PUBLICITET

Publicitet jeste, najkraće rečeno, prisustvo u javnosti. "Moderan proces

publiciteta" {modem publicity process) određuje se kao konkurentska borba za
uticaj i kontrolu nad popularnom percepcijom ključnih institucija i javnih
ličnosti, događaja i tema posredstvom masovnih medija, a njeni učesnici su
političari, biznismeni, javne ličnosti i novinari.

U američkoj literaturi publicitet se uglavnom izjednačava sa informacijama o

nekoj ličnosti, organizaciji ili događaju koje nisu plaćene i nemaju neposrednu
propagandnu, komercijalnu, čak ni edukativnu nameru, već ih mediji objavljuju
u skladu sa svojom osnovnom funkcijom – da obavještavaju publiku o
relevantnim zbivanjima.

POJAM JAVNOSTI

Različite upotrebe reci , javnost" i „javno" kako u svakodnevnom govoru, tako i

u mnogobrojnim žargonskim varijantama njihove primene, ukazuju ne samo na
kompleksnost značenja koja su inkorporirana u pojam koji im stoji u osnovi,
već isto tako na potrebu da se ove kategorije bliže odrede.
Iako se u najopštijem smislu može reći da atribut ,,javno " označava nešto što je
opšte i dostupno svirna, njegove različite upotrebe potkrepljuju nedoumice u
pogledu njegovog značenja. „Javna ličnost" označava vrstu popularnosti,
odnosno, publiciteta koji uživa neka osoba, „javna škola" ukazuje na činjenicu
da je obrazovanje u njoj besplatno, dok „javno okupljanje", „javna debata" ili
"javna osuda" ukazuju na ono značenje „javnog" koje se konstituiše preko
kategorije „javnog mnenja".
„Javno" zato označava obznanjenost i opštu pristupačnost. Političko značenje
reči „javnost" u ovom smislu izvodi se iz latinskih reči „publicus" (javan) i
„populis" (narod). Pojam javnosti konstituiše se i iz odnosa prema pojmu
privatnosti, odnosno, intimnosti.
Privatus je u navedenom smislu, predstavljalo svojevrsnu simboličku
zaštićenost od upliva javnosti, lišenost mogućnosti da se prodre u javni
prostor.

Za srednji vek je karakteristična pojava tzv. „reprezentativ ne" javnosti, koja se

konstituiše ne kao sfera javnosti u onom smislu koji je artikulisala antička grčka
ili rimska tradicija, već predstavlja obeležje statusa. Manifestovanje ove
reprezentativne javnosti vezano je za „atribute ličnosti kao što su insignije
(grbovi, oružje), habitus (odevanje, frizura), maniri (način pozdravljanja,
ponašanja) i retorika (oslovljavanje, govor sa formalitetima uopšte), jednom
rečju, za strogi kodeks 'plemićkog' ponašanja. Reprezentativna javnost koja se
sada ograničava na dvor monarha ima, kako kaže Habermas, karakter rezervata
u jednom društvu koje se odvaja od države, omogućavajući odvajanje privatne i
javne sfere u modemom značenju termina. Redukcija reprezentativne javnosti,
stvara prostor za jednu drugu sferu koja je povezana sa pojmom javnosti u mo -
dernom smislu, a to je sfera javne vlasti. Javnost, odnosno njeni toposi (trg,
pijaca, ulica), iako prvobitno predstavljaju sfere primerene i dostupne svim slo -
bodnim građanjima, naporedo sa formiranjem javne ličnosti ili institucije koja
posjeduje autoritet, a za koje javnost ima prevashodno reprezentativnu funkciju,
sa svim pozitivnim konotatama koje termin reprezentacije povlači, postaje,
nasuprot svojoj osnovnoj intenciji, slobodno polje za ispoljavanje
voluntarističke hegemonije.