Ang literatura ng Ilocano ay maaaring masubaybayan pabalik sa unang bahagi ng ika-17 siglo.

Mayroong
isang malaking bilang ng mga dokumento sa relihiyon, tula, bugtong, salawikain, epikong kwento, awit,
at iba pang akdang pampanitikan. Ngayon, mayroong isang napakalaking katawan ng panitikan ng
Ilocano, kasama na ang mga pana-panahon at pahayagan. Bagaman karaniwang pinaniniwalaan na ang
bawat lalawigan sa Pilipinas ay may sariling sinaunang alpabeto, iniulat ng mga manunulat ng Espanya
noong ika-16 na siglo na ang kasanayan sa pagsulat ay matatagpuan lamang sa lugar ng Maynila sa unang
pakikipag-ugnay. Ang pagsulat ay kumalat sa iba pang mga isla sa kalaunan, sa kalagitnaan ng ika-16 na
siglo. Karaniwang tinawag ng mga Kastila ang sinaunang script na "titik ng Tagalog", anuman ang wika
kung saan ito ginamit. Ang tinaguriang "letra ng Tagalog" ay talagang isang syllabic script na tinatawag na
Baybayin, na ginamit hanggang ika-17 siglo kung saan ito ay unti-unting pinalitan ng alpabetong Latin na
ginagamit pa rin ngayon. Ang salitang baybayin (mula sa baybay 'spell' sa Tagalog) ay nangangahulugang
'alpabeto'. Ang alpabetong Baybayin, marahil ay nabuo mula sa script ng Java, na naman inangkop mula
sa script ng Pallava, ang huli mismo ay nagmula sa script ng Brahmi ng sinaunang India. May katibayan na
ang Baybayin ay ginamit para sa pagsusulat sa Visayas. Ito ay pangunahing ginagamit para sa mga titik,
tula, at mga pagkakatawang-tao. Sa ngayon, ang alpabetong Baybayin ay ginagamit pangunahin para sa
pandekorasyon na layunin, bagaman may mga pagtatangka na muling buhayin ang paggamit nito.