669

[E-book] by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 670
29
4

“
”

“
”

“
”

”
“

?”

[E-book] by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 671

มากระทบ มันจะปลุกผมในทันที แตตองหมายความถึงวาสุขภาพดีพรอม รางกายสมบูรณเต็มที่ ใน

การเขาปาทุกครั้ง ถาคราวใดผมรูสึกวารางกายไมแข็งแรงพอ ผมจะไมยอมเขาปาเปนอันขาด ดูแต
เมื่อคราวที่ไอผีโขมดลงมาเลนงานคนของเรา ตอนที่เราตั้งแคมปกนั อยูที่โปงกระทิงนั่นยังไงครับ
คืนนั้นผมไมสบาย กอนนอนคุณหญิงก็ฉีดยาระงับประสาทไวให ผมหลับเปนตายเลย ไมรูสึกตัว
แมแตนดิ เดียว…”
แลวเขาก็หยุดหัวเราะขันๆ อีกครั้งหนึ่ง เอยตอมาเปนเรื่องชวนหัววา
“ถาคุณชายพบกับพรานเฒาหนานไพรที่ผมเคยเลาใหฟง คุณชายจะยิ่งแปลกใจกวานี้ ถึง
ผมเองในขณะนั้นก็อดทีจ่ ะสงสัยเสียไมได คือคืนหนึง่ เราไปนอนอยูดวยกันสองคนในปาบริเวณ
ใกลเคียงกับเหมืองหวยสุด กอนจะหลับไปดวยกันกลางดานสัตว เราสัญญากันไววา ใหคอยดักฟง
เสียงรถยนตประจําเหมืองทีจ่ ะวิ่งผานไปมาในราวกลางคืน เพราะตองการจะฝากซื้อเสบียงใน
หมูบาน รถเหมืองคันนั้นมีหนาที่วิ่งลองระหวางตัวเหมืองกับเมืองกาญจนเปนประจํา ราวๆ สักตี
หนึ่งเห็นจะได ผมก็ไดยนิ เสียงรถยนตวิ่งกระหึ่มไตเนินใกลกับดานที่เรานอนอยูข ึ้นมา ในปา
กลางดึกอยางนั้นเสียงเครื่องยนตดังกองไปหมด ผมรูสึกตัวแตหนานไพรนอนหลับกรนสนัน่
หวั่นไหว ตองเขยาปลุกขึ้นมาแลวพากันวิง่ ออกไปดักรถ ผมถามแกวาเสียงรถยนตออกดังลั่นไปทั้ง
ปาอยางนั้นแกไมไดยนิ หรือ แกก็สั่นหนา บอกวาแกหลับสนิท ไมไดยินอะไรเลย พอดักรถฝากซื้อ
ของเรียบรอยแลวเราก็กลับมานอนกันทีเ่ กา ผมนึกอยูในใจวา อีตาพรานเฒาหนานไพรนีแ่ กเปน
พรานใหญอยูม าไดยังไง ถึงนอนขี้เซาอยางนี้ ชักไมคอยเชื่อน้ํามนตเสียแลว ทีนี้พอตอนตีสองเห็น
จะได ผมกําลังนอนหลับสนิททีเดียว ตองลุกพรวดขึ้นมาเพราะไดยนิ เสียงปนลั่นตูมขึ้น พอลืมตา ก็
เห็นหนานไพรหิ้วเมนตัวหนึ่งเขามา แกถามผมบางวา เมนมันพากันคลานมาเปนฝูงไมไดยนิ บาง
หรอกรึ ซึ่งผมก็ไมไดยินจริงๆ ตื่นขึ้นเพราะเสียงปนนั้นเอง หนานไพรไมไดยนิ เสียงรถยนต แตแก
กลับไดยนิ เสียงสัตวตัวเล็กๆ เดิน ทั้งๆ ทีแ่ กนอนหลับ และอยาวาแตเมนเลย ตอใหงูตัวเล็กๆ เลื้อย
เขามาใกล แกก็จะตองรูสึกตัวตื่นทันเสมอ เรื่องประสาทสัมผัสของคนเรานี่ มันอยูท ี่การฝกครับวา
จะใหเคยชินกับสิ่งใด”
คณะนายจางของเขาทั้งสามพากันหัวเราะขึ้น ในเรื่องที่เขาเลา ดารินบอกมาวา
“มีนิทานเลาแกเหงาใหฟงไดเสมอแหละนะ นายพราน”
“นี่ไมใชเรื่องนิทานครับ แตเปนเรื่องจริง”
“มีอยางที่ไหน เสียงรถยนตวงิ่ เขามาใกลๆ ไมไดยนิ กลับไปไดยนิ เสียงเมนเดิน คุณถูกอี
ตาพรานเฒาหนานไพรนัน่ ตุน ใหกระมัง ทีแ่ กลงทําเปนนอนหลับขณะที่รถคันที่จะดักฝากซื้อของวิง่
เขามาใกล แกขี้เกียจลุก จะหลอกใหคุณลุกขึ้นวิ่งไปดักรถคนเดียว”
หลอนแยงมาปนหัวเราะ รพินทรทําหนาขึงขัง
“ผมรับรองไดวาหนานไพรหลับจริงๆ ครับ แกกรนออกลั่นไปหมด และที่พิสูจนชัดวา
แกไมไดแกลงนอนหลับก็คือ แกตองการจะดักรถคันนัน้ เสียยิ่งกวาผมเสียอีก สําหรับผม...สิ่งที่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 672

ตองการจะฝากซื้อก็เพียงแคบุหรี่กับยาควินิน สวนของที่แกตองการนัน้ สําคัญกับแกอยางที่สุด ชนิด

ที่ถาไมไดมา ก็เดินตอไปไมไหวทีเดียว แกเปนคนติดฝน คนขับรถคันนั้นกับแกรูจักกันดี แก
ตองการจะดักพบคนขับและสั่งใหคนคนนัน้ ไปซื้อฝนจากพอคาคนหนึง่ ซึ่งแกถือเปนความลับ
จะตองไปบอกกับคนขับดวยตนเอง เชื่อไดแนวาแกตองไมแกลงนอนหลับ”
“ก็นาจะเปนไปไดอยางรพินทรเลานี่เหมือนกัน....”
ไชยยันตเสริม
“พรานปาอาจนอนขี้เซาที่สุดสําหรับเสียงอื่นๆ แตก็เฉียบไวที่สุดสําหรับสัตวเลี้ยง มัน
เปนสัญชาตญาณชนิดหนึ่งของเขา เรื่องที่เลาใหฟงนีแ่ ปลกดี หนานไพรที่วานี่เปนมือพรานเยีย่ ม
ยอดมากไมใชหรือ?”
“สําหรับการลาชางละก็ ผมเคยเปนลูกศิษยอีกนั่นแหละครับ หนานไพรไมเคยยิงชางตัว
ไหนในระยะที่หางเกิน 20 กาว เวลานอนในปาแทนทีจ่ ะนอนที่สูง กลับชอบนอนขวางดักอยูกลาง
ดานสัตว ผมเองก็ไดอะไรดีๆ จากแกมามากเหมือนกัน จะถือวาเปนครูก็ไมผิด นาเสียดาย ที่แกมา
ตายเพราะกระทิงแตก็ตายสมศักดิ์ศรีพรานใหญ คือกระทิงตัวนั้นถูกแกยิงเอาตัวได สวนแกมาตาย
เพราะบาดแผลเปนพิษทีหลัง ความจริงแกก็ลมกระทิงมาเสียนับไมถว นแลว แตมนุษยเรามีจดุ จบ
ดวยกันทั้งนั้น ผมเองก็ยังไมทราบเหมือนกัน ลาสัตวมามาก ไมทราบวาจะตายเพราะสัตวชนิดไหน”
“อาจเปนสัตวสองเทา ปากแดงๆ มีเขาที่หนาอกก็ได!”
ไชยยันตสัพยอกมาดวยอารมณคะนอง ทุกคนหัวเราะครืน ยกเวนดารินผูหันไปคอน
เพื่อนชายอยางขวางๆ บนอุบอิบหนาแดง
“บา! ไชยยันต พูดอะไรก็ไมรู หยาบคาย อยางนอยที่สดุ ก็คิดบางซิวามีสุภาพสตรีอยูใน
คณะดวยคนหนึ่ง พูดจาอะไรก็ควรจะสงวนปากคําไวบาง”
“โทษที! ลืมไป นึกวาเธอเปนชายอกสามศอกเหมือนพวกเราคนหนึง่ ก็ไหนเธอบอกวา
พวกเราเสมอภาคกันหมดยังไงละ ไมถือวาใครเปนสุภาพสตรีหรือใครเปนสุภาพบุรุษ ลงมาดวยกัน
แบบนี้แลว เธอก็คือผูชายคนหนึ่ง”
หลอนคอนอีกครั้ง
“แตในดานถอยคําวาจา ก็ควรเกรงใจฉันบางซิ มีอยางหรือพูดออกมาไดวาสัตวที่ ‘มีเขาที่
หนาอก’ ออ! เธอเห็นผูหญิงเปนสัตวไปเสียแลวงัน้ หรือ?”
เพื่อนชายยกมือไหว หัวเราะแหงๆ
“ขอโทษอีกครั้ง ไมไดตั้งใจเลย...ผูหญิงหรือผูชายก็เปนสัตวชนิดเดียวกันนั่นแหละ สัตว
มนุษยยังไงละ”
“ไปไดน้ําขุนๆ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยว ‘สัตวมีเขาที่หนาอก’ เกาะแพน ‘สัตวมีหนวดที่ปาก’ เสีย
ดวยพานทายปนนี่หรอก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 673

หลอนขยับพานทาย .470 ดับเบิลไรเฟลคูมือ ไชยยันตรองลั่นกระโดดถอยหางออกไป

พี่ชายทําหนาที่ตุลาการตามเคย จุปากเบาๆ
“เอาละๆ หยุดทะเลาะกันเสียที ทะเลาะกันมาตั้งแตเล็กจนโต ไมรูจักเบื่อสักที สองคนนี่
...”
แลวก็หันมาทางจอมพรานผูกลั้นยิ้มอยู ชวนคุยหาความรูต อไปอยางสนใจ
“คุณพอของคุณก็เปนพรานชั้นยอดเหมือนกันไมใชหรือ ความรูในเรื่องปาทุกชนิด คุณ
ไมไดรับการถายทอดมาจากคุณพอคุณโดยตรงหรอกหรือ?”
“คุณพอของผมทานเปนพรานสมัยใหมเกินไปครับ ทานสอนใหผมรูจ ักแตเฉพาะการลา
การติดตามรอย และการศึกษาภูมิประเทศของปาเทานัน้ สวนวิชาพรานแบบพืน้ บาน ผมเสาะ
แสวงหาเพิ่มเติมเอาเอง จากพวกพรานพืน้ เมืองเกาๆ คุณพอสอนแตเพียงวาถาปนดี กําลังใจดี ฝมือ
การยิงดีและรูจ ักปาตลอดจนสัตวที่จะลาไดดีแลว ก็ไมมีอะไรจะตองกังวล นี่เปนหลักของนักลา
สัตวผูเจริญแลวเขายึดถือกัน แตสําหรับพรานเกาแกโบราณพื้นเมืองแลว มีอะไรที่ลึกลับซับซอน
กวานัน้ อีกมาก มันออกจะคานกับวิทยาศาสตร แตมันก็ไดผลศักดิ์สิทธิ์นาอัศจรรยเหมือนกัน
เกี่ยวกับทางไสยเวท อาคม สมัยแรกๆ ผมก็ไมคอยจะเลือ่ มใสศรัทธานัก แตประสบการณที่ผานไป
นานๆ บางขณะก็ทําใหตองยอมรับนับถือเหมือนกัน สิง่ ที่พูดถึงนี่ก็คอื พิธีกรรมตางๆ ในปา เปนตน
วา การขมปา การขอลาภจากเจาปา การขอสมาลาโทษ การบําบวงขอฝากสัตวที่ยิงไดไวในความ
อารักขาดูแลของเจาปา ในกรณีที่เรายังไมสามารถจะเคลื่อนยายสัตวที่ยิงไดนั้นๆ ไปไดในทันที โดย
ปองกันไมใหสัตวอื่นมากินเสียกอน อะไรเหลานี้ พรานพืน้ เมืองเกงๆ เทานั้นที่จะสอนใหได”
คณะนายจางทัง้ สามพากันจองมองดูเขาอยางประหลาดใจ เชษฐาครางอือออกมาในลําคอ
แลวหัวเราะเบาๆ
“แปลกนี่ ผมเพิ่งจะมารูเอาเดี๋ยวนี้เองวา คุณเลื่อมใสอยูในหลักไสยศาสตรของพราน
พื้นเมือง เกีย่ วกับคาถาอาคมเหมือนกัน ทาทางคุณไมบอกเลย”
“ถึงวาซิ...”
ไชยยันตกลาวมาโดยเร็วอีกคนอยางทึ่งๆ
“แตผมไมเคยเห็นคุณมีพิธีรีตองอะไรอยางพรานพื้นเมืองเลย ก็เห็นคุณเปนอยางพราน
ทันสมัยที่ผานโลกเจริญมาแลว ทุกสิ่งทุกอยางเหมือนพวกเรานี่แหละ เวนไวจากความช่ําชองอันเกิด
จากประสบการณชํานาญเทานั้น”
ดารินคนเดียวที่นิ่งเงียบ ไดแตจองหนาจอมพรานอยูเชนนั้นอยางสนเทห เพราะอยางนอย
ที่สุด หลอนก็ไดเผชิญมากับตนเองแลวเกี่ยวกับเรื่องในทํานองนี้ ยังจําไดดีถึงการนั่งหางที่โปง
กระทิง และคืนนั้นหลอนเห็นและไดยนิ ไปตางๆ นานา จนไมอาจหลับตาลงได
มันเปนคืนทีน่ า หวาดสยองทีส่ ุดในชีวติ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 674

และเขาผูนี้แหละ เปนคนสอนใหหลอนทําพิธีสมานางไม ซึ่งจากนั้นอาการของ ‘ประสาท

หลอน’ ตางๆ ก็หายเปนปลิดทิ้ง หลอนนอนหลับไปไดอยางสบาย ทําใหเปนเรื่องนาคิดมาจนกระทั่ง
บัดนี้
มันไมนาเชื่อเลยวาคนที่ไดรบั การศึกษามาอยางดีแลวเชน รพินทร ไพรวัลย จะสนใจ
ศรัทธาอยูใน ‘มนตมดื ’ ชนิดนี้ แตเมื่อหลอนพยายามสอบซักถามเพื่อจะเอาความแนชัดจากเขาใน
วันรุงขึ้นถัดมา เขาก็กลับใหคําตอบแบบกํากวมชวนใหเขว จนหลอนไมอาจลงความเห็นอยางใดได
ถูก

ระหวางทีพ่ รานใหญจิบกาแฟนิ่งเฉยอยูนั้น เชษฐาก็กลาวถามย้ํามาอีกวา

“ถามจริงๆ เถอะ เรื่องอยางวานี่ เปนความจริงหรือรพินทร?”
จอมพรานยิ้ม ไมมีใครตีความหมายในรอยยิ้มของเขาออก สีหนากรานเกรียม ครึ้มไป
ดวยเคราดก เปนเงาอยูใ นสลัวของกองไฟ ขณะนัน้ ไกปาเริ่มขันกระชั้นถี่ขึ้นเปนลําดับ แววตาคม
กราวระคมออนโยนคูนนั้ มองไปยังคณะนายจางของเขาทีละคนอยางชาๆ แลวก็มาจับนิ่งประสาน
กับดวงตาที่จองมากอนแลวของ ม.ร.ว.หญิงดาริน
“มันพูดยากครับ ในเรื่องนี้...”
ในที่สุดเสียงหาวต่ําก็ดังมาจากเขา
“ทฤษฎีของในเมืองเปนไปอยางหนึ่ง และทฤษฎีของในปา มันก็เปนไปอีกอยางหนึ่งซึ่ง
ไมเหมือนกัน และยากทีจ่ ะมาเปรียบเทียบกันได จะพิสูจนกับแบบกฎของเรขาคณิตหรือวิทยา-
ศาสตร เพื่อใหไดผลลัพธแนนอนออกมา ก็ทําไมไดอีกเหมือนกัน ผมอยากจะพูดวามันเปนหลักของ
จิตวิทยา เพื่อชวยใหดานกําลังใจเสียมากกวา เกี่ยวกับเรื่องคาถาอาคมอะไรอยางวานี่ ใครๆ ก็ยอมรับ
กันอยูแ ลววา ในปามันเต็มไปดวยสิ่งลี้ลับมหัศจรรยและคอนขางจะอาถรรพณ บางขณะก็หาสาเหตุ
ของมันไมไดวา เกิดขึ้นจากอะไร ยกตัวอยางงายๆ ในเรื่องที่ผมจะเลาใหฟง คือคราวหนึ่งเมื่อผมยัง
มือออนหัดและอยูในวัยรุน หัดนั่งหางคนเดียวเปนครั้งแรกที่ดินโปง เดือนมันหงาย และปาก็โปรง
ผมเห็นจากแสงเดือนถนัดตาวาหมูโทนตัวหนึ่งเดินลงมากินดินโปง เสียงขุดคุยของมัน เสียงเคีย้ ว
อาหาร ยืนยันอยูชัดวาเปนมัน มิหนําซ้ําแสงจันทรก็สวางออกอยางนั้น เห็นตัวมันอยางถนัด ปนที่
ผมใชเปนปนลูกซองแฝด บรรจุลูกปรายชนิดเกาเม็ดทัง้ สองลํากลอง ระยะหางไมเกิน 20 วาอยาง
นั้น และเปาหมายที่ชัดอยางนั้น มันไมมีทางจะพลาดไดเลย หลังจากยิงออกไป ผมก็เชื่อรอย
เปอรเซ็นตวาไมพลาดแน เพราะไดยินเสียงมันรองและลมกลิ้งชักดิ้นชักงออยู เพื่อความแนใจผมซ้าํ
ไปอีกนัดหนึ่ง มันหงายทองนิ่งอยูตรงนั้น ผมนั่งกระหยิ่มใจรอคอยแสงตะวัน พอรุงเชามองลงมา
อีกครั้ง สิ่งที่ผมยิงลมและเห็นนอนหงายทองอยูในแสงจันทรเมื่อคืนนี้นั้น ที่แทกค็ ือตอไมนั่นเอง
คําถามที่นาประหลาดใจที่สดุ ก็คือวา ถาตาผมฝาดเห็นตอไมเปนหมูไปแลว เสียงหวีดรองของมัน
เสียงดิ้นทุรนทุราย และภาพขาทั้งสี่ของมันที่สั่นกระตุกชักดิ้นพราดๆ ใหเห็นเมื่อคืนนี้คืออะไร...”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 675

เขาเวนระยะ จิบกาแฟอีกครั้งในขณะที่ทกุ คนจองตาเขาไมกะพริบ คอยฟงอยูอยางแทบ

จะสะกดกลั้นลมหายใจ พรานใหญหัวเราะเบาๆ แลวเอยเนิบๆ ตอมา
“ทีนี้อีกครั้งหนึ่งนะครับ นัง่ หางเหมือนกัน แตเปนหางหนองน้ํา คราวนี้ใชไฟฉายขนาด
สามทอนสอง เพราะเดือนมันมืดและปาทึบ ปนไรเฟลขนาด .30-06 ฟงเสียงใบไมลนั่ กรอบแกรบอยู
เปนเวลานาน รอคอยจนแนใจ เพราะไดยินเสียงจุมจมูกลงไปในน้ํา จึงฉายไฟปราดลงไป จากลําไฟ
ฉายมันเปนกวางเขางามตัวใหญทีเดียว ผมยิง มีเสียงรองลั่นออกมาทันทีที่กระสุนระเบิด...”
รพินทรกระดกลิ้นออกมาเลียริมฝปาก มองสบตาทุกคน ถามวา
“นึกออกไหมครับ กวางมันถูกปน มันควรจะรองเสียงยังไง?”
ทุกคนสั่นหนาไมคิดคนหาวาเสียงกวางรองมันควรจะเปนเสียงอยางไร เพราะมัวแต
ตื่นเตนกระหายที่จะฟงเรื่องราวจากเขา จอมพรานนิ่งไปครูก็หัวเราะหึๆ แลวบอกมาหนาตาเฉยดวย
เสียงเรียบๆ เชนเดิมของเขาวา
“มันรองตอบเสียงปนของผมออกมาวา ‘โอย!’ ครับ หูผมไมไดฝาด จะเปนกวางหรือ
อะไรผมก็ไมกลายืนยัน แตยืนยันวาไดยินเสียงรองอยางนี้จริงๆ เมื่อปนของผมระเบิดเปรี้ยง
ออกไป”
ดารินรองอะไรออกมาคําหนึ่งเบาๆ ยกมือขึ้นลูบแขนอันขนลุกเกรียวอยูในขณะนี้ สวน
เชษฐากับไชยยันตหนั มามองดูหนากันดวยความรูสึกอันบอกไมถูก
“แลวกวางตัวนั้น?”
เชษฐาถามมาเร็วปรื๋อ
จอมพรานยักไหล
“พอปนลั่นตูม ไฟฉายเจากรรมก็หลุดจากมือผมไปเพราะแรงสะทอนถอยหลัง ภาพทุก
สิ่งมืดมิด ตามความรูสึกของผมไดยินเสียงมันลมลงดิ้นน้าํ แตกกระจาย แลวก็มีเสียงตะกายลุกขึ้นได
วิ่งสวบสาบหายไป...”
“หลังจากนั้นละ?”
“พายุเริ่มพัดกระหน่ําอยางรุนแรงที่สุด จนผมตองเอาผาขาวมามัดตัวติดไวกับตนไม ไม
ใหญขางเคียงอีกหลายตนหักโคน และฝนตกหนัก ผมตองนอนแบบลิงอยูบนยอดไม จนกระทั่ง
สวาง พอลงมาดูไมปรากฏรองรอยอะไรทัง้ นั้น ผมก็ไดแตบอกกับตนเองวา สิ่งทั้งหลายที่เกิดขึ้นเมื่อ
คืนนี้ ลวนเปนอาการประสาทหลอนของตัวเองเทานัน้ ตอมาอีกหลายตอหลายครั้ง ที่ผมพยายามจะ
ปลอบใจตนเองวาประสาทหลอนหรือหูฝาดในสิ่งวิปริตผิดอาเพศตางๆ ที่ผมไดพบเห็น ในขณะที่
ทองปาอยูคนเดียว บางขณะมีคนมากูเรียกชื่อ...ผมฉายไฟก็ไมเห็นตัว บางขณะผมเห็นกองทัพของ
สิงสาราสัตวรอยพันชนิด มาเดินขูคําราม วนเวียนอยูใตหาง ยิงเสียจนกระทั่งกระสุนที่ติดตัวมา
เกลี้ยงฉาด แลวก็นั่งตัวสั่นอยูบนยอดไม ภาวนาใหรุงเชาเสียโดยเร็ว บางขณะรางของอะไรสักอยาง
ที่สูงขนาดยอดยางเดินกาวผานหางผมไป สิ่งเหลานี้ วิทยาศาสตรทางจิตลวนลงความเห็นไดอยาง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 676

เดียววา มันเปนภาพลวงตาในขณะที่จิตประสาทของคนเราไมอยูใ นภาวะปกตินี้ เมื่อคนเรากําลัง

เปลาเปลี่ยวเอกะ และบังเกิดความพรั่นพรึงขึ้นมา ก็สรางภาพขึ้นมาลวงตัวเอง ผมเองก็ลงความเห็น
อยางนั้นเหมือนกันเพื่อปลอบใจตนเอง ภายหลังจากผานพนภาวะนั้นไปแลว ทวาในขณะที่มันกําลัง
เผชิญอยูแตละครั้งนั่นสิ ผมแทบเสียสติเปนบาไป เพราะความหวาดกลัว ผมจะมีอะไรมาแกอาการ
ของประสาทหลอนชนิดนีไ้ ด ปลอบใจตัวเองตามทฤษฎีของวิทยาศาสตร มันก็ไมเปนผล จะพึ่งไฟ
ฉาย พึ่งปน ไมวาอานุภาพดีสักขนาดไหน มันก็ชวยอะไรไมได อาการชนิดนี้แหละครับ ทําใหผม
เริ่มจะเห็นคุณคาของวิชาพรานของผมสมัยโบราณ ที่พวกเราสมัยใหมเห็นกันวาเปนสิ่งเหลวไหลงม
งาย ชีวิตที่คลุกคลีจําเจอยูใ นปาดง จนถือเอาปาเปนบานอยางผม จะเรียนรูเฉพาะปน สัตว หรือ
ตนไม เพียงสามอยางไมได ตองเรียนใหรถู ึงวาในปานัน้ มันมี ‘อะไร’ อยูดวย ก็เขาหลักหนามยอก
เอาหนามบง หรือเกลือจิ้มเกลือนั่นแหละครับ เมื่อปามันอาถรรพณลี้ลับ เราก็ตองทําตัวให
อาถรรพณลี้ลับไปกับมันดวยอยางกลมกลืน อยาไปขวาง ภายหลังจากนั้นเมื่อผมจัดเจนชํานาญขึน้
พอจะเขาใจไดวาอะไรเปนอะไรในปา ไมหัวเราะเยาะ ไมดูแคลนพิธกี รรมทางไสยเวทตางๆ ของ
พรานรุนปูรุนทวด ก็ไมปรากฏวาสัตวตวั ไหนที่ผมยิงแลว จะไมมีรองรอยใหคนหาติดตาม ภายหลัง
ไมมีสัตวปาตัวไหนรองเปนเสียงคนตอบผมมา ไมมีภาพลวงตาหลอกหลอนตางๆ เกิดขึ้นอีก”
ไชยยันตจุปากเบาๆ หันไปมองดูเพื่อนของเขาดวยสายตาตื่นเตน
“ของจริงเสียแลว หรือไง เชษฐา เรื่องประเภทนี้เราไดยินไดฟงมาเสียนักตอนัก จาก
พรานพื้นเมืองถิ่นตางๆ แตเราก็เชื่อเสียไมได จนกระทั่งมาไดยนิ จากปากคําของรพินทรเอง ซึ่งเขา
เพิ่งจะมาเปดเผยใหเราทราบเอาเดี๋ยวนี้เอง ลงพรานที่ผานการศึกษาอังกฤษ อเมริกา เยอรมันนี
มาแลวถึงสามประเทศบอกกับเราแบบนี้ มันก็ชัดเทานั้น”
เชษฐาอัดควันจากกลองหนักหนวง สีหนาเครงขรึม
“ฮือม นาคิดมากทีเดียวรพินทร คุณนี่เก็บอะไรตออะไรไวมากเหลือเกินนะ เพิ่งมาคอยๆ
ขยายใหเรารูเอาตอนที่เดินปาลึกเขามาทุกขณะนี่เอง”
“โปรดอยาถือสาเอาเปนเรื่องจริงจังอะไรเลยครับ คิดเสียวามันเปนประสบการณที่เกิดขึ้น
เฉพาะตัวผมเองคนเดียวดีกวา พรานที่ไดรบั การศึกษาดีๆ อีกหลายๆ คน อาจไมจําเปนตองพบในสิง่
ที่ผมไดเคยพบมาแลว และอาจเห็นวามันเปนสิ่งเหลวไหลทั้งสิ้น ที่ผมเลาใหฟงตามจริงก็เพราะเห็น
วา เราไดมารวมชีวิตกันแลวเชนนี้ พลาดพลั้งหนักเบาอยางไร ก็คงจะอภัยใหกนั ได”
“ไมมีเหตุผลอะไรที่เราจะเห็นวา คําพูดของคุณเหลวไหลหรือจะมาหลอกลวงเราเพื่อ
อะไร รพินทร คําพูดของคุณมีเกียรติเสมอ คุณไมอยากจะพูดเรื่องนีใ้ หเราฟง แตเราคาดคั้นขอให
คุณอธิบายเอง และคุณไมใชพรานพื้นเมืองที่งมงายในสิ่งที่ไมมีเหตุผล”
หัวหนาคณะเดินทางเอยแชมชา หนักแนน
“แนนอน! พวกเราดวยกันทั้งหมดนี่ ก็ไดเห็นฤทธิ์เดชอาถรรพณแปลกๆ ของปากันอยู
ชัดเจนกับตาแลว ความพิสดารนาขนลุกของไอกุด ความลึกลับมืดมนของเจาผีโขมดที่ยังขบคิดไม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 677

แตก เลหเหลี่ยมราวกับอาชญากรที่แสนฉลาดของเจามหิงสาตัวนัน้ และควายเจาปญญาเกินดิรัจฉาน

ของไอแหวง! สิ่งเหลานี้ยืนยันในสิ่งที่คุณพูดไดเปนอยางดี”
ไชยยันตกลาวอยางตรึกตรองมาอีกคนหนึง่ ดวยความรูส ึกอันไมสูจะสบายนัก แลวก็หัน
มาทางดาริน ถามวา
“นักวิทยาศาสตรจะวายังไง คราวนี้ไมเห็นขัดคอนายพรานของของเราเลย นั่งเงียบเชียว
นะ”
แพทยสาวคนสวยยักไหล ยิม้ จืดๆ พูดออมแอมวา
“ฉันนะไมอยากจะพูด เพราะเจอมากับตัวเองแลว”
“เจออะไร?”
พี่ชายและเพื่อนชายถามมาโดยเร็วเปนคําเดียวกัน หญิงสาวหัวเราะกรอยๆ แลวก็เปดเผย
ถึงความลี้ลับพิสดารของปา ซึ่งหลอนเผชิญมากับตนเองในคืนทีน่ ั่งหางคูกับรพินทรใหทั้งสองฟง
โดยตลอด เชษฐากับไชยยันตเต็มไปดวยความงงงัน พอหลอนเลาจบ ไชยยันตก็ครางออกมา
“ออ! นี่แมนกั วิทยาศาสตรตัวดี โดนเขาใหแลวเรอะ ปดเงียบเชียว เพิ่งจะมาขยายเอา
เดี๋ยวนี้เอง”
“ฉันไมอยากจะเลาใหฟง เพราะคิดวามันเปนอุปาทานเสียมากกวา ขืนเลาไปเดีย๋ วเธอกับ
พี่ใหญจะหัวเราะเยาะเอา กลายเปนจุดออนของฉันเสียเปลาๆ”
“ถางั้นเชษฐาก็คิดถูกแลว ที่สั่งใหรพินทรไปนั่งหางเปนพีเ่ ลี้ยงคุมกันเธอในคืนนัน้ ถาเธอ
ขืนไปจับคูนั่งอยูกับฉันหรือเชษฐา เธอเกิดอาการแบบนัน้ ขึ้นมา ก็คงไมรูจะแกเคล็ดกันยังไง อยางดี
ก็ชวนกันกระโดดลงจากหางวิ่งปาราบไปคนละทาง”
ไชยยันตพูดแลวก็หวั เราะออกมา
“ผมเองบุกมาหลายปา ยังไมเคยโดนจังๆ เขาสักที ทุกปาที่ผานมาแลวก็ไมลึกเทากับปา
นี้”
หัวหนาคณะเดินทางพูดเบาๆ
“อาจเปนเพราะคุณชายประสาทดีเปนพิเศษก็ไดครับ ผมก็เรียนแลววา สิ่งเหลานี้มันไมได
เกิดขึ้นกับคนที่เขาปาทุกคนเสมอไป มันเปนทีๆ ของมันเหมือนกัน แตสําหรับผมกอนที่จะคร่ํา
หวอดมาถึงขนาดนี้ เจอมาเสียนักตอนักแลว พวกพรานพื้นเมืองเขาเจอ เขาก็เอามาเลากัน มิหนําซ้ํา
ยังขยายความออกไปใหญโตใหเปนเรื่องตื่นเตนนากลัวยิ่งขึ้น แตผมเจอผมไมเคยบอกเลากับใคร
เพิ่งจะมาคุยเปนเรื่องสนุกๆ ใหคณะคุณฟงนี่แหละครับ”
“แตผมดูคุณไมออกเลย วาคุณจะเปนคนเชื่อถือในวิธีการของพรานพื้นเมืองแบบนี้ เห็น
เวลาคุณเดินปา คุณก็อยูใ นอาการปกติธรรมดาๆ เหมือนพวกเรานี่เอง ไมไดเสกคาถาอาคมยกมือ
ไหว หรือทําอะไรแปลกๆ ใหเห็นเลย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 678

ไชยยันตยังเต็มไปดวยความพิศวงเปรยมา จอมพรานยิม้ เล็กนอย ทําใหสีหนาอันกราน

เกรียมนัน้ มีแววออนหวานขึน้
“ผมเอามันมาประยุกตกันครับ ระหวางความเชื่อถือตางๆ กับเหตุผลสมัยใหม พรานอยาง
ผมจะเขาปาแตละครั้ง มานั่งบนบานศาลกลาว ยกมือไหวตน ไมหรือภูเขาทวมหัว บนอะไรหมุบ
หมับมันก็จะดูกระไรอยู ผมใชวิธีสํารวมจิตใหเทีย่ ง แลวก็สงกระแสจิตไปยังสิ่งที่เราไมอาจมองเห็น
ไดดว ยตาเปลาเหลานี้ จะบอกกลาอยางใดก็บอกกันอยูใ นใจ เทานัน้ เปนอันเสร็จพิธี มันก็ไดผล
เทากันนัน่ แหละ คือกําลังใจของเราจะดีขนึ้ ไมจําเปนตองจุดธูปจุดเทียนใหมันเปลืองของเสียเวลา
แลวก็เสียสถาบันที่ผมเคยผานมา”
“เอ...แตผมรูสึกวาจะสังเกตเห็นอะไรจากคุณอยางหนึ่งนะ เพิ่งจะมานึกขึ้นไดเดี๋ยวนีเ้ อง
เมื่อเรามาพูดกันถึงเรื่องนี้”
เชษฐาพูดยิ้มๆ ทอดสายตามายังพรานใหญอยางเลื่อมใส
“คุณชายสังเกตเห็นอะไรหรือครับ?”
“เวลาคุณจะบุกเขาดงแตละครั้งนะซิ ผมเห็นคุณยืนนิ่งๆ มองซายมองขวา แลวก็หกั กิ่งไม
เล็กๆ ทิ้งคาไวทุกครั้ง มันเปนพิธีทางไสยเวทอะไรหรือเปลา?”
จอมพรานหัวเราะ ราชสกุลหนุมใหญผูเปนนายจางของเขาโดยตรงผูนี้มีความสังเกตอัน
ละเอียดลออจริงๆ
“ไหนๆ ผมก็บอกกับคุณชายมาถึงเพียงนีแ้ ลว เพราะฉะนั้นไมจําเปนที่ผมจะตองปดบัง
อะไรอีก ที่คุณชายเห็นผมหักกิ่งไมเล็กๆ ทิ้งไวทุกครั้งนั่นนะ จะวามีอะไรทางไสยเวทเกีย่ วกับพิธี
ของพรานสมัยโบราณ มันก็มีอยูเหมือนกันแหละครับ คือมันเปนพิธีขมปา หรือหักปาอะไรทํานอง
นี้ วัตถุประสงคก็คือใหเรามีอํานาจเหนือปา บุกเขาไปโดยไมมีอันตรายใดๆ มาแผวพานได แตถาจะ
พิจารณากันตามหลักขอเท็จจริงอีกอยางหนึง่ มันก็ใหประโยชนไมนอยทีเดียวครับ กิ่งไมที่เราหักไว
ก็คือการทําเครื่องหมายกันหลงนั่นเอง อยางนอยที่สุดเวลาเราสาวรอยกลับหรือเดินยอนมาพบเขา
เราก็จะจําทางได เพราะตนไมกิ่งไม หรือทางดานในปา มันมองดูเหมือนกันไปหมด ยากที่จะ
กําหนดจดจํา แตเทาที่ผมหักกิ่งไมไวทกุ ครั้งกอนที่จะบุกเขาดง มันเกิดขึน้ จากนิสัยเคยชินมากกวา
อยางอื่น อะไรก็ตามที่เราทําอยูบอยๆ เปนประจํา มันก็ตดิ เปนนิสยั ”
“ไมเสียแรงเลยนะทีเ่ ราไดคณุ มาเปนคนนําทางในครั้งนี้ พวกเราไดศึกษาและไดขอคิดใน
เรื่องของปาอยางกวางขวางเหลือเกิน ชนิดที่เราไมเคยมีโอกาสรูมากอน สารพัดทุกแงทุกมุมเลย แต
เสียอยางเดียว คุณคอยๆ ขยายออกมาทีละอยาง”
ไชยยันตเอยออกมาดวยความรูสึกแทจริง ดารินก็ขัดโพลงออกมา
“อาว! ตามธรรมเนียมของทิศาปาโมกข เกจิอาจารยผูประสิทธิ์ประสาทวิชาก็ตองอยางนี้
ซิ คือตองใหผูที่จะมาฝากตัวเปนศิษยปรนนิบัติวตั ถาก ลําบากลําบนไปกับอาจารยเสียใหนานๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 679

หนอย จึงคอยๆ ใหวิชาทีละขั้นๆ ไป ลูกศิษยตองคอยกราบไหวงอ งอนขอถายทอดวิชาอยูเ สมอ

แหละ มายงั้นก็ไมให”
รพินทรหัวเราะออกมาดังๆ ลากเสียง
“ไมใชอยางนัน้ หรอกครับคุณหญิง บังเอิญวาผมเปนคนไมคอยจะชางพูด แลวถาไมถาม
ผมจะบอกไดยังไง ก็ยังไมทราบมากอนเหมือนกันวา อะไรที่รูดีแลว หรืออะไรทีย่ งั ไมรู โดยเฉพาะ
อยางยิ่งสําหรับคุณหญิง เห็นบอกวาผานซาฟารีกับลุมน้ําอะเมซอนมาแลว รพินทร ไพรวัลย แหง
หนองน้ําแหงจะกลาบังอาจหรือครับ จะกลายเปนสอนหนังสือใหสังฆราชไป”
หลอนคอนขวับ พูดสะบัดๆ
“เอามาพูดอีกแลว! จะใหบอกกันสักกี่ครั้งวาโมเลน”

เชษฐากับไชยยันตหวั เราะอยางครึกครื้น ทุกคนอยูใ นอารมณแจมใส ลืมเรื่องปญหาหนัก

เฉพาะหนาไปชั่วขณะ ยังไมมีใครสามารถจะทําอะไรไดกอนเวลาตะวันขึ้น นอกจากจะรวมกลุม
สนทนาฆาเวลาลอมกองไฟที่ใชหุงตม ไชยยันตยังติดใจเรื่องเกาอยูไมหาย ก็ถามมาอีก
“บอกใหรูหนอยไดไหม พิธที างไสยเวทของพวกพรานปาเขามีอะไรบาง?”
“มันมากมายเหลือเกินครับ แตที่สําคัญๆ ก็เห็นจะมีอยูสองสามอยาง คือการขมปา การขอ
ลาภจากเจาปาเจาเขา การขอสมาลาโทษ และการขอฝากสัตวที่ยิงไดใหเจาปาชวยคุมครองรักษา
กอนที่จะมาขนยายอยางที่บอกแลว แมกระทั่งการผูกหางก็ยังตองมีพิธีตามเคล็ดภายหลังจากทีย่ ิง
สัตวไดแลว พรานบางคนก็ตองมีพิธสี ะกด แกอาถรรพณ โดยเชื่อกันวาภูติชนิดหนึ่งที่สิงอยู
ประจําตัวสัตว จะวิ่งเขาสิงตัวของพรานคนยิงในทันทีทสี่ ัตวนั้นขาดใจตาย ซึ่งจะทําใหวิปริตฟน
เฟอนไป พิธีเหลานี้ก็คือการทองภาวนาถอยคําอันเปนอัตคาถา ลักษณะของมันเปนคําบาลีที่ผสมไป
กับวลีหว นๆ สั้นๆ ถาเอามาพูดใหฟง ก็นาหัวเราะอยูไ มใชนอย เรื่องของคาถาเปนเรื่องของการนา
หัวเราะเสมอแหละครับ สําหรับผูที่เจริญแลว”
“แปลวาคุณใชคาถาเหลานี้เปนประจําอยูตลอดเวลา?”
คําถามมาจากดาริน และมันเปนคําถามทีพ่ รานใหญอดีตนักเรียนนายทหารสามประเทศ
รูสึกอึดอัดพิกล
“ตรงกันขาม ทุกวันนี้ดูเหมือนจะลืมไปเสียหมดดวยซ้ํา”
“อาว! ก็ไหนคุณยอมรับวาคุณเชื่อ และรับรองวามันเปนความจริงยังไงละ?”
“วิญญาณของปากับวิญญาณของรพินทรเดีย๋ วนีก้ ลมกลืนเปนอันหนึ่งอันเดียวกันเสียแลว
ก็เลยไมจําเปน วาแตคณ
ุ หญิงเถิดครับ เชื่อเรื่องนี้ไหมละ?”
เขายอนถามมา
“คุณอยากจะใหฉันเชื่อไหมละ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 680

“ไมเชื่อไวแหละครับเปนดี อยางนอยก็ไมตองมานึกทุเรศตัวเองภายหลังเมื่อกลับเขาไป
ถึงโลกเจริญแลว แตมีขอแมอยูวา คุณหญิงตองปรับจิตใจใหมนั่ คงจริงๆ อยาวอกแวก อยาอุปาทาน
อีก สติอันมั่นคงของคนเรา ก็คือคาถาอาคมอันศักดิ์สิทธิท์ ี่สุดเหนือกวาคาถาใดๆ ทั้งสิ้น ผมสรุปได
แคนี้แหละ”
หญิงสาวหันไปทางพี่ชายบอกวา
“ฟงดูเถิดคะพีใ่ หญ นายพรานของเราคนนี้พูดอะไรเปนสองแงสองมุม ทิ้งเปนการบาน
ใหเราตองคิดปวดสมองอยูเสมอ วินิจฉัยลงไปไมไดแน เหตุผลขออรรถาธิบายของเขาเปรียบ
เหมือนน้ํากลิ้งบนใบบอน จับไมติด”
“โธ นอยก็ รพินทรบอกออกชัดอยางนีแ้ ลว เธอยังจะไปคาดคั้นไลตอนเขาถึงไหนกัน เขา
ตอบเราอยางปญญาชน ถาเธอเปนปญญาชน เธอควรจะเขาใจไดเอง อยากจะไดคาํ ตอบชนิดที่ไม
ตองวินิจฉัยอะไรเลย เธอก็ควรจะไปถามเกิดหรือบุญคําซิ”
ไชยยันตพูดพรอมกับหัวเราะ
“ตัวเองก็ยอมรับวาเห็นมากับตาแลว เกงจริงทําไมถึงตองพึ่งคาถาสมานางไมที่รพินทร
บอกใหละ”
“ออ แปลวาเธอเชื่อเรื่องนี้รอยเปอรเซ็นตเต็มเลย”
“ยอมสารภาพวาในอาณาจักรพงไพรนี่ละก็ ฉันยอมเชื่อพรานใหญของเราทุกอยา ลงคิด
จะถายทอดร่ําเรียนวิชากันแลว ลูกศิษยไมเชื่อครูแลวจะไปเชื่อใคร มิหนําซ้ํายังเปนครูที่เห็นฝมอื
มาแลววาขนาดไหน”
หลอนหันไปทางจอมพรานบอกวา
“เปนโอกาสของเราแลวนายพราน คราวหลังชี้ลิงใหไชยยันตดู แลวบอกวาเปนชาง เขา
จะตองเชื่อคุณแนๆ”
รพินทรกับเชษฐาพากันหัวเราะลั่น แตไชยยันตทําหนาขึงขังจริงจัง
“ออ ไมมีปญหา แมสายตาของฉันจะมองเห็นอยูทนโทวาเปนลิง แตถารพินทรบอกวา
นั่นคือชาง ฉันก็ตองเชื่อตามเขารอยเปอรเซ็นต เพราะตาเขาจะตองดีกวาฉันแนๆ ใครจะรูได ฉันอาจ
ตาฝาดเห็นชางกลายเปนลิงไปก็ได ไมใชเธอนี่ รพินทรบอกวาควายปา เธอกลับบอกวาวัว เถียงกัน
ยังไมทันขาดคํา ไอมหิงสาตัวนั้นก็พุงพรวดเขาใสเลย เมือ่ วานนี้ลืมเสียแลวหรือ? ไมไดพรานใหญ
ของเราที่กระชากคนอวดดีสูรูหลบเสียทันอยางหวุดหวิด ปานนี้เธอก็แหลกไปแลว”
ดารินนิ่งเฉยทําหนาไมรูไมชเี้ สีย พอพูดถึงมหิงสา ควายยักษตวั นัน้ บรรยากาศของการ
สนทนาที่กําลังครึกครื้นสนุกสนาน ก็เปลีย่ นมาเปนเครงเครียดอีกครั้ง
เชษฐาหันไปปรึกษาหารือกับไชยยันต ครูหนึ่งก็หันมาทางจอมพราน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 681

“เราเห็นจะตองเปลี่ยนแผนชัว่ คราวแลวละรพินทร เกี่ยวกับไอควายมหากาฬตัวนี้ ทีแรก

เราไมไดสนใจอะไรกับมันนัก แตเดีย๋ วนีเ้ ห็นทีจะตองหันมาพิจารณามันใหจริงจังเด็ดขาดลงไป
ปลอยไวไมเหมาะแน ลงมาตามวนเวียนดอมๆ มองๆ สะกดเราอยูแบบนี้”
“พักทางไอแหวงไวชวั่ คราว มุงตามมันกอนหรือครับ?”
“ควรจะเปนอยางนั้น”
ไชยยันตบอกมาแทนอยางหนักแนน พรอมกันก็ตอวามาปนหัวเราะเบาๆ วา
“คุณไมยกั บอกใหผมรูเลยวาไอควายเจากรรมตัวนั้น ยองเขามาใกลที่นอนเราเมื่อคืน
ตอนที่ผมตื่นขึ้นมาผลัดยามคุณ”
“ผมไมอยากบอกใหคณ ุ ไชยยันตเกิดกังวลในตอนนั้นครับ ตั้งใจไววาจะบอกในตอนเชา”
แลวก็มองไปทางหัวหนาคณะเดินทาง
“แลวแผนของเราที่จะออมไปดักพบขบวนเกวียนที่ทุงชาง ตามที่พูดกันไวเมื่อวานละ
ครับ”
“คอยหารือกันใหมทีหลัง กอนอื่นตามไอควายเขาเกกตัวนี้กอน ถายังไงไมไดตวั มัน เรา
เห็นจะไมมีทางเขาถึงไอแหวงหรอก ยิ่งกวานั้นยังเต็มไปดวยอันตราย”
เมื่อเปนคําสั่งของหัวหนาคณะเดินทาง พรานใหญก็ไมมีอะไรขัดของ ทุกคนกินอาหาร
มื้อเชากันเรียบรอยกอนสวางเล็กนอย

พอปาเริ่มปรากฏแสงรางๆ พอจะมองเห็นหนากันไดถนัดโดยไมตองอาศัยกองไฟ เขาก็

นําทุกคนออกสํารวจรอบบริเวณทีพ่ ักนอน
ไมมีอะไรจะตองเคลือบแคลงแมแตนิดเดียว รอยตีนของเจามหิงสาตัวนั้นปรากฏใหเห็น
อยูเดนชัด ยืนยันวาทัง้ รพินทรและแงซายไมไดจับรหัสเหตุรายเมื่อคืนนีผ้ ิดพลาดไปเลย มันเดิน
เลาะวนเวียนอยูรอบๆ ปางพักจริง ในระยะที่หางออกไปในรัศมีประมาณเพียง 40 เมตรเทานั้น แลว
ถอยขามลําธารไปยังอีกฟากหนึ่ง มีรอยลับเขาไวกับโคนตนตะเคียนใหญเหนือฝงธาร เหมือนจะ
เตรียมอาวุธพรอมไวสําหรับที่จะบดขยี้มนุษยอันเปนศัตรูของมัน พรานใหญมั่นใจวา มันจะตองซุม
ตัวอยูใ นละแวกไมเกิน 2 กิโลเมตรนี่เอง สําหรับเจตนาเตรียมแผนพิฆาตของมัน
“อาจหลบเขาหุบ หรือมายก็ขึ้นเขาไปแลวก็ไดครับ ผูกอง”
นั่นเปนความเห็นของแงซาย ซึ่งก็มีเหตุผลไมนอยเหมือนกัน เพราะในเวลากลางวัน
โดยเฉพาะตอนหัวรุงเชนนี้ นิสัยของควายปามักจะเขาไปซอนกายอยูใ นดงทึบ
“ผมวามันนาจะเผนไปไกลลิบทีเดียว ตอนที่เชษฐายิงเสือตัวนั้นตอนใกลรุง การที่เสือเขา
มาใกลที่พักของเรา ก็แปลอยูชัดแลววาไอควายตัวนั้นจะตองไมอยูในละแวกใกลเคียง สวนอีกอยาง
หนึ่ง ตอนที่เสียงปนดังขึน้ เทากับไปเตือนใหมันออกหางไปอีก แทนทีจ่ ะคิดอยูใกล”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 682

ไชยยันตคาดคะเนตามเหตุผลของเขาบาง รพินทรยังไมออกความเห็นใดๆ ทั้งสิ้น บอก

ใหทุกคนรอเขาที่ริมฝงธารกอน ตนเองลุยขามตามรอยที่เห็นอยูห ายลับเขาไปในดง ครูใหญก็โผล
กลับมาทางปากดานอีกดานหนึ่ง
“วี่แววของมันเปนยังไงบาง?”
เชษฐาถามอยางรอนใจ
“บายหนาไปทางปาหนาม ที่เขาไปหลบอยูเมื่อเย็นวานนี้ครับ ทายไมถูกวาจะเขาไปซุม
อยูในนั้นอีก หรือจะเลยไปไหน ผมตามรอยมันไปไมไกลนัก”
“เอาละไมวามันจะวางแผนเลนกลอยางไรกับเรา สําหรับวันนี้ถึงไหนถึงกัน”
หัวหนาคณะตัดสินใจเด็ดขาด

ทั้งหมดมีเวลาพักเตรียมตัวทีธ่ ารน้ํานั้นในระยะเวลาสั้นๆ ตางวักน้าํ ขึ้นลูบศีรษะและ

ใบหนา พอใหความแชมชืน่ และกรอกน้าํ ใสกระติกจนเต็ม ระหวางที่พรานใหญทรุดตัวลงนอน
พังพาบอยูที่หนิ ราบเรียบกอนหนึ่ง จุมใบหนาลงไปสายอยูในน้ําหางจากคณะนายจางของเขาที่กําลัง
หารือกันเบาๆ ออกมาทางริมฝงดานหนึ่ง พอเงยหนาขึ้นสะบัดน้ํา ก็เห็นดารินมาหยุดยืนอยูตรงหนา
ถืออะไรชนิดหนึ่งไวในมือ แตไขวหลังไมใหเขาเห็น
“จะหยุดพลตั้งหลักกันทีน่ ี่นานสักเทาไหร?”
หลอนถามเรียบๆ รพินทรตบที่ตนคอแรงๆ แลววักน้ําเทกรอกลงไปทางคอเสื้อดานหลัง
จนแผนหลังเปยกชุม
“ก็นานพอทีจ่ ะใหทกุ คนตั้งสติ เตรียมกายเตรียมใจใหพรอม แตไมนานจนถึงขนาดที่จะ
ใหใครนอนเปลื้องผาผึ่งแดดได ทําไมครับ อยากอาบน้ําเสียกอนสักมื้อหนึ่งกระมัง?”
“เปลา!”
หลอนกระชากเสียงหวนๆ
“ที่ถาม ก็เพราะอยากจะแนะวา ในระยะเวลาสั้นๆ ที่เราพักกันอยูนี่ คุณควรจะถางปาใต
คางออกเสียบาง ปารอบดานมันรกนากลัวอยูแ ลว อยาใหใบหนาของคนนําทางเปนปาไปดวย มัน
ไมจําเริญตาสําหรับนายจาง”
รพินทรลูบที่ตอบแกมอันเขียวครึ้มไปดวยเคราดก เลิกคิว้ มองดูทรวดทรงองคอรที่ยืนอยู
ตรงหนา
“ขอโทษ ที่จางมานี่นะ จางมาเพื่อความจําเริญตาหรือวา จางมาเพื่อนําทาง”
“ก็จางมาใหนาํ ทางนะซิ”
“แลวหนาผมจะเปนปา มันทําใหบริการตามสัญญาจางเสื่อมสมรรถภาพลงงั้นรึ”
“อยางนอย มันก็ผิดวินัยของลูกจางที่ดี ไมมีนายจางทีไ่ หนหรอก ที่อยากจะเห็นคนงาน
ของตัวหนวดเครารุงรังราวกับโจรหารอย มันไมสุภาพเลย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 683

“ผมเปนมัคคุเทศกนําเดินปานะครับ ไมใชมัคคุเทศกนําชมกรุง”
“นั่นแหละ ยิง่ รายใหญเลยทีเดียว คณะเดินปาชุดนี้มีผหู ญิงติดมาดวยคนหนึ่ง เปนคน
ขวัญออน แลวก็ตาฝาดงายๆ ระหวางบุกปาเขาไปดวยกัน เกิดมองเห็นหนาพรานนําทางกลายเปน
หนาเสือหรือหนาหมีไป อุปทวเหตุจากการยิงเพราะเขาใจผิดก็อาจเกิดขึ้นได วิธีปลอดภัยที่สุดก็คือ
ทําหนาใหเกลีย้ งๆ เหมือนมนุษยปุถุชนธรรมดา สังเกตเห็นจําไดงายๆ ดีกวา”
จอมพรานหัวเราะอยูในลําคอ
“ผมไมเคยพกมีดโกนในขณะออกปา”
“ไมเปนไร ฉันแกปญหาใหได เอา! จัดการเสีย”
พรอมกับพูด หลอนเอามือที่ไขวหลังออกมา เดาะเครื่องโกนหนวดไฟฟาทีใ่ ชถาน
แบตเตอรี่แลวโยนมาให รพินทรรับไวผิวปากหวือ
“นี่คุณหญิงพกเครื่องโกนหนวดไฟฟา ติดตัวอยูเสมอหรือ?”
“บา! ของพี่ใหญยะ ฉันขอยืมเขามาให ทนรําคาญลูกนัยนตาอยูไมไหว”
วาแลวหลอนก็ผละไปรวมกลุมอยูกับเชษฐาและไชยยันต
รพินทรหัวเราะหึๆ อยูเชนเดิม จัดการโกนหนวดเคราออกจนเกลี้ยงเกลาในระยะเวลา
อันรวดเร็ว พลางก็บนอยูในใจวา ม.ร.ว.สาวคูอริคนนี้ สรางเรื่องยุงปวดหัวใหเขาอยูตลอดเวลา ไหน
จะภาระรับผิดชอบอันหนักอึง้ ไหนจะเรื่องจุกจิกกวนใจสารพัด คิดไวแตแรกไมผิดเลย
ดูเอาเถอะ แมแตเสรีภาพในดานสวนตัว หลอนก็ยังเขามาบังคับควบคุม
หนวดเคราของเขา ตอใหมนั รุงรังแคไหน ดูเปนโจรหารอยอยางไร (ทีห่ ลอนวา) มันก็ไม
เห็นจะเกี่ยวอะไรกับหลอนสักนิด ซ้ํายังเขาใจขูวาหลอนอาจเผลอยิงเอาเขาเขาเพราะเขาใจผิด
มันไมใชเรื่องที่เขาจะตองมาทนเสี่ยงกับคําขูแบบแผลงๆ ของผูหญิงรั้นๆ ชอบเอาชนะ
อยางหลอน ใครจะรูได ขืนดื้อไมยอมโกน หลอนอาจแกลงยิงเอาจริงๆ ก็ไดไมโอกาสใดก็โอกาส
หนึ่ง แมจะเปนการแกลงยิงแบบขูเพื่อใหคําสั่งของตนสัมฤทธิผล เขาก็ไมตองการจะทดลอง!

ไมกี่นาทีหลังจากนั้น ภายใตการนําของรพินทร ทั้งหมดลุยขามลําธารแคบๆ ตามรอย

มหิงสาตัวนัน้ ไป ซึ่งทิศทางก็คือหนทางทีค่ ณะทั้งหมดเดินผานมาแลว เมื่อเย็นวานนัน่ เอง อากาศใน
เวลาเชากําลังสดชื่นเย็นสบาย สะดวกแกการเดินทางอยางยิ่ง รอยของมันแสดงวาเดินอยางสบายไป
ตามทางดานไมไดบุกแหวกเขาพง และจริงตามที่รพินทรบอกไว มันเดินขึน้ เนินเรียบไปทางไหล
เขาเตี้ยๆ แลววกลงสูดานตะวันตกของลูกเขา บายหนายอนกลับไปทางปาหนามอันแนนทึบเปน
ชัยภูมิที่มนั่ หลบเขาคุมเชิงอยูเมื่อพลบค่ําของเมื่อเย็นวาน รอยซึ่งใหมสดๆ รอนๆ ฟองอยูชัด จนดู
เหมือนวามันเพิ่งจะเดินลวงหนาคณะติดตามไปเมื่อไมกอี่ ึดใจนีเ่ อง หินเล็กๆ บางกอนที่มันเหยียบ
พลิกไว ยังปรากฏรอยดินทีช่ ื้น และกิ่งไมบางกิ่งที่ถูกกระทบหักยางยังออกซึมๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 684

กอนจะลงจากเนินไหลเขา รพินทร เกิด และแงซาย ชวยกันตรวจทิศทางลม สวนเชษฐา

ปนขึ้นไปบนโขดหินลูกหนึ่ง ใชกลองสองทางไกล สองสํารวจลงไปยังละเมาะสลับไปกับทุงแฝก
เบื้องลางติดตอกับปาหนาม ดารินกับไชยยันตกมลงสํารวจพิจารณารอยตีนของมัน ที่เหยียบดินออน
ไวบริเวณหนึ่ง เพื่อใหชดั ตาขึ้นใจโดยไมสบั สน หากจะพบเห็นอีกในเวลาขางหนา
ทางลมเปนสิ่งสําคัญที่สุด ขณะนี้มนั พัดจากเชิงเขาลงไปสูทุงราบเบื้องลาง แดดในเวลา
เกาโมงเชาเริ่มจะกลาขึ้น เชษฐาผูสํารวจภูมปิ ระเทศดวยกลองก็กระโดดกลับลงมา
“ผมเชื่อวามันหลบเขาไปในดงหนามนั่นแนๆ โดยอาจคิดวาเปนสถานที่ปลอดภัยและ
ไดเปรียบที่สุดของมัน ชนิดที่พวกเราไมกลาตามเขาไป ปาหนามทั้งหมดนั่น อาณาเขตสักเทาไหร
ครับ?”
“ประมาณไมนอยกวา 5 ตารางกิโลเมตรครับ สุดดานหลังประชิดกับเชิงเขาชันที่เห็นผา
หินขาวโลงลิบๆ อยูน่นั ซายมือออกทุงแฝกติดตอกับปาแดง ลักษณะเปนทุงโลงโดยตลอด แต
ขวามือนําลงสูธารน้ําสายเดียวกับที่เราขามมาเมื่อเชานี้ ในตอนเหนือขึ้นไปจากนั้นก็เขาหุบขึน้ เขา
ใหญลูกโนน”
“เราอยูเหนือลมมันในขณะนีไ้ มใชหรือ?”
ไชยยันตเอยเบาๆ ปองตาดูดวงตะวัน แลวสังเกตไปตามยอดไม
“ครับ นี่เปนเรื่องหนักใจ เราตองออมไหลเขาลงไปทางดานใต ตัดเขาละเมาะทาง
ดานซายนัน่ แลววกขึน้ มาอีกทีหนึ่ง ระยะทางไกลออกไปหนอยแตกไ็ มมีทางเลือก”
“ตกลง! กําหนดแผนแบงกําลังซอมความเขาใจกันเสียเดี๋ยวนี้เถอะ ประเดี๋ยวยุงยากใน
เวลากะทันหัน”
เชษฐารอบคอบ เตือนขึ้น
พรานใหญทรุดตัวลงนั่งคุกเขากับพื้น ใชกงิ่ ไมสเกตซคราวๆ เปนแผนที่ลงกับพื้นดิน ทุก
คนมุงลอม
“มีอยูสามทางสําหรับมันในขณะนี้ คือหนึ่ง...หลบซุมอยูในปาหนาม สอง...ออกทางทุง
แฝกดานซายมืออันเปนทางใตลม และสาม...ขามธารขึ้นหุบทางดานขวามือทางดานเหนือลม แตผม
อยากจะเชื่อวาถามันจะออกจากปาหนามนี่ มันควรออกทางดานตามลมมากกวา คือทางซายมือออก
ทุงแฝก เมื่อมาถึงบริเวณปาหนาม หกคนของเราจะแบงออกเปนสองพวก สามคนบุกเขาไปทางดาน
ซาย อีกสามคนแยกเขาไปทางดานหนา ปลอยทางดานขวาอันเปนทางขึ้นหุบทิ้งไว”
“ผม แงซาย ไชยยันต พวกหนึ่ง คุณ นอย กับ เกิด อีกพวกหนึ่ง!”
หัวหนาคณะเดินทางกําหนดให พรานใหญผงกหัวรับอยางงายๆ
ทุกครั้งของการกําหนดแบงพวก เชษฐาจะตองสงนองสาวคนสวยอันเปนภาระหนักที่สุด
ในคณะ ใหมาอยูในความรับผิดชอบของจอมพรานเสมอ นั่นแปลวาเชษฐามองไมเห็นใครจะทํา
หนาที่นี้ไดดีไปกวาเขา แมกระทั่งตัวเอง ในภาวะเสีย่ งอันตราย ซึ่งทุกคนเขาใจดี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 685

เชษฐา เลือกเอาทางซายมืออันเปนทุงแฝก เพราะฉะนัน้ ทางดานหนาซึ่งเปนของรพินทร

พรานใหญหันไปทางแงซาย ผูจะทําหนาที่เปนมัคคุเทศกสําหรับฝายเชษฐา
“จะพบมันหรือไมก็ตาม ใหออกมาสมทบกับฉันทางธารน้ําดานขวา ใครออกมาถึงกอน
เปนฝายรอคอย เขาใจไหม?”
หนุมกะเหรีย่ งพเนจรพยักหนารับคํา เมื่อนัดแนะเปนที่เขาใจกันดีแลว รพินทรก็นําไตขึ้น
เขาเตี้ยๆ โดยจากทางดานทีเ่ ดินมาแตเดิม อาศัยทางอพยพของสัตวออมลงทางชายทุงดานใตอนั เปน
ทางใตลม หนทางเต็มไปดวยความรกทึบสูงชันลําบากตอการเดินอยางยิ่ง

กินเวลาถึงชั่วโมงเต็มกวาจะมาถึงเปาหมายที่ตองการ ทุกคนเหงื่อออกทวมกาย เปนริ้ว

รอยไปดวยหนามและกิ่งไมขวน โดยเฉพาะอยางยิ่งดาริน แตหลอนไมไดปริปากคําใดเลย พี่ชาย
และไชยยันตคอยใหความชวยเหลืออยูเสมอ ในขณะที่ปน ขึ้นหรือไตลงหนทางชันตามไหลเขา
ครั้งหนึ่งในขณะที่ไตลงมาตามหนทางลาดชัน ดานขวาเปนโตรกเหวลึก กิ่งเถาวัลยแหง
กิ่งหนึ่งทีห่ ลอนใชเหนี่ยวโหนพยุงกายขาดหักออก รางของหญิงสาวเสียหลักพลิกกลิ้งลงไปอยาง
หวาดเสียว โชคดีที่รพินทรกบั แงซายไตลวงหนาลงไปกอนแลว ทั้งสองหันขวับมาเพราะไดยินเสียง
เอะอะของเชษฐากับไชยยันตผูเห็นเหตุการณเพราะอยูเบือ้ งหลัง พรานใหญควาตัวดารินไวไดอยาง
หวุดหวิด แตน้ําหนักตัวประกอบกับความแรงที่หลอนกลิ้งลงมา และหนทางทีเ่ ทลาดเชนนัน้ พอ
ปะทะหลอนไวได เขาก็เสียหลักลื่นเซคะมําหนาลงไปพรอมกับหลอนอีกครั้ง พอดีติดแงซายผูยนื
เอาหลังยันตนไมใหญคอยทาอยูตะครุบไวไดทั้งสองคน เลยพากันเสียหลักลมลงหมดทั้งสามคน แต
ติดอยูที่โคนไมนั่นเอง จวนเจียนจะหลุดขอบเหวลงไป
ทุกคนใจหายใจคว่ําในอุปทวเหตุนั้น แมแตรพินทรเอง แตเจาตัวคนประสบอุปทวเหตุ
กลับหัวเราะออกมาอยางสนุกสนาน ภายหลังจากที่แงซายเหนี่ยวแขนหลอนพยุงใหยืนขึ้น หลอน
ไมไดรับบาดเจ็บอะไรมากไปกวาถลอกปอกเปกบางเล็กนอย หันไปกลาวขอบใจพรานใหญกับแง
ซายราวกับไมไดเกิดอะไรขึน้
เชษฐา ไชยยันตและเกิด พากันไตตามลงมาโดยเร็ว เมือ่ มาถึงเห็นดาริน รพินทร กับแง
ซายเปนปกติเรียบรอยดี ตางก็ถอนใจออกมาโลงอก
“ระวังหนอย นอย!...”
พี่ชายจองดูนองสาวดวยความเปนหวง และหนักใจยิ่ง
“เหนื่อยมากกระมัง?”
หลอนหัวเราะเสียงใส ปายแขนเสื้อขึ้นเช็ดเหงื่อที่เกาะพราวอยูบนใบหนาปราศจากแวว
ตื่นเตนตกใจอะไรกับอุปทวเหตุเมื่อครู
“เปลาหรอกคะ ไมทันดูใหถนัดเสียกอน ไปจับเอากิ่งเถาวัลยผุเขามันขาดก็เลยเสียหลัก พี่
ใหญโปรดอยากังวลไปเลยเรื่องเล็กนอยเหลือเกิน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 686

เสียงพี่ชายกับไชยยันตบนพํา อยางไมวายอกสั่นขวัญแขวนในเหตุการณเมื่ออึดใจทีแ่ ลว

มา รพินทรสีหนาเฉยๆ ลอบชําเลืองไปทาง ม.ร.ว.หญิงคนสวยนักผจญภัยเยี่ยมยอด สติและกําลังใจ
ความกลาหาญของหลอนผิดธรรมชาติของผูหญิงสามัญเอาจริงๆ อนาคตขางหนาเห็นจะไมตอ ง
กังวลมากนัก เขาคิดดวยความปลอดโปรงใจขึ้น
หยุดพักพอลมหายใจทั่วทองดีแลว ตางก็รดุ หนาตอไปอยางบุกบั่นทรหด จนกระทั่งมาถึง
ชายดงดานใตตัดปาหญาคาและละเมาะเตีย้ ๆ อีกสองแหง ก็มองเห็นปาหนามอันแนนทึบอยูเบือ้ ง
หนา ตําแหนงใตลมตามที่พรานใหญตองการ รพินทรเดินเลาะตรวจรอยอยางระมัดระวังอยูครูใหญ
หยั่งทิศทางลมเพื่อความแนใจอีกครั้ง ก็หนั มาโบกมือเรียกทุกคนเขาไปรวมสมทบเพื่อบอกแผนขัน้
สุดทาย
ตางปลดเครื่องหลังที่บรรจุของใชจําเปน ออกวางกองรวมกันไวใตซุมไผ เพื่อการเคลื่อน
ไหวที่คลองแคลวสะดวกทีส่ ุดโดยไมเกะกะเปนภาระ คงมีแตปน คูมือและกระสุนสํารองเทานั้น
กอนที่แงซายจะนําเชษฐาและไชยยันตแยกไปยังทิศทางทีต่ กลงกันไว หัวหนาคณะเดินทางสงมือให
เขาจับ รพินทรยิ้มกระซิบ
“ขอใหโชคดีนะครับ คุณชาย!”
“ฝากนอยดวย!”
“ไมตองหวงหรอกครับ”
ฝายของเชษฐาตัดดานเล็กๆ ลับพุมไมไป พรานใหญหันมาทาง ม.ร.ว.หญิงดาริน เห็น
หลอนเทน้ําในกระติกกรอกใสปาก ดื่มเสียเต็มอิ่มราวกับจะเผื่อไวสาํ หรับเหตุการณขางหนา แกะ
หมากฝรั่งออกมาใสปากเคี้ยวพลางเลิกคิ้วสงมาใหเขา จอมพรานโคลงศีรษะชาๆ กึ่งออนใจกึ่งขันๆ
ไมกลาวคําใดทั้งสิ้น โบกมือเปนสัญญาณ แลวนําออกเดินเลาะลัดทางดานอีกดานหนึ่ง ออมไปทาง
ตะวันออกของบริเวณปาหนามอันรกชัฏกรอบแดงเห็นเปนดงอยูเบื้องหนา หลอนเดินตามหลังเขา
ปดทายดวยเกิด

ตะวันใกลเทีย่ ง แผดแสงอาวระอุไปทัว่ บริเวณทุงราบกลางฤดูแลง เปลวแดดที่ระเหยขึ้น

สูอากาศแลดูระยิบระยับราวกับมองผานเตามหายักษ ยิ่งใกลดงหนามเขาไปก็ยิ่งปราศจากที่กําบัง
เพราะตนไมสลัดใบรวงโกรนเห็นแตกิ่งกานวางเปลาเหมือนโครงกระดูกกลางทะเลทราย
ไมมีวี่แววของสัตวใดทั้งสิ้น แมแตนกเล็กๆ สักตัว
ทันใดนั้นเอง ระหวางทีเ่ ดินกันมาในลักษณะเขาแถวเรียงหนึ่ง รพินทรผสู าวเทายาวๆ แต
เบากริบอยูเบือ้ งหนาก็หยุดชะงักกึกลงอยางกะทันหัน!
ดารินกมหนากมตาเดินวัดรอยเทาเขาไปทุกระยะ เพราะความรอนอาวของอากาศรอบ
ดานไมทันระวังตน ทรวงอกอันพุงตระหงานของหลอนจึงปะทะเขากับแผนหลังของเขาเต็มรัก
หญิงสาวรองอุทานอะไรออกมาคําหนึ่ง เหวี่ยงกําปนลงไปกลางหลังของเขาเต็มแรงอยางโมโห

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 687

พรานใหญควาขอมือของหลอนโดยไมเหลียวหลังกลับ บีบไวแนนเปนสัญญาณเตือนใหหลอนเงียบ
สายตาคงเพงไปทางดงไผหนามอันแหงแดงเบื้องหนาไมกะพริบ
หลอนหันไปมองตามแลวก็ยืนตัวแข็งเหมือนถูกสาปไปในพริบตานัน้
ประจันหนาตระหงานเงื้อมอยูเบื้องหนา ระยะหางเพียงไมเกิน 20 วา โดยมีกอหนาม
พุงดอเตี้ยๆ กัน้ กลาง รางทะมึนของอะไรชนิดหนึ่งยืนแหงนหนาเบิ่งอยูท ี่นั่น หนังหนาเปนเกล็ดราว
กับเอาเกราะนักรบโบราณมาปะไวเปนแถบๆ หัวเรียวเล็กไมไดขนาดกับลําตัว หูยาวรี เขาแทนทีจ่ ะ
งอกออกจากมุมของศีรษะทั้งสองดานกลับโผลแหลมตั้งโงงอยูบนจมูก เขาหนาขาวใหญ...เขาหลังที่
ขึ้นเรียงซอนกันสั้นกวาเล็กนอย
มันคือแรดสองนอ หรือกระซูตัวขนาดลูกชางรุน ! ระยะที่เผชิญหนากัน จูโจมกะทันหัน
ที่สุด แทบจะเรียกไดวาเผาขน! ตางฝายตางไมรูตัวมากอน
เกิดยืนนิ่งอยูกบั ที่ เพราะรูส ัญชาตญาณของเจาสัตวดกึ ดําบรรพดุรายชนิดนั้นดีตามวิสัย
ของพรานปา สวนนักเผชิญภัยสาวสวยหัวรั้นภายหลังจากหลับตาแลวลืมตาจองอีกครั้ง ก็บอก
ตนเองวาตาหลอนไมไดฝาดไปเพราะไอแดดอยางเชนที่เขาใจแตแรก พอสติคืนสูตัว .470 ดับเบิลไร
เฟลในมือก็ยกขึ้น
หลอนขยับตัวเพียงนิดเดียว ก็ถูกสกัดไวอีกดวยอุงมือแข็งกราวปานคีมเหล็กของจอม
พราน
“นิ่ง!”
เขากระซิบรอดไรฟนออกมาเบาที่สุด แตกเ็ ฉียบขาดที่สุด
ดารินสะกดกลั้นลมหายใจ ยืนตัวแข็งอยูเชนเดิม แตละจังหวะการเตนของหัวใจหลอน
เหมือนถูกกดจมอยูในนรกสันดาป ไมมีโอกาสนึกคิดหรือทํานายอนาคตไดทั้งสิ้น
รพินทรหนีบพานทายไรเฟลไวในซอกแขนลักษณะเดิม ปากกระบอกชี้ 45 องศาลงดิน
เพียงแตนวิ้ เทานั้นที่สอดเขาไปแตะอยูที่ไก เขายืนประจันสวนหนากับมันนิ่งๆ ในระยะอันใกลชิด
นั้นโดยไมเคลื่อนไหว ราวกับจะเปนเพียงเสาตนหนึ่ง
อึดใจใหญตอมา ซึ่งดารินรูสึกวานานสักหมื่นปกไ็ มปาน เจาสัตวดกึ ดําบรรพที่คาดกันวา
สูญพันธุไปหมดสิ้นแลวสําหรับปาเมืองไทยหายใจแรงๆ ออกมาครั้งหนึ่ง เริ่มหันรีหันขวางเงยจมูก
ขึ้นพยายามสายหากลิ่น สวนลูกตาเล็กๆ ของมันทั้งสองขาง ก็มองดูคลายจะจองมาที่มนุษยทั้งสาม
อยางตัดสินใจไมถูกอยูเชนนัน้ ลมพัดจากมันมาทางฝายมนุษยวูบหนึ่ง กลิ่นโคลนอับๆ โชยคลุงมา
ถามันพรวดเขามาก็หมายถึงพริบตาเดียวเทานั้น ยอมถึงตัว
แตแลวอยางนาประหลาดมหัศจรรยใจที่สุดในความรูสึกของดาริน แรดตัวนั้นออกวิ่ง
เหยาะๆ เลี่ยงไปทางดงหนามซายมือ หยุดเงยจมูกสูดกลิน่ มีอาการพะวาพะวังเหลียวซายแลขวา แลว
ก็ควบโขยกหางออกไปจนกระทั่งลับพงทึบ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 688

เสียงเกิดถอนใจออกมาดังสนั่น ไมใชเสียงถอนใจเพราะพนจากภาวะวิกฤตที่สุดมาได
อยางหวุดหวิด แตเปนการถอนใจเพราะความเสียดายอยางสุดซึ้ง ทวาสําหรับหญิงสาวยังคงเต็มไป
ดวยอาการตืน่ เตน จองหนารพินทรดวยความประหลาดใจเหลือที่จะกลาว
“ทําไมคุณไมยอม แลวทําไมมันถึงไมวิ่งเขาใสเรา ทั้งๆ ที่ประจันหนากันเผาขนแคน”ี้
หลอนครางออกมา
“ที่ผมไมยิงก็เพราะมันไมใชสัตวที่เราตองการ และที่มนั ไมวิ่งเขาใสเรา ก็เพราะมันมอง
ไมเห็นเราชัด ยังไมแนใจ แรดเปนสัตวทสี่ ายตาเลวที่สดุ มันเชื่อจมูกของมันยิ่งกวาสายตา ถาเราอยู
ใตลม เพียงแตยืนนิ่งๆ เทานัน้ มันก็มองไมเห็นแลว ไมวาจะอยูใ กลกนั สักแคไหน”
“นายทิ้งลาภกอนใหญของเราไปเสียแลว หลายๆ ปจะไดพบสักที”
เสียงเกิดบนออกมาอยางเสียดาย
“ถายิงไอสองนอเมื่อตะกี้ ก็แปลวา เราชวดไอเขาเกกคูอาฆาตของเรา งานสําคัญของเรา
อยูที่การลมควายปาตัวนั้น ไมใชมัวแตจะมาคิดหาลาภโดยเฉพาะอยางยิง่ ในเวลานี”้
แลวเขาก็หันมาทาง ม.ร.ว.หญิงคนสวย พูดขรึมๆ
“ขออภัย ที่หยุดอยางกะทันหันเมื่อตะกี้ มันฉุกเฉินขวนตัวเหลือเกิน จะบอกก็ไมทัน”
หลอนหลบคอนขวับ หนาแดงดวยแสงแดดและความตืน่ เตนอยูก อนแลวยิ่งมีสีจดั ขึน้ อีก
บนอุบอิบอยูในลําคอฟงไมไดศัพท ควักผาเช็ดหนาออกมาเช็ดเหงื่อแลวถามกลบเกลื่อนวา
“คุณเห็นมันตอนไหน?”
“กอนหนา คุณหญิงเดินมาชนผมพริบตาเดียวเทานั้น กําลังเดินเพลินอยูเหมือนกัน อยูๆ
มันก็ลุกพรวดพราดจากกอหนามพุงดอนัน่ สงสัยจะนอนอยูกอนแลว และคงไดยนิ เสียงผิดปกติเลย
ลุกขึ้น โชคดีเหลือเกินที่เราเดินมาทางใตลมมัน มายงั้นเปนไดแหลกไปบางแลว แรดเปนสัตวที่มี
อารมณฉุนเฉียวโดยไมมีเหตุผล ถามันไดกลิ่นในระยะหางก็หนี แตถาจวนตัวก็พุงเขาใสทันที ดีไม
เดินไปชนมันเขา”

ครั้นแลว พรานใหญก็ออกนําเงียบๆ ตอไปตามเดิมโดยไมกลาวเชนไรอีก มาหยุด

ใครควญอยูริมปาหนามอีกอึดใจใหญ จึงวกสูลําหวยเล็กๆ อันแหงผากที่ทอดโอบขอบดงคดเคี้ยวไป
มา ตรวจสอบทางลมอยูทุกระยะ การเดินของเขาแผวฝเทาชาลงเปนลําดับ ในที่สดุ ก็กลายเปนยอง
กริบ แสงตะวันยามเทีย่ งสาดลอดกิ่งใบของเถาวัลยอันกรอบเกรียม ลงเปนจุดสวางเรืองรองอยู
ทั่วไป อากาศระอุจนเสื้อเปยกชุมราวกับอาบน้ํา โดยเฉพาะอยางยิ่งสําหรับดาริน
เสื้อลาสัตวผาชนิดบางเบาของหลอน รัดลงแนบเนื้อทําใหเห็นสวนสัดไดถนัดจนเจาตัว
ตองดึงบอยๆ
เสียงนกกะรางรองรับอยูเปนระยะ ลมสงัดลงอยางนาอัศจรรย แมใบไมแหงเล็กๆ ก็แทบ
ไมกระดิก พอไตขึ้นจากลําหวย ซึ่งเขามาอยูใจกลางของปาหนามอันเต็มไปดวยดานเล็กๆ อุดมไป

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 689

ดวยฝุน และใบไมแหง เกิดก็เริ่มใชหูฟงแนบกับพื้น สวนรพินทรเคลื่อนไปลักษณะคอมๆ บางขณะ

ก็ทรุดตัวลงนั่งพิจารณาไปรอบดาน ดารินไมมีโอกาสที่จะปริปากเอยถามขอสงสัยใดๆ จากเขาอีก
เลย นอกจากคอยสังเกตดูอาการและปฏิบตั ิตามไปทุกระยะ หลอนเต็มไปดวยความอึดอัดใจ เพราะ
ไมรูความถึงการเคลื่อนไหวไปแตละกาวของรพินทรกับเกิด นอกจากอาศัยเดาเอาวามันกําลังเปน
ระยะเขาดายเขาเข็มที่สุด ทั้งๆ ที่ตั้งแตเขามาในเขตดงหนามอันกวางใหญหนาทึบแหงนี้ หลอน
สังเกตไมเห็นรองรอยของเจามหิงสาตัวนัน้ เลยจนนิดเดียว
อีกครึ่งชั่วโมงผานไป มันเต็มไปดวยความทรมานอยางยิ่ง สําหรับคนที่ไมเคยมากอน
อยางหลอน อากาศก็แสนจะรอน ปารกเต็มไปดวยหนาม จะกระดิกตัวคืบหนาไปไดแตละคืบแสนที่
จะยากเย็น หลอนเพิ่งจะมาประจักษแนชดั เอาบัดนี้เองวา นักลาสัตวที่ดีจะตองเต็มไปดวยความใจ
เย็น และตอสูกับความอดกลั้นอยางเหลือขนาด
หลอนลากไรเฟลคืบตามหลังเขาไปอยางทรหดเวนระยะหางหนึ่งชวงแขน นึกไมออก
เหมือนกันวา หากเจาควายมหากาฬตัวนั้นจูโจมพรวดพราดออกมา ภายในบริเวณอันแคบจํากัดที่
ตองคอยๆ เลื้อยคืบหนาไปราวกับตัวตุนนี้ หลอนจะกลับตัวทันตอเหตุการณหรือไม
ลึกเขาไป...และลึกเขาไปเปนลําดับ ภาวะเชนนี้ดารินไมสามารถจะบอกไดวา หลอน
กําลังอยูที่ไหน และขณะนีฝ้ ายของเชษฐากําลังอยูที่ไหน นอกจากวาจะคอยติดหลังตามพรานใหญ
ไปทุกระยะสุดแลวแตเขาจะคลาน หรือคืบไปทางใด ไมมีการพูด ไมมีการใหคําอธิบายกัน เอาแต
ดอมๆ คลานๆ อยางเดียว ประเดีย๋ วแยกไปทางซาย ประเดี๋ยววกกลับมาทางขวา มันเปนความอึดอัด
ใจเหลือประมาณ แทบวาจะหมดสิ้นความอดกลั้น
นานๆ ครั้งเทานั้น ที่เขาจะหันกลับมามองดูหลอนแลวก็ยิ้มใหนดิ ๆ หลอนอยากจะดูวา
นั่นเปนการยิ้มเยาะสะใจที่พาเอาหลอนมาทรมาทรกรรมอยางนี้ได แลวก็ฮึดมานะมองตอบอยางไม
ยี่หระ คลายจะบอกวาเมื่อนายไหวฉันก็ไหวเหมือนกัน ไมวาจะคลานหรือเลื้อยไปลงนรกกันที่ไหน
ครั้งหนึ่ง ขณะที่มุดลอดซุมไผใหญเสียงลูกปนสํารองที่ใสไวในกระเปาเสื้อของหญิงสาว
กลิ้งกระทบกันจนเกิดเสียงขึ้น รพินทรหันขวับมาโดยเร็ว จองหนาหลอน แตดารินไมเขาใจ
ความหมายมองตอบทําหนาตื่นๆ ถาม พรานใหญพยักหนาเปนสัญญาณ ใหเขาไปใกลจนมาหมอบ
อยูชิดกันที่โคนสะแกตนหนึง่
“ลูกปน...”
เขาจอริมฝปากชิดชองหูของหลอน
“อยาใหมนั กลิง้ กระทบกัน เกิดเสียงขึ้น!”
หลอนตีใบถามมาเปนเชิงวา แลวจะใหทํายังไง
รพินทรหลับตาลง สั่นหัวดิกๆ อยางออนอกออนใจ แลวลวงกระเปาเสื้อหยิบยางรัดของ
เสนหนึ่งสงไปใหหลอน หญิงสาวยังงงไมเขาใจความหมายวา เขาสงยางเสนเล็กๆ ใหหลอนทําไม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 690

พรานใหญจึงทํามือบุยใบใหหลอนจัดการมัดลูกกระสุนสํารองเหลานั้นไวดว ยกัน ปองกันไมให

กลิ้งกระทบเกิดเสียงขึ้นในขณะเคลื่อนไหว
ดารินยิ้มออกมาจืดๆ เพิ่งจะรูเรื่อง ปฏิบัติคําสั่งโดยดี
เขาใหหลอนกําไวในฝามือ สําหรับเตรียมพรอมสองนัด โดยเหตุที่ปนของหลอนเปนปน
แฝด สามารถบรรจุกระสุนเขาลํากลองไดเพียงสองนัดเทานั้น
หลอนขยับปากจะถามอะไรสักอยาง แตจอมพรานแตะริมฝปากไว ออกคลานนําตอ อึด
อัดใจเขาเต็มที่ ดารินเลยจิ้มนิว้ ลงไปกลางหลังเขาเต็มแรง รพินทรสะดุงหันมามอง หลอนทําหนาตา
เฉยเสีย แกลงยกนิว้ แตะริมฝปากเปนสัญญาณหามไมใหเขาพูดเชนไรบาง อีกฝายหนึ่งไดแตกะพริบ
ตาปริบๆ
เกิดผูเลื้อยราวกับงู ลอดเขาไปตามพงหนามทึบดานขวามือ ชูมือสูงขึ้นใหเห็นและกวัก
เรียก รพินทรกับดารินคลานเขาไปสมทบ พรานพื้นเมืองผูมีจมูกและสายตาพอๆ กับสัตวปา คอยๆ
เอามือแหวกพุม ไมเบื้องหนาออก แลวบุย ปากลงไปยังพืน้ เทลาดเปนแองเรียบ ในระหวางวงลอม
ของพงหนามหวายไมหางออกไปนัก
รอยตีนของเจามหิงสาย่ําเกลือ่ นอยูที่นั่น มองเห็นชัดแมกระทั่งรอยนอนของมัน บริเวณ
นั้นดูเหมือนจะเปนตําแหนงรมเย็นที่สุดภายในพงหนามแหงนี้ เพราะเบื้องบนเปนหลังคาของกิ่งไม
แหงที่หลนหักลงมาทับถมกันอยู บนซุมไมใหญประกอบไปดวยเครือเถาวัลยที่แนนทึบราวกับใคร
มาสานไว
รพินทรกวาดสายตาไปรอบๆ ขณะนั้นลมสงัดทั้งปาเงียบสงบจนแทบจะไดยินเสียงหัว
ใจเตน มันเปนความเงียบอยางนาคิด เกิดเอาหูแนบพื้นอีกครั้งแลวเงยจมูกขึ้นสายรอนไปมาใน
อากาศ
“ผมไดกลิ่นมัน นาย! มันอยูไมหางเรานี่เอง”
พรานหนุมพืน้ เมืองกระซิบ ดารินกระชับ .470 ไวในมือแนน ปลดหามไกแผวเบา
รพินทรเมมปาก ประสาททุกสวนเขม็งเกลียวเครียด ถึงแมเขาจะไมถึงกับไดกลิ่นของมันอยางเกิดวา
ก็ตามที แตสิ่งที่เห็นอยูก ับตาในขณะนี้มนั ก็บอกไดชัด เหลือบตัวเล็กๆ ฝูงหนึ่งยังคงบินตอมอยูตรง
บริเวณแองที่มนั นอน ฟองน้าํ ลายก็ติดอยูกบั พื้นบางสวนชนิดที่ยังไมทนั แหง พิสูจนไดชัดวามันเพิง่
จะลุกขึ้นผละไปภายในอึดใจใหญๆ นีเ่ อง แตนา ประหลาดใจในขอที่วา มันเคลื่อนไหวไปอยางไมมี
เสียงเลยจนนิดเดียว ขณะที่เขาตามเขามาใกลจนเกือบจะถึงตัวอยูแลว และการยายที่จากลักษณะที่
กําลังนอนพักอยูของมันนั้น...เปนการเคลื่อนยายโดยบังเอิญ
หรือวามันไดกลิ่นมนุษยคูอาฆาตของมันกันแน!
ชําเลืองมาทางนายจางสาวสวย ผูคอยติดหลังแจอยูราวกับเด็กเล็กๆ ทีต่ ิดพี่เลี้ยง รพินทร
เริ่มหนักใจจนบอกไมถกู ภูมิประเทศรอบดานมันรกทึบจนไมสามารถจะหมุนตัวไดถนัด ในภาวะ
เขาดายเขาเข็มเชนนี้ มันสรางความกริง่ เกรงกังวลใหแกเขาเหลือประมาณ อึดใจใดก็ยังไมสามารถ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 691

จะทํานายไดถกู ที่เจาควายผีนั้นอาจพรวดพราดจูโจมเขามาจากรอบทิศ และยามนั้นมันยอมเปน

ฝายไดเปรียบมนุษยรอยเปอรเซ็นต
เจาตัวคนที่ถูกหวงเองกลับไมเห็นวาจะมีอาการหวัน่ ไหวสะทกสะทานอะไร เคี้ยวหมาก
ฝรั่งอยูเยิบๆ คอยมองดูเขาอยูเชนนัน้ ความไมประสีประสาตอเหตุการณนั้น บางขณะก็ทําใหผูหญิง
กลาไออยางประหลาดเหมือนกัน สิ่งที่รพินทรกลัวไมยิ่งหยอนไปกวาการเผชิญหนากับเจาเขาเกก
ในขณะนีก้ ็คือ ถาวินาทีฉุกเฉินที่สุดมาถึงและในระยะกะทันหัน ประชิดตัวเชนนี้ หมอมราชวงศ
หญิงคนสวย อาจทําปนลั่นถูกเขาหรือเกิดเขาก็ได มันไมเหมาะนัก ที่จะใหหลอนเดินตามอยู
ทางดานหลังเขา
จอมพรานโบกมือเปนสัญญาณใหเกิด เดินเลี่ยงออกไปทางดานซาย แลวรั้งแขนดารินให
ขึ้นมาอยูเคียงขาง แทนที่จะใหหลอนแกวงปากกระบอกปนฉวัดเฉวียนอยูแถวๆ บริเวณศีรษะหรือ
ตนคอของเขา
“ไมตองกังวลวาจะตองรอผม หรือเกิด ถาเห็นตัวก็ยิงเลย อยาตื่นเตนผลีผลามในเวลายิง
ระวังวิถีกระสุนไวดวย อยาใหถูกกันเอง”
หลอนพยักหนารับ
โดยรอยตีนทีป่ รากฏอยูเดนชัดนั้น ทั้งสามออกตามไปอยางระมัดระวัง ประสาทตาและหู
ตื่นพรอม โดยเฉพาะดาริน...ความเหน็ดเหนื่อยออนเพลียหายไปราวกับปลิดทิ้ง เมื่อรูแนวาเปาหมาย
การลารอคอยอยูในอนาคตอันใกล ไมมใี ครพูดคําใดกันอีกเลย

รอยนั้น ดูเหมือนจะเดินโดยอาการปกติไปตามทางดานอยางไมเรงรอนอะไรนัก มันนํา

วนเวียนไปในระหวางปาหวายและหนามพุงดอ ที่ขึ้นอยูสลับซับซอนเปนละเมาะ ซอกนั้นมองเห็น
ทิศทางรอบตัวไดในระยะหางไมเกิน 10 กาว โดยไมสามารถจะบอกไดวา การประจันหนาจะเกิดขึ้น
ยังตําแหนงใด เวลาผานไปอีกยี่สิบกวานาทีก็พบวา รอยเหลานัน้ เปนรอยเดินวนแบบทางเขาวงกต
เหมือนจะวางกับดัก เพราะมันนํายอนกลับมาที่เกา อันเปนตําแหนงนอนของมันที่คนพบในตอน
แรก
เกิดเกาหัว สบถพํา ในขณะทีร่ พินทรกัดริมฝปาก
“ไอควายผีนรก มันจะเอายังไงกันแน ลอใหเดินวนเสียแลว”
เสียงพรานพื้นเมืองอูอี้อยูในลําคอ
“ที่ดงไผดานเหนือ ตรงที่เราคิดวาเปนรอยเกาของมันนั่นอาจเปนทางแยกไปของมันก็ได”
รพินทรพูดอยางใครครวญ ดารินไมรูเรื่องอะไรก็เบียดชิดเขามากระทบไหล ถามวา
“ทําไมหรือ?”
“เราตามรอยมันกลับมาถึงที่เกาอีกครับ แปลกมาก ถาเราไมหลงรอยมันตรงทางแยกแหง
ใดแหงหนึ่ง ก็แปลวามันเดินลอใหเราตามเปนรูปวงกลม วนเวียนอยูนเี่ อง”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 692

ไมทันขาดเสียงของจอมพราน ก็มีเสียงนกระวังไพรรองกองมาทางดานเหนือ กิ่งไมแหง

ที่ใดสักแหงหนึ่ง หลนลงมากระทบพงเสียงผลัวะผะ แลวก็ปรากฏเสียงเหมือนสัตวขนาดใหญตะลุย
พุมไมครืนไป มันดังอยูชวั่ ขณะเทานั้นก็เงียบหายไปตามเดิม แตเสียงนกยังคงรองอยูเปนระยะ
“ทางโนนแนแลวครับ นาย”
เกิดกระซิบเร็วปรื๋อ แลวออกเรงฝเทาไปอยางรวดเร็ว รพินทรแยกตัดดานเล็กๆ ไป
ทางขวาโดยมีดารินสาวเทาตามมาติดๆ เคียงไหล มาบรรจบกับเกิดทีซ่ ุมไผใหญแลวก็ติดรอยซึ่งนํา
ขึ้นสูเนินสูงอันมีรอยตีนตะกุยขึ้นไป สองฟากทางเปนปาสะแกและเถากระทกรกทีแ่ หงกรอบเกรียม
สลับไปกับตนไขเนา ทางนัน้ ลาดชันขึ้นทุกขณะ พืน้ ดินแข็งเปนหินปนกรวดจนแทบจะมองไมเห็น
รอยตีนของมัน นอกจากจะพิจารณาใหถี่ถวนจริงๆ พอมาถึงยอดเนินที่เต็มไปดวยตนยางและพุม
ขอยพนออกมาจากบริเวณปาหนาม ก็คน พบวา เจาควายมฤตยูแฝงตัวเขาไปหลบกําบังอยูพุมขอย
แหงหนึ่ง ริมทางดาน รอยของมันหยุดอยูที่นั่น รอยปสสาวะยังเปนฟอง แลวก็บายหนาลงลําหวย
กวางไปสูพนื้ ต่ําอีกฟากหนึง่ ทั้งหมดกระชั้นรอยเขาไปอยางเรงรีบ ความระมัดระวังเตรียมพรอมทวี
ขึ้นถึงขีดสุด
ในลําหวย รอยตีนของมันไมมีอะไรมาลบไดอีกแลวในภาวะที่ไลหลังกันอยางกระชัน้ ชิด
เชนนี้ เพราะกองใบหญาแหงที่รับน้ําหนักตัวอันมากมายของมัน ปรากฏฟองใหเห็นชัด ตลิ่งหวย
บางแหง ก็ถูกลําตัวของมันเสียดสีขณะทีเ่ ดินผาน เปนรอยถลมสดๆ รอนๆ นี่เอง
ปากหวยอันลาดต่ําลงทุกขณะนั้น นําออกธารน้ําของลูกเขาใหญอีกฝงหนึ่ง ที่มองเห็นปา
เขียวชอุมอึมครึมอยูเบื้องหนา กอนจะถึงลําธารน้ําใสที่ไหลผานแกงหินปรากฏเสียงดังริกๆ อยูนนั้
เปนพื้นทรายปนกรวด ลักษณะหาดยื่นจากปากหวยออกไปประมาณ 40 เมตร รอยตีนของเจา
มหิงสามองเห็นไดในระยะไกลวาย่ําตรงไปยังธารแคบๆ นั้น
ตางเรงฝเทา ตามออกไปที่ชายหาดนั้นอยางรีบดวน ดวยความเขาใจวาเจาควายเปลี่ยว
มหากาฬ คงจะขามลําธารขึ้นดงฝงตรงขามไปแลว แตเมื่อมาถึง ทั้งสามก็มองตากันงงงันไปอีกครัง้
อยางคะเนอะไรไมถูก รอยตีนย่ําจากปากหวยตรงมาที่ลาํ ธารน้ําแหงนีก้ ็จริง มันมาสิ้นสุดเอาตรง
ตําแหนงชิดชายน้ํา ระหวางกลุมโขดหินหมูห นึ่งพอดี แตมองไมเห็นรองรอยแมแตนดิ เดียววามันจะ
ขามไปฝง ตรงขาม
ที่นามหัศจรรยที่สุดก็คือ รอยหวนกลับ หรือแยกไปทางอืน่ ก็ไมม!ี
มหิงสาตัวนั้นหายไปไหน?!!
“มันเหาะไปไดยังไง นาย!”
เกิดลืมตาโพลง รองออกมาอยางประหลาดใจ
รพินทรกวาดสายตาไปยังภูมิประเทศรอบดาน แลวกมลงพิจารณารอยตีนเหลานัน้ อีกครั้ง
เขาเองก็มีความรูสึกไมผิดอะไรกับเกิดในขณะนี้ งงไปหมด ดารินเองก็พอจะรูส ึกถึงความแปลก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 693

ประหลาดในขอนี้ หลอนเดินลุยน้ําซึ่งกวางประมาณสิบเมตรขึ้นไปยังชายหาดตรงขาม แลวสํารวจดู

ตามพื้นทราย
“มันไมไดขามมาฝงนี้แน”
หลอนรองบอกมา
“ทางนี้ก็ไมมีรอยวกกลับ มีแตรอยที่เดินย่ําลงมาครั้งแรกเทานั้น นายหญิง!”
เกิดตอบ
ความระแวงชนิดหนึ่ง ผานแวบขึ้นสูสมองพรานใหญ เขาเองไมเคยพบเห็นกับตาตนเอง
มากอน ในอุบายเลหกลอันลึกล้ําของสัตวประเภทมหิงสา แตดูเหมือนจะเคยไดยินไดฟง จากพราน
รุนเกา ที่เคยเลาไวในลักษณะที่ฟงแลวออกจะเกินความจริงซึ่งเขาไมเคยคิดวามันจะเปนไปได
พรอมๆ กับความเฉลียวคิดขอนั้น รพินทร ไพรวัลย หันขวับไปทางปากหวย อันเปน
ตําแหนงตนทางที่รอยควายตัวนั้นเดินลงมาในทันที
ทวามันสายเสียแลว สําหรับความไหวทันของเขา!!
วูบเดียว ที่เขาหันกลับมาเต็มตัว มันก็เปนวูบเดียวกับที่ภเู ขายอมๆ ลูกหนึ่ง กลิ้งลงมาจาก
หลังซุมไมที่ทึบริมปากหวย ระยะหางจากที่เขาและเกิดยืนอยูเ พียงไมเกินสิบหากาว แสงตะวันบาย
สาดกระทบรางนั้นเปนเงาทะมึนแลมะเมื่อม หัวอันใหญโตกมต่ําเห็นเขาแหลมโคงทั้งคู พุงดิ่งเขามา
ราวกับดาบของพญามัจจุราช เร็วเหมือนเงาผี...เร็วจนไมอาจเห็นอะไรไดถนัดตานัก...
“เกิด! ระวัง!!”
หลุดปากกองออกไปไดเพียงแคนั้น รพินทร ไพรวัลย ก็จําไดแตเพียงวายกเทาถีบกน
พรานพื้นเมือง ผูที่กําลังยงโยยงหยกกมลงดูรอยตีนอยู เซคะมําไปทางขวา ตนเองเผนสุดแรงไปทาง
ดานซาย ไมมโี อกาสแมแตจะยกปนขึ้นทัน เพราะบัดนีภ้ เู ขาลูกนั้นฮวบเขามาถึงตรงที่เขากับเกิดยืน
อยูเสียแลว
ระหวางที่รางของพรานใหญ ที่กระโจนหลบไปอยางไมคิดชีวิต ไปกระทบเขากับแกง
โขดหิน เกิด ผูถูกแรงถีบสงตัวใหพนไปจากปลายเขาอันแหลมคมอยางหวุดหวิด ก็ตะกายตัวเองให
พนจากรัศมีการแวงกลับ สาดลํากลอง .375 แม็กนั่มเขาใสพรอมกับลั่นไก ชนิดที่ปากกระบอกหาง
จากลําตัวอันใหญโตมโหฬารนั้นเพียงคืบเดียว
พรอมกับเสียงระเบิดตูม คนยิง ก็ถูกรอยโคงของเขาดานนอกตวัดกระทบสีขาง ลอยขึ้น
ทั้งตัว กระเด็นไปลมคว่ําคะมําหงายอยูกับพืน้ สี่หาวา ไรเฟลกระเด็นไปอีกทางหนึ่ง
มหิงสาบาเลือด ยกตัวขึ้น โขกเทาหนาทั้งคูกระทืบพื้น ราวกับแผนดินจะถลมทลาย งุด
หัวลงต่ํา แลวก็พุงดิ่งเขามา หมายจะบดขยีเ้ หยื่อใหแหลกละเอียดไปกับพื้นทราย
มันเปนจังหวะเดียวกับที่รพินทรจับปนไดถนัด เขาไมไดยกขึน้ เล็งเลย พอหันลํากลอง
ตรง ก็ปลอยกระสุนตามหลังมันออกไปในระยะเผาขน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 694

ขาหลังของมันหักพับลง กอนที่จะกระโจนเขาถึงตัวเกิดเพียง 2 วาเทานั้น กําลังแรงที่มัน

พุงมาประกอบกับอํานาจปะทะของ .458 แม็กนั่ม ทําใหรางใหญโตนั้นปดเปออกไป เกิดตะกาย
คลานสี่ตีนไปกับพื้นทราย พยายามจะเอาตัวหนีอยางไมเห็นแกชีวิต
ควายมหากาฬทรงตัวขึน้ มาอีกครั้ง คราวนี้มันตลบสวนควันปนแทนทีจ่ ะมุงที่เหยื่อเดิม
รพินทรกระชากลูกเลื่อนพรอมกับกระโดดเขาหาหินใหญ ขณะนั้นเองเขาก็สะดุดหินเล็กๆ หงายหลัง
โครมลง

ทุกสิ่งทุกอยาง ควรจะสิ้นสุดเสียทีสําหรับชีวิตของเขา...นั่นเปนความคิดครั้งสุดทายของ
จอมพรานระบือนาม...แลวก็กลิ้งตัวเปนลูกขนุน ปลอยใหโชคชะตาใหเปนไปตามยถากรรม
เขายังไมหมดสติ ประสาททุกสวนตืน่ อยูท ุกประการพรอมที่จะเผชิญหนากับวินาทีสยอง
ของตนทุกขณะ เพราะฉะนัน้ ...หูเขาไมฝาดแน ในระหวางเสียงหายใจหนักๆ ของมันชนิดที่ไออุน
ปลิวมาสัมผัสตัว และเสียงแผดระเบิดกึกกองของไรเฟลนัดหนึ่ง ซึ่งดังราวกับระเบิดทิ้งจาก
เครื่องบิน ตาของเขาก็ไมไดหลับ เพราะฉะนั้น จึงมองเห็นกระจางชัดที่สุด
มัจจุราชเขาโงงผูกําลังเตรียมจะใชเขาเสยรางที่นอนราบอยูกับพืน้ ของเขาบัดนี้ ผงกศีรษะ
เริดขึ้นราวกับถูกคอนยักษกระหน่ําอยางแรง ครั้นแลวพริบตาตอมา เสียงตูมที่สองก็กัมปนาทขึ้นอีก
จนราวไปหมดทั้งแกวหู เจาควายยักษผงกหัวกลับอีกครั้ง เอาจมูกทิม่ พื้นทราบขาหลังทั้งคูถีบลอย
ขึ้นจากพืน้ แลวรางอันมโหฬารก็ฟาดสนัน่ ลงเกือบจะบดทับรางของรพินทรผูกลิ้งตัวหลบรอดการ
ลมทับไปไดเพียงแคฝามือเดียว!

กอนที่เขาจะยันตัวลุกขึ้น ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ ผูเปนทารกที่สุดในขบวนการผจญ

ภัยตามทีเ่ ขาคิดไวแตแรก ก็วิ่งตะลุยขามลําธารตรงเขามา หนาของหลอนขาวซีด หลอนยืน
พะวาพะวัง ในระหวางรพินทรผูบัดนี้นั่งถางขาเอามือยันพื้น กับเกิดผูนอนตัวงอกุมสีขางอยู สวน
เจาควายยักษตวั นั้น ขาทั้งสี่ยังคงสั่นกระตุกพลิ้ว เลือดทะลักออกมาจากบาดแผลที่กลางหนาผาก
และสันจมูกราวกับทอประปาแตกไหลซึมลงไปกับพื้นทรายจนชุม
“ผมไมเปนอะไรหรอก ไปดูเกิดเถอะ!”
เขาพูดหอบๆ ปาดแขนเสื้อขึน้ เช็ดเหงื่อที่หนาผาก แลวยันกายลุกขึน้ ยืน ดารินวางปนลง
วิ่งปราดเขาไปที่พรานพื้นเมือง รองถามละล่ําละลัก รพินทรก็มาถึงในเวลาไลๆ กัน สอดแขนเขา
ประคองปก หิ้วคนของเขามานั่งที่โขดหินใตรมไม จากการตรวจดูอยางถี่ถวน เกิดไมมีบาดแผล
ฉกรรจใดๆ เลย เคราะหดีทถี่ ูกเขาของมันทางดานนอก เปนรอยเขียวช้าํ ครั้งแรกเขาใจวาซี่โครงหัก
แตภายหลังจากตรวจอยางถี่ถวนก็ปรากฏวา ซี่โครงของเกิดทุกซีอ่ ยูเปนปกติเรียบรอยดีทกุ อยาง
เพียงแตจุกไปเทานั้น ทั้งสองชวยกันปฐมพยาบาลกันอยูค รูเดียว เกิดก็หายใจสะดวกขึ้น ยิ้มออกมา
แหงๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 695

“ผมคงไมเปนไรหรอกครับ นายหญิง ขัดๆ ที่ซี่โครงเทานั้น ถาไมไดนายหญิง ผมกับนาย

คงแหลกเหลวอยูตรงนี้เอง มันเร็วจนเราดูไมทัน”
เมื่อตางคนตางโลงอก ที่ทราบวาไมมีใครไดรับอันตรายรายแรงนัก ก็หันกลับมาพิจารณา
ที่ซากควายตัวนั้น
ความจริงมันไดพิสูจนชัดออกมาวา เจามหิงสามฤตยูเดินลอฝายมนุษยผูตามลามันมายัง
ธารน้ํา แลวก็เดินถอยหลังเหยียบซ้ํารอยตีนเดิมของมัน วกกลับไปแอบซุมอยูที่หลังพุมไม เพราะ
ฉะนั้นการติดตามรอย จึงมาพบกับความงงงันตรงตําแหนงที่มนั ทิ้งไวครั้งสุดทาย ดูเหมือนมันจะ
ลองหนอันตรธารตัวเอง หรือมิฉะนั้นก็เหาะไป กวาที่รพินทรจะเฉลียวคิดทันในเลหก ลอันฉลาดสุด
ยอดของมัน มันก็ชารจรี่เขามาเสียแลว
เปนการโชคดีสําหรับเขากับเกิดอยางยิ่ง ทีด่ ารินผูไมประสีประสาที่สุด เดินลุยขามลําธาร
ไปอยูฝงตรงขาม จังหวะทีม่ หิงสาตัวนัน้ ควบลิ่วเขาใสรพินทรกับเกิด จนตองหลบกันอยางชุลมุน
นั้น หลอนจึงเปนคนเดียวทีม่ ีโอกาสตั้งหลักไดอยางถนัดที่สุด เพราะอยูหางไปอีกฝงหนึ่ง หลอน
ตะลึงไปเหมือนกัน ขณะทีม่ ันควบรี่ลงมา แตก็ไดสติเมื่อทั้งเกิดกับรพินทรถูกตะลุยกระจัดกระจาย
กันออกไปไมเปนส่ําแลว ดังนั้นกอนที่มนั จะพุงเขาขยี้พรานใหญ ชั่วเสี้ยวของวินาทีขณะที่เขาถอย
หลังลมลง หลอนจึงลั่นกระสุนทั้งสองลํากลองออกไป เปนกระสุนสั่งอยางเฉียบขาดทั้งคู เพราะจับ
เขาสวนสมองหยุดมันลงไดแบบประกาศิต
ลูกปนนัดแรก ที่ลั่นเขาสูตัวของมัน เปนลูก .375 ของเกิด ที่เจาะเขากลางลําตัวซึ่งแทบไม
มีความหมายอะไรเลย นอกจากสรางความบาเลือดใหแกมันยิ่งขึ้น สวนนัดที่สองที่รพินทรยงิ ไล
หลังไป หัวกระดูกขาหลังดานซายใกลเคียงกับรอยที่เชษฐายิงบาดเจ็บไวเมื่อวันกอน
มันพบจุดจบลงดวยมือของหญิงสาวผูไมมีใครคาดฝนมากอน แมกระทั่งเจาตัวคนที่
พิชิตมันลงเอง!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 696

30
รางอันดําทะมึนของมันนอนกองพะเนินเทินทึกอยูที่หาดทรายริมธารน้าํ มองดูราวกับ
ภูเขาเลากา รพินทร เกิด และดารินยืนรายลอมซากนั้นมองดูหนากันเองอยางงงๆ อยูอีกอึดใจใหญ
โดยไมมีใครปริปากพูดคําใดออกมาเลย เหตุการณที่อุบัตขิ ึ้นมันเหมือนกับความฝน
ในที่สุด พรานใหญก็ถอนใจยาวออกมา ถอดหมวกออกโคงคํานับใหแกหญิงสาวอยาง
ออนนอม
“เปนที่ปรากฏออกมาแลววา พรานเอง บางขณะก็ตองเปนหนี้บุญคุณชีวิตของนายจาง
เหมือนกัน โดยเฉพาะอยางยิ่ง นายจางผูนั้นเปนแตเพียงผูหญิง ถึงคราวแลวครับทีผ่ มจะตองกลาว
ขอบพระคุณคุณหญิงบาง ในการชวยชีวิตผมกับเกิดไวไดอยางหวุดหวิด”
สีหนาของหลอนยังไมสรางจากความตืน่ เตน ระคนมึนงง หลอนแทบไมเชื่อสายตาวาเจา
มหิงสารายกาจตัวนี้ พบจุดจบลงดวยน้ํามือของหลอนเอง หลอนจองหนาเขา สายตาปราศจากรอย
ภาคภูมหิ รือเยอหยิ่งยโสใดๆ ทั้งสิ้น นอกจากประกายแหงความปติ เมื่อเห็นวาเจาควายยักษตัวนั้น
ดับดิ้นสิ้นชีพลงแลว โดยทีท่ ั้งเกิดและรพินทรไมไดรับอันตรายใดๆ
“อยาขอบใจฉันเลย ขอบใจโชคชะตาหรือเทวดาประจําตัวของคุณเองดีกวา มันเปน
เหตุการณบังเอิญที่สุด ที่ฉันคนเดียวขามไปอยูฝงโนน ตอนที่มันพุงเขาใสคุณกับเกิด ฉันจึงพอตั้งตัว
ตั้งสติทัน ถาหากฉันอยูฝงเดียวกับคุณ เราอาจแหลกกันหมดทั้งสามคน ตอนที่ลนั่ กระสุนออกไป
ฉันแทบไมรูสกึ เสียดวยซ้ํา ไมนึกเลยวาจะลมมันไดในวินาทีคับขันที่สุด”
“นายหญิงยิงเด็ดเหลือเกินครับ เขาสมองทั้งสองนัด ตอนที่มันลมก็เกือบจะลมทับนาย ดี
วานายหลบเสียทัน”
เกิดพูด มองดารินดวยความเคารพเชื่อมั่นในฝมือเต็มที่ แลวชีใ้ หดูแนวกระสุนซึ่งเจาะ
บริเวณศีรษะของควายมหากาฬตัวนั้น ระยะหางกันเพียงไมกี่นวิ้ ระหวางแผลแรกกับแผลที่สอง
หลอนทรุดตัวลงนั่งบนโขดหินกอนหนึ่งอยางหมดแรง เปาลมออกจากปาก
“หนู บางขณะถามีโอกาส ก็อาจชวยราชสีหไดเหมือนกันนะ...”
พึมพําออกมาเหมือนจะกลาวกับตนเอง กระแสเสียงไมมีเจตนาที่จะกระทบหรือเปรียบ
เปรยเหน็บแนมรพินทรเชนไรทั้งสิ้น อันผิดไปจากทุกครัง้
“ฉันงงไปหมดแลว ไมอยากจะเชื่อตัวเองเลย นี่ฉันยิงเจาควายยักษตัวนี้ลมดวยมือฉันเอง
หรือนี่ พี่ใหญ ไชยยันต แงซาย หรือใครๆ รูเขา คงประหลาดใจไปตามๆ กัน”
แลวหลอนก็หวั เราะเกอๆ ออกมา สั่นศีรษะชาๆ ฉงนสนเทหตัวเอง
“ไมใชลมมันเฉยๆ ในลักษณะธรรมดา แตเปนการลมในวินาทีฉกุ เฉินที่สุด โดยชวยชีวิต
ผมกับเกิดไวเสียดวย อยาประหลาดใจไปเลยครับ ฝมือยิงปนตามปกติของคุณหญิงเยี่ยมอยูแลว และ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 697

ผมก็เคยบอกแลววา ถาสามารถควบคุมสติไดโดยไมตนื่ เตนตกประหมาเกินไปนัก คุณหญิงก็

สามารถจะพิชิตสัตวปาอันตรายทุกชนิดลงไดโดยไมยากเลยครับ”
จอมพรานพูดแผวต่ํา น้ําเสียงจริงจัง เหตุการณในครัง้ นี้ เขาไมถือวาเปน ‘ฟลุก’ อยางที่
เจาตัวคนยิงเองเขาใจ เพราะกระสุนที่เขาจุดตายอยางแมนยําทั้งสองนัด เปนเครื่องยืนยันใหเห็นชัด
วา หลอนยิงดวยฝมือจริงๆ ภายหลังที่เริ่มจะคุนกับเหตุการณฉุกเฉินชนิดนี้มาจนเกิดความเคยชิน
บางแลว
“ขอบใจมาก ที่อุตสาหสรรเสริญยกยองฝมือฉัน ฉันรูตวั ดีอยูห รอกวามันเปนเรื่องบังเอิญ
ประจวบเหมาะขนาดไหน ถาฉันมีฝมือจริง ฉันจะตองสามารถอาน แกะรอย และลมมันลงดวย
ตนเอง โดยไมจําเปนจะตองเดินตามหลังคุณตอยๆ แบบนี้ คุณเองถาไมเคราะหรายถอยหลังสะดุด
หินลม คุณก็คงจะหยุดมันลงไดกอนฉันแนๆ มันอยูที่จังหวะและโอกาสมากกวา ทั้งเกิดและคุณไมมี
โอกาสจะยิงมันไดในขณะทีช่ ุลมุนติดตัวอยูนั้น แตฉันไดโอกาสนี้ วาแตวา มันไปยังไงมายังไงกันนี่
เราเห็นรอยของมันมาสิ้นสุดเอาที่ธารน้ํานี่ แลวทําไมจูๆ มันก็ตลบออกมาทางดานหลังของพวกเรา
ทุกคน รอยเดินยอนกลับก็ไมเห็นมี”
รพินทรควักบุหรี่ออกมาจุดสูบเปนตัวแรก ภายหลังจากตกอยูใ นภาวะเครงเครียดติดตอ
กันมาเปนเวลานาน
“มันทําอุบายหลอกเราครับ ทําใหเราเห็นรอยเทาของมันตรงไปที่ลําธารเหมือนจะขามไป
ฝงโนน แลวก็เดินถอยหลังเหยียบซ้ํารอยตีนของตัวเอง วกกลับไปซุมอยูที่หลังพุมไมปากหวยโนน
คอยดักเลนงานเรา ระหวางที่เรากําลังงงกันอยู มันก็พรวดออกมาเลย”
หญิงสาวลืมตาโพลง อุทานอะไรออกมาคําหนึ่ง จองพิจารณาดูรอยตีนเหลานัน้ อยาง
อัศจรรยใจไปหมด
“ไมนาเชื่อเลย สัตวดิรัจฉาน จะมีความคิดอานเลหกลไดลึกซึ้งถึงเพียงนี้ เปนไปไดหรือ
อยางคุณวานะ”
“เปนไปไดหรือไมไดคุณหญิงก็เห็นกับตาอยูแลวยังไงครับ เราเห็นแตรอยมันเดินลงมา
แตไมเห็นรอยวกกลับขึ้นไป แลวมันก็โผลออกมาทางดานหลังเรา ถามันไมเดินถอยหลังซ้ํารอย
ตัวเองไปทุกฝกาวอยางวานี่ มันจะมีวิธีใด”
ไมทันจะขาดเสียงพูดของรพินทร ทุกคนก็ตองสะดุงสุดตัว เสียงไรเฟลแผดระเบิดสนั่น
หวั่นไหวขึ้นสองนัดซอน ดังมาจากดานใตของบริเวณปาหนาม ที่ตางผานกันออกมากอนแลว หาง
กันไมถึงวินาที มันก็กกึ กองขึ้นถี่ยิบ ฟงจากเสียงเปนปนคนละขนาดกัน ซึ่งแปลวามากกวาหนึง่
กระบอกขึ้นไป
พรอมกัน มีเสียงกิ่งไมหกั ระเนระนาด ระคนไปกับเสียงตะโกนโวยวายฟงไมไดศพั ท
แววๆ มา
“พวกของคุณชาย ปะทะกับอะไรเขาใหแลว!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 698

พรานใหญรองออกมาเร็วปรื๋อ เกิดกับดารินซึ่งนั่งอยูพรวดขึ้นยืนอยางตระหนก ยังไมทัน

จะเอยคําใดกันทั้งสิ้น กัมปนาทปนก็สะทานมาอีกสองตูมติดๆ กัน แลวหลังจากนั้น ทุกสิ่งทุกอยางก็
เงียบสงัดลงตามเดิม เหมือนไมไดมีอะไรเกิดขึ้น ทั้งสามไดแตจองตากันอยูเชนนัน้
“ชางกระมัง?”
หญิงสาวอุทานเสียงสั่น จองตาเขาอยางรอนใจ รพินทรเมมริมฝปากแนน พยายามจับ
เสียง ก็ไมไดยนิ อะไรทั้งสิ้น เกิดเขยกขาลากปนเขามาสมทบ
“คงไมใชชางหรอกครับนายหญิง ถาชางปานนี้คงไดยนิ เสียงมันรอง เสียงปาแตกลั่นไป
แลว”
ทุกคนไดแตจอ งตา นิ่งงันกันไปอีก ความเงียบคือปริศนาที่ทําใหตอ งคิดไปในทางไม
ชอบมาพากลนัก เสียงเหมือนกระซิบของดารินดังมาอีก
“แลวทําไมถึงเงียบกริบกันไปแบบนั้น เสียงปนตั้ง 6-7 นัด แลวก็เงียบกันไปเฉยๆ”
คําพูดของหญิงสาว ทําใหเขาตัดสินใจในทันทีนั้น บรรจุลูกปนจนเต็มซองอยางรวดเร็ว
แลวกระชากลูกเลื่อนขึ้นลํา หันมาทางเกิดออกคําสั่งโดยเร็ววา
“เกิด! แกกับนายหญิงรออยูท ี่นี่แหละ ฉันจะตามไปดูเอง”
ขาดเสียง ก็กาวพรวดๆ ตัดพืน้ ทรายริมลําธารตรงไปยังปากหวยเขาดงไปอยางรวดเร็ว ทิ้ง
ใหพรานพื้นเมืองกับนายจางสาวรอคอยตรงบริเวณที่มหิงสาลมอยู ดารินขยับจะวิ่งตามไปดวย แต
แลวก็ชะงักเพราะเกิดรองทวงไว หลอนจึงเปลี่ยนความตั้งใจ ระลึกขึ้นมาไดวา ในภาวะเชนนี้การ
ปฏิบัติตามคําสั่งของรพินทรยอมเปนการดีที่สุด

พรานใหญรุดเรงมาตามลําหวย อันเปนทางเดียวกับที่เขาไดตามรอยเจามหิงสามาเมือ่ ครู

ใหญนี้ ยอนกลับขึ้นปาหนามอีกครั้งดวยความรอนใจ เสียงปนที่ซัลโวสนั่นหลายนัดซอนเมื่ออึดใจ
ที่แลว ทําใหเขาไมสามารถจะทายอะไรถูก ทายฝายเขาระเบิดกระสุนเขาใสเจามหิงสาบาเลือดตัว
นั้นกอน เวนระยะหางกันเพียงไมเกิน 2-3 นาทีเทานัน้ ก็มีเสียงยิงสนั่นหวัน่ ไหวมาจากดานของ
เชษฐา ซึ่งแยกออมไปอีกทางหนึ่ง ลักษณะของเสียงปนที่ระเบิดขึน้ หลายนัด ในชวงจังหวะตางๆ
กัน แสดงวาเปนการปะทะในขั้นดุเดือดรายแรงทีเดียว ครั้นแลวมันก็เงียบหายไปเสียเฉยๆ โดยไมมี
อะไรกระโตกกระตากเลยเชนนี้ ทําใหเขาไมสบายใจนัก
จากความจัดเจนจนคุนเคยกับภูมิประเทศดีอยูกอนแลว ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น รพินทรก็
พบตัวเองในปาหนามอันแหงเกรียมกวารกทึบ บายหนาไปตามทิศทางที่ไดยนิ เสียงปน สอดสาย
สายตาและเงีย่ หูสดับตรับฟงไปทุกฝกาว ใจเตนระทึก ระหวางเชษฐา ไชยยันต และแงซาย ทั้งสาม
คนเขาไมกลาที่จะเดาวาคนใดคนหนึ่ง หรือมิฉะนั้นก็ทั้งสามคน มีอันเปนไปเชนไรเสียแลว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 699

ใจชื้นขึ้นเล็กนอย เมื่อไดยนิ เสียงคนพูดกันแววๆ ทางพงหนามขางหนา เขาก็ปองปากกู

ใหสัญญาณออกไป พอขาดเสียง ก็มีเสียงกูตอบออกมา พรานใหญเรงฝเทาขึ้นอีก พอพนรอยแยก
ของทางดานเล็กๆ สองฝงเปนปารก เบื้องหนาเปนเนินสูง เขาก็ถอนใจออกมาโลงอก
เชษฐา ไชยยันต และแงซาย ยืนรวมกลุมกันอยูริมซุมไผหนาม หางออกไปเล็กนอย บน
กอหนามพุงดอ ภูเขายอมๆ ลูกหนึ่งกองฟุบอยูที่นั่น พอมองเห็นเขา ทัง้ เชษฐาและไชยยันตก็สงเสียง
รองทักอยางดีใจลั่นมา พรานใหญวิ่งตรงเขาไป พอถึงก็พบวา ภูเขาทีก่ องอยูนนั้ คือแรดสองนอหรือ
กระซูตัวเดียวกับที่เขาไดเผชิญหนากับมันมากอนเมื่อชัว่ โมงที่แลว กอนหนาที่จะปะทะกับมหิงสา
นั่นเอง เชษฐานั้นเสื้อลาสัตวทางดานหลังขาดรุงริ่ง ราวกับใครเอามีดกรีด สําหรับไชยยันต แขนทั้ง
สองขางและบริเวณใบหนา เปนรอยขีดขวนจากหนามยับไปหมด เลือดโทรม สวนแงซายดูเหมือน
จะไมไดรับอันตรายอะไรเลย มองเห็นแคนั้น เขาก็ทายอะไรไดถูกหมด
“เปนอะไรหรือเปลาครับ คุณชาย คุณไชยยันต”
เขาถามแทบจะไมหายใจทันทีที่พรวดเขามาถึง
ทั้งสองหัวเราะ แสดงวาไมมีรายแรงสาหัสมากไปกวาทีเ่ ห็น
“ก็ไมเปนไรหรอก แคเกือบตายเทานัน้ ...”
ไชยยันตตอบพลางหัวเราะอยางอารมณขัน
“เชษฐาถูกมันเสยลอยขึ้นทั้งตัว ทีแรกนึกวาแหลกแลว โชคดีเหลือเกินนอของมันเฉียด
สันหลังไปอยางหวุดหวิด กระชากเสื้อขาดออกทั้งกระบิ สวนผมวิ่งตะลุยเขาไปในกอหนาม หนาตา
เนื้อตัวไมมีเหลืออยางที่เห็นอยูนี่แหละ ไหนอธิบายหนอยซิผูกอง ไอมหิงสาของคุณ ไหงถึงจําแลง
รางกลายเปนกระซูไปไดยงั งี?้ ”
“มันจําแลงรางไมไดหรอกครับ มันคนละตัว คนละชนิดกันตะหาก แตบังเอิญวามันเขา
มาอยูในบริเวณใกลเคียงกันเทานั้น”
เขาตอบยิ้มๆ พลอยขบขันสีหนาอาการของไชยยันต ผูม ักจะหัวเราะไดแมกระทั่งความ
ตาย

จากการบอกเลา ความก็ปรากฏพอจะลําดับภาพไดวา ฝายของเชษฐา ไชยยันต และแง

ซาย ซึ่งออมสกัดเขาทางดานซายของดงหนามตามที่นัดแนะกันไว พบรอยของมหิงสาที่หมายลา
อยางชัดเจน และสาวรอยกระชั้นกันเขามาเปนลําดับ แตยงั ไมมีวี่แวววาจะเห็นตัว ขณะที่ดอมๆ กัน
อยูนั้น ตางก็ไดยินเสียงปนระเบิดกึกกองขึน้ จากฝายของรพินทร อันทําใหเขาใจไดแนชัดวา พราน
ใหญจะตองเขาถึงตัวมหิงสาแลว พรอมๆ กับเสียงปนที่ลั่นถี่ยิบอยูหลายนัด ก็มเี สียงปาแตกลูเปน
ทางตรงเขามา ทําใหคิดวามหิงสาถูกปนบายหนาหนีมาทางฝายของตน จึงซุมสกัดอยู แตความจริง
นั้น เสียงทีว่ ิ่งเตลิดมา เปนเสียงของกระซูต ัวนี้ ซึ่งตื่นตกใจเสียงปนมาจากฟากโนน เสียงวิ่งตรงเขา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 700

มานั้น หยุดชะงักคลายๆ จะไดกลิ่น แลวก็เปลี่ยนทิศเลีย่ งออมไปทางหนึ่ง แงซายซึง่ ทําหนาที่เปน

พรานจึงชวนออกกาวสกัด
ระหวางทีต่ ามเขาชิดโดยทีย่ งั เขาใจวาเปนมหิงสานั่นเอง เจากระซูตวั นี้ก็โผลพรวดออก
มาจากดงหนามอันหนาทึบทีม่ ันกําบังซุมตัวอยู ดิ่งเขาใสเชษฐาเปนคนแรก เสียงปนสองนัดแรกที่
ดังขึ้นเปนเสียงปนจากไชยยันต ผูกระหน่าํ ใสทั้งลํากลองซายขวาโดยไมตองเล็ง มันถูกเขาระหวาง
ตะโพกหลังกับชวงทองอยางจัง ลมตะแคงไป จังหวะทีเ่ สยนอขึ้นหมายขยี้เชษฐาจึงเสียไป เปนผล
ใหเสื้อขาดติดปลายนอ ราชสกุลหนุมหัวหนาคณะเดินทางพนวินาทีดับจิตนัน้ ไปไดอยางหวุดหวิด
พอมันทรงตัวติดก็สวนควันปนเขาใสคนยิง ผูซึ่งวิ่งอยางไมคิดชีวิตผาเขาไปในดงหนาม
และกอนที่มนั จะทันถึงตัวไชยยันต เชษฐากับแงซายก็ระเบิดไรเฟลในมือเขาใสโดยไมนับ
ภายหลังจากทีม่ ันลมหมดฤทธิ์เดชลงแลว แงซายตองใชมดี เดินปา ถางพงหนามเขาไปรับ
ตัวไชยยันตออกมา ซึ่งเจาตัวก็ไมสามารถบอกไดเหมือนกันวา ขณะนั้น เขาสามารถตะกายบุกเขา
ไปในปาหนามอันแหลมเหลานั้นไดอยางไร
“ดีวานี่สามคนชวยกัน ถาคนเดียวปานนี้เสร็จไปแลว ยิงมันไมทันแน”
เชษฐาบอก ยกมือขึ้นลูบสันหลังตัวเอง ซึง่ มีรอยเสื้อขาดยับเยิน แลวทั้งสองก็แสดงทา
ประหลาดใจ เมื่อพรานใหญบอกใหทราบวาเขาเผชิญหนากับกระซูตัวนี้มากอนแลว
“ผมนึกไมถึงเลยครับวา พวกของคุณชายจะมาปะทะกับมันเขาในเวลาไลๆ กับที่ทางดาน
ผมก็ฟาดกับเจาควายปาตัวนัน้ ”
แลวเขาก็เลาเหตุการณ ที่เผชิญหนากับมหิงสาใหเชษฐากับไชยยันตฟงโดยละเอียด พอ
ทราบวาควายมหากาฬตัวนัน้ ถูกพิชิตลงดวยฝมอื ของดาริน ทั้งสองอาปากคางตะลึงงันไปดวยความ
ประหลาดใจสุดขีด
“นอยนะเหรอ เปนคนคว่ํามัน?”
พี่ชายรองออกมาอยางตื่นเตนอัศจรรยใจ
“เปนความจริงครับ ถาไมใชเพราะฝมือคุณหญิง ปานนี้ผมกับเกิดก็แหลกไปแลว”
“เปนเรื่องมหัศจรรยที่สุด นี่ถาไมใชเพราะคุณบอกละก็ ตอใหอมพระมาพูด ผมก็ไมเชื่อ
เด็ดขาด”
ไชยยันตครางหัวเราะออกมาอยางงงๆ กะพริบตาปริบๆ แงซายผูเงียบขรึมทุกสถาน-
การณก็พดู ขึ้นลอยๆ
“นายหญิงเปนคนสติดี ยิงปนก็แมน ผิดคาดไปถนัด ผมนึกวามันจะลมลงดวยปนของผู
กองเสียอีก”
เมื่อตางฝายตางเลาถึงเหตุการณ เชษฐา กับไชยยันต จึงเขาใจในทันทีวา เหตุไรฝายของ
ตนถึงประจันหนากับเจากระซูตัวนีเ้ ขา ทัง้ สองฝายตางเผชิญหนากับอันตรายในเวลาไลเลี่ยใกลเคียง
กัน และเกือบจะเอาชีวิตไมรอดดวยกันทั้งสองดานจากสัตวรายสองชนิด

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 701

มันเปนการลาที่ไดรับผลสําเร็จแบบโชคสองชั้น โดยที่ไมมีใครคาดฝนไวลวงหนา คือไม

เพียงแตจะไดตัวเจามหิงสาอันเปนเปาหมายสําคัญเทานัน้ ยังมีผลพลอยไดจากกระซูตัวมหึมาเพิ่ม
ขึ้นอีกตัวหนึ่งดวย ทวาชีวิตของคณะพรรคแตละฝาย ก็แทบจะปลิดลงไปในสภาพที่แทบไม
แตกตางไปจากกัน
ไมมีใครแสดงความสนใจกับกระซูตัวนั้นนัก จุดหมายสําคัญในขณะนี้อยูที่มหิงสามาก-
กวา รพินทรบอกใหทิ้งซากเจาแรดสองนอตัวนั้นไวกอน นําตรงไปยังลําธารชายดงหนาม ซึ่งเกิดกับ
ดารินรอคอยฟงขาวอยูในขณะนี้

ดารินมีสีหนาแชมชื่นขึ้นเมือ่ เห็นพรานใหญโผลกลับมา พรอมกับคณะพี่ชายของหลอน

ซึ่งสังเกตเห็นผาดๆ วา ไมมีใครไดรับอันตรายรายแรงอะไรนัก หลอนวิ่งถลันออกไปรับโดยเร็ว
ภายหลังจากการสอบซักบอกกลาวกันและกัน ทั้งสองฝายก็รูเรื่องโดยตลอด เชษฐา ไชยยันต และแง
ซายตรงปราดเขาพิจารณาดูทซี่ ากควายยักษตัวนั้นอยางตืน่ เตน ตางถายทอดในสิ่งที่ไดเผชิญมากับ
ตนเองใหอกี ฝายฟงโดยละเอียด และหยุดพักกันทีน่ ั่นชัว่ คราว เพื่อพักผอนความเครงเครียดทางกาย
และสมอง ที่ตางผจญกันมาตัง้ แตเชา
เชษฐาเขามาสํารวจอยางถี่ถวนที่ซากนั้น พรานใหญก็ชใี้ หดแู ผลเกาตรงตะโพกซาย ซึ่ง
เชษฐายิงไวเมือ่ วันกอน มันเจาะทะลุเนื้อตะโพกออกไปเฉยๆ โดยไมกระทบกระดูก เปนแผลที่ไมมี
ความฉกรรจอะไรเลย นอกจากสรางความเจ็บปวดและพยาบาทมาดรายใหแกมนั ยิ่งขึน้
“มองผาดๆ ยังกะชางหนุม...”
หัวหนาคณะเดินทางจุปาก โคลงศีรษะชาๆ
“ทําไมมันถึงใหญโตมโหฬารถึงขนาดนี้ แทบไมเชื่อสายตาเลย เหมือนสัตวโบราณงั้น
แหละ”
“อายุของมันมากเต็มทีแลวครับ แกเสียจนกระทั่งเขากรอน รูสึกวาน้ําหนักตัวจะมากกวา
กระซูตัวเมื่อกีน้ ี้เสียอีก”
สวนกวางที่สุด คือกลางลําตัวของมันขณะที่ลมตะแคงอยูนั้น คนรางใหญขนาดเชษฐา
และแงซายสองคน ยืนกันอยูคนละดาน เชษฐาทดลองโดยยืน่ สงมีดเดินปาที่ยาวศอกเศษไปใหแง
ซาย หนุมกะเหรี่ยงพเนจรเอือ้ มมือมารับสุดเอื้อม ยังไมสามารถจะเอื้อมถึงปลายมีดที่เชษฐายืน่ สงมา
ใหได
“ลมไอควายยักษตวั นี้ลง เธอก็เอาปริญญาเอกของนักลาสัตวไปไดแลว นอย”
ไชยยันตหนั ไปบอกกับดาริน แพทยสาวคนสวยยิ้มเลีย่ น สีหนาของหลอนไมมีแวว
ภาคภูมใิ จใดๆ ทั้งสิ้น นอกจากรองรอยของความอกสั่นขวัญหาย ทีย่ ังเหลือคางอยูในแววตา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 702

“เห็นจะไมขอรับดีกรีอันนี้หรอก ฉันเพิ่งจะเรียนรูชัดเดีย๋ วนีเ้ องวา การประจันหนากับ

สัตวใหญดุราย ขณะที่มนั หมายจะเขามาเอาชีวิตเรานั้น มันเปนอยางไร ยอมรับวาขณะนัน้ กลัวจน
ตัวสั่น สติสตังไมไดอยูก ับเนือ้ กับตัวเลย ทําอะไรลงไปตามสัญชาตญาณบงการอยางเดียวเทานั้น”
แลวหลอนก็ยกมือขึ้นลูบคลําไหลขวา อันราวระบมไปหมดดวยอํานาจแรงสะทอนถอย
หลังของ .470 บนอุบอิบอยูในลําคอ
ภายหลังจากเรือ่ งตื่นเตนผานพนไปแลว การสนทนาก็กลับกลายมาเปนเรื่องขบขัน
สนุกสนานอีกครั้ง เมื่อทั้งสองฝายผลัดกันเลาถึงเหตุการณในวินาทีฉกุ เฉินขีดสุด ซึ่งตางเผชิญกันมา
คนละแงมุม เรือ่ งของการผจญภัยในปามีทงั้ ความนากลัวและขบขันรวมอยูในตัวของมันเองเสมอ
ดารินหัวเราะจนน้ําตาไหล เมื่อเชษฐาเลาถึงลักษณะของไชยยันตที่วิ่งอยางไมคิดชีวติ ผา
เขาไปในดงหนาม แลวก็กลับออกมาไมได สวนไชยยันตก็พรรณนาโดยละเอียดวา ขณะที่กระซูตัว
นั้นพุงเขาใสเชษฐานั้น เชษฐาออกวิ่งกระเจิดกระเจิงโดยไมรูทิศทางอยางไรบาง จนกระทั่งถูกขวิด
เสยลอยควางขึน้ ทั้งตัว รพินทรกับเกิดก็รูสึกขบขันตนเอง เมื่อดารินผูเห็นเหตุการณอยางถนัดที่สดุ
เลาใหฟงวาทั้งเขาและเกิดอยูใ นอาการอลหมานเชนไร ตอนที่มหิงสาควบเขาไล
ทุกคนตระหนักไดดวี า ชีวิตที่รอดมาไดนนั้ ตกเปนหนีบ้ ุญคุณของอานุภาพไรเฟลขนาด
หนักแทๆ เพราะขณะที่ยงิ ออกไป ถึงแมจะยังไมถกู ที่สําคัญพอที่จะหยุดมันไดอยางเฉียบขาด
อํานาจแรงปะทะอันมากมาย ก็ทําใหมันชะงักปดเปเสียการทรงตัวไป เปดโอกาสใหผูเคราะหรายที่
กําลังจะถูกมันบดขยี้หลบเอาตัวรอดไดอยางหวุดหวิด กรณีที่เห็นชัดที่สดุ ก็คืออํานาจของ .600 ไน
โตรเอกซเปรส ซึ่งไชยยันตกระหน่ําเขาใสกระซูหนังหนาตัวนั้น ขณะที่มนั กําลังพุงเขาขวิดเชษฐา
แมจะถูกตรงตะโพกและบริเวณทอง ก็ทําใหมันช็อกลมฮวบลงไดชวั่ อึดใจใหญ ชวยใหเชษฐารอด
พนวินาทีมรณะไปไดพรอมกับตั้งตัวทัน
“ถาไมได .600 ที่ไชยยันตยิงสงเดชปะทะไวเสียกอน ผมก็คงเละไปทั้งตัวแลว”
หัวหนาคณะเดินทางบอกอยางไมวายหวาดเสียว หันไปตบไหลเพื่อน ผูบัดนี้มีพลาสเตอร
ติดตามแขนขาและใบหนาเต็มไปหมด ทําใหมองดูแลวเปนที่ชวนขบขันยิ่ง ผูที่ไมไดรับอันตรายใด
เลยแมแตรอยขีดขวน ก็มีเพียงสองคนเทานั้น คือดาริน กับแงซาย นอกนัน้ ก็มรี อยขัดยอกและ
ถลอกปอกเปกกันไปทุกคน ไชยยันตมีบาดแผลปุปะมากกวาทุกคน
มันเปนเกมแหงการเสี่ยง ที่คณะนายจางทัง้ หมดยอมรับวาสาสมใจยิ่ง

แงซายกับเกิด ไดรับคําสั่งใหเดินยอนกลับไปเอาสัมภาระของทุกคนที่ปลดกองรวมกันไว
ชายดง กอนที่จะแยกกันยองตามมหิงสา รพินทรเปดหนังควายยักษตัวนั้นตรงบริเวณสันหลังออก
แลเอาเฉพาะเนื้อสันออกมากอไฟยางอยางชนิด สดๆ รอนๆ ริมลําธารที่นั่งพักกันอยู เพื่อชดเชย
ใหแกพลังงานและความเหนือ่ ยยากแทบจะเอาชีวิตไมรอด ในการติดตามพิชิตมัน มันเปนเนื้อสดมือ้

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 703

แรกสําหรับทุกคน ภายหลังที่ไดผละจากขบวนเกวียนออกมา ดารินคนเดียวเทานั้นที่กินไมลง

หลอนไดแตนงั่ มองเฉยๆ และปฏิเสธเด็ดขาด ไมวาไชยยันตหรือพี่ชายจะชวนคะยั้นคะยอมาเชนไร
“เห็นตัวของมัน นึกถึงภาพเมื่อตะกี้นแี้ ลว ขยอกไมลง ใครจะกินก็กนิ เถอะ ไมตองเปน
หวงฉันหรอก”
หลอนวา แลวหลอนก็รอคอยอาหารกระปอง ซึ่งเกิดกับแงซายกําลังเดินทางไปขนมา
ประมาณครึ่งชั่วโมง ทั้งสองก็หอบเอาสัมภาระติดตัวของทุกคนที่ถอดทิ้งไว กลับมาถึงและรวมวง
สมทบกินเนื้อยางอยางเอร็ดอรอย
“สําเร็จไปอีกหนึ่งละ ทีนกี้ ถ็ ึงคราวไอแหวง จอมนักเลงโตเสียที”
ไชยยันตพูด แววตาของอดีตนายทหารปนใหญสุกใสราเริงอยูเหมือนเดิม มันสอถึงความ
บึกบึนทรหดแบบนักเผชิญภัยแทจริง การเสี่ยงแบบทามฤตยู เปนความสนุกสนานบันเทิงสําหรับ
เขา ทั้งๆ ที่ดูผาดๆ ในครัง้ แรกวาเขาจะเปนคนสํารวจและออกจะขลาดๆ อยูบาง
ธาตุแทที่ซอนเรนอยูในตัวคน มันมักจะมาสําแดงตนเดนชัด ในขณะที่รวมชีวิตกันอยู
กลางปาเชนนี้เอง
“รูสึกวาคุณไชยยันตจะเจ็บมากกวาพวกเราทุกคนนะครับ แผลเต็มตัวทีเดียว ระยะวัน
สองวันนี่จะตามไอแหวงไหวหรือเปลาก็ไมทราบ”
เขาพูดเบาๆ อยางเปนหวง เจาตัวคนมีพลาสเตอรติดเต็ม หัวเลาะลั่น
“โอย! เรื่องเล็ก รพินทร ผมเพียงแตถูกหนามเกีย่ วเทานัน้ ไมมีอะไรสาหัสสากรรจนัก
หรอก ใหนอยฉีดยากันบาดทะยักกินยาแกอักเสบ ไดนอนเต็มอิ่มสักคืนเดียว ถึงไหนถึงกัน ผมเปน
หวงเชษฐามากกวา เห็นถูกมันเสยงัดลอยขึ้นทั้งตัว แผลขางนอกไมมี ขางในอาจช้ําขึ้นมาก็ได”
แลวก็หันไปทางสหาย ถามวา
“เปนยังไงบาง เชษฐา?”
คําพูดของไชยยันต ทําใหทกุ คนเบนสายตาไปยังหัวหนาคณะเดินทางเปนตาเดียว โดย
เฉพาะอยางยิ่งนองสาวคนสวย สีหนาของหลอนแสดงอาการวิตก ลุกขึ้นเดินมานั่งใกลๆ พี่ชาย และ
ขอตรวจดูรอยถูกขวิดทางดานหลังของเขา
“พี่ใหญรูสึกยังไงบางคะ?”
หลอนถามแผวเบา จองหนาพี่ชาย เชษฐายิม้ เรียบๆ
“ขณะนีย้ ังไมรสู ึกอะไรมากนักหรอก ยอกๆ คลายๆ ใครเอาตะพดมานวดหลังขนาด
เบาะๆ เทานั้น เชื่อวาคงไมเปนอะไร”
ดารินพิจารณารองรอยกลางแผนหลังของพี่ชายอยางถี่ถว น มันเปนรอยเขียวช้าํ เล็กนอย
หลอนทดลองใชฝามือกดหนักๆ ลงไปยังตําแหนงนั้นและบริเวณหลังทั้งหมด พรอมกับสอบถามวา
เขามีความรูสึกเจ็บหรือไม เชษฐาสั่นศีรษะ สีหนาอยูใ นอาการปกติธรรมดา หลอนออกคําสั่งใหเขา
ลองสูดลมหายใจเขาออกหนักๆ และใหลองไอแรงๆ พี่ชายปฏิบัติตามคําสั่งโดยดี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 704

“เจ็บบางไหมคะ?”
“ปกติธรรมดา”
แพทยสาวถอนใจออกมาอยางโลงอก เงยหนาขึ้นพูดกับทุกคน
“คงไมเปนอะไรหรอก แตจะรูแนชดั ก็ในราวพรุงนี้ พีใ่ หญยังไมถึงกับหลังเดาะ และตา
เกิดยังไมถึงกับซี่โครงหักก็นับวาเปนบุญที่สุดแลว”
หลอนจัดการฉีดยาใหไชยยันต และใหยากินกับพี่ชายจากชุดเครื่องเวชภัณฑขนาดจิ๋วที่
ติดยามหลังมาดวย ทุกคนมีความรูสึกเหมือนยกภูเขาออกไปจากอกไดลูกหนึ่ง เมื่อกําจัดเจามหิงสา
เขาเกก ซึ่งกอกวนรังควานและทําหนาที่เปนกองระวังหลังสําหรับโขลงไอแหวงลงไดสําเร็จ

เชษฐามองดูนาฬิกาขอมือ แลวแหงนหนาขึ้นเทียบกับดวงตะวันที่บายคลอยต่ําไปมาก
แลว พลางหันมาขอความเห็นรพินทร
“เสร็จศึกไอมหิงสานี่ลงแลว จะเอายังไงกันตอไปละ?”
ขณะนัน้ มันเปนเวลาบายสี่โมงเศษ ดวงตะวันกําลังแตะขอบลงกับเหลี่ยมผาทางดาน
ตะวันตก เสียงนกหวารองโหยหวนกังวานกองมาจากปาบน พรานใหญใครครวญอยูเปนครู ก็บอก
เบาๆ วา
“ถาเราออกเดินทางกันเดี๋ยวนี้ เพื่อจะไปสมทบกับขบวนเกวียน จะอยางไรเสียก็ไมทัน
แลวละครับ เราเดินกันไดอกี ไมเกิน 3 ชั่วโมงก็ค่ํา”
“ตอนนี้ขบวนเกวียนของเราอยูที่ไหน พอกะถูกไหม?”
พรอมกับถาม เชษฐางัดเอาแผนที่ซึ่งพรานใหญทําไวใหออกมากางตรงหนา รพินทร
ขมวดคิ้วคํานวณกะวันเวลาอยูอีกอึดใจใหญก็เอากิ่งไมเล็กๆ ที่อยูในมือชี้ใหนายจางของเขาดู
“ถาพวกนัน้ ไมไปโอเออยูเสียที่ไหน และเดินทางตามแผนเดิมทีก่ ําหนดไวให ราวๆ ค่ํานี้
ก็จะถึงทุงชางนี่ครับ ซึ่งถาเราไมมาเสียเวลาตามมหิงสาเสีย และออกเดินทางตั้งแตเมื่อเชาที่แลวมา
ผมก็กะไววาจะตองตามทันพวกนั้นที่ทุงชางในค่ํานีแ้ หละ ทีนี้ถาเราออกเดินทางจากที่นี่โดยตั้งเข็ม
ทุงชางก็ราวๆ เกือบสวางของคืนนี้ แปลวาตองเดินทางกลางคืนตลอดทั้งคืนโดยไมหยุด การเดินปา
กลางคืนมันไมเหมาะนัก เพราะตองตัดเขาหลายลูก ไมใชเดินในปาโปรง”
“ไมไหวหรอก เดินกันตลอดทั้งคืนแบบทีว่ านั่นนะ โดยเฉพาะอยางยิง่ พวกเราทุกคนก็
กรําหนักกันมาทั้งวันแลว”
ดารินเอยขึ้นลอยๆ พรานใหญไมแสดงความเห็นเชนไร เพียงแตมองดูหนาเชษฐากับไชย
ยันต เหมือนจะขอคําชี้ขาดตามฐานะของลูกจางที่ดี
“ถาตามขบวนเกวียนของเราไมทันกอนค่ําวันนี้ ก็ไมมีประโยชนอะไรทีจ่ ะออกเดิน”
ไชยยันตวา
“สมมติวาเราหยุดพักที่นี่คนื นี้ เราจะตามทันเกวียนทีไ่ หนเมื่อไหร?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 705

เชษฐาถาม
“พรุงนี้เย็นที่บริเวณปาหวายครับ แตตองลัดทางกันนาดูทีเดียว เดินบนสันเขาโดยตลอด”
“ถางั้นคืนนี้หาชัยภูมิเหมาะๆ นอนเอาแรงกันไวสักคืนหนึง่ กอนเถอะ เชามืดคอยเดินตอ”
“ถาจะตัดสินใจแนวานอน เราก็ควรเลือกที่ใกลๆ กับธารน้ํานี่แหละเหมาะที่สุด ไมควร
เดินไปใหไกลอีก”
ดารินเสนอ เพราะธารน้ําใสแหงนีเ้ ปนตําแหนงที่ถูกใจหลอนที่สุด อันเนื่องมาจากหางน้ํา
ไมได ทุกคนก็เหมือนจะเขาใจความตองการของหลอนไดดี รพินทรซอ นยิ้มพยักหนา
“ก็ไดเหมือนกันครับ แตถึงอยางไรเราก็ตองเดินเลาะธารนี่ขึ้นไปทางเหนือ อีกสัก
กิโลเมตรเศษๆ สําหรับที่เรานั่งกันอยูนี่ไมเหมาะแน”
“ทําไมหรือ?”
หลอนถามอยางสงสัย กวาดสายตาไปรอบๆ เกิดก็ตอบแทนมาวา
“ธารน้ําตรงบริเวณนี้ เปนกึง่ กลางของดานสัตวครับนายหญิง เหนือดงขึ้นไปโนนก็มีโปง
ตอนกลางคืนชางอาจยกโขลงลงมากินน้ําที่นี่ก็ได นายหญิงไมสังเกตรอยหรือครับ เปนเทือกไป
หมด เดินขึ้นไปอีกนิดตรงทีพ่ รานใหญวาเปนที่ที่สบายและปลอดภัยกวา ตลิ่งสูงเปนผากั้นและมีชะ
เวิกเขาไปคลายถ้ํา กันน้ําคางกันลมไดอยางดี ธารตอนนัน้ ก็กวางน้ําลึก พื้นหาดทรายโลงเห็นอะไร
ไดไกลๆ”
ดารินขยับตัวอยางอึดอัด เปาลมลงไปในอกเสื้อ
“ถางั้นก็รีบเคลื่อนยายกันไปที่นั่นเดีย๋ วนี้เถอะ บอกตรงๆ วาฉันตองการอาบน้ํา ยี่สิบสี่
ชั่วโมงมาแลวไมเจอะน้ําเลย เหนียวเหนอะหนะคันยิบไปหมดทั้งตัว ตอนที่บุกเขาไปในปาหนาม
มัวแตชกั ชาประเดีย๋ วตะวันตกดินก็หนาวอาบไมไดเสียเทานั้น อดนอนนะฉันอดได แตอดอาบน้ํานี่
ไมไหวเอาจริงๆ ยอมแพ”
ไมมีใครขัดใจหลอน
ระหวางเตรียมเคลื่อนยาย เพื่อหาชัยภูมิตั้งแคมปสาํ หรับคืนนี้ รพินทรกห็ ันไปทาง
หัวหนาคณะเดินทาง
“ควาย กับกระซูนี่ จะจัดการยังไงครับ ถาคิดในแงลาสัตวแลว จัดวามันเปนลาภใหญที่สุด
ของการลาทีเดียว โดยเฉพาะอยางยิ่งแรดสองนอตัวนัน้ ”
เชษฐาสั่นศีรษะ ตบไหลเขาเบาๆ
“ถูกแลว ถาคิดในแงลาสัตวแลวตองถือวาเปนลาภใหญมาก แตในขณะนี้เราไมไดลาสัตว
ในความหมายนั้น เพราะฉะนั้นอยาไปกังวลกับมันใหเสียเวลาเลย รพินทร สิ่งกังวลของเรายังมีอีก
มากนัก ขืนมัวแตหวงมันอยูก็เสียการเทานั้น อีกอยางหนึ่ง ขณะนี้เราก็อยูหางกับขบวนเกวียนของ
เรามากกวาจะเดินทางไปถึง กวาจะสงพวกนั้นใหกลับมาขนเนื้อก็เนา ไอครั้นจะจัดการกันเองก็เกิน
กําลังของพวกเราทั้งหมดหกคนนี่ ไหนจะชําแหละ ไหนจะยาง ไหนจะตองแบกขนกันไป เจาสอง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 706

ตัวนั่นรวมกันแลวก็เทากับชางใหญๆ ตัวหนึ่งพอดี ทิ้งมันเถอะ อยางดีเราก็จะอาศัยเนื้อควายเปน

อาหารเฉพาะเทาที่เราพักกันอยูที่นี่ หรือมายก็สํารองไปเปนอาหารระหวางทางนิดหนอยเทานัน้ ถึง
อยางไรผมก็ยอมรับวาเปนครั้งแรกในชีวิตที่พบเห็นกระซูในปา และยิงมันได ตื่นเตนไมนอยทีเดียว
แตงานสําคัญที่รออยูขางหนาทําใหสนใจกับมันไมไดมากนัก เสียดายนะ ตองเสียดายแนๆ ทวาไมรู
จะทํายังไง”
รพินทรไมกลาวเชนไรอีก มีแตเกิดกับไชยยันตเทานั้นทีบ่ นเสียดายกระซูตัวนัน้ เปนอยาง
ยิ่ง เพราะถาคิดเปนราคาเงินมันก็ไมนอยอยู สําหรับรางกายทุกสวนของมันซึ่งลวนตีราคาไดทั้งสิ้น
นับตั้งแตเลือด นอ เนื้อ หนัง ลงไปถึงกระดูก แตก็ตอ งจํานนดวยเหตุผลของหัวหนาคณะเดินทาง

รพินทรนําทั้งหมดผละออกเดินจากที่นั่งพักกันอยู เลาะเลียบไปตามแนวชายหาดของลํา
ธาร ซึ่งกั้นระหวางเขาใหญและปาราบไวขึ้นไปทางตนน้ํา ภูมิประเทศทั้งสองฝงสวยสดงดงามไป
ดวยธรรมชาติ ดานหนึ่งเปนดงดินอันทึบทะมึน หนาแนนไปดวยไมใหญดึกดําบรรพ แตละตนสูง
ทะยานเยีย่ มเมฆ อีกดานหนึง่ เปนปาเตี้ยประเภทพลวงและกระชิด มีโขดแกงหินงอกอยูเปนฉากชัน้
ระเกะระกะรูปลักษณะตางๆ ธารบางตอนก็มีแนวน้าํ ไหลกวาง และบางตอนถูกบีบลงมาเปนรอง
เล็กนิดเดียว ซึ่งฤดูนี้น้ําแหงทิ้งพื้นลําธารสวนใหญ ใหเหลือแตกรวดทรายเปนหาดโลงออกไป
นากฝูงหนึ่งประมาณ 7-8 ตัว สงเสียงรองเอ็ดดําผุดดําวายอยูในตําแหนงธารน้ํากวางเบื้อง
หนาตอนหนึ่ง พอเห็นกลุมคนเดินพนโคงตลิ่งลงมา ก็พากันวิ่งขึน้ ฝงหายเขาไปในซอกโขดหินใหญ
นกกระลุมคูขันพูอยูบนยอดยางสูง สลับไปกับเสียงเจาะโพรงไมถี่รัวของนกหัวขวาน แดดเหลือง
อรามลงเปนลําดับ
ทุกคนตางเดินกันไปโดยไมเรงรอนอะไรนัก และอยูในอารมณปลอดโปรง เพราะ
ธรรมชาติอันงดงาม และบรรยากาศที่ระรืน่ โดยเฉพาะอยางยิ่งดาริน นัยนตาของหลอนเปนประกาย
แทบจะลืมความเหน็ดเหนื่อย และเรื่องอันตื่นเตนแทบจะถึงเลือด ถึงชีวิตหมดสิ้น หลอนเดินเลาะ
ชิดชายน้ําชมนกชมไมไปอยางเพลิดเพลิน
ไมนานนักก็มาถึงตําแหนงทีร่ พินทรกําหนดไว มันดูเหมือนจะเปนบริเวณที่รื่นรมยที่สุด
ภายใตชะงอนเวิ้งผา ซึ่งมีลักษณะเหมือนฝาหอย หรือมิฉะนั้นก็มีใครมาเจาะควานไว พื้นทราย
บริเวณนั้นละเอียดขาวสะอาดและโลงเตียน มีกอนหินนอยๆ งอกขึน้ เปนหยอมๆ สลับสีสันวิจิตร
ประหนึ่งใครเอาแกวตางๆ สีมาแกลงประดับไว เวิ้งนัน้ ใชแทนผนังหรือกําแพงกัน้ ดานหลังไดโดย
ไมตองหวง ซ้ํายังมีหลังคากันฝนหรือน้ําคางเปนอยางดี คงจะมีแตดา นหนาเทานั้นที่เปนหาดโลง
ออกไปถึงสายธาร และขามฟากหางไปประมาณ 30 เมตร เปนปาสูงเชิงเขาใหญสามารถจะสํารวจ
มองเห็นอะไรไดอยางชัดเจนโดยไมมีมุมอับ
พอมองเห็นชัยภูมิอันแสนสบายเชนนัน้ ไชยยันตก็ผิวปากหวือออกมาลมตัวลงนอนหงาย
แผหลา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 707

“ถาจะตองเปนพระราม ตอนเดินดงกันแบบนี้ตลอดไปแลว ก็ขอใหไดคูหาสวรรคอยางนี้

เปนที่ตั้งแคมปทุกครั้งไปเถิด จะใหอยูนานสักขนาดไหนก็ยังไหว”
เขารองออกมา แลวก็ทําหนานิ่ว ครางอู เมือ่ หัวไหลที่ถูกหนามเกีย่ วไวเปนแผลลึก เอนลง
ไปกระทบกับแงหินตอนหนึง่ ทําใหทุกคนหัวเราะ รพินทร เกิด และแงซาย ชวยกันดําเนินการตั้ง
คายพักชัว่ คราวขึ้นอยางรวดเร็ว อึดใจใหญตอมามันก็พรอมที่จะใชพํานักพักนอนสําหรับคืนนี้ได
อยางสุขโขสโมสร และอบอุนปลอดภัยกวาทุกคืนทีแ่ ลวมา และอันเนื่องจากพืน้ เปนทราย พราน
ใหญสั่งใหขดุ หลุมเปนรางยาวสําหรับเตรียมกอไฟหุงหาและยางเนื้อ สวนไฟผิงและไฟกันสัตวนั้น
เกิดไปลากเอาขอนไมแหงขนาดใหญมาสามสี่ตน วางกายกันไวทางดานหนาแทนประตูไดเปนอยาง
ดี ขณะทีด่ า นหลังใชผนังหินธรรมชาติชวยกันอยูดว ย
เชษฐากําลังคนยามของเขา เพื่อจะรื้อของจําเปนออกมา หันไปเห็นเกิดเขามานั่งยองๆ
ซุบซิบอะไรกับพรานใหญกถ็ ามมา
“อะไรหรือ?”
พรานพื้นเมืองหัวเราะแหะๆ รพินทรตอบวา
“เกิดเสียดายกระซูตัวนั้นมากครับ อยากจะขออนุญาตไปเอานอของมัน บอกวาจะเอาไป
ฝากเพื่อนกะเหรี่ยงที่หมูบานหลมชาง”
ราชสกุลหนุมยิ้มอยางอารมณดี พยักหนา
“ไปซิ อยากเอาก็ไปเอา แตหวังวาคงไมโลภมากถึงกับแบกกระซูตัวนั้นมาทั้งตัวนะ แลว
ก็รีบกลับมาใหถึงที่นี่กอนค่าํ เอาแงซายไปเปนเพื่อนดวย อยาไปคนเดียว”
เกิดกระโดดลุกขึ้นอยางยินดี หันไปพยักหนากับแงซาย ซึ่งดูเหมือนจะรูกันอยูกอนแลว
ฉวยปนประจํามือคนละกระบอก ตั้งทาจะผละไป ไชยยันตก็รองบอกมาวา
“ขากลับอยาลืมแวะที่ไอทรพีตัวนัน้ เอาเนื้อมาเผื่อสําหรับอาหารเย็นและเชาพรุงนี้ดวย
เอาแตเนื้อสันมานะ สวนอื่นอยาเอามา”
ทั้งสองรับคํา ชวนกันเดินตัดหายขึน้ ปากระชิดหายไป

ดารินถอดบูตออก แลวสอดเทาเปลือยลงไปกลบอยูในพื้นทราย เหมือนจะใหทรายชวย

ดูดความชาที่สวมรองเทาอยูเปนเวลานาน ตั้งคําถามขึ้นลอยๆ วา
“แรด กับกระซูนี่มันตางกันยังไงนะ?”
เพราะรพินทรทําเปนเหมือนจะไมไดยนิ นั่งจัดการกับเตายางเนื้อแบบพิเศษของเขาเฉย
เสีย พี่ชายจึงทําหนาที่วิสัชนามาใหแทน
“มันก็อยางเดียวกันนั่นแหละ ผิดกันแตวา ถามีนอเดียวเขาเรียกแรด ถามีสองนอ เรียก
กระซู ที่ยิงไดนี่เปนกระซู”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 708

“แปลก! นอยก็เพิ่งจะมาไดยินคําวากระซูน ี่เอง ออกแปรงหูไปเพราะไมเคยไดยินมากอน

เห็นทีแรกนอยก็วาแรดนั่นแหละ พรานใหญเองก็บอกกับนอยวามันเปนแรด ออ ถือเอาหลักวาถา
นอเดียวเรียกแรด ถาสองนอก็เรียกกระซูงนั้ หรือคะ?”
“เทาที่รูๆ มาก็อยางนั้น”
“แลวทําไมนายพรานของเรา เขาไมยกั บอกนอยใหรูไวเลย ตอนที่ประจันหนากับมัน เขา
บอกนอยวาแรด”
“พิโธ! ก็บอกแลวยังไงวา แรด หรือกระซูม ันอยางเดียวกันนั่นแหละ”
ไชยยันตรองมา
“รพินทรไมอยากจะใหเธอมีขอสงสัย ซักโนนซักนี่มากเรื่องอยูนะซิ ถึงเรียกวาแรดให
เธอเขาใจไดงายๆ เขาบอกเธอวาแรดนะดีแลว ถาเขาบอกเธอวา หมู เธอก็ไมมีวนั รู”
“บา! เห็นฉันเปนเด็กอมมืองัน้ หรือ?”
ดารินตวาดแวด คอนเพื่อนชายปะหลับปะเหลือก ไชยยันตกับเชษฐาหัวเราะกึกๆ อยูใน
ลําคอ นักมานุษยวิทยาผูปราดเปรื่อง (ทวาเปนนักสัตววิทยาที่ออนหัด) ทําปากหมุบหมิบอยางฉิวๆ
มา ก็เลยพาลคอนใหอีกคน พูดมาอยางพาโลวา
“ไมตองมาทํายิ้มดีอีกคนหนึง่ หรอก ถาคุณบอกฉันในขณะนั้นวามันคือหมู รับรองวา
ขณะทีย่ ืนประจันหนากับมันอยูในตอนนั้น ฉันเปนผลักคุณเขาไปหามันแนๆ ตอนนัน้ ฉันยืนอยูขาง
หลังคุณดวย โอกาสดีที่สุด”
พรานใหญครางออยๆ แลวก็อธิบายเรียบๆ ในขณะที่มอื ยังทํางานอยูว า
“คําวา กระซู เปนภาษากะเหรี่ยงครับ เรายืมมาใชเรียกแรดที่มีสองนอตามที่คุณชายบอก
เมื่อกี้นี้ และถาจะวากันตามจริงแลว แรดกับกระซูแ มจะเปนสัตวประเภทเดียวกันก็จริง แตถาจะ
พิจารณากันใหถี่ถวนตามหลักของสัตวศาสตรแลว มันมีอะไรผิดกันอยูบางเหมือนกัน ไมใชผิดกัน
ที่นออยางเดียวหรือสองนอเทานั้น”
“ผิดกันยังไง อาจารย?”
ไชยยันตยนั ตัวขึ้นนั่ง รองถามมาอยางอารมณสนุก
“ตามปกติ แรดมีขนาดใหญกวากระซูครับ แลวหนังก็หนามากกวาดวย สวนขนตามตัว
กลับมีนอยกวา รอยเทาคลายๆ รอยชางรุน มีเพียงเล็บเทาละสามเล็บ ฟนหนาที่กรามลางมีอยูสองคู
สวนกระซูห นังเรียบกวาแรดไมขรุขระนัก มีรอยพับตรงชวงไหลเพียงพับเดียว ขนยาว ฟนหนา
ขางลางมีอยูคูเดียว และนอมักจะยาวกวาแรด ทั้งแรดและกระซูเปนสัตวหาไดยากมากในปาเมืองเรา
สําหรับชีวิตพรานของผมเทาที่พบเห็นมันมาก็ไมเกิน 10 ตัว มันเปนสัตวประเภทที่พรานกรุงทั้ง
หลายเขาเชื่อกันวาสูญพันธุไปหมดแลว แตอันที่จริงมันก็ยังพอมีหลงเหลืออยูบาง ในปาสูงที่คน
สวนมากเขาไปไมถึง มันมีคาสําหรับพรานเสียยิ่งกวาชางงามๆ เสียอีก พอมีขาวมันมาปวนเปย นอยู
ในแถบไหน พวกพรานก็ออกตามกันเปนเดือนเปนปทเี ดียว ถือวาเปนสัตวที่มีราคาที่สุดสําหรับการ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 709

ลา เมื่องวดทีแ่ ลวกอนจะเขาปามานี่ ผมก็โชคดีดักมาไดตัวหนึ่ง ใหญพอๆ กับตัวนีแ้ หละ แตเปน

ชนิดนอเดียว คุณอําพลใหผมสามหมื่น แตมันไมคุมกันเลยกับการเสียเวลาติดตามมันเปนเวลาถึง
สามเดือนเศษ แลวยังเสียพรานมือดีไปอีกทัง้ คนกวาจะไดตัวมัน”
“เปนความจริงเหรอ ที่เขาวาตลอดทั้งตัวของมัน โดยเฉพาะอยางยิ่งนอแรดเปนตัวยาชั้น
วิเศษ ทีว่ งการผลิตยาแผนโบราณตองการกันเสียยิ่งกวาอะไร?”
เชษฐาถาม รพินทรหัวเราะ
“เปนความจริงในขอที่วา พวกยาแผนโบราณ ทั้งยาไทย ยาจีน ตองการมันอยางยิ่งทีเดียว
ครับ และใหราคาสูงราวกับทอง แตวามันจะมีคณ ุ สมบัติในดานการรักษาโรคไดสักขนาดไหนนัน้
ผมก็ไมทราบเหมือนกัน เรื่องนี้ที่จะตองขอความเห็นจากแพทยหญิงผูเชี่ยวชาญอยางคุณหญิงดาริน
ซึ่งคงจะอธิบายไดดีกวาผมแนๆ”
คนที่ถูกเอยนาม ทําจมูกยนเบปาก
“เรื่องเหลวไหล เรื่องเชื่อถือกันสืบตอมาเรือ่ ยๆ ตะหาก หรือมายก็เปนการเอาเคล็ดอะไร
กันสักอยางมากกวา ฉันมองไมเห็นวาสวนตางๆ ของแรดจะมีสภาพเปนตัวยาอันวิเศษอะไรขึ้นมา
เลย ลองแยกธาตุเอามาวิจยั ดูก็ได แตกไ็ มรูเหมือนกันนะ ทฤษฎีของวิทยาศาสตรการแพทยสมัยใหม
อาจสูสมัยเกาไมไดกไ็ ด ตั้งแตเขามาเผชิญพบเห็นอะไรพิลึกๆ ในปานี่ ฉันก็ไมกลาที่จะยืนยันอะไร
ตามทฤษฎีเดิมที่ฉันเรียนรูมาเหมือนกัน”
“แตฉันเชื่อแฮะ เชื่อรอยเปอรเซ็นตเต็มเลย”
ไชยยันตแยงมาอยางขึงขัง
“พวกยาสมัยใหมทุกวันนี้ สวนมากก็สกัดไดมาจากพืช หรือที่เราเรียกกันวา ‘สมุนไพร’
นั่นเอง เมื่อตัวยาเราสามารถไดมาจากพืช ทําไมเราถึงจะไดมาจากสัตวบางไมได ไมตองดูอื่นไกล
หรอก ขนาดเลือดคางยังเปนยาแกเมื่อย แกออนเพลียไดเลย จะวายาแผนโบราณเขาเหลวไหลนักก็
ไมได มันจะตองมีสวนจริงอยูบาง มายพวกรานยาจะตองการไปทําไม”
“ก็นาคิดตามทีแ่ กวานี่เหมือนกัน”
เชษฐาคลอยตาม เปลี่ยนสายตามาที่รพินทร
“เวลาลาสัตว หมายถึงการยิงตายนะ พวกพรานเขาจัดการยังไงกับมัน ถึงจะกลายเปน
สินคาไปสงขายได แลเนื้อออกหมด คัดเอาเฉพาะกระดูก นอ และเลือดของมันไปขายอยางนั้นรึ?”
“เปลาครับ เขาเอาทุกอยางของมันโดยไมยอมใหเสียเปลาไปเลย คือในทันทีที่ยิงมันลมลง
ขั้นแรกที่สุดถาสามารถจะเอาเลือดสดๆ ของมันได เขาก็พยายามเก็บเลือดสดเหลานัน้ ลงภาชนะไว
กอนใหมากทีส่ ุด ขนาดเลือดที่กองอยูก ับดิน ยังขุดดินเก็บมาทั้งกระบิเลย ตอจากนั้นก็จะใชวิธตี ัด
แบงแยกรางกายของมันออกเปนสวนๆ หรือทอนๆ โดยใหตัดทั้งเนื้อ หนังและกระดูกไมมีการแยก
ออกจากกันเลย จัดการยางไฟรมควันไวเปนการยางใหเกรียมเฉพาะผิวนอก เพื่อเก็บรักษาเนื้อขาง
ในไวไมใหเนาชั่วคราว แบบเดียวกับที่เรายางเนื้อในปาเพื่อเก็บไวเปนเสบียงสดนั่นเอง หลังจากนัน้

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 710

จึงนําไปสงใหแกผูซื้อ ซึ่งทางผูซื้อก็ไปจัดการเอาเองวาจะทําอยางไรบาง เพราะเมื่อผาผิวนอกที่ยาง

รมไวออกไป เนื้อและกระดูกขางในก็ยังพอจะสดอยูบาง บางทีก็ยังพอมีเลือดติดอยูดว ย”
แลวพรานใหญก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“ถาไมกังวลวาเราจะตองติดตามไอแหวง และหลังจากที่ถงึ หลมชางแลว เรายังตองออก
เดินทางไปอยางไมมีกําหนด ผมก็อยากจะขออนุญาตคุณชายจัดการกับกระซูตัวนี้ อยางวานั่นแหละ
ครับ เพราะมันหมายถึงเงินชัดๆ ที่ทิ้งกองอยูนั่น แตในภาวะอยางนี้กไ็ มมีประโยชนอะไร นอกจาก
ทําใหเกิดภาระเสียเปลาๆ”
คณะนายจางทัง้ สองมองดุหนากันเอง สนใจกับการบอกเลาของเขาอยางยิ่ง
“ลองตีราคามาซิ กระซูตัวเมือ่ กี้นี้ เราจะขายไดสักเทาไหร ถาแยกชิน้ สวนจัดการมันได
อยางวานัน่ ?”
จอมพรานคงหัวเราะเรื่อยๆ อยูเชนนัน้
“อยางชั่วที่สดุ ก็เห็นจะไมต่ํากวาหมื่นบาทครับ”
“ซัมธิงก!...”
ม.ร.ว.หญิงดาริน อุทานออกมา ลืมตาโต
“มินาละ ตาเกิดถึงไดเปนหวงพะวักพะวนนัก นีใ่ นบรรดาสัตวปาทั้งหลาย เห็นจะไมมี
อะไรมีราคาขายดีเกินไปกวาแรดกระมัง?”
“ก็ขุมทองเคลื่อนที่ของพวกพรานปาอยางที่ผมบอกแลวนั่นแหละครับ ถาพบรอยเขาก็
ยอมลงทุนทุมชีวิตตามกันเปนปเลย หมายถึงพวกพรานพื้นเมือง”
“ถางั้นมีทางที่จะจัดการกันใหได โดยไมเสียเวลาการเดินทางของเราพรุงนี้ไหมละ”
เชษฐาพูดมาอยางใจดี
“คืนนี้ จัดการแบงสวนมันออกยางรมควันทิ้งไวเสียกอนกันเนา พอเราไปพบขบวน
เกวียนแลวคอยใหพวกลูกหาบยอนกลับมาขนไป ผมก็ไมอยากทิ้งใหมนั เสียเปลาเหมือนกัน ยิ่งมารู
วามันมีคาสําหรับพวกพรานปาทั้งหลาย อยางนอยที่สุดเราเอาไปเปนของกํานัลพวกกะเหรี่ยงที่
หมูบานหลมชางก็ยงั ดี เพราะเราตองพึง่ พาพวกเขาในการฝากของไวกอนออกเดินทาง แลว
แบงสันปนสวนเปนรางวัลใหพวกลูกหาบของเราบาง”
รพินทรยกมือลูบริมฝปากคิดอยางลังเล ไชยยันตชวยสนับสนุนมาอีกคน เขาบอก
ออมแอมไมเต็มเสียงวา
“ผมกลัววาจะไมไหวนะซิครับ ตัวมันออกเบอเรอเบอรา เปนงานใหญไมใชนอยทีเดียว
กําลังงานก็มีกนั เพียงสามคนเทานั้น คือผม เกิด แลวแงซายที่จะระดมแรงชวยกันได ปญหาหนักอีก
อยางก็คือเครื่องมือเราไมครบ ลําพังมีดเดินปาติดตัวกันอยูนะ เห็นจะไมไหวหรอกครับ มันตองมี
เลื่อยแลวก็ขวาน ถึงจะจัดการกับหนังหนา และกระดูกใหญๆ ของมันได เครื่องมือเหลานี้เราไมได
ติดตัวกันมาดวย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 711

“เอานา ทําไดแคไหนก็เอาแคนั้นก็แลวกัน ดีกวาจะทิง้ เสียเปลา ผมอาสาเปนลูกมือคุณ

ดวยอีกแรงหนึ่ง”
ไชยยันตบอกมาแข็งขัน
“ผมดวย เราชวยกันทําทั้งหมดนี่แหละ”
หัวหนาคณะเดินทาง บอกมาอีกคนหนึ่งอยางเอาไหนเอากัน แตดารินขัดโพลงขึ้นหนาตา
เฉย
“แตรายการนีฉ้ ันขอออกตัวกอน สนับสนุนโดยการนั่งดูเฉยๆ”
อีกสามชายหัวเราะ ภายหลังจากชั่งใจอีกครู พรานใหญกบ็ อกวา
“ถางั้น ประเดีย๋ วผมลองหารือเกิดกับแงซายดูกอนนะครับ”
หญิงสาวลุกขึน้ สลัดผมที่มวนพับไวสยายเต็มบาแลวก็พดู ขึ้นลอยๆ
“ฉันจะอาบน้ําละ ในระหวางสุภาพบุรุษทัง้ สามคนนี่นะ ใครจะเปนผูเสียสละถือปนคุม
กันใหฉันบาง รับรองวาเดี๋ยวเดียวเทานัน้ ”
รพินทรใจหายวาบ แตแลวก็ลอบถอนใจออกมาอยางโลงอก เมื่อพี่ชายของหลอนเองควา
ปน ลุกขึ้นอยางแชมชา พยักหนากับนองสาว
“ไป คราวนี้เปนเวรของพี่เอง คราวหนาก็ถึงตาไชยยันตบา ง”
หลอนหัวเราะเสียงใส ชะโงกเขามาจูบเบาๆ ที่แกมของพี่ชาย แลวรื้อยามสวนตัว คนหา
เสื้อผาชุดที่จะผลัดใหมพรอมทั้งสบูและผาเช็ดตัว ฮัมเพลงเบาๆ อยางสบายใจ เสียงไชยยันตบนมา
เบาๆ
“แลวก็ไมรูจกั เอาแฟนมาดวย จะไดนั่งเฝาเวลาแมเจาประคุณอาบน้ําทุกครั้งไป โดยไม
ตองใหคนอื่นเขาเดือดรอน”
“ถึงวาซิ...”
แพทยสาวคนสวยพูดเรียบๆ
“รูงี้เอามาดวยเกาะดี จะไดไมตองมานั่งงอ นอกจากพี่ชายของฉันเองแลว มีแตคนใจดํา
อํามหิตเหลือเกิน พึ่งพาอาศัยไมไดเลย”
ไชยยันตหวั เราะ แตรพินทรสะดุง แลวหลอนก็เดินตรงไปยังโขดหินงอกกลางน้ําตอน
หนึ่ง อันเปนทีล่ ับตา โดยมีพชี่ ายเดินสูบบุหรี่ ถือปนคอยเปนเพื่อนนั่งคุม กันอยูด วย
พรานใหญเอนตัวลงนอนอยางออนเพลีย ไชยยันตรินบรั่นดีลงถวยพลาสติก สงมาใหเขา
ทั้งสองสนทนากันเบาๆ
“เราควรจะรัก และแตงงานกัน แตเราก็รกั กันไมได...”
อดีตนายทหารปนใหญ นักผจญภัยเอยถึงเพื่อนสาวของเขาขึ้นเอง โดยที่รพินทรมิได
กลาวพาดพิงใดๆ ไปถึงกอนเลย พรานใหญเปาควันบุหรี่ลอยควางขึน้ ไปบนอากาศ จับตาอยูที่กลุม
ควันนัน้ ปราศจากความหมาย ถามเหมือนกระซิบ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 712

“ทําไมละครับ?”
อีกฝายหนึ่งยักไหล
“เราสนิทกันมากเกินไป เห็นกันมาแตเด็กๆ ความจริงผมรักเขามากทีส่ ุด แตเปนความรัก
ชนิดเดียวกับทีเ่ ชษฐาและอนุชามีตอเขา เขาเองก็มีความรูส ึกเชนเดียวกัน เราสี่คน เชษฐา อนุชา ผม
และดาริน เคยถูกพี่เลี้ยงคนเดียวกันจับอาบน้ําพรอมๆ กัน”
ภายหลังจากนิง่ เงียบไปนาน รพินทรก็หลุดปากถามแผวเบาออกมา โดยที่ตนเองก็ไม
ตั้งใจ
“แลวคุณหญิงละครับ ไมเคยรักใครเลยหรือ?”
ไชยยันตหวั เราะ ตามนิสัยอันเปดเผยตรงไปตรงมาของเขา
“โอย! นอยนะเหรอจะรักใคร ธาตุของผูหญิงแทบจะไมมีอยูในตัวเลย คุณก็เห็นอยูแลว
เพื่อนผูชายของเขามากมายกายกองก็จริงแตตัวเขาก็เหมือนๆ กับผูชายคนหนึ่ง แลวผูชายคนไหนจะ
กลารัก”
“แลวคุณไชยยันตละครับ มีผหู ญิงที่หมายตาไวแลวหรือยัง?”
จอมพรานคงถามเรื่อยๆ อยูในกระแสเสียงเดิม คราวนี้ผูถูกถามหัวเราะลั่น
“ผมยังไมมีแฟนหรอก รพินทร มีใหเกิดหวงทําไม สงสัยคูสรางยังไมเกิด วาถึงตัวคุณเอง
บางเถอะ”
“ก็คงอยูในความหมายอยางเดียวกับคุณนั่นแหละครับ เพิ่มเติมดวยเหตุผลจําเปนอีกสอง
ประการ คือหนึ่งฐานะอันหาเชากินค่ําของผม และสองชีวิตที่กรากกรําอยูแตในปา...” แลวเขาก็
หัวเราะออกมาบางอยางขันๆ
“ถาบังเอิญกาลขางหนาผมจะมีภรรยาสักคน คงไมแคลวผูหญิงบานปาแนๆ รูปการณ
สิ่งแวดลอมมันบอกชัด”
“ก็ไมแนนัก เรือ่ งของคูสราง...บุพเพสันนิวาส...”
ไชยยันตพูดเนิบๆ น้ําเสียงหนักแนนจริงจัง
“อยูกันคนละฝงฟายังมาพบกันได ถาฟากําหนด”

สองพี่นองแหงราชสกุลเดินกลับเขามา ดารินผิวหนาผองใสสดชื่น หลอนเปลี่ยนชุดใหม

ที่อุตสาหมีติดตัวสํารองมาเรียบรอย พรอมทั้งชุดเกาที่ผลัดซ้ํานํามาคลี่ผึ่งไวที่แงหิน แลวใชแปรงปด
เสนผมที่สระไวยังมีรอยชืน้ ๆ พอเห็นเขา ไชยยันตก็อดแหยไมได
“เปนยังไง?”
“อะไร?”
หลอนพาซื่อ เลิกคิ้วยอนถามมา
“ปลาตายไปกีต่ ัว?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 713

“บา!”
ดารินคอนขวับ ครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง
“มีสบู มีแปรง มีผาเช็ดตัวมาครบเชียวนะ”
“เรื่องของฉัน...ฉันแบกของฉันมาเอง ไมไดทําใหใครหนัก”
“มีลิปสติก ครีมรองพื้น ฝุนปดหนา อายแชโดว แลวก็กระจกมาดวยหรือเปลา?”
“บาๆๆ อยามายั่วนะ ตาไชยยันตนี่ ตั้งแตริอานสุงสิงกับพรานใหญ ติดนิสัยยัว่ ประสาท
มาอีกคนหนึ่งแลว โรคติดตอหรือยังไง?”
รพินทร ไพรวัลย กะพริบตาปริบๆ กลืนน้ําลายลงคออยางยากเย็น ไชยยันตหวั เราะ
“มันเรื่องอะไรกันละ ที่ไปพาลเอากับรพินทรเขา เขาอยูดีๆ แทๆ นอยนีก่ พ็ ิลึก”
พี่ชายพูดปนหัวเราะ หลอนคอนกราด
“ไมรูหรือคะ เห็นนั่งซุบซิบอะไรกันอยู”
ไชยยันตหนั ไปสะกิดรพินทร บอกหนาตาเฉยวา
“โธเอย กรรมของคุณแทๆ แตไมเปนไรนะ เราเปนลูกแกะ ใครๆ เขาก็ร”ู
“ออ นี่หาวาฉันเปนหมาปางัน้ ซิ!”
แสนงอนประจําปาเอ็ดตะโรลั่น
“เออแนะ จํานิทานอีสปเรื่องนี้ไดแมนเหมือนกัน...”
พรอมกับพูด ไชยยันตขยับตัวบิดขี้เกียจปดปากหาว
“เห็นจะตองสระสรงคงคามั่งแฮะ เหนียวตัวเหลือเกิน นอยนี่รอบคอบแท อุตสาหเอาสบู
มาดวย”
วาแลว เขาก็เอือ้ มมือไปหยิบสบู แตเจาของสบูตีมือเผียะ ตวาดแหว
“ไมให! นอกจากพี่ใหญแลว ใครจะเอาสบูของฉันไปใชไมไดเด็ดขาด ใครจะสระสรงคง
คายังไงก็เชิญ ทรายริมหาดโนนแนะเยอะแยะไป ใบขอยก็ได เอาขัดขีไ้ คลเขา พูดมากดีนกั แลวไม
วายจะมาขอสบู”
ไชยยันตหนามอย
“โธๆๆ นี่เห็นเปนปลาไหลไปเสียแลวหรือยังไง จะไดเอาทราบกะใบขอยขัดตัว ยืม
หนอยนา ใจดําไปได”
“บอกวาไมใหใชอยางเด็ดขาด ไมไดยนิ เรอะ คาที่ปากดีนัก จะตองมาพึ่งสบูฉันทําไม
วานใหไปนั่งเปนเพื่อนหนอยก็ขี้เกียจ เกี่ยงกันอยูน ั่นแหละ จนพี่ชายเขาอดรนทนอยูไมได ตองไป
นั่งเปนเพื่อนให นี่นะหรือสุภาพบุรุษ”
“ก็เธอเลน ‘โนพีช’ อาบน้ําแบบนี้ สุภาพบุรุษที่ไหนเขาจะอยากไปนั่งเปนเพื่อน นอกจาก
บุรุษที่ไมสุภาพ อยางอื่นเตรียมมาไดสารพัด จะเตรียมชุดอาบน้ํามาสักชุดก็ไมได...”
ไชยยันตบน แลวหันมาทางรพินทรผูนั่งสงบเฉยอยู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 714

พยักหนาชวน
“ไมใหสบู เราก็ไมงอนิ รพินทร ไป! ไปอาบน้ํากันมั่งดีกวา ประเดีย๋ วตะวันตกดินแลว
ขืนอาบเขาไปก็ชักตายเทานัน้ ”
“บอกกลาวเสียกอนดวยนะ ถาแผลถูกน้ํา เปนหนองละก็อยางมารองหาฉัน”
ดารินปองปากตะโกนไลหลังมา เพื่อนชายทําหนายนลอ โบกมือ
“พลาสเตอรของฉัน วอเตอรบรูฟ น้ําเขาไมไดหรอก แตถึงแผลจะเปนหนองก็รับรองวา
ไมยอมหาหมอที่ชื่อดารินหรอก หมอใจรายพรรคน”ี้
“ดีละ จําคําพูดของตัวเองไวใหดีเชียวนะ”
หลอนอาฆาต
แลวก็เอนตัวลงนอนพักอยางสบาย บนผืนผาใบที่ใชปูรองพื้นในบริเวณแคมป ใน
ระหวางที่สามชายชวนกันลงไปอาบน้ํา มือทั้งสองประสานกันวางไวบนอก หลับตาลง เสียงไชย
ยันตตะโกนขึน้ มาจากกลุมโขดหินริมธารอีกวา
“นอย! แลวกันซิ วา!...นอนอยูได เอาปนมานั่งคุมใหหนอยซิ พวกพองกําลังอาบน้ํา ไมมี
ปนสักกระบอก”
“ไมรูไมชี้!...”
หลอนตะโกนตอบลงไป ไมขยับตัว ไมลืมตา
“ถาเสือหรือชางมันโผลออกมา ก็ใหพรานใหญเขาตวาดไลมันไปก็แลวกัน อยามา
กวนใจ”
ไชยยันตจะตะโกนมาเชนไรอีก หลอนไมสนใจ นอนฟงเสียงชะนีและนกยูงรองสั่ง
สายัณห แลวก็ผล็อยหลับไปดวยความละเหี่ยจากการกรําหนักมาตลอดทั้งคืนและวัน

ทั้งสามอาบน้ําเสร็จเรียบรอยกลับมาที่บริเวณปางพัก ดารินก็ยังคงนอนหลับปุยอยูเชน-
นั้น ไมมใี ครรบกวนหลอน เพราะสงสารที่สมบุกสมบันมาทั้งวัน ขณะนั้นอากาศเริ่มขมุกขมัวเพราะ
ใกลค่ําเต็มที รพินทรเริ่มกอไฟสําหรับหุงหา สวนเชษฐาและไชยยันตนอนพักสูบบุหรี่คุยกันเบาๆ
ทันใดนั้น ทุกคนก็ตองสะดุงเพราะเสียงปนแผดคํารามกองขึ้นนัดหนึง่ สะทานไปทัง้ ปา
มันดังไมหางออกไปนัก เชษฐากับไชยยันตตะครุบไรเฟลคูมือที่วางอยูขางตัวขึ้นมา ดวยสัญชาต-
ญาณ สวน ม.ร.ว.หญิงดาริน ผูหลับสนิทอยู ตื่นพรวดพราดขึ้นมาดวยอาการตกใจ ทั้งหมดลุกขึ้นยืน
เตรียมพรอมราวกับนัดกันไว ยกเวนพรานใหญคนเดียว ผูยังนั่งอยูใ นอาการเดิม แตสีหนาฉงน เงี่ยหู
คอยสดับตรับฟงเสียงที่จะเกิดขึ้นตอไป
“แงซายกับเกิด...”
ไชยยันตกระซิบต่ํา
“ยิงอะไรก็ไมรู”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 715

“เราตามไปดูกนั เถอะ”
เชษฐากลาวเร็วปรื๋อ
“ไมตองหวงหรอกครับ ไมมีอะไรหรอก...”
จอมพรานขัดขึ้นเรียบๆ ยิ้มใหภายหลังจากจับเสียง และทุกสิ่งทุกอยางเงียบกริบลง
ตามเดิม โดยไมมีอะไรกระโตกกระตาก
“ถาเสียงปนดังขึ้นนัดเดียวแบบนี้ ก็แปลวาสองคนนั่นคงจะยิงอะไรสักอยางหนึ่ง และก็
ไมมีอะไรรายแรงเกิดขึน้ ประเดีย๋ วเราก็รูวาเขายิงอะไร ใกลๆ นี่เองไมหางมากนัก”
คณะนายจางทัง้ สามเบาใจลง เมื่อไดยินคําพูดของเขา ตางทรุดตัวลงนั่งตามเดิม ดารินตา
สวางขึ้นในทันทีนั้น และไมคิดที่จะนอนตอไปอีก ทั้งหมดรอคอยการกลับมาของเกิดกับแงซายดวย
อาการกระสับกระสาย...ทายไมถูก
นอกจากรพินทร ผูดําเนินการหุงหาอยูปกติ

หาหกนาทีหลังจากนั้น เงาของชายสองคนก็ปรากฏลับมุมบังของโขดหินใหญริมธาร
เดินดุมตรงเขามา เกิดนําหนาแงซายตามมาขางหลัง มีสัตวอะไรชนิดหนึ่งแบกครอมมากับไหลดว ย
เหตุการณมันตรงกับการคาดคะเนของพรานใหญทุกอยาง
“กลับมากันแลว แบกอะไรกันมาดวยนะ”
ไชยยันตรองออกมาอยางยินดี
ทั้งสองเดินเขามาถึง แงซายเหวี่ยงสิ่งทีแ่ บกอยูลง มันคือเกงขนาดเขื่อง เกิดพูดพลาง
หัวเราะพลางวา
“พบตรงชายดงกระชิดใกลๆ นี่เองครับ ผมจะปลอยใหมันผานไปแลว แตแงซายบอกวา
นายหญิงไมกนิ เนื้อมหิงสา จะเอาเกงตัวนีม้ าฝากนายหญิง ผมก็เลยบอกใหเขายิง”
ดารินลืมตาโต หันไปทางหนุมกะเหรี่ยงพเนจร แลวรองแหลมออกมาดวยเสียงหวาน
“ขอบใจมาก-มาก แงซาย เธอรอบคอบและดีตอฉันมาก นารักเหลือเกิน ไมมีใครเขา
หวงใยคิดถึงฉันหรอก นอกจากเธอเทานั้น แหม! ดีจัง”
แงซายไมตอบเชนไร สีหนาอาการเฉยๆ ขรึมๆ อันเปนคุณลักษณะเดิม จัดการลากเกงตัว
นั้นไปริมลําธารเพื่อถลกหนังแลเนื้อทํางวนอยูคนเดียว เชษฐาถามเกิดถึงนอแรด แลวขอเอาไป
พิจารณาดู ไชยยันตเขามาชะโงกหนาดูอยูด วย
“ไดยินเสียงปนเมื่อตะกี้เลนเอาสะดุง”
อดีตนายทหารปนใหญ บอกกับพรานพื้นเมืองยิ้มๆ
“นึกวาแกกับแงซายลอกับชางเขาใหแลว เกือบจะตามออกไปอยูแ ลว ดีวาพรานใหญหาม
ไวเสีย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 716

“ผมเห็นวาตอนนี้เรายังไมไดแกะรอยอะไรในระยะติดพัน แงซายจะขอยิงเกงก็เลยใหยิง
คิดเหมือนกันแหละครับวาเสียงปนอาจทําใหพวกเจานายเขาใจผิด แตเรายิงนัดเดียวเทานั้น เปนการ
หาอาหาร แตก็เกือบไปเหมือนกันแหละครับ เกือบลอไอลายอีกตัว”
“ทําไม?”
“เกงตัวนั้น มันเผนหนีไอลายมาเขาทางปนพอดีครับ มันกําลังไลกันมา โชคไอลายดี
เหลือเกิน เพราะมันเห็นเราเสียกอน แวงตัวหลบเขาซุมไม ผมกําลังจะยิงมันอยูแลว เลยยิงไมทัน
แถวนี้เสือชุมไมแพหว ยยายทอง ถาอยากยิงเสือ คืนนี้ดักนั่งเฝาซากเจามหิงสาตัวนัน้ เปนไดยิงแน”
ดารินไลเกิดใหไปชวยแงซายจัดการกับเกงตัวนั้น พอทั้งสองชวยกันชําแหละเนื้อเสร็จ
ขนกลับมา เตายางแบบพิเศษของพรานใหญที่ขุดเปนรางไว ถานก็ระอุแดงฉานไดท่พี อดี มันก็เปน
เวลามืดสนิท ทั้งหมดนั่งลอมวงกองไฟ เชษฐาเอาบรั่นดีขวดใหญออกมาเปดแจกจายกันทั่วทุกคน
เนื้อเกงยางน้ํากําลังตก สงกลิ่นหอมหวนชวนใจใหทุกคนหิวกระหาย ทามกลางเสียงจักจั่นเรไรอัน
เปนดนตรีไพรบรรเลงขับกลอมอยู ตางพักผอนและสนทนากันอยางมีความสุข บรรยากาศกลางดง
ของค่ําคืนนี้ สดชื่นรื่นรมยเปนพิเศษ ภายหลังจากที่ไดแยกจากขบวนเกวียนใหญออกมา เต็มไปดวย
ความอบอุนและกันเอง มิตรภาพสัมพันธกระชับเกลียวระหวางกันและกันขึ้น อยางแนนแฟนทุก
ขณะ
หญิงสาวนั่งกอดเขามองดูไฟยางเนื้อทีก่ ําลังจะไดที่ แลวก็เอยขึ้นวา
“เสียดาย ทีไ่ มไดอยูแ คมปใหญของเรา ถามีอุปกรณครบ จะทําบาบิคิวเกงใหกิน”
“หายโมโหเตาแลวเรอะ?”
“ยังไมหายหรอก บอกกลาไวดว ยนะ เกงตัวนี้ขอสงวนสิทธิ์โดยเฉพาะ เพราะแงซาย
เจตนาหามาใหฉันกิน นอกจากฉัน แงซาย และพี่ใหญซึ่งยกเวนเปนพิเศษแลว คนอื่นแยงกินขอให
ลงทองตาย!”
หลอนพูดหนาตาเฉย ไชยยันตหันไปสะกิดรพินทร
“เราอุตสาหกอ ไฟยางใหเขาแทๆ จะนึกถึงบุญคุณก็หาไมนิรพินทรนิ คุณเอาเนื้อแรดที่
เกิดแลตดิ ตัวมา ยางปนเขาไปดวยไมใชหรือ พยายามยางสับกันใหดีเถอะ เปลี่ยนเอาเนื้อแรดใหคน
งกกินเสียใหเข็ด สวนพวกเราเลือกเนื้อเกงกินเสีย”
ดารินชูมือหงิกๆ ให
“มะเหงกนี่แนะยะ ฉันรูหรอก อยางไหนเนือ้ เกง อยางไหนเนื้อชนิดอื่น อยามาแหกตาเสีย
ใหยาก!”
ทุกคนหัวเราะอยางครึกครื้น

อาหารค่ําริมกองไฟมื้อนั้น ทุกคนกินกันอยางเอร็ดอรอย และมากเปนพิเศษ เพราะ

สิ่งแวดลอมและความเหน็ดเหนื่อยสายตัวแทบขาด ทีต่ างผจญกันมาตลอดทั้งวัน ระหวางที่คณะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 717

นายจางดื่มกาแฟหลังอาหารอยู พรานใหญก็เรียกเกิดกับแงซาย เขาไปซุบซิบหารืออะไรกัน แลวก็

เดินมาทรุดตัวนั่งที่โขดหินเล็กๆ ตรงหนาเชษฐา
“ผมหารือกับสองคนนั่นดูแลวครับ เกี่ยวกับกระซูตัวนั้น...”
จอมพรานพูดเบาๆ
“เห็นจะไมมีทางจัดการกับมันตามที่คิดไวไดแน เพราะเราไมมีขวานกับเลื่อย ผมมีมีด
โบวี่อยูเลมหนึง่ เกิดกับแงซายมีมีดประแดะอีกคนละเลม รวมเปนมีดสามเลม เล็กๆ ทั้งนั้น แลหนัง
มันไมเขา และถาจะลงมือทํากัน ก็ตองทําตลอดทั้งคืน ไมมีเวลาพัก ไหนจะตัดออกเปนสวนๆ ไหน
จะตองกอไฟยางแลวเราตองยายขบวนไปทํากันตรงที่มนั ลมนั่นดวย”
เชษฐาพยักหนา
“ถาเหลือบากวาแรงเกินไปนัก ก็ไมตองเปนหวง ทิ้งมันเสียก็แลวกัน”
คงจะเนื่องมาจากการออนเพลีย เพราะอดนอนติดตอกันมาหลายคืน ค่าํ คืนนี้ ดาริน วรา
ฤทธิ์ หลับไปกอนทุกคน หลังเวลาอาหารเย็นเล็กนอย เชษฐา ไชยยันต และพรานใหญยังคงหารือ
กันถึงแผนติดตามรอยไอแหวงตอไปอีกเล็กนอย ตกลงกันเปนทีแ่ นนอนวา จะอยางไรเสียก็จะตอง
เดินทางไปสกัดดักพบขบวนเกวียนใหญเสียกอนในวันรุงขึ้น
“ระหวางทีเ่ ราแยกตามรอยไอควายเขาเกกตัวนั้นมา พบรองรอยของไอแหวงบางหรือ
เปลา?”
ไชยยันตถาม
“รอยของไอมหิงสา แยกจากไอแหวงทีห่ วยยายทองตรงที่เราพักนอนกันเมื่อคืนทีแ่ ลว
ครับ แปลวามันลอใหเราแยกทางตามมันมาอีกดานหนึง่ เบนลงทางตะวันตกเฉียงเหนือของทิศทาง
เดิมของไอแหวง โชคดีเหลือเกินที่เราปราบมันไดภายในระยะเวลาเพียงไมเกิน 24 ชั่วโมง ถามายงั้น
ยังไมรูวาเจามหิงสาจะพาเราเตลิดไปทางไหนอีกบาง ดีไมดียอนกลับลงไปโปงกระทิงอีก หางไกล
จุดหมายออกไปทุกที”
“เอาละ จะอยางไรเสียเราก็ไปคิดกันใหม เมื่อพบกับขบวนเกวียนแลว แยกทางจากพวก
นั้นมาสามวันสามคืนเต็มๆ เปนหวงยังไงบอกไมถูก ตางฝายตางไมรูขาวกันเลย”
เชษฐาสรุป
แลวทุกคนก็เอนตัวลงนอน สําหรับเวรยามนั้น คงเปนไปตามที่ไดกําหนดนัดแนะกันไว
แลว คือผลัดกันคนละสองชั่วโมง เกิดเปนยามตม ถัดมาก็รพินทรและแงซาย สวนไชยยันตและ
เชษฐา เปนยามปลายติดตอกันในตอนใกลรุง คืนนี้ ปาทั้งปาเต็มไปดวยชีวิตชีวา พระจันทรขางขึน้
ออนๆ สาดแสงจางๆ ลงมาจับธารน้ําและพื้นหาดทราย แลเห็นขาวนวลตัดกับความทะมึนมืด เปน
เงาของดงดิบฝง ตรงขาม เสียดหรีดเรไรเพรียกระงมอยูเปนจังหวะ ยามใดที่มเี สียงพยัคฆรายรอง
คํารนขึ้น ดนตรีไพรเหลานัน้ ก็หยุดสงบเสียงลงชั่วขณะ แลวก็เริ่มตนเซ็งแซอีกตอไป จะหยุดชะงัก
ลงพรอมเพรียงกันหมดเชนนี้ ในทุกครั้งที่ปรากฏเสียงเสือขึ้น นานๆ ครั้งจะไดยนิ เสียงกวางรอง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 718

อยางตื่นตระหนก สลับไปกับชางแมลูกออนสงเสียงเรียกลูกอยูปาทุงดานเหนือ นกกินยุงรองรับกัน

อยูเปนจังหวะ
“หวังวาคืนนี้ เราคงจะนอนกันอยางสบายทีส่ ุด!”
ไชยยันตเปรยขึ้นมา พลางชักผาหมผืนบางๆ คลุมตัว เชษฐาผูรอบคอบก็ขัดขึ้นวา
“ไวใจอะไรไมไดทั้งสิ้น เตือนตัวเองไวทกุ ขณะวาจะตองนอนไว”
แลวทั้งสองก็สงบเสียงเงียบกันไปดวยนิทรารมณ

ประมาณเกือบสี่ทุม รพินทรตื่นขึ้นรับยามตอจากเกิด ไดยินเสียงหมาในฝูงใหญ เหาหอน

อยูทางดานใตของธารน้ํา อันเปนตําแหนงที่ซากมหิงสาตัวนั้นนอนอยู พวกมันคงจะคุมฝูงผานมา
พบเหยื่ออันโอชะเขาพอดี หรือมายก็มุงมาตามกลิ่น แมจะอยูห างไกลกันถึงเกือบพันเมตร แตความ
เงียบสงัดของยามดึกเชนนี้ ก็ยังสามารถไดยินเสียงมันรุมกัดทึ้งซากควายปาอยางดุเดือด ตะกละ
ตะกลามไดอยางถนัด คํานวณดูจากเสียงเหาหอนและกัดกันเองเพื่อแยงเหยื่อของพวกมัน ตลอดจน
เสียงการเคลื่อนไหวอยางวุนวายคึกคัก มันจะตองมีจํานวนนับเปนรอยๆ ตัวขึ้นไป ซึ่งจัดวาเปนฝูง
ใหญมากมายผิดไปกวาฝูงหมาในตามปกติ ที่เขาเคยพบเห็นวาในฝูงหนึ่งมีไมเกิน 7-8 ตัวเปนอยาง
สูง
เกิดยังไมนอนในขณะนัน้ ตะแคงหูฟงเสียงและมองตาเขานิ่งๆ
“พรุงนี้ ควายปาทั้งตัว อาจเหลือแตกระดูก!”
พรานพื้นเมืองพึมพํา นัยนตาตื่นเบิกโพลงอยูในเงาสลัวของแสงไฟวอมแวม
“แกวาหมาใน หรือหมาจิ้งจอก?”
เขาหยั่งความเห็น
“ผมวาหมาในครับ แตทําไมมันถึงฝูงใหญอยางนี้ ผมฟงเสียงมันมานานแลว กอนทีน่ าย
จะตื่น ทีแรกเสือสองตัวลงกินซากควายกอน ไอพวกหมาผีนั่นจับฝูงคึ่กๆ ออกจากดงทึบฝงโนนมา
ทีหลัง ไลกัดเสือสองตัวเปดไป แลวพวกมันก็ยดึ เหยื่อแทน ลงถาเสือใหญสองตัวยังอยูไมไหว พวก
มันก็จะตองเปนรอย”
จอมพรานเมมปาก ประกายตาเครงลง ขึ้นชื่อวา ‘หมา’ แลว ในความรูสึกของคน
โดยทั่วไป มันแทบจะไมมคี วามหมายอะไรเลย แตถามันเปน ‘หมาใน’ และคุมฝูงกันไดเปนรอยๆ
ตัวเชนนี้ ตอใหเสือที่อยูในชัน้ เจาปา ถาเผนไมทันก็มหี วังตกเปนเหยื่อ และถามันเลยผานจากซาก
ควายตัวนั้นมาโดยที่แตละตัวยิ่งไมอิ่มเต็มคราบ มายังที่ตั้งแคมปของหกชีวติ ในตอนนี้ อะไรจะ
เกิดขึ้นบาง ลําพังไรเฟลขนาดใหญที่มีประจํามือกันเพียงละกระบอก และกระสุนเพียงไมกี่นัด ยอม
ไมมีทางยับยั้งความกระหายเลือดของพวกมันไดแนนอน
เขากอบฝุนขางตัวขึ้นมาโปรยเพื่อหาทิศทางลม โปรงใจขึ้นเล็กนอยทีพ่ บวา ทิศทางที่ตั้ง
แคมปอยูในระดับใตทางลมของพวกมันในขณะนี้ สั่งใหเกิดขนเอาขอนไมแหงทีน่ ํามากองสํารอง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 719

ไว สุมไฟใหสวางโชติชวงเพิ่มขึ้นอีก แลวเกลี่ยกองไฟแผขยายอาณาบริเวณเปนรั้วลอมรอบไวทาง

ดานหนาในลักษณะครึ่งวงกลม การเคลื่อนไหวเพื่อเตรียมตอนรับสถานการณรายของเขาและเกิด
หาไดแววไปถึงคณะนายจางทั้งสามที่หลับสนิทอยูในขณะนี้ไม คงมีแตแงซายเทานั้นที่ลุกขึ้นมา
ชวยสุมไฟอีกแรงหนึ่ง อยางทันตอเหตุการณ โดยไมจําเปนตองปลุก แลวก็นั่งคอยสดับเสียงนัน้ อยู
ดวยความระมัดระวังทุกระยะ
ฝูงหมามฤตยูยงั คงวุนวายกันอยูที่ซากควายตัวนั้น โดยไมมีทางที่วาจะผละจากไปงายๆ
เสียงมันขูคําราม และทะเลาะกัดกันเองดังมาแววๆ
“ถามันกินควายตัวนั้นหมด แลวผานมาทางนี้...”
เสียงแงซายแผวต่ําดังขึ้นลอยๆ เหมือนจะรําพึง
“เชื่อวาควายตัวนั้น คงจะทําใหพวกมันอิ่มพอ แตถามันจะผานมาก็คงไมมีทางฝากองไฟ
เขามาได ระวังอยาใหไฟมอดก็แลวกัน”
พรานใหญบอก
“เราไมมลี ูกซองมากันดวยเลย ถามีลูกซองครบมือ กระสุนมากๆ เราคงปะทะมันได
เหมือนเมื่อคราวที่ฝูงลิงบุกครั้งนั้น”
เกิดครางขึ้นอีกคนหนึ่งหันไปลวงยามหยิบกระสุน .375 ที่เขามอบติดตัวไวใหขนึ้ มานับ
แลวถอนใจเฮือก เพราะมีอยูเ พียง 12 นัดเทานั้นเอง ของแงซายซึ่งไดรับมอบจากดารินก็มีไมเกิน 15
นัด สวนพรานใหญมีลูกปนขนาด .458 ของเชษฐาเหลืออยู 18 นัด สําหรับคณะนายจางทั้งสามก็คง
จะไมไดนํากระสุนสํารองติดตัวกันมามากนัก กระสุนเหลานี้มันเพียงพอที่จะลมสัตวใหญเทานั้น
แตมันไมมคี วามหมายอะไรสําหรับพวกหมาหมูนับรอย ที่จะประดังกันเขามา
สิ่งที่จะทําความอุนใจใหไดในขณะนี้ ก็คือรั้วไฟที่จะสกัดกั้นมันไวเทานั้น โชคดีเหลือเกิน
ที่ผนังดานหลังไมตองกังวล เพราะมันเปนบริเวณผาหินเสมือนกําแพงธรรมชาติกั้นไว
ครึ่งชั่วโมงตอมา ทามกลางการเฝารออยูดวยใจอันเตนระทึก เสียงหมาในฝูงนัน้ พากัน
เคลื่อนขบวนขามลําธารเขาไปสูกลางดงทึบฝงเดิมกับทีพ่ วกมันพากันออกมา และหางไกลออกไป
เปนลําดับ ในที่สุดทุกสิ่งก็อยูในดุษณีภาพตามเดิม รพินทร แงซาย และเกิด มองดูตากันเอง แลวพา
กันถอนใจออกมาอยางโลงอก พรานใหญลุกขึ้น ควาไรเฟลกับไฟฉาย เกิดก็ตามติด
“แงซาย แกรอเฝาอยูที่นี่ อยาเพิ่งนอน จนกวาฉันจะกลับมา”
เขาหันไปสั่งกะเหรีย่ งหนุมพเนจร แลวก็พยักหนากับเกิด ชวนกันยองเลาะลัดไปตามฝง
ธารน้ํา ยอนไปยังซากของมหิงสาที่ลมอยู เมื่อพนเหลีย่ มตลิ่งใกลเขามา ก็ฉายไฟปราดออกไปยัง
ตําแหนงนั้น เกิดอุทานอะไรออกมาคําหนึ่งในลําคอ
จากลําไฟฉายขนาดแปดทอนของรพินทร สิ่งที่กองอยูริมโขดหินนั้น หาใชซากของเจา
เขาเกกมหิงสามหึมานั้นเสียแลว แตกลายเปนกองกระดูกขาวโพลนที่เรียงรายอยูระเกะระกะ สังเกต
เห็นไดจากกีบตีนทั้งสี่และหนาบางสวนทีต่ ิดอยูกับกะโหลกศีรษะเทานั้น!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 720

ทั้งสองเดินเขาไปสํารวจจนใกล พบรอยตีนของฝูงหมาในนรกที่ย่ําเอาไวกลาดเกลื่อนเต็ม
ไปหมด ธารน้าํ ที่มันบุกผานไปเมื่ออึดใจใหญๆ นี้ ก็ยังขุนคลั่ก ควายทัง้ ตัวพวกมันรุมกันกัดแทะกิน
เสียไมมีเหลือหรอ
“นึกวาจะเก็บไวเปนมื้อเชาอีกสักมื้อ ไอพวกหมานรกมาแยงกินหมด!”
เสียงเกิดสาบานผรุสวาท ตามหลังหมาในฝูงนั้นไปอยางหัวเสีย
รพินทรหัวเราะหึๆ
“ควรจะขอบใจเจาปา ที่ใหไอหมาในฝูงนัน้ พบซากควายตัวนี้เสียกอน มายงั้นกระดูกของ
แกจะกองแทนกระดูกควายนี่ ไปกลับกันเถอะ”
เขากับเกิดเดินยอนกลับมาทีแ่ คมป จากนั้นเกิดและแงซายก็นอน โดยพรานใหญทําหนาที่
เขายามแทน

ตอนปลายยามของเขาติดตอกับยามของแงซาย มีเสียงฟารองแววมาจากดานตะวันตก ตก
ไกลๆ และในระหวางยามของแงซายนั่นเอง พายุฝนก็ซดั กระหน่ําลงอยางลืมหูลืมตาไมขึ้น
ไฟที่กอไวทุกกองดับลงหมด
ทุกคนพากันตืน่ ขึ้นเพราะเสียงพายุที่ถลมปาและละอองฝน ชวยกันเอาผาใบผืนใหญขึง
กันฝนสาดทางดานหนาไว ตอจากนัน้ ก็นงั่ เบียดกันอยูใ นซองโพลงของชะเวิกผา ตัวสั่นสะทานดวย
ความหนาวเยือกจับขั้วหัวใจ
“เมื่อเย็นนี้ สัตวใหญลมถึงสองตัว ฝนเลยตกใหญ”
เกิดพูดดวยคางที่สั่นกระทบกัน ตางมองเห็นหนากันไดเปนระยะจากแสงฟาที่แลบอยูวูบ
วาบ และผาเปรี้ยงปรางอยูตลอดเวลาเทานัน้
“มันเกี่ยวอะไรกับที่สัตวใหญลม แลวฝนถึงตก”
เชษฐาถาม ขณะนี้ไมมีใครสามารถจะนอนลงไดเพราะพายุฝนอันแรงรายกาจ ปาทั้งปามี
อาการประหนึง่ วาจะถลมทลายลงดวยมหาวาตะและน้ําจากฟา ที่ซัดกระหน่ําลงมาปานมหาทํานบ
แตก
“พวกพรานปาเขาเชื่อกันวา ถามีสัตวลม ฝนจะตองตกตามธรรมเนียมครับ”
เปนเสียงตอบเรียบๆ จากพรานใหญในเงามือ
“แตนี่มันตกเกินธรรมเนียมไปเสียแลว หรือยังไงผูกอง!”
ไชยยันตสอดขึ้นดวยเสียงปนหัวเราะแปรงๆ ทุกคนตางมีความรูส ึกกระสับกระสาย
อยางไรบอกไมถูก โดยไมไดปริปากบอกกัน ฝนฟายิ่งทวีความแรงกลาขึ้นทุกขณะ เสียงไมใหญหกั
ลมอยูครืนโครม ระคนไปกับสายอสุนีบาต ทุกครั้งที่ฟาแลบมองเห็นปาลูระเนนไปดวยอํานาจพายุ
กลางสายฝนอันหนาทึบ แลวก็ดับวูบ ครอบคลุมทุกสิ่งทุกอยางใหมืดทะมึนอยูใ นเหวนรกตอไป
มันเปนราตรีทนี่ าสยดสยองดวยภัยธรรมชาติขีดสุด!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 721

เวลาผานไปอีกชั่วโมงเต็มๆ โดยไมมีใครหลับนอนกันเลย ทุกคนเงียบสงบปากเสียงราว

กับนัดกันไว ตาเบิกโพลงอยูในความมืด สดับฟงเสียงฟาที่ดังเหมือนมัจจุราชคํารน กระแสน้ําใน
สายธารที่อยูตรงกลางเริ่มจะเพิ่มปริมาณน้ํามากขึ้นทุกขณะ และไหลเชี่ยวกราก ครางอู กินอาณา
บริเวณชายฝง ทวมใกลชะเวิกผาที่ตั้งแคมปเขามาทุกที
“เอ ถามันจะไมเขาทีแลวแฮะ น้ําในธารนีม่ ันไลแดนพวกเราเขามาทุกทีแลว”
เชษฐารองขึ้น และทันใดนัน้ รพินทรก็ลุกพรวดขึ้นยืน
“ยายที่เดี๋ยวนี้เถิดครับ ยอมเปยกฝน ขึ้นไปบนฝงดีกวา ขืนอยูที่นี่มีหวังจมน้ําแน เราอยู
ในทางน้ําเสียดวย”
ทุกคนลุกขึ้นยืนเตรียมพรอมในทันใดนัน้ ตางชวยกันเก็บขาวของอยางรวดเร็วโดยอาศัย
แสงไฟฉาย ทุกสิ่งทุกอยางดําเนินไปอยางรีบดวนแขงกับเวลา แลววิง่ ฝาสายฝนออกมาพนบริเวณ
ชะเวิกผา เพื่อจะยอนกลับขึน้ ตลิ่งดานปาโปรง
ครั้นแลว ทันทีนั้นเอง ก็มีเสียงครืนโครมมาทางดานเหนือของตนน้ํา ปานแผนดินจะถลม
ไมผิดอะไรกับคลื่นในมหาสมุทร แงซายฉายไฟปราดขึน้ ไปก็เห็นระลอกน้ําขาวขนมวนตัวสูงเทียม
ระดับยอดไม กําลังถาโถมลงมาปานภูเขาเลากา
“น้ําปา!! มันมาถึงแลว!!”
แงซายตะโกนกองขึ้นสุดเสียงอยางตระหนกขีดสุด
ทั้งหมดตะลึงพรึงเพริด ราวกับถูกสาปเปนทอนหิน พริบตาตอมานั้นเอง ก็ปรากฏเสียง
ตูมสนั่น ลั่นเปรียะขึ้นในระบบประสาทของทุกคน ประหนึ่งวารางกายจะถูกแยกออกเปนเสี่ยง เทา
หลุดลอยจากพื้นที่เหยียบยืนอยู จากนัน้ เควงควางวูบวาบ โลกทั้งใบหมุนตลบไปหมด ไมอาจ
สําเหนียกไดวา ตายแลวหรือยังมีชีวิตอยู
ปราศจากการยึดเหนี่ยว ปราศจากสิ่งใดมาสัมผัส
นอกจากกระแสน้ําอันแสนจะเยียบเย็น ที่ฉุดกระชากคราตัว ปานจะพาดิง่ ไปสูขุมนรกที่
มืดมิด ไมอาจกําหนดอนาคต...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 722

31
สิ่งแรกที่คอยๆ เขามาสูความรูสึกของรพินทรก็คือ อาการสํานึกในขอทีว่ าชีวิตยังเปนของ
เขาอยู แตยงั ไมสามารถตระหนักแนวามันอยูในสภาวะใด สติสัมปชัญญะกลับคืนมาทีละนอย
จากนั้นโสตประสาทก็แววเสียงเรียกอยูใกลๆ อยางเรารอนกระหืดกระหอบ พรอมกับฝามือนุมๆ ที่
เขยาใบหนา
พรานใหญลืมตาโพลงขึ้นในบัดนั้น แรกที่สุดมันพรามัวไปหมดมองไมเห็นอะไรเลย
ครั้นแลว ตอมาก็ปรากฏภาพใบหนาของใครคนหนึง่ กําลังจับจองอยูท ี่เขาดวยดวงตาตืน่ ตระหนก
รุมรอนใจ ดวงหนานัน้ กมลงมาหางจากเขาเพียงเล็กนอย
ผูปลุกเรียกใหเขากลับมีความรูสึกขึ้นมาอีกครั้ง คือหมอมราชวงศหญิงดาริน วราฤทธิ์
นายจางสาวผูแสนหยิ่งนั่นเอง เขาก็ตระหนัก ณ บัดนีว้ า ตนเองนอนอยูบนจอมปลวกสูงอันมีผิวดิน
ชื้นแฉะตอนหนึ่งใกลปาพลวงริมธารน้ํา ซึ่งบัดนี้มีสายน้ําสีแดงไหลเชี่ยวกรากเต็มฝง เสื้อผาและ
รางกายเปยกชุม ไปดวยโคลนและทราย ราชสกุลสาวสวยผูเปนนายจางนั่งคุกเขาอยูข างๆ สภาพของ
หลอนไมผิดอะไรกับเขาในขณะนี้ เสื้อแจ็กเกตที่สวมใสเมื่อคืน และกางเกงเดินปาของหลอนขาด
เปนริ้ว ราวกับถูกกระชากดวยมีด อันเปนผลมาจากคมแงหินและกิ่งไมขะมุกขะมอมไปหมดทั้งตัว
กายของหลอนสั่นสะทานเปนลูกนก
ขณะนัน้ แสงอบอุนของตะวันสอดลอดลงมาจากยอดไมสูงเหนือศีรษะ ลําแสงของมัน
บอกใหรูชัดวาเปนเวลาประมาณ 3 โมงเชา
พรานใหญพรวดพราดลุกขึน้ นั่งโดยเร็ว จองสํารวจดูหลอนกอน นอกจากอาการฟกช้ํา
และบาดแผลถลอกเล็กนอย ทุกสิ่งทุกอยางของหลอนเปนปกติ
นั่นเปนสิ่งที่เขาตองขอบคุณสวรรค
แลวก็หันมาสํารวจตัวเองเปนลําดับตอไป อวัยวะทุกสวนยังพอจะใชการได แมจะเต็มไป
ดวยความขัดยอกระบมไปหมดทั้งตัว ไรเฟลประจํามือของเขา บัดนี้มันอันตรธานไปเสียแลวพรอม
ทั้งสัมภาระอืน่ ๆ นอกจากมีดเดินปาที่ตดิ อยูในเข็มขัดขางเอว และของเล็กๆ นอยๆ ที่อยูในกระเปา
เสื้อกางเกงเทานั้น สวนหลอนก็เชนเดียวกัน สวนหลอนก็เชนเดียวกัน คงมีแตปนสั้น .375 แม็กนั่ม
ซึ่งสอดอยูในซองคาดติดอยูก ับเอวพรอมกระสุนในรังเข็มขัด แลวก็ชุดเสื้อผาติดตัวที่ขาดรุงริ่งราว
กับนางไพร
เชษฐา ไชยยันต เกิด และแงซาย ณ บัดนี้ ไปอยูเสียที่ไหน?!!
ในสีหนาทีแ่ สดงอาการวิตกกังวลเหนือที่จะกลาว แววตาคูนั้นฉายแสงปติขึ้นเล็กนอย
เมื่อเห็นเขารูสกึ ตัวลุกขึ้นนั่งแลวเสียงแหบเครือของหลอน ก็ดังทําลายความเงียบงันขึ้นเปนประโยค
แรกวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 723

“คุณเปนอยางไรบาง?”
“คงไมเปนไรหรอกครับ คุณหญิงละ?”
พรานใหญยอนถามออกมาจากลําคออันแหงผาก จองหนาหลอนอีกครั้งแลวกวาดสายตา
ไปรอบๆ
“ฉันไมเปนอะไรมากนัก”
“แลวคุณชาย คุณไชยยันต เกิดกับแงซาย?...”
หลอนทําหนาเหมือนจะรองไห ยักไหล แลวทิ้งแขนทั้งสองลงขางตัวอยางหมดแรง จอม
พรานเมมริมฝปากเปนเสนตรง กลาวต่ําๆ เหมือนกระซิบ
“นี่แปลวาพวกเราถูกน้ําปา แทงซัดกระจัดกระจายแยกจากกันไปหมด คนละทิศละทาง
ทีเดียว เปนความผิดของผมเองที่ตั้งแคมปในเขตธารน้ํา นึกไมถึงวาฝนมันจะตกหนัก แลวทํานบ
แองน้ําใหญบนภูเขาลูกใหญตนธาร มันจะพังลงอยางกะทันหัน น้ํามันมาเร็วจนเราหนีกันไมทนั ผม
เองหมดความรูสึกไปในทันทีที่ภูเขาน้ําลูกนั้นซัดโครมลงมาถึงตัว”
“ฉันก็เหมือนกัน ความรูสึกมันดับวูบไปเลย”
หลอนคราง
“แลวคุณหญิงรูสึกตัวตอนไหน? ไปยังไงมายังไงกันนี”่
“ฉันบอกไมถูก”
หลอนพูดอยางงงๆ อยูในอาการเดิม กัดริมฝปากโดยแรง เคาหนากราดไปดวยรอยทุกข
กังวลเหลือที่จะกลาว
“ฉันมารูสึกตัวเมื่อประมาณ 20 นาทีที่แลวมานี่เอง พบตัวเองนอนติดอยูกับรากไทรใหญ
คนเดียว มองไมเห็นใครเลย ครั้งแรกที่รูสึกตัว ฉันตกใจแทบจะเปนบาตาย คิดวาตัวเองคงจะพลัด
หลงอยูคนเดียวในปา ฉันกูต ะโกนเรียกจนเสียงแหงก็ไมไดยนิ เสียงใครตอบ ยิงปนเรียกอีกสองชุด
ก็ไมไดยินเสียงปนของพวกเราคนใดตอบมาเลย แสดงวาในละแวกรัศมีเสียงปนนี้ จะตองไมมพี วก
เราอยูเลย ในทีส่ ุดฉันก็เดินเปะปะสงเดชมาตามบุญตามกรรมอยางนั้นเอง...”
ดารินกลืนน้ําลายอยางฝดๆ มองดูเขาดวยสายตาอันบอกไมถูก
“เดชะบุญเหลือเกิน ฉันเดินมาพบคุณนอนสลบอยูตรงนี้เขาพอดี เขามาตรวจคุณ เห็นไม
เปนอันตรายอะไรมากนักก็เลยปลุกเรียกขึน้ ฉันเรียกคุณอยูสักสองสามนาทีเห็นจะได คุณก็รูสึกตัว
ขึ้นนี่แหละ เหตุการณมันเหมือนฝนราย”
รพินทรคงนั่งอึ้งตะลึงอยูเชนนั้นเปนครูใหญ ความวิตกกังวลของเขาในขณะนีไ้ มยิ่ง
หยอนไปกวาหลอนเลย อะไรก็ไมสําคัญเทากับความเปนหวงผูรว มคณะอีกสี่คน ซึ่งไมมีสิ่งใดบอก
ไดวาปานนี้เปนตายรายดีอยูท ี่ไหน โดยเฉพาะอยางยิ่งเชษฐา กับไชยยันตอันเปนนายจางโดยตรง
การพลัดพรากหรือหลงกันในปา เปนเรื่องเล็กเหลือเกินสําหรับเขา ในการที่จะติดตามหา
ใหพบ สิ่งที่เขาวิตกกังวลขีดสุดในขณะนี้ อยูในขอที่วา กระแสน้ําอันแรงกลาที่ซัดปะทะลงมาอยางจู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 724

โจมกะทันหัน นาจะกอใหเกิดอันตรายถึงแกชีวิตของบุคคลทั้งสองไดในพริบตา หรือไมก็พิการ ซึ่ง

ไมมีทางที่จะชวยเหลือแกไขอยางใดได สําหรับเขากับ ม.ร.ว.หญิงดาริน นั้นเปนอันอุนใจไดแลววา
ปลอดภัยแน มันเปนคราวเคราะหดีสําหรับหลอนอยางที่สุด ในการที่ทั้งเขาและหลอนไมไดรับ
อันตรายใดๆ ในขณะทีก่ ระแสน้ําเชี่ยวกรากซัดพาตัวมาและตกอยูใ นบริเวณใกลเคียงกัน

ระหวางทีเ่ ขายังเงียบงัน เสียงสั่นของหลอนก็เอยตอมา

“พี่ใหญ ไชยยันต แลวก็อีกสองคนนั่นไปอยูที่ไหนบางแลวก็ไมรู โชครายเหลือเกิน”
“เมื่อกอนที่คณ
ุ หญิงจะเดินมาพบผม คุณหญิงลองยิงปนเรียกดูแลวหรือครับ?”
หลอนกมศีรษะลง ถอนใจเฮือก
“ใช! แตไมมีวแี่ ววเลย”
พรานใหญยันกายลุกขึ้นยืน เดินกะเผลกลงมาจากจอมปลวก หลอนกระโดดตามเขาลงมา
ดวย ทั้งสองกราดสายตาไปยังภูมิประเทศรอบดานซึ่งชุมไปดวยน้ํา
“แปลก! คุณหญิงกับผมยังถูกน้ําพัดมาตกอยูใกลๆ กันได พวกเราอีกสี่คนก็นาจะถูก
กระแสน้ําพัดมาอยูในบริเวณใกลเคียงกัน”
“ฉันเปนหวงพวกนั้นจนบอกไมถูกแลวละ เราจะทํายังไงกันดี”
หญิงสาวรองออกมาอยางกลัดกลุม จองหนาเขานิ่ง ฝากทุกสิ่งทุกอยางในความหวังไว
ใหกับจอมพราน อยางนอยที่สุดก็ชวั่ ขณะแหงวิกฤติการณอันคับขันเชนนี้ รพินทรอานสายตานัน้
ออกดวยความสมเพชเปนครั้งแรก
“ขอโทษ! ฉันอาจขวัญเสียมากไปหนอยก็ได เหตุการณเมื่อคืน และการหลงพลัดกับ
พรรคพวก ทําใหประสาทของฉันเสียไปหมด จริงซินะ ฉันอยูกับเจาปาแลวถึงอยางไรสําหรับฉันนะ
เห็นจะปลอดภัยแน แตพี่ชายกับเพื่อนของฉันนี่ซิ จะเปนอยางไรบางก็ไมรู ถาเขาพลัดไปตกอยูก ับ
แงซายหรือเกิดคนใดคนหนึง่ ก็ยังพออุน ใจบาง แตถาตางคนตางแยกกันไปคนละทิศละทางละก็ แย
ทีเดียว”
“ถึงจะตางคนตางแยกพลัดกันไป ผมก็ไมกังวลนัก ขอใหรูแนวายังมีชีวิตปลอดภัย
เทานั้น”
“ขณะนีเ้ ราอยูท ี่ไหน?”
จอมพรานสะบัดขอเทาใหหายเคล็ด แลวเดินมาชิดชายตลิ่งของลําธาร ซึ่งขณะนีน้ าจะ
เรียกไดวาแมน้ําขนาดยอมๆ เพราะปริมาณอันมากมายของน้ําเต็มฝงและไหลแรงกราก ดารินสืบเทา
ตามติดมาเบื้องหลัง ภายหลังจากสํารวจชายฝงแนวปา และสังเกตภูเขาบางลูก เขาก็ตอบเรียบๆ วา
“ตะวันตกเฉียงใตของตําแหนงที่เราตั้งแคมปเมื่อคืนนี้ครับ ถาเดินเลาะชายฝงธารนีข่ ึ้นไป
ระยะทางประมาณ 30 กิโลเมตร ก็จะถึงตรงที่เราถูกน้ําพัดครั้งแรก แตถาตัดปาเปนเสนตรงไป ก็อยู
ในราว 20 กิโลเมตร ขามเขาลูกที่มองเห็นอยูนั่นไปลูกหนึ่ง”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 725

สีหนาของหญิงสาวดีขึ้นเล็กนอย หลอนหลงปาก็จริง แตถาอยูใกล รพินทร ไพรวัลย แลว

เปนสิ่งที่หลอนควรอบอุนใจได ความทุกขกังวลในขณะนี้ไปอยูที่ความเปนหวงคณะพรรคประการ
เดียวเทานั้น
“มันไกลไมใชเลนทีเดียว สําหรับการเดินงมหาคนในปา โดยระยะทางขนาดนี”้
“แตเราก็ไมมที างเลือกอยางอื่น”
“เราจะเริ่มตนกันยังไง?”
รพินทรตรึกตรองอยูครู ก็บอกวา
“ผมคิดวา จะลองเดินเลียบชายฝงเลาะทวนตนน้ําขึ้นไปเรื่อยครับ จนกวาจะถึงที่ตั้งแคมป
เชื่อวา คงจะพบพวกเราในระหวางทาง ถึงอยางไรก็คงจะพลัดตกไมหางจากบริเวณสองฝงเทาใด
นัก”
“คุณอยาลืมวากระแสน้ําเมื่อคืนนี้มันมายังกะภูเขาเลากาทีเดียวนะ ระดับของมันสูงเหนือ
ยอดยางเสียอีก พนขอบฝงเปนไหนๆ พวกเราอาจถูกพัดปลิวพนบริเวณธารไปก็ได”
“ก็ตองลองคนหาตามริมฝงธารดูกอนละครับ เราสองคนยังถูกพัดมาตกอยูใกลฝงธารเลย
และสําหรับคุณชายกับคุณไชยยันตนั้น ถาฟนรูสึกตัวขึน้ มา ผมคิดวาทั้งสองคนนั่นคงจะยึดแนวริม
ฝงธารไวกอนแนๆ คงไมเดินเปะปะเตลิดเขาปาไปทางไหนหรอก พวกเราพลัดกันทีล่ ําธาร ก็ตองยึด
ธารเปนหลัก”
“สมมติวา เราเดินยอนทวนกระแสน้ําขึ้นไปจนถึงจุดเริ่มตน แลวยังคนไมพบ จะทํายังไง
กันตอไป”
หลอนตั้งคําถามตอมาอยางพรั่นใจ
รพินทรทรุดตัวลงริมฝง วักน้ําขึ้นมาลูบลางโคลนทรายที่เปรอะเลอะอยูตามใบหนาและ
ลําตัวออก แลวก็ตอบอยางใครครวญวา
“ระยะทางจากที่เราหลงอยูนี่ ขึ้นไปจนถึงตําแหนงตั้งแคมปครั้งแรก มีหมูบานกะเหรี่ยง
อยูหยอมหนึ่ง เรียกวาหมูบานผาเยิง”
พลางเขาก็ปลดผาขาวมาผืนหนึ่ง ที่ยงั คาดติดเอวอยูออกมาบิดไลความชื้นแลวประคบซับ
หนา
“ถาหาตามริมสองฝงธารยังไมไดรองรอย ผมจะไปทีห่ มูบานผาเยิงนั่น ขอแรงพวก
กะเหรี่ยงใหชว ยกันออกระดมหา เชื่อวาจะตองไดรองรอยแนๆ”
หลอนทรุดตัวลงนั่งขางๆ เขาอยางทอดอาลัย มองดูกระแสน้ําที่ยังไหลกรากอยูดว ยความ
สยดสยอง
“มันเกิดขึ้นไดยังไงนะ เหมือนฝนแทๆ อยูๆ น้ํามันก็ไหลกรากลงมาราวกับพายุสลาตัน
อยางนั้น จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ ฉันก็ยังไมอยากเชื่อวาเทาที่เราเผชิญอยูนี้เปนความจริง เราฝนรายไปหรือ
เปลา?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 726

ดารินรําพึงออกมาเบาๆ
เสียงเขาเอี้ยวบิดกาย กระดูกลั่นกรอบแกรบ แลวก็บอกมาวา
“น้ําปา มักจะจูโจมมาโดยไมทันรูเนื้อรูตัวอยางนี้แหละครับ บนเขาใหญตนธารเปนแอง
น้ํากวางใหญราวกับทะเลสาบ ฝนที่ปาบนคงจะตกหนักติดกันมาหลายวันแลว เก็บน้ําในแองไวจน
ลน ประกอบกับที่เมื่อคืนนีม้ ีพายุหนักเขาอีก หินบางแหงคงจะถูกพายุพังทลาย ทํานบแตก มันก็เลย
เทลงมา เหมือนเราเทน้ําจากกระบอก ผมเคยโดนน้ําปาเลนงานมาสองสามครั้งแลว แตไมรุนแรง
เหมือนครั้งนี”้
“เทาที่ฉันพอจะจําได เมื่อคืนนี้ พอคุณพูดยังไมทนั ขาดคําเลย วาใหพวกเรายายขึ้นบนฝง
ยอมเปยกฝน น้ํามันก็มาถึงเสียแลว นี่เราแทบไมมีอะไรติดตัวอยูเลย นอกจากเสื้อผาที่ใสอยู ไรเฟล
ของฉันกับคุณ ก็หลนหายไปหมด แลวเราจะเดินทางติดตามหาพวกนั้นไดยังไงกลางดงดิบแบบนี”้
หญิงสาวเอยอยางปลงอนิจจัง อเนจอนาถในโชคชะตา
“ผมมีมีดติดตัวเลมหนึ่ง คุณหญิงมีปนสั้นอีกกระบอกหนึ่ง แคนกี้ ็เหลือที่จะเพียงพอ
สําหรับการปองกันตัวยามคับขันที่สุด ผมเคยเดินมือเปลาเสียดวยซ้ํา”
“ปนสั้นกระบอกเดียวมันจะมีประโยชนอะไร สําหรับปาแบบนี”้
หลอนแยงอยางทอแท ปลดเข็มขัดออกมานับดูจํานวนกระสุนที่บรรจุอยูในรังเข็มขัด
พรานใหญลวงกระเปาเสื้อ หยิบซิบโปประจําตัวออกมาทดลองขีดจุด เปลวไฟจากไลทเตอรยัง
ทํางานไดดตี ามปกติ ปากก็ตอบมาเรียบๆ วา
“ปนสั้นขนาด .357 ของคุณหญิง ถารูจักใชใหถูกตองมันก็เปรียบเหมือนเรามีไรเฟล
ขนาดเบาะๆ อยูในมือทีเดียว คุณหญิงเองเปนนักยิงปนสั้นชั้นทอปมาแลว ไมนาจะกังวลอะไรเลย
เราเดินปากันในแบบรักษาตัวรอดเทานัน้ ไมใชหมายจะลาชางหรือแรด มีปนสั้นขนาดนี้ติดตัว
กระบอกเดียวก็เหลือหลายแลว นาขอบคุณสวรรคที่คุณหญิงมีเข็มขัดปนสั้นติดเอวอยูตลอดเวลา
แมกระทั่งเวลานอน วาแตลกู ปนเหลืออยูก ี่นัดครับ?”
หลอนสงเข็มขัด พรอมซองปนทั้งหมดใหแกเขา
“ฉันยิงเรียกคนไปแลว 2 ชุด สิบสองนัด เหลืออยูอีก 36 นัด กระสุนหัวแข็งแบบเจาะ
โลหะทั้งนั้น”
พรานใหญผิวปากหวือออกมาอยางพอใจ
“เหลือเฟอเกินพอเสียอีก ถาเราไมใชมันแตละนัดไปโดยเปลาประโยชน”
เขาสงเข็มขัดคืนไปใหหลอนตามเดิม คงดึงแตตัวปนออกจากซอง หมุนลูกโมสํารวจดู
กระสุน แลวเดาะขึ้นลงในฝามือ มันเปนปนแบบซิงเกิล้ แอ็คชั่นของรูเกอร ลํากลองยาวหกนิว้ ครึ่ง
กระบอกกะทัดรัดสวยงามยิม้ ดามงาสลักลวดลายพราวตาอาบนิกเกิ้ลไวขาวเปนมันวาววับ โดยลํา
กลองที่ยาวออกไปถึง 6 นิว้ ครึ่ง ชวยอํานวยผลการสงวิถีกระสุนใหมีความเร็วสูงขึ้นครบถวนตาม
อัตราโดยไมตกหลน ปนของหลอนกระบอกนี้ เขาเคยสงกระสุนเขาเจาะสมองวัวแดงมาแลวครั้ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 727

หนึ่ง ที่เขาโลน ขณะทีว่ ัวลําบากตัวนั้นวิง่ เขาชารจในระยะเผาขน และตัวเจาของปนเอง ก็เคยไดใช

มันใหเปนประโยชนมาหลายครั้งแลว สําหรับภาวะฉุกเฉินตางๆ
“วาแต คุณหญิงพอจะมีแรงเดินไหมครับ”
หลอนฝนยิ้ม พอดีกับที่เขาสงมืออีกขางหนึ่งมาให หลอนชําเลืองมองดูที่มืออันหยาบ
กรานแข็งแรง แลววางมือของตนเองลงไปในอุงมือนั้น อีกฝายหนึ่งบีบแนนกระชับเหมือนจะ
ถายทอดทุกสิ่งทุกอยางในหัวใจลงไปสูการบีบนั้น หลอนบีบตอบ แลวเขาก็ดึงหลอนใหลุกขึ้นมายืน
เคียงขาง ตาตอตาสบกันนิง่ กระซิบ...
“โปรดอยาทอแททอดอาลัยเลยครับ ลูกจางผูซื่อสัตยคนนี้ พรอมที่จะรับใชคุณหญิงดวย
ชีวิต”
หลอนยิ้มโรยๆ ตอบเขา ยกมือขางหนึ่งเสยผมที่ปลิวลงมาปรกหนา
“คุณคงไมรูหรอกวา ขณะที่ฉันเดินเปะปะไปอยางปราศจากจุดหมาย และบังเอิญมาพบ
คุณนอนสลบอยูนั้น ฉันดีใจเหมือนตายแลวเกิดใหมเพียงไร ภาวนาขออยาใหคุณไดรับอันตราย
และฟนคืนสติขึ้นโดยเร็ว ขอโทษอีกครั้ง ถาฉันจะแสดงความออนแอใหคุณเห็นมากไปหนอย”
“ตรงขาม ตั้งแตเกิดมา ผมยังไมเคยเห็นผูห ญิงคนไหน ใจเด็ดอยางคุณหญิงจนคาดไมถึง
ทีเดียว ผมยอมรับวาในครั้งแรกผมประมาทคุณหญิงเกินไป เพิ่งจะมารูเอาในปานี่เอง”
ดารินยิ้มอีกครัง้ แววตาแชมชื่นขึ้น
“ขอบใจมาก คุณเกงนะ รูจกั ใชหลักไซโคไดถูกตองกับสิ่งแวดลอมที่สุด ฉันยอมรับวา
ฉันไดกําลังใจจากคุณมากเหลือเกิน ในสถานการณรายครั้งนี้ เอาละ จะบุกปาฝาหนามอยางไรก็สุด
แลวแตคณ ุ ฉันรับรองวาจะเปนผูตามที่ดี ทุกอยางแลวแตคุณทั้งนั้น เดี๋ยวนี้ฉันไมรสู ึกตัวเองมากไป
กวาเด็กเล็กๆ สักคนหนึ่ง ทีจ่ ะตองตกอยูในการดูแลของพี่เลี้ยง สําคัญพี่เลี้ยง...อยาใจรายก็แลวกัน”
“พี่เลี้ยงคนนี้เคยใจรายนักหรือ?”
“ก็ไมนอยทีเดียวแหละ”
“เด็กอยาดื้อก็แลวกัน แลวพีเ่ ลี้ยงไมใจรายหรอก”
วาแลว เขาก็ออกเดินบายหนาไปทางปาไผที่ไดยินเสียงไกปาขันเจื้อยอยู พยักหนาบอก
ใหหลอนเดินตามเคียงขางไปดวย สอดสายสายตาไปรอบๆ
“นั่นคุณจะทําอะไร?”
หลอนหันมากระซิบถาม หนาตื่นเห็นอาการเดินแบบยองของเขา ขณะที่เลาะลัดแฝงกาย
ไปตามพุมไมใบหญา
“หาอาหารเชากอนอื่น โดยเฉพาะอยางยิ่งสําหรับ ‘เด็ก’ คนนี้ ประเดี๋ยวไมมีแรงเดิน”
ถาเปนภาวะปกติ หลอนอยากจะซัดหลังใหซักตุบ แตสําหรับในขณะนี้ ไมมกี ะจิตกะใจ
จะชวนทะเลาะ นอกจากจะชําเลืองมองดูดวยหางตาคมๆ
“ไกปารึ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 728

“ไดไกก็เอาไก ไดอะไรก็เอาไอนั่น ขอใหหนักทองไวกอ นก็แลวกัน แต เอะ! กวางโจน

แถวนีก้ ็ชุมดีไมหยอก ดูจะหางายกวาไกปาอีก”
พรอมกับพูด เขาแหงนมองขึ้นไปบนยอดตนกระบากใหญที่มีคางดําฝูงหนึ่ง เจ็ดแปดตัว
พากันนั่งนิ่ง จองมองลงมายังมนุษยทั้งสอง หลอนพาซื่อเพราะไมเขาใจมากอนถามวา
“เปนยังไง กวางโจน?”
รพินทรบุยปากขึ้นไปเบื้องบนแทนคําตอบ พอเห็นฝูงคางหลอนก็มสี ีหนาพิกล คราง
ออยๆ
“อยาเลย ขอใหเปนไกเถอะ ฉันกินมันไมสนิทหรอก อยางนอยก็นึกวาเห็นแกฉัน”
มีเสียงหัวเราะหึๆ ดังมาจากลําคอภายใตเคราที่เริ่มเขียวครึ้ม พอสบตาคูที่จองมาอยาง
วิงวอน เขาก็ออกเดินตอ ฉุดแขนหลอนมาดวย

ทั้งสองเลาะลัดไปตามทางดานเล็กๆ ซึ่งมีรองรอยของน้ําปาไหลบาผานทวมไปเมื่อคืน
พอถึงโคนกอไผใหญ มุมทางแยกของปลายดานดานหนึ่ง ก็เห็นไกปาสองสามตัวกําลังจิกคุยขุยไผ
หาแมลงกินงวนอยู รพินทรงางนกปนอยู ยังไมทันจะยกขึ้นสอง หญิงสาวก็เหยียบกิง่ ไมแหงลั่นขึน้
เบาๆ ไกปาสองสามตัวฝูงนั้นพากันกระตากลั่นขึ้นอยางตกใจ แลวบินปรอหายวับไปกับตาราวกับ
นก พรานใหญจุปากเบาๆ พรอมโคลงศีรษะ แตแววตาประกายขันๆ อยูเชนเดิม ดารินพึมพําขอโทษ
“มันเปรียวเหลือเกิน ขนาดลูกกรดยาวยังไมคอยไดตัว ลําพังปนสั้นจะไหวหรือ
นายพราน”
หลอนพูดออมแอม
“มันก็ตองลองเสี่ยงดู อยางนอยก็ดกี วาเอากอนดินไลปา”
อีกฝายหัวเราะบาง ปายแขนเสื้ออันขาดรุงริ่งขึ้นเช็ดเหงื่อบนใบหนา
“คับขันถึงขนาดนี้แลว ยังไมวายคิดจะยั่วฉันอีกนะ”
“หิวไหม?”
“ไมหิวเลย มันมีแตความกลุม”

จากปาโปรงใกลธารน้ํา เริ่มจะกลายเปนปารกทึบขึ้นตามลําดับ รพินทรนําหลอนยอง

กริบคนหาไกปาไปเรื่อยๆ ทุกครั้งที่เขายกปนขึ้นเล็ง...ไกเจากรรมเหลือบมาเห็นและบินปรอหนีไป
ทุกที เพราะระยะที่เห็นเปนระยะใกล สวนที่เกาะอยูไกลเกินไปเขาก็ไมกลาที่จะยิง เพราะเสี่ยงตอ
การเสียกระสุนเปลา
“มัวแตจะคิดยิงใกลๆ อยูแบบนี้ เดินใหตายก็ไมมวี ันไดยงิ ”
หลอนบน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 729

“ไกลนัก มืออยางผมก็ยิงไมถูก โนนไงครับ เกาะอยูทกี่ งิ่ ตะครอนั่นก็สองตัว แตมนั หาง

เหลือเกิน รวมๆ 50 เมตรเห็นจะได คุณหญิงจะลองดูไหมครับ คุณหญิงยิงปนสั้นไดดีกวาผม”
ดารินรับปนมาจากเขา เพงตามองดูเปาหมายที่เห็นลับๆ ลอๆ อยูในเงาบังของกิ่งไม แลว
ยกขึ้นเล็งดวยมือที่กุมประคองดามปนไวทั้งสองมือ หลอนเล็งอยูเปนเวลานาน มือสั่นระริก เพราะ
ความอิดโรยเหนื่อยออน โดยมีพรานใหญยืนมองอยูเ งียบๆ
เงาของอะไรชนิดหนึง่ บังแสงตะวันที่สอดลอดใบไม อันเปนจุดสวางพราวอยูในขณะนี้
ลงมา มันเคลือ่ นไหวอยางแชมชา จะวาใบไผถูกลมพัดแกวงก็ไมใช รพินทรเหลือบสายตาขึ้นไปมอง
แลวเขาก็ตะลึงไปในพริบตานั้น
“คุณหญิงครับ อยาเพิ่งยิง”
เขาพยายามพูดขึ้นดวยเสียงเบาเรียบเปนปกติที่สุด ตายังจับเปงไปยังกิ่งไมครึ้มเหนือ
ศีรษะไมกะพริบ หลอนลดปนลงถามวา
“ทําไม?”
“สงปนมาใหผม!”
ดารินสงปนใหเขาตามคําสั่ง โดยไมไดเฉลียวคิดหรือเขาใจความหมายใดๆ ทั้งสิ้น พอรับ
ปน รางของหลอนก็ถูกผลักในพริบตานั้น ลมกระเด็นลงไปนอนกลิ้งพรอมกับเสียงโฮกสนัน่ ที่
กึกกองลงมาจากกิ่งไมเหนือหัว ประสานขึน้ กับเสียงระเบิดของ .357 แม็กนั่ม สะเทือนไปทั้งปา
รางของพรานใหญถูกปะทะหงายหลังลงไปนั่งจ้ําเบาอยูก ับพื้น ปนหลุดจากมือกระเด็น
สวนรางสีเหลือง จุดดําพรอยไปทั้งตัว นอนตัวงอคู ดิ้นกระแดวแถกไถเปนวงกลมจนกิ่งใบไมรอบ
ดานกระจาย หางยาวของมันกวัดแกวงอยูไ ปมา กลางแสกหนาระหวางดวงตาที่ลืมคางทั้งสอง เลือด
ทะลักออกมาเปนลิ่มนองแดงฉาน เสียงคางและไกปาในดงนั้น แตกตืน่ เกรียวกราวไปหมดทั้งปา
แลวทุกสิ่งทุกอยาง ก็สงบเงียบเชียบลงตามเดิม พรอมกับอาการผงะไหวตัวเปนครัง้
สุดทายของเจาเสือดาวตัวนัน้

ระหวางดารินผูยังหมอบกระแตอยูริมพุมไม และรพินทรผูนั่งถางขาจ้ําเบาอยูอาการเดิม
ทั้งสองฝายกะพริบตาปริบๆ มองดูหนากันเอง โดยมีซากเจาปานอนสงบนิ่งคั่นกลาง
หลอนเปนฝายถลันยืนขึ้นกอน เก็บปน แลวก็ตรงไปฉุดเขาใหลุกขึ้น
“เปนอะไรหรือเปลา!”
พรานใหญเปาลมออกจากปาก ตายังจับนิง่ อยูที่ซากเสือราย แลวชีใ้ หดูที่หวั ไหลแทน
คําตอบ ตําแหนงนั้น เสื้อเดินปาผาหนาของเขาถูกกระชากขาดออกไปชิ้นเทาฝามือ และในขณะนี้ยัง
คาติดอยูที่ปากของไอดาว มันขย้ํากรงเขีย้ วพลาดเปาหมายไปนิดเดียว หาไมเชนนั้นไหลบริเวณนั้น
ของเขามีหวังแหลกยับ
“เสร็จกัน ไกเกย ไมไดกนิ ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 730

เขาบนอุบอิบในลําคอแลวยักไหล ดารินเขามาพิจารณาดูบริเวณที่เสื้อขาดของเขา แลว

ถอนใจอยางโลงอก เมื่อไมเห็นวามีบาดแผลเชนไร
“คุณเห็นมันตอนไหนกันนี”่
“ตอนที่คุณหญิง ตั้งอกตั้งใจจะยิงไกนั่นแหละครับ โชคดีเหลือเกินทีใ่ บไมขางบนโปรง
พอใหแสงแดดลอดลงมาไดบาง ผมเห็นเงาของมันบังแสงตะวัน พอเงยขึ้นไปก็เห็นมันแยกเขี้ยว
เหลืองออย ยองกริบลงมา หางจากเราสามสี่วาเทานั้น ผมไมกลาใหคณ ุ หญิงรูสึกตัวตอนนั้น ตกใจ
มากไหมครับ”
หลอนหัวเราะเสียงพรา ยักไหลบาง
“มันชินๆ เสียแลว กับเหตุการณหวุดหวิดตอชีวิตเชนนี้ มือคุณฉมังเหลือเกินนะ
โดยเฉพาะเกีย่ วกับการยิงสัตว ถากระสุนนัดนี้ไมเจาะกลางสมอง ทั้งคุณและฉันเห็นจะเละเทะไป
ทั้งตัว ฉันหวงแตไอโครงตามพื้นดินเทานัน้ ลืมนึกไปถึงไอดาวหรือไอดําบนตนไมไป เรากําลังอับ
จนแบบนี้ก็ยงั อุตสาหมาเจอะมันเขาจนได”
“ปามีอาถรรพณแปลกอยูอยางหนึ่งครับ ถาเราเที่ยวกันอยูตามปกติ มันมักจะไมเกิด
เหตุรายอะไรขึ้น แตถายามใดเราเกิดพลัดพรากจากพวกพองหรือหลงปาขึ้น เหตุรายมันก็มกั จะ
ซ้ําเติมเสมอ โชคดีนิดตอนทีเ่ ราหมดสติกันอยู เสือมันไมยองมาคาบ”

ทั้งสองผละเลี่ยงออกจากบริเวณที่ซากของไอวายรายนอนตายอยู เดินคนหาไกปาตอไป
คราวนี้ดารินเงยมองตามกิ่งไมเบื้องสูงอยูตลอดเวลาอยางหวาดๆ รพินทรสงปนสั้นคืนไปใหหลอน
ถือไว แตหญิงสาวสั่นศีรษะ เขาถึงกระซิบ
“คุณหญิงถือไวดีกวาครับ เพราะอาหารเชาของเราตองอาศัยมือของคุณหญิง”
“คุณเปนคนนําทาง เปนพรานคุมกันดวย เรามีปนอยูเพียงกระบอกเดียว เพราะฉะนัน้ มัน
ควรจะอยูที่คณุ เกิดฉุกเฉินอะไรขึ้นมาอีก ฉันคงไมสามารถรับสถานการณรายไดดีเทาคุณ”
จอมพรานยิ้มนอยๆ ชําเลืองดูใบหนางามที่เต็มไปดวยริ้วรอยของความกลัดกลุมกังวล
และขะมุกขะมอมนั้น เขาเขาใจดีวาหลอนปรารถนาความคุมครองปกปกษอยางแทจริงเปนครั้งแรก
ในยามวิกฤติการณเชนนี้ ดูแทบจะเปนคนละคนกับดาริน วราฤทธิ์ ผูที่เคยเห็น ณ สถานีกักสัตวของ
นายอําพล
แนละ ยามนี้หลอนเต็มไปดวยความวาเหวอยางที่สุด
ไหนจะวิตกเปนทุกขถึงพี่ชายและเพื่อน ซึ่งปานนี้ไมทราบวาเปนตายรายดีอยูเชนไร
ไหนจะหวั่นถึงอนาคตตนเองขางหนา อันยังเดาไมถกู วา มันจะเลวรายลงไปเพียงไหน ทามกลางปา
ลึกที่แวดลอมไปดวยภยันตรายรอบดาน ชีวิตและความปลอดภัยของหลอน ยอมฝากไวกับพรานนํา
ทางเพียงคนเดียวเทานั้น

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 731

อยางไรก็ตาม จิตใจและสติสัมปชัญญะของหลอน ก็ยังมั่นคงดีเสียกวาอกสามศอกบาง

คน ที่เขาเคยพบเห็นมาเสียอีก ในภาวะเทาที่หลอนเผชิญอยูนี้ ผูชายแทๆ ก็ยังหมดเรี่ยวแรงทรุดลง
นั่งทอดอาลัยตอชีวิต บางคนถึงกับคลุมคลั่งเสียสติไปเลย
อํานาจของปามันมีอิทธิพลรายกาจนัก โดยเฉพาะอยางยิ่ง...เวลาหลง!
เมื่อกระสุนปนไดระเบิดขึ้นเสียแลวเชนนี้ ปาก็กระเจิง ไมมีสตั วใดปรากฏใหเห็น
นอกจากพวกนกเล็กๆ ทั้งสองเดินกันไปตามทางดานเล็กๆ อันวกวนระหวางแมกไมหนาทึบรอบ
ดานอีกเปนเวลารวมชั่วโมงจึงพบไกปาอีกฝูงหนึ่ง กําลังคุยเขี่ยอยูที่จอมปลวกใตซมุ หวายใกลๆ แอง
น้ําพุ รพินทรสะกิดใหนายจางสาวดู พรอมกับสงปนใหเงียบๆ ระยะมันหางประมาณ 30 เมตร โดย
มีซุมเถาวัลยทึบแทนบังไพรอยูเบื้องหนา หลอนบุยใบเกีย่ งใหเขายิง แตรพินทรสั่นศีรษะใบบอกวา
กลัวจะผิด หลอนจึงยกขึ้นเล็งอยางประณีตทั้งสองมืออีกครั้ง แลวลั่นไกออกไปภายหลังจากที่เล็งอยู
อึดใจใหญ
พรอมๆ กับเสียงปน จาฝูงตัวพวงพีที่สุด ดิ้นเปนวงกลมอยูกับพื้น แลวฟุบแผปกกองนิ่ง
ในขณะที่ลูกฝูงอีกสามสี่ตัวหายวับเขาไปในพงรก ทั้งสองสบตากันแวบหนึ่งโดยไมไดพูดอะไร
พรานใหญยิ้ม แลวสองสามนาทีหลังจากนั้นเขาก็จัดการกอไฟยางไกขึ้นตรงแองน้ําพุแหงนั้น
หลอนกินอาหารจําเปนมื้อนัน้ อยางสงบ โดยไมปริปากบนคําใดทั้งสิน้ เพราะรับรูตอ
สภาพของความจริง มันถูกยางพอใหสุกเทานั้น ไมมีรสชาติใดๆ ทั้งสิ้น เพราะขาดแมกระทั่งเกลือ
แตมันก็ทําใหกระเพาะที่หวิ โหยอิ่มและเกิดพลังงานได
เขามองดูหลอนนั่งแทะกระดูกไกอยางเวทนา แลวตาก็พบกันอีกครั้งอยางบังเอิญ หลอน
จองเหมือนจะคนหาก็พบแววออนโยนปราณีเปนครั้งแรก จากดวงตากราวสีเหล็กคูนั้น
“ผมสงสารคุณหญิงจัง ไมควรจะมาลําบากอยางนี้เลย!”
เสียงนั้นพึมพําแผวเบา แมมนั จะเปนประโยคหวนๆ สั้นๆ มันก็ออกมาจากความรูสึก
แทจริง และหลอนก็ตระหนัก
“ไมคิดสมน้ําหนักฉันหรอกรึ นายพราน?”
“ถาจะคิดสมน้าํ หนา ก็คงเปนเวลาอื่นครับ ไมใชขณะนี”้
“ขอบใจ ที่บอกตรงๆ”
หลอนหัวเราะเบาๆ เช็ดมือทั้งสองลงกับขากางเกงอันขาดกะรุงกะริ่ง เห็นผิวขาวละเมียด
วับแวมบางสวน
“แตอยาเปนหวงเลย เมื่อตั้งใจจะออกปามาในครั้งนี้ ฉันเตรียมใจที่จะเผชิญกับทุก
สถานการณอยูแลว ไมวามันจะเลวรายสักขนาดไหน ก็นาขอบใจเหตุการณเหมือนกันที่มันคอยๆ
สอนใหฉันรูจกั สภาพของความลําบากยากแคนขึ้นเปนลําดับ ชีวิตคนเกิดมาชาติหนึง่ จะสมบูรณได
ก็ตอเมื่อไดรูรสชาติของความสุขสบายที่สุดเทาๆ กับยากแคนทรมานที่สุด ฉันเคยชินกับอยางแรก
แลว ขณะนีก้ ําลังจะเรียนรูก บั อยางหลัง และเรียนมันดวยความเต็มใจทีเดียว”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 732

“คุณหญิงเปนคนมีอุดมคติทแี่ ปลกมากนะครับ ตอนที่พบกันครั้งแรก ผมเขาใจผิดหมด”

“คุณเขาใจฉันยังไง ตอนนั้น”
“ผูหญิงสวยในตระกูลสูง ที่พกเอาความเยอหยิ่งไวเต็มตัว อันเปนธรรมชาติสามัญพื้นๆ
ทั่วไป หยิบหยง สําอางโฉม รูเทาไมถึงการณ แตยังอวดดี”
หลอนยักไหล ยิ้มนิดๆ
“แลวเดีย๋ วนี้ละ?”
“เปนนักกีฬา และนักผจญภัยที่เยีย่ มยอด ผิดธรรมชาติของผูหญิง ทรหดเขมแข็งเกินเชือ่ ”
“คุณจะไมถามฉันบางหรือวา เห็นคุณครั้งแรก ฉันคิดยังไง?”
“ก็พอจะเดาถูกบาง แตใหรไู วจากปากก็ยงิ่ ดี”
“ฉันคิดวา”
หลอนขวางกระดูกไกเขาไปในกองไฟ คัดปลอกกระสุนทีย่ ิงออกไปแลวสองนัดทิ้ง
บรรจุใหมเขาแทนที่เพื่อใหเต็มอัตราตามเดิม
“คุณเปนคนบาเบเรี่ยนที่สุด ใจดําอํามหิต หยาบคายไมใหเกียรติแมกระทั่งผูหญิง แลวก็
ไมนาไวใจ”
“แหม! ถูกเปะเลย”
อีกฝายรับหนาตาเฉย ดารินทิง้ หางตาตวัดโฉบใบหนาเขาในลักษณะเหมือนคอน
“ความจริงมันอาจเปนยังงัน้ ก็ได แตสําหรับเดี๋ยวนี้ฉันกลับคิดไปอีกอยางหนึ่ง”
“คิดยังไง?”
“คุณเปน ‘แมน’ เต็มตัว เมือ่ ถึงเวลาจําเปน แตเวลาชนิดนั้นรูสึกวาจะมีนอยมาก บางที
ลักษณะอาการตางๆ ของคุณเหลานั้น มันอาจเปนเพราะคุณไมชอบหนาฉันก็ได ถึงไดแสดงออก”
เขาไมตอบเชนไร ควักกระเปาเสื้อ หยิบบุหรี่ที่บรรจุอยูในซองพลาสติกกันน้ําขึ้นมาเกล็ด
ใสริมฝปากตัวหนึ่ง แลวโยนทั้งซองขามกองไฟไปใหหลอน ดารินรับไวหยิบขึ้นมาพิจารณาดูอยาง
แปลกใจ ถามวา
“เอะ! ลอยคอมาในน้ําระยะทางเปนสิบๆ กิโลเมตร คุณยังมีบุหรี่แหงพอที่จะสูบไดอยูอีก
รึ? ของฉันเปยกยุยเลอะเทอะเต็มกระเปาเสื้อหมด ไมเหลือใหสูบไดสักตัว”
“เวลาเดินปา ผมใสบุหรี่ไวในซองพลาสติกกันน้ํา เหตุการณที่เกิดขึน้ จากความเคยชินอยู
บอยๆ สอนผมใหตองทําแบบนี้ เราอยูในปาไมไดอยูในเมือง บางขณะอาจถูกฝน บางขณะลอยคอ
ขามน้ํา หรืออยางไมมีอะไรเลย เวลาเดินเหงื่อโชกเต็มตัว บุหรี่ก็ยังเปยกชื้นหมด ถาหาที่ใสปลอดภัย
ใหกับมันได เราก็จะมีมนั สูบอยูเสมอ จนกวามันจะหมดไปเองไมใชเปยกน้ําเสียเปลาอยางของ
คุณหญิง”
หลอนเลิกคิ้วขึน้ อยางทึ่งๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 733

ทุกสิ่งทุกอยางมันตองเรียนรูท ั้งนั้นสําหรับหลอน เกี่ยวกับเรื่องในปา ทัง้ สองจุดสูบคนละ

มวน เสื้อผาที่เปยกชื้นเริ่มจะแหงหมาดขึ้นบางแลว เพราะความอาวของอากาศยามสายและไอตัว

รพินทรเดินไปตัดกระบอกไมไผจากกอใกลๆ เอาเถาวัลยรอยสําหรับสะพายแลวตักน้ํา
ขึ้นใสจนเต็มแทนกระติกน้ําระหวางทาง
หลอนมองดูเขาเงียบๆ อดที่จะนึกในใจไมไดวา คนคนนี้ชางคลองแคลวชํานาญไปเสีย
ทุกอยางในอาณาจักรไพรเถื่อน วิธีตัดกระบอกไมไผของเขาก็คือ ตัดใหตดิ ขอไวทั้งสองดาน ขอ
ดานบนเจาะไวเปนรูโตขนาดเทาปากขวด เพื่อปองกันไมใหน้ํากระฉอกหกในเวลาเดินแกวง เปนใจ
หลอน หลอนคงจะตัดขอบนออกทิ้งเสีย ปลอยใหกระบอกไมไผเปนทอกวางเทากับลําของมันแบบ
เดียวกับกระบอกน้ําตาล ที่แขวนไวรองรับน้ําหวานจากงวงตาล หรืองวงมะพราวทีพ่ วกชนบททํา
กัน ซึ่งถาเปนเชนนั้น เวลาแกวงมันตองกระฉอกออกหมดเปนแน
แลวเขาก็จัดการสะพายไวกับหลังของตนเอง
“สุภาษิตที่วา ‘อยาหวังน้ําบอหนา’ มาจากการเดินในปานี่เอง เราเดาไมไดวาหนทาง
ขางหนาจะเกิดอะไรขึ้นบาง เพราะฉะนัน้ การไมประมาทจึงเปนการดีที่สุด โดยเฉพาะอยางยิ่งเทาที่
สังเกตมา คุณหญิงหิวน้ําอยูบ อยๆ ดวย”
หลอนมองดูเขาดวยแววตาซาบซึ้ง
“ฉันรูวาฉันไมตาย ตั้งแตพบคุณแลว เราไปกันหรือยังละ?”
แทนคําตอบ รพินทรสงมือมาให ดารินจับมือเขาเหนีย่ วกายขึ้นยืน พรานใหญตดั ไมไผลํา
ขนาดขอมือมาอีกลําหนึ่ง ยาวประมาณวาเศษ จัดการเสีย้ มปลายในลักษระปากฉลาม เพื่อใชแทน
แหลนถือติดมือไปดวย ซึ่งเขาอธิบายใหหลอนทราบวา ในการเดินปาไมควรเดินมือเปลา อยางนอย
ที่สุดมีหอกติดมือไวสักเลมก็ยังดี และหอกก็สามารถจะหาไดงายๆ ในปาเหมือนเชนที่เขาถืออยูนี้
หลอนหัวเราะ อารมณขันเกิดขึ้นขณะที่เดินเคียงมาขางๆ
“คราวนี้ คุณก็กลายเปนตาพรานบุญไปแลววิ เพราะถือหอก”
“พรานบุญตองมีหนาไมอกี อันหนึ่ง แตนผี่ มไมมี”
แลวทั้งสองก็หัวเราะใหแกกัน...

จอมพรานนําเดินขึ้นปาเนิน โดยบอกใหหลอนเขาใจวา ตัดเนินสูงนี้ลงไปทาง

ตะวันออกเฉียงเหนือ ก็จะพบแนวฝงลําธารตอนเหนือขึน้ ไป และจะยึดเสนทางนั้นเลาะเรื่อยขึ้นไป
ตามลําดับ ปาบางแหงก็เดินเลาะเลียบธารน้ําได บางแหงก็ตองวกออมไปบาง เพราะบริเวณริมฝง
เปนปารกทึบเกินไป
“ใครอยากจะรูจ ักสภาพของปาแทจริง ก็ตอ งลองหลงปาอยางนี้แหละ ไมใชมาเทีย่ วโดย
การนอนแคมป เดินทางดวยเกวียน ชาง หรือรถยนต แลวก็มีอุปกรณอํานวยความสะดวกสบายครบ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 734

กอนที่ผมจะมาเปนพรานอาชีพอยางนี้ ผมก็หลงปาเสียจนไมหลงแลว ขนาดบางทีหาอาหารอะไร

ไมไดเลย ก็ตองพึ่งขาวลิง”
เขาชวนคุย ทั้งๆ ที่ตามปกติแลว คนคนนี้ไมเคยพูดอะไรมากไปกวาความจําเปน
โดยเฉพาะกับหลอน ดารินเริ่มมีอารมณผองใสขึ้น
“เปนยังไง ‘ขาวลิง’ ฉันเคยไดยินคนเขาพูดกันมานักตอนักแลว แตไมเคยรูแนสักที”
“ก็ใบไม หรือผลไมตามแตจะหาไดยังไงละครับ”
หลอนพยักหนา แลวหัวเราะ
“ผลไมนะพอไหวหรอก แตใบไมจะกินเขาไปไดยงั ไงหือ นายพราน?”
ตาคมกริบของพรานใหญสอดสายไปรอบดานในขณะที่เดิน ปากก็คงคุยอยูปกติ เพื่อหวัง
ใหอีกฝายหนึ่งเพลิดเพลิน มีกําลังใจเดิน
“คนเรา ลงหิวเขา ไหวหรือไมไหว มันก็ตองไหวนั่นแหละครับ”
“แลวนี่เรามีหวังจะตองกิน ‘ขาวลิง’ อยางวานั่นกันไหม?”
“เห็นจะไมหรอกครับ ตราบใดที่คุณหญิงมีปนติดตัวอยูดว ย มิหนําซ้ํายังยิงไดราวจับวาง
เชนนี้ อีกอยางหนึ่งถาจะพูดกันตามจริงแลว จะเรียกวาเราหลงปาก็ไมถกู เพราะผมไมไดหลง มัน
เปนปาอะไร อยูที่ไหน ตําแหนงไหนผมก็รู เพียงแตวา เราหลงพลัดจากพวกของเราเทานั้น แลวก็
ขาดอุปกรณในการดํารงอยูใ นปาไปบาง”
“ปานนี้ไมรูพวกนัน้ เปนยังไงบาง?”
หลอนเริ่มไมสบายใจขึ้นมาอีก
“ทําใจดีๆ ไวเถอะครับ ผมอยากจะเชื่อวาพวกเราทั้งสี่คนคงจะไมมใี ครเปนอะไรหรอก
อยางมากก็เสียเวลาหากันหนอยเทานั้น”
“เราจะเดินกันนานสักเทาไหร ถึงจะถึงที่เราตั้งแคมปแตแรก”
“ไกขันก็ถึง”
“โธ พูดเลนไปได คนยิ่งกลุมๆ อยูดวย”
ดารินรองเบาๆ ผลักหลังเขาจนเซคะมําไปขางหนา
“พูดจริงๆ ครับ ไมไดพดู เลน คุณหญิงลองคิดดูซิวา ระยะทางไมต่ํากวาสามสิบกิโลเมตร
แลวก็เปนทางในปาทึบกวาจะไปถึงก็ตองพรุงนี้”
“เดินกลางคืนดวยหรือเปลา?”
“ถาผมเดินคนเดียว ก็คงเดินได แตนี่คุณหญิงละ จะเดินไหวหรือ อีกอยางหนึ่ง เราไมมไี ฟ
ฉาย อันตรายมาก”
“แปลวาตองนอนกันกลางปา?”
“เรานอนกันกลางปามาตั้งแตออกจากหนองน้ําแหงแลวครับ แตสําหรับคืนนี้มันผิดไป
กวาคราวทีแ่ ลวๆ มาแนๆ ผิดยังไง คุณหญิงก็คงจะรูดีอยูแ ลว โดยผมไมจําเปนตองพูด”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 735

ดารินถอนใจเฮือก
“แลวเราจะนอนกันยังไง ที่ไหน?”
“ค่ําที่ไหนก็นอนที่นั่น สวนจะนอนกันยังไงนั้นคอยพิจารณากันอีกที ผมสงสัยวาคืนนี้
เห็นทีคณ ุ หญิงตองเปนนางไมแนๆ”
“หมายความวายังไง?”
“ก็ถาจะตองนอนบนตนไมนะซิครับ สูงไวปลอดภัยกวาระดับพื้นราบ โดยเฉพาะอยางยิ่ง
เราไมมีไรเฟลเชนนี”้
“คุณรําคาญไหม ที่ฉันถามโนนถามนี่ยุงไปหมด”
“ไมรําคาญหรอก ดีเหมือนกันจะไดคยุ กันเพลินๆ เดินไมเหนื่อย ผมนะอยากจะชวน
คุณหญิงทะเลาะดวยซ้ํา จะไดชวยใหคณ ุ หญิงมีแรงเดินมากๆ”
ดารินหัวเราะออกมาอยางถอนฉิว ผลักหลังเขาอีกครั้ง
“ไมตองหรอกยะ! ฉันไมอยากจะทะเลาะอะไรกับคุณตอนนี้ เห็นหนากันอยูเพียงสองคน
แคนี้ ยังคิดจะชวนทะเลาะอีกรึ”
“ถึงวาซินะ”
เสียงตอบมาเบาๆ แลวหลังจากนั้น ตางก็ไมไดพูดอะไรกันอีก นอกจากจะเดินไปเงียบๆ
หลอนสังเกตเห็นลักษณะการเดินของพรานใหญ ผอนฝเทาลงกวาปกติเคยของเขามาก เหมือนจะ
ชะลอใหแกหลอนหลายตอหลายครั้ง ขณะทีแ่ หวกทางไปในปารกทึบ เขาดึงหลอนขึ้นมาเดินเคียง
ขาง และจับมือไวในลักษณะจูง สะกิดหลอนใหเดินหลบรังตอปาตัวขนาดหัวแมมอื ที่ทํารังอยูใน
โพรงไมริมทาง และกระชากหลอนกระโดดขามงูกะปะ ในขณะที่เดินมุดลอดเขาไปในลําหวย
อากาศในยามสายเริ่มทวีความอบอาวขึ้นทุกขณะ จนเหงื่อออกชุมโชกกาย หลอนขอน้ํา
กินจากเขาสองครั้งแลว ภายในเวลาเพียงชัว่ โมงเศษๆ ทีบ่ ุกปาฝาหนามเคียงขางกัน

ตลอดระยะทางปาทั้งปาสงบเงียบเชียบ คงไดยนิ แตจกั จัน่ เรไร และนกบางประเภทที่รอง

เสียงแปลกๆ โดยไมเห็นตัวเทานั้น หลายครั้งที่พบดานสัตวเปนทางเรียบ แตรพินทรเดินตามทาง
ดานนั้นไปไดเพียงครูเดียว ก็วกตัดเขาพงทึบเสียทุกครั้งไป บางขณะตองใชมีดที่ตดิ ตัวอยูตัดกิ่งไม
แหวกพงออก
“คุณตองการลัดทางใหใกลทสี่ ุดกระมัง?”
หลอนถามอยางสงสัย เมื่อเห็นเขาละจากเสนทางดานตลอดมา
จอมพรานสั่นศีรษะ
“เปลา ไมใชลัดทางหรอก ตรงขาม มันออมเสียดวยซ้ํา”
“อาว!”
ดารินรอง แลวหลอนก็เขาใจเมื่อเขาบอกเบาๆ วา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 736

“เราไมมีไรเฟล เราไมพรอมที่จะเผชิญหนากับสัตวใหญอันตรายทุกชนิด การเดินไปตาม

เสนทางดาน มีหวังเดินสวนกับมันเขางายที่สุด และมักจะเจอะกันในระยะประชิดตัว ชนิดตางฝาย
ตางหลบกันไมทันทีเดียว บุกเขาปารกเสียเลยปลอดภัยกวา”
เขาอธิบายใหหลอนทราบตอไปวา สัตวปาแทบทุกชนิดนอกจากจําพวกงู ตามปกติแลว
มันจะอาศัยเดินไปตามทางของมันที่อยูกอนแลว ยกเวนแตในกรณีฉกุ เฉินพิเศษ อันเกี่ยวเนื่องกับ
การผละหนีอยางกะทันหัน หรือการหมายดักเหยื่อเทานั้น จึงจะซอกแซกเขาไปในปารก เพราะ
ฉะนั้นการเดินโดยไมประสงคจะพบเห็นหรือเผชิญหนากับพวกมัน จึงควรเดินเขาปารกอันปลอด-
ภัยมากกวาที่จะเดินไปตามทางดาน
“สัตวมันก็มีถนนสําหรับเดินของมันเหมือนกัน คือทางดานที่เราเห็นเหมือนทางคนเดิน
ตัดกันไปมากลางดงทั่วไปหมดนี่แหละ พวกมันเดินกันอยูเปนประจํา จนกระทั่งเกิดเปนเสนทางขึ้น
ราวกับมนุษยมาทําไว เราหลีกทางมันดีกวา เดินลําบากหนอย แตปลอดภัย”
“โชครายอะไรยังงี้ก็ไมรู ถาเรามีไรเฟลติดมือมาดวยสักกระบอก เราคงจะอุนใจได
มากกวานี้นะ”
หลอนครางออกมา รพินทรหัวเราะ ควาขอมือหลอนจูงใหลอดซุมไมทึบเบื้องหนาเขาไป
ดวยกัน
“เพียงปนสั้นกระบอกเดียวทีบ่ ังเอิญติดเอวคุณหญิงอยู ก็ตองนับวาเจาปาปราณีเรามาก
เปนพิเศษแลวครับ ผมเคยบอกคุณหญิงแลววา ผมเคยหลงปามือเปลาๆ เสียดวยซ้ํา เมื่อเรามีปน
พรอมอยูในมือ เราเปนฝายตามลามัน เมื่อเราไมมีอาวุธเราก็หลีกหลบมันเสีย สําคัญใหเรารูทิศทาง รู
เชิงมันเทานัน้ นี่ถาผมไมเปนหวงคุณหญิง ไมหวงกังวลถึงพวกเราอีกสี่คนที่ยังไมรูวาจะไดรับ
อันตรายเชนไรบาง ปานนี้ผมเดินรองเพลงสบายใจไปแลว”
หลอนชําเลืองมองดูเขาแวบหนึ่ง ในภาวะคับขัน นึกไมถึงมากอนวา รพินทร ไพรวัลย จะ
มีคนมีอารมณดีเชนนี้ ทั้งๆ ทีย่ ามปกติเขาเปนคนเครียดขรึมที่สุด ขรึมจนกระทั่งหลอนหมั่นไส ชาย
ผูนี้เปนเพื่อนแทยามเกิดพิบตั ิภัยไดดีเหลือเกิน เต็มไปดวยการปลุกปลอบ ปกปกรักษา และไม
กระทําสิ่งใดใหหลอนบังเกิดความทอถอยขวัญเสียเลยแมแตนิดหนึ่ง
“จะรองเพลงก็ไดนี่ ฉันอนุญาต ดีเหมือนกัน ดีกวาที่เราจะเดินกันเงียบๆ อยางนี”้
“เอ...รองเพลงอะไรดีละ?”
“ก็ตามใจคุณซิ!”
“นิ้งหนอง!...นิ้งหนอง-นวลนองนั้นมาเมือ่ ไหร...”
หลอนหัวเราะคิกขึ้นเปนครั้งแรก เผลอตัวเอากําปนฟาดตุบ ลงไปบนหลัง จนอีกฝายหนา
เบี้ยว หลังเอ ครางอูออกมา
“บา! เพลงอะไรก็ไมรู...”
เสียงดารินเอ็ดลั่นปาอันเงียบสงบ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 737

พรอมกับเสียงเอ็ดอยางลืมตัวของหญิงสาว ก็พลันปรากฏเสียงแปรนสะทานปา ดังกอง

ขึ้นในหมูไ มหนาทึบเบื้องหนา ระยะไมหางออกไปนัก กิ่งไมหักโผงผางแตกอูเปนทางตรงเขามา
อยางรวดเร็ว ดารินผวาเขาไปสูแผนอกอันกวางใหญแข็งแรงนั้นโดยไมรูสึกตัว รพินทรกระชาก
หลอนหลบเขาไปในโพรงไมใหญที่มีจอมปลวกสูงบังอยูเบื้องหนาอยางรวดเร็ว พรอมกับกระตุก
ปนจากซองขางเอวของหญิงสาวออกมา
ภูเขาเคลื่อนทีล่ ูกหนึ่งวิ่งเหยาๆ หางชี้ ตะลุยเหยียบพงไมหักระเนระนาดโผลออกมาจาก
ปาถลมดานหนา จนแผนดินสะเทือน เฉียดผานโพรงตนไมที่ทั้งสองหลบอยูไปในระยะหางเพียง
ไมกี่วา หูใหญทั้งสองโบกกระพือถี่เร็ว มันวิ่งไปในลักษณะหันรีหันขวางอยางหวาดระแวงตื่น
ตระหนก และไมเห็นเปาหมายอันเปนมนุษยสองคนทีห่ ลบอยู แลวก็เปดอาวปะทะหมูไมลูเปนทาง
ขึ้นไปยังอีกฟากเนินปา เสียงไมหกั โคนหางไกลออกไปเปนลําดับ จนกระทั่งในที่สุดก็กลายเปน
ความเงียบสงบตามเดิม
ระหวางอกตออกที่แนบชิดกันอยู หยัง่ ทราบถึงจังหวะเตนของหัวใจแตละฝายได หลอน
หลับตานิง่ หนาผากชนชิดอยูกับปลายคางอันสากไปดวยเครา ชีพจรเตนเร็ว มารูสึกตัวอีกครั้ง เมื่อ
แววเสียงกระซิบขางหูพรอมกับลมหายใจอุนๆ ที่ลอยมากระทบพวงแกม
“มันเปดไปแลว มันตกใจเสียงคุณหญิง”
หญิงสาวผละออก รอนผาวไปตลอดทุกเสนเลือด เมื่ออึดใจใหญที่แลว เลือดของหลอน
แทบจะจับเปนกอนแข็ง แตบัดนี้มันฉีดแรงไปทั่วราง สบตาแวบเดียวก็เบนหลบ หนาเปนสีชมพูเขม
“ฉัน...ฉันนึกวาเราตายแลวเสียอีก มันอยูตรงไหนกันนี”่
เสียงกระซิบสัน่ พรา
“มันคงยืนหลับอยูในดงขางหนาเรานี่เอง แลวก็ตื่นวิ่งออกมาเพราะความตกใจมากกวาที่
จะคิดทําอะไรเรา ประกอบกับที่มันไมทนั เห็นเราดวย สีดอโทนเสียดวย ดีเหมือนกันที่คุณหญิงสง
เสียงเอ็ดเปนการไลมัน ถาพบกันจังหนาระยะใกลๆ จะไมเหมาะนัก”
เขาพูดดวยสีหนาและแววตาเรียบๆ ดารินทรุดตัวลงนั่งอยางหมดแรง ยกมือขึ้นเสยผม
รพินทรซอนยิม้ ขันๆ ไวในเคาหนาปกติ สงบุหรี่ไปใหหลอนอีกตัวพรอมกับจุดให ดารินรับมาอัด
ควันลึกเหมือนจะดับความตื่นเตนอกสั่นขวัญแขวนเมือ่ สักครูนี้ ระคนกับความรูส ึกอลหมานหลาย
ชนิด ที่ไมอาจบรรยายถูก แลวนิสัยพาโลเกาๆ ก็เกิดขึ้นมาอีก
“เพราะคุณนะซิ รองเพลงกวนประสาทอะไรยังงั้นก็ไมรู”
หลอนตอวา ครึ่งหัวเราะครึ่งกระฟดกระเฟยดอุบอิบอยูใ นลําคอ
“อะไรเพลงกวนประสาท เพลงเขาออกเพราะๆ ทอปฮิตอันดับหนึ่งเลยในหนองน้าํ แหง
บานผม เกิดมาผมก็ไมเคยรองเพลงไหนเปน นอกจากเพลงนิ้งหนอง นี่อุตสาหรองใหฟงดีๆ ยัง
โมโห เอาใจยากเหลือเกิน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 738

หลอนหันหนาหนี แลวก็ปลอยคิกออกมาอีกอยางกลั้นไวไมได ในทาทางอาการพูดแบบ

หนาตายของเขา
“แหม! ใหตายซิ นายพราน ยิ่งอยูดว ยกันนานไปถึงจะรูเชนเห็นชาติกนั ขึ้นเรื่อยๆ คุณนี่
นักยวนหนาตายตัวยงทีเดียวนะ ทีตอหนาคนอื่นๆ ละก็ทําเปนเตะทาวางขรึมดีนัก จะทําใหแทบ
รองไหก็ได หรือจะทําใหหัวเราะก็ได เพทุบายเสียยิ่งกวาเสือกินคนเสียอีก อยากจะรูนักวายังจะมี
พรานนําทางอยางนี้อยูใ นโลกสักกี่คน”
รพินทรชูนิ้วชีข้ ึ้น
“คนเดียว!”
“ฉันก็วายังงั้นแหละ...วาแตวาเมื่อกีน้ ี้ ถามันเห็นเราปรี่เขามาเลนงานจะทํายังไงกัน”
“เรื่องเล็ก คุณหญิงคงไมรูวาผมเปนนักยูโดเกา เข็มขัดแดงเสียดวยนาจะบอกให”
ดารินลืมตาโพลง
“นักยูโดสายแดง จะมีปญ  ญาทํายังไงกับชาง? ในขณะที่มอื เปลา?”
“ขัดขาใหเซ ทุม ดวยไหล แลวสับคอตอดวยหลักของคาราเต แคนั้นเองก็แบนแตดแต”
“ใครแบน?”
“ชาง!...เอย!...ผม!”
“บาๆ ดับเบิลบา!!...”
“เอ็ดตะโรอีกแลว เดีย๋ วก็โผลออกมาอีกตัวหนึ่งหรอก”
นัยนตาของหลอนเริ่มแจมใส อารมณระรื่นเปนสุขขึ้นอยางประหลาด ทามกลางความ
ทุกขวิตกกังวลที่แวดลอมอยู พอบุหรี่หมดตัวหลอนก็เหนี่ยวแขนเขาขึ้นยืนเอง
“นั่นกี่โมงแลว?”
“ตะวันอยูตรงหัวเปะ วิชาพรานทานวาเที่ยงพอดี”
หลอนอดหัวเราะไมได
“มีนาฬิกาที่ขอมือ แตกลับไปแหงนดูตะวัน ผูกนาฬิกาไวทาํ ไมไมทราบ?”
“ผูกไวโกๆ งัน้ เอง มันไมเดินมาตั้งสามวันแลว”
“อาว! ทําไมละ?”
“มันเปนนิวมอเนีย ปอดบวมเพราะถูกน้ําฝน นี่ยังมาถูกน้ําเมื่อคืนนี้อีก”
“ทุเรศจริง!”
“ถึงวาซิ”
“ยี่หออะไร?”
“บูโรทั่งแมติก จังเกิลมาสเตอร”
“แลวทนใสมนั ใหหนักมืออยูทําไม ถอดขวางหัวลิงไปเสียเถอะ”
“ถอดขวางหัวลิงแลวจะเอาที่ไหนใส?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 739

“กลับไปถึงกรุงเทพแลว จะใหใหม”
“อยาหลอก กลับไปถึงกรุงเทพขี้ครานจะลืม”
“ไมหลอกซิ จริงๆ”
“เอา ทิ้งก็ทิ้ง”
วาแลวเขาก็ปลดนาฬิกาขอมือออก ขยับจะขวางทิ้งตามคําสั่งของหลอนโดยดี ดาริน
ตะครุบขอมือขางนั้นไว แยงนาฬิกาไปดู มันตายจริงๆ หลอนพิจารณาดูยี่หอ แลวตัง้ เข็มไขลาน มัน
ไมยอมเดินเอาเลย หญิงสาวหัวเราะลั่นออกมาปลงอนิจจัง
“โธเอย! เสียแรงเปนนายพรานใหญ ใสนาฬิกาเดินปาโปเกอะไรยังงีก้ ็ไมรู ทําไมนะจะ
ซื้อที่มันดีๆ หนอยไมไดเหรอ”
“เอาเงินที่ไหนมาซื้อละ ผมไมใชเศรษฐีน”ี่
“อะไรกัน ดักสัตวขายเทีย่ วหนึ่งๆ เปนเงินหมื่น ขนาดที่รับจางนําทางเรามานี่ก็เขกเสีย
เปนเงินแสนแลว”
“แลวผมไมตองใชอยางอื่นทีม่ ันจําเปนกวานาฬิกาแพงๆ หรือ?”
“พูดนาสงสาร”
“แตก็ไมเห็นสงสารเลย จางคนใหมาเสีย่ งชีวิตใหทั้งชีวติ พูดถึงคาจางสองแสนอยูน ั่น
แหละ ราคาชีวิตของรพินทร ไพรวัลย สองแสนบาท มันแพงนักหรือ ยอมใหใชสารพัด แมกระทั่ง
ใหนั่งเปนยามเฝาตอนอาบน้าํ หุงขาว ตมแกง แบกของ เปนทาสพรอมเสร็จ ยังตายแทนเสียอีกดวย
ถาจําเปน”
“จริงรึ?”
“ก็รูอยูแกใจแลว ไมนาถาม”
“จางใหมานําทางหรอกนะ ไมไดจางใหมาตายแทน”
“แตลูกจาคนนีก้ ็มองเห็นความตายของนายจางตอหนาตอตาไมไดหรอก ถาอยูในฐานะ
จะปกปกษไวไดแมจะหมายถึงชีวิตของตนเอง อยาวาแตรายกาจถึงขั้นเสียชีวิต ขนาดหนามจะ
สะกิดผิวใหเปนรอยก็ยังปรารถนาที่จะรับไวเสียเอง”
“ชื่นใจ!”
“ก็แคนั้นเอง”
“จะเอาอะไรมากกวานี้ละ”
“เพิ่มคาจางซิ”
“จะเอาอีกสักเทาไหร?”
“ตีราคาเปนน้ําใจดีกวา”
“น้ําใจที่มีปริมาณสักขนาดไหน?”
“มันอยูที่คนจะใหตะหาก เรียกรองเอาไมได ผิดกับคาของเงิน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 740

ดาริน วราฤทธิ์ เลิกคิ้วนอยๆ เอาลิ้นดุนกระพุงแกม ตามีประกายแวววาวคมซึ้ง แตเขา

สังเกตเห็นไมชัดนัก และไมแนใจนอกจากสายตาที่ชําเลืองผาดๆ จะบอกกับตนเองวา วาระเชนนี้
หลอนงามประทับใจผิดไปกวาทุกครั้งที่เคยเห็น
อึดใจใหญตอมา หลอนสงนาฬิกาคืนใหแกเขา พูดเบาๆ วา
“เอา! ของของคุณ เก็บไวเถอะ ฉันพูดเลนนะที่วาใหขวางทิ้งเสีย”
“แปลวาผมจะไมไดของใหม เหมือนอยางที่หลอกไวใหดีใจ”
“ฉันมีนาฬิกาอยูเรือนหนึ่ง เที่ยงตรงแนวแนที่สุด...”
หลอนเอยแชมชา ชัดเจน ประสานสายตาเขานิ่งพรอมกับยิ้มพริ้มพักตร ลมปาพัดเสนผม
เงางามใหปลิวสะพัดพลิ้วกระจายอยูที่พวงแกม
“มันเปนนาฬิกาเรือนที่มีคาที่สุดกวานาฬิกาเรือนใดสําหรับฉัน เพราะมันเปนนาฬิกาใจ
คิดอยูเหมือนกันวา สักวันหนึ่ง ฉันจะตองมอบใหใครสักคนหนึ่ง ทีเ่ ขาสามารถจะอานเวลาของมัน
ออก คุณพูดถูกแลว นาฬิกาเรือนนี้ใครจะเรียกรองเอาไมได นอกจากเจาของจะใหเอง!”
“รพินทร ไพรวัลย คงไมมวี าสนาจะไดดูเวลาของนาฬิกาเรือนนั้นหรอก”
หลอนเฉย...ทัง้ สองออกเดินทางตอโดยไมพูดอะไรกันอีกจนคําเดียว

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นก็ผานหุบลึกทะลุออกมายังบริเวณลําธาร อากาศเริ่มทวีความอบ
อาวทุกขณะ แตสงัดลมแมแตใบไมกไ็ มกระดิก ฟาเริ่มมืดครึ้ม เมฆฝนลอยต่ําเสียดยอดไมสูง
รพินทรยิงเกงขนาดยอมไดตัวหนึ่งดวยปนสั้น ขณะที่มนั เตลิดตัดหนาในระยะกระชัน้ ชิด ระหวางที่
เขาถลกหนักแลเนื้อ ดารินเปนคนกอไฟ หลอนคลองแคลวพอใชสําหรับยามอับจนคับขันเชนนี้ โดย
ไมยอมใหตกเปนภาระของเขาคนเดียวเกินไปนัก ไมวาพรานใหญจะหามเชนไร
“ใหผมรับใชคณ ุ หญิงคนเดียวดีกวา”
เขาบอก แตหลอนสายหนายิ้ม
“เราชวยกันกลับดีกวาขึน้ ไปอีก อยานึกวาฉันจะทําอะไรไมเปนเสียเลยในภาวะเชนนี”้
แลวก็ชว ยกันยางเนื้อ กินขางกองไฟริมธารน้ําอีกมื้อหนึ่งไปตามมีตามเกิดพอใหหนัก
ทอง ความยากแคนกันดารและรวมอยูในสถานการณเชนเดียวกัน เปนสื่อกลางอันดีเยีย่ มสําหรับ
มนุษยเรา ที่จะใหเกิดการหยัง่ ซึ้งและเขาใจกันไดดีที่สุด
พระราชาก็อาจเปนมิตรแทของยาจกไดในภาวะเชนนี้
เดี๋ยวนี้หลอนรูจักธาตุแทของชายที่ชื่อ รพินทร ไพรวัลย เทาๆ กับที่เขาก็รูจัก หมอม
ราชวงศหญิงดาริน วราฤทธิ์ ไดดีขนึ้ หลอนไมใชผูหญิงสามัญธรรมดาที่เขาเคยเหยียดหมิ่นน้ําใจ
ขณะที่ชว ยกันยางเนื้อไวเตรียมเปนเสบียงเผื่อไวสําหรับมื้อตอไปนั่นเอง ก็มีเสียงวิง่ สวบ
สาบปะทะพุมไมแววเขามาใกลจากสัตวอะไรชนิดหนึ่ง โดยไมตองเตือนหรือบอกกลาวอะไรทั้งสิ้น

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 741

ดารินกระโดดลุกขึ้นยืนวิ่งเขาหลบกําบังอยูท ี่โคนไทรใหญดวยสัญชาตญาณ รพินทรเผนตามเขาไป

ดวย
อึดใจเดียวก็เห็นตนเหตุอันเปนที่มาของเสียงวิ่งนั้น มันโผลพรวดพราดออกมาจากปาก
ดานริมหวย เปนกวางหนุมเขางาม ลักษณะกําลังตื่นตกใจอะไรสักอยางหนึ่ง ชั่วพริบตาเดียวที่รางสี
เทาของมันวิ่งปราดผานสายตามาใหเห็น กวางตัวนั้นก็กระโจนแผล็วตัดดงอีกฟากหนึ่งไปอยางไม
คิดชีวิต แลวก็มีเสียงปาแตกคึกๆ ดังอูมาอีกในเวลาไลเลี่ยกันจากฝูงสัตวอีกหลายตัว หมูปาฝูงใหญ
รวมสามสิบขนาดตางๆ กันรวมทั้งลูกเด็กเล็กแดง พากันวิ่งกระจัดกระจายแทบไมเปนขบวน ตัด
หนาไปอีก ปะทะรานยางเนื้อเล็กๆ ที่รพินทรทําไวสําหรับยางเนือ้ เกงลมกระจายลง แตละตัว
เหลานั้นพุงผานไปราวกับลูกธนู มองเห็นลานตาไปหมด
พวกมันไมไดสนใจหรือหันมาเห็นมนุษยสองคน ที่หลบกําบังอยูที่โคนไทรริมทางผาน
เลย คงตั้งหนาตั้งตาวิ่งเตลิดกันแทบจะไมรูทิศทาง ฝูงลิงคางและบรรดานกตางๆ ที่หากินอยูเปน
ปกติ พากันสงเสียงกรูเกรียวขึ้นสนั่นปา วิ่งยวบยาบอยูบนยอดไมโกลาหลอลหมานไปหมด
สรรพสิ่งแหงความวุนวายในลักษณะปาแตกไมเปนส่ํานี้ ดังอื้ออึงอยูชั่วขณะหนึ่ง พลันก็
เงียบกริบสงบราบคาบลงเหมือนเดิม ราวกับนัดกันไวจนแทบจะไดยนิ เสียงหัวใจเตน แมลงสักตัวก็
ไมยอมทําเสียงใดๆ ขึ้น
ดารินจองตาเขาเหมือนจะถาม ก็เห็นพรานใหญเมมปากหัวคิว้ ขมวด ตะแคงหูและกวาด
สายตาไปรอบๆ อยางพยายามจะสําเหนียกรหัสปา สีหนาของเขาสอแววกังขายิ่งทําใหหลอนกระวน
กระวายเพิ่มขึน้ หัวใจเตนแรง จับแขนเขาไวแนน
“เกิดอะไรขึ้น ไฟปากระมัง?”
หลอนกระซิบ พรานใหญกวาดสายตาไปรอบดานอันชอุมเขียวไปดวยใบไมสด อัน
แสดงถึงความชุมชื้นของปาแลวพยายามสูดกลิ่นสั่นศีรษะ
“เห็นจะไมใชหรอกครับ ไฟปาจะไมเกิดขึน้ ในขณะที่ปาสดชุมน้ําอยางนี้”
ไมทันขาดเสียงของเขา เสียงประหลาดชนิดหนึ่งก็แววมาทามกลางความเงียบสงัด เปน
เสียงกรูเกรียวจากดงทึบจากเทาสัตวหลายรองพันขาง กําหนดทิศทางแทบไมถูกวามันมาจากทาง
ดานไหนบาง เพราะเคลื่อนใกลเขามาพรอมกันหมดทุกทาง ราวกับคลื่นในมหาสมุทร น้ําหนักของ
ฝเทาเหลานั้น ไมดังหนักแนนเหมือนกีบสัตวขนาดใหญ ประเภทวัว ควาย กระทิง หรือชาง แตอาศัย
จํานวนมากทําใหปาลั่นไปหมด
แลวคําตอบก็มีอยางชัดเจน เมื่อแววเสียงเหาหอนแซสนั่นไปหมดจากรอบทิศ
“หมา! ฝูงใหญทีเดียว!!”
ดารินรอง
“เห็นจะไมใชฝูงหรอกครับ แตเปนกองทักมากกวา...”
จอมพรานตอบโดยเร็ว แหงนหนาขึ้นไปบนตนไทรใหญที่หลบกําบังอยู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 742

“ขึ้นไปบนตนไมเถอะครับ เร็วๆ มันใกลเขามาแลว ขืนอยูชามีหวังเหลือแตกระดูก!”

โดยไมตองเตือนเปนครั้งทีส่ อง ดารินเหนี่ยวรากไทรอันหอยอยูเปนสายระโยงเหลานั้น
พยุงกายขึ้นไปอยางรวดเร็ว โดยมีรพินทรไตตามคอยใหความชวยเหลืออยู ความใหญโตของ
พญาไม และกลุมรากริมโคนตนที่งอกอยูระเกะระกะชวยเปนบันไดในการปนปายไดเปนอยางดี
เพียงอึดใจใหญๆ ทั้งสองก็ขึ้นมาถึงคาคบคนหนึ่ง กวางใหญพอที่จะประคองตัวพักอยูได
มีระดับสูงกวาพื้นประมาณ 20 ฟุต รพินทรนึกถึงเนื้อทีย่ างเตรียมไวเปนเสบียงติดตัวขึ้นมาได จึง
ไกวตัวไตกลับลงมายังพื้นอีกครั้ง ดารินรองเรียกเสียงหลงเตือนไมใหเขากลับลงไป แตอีกฝายโบก
มือเหมือนจะไมใหหลอนกังวล เดินอยางใจเย็นไปเก็บเนื้อที่ยางเสียบไมเอาไวแลว พรอมกับ
กระบอกน้ําทีท่ ิ้งอยู แลวคอยๆ ไตตามสบายกลับขึ้นมาอีกครั้ง ขณะทีน่ ายจางสาวถือปนคุมเชิง จอง
มองดูการปนขึ้นมาของเขาอยางกระสับกระสาย นึกภาวนาใหเขากลับขึ้นมาเสียโดยเร็ว

พอรพินทรขึ้นมาถึง หมูปาฝูงเดิมที่วิ่งผานไปทางธารน้าํ เมื่อครูนี้ ก็พากันวิ่งกระเจิง

ยอนกลับมาอีกอยางไมเปนส่ํา เหมือนจะพบกับภัยสกัดอยูขางหนา มันพากันวิ่งผานโคนไทรทาง
ปากหวยอีกครัง้ เจาตัวใหญๆ เขี้ยวงอกขาว 4-5 ตัว วิ่งคุมขบวนอยูรงั้ ทาย เหลียวหนาเหลียวหลัง
อยางระแวง
เสียงเหาหอนของกองทัพหมาในใกลเขามาทุกที
พุมไมรอบดานสั่นไหวอยูย วบยาบอันเกิดจากการที่มันวิง่ ผานลอดซุมไป หมูฝูงนัน้ ตรง
ไปทางปากหวย ยังไมทันจะเคลื่อนลับหายเขาไปหมดสิ้น ก็แตกกระจายผงะกลับมาอีกพรอมกับ
เสียงรองลั่น เผนแตกฝูงเอาตัวรอดกันไปตัวละทิศละทาง
แลวบัดนัน้ เอง ปาทั้งปาก็แลเห็นเปนสีแดงพืดลานตาไปดวยกองทัพหมามฤตยู ที่ประดัง
พรั่งพรูออกมาจากรอบดาน ในลักษณะลอมวงไมอาจคํานวณปริมาณของมันไดถูก ไดยนิ แตเสียง
เหากระโชกขูค ํารามแซสนั่นอื้ออึงฟงไมไดศัพท และรงเขี้ยวที่แสยะยาวแลสลอนไปหมดเหมือน
ภาพฝนราย
แลวภาพอันตืน่ เตนระคนสยดสยอง ก็พลันปรากฏขึน้ ในสายตาของคนทั้งสอง ที่อาศัย
ความสูงของตนไทรเปนที่หลบภัย
ฝูงหมูพากันวิง่ พลานเพราะไมมีทางหนี ไมวาจะหันไปทางดานใด พวกมันแผดเสียงรอง
อยูกึกกองสนัน่ ปา ระคนไปกับเสียงเหาคํารามของหมา ถอยรวมกันเขามาอยูใจกลางวงลอมเจาพวก
หมาใน ซึ่งมีจํานวนมหาศาลเปนกองทัพโดยที่ไมเคยปรากฏวาสัตวชนิดนี้จะรวมฝูงกันไดมากมาย
อยางนี้มากอน ก็บีบวงแคบเขามา แลวพรูกันเขาขย้ําหมูปาฝูงประมาณ 30 ตัวเหลานั้นอยางดุราย
ทารุณ ผงคลีและใบไมแตกกระจายคลุงเปนฝุนกลบไปทัง้ ปา
หมูปาตัวใหญๆ ที่มีเขี้ยวยาวแหลมคมเปนอาวุธเริ่มพุงเขาสูอยางจนตรอก ขวิดเจาหมา
วายรายเหลานัน้ กระจัดกระจายไปอุตลุตอยางไวลาย แตแลวพวกมันเพียงไมกตี่ ัวเหลานั้น ก็ไม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 743

สามารถจะตานทานกองทัพหมาหิวนับรอยๆ ตัวเหลานัน้ ได มันสูอยางทรหดไดเพียงไมกี่อดึ ใจ ก็

ถูกรุมกัดลมลงกับพื้น เครื่องในถูกกัดกระชากลวงออกไปกอน ตอจากนั้นสวนตางๆ ของมันก็ถูก
แบงแยกออกไปอยางรวดเร็วอยางนาสยอง เลือดเคลาไปกับฝุนสาดนองไปทั่ว
พวกหมูทั้งฝูง ไมวาจะเปนตัวเล็กตัวนอยถูกลอมวงสังหาร และกัดกินทั้งเปนโดยไมมีตวั
ใดรอดไปไดเลย จากเจาพวกหมาหิว ที่มจี ํานวนมากกวาหลายเทา มันลอมสังหารเหยื่อกันตรงนัน้
และมันก็แยงกันฉีกเนื้อขย้ํากินกันตรงนัน้ อยางสดๆ รอนๆ หมูบางตัวรองยังไมทันขาดเสียง เนื้อก็
ถูกกระชากหลุดออกมาเปนชิน้ ๆ แลว แมจะเปนการตอสูระหวางสัตวตอสัตว มันก็ไมมีอะไรจะ
ชวนหวาดเสียว...สั่นสะเทือนอารมณเทาสําหรับภาพทีป่ รากฏอยูเบื้องหนาในขณะนี้
ดารินตัวสั่นเทา เกาะกิ่งไมไวแนนตาเบิกโพลงมองจับลงไปยังภาพเบื้องลางอยางตะลึง
สวนรพินทรจดุ บุหรี่สูบเฝาดูความหิวกระหายและดุรายทารุณของหมาในฝูงนั้นเงียบๆ เขาคอย
ระมัดระวังไมใหนายจางสาวลืมตัวเผลอพลัดตกลงไปเทานั้น ครั้งหนึง่ หญิงสาวยกปนขึ้นขยับจะยิง
ลงไปกลางฝูงของหมาผีดิบเหลานั้น แตเขาจับขอมือไวสนั่ ศีรษะ
“ไมมีประโยชน เสียลูกปนเปลา!”
“มันอํามหิตทารุณรายกาจเหลือเกิน”
หลอนรองเสียงสั่น หนาขาวซีด
“ฉันอยากจะฆามัน อยางนอยก็สักตัวหนึง่ มันจะไดรวู ามีอํานาจที่สามารถจะฆามันให
ตายไดเหมือนกัน ไมใชมนั เปนฝายฆาเขาอยางเดียว”
เขาคงสายศีรษะอยูเชนเดิม ยิม้ ปลอบใจ
“ปาก็คือปา ปลอยใหกฎเกณฑของปามันดําเนินไปตามเรื่องของมันเถอะ พวกมันกําลัง
หิวและตองการอาหาร สัตวปาดุรายอํามหิตเหลานี้ มันกระทําไปก็เพียงเฉพาะแคหาอาหารใหอมิ่
ทองชั่วมื้อๆ หนึ่งเทานัน้ ดีกวาสัตวเมืองสวนมากเสียอีก สัตวเมืองในปาคอนกรีตอํามหิตโหดเหีย้ ม
กวานี้มากนักโดยเลหแ ละวิธีการ...อยาไปกังวลกับมันเลยครับ คุณหญิง เชื่อผมเถอะ ระหวาอยา
เผลอตกลงไปเทานั้น ถาไมใชการปองกันตัวเราเองแลว อยาไปยุงกับมัน”
หลอนเมมปาก ชะงักปนลงเพียงแคนั้นตามการหามของเขา

เวลาแหงความสยดสยองที่เห็นอยูตําตาเบื้องลางผานไปเพียงไมกนี่ าที หมูปาทั้งฝูงก็เหลือ

แตกระดูกขาวโพลนกลาดเกลื่อน แตจะทําใหหมาในนับรอยๆ ตัวเหลานั้นยุติความหิวโหยของมันก็
หาไม พวกมันพากันวิ่งพลานแทะกระดูกแลวสูดดมหากลิ่นตอไป ราวกับจะคิดวายังมีสัตวใดใน
ละแวกนั้นพอหลงเหลือใหมนั กัดกินไดอีกบาง หรือมิฉะนั้นมันก็คงจะไดกลิ่นของมนุษยสองคนที่
หลบภัยขึ้นไปอยูบนตนไมเหนือมัน และคิดดวยความลําพองวานัน่ คือกลิ่นเหยื่ออันโอชะ
“ถาหากมันแหงนหนาขึ้นมาเห็นเรา จะทํากันยังไง”
หลอนกระซิบ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 744

“เราอยูสูงพอ และไมเคยปรากฏมากอนวามีหมาชนิดใดในโลกนี้ปน ตนไมได นอกจาก

พวกหมาไมซงึ่ ไมจัดอยูใ นประเภทหมา”
เขาตอบอยางชวนใหหลอนเกิดอารมณขัน แตในขณะนี้ดารินขันไมออก หลอน
หวาดเสียวตอภาพเบื้องลางจนสุดที่จะกลาวได ภาพของหมูปาแตละตัวที่ถูกกัดทึ้งเนื้อหลุดเปนชิน้ ๆ
ภายในพริบตาก็เหลือแตกระดูก ความประหมาตื่นเตนของหลอน ทําใหเทาเขี่ยกิ่งไมแหงกิ่งหนึ่งหัก
หลนลงไปกลางกลุมของมัน ที่วิ่งพลานอยูโ คนตน พอกิง่ ไมหลนลงไปกระทบพื้น พวกมันก็แหงน
เงยขึ้นมาพบ ครั้นแลวพริบตานั้นเอง เขี้ยวขาวนากลัวนับสิบๆ คูก็แยกแสยะขูคําราม เหาเซ็งแซกนั
อยูรอบโคนตน นัยนตาวาวราวกับตาปศาจ ตะเกียกตะกายอยูที่โคนไทรเบื้องลาง ทําทาเหมือน
อยากจะตะกายขึ้นมาใหได ไมยอมผละไปไหน นอกจากจะเหาลอมอยูเบื้องลางอยางดุรายกระหาย
เลือดเชนนั้น
รพินทรสงเสียงตะเพิดลงไป แตพวกมันกลับแสยะเขีย้ วคํารามตอบขึ้นมาอยางกําแหง
หาญ
“ถาลอมดักเฝาเราอยูอยางนี้ เรามิตองอยูบนนี้ตลอดไปรึ?”
ดารินเอยอยางพรั่นใจ แตสีหนาของพรานใหญดจู ะไมอนาทรรอนใจอะไรนัก กมลง
มองดูฝูงหมาวายรายนับรอยที่เต็มพืดอยูใ นบริเวณปาเบื้องลาง แลวชี้ใหหลอนดูไปทีต่ ัวหนึ่ง เทา
และสูงใหญผดิ ไปกวาทุกตัว กําลังตะกายแยกเขี้ยวคํารามอยู เขี้ยวแหลมของมันยาวเกือบสองฟุต
ใกลเคียงกับเขีย้ วเสือ
“ไอนั่นจาฝูงครับ ถามันตายเสียตัวหนึ่ง ลูกฝูงก็คงจะเปดหมด แตก็ยังไมแนเหมือนกัน”
“ถางั้นยิงนะ”
“ลองดูก็ได เมือ่ กี้ผมหามไวก็เพราะนึกวามันจะไมเห็นเรา และคงไปเองหลักจากขม้าํ หมู
หมดทั้งฝูงแลว แตนี่มันจะเลนงานเราเสียอีก ขนาดอยูบนตนไมยังอุตสาหคอยเฝา”
ดารินงางนกปนกริก เล็งศูนยไปทีห่ ัวอันใหญของเจาจาฝูง ที่กําลังอาปากชะเงออยูโ คน
ตน แลว .357 แม็กนั่มก็ระเบิดกึกกองสะทานดง กลบเสียงเหาหอนของพวกมันหมดสิน้ พรอมๆ กับ
เสียงปน เจาสีเทาตัวใหญผงะกลิ้งลงไปชักดิ้นชักงออยูกบั บริเวณรากไทรโดยไมรองแมแตคําเดียว
กระตุกสองสามพรวด ก็แนนงิ่
ลูกฝูงอื่นๆ สงเสียงรองลั่นเพราะตกใจเสียงปน วิ่งผละออกจากโคนไทรแตกฮือออกไป
แตก็ชวั่ ขณะเดียวเทานั้น แลวก็พรูกันเขามาเหาหอนแยกเขี้ยวขูค ํารามรอบโคนตนอีกอยางดุราย
กระหายเลือด
คราวนี้หลอนจึงยิงโดยไมยั้ง เลือกปลอยกระสุนไปยังตัวใหญๆ ลักษณะทาทางเปน
หัวหนาคุมฝูงทั้งนั้น แลวปลอยกระสุนออกไปอยางประณีต ทุกเปรีย้ งที่ลั่นออกไป เจาหมาผีดิบลม
ลงดิ้นวายปราณอยางแมนยํา หลอนไมไดยิงหมายเพียงนัดละตัวเทานัน้ แตยิงอยางฉลาด คือกะให
ทะลุรอยพวงไปถูกตัวอื่นๆ ที่อยูในแนววิถีกระสุนอีกดวย ดังนั้นเสียงระเบิดกึกกองกัมปนาทแตละ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 745

นัด พวกมันจึงชักดิ้นชักงอไปครั้งละไมนอยกวาสองตัวขึ้นไป บางตัวทะลุไปถูกไมถนัดก็เพียง

พิการ วิ่งรองลั่นปา
มันเปนการยิงที่ไดผลอยางยิง่ ยังไมทันจะหมดชุดแรกหกนัดที่บรรจุอยูในปน หมาผีนับ
รอยฝูงนั้นก็แตกฮืออีกครั้ง คราวนี้พากันวิง่ กระจัดกระจาย สงเสียงรองตามสัญชาตญาณเดิมของมัน
เปดปาราบไป เสียงมันวิ่งเหยียบใบไมแหงกรูเกรียวหางออกไปตามลําดับ ทิ้งซากเพื่อนใหถูกยิง
นอนกลิ้งอยู 7-8 ตัวใกลๆ กับกองกระดูกของหมูปาที่ขาวโพลนกลาดเกลื่อนอยู
และเพื่อใหแนใจวาพวกมันจะไมบังอาจหวนกลับมาอีก รพินทรควักลูกปนไรเฟล .458
ที่มีติดกระเปาเสื้ออยู ออกมาโยนลงไปในกองไฟคุกรุนที่เขากอไวยางเนื้อ 4-5 นัด แลวเตือนให
หลอนเกาะกิ่งไมหลบใหดี เพียงครูเดียวลูกปนเหลานัน้ ก็แตกระเบิดขึน้ ดังสนั่นติดตอกัน เสียงของ
มันราวกับระเบิดมือปานปาจะถลม ไฟกองนั้นกระจัดกระจายฝุน คลุง ซึ่งไมตองสงสัยวาพวกมันทัง้
ฝูงจะไมวิ่งกันหูตูบ...สิ้นความกําแหงหาญที่จะยอนกลับมา

ทั้งสองลงมาถึงพื้นเบื้องลางอีกครั้ง ภายหลังจากแนใจวาปลอดภัยแลว ดารินมองดูซาก

กระดูกของหมูปาฝูงนั้นอยางอเนจอนาถใจ เนื้อบางสวนและศีรษะของเกงตัวที่รพินทรยิงได และ
ทิ้งไวใกลๆ โดยยังไมทันยาง ก็พลอยเหลือแตกระดูกไปดวย ซึ่งก็ไมมีปญหา ถาหากวาทั้งหลอน
และเขาไมไดอาศัยสวนสูงของตนไทรตนนี้ชวยไว ก็คงจะมีสภาพไมผดิ อะไรกับกองกระดูก
เหลานั้น
“ทําไมพวกมันถึงดุรายนากลัวขนาดนีน้ ะ ตัวก็ไมใหญอะไรนัก”
หลอนครางออกมาเหมือนจะพูดกับตัวเอง เดินอยางขยาดเขาไปพิจารณาดูเจาจาฝูงตัว
แรกที่หลอนยิงคว่ําคาที่ พรานใหญกาวตามเขามาดวย ใชเทาเขี่ยซากนัน้
“มันอาศัยจํานวนมากเขาวาครับ ตามปกติแลวหมาในพวกนี้ เทาที่ผมเคยเห็นฝูงหนึ่งมี
ประมาณไมเกิน 10 ตัวเปนอยางสูง ไลจบั สัตวขนาดยอมๆ กิน และไมเคยกลาประจันหนากับคน
มันไปยังไงมายังไงไมทราบ เดินไปรวมฝูงกันไดนับรอยๆ ตัวแบบนี้ มันก็คือเจาปา เพราะมันรูดวี า
กําลังสวนมากของมันตอใหสัตวใหญกต็ านไมติด แบบเดียวกับพวกกองทัพลิงที่เราผจญมาแลวนัน่
แหละครับ ไอหมาชนิดนี้ปากคมมาก ขย้ําเขาที่ไหนก็ขาดที่นั่น แลวแตละตัวก็ดูเหมือนจะมีเชื้อโรค
กลัวน้ําดวยกันทั้งนั้น ลงกัดคนเขาแลวก็ตอ งฉีดยาหลายเข็มทีเดียว”
แลวเขาก็หัวเราะต่ําๆ เหลือบมองดูหนาอันขาวซีดของหลอน กลาวตอมาวา
“ดีวาเราอยูบนที่สูง แลวก็ยิงไลลงมา มันตกใจเสียงปน ประกอบกับไมมีโอกาสจะเลน
งานเราได เลยเผนหนีไป ถาอยูพื้นราบเดียวกัน ตอใหปนสักยี่สิบกระบอกก็เห็นจะตานพวกมัน
จํานวนรอยๆ เหลานี้ไมติด แลวเราก็จะกลายเปนกองกระดูกในพริบตา เหมือนหมูฝูงนี”้
“ฉันเริ่มเปนหวงพวกเราที่กระจัดกระจายพลัดพรากกันอีกแลวนะซิ นี่ถาบังเอิญแตละคน
เหลานั้น เผชิญหนากับหมาผีฝูงนี้”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 746

เสียงของหลอนแหบพราไปอยางสยองใจ พรานใหญสั่นศีรษะ
“หนีขึ้นตนไมสูงๆ เสียก็ปลอดภัย การหลบหลีกจากพวกมันไมยากเย็นอะไรนัก และแต
ละคนพวกเราก็คงมีสติดีพอที่จะคิดถึงความจริงในขอนี้ได ถาบังเอิญเขาพบมันเขา”
แลวเขาก็เลาใหหลอนฟงถึงเหตุการณเมื่อคืนที่แลว กอนที่ฝนจะตกใหญและเกิดน้ําปา
ขึ้น ดารินพอรูเ รื่องก็แทบผงะ
“ทําไมคุณไมปลุกพวกเราขึ้นบาง ในตอนที่มันลงมากินซากมหิงสาตัวนั้น”
“ผมเห็นวายังไมมีอันตรายรายแรงอะไร ก็เลยไมไดปลุก และเห็นวาเหนื่อยกันมาทั้งวัน
แลว อยากจะใหพักผอนเต็มที่ มีผม เกิด แลวก็แงซายสามคนเทานั้น ทีต่ ื่นขึ้นรูสึกตัวในขณะที่พวก
มันผานมา สงสัยวาจะเปนฝูงเดียวกับไอฝูงนี้นี่แหละ ตั้งใจวาจะเลาใหฟงในตอนเชา ก็พอดีเจอ
น้ําปาเขาเสียกอน”
วาแลว ก็กมลงหยิบหอกไมไผที่ทิ้งไวโคนตนไทรขึ้นมา พยักหนาชวนหลอนใหออกเดิน
ตอไป

บุกตามดงทึบแถบชายลําธาร แลวก็บายหนาขามลูกเขาเตี้ยๆ ลูกหนึ่ง ซึ่งอุดมไปดวยปา

สักและเต็งรัง ดารินเต็มไปดวยความหวาดระแวงภัยทุกฝกาว ปนสั้นถือกระชับมั่นอยูในมือ
ตลอดเวลาการเดิน...หลอนเดินอยูเบื้องหนาเขาในระยะทีพ่ รานใหญเอื้อมมือถึง อีกชั่วโมงเต็มๆ
ผานไป อากาศเริ่มมืดครึ้มเพราะเมฆฝน ปานในระยะนีต้ กอยูในหวงสงบ ไมมีอะไรแผวพานมาให
เห็นทั้งสิ้น คงจะเนื่องมาจากตื่นภัยของฝูงหมาผีดิบที่ยกกองทัพเคลื่อนผานมาอยางหมายทําลายลาง
ทุกชีวิตที่อยูในรัศมีของมัน
พอลงตีนเขาอีกฟากหนึ่ง ก็เห็นปาเบญจพรรณ แตละตนสูงใหญทะยานเยีย่ มฟา แตไมสู
จะรกทึบเหมือนที่ผานมานัก เต็มไปดวยระกําปา หลุมพี และหวาย ฝนเริ่มโปรยพรํา เวลาบายลงทุก
ที เห็นรอยชางใหมๆ ที่เหยียบย่ําและหัดยอดเครือเถาวัลยกินเมื่อคืน เปรอะไปหมด ถายมูลไวกลาด
เกลื่อนแทบจะหลีไมพน ดารินรูสึกแหงผากในลําคอขึ้นมาอีก ขอน้ําจากกระบอกเขาดื่ม
“หวังวาเราคงจะไมประจันหนากับไอแหวงเขาอีกในระยะเวลาเชนนีน้ ะ”
หญิงสาวพึมพําแหบๆ แลวก็บุยปากไปทีร่ อยอันย่ําอยูสับสน เปนหลุมเปนบอไปหมด
เพราะดินออน
“รอยใหมเหลือเกิน คลายๆ จะเดินลวงหนาเราไปเมื่ออึดใจนี้เอง”
พรานใหญหักกิ่งไมเล็กๆ ทดลองจิ้มแทงลงไปในมูลกองหนึ่ง แลวชักขึน้ มาสํารวจดู
“อยางเร็วก็เมือ่ คืนนี้ครับ ไมใชหยกๆ นี่หรอก แลวก็ไมใชโขลงไอแหวง ผมคิดวา
คุณหญิงคอยระวังไอพวกหมีดีกวา ปาแถบนี้เปนดงของมันทีเดียว ถายังไงก็หลบกอนอยาเพิ่งยิง”
แลวเขาก็บอกใหหลอนเดินตามรอยดานชางนั้นไปเรื่อยๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 747

ขณะที่ผานบริเวณหุบลึกตอนหนึ่ง หญิงสาวก็หยุดชะงักเพราะไดยินเสียงอะไรชนิดหนึ่ง
แววตามลมมา ประสาทของหลอนเร็วพอใชทีเดียวในภาวะเชนนี้ รพินทรเองก็เงี่ยหูเพราะเขา
สําเหนียกคอยจับฟงเสียงอยูก อนแลว เสียงแรกมันเปนเสียงรองของนกชนิดหนึ่งที่เหมือนคน
หัวเราะหาวๆ ตอมาเปนเสียงคลายๆ ขวานกระทบไมดังมาไกลแสนไกล
“หูฉันฝาดไปหรือเปลา”
ดารินหันมากระซิบ
“คุณหญิงไดยนิ อะไรหรือ?”
“เสียงเหมือนคนตัดไมไกลๆ”
พรานใหญสงบฟงอยูอึดใจ โดยแยกเสียงเสียดสีเปนจังหวะของกอไผ และเสียชะนีทรี่ อง
ไกลมาจากยอดไมเชิงเขาลิบๆ เสียงประหลาดนี้ดังขาดๆ หายๆ ไป เมื่อลมโชยพัดมาก็แววถนัดเสีย
ครั้งหนึ่ง
“ใชแลวครับ เสียเหมือนคนโคนตนไม แตไกลเหลือเกิน เห็นจะไมตา่ํ กวา 3-4 กิโลเมตร
ทางดานเหนือ”
“แปลวาควรจะมีคนอยูทนี่ ั่นซิ?”
หลอนถามโดยเร็ว
จอมพรานเมมริมฝปาก หันกลับไปพิจารณาดูลูกเขาที่ผานลงมาอีกครั้งแลวทําหนางง สั่น
ศีรษะชาๆ
“ความจริงในละแวกสิบกิโลเมตรนี่ ไมมหี มูบานชาวปาเลยครับ จะวาพวกกะเหรี่ยงที่ผา
เยิงมาตัดไมแถวนี้ก็ใชที่ เพราะมันหางไกลกันเหลือเกิน แตกไ็ มแนเหมือนกัน พวกกะเหรี่ยงอพยพ
ยายถิ่นที่อยูเสมอ อาจมาตั้งหมูบานแถวนีข้ ึ้นใหม”
“ถาสมมติวาเสียงนี้เปนเสียงตัดไมจริง อันแสดงวามีคนกําลังตัดไมอยู เราก็ควรจะไปที่
นั่น ถาพบชาวปาเราอาจถามขาวคราวถึงพวกเราไดบาง คุณคิดอยางฉันหรือเปลา?”
ความเห็นของหลอนแยบยลทีเดียว พรานใหญกมศีรษะ
“ก็ดีเหมือนกันครับ เราลองเดินหาพวกตัดไมดู นี่กจ็ วนจะค่ําเต็มทีแลว เผื่อพบหมูบาน
นอกจากจะถามขาวพวกเราแลว เราจะไดอาศัยพักทีน่ ั่นดวย”
“ถางั้นคุณนําซิ”
รพินทรตัดแยกจากดานชางเขาปาฟากซายมือโดยมีดารินสาวเทาตามติดมาดวย เลาะลัด
ขึ้นไปตามเชิงเขา แตแลวทันทีนั้นเอง ขณะที่ทั้งสองผานใกลหนาผา มีโขดหินใหญราวกับปากทวาร
ยืนตระหงานอยูสองลูกในระหวางตะเคียนคู ก็ตองหยุดชะงักลงอีกครัง้ กะทันหัน...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 748

32
หางในระยะไมเกินสิบกาว ใตชะงอนหินใหญอันเปนโพรงลึกเขาไปในลักษณะถ้ํา สัตว
สามตัวกําลังคลานปวนเปยนอยูที่นั่น ครัง้ แรกมองดูเหมือนแมวปา แตหูที่มนกวา ตัวซึ่งอวนกลม มี
ขนปุกปุยมากกวา และลักษณะที่คลานเตาะแตะ ตบกัดฟดกันเองกลิ้งไปมาในลักษณะเลนอันซุกซน
จึงรูวามันเปนแตเพียงลูกออนๆ อายุไมเกิน 8 อาทิตยของเสือลายพาดกลอน
ดารินอุทานอะไรออกมาคําหนึ่งในลําคอ ดวยความตื่นเตนดีใจ ลูกเสือทั้งสามตัวกําลัง
นารักนาเอ็นดูทีเดียว สําหรับผูที่ไดพบเห็นมัน
เพราะระยะทีพ่ บโดยใกล และเสียงรองเบาๆ ของหญิงสาว ทําใหเจาโครงนอยผูไร
เดียงสาทั้งสามตัวพากันลุกขึ้นหันมามอง แลวมันก็วิ่งเรียงแถวเปนพรวนเขามาหาหลอน ตะกาย
พัวพันคลุกคลีอยูที่ขา หญิงสาวตาเปนประกายเปลงเสียงอุทานสดใสอยูเชนนั้น ทรุดตัวลงอุม
ลูกเสือทั้งสามขึ้นมาโอบกอดลูบคลําอยางแสนรัก หลอนจับตองเลนหัวกับลูกเสือที่กําลังซนนารัก
เหลานั้น กอนที่รพินทรจะขัดขวางหรือหามปรามเชนไร
หลอนทําหนาตื่นประหลาดใจเล็กนอย เมื่อรูสึกวาถูกกระชากไหลใหลุกขึ้นยืนโดยเร็ว
ยิ่งฉงนสุดขีดเมื่อเห็นแววตาและสีหนาอันเครียดนากลัวของเขา บัดนี้ปนสั้นในซองขางเอวของ
หลอนถูกเขากระชากไปกุมกระชับมั่นไวในมือ สอดสายสายตาอยางรอนรนไปรอบดาน
“คุณหญิง! อันตรายที่สุด ไปจับลูกมันทําไม?”
เสียงของเขาเกือบเปนตวาด ดารินหนาตืน่
“ทําไมหรือ?”
โดยไมพดู อะไรอีกแมแตคําเดียว พรานใหญฉุดแขนหลอนใหหางออกมาจากลูกเสือ
โครงเหลานั้น ดึงหลบเขาไปกําบังอยูหลังโขดหิน กวาดสายตาไปรอบๆ ลูกเสือพยายามวิ่งตามเขา
มาพันขาอีก แตเขาเตะพวกมันกระเด็นออกไปคนละทิศละทาง ดารินรองแหลมออกมาอยางโมโห
อาปากขึ้นแตตอ งหยุดชะงักคาง ลืมตาโพลงเชนนั้น เพราะฝามือขางหนึ่งของพรานใหญตะครุบปาก
ไวมั่น
“เงียบ!”
น้ําเสียงนัน้ เฉียบขาดชนิดหลอนไมเคยไดยินมากอน
ระหวางทีห่ ลอนยังยืนงงไมรูเรื่อง และเต็มไปดวยโทสะในอาการของเขา รพินทรเมม
ปากแนน เหงือ่ ผุดซึมเต็มใบหนา...แหงนกราดมองไปยังตนไมรอบดาน แลวมาจับนิ่งอยูที่ตะเคียน
ใหญตนหนึ่งใกลๆ กระชากแขนหลอนตรงไปที่นั่นโดยเร็ว ผลักหลังหญิงสาวบุยปากขึ้นไปบน
ตนไม พูดเร็วปรื๋อแทบไมหายใจ
“ยังไมตองถามอะไรทั้งนั้น ขึ้นไปเร็ว...ขึน้ ไปใหสูงที่สุดเทาที่จะสามารถ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 749

สีหนาและแววตาตลอดจนอาการของเขา ทําใหหลอนไมอาจที่จะตอลอตอเถียงอะไรอีก
แมจะยังเต็มไปดวยปญหา หลอนจําใจตองปฏิบัติตามคําสั่งของเขา ไตตามกิ่งเถาวัลยที่พันอยูตามลํา
ตนขึ้นไปอยางรวดเร็ว ในขณะที่รพินทรยืนคุมอยูขางลาง ในที่สุดก็ขึ้นไปถึงคาคบใหญสูงจากพื้น
ประมาณ 17-18 ฟุต พรานใหญโบกมือใหหลอนไตขึ้นไปอีก แตหญิงสาวสั่นหนาเปนความหมายวา
หมดความสามารถ เพราะระยะของลําตนที่สูงชะลูดขึ้นไปตอนนั้น ไมมีกิ่งพอที่หลอนจะอาศัยเกาะ
ขึ้นไปอีกแลว นอกจากลําตนโดดๆ เหมือนตนหมากหรือมะพราว ซึ่งหลอนไตตนไมชนิดนั้นไม
เปน
รพินทรยืนสงบนิ่ง ตาคมไวจับอยูที่นั่นอึดใจเดียว ก็เริ่มเคลื่อนไหวอยางระมัดระวัง
สํารวจดูบริเวณนั้นโดยตลอด พบวาใตชะงอนหินตําแหนงนัน้ เปนซอกถ้ําลึกเขาไปประมาณ 10
เมตร ภายในเต็มไปดวยกองกระดูกขาวโพลน ไมมีปญ  หา มันเปนถ้ําพักของนางลาดพาดกลอนตัวที่
เปนแมของเจาเล็กๆ สามตัวนี้แนๆ
รอยของมันย่ําไวเปนเทือกบนพื้นดินออน ที่หางออกมาเล็กนอยทั้งรอยเกาและรอยใหม
โชคดีเหลือเกินที่นังแมของมันไมไดอยูในบริเวณถ้ําดวยในขณะนี้ แตมันจะตองวนเวียนกลับมาดู
ลูกมันภายในเวลาไมนานนัก หรือขณะนีอ้ าจกําลังใกลเขามาแลวก็ได
รพินทรสํารวจลูทางคราวๆ แลวปราดตรงมาที่ลูกพยัคฆรา ยทั้งสามตัว และโดยไมสนใจ
คํานึงถึงเสียงรองหามเสียงหลงของดาริน ที่ตะโกนแหลมลงมาจากตนไม จอมพรานชักมีดเดินปา
ออกจากซองขางเอว กระหน่ําฟนลูกเสือเหลานั้นชักดิ้นชักงอตายหมด แลวกระโจนขึ้นตนตะเคียน
ตนเดียวกันกับหลอนไตขึ้นไปโดยเร็ว

ไมกี่พริบตา เขาก็ปาฏิหาริยขึ้นมาอยูบนคบเดียวกันกับหลอน ผูซึ่งในขณะนี้จองตาลุก

วาวมาดวยความขุนเคืองโกรธแคน
“ใจราย! คนอะไรยังงีก้ ็ไมรู เหี้ยมโหดเกินไปแลว ลูกเสือเล็กๆ สามตัวกําลังนารักนัน่ มัน
มีภัยอะไรนักหรือ คุณถึงฆามันไดลงคอ ฉันอยากจะฆาคุณเสียจริง!”
หลอนกัดฟนพูด เขาไมถือสาในอารมณเกรี้ยวกราดของหลอน หัวเราะหึๆ อยูในลําคอ
ตายังคงกราดสํารวจลงไปเบื้องลางไมกะพริบ ปากก็บอกเรียบๆ วา
“ประเดี๋ยวคุณหญิงก็เห็นเองวาอะไรมันเปนอะไร”
“ทําไม?”
หลอนเนนเสียงสั่นอยางไมหายของใจ จองมองดูเขาดวยสายตาผิดหวังขมขื่น
“ทําไมคุณตองฆาลูกเล็กๆ ของมันดวย ถาคุณฆาแมมัน ฉันจะไมสงสัยอะไรเลย โธนี่ลูก
ตัวนิดเดียว เชือ่ งดวย”
รพินทรควักบุหรี่ออกมาสงใหหลอน แตหญิงสาวปดมือไปโดยแรง เขาจึงสูบเอง พลาง
หมุนลูกโมซิงเกิ้ลแอ็คชั่นในมือ สํารวจกระสุนเพื่อความแนใจอีกครั้ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 750

“ความจริงผมเองก็ไมอยากฆามัน ถาไมใชเพราะคุณหญิงไปจับตองพวกมันเขา จะหามก็

หามไมทัน คุณหญิงยังไมทราบวาเสือแมลูกออนรายกาจขนาดไหน ลงมันไดกลิ่นของมนุษยที่มา
จับตองลูบคลําลูกๆ ของมันแลว มันเปนตามลาชนิดถึงไหนถึงกันทีเดียว และเราไมมีทางจะหนีพน
ในภาวะเชนนี้ ถาคุณหญิงไมจับตองลูกๆ ของมัน เราอาจปลีกหนีเดินหลบไปเสียโดยเร็ว แตนี่ไมมี
ทางแลว ผมก็เลยจําเปนตองฆาลูกมันเสียรูแลวรูรอด ประเดี๋ยวนังแมมันก็คงกลับมา แลวทีนี้มอี ยู
สองทางเทานั้น ไมมันก็เรา ไมมีทางเลือกจริงๆ โปรดอยาโกรธผมเลย”
หลอนอึ้งไป แตยังไมวายแคลงใจ
“ทําไม ก็เราไมไดทําอะไรลูกมันนี่ อุมเลนเทานั้น แลวเราก็ไป มันกลับมาพบลูกมันอยูใน
สภาพเรียบรอย มันก็นาจะพอใจแลว”
รพินทรหัวเราะต่ําๆ ในลําคอ
“ถาเสือมันมีมโนธรรมความสํานึกผิดชอบไดอยางมนุษยมันก็ดีนะซิครับ ผมบอกแลววา
ถามันไดกลิ่นคุณหญิงติดอยูท ี่ลูกๆ ของมันละก็ มันจะตองพยายามคนหาคุณหญิงจนพบ เราเดินปา
กันเพียงสองคน มีปนสั้นกระบอกเดียว ยังแทบไมรูจุดหมายปลายทางอยูที่ไหน จะดีหรือครับ ที่ให
เสือแมลูกออนยองตามหลังเราอยู”
หลอนอึ้งไปอีกครั้ง กัดริมฝปาก เสียงเบาๆ อยางปลอบใจของรพินทรดังมาอีกวา
“สมมติวาเรายังไมหลงจากพวก เรามีแคมปพักและมีกําลังพรอมเหมือนอยางเคย ผมจะ
ไมหามคุณหญิงเลย หากคุณหญิงอยากจะไดลูกเสือสามตัวนั่นไปเลี้ยง แลวคอยหาทางรับมือกับนาง
แมมันภายหลัง”
ดารินถอนใจยาว หลอนเพิ่งจะเขาใจ
“ถางั้นขอโทษ ที่ฉันรุนแรงกับคุณเมื่อกี้ มันสะเทือนใจเหลือเกิน ที่เห็นคุณฟนลูกเสือ
เล็กๆ เหลานัน้ ตายหมดตอหนาตอตาฉัน มันกําลังนารักนาเอ็นดู นี่แปลวาตรงชะงอนหินนัน่ เปนรัง
ของมันหรือ?”
“ครับ ถ้ําของมันเลย กระดูกเกลื่อนไปหมด ดูเหมือนจะเปนหัวกะโหลกคนอยูด วยสอง
สามหัว แตเปนกะโหลกเกาๆ คงนานมาแลว มันมาออกลูกอยูที่นี่ ลูกเสืออายุออนๆ นารักทุกตัว
เพราะมันยังไมประสีประสาอะไร ชอบเลนกับคนเหมือนแมว ทุกครั้งที่ผมพบมันทีไรก็ตองฆาแม
มันกอนทุกที”
“แลวนี่เราจะทํากันยังไง?”
“สงบคอยมันอยูบนนีแ้ หละครับ ไมมีทางจะเคลื่อนไหวไปไหนไดอีกแลว จนกวามันจะ
กลับมาที่ลูกของมัน แลวคราวนี้อยางที่ผมบอกแลว ไมมนั ก็เรา”
ทุกสิ่งทุกอยางเงียบสงัด จนกระทั่งไดยินเสียงลมหายใจ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 751

ขณะนัน้ อากาศในดงเริ่มขมุกขมัวลงแลว อีกไมนานมันก็คงมืดสนิท เวลาในดงทึบมันจะ

มืดเร็วเสมอ โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อครึ้มไปดวยพยับฝนเชนนี้ ทั้งสองตกอยูในภาวะที่ตองนั่งแขวน
อยูบนยอดไมอีกครั้ง โดยยังไมสามารถจะทํานายเหตุการณเบื้องหนาไดถูก นอกจากจะสงบจิตนัง่
นับจังหวะเตนของหัวใจตนเอง
เมื่อกระแสลมอันเย็นเฉียบพัดหวนมาทางดานเหนือ เสียงคมขวานกระทบไมกย็ ังพอจะ
แววมาใหไดยนิ เปนจังหวะ ไกลแสนไกล ประเดี๋ยวขาดหายไป ประเดีย๋ วก็แววขึ้นอีก
ราชสกุลผูเปนนายจางสาวกับพรานนําทางหนุมไมไดพูดคําใดกันอีก ตางนั่งสงบนิ่ง
กวาดสายตาสํารวจลงไปยังการเคลื่อนไหวเบื้องลางทุกขณะ คาคบไมตําแหนงนัน้ กวางขวางพอที่
จะประคองตัวอยูได แตหมายถึงวาตองไมมีการเผลอตัวเลย และจํากัดอิริยาบถ ไมสามารถจะขยับ
เขยื้อนกายไดถนัดนัก หลอนเห็นรพินทรถอดเข็มขัดผาของเขาออกมา ใชปลายขางหนึ่งมัดดามปน
สั้นของหลอนไว อีกขางหนึง่ ผูกมัดติดกับขอมืออยางแนนหนา หลอนก็เขาใจในทันทีวาเขาปองกัน
ไมใหปน ซึ่งมีอยูเพียงกระบอกเดียวนัน้ พลัดหลุดหางไปจากตัวไมวาจะกรณีใดทั้งสิ้น อันหมายถึง
ความรอบคอบไมประมาทเปนนิสัยสวนตัวที่เกิดจากความเคยชินตอสถานการณอยางดีมาแลว

เวลาผานไปอยางเชื่องชาง เต็มไปดวยความทรมาน กระสับกระสายอยางยิ่ง สําหรับดา

ริน วราฤทธิ์ ตรงขามกับแสงสวางของกลางวันที่กลับมือลงอยางฮวบฮาบ
ทันใดนั้น ทามกลางความเงียบสงัด ก็มีเสียงกิ่งไมลั่นมาจากที่ใดที่หนึง่ อยางเบา ในการ
ตั้งใจสดับฟงเชนนี้ เสียงของมันไดยินอยางถนัด จากนั้นก็มีกลิ่นสาบสางเหมือนสัตวตายซากโชยมา
ตามลม พรานใหญขยับตัวอยางแผวเบา ชําเลืองไปทางหญิงสาว เห็นหลอนจองอยูที่เขากอนแลว
ยอดของพุมไมริมโขดหินเบื้องลางดานหนึ่งแลเห็นสั่นไหวนอยๆ และมีเสียงดินในลําหวยถลมรวง
พรูอันเกิดจากการตะกายขึ้นมาของอะไรชนิดหนึ่ง
ครั้นแลวอึดใจใหญตอมานั้นเอง สิ่งอันเปนตนเหตุของสาบสางและพุมไมไหว ก็ปรากฏ
รางของมันขึ้น แมจะคะเนไดถูกตองมากอนแลวก็ตาม ณ บัดนี้เลือดในกายของ ม.ร.ว.หญิงดาริน
วราฤทธิ์ แทบจะจับแข็งเปนกอน จองตะลึงตาไมกระพริบ
สวนหัวอันใหญโตสีน้ําตาลเขมจนดูเปนแดง สลับเสนริ้วดําโผลออกมากอนพรอมกับ
ดวงตาอันเขียวเขม แลวรางพวงพีกํายําราวกับมาก็กรายลับพุมไมออกมาใหเห็นทั้งตัว ถาไมแปด
ศอกก็เฉียดๆ ไป และตามความรูสึกของหญิงสาวในขณะนี้ สมมติวามันกระโจนพรวดเดียวก็คงจะ
เลยตําแหนงคาคบที่หลอนและพรานใหญซุมตัวอยูเปนไหนๆ
นางพยัคฆรายหยุดยืนนิ่งอยูก ับที่ วาดหางไปมาชาๆ แลวสงเสียงคํารามขึ้นเบาๆ ครั้งหนึง่
เหมือนจะเรียกลูกๆ ของมัน เมื่อไมเห็นลูกปรากฏตัวออกมา มันก็ตะแคงคอคลายจะพิศวง พลาง
เดินเลาะโขดหินเขาไปทางโพรงถ้ํา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 752

จังหวะนีเ้ องหลอนไดยินเสียง ‘กริ้ก’ ขึ้นเบาๆ มันเปนเสียงงางนกจากปนในมือของรพิ

นทร หลอนรูสึกเหมือนจะหายใจไมออก เกาะกิ่งไมไวแนนดวยมืออันสั่นเทา
เพียงพริบตาเดียวทีน่ ังลายพาดกลอนหายลับตาเขาไปในโพรงถ้ํา มันก็พุงปราดออกมาที่
กลุมโขดหิน อาการเต็มไปดวยความกระสับกระสายลุกลน เอาจมูกดมตามพื้นอยางรวดเร็ว พุงไป
ทางดานซายและดานขวาเหมือนจะคนหารองรอย รพินทรยกปนขึน้ เบนศูนยตาม แตเขาก็ไม
สามารถจะปลอยกระสุนออกไปได สําหรับเปาหมายที่เห็นเพียงลับๆ ลอๆ และเคลื่อนไหวอยาง
รวดเร็วขางลางนั้น โดยเฉพาะอยางยิ่งปนในมือเขาในขณะนี้ เปนแตเพียงปนสั้น ดารินภาวนาที่จะ
ไดยนิ เสียงปนระเบิดขึ้น แตเทาแลวเทารอดหลอนก็ไมไดยนิ อากาศที่แวดลอมรอบกายขนและ
หนักไปหมด
“ยิงซิ ทําไมไมยิง!”
หลอนตะโกนกองอยูในใจ
นังเสือแมลูกออนหมุนสูดกลิ่นอยูเปนวงกลม แลวมันก็ตามกลิ่นอยางรวดเร็ว บายหนา
ตรงไปยังโขดหินกอนใหญตําแหนงที่ลกู ๆ ของมันนอนตายอยู พอเห็นก็ถลาพรวดเขาไปสูดดมอยู
ที่ลูกๆ ของมันทั้งสามตัว กมๆ เงยๆ ลุกลนอยูเชนนั้นราวกับวา มันกําลังพบกับเหตุการณไมคาดฝน
สะเทือนใจขีดสุด
รพินทรเล็ง...แตใหตายเถอะ เขาไมมีโอกาสเลย สวนหัวและลําคอของมันถูกบังอยูใน
แนวซุมไม และโขดหินที่ขึ้นอยูระเกะระกะไปหมด และเขาก็ไมมีโอกาสที่จะยายที่เลือกหา
เปาหมายที่ตองการไดนอกจากรอคอยจังหวะเทานั้น
มันดมฟุดฟดงุน งานอยูที่ซากลูกๆ แลวก็เงยขึ้นหมุนควางหันรีหันขวาง ตาเขียวปด
บัดดลก็เผนแผล็วหายเขาดงไปอยางรีบดวนเกรี้ยวกราด เสียงคํารามกระหึ่มดังหางออกไป
“ทําไมคุณไมยงิ ?”
ดารินกระซิบแทบจะไมมีเสียง พรานใหญปาดแขนขึ้นเช็ดเหงื่อบนหนาผาก
“เห็นจุดสําคัญไมถนัด ตองยิงนัดเดียวใหอยู มายงั้นเราเสร็จ”
เขาตอบแหบๆ
“แลวนั่นมันไปไหน?”
“ยังเดาไมถูก มันอาจตามหาตนเหตุที่ทําใหลูกมันตายก็ได มันกําลังงุน งานโกรธแคน”
ไมถึงสิบนาทีหลังจากนัน้ เสียงสวบสาบก็ดังจากดงทึบเบื้องลางอีกครั้ง แลวสิ่งที่โผลมา
ใหเห็นแทบจะทําใหรพินทรและดารินผงะตกตนไม
นังโครงตัวนัน้ กลับมาแลว...ไมไดกลับมาตัวเปลา สิ่งทีม่ ันลากมาดวยคือรางของมนุษยผู
หนึ่ง ถูกรอยเขี้ยวเล็บตะปบขย้ํายับเยินเลือดโทรมไปทั้งกาย รางนั้นไมมีวิญญาณเหลืออยูเสียแลว
ลักษณะเปนพวกตัดไมในปา ไมอาจกําหนดสัณฐานของใบหนาได เพราะถูกขบแหลกเหลวไปหมด
นัยนตาทะลักออกมาหอยรุงริ่ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 753

ศพอันนาสังเวชซึ่งถูกสังหารมาอยางสดๆ รอนๆ นั้นถูกลากกรากๆ มากับพื้นดวยพลัง

อันมหาศาลของมัน นํามาวางไวขางๆ กับซากของลูก นังเสือรายกลับมาดมที่ลูกมันและดมทีศ่ พ
มนุษยสลับกันอยูครู ก็โจนแผล็วหายเขาปาไปอีก รพินทรพลาดโอกาสที่จะลั่นกระสุนเปนครั้งที่
สอง
บัดนี้หนาของหญิงสาวขาวซีดปราศจากสีเลือด กายสั่นเทิ้ม
“พวกตัดไม...ที่เราไดยนิ เสียง มันฆาเขาเสียแลว!”
หลอนครางแทบไมเปนภาษา
รพินทรไมตอบคําใดทัง้ สิ้น
ในชวงระยะเวลาที่หางพอๆ กันกับครั้งแรก มันก็โผลกลับมาอีกครั้ง ดารินรูสึกเหมือน
หัวใจจะหยุดเตนลงในบัดนัน้ สิ่งที่มันลากมาก็คือศพของชาวปาตัดไมอีกคนหนึง่ บาดแผล
เหวอะหวะไปทั้งตัวอยางนาสยดสยองไมผดิ อะไรกับคนแรก และดวยอาการเดิมไมมีผิด มันลากศพ
ไปวางรวมไวขางๆ ศพลูกของมัน เดินวนเวียนดมอยูเชนนั้น พรานใหญกัดกรามแนน เขาตองการ
เปาศีรษะหรือมิฉะนั้นก็กานคอของมัน แตเหมือนจะมีอะไรมาปดบังโอกาสนี้ไวเสีย นังเสือรายไม
เปดจุดตายใหแกเขาไดถนัดเลย
ดารินพูดอะไรไมออกอีกแลว อาการนิง่ ขึงไมติงกายเหมือนจะถูกสาปใหกลายเปนหิน
บอกใหทราบวาหลอนกําลังช็อก หรือมิฉะนั้นก็ถูกสะกดโดยเหตุการณสยองขวัญทีเ่ ห็นคาตาอันไม
เคยคิดฝนมากอนวาจะไดพบ
ณ บัดนี้ ดงเบื้องลางถูกปกคลุมอยูในเงาสลัว พอจะมองเห็นอะไรไดเพียงรางๆ เทานั้น
อากาศมันหนาวเย็นจับขัว้ หัวใจอยางบอกไมถูก พรานใหญจุดบุหรี่ขนึ้ สูบอีกครั้ง สะกดกลั้นอารมณ
ใหคืนสูสภาพปกติ...เขากําลังรอคอย...คอยมันตอไปดวยความอดทน ซึ่งเดาไมถูกเหมือนกันวามัน
จะลงเอยเอาอยางไร ระหวางนางพยัคฆรายผูกระหายเลือดตัวนัน้ กับจอมพรานเชนเขา ซึ่งตัดสินใจ
เด็ดขาดวา...ในครั้งนี้จะยิงทันทีไมวาจะมองเห็นสวนใดของมัน
โขดหิน พงไม และซากศพของคนเคราะหรายทั้งสองมองเห็นเพียงเงาตะคุมๆ เต็มไป
ดวยภาพลวงตา ณ บัดนี้ เขาก็ดี หรือดารินเองก็ดี ลืมทุกสิ่งทุกอยางหมดสิ้น พะวงจดจออยูก ับ
เหตุการณเฉพาะหนาทีก่ ําลังเผชิญอยูเทานัน้ แตวินาทีที่ผา นไปมันนานแสนนาน
เสียงพงไมไหวดังขึ้นอีก! ปนในมือของเขาพรอม...
ภาพปรากฏในสายตาดารินทามกลางความสลัวราง นังเสือลายพาดกลอนตัวนัน้ วิ่งเหยาะ
แยกเขี้ยวขาวพนมุมโขดหินใกลโคนตะเคียนที่ขึ้นไปหลบอยูในขณะนีอ้ อกมา ดารินแทบจะหวีด
รองออกมาดังๆ เพียงแตวาในขณะนั้นเหมือนมีอะไรมาบีบคอหอยของหลอนไว ไมใหเกิดเสียงใดๆ
ผานพนลําคอออกมาได
สายตาของพรานใหญในขณะนี้จะมองเห็นเชนไร ดารินไมอาจทราบได แตเฉพาะดวงตา
ที่ลืมโพลงของหลอน...คุณพระชวย! หลอนเห็น...รางของมนุษยตนหนึง่ นัง่ ครอมมาบนหลังเสือ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 754

โครงตัวนั้น ตาของเสือและตาของสิง่ ที่นงั่ อยูบนหลังเสือ สีเขียวเรืองวาวกลาเชนเดียวกัน ปารอบ

ดานดูมืดมิดไปหมด เห็นวาวจาอยูเฉพาะดวงตาสองคูนนั่ เทานั้น
มันวิ่งปราดมาที่ตนตะเคียนที่หลอนและพรานใหญซอนตัวอยู มนุษยหรืออะไรชนิดหนึ่ง
ที่นั่งครอมมาบนหลังของมันกระโดดลงมายืนตระหงานกับพื้น ตบมือขึ้นครั้งหนึ่งแลวแหงนขึ้นชี้
มายังคาคบตําแหนงทีห่ ลอนและรพินทรนงั่ อยู
เสือรายก็แหงนดวงตาวาวขึน้ มาเห็นในบัดนั้น
หลอนไดยินเสียงโฮกสนั่น พรอมๆ กับรางของนังลายพาดกลอนทีพ่ ุงเผนทะยานขึ้นมา
แลวบัดนัน้ เองกัมปนาทของกระสุนดินขับแรงสูงจาก .357 ก็ระเบิดขึน้ กึกกองใกลๆ ตัวหลอน
รางอันใหญโตที่กระโจนขึ้นมาตะปบ ปะทะกับกิ่งไมเบื้องต่ํากวาระดับที่เกาะอยูเพียง
เล็กนอย เสียงดังพลั่กจนไหวสะเทือนไปทั้งตน แลวมันก็ลิ่วกลับลงไปกระแทกพืน้ แผนดินดังสนั่น
พลิกผงะดิ้นหมุนอยูกับพืน้ ตรงนั้นฝุนตลบ แลวก็คอยๆ สงบนิ่งเงียบกริบไป ทันทีทมี่ ันสงบอาการ
ดิ้นรน รางของมนุษยทยี่ ืนชีม้ ือบอกทิศทางใหเสืออยู ก็ลมแผละลงเคียงขางมันไมกระดิกกระเดี้ย
หลอนปดตาหรือหวีดรองออกมาสุดเสียงในภาพเขยาขวัญที่เห็นนัน้

หมอมราชวงศหญิงดารินมารูส ึกตัวอีกครั้ง ตนเองตกอยูในออมแขนอบอุนแข็งแรง

พรอมกับเสียงรองเรียกถี่ๆ พอลืมตาขึ้นก็เห็น รพินทร ไพรวัลย หลอนผวากอดเขาไวแนน ตัวสัน่
เปนลูกนกรองออกมาไมเปนภาษาอยางหมดสติ
เขาเขยาเรียกหลอนอยูเปนเวลานาน
“เปนอะไรไปครับคุณหญิง...เปนอะไรไป...”
หลอนคงหลับตาแนน ชี้มือไปขางลางอยูเชนนั้น ละล่ําละลักฟงแทบไมไดศัพท
“ผี! มันขี่หลังเสือตัวนั้นมา มันชี้มือมาที่เรา แลวเสือตัวนั้นมันก็กระโจนขึ้นมาเพราะผี
ชี้บอก”
“ผีที่ไหนกันครับ...ไหนบอกผมซิคุณหญิงเห็นอะไร?”
เขาเขยากายหลอนโดยแรงอีกครูใหญ ดารินดูเหมือนจะเริ่มไดสติขึ้นมา แตกายยังสั่นเทิ้ม
อยูเชนเดิม
“คุณ...คุณไมเห็นหรอกหรือ”
หลอนพูดอยางยากเย็น ขนลุกชันขึ้นทั้งกาย สะทานไปหมดทุกระบบประสาท เหมือนจะ
จับไข หัวใจเตนไมเปนส่ํา ภายหลังจากปลอบถามอยูเปนเวลานาน ดารินจึงบอกกระทอนกระแทน
“ฉันเห็นคนขีห่ ลังมันมาดวย นําทางมันตรงลิ่วเขามาที่โคนตนไมที่เราหลบซอนอยูนี่
แหละ พอถึงคนที่ขี่หลังอยูกก็ ระโดดลงตบมือแลวชี้ขึ้นมาบนตนไมนี่ มันก็กระโจนขึ้นมาตะปบเรา
แลวคุณก็ยิง พอคุณยิงเสือคว่าํ นิ่งไปเทานัน้ คนคนนั้นก็ลม ลงไปนอนตายอยูดว ย เห็นไหม เห็นไหม
ยังนอนอยูใกลๆ ซากเสือนั่นยังไง”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 755

จอมพรานถอนใจหนักหนวงจองหนาหลอนนิ่งดวยความเปนหวง จะเขมแข็งกลาหาญ
สักเพียงใดก็ตาม ดาริน วราฤทธิ์ ก็คือผูหญิงนั่นเอง และบัดนี้ อาถรรพณของปาใหญคุกคามหลอน
เขาใหอยางหนักเสียแลว
“โธ! คุณหญิงครับ ทําไมเห็นอะไรเปนตุเปนตะนากลัวถึงเพียงนั้น ผมไมเห็นอยางที่
คุณหญิงวานี่เลยสักนิด คุณหญิงตาฝาดไปแทๆ”
น้ําเสียงของเขาเต็มไปดวยการปลอบขวัญออนโยน
“ผีสางที่ไหนกัน เทาที่ผมเห็นมันโผลมาครั้งที่สามนี่ มันก็ลากชาวปาตัดไมมาอีกศพหนึ่ง
มันคาบลากมาครับ ไมใชคนคนนั้นขีห่ ลังมันมาอยางที่คณ ุ หญิงเห็น และที่วามีเสียบตบมือนั้นนะ
ความจริงผมตบขึ้นเองเพื่อเรียกความสนใจของมันใหแหงนมองขึ้นมาพบเรา เพราะตองการจะหา
โอกาสยิงใหถนัด พอมันไดยินเสียงกระโจนขึ้นมาผมก็ยิง เห็นไหมครับนอนตายอยูนั่น สวนศพที่
สามซึ่งมันคาบมาก็นอนอยูต รงนั้น”
“คุณไมไดเห็นอยางที่ฉันเห็นหรอกรึ?”
หลอนรองแหบแหง รพินทรหัวเราะเบาๆ จับตัวหลอนไวแนน รูสึกวากายของหลอน
รอนผาวเหมือนไขกําลังขึ้น
“คุณหญิงถาจะไมสบายเสียแลวละครับ ตัวรอนผาวทีเดียว เหตุการณมันสั่นประสาท
คุณหญิงมากเกินไป เชื่อผมเถอะ คุณหญิงตาฝาดไป มายก็อุปาทานหลอนตัวเอง”
“แตฉนั เห็นอยางนั้นจริงๆ เห็นแมกระทั่งลูกตาวาวของคนที่นั่งอยูบนหลังของมัน และ
ใบหนาอันนาเกลียดนากลัวที่สุด เห็นทาทีคนคนนั้นยืนถมึงทึง ชี้มือมาที่เราแลวเสือก็มองตาม ตอน
ที่คุณยิงเสือคว่าํ ลงไปฉันก็เห็น พอเสือลมหยุดดิน้ คนที่ยนื แยกเขี้ยวชี้มอื อยูก็พลอยลมตายไปดวย”
หลอนยืนยัน จอมพรานสั่นศีรษะชาๆ
“คุณหญิงเปนแพทย เปนนักวิทยาศาสตร เปนนักศึกษาชัน้ สูง โปรดนึกถึงหลักของความ
จริง แลวคุณหญิงก็จะรูว า สิ่งที่เห็นนั้นมันเกิดจากมโนภาพของคุณหญิงเอง และสิ่งแวดลอม
ตลอดจนสุขภาพและประสาทที่เริ่มจะออนแอลง อันเนื่องมาจากการกรากกรําหนัก ผมเคยย้ําเตือน
ในเรื่องนี้ไวหลายครั้งแลว และผมก็อยูดว ยทั้งคน ยืนยันกับคุณหญิงเชนนี้ ทําไมคุณหญิงจึงเชื่อภาพ
ลวงตาถึงเพียงนั้น”
หลอนหลับตาอีกครั้งหนาเผือดซีดเต็มไปดวยทุกขทรมาน ซบหนาลงกับไหลกวางของ
เขาสะอื้น
“มันคืออะไรกันแน...ทําไมฉันจึงเห็นเชนนัน้ ...เห็นจริงๆ! มันอาจเปนไดที่คณ ุ เห็นมุม
หนึ่ง แตฉันเห็นอีกมุมหนึ่ง ทั้งๆ ที่เหตุการณมันก็เปนอันเดียวกัน โอย! ฉัน...ฉันทนไมไหวแลว
ทําไมฉันถึงหนาวอยางนี”้
“คุณหญิงกําลังจับไขแลวละครับ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 756

วาแลวเขาก็ลวงกลองพลาสติกที่บรรจุบุหรีอ่ อกมาแกะอยางระมัดระวัง หยิบยาแกไขที่

มักจะมีตดิ ไวกับตัวเปนประจําออกมาสงใหหลอน ดารินรับมาอยางฉงน หลอนถามชื่อยาเมื่อเขา
บอกให หลอนก็รับมาใสปากโดยดี รพินทรอธิบายใหทราบวาเขามียาจําเปนติดตัวอยูเสมอสําหรับ
เหตุการณฉุกเฉิน โดยใสไวในกลองบุหรี่

“ในที่สุดหมอเองก็กลายเปนคนไขใหพรานรักษาเสียแลว”
หลอนครางแผวโหย อีกฝายหนึ่งยิ้มปลอบใจ สีหนาและแววตาคูนั้นชวยใหหลอนอบอุน
ขึ้น
“อยาคิดอะไรใหมากเลยครับ พรานเองก็เคยรอดชีวิตจากสัตวปา โดยการยิงคุมกันจากมือ
ของหมอมาแลว มันขึ้นกับเหตุการณและโอกาสเทานัน้ คุณหญิงพอมีกําลังไตลงจากตนไมนี่ไหม
ครับ เราจะเดินอีกสักสิบนาทีกอนปาจะมืดสนิท แลวหาที่พักนอนคืนนี้ใหเหมาะๆ กวานี้สักหนอย”
หญิงสาวเหลือบตาลงไปเบื้องลางอยางสยองใจ
“ฉันไมกลาที่จะลงไปเหยียบพื้นดินขางลางนี่อีกแลว จนกวาจิตใจฉันจะดีกวานี้ กําลังใจ
ฉันออนแอเต็มทีในขณะนี้ ฉันไมเคยกลัวอะไรในชีวิตเทาครั้งนี้เลย”
“ผมนึกวาจะชวนคุณหญิง ไปเสียใหหางจากซากคนซากเสือเหลานี้เสีย เพื่อจะไดมี
กําลังใจดีขึ้น แตถาคุณหญิงไมกลาลงก็ไมเปนไรครับ”
จอมพรานกวาดสายตาลงไปเบื้องลางทามกลางเงาสลัวอันคลุมเครือนั้นอีกครั้ง
“ผมจะทําหางพออาศัยนอนไดบนนีแ้ หละ คุณหญิงรออยูบนนีก้ อนนะครับ ผมจะลงไป
ตัดไมประเดี๋ยวจะมืดเสีย”
วาแลวก็ขยับจะไตลงไป แตแลวก็ชะงัก เพราะมือของดารินจับไหลเขาไวบีบแนน ตาที่
จองประสานมามีแววผิดแผกไป พรานใหญเขาใจวาหลอนหวาดกลัวที่เขาจะผละจากลงไปเบื้องลาง
เพียงชัว่ ขณะ จึงหัวเราะพูดปลอบ
“ผมลงไปเดี๋ยวเดียวเทานั้นแหละครับ รับรองวาจะไมใหพนจากสายตาคุณหญิงเลย
คุณหญิงถือปนกระบอกนี้ไว”
“ฉันคิดวา”
หลอนพยายามบังคับเสียงใหเปนปกติ ตอสูกับอํานาจความหวาดหวั่นพรั่นพรึงอยาง
เต็มที่
“ความออนแอของฉันคงจะทําใหคุณลําบากใจไมใชนอยทีเดียว”
“ผมไมไดคิดอยางนั้นเลยครับ ตรงขามผมเห็นใจคุณหญิงเหลือเกินในภาวะเชนนี”้
“ฉันก็เห็นใจคุณเหมือนกันทีต่ ัวฉันเองออนแอเกินไป และขอบใจเหลือเกินที่ในสถาน-
การณเชนนี้ คุณพยายามเอาใจฉันหมดทุกอยาง ทั้งๆ ที่มนั อาจเปนผลเสีย คุณคิดหรือวาฉันจะยอม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 757

ใหคุณลงไปตัดไมอยูขางลางนั่นเพียงคนเดียว โดยมีฉนั อยูบนตนไมแลวก็ถือปนไวสําหรับเพียงแค

ปองกันตนเอง”
รพินทรหัวเราะอีกครั้ง มองดูใบหนาอิดโรยซีดเซียว ทวาแฝงไวดวยความงามไปอีกแบบ
นั้นดวยความรูสึกชนิดใหมและแปลกออกไป
“โปรดอยาหวงผมเลยครับ ปาคือบานของผม คุณหญิงตะหากเปนแขกตางถิ่นมา มันไมมี
อะไรนากลัวสําหรับผมหรอก”
“ฉันจะลงไปกับคุณดวย!”
ดารินพูดเสียงหนักๆ อยางตัดสินใจ พรานใหญจองหนางงๆ หลอนฝนยิ้ม พยักหนากลาว
ตอมา
“ฉันเปลี่ยนใจแลว!”
ความเขมแข็งหาวหาญกลับคืนมาเปนของหลอนอีกครั้ง หรืออยางนอยที่สุด มันก็อาจมา
จากฤทธิ์ทิฐิมานะและกําลังใจอันเด็ดเดีย่ วเกินเพศของหลอนนั่นเอง
“ถางั้นเราก็ไมจําเปนจะตองขึ้นมาทําหางอยูบนตนไมตนนี้”
“ฉันก็คดิ วาอยางนั้น มันลําบากสําหรับคุณเกินไป ไหนจะตองตัดไม แลวก็หอบขึน้ ไปผูก
หางอีก เครื่องมือก็มีไมครบ ตะเคียนตนนี้ก็ไมเหมาะสําหรับการขัดหางดวย และคืนนี้มนั คงจะ
หนาวอยางที่สดุ เพราะเราไมมีทางจะกอไฟบนหางได เพราะฉะนั้นทีน่ อนของเราคืนนี้สุดแลวแต
คุณเถอะ ฉันจะตามคุณทุกอยาง”
แลวหลอนก็มองลงไปทางปากโพรงถ้ําเสือเบื้องลาง
“คุณคิดวาในถ้าํ นั่นจะเหมาะไหม”
เขาจองมองหลอนอยางประหลาดใจ
“เหมาะมากทีเดียวครับ แตคณ ุ หญิงไมกลัวหรือ?”
ดารินฝนหัวเราะเบาๆ
“ทําไมจะไมกลัว ความกลัวของฉันในขณะนี้มันจับไปหมดทั้งหัวใจแลวละ ทุกตารางนิ้ว
ในปายามนี้ เปนความนาสะพรึงกลัวสําหรับฉันทั้งนั้น ไมวาจะอยูบนตนไมหรือบนพื้นดิน แตฉันก็
พยายามทีจ่ ะขจัดมันไปเสีย เมื่อคิดวาคุณอยูใ กลฉันทัง้ คน ถาฉันยังขืนกลัวเสียจนไมมีเหตุผลก็
เทากับวาฉันดูหมิ่นพรานของฉันเอง”
รพินทรสูดลมหายใจลึก ความวิตกกังวลของเขาเบาบางลงอยางมาก
“ถาเรานอนกันในถ้ําเสือนั่นได เราจะคอยยังชั่วมากทีเดียว มีผนังกันลมกันน้ําคางและยัง
กอไฟไดอกี ดวย ทีน่ อนก็คงสบายกวาจะปลูกหางอยูบนตนไม ถึงแมมนั จะอยูในระดับพื้นดิน มันก็
เปนซอกลับ มีกาํ บัง คอยกอไฟระวังทางดานหนาไวทางเดียวก็พอแลว อีกสามดานของเราปลอดภัย
แตในดานจิตวิทยา เรามักจะคิดวาปลอดภัยในการนอนที่สูงมากกวา ทั้งๆ ที่บนตนไมไมมีความ
สะดวกสบายอะไรเลย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 758

“ฉันไมกลัวพวกสัตวหรอก แตกลัวสิ่งแปลกๆ ที่ตาจะมองเห็นไปอีก และสําหรับความ

กลัวในขอหลังนี่ อยูบนตนไมหรืออยูบนพืน้ ดินมันก็หนีไปไมพน บนพื้นดินเสียอีก กองไฟอาจชวย
ไดมาก อยางนอยก็ดานความอบอุน ไป! เราลงไปกันเถอะ”

เขาไตลงมากอน โดยมีหลอนตามหลังลงมาติดๆ รพินทรเริ่มตนหากิ่งไมแหงที่จะเปน

เชื้อฟนสุมไดตลอดทั้งคืน โดยมีหลอนคอยชวยอีกแรงหนึ่ง ทั้งสองชวยกันหอบฟนเหลานั้นเขาไป
ในเวิ้งถ้ํา ตลอดเวลาหลอนพยายามไมหันไปมองซากศพของชาวปาทั้งสามที่นอนตายอยูในลักษณะ
ชวนสยดสยอง และในขณะนั้นก็ไมสามารถจะเห็นไดถนัดแลว เพราะอากาศอันมืดมนลงทุกที เห็น
แตเพียงเปนเงารางๆ เทานั้น
พรานใหญตดั ใบไมสดมาดวย สําหรับปดกวาดบริเวณทีพ่ ักจําเปนและใชปูรองพื้น เพียง
ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น ทั้งสองก็เขามาอยูในซอกถ้ํา กอไฟลุกสวางโชติขึ้น ก็พอดีกบั ที่ปาทั้งปามืด
สนิท รพินทรขยายกองไฟออกกั้นเปนแนวเรียงรายปากถ้ําไว ลงมือยางเนื้อที่นําติดตัวเปนเสบียงมา
ดวย
ดารินฝนกินเขาไปไดเพียงเล็กนอยก็อิ่ม นัง่ เอาหลังพิงผนังหินเหมอมองดูกองไฟทีส่ วาง
วอมแวมอยูเบือ้ งหนาในระยะใกล เอามืออันเริ่มจะหนาวเหน็บอังผิง แลวประคองแนบไวกับแกม
ทั้งสองขาง หลอนหนาวจนกายสะทาน คางสั่นกระทบกัน เสียงลมพัดใบไมแหวงกระทับกันดัง
แสกสากกรูเกรียวอยูเ บื้องนอก ระคนไปกับสรรพสําเนียงไพรยามราตรี ตาของหลอนหรี่โรยลงดวย
ความออนเพลียระเหี่ยแรงและความงวง ความรูสึกเริ่มโบยบินหางไกลออกไป และในที่สุดก็ผล็อย
หลับไปในลักษณะที่นั่งเอาศีรษะพิงแงหินนั้น
หญิงสาวสะดุง ตื่นขึ้นมาในเวลาดึกสงัด พบตัวเองนอนตะแคงอยูบนใบไมนุมที่ปูรองพื้น
ศีรษะพาดอยูกบั กระบอกไมไผ มีกองไฟที่กําลังลุกเปนถานแดงสุมใหความอบอุนอยูเกือบรอบกาย
และบนสวนหนาอกของหลอนมีสิ่งอบอุนหนักๆ คลายผาหมคลุมทับอยู เมื่อคลําดูจึงรูวามันเปน
แจ็คเกตหนังของผูชาย ความหนาวเยือกของอากาศกลางหุบในขณะนี้ทําอะไรหลอนไมไดเลย
เพราะไฟยางเนื้อและเสื้อหนาที่ ‘คนใจดํา’ (ตามที่หลอนเคยวา) เสียสละถอดออกหมใหแกหลอน
รวมทั้งคอยระวังดูแลไฟกองนั้นไวดว ย
แลวเดีย๋ วนี้ละ คนใจดําอํามหิตของหลอนไปอยูเสียที่ไหนแลว?
ดารินลืมตาสวางโพลง กวาดไปรอบๆ ออ! อยูนั่นยังไง หางออกไปทางปลายเทาของ
หลอนประมาณหนึ่งวานัน่ เอง นั่งกอดเขาพิงอยูโขดหินกอนหนึ่งหันหลังให ฟุบหนาหลับอยูใ น
ระหวางซอกเขาและแขนทั้งสองที่ประสานกอดเขาไว หันหนาออกไปทางปากถ้ํา ซึ่งมีกองไฟทีส่ ง
ควันกรุนกําลังจะมอดเหลือแตถานแดงเรื่อๆ มีแตเสื้อยีนสลาสัตวสําหรับใสในเวลากลางวันอยูเพียง
ตัวเดียว เพราะแจ็กเกตกลายมาเปนผาหมใหกับหลอนเสียแลว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 759

เงียบสงัดคงไดยินแตเสียงน้าํ คางหยดกระทบใบไมเบื้องนอกอยูเปาะแปะเทานัน้ นีห่ ลอน

หลับอยางสบายเอาเปรียบเขาไปนานสักเทาใดนะ โอ!...คงนานโขทีเดียว อยางนอยที่สุดมันก็นาน
พอที่จะทําใหหลอนตื่นรูสึกตัวขึ้นมาอีกครั้งดวยความสดชื่นแจมใสขึน้ ผิดกับตอนที่จะเผลอหลับ
ไปอยางหมดสติไปในครั้งแรก ซึ่งในขณะนั้นตอใหชา งเดินเขามาเอางวงจับฟาดก็คงไมมีวันรูสกึ
อาการไขที่เลนงานอยูเมื่อตอนหัวค่ํา บัดนี้หายไปหมดสิ้นแลว ดวยการพักผอนและความอบอุนจาก
เสื้อหนังรวมทัง้ ไฟยางที่มีคนคอยกอไวใหกองนี้!
หลอนคอยๆ ยันกายขึ้นในลักษณะครึ่งนั่งครึ่งนอน หูสดับฟงสําเนียงไพรยามคอนคืน
สายตาจับนิ่งไปยังแผนหลังที่นั่งงองุมนั้นเงียบๆ ชายผูนี้...หลอนบอกกับตัวเองอยางขวยใจ มีความ
นารักอยูในความนาชังอยางเรนลึก ชนิดทีห่ ลอนไมเคยพบมากอนจากชายใด
นานเทานานทีห่ ลอนเพงพิศอยูเงียบๆ รางนั้นโงนเงนเล็กนอยอยางปราศจากการบังคับ
เพราะเผลอหลับ ครั้นแลวก็ชะงักกึกลง ทรงตัวนิ่งๆ ตามเดิมเหมือนจะรูสึกตัว ไมนานก็โงนเงนอีก
สลับกันอยูเชนนั้นในลักษณะสับเงาสัปหงก คงหารูไมวาคนที่นอนอยางแสนสบายอยูเบื้องหลัง
บัดนี้ตื่นขึ้นมานานแลว และกําลังจองมองอยูดวยประกายตาเจิดจรัส
นาสงสาร!
หญิงสาวเอื้อมมือไปแตะทีแ่ ผนหลังอันเย็นเฉียบนัน้ อยางแผวเบา เขาสะดุงพรวดขึน้ ใน
พริบตาอยางคนนอนไว หันกลับมาโดยเร็ว แลวก็พบกับดวงตาระรืน่ ทีจ่ องอยูกอนแลว
“ออ! คุณหญิงตื่นเมื่อไหรครับนี่?”
เสียงหาวต่ําดังถามมาจากลําคอ
“ตื่นเสื่อคุณสัปหงกเปนครั้งที่ 66”
ตาของหลอนมีประกายยิ้ม น้ําเสียงแผวหวาน แลวทรงตัวลุกขึ้นนั่ง
“ทําไมนั่งทรมานอยูอยางนั้น ทําไมไมนอน หือม?”
พรานใหญหัวเราะเบาๆ หยิบฟนสุมลงไปในกองไฟที่กําลังจะมอด แลวกมลงเปาใหติด
เปลวขึ้น
“เมื่อเจาหญิงบรรทม ทาสก็ควรจะนั่งเฝาพิทักษ”
หนาของหลอนแดงปลั่ง ดาวในดวงตาทัง้ คูโรจนลอแสงไฟ แวบเดียวที่รพินทรไดเห็น
แลวก็หมดโอกาสเพราะใบหนานัน้ เมิน
“มาเปนทาสตั้งแตเมื่อไหรกนั ?”
“ตั้งแตวนั เซ็นสัญญา”
“สัญญาใหนําทางเทานั้นหรอกนะ ไมใชสญ ั ญาใหมาเปนทาส”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ ผูที่ตองตกอยูในเงื่อนไขรับใชทุกอยาง แมกระทั่งตายแทนเมื่อภัย
มาถึง ไมเรียกวทาสดอกหรือ”
“ปวารณาตัวอยางนี้กด็ ีแลว แตอยากจะรูว า จะเปนทาสเชนนี้ไปนานสักเทาใด?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 760

“เทาที่สัญญาสิ้นสุดลง”
“แลวตอจากนัน้ ละ?”
พรานใหญถอนใจยาว เหยียดมือบอดขี้เกียจออกไปพลางปดปากหาว
“เจาหญิงก็คงจะไปตามวิถีทางของเจาหญิง ทาสก็คงไปตามทางของทาส...มันจะมีอะไร
นอกเหนือไปกวานี้?”
เพราะใบหนานั้นเมินไปทางอื่น อีกฝายจึงไมอาจจะเห็นริมฝปากบางที่เมมสนิทเขาหากัน
“เพราะอํานาจเงินอยางเดียวเทานั้นใชไหม ที่กอใหเกิดพันธะอันนี้ขึ้น?”
“ทาสคนนี้ไมมีสิทธิจะบังอาจพูดเปนอยางอื่นเลย เพราะทาสคนนี้รับเงินคาจางมาแลว
และก็ยอมรับวาตองการเงินคาจางนั้นดวย”
หลอนหันมามองดูเขาดวยสายตาตรง
“คุณนับถือเงินตราเปนพระเจาถึงขนาดนัน้ ทีเดียวหรือ รพินทร!”
กระแสเสียงของหลอนแผวเบาก็จริง แตมนั ชัดเจนที่สุด
รพินทร ไพรวัลย เบิกตากวางจองหนาหลอนเขม็งเหมือนจะไมเชื่อหู ริมฝปากที่ครึ้มไป
ดวยหนวดเครามีรอยยิ้ม ชะโงกเขามาใกลหลอนถามเสียงสูง
“ไหน? เจาหญิงพูดวายังไงนะครับ ทางฟงไมถนัดเลย พูดซ้ําอีกครั้งเถอะ”
หลอนกัดริมฝปาก แววตาเปลี่ยนเปนราวราน
“ฉันพูดวา คุณนับถือเงินตราเปนพระเจาถึงขนาดนั้นทีเดียวหรือ ฟงชัดหรือยัง?”
เขาสั่นหนาเอามือปองหู ชะโงกใกลเขามาอีก
“ไมใช! ประโยคนี้ดูเหมือนจะยังตกหลนอยู พูดใหครบประโยคเดิมซิครับ”
ดารินสีหนาประหลาดใจกึ่งฉิว
“เอะ! ตกหลนอะไรกัน ฉันก็พูดอยางนีแ้ หละ คุณวาตกอะไรหรือ?”
“ตกในตอนทายปดประโยคนะ วายังไงนะ กรุณาเอยใหครบเหมือนประโยคครั้งแรกซิ”
“คุณนับถือเงินตราเปนพระเจาถึงขนาดนัน้ ทีเดียวหรือ รพินทร!!”
จอมพรานสูดลมหายใจเขาเต็มปอด หลับตาลง เอามือกอดอดเอนหลังพิงผนังหิน พึมพํา
“ชื่นใจ...”
ดารินขมวดคิว้ งงๆ
“อะไรกันนี่ หมายความวายังไง คําถามของฉันชื่นใจคุณนักหรือ?”
“คําถามมันบาดใจ...” เสียงตอบเนิบๆ ยังหลับตายิ้มอยูเชนนั้น “แตชื่อ ‘รพินทร’ ที่ผาน
ริมฝปากของเจาหญิงออกมาเปนครั้งแรกอยางชัดถอยชัดคํา มันเปนความชื่นใจ ครัง้ แรกทาสคนนี้
คิดวาจนกระทัง่ ตายจากกันไป หรือวาแยกจากกันไปตามวิถีทาง คําวา ‘รพินทร’ จะไมมีโอกาสผาน
ริมฝปากเจาหญิงออกมาเสียอีก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 761

ราชสกุลสาวอึ้งไปนาน หลอนกําลังคิดทบทวนตัวเองอยูเหมือนกัน และหัวเราะออกมา

กรอยๆ
“ แปลวาฉันไมเคยเรียกชื่อคุณเลยงั้นหรือ?”
“เรียกครับ”
เขาบอกน้ําเสียงเรื่อยๆ ควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ ศีรษะพิงโขดหินในทาผอนอารมณอยู
เชนนั้น
“แตเรียกวา ‘ตาพราน’ หรืออยางดีที่สุด ‘นี่! นายพราน’ ความจริงผมเองก็มีชื่ออยูใน
ทะเบียนสํามะโนครัวของมนุษยโลกเขาคนหนึ่งเหมือนกัน แตเจาหญิงคงจะชังน้ําหนาเสียจนไม
ยอมใหชื่อนี้ผานริมฝปากออกมา เพิ่งจะมาไดยนิ เรียกชัดถอยชัดคําคืนนี้ ก็รูสึกเหมือนกับวาโลกนีย้ ัง
ไมทารุณโหดรายเกินไปนัก”
“เปนความจริงหรือนี่ ที่ฉันไมเคยเรียกชื่อคุณเลย”
“จากวินาทีแรกที่เราพบกันจนกระทั่งคืนนีแ้ หละ...”
แลวเขาก็ปองหนามองออกไปยังความมืดมิดของปาเบื้องนอก พูดหนาตาเฉยวา
“ปาทั้งปาดูเหมือนจะสวางเปนสีทองไปหมด เมื่อรพินทร ไพรวัลย ไดยินใครคนหนึ่ง
ขานนามนี้ออกมาเต็มปากเปนครั้งแรก ขอบคุณเจาปาเจาเขา”

ภายหลังนั่งอึ้งเหมือนจะพิศวงตัวเองอยูเ ปนครูใหญ หลอนก็บอกวา

“ถาเปนอยางนั้นจริง ฉันก็ขอโทษดวย ฉันนึกเหตุผลไมออกเหมือนกันวา เหตุไรตั้งแต
เรารูจักกันมา ทําไมฉันถึงไมเรียกชื่อคุณเลย และทําไมถึงเกิดมาเรียกเอาคืนนี้ แต...คุณยังไมไดตอบ
คําถามของฉันเลย คุณ รพินทร ไพรวัลย”
“จําเปนนักหรือครับที่ทาสจะตองตอบ?”
หลอนขมวดคิว้ อีกครั้ง
“เลิกเลนสํานวนประชดแดกดันเสียทีเถิด ระหวางคุณกับฉัน ลูกจางกับนายจางนั่นคือ
ขอเท็จจริง ไมใชเจาหญิงกับทาส เขาใจ...ลูกจางจะหมดพันธะกับนายจางในทันทีที่เงื่อนไขสัญญา
จางสุดสิ้น แตทาสกับเจาหญิงไมมีวนั จะหมดสิ้นไดหรอก นอกจากจะตายจากกันไปขางหนึ่ง...เอา
ละ...”
หลอนพยักหนา
“ตอบคําถามที่ยังไมไดตอบซิ?”
พรานใหญพน ควันบุหรี่ลอยควางเปนวงกลมหนาทึบ ลมอันสงัดในเวิง้ ถ้ําทําใหควันกลุม
นั้นทรงตัวคงรูปอยูไดนาน สายตาของเขามองจับอยูท ี่กลุมควันอยางปราศจากความหมาย และ
หลอนก็มองดูที่นั่นดวย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 762

“ถาผมจะเลือกเอาในระหวางความเปนทาสกับเจาหญิง มันพอจะเปนคําตอบในคําถาม
ไดไหมครับ”
คิ้วงามขางหนึง่ เลิกขึ้นนอยๆ
“อยาลืมวาตลอดชีวิตทีเดียวนะ ไมใชเพียงแคพันธะสัญญาที่ตีมูลคาเปนเงิน”
“อีกสักรอยชีวติ พันชีวิตก็ได ถาชีวิตตายแลวและเกิดใหมจริง”
ในประกายแสงวับแวมของกองไฟ ตาทั้งสองคูพบกันสนิทนิ่ง ประหนึง่ กระแสแมเหล็ก
ตางขั้ว
“รูจักเจาหญิงคนนี้ดีแลวหรือ?”
“นี่เปนเรื่องนาเวทนาตัวเอง”
ดาริน วราฤทธิ์ ยิ้มเย็นๆ คลี่เสื้อแจ็กเกตของเขาเองที่คลุมตัวหลอนอยูออกสงคืนไปให
“ขอบคุณมากที่สละใหฉันมาเปนเวลากวาคอนคืนแลว เอากลับคืนไปเถอะ ฉันอบอุน
สบายดีแลว”
“รังเกียจ?”
หางเสียงของเขาแตก ขณะที่รับเสื้อมาโยนลงขางๆ ตัวอยางไมแยแส หมอมราชวงศคน
สวยไมตอบ มองดูเขานิ่งๆ อยูเชนนัน้ เปนครูก็ลุกขึ้น เดินมาทรุดคุกเขาอยูขางๆ หยิบเสื้อตัวนัน้
ขึ้นมาคลี่คลุมใหที่ไหลของเจาของเสื้อเองดวยมืออันแผวละมุน ตาตอตาสบกันในระหวางเพียงชัว่
คืบ
“ใช! รังเกียจ! เปนยังไง พอใจไหมที่ฉันเอานิสัยของคุณมาใช...”
เขานิ่งหลับตาเฉย รูสึกวาตัวเองถูกผลักลมตะแคงเสียหลักไปจากผนังหินที่พิงอยู แต
แทนที่ศีรษะจะฟาดกับแงหนิ กลับรูสึกวามีสิ่งออนนุมรับไวแทน พอจะผงกหัวลุกขึ้นมาก็มีฝามือ
กดไวที่ใบหนาพรอมกับเสียงกระซิบ
“เจาหญิงนอนอยางสุขสบายมาเต็มอิ่มแลว คราวนี้ถึงคราวที่ทาสจะตองพักผอนเสียบาง
...อยาขัดคําสั่งนะ!”
“ทาสยังไมงวง...”
“งวงหรือไมงว งก็นอนใหหลับ พรุงนี้ทาสยังจะตองมีหนาที่คุมครองเจาหญิงอีก ไมใช
เพียงคืนนี้เทานั้น”
“ทาสหลับเสียแลว ใครจะปกปกพิทักษภัยใหเจาหญิง”
“เจาหญิงปกปกพิทักษภยั ใหแกตนเอง และใหทาสคนนี้ไดในระหวางทีท่ าสหลับ”
เขาผงกหัวขึน้ อีกครั้ง แตก็ถกู ผลักกระแทกลงไปสูความหยุนอันออนนุม เหนือกวาหมอน
นิ่มใดๆ ในโลกตามเดิม มีเสียงกระซิบเฉียบขาด
“นอน! ประเดีย๋ วจับหัวกระแทกหินสลบเลย คุณเปนมนุษยปุถชุ นธรรมดาคนหนึ่งเทานั้น
นะ ไมใชเหล็กไหลมาจากไหน สะบักสะบอมมาทั้งวันแลว ไมมีเวลาพักผอนเลยก็ตายเทานัน้ ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 763

จริงของหลอน เขาไมใชเหล็กไหลมาจากไหน เพราะไมกี่ชวงลมหายใจหลังจากนั้น เขาก็

หลับเปนตาย...

จอมพรานรูสึกตัวตืน่ ขึ้นมาอีกครั้ง มันเปนเวลาเทาใดไมทราบได แตเห็นแสงสวางสลัวๆ

สาดเขามาทางปากถ้ํา เสียงนกปาแซสนั่นลัน่ ดงดานนอก ไฟที่กอไวเหลือแตควันกรุนๆ
รางไดสัดสวนของ ดาริน วราฤทธิ์ ยืนบังแสงสลัวอยูตรงปากทางเขา หันหลังให แหงน
หนาสูดอากาศยามเชาตรูอันเย็นฉ่ํา ลมรุงพัดเสนผมสยายปลิวไสว เขาจองรางงามสมสวนทางดาน
หลังนั้นเงียบๆ พลางพยายามนึกทบทวนความจํา แลวก็นึกหัวเราะเยอะตัวเอง เมื่อสรุปความคิดวา
ตนเองคงจะฝนไป มันเปนความฝนที่ทําใหหวั ใจวุนวายอลหมานเสียนีก่ ระไร!
รพินทรผุดลุกขึ้นโดยเร็ว หลอนคงไดยินเสียงไหวกายของเขาจึงหันกลับมา...ไมมีปญหา
อะไรตออะไรของเขาคงฝนไปแนๆ พรานใหญบอกกับตนเอง...เพราะสายตาคูนนั้ ของหลอนมัน
ยืนยันอยูชดั -สายตาหยิ่งๆ ของนายจางเหมือนเชนที่มองมายังเขาทุกครั้ง
ขณะที่สะบัดหนาไลความมึนงง และจัดแจงเติมฟนกอไฟ เตรียมอุนเสบียง หลอนก็เดิน
เขามาทรุดกายนั่งตรงขาม
“ฉันไมอยากจะบอกคุณเลยวาฉันเห็นอะไรแปลกๆ เมื่อคืนนี้ หลังจากทีค่ ุณหลับไปแลว”
หลอนพูดอยางเรารอนกระสับกระสายทีพ่ ยายามจะบังคับใหเปนปกติ รพินทรเหลือบตา
ขึ้นมองอยางประหลาดใจ
“คุณหญิงเห็นอะไรครับ?”
ดารินหอไหลลง ประสานมือทั้งสองกอดอก แลวหัวเราะออกมาอยางขันตัวเอง
“อยาใหเลาเลย ขืนเลาไป ก็เทากับขยายความเปนโรคประสาทพิการของฉันใหคณ ุ รู”
พรานใหญหัวเราะไปดวยเบาๆ ตอบุหรี่ที่เหลืออยูสองตัวสุดทาย สงใหแกหลอนตัวหนึ่ง
และสูบเองตัวหนึ่ง
“เลาดีกวาครับ ดีกวาจะเก็บไว บางทีผมจะอธิบายได”
“เรื่องขนหัวลุกทั้งนั้น มันนาแปลกนะ ตอนที่คุณตื่นและเฝาฉันอยู ฉันหลับอยางสบาย
ที่สุด ไมมีอะไรกระโตกกระตากเลย แตพอฉันอยูยามแทนคุณ โดยคุณหลับบาง อะไรตออะไรมัน
เลนงานฉันแทบแย ดีแตสูตั้งสติปลอบใจตนเองไวทกุ ขณะ โดยพยายามคิดเสียวาประสาทหู
ประสาทตามันฟนเฟอนไปอยางที่คุณเคยบอก”
“คุณหญิงเห็นอะไร?”
“ครั้งแรกสุด”
หลอนพูดชาๆ เอามือลูบแขนตนเองที่ขนเริ่มลุกเกรียวขึน้ มาอีก
“ฉันเห็นหนาคุณในขณะทีน่ อนหลับอยู คอยๆ เปลี่ยนไปทีละนอย จนกระทั่งกลายเปน
หนาที่ฉันไมเคยรูจักมากอนเลย ยิ่งจองนานเขาก็เห็นวาคุณมีเขี้ยวโผลออกมาทั้งสองขางเหมือน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 764

มนุษยหมาปางั้นแหละ พอขยี้ตา ภาพใบหนาเขี้ยวงอกของคุณก็หายไป แตพอดูๆ มันก็งอกออกมา

อีก ฉันตองขยีต้ าอยูหลายครัง้ ทีเดียว”
พรานใหญถอนใจเฮือก สายหนาชาๆ
“ขอบคุณเจาปา ที่คุณหญิงไมยิงผมเขาให อีตอนเห็นเขี้ยวงอกออกมา”
ดารินหัวเราะกรอยๆ
“ถึงฉันจะหวาดกลัวตกใจเพียงไร ฉันก็ยงั ไมถึงกับเสียสติถึงเพียงนั้นหรอก และนี่พูด
จริงๆ นะ ไมใชมาแกลงพูดลอคุณเลน ฉันเห็นอยางนัน้ จริงๆ ในทีส่ ุดฉันก็นึกถึงคาถาสมาผีสาง
นางไมของคุณขึ้นมาได ไมรูจะยึดเอาอะไรเปนที่พึ่ง ก็เลยภาวนาทองบนไป มันไดผลเหลือเกิน
หลังจากนัน้ ฉันไมเห็นภาพใบหนาของคุณเปลี่ยนแปลงวิกลวิการไปอีก แตพอนั่งเคลิม้ ๆ ไปไดสัก
หนอย ก็ไดยนิ เสียงประหลาดอะไรก็ไมรู เปนเสียงคลายปพาทยนางหงสหรือมโหรีที่เขาประโคม
ในงานศพนะ ลอยมาตามลม ตอมาก็ไดยนิ เสียงปาลั่นคึ่กไปหมด ราวกับมีกองทัพเดินผานมา มีเสียง
ฆองโบราณ เสียงกลองชนะ ฉันพยายามจะปลุกคุณ แตก็ขยับเขยื้อนตัวไมไดเลย รูสึกเหมือนจะเปน
ตะคิวไปหมด”
“ฝน!”
เขาบอกสั้นๆ
ดารินมองดูเขาดวยสายตาตรง เต็มไปดวยประกายจริงจัง เนนเสียง
“อาจเปนความฝนก็ได แตเปนฝนในขณะที่ฉันลืมตาและมีความรูสึกครบถวน เพียงแต
ไมมีพยานรวมรับรูเห็นเทานั้น”
“เลาตอไปซิครับ”
พรานใหญกลาวเนิบๆ ตอมาเหมือนจะไมสนใจอะไรนัก
“แลวฉันก็เห็นกองทัพจริงๆ เปนกองทัพของสิงสาราสัตวทุกชนิด เคลือ่ นขบวนผานปาก
ถ้ําที่เราอาศัยหลบนอนอยูนี่ไป กลางขบวนกองทัพสัตวอันนากลัวเหลานั้น มีชายแกหนวดเคราสี
ขาว หนาแดงราวกับทาดวยชาด นั่งมาบนหลังเสือโครงสีดําสนิทตัวขนาดมาเทศ ภาพเหลานั้นผาน
สายตาของฉันไปเหมือนภาพในจอหนังงัน้ แหละ ปาทั้งปาสวางไสวไปหมด แตละสัตวเหลานั้นราว
กับจะเปนธาตุฟอสฟอรัส สวางดวยตนเอง ฉันกระดิกตัวไมไดเลยแมแตนิดเดียว เพียงแตประสาท
ตาเห็นและประสาทหูไดยินเทานั้น”
“แลวตอจากนัน้ ?”
รพินทรคงถามเสียงเรื่อยๆ มาเชนเดิม มือสาละวนอยูก บั การยางเนื้อ
“กองทัพสัตวเหลานั้นผานไปหมด ทุกสิ่งทุกอยางก็กลับเปนปกติเหมือนเดิม ฉันจะปลุก
คุณขึ้นในขณะที่ฉันขยับเขยือ้ นตัวไดนั้นแลว แตเห็นวาไมมีประโยชนอะไร ก็เลยปลอยใหคณ
ุ นอน
ตามสบาย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 765

“นี่ไมใชพวกบานปาเลาใหผมฟงนะครับ แตผูเลาเปนแพทยหญิง ดาริน วราฤทธิ์

นักวิทยาศาสตรผูผานโลกเจริญขีดสุดมาแลว และก็เคยหัวเราะเยาะในเรื่องอยางนี้มากอนดวย...”
พรานใหญพดู เรียบๆ แลวก็หัวเราะออกมา
“ยกประโยชนใหแกความตาฝาด หรือความฝนดีกวาครับ ขืนคิดมากประสาทเสียเปลาๆ
ผมก็เคยบอกคุณหญิงแลววาในปามันเกิดอะไรพิลึกๆ ใหเราเห็นไดเสมอแหละ แลวก็พิสูจนไมได
ดวย คราวนี้คณ ุ หญิงรูสึกกับตัวเองอยางจังทีเดียว แตถงึ อยางไร ผมก็ขอชมเชยที่คณ
ุ หญิงสามารถ
ควบคุมสติไวไดดีมาก สิ่งทีค่ ุณหญิงเห็นถาเลาใหชาวปาฟง เขาก็ถือวาเปนนิมิตดีของการเดินปาขัน้
มหาโชคทีเดียว เอายังไงละ ขนาดเจาปามาสําแดงตัวใหเห็น ผมเองบนบานศาลกลาวมานักตอนัก
อยูปามาก็นาน ไมเคยเห็นจังๆ อยางคุณหญิงสักที สิ่งที่คุณหญิงเห็นตรงกับพวกพรานปาละแวกนี้
เลากันครับ คือเจาปาถิ่นนี้หนวดเคราสีขาว และชอบขี่เสือโครงสีดําลวน”
ดารินเมมริมฝปาก ยกมือทัง้ สองขึ้นแตะขมับ ทาทางของหลอนใชความคิดขนาดหนัก
จองหนาเขาอยูเชนนัน้
“ทําไมมันถึงลี้ลับอัศจรรยอยางนี้นะ ฉันพยายามเฝาถามตัวเองอยูตลอดเวลา วามันเปน
ความฝนหรืออะไรกันแน เสียดายเหลือเกินที่ขณะที่เห็นนัน้ ฉันตกอยูในลักษณะแบบผีอํา คือ
กระดิกกระเดีย้ ไมไดเลย จะวาครึ่งหลับครึ่งตื่นก็ได ลักษณะแบบนีถ้ าจะวิเคราะหกันในทางจิตเวช
วิทยา ก็คืออาการสัมผัสทางประสาทที่หกนั่นเอง สัตวแตละชนิดที่เห็นลวนแตเปนสัตวดุราย รูปราง
ประหลาดๆ ไมเคยเห็นมากอนทั้งนั้น แตมันก็พากันผานไปเฉยๆ ไมไดแสดงทาวาหันมาเห็นหรือ
สนใจกับโพรงถ้ําที่เรานอนอยูนี่เลย”
“คุณหญิงตื่นตลอดเวลาหรือครับ หลังจากที่ผมนอนหลับไปแลว”
“ก็เคลิ้มๆ แตเชื่อวาสวนมากรูสึกตัวตลอดเวลา เพราะฉันนั่งไมไดนอน คอยเติมกองไฟ
อยูเรื่อย คุณละ หลับดีหรือ?”
รพินทรปดปากหาว บิดขี้เกียจจนกระทั่งกระดูกลั่น แลวตบตนคอแรงๆ
“หลับอยางไมเปนทาเลยครับ ชางเหยียบก็คงไมรูสึกตัว แลวก็ฝนพิสดารอะไรวุน วายไป
หมด”
“ฝนยังไง?”
หลอนถามพาซื่อ พรานใหญหันหลับไปมองดูตําแหนงที่เขานอนอยูแ ลวยักไหล
“ฝนวานางฟาเหาะลงมา ประทานตักใหหมอนหนุนอยางแสนสุข พอตื่นขึ้นมาหัวหนุน
อยูกับทอนไมแข็งโปก”
“ก็เปนความฝนที่ดีน”ี่
ดารินกลาวดวยสีหนาเฉยๆ เรียบๆ
“ถึงจะดียังไง มันก็เปนแตเพียงความฝนเทานั้น รีบๆ ทานอาหารเสียเถิดครับ ประเดี๋ยวฟา
สวางกวานี้อีกนิด เราจะออกเดินทางเลย เชือ่ วาวันนี้คงจะไดขาวพวกเราบางเปนแน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 766

ทั้งหลอนและเขาบรรจุกระเพาะดวยเนื้อเกงยาง อันเปนเสบียงติดตัวมาตั้งแตเมื่อวานโดย
ปราศจากรสชาติไปตามมีตามเกิด และมันก็เปนมื้อสุดทายพอใหหนักกระเพาะ กลั้วคอดวยน้ําใน
กระบอก ซึ่งเหลืออยูเพียงเล็กนอย การมีโอกาสใหนอนหลับพักผอนกันบางพอสมควรสําหรับเมื่อ
คืนที่ผานมา ทําใหแชมชืน้ มีกําลังขึ้น ระหวางนั่งกินกันอยู ตะขาบตัวหนึ่ง ใหญขนาดเทาฝามือ สี
แดงราวกับไฟยาวศอกเศษ เลื้อยพรวดพราดออกมาจากซอกหินไปทางดานที่ดารินนัง่ อยู หญิงสาว
เผนพรวดเดียวขามกองไฟเขาไปทางเขาอยางใจหายใจคว่ํา หลอนไวพอตัว ตะขาบใหญตัวนัน้ แลน
หายเขาไปในซอกมืดอีกดานหนึ่ง มันคงตื่นตกใจอะไรมากกวาที่จะเจตนาพุงออกมาหมายทําราย
มนุษย ซึ่งโดยแทจริงแลวก็ไมใชนิสัยของมันที่จะจูโจมคนกอน
หลอนทําทาขนพองอยางขยะแขยง
“โชคดีที่เมื่อคืนนี้ มันไมเลื้อยออกมากัดเราเขา มันอยูแคจมูกเรานี่เอง”
“ถาไมเหยียบ หรือไปนอนทับมันเขา มันก็ไมทําอะไรหรอกครับ”
รพินทรบอก จัดการกลบดับกองไฟเตรียมยายที่ออกมาขางนอก
“ความจริง ตะขาบเปนสัญลักษณแสดงความสบายใจชนิดหนึ่งของพราน”
“สบายใจยังไง?”
“ถาเห็นตะขาบชุกชุมปวนเปยนอยูบริเวณไหน ก็เปนอันเชื่อแนไดวาเราปลอดภัยจาก
พวกงูพิษตางๆ โดยเฉพาะอยางยิ่งงูจงอาง ไมตองคอยระวังตัวใหเสียเวลา”
“เอะ! ทําไมหรือ?”
“ธรรมชาติจัดสรรสัดสวนของมันไวไดแปลกมากครับ มีความยุตธิ รรมและไดสมดุลดี
เสมอ มีการทําลายลางแพชนะกันเองอยูใ นตัวในรูปแบบหมุนเวียน แบบไซคลิคออรเดอร งูจงอาง
เปนสัตวที่ดเู หมือนจะมีพษิ รายที่สุด แตนาแปลกที่มันกลัวตะขาบ ทั้งๆ ที่ตะขาบตัวเล็กนิดเดียว พิษ
ก็นอยกวา มันแพฤทธิ์กันยังไงไมทราบ ซ้ํายังเปนคูแ คนคูอริกันเสียดวย ตะขาบรูว างูจงอางมีรังอยูท ี่
ไหน พวกมันจะตองดัน้ ดนไปกัดใหได และงูถาถูกตะขาบกัดก็ไมมีทางรอด ไมยอมสูหนาเลย มัน
กลัวกันมาก เพราะฉะนัน้ มีตะขาบที่ไหน งูจงอางหนีหมด จึงพอยึดเปนหลักเชื่อถือไดวา ถาเห็น
ตะขาบ เราไมพบงูจงอาง และตะขาบมันก็ไมเปนพิษเปนภัยกับเรามากนัก”
“แปลกเหลือเกิน จริงเหรอ?”
หลอนรอง สีหนาประหลาดใจ ระคนงุนงง จองหนาเขาเหมือนจะคนหาความจริง
“จริงซิครับ แลวก็ไมใชเรื่องลึกลับพิสดารอะไร มันเปนกฎของธรรมชาติ เปน
ตรรกศาสตร น้ํากรด แรงขนาดไหนพอถูกดางเขาเทานั้น กรดก็หมดฤทธิ์ไปเลย ในวงการ
วิทยาศาสตรเอง ก็ยังมีขอพิสูจนใหเห็นถึงทฤษฎีทําลายลางกันเองอยางนี้ใหเห็นชัดอยูแลว”
เขาพูดเรื่อยๆ กมลงหยิบกระบอกไมไผ แลวพยักหนาชวนหลอนใหออกไปนอกบริเวณ
ถ้ําสูปาเบื้องนอก ซึ่งบัดนีเ้ ริ่มจะมองเห็นอะไรไดชัดขึ้นแลว ทามกลางหมอกตอนเชาที่ปกคลุม
บางๆ อยูทั่วไป

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 767

“ธรรมชาติของสัตวโลก ก็เชนเดียวกัน ชางตัวเทาบานกลัวมดแดงตัวเทาขี้ผง งูเหาเจอะ

พังพอนก็เปนฝายที่จะตองกลายเปนเหยื่อ มีสัตวที่พอจะยกเปนตัวอยางงายๆ อยูสามชนิด ที่พิสูจน
ชัดถึงวงหมุนเวียนแบบไซคลิคออรเดอรอยางที่วานี่ คือ ไก หมู และตะขาบ ทั้งสามชนิดนีแ้ พชนะ
ไลกันเปนรูปวงกลม ไกที่บงั อาจเขาไปแยงขาวหมูกนิ มักจะถูกหมูตวั ดุๆ และโมโหรายขย้ําเอา
แหลกเหลวและกัดกินเปนอาหารไป สวนหมูถูกตะขาบกัดนิดเดียวก็ตองตายไมมีทางแกเลย แตแลว
ไกถาไปพบตะขาบเขา เปนหัวเราะกาก ไลจิกกินเปนอาหารอันโอชะ ตะขาบถาเจอะไกเปนหนีไม
พนแนๆ ถูกจิกทีสองที ก็หงิกหงอดหมดฤทธิ์”
แลวเขาก็หัวเราะออกมา กลาวตอมาอยางขันๆ วา
“เมื่อสมัยเด็กๆ คุณหญิงเคยเลน ‘ลาๆ ตี้ต่ําโปง’ หรือวา ‘ยันยินเปาฯ’ บางหรือเปลา
ครับ?”
หลอนพลอยหัวเราะออกมาดวย
“เคย! แลวมันเกี่ยวอะไรกัน”
“นั่นแหละ ทฤษฎีเดียวกันไมมีผิด เด็กๆ จะซอนมือไวกอน และนําออกมาประชันกันใน
เวลาเดียวกัน โดยแสดงความหมายของมือแทนสิ่งตางๆ ซึ่งแพชนะกัน ในรูปไซคลิคออรเดอรนี่
แหละ ความจริงไมใชเรื่องเหลวไหลไรสาระตามประสาเด็กเลย แตเปนตรรกศาสตรที่เอามาจาก
ธรรมชาติวิทยาทีเดียว โดยเด็กอาจไมรูตัว”
“เพิ่งรูนี่เองวา คุณเปนนักปรัชญาตัวยง”
ดารินพูด พรอมกับชําเลืองมองดูเขายิ้มๆ
“แตผมก็เปนอะไรไปไมไดมากกวา พรานนําทางรับจาง”

เมื่อตางพนบริเวณปากถ้ําเสือออกมา การสนทนากันดวยอารมณรื่นก็พลันสะดุดชะงักไป
อยางเฉียบพลัน เพราะภาพสยดสยองอันเปนพยานของเหตุการณรายที่เกิดขึ้นเมือ่ ใกลค่ําของเมื่อ
วาน
ศพทุเรศของชาวปาตัดไมสามศพ และซากของนังเสือแมลูกออนรายกาจตัวนั้น ยังคง
นอนเรียงรายอยูใตตนตะเคียนใหญ ในระหวางโขดหินคู เมื่อเย็นวานเห็นในลักษณะไหนก็คงอยูใ น
ลักษณะนั้นโดยไมมีการขยับเขยื้อน นาประหลาดที่เมื่อคืนซึ่งผานมา ไมมีสัตวชนิดใดเขามารบกวน
ซากศพเหลานัน้ เลย ดารินชะงักนิดหนึ่ง สีหนาเปลี่ยนไปเมื่อนึกถึงภาพติดตาที่หลอนเห็น ซึ่งจน
บัดนี้กย็ ังไมสามารถบอกไดวามันคืออะไรกันแน หลอนเห็นดวยจักษุภาพแทจริง หรือประสาท
หลอน
รพินทรอานความรูสึกของหลอนออก หันมายิ้มปลอบใจ แลวเดินนําตรงไปยังซากศพ
เหลานั้น ดารินขับไลความประหวัน่ หวาดพรั่นพรึงที่เกาะหัวใจอยูออกไป แข็งใจสืบเทาตามหลังเขา
ไปดวยอยางกระชั้นชิด ในยามที่แสงตะวันขึ้นแลวเชนนี้ มันไมดูนากลัวเหมือนขณะที่หลอนเห็นใน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 768

แสงขมุกขมัวยามค่ําของเมื่อวาน แตลักษณะของศพก็ชวนสังเวชนัยนตาอยูดี คนหนึ่งถูกกัดเสียกาน

คอแทบขาดหลุดออกจากตัว ศีรษะหมุนไปอยูทางเบื้องหลัง และตาเหลือกถลนเบิกโพลง แสดงถึง
ความหวาดกลัวขีดสุดกอนทีว่ ิญญาณจะออกจากราง อีกคนหนึ่งหนังบนศีรษะถูกตลบลงมาปดอยู
ครึ่งหนา เห็นกะโหลกหัวขาวโพลน ลักษณะเปนกะเหรีย่ งดวยกันทั้งคู สภาพของศพกําลังแข็งตัว
นางเพชฌฆาตลายพาดกลอนยามที่สิ้นฤทธิ์หมดลมปราณแลวเชนนี้ ดูตวั มันก็ไมใหญ
อะไรนัก ผิดกับขณะที่มันยังมีชีวิตอยูเมื่อเย็นวาน กระสุน .357 แม็กนั่มจากมือของรพินทรเปน
กระสุนประกาศิต โดยมือที่เกิดมาเพื่อเปนพรานโดยแท มันเจาะเขาเหนือดั้งจมูกทะลุตนคอราวกับ
จับวาง การยิงแบบนี้ก็คือการยิงแบบ ‘หยุดมฤตยู’ ไมวามันจะเปนมฤตยูชนิดใดก็ตาม
แลวทั้งสองก็เคลื่อนมาหยุดพิจารณาอยูเหนือศพของชายเคราะหรายคนที่สาม ซึ่งนอน
หงายอยูโคนตนตะเคียนใกลๆ กับซากเสือ บาดแผลจากศพนี้ดเู หมือนจะนอยกวาอีกสองศพมาก
เพราะมีรอยถูกขย้ํา คอตอหักและขาดใจตายทันทีเทานั้น ไมถึงกับเหวอะหวะนัก ดารินจองที่ศพนัน้
แลวเมมปาก หลับตาลง หนาของหลอนขาวซีด พรานใหญเหลือบตาขึ้นสังเกตอาการของหลอน
พรอมกับถามวา
“ศพนี้ใชไหมครับ ที่คุณหญิงเห็นวานั่งมาบนหลังเสือ แลวตบมือชี้ใหเสือดูเราบน
ตนไม?”
ม.ร.ว.หญิงคนสวยพยักหนานิดหนึ่ง มองสบตาเขาดวยประกายจริงจัง ระคนไปดวยแวว
แสดงความรูสกึ ยากทีจ่ ะอานออก กายสั่นนอยๆ
“ใช คนนี้แหละ”
หลอนรับเสียงแหบแหง เกือบจะไมไดยนิ จองมองดูสภาพของศพแนวแน เหมือนจะ
คนหาสิ่งลี้ลับที่แฝงอยู
“จนกระทั่งเดีย๋ วนี้ มันยังติดตาฉันอยู เห็นทุกอิริยาบถการเคลื่อนไหวทีเดียว เขานั่งครอม
มาบนหลังเสือเหมือนจะเปนนายของมัน สีหนาแสยะ นาเกลียดนากลัวที่สุด พอเสือวิ่งมาถึงตรงนี้
...”
หลอนชี้ที่หมายใหดู
“เจาคนนี้กเ็ ผนลงมายืนถางขาจังกา ตบมือดังสนั่น แลวแหงนขึ้นไปบนตนตะเคียน
พรอมกับชี้มือ เสือมันก็แหงนตามแลวมันก็เห็นเรา จากนั้นเสือก็กระโจนขึ้นมา ขณะที่เสือกระโจน
เจาคนนีย้ ังยืนจังกาอยูใ นอาการเดิม เหมือนจะคอยคุมเสืออยูงั้นแหละ พอคุณยิงเปรีย้ ง เสือพลิกลง
ไปดิ้น เขาก็ลมแผละลงเฉยๆ ลมในลักษณะที่เห็นนอนอยูอยางเดี๋ยวนีแ้ หละ ฉันมองเห็นภาพที่เลา
มาใหฟงนี้ ดวยเลนสจากนัยนตาของฉันทัง้ สองขาง!”
พรานใหญมองดูหลอนแลวยิ้มๆ อยูในสีหนาเชนนัน้
“พิจารณาดูสภาพของศพซิครับ แลวนิติเวชวิทยาจะบอกคุณหญิงไดในทันทีวา เขาถูก
เสือตัวนี้กดั ตายสนิทกอนแลว โดยบาดแผลจากที่คอนั่น เมื่อเปนเชนนี้ เขาจะนั่งมาบนหลังเสือแลว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 769

คอยบงการใหเสือกระโจนขึน้ มาเลนงานเราไดอยางไร เอาละครับ ตอนนี้เรามองเห็นอะไรโดยแสง

ตะวันกระจางชัดกับตา เปนการยืนยันอยางนี้แลว”
“ก็นั่นนะซิ ทําไมมันถึงพิสดารอยางนั้นก็ไมรู จะใหฉันบอกสักกี่ครั้ง ฉันก็ยังยืนยันอยูวา
ในขณะนัน้ ฉันเห็นอยางนีจ้ ริงๆ พูดแลวยังขนลุกอยูน”ี่
หญิงสาวสยิวกาย ถอยหางจากศพนั้นออกไปเล็กนอย อยางหวาดๆ
รพินทรหัวเราะเบาๆ เดินออมไปยืนอยูทางดานศีรษะศพที่เปดตาคางอยู
“สิ่งที่คุณหญิงเห็นอยางวานัน่ ผมก็บอกกับคุณหญิงหลายครั้งแลววา คุณหญิงตาฝาด
ประสาทหลอนไปเอง หรือคุณหญิงจะใหผมบอกตามความเชื่อถือของพวกชาวปาดู?”
หลอนไมกลาวอะไรในขณะนั้น พรานใหญจึงบอกตอมาดวยเสียงแผวต่ําวา
“เมื่อเสือตัวนีฆ้ าคน คนนี้เปนศพที่สามเพราะความแคนพยาบาท ทีล่ ูกของมันถูกทําราย
ถึงตาย วิญญาณของผีตายโหงคนที่สามนีเ่ องไดลงสิงเสือราย สําแดงเดชขึ้นขี่ครอมหลังของมันและ
นําตรงมาที่ตนไมที่เราหลบซอนอยูบนกิ่งไม คลายจะแนะเสือใหรวู า ตนเหตุที่ทําใหลูกๆ ของมัน
ตายนั้น คือเราสองคนที่ซอนอยูนั่นเอง ปศาจที่สิงเสือตองการใหเสือฆาเราดวย แตเมือ่ เสือถูกยิงตาย
สิ้นฤทธิ์ลง ฤทธิ์ของปศาจก็หมดไปดวย ศพนี้จึงลมลงในทันทีที่เสือตาย อยางที่คณ ุ หญิงเห็น”
ดารินรองอะไรออกมาคําหนึ่ง ผงะถอยหางจากศพมาอีก พรานใหญก็หัวเราะกากออกมา
ดังๆ
“เปนยังไงครับ ถาผมบอกคุณหญิงอยางนี้ คุณหญิงจะเชือ่ ไหมละ?”
หลอนพยายามจะอานสีหนาของเขา กลืนน้ําลายลงคอฝดๆ
“แลวทําไมฉันถึงเห็นคนเดียวละ คุณไมเห็น?”
“อาว! ผีนะ ถาจะหลอกใคร ก็มักจะหลอกคนเดียวเสมอ ตอใหอยูห ลายๆ คน คนอื่นๆ ก็
ไมเห็น ในกรณีนี้มนั เลนงานคุณหญิงคนเดียว คุณหญิงถึงไดเห็นภาพที่สยดสยองถึงเพียงนัน้
สําหรับผมคร่ําหวอดมาเต็มทีแลว มันหลอนผมไมได เพราะฉะนัน้ ผมจึงเห็นในลักษณะธรรมดา
ที่สุด คือเห็นไอเสือตัวนั้น คาบลากศพนี้กรากๆ มากับพืน้ ไมผิดอะไรกับสองศพแรกนั่นแหละ”
หญิงสาวมีอาการเหมือนจะจับไขขึ้นมาอีก
“คุณตองการจะใหฉนั เชื่อในเหตุการณครั้งนี้ อยางไรกันแน อยางแรกที่วาตาฉันฝาดเห็น
ไปเอง หรือวาอยางหลังคือฉันถูกผีหลอก?”
พรานใหญเดินเขามาชิดหลอน
“เดี๋ยวนี้คุณหญิงไดเห็นชัดกับตาตัวเองแลวใชไหมครับ วาในปามันเต็มไปดวยสิง่ ลี้ลับที่
เราพิสูจนไมได มันอยูที่สติและกําลังใจของเราเทานั้น อยาไปสนใจอะไรกับมัน หรือเก็บไปคิดให
มากเลยครับ สรุปแลวก็คือตาฝาดนั่นแหละ เปนขอวินิจฉัยที่ดที ี่สุด สําหรับปญญาชนที่ไดรับ
การศึกษามาดีแลว เรื่องนาขนหัวลุกชนิดนี้ ผมก็บอกแลววาเคยพบเห็นเผชิญมากับตนเองมากอน
เสียนักตอนัก สําหรับคุณหญิง ผมรูสึกวาสติและความกลาหาญดีเปนพิเศษ ผิดกับผูหญิงธรรมดา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 770

ทีเดียว บุกปาไปนานๆ อีกหนอยก็ชินไปเอง และสามารถรูเขาใจไดดวยตนเอง วาอะไรมันเปน

อะไร จะใหผมอธิบายออกมาใหชดั เจน และตรงกับขอเท็จจริงที่สุดนั้น ผมก็ไมรูจะอธิบายได
อยางไร เพราะมันอธิบายยาก อยางที่ยกตัวอยางมาใหเห็นแลวนีแ่ หละครับ คือเมื่อผมบอกคุณหญิง
ตาฝาดไปเอง คุณหญิงก็ยังยืนยันอยูวาเห็นชัดๆ ไอครั้นผมอธิบายในเรือ่ งความอาถรรพณ เรื่องภูตผี
ปศาจ คุณหญิงก็รับฟงไมไดถนัดนัก มันคานกันเองอยูในทีอยางนีแ้ หละ”
หลอนเงียบงันไปนานอยางตัดสินใจไมถกู เต็มไปดวยความฉงนคลางแคลง และอกสั่น
ขวัญสยองอยางไมเคยปรากฏมากอน
“แลวนี่ตอไป ถาตาฉันฝาดเห็นอะไรพิลึกๆ อยางนี้อีก ฉันจะทําอยางไรดี? บอกตรงๆ วา
ขณะที่เห็นนะ แทบจะช็อกไปทีเดียว มันเขยาขวัญทําลายประสาทเหลือเกิน”
“ถาเห็นอีก ก็ควบคุมสติใหดีครับ แลวก็นั่งพิจารณามันไปใหถองแทวามันคืออะไร อยา
ขวัญเสีย อยาวิ่งหนี อยาเอะอะโวยวาย เพราะอาการเหลานั้น มันจะทําใหเรายิ่งหวาดกลัวตกใจเปน
ทวีคูณขึ้นไปอีก มันจะมาใหเห็นในลักษณะไหนก็คิดเสียวาเรากําลังดูภาพยนตร ขยี้ตาเสีย แลวดู
ใหม เรียกชื่อตัวเองดูซวิ าเรายังรูสึกตัวอยูห รือเปลา และถามีปนอยูใ นมือ ก็เล็งใหเที่ยงที่สุดแลวลอง
ซัดออกไปสักเปรี้ยง”
พลางเขาก็หวั เราะอีกครั้ง ยักไหล
“ก็แคนั้นเองครับ แลวเราก็จะรูเองวา มันคืออะไรกันแน บางทีกิ่งไม บางทีจอมปลวก
บางทีกลายเปนสัตวไปจริงๆ”
“พูดงาย แตมนั ทํายากเหลือเกิน ขณะทีเ่ รายังไมออกเดินทางเขาปามา เมื่อคุณเตือนฉัน
เชนนี้ ฉันก็รสู ึกวามันเปนเรื่องงายดายเหลือเกิน และก็รูดีอยูแ ลววาจะตองปฏิบัติเชนนี้เหมือนกัน
แตพอมาเผชิญเขาจริงๆ ทําตามที่คุณวานี่ไมได”
“ก็เพราะฉะนัน้ นะซิครับ เขาถึงวา ทุกสิ่งทุกอยางตองการความชํานาญ และการฝกฝนให
เกิดความเคยชิน คุณหญิงไมใชรายแรกของคนที่ผานโลกเจริญมาแลว เต็มไปดวยทฤษฎีของ
วิทยาศาสตร แลวมาเผชิญกับสิ่งลี้ลับมืดมนนี้ จนทําใหอกสั่นขวัญแขวนไปหรอกครับ ใครตอใคร
หลายคนในคุณลักษณะเชนเดียวกับคุณหญิง ก็ไดมาเจอกันเสียนักตอนักแลว ผมเคยนั่งหางกับนัก
ธรณีวิทยาชาติฝรั่งเศสคนหนึ่ง เปนคนชั้นด็อกเตอรดวยซ้าํ เราเฝาซากชาวบานคนหนึง่ ที่ถูกเสือลาก
เอาไป พอตกดึก ตาด็อกเตอรนั่นเกิดเห็นศพที่เรากําลังเฝาอยูลุกขึ้นนั่ง แยกเขีย้ วยิงฟนและกําลังจะ
ปนไตหางขึ้นมา แกเลยโวยวายขึ้น เสือที่กําลังจะเขากินซากอยูแลวเลยเผนแนบไป รายนีย้ ิ่งกวา
คุณหญิงเสียดวยซ้ํา เพราะตลอดทั้งคืนของคืนนั้น เราทําอะไรกันไมไดเลย ผมตองรับภาระหนัก
คอยระวังไมใหแกเผนลงจากหาง เพราะประเดี๋ยวๆ แกก็เห็นศพนั้นมีการเคลื่อนไหวอยูร่ําไป พอรุง
เชากลับแคมป แกก็ลมเจ็บ เปนโรคดีซานเกือบตาย”
“ขออยาใหฉันเจอเขาอยางอีตาด็อกเตอรทคี่ ุณวานัน่ เลย”
หลอนพูดเสียงสั่น พนมมือขึ้น

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 771

“ฉันกลัวแลว เห็นฤทธิ์แลว จะไมขออวดดี ลองดีอีกตอไป”

พรานใหญซอนยิ้ม
“ถานักวิทยาศาสตร รูจักพนมมือในปาไดอยางนี้ละก็เชื่อวาคงจะไมเปนไรหรอกครับ
เมื่อคืนนี้ การที่คุณหญิงเห็นขบวนของเจาปา แมจะเปนภาพในมโนคิด หรือภาพฝน ก็ตองนับวา
เปนนิมิตดีแลว สังเกตไหมครับ หลังจากที่คุณหญิงเห็นเจาปามาสําแดงตนแลว ภาพหลอกหลอนนา
กลัวตางๆ ไมปรากฏใหเห็นอีกเลย”
หลอนไมตอบ สีหนางุนงงหวาดๆ ยืนอยูในความลังเล เชื่อครึ่งไมเชื่อครึ่ง อดประหลาด
ใจตนเองไมไดวา แตไหนแตไรมา หลอนไมเคยมีความโนมเอียงเชือ่ ถือในเรื่องเชนนี้มากอนเลย
ตรงกันขามกลับเห็นวาเปนเรือ่ งเหลวไหลที่สุด แตแลวก็กลับมาเผชิญดวยตาตนเองอยางชนิดพูดไม
ออก และไมสามารถจะพึ่งสติปญญาของตนเองไดเลย ในอาณาจักรดงพงไพรที่แวดลอมรอบกายอยู
ในขณะนี้ หลอนรูสึกตัวเองวา เปนเพียงสวนประกอบปลีกยอยเสียเหลือเกิน แมแตใบไมบางชนิด
มันยังกวางใหญกวาตัวหลอนเสียอีก
“ศพพวกนี้เราจะทํากันยังไง อุจาดตาเหลือเกิน”
ในที่สุดหลอนถามขึ้น
พรานใหญสั่นศีรษะ
“ไมมีทางจะทํายังไงไดเลย นอกจากจะปลอยไวตามบุญตามกรรมอยางนี้ เราไมมีเวลา
พอที่จะจัดการฝง เพราะตองรีบเดินทาง เชื่อวาอาจพบพรรคพวกของเขาบางก็ได เมื่อมีคนถูกเสือ
คาบมาถึงสามคนแบบนี้ พวกเขาตองตามแน”

ทั้งสองผละจากบริเวณนั้น บายหนาขึน้ ไปทางปาโคก แวะทีห่ นองแคบๆ ตอนหนึ่งซึ่งขัง

น้ําไวเมื่อฝนตกใหญวานซืน รพินทรบรรจุน้ําเพิ่มเติมในกระบอกจนเต็ม ดารินทรุดตัวลงวักน้ําลูบ
หนาและคําคอ พออาศัยความชุมชื่นเพื่อเตรียมรับกับความแหงผากรอนรุมของดงกันดาร ซึ่งยังไม
สามารถจะทํานายถูกวาจะตองบุกบั่นผจญไปอีกสักเทาใด
พรานใหญใหเวลาหลอนนั่งพักอยูที่บริเวณหนองน้ํานั่นอีกครูใหญ แลวก็บอกใหทราบ
วา จะพยายามคนหาหมูบาน หรือแหลงอาศัยของพวกตัดไมตามแผนเดิม ดังเชนที่ไดตั้งใจไวเมื่อ
เย็นวานกอนทีจ่ ะเกิดเหตุรายขึ้นขัดจังหวะเสียกอน ซึ่งเขาเขาใจวาคงจะไมอยูหางออกไปนัก
และนั่นคือเปาหมายชั้นแรกของการสืบขาวคราวของคณะที่พลัดพรากจากกันไป
สามชั่วโมงเต็มๆ ของการเดินวกวนอยูใ นดงดิบ ซึ่งหญิงสาวไมมีทางจะเขาใจหรือ
กําหนดจดจําอะไรไดเลย นอกจากจะตามเขาไปในลักษณะเหมือนคนตาบอด ปาเงียบเชียบไมมีสิ่ง
ใดกระโตกกระตาก หรือแสดงรองรอยใหเห็นวามีมนุษยปวนเปย นอยูเลย หลอนเห็นรพินทรขมวด
คิ้วอยางพิศวง ยืนกวาดสายตาสํารวจใครครวญไปรอบดาน ขณะนี้ ตางยืนอยูใ นบริเวณปาดึกดํา
บรรพ ตนไมแตละตนสูงใหญ ทะยานเยีย่ มเมฆ แผกิ่งใบเบียดเสียดปกคลุมแสงตะวันไวมดิ ชิด

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 772

จนกระทั่งพื้นดินเบื้องลางมืดสลัวอับชื้น ใบไมที่หลนลงมาสุมทับโถมกันมองไมเห็นพื้น และหนา

ถึงศอกเศษ ไมมีสัตวอะไรแผวพานมาใหเห็น นอกจากพวกกิ้งกาบินตัวเล็กๆ ทีถ่ ลารอนโฉบจาก
ตนไมตนโนน มายังตนนี้เห็นวูบวาบไปหมด อากาศขนหายใจไมสะดวกนัก การเคลื่อนไหวแตละ
กาวยากนักที่จะระมัดระวัง ไมใหบังเกิดเสียงขึ้นได ดานชางทีอ่ าศัยเดินมาไดมาสิ้นสุดลงอยาง
กะทันหัน ยังบริเวณปากทางแหงนี้ และมันเปนดานเกา
“ทําไม? เรามาผิดทางกระมัง?”
หลอนกระซิบถามแผวเบา เมื่อสังเกตเห็นกิริยาของเขา
พรานใหญไมตอบ หมุนกายชาๆ ไปรอบดานอีกครั้ง แลวปลดกระบอกน้ําที่สะพายหลัง
ออกสงไปใหหลอน ดารินรับมาดื่มเต็มกระหาย เมื่อหลอนสงคืนเขาจึงดื่มบางเพียงเล็กนอย แลวใช
มีดที่ติดตัวอยูส ับบากตนไมขางๆ ตัวไวเปนเครื่องหมายอะไรชนิดหนึง่ ซึ่งหลอนไมเขาใจ ระหวางที่
เขายังยืนสํารวจทิศทางเหมือนจะอานอะไรอยูนั้น หลอนถือโอกาสทรุดตัวลงนั่งพักที่กิ่งไมผุของ
ตนไมลมขนาดใหญตน หนึ่งอยางเหน็ดเหนื่อยเมื่อยลา ขณะนี้รพินทรยนื หันหลังใหแกหลอน
ทันใดนั้นเอง หญิงสาวก็รูสึกวาอะไรชนิดหนึ่ง มีกําลังดันหยุน ๆ เขามากระทบที่ขอเทา
พอเหลือบลงมองหลอนก็รอ งลั่นออกมาสุดเสียงอยางตกใจ พรอมกับกระโดดหนี แตชาไปเสียแลว
เชือกสีเหลืองสลัวริ้วดําอันเคลื่อนไหวได ซึ่งคอยๆ ขมวดเปนบวงอยางเงียบกริบออกมาจากใตกงิ่
ไมนั้น ตวัดรวบขาทั้งสองของหลอนไวอยางแนนกระชับ แลวฉุดใหลมคว่ําจากกิ่งไมที่นั่งอยู ลงมา
กลิ้งอยูกับพืน้ มันตวัดพันตัวหลอนมัดเปนเปลาะขึ้นมาอยางรวดเร็วจนกระทั่งถึงเอว พรอมกับเสียง
ขูฟาจากปากทีอ่ ากวางเห็นเขีย้ วแหลมยาว
พรานใหญหันกลับมาในทันทีที่ไดยนิ เสียง พริบตานั้นเขาก็ถึงตัวหลอนพรอมกับมีดโบวี่
ในมือ ดารินหมดเรี่ยวแรงไปเสียแลวดวยความตกใจระคนขยะแขยง หลอนหลับตาแนน สงเสียง
รองเอ็ดไมเปนภาษาอยูเชนนั้น มันเปนงูเหลือมตัวไมใหญอะไรนัก...ขนาดหนาแขงเทานั้น แตมนั ก็
เปนมัจจุราชสําหรับมนุษยไดอยางสบาย ในกรณีที่จูโจมเอาโดยไมทนั รูตัว มือซายของรพินทรพุง
เขาควากานคอที่กําลังชูรอนของมัน เจาสัตวเลือดเย็นงับฉับลงไปบนขอมือของเขาเต็มแรง อยางดุ
รายเกรียวกราดที่ถูกขัดขวางในการพิชิตเหยื่อของมัน รพินทรเสียวปลาบสะบัดแขนออกโดยแรง
เลือดจากคมเขีย้ วสรางบาดแผลราวกับถูกมีดกระชากทะลักออกมาในทันทีนั้น
โดยไมคํานึงวาบาดแผลถูกกัดจะฉกรรจเพียงไร รพินทรขยุมกานคอของมันไวไดอีกครั้ง
อยางถนัดถนี่ ดวยกําลังทั้งหมดที่มีอยู แลวปกคมมีเสียบลึกไปใตคอของมันพรอมกรีดกระชากเต็ม
เหนีย่ ว
เลือดสีคล้ําของมันพลั่กออกมาทวมลําแขนเขา และอาบลงไปถึงรางของดารินที่นอนดิ้น
อยูขางลาง เจาวายรายสะบัดทอนหางฟดฟาดพื้นอยูไปมาอยางนากลัว รพินทรกัดฟนแหวะคมมีด
ของเขาใหผาตลอดลงไปอีก จนเปนแผลทางยาวเกือบศอก แลวกดหัวลงไปแนบกับโคนไมใกลๆ
กระชากมีดออกจวงแทงหัวไปตรึงอยูกับโคนไมตําแหนงนั้น โดยปกคาทิ้งไว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 773

อึดใจตอจากนัน้ เขาก็คลายสวนหางของมัน ที่ยังรัดกายของหญิงสาวออกอยางรวดเร็ว

กระชากหลอนใหลุกขึน้ ยืน ลําตัวยาวประมาณสามวาเศษ บัดนี้ หมุนติว้ เปนเกลียวพันกันเปน
กระจุกนาขยะแขยง เลือดทะลักออกมาเปนลิ่ม ดารินยืนหนาซีดเหมือนจะเปนลมไปดวยความตกใจ
ระคนขนลุกขนชัน เจาสัตวเลือดเย็นยังคงดิ้นรนบิดเปนเกลียวอยูเชนนัน้ อยางตายยาก ทั้งๆ ที่ถูกผา
ทองเหวอะหวะ และที่สวนหัวถูกแทงติดคาอยูกับตนไม หลอนหอไหลตัวสั่นสยิวหลับตา อาการ
ขยะแขยงเหลือที่จะกลาว
“บรื๋อวว...”
“นรกจกเปรตอะไรยังงี้...มันโผลออกมาเมื่อไหรไมรูตัวเลย” รพินทรพึมพํา กอนเอยถาม
หญิงสาวที่ยังอยูในอาการตกใจไมหาย “เปนยังไงบางครับ?”
“ไมเปนไรหรอก แตขยะแขยงเหลือเกิน นี่ถาคุณชากวานี้อีกนิดเดียว ฉันคงขาดใจตาย
เพราะความสะอิดสะเอียนมากกวาทีจ่ ะถูกมันรัดตาย”
“คราวหลังตองระวังหนอย เวลานั่งพัก หรือจะเดินผาน โดยเฉพาะอยางยิ่งตรงบริเวณ
ปากทางเดินผานเขาออกของสัตว โขดหินที่รมรื่น หรือตนไมลม มันมักจะมาซุมคอยดักสัตวอยู
เสมอ”

“เอะ! นั่นคุณถูกมันกัดไมใชหรือ?”
หลอนรองเร็วปรื๋อ เปลี่ยนความรูสึกไปในทันที เมื่อเห็นเขาเอาผาขาวมาที่คาดเอวอยู
ออกมาเช็ดเลือดตรงขอมือ แลวคัดเลือดออก มันไหลปรีอ่ อกมาสังเกตเห็นชัด และกอนที่รพินทรจะ
ตอบเชนไร หลอนก็ควาขอมือเขาไปดู พรานใหญมือสัน่ เล็กนอยเพราะความปวด มันกัดอยางถนัด
และเขาก็กระชากสุดแรงเกิด แผลจึงเหวอะไมใชนอย
“เขาเสนเลือดตรงขอมือพอดี! แผลใหญดว ย...”
หลอนอุทานออกมาอยางตกใจ
“ตาย! เลือดออกใหญแลว...”
“ประเดี๋ยวคงหยุด”
พรานใหญวา ขยับจะใชผาขาวมาอุดปากแผลไว แตหลอนตะครุบมือไวเสียกอน
“นั่นจะทําอะไรนะ?”
“อุดแผลไวสักประเดี๋ยว เลือดมันคงหยุด”
“จะบาเรอะ! ผาของคุณผืนนี้สกปรกจะตาย จะใหเชื้อบาดทะยักเขาหรือยังไง อุดใหตาย
เลือดมันก็ไมมวี ันหยุดหรอก บอกแลววามันถูกเสนเลือด”
พรอมกับพูด หลอนกดไหลเขาใหทรุดลงนั่ง ดึงผาขาวมาจากมือเขารูดเปนเสนยาวออก
บิดเกลียว แลวมัดอยางแนนหนาที่แขนขางนั้นตรงบริเวณต่ํากวาขอศอกลงมาเล็กนอย...เปนการ
หามเลือดไวกอ น พลาดกัดริมฝปากจองหนาเขา เหมือนจะตัดสินใจอยูชั่วอึดใจหนึ่ง ก็ดึงชายเสื้อ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 774

ของตัวเองออกพนขอบกางเกงอยางรวดเร็ว สองมือลวงเขาไปทางดานหลัง รพินทรกะพริบตางงๆ

แลวตะลึง เมื่อเห็นหลอนดึงบราเชียรผาลูกไมสีชมพูออกมา กระชากฉีกบริเวณรูปกรวยอันเปนเบาะ
ฟองน้ําออนนุม ขาดออกจากสายอีลาสติก ใชฟองน้ํานัน้ ปดบริเวณปากแผลไว แลวมัดพันอยางแนน
หนาดวยสายอีลาสติกหลายทบ
“คุณหญิง...”
“เฉยๆ เถอะ”
เจาของบราเชียรขัดมาดวยเสียงต่ํา คงกมหนาจัดการกับบาดแผลของเขาดวยมืออันคลอง
แคลวเชนนั้น โดยไมสนใจกับตัวเอง เสื้อชัน้ นอกของหลอน มันขาดเปนริ้วรุงริ่งไปหมดทั้งตัว โดย
แทบจะปกปดผิวไวไมไดอยูแ ลว บัดนี้ โดยการสละบราเชียรใหมาเปนผาพันแผลของเขา ทอนบน
ของหลอนจึงอยูในลักษณะกึ่งเปลือย เห็นความงามสมบูรณของทรวงอกเดนชัด ไมวาจะดานขาง
ดานตรง
รพินทรกล้ํากลืนความรูสึกบางชนิดลงสูลาํ คออันแหงผาก มองดูหลอนผูนงั่ คุกเขาพัน
แผลใหดวยอาการเงียบงัน เหมือนถูกสะกด
ดารินเงยหนาขึ้น เมื่อผูกปมครอมบริเวณที่พนั แผลไวเปนครั้งสุดทาย ตาตอตา
ประสานกันนิง่
“ขอบพระคุณอยางสูง...คุณหญิงไมควรลําบากเลย ผม...”
หลอนยิ้มนิดๆ สวนมาวา
“ฉันเสียเสื้อชั้นในหนึ่งตัว ดีกวาจะตองเสียพรานนําทาง คุณคงไมประสีประสาหรอกวา
บาดแผลของคุณมันฉกรรจแคไหน มันอาจไมเจ็บปวดอะไรนัก แตถา เลือดออกไมหยุดภายในไม
เกิดชัว่ โมงขางหนานี้ จะไมมคี นชื่อ รพินทร ไพรวัลย อยูใ นโลกนี้อีกแลว”
“แลว...แลวเสื้อของคุณหญิง...”
“ชางมันเถอะ!”
“มันสวยเหลือเกิน นาเสียดาย...”
พรานใหญพึมพําตะกุกตะกัก ดารินถอนใจยาว สายหนาชาๆ แววตาขบขันระคนตําหนิ”
“รูไหม ราคาของมันเทาไหร?”
“คงจะรวมรอย...”
“ขอโทษเถิดคะ พอพรานใหญ บราเชียรขนาดรอยกวาบาทนั่นนะ มันแถวหาง
สรรพสินคาในกรุงเทพ แตที่กลายมาเปนผาพันแผลของคุณอยูนี่ จากเมดิสัน สแควร นิวยอรก 250
เหรียญพอดีไมขาดไมเกิน เอายี่สิบคูณเขาไปซิเปนเงินไทยเทาไหร?”
“แลวพรานไพรจะไปเอาเงินที่ไหนมาใชใหคุณหญิง?”
“อนุญาตใหผอ นสงได!”
“ผอนหนี้ชดใช ราคาบรา คงจะผอนสงหมดสิ้นไดภายในเวลาไมนานนัก...”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 775

เขาพูดใบหนาเครงขรึม มืออีกขางหนึ่งลูบคลําอยูที่ขอมือที่ถูกพันไว
“แตหนี้ของน้าํ ใจที่เจาของอุตสาหสละออกมาให ทั้งๆ ที่ติดอยูกับตัว จะใชระยะเวลาผอน
สักเทาใด ถึงจะหมด?”
ดาริน วราฤทธิ์ ตะลึงงันตอคําถามนัน้ มันเปนปญหาที่หลอนก็ไมสามารถจะตอบได
เชนกัน...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 776

33
รพินทรลุกขึ้น เดินเขาไปที่ซากงูอีกครั้ง ขณะนี้อาการดิน้ ของมันสงบราบคาบลงแลว เขา
กระชากมีดโบวี่ที่ปกตรึงสวนหัวของมันติดกับตนไมออก เช็ดเลือดกับใบไมแลวเก็บเขาฝกตามเดิม
พอหันกลับมา ก็พบ ม.ร.ว.หญิงดาริน มายืนอยูใกลๆ
“ถูกของคุณหญิงแลวครับ เรามาผิดทาง”
เขาบอกเรียบๆ
“แถวนี้ไมมีรองรอยของมนุษยผานเขามาเลย ไมมีรอยตัดไม ไมมีรอยเสือที่ลากเอาคนไป
ไมมีแมกระทั่งรอยสัตวสี่เทาอื่นๆ”
“ฉันนึกสงสัยตั้งครึ่งชั่วโมงที่ผานมาแลว แตไมกลาถาม เพราะถึงอยางไรฉันก็เชื่อมัน่ คุณ
เต็มที่”
หลอนเอยขึ้นออยๆ
“สงสัยอะไร?”
“ก็สงสัยวาคุณนาจะนําทางผิดนะซิ”
“มีอะไรที่ทําใหคุณหญิงสงสัยเชนนั้น?”
“หลักความจริง ประกอบกับสามัญวินิจฉัย คุณลองคิดดูซิ ขณะที่เราหลบขึ้นไปอยูบน
ตนไม โดยคํานวณระยะเวลาที่เสือตัวนั้นไปคาบลากเอาพวกตัดไมเหลานั้นมา พอมันกลับมา เห็น
ลูกของมันตายก็กระโจนหายไป หางประมาณ 10 นาทีเทานั้น มันก็ไปลากเอาศพแรกมา แลวก็ไป
คาบมาอีกสองศพ ระยะเวลาไลเลี่ยกันทั้งนัน้ แสดงวารัศมีที่มันผละจากตําแหนงซึ่งเราหลบซอนอยู
ไปกัดพวกตัดไม และลากมานั้น จะตองไมหางออกไปนัก ควรจะอยูใ นราวไมเกิน 2 กิโลเมตร มาย
งั้นมันจะกลับมาไดเร็วถึงเพียงนั้นหรือ และในระยะเพียงแคนี้ เราควรจะเดินกันอยางชาที่สุดภายใน
ครึ่งชั่วโมง แตนี่เราเดินกันมารวมสามชั่วโมงแลว ยังไมพบวี่แววอะไรเลย”
หลอนรอบคอบ และไหวดีพอใช รพินทรยกมือขึ้นลูบคาง สบถอะไรพึมพําอยูในลําคอ
แลวยิ้มแหงๆ
“จริงของคุณหญิง ผมลืมนึกถึงขอนี้ไปถนัด แลวทําไมคุณหญิงไมเตือนผมเสียแตแรก
เดินตามตอยๆ อยูได”
ดารินขมวดคิว้ แลวอดหัวเราะไมได
“ดูซิ ยังมาโทษฉันอีก ฉันจะไปรูรึ คุณเปรียบเหมือนจาวอาณาจักรแหงปานี้ ฉันเชื่อมือ
คุณเต็มที่ ฉันจะกลาทวงคุณหรือ ทั้งๆ ที่สงสัยอยูตงิดๆ”
จอมพรานโคลงหัวชาๆ จุปาก มองดูหลอนดวยแววตาขันๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 777

“คราวหลัง อยาเอาแตเชื่อมือนัก สองหัวดีกวาหัวเดียว ถาเห็นอะไรไมชอบมาพากล ก็

สะกิดเตือนหรือแสดงความคิดเห็นใหรูไวบา ง โธ! นี่เสียเวลาเดินมะงุมมะงาหราอยูตงั้ นาน ผมเอง
บางทีมันก็เปอๆ ไปบางเหมือนกัน อยานึกวา รพินทร ไพรวัลย จะถูกตองไปหมดทุกอยางสําหรับ
ในปา ทีเผลอก็มีเหมือนกัน”
“ฉันตั้งปณิธาณไวตั้งแตเมื่อคืนนี้แลว วาจะไมขออวดดีอะไรกับคุณอีกในเรื่องของปา
เพราะอวดดีทไี ร...เปนตองผิดพลาดทุกครัง้ ไป เพราะฉะนั้นฉันจึงไมกลาทักทวงหรือแสดงความ
คิดเห็นอะไรทัง้ สิ้น เอาแตเดินตามหลังอยูต อยๆ ยังจะมาวาอีก”
“นิทานเรื่องนีส้ อนใหรูวา ลูกจางกับนายจาง อยูดวยกันไปนานๆ ก็อาจติดนิสัยกันได
เหมือนกัน”
หลอนหนาตืน่ งง ตามไมทัน ถามพาซื่อวา
“นิสัยอะไร”
“ก็นิสัยพาโล ขี้โทษนะซิครับ”
“เดี๋ยวเหอะ!...”
หญิงสาวปนปาก ตาคมปลาบ แตมีแววหวาน
“เดี๋ยวไดทะเลาะกันอีกเทานัน้ อุตสาหตั้งใจไวแลววา ตอไปนี้จะไมทะเลาะ เสียยี่หอ
จริงๆ นี่เห็นจะเปนครั้งแรกกระมังที่ พรานใหญ รพินทร ไพรวัลย ขยายขี้เทอ หลงปาใหเห็น”
“อยานึกวาเปนครั้งสุดทายดวย โอกาสขางหนายังจะพาหลงเขาปาเขารกอีกมากนัก ไม
เชื่อคอยดู”
กลาวจบเขาก็แยกเขี้ยว กมลงจับขอมือขางที่พันแผลไว ครางออกมาเบาๆ ดวยความปวด
ที่แปลบวูบขึ้นมาเปนระยะๆ อยากจะสมน้าํ หนา คาที่ไมเจียมสังขาร แตในยามนี้ก็สมน้ําหนาไมลง
มีแตความเปนหวง ควาแขนขางนั้นไปดูอกี ครั้ง
“นี่แหละ โทษของปากดี แผลมันก็เลยกําเริบ เปนยังไงบางละ”
“เจ็บกวานี้สักรอยเทา ก็ทนได ขอใหหมดใจดีอยางนี้ตลอดไปเทานัน้ ”
หลอนบอกใหเขานั่งพักลงตามเดิม แลวคนยาในซองบุหรี่พลาสติกของเขาเอง เลือกชนิด
ที่เปนพวกยาระงับประสาทสงใหกิน เลือดของเขา บัดนี้หยุดสนิทลงแลว จากนัน้ อีกประมาณ 10
นาที รพินทรกบ็ อกใหทราบวาเขาพรอมทีจ่ ะออกเดินทางได
“เสียงที่เกิดขึน้ ในบริเวณหุบ ซึ่งมีเขาลอมรอบ บางขณะมันก็ลวงหูเรา”
เขาบอก
“ผมคะเนเอาวาเสียงตัดไม ดังอยูทางดานนี้ ก็เลยตั้งเข็มมุงมาตามเสียงที่เขาใจ เพิ่งจะมารู
เอาเดี๋ยวนี้เองวาฟงผิด ความจริงมันดังอยูอกี ดานหนึ่ง ตรงเชิงเขาใหญที่เราแยกตามดานชางมา ถา
ตามรอยเสือรอยที่มันลากศพมา ปานนีก้ ็พบบริเวณทีพ่ วกนั้นตัดไมแลว ความประมาทและเชือ่ หู
ตัวเองมักจะพลาดอยางนี้แหละ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 778

และนั่น คือสาเหตุที่พรานใหญ คลําทางผิดพลาดไป ซึ่งดารินเพิ่งจะเขาใจ

“ความเกงเกินไป บางทีมันก็ทําใหพลาดไดเหมือนกันนะ คุณอาจคิดกระมังวา ถามัวตาม
รอยเสือ ยอนไปหาตนทางมันจะทําใหเสียเหลี่ยมพรานใหญขนาดคุณ สูหลับตาคํานวณแลวตัดทาง
ไมได ผลก็คือเตลิดเปดเปงไปใหญอยางนี”้
“ขอสารภาพโดยดี และขออภัยที่ทําใหคณ ุ หญิงตองพลอยเดินเหนื่อยเปลา รับรองวา อีก
ไมเกินชัว่ โมงหลังจากนี้ ถายังหาตําแหนงที่พวกตัดไมถกู เสือขย้ําครั้งแรกไมได รพินทร ไพรวัลย
ยอมใหยิงทิ้ง”
“ผลัดไวใหไปถึงกรุงเทพเรียบรอยเสียกอนเถอะ รับรองเหมือนกันวาจะไมยอมใหทา
แบบนี้เลย”
“ในกรุงเทพก็ไมยักกลาทา”
“กลัวตายเหมือนกันหรือ?”
“แมผมแกแลว ในโลกนี้มีผมอยูคนเดียวเทานั้น สําหรับทาน”
หลอนยิ้ม มองดูเขาอยางชื่นชมเปนครั้งแรก ชายผูนี้มีความนานิยมอยูในตัวอยางเรนลึก ก็
ตรงที่เขาเปนผูมีความกตัญูกตเวทีสูงนัน่ เอง เขามักจะเอยถึงมารดาของเขาอยูเสมอ โดยที่เขาก็อาจ
ไมรูสึกตัว มันเปนอนุสติชนิดหนึ่งทีห่ ลอนสังเกตมานานแลว
ดารินคิดอยูใ นใจ แตไมกลาวเชนไร

ทั้งสองเดินยอนกลับเสนทางเดิม ดวยฝเทาที่เรงรีบ ในครั้งนี้หลอนสังเกตเห็นรพินทรไม

มีการหยุดลังเล หรือมองคนหาลูทางเหมือนเมื่อตอนขามา คลายๆ จะขึ้นใจดีอยูแลว ครึ่งชั่วโมง
หลังจากนัน้ ก็มาถึงเชิงเขา ซึ่งดารินจําไดวาผานมาแลวครั้งหนึ่ง พรานใหญนําขึน้ ไปตามทางดาน
เล็กๆ อันสูงชัน ครูใหญก็บรรจบกับดานชางอีกดานหนึ่ง ซึ่งวนออมตามไหลเขา
แลวเขาก็ชะงักกึกลงอยางกะทันหัน ตรงตนกระบากใหญตนหนึ่ง ชี้ใหหลอนดูที่พง
เล็บเหยีย่ วโคนไมใหญ
เศษผาเกาๆ สีดํากระดางเพราะการยอมเปลือกไมชิ้นหนึ่งเทาฝามือ ถูกหนามเล็บเหยีย่ ว
เกี่ยวขาด ติดอยูที่นั่น!
“ไดหลักฐานแลว มันจะตองเปนเศษผาของพวกตัดไมคนใดคนหนึ่ง ถูกหนามเกีย่ วขาด
ในขณะที่เสือลากมา”
ดารินรองออกมาเบาๆ อยางตื่นเตน
พื้นบริเวณนัน้ เปนกรวดปนหิน แหงสนิท รอยตีนเสือจึงไมปรากฏ คงมีแตรองรอยของ
ซุมไมที่เอนลูเปนทาง เพราะมันลากเหยื่อและเศษผาใหเห็นเปนประจักษพยานอยูเ ทานั้น รพินทร
เริ่มตนแกะรอยยอนตนทางจากตําแหนงนัน้ ทันที หลังพงรกหางจากตําแหนงที่พบเศษผาเกีย่ วติด
หนามเล็บเหยีย่ วอยูเขาไปประมาณ 20 กาว หลักฐานก็ปรากฏชัดโดยไมมีอะไรตองเคลือบแคลงอีก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 779

ตอไป พุมไมบริเวณนั้นแหลกเปนแปลง รอยเลือดเปนจํานวนมากกองอยูที่นั่น มีดเหน็บเกาๆ อีก

เลมหนึ่งตกอยูใ กลๆ
“เขาคงไมตายคาที่ในทันทีทมี่ ันลากมา และพยายามตอสูดิ้นรนตรงนี้ มันจึงขย้ําเขาอีก
ครั้ง รอยเลือดกองใหญ และมีดเหน็บนั่นแสดงถึงการพยายามตอสูเปนครั้งสุดทาย”
พรานใหญอานเหตุการณจากพยานหลักฐานที่เห็นอยู ใหหลอนทราบดวยสายตาอัน
ชํานาญ ดารินหอไหลลงอยางหวาดเสียว เขากมลงหยิบมีดนั้นขึ้นมาถือติดมือไว จองมองดูกอง
เลือด ซึ่งบัดนีม้ ีสีดําคล้ําดวยความสลดใจ
“ตามไปใหถึงที่มันเลนงานเขาครั้งแรกเถอะ พวกเขาอาจสรางปางพักอยูก็ได”
หลอนบอก บังคับเสียงไมใหสั่น!

จากรอยเลือดและรอยของการลากทําใหการสาวยอนรอยสําหรับระยะทางนี้ เปนไปอยาง
สะดวกยิ่ง เพราะเห็นชัดอยูแ ทบทุกระยะทิศทาง แสดงใหเห็นวา มันคาบเหยื่อลงมาจากเขา
ไมเกินสิบนาที นับจากพบรองรอยครั้งแรก ก็มาถึงบริเวณโปรงโลงเตียนตอนหนึ่ง เห็น
รอยตนไมถูกโคนลมไวกอนแลวสองสามตน และอีกไมกี่อึดใจหลังจากนั้น ทั้งสองก็เขาถึงสถานที่
ตนแหลง อันบอกไดในทันทีวาเสือรายแมลูกออนจูโจมเหยื่อของมันตรงไหน
ขวานยังตกอยูท ี่โคนตนไม ที่ถูกฟนเขาไปไดครึ่งหนึ่ง ผาโพกศีรษะตกอยูใกลๆ มีรอยกัด
ฟน และดิ้นรน เลือดกองมากมายอยูต รงตําแหนงนั้น มันยองเขามาเลนงานเขาในขณะที่เขากําลังฟน
ไมเพลินอยู
ทั้งสองชวยกันสํารวจไปรอบๆ เพื่อคนหารองรอยอื่นๆ อีก แตก็ไมพบอะไรในบริเวณ
นั้นมากกวาทีจ่ ะยืนยันไดอยางเดียววา ชายเคราะหรายคนหนึ่งในจํานวนสามคน ไดมาตัดไมอยูตรง
ตําแหนงนี้เพียงคนเดียวเทานัน้
“เสือมันคาบไปทีละคน...”
ดารินกลาวอยางใครครวญ
“มันเปนไปไมไดที่ทั้งสามคนนั่นจะอยูใ นบริเวณเดียวกันในขณะที่เสือจูโจมคนแรก ฉัน
คิดวา ทั้งสามคนนั่นคงจะแยกตัดไมกันอยูคนละทาง โดยไมรูกันเลยวาไดเกิดเหตุรายขึ้น มายงั้น
มันจะไมมีโอกาสฆาเขาไดทีละคนถึงสามคนอยางนั้น คุณคิดอยางนัน้ ไหม?”
พรานใหญหรี่ตาลง
“คงเปนอยางที่คุณหญิงวานัน่ แหละครับ แตระยะที่ทั้งสามคนตัดไมอยู ก็คงไมหางไกล
กันนัก เขาจะตองเปนพวกเดียวกันนั่นแหละ แตแยกยายกันไปทํางานอยูคนละแหง คนตอไปเถอะ
ครับ ประเดี๋ยวก็คงพบ สําหรับที่เห็นอยูนี่เปนตําแหนงตนเหตุของหนึ่งในสามศพนั่นเทานั้น”
ขอสันนิษฐานนั้น ถูกตองทุกอยาง เพราะตอจากนัน้ ไมนาน ตางก็คน พบบริเวณทีเ่ สือจู
โจมเขาเลนงานคนตัดไมอกี สองแหง โดยหางออกไปคนละดานประมาณหารอยเมตร โดยระยะที่

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 780

หางลับตากันออกไปนี้เปนเครื่องสรุปขอสันนิษฐานไดอยางแมนยําวา ทั้งสามศพที่ถูกสังหารโดย
เสือตัวเดียวกัน ตางไมไดกระโตกกระตากใดๆ มาถึงกันและกันเลย ทั้งสามศพถูกลอบเขามาเลน
งานในขณะทีต่ ัดไมเพลินไมรูสึกตัวทั้งสิ้น
อีกสองแหงทีพ่ บทีหลัง มีปนแกปวางพิงตนไมอยูด ว ย พรอมกับไถบรรจุขาวสาร
ประมาณ 3 ลิตร กระบอกไมไผบรรจุเกลือ และเนื้อแหง ยิ่งกวานั้นยังพบรอยของกองไฟที่กอไวหุง
หาและปางพักนอน ภายหลังที่ไดสํารวจอยางถี่ถวนพรานใหญก็อานออกประโปรง
“พวกตัดไมชดุ นี้มีประมาณ 6-7 คนดวยกันครับ มาตัง้ ปางพักเปนสถานีอยูที่นี่สองสาม
วันแลว และแยกยายกันออกไปตัดไมคนละทางสองทาง เสือเลือกจูโจมคนที่ออกไปตัดไมเพียงคน
เดียว และหางไกลหมูออกไป มันเลนงานพวกเขาโดยพวกทีย่ ังไมถูกเลนงานไมรูตัวเลยทีละคน จน
ครบสามคน อยางที่เราเห็นมันคาบไป”
“แลวพวกที่เหลือละ พากันไปไหนหมดแลว”
หลอนถามมาโดยเร็ว จองมองดูขาวของอันเปนหลักฐานที่ถูกทิ้งอยูเหลานั้น
“สันนิษฐานวา เมื่อมันเลนงานคนที่สามอันเปนคนสุดทาย พวกเขาที่เหลือคงจะรูส ึกตัว
กันขึ้น อาจมองเห็นเหตุการณ หรืออาจไดยนิ เสียงรอง พวกนี้มีแตเพียงปนแกป และกลัวเสือมาก
พอรูสึกตัววาเสือมาคาบเอาพวกของเขาไป ก็คงขวัญเสียผละหนีกันอยางกะทันหัน แตไมตองสงสัย
เลยครับ พวกเขาจะตองยอนกลับมาอีก และจะตองตรงมาที่นี่เปนแหงแรก ผมเชือ่ แนวาเราจะตอง
พบพวกนั้นกอนค่ําวันนี้แหละ และไมตองเดินตามใหเสียเวลา เราหยุดพักดักรออยูท ี่นี่ก็ไดพบเอง
เขาคงถอยไปรวบรวมสมัครพรรคพวกที่หมูบานเกณฑกนั มา ขณะที่เราเดินสาวรอยเทาเขามายังตน
แหลงนี่ พวกเขาก็อาจพากันยกขบวนบายหนามาทีน่ ี่แลว อาจจะพบกันภายในชัว่ โมงขางหนานี่ก็
ได”
แลวเขาก็ยิ้มออกมาอยางแชมชื่น บุยปากไปที่เสบียงกรังที่พวกนั้นทิ้งไว กลาวตอมาวา
“เราสบายแลวครับ โชคดีเหลือเกินที่พวกนั้นทิ้งเสบียงไว มีทั้งขาวสาร เนื้อแหง และ
เกลือพรอม ไมอดแลว”
หลอนมองดูสิ่งของเหลานั้นดวยสายตาเศราๆ พึมพํา
“โธ! นี่พวกเขาคงจะตกใจกันมาก จนไมยอมเอาขาวของไปเลย ทิ้งหมด”
“เขารูวา ถึงยังไงพวกเขาก็จะตองยอนมาทีน่ ี่อีกครับ มันไมมีความจําเปนอะไรที่จะตอง
หอบกลับไปดวย ผมเชื่อวาชมรมของพวกนี้คงไมหางออกไปนักหรอก พักทานอาหารใหสบาย
เสียกอน แลวถาไมอยากจะรออยูที่นี่ เราแกะรอยเขาไปหาหมูบานเขาเองก็ได เชื่อวาพบกันกลางทาง
แน”

ดารินทรุดตัวลงนั่งอยางเหนือ่ ยออน ทั้งเพลียทั้งหิว พรานใหญจดั การกอไฟหุงขาวขึ้น

ในทันทีนั้น เปนการสะดวกอยางยิ่งที่พวกตัดไมทงิ้ เครื่องมือหุงหาไวครบถวน แมจะเปนหมอ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 781

อะลูมิเนียมเกาคร่ําครา บุบบี้ ดูทุเรศเสียยิ่งกวาภาชนะที่สําหรับใสใหสุนขั กิน มันก็ยังเปนประโยชน

ไดอยางดีในภาวะเชนนี้ ตําแหนงเนินเขาตรงนั้น เปนชัยภูมิเหมาะที่สดุ สําหรับการตัง้ ที่พัก เพราะมี
ธารน้ําตกเล็กๆ ไหลผานไมหางออกไปนัก และปาไมทึบจนเกินไป อันเนื่องมาจากตนไมหลายตน
ถูกตัดโคนลง
ระหวางที่รพินทรงว นอยูก ับการหุงหา ดารินเอนตัวลงนอนพักใตซุมเถาวัลย หลอนเผลอ
หลับไปโดยไมรูตัวเพราะความออนเพลีย และมาสะดุงตื่นขึ้นเมื่อถูกปลุกใหกนิ ขาว หลอนยิ้มแหง
แลง รีบลุกขึ้นโดยเร็ว
“ขอโทษ ที่ฉันเผลอหลับไป เอาเปรียบคุณมาก ตั้งใจวาจะนอนพักใหหายเหนื่อยเทานัน้ ”
“อยาคิดในเรื่องไดเปรียบเสียเปรียบอะไรอยูเลยครับ เมื่อมีโอกาสก็ควรจะพักเอากําลังไว
ผมดีใจที่คุณหญิงรูจักใชชีวิตงายๆ ไดแลว ทานอาหารเสียใหเสร็จ แลวผมอยากจะใหคุณหญิงนอน
เอาแรงไวอกี ”
“แผลของคุณเปนยังไงบาง?”
หลอนถาม มองไปที่ขอมือเขา
“คงเรียบรอยดีแลวครับ เลือดไมออกอีกเลย”
ทั้งสองลงมือกินอาหารดวยกัน แมจะแรนแคนสักปานใด ขาวสุกรอนๆ กับเนื้อเค็มปง ก็
ยังดีกวาสองสามมื้อที่ผานมา ตางกินกันเงียบๆ โดยไมพดู คําใด นอกจากนานๆ ครั้ง ดารินเหลือบตา
ขึ้น ก็เห็นเขามองจับอยูที่หลอนกอนแลวทุกครั้ง แววตาคูน ั้นออนโยนเต็มเปยมไปดวยความสมเพช
เขาบังเกิดความสงสารและเวทนาหลอนเปนอยางยิง่ ที่ตองตกมาอยูในภาวะเชนนี้ ความ
นารักของหลอนก็คือ ไมไดปริปากบนแมแตคําเดียว รับรูสภาพ และกลมกลื่นกับสิ่งแวดลอมไดดี
เยี่ยมเกินคาด
“เปนอันวาเราพักนอนรอพวกตัดไมอยูที่นดี่ ีกวา ถาคุณแนใจวาพวกนั้นจะยอนกลับมา
อีก”
หลอนเอยขึ้น ภายหลังจากกินอาหารเสร็จ
“เปนวิธีที่ดีทสี่ ุดครับ”
เขาตอบ ขณะที่กมหนางวนอยูกับปนแกปเกาคร่ําครา ของพวกตัดไมกระบอกหนึ่งที่ทิ้ง
อยู หลอนเขามาหยุดยืนดูดว ยความแปลกใจ พรานใหญเบนลํากลองปนออกไปพนจากทิศทางที่
หญิงสาวเขามายืนอยูตรงหนาไปเสียทางหนึ่งอยางไมประมาท เตือนเบาๆ วา
“อยาเขามาดานปากกระบอกครับ ปนแกป ไมเหมือนกับปนลูกซองหรือไรเฟลสมัยใหม
มันอาจระเบิดตูมตามขึ้นมาเมื่อไหรก็ได เทาๆ กับบางทีเหนีย่ วไกแลวก็ยังไมยอมลั่น”
“คุณจะทําอะไรกับเศษเหล็กสับปะรังเคอันนั้น?”
หลอนสงสัย จอมพรานยิ้มออกมานิดหนึ่ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 782

“อยาดูหมิน่ วามันเปนเศษเหล็ก กอนยุคของลูกซองสมัยใหมหรือไรเฟล สัตวปาและ

แมแตมนุษยกล็ มตายดวยตนตระกูลของปนชนิดนี้มานักตอนัก ผมกําลังสํารวจดูวามันพอจะใชการ
ไดไหม ถาใชไดมันก็ดีกวามือเปลาแนๆ สําหรับภาวะอับจนของเราเชนขณะนี”้
“คุณเคยมีความรูเกี่ยวกับปนโบราณชนิดนีม้ ากอน จนพอที่จะใชมนั ไดหรือ?”
“ก็พอมี สมัยเด็กๆ ผมก็เคยเลนปนแกปชนิดนี้มาบางเหมือนกัน”
“ฉันไมเขาใจกรรมวิธีในการสงกระสุน ตลอดจนปฏิบัติการของมันเลย แลวก็ไมเคยเห็น
ใกลชิดมากอนดวย เพิ่งจะมาเห็นนีเ่ อง”
ดารินวา พิจารณาดูปนโบราณกระบอกนั้นอยางทึ่งๆ ไมศรัทธาเลื่อมใสนัก
“มันก็หลักเดียวกับปนสมัยใหมนั่นแหละครับ คืออาศัยนก หรือสิ่งที่ปนแบบใหมเรียกวา
เข็มแทงชนวน ไปตีแกปใหเกิดประกายไฟ อาศัยประกายไฟไปเผาไหมดินปน ใหกลายเปนแกสขับ
ดันผลักกระสุนออกไป ผิดกันแตเพียงปนสมัยใหม มีลกู กระสุนที่ประกอบไวในสภาพเบ็ดเสร็จ ให
ใชบรรจุไดโดยสะดวกเทานัน้ แตปนแกปโบราณนี่ ตองประกอบขบวนการของกระสุนขึ้นเอง...”
แลวเขาก็ชใี้ หหลอนดูประกอบคําอธิบาย
“เริ่มดวยเทดินปนตามจํานวนที่ตองการลงไปทางปากกระบอก แลวกรอกลูกปนตาม
ขนาดที่ตองการเขาไป โดยใหไดดุลกับขนาดของดินปน เชนถาจะยิงสัตวใหญ ใชดนิ ปนมาก
กระสุนลูกปรายที่จะกรอกเขาไปก็เปนกระสุนขนาดใหญ บางทีก็ลูกโดด เมื่อใสกระสุนแลว ก็ใชใบ
กาบมะพราวหรือฝายกระทุงอัดตามลงไปแทนหมอน จากนั้นก็วางแกปลงไปยังจานทายลํากลอง
ตําแหนงทีจ่ ะสับลงไปตีแกป เกิดเปนประกายไฟขึน้ เปลวไฟจะแลบลงไปทางชองนมหนู จุดระเบิด
ดินขับอัดลูกกระสุนใหพนออกไป ความยุง ยากมันอยูที่การบรรจุกระสุนนี่แหละครับ ถาไมชํานาญ
กวาจะยิงไดแตละครั้งก็ชามาก และกะขนาดของดินปนกับสัตวที่จะยิงไมถูก แตสําหรับคนชํานาญ
แลว ขนาดชางหรือกระทิง เขาก็เคยยิงลมมาเสียนักตอนัก”
แลวเขาก็ทดลองยกขึ้นประทับ ดารินทําหนาเบ
“ฉันไมไวใจมันเลยวาจะมีความปลอดภัยในการยิงไดเพียงพอ ลํากลองเกาคร่ําครา เอา
เหล็กอะไรทําก็ไมรู ปลายกระบอกก็ยังแหวงเห็นอยูนนั่ กรุกรอนหมดแลว นากลัวลํากลองระเบิด
ในเวลายิง”
รพินทรหัวเราะ
“ปนแกปมันก็อยางนี้แหละครับ จะเอาความปลอดภัยรอยเปอรเซ็นตเต็มไดยังไง มัน
ขึ้นอยูกับเคราะหรายของคนยิงเองเหมือนกัน ปะเหมาะใสดินผิดขนาด ระเบิดตูมหนาตาพังปนปก ็
เคยมี หรือบางทีกระทุงอัดหมอนแนนเกินไป และทายลํากลองผุหรือบอบบางเขาเต็มที พอเหนีย่ ว
ไกตูม แทนทีล่ ูกจะแลนออกไปทางปากกระบอก กลับวิ่งถอยหลังเขาหาคนยิงทะลุกระบอกตา เขา
ไปฝงอยูในกะโหลกก็ยังเคย แตสําหรับกระบอกนี้ ตรวจดูแลว เห็นจะไมเปนไรหรอก คุณหญิงจะ
ลองยิงดูไหมครับ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 783

วาแลวเขาก็สงปนกระบอกนัน้ มาใหหลอน หญิงสาวรีบสายหนาโดยเร็ว

“ไม! ใหฉันยิงขนาด .600 ไนโตรฯ ยังดีเสียกวาใหยิงปนแกป ไรเฟลนัน้ อยางมากทีส่ ุดก็
แคถูกมันถีบหงายหลังเทานัน้ แตไอปน ชนิดนี้ มันเหมือนกับกําวัตถุระเบิดไวในมือแทๆ วาแตนั่น
ใสกระสุนไวแลวหรือ”
พรานใหญยิ้มยิงฟน
“เขาไมเรียกใสกระสุนหรอกครับ เขาเรียก ‘ประจุ’ ซึ่งมันตรงกับความหมายที่สุด โชคดี
เหลือเกิน ปนกระบอกนี้มเี ครื่องเคราครบ...”
แลวเขาก็ชไู ถสําหรับใสดินดํา กับลูกปรายใหหลอนดู
“ผมประจุไวแลว ใสลูกปรายขนาดลูกซองชนิด 9 เม็ด ระยะสักสามสี่สิบเมตร ขนาดเสือ
ก็เชื่อวาคงจะหมอบ แตไมทราบวาแกปกับดินปนไวดีหรือเปลา ตั้งใจวาประเดี๋ยวจะลองยิงดูสักนัด
ปนชนิดนีต้ องเปนปนที่เราใชประจํามือจนชํานาญดี รูทิศทาง แลวก็ทําดินเอง ถึงจะพบไววางใจได
ไมเหมือนกับปนสมัยใหม ซึ่งถามือดีแลว หยิบกระบอกไหนขึ้นมาก็ใชไดในทันทีอยางไดผล”
ดารินหัวเราะออกมาอยางนาขันๆ
“คุณจะแบกมันไปดวยจริงๆ นะเหรอ?”
“ผมก็บอกคุณหญิงแลว วามันดีกวามือเปลาแนๆ หรือบางทีอาจจะดีกวาปนสั้นของ
คุณหญิงเสียอีก ในกรณีหาอาหาร โธ! ดูถูกปนแกปไปได จําเปนเขาจริงๆ ผมก็เคยใชมาแลวอยาง
ไดผล”
พลางเขาก็พลอยหัวเราะขันๆ ออกมาดวยในทาที่ไมศรัทธาของหลอน
“ศูนยหลังก็ไมมี ฉันนึกไมออก วามันจะยิงอะไรถูกไดยงั ไง”
หลอนพูดพลางหัวเราะ
“ก็ยิงแบบเดียวกับปนลูกซองยังไงครับ วาดลํากลองตรงก็ยิงไดเลย อาศัยระยะใกลเขาวา
แตจะใหเล็งยิงกันแบบประณีตสั่งกระสุนใหเขาเปาหมายเล็กๆ อยางไรเฟลนะ ไมไดแน”
“มันถีบมากไหม?”
“ถีบหรือสะบัดมากนอยแคไหนก็ขึ้นอยูกับดินปนที่เราใสเขาไปครับ คนไมเคยมากอนก็
กลัว ที่กลัวก็เพราะเห็นปฏิบัติการของมันที่เปนไปอยางไมนาจะไววางใจไดสนิทนัก ผิดกับไรเฟล
หรือลูกซองสมัยใหม แตถาจะพูดกันตามจริง ผมเองก็เคยยิงปนแกปมามากเหมือนกัน ไมวาจะ
ประจุดินมากสักขนาดไหน ก็ไมเห็นวามันจะมีแรงสะทอนถอยหลังมากมายแคไหนเลย .375
แม็กนั่มยังถีบแรงกวาเสียอีก พวกพรานชาวกรุงหลายคนมาแลว ผมลองใหยิง ไมเห็นกลายิงกันทุก
คน บอกเปนเสียงเดียวกันแบบคุณหญิงนัน่ แหละครับ คือวาใหยิงไรเฟลขนาดหนักๆ เสียยังดีกวา
ใหยิงปนแกป”
หลอนพยักหนายิ้มๆ บอกมาวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 784

“เอาเหอะ เมือ่ อยากจะแบกไปดวยก็ตามใจ ฉันไมขัดคอคุณหรอก แตตกลงกันกอนนะ

เวลาจะยิงอะไรบอกใหฉันรูต ัวลวงหนาดวย”
“ทําไม?”
รพินทรงงบาง
“ฉันจะไดถอยหางออกไปตั้งหลัก หาตนไมหลบไวกอนนะซิ เผื่อมันระเบิดตูมขึ้นมา”
พรานใหญทําหนาพิกล บนอะไรอุบอิบอยูในลําคอ

ดารินหมุนตัวกลับ หันสวนหลังใหเขา ปลดกระดุมเสื้อออกหมด หนาของหลอนหันไป

ทางชะงอนเขาน้ําตก ซึ่งไมหางออกไปนักมองเห็นพวกเฟรน และกลวยไมชอุมสดชื่น ลมปากลาง
เที่ยงอันรอนระอุเปาเสนผมและชายเสื้อของหลอนปลิวไสว เห็นแผนหลังสีครีมบางสวนเจิดจา
วับแวมออกมาจากรอยขาดวิน่ ของเสื้อทางดานหลัง
“คุณนอนพักที่นี่ก็ไดนะ ระหวางที่ฉันอาบน้ํา”
เสียงเรียบๆ บอกมาเบาๆ แลวรางนั้นก็ออกเดินตรงไปที่ธารน้ําตก รพินทรมองหลอน
หางออกไปเล็กนอย ก็ควาปนแกป เดินทอดนองตามมาชาๆ มาทันกันที่บริเวณโขดหินรมรื่น ดาริน
ลงนั่งกับแผนหินเรียบราบตอนหนึ่ง กําลังถอดบูตออก พอเห็นเขาเดินเขามาใกล หลอนก็เบี่ยง
ดานขางให เพราะขณะนี้ดมุ เสื้อลาสัตวดา นหนาถูกปลดแบะออกหมด แตเสื้อตัวนั้นก็ไมชวยอํา
พรางผิวของหลอนไดมากนัก เพราะมันกะรุงกะริ่งอยูกอนแลว สีขางสวนบนโปรงโลงลออตาขึน้
ไปสูเนินตระหงานเตงตั้งของภูเขาสีงาเกือบครึ่งคอน หลอนหมดศรัทธาที่จะปดปอง เทาๆ กับที่เขา
ก็หมดศรัทธาที่จะกลาวเตือน โดยเฉพาะอยางยิ่งในเวลาที่หลอนปรารถนาจะอาบน้ําเชนนี้
“ใหผมนั่งเฝาใกลๆ คุณหญิงดีกวา รับรองดวยเกียรติของรพินทรวาจะไมมอง”
เขาบอกดวยเสียงเรียบๆ เชนกัน ทรุดตัวลงนั่งหันหลังให เสียงหลอนหัวเราะแผวเบา
“ฉันรูวาคุณรําคาญในเรื่องการอาบน้ําของฉันมาก และฉันก็ไมอยากจะใหคุณลําบาก”
“ความจริงมันก็ไมลําบากอะไรสักนิด ถาหากวาคุณหญิงเปนเพศเดียวกับผมเสียอยาง
เดียวเทานัน้ มันเปนการทารุณจิตใจกันไมใชนอยไมใชหรือครับ ที่พรานนําทางตองทําหนาที่เฝา
นายจางสาวสวยเปลือยรางอาบน้ํา”
“ถาจิตใจของพรานคนนั้นเจริญเสียอยางเดียวเทานั้น ก็ไมเห็นมีอะไรเปนอาชญากรรม
สักนิด และถาคุณแนใจวาคุณมีจิตใจเจริญถึงขีดแลว คุณจะหันมาทางฉันก็ได มีอะไรแปลกนักหรือ
สําหรับรางเปลือยของมนุษยเรา ถาเรามองใหลึกลงไปถึงแกนแทของความจริง”
รพินทรเปาลมออกจากปาก
“คุณหญิงพูดเหมือนทฤษฎีของพวกอาบแดด”
“ไมใชเหมือนหรอก รูไวเสียเลยก็ไดวา ฉันเปนสมาชิกกิตติมศักดิ์ของนิคมอาบแดด คาย
ฟลอริดา นาตูริสท ปารค ในสหรัฐฯ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 785

จอมพรานสะดุงสุดตัว แลวนั่งตัวแข็งทื่อ เย็นเฉียบไปถึงไขสันหลัง มีเสียงหัวเราะเบาๆ

เหมือนจะขบขันในอาการของเขา เสียงปลดเปลื้องเสื้อผาลงกอง จากนั้นก็เปนเสียงลงไปแชอยูใน
ธารน้ําตก หางจากทางดานแผนหลังของเขาเพียงแคเอื้อม
“กลับขึ้นไปนอนพักเสียที่ปางโนนเถิดไป ทิ้งปนสั้นไวใหฉันตรงนัน้ แหละ อยาใหฉัน
เปนตนเหตุทารุณจิตใจอะไรคุณนักเลย”
“พวกอาบแดดนี่ เขาไมแครวา ใครจะเห็นรางเปลือยของเขาใชไหมครับ?”
เขาพึมพําออกมาดวยเสียงกระซิบ ก็ไดรับคําตอบวา
“ใช! แตตองหมายถึงสมาชิกอาบแดดดวยกันเอง ไมใชพร่าํ เพรื่อทั่วไป มันเปนชมรมของ
การฝกจิตขั้นสูงสุด เพื่อใหมนุษยเรารูจักการปลง ทุกเพศทุกวัย ควรจะมีโอกาสหนึง่ ที่สังคมรวมกัน
ไดโดยไมมีสัญชาตญาณแหงเพศเขามาเกีย่ วของ นั่นคือที่มาของนิคมอาบแดดที่คนสวนมากยังไม
เขาใจวัตถุประสงคแทจริง และพากันประณามอยางอวิชชา”
“อะไรทําใหคณ ุ หญิงสนใจ จนถึงกับเขาไปเปนสมาชิกของพวกนัน้ ”
“ความอยากรูอ ยากเห็น อยากทดลองนะซิ ทําไม สิ่งที่ฉันบอกคุณนี่ ทําใหคุณช็อกทีเดียว
หรือ?”
“หัวใจเกือบหยุดเตนทีเดียวแหละ!”
“เห็นเปนสิ่งชัว่ รายเลวทรามกระมัง”
“หามิได”
“แลวยังไง”
“คิดไปไมถึง ราชสกุลสาวสวย...แพทย...นักมานุษยวิทยา...นักผจญภัย...นักอาบแดด...
กับนายบองตันคนหนึ่งกลางปาเปลี่ยว...”
เสียงรพินทรพมึ พําเหมือนกับรําพึงกับตนเอง นั่งเอาคางวางไวในระหวางซอกเขาทั้งสอง
เหมอมองดูสายน้ําที่ไหลเซาะหินอยูริกๆ
“บองตันไมกลัว กลัวจะไมใชบองตันนะซิ”
มีเสียงยอนมาเบาๆ พรอมกัน เอื้องผึ้งเปยกน้ําชอหนึ่ง ก็ปลิวมากระทบกนหลังของเขา
รพินทรเก็บขึน้ มาแกวงเบาๆ ในมือ
จากนั้นก็เปนความสงบเงียบของดงไพรรอบดาน

ครูใหญตอมา เขาก็รองเตือนหลอนเบาๆ ใหขึ้น แตไมไดยินเสียงตอบ หรือการ

เคลื่อนไหวในธารน้ําเบื้องหลังอยางใดเลยทั้งสิ้น จึงหันกลับมาโดยเร็ว แลวงงงันไปชัว่ ขณะ
นายจางสาวสวยของเขาอันตรธานไปเสียแลวพรอมกับกองเสื้อผา พรานใหญกราด
สายตารวดเร็วไปรอบดาน ครั้นแลวก็ไดยนิ เสียงหัวเราะเบาๆ มาจากเบื้องหลัง หันขวับไปจึงพบ
เจาของเสียงยืนยิ้มอยูขางโขดหินใหญ เสือ้ ผาชุดเดิมเปยกชื้นไปดวยน้าํ จากตัว ในออมแขนหอบเต็ม

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 786

ไปดวยชอกลวยไมปา หลอนรวดเร็วเหลือเกิน อาบน้ําเสร็จและวกออมกลับมาปรากฎตัวทาง

ดานหลังเขาอยางเบากริบโดยไมรูตัวเลย
“โลงอกไปที นึกวาเสือคาบไปเสียแลว”
“ตรงกันขาม คิดวาถาเสือมันคาบฉันไปเสียได คุณควรโลงอกยิ่งกวานี้”
แลวหลอนก็ออกเดินกลับขึ้นมายังบริเวณปางพักของพวกตัดไมทนี่ ั่งพักหุงหากันเมื่อครู
นี้ แตแลวก็ชะงักกึกอยางกะทันหันที่ซุมไมปากทาง รพินทรเรงฝเทามาทันพอดี อาการหยุดอยาง
ปจจุบันทันดวนของหลอน ทําใหเขาเดินมาปะทะเบื้องหลังเพราะไมทนั รูตัว
เกงสามตัวเดินยองกมๆ เงยๆ เก็บดอกมะคาโมงที่หลนอยูกลาดเกลื่อนโคนตนกิน ใกลๆ
กับบริเวณปางพักของพวกตัดไม มันคงจะออกมาจากดง ขณะที่ดารินและรพินทรลงไปยังชะงอน
น้ําตก พรานใหญตาเปนประกาย รั้งแขนหญิงสาวใหไปอยูขางหลังเขา แลวคอยๆ งางนกปนแกปที่
ติดมืออยู ยกขึ้นประทับเล็งยิงไปยังตัวใหญที่สุด หนึ่งในจํานวนสามตัวนั้น ดารินตบหลังเขาไวเบาๆ
เปนเชิงหาม แตรพินทรกระซิบบอกมาโดยไมยอมลดปน
“อาหารจําเปนที่สุดสําหรับเราในยามนี้ครับ”
แลวเขาก็เหนีย่ วไก เสียงปนแกประเบิดบึมในลักษณะคลายๆ กับเสียงปนลูกซอง ควัน
ตลบมัวไปหมด พอควันจาง...สิ่งที่เห็นก็คือ เกงเคราะหรายตัวนั้นหงายทองดิ้นพราดทุรนทุรายอยู
กับพื้น พรานใหญหันมายิงฟนยิ้มกับดาริน
“ผมนึกวาคุณหญิงจะวิ่งไปตั้งหลักหาตนไมหลบอยางที่บอกเสียอีก เปนอันวาปนกระ-
บอกนี้ใชการไดแนนอนครับ ยิงแลวลํากลองไมระเบิด หรือกระสุนวิ่งถอยหลัง ซ้ํายังฉมังดีไม
หยอก”
หลอนยิ้มเลี่ยนๆ ยักไหล ไมตอบวากระไร

ทั้งสองเดินตรงไปยังซากของเกงที่ถูกยิงลมโดยเร็ว แตแลวกอนที่จะถึงนั่นเอง ตางก็

หยุดชะงักกึกลงกับที่อีกครั้งหนึ่ง
เสียงปนนัดหนึ่งระเบิดกึกกองสะทานปา กังวานแววมาแตไกล โดยยังไมสามารถจับ
ทิศทางไดถนัดวามันดังมาจากดานใด ทั้งสองมองดูตากัน หมดความสนใจกับเกงตัวนั้นในทันที
“เอะ! ถาหูฉันฟงไมผิด รูสึกวาเปนเสียงไรเฟลนะ”
ดารินรองอยางตื่นเตน จับแขนเขาไวบีบแนนโดยไมรูสึกตัว รพินทรเมมปาก ขมวดคิ้ว
โสตสัมผัสของ ม.ร.ว.หญิงคนสวยไมผิดไปแนนอน เพราะเขาเองก็ตระหนักไดดวี ามันคือเสียงไร
เฟลขนาดใหญ ไมใชปนแกปหรือปนลูกซอง
“สงสัยวาจะเปนพวกเราเสียแลวละครับ”
เขาพูดอยางยินดี หรี่ตามองออกไปยังขุนเขาและปาใหญสลับซับซอน ซึ่งสงสัยวาจะเปน
ที่มาของเสียงปน แลวหันมาทางนายจางสาว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 787

“ขอลูกปนสั้นจากคุณหญิงสักสามนัดซิครับ ยิงขึ้นฟา ทอดระยะหางกันสามนัด”

หลอนเขาใจไดทันทีในการบอกของเขา ดึงปนสั้นออกจากซองชูเหนือศีรษะ แลวเหนี่ยว
ไกปลอยกระสุนออกไป โดยเวนระยะหางกันเล็กนอย สามนัด และนั่นคือสัญญาณเรียกตามกติกา
ของนักเดินปา เสียง .357 ดังแหลมกึกกองสะทอนกังวานไปทั้งภูเขา
อึดใจเดียวก็มีเสียงไรเฟลตอบมาสามนัดเชนกัน กังวานเสียงของมันแววมาจากหลังเขา
ไกลลิบ
หญิงสาวรองลั่นออกมาดวยความดีใจจนลืมตัว
“ไชโย! พวกเราแนแลว!”
ใบหนาของหลอนแดงก่ําดวยความตืน่ เตนปติใจเหลือที่จะกลาว พรานใหญยิ้มเล็กนอย
เขาเองก็ตื่นเตนยินดีไมนอยไปกวาหลอน
“ครับ พวกเราแน แตจะเปนใครเรายังเดาไมถูก คุณชาย คุณไชยยันต เกิด หรือแงซาย อาจ
เปนคนใดคนหนึ่ง หรืออาจทั้งหมด”
คําพูดอยางรอบคอบระมัดระวังของเขา ทําใหหญิงสาวชะงักงันไปอีกครั้ง แววปติจางลง
เล็กนอย กระสับกระสาย
“จริงซินะ เราไมมีทางจะทายถูกไดเลยวา เจาของเสียงปนที่ตอบเรามาเปนพวกเราคนใด
คนหนึ่งกันแน ฉันรอนใจเหลือเกิน เสียงปนที่ตอบเราดังมาจากหลังเขาไมใชหรือ?”
“ครับ”
“หางสักเทาไหร คํานวณถูกไหม”
“ไมนอยกวา 3 กิโลเมตรครับ แตไมเกินกวา 5 ถาเขามุงมาตามทิศทางเสียงปนของเราได
ถูกตอง ก็คงจะไดพบกันภายในสองชัว่ โมงนี่แหละ”
“เราจะเอายังไงกันดี”
ดารินพูดโดยเร็ว กัดริมฝปากหันไปรอบๆ
“เดินสวนเขาไปหาเขา หรือวาจะรออยูที่น”ี่
“ผมคิดวาวิธีทแี่ นนอนที่สดุ ก็คือ รออยูที่นคี่ รับ กอไฟขึน้ สุมควันใหเปนที่สังเกตของเขา
พอเห็นควันไฟ เขาจะจับทิศทางไดถูกเอง ถาเดินสวน อาจคลาดกันได”
วาแลวพรานใหญก็จัดการกอไฟขึ้นโดยเร็วเปนกองใหญ ตัดกิ่งไมสดสุมเขาไปเพือ่ ให
เกิดควัน ดารินกุลีกุจอเขาชวยเขาอยางวองไว แลวพนมมือขึ้นพึมพําออกมาดังๆ
“เจาประคุณ เจาปาเจาเขา ถาศักดิ์สิทธิ์จริง ขอใหพวกเราอีกสี่คนที่พลัดพรากไป จงมาพบ
กันโดยพรอมหนา อยาใหมใี ครขาดหายไปเลยสักคนเดียว กลับไปถึงแคมปใหญเมือ่ ไหร จะขอแก
บนดวยสกอตซทั้งขวด”
รพินทรกัดริมฝปากกลั้นหัวเราะจนหนาแดง ที่เห็นแพทยหญิงนักวิทยาศาสตรสาว ผูไม
เคยเชื่อสิ่งใดมากอน นอกจากสูตรของเคมี ลงทุนพนมมือขึ้นบนบานศาลกลาว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 788

“ถางั้นก็เห็นจะมีหวังแนครับ เจาปาเจาเขาแถบนี้ทรงโปรดเหลาฝรั่งเสียดวย”
หลอนหันขวับไปทางเขา แลวยิ้มกระดากๆ ถามเบาๆ วา
“คุณรูไดยังไง?”
“ทานเคยมาเขาฝนบอกผมอยูบอยๆ เจาปาโปรดสกอตซวิสกี้ สวนเจาเขานั้นคอบรั่นดี ถา
ยิ่งไดเคอวัวซิเยร ยิ่งรีบรับบนทันที”
ดารินอดหัวเราะออกมาไมได สีหนาชื่นขึ้น ทรุดกายลงนั่งกอดเขาริมกองไฟที่กาํ ลังสง
ควันโขมง ลอยเปนกอนขึน้ เบื้องสูง ในระหวางทีพ่ รานใหญสุมกิ่งและใบไมสดทับลงไปเปนภูเขา
เลากา
“อยาพูดเลนนา ฉันทุรนทุรายใจอยางไรบอกไมถูก ทีแรกก็ดใี จเมือ่ รูวาเปนพวกเราแน
แตพอมานึกขึ้นไดอยางที่คุณวา จะเปนพวกเราคนใดยังไมรูชัด ก็กลับยิ่งทําใหกลุม อาจเปนแคแง
ซายหรือเกิด คนใดคนหนึ่งก็ได และพอมาพบเราแลว ก็ยังมีภาระหนักกังวลที่จะตองตามพี่ใหญกับ
ไชยยันตอีก ซึง่ มันไมทําใหสบายใจไปได”
“ผมบอกคุณหญิงแลววาจะอยางไรเสีย วันนี้เราจะตองไดขาวพวกเราแนๆ จากนิมิตที่เจา
ปามาสําแดงกายใหคณ ุ หญิงเห็นเมื่อคืน และอยากจะเชื่อดวยซ้ําวา คงไมใชเพียงแคคนใดคนหนึ่งใน
จํานวนสี่คนของพวกเราเทานั้น ที่ยิงปนตอบเรามาเมื่อครูนี้ สังหรณวาจะเปนทั้งคณะนัน่ แหละ
คุณหญิงบนไวเมื่อกีน้ ี้ถูกตองแลวครับ ผมเองก็นึกภาวนาบนบานอยางคุณหญิงเหมือนกัน เพียงแต
ของผมเปนเหลาโรงยี่สิบแปดดีกรีเทานั้น เพราะผมไมมีเหลาฝรั่งจะบนอยางคุณหญิง”
วาแลวเขาก็หวั เราะ
“นี่เราตองยิงปน บอกตําแหนงใหเขารูอกี ไหม?”
หลอนถามอยางกระสับกระสายรอนใจอยูเชนเดิม
“ไมจําเปนหรอกครับ นอกจากเขาจะยิงถามมาจึงคอยตอบ ผมคิดวาเขาคงจะสังเกตเห็น
ควันไฟไดในไมชานี้ ครั้งแรกที่สุดผมคิดวา เสียงปนทีผ่ มยิงเกงเมื่อตะกี้นี้ จะตองดังแววไปถึงเขา
และเขาคงสงสัย จึงทดลองยิงตอบมานัดหนึ่งเชิงหยั่งถาม พอเราสงสัญญาณแนชดั ไปสามนัด เขาก็
ตอบมาสามนัด เปนความหมายวารูกันแลววา จะเปนใครไปไมไดเปนอันขาด นอกจากพวกเราที่
หลงพลัดกันไป ขณะนีเ้ ขาคงจะบายหนาตามเสียงปนมาแลว”
“ถาเปนพี่ใหญหรือไชยยันตคนใดคนหนึ่ง อาจตามเสียงปนไมถูกก็ได”
ดารินพูดออยๆ อยางกังวล รพินทรยิ้ม โคลงศีรษะชาๆ ปลอบใจมาวา
“ไมตองวิตกหรอกครับในขอนั้น ควันไฟที่เรากอขึ้นนี่ จะเปนเครือ่ งหมายใหตามได
ดีกวาเสียงปนเสียอีก และถาหากเขายังไมแนใจ เขาอาจยิงถามมาอีก อยางไรก็ตาม ภายในหนึง่
ชั่วโมงหลังจากนี้ ถาอะไรๆ ยังเงียบอยู เราจะเปนฝายออกตามเอง ลงอยูในระยะไดยนิ เสียงปนแบบ
นี้ก็สบายแลวครับ ไมพลาดแน!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 789

พรอมกับพูด พรานใหญแยกกองไฟออกมาอีกกองหนึง่ เปนไฟหุงหา จัดการตั้งขาว แลว

ลากเกงตัวนั้นมาถลกหนังชําแหละอยางวองไว ดารินกะพริบตามองอยางสงสัย ถามวา
“นั่นคุณยังมีแกจิตแกใจที่จะหุงขาวกินอีกหรือ ทั้งๆ ที่เรากินกันไปเมื่อชั่วโมงที่แลว
นี่เอง”
ก็เห็นอีกฝายหนึ่งเงยหนาขึ้นยิ้ม แลวตอบเรียบๆ วา
“เราสองคนอิ่มและสบายแลวครับ แตพวกของเราคนใดคนหนึ่ง หรือทั้งหมดที่กําลังจะ
บายหนาตรงมาที่นี่ จะตองเหน็ดเหนื่อยหิวโซมาทีเดียว เขาจะพบเราและอาหารรอคอยอยูพรอมอยู
แลว”
ดารินเพิ่งจะนึกขึ้นมาได จองดูเขาดวยความพิศวง ชายผูนี้เปนหลักประกันอันอบอุน
ปลอดภัยสําหรับทุกคนไดอยางจริงแทแนนอน ภายในอาณาจักรพงไพร
“คุณรอบคอบดีเหลือเกิน ฉันลืมเสียอยางสนิท”
หลอมพึมพํา แลวก็ตรงเขามาชวยเขาจัดการยางเนื้อ

ทั้งสองคุยกันเบาๆ ถึงพรรคพวกทีก่ ําลังจะบายหนาเขามา โดยยังไมสามารถคะเนไดถูก

วาเปนใครกันแน ตางยอนระลึกไปถึงเหตุการณในขณะที่น้ําปาซัดกระหน่ําอยางจูโ จมเขามาในคืน
นั้น จนเปนผลใหตองกระจัดกระจายพลัดพรากไปคนละทิศละทาง ราวกับถูกบันดาลดวยอํานาจ
อาถรรพณกลั่นแกลง จนเขาและหลอนตางฟนขึ้น พบตนเองรอดชีวิตอยูหางจากสถานที่เกิดเหตุไม
นอยกวา 30 กิโลเมตร ในลักษณะปลอดภัยราวกับปาฏิหาริย โดยแทบจะไมมีอะไรเหลือติดตัวอยู
เลย แลวพรรคพวกอีกสี่คนนั้นเลา จะตกอยูในสภาพใดบาง แตอยางนอยที่สุดในขณะนี้ เทาที่
สามารถจะรูไดชัดก็คือ หนึ่งในจํานวนสี่ทพี่ ลัดพรากไป ก็ยังมีไรเฟลติดมืออยูดว ยจากเสียงที่ยิงตอบ
มา
“ผมวา ดีไมดอี าจมีเราเพียงสองคนเทานั้น ที่ถูกกระแสน้าํ พัดมาไกลทีส่ ุด สวนพวกเราอีก
สี่คนคงจะรวมกลุมกันอยูใ กลๆ บริเวณทีเ่ ดิมนั่นเอง และขณะนี้กลับเปนฝายออกติดตามหาเรา”
“ถาเปนอยางทีค่ ุณวานี่ ก็นับวาพวกเราทั้งหมดโชคดีที่สดุ ฉันกลัววาอีกสี่คนพวกเราจะ
ตางพลัดกันไปคนละทิศละทาง มีหวังตองตามคนหากันทีละคนๆ โดยยังทายอะไรไมถูก ซึ่งถาเปน
อยางนั้นละก็ แยทีเดียว”
“ถึงอยางไร เราก็พบความหวังไปในทางทีด่ ีแลวครับ รอใหเขามาถึงทีน่ ี่เสียกอนเถิด แลว
เราจะรูวามีใครอีกบางที่จะตองติดตาม”
ครึ่งชั่วโมงตอมา ระหวางทีร่ พินทรกําลังรินน้ําขาวเทใสกระบอกไมไผอยู ก็มีเสียงปนดัง
กองขึ้นอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้มนั ดังอยูบนลูกเขาใกลๆ นี่เอง ดารินลุกพรวดขึ้นยืนรองออกมา
“เขาตามเขามาถูกทางแลว เสียงปนดังอยูใกลๆ นี่เอง”
“ถาไมใชคุณชายก็คุณไชยยันต หรือมายก็ทั้งสองคนเลย ผมกลาทาพนัน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 790

พรานใหญบอกโดยเร็ว ตาเปนประกาย ดารินหันขวับมา

“อะไรทําใหคณ ุ แนใจอยางนัน้ ?”
“คุณหญิงไมสงั เกตเสียงปนหรือครับ คราวนี้มันไมใชไรเฟลแลว แตมันเปนปนสั้น และ
คงจะเปน .44 แม็กนั่ม ที่ตดิ อยูขางเอวตลอดเวลาของทัง้ สองคนนั่น เกิดกับแงซายไมมีปนสั้น คงจะ
เห็นวาใกลเขามาแลว เปนระยะทีเ่ สียงปนสั้นก็ไดยินถนัด จึงใชปน สั้นยิงเรียกแทนที่จะใชไรเฟล
เพราะตองการประหยัดกระสุนไรเฟลไว”
ดารินขมวดคิว้ หลอนไมทันสังเกตเสียงปนเมื่อสักครูนี้ วามันเปนชนิดใดเพราะอารามดี
ใจ จึงยิงขึน้ ฟาเปนการตอบไปอีกหนึ่งนัด ไมถึงอึดใจก็มีเสียงปนระเบิดกองตอบยอนมา จริงของ
รพินทร มันเปนเสียงปนสัน้ นั่นเอง หญิงสาวใบหนาแดงเรื่อ ยิ้มออกมาทั้งน้ําตาทีค่ ลอเบา เสียงสั่น
เครือ
“ใชแลว ถาไมใชพี่ใหญก็ไชยยันต เพี้ยง! ขอใหเปนทั้งสองคนนั่นพรอมกันเลย สวรรค
ทรงโปรดแทๆ!”
“ไมใชสวรรค แตเจาปาผูอยากจะเสวยสกอตซวิสกี้ของคุณหญิงตะหาก”
เขาคานมาอยางหนาตาย
เพียงสิบนาทีหลังจากนัน้ ก็มีเสียงกูโหวกเหวกเขามาเอ็ดอึงไปหมด ประสานกันหลาย
เสียง พรานใหญกับหญิงสาวหันมามองตากันเองอยางตืน่ งง
“เอ...มากันแยะทีเดียวครับ ไมใชเพียงสี่คนของพวกเราเทานั้น อยางนอยก็ไมต่ํากวาสิบ
ขึ้นไป”
“นั่นซิ แปลกจัง เสียงหลายคนเหลือเกินนี”่
หลอนกะพริบตาถี่ๆ ประหลาดใจไปหมด

เสียงกูดังใกลเขามาเปนลําดับ ในที่สุดก็ไดยินเสียงฝเทาหลายคูบุกสวบสาบอยางหนัก
ทามกลางความงุนงง ทายเหตุการณไมถูกของทั้งสองผูเฝารอคอยอยูดว ยความกระสับกระสาย ครัน้
แลวอึดใจนัน้ เอง เงาของคนกลุมใหญก็โผลลับสันเนินลงมาเปนขบวน พอเหลือบเห็นในพริบตา
แรก ดารินก็อทุ านลั่นออกมาดวยความดีใจจนบอกไมถูก
นําหนาขบวนอันมีอยูไมนอยกวา 20 คนกลุมนั้น คือ เชษฐา และไชยยันต ตอมาคือแง
ซายและเกิด ซึ่งเดินแถวเรียงสามมากับกะเหรี่ยงสูงอายุคนหนึ่ง เบื้องหลังที่ตามมาเปนพรวนเปน
ชายฉกรรจชาวเขา มีปน ผาหนาไมอาวุธครบมือ สิ่งที่เห็นชัดก็คือ เชษฐา ไชยยันต เกิดและแงซาย มี
ไรเฟลประจํามือของตนมาแลว ที่ไหลยังสะพายกันไวคนละกระบอก ซึ่งไมมีปญหา กระบอกหนึ่ง
จะตองเปนปนของดาริน และอีกกระบอกหนึ่งก็คือปนของรพินทรอยางแนนอน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 791

ระหวางทีด่ ารินวิ่งถลาปราดออกไป เชษฐากับไชยยันตกว็ ิ่งสวนลงมา ทั้งสามพบกันแลว

กอดกันแนน ดวยคําพูดทักทายที่ตางฝายตางฟงไมไดศัพท ทามกลางวงลอมของพวกกะเหรี่ยงที่
ตามมาดวย
อึดใจตอมา ม.ร.ว.เชษฐา วราฤทธิ์ คลายมือออกจากการโอบกอดนองสาว หันมาทาง
พรานใหญ ความตื่นเตนในขณะนั้นทําใหตางฝายตางยังพูดอะไรออกมาไมได ราชสกุลหนุม
หัวหนาคณะเดินทาง จับมือเขาบีบกระชับแนน ในขณะที่ไชยยันตก็ตรงเขาโอบไหล
“ขอบคุณสวรรคที่ทั้งคุณและนอยปลอดภัยเรียบรอยดี ผมกับไชยยันตวิตกเปนทุกขเสีย
แทบแย”
เชษฐากลาวขึ้นเปนประโยคแรก
“ผมกับคุณหญิงก็เชนเดียวกันครับ เปนหวงคุณชายกับคุณไชยยันตจนบอกไมถูก โชคดี
เหลือเกินที่พวกเราไมมีใครไดรับอันตรายมากนัก และตามพบกันในระยะเวลาอันรวดเร็ว พรอม
หนาอีกครั้ง”
รพินทรพูดปนหัวเราะ แลวหันไปตอบคําถามไชยยันต ตลอดจนสํารวจดูเกิดและแงซาย
ซึ่งยืนยิ้มอยูขางๆ คําถามของแตละฝายรอประดังอยูคับคั่ง อันตองการคําอธิบายซึ่งกันและกันอยาง
มากมาย แตยังไมอาจกระทําไดในเวลาแหงความตื่นเตนยินดีเชนนี้
ทันใดนั้น กะเหรีย่ งเฒาลักษณะเปนหัวหนาคณะของชายฉกรรจชาวกะเหรีย่ งทั้งหมดที่
ติดตามมากับคณะของเชษฐาดวย ก็กาวเขามายกมือไหวพรานใหญ พรอมกับทักทาย รพินทรจําได
ในทันทีนั้นเองวา แกคือพอเฒาโตะถะ หัวหนากะเหรี่ยงผาเยิงที่คุนหนากันดี และเคยรักใครนับถือ
เขามากอน
“อาว! โตะถะ ไปยังไงมายังไงกันนี่?”
เขาหันไปถามเร็วปรื๋อเปนภาษากะเหรี่ยง
โตะถะยิ้มเห็นเหงือกสีดําคล้าํ แตสีหนาดูจะมีความทุกขกังวลอยูลึกซึ้ง ภายใตพื้นหนา
ยินดีทไี่ ดพบเขา ชี้มือไปที่เกิดกับแงซาย ตอบในภาษาเดิมของแก
“ไอสองคนนี่ พาเจานายสองคนมาพบกับผมที่หวยแมเลิง บอกวาพลัดกันกับนายเพราะ
ถูกน้ําปาซัด มีนายผูหญิงหลงหายไปดวยคนหนึ่ง มาถามขาวจากผม ผมก็ไมเห็นนายเลย เจานาย
สองคนนี่ก็เลยชวนใหผมชวยออกตามหา พวกผมเองก็กาํ ลังเดือดรอน คนในหมูบ านมาตัดไมอยูทนี่ ี่
ถูกเสือลากไปสามคนในเวลาเดียวกัน ไอพวกที่รอดตายแลนกลับไปบอกขาวแตเมื่อคืน กําลังจะ
ออกตามอยูพอดี เลยพากันมาดวยกัน เจานายรับปากวาจะฆาเสือให ผมก็รับวาจะเกณฑคนออกชวย
ตามคนหานาย”
รพินทร ไพรวัลย สามารถลําดับเหตุการณไดในทันทีนั้น จากคําบอกเลาของเฒาโตะถะ
พอดีกับที่ไชยยันตก็บอกมาอีกคนหนึ่ง เพราะไมรูเรื่องวาโตะถะพูดกับเขาวาอยางไร

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 792

“พวกเราไปสืบขาวคุณกับนอยที่หมูบานของแก แลวขอรองใหแกชวยเกณฑคนออกตาม
หาดวย ก็พอดีแกบอกวาลูกบานแกที่มาตัดไม ถูกเสือคาบไปเสียสามคนเมื่อเย็นวาน เราก็เลยรับ
อาสาที่จะตามเสือให ในขณะเดียวกันก็ขอแรงใหแกชวยติดตามคุณกับนอยดวย ถึงไดมาดวยกัน”
“เอะ! โตะถะ แกเคยอยูที่ผาเยิงนี่นะ ทําไมพวกเราถึงไปพบที่หวยแมเลิง?”
พรานใหญถามอยางงงๆ เกิดทําหนาที่ตอบมาใหแทนวา
“โตะถะบอกผมวา แกอพยพลูกบานของแกหนีมาจากผาเยิงตั้งแตอาทิตยที่แลวครับนาย
เพราะไอแหวงพาโขลงเขามารบกวนไมหยุดหยอน พวกแกถูกฆาตายไปมาก บานชองไรนาถูกพวก
มันทําลายลางปนป พวกแกไมมีกําลังที่จะสกัดกั้น ปราบมันไดอยูม ือก็เลยตองทิ้งถิน่ เดิม ผมก็ไมรู
มากอนเหมือนกัน ไปพบหมูบานใหมของโตะถะเขาโดยบังเอิญแทๆ”
รพินทรพยักหนาอยางเพิ่งเขาใจ กอนที่เขาจะเอยปากเชนไร เชษฐาก็บอกมาอีกคนหนึ่ง
วา
“นี่เราออกเดินทางจากหวยแมเลิงมาตั้งแตเชามืดแลว จะบายหนามายังปางพักของพวกที่
ถูกเสือคาบไปนี่แหละเปนแหงแรก พอใกลเขามาไดยินเสียงปน ออกแปลกใจ โตะถะยืนยันวา ไมมี
คนอยูในละแวกนีเ้ ลย เพราะพวกของแกที่ตัดไมกก็ ลับไปที่หมูบานหมดแลว ผมเลยใหแงซายลอง
ยิงตอบดูกไ็ ดยนิ เสียงตอบรับเรามาอีก 3 นัด พวกกะเหรี่ยงที่มาดวยนี่ยืนยันวาเปนเสียงปนที่ดังมา
ทางดานเดียวกับที่พวกเขามาตั้งปางตัดไมอยู ก็เลยรีบตรงเขามา นึกไมถึงเลยวา จะพบคุณกับนอย
อยูที่ปางพักของพวกนี”้
รพินทรบอกใหทุกคนหยุดพักกันที่ปางกอน โตะถะใหคนของแกนําเสบียงที่ตดิ ตัวมา
ดวย หุงหาเลี้ยงดูกนั สวนเชษฐา ไชยยันต เกิด และแงซาย ตรงเขาจัดการกับขาวและเนื้อยางที่
รพินทรเตรียมไวใหพรอมแลว โดยเฉพาะไชยยันตควาน้ําขาวในกระบอกขึ้นดื่มอยางกระหายเปน
อันดับแรก ดารินบอกใหพี่ชายทราบวาเสียงปนที่ไดยินเปนครั้งแรกนัน้ เปนเสียงปนที่รพินทรยิงเกง
ตัวนั้นนั่นเอง
“ถึงแมจะไมไดยินเสียงปน ก็คงพบกันอยูดี เพราะพวกเรากําลังบายหนามาทีน่ ี่อยูแลว
ยกเวนแตวาเธอกับรพินทรจะออกเดินทางแยกไปเสียกอน”
ไชยยันตวา
“ถางั้นพรานใหญก็ทายถูกแลว”
หญิงสาวพูด หันไปมองทางรพินทร
“เขาบอกวาจะอยางไรเสีย พวกตัดไมจะตองยอนมาที่นี่อีกครั้ง ใหดกั คอยพบอยูที่นี่
เพียงแตนึกไมถึงวา เธอ พี่ใหญ เกิดและแงซายจะมาพรอมกันกับพวกนั้นเทานัน้ ”
“ทีแรกก็สงสัยอยูเหมือนกัน”
เชษฐากลาวเสริมขึ้นโดยเร็ว มองหนานองสาวกับพรานใหญสลับกันอยูเชนนัน้

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 793

“จุดหมายในการเดินทางของเรา คือตรงมาที่นี่กอนเพือ่ จัดการกับเสือที่ลากเอาคนของ

พวกเขาไป โดยจะเริ่มตนแกะรอยกันที่นี่ เพราะมันจุดเกิดเหตุ พวกทีเ่ ห็นเหตุการณและหนีกลับไป
ที่หมูบานเปนคนนําทางมา พอไดยนิ เสียงปน และสัญญาณสามนัด พีก่ ็รูในทันทีวาจะตองเปนนอย
แตประหลาดใจที่กะเหรี่ยงนําทางยืนยันวาเปนเสียงปนทีด่ ังมาจากบริเวณปางพักของเรา ซึ่งเสือลาก
เอาพวกเขาไปเมื่อเย็นวาน ยิง่ เห็นควันไฟก็ยิ่งแปลกใจมากขึ้นในขอทีว่ า ไปยังไงมายังไง นอยถึงมา
อยูตรงบริเวณปางพักที่พวกเรากําลังจะบายหนาเขามา”
“เรื่องมันเกี่ยวพันกันคะพี่ใหญ เสือที่คาบเอากะเหรี่ยงตัดไมสามคนไปเมื่อค่ําวานนีแ้ หละ
เปนตนเหตุใหนอยกับพรานใหญมาดักรออยูที่นี่ และทีด่ ักรอ ก็คาดวาจะไดพบกับพรรคพวกของ
คนเคราะหรายที่ถูกเสือลากไป เพื่อจะสืบหาพวกเรานั่นเอง”
“เอะ! นี่นอยกับรพินทรรูเรื่องเสือลากเอาพวกนัน้ ไปดวยรึ?”
เชษฐารองออกมาอยางงงๆ ไมสามารถจะเดาเหตุการณอยางใดได”
กอนที่รพินทรจะเอยเชนไร นองสาวคนสวยของหัวหนาคณะเดินทาง ก็ทําหนาที่อธิบาย
ทุกสิ่งทุกอยางใหพวกที่มาใหมทราบโดยตลอด เชษฐาและไชยยันตจึงเพิ่งเขาใจ และลําดับ
เหตุการณประสานสัมพันธกันไดอยางปรุโปรง
หลอนเลาอยางละเอียด นับตั้งแตวนิ าทีแรกที่หลอนไดรูสกึ ตัวฟน ขึ้น และเดินมาพบ
รพินทรนอนสลบไสล จึงไดปลุกขึ้น จนกระทัง่ วินาทีสุดทายกอนที่คณะของเชษฐาและพวก
กะเหรี่ยงโตะถะจะโผลออกมาใหเห็น
สําหรับทางดานของเชษฐาและไชยยันตนนั้ ภายหลังจากที่ไดลําดับภาพเหตุการณของ
คืนที่เกิดวิบัติจากน้ําปา ก็สรุปออกมาไดวาแงซายเปนคนแรกที่ฟนคืนสติขึ้นมาในตอนเชามืด ราง
ของหนุมกะเหรี่ยงพเนจร ถูกน้ําซัดไปติดอยูกับพงเถาวัลยในปาถลมแหงหนึ่ง หางจากบริเวณเกิด
เหตุเพียง 3 กิโลเมตร เขาเดินยอนขึ้นไปยังที่พักแรม อันเปนสถานทีซ่ ึ่งทุกคนถูกน้าํ ซัดปะทะ พบ
เชษฐาเปนคนที่สอง นอนสิ้นสติอยูบนกอรวก ภายหลังจากแกไขรูสึกตัวขึ้นมาแลว ทั้งสองก็ชวน
กันออกเดินทางมุงหนาแหลงพักที่เดิม ไชยยันตเปนบุคคลที่สาม ซึ่งเดินเปะปะกูต ะโกนเรียกหา
พรรคพวกอยูย ังอีกฟากหนึ่งของลําธาร พอรวมกันไดสามคน ซักถามสอบความกันแลว ก็ไปถึงยังที่
พักแรม ทีน่ นั่ พบไรเฟลและสัมภาระขาวของแทบทุกชนิดตกกระจายเกลื่อนกลาดอยูที่บริเวณหาด
ทรายภายใตชะเวิกผาหิน ซึ่งเคยอาศัยใชเปนที่หลบนอน โดยสันนิษฐานวา ที่ปนและขาวของอันมี
น้ําหนักสวนมากเหลานั้นไมถูกน้ําซัดพัดหายไปตามกระแส ก็เพราะอันเนื่องมาจากมีชะเวิกผาแหง
นั้นเปนเสมือนกําแพงกั้นไวนั่นเอง
ผูที่สูญหายไปในขณะนัน้ ก็คอื รพินทร ดาริน และเกิด
ภายหลังจากรวบรวมสัมภาระขาวของเทาที่เหลืออยูไดครบถวนแลว ทั้งสามก็ออกติด
ตามคนหาคนที่หายไปในทันที โดยแงซายทําหนาทีเ่ ปนผูนําทาง ประมาณเที่ยงวัน ขณะที่เดินลอง
เลาะชายฝงธารลงสูดานใต แงซายก็พบรอยเทาของเกิด จึงออกแกะรอยตามไป และมาทันกันใน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 794

เวลาบาย รวมเปนสี่คน คงขาดหายไปเฉพาะรพินทรกับดารินเทานัน้ ตางปรึกษาหารือกัน และ

พยายามคนหารองรอยไปตามเรื่อง แตก็ไมมีวี่แววอะไรเลย ทั้งเกิดและแงซายลงความเห็นวา ทัง้
รพินทรและดารินจะตองตกอยูกลางกระแสน้ํา ในขณะที่ภูเขาน้ําซัดกระหน่ําลงมา และจะตองถูก
พัดพาไปไกลทีเดียว
พอตกค่ําในการบายหนาลงใตตามทิศทางของกระแสน้ํา ตางก็มาถึงไหลเขาเหนือหวยแม
เลิง พบหมูบานกะเหรี่ยงของโตะถะที่นั่น จึงแวะเขาไปขออาหาร และหวังสืบขาว ซึ่งก็พอดีกับที่
เกิดและแงซายรูจักมักคุนหนากับโตะถะดีอยูแลว มันเปนเวลาเดียวกับที่ลูกบานของโตะถะสี่หาคน
วิ่งหนาตื่นกลับมาจากปา รายงานใหทราบวา พวกสามคนที่แยกกันไปตัดไมในปาถูกเสือคาบไปเสีย
แลว
ฝายหนึ่งกําลังเดือดรอนที่จะติดตามคนหาพรรคพวกที่หลงหายไป เพราะกระแสน้าํ พัด
อีกฝายหนึ่งกําลังเดือดรอนเรือ่ งเสือเอาลูกบานไปกิน
ภายหลังจากรับรูเรื่องของกันและกันแลว เชษฐาก็รับที่จะรวมมือออกจัดการกับเสือตัว
นั้นทันที โดยมีขอแมแลกเปลี่ยนวา โตะถะและบริวารทั้งหมดจะตองรวมมือในการติดตามคนหา
รพินทรกับดาริน เปนที่ตกลงกันเรียบรอย เมื่อคืนที่แลว ทั้งสี่คนจึงอาศัยนอนในหมูบา นของโตะถะ
พอรุงเชาก็ไดออกเดินทางมุง มายังตําแหนงที่ตั้งปางพักของพวกที่ถูกเสือลากเอาไป และก็ไดมาพบ
กับพรานใหญ และดารินซึ่งรอคอยอยูกอนแลว โดยตางฝายตางไมคาดฝน
ระหวางทีใ่ ครจะพูดจาสอบซักกันเชนไรก็ตาม สิ่งที่ดารินถามถึงขอแรกก็คือ สัมภาระ
สวนตัวที่บรรจุอยูในเครื่องหลังของหลอน เมื่อแงซายเปนคนแบกอยู นํามาสงให หลอนก็เปาลม
ออกจากปากและหลับตาลงอยางโลงอก พึมพําออกมาวา
“ขอบคุณสวรรคที่มันยังอุตสาหอยู นึกวาสูญหายไปเสียแลว”
จากนั้นก็รื้อคนโดยเร็ว ควาเสื้อลาสัตวที่มีสํารองอยูอีกตัวหนึ่ง ขึ้นมาเปลี่ยนกับตัวเกาอัน
กะรุงกะริ่งที่สวมอยูทันที เพราะเริ่มรูสึกอึดอัดกระสับกระสาย เมือ่ สังเกตเห็นพวกกะเหรี่ยงชาย
ฉกรรจของโตะถะทั้งหลาย พากันลอบชําเลืองมาเปนตาเดียว นับตั้งแตพบกันครั้งแรก พอเปลี่ยน
เสื้อเสร็จ ก็คนเครื่องเวชภัณฑ อึดใจเดียวก็งัดเข็มฉีดยาขึ้นมา รพินทรกําลังโตตอบคําถามอยูกับ
เชษฐาและไชยยันต ถูกหลอนขัดจังหวะเขามา
“สงแขนมาซิ โชคดีเหลือเกินนะทีย่ ามหลังของฉันไมไดหายไป”
พรานใหญสงแขนใหหลอนโดยดี ดารินจัดการฉีดยาให เชษฐากับไชยยันตจึงเพิ่ง
สังเกตเห็นวาที่ขอมือดานซายของเขามีผาพันอยูอยางแนนหนา และที่เหนือขอศอกขึ้นไปก็มี
ผาขาวมามัดไวอีกเปลาะหนึง่
“อาว! นั่นโดนอะไร?”
ทั้งสองถามเกือบจะเปนเสียงเดียวกัน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 795

เขาไมตอบ เพียงแตหัวเราะเบาๆ ดารินเปนคนอธิบายใหทั้งสองทราบโดยละเอียด พราน

ใหญรูสึกอึดอัดใจอยางไรบอกไมถูก เมื่อสังเกตเห็นเชษฐากับไชยยันตมองจับนิ่งมายังผาพันแผล
ของเขา แลวหันไปมองดูหนาดาริน ทั้งสองคงจะสังเกตเห็นวา ผาที่พนั แผลเขา มันคือบราเซียรของ
ราชสกุลสาวนัน่ เอง! แตกไ็ มไดปริปากพูดเชนไร ดารินเองก็คงจะรูส ึกเหมือนกัน หนาของหลอน
แดงเรื่อ แตแลวก็เปนปกติโดยเร็ว พูดขึ้นลอยๆ วา
“แผลของรพินทรฉกรรจมาก เพราะถูกเสนเลือดตรงขอมือพอดี ถาหามเลือดไมหยุดมี
หวังตาย เราไมมีผาพันแผลที่สะอาดพอในขณะนั้น เปนความจําเปนเหลือเกินที่จะตองหาทางชวย
เขาไวกอนเทาที่จะทําได”
“ดีแลว!”
ไชยยันตพูดเสียงหนักๆ ในลําคอออกมาคําเดียว แลวก็ไมไดเอยคําใดอีก วางหนาเฉยๆ
สวนเชษฐาจองดวงตาอันคมกริบ จับนิ่งไปยังนองสาวคนสวยเหมือนจะคนหา แตนองสาวไมยอม
สบตาดวย รพินทรรูสึกหายใจไมทั่วทองอยางไรพิกล แตแลวก็เบาใจขึ้นเล็กนอย เมื่ออดีตทูต
ทหารบกเชื้อพระวงศผูเปนนายจาง มิไดปริปากคําใดทั้งสิน้
เมื่อกินอาหารเสร็จ เชษฐาก็หันมาทางรพินทร
“โตะถะกับพวกของเขายังไมรูเลยวาคุณยิงเสือตัวนั้นตายแลว”
พรานใหญเรียกกะเหรี่ยงเฒา และบริวารทีม่ าดวยกันทั้งหมด ซึ่งแยกไปนั่งกินอาหารและ
ปรึกษาหารือกันอยูอีกกลุมหนึ่ง เขามาลอมวงแลวประกาศบอกความจริงใหรู ทันทีทไี่ ดทราบขาววา
เสือตัวนั้นถูกยิงตายแลว กะเหรี่ยงหวยแมเลิงทั้งหมดก็ตาลุก ครางฮือออกมาอื้ออึงดวยความ
ประหลาดใจ ระคนยินดีเหลือที่จะกลาว รพินทรเลาถึงเหตุการณเกี่ยวกับเสือตัวนั้นใหพวกนัน้ ทุก
คนทราบคราวๆ
“นายพาพวกเราไปที่ซากเสือ กับศพของไอพวกนั้นเถอะ”
โตะถะขอรองอยางกระตือรือรน
รพินทรหันมาบอกความประสงคของหัวหนากะเหรีย่ งใหเชษฐาทราบ ราชสกุลหนุม
พยักหนา
“ดีเหมือนกันรพินทร อยางนอยที่สุดพวกเขาจะไดเห็นชัดไปกับตาวาเสือตัวนั้นตายแลว
อีกอยางหนึ่งเขาคงตองการตามศพของพวกเขาที่ถูกมันคาบไปดวย พวกเราไปกันทัง้ หมดนีแ่ หละ”
อึดใจใหญหลังจากนั้น ทัง้ หมดก็พรอมที่จะออกเดินทางไปยังตําแหนงที่ซากเสือแมลูก
ออน และศพของกะเหรีย่ งเคราะหรายสามคน ที่นอนตายอยูใกลๆ กัน ยังโขดหินตะเคียนคูบนสัน
เขา
พรานใหญคืนปนแกปทีเ่ ก็บไวไดทั้งสองกระบอกไปใหแกโตะถะผูเปนหัวหนากะเหรี่ยง
ทั้งหลาย มันเปนเวลาเดียวกับที่เกิดสงไรเฟล .458 แม็กนั่มคูมือของเขามาให สวนแงซายก็คืน .470

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 796

ริกบี้แฝดของดารินไปใหเจาของตามเดิม รพินทรกับดารินถอนหายใจออกมาอยางโลงอก ตาง

ตรวจดูความเรียบรอยของปนประจํามือแลวบรรจุลูกพรอม
“โชคดีเหลือเกินครับ ที่ปนและสัมภาระสวนมากของเราไดคืนเกือบครบ ไมงั้นคง
ขลุกขลักแย ผมนึกวาเราจะตองเดินมือเปลากันจนกวาจะพบกับขบวนเกวียนใหญเสียอีก”
รพินทรพึมพําออกมาเบาๆ สูดลมหายใจอยางแชมชื่นขึน้ เมื่ออาวุธมาอยูในมือเขาอีกครั้ง
ดารินเองก็คงมีความรูสึกเชนเดียวกัน เพราะสังเกตเห็นหลอนยิ้มออกมาอยางแจมใส เดาะ .470 ขึ้น
ลงอยูในอุงมือทั้งสองดวยความมั่นใจอบอุน ขึ้น
“ตอนที่รูสึกตัวเปนครั้งแรก ผมไมไดคิดถึงขาวของอะไรทั้งสิ้น”
เชษฐาเอยขึ้นต่ําๆ
“คิดภาวนาแตเพียง ขอใหชวี ิตของพวกเราทุกคนรอดปลอดภัยอยางเดียวเทานั้น อะไรที่
มันสูญหายไปก็ชางหัวมัน แตพอเดินยอนกลับมาถึงที่ตั้งแคมป พบปนและขาวของสวนมาก
เรี่ยราดอยูใ นบริเวณใกลเคียงก็มีกําลังใจขึน้ อีกเยอะ ของอื่นๆ ดูเหมือนจะอยูครบถวน ยกเวนผาใบ
ปูนอน และพวกขาวสารเทานั้น ผาใบคงจะลอยไปตามกระแสน้ํา สวนขาวสารเปยกน้ําเสียหมด”

ทั้งหมดออกเดินทางเปนขบวนใหญ ภายใตการนําของรพินทร ตัดลงเนินเขา บายหนาไป

ยังจุดหมายอันเปนตําแหนงเสือตัวนั้นถูกยิงตายอยูไมหางออกไปนัก พรานใหญชี้ใหคณะนายจาง
ของเขาและโตะถะดูรองรอยหลักฐานที่เสือลากเอาเหยื่อเคราะหรายของมันไปใหเห็นทุกระยะ แต
เขายังไมไดบอกรายละเอียดอะไรนักเกี่ยวกับเสือรายตัวนั้น เทาๆ กับที่ดารินก็ยังไมมีเวลาที่จะเลา
เรื่องทั้งหลายที่หลอนเผชิญรวมกับรพินทร ใหพี่ชายและเพื่อนไดทราบโดยกระจาย นอกจากเชษฐา
ซึ่งเปนคนละเอียดรอบคอบที่สุดเทานั้น เปรยออกมาเปนขอสงสัยอยางมีเหตุผลวา
“ไมนาจะเปนไปได ที่เสือตัวเดียวกัน และในระยะเวลาไลเลี่ยกัน สามารถจะลากคนไป
ไดถึงสามศพ”
“เอาไวใหถึงซากของมัน และศพเคราะหรายทั้งสามนั่นเสียกอนเถิดครับ คุณชายจะพบ
กับความประหลาดใจที่สุด”
จอมพรานบอกเรียบๆ
“แปลวา มันลากเอาศพไปกองเรียงไวใกลๆ กันเลยรึ?”
ไชยยันตลืมตาโต ถามมาอยางประหลาดใจ
กอนรพินทรจะตอบเชนไร ดารินผูเดินอยูกลางกลุมของชุดที่นําอยูเบื้องหนา ก็หวั เราะ
แปรงๆ ในลําคอ บอกวา
“เปนความจริงไชยยันต ไปเห็นภาพเหตุการณนั้นเสียกอนเถอะ แลวใหมีเวลาสักนิด ฉัน
จะเลาใหฟงเองวา เรื่องมันเกิดในลักษณะไหน รับรองวานักเดินปาทัง้ หลายคงไมเคยพบเห็นหรือ
เชื่อมาไดกอนเลย มันเปนเหตุการณที่ฉันกับพรานใหญเห็นชัดกับตาทัง้ สองขาง”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 797

เชษฐากับไชยยันตเต็มไปดวยความพิศวง กระหายจะซักถามอะไรมากกวานั้น แตไมมี

โอกาส เพราะการเดินทางเต็มไปดวยความรีบรุด รพินทรนําหนาลิ่วไปอยางรวดเร็วแคลวคลอง จํา
ทิศทางไดขึ้นใจ โดยไมมกี ารคลําใหเสียเวลาแมแตนิดเดียว ดารินเองก็ยังอดประหลาดใจไมได
เพราะทั้งๆ ทีห่ ลอนเองก็เดินผานมาแลวกับเขาเมื่อกอนนี่เอง แตมาบัดนี้ไมสามารถจะจําทางเกาได
เสียแลว
ราวครึ่งชั่วโมงตอมา ทุกคนก็หยุดชะงัก ตรึงตัวเองอยูกับที่ เมื่อมาถึงซอกเขาตําแหนง
ตะเคียนคู อันมีชะงอนหินใหญเปรียบเหมือนทวารประตูผาสําหรับผานเขาออกในระหวางไหลเขา
ยกเวนรพินทรกับดาริน นอกนั้นพากันเปลงเสียงอุทานออกมา แลวก็พรูเขาไปยังภาพที่
มองเห็นอยู
ทุกสิ่งทุกอยางอยูในสภาพเดิมของมันโดยไมผิดเพี้ยน นับแตพรานใหญและหญิงสาว
ผละจากมาในตอนเชาของวันนี้ ศพกะเหรี่ยงอันอยูในสภาพสยดสยองชวนสังเวชทัง้ สามศพ และ
ซากนังพยัคฆรายตัวนัน้ !
ญาติมิตรของผูตายทั้งสามที่ตามมา พรูกนั เขาไปที่ศพพรอมเสียงอื้ออึง มีเสียงคร่ําครวญ
แสดงความเวทนา และสบถสาปแชงเสือรายอยางโกรธแคนชุลมุนกันอยูที่ซากเสือตัวนั้นแนนขนัด
ไปหมด เชษฐา ไชยยันต รวมอยูในกลุมนั้นดวย สวนดารินทรุดตัวลงนั่งพักบนโขดหิน โดยมีแง
ซายยืนเปนองครักษอยูใกลๆ หลอนไมใจแข็งพอที่จะหวนกลับไปดูศพกะเหรี่ยงทั้งสามนั้นไดอกี

พรานใหญพดู โตตอบกับโตะถะ และกะเหรี่ยงทั้งหลายทีร่ ุมสอบซักถามเขา ซึ่งเชษฐากับ

ไชยยันตไมสามารถจะฟงรูเรื่องอยูพักใหญ เกิดทําหนาที่เปนลาม แปลใหคณะนายจางฟง
“พรานใหญเลาใหพวกนั้นฟงวา เขากับนายผูหญิงเดินมาถึงบริเวณแถบนี้ตอนโพลเพล”
เกิดอธิบายสรุป
“ไดยินเสียงกะเหรีย่ งตัดไม ดังแววมาตามลม ตั้งใจเดินเขาไปหาเพือ่ ขออาหารและที่พัก
พอดีผานตะเคียนคูนี้...ลูกเสือโครงสามตัวโผลออกมาจากถ้ํา นายหญิงไปจับมันเลน เขาก็ไลใหนาย
หญิงขึ้นไปซอนอยูบนตะเคียนตนนั้น เขาฆาลูกเสือตายหมด แลวขึน้ ตนไมตามขึ้นไปดวย ครูใหญ
เสือแมลูกออนกลับมาเห็นลูกถูกฆาตายหมด ก็กระโจนเขาปาหายไป โผลกลับมาครั้งหนึ่ง ก็คาบคน
ตัดไมมาคนหนึ่งจนครบสามคน จังหวะที่มันคาบศพทีส่ ามมา เขาจึงมีโอกาสไดยิง เขายิงในขณะที่
มันแหงนขึ้นมาเห็น แลวกระโจนขึ้นมาเลนงาน”
ไชยยันตอุทานอะไรออกมาคําหนึ่งในลําคอ สวนเชษฐาอึ้ง เดินเขาไปพิจารณาดูซากเสือ
ตัวนั้นอยางใกลชิด และแหงนขึ้นมองไปยังตนตะเคียน พอดีกับที่ดารินตรงเขามาสมทบ ทําหนาที่
อธิบายถึงเหตุการณโดยละเอียดใหพี่ชายทราบ เวนไวแตไมไดเลาวาสายตาของหลอนเห็นสิ่งผิด
วิกล อันนาขนลุกเชนไรบางเทานั้น

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 798

“ทําไมรพินทรไมยิงในทันทีในขณะที่มันโผลมาที่ลูกๆ ของมัน หรืออยางนอยที่สดุ ก็

ขณะที่มันลากเอาศพแรกมา?”
เชษฐาถามนองสาว
“บนคาคบของตนตะเคียนนัน่ เราเห็นเปาของมันไมถนัดเลยคะ และพี่ใหญตองไมลืมวา
รพินทรมีเพียงปนสั้น .357 ของนอยกระบอกเดียวเทานั้น มันเปนการตัดสินใจที่ลาํ บากยิ่งสําหรับ
เขาในขณะนัน้ เพราะถายิงไมอยูจะยิ่งเดือดรอนหนักเขาไปอีก จังหวะที่เขายิงเปนจังหวะที่มันชารจ
กระโจนขึ้นมา แตนั่นหลังจากที่มันลากเอาศพที่สามมาแลว”
“บุญที่สุดแลวที่รพินทรกําจัดมันลงได ทั้งๆ ที่มีปนสั้นเพียงกระบอกเดียว และดวย
กระสุนนัดเดียว มือรายจริงๆ หมอนี่ เกิดมาเพื่อจะเปนพรานแทๆ...”
ไชยยันตเอยมาดวยเสียงต่ําๆ บุยปากใหดูรอยกระสุนที่เจาะเขากลางแสกหนาเหนือสัน
จมูกเล็กนอย แลวหันมาทางดาริน
“เรื่องของเรื่อง มาจากความไมประสีประสาของเราเองนั่นแหละ ทีไ่ ปจับลูกของมันเลย
พลอยทําใหกะเหรีย่ งตัดไมตายไปถึงสามคน”
สีหนาของหญิงสาวสลดลง พูดเสียงเครือ
“โธ! ก็ฉันไมรูนี่ คิดไปไมถึง ลูกของมันกําลังนารักนาเลนออก”
ขณะนัน้ รพินทรเดินดุมๆ ผละจากพวกกะเหรี่ยงตรงเขามา
“พวกนัน้ วายังไงบาง?”
หัวหนาคณะเดินทางถาม สีหนากังวล
“เขากําลังจะชวยกันขุดหลุมฝงศพไวที่นี่ครับ แลวก็จะเอาเสือนี้กลับไปหมูบานใหพวก
เขาเห็นดวย”
“ผมหมายถึงวา พวกนั้นมีทา ทีอยางไรบาง เมื่อรูวาดารินไปจับลูกเสือเขา จนทําใหคุณ
ตองฆาลูกของมันทิ้งเสียแลวคอยดักยิง และจากผลอันนั้นทําใหมันอาฆาตไปควาเอาพวกเขามาเสีย
สามศพ ทั้งๆ ที่ไมไดเปนตนเหตุ และไมรูเรื่องอะไรมากอน”
พรานใหญหัวเราะเบาๆ
“โปรดอยากังวลเลยครับ พวกนัน้ เขาไมไดคิดอะไรมากมายถึงเพียงนัน้ หรอก เขารูด ีอยู
แลววาเสือมันเปนศัตรูของพวกเขามาแตไหนแตไร เมื่อมันฆาพวกเขา และมันถูกยิงตายแลวเชนนี้
เขาก็พอใจที่สดุ แลว วากันปกติแลว พวกกะเหรี่ยงเห็นวาการตายแทบจะไมมีความหมายอะไรเลย
ชีวิตของพวกเขาเสี่ยงกับความตายอยูตลอดเวลา พวกนี้เกิดงายตายงาย เมื่อพวกเขาคนใดมีอนั
เปนไปถึงแกชวี ิต ก็ถือวาฟากําหนดอายุมาเพียงแคนั้น เขาไมปายความผิดไปใหใครหรอกครับ และ
วาอันที่จริงก็ไมใชความผิดของคุณหญิงดวย ตอนที่เสือมันยองไป พวกเขาควรจะรูตวั แลว แตกลับ
เคราะหรายเองที่ปลอยใหมนั ฆาเสียถึงสามศพ ชวยไมไดจริงๆ”
เชษฐาถอนใจออกมาอยางโลงอก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 799

“ถางั้นก็คอยโลงใจไปหนอย ผมก็กลัววาพวกนี้จะมีความรูสึกที่ไมดกี ับเรา แตสังเกตดู

พวกเขานับถือศรัทธาคุณมาก ตอนที่เกิดไปพบกับหมูบานกะเหรี่ยงเขา และรูวาพวกเขารูจักคุนเคย
กับคุณดี ทําใหผมโลงใจเปนกอง”
เกิดผูยนื อยูใกลๆ ก็หัวเราะสอดมาวา
“เจานายไมตองวิตกหรอกครับ จากหนองน้ําแหงจนกระทั่งจรดหลมชาง ถาพบคนไมวา
จะเปนพวกไหน เอยชื่อพรานใหญรพินทร เจานายจะไดรับการชวยเหลือเปนอยางดี พรานใหญเคย
ชวยพวกนี้ไวมาก”
ดารินชําเลืองหางตามองดูรพินทร แลวสะกิดเกิดขัดคอมา
“แหม! ชวยโฆษณาประชาสัมพันธใหลกู พี่ใหญเชียวนะ รูมานานแลวละวา คนที่ชื่อ
รพินทร ไพรวัลย เปนเจาพอของปาทั้งหมดในแถบนี้ มายงั้นก็ไมเสียเงินจางมาหรอก”
พรานพื้นเมืองอาปากหัวเราะแหะๆ เชษฐามองดูซากเสือ แลวโคลงศีรษะชาๆ พึมพํา
ออกมา
“ตอนไอกุด ก็คิดวาเลหเหลีย่ มชั้นเชิงมันเหลือรายแลว อีตัวนีย้ ิ่งนากลัวขึ้นไปกวา จิตใจ
ของมันพยาบาทเหลือราย เลนงานคนในเวลาติดตอกันเสียสามศพ นี่ถาไมถูกยิงตายเสียกอน มันคง
ตามลามนุษยทุกคนที่มันพบเห็น”
แลวก็เอื้อมมือมาตบไหลรพินทร หัวเราะอยูในลําคอ
“มือคุณไววางใจไดเสมอนะรพินทร เกือบจะเรียกไดวา ปาฏิหาริยทีเดียวที่คณ ุ ยิงมันคว่ํา
ในกระสุนนัดเดียว จากปนสั้นของนอย”
“มันเปนคราวบังเอิญที่โชคดีหรอกครับ ถากระสุนนัดนั้นพลาดเปาหมาย เปดโอกาสให
มันกระโจนขึน้ มาอีกเปนครัง้ สอง ผมกับคุณหญิงก็เห็นจะไมไดพบพวกเราอีกแลว”
“วาแตทีนเี้ ราจะเอายังไงกันละ พวกเราพบกันพรอมหนาแลว รอดปลอดภัยเรียบรอยดีทุก
คน เสือที่เปนปญหาสําคัญของกะเหรี่ยงหวยแมเลิง ก็ถูกกําจัดลงไดแลว”
ไชยยันตเอยขึน้ และทุกคนก็ดูเหมือนกําลังคิดถึงปญหาขอนี้อยูดว ยความรอนใจกระสับ
กระสาย เพราะเริ่มเปนหวงถึงแผนงานขางหนา ขบวนเกวียนสวนใหญที่ถูกปลอยใหรุดหนาไป
เรื่อยๆ ซึ่งปานนี้ไมทราบวาพวกนั้นไปถึงไหนแลว ทั้งหมดมาเสียเวลาหลงปาพลัดพรากจากกันเสีย
เปนเวลาไมนอ ยกวา 30 ชั่วโมง บวกกับระยะเวลาที่สูญเสียไปในการตามลามหิงสากวาจะสําเร็จอีก
3 วันเต็มๆ เมื่อรวมกันแลวก็เกือบรวมอาทิตย นับจากแยกจากขบวนเกวียนสวนใหญมา ซึ่ง
คลาดเคลื่อนกําหนดนัดหมายเดิมไปหลายวัน
พรานใหญสีหนาใชความคิด หันไปมองพวกกะเหรี่ยงซึ่งบัดนี้กําลังชวยกันขุดหลุม
เตรียมฝงพวกพองที่ถูกเสือกัดตายแลว หันกลับมาอีกครั้ง กลาวขึ้นชาๆ
“คืนนี้ จะอยางไรเสียพวกเราทั้งหมดก็ตองไปอาศัยนอนอยูที่หมูบานของโตะถะ พรุงนี้
เชาถึงจะเริ่มออกเดินทางสกัดพบเกวียนของเราไดตามแผนเดิม อีกอยางหนึ่งโตะถะขอรองผมให

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 800

ชวยปราบเสือที่หวยแมเลิงดวย เขาบอกวาเสือชุมเหลือเกิน เขามาอาละวาดกัดกินวัวแทบไมเวนแต

ละคืน ไมเปนอันไดหลับไดนอน ตองคอยเฝากันอยูทั้งคืน พวกนีก้ ําลังเดือดรอนภัยจากเสืออยางยิ่ง
อาวุธของพวกเขาอยางวิเศษก็คือปนแกป ซึ่งมันไมชวยอะไรไดมากนัก นอกจากยิงไลหรือยิงใหเจ็บ
ไป ผมรับปากกับเขาไวแลววา ระหวางทีพ่ วกเราไปอาศัยพักนอนในหมูบานของเขาคืนนี้ เราจะชวย
ยิงเสือให ผมรับปากกับเขา โดยที่ยังไมทราบวาทางคุณชายจะมีอะไรขัดของหรือเปลา”
หัวหนาคณะเดินทางหัวเราะเบาๆ
“โธ รพินทร พวกผมจะมีอะไรขัดของ กลับยินดีเสียอีก เพราะคืนนี้เราตองอาศัยหมูบ าน
เขาอยูแลว บอกเขาเถิดวา พวกเราจะชวยยิงเสือใหเองในคืนนี้ สําคัญวาใหมันชุมจริงเทานั้น เราตอง
ผูกมิตร และตองการน้ําใจจากพวกเขา มันก็ไมทําใหเสียเวลาของเราเลย”

พรานใหญตะโกนเรียกโตะถะเขามา และสงภาษาใหรูเรื่อง กะเหรี่ยงเฒานัยนตาเปน

ประกาย หันไปยกมือไหวเชษฐา ไชยยันต และดาริน แกพูดภาษาไทยลิ้นบานปาไดเล็กนอย แต
สามารถฟงไดรูเรื่องดี
“เราจะยิงมันยังไง ออกนั่งซุม นั่งหางหรือ?”
ไชยยันตถาม
“ไมจําเปนตองลําบากถึงอยางนั้นหรอกครับ ฟงตามที่โตะถะเลานั้น พอจะสรุปไดวายาน
หมูบานของแก เปนยานที่ไอพวกเสือกําลังคะนองและยามใจ มันไมเกรงกลัวปนแกปเลย และเสือ
ลงวาเกิดโอหังคะนองขึ้นมาแลว มันก็พากันออกมาเดินสวนสนามใหเห็นชนิดวางตัวเปนเจาทีเดียว
โตะถะเลาวา ปะเหมาะบางทีมันกําแหงถึงขนาดปนขึน้ มาบนชานเรือนก็ยังมี ตกกลางคืนตองลั่น
ดาลกันแนนหนา ชนิดบานใครบานมัน ถาแบบนี้เราแยกสายกันออกเดินสองไฟ ยิงทิ้งเสียสักสีห่ า
ตัวภายในคืนเดียว มันก็จะเข็ดหลาบไปนาน ถาคิดจะยิงเสือกันจริงๆ แลวละก็คนื นี้เปนไดสนุก
แหละครับ แตตองระวังตัวมากหนอย เพราะเปนการเดินสองไฟยิงซึ่งๆ หนา งายกวาการนั่งหาง
หรือซุม โอกาสมีนอยนักทีเ่ ราจะไดยิงเสือในลักษณะนี”้
“นาชม เลนเดินยิงกันแบบนัน้ เลยหรือ?”
ไชยยันตรองออกมาเสียงต่ําๆ บังเกิดอาการสะบัดรอนสะบัดหนาวขึน้ มาอยางไรชอบกล
พลางหันไปมองหนาเชษฐา ก็ไดยินหัวหนาคณะเดินทางบอกมาเรียบๆ วา
“ถามันชุมมากๆ ก็ตองเอาแบบรพินทรวานั่นแหละ เดินสองไฟยิงเหมือนๆ กับยิงเกง
หรือกวางกันเลย เสือที่กลัวคนยิงยาก เพราะมันคอยแตจะหลีกหลบระวังตัว แตเสือที่กําแหงกลาคน
เพราะยามใจ จะเปดโอกาสใหเรายิงงายทีส่ ุด”
“เทาๆ กับที่มันถลกหนังหัวของเรางายที่สุดดวย!”
อดีตนายทหารปนใหญครางออยๆ ยิ้มออกมาแหงแลง
“ถาไมมีความมั่นใจในมือหรือสติแลว ก็ไมมีใครบังคับแกใหออกเดินยิงเสือคืนนี”้

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 801

“พูดเปนบา แกจะใหฉันนอนเฝาที่พักคนเดียวงั้นรึ”
ไชยยันตบน หันไปคอนเชษฐาปะหลับปะเหลือกแลวมองมาทางพรานใหญ
“นี่ผูกอง! ไอการเดินสองไฟยิงเสือกันซึ่งๆ หนา แบบยิงกระตายนะ ไมเปนปญหาอะไร
เลยสําหรับมืออยางผูกอง ทีนี้มือขนาดพวกเราสามคนจะไหวรึ”
รพินทรหัวเราะ มองดูไชยยันตอยางรักสนิท จากการคบหารวมชีวิต รวมสถานการณทํา
ใหเขาหยั่งรูถึงอุปนิสัยใจคอแทจริงของไชยยันตไดเปนอยางดี ไชยยันตเปนคนมีอารมณขันขี้เลน
อยูตลอดเวลา แตไมใชเปนคนขลาด หรือระยอตอสิ่งใดทัง้ สิ้น
“โธ ไหวซิครับ ถาเห็นไมไหวผมจะชวนทําไม การเดินยิงเสือในเวลากลางคืน มันก็ไม
เห็นจะเปนเรื่องเสี่ยงนากลัวอะไรมากไปกวาเทาที่พวกเราทุกคนเคยผจญกันมาแลวเลยสักนิด ก็รูมือ
กันดีอยูแลวทุกคน โดยเฉพาะอยางยิ่ง คุณไชยยันต”
เชษฐากับดารินหัวเราะ ไชยยันตกลืนน้ําลาย ทําตาเหล แลวพยักหนาหงึกๆ
“เอา! เอาเขา รพินทร ผมคงไปไมถึงหลมชางเพราะถูกเสือมันขบหัวเสียกอน ในคืนนี้
เพราะลูกยุของคุณนี่แหละ”
“ดีเหมือนกัน ถาผานการประจันหนากับเสือที่หวยแมเลิงไปไมได เธอก็ไมควรจะไปถึง
หลมชาง”
ดารินบอกมาดวยน้าํ เสียงรําคาญ
“แปลวาเรานะจะออกไปยิงเสือกับเขาดวยในคืนนี้?”
“มันจะเปนวิธเี ดียวเทานัน้ ทีท่ ําใหฉันเลิกกลัวเสือเหมือนเชนที่กลัวอยูใ นขณะนี”้
“ชอบเปนนางเอกซะเรื่อยนะ เสียดายทีไ่ มมพี ระเอก”
“บา! อยามาทําปากชั่วไปนะ ตาไชยยันต”
แสนงอนประจําปา คอนคนขี้กระเซาจนตาคว่ํา
“ทําไมน้ําปามันถึงไมพัดหายไปเสียรูแ ลวรูรอด มาเจอะหนากันอยูไ ด ฉันไมสบายใจ
ตั้งแตเห็นหนาเธอโผลมาแลว ภาวนาอยูตลอดเวลาขอใหอยาเจอกันอีก”
“ฟง ฟงนอยพูด...”
อีกฝายหนึ่งยานคาง เชษฐาจุป ากเบาๆ
“ตางคนตางรอดตายมาพบหนากัน ยังไมทันไรทะเลาะกันอีกแลว เปนยังไงสักทีนะ ไอ
เด็กสองคนนี่ รําคาญจริง!!”
ไชยยันตยกั ไหล ดารินหนางอ รพินทรกลั้นยิ้ม พี่ชายผูอาวุโสที่สุดในคณะเดินทางบน
อะไรพึม ทําใหทั้งสองยุตกิ ารวิวาทกันลงได อดีตนายทหารปนใหญหันมาพูดกับรพินทรเปนงาน
เปนการขึ้น
“มีอะไรที่คุณจะแนะนําเราลวงหนาในการเดินยิงเสือซึ่งหนาในคืนนี้บา งไหม?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 802

“ก็ไมมีอะไรเปนพิเศษมากไปกวาการยิงสัตวในเวลากลางคืนชนิดอื่นๆ หรอกครับ เราจะ

แบงกันออกเปนสามสาย เดินสองไฟในละแวกใกลๆ โดยอาจมีพวกกะเหรีย่ งสมทบดวย ตามแตจะ
ตกลงกับโตะถะอีกคนหนึ่ง สองไฟพบตาก็ยิง เริ่มตนออกสองประมาณสักสองทุมไป จนถึงเทีย่ ง
คืนแลวกลับมานอน รุงขึ้นก็ออกจากหวยแมเลิงไปตามเสนทางของเรา โดยอาจออกสายหนอยก็ได
หลังเที่ยงคืนไปแลวเรานักพักกันใหเต็มที”่
“พอไฟกระทบตา มันจะพุงเขาสวนแสงไฟไหม?”
“ตามปกติแลว สัตวทุกชนิดแมกระทั่งเสือ จะหยุดชะงักนิ่งอยูกับที่ทนั ทีชั่วขณะหนึง่ เมื่อ
แสงไฟจับสะกดไว และถาเบนลําไฟลงกับพื้นใกลๆ ตัวของมัน บางทีมันก็เดินตาม แตที่จะกระโจน
เขาสวนลําไฟในทันทีที่พุงไปจับมันนั้นไมเคยปรากฏ ยกเวนแตวาจะถูกยิงเจ็บและระยะยิงสวน
หนาใกลๆ ซึ่งก็เปนการโจนเขามาดวยสัญชาตญาณตกใจมากกวาอยางอื่น เพราะฉะนัน้ ถาพบ
ประจันหนาในระยะใกล การยิงก็ตองระมัดระวังเปนธรรมดา หากสองพบในระยะใกลอยางวานี่
และในลักษณะที่มันหันหนามาตรงเรา ถาไมแนใจวาจะยิงนัดเดียวอยู ก็ควรใชลําไฟฉายลอใหมนั
กลับลําตัวหันหนาไปทางอืน่ เสียกอน จึงคอยยิง สําหรับการสองไฟโดยใชศิลปะชนิดนี้ ไมตองเปน
หวงหรอกครับ เพราะผม เกิด และแงซายจะทําหนาทีใ่ นการสองไฟให พวกคุณคอยยิงอยางเดียว
เทานั้น และจะคอยซ้ําถาจําเปน”
ไชยยันตถอนใจออกมาอยางโลงอก
“คอยยังชั่วหนอย ถามีมือสองไฟแนๆ เปนพี่เลี้ยงคอยชวยสองใหแบบนี้ ทีแรกผมยังนึก
ไมออกวาจะยิงอีทาไหน ถาขืนสองไฟเองแลวยิงเอง แบบนั้นมันคงขลุกขลักพิลึก มือซายไหนจะ
จับกระบอกไฟฉาย ไหนจะตองประคองกระโจมมือของไรเฟล พอเห็นตาเสือ แตมองไมเห็นศูนย
หลังขึ้นมาก็ยุงเทานั้น”
“เรื่องมากชะมัด หวงโนน กลัวนี่ ยุงไปหมด ถาปอดนักก็นอนในเรือนกะเหรี่ยงเสียก็แลว
กัน”
ดารินพูดเปรยๆ
“ไมรูละ เธอจะเกงก็เชิญเกงไปคนเดียวเถอะ ฉันนะ ยอมรับโดยหนาชื่นวาปอดแหกเอา
มากๆ และสําหรับเดินยิงเสือที่หวยแมเลิงคืนนี้ ฉันขอจองตัวรพินทรเปนมือไฟฉายประจําตัวกอน
ละ คนเกงจะฉายเองยิงเอง หรือจะใหใครเปนมือไฟฉายก็ตามใจ”
“ออ เชิญเลย ตามสบาย นักแหยโทสะ กับนักกวนประสาทจับคูกนั ไดดแี ลวนี่ ฉันไม
พิสมัยที่จะเอาตัวไวหรอก หลงปาอยูดวยกันรวมสองวัน เบื่อหนาเต็มทีแลว”
หญิงสาวพูดสะบัดๆ มาโดยเร็ว ทิ้งหางตาผานหนารพินทร ผูนั่งกะพริบตาปริบๆ อยู ไชย
ยันตสะกินแขนพรานใหญ
“คุณนี่แปลก ตอนที่หลงปาอยูดวยกัน เขาเบื่อหนาคุณเต็มที คุณก็ควรจะวิ่งหนีไปจากเขา
เสียโดยเร็ว กลับอุตสาหทนใหเขาเบื่อหนาอยูได เปนผม...ผมวิ่งหนีทิ้งใหอยูคนเดียวเสียเลย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 803

“ออ ลองทรยศตอสัญญาจาง วิ่งหนี จะไดยิงขาหักเสียเทานั้น ฉันมีปนอยูใ นมือดวย

ในขณะที่เขาไมมี!”
เสียงหลอนกราวกระดาง เหมือนๆ เชนที่รพินทรเคยไดยนิ ไดฟง ตามปกติ แตแววตาซึ่ง
มองจับนิ่งมายังเขาเปนประกายสุกใสเกินกวาที่พี่ชาย หรือเพื่อนชายจะสังเกตเห็น หรือจับความนัย
ได นอกจากคนที่ถูกมองเอง ไชยยันตโคลงหัวบนอุบอิบอยูในลําคอ
“นอยนี่เหลือเกิน พูดอะไรไมเกรงใจคนเลย โชคดีเหลือเกินที่ตัวเองหลงอยูกับรพินทร
ถาพลัดไปคนเดียวละก็ปานนี้จะเปนยังไงบางแลวก็ไมรู แตไหนแตไรมาแลว วาจาไมเคยถนอม
น้ําใจคนบางเลย อวดดีเหลือราย”
“ไมตองมาทําพูด ‘พลีส’ เขาดีไปหรอก เปนอันวาคืนนี้พรานใหญเปนพี่เลี้ยงคุมกันเธอ
ตอนยิงเสือแนๆ”
พลางก็หันมาทางรพินทร บอกหนาตาเฉยวา
“คุณไปกับไชยยันตนะ คอยสองไฟใหเขา หรือวาชวยลากเขากลับมาตอนที่เสือมันขบ
ขมองก็ตามแต คุณกับฉันจับคูกันมาหลายครั้งแลว เปลี่ยนกันเสียบางก็ดี จะไดไมเบื่อหนา”
รพินทรยิ้มๆ ไมกลาวเชนไร เพื่อนชายคนที่ถูกแชงอยูใ นทีใหเสือ ‘ขบขมอง’ ขมวดคิ้ว
นิ่วหนา ชําเลืองมองดูคนพูดอยางฉิวๆ

ทั้งสองจะตอลอตอเถียงกันตามนิสัยเคยชินเชนไร เชษฐาไมไดสนใจอีก พยักหนาเรียก

พรานใหญเขาไปหารือเปนงานเปนการอยูเงียบๆ ที่ขอนไมใหญดานหนึ่ง ระหวางที่คอยพวก
กะเหรี่ยงจัดการขุดหลุมฝงศพพวกพอง
“พวกของโตะถะอพยพกันมาจากผาเยิง เพราะถูกโขลงไอแหวงรังควานหนัก”
หัวหนาคณะเดินทางกลาวเครงขรึม มองไปทางพวกกะเหรี่ยง ทีก่ ําลังขุดหลุมชุมมุน กัน
อยู
“ผมคิดวาโตะถะจะตองใหรางงานขาวลาสุดของไอแหวงแกเราได ถาคุณลองถามแก”
“คุณชายบอกใหโตะถะทราบแลวหรือยังครับวา คณะของเรากําลังติดตามไอแหวงอยู? ”
“ผมยังไมไดบอกเลย เพราะมัวแตมีเรื่องกังวลหนักเฉพาะหนา เกีย่ วกับที่จะตองติดตาม
คุณกับนอยเปนอันดับแรก เมื่อคืนนี้เราอาศัยพักนอนอยูบ านของโตะถะก็จริง แตไมไดพูดอะไรกัน
มากไปกวาเรื่องเสือที่คาบเอาคนของแกไป แลวก็เรื่องที่เราจะขอแรงแกชวยติดตามหาคุณ ผมเองก็
พูดกับแกไมคอ ยรูเรื่อง ตองอาศัยเกิดกับแงซายเปนลาม”
“ถางั้นไปถึงหมูบานแลว ผมจะลองคุยกับแกดูครับ เรามีเวลาอีกทั้งคืน”
“น้ําปา ทําใหพวกเราเสียเวลา และคลาดเคลื่อนแผนการเดินไปหมด แตก็ตองนับวา
เคราะหดีมาก ที่พวกเราสามารถตามกันพบภายในเวลาไมเกิน 48 ชั่วโมง และไมมีใครไดรับ
อันตรายอะไรมากนัก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 804

อดีตทูตทหารบกเอยขึ้นชาๆ ยกมือลูบปลายคางพลางหัวเราะออกมาเบาๆ นัยนตาเหล็ก

แจมใส เต็มไปดวยแววของชายชาตรี ทอดจับนิ่งมายังพรานนําทาง
“มันเปนการเผชิญภัยที่เต็มไปดวยรสชาติเขมขน ชนิดที่ผมไมเคยพบมากอน เลนเอาใจ
หายใจคว่ําทีเดียว นึกวาแผนการเดินทางของเราจะสุดสิน้ ลง อีตอนเจอน้ําปานั้นเสียแลว เดชะบุญ
แทๆ”
“ปาดํา ดงดิบ ในแถบนี้ เต็มไปดวยภยันตรายทุกฝกาวยางและทุกขณะจิต อยางเชนที่
คุณชายไดพบเห็นมาแลว เปนลําดับนี่แหละครับ ทั้งจากสัตวราย และจากธรรมชาติ ยิ่งเมื่อพนจาก
หลมชางไปแลว มันจะสักขนาดไหน ก็ขออยาใหผมเอยถึงดีกวา สําหรับผมนั้น ตระหนักในหนาที่
สําคัญอยูประการเดียว คือปฏิบัติตามคําสั่งโดยพันธะสัญญาจนลมหายใจสุดทาย”
เชษฐายิ้มกวางขวาง เอื้อมมือมาตบไหลจอมพรานหนักหนวงแลวบีบกระชับ
“ผมรู วาเลือดของพรานใหญรพินทร ไพรวัลย เขมขนขนาดไหน และคุณก็คงจะรูต อไป
ในกาลขางหนาดวยวา เลือดของ เชษฐา วราฤทธิ์ ก็มิไดจางไปกวาคุณเลย ขอทบทวนย้ําใหคุณแนใจ
เสียอีกครั้งวา...จะไมมีอะไรมาเปลี่ยนแปลงแผนเดิมของเรา นอกจากความตายเทานัน้ ไอแหวง เปน
เปาหมายในอันดับตอไปของเรา จากนั้น ก็คือหลมชาง และจากนั้นก็เทือกเขาพระศิวะ มรกตนคร
เมืองลับแล ซึ่งถาหากวามันมีอยูจริง...จนกวาจะพบอนุชา หรือจนกวาจะทราบขาวโดยหลักฐาน
แนนอนวา ไมมีเขาอยูในโลกนี้แลว เมื่อนัน้ เราจึงจะถอยหลังกลับ”
รพินทร ไพรวัลย กมศีรษะคํานับราชสกุลหนุมผูเปนนายจาง อยางคารวะนอบนอม
“ผมก็ขอปฏิญาณวา จะไมถอยหลังแมแตกาวเดียว จนกวาคุณชายจะบรรลุผลสมเจตนา
นั้น”
เชษฐาสงมือมาใหจับ ทัง้ สองประสานมือกันบีบกระชับแนน มันเปนการสัมผัสมือของ
ชายตางฐานะศักดิ์สกุลสองคน แตเสมอและทัดเทียมกันในเกียรติศักดิ์ ของลูกผูชาย
โตะถะและบริวาร จัดการฝงศพทั้งสามพรอมทั้งประกอบพิธีตามคติของชาวเขาเปนที่
เรียบรอย ก็ตัดไมมาทําเปนคานหามเสือตัวนั้น สอดเขาไปในระหวางขาทั้งสี่ที่ผูกมัดดวยเถาวัลย
เหนียว กะเหรี่ยงรางกํายําสีค่ นเขาประจําคานหาบหนาหลังดานละสองยังหลังแอ เพราะน้ําหนักอัน
มากมายของนังเสือสมิงรายตัวนั้น
ครั้นแลว ทั้งหมดก็พรอมที่จะออกเดินทางเขาสูหมูบานหวยแมเลิง อันตัง้ อยูบนไหลเขา
ยอมๆ ลูกหนึ่ง ทางตะวันออกเฉียงเหนือ ขณะนั้น นาฬิกาเข็มทิศที่ขอมือของเชษฐา ชี้บอกเวลา
15.05 น. ดงกําลังระอุอาวเหงื่อซึมทุกขุมขน...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 805

34
หวยแมเลิง ตัง้ อยูบนพื้นที่ราบโลงในระหวางไหลเขาใหญลูกหนึ่ง รอบดานลอมไปดวย
ทิวเขาใหญนอย มีลําหวยเล็กๆ อันเปนกิ่งแยกของทางน้าํ ตกจากยอดเขาใหญ ไหลผานชมรมของ
พวกกะเหรี่ยง ที่เพิ่งจะอพยพยายมาตัง้ ถิ่นฐานอยูใหม มีอยูประมาณ 30 หลังคาเรือน แตละหลัง
เปนเรือนยกพืน้ สูงลิบ ฝาขัดแตะหลังคามุงแฝก มีกระไดหรือพะองสําหรับพาดขึ้นลง และสามารถ
จะชักขึ้นไปเก็บไวบนเรือนไดในยามกลางคืน อันเปนธรรมเนียมของการสรางเรือนของพวกชาว
เขาที่อยูในดงลึกทั่วๆ ไป
ทั้งหมดมาถึงเวลาโพลเพล ทามกลางเสียงเหาขรมถมเถของพวกสุนัขเลี้ยง และเสียง
เกรียวกราวของกะเหรี่ยงลูกเล็กเด็กแดงที่พากันวิ่งออกมาตอนรับ แตแลวพวกหมาประมาณ 10 กวา
ตัวเหลานัน้ ก็พากันสงเสียงรอง และวิ่งหางหดกระจายกันไปคนละทิศละทาง ในทันทีที่ไดกลิ่นสาบ
จากนังพยัคฆรายที่ถูกหาบมา ซากเสือใหญถูกโยนลงกับพื้นกลางลานหนาเรือนของโตะถะ
พวกลูกบานทัง้ หลายเขามามุงลอมสงเสียงพูดกันแซด ซึง่ คณะจากกรุงเทพฯ ไมอาจฟงรู
เรื่อง นอกจากจะจับอากัปกิรยิ าพวกเหลานัน้ วา ทุกคนเต็มไปดวยความตื่นเตน และยินดีอยางยิ่ง ที่
เห็นซากทูตมัจจุราชตนเหตุของการเอาชีวติ พวกเขาไปเสียถึงสามคน ระคนไปกับความเคียดแคน
และสยองกลัวในอนาคตทีย่ ังทายไมถูก
เฒาโตะถะ ขึน้ ไปยืนพูดประกาศเสียงดังอยูบนชานบาน โดยมีบริวารทั้งหลายลอมฟงอยู
มีเสียงพูดถามจอกแจกฟงไมไดศัพทวุนวายอยูชวั่ ขณะ ตอมาทุกคนก็เงียบสงบฟงโตะถะพูดดวย
อาการเคารพเชื่อฟง ครูหนึ่งแกก็พยักหนาเรียกพรานใหญเขาไปยืนอยูเคียงขาง คณะนายจางเห็น
รพินทรตะโกนพูดกับลูกบานกะเหรี่ยงเหลานั้นอยูเปนครูใหญ รูสึกวาชาวเขาอันอยูใตการนําของ
โตะถะเหลานี้ ทุกคนรูจกั คุนเคยและใหความเคารพศรัทธาเลื่อมใสเขาดีมากอนแลว สีหนาของคน
เหลานั้นแชมชื่นมีความหวังขึ้น ในขณะที่รพินทรพูด
ดารินหันไปมองดูแงซายผูยนื อยูขางๆ เหมือนจะถาม หนุมกะเหรี่ยงพเนจรรูค วาม
ตองการของหลอน พูดหาวๆ ในลําคอวา
“พวกนัน้ เตรียมจะยายถิ่นใหมเพราะกลัวเสือ แตผูกองขอใหพวกเขาอยูท ี่นี่ตอไปตามเดิม
เพราะเห็นวาลงแรงกันไวมากแลว รับจะปราบเสือให”
“แลวพวกนัน้ วายังไง?”
ไชยยันตถาม
“พวกนัน้ เชื่อผูก องมาก ขอรองใหคณะของเราอยูกับเขาตอไปอีกสัก 2-3 วัน”
“เราเห็นจะไมมีเวลาแน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 806

หัวหนาคณะเดินทางกลาวขัดขึ้นโดยเร็ว สีหนากังวล มองไปที่พรานใหญผูกําลังสงภาษา

อยู แลวหันมาที่แงซาย
“พรานใหญของเรารับคําเขาไววา ยังไง”
เกิดรีบตอบมาใหโดยเร็ววา
“โปรดอยากังวลเลยครับ นายบอกพวกนัน้ วาจะชวยยิงเสือใหคืนนี้คืนเดียวเทานัน้ แตจะ
พยายามยิงใหไดมากที่สุด พรุงนี้ก็จะขอแยกไปกอนเพราะมีธุระรอน อยูชาไมได”
“โลงอกไปที ถาเราไมติดธุระ เราก็ยินดีทจี่ ะอยูชว ยเขาไดมากกวานี”้ ดารินพึมพํา

ทั้งหมดถูกเชิญใหขึ้นไปพักอยูบนเรือนของโตะถะ ซึ่งกวางใหญกวาหลังอื่นๆ การ

รับรองตอนรับไดถูกกระทําขึ้นอยางกุลีกจุ อ และเต็มที่ตามสภาพเทาทีพ่ วกชาวปาจะทําได สําหรับผู
ที่เคารพนับถือ
เหลาปาหลายไห ถูกงัดขึน้ มาเลี้ยงดูและบําบวงตอเจาปาเจาเขา ชายฉกรรจทุกคนใน
หมูบาน มาชุมนุมพรอมกันอยูที่ลานบานของหัวหนา อากาศซึ่งเย็นฉ่ําอยูตลอดเวลาแลว นับตั้งแต
เหยียบยางขึน้ มาบนไหลเขา อันเปนที่ตั้งของหมูบาน บัดนี้พอมืดสนิท มันก็หนาวเยือกในทันที
รพินทรแยกไปนั่งหารือสอบถามอะไรโตะถะ พรอมกับกะเหรี่ยงสามคนที่รายลอมเขาอยู ปลอยให
คณะนายจางนอนเอกเขนกพักอยูบนพืน้ เรือนกวางตอนหนึ่ง ซึ่งถูกจัดไวใหเปนที่นอนในคืนนี้
ขณะนัน้ ทุกคนรับประทานอาหารมื้อเย็นเสร็จเรียบรอยแลว
พอตะวันลับเหลี่ยมเขาสิ้นแสงลง ทั้งหมดที่กําลังสนทนาแยกกลุมกันอยูเบาๆ ก็
หยุดชะงักลงราวกับนัดกันไว เพราะเสียงรองของเสือดังกองแหวกความสงัดของยามค่ํามา ไดยิน
อยางถนัดมาจากเชิงเขาดานเหนือ ครั้นแลวก็มีเสียงอีกตัวหนึ่ง คํารนตอบมาจากปลายหวยดานตรง
ขาม
เสียงของมันกระหึ่มฟงแสยงเย็นเยียบไปถึงไขสันหลัง!
ทุกคนมองดูตากันเองอยูไ ปมา พวกกะเหรี่ยงที่ชวยกันถลกหนังเสือที่ลานบานเบือ้ งลาง
พากันหยุดทํางาน รวมกลุมกันเขามาลอมไฟกองใหญ ที่กอไวโชติชว ง เด็กๆ ในเรือนผวารองจา ตัว
สั่นอยูในออมอกของแม ซึ่งก็ขวัญเสียไมนอยไปกวาลูกนอย อิทธิพลของไอลายครอบครองอยู
เหนือขวัญของกะเหรี่ยงหวยแมเลิงทั้งหลายทั่วหนา เสียงวัวในคอกหลังบานของโตะถะ ซึ่งมีอยู
ประมาณ 10 กวาตัว รอง มู-มูอ ประสานเสียงกันอึงคะนึง และมีเสียงคอกลั่นโครมครามเหมือนกับ
วา พวกมันจะพยายามแหกคอกเตลิดเปดเปงออกไป เพราะอํานาจความหวาดกลัว พวกหมาที่เหา
หอนอยูใ นขณะนี้กเ็ งียบกริบซุกตัวขดตัวสั่นอยูใกลๆ กับกลุมคนไมยอมออกหาง ครางงี้ดงาดอยูใ น
ลําคอ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 807

โตะถะสงเสียงสบถลั่นออกมาอยางเดือดดาล หัวเสียไลลูกชายหนุมฉกรรจของแกสอง
คน ที่กําลังนั่งคุยอยูกับพรานใหญ ใหลงไปดูววั ในคอก ลงเลงเอะอะไปหมด เพราะเจาสองนั่นนั่ง
อิดๆ เอื้อนๆ ไมคอยจะยอมลุก
เชษฐานั่งเหยียดขา ตะแคงหูคอยจับเสียง ไชยยันตนอนแผเอาหัวหนุนยามในขณะนี้
คอยๆ ผงกกายลุกขึ้นนั่ง สวนดารินเอื้อมมือไปควา .470 ริกบี้ ที่พิงอยูข างเสาเรือนใกลๆ ขึ้นมาหัก
หางเหยี่ยว ถอดกระสุนสองนัดที่บรรจุไวแลวออกมาพิจารณาดู เพื่อความแนใจอีกครั้งวามันจะไมมี
การดาน เพราะจมน้ําอยูหลายชั่วโมง ขณะที่แคมปถูกน้ําปาซัด
“ถามันจะเอาเรื่องจริงๆ แฮะ นี่มันดงเสือชัดๆ เห็นจะอยูเ ปนฝูงทีเดียว”
ไชยยันตพึมพําออกมาเบาๆ
“ตองเก็บมันใหมากที่สุดเทาที่จะทําได เอาใหเข็ดเลย”
เชษฐาบอกเสียงต่ําๆ กรอกบรั่นดีเขาปาก แลวสงไปใหเพื่อน ระหวางไชยยันตจอขวดกับ
ริมฝปาก รพินทรก็เดินฟากลั่น ตรงเขามาพรอมกับโตะถะ
“ไฟฉายของเราใชการไดทกุ กระบอกหรือเปลาครับ?”
เขาถามเรียบๆ เชษฐากมศีรษะ
“เรียบรอยดีทกุ กระบอก”
“แลวแบตเตอรี่อะไหล เรามีติดตัวกันมาดวยไหมครับ?”
“ผมหยิบใสมาในเครื่องหลังของแงซายสองโหล กระดาษกลองเปยกยุย เพราะถูกน้ําหมด
แตถานคงจะใชการไดด”ี
ไชยยันตเปนคนบอก แลวก็หันไปรื้อยามหลังของแงซาย ที่วางสุมกองรวมกันอยู หยิบ
ถานไฟฉายออกมา
“ทําไมหรือ?”
“กรุณาตรวจสอบไฟฉายใหแนใจอีกครั้งครับ แลวขอเบิกถานอะไหลใหผมสักโหล จะ
แจกใหกับพวกกะเหรี่ยงทีจ่ ะไปกับเราดวย พวกนี้มแี ตกระบอกไฟฉายขนาดสองทอน-สามทอน แต
ไมมีถาน ไฟฉายหลายๆ กระบอกชวยกันไดดีกวากระบอกเดียว”
เชษฐา ดาริน เกิด และแงซาย ชวยกันตรวจสอบไฟฉายขนาดแปดทอน ที่มีเอามา
ประจําตัวมือครบคนทุกอัน เพื่อความแนใจอีกครั้ง มีการเปลี่ยนถานบางกอนเมื่อเห็นวาแสงไฟจะ
ออนลง สวนไชยยันตโกยถานอะไหลไปใหพรานใหญ ซึ่งรพินทรสงตอไปใหโตะถะ เพื่อแจกจาย
ใหแกคนของแก อันอยูใ นชุดที่จะติดตามไปดวย ระหวางที่ตางกําลังชุลมุนกันอยู เสียงพยัคฆรายก็
แววมาตามลมอีกครั้ง มันดังอาวๆ ลากเสียงยาวแลวลงทายฮึ่มๆ กองสะเทือน ตอไปก็เปนเสียง
ฮอกๆ เปนจังหวะที่กระหึ่งอยูในลําคอ เหมือนจะเรียกหาคู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 808

หมูบานหวยแมเลิง และสรรพสําเนียงไพรยามราตรีของปารอบดาน ถูกสะกดใหนิ่งอยู

กับที่อีกครั้ง นอกจากวัวทีด่ ิ้นตูมตามอยูใ นคอก และเสียงตะโกนสาปแชงของลูกชายโตะถะสองคน
ซึ่งขณะนีก้ ําลังชวยกันตอกไมกั้นคอก ใหหนาแนนยิ่งขึ้น กันไมใหฝูงวัวพังออกมาได
เสียงโตะถะ บนอะไรกับรพินทรพึมพํา ใบหนาเครียดคล้ํา
“โตะถะวายังไง?”
เชษฐาถามพรานใหญเบาๆ
“แกบอกวาคนของแกคนหนึง่ กระทําความผิดอยางรายแรง เปนการ ‘ผิดปา’ ขึ้น เลยทํา
ใหทุกคนในหมูบานพลอยเดือดรอนกันไปหมด”
“หมายความวายังไง ที่วา ‘ผิดปา’ นะ?”
หญิงสาวงง ถามมาโดยเร็ว พรานใหญหันไปสอบซักอะไรหัวหนาบานอยูอีกครูหนึง่ ก็
มองมายังคณะนายจางของเขา ถอดบุหรี่ใบตองแหงที่ขอจากพวกกะเหรี่ยงออกจากฟนหนาที่เนนไว
พนควันอัดฉุนกึกลงต่ํา
“คําวา ‘ผิดปา’ ก็คือการกระทําอะไรสักอยางหนึ่ง ทีไ่ มชอบดวยทํานองคลองธรรมตาม
ประเพณีทพี่ วกเขานับถือกันครับ หรือจะพูดใหตรงก็คอื ผิดศีลธรรมของพวกเขานั่นแหละ พวกนี้
เขานับถือกันอยางเครงครัดในเรื่องอํานาจอาถรรพณของปา เชื่อในเรือ่ งลี้ลับ เกี่ยวกับภูตผีปศาจเจา
ปาเจาเขา และเชื่อวาอิทธิพลที่เหนือธรรมชาติมีอยูจริง ถาใครทําอะไรผิดลงไป อํานาจลึกลับของปา
ก็จะลงโทษ และขณะนี้เขาเชื่อวา พวกเขากําลังถูกลงโทษกันอยู”
“แลวที่วาพวกเขาคนหนึ่ง ‘ผิดปา’ นั่นนะ ไปผิดเขายังไง ไหนลองเลาใหฟงบางซิ”
ไชยยันตถามมาอยางสนใจ
“คืองี้ครับ โตะถะเลาใหผมฟงวา กอนที่ไอแหวงจะยกโขลงเขาทําลายคนและไรนา ที่ผา
เยิง ลูกบานของเขาคนหนึ่งเปนหญิงสาวสวย อายุเพียง 18 แตงงานแลวกับผูชายหมูบานเดียวกัน
คราวหนึ่งผัวออกไปตัดไมในปา สามคืนไมไดกลับบาน หลอนแอบไปคบชูที่เปนคนตางหมูบา น
ไปไดเสียกันกลางปา ผลปรากฏวาชายผูเปนผัวขณะที่ตัดไมอยูในปา ถูกหมีแมลูกออนกัดตาย และ
ตอมาอีกสองวัน ไอแหวงก็ยกโขลงลงเหยียบหมูบานตายกันแหลกลาญไปอีกหลายศพ พวกเขาจึง
ตองยายจากผาเยิงมาตั้งถิ่นฐานใหมอยูที่หว ยแมเลิงนี่ โดยเห็นวาชัยภูมเิ หมาะพืน้ ดินอุดมสมบูรณดี
แตพอยายมาถึงวันแรก ยังไมทันจะสรางที่พัก เสือก็เขามาคาบเอาคนไปตอหนาตอตากลางวันแสกๆ
คนที่ถูกคาบไปก็คือหญิงสาวที่คบชู และเปนหมายเพราะผัวตายคนนัน้ พวกเขาตามไปพบศพของ
หลอน ถูกกัดถันทั้งสองขางขาดหายไป รางกายสวนอื่นไมมีรอยเสือกินเลย นอกจากเตาถันทั้งสอง
ขางเทานั้น และตอจากนั้นมา พวกเสือก็ยกโขลงกันมาเปนฝูง รบกวนวัวควายสัตวเลี้ยงเขาไมเวนแต
ละคืน อยางทีบ่ อกแลว”
ดารินอุทานอะไรออกมาคําหนึ่งในลําคอ ขนลุกซูทั้งกาย สวนไชยยันตผิวปากหวือ
ออกมาดังๆ ทุกคนมองตากันเงียบกันไปชัว่ อึดใจหนึ่ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 809

“บอกโตะถะไปวา...”
ในที่สุดเชษฐาก็เอยดวยเสียงเรียบๆ แตแววตาสีเหล็กคูนนั้ ขรึมเครียดจริงจัง
“พวกเราจะแกความผิดนั้นใหเอง ผูหญิงคนนั้นก็ถูกเจาปาลงโทษไปแลว และเราก็
บวงสรวงบอกกับเจาปาแลว เจาปารับคําเรา และตอนรับใหพวกเขาทํามาหากินกันอยูท ี่นี่ตอไปโดย
ไมจําเปนตองโยกยายไปไหนอีกแลว”
รพินทรหันไปสงภาษา คณะนายจางสังเกตเห็นหัวหนากะเหรี่ยงโคลงหัวอยูไปมาอยาง
ทอแท นัยนตาขุนแหงของแกมาแววทุกขหนัก
“เขาบอกวาฝรั่งสามคนกับพรานชาวกรุงทีม่ าตั้งแคมปอยูใ กลๆ หมูบ านผาเยิงของเขา
กอนหนาที่ไอแหวงจะอาละวาด ก็ไดรับปากอยางนีแ้ หละครับ”
พรานใหญถายทอดความรูสกึ ของหัวหนาหมูบาน ใหพวกนายจางของเขาทราบ
“แตแลววันเดียวกันที่พวกเขาถูกโขลงชางยกพลบุก ฝรั่งนักสํารวจพวกนั้นก็ถูกเหยียบ
ตายหมด...ไมเหลือสักคน”
“เราไมใชฝรั่งพวกนั้น”
ไชยยันตชวยพูดมาอีกคนดวยเสียงหนักแนน หันไปทางโตะถะ พยายามจะใหกะเหรี่ยง
เฒาเขาใจ
“และที่สําคัญที่สุด เรามีพรานใหญรพินทรที่โตะถะและทุกคน เชื่อถือในฝมือของเขาดี
อยูแลวรวมดวย เราไมเกณฑใหพวกของโตะถะ ตองออกไปเผชิญกับเสือในคืนนีพ้ รอมกับเรา แตถา
ใครสมัครใจจะไปดวย เราก็จะไมหาม”
ภายหลังจากทีพ่ ูดกับหัวหนาบานอีกสองสามคํา รพินทรบอกวา
“โตะถะยินดีทจี่ ะใหความรวมมือเต็มที่ครับ ทางเขามีมือที่จะอาสาไปกับเราดวยหกคน
โดยจะชวยนําทาง และชี้แหลงให”
“ถางั้นก็ยิ่งดี ชวยบอกเขาเถิดวาไมตองกลัวหรอก เรารับรองที่จะจัดการใหเรียบรอยทุก
อยาง แลวเขาจะไดเห็นเอง”
รพินทรควาปนกับไฟฉายลุกขึ้น
“ผมจะลองออกไปสํารวจรอยใกลๆ นี่ดกู อ น เห็นพวกนี้บอกวา ตอนที่โตะถะพาพวก
ของคุณชายออกไปจากทีน่ ี่เมื่อเชานี้ ตกบายมันตะปบแมวัวทีห่ ากินอยูในทุงหญาใกลๆ ลากเอาไปที่
ปลายหวยหลังบานนี่ พวกเขาชวยกันโหยงิ ปนไล มันเลยทิ้งซากไวตรงนั้น พวกเขาก็ยังไมได
เคลื่อนยายซากวัวตัวนั้น ลงทิ้งไวอยูทเี่ ดิม ผมจะไปดูทนี่ ั่นประเดี๋ยวจะกลับมา ทางคุณชายเตรียมตัว
ไวใหพรอมก็แลวกันครับ”
เชษฐาลืมตาโพลง รองออกมา “วันนีก้ ็ลอวัวเขาใหอกี ตัวหรือ”
“ครับ โตะถะเองก็เพิ่งรูตอนที่กลับมาถึงพรอมเรานี่แหละ พวกที่อยูบานรายงาน”
“ตกลง รีบไปรีบมาเร็วๆ นะ เราจะรอ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 810

พรานใหญหันไปพยักหนากับเกิด แลวสะกิดแขนหัวหนากะเหรี่ยง สามคนพากันเดินลง

จากเรือนไป ทิ้งใหคณะนายจางมีเวลาไดเตรียมตัวกันอยูตามลําพัง สวนแงซายไปชวยลูกชายของ
โตะถะเสริมกัน้ คอกวัว ดารินลุกขึ้นเดินไปที่หนาตางมองขางลาง ไดยินเสียงรพินทรพูดอะไรพึมพํา
อยูกับกะเหรี่ยงเฒา และลําแสงไฟวอบแวบไปทางทายบาน ครูหนึ่งก็ลับหายไปในเงาทึบของแนว
ปา

ฟาคืนนี้โปรง สะพราวพราวระยิบระยับไปดวยดาวทอง ลมบนยอดเขาโชยริ้วหนาวเยือก

ไปทุกขุมขน หญิงสาวสะดุงตื่นจากภวังคเมื่อเสียงฟากลั่นใกลตัว เหลียวกลับมาก็พบพี่ชายยืนอยู
ใกลๆ กําลังจองนิ่งมา
“นอยสะบักสะบอมมามากแลว”
เสียงเชษฐากลาวขึ้นแผวเบา เอื้อมมือมาลูบที่ศีรษะของนองสาวอยางรักสนิทปราณี
“พี่คิดวา คืนนี้นอยนอนพักเสียใหสบายบนเรือนนี่ดกี วานะ อยาออกไปสมบุกสมบัน
เสี่ยงอันตรายกับพวกเราเลย”
ดารินยิ้มออนหวาน ความือพี่ชายไว เอามาประคองแนบแกม ทอดสายตามองตอบดวย
แววเคารพรัก
“พวกเราสะบักสะบอมกันหมดทุกคนนัน่ แหละ ไมมใี ครสบายไปกวาใครเลย อยาคิดวา
นองของพี่ใหญคนนี้เปนผูหญิงซิคะ เราสัญญากันกอนหนาออกเดินทางแลว วาเราจะตองทําอะไร
ทุกอยางเหมือนกัน ลําพังเรานะไมเปนไรหรอกคะ เพราะรูใจกันดีอยูแ ลว แตนอยตองการใหพวก
กะเหรี่ยงหวยแมเลิงทั้งหลายเห็นชัดออกไปวา คณะของเราแมจะมีผหู ญิงรวมอยูดว ยคนหนึ่ง ผูห ญิง
คนนั้นก็เปนผูห ญิงแตเฉพาะรูปรางลักษณะเทานัน้ พวกนั้นพากันหัวเราะเมื่อเห็นนอยถือไรเฟล
และแอบเขามากระซิบบอกแงซายวา นอยควรจะถือกระจกสองโฉมของตัวเองมากกวาทีจ่ ะแบกปน
ใหหนัก นอยไมโกรธพวกเขาหรอกคะ ที่เขาพากันสงสัยเชนนั้น แตก็ตองพิสูจนใหพวกนีเ้ ห็นชัด
ออกไปวา เมือ่ เขานับถือในน้ําใจและฝมอื ของพี่ใหญ ไชยยันต หรือพรานรพินทรเชนไร เขาก็ควร
ตองนับถือนอยเชนนัน้ ดวย”
เชษฐาถอนใจยาว แตไหนแตไรมาแลว เขาไมมีทางยับยัง้ ความตั้งใจของนองสาวคนสวย
ผูนี้ได และอดประหลาดใจไมไดอยูตลอดเวลาวา เหตุใดดารินถึงถือกําเนิดมาเปนเพศหญิง หลอน
เปนผูชายเสียไดเขาจะเปนสุขใจมาก
“พี่บอกตรงๆ ไมอยากจะใหนอยเสี่ยงโดยไมจําเปนเลย”
หญิงสาวสั่นศีรษะนอยๆ คงยิ้มอยูเชนนั้น
“จําพรานใหญพูดไดไหมคะ เขาบอกกับเราวา มันไมมีอะไรเสี่ยงเกินไปกวาเทาทีเ่ ราเคย
เสี่ยงกันมาแลว สมมติวานอยมีสภาพเปนนักเรียนของวิชาปาทุกชนิด เดีย๋ วนี้นอ ยก็ไดเรียนรูม า
พอสมควรแลว คงไมใชชั้นประถม หรือชัน้ เตรียมอนุบาล เหมือนอยางที่เริ่มออกเดินทางมาครั้งแรก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 811

พี่ใหญโปรดอยากังวลไปเลยคะ อีกอยางหนึ่งพี่ใหญควรจะใหนอยไดฝกหัดเคยชินกับสภาพเชนนี้
ไวมากๆ นะคะ ตอไปขางหนาเราจะเผชิญกับความเสี่ยงขนาดไหนก็ยงั ไมทราบได และในยามนัน้
นอยจะไดไมเปนภาระหนักใจของใครทั้งสิ้น”
เชษฐาจํานนตอเหตุผลของนองสาว งันไป

ไชยยันตขณะนี้นอนหลับเอาแรง กรนครอกอยูกับกองสัมภาระ นายพันตรีหนุมนอก

ราชการ เปนคนงายเสมอในทุกสถานการณ
และนั่นคือคุณลักษณะของนักผจญภัยทีย่ อดเยีย่ ม
เชษฐาชําเลืองไปทางยอดสหายผูนั่งหลับ แลวหันกลับมามองนิ่งๆ ประสานดวงตาอัน
สุกใสเปนประกายของนองสาวอีกครั้ง แผวเสียงเปนกระซิบ!
“นอย!”
“ขา”
“บอกพี่ตามตรง...พรานนําทางของเราเปนอยางไรในขณะทีน่ อยหลงปา อยูกับเขาเพียง
สองตอสอง เปนเวลาเกือบสองวันเต็ม?”
ดารินเผชิญสายตากับพี่ชายอยางเปดเผย บริสุทธิ์ใจ ยอนถามมาเรียบๆ วา
“คําพูดของนอยจะมีเกียรติพอไหมคะ”
“พี่จะเชื่อทุกอยางที่นอยบอก”
นองสาวยกมือปดเสนผมที่ปลิวลงมาเคลียแกมดวยลมค่ํา
“บอกนอยกอน พี่ใหญกับไชยยันตคิดอยางไรเลาคะ”
“พี่คิดวา เขาควรจะเปนคนทีไ่ ววางใจไดในทุกสภาวะ”
ดาริน วราฤทธิ์ สูดลมหายใจลึก
“ถาเชนนั้น ความคิดของพีใ่ หญก็ถูกตองแลวคะ ถูกเสียยิ่งกวาที่นอยเคยคิดอีก เราได
พรานนําทางทีเ่ หมาะสมที่สดุ แลว นาขอบคุณคุณอําพลที่ชวยจัดหา และใหคํารับรองแกเรา”
“แปลวา...?”
“เปนมิตรแทในยามยาก เปนสุภาพบุรุษทุกกระเบียดนิว้ เกินกวาทีจ่ ะเชื่อไดในสายตา
ผาดๆ ถาไมเพราะหลงปา นอยจะไมมวี นั รูจักคนคนนีไ้ ดดีเชนนี้เลย เราจางคนนําทางไมผิดคะ พี่
ใหญ”
หลอนเอยแผวเบา แตแชมชาชัดเจน
เชษฐาถอนใจยาว ไมเอยเชนไรอีก นองสาวเปนฝายถามมาบาง
“แงซายละคะ เทาที่พี่ใหญสงั เกต เปนคนยังไง?”
“เทาที่แลวมาก็ซื่อสัตยดี ถาไมไดแงซาย พี่กับไชยยันตก็จะแยเหมือนกันตอนทีห่ ลังแยก
จากกัน แตหมอนี่เปนมนุษยลึกลับ ดูยากกวารพินทรเสียอีก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 812

ขาดเสียงของเชษฐา ไรเฟลนัดหนึ่งก็ระเบิดขึน้ สะทานสะเทือนทามกลางความเงียบ

พรอมกับเสียงแผดคํารามโฮกลั่น ไดยินอยางถนัดแววมาจากปลายหวยทายหมูบาน ชั่วพริบตาเดียว
มันก็กกึ กองขึน้ อีกนัดกังวานไปทั้งหุบเขา
ไชยยันตสะดุงพรวดขึ้นยืน หนาตาตื่น รองลั่นออกมา
“อะไรกัน!...”
“ยอดพรานของเราเอาเขาใหแลว สองนัดซอนเลย ถาจะไดตัวแน”
หัวหนาคณะเดินทางพูด ชะโงกหนาตางกราดไฟฉายออกไปยังแนวปา ซึ่งมองไมเห็น
อะไร นอกจากสุมทุมแมกไม ดารินใจเตนแรงเขามาชะโงกอยูใกลๆ กับพี่ชาย ไชยยันตกเ็ ผนเรือน
ไหวเขามาสมทบ
“อะไร หมอนัน่ ลงจากเรือนไปหลัดๆ ประเดี๋ยวนี้เองนี่นา”
“เธอหลับไปสิบหานาทีแลว ไชยยันต!”
ดารินบอก
“ใครบอก ฉันยังไมไดหลับสักหนอย เคลิ้มๆ ไปเทานั้น”
ไชยยันตเถียง

อึดใจใหญตอมา รางของรพินทร โตะถะและเกิดก็ปรากฏโผลออกมาจากแนวปาดานใต

ในแสงไฟฉายของเชษฐาที่สองกราดคนหา ทั้งสามเดินดุม ๆ ตรงเขามาอยางรวดเร็ว เสียงพวกใน
หมูบานตะโกนถามโหวกเหวก และโตะถะก็ตะโกนตอบมาดวยน้ําเสียงแสดงความดีใจตืน่ เตน
แลวทั้งสามก็กา วขึ้นมาบนเรือน สีหนาของโตะถะเห็นชัดวาแชมชืน่ ขึน้ รพินทรจุดบุหรี่
ใบตองแหงทีท่ ัดหูไว รายงานกับคณะนายจางเรียบๆ วา
“กําลังรุมกินซากอยูพอดีครับ สามตัว ไมใหญนัก ถาเกิดไมทําไฟฉายหลุดมือ มีหวังอยู
หมดทั้งสามตัว”
“สองนัดเมื่อตะกี้ แปลวาสองตัวเหรอ?”
เชษฐากับไชยยันต ถามเร็วปรื๋อออกมาเปนเสียงเดียวกัน ลืมตากวาง
“ครับ ตัวแรกหมอบคาอยูบนซากวัว ตัวที่สองกระโจนสวน เกิดกับโตะถะผงะหลังชน
กัน ทําไฟฉายหลุดตกมือไปเสียกอน ดีวาตัวที่สามมันเผนไปเสียอีกทาง มายงั้นคงเจ็บกันบาง”
“มันเปนการประเดิมชัยทีง่ ดงามอะไรอยางนี้!”
ไชยยันตรองขึ้น ตาเปนประกาย เชษฐาสูดลมหายใจดวยความปลอดโปรง ยิ้มออกมา
อยางสมหวัง ในขณะที่ดารินขมวดคิว้ จองมองดู รพินทร ไพรวัลย เหมือนจะมองดูสิ่งประหลาด
มหัศจรรย คิดอยูในใจวา พระเจาใหคนคนนี้มาเกิด เพือ่ สําหรับเปนมือพิฆาตสัตวโดยเฉพาะกระมัง
หนอ หลอนประจักษแจงกับสายตานับครัง้ ไมถวน แตก็ไมวายที่จะกังขาอยูนั่นเอง ทําไมมือของเขา
จึงไดสรางปาณาติบาตขึน้ นัก ถากระสุนลงไดลนั่ ออกไปโดยมือนี้ เปนอันเชื่อไดทุกครั้ง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 813

“ผมนึกวา คุณยิงซ้ําเสียอีก นึกไปไมถึงวาเลนเสียนัดละตัว”

“ผมก็ไมเคยเห็นเสือปาไหนกําแหงหาญเหมือนปานี้มากอน ไมตื่นแสงไฟ ไมคอ ยจะ
สะเทือนกับเสียงปน ความจริงผมเดินไปเหนือลมมันดวยซ้ํา พอเขาใกลแทนทีจ่ ะผละหนีกลับขู
คํารามเสียอีก คืนนี้สงสัยวาจะไดยิงกันแบบยิงแมวบานเลยครับ พวกนีเ้ อาปนแกปยิงไลมันเสียจน
มันชินแลว ไมคอยจะกลัว นึกวาเสียงไรเฟลก็คงจะเหมือนๆ กับปนแกปนั่นแหละ พวกคุณพรอม
แลวหรือยังครับ เราจะออกเดินสองกันเดี๋ยวนี้แหละ”
การแบงสายไดถูกกําหนดขึน้ ในทันทีนั้น ไชยยันตหนั ไปพยักหนาบอกเกิดใหไปกับเขา
ใหเชษฐาไปกับแงซาย แลวสั่งใหรพินทรทําหนาที่คุมกันดารินตามเดิม แตหญิงสาวคานขึ้นเสียกอน
“อาว! ก็ไหนเธอบอกวาจะเอาพรานใหญไปกับเธอยังไงละ?”
เพื่อนชายขมวดคิ้ว น้ําเสียงเครงขรึมจริงจังขึ้น
“อยาบานอย นี่ไมใชเวลาพูดเลนแลว”
“ใครบอกวาฉันพูดเลน พูดจริงๆ นี่แหละ ฉันไมตองการไปกับเขาหรอก บอกแลวยังไง
วาเบื่อหนา พรานใหญไปกับเธอก็ดีแลวนี่นะ และเธอก็จองไวแตแรกแลวดวย”
“ถาเธอไมไดพูดเลน ฉันก็รับวาพูดเลนเอง หากวาเธอจะแยกสายออกไปจากฉันหรือ
เชษฐาแลว คนที่จะใหความปลอดภัยแกเธอไดดีที่สุดก็คอื รพินทร”
หลอนหัวเราะ สั่นหนา
“ไมจําเปนตองพรานใหญหรอก ใครก็ไดทั้งนั้น และขอใหรูไวดว ยวาฉันไมตองการ
มือปนคุมกัน ตองการแคคนฉายไฟที่ชํานาญเทานั้น และในกรณีนี้ฉันขอเลือกแงซาย เกิดไปกับพี่
ใหญ สวนเธอไปกับรพินทรตามที่ตกลงกันไวแลว”
“ถางั้นเธอนอนอยูบนบาน ไมตองออกไป!”
“บา! เธอมีอํานาจอะไรจะมาบังคับฉัน”
ดารินรองแหว เชษฐาโบกมือ
“ตามใจเขาเถอะ ไชยยันต เขาจะไปกับแงซายก็ได เปนอันวาแกไปกับรพินทร และฉันไป
กับเกิดก็แลวกัน”
ตอลอตอเถียงกันอยูครู ไชยยันตกพ็ ยักหนาอยางรําคาญ และยอมแพ บนอุบอิบอยางหัว
เสีย
“อวดดีไมหาย ตามใจ เอางั้นก็ได มะ! รพินทร เราไปดวยกัน แมยอดหญิงเขาอยากจะเกง
ก็ใหเขาเกงไป ที่เขาสงคุณมาใหผมนี่นะไมใชอะไรหรอก จะปลั๊ฟผมนั่นเอง”
ประโยคหลัง อดีตนายทหารปนใหญยักคิ้วใหพรานใหญ รพินทรหัวเราะขันๆ ไมแสดง
ความเห็นเชนไร และไมรูสกึ เปนหวงอะไรนัก เขารูมือของ ดาริน วราฤทธิ์ ดีอยูแลว แพทยสาวคน
สวยผูนี้ ถาควบคุมสติใหดี หลอนยิงปนไดดีกวาเขา หรือทุกคนในคณะเสียอีก และสําหรับเหตุการณ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 814

เทาที่ผานมาแลว ก็เชื่อวาราชสกุลสาวมีประสบการณเกี่ยวกับการเผชิญหนากับเสือไดพอแกการ
ไววางใจแลว
กะเหรี่ยงอาสานําทาง 6 คน ซึ่งรวมทั้งโตะถะแบงแยกกันติดตามสายทั้งสาม สายละสอง
คน โตะถะไปทางดานเชษฐา ลูกชายอีกสองคนแบงกันไปทางดาริน และไชยยันตดานละคน
นอกนั้นเปนพวกพรานมือดีที่ชํานาญคลองแคลวตอลูทาง
กอนจะลงจากเรือน รพินทรเดินเขาไปใกล ม.ร.ว.ดาริน
“จําไวนะครับ ถามันหันหนาตรงในระยะใกล อยายิงสวนหนา หาจังหวะใหมันเบีย่ งตัว
หรือพยายามมีกําบังไว”
หลอนพยักหนา แลวก็บอกวา
“ขอบใจมากทีใ่ หเกียรติ”
“เกียรติ? เอะ เกียรติอะไรกันครับ”
“เกียรติที่ไมพยายามประทวงหรือกีดกันฉันในการลาเสือครั้งนี้นะซิ แลวก็ไมคดิ วาฉัน
เปนทารกที่จะตองอยูในความดูแล ใกลชิดของคุณตลอดไป ฉันอยากรูเหมือนกันวา ถาไมมีคุณเปน
พี่เลี้ยง ฉันจะทําอะไรอยางคนอื่นเขาบางไดไหม”
“ทําไมจะไมไดครับ ถาหากพี่เลี้ยงเคยสอนหรือแนะนําอะไรไวแลว คุณหญิงจําขึ้นใจ
ปฏิบัติไดถูกตอง”
“ถึงวาซิ นี่จึงจะเปนการทดลอง ‘บินเดีย่ ว’ ครั้งแรก”
ทุกคนลงไปชุมนุมกันอยูที่ลานบานโตะถะ ตะโกนสั่งพวกลูกบานลงเลง ใหทุกคนคอย
ระวังรักษาความปลอดภัยในขอบเขตหมูบ าน พรานใหญก็กาวสวบมาหยุดยืนอยูตรงหนาแงซาย
“แกชวยพวกเจานายไว เมื่อตอนน้ําปาซัด...”
เขาพูดเปนภาษากะเหรี่ยงกับหนุมชาวเขาพเนจรดวยเสียงต่ําลึก โดยไมตองการใหคณะ
นายจางรูเรื่อง
“มันเปนนิมิตที่ดีสําหรับการไววางใจอันดับแรกของฉัน คืนนี้ หนาที่สําคัญของแกเริ่มมี
ขึ้นอีกครั้งหนึง่ ดวยการคุมครองนายหญิง จําไวแงซาย นายหญิงจะตองปลอดภัยทุกสถานการณ
แมวาแกจะตองคลาสสี่ตีนกัดกับเสือ!”
แงซายยิ้มยิงฟน ไมไดเอยคําใดทั้งสิ้น นอกจากยกมือขึ้นแตะขมับเชิงรับคํา

ทั้งหมดเดินรวมกันเปนกลุม บายหนาตรงไปยังปลายหวยทายบาน ตําแหนงที่พรานใหญ

เพิ่งจะยิงเสือไวหยกๆ แมจะเปนเวลาหัวค่ําเพิ่งสองทุมเศษเล็กนอย น้ําคางก็ยังกลั่นตัวเกาะพราวไป
ทุกใบหญาและสุมทุมพุมพฤกษ มันดูจะเปนคืนแหงความหนาวเย็นทีส่ ุด ซึ่งทุกคนพบมานับตั้งแต
เริ่มตนออกเดินทางจากหนองน้ําแหง เชษฐา ไชยยันต และดาริน กลั้วคอดวยบรั่นดี เพื่อชวยความ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 815

อบอุนตลอดเวลา ผานปาโคกที่มีตนไมโคนลมไวโปรงตา มาไดเพียงไมกี่อึดใจ ก็ถึงซากแมววั ที่ถกู

เสือลากมาทิ้งไว ทุกคนมองเห็นภาพอยางถนัด ดวยลําไฟฉายหลายทอนที่ชวยกันสอง
ฟุบคาอยูกับซากวัวตัวนั้น คือฆาตกรรายแหงไพรกวางตัวหนึ่ง ลูกปนเจาะริมฝปากลาง
ทะลุเพดานผานออกบนหัวใกลกับหูซาย จุดสําคัญอันเฉียบขาดในการยิงรอยปากของมันนัดนัน้ คง
ไมเปดโอกาสใหมันกระดิกดิ้นไดแมแตนดิ เดียว นอกจากจะฟุบเกยซากเหยื่อทีก่ ําลังหมอบแทะอยู
อยางสงบ สวนอีกตัวหนึ่งนอนกลิ้งอยูในพุมไมเตี้ยๆ รอยกระสุนเขากลางอกในระหวางเทาหนาทั้ง
คู ระเบิดออกกลางสันหลัง ไมตองมีการอธิบายอะไรกันมาก ทุกคนก็เขาใจไดดีวา พรานใหญยิงใน
ขณะที่มันกระโจนสวนเขามา กระสุนขนาด .458 สามารถหยุดมันลงไดอยางประกาศิต โดยการยิง
เขาที่สาํ คัญเชนนั้น ทั้งสองตัวเปนลูกเสือวัยรุนตัวผู ทั้งคูสังเกตไดจากขนาดทีย่ ังโตไมเต็มขีดนัก
และสีสันที่ยังเห็นชัดวางดงาม
“หมอนี่ยิงเสือ ยังกะยิงกระรอกตามสวนมะพราว”
ไชยยันตยกั ไหลหันไปบนเบาๆ กับเชษฐา
หัวหนาคณะเดินทางหันไปตบไหลโตะถะ พรอมกับยิม้ ให
“ถามันชุมมากกวานี้ มันก็จะตองถูกยิงตายมากกวานี้ แลวพรุงนี้ตลอดจนคืนตอๆ ไป จะ
ไมมีเสือตัวไหนกลาเขามาเดินลากหางในหวยแมเลิงอีก ไป! เราแยกกันตรงนี้แหละ”
ทั้งสิบสองคนชุดนั้น แบงกําลังตามที่วางแผนนัดแนะกันไวทันที ดารินกับแงซายแยกไป
ทางทุงหญาคาดานตะวันออกของหมูบาน อันเปนพื้นที่ราบกวางใหญ สลับไปกับปาโปรง
จนกระทั่งจดตีนเขาอีกลูกหนึง่ เชษฐากับเกิดมุงหนาลงดานใตเลียบตามแนวฝงลําหวย ซึ่งสลับ
ซับซอนไปดวยมอและมาบ สวนไชยยันตซึ่งมีรพินทรเปนมือไฟฉาย เลือกเอาดานเหนือโดยไตขาม
ลําหวยขึน้ สูไหลเขาสูง เหนือที่ตั้งของหมูบานหวยแมเลิงขึ้นไป
“เที่ยงคืนกลับมาพรอมกันทีบ่ านโตะถะ”
หัวหนาคณะเดินทางสั่ง กอนที่ทุกฝายจะเดินแยกทางกันไป
ทั้งสามฝาย มีกะเหรี่ยงติดตามไปดวยฝายละสองคน รวมเปนฝายละสีค่ นเทาๆ กัน ดาริน
ผละแยกไปกอนโดยเร็ว ทันทีที่นัดแนะ ซอมความเขาใจกันเปนครั้งสุดทาย เชษฐาหันมาโบกมือกับ
ไชยยันตแลวผละไปเปนพวกที่สอง พอแสงไฟฉายทีส่ องกราดของทั้งสองฝาย หายไปในเงามืด
พรานใหญก็ชวนไชยยันตขามลําหวยไตขนึ้ ไปบนเนินเขา โดยมีกะเหรี่ยงในหมูบา นสองคน ซึ่ง
สมัครมากับเขาตามหลังไปดวย
ในความเงียบ และเย็นยะเยือกของน้ําคาง ไฟฉายกราดไปรอบดานจากมือสองไฟที่
ชํานาญ อันเปนรพินทร เกิดและแงซาย ซึ่งแยกกันทําหนาที่ใหคณะนายจางคนละดาน สวนหนาที่
นําทางเปนกะเหรี่ยงที่มาดวย เพราะพวกนัน้ ยอมจะรูและเขาใจแหลงไดดี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 816

เพียงสิบหานาทีแรก นับจากแยกกับคณะเดินบุกไปในระหวางหญาคาและตอไมทพี่ วก
กะเหรี่ยงโคนไว ไฟที่สาดจากสูงลงต่ําในมือของแงซาย ก็สะกดจับดวงตาวาวเรืองเหลือบเขียวแดง
คูหนึ่งไวได มันสูสะทอนแสงไฟออกมาจากปาหญาตอนหนึ่ง หางออกไปประมาณ 50 เมตร และ
โดยไมตองเตือนอะไรกันอีกเลย ดารินตวัด .470 ขึ้นประทับบา ในขณะทีก่ ะเหรี่ยงอีกสองคนก็
ชวยกันฉายไฟขนาดสองทอนไปชวยจับไวกันพลาด
เสี้ยวของวินาที หลอนลั่นไกทางลํากลองซาย เสียงกระสุนแผดกึกกองกลางราตรีอันเงียบ
สงัดสะทอนทุง ทับทิมสีเหลืองเรืองคูนั้น หายวับไปจากการสูแสงไฟ ปาหญาแตกกระจายเปน
แปลง แลวเงาสีน้ําตาลเขมสลับริ้วดํา ก็พุงเปนทางไปในระหวางพุมไมรกตัดผานแสงไฟ
มันโผนไปไดเพียงชวงตัวเทานั้น ลํากลองขวาของริกบี้ จากมือของราชสกุลสาวสวย ก็
กัมปนาทขึ้นอีกครั้ง ชวงตัวยาวๆ นัน้ ตีลังกาสองทอด หลนวูบหายไปในพงหญา เห็นแตยอดสัน่
พลิ้วไหวไปมาอึดใจเดียวก็สงบนิ่ง ดารินหักลํากลองบรรจุกระสุนชุดใหมโดยเร็ว แลวประทับ
เตรียมพรอมกาวตามหลังแงซายเขาไป
กะเหรี่ยงนําทางสองคนที่ตามติดมาดวย อุทานพึมพําอยูในลําคอ ดวยความพิศวงงงงัน
เหลือที่จะกลาว หันมาจองหนาหลอนเหมือนไมอยากเชือ่ สายตา เจาโครงขนาดเขื่องตัวนั้น ตัวหงิก
งออยูในกอหญา นัดแรกตัดสะบักซายของมันหักสะบั้นออก แตนัดหลังเฉียบขาดกวา ตัดกระดูกคอ
ตอพอดี เลือดพลักออกมาเปนลิ่มๆ
“สองคนนี่นินทาฉันวายังไง?”
หลอนถามแงซาย อดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยง ผูมาสมัครเปนคนรับใช ยิงฟนขาว
ตามเคย
“เขาบอกวา เขาแทบไมเชื่อตาวา นายหญิงจะมีฝมือถึงขนาดนี”้
“บอกเขา...”
ดารินพูดเรียบๆ พรอมกับยิ้มนิดหนึ่ง นัยนตาวาว
“นายหญิงคนนี้ เปนคนที่ฝมือเลวที่สุดในคณะของพวกเราทุกคนที่มาดวยกัน ซึ่งรับอาสา
ยิงเสือใหเขาในคืนนี”้
แงซายแปลคําพูดของหลอน กะเหรีย่ งหนุมสองคนซึ่งคนหนึ่งเปนลูกชายวัยคะนองของ
โตะถะ ทําสีหนาพิกล แลวหัวเราะแหงๆ มองดูหญิงสาวดวยประกายตาเลื่อมใสยําเกรง ผิดไป
กวาเดิม

ทางดานไชยยันต พากันชะงักกึกอยูกับที่ เมื่อไดยินเสียงปนลั่นขึ้นสองนัดซอนทางดาน

ทุงหญา
“เอะ! เสียงทางดานนอยนี่ เอาเขาใหแลวหรือ?”
ไชยยันตรองออกมาเบาๆ เต็มไปดวยความกังวล

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 817

“ครับ ทางดานตะวันออก คงเปนคุณหญิงแน”

“เปนยังไงบางก็ไมรู เสียงยิงตั้งสองนัด”
“ผมทายวาโชคชัยเปนของคุณหญิงครับ”
พรานใหญกลาวอยางมัน่ ใจ
“คุณไววางใจมือนอยถึงขนาดนั้นทีเดียวหรือ?”
“เทาที่ผมสังเกตมา สัตวที่หมายลามักจะเขาทางปนของคุณหญิงเสมอ และถาลั่นไกละก็
ยากนักที่จะพลาด”
ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น เสียงตูม ก็กึกกองขึน้ อีกครั้ง แตคราวนี้มาจากทางดานใต อันเปน
ทิศทางของเชษฐา ตอมาเปนเสียงระเบิดของปนแกปซอนขึ้น แลวไรเฟลก็ดังซ้ําเปนนัดที่สาม
จากนั้นก็เงียบกริบ
“คราวนี้คุณชายครับ มีโตะถะรวมอยูด วย นัดแรกคงไมอยู แตนดั ที่สามคงไมมีปญหา”
รพินทรบอกปนหัวเราะเบาๆ
“วาแตทางดานเรานี่เถอะ มันปลอดเอาเสียจริงๆ”
ไชยยันตบน
“ใจเย็นๆ ไวครับ คงไมผิดหวังแน...โอะ! อยา!...”
ประโยคหลัง รพินทรรองทวงเร็วปรื๋อ เมือ่ ไชยยันตประทับไรเฟลขึ้นทันทีที่เขาสงไฟไป
กระทบกับทับทิมคูหนึ่ง สะทอนวาวตอบแสงไฟออกมา อดีตนายทหารปนใหญยั้งมือที่จะเหนี่ยวไก
ไวไดทัน สบถอุบ ตาคูนั้น เปนตาของชะมดแผง ขนาดใหญที่ซอนอยูห ลังจอมปลวกขางหนา หาง
เพียงไมกี่วา

คืนนี้ มันเปนคืนแหงการลาของ ดาริน วราฤทธิ์ อยางแทจริง!

แงซายสองพบตาไอโครงตัวที่สองสําหรับหลอน ภายในครึ่งชั่วโมงตอมา ในระยะ
กระชั้นชิด ปากทางดานทีจ่ ะนําเขาสูดงลึก ระหวางทุงหญาคากับหุบเขา กะเหรีย่ งสองคนที่ตามหลัง
ผงะออกวิ่งกระเจิงอยางไมคดิ ชีวิต มันอาปากแสยะเขีย้ วโฮกปรี่เขาใส เพราะระยะประจันหนา
ใกลชิดเกินไป แงซายเองก็ใจหาย รองเตือนใหหลอนหลบเขาหาโคนไมเสียงหลง แตหญิงสาวยืน
ปกหลักอยูก ับที่ และยิงในขณะที่มันเผนพรวดเขาใส กระดอนควางกลางอากาศดวยอํานาจปะทะ
อันหนักหนวงของกระสุน .470 ที่จับเขากลางแสกหนาราวกับจับวาง มันหลนลงมาฟุบอยูแทบเทา
ตรงหนาของหลอน หางเพียงวาเดียวเทานั้น
ตัวที่สาม และที่สี่ ตกเปนเหยื่อกระสุนของหลอนในชัว่ โมงที่สอง หมอบกระแตอยูกับที่
ที่มันถูกไฟสองพบ แทบจะไมมีการดิ้นรนสงเสียงใดๆ เลย เพราะกระสุนจับเขาในระหวางดวงตา
ทั้งสองตัว
หลอนยิงอยางเฉียบขาด แตก็เยือกเย็น

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 818

แงซายเฉยๆ คงทําหนาที่สอ งไฟใหหลอนเปนปกติตอไป แตสองกะเหรี่ยงหนุมผูน ําทาง

บัดนี้ มองดูหลอนประหนึ่งเจาแมผูมาโปรด และคงจะเก็บเหตุการณที่มันพบเห็นกับตา ไปคุยให
พวกพองฟงอีกนานแสนนาน
เสียงปนทางดานเชษฐากองมาอีกนัดหนึ่ง ในขณะที่ทางดานไชยยันตยังเงียบกริบอยู
ตามเดิม ชัว่ โมงเต็มๆ ผานไป ไมมีเสือตัวใดตกอยูในแสงไฟคนหาของรพินทรเลย นอกจากพวกนก
กลางคืน และชะมดหรืออีเห็น
พรานใหญนําวกลงสูตีนเขา อันสูงระเหิดหนาแนนไปดวยปายาง พื้นที่เปนลอนลุมดอน
เต็มไปดวยมอและมาบ ไฟฉายในมือสาดคนหาเปาหมายเปนระยะ บางขณะไตขนึ้ ไปบนเนิน บางที
ก็ออมลงเดินในลําหวยแหง
“สงบดีจริง ไมเจอตาอะไรเลย ความจริงถึงไมพบไอลาย เราก็ควรพบสัตวอื่นบาง”
ไชยยันตบน
“หลักธรรมดาครับ บริเวณไหนเสือชุม บริเวณนั้นไมมีสตั วชนิดอืน่ และการที่อัตคัดสัตว
ที่จะเปนอาหารของมันนี่แหละ คนและสัตวเลี้ยงถึงไดเดือดรอน ใจเย็นๆ เถิดครับ ผมรับรองวาคุณ
ไชยยันตไดลนั่ ไกแน พยายามอยูทางดานซายของผมไวนะครับ จะไดเห็นศูนยปนถนัด”
ขณะที่ไตตลิ่งหวยแหงขึ้นสูเนินยอมๆ ลูกหนึ่ง กะเหรี่ยงเลินผูเดินอยูด านหลัง ก็ทําเสียง
อึกอักอยูใ นลําคอ เหนี่ยวแขนรพินทรไวโดยแรง กิริยาลุกลน จอมพรานกวาดไฟฉายอยาง
ระมัดระวัง อึดใจเดียวเขาก็ดับไฟมืด ซุบซิบกับสองกะเหรี่ยงผูติดตามมาดวย แลวเอือ้ มมือมาสะกิด
แขนไชยยันตแทนคําพูด อดีตนายทหารปนใหญไมสามารถจะเขาใจอะไรไดกระจางชัดนัก แตก็
เตรียมพรอมดวยสัญชาตญาณ พยายามเงีย่ หู จองตาฝาความมืดมิดออกไป หัวใจเตน
อึดใจตอมา รพินทรก็กดสวิทซไฟฉายขึ้นอีกครั้ง ตาแดงวาวคูห นึ่งสะทอนวูบออกมาจาก
โคนจอมปลวก เพียงพริบตาเดียว มันก็หาบแวบ เห็นแตพุมไมไหวนอยๆ อึดใจตอมาของการกราด
ลําไฟ ตาคูนนั้ ปรากฏวาวเรืองขึ้นอีก คราวนีย้ ายไปอยูท ี่กลุมโขดหินขึ้นหนาทึบไปดวยตนกระดาษ
เห็นไมถนัดนัก ประเดีย๋ วก็วาววูบตอบไฟมาอยางจัง ประเดี๋ยวก็หรีแ่ สงหายไปอยางลึกลับ อันเกิด
จากการเมินหลบของมัน
ไชยยันตสะกดกลั้นลมหายใจ นิ้วแตะรออยูที่ไก เขาเยือกเย็นและมีสติมั่นคงพอใชทีเดียว
ในการที่ไมดวนผลีผลาม ปลอยกระสุนออกไปเสียกอน โดยเปาหมายอันไมสามารถสังเกตไดชัดนี้
รพินทรใจเย็นยิ่งกวาเขาเสียอีก เพราะดับไฟเหมือนจะเลนเอาเถิดเจาลอกับมันเปนครั้งที่
สาม ทุกคนยืนนิ่งอยูก ับที่ในความมืด โดยเฉพาะอยางยิง่ สําหรับกะเหรี่ยงหนุมทั้งสอง ดูเหมือนฟน
จะสั่นกระทบกันไดยินถนัด
ครั้นแลว ครึ่งของชวงกลั้นลมหายใจ ฮันเตอรขนาด 8 ทอนก็สาดลําสวางนวลออกไปราว
กับสายฟาแลบ คราวนี้แมนยําที่สุด ราวกับวาจอมพรานจะรูตําแหนงของเจาสิ่งที่เคลื่อนไหวคุมเชิง
อยูเบื้องหนา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 819

ไมพบดวงตาที่สะทอนไฟครั้งนี้ ก็เห็นริว้ ดําตัดพื้นน้ําตาลเขมอยางถนัด ในลักษณะที่

หมุนตลบมวนตัวกลับ
.600 ไนโตรเอกซเปรส ลํากลองซายที่ประทับอยูกับบาของไชยยันต ก็คํารามขึ้นราวกับ
พลุระเบิด พรอมกับเสียงแผดรองอาวสนัน่ ปา เงาอันพวงพียาวเหยียด อันวอบแวบอยูนั้น เผนตัว
ลอยสูงขึ้นไปบนอากาศปะทะจอมปลวกใหญ แลวผงะลงมาดิ้นตะกุยตะกายผงคลีตลบ มีเสียงสําลัก
เลือด ครูเดียวก็สงบนิ่ง
เมื่อตางมาถึงซาก ก็พบวามันเปนเสือใหญพวงพีที่สุดตัวหนึ่ง จากปลายจมูกจรดโคนหาง
ยาววาเศษ ลูกปนเจาะสะบักซายชอนออกลําคอดานขวา เลือดทะลักฟูมออกมาทางปากที่กัดดินไว
เต็มเขี้ยว
นัดนั้นมันเปนการยิงที่ฝากฝมือกันทีเดียว
รพินทรไมปริปากพูดคําใดทัง้ สิ้น นอกจากจะเอื้อมมือมาตบแขนไชยยันตเบาๆ สวน
กะเหรี่ยงสองคนที่มาดวยครางหึ่ม
ประเดิมชัยตัวแรกขนาด 8 ศอก มือไชยยันตก็เริ่มฉมัง เขายิงตัวที่สองในระยะหางเพียง
20 นาที ที่ปากหวยแหงดวยกระสุนประกาศิตนัดเดียวอีกครั้ง ทันทีที่รพินทรสองพบตา กะโหลกหัว
ของมันแหลกเหลวไมมีชิ้นดี เพราะอํานาจกระสุนลมชาง และตัวที่สามในเทีย่ วขากลับ ใกลๆ กับ
ตําแหนงซากวัวทายหมูบาน กระเด็นหางจากตําแหนงที่มันหมอบวาดหางอยูส ี่วาในทันทีทถี่ ูก
ลูกปน และคว่าํ นิ่งคาที่อยูตรงนั้น ไมผิดอะไรกับกระรอกที่ถูกกระสุนลูกกรด
ในระหวางนี้เสียงปนทางดานดารินเงียบไปแลว แตทางดานเชษฐาดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
กอนที่ไชยยันตจะพบเหยื่อตัวที่สามของเขา มันเปนการลากันแบบถลมปา

เมื่อไชยยันตกบั รพินทรกลับมาถึงที่พัก ก็พบวาแพทยหญิงคนสวยนอนพิงยามเครื่องหลัง

อยูบนเรือนกอนแลว แงซายนั่งพูดคุยอยูก บั พวกกะเหรีย่ งที่รายลอม พอเห็นไชยยันตโผลขึ้นมา
พรอมกับพรานใหญ หลอนยิ้มใหนิดหนึ่ง
“ยังอยูหรือไชยยันต ฉันนึกวาจะไมเห็นเธออีกเสียแลว”
เพื่อนชายจุปากลั่น ทิ้งกายลงนอนแผหลาอยางออนเพลีย
“เชษฐายังไมกลับรึ?”
ไมทันจะขาดเสียงถามของไชยยันต เสียงปนก็ดังกองขึ้นอีกนัดหนึ่ง มันดังอยูทชี่ าย
ละเมาะขางๆ หมูบานนี่เอง พรอมกับเสียงพูดเอะอะ เสียงพยัคฆรายแผดกองคํารามอยางเกรีย้ วกราด
เจ็บปวด แลวก็อีกตูมหนึ่ง จากนั้นก็ไดยินเสียงตะโกนพูดเปนภาษากะเหรี่ยง
“สงสัยวาคุณชายทําสถิติมากที่สุด เสียงปนนับแทบไมถวน”
พรานใหญเอยขึ้น เดินไปรินเหลาในไห
“เธอยิงไดกี่ตวั ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 820

ดารินหันไปถามไชยยันต ผูบ ัดนี้ผุดลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง เมื่อไดยนิ เสียงปนจากฝายเชษฐา

“สาม เธอละ?”
“สี่”
“เปนเจ็ด รพินทรยิงไวตรงซากวัวเมื่อหัวค่ํานี่อีก 2 รวม 9 ยังไมรูวาเชษฐาเก็บไดอีก
เทาไหร สงสัยวาไมนอยกวา 5 กระมัง เพราะไดยินเสียงปนมากกวานัน้ ”
เชษฐากลับมาถึงเปนคณะสุดทาย ภายในครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น แววตาของหัวหนาคณะ
เดินทางแจมใส โตะถะยิ้มรา สงเสียงเอะอะบอกพรรคพวกลวงหนาเขามากอนอยางตื่นเตนลิงโลด
ใจ เสียงซักถามพูดจากันใหแซดไปหมดจากบรรดาพวกกะเหรี่ยงที่คอยฟงขาวอยู
รพินทรคาดคะเนไวไมผิด เชษฐาทําสถิติในการฆาไดมากที่สุด เขาสังหารไอลายทั้งใหญ
และเล็ก โดยไมเลือกขนาดเสีย 7 ตัว โดยมีเกิดและโตะถะรวมชวยยิงอยูดวย
“รวมทั้งหมดเปน 16 ตัวสําหรับคืนนี้ โตะถะและพรรคพวกคงจะนอนตาหลับไดบาง
กระมัง?”
เชษฐาหันไปพูดกับหัวหนาบาน ภายหลังจากสอบถามเหตุการณทางดานดาริน และไชย
ยันตแลว
กะเหรี่ยงเฒายกมือไหวทวมหัว พูดภาษาไทยสําเนียงปากระทอนกระแทน
“โตะถะสบายใจแลว บุญคุณที่เจานายทําไว โตะถะจะจําไวจนตาย”
“ยังจะคิดยายถิ่นหนีเสืออยูอกี หรือเปลา?”
ไชยยันตถามปนหัวเราะมาบาง กะเหรี่ยงเฒายิ้ม เห็นเหงือกคล้ําสั่นหนา

ไชยยันตรวมวงสนทนากันอีกครูใหญดว ยบรรยากาศที่แชมชื่นขึ้น แลวเตรียมตัวนอน

โตะถะบอกใหทราบวา พรุง นี้จะเกณฑคนไปขนซากเสือที่ถูกยิงทิ้งไวกลาดเกลื่อนเขามาในหมูบ าน
และจะมีการเลี้ยงฉลองกันเปนงานใหญ แกบนเจาปา
รพินทรเลี่ยงไปคุยอะไรอยูก บั โตะถะเบาๆ ที่หัวกระไดชานบาน ปลอยใหคณะนายจาง
ของเขาใหสนทนาตามลําพัง พอลับกายพรานใหญ เชษฐาก็หันมาทางนองสาว สีหนาเครงขรึม
“นอย แงซายบอกพี่วาเธอเกือบจะถูกมันตะปบในขณะที่ยิงสวนหนาไมใชรึ?”
หญิงสาวยิ้มจืดๆ
“ระยะพอสมควรคะ ไมกระชั้นชิดนักหรอก”
“ทําไม มันกระโจนสวนหรือ”
เพื่อนชายถามมาโดยเร็ว หลอนพยักหนา หลบตาพี่ชายที่จองมาอยางตําหนิ ตอบเรียบๆ
วา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 821

“กะเหรี่ยงสองคนที่ไปดวยนัน่ นะซิ สงเสียงรองแลวก็เผนหนี มันคงตกใจเสียงก็เลยเผน

พรวดเขามา จะหลบก็หลบไมทัน นอกจากยืนปกหลัก แตก็ไมมีปญหาอะไรเลยนี่ พอมันกระโจน
ฉันก็ยิง ยิ่งใกลยิ่งไมมีทางพลาด”
“เสือตัวนั้นลมลงหางจากหนาของนอยเทาไหร?”
พี่ชายจองนิ่งมา ดารินยักไหลเอาตัวลงนอนประสานมือวางไวบนอก หลับตาลง
“สองสามวาคะพี่ใหญ”
“แงซายบอกพีว่ ามันหางจากที่นอยยืนอยูศอกเดียวเทานัน้ กอนขาดใจตายมันขย้ํากิง่ ไมที่
ขวางหนานอยอยูทอนเทาแขน หักสะบัน้ คาอยูในปาก”
นองสาวไมตอบ ทําทีเหมือนหลับ พี่ชายบนอะไรพําอยูใ นลําคอ พรอมกับถอนใจยาว
ไชยยันตหวั เราะหึๆ
“บาระห่ําเอาเรือ่ ง สวรรคเขาขางเธอเปนพิเศษในการยิงนัดนั้น และขอใหเปนอยางนั้น
ทุกครั้งไปเถอะ”
“ไมมีเกมอะไรนาสนุกตื่นเตน มีรสชาติมากไปกวายิงเสือในขณะที่มันกระโจนชารจเขา
ใส ลูกปนกับตัวมันมีจดุ นัดพบกันกลางอากาศ ชีวิตมันกับชีวิตเราวางเดิมพัน ไมมีอะไรจะยุติธรรม
ไปกวานี้อีกแลว”
คนหลับตาพูดเปรยๆ ออกมาเหมือนจะรําพึง
“จะเปน รพินทร ไพรวัลย คนที่สองงั้นรึ?”
“เขากําชับฉันไวหนักหนา ไมใหฉันยิงสวนหนาในระยะใกล แตตวั เขาเองทําใหเห็นเปน
ตัวอยางมาหลายครั้งแลว เมือ่ ครูทําได ลูกศิษยกน็ าจะลองดูบาง มันก็ไมยากเย็นอะไรนัก อยางนอย
เขาจะไดรูวา ไมใชมีแตเขาคนเดียวเทานั้นที่ยิงเสือแบบนั้นได มันมีเคล็ดอยูเพียงมือเที่ยง สติดี
เทานั้น สวรรคไมเกี่ยว เพราะถาเล็งแสกหนาแลวไพลไปถูกหางในขณะที่มนั กระโจนเขาใสแลว ตอ
ใหสวรรคเขาขางสักขนาดไหน ก็ไมแคลวขมองเหลว ฉันเพิ่งจะรูเดี๋ยวนี้เองวาทําไมพรานใหญของ
เรา จึงนิยมยิงเสือในขณะทีม่ ันเผนนัก สังเกตเห็นครั้งแรกตั้งแตเขายิงเสือดําในสถานีกักสัตวของ
คุณอําพลแลว ตอมาก็ยิงไอโครงเพื่อชวยชีวิตแงซายไวที่โปงกระทิง ตอมาก็ไอดาวขณะที่มันโผน
ลงมาใส จนกระทั่งตัวสุดทายที่มันลากกะเหรี่ยงสามคนนั่นไป รพินทรยิงในขณะที่มนั เผนทัง้ นั้น
จนกระทั่งพอจะตั้งเปนขอสังเกตไดถึงเจตนาเพื่อรอจังหวะยิงของเขา”
ไชยยันตเพิ่งจะนึกขึน้ มาได ตามคําพูดของเพื่อนสาว ครางออกมาเบาๆ
“เออ จริงซินะ รพินทรชอบยิงเสือในขณะที่มันกระโจนเสมอ เขาเอาเคล็ดอะไรกระมัง
เขาบอกเธอหรือ?”
“เขาไมไดบอก แตฉันพอจะจับเจตนาของเขาได และก็เพิ่งจะมารูชัดเอาเมื่อตอนได
ทดลองกับมือในคืนนีเ้ อง”
“ทําไมหรือ ไหนลองบอกหนอยซิ ที่วาเธอรูนะ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 822

ดารินปดปากหาว ตายังหลับอยูเชนเดิม บอกมาเนิบๆ วา

“มันมีเหตุผลอยูสองสามขอ ในการทีเ่ ขาจองยิงเสือในลักษณะนั้น ขอแรกที่สุดก็คือการ
สําแดงถึงลวดลายในความเปนยอดพรานมือฉกรรจของเขา การยิงเสือนั้นใครๆ ก็สามารถจะยิงได
ถามีโอกาส เปนตนวา มันเขามาเปนเปาปนในระยะที่คนยิงปลอดภัย แตการยิงเสือในขณะที่
กระโจนสวนเขามาหมายตะปบ เปนการยิงในขั้นศาสดา เพราะเอาชีวิตเปนเดิมพัน ถาพลาดเปนตาย
มันขึ้นอยูกับฝมือและสติชั้นเลิศ ซึ่งถาไมแนจริงก็ยิงเสือในลักษณะเชนนั้นไมได คนที่ยิงเสือไดจัด
วาเปนพรานหรือมือลาชั้นเยี่ยมแลว แตคนที่เปนยอดของพรานหรือยอดนักลา จะตองยิงเสือใน
ขณะที่มันเผนสวนเขาใส เขาอาจเจตนาโชวฝมือใหพวกเราเห็นก็ได ขอที่สอง การพบเสือในระยะ
ประจันหนา ขณะที่มันจองจะกระโจนเขาตะครุบเรานั้น ไมมีวิธีใดทีจ่ ะปลอดภัยไปกวารอจังหวะ
ใหมันเผนเขาใสเราเสียกอน เพราะถาเราดวนยิงในขณะที่มนั อยูกับพื้น พอเหนีย่ วไก มันอาจ
กระโจนขึ้นและกระสุนพลาดไดงายที่สุด สูรอจังหวะใหมันเผนพนพืน้ แลวยิง ในขณะที่มนั ลอบเขา
มาไมได อันนี้นาจะเปนอีกขอหนึ่งที่ทําใหเขานิยมยิงเสือเผน สวนขอที่สาม มันเปนรสชาติเขมขน
ที่สุด ในการเลือกยิงในวินาทีคับขันที่สุดนัน้ เสือแสยะเขีย้ ว กางเล็บ โผนลอยมาในอากาศเพื่อหมาย
ขย้ําเรา ในขณะเดียวกันกับที่ลูกปนจากเราพุงสวนเขาปะทะสมองหรือกลางแสกหนาของมัน มัน
กําลังจะฆาเรา แตทันทีนั้นมันก็ถูกตัดประสาทหยุดลงเสียกอน ตกลงมาดิ้นพราดหรือหมอบฟุบอยู
ตรงหนาใกลๆ ทอยโบวลิ่งลมหมดทั้งกอง ก็ยังไมมนั เทา ไมเชื่อเธอลองยิงเสือในลักษณะนัน้ ดูบาง
ซิ แลวตอไปเธอจะไมอยากยิงมันในขณะที่มันยืนหรือหมอบเปนเปานิง่ เลย”
ไชยยันตกระเดือกน้ําลาย ครางอูอยูในคอ แตเชษฐาพูดมาต่ําๆ
“รพินทรเปนพรานมืออาชีพ ชํานาญมามากแลว เขาจะพลิกแพลงลวดลายยังไงก็ได แต
นอยไมนาจะเสี่ยงเอาวิธีของเขามาใชเลย มันอันตรายทีส่ ุด เราจะเชื่อไดอยางไรวากระสุนของเราจะ
เขาตัดประสาทสําคัญหยุดมันลงไดในพริบตา พลาดเพียงนิดเดียวเราก็แหลกเทานัน้ ไมตองมาก
หรอก เสี้ยววินาทีกอนที่มันจะขาดใจ มันถลกหนังหัวเราได”
ดารินลืมตา ยิม้ กับพี่ชาย
“ความหวาดเสียว เอาชีวิตตอรองกันอยางนี้นะซิคะ พี่ใหญ ความสนุกตื่นเตนมันถึง
เกิดขึ้น อีกอยางหนึ่งนอยก็บอกแลววามันอยูที่เคล็ดในการยิงนัดเดียวเทานั้น เปาเคลื่อนที่ของเสือ ที่
กระโจนเขามาโดยเราหมายเล็งไปที่หัวของมัน ก็เหมือนกับการยิงปนลูกซองแบบสกี้ทนั่นแหละ
งายกวาเสียอีก เพราะมันใกลที่สุด จานทีถ่ ูกเหวีย่ งลอยในอากาศ และใหเราใชปนลูกซองดักยิงยัง
เปาหางไกลเสียกวา คนยิงสกี้ทมาแลวทุกคนยิงเสือขณะทีก่ ระโจนเขาใสถูกทั้งนั้น ถาเขาสติดพี อ
โดยไมตกประหมา ดูผาดๆ วามันยิ่งใหญและยากเหลือเกิน แตความจริงแลวงายนิดเดียว ถาจับเคล็ด
ได”
“แปลวาเธอจับไตพรานใหญของเราได และเห็นวามันเปนเรื่องหวานคอแรงที่สุด ในการ
ยิงเสือตอนมันกระโจนใส?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 823

ไชยยันตวา
“นั่นแหละ จะเปนวิธีโชวใหใครๆ เห็นวาเธอเปน ‘พรานใหญ’ ละ ถาเธอทําอยางวานี่ได
แตมีขอแมอยูว าเธอตองกลาเสี่ยง ถาเสือไมตาย เธอก็ตาย”
“นี่ ดาริน วราฤทธิ์ ก็กลายเปน ‘พรานใหญ’ ไปแลวซิ”
เพื่อนชายรอง ทําตาโต หญิงสาวหัวเราะขันๆ
“รพินทร ไพรวัลย นะ ตกอันดับไปแลว ถาเธอจะไปลองถามกะเหรีย่ งหวยแมเลิงเหลานี้
ดู กะเหรีย่ งสองคนที่ไปกับฉันเห็นชัดกับตาวาฉันยิงเสือแบบไหน แลวเก็บมาเลาใหพวกพองฟง
ขรมลือแซดกันไปหมดแลว ทั้งๆ ที่แทจริงแลวฉันไมมอี ะไรสักอยางที่จะเรียกวาเปนพรานได ไมวา
ระดับชั้นไหน เพียงแตวาเปนนักจิตวิทยาที่บาระห่ําอยางเธอวาหนอยเดียวเทานั้น ตองสําแดง
อภินิหารใหพวกนีน้ ับถือฉันหนอย มายงั้นดูหมิ่นนัก เห็นฉันถือไรเฟลก็ยังหัวเราะกันคิกคัก”
“นอยหาวเสมอนะ”
เชษฐาพูดอยางหนักใจ สวนไชยยันตหัวเราะเรื่อยๆ ควักขี้ผึ้งบาลมออกมาทาแขนขาที่มี
รอยฟกช้ําและขีดขวน ทั้งแผลเกาแผลใหมเปรอะไปหมดทั้งตัว
“นึกไมถึงมากอนเลยวา เราจะมีโอกาสยิงเสือขนานใหญแบบนี้ ยังกะเดินสองกระตายงั้น
แหละ มันชุมเอาเสียจริงๆ นาแปลกในขอที่วา ถึงแมจะชุมสักขนาดไหนก็ตาม เสียงปนที่พวกเรายิง
ออกสนั่น ไมยักทําใหพวกมันหนี กลับเพนพานใหเรายิงไดตวั แลวตัวเลา ครั้งแรกที่รพินทรบอกยัง
ไมอยากเชื่อเลยวา เราจะเดินยิงกันไดอยางนี้ นึกวาอยางเกงพอยิงสักตัวสองตัวก็คงไมพบอีก มันผิด
ธรรมชาติของสัตวปาทั่วไปยังไงพิกลอยู ไมเคยพบ หรือไดยินสถิติในการลาเสือแบบนี้มากอนเลย
จนกระทั่งเดีย๋ วนี้กย็ ังอดแปลกใจไมหาย แกคิดอยางนั้นหรือเปลาเชษฐา?”
“เรื่องในปา เอากฎเกณฑแนนอนตายตัวไมไดเสมอไปหรอก อยางทีร่ พินทรบอกไวแลว
นั่นแหละ คือไอพวกเสือแถวนี้มันกําลังคะนอง และไมกลัวปนแกปของพวกกะเหรีย่ งมากอน เสียง
ปนที่พวกเรายิงมันตายไปทีละตัว ไอตวั อื่นๆ ถึงแมจะไดยินก็คงนึกวาเปนเสียงปนแกปนั่นแหละ
จึงเปนโอกาสดีที่สุดของเรา ที่จะเดินเก็บมันไดอยางสะดวก นี่ถาไมเสียดายเวลานอน จะตระเวนยิง
เสียใหหมดปาแถบนี้เลย อยากเจอมานานแลว ไอเสือกําแหงแบบนี้นะ นาเห็นใจโตะถะกับพวก
กะเหรี่ยงเหลานี้มาก นี่ถาพวกเราไมชวยออกปราบให เขาก็อยูที่นกี่ ันตอไปไมไดแนๆ ลงถาเสือชุม
ยังกะฝูงลิงแบบนี้ มีหวังถูกมันลากเอาไปกินหมดทั้งหมูบ าน”
“แกเห็นจะลอเสียช่ํามือสินะ อยูหมดทุกตัว หรือวามีลําบากไปบาง?”
เชษฐาสั่นศีรษะ
“ไมมีหรอก ถายิงเปนอยูทกุ ตัวไป ปนของเกิดกับโตะถะคอยชวยอยูด วย ทีเ่ ห็นไมถนัด
ยิงไมทันก็หลายตัว ทางดานแกละ”
ไชยยันตเอื้อมมือไปลูบคลํา .600 ดับเบิลไรเฟลอยางอบอุนไววางใจในฤทธิ์เดชานุภาพ
ของมัน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 824

“ฉันพบเพียงสามตัวเทานัน้ แลวตัวละนัด หมอบอยูกับทีท่ ุกตัวไป แทบจะเรียกไดวาไมมี

โอกาสดิ้นทีเดียวแหละ สําหรับไอยักษใหญกระบอกนี้ เชื่อมันไดจริงๆ ไมเสียแรงที่แบกเสียไหลลา
มาหลายวัน บางตัวกระเด็นไปตั้งสามวา ราวกับถูกกระแทกดวยทอนซุง หวังผลเลิศไดดีมาก”

เกิดกับแงซายผูหายลงไปที่กองไฟใตถุนบาน และขลุกอยูท ี่นั่นนับตั้งแตกลับมาถึง พากัน

เดินขึ้นมา มีหมอขาวตมรอนๆ ที่เพิ่งจะสุก และอาหารกระปองกับเนือ้ เค็มปง ลําเลียงขึ้นมาใหคณะ
นายจาง เชษฐา ไชยยันต และดาริน ตาสวางขึ้นในทันทีนั้น ทุกคนกําลังหิวและเพลียอยางที่สุด นึก
ไมถึงวาพรานพื้นเมืองของรพินทร และหนุมกะเหรี่ยงรางยักษจะรอบคอบถึงเพียงนี้
“ดีอะไรยังนี้ พอคุณเอย! ทั้งหิวทั้งหนาว ขาวตมมันแสนจะวิเศษ”
ไชยยันตรองลั่นออกมาอยางลิงโลด แลวก็รินบรั่นดีไปรางวัลเกิดกับแงซายคนถวยเต็มๆ
“พรานใหญอยูไหนละ เรียกเขามาดวยซิ ออ โตะถะแลวก็ลูกชายอีกสองคนดวย”
เชษฐาพูดยิ้มๆ
“ไมตองเปนหวงหรอกครับ พรานใหญกับพวกนั้นกําลังกินกันอยูขางลาง”
เกิดตอบแลวก็เดินผละลงไปพรอมกับแงซาย คณะนายจางทั้งสามจึงรับประทานกันตาม
ลําพังดวยความหิวโหย และเต็มไปดวยรสชาติ สนทนากันไปพลาง โอกาสนี้เองก็ถายทอดถึง
เหตุการณที่ตางคนตางเผชิญมา ภายหลังจากที่ถูกน้ําปาซัดแยกยายไปคนละทิศละทางเลาสูกันฟง
อยางละเอียด ดารินมีเรื่องตืน่ เตนพิสดารที่จะเลาใหพี่ชายและเพื่อนฟงมาก ในสิ่งทีพ่ บเห็นมากับตา
ซึ่งหลอนเก็บไวยังไมไดบอกในขณะที่พบหนากันครั้งแรก หลอนเลาถึงฝูงหมาในนับรอยๆ ตัว ที่
ลอมกัดกินฝูงหมูปาจนเหลือแตกองกระดูกภายในพริบตา เลาถึงปศาจของกะเหรี่ยงที่หลอนเห็นนั่ง
มาบนหลังเสือแมลูกออน และขบวนของเจาปาที่เคลื่อนพยุหยาตราผานมาใหเห็น ตอนดึกสงัด
ขณะที่พรานใหญหลับ
ภายหลังจากสอบซักไลเลียง และไดรับการยืนยันอยางหนักแนนแลว เชษฐากับไชยยันต
หันมามองดูหนากัน
“นอยรับรองไดแนๆ คะ วาตานอยไมไดฝาดไปเลย จนนิดเดียว ในทุกอยางที่เลามาใหฟง
นี่”
ดารินเอยอยางหนักแนนเสริมมาในตอนทาย
“ขนลุก”
ไชยยันตครางต่ําๆ ในลําคอ ยกมือขึ้นลูบแขน เชษฐาใบหนาเครงขรึม
“นอยเห็นกะเหรี่ยงคนที่สาม นั่งมาบนหลังเสือ พอมาถึงที่โคนตนไมที่นอยกับรพินทร
ขึ้นไปซอนตัวอยู ก็กระโดดลงตบมือชี้ใหเสือดู เสือเงยหนาขึ้นมาเห็น แลวก็กระโจนขึ้นมา...”
พี่ชายกลาวทวนขอความที่นอ งสาวเลาชาๆ นัยนตาหรี่ลงอยางใครครวญ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 825

“สวนรพินทรกลับเห็นไปอีกลักษณะหนึ่ง เปนลักษณะสามัญธรรมดา คือเสือคาบเอาศพ

กะเหรี่ยงมา เอ...ทําไมถึงเห็นคนละภาพอยางนั้นละ ทั้งๆ ที่เหตุการณอันเดียวกัน และเวลาอัน
เดียวกัน ตาสองคูกลับเห็นไมเหมือนกัน”
“ก็นั่นซิคะ มันเปนเรื่องแปลกประหลาดมหัศจรรยที่สดุ ”
หลอนพูดเสียงสั่น สีหนาเผือดแววพรั่นพรึงสยองใจฉายชัดในดวงตา สะบัดรอนสะบัด
หนาวขึน้ มาอีก หอไหลลง
“ขณะนัน้ เปนเวลาสักเทาไหร?”
ไชยยันตซัก มีอาการขนลุกขนพองไมนอยไปกวาหลอน
“ฉันไมรูเวลาแนนอน เพราะเราไมมีนาฬิกากันเลย นาฬิกาของรพินทรก็ตาย คะเนวาสัก
หกโมงกระมัง แสงสวางในตอนนั้นมันขมุกขมัวเต็มที แตก็ยังพอจะมองเห็นอะไรไดถนัด
โดยเฉพาะใตตนไมที่เสือมันวิ่งเขามา ชวยกันวินจิ ฉัยหนอยเถอะ วามันคืออะไรกันแน ถาตาฉันฝาด
คงไมเห็นเปนตุเปนตะไปถึงเพียงนัน้ ภาพเหตุการณทเี่ ห็นก็ไมใชเพียงแคผานแวบๆ มันหลาย
อิริยาบถทีเดียวนะ นับตั้งแตเห็นนั่งมาบนหลังเสือ กระโดดลงไปยืน ตบมือ แลวก็ชี้บอกตําแหนง
ใหแกเสือ พอรพินทรยิงเสือลงไปหมอบคาอยูที่พื้น กะเหรี่ยงคนนัน้ ก็ลมลง ฉันอยากจะคิดวาพราน
ใหญก็เห็นเชนเดียวกับฉันนัน่ แหละ เวนแตเขาจะแกลงพูดปลอบใจฉันเทานั้น โดยพยายามใหฉนั
เขาใจไปวาตาฝาด”
“แตหลังจากลงมาดูกันแลว ปรากฏวากะเหรี่ยงคนนัน้ ถูกเสือกัดตายมากอนแลวใชไหม”
“ใช! จากการชันสูตรศพ มันเปนเชนนั้น”
“แลวเสียงตบมือตามที่เธอไดยินนะ รพินทรรับวาไดยนิ หรือเปลา?”
“เขาบอกวา เสียงที่ฉันไดยนิ ในลักษณะตบมือนั้น คือเสียงที่เขาเอาฝามือตบกับขาของ
ตนเอง เพื่อเรียกรองความสนใจของเสือใหเงยขึ้นมาพอ ลอใหมันกระโจนขึ้นมาเพื่อหาโอกาสยิง”
“สรุปแลวก็ลงเอยไดอยางเดียวเทานั้น คือตาของนอยฝาด”
พี่ชายบอกพรอมกับหัวเราะแผวต่ํา เอื้อมมือมาตบไหลนอ งสาว
“สิ่งที่รพินทรเห็น ยอมเปนสิ่งที่ถูกตองกับเหตุผลขอเท็จจริงที่สุด นอยอาจเหนื่อยมาก
กลัวมาก คิดระแวงไปมากและในขณะนัน้ ก็เห็นวาจับไขดวยไมใชรึ พิษไขบันดาลใหเห็นไปนั่นเอง
อยาคิดอะไรใหขวัญเสียไปเลย พรานใหญเขาก็ยืนยันอยูแลววาเราตาฝาด ไมเชื่อประเดี๋ยวรพินทร
ขึ้นมา ลองไลเลียงดูอีกทีกไ็ ด เขาคงไมโกหกพี่หรอก มันจะเปนไปไดยงั ไงตามที่นอยเห็นนัน่ นะ”
“ก็นั่นนะซิคะพี่ใหญ”
ดารินมีสีหนากลุมใจ ถอนใจยาว
“นอยก็บอกกับตัวเองเหมือนกันวามันจะเปนไปไดยังไง แตมันก็เห็นอยูอยางนัน้ แลวจะ
ใหทํายังไง มันลึกลับไปหมด พี่ใหญและไชยยันตกน็ าจะทราบดีอยูแ ลววานอยไมเคยศรัทธา หรือ
สนใจอยูใ นเรือ่ งเหนือธรรมชาติชนิดนี้มากอนเลย ใจมันคานแตตาทําไมมันถึงเห็นอยางนั้น”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 826

“ผีมันหลอกเธอคนเดียว แตมันไมไดหลอกรพินทร”
ไชยยันตโพลงออกมา พลางหัวเราะกรอยๆ
“แลวตอนที่เธอเห็นขบวนเจาปาผานหนาปากถ้ําที่อาศัยนอนพักอยูน ั่นละ ทําไมตอนนั้น
เธอไมปลุกรพินทรขึ้นมา”
“ฉันอยากจะปลุกเขาเหมือนกัน แตมันหมดเรี่ยวแรง กระดิกตัวไมไหว คอตีบไปหมด ไม
มีเสียงผานลําคอออกมาไดเลยแมแตนิดหนึ่ง ที่รูแนๆ ก็คอื ลืมตาไมไดหลับ พอขบวนอันนากลัว
เหลานั้นผานพนไปหมดแลว ฉันจึงเคลื่อนไหวกายได”
“เจอเขาใหจังเบอรแลวไหมละ แมนกั วิทยาศาสตรตัวดี ฉันนะออกความเห็นอะไรไมถูก
หรอก อํานาจที่เหนือธรรมชาติ และสิ่งที่เราไมอาจพิสูจนไดตามหลักของวิทยาศาสตร มันมีอยูจริง
เพียงแตวา เราจะมีโอกาสเผชิญกับมันเมื่อไหรหรือไมเทานั้น ก็ดีแลวที่เธอไดเห็นชัดกับตา พบกับ
ตนเองเสีย คราวหลังจะไดไมหัวเราะเยาะ เมื่อไดยนิ ไดฟง เรื่องประเภทนี้”
ไชยยันตวา เชษฐาลูบคางเฉยอยูเชนนั้น พอดีกับที่รพินทรเดินขึน้ มา หัวหนาคณะ
เดินทางจึงพยักหนาเรียกเขามาสอบซักขอความ ที่ไดรับฟงจากนองสาวอยางไลเลียง
พรานใหญหัวเราะออกมาเบาๆ ตอบเรียบๆ วา
“อยาสงสัยอะไรเลยครับ ทุกสิ่งทุกอยางเปนเรื่องตาฝาดของคุณหญิงทั้งนั้นแหละ ผม
บอกคุณหญิงไปแลวไมเชื่อ ยังอุตสาหเขวอยูอีก”
ดารินไมกลาวเชนไรอีก สีหนาครุนคิดเต็มไปดวยความไมสบายใจ ที่ซอ นเรนอยูใ นสวน
ลึก ไชยยันตขอบุหรี่ใบตองแหงที่รพินทรกําลังมวนอยูในมือจุดสูบ แลวทําหนาเบในความฉุนเฉียว
ของมัน แตกไ็ มยอมทิ้ง อุตสาหสูทนสูบแกขัดไปตามเรื่อง เพราะนับตั้งแตถูกน้ําปาจูโจมทั้งเขาและ
เชษฐา ไมไดลิ้มรสบุหรี่หรือยาเสนกันอีกเลยมาตลอดเวลาถึงสองวันเต็มๆ
“เปนยังไงรพินทร เสือ 16 ตัวที่เราชวยกันเก็บในคืนนี้ พอจะใหความสบายใจกับพวก
กะเหรี่ยงไดแคไหน พวกเขาหายวิตกกันแลวหรือยัง?”
ไชยยันตขอความเห็น
“พวกนี้สบายใจขึ้นมากครับ และเชื่อวาพวกมันคงจะเข็ดหลาบ เปดหนีไปหากินถิน่ อื่น
หมด คงไมมารบกวนอีกแลว”
“เปนอันโลงอกไปอีกปญหาหนึ่งละ พรุงนีจ้ ะไดออกเดินทางตามเกวียนของเราเสียที”
อดีตนายทหารปนใหญเปรย เอนตัวลงพิงกองยามเครื่องหลัง
“ไดขาวคืบหนาเกีย่ วกับไอแหวงจากโตะถะบางไหม?”
เชษฐาถามมาเบาๆ
“เมื่อสามวันกอน ขณะทีพ่ วกเรากําลังตามลามหิงสาตัวนั้น โตะถะบอกวาพวกตัดหวาย
สองคน เจอโขลงของมันปวนเปย นอยูแถวพุตะครอ แลวบายหนาไปทางไทรงาม นั่นแปลวาควาย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 827

ปานําทางเราแยกจากทิศทางการเดินของไอแหวงลงดานใต ชนิดเปนตรงขามเลย เหมือนเจตนาจะ

ลอใหเราเขว ถาไมถูกน้ําปาเลนงานเสียกอนในคืนนั้น วันรุงขึ้นเราอาจกระชั้นรอยมันเขาไปแลว”
พรานใหญพดู อยางใชความคิด หนาขรึมเครียดลง ไชยยันตก็แทรกมาวา
“ปญหาสําคัญในอันดับแรกของเราในขณะนี้ ก็คือติดตามขบวนเกวียนใหทนั เสียกอน
แลวอะไรๆ ก็คอยวางแผนกันใหมคราวหลัง ผมบอกตรงๆ วาหวงพวกเกวียนของเราอยางไรพิกล
เทาๆ กับที่พวกนั้นก็คงเปนหวงเรา เพราะคลาดเคลื่อนเวลานัดเดิมไวไปหลายวันทีเดียว พวกนั้นไป
ถึงไหนแลวก็ไมรูปานนี”้
“ถาบุญคําไหวดี เห็นพวกเราคลาดกําหนดนัดพบเชนนี้ ก็ควรจะหยุดรออยูที่ปาหวาย แต
ถึงจะไมรอเราก็ตามทันภายในสามวันเปนอยางชาครับ เปนอันวาเราจะไมสนใจกับรองรอยของไอ
แหวงกอน แตจะมุงติดตามขบวนเกวียนถายเดียวนับตั้งแตพรุงนี”้
“ก็ดีเหมือนกัน”
หัวหนาคณะเดินทางเห็นพองดวย
“เราอิดโรยสะบักสะบอมกันมามากแลว มุงเขาสถานีพักใหญของเราเสียกอนเถอะ
เสบียงอาหารที่เตรียมมาก็ไมมีอะไรเหลือแลว ขาวสาร, กาแฟ, เกลือ, น้ําตาล, บุหรี,่ ถูกน้ําเสียหมด
อะไรก็ไมสําคัญเทาลูกปน เดิมทีก็มีติดตัวกันมาพอสมควร เดี๋ยวนีเ้ หลือกันกระบอกละไมมากนัก”
จากการตรวจสอบเครื่องกระสุน พบวาลูกปนอันเปนปจจัยสําคัญที่สุด เหลือประจําวัน
คนละไมเกิน 20 นัดเปนอยางสูง จากไรเฟลหกกระบอก สวนเสบียงก็เหลือแตเครือ่ งกระปองอีก
เพียงสี่หากระปอง ยิ่งขาดกาแฟ ขาดบุหรี่ ก็ยิ่งแลวใหญ
ดารินหลับไปกอนทุกคน เชษฐา ไชยยันต หลังจากหารือกับพรานใหญอีกครูก็ลมตัวลง
นอน รพินทรแยกมานอนอีกฟากหนึ่งของเรือนกวาง รวมกลุมกับเกิดและแงซาย อากาศบนเขาสูง
ของหมูบานหวยแมเลิงหนาวจับกระดูกดํา แตทุกคนก็หลับไดอยางสนิทเพราะความอิดโรยออน
เพลีย
คืนนั้นผานไปอยางสงบราบคาบ ไมมีเสียงเสือตัวใดมาคํารนใหไดยินอีกเลย นอกจาก
เสียงนกราตรี

รุงขึ้น คณะนายจางทั้งสามตื่นขึ้นมาเปนเวลาเกือบสิบโมงเชา ยังมองไมเห็นแสงแดด

นอกจากกลุมหมอกที่ปกคลุมอยูทั่วไป พรานใหญ เกิด และแงซายตืน่ กอนนานสักเทาใดไมทราบ
ได เพราะเมื่อตางลุกขึ้นก็มองไมเห็นเสียแลว อากาศอันเย็นฉ่ํา และความเหน็ดเหนื่อยกรากกรํา ทํา
ใหหลับเปนตายและตืน่ สายผิดปกติ ประกอบกับที่มีเจตนาที่จะนอนพักเอาแรงใหมากที่สุดอยูแลว
เมื่อตางออกมาที่ชานหนาบาน ก็มองเห็นเบื้องลางคึกคักไปดวยพวกกะเหรี่ยง ทีก่ ําลัง
ชวยกันขนลําเลียงซากเสือ ซึ่งถูกยิงทิ้งไวเมื่อวาน เขามากองพะเนินเทินทึกไวกลางลาน ทุกคนรา
เริงแจมใส

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 828

เกิดกับแงซายเตรียมอาหารมือ้ เชาไวใหเจานายแลว เมื่อถามถึงพรานใหญ ก็ไดรับคําตอบ

วารพินทรตื่นแตเชามืด หายเขาไปในดงพรอมกับโตะถะ และพวกที่แยกยายกันไปขนซากเสือยังไม
กลับ และสั่งใหคณะนายจางรับประทานอาหารเชาโดยไมตองรอเขา
การไดพกั ผอนกันอยางเต็มอิ่ม ทําใหทกุ คนสดชื่นกระปรี้กระเปรามีแรงขึ้น หลังจาก
รับประทานอาหารเสร็จ พรานใหญกับโตะถะก็โผลกลับมา
“ไปไหนมา ผูก อง?”
ไชยยันตถามอยางราเริง รพินทรยิ้ม แมอากาศจะหนาวเย็นเชนไร เหงื่อของเขาก็พราว
ระยับ วางปนลงบนแครไมไผ
“ไปที่หนองหลังเขาครับ ตีหาเมื่อคืนนี้ตอนที่พวกเราทุกคนหลับสนิท โตะถะบอกวามี
ชางโขลงหนึ่ง มากินน้ําที่หนองนั่น ก็เลยไปดูใหหายสงสัยวา จะเปนพระเอกแหวงของเราดอดเงียบ
เขามาอีกหรือเปลา?”
“แลวใชไหม?”
สองชายผูเปนนายจาง ถามโดยเร็วพรอมกัน จองตาเขาเขม็ง พรานใหญหัวเราะ หยิบชาย
ผาขาวมาที่เคียนเอวอยูซับเหงื่อ
“ไมใชหรอกครับ โขลงอื่น มีแมปะแรดเปนตัวนําฝูง มีชางงาอยูดว ยสามตัว งางามเสีย
ดวย พวกมันยังปวนเปย นหากินอยูแ ถวนัน้ จนกระทั่งผมไปถึง”
“ทําไมไมปลุกพวกเราดวย จะไดไปดวย”
ดารินติง
“ผมเห็นวากําลังหลับสบาย อยากจะใหพักผอนใหเต็มที่ เพราะวันนี้เราจะเริ่มเดินหนัก
กันอีก เพิ่งตื่นหรือครับ?”
“ปาเขาไปรวมสี่โมงเชา”
เชษฐาเปนคนตอบ
“ลืมตาขึ้นมายังนึกวาหกโมงเชาเสียอีก พอดีไดยินเสียงพวกกะเหรีย่ งทํางานกันออก
วุนวายโกลาหลไปหมด ดูนาฬิกา ที่ไหนได...วาแตคณ ุ เถอะ กินอะไรแลวยัง”
“เรียบรอยครับ ผมกินกับโตะถะในดงมาแลว”
“ออกไปสํารวจรอบเจอะเจออะไรบางหรือเปลา นอกจากชางโขลงนั้น?”
ไชยยันตรองถามมาอยางอารมณคะนอง
“เสือมันเพนพานเสียจนไมมสี ัตวอะไรเลยครับ นอกจากนกกับพวกลิงพวกคาง โปงแถว
นี้ก็จืดหมดแลว ไมมีสัตวไหนสนใจ แตรังผึ้งเยอะเหลือเกิน แทบจะเรียกวาไมขาดระยะทีเดียว ตัวก็
เขื่องๆ ขนาดหัวแมมือ”
พูดถึงผึ้ง พรานใหญปราบแวบไปทางหญิงสาว ดารินพบตาเขาเขาพอดี หนาแดง หลอน
ไมมีวันลืมแนนอน สําหรับเย็นวันนั่งหางที่โปงกระทิงวันนัน้ ...ไอผึ้งเจากรรม...ผึ้งเจาชูที่คลานเขา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 829

ไปในบราเชียรของหลอน จนกระทั่งเดือดรอนถึงคนที่หลอนเกลียดขี้หนา ตองหาทางชวยเอาออก

ให
หลอนกลัวมันเสียยิ่งกวาเสือหรือชางอีก
หลอนคอนคนที่พูดถึงผึ้งโดยที่คนอื่นไมเห็น แลวก็เมินไปเสีย บอกกับตนเองวา เกลียด!
เกลียด!...เดี๋ยวนี้มาพบกันพรอมหนารวมหมูคณะอีกแลว คนคนนี้ไมรูจะแหยโทสะกวนประสาท
อะไรอีกบาง ทีหลงปาอยูด วยกันสองตอสองละก็ดีแสนดี...ดีจนคิดไปไมถึง
ทําไมนะ จะดีเชนนัน้ ใหตลอดไปหนอยไมไดหรือยังไง

ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ทั้งหมดก็พรอมทีจ่ ะเริ่มตนออกเดินทาง ดารินมอบยาจําเปนจาก

หีบเครื่องเวชภัณฑกระเปาของหลอน ใหแกโตะถะสองสามอยางพรอมทั้งอธิบายวิธใี ช เพื่อสําหรับ
ความเจ็บไขไดปวยของลูกบานทั้งหลาย ฉีดยาใหแกแมเฒาคูชีวิตของหัวหนาหมูบา น ผูทรมานอยู
ดวยมาลาเรียเรื้อรังมาเปนเวลานาน และรักษาเยียวยาพวกกะเหรี่ยงผูม ีโรคประจําตัวเทาที่หลอนจะ
สามารถ มันเปนพระคุณที่ชาวเขาเหลานั้นจะตองจารึกจดจํานายหญิงผูสวยเหมือนนางไม และ
เกงกลาสามารถปานเจาแมแหงพงไพรไปอีกนานแสนนาน โตะถะถึงกับปวารณาตัวที่จะขอติดตาม
ไปสงดวย จนกวาคณะทั้งหมดจะพบกับขบวนเกวียนใหญ
“โตะถะไมตองลําบากหรอก อยูกับลูกเมียและพวกพองเรงสรางถิ่นที่อยูใหดีขึ้นเถอะ
เพราะเพิ่งจะยายมาอยูใหม อะไรๆ ก็ยังขัดสนอยู สําหรับพวกเราพอจะไปกันเองได”
‘นายหญิง’ ของพวกชาวเขาทุกคนบอกเสียงออนหวาน โดนวานใหแงซายเปนลามให
“โตะถะอยากรูวานายหญิงกับพวกจะมุงไปไหน?”
แงซายแปลภาษาชาวเขาเปนชาวเมืองบาง ดารินยิ้ม
“บอกเขา เราทุกคนจะมุงหนาไปเทือกเขาพระศิวะ เพือ่ ติดตามพวกของเราคนหนึง่ ที่
ลวงหนาไปกอนแลว”
ภายหลังจากตะแคงหูฟงแงซาย เปนลามแทนหญิงสาว หัวหนากะเหรี่ยงหวยแมเลิงก็ลืม
ตากวาง หันไปทางรพินทรและโตตอบกันสองสามคํา แลวก็สายหนาอยูไปมาอยางวิตกกังวล
“โตะถะเปนหวง กลัววาพวกของนายหญิงจะไดรับภัยระหวางทางเสียกอน และไปไมถึง
อยากจะขอรองใหนายหญิง เลิกลมความตั้งใจเสีย”
“ขอบใจมาก ไมมีอะไรมายับยั้งความตั้งใจของพวกเราเสียได แมแตความตาย บอกเขาวา
ไมตองเปนหวงหรอก ถาไมตายเสีย ขากลับคงไดพบกันอีก”
กะเหรี่ยงเฒากลาวอะไรพึมพํา เปนภาษาของตนออกมาอีกประโยคหนึ่ง ดารินทําทางง
รอใหแงซาย หรือเกิดคนใดคนหนึ่งชวยแปลให แตก็เห็นทั้งสองยืนยิม้ เฉยเสีย
“โตะถะวาอยางไร ทําไมไมแปลใหฉันฟง”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 830

“โตะถะบอกวา นายหญิงและคณะไดพรานนําทางที่ดที ี่สุดแลว และขออวยพรใหคณะ

ของนายหญิงจงสําเร็จผลตามที่ปรารถนาไว”
เกิดตอบยิ้มๆ มาแทน หลอนหันไปทางแงซาย
“จริงหรือแงซาย? ที่โตะถะวายังงั้น”
“เปนความจริงครับ นายหญิง”
ดารินหันไปทางพรานใหญ ก็เห็นเขาชิดเทาตรง และกมศีรษะใหนอยๆ หลอนยิ้มมุมปาก
มองไปยังโตะถะเลิกคิ้วนิดหนึ่ง ปากพูดกับโตะถะก็จริง แตคนฟงคงจะเปนอีกคนหนึ่ง
“ขอบใจที่ชวยใหคํารับรองอีกคนหนึ่ง แตจะดีที่สุดหรือเลวที่สุด เหตุการณขางหนามัน
ยังอยูอีกไกลนัก สําหรับการพิสูจน”
ไมมีใครแปลคําพูดของหลอน
ภายหลังจากล่าํ ลา ทั้งหมดก็ออกเดินทางผละจากหมูบ านหวยแมเลิง ถึงแมจะปฏิเสธเชน
ไร โตะถะก็พยายามยัดเยียดขาวสารแบงใสถุงใหมาดวย พรอมกับเกลืออีกเล็กนอย ทั้งๆ ที่ตนเองก็
มีอยูอยางแรนแคนเต็มที กะเหรีย่ งทั้งหมดมาออกันสงที่ชายดงทั้งลูกเล็กเด็กแดง ดารินไดรับมาลัย
ดอกไมปาสวมเปนมงกุฎ ทําโดยเด็กสาวชาวเขาทั้งหลายที่สวมใหมาดวย หลอนแชมชื่นและเปนสุข
อยางยิ่งในไมตรีจิตจากสาวกะเหรี่ยงเหลานั้น

นับตั้งแตเริ่มออกจากหวยแมเลิง ทั้งหมดโดยการนําของรพินทรยึดแนวสันเขา มุงหนา

ตะวันออกเฉียงเหนือโดยตลอด แมจะเปนเวลาเที่ยงวันอากาศก็เย็นฉ่ําชุม ชื่น เพราะอยูในระดับยอด
เขาสูงลิบ บางขณะมองเห็นละอองหมอกและปุยเมฆลอยปกคลุมอยูบนยอดไมเขียวทึบลิบๆ ลงไป
เบื้องลาง ความเย็นของอากาศทําใหการเดินไมเหน็ดเหนือ่ ยนัก ระหวางทางที่อุดมสมบูรณไปดวย
น้ํา เพราะผานแหลงน้ําตกอยูบอยๆ ธรรมชาติของปารอบดานชืน่ ชุมชอุมงดงามไปดวยพันธุไ ม
แปลกๆ ออกชองาม ไมวาจะเปนพวกกลวยไม เถาวัลย หรือเฟรน ผิดไปกวาปาลางที่เคยผานกัน
มาแลว
นอกจากนก และพวกผีเสื้อสีสันประหลาดๆ พราวตาแลวไมมีสัตวใหญใดๆ แผวพานให
เห็น วังเวงเงียบสงัดเหมือนอยูในโลกอีกโลกหนึ่ง คงมีแตเพียงจักจั่นลองไนเทานั้น ที่เพรียก
ประสานเสียงระงมดงอยูไ มขาดระยะ หนทางก็ไมรกทึบนัก เพราะอาศัยยึดเสนทางดานชางมาโดย
ตลอด นอกจากพรานใหญจะนําลัดตัดทาง โดยปนชะงอนเขาบางระยะบางเทานัน้ อันตรายทีจ่ ะ
เกิดขึ้นมีอยูอยางเดียว คือการพลาดพลั้งในขณะปนปาย และอาจรวงลงไปสูเหวเบือ้ งลางที่มองไม
เห็นกน แตทกุ คนก็คอยใหการชวยเหลือ ประคับประคองผานกันไปไดในทุกตอน
บางขณะก็อาศัยวิชาตอกทอยอันชํานาญเยีย่ มของแงซาย ในขณะทีจ่ ะตัดหนาผาสูงชันขึ้น
ไป โดยปราศจากสิ่งมั่นคงพอจะยึดเหนีย่ วพยุงตัวได หนุมกะเหรี่ยงพเนจรผูลึกลับจะตอกทอยไตนํา
ลวงหนาขึ้นไปกอน แลวโรยเชือกที่มว นติดตัวขึ้นไปดวยลงมาใหคนอืน่ ๆ ไตตามเชือกนั้นขึ้นไป

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 831

คณะนายจางทัง้ สามพากันทึ่งในศิลปะการตอกทอยของแงซายเปนอยางยิง่ เพราะไมเคย

เห็นมากอน และไมเชื่อในครั้งแรกวาลูกทอยที่ทําดวยแกนไมไผเสี้ยมปลายแหลมกวางเพียงสามนิว้
และยาวคืบกวาๆ แตละอันที่แงซายใชตอกเขาไป ตามรอยราวระแหงของผนังหนาผานั้น จะ
สามารถทานน้ําหนักตัวคนในขณะทีเ่ หยียบแทนบันไดขึน้ ไป แตแลวก็เห็นอดีตนายทหารกองโจร
กะเหรี่ยง เจาของทอยไตขึ้นไปเหยียบยืนทีละขั้น แลวก็ตอกลูกตอไปใหสูงขึ้นไปอีก กาวตามแตละ
ลูกที่ตอกสูงขึ้นไปเปนลําดับนั้นอยางแคลวคลอง จนบรรลุถึงยอดหนาผา บริเวณที่ตองการจะไตขึ้น
ไปใหถึง ซึ่งทุกคนเฝาแหงนมองดูอยางหวาดเสียวและภาวนาเอาใจชวย เมื่อแงซายขึ้นไปถึง
เรียบรอยแลว ก็จัดการโรยเชือกลงมาให โดยผูกปลายเชือกอีกดานหนึ่งรั้งติดไวกบั ตนไม หยอน
ปลายอีกดานลงมาให
และเพื่อความปลอดภัยแนนอน รพินทรสั่งใหคณะนายจางของเขาเอาเชือกผูกเอวไวให
แนนหนา กอนที่จะอาศัยเชือกเหนีย่ วพยุงกายเหยียบขึ้นไปตามลูกทอย เพราะถาพลาดพลั้งอยางไร
เชือกก็ยังรั้งเอวอยู แทนที่จะรวงหลนลงมาขางลาง
พรานใหญเปนคนสุดทาย ที่ไตตามบันไดทอยของแงซายขึ้นไปโดยสวัสดิภาพ

“ตัดหนาผาตอนนี้ขึ้นมาได เราก็ยนระยะทางไปไมนอยกวา 30 กิโลเมตร”

รพินทรบอก ขณะนัน้ ทุกคนกําลังนั่งพักผอนหุงหาอาหารมื้อแรก นับแตออกจากหมูบาน
กะเหรี่ยงมา มันเปนเวลาบายสามโมงเศษ คณะนายจางของเขาทั้งสามยังอดประหลาดใจในความ
มหัศจรรยของการตอกทอยไมหาย
“โชคดีเหลือเกินที่เรามีแงซายมาดวย เสือนั่นมีอะไรดีอยูในตัวไมใชนอ ย จนบางทีเราก็
คาดไปไมถึง เห็นหงิมๆ ทึ่มๆ ไมคอยพูดจากับใคร แตเวลาจําเปนขึ้นมาแลว หมอเปนคนอัศจรรย
ทีเดียว”
ไชยยันตพูดขึน้ เบาๆ บุยปากไปทางแงซายผูบัดนี้กําลังทําหนาที่หุงหางวนอยูก ับเกิด
“ผมก็คิดไมถึงวา พวกเราจะมีปญ ญาปนหนาผาสูงชันตอนนี้ขึ้นมาไดยงั ไง”
เชษฐาเอยขึ้นบาง มองไปทางแงซายอยางเลื่อมใสพอใจ
“ยิ่งตอนแรก ที่เห็นหมอไปตัดแกนไมไผมาทําลูกทอย ผมไมศรัทธาเลย คิดอยูวาไอไม
ซีกเล็กๆ เหลานั้น มันจะเปนบันไดใหพวกเราพาตัวขึน้ มาไดอยางไร ยิ่งมาตอนหมอตอกทอยไป
พลาง ไตขึ้นไปพลาง ยิ่งเปนเรื่องมหัศจรรยที่สุดแทบไมเชื่อสายตาตนเอง ถึงเดี๋ยวนี้ก็ยังแปลกใจไม
หายอยูน ั่นเอง ไมซีกเล็กๆ ตอกเขาไปในซอกหินอยางหละหลวม มันมีความแข็งแรงมั่นคงได
อยางไร จนสามารถทานน้ําหนักตัวคนได ถาไมมีเชือกคอยประคองอยูดวย ผมไมกลาไตขึ้นมาแนๆ
แตงั้นยังเสียวแทบแย”
“การตอกทอยเปนวิชาชัน้ สูงของพวกพรานปาครับ และไมใชขึ้นชื่อวาพรานแลว จะตอก
ทอยเปนทุกคน มันออกจะเปนวิชาที่ลี้ลับไมใชเลนทีเดียว”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 832

พรานใหญเอยชาๆ หยิบลูกทอยลูกหนึ่งขึน้ มาพิจารณาในมือ แลวหัวเราะออกมาเบาๆ

ชําเลืองไปทางแงซายผูนั่งหันหลังให หางจากกลุมนายจางออกไปประมาณ 7-8 วา
“หมายความวายังไง ที่วา เปนวิชาลี้ลับนะ?”
ไชยยันตขมวดคิ้ว ถามมาโดยเร็วอยางพิศวง ดารินและเชษฐาก็จองมาที่เขาอยางสนใจที่
จะไดคําตอบ
“พวกคุณก็เห็นแลวไมใชหรือครับวา มันลี้ลับเชนไรอยางที่เปนขอสงสัยและวิจารณกัน
หยกๆ นี่ คือลูกทอยลูกเล็กนิดเดียว ตอกเขาไปในรอยแยกของพื้นหิน ทําไมมันถึงมีความแข็งแรง
มั่นคงพอที่จะรับน้ําหนักของคนใหปน ขึ้นไปได ซึ่งถาพิจารณากันตามเหตุผลทั่วๆ ไปแลว มันไม
นาจะเปนไปได”
รพินทรกลาวแชมชา เดาะลูกทอยขึ้นลงอยูในมือ แลวสงไปใหไชยยันตสํารวจพิจารณาดู
อีกครั้ง พรอมกับกลาวตอมาวา
“มันเปนวิชาทีจ่ ะตองศึกษาเลาเรียนกันนานครับ ไมใชเห็นใครทํา เราจะเอาอยาง ทําตาม
ไดงายๆ เพราะถาขืนทําตามเปนเกิดอันตรายแนๆ คือลูกทอยจะทรยศ หลุดจากตอกที่ตอกไว ทําให
คนที่กําลังไตขึ้นไปบนที่สูงๆ หลนลงมา และที่สําคัญที่สุดก็คือ จะตองเรียนดวยอาคม และปฏิบัติ
ตามกฎเกณฑพิธีการโดยเครงครัดทีเดียว ไมใชเรียนเฉพาะการเหลาไมทําลูกทอย หรือเรียนเฉพาะ
วิธีตอกอยางเดียวเทานั้น มันมีคาถาอาคมกํากับดวย เรื่องของพรานปาก็หนีคาถาอาคมไปไมพน
หรอกครับ”
คณะนายจางทัง้ สามมีความประหลาดใจเพิม่ ขึ้น หันมองดูหนากันเอง ดารินซักเรงเรามา
“เอ...นี่ความรูใ หมอีกแลว การตอกทอยจะตองมีอาคมกํากับดวยหรือ?”
“คุณหญิงไมสงั เกตเห็นหรือครับ ตอนเหลาแกนไมทําทอย เกิดจะชวยเหลาแตแงซายหาม
ไว หมอเหลาของหมอเองคนเดียว และกมหนากมตาไมสนใจที่จะพูดกับใครอีกเลย นั่นคือการ
สํารวมจิตภาวนาคาถาปลุกเสกลูกทอยของเขา กอนที่จะทําการตอก ก็ยืนนิ่งอยูเปนครูใหญ และการ
ตอกทอยแตละลูก แงซายตอกลงไปเพียงสามครั้งตอลูกเทานั้น ไมมากหรือนอยไปกวานัน้ นัน่ คือ
เคล็ดและพิธีการทั้งนั้น เพราะเขาถือกันวา ถาทําผิดเคล็ดหรือพิธีการไปละก็ ทอยจะไมศักดิ์สิทธิ์
และทรยศ คนที่จะตอกทอยไดนั้น หาไดยากเหลือเกินในปจจุบนั นี้ และใครก็ตามทีต่ อกทอยได ก็
จัดวาเปนพรานชั้นเยีย่ มทีเดียว ในชีวิตของผม รูจักพรานเกาที่ตอกลูกทอยไดเพียงคนเดียวเทานัน้
คือหนานไพร คนที่พูดถึงอยูบอยๆ ซึ่งเดีย๋ วนีแ้ กก็ตายไปแลว และเพิง่ จะมาเห็นแงซายนี่แหละเปน
คนที่สอง”
ไชยยันตกับดารินครางอยูในลําคอ เชษฐาลูบคาง
“ผมเองก็เคยคลุกคลีกับพรานเกาๆ มาไมใชนอยเหมือนกัน ยังไมเคยเห็นใครแสดงการ
ตอกทอยใหเห็นชัดกับตาสักที นอกจากจะเห็นจากแงซายในครั้งนี้ ก็นาแปลกใจไมใชเลนนะ จริง
อยางที่คุณพูด ผมก็เห็นเหมือนกัน แงซายตอกทอยแตละลูกเพียงสามครั้งเทานั้น เปนการตอกอยาง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 833

มีจังหวะ และเหมือนจะมีการตั้งใจที่แนวแนในทุกครั้งที่ตอกลงไป ขณะที่ตอกคงจะเสกอาคมกํากับ

ลงดวย”
หัวหนาคณะเดินทางกลาวเบาๆ อยางสุดทึ่ง
“ความจริงเปนอยางที่คุณชายพูดนั่นแหละครับ แตขอ เท็จจริงตามหลักวิทยาศาสตรจะ
เปนอยางไร ผมก็ไมอาจทราบเหมือนกัน ทอยที่เสียบปกลงไปแนนหรือไมแนนแคไหน เขาก็จะ
ตอกเพียงสามครั้งเทานั้น โดยเชื่อวาทําไดถกู ตองกับพิธีการครบถวนแลว มันจะเปนบันไดใหทุกคน
ในคณะสามารถพยุงตัวไตขึ้นไปไดโดยไมหลุดออก สวนจะแนนอนไดสักแคไหน ผมไมกลายืนยัน
ความสําคัญทั้งหลายแหลมันไปอยูที่คนทําพิธีตอกทอยเอง ถาเกิดอุบัติเหตุขึ้น โดยทอยหลุดรวง
หลนลงมา เขาก็ถือวาคนตอกทําพิธีผิด หรือมายก็ผิดเคล็ดผิดครู อันเปนโทษอยางรายแรง เมื่อเราจะ
ไตตามทอยทีพ่ รานทําไวให เราก็ตองมอบความไววางใจใหพรานคนนั้นอยางเต็มที่ หรือจะพูดให
ตรงก็คือ ฝากชีวิตไวกับเขานั่นเอง แตสําหรับกรณีเมื่อครูนี้ ผมก็ไมไดประมาท คือใหแงซายทอด
ลองทอยของตนเองขึ้นมาถึงบนนี้กอน แลวหยอนเชือกลงมาใหพวกเราทีหลัง ในกรณีนี้ ถึงทอยจะ
หลุดออกไปก็ไมเปนไร แตมันก็ไมหลุดสักลูกเดียว ทั้งทีไ่ ตตามหลังแงซายขึ้นมาถึงหาคน”
“สองครั้งแลวนะ ที่เราเห็นอะไรแปลกๆ พิสดารจากแงซาย...”
ดารินหันไปพูดเบาๆ กับไชยยันต
“ครั้งแรกตวาดชางหยุดจังงัง แลวก็ยิงลมอยางงายๆ ในขณะทีพ่ วกเราวิ่งกันอลหมานไป
ทั้งแคมป ตอนที่ชางตกมันบุกแคมปโปงกระทิง มาครั้งนี้ตอกทอยใหเราปนหนาผาชันสูงตั้งรวม 30
เมตร ขึ้นมาได ราวกับมีตนี จิ้งจกหรือตุก แก เสือนี้สําคัญไมหยอก ไมผิดหวังเลยที่เรารับเขาไวใน
คณะของเรา”
“เทาที่รูประวัติความเปนมาของแงซาย หมอมีชีวิตผจญภัยอยูในปาดงมาตั้งแตเกิด ถาไม
ดีจริงก็คงจะอยูมาไมไดถึงทุกวันนี”้
เชษฐาพูดอยางใครครวญ
“ตั้งแตเห็นในวันที่เขาไปสมัครเปนคนรับใชวันแรกแลว ลักษณะของหมอไมเหมือนกับ
พวกกะเหรี่ยงหรือชาวปาธรรมดาเลย เวนไวแตจะพยายามสํารวมซอนเรนปดบังไวเทานั้น ก็ไมนา
สงสัยอะไรเลย ที่เราคนพบอะไรดีๆ จากในตัวของหมอขึ้นมาเปนลําดับ หมอแสดงออกมาในเมือ่
คราวจําเปนจะตองแสดงเพื่อชวยเหลือพวกเรา ยังดีเสียกวาที่จะคุยโวโออวดในครั้งแรก”
ดารินมองดูตารพินทร แลวพูดหนาตาเฉย แตหางเสียงสัพยอกวา
“พรานใหญคงจะไมสบายใจนักกระมัง ที่คอยๆ คนพบออกมาวา มีคูแขงคนสําคัญขึ้น
เสียแลว แงซายอาจไมมีอะไรดอยไปกวาคุณเลย ในสรรพวิทยาในปา เพียงแตวาเขาอมภูมิไวเทานั้น
รพินทร ไพรวัลย เห็นจะไมใช ‘หนึ่ง’ ในอาณาจักรพงไพรเสียแลว เมื่อมาเจอคูปรับที่มีนามวาแง
ซายเขา”
พรานใหญหัวเราะเบาๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 834

“ผมอยากคิดเสียดวยซ้ําวา คนใชพิเศษของคุณหญิงคนนัน้ มีอะไรเหนือกวาผมเสียอีก แต

ไหนแตไรมาแลว ผมไมเคยเชื่อตัวเองเลยวา ตนจะช่ําชองเรื่องปาสักขนาดไหน เพราะฉะนั้นไม
แปลกใจประหลาดใจสักนิด หากพบวามี ‘มือดี’ เหนือกวา แตความไมสบายใจนัน้ ยอมรับวามีแน
มีตั้งแตหมอนีเ่ ขามาสมัครเปนคนใช และคุณชายรับเอาไวแลว สาเหตุคือ ผมยังคนไมพบความ
ลึกลับที่ซอนอยูในตัวของหมอไดกระจางชัด”
“มันขัดกันอยางไรพิกลนะ พวกเราสามคนชอบแงซายกันทั้งนั้น สวนคุณไมชอบ”
ดารินวา เจตนายั่ว
“ผมอาจชอบเขาก็ได หากรูจกั เขาดียิ่งขึน้ กวานี”้
“แตแงซายไมเห็นแสดงขอรังเกียจอะไรคุณเลย เคารพเชื่อฟงและออนนอมในทุกสภาพ
ไมเคยแข็งขออวดดีกําแหงกับคุณเลย”
หลอนไมยอมลดละ
“นั่นไมใชคณุ ลักษณะที่ดพี เิ ศษอะไรออกไปเลย แตเปนเรื่องสามัญธรรมดาเหลือเกิน แง
ซายตองการจะเขามารวมอยูใ นคณะของเรา เขาตองรูวาควรปฏิบัติเชนไรบาง เพื่อใหลุลวงไปตาม
แผน แตสําหรับผมไมมีแผนอะไร มีอยูอ ยางเดียวเทานั้น คือความไมประมาท เพื่อรักษาความ
ปลอดภัยใหแกพวกเราทุกคนนั่นเอง ผมยืนอยูในที่สวาง แตแงซายยืนอยูที่มืด เพราะฉะนัน้ จําเปน
อยูเองที่ผมจะตองอึดอัดใจและคอยสํารวจเขาอยูทุกระยะ”
“คุณคิดระแวงอะไรมากเกินไป ฉันไมเชื่อวาแงซายจะเปนพิษเปนภัยอะไรกับพวกเรา
ทั้งสิ้น และที่เขาเขามารวมกับเราก็ดวยความบริสุทธิ์ใจ โดยปราศจากสิ่งใดแอบแฝง มีความตองการ
เพียงขออาศัยติดตามไปใหถึงเทือกเขาพระศิวะ ซึ่งเขาก็บอกแลวเทานัน้ ”
“เวลาและเหตุการณจะเปนเครื่องพิสูจนครับ”
“คุณเปนคนรอบคอบดีมาก!...”
ในที่สุด เชษฐาผูนั่งฟงนองสาวกับพรานใหญโตตอบกันอยูหลายประโยค ก็เอยมาดวย
เสียงเนิบๆ ทอดสายตานิ่งมายังรพินทรดว ยประกายไววางใจสนิท
“คุณพูดถูกแลว พวกเราอาจมองผานไปเสียก็ได เพราะฉะนั้น ผมฝากทุกสิ่งทุกอยางใน
เรื่องนี้ ใหอยูในความดูแลและดุลยพินิจของคุณ เพราะคุณเองก็มีหนาที่จะตองใหความปลอดภัย
พวกเราอยูแลว จับตาดูหมอไวเงียบๆ ก็แลวกัน ผิดปกติไมชอบมาพากลอยางไรก็อยาลืมบอกใหผม
รูบาง ผมยอมรับวาพอใจเสือนั่นมาก แตก็ตองระวังหมอไวบางเหมือนกัน เพราะความลึกลับของ
หมอที่เรายังไมสามารถคลี่คลายออกไปได”
“เทาที่แลวมาก็ยังไมเห็นมีอะไรนี่ครับ”

ระหวางการกินอาหาร ไชยยันตกวักมือเรียกแงซายเขามา
“แงซายไปเรียนวิชาตอกทอยมาจากไหน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 835

หนุมชาวดงพเนจรยิ้มฟนขาว
“นานแลวครับ เจานาย พระธุดงคที่เลี้ยงผมมา ทานสอนใหตั้งแตผมยังเปนเด็กๆ อยู”
“ตองมีคาถาหรือเวทมนตรกาํ กับดวยหรือเปลา?”
ดารินตั้งคําถามแบบสัมภาษณมาดวยอีกคนหนึ่ง ใบหนาสีทองแดงอันมีดวงตาสุกใส
เหมือนเด็กๆ สยายยิ้มกวางออกไปอีก
“ก็ตองมีเหมือนกันครับ นายหญิง ถาไมมคี าถากํากับ ทอยจะไมติดแนน เวลาปนขึน้ ไป
ทอยก็จะหลุดตกลงมา”
คณะนายจางทัง้ สามผลัดกันซักถามเกี่ยวกับเคล็ดในการตอกทอยของแงซาย ซึ่งหนุม
กะเหรี่ยงรางยักษกใ็ หคําตอบที่พอจะสรุปได ตรงกันกับรพินทรเคยบอกไวแลวนัน่ เอง นอกจาก
คาถาอาคมที่จะตองปลุกในขณะที่ตอกแลว ยังตองปฏิบัติพิธีการตามเคล็ดโดยเครงครัด กลาวคือ
ภายหลังจากตอกทอยไตขึ้นไปยังบริเวณทีส่ ูง ตามตองการสัมฤทธิผลแลว ผูตอกทอยจะตองหวน
กลับลงไปถอนลูกทอยที่ปกเปนบันไดอยูน ั้นออกใหหมด โดยไมทงิ้ คางไว การถอนลูกทอยก็มี
คาถาสําหรับถอนเชนเดียวกับการตอกเหมือนกัน หากทิ้งลูกทอยใหคางไวโดยไมถอนออก การตอก
ทอยในครั้งตอไปยอมจะประสบกับวิบัติแนนอน วิชาตอกทอยจึงเปน ‘มนตมดื ’ ที่ลึกลับอีกชนิด
หนึ่ง ไมผิดอะไรกับพิธีการทางไสยศาสตรอื่นๆ
“ทอยของแงซายเคยหลุด ในขณะที่ปนอยูบา งไหม”
ดารินซักถี่ยิบมากกวาทุกคน
“ผมไมเคยผิดคําสอนของอาจารย เทาที่แลวมาลูกทอยไมเคยหลุด”
กอนออกเดินทาง แงซายไตตามสายเชือกยอนลงไปยังโตรกลึกเบื้องลาง เพื่อจัดการปลด
ลูกทอยออก แลวก็ไตกลับขึ้นมาภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว พอเก็บขาวของเสร็จ กลบกองไฟลุก
ขึ้นยืน ทุกคนก็ตองชะงักกึกอยูกับที่ไปในวาระนัน้
เสียงรองแหลมของสัตวชนิดหนึ่ง ซึ่งทุกคนคุนหูดี กองกังวานมาจากที่ใดทีห่ นึ่งไมหาง
ออกไปนัก ไดยินอยางถนัด มันดังแปรแปรนยาวเหยียด กองไปในความเงียบ แลวก็ประสานกันแซ
ระงมไปหมด พรอมกับกองหินทลาย ระคนกิ่งไมหัก
“ไอแหวง”
ไชยยันตหลุดปากออกมาในเสียงกระซิบ
ความรูสึกของทุกคนในยามนั้น ประหนึง่ วาเลือดจะจับแข็งเปนกอนไปชั่วขณะ แมแต
รพินทร ไพรวัลย ผูยืนตะลึงอยูกับที่ อยางนอยที่สุดก็สองสามวินาที...

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 836

35
รพินทรกับเชษฐา กระชากลูกเลื่อนไรเฟลขึ้นลําเกือบจะเปนเสียงเดียวกัน สวนดารินกับ
ไชยยันตสะบัดดับเบิลไรเฟล ที่เพิ่งจะเหวี่ยงขึ้นสะพายบา ลงมาถือกระชับไวในมืออยางเตรียม
พรอม อึดใจนั้นทุกคนตกอยูในภาวะใครครวญ เพื่อการตัดสินใจอยางใดอยางหนึ่ง ในอนาคต
ขางหนาที่ทายยาก ระยะนี้เองผูที่ใชปนแฝดทั้งสอง ควักลูกปนสํารองออกมากํามั่นไวในมือ อยาง
คุนเคยตอเหตุการณฉุกเฉิน ซึ่งจะตองระเบิดกระสุนอยางเปนเบือ โดยจําเปนตองอาศัยความ
รวดเร็วฉับไวเขาชวย เพื่อแขงกับนาทีวิกฤต
มาตราวาเสียงชางที่อึงคะนึงอยูนั้น เปนโขลงของไอแหวงจริงตามที่ทกุ คนคาดคิด และ
ถาหากมันไดกลิ่น พรอมทัง้ มีเจตนาทีจะยกพลบุกเขามา สถานการณของฝายมนุษยทุกคนก็เลวราย
เต็มที เพราะภูมิประเทศเปนตําแหนงอับ กําบังดวยเปนบริเวณยอดผาอันสูงชะลูดโดดเดีย่ ว หมด
หนทางที่จะหลีกหลบเคลื่อนถอยได นอกจากจะถอยลงไปกระดูกแหลกเหลวอยูยงั หุบเบื้องลาง ที่
เพิ่งจะอาศัยบันไดทอยไตขนึ้ มาได
“เอายังไงดี เราไมมีที่กําบังเสียดวย ลูกปนก็มีกันอยูคนละไมกี่นัด?”
เชษฐาถามเร็วปรื๋อ ทุกคนอยูในอาการกระสับกระสายตื่นเตน แทบจะระงับไวไมได
อิทธิพลของไอแหวงจอมมฤตยูมีอํานาจเอกอุกสั่นสะเทือนขวัญไดพอดู โดยเฉพาะอยางยิ่งในเวลาที่
จูโจมกะทันหันโดยไมรูเนื้อรูตัวลวงหนาเชนนี้
พรานใหญกัดริมฝปาก...กวาดสายตาไปรอบๆ อยางรวดเร็ว แลวจับไปยังกลุมโขดหินที่
ระเกะระกะอยูเ บื้องหนา
“แนวรบของเราอยูที่กอนหินขางหนานัน่ ครับ มันอาจไมแข็งแรงนัก แตก็ยังดีกวายืนอยู
ในที่โลง ทางที่จะขึ้นมาเปนทางดานสูงชันแคบๆ พวกมันไมสามารถจะดาหนาขึน้ มาไดทั้งโขลง
นอกจากอยางเกงก็เรียงคูก ันขึ้นมาทีละสองตัว พอมีโอกาสยิงทัน ไมจําเปนตองยิงกราดใหเปลือง
กระสุน แตเลือกยิงใหเหมาะ เก็บมันทีละตัวหากมันโผลขึ้นมา พวกมันเขามาเปนเปาลมสักสองสาม
ตัว ไอพวกที่เหลือก็คงถอย”
โดยไมเสียเวลาอีกเลยแมแตวินาทีเดียว ทัง้ หมดพุงปราดตรงเขาไปยึดแนวโขดหิน ตรง
บริเวณเนินลาด อันสกัดปากทางดานแคบๆ ไว กระจายกําลังกันออกไปในลักษณะตัง้ รับ ไรเฟลทั้ง
หกกระบอกจองศูนยหมายไปยังปากทางดานนั้น ดวยหัวใจอันเตนระทึก ระยะปากดานทีห่ ักโคง
ขอศอกขึ้นมานั้น หางจากบริเวณที่ซุมสกัดอยูเพียง 30 เมตรเทานัน้ หนทางโลงปราศจากกิ่งไม
พรางตา นอกจากโขดหินตะปุมตะปาทัว่ ไป มองเห็นอะไรไดอยางถนัด
ไชยยันตกอบฝุนแดงขางๆ ตัวขึ้นมากํา เพื่อซับเหงื่อในฝามือขวา แลวเอามือขางนั้นลูบ
เช็ดกับกางเกงอยางหมายมั่น จับคอปนนิ้วสอดแตะรออยูที่ไก แยกเขี้ยวคํารามออกมา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 837

“ขอใหไอตัวนําฝูงตัวแรกเปนไอแหวงเถอะ จะไดสุดสิ้นรูแลวรูรอดกันไปเสียที!”
จากการตรวจสอบทิศทางลมของรพินทร พบวามนุษยทั้งหมดอยูเ หนือลม เพราะอยูใน
ระดับสูงกวา และกระแสลมโชยสูงไปหาต่ํา

หลายอึดใจตอมาของการสงบรอคอยเหตุการณอยางสะบัดรอนสะบัดหนาว ไมมีเสียง
ใดๆ ที่จะสอใหเห็นถึงวา ชางโขลงนั้นเคลื่อนพลขึ้นมาใกล พวกมันสงเสียงรองอื้ออึง และเหยียบย่ํา
กิ่งไมโครมครามอยูก็จริง แตมันดังอยูก ับที่ ตรงบริเวณใดบริเวณหนึ่งเบือ้ งลาง ลงไปทางชองเขา ซึ่ง
ก็ไมหางออกไปนัก เพราะเสียงเปาลมออกจากงวงก็ดี เสียงกอนหินพลิกถลมอยูกรูเกรียวก็ดี ไดยนิ
มาอยางถนัด
“เอะ! รูสึกวาพวกมันจะชุมนุมวุนวายกันอยูกับที่นะ ไมมีการเคลื่อนไหวไปทางไหนเลย
ไมใกลเขามาทางดานเรา แลวก็ไมหนีหางออกไป”
เชษฐารองออกมาอยางประหลาดใจ ขณะที่ตะแคงหูจับเสียงพลางหันไปจองหนาจอม
พราน
รพินทรเองก็กาํ ลังพิศวงอยูกบั ทาทีประหลาดของมันอยู อยางชนิดเดาไมถูกเชนกัน ยก
แขนขึ้นปายเหงื่อบนใบหนา เงี่ยหูจับเสียง ทันใดนั้น ทุกคนก็พบกับความงงงันเพิ่มขึน้ เพราะไดยนิ
เสียงเสือขูคํารามกอง แทรกประสานมากับเสียงแปรนๆ ของโขลงชาง ดังอยูโฮกฮากสะทอนไปทั้ง
หุบเขา เสียงเสือที่แฝดอยางดุรายกระหายเลือด ไมนอยกวาสองตัวขึ้นไป ฟงดูโกลาหลอลหมานไป
หมด ระคนไปกับเสียงปาปวน
“ถามันยังไงซะแลว!...”
ไชยยันตรอง กระโดดลุกขึน้ ยืน และทุกคนก็พลอยยืนขึน้ จากทีก่ ําบังพรอมกันหมด
“นั่นมันเสียงสงครามระหวางไอจมูกยาว กับไอลายนีน่ ะ เห็นจะไมเกี่ยวของกับเราเสีย
แลวละ”
“สงสัยครับ!...”
รพินทรบอก ขมวดคิ้วยิ้มออกมาเล็กนอย
“แตทําไม เสือมันถึงกลาเขาลอมชางทั้งโขลงทีเดียวหรือ”
พรอมกับพูด เขาก็กาวพรวดนําหนาทุกคนตรงไปยังโคงขอศอกของทางดานโดยเร็ว
ทั้งหมดถือปนในทาเตรียมพรอม กาวตามมาอยางกระชัน้ ชิด พอลับเหลี่ยมผาที่บังมุมอยู คณะเดิน
ปาทุกคนอุทานออกมาดวยความตื่นใจ จากภาพที่ปรากฏกับสายตา
เบื้องลางในระหวางชองเขาแคบ ที่พื้นเปนตะปุมตะปา ไปดวยหิน ระยะหางลงไป
ประมาณ 60 เมตร บัดนี้มัวคลุมอลวนเปนมานควันตลบ อันเกิดจากฝุนเพราะการอลหมานวุนวาย
ของฝูงสัตวสองชนิด แสงตะวันบายสาดเปนลําผานชองเขาลงมาจับที่บริเวณนั้น ทําใหเห็นไดอยาง
ถนัดตา สิ่งที่เห็นในครั้งแรกก็คือโขลงชางหนึ่ง ประมาณ 12-13 ตัว กําลังปนปวนอยูไปมาชูงวงรอน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 838

สงเสียงอยูไมขาดระยะดวยอาการกระสับกระสาย ตืน่ ตกใจระคนเกรีย้ วกราด ขูคํารามหลอกลออยู

เปนพัลวัน โดยตีวงลอมอยูร อบดาน บางตัวก็กระโจนขึ้นไปหมอบหูลูอยูบนกอนหินใหญ เหนือ
โขลงชางเหลานั้น พอไดจังหวะก็กระโจนลงมาตบกัด แลวเผนหนีออกไปคุมเชิง ยางสามขุมเขามา
อีก พอชางวิ่งเขาใส มันก็เผนถอยฉากหลบหนีหลบไปอยางวองไวมีเหลี่ยม จองหาจังหวะจะเลือก
กัดเหมาะๆ
เสือฝูงนั้นจะมีอยูกี่ตวั ก็มองไมถนัด เพราะมันวิ่งตลบรุกไลโจมตีโขลงชางอยูพลุกพลาน
ไปมา จนดูแทบไมทัน นอกจากจะคะเนไดวา คงไมนอยกวา 4-5 ตัวขึ้นไป ลวนเปนเสือขนาดใหญ
ทั้งสิ้น
ชางโขลงนั้นเปนชางงาเสียสี่ตัว และเจาพลายสูงใหญพวงพีเหลานั้น ทําหนาทีเ่ ปนกอง
กําลังคุมกันแยกกันไปรุกไลปะทะเสือไว แตชางยอมจะเสียเปรียบกวาดวยประการทั้งปวง เพราะ
บริเวณชองเขาตอนนั้นแคบจํากัดมาก การหมุนตัวกลับไมสามารถจะทําไดถนัด อีกประการหนึ่งพืน้
ก็ลวนเปนโขดหินขรุขระ พวกมันไมอาจกาวออกเดินไดวองไวเทาที่ควร แตพวกมันก็หนั หนาเขาสู
ประจัญกับเสืออยางจนตรอก พวกสีดอ ตัวเมียและลูกชางเล็กๆ อีกสี่หาตัว ไปเบียดเสียดกันอยูทรี่ ิม
หนาผาตอนหนึ่ง สงเสียงรองอยูเซ็งแซ
“ไมใชโขลงไอแหวง!”
เสียงเกิดรองออกมา
เชษฐากับไชยยันต ควักกลองสองทางไกลออกมาในทันทีนั้น ยกขึน้ สองดูโดยเร็ว แลว
บอกเร็วปรื๋อ
“ไมใชโขลงไอแหวงจริงๆ ดวย ถาทายไมผิด เสือฝูงนี้คงจะยองตามพวกมันมานานแลว
และไดจังหวะบุกเขาลอมโจมตี ตอนที่ชา งเดินผานชองเขาแคบ หนทางเปนโขดหินขรุขระ ไม
สามารถจะเดินหรือเคลื่อนไหวไดเร็ว ชางหลงกลมันเสียแลว เหลือรายจริงๆ ไอเสือนี่”
เชษฐาพูดแลวสงกลองใหพรานใหญ รพินทรรับมาดูในขณะทีด่ ารินก็กระชากกลองไป
จากมือของไชยยันต
เพียงชัว่ อึดใจเดียวของการสํารวจดวยกลองขนาด 12 คูณ 50 ของเชษฐา รพินทรก็อาน
เหตุการณไดโดยตลอด สงกลองคืนไปใหเจาของ
“มีลูกชางรุนๆ ตัวหนึ่ง สักขนาดควายเห็นจะได ตัวทีแ่ มปะแรกและสีดอใหญอีกสองตัว
คอยคุมอยูใกลชิดอยูนนั่ แหละครับเปนตนเหตุ คุณชายลองสังเกตใหดๆี ซิครับ แลวจะรูวา ทําไมไอ
เสือฝูงนั้นถึงระดมโจมตีกันเปนการใหญ และพวกชางก็ไมยอมผละไปไหน นอกจากจะรวมกลุม
ปกปลักอยูที่นนั่ ”
ระหวางทีเ่ ชษฐาจองสํารวจจากกลองอีกครั้ง ตามที่พรานใหญบอก ดารินก็รองแหลม
ออกมา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 839

“ตาย! ลูกชางตัวนั้นรูสึกวาขาจะถลําตกลงไปในซอกหินนี่แนะ! มันพยายามดึงใหญแลว

อีกสองตัวนั่น ชวยกันดันใหญ นาสงสารจัง ไอเสือใจรายก็พยายามจะบุกเขาขย้ํากัดลูกชางที่ขาติด
ซอกหินตัวนั้นตัวเดียว เลือดโทรมหลังทีเดียว ทํายังไงดีละ สงสารลูกชางตัวนั้นจัง มันชูงวงรอง
ใหญแลว แมมนั ก็กระสับกระสาย ทาทางเหมือนจะเปนบางั้นแหละ”
ทุกคนก็เห็นชัด และเขาใจเหตุการณไดในทันทีนั้น มีลูกชางตัวหนึ่ง คงจะกาวพลาดขา
หนาขางหนึ่งถลําพลัดลงไปในซอกหินแคบ แลวดึงไมขนึ้ เจาเสือหิวฝูงนั้นคงจะรูแกว บางทีจะเปน
เพราะพวกมันคอยสะกดตามหลังมาตลอดเวลา แลวจึงถือโอกาสระดมกันโจมตีเพื่อไลตัวอื่นๆ ให
หนีไปเสีย พวกมันจะไดลูกชางที่ขาติดซอกหินเปนเหยื่ออันโอชะตอไป เจตนาของมันก็สอ ชัด
เพราะพวกมันไมสนใจกับชางตัวอื่นๆ หากแตจองหาโอกาสจะเขาไปรุมกัดตัวที่ขาติดตัวเดียว
เทานั้น และขณะนี้กําลังหลอกลอฝาวงลอมของชางใหญๆ อยูอยางคลุกคลีโกลาหล
สิ่งที่มนุษยจองมองดูดวยความตื้นตันในขณะนี้ ก็คือความสามัคคีรักพวกพองของชาง
ปาโขลงนั้น
นังแมมันไมมปี ญหา มันตองคอยหวงเฝาปองกันลูกของมันแน สําหรับภาวะอับจนที่
มองเห็นเสือจะกัดกินลูกของมันเชนนี้ แตเจาเพื่อนรวมโขลงอื่นๆ นั้นสิ น้ําใจของมันนาสรรเสริญ
ใชนอย เพราะแตละตัวก็ยืนหยัดลอมวงลูกชางไว เปนกําแพงคอยปะทะยันหนาเสือไว ไมมตี ัวไหน
ผละหนีเอาตัวรอดไปเลย
“ลูกชางตัวนั้นเห็นจะเสร็จแน ไมมีทางหรอก เสือจองกัดมันตัวเดียวเทานั้น มันรูว าไอตัว
นั้นคือเหยื่อทีห่ วาดคอแรงของมันแลว จะยังไงเสียก็ขาติดซอกหินไปไมไดแน”
ไชยยันตครางออกมา
“ใครจะยังไงก็ชาง ฉันขอยิงเสือชวยลูกชางตัวนั้นกอนละ”
ดารินพูดโดยเร็ว ปะทับปนขึ้นหมายเล็งไปยังไอโครงเจาเลหตัวหนึ่ง ซึ่งบัดนี้ปนขึ้นไป
บนกอนหินสูง เพื่อหาโอกาสกระโจนลงมาฝงเขี้ยวเล็บ ลงบนกานคอของลูกชางตัวที่ติดหลม ตาม
วิธีอันชาญฉลาดของมัน แตกอนที่ ม.ร.ว.หญิงคนสวยจะทันสอดนิ้วเขาไปในไก พรานใหญก็ควา
ขอมือไม
“อยาครับ คุณหญิง”
“ถอยออกไปใหพน!”
หลอนตวาดแหว ผลักอกเขา แตรพินทรจับไรเฟลของหลอนไวมนั่ สั่นศีรษะชาๆ ยิ้มให
“ถาคุณหญิงอยากจะชวยลูกชางตัวนั้น ตองไมทําใหปน ลั่นขึ้นเลยแมแตนัดเดียวครับ ถา
มันตูมขึ้นมาเมื่อไหร เสือจะตื่นหนีไปทางหนึ่ง ชางโขลงนั้นก็จะเปดหนีไปอีกทางหนึ่ง สวนลูกชาง
ตัวนั้นก็ขาติดซอกหินอยูเชนเดิมไปไหนไมได พวกเราทั้งหกคนนี่เห็นจะไมมีปญญาแบกมันใหพน
ขึ้นมาจากขาติดซอกหินไดหรอกครับ นอกจากจะชวยมันใหพนทรมานไดวิธีเดียวเทานั้น...คือยิง
ทิ้ง!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 840

หลอนชะงัก ลืมตาโพลง ถามเสียงสั่น

“โธ! แลวจะทํายังไงละ”
“โปรดอยาหวงเลยครับ พวกมันทั้งโขลงไมยอมทิ้งลูกชางตัวนั้นเปนอันขาด เห็นไหม
ครับ ไอตัวใหญๆ สองสามตัวนั่น กําลังชวยกันเอาหัวดันหินกอนนัน้ แลว อีกสักประเดี๋ยวหินก็คง
ขยับเคลื่อนออก แลวลูกชางก็หลุดออกมาไดเอง เสือมันยังทําอะไรลูกชางตัวนั้นไมถนัดหรอก
เพราะแมปะแรกกับพวกชางงาคอยปองกันอยู”
จริงตามที่รพินทรพูดทุกอยาง ชางโขลงนั้นแบงกําลังกันทําหนาที่อยางนาชมยิ่ง พวก
หนึ่งระดมกําลังกันเขามาเสยงัดกอนหิน อันเปนตนเหตุที่ขาของลูกชางลงไปติดอยู อีกพวกหนึง่
คอยทําหนาทีค่ ุมกัน ปะทะหนาเสือไว แลวทันทีนั้นทุกคนก็มองดวยสายตาอันตืน่ ตะลึง เสือรายตัว
หนึ่งกระโจนขึ้นไปบนคอของลูกชาง ที่กาํ ลังชูงวงรองอยู แตพริบตาเดียวก็ถูกนังแมปะแรกที่คอยที
อยูแลว ใชงวงฟาดโดยแรง กระทบตัวเสืออยางจังเสียงพลั่กสนั่น รางของเสือหลุดปลิวจากหลังของ
ลูกมัน ลงไปกระแดวดิ้นอยูก ับพื้นหินตอนหนึ่ง มันวิ่งปราดเขาไปยกเทากระทืบ โดยไมยอมเปด
โอกาสใหเสือลุกขึ้นมาไดอกี เสียงเสือรองออกออกมาไดคําเดียวก็นอนแนนิ่ง แมชางย่ําเทาอัน
ใหญโตของมันลงไปบนซากเสือ โดยไมตองนับอยางเจ็บแคน สาใจจนแหลกเหลวไมมีชิ้นดี ตัว
อื่นๆ ก็วิ่งเขามาชวยรุมชวยฉีกกระชากดวย
และในเวลาเดียวกัน ชางงาอีกตัวหนึ่งก็เตะเสือที่กระโจนเขาใสมัน ผงะลอยควางออกไป
กระทบกอนหินใหญ ตะเกียกตะกายลุกขึ้นไดก็เผนอาวรองลั่น ไปยืนตะกุยฝุนตลบคุมเชิงอยูหางๆ
ไมอาจจะเขามาอีก
ดารินตบมือกระโดดรองแหลมออกมาอยางลืมตัว
“สูมัน นาน ยังงาน!...ดีใจจริง!”
ทั้งหมดตื่นเตนตอเหตุการณเบื้องลางยังไมพอ ขณะนี้ตองหัวเราะในทาทีของดาริน แต
เสียงของกลุมมนุษยทเี่ ฝาดู เปนประจักษพยานในการตอสูดุเดือดระหวางพวกมันทั้งสองฝาย หาได
ระแคะระคาย หรือเปนผลกระทบกระเทือนไปถึงฉากตะลุมบอนนองเลือดของมันไม
สัตวทั้งสองพวกยังคงฟาดฟนกันอยางดุราย กระหายชีวิตตอไป ฝายหนึ่งตองการเหยื่อ
อีกฝายหนึ่งปองกันตัว
อึดใจตอมา หินใหญขนาด 7-8 ตัวกอนนั้น ก็ไหวเขยื้อนออกเพราะกําลังงัดมหาศาล ของ
พญาคชสารตัวใหญสามตัว ที่ระดมแรงถูกจังหวะพรอมกัน ลูกชางดึงขาออกมาจากซอกที่มันติดอยู
ได พรอมกับชูงวงรองเสียงยาว แมของมันวิ่งเขามาดันหลังลูก ผลักใหออกวิ่งไปกลางโขลงที่ราย
ลอมอยู มันเดินขากะเผลกไปขางหนึ่งอยางนาสงสาร แตก็ไดรับการคุมครองปกปกษเปนอยางดี
ชางโขลงนั้นเริ่มออกเดินอยางรีบเรงไปตามชองเขา โดยมีแมปะแรกคุมอยูทายขบวน
และพวกเสือหิวที่ผิดหวัง ไลกวดขูคํารามกระชั้นชิดไปดวย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 841

และโดยทีใ่ ครคาดคิดไปไมถงึ ดารินผูรอคอยจังหวะนี้อยูก อนแลว วิ่งเขามากระชาก .375

แม็กนั่มไปจากมือของแงซาย เพราะมันเปนไรเฟลเดีย่ วขนาดเล็กที่สุดเทาที่คณะจะมีอยูในขณะนัน้
ซึ่งอํานวยผลความแมนยําในการยิงระยะไกลเหนือกวา .470 อันเปนปนแฝดประจํามือของหลอน
แลวยกขึ้นประทับบากอนทีท่ ุกคนจะทันรูต ัว กระสุนฮอลแลนด แอนด ฮอลแลนด ก็แผดระเบิดขึน้
สะเทือนหุบเขา
ลายพาดกลอนตัวที่เห็นชัดทีส่ ุด ซึ่งขณะนีก้ ําลังเอาสองตีนหลังตะกุยฝุน ฟุงอยู กระโจน
โฮกขึ้นไปบนอากาศสุดชวงตัว แลวมวนกลับลงมาแถกเปนวงกลมอยูก ับพื้นดินอีกสองสามครั้ง ก็
นอนตะแคงเงียบกริบ
มันเปนการยิงที่แมนยําที่สุด!
“นี่แนะ!...”
เสียงหลอนคํารามออกมาปนหัวเราะดุๆ อยางสมใจ กระชากลูกเลื่อน สลัดปลอกกระเด็น
ไปกลิ้งอยูกับพื้นสงควันกรุน
ชางโขลงนั้น วิ่งเตลิดปาแตกไปเบื้องหนาครืนโครม สวนฝูงเสือก็เผนไปคนละทิศละทาง
เพราะกัมปนาทปนนัดนัน้
“รายจริง นอย เออแนะ นี่จองยิงเสือจนได!”
ไชยยันตหนั มาลืมตาโต อาปากคาง ดารินหัวเราะแคนๆ
“ยังนอยไปนะ อยากจะยิงมันใหหมดทั้งฝูงนั้นเสียดวยซ้ํา เสียดายที่มีโอกาสยิงไดตวั เดียว
เทานั้น ไอชาติเสือ ใจรายทารุณชะมัด คราวนี้เห็นที่ไหน...เปนเก็บไมใหเหลือ อยาใหเห็นอีกก็แลว
กัน”
ทุกคนหัวเราะในความเจ็บแคนแทนลูกชางตัวนั้นของหลอน เชษฐาถอนใจเฮือกออกมา
“เหตุการณมันกลับตาลปตรสิ้นดี เลนเอาใจคอหายหมด ทีแรกอกสั่นขวัญแขวน นึกวา
ตองทําสงครามกับชางเสียแลว ในที่สุดกลายเปนวาภาวนาเอาใจชวยชางไปเสียฉิบ เกิดมาก็เพิ่งเคย
เห็นเปนขวัญตาคราวนี้แหละ เสือรวมหัวลอมชางทั้งโขลง เอากะมันซิ”
“มันไมไดคิดที่จะลอมเลนงานชางทั้งโขลงหรอกครับ แตมันจองจะเอาลูกชางตัวเดียว
เทานั้น แลวก็หาวิธีหลอกลอตามเลหเหลีย่ มตางๆ ของมัน บังเอิญลูกชางตัวนั้นขาติดไปไมได ก็เลย
ยิ่งเปนเปาหมายของมันใหญ โชคดีเหลือเกินที่พวกชางมันสามัคคีกัน มายงั้นลูกชางตัวนั้นก็เสร็จ
และก็โชคดีสําหรับพวกมันอีกอยางดวย ทีม่ ันไมใชโขลงอันธพาลของไอแหวง”
รพินทรบอกปกหัวเราะเบาๆ ดึงผาขาวมาขึน้ มาซับเหงื่อ เขาเองก็เพิ่งจะคลายความเครียด
ของประสาทลง
“ถาเปนโขลงไอแหวง เกาะไลเหยียบเสือวิ่งแจนไปแลว แทนที่จะใหเสือลอมทํากําแหง
อยูยังงั้น”
ไชยยันตวา พรอมกับยักไหล ยิ้มออกมาจืดๆ แตเกิดหัวเราะแหะๆ บอกมาออยๆ วา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 842

“นาเสียดายชางงาสี่ตัวนั่น งางามเสียดวย”
ดารินหันขวับไปโดยเร็ว ชี้หนา
“บอกกลาเสียกอนนะ ตาเกิด เราจะไมยิงชางโดยไมจําเปน เปนอันขาด นอกจากโขลงไอ
แหวงเทานัน้ ศัตรูของเราที่เปนชางก็เพียงไอแหวงเทานัน้ แตเสือไมหา มเลย เจอที่ไหนเก็บใหหมด”
เกิดยิ้มแหงๆ หญิงสาวกระแทกลูกเลื่อน .375 สงกระสุนขึ้นลํากลองแทนนัดที่ยิงไปแลว
พลางโยนยืน่ ไปใหแงซาย พรอมกับบอกวา
“ขึ้นลํากลองไวแลวนะ แตลดนก ถาจะยิงขยับลูกเลื่อนก็ใชการไดเลย จะใหดีละก็ ยัดลูก
สํารองใสกระสุนไวใหเต็มตามเดิมดวย”
“ถือ .470 อยูในมือ แตกลับไปเอา .375 ของแงซายมายิง พิลึกแท”
ไชยยันตวา หลอนหันไปคอน
“กลัวมันจะผิดนะซิ ไกลออกยังงั้น แตดนั ฟลุกถูกไดยังไงก็ไมรู สงสัยแรงใจที่คิดจะชวย
ลูกชางตัวนัน้ เขามาชวย เรานะใจรายมากนะ ยืนดูเห็นเปนของสนุกไปเลย ฉันสงสารมันแทบจะเปน
บาตาย เห็นทีค่ อมันเลือดโทรมเพราะเขี้ยวเสือที่รุมกันกัด ไมรูจะไปตายกลางทางหรือเปลา”
เพื่อชายหัวเราะ พยักหนาหงึกๆ ตวักปนขึ้นสะพายบา
“เอาเหอะ แมคนใจบุญ กุศลที่คิดวาจะชวยลูกชางตัวนั้น คงจะไมใหชางตัวไหนมัน
เหยียบเธอแบนในอนาคตขางหนา ฉันขอภาวนาเอาใจชวยดวย”
ดารินควาริกบีท้ ี่วางพิงกอนหินขึ้นมา ไชยยันตก็เดินเลี่ยงออกไปใหพนระยะความยาว
ของไรเฟลกระบอกนัน้

ทั้งหมดเดินตัดดานอันเทลาด 45 องศา และเปนขอศอกราวกับทางรถยนตไตเขาที่คนมา

ทําไว ตรงไปยังชองเขาตําแหนงยุทธภูมิระหวางโขลงชางกับเสือฝูงเมื่อสักครูนี้ ฝุนอันเกิดจากการ
ฟดฟาดระหวางสัตวฝูงสองชนิด ยังลอยอยูจ างๆ เสือฝูงนั้นจะมีอยูกี่ตวั ก็ตาม ตัวหนึ่งกลายเปนซาก
แหลกเหลว จําสารรูปไมได นอกจากหนังลายพรอยของมัน อันเนื่องมาจากบาทุกรรมของแมชางผู
สูอยางถวายชีวิต และตัวหนึง่ ถูกกระสุนไรเฟลของดารินตัดกานคอพอดี พรานใหญพอเห็นบาดแผล
ที่จับเปาจุดตายราวกับจับวางเชนนั้น ก็เลิกคิ้วมองไปทางคนยิง
“คอตอพอดีครับ”
ดารินบอกหนาตาเฉย
“เล็งหางแทๆ ทีเดียว ไพลมาถูกคอ ตั้งแตยงิ ปนมาคราวนีเ้ ลวที่สุด!”
เกิดพาซื่อ ทําหนาตื่นถามมาวา
“นายหญิงเล็งยิงหางมันทําไมครับ ยิงหางไมตายหรอก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 843

“ก็ไมอยากใหมันตายนะซิ อยากใหมันหางดวนไป มันจะไดเจ็บทรมานเสียบาง คราว

หลังมันจะไดกลายเปน ‘ไอดวน’ ใหพรานใหญของเกิดตามกัด เอย! ตามลามันอีกยังไงละ เหมือนๆ
กับคราวไอกดุ นะ”
ทุกคนอดหัวเราะออกมาไมได นอกจากเกิดคนเดียวทีก่ ะพริบตาอยูปริบๆ เพราะความซื่อ
และในที่สุดก็เลยยิ้มแหยๆ
“ผมสงสัยเหลือเกิน...” ไชยยันตพดู กวาดสายตาดูบริเวณที่เสือกับชางตอสูกันเมื่อสักครู
นี้ไปรอบๆ “ชางงาสามสี่ตัวในกลุมของมัน ดูเหมือนจะทําอะไรเสือแทบไมไดเลย มัวแตเงอะงะไม
เปนทา มวนงวงเอาไปจุกไวที่ปาก คอยเอางาไลเสยแทงเสืออยางเดียว แตก็ไมถูกสักที ทําไมมัน
ไมใชงวงฟาดสูกับเสือละ ทั้งๆ ที่งวงก็เปนอาวุธยาวใชไดคลองแคลวกวา”
อดีตนายทหารปนใหญ ซึ่งกําลังจะเปนนักลาสัตวใหญที่มือดีขึ้น ผิดกวาเมื่อครั้งออก
เดินทางใหมๆ อยางลิบลับ มีความสังเกตทีร่ อบคอบดีเหมือนกัน รพินทรยิ้ม แลวอธิบายใหทราบวา
“ชางมันถนอมงวงของมันมากครับ เพราะงวงเปนสวนบอบบางที่สุด และเปนอวัยวะที่
สําคัญที่สุดในการหาอาหารของมัน เพราะฉะนัน้ ในการตอสูกับศัตรู ถาไมจําเปนจริงๆ แลวมันจะ
ไมพยายามเอางวงของมันเปนอาวุธเปนอันขาด เราจึงเห็นมันมวนงวงเก็บไว และพยายามจะใชงา
อยางเดียวเทานั้น ถางวงไดรับบาดเจ็บ มันก็หาอาหารไมได นาเห็นใจมันเหมือนกัน”
“ออ! ยังงั้นเองหรอกหรือ มินาเลา...เปนใจผม ถาผมเปนชาง ผมเอางวงไลฟาดเสืออุตลุต
ไปหมดแลว ฟาดซายฟาดขวา ประเดี๋ยวก็ถูกเสือเอง ไมยักรูว างวงเปนจุดออนของมัน และมัน
ถนอมมาก สงสัยตั้งแตเห็นแลว”
“ตามปกติแลว เสือกับชางนี่ ใครกลัวใครกันแน?”
ดารินถามบางลอยๆ
พรานใหญคงยิ้มๆ อยูเชนนัน้ หลอนไมไดมองมาทางเขา เขาก็เลยเฉยเสีย เชษฐาเปนคน
ตอบความสงสัยของนองสาวมาแทนใหวา
“เสือนะ มันไมกลัวอะไรสักอยาง สมแลวที่จะไดชื่อวาเปนเจาปา คิดแตจะจับเขากินเปน
อาหารทั้งนั้น แทบจะไมเลือกหนาทีเดียว ชางเมื่อไดกลิน่ เสือ สวนมากก็มักจะบายหนี นอกจากจวน
ตัวจริงๆ เทานัน้ ยกเวนชางโทนหรือชางเกเรที่มีความดุเปนพิเศษ และโดยทั่วๆ ไปแลว เสือก็มักจะ
คอยจองกัดกินชางตัวที่ออนแอที่สุด เปนตนวาชางลําบากจวนตาย หรือลูกชางเล็กๆ สวนชางใหญ
เสียทีเดียว มันก็ไมเสี่ยงเหมือนกัน”
“แลวมันจะกัดกินลูกชางไดยงั ไงคะ ในเมื่อแมของมันคอยระวังปองกันอยู?”
“มันจะคอยยองตามโขลงชาง ที่มีลูกออนเล็กๆ อยางที่เห็นนี่แหละ พอไดโอกาสก็จองกัด
ลูกชางใหไดรับบาดเจ็บ พอแมเขาไลมันก็หลบฉากเสีย ไดทีก็กดั ลูกชางอีก แมชางระวังไมทนั ถูก
กัดบอยๆ เขาลูกชางก็ตาย พอลูกชางตายแลวแมชางเฝาซากลูกอยูไมไดนานนัก ก็ตอ งผละไป มันก็

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 844

ยองมากินซากลูกชางไดอยางสบาย นี่คิดวิธีอันแสนฉลาดของเสือ วิธหี าเหยื่อโดยเลหเหลี่ยมของมัน

ยังมีอีกมากนัก ชนิดที่คนคิดไปไมถึงทีเดียว”
“ตองยิงทิ้งใหหมด!”
เสียงดารินพึมพําเหมือนจะพูดกับตัวเอง แตพี่ชายยิ้มเยือกเย็น เอื้อมมือมาตบเบาๆ ที่ไหล
พรอมกับพูดเรียบๆ วา
“เสือเปนศักดิศ์ รีชั้นสูงของปา ปาไหนไมมีเสือ ปานั้นก็ยังไมเรียกวาปา เพราะฉะนัน้ อยา
ไปตั้งงาพยาบาทอาฆาตอะไรมันนักเลย ธรรมชาติของสัตวมันเปนอยางนั้น เราควรจะฆามันเฉพาะ
เมื่อเกิดความจําเปนขึ้นเทานัน้ ไมใชคิดจะทําลายลางมันใหสิ้นพันธุอยางที่นอยตั้งใจไว”
นองสาวนิ่งไป ไมกลาวเชนไรอีก บังเอิญมองไปทางพรานใหญ เห็นเขาจองอมยิ้มอยู
กอนแลว ก็เลยพาลคอนให

คณะเดินทางไมเสียเวลาอยูทบี่ ริเวณนั้นนานนัก บายหนาออกเดินทางตอไปอยางเรงรุด

แขงกับเวลา โดยการตามหลังทิศทางที่ชางโขลงนั้นตกใจเสียงปนวิ่งปาราบเปนทางไป รพินทรออก
นําลิ่วไปเชนเคย โดยปดทายดวยแงซาย ซึ่งมักจะทําหนาที่เปนกองระวังหลังในทุกครั้งของการ
เดินทาง
ตะวันค่ําลงทุกขณะ หนทางเดินคงอยูใ นแนวสันเขาตามเดิม ประเดี๋ยวไตสูงผานยอดเขา
ลูกหนึ่ง ประเดี๋ยวเทลาดลงไปในซอกหุบเขาอีกลูกหนึ่ง ครั้งแลวครั้งเลา บางขณะก็ผานไปบนยอด
เขาที่มีแตกอนหินลวนๆ ปราศจากตนไม และบางขณะก็ผานแองน้ําขนาดใหญราวกับทะเลสาบที่
อุดมไปดวยพวกวานนานาชนิด และกอนหินหลายสี งดงามชวนอัศจรรยเหมือนแดนสวรรคไมมีผิด
ไชยยันตผูมีอารมณขันอยูตลอดเวลา ถึงกับเอยปากทําลายความเงียบขรึม ระหวางกม
หนากมตาเดินของทุกคนขึ้นมาวา
“สงสัยจะมาถึงเขาไกรลาศ เจอเอาสระโบกขรณีเขาใหเสียแลว!”
“ก็คลายมาก เพียงแตมองไมเห็นเหลากินนรลงมาเลนน้ําใหดูเทานัน้ !”
เชษฐาชวยสรางบรรยากาศครื้นเครงขึ้น
รพินทรอธิบายใหทราบวา สถานที่นี้เปนตนแหลงของธารน้ําตกที่ไหลผานหวยแมเลิง
ขณะชี้ขามลูกเขาไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ ที่เห็นเขียวครึ้มอยูยันขอบเมฆลิบๆ
“ขามเขาใหญลูกนั้นลงไปแลวนั่นแหละครับ เราจะลงปาหวาย เชื่อวาคงพบกองเกวียนที่
นั่น”
“โอโฮ อีกลิบเลย เดินกันขาหลุด”
“มะรืนนี้ สักบายๆ ก็เห็นจะถึงหรอกครับ พรุงนี้เราจะตัดเปนแนวเสนตรง ลงแองกระทะ
ขางลางนี่ ปาทึบหนอยแตกเ็ ปนทางลัด ถาจะเอาเดินสบายตามสันเขานี่เรื่อยไป มันเปนทางออมเดิน
กันเปนอาทิตยกวาจะถึง”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 845

ขณะนัน้ เปนเวลา 5 โมงเศษ แดดสีทองอรามเรืองสาดลงมาอาบ ภูมิภาพรอบดานแล

ตระการตา มันดูเหมือนจะเปนวันแรกนับตั้งแตออกเดินทางมา ที่ทุกคนมองเห็นแดดยามเย็นเชนนี้
เพราะการขึ้นมาอยูบนที่สูง และปราศจากเหลี่ยมเขาหรือตนไมเปนมานอําพราง
ทั้งหมดเดินเลาะไปตามขอบสระอันกวางใหญ ตัดไปทางตะวันออก ไมมีวี่แววของสัตว
ใหญๆ ใหเห็นเลย นับตั้งแตเหยียบยางขึ้นมาบนยอดเขา อันมีลักษณะเหมือนกรวยฝาชีลูกนี้
นอกจากพวกกระรอก ซึ่งมีสีขาวเผือกลวน ริมสระอีกดานหนึ่งเต็มไปดวยฝูงไกฟา พญาลอ ดาริน
ถึงกับอุทานเสียงแหลมใสออกมาเมื่อใชกลองสองทางไกลสํารวจพบ มันเปนธรรมชาติที่สดใส
ตระการตานารักอะไรเชนนัน้ หลอนไมเคยพบเห็นมากอน แตไชยยันตบนทีไ่ มไดมีปนลูกซองติด
มาดวย
“ใกลค่ําเต็มทีแลว เราไมหาที่นอนกันแถวๆ สระโบกขรณีนี่หรือ คืนนีพ้ ระจันทรเต็มดวง
เสียดวย ทิวทัศนมันคงจะเปนเมืองแมนแดนสวรรคทีเดียว แลวก็ไมตองมานั่งคอยระวังสัตวรายอยู
เพราะปลอดดีเหลือเกิน”
ไชยยันตแสดงความเห็นขึ้น แตรพินทรสั่นศีรษะ
“ไมเหมาะหรอกครับ บนนี้เปนที่โลง ปราศจากที่กําบัง แลวบนปลายยอดเขาที่สูงสุดของ
เทือกนี้ ตกกลางคืนลมจะพัดแรง ตอใหสุมไฟรอบตัวก็คงทนกันไมไหวแน หนาวตายทีเดียว”
ไมมีใครคัดคานขอแนะนําของเจาถิ่น ผูชํานาญตอภูมิประเทศเชนเขา พรานนําทางยอมมี
เหตุผลที่เชื่อไดเสมอ

กอนค่ําเล็กนอย โดยเดินกันอยางเรงรุดอีกครึ่งชั่วโมง จอมพรานก็นําลงสูหุบเขาตอน

หนึ่ง ซึ่งอุดมไปดวยตนสัก บายหนาเขาไปในชะเวิ้งถ้าํ ซึ่งเต็มไปดวยหินงอกหินยอย ราวกับมีมือ
เทพมาเนรมิตไว ชนิดเจนกับลูทางดีอยูแลว จัดการปลดสัมภาระขาวของลง ยึดเปนที่พักนอน
สําหรับคืนนี้ คณะนายจางทุกคนเต็มไปดวยความพอใจในชัยภูมยิ ิ่ง แตแลวก็อดประหลาดใจไมได
เมื่อมองเห็นกองไฟเกาๆ เปนรอยกอทิ้งไว แสดงใหเห็นวาเคยมีคนมาพักนอนกอนแลว ซึ่งรพินทร
บอกใหทราบวา เปนพวกนักหาสมุนไพรที่รอนแรมขึ้นมาบนนี้ ประมาณสักเดือนเศษมาแลว
“บนนี้...เราจะหนาวยิ่งกวาคืนไหนๆ ที่พบมาแลว แมแตที่หวยแมเลิง”
พรานใหญบอกใหทราบลวงหนา
“หนาวไมกลัว เพราะเรายังอาศัยกองไฟได กอใหมันกองใหญๆ เอาไวก็แลวกัน สําคัญ
อยาใหมีอะไรมาทําใหตองตาลีตาเหลือกตืน่ ขึ้นมากลางดึก เหมือนอยางที่เคยถูกกันบอยๆ”
ไชยยันตวา
“เห็นจะไมมีอะไรหรอกครับ เพราะที่นี่เปนที่ปลอดภัยที่สดุ ”
แงซายกับเกิด ขนฟนมากองสํารองไวมากมาย และระหวางการหุงหาอาหรค่ํา หนุม
กะเหรี่ยงก็เลียบเคียงเขามาซุบซิบอะไรอยูก ับพรานใหญ ดารินสังเกตก็สงสัย...เดินเฉียดเขามา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 846

“มีอะไรหรือแงซาย ซุบซิบอะไรกับพรานใหญ”
แงซายไมตอบ เพียงแตยิ้มยิงฟน รพินทรจึงบอกมาแทนวา
“แงซายมาขออนุญาตไปตีผึ้งครับ...หมายถึงวาไปเอารังผึ้งนะ”
“ไกลไหม?”
“เขาบอกวาอยูห ลังถ้ํานี่เอง”
“จะเอามันมาไดยังไง ผึ้งมันไมตอยเอาแยรึ?”
“ไมตองหวงหรอกครับในขอนั้น เขามีวิธขี องเขา พวกกะเหรีย่ งมีวิธีเอารังผึ้งชํานาญดีทุก
คน”
ไชยยันตไดยนิ ก็รองบอกอยางกระตือรือรนวา
“วิเศษสุดยอดเลย ถาหากวาเราไดน้ําผึ้งมากินกัน”
เชษฐาสอบซักถามมาสองสามคํา แลวก็พยักหนาอนุญาต
“จะไปก็ไป แตรีบไปรีบมานะ เอาเกิดไปเปนเพื่อนดวย”
แงซายหันไปมองดูเกิด และเหมือนจะนัดกันไวกอนแลว ทั้งสองควาไรเฟลขึ้นสะพาย
ไหล หยิบมีดเหน็บและยามพรอมกับไฟฉายประจําตัว พากันเดินลับมุมกอนหิน หายไปอยาง
รวดเร็ว ปลอยหนาที่ในการหุงหาไวใหกบั พรานใหญตามลําพัง

ความมืดโรยตัวลงมาปกคลุมปกเขาดานนั้นอยางรวดเร็ว ในทันทีที่ดวงตะวันจมหายลง
ไปยังปาสูงเบือ้ งลาง ในที่สุดทุกสิ่งทุกอยางรอบดาน ก็ถูกกลืนหายอยูใ นมานราตรีสีดําสนิท
นอกจากเปลวไฟสีแสด ที่สวางวอมแวมอยูในกองที่กอไวเปนแนวสกัดปากทางเขาถ้าํ สะทอนตอง
ผนังหินงอกหินยอยมองเห็นเลื่อมพรายเปนเงาตะคุมนาพิศวง และอาจเห็นเปนภาพเคลื่อนไหว
ตางๆ ไดสุดแตมโนภาพจะหลอกหลอน
เสียงลมบนอันเย็นเฉียบ พัดปะทะแกงโขดหินและซอกโพรง ครางอยูหวีดหวิวไมขาด
ระยะรอบดาน ทุกคนเริ่มรูสึกถึงความหนาวเย็นจับขัว้ หัวใจทันทีที่มดื สนิท และไมมสี ิ่งใดจะชวยได
นอกจากกองไฟผิงเทานั้น
ตางรับประทานอาหาร ซึ่งมีเพียงขาวรอนๆ และเนื้อแหงยางพอใหหนักกระเพาะไปชั่ว
มื้อ แลวนั่งผิงไฟสนทนากันอยูในเขตทีพ่ ัก รอคอยการกลับมาของแงซายและเกิด การขาดกาแฟ
และบุหรี่ ทําใหคณะนายจางทั้งสามรูสึกกระสับกระสายเล็กนอยเพราะนิสัยอันเคยชิน สวนพราน
ใหญไมเดือดรอนอะไรนัก เพราะมีบุหรี่ใบตองแหง ใชมวนดวยยาฉุน ซึ่งขอแบงมาจากโตะถะอยาง
พอเพียง เชษฐากับไชยยันตเห็นเขา อดอยูไ มไดก็ขอเอาไปมวนสูบบางแกขัด ทําใหนักมานุษยวิทยา
คนสวยกระสับกระสายยิ่งขึ้น
“นี่ น้ําใจจะไมใหฉันสูบบางเชียวเหรอ?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 847

หลอนถามออยๆ มองดูสามชายผูกําลังพนควันโขมง ดวยความรูสึกกระหาย รพินทรหัน

ไปทําหนาตาตืน่
“ถาคุณหญิงตองการก็เชิญเลยครับ ผมไมกลาใหทีแรก เพราะกลัววาคุณหญิงจะสูบไมได
มันเปนบุหรี่ปา ฉุนแทบตาเหลทีเดียวแหละ”
วาแลว เขาก็มวนสงมาใหหลอน ดารินถือคลึงอยูในนิว้ แลวสงเขาปาก เนนไวดว ยฟน
หนา พรานใหญซอนยิ้ม จุดไลทเตอรปองสงมาให พอหลอนดูดปลายบุหรี่ติดไฟ ควันผานเขาไปใน
ลําคอ ก็สําลักจนหนาแดงทะลึ่งพรวดขึ้น รีบรนขวางทิ้งโดยเร็ว พรอมกับไอจนตัวงอ เชษฐากับไชย
ยันตหวั เลาะลั่นออกมาดวยความขบขัน เพื่อนชายชวยลูบหลังให หญิงสาวยังไอติดๆ กันอยูอีกเปน
เวลานาน น้ําตาไหล
“โอย! ไมไหว ซิกาแรตตรา ‘โตะถะ’ นี่สูบกันเขาไปไดยังไง ยิ่งกวาซิกา หรือยาเสนเสีย
อีก”
“ไมมีจะสูบ ก็ตองลอกันไปตามเรื่อง ดีกวาจะทนเปรี้ยวปากอยู ฉันกับเชษฐานะพอไหว
หรอก แตเธออุตริไปขอเขาสูบมั่งทําไม”
ไชยยันตพูดพลางหัวเราะพลาง ดารินสั่นศีรษะชาๆ ถอนใจเฮือก มองดูบุหรี่ใบตองแหงที่
หลอนปากระเด็นไปดวยเข็ดขยาด บนอุบ
“ก็จะไปรูรึ วามันจะฉุนเฉียวถึงขนาดนี้ เห็นสูบกันนามีรสชาติดีออก อดบุหรี่มาตั้งหลาย
ชั่วโมงแลว กาแฟก็ยังไมสําคัญเทาบุหรี่”
“ทนเอาหนอย...”
พี่ชายบอกยิ้มๆ
“ทํายังไงไดละ มันถูกน้ําเสียหมด ถึงคายใหญของเราก็ไดสูบเองแหละ ระหวางนี้ถาอยาก
สูบจริงๆ ก็ตองลอตรา ‘โตะถะ’ ไปพลางๆ”
หลอนหันไปดับความกระวนกระวาย ดวยบรั่นดีที่ยงั พอเหลืออยู ไชยยันตสงสาร ก็เลย
ควาเครื่องหลังใบหนึ่ง ขึ้นมารื้ออยูครูเดียว ก็หยิบหมากฝรั่งออกมาสงให
“เอา! เครื่องบริหารกรามของเธอนี่ยังไงละ มันยังพอเหลืออยูบาง เอาไปเคี้ยวพลางๆ ซิ
เปนคนหยิบใสยามมาเองไมใชหรือ”
ดารินลืมตากวาง ยิ้มออกมาได
“ดีจริง! ไชยยันต ยังอุตสาหมีเหลืออยูอกี เหรอ ฉันลืมมันเสียอยางสนิท มันชวยใหหาย
อยากบุหรี่ไดดที ีเดียวแหละ ขอบใจมาก”
หลอนรับกลองหมากฝรั่งไปแกะใสปาก แลวสงแจกจายเวียนไปใหพี่ชายและไชยยันต
แตพอถึงรพินทรก็เลิกคิ้วถามวา
“พรานใหญเห็นจะไมชอบกระมัง?”
“ใครบอก?....”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 848

อีกฝายหนึ่งพูดหวนๆ หนาตาเฉยๆ แลวฉวยกลองหมากฝรั่งไปจากมือของหลอน แกะ

ออกเทใสปากทีเดียวสามเม็ด เคี้ยวกรวมๆ
“กําลังอยากของหวานๆ อยูท ีเดียว”
เชษฐากับไชยยันตหวั เราะชอบใจ แตดารินยักไหล บนเบาๆ
“คนไมมีมรรยาท จะขอดีๆ ก็ไมได แยงไปตอหนาตอตางัน้ แหละ”
ไชยยันตยกนาฬิกาขอมือขึ้นดู
“เอ สองคนนั่นปานนี้ทําไมยังไมกลับมาอีก ไปตั้งรวมชัว่ โมงแลว”
“ไมตองเปนหวงหรอกครับ ประเดี๋ยวก็มาเอง”
รพินทรตอบ พลางขยายกองไฟสําหรับผิงเขามาสุมเพิ่มเติม ในบริเวณทีจ่ ะอาศัยนอน
เพื่อชวยความอบอุนขึ้นอีก
“สงสัยวาแงซายกับเกิด จะไปเอารังผึ้งมาไดยังไง ใตหรือคบเพลิงที่จะใชลนก็ไมมี พลาด
พลั้งยังไงละก็ เปนไดงอมพระรามกันมาละ ผึ้งหลวงตัวขนาดแมลงภูท ั้งนั้น โดนตอยเขาตัวเดียวก็
แทบชัก”
เชษฐาบนเบาๆ เริ่มรูสึกเปนหวงคนทั้งสองอยางไรพิกล แตพรานใหญอยูในอาการใจเย็น
เชนเดิม
“การเอารังผึ้ง มันก็เปนศิลปะอีกชนิดหนึ่งของพวกชาวปาครับ หนีไมพนเวทมนตรคาถา
หรือเคล็ดพิธีการอีกตามเคยนั่นแหละ แงซายเปนคนมากะลิ้มกะเหลี่ยขอไปเอาผึ้งเอา ก็แปลวาเสือ
นั่นจะตองชํานาญดีอยูแลว เพราะฉะนั้นใจเย็นได คืนนี้เราไดกินน้ําผึ้งกันแนๆ ดีเหมือนกันครับ จะ
ไดเปนยาบํารุงกําลัง”
“เขามีวิธีเอารังมันไดยังไงนะ ผมไมเคยเห็นสักที”
ไชยยันตไมวายของใจ
“ก็หลักธรรมดางายๆ...”
รพินทรตอบเรื่อยๆ ควาใบชุมเห็ดทีห่ ักกิ่งถือติดมือมาดวย ระหวางทางขณะที่ผา น
สระบนยอดเขา ยางเขาไปในกองไฟจนไหมเกรียม แลวใสลงในน้ําตมที่กําลังเดือด ชงแทนน้ําชา
“อาศัยความมืดของกลางคืนเขาชวย ปนขึน้ ไปเอาไฟลนรังมัน พอถูกความรอนพวกผึ้ง
จะบินหนีออกจากรังหมด ทิง้ รังไวพรอมกับตัวออน จากนั้นก็ปาดรังใสถุงผาที่เตรียมเอาไว พอคัน้ ก็
จะไดน้ําหวานของมัน มากนอยก็ขึ้นอยูกับรังใหญหรือเล็ก สวนไตหรือคบเพลิงที่จะใชลนก็ไมตอง
หวง พวกนี้ชํานาญมาก หาเอาไดถมเถไปในปา ยางไมบางชนิดก็มีลกั ษณะเปนเชื้อเพลิงติดไฟอยาง
ดี ใชแทนกันไดอยูแลว หรือรังพวกแมงชันนะรงก็ใชไดติดไฟลุกโชติดีนัก...”
แลวก็หัวเราะ เงยหนามองดูคณะนายจาง บอกตอมาวา
“แงซายยังไมเกงจริงในเรื่องนี้ เพราะถือโอกาสไปเอารังของมันในตอนกลางคืน โดย
อาศัยความมืดเขาชวย ผมเคยเห็นคนเกงๆ ปนขึ้นไปเอากลางวันแสกๆ เลย ไมตองใชไฟลนแมแต

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 849

นิดเดียว นอกจากเสกคาถาอะไรพึมพําอยูเทานั้น ผึ้งทั้งรังบินตอมหึ่งอยูรอบตัวจนมืดไปหมด แตไม

มีตัวไหนจูโจมเขาตอยเลย จนกระทั่งเขาปาดรังลงถุงแลวไตตน ไมกลับลงมา ผึ้งทั้งฝูงก็ไดแตบิน
ตอนหึ่งอยูเ ชนนั้น และในทีส่ ุดก็คอยๆ บินแตกกระจายกันออกไปเอง ปลอยใหรังถูกเอาไปไดชนิด
หวานคอแรง”
“เชนคุณเปนตน งั้นหรือ?”
ดารินเอามือเทาคางถามมา จอมพรานกลืนน้ําลายลงคอ สั่นหนา
“ไมใชผมหรอกครับ หนานไพรนะ”
“นาเสียดายนะ ที่หนานไพรลวงลับไปเสียแลว มายงัน้ พวกเราคงจางหนานไพรมาเปน
พรานนําทาง แทนที่จะจางคุณ ราคาคาจางก็คงจะถูกกวาดวย”
“ก็นาเสียดายอยูหรอกครับ ที่หนานไพรตายเสีย ทําใหพรานใหญที่สดุ ของประเทศไทย
คนหนึ่ง ตองหมดสิ้นไป และทําใหผมเองก็ยังตองระลึกถึงแกอยูจ นกระทั่งบัดนี้ แตถึงแมวาแกจะยัง
มีชีวิตอยู ก็อยาหวังเลยวาแกจะยอมเปนพรานนําทางให หากรูจุดประสงควาใหนําไปยังเทือกเขา
พระศิวะ”
“ทําไม?”
“หนานไพรรูอะไรดีกวาผม รูวาความตายเปนประตูเดียวที่รออยูขางหนา ในการมุง
เทือกเขาพระศิวะ เพราะฉะนั้นถึงแกอยากจะไดเงินสักขนาดไหน แกก็คงไมเอา เพราะเงินจะมี
ประโยชนอะไรในเมื่อแกรูวา แกไมมีโอกาสไดใชมัน”
“คุณจะรูไดยังไงวา แกจะปฏิเสธ ไมยอมรับจาง?”
“ผมเคยชวนแกแลว...ชวนแกเพื่อบุกบัน่ ไปใหถึงที่นั่น หนานไพรเปนคนบอกผมเองวา
ขุมเพชรอันมหาศาลเหนือกวาสมบัติใดๆ ในโลกรออยูที่หลังเทือกเขาลูกนั้น นั่นมันเปนราคาและ
สิ่งลอใจที่มีมูลคาสูงเสียกวาคาจางใดๆ เสียอีก แกตอบผมวาถาไปก็ตาย และถาตายแลวจะมี
ประโยชนอะไร อันนี้เองที่เปนคําตอบไดวา ตอใหหนานไพรมีชวี ิตอยูแ ละไดพบกับคณะของ
คุณหญิง แกก็คงไมยอมรับจางอยางเด็ดขาด ไมวาจะใหราคาสูงแคไหน”
คําพูดของเขาเนิบๆ ราบเรียบอยางการสนทนาธรรมดา แตความหมายของมัน ทําใหคณะ
นายจางพากันนิ่งเงียบงันไปครูใหญ
“อยาพูดถึงสิ่งที่พวกเราทุกคนไมสบายใจนี่เลย คุยกันสนุกๆ ตอไปดีกวา”
ไชยยันตตัดบทมาอยางอึดอัด
“แปลวาการเอารังผึ้งนี่นะ มันเสี่ยงอันตรายมากเหมือนกันงั้นสิ?”
“ผึ้งที่เขาเลี้ยงทดลองในทางการเกษตรจะเปนอยางไร ผมไมทราบ แตผึ้งหลวงที่ทํารังอยู
โดยธรรมชาติในปามีอันตรายมากแนๆ ธรรมชาติของมันมักทํารังอยูใ นที่สูง ซึ่งเสี่ยงตอการตกลง
มาคอหักตายอยูแลว นั่นประการหนึ่ง สวนอีกประการหนึ่งมันเปนสัตวดุราย และหวงรังอยางที่สดุ
คิดดูเถอะครับ มนุษยปน ขึน้ ไปหมายจะเอารัง เก็บน้ําหวานของมัน อันตรายควรจะมีอยูสักขนาด

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 850

ไหน ถาไมแนจริงๆ แลวสุมสี่สุมหาเขาไปก็เหมือนๆ เขาไปรีดนมเสือแมลูกออนนั่นแหละ พวกเอา

รังผึ้งถึงแกชีวติ กันบอยๆ และดูเหมือนจะบอยเสียยิ่งกวาถูกเสือกัดตายอีก ขนาดดําน้ําหนี มันยังคอย
บินคุมเชิงเฝาอยู พอโผลพนน้ําเมื่อไหรกร็ ุมตอยอีก ตอยจนสลบหรือมายก็ตายคาที่นั่นแหละ ใน
กรณีที่พลาดเขา”
“ที่วาพลาดนะ พลาดยังไง?”
“ผมก็บอกไมถูกเหมือนกันครับวาพลาดยังไง สวนมากถูกตอยตกลงมาจากตนไมตาย
และมักจะเกิดกับพวกที่เชื่อมั่นในคาถาอาคมของตน ไปเอารังผึ้งในเวลากลางวัน ผมรูจักพรานผึ้ง
มือเกาอยูคนหนึ่ง ชื่อพรานยิ้ม อยูทหี่ นองน้ําแหงนั่นแหละ วาอันทีจ่ ริงก็เปนพรานฝมือดีคนหนึ่ง
เรื่องเอารังผึ้งใครๆ ก็ตองยกใหแก แกเห็นผึ้งทํารังที่ไหน ถาไมเหลือบากวาแรงที่จะปนขึน้ ไปถึง
แลว แกจะตองปนขึ้นไปเก็บจนหมดสิ้นนับไมถวนแลว วาแกลารังผึ้งมาสักกี่รอยกี่พันรัง ครั้ง
สุดทายผมเห็นกับตา...”
รพินทรจุดบุหรี่สูบอีกครั้ง แลวรินน้ําใบชุมเห็ดเอาใสถวยพลาสติก สงไปใหเชษฐา ไชย
ยันต และดาริน คนละถวย
“ผึ้งหลวงรังใหญ ทํารังอยูบ นกิ่งยางสูงหลังเขาใกลๆ หนองน้ําแหง แกมาบอกผมแลว
ตั้งแตตอนเชา วาจะไปเอาในเวลาบาย ผมก็ทวงแกแลวเหมือนกันใหแกไปเอากลางคืนจะเหมาะกวา
แกก็บอกวา แกเอาผึ้งในเวลากลางวันมาตัง้ แตหนุมจนแก ซ้ํายังชวนผมไปดูดว ย บังเอิญผมไมวาง
พอบายสี่โมงบุญคําวิ่งหนาตั้งมาตามผมที่บานพัก บอกวาพรานยิ้มเขียวไปหมดทัง้ ตัวแลว ผมรีบ
ตรงไปที่เกิดเหตุโดยเร็ว พบพรานยิ้มนอนอยูในพุมไมใกลๆ กับตนยางที่ผึ้งทํารังอยูนั่นเอง ตัวแก
ไมไดเขียวหรอกครับ แตเปนสีมวง บวมไปหมดทั้งตัว หนาตาแทบจะจําไมได นอนหายใจรวยๆ
ไมไดสติอยู สอบถามจากพวกทีไ่ ปดวยกับแกก็ไดความวา พรานยิม้ ปนขึ้นไปคนเดียวตามพิธกี าร
ของแก คนอืน่ ๆ คอยอยูขางลาง ขณะทีแ่ กแหวกรังรายคาถาอยูนั่นเอง เจาผึ้งตัวหนึ่งในจํานวนที่บิน
หึ่งตอมอยูรอบตัวของแก เกิดบาระห่ําขึน้ อยางไรไมทราบ ตรงเขาตอยแกเขาอยางจัง แกตกใจรอง
ออกมา และพริบตานั้นเองตัวอื่นๆ ก็รุมกันฮือเขาตอยแกเปนพัลวันโดยพรอมเพรียงกันหมด แกรีบ
ผละปนหนีลงมาโดยเร็ว ไอพวกที่คอยกันอยูขางลางก็เปดหนีกันจาละหวั่นอยางไมคิดชีวิต วิ่งกัน
ปาราบ นาประหลาดใจที่ผึ้งรังนั้นไมไดตดิ ตามไปทํารายใครเลย นอกจากรุมเลนงานพรานยิ้มคน
เดียวเทานัน้ แกไตลนลานลงมาจนถึงพื้น และวิ่งหนีลงไปดําอยูในหนองน้ําใกลๆ พวกมันก็ไปบิน
วนอยูเ หนือน้ําคอยจังหวะ พอแกโผลมันก็รุมตอยอีกหลายครั้งหลายครา จนแกตองทุรนทุรายหนี
ขึ้นบนฝงอีกครั้ง และในทีส่ ุดแกก็มาลมหมดสติอยูใ นพุมไม พิษของเหล็กในนับไมถวน ทําให
กลายเปนสีมว งไปทั้งตัว”
จอมพรานโคลงศีรษะชาๆ อยางเศราใจ เปาควันบุหรี่ลงต่ํา ในขณะที่นายจางของเขาทั้ง
สาม เต็มไปดวยความหวาดเสียว สยดสยองในเหตุการณที่ไดรับฟง
“ตายไหม?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 851

ไชยยันตกับดารินรองถามออกมาเกือบเปนเสียงเดียวกัน
“ผมเอาแกกลับมาที่บานพัก แกไมไดสติหรือรูสึกตัวใดๆ เสียแลว เราชวยกันขุดหลุม กอ
ไฟราง และเอาแกขึ้นยางเพื่อถอนพิษ อันเปนวิธีเดียวที่เราจะชวยแกได แตอาการของแกมันเหลือ
กําลังเสียแลว แกขาดใจตายในกลางดึกของคืนนั้น”
ดารินหอไหล ครางอะไรออกมาคําหนึ่งในลําคอ
“ทําไมคุณไมสงตัวแกเขาอําเภอ ทําไมไมสงโรงพยาบาล หรืออยางนอยก็สุขศาลา
ในทันทีนั้น วิชาแพทยทนั สมัยอาจชวยชีวติ แกได”
จอมพรานหัวเราะหึๆ
“ตอใหหมอเทวดา ก็ชวยแกพิษเหล็กในนับเปนรอยๆ อัน ที่ฝงอยูในผิว และเปนพิษขึ้น
ในตัวพรานยิ้มไมได ไมมยี าฉีด ยากิน หรือเซรุมชนิดใดจะถอนพิษอันมากมายเหลานั้นได การเอา
ตัวขึ้นยางไฟเปนวิธีเดียวเทานั้น ที่จะชวยคนที่ถูกผึ้งตอยมากๆ ใหถอนพิษลงไดบาง มันอาจดูขัดกับ
วิชาแพทยสมัยใหมอยูบาง แตก็ศักดิ์สิทธิ์ที่สุด และเคยไดผลมานักตอนักแลว แตถา มันมากเกินไปก็
ชวยไมไดเหมือนกัน ถาจะแกไขคนถูกผึง้ ตอยกันละก็ ผมกลาทาพนันไดวา ระหวางทฤษฎีของ
แพทยสมัยใหมกับวิชาของพวกบานปา วิชาแพทยปจ จุบันตองสูไมไดเด็ดขาด ไมเชื่อลองดูก็ได ผม
ชวยคนถูกผึ้งตอยมามากแลว ชวยไมไดคนเดียวก็คือพรานยิ้ม ชะตาแกถึงฆาตเอาจริงๆ”
แพทยสาวเลิกคิ้วขึ้นขางหนึง่ พรอมกับตะแคงใบหนาอยางยังไมอาจเชื่อสนิทนัก ไชย
ยันตเสริมมาวา
“เรื่องนี้เชื่อเขาไดแนนอย ฉันเคยไดยินอยูเหมือนกัน พวกชาวปาเขามีวิธีชวยคนถูกผึ้ง
ตอย โดยการเอาคนเจ็บขึ้นยางไฟ เพื่อใหความรอนชวยถอนพิษ”
หลอนหัวเราะ
“ชวยถอนพิษ หรือชวยใหคนเจ็บสุกเปนหมูยางกันแน”
เพื่อนชายขมวดคิ้ว จุปากลั่น
“ไอเราละมันเขาใจไถลเถลือกเลยเถิด คําวา ‘ยาง’ ในที่นหี้ มายถึงอาศัยอังหรือผิงไฟ โดย
ไมใหเปลวไฟถึงกับทําอันตรายอะไรคนเจ็บ อยางที่เราเขาใจสักหนอย ไมใชยางกันแบบหมูหนั
หรือเปดยาง”
“อาว! ถางั้นเรียกเสียใหถูกตองหนอยซิ จะเรียกวา ‘ผิง’ ก็ไมเรียก นี่เรียกเสียนากลัว
ทีเดียว ‘ยาง’ ฉันนึกวายางกันแบบหมูยาง พอถอนพิษผึ้งเสร็จก็สุกหอมกินไดพอดี”
ไชยยันตบนพําอยางพาซื่อ แตรพินทรตามทันวาเปนการเจตนายัว่ เมือ่ เขาไมกลาวเชนไร
หลอนก็เปลี่ยนสายตามาจับประสาน
“ไหนวาการลาผึ้ง จะตองประกอบดวยเวทมนตรคาถาขลังยังไงละ แลวทําไมถึงเกิดมีการ
ถูกผึ้งตอยเอาถึงตายได”
พรานใหญยักไหล

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 852

“อยาวาแตคาถาอารมอันเปนมนตมือที่มองไมเห็นตัวตน และพิสูจนไมไดเลย ขนาด

ลูกปนใหมๆ บางนัดมันยังดาน รมชูชีพที่พลรมกระโดดกัน บางอันก็ไมยอมกางเสียเฉยๆ ทั้งๆ ที่
ทฤษฎีแลวมันจะตองกาง ทุกสิ่งทุกอยางในโลกนี้มันเอาแนนอนเสมอไปไมไดหรอกครับ พรานยิม้
อาจลาผึ้งมาแลวเกาสิบเการัง พอถึงรังที่รอย แกก็มีโอกาสใหผึ้งลาไดเหมือนกัน อาจเปนเพราะ
สมาธิแกไมมนั่ คงเทาที่ควร อาจเปนเพราะผิดเคล็ดผิดพิธีการ หรืออาจเปนเพราะคราวถึงฆาต มัน
ลวนเปนไปไดทั้งนั้น สรุปก็คือแกไมสามารถจะสะกดรังผึ้งรังนั้นได เหมือนเชนที่เคยทําสําเร็จ
มาแลวทุกครั้ง
“ก็แบบหมองูตายเพราะงูนนั่ แหละ”
เชษฐาเอยมาเบาๆ
“ถึงวา...หนานไพรก็ตายเพราะกระทิง ทั้งๆ ที่เปนพรานชัน้ เยีย่ ม”
ไชยยันตผสมโรงมาอีกคนหนึ่ง
“เพราะฉะนัน้ ใครจะรูได รพินทร ไพรวัลย อาจตายเพราะอีเกงขวิด หรือกระตายกัดก็
ได”
พรานใหญตอทายหนาตาเฉย แลวทุกคนหัวเราะ ยกเวนดารินคนเดียวที่ตวัดหางตาโฉบ
ผานหนาเขาอยางขวางๆ
“ก็ไมแนเหมือนกันนะ สังขารคนเรามันไมเที่ยง จะอยางไรก็ตาม อยาใหมันมาเกิดขึน้ ใน
ระหวางสัญญาจางก็แลวกัน หลังจากนัน้ แลวก็ไมหา ม”
ไชยยันตสะกิดแขนรพินทร
“ลืมถามไปวาไอผึ้งที่ตอยพรานยิ้ม ก็ดํารงตนเปนผึ้งผูพชิ ิตทํารังอยูที่เดิม โดยไมมใี คร
บังอาจไปแตะตองมันไดอีกงั้นซิ?”
“มันอยูไดเพียงอีกวันเดียวเทานั้นครับ พอคืนถัดมาบุญคําก็จะจัดการสําเร็จโทษมันลงมา
เสียตามระเบียบ โดยเอาไฟขึน้ ไปลนในเวลากลางคืน ไมไดทํากลางวันเหมือนพรานยิม้ การลาผึ้งทํา
ในเวลากลางคืนปลอดภัยที่สดุ เพราะผึ้งเปนสัตวตาสวางเฉพาะกลางวันเทานั้น กลางคืนมันมอง
อะไรไมเห็น”

แสงไฟฉายสาดวูบวาบเขามากระทบกอนหินใหญหนาบริเวณปากถ้ํา พรอมกับเสียงฝเทา
ย่ําเขามาใกล ครูใหญรางของแงซายกับเกิดก็ปรากฏขึ้น บนไหลของหนุมกะเหรี่ยงพเนจรคืน
กระบอกไมไผอันใหญ บรรจุเต็มเปยมไปดวยน้ําผึ้ง สวนเกิดแบกกลวยปาที่สุกเหลืองอราม มีรอย
นกจิกกินบางเล็กนอยมาดวยทั้งเครือ คณะนายจางเต็มไปดวยความยินดี แตแลวทุกคนก็อด
ประหลาดใจระคนขบขันเสียไมได เมื่อมองเห็นเกิดคางอูมโยไปขางหนึ่งสบถพําไปหมด ภายหลัง
จากการซักถามก็ไดความวา แงซายเปนคนปนขึ้นไปเอาไฟลน และจัดการเอารังผึ้งลงมาใหอยาง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 853

ราบรื่น สวนเกิดผูคอยอยูขางลางแทๆ ก็กลับถูกลูกหลงของเจาผึ้งตัวหนึ่ง ตอยเขาที่ปลายคาง โดย

แงซายไมถูกตอยเลยสักตัวเดียว ทั้งๆ ที่นาจะโดนบาง เพราะเปนคนปนขึ้นไปใกลรังมันมากที่สุด
ดารินเปนคนชวยเอาเข็มซอนปลาย บงเหล็กในของผึ้ง ที่ฝงอยูใตผิวของเกิดออก สวน
ไชยยันตสงขี้ผึ้งบาลมมาให
“เอา! ทาเสีย เดี๋ยวก็หายเอง โดนเขาตัวเดียวเทานัน้ ไมเปนไรนักหรอก”
เกิดยิ้มเหยเก หันไปบนอุบอิบเปนภาษากะเหรีย่ ง ตอวาตอขานแงซาย ซึ่งชาวปารางยักษ
ไมตอบเชนไร นอกจากยิงฟนยิ้ม แลวพรานพื้นเมืองก็หนั ไปทางหัวหนาของเขา
“พบคุรําสองตัวบนไหลผา ผมไมกลายิง กลัวทางนี้จะเขาใจผิด”
“ดีแลว”
พรานใหญพยักหนา ไชยยันตงง ถามโดยเร็ว
“เกิดวาพบอะไรนะ?”
“คูรําครับ หมายถึงเลียงผานะ”
“เหรอ! ก็วิเศษซิ เรากําลังตองการเนื้อสด ทําไมไมยิงละ?”
“ไมตองหวงหรอกครับ ขอใหรูแนวามันพอจะมีอยูบา งเทานั้น พรุงนี้ก็หาไดเอง
เปนอันวากอนจะลงจากยอดเขาลูกนี้สําหรับพรุงนี้ เราพอมีเนื้อสดกินกันแน ดีแลวที่เกิดกับแงซาย
ไมยิงเมื่อตะกี้ พวกเราจะตกใจกันเสียเปลาๆ เพราะไมไดสั่งไวกอนวาใหยิงอะไร”
“นอกจากคูรํา พบรองรอยสัตวอะไรอีกบางไหม?”
เชษฐาถามบาง เกิดสั่นหัว
“ไมพบเลยครับ”
“เขาลูกนี้สูงเกินไป”
จอมพรานบอก
“แลวก็มีกอนหินมากกวาตนไม พวกสัตวใหญไมคอยมีหรอกครับ นอกจากชาง มันจะ
อาศัยเดินเปนทางผานในเวลาฉุกเฉินเทานั้น จะมีอีกทีหนึ่งก็พวกงูเหลือมใหญๆ ที่อาศัยหลบอยูต าม
ซอกถ้ํา พวกมันลงไปหากินตามดงทึบเบือ้ งลาง แตเวลาหลบซอนตัว หรืออยางที่เรียกกันวาจําศีล
มักจะขึน้ มาหลบอยูในแหลงรมเย็นบนเขาสูง ที่เต็มไปดวยโพรงถ้ํา”
“หวังวาถ้ําที่เราอาศัยนอนคืนนี้ คงไมใชถา้ํ งูเหลือมนะ”
เชษฐาพูดเบาๆ มองเขาไปยังสวนลึกลับสลับซับซอน มืดมิดไปดวยชะงอนแงหินนา
ระแวง เสียงน้ําซึมจากเพดานถ้ําเบื้องบน หยดกระทบพื้นหินอยูเปนจังหวะราวกับเสียงดนตรี เงา
ของคางคาวโฉบบินฉวัดเฉวียนอยูว ูบวาบ นานๆ ครั้งกลิ่นอับสางๆ จะโชยออกมาจากกนถ้ํา พราน
ใหญสั่นศีรษะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 854

“พวกที่ผานขึน้ มาบนเขาลูกนี้ อาศัยนอนที่ถ้ํานี่เสมอครับ ผมเองก็มาอาศัยพักนอนอยู

บอยๆ ไมเคยปรากฏมีอันตรายอะไรเลย นอกจากความหนาวเย็นเทานั้น บนนี้ปลอดภัยกวาปาลาง
มาก”
ทั้งหมดกินน้ําผึ้งกับกลวยปา คุยกันอีกครูเดียวก็ลมตัวลงนอนขางกองไฟที่กอไวรายรอบ
เกิดรับเวรยามแรกตามเคย เดือนเต็มดวงสาดแสงรางๆ ผานมานหมอกทะลุซอกหินผา ลงมาอาบที่
บริเวณปากถ้ํา ทําใหสังเกตอะไรไดสลัวๆ อากาศทวีความเย็นลงทุกขณะ นานๆ จะแววเสียงหมาปา
เหาหอนลอยมาตามลมจากชะงอนเขาที่ต่ําลงไป ทําใหยิ่งเยียบเย็นลึกลงไปถึงขั้วหัวใจ เคลาระคน
ไปกับเสียงลมที่พัดผานเหลือ่ มแงหินครางอยูหวือหวิว และปกของคางคาวที่กระพืออยูพึบพั่บ
เชษฐากับไชยยันตหลับลงไดอยางสะดวกใจที่สุด เมื่อมีพรานใหญรพินทรเปนหลัก
ประกันรวมอยูดวยในคณะเชนนี้

ประมาณเทีย่ งคืน รพินทรตนื่ ขึ้นเพื่อรับเวรตอจากแงซาย ตามกติกาที่เคยกําหนดนัดแนะ

ไว ก็ตองพบกับความงงงันประหลาดใจ เพราะแทนที่จะเห็นกะเหรี่ยงรางยักษนงั่ ยามตามหนาที่
กลับกลายเปนนายจางสาวนัง่ เอาไรเฟลพาดตัก มือขางหนึ่งเทาคางเหมอมองดูเปลวไฟในกองอยู
อยางทอดอารมณ แสงไฟสองจับหนาสีแดงเรื่อ หลอนไมรูสึกในการตื่นขึ้นมาของเขา คงนั่งเหมอดู
กองไฟเพลินอยูเชนนัน้
จอมพรานขมวดคิ้ว กวาดสายตาไปรอบๆ ก็เห็นแงซาย นอนคูตัวอยูริมผนังตอนหนึง่
เขาชันกายขึน้ อยางเงียบกริบในลักษณะครึง่ นั่งครึ่งนอน สํารวจมองหลอนทางเบื้องหลัง
อีกอึดใจใหญ และเอื้อมมือไปหยิบกิ่งไมเล็กยาวคืบเศษ โยนตกลงไปตรงหนา
รางที่กําลังนั่งใจลอยอยูน ั้น ทะลึ่งพรวดขึ้นยืนในพริบตานั้น พรอมกับไรเฟลในมือหัน
ขวับมาอยางรวดเร็ว มานตาขยายกวางดวยอาการตระหนกและเตรียมพรอม ปากกระบอกจองตรง
กับทรวงอกของเขาพอดี
ตาตอตาประสานกันนิ่ง หลอนถอนใจเฮือกออกมา คอยๆ ลดปนลง ในขณะทีเ่ ขาดึงกาย
ขึ้นนั่งปดปากหาว
“ประสาทไวดีมาก แตไมสูจะมั่นคงนัก”
รพินทรเอยขรึมๆ
“ควรจะขอบคุณสวรรคที่ฉันยั้งมือไวเสียทัน แตขอใหรวู า เกือบไปแลว คราวหลังอยาทํา
ใหฉันตกใจอยางนี้อีก อุปทวเหตุมนั จะเกิดขึ้น”
จอมพรานลุกขึ้น เดินเขามา เสียงเบาแตหวน
“มันเรื่องอะไรกันนี่ ทีน่ ายจางตองลุกขึ้นมานั่งยามแทนใหแกคนใช ใครบอกใหคณ ุ หญิง
ตื่นขึ้นมาอยูย าม แลวใครบอกใหแงซายนอน?”
วาแลว เขาก็ขยับจะเดินไปทีร่ างของแงซาย ซึ่งนอนขดตัวอยู แตดารินเหนี่ยวไหลไว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 855

“อยาไปปลุกแงซายเลย ตอนนี้กห็ มอเวรยามของเขาแลว เปนยามของคุณ เพราะฉะนั้น

คุณเขายามตอไปเถอะ”
“ผมไมเขาใจเลย หมายความวายังไงกันนี?่ ”
“ฉันนอนไมหลับ”
หลอนบอกเรียบๆ
“ก็เลยตื่นมานัง่ แลวก็เลยอนุญาตใหแงซายนอนเองแหละ อยาไปวาอะไรเขาเลย เขา
ไดรับคําสั่งจากฉัน”
“ไอเสือนี่รายจริง!”
รพินทรหันไปแยกเขี้ยวทางแงซาย แตดารินขัดโดยเร็ว น้ําเสียงออน
“ฉันบอกแลววาอยาไปวาอะไรเขา มันเปนคําสั่งของฉันใหเขานอน ไมเขาใจหรือ ใหเขา
นอนเอาแรงไวเถอะ ฉันไมงวง ฉันก็เฝาแทนให เมื่อฉันตื่นอยูอยางนี้ เรื่องอะไรที่จะตองใหแงซาย
ทรมานอยูดว ย มันเปนการเสียกําลังงานเสียเปลาใชเหตุ”
พรานใหญถอนใจเบาๆ แลวโคลงศีรษะจองตาหลอน
“มันไมใชหนาที่ของคุณหญิงเลย นี่ผมไมรูตัวหรือเฉลียวใจสักนิดวา ในขณะที่ผูชายอก
สามศอกถึงหาคนนอนหลับอยูนี่นะ ผูหญิงคนเดียวในคณะทําหนาที่เปนยามเฝา คุณหญิงควรนอน
พักใหมากที่สดุ และก็ไมไดถูกจัดหนาที่เกีย่ วกับเรื่องเวรยามเลยสักนิด”
“คุณคิดวาฉันจะรับผิดชอบในความปลอดภัยของพวกคุณทั้งหาคน ในขณะที่นอนหลับ
อยูไมไดงนั้ กระมัง”
“นั่นไมใชประเด็นที่เราพูดถึง ผมหมายถึงแตวามันเรื่องอะไรที่คุณหญิงอุตสาหลุกขึ้นมา
ผลัดเวรแทนแงซายเชนนี”้
“จะใหบอกกีห่ นวามันเปนความสมัครใจ ความตองการเฉพาะคราวของฉัน อยาทําหัวฟด
หัวเหวีย่ งเตะทาเหมือนกอนอีกเลยนา เสียแรงเปนคนดี๊-ดี ตอนที่หลงปาอยูดวยกัน พอมาเจอะกัน
พรอมหนารวมหมูคณะอยางนี้ จะประกาศตัวเปนอริกับฉันอีกงั้นรึ?”
รพินทรถอนใจอีกครั้ง งัดบุหรี่ใบตองแหงขึ้นมามวนแลวชําเลืองไปทางแงซาย
“คนใชพิเศษของคุณหญิงนัน่ วางายดีแท นายสาวบอกใหนอนก็ฉวยโอกาสนอนเลย”
“ก็ควรจะเปนอยางนั้น แงซายออกนารัก สั่งคําไหนเปนคํานั้น ไมเคยขัดใจนายจางเลย
เหมือนเด็กเล็กๆ ที่วางาย ไมเหมือนคุณนี่ ดีแตขูนายจาง”
“เอาละ ชวยเปนยามแทนใหแงซายได แลวรพินทรละ จะชวยอยูแทนใหมั่งไดไหม จะได
นอนตอ”
หลอนพยักหนา ยิ้มให ตอบเสียงเย็นๆ วา
“เชิญเลยเจาคะ ฉันจะอยูย ามแทนใหคุณอีกก็ยังได นอนใหสบายเถอะ แลวก็เลิกเอาเรื่อง
กับแงซายเสียที ฉันไมพอใจใหคุณไปวาอะไรเขา”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 856

“ขอบคุณมาก!”
รพินทรพูดสั้น ๆ เอาบุหรี่ที่มวนแลวใสกระเปาเสื้อไว เดินไปนอนที่เกาตามเดิม

ดารินทรุดกายลงหยิบฟนสุมเพิ่มเติมลงไปในกองไฟครูหนึ่ง ก็ควาปนและไฟฉายเดิน
ชาๆ ออกไปยังลานหินโลงหนาปากถ้ํา
คนที่นอนทําเปนหลับอยู ก็เลยจําเปนตองผุดลุกขึ้นมาอีกครั้ง จรดฝเทาสะกดหลังออกมา
หญิงสาวยืนกอดอกพิงหินกอนหนึ่ง แหงนหนามองดูดวงจันทรทอแสงอยูในมานหมอก
ลมดึกอันเย็นเฉียบเปาเสนผมปลิวไสว หลอนรูสึกตัววามีใครเขามายืนอยูเบื้องหลังใกลๆ เพราะได
ยินเสียงไลทเตอรพรอมกับเปลวไฟเล็กๆ ทีส่ วางวูบขึ้น แตไมหันกลับมาและไมเอยพูดคําใดทั้งสิ้น
จนกระทั่งอีกฝายยอมแพ
“ดึกมากแลว ทําไมถึงไมนอน?”
เสียงถามมาจากเบื้องหลัง ออนโยนนุมนวลขึ้น
“ก็ใชใหฉันอยูย ามแทนไมใชรึ?”
“จริงของคุณหญิง รพินทรไมวางายเหมือนอยางแงซาย โดยเฉพาะอยางยิ่งในสิ่งที่ไมควร
จะวางาย กลับเขาไปนอนเสียเถิดครับ”
“ฉันอยากจะยืนอยูตรงนี้สักครู คุณนั่นแหละควรจะกลับเขาไปเสีย”
“ขอวายากอีกสักครั้ง ที่จะยืนอยูตรงนี้จนกวาคุณหญิงจะกลับเขาไป”
หลอนนิ่ง ควันบุหรี่ปาอันฉุนกึก ลอยมากระทบหลอน แตแลวมันถูกกระแสลมเย็นพัด
กระจาย หางออกไปอยางรวดเร็ว
“ที่นี่ เวลานี้ มีอะไรนาดูนักหรือ นอกจากความหนาว ความเปลี่ยววังเวงอันนากลัว แลวก็
พระจันทรเศราสลัวในมานหมอกดวงนั้น”
เสียงแผวเบา ถามมาอีก
หลอนหรี่ตาลง สูดอากาศอันเยือกเย็นชุม ฉ่ําดวยละอองหมอก และน้ําคางลึกลงไปใน
ทรวง ดอกไมปาบางชนิดโชยกรุนมาตามกระแสลม ทองฟาเปนสีขาวมัว เดือนเต็มดวงลอยอยูตรง
ศีรษะ แตซีดสลัว เพราะละอองหมอกเปนมานอําพราง คืนนี้มันดูจะผิดไปกวาทุกคืนในไพรกวาง”
“ฉันรักธรรมชาติของที่นี่ในคืนนี้เหลือเกิน ไมคิดมากอนวา โลกจะมีความสงบและ
งดงามเหมือนเชนขณะนี้ นอกจากในความฝน แตนี่มันเปนความจริงทีไ่ ดมาพบ ก็อดที่จะตืน่ ใจเสีย
ไมได คุณคงไมเขาใจหรอก และขอรองอีกครั้งกลับเขาไปนอนเสียไป อยาหวงกังวลอะไรกับฉัน
เลย ที่นี่คงไมมีอันตรายอะไรหรอก”
หลอนกาวแชมชาไปเบื้องหนาตามพื้นหินอันเทลาดนอยๆ เปนประกายมันระยับอยูใน
แสงเดือนนัน้ แลวมาหยุดยืนอยูเ หนือแองเล็กๆ ที่ขังน้ําใสสะอาดไวเต็มเปย มเหมือนสระ ทอด
สายตาดูพระจันทรดวงที่สองในเงาสะทอนของผิวน้ํา ปานแผนกระจกนั้น

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 857

“ตามปกติผมไมชอบงาน ‘องครักษ’ หรอก”

เสียงหาวต่ําคงติดตามมาดังอยูเบื้องหลังของหลอนเชนเดิม ไออุนจากทรวงอกลอยจางๆ
มาสัมผัสเบื้องหลังของหลอน
“แตนี่มันจําเปนเหลือเกิน คุณหญิงไมควรออกมาพนเขตที่พัก เขตกองไฟที่กอไว ถึงแม
ที่นี่ผมจะรับรองไวเองวาไมมีอันตราย แตก็อยาเพิ่งแนใจนัก เพราะฉะนั้นอยากจะออกมาเดินเลนก็
ได แตไมควรไลผม”
“ฉันไมอยากใหคุณตองลําบากเพราะฉัน ไมอยากจะใหตวั เองเปนที่รําคาญ”
“มันสายเสียแลว เพราะถึงอยางไรก็ลําบากมาแลวแตตน และคงจะลําบากเชนนี้ตลอดไป
จนกวาจะหมดสิ้นพันธะ”
ดารินทอดสายตาฝาออกไปเบื้องหนา ที่เห็นระเกะระกะอยูดว ยชะงอนหินผาศิลาราย
งดงามอยูในราตรีสีสัน
“ที่บึงใหญบนยอดเขาที่เราผานกันมาเมื่อเย็นนี้ คงจะสวยมากนะเวลานี”้
หลอนเอยแผวเหมือนจะรําพึงกับตนเอง
พรานใหญหยอนกายครึ่งนั่งครึ่งยืน บนเหลี่ยมหินตอนหนึ่ง ดูดบุหรี่แดงวาบ
“ไตเขายอนกลับขึ้นไปอีกรวมกิโล หวังวาคุณหญิงคงไมคิดจะเดินไปชมธรรมชาติที่นั่น
ในเวลานี”้
“สมมติวาฉันจะเดินไปจริง ก็อยากลัววาฉันจะชวนคุณไปดวยหรอก”
แหงนดูพระจันทรบนฟาอีกครั้ง นัยนตาเคลิ้มฝน แสงสีน้ําเงินจางๆ สาดจับกับขนตาเปน
เงาเรืองรอง อีกฝายจับจองมองดูความงามอันนาพิศวงนัน้ แลวถอนใจ เมินไปเสียอยางอึดอัดภวังค
พะวง ขณะนั้นเสียงแหลมเยือกเย็นชนิดหนึ่งดังแววประสานกันราวกับเสียงดนตรี ลอยลงมาจาก
เบื้องสูง เงาดํารางๆ กลุมหนึ่งลอยผานมานหมอกตัดกลางดวงจันทรไปเปนทิว เสียงอันกังวาน
ไพเราะเหลานัน้ ดังสะทอนไปทุกแกงโขดหิน และแผนน้ําจากฟาลงมาหาดิน ลอยตามลมแทรก
พลิ้วไปในละอองหมอก และความเย็นฉ่าํ ของน้ําคาง หญิงสาวตะแคงหูฟงอยางฉงนฉงาย สายตา
คนหาไปยังเงารางๆ ที่ผานดวงจันทรไปอยางแชมชานั้นดวยความสนเทห
“นั่นเสียงอะไร?”
หลอนกระซิบเหมือนละเมอ ก็รูสึกวารางหนึ่งเขามายืนอยูใกลชิด เงยหนาขึน้ จับจองที่
ดวงจันทรกลางทองฟาเชนเดียวกับหลอน
“การเวก!...”
เสียงกระซิบตอบ
“กําลังเลนแสงเดือนอยูโนน บางทีจะเปนเพราะรูวาเทพธิดาแหงราตรียืนอยูทนี่ ี่ จึงพากัน
ออกมาวายฟา สงเสียงขับกลอม”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 858

ประกายตาคูนนั้ พราวเพริด เจิดจรัสรับแสงเดือน เลือดอุนแผซานไปตลอดกายอาบผิว

แกมสุกปลั่ง แตมันคลุมเครือเรนลับอยูในความสลัวรางแหงราตรี เวนเสียจากเพชรรุงในดวงตา
เทานั้น ที่ไมอาจหลบซอนได
ลมดึกบนยอดเขากรูเกรียวมาเปนระลอก
มันไมมีความหนาวสะทานเยือกเย็นใดๆ อีกแลว สําหรับสองหัวใจในยามนี้ เพียงแตวา
ตางฝายตางไมอาจหยั่งอาณาจักรใจของกันและกัน
มันกวางใหญไพศาล และลี้ลับเกินไป

นาฬิกาใจมันจะผานไปสักเทาใดไมทราบได ดาริน วราฤทธิ์ มารูสึกตัวอีกครั้งพบวา

ศีรษะของหลอนพิงอยูกับอกกวางอบอุน ของพรานนําทาง ผูยืนตระหงานเงียบงัน และนิ่งสนิท
ประดุจเสาหินอันมั่นคง ใบหนาที่กมนอยๆ ลงจองหลอนนั้นหางเพียงชั่วคืบ จนสัมผัสไออุนของลม
หายใจ
หลอนเบนกายผละออกหางรางที่เผลอไปพิงนั้น ดวยหัวใจอันอลหมาน ตัดพอตอวาใจ
ตนเองอยางกระดาก ประหมา ยืนตัวสั่นอยูอ ึดใจก็ฝน บังคับเสียงใหเปนปกติบอกวา
“ฉันจะไปนอนละ”
พรอมกับพูด หญิงสาวควาปนกับไฟฉายที่วางอยูบนกอนหิน เดินผละจากเขาอยาง
รวดเร็วกลับเขาไปในที่พกั

รพินทรยืนสงดวยสายตา จนกระทั่งรางราชสกุลสาวลับปากถ้ําเขาไป แลวทรุดตัวนั่งบน

กอนหินที่เดิมอยูคนเดียวเงียบๆ หันหนาไปยังแองน้ําทีม่ ีเงาของพระจันทรทอดลงมาปรากฏ ฟง
เสียงนกการเวกรอง ปลอยใจใหเตลิดไปกับสําเนียงของปกษาสวรรค ซึ่งแหวกวายธารแสงจันทรสูง
ลิบ
จะเปนดวยประสาทสัมผัส หรือญาณสังหรณอันเคยชินอยางใดไมทราบได เขารูสึก
เหมือนกับวามีใครคนหนึ่งมายืนอยูเ บื้องหลังใกลๆ พอหันกลับมาก็ชะงัก
รางสูงทะมึนใหญโตของกะเหรี่ยงผูลึกลับ ยืนอยูห างเขาเพียงวาเดียว แงซายผูมีฝเทาเบา
ยิ่งกวาเสือยอง ขณะนัน้ เดือดแฝงเขากลีบเมฆ ใบหนานั้นมืดสนิท เห็นแตฟนขาวทีแ่ ยกเขี้ยวยิ้มอยู
“ฉันไมชอบการมาแบบผีของแกเลย แงซาย!”
เขาพูดต่ํา สํารวจดูรางสูงใหญนั้นอยางพินจิ
“ผมตองขออภัย ผมเดินเขามาโดยปกติ”
เสียงหาวกังวานตอบมา
“แตฉันสาบานวาไมไดยนิ เสียงการเคลื่อนไหวของแกเลย นอกจากสังหรณเทานัน้ มีธุระ
อะไรหรือ ฉันเห็นแกนอนหลับไปแลว”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 859

“ผมนอนตามคําสั่งของนายหญิง แตไมหลับ นายหญิงกลับเขาไปนอนแลวผมออกมา

เฝายาม”
รพินทรหัวเราะหึๆ ยกมือขึ้นลูบปลายคาง
“ยามของแกหมดลงแลวละ เพราะนายหญิงอยูแทนให เดี๋ยวนี้ถึงยามฉัน จึงเปนอันวาแก
ไปนอนได ฉันเฝาเอง”
“ผมออกมาถามดูวา ผูกองตองการจะใหผมอยูยามแทนหรือเปลา?”
“ถึงฉันจะไมใจดีสําหรับแกเหมือนกับนายหญิง แตก็ขอใหรูไวดว ยวา ฉันไมเอาเปรียบ
แกหรอก”
เขาพูดชาๆ มองสบตาแงซายนิ่ง
“เพราะฉะนัน้ แกไมตองลําบากอยูยามแทนฉัน”
หนุมรางยักษไมมีปฏิกิริยาเชนไรกับคําพูดของเขา นอกจากแววตาทีส่ ุกใสเปนประกาย
อยูในแสงเดือน และรอยยิ้มที่สยายกวางออกไปอีก
“ขอใหผมนั่งลงตรงนี้ดวยจะไดไหมครับ?”
“ตามใจแก!”
แงซายทรุดตัวลงนั่งเอนหลังพิงโขดหิน พลางแหงนหนาขึ้นไปดูดวงจันทร อันเปนที่มา
ของสําเนียงเจือ้ ยแจวไพเราะ และเงาเลื่อนลอยผานเปนทิวเหลานัน้
“นกฟากําลังรองเพลง เลนแสงเดือน”
เสียงกังวานแจมใส ดังออกมาจากรางนั้น
“แลวยังไง?”
เขาโพลงออกมาอยางหงุดหงิด แตแงซายหัวเราะ
“คนเห็นมันแตเงา คนไดยินมันแตเสียง ไมมีใครรูแหลงที่อยู ไมมีใครไดสัมผัสแมแตขน
หาง แตคงมีสักโอกาสหนึ่งที่วิหคฟาผละแดนสวรรค ลงมาเกลือกเลนธุลีดิน วันนั้นยอมเปนวันปติ
โสมนัสของพสุธา”
รพินทรจองหนาหนุมชาวดงผูลึกลับอยางประหลาดใจ แทบจะไมเชื่อหูตนเอง
“แกพูดเหมือนไมใชแงซาย เหมือนไมใชกะเหรี่ยงเชนที่ฉันเคยเขาใจ แกเปนใคร?”
เสียงหัวเราะทุม ลึกดังตอบเขามา ดวงตาใหญสุกงามเหมือนตาเด็ก สองสวางออกมาจาก
ใบหนาสีทองแดง
“ผมบอกผูกองตั้งแตครั้งแรกแลววา ผมไมใชกะเหรีย่ งแทนกั แตผมก็จะเปนใครอื่น
นอกจากแงซายคนรับใชผูซื่อสัตยของคณะเดินทาง อยางนอยที่สุดก็ซื่อสัตยไมนอยกวาผูกอง!
กาลเวลาเทานัน้ จะเปนเครื่องพิสูจน สายตาที่คมยิ่งกวาเหยีย่ วของผูกองเทานั้น ที่จะคนไดในอนาคต
ขางหนา”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 860

กลาวจบ แงซายลุกขึ้นยืนเต็มสัดสวนอันสูงกํายํา กมศีรษะโคงคํานับใหแกเขา แลวก็หัน

หลังผละเดินไปในเงาสลัวของแสงจันทรคลุมมานหมอก
พรานใหญจองตามหลังรางนั้นไปจนลับตา อัดควันบุหรี่ลึก เจาชาวดงหนุมผูน ี้ นับวันที่
ใชชีวติ รวมกันนานไป ทาทีของหมอกลายเปนปมปริศนาที่เขาไมสามารถตีแตกเพิ่มขึ้นทุกขณะ แง
ซายผูซอนคม ซอนความลี้ลบั อันนาพิศวงทุกชนิดไวภายใตรอยยิ้มกวางๆ และแววตาแจมใสเหมือน
ทารก!
หมอกลงจัดขึน้ ทุกขณะ จนเปยกชืน้ ตามใบหนาและฝามือ มองเห็นขาวมัวเปนมานควัน
ไปรอบดาน บัดนี้ส่ําสําเนียงของสัตวตางๆ เงียบสงบลงแลว นอกจากพวกแมลง และกระแสลมที่
ปะทะแงหิน สูบบุหรี่จนหมดตัว แลวก็เดินกลับเขามาใตเพิงหิน คณะนายจางนอนรวมกลุมกันอยู
ทามกลางไฟผิงสามดาน เกิดแยกมานอนขวางอยูปากทางเขา สวนของแงซายนอนขดอยูในเวิ้งลึก
นั่นแสดงถึงไหวพริบในหนาที่อารักขาความปลอดภัยใหแกคณะเจานาย โดยไมจําเปนจะตองเตือน
เพราะการนอนดักของแงซายลักษณะนั้น ยอมหมายความวา ภัยใดๆ ก็ตามที่อาจมีมาจากดานใน
ของโพรงถ้ํายอมถึงตนกอน
ทุกคนดูเหมือนกําลังนอนหลับสนิท ทามกลางไออุนของไฟผิงกลางบรรยากาศอันหนาว
จับใจ
รพินทรเติมเชือ้ ฟนเขาไปในกองไฟทุกกอง ดูแลปองกันไมใหไฟกินลามเขาไปทํา
อันตรายแกคณะนายจาง แลวก็มาลมตัวนอนขางๆ เกิดขวางปากทางหนาถ้ําไว สัญชาตญาณของ
พรานผูชํานาญ ทําใหแนใจไดวาพิบัตภิ ัยใดๆ คงจะไมเกิดขึ้นในคืนนี้แน เพราะฉะนั้นการผลัดเวร
ยามซึ่งเคยปฏิบัติกันโดยปกติ แทบจะไมมีความจําเปนใดๆ เลย และเขาก็ไมตองการปลุกไชยยันต
หรือเชษฐา ขึน้ มานั่งยามใหเสียเวลานอนของคนทั้งสอง
ไมกี่อึดใจหลังจากนั้น เขาก็หลับไปและปรากฏวาไชยยันตก็ดี เชษฐาก็ดี พลอยหลับสนิท
ตลอดรุงไปดวยโดยไมไดตนื่ ขึ้นมาเลย เพราะไมมีใครปลุก

เมื่อเชษฐา ไชยยันต และดาริน ตื่นขึ้น ก็เปนเวลาที่แงซายและเกิดกําลังชวยกันหุงหาแลว

ขาวกําลังเดือด ขณะนั้นมันเปนเวลา 6 นาฬิกาตรง หมอกปกคลุมทึบไปทุกหนทุกแหง มองเห็น
อะไรไดรางๆ ในระยะไมเกิน 3-4 เมตร
ระหวางทีเ่ ชษฐาและไชยยันต กําลังสอบซักถามถึงเวรยามของกันและกันดวยความงงงัน
รางเพรียวของพรานใหญกโ็ ผลหนาปากถ้ําเขามา
“หลับสบายดีไหมครับ เมื่อคืน?”
เสียงทักหาวๆ ดังมาจากใบหนาอันยิ้มละไมนั้น

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 861

“มันจะสบายเกินไปนะซิ ตืน่ ขึ้นมาจะรับยามตอจากคุณ ก็ปรากฏวาแงซายหุงขาวแลว ดู

นาฬิกา 6 โมงเชาพอดี ไปยังไงมายังไงกันนี่ ทําไมคุณไมปลุกผมขึ้นรับยามตอจากคุณ ตามที่ตกลง
กันไว”
ไชยยันตรองออกมา พรอมกับกระโดดลุกขึ้นยืนบิดกายดัดตนอยางเมือ่ ยลา
“ผมก็เหมือนกัน เผลอหลับไมรูเรื่องไปเลย นอนใจวาไชยยันตคงจะปลุกผมตอผลัดเวร
แตแลวยังไงมาตื่นพรอมกันอีตอนสวางนีก่ ็ไมรู”
เชษฐากลาวอยางงงๆ มาอีกคนหนึ่ง รพินทรหัวเราะเบาๆ วางไรเฟลพิงผนังหินไว
“ผมไมไดปลุกคุณไชยยันตขึ้นเองแหละครับ คุณไชยยันตเลยไมไดปลุกคุณชายอีกตอ
หนึ่ง”
“แปลวาคุณเฝายามคนเดียวตลอดรุงเลยรึ?”
“เปลาหรอกครับ ผมตื่นขึ้นมาเดี๋ยวเดียวเทานั้น ดูแลอะไรเสร็จเรียบรอยก็นอนเหมือนกัน
วางใจวาที่นี่ปลอดภัยดี และเห็นวาไมจําเปนจะตองนั่งเฝายามใหเสียเวลา ใหพวกเรานอนเอาแรงกัน
ไวมากๆ ดีกวา เพราะวันนี้เราจะบุกกันหนักกวาเมื่อวาน”
“มินาละ”
ไชยยันตครางลั่น แลวก็หวั เราะออกมา หันเขาหาน้ําผึ้งในกระบอก รินใสถวยพลาสติกเท
กรอกใสปาก เปนอาหารมื้อแรกของวัน
“เลนเอาตกใจทีเดียว เมื่อวานปนเขากันเสียย่ําแย เพลียไปหมด เลยหลับเปนตาย คุณไม
ปลุกผมก็ไมรูตัว เพราะนึกอยูวายังไงเสียคุณก็ตองปลุกตามหนาที่อยูแ ลว ไมยกั รูวา เมื่อคืนนี้เราไมมี
ยามกันเลย แตผมวาแบบนี้บอ ยๆ ถามันจะไมเหมาะนา อยางนอยที่สุดตอนนั้นก็ควรจะมีพวกเราตื่น
เปนยามอยูสักคน หลับกันหมดเกิดอะไรขึน้ กวาจะรูตวั ก็สายเสียแลว”
“ไมเปนไรหรอกครับ มันแลวแตภูมิประเทศและเหตุการณ แหลงพักนอนของเรา
ตรงไหนที่ผมเห็นวาจะไมมอี ันตรายอะไร เราก็ควรจะนอนกันไดทุกคน โดยไมตอ งเฝายามใหเสีย
แรงงาน แหลงไหนมันจําเปน ก็ตองเฝากันอยางที่แลว สําหรับผม เกิด หรือแงซาย หลับหรือไมหลับ
ก็มีผลเทากันนัน่ แหละครับ คือสัญชาตญาณปาสองใหเราตองนอนไวเสมอ ตามปกติแลว...สําหรับ
พวกผมเวลาออกปา ไมเคยจําเปนตองจัดเวรยามเฝากันเลย ถึงเวลานอนเราทุกคนก็นอนพรอมกัน
หมด ยกเวนในกรณีที่เราตามลาเสือกินคน หรือวาชางเจาเลหเทานัน้ ที่ตองระวังกันเปนพิเศษ
หนอย”
“คุณตื่นนานแลวหรือ?”
หัวหนาคณะเดินทางถาม ยืน่ ถวยไปขอน้าํ ผึ้งจากไชยยันตมาจิบบาง
“ก็กอนหนาพวกคุณชายสักครึ่งชั่วโมงนี่เองครับ นึกวาจะออกไปหาเลียงผาสักตัว แต
หมดหวัง หมอกลงหนักเหลือเกิน มองอะไรไมเห็นเลย เกือบเดินไปเหยียบมันโดยไมรูตัว ยิงไมทัน
แตก็ไมเสียเทีย่ วนัก ไดไอนมี่ าตัวหนึ่ง”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 862

วาแลว เขาก็ชมี้ ือไปทางเบื้องหลังของเกิด ผูกําลังรินน้ําขาวใสกระบอกอยู คณะนายจาง

หันไปเห็นก็อุทานออกมาเบาๆ มันคือเตาภูเขาตัวขนาดชามอางยอมๆ ตัวหนึ่ง นอนหงายทองเอาตีน
ทั้งสี่ตะกุยตะกายอากาศอยู พยายามจะพลิกตัวคว่ํา ลักษณะของมันเหมือนเตาดํา เพียงแตสวนหางที่
ยาวออกมาเปนพิเศษเทานั้น
ไชยยันตเห็นเขาก็กระโดดเขาไปดูดว ยความสนใจ
“เตาเหรอ ไปไดมายังไงกันนี?่ ”
“เกิดจับไดที่รมิ บึง ตรงที่เราผานมาเมื่อวานนี้ตอนเชามืด”
“ผมไมเคยกินมากอนเลย กินดีเหรอ ทํายังไงกินกันนี”่
เกิดเงยหนาขึ้นหัวเราะ ตอบแทนมาวา
“โธ เจานายครับ ดีกวาเนื้อหมูเสียอีก แลเนื้อออกคลุกกะพริกขี้หนู เกลือ หอใบกลวยปง
โอย! อรอย!”
“จะเอาเนื้อมันออกไดอีทาไหน”
“โยนเขาไปในกองไฟทั้งเปนๆ นั่นแหละครับ เจานาย พอมันตาย เนือ้ ระอุก็เลาะกระดอง
ออก งายนิดเดียว เดี๋ยวเกิดจะทําใหด”ู
ไชยยันตสูดปาก น้ําลายสอขึ้นมาทันที ดารินเดินตรงเขามาหยุดยืนทีเ่ ตาตัวนัน้ มองหนา
พรานใหญกับเกิดสลับกันไปมาเงียบๆ อยูค รูหนึ่ง ก็เอยขึ้นเรียบๆ วา
“เรายังไมถึงกับตายอดตายอยากกันนักไมใชหรือ นายพราน? อยางนอยก็มีขาวและเนื้อ
แหงพอปะทังไปไดอีกหลายมื้อ เพราะฉะนั้น อยาเปนมนุษยสมัยหินกันกอนเวลาอันควรเลย”
วาแลวหลอนกระดิกนิ้ว เรียกแงซายเขามา ออกคําสั่งหนาตาเฉย
“แงซาย อุมเอาเตาตัวนี้ ไปปลอยไวในที่ปลอดภัยสําหรับมันที่สุด”
เกิดอาปากคาง ไชยยันตรองโวยวายลั่นออกมา สวนแงซายปราดตรงเขามาแตแลวก็ยืน
ชะงัก ยิ้มแหงๆ รีรออยู ดารินออกคําสั่งเฉียบขาดอีกครั้ง พรอมกับตบที่หลังโดยแรง คนใชหนุมชาว
ดง จึงกมลงอุม เตาตัวนัน้ เดินหายออกไป ทามกลางเสียงบนพําอยางหัวเสียของไชยยันต
“นี่! เปนเสียยังงี้! มันจะไปกันไมไดตลอดรอดฝงก็เพราะอีแบบนีแ้ หละ เขาอุตสาหไปหา
ของดีๆ มาใหกิน ขัดขวางเสียแลว!”
ม.ร.ว.หญิงคนสวย จองตาเพือ่ นชาย แลวหัวเราะหึๆ ในลําคอ
“อยาทมิฬหินชาติใหมากนักเลยไชยยันต”
หลอนพูดต่ําๆ
“เอาไวใหถึงวาระสุดทาย จะอดตายกันเสียกอน แลวฉันจะไมขัดขวางเลย แมวาเธอจะ
กินเนื้อคนดวยกัน ถามจริงๆ เถอะ เธอกินมันเขาไปลงหรือ โดยการดูมนั ถูกเผาทั้งเปนดิ้นกระแดวๆ
อยูในกองไฟจนกวาจะขาดใจ แลวก็ถูกเลาะเอากระดองออก อะไรก็ไมสําคัญเทากับวา มันไมได
เปนสัตวที่ควรจะกินเลย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 863

แลวหลอนก็หนั มาทางเกิดกับรพินทร ผูมีหนาพิกลๆ อยู กอดอกถามวา

“ทั้งสองคนนี้เคยจับเตามาเผากินแบบนี้มากี่ตัวแลว?”
เกิดยิ้มแหงๆ ชําเลืองดูพรานใหญ แลวตอบออมแอม
“แฮะๆ ก็หลายตัวแลวครับ มันอรอยจริงๆ”
“ใครเปนคนจับ ใครเปนคนเผา หรือวาชวยกัน?”
“ผมเปนคนทําทั้งหมดนัน่ แหละครับ นายหญิง แตพรานใหญก็กินดวย เพียงแตวาไมเคย
ทําเอง”
“แลวเขาเคยเปนคนออกคําสั่ง ใหเราไปหาเตามากินบางไหม?”
“แฮะๆ บางทีก็เคยเหมือนกันแหละครับ”
“จําฉันพูดไวใหดีนะ ตกนรกถูกเผาทั้งเปนในกระทะทองแดง คนละรอยปตอเตาตัวหนึง่
ทั้งบาวทั้งนายนั่นแหละ ออ! มินาละ สงสัยมานานแลววา ทั้งสองคนนีท่ ําไมหนาจึงเหมือนเตา คน
อะไรยังงีก้ ็ไมรู เปนเด็กเปนเล็กละก็ จะจับเฆี่ยนใหหลังลายทีเดียว”
รพินทร ไพรวัลย กลืนน้ําลายลงคอ เดินผละหนีออกไปนอกเพิงผา สวนเกิดคําคอยน
หลับตาครางหงิง พอหลอนหันขวับมาทางไชยยันตผูยืนหนามุยอยูคนเดียว อดีตนายทหารปนใหญ
รีบผละหนี เดินตามหลังรพินทรออกไปโดยเร็ว ม.ร.ว.สาวคนสวย จึงหันมาทางพีช่ ายผูเหลืออยูค น
สุดทาย เชษฐารีบยกมือขึ้นโบก รองออกมาโดยเร็ว
“พี่เปลานะ นอย! อยามาแชงพี่ พี่ไมไดออกความเห็นอะไรสักหนอย”
วาแลวพี่ชายก็เดินตามออกไปอีกคนหนึ่ง

ทั้งสามชายมายืนกะพริบตาปริบๆ มองหนากันนอกปากถ้ํา แลวไชยยันตกับเชษฐา ก็

ปลอยเสียงหัวเราะออกมางอหาย สวนรพินทรหัวเราะไมสนิทนัก บนออยๆ
“ผมเสียทาจริงๆ ลืมนึกถึงคุณหญิงไป เลยถูกวาเสียเจ็บ”
“คราวหลังทําใหเสร็จเรียบรอยกอนซิ ขีค้ รานจะเคีย้ วเพลินไปเทานัน้ แลวคอยบอกที
หลัง”
เชษฐาพูดพลางหัวเราะพลาง ไชยยันตโคลงหัว
“ไอเด็กคนนี้มนั ยุงจริงๆ พับผาซิ ปากกัดก็เทานัน้ นึกวาจะไดกินเตาเสียหนอย หนอย
ขัดจังหวะเสียได เลยอดเลย”
“ก็นาเห็นใจเธอหรอกครับ ผูหญิงทุกคนไมอยากเห็นใครฆาสัตวประเภทนี้ และวาอันที่
จริง คนในเมืองเขาก็ไมนยิ มกินเตากัน แตชาวปาชอบมาก การจะกินมันไดแตละครั้ง ก็ทุลักทุเลเต็ม
ทน ดูทุเรศเหลือเกิน เพราะตองเผาหรือไมก็ตมทั้งเปน เธอสั่งใหปลอยมันไปไดกด็ ีเหมือนกัน ผม
คิดแตเพียงวา ไหนๆ ก็มาใชชีวิตกันอยูในปาแลว ก็อยากจะหาอาหารแปลกๆ มาใหทานตามประสา
ชาวปาเทานัน้ ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 864

“แลวเมื่อตอนหลงปาอยูดว ยกันนะ คุณหาอะไรใหแมเจาประคุณกิน?”

ไชยยันตถาม พรานใหญหัวเราะเบาๆ
“โธ! ทั้งๆ ที่อดจะแยอยูแลว ผมจะยิงคาง เธอยังไมยอมเลยครับ อาหารสองสามมื้อเปน
พวกไกปาและเกง โชคดีเหลือเกินที่เธอมีปน สั้นติดตัวอยู พอไดอาศัยหาสัตวพวกนั้นกินได”
“ก็คุณนี่นา ”
ไชยยันตวา
“เปนผมละก็ หาเขียดหรือมายก็กิ้งกาใหกนิ เสียใหเข็ด ไมยอมกินก็อดเอง จะไดรูสึกเสีย
บาง รักจะเดินปามามัวแตเลือกกินอยูไดยังไง กอนจะมาก็เตือนกันแลว เห็นรับปากแข็งขัน แตแลว
มาคอยขวางคอบิณฑบาตเสียเรื่อย ทีแรกก็พญาลดตัวหนึ่งละ ตอมาก็ลิ่นอีกตัว คราวนี้ปลอยเตาไป
อีกตัว จะลองกินดูมั่งก็เลยไมไดกิน ผูหญิงเปนเสียยังงี้ คราวหลังเอาอยางเชษฐาวาดีกวา สัตวอะไร
แปลกๆ ที่เราจะกินกัน ทําอยาใหนอยเห็นเสียแลวใหกนิ ดวย อยากดูเหมือนกัน รูท ีหลังจะทําหนา
ยังไง”
“เห็นจะไมสําเร็จหรอกครับ คุณหญิงระวังจะตายเรื่องอาหารการกิน เห็นอะไรผิดทาไม
ยอมทานเสียดือ้ ๆ เรื่องหลอกใหทานคงจะยาก”
“ไมตองหวงหรอก”
ผูเปนพี่ชายของ ม.ร.ว.สาวคนสวยบอกยิ้มๆ
“ลําบากกันดารเขาจริงๆ ในหนทางขางหนา ยายนอยก็คงจะตองกินเอง ไมวาอะไร
ตอนนี้เลือกกินได ก็ใหเขาเลือกไปกอน”
“นั่นไปยืนนินทาอะไรกันอยูไ มทราบ เสียดายเตาตัวนั้นกันนักเหรอ?”
เสียงแหลมใสตะโกนมาจาเบื้องหลัง ทุกคนหันขวับไป ก็เห็นเจาของเสียงยืนกอดอกอยู
หนาเพิ่งถ้ํา ไชยยันตหันไปทําหนายน ตะโกนตอบไปวา
“ไมไดนนิ ทาหรอก กําลังชวยกันสํารวมจิตสวดมนต อธิษฐานแผสว นกุศลไปใหเตาตัว
นั้น เวลาจะตายจะไดไมตองตกกระทะทองแดง เอาแคกระทะดินก็ยังดี รอนนอยหนอย”
“ขาวสุกแลวเจาคะ เชิญมากินได!”
หลอนบอก แลวก็ผลุบหายเขาไป

ทั้งสามชวนกันเดินกลับเขาไปในเพิงหิน และรับประทานอาหารเชา ซึ่งไมผดิ อะไรไป

จากที่ผานมาแลวเมื่อเย็นวานนี้ พอเสร็จก็ดับไฟเก็บขาวของ พรอมที่จะออกเดินทางกันไดในทันที
ทั้งๆ ที่หมอกยังบดบังอยูทวั่ ไป อากาศตอนเชากําลังเย็นสดชื่น ประกอบกับที่ตางไดรับการพักผอน
หลับนอนมาอยางเต็มอิ่มเมื่อคืน ทําใหทกุ คนมีกําลังกระปรี้กระเปราขึ้น
นาฬิกาขอมือของเชษฐา ชี้บอกเวลา 7.00 น.เศษ ขณะทีท่ ั้งหมดผละออกจากที่พกั แรม
“พยายามเดินเรียงเดี่ยว ตามหลังผมไว”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 865

จอมพรานกําชับคณะนายจางของเขา ภายหลังจากผานแองน้ําหนาปากถ้ํามา
“อยาแยกเดินหางผิดเสนทางออกไป บริเวณนี้เต็มไปดวยเหว และหนาผาชัน หมอกจัด
เรายังมองอะไรไมเห็นชัด อาจพลาดตกลงไปได เรากําลังตัดทางลงแองกระทะขางลาง ทางดาน
ตะวันตกเฉียงใต ประมาณเที่ยงจึงจะลงพนจากเขาลูกนี้”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 866

36
ในมานหมอกที่มองเห็นภูมปิ ระเทศรอบดานในระยะไมเกิน 3-4 วา ทุกคนเดินแถวเรียง
เดี่ยว ตามหลังการนําของรพินทรไปอยางระมัดระวัง เหมือนงมไปในความมืดที่ไมเห็นอนาคต
หรือจุดหมายปลายทางเบื้องหนา อยางไรก็ตาม พรานใหญยอมเปรียบเสมือนเรือนํารอง เขารูจัก
เหวทุกเหว หนาผาลึกชันทุกตอน หรือกอนหินทุกกอนก็วาได พื้นหินสูงต่ําขรุขระที่ผานไปนัน้ จับ
เขียวไปดวยตะไครน้ํา และเปยกชุมดวยน้ําคาง ทุกคนตองเพิ่มความระมัดระวังในการไถลลื่นใน
ระหวางผานหุบเหว เพราะถาพลาดนิดเดียว ก็หมายถึงมัจจุราชอาแขนรับอยูเบื้องลาง
หนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ผานไปของการปนปายพยุงตัวอยางชนิดระวังตัวแจ ทั้งหมดรูส ึกวา
บายหนาลงต่ําลงทุกขณะ แตยังไมสามารถสังเกตทิศทางไดอยูตามเดิม หมอกจางลงบางเล็กนอย
รอบดานเห็นแตหินผาโขดแกง ที่เขียวชอุมไปดวยพวกเฟรนกลวยไมและวาน
การเดินไมสามารถจะไปไดเร็วนัก เพราะตองใชความระวังกันอยางเต็มที่ ขณะทีผ่ าน
บริเวณหนาผาตัดแหงหนึ่ง เชษฐากาวเหยียบหินพลาดไถลลื่นเสียหลัก ถลาจะหลุดพนหนาผาลงไป
โชคดีเหลือเกินที่แงซายผูเดินคุมอยูทายขบวน เผนเขาควาแขนไว แตเพราะที่ลาดชัน ทั้งสองตาง
ไถลลื่นหวุดหวิดจะตกลงไปดวยกัน ทวามืออันเหนียวแนนของคนใชชาวดงขางหนึง่ เหนี่ยวรากไม
ไวได โดยมีอกี มือหนึ่งมัดเปนเปลาะจับอยูกับแขนของหัวหนาคณะเดินทาง
รพินทรกระโดดตามลงไปเปนคนที่สาม ยึดแขนแงซายไวอีกทอดหนึง่ กอนที่รากไมอัน
นั้นจะถอนรากเพราะทานน้าํ หนักไมไหว ตอไปเกิด ซึ่งยันตัวไวกับแงหินยืน่ สะพายปนไปใหพราน
ใหญพยุงตัว ติดคากันอยูเชนนั้นอยางนาหวาดเสียว ไชยยันตกับดารินมาไดสติภายหลัง ชวยกันเอา
เชือกขางหนึ่งมัดแนนหนาติดกับโคนไม แลวโยนปลายอีกขางหนึ่งลงมาให
ทั้งสี่คนจึงใชเชือกเสนนั้นเปนเครื่องกูสถานการณรายกลับคืนมาไดอยางทุลักทุเล ทาม
กลางความใจหายใจคว่ํา ดารินหนาซีดเผือด หลอนตืน่ เตนตกใจยิ่งกวาทุกคน เขามาจับแขนพี่ชายไว
แนน แตเชษฐาหัวเราะ ภายหลังจากไตกลับขึ้นบนไหลผาอยางปลอดภัยอีกครั้ง
“ถาไมไดมือตุก แกของนาย ฉันคงจบไปแลว”
เขาเอยดวยเสียงหาวกังวาน ตบไหลแงซายหนักหนวง ตาเปนประกาย แลวก็หันมาทาง
พรานใหญ
“ขอโทษที ที่ผมขาดความระมัดระวังไปหนอย มัวแตหนั ไปเตือนนอย ตัวเองกลับลื่น ทีม
ของเราวองไวและสติดีมาก สามารถแกไขสถานการณฉุกเฉินกันไดดที ุกคน ถาคนหนึ่งคนใดเอาแต
ตกใจ ผลีผลามเขาชวยโดยไมมีหลัก ไมมีใครก็ใครคงจะหลนลงไปสักคน หรือไมก็ทั้งคณะนั่น
แหละ ขอบคุณสวรรคสําหรับเหตุการณเมื่อสักครูนี้”
“ผมก็มัวแตเดินนําอยูขางหนา”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 867

รพินทรบอกเบาๆ พรอมกับอาการถอนใจเฮือกออกมา เขาเองก็จิตใจแทบไมอยูกบั เนื้อ

กับตัว ทันทีทหี่ ันขวับมาเห็นรางของเชษฐาและแงซาย ไถลลื่นกลิ้งลงไปดวยกัน
“มารูสึกตัวเพราะไดยินเสียงคุณหญิงรอง”
“นอยใจไมมีเหลือแลวละคะ ตอนนัน้ ทําอะไรไมถูกเลย”
ดารินพูดเสียงสั่นระรัว มีอาการเหมือนจะเปนลม
“แตเธอยังดีกวาฉัน เพราะถึงจะทําอะไรไมถูก เธอก็ยังสติดีพอที่จะรองเตือนใหฉนั โยน
เชือกลงไปให ฉันสิ มัวแตตะลึงตัวแข็งไปหมด”
ไชยยันตพูดต่าํ ๆ พรอมกับโคลงหัวสบถพํา มองลงไปยังเหวลึกไมเห็นกนอยางสยองใจ
แลวหันมาทางแงซาย
“แกเปนคนกลา และสติดีมาก แงซาย”
หนุมชาวดงนักพเนจรสีหนาเฉยๆ เปนปกติ เหมือนไมไดเกิดอะไรขึ้น”
“ถาไมไดพรานใหญยึดแขนไวอีกที ผมกับเจานายก็รวงลงไปแลว เพราะรากไมที่ผมเกาะ
กําลังจะถอน”
รพินทรยักไหล
“ถาไมไดสายสะพายปนของเกิดที่สงมาให ฉันก็กําลังจะไถลตามลงไปดวย เพราะหินที่
จับไวลื่นเหลือเกิน”
เกิดหัวเราะ
“ถาไมไดเชือกที่นายทหารโยนลงให เกิดก็กําลังจะคะมําหนาลงไปเหมือนกัน เพราะที่
มันลาดชันยืนไมถนัด”
ไชยยันตผิวปากยาว หันไปทางดาริน
“ถาไมไดเสียงเตือนของนอย ฉันก็คงสงเชือกลงไปไมทนั การ เพราะมัวแตตะลึงอยู”
ทุกคนมองหนากันเองไปมา แลวหัวเราะออกมาพรอมๆ กัน ภายหลังนาทีวิกฤติอันอก
สั่นขวัญแขวนผานไป
“ทั้งหาคนพวกเรานั่นแหละ ถาคนใดคนหนึ่งทํางานพลาด หรือไมประสานกันแมแตนิด
เดียว ฉันก็เสร็จไปแลว ขอขอบใจทุกคน โดยเฉพาะอยางยิ่งแงซาย ผูที่ชว ยฉันไวเปนคนแรก”
เชษฐากลาวอยางประทับใจ เหตุการณในครั้งนี้มันคงผนึกอยูในความทรงจําของเขาชั่ว
ชีวิต มันแสดงถึงความสามัคคีพรอมเพรียง และความเปนน้ําหนึ่งใจเดียวในระหวางหกชีวติ ที่เสี่ยง
ภัยรวมกัน ชนิดเคียงบาเคียงไหล
แงซายก็ดี รพินทร หรือเกิดก็ดี ลวนพิสูจนชัดถึงความหาวหาญเด็ดเดี่ยว และการเสียสละ
ทัดเทียมกัน ควรแกการบุกบัน่ ฝาฟนอันตรายรวมกันตอไปภายหนา สมคํามั่นสัญญาในขอที่วา ตาง
จะฝากชีวิตไวใหแกกนั และโดยไมบกพรอง ยิ่งนานไปเขาก็ยิ่งบังเกิดความแนใจ แนนแฟนขึ้นเปน
ลําดับ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 868

และเมื่อลงไดแนใจแลวเชนนี้ สุภาพบุรุษในราชสกุลผูเปนหัวหนาคณะเดินทางเสี่ยง
มฤตยู ก็เต็มไปดวยความแชมชื่นปลอดโปรงใจ เขาไมกงั วลอีกแลว สําหรับมหาพิบตั ิภัย ที่อาจมีรอ
อยูในอนาคตขางหนา ลงไดพรานนําทางและคนใชผูกลาหาญมั่นคง และซื่อสัตยเทานัน้

หนทางตอไปเริ่มไตสูงขึ้น และเต็มไปดวยอันตรายเพิ่มขึ้น เพราะตองคอยๆ ปนปายไป

ตามชะงอนแกงหิน ทามกลางกระแสลมทีโ่ กรกแรง รอบดานเปนอากาศอันเวิ้งวาง มฤตยูกวักมือ
ไหวๆ อยูเ บื้องลาง รอจังหวะพลาดของแตละคน ไมมีสิ่งใดจะมาเปนหลักประกันใหได นอกจากมือ
และเทาอันเหนียวแนนมั่นคงเทานั้น
“มีทางไหนที่เลี่ยงหนาผาตอนนี้เสียไดไหม?”
ดารินเอยถามขึ้นอยางหนักใจ เมื่อตางขึ้นมาพักเหนื่อยอยูบนไหลตอนหนึ่ง อาณาเขต
กวางเพียงไมเกินสองเมตรเบื้องบนสูงขึ้นไปเปนชองชัน้ สวนเบือ้ งลางลิบลิ่วเห็นโขดหินระเกะ
ระกะมองแลวหวามใจ
รพินทรเมมปาก สั่นหนาชาๆ
“เห็นจะไมมีทางเลี่ยงหรอกครับ เราจะตองปนหนาผาตอนนี้ขึ้นไปใหได ถามายงั้นก็
เสียเวลาออมกันอีกสองวันเต็มๆ ทีเดียว ผานตอนนี้ไปไดก็สบายแลว”
ทุกคนเหงื่อชุม โชก แมอากาศจะเยือกเย็นฉ่ํา ตลอดเวลาที่ไตเขา ไมมีใครพูดคําใดกันเลย
นอกจากคอยระมัดระวังตัวแจ คณะนายจางตางรูตัวไดดวี ากําลังไตอยูบ นจมูกของมัจจุราช พริบตา
ใดพริบตาหนึง่ เทานั้น หมายถึงอวสานแหงชีวิต
รพินทร เกิด และแงซาย แยกกันออกคอยใหแกดูแลระมัดระวังนายจางคนละคู ทั้งสาม
เปนนักไตเขาที่ชํานาญดีอยูแ ลว โดยไมตอ งพะวงหวงถึงกันและกัน นอกจากคอยประคับประคอง
นายจางเทานัน้
แลวพรานใหญก็หันไปจองหนาคณะนายจางของเขาอยางกังวล กลาวถามขึ้นเปนการ
หยั่งน้ําเสียง
“เปนยังไงครับ พอไหวไหม อีกชวงเดียวเทานั้น?”
“ถาไมไหว ก็ไมตองไปตามอนุชาที่เทือกเขาพระศิวะ!”
ไชยยันตโพลงออกมา พรอมกับหัวเราะหาวๆ
เชษฐากมศีรษะลง บอกเสียงหนักแนนวา
“นําตอไปรพินทร ตอใหมนั ยิ่งกวานี้สักเพียงไหน คุณไปได พวกเราก็ไปได”
สายตาของจอมพรานเปลี่ยนไปจับอยูที่ดารินอยางเปนหวง หลอนปาดแขนเสื้อขึ้นเช็ด
เหงื่ออันเกาะพราวอยูบนใบหนา เสื้อและกางเกงลาสัตวถูกแงหินคม และการไถลครูดในระหวาง
ปนปาย ขาดยับเยินและมีเลือดซึมอยูซิบๆ หลอนทรหดเทากับอกสามศอกอยางนาสรรเสริญ แตถึง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 869

อยางไรหลอนก็เปนผูหญิงคนเดียวในคณะ เขาอดที่จะสมเพชไมได แลวก็ยิ่งเห็นใจ เมื่อเห็นนัก

มานุษยวิทยาคนสวย พยักหนาอยางเด็ดเดีย่ วพูดสั้นๆ
“ไมตองหวงฉันหรอก”
รพินทรถอนใจเบาๆ ภายหลังจากพักเหนือ่ ยอีกครูใหญแลว เขาก็เอาเชือกมัดเอวตนเอง
ไวเปนอันดับแรกอยางมัน่ คง
“เพื่อความปลอดภัย เราตองผูกติดกันไวทงั้ หกคนระหวางที่ไตขึ้นไป ใครคนใดคนหนึ่ง
พลาด อีกหาคนยังพอจะชวยยึดไวได ดีกวาที่จะแยกกันเปนอิสระ เพราะถาพลาดพลั้งอยางไร จะไม
มีโอกาสชวยกันไดอีกเลย”
ภายหลังจากคิดอยูเพียงอึดใจเดียว เชษฐาก็เขาใจและเห็นพองดวย เอามัดเอวตนเองเปน
คนที่สอง ทิ้งระยะหางจากรพินทร โดยสายเชือกยาวประมาณสามเมตร คนตอไปคือดาริน ถัดไปก็
ไชยยันต เกิด และแงซายเปนคนสุดทาย ชวงหางของเชือกมีระยะเทากัน
การผูกติดตัวกันดวยสายเชือกอันเดียวกันทัง้ หกคน พอจะสรางความอบอุนใจใหไดบาง
อยางนอยที่สุด ถาใครพลาดเขาสักคนก็ยังติดอีกหลายๆ คน ที่ชวยยึดไวเปนสายโซ และหลักประกัน
อันมั่นคงที่สดุ ก็คือรพินทรผูเปนตนเชือกไตนําขึ้นไปเปนคนแรก และแงซายผูเปนปลายเชือกรั้ง
ทาย
ไรเฟลของทุกคนบัดนี้ถูกสะพายไวกับไหล ในทาเฉียง มือและเทาเปนอิสระ สําหรับทํา
หนาที่ปนปายอยางเดียวเทานั้น ชะงอนแลวชะงอนเลา ที่ตางคอยๆ ไตเรียงกันขึ้นไปเปนทางอยาง
แชมชา ทามกลางลมบนที่พัดแรง โกรกกระหน่ํามาแตละครั้ง เหมือนจะพัดใหหลุดลงไปจากเหลี่ยม
หินที่อาศัยเกาะพยุงตัว ยามนี้แหละที่ตางคนตางตระหนักถึงคุณคาแหงการรวมชีวติ เปนอันหนึ่งอัน
เดียวโดยแทจริง
ชีวิตทั้งหกรวมมาเปนชีวิตเดียว!
นาประหลาดใจในขอทีว่ า เมื่อมีการปองกันตระเตรียมอยางไมประมาทเชนนี้ ทุกคน
สามารถจะผานหนาผาสูงชันบริเวณนั้นขึน้ ไป โดยไมมใี ครเสียจังหวะพลาดพลั้งลงเลย แมแตดาริน
ผูซึ่งทุกคนในคณะเปนหวงกังวลมากที่สดุ เพียงแตวาหลอนเหน็ดเหนื่อยอิดโรยมากกวาทุกคน
เทานั้น

เมื่อพนหนาผาขึ้นมาถึงยอดไม ใบหนางามนั้นขาวเผือด ริมฝปากแหงผาก ทุกคนถอนใจ

ยาวอยางโลงอก ปลดสายเชือกที่ผูกโยงออกและลงนั่งพัก หญิงสาวนอนฟุบลงกับพืน้ หิน พี่ชายเขา
มานั่งประคอง และทุกคนก็เขามารายลอมหลอน
“ฉันไมเปนอะไรหรอก”
หลอนบอกหอบๆ หลับตาลง
“หนามืดไปหนอยเทานัน้ พักสักประเดีย๋ วก็คงหาย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 870

คณะพรรคทั้งหมด มองดูหลอนอยางรูสึกเห็นใจยิ่ง ไชยยันตเอาผาเช็ดหนาชุบน้ําใน

กระบอกจนชุม โชก แลวสงไปใหหลอนเช็ดตามใบหนาและลําคอ แงซายรินน้ําผึ้งสงมาใหจิบ แต
หญิงสาวสั่นหนาพึมพําขอบรั่นดี หลอนดื่มเขาไปเกือบครึ่งแกว ใบหนาอันซีดขาดเริ่มปรากฏสี
เลือดขึ้น พยายามจะเบนศีรษะออกจากการซบอยูกับอกของพี่ชาย ผูประคับประคองอยู แตเชษฐาดึง
ใหนอนลงกับตัก พูดอยางปราณี
“นอนลงเสียกอนเถิด นอย เรายังไมรีบรอนนักหรอก ทุกคนก็เหนื่อยกันแทบขาดใจ
ทั้งนั้น เราจะพักกันสักครู”
นองสาวฝนยิม้ พยายามดึงตัวขึ้นนั่งจนได ขาทั้งสองสั่นริก แทบจะเหยียดไมออก
“นอยเปนปกติเรียบรอยดีแลวคะพีใ่ หญ โปรดอยาหวง”
ไชยยันตเอื้อมมือมาจับขาของหลอนไว บีบใหเบาๆ
“ฉันเห็นเธอเหยียบหินพลาดสองครั้ง ใจหายหมดนึกวาหอยตองแตงกลางเวหาเสียแลว
ขอเทาแพลงหรือเปลา?”
หลอนสั่นศีรษะ แววตาแมจะอิดโรย แตกเ็ ปนประกายทรหด ฮึดสูสุดขีด
“ไมหรอก แคเคล็ดนิดหนอยเทานั้น แตก็พอเดินตอไปได”
พรานใหญทรุดตัวลงนั่งตรงหนา มองดูนายจางสาวผูแกรงเกินรูปโฉม ดวยความสงสาร
ระคนชมเชยน้าํ ใจ เขารูตวั เองดีวา นับตัง้ แตเริ่มเขาปามา การนําคณะนายจางไตเขาในครั้งนี้ เปน
ทางมหาวิบากและเสี่ยงอันตรายที่สุด เหนือกวาทุกครั้ง อยางไรก็ตาม เมื่อเปรียบเทียบกับหนทาง
กันดารในอนาคตขางหนา
นี่ก็เปรียบไดดว ยแบบฝกหัดขั้นตนเทานั้น
“อยาวาแตคุณหญิงเลยครับ พวกเราทุกคน รวมทั้งผมเองดวยก็ยังแทบแยไปเหมือนกัน”
เขาเอยขึ้นอยางออนโยน หลอนมองตอบดวยสายตารูทัน หัวเราะเสียงปรา
“ขอบคุณมาก ที่อุตสาหใหกําลังใจฉัน คนอื่นจะย่ําแยสกั ขนาดไหนฉันก็ไมรูเหมือนกัน
นะ แตสําหรับคุณนะ รูสึกวาเหมือนเดินขึ้นบันไดบานแคสิบชั้นเทานั้น แลวก็คงจะวิ่งเขยงก็องกอย
ขึ้นเขาลงหวยไปไดอีก 20-30 กิโลเมตรอยางสบาย”
รพินทรหัวเราะ สั่นศีรษะชาๆ
“โธ! ผมก็เปนมนุษยปุถุชนธรรมดาเหมือนๆ คุณหญิงนั่นแหละครับ ทําไมผมจะไม
เหนื่อย ผานหนาผาตอนนี้มาได เราก็เบาตัวแลว ตอไปนีเ้ ดินลงเขาอยางเดียวเทานัน้ สบายกวาทีแรก
มาก”
“ทําไมไมพาปนเขาอีกสักสิบลูกละ”
ความเหนื่อย บวกกับอารมณเดิม ทําใหหลอนเกเรขึ้นมาอีก
พรานใหญไมตอบ นอกจากยิ้มๆ แตพี่ชายหันไปลูบหลังนองสาว บอกน้ําเสียงเอ็นดูวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 871

“อยาไปประชดเขา ออกจากหลมชางแลว เปนเจอแน แบบฝกหัดในตอนนี้เพียงแคชั้น

ประถมเทานั้น คอยๆ เรียนรูไ ปเถอะ อีกหนอยก็เคยชินเกงไปเอง เดีย๋ วนี้ก็เกงขึน้ มากแลว”
“นับวาเปนโชคดีมากนะ ที่พวกเราใหรพินทรนําออกเที่ยวลาสัตวกอน และก็มีเหตุจําเปน
เฉพาะหนา ทีจ่ ะตองออกติดตามไอแหวง”
ไชยยันตเอยขึน้ พรอมกับเอนตัวลงนอนยาวเหยียดอยางหมดแรง
“สิ่งตางๆ ที่เราเผชิญมา มันเทากับเปนการ ‘อุนเครื่อง’ ใหเกิดความเคยชินชํานาญใน
หนทางที่จะไปเผชิญขางหนา เปนการฝกฝนในตัว ไมวาจะในดานใดทั้งสิ้น ตอไปอะไรหนัก มันก็
จะกลายเปนเบา ถาไมคุนกับมันเสียกอนแบบนี้ จูๆ ไปโดนเขาคงจะแย นึกวาจะไปถึงหลมชางก็พอ
อยูตัวแลว”
“พอจะตอไปไหวไหมครับ ผมกะวาเราจะทานอาหารเทีย่ งกันที่ตนี ดอย และนอนกันใน
ดงกลางหุบ”
รพินทรหันไปพูดหยั่งเสียงเบาๆ กับเชษฐา
“ตกลง!”
หัวหนาคณะเดินทางตอบงายๆ พรานใหญชําเลืองไปทางดาริน แผวเสียงลงเปนกระซิบ
“ผมเปนหวงคุณหญิงเทานั้นแหละครับ วันนี้รูสึกเธอจะเหนื่อยมากที่สดุ ถายังไงแลวเรา
พักทานอาหารเที่ยงกันเสียทีน่ ี่กอน แลวคอยหารือกันใหม”
ดารินไดยินแววๆ ก็รองบอกมาวา
“ขอใหรูไวดวยวา ฉันไมใชตุมถวงของการเดินทางคณะนี้ ถาฉันไมสามารถจะรวมทาง
ไปกับคณะได ไมวาจะในโอกาสไหน ทุกคนไมตองหยุดรอ ทิ้งฉันไดเลย”
เสียงของหลอนฉะฉานชัดเจน
ความทิฐิ หัวรั้นของหลอน แมขนาดพี่ชายเองก็ยังไมกลาขวาง แลวใครจะขวางได
รพินทร ไพรวัลย ยอมตระหนักดี!
ดาริน วราฤทธิ์! ไมตองการใหใครพิจารณาวาหลอนเปนคนออนแอ ไมตองการใหใครนับ
เอาวาหลอนเปน ‘ผูหญิง’ คนหนึ่งในคณะเดินทางนี้ มันกอจุดเริ่มตนก็ดวยการพยายามหามปราม
ขัดขวางของเขากอนนั่นเอง อยางนอยที่สดุ เทาที่รวมเหตุการณกันมา เขาก็ยอมแพ ยอมรับนับถือ
แลวในเรื่องความทิฐิจนสุดใจขาดดิน้ ของหลอน มันแสดงถึงหัวใจอันเขมแข็งเด็ดเดีย่ วเกินหญิง ซึ่ง
บางขณะมันก็คานกับเพศ และกําลังกายของหลอนเอง แตนั่นไมใชเปนสิ่งที่หลอนคํานึง เมื่อแรกเขา
ก็อยากจะดูฤทธิ์หลอนเหมือนกันวาจะไปสักแคไหน แตเดี๋ยวนี้ประจักษชัดแลววา ราชสกุลสาวสวย
ผูนี้ มั่นคงตอทิฐิของหลอนจริงๆ ยิ่งหามก็เหมือนยิ่งยุ
รูชัดกันเสียเชนนี้ แทนที่จะคิดลองดีเหมือนแตกอน รพินทรก็มีแตความสงสาร เขาจะไม
ทําอะไรเปนการยั่วยุทิฐิของหลอนโดยเด็ดขาด โดยเฉพาะอยางยิ่งในกรณีที่จะเปนภัยมาสูตัวหลอน
เชนนี้

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 872

บรั่นดีอีกครึ่งถวย จนหนาเปนสีชมพูแก ม.ร.ว.สาวคนสวยก็ผุดลุกขึ้น สะบัดขาอันชา

เปนตะคริวไปหมด พอเลือดฉีดแรงไปทั่วราง กําลังของหลอนก็เริ่มกลับคืนมา หันมาทางพี่ชายและ
พรานใหญ ผูน ั่งพักสนทนากันอยูเบาๆ พูดขึ้นลอยๆ วา
“โอเค เรียบรอย เดินตอกันหรือยังละ อยาเสียเวลาเลย”
“คุณหญิงแข็งแรงแลว แตพวกเรายังเหนื่อยอยูเลยครับ”
รพินทรพูดสีหนาเรียบๆ ซอนยิ้ม
“เพราะฉะนัน้ ขออนุญาตนั่งพักสักสิบนาที มันคงไมทําใหเสียเวลามากไปนัก”
“ดีเหมือนกัน ขาทั้งสองขางของฉันก็ลาไปหมดแลว ขอนอนแผอีกสักเดี๋ยวเถอะ”
ไชยยันตสนับสนุนมา ขณะนอนหลับตากางมือกางเทา
“พี่ก็เต็มกลืนเหมือนกัน”
เชษฐางอเขาเขามาใชมือตัวเองบีบนวด
“ถามันสูงกวานี้อกี นิดเดียว เห็นทีจะรวงลงไปแน หากไมจําเปนจริงๆ แลว คราวหลัง
หาทางเดินใหมันสบายกวานี้ดีกวา แมจะออมหนอยก็ยงั ดี”
ประโยคหลังเขาหันไปพูดยิม้ ๆ กับจอมพราน แตรพินทรยอมทราบดีวา ทั้งเชษฐาและ
ไชยยันตพยายามพูดใหสอดคลองกับเขา เพื่อเอาใจดารินนั่นเอง เพราะทั้งสองชายยอมจะซึมทราบ
ในนิสัยของหลอนดีอยูแลว
พรานใหญลอบสํารวจดูบุคคลทั้งสามอยางชื่นชมอยูเงียบๆ
ทั้งสามคนรักสนิทกลมเกลียวกันดียงิ่ อยางนาชื่นใจ
แมวาจะดูจากผิวเผินเห็นขัดแยงกันอยูต ลอดเวลาก็ตาม อันนี้นี่เองจึงเปนเหตุผลสรุปได
อยางแนนแฟนวา เหตุใดจึงสามารถรวมเสี่ยงอันตรายดวยกันครั้งนี้ได

พักใหญตอมา การเดินทางก็เริ่มตนขึ้นอีกครั้ง ทัศนวิสัยรอบดานเริ่มจะกระจางชัดขึ้น

บางแลว แดดตอนสายจัดสองผานมานหมอกลงมาเปนทาง สามารถมองเห็นภูมปิ ระเทศรอบดาน
กวางไกลขึ้น ปาเบื้องลาง ในระหวางวงลอมอันกวางใหญของทิวเขา มองเห็นเขียวทึบลงไปไมไกล
นัก เปนดงดิบลักษณะกนกระทะไพศาล สลับไปดวยเนินและลุมนอยใหญ เหลือที่จะคณานับ
เหมือนมองดูภาพจําลองในแผนที่
“หุบที่เราเห็นอยูนี่แหละครับ ชาวปาเรียกกันวา ‘หุบหมาหอน’”
พรานใหญบอกขึ้นดวยเสียงหาวๆ ขณะทีเ่ ชษบาและไชยยันตกาํ ลังใชกลองสองทางไกล
สํารวจอยู
“จากหนองน้ําแหง จนถึงหลมชาง ปานี้เปนปาดุที่สุด ไมมีใครคอยกลาผานเขาไปนัก มัน
อยูในวงลอมของกําแพงเขารอบดาน เปนแองอยูใจกลางพอดี แตกวางใหญมาก...เนื้อที่เปนพันๆ
ตารางกิโลเมตร”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 873

“ทึบเหลือเกิน!”
ไชยยันตพึมพําออกมา สงกลองใหดาริน
“สัตวเห็นจะชุม?”
“ไมตองหวงหรอกครับ ตั้งแตเห็บทาก ขึน้ มาจนกระทั่งแรดหรือชาง รวมทั้งไขปา ผมเอง
ก็ไดรับเชื้อมาลาเรียมาจากปานี้ ติดตัวเรื้อรังอยูจนกระทั่งทุกวันนี”้
“ฮา! บอกกลากอนนะ นายพราน”
ดารินสะดุง รองเสียงหลงเอ็ดออกมา หันขวับมาจองหนาเขา ตาเบิกโพลง
“สัตวรายสักเพียงไหนก็ชางมันเถอะ ฉันไมหวั่นหรอก ขออยางเดียวเทานั้น ไอสัตวกอ
ความรําคาญชวนขยะแขยง ประเภทเห็บ หนอน หรือทาก ฉันไมเอาดวยแลว คราวนี้ยอมแพจริงๆ
ขอใหเห็นใจฉันบางเถิด แมวา จะไมเห็นใจในเรื่องอื่นๆ”
พรานใหญยิ้มขันๆ ดารินมีสีหนาขวัญหนีดฝี อเอาจริงๆ เมื่อเขาเอยถึงเห็บและทาก
“เสือ ชาง หมี แรด คุณหญิงไมกลัว ทําไมถึงมากลัวสัตวตัวกระจิดริด”
หลอนทําตัวสัน่ ขนลุกขนชัน
“บรื๋อว! บอกไมถูกหรอก พูดจริงๆ นะนี่ บอกกลาวเสียกอน ฉันไมเอาดวย เดีย๋ วไดหัน
หลังกลับเทานัน้ ”
“เสร็จกัน เสร็จเอาอีตอนเจอทากนี่เอง”
ไชยยันตบนเบาๆ พลางหัวเราะหึๆ
“สอบเอ็นทรานซไมผานเสียแลว นอยเอย เห็นจะไมไดไปเทือกเขาพระศิวะแน ถามัวแต
กลัวทากอยู เดินปามันก็ตองพบทุกอยางนัน่ แหละ ไมวาจะเห็บ ทาก ริ้น ไร อยากสบายตองนอนอยู
กับบาน เรื่องเล็กเหลือเกิน ทีเสือชางไมยกั กลัว”
ม.ร.ว.สาวคนสวย หนาซีดลงอยางนาสงสาร ทําหนาเหมือนจะรองไห พูดเสียงเครือ
“โธ ก็ฉันเกลียดมันนี่นะ ขยะแขยงออก ไมรูจะไปสูรบกับมันไดยังไง สัตวอื่นไมวาจะ
รายกาจสักขนาดไหน ฉันไมหวั่นสักนิด สูหนามันไดทงั้ นั้น บอกแลวยังไงวาไอสตั วนาขยะแขยง
ประเภทนั้น ฉันยอมแพราบ ไมเอา ไมไปดวยแลว”
หลอนทรุดตัวลงนั่ง
“ไมไป เธอก็ตองอยูคนเดียวตรงนี้ หรือไมก็เดินไปทางอื่นคนเดียว แลวคอยไปพบกันที่
ปาหวาย”
ไชยยันตทําหนาขึงขังกระเซา
“ยังได เชิญไปเถอะ ทิ้งฉันไวที่นี่แหละ”
ดารินพูดสะบัดๆ
รพินทรเดินเขามาใกล ยิ้มออนโยน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 874

“ไมมีใครทิ้งคุณหญิงหรอกครับ โปรดอยาวิตกไปเลย เราอยาเดินผานในบริเวณทีม่ ันมี

ทาก หรือเห็บชุมเสียก็แลวกัน หรือถาจําเปนจริงๆ ผมก็มียาใหคณ ุ หญิงทาง รับรองไดวาจะไมมีทาก
ตัวไหน เกาะตัวคุณหญิงไดเลย ลุกขึ้นเถิดครับ”
หญิงสาวครึ่งยิม้ ครึ่งบึ้ง กัดเล็บ
“อยาหลอกกันนะ!”
“ไมหลอกซิครับ โธ...”
“ไมรูละ พาฉันเดินเขาไปในปาทากเมื่อไหรละก็ ฉันไมยอมไปดวยอีกแลว จะทิ้งฉันไวก็
ตามใจ”
“ปาชื้นแฉะมากหรือ รพินทร?”
เชษฐาเอยขึ้นอยางเครงขรึม
“สวนมากครับ เวลาหนาแลง ปาที่ไหนแหงหมด มีบริเวณหุบหมาหอนนี่เทานัน้ ที่เขียว
ชอุมอยูทั้งป”
“ดูลักษณะของปาแลว มันยังไงพิกลนะ”
หัวหนาคณะเดินทางกลาวพรอมกับยักไหล ยิ้มเลี่ยนๆ
“รูสึกวาจะเปนโลกอีกโลกหนึ่งโดยเฉพาะ ไมมีทางติดตอกับปารอบดานอื่นๆ เลย เพราะ
เขาสูงชันลอมไวรอบดาน คุณเคยผานบอยไหม?”
“ก็ไมบอยนักหรอกครับ เพียงสี่หาครั้ง ถาไมจําเปนจริงๆ ผมก็ไมผานเขามาเหมือนกัน
ผมไมเคยมาดักสัตวในหุบนีล้ ําเลียงออกไปขายเลย ไมรูจะขนออกไปไดยังไง เพราะตองปนเขา
ขึ้นมา ในนี้เปนแหลงปลอดของพวกสัตว มันอาศัยหลบภัยไดเปนอยางดี แตผมเชือ่ วามันจะตองมี
ทางดานแหงใดแหงหนึ่ง สําหรับใหสัตวปานอกหลบเขามาในปานี้ได เพราะผมเคยตามกระทิง
ลําบากตัวหนึ่งเมื่อปกลาย และมาพบไดตวั มันในปานี้ เปนการตามเขามาอยางเดาสุม เชนนั้นเอง ก็
ไมคิดมากอนเหมือนกันวาจะพบมันในนี้ ไมเชื่อในทีแรกวามันจะไตเขาชันขึ้นมาไดอยางไร เมื่อ
ปรากฏวามันหนีจากปานอก เขามาในปานี้ได ก็ตองแปลวามีทางผานสําหรับมัน ผมสงสัยอยูทุก
วันนี้ วาไอแหวงจะมีที่หลบซอนอยูในนีก้ ็ได เวนไวแตวา ผมยังไมสามารถสํารวจพบทางเขาออก
ของพวกสัตวที่ใชเปนทางติดตอระหวางปาในและปานอกเทานั้น มันจะตองเปนทางลับที่สุด และ
ถาเรารู เราก็คงไมตองลําบากไตหนาผาเสี่ยงขึ้นมาอยางเมื่อครูใหญน”ี่
สีหนาของเชษฐา เต็มไปดวยความกังขาในคําบอกเลาของเขา
“เอ ถามันนาคิดเสียแลวละ รพินทร มองดูดวยสายตาผาดๆ นี่ รูส ึกวาดงทึบในแอง
กระทะทีเ่ ราเห็นอยูนี่ ไมนาจะมีทางผานเขาออกติดตอกับปารอบนอกไดเลย นอกจากปนหนาผาชัน
ขึ้นมาอยางพวกเรา สัตวที่จะไปได จะมีกเ็ ห็นจะเปนพวกสัตวเล็กที่ปน เขาไดเทานัน้ แตคุณบอกวา
คุณตามกระทิงจากปานอกแลวเขามาพบในดงนี้ ถากระทิงมันไปได ชางก็ไปได วาแตคุณแนใจหรือ
วา กระทิงตัวนั้นเปนตัวเดียวกันกับที่คุณตามมาจากปานอก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 875

“แนใจครับ กระทิงตัวนัน้ เปนกระทิงราย พวกชาวปาเรียกมันวา ‘ไอจาว’ ผมตามมันมา

เปนเวลาสามปเต็มๆ แตก็ไมไดตามจริงจังอะไรนัก ครัง้ สุดทาย พบมันประจันหนาที่หวยยางแฟง
ผมไมทันรูตัวมากอน ถือลูกซองแฝดบรรจุลูกขนาดเกาเม็ดลํากลองหนึ่ง สวนอีกลํากลองเปนลูกยิง
นก มันพุงเขาใส ผมก็เลยเหนี่ยวออกไปพรอมกันทั้งสองไก แลวก็วิ่งขึน้ ตนไม โชคดีที่มีตนตะเคียน
อยูใกลๆ พอดีบุญคํากับเกิดตามมาทันมันก็เลยเปดไป หลังจากนั้นผมก็ตามมันอยางกวดขัน เพราะ
มันฆากะเหรี่ยงเสียอีกหลายคน รอยมันขาดๆ หายๆ อยูท ี่ตีนเขาลูกโนน”
พรอมกับพูด เขาชี้มือใหดูเขาทะมึนทางดานตะวันออกเฉียงเหนือ
“ผมพยายามคนเทาไหร ก็ไมพบวามันหายไปทางไหน พยายามตรวจดูทางดาน ก็ไมมี
วี่แววเลยวา จะมีทางขามเขาอันเปนหนาผาชันไปไดยังไง พอดีบุญคําที่มาดวย ชวนผมปนหนาผา
ตอนนั้น บอกใหเลยเขามาเที่ยวในแองกระทะของหุบหมาหอนนี่ ผมก็เลยขามมาโดยไมคิดวาจะพบ
รองรอยอะไรของ ‘ไอจาว’ เพียงแคสํารวจปาฆาเวลาเทานั้น ตกเย็นนัน้ เอง ขณะที่นงั่ หุงขาวอยูริมพุ
แหงหนึ่ง มันโผลมาจากไหนไมทราบ...พรวดเขาใส ถาขณะนัน้ ปนอยูหางตัวผมออกไปอีกนิดเดียว
ผมก็จบไปแลว ขณะที่ยิง หัวของมันหางจากปากกระบอกปนแทบไมถึงศอก ปรากฏวามันคือ ‘ไอ
จาว’ ตัวนัน้ นัน่ เอง”
“ผมวาถางั้นตองมีทางดานแน กระทิงคงจะตอกทอยใสหนาผาชันไมไดหรอก และทาง
อยางวานีแ่ หละ ที่พวกสัตวใชเปนทางผานระหวางปาในและปานอก”
ไชยยันตลงความเห็นมาโดยเร็ว
“ผมก็วาตองมีครับ แตผมพยายามคนเทาไหรก็ไมพบ”
“และถามันมีทางดาน”
เชษฐาพึมพํา ตาหรี่ลง
“จะเปนไปไดไหม ที่ไอแหวงขณะนี้ อาจหลบเราอยูในดงขางลางนี่ก็ได”
ทุกคนมองตากันแลวอึ้งไป
“ผมยังสงสัยอยูเหมือนกันอยางที่บอกแลว” พรานใหญพดู เสียงต่ําๆ
“ไอแหวงไมไดอยูในหุบหมาหอน ปานนี้ มันจะตองอยูท ี่ปาหวาย”
ทันใดนั้น เสียงทุมต่ําของใครคนหนึ่งก็แทรกขึ้นมา ทุกคนหันขวับไปก็พบวา เจาของ
เสียงที่ทะลุกลางปลองขึ้นลอยๆ คือแงซายผูไมเคยพูดอะไรบอยนัก
รพินทรจองหนาเขม็งเหมือนจะสํารวจหาอะไรบางอยาง
“แกรูไดยังไง?”
ชาวดงผูลึกลับหัวเราะเสียงลึกในลําคอ
“ผมบอกไมถูก ผูกอง วาผมรูไดยังไง บางทีอาจเปนลางสังหรณ เมือ่ คืนนี้ผมเห็นอะไร
บางอยาง?”
“แกเห็นอะไร?”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 876

เชษฐา ไชยยันต และดาริน ถามเร็วปรือ๋ มาเปนเสียงเดียวกัน จองหนาสีทองแดงนั้นไม

กะพริบ
“เห็นพระธุดงค องคที่เคยเลี้ยงผม มายืนอยูตรงหนา ทานมาขอบิณฑบาตชีวิตของไอ
แหวง กับโขลงของมันไว ทานใหผมบอกกับพวกเจานายวา จงอยาไดคิดตามลามันอีกเลย ตอไปนี้
มันจะบายหนาเขาดงลึกไกลโพน และจะไมออกมาเปนภัยกับมนุษยใดๆ อีกแลว คนที่ลมตายไป
เพราะมันนั้น ก็อันเนื่องมาจากบุรพกรรมที่เคยทํากันไวกอน แตถาหากยังจะคิดลามัน ก็จะเปนเวร
กันไมสิ้นสุด และชีวิตของพวกเราอีกหลายคนจะลมตายลง”
“แงซาย!”
พรานใหญตวาดลั่นอยางเดือดดาลโทสะ ตาลุกวาว
“แกบังอาจมาก ที่กลาปนเรือ่ งมดเท็จขึ้นถึงเพียงนี้ ฉันรูเจตนาแกดี แกไมตองการใหพวก
เราเสียเวลาติดตามไอแหวงอยู ซึ่งยังไมรูจะสิ้นสุดลงเมื่อไหร เพราะแกตองการใหเริ่มตนการ
เดินทางออกจากหลมชางเสียโดยเร็ว”
กลาวจบ รพินทรก็ปรี่เขามาอยางลืมตัว แตก็ตองชะงัก เพราะดารินเหนี่ยวไหลกระชาก
ไว รองเสียงแหลม
“รพินทร! หยุด!! คุณจะทําอะไรแงซาย?”
เขาไดสติ ยืนชะงัก จองหนาแงซายนิ่ง หนุมชาวดงพเนจรคงมีสีหนาเยียบเย็นอยูใ น
อาการปกติ มองตอบเขาดวยสายตาเปดเผย ปราศจากความหมาย
เชษฐา ไชยยันต หันมองหนากันเองไปมา แลวมองไปที่พรานใหญ กับแงซาย สลับกันอยู
เชนนั้นเปนครูใ หญ เชษฐาจึงหัวเราะขึ้นเบาๆ เดินมาตบหลังรพินทร แลวก็มาหยุดยืนอยูตรงหนา
หนุมชาวดง เอยดวยน้ําเสียงปราณีวา
“แงซาย เหลวไหลนะ นายฝนไปเสียแลว”
“ผมอาจฝน แตเปนความฝนที่เห็นและไดยินเชนนั้นจริงๆ ผมไมไดปนเรื่องมดเท็จขึ้น
ผมเพียงแตบอกวา พระธุดงคองคนั้นทานพูดกับผมเชนไร แตผมก็จะไมขัดขวางในเจตนาของคณะ
เจานาย และพรอมที่จะรับใชทุกอยางเหมือนเชนที่ปฏิญาณไว”
แงซายตอบดวยเสียงหาวมีกงั วานเชนเดิม
ไชยยันตยิ้มกวางๆ เขามาตบไหลหนุมพเนจรชาวดงเบาๆ บอกวา
“ถาพบพระธุดงคองคนั้นอีกละก็ ฝากบอกทานดวยเถิดวา ทานจะขอบิณฑบาตเรือ่ งอื่น
เรายินดีถวายทัง้ นั้น แตขอยกเรื่องไอแหวงนี้เสียเถอะ มันมีเวรไวกับมนุษยมาก และถึงคราวแลวที่
มันจะตองใชเวรกรรมนั้น ตามกฎแหงกรรม เราเสียเวลา เสียอะไรทุกสิง่ ทุกอยาง แมแตชีวิตลูกหาบ
ของเรา ซึ่งไมไดไปทําอะไรมันกอนมาแลว เพราะฉะนั้นขณะนี้มีอยูส องทางเทานั้น...ไมมันก็เรา
ตองปนกันไปขางหนึ่ง”
“ฉันเชื่อเธอ แงซาย”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 877

ดารินกลาวออกมาอีกคนหนึง่ อยางออนโยน ยิ้มให

“วาเธอไมไดปน เรื่องมดเท็จขึ้น เธออาจเตือนเราดวยความหวังดีโดยบริสุทธิ์ใจ แตเราจะ
เลิกลมไมได ถาไอแหวงจะไมมีเวรกรรมกับพวกเราตอไป ก็ขอใหมันหลบหนีหายเขาดงลึกไป
เสียเลย อยาไดปวนเปย นวนเวียนใหเราคนพบอีก”
แลวหลอนก็ฉุดแขนรพินทรใหเดินหางออกไป กระซิบสีหนาจริงจัง
“คุณตองไมถือสาอะไรแงซาย ไดยินไหม หนาตาคุณนาเกลียดนากลัวเหลือเกินเมื่อตะกีน้ ี้
ถาคุณทําอะไรแงซายละก็ ฉันจะไมมีวนั อภัยคุณเลย”
พรานใหญพยายามระงับความรูสึกลงเปนปกติ หัวเราะหึๆ ควักบุหรีใ่ บตองแหงออกมา
มวน
“ผมตองขออภัยครับ คุณหญิง ผมลืมตัวไปจริงๆ เจาคนใชพิเศษของคุณหญิงนีย่ วนมาก”
“ความจริงยังยวนนอยกวาคุณเปนไหนๆ เมื่อตะกี้นี้คณ ุ จะทําอะไรเขา?”
“ตั๊นหนามันสักที”
“บา! ใจราย!! ดีนะที่ฉนั กระชากไวเสียทัน ฉันมองไมเห็นเหตุผลเลยวา ทําไมคุณถึงเขมน
เขาตลอดเวลา”
“ก็คงเหมือนกับที่คุณหญิงเขมนผมนั่นแหละ!”
เขาตอบดวยเสียงหวนกระชาก ยกมือขึน้ ขยี้จมูกอยางหงุดหงิด แลวยัดบุหรี่เขาปาก
สะบัดไลทเตอรโดยแรง
“มีอยางหรือ มันดันพูดอะไรเปนการทําลายขวัญพวกเราออกมาได มันบอกวาพวกเรา
จะตองตายเพราะไอแหวงอีก ถายังคิดจะตามลา มันเปนพวกไอแหวง หรือพวกเรากันแน และที่ผมรู
วัตถุประสงคแทจริงก็คือ หมอนี่พยายามจะเรงการเดินทางไปใหถึงเทือกเขาพระศิวะโดยเร็ว มันมี
จุดประสงคเรนลับอะไรอยูท ี่นั่นก็ไมรู แลวก็แสดงออกโดยไมคํานึงถึงวามันอาศัยพวกเรามา เราเอง
ก็ตองการจะไปใหถึงที่นั่นโดยเร็วที่สุด...ไมนอยกวามันเหมือนกัน”
“โธ อยาคิดอะไรไปใหมากเลยนา รพินทร”
หลอนพูดเสียงออนกับเขาเปนครั้งแรก ในยามที่เขาเปนฟนเปนไฟเชนนี้ สีหนากลุมใจ
“ฉันไมสบายใจ ที่เห็นคุณไมชอบหนาแงซาย พวกเราเปนคนรับเขาเขามาเอง”
“ก็เพราะพวกคุณหญิงรับหมดนี่เขาไวนะ ซิครับ ผมถึงยอมใหมนั มาดวย ถาไมงนั้ ผมก็
ไมใหมาดวย ผมรูวาพวกของคุณหญิงพอใจเจานี่มาก แตโปรดระลึกไวใหมากๆ ดวย ไอหมอนี่คือ
อดีตนายทหารกะเหรี่ยงอิสระ เคยโจมตีคา ยตํารวจตระเวนชายแดนปนปมาแลว หมอเคยเปนโจร
แลวเขามาขอสมัครไปดวย ก็ดวยจุดประสงคลึกลับที่เรายังไมรูชัด เราอาจถูกตลบหลังเมื่อไหรก็ไม
รู ภายใตสีหนาซื่อๆ และการรับใชอยางดูเผินๆ วาสุจริตภัคดีนี้ หมอไมใชคนซื่อนักหรอก ภายใตสี
หนาซื่อๆ เซอๆ นั่นนะ รูไวเสียดวยวาคมรายกาจทีเดียว...ลึกลับก็เทานัน้ ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 878

“แตอยาลืมนะวา แงซายเคยชวยชีวิตคุณไว ตอนที่คายตํารวจของคุณถูกโจมตี และคุณ

เผนหนีเอาตัวรอด”
ดารินพูดออยๆ รพินทรจุดบุหรี่สูบ พนควันลงต่ํา ขมวดคิ้วนิว่ หนา
“นั่นเปนคํากลาวอางของหมอเองตะหาก หมออาจพูดเอาบุญคุณกับผมก็ได ผมจะไปรูได
ยังไงวาผมแหกวงลอมออกมาทางดานแงซายและหมอไมยิง ปลอยใหผมรอดไป ขณะนั้นมันชุลมุน
ไปหมด และฉากเปนความมืด การรบเปนไปอยางตะลุมบอน”
“แตคุณก็คงไมปฏิเสธวา กอนคายตํารวจตระเวนชายแดนของคุณ จะถูกกองโจร
กะเหรี่ยงโจมตี แงซายไดมาพูดเตือนเปนนัยๆ เตือนใหคุณรูตัว และขอใหผละหนีลวงหนาแลว นัน่
ยอมแสดงวาเขามีเจตนาที่ดกี ับคุณอยูก อน”
พรานใหญ อดีตรอยตํารวจตระเวนชายแดนไทยอึ้งไป แตแลวก็เอาสีขา งเขาถูบาง
“นั่นไมใชบุญคุณอะไร ผมเคยชวยหมอไวกอนตอนที่พวกตํารวจจะยิงทิ้ง”
“อยาเกเรพาลรีพาลขวางนอกเรื่องซิคะ รพินทร”
ดารินยกมือขึน้ กอดอก อมยิ้ม ชายหางตามองดูเขา พูดแผวหวานผิดไปกวาทุกครัง้ ที่เขา
เคยไดยิน เพราะมันมีคําวา ‘คะ’ อยูดวย ซึ่งไมเคยปรากฏมากอน ระหวางนายจางราชสกุลสาวผู
แสนหยิ่งและไวตวั กับพรานปารับจางนําทางอยางเขา เสียงนัน้ มีกระแสกึ่งยั่ว กึง่ เอาใจ แตมนั ก็
ชโลมอารมณที่กําลังพลุงพลานของเขา ใหเยือกเย็นลงไดอยางประหลาดล้ํา
“ฉันไมไดพดู ถึงเรื่องบุญคุณ วาใครจะมีตอ ใคร ฉันพูดถึงเจตนารมณที่ดีตะหาก เพือ่ แก
ตางแทนใหแกแงซาย คุณมองเขาในแงรายตลอดเวลา ฉันก็พยายามจะหยิบยกในแงดีของเขา ซึ่งเคย
มีตอคุณเองมาในอดีต เพือ่ ใหคุณเปรียบเทียบดูบางเทานั้น เอาละ ถึงแมคุณจะระแวงเขาอยู
ตลอดเวลา ไมไววางใจไดสนิทนัก ฉันก็ไมหามละ แตอยากจะขอรองอะไรสักอยางหนึ่งจะไดไหม”
“อะไร?”
“อยาแสดงอะไรเปนการใจรายกับเขานัก อยาใหเขาเห็นวาคุณรังเกียจเขาจนออกนอก
หนา หรือวามองเห็นเขาเปนศัตรู เขาอยูในกลุมของพวกเราเพียงคนเดียว และอุตสาหฝากตัวเขามา
เปนขาชวงใช และก็ปฏิบตั ิหนาที่โดยไมบกพรอง เขาควรจะไดรบั ความเมตตาพอสมควรจากคุณ
บาง”
“คุณหญิงเมตตาไอหมอนี่มากเหลือเกินนะ”
“ฉันสงสารเขา”
“นาสงสารเสียเหลือเกินนะ ระวังใหดเี ถอะ มันจะลวงตับเขาใหสักวันหนึ่ง พวกของ
คุณหญิงไมมวี นั เฉลียวคิดตามทันมันหรอก”
“คุณควรจะแสดงเหตุผลที่ชัดหนอยนะ ในการที่คุณระแวงแงซายถึงเพียงนี้”
“อยาใหผมพูดเลย”
รพินทรหัวเราะหึๆ ออกมาอีกครั้ง อัดควันบุหรี่ลึก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 879

“ทุกสิ่งทุกอยางของหมอนี่ ลวนลึกลับไปหมดทั้งนั้น สายตาผาดๆ มองไมพบหรอก เมื่อ

คืนนี้ก็เหมือนกัน ตอนที่คุณหญิงลุกขึ้นมานั่ง แลวก็บอกใหมนั นอนนัน่ นะ คุณหญิงนึกวามันหลับ
เหรอ?”
ดารินหนาตืน่
“ทําไมหรือ อาว! ฉันใหเขานอน เขาก็หลับนะซิ เห็นกรนออกสนั่นไป”
จอมพรานแยกเขี้ยว
“ผมบอกคุณหญิงมาครั้งหนึ่งแลวใชไหมวา วิชาเสือพรานสอนไววา พวกเสือพรานนะ
ถากรนไมหลับ ถาหลับไมกรน เมื่อตอนที่คุณหญิงนัง่ อยูนั่นนะ หมอนี่ไมไดหลับเลย แกลงกรน
หลอกคุณหญิงตายใจไปงั้นเองแหละ”
“เหรอ!”
หลอนรอง แลวหัวเราะออกมางงๆ หันไปมองทางหนุม พเนจร ผูบัดนีก้ ําลังยืนพูดอะไร
อยูกับเชษฐา และไชยยันตหางออกไป
“ฉันไมยักรู แตก็ไมเห็นแปลกอะไรนี่ ถึงเขาไมหลับก็ไมเห็นเปนอะไรสักนิด”
“ไอเปนไรนะ ไมเปนไรหรอก ตราบเทาที่หมอยังไมไดสําแดงฤทธิ์รายออกมา แตอยาง
นอยก็ขอใหรไู วเถิดวามันหลอกคุณหญิงและทุกคนแลววา มันหลับ ทั้งๆ ที่มันไมหลับ แลวรูไหม
พอคุณหญิงเขาไปนอนแลว ผมยังนั่งอยูท ี่โขดหินริมแองน้ําหนาถ้ํา ไอผีนี่ยองไปยืนอยูขางหลังผม
เมื่อไหรก็ไมรู ไมไดยนิ เสียงเลย หันมาพบโดยบังเอิญถึงกับสะดุง เกือบจะเอาลูกปนยัดตูมเขาให
เสียแลว”
ดารินปดปากหัวเราะ
“ยังงั้นเหรอ? ฮือ เรื่องแปลกดีนี่ ฉันไมรูตัวเลย พอแยกจากคุณแลวฉันก็เขานอนหลับ
สนิทเลย ไมยกั รูวาแงซายลุกขึ้นตอนไหน แลวยังไง เขาออกไปยืนอยูข างหลังคุณทําไม”
“ก็มายืนแยกเขี้ยวยิ้มอยูนะซิ ผมก็ไมรูจุดประสงคของหมอเหมือนกัน วาดันลุกขึ้นมา
ทําไม ไลใหเขาไปนอน ดันนั่งลงใกลๆ ผมเสียอีก ซ้ํายังพูดอะไรพิลกึ ๆ ชวนเตะอยางไรพิกล พูด
อยางที่จะเชื่อไมไดวาคนดงจะพูดออกมา”
แลวเขาก็หยุดชะงักลงเพียงนั้น
“ไหน เลาตอไปซิ เอ...ชักสนุกนี”่
ม.ร.ว.คนสวยเตือนเขาตอมายิ้มๆ ดวยความสนใจ รพินทรนิ่ง หลอนเรงซักมาอีก เขาจึง
ถอนใจเฮือก
“ผมจะเลาใหฟงตามจริงก็ได แลวคุณหญิงลองพิจารณาเอาเองเถอะ ในความลึกลับของ
ไอหมอนี่ ผมยังจําติดหูอยูจนกระทั่งเดีย๋ วนี้...”
รพินทรกระดกลิ้นออกมาเลียริมฝปาก หัวคิ้วยังขมวดอยูเ ชนนั้น

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 880

“ในขณะนั้น ผมนั่งอยูบนโขดหิน นกการเวกรองและบินผานแสงเดือนขางบนอยูล ิบๆ

ไอเสือนี่เขานั่งลงกับพื้นแหงนมองตาม แลวก็พดู ลอยๆ ขึน้ วา ‘นกฟา กําลังรองเพลง เลนแสงเดือน’
ผมก็ถามวา ‘แลวยังไง’ มันหัวเราะ บอกตอมาวา ‘คนเห็นมันแตเงา คนไดยนิ มันแตเสียง ไมมีใครรู
แหลงที่อยู ไมมีใครไดสัมผัสแมแตขนหาง แตคงจะมีสักโอกาสหนึง่ ที่วิหคฟา ผละแดนสวรรคลง
มาเกลือกธุลีดิน วันนั้นยอมเปนวันปติโสมนัสของพสุธา’ ฟงหมอพูดซิ นี่นะหรือแงซายคนใชชาว
ดงของคุณหญิง”
ดารินซอยเปลือกตาถี่เร็ว แลวลืมตาโพลง รองเสียงสูง
“แงซายพูดยังงี้เหรอ?”
“ก็ยังงี้แหละ สาบานได ใหตกหนาผาตายเดี๋ยวนี”้
“อือม แปลกนะ แตเขาจะเปนใครเลา นอกจากแงซายชาวดง”
“เมื่อผมถามหมอ หมอก็ตอบอยางที่คุณหญิงพูดนีแ่ หละ ซ้ํายังพูดใสหนาผมอีกดวยวา
หมอมีความซือ่ สัตยตอเจานายไมนอยไปกวาผม ทาทายใหผมพิสูจนดว ย”
“แตคุณตองไมลืมนะวา แงซายนะพูดภาษาอังกฤษชัดเจนมากทีเดียว พวกเรางงกันมาที
หนึ่งแลว เมื่อตอนสัมภาษณเขาที่หนองน้ําแหง”
“แงซายพูดอังกฤษไอเพราะหมอเรียนมาในพมา และกองบัญชาการที่คุณหมิง แต
ภาษาไทยแบบนี้ หมอไปเรียนมาจากไหน”
“คนเราพูดอะไรออกมาจากใจจริง ไมจําเปนจะตองเรียนมาจากไหนก็ได”
หลอนเอยขึ้นมาเหมือนจะรําพึง สีหนาละไมดวยรอยยิ้มประหลาด ยากที่จะตีความหมาย
เอียงคอ พึมพําวนประโยคเบาๆ
“เขาใจพูดมากนะ ‘คนเห็นมันแตเงา คนไดยินมันแตเสียง ไมมีใครรูแหลงที่อยู ไมมีใคร
ไดสัมผัสแมแตขนหาง แตคงมีสักโอกาสหนึ่ง ทีว่ ิหคฟาผละแดนสวรรค ลงมาเกลือกเลนธุลีดิน วัน
นั้นยอมเปนวิปติโสมนัสของพสุธา...’”
หางตาคมปลาบ จับอยูที่ใบหนาของเขา
“จริงของแงซาย สักวันหนึ่ง วิหคฟาอาจผละจากแดนสวรรค ลงมาเกลือกเลนธุลีดินก็ได
แตกย็ ังไมรูวา พสุธาจะมีความปติโสมนัสสักเพียงไหน อาจไมมีเลยก็ได!”
ตาตอตาประสานกันนิ่ง ครัน้ แลว ทันใดนั้น เขาก็ตองสะดุงหันขวับไปโดยเร็ว เพราะ
เสียงตะโกนเรียกของเชษฐา!

เมื่อเดินเขามาสมทบเชษฐาผูบัดนี้ ใชกลองสองสํารวจภูมปิ ระเทศอีกครัง้ ก็ถามมาวา

“หุบขางลางนี่มันกวางใหญเหลือเกิน ผมสงสัยวา ตอใหพรุงนี้อีกวันเต็มๆ เราจะผานมัน
ไดพนหรือ”
“เห็นยอดดอยลูกขวามือนี่ไหมครับ ลักษณะเหมือนผูหญิงนอนหงายอยูนั่น”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 881

พรานใหญชี้มอื ไปทางทิวเขาดานตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งเห็นอยูไมหา งไกลนัก ระยะ

ทางคํานวณคราวๆ โดยสายตาประมาณไมเกิน 20 กิโลเมตร สัณฐานเห็นชัดเปนรูปผูหญิงนอน
หงาย มีตั้งแตสวนศีรษะลงมาถึงทอนเอว
“เราจะตั้งเข็ม ตัดเฉียงจากตีนดอยทีย่ ืนอยูนี้ทํามุม 30 องศา เพื่อไปใหถึงเขานางลูกนั้น
เพราะฉะนั้น เราจะอาศัยผานหุบเขาหมาหอนเพียงเสี้ยวเดียวเทานั้น ไมใชตัดผาใจกลางหุบ
ระยะทางมันไมไกลนักหรอกครับ คืนนี้เราจะนอนในหุบ พอพรุงนี้สายๆ ก็จะถึงดอยนาง ขามดอย
นางอีกครั้งก็ลงปาหวายแลว”
คณะนายจางของเขาเพิ่งเขาใจตามคําอธิบาย ไชยยันตพึมพําออกมา
“ออ ตัดไปที่เขารูปนางนอนนั่นหรอกเหรอ คอยยังชัว่ หนอย ทีแรกผมนึกวาจะผากลาง
หุบไปยังทิวเขาเขียวลิบๆ ที่เห็นอยูฝงตรงขามนั่นเสียอีก”
จอมพรานหัวเราะ
“ถาผาดงหมายไปยังทิวเขาที่คุณไชยยันตวานั่น อีกอาทิตยหนึ่งก็ไมถึงครับ และเขานั่น
ไมใชเปาหมายของเรา เพราะปาหวายไมไดไปทางนัน้ ขืนไปใหถึงเขาลูกนั้นจริงๆ ก็เขาเขตพมา
แลว และก็มีหวังเจอกับพรรคพวกเกาๆ ของพอแงซายเขานอนยิ้มรอที่จะปลนอยู”
ใกลเที่ยงเขามาทุกขณะ และก็ใกลตีนดอยลงไปทุกที อุณหภูมิของอากาศที่คอย
เปลี่ยนแปลงไปดวย จากความเย็นฉ่ํากลายมาเปนความรอนอบอาว ที่เริ่มทวีขึ้นเปนลําดับตามระยะ
ที่ไตต่ําลงมา หมูไมเริ่มจะหนาตาขึ้นเพราะชิดดงใหญขา งลาง การเดินลงสะดวกสบายและกินแรง
นอยกวาตอนขาขึ้น
รพินทรนําทางไปอยางไมรบี รอนนัก ตัดถ้ําตื้นๆ ตอนหนึ่ง ซึ่งเปนทีอ่ าศัยของคางคาวนับ
แสน ไฟฉายถูกนําออกมาใชอีกครั้งสําหรับสองทาง เพราะภายในเต็มไปดวยโตรกเหวอันมีลักษณะ
เหมือนถูกธรณีสูบ ทุกคนไมกลาเดินแยกเปะปะไปทางอื่น นอกจากเรียงเดี่ยวตามรอยเขาไปชนิด
กาวตอกาว ระหวางทีง่ มกันไปในโพรงถ้ําอันยาวเหยียดหนาทึบไปดวยขี้คางคาวสูงรวมศอกนั้น
งูเหาหมอตัวขนาดขอมือตัวหนึ่ง เลื้อยปราดผานหนาไปในระยะกระชัน้ ชิด เกล็ดสีดําสนิทของมัน
กระทบลําไฟฉายเปนมันละเลื่อมแลวไปหยุดชูคอ แผแมเบี้ย แลบลิ้นแปลบปลาบอยูที่ซอกหินตอน
หนึ่ง ตาสะทอนแสงไฟวาวเหมือนเพชร ไชยยันตผูเดินตามหลังพรานใหญเปนคนถัดมากระชากปน
พกออกจากซอง แตรพินทรขยุมขอมือไวกระซิบ
“อยาครับ มันตกใจเรานะ ไมไดคิดที่จะทําอะไรหรอก ขืนยิงประเดี๋ยวลูกปนแฉลบ แลว
ถาถูกไมจังมันจะพุงเขามา”
เชษฐาก็ตะครุบขอมือนองสาวไวเชนกัน เพราะขณะนี้ปนสั้นของหลอนขึ้นมาอยูในมือ
ดวยสัญชาตญาณ ดูเหมือนจะชักกอนไชยยันตเสียอีก
รพินทรผูยืนอยูหวั แถว รองเรียกแงซายผูอยูปลายแถวเบาๆ พอไดยิน เมื่อมีเสียงขานรับ
เขาก็สั่งเงียบๆ วา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 882

“แกเปนคนสุดทายปลายแถวของเรา พยายามเอาไฟฉายจับมันไวนะ แลวก็คอยๆ เดิน

ผานมา เอาละครับ ทุกคนเดินตามผม ไมตอ งรีบรอน อยาพรวดพราด”
เมื่อแงซายอันเปนคนรั้งทาย เอาไฟจับที่สว นหัวของมันไว รพินทรก็เบนไฟฉายของเขา
ออกสองไปเบื้องหนา ไชยยันต เชษฐา และดาริน เดินยองตามหลังเขา ตอมาก็เกิด สวนแงซายเดิน
พลาง ก็สองไฟสะกดไวเชนนั้น โดยไมเปลี่ยนเปาหมาย จนกระทั่งหางออกมาพนระยะอันตราย จึง
ดับไฟ
“มันไมตามมาเลนงานเราหรอกหรือ?”
ไชยยันตกระซิบอยางไมไวใจ ขนยังลุกชันอยูเชนนัน้ ดวยความขยะแขยง
“ไมหรอกครับ เราพนระยะแลว”
“ไอสัตวไมมีตนี ชนิดนี้ ผมกลัวมันเสียจริงๆ พับผา! เห็นแลวขนหัวลุก”
พอโผลทะลุออกมายังปากถ้าํ อีกดานหนึ่ง ทุกคนก็ตาฝาฟางไปดวยแสงแดดอันแผด
เปรี้ยงของยามเที่ยง อากาศเปลี่ยนไปอยางชนิดหนามือเปนหลังมือ ตอนที่โผลออกมานั้นเปนเชิงเขา
เตี้ยๆ ลูกหนึ่ง ปกคลุมไปดวยปาโปรงสลับกับเนินและละเมาะเตีย้ ลมที่พัดผานมาหอบเอาไอรอน
มาปะทะวูบวาบ ราวกับอยูห นาเตา มีไมใหญยืนตนเรียงรายกันอยูหางๆ ชายดงทึบ มองเห็นอยูห ลัง
เนินเตีย้ ๆ ลูกหนึ่ง ไมหางไกลออกไปนักรอบดาน เสียงกิ่งไมใบหญาถูกลมพัดเสียดสีกันอยูไปมา
ระคนกับเสียงรองของนกกระรางและนกปรอดหัวโขนแซดไปหมด
ภายหลังจากการปรับมานตาใหเขาที่ พรานใหญกราดมองไปรอบๆ ทันทีนั้นเชษฐาก็
สะกิดแขนเขา พยักหนาใหดูฝูงแรงที่กําลังบินวอนอยูเ หนือยอดไมเปนกลุม ทางหลังเนินไมหา ง
ออกไปนัก และเสียงรองอันเกิดจากสงครามจิกตีกนั เองดังกอกแกกไดยนิ มาอยางถนัด
“มีอะไรตายอยูหลังเนินลูกนั้น”
กอนที่รพินทรจะกลาวเชนไร ลมกลุมหนึง่ ก็พัดวูบมาอีกครั้ง กลิ่นซากสัตวเนาคลุงตลบ
ไปหมด พรอมกันก็มีเสียงหอนเยือกดังขึน้ ทางทิศเดียวกันกับที่สังเกตเห็นฝูงแรงนัน้ เจานกผูกนิ
ซากเนาที่สงเสียงทะเลาะเบาะแวงกันชุลมุน บัดนีพ้ ากันบินพึ่บพั่บขึ้นไปเกาะตนไมใบโกรนจนยวบ
ยาบไปหมดทุกกิ่ง หอยหัว คอหลุบลงมามองขางลาง แลวกระพือปกสงเสียงลั่นอยูเชนนั้น เหมือน
จะผรุสวาทสาปแชงไอตัวการที่มาแยงเหยือ่ และขับไลพวกมัน
“เสียงอะไร หมาในเหรอ?”
ไชยยันตถาม
“ไมใชหรอกครับ ไอหมาจิ้งจอกนะ เสียงเหาหอนแบบนีไ้ มมีใครนอกจากมัน คงจะผาน
มาพบเหยื่อเขาแลว แรงพวกนั้นแตกหนีขนึ้ ไปอยูบนตนไม”
“พอลงมาถึงหุบหมาหอน ก็ไดยนิ เสียงไอหมาเจากรรมมันหอนตอนรับทีเดียวนะ
มิหนําซ้ํายังเห็น ‘ความตาย’ เปนปฐมฤกษเสียดวย”
ดารินเปรยขึ้น

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 883

ทั้งหมดออกเดินตัดเนิน มุงตรงไปยังตําแหนงตนไมที่เห็นแรงพวกนัน้ เกาะอยูโดยเร็ว พอ

พนขอบเนินขึน้ มา ก็มองเห็นซากใหญโตของสัตวชนิดหนึ่ง นอนอยูในปาเสือหมอบเตี้ยๆ ใตตนไม
ที่แรงเกาะอยูในขณะนี้ เจาสัตวตัวสีแดงรูปรางประเปรียวเล็กๆ ฝูงหนึ่ง ประมาณ 4-5 ตัว จุดเดนที่
เห็นชัดก็คือหางที่หอยเปนพวง กําลังรุมกระชากทึ้งกัดกินอยู แรงบางตัวยังไมไดบนิ หนี แตกระโดด
ออกไปยืนคุมเชิงอยูหางๆ พยายามจะเลียบเคียงเขามา แตแลวก็ถูกไลงับ รองลั่น วิ่งตุบตับหนีหาง
ออกไปอีก ระยะที่ทุกคนยืนอยูบนขอบเนินสันหิน หางจากซอกนัน้ เพียงไมเกิน 30 เมตรเทานัน้
กลิ่นเหม็นเนายิ่งรุนแรงจนดารินตองเอาผาเช็ดหนาปดจมูก
“เดินออมไปทางชายละเมาะโนนเถิดครับ ผมจะเดินลงไปดูเอง เสร็จแลวจะไปพบกันที่
โนน”
รพินทรบอก แลวเดินตัดเนินตรงเขาไปทีซ่ ากนั้นโดยไมสะทกสะทานตอกลิ่น เกิดและ
แงซาย ชวนคณะนายจางเดินออมหางไปอีกทางหนึ่ง ทุกคนเห็นพรานใหญเดินดุม ๆ เขาไปที่ซาก
และสงเสียงไลตะเพิดหมาจิง้ จอกฝูงนั้นพรอมกับกมลงหยิบกอนดินไลปา พวกมันพากันผละหนี
หายเขาไปในกลุมโขดหินอยางรีๆ รอๆ ดูไมมีทาเกรงกลัวนัก รพินทรเขาไปยืนตรวจพิจารณาซาก
อยูอึดใจ ก็ออกเดินสกัดมาพบกับคณะพรรค
“ชางไมใชเหรอ?”
“ครับ ตายมาสักอาทิตยกวาแลว ซากกําลังโทรม สงสัยไอลายนั่นแหละเปนตัวการ”
“หาที่รมพักกินขาวกลางวันกอนเถอะ ใหหางที่นี่หนอยก็ดี ทนกลิ่นไมไหว”
ไชยยันตบอก
รพินทรนําเดินตามเนินเขาดานเหนือลม เพือ่ หลบใหพน กลิ่นซากชางตายตัวนั้น ระหวาง
ผานชองโขดหินที่ระเกะระกะไปดวยซุมไมเตี้ยๆ เสือไฟตัวหนึ่งเผนตัดหนาไปในระยะกระชัน้ ชิด
และแวบเดียวก็หายเขาไปในพงรก กอนที่ทุกคนจะเห็นตัวถนัด จนดารินเขาใจวาเปนเกง
ตัดขึ้นเนินอีกลูกหนึ่ง หมายตนกระหรางใหญเปนทีพ่ ัก ทันใดนั้นรพินทรก็หยุดชะงักลง
อยางกะทันหัน ทุกคนพลอยนิ่งอยูก ับที่ และเตรียมพรอมในบัดนัน้ แตแลวความรูส ึกอันตื่นเตนถึง
ภัยก็หมดสิ้นไป กลายเปนความยินดี เมื่อพรานใหญผูกาํ ลังคุมตัวกําบังหินอยูห ันมาบอกวา
“อาหารกลางวันมื้อนี้ของเรา มีหวังไมตองฝดคอ เพราะเนือ้ แหงแลวครับ”
“อะไร?”
“ละมั่ง แตตองอาศัยมือเที่ยงๆ หนอย ระยะมันไกลเหลือเกิน แลวก็ไมมที ี่กําบัง”
ทุกคนยองคืบเขาหมอบกําบังอยูเคียงขางเขา คอยๆ โผลขึ้นมอง
บนเนินเขาเบือ้ งหนา ในระหวางหมูโขดหิน และพงไมที่เรียงรายอยูเ ปนหยอมๆ สัตวที่
ยอมกวากวาง แตใหญกวาเกง ผูมีเขาอันงามสองตัว ปรากฏอยูที่นั่น ตัวหนึ่งนอน ตัวหนึ่งยืนแหงน
คอเบิ่งชูเขาอยางสงา มันคือสัตวอีกประเภทหนึ่งที่คณะนายจางทั้งสามเคยเขาใจวาสูญพันธุไปแลว
‘ละมั่ง’

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 884

ระยะมันหางออกไปไมนอยกวา 150 เมตร จนกระทั่งแลเห็นตัวมันเทากระจงเทานัน้ แต

เปนการเห็นทีถ่ นัดยิ่ง มันอยูต ามธรรมชาติของมันอยางสบายโดยไมคิดระแวงภัยใดๆ ทั้งสิ้น เพราะ
มนุษยอยูไกลเกินกวาสําเหนียกของมัน
ขอหนักใจของทุกคนอยูที่ระยะ!
ตางหันมามองดูตากันเองอยูไ ปมา ปญหาสําคัญในขณะนี้มันขึ้นอยูก ับแบบและขนาด
ของปน ไรเฟลประจํามือของทุกคนลวนเปนขนาดใหญแทบทั้งสิ้น ซึง่ โดยเปาหมายอันเปนสัตวเล็ก
และอยูไกลถึงขนาดนี้เปนเรือ่ งนาหนักใจ ขนาดที่จัดวาเล็กที่สุดก็คือ .375 แม็กนั่ม ที่เกิดและแงซาย
ถือกันอยูคนละกระบอกเทานั้น ที่เกิดถือเปนแบบโมเดล 70 วินเชสเตอรของรพินทร สวนที่ประจํา
มือของแงซายยามนี้คือเอฟเอนของดาริน ตามปกติแลว ปนกระบอกนี้ของหญิงสาวเคยติดศูนย
กลองขยาย 2 เทาครึ่ง แตขาวของเปนคนถอดเสียเอง เมื่อคราวนั่งหางยิงกระทิง สวน .458 แม็กนั่มที่
รพินทรและเชษฐาถือกันอยูค นละกระบอกก็ถูกถอดศูนยกลองออกเชนกัน ในคราวเริ่มติดตามไอ
แหวง อันเนือ่ งมาจากภูมิประเทศเปนปาทึบ และคาดหมายกันวา การประจันหนากับเจาชางราย
นาจะเกิดขึ้นในระยะกระชั้นชิดมากกวาที่จะพบในทุงโลงระยะหาง ซึ่งในกรณีเชนนัน้ ศูนยกลองไม
มีความจําเปน รังแตจะเกะกะและลาชาเปลาสําหรับปนแฝดขนาดใหญที่ประจํามือดารินกับไชย
ยันตอยูขณะนี้ เห็นจะไมตอ งพูดถึง ถายิงถูกละมั่งตัวนั้นไดในระยะขนาดนี้ ก็ตอ งเรียกวาเปน
ปาฏิหาริย
เปานิ่งอันงดงามชวนใจนั้น ยังคงอยูก ับที่ของมันอยางไมอาทร ขณะที่ฝายมนุษยกําลัง
ลังเล มองกันไปมาเหมือนจะหารืออยูในที
“เราตองการนักแมนปนสักคนหนึ่งครับ!”
รพินทรเอยขึ้นลอยๆ อีกครั้ง
“หวังวาคงจะไมใชฉันนะ เหนื่อยเหลือเกินวันนี้ มือสั่นดวย!”
นักมานุษยวิทยาคนสวยรีบชิงออกตัว หลอนไมแนใจวาจะวางกระสุนไดตรงเปาหมาย
และในกรณีทไี่ มแนใจเชนนี้ หลอนไมยอมใหเสียประวัติในการยิง หากมีทางเลือก ซึ่งทุกคนยิม้
เพราะรูทัน
“เสียทาจริงๆ ได .270 หรือ .300 เวเธอรบีแม็กนั่ม ติดมาดวยสักกระบอกหนึง่ แทน
กระบอกอื่นใดของเราในขณะนี้ก็ยังดี”
เชษฐาบนพรอมกับจุปากเบาๆ
“ไมจําเปนตองหวังผลเลิศหรอกครับ แบบนี้มันตองเสีย่ งกันแลว ผิดก็ชาง ถูกก็โชคของ
เรา”
“ทําไมพรานใหญไมยิงเสียเอง”
ดารินวา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 885

“ผมตองการฝมือในขั้นที่เหนือกวาผมดูกอ นครับ ถาไมมีใครสมัครจะยิง ผมก็เห็นจะตอง

เสี่ยงเอง แตตอ งบอกกลาวลวงหนาดวยวา อาจชวดเปลา”
“เปาสวยเหลือเกิน เสียอยางเดียวไกลไปหนอย” ไชยยันตวา
“มัวแตเกี่ยงกันอยูนนั่ แหละ ไมมีใครยิง มือปนขยะจะยิงเองนะ”
“เอาเลย ผิดก็ไมมีใครวาเธอ”
ดารินบอกปนหัวเราะ เชษฐาพยักหนาสนับสนุนมาอีกคนหนึ่ง ไชยยันตวาง .600 ไนโตร
ฯ ลง เอามือทั้งสองลูบกับขากางเกงแลวขอปนจากเกิดมา แตรพินทรทวงเบาๆ วา
“ผมวาเอฟเอนของคุณหญิงทีแ่ งซายถืออยูจะเหมาะกวากระมังครับ ศูนยละเอียดหนอย
วินเชสเตอรศนู ยหลังรูปตัววีถางกวางมาก ยิงไกลจะไมเหมาะ หรือยังไงสุดแลวแตถนัดนะครับ”
“ถางั้น แงซายสงปนของนายมาใหหนอยเร็วเขา ประเดีย๋ วมันเผนเสียกอน เราเสียเวลากัน
นานแลว”
แงซายสงเอฟเอนมาใหไชยยันตตั้งศูนยหลังระยะ 300 หลา ใชแขนขมวดพันสายสะพาย
ไวกระชับมั่น ปนขึ้นไปนั่งบนกอนหินในทาที่ถนัดที่สุด หรี่ตาเล็งตัวทีก่ ําลังยืนชูคออยู
“โอโฮ! ศูนยแทบจะบังเปามิดเลย...”
เสียงเขาบนออกมา
“เล็งดีๆ นะไชยยันต...”
ดารินคลานเขามาทางเบื้องหลัง กระซิบ
“ปนขนาดนี้ อันที่จริงระยะแมนยําของมันเหนือกวาคนยิงเอง สามารถจะยิงไดเสียอีก
อยาวาแตแคนเี้ ลย 600 เมตรยังเที่ยง”
“กะเผื่อสักเทาไหรดี?”
“หมายระดับไหลก็แลวกันครับ อยาใหสูงเกินกวานั้น”
รพินทรบอก
อึดใจเดียว กระสุน .375 ก็ระเบิดกองไปทัง้ เนิน ฝูงนกตามยอดไมตางๆ บินแตกฮือ ไชย
ยันตกระโดดลุกขึ้นยืน สบถลั่นออกมาอยางหัวเสีย ทุกคนเห็นละมั่งทั้งสองตัวเผนแผล็วแยกไปคน
ละทาง แลวลับเหลี่ยมโขดหินหายไปในพริบตา
“ชวยไมได อยาหัวเสียไปเลยไชยยันต”
ดารินตบหลัง พูดปลอบใจเพื่อนชาย
“มื้อนี้ ลอเนื้อแหงกันอีกตามเคย”
เชษฐาถอนใจเฮือก แตรพินทรมีสีหนาครุนคิด กาวออกเดินจากที่ซุม บายหนาตรงไปยัง
ตําแหนงที่ละมั่งสองตัวนั่นยืนอยูเ มื่อครูนโี้ ดยเร็ว คณะนายจางตามกระชั้นชิดมาดวยความสงสัย
“จะตามมันหรือ ผูกอง ไมมีหวังหรอก”
ไชยยันตถามหอบๆ ขณะที่เรงฝเทาขึ้นมาเคียงขาง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 886

“สงสัยวาคุณไชยยันตจะยิงถูกครับ”
“ฮา!”
อดีตนายทหารปนใหญรองลั่นออกมาลืมตาโพรง
“ถูกกะผีอะไรเลา มันเผนไปราวกับเหาะยังงั้น”
พรานใหญยังไมตอบคําใดทั้งสิ้น เรงฝเทาขึ้นอีก ทุกคนตามเขามากระชั้นชิดอยางงุนงง
ไมรูเรื่อง พอถึงตําแหนงเนินเขาอันระเกะระกะไปดวยซุม ไมเล็กๆ และโขดหินเตีย้ ๆ นั้น ตางก็
อุทานออกมาดวยความตื่นเตนยินดี ระคนประหลาดใจอีกครั้ง
มีเลือดกองหนึง่ หยดอยูกับพืน้ และเรี่ยเปนทางหางๆ ลงไปทางทุงแฝกตีนเขา พรานใหญ
เขาไปพิจารณาดูเลือดกองนัน้ อยางถี่ถวน คณะนายจางกรูเขามามุง ไชยยันตเองงงไปหมด...แทบไม
เชื่อสายตา รองออกมา
“ถูกจริงๆ ดวย วา! ไมนาเชื่อเลย”
“ฉันสงสัยวาจะทะลุปอดนะ เลือดเปนฟอง หรือคุณวายังไง?”
ดารินพูดขึ้นโดยเร็ว ภายหลังจากสํารวจดูรอยเลือดเหลานั้น รพินทรยมิ้ อยางสมหวัง ควัก
บุหรี่ใบตองแหงออกมามวน
“ครับ ใจเย็นไดแลว แบบนี้เผนไปไดไมไกลหรอก”
แลวเขาก็หันไปรองสั่งเกิดสองสามคํา พรานพื้นเมืองออกติดตามรอยเลือดไปอยาง
รวดเร็ว รพินทรชวนคณะนายจางของเขาไปพักใตรมใบไมใกลๆ ตอนหนึ่ง แงซายจัดการกอไฟหุง
หาและเตรียมเนื้อขึ้นในทันทีนั้นโดยไมตองเตือน ไชยยันตยังมีสีหนาพิศวงอยูเชนนั้น จองหนาจอม
พราน
“ผมไมนึกเลยนะวามันจะถูก หลังจากปนลั่นออกไป คุณรูไดยังไงนะ?”
“สังเกตดูอาการของมันครับ ผมเห็นมันสะดุงเตะขาหลังกอนที่จะวิ่งไป อาการเชนนัน้ มัน
จะปรากฏขึ้นกับสัตวที่ถูกปนแถบบริเวณอก ความจริงมันควรจะลมอยูกับที่แลว แตลูกปนผานเร็ว
เกินไป และไมถูกกระดูก มันเลยวิ่งตอไปได มองผาดๆ เหมือนไมถูกเลย”
“แลวคุณใหเกิดตามไปนะ มิตองเสียเวลากันแยหรือ ปานนี้ไปลิบแลว”
“คงไมไกลกระมั้ง...”
ดารินบอกมาแทน โดยความรูทางแพทยของหลอน
“ถากระสุนทะลุปอดจริง ประเดี๋ยวเดียวก็เสร็จ วิ่งออกแรงมากยิ่งตายเร็ว แตก็ไมรู
เหมือนกันนะ ตองถามพรานใหญเขาดู เขามักจะเถียงกับฉันเสมอวา สรีรวิทยาในระหวางสัตวกับ
คนมันไมเหมือนกัน”

กอนที่รพินทรจะพูดเชนไรนัน่ เอง คําตอบก็ปรากฏขึ้น เกิดเดินยิ้มราเขามาตะโกนเรียกแง

ซายโหวกเหวกใหไปชวบหาบละมั่ง ภายหลังจากการสอบถามไดความวา พบมันลมอยูในพงแง

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 887

กริมเนินเขา หางจากสถานทีถ่ ูกยิงครั้งแรกไมถึงรอยเมตร ไมจําเปนตองซ้ํา เพราะขณะที่เกิดพบมัน

กําลังชัก
พรานใหญพดู ไวไมผิดเลย ภายหลังจากละมั่งตัวนั้นถูกหามมา ก็พบวา แนวกระสุนของ
ไชยยันตจับขาหนาทะลุปอดพอดี เจาตัวคนยิงเองพอมองเห็นเขาก็เปาลมพรูออกมาจากปาก
“สวรรค! ฟลุกอะไรฉะนี้หนอ นี่ถามาคนเดียวก็อดไปแลว รอยเปอรเซ็นตเต็มนึกวาผิด
มันไมแสดงทาอะไรใหเห็นวา ถูกปนเลย วิ่งออกตัวปลิว ตองอาศัยตาพราน ถึงไดตัว”
“ประเดี๋ยวจะใหเหรียญ”
ดารินสัพยอก
“พวกเรานึกวาผิดกันหมดแลว”
หัวหนาคณะเดินทางเอยขึน้ เรียบๆ มองดูพรานนําทางตาเปนประกาย
“ตอนที่คุณบอกวาถูก ผมก็ยงั ไมเชื่อเลย จนกระทั่งไปเห็นเลือดเขา แปลกจังเลยนะ ไม
นาจะเปนไปได สายตาธรรมดามองไมเห็นสักนิดวา อาการของมันจะแสดงวาโดนยิง”
“การยิงสัตวในระยะไกล ตองอาศัยหลักสังเกตใหดีครับ ไมงั้นจะกลายเปนลาเนื้อใหเสือ
กินเฉยๆ โดยเราเขาใจวาผิด และไมสนใจจะไปตรวจตรงตําแหนงทีย่ ิง ตามปกติแลว ในระยะไกล
ถาลูกปนไมถูกประสาทสําคัญ หรือกระดูกสวนใหญๆ สัตวที่ถูกยิงแทบจะไมมีอาการแสดงออกให
เราเห็นเลยวาถูกปน และในขณะเดียวกัน บางทีไมถูกสวนสําคัญเลย แตบังเอิญกระสุนไปกระทบ
ในตําแหนงทีทําใหมันช็อกชั่วขณะ สัตวก็จะลมลง หลอกใหเราดีใจไดเหมือนกัน แตแลว
พริบตาเดียวมันก็ลุกขึ้นเผนหนีไปไดอยางสบาย”
“ความจริง สัตวขนาดละมั่ง โดนลูกปน .375 เขาที่ปอด มันนาจะช็อกลมลงในทันที หรือ
อยางเกงก็กระโดดไปไดสกั สองสามกาว”
ดารินตั้งขอสังเกต
“มันก็ไมแนหรอกครับ อยูท่รี ะยะยิงดวย ถาใกล สวนมากจะลมในทันทีเพราะแรงปะทะ
ผมเคยใหฝรั่งใชปนขนาดนีย้ ิงกวาง ความจริงไมถูกเลย กระสุนเพียงแตถากหนังใตทองไปเทานัน้
แตระยะยิงหางเพียงยี่สิบเมตร กวางตัวนั้นถลมลงมานอนฟุบอยูกับพืน้ สักสองวินาทีเห็นจะได พอ
มันรูสึกตัวก็เผนออกวิ่งหนีไป นั่นหมายถึงวากําลังคลื่นอากาศของกระสุนแทๆ ที่ทําใหกวางช็อก
ลมลงชั่วขณะ แตเมื่อไมถูกที่สาํ คัญมันก็ไมอยู ทีนี้กระสุนที่วิ่งออกไปแลวในระยะไกล เหลืออยูแ ต
อํานาจเจาะทะลวงเทานั้น พอถูกสวนไมสาํ คัญนักก็ทะลุผานไปโดยเร็ว สัตวยังไมทันจะรูสึกจึงวิง่
ไปได”
“เมื่อกี้นี้วายังไงนะ...”
ม.ร.ว.คนสวยอดขัดคอไมได
“ฝรั่งเส็งเคร็งที่ไหน ยิงกวางระยะยี่สิบเมตรดวยปน .375 ถูกเพียงแคหนังทองกวาง?”
พรานใหญหัวเราะ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 888

“นักธรณีวิทยาครับ มาจางผมนําทางไปสํารวจทางปากะเหรี่ยงฟากโนน ขณะนั้นเราอยู

บนหลังชาง กวางตืน่ อะไรมาไมทราบ วิง่ ตัดหนาปากดาน พรวดพราดออกมาในระยะกระชัน้ ชิด
กะทันหัน แกก็เลยวาดปนเหนี่ยวไกออกไปอยางรีบรอนแขงกับเวลา ชวยไมไดจริงๆ ที่แกยิงผิด
เพราะมันฉุกละหุกมากในขณะนั้น ที่ผมเอามาเลาใหฟงนี่ ก็เพียงเปนตัวอยางเปรียบเทียบใหฟงวา
ลูกปนตอใหโดนที่ไมสาํ คัญ แตถาแรงปะทะสูงมันก็ทาํ ใหสัตวลมลงได ในขณะเดียวกัน ลูกปน
อานุภาพดีๆ ที่เราคิดวาเมื่อถูกสัตวมันควรจะคว่ําทันทีนั้น ถาระยะมันไกลออกไป ผลมันก็ไปอีก
อยางเหมือนกัน เรื่องนี้ตองอาศัยความชํานาญพบเห็นกับตัวเองบอยๆ จึงจะคํานวณไดถูก ใน
ระหวางปนที่เราถือ กับสัตวที่หมายยิง อยางดับเบิลไรเฟลที่คณ
ุ หญิงกับคุณไชยยันตใชอยูในขณะนี้
คุณหญิงก็ทราบดีแลวไมใชหรือครับวา มันสามารถจะหยุดสัตวที่วิ่งชารจเขาใสเราในระยะจวน
เจียนไดอยางศักดิ์สิทธิ์ และปลอดภัยเหนือกวาไรเฟลเดีย่ วทุกชนิด แตตรงขามถาจะหมายยิงสัตวใน
ระยะไกลๆ เพือ่ หาอาหารกันละก็ แทบจะไมไดผลเอาเลย”
“ผมวาคุณไดเปรียบพรานพืน้ เมืองที่จัดวายอดเยี่ยมแลวก็ตรงนี้เอง...”
ไชยยันตวา มองดูพรานนําทางอยางอบอุนวางใจ
“คุณรูทุกอยางในปา เทากับพวกพรานพื้นเมือง แตคุณมีสมอง ความรู และวิชาของคนที่
เจริญแลวเขามาผนวก ซึ่งพรานพวกนั้นไมมี”
อาหารกลางวันมื้อนี้ จึงมีรสชาติพิเศษไปกวาทุกมื้อที่ผานมาแลว ซ้ํายังเปนเสบียงสําหรับ
ตุนตอไปในมือ้ ขางหนาแทนเนื้อแหง ที่ขอแบงมาจากกะเหรีย่ งหวยแมเลิง ซึ่งรอยหรอจวนจะหมด
อยูแลว

กอนตั้งตนบุกใหญอีกครั้ง ซึ่งเวลาลวงเลยไปถึงบายสองโมง เพราะมัวเสียเวลายาง

รมควันเนื้อละมั่งอยู รพินทรสงขวดน้ํามันเล็กๆ ชนิดหนึ่งซึ่งติดอยูในยามเครือ่ งหลังของเขาให
นายจางสาว
“อีกภายในไมเกินสองชั่วโมงนี้ เราจําเปนตองผานบริเวณชื้นแฉะแลวครับ เพื่อความอุน
ใจ คุณหญิงจัดการเอาน้ํามันนี่ทาตัวเสียกอน”
ดารินลืมตาโต
“เอะ! อะไรกันเพื่อความอุน ใจ? เพียงแคอุนใจเทานัน้ หรอกเหรอ มันตองปลอดภัย
แนนอนซิ อยาทําลอเลนไปนะ ฉันไมยอมจริงๆ ดวย”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละครับ มันปลอดภัยแลวก็อุนใจได ผมรับรองวาจะไมมีทาก ปลิง
หรือเห็บ ตัวไหนบังอาจเกาะคุณหญิงเปนอันขาด แมวามันจะพยายาม”
หลอนบนอะไรพึมพําอยูในลําคอ จองหนาเขาเหมือนจะไมเชื่อใจนัก พรานใหญยืนยัน
มาอีกครั้ง จึงถือขวดน้ํามันเดินออมไปหลังโขดหินกอนหนึ่ง จัดการเปลื้องเสื้อผาออกจนหมดสิ้น
เอาน้ํามันชโลมผิวตลอดทั้งตัว แทบจะไมยอมใหสว นไหนวาง ครูใหญจึงเดินหนามุงกลับออกมา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 889

สงขวดน้ํามันคืนใหเขา มันหมดไปเกือบครึ่งขวด ไชยยันตเห็นเขาก็ปลอยเสียงหัวเราะออกมางอ

หาย
“ยังไง นอย เลนอาบกันทั้งตัวเลยหรือ”
“ถาอาบได ก็อยากอาบเหมือนกันแหละ”
ดารินพูดสะบัดๆ ครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง แลวหันไปทางเจาของน้ํามัน
“น้ํามันอะไรของคุณนี่ กลิ่นเอียนๆ คลื่นไสยังไงพิกล มิหนําซ้ํายังแสบๆ รอนๆ ดวย”
“ก็น้ํามันกันไอสัตวประเภทนี้โดยเฉพาะนัน่ แหละครับ คุณหญิงไมควรทาแถวเนื้อออนๆ
เลย แคแขนขาก็พอแลว”
“ฉันกลัวนี่ เอาปลอดภัยไวกอ นละ วาแตมนั จะเปนอันตรายกับผิวหนังหรือเปลา?”
“เทาที่ผมเคยใชมา มันก็ไมเปนอันตรายอะไรนี่ครับ แสบรอนนิดหนอย ประเดีย๋ วก็
หายไปเอง แตผมไมเคยทาบริเวณเนื้อออน อยางมากก็แคแขนขาเทานัน้ เพราะถามันเกาะแขนขาเรา
ไมได มันก็คืบไปถึงสวนอื่นไมได”
หญิงสาวทําตัวสั่นสยิว หนาเหยครางออกมา
“ตายแลว! แสบใหญแลว ฮึ่อย น้ํามันบาอะไรก็ไมรู...”
“ประเดี๋ยวเหอะ ประเดีย๋ วไดวิ่งลงแชน้ํากันบางเทานั้น ก็มีอยางหรือ ทาเขาไปไดทั้งตัว”
พี่ชายวา ไชยยันตกลั้นหัวเราะจนหนาแดง และทําขึงขังออกมาวา
“เสร็จ! นอยเอย...เสร็จกันคราวนี้เอง มันจะลวกเธอไหมเกรียมเสียโฉมไปหมดทั้งตัวเลย
ทาลงตรงไหนมันก็ไหมตรงนั้นแหละ”
“บา!...”
หลอนรองลั่นออกมา แลวหันขวับไปทําตานากลัวกับขาวของยาพูดดุๆ วา
“คอยดูนะ หลอกใหฉันทายาอะไร ผิวไหมไปละก็ฉันจะฆาคุณจริงๆ ดวย”
“ไมไหมหรอกครับ อยางมากก็หนังถลอกเทานั้น”
พรานใหญบอกเรียบๆ หนาตาเฉย ดารินเตนรองกรีด
“โอย! ถายิ่งหนังถลอกละก็ ฆาดับเบิลฆาเลย จะตามฆาไปทุกชาติ”
ทุกคนหัวเราะครืน รพินทรลุกขึ้นยืน สั่งใหแงซายกับเกิดเก็บของ แลวหันมาทางนายจาง
สาวสวย ผูยนื ทําหนาเหมือนจะรองไหอยู พูดน้ําเสียงจริงจังขึ้น
“โปรดอยากังวลไปเลยครับคุณหญิง รับรองวาไมเปนอะไรหรอก ผมลอเลนนะ”

ตัดลงเนินเตีย้ ๆ ลูกนั้นผานทุงแฝกและหญาคาที่สงู ทวมหัว ซึ่งมีใบอันสากคายคมกริบ

ราวกับมีดโกน ทามกลางแสงแดดแผดกลามองเห็นเปลวระยิบระยับ ประหนึ่งมองผานเตาไฟมหา
ยักษ ทั้งหมดเรงฝเทาโดยไมปริปากพูดคําใดกันอีกทั้งสิ้น พอผานพนทุงก็เหยียบเขาสูชายดงทึบ
มองเห็นทะมึนราวกับอุโมงคที่สุดหยั่ง อากาศอาวระอุ แตอับชื้น เต็มไปดวยกลิ่นไออันชวน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 890

ตะครั่นตะครอ ผิดไปชนิดหนามือเปนหลังมือกับบรรยากาศหนาวเยือกชื่นฉ่ําบนยอดเขาที่ผานมา
ในตอนเชาวันนี้ เถาวัลยแตละตนใหญโตขนาดลําขา และพื้นเบื้องลางปกคลุมไปดวยใบไมที่หลน
มาทับถมกันเปอยเนา เวลาเหยียบจมลึกลงไปถึงหัวเขา ปรากฏเสียงสวบสาบอยูทกุ ครั้งที่เหยียบลง
ไป
ทั้งหมดเดินไปดวยความระมัดระวัง และคอยสังเกตตามพรานใหญทกุ ฝกาวยาง โดยไม
กาวแยกไปทางอื่น พืน้ บางแหงดูเหมือนจะไมมีโอกาสสัมผัสกับแสงอาทิตยเลยชั่วกัปชัว่ กัลป
เพราะยอดไมหนาทึบ ที่ขึ้นปกคลุมหลังคาอยูหลายซับหลายซอน
มีแตจําพวกสัตวเลื้อยคลานรูปลักษณะแปลกๆ เทานั้นที่พบเห็นตามระยะทางผานไป
กิ้งกาดงตัวขนาดลําแขนยาวศอกเศษ สีสนั วิจิตรพิสดารราวกับใครมาแกลงระบายไวและตัวเต็มไป
ดวยหนามนากลัวเกาะอยูตามเปลือกไม มองดูมนุษยเฉียดผานไปในระยะใกล โดยไมแสดงอาการ
ตื่นกลัวใดๆ ทัง้ สิ้น
บางขณะทุกคนก็ตองชะงักลงอยางกะทันหัน พรอมกับขยับปนเตรียมพรอม เมื่อเหีย้ ตัว
ขนาดนองๆ จระเข วิ่งปราดตัดหนาไปอยางรวดเร็วเพราะความตืน่ ตกใจ เสียงที่มันวิง่ ไปดังราวพายุ
ทําเอาประสาทเสียในยามทีไ่ มรูตัวมากอน บุงและหนอนคันบางชนิด ตัวยาวตั้งคืบ คลานกลาด
เกลื่อนอยูตามพื้น ทุกคนตองเพิ่มความระมัดระวังในการกาวเทาทุกฝกาวยาง
ดารินเต็มไปดวยความอึดอัดใจ และทรมานยิ่งกวาทุกคน จะเกงกลาสามารถทัดเทียมอก
สามศอกสักปานใดก็ตาม ธาตุแทของหลอนก็คือผูห ญิง และผูหญิงก็มีจุดออนตรงที่ เกลียด
สัตวเลื้อยคลานชวนขยะแขยงทุกชนิด
ยิ่งลึก ความชืน้ แฉะก็ยิ่งทวีมากขึ้น หนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ที่เหยียบย่ํากันไปบนไมเนาๆ และ
ขอนไมผุซึ่งมีเห็ดขึ้นกลาดเกลื่อน บางดอกโตขนาดกระดงผัดขาว อากาศขนหนักขึน้ ทุกขณะจนคน
ไมเคยชินแทบจะหายใจไมออก พวกริ้น และยุงเริ่มบินตอมเปนกลุมๆ พรานใหญ เกิดและแงซาย
คงเดินรุดหนาไปดวยอาการปกติ เหมือนคนกรุงที่เดินไปตามถนนคอนกรีต แตสถานการณลําบาก
เริ่มเปนของฝายนายจางทั้งสาม เชษฐา ไชยยันต ถึงอยางไรก็พอทน ดารินคนเดียวอยูใ นอาการหนัก
กวาเพื่อน หลอนสงเสียงอุทานอยูบอยครั้ง และบางขณะก็กระโดดโหยงเหยงตัวสั่น หลอนไมมีแก
จิตแกใจที่จะถือไรเฟลประจําตัวอีกแลว แตสงไปใหแงซายชวยสะพาย ตนเองเดินตัวเปลา คอย
ระวังตัวแจจากฝูงแมลงรบกวน และพวกบุง หนอนตามพืน้ ที่เห็นอยูแทบทุกตารางนิ้ว
“อยาไปสนใจกับมันเลยนา”
ไชยยันตกระซิบปลอบ
“เธอทาน้ํามันเปนเกราะปองกันตัวอยูแลว มันทําอะไรเธอไมไดหรอก”
“ก็ฉันกลัวมันนี่ หายใจแทบไมออกอยูแลว เมื่อไหรเราถึงจะพนจากนรกนี่เสียทีนะ”
หญิงสาวอุทธรณเสียงเครือ ยกมือขึ้นโบกปดยุงที่ตามวนตอมอยูที่ใบหนาของหลอน

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 891

“อดทนหนอยครับ เราจะตัดผานตอนนี้เพียงระยะสั้นๆ เทานั้น อีกครึ่งชั่วโมงก็ออกพน

คอยยังชั่วขึน้ ”
รพินทรบอกมาเบาๆ กาวรุดตอไปโดยไมหยุดยั้ง
“ลงแบบนี้ คืนนี้เราจะพักนอนกันไดยังไงนี?่ ”
“เราจะหาทีพ่ กั ที่ดีที่สุดครับ ไมใชบริเวณอยางที่ผานนี”่

เวลาผานไป พืน้ ดินราบลุมทุกขณะ จนกระทั่งเหยียบลงไปกระทบน้ําซึง่ อยูใตใบไมเนาที่

ปกคลุมอยู และในที่สุดก็กลายเปนบริเวณที่ขังน้ําเหมือนปลัก กลิ่นหมักหมมของใบไมที่หลนลงมา
สุมทับโถมกันชั่วนาตาป ผสมกับกลิ่นโคลนลอยคลุงขึ้นมา ขณะที่เทาของมนุษยเหยียบย่ําผานไป
รอบดาน เปนโครงของกิ่งเถาวัลยราวกับใครมาประดิษฐถักไว แสงตะวันยามบายซึ่งมองไมเห็นมา
เปนเวลารวมสองชั่วโมงเต็ม เริ่มจะสองผานหลังคาใบไมเบื้องบนลงมาเปนจุดพราวทั่วไป พอชวย
ใหสังเกตเห็นอะไรไดชดั เจนขึ้นบาง ปลักหรือหลมโคลนตอนนี้หนทางเฉอะแฉะก็จริง แตไมถึงกับ
ทึบนัก ตามกิง่ ไมเหนือศีรษะขึ้นไปแลดูดาํ มืดเปนกระจุกไปหมด กลิ่นสาบสางอยางรุนแรงตลบฟุง
จนแทบหายใจไมออก นัน่ คือฝูงคางคาวแมไกเหลือที่จะคณานับ อาศัยเกาะยอดไมบริเวณนั้นเปนรัง
นอนของมัน สงเสียงรองแซด บางตัวตืน่ ตกใจการแผวพานเขามาของมนุษยเบื้องลาง ผละออกบิน
กันพึบพั่บ เบือ้ งลางฝูงทากซึ่งตามปกติแลว แทบสังเกตไมเห็น เพราะเกาะเอนราบอยูกบั กิ่งใบไม
แตพอไดกลิ่นไอของมนุษยที่เดินผานก็ตนื่ ตัว ชูรอนราขึ้นมาคอยจังหวะที่จะเกาะสูบเลือด หันไป
ทางไหนก็มองเห็นพราวไปหมด นับหมื่นนับพัน
“อยาหยุดอยูก บั ที่ เดินใหเร็วที่สุด ประเดีย๋ วถึงโคกขางหนาคอยปลอดมันออก”
พรานใหญหันมารองเตือนแลวออกเดินลิว่ รุดไปอยางรวดเร็ว ทุกคนเรงฝเทาเต็มที่โดย
ไมหยุด ดารินถึงกับออกวิ่งน้ําแตกกระจายตามหลังรพินทรไปติดๆ แลวล้ําหนาพรานใหญ กระโจน
ขึ้นไปบนตลิ่งโคกที่มองเห็นเปนเกาะอยูเบือ้ งหนา กมลงตรวจรอบตัวเอง แลวหักกิ่งไมเขี่ยเจาสัตว
ที่มีชีวิตอยูด วยการสูบเลือดออกจากขากางเกงงวนดวยความขยะแขยง
ระหวางทีห่ ลอนทรุดตัวลงนัง่ ...ถอดบูตออกเพื่อตรวจใหแนใจอีกครั้ง คณะพรรคทุกคนก็
กาวเขามาถึง ตางสํารวจและปลดทากออก ซึ่งเกาะติดมาคนละไมต่ํากวาสิบตัวขึน้ ไป ทุกคนเฉยๆ
ไมอาทรรอนใจอะไรนัก ดึงมันออกโยนทิ้งงายๆ มีแตดารินคนเดียวเทานัน้ ที่เดือดรอนกวาเพื่อน
หลอนทั้งเกลียดทั้งกลัว ขนลุกขนพองไปหมด ในบูตของหลอน มันก็ลวงล้ําเขาไปไดเหมือนกัน
สองสามตัว แตไมบังอาจที่จะเกาะเนื้อได เพราะอํานาจยาที่ชโลมไว หญิงสาวหนามุย เต็มไปดวย
ความกระสับกระสาย หลอนพยายามลูบตามตัวจากนอกผารม เพื่อจะตรวจดูใหแนชัดวา มีทากตัว
ใดเล็ดลอดเขาไปขางในบางหรือไม แลวกระชากชายเสือ้ ออกพนขอบกางเกง เอื้อมมือลูบควานไป
ตามสีขางและแผนหลัง บนอุบอิบอยูเชนนั้น มิหนําซ้ํายังรองเรียกพี่ชาย และไชยยันตใหชว ยตรวจดู
ตามตัวของหลอนอีก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 892

รพินทรซอนยิ้มขันๆ เอาไว
นี่คือสัญลักษณปราชัยโดยปริยายเปนครัง้ แรกของ ม.ร.ว.หญิงคนสวย เกี่ยวกับเรื่องในปา
พระเจาไมพิเรนทรจนเกินไปนัก อยางนอยที่สุดก็ยังประทานความเปน ‘ผูหญิง’ มาใหแกหลอนบาง
เหมือนกัน แมวาจะประทานความแกรงกราวทรหด และเกงกาจเทียมผูชายไปหมดทุกอยางจนดูผิด
วิสัยของธรรมชาติไป
พักแกะทากกันเพียงครูเดียว ทั้งหมดก็ออกเดินทางตอ โดยอาศัยไตเลาะลัดไปตามเนิน
โคก ซึ่งมีลักษณะเปนสัน หรือเกาะอยูก ลางปลักที่ลุมนั้น เต็มไปดวยรอยย่ําสับสนของหมูปาทั้งเกา
และใหม และรอยที่มันเอาจมูกดุนขุดคุยไวกลาดเกลื่อน รพินทรนําลอดซุมไมและเถาวัลยที่ขนึ้ ปก
คลุมอยูคอนขางทึบนั้นเปนลําดับ การเดินตองกมๆ เงยๆ อยูตลอดเวลา บางขณะก็โหนเหนีย่ วกิ่งไม
คอยๆ พยุงตัวเลาะริมตลิ่งไป
อึดใจนัน้ เอง พรานใหญก็หยุดชะงักพิจารณาอยูที่ตลิ่งตอนหนึ่ง ลักษณะเปนแองเวาลึก
เขามา เบื้องบนเปนจอมปลวก ที่ปกคลุมดวยตนขอยจนมองดูเหมือนถ้ําเล็กๆ พื้นดินตอนนัน้
ราบเรียบเหมือนมีการขัดถูไวเปนอยางดี เปนซอกกวางประมาณสามเมตร และยาวลาดลงไปสูหลม
ปลักกวางใหญที่มีน้ําสีดําสนิท
แลวก็เงยหนาขึ้นมองดูเชษฐา ผูยืนอยูเคียงขางเขา
“เหมือนใครเสือกเรือบดเขามาเก็บไวที่นี่เปนประจํา”
หัวหนาคณะเดินทางเอยขึน้ เสียงต่ําๆ
พรานใหญดึงไฟฉายออกมาจากยามสะพายหลัง สองกราดลงไปในบริเวณนั้นเพื่อเห็น
ถนัดขึ้น ไชยยันตผิวปากหวือออกมา เมือ่ มองเห็นรอยตีนของสัตวอะไรชนิดหนึ่ง ปรากฏชัดยังพื้น
อันเปยกแฉะตรงนั้น ลักษณะเหมือนรอยตีนตะกวด แตใหญกวาหลายเทา เห็นชัดแมกระทั่งรอยอัน
นอนอยูเปนประจําจนเปนเทือก ราวกับใครเอาแผนไมกระดานกวางๆ มาทาบทับไว
“ไอชาละวัน-ภุมภีลนี่เห็นจะขนาดเรือจางทีเดียวแหละ”
อดีตนายทหารปนใหญครางออกมา
“อะไร จระเขหรือ?”
ดารินถามโดยเร็วอยางตืน่ เตน
พรานใหญไมตอบ ยกแขนเสื้อปาดเหงื่อ กวาดสายตาไปยังปลักอันกวางใหญรอบดาน
ซึ่งมองเห็นดวยสายตาผาดๆ เหมือนจะเปนแผนดินทีน่ าเหยียบเดินไปได บางแหงเขียวไปดวย
ตะไคร บางแหงก็เปนบริเวณที่ใบไมหลนมาทับโถมดูวาแหงสนิท และบางแหงก็มองเห็นน้ําดํา เปน
เงาตะคุมคลุมเครืออยูทั่วไป นานๆ ครั้งจะไดยินเสียงฟองน้ํา ดันผิวน้าํ ขึ้นมาระเบิดเบือ้ งบน
ทามกลางความเงียบสงัดวังเวง นกกินปลารองแหลมอยูไกล นอกนั้นก็เปนเสียงแมลงหวี่ที่ตามตอม
อยูเปนกลุม เพราะรอบดานเต็มไปดวยมะเดื่อออกลูกดก
“ตรงนี้เปนที่นอนของมัน”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 893

ในที่สุดเขาก็บอกมาเบาๆ มุดลอดกิ่งเถาวัลยเลาะริมตลิ่ง สํารวจไปอีกสองสามกาว ทุก

คนกระชั้นตามมา ก็พบบริเวณอีกหลายแหงบนสันเกาะแหงนี้ มีรอยขึ้นพักนอนของเจาชาละวัน
เกลื่อนไปหมด
“นี่ดงของมันทีเดียวแหละ!”
เชษฐาอุทานออกมาเบาๆ จองหนาพรานใหญ
“เอะ! มองดูเผินๆ ไมนาจะเปนไปไดเลย บริเวณนี้มีน้ําลึกหรือ?”
“มันเปนที่ปลักครับ หรืออยางที่เรียกกันวา ‘พุ’ มองดวยสายตาเปลาก็เหมือนกับที่ลุม
ธรรมดา แตความจริงมันเต็มไปดวยหลุมบอ บางแหงก็ลึกจนลําไผยาวๆ หยั่งไมถึงกน บางแหงก็มี
น้ําเพียงแคเขาหรือขอเทา ถาไมรูทาง...เดินเผลอก็ถลําตกลงไปในปลักลึกเอางายๆ เวลาหนาน้าํ
บริเวณนี้เปนบึงไปหมด หนาแลงก็มีลักษณะเปนพุอยางนี้ ซึ่งมีบางแหงพอจะตองอาศัยเดินไปได
แตตองใชความระมัดระวังหนอย มันเปนบริเวณกวางใหญไพศาล เกินที่จะสํารวจไดทั่วถึง จระเข
ชุม!”
จากคําพูดของเขา คณะนายจางก็สามารถเขาใจในภูมิประเทศไดในทันทีนั้น ทุกคนเพิ่ง
จะมาตระหนักเอาบัดนีเ้ องวา พรานใหญนําเขามาสูใจกลางบึงมหากาฬโดยไมไดบอกใหรูตวั ลวง
หนาเลยสักนิด การเดินตามหลังมาก็แทบจะไมมีสัญลักษณอะไรใหทราบเลย นอกจากขณะทีย่ ่ําผาน
พื้นน้ําแฉะๆ เพียงครั้งเดียวชั่วระยะเวลาสั้นๆ เทานั้น
“หวังวาคงไมมีการตองลอยคอไปนะ?”
ไชยยันตเปรยขึ้นอยางเสียวๆ มองไปรอบดาน
“ไมหรอกครับ เรายึดสันเกาะนี่ ซึ่งจะนําเลียบไปทางชายบึงดานตะวันออก ใชเวลาสัก
ประมาณชัว่ โมงเดียวก็ผานพน หลังจากนั้นก็ขามลําหวยแคบๆ ตัดขึ้นฝงตรงขาม เขาเขตเขานาง
ตามที่ชี้ใหดเู มือ่ ตอนเชานี้ ตอนที่ขามหวย เราจะเลือกขามในบริเวณทีแ่ คบและน้ําตืน้ ที่สุด อยางมาก
ก็คงไมเกินแคเอว”
“ไอเขมีไหม ตรงหวยทีว่ านีน่ ะ?”
ดารินถามอยางใจไมดี พรานใหญหัวเราะอยูในลําคอ
“ชุมยิ่งกวาจิ้งจกตามบาน แตไมมีความหมายหรอกครับ ตราบใดก็ตามที่ระดับน้ําลึกไม
เกินเอวของเรา และมีปนครบมืออยางนี้ เมื่อถึงที่นั่น เราจะหารือกันอีกครั้งวาจะหาทางขามโดยวิธี
ใด”
ธรรมชาติของมนุษยเราทุกคนไมกลัวจระเขเมื่อเทาเหยียบยืนอยูบนแผนดิน แตถาตองลง
ไปแชอยูใ นน้ํา หรือกําลังลอยคออยู เปนเรือ่ งที่ตองคิด แตในขณะนี้ คณะนายจางทุกคนก็ขบคิดอยู
ทวาก็ขจัดขอวิตกกังวลไปเสีย เมื่อตระหนักไดประการเดียววา ผูนําทางในครั้งนี้คือ รพินทร ไพร
วัลย ทุกคนมีหนาที่ตามเขาอยางเดียวเทานั้น!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 894

การเดินบนเนินเกาะ กลางพุ ตองเพิ่มความระมัดระวังกันขึ้นอีกครั้ง เพราะไมไวใจวาจะ

เผลอกาวเหยียบลงไปบนหลังของเจากุมภีล ที่อาจขึ้นมานอนหมกอยูบ นพื้นรกนั้นเขาเมื่อใด ครัง้
หนึ่ง ไชยยันตเหนีย่ วกิ่งเถาวัลยริมตลิ่งตอนหนึ่ง พลาดหลนลงไปบนพื้นที่เห็นใบไมแหงปกคลุมอยู
เหมือนพืน้ ดินธรรมดา แตปรากฏวาพื้นใบไมใบหญาตอนนั้นแยกยุบตามน้ําหนักตัวเขาออกโดยเร็ว
รางของอดีตนายทหารปนใหญจมหายวูบลงไปในพริบตา แลวก็ทะลึง่ ขึ้นมาสงเสียงรองโวยวายดวย
ความตกใจ รพินทรกับเชษฐาตองชวยกันฉุดแขนหิว้ ขึ้นมาเปยกโชกไปหมดทั้งตัว ดารินหัวเราะงอ
หายเมื่อเห็นสีหนาอาการ และเสียงสบถสาบานลั่นของไชยยันต
“ใจหายหมด นึกวาธรณีสูบเสียแลว”
ไชยยันตบน โคลงศีรษะสะบัดน้ําออกจากตัว
“น้ําเย็นเจี๊ยบ ตีนไมถึงพื้นเลย ลึกชะมัด ทีแรกนึกวาอยางมากก็แคเขาเสียอีก บรื๊อว! เสียว
...”
“ผมบอกแลวยังไงครับ เห็นเปนพื้นธรรมดา อยาชะลาใจกาวลงไปเปนอันขาด น้ําลึกมัน
อยูขางลาง”
พรานใหญบอกยิ้มๆ
“ดีไอเขมันไมแงมเอา ฉันใจหายหมด ตอนที่เห็นเธอจมหายลงไปราวกับถูกอะไรฉุด”
ดารินพูดพลางหัวเราะ บรรยากาศตื่นเตนตกใจแตแรกของคณะ กลายเปนความขบขัน
เชษฐาหัวเราะกึกๆ มองดูสหายแลวสั่นศีรษะชาๆ จุปาก
“ก็เดินยังไง เขาผานกันไปไดทุกคน ตัวเองดันหลนลงไปได ไมดใู หดีเสียกอน”
“ก็ไอเถาวัลยเจากรรมนี่นะซิ คนอื่นเหนีย่ วผานมันไปไดไมขาด เสือกมาขาดเอาอีตอนที่
ฉันจับ ตอนที่จมลงไปใตน้ํา ใจแปวเหลือนิดเดียวเทานั้น กําลังคิดถึงไอชาละวันอยูทเี ดียว...ตีน
แกวงไปกระทบอะไรไหวๆ อยูใตน้ําดวย ไมรูมันหรือเปลา”
ไชยยันตพูดเร็วปรื๋อหนาตาตื่นอยูเชนนั้น
“เหลวไหล อุปาทาน ถาไอเขจริง ปานนี้มนั ก็ขย้ําแกเขาใหแลว”
เชษฐาวา
โชคดีเหลือเกินในขณะที่ไชยยันตพลัดหลนจมลงไปในน้ํา ไรเฟลประจํามือของเขาไมได
หลนลงน้ําไปดวย แตพาดติดอยูกับพวกหญาและวัชพืชที่ขึ้นอยูรอบๆ คางอยูเชนนัน้ แงซายเปนคน
เอื้อมไปหยิบขึน้ มาสงให

ครูใหญตอมาระหวางที่รดุ หนาตามการนําของรพินทรตอไป ทุกคนก็ไดยินเสียงสวบ

สาบดังมาจากชายตลิ่งเบื้องหนาไมหางออกไปนัก เสียงเอาจมูกดุนคุย ดิน และเสียงกัดกันเองของเจา
พวกหมูปาฝูงหนึ่ง คะเนจากเสียงที่ไดยิน ประมาณสักเจ็ดแปดตัว พวกมันคงพากันลงมากินน้ํา และ
ขุดหาแมลงรากไมกินอยูบริเวณชายปลักตืน้ ๆ เสียงอี๊ดอาดลั่นไปหมด ทุกคนแผวฝเทาลงอีก คอยๆ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)

 895

ยองไปตามเสียงที่มานั้น พวกมันอยูใ นทิศทางเหนือลมพอดี จึงยังไมกะสากลิ่นของฝายมนุษยที่ผาน

ใกลเขามาทุกขณะ
แตแลวอึดใจนัน้ เอง เสียงจูโจมกะทันหันชนิดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นอยางปจจุบันทันดวน
แทรกสําเนียงหากินของเจาหมูปาฝูงนั้น ชนิดที่ทําใหคณะเดินทางทุกคนสะดุงสุดตัว และยืนตะลึง
ชะงักอยูก ับที่
มันเปนเสียงดังตูมสนั่นเหมือนเอาทอนซุงฟาดลงไปบนโคลน พรอมกับเสียงหวีดกอง
ของหมูปา เสียงฟดฟาดตอสูครืนโครมอยูในแองน้ํา ระคนไปกับเสียงขูคํารามฮือฮาด สําเนียง
ประหลาดซึ่งไมเคยไดยินมากอน จากนั้นก็เปนเสียงของเจาหมูฝูงนั้น ซึง่ พากันวิ่งเผนปาสะเทือน
รพินทรออกพุงปราดตรงไปยังตําแหนงที่มาของเสียงนัน้ อยางรวดเร็ว ทุกคนก็ตามติด
หลังเขามาในบัดนั้นดวยใจอันเตนระทึก!

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)