16 Πολιτική Η ΕΦΗΜΕΡΙ∆Α ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ∆ευτέρα 2 Μαρτίου 2015
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Ο ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
∆ Αλέξης όπως ΓΑΠ;
έκα µέρες µετά τη συµφωνία της 20ής Φε-
βρουαρίου στο Eurogroup, καθώς η πραγ-
µατική έκταση του συµβιβασµού γίνεται
ευρύτερα αντιληπτή και η ψήφιση ενός
τρίτου αντιλαϊκού µνηµονίου προβάλλει
πλέον καθαρά στον ορίζοντα, αυτό που
πλανιέται πάνω από την ελληνική κοινω-
νία είναι το φάντασµα ενός νέου 2010. Και
τότε είχαµε µια κυβέρνηση καλών προ-
θέσεων, προοδευτικότερη από τις προη-
γούµενες και φορέα λαϊκής εντολής για
δραστική βελτίωση της ζωής των εργαζο-
µένων µέσω µιας αναδιανεµητικής πολι-
τικής. Και τότε οι «αγορές» και οι «εταίροι»
άσκησαν αφόρητες πιέσεις, µε µοχλό την
«έλλειψη ρευστότητας» και την ενορχη-
στρωµένη καταστροφολογία των ΜΜΕ,
µέχρι αυτή η κυβέρνηση να οδηγηθεί στον
«µονόδροµο» της συνθηκολόγησης. Και
τότε γι’ αυτή τη συνθηκολόγηση χρειά-
στηκαν κάµποσοι µήνες µικρών, διαδοχι-
κών υποχωρήσεων από τις προεκλογικές
και τις αρχικές µετεκλογικές δεσµεύσεις
– η µακρόσυρτη φθορά ανθρώπων και
ιδεών, η σταδιακή υιοθέτηση του λόγου
και της συλλογιστικής των αντιπάλων,
µε τελική κατάληξη την πρόταξη ενός
«πατριωτισµού» που έθετε τη «σωτηρία»
της «χώρας» (ως αφηρηµένης οντότητας
και πάση θυσία µέλους της ευρωζώνης)
πάνω και πέρα από τη φυσική επιβίωση
των πραγµατικών κατοίκων της.
Πέντε χρόνια µετά, είναι ηλίου φαεινό-
τερο ότι ζούµε την επανάληψη του ίδιου
ακριβώς σεναρίου. Για τα αφεντικά της
ευρωζώνης (του συλλογικού δηλαδή µο-
νοκοµµατικού κράτους των Ευρωπαίων
τραπεζιτών, βιοµηχάνων κι εφοπλιστών),
η αποδοχή της τετράµηνης «ανακωχής»
που συµπυκνώθηκε στη «δηµιουργική
ασάφεια» της επιστολής Βαρουφάκη έχει
ένα και µόνο νόηµα: αυτό της αναγκαίας
προετοιµασίας του πεδίου για την τελική
κάµψη κάθε αντίστασης µέσω αλλεπάλλη-
λων «εικονικών πνιγµών», καλλιέργειας
της απογοήτευσης στην κοινωνική βάση
και σαλαµοποίησης του κοµµατικού µηχα-
νισµού του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε ο µεν Τσίπρας
να µετατραπεί σε νέο (όχι Αντρέα αλλά)
Γιωργάκη Παπανδρέου, ο δε Λαφαζάνης
να ακολουθήσει την πορεία της Λούκας
Κατσέλη. Η επιθυµητή αυτή εξέλιξη και
τα διακυβεύµατά της έχουν περιγραφεί
εγκαίρως και µε απόλυτη σαφήνεια διά
χειρός Αλέξη Παπαχελά στην «Καθηµερι-
νή» της 11ης Φεβρουαρίου: στο τέλος της
όποιας «διαπραγµάτευσης», διαβάζουµε,
«ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να βρει την ψυχι-
κή και πολιτική δύναµη να δηµιουργήσει
συµµαχίες µε άλλες πολιτικές δυνάµεις,
που θα πιστεύουν ότι η παραµονή στο
ευρώ θα αξίζει το όποιο "τίµηµα"», έχοντας
πλήρη επίγνωση πως «όποιος δεχθεί τη
συµφωνία θα µοιάζει µε έναν ακόµη γεν-
ναίο που καβαλάει τον ταύρο στο ροντέο
γνωρίζοντας ότι αν δεν πέσει στον πρώτο
γύρο, θα πέσει στον δεύτερο. Αυτή είναι η
µοίρα των ηγετών στις χώρες της κρίσης
στις µέρες µας. Κρατούν τις χώρες τους
όρθιες για ένα διάστηµα, αλλά στο τέλος
πέφτουν» (ως αποτέλεσµα, εννοείται, της
λαϊκής οργής).
Μια τέτοια εξέλιξη µπορεί να θεωρη-
θεί πιθανή, όχι όµως και προδιαγεγραµ-
µένη. Αν µη τι άλλο, ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015
παραµένει -ακόµη- δοµικά διαφορετικός
από το ΠΑΣΟΚ του 2010. Τα µέλη και τα
στελέχη του δεν έχουν πίσω τους δύο δε-
καετίες «πραγµατιστικής» ενσωµάτωσης
στις επιταγές ενός αήθους κυβερνητισµού,
αλλά πέντε χρόνια αγώνων ενάντια στη
µνηµονιακή πολιτική (και πολύ περισσό-
τερα χρόνια αγώνα ενάντια στις συντη-
ρητικές πολιτικές, εν γένει)˙ η χθεσινή
ψηφοφορία στην Κ.Ε., όπου η συµφωνία
της 20ής Φεβρουαρίου αποδοκιµάστηκε
σε ποσοστό 41%, αποτελεί την καλύτερη
απόδειξη για τις αντιστάσεις που συναντά
η µετονοµασία του µνηµονιακού κρέατος
σε αντιµνηµονιακό ψάρι. Ακόµη κι ο ίδιος
ο πρωθυπουργός δεν είναι άλλωστε κα-
θόλου σίγουρο πως επιζητά την τύχη των
προκατόχων του, όταν µάλιστα φάνηκε
προς στιγµήν να ενσαρκώνει τις ελπίδες
για ρήξη µε την αντιλαϊκή πολιτική σε πα-
νευρωπαϊκή κλίµακα.
Εν αναµονή των εξελίξεων, η στήλη
υπενθυµίζει σήµερα κάποια εµβληµατικά
συνθήµατα των ηµερών του πρώτου και
του δεύτερου µνηµονίου. Με την ελπίδα
ότι τούτη τη φορά η Ιστορία δεν θα επανα-
ληφθεί, ούτε ως τραγωδία ούτε ως φάρσα.