NABI URANG SAREREA

Nabi urang saréréa,

Kangjeng Nabi anu mulya,

Muhammad jenenganana,

Arab Kurés nya bangsana.

Ramana Gusti Abdullah,

Ibuna Siti Aminah,

dibabarkeunana di Mekah,

wengi Senén taun Gajah.

Robiul awal bulanna,

tanggal ka-dua belasna,

April bulan maséhina,

tanggal kadua-puluhna.

Ari bilangan taunna,

lima ratus cariosna,

tujuh puluh panambihna,

sareng sahiji punjulna.

5
Siti Aminah misaur,

waktos babarna kacatur,

ningal cahaya mani ngempur,

di bumina hurung mancur.

Parangina Kangjeng Nabi,

jatnika pinuh ku puji

pinter tur gedé kawani,

sabar nyaah ka sasami.

Keur opat taun yuswana,

diberesihan manahna,

nabi dibeulah dadana,

malaikat nu meulahna.

Jibril kadua réncangna

Mikail jenenganana,

ngeusikeun kana manahna,

elmu hikmah sapinuhna.

Tuluy dada Kanjeng Nabi,

gancang dirapetkeun deui,

sarta teu ngaraos nyeri,

dicap ku Hotami Nabi.

10
Rama Nabi kacaturkeun

pupusna kacarioskeun

basa Nabi dibobotkeun

dua sasih kaunggelkeun

11

Kagenep taun yuswana

ditilar pupus ibuna

Nabi dirorok eyangna

Abdul Mutalib asmana

12

Kersana Rabbul’alamin

Kangjeng Nabi nu prihatin

yuswa dalapan taun yakin

éyangna mulih ka batin

13

Sabada wapat éyangna

Nabi dirawat pamanna

Abi Talib kakasihna

sadérék teges ramana

14

Kangjéng Nabi sering pisan

dicandak ka Nagara Sam

sok nyandak barang dagangan

di dinya téh pajeng pisan

15
Kacatur di éta nagri

loba pandita Yahudi

sareng pandita Nasrani

nu tepang jeung Kangjeng Nabi

16

Sadayana sasauran

ieu jalmi mo nyalahan

pinabieun ahir jaman

Torét, Injil, geus ngiberan

17

Sipat Nabi panganggeusan

aya di anjeunna pisan

harita loba nu iman

ka Nabi ngangken panutan

18

Karesepna Kangjeng Nabi

ka Gusti Allah ngabakti

di Gunung Hira maranti,

ibadahna saban wengi.

19

Di dinya jol kasumpingan,

Jibril nu nurunkeun Kur’an,

kalawan dawuh Pangéran,

Nabi didamel utusan.

20
Harita yuswana Nabi,

patpuluh taun kawarti,

diutus ku Allah pasti,

ngémbarkeun agama suci.

21

Anu iman pangheulana,

Siti Khodijah garwana,

Abu Bakar kaduana

sohabat nu pangmulyana

22

Murangkalih nu nonoman,

anu pangheulana iman,

Sayidina Ali pisan,

ka Nabi sadérék misan.

23

Jeung ari jalma beulian,

anu pangheulana iman,

Sayid Bilal kaleresan,

anu jadi tukang adan.

24

Ari lolobana pisan

ka Nabi téh ngamusuhan,

nganiaya ngajailan,

teu aya pisan ras-rasan.

25
Nuju tanggal tujuh likur,

bulan Rajab nu kacatur,

runut kaol nu kamashur

Kangjeng Nabi téh disaur.

26

Dipapag ku malaikat,

nyandak burok nu kasebat,

leumpangna téh cara kilat,

tutunggangan Nabi angkat.

27

Ti Mekah ka Baitul Maqdis,

teu lami-lami antawis,

ku jalmi henteu katawis,

Kersana Gusti nu Wacis.

28

Ti Baétul Makdis terasna,

naék tangga saterusna,

mi’raj téa kasebatna,

ka langit Nabi sumpingna.

29

Tujuh langit sadayana,

sareng aras pangluhurna,

disumpingan sadayana,

katut surga-narakana.

30
Kangjeng Nabi ditimbalan,

ku Gusti Nu Sipat Rahman,

anjeunna kudu netepan,

solat muji ka Pangéran.

31

Sadayana jalmi iman,

sami gaduh kawajiban,

solat nu lima giliran,

henteu meunang dikurangan.

32

Solat éta minangkana,

dina agama tihangna,

jalmi nu luput solatna,

nyata rubuh agamana.

33

Kapir Mekah kacaturkeun,

barang Nabi nyarioskeun,

mi’raj lain dimulyakan,

anggur pada nyeungseurikeun.

34

Pada hasud ngakalakeun,

ti dinya Allah ngersakeun,

Kangjeng Nabi dialihkeun,

ka Madinah disirnakeun.

35
Para sohabat pirang-pirang,

nu buméla milu iang,

milu ngalih saabrulan,

henteu pisan sumoréang.

36

Tambih kamulyaan nabi,

di madinah asal sepi,

jadi ramé ku nu ngaji,

muji ka Nu Maha Suci.

37

Sapuluh taun lamina,

di Madinah jumenengna,

agama Islam cahyana,

gumebyar ka mana-mana.

38

Ari mungguh Kangjeng Nabi,

nyaahna langkung ti misti,

ka umatna jaler istri,

leuwih ti sepuh pribadi.

39

Welas asih ka nu miskin,

sumawon ka budak yatim,

pada seubeuh ku paparin,

kadaharan jeung pisalin.

40
Akurna ka urang kampung,

calik satata ngariung,

tara angkuh jeung adigung,

sanajan ka urang gunung.

41

Ka nu nandang kasusahan,

gering jeung kapapaténan,

ngalayad sarta ngubaran,

ngajajapkeun ka kuburan.

42

Manis saur manis budi,

éstu mustikaning jalmi,

sajagat mo’ mendak deui,

saé rupa jeung parangi.

43

Raray lir bulan purnama,

halisna lir katumbiri,

waos lir inten widuri,

salira harum wawangi.

44

Éstu kersaning Pangéran,

lain seungit dimenyanan,

karinget pada nandéan,

diparaké seuseungitan.

45
Pirang-pirang mujijatna,

tawis kanabianana,

Kur’an nu nomer hijina

mujijat nu pangmulyana.

46

Tangkal nu pérang daunna,

disiram urut abdasna,

ngadadak loba buahna,

sarta hirup saterasna.

47

Domba nu banget kuruna,

sarta lalépét susuna,

diusap ku pananganna,

ngadadak juuh susuna

48

Dina hiji waktos deui,

sahabat bet kirang cai,

teras baé Kangjeng Nabi,

mundut cai anu kari

49

Cai ngan sakedét pisan,

éstu kabéh pada héran,

Nabi neuleumkeun panangan,

dumadak tuluy manceran.

50
Cai mancer loba pisan,

ka luar tina panangan,

sela-sela ramo pisan,

cukup keur jalma réaan.

51

Ya Allah Nu Sipat Rohman,

abdi téh iman ka Tuhan,

teu aya deui Pangéran,

lain ti Allah Nu Héman.

52

Nu ngadamel bumi-alam,

rawuh jeung eusina pisan,

nu wajib diibadahan,

taya anu nyasamian.

53

Sareng abdi iman deui,

ka Muhammad Kangjeng Nabi,

yén éta utusan Gusti,

miwulang ka jalmi-jalmi.

54

Nu sipat kapercantenan,

wijaksana tur budiman,

bener wungkul sasauran,

lain saur kaheureuyan.

55
Hurmat urang ka anjeunna,

dina mangsa jumenengna,

sareng sabada wapatna,

éstu teu aya béntenna.

56

Duh Gusti jungjunan abdi,

Sayidina Muhammad habibi,

pamugi salira nampi,

ka nu hina diri abdi.

57

Abdi umat ahir jaman,

anu banget panasaran,

hoyong tepang ngadeuheusan,

seja tumut serah badan.