ΤΡΟΦΙΜΩΒ : Μα τι σημασία έχει αν πουλήθηκε σήμερα το κτήμα ή δεν πουλήθηκε ; Αυτή

είναι μια υπόθεση προ πολλού τελειωμένη . Να γυρίσεις πίσω δεν μπορείς , ο δρόμος
κλείστηκε. Πάψετε πιά να ξεγελάτε τον εαυτό σας ! Αντικρύστε και μια φορά τη ζωή σας
κατάματα !

ΛΙΟΥΜΠΟΒ : Ποια αλήθεια : Εσύ μπορείς και βλέπεις πού είναι η αλήθεια και που το ψέμα
,αλλά εγώ -εγώ σα νάχασα το φως μου , τίποτα δε βλέπω . Εσύ λύνεις όλα τα μεγάλα
προβλήματα με τόσο θάρρος , με τόση ευκολία … Αλλά ίσως παιδί μου , γιατί είσαι νέος
ακόμα . Δεν έχεις πονέσει για αν καταλάβεις . Κοιτάζεις μπροστά σου με θάρρος γιατί δε
βλέπεις τίποτε δύσκολο , γιατί η ζωή είναι κρυμμένη από τα νεανικά σου μάτια . Είσαι πιο
τολμηρός , πιο τίμιος , πιο βαθύς από μας . Αλλά σκέψου , φανού λίγο μεγαλόψυχος ,
λυπήσου με ! … Εγώ εδώ γεννήθηκα , εδώ έζησα … Ο πατέρας μου η μητέρα μου , ο
παππούς μου , εδώ γεννήθηκαν , εδώ έζησαν … Το αγαπώ αυτό το σπίτι καταλαβαίνεις ; Το
αγαπώ . Και χωρίς το βυσσινόκηπο δεν μπορώ να ζήσω . Αν αληθινά πρέπει να πουληθεί ,
τότε πουλήστε και μένα μαζί . Και το παιδί μου το αγόρι μου εδώ πνίγηκε . Αχ λυπηθείτε με
καλέ μου αγαθέ μου άνθρωπε .

ΤΡΟΦΙΜΩΒ : Το ξέρετε σας συμπονώ με όλη μου την καρδιά ..

ΛΙΟΥΜΠΟΒ : Όχι θάπρεπε αλλιώς να το πεις , όχι έτσι … όχι έτσι ! Η καρδιά μου είναι τόσο
βαριά σήμερα … Κι εδώ γίνεται τόσος θόρυβος … Ακούω έναν ήχο κι ανατριχιάζει τρέμει η
ψυχή μου ,φοβάμαι μα δεν μπορώ να φύγω . Τρομάζω να μείνω μόνη . Μην είσαι σκληρός
μαζί μου Πέτια … Σ αγαπώ σα νασουν δικός μας άνθρωπος .. Θα σ΄άφηνα με όλη μου την
καρδιά να παντρευτείς την ¨Αννια , σου το ορκίζομαι .. αλλά να πρέπει καλό μου παιδί να
πάρεις το δίπλωμά σου . Δεν κάνεις τίποτα , αφήνεσαι μόνο στην μοίρα και κυλιέσαι από
τόπο σε τόπο . Και πρέπει να βρεις κάτι για τα γένια σου , να τα κάνεις να μεγαλώσουν
λιγουλάκι , είσαι τόσο αστείος έτσι !

ΤΡΟΦΙΜΩΒ : Εγώ δεν θέλω να γίνω ωραίος .

ΛΙΟΥΜΠΟΒ : Ήρθε τηλεγράφημα από το Παρίσι , κάθε μέρα λαμβάνω κι από ένα . Είχα και
χθες και σήμερα .Αυτός ο αγριάνθρωπος αρρώστησε πάλι . Πάλι δεν είναι καλά …Ζητά να
τον συγχωρήσω και με παρακαλεί να γυρίσω . Και μου φαίνεται , πρέπει να πάω στο Παρίσι
να τον περιποιηθώ … Πέτια το βλέπω σου κακοφαίνεται , θυμώνεις . Αλλά τι να κάνω παιδί
μου , τι να κάνω ; Είναι άρρωστος , μονάχος δυστυχισμένος … Ποιος θα γυρίσει να τον
κοιτάξει εκεί πέρα , ποιος θα τον προσέξει , ποιος θα του δώσει στην ώρα τα γιατρικά του ;
Και γιατί τάχα αν το κρύψω , γιατί να μην το πω ; Τον αγαπώ … ναι τον αγαπώ ! τον αγαπώ
! Είναι σαν μια πέτρα δεμένη στον λαιμό μου , που με τραβάει στον βυθό , βουλιάζω μαζί
της . Όμως αγαπώ αυτήν την πέτρα , χωρίς αυτήν δεν μπορώ να ζήσω . Μη με κατακρίνεις .
μη μου πεις τίποτα , όχι μη μου πεις ! …

ΤΡΟΦΙΜΩΒ : Με συγχωρείτε για την ειλικρίνειά μου … Για τ όνομα του Θεού , μα αυτός σας
ελήστεψε !

ΛΙΟΥΜΠΟΒ : Όχι , όχι .όχι , δεν πρέπει να μιλάς έτσι … δεν πρέπει

ΤΡΟΦΙΜΩΒ : Μα είναι ένας παλιάνθρωπος . Η μόνη που δεν το ξέρετε είστε εσείς ! Είναι
ένας ανάξιος , ένας τιποτένιος !

ΛΙΟΥΜΠΟΒ : Εσύ παιδί μου κοντεύεις να γίνεις τριάντα χρονών και είσαι ακόμη
σκολιαρόπαιδο , πρέπει να γίνεις άντρας , στην ηλικία σου πρέπει να ξέρει κανείς τι θα πει
αγάπη . Και πρέπει και συ ο ίδιος ν αγαπήσεις , να ερωτευθείς . Ναι μάλιστα , δεν είσαι
αγνός κι αθώος . Απλούστατα , είσαι ένα παράξενο , γελοίο και σεμνότυφο ανθρωπάκι !

‘’Είμαι ανώτερος από τον έρωτα ! ‘’ Εγώ είμαι κατώτερη από τον έρωτα .

ΑΝΤΟΝ ΤΣΈΧΩΦ : ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΣ .