Μπίλι, ο Ψεύτης/Billy Liar(1963) του John Schlesinger

 Σκηνοθεσία: John Schlesinger

 Παραγωγή: Joseph Janni
 Σενάριο: Keith Waterhouse
 Πρωταγωνιστές: Tom Courtenay, Julie Christie, Wilfred Pickles, Mona Washbourne
 Μουσική: Richard Rodney Bennett
 Φωτογραφία: Denys Coop
  Πρώτη προβολή: 15/8/1963
 Κυκλοφορία: 1963
 Διάρκεια: 98 λεπτά
 Προέλευση: Ηνωμένο Βασίλειο

O John Schlesinger ανήκει στο «Νέο Κύμα» των Βρετανών σκηνοθετών που αναδύθηκε στην δεκαετία του 60
παράλληλα με την Γαλλική ‘’Nouvelle Vague”. Μαζί με τους Karel Reisz, Tony Richardson και Lindsay
Anderson, υιοθέτησαν τον κοινωνικό ρεαλισμό στον οποίον ενστάλαξαν την ντοκιμαντερίστισκη οπτική τους .Οι
ταινίες τους πάλλονταν από την ενέργεια ανήσυχων και οργισμένων νέων απέναντι στον μικροαστικό
κομφορμισμό.

Ο «Μπίλι» είναι η καλύτερη ταινία του Schlesinger ,του οποίου η καριέρα σταδιακά έφθινε για να καταλήξει σε
πλήρη παρακμή στην δεκαετία του 80.Βασίζεται σε μυθιστόρημα του Keith Waterhouse και είναι έξοχα
κινηματογραφημένο από τον οπερατέρ Denys Coop με μια διάχυτη γκρι μονοχρωμία.

Ο εικοσάχρονος Μπίλι (Tom Courtenay ) είναι ανώριμος και ανεύθυνος αλλά ταυτόχρονα ευφυής και
γοητευτικός .Ζει σε μια σκοτεινή βιομηχανική πόλη της Βόρειας Αγγλίας, όπου εργάζεται σε γραφείο κηδειών.
Πνίγεται από τη μιζέρια, τη ρουτίνα ,την μουντή καθημερινότητά . Έτσι δραπετεύει με τη φαντασίωση, με την
κατασκευή γεγονότων, με την επινόηση καταστάσεων σε μια φανταστική χώρα την «Αμβροσία» ,όπου είναι
βασιλιάς, στρατάρχης ή διάσημος συγγραφέας , πάντα περιστοιχισμένος από πλήθη που τον λατρεύουν. Έτσι
αντισταθμίζει την αναποφασιστικότητα του ,την ανασφάλεια του, την ατολμία του .Όπως υποδηλώνει και ο
τίτλος της ταινίας, είναι ένας ψυχαναγκαστικός ψεύτης που αργά ολισθαίνει προς το χείλος της
αυτοκαταστροφής. Έχει παράλληλη ερωτική σχέση με δυο κοπέλες που αγωνίζονται για ένα δαχτυλίδι
αρραβώνων που μοιράζονται άθελά τους.

Μόνο όταν επιστρέφει η αισιόδοξη και απελευθερωμένη φίλη του Λιζ,(Julie Christie) και προσπαθεί να τον
πείσει να δραπετεύσει από την ασφυξία της επαρχιακής ζωής ,προβάλλει αμυδρά η κρυφή ευαισθησία του.

Ο Schlesinger σκιαγραφεί τον ήρωα του με κριτική και ειρωνική διάθεση αλλά και με αδιόρατη συμπάθεια . Στο
μεγαλύτερο μέρος της ταινίας μας ταξιδεύει με χάρη , ευρηματικότητα και στεγνό χιούμορ από την
πραγματικότητα στην φαντασίωση. Ωστόσο μεθοδικά μας προετοιμάζει για μια απότομη στροφή προς το
υπαρξιακό δράμα πολλαπλασιάζοντας το βάθος του χαρακτήρα του ήρωα του και αφήνοντας μας μια πικρή
επίγευση .

Σε μια σεκάνς ανθολογίας στον σιδηροδρομικό σταθμό μπορούμε να δούμε την νευρικότητα, την ανησυχία και
την ένταση στο πρόσωπο του Μπίλι καθώς ζυγίζει την ασφάλεια των φαντασιώσεων του απέναντι στην
πραγματική αλλά και τρομακτική προοπτική διαφυγής με τη Λιζ. Άραγε θα τολμήσει να ξεφύγει από τον
λαβύρινθο του για να ακολουθήσει αυτό το ειλικρινές και όμορφο κορίτσι στην πραγματική ζωή; Άραγε θα
λυτρωθεί ο Μπίλι ,λυτρώνοντας και τον θεατή;

Η κάμερα αφού χαϊδέψει το λαμπερό ,θερμό βλέμμα και το πικρό χαμόγελο του κοριτσιού υποχωρεί αργά και
σιωπηλά μέσα στη νύχτα ,γλιστρά στον σκοτεινό και έρημο δρόμο για να καταλήξει εστιάζοντας σταθερά στο
σπίτι του Μπίλι.

Μια εμβληματική ταινία της δεκαετίας του 60, με το πνεύμα της αγγλικής ροκ κουλτούρας των “Beatles” και
των “Stoneς” να περιμένει στη γωνία για να σαρώσει τα πάντα.