Quite some time passed and the wasteland feeling erupted between the two of us as we

stormed two houses already for weapons, or so, in this kind of games, we call them “loots.”

Wala pa kaming nakitang player sa daan man lang kahit naka-cover na kami ng limang
kilometro sa paglalakad at sa dalawang oras na ibinigay sa amin, thirty minutes na ang
nabawas.

Kasama ang babaeng binansagan kong Uno, medyo hindi na namin kinaya ang katahimikan at
nagsimulang mag-usap sa paraan na magkakaintindihan kami.

And so, we started talking about the games we played as we walked and dashed. It was
actually a wild faint to distract who was following us, at hindi pa siya umaatake.

It feels weird rather, nagsimula akong mag-isip na kasama siya ni Uno. I don’t have the
resources to confirm. Gusto kong lumingon pero parang sa isang maling galaw lang,
matatanggal na ako kaagad sa laro.

Nakasunod lang ako kay Uno habang kino-customize ang baril ko. It was along the way that I
found a [Barrett M107] lying in the grounds. Hindi ito mukhang loot, parang abandonado ito.

Sa pag-arangkada ng senses ko, tumilapon ang katawan ko sa isang gilid na parang

nasabugan ako ng creeper o kung ano.

Anyways, doon na natapos ang game. For me, hindi ko napansin o nakita kung sino ang
pumatay sa akin pero hindi ako pwedeng magreklamo.

That’s for my beta experience over Thousand Trigger Online’s Battle Royale feature. Putting
more thought into it, naglalakad lang naman akong kinakabahan dahil kay Uno… I’m not
dumb enough not to notice.
Kung siya si Player #1, that have to do anything with the administrators. Kilala nila ako, bilang
si