1st June 2015 "Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ" Κατανόηση των αιτιών και

θεραπεία"...Δρ Τζον Σαρνο

[http://4.bp.blogspot.com/-4u7JYmxzI_o/UOuC0BkmSlI/AAAAAAAASFs/d31CP0qdCwY/s1600
/How-To-Get-Rid-Of-Back-Pain.jpg]

Όπως έχουμε πει επανειλημμένως, όλες ανεξαιρέτως οι ασθένειες προέρχονται από

ψυχολογικούς παράγοντες. Παρόλο που η θεώρηση αυτή γίνεται ολοένα και πιο
αποδεκτή στη σύγχρονη Ελληνική Κοινωνία, η συντριπτική πλειοψηφία σπεύδει στην
καταπολέμηση του συμπτώματος στον πρώτο πόνο που θα συναντήσει. Αυτό σημαίνει
ότι η αποδοχή αυτή έχει γίνει μόνο σε ένα νοητικό επίπεδο. Το έχουμε πει και θα το
ξαναπούμε, πιστεύουμε ότι όλες, μα όλες οι ασθένειες έχουν την ρίζα τους στην
ψυχολογία μας.

Ήδη, ακόμα και η συμβατική ιατρική εχει στραφεί και παίρνει πλέον πολύ σοβαρά τον
συναισθηματικό ή νοητικό παράγοντα του ασθενή. Ωστόσο, όταν προτείνονται σχετικές
λύσεις, η Παγκόσμια Φαρμακοβιομηχανία φροντίζει για τον αποκεφαλισμό και την
εξόντωση όλων όσων υπερασπίζονται τέτοιες λύσεις, ακόμα κι αν αυτοί που τα
υπερασπίζονται είναι οι ίδιοι γιατροί. (Φαντάζομαι οι λόγοι είναι αυτονόητοι)

Ένα τρανό παράδειγμα είναι ο Δρ Χάμερ που απέδειξε ότι ο καρκίνος έχει μοναδική αιτία
τη συναισθηματική και νοητική κατάσταση του ασθενούς. (Διαβάστε τη θεωρία του)
[http://gateoflight.blogspot.co.uk/2012/04/blog-post_19.html] και ως τέτοια πρέπει να
αντιμετωπίζεται: Χωρίς φάρμακα, χωρίς χημειοθεραπείες, μόνο με ψυχολογική
υποστήριξη!

Το αποτέλεσμα ήταν να τον διώξουν με κάθε μέσο, μέχρι που τον φυλάκισαν σε φυλακές
υψίστης ασφαλείας, σαν να ήταν ο χειρότερος εγκληματίας. Το αποτέλεσμα; Μετά από
δεκάδες δικαστήρια, αθωώθηκε γιατί απέδειξε ότι είχε θεραπεύσει το 95% των
καρκινοπαθών ασθενών του σε αντίθεση με την συμβατική τότε ιατρική που σκότωνε το
95% των ασθενών της.

Ωστόσο, σε αυτό το άρθρο παρουσιάζουμε άλλον έναν καταξιωμένο γιατρό, τον Δρ Τζον
Σαρνο ο οποίος σπούδασε ορθοπεδικός και η κλινική του εμπειρία τον οδήγησε να
προσεγγίσει τα σύνδρομα πόνου της σπονδυλικής στήλης τελείως διαφορετικά. Τα
αποτελέσματα της μεθόδου που ανέπτυξε είναι εξαιρετικά και έχει θεραπεύσει χιλιάδες
ασθενείς, αποκαθιστώντας την ποιότητα ζωής τους.

Όλα τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από το βιβλίο του "Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ"
- "Κατανόηση των αιτιών και θεραπεία" Εκδ. ΡΕΩ (1η έκδοση 2008).
Αν και έχουμε κάνει μια περίληψη του βιβλίου, σας συνιστούμε να το προμηθευτείτε γιατί
είναι ένας θησαυρός γνώσης και οι πληροφορίες του είναι ανεκτίμητες. Εξάλλου
περιέχονται και άλλες ζωτικές πληροφορίες για την μεθοδολογία του.

Ο ίδιος ο Δρ Σάρνο μας πληροφορεί ότι σε πολλές περιπτώσεις η ίδια η ανάγνωση του
βιβλίου ήταν αρκετή για να απαλλάξει τον ασθενή από το πρόβλημα...

[http://2.bp.blogspot.com/-Bo9fW0o-
VYY/UOuFLCai2uI/AAAAAAAASHM/fKt04ON3ZHc/s1600/mesh.jpg]

"Το βιβλίο αυτό διαδέχεται το προηγούμενο βιβλίο μου, με τίτλο "Η κυριαρχία της σκέψης
στον πόνο της μέσης", που εκδόθηκε το 1984 και περιγράφει μια διαταραχή, γνωστή με
την ονομασία Σύνδρομο εξ Εντάσεως προκαλούμενης Μυοσίτιδας* (ΣΕΜ), το οποίο
πιστεύω ότι αποτελεί την κύρια αιτία της συνήθους επώδυνης προσβολής που εντοπίζεται
στη μέση, τον αυχένα, τους ώμους, τους γλουτούς και τα άκρα. Στα χρόνια που
μεσολάβησαν από την έκδοση του πρώτου βιβλίου, ανέπτυξα περαιτέρω και
αποσαφήνισα τις απόψεις μου όσον αφορά στον τρόπο διάγνωσης και θεραπείας του
ΣΕΜ. Τα νέα δεδομένα και τα συμπεράσματα βρίσκονται στο βιβλίο που κρατάτε στα
χέρια σας.

Με την πάροδο των χρόνων, η συχνότητα εμφάνισης του συνδρόμου αυξήθηκε τόσο
πολύ, ώστε το σύνδρομο είναι πλέον πρόβλημα δημόσιας υγείας μεγάλων διαστάσεων.
Σύμφωνα με τις στατιστικές, περίπου το 8ο% του πληθυσμού έχει προσβληθεί του-
λάχιστον μία φορά από αυτή την επώδυνη κατάσταση.

Δεν γνωρίζω κανέναν ασθενή με πόνο στον αυχένα, τους ώμους, τη μέση ή τους γλουτούς
που να μην πιστεύει ότι ο πόνος του οφείλεται σε τραυματισμό, δηλαδή σε κάποιο
«χτύπημα» που προκλήθηκε κατά τη διάρκεια σωματικής δραστηριότητας. «Χτύπησα την
ώρα που έτρεχα (ή που έπαιζα μπάσκετ, τένις, μπόουλινγκ κτλ.)», ή «ο πόνος
εμφανίστηκε μόλις σήκωσα την κορούλα μου» ή «όταν προσπάθησα να ανοίξω το
παράθυρο που είχε φρακάρει», ή «πριν από δέκα χρόνια είχα ένα ατύχημα με το
αυτοκίνητο και από τότε έχω επαναλαμβανόμενες κρίσεις πόνου στη μέση μου».

Η σύνδεση του πόνου με κάποιο τραυματισμό είναι βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση μας.
Φυσικά, αν ο πόνος εμφανισθεί τη στιγμή που κάποιος καταπιάνεται με μια σωματική
δραστηριότητα, είναι αναμενόμενο να τον αποδώσει σε αυτή. (Όμως, όπως θα δούμε στη
συνέχεια, η λογική αυτή σύνδεση είναι συχνά απατηλή). Αυτή η διαδεδομένη άποψη,
σύμφωνα με την οποία η μέση είναι ευπαθής και μπορεί να τραυματιστεί εύκολα, είναι
άκρως επικίνδυνη για τον κόσμο, θα λέγαμε, καταστροφική.

Αυτή η νοοτροπία καλλιεργείται από τους γιατρούς και τους άλλους θεραπευτές εδώ και
χρόνια. Υποτίθεται ότι ο πόνος της μέσης, του αυχένα, του ώμου και των γλουτών
οφείλεται σε τραυματισμό ή σε ασθένεια της σπονδυλικής στήλης και άλλων οστών ή σε
αδυναμία των μυών και των συνδέσμων που τα περιβάλλουν —χωρίς να υπάρχει
επιστημονική επικύρωση των απόψεων αυτών.

Από την άλλη μεριά υπάρχει η δική μου άποψη, την οποία εφαρμόζω επί δεκαεπτά
χρόνια, με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Παρατήρησα ότι στην πλειοψηφία των
περιπτώσεων, ο πόνος είναι απόρροια μιας κατάστασης των μυών, των νεύρων, των
τενόντων και των συνδέσμων, που οφείλεται σε ένταση. Τα υψηλότατα ποσοστά επιτυχίας
που δίνει το απλό, γρήγορο και ολοκληρωμένο θεραπευτικό πρόγραμμα που προτείνω
είναι η καλύτερη απόδειξη.

Η εμμονή της ιατρικής με τη σπονδυλική στήλη οφείλεται στην ίδια τη θεμελιώδη θεώρηση
της ιατρικής φιλοσοφίας και εκπαίδευσης. Ο προσανατολισμός της σύγχρονης ιατρικής
είναι, ως επί το πλείστον, μηχανικός και δομικός. Το σώμα αντιμετωπίζεται ως εξαιρετικά
περίπλοκη μηχανή και η ασθένεια ως δυσλειτουργία της, που προκαλείται από μόλυνση,
τραυματισμό, κληρονομικές ανωμαλίες, εκφυλισμό ή καρκίνο.

Ταυτοχρόνως, η ιατρική κοινότητα είναι «ερωτευμένη» με τα εργαστήρια, πιστεύοντας ότι

τίποτα δεν είναι έγκυρο αν δεν είναι δυνατό να δοκιμαστεί και να επιβεβαιωθεί
εργαστηριακά. Η συμβολή του εργαστηρίου στην ιατρική πρόοδο είναι φυσικά
αναμφισβήτητη (ας θυμηθούμε την πενικιλίνη και την ινσουλίνη), δυστυχώς όμως
υπάρχουν και πράγματα που δύσκολα διερευνώνται στο εργαστήριο. Ένα από αυτά είναι
η νόηση και ο εγκέφαλος. Επίσης και τα συναισθήματα δεν προσφέρονται για
πειραματισμούς με δοκιμαστικούς σωλήνες και μετρήσεις. Έτσι, η σύγχρονη ιατρική
επιλέγει να τα αγνοεί, πεπεισμένη ότι, ούτως ή άλλως, έχουν ελάχιστη σχέση με την υγεία
ή την αρρώστια.

Ως εκ τούτου, η πλειονότητα των γιατρών θεωρεί ότι τα συναισθήματα δεν συνεισφέρουν

στην πρόκληση οργανικών διαταραχών, αν και υπάρχουν πολλοί που θα αναγνώριζαν ότι
ενδεχομένως επιδεινώνουν μία ασθένεια που έχει ήδη εμφανιστεί και οφείλεται σε
«οργανικά» αίτια. Γενικά, οι γιατροί αισθάνονται αμηχανία όταν αντιμετωπίζουν ένα
πρόβλημα που συνδέεται με συγκινήσεις. Έχουν την τάση να διαχωρίζουν αυστηρά τα
«πράγματα του μυαλού» από τα «πράγματα του σώματος» και αισθάνονται άνετα μόνο
όταν εμπλέκονται με τα τελευταία.

ΠΟΙΟΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΕΜ;

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το ΣΕΜ μας ακολουθεί από τη γέννηση μέχρι το θάνατο,
μιας και εμφανίζεται ακόμα και σε παιδιά, αν και όχι πριν από τα πέντε ή τα έξι τους
χρόνια. Ακόμα και οι λεγόμενοι «πόνοι ανάπτυξης» των παιδιών είναι στην
πραγματικότητα σύνδρομο ΣΕΜ.

ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΣΕΜ

ΟΙ ΜΥΕΣ
Ο ιστός που σχετίζεται κυρίως με το ΣΕΜ είναι ο μυικός εξού και η ονομασία Σύνδρομο εξ
Εντάσεως προκαλούμενης Μυοσίτιδας. Οι μόνοι μύες που είναι ευάλωτοι στο ΣΕΜ είναι
του αυχένα και όλοι οι μυς της πλάτης και των γλουτών οι οποίοι συνολικά αναφέρονται
ως μύες στάσης.

ΤΑ ΝΕΥΡΑ
Ο δεύτερος ιστός που εμπλέκεται στο Σύνδρομο είναι ο νευρικός ιστός, που συνήθως
αναφέρεται ως περιφερειακά νεύρα. Όπως είναι αναμενόμενο, τα νεύρα που
 [http://3.bp.blogspot.com/-
HspDI3mnRWc/UOuFoVL8wdI/AAAAAAAASHU/1Hk5DBC47mI/s1600/spine.jpg]

επηρεάζονται περισσότερο είναι εκείνα που βρίσκονται στους ευπαθείς μυς.

ΤΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Στο Σύνδρομο περιλαμβάνονται και διάφορα είδη τενοντίτιδας, περιλαμβανομένου και του
αγκώνα του τενίστα. Σύμφωνα με την εμπειρία μου όμως, το πιο συνηθισμένο σημείο που
προσβάλλεται από τενοντίτιδα δεν είναι ο αγκώνας, αλλά το γόνατο.

Άλλες συνηθισμένα σημεία είναι το πόδι, ο αστράγαλος, ο Αχίλειος τένοντας και ο ώμος.

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΣΕΜ

Η ΞΑΦΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Ίσως ο πλέον συνηθισμένος και σίγουρα τρομακτικότερος τρόπος εκδήλωσης του
Συνδρόμου είναι η ξαφνική προσβολή. Εμφανίζεται χωρίς προειδοποίηση και ο πόνος
είναι συνήθως εξουθενωτικός. Προσβάλλεται συνήθως η μέση, συμπεριλαμβανομένου
των οσφυικών ή των γλουτιαίων μυών, ή και των δύο. Πολλές φορές οι ασθενείς
αναφέρουν ότι τη στιγμή που εμφανίστηκε ο πόνος, άκουσαν κάποιου είδους θόρυβο σαν
σπάσιμο , κροτάλισμα, ή σκάσιμο. Είναι σίγουροι ότι κάτι έχει σπάσει. Στην
πραγματικότητα τίποτα τέτοιο δεν έχει συμβεί, αλλά ο ασθενής θα μπορούσε να ορκιστεί
ότι έγινε κάποιου είδους ζημιά στον σκελετό του.

Άλλα μέρη ξαφνικών επεισοδίων που μπορούν να εμφανιστούν είναι στον αυχένα, τους
 [http://4.bp.blogspot.com/-sYXNl92E_-
U/UOuGDz0WfxI/AAAAAAAASHc/eb0wBIu-h3U/s1600/backPain.jpg]

ώμους και το πάνω τμήμα της πλάτης.

Η ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

Στις περισσότερες από τις μισές περιπτώσεις ΣΕΜ, ο πόνος εμφανίζεται και εξελίσσεται
σταδιακά, χωρίς κάποιο δραματικό ξέσπασμα. Σε μερικές περιπτώσεις δεν υπάρχει
κανένα επεισόδιο στο οποίο θα μπορούσε να αποδοθεί. Σε άλλες, προηγείται ένα συμβάν
και ο πόνος ακολουθεί, είτε ώρες, είτε μέρες είτε εβδομάδες αργότερα.

Η ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟ

Είτε πρόκειται για ξαφνική είτε για σταδιακή εισβολή, πρέπει να αναρωτηθούμε για ποιο
λόγο εμφανίζεται ο πόνος, τη στιγμή που εμφανίζεται. Μην ξεχνάτε ότι το πραγματικό
συμβάν, ακόμα κι αν ήταν συνταρακτικό, δεν είναι παρά το έναυσμα. Η απάντηση στο
προηγούμενο ερώτημα, πρέπει φυσικά να αναζητηθεί στην ψυχολογική κατάσταση του
καθενός. Μερικές φορές η αιτία είναι προφανής: κάποιο οικονομικό πρόβλημα, μία
ασθένεια, ακόμα και ένα γεγονός που κανονικά θεωρείται ευχάριστο, όπως ο γάμος ή η
γέννηση ενός παιδιού. Είχα αρκετούς ασθενείς με ιδιαίτερα ανταγωνιστικό χαρακτήρα των
οποίων ο πόνος εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια μιας αθλητικής αναμέτρησης, για
παράδειγμα, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα τένις. Φυσικά, συμπέραναν ότι «χτύπησαν»
κατά τον αγώνα. Όταν συνειδητοποίησαν ότι είχαν ΣΕΜ, παραδέχτηκαν ότι είχαν μεγάλο
άγχος για την αναμέτρηση.

Δεν είναι οι περιστάσεις αυτές καθαυτές που καθορίζουν την πιθανή εκδήλωση μιας
σωματικής αντίδρασης, αλλά ο βαθμός του άγχους και του θυμού που γεννιέται με
αφορμή τις περιστάσεις. Σημασία έχει το συναίσθημα που προκύπτει και καταστέλλεται,
καθώς έχουμε την τάση να καταπνίγουμε τα συναισθήματα τα

οποία προκαλούν δυσαρέσκεια, πόνο ή ντροπή. Αυτά τα καταπιεσμένα συναισθήματα

είναι ο παράγοντας που προκαλεί το ΣΕΜ και άλλες ανάλογες διαταραχές. Άγχος και
θυμός είναι δύο από αυτά τα συναισθήματα που θα προτιμούσαμε να μην βιώνουμε, και
έτσι το μυαλό προσπαθεί να τα κρατά, όταν μπορεί, στην περιοχή του υποσυνείδητου.
Όλα αυτά αναλύονται περισσότερο στο κεφάλαιο «Η ψυχολογία του ΣΕΜ». (Σημείωση Ο
θυμός είναι φυσιολογικό και υγιές συναίσθημα το οποίο πρέπει να εκδηλώνεται και να
εκτονώνεται, όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν (μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής
συμβίωσης και ανεκτικότητας).

Σε αντίθετη περίπτωση καταπιέζεται, απωθείται στο ασυνείδητο και προκαλεί είτε μόνιμη
οργή και ευερεθιστότητα είτε κατάθλιψη. Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται και
αποφεύγουν να εκφράσουν ανοικτά τον θυμό τους με αποτέλεσμα να τον καταστέλλουν. Η
στάση αυτή εδραιώνεται στη νηπιακή και πρώτη παιδική ηλικία, δηλαδή στην κρίσιμη
περίοδο διαμόρφωσης του χαρακτήρα, και οφείλεται αφενός στην ανατροφή τους, η οποία
απαγόρευε κάθε εκδήλωση επιθετικότητας, και αφετέρου στον φόβο τους ότι οποιαδήποτε
έκφραση οργής προς τους γονείς θα είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν για πάντα την αγάπη
τους.)

Φυσικά, υπάρχουν και ασθενείς που ισχυρίζονται ότι: «Δεν υπήρχε κανένα απολύτως
πρόβλημα στη ζωή μου, τη στιγμή που εμφανίστηκε το πρόβλημα». Όταν, όμως,
υπεισέλθουμε στις λεπτομέρειες και στα προβλήματα της καθημερινότητας, γίνεται φανερό
ότι το συγκεκριμένο άτομο βιώνει διαρκώς άγχος. Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι
συσσωρεύουν συνεχώς άγχος το οποίο όταν ξεπεράσει κάποιο όριο πυροδοτείται η
έναρξη των συμπτωμάτων τους. Αν κάποιος τους επισημάνει αυτή την κατάσταση, δεν
δυσκολεύονται ιδιαίτερα να αναγνωρίσουν ότι ανήκουν στο είδος των τελειομανών και
υπεύθυνων ανθρώπων, που υποσυνείδητα αναπτύσσουν έντονο άγχος και θυμό εξαιτίας
της πίεσης που υφίστανται στην καθημερινή τους ζωή.

Η ΒΡΑΔΥΦΛΕΓΗΣ ΕΚΡΗΞΗ

Υπάρχει άλλη μία ενδιαφέρουσα μορφή εκδήλωσης του συνδρόμου που παρατηρείται
εξίσου συχνά. Στην περίπτωση αυτή, οι ασθενείς, αφού περάσουν μια ιδιαίτερα πιεστική
περίοδο που διαρκεί εβδομάδες ή και μήνες, όπως μια αρρώστια στην οικογένεια ή μια
οικονομική κρίση, χωρίς να παρουσιάσουν οργανικό πρόβλημα, μία ή δύο εβδομάδες
αργότερα προσβάλλονται από πόνο στη μέση, είτε απότομα είτε σταδιακά. Δηλαδή, ενώ
στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων αντιμετωπίζοντας επιτυχώς τη δυσκολία, μόλις η
τελευταία παρέρχεται, εμφανίζεται ο πόνος, ενδεχομένως ως αντίδραση στο
συσσωρευμένο άγχος που απειλεί να τους κατακλύσει.

Αν δούμε το θέμα από μια άλλη οπτική γωνία, ίσως κατά τη διάρκεια της κρίσης δεν
αρρώστησαν διότι όλη η συναισθηματική τους ενέργεια αναλώθηκε στην προσπάθεια να
αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

Μια τρίτη πιθανότητα είναι να προκαλεί η κατάσταση αρκετό συναισθηματικό πόνο και να
αποσπά την προσοχή του ασθενούς σε τέτοιο σημείο, ώστε να μη χρειάζεται ο σωματικός
πόνος για να στρέφει την προσοχή του μακριά από τα καταπιεσμένα και ανεπιθύμητα
συναισθήματα, όπως το άγχος και ο θυμός. Αν η δυστυχία που αισθάνεται είναι αρκετή,
δεν έχει ανάγκη άλλων μηχανισμών για τον περισπασμό της προσοχής του.

Όποια κι αν είναι η ψυχολογική της εξήγηση, η αντίδραση που περιγράψαμε είναι

συνηθισμένη κι είναι σημαντικό να την αναγνωρίζουμε, ώστε να μην αποδίδουμε τον πόνο
της μέσης σε σωματικά αίτια.

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

Η δημιουργία άγχους εξαρτάται κυρίως από τα επιμέρους στοιχεία της δομής της
προσωπικότητας μας. Οι ασθενείς συχνά αναφέρουν ότι προσβάλλονται σχεδόν πάντα
από επώδυνα επεισόδια όταν βρίσκονται σε διακοπές ή ότι, αν ο πόνος έχει ήδη
εκδηλωθεί, επιδεινώνεται κατά τη διάρκεια του Σαβ βατοκύ ριακου. Για ορισμένους, η αιτία
είναι προφανής: η απομάκρυνση από την εργασία ή την επιχείρηση που έχουν τους
δημιουργεί τεράστιο άγχος. Η εικόνα αυτών των ασθενών μοιάζει κάπως με τη
βραδυφλεγή αντίδραση που περιγράψαμε προηγουμένως. Όσο βρίσκονται στην
απασχόληση τους, «εκτονώνουν» το άγχος τους. Όταν όμως απομακρύνονται, ενώ
υποτίθεται ότι θα ξεκουραστούν, το άγχος συσσωρεύεται και εμφανίζονται συμπτώματα.

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΓΙΟΡΤΩΝ

Ακούμε ή διαβάζουμε συχνά ότι οι γιορτές δημιουργούν στρες. Μια περίοδος που θα
έπρεπε να ισοδυναμεί με χαλάρωση και διασκέδαση αποδεικνύεται συνήθως δυσάρεστη
για ορισμένους ανθρώπους. Ο αριθμός των ασθενών που αναφέρουν ότι το ΣΕΜ
εμφανίστηκε λίγο πριν, κατά τη διάρκεια ή λίγο μετά τις εορταστικές περιόδους είναι πολύ
μεγάλος.

Ο λόγος είναι προφανής: αυτές οι γιορτές συνοδεύονται από πολλή δουλειά, ειδικά για τις
γυναίκες, οι οποίες, σύμφωνα με τις συνήθειες της χώρας μας, αναλαμβάνουν την ευθύνη
να οργανώσουν και να προετοιμάσουν τις γιορτινές δραστηριότητες. Επιπλέον, όλα αυτά
είναι κοινωνικά απαραίτητο να γίνονται με χαμόγελο και ευχάριστη διάθεση. Δυστυχώς, οι
περισσότερες γυναίκες συνήθως αγνοούν εντελώς ότι αυτή η συμπεριφορά, που κατά
κάποιο τρόπο τους επιβάλλεται, τους δημιουργεί τεράστια πίεση και γι' αυτό εκπλήσσονται
όταν ξαφνικά εμφανίζεται ο πόνος.

Ανακεφαλαιώνοντας, θα πούμε ότι το Σύνδρομο εξ Εντάσεως προκαλούμενης

Μυοσιτίδας προσβάλλει τους μυς στάσης, τα νεύρα που βρίσκονται μέσα και γύρω τους
και διάφορους τένοντες και συνδέσμους των άνω και κάτω άκρων. Οι πληγείσες περιοχές
πονούν και ενίοτε προκαλούν αίσθημα μυρμηγκιάσματος και/ή αδυναμίας. Οι μορφές και
τα σημεία όπου εμφανίζονται τα συμπτώματα είναι πολλά. Σημαντική επίσης
διαφοροποίηση παρουσιάζεται ως προς την ένταση του πόνου, που ποικίλλει από ήπια
ενόχληση έως ολική σχεδόν ανικανότητα.

[http://3.bp.blogspot.com/-
beLQjpS6xLM/UOuGnRvR_sI/AAAAAAAASHk/f0HX-24tDUU/s1600/shhh.jpg]

Ο ασθενής με ΣΕΜ υποφέρει από επεισόδια που επαναλαμβάνονται, φοβάται διαρκώς

την ενδεχόμενη επανεμφάνιση τους, αναστέλλει ή περιορίζει τη σωματική του
δραστηριότητα, οι δε συμβατικές θεραπείες στις οποίες υποβάλλεται αποτυγχάνουν.

Τα συμπτώματα του πόνου, του μουδιάσματος, του μυρμηγκιάσματος και της αδυναμίας
προκαλούνται από τον εγκέφαλο, προκειμένου το άτομο να αυθυποβάλλεται πιστεύοντας
ότι υποφέρει από κάποιο οργανικό πρόβλημα. Για τους περισσότερους ανθρώπους,
γιατρούς και μη, «οργανικό πρόβλημα» σημαίνει τραυματισμό, αδυναμία, ανικανότητα,
εκφυλισμό, ή συνδυασμό των προηγουμένων. Ο πόνος συχνά ξεκινά ταυτόχρονα και
αποδίδεται σε κάποια σωματική δραστηριότητα, όσο πιο έντονη, τόσο πιο εύκολα
πιστευτή. Ο ασθενής δεν μπορεί παρά να συμπεράνει ότι συνέβη κάποιος τραυματισμός ή
μετατόπιση σπονδύλου. Εξού και η συνηθισμένη περιγραφή του γεγονότος με την
πρόταση «Μου βγήκε η μέση».
Σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της άποψης περί της δομικής βλάβης παίζει η πανίσχυρη
τάση των ανθρώπων να αυτοπρογραμματίζονται να φοβούνται διάφορα απλά και
συνηθισμένα πράγματα, όπως να κάθονται, να στέκονται όρθιοι, να σκύβουν ή να
σηκώνουν βάρος.

Η τελική συνέπεια των συμπτωμάτων, των φόβων και των αλλαγών στον τρόπο ζωής και
τις καθημερινές δραστηριότητες είναι η δημιουργία ενός ατόμου, που όλη του η προσοχή
είναι στραμμένη στο σώμα του. Όπως θα φανεί στη συνέχεια, αυτός ακριβώς είναι ο
σκοπός του Συνδρόμου: να δημιουργήσει δηλαδή έναν αντιπερισπασμό, ώστε ο ασθενής
να αποφύγει να βιώσει ανεπιθύμητα συναισθήματα. Το αντίτιμο φαίνεται βαρύ, ωστόσο οι
βαθύτερες διεργασίες του νου δεν είναι ακόμα πλήρως κατανοητές και μόνο υποθέσεις
μπορούμε να κάνουμε για τον βαθμό στον οποίο αποστρέφεται αυτά τα τρομακτικά και
επώδυνα συναισθήματα.

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΕΜ

ΕΝΤΑΣΗ
Ο όρος ένταση αναφέρεται σε συναισθήματα που γεννιούνται στο ασυνείδητο και σε
μεγάλο βαθμό παραμένουν εκεί. Αυτά τα συναισθήματα είναι αποτέλεσμα μιας σύνθετης
αλληλεπίδρασης μεταξύ διαφορετικών περιοχών του νου και ανάμεσα στο νου και τον
εξωτερικό κόσμο.

Πολλά από αυτά είναι δυσάρεστα και οδυνηρά, είτε προκαλούν στενοχώρια και αίσθημα
ντροπής, επομένως κατά κάποιο τρόπο απορριπτέα από εμάς και/ή από την κοινωνία κι
έτσι τα απωθούμε (καταπιέζουμε). Πρόκειται για άγχος, θυμό και αισθήματα χαμηλής
αυτοεκτίμησης (αισθήματα κατωτερότητας). Καταπιέζονται διότι το μυαλό μας δεν θέλει να
τα βιώσουμε, ούτε να γίνουν αντιληπτά από τους άλλους. Είναι πιθανόν ότι, αν μας
δινόταν η ευκαιρία μιας συνειδητής επιλογής, οι περισσότεροι θα αποφασίζαμε να τα
αντιμετωπίσουμε. Όμως, λόγω της ιδιοσυστασίας του ανθρώπινου νου, τέτοιου είδους
συναισθήματα απωθούνται αμέσως και αυτομάτως. Δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής.

Συμπερασματικά λοιπόν, θα λέγαμε ότι ο όρος ένταση χρησιμοποιείται εδώ,

αναφερόμενος σε καταπιεσμένα και μη αποδεκτά συναισθήματα.
ΣΤΡΕΣ
Ο όρος στρες συγχέεται συνήθως με την ένταση και συνήθως συμπεριλαμβάνει οτιδήποτε
συναισθηματικά αρνητικό. Εγώ τον χρησιμοποιώ όταν θέλω να αναφερθώ σε
οποιοδήποτε παράγοντα, επιρροή ή κατάσταση θέτει σε δοκιμασία, καταπονεί ή, με ο-
ποιοδήποτε τρόπο, πιέζει το άτομο. Μπορούμε να καταπονηθούμε (στρεσαριστούμε)
σωματικά ή συναισθηματικά. Η υπερβολική ζέστη ή το υπερβολικό κρύο είναι φυσικοί
στρεσογόνοι παράγοντες, ενώ μια απαιτητική δουλειά ή τα διάφορα οικογενειακά
προβλήματα, συναισθηματικοί. Το στρες που συνδέεται με το ΣΕΜ προκαλεί
συναισθηματικές αντιδράσεις που πρέπει να καταπιεστούν.

Η εργασία του δρ. Χανς Σέλιε είναι η πρώτη που επισήμανε την επίδραση του στρες στο
σώμα. Η έρευνα και το συγγραφικό του έργο υπήρξαν γόνιμα και συγκαταλέγονται στα
μεγάλα ιατρικά επιτεύγματα του 20ού αιώνα. Ο ορισμός του δρ. Σέλιε για το βιολογικό
στρες είναι ο εξής: «η μη συγκεκριμένη αντίδραση του σώματος σε οτιδήποτε απαιτείται
από αυτό».

Το στρες μπορεί να οφείλεται είτε σε εξωτερικούς είτε σε εσωτερικούς παράγοντες. Στην

πρώτη κατηγορία περιλαμβάνονται η εργασία, τα οικονομικά προβλήματα, μια ασθένεια, η
αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος, η μετακόμιση, οι απαιτήσεις που δημιουργούνται από
τη φροντίδα παιδιών ή γονέων. Ωστόσο, οι εσωτερικοί παράγοντες φαίνεται ότι παίζουν
σημαντικότερο ρόλο στη δημιουργία έντασης. Είναι τα χαρακτηριστικά της προσωπικό-
τητας του καθενός, για παράδειγμα, η ευσυνειδησία, η τελειομανία, η ανάγκη διάκρισης
κ.ο.κ.

Οι άνθρωποι θεωρούν συχνά ότι η πολύ πιεστική εργασία που κάνουν τους προκαλεί
ένταση. Αν όμως, δεν ήταν τόσο ευσυνείδητοι, προσπαθώντας να ανταποκριθούν όσο
καλύτερα γίνεται, αν δεν προσπαθούσαν να πετύχουν, να τα καταφέρουν και να
διαπρέψουν, δεν θα εμφανιζόταν ένταση. Συχνά, αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι
ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί και αποφασισμένοι να επιτύχουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι
επικρίνουν τον εαυτό τους περισσότερο από ό,τι τους επικρίνουν οι άλλοι.

Το τμήμα της προσωπικότητας μας, το οποίο γνωρίζουμε, εδρεύει στο συνειδητό.

Περιλαμβάνει τα συναισθήματα που μπορούμε να νιώσουμε, όπως τη θλίψη, τη χαρά, την
αγαλλίαση ή την κατάθλιψη. Γνωρίζουμε επίσης κατά πόσον είμαστε ευσυνείδητοι,
εργατικοί, καταναγκαστικοί, τελειομανείς ή ευσυγκίνητοι. Ίσως πάλι διαπιστώνουμε ότι
είμαστε συχνά ευερέθιστοι ή ότι χρειάζεται να δείξουμε παρρησία. Κάποιος μπορεί να
αισθάνεται έντονα και συνειδητά την υπεροχή της αρρενωπότητάς του και να είναι
υπερήφανος γι' αυτήν. Όλα αυτά συναποτελούν τη σφαίρα του συνειδητού και φαίνεται να
καθορίζουν τι κάνουμε στη ζωή μας και πώς χειριζόμαστε τον εαυτό μας. Είναι όμως έτσι
τα πράγματα; Συχνά, αυτά τα εξωτερικά χαρακτηριστικά αποτελούν αντανάκλαση
εσωτερικών ωθήσεων, τις οποίες ενδεχομένως αγνοούμε εντελώς. Είναι λοιπόν
απαραίτητο να εξετάσουμε και το υποσυνείδητο, κάτι που θα κάνουμε αμέσως μετά.

ΤΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ
 [http://3.bp.blogspot.com/-
W58t_9E6A4I/UOuG8HLx8EI/AAAAAAAASHs/bwSidAmsDEA/s1600/head+for+web.jpg]

Η λέξη ασυνείδητο στην αγγλική γλώσσα ερμηνεύεται και με ένα δεύτερο μάλλον ατυχή
ορισμό, ως η κατάσταση ελλείψεως επαφής με το περιβάλλον, όπως κατά τη διάρκεια του
ύπνου ή σε περίπτωση εγκεφαλικής βλάβης. Ωστόσο, στα πλαίσια της βιβλιογραφίας της
Ψυχολογίας, ο όρος ασυνείδητο έχει καθιερωθεί να αναφέρεται σε εκείνο το τμήμα της
συναισθηματικής δραστηριότητας, το οποίο συνήθως αγνοούμε. Επομένως, αυτόν θα
πρέπει να χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε σε συναισθήματα. Ο όρος υποσυνείδητο
είναι πιθανώς σαφέστερος και θα τον χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε σε πράγματα
που βρίσκονται πέρα από το επίπεδο της συνειδητότητας, αλλά δεν είναι συναισθήματα.

Το ασυνείδητο είναι υπόγειο, είναι το βασίλειο του κρυφού και του μυστηριώδους, το
μέρος όπου βρίσκονται συναισθήματα κάθε είδους, χωρίς να είναι απαραίτητα λογικά ή
αγαθά όλα τους, και μερικά από αυτά μάλιστα είναι πράγματι τρομακτικά. Κάποιους
υπαινιγμούς για τη φύση των πραγμάτων που κατοικούν στο ασυνείδητο βρίσκουμε στα
όνειρα μας. Όπως είπε κάποιος, όταν πηγαίνουμε για ύπνο το βράδυ, γινόμαστε όλοι,
ήσυχα και εκ του ασφαλούς, παράφρονες. Τότε μπορούν να εμφανιστούν, απαλλαγμένα
από τον έλεγχο του συνειδητού, τα κατάλοιπα της παιδικής, πρωτόγονης, άγριας
συμπεριφοράς, που αποτελούν μέρος του συναισθηματικού μας κόσμου. Το ασυνείδητο
είναι η αποθήκη όλων των συναισθημάτων μας, ασχέτως αν οι ίδιοι ή η κοινωνία τα
αποδέχεται. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να γνωρίζουμε για το ασυνείδητο, διότι οτιδήποτε
συμβαίνει εκεί ίσως ευθύνεται για τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας μας, που μας
οδηγούν στις όποιες καθημερινές συμπεριφορές. Το ΣΕΜ και άλλες παρόμοιες διαταραχές
προέρχονται από το ασυνείδητο.

Η συντριπτική πλειοψηφία της συναισθηματικής και πνευματικής δραστηριότητας

λαμβάνει χώρα πέρα από το επίπεδο του συνειδητού κι αυτό είναι ένα ιδιαίτερα
ενδιαφέρον γεγονός. Ο ανθρώπινος νους μοιάζει με το παγόβουνο: το τμήμα το οποίο
γνωρίζουμε, δηλαδή το συνειδητό, αντιπροσωπεύει ένα πολύ μικρό μέρος του συνόλου.
Στο χώρο του υποσυνείδητου συμβαίνουν όλες οι περίπλοκες διαδικασίες που μας
επιτρέπουν, για παράδειγμα, να παράγουμε γραπτό και προφορικό λόγο, να
σκεπτόμαστε, να αναπτύσσουμε λογικά επιχειρήματα ή να θυμόμαστε. Δηλαδή, με λίγα
λόγια, τα περισσότερα από τα πράγματα τα οποία μας προσδιορίζουν ως ανθρώπινα
όντα. Η ικανότητα μας να κατανοούμε τα πράγματα που βλέπουμε, να αναγνωρίζουμε
πρόσωπα και δεκάδες άλλες πνευματικές δραστηριότητες, τις οποίες θεωρούμε δε-
δομένες, είναι αποτέλεσμα εγκεφαλικών διαδικασιών, τις οποίες δεν γνωρίζουμε.

Είναι πολύ πιθανόν ότι η πλειοψηφία των συναισθηματικών αντιδράσεων συμβαίνει στο
ασυνείδητο. Τα συναισθήματα που υπάρχουν εκεί παραμένουν επειδή καταπιέζονται.
Αυτά ακριβώς ευθύνονται για την αλληλουχία των γεγονότων που προκαλεί ΣΕΜ.
Πρόκειται για μία διεργασία που ξεκινά και ολοκληρώνεται στο ασυνείδητο.

ΧΑΜΗΛΗ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ
Πιθανόν, για τους περισσότερους από εμάς, η επιτακτική ανάγκη να τα καταφέρουμε , να
επιτύχουμε και να διαπρέψουμε είναι η αντανάκλαση βαθιά ριζωμένων αισθημάτων
κατωτερότητας. Αυτή η ανάγκη να εκπληρώσουμε ιδανικά κάποιον ρόλο, όπως του
τέλειου γονιού, μαθητή ή εργαζόμενου, απ’ όπου κι αν προέρχεται, είναι πολύ κοινό
χαρακτηριστικό των ανθρώπων που υποφέρουν από ΣΕΜ.

ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΘΥΜΟΣ

Από την αρχή της ενασχόλησής μου με το ΣΕΜ, ήταν προφανές ότι αυτά τα
χαρακτηριστικά είναι κοινά στις περισσότερες προσωπικότητες των ασθενών. Ακόμα και
εκείνοι που αρνούνταν πεισματικά ότι είχαν οποιοδήποτε από τα χαρακτηριστικά αυτά
τελικά παραδέχονταν ότι βασανίζονται από πολλές ανησυχίες, αλλά προτιμούσαν να το
αρνούνται και να τις «διώχνουν από το μυαλό τους».

ΝΑΡΚΙΣΙΣΜΟΣ
Περιγράψαμε παραπάνω τον ρόλο της χαμηλής αυτοεκτίμησης σε σχέση με το ΣΕΜ. Ένα
άλλο βαθιά θαμμένο συναίσθημα, που εμφανίζει κάποιες αναλογίες και είναι εξίσου
σημαντικό, είναι ο ναρκισσισμός. Πρόκειται για την τάση του ανθρώπου να ερωτεύεται τον
εαυτό του και να γίνεται σε υπερβολικό βαθμό εγωκεντρικός.

ΘΥΜΟΣ
Κάποιος βαθμός ναρκισσισμού υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους, αλλά μόνο όταν είναι
υπερβολικός μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα, καθώς κάνει το άτομο να είναι
ιδιαίτερα οξύθυμο και να απογοητεύεται από την επαφή του με τους υπόλοιπους, που δεν
εκπληρώνουν τις επιθυμίες του ή δεν τις εκπληρώνουν όπως θα ήθελε. Το αποτέλεσμα
είναι θυμός και μάλιστα, αν το άτομο έχει έντονο ναρκισσισμό, μπορεί να είναι διαρκώς
θυμωμένο, αλλά να μην το γνωρίζει. Αυτό που συμβαίνει με το άγχος, συμβαίνει και στην
περίπτωση του θυμού: το άτομο τον απωθεί και τον καταπιέζει στο ασυνείδητο.

Εδώ συναντάμε κάτι που φαινομενικά είναι παράδοξο. Αφενός υποφέρουμε από χαμηλή
αυτοεκτίμηση και αφετέρου εξαιτίας του ναρκισσισμού συμπεριφερόμαστε συναισθηματικά
ως απόλυτοι μονάρχες. Η κατάσταση θυμίζει την ιστορία με τον πρίγκηπα και τον φτωχό,
που τελικά είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Αυτά τα διαμετρικά αντίθετα συναισθήματα
είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, όσο και αν μας φαίνεται παράξενο να υφίστανται
ταυτοχρόνως.

Είναι ένα φαινόμενο τυπικό στον ανθρώπινο νου, που μοιάζει να είναι μια αποθήκη συχνά
συγκρουόμενων συναισθημάτων και τάσεων, τα περισσότερα απ' τα οποία αγνοούμε
εντελώς.
ΑΠΩΘΗΣΗ
Θυμάμαι μια μητέρα που μου αφηγήθηκε με περηφάνια πώς σταμάτησε τις κρίσεις οργής
του δεκαπέντε μηνών παιδιού της. Ο «σοφός» οικογενειακός γιατρός πρότεινε να ρίχνει
παγωμένο νερό στο πρόσωπο του παιδιού, όποτε το έπιανε κρίση. Η μέθοδος απέδωσε
απόλυτα: το παιδί έπαψε να παθαίνει κρίσεις οργής. Σε ηλικία δεκαπέντε μηνών είχε ήδη
μάθει την τεχνική της απώθησης. Προγραμματίστηκε να καταπιέζει τον θυμό του,
φοβούμενο τις πολύ δυσάρεστες συνέπειες και έτσι αυτό το αμφιβόλου αξίας ταλέντο θα
το συνόδευε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Τώρα, όποτε αντιμετωπίζει απογοητεύσεις,
ενοχλήσεις, ίσως και εξοργιστικές καταστάσεις, όλο αυτό το πλήθος πραγμάτων που
συμβαίνουν στους ανθρώπους κάθε μέρα, αυτομάτως εσωτερικεύει τον φυσικό του θυμό.
Ο θυμός αυτός συσσωρεύεται, με αποτέλεσμα να παθαίνει ΣΕΜ ή κάποια παρόμοια
σωματική αντίδραση εξαιτίας του.

Η ιστορία αυτή υποδεικνύει μία από τις αιτίες της ανάγκης μας να απωθούμε
συναισθήματα: την αθώα, γονική επιρροή. Ίσως πρόκειται για τον πιο συνηθισμένο λόγο,
για τον οποίο μαθαίνει κανείς να καταπιέζεται. Στην προσπάθεια τους να κάνουν τα παιδιά
τους καλούς ανθρώπους, οι γονείς, χωρίς πρόθεση βέβαια, διαμορφώνουν τις συνθήκες
για την δημιουργία ψυχολογικών προβλημάτων που θα εμφανισθούν αργότερα.

Αν το σκεφτεί κανείς, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους απωθούμε τον θυμό
μας, όλοι λογικοί και, κυρίως, ασυννείδητοι. Κάθε άνθρωπος επιθυμεί να αρέσει και να τον
αγαπούν. Κανένας δεν θέλει να τον αποδοκιμάζουν κι έτσι απωθεί τα συναισθήματα που
οδηγούν σε δυσάρεστη συμπεριφορά. Δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, αλλά
ασυνείδητα φοβόμαστε την αντεκδίκηση. Οι οικογενειακές και οι κοινωνικές επιταγές μας
δίνουν ισχυρά κίνητρα να μην εκφράζουμε θυμό. Πρόκειται για κάτι
που εμπεδώνουμε από την παιδική ακόμα ηλικία.
Διαπιστώνουμε, πάντα ασυνείδητα, ότι ο θυμός είναι συνήθως ανάρμοστος, ότι οφείλεται
σε ερεθίσματα που δεν θα έπρεπε να μας κάνουν να θυμώνουμε κι έτσι τον καταπιέζουμε
(τον απωθούμε). Ενστικτωδώς αισθανόμαστε ότι ο θυμός είναι εξευτελιστικός αλλά και —
κάτι ίσως πιο ισχυρό— ότι μας κάνει να χάνουμε τον έλεγχο. Αυτό το τελευταίο είναι που
δεν μπορεί να αντέξει το άτομο με προσωπικότητα τύπου ΣΕΜ. Όλα αυτά συμβαίνουν
ασυνείδητα κι έτσι αγνοούμε την ανάγκη να απωθήσουμε τον θυμό μας. Αντ' αυτού,
παρουσιάζουμε ένα σωματικό σύμπτωμα, για παράδειγμα, ΣΕΜ ή κάποια γαστρεντερική
διαταραχή.

Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΜΥΝΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ

Οι άμυνες εναντίον των απωθημένων συναισθημάτων λειτουργούν αποσπώντας την

προσοχή κάποιου από τα συναισθήματα που κρατούνται κρυμμένα στο ασυνείδητο. Οι
ασθενείς περιγράφουν τη διαδικασία χρησιμοποιώντας διάφορες μεταφορές όπως: ότι η
άμυνα λειτουργεί ως καμουφλάζ, ως παραπλάνηση, ως αντιπερισπασμός. Για να επιτύχει
τον στόχο της, πρέπει να αποσπάσει την προσοχή του ασθενούς και λειτουργεί ακόμα
καλύτερα, αν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του απόλυτα, δηλαδή αν γίνει εμμονή. Αυτός
είναι ο λόγος που οι σωματικές άμυνες είναι τόσο αποτελεσματικές: έχουν τη δυνατότητα
να τραβούν πλήρως την προσοχή κάποιου, ιδιαίτερα αν είναι επώδυνες, τρομακτικές και
τον καθιστούν ανίκανο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το ΣΕΜ.

Ο συνήθης πόνος της μέσης, του αυχένα και των ώμων έλαβε διαστάσεις επιδημίας στις
Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία τριάντα χρόνια, επειδή έγινε η προτιμητέα άμυνα των
ανθρώπων έναντι των απωθημένων (καταπιεσμένων) συναισθημάτων τους. Το
χαρακτηριστικό του αποτελεσματικού καλού καμουφλάζ είναι ότι κανείς δεν το αναγνωρίζει
ως τέτοιο, κανείς δεν καταλαβαίνει ότι κρύβει κάτι. Το ίδιο συμβαίνει και με όσους
υποφέρουν από αυτά τα επώδυνα σύνδρομα, αφού σχεδόν κανείς δεν μπορεί καν να
φαντασθεί ότι συνδέονται με συναισθηματικούς παράγοντες.

Αντιθέτως, όλοι σχεδόν νομίζουν ότι οφείλονται είτε σε τραυματισμό, είτε σε εκ γενετής ή
εκφυλιστικά προβλήματα της σπονδυλικής στήλης. Αφετέρου υπάρχει μια δεύτερη ομάδα
διαταραχών που περιλαμβάνονται στο ΣΕΜ και θεωρείται ότι οφείλονται σε προβλήματα
των μαλακών ιστών (μεταξύ άλλων ινομυαλγία,* ινοσίτιδα, μυοπεριτονίτιδα), αλλά
αποδίδονται επίσης σε τραυματισμό, μυϊκή ανεπάρκεια και τα συναφή — δηλαδή
πρόκειται για ένα τέλειο καμουφλάζ. Όσο η προσοχή του ανθρώπου παραμένει
εστιασμένη στον πόνο, δεν υπάρχει κίνδυνος να αποκαλυφθεί κανένα συναίσθημα.

Έχω επανειλημμένως παρατηρήσει, ότι, όσο πιο επώδυνο είναι το απωθημένο

συναίσθημα, τόσο πιο έντονος είναι ο πόνος του ΣΕΜ. Για παράδειγμα, ο ασθενής που
ανακαλύπτουμε ότι έχει συσσωρεύσει τεράστια ποσότητα οργής, ως αποτέλεσμα παιδικής
κακοποίησης, συνήθως πάσχει από οξύ, εξουθενωτικό πόνο, από τον οποίο
απαλλάσσεται μόνον όταν του δοθεί η ευκαιρία να εκφράσει την τρομερή, συσσωρευμένη
του οργή, που έχει επί χρόνια καταλάβει το ασυνείδητο του — άλλη μία απόδειξη ότι ο
θυμός μπορεί να προκαλέσει ΣΕΜ.

ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΣ ΤΟΥ ΣΕΜ

Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, υπάρχουν κι άλλες σωματικές διαταραχές που

εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό με το ΣΕΜ. Ορίστε ένας κατάλογος με τις πιο συνηθισμένες:
Γαστρικές διαταραχές
Πεπτικό έλκος
Διαφραγματοκήλη
Σπαστική κολίτιδα
Σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου
Αλλεργική ρινίτιδα
Άσθμα
Προστατίτιδα
Πονοκέφαλος τάσης
Ημικρανία
Έκζεμα
Ψωρίαση
Ακμή, εξανθήματα
Ζαλάδες
Εμβοές
Συχνουρία

Διαβάστε Κατανοώντας τη Γλώσσα της Ασθένειας

[http://gateoflight.blogspot.co.uk/2012/04/blog-post.html] τις πιθανές ψυχολογικές αιτίες των
παραπάνω συμπτωμάτων.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΣΤΟ ΣΕΜ

Η σοβαρότητα του ΣΕΜ δεν μετράται μόνο από τον βαθμό οξύτητας του πόνου, αλλά κι
από τον βαθμό της σωματικής αναπηρίας που προκαλεί. Ποια πράγματα φοβάται ή δεν
μπορεί να κάνει ο ασθενής; Η αναπηρία ίσως είναι σημαντικότερη από τον πόνο, διότι
καθορίζει τη δυνατότητα του ατόμου να ανταποκριθεί στις προσωπικές, επαγγελματικές,
κοινωνικές και αθλητικές του δραστηριότητες.
Μακροπρόθεσμα, ο φόβος και η εμμονή με τον περιορισμό των σωματικών
δραστηριοτήτων λειτουργεί αποτελεσματικότερα ως ψυχολογική άμυνα από ό,τι ο πόνος.
Ένα έντονο επεισόδιο πόνου θα περάσει σε λίγες μέρες. Αν, όμως, το άτομο αποφεύγει
να κάνει διάφορα πράγματα φοβούμενο μήπως προκαλέσει ένα νέο επεισόδιο ή επειδή
πιστεύει ότι η δραστηριότητα θα του προξενήσει οπωσδήποτε πόνο, ακόμα κι αν δεν είναι
έντονος, τότε η ενασχόληση με το σώμα καταντά συνεχής και ο μηχανισμός της άμυνας
λειτουργεί μονίμως.

Αυτός είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για την πλειοψηφία των ασθενών με τους
οποίους εργάστηκα. Ελάχιστοι είναι οι ασθενείς που ανέφεραν ότι δεν έχουν κανέναν
σωματικό περιορισμό κι ότι ο πόνος είναι το μοναδικό τους πρόβλημα. Οι περισσότεροι
φοβούνται την κίνηση, γεγονός που διαιωνίζει το πρόβλημα, προκαλεί επιπλέον άγχος και
συχνά οδηγεί σε κατάθλιψη. Στην πραγματικότητα αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε
είναι η σωματοφοβία, δηλαδή ο φόβος για τη σωματική δραστηριότητα.

Ο βαθμός της εμμονής του ασθενούς με τα συμπτώματα είναι το μέτρο της σοβαρότητας
του προβλήματος του. Πολλοί ασθενείς αναφέρουν ότι το Σύνδρομο καταδυναστεύει τη
ζωή τους, ενώ σε άλλους είναι φανερό ότι η διαταραχή τους έχει γίνει έμμονη ιδέα. Είναι το
πρώτο πράγμα που σκέφτονται μόλις ξυπνήσουν το πρωί και το τελευταίο πριν κοιμηθούν
το βράδυ.

Μια νεαρή γυναίκα που ερχόταν για θεραπεία μου είπε κάποτε ότι «ήταν τρομοκρατημένη
από τον πόνο». Ωστόσο, αποδείχθηκε, κατά τη διάρκεια της συζήτησης μας, ότι στην
πραγματικότητα ήταν τρομοκρατημένη με συναισθηματικής φύσης πράγματα κι ότι το
σύνδρομο του πόνου της επέτρεπε να τα αποφεύγει.

Σύμφωνα με την εμπειρία μου, η δριμύτητα του πόνου στο σύνολο της,
συμπεριλαμβανομένης της εμμονής, μας οδηγεί με ασφάλεια να κατανοήσουμε τη
σπουδαιότητα της υποκείμενης συναισθηματικής κατάστασης του ασθενούς. Και λέγοντας
σπουδαιότητα, εννοώ το μέγεθος του θυμού και του άγχους που υποκρύπτεται και τη
σοβαρότητα των τραυμάτων της παιδικής ηλικίας, τα οποία έχουν συμβάλει στην
παρούσα ψυχολογική κατάσταση του ατόμου. Οι άνθρωποι που κακοποιήθηκαν ως
παιδιά, συναισθηματικά ή σωματικά, αλλά κυρίως σεξουαλικά, έχουν τεράστια αποθέματα
άγχους και θυμού.

Είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφτομαι όταν βλέπω κάποιον με ιδιαίτερα
έντονο ΣΕΜ. Τα σωματικά συμπτώματα είναι το μέσον το οποίο τους βοηθά να χάσουν
την επαφή με τα φοβερά, τρομακτικά και βαθιά θαμμένα συναισθήματα. Οι χαρακτηρισμοί
που χρησιμοποιώ δεν είναι υπερβολικοί — υπάρχει μεγάλος φόβος και, πιθανόν, μεγάλη
οργή που υποβόσκει μέσα τους, γεγονός που δεν τολμούν να παραδεχθούν. Αυτοί οι
ασθενείς ομολογούν ότι καταλαβαίνουν γιατί δεν πρόκειται να απαλλαγούν από τον πόνο,
καθώς, όποτε επιχειρούν να πλησιάσουν αυτά τα θαμμένα συναισθήματα,
πανικοβάλλονται και σταματούν. Τέτοιου είδους περιπτώσεις απαιτούν οπωσδήποτε
ψυχοθεραπεία ως μέρος του θεραπευτικού προγράμματος.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΝΤΕΠΕΞΕΡΧΟΝΤΑΙ

[http://3.bp.blogspot.com/-7WfZLnVoKRE/UOuHRyiTBmI/AAAAAAAASH0/80fV00bAVOo/s1600/s
tone.jpg]

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι, οι οποίοι λόγω στρες αναπτύσσουν σωματικό πόνο,
είναι αυτοί που συνήθως αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες της ζωής. Συμβαίνει
ακριβώς το αντίθετο. Εμφανίζουν ΣΕΜ, επειδή αντεπεξέρχονται σε υπερβολικό
βαθμό. Για να το επιτύχουν αυτό πρέπει οπωσδήποτε να απωθήσουν εκείνα τα
συναισθήματα που μπορεί να παρέμβουν και να αναστατώσουν τις δραστηριότητες τους.

Το ΣΕΜ, λοιπόν, υπάρχει προκειμένου να διατηρεί απωθημένα αυτά τα συναισθήματα.

Πρόσφατα, είδα έναν ασθενή, πολύ επιτυχημένο και ισχυρό επιχειρηματία, που μου είπε
ότι του είναι αδύνατο να αρνηθεί κάτι που του ζητούν οι φίλοι και οι οικογένεια του, διότι
στη σκέψη του η άρνηση ισοδυναμεί με ήττα. Αντίθετα, η εκπλήρωση του αιτήματος ήταν
κάτι σαν νίκη, ανεξάρτητα από το συναισθηματικό κόστος που ενδεχομένως έπρεπε να
καταβάλει.

Ως άνθρωπος που αντεπεξέρχεται εξαιρετικά, είναι ο κατεξοχήν υποψήφιος να προ-

σβληθεί από ΣΕΜ. Το παράδειγμα αυτό μας αποκαλύπτει μερικά ακόμα χαρακτηριστικά
της ΣΕΜ προσωπικότητας: είναι η ανάγκη να σε αγαπούν, να σε θαυμάζουν, να σε
σέβονται, η επιδίωξη της επιτυχίας και η έντονη ανταγωνιστικότητα. Τα καταφέρνουμε, αλ-
λά πληρώνουμε το τίμημα — εξωτερικά είμαστε αξιοθαύμαστοι, ενώ κατά βάθος
υποφέρουμε.
(Διαβάσατε καλά; Αν όχι ξαναδιαβάστε! Αυτοί που ανταπεξέρχονται σε υπερβολικό
βαθμό είναι αυτοί που υποφέρουν)

Η ΛΥΣΗ

Είναι το σημείο της θεραπευτικής διαδικασίας όπου ο ασθενής θα πει: «Εντάξει, γιατρέ, με
πείσατε. Καταλαβαίνω γιατί πονάω. Τώρα, όμως, πώς μπορώ να αλλάξω την
προσωπικότητα μου, να λύσω τα προβλήματα μου (κυρίως τα άλυτα, όπως την
ενενηντάχρονη μητέρα μου), να σταματήσω να παράγω θυμό και άγχος και να καταπιέζω
τα συναισθήματα μου;».

Η αλήθεια είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση η Μητέρα Φύση έχει φανεί ιδιαίτερα
γενναιόδωρη, διότι δεν απαιτείται καμιά από αυτές τις δύσκολες μεταμορφώσεις, στην
πλειοψηφία των περιπτώσεων τουλάχιστον. Βέβαια, ένας μικρός αριθμός ασθενών θα
πρέπει να κάνει ψυχοθεραπεία για να θεραπευθεί, αλλά αντιπροσωπεύει λιγότερο από το
5% του συνόλου. Οι υπόλοιποι θα γίνουν καλά, απλώς μαθαίνοντας τα πάντα για το ΣΕΜ
και αλλάζοντας την αντίληψη τους για τη μέση τους. Ακούγεται απλό; Είναι απλό όσο και
περίπλοκο!

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Η θεραπευτική μέθοδος που εφαρμόζω αναπτύχθηκε τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια και

προέκυψε άμεσα από τη διαγνωστική αρχή ότι τα σύνδρομα πόνου οφείλονται
αποκλειστικά στην αλληλεπίδραση νου-σώματος. Από τη στιγμή που άρχισα να αντι-
λαμβάνομαι ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, η πρώτη αντίδραση μου ήταν να εξηγώ στον ασθενή
αυτό που πίστευα. Ταυτόχρονα, συνιστούσα φυσιοθεραπεία σε όλους τους ασθενείς,
όπως και προηγουμένως, θεωρώντας ότι η συγκεκριμένη θεραπεία δεν μπορούσε να τους
βλάψει, σε συνδυασμό δε με την πεποίθηση μου ότι υπεύθυνη για τα συμπτώματα ήταν η
στέρηση οξυγόνου, θα μπορούσε ουσιαστικά να αποβεί ευεργετική. Έτσι, πρότεινα τις
φυσιοθεραπείες που αυξάνουν τοπικά την κυκλοφορία του αίματος.
Με την πάροδο του χρόνου, προέκυψε κάτι ενδιαφέρον. Ανακάλυψα ότι οι περισσότεροι
από τους ασθενείς που παρουσίαζαν βελτίωση ήταν εκείνοι που είχαν αποδεχτεί ότι ο
πόνος τους οφείλεται σε ψυχολογικούς παράγοντες. Κάποιοι άλλοι που βελτιώθηκαν
παρέμειναν μεν σκεπτικοί ως προς τη διάγνωση, αλλά ανταποκρίθηκαν καλά στη
φυσιοθεραπεία. Ήταν, επίσης, φανερό ότι μερικοί φυσιοθεραπευτές ήταν
αποτελεσματικότεροι από άλλους. Βάσει αυτών των παρατηρήσεων, κατέληξα σε δύο
θεραπευτικά συμπεράσματα:

1. Ο σημαντικότερος θεραπευτικός παράγοντας είναι η επίγνωση του ασθενούς τι

ακριβώς συμβαίνει. Με άλλα λόγια, η ίδια η πληροφορία που παρέχεται στον
ασθενή αποτελεί την «πενικιλίνη» αυτής της πάθησης.

2. Η ανταπόκριση μερικών ασθενών στη φυσιοθεραπεία και/ή στον φυσιοθεραπευτή

είναι αντίδραση πλασέμπο, δηλαδή η βελτίωση οφείλεται στην πεποίθηση του
ασθενούς ότι θα βελτιωθεί. Το αποτέλεσμα αυτό είναι οπωσδήποτε θετικό και
ευπρόσδεκτο, συνήθως όμως είναι προσωρινό. Ο δικός μας στόχος από την άλλη
ήταν η πλήρης και μόνιμη θεραπεία.

Το θεραπευτικό πρόγραμμα στηρίζεται σε δύο άξονες:

1. Στην απόκτηση επίγνωσης, ή καλύτερα, ενόρασης από τον ασθενή περί της
φύσεως της διαταραχής.

2. Στη δράση του ασθενούς επί τη βάσει αυτής της επίγνωσης και συνεπακόλουθα
στην αλλαγή της συμπεριφοράς του εγκεφάλου.

ΝΑ ΣΚΕΠΤΕΣΘΕ ΕΠΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΒΑΣΕΩΣ

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι κατ' αρχάς πρέπει να μάθει κανείς όλα τα σχετικά με το ΣΕΜ,
δηλαδή τι είναι εκείνο που στην πραγματικότητα προκαλεί τον πόνο και ποιο τμήμα του
εγκεφάλου είναι υπεύθυνο — όλα αυτά αναλύθηκαν στο κεφάλαιο της φυσιολογίας και των
εκδηλώσεων του ΣΕΜ.

Έπειτα, πρέπει να κάνει μια ανασκόπηση της ψυχολογίας της διαταραχής, εστιάζοντας
στο γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι στον δυτικό πολιτισμό τείνουμε να παράγουμε θυμό και
 [http://3.bp.blogspot.com/-1Nw4NnlJodg/UOuHz4JqsQI/AAAAAAAASH8/gQHbEMtsM24/s1600/d
estiny-cards-psychology-and-religion.jpg]

άγχος κι ότι όσο πιο τελειομανείς και ψυχαναγκαστικοί είμαστε, τόσο περισσότερο άγχος
και θυμό δημιουργούμε.

Στη συνέχεια, πρέπει να καλλιεργήσει τη συνήθεια να «σκέπτεται ψυχολογικά» κι όχι

οργανικά. Με άλλα λόγια, προτείνω στους ασθενείς, μόλις αντιληφθούν τον πόνο, να
στρέψουν την προσοχή τους έντονα και συνειδητά σε κάτι ψυχολογικό, όπως σε κάτι για
το οποίο ανησυχούν, σε ένα χρόνιο οικογενειακό ή οικονομικό πρόβλημα, σε κάτι που
τους εκνευρίζει συχνά, ή σε οτιδήποτε άλλο υφίσταται σε ψυχολογικό επίπεδο. Με τον
τρόπο αυτό στέλνεται μήνυμα στον εγκέφαλο ότι ο πόνος δεν τους εξαπατά πλέον. Όταν
το μήνυμα φτάσει στο βάθος του νου, στο υποσυνείδητο, ο πόνος σταματά.

ΜΙΛΗΣΤΕ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΣΑΣ

Πρόκειται για άλλη μια χρήσιμη στρατηγική, που ακούγεται ανόητη στην αρχή, έχει όμως
μεγάλη αξία. Οι ασθενείς ενθαρρύνονται να μιλούν στον εγκέφαλο τους. Υπήρξαν πάρα
πολλοί ασθενείς που μου ανέφεραν ότι το έκαναν μόνοι τους και είχαν πολύ καλά
αποτελέσματα, ώστε, τώρα πλέον, το προτείνω ως μέρος της θεραπείας, ανεξάρτητα αν ο
ασθενής διακατέχεται από το επίμονο αίσθημα ότι πρόκειται για ανοησία. Αυτό που
πραγματικά συμβαίνει είναι ότι με τον τρόπο αυτό αναλαμβάνουν συνειδητά τον έλεγχο
της κατάστασης, αντί να αισθάνονται αβοήθητα, τρομαγμένα θύματα, κάτι τόσο
συνηθισμένο στους ανθρώπους που υποφέρουν από ΣΕΜ. Ο ασθενής λέει στον
εγκέφαλο του ότι δεν πρόκειται να ανεχτεί αυτή την κατάσταση, η θέληση του ισχυρο-
 [http://3.bp.blogspot.com/-
SxxiyqMdb0E/UOuI1ZwVsYI/AAAAAAAASII/FwyM8lcm9ek/s1600/brain-idea-15024897.jpg]

ποιείται — και το κόλπο πετυχαίνει. Κάποιοι ασθενείς αναφέρουν ότι μπορούν πραγματικά
να αναστείλουν ένα επεισόδιο πόνου με αυτό τον τρόπο.

ΕΠΙΣΤΡΕΨΤΕ ΣΤΙΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΣΑΣ

Ίσως το πιο σημαντικό (αλλά και το πιο δύσκολο) που πρέπει να κάνει ο ασθενής είναι να
επιστρέψει σε όλες του τις σωματικές δραστηριότητες, ακόμα και τις πιο έντονες. Αυτό
σημαίνει ότι πρέπει να ξεπεράσει τον φόβο του και να αρχίσει ξανά να σκύβει, να σηκώνει
βάρη, να τρέχει, να αθλείται και, γενικότερα, να κάνει κάθε συνηθισμένη καθημερινή
δραστηριότητα.

Επίσης, σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσει όλες τις ανοησίες για τον «σωστό τρόπο» με τον
οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να σκύβει, να σηκώνει βάρη, να κάθεται, να στέκεται, να
ξαπλώνει, να κολυμπάει, να διαλέγει τη σωστή καρέκλα ή το σωστό στρώμα, τα
κατάλληλα παπούτσια, τον κατάλληλο κορσέ ή το κατάλληλο κολάρο και τόσες άλλες
λεπτομέρειες, οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο από ιατρική μυθολογία.

Οι διάφορες ιατρικές οδηγίες που αφορούν στη μέση, και προέρχονται από τον
μεσαιωνικό τρόπο σκέψης, που οδήγησε στην πεποίθηση ότι ο πόνος αυτής της περιοχής
οφείλεται σε δομικές βλάβες και τραυματισμούς, κατάφεραν να δημιουργήσουν στις ΗΠΑ
ένα στρατό εν μέρει ανάπηρων ανθρώπων. Παρ' ότι είναι συχνά δύσκολο, κάθε ασθενής
πρέπει να αντιμετωπίσει τον φόβο του και να επιστρέψει πλήρως στις φυσιολογικές,
σωματικές του δραστηριότητες.
Και πρέπει να το κάνει αυτό, όχι μόνο για να ξαναγίνει φυσιολογικός άνθρωπος (αν και
αυτός ο λόγος είναι αρκετός από οργανικής και ψυχολογικής απόψεως), αλλά για να
απαλλαγεί από το φόβο της σωματικής δραστηριότητας, που διατηρεί την προσήλωση του
μυαλού στο σώμα αποτελεσματικότερα απ' ότι ο πόνος. Ο στόχος του ΣΕΜ είναι να
αποσπά τον νου από τα συναισθήματα. Όπως είπε κάποτε ο 8ηοορν, αυτός ο μεγάλος
σύγχρονος φιλόσοφος: «Τίποτα δεν είναι ικανότερο να σε κρατήσει μακριά από τα
συναισθηματικά σου προβλήματα, από έναν μικρό σωματικό πόνο.»

ΔΙΑΚΟΨΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ

Άλλη μια ουσιαστική κίνηση του ασθενούς, που συμβάλλει στην πλήρη θεραπεία, είναι η
εγκατάλειψη κάθε μορφής σωματικής θεραπείας. Φαντασθείτε ότι και εγώ ο ίδιος
εξακολουθούσα να συστήνω στους ασθενείς μου φυσιοθεραπεία, δώδεκα με δεκατρία
χρόνια αφότου κατέληξα στη διάγνωση ΣΕΜ. Τόσο μου πήρε να αποδεσμευτώ από εκείνα
που είχα διδαχθεί. Θεωρητικά, η φυσιοθεραπεία έρχεται σε αντίθεση με τον μόνο τρόπο
που έχουμε βρει μέχρι στιγμής για να θεραπεύσουμε το πρόβλημα, που είναι η
κατανόηση της διαδικασίας από τον ασθενή και η συνεπακόλουθη ακύρωση της εκεί όπου
ξεκινά, δηλαδή στον νου. Επιπλέον, μερικοί ασθενείς πιστεύοντας ότι η φυσιοθεραπεία (ή
ο φυσιοθεραπευτής) θα τους βοηθήσει, ανακουφίζονται προσωρινά (πλασέμπο), αλλά
δυστυχώς, αργά ή γρήγορα, το πρόβλημα θα επανέλθει. Ο ασθενής πρέπει να
αποκηρύξει κάθε οργανική εξήγηση, είτε για τον πόνο είτε για τη θεραπεία, διαφορετικά τα
συμπτώματα θα επιμείνουν. Οι χειρισμοί του φυσιοθεραπευτή, οι διαθερμίες, το μασάζ, οι
ασκήσεις και ο βελονισμός, όλα προϋποθέτουν κάποια σωματική διαταραχή, που μπορεί
να θεραπευθεί με τα αντίστοιχα μέσα. Αν ο ασθενής δεν απαλλαγεί από όλη αυτή τη
συλλογιστική, ο πόνος και τα άλλα συμπτώματα δεν θα υποχωρήσουν.

ΟΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΥΠΟΜΝΗΣΕΙΣ

Πρόκειται για μια σημαντική στρατηγική, αλλά πρέπει να αποφύγουμε την μετατροπή της
σε τελετουργία. Δίνουμε στους ασθενείς μια λίστα με δώδεκα σκέψεις-κλειδιά και τους
προτείνουμε να κάθονται ήρεμα και με ησυχία τουλάχιστον μία φορά την ημέρα για
δεκαπέντε λεπτά και να τις διαβάζουν. Τις ονομάσαμε «Καθημερινές Υπομνήσεις».

1. Ο πόνος οφείλεται στο ΣΕΜ, όχι σε κάποια οργανική ανωμαλία.

2. Η αιτία του πόνου είναι η ήπια έλλειψη οξυγόνου.
3. Το ΣΕΜ είναι μια ακίνδυνη κατάσταση, που προκαλείται από τα καταπιεσμένα μου
συναισθήματα.
 4. Το κυριότερο συναίσθημα είναι ο απωθημένος θυμός μου.
5. Το ΣΕΜ υπάρχει μόνο για να αποσπά την προσοχή μου από τα συναισθήματα μου.
6. Εφόσον δεν υπάρχει οργανικό πρόβλημα, δεν έχω να φοβάμαι τίποτα.
7. Επομένως, η σωματική δραστηριότητα δεν είναι επικίνδυνη.
8. Πρέπει να επιστρέψω σε όλες τις φυσιολογικές σωματικές δραστηριότητες μου.
9. Δεν θα ανησυχώ ούτε θα τρομοκρατούμαι από τον πόνο.
10. Θα στρέψω την προσοχή μου στα συναισθηματικά ζητήματα και όχι στον πόνο.
11. Θα έχω τον έλεγχο εγώ — όχι το υποσυνείδητο μου.
12. Πρέπει να σκέφτομαι διαρκώς την ψυχολογία και όχι το σώμα μου.

Στο τέλος της δεύτερης διάλεξης-συζήτησης, υποθέτουμε ότι όλες οι πληροφορίες σχετικά
με το ΣΕΜ έχουν γίνει διανοητικά αποδεκτές. Έπειτα, παρακινούμε τους ασθενείς να
δώσουν την ευκαιρία στις πληροφορίες αυτές να ενοποιηθούν, να «ενσωματωθούν», δη-
λαδή να γίνουν αποδεκτές σε υποσυνείδητο επίπεδο. Η συνειδητή αποδοχή, αν και
σημαντική ως πρώτο βήμα, δεν είναι αρκετή να ακυρώσει το ΣΕΜ. Οι ασθενείς καλούνται
να προσπαθήσουν για δύο έως τέσσερις εβδομάδες κι έπειτα να επικοινωνήσουν πάλι
μαζί μου, αν δεν έχουν σημειώσει κάποια αξιόλογη πρόοδο. Σε αυτή την περίπτωση,
κανονίζουμε είτε μία συνάντηση στο ιατρείο μου είτε —συχνότερα— τη συμμετοχή τους σε
μια ολιγομελή ομάδα ασθενών, οι οποίοι επίσης έχουν μικρή ή καθόλου πρόοδο, ή τέλος
μια συνάντηση με ασθενείς που παρουσίασαν επεισόδια πόνου, μήνες ή χρόνια μετά τη
θεραπεία τους. Ο σκοπός αυτών των συναντήσεων είναι να αποκαλυφθεί ο λόγος
της επανεμφάνισης του πόνου ή της έλλειψης προόδου."

Εάν λοιπόν δεν μπορείτε να αποκαλύψετε οι ίδιοι τον λόγο της επανεμφάνισης του πόνου
ή της έλλειψης προόδου απευθυνθείτε στον ανάλογο επαγγελματία που πιστεύετε ότι
μπορεί να σας βοηθήσει να επιτύχετε τον σκοπό αυτόν. Η ουσία όμως είναι ότι όλα είναι
στο χέρι σας, για την ακρίβεια, στο μυαλό σας!

Σχετικα βιντεο

Pain and the Brain [https://www.youtube.com/watch?v=gQS0tdIbJ0w]

Dr. John Sarno Healing Back Pain 20/20 episode -A Touch of Wellness Health Center [https://www.youtube.com/watch?

v=2B2IE0o7diU]

Πηγή [http://alttherapy.blogspot.co.uk/2013/01/blog-post_1560.html#axzz3bkRmh2qc]

Δημοσιεύτηκε 1st June 2015 από τον χρήστη Elena

Ετικέτες: Θεραπεία με....

0 Προσθέστε ένα σχόλιο

 Πληκτρολογήστε το σχόλιό σας...

Υποβολή σχολίου ως: babismtb@gma Αποσύνδεση

Δημοσίευση Προεπισκόπη Να λαμβάνω ειδοποιήσεις