Samakatuwid, noong maagang 1960, ang pambansang wika ay itinuturing

bilang paraan ng pagpapalakas sa masa. ngunit makabuluhan na ipahiwatig na sa

panahong ito ng militansya at aktibismo, ang mga tao ay nagsisimula nang muling
tukuyin ang pambansang wika sa mga tuntunin ng pang-araw-araw na wika na
sinasalita sa mga kalye at mga pabrika at ang daluyan na ginagamit sa mga tanyag na
materyal sa kultura, hindi ang pambansang bilang na binuo ng INL at itinuro sa mga
paaralan. Naiiba ang mga linggwistiko mula sa unibersidad ng Pilipinas sa paaralang
itinuturo ng pilipino sa pamamagitan ng pagtawag sa wikang filipino. Ang filipino ay
isang pambansang lingua franca na natural na lumaki sa iba't ibang mga grupong
ethno-linguistic upang makipag-usap sa isa't isa. ang wika ay binubuo ng mga
elementong uf na karaniwan sa karamihan sa mga wikang Pilipino o kung ano ang mga
lingguwista ng ernesto constantino at consuelo j. (Paz, 1994) samantalang tinanggap
na ng 1973 philippine constitution ang pagkakaiba sa pagitan ng pilipino at filipino,
tiningnan nito ang filipino bilang isang wika na dapat pa ring maisagawa bago ito
mapagtibay bilang 'pangkaraniwang pambansang wika.' (Artikulo XV, Seksiyon 3)
gayunpaman, ang wika ay isang de facto pambansang lingua franca.

Sa pagnanais na lehitimo ang batas militar, sinubukan ng diktadurang Marcos

na labanan mula sa nasyonalistang kilusan ang inisyatiba nito sa pagpapalabas ng
pambansang wika sa pamamagitan ng pagsasalin sa filipino ng mga pangalan ng mga
pampublikong gusali at pagbubuo ng mga imahinatibo at nakahihiwatig na mga slogans
sa Filipino para sa mga patakaran at programa ng mga alagang hayop (hal. "Sa paglaki
ng Bayan, disipilina ang laingan" [Para sa progreso ng bansa, kinakailangan ang
disiplina], "Isang Bayan, isang espiritu" "[One Nation, One Ideal]. Ngunit sa di-mabilang
na mga detenido sa pulitika ay sinakop sa mga bilangguan sa militar, Ang mga
miyembro ng pamilya ay nawala at lumalabag, ang mga tao ay hindi naloko.

Sa kabilang panig, lumakas ang kilusang panlalawigan, gamit ang Filipino para
sa propaganda at pampulitikang programa ng edukasyon at pagtulong sa pagkalat nito
sa buong bansa. Sa isang malaking lawak, ang National Democratic Front ay maaaring
kredito na popularizing ang Pambansang Wika. Seryoso itong pinag-aralan ang
paggamit nito para sa pagpapalaki ng kamalayan ng pulitika, mga panuntunan sa
pagsasalin at isang Marxista ng mga Pilipino, at naglathala ng mga materyal sa ilalim
ng lupa sa Filipino. (Atienza, 1992)

Sa itaas ng lupa, ang kultura ng takot na sumakop sa mga tao sa mga unang
taon ng rehimeng Marcos ay sa wakas ay nabawasan habang pinuno ng mga tao ang
mga lansangan sa mga rali at demonstrasyon upang ipahayag ang kanilang protesta at
magmadali para sa pagtanggal ng diktadura. Ang pagpapalakas sa mga taong may
impormasyon sa tunay na socio-pampulitika at pang-ekonomiyang kalagayan ng bansa,
ang pagtawag sa lahat ng mga Pilipino na magkaisa laban sa diktadura ay tiyak na
hindi makakamit sa pamamagitan ng paggamit ng wikang banyaga. Ang wika ng
kilusang protesta, samakatuwid, ang tinatawag na "parlyamento ng mga lansangan" ay
Pilipino. Ang masayang araw ng kampanyang pagsuway sa sibil na inilunsad ni Cory
Aquino na nagtapos sa Rebolusyon ng Pebrero ng EDSA, ang mga pili at mahihirap ay
nagsasagawa ng isang dialogue sa magkatulad na termino, na bumubuo ng isang
diskurso ng kapangyarihan. Ito ay ang assertion ng kapangyarihan na sa wakas toppled
ang diktadura.

Enshrining Filipino in the 1987 Philippine Constitution

Ito ay tila natural ngunit ang wikang kapangyarihan ng mga tao ay sa wakas ay
makikilala, makapag lehitimo at maiiwasan sa konstitusyong Pilipinong 1987 bilang
pambansang wika ng bansa. Ito ay tila natural ngunit ang wikang kapangyarihan ng mga
tao ay sa wakas ay makikilala, makapagpatibay at maiiwasan sa konstitusyong Pilipinong
1987 bilang pambansang wika ng bansa. Alinsunod sa diwa ng edsa rebolusyon, at sa
layunin ng bagong konstitusyon na makamit ang pagbabagong panlipunan, ang wika ay
tinukoy na maging isang instrumento para sa karagdagang na makapagbigay
kapangyarihan sa mga tao. Samakatuwid, ang seksyon 4 ng artikulo IV ay nag-uutos sa
pamahalaan na 'gumawa ng mga hakbang upang simulan at suportahan ang paggamit
ng filipino bilang isang medium ng opisyal na komunikasyon at bilang isang wika ng
pagtuturo sa sistema ng edukasyon. Kinikilala din ng ingles bilang isang opisyal na wika
ngunit sinusundan ng pararangal na pariralang 'hanggang sa itinakda ng batas ". (IV: 7)
upang bigyan ng diin ang kahalagahan ng pagbubuo ng filipino bilang wika ng wika at
tiyakin ang paglahok ng mga dalubhasa at mga pangunahing grupo ng etnolinguistic, ang
artikulo XIV, ang seksyon 9 ay naglalaan ng pagtatatag ng isang "pambansang komisyon
na binubuo ng mga kinatawan ng iba't ibang mga rehiyon at mga disiplina na
magsasagawa, pagbagayin, at itaguyod ang mga pananaliksik para sa pagpapaunlad,
pagpapalaganap at pangangalaga ng filipino at iba pang mga wika.”
Gayunpaman, ang pagkakalbo sa saligang batas ay walang katiyakan na ang
mga probisyon ng wika ay ipapatupad. sampung taon matapos ang ratipikasyon ng
konstitusyong Pilipinong 1987, tanging ang komisyon ng wikang filipino ay itinatag. ngunit
kahit na ito ay maaaring isinasaalang-alang ng isang pagbabanto ng probisyon
konstitusyon na isinasaalang-alang na ang dating instituto ng wikang pambansa ay
nananatiling buo sa loob ng bagong komisyon.
gayunpaman, ang gobyerno na dapat 'simulan at suportahan ang paggamit ng filipino' sa
gobyerno at ang sistemang pang-edukasyon dahil ito ay nagsisilbi sa publiko at ipinag-
utos na gawin ang gayon ay natutulog pa rin sa trabaho. ang mga Pilipinong tao sa ingles,
hindi filipino. Ang filipino ay nakakulong pa rin sa mga opisyal na ritwal at sa pagbubukas
at pagsasara ng mga pangungusap.