένειας.
Μύλος Καλογήρου : Βλ. Μύλου ρέμα στα Γεράνεια.
Μυλοτόπι : Περιοχή στα Β-ΒΑ του Μαρκοπούλου Ωρωπού μέσα στη ρεματιά. Αναφέρεται στο χάρτη των
Μύλου ρέμα : Φαράγγι στη ΒΑ πλευρά των Γερανείων που αρχίζει βόρεια της κορυφής Γκούρα Κόκκαλη και
καταλήγει ανατολικά της Μαυρολίμνης στον παραλιακό δρόμο Αλεποχωρίου - Σχίνου, όπου και ερείπια
παλιού νερόμυλου, πιθανώς του αναφερόμενου ως Μύλος Καλογήρου στο Φ.Ε.Κ. 156Α/1906.
Μύλων Λάμπρου ρέμα : Ρεματιά στη βόρεια πλευρά των Γερανείων, που αρχίζει από την κορυφή Μακρυά
Ράχη και καταλήγει στη θάλασσα ανατολικά της Κινέτας (Βαμβακιά). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
Μύρεζα : Βλ. Ανετόπι.
Μυρίνη : Έτσι αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 120Α/1956 & 118Α/1958 μία κορυφή (άγνωστο ποιά) στην περιοχή
Μυρρίνι του Πατέρα. Στο χάρτη του Kaupert (1904) αναφέρεται έτσι (Mirrini) η κορυφή Μπούφος (973μ.).
Μυρρέντα : Βλ. Μερέντα (614μ.).
Μυρρίνι : Περιοχή - κοιλάδα, μέσου ύψ. 420μ., στον Πατέρα, μεταξύ των κορυφών Μαυροβούνι, Σούρεζα
και Πάλλη, όπου η Μονή της Αγίας Τριάδας και ερείπια αρχαίου πύργου ή φυλακίου. Αναφέρεται Μιρρίνι,
αλλά σε λάθος θέση, στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Μυρρίνι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930), και
Μυρίνη σε δύο θέσεις (η μία σωστή) στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στο χάρτη του Kaupert (1904) αναφέρεται
έτσι η κορυφή Μπούφος (973μ.), 2,5 χλμ. ΒΔ.
Μύρτεζα : Μικρό υψωματάκι (557μ.) στη Β-ΒΔ Πάρνηθα, δυτικά από το Μικρό Αρμένι και από το δρόμο
Αυλώνα - Βούντημα. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944 & 1948)
αναφέρεται Κιάφα.
Μύρτεζα : Λόφος (289μ.) Α-ΒΑ της Παιανίας. Αναφέρεται Μύρτεζα (Myrtesa) στους χάρτες του Kaupert (VII,
1884 & 1904) και στο χάρτη του Βουγιούκα (1906), Μέρτεζα στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ
(1912), του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Μούρτεζα στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Πήλια στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και Δάσος στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1990).
Μύρτεζα ή Μυρτέζα ή Μέρτεζα : Βλ. Μυρτιές Γραμματικού.
Μυρτελούπι : Πηγή, σε ύψ. 400μ. περίπου, δυτικά των Αφιδνών. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Μυρτιές : Γήλοφος (579μ.) στο οροπέδιο των Σκούρτων (Δερβενοχωρίων), ΒΔ από τον οικισμό Πράσινον
(570μ.). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Αναφέρεται Μουτρέζα στο χάρτη του Φ.Ε.Κ.
26Β/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Μυρτιές : Τοποθεσία (180μ.) στα ΝΑ του Γραμματικού. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991). Αναφέρεται
Μέρτεζα στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930), Μύρτεζα στο
Φ.Ε.Κ. 1146Δ/1994 και Μυρτέζα στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Μύρτιζα : Λόφος (210μ.) δυτικά του όρμου Δασκαλειού Κερατέας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874.
Αναφέρεται Τουρκοκορφή σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.).
Μύρτιζα : Βλ. Μεγάλο ρέμα Γερανείων.
287
Μυσιά : Ρέμα που εκβάλει στη νότια πλευρά του όρμου Φαλήρου, όπου το εκκλησάκι Άγιος Γεώργιος.
Αναφέρεται Mysia στο χάρτη του Leake (1841) και περιοχή Misia στο χάρτη του Kaupert (III, 1882).
Μύτη : Μικρός λόφος (419μ.) στα ΒΑ του Αγίου Στεφάνου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1991). Αναφέρεται Σπάτι (Spati) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), Σπάτη στο Φ.Ε.Κ. 88Α/1925 και
Αχλαδούλα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010 αναφέρεται περιοχή Σπάτι και κορυφή
Αχλαδούλα, ενώ στο Φ.Ε.Κ. 217Δ/2012 αναφέρεται Σεράτι.
Μύτη : Ονομασία που αναφέρουν οι νέοι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992) για την κορυφή Μάλεζα ή Αραλάλα
(845μ.) της Πάρνηθας.
Μύτικα ρέμα : Μικρό ρέμα στη δυτική πλευρά της Ράχης Ντόσκουρη του Πατέρα που καταλήγει στο ρέμα
Καμάρας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Μύτικας : Κορυφή (525μ.) στην Α-ΒΑ πλευρά της Πάρνηθας και ΝΔ των Αφιδνών (Κιούρκα). Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Λέμασι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1941/1945) και
Μαλιαμίνι στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988. Τοπική ονομασία Αγία Μαρίνα, από το ομώνυμο εκκλησάκι (440μ.).
Μύτικας : Λόφος (340μ.) μεταξύ Μαλακάσας και Αυλώνας και βόρεια της κορυφής Αγελαδίτσα. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992). Σε αγγλικό χάρτη του 1838 αναφέρεται Κοτρόνι (Mt. Kotroni), όπως και στο
χάρτη του Kaupert (1904) και Κοτρώνι στο χάρτη του Σαρρή (1928). Ίσως το Κοτρώνι του Φ.Ε.Κ. 135Α/1906.
Αναφέρεται Μάλιζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Βλ. & Κοτρώνι (241μ.). Έχει χαρακτηριστεί τοπίο
ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 300Β/1980).
Μύτικας : Βραχώδης μικροχερσόνησος (398μ.) στο ΒΔ άκρο του Πατέρα, μεταξύ των όρμων Πόρτο Γερμενό
και Ψάθα. Αρχαία ονομασία Κυνόσουρα. Αναφέρεται στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και της
Γ.Υ.Σ. (1988). Στη βόρεια πλευρά του προς τον όρμο Αιγοσθένων, σε ύψ. 20μ., υπάρχει ένα μεγάλο σχίσμα -
σπηλαιοβάραθρο 40μ. Αναφέρεται και ως οικισμός από το 1991.
Μύτικας : Λόφος (173μ.) στη ΝΔ απόληξη του βουνού Όλυμπος νότια της Σαρωνίδας. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Μύτικας : Βραχώδης χερσόνησος (92μ.) στην ανατολική πλευρά του όρμου Μαραθώνα - Σχινιά. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1989 & 1993). Αναφέρεται Κυνόσουρα από τον C. Bursian (1862),
Kynosura στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887) και στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) που είναι η αρχαία
ονομασία της χερσονήσου.
Μύτικας Γερμενού : Ακρωτήριο στη ΒΔ άκρη της χερσονήσου Μύτικας (398μ.). Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1988). Αρχαία ονομασία Κυνόσουρα Άκρα.
Μύτικας Ψάθας : Ακρωτήριο στη ΝΔ άκρη της χερσονήσου Μύτικας (398μ.). Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1988).
Μυτούλα : Λοφίσκος (100μ.) στα ανατολικά της Παραλίας Ασπροπύργου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1993). Αναφέρεται Battala στο χάρτη του Kaupert (VI, 1883), Ματάλα στο χάρτη της Χ.Υ. (1908) και Βάταλα
στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη (1923).
Μωϊράθι : Τοποθεσία (420μ.) Β-ΒΑ της Περαχώρας και στα ΒΔ του Αγίου Ιωάννου. Τοπική ονομασία. Ίσως
το ρέμα Μπραΐθι που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 40/1873. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Ναγαρίμα ρέμα : Βλ. Δρακοσπηλιά Κιθαιρώνα.
Νάσκαρη : Βλ. Μάσκαρη (804μ.) Πάρνηθας.
Νενόϊ : Βλ. Οινόη.
Νερέτζεζα : Βλ. Μαυρόρρεμα Σκάλας Ωρωπού.
Νεροτριβή : Λανθασμένη ονομασία που αναφέρουν οι νέοι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992) για την κορυφή (448μ.)
Πελεκούσιζα της Πάρνηθας.
Νεροφαγώματα : Τοποθεσία, σε ύψ. 440μ. περίπου, στην ανατολική Πάρνηθα ανατολικά του οικισμού
Δροσοπηγή. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Ρίμπες στο χάρτη του
Σαρρή (1928) και Ρίπιες στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010.
Νησί : Λοφίσκος και χερσόνησος (136μ.) στα βόρεια των Γερανείων και μεταξύ των όρμων Σχίνου και Αγίας
Σωτήρας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Νησί : Λοφίσκος (126μ.) στο δυτικό τμήμα της Αττικής, Β-ΒΔ από τον οικισμό Ασπρόκαμπος της
Περαχώρας και την ομώνυμη μικρή πεδιάδα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 189Α/1890 και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
Νησί : Παλιά ονομασία για τοποθεσία μέσα στην ελώδη περιοχή της Μπρεξίζας Νέας Μάκρης. Αναφέρεται
(Nisi) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923).
288
Νησί : Έτσι αναφέρεται (Nisi) στο χάρτη του Kaupert (VIII, 1885) η μικροχερσόνησος Αιξωνή στη Γλυφάδα.
Νησίδα : Λοφίσκος (122μ.) βόρεια από το Κορωπί και ΝΑ από την περιοχή Καρελλά Παιανίας. Αναφέρεται
στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Νησάτι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929). Τοπική ονομασία Νίσεζα & Νησίζα.
Νίκα : Βλ. Κουμαρόρραχη (1.082μ.) στην Πάρνηθα.
Νίκα ρέμα : Μικρή ρεματιά στην Πάρνηθα που αρχίζει από την Κουμαρόρραχη και καταλήγει στο
Μαυρόρρεμα. Αναφέρεται και ως Κιούση ή Κιούσι σε ορειβατικό άρθρο και στον αναθεωρημένο χάρτη της
Πάρνηθας του Σαρρή (1936). Αναφέρεται Αλώνι Νίκα η αρχή του ρέματος στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929).
Νίκα ρέμα : Τμήμα του ρέματος Πλατανάκι στη βόρεια Πάρνηθα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990).
Νίκη : Μάλλον λανθασμένη ονομασία της πηγής Νίκα ή Κιούση ή Γουμαρόβρυση της Πάρνηθας.
Νίκηζα ή Νίκιζα : Τοποθεσία στον οικισμό Ανθούσα Παλλήνης - Γέρακα. Αναφέρεται Νίκιζα από τον
γεωλόγο Γ. Μηστάρδη (1964) και Νίκηζα ή Νίκιζα στα Φ.Ε.Κ. 942Δ/1992 & 430Δ/1994.
Νινόη ή Νοινόη : Βλ. Οινόη.
Νίσεζα : Βλ. Νησίδα (122μ.) Κορωπίου.
Νοζιά : Παραφθορά της λέξης Οζά, που ήταν η παλαιότερη ονομασία της κορυφής Καραβόλα της
Πάρνηθας. Αναφέρεται Νοζιά σε έγγραφο του 1826. Αναφέρεται Nozea σε γαλλικό χάρτη του 1817 και
Nozeu στο χάρτη του Leake (1841).
Νόκα : Τοποθεσία (200μ.) στα νότια της κορυφής του λόφου Αγριόκαστρον (Οβριόκαστρο) της Λαυρεωτικής.
Αναφέρεται (Noka) στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887). Αναφέρεται Διράδες στο χάρτη των Γρήγουρα -
Νόρια ή Νώρια : Περιοχή (50μ.) στα Δ-ΝΔ του Λαυρίου. Αναφέρεται (Noria) στους χάρτες του Kaupert (XVI,
1887 & 1904), Νώρια στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και
Νόρια στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Βλ. & Βιλανόρια.
Νούτο : Έτσι αναφέρεται η ΝΑ απόληξη (88μ.) του λόφου Μακρυά Πεύκα (147μ.) στην περιοχή Κίτσι
Κορωπίου στα Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 & 646Β/1994, με τα οποία χαρακτηρίζεται ως αρχαιολογικός χώρος.
Ντ... : Βλ. & Δ... (από λανθασμένη μετάφραση/απόδοση του γράμματος D... από τους ξένους χάρτες).
Νταβέλη : Κορυφή (793μ.) στη ΒΑ πλευρά της Πάρνηθας. Αναφέρεται Ράχη Νταβέλη στο χάρτη του Σαρρή
(1928), Νταβέλι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 &
1941/1945) και Νταβέλη στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007. Στα Ν-ΝΔ της
κορυφής, σε ύψ. 760μ., υπάρχει ομώνυμο σπηλαιοβάραθρο με μεγάλη αίθουσα (40x10μ.) στο βάθος του.
Νταβέλη : Ύψωμα (507μ.) στον Υμηττό, Ν-ΝΔ του διάσελου Σταυρός στα ΒΔ του Μαυροβουνιού.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994). Στη βόρεια πλευρά του, σε ύψ. 420μ., βρίσκεται η
ομώνυμη σπηλιά Νταβέλη (Α.Σ.Μ. 14) με μέγιστο μήκος 17μ.
Νταβέλη : Βλ. Λιθάρι Νταβέλη (364μ.) στα Γεράνεια.
Νταβέλη σπήλαιο : Βλ. Πεντέλης σπηλιά & Βεργούτιανι Κιθαιρώνα - Ερυθρών.
Ντάγλα : Περιοχή (40μ.) στα νότια του Μαρκοπούλου Μεσογαίας. Αναφέρεται Dankla στο χάρτη του Kaupert
(XIII, 1886) και Dagla στο χάρτη του Kaupert (1904). Αναφέρεται Δάγλα στους χάρτες των Ελευθερουδάκη -
Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη (1923), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 74Α/1920, Λιάδα (Ντάγλα) στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Λιάδα (Δάγκλα) στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται
και ως οικισμός Ντάγλα & Δάγλα το 1879 και Λιάδα το 1927 (σήμερα Αγνούσσαι).
Νταμάζου : Τοποθεσία (560μ.) στη ΝΑ άκρη της Ράχης Μάδι στα ανατολικά της κορυφής Δρίζα των
Γερανείων. Τοπική ονομασία. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Ντάρδα : Ράχη (465μ.) στα ανατολικά της κορυφής (648μ.) του Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Ντάρδιζα : Μικρή ράχη (624μ.) στα νότια του οικισμού Πράσινο(ν) Δερβενοχωρίων, μεταξύ των κορυφών
Πυργάρι και Λάκκα (Μπούφι). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Ντάρδιζα : Κορυφή (571μ.) στη Β-ΒΑ Πάρνηθα, βόρεια της κορυφής Σκίμθι. Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992)
την έχει ανώνυμη. Αναφέρεται Πρέτεζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Λέγεται και Ντάρδεζα. Ίσως η
Ντάρτεζα που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 135Α/1906.
Ντάρδιζα : Κορυφή (567μ.) στη νότια Πάρνηθα, ανατολικά της Φυλής. Στη βόρεια πλαγιά της υπάρχει η
Μονή Γενεσίου Θεοτόκου Νταρδίζης, ενώ δίπλα στη ρεματιά υπάρχει πηγάδι. Σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ.
Στρατιωτικών (1908) αναφέρεται Νταρδίζα η περιοχή βόρεια της κορυφής εκεί που είναι σήμερα το
289
μοναστήρι. Αναφέρεται Ντάρντεζα από τον Αιγινήτη (1908), Ντάρντιζα στο χάρτη του Σαρρή (1928),
Ντάρδεζα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929 & 1936/1944), Ντάρδιζα στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 &
1983) και στα Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 & 421Δ/2011. Η ονομασία από το αρβαν. dardhe / dardheza = αχλαδιά.
Αναφέρεται Αχλαδιά στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1992 & 1994).
Ντάρδιζα : Περιοχή (κοιλάδα - ρεματιά), μέσου ύψ. 230μ., στα βόρεια της κορυφής Βράχος της Πεντέλης και
μεταξύ του βουνού Αγριλίκι και του Υψώματος Ραπεντώσας. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1930).
Ντάρδιζα : Περιοχή (κοιλάδα - ρεματιά), μέσου ύψ. 120μ., ανατολικά της Κερατέας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
6/1875. Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989) αναφέρεται Αχλαδιά και στο Φ.Ε.Κ. 205Δ/2012 Δάρδεζα.
Αναφέρεται και ως οικισμός Δάρδεζα το διάστημα 1896-1912 (Δάρδεζα ήταν και το όνομα της εκεί
μεταλλευτικής εταιρείας 1894-1908).
Ντάρδιζα : Περιοχή (κοιλάδα - ρεματιά) στα Γεράνεια. Αρχίζει από τις κορυφές Μακρυπλάγι και Τρεις Πόρτες
και καταλήγει στη θάλασσα δυτικά των Αγίων Θεωδώρων. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988) αναφέρεται
(λανθασμένα) Ντάρτιζα. Αναφέρεται Ντάρντιζα σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;). Το 18ο αι. αναφερόταν και
ως χείμαρρος της σφαγής, λόγω της σφαγής από τους Τούρκους το 1779, στην τοποθεσία Μύγες, χιλιάδων
Αλβανών που καταδυνάστευαν οθωμανούς και χριστιανούς. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Νταρδίστι : Ρεματιά στη ΝΑ πλευρά της Πάστρας που αρχίζει από τα νότια των κορυφών Πυργάρι και
Μπούκουρη και καταλήγει στο Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936) αναφέρεται ως ρέμα Κάστιζας.
Νταριβίρι ή Νταριβέρι : Η ΝΔ ράχη (147μ.) του λόφου Κέδρος ή Ντρεριβούνι (240μ.). Αναφέρεται Νταριβίρι
σε έγγραφο του 1793 και Νταριβέρι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927).
Ντάρντιζα : Βλ. Ντάρδιζα (567μ.) Πάρνηθας & Ντάρδιζα Γερανείων.
Ντάρντιζα : Περιοχή με πηγή, σε ύψ. 680μ., στα ΝΑ της κορυφής Φλαμπούρι της Πάρνηθας, όπου και
κτίσματα. Αναφέρεται (Dardesa) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893), στον αλφαβητικό οδηγό Αττικής (1923)
και στο χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται Επάνω Δάρδιζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928). Λέγεται και
Ντάρδιζα.
Ντάρντιστα : Έτσι αναφέρεται στο βιβλίο του Κ. Πασαγιάννη «Αττικοί περίπατοι» (1922) η περιοχή
Ντράσιζα.
Ντάρτεζα : Βλ. Ντάρδιζα (571μ.) στην Πάρνηθα.
Ντασιμάδι : Ρεματιά που αρχίζει νότια από τα Βίλια, ως συνέχεια της ρεματιάς της Γκούρας και «σβήνει»
στο βαθύπεδο της Οινόης. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) αναφέρεται η ονομασία Ντασιμάδι στα ανατολικά των Βιλίων.
Ντελέρα ή Ντελέρι : Βλ. Κιάφα Ντελέρι στη δυτική Πάρνηθα.
Ντεντεμέσκα : Λοφίσκος στην περιοχή Σουσάκι Αγίων Θεοδώρων, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο
Ντέρα Σπέλα : Τοποθεσία στην περιοχή της Κερατέας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
21/1874.
Ντερβίση : Κορυφή (191μ.) στα ΒΑ της ψηλότερης κορυφής (231μ.) της λοφοσειράς Μπαράκο. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Τέφλι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927). Σε έγγραφο του
1793 αναφέρονται και τα δύο τοπωνύμια Ντερβίσι και Τέφλι. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος με τα
Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 & 646Β/1994.
Ντερβίσια : Βλ. Μπαράκο (231μ.).
Ντεροβάτα : Τοποθεσία (120μ.) στα δυτικά της κορυφής Κουτούπα των Μαύρων Βουνών Μαλακάσας στο
ρέμα Χώνη. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Ντεροκόκαλι : Λόφος στα βόρεια της κορυφής Μακρυπλάγι των Γερανείων προς τη θάλασσα, άγνωστο
που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 156Α/1906. Βλ. & Γκούρα Κόκκαλαη.
Ντιβαλιάκι : Βλ. Δάφνες Μαραθώνα.
Ντιέπι ή Ντιέπτι : Βλ. Αγναντερό (211μ.).
Ντιέφθι : Τοποθεσία (100μ.) στα δυτικά του λόφου Κοκκινοκορφή (Μάλια Κούκι) της Λαυρεωτικής, στα Α-ΝΑ
της Κερατέας. Αναφέρεται (Diefthi) στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887).
Ντίμιδι : Τοποθεσία & όρμος στη Λαυρεωτική στον οικισμό της Αγίας Μαρίνας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
43/1872.
Ντισίρι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) ο λοφίσκος (275μ.) στα ΝΑ των
Καλυβίων «Θορικού» της λοφοσειράς Χελώνα ή Χελώνη. Αναφέρεται Ντίσιρι στο Φ.Ε.Κ. 573Δ/2012.
290
Ντιστρίλια : Λανθασμένη ονομασία που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 για την κορυφή (448μ.)
Πελεκούσιζα της Πάρνηθας. Βλ. & Νεροτριβή.
Ντογάνι : Βλ. Τηγάνι (291μ.) στη ΝΑ άκρη του Πανείου.
Ντόριζα : Τοποθεσία (560μ.) στη Δ-ΒΔ Πάρνηθα, στα ΒΑ του οικισμού Στεφάνη Δερβενοχωρίων και ΝΑ του
λοφίσκου Κουτσομύτης. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992)
αναφέρεται Τρίδενδρο και Τριγκορίτεα στο χάρτη του Φ.Ε.Κ. 26Β/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Ντόσκουρι : Βλ. Ράχη Ντόσκουρη (534μ.) στον Πατέρα.
Ντούκας ρέμα : Ρεματιά στον Υμηττό που αρχίζει από το διάσελο Σταυρός και «σβήνει» στα Δ-ΒΔ του
Κορωπίου. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793, σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1994).
Ντούλιζα : Περιοχή στα ΒΑ του Μαρκοπούλου Μεσογαίας και Α-ΒΑ του Πούσι Καλογέρι. Αναφέρεται στο
Ντούνες : Τοποθεσία (260μ.) στα ΒΑ του Καλάμου, στη βόρεια πλευρά του λόφου Κοκκινοκορυφή.
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 880Β/2004.
Ντουράκος : Παραλιακή τοποθεσία, Ν-ΝΔ του οικισμού Αιγειρούσαι και στα ΒΑ της ράχης Λιθάρι Νταβέλη.
στη ΒΑ άκρη των Γερανείων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται Ντουράκο στα Φ.Ε.Κ.
560Δ/1978 & 629Δ/2010. Στο Φ.Ε.Κ. 63Δ/1982 αναφέρεται Ντουράκος ή Νταβέλη Λιθάρι.
Ντούσα : Ρεματιά στο νότιο Υμηττό, βόρεια της κορυφής Σταυραετός (Στραβαετός) που αρχίζει από τη
Δασωμένη Κορυφή και καταλήγει στο Λυκόρρεμα. Αναφέρεται Ντούσια σε έγγραφο του 1793 και Ντούσα σε
σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;). Πιθανώς προέρχεται από το αρβαν. dusne-a = χαμόκλαδα (Φουρίκης, 1929).
Ντούσκα : Πηγάδι, σε ύψ.640μ., στα Β-ΒΔ της κορυφής Προφήτης Ηλίας του Κιθαιρώνα. Αναφέρεται στο
Ντουσκέζα : Περιοχή στη δυτική Πάρνηθα, βόρεια της κορυφής Κατσουλιέρης, απ’ όπου περνά το ομώνυμο
ρέμα (σήμερα Βελανιδιά). Αναφέρεται (Duskeza) στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894), Ντουσκέζα στο χάρτη
του Σαρρή (1928) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928, 1936 & 1936/1944). Η ονομασία από το αρβαν. dushke
= δρυς και dushkea ή dushke-ze = δάσος δρυών.
Ντουσκιά : Κορυφή, ύψ. 1.120μ., ανατολικά της κορυφής Λιοντάρι του Πατέρα. Παλιά τοπική ονομασία.
Λέγεται και Ντουσκέζα. Η ονομασία από το αρβαν. dushke = δρυς και dushkea ή dushke-ze = δάσος δρυών.
Ντουσκιά : Βλ. Μεγάλη Ντουσκιά (1.068μ.) και Μικρή Ντουσκιά (992μ.) στα Γεράνεια.
Ντράσα : Ραχούλα (460μ.) στα ΒΑ της κοιλάδας της Οινόης, στα δυτικά του λόφου Παλαιόκαστρον
(Πάνακτον) και στα ανατολικά του δρόμου Οινόη - Δερβενοχώρια. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Ντρασέζα : Έτσι αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 441Δ/2010 μία τοποθεσία στο Πικέρμι.
Ντράσζα ή Ντράσιζα : Βλ. Ταμπούρια (384μ.) στο Μεγάλο Κατερίνι.
Ντράσιζα : Μικρό ύψωμα (593μ.) στη ΒΑ Πάρνηθα, ανατολικά της κορυφής Νταβέλη και στα ανατολικά του
δρόμου Κατσιμίδι - Άγιος Μερκούριος (Φ.Ε.Κ. 55Δ/1965). Πιθανώς προέρχεται από το αρβαν. drasse =
πλάκα ή drassare ze που σημαίνει περίπου πετρώδες έδαφος με πλάκες. Στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991)
αναφέρεται Πλάκα, ενώ στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 αναφέρονται και τα δύο τοπωνύμια Πλάκα και Ντράσιζα.
Ντράσιζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 860μ., Β-ΒΔ της κορυφής Μαύρη και ανατολικά της Κρισιγιώνας της
Πάρνηθας. Παλαιότερα υπήρχε μικρός καλοκαιρινός οικισμός Σαρακατσάνων κτηνοτρόφων, καθώς και
τυροκομεία. Πιθανώς προέρχεται από το αρβαν. drasse = πλάκα ή drassare ze που σημαίνει περίπου
πετρώδες έδαφος με πλάκες. Στη βόρεια πλευρά της υπάρχει η πηγή Βλάχας (830μ.) Αναφέρεται Δράσιζα
σε έγγραφο του 1851 και Ντράσιζα σε έγγραφο του 1852, στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929, 1936, 1936/1944 & 1948) και σε χάρτη του
Υπ. Γεωργίας για τον Ε.Δ. Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992) αναφέρεται Πλάκα, ενώ στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007
αναφέρονται και τα δύο τοπωνύμια Πλάκα και Ντράσιζα.
Ντράσιζα ή Ντράσζα : Βλ. Ταμπούρια (384μ.) στο Μεγάλο Κατερίνι.
Ντράφι : Τοποθεσία (180μ.) στη νότια πλευρά της Πεντέλης, βόρεια των λόφων Πετροκάραβα, όπου
ονομαστό ιδιόκτητο κτήμα με παλιό νερόμυλο, δίπλα στο ρέμα Βαλανάρης. Πιθανώς από το μεσαιωνικό
τράφος (τάφρος). Αναφέρεται (Draphi) στο χάρτη του Kaupert (XII, 1886) και Δράφι από τους Lepsius -
Βουγιούκα (1906), στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Αναφέρεται Ντράφι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1991). Αναφέρεται και ως οικισμός Δράφι το διάστημα 1835-1912 και ως Ντράφι από το 1971.
291
Ντρέη : Τοποθεσία, βόρεια των κορυφών Αγόρο και Καψάλα της Πάρνηθας και στη συμβολή του δασικού
δρόμου Μόλα - Σαλονίκι με το μονοπάτι για το Παλιομήλεσι. Πιθανώς προέρχεται από την αρβαν. λέξη dreu
= ελάφι. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Ντρέθι : Βλ. Στεφάνα (428μ.) στην Πάρνηθα.
Ντρέρα : Βλ. Ψήλωμα (789μ.) & Πέρδικες (726μ.) στη δυτική Πάρνηθα.
Ντρεριβούνι : Λόφος (240μ.) Δ-ΒΔ των Καλυβίων «Θορικού». Αναφέρεται (Drerivuni) στους χάρτες του
Kaupert (XIII, 1896 & 1904), Δρεριβούνι στο χάρτη του Βουγιούκα (1906) και Ντρεριβούνι στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927), όπου αναφέρει την κορυφή ως Ντρερ. Αναφέρεται
Ντρερ στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), Κρούδι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929), Ντρέρη στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930), Σπιθάρι Βένης (ίσως Βένιου) στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε.
(1963) και Κέδρος στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Πιθανή ερμηνεία Ελαφοβούνι ή Ελαφότοπος, εάν
η λέξη προέρχεται από το αρβαν. dre-ri = ελάφι (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929). Σε έγγραφο του 1793
αναφέρονται όλα αυτά τα τοπωνύμια (Ντρέρι, Σπιθάρι, Κόντρα Βένιε), αλλά άγνωστο που ακριβώς.
Ντρεστάνη : Βλ. Δρεστάνη.
Ντρίβλια : Περιοχή στη ΒΔ άκρη του όρμου Πόρτο Ράφτη, όπου στην αρχαιότητα υπήρχε ο δήμος Στειρίας.
Αναφέρεται (λανθασμένα) Τρίγλια στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
431Δ/1994. Αναφέρεται σε διάφορα κείμενα και ως Δρίβλια και ως Τρίβλια.
Ντρίζα : Μικρό ύψωμα (759μ.) και λάκκα βόρεια της κορυφής Ξεροβούνι της Πάρνηθας, από την οποία
χωρίζεται με τη μεγάλη ρεματιά Χάραδρος και στα νότια της κορυφής Μεγάλος Κούκουρας. Στην περιοχή
υπάρχουν πολλές δολίνες. Πιθανώς προέρχεται από το αρβαν. drize-a που σημαίνει φρύγανα. Αναφέρεται
Drisa στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) η λάκκα (720μ.) που βρίσκεται δυτικά της κορυφής, όπως και στο
χάρτη του Σαρρή (1928). Στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991) αναφέρεται Δρίζα.
Ντρίζα : Βλ. Στενοχώραφο Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Ντρίζα Κούκι : Βλ. Κοκκινόξυλο Αγίων Αποστόλων Καλάμου.
Ντρίσεζα : Βλ. Αχλαδιές (548μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα.
Ντριστίλια : Ρεματιά και μικρή κοιλάδα που σχηματίζεται στα νότια του Μαυροβουνιού (405μ.) και καταλήγει
στον όρμο της Κακής Θαλάσσης, Δ-ΒΔ της Πούντας.
Ντριστίλιες : Τοποθεσία στα νότια του φράγματος της λίμνης Μαραθώνα προς το Χάραδρο. Αναφέρεται
(Dristillis) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889). Σημαίνει νεροτριβές.
Ντρόσκεζα : Βλ. Βραχάκι στο Πάνειο.
Νυκτοχώρι : Παραλιακή τοποθεσία στη βόρεια άκρη του οικισμού του Λαυρίου. Αναφέρεται (Nyktochori) στο
χάρτη του Kaupert (XVI, 1887), από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906), στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923)
και σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.).
Νυμφαίον : Βλ. Πανός σπήλαιο στην Πάρνηθα.
Νυμφόληπτου σπήλαιο : Ονομαστό σπηλαιοβάραθρο (Α.Σ.Μ. 89), σε ύψ. 270μ., στο ΝΑ αντέρεισμα του
οροπεδίου Κρεββάτια του Υμηττού. Έχει ένα κατηφορικό θάλαμο 23x26μ. και ύψ. 10μ. Χρησιμοποιήθηκε
από τον γλύπτη Αρχέδημο τον 5ο αι. π.Χ. ο οποίος σκάλισε ανάγλυφα αγάλματα στο εσωτερικό του.
Υπήρξε, κατά διαστήματα, τόπος λατρείας των Νυμφών, του Πάνα και του Απόλλωνα μέχρι τον 4ο αι. μ.Χ.
Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 163Β/1985).
Νυμφών Άντρον : Έτσι αναφέρεται η σπηλιά στο ρέμα Κοκκιναρά της Πεντέλης.
Νυμφών σπήλαιο : Μικρό σπήλαιο (Α.Σ.Μ. 903) στην Πεντέλη, σε ύψ. 750μ., βόρεια από τη σπηλιά της
Πεντέλης (Νταβέλη), που ήταν τόπος λατρείας των Νυμφών κατά τον 4ο αι. π.Χ. Αρχαιολογικά ευρήματα. Η
περιοχή έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 86Α/1957, 332Α/1974, 673Β/1990 & 78Β/1991).
Νυχτοπάτης : Περιοχή (80μ.) στα ΒΔ της Αυλώνας και στα ΝΑ των Οινοφύτων, στα νότια του Ασωπού
ποταμού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Μπερπάτ στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936) και Μπερμπάντι στα Φ.Ε.Κ. 1361Δ/1996 & 239Δ/2007.
Νώρια : Βλ. Νόρια Λαυρίου.
Ξεβλαστάκη ή Ξεβλαστάκι : Ονομασία που αναφέρουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) για το λοφίσκο
(123μ.) και τη νότια κορυφή (206μ.) της λοφοσειράς Κοκκινοκορυφές στα ΝΔ των Καλυβίων «Θορικού».
Αναφέρεται Ξυλαφτάκη στο Φ.Ε.Κ. 65/1878, Ξελαφτάκι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927). Στα Φ.Ε.Κ. 574Δ/2010
& 229Δ/2011 αναφέρονται και οι δύο θέσεις Ξεβλαστάκι και Ξελαφτάκι (λανθασμένα Ξελαντάκι). Αναφέρεται
η ονομασία Πλαγιές Ξελαφτάκι σε έγγραφο του 1793 & σε τοπικό χάρτη (1995).
292
Ξελαφτάκη ή Ξελαφτάκι : Λοφίσκος (155μ.) στα Α-ΒΑ του Αγίου Δημητρίου και στη νότια απόληξη της
λοφοσειράς Κοκκινοκορυφές. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Ξελαφτάκι στο
χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) αναφέρεται Μπόσκιζα η βόρεια ράχη του.
Ξελαφτίστα : Γήλοφος (324μ.) στο βαθύπεδο της Οινόης (290μ.), στα ανατολικά του οικισμού Πουρνάρι
Μάνδρας. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Ξερέα : Τοποθεσία (120μ.) στα βόρεια του λοφίσκου Πουρνάρι ή Πράρι ή Κόντρα Ξηρέας (172μ.) Κορωπίου.
Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 & σε τοπικό χάρτη (1995).
Ξεριάς ρέμα : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1987) η συνέχεια του Πετρορρέματος στην Πάστρα
προς τον ποταμό Ασωπό. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Ξέρξης : Τοπική ονομασία κορυφούλας (193μ.) στο ΝΔ τμήμα του Αιγάλεω, πάνω από τον οικισμό Νέο(ν)
Ικόνιο(ν). Κατά το θρύλο, στην κορυφή αυτή είχε το θρόνο του ο Ξέρξης, απ' όπου παρακολουθούσε τη
ναυμαχία της Σαλαμίνας (οι άλλες δύο πιθανές θέσεις στην περιοχή είναι η μικροχερσόνησος Κερατόπυργος
ή ο λόφος του Αγίου Γεωργίου). Είναι μία από τις κορυφές Κέρατα του Αιγάλεω. Οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1991 &
1993) αναφέρουν ως Ξέρξης τη μεγάλη ράχη Τρίκορφο (277μ.) πάνω από το Πέραμα και το Νέο(ν) Ικόνιο(ν).
Ξεροβούνι : Κορυφή, ύψ. 1.120μ., στην Πάρνηθα ΒΑ της κορυφής Αυγό. Αναφέρεται (λανθασμένα) Γιαούρτι
(Yaourti & Jaurti) στους χάρτες του Kaupert (XX, 1893 & 1904) και (λανθασμένα) Κορομηλιά στο χάρτη της
Χ.Υ. (1912). Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και
στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1928, 1941/1945, 1978, 1988 & 1991). Αναφέρεται
(λανθασμένα) Χεροβούνι στο χάρτη του Φ.Ε.Κ. 101Δ/1980.
Ξεροβούνι : Παλαιά λανθασμένη ονομασία για το Μαυροβούνι (774μ.) του Υμηττού.
Ξερόβρυση : Πηγή στη ΒΔ Πάρνηθα, στην περιοχή Μαζαραίϊκα. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Ξερόλακκες : Οι λάκκες μεταξύ των κορυφών 1.171μ. και 1.117μ. στο Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας.
Αναφέρεται σε χάρτη του Δασαρχείου (1967). Σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και στον αναθεωρημένο
χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936) αναφέρεται Δενδρόλακκα.
Ξερολίβαδο : Λάκκα στα βόρεια του διάσελου της Σκάλας στην Πάρνηθα, όπου αθλητικές εγκαταστάσεις
του Σ.Ε.Γ.Α.Σ. Αναφέρεται Ξερολιβάδι από τον L. Ross (1833), Ξηρολειβάδι στο Φ.Ε.Κ. 211Α/1917,
Ξηρολείβαδο από τον Αιγινήτη (1908) και σε χάρτη του Δασαρχείου (1967) και Ξερολείβαδο στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1929).
Ξεροπήγαδο : Πηγάδι, σε ύψ. 400μ. στην περιοχή Μαζαραίϊκα της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936).
Ξερόρρεμα : Βλ. Ξηρόρρεμα Πάρνηθας.
Ξερόρρεμα : Μεγάλη ρεματιά στη ΒΑ πλευρά της Πάστρας που αρχίζει από τα νότια της κορυφής
Πανόραμα (Κράπθι) και συνεχίζει ως Πετρόρρεμα μετά τη μεγάλη λάκκα Φούσκαινα. Αναφέρεται στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Ξερόχαβος : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) ο λόφος (169μ.) μεταξύ Βουλιαγμένης
και Βάρκιζας. Αναφέρεται Κοτρόνι στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και Κοτρώνι στους χάρτες
του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Δαρδαγάνι στο χάρτη του
Ξηρολείβαδο : Βλ. Ξερολίβαδο.
Ξηρονομή : Βλ. Φαρδιές Κορυφές (512μ.).
Ξηρόρρεμα : Μεγάλη ρεματιά στη δυτική Πάρνηθα που αρχίζει από το Μεγάλο Βουνό και «σβήνει» στην
πεδιάδα του Ασπροπύργου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) και στο Φ.Ε.Κ. 174Δ/2012.
Αναφέρεται (Xero Rhevma) στο χάρτη του Kaupert (XXV, 1894) και Ξερόρρευμα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928)
και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Ξερόρεμμα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 &
1936/1944).
Ξηροτάγαρος : Βλ. Βουρλοπόταμος.
Ξούλιζα : Τοποθεσία (800μ.) στη ΒΑ Πάρνηθα, Ν-ΝΑ από το Μεσοβούνι, όπου παλαιότερα κατασκεύαζαν
κάρβουνα. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Ξύλο(ν) : Ράχη (921μ. - 906μ.) στα ΒΑ της κορυφής Καψάλα της Πάρνηθας και νότια της θέσης Ξούλιζα.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ.
34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου). Ο νέος χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την αναφέρει (λανθασμένα) Ρέμα.
Ξυλοζέζα : Άλλη ονομασία της κορυφής Μαύρη της Πάρνηθας. Αναφέρεται Ξυλόζεζα σε χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1929) και Ξυλοζέζα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε ορειβατικό άρθρο (1936).
293
Ξυλοκερατέα : Περιοχή, μέσου ύψ. 250μ., στη ΝΑ πλευρά της Πεντέλης, δυτικά από τον οικισμό Μάτι, όπου
στην αρχή της ρεματιάς αντλιοστάσιο. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ.
755Δ/1988. Αναφέρεται Ξυλοκέριζα στο Φ.Ε.Κ. 103Δ/1968.
Ξυλοκέριζα : Η κορυφή (220μ.) του λόφου Μαυροκορυφή (Μάλεζι) στην περιοχή Αγίας Μαρίνας
Γραμματικού. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Αναφέρετα Evlokeriza σε χάρτη του 1944 (524
Pal. Fd. Survey Coy.).
Ξυλοκέριζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 80μ., στην ανατολική πλευρά της Πεντέλης, Δ-ΝΔ της Ν. Μάκρης.
Παραφθορά της ονομασίας Ξυλοκερατιά. Αναφέρεται (Xylokerisa) στους χάρτες του Kaupert (XII, 1886 &
1904), του Lepsius (1893), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1991). Αναφέρεται και ως οικισμός το διάστημα 1835-1927.
Οβρεόκαστρον ή Οβριό Καστρο ή Οβριόκαστρο : Βλ. Αβροκάστρι (47μ.) στην αρχαία Ραμνούντα.
Οβριό Καστρο ή Οβριόκαστρο : Βλ. Αγριόκαστρον (313μ.) ΝΑ της Κερατέας
Οβριοσκόπι : Βλ. Βρυοσκόπι.
Οζά : Ονομασία της κορυφής Καραβόλα της Πάρνηθας ή και όλου του βουνού από το 17ο αι. έως και τον
20ο αι. Αναφερόταν και Οζιά ή και Οζάς. Πιθανώς η ονομασία Οζά προέρχεται από την αρβαν. Xeixa ή
Heiga που δηλώνει το κορφοβούνι, την κορυφογραμμή, τη ράχη κάθε βουνού και η οποία είναι δάνειο (της
αρβαν.) από τη μεσαιωνολατινική, που ονόμαζε το λόφο και γενικά το ύψωμα Heisa – Hogium (Σ. Λιάκος,
1983). Δεν αποκλείεται η προέλευση της και από τη λέξη του Ησύχιου αίζεος - αιζέα - αίζεον που σημαίνει
ψηλός. Αναφέρεται Οζέα/Οζιά (Ozea) στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894), Οζιά στο χάρτη των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και Οζά στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929 & 1936). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1992)
αναφέρεται Κορυφή. Αναφέρεται Καραβόλα (Οζάς) στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Οζάς ποτάμι : Ονομασία μεγάλου τμήματος του Χάραδρου της Πάρνηθας που αναφέρεται στο χάρτη του
Σαρρή (1928).
Οζέα ή Οζιά : Λοφίσκος (165μ.) βόρεια των Σπάτων. Αναφέρεται Odsea στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884)
και του Lepsius (1893), Osea στο χάρτη του Kaupert (1904), Οζιά από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και
Οζέα στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923). Αναφέρεται Προκαλήσι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929). Έχει χαρακτηριστεί ως Ναυτικό Οχυρό (Φ.Ε.Κ. 172Α/1983).
Όζεον όρος : Εκκλησιαστική παλαιότερη ονομασία της Πάρνηθας. Αναφέρεται σε σιγίλλιο του 1796.
Οζνά : Τοποθεσία (750μ.) στα βόρεια του καταφυγίου του Ε.Ο.Σ. Ελευσίνας στο Πέταλο του Κιθαιρώνα.
Αναφέρεται στο χάρτη της Ανάβασης (2002).
Οινόη : Περιοχή στα βόρεια της Μεγάλης Ντουσκιάς των Γερανείων προς τον όρμο Σχίνου, όπου στο λόφο
Δίκαστρον (420μ.) υπάρχουν ερείπια του διπλού τείχους ίσως της ακρόπολης της αρχαίας Οινόης που
τοποθετείται στο Σχίνο, αλλά και στην τοποθεσία Παναγία Περαχώρας. Αναφέρεται Oenoe σε χαλκογραφία
του G. Candelli (1690). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Οινόη : Περιοχή, μέσου ύψ. 290μ., στα νότια της Πάστρας γύρω από τον ομώνυμο οικισμό (από το 1912),
όπου και η αρχαία Οινόη στα ανατολικά. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 729Β/1978).
Αναφέρεται Oenoe σε χαλκογραφία του G. Candelli (1690).
Οινόη : Έτσι αναφέρεται, με την αρχαία ονομασία, ένας μικρός λοφίσκος (123μ.) δυτικά του Μαραθώνα,
δίπλα στο Χάραδρο, όπου τοποθετείται η ακρόπολη της αρχαίας Οινόης και βρίσκονται τα σπήλαια του
Πανός Ι & ΙΙ (Α.Σ.Μ. 721 & 1067). Στο σπήλαιο ΙΙ βρέθηκαν αντικείμενα λατρείας του Πάνα και των Νυμφών
του 5ου αι. π.Χ., ενώ η κατοίκησή του χρονολογείται από την 6η χιλιετία π.Χ. Σε κείμενα του ΥΠ.ΠΟ. ο λόφος
αναφέρεται Ταμπούρι Γκούρα. Αναφέρεται περιοχή Νινόη ή Νοινόη (Ninoi) στους χάρτες του Kaupert (XIX,
1889 & 1904), Οινόη στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και Νενόϊ στο Φ.Ε.Κ. 182Α/1928. Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 866Β/1977), καθώς και ιστορικός τόπος και τοπίο ιδαίτερου
φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 366Β/1980).
Οινόης ρέμα - Καινούργιο ρέμα : Έτσι αναφέρεται η συνέχεια του Χάραδρου, από την περιοχή της αρχαίας
Οινόης μέχρι τον όρμο του Μαραθώνα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988
& 1991). Αναφέρεται Χάραδρος ή Καινούργιο από τον Σχινά το 1883.
Όλυμπος : Βραχώδες ξεροβούνι, ύψ. 487 μ., Β-ΒΔ της Αναβύσσου. Αναφέρεται στο χάρτη της Λαυρεωτικής
του Βουγιούκα (1865), Λαυρεωτικός Όλυμπος στο Φ.Ε.Κ. 62/1878, Σκόρδι ή Όλυμπος (Skordi oder
Olympos) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887), και Όλυμπος σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ. και της
Ε.Σ.Υ.Ε. Έχει αναφερθεί και ως Αττικός Όλυμπος (πιο σωστή ονομασία). Αναφέρεται το χωριό Elimbo από
τον Giraud (1674) και τον Bursian (1862), Olympos στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887) και Olympos
(Elymbo) στο χάρτη του Kaupert (1904). Η ονομασία Όλυμπος είναι πανάρχαιη (14ος ή 13ος π.Χ. αι.) και
294
αφορούσε το όρος Όλυμπος της Μακεδονίας, που αργότερα δόθηκε και σε άλλα βουνά της Ελλάδος (εκτός
Αττικής) και της Μικράς Ασίας.
Ομαλή : Βλ. Στράτι & Άρμα της Πάρνηθας.
Ομάλια : Λόφος (663μ.) στα βόρεια της Παλιοβούνας Γερανείων, απέναντι (βόρεια) του οικισμού Πίσια.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Μάλια Σίλκι στο Φ.Ε.Κ. 101Α/1968. Στο χάρτη της
Ανάβασης (2004) αναφέρεται τοποθεσία Σέλκι στα βόρεια της κορυφής. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Ομέρλιες : Τοποθεσία (240μ.) μεταξύ των λόφων Κοτρώνι (366μ.) και Μικρό Κοτρώνι (291μ.) στα ΝΑ του
Σταθμού των Αφιδνών. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Όνεια Όρη : Λανθασμένη ονομασία που αναφέρεται από τον Στράβωνα (1ος αι. π.Χ.) για το τμήμα των
Γερανείων, βόρεια από τις Σκειρωνίδες Πέτρες. Δυστυχώς, η λανθασμένη αυτή ονομασία αναφέρεται τόσο
στις χαλκογραφίες και στους χάρτες του 17ου και 18ου αι., όσο και σε κείμενα του 19ου και 20ου αι. Τα
Όνεια Όρη είναι στην Πελοπόννησο (Κορινθία).
Οξυγόνο : Βλ. Καραβάκι Λαυρίου.
Ορκός : Βλ. Λουτρός Μεγάρων.
Όρνιο : Κορυφή ύψ. 1.350μ. στην Πάρνηθα, όπου και χαρακτηριστικός πύργος του Ο.Τ.Ε. και κεραίες
(Φ.Ε.Κ. 14Δ/1964). Αναφέρεται (Ornion & Ornio) στους χάρτες του Kaupert (XX, 1893 & 1904), στο χάρτη
των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992).
Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) αναφέρεται Όρνιο (Λυκόρνιο). Αναφέρεται (λανθασμένα) Όρυσα στο χάρτη της
Χ.Υ.Σ. (1923).
Οροπέδιο(ν) Σκούρτων ή της Σκούρτας ή Δερβενοχωρίων : Βλ. Σκούρτων οροπέδιο.
Ορσέζα : Βλ. Σπηλιοκορυφή Μαυρηνόρας (646μ.).
Όρυσα : Βλ. Όρνιο της Πάρνηθας.
Ούγι Μπουρούαμ/Μπουρούαν : Περίεργη παλαιά ονομασία περιοχής νότια του Μεγάλου Βουνού της
δυτικής Πάρνηθας που αναφέρεται Uje Buruan στο χάρτη του Kaupert (XXV, 1894) και Uji Buruam στο
χάρτη του Kaupert (1904). Αναφέρεται στην περιοχή η πηγή «Ανδρειωμένο νερό (Ούγι Μπουρούαμ)» στο
βιβλίο «Αι πηγαί της Πάρνηθος» του Ι. Σαρρή (1926). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) αναφέρεται Ούγι
Μπουρούαμ και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) Ούγι Μπουρουάμ. Στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1990) αναφέρεται Πέρδικες.
Ουλίθι : Τοποθεσία (400μ.) στα βόρεια της κορυφής Καμάρι (588μ.). Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα -
Ούλμπερι : Έτσι αναφέρεται η αρχή της μεγάλης ρεματιάς Χούνη στα ανατολικά του βουνού Μαυρηνόρα
(646μ.). Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Οχυρό : Μικρός λοφίσκος (60μ.) στα νότια του λιμανιού της Ραφήνας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988.
Αναφέρεται έτσι γιατί το 1941 οι Γερμανοί κατακτητές κατασκεύασαν στο λόφο διάφορες εκαταστάσεις και
πυροβολεία. Προηγούμενη τοπική ονομασία Λόφος Παναγίτσας.
Οχυρό Κατσιμίδι : Ονομασία που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 για το ύψωμα Κατσιμίδι της Πάρνηθας.
Παγάνα : Έτσι αναφέρεται το Άρμα στο βιβλίο του Κ. Πασαγιάννη «Αττικοί περίπατοι» (1922). Βλ. Παγανιά.
Παγάνι : Βλ. Παγώνη & Κακή Ράχη Πάρνηθας.
Παγανιά : Τοποθεσία στη ΝΔ άκρη της κορυφής Άρμα της Πάρνηθας, πάνω από τη Μονή Κλειστών, όπου
και μικρή σπηλιά. Αναφέρεται και ως Παγάνα. Αναφέρεται στο Ημερολόγιο Ο.Σ. (1926) και στους χάρτες του
Σαρρή (1928), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1929).
Παγκράτι : Περιοχή, όπου ο ομώνυμος οικισμός (από το 1908). Αναφέρεται Pankrati στο χάρτη του Kaupert
(IV, 1882).
Παγώνη ή Παγώνι : Έτσι αναφέρεται (Pagoni) στους χάρτες του Kaupert (XXIV & XXV, 1894) και στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1928) η κορυφή Κακή Ράχη της Πάρνηθας, καθώς και η βόρεια πλευρά της. Στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) σημειώνεται η τοποθεσία Παγώνη στη λάκκα μεταξύ των κορυφών
Πετροκορυφή και Κακή Ράχη, που από τους ντόπιους είναι γνωστή και ως Πεύκα Παγώνη. Αναφέρεται
(λανθασμένα) Παγάνι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Παζαράκι : Η μεσαία κορυφούλα (155μ.) του υψώματος Φανάρι (207μ.) στην Α-ΒΑ Αττική. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Έχει χαρακτηριστεί τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ.
767Β/1979).
Παλαιά Βίλλια : Βλ. Παλαιοχώρι Βιλίων.
295
Παλαιά Κορυφή : Βλ. Μάλια Πλιάκου (842μ.) στον Πατέρα.
Παλαιο... : Βλ. & Παληο... ή Παλιο...
Παλαιό Κάστρο : Βλ. Καστράκι (500μ.) στην Πεντέλη, Κάστρο(ν) (254μ.) στο Κορωπί και Παλαιόκαστρο(ν)
(318μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα.
Παλαιό Μετόχι : Βλ. Μεγάλο Μετόχι.
Παλαιό Μοναστήρι : Έτσι αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) το ύψωμα (429μ.) στις
Ν-ΝΑ απολήξεις της λοφώδους περιοχής του Βαρνάβα, στα ΒΔ του Μαραθώνα. Πιθανώς από την τοποθεσία
Παλιό Μοναστήρι που δινόταν στο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννου, σε ύψ. 360μ., στα ανατολικά της κορυφής
προς τη ρεματιά που αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και στο χάρτη του Σαρρή (1930), καθώς
και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010. Στο χάρτη του Kaupert (1904) αναφέρονται Kloster Palaeo Monastir & Ioannis.
Παλαιοκαμάριζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 100μ., στα ΝΑ του οικισμού Πλάκα της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. ως Παλιοκαμάριζα (1988) και ως Παλαιοκαμάριζα (1989), όπως και στο Φ.Ε.Κ.
237Δ/2011. Αναφέρεται και ως οικισμός Παληοκαμάριζα από το 1981.
Παλαιόκαστρο(ν) : Ύψωμα (714μ.) πάνω (δυτικά) από τον οικισμό Πράσινο(ν) (570μ.) του οροπεδίου των
Σκούρτων (Δερβενοχωρίων). Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Αναφέρεται Ράχη Παληόκαστρο στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στην κορυφή και
γύρω από αυτήν οχυρωματικά έργα και ίχνη αρχαίου οικισμού. Πιθανώς το αρχαίο φρούριο Πάνακτον. Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Παλαιόκαστρο(ν) : Λόφος (506μ.) στην ανατολική Πάρνηθα, νότια των πρώην ανακτόρων Τατοΐου. Έχουν
βρεθεί ίχνη αρχαίου πολυγωνικού τείχους. Πιθανώς η ακρόπολη της αρχαίας Δεκέλειας (βλ. και Κατσιμίδι).
Σήμερα υπάρχουν εκεί οι βασιλικοί τάφοι, καθώς και εκκλησάκι της Αναστάσεως (από το 1899). Στο χάρτη
του Kaupert (XX, 1893) σημειώνεται μόνο ο αρχαιολογικός χώρος. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1928, 1988 & 1991). Αναφέρεται Μεταμόρφωση στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Παλαιόκαστρο(ν) : Κορυφή (318μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα, στα ανατολικά της συμβολής του ρέματος του Αγίου
Βλασίου με τον Σαρανταπόταμο. Στην κορυφή υπάρχουν ερείπια αρχαίου οχυρωματικού πύργου (διάμ.
εσωτ. 12,70μ, εξωτ. 16,70μ). Αναφέρεται Παλαιό Κάστρο (Palaeo Kastro) στο χάρτη του Kaupert (XXV,
1894), σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Κορορέμι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936), στο χάρτη των Φ.Ε.Κ.
26Β/1993 & 203Β/1993 και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007. Αναφέρεται Κοκορέμι στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και
λανθασμένα ως Ρέμα, στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) (βλ. και Κουρορέμι).
Παλαιοκατούντι ή Παλιοκατούνι ή Παλιοκαντούντι : Βλ. Παλιοχώρι (243μ.).
Παλαιοκούντουρα : Περιοχή, μέσου ύψ. 380μ., στην ανατολική πλευρά του Πατέρα και δίπλα (δυτικά) στο
δρόμο Ελευσίνας - Θηβών. Αναφέρεται Paleo Koundoura σε γαλλικό αρχαιολογικό χάρτη (1833), Chani
Palaeokundura στο χάρτη του Kaupert (1904), Παλαιοκούνδουρα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και Παλαιοκούντουρα στους χάρτες του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1989).
Παλαιόπυργος : Έτσι αναφέρονται τα ερείπια αρχαίου πύργου στο Λημικό Μαρκοπούλου Μεσογαίας.
Παλαιόπυργος : Παλιός τετράγωνος πύργος (αμυντικός ή παρατηρητήριο), σε ύψ. 470μ., στα ΒΑ του λόφου
Παλαιόκαστρο(ν) Τατοΐου. Αναφέρεται ως μεσαιωνικός πύργος στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) και ως
Παλαιόπυργος στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Παλαιοχώρι : Περιοχή, μέσου ύψ. 550μ., ΝΔ των Βιλίων, μεταξύ Κιθαιρώνα και Πατέρα. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Αναφέρεται Παληόβιλλια στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923),
Παληοχώρια στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Παλαιά Βίλλια στο χάρτη του Σαρρή (1930).
Παλαιοχώρι : Βλ. Μελετάνοι Μάνδρας & Παλιοχώρι Πάρνηθας.
Παλαιοχώρι(ον) Καψοσπίτι : Βλ. Καψοσπίτι στη ΒΔ Πάρνηθα.
Παλαιοχωρίου πηγή : Πιο σωστή ονομασία για την πηγή Παλιοχώρι της Πάρνηθας (Φ.Ε.Κ. 211Α/1917).
Παλαμήδι : Κορυφή (740μ.) στα Γεράνεια. Βρίσκεται ΒΔ από τη Μονή Παναγίας Φανερωμένης Πραθίου και
βόρεια της κορυφής Κίκιδα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Παλάτι : Λοφίσκος (221μ.) στη νότια άκρη του Κορωπίου. Αναφέρεται (Palati) στο χάρτη του Kaupert (1904)
και στους χάρτες του Ελευθερουδάη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930)
και της Γ.Υ.Σ. (1927, 1988 & 1994). Αναφέρεται και ως Παλάτη (κατά μία εκδοχή από το Πέτρος Παλάτης).
Παληάμπελο : Τοποθεσία στη ράχη Μπιμπίκο στην Πεντέλη, όπου και πηγή/βρύση. Αναφέρεται στο χάρτη
Παληο... : Βλ. & Παλαιο... ή Παλιο...
296
Παληό Καραούλι : Μικρή κορυφή, ύψ. 1.129μ., στα Α-ΝΑ του Αγίου Πέτρου στη Μόλα της Πάρνηθας.
Παληόβιλλια : Βλ. Παλαιοχώρι Βιλίων.
Παληομπάφι : Αναφέρεται Εθνικόν κτήμα Παληομπάφι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) για την περιοχή στα ΒΑ του αεροδρομίου Τατοΐου.
Παληόπυργος : Βλ. Πουρνάρι (433μ.) στη Σταμάτα.
Παληοχάνι : Τοποθεσία (130μ.) στα βόρεια του Ασωπού ποταμού και στα νότια του δρόμου Συκάμινο -
Δήλεσι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Παληόχανο Καμπόλη : Βλ. Χάνι Καμπόλη.
Παληοχώρι (Τσουγκράτι) : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) η περιοχή Τσιγκουράτι στη ΒΔ
Πάρνηθα, στους πρόποδες της κορυφής Πυργάρι (737μ.).
Παληοχώρια : Βλ. Παλαιοχώρι Βιλίων.
Παλιάμπελα : Τοποθεσία (20μ.) στα ΒΑ του οικισμού Κατηφόρι Συκαμίνου Ωρωπού, δίπλα (δυτικά) στον
Ασωπό ποταμό. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Παλιο... : Βλ. & Παλαιο... ή Παληο...
Παλιοβούνα : Βουνό, ύψ. 1.060μ., στη δυτική άκρη των Γερανείων, πάνω ακριβώς (βόρεια) από το
Λουτράκι. Τοπική ονομασία. Αναφέρεται Paleovouna σε χαλκογραφία του J. Blaeu (1697) και στο χάρτη του
Pierre Aa (1729). Πιθανή αρχαία ονομασία του Αιγίπλαγκτον. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Παλιόκαστρα : Τοποθεσία (100μ.) στα βόρεια του λόφου Φλυτζάδα της Περαχώρας Λουτρακίου.
Παλιοκατούνι ή Παλιοκαντούντι ή Παλαιοκατούντι : Βλ. Παλιοχώρι (243μ.).
Παλιομήλεσι : Τοποθεσία στην Α-ΝΑ άκρη της κορυφής Σκίμθι της Πάρνηθας, όπου πηγή σε ύψ. 600μ. και
πηγάδι σε ύψ. 570μ. Παλιομήλεσι συνηθίζεται να λέγεται και η υπερκείμενη κορυφή Σκίμθι, καθώς και η
ρεματιά που αρχίζει σχεδόν από την ανατολική άκρη της κοιλάδας Σαλονίκι και καταλήγει στη Σφενδάλη,
συνεχίζοντας ως Βιρόϊ. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου) η
ρεματιά λέγεται Μήλεσι.
Παλιομολίθι - Στεφανόρρεμα : Ρεματιά που αρχίζει από τα υψώματα του Μικροχωρίου ως Παλιομολίθι και
καταλήγει ως Στεφανόρρεμα στη λίμνη Μαραθώνος. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Αναφέρεται αντίστοιχα Παλιόμυλοι - Προσάλεσι στο χάρτη του Σαρρή (1930). Στη ρεματιά υπήρχαν
παλαιότερα μύλοι.
Παλιόπυργος : Έτσι αναφέρονται τα ερείπια αρχαίου πύργου στο Λημικό Μαρκοπούλου Μεσογαίας.
Παλιόπυργος : Τοποθεσία (420μ.) στα ανατολικά της τοποθεσίας Δερβένι ή Χάνι Δερβένι των Γερανείων,
όπου πιθανώς ο αρχαίος Τριποδίσκος. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Παλιόπυργος : Γήλοφος (40μ.) στην παραλία νότια των Μεγάρων όπου η αρχαία Νίσαια. Ερείπια
μεσαιωνικής οχύρωσης.
Παλιούρι : Τοποθεσία στην πεδιάδα του Μαραθώνος στα νότια του λόφου Σταυροκοράκι. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Πήλιουρο στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Παλιοχώρι : Τοποθεσίες στην Πάρνηθα,
1. σε ύψ. 1.040μ., Δ-ΝΔ της Αγίας Τριάδας. Αναφέρεται από τον Αιγινήτη (1908). Παλαιότερη ονομασία
Αλεμάνι (αναφέρεται σε περιγραφή ανάβασης του 1890). Στις αρχές του 20ου αι. διέμεναν τα καλακαίρια
Σαρακατσάνοι κτηνοτρόφοι. Στη θέση του σημερινού δασικού φυλακίου υπήρχε τυροκομείο.
2. σε ύψ. 1.000μ., δυτικά της Αγίας Τριάδας, δίπλα στον περιφερειακό δρόμο, πηγή και μεγάλη δεξαμενή
νερού. Στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) σημειώνεται η πηγή. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928)
και ως Παλαιοχώρι από το L. Ross (1833), στο Φ.Ε.Κ. 201Α/1890 και σε έγγραφο του Υπ. Γεωργίας (1933).
Πιο σωστή ονομασία πηγή Παλαιοχωρίου που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 211Α/1917.
3. σε ύψ. 820μ., ΒΔ της Αγίας Παρασκευής και της πηγής Ρουμάνι. Στην περιοχή αυτή υπήρχε αρχαίος
αγροτικός οικισμός, καθώς και βυζαντινός. Στα νεότερα χρόνια υπήρχε καλοκαιρινή εγκατάσταση
Σαρακατσάνων κτηνοτρόφων. Αναφέρεται Παλαιοχώρι σε έγγραφο του 1852 και (Palaiochori & Palaeochori)
στους χάρτες του Kaupert (XXIV, 1894 & 1904), ενώ αναφέρεται Παληοχώρι στο χάρτη του Σαρρή (1928).
4. σε ύψ. 570μ., Ν-ΝΔ της κορυφής Πυργάρι στη ΒΔ Πάρνηθα. Αναφέρεται Παληοχώρι (Τσουγκράτι) στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
297
5. σε ύψ. 300μ., ανατολικά από το Παλαιόκαστρο (318μ.). Αναφέρεται (Palaeochori) στο χάρτη του Kaupert
(XXV, 1894), στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Παλιοχώρι : Τοποθεσία (440μ.) στη ΒΑ άκρη των Γερανείων και στα ΒΔ του οικισμού Σπάρτα (Μάζι ή
Τριποδίσκος). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Παλιοχώρι : Η δυτική κορυφή (243μ.) της λοφοσειράς Μαύρα Βουνά, πάνω ακριβώς (νότια) του Ασωπού
ποταμού και στα ΝΔ του οικισμού Συκάμινο(ν). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1990).
Αναφέρεται Παλιοκατούνι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Παλαιοκατούντι στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936) και Παλιοκαντούντι στο Φ.Ε.Κ. 3Δ/1987.
Πάλλη : Βλ. Πόλλη (681μ.) στον Πατέρα.
Παλλήνης ρέμα : Βλ. Κρυονέρι ρέμα Πεντέλης.
Παλούκα : Βλ. Μπαλούκια Πάρνηθας.
Πάνα αυχένας : Διάσελο, σε ύψ. 995μ., στην Πάρνηθα μεταξύ των κορυφών Καραβόλα και Πλατύ Βουνό.
Πάνα πηγή : Πηγή, σε ύψ. 750μ., στη Ν-ΝΔ Πάρνηθα, δίπλα στο δασικό δρόμο Αγία Τριάδα - Κλημέντι, και
πριν τη συμβολή με τη ρεματιά της Γκούρας. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Παναγής : Τοποθεσία (180μ.) βόρεια της Μάνδρας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται
Πύρζα στο χάρτη της Χ.Υ. (1908).
Παναγία : Τοποθεσία (430μ.) στα Α-ΒΑ της Περαχώρας, όπου ομώνυμο εκκλησάκι και αρχαιολογικά
ευρήματα, ίσως της αρχαίας Οινόης. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητηέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962)
και αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 195Β/1980).
Παναγία Γκαρικά / Γκαριγκά : Βλ. Γκαρικά ή Γκαριγκά.
Παναγίας πηγή : Βλ. Κιθάρα πηγή στην Πάρνηθα.
Παναγίτσα : Περιοχή, μέσου ύψ. 280μ., στα νότια του οικισμού Κρυονέρι(ον) στην Α-ΝΑ Πάρνηθα.
Πάνακτον : Βλ. Παλαιόκαστρο(ν) (714μ.).
Παναρίτης : Ράχη (350μ.) στα Α-ΒΑ του οικισμού Βόθων (παλ. ονομ. Καλέντζι). Αναφέρεται (Panaritis) στο
χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Παναρίτι : Τοποθεσία (80μ.) στα βόρεια του λόφου Κουρούνα (Στέκα), στα ΒΑ της Αναβύσσου. Αναφέρεται
Παναρίτη στο Φ.Ε.Κ. 30/1871, Παναρέτη στο Φ.Ε.Κ. 4/1875, Panariti στους χάρτες του Kaupert (XVII, 1887
& 1904), Παναρίτης στο Φ.Ε.Κ. 49Α/1922 και Παναρήτι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Πάνειο(ν) : Βουνό, ύψ. 648μ., Ν-ΝΑ των Καλυβίων «Θορικού» και Δ-ΒΔ της Κερατέας. Στο χάρτη του Lapie
«Grece Moderne» (1827) αναφέρεται το ΝΑ τμήμα του βουνού ως βουνό της Κερατέας και το ΒΔ τμήμα ως
Πανί, όπως και στη Γεωγραφία του Bursian (1862). Αναφέρεται ως όρος του Πανός στο χάρτη του
Βουγιούκα (1865) και ως Κερατοβούνι το ΝΑ τμήμα του και Πανείον το ΒΔ στο χάρτη του Βουγιούκα (1906).
Αναφέρεται ως Πάνειον στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930), της
Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 1070Β/1995, 136Β/1999,
1168Β/1999 και ως Πάνειον (Κερατοβούνι) στο Φ.Ε.Κ. 121Δ/2003.
Πανί : Ονομασία του ΒΔ μέρους του βουνού Πάνειον, με κορυφή ύψ. 637μ. Αναφέρεται Πανί στο χάρτη του
Lapie (1827) και στη Γεωγραφία του Bursian (1862), όρος του Πανός στο χάρτη του Βουγιούκα (1865), όρος
Πανί στο Φ.Ε.Κ. 6/1875, Πανί (Pani Geb. και αρχαίο Paneion) στους χάρτες του Kaupert (XIII, 1886 & 1904),
των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη (1923) και Πανείον στο χάρτη του Βουγιούκα
(1906).
Πανί : Μικρός λοφίσκος (96μ.) στον παλιό οικισμό Τράχωνες. Αναφέρεται Pani στο χάρτη του Leake (1841),
Panis στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882) και Πανί στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται
με ερωτηματικό από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) η γραφή Πανίς. Στο χάρτη του Kaupert (1904)
αναφέρεται Πανείον (Paneion) ως αρχαία ονομασία.
Πανί ή Πάνι : Βλ. Λούτσα στη Φέριζα (Φ.Ε.Κ. 155Α/1912 & 11Α/1921).
Πανόραμα : Μεγάλη ράχη (919μ.) στη ΒΑ περιοχή της Πάστρας, όπου και χαρακτηριστικές δολίνες.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Μαυροβούνι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και Κράπθι στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969, όπου και η μετονομασία σε Πανόραμα. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Πανόραμα : Περιοχή, μέσου ύψ. 80μ., στα Β-ΒΑ της Κινέτας Μεγάρων. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 618Δ/2010.
Πανόραμα : Βλ. Πουρίχθι Λαυρεωτικής.
Πάνορμος & Πανόρμα : Βλ. Γαϊδουρόμαδρα Λαυρίου & Πούντα Ζέζα Λαυρίου.
298
Πανός σπήλαια : Βλ. Δαφνοβούνι Αιγάλεω & Οινόη Μαραθώνα.
Πανός σπήλαιο : Ονομαστό σπήλαιο στην Πάρνηθα, σε ύψ. 675μ., στη ρεματιά της Γκούρας κοντά στην
τοποθεσία Μεσονύχτι. Έχει ένα μεγάλο θάλαμο 70μ. μήκος, 15μ. πλάτος και 4μ. ύψος και έναν άλλο
μικρότερο με αντίτοιχες διαστάσεις 20x9x4μ. Έχουν βρεθεί πάνω από 2.000 λυχνάρια και άλλα λατρευτικά
αγγεία. Έχει αναφερθεί και ως Λυχνοσπηλιά, αλλά και ως Νυμφαίον γιατί λατρεύονταν παρά τον Πάνα και οι
Νύμφες. Το σπήλαιο ήταν γνωστό στην αρχαιότητα, ενώ η κωμωδία «Δύσκολος» του Μενάδρου (317 π.Χ.)
διαδραματίζεται στην περιοχή του σπηλαίου.
Πάντενα : Η ανατολική ράχη της κορυφής Προφήτης Ηλίας του βουνού Σκάρπα. Παλιά τοπική ονομασία.
Παπά πηγάδι : Τοποθεσία με πηγάδι στη βόρεια Πάρνηθα, μέσου ύψ. 360μ., βόρεια της κορυφής Βράχος
(Γκούρι Μαδ). Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1992).
Παπά Χωράφι : Περιοχή, μέσου ύψ. 180μ., στα ανατολικά της Παλλήνης. Αναφέρεται Παπαχωράφι στο
Φ.Ε.Κ. 109Δ/2007.
Παπούτσι : Βλ. Λαπούτσι Βραυρώνας.
Παραθίρεζα : Τοποθεσία (500μ.) στα ΒΔ της κορυφής Μικρή Ντουσκιά των Γερανείων, στην αρχή της
ρεματιάς και του μονοπατιού «Σκάλα Γερακίνας» για τον οικισμό Σχίνος. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
Πάρνηθα : Ονομασία που έχει καθιερωθεί για το βουνό Πάρνης που βρίσκεται στα βόρεια των Αθηνών.
Είναι το μεγαλύτερο σε έκταση και ψηλότερο βουνό της Αττικής. Κορυφή Καραβόλα, ύψ. 1.413μ. Αναφέρεται
Pαrnethes σε χαλκογραφία του G. Cantelli (1690), Ozia στους χάρτες του G. Cantelli (1686), του J.
Danckerts (1700) και του Chr. Veigel (1720), Parnes στους χάρτες του P. Aa (1729) και του Leake (1841).
Αναφέρεται σε διάφορα κείμενα ως Οζά ή Οζιά και Οζάς πότε η κορυφή και πότε το βουνό από το 17ο έως
και τον 20 αι. Το μεγαλύτερο τμήμα της Πάρνηθας έχει χαρακτηριστεί Εθνικός Δρυμός (Φ.Ε.Κ. 155Α/1961,
344Β/1985 & 336Δ/2007), τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 669Β/1968 & 236Β/1969) και Εθνικό
Πάρκο (Φ.Ε.Κ. 473Β/2003 & 1933Β/2003). Έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο «Natura 2000»
με Κ.Α. GR 3000001.
Πάρνης : Η επίσημη ονομασία του βουνού Πάρνηθα. Αναφέρεται τον 5ο π.Χ. αι. από τον Αριστοφάνη
(«Νεφέλες», στ. 323) και τον Αντιφάνη («Πυραύνω» 1), τον 4ο π.Χ. αι. από τον Θεόφραστο, τον 1ο π.Χ. αι.
από τον Στράβωνα, το 2ο μ.Χ. αι. από τον Παυσανία στα «Αττικά» του (32,1) κ.α. Η ονομασία Πάρνης είναι
πιθανώς πελασγικής προέλευσης (βλ. Παρνασσός και Πάρνων).
Πάρνης : Ονομασία που αναφέρουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. και της Ε.Σ.Υ.Ε. για την τοποθεσία και το κτηριακό
συγκρότημα του ξενοδοχείου/καζίνου Mont Parnes σε ύψ. 1.070μ. Αναφέρεται και ως οικισμός από το 1971.
Πασκαλά : Έτσι αναφέρεται ένας λόφος (άγνωστο που) στα Α-ΝΑ της Κερατέας στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874 (άδεια
εκμετάλλευσης μεταλλείου) .
Πασσάδες : Τοποθεσία (150μ.) στην περιοχή του Πικερμίου. Στους χάρτες του Kaupert (XII, 1886), του
Βουγιούκα (1906) και των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) σημειώνεται στη θέση του σημερινού Πικερμίου
και δίπλα (Α-ΝΑ) της λεωφόρου Μαραθώνος. Αναφέρεται δυτικά του Πικερμίου στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1941/1945) και στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 581Δ/2010.
Πασσάς : Παραλιακή τοποθεσία μεταξύ Λαυρίου - Σουνίου στον όρμο Πασσαλιμάνι. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992). Αναφέρεται Πασσά στο Φ.Ε.Κ. 10/1868, Πασσά Λιμάνι στο Φ.Ε.Κ.
30/1871, Port Pascha στο χάρτη του Kaupert (XV, 1886), Όρμος Πασά, οικισμός (1896), Πασσά Λιμάνι
(Pascha Limani) στο χάρτη του Kaupert (1904), του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 293Β/1964, 776Β/1977 & 1086Β/1979).
Πάστρα : Μακρόστενο βουνό, ύψ. 1.025μ., μεταξύ του Κιθαιρώνα και της Πάρνηθας. Η Β-ΒΑ περιοχή του
ανήκει στο Ν. Βοιωτίας. Αναφέρεται Βουνό της Πάστρας (Vuno tis Pastras) στο χάρτη του Kaupert (XXV,
1894) και Πάστρα στους χάρτες του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Αναφέρεται
παραδόξως Μεγάλο Βουνό από τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894) και (λανθασμένα) Πετρογεράκι (βλ. λέξη)
στο χάρτη, κλ. 1:400.000 της Χ.Υ.Σ. (1924).
Πασχαλιές : Ύψωμα (696μ.) στα ΒΑ του οικισμού Πύλη (550μ.) των Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται Λιοφάτεζα
στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936), Λοφάτιζα στο χάρτη του
Σαρρή/Σιδέρη (1930) και (λανθασμένα) Λιοσάτεζα στο χάρτη του Μπίρη (1954). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας. Στ’
αρβαν. ljafate-a / lofate-a είναι η κουτσουπιά και liafateze = κουτσουπιές (Φουρίκης, 1929).
Πατέρα : Τοποθεσία (700μ.) στα νότια των κορυφών Αστροπελέκι και Πυργάρι της Πάστρας. Αναφέρεται
στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993.
Πάτερα : Βλ. Πατέρας (1.091μ.) στον Πατέρα.
299
Πατέρας : Μεγάλo ορεινό συγκρότημα βόρεια από τα Μέγαρα. Κορυφή Λιοντάρι, ύψ. 1.132μ. Αναφέρεται
στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 &
1983) και στο Φ.Ε.Κ.223Β/1955. Πρωτοαναφέρεται Πατέρας από τον Ίωνα Δραγούμη (Αρχείο - 1894), ενώ
αναφέρεται ως Καρύδι (που είναι κορυφή του βουνού) στο χάρτη του Lapie «Grece Moderne» (1827). Η
ονομασία πιθανώς προέρχεται από ιδιοκτήτη της περιοχής, όπως συνηθίζεται σε πολλά μέρη του Πατέρα.
Πατέρας : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και στο Φ.Ε.Κ. 223Β/1955 η κορυφή, ύψ. 1.091μ.,
στα ΝΑ της κύριας κορυφής Λιοντάρι του Πατέρα. Αναφέρεται Πατέρα (Patera) στο χάρτη του Kaupert
(1904), Πάτερα στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και Άγιος Ηλίας στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Πάτερο : Βλ. Σουφλερό (662μ.) στην Πάρνηθα.
Πάτημα : Βλ. Δημόγλη ή Δημόγλι.
Πάτημα : Περιοχή, μέσου ύψ. 620μ., στα ΝΔ της κορυφής Λεστόρι του Κιθαιρώνα και εκατέρωθεν του
δρόμου Βίλια - κορυφή Κιθαιρώνα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Αναφέρεται Μπέλεζα
στο Φ.Ε.Κ. 571Δ/1993.
Πάτημα : Μεγάλη λάκκα, σε ύψ. 560μ., στη ΒΔ Πάρνηθα, Ν-ΝΔ της κορυφής Πυργάρι. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1978, 1990 & 1992). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός
χώρος (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993).
Πάτημα : Έτσι αναφέρεται η λάκκα, όπου ο οικισμός Μύτικας, στον αυχένα (320μ.) μεταξύ των κορυφών
Μύτικας και Μάλια Ψάθα και μεταξύ των όρμων Αιγοσθένων και Ψάθας.
Πάτημα : Τοποθεσία (150μ.) ΒΔ του Ασπροπύργου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992).
Πάτημα : Τοποθεσία (30μ.) στα βόρεια του οικισμού Κάτω Σούλι(ον) Μαραθώνα. Αναφέρεται στους χάρτες
Πάτημα : Μεγάλη περιοχή, μέσου ύψ. 70μ., ανατολικά του Κορωπίου και ΒΔ του Μαρκοπούλου. Αναφέρεται
σε έγγραφο του 1793, στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) και σε τοπικό χάρτη (1995).
Πάτημα Θεριού : Ράχη (787μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα, στη ΒΑ προέκταση της κορυφής Μαύρη Πέτρα και
απέναντι (δυτικά) του φρουρίου της Φυλής. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929).
Πατήριζα : Τοποθεσία (40μ.) στα ανατολικά του λόφου Καρούμπαλο της Δρακονέρας, δίπλα σχεδόν στη
θάλασσα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 200Α/1985 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Αναφέρεται
Πατητήρια στο Φ.Ε.Κ. 186Α/1928. Αναφέρεται Πατητήρτζι από τους Σαρρή (1928) και Φουρίκη (1929).
Πατητήρια : Τοποθεσία στην Παραλία Μαρκοπούλου Ωρωπού. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991).
Πατσουλιά : Τοποθεσία στην περιοχή της Αυλώνας, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 73Α/1906.
Πάτωμα : Ράχη (294μ.) στο ΒΔ αντέρεισμα του λόφου Ψωριάρης (397μ.) στα ΒΑ της Μαλακάσας.
Πάτωμα : Βλ. Χέρωμα Βάρης.
Πεβένση : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) μία τοποθεσία στα βόρεια της κορυφής Καραβόλα
της Πάρνηθας. Βλ. Βυθίσματα και Λάκκα Λεβέντη.
Πεδιάς Μαραθώνος : Λανθασμένη ονομασία που αναφέρουν οι νέοι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993) για το
Βάλτο του Μαραθώνος ή Έλος Σχινιά.
Πεθάνι : Βλ. Μεθάνι.
Πεκόρι : Έτσι αναφέρεται ένας λόφος (άγνωστο που) στα Α-ΝΑ της Κερατέας στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874.
Πέλγεζι : Παλιά πηγή, σε ύψ. 525μ., στη ΝΑ πλευρά της κορυφής Μπελέτσι της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο
Πέλγκεζι : Περιοχή με μικρορέματα, μέσου ύψ. 250μ., στα Ν-ΝΑ του Πολυδενδρίου και στα ΝΔ του
Καπανδριτίου. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Πέλγουθι : Βλ. Πέλκωθι ρέμα στην ανατολική Πάρνηθα.
Πελεκάνοι : Λόφος (576μ.) στη Δ-ΒΔ πλευρά των Γερανείων ανατολικά του λόφου Ομάλια. Αναφέρεται στο
Πελεκούσιζα : Μεγάλη ράχη (448μ.-376μ.) στη βόρεια πλευρά της Πάρνηθας, μεταξύ της κορυφής Βένιζα
και του ρέματος Κουκίστρα του Ασωπού. Αναφέρεται σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944). Στο νέο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1992) αναφέρεται η ψηλότερη κορυφή (448μ.) (λανθασμένα) Νεροτριβή, που στα Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 &
336Δ/2007 αναφέρεται Ντιστρίλια και η χαμηλότερη κορυφή (376μ.) στα βόρεια Πελεκούδα, που στο Φ.Ε.Κ.
336Δ/2007 αναφέρεται Πελεκούστιζα.
300
Πέλικας : Περιοχή στα Δ-ΝΔ του Αμαρουσίου. Αναφέρεται Belika στο χάρτη του Leake (1841). Αναφέρονται
ερείπια Pelika στο χάρτη του Kaupert (V, 1883) γιατί υπήρχε παλιός οικισμός εκεί (1840-1853).
Πέλκεζι : Τοποθεσία (80μ.) στα ανατολικά του λοφίσκου Πουρνάρι ή Πράρι (172μ.) στα νότια του Κορωπίου
και στην αρχή του ρέματος που καταλήγει στην Αγία Μαρίνα. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 & σε τοπικό
χάρτη (1995).
Πέλκες ρέμα : Ρεματιά στη νότια πλευρά της Πάστρας. Είναι η συνέχεια της χαράδρας Χώνη, μετά την
Οινόη που καταλήγει στο Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται Κόκκινος
στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923). Πιθανώς από το αρβαν. pelkes = έλη.
Πέλκουζι : Βλ. Βαθύρρεμα και Σωληνάρι στο Βαρνάβα.
Πέλκωθι : Μικρή ρεματιά στην Πάρνηθα, μεταξύ των οικισμών Δροσοπηγή και Κρυονέρι(ον) που καταλήγει
στον Κηφισό ποταμό. Αναφέρεται στους χάρτες του Σαρρή (1928 & 1930). Αναφέρεται Πέλγουθι στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Πιθανώς από το αρβαν. pelk-u / pelkuthi = έλος (Φουρίκης, 1929).
Πεντέλη : Ονομασία που έχει καθιερωθεί για το βουνό Πεντελικό(ν) που βρίσκεται στα ΒΑ των Αθηνών.
Κορυφή Πυργάρι, ύψ. 1.108μ. Το 17ο αι. αναφερόταν σε διάφορα κείμενα ως Μεντέλη, πιθανώς από τη
συνηθισμένη τότε παραφθορά των λέξεων (π.χ. μετατροπή του Π σε Μ), αλλά και ως όρος Αμώμων (από
τους ασκητές που ασκήτευαν στην περιοχή). Στο χάρτη του Kaupert (1904) η Μονή Πεντέλης και η Μονή
Νταού Πεντέλης αναφέρονται Kloster Mendeli (Pendeli) & Dau Mendeli. Αναφέρεται Penteli & Pentelicus στο
χάρτη και στη χαλκογραφία του G. Cantelli (1686 & 1690) και Pelenteli στους χάρτες του J. Danckerts
(1700), του Chr. Weigel (1720) και του J. Homann (1773). Στην περιοχή, πιθανώς στη θέση της Μονής
Πεντέλης, υπήρχε στην αρχαιότητα ο δήμος Πεντελή (Στέφανος Βυζάντιος - «Εθνικά» - 6ος αι.). Το λεξικό
Σούδα ή Σουΐδα (10ος αι.) αναφέρει το λήμμα Πεντέληθεν = από Πεντέλης πόλεως.
Πεντέλης σπηλιά : Ονομαστή σπηλιά (Α.Σ.Μ. 87) στην περιοχή Άσπρα Μάρμαρα της Πεντέλης, όπου τα
αρχαία λατομεία της Πεντέλης, σε ύψ. 700μ. Αναφέρεται και ως σπήλαιο ή σπηλιά Νταβέλη. Αποτελείται από
έναν κατηγορικό θάλαμο 45x62μ. που στο τέλος του έχει βάραθρο 15μ. Στην είσοδό του υπάρχουν τα
εκκλησάκια του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Σπυρίδωνος που έχουν χαρακτηριστεί βυζαντινά μνημεία
(Φ.Ε.Κ. 68Α/1921 & 265Β/1957). Η περιοχή έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 86Α/1957,
265Β/1957 332Α/1974, 673Β/1990 & 78Β/1991).
Πεντελικό(ν) : Η επίσημη ονομασία του βουνού Πεντέλη. Αναφέρεται από τον Παυσανία στα «Αττικά» του
(32,1) τον 2ο μ.Χ. αιώνα. Αναφέρεται Βριλησσός (Brilessus) στο χάρτη του Leake (1841), Βριληττός
(Brilettos) από τον C. Bursian (1862), Πεντελικόν (Pentelikon) στο χάρτη του Kaupert (XII, 1886) και σχεδόν
σε όλους τους χάρτες Γ.Υ.Σ., της Ε.Σ.Υ.Ε., καθώς και σε ιδιωτικούς. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και
του Μπίρη (1954) αναφέρεται Πεντέλη το βουνό και Πεντελικόν η κορυφή του. Έχει χαρακτηριστεί τοπίο
ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 669Β/1968 & 236Β/1969).
Πέραμα : Παραλιακή τοποθεσία στη ΝΔ άκρη του όρους Αιγάλεω, απ’ όπου γίνεται το πέρασμα με πλοίο για
το νησί της Σαλαμίνας (στενότερο σημείο 850μ.). Αναφέρεται στους χάρτες του Kaupert (XXI, 1893 & 1904),
των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και
του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται και ως οικισμός από το 1920.
Πέραμα : Παραλιακή τοποθεσία, νότια της Νέας Περάμου και ανατολικά από τα Μέγαρα, απ’ όπου γίνεται το
πέρασμα (650μ.) με πλοίο στο νησί της Σαλαμίνας. Αναφέρεται σε αρχαιολογικό γαλλικό χάρτη (1833) και
στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1990).
Περατή : Πολυκόρυφος λόφος (308μ.) μεταξύ των όρμων Πόρτο Ράφτη & Βραώνας. Οι κορυφές του έχουν
ύψ. (ΒΔ - ΝΑ) 283μ., 308μ., 303μ. και 259μ. Αναφέρεται (Perati) στο χάρτη του Kaupert (X, 1885), Περατιά
(Peratia) στο χάρτη του Kaupert (1904), Περατί στους χάρτες του Βουγιούκα (1906) και του Σαρρή/Σιδέρη
(1930) και Περατή στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929)
και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 671Δ/2010. Στη νότια πλευρά βρέθηκε το μεγαλύτερο
υστερομυκηναϊκό νεκροταφείο της ΝΑ Αττικής (192 θαλαμοειδείς τάφοι και εκατοντάδες ευρήματα). Έχει
ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο «Natura 2000» με Κ.Α. GR 3000004.
Περατιά(ς) : Έτσι αναφέρεται (Peratia) στο χάρτη του Kaupert (1904) ο λόφος Περατή. Αναφέρεται
(Peratias) στο χάρτη του Kaupert (XI, 1885) η νότια πλευρά του λόφου Περατή (308μ.) προς τον όρμο του
Πόρτο Ράφτη. Αναφέρεται Περατή στο Φ.Ε.Κ. 237Δ/2007.
Πέργαρι : Παλαιά ονομασία της κορυφής Πυργάρι (1.108μ.) της Πεντέλης.
Πέρδικα : Ακρωτήριο μεταξύ του λιμένος Λαυρίου στα βόρεια και του όρμου Γαϊδουρομάνδρας στα νότια.
Αναφέρεται σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992).
Πέρδικες : Μεγάλη ράχη (726μ.-474μ.) στη δυτική Πάρνηθα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 &
1992). Αναφέρεται Ούγι Μπουρούαν (Uje Buruan) στο χάρτη του Kaupert (XXV, 1894). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
301
(1928) αναφέρεται Ούγι Μπουρούαμ και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) Ούγι Μπουρουάμ.
Αναφέρεται Ντρέρα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και Γκούριζι Κάλη στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969. Ανήκει στο
Ν. Βοιωτίας.
Περδικόβραχος : Ονομασία που αναφέρεται σε χάρτη του Ε.Δ. Πάρνηθας του Υπ. Γεωργίας για τη ράχη ΝΔ
της κορυφής Καραβόλα. Πιθανώς η ράχη Λαγός.
Περεζετίμα ή Πρεζετίμα : Τοποθεσία στην περιοχή της Λαυρεωτικής, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 17/1874.
Περιβολάκι(α) : Λοφίσκος (122μ.) στα Δ-ΝΔ της Ραφήνας. Αναφέρεται (Perivolaki) στους χάρτες του
Kaupert (XII, 1886), του Lepsius (1893), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1991). Αναφέρεται Περιβολάκια στα Φ.Ε.Κ. 1Α/1935, 755Δ/1988, 125Δ/1993 & 222Δ/2007.
Περιβόλια Καπανδριτίου : Βλ. Σοντίλιζα (345μ.).
Περιβόλι(ον) : Τοποθεσία (260μ.) στα Δ-ΝΔ του λόφου Ασβεστότοπος (Καντούτσαινα) στην περιοχή των
ορυχείων Μαυροσουβάλας. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1978,
1988 & 1991).
Πεταλάς : Περιοχή, μέσου ύψ. 460μ., μεταξύ των οικισμών Βαρνάβας και Μικροχώρι(ον). Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 61Δ/2007. Αναφέρεται Αναβάθρι στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και Πεταλός στο Φ.Ε.Κ. 614Δ/2010.
Πέταλο : Τοπική ονομασία τοποθεσίας στην ανατολική πλευρά του Κιθαιρώνα, όπου το καταφύγιο
«Βαγγέλης Τσάκος» του ΕΟΣ Ελευσίνας, σε ύψ. 1090μ.
Πέτρα : Ονομασία που αναφέρουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) για την Πέτρα Βαρυμπόπης στην
Πάρνηθα.
Πέτρα Αετού : Κορυφή (855μ.) στο ανατολικό τμήμα του Κιθαιρώνα, ΒΑ των Βιλίων. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Αναφέρεται Στραβαετό (Stravaeto) στο χάρτη του Kaupert (1904),
Σταυραετός στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Στραβαετός στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και
Αετόπετρα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Πέτρα Αετού : Ράχη (620μ.) στη δυτική προέκταση της κορυφής του λόφου Παλαιόκαστρον (Πάνακτον).
Πέτρα Αετού : Τοποθεσία στην περιοχή του Δήμου Αχαρνών, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 218Α/1898.
Πέτρα Αντρώνη : Κορυφή (639μ.) στη δυτική πλευρά του Πατέρα, στα ανατολικά του όρμου Ψάθας και Β-
ΒΔ από το Μεγάλο Βαθυχώρι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται Αντρόνι στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936) και Ανδρώνη στο Φ.Ε.Κ. 560Δ/1978.
Πέτρα Βαρυμπόπης : Συγκρότημα βράχων στη νότια πλευρά της Πάρνηθας, με μεγαλύτερο ύψ. 661μ. Στα
μικρά αυτά βράχια έχουν γίνει πάρα πολλές αναρριχητικές εκπαιδευτικές «διαδρομές». Αναφέρεται (Petra
tou Varibopi/Varibobi) στους χάρτες του Kaupert (XX, 1893 & 1904) γιατί κοντά ήταν η παλιά Βαρυμπόπη.
Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και σε γεωλογικό άρθρο (1964).
Αναφέρεται Πέτρα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και Πέτρα Βαρυμπόμπης στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Πέτρα Γιαλού : Λόφος (176μ.) στα Β-ΒΑ των Σπάτων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927). Γιαλού είναι
περιοχή στα ΝΔ του λόφου. Αναφέρεται Πύρινα στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990), πιθανώς από
το Πύρεζα που αναφέρουν παλιοί χάρτες για το διπλανό λόφο Πετρέζας.
Πέτρα Γκαμήλας : Βλ. Πέτρα Σταύρου Πάρνηθας.
Πέτρα Εβραίου : Κορυφή (556μ.) του Βουνού Χασιάς στη ΝΔ Πάρνηθα. Στις ορθοπλαγιές της γίνονται
αναρριχήσεις. Αναφέρεται (Judenstein) στο χάρτη του Kaupert (VI, 1883) και Πέτρα Εβραίου σε χάρτη της
Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908), στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994).
Αναφέρεται Λιθάρι Εβραίου στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Εβραιόπετρα σε γεωλογικό
άρθρο (1979).
Πέτρα Θεοδώρας : Άλλη ονομασία για το Βράχο Θεοδώρας (548μ.) στην Πάρνηθα.
Πέτρα Καραδήμα : Κορυφή (838μ.) στον Πατέρα, μεταξύ των κορυφών Μεγάλη Κορυφή (Καρύδι) και
Μακρόν Όρος. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Πέτρα Μάσκαρι στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Τουτούλεζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανατολικά (400μ.) από το
διάσελο (770μ.), όπου το εκκλησάκι της Παναγίας (Γέννηση της Θεοτόκου), υπάρχουν ίχνη αρχαίου πύργου.
302
Πέτρα Κοράκου : Τοποθεσία (600μ.) με χαρακτηριστικά απότομα βράχια, στη ράχη ΒΔ της κορυφής
Καλιακούδα του Πατέρα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανατολικά του διάσελου για Μάλια Ψάθα
και Μύτικα, σε ύψ. 540μ. υπάρχουν ερείπια αρχαίου πύργου. Η τοποθεσία αναφέρεται και ως Γκούρι.
Πέτρα Κρύφτη : Ράχη (862μ.) με χαρακτηριστικά απότομα βράχια, στη ΝΔ πλευρά του Πατέρα και στα ΒΔ
του Μεγάλου Κρύφτη. Λέγεται και Βράχος. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στο Φ.Ε.Κ.
560Δ/1978.
Πέτρα Μάσκαρι : Βλ. Πέτρα Καραδήμα (838μ.) στον Πατέρα.
Πέτρα Μύλου : Κορυφή (297μ.) του Μαυροβουνιού Γερανείων στα ΒΔ των Αγίων Θεοδώρων. Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Πέτρα Περαχώρας : Παλιά ορειβατική ονομασία της βραχώδους κορυφής (906μ.) στη δυτική άκρη της
Παλιοβούνας των Γερανείων. Έχει αναφερθεί και ως Βράχος ή Βράχος Περαχώρας. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989) αναφέρεται Βράχος Βουνού. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Πέτρα Σπαθί : Λόφος στην περιοχή Σουσάκι Αγίων Θεοδώρων, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στα
Φ.Ε.Κ. 38/1872 & 20/1873. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Πέτρα Σταυραετού : Ράχη (579μ.) δυτικά της ψηλής κορυφής (648μ.) του Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Πέτρα Σταυραετού : Μικρή ραχούλα (373μ.) στα βόρεια των Αχαρνών και στα ανατολικά του υψώματος
Ντάρδιζα της Πάρνηθας. Αποτελεί το τέλος της Λυκόρραχης. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 421Δ/2011.
Πέτρα Σταύρου : Δίκορφο ύψωμα (842μ.-842μ.) στην Πάρνηθα μεταξύ του Μαυρορέματος και του αρχαίου
πύργου στο Λημικό στα Β-ΒΔ της κοιλάδας Λοιμικός ή Λημικό. Στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894)
αναφέρεται λανθασμένα Κλημέντι (Klementi), ενώ στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) η μία κορυφή αναφέρεται
Κλεμέντι και η άλλη Πέτρα Γκαμήλας. Αναφέρεται Βουνό Λυκόβρυσης στο χάρτη του Σαρρή (1928) και Πέτρα
Γκαμήλας στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και σε χάρτη του Δασαρχείου (1967). Σε άρθρο του περιοδ. «Το
Βουνό», Σεπτ. 1936, σ. 201 αναφέρεται ότι η ονομασία Βουνό της Λυκόβρυσης είναι λάθος και η σωστή
ονομασία είναι Πέτρα Γκαμήλας, ενώ στο δημοσιευόμενο αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή
(1936) αναφέρεται μόνο ως Γκαμήλα. Στους νεότερους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992) όλο το ύψωμα
αναφέρεται Πέτρα Σταύρου, ενώ στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 αναφέρεται Πέτρα Σταυρού.
Πετράλωνα : Ονομασία που αναφέρεται σε χάρτη του Δασαρχείου (1967) για την κορυφή Στατήρι, ΝΑ από
το Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας. Σε διάφορους χάρτες ως Πετράλωνα σημειώνεται η μικρή λάκκα νότια της
κορυφής Στατήρι. Παλιά τοπική ονομασία Αλωνάκι.
Πετρέζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 80μ., νότια του Πικερμίου και ΒΑ των Σπάτων. Αναφέρεται Πέτρεζα (τσιφλίκι)
στο Φ.Ε.Κ. 21/1873 και Petreza στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884). Αναφέρεται Πέτρες στους νέους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Πετρέζας ρέμα : Έτσι αναφέρεται η συνέχεια του ρέματος Μεγάλο ρέμα που διασχίζει την περιοχή Πετρέζας
και καταλήγει στο ρέμα Σκέμφθι ή Σκίμθι.
Πέτρες : Τοποθεσία (70μ.) στα ΝΑ του λόφου Πετρέζας - οικισμός Φοίνικας των Σπάτων. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Πετριές : Τοποθεσία (360μ.) νότια της Πάστρας στα ΒΔ της Οινόης. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Πετρίτες : Λοφίσκος (183μ.) στο δυτικό τμήμα της Αττικής, βόρεια από τον οικισμό Ασπρόκαμπος, που
πέφτει απότομα στον κόλπο των Αλκυονίδων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται σε
τοπικό χάρτη τοποθεσία Πετρίτα στην ανατολική πλευρά του λοφίσκου. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Πετρογεράκι : Βλ. Μπουζούρεζα (1.016μ.) στην Πάστρα. Πετρογεράκι ήταν εποχικός οικισμός Βλάχων
κτηνοτρόφων στους νότιους πρόποδες (Ελευθεραί - Μυούπολις) της Πάστρας προς την Οινόη (Μελέτιος -
Γεωγραφία, 1807), ενώ κατά μία άλλη εκδοχή ήταν γύρω και μέσα στο οχυρωμένο μικρομονάστηρο του
Προφήτη Ηλία στους βόρειους πρόποδες (Α-ΝΑ των Ερυθρών).
Πετρογιαννέϊκα : Περιοχή μεταξύ των κορυφών Πυργάκι, Μαύρη και Κρισιγιώνα της Πάρνηθας.
Πετροκάραβα : Βλ. Βούλα στην Πεντέλη. Αναφέρεται (Petrokaraba/Petrokarava) στους χάρτες του Kaupert
(XII, 1886 & 1904), του Lepsius (1893) και του Βουγιούκα (1906) και Βούλα - Πετροκάραβα στο χάρτη των
Πετροκόρακας : Βλ. Λιθάρι (363μ.) στον Υμηττό.
Πετροκορυφή : Κορυφή (641μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα, πάνω (νότια) από το ρέμα Γιοργαντίλι, όπου και
λατομεία. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Αναφέρεται Κοτρώνι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1928 & 1936), σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
303
Πετροκορυφή : Λοφοσειρά (185μ.-162μ.) Δ-ΝΔ της Αγίας Κυριακής Αρτέμιδος (Λούτσας). Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται (Gur i Liachi) στους χάρτες του Kaupert (VII, 1884 & 1904),
Γκούρ ι λιάκι στο χάρτη του Βουγιούκα (1906), Γκούρι Λάχι στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912)
και της Γ.Υ.Σ. (1927) και Γκούρι Λιάχι στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923).
Πετρόρρεμα : Ρεματιά στη ΒΑ πλευρά της Πάστρας που είναι η συνέχεια του Ξερορρέματος. Αρχίζει από τη
μεγάλη λάκκα Φούσκαινα και καταλήγει ως ρέμα Ξεριάς στον ποταμό Ασωπό, κοντά στη λεγόμενη γέφυρα
Μητροπολίτη. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται όλο το ρέμα ως Γκούρεζας ρέμα στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Πετρόρρεμα : Ρεματιά ΝΔ του φράγματος της Λίμνης Μαραθώνα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1991). Έχει τρεις πηγές, την Γκούριζα στον Άγιο Αθανάσιο, τη Φλογέρα στη συμβολή με το ρέμα
Φύρεζας και την Κρύα Βρύση στο ρέμα Χάραδρο.
Πετρώματα : Μικρή κορυφή (367μ.) στα βόρεια του οικισμού Βόθων (παλ. ονομ. Καλέντζι) στα ανατολικά
του βόρειου άκρου της λίμνης Μαραθώνα (220μ.). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Στο
χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) αναφέρεται Skiira (Σκύρα, δηλ. χαλίκια). Αναφέρεται Γκούρι στο Φ.Ε.Κ.
36Δ/2010.
Πετρωτή : Ράχη (467μ.) στο Αγριλίκι στα ΝΔ της κύριας κορυφής. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988
& 1991) και στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 36Δ/2010. Στη Δ-ΝΔ πλευρά της, σε ύψ. 330μ., υπάρχει το κατηφορικό
σπήλαιο της Ντάρδιζας (Α.Σ.Μ. 107) με διαστάσεις 40μ. μήκος και 7μ. πλάτος, αλλά με στενή είσοδο
(1,5μ.x1μ.).
Πετσούρια : Βλ. Κοτρώνι (241μ.) Μαλακάσας.
Πεύκα : Μικρός λοφίσκος (304μ.) στα ΒΑ της Ραπεντώσας Διονύσου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010 ως Πεύκα Ραμπεντόσας.
Πεύκα Βέρδη : Βλ. Βέρδη στο Ποικίλο(ν).
Πεύκα Παγώνη : Βλ. Παγώνη στη Δ-ΝΔ Πάρνηθα.
Πεύκα Ρόδεσι : Περιοχή (200μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα στα ΝΔ της κορυφής Βελανιδιές. Αναφέρεται στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1936).
Πεύκα Σπυρίδου : Βλ. Μελίσσια Ασπροπύργου.
Πεύκα Σταμέλου ή Σταμούλη : Περιοχή (280μ.) στα νότια του Μικρού Κρύφτη του Πατέρα προς την
πεδιάδα των Μεγάρων. Αναφέρεται Πεύκα Σταμέλου στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και Πεύκα Σταμούλη στο
Πευκανέας : Περιοχή, μέσου ύψ. 300μ., μεταξύ Γερανείων και Πατέρα στη μεγάλη ράχη που χωρίζει την
κοιλάδα των Μεγάρων στα ανατολικά από την κοιλάδα του Αλεποχωρίου στα δυτικά. Αναφέρεται σε χάρτη
του 1944 (512 Pal. Fd. Survey Coy.). Αναφέρονται δύο περιοχές : Άνω Πευκανέας στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1936 & 1988) και Κάτω Πευκανέας στα ανατολικά, μέσου ύψ. 280μ., στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Πευκιάς : Μικρή ράχη (686μ.) στα δυτικά της Πύλης Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989). Εκεί βρίσκεται το παλιό μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής (600μ.) που έχει χαρακτηριστεί βυζαντινό
μνημείο και αρχαιολογικός χώρος με τα Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 318Β/1993, τα οποία αναφέρουν τη ράχη ως
Μάλια Ρομπόσας. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Πεύκο ή Πλούμθι : Τοποθεσία (370μ.) στα ΒΔ του λόφου Άγιος Λουκάς στην περιοχή Βρεδού. Αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 389Δ/2010.
Πευκωτό(ς) : Λοφίσκος (128μ.) στα ΝΔ της Βάρης στην περιοχή Λαθούριζα. Αναφέρεται Πευκωτό στο χάρτη
του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Πευκωτός στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993).
Πηγαδάκι : Πηγάδι, σε ύψ. 740μ. περίπου, βόρεια της κορυφής Ξεροβούνι της Πάρνηθας προς το Χάραδρο.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1941/1945 & 1948) και του Δασαρχείου (1967). Αναφέρεται Πηγαδούλι
στο χάρτη του Σαρρή (1928) και Μπογαδούλι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Πηγάδι : Βλ. Καζάκι, Τζεβά ή Τσεβά και Φίχθι ή Φίχτι στην Πάρνηθα.
Πηγάδι : Βλ. Σπιθαροπούσι στη Λαυρεωτική.
Πηγάδι Αλίκου : Βλ. Άλικο ή Αλικό.
Πηγάδι Καλογήρου ή Πηγάδι Καλογέρη : Βλ. Πούσι Καλογέρι.
Πηγάδια Καρατζάδων : Βλ. Καρατζάδες στον Πατέρα.
Πηγαδούλι : Βλ. Πηγαδάκι στην Πάρνηθα.
Πηγαδούλι : Μικρή λάκκα και ρεμματιά στα βόρεια της ράχης Μικρό Αγριλίκι στην Πεντέλη που ενώνεται με
το ρέμα Κοράκου στα Δ-ΒΔ της Νέας Μάκρης. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1930).
304
Πήλια : Βλ. Μύρτεζα (289μ.).
Πηλιάρεζα : Έτσι αναφέρεται ένας λόφος (άγνωστο που) στα Α-ΝΑ της Κερατέας στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874.
Πήλιουρο : Βλ. Παλιούρι Μαραθώνα.
Πιθάρι(α) : Τοποθεσία (50μ.) στα νότια του Χαλκουτσίου. Αναφέρεται Πυθάρια στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Πιθάρι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Αναφέρεται Σπιθάρια στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Πίκα : Μικρή πηγή στα ΝΑ Γεράνεια μέσα στην ομώνυμη ρεματιά. Πιθανώς προέρχεται από την αρβαν. λέξη
pike που σημαίνει σταγόνα.
Πικάζα : Έτσι αναφέρεται ένας λόφος (άγνωστο που) στα Α-ΝΑ της Κερατέας στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874 (άδεια
εκμετάλλευσης μεταλλείου). Πιθανώς σωστή ονομασία Πίκεζα από το αρβαν. pike-ze = σταγόνα ή και
κορυφή (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Πίκας Ρέμα : Μεγάλη ρεματιά - κοιλάδα στη ΝΑ περιοχή των Γερανείων, μεταξύ των υψωμάτων
Μαυροβούνι και Λύσι. Καταλήγει στον κόλπο Μεγάρων στην περιοχή Βουλιαγμένη της Κινέτας. Αναφέρεται
Πίκεζα : Άλλη ονομασία της πηγής Μπίκεζα στην Πάρνηθα.
Πικέρμι : Περιοχή στη ΝΑ περιοχή της Πεντέλης, όπου το διάστημα 1835-1912 βρέθηκαν πάνω από 40 είδη
απολιθωμάτων της ελληνικής και αφρικανικής πανίδας. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ.
44Β/1984 & 1916Β/2005). Βλ. & Κισδάρι. Αναφέρεται και ως οικισμός (βορειότερα) από το 1879.
Πικροδαφνέζας ή Πικροδάφνης ρέμα : Ρεματιά στη νότια Πάρνηθα, που αρχίζει να σχηματίζεται μεταξύ
των κορυφών Αχλαδιά (Ντάρδιζα) και Λυκόρραχη, συνεχίζει ως ρέμα Εσχατιάς και καταλήγει στον ποταμό
Κηφισό. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1994) και στο Φ.Ε.Κ. 300Δ/2010.
Πικροδάφνη : Ρεματιά που καταλήγει στο Σαρωνικό κόλπο στην περιοχή του Παλαιού Φαλήρου.
Αναφέρεται και ως Βουρλοπόταμος.
Πικροδάφνη : Τοποθεσία στην Κηφισιά. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 13Α/1907.
Πίλιζα : Ονομασία δύο μικρών λοφίσκων στην περιοχή του Λιμνιώνα, μεταξύ αρχαίας Ραμνούντος και
παραλίας Σέσι Καπανδριτίου. Αναφέρονται στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010 ως Πίλιζα Βόρεια (96μ.) προς το Σέσι και
Κάτω Πίλιζα (171μ.) στα ΝΔ του Λιμνιώνα. Πιθανώς από το αρβαν. pilje-za = πυραμίδα, πυργίσκος, σκοπιά
Πίντιζα : Κορυφή, ύψ. 1.032μ., δυτικά της κύριας κορυφής της Παλιοβούνας των Γερανείων. Βόρεια της
κορυφής και σε ύψ. 980μ. υπάρχει ομώνυμη πηγή. Αναφέρεται στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 &
1983) και της Γ.Υ.Σ. (1989), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 660Δ/2010. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Πίρνα : Βλ. Πύρνα & Μπύριζα Πεντέλης.
Πιρναρή ή Πιρναρί : Μεγάλη ρεματιά, αλλά και περιοχή στη δυτική πλευρά του Υμηττού. Αρχίζει από το
διάσελο Σταυρός και χωρίζει το βόρειο απο το νότιο Υμηττό. Αναφέρεται τοποθεσία Prinari στο χάρτη του
Leake (1841). Αναφέρεται ρεματιά Pirnari στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882), Πιρναρή στο χάρτη του
Βουγιούκα (1906) και Άνω Πυρναρί σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;), όπου αναφέρει Κάτω Πυρναρί το
νοτιότερο ρέμα το αναφερόμενο ρέμα Κατσίκα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. Πιθανή προέλευση από την αρχαία
λέξη πρίνος = πουρνάρι ή πρινάρι και αρβαν. pernar-i. Αναφέρεται χωριό «παραχειμάζοντες εν Πιρναρή»
του Δήμου Αθηναίων το 1889. Οι νέοι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994) αναφέρουν την τοποθεσία Πουρναρή
στην Τερψιθέα Άνω Γλυφάδας. Έχουν αναφερθεί ως περιοχή και οι ονομασίες Pyrnari στο χάρτη του
Kaupert (1904) Πυρναρή (Φ.Ε.Κ. 120Α/1954), Πιρναρί (Φ.Ε.Κ. 276Α/1955), Πυρναρί (Φ.Ε.Κ. 118Α/1958),
Κάτω Πυρναρί (Φ.Ε.Κ. 198Δ/1973) και Άνω Πυρναρί στη Γλυφάδα στα Φ.Ε.Κ. 76Δ/2010 & 672Δ/2010.
Πιρναρικός λαιμός : Βλ. Σταυρός, διάσελο (454μ.) μεταξύ του νότιου και του βόρειου Υμηττού.
Πλαγιά : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) η κορυφή Κούρτιζα (1.025μ.) στην Πάστρα.
Πλαγιά : Βλ. Κόρθι (841μ.) & Κόρτσι (584μ.) στην Πάρνηθα.
Πλαγιά : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) η κορυφούλα (670μ.) στη ΒΑ πλευρά της Πάστρας
και στα ΝΑ της Δάφνης (Δαριμάριον).
Πλαγιάδα : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) η κορυφή (657μ.) στη δυτική Πάρνηθα
στα ΝΔ του οικισμού Στεφάνη (580μ.). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Πλαγιές : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 & 1992) το ύψωμα Κόντρα Ζέζε (440μ.), στα
βόρεια του οικισμού Σκούρτα (550μ.). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Πλάκα : Βλ. τοποθεσίες Ντράσιζα της Πάρνηθας.
305
Πλάκα : Τοποθεσία (304μ.) στα ΒΑ του Σταθμού των Αφιδνών στα ανατολικά της εθνικής οδού. Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991). Αναφέρεται Καναπίτσα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Πλάκα : Τοποθεσία (180μ.) στη Λαυρεωτική, στη νότια πλευρά των βουνών Μουζάκι και Κουρόρα.
Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 52/1867 & 18/1872, καθώς και στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887). Αναφέρεται και
ως οικισμός από το 1896.
Πλάκας ρέμα : Μικρό ρέμα στα ανατολικά και νότια του λόφου Κουφός στην Πεντέλη. Αναφέρεται σε
γεωλογικό χάρτη (1957).
Πλάκεζα : Τοποθεσία (150μ.) στην περιοχή της Μάνδρας Γριάς στα δυτικά του λόφου Κοτρώνι (235μ.)
Μαραθώνα. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988, 35Δ/2010 & 36Δ/2010.
Πλάκες : Βλ. Άσπρο Λιθάρι Σουνίου.
Πλακωτό : Βλ. Πυργάκι (224μ.).
Πλάσα : Βλ. Σχιστό στη ΝΔ Πάρνηθα.
Πλάσι : Τοποθεσία στα ΝΑ του λόφου Κοτρώνι του Μαραθώνα. Αναφέρεται (Plasi) στους χάρτες του
Kaupert (XIX, 1889), του Ελευθερουδάκη (1923) και ως Πλάζι στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991), αλλά σε
λάθος θέση. Πλούσια αρχαιολογικά ευρήματα.
Πλατάνα : Πηγή, σε ύψ. 1.075μ., στη δυτική πλευρά της κορυφής Καραβόλα της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο
Ημερολόγιο Ο.Σ. (1926), στο χάρτη του Σαρρή (1928), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929 & 1936) και σε χάρτη
του Υπ. Γεωργίας (1976), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 337Δ/2007. Ο χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την αναφέρει
Πλατάνου βρύση.
Πλατανάκι : Ρέμα στη νότια πλευρά της Πάρνηθας, μεταξύ των αντερεισμάτων Κορακοφωλιά και Κεραμίδι -
Λυκόρραχη. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994). Αναφέρεται η τοποθεσία Πλάτανος στο
Πλατανάκι : Ρέμα στη βόρεια πλευρά της Πάρνηθας, μεταξύ των κορυφών Μεγάλο Σούμπασι και
Πελεκούσιζα (Νεροτριβή). Αρχίζει από την κορυφή Μικρή Αρμενιά και καταλήγει ως ρέμα Νίκα στη ρεματιά
Κουκίστρα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Αναφέρεται Πρόϊ Ντέρα στο χάρτη του
Σαρρή (1928) και Ράπαθι στα Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 336Δ/2007.
Πλατανάκι : Παλιά βρύση, σε ύψ. 450μ., νότια της Πέτρας Βαρυμπόπης στην Πάρνηθα. Αναφέρεται σε
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), όπου σημειώνει και το τοπωνύμιο Πλατάνι.
Πλατανάκια : Τοποθεσία, σε ύψ. 500μ. περίπου, στην Πεντέλη και στα Β-ΒΑ της Αγίας Τριάδας. Αναφέρεται
Πλατανάκος : Πηγή, σε ύψ. 1.050μ., ΒΔ της κορυφής Καραβόλα της Πάρνηθας και δίπλα στον περιφερειακό
δρόμο. Αναφέρεται σε ορειβατικό άρθρο και στον αναθεωρημένο χάρτη της Πάρνηθας του Σαρρή (1936).
Πλατάνι ή Πλάτανος : Πηγή σε ύψ. 690μ., στο ρέμα Πλατανάκι της Πάρνηθας.
Πλατάνι : Πηγή, σε ύψ. 520μ., στο ρέμα Αγίου Γεωργίου της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή
(1928). Παλαιότερη τοπική ονομασία Ράπι. Αναφέρεται Μεγάλο Πλατάνι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Πλάτανος : Βλ. Μύγες στα Γεράνεια και Ράπθι ρέμα, νότια του Πολυδενδρίου.
Πλατάνου βρύση : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1992) η πηγή Πλατάνα της Πάρνηθας.
Πλατύ Βουνό : Κορυφή, ύψ. 1.171μ., στα δυτικά της ψηλής περιοχής της Πάρνηθας. Παλαιότερη τοπική
ονομασία Μάλι Γκέρι. Στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) αναφέρεται Βαρδί ή Φαρδύ Βουνί (Vardi Vuni) και
στους χάρτες του Kaupert (1904) και του Ελευθερουδάκη (1923) λανθασμένα ως Thardivuni και Ταρδιβούνι.
Αναφέρεται Βαρδιβούνι & Μαλήγκερι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) και στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Πλατύ Βουνό σε έγγραφο του 1852, στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1936/1944). Στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ. Ε.Δ. Πάρνηθας) αναφέρεται Πλατοβούνι.
Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992) αναφέρεται με την περίεργη και άγνωστη ονομασία Άλογο, ενώ η ονομασία
Πλατύ Βουνό αναφέρεται σε μία μικρότερη κορυφή 1.032μ., 1.000μ στα ΝΑ, που είναι γνωστή ως Στατήρι.
Πλατύ Χωράφι : Τοποθεσία στα δυτικά της Ραφήνας και νότια του Μεγάλου ρέματος. Αναφέρεται (Platy
Choraphi) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του
Πλάτωμα : Ύψωμα (448μ.) νότια της Φυλής. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994).
Αναφέρεται Πλάτωσι στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1936/1944) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και Πλάτωση στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1978). Η
νότια πλευρά του απ’ όπου αρχίζει το αρχαίο τείχος του «Δέματος» έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος
(Φ.Ε.Κ. 272Β/1996 & 639Β/1996).
306
Πλέσια ή Πλεσιά : Η αρχή της ρεματιάς που ξεκινά ΝΔ της κορυφής Μπελέτσι της Πάρνηθας για να
καταλήξει στο Χάραδρο. Τα τελευταία χρόνια έχει σχηματιστεί μικρή λίμνη στην αρχή της ρεματιάς.
Αναφέρεται Πλέσια στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Πλεσιά σε τοπογραφικό χάρτη και
γεωλογικό άρθρο (1961). Ο γεωλογικός χάρτης του Βορεάδη (1952) την αναφέρει Μελίσσι.
Πλέστι : Τοποθεσία στο Ζούμπερι Νέας Μάκρης. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Πλούμθι : Βλ. Πεύκο (370μ.).
Πλούμπη : Τοποθεσία (70μ.) ανατολικά από τα Σπάτα και νότια του δρόμου Σπάτων - Λούτσας, στο νέο
αεροδρόμιο Σπάτων. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Πνύκα : Έτσι αναφέρεται, με την αρχαία ονομασία, η βραχώδης ράχη μεταξύ των λόφων Φιλοπάππου και
Νυμφών. Αναφέρεται Pnyx στο χάρτη του Leake (1841).
Ποδαράδες : Περιοχή (110μ.) κοντά στο ρέμα Ποδονίφτης μεταξύ Περισσού και Νέας Ιωνίας. Αναφέρεται
Poderades στο χάρτη του Kaupert (V, 1883) και Ποδαράδες στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Αναφέρεται ως οικισμός από το 1896 (σήμερα Νέα Ιωνία).
Ποδονίφτης : Ονομασία τμήματος του Βαθυρέματος Πεντέλης στην περιοχή Περισσού- Νέας Ιωνίας - Νέας
Φιλαδελφείας, πριν καταλήξει στον Κηφισό ποταμό. Αρχαία ονομασία Περσός. Αναφέρεται στους χάρτες του
Kaupert (V, 1883), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη
(1930) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Αναφέρεται στην περιοχή και ομώνυμος οικισμός από το 1907 (σήμερα
Νέα Φιλαδέλφεια).
Πόθες : Τοποθεσία (520μ.) στα ΝΑ της περιοχής Αγριοφυστικιά Μικροχωρίου Βαρνάβα. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Μπολοκούστο στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Ποικίλον : Αρχαία ονομασία μέρους του Αιγάλεω, γύρω από τη Μονή Δαφνίου, όπου και η ένωση του ΒΑ
και του κεντρικού τμήματος του βουνού, όπως αναφέρεται από τον Παυσανία (2ος μ.Χ. αι.) στα «Αττικά» του
(37,7). Τα τελευταία χρόνια αναφέρεται ως Ποικίλον το ΒΑ τμήμα του Αιγάλεω από Δαφνί μέχρι Καματερό,
όπως και στο χάρτη του Leake (1841) που αναφέρει Poecilum (Dhafni). Κορυφή Ζαχαρίτσα, 455μ. Έχει
χαρακτηριστεί τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 669Β/1968 & 236Β/1969).
Πόλη : Μικρή ράχη (681μ.) στη μέση της περιοχής Μυρρίνι του Πατέρα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989). Πιθανή σωστή ονομασία Πάλλη (όνομα «ιδιοκτήτη»).
Πολέμες : Τοποθεσία στα ΒΑ του Μαρκοπούλου Μεσογαίας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1990). Αναφέρεται και ως Πολεμέ (Θεοδώρου - 1997).
Πολλά Λιθάρια : Ράχη (621μ.) στο ΒΔ τμήμα της Πάστρας, στη νότια προέκταση της κορυφής Καστράκι.
Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Αναφέρεται και
ως Λιθάρια.
Ποντιά : Έτσι αναφερόταν παλαιότερα σε διάφορα έντυπα το ρέμα Μποντιά της Πάρνηθας.
Ποριά ή Πουριά : Τοποθεσία στα βόρεια του όρμου Βραώνας, όπου αρχαία λατομεία. Έχει χαρακτηριστεί
αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 75Β/1962).
Πορίχτη : Βλ. Πωριά (400μ.) Καπανδριτίου.
Πόρος : Πηγή, σε ύψ. 740μ., στη ΝΔ Πάρνηθα, πάνω ακριβώς από τη σπηλιά Μπατάκα. Τα νερά της
περνούν από τη σπηλιά ή αναβλύζουν από αυτή.
Πόρος : Πηγάδι, σε ύψ. 560μ., στη ΒΑ Πάρνηθα μεταξύ των ρεμάτων Σκάλες και Παλιομήλεσι.
Πόρτα ή Πόρτες : Άλλη ονομασία του διάσελου Σκάλα στην Πάρνηθα. Αναφέρεται σε περιγραφή ανάβασης
του 1890.
Πόρτες : Μικροδιάσελο (750μ.) στην ανατολική πλευρά της Πάστρας, μεταξύ των κορυφών Μπούκουρη και
Κρίπεζα, όπου και το παλιό μονοπάτι από τη Μονή Οσίου Μελετίου προς τη Μονή Ζωοδόχου Πηγής και την
Πύλη. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται, σε λάθος τοποθεσίες, στους χάρτες των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936). Στο χάρτη του Kaupert (1904) αναφέρεται Portaes
Pass στα δυτικά της Πύλης και της Ζωοδόχου Πηγής, σε ύψ. 680μ.
Πόρτο Γερμενό : Βλ. Αιγόσθενα.
Πόρτο Μανδρί : Παραλιακή τοποθεσία στη βόρεια πλευρά του όρμου Θορικού της Λαυρεωτικής.
Αναφέρεται (Porto Mandri) στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887 & 1904), των Γρήγουρα- Καλαποθάκη
(1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Μανδρί (Θορικού) όρμος στο χάρτη του Ελευθερουδάκη
(1923).
Πόρτο Ράφτη ή Πόρτο Ράφτι : Τοποθεσία και λιμάνι στην ανατολική Αττική. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 6/1875
και στο χάρτη του Kaupert (XI, 1885). Αναφέρεται και ως οικισμός από το 1896.
307
Πόρτσι : Τοποθεσία (120μ.) στα νότια του Κορωπίου. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 & σε τοπικό χάρτη
(1995).
Ποτάγα : Λόφος στην περιοχή των Αγίων Θεοδώρων, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ.
38/1872 & 20/1873. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Ποταμάκι : Βλ. Λέμθι (391μ.).
Ποτάμι ή Ποταμός : Μεγάλη ρεματιά και κοιλάδα που αρχίζει από την Κερατέα και καταλήγει στον όρμο
Θορικού. Αναφέρεται Ποτάμι (Potami) στο χάρτη του Kaupert (1904), στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923)
και στο Φ.Ε.Κ. 527Β/1967. Αναφέρεται Ποταμός, ως αρχαία ονομασία, στο χάρτη του Kaupert (1904) και
στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989).
Πουγκατέζα : Βλ. Λάκκα (700μ.) στη νότια πλευρά του οροπεδίου των Σκούρτων (Δερβενοχωρίων).
Πουλί : Τοποθεσία (50μ.) βόρεια του Ερασίνου ποταμού και της Παναγίας Βαραμπά. Αναφέρεται σε
έγγραφο του 1793 & σε τοπικό χάρτη (1995). Αρχαιολογικά ευρήματα.
Πουμπέκεζα : Ράχη (189μ.) στο ΝΔ αντέρεισμα της κορυφής Μαυροβούνι (Μάλεζι) των Μαύρων Βουνών
Μαλακάσας. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Πούντα : Λόφος (230μ.) στην ανατολική Αττική, νότια του όρμου Αγίας Μαρίνας στην περιοχή του οικισμού
Δικαστών και Εισαγγελέων (Δικαστικά). Αποτελεί τμήμα της λοφώδους περιοχής που εκτείνεται από το έλος
του Σχινιά μέχρι τους όρμους της Αγίας Μαρίνας και της Δρακονέρας. Αναφέρεται (Punta) στο χάρτη του
Kaupert (XVIII, 1887), στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της
Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1989 & 1993).
Πούντα : Ακρωτήριο στην άκρη της μικροχερσονήσου στο Λιμάνι Μαρκοπούλου (Πόρτο Ράφτη). Αναφέρεται
στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Όλη η χερσόνησος αναφέρεται Άγιος Νικόλαος ή Πούντα στο χάρτη του Kaupert (XI, 1885).
Πούντα : Η ΝΔ απόληξη (220μ.) του Κιθαιρώνα προς τον Κορινθιακό κόλπο, όπου και ομώνυμο ακρωτήριο.
Πούντα : Βραχώδης μικροχερσόνησος (143μ.) μεταξύ των όρμων της Κακής Θαλάσσης Κερατέας και του
Δασκαλειού. Στις ορθοπλαγιές της γίνονται αναρριχήσεις. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 6/1875 και στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989). Αναφέρεται Τουρκοκορφή στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Πούντα : Βλ. Αιξωνή Γλυφάδας.
Πούντα : Βλ. Δρακονέρα ακρωτήριο στη ΒΑ Αττική (η ανατολική άκρη του λόφου Πούντα - 230μ.).
Πούντα : Βλ. Σωληνάρι ρέμα στο Μαυροβούνι Βαρνάβα.
Πούντα Ζέζα ή Πουνταζέζα : Βραχώδης περιοχή μεταξύ του όρμου Γαϊδουρόμανδρα (Πάνορμος) του
Λαυρίου και της Κάτω Ποσειδωνίας στα Δ-ΒΔ του ακρωτηρίου Φονιάς. Η ψηλότερη κορυφή (69μ.) λέγεται
Μαύρος Βράχος. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 562Β/1996, 729Δ/2010 & 250Δ/2011. Η ΒΑ πλευρά του στον
αναφερόμενο όρμο Πουνταζέζα έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 384Β/1959). Αναφέρεται
Πάνορμος (Panormos), ως αρχαία ονομασία, στο χάρτη του Kaupert (1904). Στο Φ.Ε.Κ. 30/1871
αναφέρονται τα τοπωνύμια Πούντα Ζέζα και Πανόρμα. Η Πούντα Ζέζα μετονομάστηκε Πάνορμος το 1994
(Φ.Ε.Κ. 217Α/1994).
Πούντες : Έτσι αναφέρονται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) οι τρεις άκρες (μικρά ακρωτήρια) στα
λιμανάκια μεταξύ των όρμων Βουλιαγμένης και Βάρης. Η δυτική άκρη αναφέρεται Ζερβιά στους χάρτες του
Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. αναφέρεται
(λανθασμένα) ως Ζωστήρ ή Ασπρόκαβος. Ζωστήρ είναι το ακρωτήριο στη δυτική άκρη του όρμου της
Βουλιαγμένης (750μ. δυτικότερα).
Πούριζα : Τοποθεσία στην περιοχή Μαρκοπούλου Ωρωπού, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
47/1873.
Πουρίθι : Βλ. Πωριά (400μ.) Βαρνάβα.
Πουρίχθι : Παραθαλάσια τοποθεσία στα νότια του Μικρολίμανου (παλ. ονομ. Τουρκολίμανο) Λαυρεωτικής.
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 413Δ/2007. Αναφέρεται Πανόραμα - Πουρίχθι στο Φ.Ε.Κ. 573Δ/2010. Στο Φ.Ε.Κ.
43/1872 αναφέρεται Πουρίχθι ο μικρός ορμίσκος της περιοχής.
Πουρνάρα : Πηγή, σε ύψ. 720μ., στην Πεντέλη στα νότια της κορυφής Πύρεζα, όπου δασικό φυλάκιο
(παλιότερα) και δίπλα στο δρόμο Παλαιά Πεντέλη - Άγιος Πέτρος - Νέα Μάκρη.
Πουρναρή : Βλ. Πιρναρή ή Πιρναρί.
Πουρνάρι : Ράχη (460μ.) στη ΒΑ άκρη του Πατέρα, στα ΒΔ της κορυφής Καραούλι (Ψήλωμα) και Δ-ΝΔ του
ομώνυμου οικισμού. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
308
Πουρνάρι : Μικρός λόφος (433μ.) ΒΑ της Σταμάτας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1978,
1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010. Αναφέρεται Πυργάρι ή Πυργάρτι (Pirgarti) στο χάρτη του Kaupert
(XIX, 1889) και Παληόπυργος στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Πουρνάρι : Περιοχή, μέσου ύψ. 250μ., στα ανατολικά του Γραμματικού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1991). Αναφέρεται Πράθι στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Πουρνάρι : Λοφίσκος (172μ.) στα νότια του Κορωπίου και Α-ΝΑ του λόφου Κόντρα Γκλιάτε (Κόντρα Ζέζα).
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Κόντρα Ξηρέας στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927),
πιθανώς από το τοπωνύμιο Ξερέα που βρίσκεται στους βόρειους πρόποδες. Αναφέρεται Πράρι στο χάρτη
της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963), όπως είναι και η τοπική ονομασία. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος με τα
Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 & 646Β/1994.
Πουρνάρι : Τοποθεσία (90μ.) στα ΒΑ του Κορωπίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Αναφέρεται Πράρι σε έγγραφο του 1793.
Πουρναρότοπος : Ύψωμα (689μ.) στο ΝΔ τμήμα των Γερανείων, μεταξύ των μεγάλων ρεμάτων Πραθίου
και Ντάρδιζας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Πούσι Καλογέρι : Τοποθεσία και πηγάδι, σε ύψ. 20μ., στα ΒΑ του Μαρκοπούλου Μεσογαίας με ευρήματα
της Νεολιθικής Εποχής. Αναφέρεται Pusi Kalogeri στο χάρτη του Kaupert (1904), Πηγάδι Καλογήρου στο
χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), Πηγάδι Καλογήρου (Πούσι) στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) και
Πηγάδι Καλογέρη στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Στα αρχαιολογικά άρθρα αναφέρεται Πούσι
Καλογέρι (στ’ αρβαν. pus-i σημαίνει πηγάδι). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 157Β/1995 &
334Β/1995).
Πούσι Λέδι : Τοποθεσία και πηγάδι, σε ύψ. 90μ., στα ΒΑ του του Κορωπίου. Αναφέρεται (Pusiledi) στο
χάρτη του Kaupert (VII, 1884), στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπάρτ (1912), του Ελευθερουδάκη
(1923), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1990) ως Πουσιλέδη πηγάδι (στ’ αρβαν. pus-i σημαίνει
πηγάδι).
Πράθι : Βλ. Πουρνάρι (250μ.) στο Γραμματικό.
Πράθι ή Πράρθι : Περιοχή με μεγάλα πουρνάρια, μέσου ύψ. 750μ., στα Γεράνεια, όπου το παλιό
μικρομονάστηρο της Παναγίας Φανερωμένης ή Κοιμήσεως Θεοτόκου, που έχει χαρακτηριστεί ιστορικό
διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 473Β/1962). Έχει αναφερθεί και ως Πρινάρι και ως Πράρθι. Η περιοχή έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 613Β/2000, 1468Β/2001 & 1491Β/2001. Στ’ αρβαν. πράρθι
σημαίνει μικρό πουρνάρι. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Πραθίου ή Πραρθίου ρέμα : Μεγάλη ρεματιά με πολλά νερά στα Γεράνεια. Αρχίζει από την περιοχή Πράθι
και από τις κορυφές Μακρυά Ράχη, Φράσι και Κίκιδα, περνά από τις τοποθεσίες Μύλοι και Ζάστανο και
ενώνεται με το ρέμα Λουμπινιάρη πριν καταλήξει νότια του Λουτρακίου. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 17/1873.
Πράπα : Πηγή/βρύση, σε ύψ. 1.020μ., ανατολικά του Αγίου Πέτρου της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη
του Σαρρή (1928), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Πράρι : Βλ. Ζυγός (591μ.) στην Πάρνηθα.
Πράρι : Βλ. Πουρνάρι ή Κόντρα Ξηρέας (172μ.) Κορωπίου & Πουρνάρι (90μ.) Κορωπίου.
Πρασά(ς) ή Πρασιά : Παραλιακή τοποθεσία στο Λιμάνι Μαρκοπούλου (Πόρτο Ράφτη). Αναφέρεται Πρασιά
(Prasia) στο χάρτη του Kaupert (XI, 1885). Αναφέρεται Πρασάς (Prasas) στο χάρτη του Kaupert (1904) και
στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) και (λανθασμένα) Πράσα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989), αλλά σε θέση
νοτιότερα της Αγίας Μαρίνας. Αναφέρεται και οικισμός Πρασσάς ή Μπράσσα το διάστημα 1907-1928.
Πρεζετίμα : Βλ. Περεζετίμα Λαυρεωτικής.
Πρέκας ρέμα : Μικρή ρεματιά στα νότια της Πάστρας που περνά από την Οινόη και καταλήγει στο ρέμα
Πέλκες. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Πρεπαγκούρη - Σενχιλή ρέμα : Ρεματιά στην ανατολική Πάρνηθα, στα ΝΑ του Κοκκινόβραχου. Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991), ενώ η αρχή του ως Σενχιλή ρέμα αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Καταλήγει στη λίμνη Μαραθώνος.
Πρέτεζα : Βλ. Ντάρδιζα (571μ.) στη Β-ΒΑ Πάρνηθα.
Πρινάρι : Βλ. Πιρναρή ή Πιρναρί στον Υμηττό & Πράθι στα Γεράνεια.
Πρινιαζέζα : Βλ. Μαυροπλαγιά (850μ.) στην Πάστρα.
Πριτικόσιζας ρέμα : Βλ. Καλαμάτας ρέμα στην Πάστρα.
Προβατοκομείο : Βλ. Λόφος Προβατοκομείου στη ΝΑ Πάρνηθα.
309
Πρόε Στίρι/Στείρι : Βλ. Πρόϊ Στείρι.
Πρόϊ Γκόσντια : Βλ. Μετόχι ρέμα στη Δ-ΒΔ Πάρνηθα.
Πρόϊ Κίπες : Ονομασία για το ρέμα Γύπες στη ΒΔ Πάρνηθα που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969.
Πρόϊ Λιόπεσι : Η νότια ράχη (191μ.) του λόφου Ντρεριβούνι (240μ.) στα δυτικά των Καλυβίων «Θορικού».
Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 και (λανθασμένα) Πρώην Λιόπεσι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927).
Πρόϊ Ντέρα : Ονομασία του βόρειου τμήματος του ρέματος Πλατανάκι στη βόρεια Πάρνηθα, στα ΒΔ της
κορυφής Νεροτριβή (Πελεκούσιζα). Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Πρόϊ Σούσι : Παλιά τοπική ονομασία για το ρέμα Σούσι της Πάρνηθας.
Πρόϊ Στείρι : Ρέμα που αρχίζει από το ύψωμα Μισονήσι στα ΝΑ της Μερέντας και καταλήγει στον όρμο
Πόρτο Ράφτη. Χωρίζει τα υψώματα Μαυροβούνι (Μαυρηνόρα) και Διονυσοβούνι από το βουνό Χαρβάτι.
Πιθανώς από τον κοντινό αρχαίο δήμο Στειρία και το αρβαν. prroj-i = χείμαρρος (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης,
1929). Αναφέρεται Πρόε Στίρι (Proe Stiri) στο χάρτη του Kaupert (1904), στο χάρτη του Ελευθερουδάκη
(1923) και Πρόε Στείρι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Βρύση ρέμα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1989) και Προϊστήρι στα Φ.Ε.Κ. 432Δ/1994 & 683Δ/2007.
Προκαλήσι : Βλ. Οζέα ή Οζιά (165μ.) Σπάτων.
Προσάλεσι - Παλιόμυλοι : Βλ. Παλιομολίθι - Στεφανόρρεμα.
Προσήλι : Τοποθεσία (300μ.) στο ΝΔ τμήμα του Κιθαιρώνα προς τον όρμο των Αιγοσθένων, ΒΔ της Αγίας
Παρασκευής. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στα Φ.Ε.Κ. 163Δ/2012 & 420Δ/2012 και ως
Προσήλι ή Σουρμπάτι στο Φ.Ε.Κ. 177Δ/2010. Αναφέρεται Προσήλιο στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936), αλλά
ανατολικά της Αγίας Παρασκευής στο μυχό του όρμου. Στην περιοχή ίχνη αρχαίου οχυρού.
Προσήλιο : Μικρή ράχη (460μ.) ΒΔ της Περαχώρας Λουτρακίου και στα νότια του λόφου Φλυτζάδα.
Προσήλιο : Βλ. Κουτούκι Παιανίας.
Προσήλιο : Βλ. Πυργάρι (378μ.) στα Μαύρα Βουνά Μαλακάσας.
Προφάρτα : Μεγάλη περιοχή - κοιλάδα, μέσου ύψ. 120μ., ΒΔ από τα Καλύβια «Θορικού» και μεταξύ των
λόφων Στρογγυλοπούλα και Κέδρος (Ντρεριβούνι). Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793, στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993), στα Φ.Ε.Κ. 278Δ/1993 & 729Δ/2010 και σε τοπικό χάρτη (1995). Αναφέρεται και
λόφος Προφάρτα στο Φ.Ε.Κ. 65/1878. Βλ. Στρογγυλοπούλα (296μ. - 277μ.).
Προφήτης Ηλίας : Η κορυφή του Κιθαιρώνα, ύψ. 1.407μ. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 &
1989). Το ομώνυμο εκκλησάκι είναι σε ύψ. 1.390μ. Το ύψωμα της κορυφής και η γύρω περιοχή αναφέρεται
Ελατιάς στη Γεωγραφία του Μελετίου (1807), στο χάρτη του Kaupert (1904) και ως Elateus, καθώς και στο
Προφήτης Ηλίας : Βλ. Άγιος Ηλίας (1.020μ.) στον Πατέρα & παλιά πηγή στην Πάρνηθα.
Προφήτης Ηλίας : Κορυφή (890μ.) στη δυτική Πάρνηθα, στην Α-ΒΑ προέκταση της κορυφής Μουγγουλιός
(Μουγκουλτός), όπου και ομώνυμο εκκλησάκι στην κορυφή. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929, 1936 & 1936/1944 & 1992).
Προφήτης Ηλίας : Ύψωμα (659μ.) στον Υμηττό μεταξύ των δύο ρεματιών Χαλιδούς και Ντούκας.
Αναφέρεται ως κορυφή στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994),
καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011. Αναφέρεται (λανθασμένα) ως Ζέζε (Zeze), δηλ. Μαύρος, στο χάρτη του
Kaupert (IV, 1882) και από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906), ενώ δεν αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert
(1904). Στο ύψωμα αυτό βρίσκονται ερείπια αρχαίων βωμών του Ομβρίου Διός και του Προοψίου
Απόλλωνος, δίπλα στο ερημοκκλήσι του Προφήτη Ηλία που είναι κτισμένο πάνω σε αρχαίο ναό και
αναλληματικό αρχαίο τείχος. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 726Β/1988).
Προφήτης Ηλίας : Η κορυφή του Μαυροβουνιού Βαρνάβα, ύψ. 648μ., όπου και ομώνυμο εκκλησάκι στο
εκεί στρατόπεδο. Αναφέρεται Prophet Elias στο χάρτη του Kaupert (1904) και στους χάρτες του
Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και στα Φ.Ε.Κ.
65Δ/1965 & 100Δ/1974. Άλλη ονομασία Βαρνάβας.
Προφήτης Ηλίας : Ράχη (604μ.-595μ.) στη ΝΔ άκρη του υψώματος Ρόκανι (691μ.), πάνω από τον οικισμό
Πύλη (550μ.) Δερβενοχωρίων, όπου μεσαιωνικός πύργος (590μ.) και εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, που
έχουν χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Προφήτης Ηλίας : Λοφίσκος (500μ.) στα ΒΑ της Περαχώρας, όπου και ομώνυμο εκκλησάκι (495μ.). Τοπική
Προφήτης Ηλίας : Κορυφή (487μ.) στα Ν-ΝΑ του Βαρνάβα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
310
Προφήτης Ηλίας : Μικρή ράχη (465μ.) στα βόρεια της κύριας κορυφής της Σκάρπας. Αναφέρεται (Elias) στο
χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο χάρτη του Σαρρή
(1930), πιθανώς από το ερημοκκλήσι του Προφήτη Ηλία που βρίσκεται σε λάκκα (380μ.) βόρεια της ράχης.
Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 36Δ/2010 αναφέρεται Στρωματάκια.
Προφήτης Ηλίας : Λόφος (456μ.) δυτικά των Μεγάρων, στα βόρεια του υψώματος Καβαλλάρης στη ΝΑ
άκρη των Γερανείων. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1990).
Προφήτης Ηλίας : Λόφος (442μ.) στη Νέα Πεντέλη, όπου ομώνυμο εκκλησάκι. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
230Δ/2011. Αναφέρεται Βουνό Λιμένι (Vuno Limeni) στους χάρτες του Kaupert (V, 1883) και του Lepsius
(1893). Βλ. & Θάλοσι.
Προφήτης Ηλίας : Λόφος (418μ.) ανατολικά της Φυλής, όπου ομώνυμο εκκλησάκι. Αναφέρεται Ηλίας (Elias)
στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) και Προφήτης Ηλίας σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908),
στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929, 1936, 1992 & 1994).
Προφήτης Ηλίας : Μεγάλος λόφος (356μ.) ανατολικά του οικισμού Θυμάρι της Λαυρεωτικής, όπου ομώνυμο
εκκλησάκι. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 54/1873, στους χάρτες του Kaupert (XIV, 1886 & 1904), από τους Lepsius
- Βουγιούκα (1906) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και
της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται Άγιος Ηλίας στους χάρτες του Βουγιούκα (1865) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Προφήτης Ηλίας : Λόφος (289μ.) βόρεια του Λουτρακίου, όπου η ομώνυμη Μονή. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Προφήτης Ηλίας : Λοφίσκος (190μ.) στο Χαϊδάρι, στα ΝΑ του Δαφνιού, όπου ομώνυμο εκκλησάκι και παλιό
μοναστήρι. Αναφέρεται (Elias) στο χάρτη του Kaupert (VI, 1883), (Kloster Elias) στο χάρτη του Kaupert
(1904), Άγιος Ηλίας από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και Προφήτης Ηλίας στο χάρτη της Χ.Υ. (1908) και
σε όλους τους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
Προφήτης Ηλίας : Μικρός λοφίσκος (181μ.) στα βόρεια του βουνού Διονυσοβούνι Κερατέας, πάνω ακριβώς
(νότια) από τη Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος, όπου ομώνυμο εκκλησάκι.
Προφήτης Ηλίας : Λοφίσκος (147μ.) στη Μαγούλα, όπου ομώνυμο εκκλησάκι. Αναφέρεται στο χάρτη της
Χ.Υ.Σ. (1908), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1993).
Προφήτης Ηλίας : Λοφίσκος (130μ.) στα ανατολικά του Μαρκοπούλου Μεσογαίας, όπου ομώνυμο
εκκλησάκι. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1990). Αναφέρεται
(Elias) στο χάρτη του Kaupert (XIII, 1886) και Άγιος Ηλίας στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912).
Πρώην Λιόπεσι : Βλ. Πρόϊ Λιόπεσι (191μ.).
Πρωϊμάθι : Μικρή ράχη (266μ.) στα Ν-ΝΔ του Γραμματικού. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Πρωτοφυλακή : Βλ. Κατουντίστεζα Πάρνηθας.
Πυραμίδα : Βλ. Βελατούρι (532μ.).
Πυργάθι : Βλ. Πυργάρι (508μ.), Πυργάρι (224μ.) και Πυργάρι (70μ.).
Πυργάκι : Κορυφή (907μ.) στην Πάρνηθα ΒΔ από την πηγή Γκούρα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1992). Αναφέρεται Κάστριζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και Καστρίζα σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και
στα Φ.Ε.Κ. 337Δ/2007 & 496Δ/2011.
Πυργάκι : Κορυφή (224μ.) Β-ΒΑ της Μαγούλας και στην ανατολική άκρη της Κορυφής Αγίου Βλασίου.
Αναφέρεται σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908). Στην κορυφή υπάρχουν τα ερείπια αρχαίου
διπλού τείχους και πύργου (διάμ. 6,5μ.) που αναφέρονται Πλακωτό (Plakoto) στο χάρτη του Kaupert (XXV,
1894), Πλακωτός στο χάρτη της Χ.Υ. (1908) και Πλακωτό στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Πυργάκι : Γήλοφος (169μ.) στη ΝΔ πλευρά των Αχαρνών. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1994).
Πυργάκι : Μικρή ράχη (120μ.) στη Δ-ΝΔ άκρη του Πατέρα, ανατολικά του οικισμού Κάτω Αλεποχώρι(ον) και
εκατέρωθεν του δρόμου για Αλεποχώρι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Έχει βρεθεί αρχαίο
νεκροταφείο και τμήματα αρχαίου τείχους, πιθανώς των αρχαίων Παγών. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός
χώρος (Φ.Ε.Κ. 236Β/1969 & 453Β/1985 - το αναφέρει Πυργάρι).
Πυργάκι : Βλ. Ζαχαρίτσα (455μ.), Πυργάρι (737μ.), Πυργάρι Σπάτων (150μ.) και Τζόπα (115μ.).
Πυργάρθι : Βλ. Πυργάρι (224μ.).
Πυργάρι : Η κορυφή της Πεντέλης, ύψ. 1.108μ. Αναφέρεται στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται (λανθασμένα) Βαγιάτι στο χάρτη του Βουγιούκα (1906), Πέργαρι στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στο χάρτη του Σαρρή (1930) και σε γεωλογικό χάρτη (1957) και
Πεντελικόν στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Έχει αναφερθεί σε παλιά κείμενα και ως Βλάχος. Στην κορυφή
ακριβώς βρίσκεται το εκκλησάκι Μεταμόρφωση Σωτήρος.
311
Πυργάρι : Κορυφή (880μ.) στην ανατολική πλευρά της Πάστρας, στα ΒΔ της Μονής Οσίου Μελετίου.
Πυργάρι : Κορυφή (737μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα, Ν-ΝΔ από τα Μαζαραίϊκα. Στην κορυφή υπάρχουν ερείπια
αρχαίου πύργου (διαστ. 7,60μx7,60μ.) που σημειώνονται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1936/1944, 1948, 1990 &
1992) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983). Έχει χαρακτηριστεί, ως Πυργάκι, αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ.
26Β/1993 & 203Β/1993). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Πυργάρι : Λόφος (543μ.) στα νότια του λόφου Παλαιόκαστρον (Πάνακτον) και στα ανατολικά του βαθυπέδου
της Οινόης. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) και στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993.
Πυργάρι : Κορυφή (508μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα στα ΝΑ του οικισμού Άγιος Θωμάς. Αναφέρεται Πυργάθι στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944 & 1948) και στους χάρτες
της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και Πυργάρι στο Φ.Ε.Κ. 4Α/1955 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 &
1992). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Πυργάρι : Μικρή κορυφή (398μ.) στα βόρεια του οικισμού Βόθων (παλ. ονομ. Καλέντζι) και στις Ν-ΝΑ
απολήξεις της λοφώδους περιοχής του Βαρνάβα, δυτικά από το ύψωμα Παλαιό Μοναστήρι. Αναφέρεται
(Pirgari) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889).
Πυργάρι : Κορυφή (395μ.) της λοφοσειράς Μαύρα Βουνά, πάνω ακριβώς (ΒΑ) από τον οικισμό Ασπροχώρι
(παλ. ονομ. Μπούγα). Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 73Α & 79Α/1906, στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 & 1991).
Πυργάρι : Κορυφή (378μ.) της λοφοσειράς Μαύρα Βουνά, στα ΒΔ του οικισμού Μαλακάσα. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1991). Πιθανώς το Προσήλιο των Φ.Ε.Κ. 73Α & 79Α/1906.
Πυργάρι : Μικρή κορυφή (341μ.) στην Πεντέλη, στα ΒΑ του οικισμού Νταού Πεντέλη. Αναφέρεται στους
χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπάρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929), της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 35Δ/2010.
Πυργάρι : Λόφος (245μ.) Β-ΒΑ της Παιανίας. Αναφέρεται Πύργος (Pyrgos) στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882)
και λανθασμένα Πυγάρτι (Pigarti) στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884), Πυργάρτι στο χάρτη του Βουγιούκα
(1906) και Πυργάρι στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Πυργάρι : Μικρός λόφος (224μ.), στα βόρεια του Ποικίλου και στη νότια απόληξη του υψώματος Πλάτωμα
της Πάρνηθας, εκεί που βρίσκεται το Χ.Υ.Τ.Α. Φυλής. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1992 &
1994). Αναφέρεται Πυργάρθι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Το λόφο διατρέχει από βορρά
προς νότο το αρχαίο τείχος του «Δέματος» και έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 272Β/1996
& 639Β/1996). Στην κορυφή ίχνη της βάσης του αρχαίου πύργου. Αναφέρεται και Πυργάθι.
Πυργάρι : Μικρός λόφος (216μ.) στα ΝΑ της Ράχης Ντόσκουρη του Πατέρα, στα βόρεια του οικισμού
Κουμίντρι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Πύργος (Tour) σε γαλλικό αρχαιολογικό
χάρτη (1833) και Ώρα στα Φ.Ε.Κ. 223Β/1955, 57Α/1957, 206Α/1961 & 771Δ/1985.
Πυργάρι : Τοποθεσία (150μ.) στη ΝΑ άκρη των Σπάτων. Αναφέρεται (Pyrgari) στο χάρτη του Kaupert (VII,
1884) και Πυργάκι στο Φ.Ε.Κ. 153Δ/1972.
Πυργάρι : Λοφίσκος (139μ.), νότια της εισόδου του αρχαιολογικού χώρου της Βραυρώνας στα ΝΔ του
λόφου Μαύρος Βράχος. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Έχει χαρακτηριστεί
αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 117Β/1963, 7Β/1979 & 718Δ/1979), καθώς και ιστορικός τόπος και τοπίο
ιδιαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 706Β/1980).
Πυργάρι : Τοποθεσία (70μ.) στα ΒΔ της παραλίας Σέσι Καπανδριτίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1990). Αναφέρεται Πυργάθι στα Φ.Ε.Κ. 98Δ/1985, 144Δ/2007, 36Δ/2010 & 453Δ/2011.
Πυργάρι : Βλ. Πουρνάρι (433μ.) στη Σταμάτα και Πυργάκι (120μ.) στο Αλεποχώρι.
Πυργάρι Κοτζά : Βλ. Ραχούλα (686μ.) του υψώματος Πασχαλιές.
Πυργάρι Μαυρηνώρας : Βλ. Μεγάλη Μαυρηνόρα (783μ.) Πεντέλης.
Πυργάρτι : Βλ. Πουρνάρι (433μ.) στη Σταμάτα και Πυργάρι (245μ.) στην Παιανία.
Πυργέντε Κολίσμ : Βλ. Μήτσαρι στο Μαυροβούνι Βαρνάβα.
Πύργος : Βλ. Κερατόπυργος (25μ.) Κερατσινίου & Πυργάρι (245μ.) Παιανίας & Πυργάρι (216μ.) του Πατέρα.
Πύργος : Βλ. Ράχη Κουτσούρη (732μ.) στην Πάρνηθα & Πύργος Νικολόϊτ στο Μαυροβούνι Βαρνάβα.
Πύργος : Βλ. Παλαιόπυργος στο Λημικό Μαρκοπούλου Μεσογαίας.
312
Πύργος : Ράχη (814μ.) στα ΝΔ της κορυφής Εύζωνας του Υμηττού, όπου και ερείπια παλιού κτίσματος.
Αναφέρεται σε σπηλαιολογικό βιβλίο το 1952 και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011. Στη ράχη αυτή βρίσκονται δύο
μεγάλα βάραθρα (Α.Σ.Μ. 19 & 20) με βάθος 138μ. και 60μ. αντίστοιχα
Πύργος : Τοποθεσία (395μ.) στα ΝΑ της Πέτρας Βαρυμπόπης στην Πάρνηθα. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1928).
Πύργος : Μικρή κορυφή (68μ.) στην ανατολική άκρη της χερσονήσου της Αγίας Τριάδος στην Πάχη
Μεγάρων. Αναφέρεται (Thurm) στο χάρτη του Kaupert (XXIII, 1893) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990).
Πύργος : Θέση στην περιοχή Γιαλού Σπάτων. Αναφέρεται στους χάρτες του Kaupert (VII, 1884) και του
Lepsius (1893). Αναφέρεται Πύρεζα (μήπως Πύργεζα;), λίγο βορειότερα, στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929). Πιθανώς πύργος ή πυργόσπιτο στο Τσιφλίκι Γιαλού του 1896.
Πύργος Ανθούσας : Βλ. Κούλα Υμηττού.
Πύργος Βραώνας : Τοποθεσία (59μ.) στα ΒΑ του Μαρκοπούλου και στη νότια πλευρά του Ερασίνου
ποταμού, όπου μεσαιωνικός πύργος και προϊστορικός οικισμός. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος
(Φ.Ε.Κ. 952Β/1975, 157Β/1995, 198Β/1995, 334Β/1995 & 649Β/1995). Βλ. & Γκούρι Μπιμ & Ερασίνος.
Πύργος Λημικού : Έτσι αναφέρεται η ράχη (813μ.) και η θέση στη ΒΑ απόληξη της Πέτρας Σταύρου στην
Πάρνηθα και βόρεια της κοιλάδας Λημικό, όπου αρχαίος πύργος (διαστ. 8μx8μ.). Αναφέρεται Λιμικό στο
χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Βλ. & σημείωση στο Λοιμικός.
Πύργος Νικολόϊτ : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) η ΒΔ απόληξη (626μ.) της κορυφής
του Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται Πύργος στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929),
Πυργονικολής στο Φ.Ε.Κ. 453Δ/2011 και Πύργος Νικολό στο Φ.Ε.Κ. 685Δ/2012.
Πύργος Οινόης Μάνδρας : Τοποθεσία (380μ.) στην περιοχή Κοντίτα στους πρόποδες της Πάστρας, βόρεια
της Μονής Παναγίας Γοργοϋπηκόου, όπου μεσαιωνικός πύργος. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο
μνημείο (Φ.Ε.Κ. 678Β/1988).
Πύργος Οινόης Μάνδρας : Τοποθεσία (290μ.) ΝΑ της Οινόης Μάνδρας, όπου γωνιαίο τμήμα αρχαίου
πύργου. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 84Β/1969).
Πύργος Οινόης Μαραθώνος : Θέση (70μ.) στα δυτικά του Μαραθώνα στους πρόποδες της ακρόπολης της
αρχαίας Οινόης, όπου μεσαιωνικός πύργος.
Πύργος Παλιοβούνας : Ονομασία βράχου στη νότια πλευρά της Παλιοβούνας Γερανείων και ανατολικά της
Μονής Οσίου Παταπίου, όπου έχουν γίνει αρκετές αναρριχήσεις. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Πύρεζα : Άλλη ονομασία της κορυφής Μπύριζα της Πεντέλης. Πιθανώς να προέρχεται από τη λέξη Πύργεζα.
Πύρεζα : Παλιά ονομασία της περιοχής μεταξύ της κοιλάδας Λημικού στην Πάρνηθα και του αρχαίου
πύργου. Ίσως από το αρχαίο Πύρα, ή από το Πύργεζα.
Πύρεζα ή Πύριζα : Βλ. Λόφος Πετρέζας (165μ.) Σπάτων.
Πύρζα : Βλ. Παναγής (180μ.) Μάνδρας.
Πύρινα : Βλ. Πέτρα Γιαλού (176μ.).
Πύρνα : Βλ. Μπύριζα Πεντέλης.
Πύρνα : Άλλη ονομασία της μεγάλης ρεματιάς του Κοκκιναρά, στη δυτική πλευρά της Πεντέλης, που
διασχίζει την Κηφισιά και τη Νέα Κηφισιά και καταλήγει στον Κηφισό ποταμό. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ.
213Α/1936 & 363Δ/2012. Αναφέρεται και ως μεγάλη πηγή από τον Αιγινήτη (1908). Αναφέρεται Πίρνα από
τους Lepsius - Βουγιούκα (1906).
Πυρναρή ή Πυρναρί : Βλ. Πιρναρή ή Πιρναρί στον Υμηττό.
Πυροβολεία : Τοπική ονομασία της ψηλότερης κορυφής Κούκος (463μ.) του Αιγάλεω. Πήρε την ονομασία
από τα υπάρχοντα εκεί παλαιά πυροβολεία.
Πωγώνιζα : Ράχη (517μ.) στη βόρεια πλευρά του Κιθαιρώνα και στα δυτικά των Πλαταιών, όπου η Μονή
Αγίας Τριάδος. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Πωριά : Περιοχή (350μ.) στα ΝΔ του Βαρνάβα και Α-ΝΑ του Καπανδριτίου, στα νότια του δρόμου για
Βαρνάβα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Πορίχτη στο χάρτη των Γρήγουρα
- Καλαποθάκη (1929), αγρόκτημα Πουρίθι - Ίλκιζα στο Φ.Ε.Κ. 464Δ/1999 και Πουρίθι στα Φ.Ε.Κ. 108Δ/1990,
36Δ/2010 & 614Δ/2010. Στα χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) το Πουρίθι σημειώνεται 800μ. ΝΑ.
Ραβδί : Ράχη (254μ.) στα Α-ΝΑ του φράγματος της λίμνης Μαραθώνα (220μ.). Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Στανιάτες στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Ράθες : Ρέμα στην περιοχή Σπηλιά Κουσάρη, στα Ν-ΝΔ του Βαρνάβα (Φ.Ε.Κ. 108Δ/1990).
313
Ραμνούς : Περιοχή στην Α-ΒΑ Αττική, στα ΒΑ του Μαραθώνα, όπου βάση ναού της θεάς Νεμέσεως (6ος αι.
π.Χ.), οικισμός, πύργος, τείχη κ.ά. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 60Β/1959, 400Δ/1981 &
146Β/1994). Η αρχαία ονομασία Ραμνούς πιθανώς σημαίνει τόπος με πολλούς ράμνους (είδος θάμνων).
Ραμπετόσα : Έτσι αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 35Δ/2010 η κορυφούλα (483μ.) στη βόρεια πλευρά
της Πεντέλης και στα νότια του οικισμού Ραπεντώσα.
Ράπαθι : Έτσι αναφέρεται το ρέμα Πλατανάκι στη βόρεια Πάρνηθα (Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007).
Ραπάνι : Τοποθεσία στην περιοχή της Μερέντας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 62/1878.
Ραπεντόσα ή Ραπεντώσα ή Ραπεντόζα : Περιοχή στη Β-ΒΑ πλευρά της Πεντέλης, που διασχίζεται από
τρία μεγάλα ρέματα, της Ραπεντώσας, τη Βαθειά Χούνη και το ρέμα Βάγια. Αναφέρεται Ραπεντόζα από τους
Lepsius - Βουγιούκα (1906), αλλά και ως Ραμπετόσα. Η ονομασία Ραπεντόσα πιθανώς προέρχεται από την
αρβαν. λέξη rrapi = πλατάνι και rapesi = πλατάνια. Σε ένα παλιό πωλητήριο (χοτζέτι) του 1734 αναφέρεται
Γραμπετόζα. Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός τα διαστήματα 1835-1840 & 1896-1928 & από το 1971.
Ράπθι ή Πλάτανος : Ρέμα που αρχίζει από τον οικισμό Πολυδένδρι(ον) και καταλήγει στο Χάραδρο, στα Α-
ΝΑ του Σταθμού των Αφιδνών. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Ράπι : Παλιά ονομασία του ρέματος Αγίου Γεωργίου της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928)
και σε γεωλογικό άρθρο (1964). Έχει πάρει την ονομασία από την πηγή Ράπι ή Πλατάνι.
Ράπι : Ονομασία πηγών και πηγαδιού στην Πάρνηθα. Από το αρβαν. rrapi = πλατάνι.
1. πηγή στη νότια Πάρνηθα, σε ύψ. 520μ., στην είσοδο του ρέματος Αγίου Γεωργίου. Βλ. & Πλατάνι.
2. πηγή στη ΒΔ Πάρνηθα, σε ύψ. 360μ., προς το Μαυρόρεμα, Α-ΒΑ της Ευαγγελιστρίας (Δικλισιά) και στα
ΝΔ της Αγίας Μαρίνας. Στο χάρτη του Σαρρή (1928) αναφέρεται Αράπης.
3. πηγάδι στη ΒΔ Πάρνηθα, σε ύψ. 360μ., στο ρέμα Πλατανάκι, νότια της κορυφής Πελεκούσιζα.
Ραφήνας ρέμα : Έτσι αναφέρεται η συνέχεια του Μεγάλου ρέματος της Πεντέλης, από την περιοχή Κισδάρι
μέχρι τη θάλασσα της Ραφήνας, όπου και εκβάλλει. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Ράχα : Κορυφή (722μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα. Αποτελεί τη Δ-ΒΔ προέκταση της κορυφής Πυργάρι (737μ.).
Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1936/1944,
1990 & 1992). Το ανατολικό τμήμα της έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 &
203Β/1993). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Ράχη Αρακέκε : Βλ. Σαμάρι Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Ράχη Γκαμήλας : Ράχη (450μ.-300μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα ανατολικά του Σαρανταπόταμου και Β-ΒΔ από το
Παλαιόκαστρο(ν). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) και στα Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993.
Ράχη Καθίγκαρι : Η κορυφή (882μ.) στα ανατολικά της κορυφής Κεραμίδι στη νότια Πάρνηθα. Αναφέρεται
ως Καθίγκαρι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) και στο Φ.Ε.Κ. 337Δ/2007, ως Ράχη Καθίγκαρη ή Καθηγκάρι
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936) και του Δασαρχείου (1967) και ως Ράχη Καντηγκάρι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936/1944). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1994) αναφέρεται Λυκόρραχη η συνέχεια της κορυφής προς στα ΝΑ.
Ράχη Κατσαβού : Τοποθεσία στην περιοχή της Περαχώρας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
Ράχη Κατσώνη : Ράχη (489μ.) στη νότια πλευρά του βουνού Αγριλίκι, ΒΔ του οικισμού Ανατολή.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 749Δ/1995. Αναφέρεται
Καληγιάννη στο χάρτη του Σαρρή (1930).
Ράχη Κουκουνάρι : Ράχη (880μ.) στη ΒΑ προέκταση της ψηλότερης κορυφής της Παλιοβούνας Γερανείων.
Ράχη Κούμπουλα : Βλ. Κούμπουλα (978μ.) στην Πάρνηθα.
Ράχη Κουτσούρη : Κορυφή (732μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα, στα ΝΑ της κοιλάδας Βούντημα και μεταξύ των
ρεμάτων Μαυρόρεμα και Καμάρα-Σούσι. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992). Αναφέρεται Πύργος
Ράχη Κρύου Πηγαδιού : Η ράχη (814μ.-735μ.) απέναντι (δυτικά) του Βουνού της Φυλής και νότια του
υψώματος Μουγκουλτός. Αναφέρεται σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1992).
Ράχη Λουκά : Κορυφή (717μ.) στην Πάρνηθα στα δυτικά της Αγίας Παρασκευής στο Μπόρσι και βόρεια από
τον Προφήτη Ηλία από τον οποίο χωρίζεται με το ρέμα Μπαλικέμπα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1992) και του Φ.Ε.Κ. 26Β/1993. Αναφέρεται Μπόρσυ ή Μπόρσι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929, 1936 &
1936/1944).
Ράχη Λύκου : Ράχη (922μ.-881μ.) στη δυτική προέκταση της Ράχης Φράσουρι του Κιθαιρώνα. Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Άλλη ονομασία Λυκόραχη. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
314
Ράχη Μάδι : Ραχούλα (660μ.) στα νότια της κορυφής Μικρή Ντουσκιά των Γερανείων. Αναφέρεται στο χάρτη
της Ανάβασης (2004). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Ράχη Μελετάκη : Βλ. Μελετάκι (524μ.) στον Πατέρα.
Ράχη Μικρό Κατερίνι : Βλ. Μικρό Κατερίνι.
Ράχη Μιχάλη : Τοποθεσία στη ΒΔ πλευρά του φρουρίου Πάνακτον (Παλιόκαστρον) Δερβενοχωρίων.
Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993 που τη χαρακτρηρίζουν αρχαιολογικό χώρο.
Ράχη Νίκα : Βλ. Κουμαρόρραχη Πάρνηθας.
Ράχη Νταβέλη : Βλ. Νταβέλη (793μ.) στην Πάρνηθα.
Ράχη Ντόσκουρη : Ύψωμα (534μ.) στη Ν-ΝΑ πλευρά του Πατέρα, Β-ΒΑ από τα Μέγαρα, με εντυπωσιακές
ορθοπλαγιές. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963,1972 & 1983).
Αναφέρεται Βράχος Ντόσκουρι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Βράχος Ντόσκουρη στα
Φ.Ε.Κ. 223Β/1955 & 206Α/1961 & 353Δ/2012 και Ντόσκουρι στο Φ.Ε.Κ. 57Α/1957. Αναφέρεται Βέρεζα στο
χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Έχουν βρεθεί τρεις αρχαίες οχυρωματικές θέσεις.
Ράχη Παληόκαστρο : Βλ. Παλαιόκαστρον (714μ.).
Ράχη Πρίφτη : Ραχούλα (100μ.) πάνω (ΝΑ) από τον οικισμό Αιγειρούσαι στη ΒΑ άκρη των Γερανείων.
Ράχη Σκουρουλούς : Ράχη (249μ.-224μ.) ΝΔ των Μεγάρων, στη ΝΑ απόληξη των Γερανείων και στα Β-ΒΔ
του οικισμού Στίκας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990). Αναφέρεται η περιοχή Κουρμουλού σε
σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;). Κουρμουλούς ονομάζει και ο Ν. Παπαχατζής (στα «Αττικά» του Παυσανία,
1974) τους μικρούς λοφίσκους της περιοχής.
Ράχη Σπηλιάς : Μικρός λόφος (342μ.) στα ΝΔ της Περαχώρας Λουτρακίου. Αναφέρεται στο χάρτη της
Ράχη Στρατώνος : Γήλοφος (356μ.) στα νότια της Πάστρας και δυτικά της Οινόης (290μ.). Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Αναφέρεται Στρατώνας ή Γκουρίτσα στο Φ.Ε.Κ. 14Δ/2012.
Ράχη Σωτήρος : Ύψωμα (449μ.), Α-ΒΑ των οικισμών Παλαιοκούντουρα και Άγιος Σωτήρ της Μάνδρας.
Αποτελεί τη δυτικότερη κορυφή της λοφοσειράς Μεγάλο Κατερίνι. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936
& 1989).
Ράχη Φράσουρι : Μεγάλη ράχη, ύψ. 1.043μ., στα δυτικά της κορυφής Προφήτης Ηλίας του Κιθαιρώνα.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Αναφέρεται Φράσερι στο χάρτη της Ανάβασης (2002). Ανήκει στο
Ν. Βοιωτίας.
Ράχη Χρυσούλη : Βλ. Χρυσούλη Ράχη & Καραούλι (721μ.) στην Πεντέλη.
Ραχούλα : Η δυτική ράχη (686μ.) του υψώματος Πασχαλιές (Λιοφάτεζα) στη ΒΔ περιοχή του οροπεδίου των
Σκούρτων (Δερβενοχωρίων) και βόρεια της Πύλης. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται
Πυργάρι Κοτζά στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και Μάλια Κοτζιά στο Φ.Ε.Κ. 208Α/1969). Ανήκει στο Ν.
Βοιωτίας.
Ραχούτοβα : Μικρό ρέμα στα Γεράνεια που αρχίζει από τα νότια του λόφου Κίκιδα και καταλήγει στο ρέμα
Ντάρδιζας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Ραψανά(ς) : Περιοχή στο νότιο Υμηττό, ανατολικά της κορυφής Στρώμα (725μ.). Αναφέρεται ως Ραψανάς /
Ραψάνα / Ραψανά η κορυφή στους χάρτες του Leake (1841), του Βουγιούκα (1906), του Ελευθερουδάκη
(1923) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Ραψανάς η ανατολική ράχη (725μ.-644μ.) της κορυφής στο χάρτη
Ρδόκια : Βλ. Δρίγγια Κορωπίου.
Ρεβίθι : Περιοχή (170μ.) στα Α-ΒΑ της Κερατέας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989).
Ρεδή Ντελή : Βλ. Μπούκουρη (900μ.) στην Πάστρα.
Ρεθακός : Μικρό αντέρεισμα (931μ.) στα ΝΑ των Τριών Κορυφών του Κιθαιρώνα. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936).
Ρέθι : Βλ. Αμμουδιά & Λιούγκο.
Ρέθι ή Ρέδι : Κορυφή (158μ.) στα ανατολικά της ψηλότερης κορυφής της λοφοσειράς Μπαράκο (231μ.).
Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793. Αναφέρεται Βένι Γκλιάτη στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) ή η κορυφή
αυτή ή ο λοφίσκος Μακρυά Πεύκα (147μ.) βορειότερα.
Ρέθι Δράκου : Τοποθεσία (50μ.) στα ΒΑ του Μαρκοπούλου Μεσογαίας και Α-ΒΑ από το Πούσι Καλογέρι.
315
Ρέθι Κούκι ή Ρεθικούκι : Θέση στη Λαυρεωτική, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 31/1878.
Ρέθι Λιούγκο : Βλ. Αμμουδιά & Λιούγκο.
Ρέθι Μάτσεσε : Βλ. Ρουμάνι, περιοχή & κορυφή (920μ.) στην Πάρνηθα.
Ρέκιζα : Μικρός λόφος (468μ.) στα ανατολικά του οικισμού Ροδόπολη. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 3Δ/1987,
755Δ/1988 & 23Δ/2002 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Ρέχεζε (Rechese) στο χάρτη
του Kaupert (XIX, 1889), Ρέχαζι στο Φ.Ε.Κ. 88Α/1925 και Ρέχεζα στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Ρέμα : Λανθασμένη ονομασία που αναγράφουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) για τη ράχη Ξύλο (921μ.)
και για την κορυφή Παλαιόκαστρο (318μ.) της Πάρνηθας.
Ρέμα : Βλ. Μαυρόρρεμα Πάρνηθας, Μπαλικέμπα ρέμα Πάρνηθας και Μπογάζι Αγίου Γεωργίου Πατέρα.
Ρεματάκι : Βλ. Μαύρης Ώρας ρέμα.
Ρεματιά : Βλ. Σούσι ρέμα στην Πάρνηθα.
Ρεματιά - Λάκκες : Ρεματιά στα βόρεια του οροπεδίου Σκούρτων (Δερβενοχωρίων). Αρχίζει, ως Ρεματιά,
βόρεια της κορυφής Ρόκανι, που στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) αναφέρεται Λούγκε, συνεχίζει ως Λάκκες
στα Δ-ΒΔ του Αγίου Αθανασίου και καταλήγει στον Ασωπό ποταμό ΒΔ από τον οικισμό Κλειδί(ον).
Ρεμπάρια : Βλ. Ριμπάρια Λαυρεωτικής.
Ρεμπιέκο : Τοποθεσία (150μ.) στο λόφο Ψηλόβραχος ή Γκούρι Γκλιάτι (161μ.). Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
408Δ/2010. Τοπική ονομασία Ρμπιέγκου (Θεοδώρου, 1997).
Ρένιζα : Περιοχή (240μ.) στο ΒΔ άκρο της λίμνης Μαραθώνα (220μ.) στην εκβολή του ρέματος Ζάστανη στη
λίμνη. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Πιθανώς από το αρβαν. rrenje = υπώρεια, ρίζα
Ρέπα : Ρέμα, νότια της κορυφής Παλιοχώρι (243μ.), στα ΒΑ της Αυλώνας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 3Δ/1987.
Ρέπα Πλάκα : Βλ. Σπηλιά Κουσάρη στο Βαρνάβα.
Ρεπετούρκου : Τοποθεσία (400μ.) στα ΝΑ του Βαρνάβα, όπου και η Μονή Παναγίας «Άξιον Εστί».
Ρέπκι : Βλ. Ταμπούρι (111μ.) Μαραθώνα.
Ρέρα : Τοποθεσία (290μ.) στα ΒΔ του Σταθμού Αφιδνών στο Χάραδρο. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 6Δ/2007.
Ρέτρα ρέμα : Βλ. Γκούρας ρέμα στον Κιθαιρώνα.
Ρέτση : Τοποθεσία (360μ.) στα Β-ΒΔ των Ερυθρών. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται
Κιάφα Ρέτσι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και πηγές Ρέτσι στο Φ.Ε.Κ. 858Β/1984.
Ρετσίνα : Μικρός λοφίσκος (75μ.) στη ΒΑ απόληξη του λόφου Μπαράκο (231μ.) της Βάρης. Αναφέρεται
Κόντρα Ρετσίνα σε έγγραφο του 1793 και στο Φ.Ε.Κ. 223Δ/2007 και Ρετσίνα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927). Οι
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) τον αναφέρουν Κορυφή. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος με τα
Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 & 646Β/1994. Στην περιοχή βρίσκεται και το ομώνυμο βάραθρο (Α.Σ.Μ. 359).
Ρέχαζι ή Ρέχεζα ή Ρέχεζε : Βλ. Ρέκιζα (468μ.).
Ρημάνι ή Ριμένι : Έτσι αναφέρεται η περιοχή μεταξύ των θέσεων Ντράσιζα, Πλατύ Βουνό και Παλιοχώρι της
Πάρνηθας σε έγγραφα του 1842 & 1851. Βλ. Ρουμάνι.
Ριβάρι ή Ριμπάρι ρέμα : Βλ. Κάστιζας ρέμα. Η ονομασία πιθανώς από το μεσαιωνικό ριβάριον - rivarium =
ρυάκι ή το αρβαν. remb-i = ρυάκι (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Ρίγα : Τοποθεσία στην περιοχή της Κερατέας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 18/1874.
Ρίζα : Βλ. Δρίζα (922μ.) στα Γεράνεια.
Ρίζα Γκιάκου : Βλ. Αιματόρριζα & Μερέντα (614μ.).
Ριζάρη ή Ριζάρι : Περιοχή μεταξύ του όρμου Μαραθώνος, του Σχινιά στα ανατολικά και της Παναγίας
Μεσοσπορίτισσας στα βόρεια. Αναφέρεται Ριζάρι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993) και στα Φ.Ε.Κ.
755Δ/1988 & 36Δ/2010. Αναφέρεται Ριζάρη στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Ριμπάρι ή Ριβάρι ρέμα : Βλ. Κάστιζας ρέμα.
Ριμπάρια : Πολυκόρυφος λοφοσειρά της Λαυρεωτικής μεταξύ Πλάκας στα βόρεια και Αγίου Κωνσταντίνου
(παλ. ονομ. Καμάριζα) στα νότια. Περιλαμβάνει τις κορυφές 279μ. - Σπιθάρι (333μ.) - 344μ. - Βίγλα Ριμπάρι
(373) και Βουνό Κίτσου (333μ.-317μ.). Αναφέρονται τα τοπωνύμια Μέγα Ριμπάρι, Μεσαίο Ριμπάρι και Μικρό
Ριμπάρι στα Φ.Ε.Κ. 7/1869, 11/1873 & 22/1874. Αναφέρεται από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στα
316
Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985, 1070Β/1995 & 589Δ/2010. Αναφέρεται (λανθασμένα) Ρεμπάρια στα Φ.Ε.Κ. 1052Β/1998
& 1268Β/2003. Αναφέρεται τοπωνύμιο Ριμπάρι στο Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985.
Ρίμπες : Έτσι αναφέρονται οι περιοχές Νεροφαγώματα και Ζουργιάννη στην ανατολική Πάρνηθα στους
χάρτες του Σαρρή (1928 & 1930). Πιθανή προέλευση από το αρβαν. remb-es = ρυάκια (Σαρρής, 1928 &
Φουρίκης, 1929). Αναφέρεται Ριπιές στο Φ.Ε.Κ. 1416Δ/1993 & Ρίπιες στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010.
Ριούζα : Τοποθεσία (370μ.) στα ΝΔ της Πάστρας και στα νότια της διασταύρωσης του δρόμου Οινόης -
Ερυθρών για τα Βίλια. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Ρίπες Τουμπανιάρη : Έτσι αναφέρονται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988) τα μεγάλα νεροφαγώματα -
διαβρώσεις στο ρέμα βόρεια από το Δερβένι των Γερανείων.
Ρμπιέγκου : Βλ. Ρεμπιέκο.
Ρόγα : Έτσι αναφέρεται η κορυφή Μαύρη (985μ.) της Πάρνηθας στους χάρτες του Δασαρχείου (1967) και
του Υπ. Γεωργίας για τον Ε.Δ. (1976).
Ροδιά : Μικρή ράχη (196μ.) στη βόρεια απόληξη του λόφου Κοτρώνι (235μ.) του Μαραθώνα. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Ρόκανι : Πολυκόρυφο ύψωμα (691μ. - 681μ. - 604μ.) στη Β-ΒΔ πλευρά του οροπεδίου των Σκούρτων
(Δερβενοχωρίων), μεταξύ των οικισμών Σκούρτα και Πύλη. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944, 1978, 1990 & 1992). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Ροτζάρι : Τοποθεσία στην περιοχή της Κερατέας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 21/1874
και (μάλλον λανθασμένα) Βουτζέρη στο Φ.Ε.Κ. 33/1878. Πιθανώς εκεί που είναι ο οικισμός Ρουντζέρι.
Ρούδι : Βλ. Αετός (774μ.) και Γελαδοκορυφή (795μ.) στη Δ-ΝΔ Πάρνηθα.
Ρούδι : Τοποθεσία στο Μαρκόπουλο Ωρωπού, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 20/1872.
Ρουκάτζι : Περιοχή (80μ.) στα ανατολικά του οικισμού Διψέλιζα Κερατέας στη Λαυρεωτική. Αναφέρεται
Ρουμάνι : Περιοχή και πηγή/βρύση, σε ύψ. 840μ., στη νότια πλευρά της κορυφής Πλατύ Βουνό της
Πάρνηθας, ΒΑ της Αγίας Παρασκευής. Αναφέρεται Ριμένι σε έγγραφο του 1842 και Ρημάνι σε έγγραφο του
1851. Αναφέρεται στο Ημερολόγιο Ο.Σ. (1926) και στο χάρτη του Σαρρή (1928). Στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ.
Ε.Δ. Πάρνηθας) αναφέρεται η ρεματιά Φλέβα - Ρουμάνι. Αναφέρεται Ρουμάνι η μικρή κορυφή (920μ.) μεταξύ
των δύο ρεμάτων Λαγού & Ρουμάνι - Φλέβα στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007, που σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;)
αναφέρεται Ρέθι (βράχος) Μάτσεσε.
Ρουμάνι : Πηγή, σε ύψ. 1.000μ., στο ρέμα ΒΔ της κορυφής Λαγός της Πάρνηθας, δίπλα στον περιφερειακό
δρόμο. Αναφέρεται (Qu. Rumani) στο χάρτη του Kaupert (1904).
Ρουμάνι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) η περιοχή βόρεια από το Κλημέντι της
Πάρνηθας μέχρι την Κιάφα Μπόρσι.
Ρουμούντη : Τοποθεσία στην περιοχή της Λαυρεωτικής, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
18/1872. Πιθανώς στο σημερινό οικισμό (από το 2001) Ρουμουντί.
Ρουνί : Έτσι αναφέρεται ένας λόφος (άγνωστο που) στα Α-ΝΑ της Κερατέας στο Φ.Ε.Κ. 18Α/1874.
Ρούσσαινα : Βλ. Φούσκαινα Πύλης Δερβενοχωρίων.
Ρουτζέρι : Βλ. Ροτζάρι Κερατέας.
Σάββα : Κορυφή (579μ.) στη ΒΔ Πάρνηθα, Β-ΒΔ από τα Μαζαραίϊκα. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944, 1948, 1990 & 1992). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Σάγανη : Βλ. Ζάγανη (168μ.).
Σακολίθι : Ονομασία θέσης στους πρόποδες της Πάρνηθας στην περιοχή της Βαρυμπόμπης που
αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 68Α/1957.
Σακούλθι : Τοποθεσία στην περιοχή της Αυλώνας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 73Α/1906
& 135Α/1906.
Σαλαμίδι : Μικρή ράχη (492μ.-459μ.) στα Α-ΝΑ της κορυφής του βουνού Μαυρηνόρα (646μ.), στα ΒΔ του
δρόμου Καπανδρίτι - Κάλαμος. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1991). Αναφέρεται Ταμπούρι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στον οποίο το τοπωνύμιο
σημειώνεται σε λοφίσκο (502μ.) στα ανατολικά του δρόμου, όπως και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Σαλονίκη ή Σαλονίκι : Λανθασμένες ονομασίες για την κορυφή Σκίμθι (933μ.) στην Πάρνηθα.
Σαλονίκη ή Σαλονίκι : Ονομασία κοιλάδας, Ν-ΝΔ του υψώματος Σκίμθι της Πάρνηθας. Στην περιοχή
υπάρχουν δύο πηγάδια (690μ.-680μ.). Αναφέρεται σε έγγραφο του 1843 η περιοχή/κτήμα Σαλονίκη, στο
317
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) αλλά σε λάθος θέση, στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ. Ε.Δ. Πάρνηθας), στο χάρτη του
Δασαρχείου (1967) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Αναφέρεται Σαλονίκι (Saloniki) στο χάρτη του Kaupert (1904), στον αλφαβητικό οδηγό Αττικής (1923) ως
περιοχή με καλοκαιρινές καλύβες Σαρακατσάνων κτηνοτρόφων και στο χάρτη του Σαρρή (1928). Στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται Σαλονίκης και Σαλονίκι αναφέρεται η κορυφή Σκίμθι.
Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός το διάστημα 1896-1912.
Σαμακίλι : Περιοχή (60μ.) στα βόρεια της Αυλώνας και μεταξύ του ρέματος Μπάθεζα - Κουκίστρα και του
Ασωπού ποταμού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Μπάθεζα στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Σαμοκείλη στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1978). Αναφέρεται Σαμοχείλι στα
Φ.Ε.Κ. 444Δ/2000 & 491Δ/2007.
Σαμάρθι : Βλ. Σαμάρι Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Σαμάρι : Ονομασία της Α-ΝΑ ράχης της κορυφής Όρνιο της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή
(1928) στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Σαμάρι : Ονομασία της ράχης (554μ.) στα ΝΔ της κορυφής του Μαυροβουνιού Βαρνάβα, στα βόρεια του
οικισμού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Σαμάρθι στο χάρτη των Γρήγουρα
- Καλαποθάκη (1929) και στα Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010 & 614Δ/2010 και Ράχη Αρακέκε στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1941/1945). Αναφέρεται τοποθεσία Άρα Κέκι (δηλ. χωράφι του Κέκη) σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) αλλά
στα ΒΑ της ράχης και στην αρχή του ρέματος Κρίκεζι.
Σαμοκείλη ή Σαμοχείλι : Βλ. Σαμακίλι.
Σαμπάνι : Μικρή ράχη (234μ.) Δ-ΒΔ από το Πικέρμι και στη νότια απόληξη των λόφων Πετροκάραβα της
Πεντέλης. Αναφέρεται (Sambani) στους χάρτες του Kaupert (XII, 1886), του Ελευθερουδάκη (1923) και των
Σάπιο πηγάδι : Περιοχή και πηγάδι (620μ.), στη ΒΑ άκρη του Μεγάλου Βουνού στην Πάρνηθα, δίπλα στο
δρόμο Φυλής - Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Σάρα : Μικρή κορυφή (844μ.) στα ΒΑ της κορυφής Ξεροβούνι της Πάρνηθας και δυτικά της Λάκκας Τσαούσι.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Σάρα : Τοποθεσία (656μ.) στα Β-ΒΔ του λόφου Καβαλλάρης των Γερανείων. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Σιώρα στο Φ.Ε.Κ. 560Δ/1978 και Σώρα στα Φ.Ε.Κ. 64Δ/1982 & 73Δ/1989.
Σάραγγα : Τοποθεσία στα βόρεια του Γραμματικού, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 42/1872.
Σαρανταπόταμος : Ποτάμι που αρχίζει να σχηματίζεται από το βαθύπεδο της Οινόης και τροφοδοτείται από
πολλά ρέματα (σαράντα;) του οροπεδίου των Σκούρτων (Δερβενοχωρίων), της Πάρνηθας, της Πάστρας, του
Κιθαιρώνα και του Πατέρα. Αναφέρεται Scirus σε χαλκογραφία του G. Cantelli (1690), Kephissus στο χάρτη
του Leake (1841), Saranta Potamos & Kephisos στο χάρτη του Kaupert (XXVI, 1894), αλλά από το ρέμα
Αγίου Βλασίου και νοτιότερα (ενώ βορειότερα αναφέρεται Kokkini), στο χάρτη της Χ.Υ. (1908) και σε όλους
σχεδόν τους χάρτες της Γ.Υ.Σ. και της Ε.Σ.Υ.Ε. Αναφέρεται Κηφισσός στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), που είναι
η αρχαία ονομασία του, αντί της πιο σωστής ονομασίας Ελευσίνιος Κηφισός.
Σαραντάρι : Τοποθεσία (50μ.) μεταξύ των οικισμών Ωρωπός και Νέα Πολιτεία της Σκάλας Ωρωπού.
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 6/1875 (ως Σαραντάρη) στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928), των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1991).
Σαρίνα : Μικρή ρεματιά στη δυτική πλευρά του βόρειου Υμηττού που αρχίζει από τη ράχη στα ΝΔ της
κορυφής Πύργος, περνά από τον Τρύπιο Βράχο και «καταλήγει» στο Σαρωνικό κόλπο.
Σαρμαγκά ρέμα : Ρεματιά από τα Δ-ΒΔ του υψώματος Αρμενιά της Πάρνηθας μέχρι τη Μεγάλη Βρύση και
την Αυλώνα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 290Α/1947.
Σάσταρι : Βλ. Ζάσταρι ρέμα.
Σαχά ρέμα : Ρεματιά στη νότια πλευρά του Κιθαιρώνα.
Σέλκι : Βλ. Ομάλια (663μ.) και Τεροκορυφή (374μ.).
Σενχιλή - Πρεπαγκούρη ρέμα : Ρεματιά στην ανατολική Πάρνηθα, στα ΝΑ του Κοκκινόβραχου. Αναφέρεται
Σενχιλή στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Η συνέχειά του αναφέρεται στο νέο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991) ως
Πρεπαγκούρη ρέμα. Καταλήγει στη λίμνη Μαραθώνος.
Σεράτι : Βλ. Σπάτι ή Μύτη (419μ.).
Σέσα ή Σέσια : Τοποθεσία (85μ.) μεταξύ των ρεμάτων Μαυρόρρεμα και Κακόσι, νότια του οικισμού Νέα
Παλάτια Ωρωπού. Αναφέρεται Σέσα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929)
και Σέσια στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
318
Σέσι : Λανθασμένη ονομασία της κορυφής Στρογγυλή (771μ.) της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1928), σε γεωλογικό άρθρο (1961) και στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου). Στ’ αρβαν. shesh-i =
επίπεδο μέρος. Στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) αναφέρεται Sessi η ομαλή περιοχή στα Ν-ΝΑ της.
Σέσι : Τοποθεσία με πηγή, σε ύψ. 650μ. περίπου, ΝΑ της κορυφής Μπελέτσι. Αναφέρεται στο χάρτη του
Σαρρή (1928) και στα Φ.Ε.Κ. 507Δ/2000 & 508Δ/2010.
Σέσι : Μικρή λάκκα (520μ.) στη ΒΑ άκρη της Πάστρας και στα ΒΔ της Ζωοδόχου Πηγής. Αναφέρεται Λάκκα
Σέσι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Σέσι : Μικρή κοιλάδα, μέσου ύψ. 480μ., μεταξύ της ράχης Ίσωμα και του υψώματος Προφήτης Ηλίας του
Υμηττού. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793, σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011.
Αναφέρεται (λανθασμένα) Λάκκα Χαλιδούς σε σχεδιάγραμμα στο A.G.P.H. (XXIII, 1971) και στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994). Στα αρβαν. shesh-i σημαίνει επίπεδο μέρος.
Σέσι : Περιοχή στην παραλία Γραμματικού. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 98Δ/1985 & 453Δ/2011. Αναφέρεται ως
Γκούριζα η έξοδος του ρέματος στην παραλία στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται
και ομώνυμος οικισμός από το 1991.
Σέσια : Βλ. Σέσα (85μ.).
Σεφέρι : Τοποθεσία (50μ.) στα νότια του Μαραθώνα. Ήταν οικισμός το 1836. Αναφέρεται (Seferi) στο χάρτη
του Kaupert (XIX, 1889). Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010, αλλά σε λάθος θέση (στην ανατολική πλευρά του
λόφου Κοτρώνι, σε ύψ. 150μ.).
Σεφριλί : Τοποθεσία (450μ.) στη ΒΔ άκρη της Πάρνηθας στη βόρεια απόληξη της κορυφής Μηλιές (708μ.).
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Σέχρι ρέμα : Μικρό ρέμα στα ΝΑ του Μαραθώνα, παρακλάδι του ρέματος της Οινόης (Χάραδρος).
Σιέκλι & Σιέλκι : Βλ. Τεροκορυφή (374μ.).
Σίζι : Γήλοφος στην παραλία του όρμου Λιβαδόστρας, όπου μεσαιωνικός πύργος και λείψανα μυκηναϊκής
εποχής. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 123Β/1995 που τον χαρακτηρίζει αρχαιολογικό χώρο.
Σίκερλι : Ραχούλα (730μ.) στα δυτικά της Ζωοδόχου Πηγής Πύλης Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται στο χάρτη
Σικίμ : Βλ. Τρύπες της Μαυρηνόρας (646μ.).
Σινάκα : Βλ. Σκίνα (396μ.) στη ΒΑ Πάρνηθα.
Σινίτσο : Έτσι αναφέρεται η λάκκα Βοσκοτόπι στη ΒΑ Πάρνηθα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929).
Σιντιρίχα : Τοποθεσία στην περιοχή της Καμάριζας Λαυρεωτικής, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 30/1876. Ίσως το τοπωνύμιο Συντερίνα.
Σιράτι : Τοποθεσία (377μ.) στα νότια του δρόμου Άγιος Στέφανος - λίμνη Μαραθώνος, στο ύψος της
διασταύρωσης για το ερημοκκλήσι της Αγίας Τριάδος. Αναφέρεται (Sirati) στο χάρτη του Kaupert (1904) και
στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923). Αναφέρεται Σεράτι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Σιρμιχίλι : Τοποθεσία στα ανατολικά του λοφίσκου Καλύβια Γκλιάτη Μαρκοπούλου Ωρωπού. Αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 716Δ/2001.
Σιώρα : Σάρα (656μ.) Γερανείων.
Σιώρτη : Περιοχή (30μ.), στα ΒΑ του Πούσι Καλογέρι του Μαρκοπούλου Μεσογαίας. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1927), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται
Βλάχτι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990), που είναι τοπωνύμιο 1,5 χλμ. δυτικότερα και το οποίο
αναφέρουν Σιώρτη. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) αναφέρεται ο όρμος της Βραώνας και ως Ζιόρτη. Σε
αρχαιολογικό άρθρο αναφέρεται ότι υπήρχε παλαιότερα χωριό Ζιόρτι.
Σκάλα : Ο αυχένας (1.040μ.) μεταξύ των δύο κορυφών Αέρας και Κυρά της Πάρνηθας. Λέγεται και Πόρτα ή
Πόρτες. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 211Α/1917 και στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Σκάλα : Τοποθεσία στα νότια της κορυφής Σκίμθι της Πάρνηθας, στη συμβολή του μονοπατιού Σαλονίκι -
Παλιομήλεσι με αυτό της ανάβασης στην κορυφή (933μ.). Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Σκάλα : Βλ. Ζυγός στα Λαμπρικά Κορωπίου.
Σκάλα Γερακίνας : Κορυφούλα (480μ.) και λάκκα (400μ.) στα ΒΔ της κορυφής Μεγάλης Ντουσκιάς των
Γερανείων και πάνω (ΝΑ) από τον οικισμό Σχίνο. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Σκάλα Γερακίνας
319
αναφέρεται από τους ντόπιους το παλιό μονοπάτι - δρόμος από Σχίνο μέχρι την τοποθεσία Παραθίρεζα στα
ΒΔ της Μικρής Ντουσκιάς που συνέχιζε ως δρόμος μέχρι τα Πίσια. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Σκάλεζα : Τοποθεσία στη ΝΔ Πάρνηθα, στη συμβολή των δύο ρεμάτων Συκόρρεμα (Θεοδώρας) και
Γιαννούλας και στην Α-ΝΑ άκρη της κορυφής Δάφνα. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και ως
Σκάλιζα σε γεωλογικό άρθρο (1964). Αναφέρεται Διπόταμο στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929).
Σκάλες : Μικρό ρέμα στη ΒΑ Πάρνηθα, από το Βροκόλι μέχρι τη ρεματιά Παλιομήλεσι ή Μήλεσι. Αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου). Βλ. & Σκάλα.
Σκάλιζα : Τοποθεσία στα δυτικά του Μαραθώνα, στους βόρειους πρόποδες του λόφου Κοτρώνι. Αναφέρεται
(Skalisa) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του
Σαρρή (1930). Αναφέρεται Σκάλεζα στο Φ.Ε.Κ. 147Β/1968. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ.
866Β/1977), καθώς και ιστορικός τόπος και τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 366Β/1980).
Σκαλιστήρι : Μικρός λόφος (207μ.), στη Ν-ΝΔ απόληξη του υψώματος Πλάτωμα της Πάρνηθας. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1992 & 1994) και στα Φ.Ε.Κ. 176Α/2003 & 424Δ/2011. Αναφέρεται Καλιστήρι
στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1936/1944) και της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963). Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος
(Φ.Ε.Κ. 272Β/1996 & 639Β/1996).
Σκάλωμα : Περιοχή και ακρωτήριο στα ΝΑ του οικισμού Άγιοι Δημήτριος & Παντελεήμων στην παραλία
Βαρνάβα. Αναφέρεται (ως περιοχή) στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1978,
1988 & 1990) και (ως ακρωτήριο) στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Σκάλωμα : Παραλιακή τοποθεσία στα ΝΑ της λίμνης Βουλιαγμένη Περαχώρας. Αναφέρεται στο χάρτη της
Σκαλωσιά : Βλ. Καλωσιά Περαχώρας.
Σκαντάμι : Τοποθεσία μεταξύ της κορυφής του Άρματος και της τοποθεσίας Καλαμαρά στην Πάρνηθα.
Σκαραμαγκά Βουνό : Κορυφή (359μ.) στη ΝΔ απόληξη του υψώματος Κούκος (463μ.) του Αιγάλεω,
ανατολικά από την περιοχή και τον όρμο Σκαραμαγκά. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1991 & 1993).
Βλ. και Αιγάλεω, όπου αναφέρεται η ονομασία Berge von Skaramanga στο χάρτη του Kaupert (1904).
Σκάριφος : Η ψηλότερη κορυφή (458μ.) της λοφοσειράς Μεγάλο Κατερίνι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989).
Σκάρπα : Μικρό βουνό (573μ.) στη ΝΔ άκρη της πεδιάδας του Μαραθώνα. Αποτελεί μαζί με το
Διονυσοβούνι και το Αγριλίκι τις Β-ΒΑ προεκτάσεις της Πεντέλης. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1930),
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945), στο χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και στα Φ.Ε.Κ. 35 & 36Δ/2010. Στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991) αναφέρεται Βουνοκορφή και στο Φ.Ε.Κ. 3Δ/1987 ως Βουνοκορφή ή
Σκάρπα. Στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) αναφέρεται Σκάρπα (Skarpa) η νότια πλευρά της κορυφής. Η
ονομασία πιθανώς προέρχεται από το αρβ. shkarpa που σημαίνει φρύγανα ή κατά τους παλιούς κατοίκους
της περιοχής από το σκάρπο που σημαίνει επικλινές έδαφος. Σε πολλούς χάρτες αναφέρεται Αφορισμός.
Σκάρπα : Ράχη (400μ.-327μ.) στη λοφοσειρά Μεγάλο Κατερίνι στα βόρεια της Μάνδρας και μεταξύ της
κορυφής Κατερίνα και της Κορυφής Αγίου Βλασίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1993).
Σκάρπα : Ράχη (138μ.) στην ανατολική πλευρά του νοτιότερου τμήματος του Υμηττού, στην περιοχή
Σκάρπεζα της Βάρης. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011.
Σκάρπα : Τοποθεσία (65μ.) ΒΔ του Ασπροπύργου στον Άγιο Λουκά. Αναφέρεται στο χάρτη του Kaupert
(XXVI, 1894) και στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923) και των
Σκάρπα : Το ανατολικό αντέρεισμα (261μ.) του λόφου Τεροκορυφή (374μ.) στα ΝΑ του Γραμματικού.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Σκάρπα : Τοποθεσία (260μ.) στα νότα της Περαχώρας, όπου και η Μονή Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης. Τοπική
Σκάρπα : Βλ. Σκάρφι Λουτρακίου.
Σκάρπεζα ή Σκάρπιζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 130μ., στα ΒΑ της Βάρης. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 716Δ/1988.
Σκάρφι : Περιοχή (180μ.) ανατολικά από το Λουτράκι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Στο χάρτη
της Ανάβασης (2004) αναφέρεται Σκάρπα. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Σκάση : Τοποθεσία στη Μεταμόρφωση, όπου και οι εργατικές κατοικίες (Φ.Ε.Κ. 141Δ/1962).
320
Σκασμένη Πέτρα : Λόφος (218μ.) μεταξύ Παλαιάς Φωκαίας και Αγίου Κωνσταντίνου (παλ. ονομ. Καμάριζα)
Λαυρεωτικής. Αναφέρεται Εσπασμένη Πέτρα στο Φ.Ε.Κ. 6/1875, Skasmeni petra στο χάρτη του Kaupert
(XVII, 1887) και του Βουγιούκα (1906). Αναφέρεται Σχισμένος Βράχος σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd.
Survey Coy.) και Σχισμένη Πέτρα στα Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985 & 278Δ/1993.
Σκαφιδάκια : Τοποθεσία (265μ.) δυτικά των Μεγάρων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990) και στα
Φ.Ε.Κ. 296Δ/2010 & 246Δ/2011.
Σκειρωνίδες Πέτρες : Η αρχαία ονομασία της σημερινής Κακής Σκάλας, στη ΝΑ άκρη των Γερανείων.
Αναφέρεται Skironides Petrai στο χάρτη του Pierre Aa (1729), Σκειρωνίδες Πέτρες στη Γεωγραφία του
Μελετίου (1807) και από τον C. Bursian (1862) και Σκιρωνίδες Πέτρες στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990).
Σκεμπεκούκι : Τοποθεσία στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
17/1874.
Σκέμπι Πετρωτό(ν) : Βλ. Βράχος (427μ.) στα Γραμματικό.
Σκέμφθι ή Σκίμφθι : Ρεματιά - κοιλάδα μεταξύ του λοφίσκου Έτος στα ΝΑ του Πικερμίου και της λοφοσειράς
Πετροκορυφή της Αγίας Κυριακής. Αναφέρεται (Skemphthi) στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884) και Σκέμφθι
από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906). Αναφέρεται πηγή Σκίμφη στην αρχή της ρεματιάς στο βαθύπεδο ΝΔ
της Πετροκορυφής και στα Β-ΒΑ της θέσης Βουρβά, που αναφέρεται Λουτρά (Lutra) στο χάρτη του Kaupert
(1904). Είναι η «συνέχεια» του ρέματος Πετρέζας και καταλήγει στο Μεγάλο ρέμα Ραφήνας. Πιθανή
προέλευση από το αρβαν. skemp-thi = μικρός βράχος (Φουρίκης, 1929).
Σκήφος : Τοποθεσία στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 22/1874.
Σκίμη : Ονομασία που αναγράφουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992) για την κορυφή Σκίμθι (933μ.) της
Πάρνηθας. Αναφέρεται Σκιμ στο Φ.Ε.Κ. 135Α/1906 και Σκίμι σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Σκίμθι ή Σκίμφθι : Μεγάλο πολυκόρυφο ύψωμα (933μ. - 899μ. - 868μ.) στη βόρεια Πάρνηθα. Πιθανώς
προέρχεται από το αρβαν. skemp-thi που δηλώνει μικρό απότομο βράχο. Λέγεται και κορυφή Παλιομήλεσι.
Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται η
κορυφή Σαλονίκι και Σκίμχι η δυτική (βλ. Σκληρό). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) αναφέρεται Σαλονίκη.
Στο χάρτη του Ε.Ο.Σ. Αχαρνών (1985) αναφέρονται παραδόξως οι ονομασίες Θρόνος και Συνάντηση για τη
μικρότερη κορυφή. Στο Φ.Ε.Κ. 135Α/1906, σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1978 & 1992) αναφέρεται Σκιμ, Σκίμι και Σκίμη. Αναφέρεται Σκίμθι στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Σκίμθι ή Σκίμφθι : Παλαιότερη ονομασία της μικρής κορυφής Βραχάκι (494μ.) της Πεντέλης. Πιθανή
προέλευση από το αρβαν. skemp-thi = μικρός βράχος.
Σκίμι : Βλ. Σκίμφι (933μ.) της Πάρνηθας.
Σκίμπι : Τοποθεσία στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 43/1872.
Σκίμφθι : Βλ. Σκέμφθι ρέμα.
Σκίνα : Μικρή κορυφή (396μ.) στη ΒΑ άκρη της Πάρνηθας, ανατολικά των Αφιδνών (Κιούρκα) και δυτικά της
εθνικής οδού Αθηνών - Θεσσαλονίκης. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται
Σινάκα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Σκίντζα ή Σκίντζιζα : Τοποθεσία στους ανατολικούς πρόποδες του λόφου Κοτρώνι Μαραθώνα. Αναφέρεται
Skinza στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και Σκίντζιζα στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Πιθανή
προέλευση από το αρβαν. skentze / skentzeze-a = αγκαθωτό φρύγανο (Φουρίκης, 1929).
Σκίντζεζα : Τοποθεσία στο Πάνειο. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 573Δ/2012.
Σκίπιζα ή Σκίπεζα : Η ψηλότερη διαρκούς ροής πηγή της Πάρνηθας. Βρίσκεται σε ύψ. 1.200μ. στη δυτική
πλευρά της κορυφής Καραβόλα. Πιθανώς προέρχεται από την αρβαν. λέξη skipje = αετός. Αναφέρεται στο
Ημερολόγιο Ο.Σ. (1926), στο χάρτη του Σαρρή (1928), σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) και στο Φ.Ε.Κ.
337Δ/2007. Πιο σωστή γραφή Σκιπίεζα. Αναφέρεται Αετόβρυση (Σκίπιζα) στον αναθεωρημένο χάρτη της
Πάρνηθας του Σαρρή (1936).
Σκίπιζα : Έτσι αναφέρεται (Skipesa) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893) η κορυφή Αυγό της Πάρνηθας.
Σκιρωνίδες Πέτρες : Βλ. Σκειρωνίδες Πέτρες.
Σκιτζέα : Μικρή ράχη (326μ.) στην ανατολική πλευρά του νότιου Υμηττού, Α-ΝΑ της κορυφής Στρώμα.
Σκλήβες : Τοποθεσία στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται Σκλήβες στο Φ.Ε.Κ.
18/1872, Σκλέβαις στο Φ.Ε.Κ. 25/1876 και Σκλάβες στο Φ.Ε.Κ. 22/1874.
Σκληρό : Η δυτική κορυφή (868μ.) του υψώματος Σκίμθι (933μ.) της Πάρνηθας. Αναφέρεται Σκίμχι (μάλλον
Σκίμθι) στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992).
321
Σκληρό : Κορυφή (288μ.) της λοφοσειράς Μαύρα Βουνά Μαλακάσας, βόρεια από το ρέμα Βυρός.
Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1990 & 1991).
Σκόρδι : Ονομασία του βόρειου τμήματος (355μ.) του βουνού Όλυμπος. Αναφέρεται όρος Σκόρδι στο Φ.Ε.Κ.
6/1875, Σκόρδι ή Όλυμπος (Skordi oder Olympos) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887), και Σκόρδι σε όλους
τους χάρτες της Γ.Υ.Σ. και της Ε.Σ.Υ.Ε. Αναφέρεται Σκόρδι ή Τζουραντά στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1912.
Σκόρπιο ποτάμι : Έτσι αναφέρεται σε διάφορα κείμενα το ρέμα Βρανά στον Μαραθώνα.
Σκουπέρι ή Σκουπέρη : Τοποθεσία (90μ.) ανατολικά του Κορωπίου, όπου το βυζαντινό εκκλησάκι της
Παναγίας. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 και σε τοπικό χάρτη (1995).
Σκουρετζάρτι ή Κουριτζάρη : Λόφος στην περιοχή του Λαυρίου, άγνωστο που. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
30/1876.
Σκουρουλούς : Τοποθεσία (120μ.) στα Δ-ΝΔ των Μεγάρων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990).
Αναφέρεται Κουρμουλού σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;). Βλ. Ράχη Σκουρουλούς.
Σκούρτων οροπέδιο(ν) : Μεγάλο οροπέδιο - πόλγη (καρστική λεκάνη) μεταξύ Πάρνηθας και Πάστρας,
μέσου ύψ. 520μ. Παλαιότερη ονομασία Οροπέδιον της Σκούρτας (Γ.Υ.Σ. 1928). Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1936, 1978, 1990 & 1992). Πιθανώς από το αρβαν. shkurta = ορτύκι και shkurtanje = τόπος με
ορτύκια. Πιο σωστή ονομασία Οροπέδιο Δερβενοχωρίων. Το μεγαλύτερο τμήμα του έχει χαρακτηριστεί
αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Σκριμπού ρέμα : Βλ. Βαθύ ρέμα ή Βαθύρρεμα Πεντέλης.
Σκυλόρρεμα : Ρεματιά στην ανατολική πλευρά του Πατέρα. Αρχίζει από την περιοχή Κοκκιναριά νότια του
οικισμού Παλαιοκούντουρα, περνά από την περιοχή Βιλαρί βόρεια του λόφου Μάλια Μπλέτα και καταλήγει
στο Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Σε χάρτη του 1944 (512 Pal. Fd.
Survey, Coy.) αναφέρεται και ως Σκυλόρρεμα και το ρέμα από τη Ράχη Σωτήρος μέχρι το Βιλαρί.
Σκύμπι : Τοποθεσία στην περιοχή της Μερέντας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 62/1878.
Σκύρα : Βλ. Πετρώματα (367μ.).
Σολάντσι : Βλ. Σολτάντος (410μ.).
Σόλιζα : Λάκκα σε ύψ. 600μ. περίπου, στη Β-ΒΑ Πάρνηθα στα ανατολικά του δρόμου Κατσιμίδι - Άγιος
Μερκούριος και μετά τη διασταύρωση για Αγία Τριάδα Αφιδνών. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα -
Σολτάντος : Μικρή κορυφούλα (410μ.) στα νότια του λόφου Καντούτσαινα (412μ.). Αναφέρεται στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) αναφέρεται Σολάντσι.
Σοντίλιζα : Κορυφή (345μ.) της λοφώδους περιοχής μεταξύ Λίμνης Μαραθώνα (220μ.) και του οικισμού
Καπανδρίτι(ον). Αναφέρεται Sodillesa στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και Σοντίλιζα στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Στο χάρτη του Μπίρη (1954) αναφέρται (λανθασμένα) Σπιτέλιζα.
Αναφέρεται Σοτίλεζα στο κείμενο του Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010 και Περιβόλια στο συνημμένο χάρτη. Έχει αναφερθεί
σε κείμενα και ως Τσαντίλεζα.
Σόρεζα : Τοποθεσία στην περιοχή του Μαρκοπούλου Ωρωπού, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 27/1872.
Σοροβίτσα : Έτσι αναφέρεται από τους ντόπιους η αρχή της ρεματιάς της Ντάρδιζας, όπου και πηγή, στα
ΝΔ της κορυφής Τρεις Πόρτες των Γερανείων. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Σορός ή Σωρός : Βλ. Τύμβος Μαραθώνος.
Σουλουμάρθι : Βλ. Σωληνάρι ρέμα.
Σούμπασι : Βλ. Μεγάλο Σούμπασι (608μ.) στην Πάρνηθα.
Σούνιον ή Κάβο Κολώνες : Το βραχώδες ακρωτήριο (70μ.) στην ομώνυμη περιοχή της νότιας Αττικής.
Αναφέρεται Sunium σε χαλκογραφία του G. Cantelli (1690), Sunion στο χάρτη του N. Sanson (1602), C.
Colonai στο χάρτη του D. Vaugaondy (1802), Κάβο Κολώνες στη Γεωγραφία του Μελετίου (1807), Κάβο
Κολώναι στη Γεωγραφία του Bursian (1862) και Καββοκολώνες στο Φ.Ε.Κ. 33/1878. Αναφέρεται Kolonnaes
& Sunion στο χάρτη του Kaupert (XV, 1886), Σούνιον (Κολόνες) στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Κάβο
Κολώνες στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Σούνιον (Κάβο
Κολώνες) στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992), καθώς και Σούνιον (Καβοκολόνες) στο Φ.Ε.Κ. 571Δ/2010.
Στο Σούνιο (ονομασία που αναφέρεται στην Οδύσσεια του Ομήρου) υπάρχει ο ναός του Ποσειδώνος (5ος αι.
π.Χ.) και λίγο βορειότερα (40μ.) ίχνη από τους δύο ναούς της Σουνιάδος Αθηνάς (6ος αι. π.Χ.). Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 107Α/1925, 216Β/1957 & 265Β/1957), καθώς και ιστορικός
322
τόπος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 759Β/1975). Έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό
Δίκτυο «Natura 2000» με Κ.Α. GR 3000005. Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός από το 1896.
Σουνίου Εθνικός Δρυμός : Μεγάλη περιοχή μεταξύ του λόφου Βελατούρι Θορικού στα βόρεια, κοιλάδα
Μεγάλα Πεύκα στα δυτικά, Σούνιο στα νότια και θάλασσα στα ανατολικά (Φ.Ε.Κ. 80Α/1974, 458Β/1985
&121Δ/2003). Έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο «Natura 2000» με Κ.Α. GR 3000005.
Σουργέλι : Βλ. Τσουργέλι.
Σούρεζα : Κορυφή (836μ.) στη νότια περιοχή του Πατέρα, μεταξύ των κορυφών Μαυροβούνι (770μ.) και
Πατέρας (1.091μ.). Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 120Α/1956. Αναφέρεται Σούρεζι (Suresi) στο χάρτη του Kaupert
(1904), Σούρεσι στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Ζωηρέζα στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930),
Καρατζάδες στο Φ.Ε.Κ. 118Α/1958 και Τούρμουζα από ντόπιους (;) βοσκούς.
Σούρες ρέμα : Μικρό ρέμα που αρχίζει από τη Μάνδρα και καταλήγει στο Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται
Σουριάς ρέμα : Βλ. Ζουργιάς ρέμα στα Γεράνεια.
Σούριζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 50μ., στα ΒΑ της Βάρης και στα νότια του δρόμου για Κορωπί. Αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 1329Δ/1992.
Σούριζα ή Σούρεζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 170μ., στη Λαυρεωτική με αρχαίες στοές εξόρυξης μεταλλεύματος,
Δ-ΒΔ του λόφου Μιχαήλ στην περιοχή της Αγίας Τριάδος. Αποτελεί τμήμα της μεγάλης λοφοσειράς που
αρχίζει από τον Άγιο Κωνσταντίνο (παλ. ονομ. Καμάριζα) και καταλήγει στο ακρωτήριο Σούνιο. Αναφέρεται
Σούρτζα στα Φ.Ε.Κ. 7/1869 & 30/1876, Suresa στους χάρτες του Kaupert (XV, 1886 & 1904), από τους
Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929). Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός το διάστημα 1912-1923. Πιθανή προέλευση από το αρβαν. sure-
a που σημαίνει περίπου αμμώδες έδαφος (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Σουρλά : Τοποθεσία (120μ.) στα βόρεια του οικισμού Παλαιό(ν) Καλαμάκι(ον) στα ΒΑ του Ισθμού της
Κορίνθου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Σουρμπάτι : Βλ. Προσήλι Κιθαιρώνα.
Σούρτζα : Βλ. Σούριζα Λαυρεωτικής.
Σουσάκι : Πανάρχαιο «σβησμένο» ηφαίστειο στη ΝΔ άκρη των Γερανείων μέσα στη ρεματιά Μαυρόρρεμα -
Ψωρόχωμα, στα βόρεια της εθνικής οδού Αθηνών - Κορίνθου. Από τις δύο κύριες σπηλαιώδεις ρωγμές του
εκλύονται αέρια θείου, υδροθείου, και διοξειδίου του άνθρακος. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 38/1872, ενώ
αναφέρονται στην περιοχή και οι σχετικές ονομασίες Σουσάκι και Θειωνιά / Θειόχωμα από τους Lepsius -
Βουγιούκα (1906) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Σουσάκι : Ακρωτήριο στη ΝΔ άκρη των Γερανείων, όπου και φάρος (1894), και στην ανατολική άκρη του
όρμου Καλαμακίου. Αναφέρεται στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963,1972 & 1983) και της Γ.Υ.Σ. (1989).
Αναφέρεται τοποθεσία Σουσάκι στα νότια της εθνικής οδού στο Φ.Ε.Κ. 687Δ/2010. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Σούσι - Καμάρα : Ρεματιά στη Β-ΒΔ Πάρνηθα. Αρχίζει από το Σαλονίκι ως Σούσι (χάρτης της Γ.Υ.Σ.
1936/1944), συνεχίζει ως Ρεματιά (χάρτες της Γ.Υ.Σ. 1978 & 1992) και καταλήγει ως Καμάρα (χάρτης της
Γ.Υ.Σ. 1992) στο ρέμα Κουκίστρα (τμήμα του Μαυρορρέματος).
Σούτα : Κορυφή (895μ.) στην Πάρνηθα, μεταξύ της κορυφής Κρισιγιώνα και της Αγίας Παρασκευής στο
Μπόρσι. Κατά μία εκδοχή λέγεται και Σούσα. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1929, 1936 & 1936/1944) και σε χάρτη του
Δασαρχείου (1967), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 336Δ/2007. Οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992)
αναφέρουν την κορυφή Ίσωμα.
Σούτσου : Έτσι αναφέρεται σε χάρτη του Δασαρχείου (1967) και στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου) η
περιοχή βόρεια του Ξεροβουνιού της Πάρνηθας μέχρι το Κατσιμίδι. Πιθανώς από το παλιό δάσος ιδιοκτησίας
Σούτσου.
Σουφλερό : Κορυφή (662μ.) δυτικά της κορυφής Αγελαδίτσα της Πάρνηθας. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα
Σαρρή (1930;) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992). Αναφέρεται Πάτερο στο χάρτη των Γρήγουρα -
Σουφλερό : Βραχώδης ράχη (251μ.) στα ανατολικά του οικισμού Θυμάρι Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) και στο Φ.Ε.Κ. 314Δ/1990. Αναφέρεται Θυμάρι (Thymari) στους χάρτες του
Kaupert (XVII, 1887 & 1904) και στους χάρτες του Βουγιούκα (1906) και του Ελευθερουδάκη (1923).
Αναφέρεται περιοχή Θυμάρι και Θυμάρια στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Σοφιανού : Λόφος (254μ.) στα Δ-ΒΔ του Αγίου Κωνσταντίνου (παλ. ονομ. Καμάριζα) της Λαυρεωτικής.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) και στα Φ.Ε.Κ. 1052Β/1998 & 1268Β/2003. Στους χάρτες
323
του Kaupert (XVI, 1887 & 1904) αναφέρεται Καμάριζα (Kamaresa) και Καμάριζας όρος στο χάρτη του
Σοχά ρέμα : Ρεματιά που αρχίζει από τον Ελατιά του Κιθαιρώνα και καταλήγει στο ρέμα Γκίκα. Αναφέρεται
στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Η αρχή του ρέματος αναφέρεται Λάκκα Λίστο στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Σοχώρια : Περιοχή στα Α-ΒΑ των Νέων Παλατίων Ωρωπού στη μικροχερσόνησο Φανάρι. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Σοχώρια : Βλ. Εσωχώρια Σπάτων - Λούτσας.
Σπανάκι Ρέμα : Ρεματιά στη Ν-ΝΑ πλευρά των Γερανείων που αρχίζει από το Μαυροβούνι και καταλήγει
στον κόλπο Μεγάρων, ΝΔ της Κινέτας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Σπανός : Βλ. Αμπελάκι (436μ.) στην Πεντέλη.
Σπάροζα : Λοφίσκος (168μ.) ανατολικά της Παιανίας και στους ΝΑ πρόποδες του λόφου Μύρτεζα.
Αναφέρεται (Sparoza) στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884).
Σπαρτέζα : Περιοχή (370μ.) στα Β-ΒΑ της Μαυρηνόρας (646μ.) Μαλακάσας. Αναφέρεται στο χάρτη των
Σπαρτιά : Περιοχή (220μ.) στα δυτικά της Μαλακάσας και βόρεια του σιδηροδρομικού σταθμού της
Σφενδάλης. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Σπαρτόρρεμα : Ρεματιά που αρχίζει από την περιοχή Βιστάρθι στα Ν-ΝΑ του Βαρνάβα και καταλήγει στο
ΒΑ άκρο της λίμνης Μαραθώνα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Καλπατζάκι
ρέμα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Σπάσματα : Τοποθεσία στη Λαυρεωτική, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 35/1878.
Σπάτη ή Σπάτι : Βλ. Μύτη ή Αχλαδούλα (419μ.) στον Άγιο Στέφανο.
Σπέλα : Έτσι αναφέρεται ένα ακρωτήριο (άγνωστο που) στην περιοχή των Αγίων Αποστόλων Καλάμου στο
Φ.Ε.Κ. 88Α/1925.
Σπέλα Κουσάρι : Βλ. Σπηλιά Κουσάρη.
Σπέλα Κουσσούρι : Έτσι αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 108Δ/1990 ένα ρέμα στην περιοχή Σπηλιά Κουσάρη στα
Ν-ΝΔ του Βαρνάβα.
Σπέλιζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 50μ., στη ΒΔ πλευρά του Πανείου στα ΒΑ του Αγίου Δημητρίου. Αναφέρεται
στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Βλ. & Σπηλιά στο Πάμειο.
Σπήλα Ζάζα & Σπήλα Ζέζα : Βλ. Σπηλιαζέζα Λαυρεωτικής.
Σπηλιά : Κλειστή πηγή, σε ύψ. 640μ., ΒΑ της Πέτρας Βαρυμπόπης στην Πάρνηθα στον ορεινό δρόμο για
Ντάρντιζα. Πιθανώς πήρε την ονομασία από το μικρό κοίλωμα (σαν σπηλιά) της πηγής. Αναφέρεται στο
Σπηλιά : Ράχη (640μ.) στην ανατολική πλευρά του Πατέρα, δυτικά από τα Παλαιοκούντουρα στην περιοχή
Κυπαρίσσι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Μαρίνια Σπέλα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1936).
Σπηλιά : Βλ. Λάκκα Σπέλλα στο βουνό Μαυρηνόρα (646μ.).
Σπηλιά : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) η ΝΔ κορυφούλα (335μ.) του λόφου Κόντρα
Κορωπίου.
Σπηλιά : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) ο λοφίσκος (178μ.) στα δυτικά του όρμου Αυλάκι της
Κερατέας, πάνω από τον οικισμό Σπηλιαζέζα.
Σπηλιά : Έτσι αναφέρεται (Spilias) στο χάρτη του Kaupert (XVIΙ, 1887) και από τους Lepsius - Βουγιούκα
(1906) η κορυφούλα (129μ.) της περιοχής Φέριζα στα νότια του Πανείου. Βλ. & Σπέλιζα στο Πάνειο.
Σπηλιά Γκουρή ή Σπηλιά Γκόρη ή Γκορή : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1991) η
ψηλή κορυφή (396μ.) της λοφοσειράς Μαύρα Βουνά, ανατολικά από τον οικισμό Μιλέσιον (παλ. ονομ.
Μήλεσι). Αναφέρεται Σπηλιά του Γκορή στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Σπηλιά Γκόρη
Σπηλιά Καμπέρη : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. η ράχη (192μ.) στη νότια απόληξη της ράχης
(289μ.) του Υμηττού (όπου το σπήλαιο του Νυμφόληπτου) και στα βόρεια του οικισμού Χέρωμα της Βάρης.
Σπηλιά Κουσάρη : Τοποθεσία στα Ν-ΝΔ του Βαρνάβα, στον ομώνυμο λοφίσκο (402μ.). Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 105Α/1925. Αναφέρεται Σπέλα Κουσάρι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Ρέπα
Πλάκα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
324
Σπηλιά ρέμα : Ρεματιά στη Β-ΒΔ Πάρνηθα. Αρχίζει από τις κορυφές Πυργάρι και Στεφάνα (Ελαφοβούνι) και
«σβήνει» στην πεδιάδα στα ΒΑ του Αγίου Θωμά. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944, 1978 &
1988). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Σπηλιαζέζα : Περιοχή (120μ.) στη Λαυρεωτική στα δυτικά του όρμου Αυλάκι στο λόφο Σπηλιά (Γ.Υ.Σ. 1989).
Αναφέρεται Σπήλα Ζάζα στο χάρτη του Βουγιούκα (1865), Spiliazeza στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887),
Spiliasesa στο χάρτη του Kaupert (1904), στους χάρτες του Βουγιούκα (1906), του Ελευθερουδάκη (1923),
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Ονομασία από το αρβαν. spela a zeze =
μαύρη σπηλιά. Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός το διάστημα 1907-1912 και από το 2001.
Σπηλιοκορυφή : Η ΝΑ ράχη (494μ.-490μ.) του βουνού Μαυρηνόρα (646μ.), στα Β-ΒΔ του οικισμού
Πολυδένδρι(ον). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Ορσέζα στους χάρτες των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) που την αναφέρει
Ορσέζα Δένδρο. Αναφέρεται Μάλια Γκράβισα στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988.
Σπηλιομπίκτι : Τοποθεσία (200μ.) στη Β-ΒΔ άκρη του υψώματος Κακοτοπιά ή Ζαστάνι (464μ.) του
Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Σπιθάρι : Περιοχή, με δολίνες και λάκκα, σε ύψ. 940μ.-900μ. στα ΒΑ της κορυφής Εύζωνας του Υμηττού.
Αναφέρεται σε ορειβατικά κείμενα της δεκαετίας 1930. Έχει αναφερθεί και ως Γούπατα. Στην περιοχή
βρίσκονται και δύο βάραθρα 85μ. (Α.Σ.Μ. 299) & 10μ.
Σπιθάρι : Λόφος (333μ.) στα Δ-ΝΔ της Πλάκας Λαυρεωτικής. Αποτελεί τμήμα της λοφοσειράς Ριμπάρια.
Αναφέρεται Σπιθάρι Ριπάρι στα Φ.Ε.Κ. 22/1874 & 25/1876.
Σπιθάρι : Ράχη (232μ.-192μ.) στα Β-ΒΔ του Μαραθώνα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991)
Σπιθάρι ή Σπιθάρι Βένης : Βλ. Ντρεριβούνι (240μ.).
Σπιθάρι Ζώνιας : Τοποθεσία μεταξύ Καρέα - Καισαριανής, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
22/1874.
Σπιθάρια : Βλ. Πιθάρι(α) Χαλκουτσίου.
Σπιθάριζες : Τοποθεσία (170μ.) μεταξύ του Κορωπίου και του λόφου Κόντρα ή Κόντρες (339μ.). Αναφέρεται
σε τοπικό χάρτη (1995).
Σπιθαροπούσι : Τοποθεσία (180μ.) βόρεια της Βίγλας Βρυσάδα της Λαυρεωτικής, όπου αρχαία πλυντήρια
μεταλλεύματος. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 7/1869, 30/1871, 33/1876 & 35/1878 και Spitharopussi στο χάρτη
του Kaupert (XV, 1886). Αναφέρεται Σπιθαρούση στο Φ.Ε.Κ. 52/1867 και Πηγάδι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1988).
Σπιτέλιζα : Βλ. Σοντίλιζα.
Σπυρίδου : Βλ. Μελίσσια Ασπροπύργου.
Σταμάδα : Τοποθεσία (80μ.) στα ΝΑ του Κορωπίου και στα νότια του δρόμου Κορωπίου - Μαρκοπούλου.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Σταμάλα ή Σταματή σε έγγραφό του 1793.
Σταμάθι : Τοποθεσία με πηγή, σε ύψ. 230μ., στη βόρεια πλευρά της Πάρνηθας, βόρεια από την κορυφή
Κάστρο στο Μαυρόρρεμα / Κουκκίστρα. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Αναφέρεται (λανθασμένα)
Στομάτι στο Φ.Ε.Κ. 1146Δ/1994.
Σταμάτα : Λοφίσκος (163μ.) στα ΒΑ της λίμνης Βουλιαγμένη Περαχώρας και στα ΒΔ του λόφου Φλυτζάδα.
Σταματαβούνι : Έτσι αναφέρεται (Stamatavuni) στο χάρτη του Kaupert (XII, 1886) το Διονυσοβούνι, επειδή
βρισκόταν τότε στη «δικαιοδοσία» του χωριού Σταμάτα, ενώ στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) αναφέρεται
Διόνυσος (Dionysos). Αναφέρεται Σταματοβούνι στο χάρτη του Σαρρή (1930).
Σταματάς : Κορυφή (693μ.) στη δυτική Πάρνηθα, ΝΔ από το Μεγάλο Βουνό και στα ΒΑ από τον παλιό
οικισμό Κοκκίνι(ον). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936/1944, 1990 & 1992). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Σταμάτι : Βλ. Σταμάθι στην Πάρνηθα.
Σταμάτιζα : Πηγή και πηγάδι στη ΝΑ περιοχή του Πατέρα, σε ύψ. 580μ., βόρεια της Αγίας Τριάδος στο
Μυρρίνι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Σταματοβούνι : Βλ. Σταματαβούνι & Διονυσοβούνι (651μ.).
Στανιάτες : Βλ. Ραβδί (254μ.).
Στάσιμο : Παραλιακή τοποθεσία στον όρμο Αγίων Αποστόλων στα ΒΑ του Καλάμου. Αναφέρεται (Stasimo)
στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923).
325
Στατήρι : Κορυφή, ύψ. 1.032μ., στην Πάρνηθα, Ν-ΝΑ της κορυφής Πλατύ Βουνό. Παλαιότερα υπήρχε
βόρεια της κορυφής ομώνυμη πηγή/βρύση. Αναφέρεται σε έγγραφα του 1851 & 1852 και η πηγή στο χάρτη
του Σαρρή (1928). Αναφέρεται Στατίρι σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και Πετράλωνα σε χάρτη του
Δασαρχείου (1967). Ο χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) την αναφέρει (λανθασμένα) Πλατύ Βουνό.
Σταυραετός : Κορυφή (628μ.) στο νότιο Υμηττό. Αναφέρεται στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923), του
Μπίρη (1954), της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011.
Αναφέρεται Stravaeto στο χάρτη του Leake (1841), Στραβός Αετός (Stravos Aetos) στο χάρτη του Kaupert
(1904), Αετός από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906), Στραβαετός στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ
(1912) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Στραβός Αετός στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Σταυραετός : Βλ. Πέτρα Αετού (855μ.) στον Κιθαιρώνα.
Σταυραϊτός : Τοποθεσία στo Λαύριο, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 43/1872.
Σταυρανό ή Σταυριανό : Περιοχή στα βόρεια του λόφου Αγίου Δημητρίου των Καλυβίων «Θορικού».
Αναφέρεται Σταυριανό στο Φ.Ε.Κ. 100Δ/1985 και Σταυρανό στο Φ.Ε.Κ. 581Δ/2010.
Σταυροκοράκι : Έτσι αναφέρεται το μεσαίο ύψωμα (313μ.) της λοφοσειράς που εκτείνεται Α-ΒΑ του
Μαραθώνα. Αναφέρεται στους νέους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Όλοι οι χάρτες (πλην Γ.Υ.Σ.)
αναφέρουν Σταυροκοράκι το νότιο ύψωμα (310μ.) που οι νέοι χάρτες της Γ.Υ.Σ. αναφέρουν Στράτη. Στο
χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) αναφέρεται τοποθεσία Στράτι (200μ.) στα δυτικά της μεσαίας κορυφής. Σε
διάφορα κείμενα αναφέρεται Σταυροκοράκι όλη η λοφοσειρά.
Σταυρός : Ονομασία που αναφέρουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) για την κορυφή Κούμπουλα (884μ.)
στη δυτική Πάρνηθα. Βρίσκεται στα όρια των Ν. Αττικής και Βοιωτίας.
Σταυρός : Τοποθεσία (660μ.) στα νότια της κορυφής Μικρή Ντουσκιά των Γερανείων, όπου διασταύρωση
δρόμων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Σταυρός : Διάσελο, σε ύψ. 454μ., μεταξύ του βόρειου και του νότιου Υμηττού και μεταξύ των υψωμάτων του
Προφήτη Ηλία και του Νταβέλη και στη συμβολή των δύο μεγάλων ρεμάτων της Πιρναρής και της Ντούκας.
Αναφέρεται Πιρναρικός λαιμός από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906). Το 1925 υπήρχε στο διάσελο ένας
ωραίος ξύλινος σταυρός πάνω σε μικρό βυζαντινό κιονόκρανο. Μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρχε
σιδερένιος σταυρός και σήμερα ένας αυτοσχέδιος ξύλινος σταυρός. Στην αρχή των ρεματιών και εκατέρωθεν
του διάσελου υπάρχουν δύο βάραθρα (θρακιές), ένα στην Πιρναρή βάθους 50μ. (Α.Σ.Μ. 30 & 2985) και ένα
στη Ντούκα βάθους 14μ. (Α.Σ.Μ. 17).
Σταυρός : Τοποθεσία στη βόρεια άκρη του Υμηττού, σε ύψ. 230μ. Πήρε την ονομασία πιθανώς από το
σταυρό που υπήρχε σ' ένα μαρμάρινο κίονα, που είχε στήσει εκεί το 1280 κάποιος μοναχός Αθανάσιος
κοντά στη στήλη του Νεοφύτου. Η στήλη του Νεόφυτου, μοναχού του Αγίου Ιωάννου του Κυνηγού, είναι ένας
μαρμάρινος κίονας με επιγραφή και χρονολογία 1238, πίσω από το εκκλησάκι της Αγίας Θέκλας και
αποτελούσε το σύνορο των 4 Μονών Πετράκη, Πεντέλης, Καισαριανής και Κυνηγού. Παλαιότερα η
τοποθεσία λεγόταν Κιόνια, από τις δύο μαρμάρινες στήλες που σήμερα έχουν καταστραφεί. Πιθανώς από
εκεί άρχιζε και η αρχαία Σφητία οδός (σήμερα λεωφόρος Λαυρίου). Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 5/1875, στους
χάρτες του Kaupert (V, 1883 & 1904), από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στους χάρτες του
Ελευθερουδάκη (1923), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993), καθώς και στο Φ.Ε.Κ.
26Δ/1959. Η Αγία Θέκλα, η στήλη του Νεοφύτου και άλλα ευρήματα έχουν μεταφερθεί σήμερα λίγες δεκάδες
μέτρα δυτικότερα.
Σταυρός : Μικρή ραχούλα (84μ.) στο Συκάμινο Ωρωπού (δυτικά). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Σταυρός : Βλ. Τασιάνη στα Γεράνεια.
Στέκα ή Μαλιαστέκα : Βλ. Κουρούνα (199μ.).
Στενόκορφα : Μικρό ύψωμα (411μ.) στα ΒΔ της Περαχώρας Λουτρακίου. Αποτελεί τμήμα της, ανώνυμης
στο σύνολό της, λοφώδους περιοχής της Περαχώρας, στη ΒΔ προέκταση των Γερανείων. Αναφέρεται στο
Στενοχώραφο : Ράχη (557μ.) στα βόρεια της κορυφής Στραβαετός του Μαυροβουνιού Βαρνάβα.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Δρίζα στους χάρτες των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) ως Dhriza (Ντρίζα) και Δρίζα στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Στέρνα : Ακρωτήριο βόρεια της Λίμνης Βουλιαγμένη Περαχώρας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Στέρνα : Πηγή στη ΒΔ Πάρνηθα, σε ύψ. 420μ., στην ανατολική πλευρά της κοιλάδας Μαζαραίϊκα.
Στέρνιζα : Τοποθεσία (800μ.) στα ΒΔ της κορυφής Προφήτης Ηλίας του Κιθαιρώνα. Αναφέρεται στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1936).
326
Στεφάνα : Ονομασία της απότομης βράχινης ράχης (599μ.-500μ.) στα ΝΑ της κορυφής Πανί και στα ΒΔ της
κορυφής Κερατοβούνι του Πανείου. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993).
Στεφάνα : Ονομασία χαρακτηριστικών απότομων βράχων (559μ.) στην Πάρνηθα στη βόρεια πλευρά του
Χάραδρου, στα δυτικά του Σταθμού των Αφιδνών. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Στεφάνα : Κορυφή (428μ.) στη ΒΔ άκρη της Πάρνηθας, στα Ν-ΝΔ του οικισμού Άγιος Θωμάς. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) αναφέρεται Ελαφοβούνι και Ντρέθι
στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Στεφάνι : Τοποθεσία (30μ.) στον Άγιο Γεώργιο στα ΒΔ του Θορικού Λαυρίου και του ομώνυμου όρμου.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1992) και στο Φ.Ε.Κ. 1070Β/1990.
Στεφάνι : Τοποθεσία στα ΒΑ της λίμνης Κουμουνδούρου στην πεδιάδα του Ασπροπύργου. Αναφέρεται
(Stefani) στο χάρτη του Leake (1841), (Stephani) στο χάρτη του Kaupert (VI, 1883) και στους χάρτες της
Χ.Υ. (1908) και του Ελευθερουδάκη (1923). Αναφέρεται Ζαστάνι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) που αναφέρει
Στεφάνι την κορυφή Ζαστάνι του Ποικίλου. Ο χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1994) αναφέρει Στεφάνι τη βόρεια πλευρά
της κορυφής (366μ.). Αναφέρεται περιοχή Κοκκινιά ή Στεφάνι στο Φ.Ε.Κ. 288Δ/1973 για τα Ελληνικά
Διϋλιστήρια Ασπροπύργου.
Στεφάνι : Βλ. Μπουζούρεζα (1.016μ.) στην Πάστρα.
Στεφάνια : Ονομασία χαρακτηριστικών απότομων βράχων στον Υμηττό, στα νότια της ράχης Ίσωμα και στη
βόρεια πλευρά της χαράδρας της Πιρναρής. Αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα στο A.G.P.H. (XXIII, 1971), στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994) και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011.
Στεφανόρρεμα - Παλιομολίθι : Ρεματιά που αρχίζει από τα υψώματα του Μικροχωρίου ως Παλιομολίθι και
καταλήγει ως Στεφανόρρεμα στη λίμνη Μαραθώνος. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Στίκα : Μικρή ράχη (122μ.) στην ανατολική απόληξη της Ράχης Σκουρουλούς, στα ΝΔ των Μεγάρων και ΒΑ
του οικισμού Στίκας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990) και στο Φ.Ε.Κ. 246Δ/2011. Μεγάλο αρχαίο
ταφικό μνημείο (Τηλεφάνους;) και στρογγυλός πύργος στη ΝΑ άκρη της, πάνω από την παλιά εθνική οδό.
Στίρη ή Στίρι ρέμα : Μικρή ρεματιά στη νότια πλευρά της Πάστρας, που αρχίζει από την κορυφή Κούρτιζα,
περνά ανατολικά από το φρούριο των Ελευθερών και «σβήνει» στο βαθύπεδο της Οινόης. Αναφέρεται στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται Στίρι σε χάρτη του 1944 (512 Pal. Fd. Survey Coy.).
Στομάτι : Βλ. Σταμάθι στην Πάρνηθα.
Στόμι : Βλ. Λίμνη Στόμι & Μαραθώνος ακρωτήριο.
Στούπιζα : Περιοχή, μέσου ύψ. 120μ., στη ΒΔ πλευρά του Πανείου στα ΝΔ των Καλυβίων «Θορικού».
Στουρναρόπετρα : Λόφος στην περιοχή Σουσάκι Αγίων Θεοδώρων, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται
στα Φ.Ε.Κ. 38/1872 & 20/1873.
Στραβά : Μικροχερσόνησος (87μ.) στα ΒΑ του οικισμού Ασπρόκαμπος Περαχώρας. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
306Δ/1970 και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Στραβός στο Φ.Ε.Κ. 31/1873. Ανήκει στο Ν.
Κορινθίας.
Στραβαετός : Ύψωμα (591μ.) στο Μαυροβούνι Βαρνάβα, μεταξύ του Γραμματικού και του Βαρνάβα.
Αναφέρεται στους χάρτες του Μπίρη (1954) και της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991). Αναφέρεται Γκούρι Στραβός
Αετός (Guri Stravos Aetos) στο χάρτη του Kaupert (1904), στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Γκούρι
Σταυραετός στο Φ.Ε.Κ. 105Α/1925 και Στραβός Αετός στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929),
του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Στραβαετός : Βλ. Πέτρα Αετού (855μ.) στον Κιθαιρώνα και Σταυραετός (628μ.) στο νότιο Υμηττό.
Στραβοκοράκι : Βλ. Στράτη (310μ.).
Στραβοπόταμος : Βλ. Λιβαδόστρας ρέμα.
Στραβός : Βλ. Στραβά Ασπροκάμπου Περαχώρας.
Στραβός Αετός : Βλ. Σταυραετός (628μ.) Υμηττού & Στραβαετός (591μ.) Μαυροβουνιού Βαρνάβα
Στράτη : Βλ. Στράτι.
Στράτη : Έτσι αναφέρεται το νότιο ύψωμα (310μ.) της λοφοσειράς που εκτείνεται Α-ΒΑ του Μαραθώνα
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται Stavro Koraki από τον C. Bursian (1862), Σταυροκοράκι
(Stavrokoraki) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), στο χάρτη του
Σαρρή (1930) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Αναφέρεται Στραβοκοράκι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη
(1930). Στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 αναφέρεται Στράτι το μικρό ΝΔ αντέρεισμα (273μ.) της κορυφής.
327
Στρατή Κόλια : Βλ. Κοκκινοκορυφές (221μ.).
Στράτι : Τοποθεσία (200μ.) στα δυτικά του υψώματος Σταυροκοράκι (313μ.) του Μαραθώνα. Αναφέρεται
Στράτι στο χάρτη του Σαρρή (1930) και Στράτη στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Βλ. και Στράτη.
Στράτι : Ονομασία του μικρού κατηφορικού οροπεδίου στα Δ-ΝΔ της κορυφής Άρμα της Πάρνηθας. Στα
αρβαν. strat-i σημαίνει στρώμα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 221ΑΑΠ/2006. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929)
αναφέρεται Στράτη και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 αναφέρεται Ομαλή.
Στράτι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) η κορυφή ή η ΒΑ πλευρά της
κορυφής του λόφου Κακοτοπιά ή Ζαστάνι (464μ.) στα βόρεια του Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται
Στράτη στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Στρατώνας : Βλ. Ράχη Στρατώνος (356μ.) Οινόης.
Στρέφη : Βλ. Λόφος Στρέφη.
Στρογγυλά : Έτσι αναφέρουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1990 & 1992) την κορυφή Κουτρούλεζα στη δυτική
Πάρνηθα, ενώ Στρογγυλά, σύμφωνα με το Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 είναι η ΝΑ ομαλή ράχη (844μ.) της κορυφής
που αναφέρεται Λάκκα στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Στρογγυλή : Κορυφή (771μ.) απέναντι (ΝΑ) από την κορυφή Κατσιμίδι της Πάρνηθας, από την οποία
χωρίζεται με τον αυχένα Κλειδί (640μ.), απ’ όπου περνά ο δρόμος Βαρυμπόμπης - Αγίου Μερκουρίου.
Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στον Οδηγό Αττικής του Ε.Ο.Τ. (1930). Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1928) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 34Α/1974 (ίδρ. Ε.Δ. Τατοΐου)
αναφέρεται λανθασμένα Σέσι (Σέσι λέγεται η μικρή λάκκα στα Ν-ΝΑ της κορυφής). Στο χάρτη του Kaupert
(XX, 1893) αναφέρεται Strongili η διπλανή ράχη Λύκαινα που αναφέρεται Στρογγύλη στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923), Στρογγυλή στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και Στρογγυλό σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1948). Στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 αναφέρονται τα τοπωνύμια Λίκεζα
και Στρογγυλή Λύκαινα.
Στρογγύλη ή Στρογγύλι : Λοφίσκος (239μ.) Δ-ΝΔ του Μαρκοπούλου και ΝΑ του Κορωπίου. Αναφέρεται
(λανθασμένα) Στρογγίλη στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται τοπωνύμιο Στρογγύλι σε
κείμενο του 1793 (άγνωστο που ακριβώς), σε τοπικό χάρτη (1995) και στο Φ.Ε.Κ. 429Δ/1994. Βλ. & Γκονέα.
Στρογγυλοπούλα : Δίκορφος λόφος (296μ. & 277μ.) μεταξύ Καλυβίων «Θορικού» και Κορωπίου, βόρεια
της κοιλάδας Προφάρτα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Προφάρτα σε
κείμενο του 1793, στο Φ.Ε.Κ. 65/1878, (Propharta) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στους χάρτες των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του
Σαρρή/Σιδέρη (1930). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) αναφέρεται η ψηλότερη κορυφή Πρόφαρτα και η
χαμηλότερη Μικρή Πρόφαρτα. Βλ. & Γκονέα.
Στρούγγιζα Τουρλωτή : Παλαιά ονομασία της ψηλότερης κορυφής (558μ.) του βουνού Αγριλίκι. Αναφέρεται
στο χάρτη του Σαρρή (1930). Λέγεται και μόνο Στρούγγιζα ή και Τούρλα. Στα Ν-ΝΑ της, σε ύψ. 510μ.
υπάρχει ένα μεγάλο ρήγμα (8μ.), όπως και στα ΝΔ της, σε ύψ. 520μ. (7μ.)
Στροφίλι ή Στροφύλι : Τοποθεσία (240μ.) στη Νέα Κηφισιά. Αναφέρεται Στροφίλι στο Φ.Ε.Κ. 119Α/1909 και
Στροφύλι στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993), καθώς και στο
Φ.Ε.Κ. 142Α/1959.
Στρώμα : Ράχη (900μ.) στην Πεντέλη, ανατολικά των Αγίων Ασωμάτων. Αναφέρεται σε γεωλογικό χάρτη
(1957).
Στρώμα : Κορυφή (725μ.) στο νότιο Υμηττό, νότια του Μαυροβουνιού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1994) και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011. Αναφέρεται Rapsana στο χάρτη του Leake (1841) και στο χάρτη
του Kaupert (1904) και Ραψανάς / Ραψάνα / Ραψανά στους χάρτες του Βουγιούκα (1906), του
Ελευθερουδάκη (1923) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Ραψανάς η ανατολική ράχη (725μ.-644μ.)
της κορυφής Στρώμα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;),
όπου αναφέρεται η κορυφή Στρώμα ως Βαρελάς. Στη βόρεια πλευρά της, σε ύψ. 580μ. βρίσκεται το
αναφερόμενο ως σπήλαιο του Μητρομάρα (Α.Σ.Μ. 331).
Στρώμα : Μεγάλη, σχεδόν επίπεδη ράχη, (373μ.) στο Ποικίλον, μεταξύ των κορυφών Κασκαδάμι και Βέρδη.
Στρώμα : Τοποθεσία (350μ.) στα Β-ΒΔ της Σταμάτας. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 & 35Δ/2010.
Στρώμα : Ράχη (219μ.) στα ΒΔ του οικισμού Χάρακας της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1990) και στο Φ.Ε.Κ. 314Δ/1990.
Στρώματα : Απόκρημνη ράχη (720μ.-600μ.) στη βόρεια προέκταση της κορυφής Τρείς Πόρτες των
Γερανείων, στα όρια των Ν. Αττικής και Κορινθίας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
328
Στρωματάκια : Βλ. Προφήτης Ηλίας (465μ.) στη Σκάρπα.
Συγγρού ρέμα : Ρεματιά στα ΝΑ της Μαλακάσας, μεταξύ της ΒΑ Πάρνηθας και του λόφου Κουμαριές.
Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Από το όνομα μεγαλοϊδιοκτήτου της περιοχής
(Σχινάς - 1883).
Συκιά : Βλ. πηγή Χώνι (Μπρέσκεζα) στην Πάρνηθα.
Συκιές : Βλ. Φίχθι (240μ.) στο ρέμα Μπογάζι - Αγίου Βλασίου.
Συκιές : Η κορυφή του λόφου Φλυτζάδα (528μ.) στην Περαχώρα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Συκόρρεμα : Ρεματιά - χαράδρα στη ΝΔ Πάρνηθα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978 & 1992) ως η
συνέχεια του ρέματος Κονιζός μετά το φρούριο της Φυλής που καταλήγει στο ρέμα της Γιαννούλας στη θέση
Σκάλεζα. Στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) αναφέρεται φαράγγι Φυλής. Αναφέρεται Φίχθι στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1936/1944). Αναφέρεται και ως ρέμα Θεοδώρας.
Συνάντηση : Λανθασμένη ονομασία της κορυφής (899μ.) του υψώματος Σκίμθι (933μ.) της Πάρνηθας.
Σύνορο : Περιοχή, μέσου ύψ. 40μ., ανατολικά του Μαρκοπούλου Μεσογαίας. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Τοπική ονομασία Συνόρεζι ή Συνορίζι. Αναφέρεται και ως οικισμός από το 1981.
Συντερίνι : Τοποθεσία (160μ.) στα δυτικά του λόφου Βουνό Κίτσου της Λαυρεωτικής. Αναφέρεται Σιντηρίνα
& Σαντιρίνη στο Φ.Ε.Κ. 52/1867, Σιντυρίνη στο Φ.Ε.Κ. 30/1871, Συντερίνη στο Φ.Ε.Κ. 25,1876, Synterini
στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887 & 1904) και Συντερίνη από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906).
Αναφέρεται και ως οικισμός Συντερική (1907-1912). Αναφέρεται σε άλλη θέση, δυτικά του οικισμού Άγιος
Κωνσταντίνος (Καμάριζα) στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929)
εκεί που βρίσκεται ο οικισμός (από το 1991) Συντερίνα και που οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990)
σημειώνουν Αγία Ειρήνη. Αναφέρεται Συντερίνες στο Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985 και Συντερίνα / Συντερίνη στο
Φ.Ε.Κ. 142Δ/2012. Η ονομασία από το αρβαν. Shent Erine = Αγία Ειρήνη.
Συράκο : Μικρή κορυφή (317μ.) της λοφώδους περιοχής μεταξύ της Λίμνης Μαραθώνος (220μ.) και του
οικισμού Καπανδρίτι(ον). Στα ΝΑ υπήρχε ο παλιός (1835-1879) οικισμός Σιράκο ή Συράκο.
Συρί ή Σύρια : Λοφίσκος (108μ.) πάνω (βόρεια) από τον ομώνυμο οικισμό (από το 1981) της Κερατέας.
Σφάκα & Σφάκιζα : Βλ. Ασφάκα περιοχή στην Πάρνηθα.
Σφακώνα : Περιοχή (20μ.) στα Α-ΒΑ του οικισμού Κάτω Σούλι(ον) Μαραθώνα. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Αναφέρεται Σφάκωνα στο Φ.Ε.Κ. 429Δ/1994.
Σφακώνα : Τοποθεσία (40μ.) στην ανατολική πλευρά της κορυφής Στράτη (310μ.) του Μαραθώνα.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991), στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010 και στο Φ.Ε.Κ. 723Δ/2007 όπου
αναφέρεται και ως Γκράβα. Αναφέρεται Σφακόνα ή Γκράβα στο Φ.Ε.Κ. 322Δ/1983.
Σφαλακτό : Ρέμα στην ανατολική πλευρά της Πεντέλης. Αρχίζει από τον Άγιο Πέτρο και καταλήγει στη
θάλασσα της Ν. Μάκρης. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1930). Ίσως από τη λέξη ασπάλαθος.
Σφραγίδιον Άντρον ή Σφραγιτίδων Νυμφών Άντρον : Βλ. Λουκίσθι στον Κιθαιρώνα.
Σχινέζα : Τοποθεσία, μέσου ύψ. 450μ., δυτικά της Φυλής. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 420Δ/2011. Αναφέρεται
Σχοινέζα στο Φ.Ε.Κ. 82Δ/1992.
Σχινιάς : Παραλιακή δασώδης περιοχή στην Α-ΒΑ Αττική, στον όρμο του Μαραθώνα. Αναφέρεται Σχινιά
(Schinia) στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887) και στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Δάσος
Σχινιά στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Σχινιάς στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 &
1983) και της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Αναφέρεται Σχοινιά στο χάρτη του Σαρρή (1930). Η ονομασία Σχινιάς
προέρχεται από τους θάμνους γνωστούς ως σχίνα (είδος μαστιχόδενδρου). Η χερσαία και θαλάσσια περιοχή
του Σχινιά - Μαραθώνα έχει χαρακτηριστεί Εθνικό Πάρκο (Φ.Ε.Κ. 395Δ/2000, 793Δ/2002 & 1755Β/2003).
Έχει ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο «Natura 2000» με Κ.Α. GR 3000003. Αναφέρεται και
ομώνυμος οικισμός από το 1971.
Σχίνος : Περιοχή και ακρωτήριο στη ΒΔ άκρη του όρμου Σχίνου στα βόρεια του ομώνυμου οικισμού και των
Γερανείων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Η ονομασία σχοίνος προέρχεται από τα βούρλα που
υπήρχαν ή υπάρχουν (λίγο ανατολικότερα) στην περιοχή. Στην περιοχή τοποθετείται και η αρχαία Οινόη
(Φ.Ε.Κ. 473Β/1962). Αναφέρεται οικισμός Καλύβια Σχοίνου στο Φ.Ε.Κ. 31/1873, Σχοίνος το 1879 και Σχίνος
από το 1951.
Σχισμένη Πέτρα ή Σχισμένος Βράχος : Βλ. Σκασμένη Πέτρα (218μ.) Λαυρεωτικής.
329
Σχιστή Πέτρα ή Σχιστός Βράχος : Βραχώδες μικροαντέρεισμα στα δυτικά της κορυφής του Λυκαβηττού.
Αναφέρεται Σχιστή Πέτρα στα Φ.Ε.Κ. 303Α/1891 & 312Α/1892. Αναφέρεται και ως Σχιστός Βράχος από
διάφορους μελετητές (Χ. Ενισλείδης, 1916 - E. Arigoni, 1970 κ.ά.).
Σχιστό : Τοποθεσία στη ΝΔ Πάρνηθα στα βόρεια της Μονής Αγίων Κυπριανού & Ιουστίνης. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1994). Αναφέρεται Πλάσα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929).
Σχιστό Κορυδαλού : Τοποθεσία (150μ.) στα ανατολικά της ψηλότερης κορυφής του Αιγάλεω (463μ.), όπου
και η μεγάλη διάνοιξη (χαράδρα) που χωρίζει το λοφίσκο Κορυδαλλός από τον κύριο όγκο του βουνού.
Αναφέρεται Σχιστό (Κορυδαλλού) στο Φ.Ε.Κ. 30Δ/1959.
Σχιστό ή Σχιστά (Σκαραμαγκά) : Τοποθεσία (150μ.) στα ΝΔ της ψηλότερης κορυφής (463μ.) του Αιγάλεω,
απ’ όπου περνά σήμερα η λεγόμενη λεωφόρος Σχιστού. Λέγεται έτσι από τις διανοίξεις (ρήγματα) που
παρουσιάζονται στα πετρώματα της περιοχής. Αναφέρεται Σχιστό Σκαραμαγκά στα Φ.Ε.Κ. 141Δ/1963 &
188Α/1976. Στην περιοχή, βόρεια από το νεκροταφείο Σχιστού, ανακαλύφθηκε σπήλαιο στο οποίο βρέθηκαν
ίχνη κατοίκησης από την 11η-7η χιλιετία π.Χ. και ίχνη λατρείας από τον 6ο αι. π.Χ.
Σχοινέζα : Βλ. Σχινέζα Φυλής.
Σχοινιάς & Σχοίνος : Βλ. Σχινιάς & Σχίνος.
Σωληνάρι : Μεγάλη ρεματιά που αρχίζει νότια της κορυφής του Μαυροβουνιού Βαρνάβα, στα ΒΑ του
οικισμού και καταλήγει στη θέση Σκάλωμα στα ΝΑ του οικισμού Άγιοι Δημήτριος & Παντελεήμων. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Πούντα στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945). Αναφέρεται Πέλκουζι η αρχή του ρέματος και Σουλουμάρθι το τελευταίο
τμήμα του ρέματος στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010.
Σώρα : Σάρα (656μ.) Γερανείων.
Σωρός ή Σορός : Βλ. Τύμβος Μαραθώνος.
Ταμίλθι : Κορυφή (898μ.) στη ΝΔ Πάρνηθα. Χωρίζεται από το Άρμα με το φαράγγι της Γκούρας. Στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1992) αναφέρεται Κορυφούλα. Αναφέρεται Ταμίλθι στα Φ.Ε.Κ. 221ΑΑΠ/2006, 336Δ/2007 &
337Δ/2007. Στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) αναφέρεται (λανθασμένα)
ως Ταμίλθι η κορυφή Κούμπουλα στα ΒΑ, ενώ αναφέρεται (λανθασμένα) ως Μόλα η κορυφή Ταμίλθι. Έχει
αναφερθεί (λανθασμένα) και ως Λεπούσα, που είναι η άλλη ονομασία της ράχης Κούμπουλα.
Ταμίλθι : Πηγή, σε ύψ. 790μ., στα δυτικά της κορυφής Ταμίλθι, δίπλα στο μονοπάτι Φυλή - σπήλαιο Πανός.
Ταμπούρι : Κορυφή (652μ.) στο βόρειο Υμηττό, νότια από το Κορακοβούνι, εκεί που είναι σήμερα η κεραία
του ΟΤΕ. Αναφέρεται, μάλλον λανθασμένα, Ταμπούρη στο Φ.Ε.Κ. 100Β/1951.
Ταμπούρι : Κορυφή (277μ.) στη ΒΑ άκρη του Ποικίλου. Αναφέρεται στο χάρτη της Χ.Υ. (1908) και στο
Φ.Ε.Κ. 94Δ/2007. Αναφέρεται Ταμπούρια (Tamburia) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη του
Ταμπούρι : Κορυφούλα (111μ.) στο νότιο αντέρεισμα της κορυφής Στράτη (310μ.) του Μαραθώνα.
Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Ρέπκι; (Repki) στο χάρτη του
Kaupert (XIX, 1889).
Ταμπούρι : Βλ. Κάστρο (82μ.) στο Κάτω Σούλι Μαραθώνος & Σαλαμίδι (492μ. & 502μ.) Μαυρηνόρας.
Ταμπούρι Γκούρα : Έτσι αναφέρεται σε κείμενα του ΥΠ.ΠΟ. ο λόφος (123μ.) στην περιοχή Οινόη στα
δυτικά του Μαραθώνα, όπου το σπήλαιο του Πανός.
Ταμπούρια : Κορυφή (384μ.) στη λοφοσειρά Μεγάλο Κατερίνι, στα ανατολικά της εκκλησίας Μεταμόρφωσις
Σωτήρος στον οικισμό Άγιος Σωτήρ Μάνδρας. Αναφέρεται (Tamburia) στο χάρτη του Kaupert (XXV, 1894)
και στο χάρτη της Χ.Υ. (1908). Αναφέρεται Ντράσζα (μάλλον Ντράσιζα) στους χάρτες των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936) και Κορυφή στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Ταμπούρια : Βλ. Ταμπούρι (277μ.) στο Ποικίλο(ν).
Ταράτσα : Τοποθεσία (60μ.) στα ΒΔ του Συκαμίνου Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1990). Αναφέρεται Τσεκέρι στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Ταρδιβούνι : Λανθασμένη ονομασία για το Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας.
Τασιάνη : Τοποθεσία (520μ.) στα νότια της κορυφής - ράχη Μακρυπλάγι των Γερανείων, όπου
διασταύρωση του δρόμου από Δερβένι για Αγίους Θεοδώρους ή για Κινέτα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1988). Αναφέρεται και ως Σταυρός στο χάρτη της Ανάβασης (2004).
Τατόϊ & Τατόϊ(ον) : Περιοχή στην ανατολική Πάρνηθα. Η ονομασία προέρχεται πιθανώς από την αρβανίτικη
φάρα ορθόδοξων χριστιανών του Αρτίκη Τατόη του 14ου-15ου αι. Αναφέρεται Decelia (Tatoi) στο χάρτη του
330
Leake (1841). Στην περιοχή αυτή βρίσκονται τα πρώην βασιλικά κτήματα και ανάκτορα. Αναφέρεται στο
χάρτη της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963) και στα Φ.Ε.Κ. 101Δ/1980 & 358Δ/2010. Τατόϊ αναφέρεται και η περιοχή όπου το
στρατιωτικό αεροδρόμιο Τατοΐου (Φ.Ε.Κ. 25Α/1921). Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός το διάστημα 1835-
1940 και ως Δεκέλεια το διάστημα 1940-1971.
Ταψίζα : Ράχη (428μ.) στη δυτική άκρη του Κιθαιρώνα, μεταξύ των όρμων Αγίου Βασιλείου και Καλαμακίου -
Λιβαδόστρου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Ταψίζα : Ύψωμα (370μ.) στη ΒΔ άκρη του Κιθαιρώνα, στα ανατολικά του μικρού όρμου Καλαμακίου.
Τείχος : Ακρωτήριο στην ανατολική άκρη της χερσονήσου της Αγίας Τριάδος, ανατολικά της Πάχης
Μεγάρων. Αναφέρεται (Cap Tikhos) στους χάρτες του Kaupert (XXIII, 1893), του Ελευθερουδάκη (1923), των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1990).
Τείχος : Τοποθεσία στην αρχή της χερσονήσου της Αγίας Τριάδος στον όρμο Βουρκάρι των Μεγάρων, όπου
μεγάλο αμυντικό τείχος των αρχών του 19ου αι. Αναφέρεται Muraille Moderne σε γαλλικό αρχαιολογικό
χάρτη (1833). Αναφέρεται Τείχος/Τείχη (Mauern) από τον C. Bursian (1862), Τείχος (Tikhos), αλλά
ανατολικότερα και στο μέσον της χερσονήσου, στους χάρτες του Kaupert (XXIII, 1893), του Ελευθερουδάκη
(1923) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 35Β/1962).
Τέμπι : Τοποθεσία (80μ.) στη ΒΑ πλευρά της κορυφής Σταυροκοράκι (313μ.) του Μαραθώνα. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στα Φ.Ε.Κ. 1146Δ/1994 & 36Δ/2010.
Τεροκορυφή : Λόφος (374μ.) στην ανατολική Αττική, Α-ΝΑ του Γραμματικού. Αναφέρεται στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Αναφέρεται Malasielchi στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887), Schelki Geb. στο χάρτη
του Kaupert (1904), Σιέκλι στο χάρτη των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), Σιέλκι στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923), Μάλε Σέλκι στο Φ.Ε.Κ. 186Α/1928, Μάλλια Σιέλκι στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929), Σέλκι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και στο Φ.Ε.Κ. 124Δ/2007, Μάλι Σιέλκι στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και Μάλι Σέλκι στο Φ.Ε.Κ. 200Α/1985 και (λανθασμένα) Μαλιξέλκι στο Φ.Ε.Κ.
1146Δ/1994. Στα αρβαν. shelk-i σημαίνει ιτιά (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Τέφλι : Βλ. Ντερβίση (191μ.).
Τζακό : Βλ. Τσακός (259μ.) στην Αγία Παρασκευή.
Τζάλας ρέμα : Μικρή ρεματιά στη νότια πλευρά της Πάστρας που περνά ανατολικά της Οινόης και καταλήγει
στο Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Τζαμάλι : Τοποθεσία και μικρό ρέμα στα ΒΑ της χερσονήσου Μύτικας - Μάλια Ψάθα που καταλήγει μαζί με
το ρέμα Χώνη στον όρμο Αιγοσθένων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στην αρχή του ρέματος και
δίπλα στο δρόμο Βιλίων - Ψάθας (2 χλμ. από διασταύρωση για Πόρτο Γερμενό), υπάρχουν ερείπια αρχαίου
πύργου ή φυλακίου. Αναφέρεται Τζαμάλη ή Πεπρίφτη στο βιβλίο «Μεγαρίς» (ΥΠ.ΠΟ., 2008).
Τζαμάλι : Τοποθεσία στο Λαύριο, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ. 52/1867 & 17/1874.
Τζανετάκι : Βλ. Μπίγκιζα (240μ.) στο φράγμα της λίμνης Μαραθώνα.
Τζαραβή : Τοποθεσία (750μ.) στα ΒΑ της κορυφής Μεγάλη Ντουσκιά των Γερανείων. Τοπική ονομασία.
Τζαρούλι ή Τζαρούλη : Βλ. Τσαρούλη.
Τζεβά πηγάδι : Έτσι αναφέρεται (Pigadi tu Zevas) στο χάρτη του Kaupert (XXIV, 1894) και Pigadi tu Tseva
στο χάρτη του Kaupert (1904) και Πηγάδι του Τζεβά σε χάρτη της Χ.Υ. του Υπ. Στρατιωτικών (1908), καθώς
και Πηγάδι του Τσεβά στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923) το σημερινό πηγάδι Φίχτι ή Φίχθι (380μ.). Στο
χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) το πηγάδι Τζεβά αναφέρεται δυτικότερα, σε ύψ.
670μ., στην κοιλάδα Ντουσκέζα (Βελανιδιά), βόρεια της Κακής Ράχης και της τοποθεσίας Πεύκα Παγώνη.
Μάλλον πιο σωστή ονομασία Τσεβά πηγάδι.
Τζελέπη ή Τζελέπι : Ακρωτήριο στα βόρεια του Καλάμου Ωρωπού. Αναφέρεται Τζελέπι στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. 1941/1945) και Τζελέπη στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983). Αναφέρεται περιοχή Τζελέπι
στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), εκεί που αναφέρουν Αμπελών οι νέοι χάρτες της Γ.Υ.Σ.
Τζεμπελί : Ράχη (580μ.-567μ.) στη ΒΔ πλευρά των Γερανείων και στη ΒΔ απόληξη της κορυφής Φράσι.
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας. Αραβική ονομασία;
Τζέπι : Βλ. Τσέπι Μαραθώνα.
Τζίντζι : Κορυφή (451μ.) της λοφοσειράς Μεγάλο Κατερίνι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται Κορυφή.
331
Τζονήμα : Τοποθεσία και όρμος στη Λαυρεωτική, στο σημερινό οικισμό (από το 2001) Τζονίμα. Αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 43/1872.
Τζόπα : Λοφίσκος (115μ.) στα ΝΑ της Παλαιάς Φωκαίας και του λοφίσκου Καταφύγι (104μ.). Αναφέρεται
(Tzopa) στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887) και Τσόπα στο χάρτη του Βουγιούκα (1906). Στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923) αναφέρονται ερείπια πύργου. Τοπική ονομασία Πυργάκι (Δαλάκογλου - 1996).
Τζόπα ή Τζόρα : Βλ. Κουρούνα (199μ.).
Τζόριζα ή Τζώριτζα ή Τζώρτζης : Λοφίσκος στην περιοχή Παναρίτι Λαυρεωτικής που αναφέρεται στα
Φ.Ε.Κ. 30/1871 & 4/1875. Βλ. & Τζόρα / Κουρούνα.
Τζουζέπενα : Έτσι αναφέρεται η ράχη (160μ.) στα Ν-ΝΔ της ράχης Κοκκινόβραχος του Αιγάλεω, βόρεια της
Αμφιάλης. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 383Δ/2011.
Τζούμα ή Τσούμα Κατσίκι : Γήλοφος (77μ.) βόρεια της Ελευσίνας, δίπλα στο Σαρανταπόταμο. Αναφέρεται
Zuma Kaziki στο χάρτη του Kaupert (XXVI, 1894), Zumba Kaziki στο χάρτη του Kaupert (1904), Τσούμα
Κατσίκι στο χάρτη της Χ.Υ. (1908) και Τζούμα Κατσίκα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Τζούμα ή Τσούμα Κυρίλλου : Βλ. Κορυφή Κυρίλλου στα ΒΑ του Ασπροπύργου.
Τζουραντά : Βλ. Γιουρντά & Σκόρδι (355μ.).
Τζώρα ή Τζόρα : Βλ. Κουρούνα (199μ.).
Τζώριτζα ή Τζώρτζης : Βλ. Τζόριτζα & Τζόρα / Κουρούνα.
Τηγάνι : Ράχη (502μ.) στα βόρεια του υψώματος Προφήτης Ηλίας του Υμηττού από το οποίο χωρίζεται με το
ρέμα Χαλιδού. Αναφέρεται (Tigani) στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882) και από τους Lepsius - Βουγιούκα
(1906). Αναφέρεται Ζυγοράχη η ανατολική απόληξη (406μ.) της ράχης στο χάρτη της Ανάβασης (2002).
Τηγάνι : Περιοχή και λοφίσκος (291μ.) στα ΝΑ της κορυφής Κερατοβούνι του Πανείου και της Κερατέας.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται Βουνό της Κερατέας (Berge von Keratea)
στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887) και Κούπιζα η κορυφούλα (291μ.) σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd.
Survey Coy.). Αναφέρεται Ντογάνη στο Φ.Ε.Κ. 56/1875 και Ντογάνι στο Φ.Ε.Κ. 49Α/1922.
Τηγάνι ή Αλυκή : Τοποθεσία στο Παλαιό Φάληρο, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 37/1879.
Πιθανώς το έλος από Τζιτζιφιές μέχρι Παλαιό Φάληρο που αποξηράνθηκε το 1914 (Φ.Ε.Κ. 370Α/1914).
Τηλεβούνι : Λανθασμένη παλιά ονομασία του Υμηττού. Βλ. Τρελός - Τρελοβούνι.
Τιάφι : Βλ. Θειόχωμα.
Τογάνι : Περιοχή (140μ.) ΝΑ του υψώματος Τηγάνι ή Ντογάνι (291μ.) στα ΝΑ του Πανείου, μέσα στη
ρεματιά. Αναφέρεται Τογάνη στα Φ.Ε.Κ. 9/1872 & 33/1876 και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και Τογάνι στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989) και στα Φ.Ε.Κ. 607Δ/2007 & 282Δ/2010.
Αναφέρεται ομώνυμος οικισμός το διάστημα 1907-1912.
Τόγια : Μικρό ρέμα που αρχίζει από τα βόρεια της Μόλας και στα ΒΔ της κορυφής Καψάλα της Πάρνηθας,
και «σβήνει» στην ανατολική άκρη της κοιλάδας Σαλονίκι, εκεί περίπου που αρχίζει το ρέμα Παλιομήλεσι.
Τόκου : Τοποθεσία (300μ.) νότια από το ρέμα Χαλιδού στην Α-ΒΑ πλευρά του υψώματος Προφήτης Ηλίας
του Υμηττού. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 και σε τοπικό χάρτη (1995).
Τούμπα Λιαλιά : Μικρή ράχη (220μ.) ΝΑ από το Κάτω Αλεποχώρι(ον). Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1988).
Τούμπα Μαγούλα : Τοποθεσία (800μ.) βόρεια του δρόμου Βίλια - κορυφή Κιθαιρώνα και του οικισμού Άγιος
Νεκτάριος. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Αναφέρεται Μαγκούλεζα στο Φ.Ε.Κ. 220Δ/1970 και
Μαγούλεζα στο χάρτη της Ανάβασης (2002).
Τουμπανιάρη : Ράχη (740μ.-600μ.) στη Β-ΒΑ προέκταση της κορυφής Λύσι των Γερανείων. Αναφέρεται στο
Τουμπάρι : Η ΒΔ κορυφούλα (176μ.) προς τον αρχαιολογικό χώρο της Ραμνούντος του υψώματος Φανάρι
(207μ.) στην Α-ΒΑ Αττική. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993). Στο Φ.Ε.Κ. 200Α/1985
αναφέρεται Τσουγκάρι. Έχει χαρακτηριστεί τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 767Β/1979).
Τουρκοβούνι : Λόφος (385μ.) στη Ν-ΝΔ πλευρά της Πεντέλης, στα δυτικά του λόφου Κουφός. Αναφέρεται
στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1978, 1988 &
1991). Αναφέρεται (λανθασμένα) Kuphos στο χάρτη του Kaupert (1904) που αναφέρει Elias το λόφο Κουφό.
Τουρκοβούνι(α) : Λοφίσκος (156μ.) στη Ν-ΝΑ πλευρά του Αιγάλεω, στην περιοχή της Αμφιάλης.
Αναφέρεται Hirtenberg (βουνό των βοσκών;) στο χάρτη του Kaupert (III, 1882). Αναφέρεται Turkovuni στο
χάρτη του Kaupert (1904) και Τουρκοβούνι στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του
332
Ελευθερουδάκη (1923) και Τουρκοβούνια στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1983 & 1991) αναφέρεται (λανθασμένα) Καραβάς, που είναι λοφίσκος στα ΝΑ.
Τουρκοβούνια : Λοφοσειρά μεταξύ Γαλατσίου - Φιλοθέης και Ψυχικού. Έχει τρεις κύριες κορυφές 304μ. στα
βόρεια, 338μ. (;) στο μέσον όπου και λατομεία και 321μ. στα νότια όπου το πλάτωμα του Προφήτη Ηλία.
Αναφέρονται Τουρκοβούνια από τον Ραγκαβή (Τα Ελληνικά - 1853), Τουρκοβούνι από τον C. Bursian
(1862), Turko - Vuni & Turkovuni στους χάρτες του Kaupert (IV, 1882 & V, 1883 & 1904), των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Τουρκοβούνια από τους Lepsius
- Βουγιούκα (1906) και στους χάρτες της Σχολής Ευελπίδων (1904), του Ελευθερουδάκη (1923) και των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 1361Δ/1996. Στη βόρεια κορυφή (304μ.) υπάρχουν
ίχνη αρχαίου βωμού (Διός Αγχεσίου;) ή φρυκτωρίας ή βάσης αγάλματος (Αρχαιολ. Εφημ.- 1920). Πιθανώς
είναι ο Αγχεσμός των αρχαίων (E. Arrigoni - 1970). Στη βόρεια απόληξη της κορυφής (304μ.) βρίσκονται
λείψανα του Αδριάνειου υδραγωγείου που έχουν χαρακτηριστεί (ράχη και υδραγωγείο) αρχαιολογικός χώρος
(Φ.Ε.Κ. 35Β/1962). Αναφέρεται (λανθασμένα) Βριλησσός (Τουρκοβούνια) στο Φ.Ε.Κ. 191Α/1954, καθώς και
Λόφοι Σωτήρος στο Φ.Ε.Κ. 82Α/1970.
Τουρκοκορφή : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) η μικροχερσόνησος
Πούντα (143μ.), ενώ σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.) Τουρκοκορφή αναφέρεται ο λοφίσκος
Μύρτιζα (210μ.), 1,5χλμ. στα ΝΔ και δυτικά του Δασκαλειού.
Τουρκολιμάνι : Τοποθεσία και μικροχερσόνησος (29μ.) στη ΒΑ άκρη του όρμου Μικρολίμανο της
Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 43/1872, Turkolimani στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887), Χερσόνησος
Τουρκολιμάνι (Halbinsel Turko Limani) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη του Ελευθερουδάκη
(1923), Τουρκολιμάνι από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Μικρολίμανο στους χάρτες της Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 &
1983) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989). Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός από το 1971.
Τουρκολίμανο : Έτσι αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 942Δ/1992 το λιμάνι στον όρμο Αγίας Μαρίνας Γραμματικού
στην Α- ΒΑ Αττική. Αναφέρεται Τρικολιμνιώνας στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Τουρκολίμανο : Περιοχή στον κόλπο της Ελευσίνας, όπου και τα διϋλιστήρια της «Πετρόλα». Αναφέρεται
στο Φ.Ε.Κ. 104Δ/1972, ενώ στο Φ.Ε.Κ. 283Δ/1972 αναφέρεται Βλύχα ή Τουρκολίμανο.
Τουρκοστάνια : Ράχη (257μ.) στη ΝΑ απόληξη της κορυφής Κοκογκίνη του βουνού Χαρβάτι προς το ρέμα
Πρόϊ Στείρι, που χωρίζει το Χαρβάτι από το Μαυροβούνι. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989).
Τούρκου Ελιές : Τοποθεσία (30μ.) στην κοιλάδα μεταξύ του λόφου Κουρόρα και της ράχης Βράχος
Σταυραετού της Λαυρεωτικής, εκεί που είναι σήμερα ο οικισμός Ελαιοχώρι(ον) (από το 1961). Αναφέρεται
(Turko Eloais) στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887) και στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Τούρλιζα : Βλ. Μαρσόρι (611μ.) στην Πάστρα.
Τούρμουζα : Βλ. Σούρεζα (836μ.) στον Πατέρα.
Τούρλα : Παλαιά ονομασία της ψηλής κορυφής (558μ.) του βουνού Αγριλίκι.
Τουρτούλιες : Θέση «βραχώδης και γυμνή» στην περιοχή Ρημάνι ή Ρημένι (μάλλον Ρουμάνι) της Πάρνηθας
Αναφέρεται σε έγγραφο του 1852.
Τουτούλεζα : Βλ. Πέτρα Καραδήμα (838μ.) στον Πατέρα.
Τούτουλη : Περιοχή, μέσου ύψ. 240μ., στη δυτική πλευρά του Πατέρα και Ν-ΝΑ της κορυφής Κορώνα.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989). Αναφέρεται Τούτουλι στο Φ.Ε.Κ. 351Δ/2010.
Τούτουλης ρέμα : Ρεματιά στη ΒΔ πλευρά της πεδιάδας των Μεγάρων που τροφοδοτείται από μικρορέματα
του Πατέρα και συνεχίζει ως ρέμα Καμάρας για να καταλήξει στον όρμο Βουρκάρι. Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Τραπεζοειδής : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) η ράχη (811μ.-801μ.-796μ.) που υψώνεται
στη νότια πλευρά του Μεγάλου Κρύφτη του Πατέρα.
Τραπουριά : Περιοχή, μέσου ύψ. 120μ., στη Ν-ΝΔ πλευρά του Πανείου. Αναφέρεται (Trapuria) στους
χάρτες του Kaupert (XVII, 1887 & 1904) και στους χάρτες του Βουγιούκα (1906), του Ελευθερουδάκη (1923),
του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993). Αναφέρεται περιοχή Τραμπουριά - Φοινικιά στο
Φ.Ε.Κ. 1146Δ/1994, Τραμπουριά στο Φ.Ε.Κ. 684Δ/2007 και Φοινικιά - Τραπουριά - Κουβαριώτικα στο
Φ.Ε.Κ. 455Δ/2010. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 896Β/1991 & 96Β/1992).
Τραχήλι : Η βόρεια απόληξη - αντέρεισμα (227μ.-201μ.) του Μαυροβουνιού (405μ.) προς το Αυλάκι.
Τρεις Κεφαλαί : Βλ. Κιάφα Σούρι (640μ.).
333
Τρεις Κορυφαί : Η κορυφογραμμή ανατολικά της ψηλής κορυφής του Κιθαιρώνα με ύψ. 1.370μ., 1.365μ. και
1.358μ. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Παλαιότερες ονομασίες Τριμάλια & Τρεις Μάλιες.
Τρεις Πόρτες : Τρίκορφο απόκρημνο ύψωμα (1.150μ.-1.130μ.-1.100μ.), στα Γεράνεια, Β-ΒΔ της κορυφής
Μακρυπλάγι, στα όρια των Ν. Αττικής και Κορινθίας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988). Στο χάρτη της
Ανάβασης (2004) η κορυφή αναφέρεται Κολοκύθι και οι Τρείς Πόρτες σημειώνονται στο διάσελο (1.060μ.)
στα ΝΑ. Πιθανώς η ονομασία οφείλεται στα τρία περάσματα που υπάρχουν για την ανάβαση της κορυφής.
Τρελ(λ)οβούνι ή Τρελ(λ)ός : Μία από τις παλιές ονομασίες του Υμηττού. Αναφέρεται Ντελή Νταγ (Τρελό
Βουνό) από τον E. Chelebi (17ος αι.), Τρελλοβούνι και Τηλεβούνι το 18ο & 19ο αι. (Ιγνάτιος, Gireau,
Φιλιππίδης, Μελέτιος, Leake, Ραγκαβής, Lepsius), Τρελλός το 1793 & 1853 και Υμηττός ή Τρελλός στο
Φ.Ε.Κ. 286Α/1929.
Τρία Πηγάδια : Τοποθεσία (975μ.) στην Πάστρα, στο διάσελο Β-ΒΑ της κορυφής Αστροπελέκι (Κράπθι).
Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και σημειώνονται τα πηγάδια στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Τριανταφύλλιζα : Βλ. Αγία Φωτεινή Λαυρεωτικής.
Τρίβλια : Βλ. Ντρίβλια Πόρτο Ράφτη.
Τριγκορίτεα ή Τρίδενδρο : Βλ. Ντόριζα στη Δ-ΒΔ Πάρνηθα.
Τρικέρατο(ν) : Λοφοσειρά (463μ.-473μ.-470μ.) στη ΝΑ άκρη του Πατέρα πάνω (βόρεια) από την εθνική οδό
Αθηνών - Κορίνθου. Αναφέρεται Τρίκερι (Rocher de Trikeri) σε γαλλικό αρχαιολογικό χάρτη (1833) και
Κέρατα (Kerata) από τον Ραγκαβή (Τα Ελληνικά - 1853), τον C. Bursian (1862) και τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο
- 1894), που είναι η αρχαία ονομασία. Αναφέρεται Τρίκερι (Trikeri) στους χάρτες του Kaupert (XXVI, 1894),
της Χ.Υ. (1908), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 87Α/1925 (ως Τρίκκερι) και
57Α/1957. Αναφέρεται Τρικέρατο(ν) στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1936/1944, 1989) και της Ε.Σ.Υ.Ε.
(1963, 1972 & 1983) και περιοχή Τρίκερι στα Φ.Ε.Κ. 9Δ/1968 & 647Δ/2012. Στη ΒΑ πλευρά του υπήρχε
αρχαίο φρούριο.
Τρικολιμνιώνας : Βλ. Τουρκολίμανο Αγίας Μαρίνας.
Τρίκορφο : Ονομασία της μεγάλης ράχης (277μ.-246μ.-264μ.), στο ΝΔ τμήμα του Αιγάλεω, πάνω από το
Πέραμα. Στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1991 & 1993) αναφέρεται Ξέρξης, που βρίσκεται ανατολικότερα (193μ.).
Τριμάλια : Βλ. Τρεις Κορυφαί (1.370μ.) του Κιθαιρώνα. Αναφέρεται από τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894)
όλος ο Κιθαιρώνας ως Τριμάλια ή Τρικόρυφος.
Τριποδίσκος : Αρχαίο τοπωνύμιο στα Γεράνεια ή στον οικισμό Μάζι (Σπάρτα) ή στις θέσεις Χάνι Δερβένι και
Παλιόπυργος λίγο ανατολικότερα. Αναφέρεται από τον Θουκυδίδη (1,70 - 5ος π.Χ. αι.) και τον Παυσανία
(«Αττικά», 43,8 - 2ος αι.), ενώ ο Στράβων (Θ -Ι,10 - 1ος π.Χ. αι.) αναφέρει Τρίποδες.
Τριποδίσκου ρέμα : Βλ. Μαυρατζά ρέμα.
Τριστέλιζα : Θέση (580μ.) στα Δ-ΒΔ της Μονής Οσίου Μελετίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936).
Τριστήλια : Ράχη (595μ.-540μ.-535μ.) στη νότια πλευρά του Πατέρα και στα ΒΔ της Ράχης Ντόσκουρη.
Τρόλεζι : Περιοχή, μέσου ύψ. 70μ., μεταξύ του Πούσι Καλογέρι και του όρμου Πόρτο Ράφτη. Αναφέρεται στο
Φ.Ε.Κ. 321Δ/2010. Τοπική ονομασία και Τρόλιεζι.
Τρύπα : Βλ. Γκρόπα (100μ.).
Τρύπα Αλεπούς : Τοποθεσία στα νότια της κορυφής Μάλια Κουσάρι (448μ.) προς το ρέμα Μπογάζι - Αγίου
Βλασίου. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται
Βαθράκι στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και στο Φ.Ε.Κ. 771Δ/1985. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989)
αναφέρονται δύο τοπωνύμια : Τρύπα Αλεπούς και Βραθάκι (;).
Τρύπα Αλεπούς : Βλ. Αλεπούς Τρύπα (438μ.) στην Άνοιξη.
Τρύπεζα : Τοποθεσία με βρύση στην περιοχή της Περαχώρας, άγνωστο που ακριβώς. Αναφέρεται στα
Φ.Ε.Κ. 15/1873 & 31/1873.
Τρύπες : Μικρή κορυφή (492μ.) στο ΝΑ αντέρεισμα της κορυφής του βουνού Μαυρηνόρα (646μ.).
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 176Α/2003. Αναφέρεται Σικίμ στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) και Γκράπεζα στο Φ.Ε.Κ.
755Δ/1988.
Τρύπια Σπηλιά : Κορυφή (424μ.) στη Ν-ΝΑ πλευρά των Γερανείων, ΒΔ της Κινέτας. Αναφέρεται στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1989).
334
Τρύπιο Λιθάρι : Τοποθεσία (60μ.) στα ΒΔ της Ελευσίνας. Αναφέρεται στους χάρτες της Χ.Υ. (1908), των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1992 & 1993).
Τρύπιος Βράχος : Τοποθεσία (440μ.) πάνω από την Ηλιούπολη στον Υμηττό, στην αρχή της ρεματιάς
Σαρίνα. Λέγεται Τρύπιος Βράχος από την εκεί σπηλιά Μπίμπεση, που έχει δύο θαλάμους 18x5μ. & 12x5μ.
Στις ορθοπλαγιές δίπλα από τη σπηλιά λειτούργησε για πολλά χρόνια αναρριχητική σχολή βράχου.
Τσαβέλα : Βλ. Κουκίστρα (410μ.).
Τσαβερδέλα : Λανθασμένη ονομασία για το λοφίσκο Κάστριζα (171μ.).
Τσαβερδέλλα : Περιοχή στα δυτικά του Ποικίλου, μεταξύ του βουνού και του λόφου Κάστρον Ζάστανη
(Κάστριζα). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1992 & 1994). Αναφέρεται Ζαβερδέλλα στους χάρτες
της Χ.Υ. (1908) και των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και Ζαβερδέλα στο Φ.Ε.Κ. 126Α/1968.
Τσακάλι : Μικρή ράχη (149μ.-124μ.) μεταξύ της Μάνδρας και του Προφήτη Ηλία της Μαγούλας. Αναφέρεται
στους χάρτες της Χ.Υ. (1908), και της Γ.Υ.Σ. (1936, 1992 & 1993), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 352Δ/2010.
Τσακίρι ή Τσακίρη : Λόφος (329μ.) στα ΝΑ του Πανείου. Αποτελεί τμήμα της ανώνυμης στο σύνολό της
λοφώδους περιοχής που εκτείνεται στα νότια του Αγριόκαστρου (Οβριόκαστρου) Κερατέας. Αναφέρεται
Tzakiri στο χάρτη του Kaupert (XVI, 1887), Tsakiri στο χάρτη του Kaupert (1904) και Τσακίρι στους χάρτες
του Βουγιούκα (1906), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και του Μπίρη
(1954) και Τσακίρη στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930).
Τσακό(ς) : Λοφίσκος (259μ.) στην Αγία Παρασκευή στους πρόποδες του Υμηττού. Αναφέρεται (Tschako)
στο χάρτη του Kaupert (IV, 1882), Τζακό από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906) και Τσακό στους χάρτες της
Σχολής Υπαξ/κών (1904), του Ελευθερουδάκη (1923) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται Τσακός
Τσαλμέζα : Τοποθεσία (70μ.) στα νότια των Σπάτων. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Τσαμάλι : Τοποθεσία (280μ.) βόρεια του ρέματος Χαλιδού στην ανατολική άκρη της ράχης Τηγάνι -
Ζυγορράχη του Υμηττού. Αναφέρεται σε τοπικό χάρτη (1995).
Τσαντίλεζα : Βλ. Σοντίλιζα (345μ.).
Τσαούσι ή Τσαούση : Κορυφή (861μ.), ΒΑ από το Ξεροβούνι και στη δυτική απόληξη του υψώματος
Κατσιμίδι της Πάρνηθας. Στα δυτικά μικρή ομώνυμη λάκκα (760μ.) και στα νότια ομώνυμη πηγή (710μ.).
Αναφέρεται Τσαούσι (Tsaousi) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στο
χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Τσαούσι η λάκκα και η πηγή στο χάρτη του Σαρρή
(1928). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1991) αναφέρεται Κορφούλα και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 αναφέρεται Κορφούλα
(Τσαούσι). Έχει αναφερθεί και ως Τσαούση.
Τσαρούλη ή Τσαρούλι : Περιοχή με πηγή (180μ.) μεταξύ της Μερέντας και του υψώματος Μισονήσι.
Αναφέρεται Τσαρούλι στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και
Τσαρούλη στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Έχει αναφερθεί και ως Ζαρούλη & Τζαρούλι ή Τζαρούλη.
Τσεβά πηγάδι : Μάλλον η σωστή ονομασία για το πηγάδι Τζεβά.
Τσεκέρι : Βλ. Ταράτσα Συκαμίνου.
Τσελεπίτσαρι : Λόφος στην περιοχή του Δήμου Πειραιώς, όπου λατομεία τσιμέντου. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ.
91Α/1918. Αναφέρεται και ως Τσελεπίτσαρη (όνομα οπλαρχηγού) και ως Μπελεγρή (όνομα ιδιοκτήτη;).
Τσέπι : Τοποθεσία στους Ν-ΝΑ πρόποδες του λόφου Κοτρώνι, μεταξύ Μαραθώνα και Βρανά. Αναφέρεται
(Tzepi) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889), Τζέπι στο χάρτη του Σαρρή (1930) και Τσέπη στα Φ.Ε.Κ.
755Δ/1988, 35 & 36Δ/2010 (λάθος γραφή και θέση). Έχει βρεθεί πρωτοελλαδικό νεκροταφείο. Έχει
Τσέπι : Τοποθεσία στη ΝΑ άκρη του Μαυροβουνιού Γερανείων, πάνω (βόρεια) από την εθνική οδό Αθηνών
- Κορίνθου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Τσιγκουράτι : Περιοχή στη ΒΔ Πάρνηθα, σε ύψ. 540μ.-500μ., Ν-ΝΔ της κορυφής Πυργάρι, όπου και αρκετά
πηγάδια. Αναφέρεται Τσουκράτι στο χάρτη του Ελευθερουδάκη (1923), Τσουγουράτι στο χάρτη του Σαρρή
(1928) και Παληοχώρι (Τσουγκράτι) στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στο Νομό Βοιωτίας.
Τσιούμα : Λοφίσκος (204μ.) στο Λεοντάρι(ον) (παλ. ονομ. Κάντζα) των Γλυκών Νερών. Αναφέρεται σε
χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.). Αναφέρεται Κάντζα (Kantza) στο χάρτη του Kaupert (VII, 1884).
Τσογγάνια : Τοποθεσία βόρεια των κορυφών Καραβόλα και Όρνιο της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη
του Σαρρή (1928). Ο χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1928) αναφέρει Τσουγγάνη μία ράχη (1.208μ.) βόρεια του Όρνιου.
335
Τσόκας ρέμα : Ρεματιά στη νότια πλευρά του Κιθαιρώνα που αρχίζει από τη ραχούλα Ρεθακός και
καταλήγει στο ρέμα Γκίκα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989).
Τσόπα : Βλ. Τζόπα (115μ.) στην Παλαιά Φώκαια.
Τσόπεζα : Περιοχή (300μ.) στα ΒΑ της κορυφής Προφήτης Ηλίας του Μαυροβουνιού Βαρνάβα. Αναφέρεται
Τσουγγάρι : Βλ. Μαύρος Βράχος (135μ.).
Τσουγκάρι : Βλ. Τουμπάρι (176μ.).
Τσουγουράτι & Τσουκράτι : Βλ. Τσιγκουράτι.
Τσούκα : Η ψηλότερη κορυφή (376μ.) του λόφου Κοκκινοκορυφή (Κόκκινος Λόφος) στον Κάλαμο.
Τσούκα : Άλλη ονομασία της κορυφής Κούρτιζα (1.025μ.) της Πάστρας.
Τσουκάρη : Τοποθεσία στην περιοχή Ριμπάρια Λαυρεωτικής. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 30/1871.
Τσούμα Καππό : Βλ. Τσούμπα Καππό.
Τσούμα Μάδε : Βλ. Μεγάλη κορυφή (876μ.) στον Κιθαιρώνα.
Τσούμα ή Τζούμα Κατσίκι : Βλ. Τζούμα ή Τσούμα Κατσίκι, βόρεια της Ελευσίνας.
Τσούμα ή Τζούμα Κυρίλλου : Βλ. Κορυφή Κυρίλλου στα ΒΑ του Ασπροπύργου.
Τσουμαρίκι : Βλ. Κουτάλα Πάρνηθας.
Τσούμνα : Βλ. Καρκαλάς (420μ.).
Τσούμπα : Μικρή κορυφή (555μ.) στη Ν-ΝΑ απόληξη της Ράχης Χρυσούλη στην Πεντέλη. Αναφέρεται σε
γεωλογικό χάρτη (1957).
Τσούμπα : Μικρή ράχη (315μ.) στα ΝΑ της κορυφής Στρώμα στο νότιο Υμηττό. Αναφέρεται στους χάρτες
Τσούμπα Γκλιάτα : Παλαιά ονομασία του υψώματος Μακρόλοφος (520μ.) της Πεντέλης.
Τσούμπα Καππό : Γήλοφος (75μ.) στα ΝΑ του Αγίου Παντελεήμονος Αναβύσσου στην περιοχή Καππού.
Αναφέρεται Τζούμα Καππό στο Φ.Ε.Κ. 6/1875 και Tsumba Kappo στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887).
Τσούμπα Καραούζ : Ράχη (280μ.) ακριβώς βόρεια της Παλλήνης, μεταξύ των ρεμάτων Κρυονέρι και
Βίγκλα. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Καραούζι (Karausi) στο
χάρτη του Kaupert (1904).
Τσούμπα Σιδέρη : Τοποθεσία (130μ.) στη ΝΔ άκρη των Σπάτων. Αναφέρεται (Tzumba Sideri) στο χάρτη
του Kaupert (VII, 1884).
Τσούμπα Σπέλα : Έτσι αναφέρεται ένας λοφίσκος (άγνωστο που) στην περιοχή των Αγίων Αποστόλων
Καλάμου στο Φ.Ε.Κ. 88Α/1925.
Τσουργέλι : Η βραχώδης και απόκρημνη ΒΑ άκρη (204μ.) του Μαυροβουνιού (405μ.) μεταξύ των όρμων
Βουρκάρι (Αυλάκι) και Κακής Θαλάσσης. Αναφέρεται Τσουργιλή στο Φ.Ε.Κ. 6/1875, Σουργέλι στο Φ.Ε.Κ.
33/1878, Τσουρμπέλι (Tzurbeli) στο χάρτη του Kaupert (XI, 1885) και Τσουργέλι στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.). Στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930)
αναφέρεται ως Τσουργέλι το ακρωτήριο, που στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989) αναφέρεται Μαυρονόρι
(Τσουργέλι).
Τύμβος Μαραθώνος : Γήλοφος στον οικισμό Άγιος Παντελεήμων (παλ. ονομ. Παραλία Μαραθώνος), όπου
ο «τάφος» προς ανάμνηση των 192 νεκρών Αθηναίων της Μάχης του Μαραθώνα (490 π.Χ.). Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988. Αναφέρεται Σωρός (Soros) στο βιβλίο του
Σχινά (1883), στους χάρτες του Kaupert (XIX, 1889), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του
Ελευθερουδάκη (1923) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται και ως Σορός και ως Τύμβος Αθηναίων.
Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957 & 518Β/1963 & 733Β/1977 & 676Β/1995).
Τύμβος Πλαταιέων : Βρίσκεται στο σημερινό οικισμό Βρανά του Μαραθώνα, βόρεια από το Αγριλίκι. Έχει
Υμησσός : Πανάρχαιη ονομασία του Υμηττού.
Υμηττός : Μακρόστενο βουνό Α-ΝΑ των Αθηνών, που αναφέρεται με την αρχαία ονομασία του (πιθανώς
πελασγικής προέλευσης). Κορυφή Εύζωνας, ύψ. 1.026μ. Αναφέρεται από τον Στράβωνα (1ος αι. π.Χ.) στα
«Γεωγραφικά» του (Θ - Ι,3) και από τον Παυσανία (2ος αι.) στα «Αττικά» του (32,2). Χαρακτηριστικό του τα
πολλά βάραθρα και σπήλαια που έχει. Αναφέρεται Hymettus σε χαλκογραφία του G. Cantelli (1690) και
336
Hymettus (Telo Vuni) στο χάρτη του Leake (1841). Παλαιότερα αναφερόταν και ως Τρελλοβούνι ή Τρελλός.
Έχει χαρακτηριστεί τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 669Β/1968 & 236Β/1969). Η περιοχή γύρω
από τη Μονή Καισαριανής έχει χαρακτηριστεί Αισθητικό Δάσος (Φ.Ε.Κ. 31Α/1974). Έχει ενταχθεί στο
Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο «Natura 2000» με Κ.Α. GR 3000006.
Ύψωμα Ραμπεντώσας : Μεγάλη ράχη (372μ.) στη βόρεια απόληξη της Πεντέλης, μεταξύ των ρεμάτων
Βάγια και Βαθιά Χούνη και στα ανατολικά του οικισμού Ραπεντώσα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1991) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010 ως Ύψωμα Ραμπετόσας.
Υψώματα : Bλ. Μαρσόρι (611μ.) στην Πάστρα.
Φαβόλα : Τοποθεσία με λατομεία στην περιοχή Καρέα του Υμηττού. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 22/1874.
Φαλακρό βουνό : Ονομασία που δόθηκε κάποτε σε μία κορυφή της Πάρνηθας (Ξεροβούνι ή Κακή Ράχη).
Φάλεμι : Αρχαίο φρούριο στη ΝΔ Πάρνηθα που τοποθετείται στην περιοχή της ράχης Θεοδώρα. Αναφέρεται
σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Φάλκο : Πηγή, σε ύψ. 720μ., στην Πάρνηθα, δυτικά της κορυφής Σούτα και δίπλα στο δασικό δρόμο
Κλημέντι - Βούντημα. Πιθανώς από το αρβαν. falco = γεράκι. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και
Φανάρι : Λοφίσκος (313μ.) ΝΑ του Κουβαρά. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993).
Φανάρι : Μακρόστενο ύψωμα (207μ.) στην Α-ΒΑ Αττική, βόρεια του όρμου της Αγίας Μαρίνας. Αναφέρεται
Φανάρι ή Φανός (Phanari od. Phano) στο χάρτη του Kaupert (XVIII, 1887), Phanari στους χάρτες του
Kaupert (1904) και του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1989 &
1993). Αναφέρεται Φάνοσι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και στο Φ.Ε.Κ. 200Α/1985. Υπάρχει ναυτικός
φανός στη ΝΑ άκρη του. Έχει χαρακτηριστεί τοπίο ιδαίτερου φυσικού κάλλους (Φ.Ε.Κ. 767Β/1979).
Φανάρι : Μικροχερσόνησος / ακρωτήριο στα ΒΑ των Νέων Παλατίων Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες
Φανός : Η ΒΔ ραχούλα (198μ.) του λόφου Κουτρούλη (215μ.) στα ΒΑ του Μαρκοπούλου Ωρωπού.
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 47/1873, στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ. 420Δ/2011.
Φανός : Βλ. Καλύβια Γκλιάτη.
Φαρδειές/Φαρδιές κορυφές : Κορυφή (512μ.), στα δυτικά της κορυφής Κάστρο της δυτικής Πάρνηθας από
την οποία χωρίζεται με το ρέμα Κόρτση. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1990 & 1992). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται παραδόξως ως
Ξηρονομή. Αναφέρεται στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993 ως Φαρδειές Κορυφές το ανατολικό
τμήμα και ως Ξηρονομή το δυτικό. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Φαρδύ Βουνί : Βλ. Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας.
Φαρμακονέρι : Μικρή ρεματιά στα ΝΑ της Μονής Αγίου Ιωάννου Προδρόμου (του Μακρυνού) των
Γερανείων που καταλήγει στο Βαθύ ρέμα. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988).
Φάρσας ή Φάσα : Τοποθεσία (90μ.) στα ΝΔ του λόφου Κέδρος ή Ντρεριβούνι (240μ.). Αναφέρεται Φάρσας
σε έγγραφο του 1793 & τοπικό χάρτη (1995) και Φάσα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927).
Φασίδερι : Ονομασία τμήματος του Κηφισού ποταμού στα Δ-ΒΔ της Εκάλης. Αναφέρεται στους χάρτες των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της
Γ.Υ.Σ. (1993), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 1392Δ/1993 & 35Δ/2010. Αναφέρεται Φασίδερο (Fasidhero) στους
χάρτες του Leake (1841), (Fasidero) του Kaupert (XX, 1893) και του Σαρρή (1928), Φασίδερη στο Φ.Ε.Κ.
173Δ/1977 και Φασιδέρι στο Φ.Ε.Κ. 5Δ/2007. Αναφέρεται και ως μεγάλη πηγή από τον Αιγινήτη (1908).
Φελεύς : Η αρχαία ονομασία της κορυφής Μπελέτσι της Πάρνηθας.
Φερέτιζα : Βλ. Βαλμάς ή Φέριζα (201μ.).
Φέρη ή Φέρι : Άλλη ονομασία της πηγής Βάτος της Πάρνηθας που αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Φέριζα : Πηγή, σε ύψ. 520μ. περίπου, στα Ν-ΝΑ της κορυφής Βερόρι της Πάρνηθας, στα ΒΔ του οικισμού
Δροσοπηγή. Αναφέρεται στους χάρτες του Σαρρή (1928 & 1930). Πιθανώς από το αρβαν. ferreze = βάτα.
Φέριζα : Τοποθεσία, όπου και πηγάδι, στα ΝΑ της Μερέντας στο ρέμα Πρόϊ Στείρι και κοντά στον Άγιο
Αθανάσιο. Προέρχεται από το αρβαν. ferreze = βάτα.
Φέριζα : Περιοχή (100μ.) και λόφος (201μ.) στη νότια προέκταση της κορυφής του Πανείου. Αναφέρονται
λόφος Φέριζα στο Φ.Ε.Κ. 18/1874, λόφος Φέριζα και παρακείμενος λόφος Δαλμάς στο Φ.Ε.Κ. 4/1875,
Pherisa & Valmas στο χάρτη του Kaupert (XVII, 1887) και Φέριζα και Βαλμάς στο χάρτη του Βουγιούκα
(1906). Αναφέρεται μόνο η περιοχή Φέριζα (Pherisa) στο χάρτη του Kaupert (1904) και στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923) και ως Φερέτιζα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929). Αναφέρεται Γέριζα
337
ο λόφος στο Φ.Ε.Κ. 16Β/1951. Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός από το 1971. Αρχαιολογικά ευρήματα.
Πιο σωστή ονομασία για το λόφο είναι Λόφος Φέριζας.
Φιλιάτι : Περιοχή, μέσου ύψ. 170μ., στα βόρεια του λόφου Κάστρον (παλ. ονομ. Χριστός) στα ΒΔ του
Κορωπίου. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793, στο χάρτη του Kaupert (1904), στο χάρτη του Ελευθερουδάκη
(1923) και σε τοπικό χάρτη (1995).
Φιλίππι : Περιοχή, μέσου ύψ. 380μ., μεταξύ του δρόμου Βιλίων - Πόρτο Γερμενού και του Αγίου Ιωάννου
(490μ.) στα Β-ΒΑ. Αναφέρεται στο χάρτη της Ανάβασης (2002).
Φιλοπάππου : Βλ. Λόφος Φιλοπάππου Αθηνών.
Φίνεζα : Η ΒΔ ράχη (550μ.) του βουνού Διονυσοβούνι, μεταξύ των οικισμών Διόνυσος και Ροδόπολη.
Αναφέρεται (Finesa) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889).
Φίρεζα ρέμα : Βλ. Φύρεζας ρέμα.
Φίχθι : Τοποθεσία (860μ.) στα ΒΑ της ψηλότερης κορυφής της Παλιοβούνας Γερανείων. Αναφέρεται στο
Φίχθι : Τοποθεσία (240μ.) στο ρέμα Μπογάζι - Αγίου Βλασίου στα νότια των κορυφών Βελατούρι και Μάλια
Κουσάρι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Αναφέρεται Συκιές στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Φίχτι ή Φίχθι : Τοποθεσία, όπου και πηγάδι σε ύψ. 380μ., μεταξύ των κορυφών Κασούμπι, Κατσουλιέρι και
Δάφνα της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) ως Φύχτι.
Πιθανώς προέρχεται από το αρβαν. fik = συκιά - σύκο και υποκορ. fikthi (υπάρχει συκιά δίπλα στο πηγάδι).
Αναφέρεται σε παλιούς χάρτες ως πηγάδι του Τζεβά. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) αναφέρεται Φίχτι το
τμήμα της ρεματιάς της Θεοδώρας (Συκόρρεμα) από τη συμβολή του ρέματος Βελανιδιά μέχρι τη θέση
Σκάλεζα. Αναφέρεται Φίχθι στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Φίχτι : Πηγή στο ρέμα Κόρτση, σε ύψ. 400μ., στα ΒΑ της κορυφής Κάστρο της Πάρνηθας. Αναφέρεται σε
Φλαμπουράκι : Κορυφή, ύψ. 1.075μ., νότια της κορυφής Φλαμπούρι της Πάρνηθας. Στις ορθοπλαγιές της
κορυφής που βρίσκονται προς τη χαράδρα Χούνη έχουν γίνει πολλές αναρριχητικές εκπαιδευτικές
διαδρομές. Αναφέρεται Φλαμπούρι στο χάρτη του Σαρρή (1928) όλη η ράχη 1.158μ.-1.075μ., όπως και
στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1948, 1988 & 1991). Αναφέρεται
Φλαμπούρι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928, 1941/1945) και Φλαμπουράκι σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας για τον
Ε.Δ. Πάρνηθας και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007. Αναφέρεται Κουσίζα (Kousisa) στο χάρτη του Kaupert (XX, 1893).
Φλαμπούρι : Βλ. Φλαμπουράκι της Πάρνηθας.
Φλαμπούρι : Ράχη ύψ. 1.158μ., στα ΝΑ της κορυφής Όρνιο της Πάρνηθας. Στην «κορυφή» βρίσκεται το
καταφύγιο του Ε.Ο.Σ. Αχαρνών. Αναφέρεται σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) και στο Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007.
Οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1992) την αναφέρουν Φλάμπουρο.
Φλαμπούρι : Ράχη (260μ.) στα δυτικά της περιοχής Πευκανέας, μεταξύ Γερανείων και Πατέρα. Αναφέρεται
Φλαμπούρι : Κορυφή (251μ.) στη βόρεια πλευρά του Μαυροβουνιού (405μ.) προς το Αυλάκι.
Φλάμπουρο : Ονομασία που αναφέρει ο χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) για το Φλαμπούρι της Πάρνηθας.
Φλάμπουρο : Τοποθεσία (150μ.) στα ΝΔ της Περαχώρας Λουτρακίου και Ν-ΝΔ του λοφίσκου Μπάκουθι.
Φλέβα - Ρουμάνι : Μικρή ρεματιά στα ΝΔ του υψώματος Πλατύ Βουνό της Πάρνηθας που περνά από την
πηγή Ρουμάνι και καταλήγει στο ρέμα Μποντιά. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 (ίδρ. Ε.Δ. Πάρνηθας) και
σε χάρτη του Δασαρχείου (1967). Αναφέρεται Φλέβα του Ρουμάνι στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1929) και στο χάρτη
Φλέβας ρέμα : Ρεματιά στη ΒΑ πλευρά του Ποικίλου, στα Νέα Λιόσια (Ίλιον).
Φλογέρα : Πηγή στο Πετρόρρεμα στα Ν-ΝΔ του φράγματος της Λίμνης Μαραθώνος. Αναφέρεται στο χάρτη
Φλυτζάδα : Λόφος (528μ.) στα βόρεια της Περαχώρας Λουτρακίου. Αποτελεί τμήμα της, ανώνυμης στο
σύνολό της, λοφώδους περιοχής της Περαχώρας, στη ΒΔ προέκταση των Γερανείων. Στους χάρτες της
Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) αναφέρεται Φλυτζάδεζα. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989) αναφέρεται Συκιές η
ψηλότερη κορυφή. Οι ντόπιοι αναφέρουν Φλυτζάδα μία τοποθεσία (440μ.) στα ΝΔ της ψηλότερης κορυφής.
Φοβόλες ή Φωβόλα : Βλ. Φωφόλα.
338
Φοινικιά : Περιοχή, μέσου ύψ. 80μ., στη Ν-ΝΔ πλευρά του Πανείου. Αναφέρεται (Phinikia) στους χάρτες του
Kaupert (XVII, 1887 & 1904) και στους χάρτες του Βουγιούκα (1906), του Ελευθερουδάκη (1923), των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) οι οποίοι αναφέρουν
την περιοχή ως Μελισσουργού και τοποθετούν τη Φοινικιά σε ύψ. 100μ. Αναφέρεται και ως οικισμός το 1928
και το 1981. Αναφέρεται περιοχή Τραμπουριά - Φοινικιά στο Φ.Ε.Κ. 1146Δ/1994 και Φοινικιά - Τραπουριά -
Κουβαριώτικα στο Φ.Ε.Κ. 455Δ/2010.
Φονιάς : Ακρωτήριο στη ΝΑ άκρη του όρμου Γαϊδουρομάνδρας στα Α-ΒΑ του οικισμού Κάτω Ποσειδωνία
Λαυρεωτικής. Αναφέρεται σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.) και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1992). Αναφέρεται Κάβος στους χάρτες του Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Φουβάγια ή Φουβαγιά : Περιοχή (140μ.) στα δυτικά του Κορωπίου και ΒΑ του λόφου Κάστρον (παλ. ονομ.
Χριστός), όπου το βυζαντινό εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 & σε τοπικό
χάρτη (1995) και στο Φ.Ε.Κ. 321Δ/2010. Αναφέρεται Φουβάλια στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994).
Φουβάγια : Παλαιότερη ονομασία της περιοχής Πράθι και των κορυφών Λάκκα Κίκιδας και Βράχου Μονής
στα Γεράνεια. Αναφέρεται περιοχή Χουβάγια στο Φ.Ε.Κ. 17/1873. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988) αναφέρεται
περιοχή Φουβάγια στα νότια των κορυφών αυτών. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Φουόθ : Βλ. Λεκάνη Μάνδρας.
Φούρεζες : Τοποθεσία (120μ.) στα νότια του λοφίσκου Κουλουμά(τ)ζι (208μ.) στην ανατολική πλευρά του
νότιου Υμηττού. Αναφέρεται σε τοπικό χάρτη (1995).
Φούρεσι : Τοποθεσία & λοφίσκος (252μ.) στα ΝΑ του Σταυρού Αγίας Παρασκευής στα Γλυκά Νερά. Στην
περιοχή έχουν βρεθεί μυκηναϊκά νεκροταφεία.
Φούρνες : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989) η ράχη (900μ.-700μ.) στα Β-ΒΑ της
κορυφής Προφήτης Ηλίας του Κιθαιρώνα. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Φούρνοι : Τοποθεσία στα ΒΑ-Α του λόφου Παλαιόκαστρον Τατοΐου, στην αρχή του ρέματος. Αναφέρεται
στο αρχαιολογικό βιβλίο «Δεκέλεια» (1958).
Φούρνος : Τοποθεσία στη ΝΔ Πάρνηθα, βόρεια της κοιλάδας Κατερινέζα. Αναφέρεται σε χάρτη της Χ.Υ. του
Υπ. Στρατιωτικών (1908).
Φούσα : Τοποθεσία (240μ.) στα νότα της Περαχώρας και στα ανατολικά του λοφίσκου Μπάκουθι. Τοπική
Φούσα : Βλ. Κάμπος Κορωπίου.
Φούσα Μπάρδη ή Φούσε/Φούσια Μπάρδη/Μπάρδα : Βλ. Ασπρόκαμπος Μαρκοπούλου Μεσογαίας.
Φούσια : Τοποθεσία στην περιοχή του Κουβαρά (Φ.Ε.Κ. 363Δ/2012).
Φούσκα : Περιοχή στα Α-ΒΑ του οικισμού Κάτω Σούλι(ον) Μαραθώνα. Αναφέρεται στους χάρτες των
Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1989 & 1993).
Φουσκάζα : Περιοχή 150μ.-200μ. δυτικά του οικισμού Άνω Σούλι(ον) Μαραθώνα, μεταξύ του ρέματος της
Αγίας Τριάδος και του υψώματος Παλαιό Μοναστήρι (429μ.). Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1991) και στο Φ.Ε.Κ. 36Δ/2010. Στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) αναφέρεται η τοποθεσία Φουσκάδα
(Fuskada) κοντά στον Άνω Σούλι, ενώ στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) ως Φουσκάζα αναφέρεται το
ύψωμα Παλαιό Μοναστήρι. Αναφέρεται (λανθασμένα) Κοκκίνη στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ
(1912) και του Ελευθερουδάκη (1923). Αναφέρονται οι τοποθεσίες Μεγάλη Φουσκάζα (νότια) και Μικρή
Φουσκάζα (βόρεια) στο χάρτη του Σαρρή (1930). Πιθανώς προέρχεται από το αρβαν. fusha = κάμπος,
πεδιάδα και υποκοριστικό fusheza (Σαρρής, 1928 & Φουρίκης, 1929).
Φούσκαινα : Μεγάλη λάκκα - βαθύπεδο (430μ.) στη ΒΑ άκρη της Πάστρας και στα ΒΔ της Πύλης
Δερβενοχωρίων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και στο χάρτη των Φ.Ε.Κ. 26Β/1993 & 203Β/1993.
Αναφέρεται Ρούσσαινα στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και Κοπριές στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989). Πιθανώς προέρχεται από το αρβαν. fusha = κάμπος, πεδιάδα. Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Φραγκολιμάνι ή Φραγκολίμανο : Παραλιακή τοποθεσία στον όρμο Αγίου Νικολάου Λαυρεωτικής, που
αναφέρεται και Βρυσάκι (Frakno Limani oder Vrysaki)) στους χάρτες του Kaupert (XVI, 1887 & 1904), του
Ελευθερουδάκη (1923) και των Γρήγουρα- Καλαποθάκη (1929).
Φραγκονέρι : Τοποθεσία στα ΝΑ των Μεγάρων και στα βόρεια του εκεί μικρού αεροδρομίου. Αναφέρεται
Φράγμα Λίμνης Μαραθώνος : Κατασκευάστηκε κατά τα έτη 1925-1929 με σκοπό τη δημιουργία τεχνητής
λίμνης για ύδρευση των Αθηνών. Έχει μήκος 285μ., ύψος 50μ. και είναι από μάρμαρο.
Φράσερι : Βλ. Ράχη Φράσουρι (1.043μ.) στον Κιθαιρώνα.
339
Φράσι : Κορυφή (905μ.) στη βόρεια πλευρά των Γερανείων, ανατολικά της Μεγάλης Ντουσκιάς. Τοπική
ονομασία. Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1988) αναφέρεται Κορυφή. Παλιά τοπική ονομασία Μαλιαφράσα ή Μάλια
Φράσι. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Φράσουρι : Βλ. Ράχη Φράσουρι (1.043μ.) στον Κιθαιρώνα.
Φράτη ή Φράττι : Τοποθεσία (130μ.) στα νότια της περιοχής Καρελλά Παιανίας. Αναφέρεται Φράτη σε
τοπικό χάρτη (1995) και Φράττι σε χάρτη - οδηγό οδών. Αναφέρεται Γραμματικό στο χάρτη των Γρήγουρα -
Φρέγκρι : Βλ. Λόφος Φρέκερη (224μ.) Λαυρεωτικής.
Φρούριο Ελευθερών : Αρχαίο φρούριο, σε ύψ. 510μ., στην Πάστρα και στη θέση Κάζα.
Φρούριο Φυλής : Αρχαίο φρούριο (διαστ. 85μ.x50μ.), του 4ου π.Χ. αι. σε ύψ. 645μ., στη ΝΔ Πάρνηθα,
μεταξύ των κορυφών Κασούμπι και Βουνό Φυλής, και σε θέση που δεσπόζει της διόδου προς το οροπέδιο
των Σκούρτων. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928). Ο χάρτης της Γ.Υ.Σ. (1992) αναφέρει Κάστρον
Φυλής το υψωματάκι (694μ.).
Φρύγανα : Τοποθεσία (600μ.) στα βόρεια της κορυφής Πουρναρότοπος των Γερανείων. Αναφέρεται στο
Φυλής Βουνό : Βλ. Βουνό Φυλής.
Φυλής πηγή : Μεγάλη πηγή, σε ύψ. 690μ., στη νότια πλευρά του Βουνού Φυλής, απέναντι από την Αγία
Παρασκευή, όπου και χώρος αναψυχής. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) και στο Φ.Ε.Κ. 201Δ/1990.
Φυλής φαράγγι : Βλ. ρέμα Κονιζός - Συκόρρεμα - Θεοδώρας.
Φυλοτούρη : Ακρωτήριο στη ΝΔ άκρη του Αιγάλεω στο Στενό του Ναυστάθμου. Αναφέρεται στους χάρτες
της Γ.Υ.Σ. (1991 & 1993). Αναφέρεται Αμφιάλη (Cap Amphiale) στη Γεωγραφία του Μελετίου (1807) και στο
χάρτη του Kaupert (XXI, 1893).
Φύρεζας ρέμα : Μικρή ρεματιά στα νότια του φράγματος της λίμνης Μαραθώνος που αρχίζει από την
περιοχή Κουκουναριές (Κουκουνάρθι) και καταλήγει στο Πετρόρρεμα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1991). Αναφέρεται πηγή Φίρεζα στο χάρτη του Σαρρή (1930) και ως περιοχή Φύριζα στο χάρτη της
Γ.Υ.Σ. (1941/1945) και στο Φ.Ε.Κ. 1255Δ/1992.
Φωφόλα : Περιοχή, μέσου ύψ. 120μ., στα ανατολικά της Κερατέας. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1989). Αναφέρεται Fofolles στο χάρτη του Kaupert (1904), Φοβόλες στους χάρτες των
Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912) και του Ελευθερουδάκη (1923), Φοφώλα στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και Φωβόλα στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930). Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός το
διάστημα 1907-1928.
Χαβάρα : Βράχος στο λόφο Φιλοπάππου στα Πετράλωνα. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 24Α/1923.
Χαβάρα ή Χαβάρες : Τοποθεσία (60μ.) μεταξύ των λοφίσκων Μακρυά Πεύκα (147μ.) και Ντερβίση ή Τέφλι
(191μ.) στα Ν-ΝΔ του Κορωπίου. Αναφέρεται σε έγγραφο του 1793 & σε τοπικό χάρτη (1995). Έχει
χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος με τα Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 & 646Β/1994.
Χάβοσι : Βλ. Θάλοσι Πεντέλης.
Χάβοσι : Τοποθεσία (40μ.) στους βόρειους πρόποδες της ράχης Κάθισμα του βουνού Χαρβάτι, στον οικισμό
Αμφιθέα. Είναι βαραθροδολίνη διαμέτρου 80-100μ. με αρχαιολογικά ευρήματα (Φ.Ε.Κ. 393Δ/2012).
Χαλανδρίου ρέμα : Έτσι αναφέρεται η συνέχεια του ρέματος Βαθύ Ρέμα ή Βαθύρεμα Πεντέλης που
διασχίζει το Χαλάνδρι και καταλήγει στον Κηφισό ποταμό.
Χαλάσματα : Τοποθεσία (360μ.) στη νότια πλευρά της Πάστρας και στα ΒΔ της Οινόης. Αναφέρεται στο
χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Στο χάρτη του Φ.Ε.Κ. 648Δ/2010 αναγράφεται ερείπια Χανίου Κάζας.
Χαλιδού : Περιοχή, μέσου ύψ. 180μ., στα Ν-ΝΔ της Παιανίας στους πρόποδες του Υμηττού και στα ΒΑ του
υψώματος Προφήτης Ηλίας. Παλαιότερα υπήρχε δάσος (Φ.Ε.Κ. 117Α/1960). Αναφέρεται σε έγγραφο του
1793, στο Φ.Ε.Κ. 93/1871 (ως Χαλιδά), Chalidu στους χάρτες του Kaupert (IV, 1882), του Ελευθερουδάκη
(1923), του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994), καθώς και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011.
Χαλιδού ρέμα : Ρεματιά που αρχίζει από τη ΝΔ από τον Εύζωνα Ράχη του Υμηττού, περνά μεταξύ των
υψωμάτων Προφήτης Ηλίας και Τηγάνι και «σβήνει» στην ομώνυμη περιοχή (Χαλιδού). Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1994).
Χαλίκι : Ονομασία παλιάς πηγής στην Πάρνηθα, ΒΑ της Μόλας, μέσα στο Χάραδρο. Αναφέρεται από τον
Αιγινήτη (1908) και στο χάρτη του Σαρρή (1928).
Χαλικοδάρες : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη του Ε.Δ. Πάρνηθας του Υπ. Γεωργίας η τοποθεσία βόρεια του
ελικοδρομίου του ξενοδοχείου/καζίνου Μον Παρνές.
340
Χαμεληά ή Χαμηλιά : Βλ. Χαμολιά.
Χαμήλωμα : Βλ. Χαμολέζα.
Χαμολέζα : Περιοχή (119μ.) στα Ν-ΝΔ των Αγίων Αποστόλων Καλάμου. Αναφέρεται Χαμοζέλα στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Χαμολέζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1978) και στο Φ.Ε.Κ. 457Δ/1993 και
Χαμήλωμα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Χαμολιά : Τοποθεσία στη βόρεια πλευρά του λόφου Περατή προς τον όρμο της Βραώνας. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1927) αναφέρεται Χαμηλιά η δίοδος μεταξύ
των λόφων Μαύρος Βράχος και Περατή που στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στο Φ.Ε.Κ.
430Δ/1994 αναφέρεται Χαμολιά, και σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;) Χαμεληά. Έχει χαρακτηριστεί
αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 265Β/1957), καθώς και ιστορικός τόπος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους
(Φ.Ε.Κ. 706Β/1980). Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός από το 1971.
Χαμόμυλο(ς) : Τοποθεσία στον ποταμό Κηφισό στα ΝΔ της Μεταμόρφωσης (Κουκουβάουνες). Αναφέρεται
(Chamomylo) στους χάρτες του Kaupert (V, 1883) και του Ελευθερουδάκη (1923) και στο Φ.Ε.Κ. 76Α/1972.
Χάνι Δερβένι : Βλ. Δερβένι Γερανείων.
Χάνι Κάζας : Βλ. Κάζα μεταξύ Κιθαιρώνα και Πάστρας.
Χάνι Καμπόλη : Τοποθεσία (120μ.) στα βόρεια της κορυφής Πλακωτό ή Καστράκι στο δρόμο Ελευσίνα -
Δερβενοχώρια. Αναφέρεται Χάνι (Chani) στο χάρτη του Kaupert (XXV, 1894) και στο χάρτη του
Ελευθερουδάκη (1923) και Χάνι Καμπόλη στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936, 1978, 1992 & 1993). Αναφέρεται
Βούλα στο χάρτη της Χ.Υ. (1908), όπου σημειώνεται Χάνι (Chani) στο χάρτη του Kaupert (1904) και
Παληόχανο Καμπόλη 2 χλμ. στα ΝΑ.
Χάνι Παλαιοκούντουρα : Βλ. Παλαιοκούντουρα στον Πατέρα.
Χάος : Λανθασμένη ονομασία που αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 696Δ/1985 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 &
1990) για λοφίσκο (213μ.) στα Ν-ΝΑ του Αγίου Κωνσταντίνου (παλ. ονομ. Καμάριζα) της Λαυρεωτικής.
Υπάρχει μεγάλη βαραθροδολίνη (Α.Σ.Μ. 843) με μέγιστο βάθος 60μ. σε απόσταση 400μ. στα ΒΑ της
κορυφής, που αναφέρεται Χάος από τους Lepsius - Βουγιούκα (1906). Αναφέρεται Λάκκος Κίτσου (Kizo
Grube) στo χάρτη Kaupert (XVI,1887) ή Τρύπα Kίτσου (Trou de Kitzo) σε γαλλικό χάρτη.
Χαράδρα : Βλ. Χάραδρος της Πάρνηθας.
Χάραδρος : Μεγάλη ρεματιά στην Πάρνηθα, που αρχίζει ΒΑ της κορυφής Όρνιο και του Αγίου Πέτρου στη
Μόλα και καταλήγει στη Λίμνη Μαραθώνος. Αναφέρεται Charadrus στο χάρτη του Leake (1841), Χαράδρα
(Charadra) στους χάρτες του Kaupert (XX, 1893 & 1904) και του Ελευθερουδάκη (1923), Χάραδρος (ποτάμι
της Οζάς) στο χάρτη του Σαρρή (1928) και Χάραδρος στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1978, 1988 & 1991).
Συνεχίζει ως ρέμα Οινόης.
Χάρακα(ς) : Περιοχή, μέσου ύψ. 30μ., στη Λαυρεωτική στα ΒΔ του Σουνίου. Αναφέρεται στο χάρτη του
Βουγιούκα (1865) και στους χάρτες του Kaupert (XIV, 1886 & 1904). Αναφέρεται Χάρακας και ο λοφίσκος
(98μ.) στο Φ.Ε.Κ. 75Δ/2010. Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός από το 1981.
Χάρακα ρέμα : Άλλη ονομασία του ρέματος Λιβαδώνας Λαυρεωτικής.
Χαραμός ρέμα : Βλ. Κάστιζας ρέμα στην Πάστρα.
Χάραξ ή Χάρακα : Βλ. Καταφύγι ακρωτήριο στη Λαυρεωτική.
Χάρβαλο : Περιοχή (120μ.) & λοφίσκος (227μ.) στα ΒΑ της Αναβύσσου και του Αγίου Παντελεήμονος.
Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993), καθώς και στα
Φ.Ε.Κ. 880Δ/2004 & 544Δ/2010. Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός από το 2001.
Χαρβάτι : Βραχώδες βουνό, ύψ. 414μ., ΝΑ του Μαρκοπούλου και στα δυτικά του Λιμένος Μαρκοπούλου
(παλ. ονομ. Πόρτο Ράφτη). Αναφέρεται (Charvati) στους χάρτες του Kaupert (XI, 1885), του Βουγιούκα
(1906), των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη (1923), των Γρήγουρα - Καλαποθάκη
(1929) και του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και ως τοποθεσία στο Φ.Ε.Κ. 434Δ/1994. Αναφέρεται (Malia Vous)
Μάλια Βους σε χάρτη του 1944 (524 Pal. Fd. Survey Coy.). Αναφέρεται Κορυφή στους χάρτες της Γ.Υ.Σ.
(1988 & 1993).
Χαρβάτι : Περιοχή, μέσου ύψ. 350μ., στη ΝΑ άκρη της Παλιοβούνας Γερανείων, Α-ΒΑ από το Λουτράκι.
Χάρμεσι : Πηγή, σε ύψ. 400μ., στη νότια πλευρά του βουνού Μαυρηνόρα (646μ.). Αναφέρεται σε
Χασεκή : Παλαιά ονομασία θέσης στην περιοχή του Βοτανικού Αθηνών. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 280Α/1908.
341
Χειλίστρα : Περιοχή, μέσου ύψ. 20μ., νότια του έλους στο Αυλάκι, στα δυτικά του όρμου Βουρκάρι.
Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1989). Αναφέρεται Χηλίστρα στο χάρτη των Γρήγουρα -
Καλαποθάκη (1929) και Χελίστρα στο Φ.Ε.Κ. 121Δ/2003.
Χελιδονού : Ονομασία τμήματος του Κηφισού ποταμού, νότια του αεροδρομίου Τατοΐου, στο ύψος της Νέας
Κηφισιάς. Στη Χελιδονού τελειώνει η από τη Λίμνη Μαραθώνος σήραγγα ύδρευσης. Αναφέρεται (Chelidonu)
στο χάρτη του Kaupert (V, 1883) και στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του Ελευθερουδάκη
(1923), του Σαρρή (1928) και της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993), καθώς και στα Φ.Ε.Κ. 407Α/1914 & 146Δ/1983.
Αναφέρεται Χελιδωνού στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Αναφέρεται και ως πηγή και ως διακλάδωση του Αδριανείου υδραγωγείου από τον Αιγινήτη (1908).
Χελώνη : Λοφοσειρά (304μ. & 275μ.) στη βόρεια προέκταση του Πανείου και μεταξύ των Καλυβίων
«Θορικού» και της Κερατέας. Στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) αναφέρεται ο ψηλότερος
λοφίσκος (304μ.) προς την Κερατέα Χελώνα και ο μικρότερος λοφίσκος (275μ.) προς τα Καλύβια Ντισίρι που
οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) αναφέρουν Χελώνη και το Φ.Ε.Κ. 644Δ/2007 αναφέρει Μάλλια Γκλιάτι.
Αναφέρεται Χελώνι στο Φ.Ε.Κ. 573Δ/2012.
Χένιζα ή Χένζα : Τοποθεσία (540μ.) στα ΒΑ του οικισμού Στεφάνη Δερβενοχωρίων και ΝΑ του Αγίου
Γεωργίου. Αναφέρεται Χένιζα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936) και Χένζα στο χάρτη του Φ.Ε.Κ. 26Β/1993. Ανήκει
Χεροβούνι : Λανθασμένη ονομασία για το Ξεροβούνι (1.120μ.) στην Πάρνηθα.
Χεροβούνι : Λοφίσκος (98μ.) βόρεια της κορυφής Μαλιβένιζα του βουνού Χαρβάτι στην περιοχή Κουλιδάς
του Μαρκοπούλου Μεσογαίας. Αναφέρεται στον οδηγό Αττικής του Ε.Ο.Τ. (1930) και στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990) και στο Φ.Ε.Κ. 573Δ/2010. Προέρχεται πιθανώς από το Χοιροβούνι (από τα
χοιροστάσια) ή από το Γεροβούνι που σημαίνει ιερό βουνό.
Χέρωμα : Περιοχή, μέσου ύψ. 40μ., Β-ΒΑ της Βάρης, μεταξύ της Σχολής Ευελπίδων και του λόφου
Μελίσσια. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 1003Δ/1986. Αναφέρεται Πάτημα στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993).
Χηλίστρα : Βλ. Χειλίστρα.
Χήνα : Παλιά πηγή με στρογγυλή δεξαμενή, σε ύψ. 540μ., στην ανατολική Πάρνηθα, Β-ΒΑ της πηγής
Κιθάρα. Αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928), στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και σε τοπογραφικό χάρτη
(1961).
Χιλιοπόταμος : Ρεματιά στη βόρεια πλευρά του Μαυροβουνιού Βαρνάβα που καταλήγει στη θάλασσα των
Αγίων Αποστόλων. Αναφέρεται στους χάρτες των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και στους χάρτες της
Γ.Υ.Σ. (1941/1945, 1978, 1988 & 1990).
Χιόνεζα : Τοποθεσία (50μ.) στα ανατολικά του Μαρκοπούλου Μεσογαίας. Αναφέρεται στα Φ.Ε.Κ.
325Δ/2010 & 575Δ/2010. Τοπική ονομασία και Χιονέζα.
Χιονίστρες : Έτσι αναφέρονται οι Γκρούπες ΒΑ της Καραβόλας της Πάρνηθας σε χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1928)
και του Υπ. Γεωργίας για τον Ε.Δ.
Χονδρός Κάβος : Βλ. Δρακονέρα ακρωτήριο στη ΒΑ Αττική.
Χόνι Λάγκι (Λάγκη ή Λιάγκι) : Σπηλαιοβάραθρο (Α.Σ.Μ. 336 & 2757) στη βόρεια πλευρά της Μερέντας, σε
ύψ. 120μ., στο εκεί λατομείο. Είναι πολυδαίδαλο με πολλές αίθουσες και διακλαδώσεις με μήκος διαδρομής
140μ., μέγιστο πλάτος 15μ. και μέγιστο βάθος 63μ. Έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ.
302Β/1989).
Χορταριά : Βλ. Βίγλα Ριμπάρι (373μ.) στη Λαυρεωτική.
Χορταριά : Ονομασία που αναφέρουν οι χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) για τη λοφώδη πολυκόρυφη
περιοχή (584μ.) που εκτείνεται στη ΒΑ Πάρνηθα, βόρεια των Αφιδνών (Κιούρκα). Σε διάφορους παλαιούς
χάρτες αναφέρονται οι κορυφές Καλμπατσάκι, Κρίκι και Μητρούσι.
Χουβάγια : Βλ. Φουβάγια Γερανείων.
Χουβέλι : Βλ. Κιθάρα (711μ.) στην Πάρνηθα.
Χούμεζα : Βλ. Χούσμεζα.
Χούνη : Ρεματιά - χαράδρα στη Ν-ΝΑ πλευρά της Πάρνηθας. Αναφέρεται Chuni στο χάρτη του Leake
(1841). Αναφέρεται σε χάρτη του Υπ. Γεωργίας (1976) και στα Φ.Ε.Κ. 336 & 337Δ/2007. Έχει αναφερθεί και
ως Χώνη ή Χώνι. Βλ. Θέριζα & Βατουριώνας.
Χούνη : Ρεματιά στα ανατολικά του βουνού Καμάρι Καλάμου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Αναφέρεται Χώνη στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) που την αρχή της την αναφέρει Ούλμπερι.
342
Χούσμεζα : Τοποθεσία (40μ.) δυτικά των Σπάτων στους πρόποδες του λόφου Μπούρα. Αναφέρεται σε
διάφορα αρχαιολογικά κείμενα ως Χούσμεζα και ως Χούμεζα.
Χριστός : Βλ. Κάστρον (254μ.) Κορωπίου.
Χρίχεζα : Τοποθεσία στην περιοχή Μάζι των Γερανείων. Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 356Δ/2011.
Χρυσοπηγή : Βλ. Βίλλια στη Δροσοπηγή στην Α-ΒΑ Πάρνηθα.
Χρυσούλη Ράχη : Μεγάλη ράχη (650μ. - 500μ.) στα Ν-ΝΔ της κορυφής Καραούλι της Πεντέλης. Αναφέρεται
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991). Αναφέρεται ως Ράχη Χρυσούλη η κορυφή Καραούλι (721μ.) στο
Φ.Ε.Κ. 35Δ/2010.
Χτήριο ή Χτίριο : Βλ. Πυργάκι (224μ.).
Χτυπητό : Βλ. Κτυπητό(ν) στον ποταμό Κηφισό.
Χώνη : Παλαιότερη ονομασία της ρεματιάς - χαράδρας Χούνη της Πάρνηθας. Από το αρχαίο χοάνη.
Χώνη : Μικρή ρεματιά-χαράδρα δίπλα (δυτικά) στον αρχαιολογικό χώρο της Ραμνούντος. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1989 & 1993).
Χώνη : Μικρή ρεματιά στα ανατολικά της κορυφής (646μ.) του βουνού Μαυρηνόρα που καταλήγει στη
μεγάλη ρεματιά Μαυροδήλεσι. Αναφέρεται στο χάρτη των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929).
Χώνη : Μικρή ρεματιά που αρχίζει από τα Μαύρα Βουνά Μαλακάσας και καταλήγει στο μεγάλο ρέμα Βυρός
πριν την ένωσή του με τον Ασωπό ποταμό. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991).
Χώνη : Ρεματιά στη νότια πλευρά της Πάστρας που αρχίζει από τα δυτικά της κορυφής Μπουζούρεζα, όπου
καλοκαιρινά μαντριά και συνεχίζει μετά την Οινόη ως ρέμα Πέλκες. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Χώνη : Ρεματιά μεταξύ του Κιθαιρώνα και του Πατέρα, προς το Πόρτο Γερμενό. Είναι η συνέχεια του
ρέματος Γκίκα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1988).
Χώνη : Μικρή ρεματιά που αρχίζει από την κορυφή Δρίζα της Παλιοβούνας Γερανείων και «σβήνει» στην
πεδιάδα του Λουτρακίου. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989). Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Χώνη : Ρεματιά στα βόρεια του λόφου Καμάριζα της Περαχώρας. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1989).
Χώνη : Βλ. Χούνη ρεματιά στα ανατολικά του βουνού Καμάρι Καλάμου.
Χώνη Λιόση : Ρεματιά στα ΒΑ της κορυφής του Μαυροβουνιού Βαρνάβα που καταλήγει στη θάλασσα των
Αγίου Δημητρίου και Παντελεήμονα. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990).
Χώνι : Έτσι αναφέρεται ή στενή έξοδος της ρεματιάς / χαράδρας Χούνη της Πάρνηθας στο χάρτη του Σαρρή
(1928). Πιθανώς προέρχεται από το αρχαίο χοάνη. Αναφέρεται Χώνη στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928), στο χάρτη
των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929) και σε γεωλογικό άρθρο (1964). Βλ. και Φέριζα & Βατουριώνας.
Χώνι : Τοποθεσία με πηγή στην Πάρνηθα, σε ύψ. 560μ., ΒΔ του υψώματος Ταμίλθι προς το φαράγγι της
Γκούρας. Παλαιότερη ονομασία Μπρέσκεζα ή Συκιά, που αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα Σαρρή (1930;).
Χώνι : Μικρή ρεματιά στα Β-ΒΑ της κορυφής Σταματάς της δυτικής Πάρνηθας στην περιοχή Κλίσιζα και στα
ανατολικά του δρόμου Ελευσίνας - Στεφάνης. Αναφέρεται Χώνι - Κλίσιζα στο Φ.Ε.Κ. 479Δ/2010.
Χώνι : Ρεματιά στα ανατολικά του φράγματος της λίμνης Μαραθώνος. Αρχίζει από την τοποθεσία Μπίγκιζα
και καταλήγει στο Χάραδρο. Αναφέρεται (Choni) στο χάρτη του Kaupert (XIX, 1889) και στα Φ.Ε.Κ.
1146Δ/1994 & 27Δ/2011.
Χώνι : Το τμήμα της ρεματιάς της Αγίας Τριάδος από το Άνω Σούλι Μαραθώνα μέχρι το Χάραδρο.
Χώνι : Μικρή ρεματιά στα Α-ΒΑ της λίμνης Βουλιαγμένη Περαχώρας. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Χώνια : Τοπική ονομασία για τις βραχώδεις απότομες χαράδρες του Πανείου και της Μερέντας.
Αναφέρονται Χώνοι στο Φ.Ε.Κ. 573Δ/2012.
Χωράφια Γκιώκα : Τοποθεσία (650μ.) στα Β-ΒΑ της κορυφής Αλογόρραχη (Αλογόπετρα) της Πάρνηθας.
Χωράφια Μάσκαρη : Τοποθεσία (720μ.) στα ΝΔ της κορυφής Μάσκαρη της Πάρνηθας. Αναφέρεται στο
χάρτη του Σαρρή (1928) και στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928).
Χωριού ρέμα : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1992) το «ρέμα» που βρίσκεται στην
ανατολική πλευρά του οροπεδίου Σκούρτων (Δερβενοχωρίων), στα ΒΑ του οικισμού Στεφάνη. Αναφέρεται
Μπακαλόγες ρέμα στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1936). Ανήκει στο Ν. Βοιωτίας.
Ψάθα : Παραλιακή ελώδης περιοχή στον όρμο Ψάθας στους δυτικούς πρόποδες του Πατέρα. Σε γαλλικό
αρχαιολογικό χάρτη του 1833 αναφέρεται Psato. Αναφέρεται Ψάθα από τον Ι. Δραγούμη (Αρχείο - 1894) και
343
στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1988). Ένα τμήμα της έχει αναφερθεί και ως Κινέτα. Στα ανατολικά του
αρχικού δρόμου για Βίλια, βόρεια του Αγίου Ιωάννου και σε ύψ. 20μ. υπάρχουν ερείπα αρχαίου πύργου που
έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο (Φ.Ε.Κ. 264Β/1969). Αναφέρεται και ομώνυμος οικισμός το
1920 και από το 1951.
Ψαροτειάφι & Ψαρόχωμα : Βλ. Ψωροτάφι & Ψωρόχωμα.
Ψηλή Βίγλα : Γήλοφος (56μ.) στη ΝΑ άκρη των Μεγάρων. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1990).
Ψηλό Αλώνι : Έτσι αναφέρεται στο χάρτη του Σαρρή (1928) το Μεγάλο χωράφι ή Αρμάδε.
Ψηλόβραχος : Μικρή λοφοσειρά (161μ.) στα δυτικά και παράλληλα με το ύψωμα Περατή. Αναφέρεται στους
χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1990). Αναφέρεται Γκούρι Γκλιάτη στο Φ.Ε.Κ. 107Δ/2007 και Κάστρο στο Φ.Ε.Κ.
73Δ/2010. Τοπική ονομασία Γκούρι Γκλιάτι (Θεοδώρου, 1997). Στα αρβαν. guri gliati = μακρύς βράχος.
Ψηλοκορυφή : Λόφος (189μ.), στην περιοχή Κίτσι Κορωπίου, στα ανατολικά του δρόμου Κορωπίου -
Βάρης. Αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1993) και στο Φ.Ε.Κ. 187Δ/2011. Αναφέρεται Κιάφα Θίτι
(Kiapha Thiti) στο χάρτη του Kaupert (VIII, 1885) και στο χάρτη του Βουγιούκα (1906), Γκούρι Γλιάτ (Guri
gliat) στο χάρτη του Kaupert (1904), Κίτσι στους χάρτες των Ελευθερουδάκη - Μπαρτ (1912), του
Ελευθερουδάκη (1923), της Γ.Υ.Σ. (1927) και των Γρήγουρα - Καλαποθάκη (1929), Κόντρα Γκλιάτη στο
χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη (1930) και Κόντρα Γλίσι σε τοπικό χάρτη (1995). Αναφέρεται ένας λόφος Κόντρα
Γκλιάτε στην περιοχή στα Φ.Ε.Κ. 479Β/1994 & 646Β/1994 με τα οποία χαρακτηρίζεται μία μεγάλη περιοχή
ως αρχαιολογικός χώρος.
Ψήλωμα : Κορυφή (789μ.) στη δυτική Πάρνηθα, νότια του Μεγάλου Βουνού. Αναφέρεται Ντρέρα στο χάρτη
της Γ.Υ.Σ. (1936/1944) και στα Φ.Ε.Κ. 208Α/1969, 26Β/1993 & 203Β/1993 και Ψήλωμα στους χάρτες της
Ψήλωμα : Βλ. Καραούλι (481μ.).
Ψιλός Κάβος : Ακρωτήριο στα ΒΑ της μικροχερσονήσου Μύτικας ή Κυνοσούρα στην Α-ΒΑ Αττική.
Ψωριάρης : Έτσι αναφέρεται στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1936 & 1989) η ΒΔ απόληξη (549μ.) της λάκκας
Φούσκαινα στα ΒΔ της Πύλης Δερβενοχωρίων.
Ψωριάρης : Έτσι αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988 και στους χάρτες της Γ.Υ.Σ. (1988 & 1991) η βόρεια
απόληξη (397μ.) υψώματος μεταξύ της Μαλακάσας στα δυτικά και του βουνού Μαυρηνόρα στα ανατολικά.
Ψωρίλ(λ)α : Περιοχή στα νότια της Βαρυμπόμπης. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1928) και στα Φ.Ε.Κ.
54Α/1964, 180Δ/1976, 94Δ/1981, 50Δ/1982 & 139Δ/2012.
Ψωροτάφι : Τοποθεσία (300μ.) στα βόρεια του ηφαιστείου Σουσάκι. Αναφέρεται στο χάρτη της Γ.Υ.Σ.
(1989). Αναφέρεται Ψαροτειάφι στο Φ.Ε.Κ. 20/1873. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Ψωρόχωμα : Περιοχή και ρεματιά στη ΝΔ πλευρά των Γερανείων όπου και το ηφαίστειο Σουσάκι.
Αναφέρεται στο Φ.Ε.Κ. 38/1872 και ως Ψαρόχωμα στο Φ.Ε.Κ. 20/1873. Ανήκει στο Ν. Κορινθίας.
Ωερόη : Βλ. Λιβαδόστρας ρέμα.
Ώμορφη Λάκκα : Βλ. Βύθισμα στα ΝΑ της κορυφής Δρίζα ή Ντρίζα (759μ.) στη ΒΑ Πάρνηθα.
Ώρα : Βλ. Πυργάρι (216μ.) στον Πατέρα.
Ωρωπός : Ακρωτήριο στη βόρεια άκρη των Αλυκών της Σκάλας Ωρωπού. Αναφέρεται στους χάρτες της
Ε.Σ.Υ.Ε. (1963, 1972 & 1983) και της Γ.Υ.Σ. (1990 & 1991). Αναφέρεται Κάβος στο χάρτη του Σαρρή/Σιδέρη
(1930) και Βαθειά Νερά στο χάρτη της Γ.Υ.Σ. (1941/1945).
Ωρωπός : Περιοχή στην αρχαιότητα μεταξύ των τοποθεσιών Αλώνια - Νέα Παλάτια Ωρωπού και του
λοφίσκου Λομπέρδε που έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος (Φ.Ε.Κ. 84Β/1969).
344
ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ
ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
Αισθητικά Δάση
Αισθητικό Δάσος Καισαριανής (6.400 στρέμματα) : (Φ.Ε.Κ. 31Α/1974 & 544Δ/1978).
Διατηρητέα μνημεία της φύσης

Λίμνη Βουλιαγμένης Αττικής : (Φ.Ε.Κ. 51Δ/2003).
Εθνικοί Δρυμοί & Εθνικά Πάρκα

Εθνικός Δρυμός Πάρνηθας : (Φ.Ε.Κ. 155Α/1961 & 344Β/1985 & 473Β/2003 & 1933Β/2004).
Εθνικός Δρυμός Σουνίου : (Φ.Ε.Κ. 80Α/1974 & 458Β/1985).
Εθνικός Δρυμός Τατοΐου (δεν υλοποιήθηκε τελικά) : (Φ.Ε.Κ. 34Α/1974).
Εθνικό Πάρκο Σχινιά - Μαραθώνα : (Φ.Ε.Κ. 395Δ/2000 & 793Δ/2002 & 1755Β/2003).
Προστασία ορεινών όγκων

Αθήνα & Αττική : (Φ.Ε.Κ. 18Α/1985).
Αιγάλεω : (Φ.Ε.Κ. 207Α/1999).
Λαυρεωτική : (Φ.Ε.Κ. 562Β/1996, 125Δ/1998-699Β/1998-1052Β/1998, 126Δ/2003-796Δ/2003-1268Β/2003).
Μαυροβούνι : (Φ.Ε.Κ. 121Δ/2003).
Μερέντα : (Φ.Ε.Κ. 121Δ/2003).
Όλυμπος : (Φ.Ε.Κ. 121Δ/2003).
Πάνειο : (Φ.Ε.Κ. 1070Β/1995 & 136Β/1999 & 121Δ/2003).
Πεντέλη : (Φ.Ε.Κ. 755Δ/1988).
Πάρνηθα : (Φ.Ε.Κ. 336Δ/2007 &619Δ/2008).
Ποικίλο : (Φ.Ε.Κ. 207Α/1999).
Υμηττός : (Φ.Ε.Κ. 544Δ/1978 & 167Δ/1981 & 187Δ/2011).
Καταφύγια άγριας ζωής (καταφύγια θηραμάτων)

Αυλώνα : (Φ.Ε.Κ. 691Β/1976 & 615Β/1977).
Μαρκόπουλο Ωρωπού : (Φ.Ε.Κ. 691Β/1976 & 615Β/1977).
Πάρνηθα : (Φ.Ε.Κ. 691Β/1976 & 707Β/1976 & 744Β/1976 & 1125Β/1976 & 615Β/1977).
Τατόϊ : (Φ.Ε.Κ. 691Β/1976 & 615Β/1977).
Περιοχές Προστασίας της Φύσης

Ποταμός Κηφισός : (Φ.Ε.Κ. 287Α/2002 & 566Β/2003).
Τόποι ειδικής προστασίας

Λόφος Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου : (Φ.Ε.Κ. 119Β/1959).
Όρος Πεντέλη : (Φ.Ε.Κ. 8Β/1959).
Χαράδρα Γεώργιζα Ποικίλου : (Φ.Ε.Κ. 119Β/1959).
345
Τόποι / τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλους
Αμφιάρειον (Κάλαμος - Μαρκόπουλο Ωρωπού) : (Φ.Ε.Κ. 832Β/1979).
Βραυρώνα : (Φ.Ε.Κ. 706Β/1980).
Γέφυρα «Πέντε Καμάρες» Μελισσίων (περιβάλλον χώρος) : (Φ.Ε.Κ. 255Β/1979).
Έπαυλη Καζούλη Κηφισιάς (περιβάλλον χώρος) : (Φ.Ε.Κ. 985Β/1979).
Λαυρεωτική : (Φ.Ε.Κ. 759Β/1975 & 852Β/1980).
Λίμνη Βουλιαγμένης Αττικής : (Φ.Ε.Κ. 322Β/1981 & 419Δ/1989).
Λίμνη Βουλιαγμένη Περαχώρας & η γύρω περιοχή : (Φ.Ε.Κ. 305Β/1962).
Λόφος Νυμφών Αθηνών : (Φ.Ε.Κ. 606Β/1967).
Μαλακάσα : (Φ.Ε.Κ. 300Β/1980).
Μαραθώνας : (Φ.Ε.Κ. 366Β/1980).
Όρος Αιγάλεω : (Φ.Ε.Κ. 669Β/1968 & 236Β/1989).
Όρος Κορυδαλλός (Ποικίλο) : (Φ.Ε.Κ. 669Β/1968 & 236Β/1989).
Όρος Πάρνηθα : (Φ.Ε.Κ. 669Β/1968 & 236Β/1989).
Όρος Πεντέλη : (Φ.Ε.Κ. 669Β/1968 & 236Β/1989).
Όρος Υμηττός : (Φ.Ε.Κ. 669Β/1968 & 236Β/1989).
Πικέρμι : (Φ.Ε.Κ. 44Β/1984 & 1916Β/2005).
Ραμνούς και Λιμικό : (Φ.Ε.Κ. 767Β/1979).
Σούνιο : (Φ.Ε.Κ. 767Β/1979).
Σπήλαιο Διονύσου (σπήλαιο - πηγή - προϊστορικός οικισμός) : (Φ.Ε.Κ. 1063Β/1975).
Περιοχές που έχουν ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Οικολογικό Δίκτυο «Natura 2000»
Περιοχή Κωδικός Αριθμός GR ....

Το όρος Πάρνηθα 3000001 (S.C.I. & S.P.A)*
Το Εθνικό Πάρκο Σχινιά - Μαραθώνα & το έλος Σχινιά 3000003 (S.C.I.)
Η περιοχή Βραυρώνας
(Ερασίνος - αρχαιολογικός χώρος - λόφος Περατή) 3000004 (S.C.I.)
Η περιοχή Λαυρίου - Σουνίου 3000005 (S.C.I.)
Το όρος Υμηττός
(& αισθητικό δάσος Καισαριανής & λίμνη Βουλιαγμένης) 3000006 (S.C.I.)
Η περιοχή Λεγρενών 3000014 (S.P.A.)
Το όρος Γεράνεια (από Δερβένι Μεγάρων - έως Λουτράκι) 2530005 (S.C.I.)
* S.C.I. = Sites of Community Importance S.P.A. = Special Protection Areas
Ιστορικοί τόποι
Αμφιάρειον (Κάλαμος - Μαρκόπουλο Ωρωπού) : (Φ.Ε.Κ. 832Β/1979).
Βραυρώνα : (Φ.Ε.Κ. 706Β/1980).
Λαυρεωτική : (Φ.Ε.Κ. 852Β/1980).
Λίμνη Κουμουνδούρου Σκαραμαγκά : (Φ.Ε.Κ. 5Β/1974).
Λόφος Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου : (Φ.Ε.Κ. 221Β/1960).
Μαραθώνας : (Φ.Ε.Κ. 366Β/1980).
Ραμνούς και Λιμικό : (Φ.Ε.Κ. 767Β/1979).
Σούνιο : (Φ.Ε.Κ. 767Β/1979).
Σπήλαιο Διονύσου (σπήλαιο - πηγή - προϊστορικός οικισμός) : (Φ.Ε.Κ. 1063Β/1975).
346
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Αντωνίου Αθανάσιος
Τα τοπωνύμια της Κερατέας (συλλογή τοπωνυμίων της ΝΑ Αττικής).
Αθήνα, 1991, σχ. 20,5x14, σ. 212 (με 45 φωτ. και 2 σχεδ.).
2. Δαλάκογλου Θεόδωρος
Ανάβυσσος. Τοπωνύμια - Οδωνύμια - Ανθρωπωνύμια.
Β έκδ., Ανάβυσσος, 1996, σ. 126
3. Δούκας Κώστας
Ελληνική γλωσσογένεσις. Από την εποχή των σπηλαίων στην εποχή του άστεως.
Αθήνα, Ελεύθερη Σκέψις, 1995, σχ. 20,5x14, σ. 174, ISBN 960-7199-49-9
4. Εφημερίς της Κυβερνήσεως (Ε.τ.Κ.)
Φύλλα Εφημερίδος της Κυβερνήσεως (Φ.Ε.Κ.) 1833 - 2012
5. Θεοδώρου Ελευθέριος-Ειρήναρχος (Αρχιμανδρίτης)
Μαρκόπουλο Μεσογαίας. Τοπωνύμια.
Αθήνα, 1997, σχ. 28x21, σ. 132+40 φωτ.
6. Καιροφύλας Ιωάννης (Γιάννης)
Τοπωνύμια της Αθήνας, του Πειραιά και των Περιχώρων.
Αθήνα, Φιλιππότης, 1995, σχ. 20,5x13, σ. 229
7. Κακαβογιάννης Ευάγγελος
Επιλογή τοπωνυμίων της Λαυρεωτικής. Αθήνα, Εταιρεία Μελετών Λαυρεωτικής, 1986, σχ. 24x17, σ. (30).
(ανάτ. από τα Πρακτικά της Α Επιστημονικής Συνάντησης ΝΑ Αττικής).
8. Κακαβογιάννης Ευάγγελος
Από που προέχεται το τοπωνύμιο Καμάριζα της Λαυρεωτικής.
Αθήνα, Αναπτυξιακός Σύνδεσμος Λαυρεωτικής, 2010, σχ. 24x16,5, σ. 38
(ανάτ. από τα Πρακτικά της ΙΓ Επιστημονικής Συνάντησης ΝΑ Αττικής).
Τοπωνυμικά παράδοξα. Αθήνα, Κολλάρος, 1920
Φωτ. ανατ. Αθήνα, Δ. Καραβίας, 1990, σχ. 21,5x14,5, σ. 89, ISBN 960-258-001-1
10. Κουτελάκης Χάρης
Ανασκευή στα τοπωνυμικά παράδοξα Αττικής.
Αθήνα, Πνευματικό Κέντρο Πατέρων Ιησουιτών/Κ.Ε.Ο., 1994, σχ. 24x16,5, σ. 45, ISBN 960-7443-00-4
11. Λάμπρου Σπύρος
Η ονοματολογία της Αττικής και η εις την χώραν εποίκησις των Αλβανών.
Αθήνα, 1896, σ. (40) (ανάτ. από την επετηρίδα «Παρνασσός», σ. 163-202).
12. Μπίρης Κώστας
Αι τοπωνυμίαι της πόλεως και των περιχώρων των Αθηνών.
Αθήνα, Γεν. Δ/νσις Αρχαιοτήτων & Αναστηλώσεως, 1971, σχ. 21x14, σ. 121+1 χάρτ.
13. Οδηγός της Αττικής
Αλφαβητικόν ευρετήριον τοπογραφικού χάρτου Αττικής 1:100.000
Αθήνα, Ελευθερουδάκης, 1923, σχ. 17,5x13, σ. 51
14. Σαρρής Ιωάννης
Αλφαβητικός οδηγός της Αττικής αρχαίας και νέας.
Αθήνα, Ζηκάκης, 1923, σχ. 15x11, σ. 75
15. Σαρρής Ιωάννης
Τα τοπωνύμια της Αττικής.
Αθήνα, περιοδικόν «Αθηνά», τ. 40, 1928, σ. 117-160
16. Φουρίκης Πέτρος
Συμβολή εις το τοπωνυμικόν της Αττικής.
Αθήνα, περιοδικόν «Αθηνά», τ. 41, 1929, σ. 77-178 & τ. 42, 1930, σ. 111-136
347
ΧΑΡΤΕΣ
Αγαπητός Σπήλιος : Οδοιπορικός χάρτης Αττικής, 1928, κλ. 1:100.000

Ανάβαση
Κλίμακα 1:10.000 Βόρειος Υμηττός 2007 ISBN 978-960-8195-12-7
Κεντρικός Υμηττός 2002 ISBN 960-8195-15-2
Κλίμακα 1:25.000 Γεράνεια 2004 ISBN 960-8195-60-8
Κιθαιρώνας 2002 ISBN 960-8195-14-4
Πάρνηθα 2011 ISBN 978-960-8195-55-4
Κλίμακα 1:35.000 Τα μονοπάτια της Πάρνηθας 1998 ISBN 960-90866-0-8
Κλίμακα 1:100.000 Αττική 2006 ISBN 960-8195-88-8
Αττική - Βοιωτία 2012 ISBN 978-960-9412-17-9
Ανάβαση Digital : Άτλαντας Στερεάς Ελλάδας, 2009, κλ. 1:50.000, ISBN 960-9824-92-7
Βουγιούκας Γ. : Γεωλογικός χάρτης της Αττικής, 1906
Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού (Γ.Υ.Σ.)
Κλίμακα 1:20.000 Βραώνα 1927
Κορωπί 1927
Λιμιώνας 1928
Μεγάλο Βουνό 1928
Πάρνης - Φυλή 1929
Σκάλα Ωρωπού 1928
Stamata 1928/1944 (512 Fd.)
Τατόϊον 1928
Κλίμακα 1:25.000 Αγία Τριάς 1992
Άγιοι Απόστολοι 1988
Άγιος Στέφανος 1991
Αθήναι 1994
Αθήναι - Πειραιεύς 1983
Ανάβυσσος 1990
Άρμα 1978
Αυλών 1990
Βούλα 19
Γλυφάδα 1993
Ελευσίς 1993
Ζωγράφος 1994
Θήβαι 1978
Κάτω Σούλιον 1993
Κερατέα 1993
Λαύριον 1992
Λούτσα 1990
Μαραθών 1991
Νέα Ιωνία 1993
Νέα Μάκρη 1991
Νέα Παλάτια 1991
Πέραμα 1993
Πλάκα 1989
Ραφήνα 19
Σκούρτα 1990
Σπάτα 1990
Σχηματάριον 1988
Κλίμακα 1:50.000 Αθήναι - Ελευσίς 1975 & 1992
Αθήναι - Κοροπίον 1973 & 1988
Αθήναι - Πειραιεύς 1991
Θήβαι 1987
Ερέτρια 1990
Ερυθραί 1976 & 1989
Καπαρέλλιον 1973 & 1988
Κηφισιά 1974 & 1988
Κόρινθος 1989
348
Λαύριον 1988
Μέγαρα 1990
Περαχώρα 1973 & 1989
Πλάκα 1988
Ραφήνα 1989
Σοφικόν 1989
Χαλκίς 1988
Κλίμακα 1:100.000 Αθήναι - Ερέτρια 1936
Αθήναι - Χαλκίς 1936
Νέα Ψαρά 1941/1945 (19 Fd.)
Χαλκίς 1936/1944 (Deutsche)
Θήβαι 1977
Κάρυστος 1978
Κόρινθος 1978
Λαύριον 1978
Λεβάδεια 1977
Μέγαρα 1978
Πειραιεύς 1978
Χαλκίς 1978
Κλίμακα 1:200.000 Αθήναι 1948
Γεωμετρογραφικόν Ινστιτούτον της Ελλάδος «Πυζόλ»
Κύριον τουριστικόν τετράπλευρον της Ελλάδος, χ.χ., κλ. 1:200.000
Γρήγουρας Κ. - Καλαποθάκης Π. : Αττική, (1929), κλ. 1:100.000
Δασαρχείον Πάρνηθος : Εθνικός Δρυμός Πάρνηθος, 1967, κλ. 1:20.000 (συντ. Αγ. Μίσσιος).
Διαμαντόπουλος Δ.
Λεκανοπέδιον Αθηνών - Πειραιώς - Περιχώρων, 1942, κλ. 1:72.000
Αττικοβοιωτία, 1952, κλ. 1:200.000
Πειραιεύς, 1956, κλ. 1:9.000
Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος (Ε.Σ.Υ.Ε.)
Περιφέρεια Πρωτευούσης, 1963, κλ. 1:100.000
Νομός Αττικής, 1963 & 1972 & 1983, κλ. 1:200.000
Ελευθερουδάκης - Μπαρτ : Χάρτης Αθηνών και περιχώρων, 1912, κλ. 1:75.000
Ελευθερουδάκης : Χάρτης Αττικής, (1923), κλ. 1:100.000
Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού : Attica, 1953, κλ. 1:200.000
Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Αχαρνών
Πάρνηθα, 1985, κλ. 1:50.000 (επιμ. Ε. Μπάλλιου).
Τα μονοπάτια της Πάρνηθας (επιμ. Ε. Μπάλλιου).
Καπρανίδης Στέλιος
Λεκανοπέδιο Αττικής. Χάρτης - Οδηγός. Αθήνα, 2009, σχ. 21x14,5, σ. 350+444 χάρτ., ISBN 960-86448-7-9
Κορρές Μανόλης (επιμέλεια)
Οι πρώτοι χάρτες της πόλεως των Αθηνών.
Αθήνα, Μέλισσα & Αττική Οδός, 2010, σχ. 39x29, σ. 279, ISBN 978-960-204-3073
Μπίρης Κωνσταντίνος : Αττικοβοιωτία, 1954, κλ. 1:200.000
Παρασκευόπουλος Γεώργιος : Petrographische Kartenskizze von Pentelikon, 1957 (στο Α.G.P.H. VIII/1957).
Σαλίβερος Μ. : Attiki - Viotia, 1941, κλ. 1:200.000
Σαρρής Ιωάννης
Πάρνης. Οδοιπορικός Σύνδεσμος, 1928, κλ. 1:50.000 (αναθ. 1936)
Πεντελικόν - Μαραθών. Ι. Σιδέρης, 1930, κλ. 1:50.000
Χάρτης της Αττικής. Ι. Σιδέρης, 1930, κλ. 1:150.000
Βόρ. Αττική - Εύβοια - Βοιωτία. Ε.Ο.Τ., (1930), κλ. 1:200.000
Χειρόγραφα σχεδιαγράμματα (1926-1935) (αρχείο Ε.Ο.Ο.Α.)
Στρατιωτικόν Σχολείον των Ευελπίδων : Αθήναι (Πατήσια - Τουρκοβούνια - Καλογρέζα), 1904, κλ. 1:10.000
Σχολείον των Υπαξιωματικών : Υμηττός, 1904, κλ. 1:12.500
349
Υπουργείον Γεωργίας
Λεκανοπέδιον Αθηνών - Καταστροφές δασών, 1946, κλ. 1:100.000
Εθνικός Δρυμός Πάρνηθας, (1976), κλ. 1:50.000
Πάρνηθα, 1985, κλ. 1:50.000 (συντ. Δ. Γιώτας).
Υπουργείον Δημοσίων Έργων / Υφυπουργείον Ανοικοδομήσεως : Πάρνηθα, 1985, κλ. 1:50.000
Υπουργείον Οικισμού & Ανοικοδομήσεως
Λεκανοπέδιο Αθηνών (10 χάρτες), Γ έκδ. 1956, κλ. 1:12.500 (Φ.Ε.Κ. 161Α/1956)
(Αθήναι / Αμαρούσιον - Κηφισσιά / Ασπρόπυργος - Άνω Λιόσια / Γλυφάδα - Βουλιαγμένη / Εκάλη - Μπογιάτι Νέα Ιωνία -
Αχαρναί / Πειραιεύς / Σαλαμίς - Πέραμα / Φάληρον - Ελληνικόν / Χαλάνδρι - Αγία Παρασκευή).
Χαρτογραφική Υπηρεσία (Χ.Υ.) / Χαρτογραφική Υπηρεσία Στρατού (Χ.Υ.Σ.)
Γενικαί Ασκήσεις (ΒΔ Αττική), 1908, κλ. 1:75.000
Αττική, 1923, κλ. 1:100.000
Kaupert J. A.
Karten von Attica 1881 - 1894, έκδ. Kaiserlich Deutschen Archaeologischen Institute
Επανέκδοση 1994, έκδ. Τροχαλία & Δήμος Γλυφάδας (σε σμίκρυνση)
Επανέκδοση 2008, έκδ. Μέλισσα & Αττική Οδός (επιμέλεια Μανόλης Κορρές).
Κλίμακα 1:12.500
I Athen mit Umgebung 1881
Ia Alt Athen 1881
II Die Halbinsel Peiraieus 1881
IIa Die Halbinsel Peiraieus 1881
III Athen - Peiraieus 1882
IV Athen - Hymettos 1882
V Kephisia 1883
VI Pyrgos 1883
VII Spata 1884
VIII Raphina 1884
IX Vari 1885
X Perati 1885
XI Porto Raphti 1885
XII Pentelikon 1886
XIII Markopoulo 1886
XIV Cap Sunion (west) 1886
XV Cap Sunion (ost) 1886
XVI Laurion 1887
XVII Olympos 1887
XVIII Drakonera 1887
XIX Marathon 1889
XX Tatoi 1893
XXI Salamis 1894
XXII Salamis (sudspitze) 1894
XXIII Salamis (westl. Theil) 1894
XXIV Phyle 1894
XXV Megalo Vuno 1894
XXVI Eleusis 1894
Ubersichtskarte von Attica 1904
Lepsius Richard
Geologischen Karte von Attika, Berlin 1893, κλ. 1:25.000 (9 φύλλα : Pyrgos, Pentelikon, Pikermi, Athen-Piraeus,
Hymettos, Markopoulo, Vari, Keratea, Laurion).
512 / 514 / 524 Pal Field Survey Coy. R.E. & Γ.Υ.Σ.
Διάφοροι χάρτες, 1944, κλ. 1:100.000
350
Ο Νίκος Κ. Νέζης γεννήθηκε το 1940 στο Κερατσίνι του Πειραιά, όπου και τελείωσε το Ε Γυμνάσιο. Σπούδασε
ηλεκτρονικός στη Σιβιτανίδειο Σχολή και στο Στρατό υπηρέτησε στο Τεχνικό Σώμα ως Αξιωματικός Τηλεπικοινωνίας
(1963-1965). Το διάστημα 1966-1995 εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος στα καταστήματα Χαλανδρίου
(1966-1970) και Νέας Ερυθραίας (1970-1973), στη Διεύθυνση Προσωπικού/Πειθαρχικά (1973-1975), καθώς και στη
Διεύθυνση Οργάνωσης ως Αναλυτής (1975-1995). Είναι παντρεμένος από το 1975 με τη Μαρία Παπαχρήστου και έχει 2
παιδιά, τον Κώστα και τον Γιώργο.
Υπήρξε για 2 χρόνια (1959-1960) αθλητής του Πανελληνίου Γ. Σ. - Τμήμα ιαπωνικής πάλης (Ju Jitsu και Judo).
Στο διάστημα 1970-1975 εκπαιδεύτηκε συστηματικά στο Judo ως αθλητής της Λέσχης Judo «Samuraikan».
Από το 1970 μέχρι σήμερα ασχολείται με την ορειβασία. Έχει ανέβει σε πάρα πολλά ελληνικά βουνά, τις πιο
πολλές φορές με ολιγομελή ομάδα ή μοναχικά με σκοπό τη μελέτη και φωτογράφισή τους. Τις δύσκολες και χειμερινές
αναβάσεις τις πραγματοποίησε με τον Φ.Ο. Πειραιώς μέχρι το 1976 και με τον Ε.Ο.Σ. Αθηνών το διάστημα 1976-1986.
Το 1986 έγινε ιδρυτικό μέλος του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου (Α.Ο.Σ.) και εκλέχθηκε μέλος του Δ.Σ. του, ως
Υπεύθυνος του «Κέντρου Ορειβατικών Μελετών» μέχρι και το 1988. Τη διετία 1989-1990 διετέλεσε Πρόεδρος του εν
λόγω Συλλόγου (Α.Ο.Σ.).
Το 1992 εκλέχθηκε μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας Αναρρίχησης και το διάστημα 1994-
2004 διετέλεσε Γενικός Γραμματέας αυτής.
Έχει συγγράψει τα εξής βιβλία :
• Μικρή εγκυκλοπαίδεια Judo (1977, σ. 189)

(το πρώτο ελληνικό βιβλίο για το άθλημα του Judo)
• Τα ελληνικά βουνά (1979, σ. 217)
• Τα βουνά της Αττικής (1983, σ. 182)
• Όλυμπος (1986, σ. 198)
• Στιγμές μέσα στο χρόνο (1986, σ. 47)
• Το ανθρώπινο περιβάλλον (1992, σ. 94)
• Ε.Ο.Σ. Αθηνών 1928-2000 (2000, σ. 142)
• Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας Αναρρίχησης 1930-2000 (2000, σ. 318)
• Στη φωτοδίνη του Χάους (2000, σ. 62)
• Τα βουνά της Αττικής (νέα έκδ. 2002, σ. 302)
• Βιβλιογραφικός οδηγός για τη γεωγραφία, τη φύση & τα μνημεία της Ελλάδος (2002, σ. 798)
• Όλυμπος (νέα έκδ. 2003, σ. 317)
• Πάρνηθα (μαζί με τον Δ. Γιώτα - 2006, σ. 223)
• Τα ελληνικά βουνά - Γεωγραφική εγκυκλοπαίδεια (2010, 3 τόμοι, σ. 1.180)
• Τοπωνυμικά της Αττικής. Οικισμοί - Μνημεία - Τοπωνύμια (2013, σ. 350)
Έχει επιμεληθεί και σχολιάσει το βιβλίο «Συμβολή στην ιστορία της ελληνικής αναρρίχησης - του Γ. Μιχαηλίδη,
2004» και έχει συμμετάσχει στη δημιουργία του βιβλίου «Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Ελευσίνας 1962-20004 - του
Δ. Γεωργούλη, 2004». Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται για τοπωνυμικά θέματα σε χάρτες της Ανάβασης & σε άτλαντες
της Ανάβασης Digital.
Επίσης, έχει μεταφράσει και δημοσιεύσει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τους κανονισμούς αγώνων Judo με τα
σχόλιά τους (μετά από έγκριση της Διεθνούς Ομοσπονδίας Judo - 1976), ενώ σχετικά άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε
αθλητικά περιοδικά (Ιστορία του Judo, Αρχές και σκοποί του Judo, Λεξικό σύγχρονων Judoka, Ελληνική βιβλιογραφία
μαχητικών τεχνών κ.ά.). Άρθρα του για τα ελληνικά βουνά και την ορειβασία (φιλοσοφία - ιστορία) έχουν δημοσιευθεί σε
διάφορα ορειβατικά, φυσιολατρικά κ.ά. περιοδικά, καθώς και στην ιστοσελίδα της Ε.Ο.Ο.Α. (www.eooa.gr) της οποίας
έχει κάνει το σχεδιασμό (διάρθρωση και αρχιτεκτονική) και τη συγγραφή των περισσότερων κειμένων και πινάκων της
(2004). Επίσης, πολλές φωτογραφίες του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες (Πάπυρος-Λαρούς-
Μπριτάννικα & Υδρία).
Τον Ιανουάριο του 2010 ανακηρύχθηκε ομόφωνα από τα Γενική Συνέλευση της Ε.Ο.Ο.Α. Επίτιμο Μέλος της
Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας Αναρρίχησης για την προσφορά και το σημαντικό έργο του ως Γενικός Γραμματέας
της Ε.Ο.Ο.Α. (1994-2004), για τη μεγάλη δωρεά βιβλίων, περιοδικών, χαρτών και αρχείων στη Βιβλιοθήκη της Ε.Ο.Ο.Α.,
καθώς και για το σύνολο του συγγραφικού του έργου.
Στις 29 Δεκεμβρίου 2011 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το τρίτομο έργο του «Τα ελληνικά βουνά -
Γεωγραφική εγκυκλοπαίδεια».
351

Τοπωνύμια της Αττικής

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Τοπωνύμια της Αττικής

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ΤΟΠΩΝΥΜΙΚΑ

ΟΙΚΙΣΜΟΙ – ΜΝΗΜΕΙΑ – ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ

Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας Αναρρίχησης

Η Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας Αναρρίχησης (Ε.Ο.Ο.Α.) είναι αθλητική ομοσπονδία που

ΔΗΜΟΙ - ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ - ΟΙΚΙΣΜΟΙ

& ΟΙΚΙΣΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ / ΠΕΡΙΟΧΕΣ

Ιστορικό διοικητικής εξέλιξης Αττικής

Διοικητική διαίρεση Αττικής (Ο.Τ.Α.)

Πρόγραμμα «Καλλικράτης» (2011)

Σχέδιο «Καποδίστριας» (1998)

Οι Δήμοι κατά μέγεθος πληθυσμού

1899 / 1900 & 1904 / 1905

ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ (Ο.Τ.Α.)

(Ν. 3852/2010 - Πρόγραμμα «Καλλικράτης» - Φ.Ε.Κ. τ. Α 87/2010)

Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής (έδρα Αθήναι) (2)*

Περιφέρεια Αττικής (έδρα Αθήναι) (3)*

Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Κεντρικού Τομέα Αθηνών (4 & 45)*

Αγίας Παρασκευής (4602)*

Αγίας Βαρβάρας (4702)*

Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Νοτίου Τομέα Αθηνών (4 * 48)*

Αγίου Δημητρίου (4802)*

Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Δυτικής Αττικής (έδρα Ελευσίνα) (4 & 50)*

Κερατσινίου - Δραπετσώνας (5102)*

Κεντρική Ελλάδα (1)*

Αποκεντρωμένη Διοίκηση Θεσσαλίας - Στερεάς Ελλάδας (2)*

Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας (έδρα Λαμία) (3)*

Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Βοιωτίας (έδρα Λεβάδεια) (4 & 28)*

Θηβαίων (έδρα Θήβαι) (2804)*

Περιφέρεια Πελοποννήσου (έδρα Τρίπολις) (3)*

Περιφερειακή Ενότητα (Π.Ε.) Κορινθίας (έδρα Κόρινθος) (4 & 42)*

Λουτρακίου - Αγίων Θεοδώρων (4203)*

Π.Ε. = Περιφερειακή Ενότητα Σχημ. - Σύστ. = Σχηματισμός - Σύσταση Οικισμού

* Επίπεδο Διοικητικής Διαίρεσης & Γεωγραφικός Κωδικός «Καλλικράτη»

Αγίας Βαρβάρας 1963

Νομαρχία Ανατολικής Αττικής (Α2)

Αγίου Στεφάνου 1994

Αγίου Κωνσταντίνου 1948

Νομαρχία Δυτικής Αττικής (Α3)

Άνω Λιοσίων 1972

Αγίου Ιωάννου Ρέντη 1946

Νομός Βοιωτίας (03)

Αγίων Θεοδώρων 1994

α/α Δήμος Πραγματικός Μόνιμος Νόμιμος

Δήμος Αθηναίων : Βλ. Σκιαδάς Ελευθέριος - Γιαταγάνα Ξανθή - Μαντζώρου Βασιλική.

Μνημεία ειδικής προστασίας

1. Αδελφότης Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Καρέα

62. Βυζαντινή Αθήνα. Κείμ. Μανόλης Χατζηδάκης. Φωτ. Π. Παπαχατζιδάκης, Μ. Χατζηδάκης,

69. Hamilton Arnott

Αρχαιολογικοί Χώροι - Αρχαία Μνημεία

Κτήρια Ειδικής Προστασίας

Ιστορικά διατηρητέα μνημεία

Αδριάνειο Υδραγωγείο (τμήμα) Νέας Ιωνίας : (Φ.Ε.Κ. 35Β/1962).

Ναοί & Μοναστήρια

Αγία Αικατερίνη Αθηνών (Πλάκα) : (Φ.Ε.Κ. 134Β/1972).

Διατηρητέα μνημεία της φύσης

Εθνικοί Δρυμοί & Εθνικά Πάρκα

Προστασία ορεινών όγκων

Καταφύγια άγριας ζωής (καταφύγια θηραμάτων)

Περιοχές Προστασίας της Φύσης

Τόποι ειδικής προστασίας

Περιοχή Κωδικός Αριθμός GR ....

* S.C.I. = Sites of Community Importance S.P.A. = Special Protection Areas

Αγαπητός Σπήλιος : Οδοιπορικός χάρτης Αττικής, 1928, κλ. 1:100.000

Έχει συγγράψει τα εξής βιβλία :