‫آﺘﺎب ﭘﻴﺪاﻳﺶ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ‬
‫وزﻣ ﻴﻦ ﺕﻬ ﯽ و ﺑ ﺎیﺮ ﺑ ﻮد و‬ ‫‪٢‬‬ ‫در اﺑﺘ ﺪا‪ ،‬ﺧ ﺪا ﺁﺳ ﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣ ﻴﻦ را ﺁﻓﺮی ﺪ‪.‬‬ ‫‪١‬‬
‫ﺕﺎریﻜﯽ ﺑﺮ روﯼ ﻟﺠﻪ و روح ﺧﺪا ﺳﻄﺢ ﺁﺑﻬﺎ را ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫‪ ٣‬و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬روﺷﻨﺎیﯽ ﺑﺸﻮد‪ «.‬و روﺷﻨﺎیﯽ ﺷﺪ‪ ۴ .‬و ﺧﺪا روﺷﻨﺎیﯽ را دیﺪ آﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‬
‫و ﺧﺪا روﺷﻨﺎیﯽ را از ﺕﺎریﻜﯽ ﺝﺪا ﺳﺎﺧﺖ‪ ۵ .‬و ﺧﺪا روﺷﻨﺎیﯽ را روز ﻧﺎﻣﻴﺪ و ﺕ ﺎریﻜﯽ را‬
‫ﺷﺐ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬و ﺷﺎم ﺑﻮد و ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‪ ،‬روزﯼ اول‪.‬‬
‫‪ ۶‬و ﺧﺪا ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻓﻠﻜ ﯽ ﺑﺎﺷ ﺪ در ﻣﻴ ﺎن ﺁﺑﻬ ﺎ و ﺁﺑﻬ ﺎ را از ﺁﺑﻬ ﺎ ﺝ ﺪا آﻨ ﺪ‪ ٧ «.‬و ﺧ ﺪا ﻓﻠ ﻚ را‬
‫ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﺁﺑﻬﺎﯼ زیﺮ ﻓﻠﻚ را از ﺁﺑﻬﺎﯼ ﺑﺎﻻﯼ ﻓﻠﻚ ﺝﺪا آﺮد‪ .‬و ﭼﻨ ﻴﻦ ﺷ ﺪ‪ ٨ .‬و ﺧ ﺪا ﻓﻠ ﻚ را‬
‫ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬و ﺷﺎم ﺑﻮد و ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‪ ،‬روزﯼ دوم‪.‬‬
‫‪ ٩‬و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﺑﻬﺎﯼ زی ﺮ ﺁﺳ ﻤﺎن در یﻜﺠ ﺎ ﺝﻤ ﻊ ﺷ ﻮد و ﺧ ﺸﻜﯽ ﻇ ﺎهﺮ ﮔ ﺮدد‪ «.‬و ﭼﻨ ﻴﻦ‬
‫ﺷﺪ‪ ١٠ .‬و ﺧﺪا ﺧﺸﻜﯽ را زﻣﻴﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪ و اﺝﺘﻤﺎع ﺁﺑﻬﺎ را دریﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬و ﺧ ﺪا دی ﺪ آ ﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳ ﺖ‪.‬‬
‫‪ ١١‬و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎﺕﺎت ﺑﺮویﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻠﻔﯽ آﻪ ﺕﺨﻢ ﺑﻴﺎورد و درﺧﺖ ﻣﻴﻮﻩاﯼ آ ﻪ ﻣﻮاﻓ ﻖ‬
‫ﺝﻨﺲ ﺧﻮد ﻣﻴﻮﻩ ﺁورد آﻪ ﺕﺨﻤﺶ در ﺁن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ روﯼ زﻣ ﻴﻦ‪ «.‬و ﭼﻨ ﻴﻦ ﺷ ﺪ‪ ١٢ .‬و زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﻧﺒﺎﺕﺎت را رویﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻋﻠﻔﯽ آﻪ ﻣﻮاﻓ ﻖ ﺝ ﻨﺲ ﺧ ﻮد ﺕﺨ ﻢ ﺁورد و درﺧ ﺖ ﻣﻴ ﻮﻩدارﯼ آ ﻪ ﺕﺨﻤ ﺶ‬
‫در ﺁن‪ ،‬ﻣﻮاﻓ ﻖ ﺝ ﻨﺲ ﺧ ﻮد ﺑﺎﺷ ﺪ‪ .‬و ﺧ ﺪا دی ﺪ آ ﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳ ﺖ‪ ١٣ .‬و ﺷ ﺎم ﺑ ﻮد و ﺻ ﺒﺢ ﺑ ﻮد‪،‬‬
‫روزﯼ ﺳﻮم‪.‬‬
‫‪ ١۴‬و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻴﺮهﺎ در ﻓﻠﻚ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺕﺎ روز را از ﺷﺐ ﺝ ﺪا آﻨﻨ ﺪ و ﺑ ﺮاﯼ ﺁی ﺎت و‬
‫زﻣﺎﻧﻬﺎ و روزهﺎ و ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ١۵ .‬و ﻧﻴﺮهﺎ در ﻓﻠ ﻚ ﺁﺳ ﻤﺎن ﺑﺎﺷ ﻨﺪ ﺕ ﺎ ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ روﺷ ﻨﺎیﯽ‬
‫دهﻨﺪ‪ «.‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ‪ ١۶ .‬و ﺧﺪا دو ﻧﻴﺮ ﺑ ﺰرگ ﺳ ﺎﺧﺖ‪ ،‬ﻧﻴ ﺮ اﻋﻈ ﻢ را ﺑ ﺮاﯼ ﺳ ﻠﻄﻨﺖ روز و‬
‫ﻧﻴ ﺮ اﺻ ﻐﺮ را ﺑ ﺮاﯼ ﺳ ﻠﻄﻨﺖ ﺷ ﺐ‪ ،‬و ﺳ ﺘﺎرﮔﺎن را‪ ١٧ .‬و ﺧ ﺪا ﺁﻧﻬ ﺎ را در ﻓﻠ ﻚ ﺁﺳ ﻤﺎن‬
‫ﮔﺬاﺷ ﺖ ﺕ ﺎ ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ روﺷ ﻨﺎیﯽ دهﻨ ﺪ‪ ١٨ ،‬و ﺕ ﺎ ﺳ ﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎیﻨ ﺪ ﺑ ﺮ روز و ﺑ ﺮ ﺷ ﺐ‪ ،‬و‬
‫روﺷﻨﺎیﯽ را از ﺕﺎریﻜﯽ ﺝ ﺪا آﻨﻨ ﺪ‪ .‬و ﺧ ﺪا دی ﺪ آ ﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳ ﺖ‪ ١٩ .‬و ﺷ ﺎم ﺑ ﻮد و ﺻ ﺒﺢ ﺑ ﻮد‪،‬‬
‫روزﯼ ﭼﻬﺎرم‪.‬‬
‫‪ ٢٠‬و ﺧ ﺪا ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺁﺑﻬ ﺎ ﺑ ﻪ اﻧﺒ ﻮﻩ ﺝ ﺎﻧﻮران ﭘ ﺮ ﺷ ﻮد و ﭘﺮﻧ ﺪﮔﺎن ﺑ ﺎﻻﯼ زﻣ ﻴﻦ ﺑ ﺮ روﯼ ﻓﻠ ﻚ‬
‫ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺮواز آﻨﻨﺪ‪ ٢١ «.‬ﭘ ﺲ ﺧ ﺪا ﻧﻬﻨﮕ ﺎن ﺑ ﺰرگ ﺁﻓﺮی ﺪ و هﻤ ﻪ ﺝﺎﻧ ﺪاران ﺧﺰﻧ ﺪﻩ را‪ ،‬آ ﻪ‬
‫ﺁﺑﻬﺎ از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮاﻓﻖ اﺝﻨﺎس ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮ ﺷﺪ‪ ،‬و هﻤﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺎﻟﺪار را ﺑﻪ اﺝﻨﺎس ﺁﻧﻬ ﺎ‪ .‬و ﺧ ﺪا دی ﺪ‬
‫آﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪ ٢٢ .‬و ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮآﺖ دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎرور و آﺜﻴﺮ ﺷ ﻮیﺪ و ﺁﺑﻬ ﺎﯼ دری ﺎ را‬
‫ﭘﺮ ﺳﺎزیﺪ‪ ،‬و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن در زﻣﻴﻦ آﺜﻴﺮ ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ ٢٣ «.‬و ﺷﺎم ﺑﻮد و ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‪ ،‬روزﯼ ﭘﻨﺠﻢ‪.‬‬
‫‪ ٢۴‬و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺝﺎﻧﻮران را ﻣﻮاﻓﻖ اﺝﻨﺎس ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴ ﺮون ﺁورد‪ ،‬ﺑﻬ ﺎیﻢ و ﺣ ﺸﺮات و‬
‫ﺣﻴﻮاﻧﺎت زﻣﻴﻦ ﺑﻪ اﺝﻨﺎس ﺁﻧﻬﺎ‪ «.‬و ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ‪ ٢۵ .‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﺣﻴﻮاﻧﺎت زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ اﺝﻨ ﺎس ﺁﻧﻬ ﺎ‬
‫ﺑﺴﺎﺧﺖ و ﺑﻬﺎیﻢ را ﺑﻪ اﺝﻨﺎس ﺁﻧﻬﺎ و هﻤﻪ ﺣﺸﺮات زﻣ ﻴﻦ را ﺑ ﻪ اﺝﻨ ﺎس ﺁﻧﻬ ﺎ‪ .‬و ﺧ ﺪا دی ﺪ آ ﻪ‬
‫ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ ٢۶‬و ﺧ ﺪا ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺁدم را ﺑ ﺼﻮرت ﻣ ﺎ و ﻣﻮاﻓ ﻖ ﺷ ﺒﻴﻪ ﻣ ﺎ ﺑ ﺴﺎزیﻢ ﺕ ﺎ ﺑ ﺮ ﻣﺎهﻴ ﺎن دری ﺎ و‬
‫ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎن و ﺑﻬﺎیﻢ و ﺑﺮ ﺕﻤﺎﻣﯽ زﻣﻴﻦ و هﻤﻪ ﺣﺸﺮاﺕﯽ آﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﯽﺧﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻜﻮﻣ ﺖ‬
‫ﻧﻤﺎیﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٢٧‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﺁدم را ﺑﺼﻮرت ﺧ ﻮد ﺁﻓﺮی ﺪ‪ .‬او را ﺑ ﺼﻮرت ﺧ ﺪا ﺁﻓﺮی ﺪ‪ .‬ای ﺸﺎن را ﻧ ﺮ و ﻣ ﺎدﻩ‬
‫ﺁﻓﺮیﺪ‪ ٢٨ .‬و ﺧﺪا ایﺸﺎن را ﺑﺮآﺖ داد و ﺧﺪا ﺑﺪیﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎرور و آﺜﻴﺮ ﺷﻮیﺪ و زﻣ ﻴﻦ را‬
‫ﭘﺮ ﺳﺎزیﺪ و در ﺁن ﺕﺴﻠﻂ ﻧﻤﺎیﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﺮ ﻣﺎهﻴﺎن دری ﺎ و ﭘﺮﻧ ﺪﮔﺎن ﺁﺳ ﻤﺎن و هﻤ ﻪ ﺣﻴﻮاﻧ ﺎﺕﯽ آ ﻪ‬
‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﯽﺧﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻜﻮﻣﺖ آﻨﻴﺪ‪ ٢٩ «.‬و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﺎﻧﺎ هﻤﻪ ﻋﻠ ﻒه ﺎﯼ ﺕﺨ ﻢدارﯼ آ ﻪ‬
‫ﺑﺮ روﯼ ﺕﻤﺎم زﻣﻴﻦ اﺳﺖ و هﻤﻪ درﺧﺘﻬﺎیﯽ آﻪ در ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻴﻮﻩ درﺧﺖ ﺕﺨ ﻢدار اﺳ ﺖ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎ‬
‫دادم ﺕﺎ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺧﻮراك ﺑﺎﺷﺪ‪ ٣٠ .‬و ﺑﻪ هﻤﻪ ﺣﻴﻮاﻧـﺎت زﻣﻴـﻦ و ﺑ ﻪ هﻤ ﻪ ﭘﺮﻧ ﺪﮔﺎن ﺁﺳ ﻤﺎن‬
‫و ﺑﻪ هﻤﻪ ﺣﺸﺮات زﻣﻴﻦ آﻪ در ﺁﻧﻬـﺎ ﺣﻴـﺎت اﺳﺖ‪ ،‬هﺮ ﻋﻠﻒ ﺳ ﺒﺰ را ﺑ ﺮاﯼ ﺧ ﻮراك دادم‪«.‬‬
‫و ﭼﻨﻴـﻦ ﺷـﺪ‪ ٣١ .‬و ﺧﺪا هﺮ ﭼﻪ ﺳﺎﺧﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬دیـﺪ و هﻤﺎﻧـﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻴﻜـﻮ ﺑﻮد‪ .‬و ﺷﺎم ﺑـﻮد و‬
‫ﺻﺒﺢ ﺑـﻮد‪ ،‬روز ﺷﺸـﻢ‪.‬‬
‫و ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ و هﻤﻪ ﻟﺸﻜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺕﻤﺎمﺷﺪ‪ ٢.‬و در روز هﻔ ﺘﻢ‪ ،‬ﺧ ﺪا از هﻤ ﻪ آ ﺎر‬ ‫‪٢‬‬
‫ﺧﻮد آﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺎرغ ﺷ ﺪ‪ .‬و در روز هﻔ ﺘﻢ از هﻤ ﻪ آ ﺎر ﺧ ﻮد آ ﻪ ﺳ ﺎﺧﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺁراﻣ ﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ٣ .‬ﭘﺲ ﺧﺪا روز هﻔﺘﻢ را ﻣﺒﺎرك ﺧﻮاﻧﺪ و ﺁن را ﺕﻘﺪیﺲ ﻧﻤ ﻮد‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ در ﺁن ﺁرام‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬از هﻤﻪ آﺎر ﺧﻮد آﻪ ﺧﺪا ﺁﻓﺮیﺪ و ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺁدم و ﺣﻮا‬
‫‪ ۴‬ایﻦ اﺳﺖ ﭘﻴﺪایﺶ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ در ﺣﻴﻦ ﺁﻓﺮیﻨﺶ ﺁﻧﻬﺎ در روزﯼ آﻪ یﻬﻮﻩ‪ ،‬ﺧ ﺪا‪ ،‬زﻣ ﻴﻦ‬
‫و ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ را ﺑﺴﺎﺧﺖ‪ ۵ .‬و ه ﻴﭻ ﻧﻬ ﺎل ﺻ ﺤﺮا هﻨ ﻮز در زﻣ ﻴﻦ ﻧﺒ ﻮد و ه ﻴﭻ ﻋﻠ ﻒ ﺻ ﺤﺮا‬
‫هﻨﻮز ﻧﺮویﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬زیﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا ﺑﺎران ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎراﻧﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و ﺁدﻣ ﯽ ﻧﺒ ﻮد آ ﻪ آ ﺎر‬
‫زﻣﻴﻦ را ﺑﻜﻨﺪ‪ ۶ .‬و ﻣﻪ از زﻣﻴﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺕﻤﺎم روﯼ زﻣ ﻴﻦ را ﺳ ﻴﺮاب ﻣ ﯽآ ﺮد‪ ٧ .‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ‬
‫ﺧﺪا ﭘﺲ ﺁدم را از ﺧﺎك زﻣﻴﻦ ﺑﺴﺮﺷﺖ و در ﺑﻴﻨ ﯽ وﯼ روح ﺣﻴ ﺎت دﻣﻴ ﺪ‪ ،‬و ﺁدم َﻧ ْﻔ ﺲ زﻧ ﺪﻩ‬
‫ﻏﺮْس ﻧﻤ ﻮد و ﺁن ﺁدم را آ ﻪ ﺳﺮﺷ ﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪ‪ ٨ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا ﺑﺎﻏﯽ در ﻋﺪن ﺑﻄﺮف ﻣﺸﺮق َ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬در ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ٩ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا هﺮ درﺧﺖ ﺧﻮﺷﻨﻤﺎ و ﺧﻮشﺧ ﻮراك را از زﻣ ﻴﻦ‬
‫رویﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬و درﺧﺖ ﺣﻴﺎت را در وﺳﻂ ﺑﺎغ و درﺧﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻴﻚ و ﺑ ﺪ را‪ ١٠ .‬و ﻧﻬ ﺮﯼ از‬
‫ﻋﺪن ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ ﺕﺎ ﺑﺎغ را ﺳﻴﺮاب آﻨﺪ‪ ،‬و از ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻨﻘﺴﻢ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺷﻌﺒﻪ ﺷﺪ‪ ١١ .‬ﻧ ﺎم اول‬
‫ﻓﻴﺸﻮن اﺳﺖ آﻪ ﺕﻤﺎم زﻣﻴﻦ ﺣﻮیﻠﻪ را آﻪ در ﺁﻧﺠﺎ ﻃﻼﺳﺖ‪ ،‬اﺣﺎﻃﻪ ﻣﯽآﻨﺪ‪ ١٢ .‬و ﻃ ﻼﯼ ﺁن‬
‫ﺝ ﺰَع اﺳ ﺖ‪ ١٣ .‬و ﻧ ﺎم ﻧﻬ ﺮ دوم ﺝﻴﺤ ﻮن آ ﻪ‬ ‫زﻣﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ و در ﺁﻧﺠ ﺎ ﻣﺮواری ﺪ و ﺳ ﻨﮓ َ‬
‫ﺕﻤﺎم زﻣﻴﻦ آ ﻮش را اﺣﺎﻃ ﻪ ﻣ ﯽآﻨ ﺪ‪ ١۴ .‬و ﻧ ﺎم ﻧﻬ ﺮ ﺳ ﻮم ﺣ ﺪﱠﻗﻞ آ ﻪ ﺑﻄ ﺮف ﺷ ﺮﻗﯽ ﺁﺷ ﻮر‬
‫ﺝﺎرﯼ اﺳﺖ‪ .‬و ﻧﻬﺮ ﭼﻬﺎرم ﻓﺮات‪.‬‬
‫‪ ١۵‬ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا ﺁدم را ﮔﺮﻓ ﺖ و او را در ﺑ ﺎغ ﻋ ﺪن ﮔﺬاﺷ ﺖ ﺕ ﺎ آ ﺎر ﺁن را ﺑﻜﻨ ﺪ و ﺁن‬
‫را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﺎیﺪ‪ ١۶ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا ﺁدم را اﻣ ﺮ ﻓﺮﻣ ﻮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬از هﻤ ﻪ درﺧﺘ ﺎن ﺑ ﺎغ‬
‫ﺑﯽﻣﻤﺎﻧﻌﺖﺑﺨﻮر‪ ١٧ ،‬اﻣﺎ از درﺧﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ زﻧﻬﺎر ﻧﺨﻮرﯼ‪ ،‬زی ﺮا روزﯼ آ ﻪ از‬
‫ﺁن ﺧﻮردﯼ‪ ،‬هﺮﺁیﻨﻪ ﺧﻮاهﯽ ﻣﺮد‪ ١٨ «.‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧ ﺪا ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺧ ﻮب ﻧﻴ ﺴﺖ آ ﻪ ﺁدم ﺕﻨﻬ ﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮایﺶ ﻣﻌﺎوﻧﯽ ﻣﻮاﻓ ﻖ وﯼ ﺑ ﺴﺎزم‪ ١٩ «.‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺧ ﺪا ه ﺮ ﺣﻴ ﻮان ﺻ ﺤﺮا و‬
‫هﺮ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺁﺳﻤﺎن را از زﻣﻴﻦ ﺳﺮﺷﺖ و ﻧﺰد ﺁدم ﺁورد ﺕﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ آﻪ ﭼﻪ ﻧﺎم ﺧﻮاهﺪ ﻧﻬﺎد و ﺁﻧﭽﻪ‬
‫ﺁدم ه ﺮ ذﯼﺣﻴ ﺎت را ﺧﻮاﻧ ﺪ‪ ،‬هﻤ ﺎن ﻧ ﺎم او ﺷ ﺪ‪ ٢٠ .‬ﭘ ﺲ ﺁدم هﻤ ﻪ ﺑﻬ ﺎیﻢ و ﭘﺮﻧ ﺪﮔﺎن ﺁﺳ ﻤﺎن و‬
‫هﻤﻪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺻﺤﺮا را ﻧﺎم ﻧﻬﺎد‪ .‬ﻟﻴﻜﻦ ﺑﺮاﯼ ﺁدم ﻣﻌﺎوﻧﯽ ﻣﻮاﻓﻖ وﯼ یﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢١‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮاﺑﯽ ﮔﺮان ﺑﺮ ﺁدم ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﮔﺮداﻧﻴ ﺪ ﺕ ﺎ ﺑﺨﻔ ﺖ‪ ،‬و یﻜ ﯽ از دﻧ ﺪﻩه ﺎیﺶ‬
‫را ﮔﺮﻓ ﺖ و ﮔﻮﺷ ﺖ در ﺝ ﺎیﺶ ﭘ ﺮ آ ﺮد‪ ٢٢ .‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺧ ﺪا ﺁن دﻧ ﺪﻩ را آ ﻪ از ﺁدم ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬زﻧﯽ ﺑﻨﺎ آﺮد و وﯼ را ﺑﻪ ﻧﺰد ﺁدم ﺁورد‪ ٢٣ .‬و ﺁدم ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﺎﻧﺎ ایﻨﺴﺖ اﺳ ﺘﺨﻮاﻧﯽ از‬
‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎیﻢ و ﮔﻮﺷﺘﯽ از ﮔﻮﺷﺘﻢ‪ ،‬از ایﻦ ﺳﺒﺐ "ﻧﺴﺎ" ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﻮد زیﺮا آﻪ از اﻧ ﺴﺎن ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‬
‫ﺷﺪ‪ ٢۴ «.‬از ایﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﺮد ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﺕﺮك آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺎ زن ﺧ ﻮیﺶ ﺧﻮاه ﺪ ﭘﻴﻮﺳ ﺖ‬
‫و یﻚ ﺕﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪ ٢۵ .‬و ﺁدم و زﻧﺶ هﺮ دو ﺑﺮهﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﺠﻠﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻨﺎﻩ ﺁدم و ﺣﻮا‬

‫و ﻣﺎر از هﻤﻪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺻﺤﺮا آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧ ﺪا ﺳ ﺎﺧﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ُ ،‬ه ﺸﻴﺎرﺕﺮ ﺑ ﻮد‪ .‬و ﺑ ﻪ‬ ‫‪٣‬‬
‫زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁیﺎ ﺧ ﺪا ﺣﻘﻴﻘﺘ ًﺎ ﮔﻔﺘ ﻪ اﺳ ﺖ آ ﻪ از هﻤ ﻪ درﺧﺘ ﺎن ﺑ ﺎغ ﻧﺨﻮری ﺪ؟« ‪ ٢‬زن ﺑ ﻪ ﻣ ﺎر‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻣﻴﻮﻩ درﺧﺘﺎن ﺑﺎغ ﻣ ﯽﺧ ﻮریﻢ‪ ٣ ،‬ﻟﻜ ﻦ از ﻣﻴ ﻮﻩ درﺧﺘ ﯽ آ ﻪدر وﺳ ﻂ ﺑ ﺎغ اﺳ ﺖ‪،‬‬
‫ﺧﺪا ﮔﻔﺖ از ﺁن ﻣﺨﻮری ﺪ و ﺁن را ﻟﻤ ﺲ ﻣﻜﻨﻴ ﺪ‪ ،‬ﻣﺒ ﺎدا ﺑﻤﻴﺮی ﺪ‪ ۴ «.‬ﻣ ﺎر ﺑ ﻪ زن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ه ﺮ‬
‫ﺁیﻨﻪ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﻣﺮد‪ ۵ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ در روزﯼ آﻪ از ﺁن ﺑﺨﻮریﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺎز ﺷﻮد‬
‫و ﻣﺎﻧﻨ ﺪ ﺧ ﺪا ﻋ ﺎرف ﻧﻴ ﻚ و ﺑ ﺪ ﺧﻮاهﻴ ﺪ ﺑ ﻮد‪ ۶ «.‬و ﭼ ﻮن زن دی ﺪ آ ﻪ ﺁن درﺧ ﺖ ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﺧﻮراك ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ و ﺑﻨﻈﺮ ﺧﻮﺷﻨﻤﺎ و درﺧﺘ ﯽ دﻟﭙ ﺬیﺮ و داﻧ ﺶاﻓ ﺰا‪ ،‬ﭘ ﺲ از ﻣﻴ ﻮﻩاش ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪،‬‬
‫ﺑﺨ ﻮرد و ﺑ ﻪ ﺷ ﻮهﺮ ﺧ ﻮد ﻧﻴ ﺰ داد و او ﺧ ﻮرد‪ ٧ .‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ ﭼ ﺸﻤﺎن ه ﺮ د ِو ای ﺸﺎن ﺑ ﺎز ﺷ ﺪ و‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ آﻪ ﻋﺮیﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ اﻧﺠﻴﺮ ﺑﻪ هﻢ دوﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺘﺮهﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮیﺸﺘﻦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ ٨‬و ﺁواز ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ آ ﻪ در هﻨﮕ ﺎم وزی ﺪن ﻧ ﺴﻴﻢ ﻧﻬ ﺎر در ﺑ ﺎغ ﻣ ﯽﺧﺮاﻣﻴ ﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺁدم و زﻧﺶ ﺧﻮیﺸﺘﻦ را از ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا در ﻣﻴﺎن درﺧﺘﺎن ﺑﺎغ ﭘﻨﻬ ﺎن آﺮدﻧ ﺪ‪ ٩ .‬و‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا ﺁدم را ﻧﺪا در داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺠﺎ هﺴﺘﯽ؟« ‪ ١٠‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﺁوازت را در ﺑﺎغ‬
‫ﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬ﺕﺮﺳﺎن ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﻋﺮی ﺎﻧﻢ‪ .‬ﭘ ﺲ ﺧ ﻮد را ﭘﻨﻬ ﺎن آ ﺮدم‪ ١١ «.‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬آ ﻪ ﺕ ﻮ را‬
‫ﺁﮔﺎهﺎﻧﻴﺪ آﻪ ﻋﺮیﺎﻧﯽ؟ ﺁیﺎ از ﺁن درﺧﺘﯽ آﻪ ﺕﻮ را ﻗﺪﻏﻦ آﺮدم آﻪ از ﺁن ﻧﺨﻮرﯼ‪ ،‬ﺧﻮردﯼ؟«‬
‫‪ ١٢‬ﺁدم ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻦ زﻧﯽ آﻪ ﻗﺮیﻦ ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﯽ‪ ،‬وﯼ از ﻣﻴﻮﻩ درﺧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ داد آﻪ ﺧ ﻮردم‪«.‬‬
‫‪ ١٣‬ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا ﺑﻪ زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻦ ﭼ ﻪ آ ﺎر اﺳ ﺖ آ ﻪ آ ﺮدﯼ؟« زن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﺎر ﻣ ﺮا‬
‫اﻏﻮا ﻧﻤﻮد آﻪ ﺧﻮردم‪«.‬‬
‫‪ ١۴‬ﭘ ﺲ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺧ ﺪا ﺑ ﻪ ﻣ ﺎر ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭼﻮﻧﻜ ﻪ ای ﻦ آ ﺎر آ ﺮدﯼ‪ ،‬از ﺝﻤﻴ ﻊ ﺑﻬ ﺎیﻢ و از هﻤ ﻪ‬
‫ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺻﺤﺮا ﻣﻠﻌﻮنﺕ ﺮ ه ﺴﺘﯽ! ﺑ ﺮ ﺷ ﻜﻤﺖ راﻩ ﺧ ﻮاهﯽ رﻓ ﺖ و ﺕﻤ ﺎم ای ﺎم ﻋﻤ ﺮت ﺧ ﺎك‬
‫ﺧ ﻮاهﯽ ﺧ ﻮرد‪ ١۵ .‬و ﻋ ﺪاوت در ﻣﻴ ﺎن ﺕ ﻮ و زن‪ ،‬و در ﻣﻴ ﺎن ُذرّی ﺖ ﺕ ﻮ وذری ﺖ وﯼ‬
‫ﻣﯽﮔ ﺬارم؛ او ﺳ ﺮ ﺕ ﻮ را ﺧﻮاه ﺪ آﻮﺑﻴ ﺪ و ﺕ ﻮ ﭘﺎﺷ ﻨﻪ وﯼ را ﺧ ﻮاهﯽ آﻮﺑﻴ ﺪ‪ ١۶ «.‬و ﺑ ﻪ زن‬
‫ﮔﻔﺖ‪َ» :‬اﻟَﻢ و ﺣﻤﻞ ﺕﻮ را ﺑﺴﻴﺎر اﻓﺰون ﮔﺮداﻧﻢ؛ ﺑﺎ اﻟ ﻢ ﻓﺮزﻧ ﺪان ﺧ ﻮاهﯽ زایﻴ ﺪ و اﺷ ﺘﻴﺎق ﺕ ﻮ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻮهﺮت ﺧﻮاهـﺪ ﺑ ﻮد و او ﺑ ﺮ ﺕ ﻮ ﺣﻜﻤﺮاﻧ ﯽ ﺧﻮاه ﺪ آ ﺮد‪ ١٧ «.‬و ﺑ ﻪ ﺁدم ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭼﻮﻧﻜ ﻪ‬
‫ﺳ ﺨﻦ زوﺝ ﻪات را ﺷﻨﻴ ـﺪﯼ و از ﺁن درﺧ ﺖ ﺧ ـﻮردﯼ آ ﻪ اﻣ ـﺮ ﻓﺮﻣ ـﻮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺘﻢ از ﺁن‬
‫ﻧﺨـﻮرﯼ‪ ،‬ﭘـﺲ ﺑ ﺴﺒﺐ ﺕ ـﻮ زﻣﻴ ـﻦ ﻣﻠﻌ ﻮن ﺷ ـﺪ‪ ،‬و ﺕﻤ ﺎم ای ﺎم ﻋﻤ ـﺮت از ﺁن ﺑ ﺎ رﻧ ـﺞ ﺧ ﻮاهﯽ‬
‫ﺧﻮرد‪ ١٨ .‬ﺧﺎر و ﺧﺲ ﻧﻴﺰ ﺑﺮایﺖ ﺧﻮاهﺪ رویﺎﻧﻴﺪ و ﺳﺒﺰﻩهﺎﯼ ﺻ ﺤﺮا را ﺧ ﻮاهﯽ ﺧ ﻮرد‪،‬‬
‫‪ ١٩‬و ﺑﻪ ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﯽات ﻧﺎن ﺧﻮاهﯽ ﺧﻮرد ﺕﺎ ﺣﻴﻨ ﯽ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺧ ﺎك راﺝ ﻊ ﮔ ﺮدﯼ‪ ،‬آ ﻪ از ﺁن‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﯼ زیﺮا آﻪ ﺕﻮ ﺧﺎك هﺴﺘﯽ و ﺑﻪ ﺧﺎك ﺧﻮاهﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪«.‬‬
‫‪ ٢٠‬و ﺁدم زن ﺧﻮد را ﺣﻮا ﻧﺎم ﻧﻬﺎد‪ ،‬زیﺮا آﻪ او ﻣﺎدر ﺝﻤﻴ ﻊ زﻧ ﺪﮔﺎن اﺳ ﺖ‪ ٢١ .‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ‬
‫ﺧﺪا رﺧﺘﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﺁدم و زﻧﺶ از ﭘﻮﺳﺖ ﺑ ﺴﺎﺧﺖ و ای ﺸﺎن را ﭘﻮﺷ ﺎﻧﻴﺪ‪ ٢٢ .‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺧ ﺪا‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﺎﻧﺎ اﻧ ﺴﺎن ﻣﺜ ﻞ یﻜ ﯽ از ﻣ ﺎ ﺷ ﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ ،‬آ ﻪ ﻋ ﺎرف ﻧﻴ ﻚ و ﺑ ﺪ ﮔﺮدی ﺪﻩ‪ .‬ایﻨ ﻚ ﻣﺒ ﺎدا‬
‫دﺳﺖ ﺧﻮد را دراز آﻨﺪ و از درﺧﺖ ﺣﻴﺎت ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺨﻮرَد‪ ،‬و ﺕﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ زﻧ ﺪﻩ ﻣﺎﻧ ﺪ‪٢٣ «.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪا‪ ،‬او را از ﺑﺎغ ﻋ ﺪن ﺑﻴ ﺮون آ ﺮد ﺕ ﺎ آ ﺎر زﻣﻴﻨ ﯽ را آ ﻪ از ﺁن ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﺷ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻜﻨﺪ‪ ٢۴ .‬ﭘﺲ ﺁدم را ﺑﻴﺮون آﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﺮﻗﯽ ﺑﺎغ ﻋﺪن‪ ،‬آﺮوﺑﻴﺎن را ﻣﺴﻜﻦ داد‬
‫و ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﺕﺸﺒﺎرﯼ را آﻪ ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ ﮔﺮدش ﻣﯽآ ﺮد ﺕ ﺎ ﻃﺮی ﻖ درﺧ ﺖ ﺣﻴ ﺎت را ﻣﺤﺎﻓﻈ ﺖ‬
‫آﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺎﺋﻦ و هﺎﺑﻴﻞ‬
‫و ﺁدم‪ ،‬زن ﺧﻮد ﺣﻮا را ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ و او ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻗﺎﺋﻦ را زایﻴ ﺪ و ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﺮدﯼ‬ ‫‪۴‬‬
‫از یﻬﻮﻩ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻮدم‪ ٢ «.‬و ﺑﺎر دیﮕﺮ ﺑﺮادر او هﺎﺑﻴﻞ را زایﻴﺪ‪ .‬و هﺎﺑﻴ ﻞ ﮔﻠ ﻪﺑ ﺎن ﺑ ﻮد‪ ،‬و‬
‫ﻗ ﺎﺋﻦ آ ﺎرآُﻦ زﻣ ﻴﻦ ﺑ ﻮد‪ ٣ .‬و ﺑﻌ ﺪ از ﻣ ﺮور ای ﺎم‪ ،‬واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ آ ﻪ ﻗ ﺎﺋﻦ هﺪی ﻪاﯼ از ﻣﺤ ﺼﻮل‬
‫زﻣ ﻴﻦ ﺑ ﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺁورد‪ ۴ .‬و هﺎﺑﻴ ﻞ ﻧﻴ ﺰ از ﻧﺨ ﺴﺖزادﮔ ﺎن ﮔﻠ ﻪ ﺧ ﻮیﺶ و ﭘﻴ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ‬
‫هﺪی ﻪاﯼ ﺁورد‪ .‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ هﺎﺑﻴ ﻞ و هﺪی ﻪ او را ﻣﻨﻈ ﻮر داﺷ ﺖ‪ ۵ ،‬اﻣ ﺎ ﻗ ﺎﺋﻦ و هﺪی ﻪ او را‬
‫ﻣﻨﻈﻮر ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﺸﻢ ﻗﺎﺋﻦ ﺑﻪ ﺷ ﺪت اﻓﺮوﺧﺘ ﻪ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﺳ ﺮ ﺧ ﻮد را ﺑﺰی ﺮ اﻓﻜﻨ ﺪ‪ ۶ .‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻗ ﺎﺋﻦ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭼ ﺮا ﺧ ﺸﻤﻨﺎك ﺷ ﺪﯼ؟ و ﭼ ﺮا ﺳ ﺮ ﺧ ﻮد را ﺑﺰی ﺮ اﻓﻜﻨ ﺪﯼ؟ ‪ ٧‬اﮔ ﺮ‬
‫ﻧﻴﻜﻮیﯽ ﻣﯽآﺮدﯼ‪ ،‬ﺁیﺎ ﻣﻘﺒﻮل ﻧﻤﯽﺷﺪﯼ؟ و اﮔﺮ ﻧﻴﻜﻮیﯽ ﻧﻜﺮدﯼ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮ در‪ ،‬در آﻤ ﻴﻦ اﺳ ﺖ‬
‫و اﺷﺘﻴﺎق ﺕﻮ دارد‪ ،‬اﻣﺎ ﺕﻮ ﺑﺮ وﯼ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮﯼ‪«.‬‬
‫‪ ٨‬و ﻗﺎﺋﻦ ﺑ ﺎ ﺑ ﺮادر ﺧ ﻮد هﺎﺑﻴ ﻞ ﺳ ﺨﻦ ﮔﻔ ﺖ‪ .‬و واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ ﭼ ﻮن در ﺻ ﺤﺮا ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﻗ ﺎﺋﻦ ﺑ ﺮ‬
‫ﺑﺮادر ﺧﻮد هﺎﺑﻴﻞ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬او را آﺸﺖ‪ ٩ .‬ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻗ ﺎﺋﻦ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﺮادرت هﺎﺑﻴ ﻞ‬
‫آﺠﺎﺳﺖ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺑﺮادرم هﺴﺘﻢ؟« ‪ ١٠‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼ ﻪ آ ﺮدﻩاﯼ؟ ﺧ ﻮن‬
‫ﺑﺮادرت از زﻣﻴﻦ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻓﺮیﺎد ﺑﺮﻣﯽﺁورد! ‪ ١١‬و اآﻨﻮن ﺕ ﻮ ﻣﻠﻌ ﻮن ه ﺴﺘﯽ از زﻣﻴﻨ ﯽ آ ﻪ‬
‫دهﺎن ﺧ ﻮد را ﺑ ﺎز آ ﺮد ﺕ ﺎ ﺧ ﻮن ﺑ ﺮادرت را از دﺳ ﺘﺖ ﻓ ﺮو ﺑ ﺮد‪ ١٢ .‬ه ﺮ ﮔ ﺎﻩ آ ﺎر زﻣ ﻴﻦ‬
‫آﻨﯽ‪ ،‬هﻤﺎﻧﺎ ﻗﻮت ﺧﻮد را دیﮕﺮ ﺑﻪ ﺕﻮ ﻧﺪهﺪ‪ .‬و ﭘﺮیﺸﺎن و ﺁوارﻩ در ﺝﻬﺎن ﺧﻮاهﯽ ﺑﻮد‪١٣ «.‬‬
‫ﻗﺎﺋﻦ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪»:‬ﻋﻘﻮﺑﺘـﻢ از ﺕﺤﻤﻠ ـﻢ زی ـﺎدﻩ اﺳ ﺖ‪ ١۴ .‬ایﻨ ﻚ ﻣ ـﺮا اﻣ ـﺮوز ﺑ ـﺮ روﯼ‬
‫زﻣﻴـﻦ ﻣﻄـﺮود ﺳﺎﺧﺘـﯽ‪ ،‬و از روﯼ ﺕـﻮ ﭘﻨﻬـﺎن ﺧﻮاهـﻢ ﺑ ـﻮد‪ .‬و ﭘﺮی ﺸـﺎن و ﺁوارﻩ در ﺝﻬ ﺎن‬
‫ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد و واﻗﻊ ﻣﯽﺷـﻮد هـﺮ آﻪ ﻣﺮا یﺎﺑـﺪ‪ ،‬ﻣـﺮا ﺧﻮاهـﺪ آﺸﺖ‪ ١۵ «.‬ﺧﺪاوﻧ ـﺪ ﺑ ـﻪ وﯼ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ هـﺮ آ ﻪ ﻗﺎﺋ ـﻦ را ﺑﻜ ﺸـﺪ‪ ،‬هﻔ ـﺖ ﭼﻨ ـﺪان اﻧﺘﻘ ـﺎم ﮔﺮﻓﺘ ـﻪ ﺷ ـﻮد‪ «.‬و ﺧﺪاوﻧ ـﺪ ﺑ ﻪ‬
‫ﻗﺎﺋ ـﻦ ﻧ ﺸﺎﻧـﯽاﯼ داد آ ﻪ ه ـﺮ آ ﻪ او را یﺎﺑ ـﺪ‪ ،‬وﯼ را ﻧﻜ ﺸــﺪ‪ ١۶ .‬ﭘ ـﺲ ﻗ ﺎﺋﻦ از ﺣ ﻀﻮر‬
‫ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑﻴـﺮون رﻓـﺖ و در زﻣﻴـﻦ ﻧـﻮد‪ ،‬ﺑﻄـﺮف ﺷﺮﻗــﯽ ﻋـﺪن‪ ،‬ﺳﺎآــﻦ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫‪ ١٧‬و ﻗﺎﺋﻦ زوﺝﻪ ﺧﻮد را ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺧﻨﻮخ را زایﻴﺪ‪ .‬و ﺷﻬﺮﯼ ﺑﻨ ﺎ ﻣ ﯽآ ﺮد‪،‬‬
‫و ﺁن ﺷﻬﺮ را ﺑﻪ اﺳﻢ ﭘﺴﺮ ﺧ ﻮد‪ ،‬ﺧﻨ ﻮخ ﻧ ﺎم ﻧﻬ ﺎد‪ ١٨ .‬و ﺑ ﺮاﯼ ﺧﻨ ﻮخ ﻋﻴ ﺮاد ﻣﺘﻮﻟ ﺪ ﺷ ﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻋﻴ ﺮاد‪َ ،‬ﻣﺤُﻮیﺎﺋﻴ ﻞ را ﺁورد‪ ،‬و َﻣﺤُﻮیﺎﺋﻴ ﻞ‪َ ،‬ﻣﺘُﻮﺷ ﺎﺋﻴﻞ را ﺁورد‪ ،‬و ﻣَﺘﻮﺷ ﺎﺋﻴﻞ‪َ ،‬ﻟ َﻤ ﻚ را ﺁورد‪.‬‬
‫ﻇﻠﱠﻪ‪ ٢٠ .‬و ﻋﺎدﻩ‪،‬‬ ‫‪ ١٩‬و َﻟﻤَﻚ‪ ،‬دو زن ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬یﻜﯽ را ﻋﺎدﻩ ﻧﺎم ﺑﻮد و دیﮕﺮﯼ را ِ‬
‫یﺎﺑﺎل را زایﻴ ﺪ‪ .‬وﯼ ﭘ ﺪر ﺧﻴﻤ ﻪﻧ ﺸﻴﻨﺎن و ﺻ ﺎﺣﺒﺎن ﻣﻮاﺷ ﯽ ﺑ ﻮد‪ ٢١ .‬و ﻧ ﺎم ﺑ ﺮادرش یﻮﺑ ﺎل‬
‫ﻇﱠﻠ ﻪ ﻧﻴ ﺰ ﺕﻮﺑ ﻞ ﻗ ﺎﺋﻦ را زایﻴ ﺪ‪ ،‬آ ﻪ‬
‫ﺑ ﻮد‪ .‬وﯼ ﭘ ﺪر هﻤ ﻪ ﻧﻮازﻧ ﺪﮔﺎن ﺑ ﺮﺑﻂ و ﻧ ﯽ ﺑ ﻮد‪ ٢٢ .‬و ِ‬
‫ﺻﺎﻧﻊ هﺮ ﺁﻟﺖ ﻣﺲ و ﺁهﻦ ﺑﻮد‪ .‬و ﺧﻮاهﺮ ﺕﻮﺑﻞ ﻗﺎﺋﻦ‪ ،‬ﻧﻌﻤﻪ ﺑ ﻮد‪ ٢٣ .‬و َﻟ َﻤ ﻚ ﺑ ﻪ زﻧ ﺎن ﺧ ﻮد‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻋﺎدﻩ و ﻇﻠﻪ‪ ،‬ﻗ ﻮل ﻣ ﺮا ﺑ ﺸﻨﻮیﺪ! اﯼ زﻧ ﺎن َﻟ َﻤ ﻚ‪ ،‬ﺳ ﺨﻦ ﻣ ﺮا ﮔ ﻮش ﮔﻴﺮی ﺪ! زی ﺮا‬
‫ﻣﺮدﯼ را آﺸﺘﻢ ﺑ ﺴﺒﺐ ﺝﺮاﺣ ﺖ ﺧ ﻮد‪ ،‬و ﺝ ﻮاﻧﯽ را ﺑ ﺴﺒﺐ ﺽ ﺮب ﺧ ﻮیﺶ‪ ٢۴ .‬اﮔ ﺮ ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﻗﺎﺋﻦ هﻔﺖ ﭼﻨﺪان اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷ ﻮد‪ ،‬ه ﺮ ﺁیﻨ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ َﻟ َﻤ ﻚ‪ ،‬هﻔﺘ ﺎد و هﻔ ﺖ ﭼﻨ ﺪان‪ ٢۵ «.‬ﭘ ﺲ‬
‫ﺁدم ﺑ ﺎر دیﮕ ﺮ زن ﺧ ﻮد را ﺷ ﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬و او ﭘ ﺴﺮﯼ ﺑ ﺰاد و او را ﺷ ﻴﺚﻧ ﺎم ﻧﻬ ﺎد‪ ،‬زی ﺮا ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»ﺧﺪا ﻧﺴﻠﯽ دیﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗ ﺮار داد‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻋ ﻮض هﺎﺑﻴ ﻞ آ ﻪ ﻗ ﺎﺋﻦ او را آ ﺸﺖ‪ ٢۶ «.‬و ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﺷﻴﺚ ﻧﻴ ﺰ ﭘ ﺴﺮﯼ ﻣﺘﻮﻟ ﺪ ﺷ ﺪ و او را اَﻧ ﻮش ﻧﺎﻣﻴ ﺪ‪ .‬در ﺁﻧﻮﻗ ﺖ ﺑ ﻪ ﺧﻮاﻧ ﺪن اﺳ ﻢ یﻬ ﻮﻩ ﺷ ﺮوع‬
‫آﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫از ﺁدم ﺗﺎ ﻧﻮح‬

‫ای ﻦ اﺳ ﺖ آﺘ ﺎب ﭘﻴ ﺪایﺶ ﺁدم در روزﯼ آ ﻪ ﺧ ﺪا ﺁدم را ﺁﻓﺮی ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺷ ﺒﻴﻪ ﺧ ﺪا او را‬ ‫‪۵‬‬
‫ﺳﺎﺧﺖ‪ ٢ ،‬ﻧﺮ و ﻣﺎدﻩ ایﺸﺎن را ﺁﻓﺮیﺪ‪ .‬و ایﺸﺎن را ﺑﺮآﺖ داد و ایﺸـﺎن را »ﺁدم« ﻧﺎم ﻧﻬ ـﺎد‪،‬‬
‫در روز ﺁﻓﺮیﻨـﺶ ایﺸـﺎن‪.‬‬
‫‪ ٣‬و ﺁدم ﺻ ﺪ و ﺳ ﯽ ﺳ ﺎل ﺑﺰی ﺴﺖ‪ ،‬ﭘ ﺲ ﭘ ﺴﺮﯼ ﺑ ﻪ ﺷ ﺒﻴﻪ و ﺑ ﺼﻮرت ﺧ ﻮد ﺁورد‪ ،‬و او را‬
‫ﺷ ﻴﺚ ﻧﺎﻣﻴ ﺪ‪ ۴ .‬و ای ﺎم ﺁدم ﺑﻌ ﺪ از ﺁوردن ﺷ ﻴﺚ‪ ،‬هﺸﺘ ﺼﺪ ﺳ ﺎل ﺑ ﻮد‪ ،‬و ﭘ ﺴﺮان و دﺧﺘ ﺮان‬
‫ﺁورد‪ ۵ .‬ﭘﺲ ﺕﻤﺎم ایﺎم ﺁدم آﻪ زیﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻬﺼﺪ و ﺳﯽ ﺳ ﺎل ﺑ ﻮد آ ﻪ ﻣ ﺮد‪ ۶ .‬و ﺷ ﻴﺚ ﺻ ﺪ و‬
‫ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﺰیﺴﺖ‪ ،‬و اَﻧﻮش را ﺁورد‪ ٧ .‬و ﺷﻴﺚ ﺑﻌﺪ از ﺁوردن اَﻧﻮش‪ ،‬هﺸﺘﺼﺪ و هﻔﺖ ﺳﺎل‬
‫ﺑﺰی ﺴﺖ و ﭘ ﺴﺮان و دﺧﺘ ﺮان ﺁورد‪ ٨ .‬و ﺝﻤﻠ ﻪ ای ﺎم ﺷ ﻴﺚ‪ ،‬ﻧﻬ ﺼﺪ و دوازدﻩ ﺳ ﺎل ﺑ ﻮد آ ﻪ‬
‫ﻣﺮد‪ ٩ .‬و اَﻧﻮش ﻧ ﻮد ﺳ ﺎل ﺑﺰی ﺴﺖ‪ ،‬و ﻗﻴﻨ ﺎن را ﺁورد‪ ١٠ .‬و اَﻧ ﻮش ﺑﻌ ﺪ از ﺁوردن ﻗﻴﻨ ﺎن‪،‬‬
‫هﺸﺘﺼﺪ و ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ آﺮد و ﭘ ﺴﺮان و دﺧﺘ ﺮان ﺁورد‪ ١١ .‬ﭘ ﺲ ﺝﻤﻠ ﻪ ای ﺎم اَﻧ ﻮش‬
‫ﻧﻬﺼﺪ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻮد آﻪ ﻣﺮد‪ ١٢ .‬و ﻗﻴﻨﺎن هﻔﺘﺎد ﺳﺎل ﺑﺰی ﺴﺖ‪ ،‬و َﻣ َﻬَﻠﻠْﺌﻴ ﻞ را ﺁورد‪ ١٣ .‬و‬
‫ﻗﻴﻨﺎن ﺑﻌﺪ از ﺁوردن َﻣ َﻬَﻠﻠْﺌﻴﻞ‪ ،‬هﺸﺘﺼﺪ و ﭼﻬﻞ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ آﺮد و ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮان ﺁورد‪.‬‬
‫‪ ١۴‬و ﺕﻤﺎﻣﯽ ایﺎم ﻗﻴﻨﺎن‪ ،‬ﻧﻬﺼﺪ و دﻩ ﺳﺎل ﺑﻮد آﻪ ﻣ ﺮد‪ ١۵ .‬و َﻣ َﻬَﻠﻠْﺌﻴ ﻞ‪ ،‬ﺷ ﺼﺖ و ﭘ ﻨﺞ ﺳ ﺎل‬
‫ﺑﺰیﺴﺖ‪ ،‬و یﺎرِد راﺁورد‪ ١۶ .‬و َﻣ َﻬَﻠﻠْﺌﻴﻞ ﺑﻌﺪ از ﺁوردن یﺎرِد‪ ،‬هﺸﺘﺼﺪ و ﺳﯽ ﺳ ﺎل زﻧ ﺪﮔﺎﻧﯽ‬
‫آﺮد و ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮان ﺁورد‪ ١٧ .‬ﭘﺲ هﻤﻪ ای ﺎم َﻣ َﻬَﻠﻠْﺌﻴ ﻞ‪ ،‬هﺸﺘ ﺼﺪ و ﻧ ﻮد و ﭘ ﻨﺞ ﺳ ﺎل ﺑ ﻮد‬
‫آﻪ ﻣﺮد‪ ١٨ .‬و یﺎرِد ﺻﺪ و ﺷﺼﺖ و دو ﺳﺎل ﺑﺰیﺴﺖ‪ ،‬و ﺧﻨ ﻮخ را ﺁورد‪ ١٩ .‬و ی ﺎرِد ﺑﻌ ﺪ‬
‫از ﺁوردن ﺧَﻨﻮخ‪ ،‬هﺸﺘﺼﺪ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ آﺮد و ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮان ﺁورد‪ ٢٠ .‬و ﺕﻤﺎﻣﯽ ای ﺎم‬
‫یﺎرِد‪ ،‬ﻧﻬﺼﺪ و ﺷﺼﺖ و دو ﺳﺎل ﺑﻮد آﻪ ﻣﺮد‪ ٢١ .‬و ﺧﻨﻮخ ﺷﺼﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳ ﺎل ﺑﺰی ﺴﺖ‪ ،‬و‬
‫ﻣَﺘﻮﺷﺎﻟَﺢ را ﺁورد‪ ٢٢ .‬و ﺧﻨﻮخ ﺑﻌﺪ از ﺁوردن ﻣﺘﻮﺷﺎﻟﺢ‪ ،‬ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎل ﺑﺎ ﺧﺪا راﻩ ﻣﯽرﻓﺖ و‬
‫ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮان ﺁورد‪ ٢٣ .‬و هﻤﻪ ایﺎم ﺧﻨ ﻮخ‪ ،‬ﺳﻴ ﺼﺪ و ﺷ ﺼﺖ و ﭘ ﻨﺞ ﺳ ﺎل ﺑ ﻮد‪ ٢۴ .‬و‬
‫ﺧﻨﻮخ ﺑﺎ ﺧﺪا راﻩ ﻣﯽرﻓﺖ و ﻧﺎی ﺎب ﺷ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا ﺧ ﺪا او را ﺑﺮﮔﺮﻓ ﺖ‪ ٢۵ .‬و ﻣﺘﻮﺷ ﺎﻟﺢ ﺻ ﺪ و‬
‫هﺸﺘﺎد و هﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﺰیﺴﺖ‪ ،‬و َﻟ َﻤ ﻚ را ﺁورد‪ ٢۶ .‬و ﻣﺘﻮﺷ ﺎﻟﺢ ﺑﻌ ﺪ از ﺁوردن َﻟ َﻤ ﻚ‪ ،‬هﻔﺘ ﺼﺪ‬
‫و هﺸﺘﺎد و دو ﺳﺎل زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ آﺮد و ﭘﺴﺮان و دﺧﺘ ﺮان ﺁورد‪ ٢٧ .‬ﭘ ﺲ ﺝﻤﻠ ﻪ ای ﺎم ﻣﺘﻮﺷ ﺎﻟﺢ‪،‬‬
‫ﻧﻬﺼﺪ و ﺷﺼﺖ و ﻧ ﻪ ﺳ ﺎل ﺑ ﻮد آ ﻪ ﻣ ﺮد‪ ٢٨ .‬و َﻟ َﻤ ﻚ ﺻ ﺪ و ه ﺸﺘﺎد و دو ﺳ ﺎل ﺑﺰی ﺴﺖ‪ ،‬و‬
‫ﭘﺴﺮﯼ ﺁورد ‪ ٢٩‬و وﯼ را ﻧﻮح ﻧﺎم ﻧﻬﺎدﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻦ ﻣﺎ را ﺕﺴﻠﯽ ﺧﻮاهﺪ داد از اﻋﻤﺎل ﻣﺎ و‬
‫از ﻣﺤﻨ ﺖ دﺳ ﺘﻬﺎﯼ ﻣ ﺎ از زﻣﻴﻨ ﯽ آ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺁن را ﻣﻠﻌ ﻮن آ ﺮد‪ ٣٠ «.‬و َﻟ َﻤ ﻚ ﺑﻌ ﺪ از‬
‫ﺁوردن ﻧﻮح‪ ،‬ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﻧ ﻮد و ﭘ ﻨﺞ ﺳ ﺎل زﻧ ﺪﮔﺎﻧﯽ آ ﺮد و ﭘ ﺴﺮان و دﺧﺘ ﺮان ﺁورد‪ ٣١ .‬ﭘ ﺲ‬
‫ﺕﻤﺎم ایﺎم َﻟﻤَﻚ‪ ،‬هﻔﺘﺼﺪ و هﻔﺘﺎد و هﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد آﻪ ﻣﺮد‪.‬‬
‫‪ ٣٢‬و ﻧﻮح ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﻮح ﺳﺎم و ﺣﺎم و یﺎﻓِﺚ را ﺁورد‪.‬‬
 ‫ﺷﺮارت اﻧﺴﺎن‬
‫و واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ ﭼﻮن ﺁدﻣﻴﺎن ﺷﺮوع آﺮدﻧﺪ ﺑﻪ زیﺎد ﺷﺪن ﺑ ﺮ روﯼ زﻣ ﻴﻦ و دﺧﺘ ﺮان‬ ‫‪۶‬‬
‫ﺑﺮاﯼ ایﺸﺎن ﻣﺘﻮﻟﺪ ﮔﺮدیﺪﻧﺪ‪ ٢ ،‬ﭘﺴﺮان ﺧﺪا دﺧﺘﺮان ﺁدﻣﻴﺎن را دیﺪﻧﺪ آ ﻪ ﻧﻴﻜﻮﻣﻨﻈﺮﻧ ﺪ‪ ،‬و از‬
‫هﺮ آﺪام آﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻧﺎن ﺑﺮاﯼ ﺧﻮیﺸﺘﻦ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ‪ ٣ .‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬روح ﻣ ﻦ در‬
‫اﻧﺴﺎن داﺋﻤًﺎ داورﯼ ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد‪ ،‬زیﺮا آ ﻪ او ﻧﻴ ﺰ ﺑ ﺸﺮ اﺳ ﺖ‪ .‬ﻟ ﻴﻜﻦ ای ﺎم وﯼ ﺻ ﺪ و ﺑﻴ ﺴﺖ‬
‫ﺳﺎل ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ۴ «.‬و در ﺁن ای ﺎم ﻣ ﺮدان ﺕﻨﻮﻣﻨ ﺪ در زﻣ ﻴﻦ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ .‬و ﺑﻌ ﺪ از هﻨﮕ ﺎﻣﯽ آ ﻪ‬
‫ﭘﺴﺮان ﺧﺪا ﺑﻪ دﺧﺘﺮان ﺁدﻣﻴﺎن در ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺁﻧﻬ ﺎ ﺑ ﺮاﯼ ای ﺸﺎن اوﻻد زایﻴﺪﻧ ﺪ‪ ،‬ای ﺸﺎن ﺝﺒ ﺎراﻧﯽ‬
‫ﺳ َﻠﻒْ‪ ،‬ﻣ ﺮدان ﻧ ﺎﻣﻮر ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ۵ .‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ دی ﺪ آ ﻪ ﺷ ﺮارت اﻧ ﺴﺎن در‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ آ ﻪ در زﻣ ﺎن َ‬
‫زﻣ ﻴﻦ ﺑ ﺴﻴﺎر اﺳ ﺖ‪ ،‬و ه ﺮ ﺕ ﺼﻮر از ﺧﻴﺎﻟﻬ ﺎﯼ دل وﯼ داﺋﻤ ًﺎ ﻣﺤ ﺾ ﺷ ﺮارت اﺳ ﺖ‪ ۶ .‬و‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ آﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﺮ زﻣﻴـﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و در دل ﺧﻮد ﻣﺤ ﺰون ﮔ ﺸﺖ‪ ٧ .‬و‬
‫ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﮔﻔ ـﺖ‪» :‬اﻧ ﺴـﺎن را آ ﻪ ﺁﻓﺮی ـﺪﻩام‪ ،‬از روﯼ زﻣ ﻴﻦ ﻣﺤ ﻮ ﺳ ﺎزم‪ ،‬اﻧ ﺴﺎن و ﺑﻬ ﺎیﻢ و‬
‫ﺣﺸﺮات و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن هﻮا را‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﺘﺄﺳﻒ ﺷﺪم از ﺳﺎﺧﺘﻦ ایﺸـﺎن‪ ٨ «.‬اﻣﺎ ﻧـﻮح در ﻧﻈـﺮ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﻟﺘﻔـﺎت یﺎﻓـﺖ‪.‬‬

‫ﻧـﻮح‬
‫‪ ٩‬ایﻦ اﺳﺖ ﭘﻴﺪایﺶ ﻧﻮح‪ .‬ﻧﻮح ﻣﺮدﯼ ﻋﺎدل ﺑﻮد‪ ،‬و در ﻋﺼﺮ ﺧﻮد آﺎﻣﻞ‪ .‬و ﻧﻮح ﺑﺎ ﺧﺪا راﻩ‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ‪ ١٠ .‬و ﻧﻮح ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﺁورد‪ :‬ﺳﺎم و ﺣﺎم و یﺎﻓ ﺚ‪ ١١ .‬و زﻣ ﻴﻦ ﻧﻴ ﺰ ﺑﻨﻈ ﺮ ﺧ ﺪا ﻓﺎﺳ ﺪ‬
‫ﮔﺮدیﺪﻩ و زﻣﻴﻦ از ﻇﻠﻢ ﭘﺮﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ١٢ .‬و ﺧﺪا زﻣﻴﻦ را دیﺪ آﻪ ایﻨﻚ ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬زی ﺮا‬
‫آﻪ ﺕﻤﺎﻣﯽ ﺑﺸﺮ راﻩ ﺧﻮد را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻓﺎﺳﺪ آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ ١٣‬و ﺧﺪا ﺑﻪ ﻧ ﻮح ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﻧﺘﻬ ﺎﯼ ﺕﻤ ﺎﻣﯽ ﺑ ﺸﺮ ﺑ ﻪ ﺣ ﻀﻮرم رﺳ ﻴﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﺑﺴﺒﺐ ایﺸﺎن ﭘﺮ از ﻇﻠﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬و ایﻨﻚ ﻣﻦ ایﺸﺎن را ﺑﺎ زﻣﻴﻦ ه ﻼك ﺧ ﻮاهﻢ ﺳ ﺎﺧﺖ‪١۴ .‬‬
‫ﺠ ﺮات در آ ﺸﺘﯽ ﺑﻨ ﺎ آ ﻦ و درون و‬ ‫ﺣَ‬ ‫ﭘ ﺲ ﺑ ﺮاﯼ ﺧ ﻮد آ ﺸﺘﯽاﯼ از ﭼ ﻮب آ ﻮﻓﺮ ﺑ ﺴﺎز‪ ،‬و ُ‬
‫ﺑﻴ ﺮوﻧﺶ را ﺑ ﻪ ﻗﻴ ﺮ ﺑﻴﻨ ﺪا‪ ١۵ .‬و ﺁن را ﺑ ﺪیﻦ ﺕﺮآﻴ ﺐ ﺑ ﺴﺎز آ ﻪ ﻃ ﻮل آ ﺸﺘﯽ ﺳﻴ ﺼﺪ ذراع‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻋﺮﺽﺶ ﭘﻨﺠﺎﻩ ذراع و ارﺕﻔﺎع ﺁن ﺳﯽ ذراع‪ ١۶ .‬و روﺷﻨﯽاﯼ ﺑﺮاﯼ آ ﺸﺘﯽ ﺑ ﺴﺎز‬
‫و ﺁن را ﺑﻪ ذراﻋﯽ از ﺑﺎﻻ ﺕﻤﺎم آﻦ‪ .‬و د ِر آﺸﺘﯽ را در ﺝﻨﺐ ﺁن ﺑﮕﺬار‪ ،‬و ﻃﺒﻘﺎت ﺕﺤﺘﺎﻧﯽ و‬
‫وﺳﻄﯽ و ﻓﻮﻗﺎﻧﯽ ﺑﺴﺎز‪ ١٧ .‬زیﺮا ایﻨﻚ ﻣﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﺁب را ﺑﺮ زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﯽﺁورم ﺕ ﺎ ه ﺮ ﺝ ﺴﺪﯼ‬
‫را آﻪ روح ﺣﻴﺎت در ﺁن ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬از زی ﺮ ﺁﺳ ﻤﺎن ه ﻼك ﮔ ﺮداﻧﻢ‪ .‬و ه ﺮ ﭼ ﻪ ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ اﺳ ﺖ‪،‬‬
‫ﺧﻮاهﺪ ﻣﺮد‪ ١٨ .‬ﻟﻜﻦ ﻋﻬﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺕﻮ اﺳﺘﻮار ﻣﯽﺳﺎزم‪ ،‬و ﺑﻪ آﺸﺘﯽ در ﺧ ﻮاهﯽ ﺁﻣ ﺪ‪ ،‬ﺕ ﻮ‬
‫و ﭘ ﺴﺮاﻧﺖ و زوﺝ ﻪات و ازواج ﭘ ﺴﺮاﻧﺖ ﺑ ﺎ ﺕ ﻮ‪ ١٩ .‬و از ﺝﻤﻴ ﻊ ﺣﻴﻮاﻧ ﺎت‪ ،‬از ه ﺮ‬
‫ذﯼﺝﺴﺪﯼ‪ ،‬ﺝﻔﺘﯽ از هﻤﻪ ﺑﻪ آﺸﺘﯽ در ﺧﻮاهﯽ ﺁورد‪ ،‬ﺕﺎ ﺑﺎ ﺧﻮیﺸﺘﻦ زﻧﺪﻩ ﻧﮕ ﺎﻩ دارﯼ‪ ،‬ﻧ ﺮ و‬
‫ﻣ ﺎدﻩ ﺑﺎﺷ ﻨﺪ‪ ٢٠ .‬از ﭘﺮﻧ ﺪﮔﺎن ﺑ ﻪ اﺝﻨ ﺎس ﺁﻧﻬ ﺎ‪ ،‬و از ﺑﻬﺎی ـﻢ ﺑ ﻪ اﺝﻨ ـﺎس ﺁﻧﻬ ﺎ‪ ،‬و از هﻤ ﻪ‬
‫ﺣﺸـﺮات زﻣﻴﻦ ﺑﻪ اﺝﻨﺎس ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬دودو از هﻤ ﻪ ﻧ ﺰد ﺕ ﻮ ﺁیﻨ ـﺪ ﺕ ﺎ زﻧ ـﺪﻩ ﻧﮕ ﺎﻩ دارﯼ‪ ٢١ .‬و از‬
‫هـﺮ ﺁذوﻗﻪاﯼ آﻪ ﺧﻮردﻩ ﺷ ـﻮد‪ ،‬ﺑﮕﻴ ﺮ و ﻧ ـﺰد ﺧ ﻮد ذﺧﻴ ـﺮﻩ ﻧﻤ ﺎ ﺕ ﺎ ﺑ ﺮاﯼ ﺕ ﻮ و ﺁﻧﻬ ﺎ ﺧ ﻮراك‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ٢٢ «.‬ﭘﺲ ﻧﻮح ﭼﻨﻴﻦ آﺮد و ﺑﻪ هﺮﭼـﻪ ﺧـﺪا او را اﻣﺮ ﻓﺮﻣـﻮد‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻧﻤـﻮد‪.‬‬
 ‫ﻃﻮﻓﺎن ﻧﻮح‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻮح ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺕﻮ و ﺕﻤﺎﻣﯽ اهﻞ ﺧﺎﻧﻪات ﺑﻪ آﺸﺘﯽ در ﺁیﻴﺪ‪ ،‬زیﺮا ﺕﻮ را‬ ‫‪٧‬‬
‫در ایﻦ ﻋﺼﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﻮد ﻋﺎدل دیﺪم‪ ٢ .‬و از هﻤﻪ ﺑﻬﺎیﻢ ﭘﺎك‪ ،‬هﻔ ﺖ هﻔ ﺖ‪ ،‬ﻧ ﺮ و ﻣ ﺎدﻩ‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬و از ﺑﻬﺎیﻢ ﻧﺎﭘﺎك‪ ،‬دودو‪ ،‬ﻧﺮ و ﻣﺎدﻩ‪ ٣ ،‬و از ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎن ﻧﻴﺰ هﻔﺖ هﻔﺖ‪،‬‬
‫ﻧﺮ و ﻣﺎدﻩ را‪ ،‬ﺕﺎ ﻧﺴﻠﯽ ﺑﺮ روﯼ ﺕﻤﺎم زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ دارﯼ‪ ۴ .‬زیﺮا آ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑﻌ ﺪ از هﻔ ﺖ روز‬
‫دیﮕﺮ‪ ،‬ﭼﻬﻞ روز و ﭼﻬﻞ ﺷﺐ ﺑﺎران ﻣﯽﺑ ﺎراﻧﻢ‪ ،‬و ه ﺮ ﻣﻮﺝ ﻮدﯼ را آ ﻪ ﺳ ﺎﺧﺘﻪام‪ ،‬از روﯼ‬
‫زﻣﻴﻦ ﻣﺤﻮ ﻣﯽﺳﺎزم‪«.‬‬
‫‪ ۵‬ﭘﺲ ﻧﻮح ﻣﻮاﻓﻖ ﺁﻧﭽ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ او را اﻣ ﺮ ﻓﺮﻣ ﻮدﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﻋﻤ ﻞ ﻧﻤ ﻮد‪ ۶ .‬و ﻧ ﻮح ﺷﺸ ﺼﺪ‬
‫ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻃﻮﻓﺎن ﺁب ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪ‪ ٧ .‬و ﻧﻮح و ﭘﺴﺮاﻧﺶ و زﻧﺶ و زﻧﺎن ﭘﺴﺮاﻧﺶ ﺑﺎ‬
‫وﯼ از ﺁب ﻃﻮﻓﺎن ﺑﻪ آﺸﺘﯽ در ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ٨ .‬از ﺑﻬ ﺎیﻢ ﭘ ﺎك و از ﺑﻬ ﺎیﻢ ﻧﺎﭘ ﺎك‪ ،‬و از ﭘﺮﻧ ﺪﮔﺎن و‬
‫از هﻤﻪ ﺣﺸﺮات زﻣﻴﻦ‪ ٩ ،‬دودو‪ ،‬ﻧﺮ و ﻣﺎدﻩ‪ ،‬ﻧﺰد ﻧﻮح ﺑﻪ آﺸﺘﯽ در ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪا ﻧ ﻮح‬
‫را اﻣﺮ آﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ١٠ .‬و واﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ از هﻔﺖ روز آﻪ ﺁب ﻃﻮﻓﺎن ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫‪ ١١‬و در ﺳﺎل ﺷﺸﺼﺪ از زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻧﻮح‪ ،‬در روز هﻔﺪهﻢ از ﻣﺎﻩ دوم‪ ،‬در هﻤ ﺎن روز ﺝﻤﻴ ﻊ‬
‫ﭼﺸﻤﻪهﺎﯼ ﻟﺠﻪ ﻋﻈﻴﻢ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬و روزﻧﻬﺎﯼ ﺁﺳ ﻤﺎن ﮔ ﺸﻮدﻩ‪ ١٢ .‬و ﺑ ﺎران‪ ،‬ﭼﻬ ﻞ روز و‬
‫ﭼﻬ ﻞ ﺷ ﺐ ﺑ ﺮ روﯼ زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﯽﺑﺎری ﺪ‪ ١٣ .‬در هﻤ ﺎن روز ﻧ ﻮح و ﭘ ﺴﺮاﻧﺶ‪ ،‬ﺳ ﺎم و ﺣ ﺎم و‬
‫یﺎﻓﺚ‪ ،‬و زوﺝﻪ ﻧﻮح و ﺳﻪ زوﺝﻪ ﭘﺴﺮاﻧﺶ‪ ،‬ﺑ ﺎ ای ﺸﺎن داﺧ ﻞ آ ﺸﺘﯽ ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ١۴ .‬ای ﺸﺎن و هﻤ ﻪ‬
‫ﺣﻴﻮاﻧ ﺎت ﺑ ﻪ اﺝﻨ ﺎس ﺁﻧﻬ ﺎ‪ ،‬و هﻤ ﻪ ﺑﻬ ﺎیﻢ ﺑ ﻪ اﺝﻨ ﺎس ﺁﻧﻬ ﺎ‪ ،‬و هﻤ ﻪ ﺣ ﺸﺮاﺕﯽ آ ﻪ ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﻣﯽﺧﺰﻧﺪ ﺑﻪ اﺝﻨﺎس ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬و هﻤﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﻪاﺝﻨﺎس ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬هﻤ ﻪ ﻣﺮﻏ ﺎن و هﻤ ﻪ ﺑﺎﻟ ﺪاران‪١۵ .‬‬
‫دودو از هﺮ ذﯼ ﺝﺴﺪﯼ آﻪ روح ﺣﻴﺎت دارد‪ ،‬ﻧﺰد ﻧ ﻮح ﺑ ﻪ آ ﺸﺘﯽ در ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ١۶ .‬و ﺁﻧﻬ ﺎیﯽ‬
‫آﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻧﺮ و ﻣﺎدﻩ از هﺮ ذﯼﺝﺴﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧ ﺪا وﯼ را اﻣ ﺮ ﻓﺮﻣ ﻮدﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ‬
‫در را از ﻋﻘﺐ او ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ ١٧‬و ﻃﻮﻓﺎن ﭼﻬﻞ روز ﺑﺮ زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﯽﺁﻣ ﺪ‪ ،‬و ﺁب هﻤ ﯽ اﻓ ﺰود و آ ﺸﺘﯽ را ﺑﺮداﺷ ﺖ آ ﻪ از‬
‫زﻣ ﻴﻦ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺷ ﺪ‪ ١٨ .‬و ﺁب ﻏﻠﺒ ﻪ یﺎﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ هﻤ ﯽ اﻓ ﺰود‪ ،‬و آ ﺸﺘﯽ ﺑ ﺮ ﺳ ﻄﺢ ﺁب‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ‪ ١٩ .‬و ﺁب ﺑﺮ زﻣﻴﻦ زیﺎد و زیﺎد ﻏﻠﺒﻪ یﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺁﻧﻜ ﻪ هﻤ ﻪ آﻮهﻬ ﺎﯼ ﺑﻠﻨ ﺪ آ ﻪ زی ﺮ‬
‫ﺕﻤ ﺎﻣﯽ ﺁﺳ ﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﻣ ﺴﺘﻮر ﺷ ﺪ‪ ٢٠ .‬ﭘ ﺎﻧﺰدﻩ ذراع ﺑ ﺎﻻﺕﺮ‪ ،‬ﺁب ﻏﻠﺒ ﻪ یﺎﻓ ﺖ و آﻮهﻬ ﺎ‬
‫ﻣﺴﺘﻮرﮔﺮدیﺪ‪ ٢١ .‬و ه ﺮ ذﯼﺝ ﺴﺪﯼ آ ﻪ ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ ﺣﺮآ ﺖ ﻣ ﯽآ ﺮد‪ ،‬از ﭘﺮﻧ ﺪﮔﺎن و ﺑﻬ ﺎیﻢ و‬
‫ﺣﻴﻮاﻧ ﺎت و آ ﻞ ﺣ ﺸﺮات ﺧﺰﻧ ﺪﻩ ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ‪ ،‬و ﺝﻤﻴ ﻊ ﺁدﻣﻴ ﺎن‪ ،‬ﻣﺮدﻧ ﺪ‪ ٢٢ .‬هﺮآ ﻪ دم روح‬
‫ﺣﻴﺎت در ﺑﻴﻨﯽ او ﺑﻮد‪ ،‬از هﺮ آﻪ در ﺧﺸﻜﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮد‪ ٢٣ .‬و ﺧﺪا ﻣﺤﻮ آﺮد هﺮ ﻣﻮﺝ ﻮدﯼ‬
‫را آﻪ ﺑﺮ روﯼ زﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺁدﻣﻴﺎن و ﺑﻬﺎیﻢ و ﺣ ﺸﺮات و ﭘﺮﻧ ﺪﮔﺎن ﺁﺳ ﻤﺎن‪ ،‬ﭘ ﺲ از زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﻣﺤﻮ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬و ﻧﻮح ﺑﺎ ﺁﻧﭽ ﻪ هﻤ ﺮاﻩ وﯼ در آ ﺸﺘﯽ ﺑ ﻮد ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧ ﺪ‪ ٢۴ .‬و ﺁب ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ روز ﻏﻠﺒﻪ ﻣﯽیﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﺧ ﺪا ﻧ ﻮح و هﻤ ﻪ ﺣﻴﻮاﻧ ﺎت و هﻤﻬﺒﻬ ﺎیﻤﯽ را آ ﻪ ﺑ ﺎ وﯼ در آ ﺸﺘﯽ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﺑﻴ ﺎد‬ ‫‪٨‬‬
‫ﺁورد‪ .‬و ﺧﺪا ﺑﺎدﯼ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ وزاﻧﻴﺪ و ﺁب ﺳﺎآﻦ ﮔﺮدی ﺪ‪ ٢ .‬و ﭼ ﺸﻤﻪه ﺎﯼ ﻟﺠ ﻪ و روزﻧﻬ ﺎﯼ‬
‫ﺁﺳ ﻤﺎن ﺑ ﺴﺘﻪ ﺷ ﺪ‪ ،‬و ﺑ ﺎران از ﺁﺳ ﻤﺎن ﺑ ﺎز ای ﺴﺘﺎد‪ ٣ .‬و ﺁب رﻓﺘ ﻪرﻓﺘ ﻪ از روﯼ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬و ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻀﺎﯼ ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ روز‪ ،‬ﺁب آﻢ ﺷ ﺪ‪ ۴ ،‬و روز هﻔ ﺪهﻢ از ﻣ ﺎﻩ هﻔ ﺘﻢ‪،‬‬
‫آﺸﺘﯽ ﺑﺮ آﻮهﻬﺎﯼ ﺁرارات ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ ۵ .‬و ﺕﺎ ﻣﺎﻩ دهﻢ‪ ،‬ﺁب رﻓﺘﻪرﻓﺘ ﻪ آﻤﺘ ﺮ ﻣ ﯽﺷ ﺪ‪ ،‬و در‬
‫روز اول از ﻣﺎﻩ ده ﻢ‪ ،‬ﻗﻠ ﻪه ﺎﯼ آﻮهﻬ ﺎ ﻇ ﺎهﺮ ﮔﺮدی ﺪ‪ ۶ .‬و واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ ﺑﻌ ﺪ از ﭼﻬ ﻞ روز آ ﻪ‬
‫ﻧﻮح دریﭽﻬﻜﺸﺘﯽ را آﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎز آﺮد‪ ٧ .‬و زاغ را رهﺎ آﺮد‪ .‬او ﺑﻴ ﺮون رﻓﺘ ﻪ‪ ،‬در‬
‫ﺕﺮدد ﻣﯽﺑﻮد ﺕﺎ ﺁب از زﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ‪ ٨ .‬ﭘﺲ آﺒﻮﺕﺮ را از ﻧﺰد ﺧﻮد رهﺎ آ ﺮد ﺕ ﺎ ﺑﺒﻴﻨ ﺪ آ ﻪ‬
‫ﺁی ﺎ ﺁب از روﯼ زﻣ ﻴﻦ آ ﻢ ﺷ ﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ ٩ .‬اﻣ ﺎ آﺒ ﻮﺕﺮ ﭼ ﻮن ﻧ ﺸﻴﻤﻨﯽ ﺑ ﺮاﯼ آ ﻒ ﭘ ﺎﯼ ﺧ ﻮد‬
‫ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺁب در ﺕﻤﺎم روﯼ زﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰد وﯼ ﺑ ﻪ آ ﺸﺘﯽ ﺑﺮﮔ ﺸﺖ‪ .‬ﭘ ﺲ دﺳ ﺖ ﺧ ﻮد‬
‫را دراز آ ﺮد و ﺁن را ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﻧ ﺰد ﺧ ﻮد ﺑ ﻪ آ ﺸﺘﯽ در ﺁورد‪ ١٠ .‬و هﻔ ﺖ روز دیﮕ ﺮ ﻧﻴ ﺰ‬
‫درﻧﮓ آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﺑ ﺎز آﺒ ﻮﺕﺮ را از آ ﺸﺘﯽ ره ﺎ آ ﺮد‪ ١١ .‬و در وﻗ ﺖ ﻋ ﺼﺮ‪ ،‬آﺒ ﻮﺕﺮ ﻧ ﺰد وﯼ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬و ایﻨﻚ ﺑﺮگ زیﺘﻮن ﺕ ﺎزﻩ در ﻣﻨﻘ ﺎر وﯼ اﺳ ﺖ‪ .‬ﭘ ﺲ ﻧ ﻮح داﻧ ﺴﺖ آ ﻪ ﺁب از روﯼ‬
‫زﻣﻴﻦ آﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ١٢ .‬و هﻔ ﺖ روز دیﮕ ﺮ ﻧﻴ ﺰ ﺕﻮﻗ ﻒ ﻧﻤ ﻮدﻩ‪ ،‬آﺒ ﻮﺕﺮ را ره ﺎ آ ﺮد‪ ،‬و او‬
‫دیﮕﺮ ﻧﺰد وﯼ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ‪.‬‬
‫‪ ١٣‬و در ﺳﺎل ﺷﺸﺼﺪ و یﻜﻢ در روز اول از ﻣﺎﻩ اول‪ ،‬ﺁب از روﯼ زﻣ ﻴﻦ ﺧ ﺸﻚ ﺷ ﺪ‪ .‬ﭘ ﺲ‬
‫ﻧﻮح ﭘﻮﺷﺶ آﺸﺘﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺮیﺴﺖ‪ ،‬و ایﻨ ﻚ روﯼ زﻣ ﻴﻦ ﺧ ﺸﻚ ﺑ ﻮد‪ ١۴ .‬و در روز‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و هﻔﺘﻢ از ﻣﺎﻩ دوم‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ‪ ١۵ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧ ﺪا ﻧ ﻮح را ﻣﺨﺎﻃ ﺐ ﺳ ﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫‪» ١۶‬از آﺸﺘﯽ ﺑﻴﺮون ﺷﻮ‪ ،‬ﺕﻮ و زوﺝﻪات و ﭘﺴﺮاﻧﺖ و ازواج ﭘ ﺴﺮاﻧﺖ ﺑ ﺎ ﺕ ﻮ‪ ١٧ .‬و هﻤ ﻪ‬
‫ﺣﻴﻮاﻧ ﺎﺕﯽ را آ ﻪ ﻧ ﺰد ﺧ ﻮد دارﯼ‪ ،‬ه ﺮ ذﯼﺝ ﺴﺪﯼ را از ﭘﺮﻧ ﺪﮔﺎن و ﺑﻬ ﺎیﻢ و آ ﻞ ﺣ ﺸﺮات‬
‫ﺧﺰﻧﺪﻩ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑ ﺎ ﺧ ﻮد ﺑﻴ ﺮون ﺁور‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ ﻣﻨﺘ ﺸﺮ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬در ﺝﻬ ﺎن ﺑ ﺎرور و آﺜﻴ ﺮ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ‪ ١٨ «.‬ﭘﺲ ﻧﻮح و ﭘﺴﺮان او و زﻧ ﺶ و زﻧ ﺎن ﭘ ﺴﺮاﻧﺶ‪ ،‬ﺑ ﺎ وﯼ ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ١٩ .‬و‬
‫هﻤ ﻪ ﺣﻴﻮاﻧ ﺎت و هﻤ ﻪ ﺣ ﺸﺮات و هﻤ ﻪ ﭘﺮﻧ ﺪﮔﺎن‪ ،‬و ه ﺮ ﭼ ﻪ ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ ﺣﺮآ ﺖ ﻣ ﯽآﻨ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ‬
‫اﺝﻨﺎس ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬از آﺸﺘﯽ ﺑﻪ در ﺷﺪﻧﺪ‪ ٢٠ .‬و ﻧﻮح ﻣ ﺬﺑﺤﯽ ﺑ ﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑﻨ ﺎ آ ﺮد‪ ،‬و از ه ﺮ‬
‫ﺑﻬﻴﻤ ﻪ ﭘ ﺎك و از ه ﺮ ﭘﺮﻧ ﺪﻩ ﭘ ﺎك ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﻗﺮﺑ ﺎﻧﯽه ﺎﯼ ﺳ ﻮﺧﺘﻨﯽ ﺑ ﺮ ﻣ ﺬﺑﺢ ﮔﺬراﻧﻴ ﺪ‪ ٢١ .‬و‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮﯼ ﺧﻮش ﺑﻮیﻴﺪ وﺧﺪاوﻧﺪ در دل ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻌ ﺪ از ای ﻦ دیﮕ ﺮ زﻣ ﻴﻦ را ﺑ ﺴﺒﺐ‬
‫اﻧﺴﺎن ﻟﻌﻨﺖ ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺧﻴﺎل دل اﻧﺴﺎن از ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﺪ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺎر دیﮕﺮ هﻤﻪ ﺣﻴﻮاﻧ ﺎت‬
‫را هﻼك ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ آﺮدم‪ ٢٢ .‬ﻣﺎداﻣﯽ آﻪ ﺝﻬﺎن ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ‪ ،‬زرع و ﺣ ﺼﺎد‪ ،‬و ﺳ ﺮﻣﺎ و‬
‫ﮔﺮﻣﺎ‪ ،‬و زﻣﺴﺘﺎن و ﺕﺎﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬و روز و ﺷﺐ ﻣﻮﻗﻮف ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﻋﻬﺪ ﺧﺪا‬
‫و ﺧ ﺪا‪ ،‬ﻧ ﻮح و ﭘ ﺴﺮاﻧﺶ را ﺑﺮآ ﺖ دادﻩ‪،‬ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﺎرور و آﺜﻴ ﺮ ﺷ ﻮیﺪ و‬ ‫‪٩‬‬
‫زﻣ ﻴﻦ را ﭘ ﺮ ﺳ ﺎزیﺪ‪ ٢ .‬و ﺧ ﻮف ﺷ ﻤﺎ و هﻴﺒ ﺖ ﺷ ﻤﺎ ﺑ ﺮ هﻤ ﻪ ﺣﻴﻮاﻧ ﺎت زﻣ ﻴﻦ و ﺑ ﺮ هﻤ ﻪ‬
‫ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬و ﺑﺮ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣ ﯽﺧ ﺰد‪ ،‬و ﺑ ﺮ هﻤ ﻪ ﻣﺎهﻴ ﺎن دری ﺎ ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد؛ ﺑ ﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺕﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ٣ .‬و هﺮ ﺝﻨﺒﻨﺪﻩاﯼ آﻪ زﻧ ﺪﮔﯽ دارد‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ ﺷ ﻤﺎ ﻃﻌ ﺎم ﺑﺎﺷ ﺪ‪ .‬هﻤ ﻪ‬
‫را ﭼﻮن ﻋﻠﻒ ﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادم‪ ۴ ،‬ﻣﮕﺮ ﮔﻮﺷﺖ را ﺑﺎ ﺝﺎﻧﺶ آ ﻪ ﺧ ﻮن او ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬ﻣﺨﻮری ﺪ‪.‬‬
‫‪ ۵‬و هﺮ ﺁیﻨﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن ﺷﻤﺎ را ﺑﺮاﯼ ﺝﺎن ﺷﻤﺎ ﺧ ﻮاهﻢ ﮔﺮﻓ ﺖ‪ .‬از دﺳ ﺖ ه ﺮ ﺣﻴ ﻮان ﺁن را‬
‫ﺧﻮاهﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬و از دﺳﺖ اﻧﺴﺎن‪ ،‬اﻧﺘﻘﺎم ﺝﺎن اﻧﺴﺎن را از دﺳﺖ ﺑﺮادرش ﺧﻮاهﻢ ﮔﺮﻓ ﺖ‪۶ .‬‬
‫هﺮ آﻪ ﺧﻮن اﻧﺴﺎن ریﺰد‪ ،‬ﺧ ﻮن وﯼ ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ اﻧ ﺴﺎن ریﺨﺘ ﻪ ﺷ ﻮد‪ ،‬زی ﺮا ﺧ ﺪا اﻧ ﺴﺎن را ﺑ ﻪ‬
‫ﺻ ﻮرت ﺧ ﻮد ﺳ ﺎﺧﺖ‪ ٧ .‬و ﺷ ﻤﺎ ﺑ ﺎرور و آﺜﻴ ﺮ ﺷ ﻮیﺪ‪ ،‬و در زﻣ ﻴﻦ ﻣﻨﺘ ﺸﺮ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬در ﺁن‬
‫ﺑﻴﻔﺰایﻴﺪ‪ ٨ «.‬و ﺧﺪا ﻧﻮح و ﭘﺴﺮاﻧﺶ را ﺑﺎ وﯼ ﺧﻄﺎب آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» ٩ :‬ایﻨﻚ ﻣﻦ ﻋﻬﺪ ﺧﻮد‬
‫را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ و ﺑﻌﺪ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ذریﺖ ﺷ ﻤﺎ اﺳ ﺘﻮار ﺳ ﺎزم‪ ١٠ ،‬و ﺑ ﺎ هﻤ ﻪ ﺝ ﺎﻧﻮراﻧﯽ آ ﻪ ﺑ ﺎ ﺷ ﻤﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬از ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن و ﺑﻬﺎیﻢ وهﻤﻪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت زﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑ ﺎ ه ﺮ ﭼ ﻪ از آ ﺸﺘﯽ ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪ‪،‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﺝﻤﻴﻊ ﺣﻴﻮاﻧﺎت زﻣﻴﻦ‪ ١١ .‬ﻋﻬﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﺳ ﺘﻮار ﻣ ﯽﮔ ﺮداﻧﻢ آ ﻪ ﺑ ﺎر دیﮕ ﺮ ه ﺮ‬
‫ذﯼﺝﺴﺪ از ﺁب ﻃﻮﻓﺎن هﻼك ﻧﺸﻮد‪ ،‬و ﻃﻮﻓﺎن ﺑﻌﺪ از ایﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺕﺎ زﻣﻴﻦ را ﺧﺮاب آﻨﺪ‪«.‬‬
‫‪ ١٢‬و ﺧ ﺪا ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ایﻨ ﺴﺖ ﻧ ﺸﺎن ﻋﻬ ﺪﯼ آ ﻪ ﻣ ﻦ ﻣ ﯽﺑﻨ ﺪم‪ ،‬در ﻣﻴ ﺎن ﺧ ﻮد و ﺷ ﻤﺎ‪ ،‬و هﻤ ﻪ‬
‫ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﺕﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ‪ ١٣ :‬ﻗﻮس ﺧﻮد را در اﺑﺮ ﻣﯽﮔﺬارم‪ ،‬و‬ ‫ﺝﺎﻧﻮراﻧﯽ آﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺴ ً‬
‫ﻧ ﺸﺎن ﺁن ﻋﻬ ﺪﯼ آ ﻪ در ﻣﻴ ﺎن ﻣ ﻦ و ﺝﻬ ﺎن اﺳ ﺖ‪ ،‬ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد‪ ١۴ .‬و هﻨﮕ ﺎﻣﯽ آ ﻪ اﺑ ﺮ را‬
‫ﺑﺎﻻﯼ زﻣﻴﻦ ﮔﺴﺘﺮاﻧﻢ‪ ،‬و ﻗﻮس در اﺑﺮ ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد‪ ١۵ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻬﺪ ﺧﻮد را آ ﻪ در ﻣﻴ ﺎن ﻣ ﻦ‬
‫و ﺷﻤﺎ و هﻤﻪ ﺝﺎﻧﻮران ذﯼﺝﺴﺪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎد ﺧﻮاهﻢ ﺁورد‪ .‬و ﺁب ﻃﻮﻓﺎن دیﮕﺮ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‬
‫ﺕﺎ هﺮ ذﯼﺝﺴﺪﯼ را هﻼك آﻨﺪ‪ ١۶ .‬و ﻗﻮس در اﺑﺮ ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد‪ ،‬و ﺁن را ﺧ ﻮاهﻢ ﻧﮕﺮی ﺴﺖ‬
‫ﺕﺎ ﺑﻴﺎد ﺁورم ﺁن ﻋﻬﺪ ﺝﺎوداﻧﯽ را آﻪ در ﻣﻴﺎن ﺧﺪا و هﻤﻪ ﺝﺎﻧﻮران اﺳﺖ‪ ،‬از ه ﺮ ذﯼﺝ ﺴﺪﯼ‬
‫آﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ١٧ «.‬و ﺧﺪا ﺑﻪ ﻧﻮح ﮔﻔﺖ‪» :‬ای ﻦ اﺳ ﺖ ﻧ ﺸﺎن ﻋﻬ ﺪﯼ آ ﻪ اﺳ ﺘﻮار ﺳ ﺎﺧﺘﻢ‬
‫در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد و هﺮ ذﯼﺝﺴﺪﯼ آﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﭘﺴﺮان ﻧﻮح‬
‫‪ ١٨‬و ﭘﺴﺮان ﻧﻮح آﻪ از آﺸﺘﯽ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺎم و ﺣﺎم و یﺎﻓ ﺚ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ .‬و ﺣ ﺎم ﭘ ﺪر آﻨﻌ ﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ ١٩ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﻮح‪ ،‬و از ایﺸﺎن ﺕﻤﺎﻣﯽ ﺝﻬﺎن ﻣﻨﺸﻌﺐ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢٠‬و ﻧﻮح ﺑﻪ ﻓﻼﺣﺖ زﻣﻴﻦ ﺷﺮوع آ ﺮد‪ ،‬و ﺕﺎآ ﺴﺘﺎﻧﯽ ﻏ ﺮس ﻧﻤ ﻮد‪ ٢١ .‬و ﺷ ﺮاب ﻧﻮﺷ ﻴﺪﻩ‪،‬‬
‫ﻣﺴﺖﺷﺪ‪ ،‬و در ﺧﻴﻤﻪ ﺧﻮد ﻋﺮی ﺎن ﮔﺮدی ﺪ‪ ٢٢ .‬و ﺣ ﺎم‪ ،‬ﭘ ﺪر آﻨﻌ ﺎن‪ ،‬ﺑﺮهﻨﮕ ﯽ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد را‬
‫دیﺪ و دو ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون ﺧﺒﺮ داد‪ ٢٣ .‬و ﺳﺎم و یﺎﻓﺚ‪ ،‬ردا را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑ ﺮ آﺘ ﻒ ﺧ ﻮد‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﭘﺲﭘﺲ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮهﻨﮕﯽ ﭘﺪر ﺧﻮد را ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪ .‬و روﯼ ای ﺸﺎن ﺑ ﺎز ﭘ ﺲ ﺑ ﻮد آ ﻪ‬
‫ﺑﺮهﻨﮕﯽ ﭘﺪر ﺧﻮد را ﻧﺪیﺪﻧﺪ‪ ٢۴ .‬و ﻧ ﻮح از ﻣ ﺴﺘﯽ ﺧ ﻮد ﺑ ﻪ ه ﻮش ﺁﻣ ﺪﻩ‪ ،‬دریﺎﻓ ﺖ آ ﻪ ﭘ ﺴﺮ‬
‫آﻬﺘﺮش ﺑﺎ وﯼ ﭼ ﻪ آ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد‪ ٢۵ .‬ﭘ ﺲ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬آﻨﻌ ﺎن ﻣﻠﻌ ﻮن ﺑ ﺎد! ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد را ﺑﻨ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ٢۶ «.‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺒﺎرك ﺑﺎد یﻬﻮﻩ ﺧﺪاﯼ ﺳﺎم! و آﻨﻌﺎن‪ ،‬ﺑﻨﺪﻩ او ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ٢٧ .‬ﺧ ﺪا‬
‫یﺎﻓﺚ را وﺳﻌﺖ دهﺪ‪ ،‬و در ﺧﻴﻤﻪهﺎﯼ ﺳﺎم ﺳﺎآﻦ ﺷﻮد‪ ،‬و آﻨﻌﺎن ﺑﻨﺪﻩ او ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٢٨‬و ﻧ ﻮح ﺑﻌ ﺪ از ﻃﻮﻓ ﺎن‪ ،‬ﺳﻴ ﺼﺪ و ﭘﻨﺠ ﺎﻩ ﺳ ﺎل زﻧ ﺪﮔﺎﻧﯽ آ ﺮد‪ ٢٩ .‬ﭘ ﺲ ﺝﻤﻠ ﻪ ای ﺎم ﻧ ﻮح‬
‫ﻧﻬﺼﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎل ﺑﻮد آﻪ ﻣﺮد‪.‬‬

‫ﻧﺴﻞ ﻧﻮح‬
‫ای ﻦ اﺳ ﺖ ﭘﻴ ﺪایﺶ ﭘ ﺴﺮان ﻧ ﻮح‪ ،‬ﺳ ﺎم و ﺣ ﺎم و یﺎﻓ ﺚ‪ .‬و از ای ﺸﺎن ﺑﻌ ﺪ از‬ ‫‪١٠‬‬
‫ﻃﻮﻓﺎن ﭘﺴﺮان ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷ ﻚ و ﺕﻴ ﺮاس‪ ٣ .‬و‬ ‫‪ ٢‬ﭘ ﺴﺮان یﺎﻓ ﺚ‪ :‬ﺝ ﻮﻣَﺮ و ﻣ ﺎﺝﻮج و ﻣ ﺎداﯼ و ی ﺎوان و ﺕﻮﺑ ﺎل و ﻣﺎ َ‬
‫ﺝ ْﺮﻣَﻪ‪ ۴ .‬و ﭘﺴﺮان یﺎوان‪َ :‬اِﻟﻴﺸَﻪ و ﺕَﺮﺷ ﻴﺶ و آَﺘ ﻴﻢ و‬
‫ﭘﺴﺮان ﺝﻮﻣَﺮ‪ :‬اَﺷﻜﻨﺎز و ِریﻔﺎت و ﺕﻮ َ‬
‫دوداﻧﻴﻢ‪ ۵ .‬از ایﻨﺎن ﺝﺰایﺮ اﻣّﺖهﺎ ﻣﻨﺸﻌﺐ ﺷﺪﻧﺪ در اراﺽﯽ ﺧﻮد‪ ،‬هﺮ یﻜﯽ ﻣﻮاﻓﻖ زﺑﺎن و‬
‫ﻗﺒﻴﻠﻪاش در اﻣّﺖهﺎﯼ ﺧﻮیﺶ‪.‬‬
‫ﺳ ﺒﺎ و ﺣَﻮیﻠ ﻪ و‬
‫‪ ۶‬و ﭘﺴﺮان ﺣ ﺎم‪ :‬آ ﻮش و ِﻣ ﺼﺮایﻢ و ﻓ ﻮط و آﻨﻌ ﺎن‪ ٧ .‬و ﭘ ﺴﺮان آ ﻮش‪ِ :‬‬
‫ﺷ ﺒﺎ و دَدان‪ ٨ .‬و آ ﻮش ﻧِﻤ ﺮُود را ﺁورد‪ .‬او ﺑ ﻪ‬
‫ﻋ َﻤ ﻪ‪ِ :‬‬‫ﺳ ْﺒﺘِﻜﺎ‪ .‬و ﭘ ﺴﺮان َر ْ‬
‫ﻋ َﻤ ﻪ و َ‬
‫ﺳ ْﺒﺘَﻪ و َر ْ‬
‫َ‬
‫ﺝﺒﺎر ﺷﺪن در ﺝﻬﺎن ﺷﺮوع آﺮد‪ ٩ .‬وﯼ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺻ ﻴﺎدﯼ ﺝﺒ ﺎر ﺑ ﻮد‪ .‬از ای ﻦ‬
‫ﺝﻬﺖ ﻣ ﯽﮔﻮیﻨ ﺪ‪» :‬ﻣﺜ ﻞ ﻧﻤﺮود‪،‬ﺻ ﻴﺎد ﺝﺒ ﺎر در ﺣ ﻀﻮر ﺧﺪاوﻧ ﺪ ‪ ١٠ «.‬و اﺑﺘ ﺪاﯼ ﻣﻤﻠﻜ ﺖ‬
‫وﯼ‪ ،‬ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻮد و َارَك و َا َآ ّﺪ و َآ ْﻠﻨَﻪ در زﻣﻴﻦ ﺷِﻨﻌﺎر‪ ١١ .‬از ﺁن زﻣﻴﻦ ﺁﺷ ﻮر ﺑﻴ ﺮون رﻓ ﺖ‪،‬‬
‫و ﻧﻴﻨﻮا و رَﺣﻮﺑﻮت ﻋﻴﺮ‪ ،‬و آﺎﻟَﺢ را ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎد‪ ١٢ ،‬و ریﺴَﻦ را در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﻨ ﻮا و آ ﺎﻟَﺢ‪ .‬و ﺁن‬
‫ﺷ ﻬﺮﯼ ﺑ ﺰرگ ﺑ ﻮد‪ ١٣ .‬و ِﻣ ﺼﺮایﻢ ُﻟ ﻮدیﻢ و ﻋَﻨ ﺎﻣﻴﻢ و ﻟَﻬ ﺎﺑﻴﻢ و ﻧَﻔﺘ ﻮﺣﻴﻢ را ﺁورد‪ ١۴ .‬و‬
‫ﻓَﺘﺮوﺳﻴﻢ و َآ ﺴﻠﻮﺣﻴﻢ را آ ﻪ از ای ﺸﺎن ﻓِﻠ ﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﭘﺪی ﺪ ﺁﻣﺪﻧ ﺪ و آَﻔﺘ ﻮریﻢ را‪ ١۵ .‬و آﻨﻌ ﺎن‪،‬‬
‫ﺖ را ﺁورد‪ ١۶ .‬و یﺒﻮﺳ ﻴﺎن و اَﻣﻮری ﺎن و ﺝِﺮﺝﺎﺷ ﻴﺎن را‬ ‫ﺣ ّ‬
‫ﺻ ﻴﺪون‪ ،‬ﻧﺨ ﺴﺖزادﻩ ﺧ ﻮد‪ ،‬و َ‬
‫ﻋﺮْﻗﻴﺎن و ﺳﻴﻨﻴﺎن را ‪ ١٨‬و اَروادیﺎن و ﺻَﻤﺎریﺎن و ﺣَﻤﺎﺕﻴ ﺎن را‪ .‬و ﺑﻌ ﺪ از‬ ‫ﺣ ّﻮیﺎن و َ‬
‫‪ ١٧‬و ِ‬
‫ﺁن‪ ،‬ﻗﺒﺎی ﻞ آﻨﻌﺎﻧﻴ ﺎن ﻣﻨ ﺸﻌﺐ ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ١٩ .‬و ﺳ ﺮﺣﺪ آﻨﻌﺎﻧﻴ ﺎن از ﺻ ﻴﺪون ﺑ ﻪ ﺳ ﻤﺖ ﺝ ﺮار ﺕ ﺎ‬
‫ﺻﺒُﻮﺋﻴﻢ ﺕﺎ ﺑﻪ ﻻﺷَﻊ‪ ٢٠ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮان ﺣ ﺎم‬ ‫ﻋﻤُﻮرَﻩ و َا ْدﻣَﻪ و َ‬ ‫ﺳﺪُوم و َ‬
‫ﻏﺰَﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ُ‬ ‫َ‬
‫ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎیﻞ و زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ایﺸﺎن‪ ،‬در اراﺽﯽ و اﻣّﺖهﺎﯼ ﺧﻮد‪.‬‬
‫‪ ٢١‬و از ﺳﺎم آﻪ ﭘﺪر ﺝﻤﻴﻊ ﺑﻨﯽﻋﺎﺑَﺮ و ﺑﺮادر یﺎﻓَﺚ ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ ،‬از او ﻧﻴﺰ اوﻻد ﻣﺘﻮﻟ ﺪ ﺷ ﺪ‪.‬‬
‫ﻋ ﻮص و‬ ‫‪ ٢٢‬ﭘ ﺴﺮان ﺳ ﺎم‪ :‬ﻋ ﻴﻼم و ﺁﺷ ﻮر و َا ْر َﻓ ْﻜ ﺸﺎد و ُﻟ ﻮد و اَرام‪ ٢٣ .‬و ﭘ ﺴﺮان اَرام‪ُ :‬‬
‫ﺣُﻮل و ﺝﺎﺕِﺮ و ﻣﺎش‪ ٢۴ .‬و َارَﻓﻜﺸﺎد‪ ،‬ﺷﺎﻟِﺢ را ﺁورد‪ ،‬و ﺷﺎﻟِﺢ‪ ،‬ﻋﺎﺑﺮ را ﺁورد‪ ٢۵ .‬و ﻋﺎﺑﺮ‬
‫را دو ﭘﺴﺮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ .‬یﻜﯽ را ﻓﺎﻟِﺞ ﻧ ﺎم ﺑ ﻮد‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ در ای ﺎم وﯼ زﻣ ﻴﻦ ﻣﻨﻘ ﺴﻢ ﺷ ﺪ‪ .‬و ﻧ ﺎم‬
‫ﺣ ﻀَﺮﻣﻮت و ی ﺎرِح را ﺁورد‪ ٢٧ ،‬و‬ ‫ﺑ ﺮادرش یﻘْﻄ ﺎن‪ ٢۶ .‬و یﻘْﻄ ﺎن‪ ،‬اﻟ ُﻤ ﻮداد و ﺷ ﺎﻟﻒ و َ‬
‫ﺣ ِﻮیَﻠ ﻪ و‬ ‫َه ﺪُورام و ُاوْزال و ِد ْﻗَﻠ ﻪ را‪ ٢٨ ،‬و ﻋُﻮﺑ ﺎل و اﺑﻴﻤﺎﺋﻴ ﻞ و ِ‬
‫ﺷ ﺒﺎ را‪ ٢٩ ،‬و َاوْﻓﻴ ﺮ و َ‬
‫ﺳ ﻔﺎرَﻩ‪،‬‬‫یﻮﺑﺎب را‪ .‬ایﻦ هﻤﻪ ﭘﺴﺮان یﻘﻄﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ٣٠ .‬و ﻣﺴﻜﻦ ایﺸﺎن از ﻣﻴﺸﺎ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ َ‬
‫آﻪ آﻮهﯽ از آﻮهﻬﺎﯼ ﺷﺮﻗﯽاﺳﺖ‪ ٣١ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮان ﺳﺎم ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻗﺒﺎیﻞ و زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ای ﺸﺎن‪،‬‬
‫در اراﺽﯽ ﺧﻮد ﺑﺮﺣﺴﺐ اﻣّﺖهﺎﯼﺧﻮیﺶ‪ ٣٢ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﺎیﻞ ﭘﺴﺮان ﻧ ﻮح‪ ،‬ﺑﺮﺣ ﺴﺐ ﭘﻴ ﺪایﺶ‬
‫ایﺸﺎن در اﻣّﺖهﺎﯼ ﺧﻮد آﻪ از ایﺸﺎن اﻣّﺖهﺎﯼ ﺝﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻃﻮﻓﺎن ﻣﻨﺸﻌﺐ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮج ﺑﺎﺑﻞ‬
‫و ﺕﻤﺎم ﺝﻬﺎن را یﻚ زﺑﺎن و یﻚ ﻟﻐﺖ ﺑ ﻮد‪ ٢.‬و واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ آ ﻪ ﭼ ﻮن از ﻣ ﺸﺮق آ ﻮچ‬ ‫‪١١‬‬
‫ﻣﯽآﺮدﻧﺪ‪ ،‬هﻤﻮارﯼاﯼ در زﻣ ﻴﻦ ﺷ ﻨﻌﺎر یﺎﻓﺘﻨ ﺪ و در ﺁﻧﺠ ﺎ ﺳ ﻜﻨﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ‪ ٣ .‬و ﺑ ﻪ یﻜ ﺪیﮕﺮ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻴﺎیﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺸﺘﻬﺎ ﺑﺴﺎزیﻢ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺧﻮب ﺑﭙﺰیﻢ‪ «.‬و ایﺸﺎن را ﺁﺝﺮ ﺑﻪ ﺝﺎﯼ ﺳﻨﮓ ﺑ ﻮد‪،‬‬
‫و ﻗﻴﺮ ﺑﻪ ﺝﺎﯼ ﮔﭻ‪ ۴ .‬و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻴﺎیﻴﺪ ﺷﻬﺮﯼ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﺑﻨ ﺎ ﻧﻬ ﻴﻢ‪ ،‬و ﺑﺮﺝ ﯽ را آ ﻪ ﺳ ﺮش‬
‫ﺑ ﻪ ﺁﺳ ﻤﺎن ﺑﺮﺳ ﺪ‪ ،‬ﺕ ﺎ ﻧ ﺎﻣﯽ ﺑ ﺮاﯼ ﺧﻮی ﺸﺘﻦ ﭘﻴ ﺪا آﻨ ﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺒ ﺎدا ﺑ ﺮ روﯼ ﺕﻤ ﺎم زﻣ ﻴﻦ ﭘﺮاآﻨ ﺪﻩ‬
‫ﺷﻮیﻢ‪ ۵ «.‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺰول ﻧﻤﻮد ﺕﺎ ﺷﻬﺮ و ﺑﺮﺝﯽ را آ ﻪ ﺑﻨ ﯽﺁدم ﺑﻨ ﺎ ﻣ ﯽآﺮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﻣﻼﺣﻈ ﻪ‬
‫ﻧﻤﺎیﺪ‪ ۶ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﺎﻧﺎ ﻗﻮم یﻜﯽ اﺳﺖ و ﺝﻤﻴﻊ ایﺸﺎن را یﻚ زﺑ ﺎن و ای ﻦ آ ﺎر را‬
‫ﺷﺮوع آ ﺮدﻩاﻧ ﺪ‪ ،‬و اﻻ´ن ه ﻴﭻ آ ﺎرﯼ آ ﻪ ﻗ ﺼﺪ ﺁن ﺑﻜﻨﻨ ﺪ‪ ،‬از ای ﺸﺎن ﻣﻤﺘﻨ ﻊ ﻧﺨﻮاه ﺪ ﺷ ﺪ‪٧ .‬‬
‫اآﻨﻮن ﻧﺎزل ﺷﻮیﻢ و زﺑﺎن ایﺸﺎن را در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺸﻮش ﺳﺎزیﻢ ﺕﺎ ﺳﺨﻦ یﻜﺪیﮕﺮ را ﻧﻔﻬﻤﻨ ﺪ‪٨ «.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ای ﺸﺎن را از ﺁﻧﺠ ﺎ ﺑ ﺮ روﯼ ﺕﻤ ﺎم زﻣ ﻴﻦ ﭘﺮاآﻨ ﺪﻩ ﺳ ﺎﺧﺖ و از ﺑﻨ ﺎﯼ ﺷ ﻬﺮ ﺑ ﺎز‬
‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ٩ .‬از ﺁن ﺳﺒﺐ ﺁﻧﺠﺎ را ﺑﺎﺑ ﻞ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ در ﺁﻧﺠ ﺎ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﻟﻐ ﺖ ﺕﻤ ﺎﻣﯽ اه ﻞ‬
‫ﺝﻬﺎن را ﻣﺸﻮش ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ایﺸﺎن را از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ روﯼ ﺕﻤﺎم زﻣﻴﻦ ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫ﻧﺴﻞ ﺳﺎم ﺗﺎ اﺑﺮام‬

‫‪ ١٠‬ایﻦ اﺳﺖ ﭘﻴ ﺪایﺶ ﺳ ﺎم‪ .‬ﭼ ﻮن ﺳ ﺎم ﺻ ﺪ ﺳ ﺎﻟﻪ ﺑ ﻮد‪َ ،‬ا ْرﻓَﻜ ﺸﺎد را دو ﺳ ﺎل ﺑﻌ ﺪ از ﻃﻮﻓ ﺎن‬
‫ﺁورد‪ ١١ .‬و ﺳﺎم ﺑﻌ ﺪ از ﺁوردن ارﻓﻜ ﺸﺎد‪ ،‬ﭘﺎﻧ ﺼﺪ ﺳ ﺎل زﻧ ﺪﮔﺎﻧﯽآ ﺮد و ﭘ ﺴﺮان و دﺧﺘ ﺮان‬
‫ﺁورد‪ ١٢ .‬و ارﻓﻜ ﺸﺎد ﺳ ﯽ و ﭘ ﻨﺞ ﺳ ﺎل ﺑﺰی ﺴﺖ و ﺷ ﺎﻟﺢ را ﺁورد‪ ١٣ .‬و ارﻓﻜ ﺸﺎد ﺑﻌ ﺪ از‬
‫ﺁوردن ﺷﺎﻟﺢ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺻﺪ و ﺳﻪ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ آ ﺮد و ﭘ ﺴﺮان و دﺧﺘ ﺮان ﺁورد‪ ١۴ .‬و ﺷ ﺎﻟﺢ‬
‫ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﺰیﺴﺖ‪ ،‬و ﻋﺎﺑﺮ را ﺁورد‪ ١۵ .‬و ﺷﺎﻟﺢ ﺑﻌﺪ از ﺁوردن ﻋﺎﺑﺮ‪ ،‬ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﺳﻪ ﺳﺎل‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ آﺮد و ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮان ﺁورد‪ ١۶ .‬و ﻋﺎﺑﺮ ﺳﯽ و ﭼﻬ ﺎر ﺳ ﺎل ﺑﺰی ﺴﺖ و ﻓ ﺎﻟﺞ را‬
‫ﺁورد‪ ١٧ .‬و ﻋﺎﺑﺮ ﺑﻌﺪ از ﺁوردن ﻓ ﺎﻟﺞ‪ ،‬ﭼﻬ ﺎر ﺻ ﺪ و ﺳ ﯽ ﺳ ﺎل زﻧ ﺪﮔﺎﻧﯽ آ ﺮد و ﭘ ﺴﺮان و‬
‫ﻋ ﻮ را ﺁورد‪ ١٩ .‬و ﻓ ﺎﻟﺞ ﺑﻌ ﺪ از ﺁوردن‬ ‫دﺧﺘﺮان ﺁورد‪ ١٨ .‬و ﻓﺎﻟِﺞ ﺳﯽ ﺳ ﺎل ﺑﺰی ﺴﺖ‪ ،‬و َر ُ‬
‫رﻋﻮ‪ ،‬دوی ﺴﺖ و ﻧ ﻪ ﺳ ﺎل زﻧ ﺪﮔﺎﻧﯽ آ ﺮد و ﭘ ﺴﺮان و دﺧﺘ ﺮان ﺁورد‪ ٢٠ .‬و رﻋ ﻮ ﺳ ﯽ و دو‬
‫ﺳ ُﺮوْج‪ ،‬دوی ﺴﺖ و هﻔ ﺖ ﺳ ﺎل‬ ‫ﺳﺎل ﺑﺰیﺴﺖ‪ ،‬و ﺳﺮوج را ﺁورد‪ ٢١ .‬و رﻋﻮ ﺑﻌ ﺪ از ﺁوردن َ‬
‫زﻧ ﺪﮔﺎﻧﯽ آ ﺮد و ﭘ ﺴﺮان و دﺧﺘ ﺮان ﺁورد‪ ٢٢ .‬و ﺳ ﺮوج ﺳ ﯽ ﺳ ﺎل ﺑﺰی ﺴﺖ‪ ،‬و ﻧ ﺎﺣﻮر را‬
‫ﺁورد‪ ٢٣ .‬و ﺳﺮوج ﺑﻌﺪ از ﺁوردن ﻧﺎﺣﻮر‪ ،‬دویﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﺰیﺴﺖ و ﭘﺴﺮان و دﺧﺘ ﺮان ﺁورد‪.‬‬
‫‪ ٢۴‬و ﻧ ﺎﺣﻮر ﺑﻴ ﺴﺖ و ﻧ ﻪ ﺳ ﺎل ﺑﺰی ﺴﺖ‪ ،‬و ﺕ ﺎرح را ﺁورد‪ ٢۵ .‬و ﻧ ﺎﺣﻮر ﺑﻌ ﺪ از ﺁوردن‬
‫ﺕﺎرح‪ ،‬ﺻﺪ و ﻧﻮزدﻩ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ آﺮد و ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮان ﺁورد‪ ٢۶ .‬و ﺕ ﺎرح هﻔﺘ ﺎد ﺳ ﺎل‬
‫ﺑﺰیﺴﺖ‪ ،‬و اَﺑﺮام و ﻧﺎﺣﻮر و هﺎران را ﺁورد‪.‬‬
‫‪ ٢٧‬و ایﻦ اﺳﺖ ﭘﻴﺪایﺶ ﺕﺎرح آﻪ ﺕ ﺎرح‪ ،‬اﺑ ﺮام و ﻧ ﺎﺣﻮر و ه ﺎران را ﺁورد‪ ،‬و ه ﺎران‪ ،‬ﻟ ﻮط‬
‫ر آﻠ ﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻤ ﺮد‪٢٩ .‬‬‫را ﺁورد‪ ٢٨ .‬و هﺎران ﭘﻴﺶ ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬ﺕﺎرَح در زادﺑﻮم ﺧ ﻮیﺶ در او ِ‬
‫و اﺑﺮام و ﻧﺎﺣﻮر زﻧﺎن ﺑ ﺮاﯼ ﺧ ﻮد ﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ‪ .‬زن اﺑ ﺮام را ﺳ ﺎراﯼ ﻧ ﺎم ﺑ ﻮد‪ .‬و زن ﻧ ﺎﺣﻮر را‬
‫ﻣِﻠﻜَﻪ ﻧ ﺎم ﺑ ﻮد‪ ،‬دﺧﺘ ﺮ ه ﺎران‪ ،‬ﭘ ﺪر ﻣِﻠ َﻜ ﻪ و ﭘ ﺪر ی ﺴﻜَﻪ‪ ٣٠ .‬اﻣ ﺎ ﺳ ﺎراﯼ ﻧ ﺎزاد ﻣﺎﻧ ﺪﻩ‪ ،‬وﻟ ﺪﯼ‬
‫ﻧﻴﺎورد‪ ٣١ .‬ﭘﺲ ﺕﺎرح ﭘﺴﺮ ﺧ ﻮد اﺑ ﺮام‪ ،‬و ﻧ ﻮادﻩ ﺧ ﻮد ﻟ ﻮط‪ ،‬ﭘ ﺴﺮ ه ﺎران‪ ،‬و ﻋ ﺮوس ﺧ ﻮد‬
‫ﺳﺎراﯼ‪ ،‬زوﺝﻪ ﭘﺴﺮش اﺑﺮام را ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ایﺸﺎن از اور آﻠﺪاﻧﻴﺎنﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ ﺕﺎ ﺑ ﻪ ارض‬
‫آﻨﻌ ﺎن ﺑﺮوﻧ ﺪ‪ ،‬و ﺑ ﻪ ﺣ ﺮان رﺳ ﻴﺪﻩ‪ ،‬در ﺁﻧﺠ ﺎ ﺕﻮﻗ ﻒ ﻧﻤﻮدﻧ ﺪ‪ ٣٢ .‬و ﻣ ﺪت زﻧ ﺪﮔﺎﻧﯽ ﺕ ﺎرح‪،‬‬
‫دویﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻮد‪ ،‬و ﺕﺎرح در ﺣﺮان ﻣﺮد‪.‬‬

‫دﻋﻮت ﺧﺪا از اﺑﺮام‬

‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ اﺑﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬از وﻻیﺖﺧﻮد‪ ،‬و از ﻣﻮﻟﺪ ﺧﻮیﺶ و از ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪر ﺧ ﻮد‬ ‫‪١٢‬‬
‫ﺑ ﺴﻮﯼ زﻣﻴﻨ ﯽ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ ﻧ ﺸﺎن ده ﻢ ﺑﻴ ﺮون ﺷ ﻮ‪ ٢ ،‬و از ﺕ ﻮ اﻣﺘ ﯽ ﻋﻈ ﻴﻢ ﭘﻴ ﺪا آ ﻨﻢ و ﺕ ﻮ را‬
‫ﺑﺮآﺖ دهﻢ‪ ،‬و ﻧﺎم ﺕﻮ را ﺑﺰرگ ﺳﺎزم‪ ،‬و ﺕﻮ ﺑﺮآﺖ ﺧﻮاهﯽ ﺑﻮد‪ ٣ .‬و ﺑﺮآﺖ ده ﻢ ﺑ ﻪ ﺁﻧ ﺎﻧﯽ‬
‫آﻪ ﺕ ﻮ را ﻣﺒ ﺎرك ﺧﻮاﻧﻨ ﺪ‪ ،‬و ﻟﻌﻨ ﺖ آ ﻨﻢ ﺑ ﻪ ﺁﻧﻜ ﻪ ﺕ ﻮ را ﻣﻠﻌ ﻮن ﺧﻮاﻧ ﺪ‪ .‬و از ﺕ ﻮ ﺝﻤﻴ ﻊ ﻗﺒﺎی ﻞ‬
‫ﺝﻬﺎن ﺑﺮآﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ یﺎﻓﺖ‪ ۴ «.‬ﭘﺲ اﺑﺮام‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺪو ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬رواﻧﻪ ﺷﺪ‪ .‬و‬
‫ﺣ ﺮّان ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪ‪۵ .‬‬ ‫ﻟﻮط هﻤﺮاﻩ وﯼ رﻓﺖ‪ .‬و اﺑﺮام هﻔﺘﺎد و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ آ ﻪ از َ‬
‫و اﺑ ﺮام زن ﺧ ﻮد ﺳ ﺎراﯼ‪ ،‬و ﺑ ﺮادرزادﻩ ﺧ ﻮد ﻟ ﻮط‪ ،‬و هﻤ ﻪ اﻣ ﻮال اﻧﺪوﺧﺘ ﻪ ﺧ ﻮد را ﺑ ﺎ‬
‫اﺷﺨﺎﺻﯽ آﻪ در ﺣﺮان ﭘﻴﺪا آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺰیﻤﺖ زﻣﻴﻦ آﻨﻌﺎن ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺑﻪ زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن داﺧ ﻞ ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ۶ .‬و اﺑ ﺮام در زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﯽﮔ ﺸﺖ ﺕ ﺎ ﻣﻜ ﺎن ﺷ ﻜﻴﻢ ﺕ ﺎ ﺑﻠﻮﻃ ﺴﺘﺎن‬
‫ﻣﻮرﻩ‪ .‬و در ﺁﻧﻮﻗﺖ آﻨﻌﺎﻧﻴﺎن در ﺁن زﻣﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ٧ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ اَﺑﺮام ﻇ ﺎهﺮ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ذریﺖ ﺕﻮ ایﻦ زﻣﻴﻦ را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ‪ «.‬و در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺬﺑﺤﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧ ﺪ آ ﻪ ﺑ ﺮ وﯼ ﻇ ﺎهﺮ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﻧﻤﻮد‪ ٨ .‬ﭘﺲ‪ ،‬از ﺁﻧﺠﺎ ﺑ ﻪ آ ﻮهﯽ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺷ ﺮﻗﯽ ﺑﻴ ﺖﺋﻴ ﻞ اﺳ ﺖ‪ ،‬آ ﻮچ آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﺧﻴﻤ ﻪ‬
‫ﺧ ﻮد را ﺑﺮﭘ ﺎ ﻧﻤ ﻮد‪ .‬و ﺑﻴ ﺖﺋﻴ ﻞ ﺑﻄ ﺮف ﻏﺮﺑ ﯽ و ﻋ ﺎﯼ ﺑﻄ ﺮف ﺷ ﺮﻗﯽ ﺁن ﺑ ﻮد‪ .‬و در ﺁﻧﺠ ﺎ‬
‫ﻮﻩ را‬ ‫ﺎم یﻬ‬ ‫ﻮد و ﻧ‬ ‫ﺎ ﻧﻤ‬ ‫ﺪ ﺑﻨ‬ ‫ﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧ‬ ‫ﺬﺑﺤﯽ ﺑ‬ ‫ﻣ‬
 ‫و اﺑﺮام ﻃﯽ ﻣﺮاﺣﻞ و ﻣﻨﺎزل آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺝﻨﻮب آﻮﭼﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺮود ﺁﻣﺪن اﺑﺮام ﺑﻪ ﻣﺼﺮ‬

‫‪ ١٠‬و ﻗﺤﻄﯽ در ﺁن زﻣﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬و اﺑﺮام ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓ ﺮود ﺁﻣ ﺪ ﺕ ﺎ در ﺁﻧﺠ ﺎ ﺑ ﺴﺮ ﺑ ﺮد‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ‬
‫ﻗﺤﻂ در زﻣﻴﻦ ﺷﺪت ﻣﯽآﺮد‪ ١١ .‬و واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ ﭼﻮن ﻧﺰدیﻚ ﺑ ﻪ ورود ﻣ ﺼﺮ ﺷ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ زن‬
‫ﺧﻮد ﺳﺎراﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ ﻣﯽداﻧﻢ آﻪ ﺕﻮ زن ﻧﻴﻜﻮﻣﻨﻈﺮ ه ﺴﺘﯽ‪ ١٢ .‬هﻤﺎﻧ ﺎ ﭼ ﻮن اه ﻞ ﻣ ﺼﺮ‬
‫ﺕﻮ را ﺑﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻮیﻨﺪ‪" :‬ایﻦ زوﺝﻪ اوﺳﺖ‪ ".‬ﭘﺲ ﻣﺮا ﺑﻜﺸﻨﺪ و ﺕﻮ را زﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ دارﻧﺪ‪ ١٣ .‬ﭘ ﺲ‬
‫ﺑﮕﻮ آﻪ ﺕﻮ ﺧﻮاهﺮ ﻣﻦ هﺴﺘﯽ ﺕﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺕﻮ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺧﻴﺮیﺖ ﺷﻮد و ﺝ ﺎﻧﻢ ﺑ ﺴﺒﺐ ﺕ ﻮ زﻧ ﺪﻩ‬
‫ﻣﺎﻧ ﺪ‪ ١۴ «.‬و ﺑ ﻪ ﻣﺠ ﺮد ورود اﺑ ﺮام ﺑ ﻪ ﻣ ﺼﺮ‪ ،‬اه ﻞ ﻣ ﺼﺮ ﺁن زن را دیﺪﻧ ﺪ آ ﻪ ﺑ ﺴﻴﺎر‬
‫ﺧ ﻮشﻣﻨﻈ ﺮ اﺳ ـﺖ‪ ١۵ .‬و اﻣ ﺮاﯼ ﻓﺮﻋ ـﻮن او را دیﺪﻧ ـﺪ‪ ،‬و او را در ﺣ ﻀـﻮر ﻓﺮﻋ ﻮن‬
‫ﺳ ﺘﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘ ﺲ وﯼ را ﺑ ﻪ ﺧﺎﻧ ﻪ ﻓﺮﻋ ـﻮن در ﺁوردﻧ ـﺪ‪ ١۶ .‬و ﺑﺨﺎﻃ ـﺮ وﯼ ﺑ ﺎ اﺑ ـﺮام اﺣ ﺴﺎن‬
‫ﻧﻤ ﻮد‪ ،‬و او ﺻ ﺎﺣﺐ ﻣﻴ ﺸﻬﺎ و ﮔ ﺎوان و ﺣﻤ ﺎران و ﻏﻼﻣ ﺎن و آﻨﻴ ـﺰان و ﻣ ﺎدﻩ اﻻﻏ ـﺎن و‬
‫ﺷﺘ ـﺮان ﺷ ﺪ‪ ١٧ .‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﻓﺮﻋ ـﻮن و اه ﻞ ﺧﺎﻧ ﻪ او را ﺑ ﺴﺒﺐ ﺳ ﺎراﯼ‪ ،‬زوﺝ ﻪ اﺑ ﺮام ﺑ ﻪ‬
‫ﺑﻼیﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺖ‪ ١٨ .‬و ﻓﺮﻋ ـﻮن اﺑ ـﺮام را ﺧﻮاﻧ ـﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ای ﻦ ﭼﻴ ﺴﺖ آ ﻪ ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﻦ آﺮدﯼ؟ ﭼﺮا ﻣﺮا ﺧﺒﺮ ﻧﺪادﯼ آﻪ او زوﺝﻪ ﺕﻮﺳ ﺖ؟ ‪ ١٩‬ﭼ ﺮا ﮔﻔﺘ ﯽ‪ :‬او ﺧ ﻮاهﺮ ﻣﻨ ﺴﺖ‪،‬‬
‫آﻪ او را ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔ ﺮﻓﺘﻢ؟ و اﻻ´ن‪ ،‬ایﻨ ﻚ زوﺝ ﻪ ﺕ ﻮ‪ .‬او را ﺑﺮداﺷ ﺘﻪ‪ ،‬رواﻧ ﻪ ﺷ ﻮ!« ‪ ٢٠‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﻓﺮﻋﻮن در ﺧﺼﻮص وﯼ‪ ،‬آﺴﺎن ﺧﻮد را اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﺕﺎ او را ﺑﺎ زوﺝﻪاش و ﺕﻤﺎم ﻣﺎیﻤﻠﻜﺶ‬
‫رواﻧﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﺑﺮام و ﻟﻮط‬
‫و اﺑﺮام ﺑﺎ زن ﺧﻮد‪ ،‬و ﺕﻤﺎم اﻣﻮال ﺧﻮیﺶ‪،‬و ﻟﻮط‪ ،‬از ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺝﻨﻮب ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ٢ .‬و‬ ‫‪١٣‬‬
‫اﺑﺮام از ﻣﻮاﺷﯽ و ﻧﻘﺮﻩ و ﻃﻼ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪ ٣ .‬ﭘﺲ‪ ،‬از ﺝﻨﻮب‪ ،‬ﻃﯽ ﻣﻨﺎزل آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﺑﻴﺖﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﺠﺎیﯽ آﻪ ﺧﻴﻤﻪاش در اﺑﺘﺪا ﺑ ﻮد‪ ،‬در ﻣﻴ ﺎن ﺑﻴ ﺖﺋﻴ ﻞ و ﻋ ﺎﯼ‪ ۴ ،‬ﺑ ﻪ ﻣﻘ ﺎم ﺁن‬
‫ﻣﺬﺑﺤﯽ آ ﻪ اول ﺑﻨ ﺎ ﻧﻬ ﺎدﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬و در ﺁﻧﺠ ﺎ اﺑ ﺮام ﻧ ﺎم یﻬ ﻮﻩ را ﺧﻮاﻧ ﺪ‪ ۵ .‬و ﻟ ﻮط را ﻧﻴ ﺰ آ ﻪ‬
‫هﻤﺮاﻩ اﺑﺮام ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻠﻪ و رﻣﻪ و ﺧﻴﻤﻪهﺎ ﺑ ﻮد‪ ۶ .‬و زﻣ ﻴﻦ ﮔﻨﺠ ﺎیﺶ ای ﺸﺎن را ﻧﺪاﺷ ﺖ آ ﻪ در‬
‫یﻜﺠﺎ ﺳﺎآﻦ ﺷﻮﻧﺪ زیﺮا آﻪ اﻧﺪوﺧﺘﻪهﺎﯼ ای ﺸﺎن ﺑ ﺴﻴﺎر ﺑ ﻮد‪ ،‬و ﻧﺘﻮاﻧ ﺴﺘﻨﺪ در ی ﻚ ﺝ ﺎ ﺳ ﻜﻮﻧﺖ‬
‫آﻨﻨﺪ‪ ٧ .‬و در ﻣﻴﺎن ﺷﺒﺎﻧﺎن ﻣﻮاﺷﯽ اﺑﺮام و ﺷﺒﺎﻧﺎن ﻣﻮاﺷ ﯽ ﻟ ﻮط ﻧ ﺰاع اﻓﺘ ﺎد‪ .‬و در ﺁن هﻨﮕ ﺎم‬
‫آﻨﻌﺎﻧﻴﺎن و َﻓ ِﺮ ّزیﺎن‪ ،‬ﺳﺎآﻦ زﻣﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ٨ .‬ﭘﺲ اﺑﺮام ﺑﻪ ﻟﻮط ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻧﻬﺎر در ﻣﻴﺎن ﻣ ﻦ و‬
‫ﺕﻮ‪ ،‬و در ﻣﻴﺎن ﺷﺒﺎﻧﺎن ﻣﻦ و ﺷﺒﺎﻧﺎن ﺕﻮ ﻧﺰاﻋﯽ ﻧﺒﺎﺷ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﻣ ﺎ ﺑ ﺮادریﻢ‪ ٩ .‬ﻣﮕ ﺮ ﺕﻤ ﺎم‬
‫زﻣﻴﻦ ﭘﻴﺶ روﯼ ﺕﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﻠﺘﻤﺲ ایﻨﻜﻪ از ﻣﻦ ﺝﺪا ﺷ ﻮﯼ‪ .‬اﮔ ﺮ ﺑ ﻪ ﺝﺎﻧ ﺐ ﭼ ﭗ روﯼ‪ ،‬ﻣ ﻦ‬
‫ﺑﺴﻮﯼ راﺳﺖ ﺧﻮاهﻢ رﻓﺖ و اﮔﺮ ﺑﻄﺮف راﺳﺖ روﯼ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺝﺎﻧﺐ ﭼﭗ ﺧﻮاهﻢ رﻓﺖ‪«.‬‬
‫‪ ١٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻟﻮط ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺖ‪ ،‬و ﺕﻤﺎم وادﯼ اردن را ﺑﺪیﺪ آﻪ هﻤﻪاش ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑ ﺎغ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ و زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻃ ﺮف ﺻ ﻮﻏَﺮ‪ ،‬ﺳ ﻴﺮاب ﺑ ﻮد‪ ،‬ﻗﺒ ﻞ از ﺁﻧﻜ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺳ ﺪوم و‬
‫ﻋﻤﻮرﻩ را ﺧﺮاب ﺳﺎزد‪ ١١ .‬ﭘﺲ ﻟﻮط ﺕﻤﺎم وادﯼ اردن را ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد اﺧﺘﻴ ﺎر آ ﺮد‪ ،‬و ﻟ ﻮط‬
‫ﺑﻄﺮف ﺷﺮﻗﯽ آﻮچ آﺮد‪ ،‬و از یﻜﺪیﮕﺮ ﺝﺪا ﺷﺪﻧﺪ‪ ١٢ .‬اﺑﺮام در زﻣﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن ﻣﺎﻧ ﺪ‪ ،‬و ﻟ ﻮط‬
‫در ﺑ ﻼد وادﯼ ﺳ ﺎآﻦ ﺷ ﺪ‪ ،‬و ﺧﻴﻤ ﻪ ﺧ ﻮد را ﺕ ﺎ ﺳ ﺪوم ﻧﻘ ﻞ آ ﺮد‪ ١٣ .‬ﻟﻜ ﻦ ﻣﺮدﻣ ﺎن ﺳ ﺪوم‬
‫ﺑﺴﻴﺎرﺷﺮیﺮ و ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺧﻄﺎآ ﺎر ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ١۴ .‬و ﺑﻌ ﺪ از ﺝ ﺪا ﺷ ﺪن ﻟ ﻮط از وﯼ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ‬
‫ﺑﻪ اﺑﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬اآﻨﻮن ﺕ ﻮ ﭼ ﺸﻤﺎن ﺧ ﻮد را ﺑﺮاﻓ ﺮاز و از ﻣﻜ ﺎﻧﯽ آ ﻪ در ﺁن ه ﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺑ ﺴﻮﯼ‬
‫ﺷﻤﺎل و ﺝﻨﻮب‪ ،‬و ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب ﺑﻨﮕﺮ ‪ ١۵‬زیﺮا ﺕﻤﺎم ایﻦ زﻣﻴﻦ را آﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨ ﯽ ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ و‬
‫ذریﺖ ﺕﻮ ﺕﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ١۶ .‬و ذریﺖ ﺕﻮ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺒﺎر زﻣﻴﻦ ﮔﺮداﻧﻢ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ اﮔ ﺮ‬
‫آ ﺴﯽ ﻏﺒ ﺎر زﻣ ﻴﻦ را ﺕﻮاﻧ ﺪ ﺷ ﻤﺮد‪ ،‬ذری ﺖ ﺕ ﻮ ﻧﻴ ﺰ ﺷ ﻤﺮدﻩ ﺷ ﻮد‪ ١٧ .‬ﺑﺮﺧﻴ ﺰ و در ﻃ ﻮل و‬
‫ﻋﺮض زﻣﻴﻦ ﮔﺮدش آﻦ زیﺮا آﻪ ﺁن را ﺑﻪ ﺕﻮ ﺧﻮاهﻢ داد‪ ١٨ «.‬و اﺑﺮام ﺧﻴﻤﻪ ﺧﻮد را ﻧﻘ ﻞ‬
‫آ ﺮدﻩ‪ ،‬رواﻧ ﻪ ﺷ ﺪ و در ﺑﻠﻮﻃ ﺴﺘﺎن َﻣ ْﻤ ﺮﯼ آ ﻪ در ﺣِﺒ ﺮون اﺳ ﺖ‪ ،‬ﺳ ﺎآﻦ ﮔﺮدی ﺪ‪ ،‬و در ﺁﻧﺠ ﺎ‬
‫ﻣﺬﺑﺤﯽ ﺑﺮاﯼ یﻬﻮﻩ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎد‪.‬‬
‫و واﻗﻊ ﺷﺪ در ایﺎم اﻣﺮاﻓﻞ‪َ ،‬ﻣﻠِﻚ ﺷﻨﻌﺎر‪،‬و اریﻮك‪َ ،‬ﻣﻠِﻚَاﻻّﺳﺎر‪ ،‬و َآﺪُرﻻﻋُﻤﺮ‪َ ،‬ﻣِﻠ ﻚ‬ ‫‪١۴‬‬
‫ﺳﺪُوم‪ ،‬و ﺑﺮﺷﺎع ﻣﻠﻚ ﻋﻤ ﻮرﻩ‪ ،‬و‬ ‫ﻋﻴﻼم‪ ،‬و ﺕﺪﻋﺎل‪ ،‬ﻣﻠﻚ اﻣّﺖهﺎ‪ ٢ ،‬آﻪ ایﺸﺎن ﺑﺎ ﺑﺎرع‪َ ،‬ﻣﻠِﻚ َ‬
‫ﺷِﻨﺎب‪ ،‬ﻣﻠﻚ ادﻣﻪ‪ ،‬و ﺷَﻤﺌﻴﺒَﺮ‪ ،‬ﻣﻠﻚ ﺻﺒﻮﺋﻴﻢ‪ ،‬و ﻣﻠﻚ ﺑﺎﻟﻊ آﻪ ﺻﻮﻏﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺝﻨ ﮓ آﺮدﻧ ﺪ‪٣ .‬‬
‫ﺳ ّﺪیﻢ آﻪ ﺑﺤﺮاﻟ ِﻤﻠْﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ هﻢ ﭘﻴﻮﺳ ﺘﻨﺪ‪ ۴ .‬دوازدﻩ ﺳ ﺎل‪ ،‬آ ﺪرﻻﻋﻤﺮ را‬ ‫ایﻦ هﻤﻪ در وادﯼ َ‬
‫ﺑﻨﺪﮔﯽ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و در ﺳﺎل ﺳﻴﺰدهﻢ‪ ،‬ﺑﺮ وﯼ ﺷﻮریﺪﻧﺪ‪ ۵ .‬و در ﺳﺎل ﭼﻬﺎردهﻢ‪ ،‬آﺪرﻻﻋﻤﺮ ﺑﺎ‬
‫ﻋ ﺸﺘَﺮوت َﻗ ْﺮ َﻧﻴﻦ‪ ،‬و زوزی ﺎن را در ه ﺎم‪ ،‬و‬ ‫ﻣﻠﻮآﯽ آﻪ ﺑﺎ وﯼ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﺁﻣ ﺪﻩ‪ ،‬رﻓﺎﺋﻴ ﺎن را در َ‬
‫ﺳ ﻌﻴﺮ‪ ،‬ﺕ ﺎ ای ﻞ‬‫ایﻤﻴﺎن را در ﺷﺎوﻩ ﻗﺮی َﺘﻴﻦ‪ ،‬ﺷﻜﺴﺖ دادﻧﺪ‪ ۶ .‬و ﺣﻮری ﺎن را در آ ﻮﻩ ای ﺸﺎن‪َ ،‬‬
‫ﻋﻴﻦ ِﻣ ﺸﻔﺎط آ ﻪ ﻗ ﺎدش ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ،‬و‬ ‫ﻓﺎران آﻪ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ ﺻﺤﺮاﺳﺖ‪ ٧ .‬ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ َ‬
‫ﺣﺼّﻮن ﺕﺎﻣﺎر ﺳﺎآﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻜﺴﺖ دادﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺕﻤﺎم ﻣﺮز و ﺑﻮم ﻋَﻤﺎﻟَﻘﻪ و اﻣﻮریﺎن را ﻧﻴﺰ آﻪ در َ‬
‫ﺻ ﻮﻏَﺮ ﺑﺎﺷ ﺪ‪،‬‬ ‫‪ ٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩﻣﻠﻚ ﺳﺪوم و ﻣﻠﻚ ﻋﻤﻮرﻩ و ﻣﻠﻚ ادﻣﻪ و ﻣﻠﻚ ﺻﺒﻮﺋﻴﻢ و ﻣﻠﻚ ﺑﺎﻟﻊ آﻪ ُ‬
‫ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ایﺸﺎن در وادﯼ ﺳﺪیﻢ‪ ،‬ﺻﻒﺁرایﯽ ﻧﻤﻮدﻧ ﺪ‪ ٩ ،‬ﺑ ﺎ آ ﺪرﻻﻋﻤﺮ ﻣﻠ ﻚ ﻋ ﻴﻼم و‬
‫ﻚ اﻻﺳﺎر‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﻣﻠﻚ ﺑﺎ ﭘ ﻨﺞ‪ ١٠ .‬و‬ ‫ﺕﺪﻋﺎل‪ ،‬ﻣﻠﻚ اﻣّﺖهﺎ و اﻣﺮاﻓﻞ‪ ،‬ﻣﻠﻚ ﺷﻨﻌﺎر و اریﻮك َﻣِﻠ ِ‬
‫وادﯼ ﺳَﺪیﻢ ﭘﺮ از ﭼﺎهﻬﺎﯼ ﻗﻴﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻠﻮك ﺳﺪوم و ﻋﻤ ﻮرﻩ ﮔﺮیﺨﺘ ﻪ‪ ،‬در ﺁﻧﺠ ﺎ اﻓﺘﺎدﻧ ﺪ و‬
‫ﺑﺎﻗﻴﺎن ﺑﻪ آﻮﻩ ﻓﺮار آﺮدﻧﺪ‪ ١١ .‬و ﺝﻤﻴﻊ اﻣﻮال ﺳﺪوم و ﻋﻤ ﻮرﻩ را ﺑ ﺎ ﺕﻤ ﺎﻣﯽ ﻣ ﺄآﻮﻻت ﺁﻧﻬ ﺎ‬
‫ﺳ ﺪوم ﺳ ﺎآﻦ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺑ ﺎ ﺁﻧﭽ ﻪ داﺷ ﺖ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮﻓﺘﻨ ﺪ‪ ١٢ .‬و ﻟ ﻮط‪ ،‬ﺑ ﺮادرزادﻩ اَﺑ ﺮام را آ ﻪ در َ‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ ١٣‬و یﻜﯽ آﻪ ﻧﺠﺎت یﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬اﺑ ﺮام ﻋﺒﺮاﻧ ﯽ را ﺧﺒ ﺮ داد‪ .‬و او در ﺑﻠﻮﻃ ﺴﺘﺎن ﻣَﻤ ﺮﯼ‬
‫ﺁﻣ ﻮرﯼ آ ﻪ ﺑ ﺮادر اﺷ ﻜﻮل و ﻋ ﺎﻧﺮ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺳ ﺎآﻦ ﺑ ﻮد‪ .‬و ای ﺸﺎن ﺑ ﺎ اﺑ ﺮام ه ﻢﻋﻬ ﺪ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪١۴ .‬‬
‫ﭼ ﻮن اﺑ ﺮام از اﺳ ﻴﺮﯼ ﺑ ﺮادر ﺧ ﻮد ﺁﮔ ﺎهﯽ یﺎﻓ ﺖ‪ ،‬ﺳﻴ ﺼﺪ و هﺠ ﺪﻩ ﺕ ﻦ از ﺧﺎﻧ ﻪزادان‬
‫آ ﺎرﺁزﻣﻮدﻩ ﺧ ﻮد را ﺑﻴ ﺮون ﺁوردﻩ‪ ،‬در ﻋﻘ ﺐ ای ﺸﺎن ﺕ ﺎ دان ﺑﺘﺎﺧ ﺖ‪ ١۵ .‬ﺷ ﺒﺎﻧﮕﺎﻩ‪ ،‬او و‬
‫ﻣﻼزﻣ ﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺑ ﺮ ای ﺸﺎن ﻓﺮﻗ ﻪ ﻓﺮﻗ ﻪ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ای ﺸﺎن را ﺷﻜ ﺴﺖ دادﻩ‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺑ ﻪ ﺣﻮﺑ ﻪ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎل‬
‫دﻣﺸﻖ واﻗﻊ اﺳﺖ‪ ،‬ﺕﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ١۶ .‬و هﻤﻪ اﻣﻮال را ﺑ ﺎز ﮔﺮﻓ ﺖ‪ ،‬و ﺑ ﺮادر ﺧ ﻮد‪ ،‬ﻟ ﻮط و‬
‫اﻣﻮال او را ﻧﻴﺰ ﺑﺎ زﻧﺎن و ﻣﺮدان ﺑﺎز ﺁورد‪.‬‬
‫‪ ١٧‬و ﺑﻌ ﺪ از ﻣﺮاﺝﻌ ﺖ وﯼ از ﺷﻜ ﺴﺖ دادن آ ﺪرﻻﻋﻤﺮ و ﻣﻠ ﻮآﯽ آ ﻪ ﺑ ﺎ وﯼ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﻣﻠ ﻚ‬
‫ﺳ ﺪُوم ﺕ ﺎ ﺑ ﻪ وادﯼ ﺷ ﺎوﻩ‪ ،‬آ ﻪ وادﯼ اﻟ َﻤِﻠ ﻚ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ اﺳ ﺘﻘﺒﺎل وﯼ ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪ‪ ١٨ .‬و‬ ‫ُ‬
‫ﻚ ﺳﺎﻟﻴﻢ‪ ،‬ﻧﺎن و ﺷﺮاب ﺑﻴﺮون ﺁورد‪ .‬و او آ ﺎهﻦ ﺧ ﺪاﯼ ﺕﻌ ﺎﻟﯽ' ﺑ ﻮد‪ ١٩ ،‬و او‬ ‫ﻣﻠﻜﻴﺼﺪق‪َ ،‬ﻣِﻠ ِ‬
‫را ﻣﺒﺎرك ﺧﻮاﻧﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺒﺎرك ﺑﺎد اﺑﺮام از ﺝﺎﻧ ﺐ ﺧ ﺪاﯼ ﺕﻌ ﺎﻟﯽ'‪ ،‬ﻣﺎﻟ ﻚ ﺁﺳ ﻤﺎن و زﻣ ﻴﻦ‪.‬‬
‫‪ ٢٠‬وﻣﺘﺒﺎرك ﺑﺎد ﺧﺪاﯼ ﺕﻌﺎﻟﯽ'‪ ،‬آﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺖ را ﺑﻪ دﺳﺘﺖ ﺕﺴﻠﻴﻢ آﺮد‪ «.‬و او را از هﺮ ﭼﻴﺰ‪،‬‬
‫دﻩ یﻚ داد‪ ٢١ .‬و ﻣﻠﻚ ﺳﺪوم ﺑﻪ اﺑﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻣﻦ واﮔﺬار و اﻣﻮال را ﺑﺮاﯼ ﺧ ﻮد‬
‫ﻧﮕ ﺎﻩ دار‪ ٢٢ «.‬اﺑ ﺮام ﺑ ﻪ ﻣﻠ ﻚ ﺳ ﺪوم ﮔﻔ ﺖ‪» :‬دﺳ ﺖ ﺧ ﻮد را ﺑ ﻪ یﻬ ﻮﻩ ﺧ ﺪاﯼ ﺕﻌ ﺎﻟﯽ'‪ ،‬ﻣﺎﻟ ﻚ‬
‫ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻢ‪ ٢٣ ،‬آﻪ از اﻣﻮال ﺕﻮ رﺷﺘﻪاﯼ یﺎ ُدوّال ﻧﻌﻠﻴﻨﯽ ﺑ ﺮ ﻧﮕﻴ ﺮم‪ ،‬ﻣﺒ ﺎدا‬
‫ﮔﻮیﯽ "ﻣﻦ اﺑﺮام را دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻢ"‪ ٢۴ .‬ﻣﮕﺮ ﻓﻘﻂ ﺁﻧﭽﻪ ﺝﻮاﻧ ﺎن ﺧﻮردﻧ ﺪ و ﺑﻬ ﺮﻩ ﻋ ﺎﻧﺮ و‬
‫اﺷﻜﻮل و ﻣﻤﺮﯼ آﻪ هﻤﺮاﻩ ﻣﻦ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ایﺸﺎن ﺑﻬﺮﻩ ﺧﻮد را ﺑﺮدارﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﻋﻬﺪ ﺧﺪا ﺑﺎ اﺑﺮام‬

‫ﺑﻌ ﺪ از ای ﻦ وﻗ ﺎیﻊ‪ ،‬آ ﻼم ﺧﺪاوﻧ ﺪ در رؤی ﺎ‪ ،‬ﺑ ﻪ اﺑ ﺮام رﺳ ﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ اﺑ ﺮام‬ ‫‪١۵‬‬
‫ﻣﺘﺮس‪ ،‬ﻣﻦ ﺳﭙﺮ ﺕﻮ هﺴﺘﻢ‪ ،‬و اﺝﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻈﻴﻢ ﺕﻮ‪«.‬‬
‫‪ ٢‬اﺑﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ یﻬ ﻮﻩ‪ ،‬ﻣ ﺮا ﭼ ﻪ ﺧ ﻮاهﯽ داد‪ ،‬و ﻣ ﻦ ﺑ ﯽاوﻻد ﻣ ﯽروم‪ ،‬و ﻣﺨﺘ ﺎر‬
‫ﺧﺎﻧﻪام‪ ،‬ایﻦ اﻟﻌﺎذار دﻣﺸﻘﯽ اﺳﺖ؟« ‪ ٣‬و اﺑﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ ﻣﺮا ﻧﺴﻠﯽ ﻧ ﺪادﯼ‪ ،‬و ﺧﺎﻧ ﻪزادم‬
‫وارث ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ۴ «.‬در ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬آﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑ ﻪ وﯼ در رﺳ ﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ای ﻦ وارث ﺕ ﻮ‬
‫ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آﺴﯽ آﻪ از ﺻُﻠﺐ ﺕﻮ درﺁیﺪ‪ ،‬وارث ﺕ ﻮ ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد‪ ۵ «.‬و او را ﺑﻴ ﺮون‬
‫ﺁوردﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اآﻨ ﻮن ﺑ ﺴﻮﯼ ﺁﺳ ﻤﺎن ﺑﻨﮕ ﺮ و ﺳ ﺘﺎرﮔﺎن را ﺑ ﺸﻤﺎر‪ ،‬هﺮﮔ ﺎﻩ ﺁﻧﻬ ﺎ را ﺕ ﻮاﻧﯽ‬
‫ﺷﻤﺮد‪ «.‬ﭘﺲ ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪ُ » :‬ذرّیﺖ ﺕﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ۶ «.‬و ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ایﻤ ﺎن ﺁورد‪ ،‬و‬
‫او‪ ،‬ایﻦ را ﺑﺮاﯼ وﯼ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺤﺴﻮب آﺮد‪ ٧ .‬ﭘﺲ وﯼ را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ هﺴﺘﻢ یﻬﻮﻩ آﻪ ﺕﻮ را‬
‫از اور آﻠ ﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻴ ﺮون ﺁوردم‪ ،‬ﺕ ﺎ ای ﻦ زﻣ ﻴﻦ را ﺑ ﻪ ارﺙﻴ ﺖ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺕﻮﺑﺨ ﺸﻢ‪ ٨ «.‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ یﻬﻮﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺸﺎن ﺑﺪاﻧﻢ آﻪ وارث ﺁن ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد؟« ‪ ٩‬ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻣ ﺎدﻩ‬
‫ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ و ﺑﺰ ﻣﺎدﻩ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ و ﻗﻮﭼﯽ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ و ﻗﻤﺮﯼ و آﺒﻮﺕﺮﯼ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮ‪«.‬‬
‫‪ ١٠‬ﭘ ﺲ ای ﻦ هﻤ ﻪ را ﺑﮕﺮﻓ ﺖ‪ ،‬و ﺁﻧﻬ ﺎ را از ﻣﻴ ﺎن‪ ،‬دو ﭘ ﺎرﻩ آ ﺮد‪ ،‬و ه ﺮ ﭘ ﺎرﻩاﯼ را ﻣﻘﺎﺑ ﻞ‬
‫ﺝﻔﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻟﻜﻦ ﻣﺮﻏﺎن را ﭘﺎرﻩ ﻧﻜﺮد‪ ١١ .‬و ﭼﻮن ﻻﺷﺨﻮرهﺎ ﺑﺮ ﻻﺷﻪهﺎ ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪،‬‬
‫اﺑﺮام ﺁﻧﻬﺎ را راﻧﺪ‪ ١٢ .‬و ﭼﻮن ﺁﻓﺘﺎب ﻏﺮوب ﻣﯽآﺮد‪ ،‬ﺧﻮاﺑﯽ ﮔﺮان ﺑﺮ اﺑﺮام ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷ ﺪ‪،‬‬
‫و ایﻨﻚ ﺕﺎریﻜﯽ ﺕﺮﺳﻨﺎك ﺳﺨﺖ‪ ،‬او را ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺖ‪ ١٣ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ اﺑ ﺮام ﮔﻔ ﺖ‪» :‬یﻘ ﻴﻦ ﺑ ﺪان آ ﻪ‬
‫ذُریﺖ ﺕﻮ در زﻣﻴﻨﯽ آﻪ از ﺁن ایﺸﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻏﺮی ﺐ ﺧﻮاهﻨ ﺪ ﺑ ﻮد‪ ،‬و ﺁﻧﻬ ﺎ را ﺑﻨ ﺪﮔﯽ ﺧﻮاهﻨ ﺪ‬
‫آﺮد‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﺳﺎل ای ﺸﺎن را ﻣﻈﻠ ﻮم ﺧﻮاهﻨ ﺪ داﺷ ﺖ‪ ١۴ .‬و ﺑ ﺮ ﺁن اﻣﺘ ﯽ آ ﻪ ای ﺸﺎن‬
‫ﺑﻨ ﺪﮔﺎن ﺁﻧﻬ ﺎ ﺧﻮاهﻨ ﺪ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﻣ ﻦ داورﯼ ﺧ ﻮاهﻢ آ ﺮد‪ .‬و ﺑﻌ ﺪ از ﺁن ﺑ ﺎ اﻣ ﻮال ﺑ ﺴﻴﺎر ﺑﻴ ﺮون‬
‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ‪ ١۵ .‬و ﺕﻮ ﻧﺰد ﭘﺪران ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺧﻮاهﯽ رﻓ ﺖ‪ ،‬و در ﭘﻴ ﺮﯼ ﻧﻴﻜ ﻮ ﻣ ﺪﻓﻮن‬
‫ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ‪ ١۶ .‬و در ﭘﺸﺖ ﭼﻬﺎرم ﺑﺪیﻨﺠﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬زیﺮا ﮔﻨﺎﻩ اَﻣﻮریﺎن هﻨﻮز ﺕﻤ ﺎم‬
‫ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫‪ ١٧‬و واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ ﭼﻮن ﺁﻓﺘﺎب ﻏ ﺮوب آ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد و ﺕﺎری ﻚ ﺷ ﺪ‪ ،‬ﺕﻨ ﻮرﯼ ﭘ ﺮ دود و ﭼﺮاﻏ ﯽ‬
‫ﻣﺸﺘﻌﻞ از ﻣﻴﺎن ﺁن ﭘﺎرﻩهﺎ ﮔﺬر ﻧﻤﻮد‪ ١٨ .‬در ﺁن روز‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ اﺑﺮام ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ایﻦ زﻣﻴﻦ را از ﻧﻬﺮ ﻣﺼﺮ ﺕﺎ ﺑﻪ ﻧﻬﺮ ﻋﻈﻴﻢ‪ ،‬یﻌﻨﯽ ﻧﻬﺮ ﻓﺮات‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻧ ﺴﻞ ﺕ ﻮ ﺑﺨ ﺸﻴﺪﻩام‪١٩ ،‬‬
‫ﺣ ّﺘﻴ ﺎن و َﻓﺮِزی ﺎن و رَﻓﺎ ِﺋﻴ ﺎن‪ ٢٠ ،‬و َا ُﻣﻮری ﺎن و‬
‫یﻌﻨ ﯽ ﻗﻴﻨﻴ ﺎن و َﻗﻨﱢﺰی ﺎن و َﻗ ﺪْﻣﻮﻧﻴﺎن و ِ‬
‫آﻨﻌﺎﻧﻴﺎن و ﺝﺮﺝﺎﺷﻴﺎن و یﺒﻮﺳﻴﺎن را‪«.‬‬
 ‫هﺎﺟﺮ و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ‬
‫و ﺳ ﺎراﯼ‪ ،‬زوﺝ ﻪ اﺑ ﺮام‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ وﯼﻓﺮزﻧ ﺪﯼ ﻧﻴ ﺎورد‪ .‬و او را آﻨﻴ ﺰﯼ ﻣ ﺼﺮﯼ‪،‬‬ ‫‪١۶‬‬
‫هﺎﺝﺮ ﻧﺎم ﺑﻮد‪ ٢ .‬ﭘﺲ ﺳﺎراﯼ ﺑﻪ اﺑﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا از زایﻴﺪن ﺑﺎز داﺷﺖ‪ .‬ﭘ ﺲ‬
‫ﺑﻪ آﻨﻴﺰ ﻣﻦ درﺁﯼ‪ ،‬ﺷﺎیﺪ از او ﺑﻨﺎ ﺷﻮم‪ «.‬و اﺑﺮام ﺳﺨﻦ ﺳ ﺎراﯼ را ﻗﺒ ﻮل ﻧﻤ ﻮد‪ ٣ .‬و ﭼ ﻮن‬
‫دﻩ ﺳﺎل از اﻗﺎﻣﺖ اﺑﺮام در زﻣﻴﻦ آﻨﻌﺎن ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺎراﯼ زوﺝﻪ اﺑ ﺮام‪ ،‬آﻨﻴ ﺰ ﺧ ﻮد ه ﺎﺝﺮ‬
‫ﻣﺼﺮﯼ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد‪ ،‬اﺑﺮام‪ ،‬ﺑ ﻪ زﻧ ﯽ داد‪ ۴ .‬ﭘ ﺲ ﺑ ﻪ ه ﺎﺝﺮ درﺁﻣ ﺪ و‬
‫او ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ‪ .‬و ﭼﻮن دیﺪ آﻪ ﺣﺎﻣﻠ ﻪ اﺳ ﺖ‪ ،‬ﺧ ﺎﺕﻮﻧﺶ ﺑﻨﻈ ﺮ وﯼ ﺣﻘﻴ ﺮ ﺷ ﺪ‪ ۵ .‬و ﺳ ﺎراﯼ ﺑ ﻪ‬
‫اﺑﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻇﻠﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺕﻮ ﺑﺎد! ﻣﻦ آﻨﻴﺰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺁﻏﻮش ﺕ ﻮ دادم و ﭼ ﻮن ﺁﺙ ﺎر ﺣﻤ ﻞ در‬
‫ﺧ ﻮد دی ﺪ‪ ،‬در ﻧﻈ ﺮ او ﺣﻘﻴ ﺮ ﺷ ﺪم‪ .‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ در ﻣﻴ ﺎن ﻣ ﻦ و ﺕ ﻮ داورﯼ آﻨ ﺪ‪ ۶ «.‬اﺑ ﺮام ﺑ ﻪ‬
‫ﺳﺎراﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ آﻨﻴﺰ ﺕﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺕﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻈﺮ ﺕ ﻮ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﺎ وﯼ ﺑﻜ ﻦ‪ «.‬ﭘ ﺲ‬
‫ﭼﻮن ﺳﺎراﯼ ﺑﺎ وﯼ ﺑﻨﺎﯼ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻬﺎد‪ ،‬او از ﻧﺰد وﯼ ﺑﮕﺮیﺨﺖ‪.‬‬
‫‪ ٧‬و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﻧﺰد ﭼﺸﻤﻪ ﺁب در ﺑﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬یﻌﻨﯽ ﭼﺸﻤﻪاﯼ آﻪ ﺑﻪ راﻩ ﺷﻮر اﺳﺖ‪،‬‬
‫یﺎﻓﺖ‪ ٨ .‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ هﺎﺝﺮ‪ ،‬آﻨﻴﺰ ﺳ ﺎراﯼ‪ ،‬از آﺠ ﺎ ﺁﻣ ﺪﯼ و آﺠ ﺎ ﻣ ﯽروﯼ؟« ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﻦ‬
‫از ﺣﻀﻮر ﺧﺎﺕﻮن ﺧﻮد ﺳﺎراﯼ ﮔﺮیﺨﺘﻪام‪ ٩ «.‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧ ﺰد ﺧ ﺎﺕﻮن‬
‫ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺮد و زیﺮ دﺳﺖ او ﻣﻄﻴﻊ ﺷ ﻮ‪ ١٠ «.‬و ﻓﺮﺷ ﺘﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﻪ وﯼ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ذری ﺖ ﺕ ﻮ‬
‫را ﺑﺴﻴﺎر اﻓﺰون ﮔﺮداﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣ ﺪﯼ آ ﻪ از آﺜ ﺮت ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎرﻩ ﻧﻴﺎیﻨ ﺪ‪ ١١ «.‬و ﻓﺮﺷ ﺘﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ‬
‫وﯼ را ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ایﻨ ﻚ ﺣﺎﻣﻠ ﻪ ه ﺴﺘﯽ و ﭘ ﺴﺮﯼ ﺧ ﻮاهﯽ زایﻴ ﺪ‪ ،‬و اورا اﺳ ﻤﺎﻋﻴﻞ ﻧ ﺎم ﺧ ﻮاهﯽ‬
‫ﻧﻬﺎد‪ ،‬زیﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺕﻈﻠ ﻢ ﺕ ﻮ را ﺷ ﻨﻴﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ ١٢ .‬و او ﻣ ﺮدﯼ وﺣ ﺸﯽ ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد‪ ،‬دﺳ ﺖ‬
‫وﯼ ﺑﻪ ﺽﺪ هﺮ آﺲ و دﺳﺖ ه ﺮ آ ﺲ ﺑ ﻪ ﺽ ﺪ او‪ ،‬و ﭘ ﻴﺶ روﯼ هﻤ ﻪ ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد ﺳ ﺎآﻦ‬
‫ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ١٣ «.‬و او‪ ،‬ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ را آﻪ ﺑ ﺎ وﯼ ﺕﻜﻠ ﻢ آ ﺮد‪َ» ،‬ا ْﻧﺘَﺎی ﻞرُﺋ ﯽ« ﺧﻮاﻧ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁیﺎ ایﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ او آﻪ ﻣ ﺮا ﻣ ﯽﺑﻴﻨ ﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺮی ﺴﺘﻢ‪ ١۴ «.‬از ای ﻦ ﺳ ﺒﺐ ﺁن ﭼ ﺎﻩ را‬
‫ﺤﯽرُﺋﯽ« ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ایﻨ ﻚ در ﻣﻴ ﺎن ﻗ ﺎدِش و ﺑ ﺎرَد اﺳ ﺖ‪ ١۵ .‬و ه ﺎﺝﺮ از اﺑ ﺮام ﭘ ﺴﺮﯼ‬ ‫» ِﺑﺌَﺮَﻟ َ‬
‫زایﻴﺪ‪ ،‬و اﺑﺮام ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را آﻪ هﺎﺝﺮ زایﻴﺪ‪ ،‬اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻧﺎم ﻧﻬﺎد‪ ١۶ .‬و اﺑ ﺮام ه ﺸﺘﺎد و ﺷ ﺶ‬
‫ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﭼﻮن هﺎﺝﺮ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ را ﺑﺮاﯼ اﺑﺮام ﺑﺰاد‪.‬‬

‫ﻋﻬﺪ ﺧﺘﻨﻪ‬
‫و ﭼﻮن اﺑﺮام ﻧﻮد و ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ اﺑﺮام ﻇﺎهﺮ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﻦ ه ﺴﺘﻢ‬ ‫‪١٧‬‬
‫ﺧﺪاﯼ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‪ .‬ﭘﻴﺶ روﯼ ﻣﻦ ﺑﺨﺮام و آﺎﻣﻞ ﺷﻮ‪ ٢ .‬و ﻋﻬﺪ ﺧﻮیﺶ را در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد و‬
‫ﺕﻮ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺴﺖ‪ ،‬و ﺕﻮ را ﺑﺴﻴﺎرﺑﺴﻴﺎر آﺜﻴﺮ ﺧﻮاهﻢ ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ ٣ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ اﺑﺮام ﺑﻪ روﯼ در اﻓﺘﺎد‬
‫و ﺧﺪا ﺑﻪ وﯼ ﺧﻄﺎب آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» ۴ :‬اﻣﺎ ﻣﻦ ایﻨﻚ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺕﻮﺳ ﺖ و ﺕ ﻮ ﭘ ﺪر ُا ّﻣ ﺖه ﺎﯼ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮاهﯽ ﺑﻮد‪ ۵ .‬و ﻧﺎم ﺕﻮ ﺑﻌﺪ از ایﻦ اﺑﺮام ﺧﻮاﻧ ﺪﻩ ﻧ ﺸﻮد ﺑﻠﻜ ﻪ ﻧ ﺎم ﺕ ﻮ اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺧﻮاه ﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺕﻮ را ﭘﺪر اﻣﺖهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮداﻧﻴﺪم‪ ۶ .‬و ﺕﻮ را ﺑﺴﻴﺎر ﺑ ﺎرور ﻧﻤ ﺎیﻢ و اﻣ ﺖه ﺎ‬
‫از ﺕﻮ ﭘﺪیﺪ ﺁورم و ﭘﺎدﺷﺎهﺎن از ﺕﻮ ﺑﻪ وﺝﻮد ﺁیﻨﺪ‪ ٧ .‬و ﻋﻬﺪ ﺧﻮیﺶ را در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد و ﺕ ﻮ‪،‬‬
‫ﻼ ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻞ ﻋﻬﺪ ﺝ ﺎوداﻧﯽ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺕ ﻮ را و ﺑﻌ ﺪ‬ ‫و ذُریﺘﺖ ﺑﻌﺪ از ﺕﻮ‪ ،‬اﺳﺘﻮار ﮔﺮداﻧﻢ آﻪ ﻧﺴ ً‬
‫از ﺕﻮ ذریﺖ ﺕﻮ را ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻢ‪ ٨ .‬و زﻣﻴﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﺕﻮ‪ ،‬یﻌﻨﯽ ﺕﻤﺎم زﻣﻴﻦ آﻨﻌﺎن را‪ ،‬ﺑﻪ ﺕﻮ وﺑﻌ ﺪ‬
‫ﺖ اﺑ ﺪﯼ ده ﻢ‪ ،‬و ﺧ ﺪاﯼ ای ﺸﺎن ﺧ ﻮاهﻢ ﺑ ﻮد‪ ٩ «.‬ﭘ ﺲ ﺧ ﺪا ﺑ ﻪ‬ ‫از ﺕ ﻮ ﺑ ﻪ ذری ﺖ ﺕ ﻮ ﺑ ﻪ ِﻣﻠﻜﻴ ِ‬
‫اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬و اﻣﺎ ﺕﻮ ﻋﻬﺪ ﻣﺮا ﻧﮕﺎﻩ دار‪ ،‬ﺕ ﻮ و ﺑﻌ ﺪ از ﺕ ﻮ ذری ﺖ ﺕ ﻮ در ﻧ ﺴﻠﻬﺎﯼ ای ﺸﺎن‪.‬‬
‫‪ ١٠‬ایﻦ اﺳﺖ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ آﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮاهﻴﺪ داﺷ ﺖ‪ ،‬در ﻣﻴ ﺎن ﻣ ﻦ و ﺷ ﻤﺎ و ذری ﺖ ﺕ ﻮ ﺑﻌ ﺪ از ﺕ ﻮ‬
‫هﺮ ذآﻮرﯼ از ﺷﻤﺎ ﻣﺨﺘﻮن ﺷﻮد‪ ١١ ،‬و ﮔﻮﺷ ﺖ َﻗﻠَﻔ ﻪ ﺧ ﻮد را ﻣﺨﺘ ﻮن ﺳ ﺎزیﺪ‪ ،‬ﺕ ﺎ ﻧ ﺸﺎن ﺁن‬
‫ﻋﻬﺪﯼ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣ ﻦ و ﺷﻤﺎﺳ ﺖ‪ ١٢ .‬ه ﺮ ﭘ ﺴﺮ ه ﺸﺖ روزﻩ از ﺷ ﻤﺎ ﻣﺨﺘ ﻮن ﺷ ﻮد‪.‬‬
‫ه ﺮ ذآ ﻮرﯼ در ﻧ ﺴﻠﻬﺎﯼ ﺷ ﻤﺎ‪ ،‬ﺧ ﻮاﻩ ﺧﺎﻧ ﻪزاد ﺧ ﻮاﻩ زرﺧﺮی ﺪ‪ ،‬از اوﻻد ه ﺮ اﺝﻨﺒ ﯽ آ ﻪ از‬
‫ذریﺖ ﺕﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ١٣ ،‬هﺮ ﺧﺎﻧﻪزاد ﺕﻮ و هﺮ زر ﺧﺮیﺪ ﺕﻮ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺨﺘ ﻮن ﺷ ﻮد ﺕ ﺎ ﻋﻬ ﺪ ﻣ ﻦ در‬
‫ﮔﻮﺷ ﺖ ﺷ ﻤﺎ ﻋﻬ ﺪ ﺝ ﺎوداﻧﯽ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ١۴ .‬و اﻣ ﺎ ه ﺮ ذآ ﻮر ﻧ ﺎﻣﺨﺘﻮن آ ﻪ ﮔﻮﺷ ﺖ َﻗﻠَﻔ ﻪ او ﺧﺘﻨ ﻪ‬
‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺁن آﺲ از ﻗﻮم ﺧﻮد ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﻮد‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﻋﻬﺪ ﻣﺮا ﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫‪ ١۵‬و ﺧﺪا ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺎ زوﺝﻪ ﺕ ﻮ ﺳ ﺎراﯼ‪ ،‬ﻧ ﺎم او را ﺳ ﺎراﯼ ﻣﺨ ﻮان‪ ،‬ﺑﻠﻜ ﻪ ﻧ ﺎم او‬
‫ﺳﺎرﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ١۶ .‬و او را ﺑﺮآﺖ ﺧﻮاهﻢ داد و ﭘﺴﺮﯼ ﻧﻴﺰ از وﯼ ﺑﻪ ﺕﻮ ﺧ ﻮاهﻢ ﺑﺨ ﺸﻴﺪ‪ .‬او را‬
‫ﺑﺮآﺖ ﺧﻮاهﻢ داد و اﻣﺘﻬﺎ از وﯼ ﺑﻪ وﺝﻮد ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﻣﻠ ﻮك اﻣﺘﻬ ﺎ از وﯼ ﭘﺪی ﺪ ﺧﻮاهﻨ ﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ ١٧ «.‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺑ ﻪ روﯼ در اﻓﺘ ﺎدﻩ‪ ،‬ﺑﺨﻨﺪی ﺪ و در دل ﺧ ﻮد ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺁی ﺎ ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﺮد‬
‫ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﭘﺴﺮﯼ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮد و ﺳﺎرﻩ در ﻧ ﻮد ﺳ ﺎﻟﮕﯽ ﺑﺰای ﺪ؟« ‪ ١٨‬و اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺑ ﻪ ﺧ ﺪا ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»آﺎش آﻪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ در ﺣﻀﻮر ﺕﻮ زیﺴﺖ آﻨﺪ‪ ١٩ «.‬ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑ ﻪ ﺕﺤﻘﻴ ﻖ زوﺝ ﻪات ﺳ ﺎرﻩ‬
‫ﺑﺮاﯼ ﺕﻮ ﭘﺴﺮﯼ ﺧﻮاهﺪ زایﻴﺪ‪ ،‬و او را اﺳﺤﺎق ﻧﺎم ﺑﻨﻪ‪ ،‬و ﻋﻬﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ وﯼ اﺳﺘﻮار ﺧﻮاهﻢ‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺕﺎ ﺑﺎ ذریﺖ او ﺑﻌﺪ از او ﻋﻬﺪ اﺑ ﺪﯼ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ٢٠ .‬و اﻣ ﺎ در ﺧ ﺼﻮصاﺳ ﻤﺎﻋﻴﻞ‪ ،‬ﺕ ﻮ را‬
‫اﺝﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮدم‪ .‬ایﻨﻚ او را ﺑﺮآﺖ دادﻩ‪ ،‬ﺑﺎرور ﮔﺮداﻧﻢ‪ ،‬و او را ﺑﺴﻴﺎر آﺜﻴﺮ ﮔﺮداﻧﻢ‪ .‬دوازدﻩ‬
‫رﺋ ﻴﺲ از وﯼ ﭘﺪی ﺪ ﺁیﻨ ﺪ‪ ،‬و اﻣﺘ ﯽ ﻋﻈ ﻴﻢ از وﯼ ﺑﻮﺝ ﻮد ﺁورم‪ ٢١ .‬ﻟﻜ ﻦ ﻋﻬ ﺪ ﺧ ﻮد را ﺑ ﺎ‬
‫اﺳﺤﺎق اﺳﺘﻮار ﺧ ﻮاهﻢ ﺳ ﺎﺧﺖ‪ ،‬آ ﻪ ﺳ ﺎرﻩ او را ﺑ ﺪیﻦ وﻗ ﺖ در ﺳ ﺎل ﺁیﻨ ﺪﻩ ﺑ ﺮاﯼ ﺕ ﻮ ﺧﻮاه ﺪ‬
‫زایﻴﺪ‪ ٢٢ «.‬و ﭼﻮن ﺧﺪا از ﺳﺨﻦ ﮔﻔ ﺘﻦ ﺑ ﺎ وﯼ ﻓ ﺎرغ ﺷ ﺪ‪ ،‬از ﻧ ﺰد اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺻ ﻌﻮد ﻓﺮﻣ ﻮد‪.‬‬
‫‪ ٢٣‬و اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﭘ ﺴﺮ ﺧ ﻮد‪ ،‬اﺳ ﻤﺎﻋﻴﻞ و هﻤ ﻪ ﺧﺎﻧ ﻪزادان و زرﺧﺮی ﺪان ﺧ ﻮد را‪ ،‬یﻌﻨ ﯽ ه ﺮ‬
‫ذآﻮرﯼ آﻪ در ﺧﺎﻧﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﮔﻮﺷﺖ َﻗﻠَﻔ ﻪ ای ﺸﺎن را در هﻤ ﺎن روز ﺧﺘﻨ ﻪ آ ﺮد‪،‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ وﯼ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑ ﻮد‪ ٢۴ .‬و اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﻧ ﻮد و ﻧ ﻪ ﺳ ﺎﻟﻪ ﺑ ﻮد‪ ،‬وﻗﺘ ﯽ آ ﻪ ﮔﻮﺷ ﺖ‬
‫َﻗﻠَﻔﻪاش ﻣﺨﺘﻮن ﺷﺪ‪ ٢۵ .‬و ﭘ ﺴﺮش‪ ،‬اﺳ ﻤﺎﻋﻴﻞ ﺳ ﻴﺰدﻩ ﺳ ﺎﻟﻪ ﺑ ﻮد هﻨﮕ ﺎﻣﯽ آ ﻪ ﮔﻮﺷ ﺖ َﻗﻠَﻔ ﻪاش‬
‫ﻣﺨﺘ ﻮن ﺷ ﺪ‪ ٢۶ .‬در هﻤ ﺎن روز اﺑ ﺮاهﻴﻢ و ﭘ ﺴﺮش‪ ،‬اﺳ ﻤﺎﻋﻴﻞ ﻣﺨﺘ ﻮن ﮔ ﺸﺘﻨﺪ‪ ٢٧ .‬و هﻤ ﻪ‬
‫ﻣﺮدان ﺧﺎﻧﻪاش‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﺧﺎﻧﻪزاد‪ ،‬ﺧﻮاﻩ زرﺧﺮیﺪ از اوﻻد اﺝﻨﺒﯽ‪ ،‬ﺑﺎ وﯼ ﻣﺨﺘﻮن ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫دﻳﺪار ﺳﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺑﻠﻮﻃﺴﺘﺎن ﻣﻤﺮﯼ‪ ،‬ﺑﺮ وﯼ ﻇﺎهﺮ ﺷ ﺪ‪ ،‬و او در ﮔﺮﻣ ﺎﯼ روز ﺑ ﻪ در‬ ‫‪١٨‬‬
‫ﺧﻴﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ٢ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭼﺸﻤﺎن ﺧ ﻮد را ﺑﻠﻨ ﺪ آ ﺮدﻩ‪ ،‬دی ﺪ آ ﻪ ایﻨ ﻚ ﺳ ﻪ ﻣ ﺮد در ﻣﻘﺎﺑ ﻞ او‬
‫ایﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ای ﺸﺎن را دی ﺪ‪ ،‬از در ﺧﻴﻤ ﻪ ﺑ ﻪ اﺳ ﺘﻘﺒﺎل ای ﺸﺎن ﺷ ﺘﺎﻓﺖ‪ ،‬و رو ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﻧﻬﺎد ‪ ٣‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻣﻮﻻ‪ ،‬اآﻨﻮن اﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻈﺮ ﺕ ﻮ ﺷ ﺪم‪ ،‬از ﻧ ﺰد ﺑﻨ ﺪﻩ ﺧ ﻮد ﻣﮕ ﺬر‪۴ .‬‬
‫اﻧﺪك ﺁﺑﯽ ﺑﻴﺎورﻧﺪ ﺕﺎ ﭘﺎﯼ ﺧﻮد را ﺷﺴﺘﻪ‪ ،‬در زی ﺮ درﺧ ﺖ ﺑﻴﺎراﻣﻴ ﺪ‪ ۵ ،‬و ﻟﻘﻤ ﻪ ﻧ ﺎﻧﯽ ﺑﻴ ﺎورم‬
‫ﺕﺎ دﻟﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺕﻘﻮیﺖ دهﻴﺪ و ﭘﺲ از ﺁن رواﻧﻪ ﺷﻮیﺪ‪ ،‬زیﺮا ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ‪ ،‬ﺷ ﻤﺎ را ﺑ ﺮ ﺑﻨ ﺪﻩ‬
‫ﺧﻮد ﮔ ﺬر اﻓﺘ ﺎدﻩ اﺳ ﺖ‪ «.‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﺁﻧﭽ ﻪ ﮔﻔﺘ ﯽ ﺑﻜ ﻦ‪ ۶ «.‬ﭘ ﺲ اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺑ ﻪ ﺧﻴﻤ ﻪ‪ ،‬ﻧ ﺰد ﺳ ﺎرﻩ‬
‫ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳ ﻪ آﻴ ﻞ از ﺁرد َﻣﻴ ﺪَﻩ ﺑ ﺰودﯼ ﺣﺎﺽ ﺮ آ ﻦ و ﺁن را ﺧﻤﻴ ﺮ آ ﺮدﻩ‪ِ ،‬ﮔ ﺮدﻩه ﺎ‬
‫ك ﺧﻮب ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏ ﻼم ﺧ ﻮد داد‬ ‫ﺑﺴﺎز‪ ٧ «.‬و اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ رﻣﻪ ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﻧﺎز ِ‬
‫ﺕﺎ ﺑﺰودﯼ ﺁن را ﻃ ﺒﺦ ﻧﻤﺎی ﺪ‪ ٨ .‬ﭘ ﺲ آ ﺮﻩ و ﺷ ﻴﺮ و ﮔﻮﺳ ﺎﻟﻪاﯼ را آ ﻪ ﺳ ﺎﺧﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪،‬‬
‫ﭘﻴﺶ روﯼ ایﺸﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬و ﺧ ﻮد در ﻣﻘﺎﺑ ﻞ ای ﺸﺎن زی ﺮ درﺧ ﺖ ای ﺴﺘﺎد ﺕ ﺎ ﺧﻮردﻧ ﺪ‪ ٩ .‬ﺑ ﻪ‬
‫وﯼ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬زوﺝﻪات ﺳ ﺎرﻩ آﺠﺎﺳ ﺖ؟« ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ایﻨ ﻚ در ﺧﻴﻤ ﻪ اﺳ ﺖ‪ ١٠ «.‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﻟﺒﺘ ﻪ‬
‫ﻣﻮاﻓﻖ زﻣﺎن ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﻧﺰد ﺕﻮ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺮﮔ ﺸﺖ‪ ،‬و زوﺝ ﻪات ﺳ ﺎرﻩ را ﭘ ﺴﺮﯼ ﺧﻮاه ﺪ ﺷ ﺪ‪ «.‬و‬
‫ﺳﺎرﻩ ﺑﻪ در ﺧﻴﻤﻪاﯼ آ ﻪ در ﻋﻘ ﺐ او ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺷ ﻨﻴﺪ‪ ١١ .‬و اﺑ ﺮاهﻴﻢ و ﺳ ﺎرﻩ ﭘﻴ ﺮ و ﺳ ﺎﻟﺨﻮردﻩ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻋﺎدت زﻧﺎن از ﺳﺎرﻩ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ ١٢ .‬ﭘ ﺲ ﺳ ﺎرﻩ در دل ﺧ ﻮد ﺑﺨﻨﺪی ﺪ و ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»ﺁی ﺎ ﺑﻌ ﺪ از ﻓﺮﺳ ﻮدﮔﯽام ﻣ ﺮا ﺷ ﺎدﯼ ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد‪ ،‬و ﺁﻗ ﺎیﻢ ﻧﻴ ﺰ ﭘﻴ ﺮ ﺷ ﺪﻩ اﺳ ﺖ؟« ‪ ١٣‬و‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺎرﻩ ﺑﺮاﯼ ﭼﻪ ﺧﻨﺪیﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁیﺎ ﻓﯽاﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺧﻮاهﻢ زایﻴﺪ و ﺣﺎل‬
‫ﺁﻧﻜﻪ ﭘﻴﺮ هﺴﺘﻢ؟ ‪ ١۴‬ﻣﮕﺮ هﻴﭻ اﻣﺮﯼ ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺸﻜﻞ اﺳ ﺖ؟ در وﻗ ﺖ ﻣﻮﻋ ﻮد‪ ،‬ﻣﻮاﻓ ﻖ‬
‫زﻣﺎن ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﻧﺰد ﺕﻮ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺳﺎرﻩ را ﭘﺴﺮﯼ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ١۵ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺎرﻩ اﻧﻜ ﺎر‬
‫آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺨﻨﺪیﺪم«‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺕﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻨﺪیﺪﯼ‪«.‬‬

‫ﺷﻔﺎﻋﺖ اﺑﺮاهﻴﻢ‬
‫ﺳ ﺪُوم ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ،‬و اﺑ ﺮاهﻴﻢ ای ﺸﺎن را ﻣ ﺸﺎیﻌﺖ‬ ‫‪ ١۶‬ﭘ ﺲ‪ ،‬ﺁن ﻣ ﺮدان از ﺁﻧﺠ ﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺝ ﻪ ُ‬
‫ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫‪ ١٧‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁیﺎ ﺁﻧﭽ ﻪ ﻣ ﻦ ﻣ ﯽآ ﻨﻢ‪ ،‬از اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﻣﺨﻔ ﯽ دارم؟ ‪ ١٨‬و ﺣ ﺎل ﺁﻧﻜ ﻪ از‬
‫اﺑﺮاهﻴﻢ هﺮ ﺁیﻨﻪ اﻣﺘ ﯽ ﺑ ﺰرگ و زورﺁور ﭘﺪی ﺪ ﺧﻮاه ﺪ ﺁﻣ ﺪ‪ ،‬و ﺝﻤﻴ ﻊ اﻣ ﺖه ﺎﯼ ﺝﻬ ﺎن از او‬
‫ﺑﺮآﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ یﺎﻓ ﺖ‪ ١٩ .‬زی ﺮا او را ﻣ ﯽﺷﻨﺎﺳ ﻢ آ ﻪ ﻓﺮزﻧ ﺪان و اه ﻞ ﺧﺎﻧ ﻪ ﺧ ﻮد را ﺑﻌ ﺪ از‬
‫ﺧ ﻮد اﻣ ﺮ ﺧﻮاه ﺪ ﻓﺮﻣ ﻮد ﺕ ﺎ ﻃﺮی ﻖ ﺧﺪاوﻧ ﺪ را ﺣﻔ ﻆ ﻧﻤﺎیﻨ ﺪ‪ ،‬و ﻋ ﺪاﻟﺖ و اﻧ ﺼﺎف را ﺑﺠ ﺎ‬
‫ﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﺕﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺘﻪ اﺳ ﺖ‪ ،‬ﺑ ﻪ وﯼ ﺑﺮﺳ ﺎﻧﺪ‪ ٢٠ «.‬ﭘ ﺲ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﺮیﺎد ﺳُﺪوم و ﻋَﻤﻮرﻩ زیﺎد ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺧﻄﺎیﺎﯼ ایﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﮔ ﺮان‪ ٢١ ،‬اآﻨ ﻮن‬
‫ﻻ ﺧ ﻮاهﻢ‬ ‫ﻧﺎزل ﻣﯽﺷﻮم ﺕﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻮاﻓ ﻖ ای ﻦ ﻓﺮی ﺎدﯼ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ رﺳ ﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺎﻟﺘّﻤ ﺎم آ ﺮدﻩاﻧ ﺪ‪ .‬وا ّ‬
‫داﻧ ﺴﺖ‪ ٢٢ «.‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ ﺁن ﻣ ﺮدان از ﺁﻧﺠ ﺎ ﺑ ﺴﻮﯼ ﺳ ﺪوم ﻣﺘﻮﺝ ﻪ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮﻓﺘﻨ ﺪ‪ .‬و اﺑ ﺮاهﻴﻢ در‬
‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧ ﺪ هﻨ ﻮز ای ﺴﺘﺎدﻩ ﺑ ﻮد‪ ٢٣ .‬و اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﻧﺰدی ﻚ ﺁﻣ ﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺁی ﺎ ﻋ ﺎدل را ﺑ ﺎ‬
‫ﺷﺮیﺮ هﻼك ﺧﻮاهﯽ آﺮد؟ ‪ ٢۴‬ﺷﺎیﺪ در ﺷ ﻬﺮ ﭘﻨﺠ ﺎﻩ ﻋ ﺎدل ﺑﺎﺷ ﻨﺪ‪ ،‬ﺁی ﺎ ﺁن را ه ﻼك ﺧ ﻮاهﯽ‬
‫آﺮد و ﺁن ﻣﻜﺎن را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻋﺎدل آﻪ در ﺁن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺠ ﺎت ﻧﺨ ﻮاهﯽ داد؟ ‪ ٢۵‬ﺣﺎﺷ ﺎ‬
‫از ﺕ ﻮ آ ﻪ ﻣﺜ ﻞ ای ﻦ آ ﺎر ﺑﻜﻨ ﯽ آ ﻪ ﻋ ﺎدﻻن را ﺑ ﺎ ﺷ ﺮیﺮان ه ﻼك ﺳ ﺎزﯼ و ﻋ ﺎدل و ﺷ ﺮیﺮ‬
‫ﻣ ﺴﺎوﯼ ﺑﺎﺷ ﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﺷ ﺎ از ﺕ ﻮ! ﺁی ﺎ داور ﺕﻤ ﺎم ﺝﻬ ﺎن‪ ،‬اﻧ ﺼﺎف ﻧﺨﻮاه ﺪ آ ﺮد؟« ‪ ٢۶‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔ ﺮ ﭘﻨﺠ ﺎﻩ ﻋ ﺎدل در ﺷ ﻬﺮ ﺳ ﺪوم ی ﺎﺑﻢ‪ ،‬ه ﺮ ﺁیﻨ ﻪ ﺕﻤ ﺎم ﺁن ﻣﻜ ﺎن را ﺑ ﻪ ﺧ ﺎﻃﺮ ای ﺸﺎن‬
‫رهﺎیﯽ ده ﻢ‪ ٢٧ «.‬اﺑ ﺮاهﻴﻢ در ﺝ ﻮاب ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ایﻨ ﻚ ﻣ ﻦ آ ﻪ ﺧ ﺎك و ﺧﺎآ ﺴﺘﺮ ه ﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺝ ﺮأت‬
‫آﺮدم آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮیﻢ‪ ٢٨ .‬ﺷﺎیﺪ از ﺁن ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻋﺎدل‪ ،‬ﭘﻨﺞ آﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺁیﺎ ﺕﻤﺎم ﺷﻬﺮ را‬
‫ﺑﺴﺒﺐ ﭘﻨﺞ‪ ،‬هﻼك ﺧﻮاهﯽ آﺮد؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ در ﺁﻧﺠﺎ یﺎﺑﻢ‪ ،‬ﺁن را ه ﻼكﻧﻜ ﻨﻢ‪«.‬‬
‫‪ ٢٩‬ﺑﺎر دیﮕﺮ ﺑﺪو ﻋﺮض آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ه ﺮ ﮔ ﺎﻩ در ﺁﻧﺠ ﺎ ﭼﻬ ﻞ یﺎﻓ ﺖ ﺷ ﻮﻧﺪ؟« ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻬﻞ ﺁن را ﻧﻜﻨﻢ‪ ٣٠ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻧﻬﺎر ﻏﻀﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮد ﺕﺎ ﺳ ﺨﻦ ﮔ ﻮیﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎیﺪ در ﺁﻧﺠﺎ ﺳﯽ ﭘﻴﺪا ﺷﻮﻧﺪ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ در ﺁﻧﺠ ﺎ ﺳ ﯽ ی ﺎﺑﻢ‪ ،‬ای ﻦ آ ﺎر را ﻧﺨ ﻮاهﻢ آ ﺮد‪«.‬‬
‫‪ ٣١‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ ﺝﺮأت آﺮدم آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺮض آﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻴﺴﺖ در ﺁﻧﺠ ﺎ یﺎﻓ ﺖ ﺷ ﻮﻧﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺴﺖ ﺁن را هﻼك ﻧﻜﻨﻢ‪ ٣٢ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺸﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮد ﺕ ﺎ ای ﻦ‬
‫دﻓﻌﻪ را ﻓﻘﻂ ﻋﺮض آﻨﻢ‪ ،‬ﺷﺎیﺪ دﻩ در ﺁﻧﺠﺎ یﺎﻓﺖ ﺷ ﻮﻧﺪ؟« ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﻪ ﺧ ﺎﻃﺮ دﻩ ﺁن را ه ﻼك‬
‫ﻧﺨﻮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪ ٣٣ «.‬ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼ ﻮن ﮔﻔﺘﮕ ﻮ را ﺑ ﺎ اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺑ ﻪ اﺕﻤ ﺎم رﺳ ﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻓ ﺖ و‬
‫اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻜﺎن ﺧﻮیﺶ ﻣﺮاﺝﻌﺖ آﺮد‪.‬‬
 ‫ﻧﺎﺑﻮدﯼ ﺳُﺪوم و ﻋَﻤﻮرﻩ‬
‫ﺳ ﺪوم ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻟ ﻮط ﺑ ﻪ دروازﻩ‬ ‫و وﻗ ﺖ ﻋ ﺼﺮ‪ ،‬ﺁن دو ﻓﺮﺷ ﺘﻪ وارد ُ‬ ‫‪١٩‬‬
‫ﺳﺪوم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬و ﭼﻮن ﻟ ﻮط ای ﺸﺎن را ﺑﺪی ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ اﺳ ﺘﻘﺒﺎل ای ﺸﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺘﻪ‪ ،‬رو ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﻧﻬﺎد ‪ ٢‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ اآﻨﻮن اﯼ ﺁﻗﺎیﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮد ﺑﻴﺎیﻴﺪ‪ ،‬و ﺷﺐ را ﺑﺴﺮ ﺑﺮیﺪ‪،‬‬
‫و ﭘﺎیﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺸﻮیﻴﺪ و ﺑﺎﻣﺪادان ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬راﻩ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮیﺪ‪ «.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻠﻜ ﻪ‬
‫ﺷﺐ را در آﻮﭼ ﻪ ﺑ ﺴﺮ ﺑ ﺮیﻢ‪ ٣ «.‬اﻣ ﺎ ﭼ ﻮن ای ﺸﺎن را اﻟﺤ ﺎح ﺑ ﺴﻴﺎر ﻧﻤ ﻮد‪ ،‬ﺑ ﺎ او ﺁﻣ ﺪﻩ‪ ،‬ﺑ ﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪاش داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاﯼ ایﺸﺎن ﺽﻴﺎﻓﺘﯽ ﻧﻤﻮد و ﻧﺎن ﻓﻄﻴﺮ ﭘﺨﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺕﻨ ﺎول آﺮدﻧ ﺪ‪۴ .‬‬
‫و ﺑﻪ ﺧﻮاب هﻨﻮز ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ ﻣ ﺮدان ﺷ ﻬﺮ‪ ،‬یﻌﻨ ﯽ ﻣ ﺮدم ﺳ ﺪوم‪ ،‬از ﺝ ﻮان و ﭘﻴ ﺮ‪ ،‬ﺕﻤ ﺎم‬
‫ﻗ ﻮم از ه ﺮ ﺝﺎﻧ ﺐ‪ ،‬ﺧﺎﻧ ﻪ وﯼ را اﺣﺎﻃ ﻪ آﺮدﻧ ﺪ ‪ ۵‬و ﺑ ﻪ ﻟ ﻮط ﻧ ﺪا در دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﺁن دو‬
‫ﻣﺮدآ ﻪ اﻣ ﺸﺐ ﺑ ﻪ ﻧ ﺰد ﺕ ﻮ درﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ،‬آﺠ ﺎ ه ﺴﺘﻨﺪ؟ ﺁﻧﻬ ﺎ را ﻧ ﺰد ﻣ ﺎ ﺑﻴ ﺮون ﺁور ﺕ ﺎ ای ﺸﺎن را‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ ۶ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻟﻮط ﻧﺰد ایﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺪرﮔﺎﻩ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و در را از ﻋﻘ ﺐ ﺧ ﻮد ﺑﺒ ﺴﺖ ‪ ٧‬و‬
‫ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ ﺑ ﺮادران ﻣ ﻦ‪ ،‬زﻧﻬ ﺎر ﺑ ﺪﯼ ﻣﻜﻨﻴ ﺪ‪ ٨ .‬ایﻨ ﻚ ﻣ ﻦ دو دﺧﺘ ﺮ دارم آ ﻪ ﻣ ﺮد را‬
‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ایﺸﺎن را اﻻ´ن ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮون ﺁورم و ﺁﻧﭽﻪ در ﻧﻈ ﺮ ﺷ ﻤﺎ ﭘ ﺴﻨﺪ ﺁی ﺪ‪ ،‬ﺑ ﺎ ای ﺸﺎن‬
‫ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ .‬ﻟﻜﻦ آﺎرﯼ ﺑﺪیﻦ دو ﻣﺮد ﻧﺪاریﺪ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ زیﺮ ﺳﺎیﻪ ﺳ ﻘﻒ ﻣ ﻦ ﺁﻣ ﺪﻩاﻧ ﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٩‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬دور ﺷﻮ‪ «.‬و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ای ﻦ یﻜ ﯽ ﺁﻣ ﺪ ﺕ ﺎ ﻧﺰی ﻞ ﻣ ﺎ ﺷ ﻮد و ﭘﻴﻮﺳ ﺘﻪ داورﯼ ﻣ ﯽآﻨ ﺪ‪.‬‬
‫اﻻ´ن ﺑﺎ ﺕﻮ از ایﺸﺎن ﺑﺪﺕﺮ آﻨﻴﻢ‪ «.‬ﭘﺲ ﺑﺮ ﺁن ﻣﺮد‪ ،‬یﻌﻨﯽ ﻟ ﻮط‪ ،‬ﺑ ﺸﺪت هﺠ ﻮم ﺁوردﻩ‪ ،‬ﻧﺰدی ﻚ‬
‫ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺕﺎ در را ﺑﺸﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ ١٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن دو ﻣﺮد‪ ،‬دﺳﺖ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ ﺁوردﻩ‪ ،‬ﻟﻮط را ﻧﺰد ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧ ﻪ درﺁوردﻧ ﺪ و در‬
‫ﺧ ﺮد و ﺑ ﺰرگ‪ ،‬ﺑ ﻪ آ ﻮرﯼ‬ ‫را ﺑ ﺴﺘﻨﺪ‪ ١١ .‬اﻣ ﺎ ﺁن اﺷﺨﺎﺻ ﯽ را آ ﻪ ﺑ ﻪ در ﺧﺎﻧ ﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬از ُ‬
‫ﻦ در‪ ،‬ﺧﻮیﺸﺘﻦ را ﺧﺴﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ١٢ .‬و ﺁن دو ﻣﺮد ﺑﻪ ﻟﻮط ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﻣﺒﺘﻼ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬آﻪ از ﺝُﺴﺘ ِ‬
‫»ﺁیﺎ آﺴﯽ دیﮕ ﺮ درایﻨﺠ ﺎ دارﯼ؟ داﻣ ﺎدان و ﭘ ﺴﺮان و دﺧﺘ ﺮان ﺧ ﻮد و ه ﺮ آ ﻪ را در ﺷ ﻬﺮ‬
‫دارﯼ‪ ،‬از ای ﻦ ﻣﻜ ﺎن ﺑﻴ ﺮون ﺁور‪ ١٣ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﻣ ﺎ ای ﻦ ﻣﻜ ﺎن را ه ﻼك ﺧ ﻮاهﻴﻢ ﺳ ﺎﺧﺖ‪،‬‬
‫ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻓﺮیﺎد ﺷﺪیﺪ ایﺸﺎن ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ رﺳﻴﺪﻩ و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﻣ ﺎ را ﻓﺮﺳ ﺘﺎدﻩ اﺳ ﺖ ﺕ ﺎ ﺁن‬
‫را ه ﻼك آﻨ ﻴﻢ‪ ١۴ «.‬ﭘ ﺲ ﻟ ﻮط ﺑﻴ ﺮون رﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺑ ﺎ داﻣ ﺎدان ﺧ ﻮد آ ﻪ دﺧﺘ ﺮان او را ﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰیﺪ و از ای ﻦ ﻣﻜ ﺎن ﺑﻴ ﺮون ﺷ ﻮیﺪ‪ ،‬زی ﺮا ﺧﺪاوﻧ ﺪ ای ﻦ ﺷ ﻬﺮ را‬
‫هﻼك ﻣﯽآﻨﺪ‪ «.‬اﻣﺎ ﺑﻨﻈﺮ داﻣﺎدان ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫‪ ١۵‬و هﻨﮕﺎم ﻃﻠﻮع ﻓﺠﺮ‪ ،‬ﺁن دو ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻟﻮط راﺷﺘﺎﺑﺎﻧﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و زن ﺧ ﻮد را ﺑ ﺎ‬
‫ایﻦ دو دﺧﺘﺮ آ ﻪ ﺣﺎﺽ ﺮﻧﺪ ﺑ ﺮدار‪ ،‬ﻣﺒ ﺎدا در ﮔﻨ ﺎﻩ ﺷ ﻬﺮ ه ﻼك ﺷ ﻮﯼ‪ ١۶ «.‬و ﭼ ﻮن ﺕ ﺄﺧﻴﺮ‬
‫ﻣﯽﻧﻤ ﻮد‪ ،‬ﺁن ﻣ ﺮدان‪ ،‬دﺳ ﺖ او و دﺳ ﺖ زﻧ ﺶ و دﺳ ﺖ ه ﺮ دو دﺧﺘ ﺮش را ﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜ ﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ وﯼ ﺷ ﻔﻘﺖ ﻧﻤ ﻮد و او را ﺑﻴ ﺮون ﺁوردﻩ‪ ،‬در ﺧ ﺎرج ﺷ ﻬﺮ ﮔﺬاﺷ ﺘﻨﺪ‪ ١٧ .‬و واﻗ ﻊ‬
‫ﺷﺪ ﭼﻮن ایﺸﺎن را ﺑﻴﺮون ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ آ ﻪ یﻜ ﯽ ﺑ ﻪ وﯼ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺝ ﺎن ﺧ ﻮد را دری ﺎب و از‬
‫ﻋﻘﺐ ﻣﻨﮕﺮ‪ ،‬و در ﺕﻤﺎم وادﯼ ﻣَﺎیﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ آ ﻮﻩ ﺑﮕﺮی ﺰ‪ ،‬ﻣﺒ ﺎدا ه ﻼك ﺷ ﻮﯼ‪ ١٨ «.‬ﻟ ﻮط‬
‫ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ ﺁﻗ ﺎ ﭼﻨ ﻴﻦ ﻣﺒ ﺎد! ‪ ١٩‬هﻤﺎﻧ ﺎ ﺑﻨ ﺪﻩات در ﻧﻈ ﺮت اﻟﺘﻔ ﺎت یﺎﻓﺘ ﻪ اﺳ ﺖ و‬
‫اﺣﺴﺎﻧﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ آﺮدﯼ آﻪ ﺝﺎﻧﻢ را رﺳﺘﮕﺎر ﺳﺎﺧﺘﯽ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻗﺪرت ﺁن ﻧﺪارم آﻪ ﺑﻪ آ ﻮﻩ‬
‫ﻓﺮار آﻨﻢ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ایﻦ ﺑﻼ ﻣ ﺮا ﻓ ﺮو ﮔﻴ ﺮد و ﺑﻤﻴ ﺮم‪ ٢٠ .‬ایﻨ ﻚ ای ﻦ ﺷ ﻬﺮ ﻧﺰدی ﻚ اﺳ ﺖ ﺕ ﺎ ﺑ ﺪان‬
‫ﻓﺮار آﻨﻢ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﺻﻐﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬اِذن ﺑﺪﻩ ﺕ ﺎ ﺑ ﺪان ﻓ ﺮار آ ﻨﻢ‪ .‬ﺁی ﺎ ﺻ ﻐﻴﺮ ﻧﻴ ﺴﺖ‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺝ ﺎﻧﻢ زﻧ ﺪﻩ‬
‫ﻣﺎﻧ ﺪ‪ ٢١ «.‬ﺑ ﺪو ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ایﻨ ﻚ در ای ﻦ اﻣ ﺮ ﻧﻴ ﺰ ﺕ ﻮ را اﺝﺎﺑ ﺖ ﻓﺮﻣ ﻮدم‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺷ ﻬﺮﯼ را آ ﻪ‬
‫ﺳ ﻔﺎرش ﺁن را ﻧﻤ ﻮدﯼ‪ ،‬واژﮔ ﻮن ﻧ ﺴﺎزم‪ ٢٢ .‬ﺑ ﺪان ﺝ ﺎ ﺑ ﺰودﯼ ﻓ ﺮار آ ﻦ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﺕ ﺎ ﺕ ﻮ‬
‫ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﻧﺮﺳﯽ‪ ،‬هﻴﭻ ﻧﻤﯽﺕﻮاﻧﻢ آ ﺮد‪ «.‬از ای ﻦ ﺳ ﺒﺐ ﺁن ﺷ ﻬﺮ ﻣ ﺴ ّﻤﯽ' ﺑ ﻪ ﺻ ﻮﻏﺮ ﺷ ﺪ‪ ٢٣ .‬و‬
‫ﭼﻮن ﺁﻓﺘﺎب ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻃﻠﻮع آﺮد‪ ،‬ﻟﻮط ﺑﻪ ﺻُﻮﻏﺮ داﺧﻞ ﺷﺪ‪ ٢۴ .‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺮ ﺳ ﺪوم‬
‫و ﻋﻤﻮرﻩ‪ ،‬ﮔﻮﮔﺮد و ﺁﺕﺶ‪ ،‬از ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎراﻧﻴﺪ‪ ٢۵ .‬و ﺁن ﺷﻬﺮهﺎ‪ ،‬و ﺕﻤﺎم‬
‫وادﯼ‪ ،‬و ﺝﻤﻴﻊ ﺳﻜﻨﻪ ﺷﻬﺮهﺎ و ﻧﺒﺎﺕﺎت زﻣﻴﻦ را واژﮔﻮن ﺳﺎﺧﺖ‪ ٢۶ .‬اﻣ ﺎ زن او‪ ،‬از ﻋﻘ ﺐ‬
‫ﺧﻮد ﻧﮕﺮیﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺘﻮﻧﯽ از ﻧﻤﻚ ﮔﺮدیﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢٧‬ﺑﺎﻣﺪادان‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺁنﻣﻜﺎﻧﯽ آﻪ در ﺁن ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧ ﺪ ای ﺴﺘﺎدﻩ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺖ‪ ٢٨ .‬و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳ ﻮﯼ ﺳ ﺪوم و ﻋﻤ ﻮرﻩ‪ ،‬و ﺕﻤ ﺎم زﻣ ﻴﻦ وادﯼ ﻧﻈ ﺮ اﻧ ﺪاﺧﺖ‪ ،‬دی ﺪ‬
‫آ ﻪ ایﻨ ﻚ دود ﺁن زﻣ ﻴﻦ‪ ،‬ﭼ ﻮن دود آ ﻮرﻩ ﺑ ﺎﻻ ﻣ ﯽرود‪ ٢٩ .‬و هﻨﮕ ﺎﻣﯽ آ ﻪ ﺧ ﺪا ﺷ ﻬﺮهﺎﯼ‬
‫وادﯼ را ه ﻼك آ ﺮد‪ ،‬ﺧ ﺪا اﺑ ﺮاهﻴﻢ را ﺑ ﻪ ی ﺎد ﺁورد‪ ،‬و ﻟ ﻮط را از ﺁن اﻧﻘ ﻼب ﺑﻴ ﺮون ﺁورد‪،‬‬
‫ﭼﻮن ﺁن ﺷﻬﺮهﺎیﯽ را آﻪ ﻟﻮط در ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎآﻦ ﺑﻮد‪ ،‬واژﮔﻮن ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻟﻮط و دﺧﺘﺮاﻧﺶ‬

‫‪ ٣٠‬و ﻟ ﻮط از ﺻ ﻮﻏﺮ ﺑﺮﺁﻣ ﺪ و ﺑ ﺎ دو دﺧﺘ ﺮ ﺧ ﻮد در آ ﻮﻩ ﺳ ﺎآﻦ ﺷ ﺪ زی ﺮا ﺕﺮﺳ ﻴﺪ آ ﻪ در‬
‫ﺳ ﻜْﻨﯽ' ﮔﺮﻓ ﺖ‪ ٣١ .‬و دﺧﺘ ﺮ ﺑ ﺰرگ ﺑ ﻪ‬ ‫ﺻ ﻮﻏﺮ ﺑﻤﺎﻧ ﺪ‪ .‬ﭘ ﺲ ﺑ ﺎ دو دﺧﺘ ﺮ ﺧ ﻮد در ﻣَﻐ ﺎرﻩ ُ‬
‫آﻮﭼ ﻚ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭘ ﺪر ﻣ ﺎ ﭘﻴ ﺮ ﺷ ﺪﻩ و ﻣ ﺮدﯼ ﺑ ﺮ روﯼ زﻣ ﻴﻦ ﻧﻴ ﺴﺖ آ ﻪ ﺑﺮﺣ ﺴﺐ ﻋ ﺎدت آ ﻞ‬
‫ﺝﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻣ ﺎ در ﺁی ﺪ‪ ٣٢ .‬ﺑﻴ ﺎ ﺕ ﺎ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد را ﺷ ﺮاب ﺑﻨﻮﺷ ﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬و ﺑ ﺎ او هﻤﺒ ﺴﺘﺮ ﺷ ﻮیﻢ‪ ،‬ﺕ ﺎ‬
‫ﻧﺴﻠﯽ از ﭘﺪر ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ داریﻢ‪ ٣٣ «.‬ﭘﺲ در هﻤﺎن ﺷﺐ‪ ،‬ﭘﺪر ﺧ ﻮد را ﺷ ﺮاب ﻧﻮﺷ ﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬و‬
‫دﺧﺘﺮ ﺑﺰرگ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺧﻮیﺶ هﻤﺨﻮاب ﺷﺪ‪ ،‬و او از ﺧﻮاﺑﻴﺪن و ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ وﯼ ﺁﮔﺎﻩ ﻧ ﺸﺪ‪.‬‬
‫‪ ٣۴‬و واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ روز دیﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺰرگ ﺑﻪ آﻮﭼﻚ ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ دوش ﺑﺎ ﭘﺪرم هﻤﺨﻮاب ﺷ ﺪم‪،‬‬
‫اﻣﺸﺐ ﻧﻴﺰ او را ﺷﺮاب ﺑﻨﻮﺷ ﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬و ﺕ ﻮ ﺑﻴ ﺎ و ﺑ ﺎ وﯼ هﻤﺨ ﻮاب ﺷ ﻮ‪ ،‬ﺕ ﺎ ﻧ ﺴﻠﯽ از ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‬
‫ﻧﮕﺎﻩ داریﻢ‪ ٣۵ «.‬ﺁن ﺷﺐ ﻧﻴﺰ ﭘﺪر ﺧﻮد را ﺷﺮاب ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬و دﺧﺘﺮ آﻮﭼﻚ هﻤﺨﻮاب وﯼ‬
‫ﺷ ﺪ‪ ،‬و او از ﺧﻮاﺑﻴ ﺪن و ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺘﻦ وﯼ ﺁﮔ ﺎﻩ ﻧ ﺸﺪ‪ ٣۶ .‬ﭘ ﺲ ه ﺮ دو دﺧﺘ ﺮ ﻟ ﻮط از ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‬
‫ﺣﺎﻣﻠ ﻪ ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ٣٧ .‬و ﺁن ﺑ ﺰرگ‪ ،‬ﭘ ﺴﺮﯼ زایﻴ ﺪﻩ‪ ،‬او را ﻣ ﻮﺁب ﻧ ﺎم ﻧﻬ ﺎد‪ ،‬و او ﺕ ﺎ اﻣ ﺮوز ﭘ ﺪر‬
‫ﻋ ّﻤ ﯽ ﻧ ﺎم ﻧﻬ ﺎد‪ .‬وﯼ ﺕ ﺎ ﺑﺤ ﺎل ﭘ ﺪر‬
‫ﻣﻮﺁﺑﻴﺎن اﺳﺖ‪ ٣٨ .‬و آﻮﭼﻚ ﻧﻴﺰﭘ ﺴﺮﯼ ﺑ ﺰاد‪ ،‬و او را ﺑ ﻦ َ‬
‫ﺑﻨﯽﻋﻤﻮن اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﺑﺮاهﻴﻢ در ﺟﺮار‬
‫ﭘ ﺲ اﺑ ﺮاهﻴﻢ از ﺁﻧﺠ ﺎ ﺑ ﺴﻮﯼ ارضﺝﻨ ﻮﺑﯽ آ ﻮچ آ ﺮد‪ ،‬و در ﻣﻴ ﺎن ﻗ ﺎدش و ﺷ ﻮر‬ ‫‪٢٠‬‬
‫ﺳﺎآﻦ ﺷﺪ و در ﺝِﺮار ﻣﻨﺰل ﮔﺮﻓﺖ‪ ٢ .‬و اﺑﺮاهﻴﻢ در ﺧﺼﻮص زن ﺧ ﻮد‪ ،‬ﺳ ﺎرﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ آ ﻪ‬
‫»او ﺧﻮاهﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ «.‬و اﺑ ﯽﻣﻠ ﻚ‪ ،‬ﻣﻠ ﻚ ﺝ ﺮار‪ ،‬ﻓﺮﺳ ﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﺳ ﺎرﻩ را ﮔﺮﻓ ﺖ‪ ٣ .‬و ﺧ ﺪا در‬
‫رؤیﺎﯼ ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﺮ اَﺑﯽ َﻣِﻠ ﻚ ﻇ ﺎهﺮ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﺑ ﻪ وﯼ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ایﻨ ﻚ ﺕ ﻮ ﻣ ﺮدﻩاﯼ ﺑ ﺴﺒﺐ ای ﻦ زن آ ﻪ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﯽ‪ ،‬زیﺮا آﻪ زوﺝﻪ دیﮕﺮﯼ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ ۴ «.‬و اﺑﯽﻣﻠﻚ‪ ،‬هﻨ ﻮز ﺑ ﻪ او ﻧﺰدیﻜ ﯽ ﻧﻜ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁیﺎ اﻣﺘﯽ ﻋﺎدل را هﻼك ﺧﻮاهﯽ آﺮد؟ ‪ ۵‬ﻣﮕﺮ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺖ آ ﻪ‬
‫"او ﺧﻮاهﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ"‪ ،‬و او ﻧﻴﺰ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ آﻪ "او ﺑﺮادر ﻣ ﻦ اﺳ ﺖ؟" ﺑ ﻪ ﺳ ﺎدﻩ دﻟ ﯽ و ﭘ ﺎك‬
‫دﺳﺘﯽ ﺧﻮد ایﻦ را آﺮدم‪ ۶ «.‬ﺧﺪا وﯼ را در رؤیﺎ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﻦ ﻧﻴ ﺰ ﻣ ﯽداﻧ ﻢ آ ﻪ ای ﻦ را ﺑ ﻪ‬
‫ﺳﺎدﻩ دﻟﯽ ﺧﻮد آﺮدﯼ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺕﻮ را ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻢ آﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻄﺎ ﻧ ﻮرزﯼ‪ ،‬و از ای ﻦ ﺳ ﺒﺐ‬
‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ آﻪ او را ﻟﻤﺲ ﻧﻤﺎیﯽ‪ ٧ .‬ﭘ ﺲ اﻻ´ن زوﺝ ﻪ ای ﻦ ﻣ ﺮد را رد آ ﻦ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ او ﻧﺒ ﯽ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺮاﯼ ﺕﻮ دﻋﺎ ﺧﻮاهﺪ آﺮد ﺕﺎ زﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬و اﮔﺮ او را رد ﻧﻜﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺪان آ ﻪ ﺕ ﻮ و ه ﺮ‬
‫آﻪ از ﺁن ﺕﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬هﺮ ﺁیﻨﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺮد‪«.‬‬
‫‪ ٨‬ﺑﺎﻣﺪادان‪ ،‬اﺑﯽﻣﻠﻚ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺝﻤﻴﻊ ﺧﺎدﻣ ﺎن ﺧ ﻮد را ﻃﻠﺒﻴ ﺪﻩ‪ ،‬هﻤ ﻪ ای ﻦ اﻣ ﻮر را ﺑ ﻪ ﺳ ﻤﻊ‬
‫ایﺸﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬و ایﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺕﺮﺳﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪ ٩ .‬ﭘﺲ اﺑﯽﻣﻠﻚ‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ را ﺧﻮاﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ آﺮدﯼ؟ و ﺑﻪ ﺕﻮ ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻩ آﺮدﻩ ﺑ ﻮدم‪ ،‬آ ﻪ ﺑ ﺮ ﻣ ﻦ و ﺑﺮﻣﻤﻠﻜ ﺖ ﻣ ﻦ ﮔﻨ ﺎهﯽ ﻋﻈ ﻴﻢ‬
‫ﺁوردﯼ و آﺎرهﺎﯼ ﻧﺎآﺮدﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ آﺮدﯼ؟« ‪ ١٠‬و اﺑﯽﻣﻠﻚ ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ دیﺪﯼ آﻪ‬
‫ای ﻦ آ ﺎر را آ ﺮدﯼ؟« ‪ ١١‬اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬زی ﺮا ﮔﻤ ﺎن ﺑ ﺮدم آ ﻪ ﺧﺪاﺕﺮﺳ ﯽ در ای ﻦ ﻣﻜ ﺎن‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺝﻬ ﺖ زوﺝ ﻪام ﺧﻮاهﻨ ﺪ ُآ ﺸﺖ‪ ١٢ .‬و ﻓ ﯽاﻟﻮاﻗ ﻊ ﻧﻴ ﺰ او ﺧ ﻮاهﺮ ﻣ ﻦ اﺳ ﺖ‪،‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﭘﺪرم‪ ،‬اﻣ ﺎ ﻧ ﻪ دﺧﺘ ﺮ ﻣ ﺎدرم‪ ،‬و زوﺝ ﻪ ﻣ ﻦ ﺷ ﺪ‪ ١٣ .‬و هﻨﮕ ﺎﻣﯽ آ ﻪ ﺧ ﺪا ﻣ ﺮا از ﺧﺎﻧ ﻪ‬
‫ﭘﺪرم ﺁوارﻩ آ ﺮد‪ ،‬او را ﮔﻔ ﺘﻢ‪ :‬اﺣ ﺴﺎﻧﯽ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑﺎی ﺪ آ ﺮد‪ ،‬ای ﻦ اﺳ ﺖ آ ﻪ ه ﺮ ﺝ ﺎ ﺑ ﺮویﻢ‪،‬‬
‫درﺑﺎرﻩ ﻣﻦ ﺑﮕﻮیﯽ آﻪ او ﺑﺮادر ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ١۴ «.‬ﭘﺲ اﺑﯽﻣﻠﻚ‪ ،‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و ﮔ ﺎوان و ﻏﻼﻣ ﺎن‬
‫و آﻨﻴﺰان ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬و زوﺝﻪاش ﺳﺎرﻩ را ﺑ ﻪ وﯼ رد آ ﺮد‪ ١۵ .‬و اﺑ ﯽﻣﻠ ﻚ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ زﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ روﯼ ﺕﻮﺳﺖ‪ .‬هﺮ ﺝﺎ آﻪ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻈﺮت اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﺳ ﺎآﻦ ﺷ ﻮ‪ ١۶ «.‬و‬
‫ﺑ ﻪ ﺳ ﺎرﻩ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ایﻨ ﻚ ه ﺰار ﻣﺜﻘ ﺎل ﻧﻘ ﺮﻩ ﺑ ﻪ ﺑ ﺮادرت دادم‪ ،‬هﻤﺎﻧ ﺎ او ﺑ ﺮاﯼ ﺕ ﻮ ﭘ ﺮدﻩ ﭼ ﺸﻢ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺰد هﻤﻪ آﺴﺎﻧﯽ آﻪ ﺑﺎ ﺕﻮ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﺰد هﻤﻪ دیﮕﺮان‪ ،‬ﭘﺲ اﻧﺼﺎف ﺕﻮ دادﻩ ﺷﺪ‪١٧ «.‬‬
‫و اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﻧ ﺰد ﺧ ﺪا دﻋ ﺎ آ ﺮد‪ .‬و ﺧ ﺪا اﺑ ﯽﻣﻠ ﻚ‪ ،‬و زوﺝ ﻪ او و آﻨﻴ ﺰاﻧﺶ را ﺷ ﻔﺎ ﺑﺨ ﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺕ ﺎ‬
‫اوﻻد ﺑﻬﻢ رﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪ ١٨ ،‬زیﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ‪َ ،‬رﺣِﻢهﺎﯼ ﺕﻤﺎم اهﻞ ﺑﻴ ﺖ اﺑ ﯽﻣﻠ ﻚ را ﺑﺨ ﺎﻃﺮ ﺳ ﺎرﻩ‪،‬‬
‫زوﺝﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﻮﻟﺪ اﺳﺤﺎق‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﺣﺴﺐ وﻋﺪﻩ ﺧﻮد‪ ،‬از ﺳﺎرﻩ ﺕﻔﻘﺪ ﻧﻤﻮد‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺳﺎرﻩ‬ ‫‪٢١‬‬
‫ﮔﻔﺘ ﻪ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺑﺠ ﺎ ﺁورد‪ ٢ .‬و ﺳ ﺎرﻩ ﺣﺎﻣﻠ ﻪ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬از اﺑ ﺮاهﻴﻢ در ﭘﻴ ﺮﯼاش‪ ،‬ﭘ ﺴﺮﯼ زایﻴ ﺪ‪ ،‬در‬
‫وﻗﺘﯽ آﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ٣ .‬و اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﻮﻟﻮد ﺧﻮد را‪ ،‬آ ﻪ ﺳ ﺎرﻩ از وﯼ زایﻴ ﺪ‪،‬‬
‫اﺳﺤﺎق ﻧﺎم ﻧﻬﺎد‪ ۴ .‬واﺑﺮاهﻴﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد اﺳﺤﺎق را‪ ،‬ﭼﻮن هﺸﺖ روزﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺨﺘﻮن ﺳﺎﺧﺖ‪،‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪا او را اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﻮد‪ ۵ .‬و اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬در هﻨﮕ ﺎم وﻻدت ﭘ ﺴﺮش‪ ،‬اﺳ ﺤﺎق‪ ،‬ﺻ ﺪ‬
‫ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ۶ .‬و ﺳﺎرﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺳ ﺎﺧﺖ‪ ،‬و ه ﺮ آ ﻪ ﺑ ﺸﻨﻮد‪ ،‬ﺑ ﺎ ﻣ ﻦ ﺧﻮاه ﺪ‬
‫ﺧﻨﺪیﺪ‪ ٧ «.‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻪ ﺑﻮد آﻪ ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﮕﻮی ﺪ‪ ،‬ﺳ ﺎرﻩ اوﻻد را ﺷ ﻴﺮ ﺧﻮاه ﺪ داد؟ زی ﺮا‬
‫آﻪ ﭘﺴﺮﯼ ﺑﺮاﯼ وﯼ در ﭘﻴ ﺮﯼاش زایﻴ ﺪم‪ ٨ «.‬و ﺁن ﭘ ﺴﺮ ﻧﻤ ﻮ آ ﺮد‪ ،‬ﺕ ﺎ او را از ﺷ ﻴﺮ ﺑ ﺎز‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬و در روزﯼ آﻪ اﺳﺤﺎق را از ﺷﻴﺮ ﺑﺎز داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﺽﻴﺎﻓﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ آﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻴﺮون آﺮدن آﻨﻴﺰ و ﭘﺴﺮش‬

‫‪١٠‬‬ ‫‪ ٩‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺎرﻩ‪ ،‬ﭘﺴﺮ هﺎﺝﺮ ﻣﺼﺮﯼ را آﻪ از اﺑﺮاهﻴﻢ زایﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬دی ﺪ آ ﻪ ﺧﻨ ﺪﻩ ﻣ ﯽآﻨ ﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻦ آﻨﻴﺰ را ﺑﺎ ﭘﺴﺮش ﺑﻴﺮون آ ﻦ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﭘ ﺴﺮ آﻨﻴ ﺰ ﺑ ﺎ ﭘ ﺴﺮ ﻣ ﻦ‬
‫اﺳﺤﺎق‪ ،‬وارث ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ١١ «.‬اﻣﺎ ایﻦ اﻣﺮ‪ ،‬ﺑﻨﻈﺮ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬درﺑﺎرﻩ ﭘﺴﺮش ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﺖ‬
‫ﺁﻣﺪ‪ ١٢ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺑﺎرﻩ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد و آﻨﻴﺰت‪ ،‬ﺑﻨﻈﺮت ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺎیﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ه ﺮ‬
‫ﺁﻧﭽﻪ ﺳﺎرﻩ ﺑﻪ ﺕﻮ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻦ او را ﺑﺸﻨﻮ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ذریﺖ ﺕﻮ از اﺳﺤﺎق ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ ١٣ .‬و از ﭘﺴﺮ آﻨﻴﺰ ﻧﻴﺰ ُاﻣّﺘﯽ ﺑﻮﺝﻮد ﺁورم‪ ،‬زیﺮا آ ﻪ او ﻧ ﺴﻞ ﺕﻮﺳ ﺖ‪ ١۴ «.‬ﺑﺎﻣ ﺪادان‪،‬‬
‫اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺎن و ﻣَﺸﻜﯽ از ﺁب ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ه ﺎﺝﺮ داد‪ ،‬و ﺁﻧﻬ ﺎ را ﺑ ﺮ دوش وﯼ ﻧﻬ ﺎد‪،‬‬
‫و او را ﺑ ﺎ ﭘ ﺴﺮ رواﻧ ﻪ آ ﺮد‪ .‬ﭘ ﺲ رﻓ ﺖ‪ ،‬و در ﺑﻴﺎﺑ ﺎن ﺑﺌﺮﺷ ﺒﻊ ﻣ ﯽﮔ ﺸﺖ‪ ١۵ .‬و ﭼ ﻮن ﺁب‬
‫ﻣﺸﻚ ﺕﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ را زیﺮ ﺑﻮﺕﻪاﯼ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ١۶ .‬و ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺕﻴﺮ ﭘﺮﺕﺎﺑﯽ رﻓﺘ ﻪ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑ ﻞ‬
‫وﯼ ﺑﻨﺸﺴﺖ‪ ،‬زیﺮا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣ ﻮت ﭘ ﺴﺮ را ﻧﺒﻴ ﻨﻢ‪ «.‬ودر ﻣﻘﺎﺑ ﻞ او ﻧﺸ ﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺁواز ﺧ ﻮد را ﺑﻠﻨ ﺪ‬
‫آ ﺮد و ﺑﮕﺮی ﺴﺖ‪ ١٧ .‬و ﺧ ﺪا ﺁواز ﭘ ﺴﺮ را ﺑ ﺸﻨﻴﺪ و ﻓﺮﺷ ﺘﻪ ﺧ ﺪا از ﺁﺳ ﻤﺎن‪ ،‬ه ﺎﺝﺮ را ﻧ ﺪا‬
‫آﺮدﻩ‪ ،‬وﯼ را ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ هﺎﺝﺮ‪ ،‬ﺕﻮ را ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﺕﺮﺳﺎن ﻣﺒ ﺎش‪ ،‬زی ﺮا ﺧ ﺪا ﺁواز ﭘ ﺴﺮ را در‬
‫ﺁﻧﺠﺎیﯽ آﻪ اوﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ١٨ .‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﭘﺴﺮ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬او را ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ ﺧ ﻮد ﺑﮕﻴ ﺮ‪،‬‬
‫زیﺮا آﻪ از او ُاﻣّﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮﺝﻮد ﺧﻮاهﻢ ﺁورد‪ ١٩ «.‬و ﺧﺪا ﭼﺸﻤﺎن او را ﺑﺎز آﺮد ﺕ ﺎ ﭼ ﺎﻩ‬
‫ﺁﺑ ﯽ دی ﺪ‪ .‬ﭘ ﺲ رﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﻣ ﺸﻚ را از ﺁب ﭘ ﺮ آ ﺮد و ﭘ ﺴﺮ را ﻧﻮﺷ ﺎﻧﻴﺪ‪ ٢٠ .‬و ﺧ ﺪا ﺑ ﺎ ﺁن ﭘ ﺴﺮ‬
‫ﻣ ﯽﺑ ﻮد‪ .‬و او ﻧﻤ ﻮ آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﺳ ﺎآﻦ ﺻ ﺤﺮا ﺷ ﺪ‪ ،‬و در ﺕﻴﺮاﻧ ﺪازﯼ ﺑ ﺰرگ ﮔﺮدی ﺪ‪ ٢١ .‬و در‬
‫ﺻﺤﺮاﯼ ﻓﺎران‪ ،‬ﺳﺎآﻦ ﺷﺪ‪ .‬و ﻣﺎدرش زﻧﯽ از زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮایﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻬﺪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺎ اﺑﯽﻣﻠﻚ‬

‫‪ ٢٢‬و واﻗﻊ ﺷﺪ در ﺁن زﻣﺎﻧﯽ آﻪ اﺑﯽﻣﻠﻚ و ﻓﻴﻜﻮل آﻪ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر او ﺑﻮد‪ ،‬اﺑ ﺮاهﻴﻢ را ﻋ ﺮض‬
‫آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ آ ﻪ »ﺧ ﺪا در ﺁﻧﭽ ﻪ ﻣ ﯽآﻨ ﯽ ﺑ ﺎ ﺕﻮﺳ ﺖ‪ ٢٣ .‬اآﻨ ﻮن ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ در ایﻨﺠ ﺎ ﺑ ﻪ ﺧ ﺪا‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﺨﻮر آﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ و ﻧﺴﻞ ﻣﻦ و ذریﺖ ﻣﻦ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﺨﻮاهﯽ آﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ اﺣﺴﺎﻧﯽ‬
‫آﻪ ﺑﺎ ﺕﻮ آﺮدﻩام‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ و ﺑﺎ زﻣﻴﻨ ﯽ آ ﻪ در ﺁن ﻏﺮﺑ ﺖ ﭘ ﺬیﺮﻓﺘﯽ‪ ،‬ﻋﻤ ﻞ ﺧ ﻮاهﯽ ﻧﻤ ﻮد‪٢۴ «.‬‬
‫اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﯽﺧﻮرم‪ ٢۵ «.‬و اﺑﺮاهﻴﻢ اﺑﯽﻣﻠﻚ را ﺕﻨﺒﻴﻪ آﺮد‪ ،‬ﺑ ﺴﺒﺐ ﭼ ﺎﻩ ﺁﺑ ﯽ‬
‫آﻪ ﺧﺎدﻣﺎن اﺑﯽﻣﻠﻚ‪ ،‬از او ﺑﻪ زور ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ٢۶ .‬اﺑﯽﻣﻠﻚ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ آﻴﺴﺖ آﻪ ای ﻦ‬
‫آﺎر را آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺕﻮ ﻧﻴ ﺰ ﻣ ﺮا ﺧﺒ ﺮ ﻧ ﺪادﯼ‪ ،‬و ﻣ ﻦ ه ﻢ ﺕ ﺎ اﻣ ﺮوز ﻧ ﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑ ﻮدم‪ ٢٧ «.‬و‬
‫اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و ﮔﺎوان ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺑﯽ َﻣﻠِﻚ داد‪ ،‬و ﺑﺎ یﻜﺪیﮕﺮ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ ٢٨ .‬و اﺑﺮاهﻴﻢ‬
‫هﻔ ﺖ ﺑ ﺮﻩ از ﮔﻠ ﻪ ﺝ ﺪا ﺳ ﺎﺧﺖ‪.‬و اﺑ ﯽﻣﻠ ﻚ ﺑ ﻪ اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ای ﻦ هﻔ ﺖ ﺑ ﺮﻩ ﻣ ﺎدﻩ آ ﻪ ﺝ ﺪا‬
‫ﺳ ﺎﺧﺘﯽ ﭼﻴ ﺴﺖ؟« ‪ ٢٩‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬آ ﻪ ای ﻦ هﻔ ﺖ ﺑ ﺮﻩ ﻣ ﺎدﻩ را از دﺳ ﺖ ﻣ ﻦ ﻗﺒ ﻮل ﻓﺮﻣ ﺎﯼ‪ ،‬ﺕ ﺎ‬
‫ﺷﻬﺎدت ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ایﻦ ﭼﺎﻩ را ﻣﻦ ﺣﻔﺮ ﻧﻤﻮدم‪ ٣٠ «.‬از ایﻦ ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﺁن ﻣﻜﺎن را ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪،‬‬
‫زیﺮا آﻪ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ یﻜﺪیﮕﺮ ﻗﺴﻢ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ٣١ .‬و ﭼﻮن ﺁن ﻋﻬ ﺪ را در ِﺑﺌَﺮ ِ‬
‫ﺷ ﺒَﻊ ﺑ ﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪،‬‬
‫اﺑ ﯽﻣﻠ ﻚ ﺑ ﺎ ﺳﭙﻬ ﺴﺎﻻر ﺧ ﻮد ﻓﻴﻜ ﻮل ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺘﻪ‪ ،‬ﺑ ﻪ زﻣ ﻴﻦ ﻓﻠ ﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﻣﺮاﺝﻌ ﺖ آﺮدﻧ ﺪ‪ ٣٢ .‬و‬
‫اﺑﺮاهﻴﻢ در ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ‪ ،‬ﺷﻮرﻩآﺰﯼ ﻏﺮس ﻧﻤﻮد‪ ،‬و در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻧ ﺎم یﻬ ﻮﻩ‪ ،‬ﺧ ﺪاﯼ ﺳ ﺮﻣﺪﯼ‪ ،‬دﻋ ﺎ‬
‫ﻧﻤﻮد‪ ٣٣ .‬ﭘﺲ اﺑﺮاهﻴﻢ در زﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ایﺎم ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﺴﺮ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ اﺳﺤﺎق‬
‫و واﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌ ﺪ از ای ﻦ وﻗ ﺎیﻊ‪ ،‬آ ﻪ ﺧ ﺪا اﺑ ﺮاهﻴﻢ را اﻣﺘﺤ ﺎن آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﺑ ﺪو ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ‬ ‫‪٢٢‬‬
‫اﺑﺮاهﻴﻢ!« ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﻟﺒﻴﻚ‪ ٢ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اآﻨﻮن ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را‪ ،‬آﻪ یﮕﺎﻧ ﻪ ﺕﻮﺳ ﺖ و او را‬
‫دوﺳﺖ ﻣﯽدارﯼ‪ ،‬یﻌﻨﯽ اﺳﺤﺎق را ﺑﺮدار و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻮریﺎ ﺑﺮو‪ ،‬و او را در ﺁﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺑ ﺮ یﻜ ﯽ‬
‫از آﻮهﻬﺎیﯽ آﻪ ﺑﻪ ﺕﻮ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﻢ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ ﺑﮕﺬران‪ ٣ «.‬ﺑﺎﻣ ﺪادان‪ ،‬اﺑ ﺮاهﻴﻢ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺘﻪ‪ ،‬اﻻغ ﺧ ﻮد را ﺑﻴﺎراﺳ ﺖ‪ ،‬و دو ﻧﻔ ﺮ از ﻧ ﻮآﺮان ﺧ ﻮد را ﺑ ﺎ ﭘ ﺴﺮ ﺧ ﻮیﺶ اﺳ ﺤﺎق‪،‬‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ و هﻴﺰم ﺑﺮاﯼ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ ﺷﻜﺴﺘﻪ‪ ،‬رواﻧﻪ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺁن ﻣﻜﺎﻧﯽ آﻪ ﺧﺪا او‬
‫را ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺖ‪ ۴ .‬و در روز ﺳﻮم‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ آﺮدﻩ‪ ،‬ﺁن ﻣﻜﺎن را‬
‫از دور دیﺪ‪ ۵ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎدﻣ ﺎن ﺧ ﻮد ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺷ ﻤﺎ در ایﻨﺠ ﺎ ﻧ ﺰد اﻻغ ﺑﻤﺎﻧﻴ ﺪ‪ ،‬ﺕ ﺎ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﺪاﻧﺠﺎ رویﻢ‪ ،‬و ﻋﺒﺎدت آﺮدﻩ‪ ،‬ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﺁیﻴﻢ‪«.‬‬
‫‪ ۶‬ﭘﺲ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬هﻴﺰم ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد اﺳﺤﺎق ﻧﻬﺎد‪ ،‬و ﺁﺕﺶ و آﺎرد‬
‫را ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ ﺧ ﻮد ﮔﺮﻓ ﺖ؛ و ه ﺮ دو ﺑ ﺎ ه ﻢ ﻣ ﯽرﻓﺘﻨ ﺪ‪ ٧ .‬و اﺳ ﺤﺎق ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‪ ،‬اﺑ ﺮاهﻴﻢ را‬
‫ﺧﻄ ﺎب آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ ﭘ ﺪر ﻣ ﻦ!« ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ ﭘ ﺴﺮ ﻣ ﻦ ﻟﺒﻴ ﻚ؟« ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ایﻨ ﻚ ﺁﺕ ﺶ و‬
‫هﻴﺰم‪ ،‬ﻟﻜﻦ ﺑﺮﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ آﺠﺎﺳﺖ؟« ‪ ٨‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺮﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ را ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﺧﻮد ﻣﻬﻴﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ «.‬و هﺮ دو ﺑﺎ هﻢ رﻓﺘﻨﺪ‪ ٩ .‬ﭼﻮن ﺑﺪان ﻣﻜﺎﻧﯽ آﻪ ﺧ ﺪا ﺑ ﺪو ﻓﺮﻣ ﻮدﻩ‬
‫ﺑ ﻮد‪ ،‬رﺳ ﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬اﺑ ﺮاهﻴﻢ در ﺁﻧﺠ ﺎ ﻣ ﺬﺑﺢ را ﺑﻨ ﺎ ﻧﻤ ﻮد‪ ،‬و هﻴ ﺰم را ﺑ ﺮ ه ﻢ ﻧﻬ ﺎد‪ ،‬و ﭘ ﺴﺮ ﺧ ﻮد‪،‬‬
‫اﺳﺤﺎق را ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻻﯼ هﻴﺰم‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ١٠ .‬و اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬دﺳﺖ ﺧﻮد را دراز آ ﺮدﻩ‪،‬‬
‫آﺎرد را ﮔﺮﻓﺖ ﺕﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮیﺶ را ذﺑﺢ ﻧﻤﺎیﺪ‪ ١١ .‬در ﺣ ﺎل‪ ،‬ﻓﺮﺷ ﺘﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ از ﺁﺳ ﻤﺎن وﯼ‬
‫را ﻧﺪا درداد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ اﺑﺮاهﻴﻢ! اﯼ اﺑﺮاهﻴﻢ!« ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﻟﺒﻴﻚ‪ ١٢ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺳﺖ‬
‫ﺧ ﻮد را ﺑ ﺮ ﭘ ﺴﺮ دراز ﻣﻜ ﻦ‪ ،‬و ﺑ ﺪو ه ﻴﭻ ﻣﻜ ﻦ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ اﻻ´ن داﻧ ﺴﺘﻢ آ ﻪ ﺕ ﻮ از ﺧ ﺪا‬
‫ﻣﯽﺕﺮﺳﯽ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﭘﺴﺮ یﮕﺎﻧﻪ ﺧﻮد را از ﻣﻦ دریﻎ ﻧﺪاﺷ ﺘﯽ‪ ١٣ «.‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ‪ ،‬اﺑ ﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﭼ ﺸﻤﺎن‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ آﺮدﻩ‪ ،‬دیﺪ آ ﻪ ایﻨ ﻚ ﻗ ﻮﭼﯽ‪ ،‬در ﻋﻘ ﺐ وﯼ‪ ،‬در ﺑﻴ ﺸﻪاﯼ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺷ ﺎﺧﻬﺎیﺶ ﮔﺮﻓﺘ ﺎر‬
‫ﺷ ﺪﻩ‪ .‬ﭘ ﺲ اﺑ ﺮاهﻴﻢ رﻓ ﺖ و ﻗ ﻮچ را ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺁن را در ﻋ ﻮض ﭘ ﺴﺮ ﺧ ﻮد‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ ﻗﺮﺑ ﺎﻧﯽ‬
‫ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ ﮔﺬراﻧﻴﺪ‪ ١۴ .‬و اﺑﺮاهﻴﻢ ﺁن ﻣﻮﺽﻊ را »یﻬﻮﻩ یﺮﯼ'« ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺕ ﺎ اﻣ ﺮوز ﮔﻔﺘ ﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪» :‬در آﻮﻩ‪ ،‬یﻬﻮﻩ‪ ،‬دیﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬
‫‪ ١۵‬ﺑ ﺎر دیﮕ ﺮ ﻓﺮﺷ ﺘﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ‪ ،‬ﺑ ﻪ اﺑ ﺮاهﻴﻢ از ﺁﺳ ﻤﺎن ﻧ ﺪا در داد ‪ ١۶‬و ﮔﻔ ﺖ‪ » :‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ‬
‫ﻣﯽﮔﻮیﺪ‪ :‬ﺑﻪ ذات ﺧﻮد ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ایﻦ آﺎر راآﺮدﯼ و ﭘﺴﺮ یﮕﺎﻧﻪ ﺧ ﻮد را دری ﻎ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﯽ‪ ١٧ ،‬هﺮ ﺁیﻨﻪ ﺕﻮ را ﺑﺮآﺖ دهﻢ‪ ،‬و ذریﺖ ﺕﻮ را آﺜﻴﺮ ﺳﺎزم‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺁﺳ ﻤﺎن‪،‬‬
‫و ﻣﺜﻞ ریﮕﻬﺎیﯽ آﻪ ﺑﺮ آﻨﺎرﻩ دریﺎﺳﺖ‪ .‬و ذریﺖ ﺕﻮ دروازﻩهﺎﯼ دﺷ ﻤﻨﺎن ﺧ ﻮد را ﻣﺘ ﺼﺮف‬
‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ١٨ .‬و از ذری ﺖ ﺕ ﻮ‪ ،‬ﺝﻤﻴ ﻊ اﻣﺘﻬ ﺎﯼ زﻣ ﻴﻦ ﺑﺮآ ﺖ ﺧﻮاهﻨ ﺪ یﺎﻓ ﺖ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜ ﻪ ﻗ ﻮل‬
‫ﻣﺮا ﺷﻨﻴﺪﯼ‪ ١٩ «.‬ﭘﺲ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻧﺰد ﻧﻮآﺮان ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬و ایﺸﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ِﺑﺌَﺮ َ‬
‫ﺷﺒَﻊ ﺑﺎ‬
‫هﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬و اﺑﺮاهﻴﻢ در ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺳﺎآﻦ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮان ﻧﺎﺣﻮر‬
‫‪ ٢٠‬و واﻗﻊ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ از ای ﻦ اﻣ ﻮر‪ ،‬آ ﻪ ﺑ ﻪ اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺧﺒ ﺮ دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ایﻨ ﻚ ِﻣ ْﻠ َﻜ ﻪ ﻧﻴ ﺰ ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﺑﺮادرت ﻧﺎﺣﻮر‪ ،‬ﭘﺴﺮان زایﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ٢١ .‬یﻌﻨﯽ ﻧﺨﺴﺖزادﻩ او ﻋ ﻮص‪ ،‬و ﺑ ﺮادرش ﺑ ﻮز و‬
‫ﺣﺰُو و ﻓِﻠﺪاش و ی ﺪﻻف و َﺑﺘُﻮﺋﻴ ﻞ‪ ٢٣ «.‬و ﺑﺘﻮﺋﻴ ﻞ‪ ،‬رِﻓ َﻘ ﻪ‬ ‫َﻗﻤُﻮﺋﻴﻞ‪ ،‬ﭘﺪر اَرام‪ ٢٢ ،‬و آﺎﺳَﺪ و َ‬
‫را ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪ .‬ایﻦ هﺸﺖ را‪ ،‬ﻣﻠﻜﻪ ﺑﺮاﯼ ﻧﺎﺣﻮر‪ ،‬ﺑﺮادر اﺑﺮاهﻴﻢ زایﻴ ﺪ‪ ٢۴ .‬و آﻨﻴ ﺰ او آ ﻪ‬
‫رَؤﻣَﻪ ﻧﺎم داﺷﺖ‪ ،‬او ﻧﻴﺰ ﻃﺎﺑَﺢ و ﺝﺎﺣَﻢ و ﺕﺎﺣَﺶ و َﻣ َﻌﻜَﻪ را زایﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮگ ﺳﺎرﻩ‬
‫و ای ﺎم زﻧ ﺪﮔﺎﻧﯽ ﺳ ﺎرﻩ‪ ،‬ﺻ ﺪ و ﺑﻴ ﺴﺖ و هﻔ ﺖ ﺳ ﺎل ﺑ ﻮد‪ .‬ای ﻦ اﺳ ﺖ ﺳ ﺎﻟﻬﺎﯼ ﻋﻤ ﺮ‬ ‫‪٢٣‬‬
‫ﺳﺎرﻩ‪ ٢ .‬و ﺳﺎرﻩ در ﻗﺮیﻪ ارﺑﻊ آﻪ ﺣﺒﺮون ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن ﻣ ﺮد‪ .‬و اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺁﻣ ﺪ ﺕ ﺎ‬
‫ﺣ ﺖ را‬ ‫ﺑ ﺮاﯼ ﺳ ﺎرﻩ ﻣ ﺎﺕﻢ و ﮔﺮی ﻪ آﻨ ﺪ‪ ٣ .‬و اﺑ ﺮاهﻴﻢ از ﻧ ﺰد ِﻣﻴ ﺖ ﺧ ﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺖ و ﺑﻨ ﯽ ِ‬
‫ﺧﻄﺎب آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» ۴ :‬ﻣﻦ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻏﺮیﺐ و ﻧﺰی ﻞ ه ﺴﺘﻢ‪ .‬ﻗﺒ ﺮﯼ از ﻧ ﺰد ﺧ ﻮد ﺑ ﻪﻣﻠﻜﻴ ﺖ‬
‫ﻣﻦ دهﻴﺪ‪ ،‬ﺕﺎ ﻣﻴﺖ ﺧﻮد را از ﭘﻴﺶ روﯼ ﺧﻮد دﻓﻦ آﻨﻢ‪ ۵ «.‬ﭘﺲ ﺑﻨﯽﺣﺖ در ﺝﻮاب اﺑﺮاهﻴﻢ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» ۶ :‬اﯼ ﻣﻮﻻﯼ ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻣﺎ را ﺑﺸﻨﻮ‪ .‬ﺕﻮ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ رﺋﻴﺲ ﺧﺪا هﺴﺘﯽ‪ .‬در ﺑﻬﺘ ﺮیﻦ‬
‫ﻣﻘﺒﺮﻩهﺎﯼ ﻣﺎ ﻣﻴﺖ ﺧﻮد را دﻓﻦ آ ﻦ‪ .‬ه ﻴﭻ آ ﺪام از ﻣ ﺎ‪ ،‬ﻗﺒ ﺮ ﺧ ﻮیﺶ را از ﺕ ﻮ دری ﻎ ﻧﺨﻮاه ﺪ‬
‫داﺷﺖ آﻪ ﻣﻴﺖ ﺧﻮد را دﻓﻦ آﻨﯽ‪ ٧ «.‬ﭘﺲ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺖ‪ ،‬و ﻧ ﺰد اه ﻞ ﺁن زﻣ ﻴﻦ‪ ،‬یﻌﻨ ﯽ‬
‫ﺽﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻣﻴﺖ‬ ‫ﺑﻨﯽﺣﺖ‪ ،‬ﺕﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﻮد‪ ٨ .‬و ایﺸﺎن را ﺧﻄﺎب آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ َﻣ ْﺮ َ‬
‫ﺧ ﻮد را از ﻧ ﺰد ﺧ ﻮد دﻓ ﻦ آ ﻨﻢ‪ ،‬ﺳ ﺨﻦ ﻣ ﺮا ﺑ ﺸﻨﻮیﺪ و ﺑ ﻪ ﻋﻔ ﺮون ﺑ ﻦ ﺻ ﻮﺣﺎر‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ‬
‫ﺳﻔﺎرش آﻨﻴﺪ‪ ٩ ،‬ﺕﺎ ﻣﻐﺎرﻩ ﻣَﻜﻔﻴﻠﻪ را آﻪ از اﻣ ﻼك او در آﻨ ﺎر زﻣﻴ ﻨﺶ واﻗ ﻊ اﺳ ﺖ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫دهﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺕﻤﺎم‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﯼ ﻗﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎرد‪«.‬‬
‫ن ﺣﺘ ﯽ‪ ،‬در ﻣ ﺴﺎﻣﻊ ﺑﻨ ﯽﺣ ﺖ‪ ،‬یﻌﻨ ﯽ‬ ‫‪ ١٠‬و ﻋﻔﺮون در ﻣﻴﺎن ﺑﻨﯽﺣﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻋﻔ ﺮو ِ‬
‫هﻤﻪ آﻪ ﺑﻪ دروازﻩ ﺷﻬﺮ او داﺧﻞ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﺝﻮاب اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» ١١ :‬اﯼ ﻣ ﻮﻻﯼ ﻣ ﻦ‪،‬‬
‫ﻧﯽ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻣﺮا ﺑ ﺸﻨﻮ‪ ،‬ﺁن زﻣ ﻴﻦ را ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ ﻣ ﯽﺑﺨ ﺸﻢ‪ ،‬و ﻣﻐ ﺎرﻩاﯼ را آ ﻪ در ﺁن اﺳ ﺖ ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ‬
‫ﻣﯽدهﻢ‪ ،‬ﺑﺤﻀﻮر اﺑﻨﺎﯼ ﻗﻮم ﺧﻮد‪ ،‬ﺁن را ﺑﻪ ﺕﻮ ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ‪ .‬ﻣﻴﺖ ﺧﻮد را دﻓﻦ آﻦ‪«.‬‬
‫‪ ١٢‬ﭘ ﺲ اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﻧ ﺰد اه ﻞ ﺁن زﻣ ﻴﻦ ﺕﻌﻈ ﻴﻢ ﻧﻤ ﻮد‪ ١٣ ،‬و ﻋﻔ ﺮون را ﺑ ﻪ ﻣ ﺴﺎﻣﻊ اه ﻞ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﺧﻄﺎب آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺕﻮ راﺽﯽ هﺴﺘﯽ‪ ،‬اﻟﺘﻤﺎس دارم ﻋ ﺮض ﻣ ﺮا اﺝﺎﺑ ﺖ آﻨ ﯽ‪ .‬ﻗﻴﻤ ﺖ‬
‫زﻣ ﻴﻦ را ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ ﻣ ﯽده ﻢ‪ ،‬از ﻣ ﻦ ﻗﺒ ﻮل ﻓﺮﻣ ﺎﯼ‪ ،‬ﺕ ﺎ در ﺁﻧﺠ ﺎ ﻣﻴ ﺖ ﺧ ﻮد را دﻓ ﻦ آ ﻨﻢ‪١۴ «.‬‬
‫ﻋﻔﺮون در ﺝﻮاب اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» ١۵ :‬اﯼ ﻣﻮﻻﯼ ﻣﻦ‪ ،‬از ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ‪ ،‬ﻗﻴﻤﺖ زﻣﻴﻦ ﭼﻬﺎرﺻﺪ‬
‫ﻣﺜﻘﺎل ﻧﻘﺮﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ایﻦ در ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و ﺕﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻣﻴﺖ ﺧﻮد را دﻓﻦ آﻦ‪«.‬‬
‫‪ ١۶‬ﭘﺲ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺳﺨﻦ ﻋﻔﺮون را اﺝﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮد‪ ،‬و ﺁن ﻣﺒﻠﻐﯽ را آﻪ در ﻣﺴﺎﻣﻊ ﺑﻨﯽﺣ ﺖ ﮔﻔﺘ ﻪ‬
‫ﺑﻮد‪،‬یﻌﻨﯽ ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﻣﺜﻘﺎل ﻧﻘﺮﻩ رایﺞ اﻟﻤﻌﺎﻣﻠﻪ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻧ ﺰد ﻋﻔ ﺮون وزن آ ﺮد‪ ١٧ .‬ﭘ ﺲ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﻋﻔﺮون‪ ،‬آﻪ در ﻣَﻜ ِﻔﻴﻠﻪ‪ ،‬ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻤﺮﯼ واﻗﻊ اﺳﺖ‪ ،‬یﻌﻨﯽ زﻣ ﻴﻦ و ﻣﻐ ﺎرﻩاﯼ آ ﻪ در ﺁن اﺳ ﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺎ هﻤﻪ درﺧﺘﺎﻧﯽ آﻪ در ﺁن زﻣﻴﻦ‪ ،‬و در ﺕﻤ ﺎﻣﯽ ﺣ ﺪود و ﺣ ﻮاﻟﯽ ﺁن ﺑ ﻮد‪ ،‬ﻣﻘ ﺮر ﺷ ﺪ ‪ ١٨‬ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﻠﻜﻴﺖ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺤﻀﻮر ﺑﻨﯽﺣﺖ‪ ،‬یﻌﻨﯽ هﻤﻪ آﻪ ﺑﻪ دروازﻩ ﺷﻬﺮش داﺧﻞ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ١٩ .‬از‬
‫ﺁن ﭘﺲ‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬زوﺝ ﻪ ﺧ ﻮد ﺳ ﺎرﻩ را در ﻣﻐ ﺎرﻩ ﺻ ﺤﺮاﯼ ﻣﻜﻔﻴﻠ ﻪ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑ ﻞ ﻣﻤ ﺮﯼ‪ ،‬آ ﻪ‬
‫ﺣﺒﺮون ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در زﻣﻴﻦ آﻨﻌﺎن دﻓﻦ آﺮد‪ ٢٠ .‬و ﺁن ﺻﺤﺮا‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻐﺎرﻩاﯼ آﻪ در ﺁن اﺳﺖ‪ ،‬از‬
‫ﺝﺎﻧﺐ ﺑﻨﯽﺣﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻠﻜﻴﺖ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻪ ﺝﻬﺖ ﻗﺒﺮ ﻣﻘﺮر ﺷﺪ‪.‬‬

‫ازدواج اﺳﺤﺎق و رﻓﻘﻪ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ را در هﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺮآﺖ داد‪ ٢ .‬و اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺎدم ﺧﻮد آﻪ ﺑﺰرگ‬ ‫‪٢۴‬‬
‫ﺧﺎﻧ ﻪ وﯼ و ﺑ ﺮ ﺕﻤ ﺎم ﻣﺎیﻤﻠ ﻚ او ﻣﺨﺘ ﺎر ﺑ ﻮد‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اآﻨ ﻮن دﺳ ﺖ ﺧ ﻮد را زی ﺮ ران ﻣ ﻦ‬
‫ﺑﮕ ﺬار‪ ٣ .‬و ﺑ ﻪ یﻬ ﻮﻩ‪ ،‬ﺧ ﺪاﯼ ﺁﺳ ﻤﺎن و ﺧ ﺪاﯼ زﻣ ﻴﻦ‪ ،‬ﺕ ﻮ را ﻗ ﺴﻢ ﻣ ﯽده ﻢ‪ ،‬آ ﻪ زﻧ ﯽ ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﭘﺴﺮم از دﺧﺘﺮان آﻨﻌﺎﻧﻴﺎن آﻪ در ﻣﻴﺎن ای ﺸﺎن ﺳ ﺎآﻨﻢ ﻧﮕﻴ ﺮﯼ‪ ۴ ،‬ﺑﻠﻜ ﻪ ﺑ ﻪ وﻻی ﺖ ﻣ ﻦ و ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﻮﻟﺪم ﺑﺮوﯼ‪ ،‬و از ﺁﻧﺠﺎ زﻧﯽ ﺑﺮاﯼ ﭘﺴﺮم اﺳﺤﺎق ﺑﮕﻴﺮﯼ‪ ۵ «.‬ﺧﺎدم ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷ ﺎیﺪ ﺁن‬
‫زن راﺽﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺪیﻦ زﻣ ﻴﻦ ﺑﻴﺎی ﺪ؟ ﺁی ﺎ ﭘ ﺴﺮت را ﺑ ﺪان زﻣﻴﻨ ﯽ آ ﻪ از ﺁن ﺑﻴ ﺮون‬
‫ﺁﻣﺪﯼ‪ ،‬ﺑﺎزﺑﺮم؟« ‪ ۶‬اﺑﺮاهﻴﻢ وﯼ را ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻧﻬﺎر‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣ ﺮا ﺑ ﺪاﻧﺠﺎ ﺑ ﺎز ﻣﺒ ﺮﯼ‪ ٧ .‬یﻬ ﻮﻩ‪،‬‬
‫ﺧـﺪاﯼ ﺁﺳﻤـﺎن آﻪ ﻣﺮا از ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪرم و از زﻣﻴﻦ ﻣﻮﻟَﺪ ﻣﻦ ﺑﻴﺮون ﺁورد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺕﻜﻠﻢ آ ﺮد و‬
‫ﻗﺴﻢ ﺧ ﻮردﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪" :‬آ ﻪ ای ﻦ زﻣ ﻴﻦ را ﺑ ﻪ ذری ﺖ ﺕ ﻮ ﺧ ﻮاهﻢ داد‪ ".‬او ﻓﺮﺷ ﺘﻪ ﺧ ﻮد را ﭘ ﻴﺶ‬
‫روﯼ ﺕﻮ ﺧﻮاهﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺕﺎ زﻧﯽ ﺑﺮاﯼ ﭘﺴﺮم از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﮕﻴﺮﯼ‪ ٨ .‬اﻣ ﺎ اﮔ ﺮ ﺁن زن از ﺁﻣ ﺪن ﺑ ﺎ‬
‫ﺕﻮ رﺽﺎ ﻧﺪهﺪ‪ ،‬از ایﻦ ﻗﺴﻢ ﻣﻦ ﺑﺮﯼ ﺧﻮاهﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ زﻧﻬﺎر ﭘﺴﺮ ﻣﺮا ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﺑ ﺎز ﻧﺒ ﺮﯼ‪«.‬‬
‫‪ ٩‬ﭘﺲ ﺧﺎدم دﺳﺖ ﺧﻮد را زیﺮ ران ﺁﻗ ﺎﯼ ﺧ ﻮد اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﻧﻬ ﺎد‪ ،‬و در ای ﻦ اﻣ ﺮ ﺑ ﺮاﯼ او ﻗ ﺴﻢ‬
‫ﺧﻮرد‪.‬‬
‫‪ ١٠‬و ﺧﺎدم دﻩ ﺷﺘﺮ‪ ،‬از ﺷﺘﺮان ﺁﻗﺎﯼ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮﻓﺖ‪ .‬و هﻤﻪ اﻣﻮال ﻣﻮﻻیﺶ ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ او‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ رواﻧﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺎﺣﻮر در اَرام ﻧﻬﺮیﻦ ﺁﻣ ﺪ‪ ١١ .‬و ﺑ ﻪ وﻗ ﺖ ﻋ ﺼﺮ‪ ،‬هﻨﮕ ﺎﻣﯽ‬
‫آﻪ زﻧﺎن ﺑﺮاﯼ آﺸﻴﺪن ﺁب ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺘﺮان ﺧﻮد را در ﺧﺎرج ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺑﺮ ﻟﺐ ﭼﺎﻩ ﺁب‬
‫ﺧﻮاﺑﺎﻧﻴ ﺪ‪ ١٢ .‬و ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ یﻬ ﻮﻩ‪ ،‬ﺧ ﺪاﯼ ﺁﻗ ﺎیﻢ اﺑ ﺮاهﻴﻢ‪ ،‬اﻣ ﺮوز ﻣ ﺮا آﺎﻣﻴ ﺎب ﺑﻔﺮﻣ ﺎ‪ ،‬و ﺑ ﺎ‬
‫ﺁﻗﺎیﻢ اﺑﺮاهﻴﻢ اﺣﺴﺎن ﺑﻨﻤ ﺎ‪ ١٣ .‬ایﻨ ﻚ ﻣ ﻦ ﺑ ﺮ ای ﻦ ﭼ ﺸﻤﻪ ﺁب ای ﺴﺘﺎدﻩام‪ ،‬و دﺧﺘ ﺮان اه ﻞ ای ﻦ‬
‫ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺝﻬﺖ آﺸﻴﺪن ﺁب ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁیﻨﺪ‪ ١۴ .‬ﭘ ﺲ ﭼﻨ ﻴﻦ ﺑ ﺸﻮد آ ﻪ ﺁن دﺧﺘ ﺮﯼ آ ﻪ ﺑ ﻪ وﯼ‬
‫ﮔﻮیﻢ‪" :‬ﺳﺒﻮﯼ ﺧﻮد را ﻓ ﺮودﺁر ﺕ ﺎ ﺑﻨﻮﺷ ﻢ"‪ ،‬و او ﮔﻮی ﺪ‪" :‬ﺑﻨ ﻮش و ﺷ ﺘﺮاﻧﺖ را ﻧﻴ ﺰ ﺳ ﻴﺮاب‬
‫آﻨﻢ"‪ ،‬هﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮد اﺳﺤﺎق آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺕﺎ ﺑﺪیﻦ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻢ آﻪ ﺑﺎ ﺁﻗﺎیﻢ اﺣ ﺴﺎن‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻩاﯼ‪«.‬‬
‫‪ ١۵‬و او هﻨﻮز از ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻓﺎرغ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد آﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ‪ ،‬رِﻓﻘَﻪ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺑﺘﻮﺋﻴﻞ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣِﻠﻜﻪ‪ ،‬زن‬
‫ﻧ ﺎﺣﻮر‪ ،‬ﺑ ﺮادر اﺑ ﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪ و ﺳ ﺒﻮیﯽ ﺑ ﺮ آﺘ ﻒ داﺷ ﺖ‪ ١۶ .‬و ﺁن دﺧﺘ ﺮ ﺑ ﺴﻴﺎر‬
‫ﻧﻴﻜ ﻮﻣﻨﻈﺮ و ﺑ ﺎآﺮﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬و ﻣ ﺮدﯼ او را ﻧ ﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬ﭘ ﺲ ﺑ ﻪ ﭼ ﺸﻤﻪ ﻓﺮورﻓ ﺖ‪ ،‬و ﺳ ﺒﻮﯼ‬
‫ﺧﻮد را ﭘﺮ آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪ‪ ١٧ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧ ﺎدم ﺑ ﻪ اﺳ ﺘﻘﺒﺎل او ﺑ ﺸﺘﺎﻓﺖ و ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺝﺮﻋ ﻪاﯼ ﺁب‬
‫از ﺳ ﺒﻮﯼ ﺧ ﻮد ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑﻨﻮﺷ ﺎن‪ ١٨ «.‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ ﺁﻗ ﺎﯼ ﻣ ﻦ ﺑﻨ ﻮش«‪ ،‬و ﺳ ﺒﻮﯼ ﺧ ﻮد را‬
‫ﺑﺰودﯼ ﺑﺮ دﺳ ﺖ ﺧ ﻮد ﻓ ﺮودﺁوردﻩ‪ ،‬او را ﻧﻮﺷ ﺎﻧﻴﺪ‪ ١٩ .‬و ﭼ ﻮن از ﻧﻮﺷ ﺎﻧﻴﺪﻧﺶ ﻓ ﺎرغ ﺷ ﺪ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاﯼ ﺷﺘﺮاﻧﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻜﺸﻢ ﺕﺎ از ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺑﺎزایﺴﺘﻨﺪ‪ ٢٠ «.‬ﭘﺲ ﺳ ﺒﻮﯼﺧ ﻮد را ﺑ ﺰودﯼ‬
‫در ﺁﺑﺨﻮر ﺧ ﺎﻟﯽ آ ﺮد و ﺑ ﺎز ﺑ ﻪ ﺳ ﻮﯼ ﭼ ﺎﻩ‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ آ ﺸﻴﺪن ﺑﺪوی ﺪ‪ ،‬و از ﺑﻬ ﺮ هﻤ ﻪ ﺷ ﺘﺮاﻧﺶ‬
‫آﺸﻴﺪ‪ ٢١ .‬و ﺁن ﻣﺮد ﺑﺮ وﯼ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻜﻮت داﺷﺖ‪ ،‬ﺕﺎ ﺑﺪاﻧﺪ آ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ‪ ،‬ﺳ ﻔﺮ‬
‫او را ﺧﻴﺮیﺖاﺙﺮ ﻧﻤﻮدﻩ اﺳﺖ یﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ ٢٢‬و واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ ﭼ ﻮن ﺷ ﺘﺮان از ﻧﻮﺷ ﻴﺪن ﺑ ﺎز ای ﺴﺘﺎدﻧﺪ آ ﻪ ﺁن ﻣ ﺮد ﺣﻠﻘ ﻪ ﻃ ﻼﯼ ﻧ ﻴﻢ ﻣﺜﻘ ﺎل‬
‫وزن‪ ،‬و دو اﺑﺮﻧﺠﻴﻦ ﺑﺮاﯼ دﺳﺘﻬﺎیﺶ‪ ،‬آﻪ دﻩ ﻣﺜﻘﺎل ﻃﻼ وزن ﺁﻧﻬﺎ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺑﻴ ﺮون ﺁورد ‪ ٢٣‬و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ آﻪ دﺧﺘﺮ آﻴﺴﺘﯽ؟ ﺁیﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪرت ﺝﺎیﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺕﺎ ﺷﺐ را ﺑﺴﺮ‬
‫ﺑ ﺮیﻢ؟« ‪ ٢۴‬وﯼ را ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﻦ دﺧﺘ ﺮ ﺑﺘﻮﺋﻴ ﻞ‪ ،‬ﭘ ﺴﺮ ﻣﻠﻜ ﻪ آ ﻪ او را از ﻧ ﺎﺣﻮر زایﻴ ﺪ‪،‬‬
‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻢ‪ ٢۵ «.‬و ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺰد ﻣﺎ آﺎﻩ و ﻋﻠﻒ ﻓﺮاوان اﺳﺖ‪ ،‬و ﺝ ﺎﯼ ﻧﻴ ﺰ ﺑ ﺮاﯼ ﻣﻨ ﺰل‪«.‬‬
‫‪ ٢۶‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ ﺁن ﻣ ﺮد ﺧ ﻢ ﺷ ﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ را ﭘﺮﺳ ﺘﺶ ﻧﻤ ﻮد ‪ ٢٧‬و ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣﺘﺒ ﺎرك ﺑ ﺎد یﻬ ﻮﻩ‪،‬‬
‫ﺧﺪاﯼ ﺁﻗﺎیﻢ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬آﻪ ﻟﻄ ﻒ و وﻓ ﺎﯼ ﺧ ﻮد را از ﺁﻗ ﺎیﻢ دری ﻎ ﻧﺪاﺷ ﺖ‪ ،‬و ﭼ ﻮن ﻣ ﻦ در راﻩ‬
‫ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮادران ﺁﻗﺎیﻢ راهﻨﻤﺎیﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪«.‬‬
‫‪ ٢٨‬ﭘﺲ ﺁن دﺧﺘﺮ دوان دوان رﻓﺘﻪ‪ ،‬اهﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدر ﺧﻮیﺶ را از ایﻦ وﻗﺎیﻊ ﺧﺒﺮ داد‪ ٢٩ .‬و‬
‫رﻓﻘ ﻪ را ﺑ ﺮادرﯼ ﻻﺑ ﺎن ﻧ ﺎم ﺑ ﻮد‪ .‬ﭘ ﺲ ﻻﺑ ﺎن ﺑ ﻪ ﻧ ﺰد ﺁن ﻣ ﺮد‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺳ ﺮ ﭼ ﺸﻤﻪ‪ ،‬دوان دوان‬
‫ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ‪ ٣٠ .‬و واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ ﭼﻮن ﺁن ﺣﻠﻘﻪ و اﺑﺮﻧﺠﻴﻨﻬﺎ را ﺑﺮ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮاهﺮ ﺧ ﻮد دی ﺪ‪،‬‬
‫و ﺳﺨﻨﻬﺎﯼ ﺧﻮاهﺮ ﺧﻮد‪ ،‬رﻓﻘﻪ را ﺷﻨﻴﺪ آﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺁن ﻣﺮد ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻧ ﺰد‬
‫وﯼ ﺁﻣﺪ‪ .‬و ایﻨﻚ ﻧﺰد ﺷﺘﺮان ﺑﻪ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ایﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ٣١ .‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻣﺒﺎرك ﺧﺪاوﻧ ﺪ ‪،‬‬
‫ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﻴﺮون ایﺴﺘﺎدﻩاﯼ؟ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ را و ﻣﻨﺰﻟﯽ ﺑﺮاﯼ ﺷﺘﺮان ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪام‪ ٣٢ «.‬ﭘﺲ ﺁن‬
‫ﻣﺮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ درﺁﻣ ﺪ‪ ،‬و ﻻﺑ ﺎن ﺷ ﺘﺮان را ﺑ ﺎز آ ﺮد‪ ،‬و آ ﺎﻩ و ﻋﻠ ﻒ ﺑ ﻪ ﺷ ﺘﺮان داد‪ ،‬و ﺁب ﺑ ﻪ‬
‫ﺝﻬ ﺖ ﺷ ﺴﺘﻦ ﭘﺎیﻬ ﺎیﺶ وﭘﺎیﻬ ﺎﯼ رﻓﻘ ﺎیﺶ ﺁورد‪ ٣٣ .‬و ﻏ ﺬا ﭘ ﻴﺶ او ﻧﻬﺎدﻧ ﺪ‪ .‬وﯼ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺕ ﺎ‬
‫ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮد را ﺑﺎزﻧﮕﻮیﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺨﻮرم‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﻮ‪«.‬‬
‫‪ ٣۴‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﻦ ﺧ ﺎدم اﺑ ﺮاهﻴﻢ ه ﺴﺘﻢ‪ ٣۵ .‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ‪ ،‬ﺁﻗ ﺎﯼ ﻣ ﺮا ﺑ ﺴﻴﺎر ﺑﺮآ ﺖ دادﻩ و او‬
‫ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و ﮔﻠﻪهﺎ و رﻣﻪهﺎ و ﻧﻘﺮﻩ و ﻃﻼ و ﻏﻼﻣﺎن و آﻨﻴﺰان و ﺷ ﺘﺮان و اﻻﻏ ﺎن‬
‫ﺑﺪو دادﻩ اﺳﺖ‪ ٣۶ .‬و زوﺝﻪ ﺁﻗﺎیﻢ ﺳﺎرﻩ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮ ﺷﺪن‪ ،‬ﭘﺴﺮﯼ ﺑﺮاﯼ ﺁﻗﺎیﻢ زایﻴﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ‬
‫دارد‪ ،‬ﺑﺪو دادﻩ اﺳﺖ‪ ٣٧ .‬و ﺁﻗ ﺎیﻢ ﻣ ﺮا ﻗ ﺴﻢ داد و ﮔﻔ ﺖ آ ﻪ "زﻧ ﯽ ﺑ ﺮاﯼ ﭘ ﺴﺮم از دﺧﺘ ﺮان‬
‫آﻨﻌﺎﻧﻴﺎن آﻪ در زﻣﻴﻦ ایﺸﺎن ﺳﺎآﻨﻢ‪ ،‬ﻧﮕﻴﺮﯼ‪ ٣٨ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪرم و ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑ ﺮوﯼ‪،‬‬
‫و زﻧﯽ ﺑﺮاﯼ ﭘﺴﺮم ﺑﮕﻴ ﺮﯼ‪ ٣٩ ".‬و ﺑ ﻪ ﺁﻗ ﺎﯼ ﺧ ﻮد ﮔﻔ ﺘﻢ‪" :‬ﺷ ﺎیﺪ ﺁن زن هﻤ ﺮاﻩ ﻣ ﻦ ﻧﻴﺎی ﺪ؟"‬
‫‪ ۴٠‬او ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﮔﻔ ﺖ‪" :‬یﻬ ﻮﻩ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺣ ﻀﻮر او ﺳ ﺎﻟﻚ ﺑ ﻮدﻩام‪ ،‬ﻓﺮﺷ ﺘﻪ ﺧ ﻮد را ﺑ ﺎ ﺕ ﻮ ﺧﻮاه ﺪ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬و ﺳﻔﺮ ﺕﻮ را ﺧﻴﺮیﺖاﺙﺮ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺕﺎ زﻧﯽ ﺑﺮاﯼ ﭘﺴﺮم از ﻗﺒﻴﻠ ﻪام و از ﺧﺎﻧ ﻪ‬
‫ﭘﺪرم ﺑﮕﻴﺮﯼ‪ ۴١ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ از ﻗﺴﻢ ﻣﻦ ﺑﺮﯼ ﺧﻮاهﯽ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰد ﻗﺒﻴﻠﻪام رﻓﺘﯽ‪ ،‬هﺮ ﮔﺎﻩ‬
‫زﻧﯽ ﺑﻪ ﺕﻮ ﻧﺪادﻧﺪ‪ ،‬از ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺮﯼ ﺧﻮاهﯽ ﺑﻮد‪ ۴٢ ".‬ﭘﺲ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺳ ﺮ ﭼ ﺸﻤﻪ رﺳ ﻴﺪم‬
‫و ﮔﻔ ﺘﻢ‪" :‬اﯼ یﻬ ﻮﻩ‪ ،‬ﺧ ﺪاﯼ ﺁﻗ ﺎیﻢ اﺑ ﺮاهﻴﻢ‪ ،‬اﮔ ﺮ ﺣ ﺎل‪ ،‬ﺳ ﻔﺮ ﻣ ﺮا آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺁن ﺁﻣ ﺪﻩام‪ ،‬آﺎﻣﻴ ﺎب‬
‫ﺧﻮاهﯽ آﺮد‪ ۴٣ ،‬ایﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ایﻦ ﭼﺸﻤﻪ ﺁب ایﺴﺘﺎدﻩام‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺸﻮد آ ﻪ ﺁن دﺧﺘ ﺮﯼ‬
‫آ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ آ ﺸﻴﺪن ﺁب ﺑﻴ ﺮون ﺁی ﺪ‪ ،‬و ﺑ ﻪ وﯼ ﮔ ﻮیﻢ‪" :‬ﻣ ﺮا از ﺳ ﺒﻮﯼ ﺧ ﻮد ﺝﺮﻋ ﻪاﯼ ﺁب‬
‫ﺑﻨﻮﺷﺎن"‪ ۴۴ ،‬و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮیﺪ‪" :‬ﺑﻴﺎﺷ ﺎم‪ ،‬و ﺑ ﺮاﯼ ﺷ ﺘﺮاﻧﺖ ﻧﻴ ﺰ ﺁب ﻣ ﯽآ ﺸﻢ"‪ ،‬او هﻤ ﺎن زن‬
‫ﺑﺎﺷﺪ آ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ‪ ،‬ﻧ ﺼﻴﺐ ﺁﻗ ﺎزادﻩ ﻣ ﻦ آ ﺮدﻩ اﺳ ﺖ‪ ۴۵ .‬و ﻣ ﻦ هﻨ ﻮز از ﮔﻔ ﺘﻦ ای ﻦ‪ ،‬در دل‬
‫ﺧﻮد ﻓﺎرغ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮدم آﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ رﻓﻘﻪ ﺑﺎ ﺳﺒﻮیﯽ ﺑ ﺮ آﺘ ﻒ ﺧ ﻮد ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪ و ﺑ ﻪ ﭼ ﺸﻤﻪ ﭘ ﺎیﻴﻦ‬
‫رﻓﺖ ﺕﺎ ﺁب ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬و ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺘﻢ‪":‬ﺝﺮﻋﻪاﯼ ﺁب ﺑﻪ ﻣ ﻦ ﺑﻨﻮﺷ ﺎن‪ ۴۶ ".‬ﭘ ﺲ ﺳ ﺒﻮﯼ ﺧ ﻮد را‬
‫ﺑ ﺰودﯼ از آﺘ ﻒ ﺧ ﻮد ﻓ ﺮوﺁوردﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪":‬ﺑﻴﺎﺷ ﺎم‪ ،‬و ﺷ ﺘﺮاﻧﺖ را ﻧﻴ ﺰ ﺁب ﻣ ﯽده ﻢ‪ ".‬ﭘ ﺲ‬
‫ﻧﻮﺷ ﻴﺪم و ﺷ ﺘﺮان را ﻧﻴ ﺰ ﺁب داد‪ ۴٧ .‬و از او ﭘﺮﺳ ﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺘﻢ‪" :‬ﺕ ﻮ دﺧﺘ ﺮ آﻴ ﺴﺘﯽ؟" ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫"دﺧﺘ ﺮ َﺑﺘُﻮﺋﻴ ﻞ ﺑ ﻦ ﻧ ﺎﺣﻮر آ ﻪ ﻣِﻠ َﻜ ﻪ‪ ،‬او را ﺑ ﺮاﯼ او زایﻴ ﺪ‪ ".‬ﭘ ﺲ ﺣﻠﻘ ﻪ را در ﺑﻴﻨ ﯽ او‪ ،‬و‬
‫اﺑﺮﻧﺠﻴﻦهﺎ را ﺑﺮ دﺳﺘﻬﺎیﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ۴٨ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻩ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ را ﭘﺮﺳ ﺘﺶ ﻧﻤ ﻮدم‪ .‬و‬
‫یﻬﻮﻩ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﺁﻗﺎﯼ ﺧﻮد اﺑﺮاهﻴﻢ را‪ ،‬ﻣﺘﺒﺎرك ﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬آﻪ ﻣ ﺮا ﺑ ﻪ راﻩ راﺳ ﺖ ه ﺪایﺖ ﻓﺮﻣ ﻮد‪،‬‬
‫ﺕﺎ دﺧﺘﺮ ﺑﺮادر ﺁﻗﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺮاﯼ ﭘﺴﺮش ﺑﮕﻴﺮم‪ ۴٩ .‬اآﻨﻮن اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﺑﺎ ﺁﻗﺎیﻢ اﺣﺴﺎن و‬
‫ﺻ ﺪاﻗﺖ آﻨﻴ ﺪ‪ ،‬ﭘ ﺲ ﻣ ﺮا ﺧﺒ ﺮ دهﻴ ﺪ‪ .‬و اﮔ ﺮ ﻧ ﻪ ﻣ ﺮا ﺧﺒ ﺮ دهﻴ ﺪ‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺑﻄ ﺮف راﺳ ﺖ ی ﺎ ﭼ ﭗ‬
‫رﻩﺳﭙﺮ ﺷﻮم‪«.‬‬
‫‪ ۵٠‬ﻻﺑﺎن و ﺑﺘﻮﺋﻴﻞ در ﺝﻮاب ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ایﻦ اﻣﺮ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻ ﺎدر ﺷ ﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ ،‬ﺑ ﺎ ﺕ ﻮ ﻧﻴ ﻚ ی ﺎ‬
‫ﺑﺪ ﻧﻤﯽﺕ ﻮاﻧﻴﻢ ﮔﻔ ﺖ‪ ۵١ .‬ایﻨ ﻚ رﻓﻘ ﻪ ﺣﺎﺽ ﺮ اﺳ ﺖ‪ ،‬او را ﺑﺮداﺷ ﺘﻪ‪ ،‬رواﻧ ﻪ ﺷ ﻮ ﺕ ﺎ زن ﭘ ﺴ ِﺮ‬
‫ﺁﻗﺎیﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫‪ ۵٢‬و واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ ﭼﻮن ﺧ ﺎدم اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺳ ﺨﻦ ای ﺸﺎن را ﺷ ﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ را ﺑ ﻪ زﻣ ﻴﻦ ﺳ ﺠﺪﻩ‬
‫آﺮد‪ ۵٣ .‬و ﺧﺎدم‪ ،‬ﺁﻻت ﻧﻘﺮﻩ و ﺁﻻت ﻃﻼ و رﺧﺘﻬﺎ را ﺑﻴ ﺮون ﺁوردﻩ‪ ،‬ﭘﻴ ﺸﻜﺶ رﻓﻘ ﻪ آ ﺮد‪ ،‬و‬
‫ﺑﺮادر و ﻣﺎدر او را ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﻧﻔﻴﺴﻪ داد‪ ۵۴ .‬و او و رﻓﻘﺎیﺶ ﺧﻮردﻧﺪ و ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﺪ و ﺷﺐ را‬
‫ﺑﺴﺮ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﺑﺎﻣﺪادان ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣ ﺮا ﺑ ﻪ ﺳ ﻮﯼ ﺁﻗ ﺎیﻢ رواﻧ ﻪ ﻧﻤﺎیﻴ ﺪ‪ ۵۵ «.‬ﺑ ﺮادر و‬
‫ﻣﺎدر او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ دﻩ روزﯼ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﻌ ﺪ از ﺁن رواﻧ ﻪ ﺷ ﻮد‪ ۵۶ «.‬ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﺮا ﻣﻌﻄّﻞ ﻣﺴﺎزیﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﻔﺮ ﻣﺮا آﺎﻣﻴﺎب ﮔﺮداﻧﻴﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ ،‬ﭘ ﺲ ﻣ ﺮا رواﻧ ﻪ ﻧﻤﺎیﻴ ﺪ ﺕ ﺎ‬
‫ﺑﻨﺰد ﺁﻗﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﺮوم‪ ۵٧ «.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬دﺧﺘﺮ را ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ و از زﺑﺎﻧﺶ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ‪ ۵٨ «.‬ﭘﺲ رﻓﻘﻪ‬
‫را ﺧﻮاﻧﺪﻧ ﺪ و ﺑ ﻪ وﯼﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﺑ ﺎ ای ﻦ ﻣ ﺮد ﺧ ﻮاهﯽ رﻓ ﺖ؟« ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﯽروم‪ ۵٩ «.‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﺧﻮاهﺮ ﺧﻮد رﻓﻘﻪ‪ ،‬و دایﻪاش را ﺑﺎ ﺧ ﺎدم اﺑ ﺮاهﻴﻢ و رﻓﻘ ﺎیﺶ رواﻧ ﻪ آﺮدﻧ ﺪ‪ ۶٠ .‬و رﻓﻘ ﻪ را‬
‫ﺑﺮآﺖ دادﻩ‪ ،‬ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺕﻮ ﺧﻮاهﺮ ﻣﺎ هﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻣﺎد ِر ه ﺰار آﺮوره ﺎ ﺑ ﺎش‪ ،‬و ذری ﺖ ﺕ ﻮ‪،‬‬
‫دروازﻩ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد را ﻣﺘﺼﺮف ﺷﻮﻧﺪ‪«.‬‬
‫‪ ۶١‬ﭘ ﺲ رﻓﻘ ﻪ ﺑ ﺎ آﻨﻴ ﺰاﻧﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺘﻪ‪ ،‬ﺑ ﺮ ﺷ ﺘﺮان ﺳ ﻮار ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ،‬و از ﻋﻘ ﺐ ﺁن ﻣ ﺮد رواﻧ ﻪ‬
‫ﺤ ﯽرُﺋ ﯽ ﻣ ﯽﺁﻣ ﺪ‪،‬‬‫ﮔﺮدیﺪﻧ ﺪ‪ .‬و ﺧ ﺎدم‪ ،‬رﻓﻘ ﻪ را ﺑﺮداﺷ ﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮﻓ ﺖ‪ ۶٢ .‬و اﺳ ﺤﺎق از راﻩ ِﺑﺌَﺮَﻟ َ‬
‫زیﺮا آﻪ او در ارض ﺝﻨﻮب ﺳﺎآﻦ ﺑﻮد‪ ۶٣ .‬و هﻨﮕﺎم ﺷ ﺎم‪ ،‬اﺳ ﺤﺎق ﺑ ﺮاﯼ ﺕﻔﻜ ﺮ ﺑ ﻪ ﺻ ﺤﺮا‬
‫ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ ،‬و ﭼﻮن ﻧﻈﺮ ﺑﺎﻻ آﺮد‪ ،‬دیﺪ آ ﻪ ﺷ ﺘﺮان ﻣ ﯽﺁیﻨ ﺪ‪ ۶۴ .‬و رﻓﻘ ﻪ ﭼ ﺸﻤﺎن ﺧ ﻮد را‬
‫ﺑﻠﻨﺪ آﺮدﻩ‪ ،‬اﺳ ﺤﺎق را دی ﺪ‪ ،‬و از ﺷ ﺘﺮ ﺧ ﻮد ﻓ ﺮود ﺁﻣ ﺪ‪ ۶۵ ،‬زی ﺮا آ ﻪ از ﺧ ﺎدم ﭘﺮﺳ ﻴﺪ‪» :‬ای ﻦ‬
‫ﻣﺮد آﻴﺴﺖ آﻪ در ﺻﺤﺮا ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﺎ ﻣ ﯽﺁی ﺪ؟« و ﺧ ﺎدم ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺁﻗ ﺎﯼ ﻣ ﻦ اﺳ ﺖ‪ «.‬ﭘ ﺲ‬
‫ﺑُﺮﻗِﻊ ﺧ ﻮد را ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺧ ﻮد را ﭘﻮﺷ ﺎﻧﻴﺪ‪ ۶۶ .‬و ﺧ ﺎدم‪ ،‬هﻤ ﻪ آﺎره ﺎیﯽ را آ ﻪ آ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺑ ﻪ‬
‫اﺳﺤﺎق ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ ۶٧ .‬و اﺳﺤﺎق‪ ،‬رﻓﻘﻪ را ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻣﺎدر ﺧﻮد‪ ،‬ﺳﺎرﻩ ﺁورد‪ ،‬و او را ﺑﻪ زﻧﯽ‬
‫ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬دل در او ﺑﺴﺖ‪ .‬و اﺳﺤﺎق ﺑﻌﺪ از وﻓﺎت ﻣﺎدر ﺧﻮد‪ ،‬ﺕﺴﻠﯽ ﭘﺬیﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫رﺣﻠﺖ اﺑﺮاهﻴﻢ‬
‫و اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬دیﮕﺮ ﺑﺎر‪ ،‬زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ آﻪ ﻗﻄﻮرﻩ ﻧﺎم داﺷﺖ‪ ٢ .‬و او زﻣﺮان و‬ ‫‪٢۵‬‬
‫ﺷ ﺒﺎ و دِدان را‬‫یﻘ ﺸﺎن و َﻣ ﺪان و ِﻣ ﺪیﺎن و ی ﺸﺒﺎق و ﺷ ﻮﺣﺎ را ﺑ ﺮاﯼ او زایﻴ ﺪ‪ ٣ .‬و یﻘ ﺸﺎن‪ِ ،‬‬
‫ﺁورد‪ .‬و ﺑﻨﯽددان‪ ،‬اَﺷﻮریﻢ و ﻟﻄﻮﺷ ﻴﻢ و ﻻُﻣ ﻴﻢ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ۴ .‬و ﭘ ﺴﺮان ﻣ ﺪیﺎن‪ ،‬ﻋﻴﻔ ﺎ و ﻋﻴ َﻔ ﺮ و‬
‫ﺣﻨﻮك و اﺑﻴﺪاع و اﻟﺪاﻋﻪﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺝﻤﻠﻪ ایﻨﻬﺎ‪ ،‬اوﻻد ﻗﻄ ﻮرﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ۵ .‬و اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺕﻤ ﺎم ﻣﺎیﻤﻠ ﻚ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺳﺤﺎق ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ۶ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺴﺮان آﻨﻴﺰاﻧﯽ آﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ داﺷﺖ‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﻋﻄﺎی ﺎ داد‪،‬‬
‫و ایﺸﺎن را در ﺣﻴﻦ ﺣﻴﺎت ﺧﻮد‪ ،‬از ﻧﺰد ﭘﺴﺮ ﺧ ﻮیﺶ اﺳ ﺤﺎق‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺝﺎﻧ ﺐ ﻣ ﺸﺮق‪ ،‬ﺑ ﻪ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﺷﺮﻗﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ٧ .‬ای ﻦ اﺳ ﺖ ای ﺎم ﺳ ﺎﻟﻬﺎﯼ ﻋﻤ ﺮ اﺑ ﺮاهﻴﻢ‪ ،‬آ ﻪ زﻧ ﺪﮔﺎﻧﯽ ﻧﻤ ﻮد‪ :‬ﺻ ﺪ و هﻔﺘ ﺎد‬
‫وﭘﻨﺞ ﺳﺎل‪ ٨ .‬و اﺑﺮاهﻴﻢ ﺝﺎن ﺑ ﺪاد‪ ،‬و در آﻤ ﺎل ﺷ ﻴﺨﻮﺧﻴﺖ‪ ،‬ﭘﻴ ﺮ و ﺳ ﻴﺮ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻤ ﺮد‪ .‬و ﺑ ﻪ‬
‫ﻗ ﻮم ﺧ ﻮد ﻣﻠﺤ ﻖ ﺷ ﺪ‪ ٩ .‬و ﭘ ﺴﺮاﻧﺶ‪ ،‬اﺳ ﺤﺎق و اﺳ ﻤﺎﻋﻴﻞ‪ ،‬او را در ﻣﻐ ﺎرﻩ ﻣﻜﻔﻴﻠ ﻪ‪ ،‬در‬
‫ﺻ ﺤﺮاﯼ ﻋﻔ ﺮونﺑ ﻦ ﺻ ﻮﺣﺎرﺣﺘﯽ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑ ﻞ ﻣﻤ ﺮﯼ دﻓ ﻦ آﺮدﻧ ﺪ‪ ١٠ .‬ﺁن ﺻ ﺤﺮایﯽ آ ﻪ‬
‫اﺑ ﺮاهﻴﻢ از ﺑﻨ ﯽﺣ ﺖ ﺧﺮی ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬در ﺁﻧﺠ ﺎ اﺑ ﺮاهﻴﻢ و زوﺝ ﻪاش ﺳ ﺎرﻩ ﻣ ﺪﻓﻮن ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ١١ .‬و‬
‫واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ ﺑﻌ ﺪ از وﻓ ﺎت اﺑ ﺮاهﻴﻢ‪ ،‬آ ﻪ ﺧ ﺪا ﭘ ﺴﺮش اﺳ ﺤﺎق را ﺑﺮآ ﺖ داد‪ ،‬و اﺳ ﺤﺎق ﻧ ﺰد‬
‫ﺤﯽرُﺋﯽ ﺳﺎآﻦ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺌﺮَﻟ َ‬

‫ﭘﺴﺮان اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ‬
‫‪ ١٢‬ایﻦ اﺳﺖ ﭘﻴﺪایﺶ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑ ﻦ اﺑ ﺮاهﻴﻢ آ ﻪ ه ﺎﺝﺮ ﻣ ﺼﺮﯼ‪ ،‬آﻨﻴ ﺰ ﺳ ﺎرﻩ‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ اﺑ ﺮاهﻴﻢ‬
‫زایﻴﺪ‪ ١٣ .‬و ایﻦ اﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬ ﺎﯼ ﭘ ﺴﺮان اﺳ ﻤﺎﻋﻴﻞ‪ ،‬ﻣﻮاﻓ ﻖ اﺳ ﻤﻬﺎﯼ ای ﺸﺎن ﺑ ﻪ ﺣ ﺴﺐ ﭘﻴ ﺪایﺶ‬
‫ایﺸﺎن‪ .‬ﻧﺨﺴﺖزادﻩ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ‪ ،‬ﻧَﺒﺎیﻮت‪ ،‬و ﻗﻴ ﺪار و َادَﺑﻴ ﻞ و ﻣِﺒ ﺴﺎم‪ ١۴ .‬و ﻣ ﺸﻤﺎع و دوﻣ ﻪ و‬
‫ﻄ ﻮر و ﻧ ﺎ ِﻓﻴﺶ و ِﻗ ْﺪ َﻣ ﻪ‪ ١۶ .‬ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ ﭘ ﺴﺮان اﺳ ﻤﺎﻋﻴﻞ‪ ،‬و ای ﻦ‬
‫ﻣ ﺴﺎ ‪ ١۵‬و ﺣ ﺪار و ﺕﻴﻤ ﺎ و ی ُ‬
‫اﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﯼ ای ﺸﺎن در ﺑُﻠ ﺪان و ﺣﻠ ﻪه ﺎﯼ ای ﺸﺎن‪ ،‬دوازدﻩ اﻣﻴ ﺮ‪ ،‬ﺣ ﺴﺐ ﻗﺒﺎی ﻞ ای ﺸﺎن‪ ١٧ .‬و‬
‫ﻣﺪت زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ‪ ،‬ﺻﺪ و ﺳﯽ و هﻔﺖ ﺳ ﺎل ﺑ ﻮد آ ﻪ ﺝ ﺎن را ﺳ ﭙﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻤ ﺮد و ﺑ ﻪ ﻗ ﻮم‬
‫ﺧﻮد ﻣﻠﺤﻖ ﮔﺸﺖ‪ ١٨ .‬و ایﺸﺎن از ﺣﻮیﻠﻪ ﺕ ﺎ ﺷ ﻮر‪ ،‬آ ﻪﻣﻘﺎﺑ ﻞ ﻣ ﺼﺮ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺳ ﻤﺖ ﺁﺷ ﻮر واﻗ ﻊ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺎآﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﻧﺼﻴﺐ او در ﻣﻘﺎﺑﻞ هﻤﻪ ﺑﺮادران او اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮان اﺳﺤﺎق‬
‫‪ ١٩‬و ایﻦ اﺳﺖ ﭘﻴﺪایﺶ اﺳﺤﺎق ﺑﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ .‬اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬اﺳ ﺤﺎق را ﺁورد‪ ٢٠ .‬و ﭼ ﻮن اﺳ ﺤﺎق‬
‫ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ‪ ،‬رﻓﻘﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﺘﻮﺋﻴﻞ اراﻣﯽ و ﺧﻮاهﺮ ﻻﺑ ﺎن اراﻣ ﯽ را‪ ،‬از ﻓ ﺪان ارام ﺑ ﻪ زﻧ ﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ٢١ .‬و اﺳ ﺤﺎق ﺑ ﺮاﯼ زوﺝ ﻪ ﺧ ﻮد‪ ،‬ﭼ ﻮن آ ﻪ ﻧ ﺎزاد ﺑ ﻮد‪ ،‬ﻧ ﺰد ﺧﺪاوﻧ ﺪ دﻋ ﺎ آ ﺮد‪ .‬و‬
‫ﺧﺪاوﻧ ﺪ او را ﻣ ﺴﺘﺠﺎب ﻓﺮﻣ ﻮد و زوﺝ ﻪاش رﻓﻘ ﻪ ﺣﺎﻣﻠ ﻪ ﺷ ﺪ‪ ٢٢ .‬و دو ﻃﻔ ﻞ در رﺣ ﻢ او‬
‫ﻣﻨﺎزﻋﺖ ﻣﯽآﺮدﻧ ﺪ‪ .‬او ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﮔ ﺮ ﭼﻨ ﻴﻦ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬ﻣ ﻦ ﭼ ﺮا ﭼﻨ ﻴﻦ ه ﺴﺘﻢ؟« ﭘ ﺲ رﻓ ﺖ ﺕ ﺎ از‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ ٢٣ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬دو اﻣﺖ در ﺑﻄﻦ ﺕﻮ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و دو ﻗﻮم از رﺣ ﻢ‬
‫ﺕﻮ ﺝ ﺪا ﺷ ﻮﻧﺪ و ﻗ ﻮﻣﯽ ﺑ ﺮ ﻗ ﻮﻣﯽ ﺕ ﺴﻠﻂ ﺧﻮاه ﺪ یﺎﻓ ﺖ‪ ،‬و ﺑ ﺰرگ‪ ،‬آﻮﭼ ﻚ را ﺑﻨ ﺪﮔﯽ ﺧﻮاه ﺪ‬
‫ﻧﻤ ﻮد‪ ٢۴ «.‬و ﭼ ﻮن وﻗ ﺖ وﺽ ﻊ ﺣﻤﻠ ﺶ رﺳ ﻴﺪ‪ ،‬ایﻨ ﻚ ﺕﻮأﻣ ﺎن در رﺣ ﻢ او ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ٢۵ .‬و‬
‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‪ ،‬ﺳﺮخ ﻓﺎم ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و ﺕﻤﺎﻣﯽ ﺑﺪﻧﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺸﻤﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬و او را ﻋﻴ ﺴﻮ ﻧ ﺎم‬
‫ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ ٢۶ .‬و ﺑﻌﺪ از ﺁن‪ ،‬ﺑﺮادرش ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻋﻴﺴﻮ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮد و‬
‫او را یﻌﻘﻮب ﻧﺎم ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ .‬و درﺣﻴﻦ وﻻدت ایﺸﺎن‪ ،‬اﺳ ﺤﺎق‪ ،‬ﺷ ﺼﺖ ﺳ ﺎﻟﻪ ﺑ ﻮد‪ ٢٧ .‬و ﺁن دو‬
‫ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻧﻤﻮ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻋﻴﺴﻮ ﺻﻴﺎدﯼ ﻣﺎهﺮ‪ ،‬و ﻣﺮد ﺻﺤﺮایﯽ ﺑ ﻮد‪ .‬و اﻣ ﺎ یﻌﻘ ﻮب‪ ،‬ﻣ ﺮد ﺳ ﺎدﻩ‬
‫دل و ﭼﺎدرﻧﺸﻴﻦ‪ ٢٨ .‬و اﺳﺤـﺎق‪ ،‬ﻋﻴﺴـﻮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺻﻴﺪ او را ﻣﯽﺧ ﻮرد‪.‬‬
‫اﻣـﺎ رﻓﻘﻪ‪ ،‬یﻌﻘﻮب را ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮدﯼ‪ ٢٩ .‬روزﯼ یﻌﻘﻮب ﺁش ﻣﯽﭘﺨﺖ و ﻋﻴﺴﻮ وا ﻣﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬از‬
‫ﺻﺤﺮا ﺁﻣﺪ‪ ٣٠ .‬و ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻪ یﻌﻘﻮب ﮔﻔ ﺖ‪» :‬از ای ﻦ ﺁش ادوم )یﻌﻨ ﯽ ﺳ ﺮخ( ﻣ ﺮا ﺑﺨ ﻮران‪،‬‬
‫زی ﺮا آ ﻪ واﻣﺎﻧ ﺪﻩام‪ «.‬از ای ﻦ ﺳ ﺒﺐ او را ادوم ﻧﺎﻣﻴﺪﻧ ﺪ‪ ٣١ .‬یﻌﻘ ﻮب ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﻣ ﺮوز‬
‫ﻧﺨ ﺴﺖزادﮔ ﯽ ﺧ ﻮد را ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑﻔ ﺮوش‪ ٣٢ «.‬ﻋﻴ ﺴﻮ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ایﻨ ﻚ ﻣ ﻦ ﺑ ﻪ ﺣﺎﻟ ﺖ ﻣ ﻮت‬
‫رﺳﻴﺪﻩام‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺮا از ﻧﺨﺴﺖزادﮔﯽ ﭼﻪ ﻓﺎیﺪﻩ؟« ‪ ٣٣‬یﻌﻘﻮب ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣ ﺮوز ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ ﻗ ﺴﻢ‬
‫ﺑﺨ ﻮر‪ «.‬ﭘ ﺲ ﺑ ﺮاﯼ او ﻗ ﺴﻢ ﺧ ﻮرد‪ ،‬و ﻧﺨ ﺴﺖزادﮔ ﯽ ﺧ ﻮد را ﺑ ﻪ یﻌﻘ ﻮب ﻓﺮوﺧ ﺖ‪ ٣۴ .‬و‬
‫یﻌﻘﻮب ﻧﺎن و ﺁش ﻋﺪس را ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻮ داد‪ ،‬آﻪ ﺧﻮرد و ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﻮ‬
‫ﻧﺨﺴﺖزادﮔﯽ ﺧﻮد را ﺧﻮار ﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫اﺳﺤﺎق در ﺟﺮار‬
‫و ﻗﺤﻄ ﯽ در ﺁن زﻣ ﻴﻦ ﺣ ﺎدث ﺷ ﺪ‪ ،‬ﻏﻴ ﺮ ﺁن ﻗﺤ ﻂ اول آ ﻪ در ای ﺎم اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺑ ﻮد‪ .‬و‬ ‫‪٢۶‬‬
‫اﺳﺤﺎق ﻧﺰد اﺑﯽﻣﻠﻚ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺑﻪ ﺝﺮار رﻓ ﺖ‪ ٢ .‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺮ وﯼ ﻇ ﺎهﺮ ﺷ ﺪﻩ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮود ﻣﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑ ﻪ زﻣﻴﻨ ﯽ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ ﺑﮕ ﻮیﻢ ﺳ ﺎآﻦ ﺷ ﻮ‪ ٣ .‬در ای ﻦ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﺕﻮﻗﻒ ﻧﻤﺎ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺕﻮ ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد و ﺕﻮ را ﺑﺮآﺖ ﺧﻮاهﻢ داد‪ ،‬زیﺮا آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ و ذری ﺖ ﺕ ﻮ ﺕﻤ ﺎم‬
‫ایﻦ زﻣﻴﻦ را ﻣﯽدهﻢ و ﺳﻮﮔﻨﺪﯼ را آﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرت اﺑﺮاهﻴﻢ ﺧﻮردم‪ ،‬اﺳﺘﻮار ﺧ ﻮاهﻢ داﺷ ﺖ‪۴ .‬‬
‫و ذریﺘﺖ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎن آﺜﻴﺮ ﮔﺮداﻧﻢ‪ ،‬و ﺕﻤﺎم ایﻦ زﻣﻴﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ذری ﺖ ﺕ ﻮ ﺑﺨ ﺸﻢ‪،‬‬
‫و از ذریﺖ ﺕﻮ ﺝﻤﻴﻊ اﻣﺘﻬﺎﯼ ﺝﻬﺎن ﺑﺮآﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ یﺎﻓﺖ‪ ۵ .‬زیﺮا آﻪ اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﻗ ﻮل ﻣ ﺮا ﺷ ﻨﻴﺪ‬
‫و وﺻﺎیﺎ و اواﻣﺮ و ﻓﺮایﺾ و اﺣﻜﺎم ﻣﺮا ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺖ‪«.‬‬
‫‪ ۶‬ﭘ ﺲ اﺳ ﺤﺎق در ﺝ ﺮار اﻗﺎﻣ ﺖ ﻧﻤ ﻮد‪ ٧ .‬وﻣﺮدﻣ ﺎن ﺁن ﻣﻜ ﺎن درﺑ ﺎرﻩ زﻧ ﺶ از او ﺝﻮی ﺎ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬او ﺧﻮاهﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ «،‬زیﺮا ﺕﺮﺳﻴﺪ آﻪ ﺑﮕﻮیﺪ »زوﺝﻪ ﻣﻦ اﺳ ﺖ‪ «،‬ﻣﺒ ﺎدا اه ﻞ‬
‫ﺁﻧﺠﺎ او را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻓﻘﻪ آﻪ ﻧﻴﻜﻮﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ٨ .‬و ﭼﻮن در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺪﺕﯽ ﺕﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮد‪،‬‬
‫ﭼﻨﺎن اﻓﺘﺎد آﻪ اﺑﯽﻣﻠﻚ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن‪ ،‬از دریﭽﻪ ﻧﻈﺎرﻩ آ ﺮد و دی ﺪ آ ﻪ ایﻨ ﻚ اﺳ ﺤﺎق ﺑ ﺎ‬
‫زوﺝﻪ ﺧﻮد رﻓﻘﻪ‪ ،‬ﻣ ﺰاح ﻣ ﯽآﻨ ﺪ‪ ٩ .‬ﭘ ﺲ اﺑ ﯽﻣﻠ ﻚ‪ ،‬اﺳ ﺤﺎق را ﺧﻮاﻧ ﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬هﻤﺎﻧ ﺎ ای ﻦ‬
‫زوﺝﻪ ﺕﻮﺳﺖ! ﭘﺲ ﭼﺮا ﮔﻔﺘ ﯽ آ ﻪ ﺧ ﻮاهﺮ ﻣ ﻦ اﺳ ﺖ؟« اﺳ ﺤﺎق ﺑ ﺪو ﮔﻔ ﺖ‪» :‬زی ﺮا ﮔﻔ ﺘﻢ آ ﻪ‬
‫ﻣﺒﺎدا ﺑﺮاﯼ وﯼ ﺑﻤﻴﺮم‪ ١٠ «.‬اﺑﯽﻣﻠﻚ ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻦ ﭼﻪ آﺎر اﺳﺖ آﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ آﺮدﯼ؟ ﻧﺰدیﻚ ﺑ ﻮد‬
‫آﻪ یﻜﯽ از ﻗﻮم ﺑﺎ زوﺝﻪات هﻤﺨﻮاب ﺷﻮد‪ ،‬و ﺑﺮ ﻣﺎ ﺝﺮﻣ ﯽ ﺁوردﻩ ﺑﺎﺷ ﯽ‪ ١١ «.‬و اﺑ ﯽﻣﻠ ﻚ‬
‫ﺕﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم را ﻗﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣﻮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬آ ﺴﯽ آ ﻪ ﻣﺘﻌ ﺮض ای ﻦ ﻣ ﺮد و زوﺝ ﻪاش ﺑ ﺸﻮد‪ ،‬ه ﺮ‬
‫ﺁیﻨﻪ ﺧﻮاهﺪ ﻣﺮد‪«.‬‬
‫‪ ١٢‬و اﺳﺤﺎق در ﺁن زﻣﻴﻦ زراﻋﺖ آ ﺮد‪ ،‬و در ﺁن ﺳ ﺎل ﺻ ﺪ ﭼﻨ ﺪان ﭘﻴ ﺪا ﻧﻤ ﻮد؛ و ﺧﺪاوﻧ ﺪ‬
‫او را ﺑﺮآ ﺖ داد‪ ١٣ .‬و ﺁن ﻣ ﺮد ﺑ ﺰرگ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﺁﻧﺎًﻓﺂﻧ ًﺎ ﺕﺮﻗ ﯽ ﻣ ﯽﻧﻤ ﻮد‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺑ ﺴﻴﺎر ﺑ ﺰرگ‬
‫ﮔﺮدیﺪ‪ ١۴ .‬و او را ﮔﻠﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و ﻣﻮاﺷﯽ ﮔﺎوان و ﻏﻼﻣ ﺎن آﺜﻴ ﺮ ﺑ ﻮد‪ .‬و ﻓﻠ ﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺑ ﺮ‬
‫او ﺣﺴﺪ ﺑﺮدﻧﺪ‪ ١۵ .‬و هﻤﻪ ﭼﺎهﻬﺎیﯽ آﻪ ﻧﻮآﺮان ﭘﺪرش در ایﺎم ﭘﺪرش اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬آﻨﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و از ﺧﺎك ﭘﺮ آﺮدﻧﺪ‪ ١۶ .‬و اﺑﯽﻣﻠﻚ ﺑﻪ اﺳﺤﺎق ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻧ ﺰد ﻣ ﺎ‬
‫ﺑﺮو‪ ،‬زیﺮا آﻪ از ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﺪﻩاﯼ‪«.‬‬
‫‪ ١٧‬ﭘﺲ اﺳ ﺤﺎق از ﺁﻧﺠ ﺎ ﺑﺮﻓ ﺖ‪ ،‬و در وادﯼ ﺝ ﺮار ﻓ ﺮود ﺁﻣ ﺪﻩ‪ ،‬در ﺁﻧﺠ ﺎ ﺳ ﺎآﻦ ﺷ ﺪ‪ ١٨ .‬و‬
‫ﭼﺎهﻬ ﺎﯼ ﺁب را آ ﻪ در ای ﺎم ﭘ ﺪرش اﺑ ﺮاهﻴﻢ آﻨ ﺪﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ و ﻓﻠ ﺴﻄﻴﻨﻴﺎن ﺁﻧﻬ ﺎ را ﺑﻌ ﺪ از وﻓ ﺎت‬
‫اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺴﺘﻪﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﺳﺤﺎق از ﺳﺮ ﻧﻮ آﻨﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺴ ّﻤﯽ' ﻧﻤﻮد ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎیﯽ آﻪ ﭘ ﺪرش ﺁﻧﻬ ﺎ‬
‫را ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ١٩ .‬و ﻧ ﻮآﺮان اﺳ ﺤﺎق در ﺁن وادﯼ ﺣﻔ ﺮﻩ زدﻧ ﺪ و ﭼ ﺎﻩ ﺁب زﻧ ﺪﻩاﯼ در ﺁﻧﺠ ﺎ‬
‫یﺎﻓﺘﻨ ﺪ‪ ٢٠ .‬و ﺷ ﺒﺎﻧﺎن ﺝ ﺮار ﺑ ﺎ ﺷ ﺒﺎﻧﺎن اﺳ ﺤﺎق ﻣﻨﺎزﻋ ﻪ آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ای ﻦ ﺁب از ﺁن‬
‫ﻋﺴِﻖ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﺑ ﺎ وﯼ ﻣﻨﺎزﻋ ﻪ آﺮدﻧ ﺪ‪ ٢١ .‬و ﭼ ﺎهﯽ دیﮕ ﺮ‬ ‫ﻣﺎﺳﺖ!« ﭘﺲ ﺁن ﭼﺎﻩ را ِ‬
‫آﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮاﯼ ﺁن ﻧﻴﺰ ﺝﻨﮓ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺁن را ﺳِﻄﻨﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ٢٢ .‬و از ﺁﻧﺠﺎ آﻮچ آ ﺮدﻩ‪،‬‬
‫ﭼﺎهﯽ دیﮕﺮ آﻨﺪ و ﺑﺮاﯼ ﺁن ﺝﻨﮓ ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺁن را رﺣﻮﺑ ﻮت ﻧﺎﻣﻴ ﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬آ ﻪ اآﻨ ﻮن‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ را وﺳﻌﺖ دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و در زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺎرور ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﺷ ﺒَﻊ ﺁﻣ ﺪ‪ ٢۴ .‬در هﻤ ﺎن ﺷ ﺐ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺮ وﯼ ﻇ ﺎهﺮ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬ ‫‪ ٢٣‬ﭘﺲ از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑِﺌﺮ َ‬
‫»ﻣﻦ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪرت اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬هﺴﺘﻢ‪ .‬ﺕﺮﺳﺎن ﻣﺒﺎش زیﺮا آ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑ ﺎ ﺕ ﻮ ه ﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﺕ ﻮ را ﺑﺮآ ﺖ‬
‫ﻣﯽدهﻢ‪ ،‬و ذریﺖ ﺕﻮ را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮد اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﻓ ﺮاوان ﺧ ﻮاهﻢ ﺳ ﺎﺧﺖ‪ ٢۵ «.‬و ﻣ ﺬﺑﺤﯽ‬
‫در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎد و ﻧﺎم یﻬﻮﻩ را ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬و ﺧﻴﻤﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮﭘ ﺎ ﻧﻤ ﻮد و ﻧ ﻮآﺮان اﺳ ﺤﺎق ﭼ ﺎهﯽ‬
‫در ﺁﻧﺠﺎ آﻨﺪﻧﺪ‪ ٢۶ .‬و اﺑﯽﻣﻠﻚ‪ ،‬ﺑﻪ اﺕﻔﺎق یﻜﯽ از اﺻ ﺤﺎب ﺧ ﻮد‪ ،‬اﺣ ﺰات ﻧ ﺎم‪ ،‬و ﻓﻴﻜ ﻮل‪ ،‬آ ﻪ‬
‫ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر او ﺑﻮد‪ ،‬از ﺝﺮار ﺑﻪ ﻧﺰد او ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ٢٧ .‬و اﺳ ﺤﺎق ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭼ ﺮا ﻧ ﺰد ﻣ ﻦ‬
‫ﺁﻣﺪیﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﺪاوت ﻧﻤﻮدیﺪ‪ ،‬و ﻣ ﺮا از ﻧ ﺰد ﺧ ﻮد راﻧﺪی ﺪ؟« ‪ ٢٨‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﺑ ﻪ ﺕﺤﻘﻴ ﻖ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪﻩایﻢ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﺕﻮﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺳﻮﮔﻨﺪﯼ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و ﺕ ﻮ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬و ﻋﻬ ﺪﯼ ﺑ ﺎ ﺕ ﻮ‬
‫ﺑﺒﻨﺪیﻢ‪ ٢٩ .‬ﺕﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺪﯼ ﻧﻜﻨﯽ ﭼﻨﺎﻧﻜ ﻪ ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ ﺽ ﺮرﯼ ﻧﺮﺳ ﺎﻧﺪیﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜ ﻪ ﻏﻴ ﺮ از ﻧﻴﻜ ﯽ ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ‬
‫ك ﺧﺪاوﻧﺪ هﺴﺘﯽ‪«.‬‬ ‫ﻧﻜﺮدیﻢ‪ ،‬و ﺕﻮ را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ رواﻧﻪ ﻧﻤﻮدیﻢ‪ ،‬و اآﻨﻮن ﻣﺒﺎر ِ‬
‫‪ ٣٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮاﯼ ایﺸﺎن ﺽﻴﺎﻓﺘﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮد‪ ،‬و ﺧﻮردﻧﺪ و ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ ٣١ .‬ﺑﺎﻣﺪادان ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫یﻜﺪیﮕﺮ ﻗﺴﻢ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬و اﺳﺤﺎق ایﺸﺎن را وداع ﻧﻤﻮد‪ .‬ﭘ ﺲ‪ ،‬از ﻧ ﺰد وﯼ ﺑ ﻪ ﺳ ﻼﻣﺘﯽ رﻓﺘﻨ ﺪ‪.‬‬
‫‪ ٣٢‬و در ﺁن روز ﭼﻨﺎن اﻓﺘﺎد آﻪ ﻧﻮآﺮان اﺳﺤﺎق ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬او را از ﺁن ﭼﺎهﯽ آﻪ ﻣﯽآﻨﺪﻧﺪ ﺧﺒﺮ‬
‫ﺷ ﺒَﻌﻪ ﻧﺎﻣﻴ ﺪ‪ .‬از ای ﻦ ﺳ ﺒﺐ ﺁن ﺷ ﻬﺮ‪ ،‬ﺕ ﺎ اﻣ ﺮوز‬‫دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﺁب ی ﺎﻓﺘﻴﻢ!« ‪ ٣٣‬ﭘ ﺲ ﺁن را َ‬
‫ﺷﺒَﻊ ﻧﺎم دارد‪ ٣۴ .‬و ﭼﻮن ﻋﻴﺴﻮ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑ ﻮد‪ ،‬یﻬﻮدی ﻪ‪ ،‬دﺧﺘ ﺮ ﺑﻴ ﺮﯼ ﺣﺘ ﯽ‪ ،‬و ﺑ ﺴﻤﻪ‪،‬‬ ‫ﺑِﺌﺮ َ‬
‫ن ﺣﺘﯽ را ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ ٣۵ .‬و ایﺸﺎن ﺑﺎﻋﺚ ﺕﻠﺨﯽ ﺝﺎن اﺳﺤﺎق و رﻓﻘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ایﻠﻮ ِ‬

‫ﺑﺮآﺖ اﺳﺤﺎق‬
‫و ﭼﻮن اﺳﺤﺎق ﭘﻴﺮ ﺷﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶاز دیﺪن ﺕﺎر ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻮ‬ ‫‪٢٧‬‬
‫را ﻃﻠﺒﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ!« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﺒﻴﻚ‪ ٢ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩام و وﻗﺖ‬
‫اﺝﻞ ﺧﻮد را ﻧﻤﯽداﻧﻢ‪ ٣ .‬ﭘﺲ اآﻨﻮن‪ ،‬ﺳﻼح ﺧ ﻮد یﻌﻨ ﯽ ﺕ ﺮآﺶ و آﻤ ﺎن ﺧ ﻮیﺶ را ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪،‬‬
‫ﺑ ﻪ ﺻ ﺤﺮا ﺑ ﺮو‪ ،‬و ﻧﺨﺠﻴ ﺮﯼ ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ ﺑﮕﻴ ﺮ‪ ۴ ،‬و ﺧﻮرﺷ ﯽ ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ ﭼﻨﺎﻧﻜ ﻪ دوﺳ ﺖ‬
‫ﻣﯽدارم ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﻦ ﺣﺎﺽﺮ آﻦ‪ ،‬ﺕﺎ ﺑﺨﻮرم و ﺝﺎﻧﻢ ﻗﺒﻞ از ﻣﺮدﻧﻢ ﺕﻮ را ﺑﺮآﺖ ده ﺪ‪۵ «.‬‬
‫و ﭼﻮن اﺳﺤﺎق ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬رﻓﻘﻪ ﺑﺸﻨﻴﺪ و ﻋﻴ ﺴﻮ ﺑ ﻪ ﺻ ﺤﺮا رﻓ ﺖ ﺕ ﺎ‬
‫َﻧﺨْﺠﻴﺮﯼ ﺻﻴﺪ آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻴﺎورد‪ ۶ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ رﻓﻘﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد یﻌﻘﻮب را ﺧﻮاﻧﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ ﭘ ﺪر‬
‫ﺕﻮ را ﺷﻨﻴﺪم آﻪ ﺑﺮادرت ﻋﻴﺴﻮ را ﺧﻄﺎب آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﻣ ﯽﮔﻔ ﺖ‪" ٧ :‬ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ ﺷ ﻜﺎرﯼ ﺁوردﻩ‪،‬‬
‫ﺧﻮرﺷﯽ ﺑﺴﺎز ﺕﺎ ﺁن را ﺑﺨﻮرم‪ ،‬و ﻗﺒﻞ از ﻣﺮدﻧﻢ ﺕ ﻮ را در ﺣ ﻀﻮر ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑﺮآ ﺖ ده ﻢ‪".‬‬
‫‪ ٨‬ﭘﺲ اﯼ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ‪ ،‬اﻻ´ن ﺳ ﺨﻦ ﻣ ﺮا ﺑ ﺸﻨﻮ در ﺁﻧﭽ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ اﻣ ﺮ ﻣ ﯽآ ﻨﻢ‪ ٩ .‬ﺑ ﺴﻮﯼ ﮔﻠ ﻪ‬
‫ﺑﺸﺘﺎب‪ ،‬و دو ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﺧﻮب از ﺑﺰهﺎ‪،‬ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻴﺎور‪ ،‬ﺕﺎ از ﺁﻧﻬﺎ ﻏﺬایﯽ ﺑ ﺮاﯼ ﭘ ﺪرت ﺑﻄ ﻮرﯼ‬
‫آﻪ دوﺳﺖ ﻣﯽدارد‪ ،‬ﺑﺴﺎزم‪ ١٠ .‬و ﺁن را ﻧﺰد ﭘﺪرت ﺑﺒﺮ ﺕﺎ ﺑﺨﻮرد‪ ،‬و ﺕﻮ را ﻗﺒ ﻞ از وﻓ ﺎﺕﺶ‬
‫ﺑﺮآﺖ دهﺪ‪ ١١ «.‬یﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺧﻮد‪ ،‬رﻓﻘﻪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨ ﻚ ﺑ ﺮادرم ﻋﻴ ﺴﻮ‪ ،‬ﻣ ﺮدﯼ ﻣﻮی ﺪار‬
‫اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻣﺮدﯼ ﺑﯽﻣﻮﯼ ه ﺴﺘﻢ؛ ‪ ١٢‬ﺷ ﺎیﺪ آ ﻪ ﭘ ﺪرم ﻣ ﺮا ﻟﻤ ﺲ ﻧﻤﺎی ﺪ‪ ،‬و در ﻧﻈ ﺮش ﻣﺜ ﻞ‬
‫ﻣﺴﺨﺮﻩاﯼ ﺑﺸﻮم‪ ،‬و ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻋﻮض ﺑﺮآﺖ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺁورم‪ ١٣ «.‬ﻣﺎدرش ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺖ ﺕﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺎد! ﻓﻘ ﻂ ﺳ ﺨﻦ ﻣ ﺮا ﺑ ﺸﻨﻮ و رﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺁن را ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ ﺑﮕﻴ ﺮ‪١۴ «.‬‬
‫ﭘﺲ رﻓﺖ و ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻧ ﺰد ﻣ ﺎدر ﺧ ﻮد ﺁورد‪ .‬و ﻣ ﺎدرش ﺧﻮرﺷ ﯽ ﺳ ﺎﺧﺖ ﺑﻄ ﻮرﯼ آ ﻪ ﭘ ﺪرش‬
‫دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺖ‪ ١۵ .‬و رﻓﻘﻪ‪ ،‬ﺝﺎﻣﻪ ﻓﺎﺧﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﺧﻮد ﻋﻴﺴﻮ را آ ﻪ ﻧ ﺰد او در ﺧﺎﻧ ﻪ‬
‫ﺑﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺴﺮ آﻬﺘﺮ ﺧﻮد یﻌﻘ ـﻮب ﭘﻮﺷ ﺎﻧﻴﺪ‪ ١۶ ،‬و ﭘﻮﺳ ﺖ ﺑﺰﻏﺎﻟ ﻪه ﺎ را‪ ،‬ﺑ ﺮ دﺳ ﺘﻬﺎ و‬
‫ﻧﺮﻣﻪ ﮔ ﺮدن او ﺑ ﺴﺖ‪ ١٧ .‬و ﺧ ﻮرش و ﻧ ﺎﻧﯽ آ ﻪ ﺳ ﺎﺧﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ ﭘ ﺴﺮ ﺧ ﻮد یﻌﻘ ﻮب‬
‫ﺳﭙﺮد‪.‬‬
‫‪ ١٨‬ﭘﺲ ﻧﺰد ﭘﺪر ﺧﻮد ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﭘﺪر ﻣﻦ!« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﺒﻴﻚ‪ ،‬ﺕﻮ آﻴ ﺴﺘﯽ اﯼ ﭘ ﺴﺮ ﻣ ﻦ؟«‬
‫‪ ١٩‬یﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﺨﺴﺖزادﻩ ﺕﻮ ﻋﻴﺴﻮ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮدﯼ آ ﺮدم‪،‬‬
‫اﻻ´ن ﺑﺮﺧﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻨﺸﻴﻦ و از ﺷﻜﺎر ﻣﻦ ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﺕﺎ ﺝﺎﻧﺖ ﻣﺮا ﺑﺮآﺖ دهﺪ‪ ٢٠ «.‬اﺳﺤﺎق ﺑﻪ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺧ ﻮد ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ ﭘ ﺴﺮ ﻣ ﻦ! ﭼﮕﻮﻧ ﻪ ﺑ ﺪیﻦ زودﯼ ی ﺎﻓﺘﯽ؟« ﮔﻔ ﺖ‪» :‬یﻬ ﻮﻩ ﺧ ﺪاﯼ ﺕ ﻮ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ٢١ «.‬اﺳﺤﺎق ﺑﻪ یﻌﻘﻮب ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﺰدیﻚ ﺑﻴﺎ ﺕﺎ ﺕﻮ را ﻟﻤ ﺲ آ ﻨﻢ‪ ،‬آ ﻪ ﺁی ﺎ‬
‫ﺕﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻋﻴﺴﻮ هﺴﺘﯽ یﺎ ﻧﻪ‪ ٢٢ «.‬ﭘﺲ یﻌﻘﻮب ﻧﺰد ﭘﺪر ﺧ ﻮد اﺳ ﺤﺎق ﺁﻣ ﺪ‪ ،‬و او را ﻟﻤ ﺲ‬
‫آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺁواز‪ ،‬ﺁواز یﻌﻘ ﻮب اﺳ ﺖ‪ ،‬ﻟ ﻴﻜﻦ دﺳ ﺘﻬﺎ‪ ،‬دﺳ ﺘﻬﺎﯼ ﻋﻴ ﺴﻮﺳﺖ‪ ٢٣ «.‬و او را‬
‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬زیﺮا آﻪ دﺳﺘﻬﺎیﺶ ﻣﺜﻞ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺑ ﺮادرش ﻋﻴ ﺴﻮ‪،‬ﻣﻮﯼدار ﺑ ﻮد‪ .‬ﭘ ﺲ او را ﺑﺮآ ﺖ‬
‫داد‪ ٢۴ .‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁی ﺎ ﺕ ﻮ هﻤ ﺎن ﭘ ﺴﺮ ﻣ ﻦ‪ ،‬ﻋﻴ ﺴﻮ ه ﺴﺘﯽ؟« ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﻦ ه ﺴﺘﻢ‪ ٢۵ «.‬ﭘ ﺲ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺰدیﻚ ﺑﻴﺎور ﺕﺎ از ﺷﻜﺎر ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺑﺨﻮرم و ﺝﺎﻧﻢ ﺕﻮ را ﺑﺮآﺖ دهﺪ‪ «.‬ﭘﺲ ﻧ ﺰد وﯼ‬
‫ﺁورد و ﺑﺨﻮرد و ﺷﺮاب ﺑ ﺮایﺶ ﺁورد و ﻧﻮﺷ ﻴﺪ‪ ٢۶ .‬و ﭘ ﺪرش‪ ،‬اﺳ ﺤﺎق ﺑ ﻪ وﯼ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﺰدیﻚ ﺑﻴﺎ و ﻣﺮا ﺑﺒﻮس‪ ٢٧ «.‬ﭘﺲ ﻧﺰدیﻚ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬او را ﺑﻮﺳﻴﺪ و رایﺤﻪ ﻟﺒﺎس او را‬
‫ﺑﻮیﻴﺪﻩ‪ ،‬او را ﺑﺮآﺖ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﺎﻧﺎ رایﺤﻪ ﭘﺴﺮ ﻣ ﻦ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨ ﺪ رایﺤ ﻪ ﺻ ﺤﺮایﯽ اﺳ ﺖ آ ﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن را ﺑﺮآﺖ دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ٢٨ .‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﺕﻮ را از ﺷ ﺒﻨﻢ ﺁﺳ ﻤﺎن و از ﻓﺮﺑﻬ ﯽ زﻣ ﻴﻦ‪ ،‬و‬
‫از ﻓﺮاواﻧﯽ ﻏﻠﻪ و ﺷﻴﺮﻩ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎیﺪ‪ ٢٩ .‬ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺕﻮ را ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻧﻤﺎیﻨﺪ و ﻃﻮایﻒ ﺕ ﻮ را ﺕﻌﻈ ﻴﻢ‬
‫آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﺳﺮور ﺷﻮﯼ‪ ،‬و ﭘﺴﺮان ﻣﺎدرت ﺕﻮ را ﺕﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﺎیﻨ ﺪ‪ .‬ﻣﻠﻌ ﻮن ﺑ ﺎد ه ﺮ‬
‫آﻪ ﺕﻮ را ﻟﻌﻨﺖ آﻨﺪ‪ ،‬و هﺮ آﻪ ﺕﻮ را ﻣﺒﺎرك ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎرك ﺑﺎد‪«.‬‬
‫ﻦ‬
‫‪ ٣٠‬و واﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮن اﺳﺤﺎق‪ ،‬از ﺑﺮآﺖ دادن ﺑﻪ یﻌﻘ ﻮب ﻓ ﺎرغ ﺷ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻣﺠ ﺮد ﺑﻴ ﺮون رﻓ ﺘ ِ‬
‫یﻌﻘﻮب از ﺣﻀﻮر ﭘﺪر ﺧﻮد اﺳﺤﺎق‪ ،‬آ ﻪ ﺑ ﺮادرش ﻋﻴ ﺴﻮ از ﺷ ﻜﺎر ﺑ ﺎز ﺁﻣ ﺪ‪ ٣١ .‬و او ﻧﻴ ﺰ‬
‫ﺧﻮرﺷﯽ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬و ﻧﺰد ﭘﺪر ﺧﻮد ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘ ﺪر ﻣ ﻦ ﺑﺮﺧﻴ ﺰد و از ﺷ ﻜﺎر‬
‫ﭘ ﺴﺮ ﺧ ﻮد ﺑﺨ ﻮرد‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺝﺎﻧ ﺖ ﻣ ﺮا ﺑﺮآ ﺖ ده ﺪ‪ ٣٢ «.‬ﭘ ﺪرش اﺳ ﺤﺎق ﺑ ﻪ وﯼ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺕ ﻮ‬
‫آﻴﺴﺘﯽ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺕﻮ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻮ هﺴﺘﻢ‪ ٣٣ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻟ ﺮزﻩاﯼ ﺷ ﺪیﺪ ﺑ ﺮ اﺳ ﺤﺎق‬
‫ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺁن آﻪ ﺑﻮد آﻪ ﻧﺨﺠﻴﺮﯼ ﺻﻴﺪ آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑ ﺮایﻢ ﺁورد‪ ،‬و ﻗﺒ ﻞ از ﺁﻣ ﺪن‬
‫ﺕ ﻮ از هﻤ ﻪ ﺧ ﻮردم و او را ﺑﺮآ ﺖ دادم‪ ،‬و ﻓ ﯽاﻟﻮاﻗ ﻊ او ﻣﺒ ﺎركﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد؟« ‪ ٣۴‬ﻋﻴ ﺴﻮ‬
‫ﭼﻮن ﺳﺨﻨﺎن ﭘﺪر ﺧﻮد را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻌﺮﻩاﯼ ﻋﻈﻴﻢ و ﺑﯽﻧﻬﺎیﺖ ﺕﻠﺦ ﺑﺮﺁوردﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»اﯼ ﭘﺪرم‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮآﺖ ﺑﺪﻩ!« ‪ ٣۵‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮادرت ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﺑﺮآ ﺖ ﺕ ﻮ‬
‫را ﮔﺮﻓ ﺖ‪ ٣۶ «.‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻧ ﺎم او را یﻌﻘ ﻮب ﺑﺨ ﻮﺑﯽ ﻧﻬﺎدﻧ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ دو ﻣﺮﺕﺒ ﻪ ﻣ ﺮا از ﭘ ﺎ‬
‫درﺁورد‪ .‬اول ﻧﺨﺴﺖزادﮔﯽ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و اآﻨﻮن ﺑﺮآﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ «.‬ﭘﺲ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺁی ﺎ‬
‫ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮآﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟« ‪ ٣٧‬اﺳﺤﺎق در ﺝﻮاب ﻋﻴﺴﻮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ او را ﺑﺮ ﺕﻮ‬
‫ﺳﺮور ﺳﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬و هﻤﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ را ﻏﻼﻣﺎن او ﮔﺮداﻧﻴ ﺪم‪ ،‬و ﻏﻠ ﻪ و ﺷ ﻴﺮﻩ را رزق او دادم‪.‬‬
‫ﭘﺲ اﻻ´ن اﯼ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺕﻮ ﭼﻪ آﻨﻢ؟« ‪ ٣٨‬ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧ ﻮد ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ ﭘ ﺪر ﻣ ﻦ‪ ،‬ﺁی ﺎ‬
‫هﻤﻴﻦ یﻚ ﺑﺮآﺖ را داﺷﺘﯽ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ اﯼ ﭘﺪرم ﺑﺮآﺖ ﺑ ﺪﻩ!« و ﻋﻴ ﺴﻮ ﺑ ﻪ ﺁواز ﺑﻠﻨ ﺪ‬
‫ﺑﮕﺮیﺴﺖ‪ ٣٩ .‬ﭘﺪرش اﺳﺤﺎق در ﺝﻮاب او ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ ﻣ ﺴﻜﻦ ﺕ ﻮ )دور( از ﻓﺮﺑﻬ ﯽ زﻣ ﻴﻦ‪،‬‬
‫و از ﺷﺒﻨﻢ ﺁﺳﻤﺎن از ﺑﺎﻻ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ۴٠ .‬و ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮت ﺧﻮاهﯽ زیﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﺮادر ﺧ ﻮد را‬
‫ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﻮاهﯽ آﺮد‪ ،‬و واﻗﻊ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ آ ﻪ ﭼ ﻮن ﺳ ﺮ ﺑ ﺎز زدﯼ‪ ،‬ی ﻮغ او را از ﮔ ﺮدن ﺧ ﻮد‬
‫ﺧﻮاهﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪«.‬‬

‫ﻓﺮار ﻳﻌﻘﻮب از ﻋﻴﺴﻮ‬

‫‪ ۴١‬و ﻋﻴﺴﻮ ﺑﺴﺒﺐ ﺁن ﺑﺮآﺘﯽ آﻪ ﭘﺪرش ﺑﻪ یﻌﻘﻮب دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ او ﺑﻐ ﺾ ورزی ﺪ؛ و ﻋﻴ ﺴﻮ‬
‫در دل ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﺎم ﻧﻮﺣﻪﮔﺮﯼ ﺑﺮاﯼ ﭘ ﺪرم ﻧﺰدی ﻚ اﺳ ﺖ‪ ،‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ ﺑ ﺮادر ﺧ ﻮد یﻌﻘ ﻮب را‬
‫ﺧ ﻮاهﻢ آ ﺸﺖ‪ ۴٢ «.‬و رﻓﻘ ﻪ‪ ،‬از ﺳ ﺨﻨﺎن ﭘ ﺴﺮ ﺑ ﺰرگ ﺧ ﻮد‪ ،‬ﻋﻴ ﺴﻮ ﺁﮔ ﺎهﯽ یﺎﻓ ﺖ‪ .‬ﭘ ﺲ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﭘﺴﺮ آﻮﭼﻚ ﺧﻮد‪،‬یﻌﻘﻮب را ﺧﻮاﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ ﺑ ﺮادرت ﻋﻴ ﺴﻮ درﺑ ﺎرﻩ ﺕ ﻮ‬
‫ﺧ ﻮد را ﺕ ﺴﻠﯽ ﻣ ﯽده ﺪ ﺑ ﻪ ایﻨﻜ ﻪ ﺕ ﻮ را ﺑﻜ ﺸﺪ‪ ۴٣ .‬ﭘ ﺲ اﻻ´ن اﯼ ﭘ ﺴﺮم ﺳ ﺨﻦ ﻣ ﺮا ﺑ ﺸﻨﻮ و‬
‫ﺣﺮّان ﻓﺮار آﻦ‪ ۴۴ .‬و ﭼﻨﺪ روز ﻧﺰد وﯼ ﺑﻤ ﺎن‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺧ ﺸﻢ‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺰد ﺑﺮادرم‪ ،‬ﻻﺑﺎن‪ ،‬ﺑﻪ َ‬
‫ﺑﺮادرت ﺑﺮﮔﺮدد‪ ۴۵ .‬ﺕﺎ ﻏﻀﺐ ﺑﺮادرت از ﺕﻮ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺪو آﺮدﯼ‪ ،‬ﻓﺮاﻣ ﻮش آﻨ ﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ و ﺕﻮ را از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎز ﻣﯽﺁورم‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎیﺪ از ﺷﻤﺎ هﺮ دو در ی ﻚ روز ﻣﺤ ﺮوم‬
‫ﺖ از ﺝ ﺎن ﺧ ﻮد ﺑﻴ ﺰار ﺷ ﺪﻩام‪.‬اﮔ ﺮ‬
‫ﺣ ّ‬
‫ﺷﻮم؟« ‪ ۴۶‬و رﻓﻘﻪ ﺑﻪ اﺳﺤﺎق ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﺒﺐ دﺧﺘﺮان ِ‬
‫ﺣﺖّ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ایﻨﺎﻧﯽ آﻪ دﺧﺘﺮان ایﻦ زﻣﻴﻨﻨﺪ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻣ ﺮا از ﺣﻴ ﺎت ﭼ ﻪ‬
‫یﻌﻘﻮب زﻧﯽ از دﺧﺘﺮان ِ‬
‫ﻓﺎیﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫و اﺳﺤﺎق‪ ،‬یﻌﻘﻮب را ﺧﻮاﻧﺪﻩ‪ ،‬او را ﺑﺮآﺖ داد و او را اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬زﻧ ﯽ‬ ‫‪٢٨‬‬
‫ن اَرام‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪر ﻣ ﺎدرت‪ ،‬ﺑﺘﻮﺋﻴ ﻞ‪ ،‬ﺑ ﺮو و‬‫از دﺧﺘﺮان آﻨﻌﺎن ﻣﮕﻴﺮ‪ ٢ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ َﻓﺪّا ِ‬
‫از ﺁﻧﺠﺎ زﻧﯽ از دﺧﺘﺮان ﻻﺑﺎن‪ ،‬ﺑﺮادر ﻣﺎدرت‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ ﺧ ﻮد ﺑﮕﻴ ﺮ‪ ٣ .‬و ﺧ ﺪاﯼ ﻗ ﺎدر ﻣﻄﻠ ﻖ‬
‫ﺕﻮ را ﺑﺮآﺖ دهﺪ‪ ،‬و ﺕﻮ را ﺑﺎرور و آﺜﻴﺮ ﺳﺎزد‪ ،‬ﺕﺎ از ﺕﻮ اﻣﺘﻬ ﺎﯼ ﺑ ﺴﻴﺎر ﺑﻮﺝ ﻮد ﺁیﻨ ﺪ‪ ۴ .‬و‬
‫ﺑﺮآﺖ اﺑﺮاهﻴﻢ را ﺑﻪ ﺕﻮ دهﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺕﻮ و ﺑﻪ ذریﺖ ﺕﻮ ﺑﺎ ﺕﻮ‪ ،‬ﺕﺎ وارث زﻣﻴﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﺧﻮد ﺷﻮﯼ‪،‬‬
‫آﻪ ﺧﺪا ﺁن را ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ۵ «.‬ﭘﺲ اﺳﺤﺎق‪ ،‬یﻌﻘﻮب را رواﻧ ﻪ ﻧﻤ ﻮد و ﺑ ﻪ ﻓ ﺪان ارام‪،‬‬
‫ﻧﺰد ﻻﺑﺎن ﺑ ﻦ ﺑﺘﻮﺋﻴ ﻞ اراﻣ ﯽ‪ ،‬ﺑ ﺮادر رﻓﻘ ﻪ‪ ،‬ﻣ ﺎدر یﻌﻘ ﻮب و ﻋﻴ ﺴﻮ‪ ،‬رﻓ ﺖ‪ ۶ .‬و اﻣ ﺎ ﻋﻴ ﺴﻮ‬
‫ﭼﻮن دیﺪ آﻪ اﺳﺤﺎق یﻌﻘﻮب را ﺑﺮآﺖ دادﻩ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﻓﺪان ارام رواﻧﻪ ﻧﻤﻮد ﺕ ﺎ از ﺁﻧﺠ ﺎ زﻧ ﯽ‬
‫ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬و در ﺣﻴﻦ ﺑﺮآﺖ دادن ﺑﻪ وﯼ اﻣﺮ آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد آﻪ »زﻧﯽ از دﺧﺘﺮان‬
‫آﻨﻌﺎن ﻣﮕﻴﺮ‪ ٧ «،‬و ایﻨﻜﻪ یﻌﻘﻮب‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد رااﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓ ﺪان ارام رﻓ ﺖ‪،‬‬
‫‪ ٨‬و ﭼﻮن ﻋﻴﺴﻮ دیﺪ آﻪ دﺧﺘﺮان آﻨﻌﺎن در ﻧﻈﺮ ﭘﺪرش‪ ،‬اﺳ ﺤﺎق‪َ ،‬ﺑﺪَﻧ ﺪ‪ ٩ ،‬ﭘ ﺲ ﻋﻴ ﺴﻮ ﻧ ﺰد‬
‫اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ رﻓﺖ‪ ،‬و ﻣَﺤﻠَﺖ‪ ،‬دﺧﺘﺮ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ را آﻪ ﺧﻮاهﺮ ﻧﺒﺎیﻮت ﺑﻮد‪ ،‬ﻋ ﻼوﻩ ﺑ ﺮ‬
‫زﻧﺎﻧﯽ آﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺷ ﺒَﻊ رواﻧ ﻪ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﺑ ﺴﻮﯼ ﺣ ﺮان رﻓ ﺖ‪ ١١ .‬و ﺑ ﻪ ﻣﻮﺽ ﻌﯽ ﻧ ﺰول‬ ‫‪ ١٠‬و اﻣﺎ یﻌﻘﻮب‪ ،‬از ﺑِﺌﺮ َ‬
‫آﺮدﻩ‪ ،‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺐ را ﺑﺴﺮ ﺑﺮد‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺁﻓﺘﺎب ﻏﺮوب آﺮدﻩ ﺑﻮد و یﻜﯽ از ﺳ ﻨﮕﻬﺎﯼ ﺁﻧﺠ ﺎ‬
‫را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬زیﺮ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻧﻬﺎد و در هﻤﺎن ﺝﺎ ﺑﺨﺴﺒﻴﺪ‪ ١٢ .‬و ﺧ ﻮاﺑﯽ دی ﺪ آ ﻪ ﻧﺎﮔ ﺎﻩ ﻧﺮدﺑ ﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻩ‪ ،‬آﻪ ﺳ ﺮش ﺑ ﻪ ﺁﺳ ﻤﺎن ﻣ ﯽرﺳ ﺪ‪ ،‬و ایﻨ ﻚ ﻓﺮﺷ ﺘﮕﺎن ﺧ ﺪا ﺑ ﺮ ﺁن ﺻ ﻌﻮد و‬
‫ﻧ ﺰول ﻣ ﯽآﻨﻨ ﺪ‪ ١٣ .‬در ﺣ ﺎل‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺮ ﺳ ﺮ ﺁن ای ﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﻣ ﯽﮔﻮی ﺪ‪» :‬ﻣ ﻦ ه ﺴﺘﻢ یﻬ ﻮﻩ‪،‬‬
‫ﺧ ﺪاﯼ ﭘ ﺪرت اﺑ ﺮاهﻴﻢ‪ ،‬و ﺧ ﺪاﯼ اﺳ ﺤﺎق‪ .‬ای ﻦ زﻣﻴﻨ ﯽ را آ ﻪ ﺕ ﻮ ﺑ ﺮ ﺁن ﺧﻔﺘ ﻪاﯼ ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ و ﺑ ﻪ‬
‫ذریﺖ ﺕﻮ ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ‪ ١۴ .‬و ذریﺖ ﺕﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺒﺎر زﻣﻴﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻣﻐﺮب و ﻣﺸﺮق و‬
‫ﺷﻤﺎل و ﺝﻨﻮب ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ‪ ،‬و از ﺕﻮ و از ﻧﺴﻞ ﺕﻮ ﺝﻤﻴﻊ ﻗﺒﺎیﻞ زﻣ ﻴﻦ ﺑﺮآ ﺖ ﺧﻮاهﻨ ﺪ‬
‫یﺎﻓﺖ‪ ١۵ .‬و ایﻨﻚ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺕﻮ هﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﺕﻮ را در هﺮ ﺝﺎیﯽ آ ﻪ رَوﯼ‪ ،‬ﻣﺤﺎﻓﻈ ﺖ ﻓﺮﻣ ﺎیﻢ ﺕ ﺎ ﺕ ﻮ‬
‫را ﺑﺪیﻦ زﻣﻴﻦ ﺑﺎزﺁورم‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺕﺎ ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺕﻮ ﮔﻔﺘﻪام‪ ،‬ﺑﺠ ﺎ ﻧﻴ ﺎورم‪ ،‬ﺕ ﻮ را ره ﺎ ﻧﺨ ﻮاهﻢ‬
‫آﺮد‪ ١۶ «.‬ﭘﺲ یﻌﻘﻮب از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻟﺒﺘ ﻪ یﻬ ﻮﻩ در ای ﻦ ﻣﻜ ﺎن اﺳ ﺖ و ﻣ ﻦ‬
‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ‪ ١٧ «.‬ﭘﺲ ﺕﺮﺳﺎن ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻦ ﭼﻪ ﻣﻜﺎن ﺕﺮﺳﻨﺎآﯽ اﺳﺖ! ایﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺝ ﺰ ﺧﺎﻧ ﻪ‬
‫ﺧﺪا و ایﻦ اﺳﺖ دروازﻩ ﺁﺳ ﻤﺎن‪ ١٨ «.‬ﺑﺎﻣ ﺪادان یﻌﻘ ﻮب ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺖ و ﺁن ﺳ ﻨﮕﯽ را آ ﻪ زی ﺮ‬
‫ﺳﺮ ﺧﻮد ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻮن ﺳﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮﭘ ﺎ داﺷ ﺖ و روﻏ ﻦ ﺑ ﺮ ﺳ ﺮش ریﺨ ﺖ‪ ١٩ .‬و‬
‫ﻻ ﻟﻮز ﺑﻮد‪ ٢٠ .‬و یﻌﻘﻮب ﻧﺬر آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬ ‫ﺁن ﻣﻮﺽﻊ را ﺑﻴﺖﺋﻴﻞﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻟﻜﻦ ﻧﺎم ﺁن ﺷﻬﺮ او ً‬
‫»اﮔ ﺮ ﺧ ﺪا ﺑ ﺎ ﻣ ﻦ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬و ﻣ ﺮا در ای ﻦ راﻩ آ ﻪ ﻣ ﯽروم ﻣﺤﺎﻓﻈ ﺖ آﻨ ﺪ‪ ،‬و ﻣ ﺮا ﻧ ﺎن ده ﺪ ﺕ ﺎ‬
‫ﺑﺨﻮرم‪ ،‬و رﺧﺖ ﺕ ﺎ ﺑﭙﻮﺷ ﻢ‪ ٢١ ،‬ﺕ ﺎ ﺑ ﻪ ﺧﺎﻧ ﻪ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد ﺑ ﻪ ﺳ ﻼﻣﺘﯽ ﺑﺮﮔ ﺮدم‪ ،‬هﺮﺁیﻨ ﻪ یﻬ ﻮﻩ‪،‬‬
‫ﺧﺪاﯼ ﻣﻦ ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد‪ ٢٢ .‬و ای ﻦ ﺳ ﻨﮕﯽ را آ ﻪ ﭼ ﻮن ﺳ ﺘﻮن ﺑﺮﭘ ﺎ آ ﺮدم‪ ،‬ﺑﻴ ﺖاﷲ ﺷ ﻮد‪ ،‬و‬
‫ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪهﯽ‪ ،‬دﻩ یﻚ ﺁن را ﺑﻪ ﺕﻮ ﺧﻮاهﻢ داد‪«.‬‬

‫ﻻﺑﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب و زﻧﺎﻧﺶ‬

‫ﭘﺲ یﻌﻘﻮب رواﻧ ﻪ ﺷ ﺪ و ﺑ ﻪ زﻣ ﻴﻦﺑﻨ ﯽاﻟﻤ ﺸﺮق ﺁﻣ ﺪ‪ ٢ .‬و دی ﺪ آ ﻪ ایﻨ ﻚ در‬ ‫‪٢٩‬‬
‫ﺻﺤﺮا‪ ،‬ﭼﺎهﯽ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺮ آﻨﺎرﻩاش ﺳﻪ ﮔﻠﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜ ﻪ از ﺁن ﭼ ﺎﻩ ﮔﻠ ﻪه ﺎ را‬
‫ﺁب ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬و ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺰرگ ﺑﺮ دهﻨﻪ ﭼﺎﻩ ﺑﻮد‪ ٣ .‬و ﭼﻮن هﻤﻪ ﮔﻠﻪهﺎ ﺝﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪﯼ‪ ،‬ﺳﻨﮓ‬
‫را از دهﻨﻪ ﭼﺎﻩ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻠﻪ را ﺳﻴﺮاب آﺮدﻧﺪﯼ‪ .‬ﭘﺲ ﺳﻨﮓ را ﺑﺠ ﺎﯼ ﺧ ﻮد‪ ،‬ﺑ ﺮ ﺳ ﺮ ﭼ ﺎﻩ‬
‫ﺑ ﺎز ﮔﺬاﺷ ﺘﻨﺪﯼ‪ ۴ .‬یﻌﻘ ﻮب ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ ﺑ ﺮادراﻧﻢ از آﺠ ﺎ ه ﺴﺘﻴﺪ؟« ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﻣ ﺎ از‬
‫ﺣ ﺮّاﻧﻴﻢ‪ ۵ «.‬ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻻﺑ ﺎن ﺑ ﻦ ﻧ ﺎﺣﻮر را ﻣ ﯽﺷﻨﺎﺳ ﻴﺪ؟« ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﻣ ﯽﺷﻨﺎﺳ ﻴﻢ‪۶ «.‬‬
‫ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﺴﻼﻣﺖ اﺳ ﺖ؟« ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﺑ ﺴﻼﻣﺖ‪ ،‬و ایﻨ ﻚ دﺧﺘ ﺮش‪ ،‬راﺣﻴ ﻞ‪ ،‬ﺑ ﺎ ﮔﻠ ﻪ او‬
‫ﻣﯽﺁیﺪ‪ ٧ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻨﻮز روز ﺑﻠﻨ ﺪ اﺳ ﺖ و وﻗ ﺖ ﺝﻤ ﻊ آ ﺮدن ﻣﻮاﺷ ﯽ ﻧﻴ ﺴﺖ‪ ،‬ﮔﻠ ﻪ را ﺁب‬
‫دهﻴﺪ و رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﭽﺮاﻧﻴﺪ‪ ٨ «.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﻤﯽﺕﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺕﺎ هﻤ ﻪ ﮔﻠ ﻪه ﺎ ﺝﻤ ﻊ ﺷ ﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﺳ ﻨﮓ را از‬
‫ﺳﺮ ﭼﺎﻩ ﺑﻐﻠﻄﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻠﻪ را ﺁب ﻣﯽده ﻴﻢ‪ ٩ «.‬و هﻨ ﻮز ﺑ ﺎ ای ﺸﺎن در ﮔﻔﺘﮕ ﻮ ﻣ ﯽﺑ ﻮد آ ﻪ‬
‫راﺣﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﻠ ﻪ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد رﺳ ﻴﺪ‪ .‬زی ﺮا آ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ را ﭼﻮﭘ ﺎﻧﯽ ﻣ ﯽآ ﺮد‪ ١٠ .‬اﻣ ﺎ ﭼ ﻮن یﻌﻘ ﻮب‬
‫راﺣﻴﻞ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻮﯼ ﺧﻮد‪ ،‬ﻻﺑﺎن‪ ،‬و ﮔﻠﻪ ﺧﺎﻟﻮﯼ ﺧﻮیﺶ‪ ،‬ﻻﺑﺎن را دیﺪ‪ ،‬یﻌﻘﻮب ﻧﺰدیﻚ ﺷﺪﻩ‪،‬‬
‫ﺳﻨﮓرا از ﺳﺮ ﭼﺎﻩ ﻏﻠﻄﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬و ﮔﻠﻪ ﺧﺎﻟﻮﯼ ﺧﻮیﺶ‪ ،‬ﻻﺑﺎن را ﺳﻴﺮاب آ ﺮد‪ ١١ .‬و یﻌﻘ ﻮب‪،‬‬
‫راﺣﻴﻞ را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁواز ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮیﺴﺖ‪ ١٢ .‬و یﻌﻘﻮب‪ ،‬راﺣﻴ ﻞ را ﺧﺒ ﺮ داد آ ﻪ او ﺑ ﺮادر‬
‫ﭘﺪرش‪ ،‬و ﭘﺴﺮ رﻓﻘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ دوان دوان رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﻮد را ﺧﺒﺮ داد‪ ١٣ .‬و واﻗﻊ ﺷﺪ آ ﻪ‬
‫ﭼﻮن ﻻﺑﺎن‪ ،‬ﺧﺒ ﺮ ﺧ ﻮاهﺮزادﻩ ﺧ ﻮد‪ ،‬یﻌﻘ ﻮب را ﺷ ﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ اﺳ ﺘﻘﺒﺎل وﯼ ﺷ ﺘﺎﻓﺖ‪ ،‬و او را در‬
‫ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺁورد‪ ،‬و او ﻻﺑﺎن را از هﻤﻪ ایﻦ اﻣﻮر ﺁﮔﺎهﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ ١۴‬ﻻﺑﺎن وﯼ را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﯽاﻟﺤﻘﻴﻘﻪ ﺕﻮ اﺳﺘﺨﻮان و ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻦ هﺴﺘﯽ‪ «.‬و ﻧﺰد وﯼ ﻣﺪت یﻚ‬
‫ﻣﺎﻩ ﺕﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮد‪ ١۵ .‬ﭘﺲ ﻻﺑ ﺎن‪ ،‬ﺑ ﻪ یﻌﻘ ﻮب ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺁی ﺎ ﭼ ﻮن ﺑ ﺮادر ﻣ ﻦ ه ﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻣ ﺮا ﺑﺎی ﺪ‬
‫ﻣﻔﺖ ﺧﺪﻣﺖ آﻨﯽ؟ ﺑﻪ ﻣ ﻦ ﺑﮕ ﻮ آ ﻪ اﺝ ﺮت ﺕ ﻮ ﭼ ﻪ ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد؟« ‪ ١۶‬و ﻻﺑ ﺎن را دو دﺧﺘ ﺮ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬آﻪ ﻧﺎم ﺑﺰرﮔﺘﺮ‪ ،‬ﻟﻴﻪ و اﺳﻢ آ ﻮﭼﻜﺘﺮ‪ ،‬راﺣﻴ ﻞ ﺑ ﻮد‪ ١٧ .‬و ﭼ ﺸﻤﺎن ﻟﻴ ﻪ ﺽ ﻌﻴﻒ ﺑ ﻮد‪ ،‬و‬
‫اﻣﺎ راﺣﻴﻞ‪ ،‬ﺧﻮب ﺻﻮرت و ﺧ ﻮشﻣﻨﻈ ﺮ ﺑ ﻮد‪ ١٨ .‬و یﻌﻘ ﻮب ﻋﺎﺷ ﻖ راﺣﻴ ﻞ ﺑ ﻮد و ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﺮاﯼ دﺧﺘﺮ آﻮﭼﻜﺖ راﺣﻴﻞ‪ ،‬هﻔﺖ ﺳﺎل ﺕﻮ را ﺧ ﺪﻣﺖ ﻣ ﯽآ ﻨﻢ‪ ١٩ «.‬ﻻﺑ ﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬او را‬
‫ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ ﺑ ﺪهﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺘ ﺮ اﺳ ﺖ از ﺁﻧﻜ ﻪ ﺑ ﻪ دیﮕ ﺮﯼ ﺑ ﺪهﻢ‪ .‬ﻧ ﺰد ﻣ ﻦ ﺑﻤ ﺎن‪ ٢٠ «.‬ﭘ ﺲ یﻌﻘ ﻮب ﺑ ﺮاﯼ‬
‫راﺣﻴﻞ هﻔﺖ ﺳﺎل ﺧﺪﻣﺖ آﺮد‪ .‬و ﺑ ﺴﺒﺐ ﻣﺤﺒﺘ ﯽ آ ﻪ ﺑ ﻪ وﯼ داﺷ ﺖ‪ ،‬در ﻧﻈ ﺮش روزﯼ ﭼﻨ ﺪ‬
‫ﻧﻤﻮد‪ ٢١ .‬و یﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﻻﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬زوﺝﻪام را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎر‪ ،‬آﻪ روزهﺎیﻢ ﺳﭙﺮﯼ ﺷ ﺪ‪ ،‬ﺕ ﺎ‬
‫ﺑﻪ وﯼ درﺁیﻢ‪ ٢٢ «.‬ﭘﺲ ﻻﺑﺎن‪ ،‬هﻤﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﺁﻧﺠﺎ را دﻋﻮت آﺮدﻩ‪ ،‬ﺽﻴﺎﻓﺘﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮد‪٢٣ .‬‬
‫و واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ هﻨﮕﺎم ﺷﺎم‪ ،‬دﺧﺘ ﺮ ﺧ ﻮد‪ ،‬ﻟﻴ ﻪ را ﺑﺮداﺷ ﺘﻪ‪ ،‬او را ﻧ ﺰد وﯼ ﺁورد‪ ،‬و او ﺑ ﻪ وﯼ‬
‫درﺁﻣﺪ‪ ٢۴ .‬و ﻻﺑﺎن آﻨﻴﺰ ﺧﻮد زﻟﻔﻪ را‪ ،‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺧ ﻮد ﻟﻴ ﻪ‪ ،‬ﺑ ﻪ آﻨﻴ ﺰﯼ داد‪ ٢۵ .‬ﺻ ﺒﺤﮕﺎهﺎن‬
‫دی ﺪ‪ ،‬آ ﻪ ایﻨ ﻚ ﻟﻴ ﻪ اﺳ ﺖ! ﭘ ﺲ ﺑ ﻪ ﻻﺑ ﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ای ﻦ ﭼﻴ ﺴﺖ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ آ ﺮدﯼ؟ ﻣﮕﺮﺑ ﺮاﯼ‬
‫راﺣﻴ ﻞ ﻧ ﺰد ﺕ ﻮ ﺧ ﺪﻣﺖ ﻧﻜ ﺮدم؟ ﭼ ﺮا ﻣ ﺮا ﻓﺮی ﺐ دادﯼ؟« ‪ ٢۶‬ﻻﺑ ﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬در وﻻی ﺖ ﻣ ﺎ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﯽآﻨﻨﺪ آﻪ آﻮﭼﻜﺘﺮ را ﻗﺒﻞ از ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﺪهﻨﺪ‪ ٢٧ .‬هﻔﺘ ﻪ ای ﻦ را ﺕﻤ ﺎم آ ﻦ و او را ﻧﻴ ﺰ‬
‫ﺑﻪ ﺕﻮ ﻣﯽدهﻴﻢ‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ هﻔ ﺖ ﺳ ﺎل دیﮕ ﺮ آ ﻪ ﺧ ﺪﻣﺘﻢ ﺑﻜﻨ ﯽ‪ ٢٨ «.‬ﭘ ﺲ یﻌﻘ ﻮب ﭼﻨ ﻴﻦ آ ﺮد‪ ،‬و‬
‫هﻔﺘﻪ او را ﺕﻤﺎم آﺮد‪ ،‬و دﺧﺘﺮ ﺧﻮد‪ ،‬راﺣﻴﻞ را ﺑ ﻪ زﻧ ﯽ ﺑ ﺪو داد‪ ٢٩ .‬و ﻻﺑ ﺎن‪ ،‬آﻨﻴ ﺰ ﺧ ﻮد‪،‬‬
‫ﺑﻠﻬﻪ را ﺑﻪ دﺧﺘ ﺮ ﺧ ﻮد‪ ،‬راﺣﻴ ﻞ ﺑ ﻪ آﻨﻴ ﺰﯼ داد‪ ٣٠ .‬و ﺑ ﻪ راﺣﻴ ﻞ ﻧﻴ ﺰ درﺁﻣ ﺪ و او را از ﻟﻴ ﻪ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ‪ ،‬و هﻔﺖ ﺳﺎل دیﮕﺮ ﺧﺪﻣﺖ وﯼ آﺮد‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮان ﻳﻌﻘﻮب‬
‫‪ ٣١‬و ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ دیﺪ آﻪ ﻟﻴﻪ ﻣﻜﺮوﻩ اﺳﺖ‪ ،‬رﺣ ﻢ او را ﮔ ﺸﻮد‪ .‬وﻟ ﯽ راﺣﻴ ﻞ‪ ،‬ﻧ ﺎزاد ﻣﺎﻧ ﺪ‪.‬‬
‫‪ ٣٢‬و ﻟﻴﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﺴﺮﯼ ﺑﺰاد و او را رؤﺑﻴﻦ ﻧﺎم ﻧﻬﺎد‪ ،‬زیﺮا ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﻣ ﺼﻴﺒﺖ‬
‫ﻣﺮا دیﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ .‬اﻻ´ن ﺷ ﻮهﺮم ﻣ ﺮا دوﺳ ﺖ ﺧﻮاه ﺪ داﺷ ﺖ‪ ٣٣ «.‬و ﺑ ﺎر دیﮕ ﺮ ﺣﺎﻣﻠ ﻪ ﺷ ﺪﻩ‪،‬‬
‫ﭘ ﺴﺮﯼ زایﻴ ﺪ و ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭼﻮﻧﻜ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺷ ﻨﻴﺪ آ ﻪ ﻣ ﻦ ﻣﻜ ﺮوﻩ ه ﺴﺘﻢ‪ ،‬ای ﻦ را ﻧﻴ ﺰ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ «.‬ﭘﺲ او را ﺷﻤﻌﻮن ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ٣۴ .‬و ﺑﺎز ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﺴﺮﯼ زایﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اآﻨﻮن ایﻦ‬
‫ﻣﺮﺕﺒﻪ ﺷﻮهﺮم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮاهﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺑﺮایﺶ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ زایﻴﺪم‪ «.‬از ای ﻦ ﺳ ﺒﺐ او را‬
‫ﻻوﯼ ﻧﺎم ﻧﻬﺎد‪ ٣۵ .‬و ﺑﺎر دیﮕﺮ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﺴﺮﯼ زایﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻦ ﻣﺮﺕﺒ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ را‬
‫ﺣﻤﺪ ﻣﯽﮔﻮیﻢ‪ «.‬ﭘﺲ او را یﻬﻮدا ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ از زایﻴﺪن ﺑﺎزایﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫و اﻣﺎ راﺣﻴﻞ‪ ،‬ﭼﻮن دیﺪ آﻪ ﺑﺮاﯼیﻌﻘﻮب‪ ،‬اوﻻدﯼ ﻧﺰایﻴﺪ‪ ،‬راﺣﻴﻞ ﺑﺮ ﺧ ﻮاهﺮ‬ ‫‪٣٠‬‬
‫ﻻ ﻣ ﯽﻣﻴ ﺮم‪ ٢ «.‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ ﻏ ﻀﺐ‬ ‫ﺧﻮد ﺣﺴﺪ ﺑﺮد‪ .‬و ﺑ ﻪ یﻌﻘ ﻮب ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭘ ﺴﺮان ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑ ﺪﻩ وا ّ‬
‫یﻌﻘﻮب ﺑﺮ راﺣﻴﻞ اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺝﺎﯼ ﺧﺪاهﺴﺘﻢ آﻪ ﺑ ﺎر رﺣ ﻢ را از ﺕ ﻮ‬
‫ﺑﺎز داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟« ‪ ٣‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ آﻨﻴﺰ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻠﻬﻪ! ﺑﺪو درﺁ ﺕ ﺎ ﺑ ﺮ زاﻧ ﻮیﻢ ﺑﺰای ﺪ‪ ،‬و ﻣ ﻦ ﻧﻴ ﺰ‬
‫از او اوﻻد ﺑﻴﺎﺑﻢ‪ ۴ «.‬ﭘﺲ آﻨﻴﺰ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻬﻪ را ﺑﻪ یﻌﻘ ﻮب ﺑ ﻪ زﻧ ﯽ داد‪ .‬و او ﺑ ﻪ وﯼ درﺁﻣ ﺪ‪.‬‬
‫‪ ۵‬و ﺑﻠﻬ ﻪ ﺁﺑ ﺴﺘﻦ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﭘ ﺴﺮﯼ ﺑ ﺮاﯼ یﻌﻘ ﻮب زایﻴ ﺪ‪ ۶ .‬و راﺣﻴ ﻞ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺧ ﺪا ﻣ ﺮا داورﯼ‬
‫آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺁواز ﻣﺮا ﻧﻴﺰ ﺷﻨﻴﺪﻩ‪ ،‬و ﭘﺴﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪ «.‬ﭘﺲ او را دان ﻧ ﺎم‬
‫ﻧﻬ ﺎد‪ ٧ .‬و ﺑﻠﻬ ﻪ‪ ،‬آﻨﻴ ﺰ راﺣﻴ ﻞ‪ ،‬ﺑ ﺎز ﺣﺎﻣﻠ ﻪ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﭘ ﺴﺮ دوﻣ ﻴﻦ ﺑ ﺮاﯼ یﻌﻘ ﻮب زایﻴ ﺪ‪ ٨ .‬و‬
‫راﺣﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ آُﺸﺘﻴﻬﺎﯼ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺧﻮاهﺮ ﺧﻮد آﺸﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪم‪ «.‬و او را ﻧﻔﺘﺎﻟﯽ‬
‫ﻧﺎم ﻧﻬﺎد‪ ٩ .‬و اﻣﺎ ﻟﻴﻪ ﭼﻮن دیﺪ آﻪ از زایﻴﺪن ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬آﻨﻴﺰ ﺧﻮد زﻟﻔﻪ را ﺑﺮداﺷ ﺘﻪ‪ ،‬او‬
‫را ﺑﻪ یﻌﻘﻮب ﺑ ﻪ زﻧ ﯽ داد‪ ١٠ .‬و زﻟﻔ ﻪ‪ ،‬آﻨﻴ ﺰ ﻟﻴ ﻪ‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ یﻌﻘ ﻮب ﭘ ﺴﺮﯼ زایﻴ ﺪ‪ ١١ .‬و ﻟﻴ ﻪ‬
‫ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﻪ ﺳ ﻌﺎدت!« ﭘ ﺲ او را ﺝ ﺎد ﻧﺎﻣﻴ ﺪ‪ ١٢ .‬و زﻟﻔ ﻪ‪ ،‬آﻨﻴ ﺰ ﻟﻴ ﻪ‪ ،‬ﭘ ﺴﺮ دوﻣ ﻴﻦ ﺑ ﺮاﯼ‬
‫یﻌﻘ ﻮب زایﻴ ﺪ‪ ١٣ .‬و ﻟﻴ ﻪ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﻪ ﺧﻮﺷ ﺤﺎﻟﯽ ﻣ ﻦ! زی ﺮا آ ﻪ دﺧﺘ ﺮان‪ ،‬ﻣ ﺮا ﺧﻮﺷ ﺤﺎل‬
‫ﺧﻮاهﻨ ﺪ ﺧﻮاﻧ ﺪ‪ «.‬و او را اﺷ ﻴﺮ ﻧ ﺎم ﻧﻬ ﺎد‪ ١۴ .‬و در ای ﺎم درو ﮔﻨ ﺪم‪ ،‬رؤﺑ ﻴﻦ رﻓ ﺖ و‬
‫ﻣﻬﺮﮔﻴﺎهﻬﺎ در ﺻﺤﺮا یﺎﻓﺖ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺰد ﻣ ﺎدر ﺧ ﻮد ﻟﻴ ﻪ‪ ،‬ﺁورد‪ .‬ﭘ ﺲ راﺣﻴ ﻞ ﺑ ﻪ ﻟﻴ ﻪ ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»از ﻣﻬﺮﮔﻴﺎهﻬﺎﯼ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣ ﻦ ﺑ ﺪﻩ‪ ١۵ «.‬وﯼ را ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺁی ﺎ آ ﻢ اﺳ ﺖ آ ﻪ ﺷ ﻮهﺮ ﻣ ﺮا‬
‫ﮔﺮﻓﺘﯽ و ﻣﻬﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﭘ ﺴﺮ ﻣ ﺮا ﻧﻴ ﺰ ﻣ ﯽﺧ ﻮاهﯽ ﺑﮕﻴ ﺮﯼ؟« راﺣﻴ ﻞ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﻣ ﺸﺐ ﺑ ﻪ ﻋ ﻮض‬
‫ﻣﻬﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﭘﺴﺮت‪ ،‬ﺑﺎ ﺕﻮ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ ١۶ «.‬و وﻗﺖ ﻋﺼﺮ‪ ،‬ﭼﻮن یﻌﻘ ﻮب از ﺻ ﺤﺮا ﻣ ﯽﺁﻣ ﺪ‪ ،‬ﻟﻴ ﻪ‬
‫ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل وﯼ ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ درﺁ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺕﻮ را ﺑﻪ ﻣﻬﺮﮔﻴﺎ ِﻩ ﭘﺴﺮ ﺧ ﻮد اﺝﻴ ﺮ‬
‫آﺮدم‪ «.‬ﭘﺲ ﺁﻧﺸﺐ ﺑﺎ وﯼ هﻤﺨﻮاب ﺷﺪ‪ ١٧ .‬و ﺧﺪا‪ ،‬ﻟﻴﻪ را ﻣﺴﺘﺠﺎب ﻓﺮﻣﻮد آﻪ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ‪،‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ ﺑ ﺮاﯼ یﻌﻘ ﻮب زایﻴ ﺪ‪ ١٨ .‬و ﻟﻴ ﻪ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺧ ﺪا اﺝ ﺮت ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ دادﻩ اﺳ ﺖ‪ ،‬زی ﺮا‬
‫آﻨﻴﺰ ﺧﻮد را ﺑ ﻪ ﺷ ﻮهﺮ ﺧ ﻮد دادم‪ «.‬و اورا ی ﺴﺎآﺎر ﻧ ﺎم ﻧﻬ ﺎد‪ ١٩ .‬و ﺑ ﺎر دیﮕ ﺮ ﻟﻴ ﻪ ﺣﺎﻣﻠ ﻪ‬
‫ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﭘ ﺴﺮ ﺷ ﺸﻤﻴﻦ ﺑ ﺮاﯼ یﻌﻘ ﻮب زایﻴ ﺪ‪ ٢٠ .‬و ﻟﻴ ﻪ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺧ ﺪا ﻋﻄ ﺎﯼ ﻧﻴﻜ ﻮ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ دادﻩ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اآﻨﻮن ﺷﻮهﺮم ﺑﺎ ﻣﻦ زیﺴﺖ ﺧﻮاهﺪ آﺮد‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺷﺶ ﭘ ﺴﺮ ﺑ ﺮاﯼ او زایﻴ ﺪم‪ «.‬ﭘ ﺲ‬
‫او را زﺑﻮﻟﻮن ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ٢١ .‬و ﺑﻌﺪ از ﺁن دﺧﺘﺮﯼ زایﻴ ﺪ‪ ،‬و او را دیﻨ ﻪ ﻧ ﺎم ﻧﻬ ﺎد‪ ٢٢ .‬ﭘ ﺲ ﺧ ﺪا‬
‫راﺣﻴﻞ را ﺑﻴﺎد ﺁورد‪ ،‬و دﻋﺎﯼ او را اﺝﺎﺑ ﺖ ﻓﺮﻣ ﻮدﻩ‪ ،‬ﺧ ﺪا رﺣ ﻢ او را ﮔ ﺸﻮد‪ ٢٣ .‬و ﺁﺑ ﺴﺘﻦ‬
‫ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﭘ ﺴﺮﯼ ﺑ ﺰاد و ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺧ ﺪا ﻧﻨ ﮓ ﻣ ﺮا ﺑﺮداﺷ ﺘﻪ اﺳ ﺖ‪ ٢۴ «.‬و او را یﻮﺳ ﻒ ﻧﺎﻣﻴ ﺪﻩ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺴﺮﯼ دیﮕﺮ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻣﺰیﺪ ﺧﻮاهﺪ آﺮد‪«.‬‬

‫ازدﻳﺎد ﮔﻠﻪهﺎﯼ ﻳﻌﻘﻮب‬

‫‪ ٢۵‬و واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ ﭼﻮن راﺣﻴﻞ‪ ،‬یﻮﺳﻒ را زایﻴﺪ‪ ،‬یﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﻻﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﻣﺮﺧﺺ آﻦ‬
‫ﺕﺎ ﺑﻪ ﻣﻜﺎن و وﻃﻦ ﺧﻮیﺶ ﺑﺮوم‪ ٢۶ .‬زﻧﺎن و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺮا آﻪ ﺑ ﺮاﯼ ای ﺸـﺎن ﺕ ﻮ را ﺧ ﺪﻣﺖ‬
‫آﺮدﻩام ﺑﻪ ﻣﻦ واﮔﺬار ﺕﺎ ﺑﺮوم زیﺮا ﺧﺪﻣﺘﯽ آﻪ ﺑﻪ ﺕﻮ آﺮدم‪ ،‬ﺕﻮ ﻣﯽداﻧ ﯽ‪ ٢٧ «.‬ﻻﺑ ﺎن وﯼ را‬
‫ﻻ یﺎﻓﺘ ﻪام آ ﻪ ﺑﺨ ﺎﻃﺮ ﺕ ﻮ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﻣ ﺮا‬‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آ ﺎش آ ﻪ ﻣﻨﻈ ﻮر ﻧﻈ ﺮ ﺕ ﻮ ﺑﺎﺷ ﻢ‪ ،‬زی ﺮا َﺕ َﻔ ﱡﺄ ً‬
‫ﺑﺮآﺖ دادﻩ اﺳﺖ‪ ٢٨ «.‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺝﺮت ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣ ﻦ ﻣﻌ ﻴﻦ آ ﻦ ﺕ ﺎ ﺁن را ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ ده ﻢ‪«.‬‬
‫‪ ٢٩‬وﯼ را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪﻣﺘﯽ آﻪ ﺑﻪ ﺕﻮ آﺮدﻩام‪ ،‬ﺧ ﻮد ﻣ ﯽداﻧ ﯽ‪ ،‬و ﻣﻮاﺷ ﯽات ﭼﮕﻮﻧ ﻪ ﻧ ﺰد ﻣ ﻦ‬
‫ﺑﻮد‪ ٣٠ .‬زیﺮا ﻗﺒﻞ از ﺁﻣﺪن ﻣﻦ‪ ،‬ﻣ ﺎل ﺕ ﻮ ﻗﻠﻴ ﻞ ﺑ ﻮد‪ ،‬و ﺑ ﻪ ﻧﻬﺎی ﺖ زی ﺎد ﺷ ﺪ‪ ،‬و ﺑﻌ ﺪ از ﺁﻣ ﺪن‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺕﻮ را ﺑﺮآﺖ دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬و اآﻨﻮن ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺕﺪارك ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد را آﯽ ﺑﺒﻴ ﻨﻢ؟« ‪٣١‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺕﻮ را ﭼﻪ ﺑﺪهﻢ؟« یﻌﻘﻮب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺪﻩ‪ ،‬اﮔﺮ ایﻦ آﺎر را ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ‬
‫ﺑﻜﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺎر دیﮕ ﺮ ﺷ ﺒﺎﻧﯽ و ﭘﺎﺳ ﺒﺎﻧﯽ ﮔﻠ ﻪ ﺕ ﻮ را ﺧ ﻮاهﻢ ﻧﻤ ﻮد‪ ٣٢ .‬اﻣ ﺮوز در ﺕﻤ ﺎﻣﯽ ﮔﻠ ﻪ ﺕ ﻮ‬
‫ﮔﺮدش ﻣﯽآﻨﻢ‪ ،‬و هﺮ ﻣﻴﺶ ﭘﻴﺴﻪ و اﺑﻠﻖ و هﺮ ﻣﻴﺶ ﺳﻴﺎﻩ را از ﻣﻴﺎنﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‪ ،‬و اﺑﻠﻖه ﺎ و‬
‫ﭘﻴﺴﻪهﺎ را از ﺑﺰهﺎ‪ ،‬ﺝﺪا ﻣ ﯽﺳ ﺎزم‪ ،‬و ﺁن‪ ،‬اﺝ ﺮت ﻣ ﻦ ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد‪ ٣٣ .‬و در ﺁیﻨ ﺪﻩ ﻋ ﺪاﻟﺖ‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت ﺧﻮاه ﺪ داد‪ ،‬وﻗﺘ ﯽ آ ﻪ ﺑﻴ ﺎیﯽ ﺕ ﺎ اﺝ ﺮت ﻣ ﺮا ﭘ ﻴﺶ ﺧ ﻮد ﺑﺒﻴﻨ ﯽ‪ ،‬ﺁﻧﭽ ﻪ از‬
‫ﺑﺰهﺎ‪ ،‬ﭘﻴﺴﻪ و اﺑﻠﻖ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ از ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‪ ،‬ﺳﻴﺎﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻪ دزدﯼ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﻮد‪٣۴ «.‬‬
‫ﻄﻂ و‬ ‫ﺨّ‬‫ﻻﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ ﻣﻮاﻓﻖ ﺳﺨﻦ ﺕﻮ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ٣۵ «.‬و در هﻤ ﺎن روز‪ ،‬ﺑﺰه ﺎﯼ ﻧﺮیﻨ ﻪ ُﻣ َ‬
‫اﺑﻠﻖ‪ ،‬و هﻤﻪ ﻣﺎدﻩ ﺑﺰهﺎﯼ ﭘﻴﺴﻪ و اﺑﻠﻖ‪ ،‬یﻌﻨﯽ هﺮ ﭼ ﻪ ﺳ ﻔﻴﺪﯼ در ﺁن ﺑ ﻮد‪ ،‬و هﻤ ﻪ ﮔﻮﺳ ﻔﻨﺪان‬
‫ﺳﻴﺎﻩ را ﺝﺪا آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺴﺮان ﺧ ﻮد ﺳ ﭙﺮد‪ ٣۶ .‬و در ﻣﻴ ﺎن ﺧ ﻮد و یﻌﻘ ﻮب‪ ،‬ﺳ ﻪ روز‬
‫راﻩ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻓﺖ ﮔﺬارد‪ .‬و یﻌﻘﻮب ﺑﺎﻗﯽ ﮔﻠﻪ ﻻﺑﺎن را ﺷﺒﺎﻧﯽ آﺮد‪.‬‬
‫‪ ٣٧‬و یﻌﻘ ﻮب ﭼﻮﺑﻬ ﺎﯼ ﺕ ﺮ و ﺕ ﺎزﻩ از درﺧ ﺖ آﺒ ﻮدﻩ و ﺑ ﺎدام و ﭼﻨ ﺎر ﺑ ﺮاﯼ ﺧ ﻮد ﮔﺮﻓ ﺖ‪ ،‬و‬
‫ﺧﻂهﺎﯼ ﺳﻔﻴﺪ در ﺁﻧﻬﺎ آﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﺳﻔﻴﺪﯼ را آﻪ در ﭼﻮﺑﻬ ﺎ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﻇ ﺎهﺮ آ ﺮد‪ ٣٨ .‬و وﻗﺘ ﯽ آ ﻪ‬
‫ﮔﻠ ﻪه ﺎ‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ ﺁب ﺧ ﻮردن ﻣ ﯽﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ،‬ﺁن ﭼﻮﺑﻬ ﺎیﯽ را آ ﻪ ﺧﺮاﺷ ﻴﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬در ﺣﻮﺽ ﻬﺎ و‬
‫ﺁﺑﺨﻮرهﺎ ﭘﻴﺶ ﮔﻠﻪهﺎ ﻣﯽﻧﻬﺎد‪ ،‬ﺕﺎ ﭼﻮن ﺑﺮاﯼ ﻧﻮﺷ ﻴﺪن ﺑﻴﺎیﻨ ﺪ‪ ،‬ﺣﻤ ﻞ ﺑﮕﻴﺮﻧ ﺪ‪ ٣٩ .‬ﭘ ﺲ ﮔﻠ ﻪه ﺎ‬
‫ﻄ ﻂ و ﭘﻴ ﺴﻪ و اﺑﻠ ﻖ ﻣ ﯽزایﻴﺪﻧ ﺪ‪ ۴٠ .‬و یﻌﻘ ﻮب‪،‬‬‫ﭘﻴﺶ ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺑﺎرﺁور ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺰهﺎﯼ ﻣﺨ ّ‬
‫ﻄ ﻂ و ﺳ ﻴﺎﻩ در ﮔﻠ ﻪ ﻻﺑ ﺎن واداﺷ ﺖ‪ ،‬و‬‫ﺑﺰهﺎ را ﺝﺪا آﺮد‪ ،‬و روﯼ ﮔﻠ ﻪه ﺎ را ﺑ ﺴﻮﯼ ه ﺮ ﻣﺨ ّ‬
‫ﮔﻠﻪهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺝﺪا آﺮد و ﺑﺎ ﮔﻠ ﻪ ﻻﺑ ﺎن ﻧﮕﺬاﺷ ﺖ‪ ۴١ .‬و هﺮﮔ ﺎﻩ ﺣﻴ ﻮانه ﺎﯼ ﺕﻨﻮﻣﻨ ﺪ ﺣﻤ ﻞ‬
‫ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬یﻌﻘﻮب ﭼﻮﺑﻬﺎ را ﭘﻴﺶ ﺁﻧﻬﺎ در ﺁﺑﺨﻮرهﺎ ﻣﯽﻧﻬﺎد‪ ،‬ﺕﺎ در ﻣﻴﺎن ﭼﻮﺑﻬﺎ ﺣﻤﻞ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ ۴٢‬و هﺮ ﮔﺎﻩ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺽﻌﻴﻒ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﭘ ﺲ ﺽ ﻌﻴﻒه ﺎ از ﺁن ﻻﺑ ﺎن‪ ،‬و‬
‫ﺕﻨﻮﻣﻨﺪهﺎ از ﺁن یﻌﻘﻮب ﺷﺪﻧﺪ‪ ۴٣ .‬و ﺁن ﻣﺮد ﺑﺴﻴﺎر ﺕﺮﻗﯽ ﻧﻤﻮد‪ ،‬و ﮔﻠﻪهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر و آﻨﻴ ﺰان‬
‫و ﻏﻼﻣﺎن و ﺷﺘﺮان و ﺣﻤﺎران ﺑﻬﻢ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮار ﻳﻌﻘﻮب از ﻻﺑﺎن‬
‫و ﺳﺨﻨﺎن ﭘﺴﺮان ﻻﺑﺎن را ﺷﻨﻴﺪ آﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬یﻌﻘﻮب هﻤ ﻪ ﻣﺎیﻤﻠ ﻚ ﭘ ﺪر ﻣ ﺎ‬ ‫‪٣١‬‬
‫را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬و از اﻣﻮال ﭘﺪر ﻣﺎ ﺕﻤﺎم ایﻦ ﺑﺰرﮔ ﯽ را ﺑﻬ ﻢ رﺳ ﺎﻧﻴﺪﻩ‪ ٢ «.‬و یﻌﻘ ﻮب روﯼ‬
‫ﻻﺑ ﺎن را دی ﺪ آ ﻪ ایﻨ ﻚ ﻣﺜ ﻞ ﺳ ﺎﺑﻖ ﺑ ﺎ او ﻧﺒ ﻮد‪ ٣ .‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﻪ یﻌﻘ ﻮب ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﻪ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﭘﺪراﻧﺖ و ﺑﻪ ﻣُﻮﻟَﺪ ﺧﻮیﺶ ﻣﺮاﺝﻌﺖ آﻦ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺕﻮ ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد‪ ۴ «.‬ﭘ ﺲ یﻌﻘ ﻮب ﻓﺮﺳ ﺘﺎدﻩ‪،‬‬
‫راﺣﻴﻞ و ﻟﻴﻪ را ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﻧﺰد ﮔﻠﻪ ﺧﻮد ﻃﻠﺐ ﻧﻤﻮد‪ ۵ .‬و ﺑﺪیﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬روﯼ ﭘﺪر ﺷﻤﺎ را‬
‫ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ آﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪرم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑ ﻮدﻩ اﺳ ﺖ‪ ۶ .‬و ﺷ ﻤﺎ ﻣ ﯽداﻧﻴ ﺪ‬
‫آﻪ ﺑﻪ ﺕﻤﺎم ﻗﻮت ﺧﻮد ﭘﺪر ﺷﻤﺎ را ﺧﺪﻣﺖ آﺮدﻩام‪ ٧ .‬و ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﻣ ﺮا ﻓﺮی ﺐ دادﻩ‪ ،‬دﻩ ﻣﺮﺕﺒ ﻪ‬
‫اﺝ ﺮت ﻣ ﺮا ﺕﺒ ﺪیﻞ ﻧﻤ ﻮد وﻟ ﯽ ﺧ ﺪا او را ﻧﮕﺬاﺷ ﺖ آ ﻪ ﺽ ﺮرﯼ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ رﺳ ﺎﻧﺪ‪ ٨ .‬ه ﺮ ﮔ ﺎﻩ‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ اﺝﺮت ﺕﻮ ﭘﻴﺴﻪهﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺕﻤ ﺎم ﮔﻠ ﻪه ﺎ ﭘﻴ ﺴﻪ ﻣ ﯽﺁوردﻧ ﺪ‪ ،‬و ه ﺮ ﮔ ﺎﻩ ﮔﻔﺘ ﯽ اﺝ ﺮت ﺕ ﻮ‬
‫ﻣﺨﻄﻂ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬هﻤﻪ ﮔﻠﻪهﺎ ﻣﺨﻄﻂ ﻣﯽزایﻴﺪﻧﺪ‪ ٩ .‬ﭘ ﺲ ﺧ ﺪا اﻣ ﻮال ﭘ ﺪر ﺷ ﻤﺎ را ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫دادﻩ اﺳﺖ‪ ١٠ .‬و واﻗﻊ ﺷﺪ هﻨﮕﺎﻣﯽ آﻪ ﮔﻠﻪهﺎ ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ آ ﻪ در ﺧ ﻮاﺑﯽ ﭼ ﺸﻢ ﺧ ﻮد را‬
‫ﺑﺎز آﺮدﻩ‪ ،‬دیﺪم ایﻨﻚ ﻗﻮﭼﻬﺎیﯽ آ ﻪ ﺑ ﺎ ﻣﻴ ﺸﻬﺎ ﺝﻤ ﻊ ﻣ ﯽﺷ ﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺨﻄ ﻂ و ﭘﻴ ﺴﻪ و اﺑﻠ ﻖ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪.‬‬
‫‪ ١١‬و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪا در ﺧ ﻮاب ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﮔﻔ ﺖ‪" :‬اﯼ یﻌﻘ ﻮب!" ﮔﻔ ﺘﻢ‪" :‬ﻟﺒﻴ ﻚ‪ ١٢ ".‬ﮔﻔ ﺖ‪" :‬اآﻨ ﻮن‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎز آﻦ و ﺑﻨﮕﺮ آﻪ هﻤ ﻪ ﻗﻮﭼﻬ ﺎیﯽ آ ﻪ ﺑ ﺎ ﻣﻴ ﺸﻬﺎ ﺝﻤ ﻊ ﻣ ﯽﺷ ﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺨﻄ ﻂ و‬
‫ﭘﻴﺴﻪ و اﺑﻠﻖ ه ﺴﺘﻨﺪ زی ﺮا آ ﻪ ﺁﻧﭽ ﻪ ﻻﺑ ﺎن ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ آ ﺮدﻩ اﺳ ﺖ‪ ،‬دی ﺪﻩام‪ ١٣ .‬ﻣ ﻦ ه ﺴﺘﻢ ﺧ ﺪاﯼ‬
‫ﺑﻴ ﺖﺋﻴ ﻞ‪ ،‬ﺝ ﺎیﯽ آ ﻪ ﺳ ﺘﻮن را ﻣ ﺴﺢ آ ﺮدﯼ و ﺑ ﺎ ﻣ ﻦ ﻧ ﺬر ﻧﻤ ﻮدﯼ‪ .‬اﻻ´ن ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺘﻪ‪ ،‬از ای ﻦ‬
‫زﻣﻴﻦ رواﻧﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣُﻮﻟَﺪﺧﻮیﺶ ﻣﺮاﺝﻌ ﺖ ﻧﻤ ﺎ‪ ١۴ «".‬راﺣﻴ ﻞ و ﻟﻴ ﻪ در ﺝ ﻮاب وﯼ‬
‫ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﺁی ﺎ در ﺧﺎﻧ ﻪ ﭘ ﺪر ﻣ ﺎ‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﺎ ﺑﻬ ﺮﻩ ی ﺎ ﻣﻴﺮاﺙ ﯽ ﺑﺎﻗﻴ ﺴﺖ؟ ‪ ١۵‬ﻣﮕ ﺮ ﻧ ﺰد او ﭼ ﻮن‬
‫ﺑﻴﮕﺎﻧﮕ ﺎن ﻣﺤ ﺴﻮب ﻧﻴ ﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﻣ ﺎ را ﻓﺮوﺧﺘ ﻪ اﺳ ﺖ و ﻧﻘ ﺪ ﻣ ﺎ را ﺕﻤﺎﻣ ًﺎ ﺧ ﻮردﻩ‪١۶ .‬‬
‫زیﺮا ﺕﻤﺎم دوﻟﺘﯽ را آﻪ ﺧﺪا از ﭘﺪر ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن ﻣﺎ و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ اآﻨﻮن‬
‫ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺕﻮ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺠﺎ ﺁور‪«.‬‬
‫‪ ١٧‬ﺁﻧﮕﺎﻩ یﻌﻘﻮب ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺘﻪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧ ﺪان و زﻧ ﺎن ﺧ ﻮد را ﺑ ﺮ ﺷ ﺘﺮان ﺳ ﻮار آ ﺮد‪ ١٨ ،‬و ﺕﻤ ﺎم‬
‫ﻣﻮاﺷﯽ و اﻣﻮال ﺧﻮد را آﻪ اﻧﺪوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬یﻌﻨ ﯽ ﻣﻮاﺷ ﯽ ﺣﺎﺻ ﻠﻪ ﺧ ﻮد را آ ﻪ در ﻓ ﺪان ارام‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﺳ ﺎﺧﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺑﺮداﺷ ﺖ ﺕ ﺎ ﻧ ﺰد ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد اﺳ ﺤﺎق ﺑ ﻪ زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن ﺑ ﺮود‪ ١٩ .‬و اﻣ ﺎ‬
‫ﻻﺑ ﺎن ﺑ ﺮاﯼ ﭘ ﺸﻢ ﺑﺮی ﺪن ﮔﻠ ﻪ ﺧ ﻮد رﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮد و راﺣﻴ ﻞ‪ ،‬ﺑﺘﻬ ﺎﯼ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد را دزدی ﺪ‪ ٢٠ .‬و‬
‫یﻌﻘﻮب ﻻﺑﺎن اراﻣﯽ را ﻓﺮیﺐ داد‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ او را از ﻓﺮار آﺮدن ﺧﻮد ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺴﺎﺧﺖ‪ ٢١ .‬ﭘ ﺲ‬
‫ﺝﺒَﻞ ﺝﻠﻌﺎد ﺷﺪ‪.‬‬‫ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﮕﺮیﺨﺖ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬از ﻧﻬﺮ ﻋﺒﻮر آﺮد و ﻣﺘﻮﺝﻪ َ‬
‫‪ ٢٢‬در روز ﺳ ﻮم‪ ،‬ﻻﺑ ﺎن را ﺧﺒ ﺮ دادﻧ ﺪ آ ﻪ یﻌﻘ ﻮب ﻓ ﺮار آ ﺮدﻩ اﺳ ﺖ‪ ٢٣ .‬ﭘ ﺲ ﺑ ﺮادران‬
‫ﺝ َﺒ ﻞ ﺝﻠﻌ ﺎد ﺑ ﺪو‬
‫ﺧ ﻮیﺶ را ﺑ ﺎ ﺧ ﻮد ﺑﺮداﺷ ﺘﻪ‪ ،‬هﻔ ﺖ روز راﻩ در ﻋﻘ ﺐ او ﺷ ﺘﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺕ ﺎ در َ‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ ٢۴ .‬ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ‪ ،‬ﺧﺪا در ﺧﻮاب ﺑﺮ ﻻﺑﺎن اراﻣﯽ ﻇ ﺎهﺮ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﺑ ﻪ وﯼ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﺎ ﺣ ﺬر‬
‫ﺑﺎش آﻪ ﺑﻪ یﻌﻘﻮب ﻧﻴﻚ یﺎ ﺑﺪ ﻧﮕ ﻮیﯽ‪ ٢۵ «.‬ﭘ ﺲ ﻻﺑ ﺎن ﺑ ﻪ یﻌﻘ ﻮب دررﺳ ﻴﺪ و یﻌﻘ ﻮب ﺧﻴﻤ ﻪ‬
‫ﺧﻮد را در ﺝﺒﻞ زدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻻﺑﺎن ﺑﺎ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﻧﻴﺰ در ﺝﺒ ﻞ ﺝﻠﻌ ﺎد ﻓ ﺮود ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ٢۶ .‬و‬
‫ن ﺷﻤ ﺸﻴﺮ‬ ‫ﻻﺑﺎن ﺑﻪ یﻌﻘﻮب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ آﺮدﯼ آﻪ ﻣﺮا ﻓﺮیﺐ دادﯼ و دﺧﺘ ﺮاﻧﻢ را ﻣﺜ ﻞ اﺳ ﻴﺮا ِ‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬رﻓﺘﯽ؟ ‪ ٢٧‬ﭼﺮا ﻣﺨﻔﯽ ﻓﺮار آﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﺮا ﻓﺮیﺐ دادﯼ و ﻣﺮا ﺁﮔ ﺎﻩﻧ ﺴﺎﺧﺘﯽ ﺕ ﺎ ﺕ ﻮ را‬
‫ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ و َﻧﻐَﻤﺎت و دف و ﺑﺮﺑﻂ ﻣﺸﺎیﻌﺖ ﻧﻤﺎیﻢ؟ ‪ ٢٨‬و ﻣﺮا ﻧﮕﺬاﺷﺘﯽ آﻪ ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮان‬
‫ﺧ ﻮد را ﺑﺒﻮﺳ ﻢ؛ اﻟﺤ ﺎل اﺑﻠﻬﺎﻧ ﻪ ﺣﺮآﺘ ﯽ ﻧﻤ ﻮدﯼ‪ ٢٩ .‬در ﻗ ﻮت دﺳ ﺖ ﻣ ﻦ اﺳ ﺖ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎ‬
‫اذیﺖ رﺳﺎﻧﻢ‪ .‬ﻟﻴﻜﻦ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر ﺷﻤﺎ دوش ﺑﻪ ﻣ ﻦ ﺧﻄ ﺎب آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪" :‬ﺑ ﺎ ﺣ ﺬر ﺑ ﺎش آ ﻪ ﺑ ﻪ‬
‫یﻌﻘﻮب ﻧﻴﻚ یﺎ ﺑﺪ ﻧﮕﻮیﯽ‪ ٣٠ ".‬و اﻻ´ن ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد رﻏﺒﺘﯽ ﺕﻤ ﺎم داﺷ ﺘﯽ‪ ،‬اﻟﺒﺘ ﻪ‬
‫رﻓﺘﻨﯽ ﺑﻮدﯼ؛ و ﻟﻜﻦ ﺧﺪایﺎن ﻣﺮا ﭼﺮا دزدیﺪﯼ؟« ‪ ٣١‬یﻌﻘﻮب در ﺝﻮاب ﻻﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺒﺐ‬
‫ایﻦ ﺑﻮد آﻪ ﺕﺮﺳﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎیﺪ دﺧﺘﺮان ﺧﻮد را از ﻣﻦ ﺑﻪ زور ﺑﮕﻴﺮﯼ؛ ‪ ٣٢‬و اﻣﺎ ﻧﺰد هﺮ‬
‫آﻪ ﺧﺪایﺎﻧﺖ را ﺑﻴﺎﺑﯽ‪ ،‬او زﻧ ﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧ ﺪ‪ .‬در ﺣ ﻀﻮر ﺑ ﺮادران ﻣ ﺎ‪ ،‬ﺁﻧﭽ ﻪ از اﻣ ﻮال ﺕ ﻮ ﻧ ﺰد ﻣ ﺎ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺨﺺ آﻦ و ﺑﺮاﯼ ﺧ ﻮد ﺑﮕﻴ ﺮ‪ «.‬زی ﺮا یﻌﻘ ﻮب ﻧﺪاﻧ ﺴﺖ آ ﻪ راﺣﻴ ﻞ ﺁﻧﻬ ﺎ را دزدی ﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ ٣٣‬ﭘﺲ ﻻﺑﺎن ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ یﻌﻘﻮب و ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ ﻟﻴﻪ و ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪ دو آﻨﻴﺰ رﻓﺖ و ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬و از ﺧﻴﻤﻪ‬
‫ﻟﻴﻪ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺧﻴﻤ ﻪ راﺣﻴ ﻞ درﺁﻣ ﺪ‪ ٣۴ .‬اﻣ ﺎ راﺣﻴ ﻞ ﺑﺘﻬ ﺎ را ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬زی ﺮ ﺝﻬ ﺎز ﺷ ﺘﺮ‬
‫ﻧﻬﺎد و ﺑﺮ ﺁن ﺑﻨﺸﺴﺖ و ﻻﺑﺎن ﺕﻤﺎم ﺧﻴﻤﻪ را ﺝﺴﺖوﺝﻮ آﺮدﻩ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ ٣۵ .‬او ﺑﻪ ﭘ ﺪر‬
‫ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻨﻈﺮ ﺁﻗﺎیﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺎیﺪ آﻪ در ﺣﻀﻮرت ﻧﻤﯽﺕﻮاﻧﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﻋﺎدت زﻧﺎن‬
‫ﺑﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ «.‬ﭘﺲ ﺕﺠﺴﺲ ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﺘﻬﺎ را ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ ٣۶ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ یﻌﻘﻮب ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ﻻﺑ ﺎن‬
‫ﻣﻨﺎزﻋ ﺖ آ ﺮد‪ .‬و یﻌﻘ ﻮب در ﺝ ﻮاب ﻻﺑ ﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺕﻘ ﺼﻴﺮ و ﺧﻄ ﺎﯼ ﻣ ﻦ ﭼﻴ ﺴﺖ آ ﻪ ﺑ ﺪیﻦ‬
‫ﮔﺮﻣﯽ ﻣﺮا ﺕﻌﺎﻗﺐ ﻧﻤﻮدﯼ؟ ‪ ٣٧‬اﻻ´ن آﻪ ﺕﻤﺎﻣﯽ اﻣ ﻮال ﻣ ﺮا ﺕﻔﺘ ﻴﺶ آ ﺮدﯼ‪ ،‬از هﻤ ﻪ اﺳ ﺒﺎب‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﭼﻪ یﺎﻓﺘﻪاﯼ؟ ایﻨﺠﺎ ﻧﺰد ﺑﺮادران ﻣﻦ و ﺑﺮادران ﺧﻮد ﺑﮕﺬار ﺕ ﺎ در ﻣﻴ ﺎن ﻣ ﻦ و ﺕ ﻮ‬
‫اﻧﺼﺎف دهﻨﺪ‪ ٣٨ .‬در ایﻦ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل آﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺕﻮ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﻴ ﺸﻬﺎ و ﺑﺰهﺎی ﺖ ﺣﻤ ﻞ ﻧﻴﻨﺪاﺧﺘﻨ ﺪ‬
‫و ﻗﻮﭼﻬ ﺎﯼ ﮔﻠ ﻪ ﺕ ﻮ را ﻧﺨ ﻮردم‪ ٣٩.‬دری ﺪﻩ ﺷ ﺪﻩاﯼ را ﭘ ﻴﺶ ﺕ ﻮ ﻧﻴ ﺎوردم؛ ﺧ ﻮد ﺕ ﺎوان ﺁن را‬
‫ﻣﯽدادم و ﺁن را از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ دزدیﺪﻩ ﺷ ﺪﻩ در روز و ﺧ ﻮاﻩ دزدی ﺪﻩ ﺷ ﺪﻩ‬
‫در ﺷﺐ‪ ۴٠ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮدم آﻪ ﮔﺮﻣﺎ در روز و ﺳﺮﻣﺎ در ﺷ ﺐ‪ ،‬ﻣ ﺮا ﺕﻠ ﻒ ﻣ ﯽآ ﺮد‪ ،‬و ﺧ ﻮاب‬
‫از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﯽﮔﺮیﺨﺖ‪ ۴١ .‬ﺑﺪیﻨﻄﻮر ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل در ﺧﺎﻧﻪات ﺑﻮدم‪ ،‬ﭼﻬﺎردﻩ ﺳ ﺎل ﺑ ﺮاﯼ دو‬
‫دﺧﺘﺮت ﺧﺪﻣﺖ ﺕﻮ آﺮدم‪ ،‬و ﺷﺶ ﺳ ﺎل ﺑ ﺮاﯼ ﮔﻠ ﻪات‪ ،‬و اﺝ ﺮت ﻣ ﺮا دﻩ ﻣﺮﺕﺒ ﻪ ﺕﻐﻴﻴ ﺮ دادﯼ‪.‬‬
‫‪ ۴٢‬و اﮔﺮ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪرم‪ ،‬ﺧﺪاﯼ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬و هﻴﺒﺖ اﺳﺤﺎق ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺒﻮدﯼ‪ ،‬اآﻨ ﻮن ﻧﻴ ﺰ ﻣ ﺮا ﺕﻬ ﯽ‬
‫دﺳﺖ رواﻧﻪ ﻣﯽﻧﻤﻮدﯼ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺮا و ﻣﺸﻘﺖ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﻣ ﺮا دی ﺪ و دوش‪ ،‬ﺕ ﻮ را ﺕ ﻮﺑﻴﺦ‬
‫ﻧﻤ ﻮد‪ ۴٣ «.‬ﻻﺑ ﺎن در ﺝ ﻮاب یﻌﻘ ﻮب ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ای ﻦ دﺧﺘ ﺮان‪ ،‬دﺧﺘ ﺮان ﻣﻨﻨ ﺪ و ای ﻦ ﭘ ﺴﺮان‪،‬‬
‫ﭘﺴﺮان ﻣﻦ و ایﻦ ﮔﻠﻪ‪ ،‬ﮔﻠﻪ ﻣﻦ و ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ از ﺁن ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ اﻟﻴﻮم‪ ،‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮان ﺧﻮدم‬
‫و ﺑﻪ ﭘﺴﺮاﻧﯽ آﻪ زایﻴﺪﻩاﻧﺪ ﭼﻪ ﺕﻮاﻧﻢ آﺮد؟ ‪ ۴۴‬اآﻨﻮن ﺑﻴﺎ ﺕﺎ ﻣﻦ و ﺕﻮ ﻋﻬﺪ ﺑﺒﻨﺪیﻢ آﻪ در ﻣﻴﺎن‬
‫ﻣﻦ و ﺕﻮ ﺷﻬﺎدﺕﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫‪ ۴۵‬ﭘ ﺲ یﻌﻘ ﻮب ﺳ ﻨﮕﯽ ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺁن را ﺳ ﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮﭘ ﺎ ﻧﻤ ﻮد‪ ۴۶ .‬و یﻌﻘ ﻮب ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد را‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺝﻤﻊ آﻨﻴﺪ‪ «.‬ﭘﺲ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺝﻤﻊ آﺮدﻩ‪ ،‬ﺕﻮدﻩاﯼ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و در ﺁﻧﺠﺎ ﺑ ﺮ ﺕ ﻮدﻩ ﻏ ﺬا‬
‫ﺳﻬْﺪوﺕﺎ« ﻧﺎﻣﻴ ﺪ وﻟ ﯽ یﻌﻘ ﻮب ﺁن را ﺝﻠﻌﻴ ﺪ ﺧﻮاﻧ ﺪ‪ ۴٨ .‬و‬ ‫ﺧﻮردﻧﺪ‪ ۴٧ .‬و ﻻﺑﺎن ﺁن را »یﺠَﺮ َ‬
‫ﻻﺑ ﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﻣ ﺮوز ای ﻦ ﺕ ﻮدﻩ در ﻣﻴ ﺎن ﻣ ﻦ و ﺕ ﻮ ﺷ ﻬﺎدﺕﯽ اﺳ ﺖ‪ «.‬از ای ﻦ ﺳ ﺒﺐ ﺁن را‬
‫»ﺝَﻠﻌﻴﺪ« ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ۴٩ .‬و ﻣﺼﻔﻪ ﻧﻴﺰ‪ ،‬زیﺮا ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﻴﺎن ﻣ ﻦ و ﺕ ﻮ دی ﺪﻩﺑ ﺎﻧﯽ آﻨ ﺪ‬
‫وﻗﺘﯽ آﻪ از یﻜﺪیﮕﺮ ﻏﺎیﺐ ﺷﻮیﻢ‪ ۵٠ .‬اﮔﺮ دﺧﺘﺮان ﻣ ﺮا ﺁزار آﻨ ﯽ‪ ،‬و ﺳ ﻮاﯼ دﺧﺘ ﺮان ﻣ ﻦ‪،‬‬
‫زﻧﺎن دیﮕﺮ ﺑﮕﻴﺮﯼ‪ ،‬هﻴﭽﻜﺲ در ﻣﻴ ﺎن ﻣ ﺎ ﻧﺨﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺁﮔ ﺎﻩ ﺑ ﺎش‪ ،‬ﺧ ﺪا در ﻣﻴ ﺎن ﻣ ﻦ و ﺕ ﻮ‬
‫ﺷﺎهﺪ اﺳﺖ‪ ۵١ «.‬و ﻻﺑﺎن ﺑﻪ یﻌﻘﻮب ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ ایﻦ ﺕﻮدﻩ و ایﻨ ﻚ ای ﻦ ﺳ ﺘﻮﻧﯽ آ ﻪ درﻣﻴ ﺎن‬
‫ﺧﻮد و ﺕﻮ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮدم‪ ۵٢ ،‬ای ﻦ ﺕ ﻮدﻩ ﺷ ﺎهﺪ اﺳ ﺖ و ای ﻦ ﺳ ﺘﻮن ﺷ ﺎهﺪ اﺳ ﺖ آ ﻪ ﻣ ﻦ از ای ﻦ‬
‫ﺕﻮدﻩ ﺑﺴﻮﯼ ﺕﻮ ﻧﮕﺬرم و ﺕﻮ از ایﻦ ﺕﻮدﻩ و از ایﻦ ﺳ ﺘﻮن ﺑ ﻪ ﻗ ﺼﺪ ﺑ ﺪﯼ ﺑ ﺴﻮﯼ ﻣ ﻦ ﻧﮕ ﺬرﯼ‪.‬‬
‫‪ ۵٣‬ﺧﺪاﯼ اﺑﺮاهﻴﻢ و ﺧﺪاﯼ ﻧﺎﺣﻮر و ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر ایﺸﺎن در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ اﻧﺼﺎف دهﻨﺪ‪ «.‬و یﻌﻘﻮب‬
‫ﻗ ﺴﻢ ﺧ ﻮرد ﺑ ﻪ هﻴﺒ ﺖ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد اﺳ ﺤﺎق‪ ۵۴ .‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ یﻌﻘ ﻮب در ﺁن آ ﻮﻩ ﻗﺮﺑ ﺎﻧﯽ ﮔﺬراﻧﻴ ﺪ و‬
‫ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد را ﺑ ﻪ ﻧ ﺎن ﺧ ﻮردن دﻋ ﻮت ﻧﻤ ﻮد‪ ،‬و ﻏ ﺬا ﺧﻮردﻧ ﺪ و در آ ﻮﻩ‪ ،‬ﺷ ﺐ را ﺑ ﺴﺮ‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ‪ ۵۵ .‬ﺑﺎﻣﺪادان ﻻﺑ ﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺘﻪ‪ ،‬ﭘ ﺴﺮان و دﺧﺘ ﺮان ﺧ ﻮد را ﺑﻮﺳ ﻴﺪ و ای ﺸﺎن را ﺑﺮآ ﺖ‬
‫داد و ﻻﺑﺎن رواﻧﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻜﺎن ﺧﻮیﺶ ﻣﺮاﺝﻌﺖ ﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫ﺗﺪارك ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﻋﻴﺴﻮ‬

‫و یﻌﻘﻮب راﻩ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا ﺑ ﻪ وﯼ ﺑﺮﺧﻮردﻧ ﺪ‪ ٢ .‬و ﭼ ﻮن‬ ‫‪٣٢‬‬
‫یﻌﻘﻮب‪ ،‬ایﺸﺎن را دیﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻦ ﻟﺸﻜﺮ ﺧﺪاﺳﺖ!« و ﺁن ﻣﻮﺽﻊ را »ﻣﺤﻨﺎیﻢ« ﻧﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ ٣‬ﭘﺲ یﻌﻘﻮب‪ ،‬ﻗﺎﺻﺪان ﭘﻴﺶ روﯼ ﺧﻮد ﻧﺰد ﺑﺮادر ﺧ ﻮیﺶ‪ ،‬ﻋﻴ ﺴﻮ ﺑ ﻪ دی ﺎر ﺳ ﻌﻴﺮ ﺑ ﻪ ﺑ ﻼد‬
‫ادوم ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ۴ ،‬و ایﺸﺎن را اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺁﻗﺎیﻢ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻮ ﭼﻨ ﻴﻦ ﮔﻮیﻴ ﺪ آ ﻪ ﺑﻨ ﺪﻩ ﺕ ﻮ‬
‫یﻌﻘﻮب ﻋﺮض ﻣﯽآﻨﺪ ﺑ ﺎ ﻻﺑ ﺎن ﺳ ﺎآﻦ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﺕ ﺎآﻨﻮن ﺕﻮﻗ ﻒ ﻧﻤ ﻮدم‪ ۵ ،‬و ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ ﮔ ﺎوان و‬
‫اﻻﻏ ﺎن و ﮔﻮﺳ ﻔﻨﺪان و ﻏﻼﻣ ﺎن و آﻨﻴ ﺰان ﺣﺎﺻ ﻞ ﺷ ﺪﻩ اﺳ ﺖ؛ و ﻓﺮﺳ ﺘﺎدم ﺕ ﺎ ﺁﻗ ﺎﯼ ﺧ ﻮد را‬
‫ﺁﮔﺎهﯽ دهﻢ و در ﻧﻈ ﺮت اﻟﺘﻔ ﺎت ی ﺎﺑﻢ‪ ۶ «.‬ﭘ ﺲ ﻗﺎﺻ ﺪان ﻧ ﺰد یﻌﻘ ﻮب ﺑﺮﮔ ﺸﺘﻪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﻧ ﺰد‬
‫ﺑﺮادرت‪ ،‬ﻋﻴﺴﻮ رﺳﻴﺪیﻢ و ایﻨﻚ ﺑﺎ ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺕﻮ ﻣﯽﺁیﺪ‪ ٧ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ یﻌﻘﻮب ﺑ ﻪ‬
‫ﻧﻬﺎیﺖ ﺕﺮﺳﺎن و ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪﻩ‪ ،‬آﺴﺎﻧﯽ را آﻪ ﺑﺎ وﯼ ﺑﻮدﻧ ﺪ ﺑﺎﮔﻮﺳ ﻔﻨﺪان و ﮔ ﺎوان و ﺷ ﺘﺮان ﺑ ﻪ‬
‫دو دﺳﺘﻪ ﺕﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮد ‪ ٨‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮ ﮔﺎﻩ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻪ دﺳﺘﻪ اول ﺑﺮﺳ ﺪ و ﺁﻧﻬ ﺎ را ﺑﺰﻧ ﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧ ﺎ‬
‫دﺳﺘﻪ دیﮕﺮ رهﺎیﯽ یﺎﺑﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٩‬و یﻌﻘﻮب ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺧﺪاﯼ ﭘ ﺪرم‪ ،‬اﺑ ﺮاهﻴﻢ و ﺧ ﺪاﯼ ﭘ ﺪرم‪ ،‬اﺳ ﺤﺎق‪ ،‬اﯼ یﻬ ﻮﻩ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ و ﺑﻪ ﻣُﻮﻟَﺪ ﺧ ﻮیﺶ ﺑﺮﮔ ﺮد و ﺑ ﺎ ﺕ ﻮ اﺣ ﺴﺎن ﺧ ﻮاهﻢ آ ﺮد‪ ١٠ ،‬آﻤﺘ ﺮ ه ﺴﺘﻢ از‬
‫ﺝﻤﻴﻊ ﻟﻄﻔﻬﺎ و از هﻤﻪ وﻓ ﺎیﯽ آ ﻪ ﺑ ﺎ ﺑﻨ ﺪﻩ ﺧ ﻮد آ ﺮدﻩاﯼ زی ﺮا آ ﻪ ﺑ ﺎ ﭼﻮﺑﺪﺳ ﺖ ﺧ ﻮد از ای ﻦ‬
‫اردن ﻋﺒﻮر آ ﺮدم و اﻻ´ن )ﻣﺎﻟ ﻚ( دو ﮔ ﺮوﻩ ﺷ ﺪﻩام‪ ١١ .‬اآﻨ ﻮن ﻣ ﺮا از دﺳ ﺖ ﺑ ﺮادرم‪ ،‬از‬
‫دﺳﺖ ﻋﻴﺴﻮ رهﺎیﯽ دﻩ زیﺮا آﻪ ﻣﻦ از او ﻣﯽﺕﺮﺳﻢ‪ ،‬ﻣﺒ ﺎدا ﺑﻴﺎی ﺪ و ﻣ ﺮا ﺑﺰﻧ ﺪ‪ ،‬یﻌﻨ ﯽ ﻣ ﺎدر و‬
‫ﻓﺮزﻧﺪان را‪ ١٢ .‬و ﺕﻮ ﮔﻔﺘﯽ هﺮﺁیﻨﻪ ﺑﺎ ﺕﻮ اﺣﺴﺎن آﻨﻢ و ذریﺖ ﺕﻮ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ریﮓ دریﺎ ﺳﺎزم‬
‫آﻪ از آﺜﺮت‪ ،‬ﺁن را ﻧﺘﻮان ﺷﻤﺮد‪«.‬‬
‫‪ ١٣‬ﭘﺲ ﺁن ﺷﺐ را در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﺮ ﺑﺮد و از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺪﺳ ﺘﺶ ﺁﻣ ﺪ‪ ،‬ارﻣﻐ ﺎﻧﯽ ﺑ ﺮاﯼ ﺑ ﺮادر ﺧ ﻮد‪،‬‬
‫ﻋﻴﺴﻮ ﮔﺮﻓﺖ‪ ١۴ :‬دویﺴﺖ ﻣﺎدﻩ ﺑﺰ ﺑﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﺑﺰ ﻧ ﺮ و دوی ﺴﺖ ﻣ ﻴﺶ ﺑ ﺎ ﺑﻴ ﺴﺖ ﻗ ﻮچ‪ ١۵ ،‬و‬
‫ﺳﯽ ﺷﺘﺮ ﺷﻴﺮدﻩ ﺑﺎ ﺑﭽﻪهﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ و ﭼﻬﻞ ﻣﺎدﻩ ﮔﺎو ﺑﺎ دﻩ ﮔﺎو ﻧﺮ و ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺎدﻩ اﻻغ ﺑﺎ دﻩ آﺮﻩ‪.‬‬
‫‪ ١۶‬و ﺁﻧﻬﺎ را دﺳﺘﻪ دﺳ ﺘﻪ‪ ،‬ﺝﺪاﺝ ﺪا ﺑ ﻪ ﻧ ﻮآﺮان ﺧ ﻮد ﺳ ﭙﺮد و ﺑ ﻪ ﺑﻨ ﺪﮔﺎن ﺧ ﻮد ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭘ ﻴﺶ‬
‫روﯼ ﻣﻦ ﻋﺒﻮر آﻨﻴﺪ و در ﻣﻴﺎن دﺳﺘﻪه ﺎ ﻓﺎﺻ ﻠﻪ ﺑﮕﺬاری ﺪ‪ ١٧ «.‬و ﻧﺨ ﺴﺘﻴﻦ را اﻣ ﺮ ﻓﺮﻣ ﻮدﻩ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ آﻪ »ﭼ ﻮن ﺑ ﺮادرم ﻋﻴ ﺴﻮ ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ رﺳ ﺪ و از ﺕ ﻮ ﭘﺮﺳ ﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﮕﻮی ﺪ‪ :‬از ﺁن آﻴ ﺴﺘﯽ و آﺠ ﺎ‬
‫ﻣﯽروﯼ و ایﻨﻬﺎ آ ﻪ ﭘ ﻴﺶ ﺕﻮﺳ ﺖ از ﺁن آﻴ ﺴﺖ؟ ‪ ١٨‬ﺑ ﺪو ﺑﮕ ﻮ‪ :‬ای ﻦ از ﺁن ﺑﻨ ﺪﻩات‪ ،‬یﻌﻘ ﻮب‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬و ﭘﻴﺸﻜﺸﯽ اﺳ ﺖ آ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ ﺁﻗ ﺎیﻢ‪ ،‬ﻋﻴ ﺴﻮ ﻓﺮﺳ ﺘﺎدﻩ ﺷ ﺪﻩ اﺳ ﺖ و ایﻨ ﻚ ﺧ ﻮدش ﻧﻴ ﺰ در‬
‫ﻋﻘﺐﻣﺎﺳﺖ‪ ١٩ «.‬و هﻤﭽﻨﻴﻦ دوﻣ ﻴﻦ و ﺳ ﻮﻣﻴﻦ و هﻤ ﻪ آ ﺴﺎﻧﯽ را آ ﻪ از ﻋﻘ ﺐ ﺁن دﺳ ﺘﻪه ﺎ‬
‫ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻮ ﺑﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺪو ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮیﻴ ﺪ‪ ٢٠ ،‬و ﻧﻴ ﺰ ﮔﻮیﻴ ﺪ‪:‬‬
‫ایﻨﻚ ﺑﻨﺪﻩات‪ ،‬یﻌﻘﻮب در ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺳﺖ‪ «.‬زیﺮا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻏﻀﺐ او را ﺑ ﺪیﻦ ارﻣﻐ ﺎﻧﯽ آ ﻪ ﭘ ﻴﺶ‬
‫ﻣﻦ ﻣﯽرود‪ ،‬ﻓﺮو ﺧﻮاهﻢ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﭼﻮن روﯼ او را ﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺷﺎیﺪ ﻣﺮا ﻗﺒ ﻮل ﻓﺮﻣﺎی ﺪ‪٢١ «.‬‬
‫ﭘﺲ ارﻣﻐﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺶ از او ﻋﺒﻮر آﺮد و او ﺁن ﺷﺐ را در ﺧﻴﻤﻪﮔﺎﻩ ﺑﺴﺮ ﺑﺮد‪.‬‬
‫‪ ٢٢‬و ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و دو زوﺝﻪ و دو آﻨﻴﺰ و یﺎزدﻩ ﭘ ﺴﺮ ﺧ ﻮیﺶ را ﺑﺮداﺷ ﺘﻪ‪،‬‬
‫ایﺸﺎن را از ﻣﻌﺒﺮ یﺒﻮق ﻋﺒﻮر داد‪ ٢٣ .‬ایﺸﺎن را ﺑﺮداﺷﺖ و از ﺁن ﻧﻬ ﺮ ﻋﺒ ﻮر داد‪ ،‬و ﺕﻤ ﺎم‬
‫ﻣﺎیﻤﻠﻚ ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ ﻋﺒﻮر داد‪ ٢۴ .‬و یﻌﻘﻮب ﺕﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﺮدﯼ ﺑﺎ وﯼ ﺕﺎ ﻃﻠﻮع ﻓﺠﺮ آ ﺸﺘﯽ‬
‫ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ ٢۵ .‬و ﭼﻮن او دیﺪ آﻪ ﺑﺮ وﯼ ﻏﻠﺒﻪ ﻧﻤﯽیﺎﺑﺪ‪ ،‬آ ﻒ ران یﻌﻘ ﻮب را ﻟﻤ ﺲ آ ﺮد‪ ،‬و‬
‫آﻒ ران یﻌﻘﻮب در آﺸﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ او ﻓﺸﺮدﻩ ﺷﺪ‪ ٢۶ .‬ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣ ﺮا ره ﺎ آ ﻦ زی ﺮا آ ﻪ‬
‫ﻓﺠﺮ ﻣﯽﺷﻜﺎﻓﺪ‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺕﺎ ﻣﺮا ﺑﺮآﺖ ﻧ ﺪهﯽ‪ ،‬ﺕ ﻮ را ره ﺎ ﻧﻜ ﻨﻢ‪ ٢٧ «.‬ﺑ ﻪ وﯼ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻧ ﺎم‬
‫ﺕﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬یﻌﻘ ﻮب‪ ٢٨ «.‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬از ای ﻦ ﭘ ﺲ ﻧ ﺎم ﺕ ﻮ یﻌﻘ ﻮب ﺧﻮاﻧ ﺪﻩ ﻧ ﺸﻮد ﺑﻠﻜ ﻪ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﺑﺎ اﻧﺴﺎن ﻣﺠﺎهﺪﻩ آﺮدﯼ و ﻧﺼﺮت یﺎﻓﺘﯽ‪ ٢٩ «.‬و یﻌﻘ ﻮب از او‬
‫ﺳﺆال آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا از ﻧﺎم ﺧﻮد ﺁﮔﺎﻩ ﺳ ﺎز‪ «.‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭼ ﺮا اﺳ ﻢ ﻣ ﺮا ﻣ ﯽﭘﺮﺳ ﯽ؟« و او‬
‫را در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮآﺖ داد‪ ٣٠ .‬و یﻌﻘﻮب ﺁن ﻣﻜﺎن را »ﻓِﻨﻴﺌﻴﻞ« ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ‪) ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» (:‬زی ﺮا ﺧ ﺪا را‬
‫روﺑﺮو دیﺪم و ﺝﺎﻧﻢ رﺳﺘﮕﺎر ﺷﺪ‪ ٣١ «.‬و ﭼﻮن از »ﻓِﻨﻮﺋﻴﻞ« ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺁﻓﺘ ﺎب ﺑ ﺮ وﯼ ﻃﻠ ﻮع‬
‫ﻋ ﺮقاﻟﻨ ﺴﺎء را آ ﻪ‬ ‫آﺮد‪ ،‬و ﺑﺮ ران ﺧﻮد ﻣﯽﻟﻨﮕﻴﺪ‪ ٣٢ .‬از ایﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻨ ﯽاﺳ ﺮاﺋﻴﻞ ﺕ ﺎ اﻣﺮوز ِ‬
‫در آﻒ ران اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮرﻧﺪ‪ ،‬زیﺮا آﻒ ران یﻌﻘﻮب را در ﻋِﺮقاﻟﻨﺴﺎ ﻟﻤﺲ آﺮد‪.‬‬

‫ﻣﻼﻗﺎت ﻋﻴﺴﻮ و ﻳﻌﻘﻮب‬

‫ﭘﺲ یﻌﻘﻮب ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را ﺑﺎز آﺮدﻩ‪،‬دیﺪ آﻪ ایﻨ ﻚ ﻋﻴ ﺴﻮ ﻣ ﯽﺁی ﺪ و ﭼﻬﺎرﺻ ﺪ ﻧﻔ ﺮ ﺑ ﺎ‬ ‫‪٣٣‬‬
‫او‪ .‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ ﻓﺮزﻧ ﺪان ﺧ ﻮد را ﺑ ﻪ ﻟﻴ ﻪ و راﺣﻴ ﻞ و دو آﻨﻴ ﺰ ﺕﻘ ﺴﻴﻢ آ ﺮد‪ ٢ .‬و آﻨﻴ ﺰان را ﺑ ﺎ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪان ایﺸﺎن ﭘﻴﺶ داﺷﺖ و ﻟﻴﻪ را ﺑ ﺎ ﻓﺮزﻧ ﺪاﻧﺶ در ﻋﻘ ﺐ ای ﺸﺎن‪ ،‬و راﺣﻴ ﻞ و یﻮﺳ ﻒ را‬
‫ﺁﺧﺮ‪ ٣ .‬و ﺧﻮد در ﭘﻴﺶ ایﺸﺎن رﻓﺘﻪ‪ ،‬هﻔﺖ ﻣﺮﺕﺒﻪ رو ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎد ﺕﺎ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ ۴‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﻮ دوان دوان ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل او ﺁﻣﺪ و او را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺁﻏ ﻮش ﺧ ﻮد آ ﺸﻴﺪ‪ ،‬و‬
‫او را ﺑﻮﺳﻴﺪ و هﺮ دو ﺑﮕﺮیﺴﺘﻨﺪ‪ ۵ .‬و ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎز آﺮدﻩ‪ ،‬زﻧﺎن و ﻓﺮزﻧﺪان را ﺑﺪی ﺪ‬
‫و ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻦ هﻤﺮاهﺎن ﺕﻮ آﻴﺴﺘﻨﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮزﻧﺪاﻧﯽ آﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺑﻨ ﺪﻩات ﻋﻨﺎی ﺖ ﻓﺮﻣ ﻮدﻩ اﺳ ﺖ‪ ۶ «.‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ آﻨﻴ ﺰان ﺑ ﺎ ﻓﺮزﻧ ﺪان‬
‫ایﺸﺎن ﻧﺰدیﻚ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺕﻌﻈﻴﻢ آﺮدﻧ ﺪ‪ ٧ .‬و ﻟﻴ ﻪ ﺑ ﺎ ﻓﺮزﻧ ﺪاﻧﺶ ﻧﺰدی ﻚ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﺕﻌﻈ ﻴﻢ آﺮدﻧ ﺪ‪ .‬ﭘ ﺲ‬
‫یﻮﺳ ﻒ و راﺣﻴ ﻞ ﻧﺰدی ﻚ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﺕﻌﻈ ﻴﻢ آﺮدﻧ ﺪ‪ ٨ .‬و او ﮔﻔ ﺖ‪» :‬از ﺕﻤ ﺎﻣﯽ ای ﻦ ﮔﺮوه ﯽ آ ﻪ‬
‫ﺑﺪان ﺑﺮﺧﻮردم‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻘﺼﻮد دارﯼ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺕﺎ در ﻧﻈﺮ ﺁﻗﺎﯼ ﺧﻮد اﻟﺘﻔﺎت ی ﺎﺑﻢ‪ ٩ «.‬ﻋﻴ ﺴﻮ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺑﺮادرم ﻣﺮا ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎل ﺧﻮد را ﻧﮕﺎﻩ دار‪ ١٠ «.‬یﻌﻘﻮب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧ ﯽ‪ ،‬ﺑﻠﻜ ﻪ‬
‫اﮔﺮ در ﻧﻈﺮت اﻟﺘﻔﺎت یﺎﻓﺘﻪام‪ ،‬ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻣﺮا از دﺳﺘﻢ ﻗﺒﻮل ﻓﺮﻣﺎ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ روﯼ ﺕ ﻮ را دی ﺪم‬
‫ﻣﺜﻞ دیﺪن روﯼ ﺧﺪا‪ ،‬و ﻣﺮا ﻣﻨﻈﻮر داﺷﺘﯽ‪ ١١ .‬ﭘﺲ هﺪیﻪ ﻣﺮا آﻪ ﺑ ﻪ ﺣ ﻀﻮرت ﺁوردﻩ ﺷ ﺪ‬
‫ﺑﭙﺬیﺮ‪ ،‬زیﺮا ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺴﺎن ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳ ﺖ و هﻤ ﻪ ﭼﻴ ﺰ دارم‪ «.‬ﭘ ﺲ او رااﻟﺤ ﺎح ﻧﻤ ﻮد ﺕ ﺎ‬
‫ﭘﺬیﺮﻓﺖ‪ ١٢ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻮچ آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺮویﻢ و ﻣﻦ هﻤﺮاﻩ ﺕﻮ ﻣﯽﺁیﻢ‪«.‬‬
‫‪ ١٣‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻗﺎیﻢ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ آﻪ اﻃﻔﺎل ﻧﺎزآﻨﺪ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و ﮔﺎوان ﺷﻴﺮدﻩ ﻧﻴ ﺰ ﺑ ﺎ ﻣ ﻦ اﺳ ﺖ‪،‬‬
‫و اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ را یﻚ روز ﺑﺮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺕﻤﺎﻣﯽ ﮔﻠﻪ ﻣﯽﻣﻴﺮﻧﺪ؛ ‪ ١۴‬ﭘﺲ ﺁﻗﺎیﻢ ﭘﻴﺸﺘﺮ از ﺑﻨ ﺪﻩ ﺧ ﻮد ﺑ ﺮود‬
‫و ﻣﻦ ﻣﻮاﻓﻖ ﻗﺪم ﻣﻮاﺷﯽ آﻪ دارم و ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻗﺪم اﻃﻔﺎل‪ ،‬ﺁهﺴﺘﻪ ﺳ ﻔﺮ ﻣ ﯽآ ﻨﻢ‪ ،‬ﺕ ﺎ ﻧ ﺰد ﺁﻗ ﺎﯼ‬
‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻌﻴﺮ ﺑﺮﺳﻢ‪«.‬‬
‫‪ ١۵‬ﻋﻴﺴﻮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺑﻌﻀﯽ از ایﻦ آﺴﺎﻧﯽ را آﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﻨﺪ ﻧﺰد ﺕﻮ ﻣ ﯽﮔ ﺬارم‪ «.‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭼ ﻪ‬
‫ﻻزم اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ در ﻧﻈﺮ ﺁﻗ ﺎﯼ ﺧ ﻮد اﻟﺘﻔ ﺎت ﺑﻴ ﺎﺑﻢ‪ ١۶ «.‬در هﻤ ﺎن روز ﻋﻴ ﺴﻮ راﻩ ﺧ ﻮد را‬
‫ﺳ ﻜّﻮت ﺳ ﻔﺮ آ ﺮد و ﺧﺎﻧ ﻪاﯼ‬ ‫ﭘ ﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺳ ﻌﻴﺮ ﻣﺮاﺝﻌ ﺖ آ ﺮد‪ ١٧ .‬و اﻣ ﺎ یﻌﻘ ﻮب ﺑ ﻪ ُ‬
‫ﺑ ﺮاﯼ ﺧ ﻮد ﺑﻨ ﺎ ﻧﻤ ﻮد و ﺑ ﺮاﯼ ﻣﻮاﺷ ﯽ ﺧ ﻮد ﺳ ﺎیﺒﺎﻧﻬﺎ ﺳ ﺎﺧﺖ‪ .‬از ای ﻦ ﺳ ﺒﺐ ﺁن ﻣﻮﺽ ﻊ ﺑ ﻪ‬
‫ﺳﻜّﻮت« ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪ‪.‬‬
‫»ُ‬
‫‪ ١٨‬ﭘﺲ ﭼ ﻮن یﻌﻘ ﻮب از ﻓ ﺪان ارام ﻣﺮاﺝﻌ ﺖ آ ﺮد‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺳ ﻼﻣﺘﯽ ﺑ ﻪ ﺷ ﻬﺮ ﺷ ﻜﻴﻢ‪ ،‬در زﻣ ﻴﻦ‬
‫آﻨﻌﺎن ﺁﻣﺪ‪ ،‬و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻬﺮ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ‪ ١٩ .‬و ﺁن ﻗﻄﻌﻪزﻣﻴﻨ ﯽ را آ ﻪ ﺧﻴﻤ ﻪ ﺧ ﻮد را در ﺁن‬
‫زدﻩ ﺑﻮد از ﺑﻨﯽﺣﻤﻮر‪ ،‬ﭘﺪر ﺷﻜﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪ ﻗ ﺴﻴﻂ ﺧﺮی ﺪ‪ ٢٠ .‬و ﻣ ﺬﺑﺤﯽ در ﺁﻧﺠ ﺎ ﺑﻨ ﺎ ﻧﻤ ﻮد و‬
‫ﺁن را ایﻞاﻟﻮهﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎﺟﺮاﯼ دﻳﻨﻪ‬
‫ﭘﺲ دیﻨ ﻪ‪ ،‬دﺧﺘ ﺮ ﻟﻴ ﻪ‪ ،‬آ ﻪ او را ﺑ ﺮاﯼیﻌﻘ ﻮب زایﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ دی ﺪن دﺧﺘ ﺮان ﺁن‬‫‪٣۴‬‬
‫ﺣ ﻮﯼ آ ﻪ رﺋ ﻴﺲ ﺁن زﻣ ﻴﻦ ﺑ ﻮد‪ ،‬او را ﺑﺪی ﺪ‪،‬‬‫ﻣُﻠﻚ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ ٢ .‬و ﭼﻮن ﺷ ﻜﻴﻢ ﺑ ﻦﺣﻤ ﻮر ِ‬
‫اوراﺑﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺎ او هﻤﺨﻮاب ﺷﺪﻩ‪ ،‬وﯼ را ﺑ ﯽﻋ ﺼﻤﺖ ﺳ ﺎﺧﺖ‪ ٣ .‬و دﻟ ﺶ ﺑ ﻪ دیﻨ ﻪ‪ ،‬دﺧﺘ ﺮ‬
‫یﻌﻘﻮب‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﺁن دﺧﺘﺮ ﮔﺸﺖ‪ ،‬و ﺳﺨﻨﺎن دلﺁویﺰ ﺑﻪ ﺁن دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ ۴ .‬و ﺷ ﻜﻴﻢ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬ﺣﻤﻮر ﺧﻄ ﺎب آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ای ﻦ دﺧﺘ ﺮ را ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﻦ ﺑ ﻪ زﻧ ﯽ ﺑﮕﻴ ﺮ‪ ۵ «.‬و‬
‫یﻌﻘﻮب ﺷﻨﻴﺪ آﻪ دﺧﺘﺮش دیﻨﻪ را ﺑﯽﻋﺼﻤﺖ آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬و ﭼﻮن ﭘﺴﺮاﻧﺶ ﺑ ﺎ ﻣﻮاﺷ ﯽ او در‬
‫ﺻ ﺤﺮا ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬یﻌﻘ ﻮب ﺳ ﻜﻮت آ ﺮد ﺕ ﺎ ای ﺸﺎن ﺑﻴﺎیﻨ ﺪ‪ ۶ .‬و ﺣﻤ ﻮر‪ ،‬ﭘ ﺪر ﺷ ﻜﻴﻢ ﻧ ﺰد یﻌﻘ ﻮب‬
‫ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ ﺕﺎ ﺑﻪ وﯼ ﺳﺨﻦ ﮔﻮیﺪ‪ ٧ .‬و ﭼﻮن ﭘﺴﺮان یﻌﻘﻮب ایﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﺻﺤﺮا ﺁﻣﺪﻧﺪ‬
‫و ﻏﻀﺒﻨﺎك ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺧﺸﻢ ای ﺸﺎن ﺑ ﻪ ﺷ ﺪت اﻓﺮوﺧﺘ ﻪ ﺷ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﺑ ﺎ دﺧﺘ ﺮ یﻌﻘ ﻮب هﻤﺨ ﻮاب‬
‫ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻗﺒﺎﺣﺘﯽ در اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﻤﻮدﻩ ﺑﻮد و ایﻦ ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﻧﺎآﺮدﻧﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ ٨‬ﭘﺲ ﺣﻤﻮر ایﺸﺎن را ﺧﻄﺎب آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬دل ﭘ ﺴﺮم ﺷ ﻜﻴﻢ ﺷ ﻴﻔﺘﻪ دﺧﺘ ﺮ ﺷﻤﺎﺳ ﺖ؛ او را‬
‫ﺑﻪ وﯼ ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﺪهﻴﺪ‪ ٩ .‬و ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺼﺎهﺮت ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬دﺧﺘﺮان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪهﻴ ﺪ و دﺧﺘ ﺮان‬
‫ﻣﺎ را ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﺑﮕﻴﺮیﺪ‪ ١٠ .‬و ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺎآﻦ ﺷﻮیﺪ و زﻣﻴﻦ از ﺁن ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﺁن ﺑﻤﺎﻧﻴ ﺪ و‬
‫ﺕﺠﺎرت آﻨﻴﺪ و در ﺁن ﺕﺼﺮف آﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫‪ ١١‬و ﺷﻜﻴﻢ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﺑﺮادران ﺁن دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻧﻈﺮ ﺧﻮد ﻣﺮا ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺪاریﺪ و ﺁﻧﭽﻪ ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﮕﻮیﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﻢ داد‪ ١٢ .‬ﻣِﻬﺮ و ﭘﻴﺸﻜﺶ هﺮ ﻗﺪر زی ﺎدﻩ از ﻣ ﻦ ﺑﺨﻮاهﻴ ﺪ‪ ،‬ﺁﻧﭽ ﻪ ﺑﮕﻮیﻴ ﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻮاهﻢ داد ﻓﻘﻂ دﺧﺘﺮ را ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺴﭙﺎریﺪ‪ ١٣ «.‬اﻣﺎ ﭘ ﺴﺮان یﻌﻘ ﻮب در ﺝ ﻮاب ﺷ ﻜﻴﻢ‬
‫‪١۴‬‬ ‫و ﭘﺪرش ﺣﻤﻮر ﺑﻪ ﻣﻜﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ زیﺮا ﺧﻮاهﺮ ایﺸﺎن‪ ،‬دیﻨﻪ را ﺑﯽﻋﺼﻤﺖ آﺮدﻩ ﺑ ﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﺪیﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ای ﻦ آ ﺎر را ﻧﻤ ﯽﺕ ﻮاﻧﻴﻢ آ ﺮد آ ﻪ ﺧ ﻮاهﺮ ﺧ ﻮد را ﺑ ﻪﺷﺨ ﺼﯽ ﻧ ﺎﻣﺨﺘﻮن‬
‫ﺑﺪهﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ایﻦ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﻧﻨﮓ اﺳﺖ‪ ١۵ .‬ﻟﻜﻦ ﺑﺪیﻦ ﺷﺮط ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﻤﺪاﺳﺘﺎن ﻣﯽﺷ ﻮیﻢ اﮔ ﺮ‬
‫ﭼﻮن ﻣﺎ ﺑﺸﻮیﺪ‪ ،‬آﻪ هﺮ ذآﻮرﯼ از ﺷﻤﺎ ﻣﺨﺘ ﻮن ﮔ ﺮدد‪ ١۶ .‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ دﺧﺘ ﺮان ﺧ ﻮد را ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎ‬
‫دهﻴﻢ و دﺧﺘﺮان ﺷﻤﺎ را ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﮔﻴﺮیﻢ و ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺎآﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬یﻚ ﻗ ﻮم ﺷ ﻮیﻢ‪ ١٧ .‬اﻣ ﺎ اﮔ ﺮ‬
‫ﺳﺨﻦ ﻣﺎ را اﺝﺎﺑﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ و ﻣﺨﺘﻮن ﻧﺸﻮیﺪ‪ ،‬دﺧﺘ ﺮ ﺧ ﻮد را ﺑﺮداﺷ ﺘﻪ‪ ،‬از ایﻨﺠ ﺎ آ ﻮچ ﺧ ﻮاهﻴﻢ‬
‫آﺮد‪«.‬‬
‫‪ ١٨‬و ﺳﺨﻨﺎن ایﺸﺎن ﺑﻨﻈﺮ ﺣﻤ ﻮر و ﺑﻨﻈ ﺮ ﺷ ﻜﻴﻢ ﺑ ﻦﺣﻤ ﻮر ﭘ ﺴﻨﺪ اﻓﺘ ﺎد‪ ١٩ .‬و ﺁن ﺝ ﻮان در‬
‫آﺮدن ای ﻦ آ ﺎر ﺕ ﺄﺧﻴﺮ ﻧﻨﻤ ﻮد‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﺷ ﻴﻔﺘﻪ دﺧﺘ ﺮ یﻌﻘ ﻮب ﺑ ﻮد‪ ،‬و او از هﻤ ﻪ اه ﻞ ﺧﺎﻧ ﻪ‬
‫ﭘﺪرش ﮔﺮاﻣﯽﺕﺮ ﺑﻮد‪ ٢٠ .‬ﭘﺲ ﺣﻤ ﻮر و ﭘ ﺴﺮش ﺷ ﻜﻴﻢ ﺑ ﻪ دروازﻩ ﺷ ﻬﺮ ﺧ ﻮد ﺁﻣ ﺪﻩ‪ ،‬ﻣﺮدﻣ ﺎن‬
‫ﺷﻬﺮ ﺧﻮد را ﺧﻄﺎب آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» ٢١ :‬ای ﻦ ﻣﺮدﻣ ﺎن ﺑ ﺎ ﻣ ﺎ ﺻ ﻼحاﻧ ﺪیﺶ ه ﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘ ﺲ در‬
‫ایﻦ زﻣﻴﻦ ﺳﺎآﻦ ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ ،‬و در ﺁن ﺕﺠﺎرت آﻨﻨﺪ‪ .‬ایﻨﻚ زﻣﻴﻦ از هﺮ ﻃﺮف ﺑﺮاﯼ ایﺸﺎن وﺳﻴﻊ‬
‫اﺳﺖ؛ دﺧﺘﺮان ایﺸﺎن را ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﮕﻴ ﺮیﻢ و دﺧﺘ ﺮان ﺧ ﻮد را ﺑﺪی ﺸﺎن ﺑ ﺪهﻴﻢ‪ ٢٢ .‬ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﺪیﻦ‬
‫ﺷﺮط ایﺸﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺘﻔﻖ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ ﺕﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺎآﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬یﻚ ﻗﻮم ﺷﻮیﻢ آﻪ ه ﺮ ذآ ﻮرﯼ از ﻣ ﺎ‬
‫ﻣﺨﺘﻮن ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ایﺸﺎن ﻣﺨﺘﻮﻧﻨﺪ‪ ٢٣ .‬ﺁیﺎ ﻣﻮاﺷﯽ ای ﺸﺎن و اﻣ ﻮال ای ﺸﺎن و ه ﺮ ﺣﻴ ﻮاﻧﯽ‬
‫آﻪ دارﻧﺪ‪ ،‬از ﺁن ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺷﻮد؟ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ایﺸﺎن هﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷﻮیﻢ ﺕﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺎآﻦ ﺷﻮﻧﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٢۴‬ﭘﺲ هﻤﻪ آﺴﺎﻧﯽ آﻪ ﺑﻪ دروازﻩ ﺷﻬﺮ او درﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺣﻤﻮر و ﭘ ﺴﺮش ﺷ ﻜﻴﻢ رﺽ ﺎ‬
‫دادﻧ ﺪ‪ ،‬و ه ﺮ ذآ ﻮرﯼ از ﺁﻧ ﺎﻧﯽ آ ﻪ ﺑ ﻪ دروازﻩ ﺷ ﻬﺮ او درﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺘ ﻮن ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ٢۵ .‬و در‬
‫روز ﺳﻮم ﭼﻮن دردﻣﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دو ﭘﺴﺮ یﻌﻘﻮب‪ ،‬ﺷ ﻤﻌﻮن و ﻻوﯼ‪ ،‬ﺑ ﺮادران دیﻨ ﻪ‪ ،‬ه ﺮ یﻜ ﯽ‬
‫ﺷﻤ ﺸﻴﺮ ﺧ ﻮد را ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪،‬دﻟﻴﺮاﻧ ﻪ ﺑ ﺮ ﺷ ﻬﺮ ﺁﻣﺪﻧ ﺪ و هﻤ ﻪ ﻣ ﺮدان را آ ﺸﺘﻨﺪ‪ ٢۶ .‬و ﺣﻤ ﻮر و‬
‫ﭘﺴﺮش ﺷﻜﻴﻢ را ﺑﻪ دم ﺷﻤﺸﻴﺮ آﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬و دیﻨﻪ را از ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪٢٧ .‬‬
‫و ﭘ ﺴﺮان یﻌﻘ ﻮب ﺑ ﺮ آ ﺸﺘﮕﺎن ﺁﻣ ﺪﻩ‪ ،‬ﺷ ﻬﺮ را ﻏ ﺎرت آﺮدﻧ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا ﺧ ﻮاهﺮ ای ﺸﺎن را‬
‫ﺑﯽﻋﺼﻤﺖ آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ٢٨ .‬و ﮔﻠﻪهﺎ و رﻣﻪهﺎ و اﻻﻏﻬﺎ و ﺁﻧﭽﻪ در ﺷﻬﺮ و ﺁﻧﭽﻪ در ﺻﺤﺮا‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ٢٩ .‬و ﺕﻤﺎﻣﯽ اﻣﻮال ایﺸﺎن و هﻤﻪ اﻃﻔﺎل و زﻧﺎن ایﺸﺎن را ﺑﻪ اﺳﻴﺮﯼ ﺑﺮدﻧ ﺪ و‬
‫ﺁﻧﭽ ﻪ در ﺧﺎﻧ ﻪه ﺎ ﺑ ﻮد ﺕ ﺎراج آﺮدﻧ ﺪ‪ ٣٠ .‬ﭘ ﺲ یﻌﻘ ﻮب ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﻌﻮن و ﻻوﯼ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﺮا ﺑ ﻪ‬
‫اﺽﻄﺮاب اﻧﺪاﺧﺘﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﺮا ﻧﺰد ﺳﻜﻨﻪ ایﻦ زﻣﻴﻦ‪ ،‬یﻌﻨﯽ آﻨﻌﺎﻧﻴ ﺎن و ِﻓ ِﺮ ّزی ﺎن ﻣﻜ ﺮوﻩ ﺳ ﺎﺧﺘﻴﺪ‪،‬‬
‫و ﻣﻦ در ﺷﻤﺎرﻩ ﻗﻠﻴﻠﻢ‪ ،‬هﻤﺎﻧﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺝﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﺮا ﺑﺰﻧﻨ ﺪ و ﻣ ﻦ ﺑ ﺎ ﺧﺎﻧ ﻪام ه ﻼك ﺷ ﻮم‪«.‬‬
‫‪ ٣١‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁیﺎ او ﺑﺎ ﺧﻮاهﺮ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﻋﻤﻞ آﻨﺪ؟«‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﺑﻴﺖﺋﻴﻞ‬

‫و ﺧﺪا ﺑﻪ یﻌﻘﻮب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻴﺖﺋﻴ ﻞ ﺑ ﺮﺁﯼ و در ﺁﻧﺠ ﺎ ﺳ ﺎآﻦ ﺷ ﻮ‬ ‫‪٣۵‬‬
‫و ﺁﻧﺠ ﺎ ﺑ ﺮاﯼ ﺧ ﺪایﯽ آ ﻪ ﺑ ﺮ ﺕ ﻮ ﻇ ﺎهﺮ ﺷ ﺪ‪ ،‬وﻗﺘ ﯽ آ ﻪ از ﺣ ﻀﻮر ﺑ ﺮادرت‪ ،‬ﻋﻴ ﺴﻮ ﻓ ﺮار‬
‫آﺮدﯼ‪ ،‬ﻣﺬﺑﺤﯽ ﺑﺴﺎز‪ ٢ «.‬ﭘﺲ یﻌﻘﻮب ﺑﻪ اهﻞ ﺧﺎﻧﻪ و هﻤﻪ آﺴﺎﻧﯽ آﻪ ﺑ ﺎ وﯼ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»ﺧ ﺪایﺎن ﺑﻴﮕﺎﻧ ﻪاﯼ را آ ﻪ در ﻣﻴ ﺎن ﺷﻤﺎﺳ ﺖ‪ ،‬دور آﻨﻴ ﺪ و ﺧﻮی ﺸﺘﻦ را ﻃ ﺎهﺮ ﺳ ﺎزیﺪ و‬
‫رﺧﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﻋﻮض آﻨﻴﺪ‪ ٣ ،‬ﺕﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻴﺖﺋﻴﻞ ﺑﺮویﻢ و ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮاﯼ ﺁن ﺧﺪایﯽ آﻪ‬
‫در روز ﺕﻨﮕﯽ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺮا اﺝﺎﺑﺖ ﻓﺮﻣﻮد و در راهﯽ آﻪ رﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯽﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺬﺑﺤﯽ ﺑ ﺴﺎزم‪«.‬‬
‫‪ ۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﻪ ﺧﺪایﺎن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ را آﻪ در دﺳﺖ ایﺸﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑ ﻪ یﻌﻘ ﻮب دادﻧ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﺎ ﮔﻮﺷ ﻮارﻩه ﺎیﯽ‬
‫آﻪ درﮔﻮﺷﻬﺎﯼ ای ﺸﺎن ﺑ ﻮد‪ ،‬و یﻌﻘ ﻮب ﺁﻧﻬ ﺎ را زی ﺮ ﺑﻠ ﻮﻃﯽ آ ﻪ در ﺷ ﻜﻴﻢ ﺑ ﻮد دﻓ ﻦ آ ﺮد‪۵ .‬‬
‫ﭘﺲ آﻮچ آﺮدﻧﺪ و ﺧﻮف ﺧﺪا ﺑﺮ ﺷ ﻬﺮهﺎﯼ ﮔﺮداﮔ ﺮد ای ﺸﺎن ﺑ ﻮد‪ ،‬آ ﻪ ﺑﻨ ﯽیﻌﻘ ﻮب را ﺕﻌﺎﻗ ﺐ‬
‫ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ ۶ .‬و یﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﻟﻮز آﻪ در زﻣﻴﻦ آﻨﻌﺎن واﻗﻊ اﺳﺖ‪ ،‬و هﻤﺎن ﺑﻴﺖﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬رﺳ ﻴﺪ‪.‬‬
‫او ﺑ ﺎ ﺕﻤ ﺎﻣﯽ ﻗ ﻮم آ ﻪ ﺑ ﺎ وﯼ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ٧ .‬و در ﺁﻧﺠ ﺎ ﻣ ﺬﺑﺤﯽ ﺑﻨ ﺎ ﻧﻤ ﻮد و ﺁن ﻣﻜ ﺎن را‬
‫»ایﻞﺑﻴﺖﺋﻴ ﻞ« ﻧﺎﻣﻴ ﺪ‪ .‬زی ﺮا در ﺁﻧﺠ ﺎ ﺧ ﺪا ﺑ ﺮ وﯼ ﻇ ﺎهﺮ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬هﻨﮕ ﺎﻣﯽ آ ﻪ از ﺣ ﻀﻮر‬
‫ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻣﯽﮔﺮیﺨﺖ‪.‬‬
‫‪ ٨‬و دﺑﻮرﻩ دایﻪ رﻓﻘﻪ ﻣﺮد‪ .‬و او را زیﺮ درﺧ ﺖ ﺑﻠ ﻮط ﺕﺤ ﺖ ﺑﻴ ﺖﺋﻴ ﻞ دﻓ ﻦ آﺮدﻧ ﺪ‪ ،‬و ﺁن را‬
‫»اﻟﻮنﺑﺎآﻮت« ﻧﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ ٩‬و ﺧﺪا ﺑﺎر دیﮕﺮ ﺑﺮ یﻌﻘﻮب ﻇ ﺎهﺮ ﺷ ﺪ‪ ،‬وﻗﺘ ﯽ آ ﻪ از ﻓ ﺪّان ارام ﺁﻣ ﺪ‪ ،‬و او را ﺑﺮآ ﺖ داد‪.‬‬
‫‪ ١٠‬و ﺧﺪا ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎم ﺕﻮ یﻌﻘﻮب اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻌ ﺪ از ای ﻦ ﻧ ﺎم ﺕ ﻮ یﻌﻘ ﻮب ﺧﻮاﻧ ﺪﻩ ﻧ ﺸﻮد‪،‬‬
‫ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺎم ﺕ ﻮ اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد‪ «.‬ﭘ ﺲ او را اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ ﻧ ﺎم ﻧﻬ ﺎد‪ ١١ .‬و ﺧ ﺪا وﯼ را ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﻦ ﺧﺪاﯼ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎرور و آﺜﻴﺮ ﺷ ﻮ‪ .‬اﻣﺘ ﯽ و ﺝﻤ ﺎﻋﺘﯽ از اﻣﺘﻬ ﺎ از ﺕ ﻮ ﺑﻮﺝ ﻮد‬
‫ﺁیﻨﺪ‪ ،‬و از ﺻﻠﺐ ﺕﻮ ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﭘﺪیﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪ ١٢ .‬و زﻣﻴﻨ ﯽ آ ﻪ ﺑ ﻪ اﺑ ﺮاهﻴﻢ و اﺳ ﺤﺎق دادم‪ ،‬ﺑ ﻪ‬
‫ﺕﻮ دهﻢ؛ و ﺑﻪ ذریﺖ ﺑﻌﺪ از ﺕﻮ‪ ،‬ایﻦ زﻣ ﻴﻦ را ﺧ ﻮاهﻢ داد‪ ١٣ «.‬ﭘ ﺲ ﺧ ﺪا از ﺁﻧﺠ ﺎیﯽ آ ﻪ ﺑ ﺎ‬
‫وﯼ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬از ﻧﺰد وﯼ ﺻﻌﻮد ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫‪ ١۴‬و یﻌﻘ ﻮب ﺳ ﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮﭘ ﺎ داﺷ ﺖ‪ ،‬در ﺝ ﺎیﯽ آ ﻪ ﺑ ﺎ وﯼ ﺕﻜﻠ ﻢ ﻧﻤ ﻮد‪ ،‬ﺳ ﺘﻮﻧﯽ از ﺳ ﻨﮓ‪ ،‬و‬
‫هﺪیﻪاﯼ ریﺨﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺁن ریﺨﺖ‪ ،‬و ﺁن را ﺑﻪ روﻏﻦ ﺕﺪهﻴﻦ آﺮد‪ ١۵ .‬ﭘﺲ یﻌﻘﻮب ﺁن ﻣﻜﺎن را‬
‫آﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ وﯼ درﺁﻧﺠﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» ،‬ﺑﻴﺖﺋﻴﻞ« ﻧﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮگ راﺣﻴﻞ و اﺳﺤﺎق‬

‫‪ ١۶‬ﭘﺲ‪ ،‬از »ﺑﻴﺖﺋﻴﻞ« آﻮچ آﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻮن اﻧﺪك ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ ﻣﺎﻧ ﺪﻩ ﺑ ﻮد آ ﻪ ﺑ ﻪ اﻓﺮاﺕ ﻪ ﺑﺮﺳ ﻨﺪ‪،‬‬
‫راﺣﻴﻞ را وﻗ ﺖ وﺽ ﻊ ﺣﻤ ﻞ رﺳ ﻴﺪ‪ ،‬و زایﻴ ﺪﻧﺶ دﺷ ﻮار ﺷ ﺪ‪ ١٧ .‬و ﭼ ﻮن زایﻴ ﺪﻧﺶ دﺷ ﻮار‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺎﺑﻠﻪ وﯼ را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺮس زیﺮا آﻪ ایﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮایﺖ ﭘﺴﺮ اﺳﺖ‪ ١٨ «.‬و در ﺣ ﻴﻦ ﺝ ﺎن‬
‫آﻨﺪن‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﻣُﺮد‪ ،‬ﭘﺴﺮ را »ﺑﻦاوﻧﯽ« ﻧﺎم ﻧﻬﺎد‪ ،‬ﻟﻜﻦ ﭘﺪرش وﯼ را »ﺑﻦیﺎﻣﻴﻦ« ﻧﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ ١٩‬ﭘﺲ راﺣﻴﻞ وﻓﺎت یﺎﻓﺖ‪ ،‬و در راﻩ اﻓﺮاﺕﻪ آﻪ ﺑﻴﺖﻟﺤﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﻓ ﻦ ﺷ ﺪ‪ ٢٠ .‬و یﻌﻘ ﻮب ﺑ ﺮ‬
‫ﻗﺒﺮ وﯼ ﺳﺘﻮﻧﯽ ﻧﺼﺐ آﺮد آﻪ ﺁن ﺕﺎ اﻣﺮوز ﺳﺘﻮن ﻗﺒﺮ راﺣﻴﻞ اﺳﺖ‪ ٢١ .‬ﭘﺲ اﺳﺮاﺋﻴﻞ آﻮچ‬
‫آﺮد و ﺧﻴﻤﻪ ﺧﻮد را ﺑ ﺪان ﻃ ﺮف ﺑ ﺮج ﻋﻴ ﺪر زد‪ ٢٢ .‬و در ﺣ ﻴﻦ ﺳ ﻜﻮﻧﺖ اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ در ﺁن‬
‫زﻣ ﻴﻦ‪ ،‬رؤﺑ ﻴﻦ رﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺑ ﺎ آﻨﻴ ﺰ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‪ ،‬ﺑِﻠ َﻬ ﻪ‪ ،‬هﻤﺨ ﻮاب ﺷ ﺪ‪ .‬و اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ ای ﻦ را ﺷ ﻨﻴﺪ‪ .‬و‬
‫ﺑﻨﯽیﻌﻘﻮب دوازدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ٢٣ :‬ﭘﺴﺮان ﻟﻴﻪ‪ :‬رؤﺑ ﻴﻦ ﻧﺨ ﺴﺖزادﻩ یﻌﻘ ﻮب و ﺷ ﻤﻌﻮن و ﻻوﯼ و‬
‫یﻬﻮدا و یﺴﺎآﺎر و زﺑﻮﻟﻮن‪ ٢۴ .‬و ﭘ ﺴﺮان راﺣﻴ ﻞ‪ :‬یﻮﺳ ﻒ و ﺑ ﻦی ﺎﻣﻴﻦ‪ ٢۵ .‬و ﭘ ﺴﺮان ﺑﻠﻬ ﻪ‬
‫آﻨﻴ ﺰ راﺣﻴ ﻞ‪ :‬دان و ﻧﻔﺘ ﺎﻟﯽ‪ ٢۶ .‬و ﭘ ﺴﺮان زﻟﻔ ﻪ‪ ،‬آﻨﻴ ﺰ ﻟﻴ ﻪ‪ :‬ﺝ ﺎد و اﺷ ﻴﺮ‪ .‬ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ ﭘ ﺴﺮان‬
‫یﻌﻘﻮب‪ ،‬آﻪ در ﻓﺪان ارام ﺑﺮاﯼ او ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢٧‬و یﻌﻘﻮب ﻧﺰد ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬اﺳﺤﺎق‪ ،‬در ﻣﻤﺮﯼ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺮیﻪ ارﺑﻊ آﻪ ﺣﺒ ﺮون ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬ﺝ ﺎیﯽ‬
‫آﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳ ﺤﺎق ﻏﺮﺑ ﺖ ﮔﺰیﺪﻧ ﺪ‪ ٢٨ .‬و ﻋﻤ ﺮ اﺳ ﺤﺎق ﺻ ﺪ و ه ﺸﺘﺎد ﺳ ﺎل ﺑ ﻮد‪ ٢٩ .‬و‬
‫اﺳﺤﺎق ﺝﺎن ﺳﭙﺮد و ﻣﺮد‪ ،‬و ﭘﻴﺮ و ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ ﺑ ﻪ ﻗ ﻮم ﺧ ﻮیﺶﭘﻴﻮﺳ ﺖ‪ .‬و ﭘ ﺴﺮاﻧﺶ ﻋﻴ ﺴﻮ و‬
‫یﻌﻘﻮب او را دﻓﻦ آﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺴﻞ ﻋﻴﺴﻮ‬
‫و ﭘﻴ ﺪایﺶ ﻋﻴ ﺴﻮ آ ﻪ ادوم ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬ای ﻦاﺳ ﺖ‪ ٢ :‬ﻋﻴ ﺴﻮ زﻧ ﺎن ﺧ ﻮد را از دﺧﺘ ﺮان‬ ‫‪٣۶‬‬
‫آﻨﻌﺎﻧﻴ ﺎن ﮔﺮﻓ ﺖ‪ :‬یﻌﻨ ﯽ ﻋ ﺎدﻩ دﺧﺘ ﺮ ایﻠ ﻮن ﺣﺘ ﯽ‪ ،‬و اهﻮﻟﻴﺒﺎﻣ ﻪ دﺧﺘ ﺮ ﻋﻨ ﯽ‪ ،‬دﺧﺘ ﺮ ﺻ ﺒﻌﻮن‬
‫ﺣ ﻮﯼ‪ ٣ ،‬و ﺑ ﺴﻤﻪ دﺧﺘ ﺮ اﺳ ﻤﺎﻋﻴﻞ‪ ،‬ﺧ ﻮاهﺮ ﻧﺒ ﺎیﻮت‪ ۴ .‬و ﻋ ﺎدﻩ‪ ،‬اﻟﻴﻔ ﺎز را ﺑ ﺮاﯼ ﻋﻴ ﺴﻮ‬
‫زایﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﺴﻤﻪ‪ ،‬رﻋﻮﺋﻴﻞ را ﺑﺰاد‪ ۵ ،‬و اهﻮﻟﻴﺒﺎﻣﻪ یﻌﻮش‪ ،‬و یﻌﻼم و ﻗﻮرح را زایﻴﺪ‪ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﭘﺴﺮان ﻋﻴﺴﻮ آﻪ ﺑﺮاﯼ وﯼ در زﻣﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن ﻣﺘﻮﻟ ﺪ ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ۶ .‬ﭘ ﺲ ﻋﻴ ﺴﻮ زﻧ ﺎن و ﭘ ﺴﺮان و‬
‫دﺧﺘ ﺮان و ﺝﻤﻴ ﻊ اه ﻞ ﺑﻴ ﺖ‪ ،‬و ﻣﻮاﺷ ﯽ و هﻤ ﻪ ﺣﻴﻮاﻧ ﺎت و ﺕﻤ ﺎﻣﯽ اﻧﺪوﺧﺘ ﻪ ﺧ ﻮد را آ ﻪ در‬
‫زﻣﻴﻦ آﻨﻌﺎن اﻧﺪوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬از ﻧﺰد ﺑﺮادر ﺧﻮد یﻌﻘﻮب ﺑﻪ زﻣﻴﻦ دیﮕﺮ رﻓﺖ‪ ٧ .‬زی ﺮا‬
‫آﻪ اﻣﻮال ایﺸﺎن زیﺎدﻩ ﺑﻮد از ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺳﻜﻮﻧﺖ آﻨﻨﺪ و زﻣﻴﻦ ﻏﺮﺑﺖ ای ﺸﺎن ﺑ ﺴﺒﺐ ﻣﻮاﺷ ﯽ‬
‫ﺝ َﺒ ﻞ ﺳ ﻌﻴﺮ ﺳ ﺎآﻦ ﺷ ﺪ‪ .‬و ﻋﻴ ﺴﻮ هﻤ ﺎن ادوم‬ ‫ایﺸﺎن ﮔﻨﺠﺎیﺶ ایﺸﺎن ﻧﺪاﺷ ﺖ‪ ٨ .‬و ﻋﻴ ﺴﻮ در َ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ ٩‬و ایﻦ اﺳﺖ ﭘﻴﺪایﺶ ﻋﻴﺴﻮ ﭘ ﺪر ادوم در ﺝﺒ ﻞ ﺳ ﻌﻴﺮ‪ ١٠ :‬ایﻨ ﺴﺖ ﻧﺎﻣﻬ ﺎﯼ ﭘ ﺴﺮان ﻋﻴ ﺴﻮ‪:‬‬
‫اﻟﻴﻔﺎز ﭘﺴﺮ ﻋﺎدﻩ‪ ،‬زن ﻋﻴﺴﻮ‪ ،‬و رﻋﻮﺋﻴﻞ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺑﺴﻤﻪ‪ ،‬زن ﻋﻴﺴﻮ‪ ١١ .‬و ﺑﻨ ﯽاﻟﻴﻔ ﺎز‪ :‬ﺕﻴﻤ ﺎن و‬
‫اوﻣ ﺎر و ﺻ ﻔﻮا و ﺝﻌﺘ ﺎم و ﻗﻨ ﺎز ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ١٢ .‬و ﺕﻤﻨ ﺎع‪ ،‬آﻨﻴ ﺰ اﻟﻴﻔ ﺎز‪ ،‬ﭘ ﺴﺮ ﻋﻴ ﺴﻮ ﺑ ﻮد‪ .‬وﯼ‬
‫ﻋﻤﺎﻟﻴﻖ را ﺑﺮاﯼ اﻟﻴﻔﺎز زایﻴﺪ‪ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮان ﻋﺎدﻩ زن ﻋﻴﺴﻮ‪ ١٣ .‬و ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮان رﻋﻮﺋﻴﻞ‪:‬‬
‫ﻧﺤ ﺖ و زارع و ﺷ ﻤﻪ و ﻣ ﺰﻩ‪ .‬ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ ﭘ ﺴﺮان ﺑ ﺴﻤﻪ زن ﻋﻴ ﺴﻮ‪ ١۴ .‬و ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ ﭘ ﺴﺮان‬
‫اهﻮﻟﻴﺒﺎﻣﻪدﺧﺘﺮ ﻋﻨﯽ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺻﺒﻌﻮن‪ ،‬زن ﻋﻴﺴﻮ آﻪ یﻌﻮش و یﻌﻼم و ﻗﻮرح را ﺑﺮاﯼ ﻋﻴﺴﻮ‬
‫زایﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ ١۵‬ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ اﻣ ﺮاﯼ ﺑﻨ ﯽﻋﻴ ﺴﻮ‪ :‬ﭘ ﺴﺮان اﻟﻴﻔ ﺎز ﻧﺨ ﺴﺖزادﻩ ﻋﻴ ﺴﻮ‪ ،‬یﻌﻨ ﯽ اﻣﻴ ﺮ ﺕﻴﻤ ﺎن و اﻣﻴ ﺮ‬
‫اوﻣﺎر و اﻣﻴﺮ ﺻﻔﻮا و اﻣﻴﺮ ﻗﻨﺎز‪ ١۶ ،‬و اﻣﻴﺮ ﻗﻮرح و اﻣﻴﺮ ﺝﻌﺘ ﺎم و اﻣﻴ ﺮ ﻋﻤ ﺎﻟﻴﻖ‪ .‬ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ‬
‫اﻣﺮاﯼ اﻟﻴﻔﺎز در زﻣﻴﻦ ادوم‪ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮان ﻋﺎدﻩ‪.‬‬
‫‪ ١٧‬و ایﻨﺎن ﭘﺴﺮان رﻋﻮﺋﻴﻞ ﺑ ﻦ ﻋﻴ ﺴﻮ ﻣ ﯽﺑﺎﺷ ﻨﺪ‪ :‬اﻣﻴ ﺮ ﻧﺤ ﺖ و اﻣﻴ ﺮ زارح و اﻣﻴ ﺮ ﺷ ﻤﻪ و‬
‫اﻣﻴﺮ ﻣﺰﻩ‪ .‬ایﻨﻬﺎ اﻣﺮاﯼ رﻋﻮﺋﻴﻞ در زﻣﻴﻦ ادوم ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮان ﺑﺴﻤﻪ زن ﻋﻴﺴﻮ‪.‬‬
‫‪ ١٨‬و ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﯽاهﻮﻟﻴﺒﺎﻣﻪ زن ﻋﻴﺴﻮ‪ :‬اﻣﻴﺮ یﻌﻮش و اﻣﻴﺮ یﻌﻼم و اﻣﻴﺮ ﻗﻮرح‪ .‬ایﻨﻬ ﺎ اﻣ ﺮاﯼ‬
‫اهﻮﻟﻴﺒﺎﻣﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻨﯽ‪ ،‬زن ﻋﻴ ﺴﻮ ﻣ ﯽﺑﺎﺷ ﻨﺪ‪ ١٩ .‬ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ ﭘ ﺴﺮان ﻋﻴ ﺴﻮ آ ﻪ ادوم ﺑﺎﺷ ﺪ و ایﻨﻬ ﺎ‬
‫اﻣﺮاﯼ ایﺸﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢٠‬و ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ ﭘ ﺴﺮان ﺳ ﻌﻴﺮ ﺣ ﻮرﯼ آ ﻪ ﺳ ﺎآﻦ ﺁن زﻣ ﻴﻦ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬یﻌﻨ ﯽ‪ :‬ﻟﻮﻃ ﺎن و ﺷ ﻮﺑﺎل و‬
‫ﺻﺒﻌﻮن و ﻋﻨﯽ‪ ٢١ ،‬و دیﺸﻮن و ایﺼﺮ و دیﺸﺎن‪ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪ اﻣ ﺮاﯼ ﺣﻮری ﺎن و ﭘ ﺴﺮان ﺳ ﻌﻴﺮ‬
‫در زﻣﻴﻦ ادوم‪.‬‬
‫‪ ٢٢‬و ﭘ ﺴﺮان ﻟﻮﻃ ﺎن‪ :‬ﺣ ﻮرﯼ و هﻴﻤ ﺎم ﺑﻮدﻧ ﺪ و ﺧ ﻮاهﺮ ﻟﻮﻃ ﺎن ﺕﻤﻨ ﺎع‪ ،‬ﺑ ﻮد‪ ٢٣ .‬و ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ‬
‫ﭘﺴﺮان ﺷ ﻮﺑﺎل‪ :‬ﻋﻠ ﻮان و ﻣﻨﺤ ﺖ و ﻋﻴﺒ ﺎل و ﺷ ﻔﻮ و اوﻧ ﺎم‪ ٢۴ .‬و ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ ﺑﻨ ﯽﺻ ﺒﻌﻮن‪ :‬ای ﻪ و‬
‫ﻋﻨ ﯽ‪ .‬هﻤ ﻴﻦ ﻋﻨ ﯽ اﺳ ﺖ آ ﻪ ﭼ ﺸﻤﻪه ﺎﯼ ﺁب ﮔ ﺮم را در ﺻ ﺤﺮا ﭘﻴ ﺪا ﻧﻤ ﻮد‪ ،‬هﻨﮕ ﺎﻣﯽ آ ﻪ‬
‫اﻻﻏﻬﺎﯼ ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬ﺻ ﺒﻌﻮن را ﻣ ﯽﭼﺮاﻧﻴ ﺪ‪ ٢۵ .‬و ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ اوﻻد ﻋﻨ ﯽ‪ :‬دی ﺸﻮن و اهﻮﻟﻴﺒﺎﻣ ﻪ‬
‫دﺧﺘﺮ ﻋﻨﯽ‪ ٢۶ .‬و ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘ ﺴﺮان دی ﺸﺎن‪ :‬ﺣﻤ ﺪان و اﺷ ﺒﺎن و یﺘ ﺮان و آ ﺮان‪ ٢٧ .‬و ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ‬
‫ﭘﺴﺮان ایﺼﺮ‪ :‬ﺑﻠﻬﺎن و زﻋﻮان و ﻋﻘﺎن‪ ٢٨ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪﭘﺴﺮان دیﺸﺎن‪ :‬ﻋﻮص و اران‪.‬‬
‫‪ ٢٩‬ایﻨﻬﺎ اﻣﺮاﯼ ﺣﻮریﺎﻧﻨﺪ‪ :‬اﻣﻴﺮ ﻟﻮﻃ ﺎن و اﻣﻴ ﺮ ﺷ ﻮﺑﺎل و اﻣﻴ ﺮ ﺻ ﺒﻌﻮن و اﻣﻴ ﺮ ﻋﻨ ﯽ‪٣٠ ،‬‬
‫اﻣﻴﺮ دیﺸﻮن و اﻣﻴـﺮ ایﺼـﺮ و اﻣﻴـﺮ دیﺸﺎن‪ .‬ایﻨﻬﺎ اﻣﺮاﯼ ﺣﻮریﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺣ ﺴﺐ اﻣ ﺮاﯼ ای ﺸـﺎن‬
‫در زﻣﻴـﻦ ﺳﻌﻴـﺮ‪.‬‬
 ‫ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ادوم‬
‫‪ ٣١‬و ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ ﭘﺎدﺷ ﺎهﺎﻧﯽ آ ﻪ در زﻣ ﻴﻦ ادوم ﺳ ﻠﻄﻨﺖ آﺮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﻗﺒ ﻞ از ﺁﻧﻜ ﻪ ﭘﺎدﺷ ﺎهﯽ ﺑ ﺮ‬
‫ﺑﻨ ﯽاﺳ ﺮاﺋﻴﻞ ﺳ ﻠﻄﻨﺖ آﻨ ﺪ‪ ٣٢ :‬و ﺑ ﺎﻟﻊ ﺑ ﻦ ﺑﻌ ﻮر در ادوم ﭘﺎدﺷ ﺎهﯽ آ ﺮد‪ ،‬و ﻧ ﺎم ﺷ ﻬﺮ او‬
‫دیﻨﻬﺎﺑﻪ ﺑﻮد‪ ٣٣ .‬و ﺑﺎﻟﻊ ﻣﺮد‪ ،‬و در ﺝﺎیﺶ یﻮﺑﺎب ﺑﻦ زارح از ﺑﺼﺮﻩ ﺳ ﻠﻄﻨﺖ آ ﺮد‪ ٣۴ .‬و‬
‫یﻮﺑﺎب ﻣﺮد‪ ،‬و در ﺝﺎیﺶ ﺣﻮﺷﺎم از زﻣﻴﻦ ﺕﻴﻤﺎﻧﯽ ﭘﺎدﺷ ﺎهﯽ آ ﺮد‪ ٣۵ .‬و ﺣﻮﺷ ﺎم ﻣ ﺮد و در‬
‫ﺝﺎیﺶ هﺪاد ﺑ ﻦ ﺑ ﺪاد آ ﻪ در ﺻ ﺤﺮاﯼ ﻣ ﻮﺁب‪ ،‬ﻣ ﺪیﺎن را ﺷﻜ ﺴﺖ داد‪ ،‬ﭘﺎدﺷ ﺎهﯽ آ ﺮد‪ ،‬و ﻧ ﺎم‬
‫ﺳ ْﻤﻠَﻪ از ﻣ ﺴﺮیﻘﻪ ﭘﺎدﺷ ﺎهﯽ ﻧﻤ ﻮد‪ ٣٧ .‬و‬‫ﺷﻬﺮ او ﻋﻮیﺖ ﺑﻮد‪ ٣۶ .‬و هﺪاد ﻣﺮد و در ﺝﺎیﺶ َ‬
‫ﺳ ْﻤﻠَﻪ ﻣ ﺮد‪ ،‬و ﺷ ﺎؤل از رﺣﻮﺑ ﻮت ﻧﻬ ﺮ در ﺝ ﺎیﺶ ﭘﺎدﺷ ﺎهﯽ آ ﺮد‪ ٣٨ .‬و ﺷ ﺎؤل ﻣ ﺮد و در‬ ‫َ‬
‫ﺝ ﺎیﺶ ﺑﻌ ﻞ ﺣﺎﻧ ﺎن ﺑ ﻦ ﻋﻜﺒ ﻮر ﺳ ﻠﻄﻨﺖ آ ﺮد‪ ٣٩ .‬و ﺑﻌ ﻞ ﺣﺎﻧ ﺎن ﺑ ﻦ ﻋﻜﺒ ﻮر ﻣ ﺮد‪ ،‬و در‬
‫ﺝﺎیﺶ‪ ،‬هﺪار ﭘﺎدﺷﺎهﯽ آ ﺮد و ﻧ ﺎم ﺷ ﻬﺮش ﻓ ﺎﻋﻮ ﺑ ﻮد‪ ،‬و زﻧ ﺶ ﻣ ﺴ ّﻤﯽ' ﺑ ﻪ ﻣﻬﻴﻄﺒﺌﻴ ﻞ دﺧﺘ ﺮ‬
‫ﻣﻄﺮد‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﻣﯽذاهﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ ۴٠‬و ایﻨ ﺴﺖ ﻧﺎﻣﻬ ﺎﯼ اﻣ ﺮاﯼ ﻋﻴ ﺴﻮ‪ ،‬ﺣ ﺴﺐ ﻗﺒﺎﺋ ﻞ ای ﺸﺎن و اﻣ ﺎآﻦ و ﻧﺎﻣﻬ ﺎﯼ ای ﺸﺎن‪ :‬اﻣﻴ ﺮ‬
‫ﺕﻤﻨﺎع و اﻣﻴﺮ ﻋﻠﻮﻩ و اﻣﻴﺮ یﺘﻴﺖ‪ ۴١ ،‬و اﻣﻴﺮ اهﻮﻟﻴﺒﺎﻣ ﻪ و اﻣﻴ ﺮ ایﻠ ﻪ و اﻣﻴ ﺮ ﻓﻴﻨ ﻮن‪ ۴٢ ،‬و‬
‫اﻣﻴﺮ ﻗﻨﺎز و اﻣﻴﺮﺕﻴﻤﺎن و اﻣﻴﺮ ﻣﺒ ﺼﺎر‪ ۴٣ ،‬و اﻣﻴ ﺮ ﻣﺠ ﺪیﺌﻴﻞ و اﻣﻴ ﺮ ﻋﻴ ﺮام‪ .‬ایﻨ ﺎن اﻣ ﺮاﯼ‬
‫ادوﻣﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺴﺐ ﻣﺴﺎآﻦ ایﺸﺎن در زﻣﻴﻦ ﻣﻠﻚ ایﺸﺎن‪ .‬هﻤﺎن ﻋﻴﺴﻮ ﭘﺪر ادوم اﺳﺖ‪.‬‬

‫رؤﻳﺎﯼ ﻳﻮﺳﻒ‬
‫و یﻌﻘﻮب در زﻣﻴﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‪،‬یﻌﻨﯽ زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن ﺳ ﺎآﻦ ﺷ ﺪ‪ ٢ .‬ای ﻦ اﺳ ﺖ‬ ‫‪٣٧‬‬
‫ﭘﻴﺪایﺶ یﻌﻘﻮب‪ .‬ﭼﻮن یﻮﺳﻒ هﻔﺪﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻠﻪ را ﺑﺎ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ ﻣﯽآ ﺮد‪ .‬و ﺁن‬
‫ﺝﻮان ﺑﺎ ﭘﺴﺮان ﺑﻠﻬﻪ و ﭘﺴﺮان زﻟﻔ ﻪ‪ ،‬زﻧ ﺎن ﭘ ﺪرش‪ ،‬ﻣ ﯽﺑ ﻮد‪ .‬و یﻮﺳ ﻒ از ﺑﺪﺳ ﻠﻮآﯽ ای ﺸﺎن‬
‫ﭘﺪر را ﺧﺒﺮ ﻣﯽداد‪ ٣ .‬و اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬یﻮﺳﻒ را از ﺳﺎیﺮ ﭘﺴﺮان ﺧ ﻮد ﺑﻴ ﺸﺘﺮ دوﺳ ﺖ داﺷ ﺘﯽ‪،‬‬
‫زیﺮا آﻪ او ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺮﯼ او ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺮایﺶ ردایﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ ۴ .‬و ﭼﻮن ﺑﺮادراﻧﺶ دیﺪﻧﺪ آﻪ‬
‫ﭘ ﺪر ای ﺸﺎن‪ ،‬او را ﺑﻴ ﺸﺘﺮ از هﻤ ﻪ ﺑ ﺮادراﻧﺶ دوﺳ ﺖ ﻣ ﯽدارد‪ ،‬از او آﻴﻨ ﻪ داﺷ ﺘﻨﺪ و‬
‫ﻧﻤﯽﺕﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ وﯼ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻮیﻨ ﺪ‪ ۵ .‬و یﻮﺳ ﻒ ﺧ ﻮاﺑﯽ دی ﺪﻩ‪ ،‬ﺁن را ﺑ ﻪ ﺑ ﺮادران‬
‫ﺧﻮد ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮ آﻴﻨﻪ او اﻓﺰودﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ ۶‬و ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ای ﻦ ﺧ ﻮاﺑﯽ را آ ﻪ دی ﺪﻩام‪ ،‬ﺑ ﺸﻨﻮیﺪ‪ ٧ :‬ایﻨ ﻚ ﻣ ﺎ در ﻣﺰرﻋ ﻪ ﺑﺎﻓ ﻪه ﺎ‬
‫ﻣﯽﺑﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬آﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﺎﻓﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺎیﺴﺘﺎد‪ ،‬و ﺑﺎﻓﻪهﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎﻓ ﻪ ﻣ ﻦ ﺳ ﺠﺪﻩ‬
‫آﺮدﻧﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٨‬ﺑ ﺮادراﻧﺶ ﺑ ﻪ وﯼ ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﺁی ﺎ ﻓ ﯽاﻟﺤﻘﻴﻘ ﻪ ﺑ ﺮ ﻣ ﺎ ﺳ ﻠﻄﻨﺖ ﺧ ﻮاهﯽ آ ﺮد؟ و ﺑ ﺮ ﻣ ﺎ ﻣ ﺴﻠﻂ‬
‫ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ؟« و ﺑﺴﺒﺐ ﺧﻮاﺑﻬﺎ و ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺑ ﺮ آﻴﻨ ﻪ او اﻓﺰودﻧ ﺪ‪ ٩ .‬از ﺁن ﭘ ﺲ ﺧ ﻮاﺑﯽ دیﮕ ﺮ‬
‫دیﺪ‪ ،‬و ﺑﺮادران ﺧﻮد را از ﺁن ﺧﺒﺮ دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ ﺑﺎز ﺧﻮاﺑﯽ دیﺪﻩام‪ ،‬آﻪ ﻧﺎﮔ ﺎﻩ ﺁﻓﺘ ﺎب و‬
‫ﻣﺎﻩ و یﺎزدﻩ ﺳﺘـﺎرﻩ ﻣﺮا ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻧ ﺪ‪ ١٠ «.‬و ﭘ ﺪر و ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد را ﺧﺒ ﺮ داد‪ ،‬و ﭘ ﺪرش‬
‫او را ﺕﻮﺑﻴﺦ آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﺑ ﻪ وﯼ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ای ﻦ ﭼ ﻪ ﺧ ﻮاﺑﯽ اﺳ ﺖ آ ﻪ دی ﺪﻩاﯼ؟ ﺁی ﺎ ﻣ ﻦ و ﻣ ﺎدرت و‬
‫ﺑﺮادراﻧﺖ ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺁﻣﺪ و ﺕﻮ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﺠﺪﻩ ﺧﻮاهﻴﻢ ﻧﻤﻮد؟« ‪ ١١‬و ﺑ ﺮادراﻧﺶ ﺑ ﺮ‬
‫او ﺣﺴﺪ ﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬و اﻣﺎ ﭘﺪرش‪ ،‬ﺁن اﻣﺮ را در ﺧﺎﻃﺮ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮوش ﻳﻮﺳﻒ‬
‫‪ ١٢‬و ﺑﺮادراﻧﺶ ﺑﺮاﯼ ﭼﻮﭘ ﺎﻧﯽ ﮔﻠ ﻪ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺷ ﻜﻴﻢ رﻓﺘﻨ ﺪ‪ ١٣ .‬و اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ ﺑ ﻪ یﻮﺳ ﻒ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁیﺎ ﺑﺮادراﻧﺖ در ﺷﻜﻴﻢ ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽآﻨﻨﺪ؟ ﺑﻴﺎ ﺕ ﺎ ﺕ ﻮ را ﻧ ﺰد ای ﺸﺎن ﺑﻔﺮﺳ ﺘﻢ‪ «.‬وﯼ را‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﺒﻴﻚ‪ ١۴ «.‬او را ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻻ´ن ﺑﺮو و ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑ ﺮادران و ﺳ ﻼﻣﺘﯽ ﮔﻠ ﻪ را ﺑﺒ ﻴﻦ و‬
‫ﻧﺰد ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻴﺎور‪ «.‬و او را از وادﯼ ﺣﺒﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺷﻜﻴﻢ ﺁﻣﺪ‪ ١۵ .‬و ﺷﺨ ﺼﯽ ﺑ ﻪ‬
‫او ﺑﺮﺧﻮرد‪ ،‬و ایﻨﻚ او در ﺻﺤﺮا ﺁوارﻩ ﻣﯽﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺁن ﺷﺨﺺ از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼ ﻪ‬
‫ﻣ ﯽﻃﻠﺒ ﯽ؟« ‪ ١۶‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﻦ ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد را ﻣ ﯽﺝ ﻮیﻢ‪ ،‬ﻣ ﺮا ﺧﺒ ﺮ دﻩ آ ﻪ آﺠ ﺎ ﭼﻮﭘ ﺎﻧﯽ‬
‫ﻣﯽآﻨﻨﺪ‪ ١٧ «.‬ﺁن ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬از ایﻨﺠﺎ رواﻧ ﻪ ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ،‬زی ﺮا ﺷ ﻨﻴﺪم آ ﻪ ﻣ ﯽﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪ :‬ﺑ ﻪ دوﺕ ﺎن‬
‫ﻣﯽرویﻢ‪ «.‬ﭘﺲ یﻮﺳﻒ از ﻋﻘ ﺐ ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد رﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ای ﺸﺎن را در دوﺕ ﺎن یﺎﻓ ﺖ‪ ١٨ .‬و او‬
‫را از دور دیﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻗﺒﻞ از ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺰدیﻚ ایﺸﺎن ﺑﻴﺎیﺪ‪ ،‬ﺑﺎ هﻢ ﺕﻮﻃﺌﻪ دیﺪﻧﺪ آﻪ اورا ﺑﻜﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ ١٩‬و ﺑﻪ یﻜﺪیﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ایﻨﻚ ایﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮاﺑﻬﺎ ﻣﯽﺁیﺪ‪ ٢٠ .‬اآﻨﻮن ﺑﻴﺎیﻴﺪ او را ﺑﻜﺸﻴﻢ‪ ،‬و‬
‫ﺑﻪ یﻜﯽ از ایﻦ ﭼﺎهﻬ ﺎ ﺑﻴﻨ ﺪازیﻢ‪ ،‬و ﮔ ﻮیﻴﻢ ﺝ ﺎﻧﻮرﯼ درﻧ ﺪﻩ او را ﺧ ﻮرد‪ .‬و ﺑﺒﻴﻨ ﻴﻢ ﺧﻮاﺑﻬ ﺎیﺶ‬
‫ﭼﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪«.‬‬
‫‪ ٢١‬ﻟﻴﻜﻦ رؤﺑﻴﻦ ﭼﻮن ایﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬او را از دﺳﺖ ای ﺸﺎن رهﺎﻧﻴ ﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬او را ﻧﻜ ﺸﻴﻢ‪«.‬‬
‫‪ ٢٢‬ﭘ ﺲ رؤﺑ ﻴﻦ ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺧ ﻮن ﻣﺮیﺰی ﺪ‪ ،‬او را در ای ﻦ ﭼ ﺎﻩ آ ﻪ در ﺻﺤﺮاﺳ ﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻴﻨﺪازیﺪ‪ ،‬و دﺳ ﺖ ﺧ ﻮد را ﺑ ﺮ او دراز ﻣﻜﻨﻴ ﺪ‪ «.‬ﺕ ﺎ او را از دﺳ ﺖ ای ﺸﺎن رهﺎﻧﻴ ﺪﻩ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﭘ ﺪر‬
‫ﺧ ﻮد رد ﻧﻤﺎی ﺪ‪ ٢٣ .‬و ﺑ ﻪ ﻣﺠ ﺮد رﺳ ﻴﺪن یﻮﺳ ﻒ ﻧ ﺰد ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد‪ ،‬رﺧ ﺘﺶ را یﻌﻨ ﯽ ﺁن‬
‫رداﯼ ﺑﻠﻨﺪ را آ ﻪ درﺑﺮداﺷ ﺖ‪ ،‬از او آﻨﺪﻧ ﺪ‪ ٢۴ .‬و او راﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬درﭼ ﺎﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻨ ﺪ‪ ،‬اﻣ ﺎ ﭼ ﺎﻩ‪،‬‬
‫ﺧﺎﻟﯽ و ﺑﯽﺁب ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ ٢۵‬ﭘ ﺲ ﺑ ﺮاﯼ ﻏ ﺬا ﺧ ﻮردن ﻧﺸ ﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﭼ ﺸﻤﺎن ﺧ ﻮد را ﺑ ﺎز آ ﺮدﻩ‪ ،‬دیﺪﻧ ﺪ آ ﻪ ﻧﺎﮔ ﺎﻩ ﻗﺎﻓﻠ ﻪ‬
‫اﺳ ﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎن از ﺝﻠﻌ ﺎد ﻣ ﯽرﺳ ﺪ‪ ،‬و ﺷ ﺘﺮان ای ﺸﺎن آﺘﻴ ﺮا و َﺑَﻠ ﺴﺎن و ﻻدن ﺑ ﺎر دارﻧ ﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻣﯽروﻧﺪ ﺕﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ ٢۶ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ یﻬﻮدا ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑ ﺮادر ﺧ ﻮد را‬
‫آ ﺸﺘﻦ و ﺧ ﻮن او را ﻣﺨﻔ ﯽ داﺷ ﺘﻦ ﭼ ﻪ ﺳ ﻮد دارد؟ ‪ ٢٧‬ﺑﻴﺎیﻴ ﺪ او را ﺑ ﻪ ای ﻦ اﺳ ﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎن‬
‫ﺑﻔﺮوﺷﻴﻢ‪ ،‬و دﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﺮ وﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬زیﺮا آ ﻪ او ﺑ ﺮادر و ﮔﻮﺷ ﺖ ﻣﺎﺳ ﺖ‪ «.‬ﭘ ﺲ ﺑ ﺮادراﻧﺶ‬
‫ﺑﺪیﻦ رﺽﺎ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢٨‬و ﭼﻮن ﺕﺠﺎر ﻣﺪیﺎﻧﯽ در ﮔﺬر ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬یﻮﺳﻒ را از ﭼﺎﻩ آ ﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮﺁوردﻧ ﺪ؛ و یﻮﺳ ﻒ را‬
‫ﺑﻪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎن ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﭘﺎرﻩ ﻧﻘﺮﻩ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ یﻮﺳ ﻒ را ﺑ ﻪ ﻣ ﺼﺮ ﺑﺮدﻧ ﺪ‪ ٢٩ .‬و رؤﺑ ﻴﻦ‬
‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺮ ﭼﺎﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬و دیﺪ آﻪ یﻮﺳﻒ در ﭼﺎﻩ ﻧﻴ ﺴﺖ‪ ،‬ﺝﺎﻣ ﻪ ﺧ ﻮد را ﭼ ﺎك زد‪ ٣٠ ،‬و‬
‫ﻧﺰد ﺑﺮادران ﺧﻮد ﺑﺎزﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻃﻔﻞ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻦ آﺠﺎ ﺑﺮوم؟«‬
‫‪ ٣١‬ﭘﺲ رداﯼ یﻮﺳﻒ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺰ ﻧﺮﯼ را آﺸﺘﻪ‪ ،‬ردا را در ﺧﻮﻧﺶ ﻓﺮو ﺑﺮدﻧﺪ‪ ٣٢ .‬و‬
‫ﺁن رداﯼ ﺑﻠﻨﺪ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧ ﻮد رﺳ ﺎﻧﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ای ﻦ را یﺎﻓﺘ ﻪای ﻢ‪ ،‬ﺕ ﺸﺨﻴﺺ آ ﻦ‬
‫آ ﻪ رداﯼ ﭘ ﺴﺮت اﺳ ﺖ ی ﺎ ﻧ ﻪ‪ ٣٣ «.‬ﭘ ﺲ ﺁن را ﺷ ﻨﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬رداﯼ ﭘ ﺴﺮ ﻣ ﻦ اﺳ ﺖ!‬
‫ﺝﺎﻧﻮرﯼ درﻧﺪﻩ او را ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و یﻘﻴﻨًﺎ یﻮﺳﻒ دریﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ٣۴ «.‬و یﻌﻘ ﻮب رﺧ ﺖ‬
‫ﺧﻮد را ﭘﺎرﻩ آﺮدﻩ‪ ،‬ﭘﻼس درﺑﺮ آﺮد‪ ،‬و روزهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺑ ﺮاﯼ ﭘ ﺴﺮ ﺧ ﻮد ﻣ ﺎﺕﻢ ﮔﺮﻓ ﺖ‪٣۵ .‬‬
‫و هﻤ ﻪ ﭘ ﺴﺮان و هﻤ ﻪ دﺧﺘ ﺮاﻧﺶ ﺑ ﻪ ﺕ ﺴﻠﯽ او ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣ ﺎ ﺕ ﺴﻠﯽ ﻧﭙ ﺬیﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»ﺳﻮﮔﻮار ﻧﺰد ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﮔﻮر ﻓﺮود ﻣﯽروم‪ «.‬ﭘ ﺲ ﭘ ﺪرشﺑ ﺮاﯼ وﯼ هﻤ ﯽ ﮔﺮی ﺴﺖ‪٣۶ .‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺪیﺎﻧﻴﺎن یﻮﺳ ﻒ را در ﻣ ﺼﺮ ﺑ ﻪ ﻓﻮﻃﻴﻔ ﺎر آ ﻪ ﺧﻮاﺝ ﻪ ﻓﺮﻋ ﻮن و ﺳ ﺮدار اﻓ ﻮاج ﺧﺎﺻ ﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎﺟﺮاﯼ ﻳﻬﻮدا و ﺗﺎﻣﺎر‬

‫و واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ در ﺁن زﻣ ﺎن آ ﻪ یﻬ ﻮدا از ﻧ ﺰد ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد رﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﻧ ﺰد ﺷﺨ ﺼﯽ‬ ‫‪٣٨‬‬
‫ﻋ ُﺪﻻّﻣﯽ‪ ،‬آﻪ ﺣﻴﺮﻩ ﻧﺎم داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻬﻤ ﺎن ﺷ ﺪ‪ ٢ .‬و در ﺁﻧﺠ ﺎ یﻬ ﻮدا‪ ،‬دﺧﺘ ﺮ ﻣ ﺮد آﻨﻌ ﺎﻧﯽ را آ ﻪ‬ ‫َ‬
‫ﻣﺴ ّﻤﯽ' ﺑﻪ ﺷﻮﻋﻪ ﺑﻮد‪ ،‬دیﺪ و او را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺪو درﺁﻣﺪ‪ ٣ .‬ﭘﺲ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﺴﺮﯼ زایﻴﺪ و او‬
‫را ﻋﻴﺮ ﻧﺎم ﻧﻬﺎد‪ ۴ .‬و ﺑﺎر دیﮕﺮ ﺁﺑ ﺴﺘﻦ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﭘ ﺴﺮﯼ زایﻴ ﺪ و او را اوﻧ ﺎن ﻧﺎﻣﻴ ﺪ‪ ۵ .‬و ﺑ ﺎز‬
‫هﻢ ﭘﺴﺮﯼ زایﻴﺪﻩ‪ ،‬او را ﺷﻴﻠﻪ ﻧﺎم ﮔﺬارد‪ .‬و ﭼﻮن او را زایﻴﺪ‪) ،‬یﻬﻮدا( در آﺰیﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ ۶‬و یﻬﻮدا‪ ،‬زﻧﯽ ﻣ ﺴ ّﻤﯽ' ﺑ ﻪ ﺕﺎﻣ ﺎر‪ ،‬ﺑ ﺮاﯼ ﻧﺨ ﺴﺖزادﻩ ﺧ ﻮد ﻋﻴ ﺮ ﮔﺮﻓ ﺖ‪ ٧ .‬و ﻧﺨ ﺴﺖزادﻩ‬
‫یﻬﻮدا‪ ،‬ﻋﻴﺮ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺮیﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﺑﻤﻴﺮاﻧﺪ‪ ٨ .‬ﭘﺲ یﻬﻮدا ﺑﻪ اوﻧﺎن‬
‫ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﻪ زن ﺑ ﺮادرت درﺁﯼ‪ ،‬و ﺣ ﻖ ﺑ ﺮادر ﺷ ﻮهﺮﯼ را ﺑﺠ ﺎ ﺁوردﻩ‪ ،‬ﻧ ﺴﻠﯽ ﺑ ﺮاﯼ ﺑ ﺮادر‬
‫ﺧﻮد ﭘﻴﺪا آﻦ‪ ٩ «.‬ﻟﻜﻦ ﭼﻮﻧﻜﻪ اوﻧﺎن داﻧﺴﺖ آﻪ ﺁن ﻧﺴﻞ از ﺁن او ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ آ ﻪ‬
‫ﺑﻪ زن ﺑﺮادر ﺧﻮد درﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻧﺰال آﺮد‪ ،‬ﺕﺎ ﻧﺴﻠﯽ ﺑﺮاﯼ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﺪهﺪ‪ ١٠ .‬و ایﻦ‬
‫آﺎر او در ﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺲ او را ﻧﻴﺰ ﺑﻤﻴﺮاﻧﺪ‪ ١١ .‬و یﻬﻮدا ﺑﻪ ﻋ ﺮوس ﺧ ﻮد‪،‬‬
‫ﺕﺎﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪرت ﺑﻴﻮﻩ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺕﺎ ﭘﺴﺮم ﺷﻴﻠﻪ ﺑﺰرگ ﺷﻮد‪ «.‬زیﺮا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺒﺎدا او‬
‫ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﺑﺮادراﻧﺶ ﺑﻤﻴﺮد‪ «.‬ﭘ ﺲ ﺕﺎﻣ ﺎر رﻓﺘ ﻪ‪ ،‬در ﺧﺎﻧ ﻪ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد ﻣﺎﻧ ﺪ‪ ١٢ .‬و ﭼ ﻮن روزه ﺎ‬
‫ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺷﻮﻋﻪ زن یﻬ ﻮدا ﻣ ﺮد‪ .‬و یﻬ ﻮدا ﺑﻌ ﺪ از ﺕﻌﺰی ﺖ او ﺑ ﺎ دوﺳ ﺖ ﺧ ﻮد ﺣﻴ ﺮﻩ‬
‫ﻋﺪﻻّﻣﯽ‪ ،‬ﻧﺰد ﭘﺸﻢ ﭼﻴﻨﺎن ﮔﻠﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺕﻤﻨﻪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫‪ ١٣‬و ﺑﻪ ﺕﺎﻣﺎر ﺧﺒﺮ دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ایﻨﻚ ﭘﺪر ﺷﻮهﺮت ﺑﺮاﯼ ﭼﻴﺪن ﭘﺸﻢ ﮔﻠ ﻪ ﺧ ﻮیﺶ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺕﻤﻨ ﻪ‬
‫ﻣﯽﺁیﺪ‪ ١۴ «.‬ﭘﺲ رﺧﺖ ﺑﻴﻮﮔﯽ را از ﺧﻮیﺸﺘﻦ ﺑﻴﺮون آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑُﺮﻗِﻌﯽ ﺑﻪ رو آﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺧ ﻮد را‬
‫در ﭼﺎدرﯼ ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ دروازﻩ ﻋﻴﻨﺎیﻢ آﻪ در راﻩ ﺕﻤﻨﻪ اﺳ ﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺸ ﺴﺖ‪ .‬زی ﺮا آ ﻪ دی ﺪ ﺷ ﻴﻠﻪ‬
‫ﺑ ﺰرگ ﺷ ﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ ،‬و او را ﺑ ﻪ وﯼ ﺑ ﻪ زﻧ ﯽ ﻧﺪادﻧ ﺪ‪ ١۵ .‬ﭼ ﻮن یﻬ ﻮدا او را ﺑﺪی ﺪ‪ ،‬وﯼ را‬
‫ﻓﺎﺣﺸﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺖ‪ ،‬زیﺮا آﻪ روﯼ ﺧﻮد را ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ ١۶‬ﭘ ﺲ از راﻩ ﺑ ﻪ ﺳ ﻮﯼ او ﻣﻴ ﻞ آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑﻴ ﺎ ﺕ ﺎ ﺑ ﻪ ﺕ ﻮ درﺁی ﻢ‪ «.‬زی ﺮا ﻧﺪاﻧ ﺴﺖ آ ﻪ‬
‫ﻋﺮوس اوﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﭼﻪ ﻣﯽدهﯽ ﺕﺎ ﺑﻪ ﻣ ﻦ درﺁی ﯽ‪ ١٧ «.‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑﺰﻏﺎﻟ ﻪاﯼ از ﮔﻠ ﻪ‬
‫ﻣﯽﻓﺮﺳ ﺘﻢ‪ «.‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺁی ﺎ ﮔ ﺮو ﻣ ﯽده ﯽ ﺕ ﺎ ﺑﻔﺮﺳ ﺘﯽ؟« ‪ ١٨‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺕ ﻮ را ﭼ ﻪ ﮔ ﺮو ده ﻢ؟«‬
‫ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣﻬ ﺮ و ُز ّﻧ ﺎر ﺧ ﻮد را و ﻋ ﺼﺎیﯽ آ ﻪ در دﺳ ﺖ دارﯼ‪ «.‬ﭘ ﺲ ﺑ ﻪ وﯼ داد‪ ،‬و ﺑ ﺪو‬
‫درﺁﻣ ﺪ‪ ،‬و او از وﯼ ﺁﺑ ﺴﺘﻦ ﺷ ﺪ‪ ١٩ .‬و ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮﻓ ﺖ‪ .‬و ﺑُﺮ ِﻗ ﻊ را از ﺧ ﻮد ﺑﺮداﺷ ﺘﻪ‪،‬‬
‫رﺧﺖ ﺑﻴﻮﮔﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢٠‬و یﻬﻮدا ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ را ﺑﻪ دﺳﺖ دوﺳﺖ ﻋ ﺪﻻﻣﯽ ﺧ ﻮد ﻓﺮﺳ ﺘﺎد‪ ،‬ﺕ ﺎ ﮔ ﺮو را از دﺳ ﺖ ﺁن زن‬
‫ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬اﻣﺎ او را ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ ٢١ .‬و از ﻣﺮدﻣﺎن ﺁن ﻣﻜﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁن ﻓﺎﺣ ﺸﻪاﯼ آ ﻪ ﺳ ﺮ‬
‫راﻩ ﻋﻴﻨﺎیﻢ ﻧﺸ ﺴﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ ،‬آﺠﺎﺳ ﺖ؟« ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﻓﺎﺣ ﺸﻪاﯼ در ایﻨﺠ ﺎ ﻧﺒ ﻮد‪ ٢٢ «.‬ﭘ ﺲ ﻧ ﺰد یﻬ ﻮدا‬
‫ﺑﺮﮔ ﺸﺘﻪ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬او را ﻧﻴ ﺎﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﻣﺮدﻣ ﺎن ﺁن ﻣﻜ ﺎن ﻧﻴ ﺰ ﻣ ﯽﮔﻮیﻨ ﺪ آ ﻪ ﻓﺎﺣ ﺸﻪاﯼ در ایﻨﺠ ﺎ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ ٢٣ «.‬یﻬﻮدا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬار ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ دارد‪ ،‬ﻣﺒ ﺎدا رﺳ ﻮا ﺷ ﻮیﻢ‪ .‬ایﻨ ﻚ ﺑﺰﻏﺎﻟ ﻪ را‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدم و ﺕﻮ او را ﻧﻴﺎﻓﺘﯽ‪ ٢۴ «.‬و ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﻣﺎﻩ یﻬﻮدا را ﺧﺒﺮ دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻋ ﺮوس ﺕ ﻮ‬
‫ﺕﺎﻣﺎر‪ ،‬زﻧﺎ آﺮدﻩ اﺳ ﺖ و ایﻨ ﻚ از زﻧ ﺎ ﻧﻴ ﺰ ﺁﺑ ﺴﺘﻦ ﺷ ﺪﻩ‪ «.‬ﭘ ﺲ یﻬ ﻮدا ﮔﻔ ﺖ‪» :‬وﯼ را ﺑﻴ ﺮون‬
‫ﺁری ﺪ ﺕ ﺎ ﺳ ﻮﺧﺘﻪ ﺷ ﻮد!« ‪ ٢۵‬ﭼ ﻮن او را ﺑﻴ ﺮون ﻣ ﯽﺁوردﻧ ﺪ ﻧ ﺰد ﭘ ﺪر ﺷ ﻮهﺮﺧﻮد ﻓﺮﺳ ﺘﺎدﻩ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻣﺎﻟﻚ ایﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩام«‪ ،‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺕﺸﺨﻴﺺ آ ﻦ آ ﻪ ای ﻦ ﻣﻬ ﺮ و ُز ّﻧ ﺎر و‬
‫ﻋﺼﺎ از ﺁن آﻴﺴﺖ‪ ٢۶ «.‬و یﻬﻮدا ﺁﻧﻬ ﺎ را ﺷ ﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬و ﮔﻔ ﺖ‪» :‬او از ﻣ ﻦ ﺑ ﯽﮔﻨ ﺎﻩﺕ ﺮ اﺳ ﺖ‪،‬‬
‫زیﺮا آﻪ او را ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺷﻴﻠﻪ ﻧﺪادم‪ «.‬و ﺑﻌﺪ او را دیﮕﺮ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫‪ ٢٧‬و ﭼ ﻮن وﻗ ﺖ وﺽ ﻊ ﺣﻤﻠ ﺶ رﺳ ﻴﺪ‪ ،‬ایﻨ ﻚ ﺕﻮأﻣ ﺎن در رﺣﻤ ﺶ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ٢٨ .‬و ﭼ ﻮن‬
‫ﻣ ﯽزایﻴ ﺪ‪ ،‬یﻜ ﯽ دﺳ ﺖ ﺧ ﻮد را ﺑﻴ ﺮون ﺁورد آ ﻪ در ﺣ ﺎل ﻗﺎﺑﻠ ﻪ ری ﺴﻤﺎﻧﯽ ﻗﺮﻣ ﺰ ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺑ ﺮ‬
‫دﺳ ﺘﺶ ﺑ ﺴﺖ و ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ای ﻦ اول ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪ‪ ٢٩ «.‬و دﺳ ﺖ ﺧ ﻮد را ﺑﺎزآ ﺸﻴﺪ‪ .‬و ایﻨ ﻚ‬
‫ﺑﺮادرش ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪ و ﻗﺎﺑﻠ ﻪ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧ ﻪ ﺷ ﻜﺎﻓﺘﯽ؟ ای ﻦ ﺷ ﻜﺎف ﺑ ﺮ ﺕ ﻮ ﺑ ﺎد‪ «.‬ﭘ ﺲ او را‬
‫ﻓﺎرص ﻧﺎم ﻧﻬﺎد‪ ٣٠ .‬ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﺮادرش آﻪ ریﺴﻤﺎن ﻗﺮﻣﺰ را ﺑﺮ دﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪ‪،‬‬
‫و او را زارح ﻧﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺳﻒ در ﺧﺎﻧﻪ ﻓﻮﻃﻴﻔﺎر‬

‫اﻣﺎ یﻮﺳﻒ را ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺮدﯼ ﻣﺼﺮﯼ‪ ،‬ﻓﻮﻃﻴﻔﺎر ﻧﺎم آﻪ ﺧﻮاﺝﻪ و‬ ‫‪٣٩‬‬
‫ﺳ ﺮدار اﻓ ﻮاج ﺧﺎﺻ ﻪ ﻓﺮﻋ ﻮن ﺑ ﻮد‪ ،‬وﯼ را از دﺳ ﺖ اﺳ ﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎﻧﯽ آ ﻪ او را ﺑ ﺪاﻧﺠﺎ ﺑ ﺮدﻩ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺮیﺪ‪ ٢ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑ ﺎ یﻮﺳ ﻒ ﻣ ﯽﺑ ﻮد‪ ،‬و او ﻣ ﺮدﯼ آﺎﻣﻴ ﺎب ﺷ ﺪ‪ ،‬و در ﺧﺎﻧ ﻪ ﺁﻗ ﺎﯼ‬
‫ﻣﺼﺮﯼ ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪ‪ ٣ .‬و ﺁﻗ ﺎیﺶ دی ﺪ آ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺎ وﯼ ﻣ ﯽﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬و ه ﺮ ﺁﻧﭽ ﻪ او ﻣ ﯽآﻨ ﺪ‪،‬‬
‫ﺧﺪاوﻧ ﺪ در دﺳ ﺘﺶ راﺳ ﺖ ﻣ ﯽﺁورد‪ ۴ .‬ﭘ ﺲ یﻮﺳ ﻒ در ﻧﻈ ﺮ وﯼ اﻟﺘﻔ ﺎت یﺎﻓ ﺖ‪ ،‬و او را‬
‫ﺧ ﺪﻣﺖ ﻣ ﯽآ ﺮد‪ ،‬و او را ﺑ ﻪ ﺧﺎﻧ ﻪ ﺧ ﻮد ﺑﺮﮔﻤﺎﺷ ﺖ و ﺕﻤ ﺎم ﻣﺎیﻤﻠ ﻚ ﺧ ﻮیﺶ را ﺑﺪﺳ ﺖ وﯼ‬
‫ﺳ ﭙﺮد‪ ۵ .‬و واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ ﺑﻌ ﺪ از ﺁﻧﻜ ﻪ او را ﺑ ﺮ ﺧﺎﻧ ﻪ و ﺕﻤ ﺎم ﻣﺎیﻤﻠ ﻚ ﺧ ﻮد ﮔﻤﺎﺷ ﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ ،‬آ ﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁن ﻣﺼﺮﯼ را ﺑﺴﺒﺐ یﻮﺳﻒ ﺑﺮآﺖ داد‪ ،‬و ﺑﺮآﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑ ﺮ هﻤ ﻪ اﻣ ﻮاﻟﺶ‪،‬‬
‫ﭼﻪدر ﺧﺎﻧﻪ و ﭼﻪ در ﺻﺤﺮا ﺑﻮد‪ ۶ .‬و ﺁﻧﭽﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ دﺳ ﺖ یﻮﺳ ﻒ واﮔﺬاﺷ ﺖ‪ ،‬و از ﺁﻧﭽ ﻪ‬
‫ﺑﺎ وﯼ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ ﺝﺰ ﻧﺎﻧﯽ آﻪ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬و یﻮﺳﻒ ﺧﻮش اﻧﺪام و ﻧﻴﻚ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ ٧‬و ﺑﻌ ﺪ از ای ﻦ اﻣ ﻮر واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ آ ﻪ زن ﺁﻗ ﺎیﺶ ﺑ ﺮ یﻮﺳ ﻒ ﻧﻈ ﺮ اﻧﺪاﺧﺘ ﻪ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﺎ ﻣ ﻦ‬
‫هﻤﺨﻮاب ﺷﻮ‪ ٨ «.‬اﻣﺎ او اﺑﺎ ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ زن ﺁﻗﺎﯼ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ ﺁﻗﺎیﻢ از ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ در‬
‫ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﻧ ﺪارد‪ ،‬و ﺁﻧﭽ ﻪ دارد‪ ،‬ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ ﻣ ﻦ ﺳ ﭙﺮدﻩاﺳ ﺖ‪ ٩ .‬ﺑﺰرﮔﺘ ﺮﯼ از ﻣ ﻦ در‬
‫ای ﻦ ﺧﺎﻧ ﻪ ﻧﻴ ﺴﺖ و ﭼﻴ ﺰﯼ از ﻣ ﻦ دری ﻎ ﻧﺪاﺷ ﺘﻪ‪ ،‬ﺝ ﺰ ﺕ ﻮ‪ ،‬ﭼ ﻮن زوﺝ ﻪ او ﻣ ﯽﺑﺎﺷ ﯽ؛ ﭘ ﺲ‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮﺕﻜﺐ ایﻦ ﺷﺮارت ﺑﺰرگ ﺑﺸﻮم و ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻄﺎ ورزم؟« ‪ ١٠‬و اﮔﺮﭼﻪ ه ﺮ روزﻩ‬
‫ﺑﻪ یﻮﺳﻒ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﻪ وﯼ ﮔﻮش ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖ آﻪ ﺑﺎ او ﺑﺨﻮاﺑﺪ یﺎ ﻧﺰد وﯼ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ ١١‬و روزﯼ واﻗﻊ ﺷﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ درﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺕﺎ ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﺧﻮد ﭘﺮدازد و از اهﻞ ﺧﺎﻧﻪ آﺴﯽ ﺁﻧﺠﺎ‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ ١٢ .‬ﭘﺲ ﺝﺎﻣﻪ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاب‪ «.‬اﻣﺎ او ﺝﺎﻣﻪ ﺧﻮد را ﺑ ﻪ‬
‫دﺳﺘﺶ رهﺎ آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﺮیﺨﺖ و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬
‫‪ ١٣‬و ﭼ ﻮن او دی ﺪ آ ﻪ رﺧ ﺖ ﺧ ﻮد را ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ وﯼ ﺕ ﺮك آ ﺮد و از ﺧﺎﻧ ﻪ ﮔﺮیﺨ ﺖ‪١۴ ،‬‬
‫ﻣﺮدان ﺧﺎﻧﻪ را ﺻ ﺪا زد‪ ،‬و ﺑﺪی ﺸﺎن ﺑﻴ ﺎن آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑﻨﮕﺮی ﺪ‪ ،‬ﻣ ﺮد ﻋﺒﺮاﻧ ﯽ را ﻧ ﺰد ﻣ ﺎ‬
‫ﺁورد ﺕﺎ ﻣﺎ را ﻣﺴﺨﺮﻩ آﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﺕﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﺑ ﺪ‪ ،‬و ﺑ ﻪ ﺁواز ﺑﻠﻨ ﺪ ﻓﺮی ﺎد آ ﺮدم‪١۵ ،‬‬
‫و ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺁواز ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮیﺎد ﺑﺮﺁوردم‪ ،‬ﺝﺎﻣﻪ ﺧﻮد را ﻧﺰد ﻣﻦ واﮔﺬاردﻩ‪ ،‬ﻓ ﺮار آ ﺮد و‬
‫ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪«.‬‬
‫‪ ١۶‬ﭘ ﺲ ﺝﺎﻣ ﻪ او را ﻧ ﺰد ﺧ ﻮد ﻧﮕ ﺎﻩ داﺷ ﺖ‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺁﻗ ﺎیﺶ ﺑ ﻪ ﺧﺎﻧ ﻪ ﺁﻣ ﺪ‪ ١٧ .‬و ﺑ ﻪ وﯼ ﺑ ﺪیﻦ‬
‫ﻣﻀﻤﻮن ذآﺮآﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺁن ﻏ ﻼم ﻋﺒﺮاﻧ ﯽ آ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﺎ ﺁوردﻩاﯼ‪ ،‬ﻧ ﺰد ﻣ ﻦ ﺁﻣ ﺪ ﺕ ﺎ ﻣ ﺮا‬
‫ﻣﺴﺨﺮﻩ آﻨﺪ‪ ١٨ ،‬و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁواز ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮیﺎد ﺑﺮﺁوردم‪ ،‬ﺝﺎﻣ ﻪ ﺧ ﻮد را ﭘ ﻴﺶ ﻣ ﻦ ره ﺎ آ ﺮدﻩ‪،‬‬
‫ﺑﻴﺮون ﮔﺮیﺨﺖ‪«.‬‬
‫‪ ١٩‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺁﻗﺎیﺶ ﺳﺨﻦ زن ﺧﻮد را ﺷﻨﻴﺪ آﻪ ﺑﻪ وﯼ ﺑﻴﺎن آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻏﻼﻣ ﺖ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫ﭼﻨ ﻴﻦ آ ﺮدﻩ اﺳ ﺖ‪ «،‬ﺧ ﺸﻢ او اﻓﺮوﺧﺘ ﻪ ﺷ ﺪ‪ ٢٠ .‬و ﺁﻗ ﺎﯼ یﻮﺳ ﻒ‪ ،‬او را ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬در‬
‫زﻧ ﺪانﺧﺎﻧ ﻪاﯼ آ ﻪ اﺳ ﻴﺮان ﭘﺎدﺷ ﺎﻩ ﺑ ﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬اﻧ ﺪاﺧﺖ و ﺁﻧﺠ ﺎ در زﻧ ﺪان ﻣﺎﻧ ﺪ‪ ٢١ .‬اﻣ ﺎ‬
‫ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺎ یﻮﺳ ﻒ ﻣ ﯽﺑ ﻮد و ﺑ ﺮ وﯼ اﺣ ﺴﺎن ﻣ ﯽﻓﺮﻣ ﻮد‪ ،‬و او را در ﻧﻈ ﺮ داروﻏ ﻪ زﻧ ﺪان‬
‫ﺣﺮﻣﺖ داد‪ ٢٢ .‬و داروﻏﻪ زﻧﺪان هﻤﻪ زﻧ ﺪاﻧﻴﺎن را آ ﻪ در زﻧ ﺪان ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ یﻮﺳ ﻒ‬
‫ﺳﭙﺮد و ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽآﺮدﻧﺪ‪ ،‬او آﻨﻨ ﺪﻩ ﺁن ﺑ ﻮد‪ ٢٣ .‬و داروﻏ ﻪ زﻧ ﺪان ﺑﺪاﻧﭽ ﻪ در دﺳ ﺖ‬
‫وﯼ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽآ ﺮد‪ ،‬زی ﺮا ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺎ وﯼ ﻣ ﯽﺑ ﻮد و ﺁﻧﭽ ﻪ را آ ﻪ او ﻣ ﯽآ ﺮد‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ‬
‫راﺳﺖ ﻣﯽﺁورد‪.‬‬

‫ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب ﺳﺎﻗﯽ و ﺧﺒﺎز ﻓﺮﻋﻮن‬

‫ﺧ ّﺒ ﺎز ﭘﺎدﺷ ﺎﻩ ﻣ ﺼﺮ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺁﻗ ﺎﯼ‬
‫و ﺑﻌ ﺪ از ای ﻦ اﻣ ﻮر‪ ،‬واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ آ ﻪ ﺳ ﺎﻗﯽ و َ‬ ‫‪۴٠‬‬
‫ﺧﻮیﺶ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ ﺧﻄﺎ آﺮدﻧﺪ‪ ٢ .‬و ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ دو ﺧﻮاﺝﻪ ﺧﻮد‪ ،‬یﻌﻨﯽ ﺳﺮدار ﺳﺎﻗﻴﺎن و‬
‫ﺧﺒّﺎزان ﻏﻀﺐ ﻧﻤﻮد‪ ٣ .‬و ایﺸﺎن را در زﻧﺪان رﺋﻴﺲ اﻓﻮاج ﺧﺎﺻ ﻪ‪ ،‬یﻌﻨ ﯽ زﻧ ﺪاﻧﯽ‬ ‫ﺳﺮدار َ‬
‫آﻪ یﻮﺳﻒ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺤﺒﻮس ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﺪاﺧﺖ‪ ۴ .‬و ﺳﺮدار اﻓﻮاج ﺧﺎﺻﻪ‪ ،‬یﻮﺳﻒ را ﺑ ﺮ ای ﺸﺎن‬
‫ﮔﻤﺎﺷﺖ‪ ،‬و ایﺸﺎن را ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽآ ﺮد‪ ،‬و ﻣ ﺪﺕﯽ در زﻧ ﺪان ﻣﺎﻧﺪﻧ ﺪ‪ ۵ .‬و ه ﺮ دو در ی ﻚ ﺷ ﺐ‬
‫ﺧﻮاﺑﯽ دیﺪﻧﺪ‪ ،‬هﺮ آﺪام ﺧﻮاب ﺧﻮد را‪ ،‬هﺮ آ ﺪام ﻣﻮاﻓ ﻖ ﺕﻌﺒﻴ ﺮ ﺧ ﻮاب ﺧ ﻮد‪ ،‬یﻌﻨ ﯽ ﺳ ﺎﻗﯽ و‬
‫ﺧﺒﺎزﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﺼﺮ آﻪ در زﻧﺪان ﻣﺤﺒﻮس ﺑﻮدﻧﺪ‪ ۶ .‬ﺑﺎﻣﺪادان ﭼﻮن یﻮﺳﻒ ﻧﺰد ایﺸﺎن ﺁﻣﺪ‪ ،‬دیﺪ‬
‫آﻪ ایﻨﻚ ﻣﻠﻮل هﺴﺘﻨﺪ‪ ٧ .‬ﭘﺲ‪ ،‬از ﺧﻮاﺝﻪهﺎﯼ ﻓﺮﻋﻮن آ ﻪ ﺑ ﺎ وﯼ در زﻧ ﺪان ﺁﻗ ﺎﯼ او ﺑﻮدﻧ ﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز ﭼﺮا روﯼ ﺷﻤﺎ ﻏﻤﮕﻴﻦ اﺳﺖ؟« ‪ ٨‬ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﺧ ﻮاﺑﯽ دی ﺪﻩای ﻢ‬
‫و آﺴﯽ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﺁن را ﺕﻌﺒﻴﺮ آﻨﺪ‪ «.‬یﻮﺳﻒ ﺑﺪیﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁی ﺎ ﺕﻌﺒﻴﺮه ﺎ از ﺁن ﺧ ﺪا ﻧﻴ ﺴﺖ؟‬
‫ﺁن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﻮیﻴﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٩‬ﺁﻧﮕﺎﻩ رﺋﻴﺲ ﺳﺎﻗﻴﺎن‪ ،‬ﺧﻮاب ﺧﻮد را ﺑﻪ یﻮﺳﻒ ﺑﻴﺎن آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬در ﺧ ﻮاب ﻣ ﻦ‪ ،‬ایﻨ ﻚ‬
‫ﺕ ﺎآﯽ ﭘ ﻴﺶ روﯼ ﻣ ﻦ ﺑ ﻮد‪ ١٠ .‬و در ﺕ ﺎك ﺳ ﻪ ﺷ ﺎﺧﻪ ﺑ ﻮد و ﺁن ﺑ ﺸﻜﻔﺖ‪ ،‬و ﮔ ﻞ ﺁورد و‬
‫ﺧﻮﺷﻪهﺎیﺶ اﻧﮕﻮر رﺳﻴﺪﻩ داد‪ ١١ .‬و ﺝﺎم ﻓﺮﻋﻮن در دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬و اﻧﮕﻮره ﺎ را ﭼﻴ ﺪﻩ‪،‬‬
‫در ﺝﺎم ﻓﺮﻋﻮن ﻓﺸﺮدم‪ ،‬و ﺝﺎم را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮن دادم‪«.‬‬
‫‪ ١٢‬یﻮﺳﻒ ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺕﻌﺒﻴﺮش ایﻨﺴﺖ‪ ،‬ﺳﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﺳﻪ روز اﺳﺖ‪ ١٣ .‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز‪،‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﺳﺮ ﺕﻮ را ﺑﺮاﻓﺮازد و ﺑﻪ ﻣﻨﺼﺒﺖ ﺑﺎزﮔﻤﺎرد‪ ،‬و ﺝﺎم ﻓﺮﻋ ﻮن را ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ وﯼ ده ﯽ‬
‫ﺑﻪ رﺳﻢ ﺳﺎﺑﻖ آﻪ ﺳﺎﻗﯽ او ﺑﻮدﯼ‪ ١۴ .‬و هﻨﮕﺎﻣﯽ آﻪ ﺑﺮاﯼ ﺕﻮ ﻧﻴﻜﻮ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺮا ی ﺎد آ ﻦ و ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﻦ اﺣﺴﺎن ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬اﺣﻮال ﻣﺮا ﻧ ﺰد ﻓﺮﻋ ﻮن ﻣ ﺬآﻮر ﺳ ﺎز‪ ،‬و ﻣ ﺮا از ای ﻦ ﺧﺎﻧ ﻪ ﺑﻴ ﺮون ﺁور‪،‬‬
‫‪ ١۵‬زیﺮا آﻪ ﻓﯽاﻟﻮاﻗﻊ از زﻣﻴﻦ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن دزدیﺪﻩ ﺷﺪﻩام‪ ،‬و ایﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ آﺎرﯼ ﻧﻜﺮدﻩام آﻪ ﻣ ﺮا‬
‫در ﺳﻴﺎﻩﭼﺎل اﻓﻜﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫‪ ١۶‬اﻣﺎ ﭼﻮن رﺋ ﻴﺲ ﺧ ّﺒ ﺎزان دی ﺪ آ ﻪ ﺕﻌﺒﻴ ﺮ‪ ،‬ﻧﻴﻜ ﻮ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺑ ﻪ یﻮﺳ ﻒ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﻦ ﻧﻴ ﺰ ﺧ ﻮاﺑﯽ‬
‫دیﺪﻩام‪ ،‬آﻪ ایﻨﻚ ﺳﻪ ﺳﺒﺪ ﻧﺎن ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮ ﺳ ﺮ ﻣ ﻦ اﺳ ﺖ‪ ١٧ ،‬و در ﺳ ﺒﺪ زﺑ ﺮیﻦ ه ﺮ ﻗ ﺴﻢ ﻃﻌ ﺎم‬
‫ﺑ ﺮاﯼ ﻓﺮﻋ ﻮن از ﭘﻴ ﺸﻪ ﺧﺒ ﺎز ﻣ ﯽﺑﺎﺷ ﺪ و ﻣﺮﻏ ﺎن‪ ،‬ﺁن را از ﺳ ﺒﺪﯼ آ ﻪ ﺑ ﺮ ﺳ ﺮﻣﻦ اﺳ ﺖ‪،‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪ ١٨ «.‬یﻮﺳﻒ در ﺝﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺕﻌﺒﻴﺮش ایﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻪ ﺳﺒﺪ ﺳ ﻪ روز ﻣ ﯽﺑﺎﺷ ﺪ‪.‬‬
‫‪ ١٩‬و ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز ﻓﺮﻋﻮن ﺳﺮ ﺕﻮ را از ﺕﻮ ﺑﺮدارد و ﺕﻮ را ﺑﺮ دار ﺑﻴ ﺎویﺰد‪ ،‬و ﻣﺮﻏ ﺎن‪،‬‬
‫ﮔﻮﺷﺘﺖ را از ﺕﻮ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٢٠‬ﭘﺲ در روز ﺳﻮم آﻪ یﻮم ﻣﻴﻼد ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻮد‪ ،‬ﺽﻴﺎﻓﺘﯽ ﺑﺮاﯼ هﻤﻪ ﺧ ﺪام ﺧ ﻮد ﺳ ﺎﺧﺖ‪ ،‬و‬
‫ﺳ ﺮ رﺋ ﻴﺲ ﺳ ﺎﻗﻴﺎن و ﺳ ﺮ رﺋ ﻴﺲ ﺧ ّﺒ ﺎزان را در ﻣﻴ ﺎن ﻧ ﻮآﺮان ﺧ ﻮد ﺑﺮاﻓﺮاﺷ ﺖ‪ ٢١ .‬اﻣ ﺎ‬
‫رﺋ ﻴﺲ ﺳ ﺎﻗﻴﺎن را ﺑ ﻪ ﺳ ﺎﻗﯽﮔ ﺮیﺶ ﺑ ﺎز ﺁورد‪ ،‬و ﺝ ﺎم را ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ ﻓﺮﻋ ﻮن داد‪ ٢٢ .‬و اﻣ ﺎ‬
‫ﻟ ﻴﻜﻦ‬ ‫‪٢٣‬‬ ‫رﺋ ﻴﺲ ﺧﺒ ﺎزان را ﺑ ﻪ دار آ ﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜ ﻪ یﻮﺳ ﻒ ﺑ ﺮاﯼ ای ﺸﺎن ﺕﻌﺒﻴ ﺮ آ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد‪.‬‬
‫رﺋﻴﺲ ﺳﺎﻗﻴﺎن‪ ،‬یﻮﺳﻒ را ﺑﻪ یﺎد ﻧﻴﺎورد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ او را ﻓﺮاﻣﻮش آﺮد‪.‬‬

‫ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب ﻓﺮﻋﻮن‬

‫و واﻗﻊ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن دو ﺳﺎل ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ‪،‬آﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﺧﻮاﺑﯽ دیﺪ آﻪ ایﻨﻚ ﺑﺮ آﻨ ﺎر ﻧﻬ ﺮ‬ ‫‪۴١‬‬
‫ایﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪ ٢ .‬آ ﻪ ﻧﺎﮔ ﺎﻩ از ﻧﻬ ﺮ‪ ،‬هﻔ ﺖ ﮔ ﺎو ﺧ ﻮب ﺻ ﻮرت و ﻓﺮﺑ ﻪ ﮔﻮﺷ ﺖ ﺑﺮﺁﻣ ﺪﻩ‪ ،‬ﺑ ﺮ‬
‫ﻣﺮﻏﺰار ﻣﯽﭼﺮیﺪﻧﺪ‪ ٣ .‬و ایﻨﻚ هﻔﺖ ﮔﺎو دیﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺪ ﺻﻮرت و ﻻﻏﺮ ﮔﻮﺷﺖ‪ ،‬در ﻋﻘﺐ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫از ﻧﻬ ﺮ ﺑﺮﺁﻣ ﺪﻩ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﭘﻬﻠ ﻮﯼ ﺁن ﮔ ﺎوان اول ﺑ ﻪ آﻨ ﺎر ﻧﻬ ﺮ ای ﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ ۴ .‬و ای ﻦ ﮔ ﺎوان زﺷ ﺖ‬
‫ﺻ ﻮرت و ﻻﻏ ﺮ ﮔﻮﺷ ﺖ‪ ،‬ﺁن هﻔ ﺖ ﮔ ﺎو ﺧ ﻮب ﺻ ﻮرت و ﻓﺮﺑ ﻪ را ﻓ ﺮو ﺑﺮدﻧ ﺪ‪ .‬و ﻓﺮﻋ ﻮن‬
‫ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ ۵‬و ﺑ ﺎز ﺑﺨ ﺴﺒﻴﺪ و دیﮕ ﺮ ﺑ ﺎرﻩ ﺧ ﻮاﺑﯽ دی ﺪ‪ ،‬آ ﻪ ایﻨ ﻚ هﻔ ﺖ ﺳ ﻨﺒﻠﻪ ﭘ ﺮ و ﻧﻴﻜ ﻮ ﺑ ﺮ ی ﻚ ﺳ ﺎق‬
‫ﺑﺮﻣﯽﺁیﺪ‪ ۶ .‬و ایﻨﻚ هﻔﺖ ﺳﻨﺒﻠﻪ ﻻﻏﺮ‪ ،‬از ﺑ ﺎد ﺷ ﺮﻗﯽ ﭘﮋﻣ ﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻌ ﺪ از ﺁﻧﻬ ﺎ ﻣ ﯽروی ﺪ‪ ٧ .‬و‬
‫ﺳﻨﺒﻠﻪهﺎﯼ ﻻﻏﺮ‪ ،‬ﺁن هﻔﺖﺳﻨﺒﻠﻪ ﻓﺮﺑﻪ و ﭘﺮ را ﻓﺮو ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻴﺪار ﺷﺪﻩ‪ ،‬دیﺪ آﻪ ایﻨﻚ‬
‫ﺧ ﻮاﺑﯽ اﺳ ﺖ‪ ٨ .‬ﺻ ﺒﺤﮕﺎهﺎن دﻟ ﺶ ﻣ ﻀﻄﺮب ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﻓﺮﺳ ﺘﺎد و هﻤ ﻪ ﺝ ﺎدوﮔﺮان و ﺝﻤﻴ ﻊ‬
‫ﺣﻜﻴﻤﺎن ﻣﺼﺮ را ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬و ﻓﺮﻋﻮن ﺧﻮاﺑﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺪیﺸﺎن ﺑﺎز ﮔﻔ ﺖ‪ .‬اﻣ ﺎ آ ﺴﯽ ﻧﺒ ﻮد آ ﻪ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮاﯼ ﻓﺮﻋﻮن ﺕﻌﺒﻴﺮ آﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ ٩‬ﺁﻧﮕﺎﻩ رﺋﻴﺲ ﺳﺎﻗﻴﺎن ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﻋﺮض آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز ﺧﻄﺎی ﺎﯼ ﻣ ﻦ ﺑﺨ ﺎﻃﺮم ﺁﻣ ﺪ‪.‬‬
‫‪ ١٠‬ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮ ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻮد ﻏﻀﺐ ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺎ رﺋﻴﺲ ﺧ ّﺒ ﺎزان در زﻧ ﺪان ﺳ ﺮدار اﻓ ﻮاج‬
‫ﺧﺎﺻ ﻪ‪ ،‬ﺣ ﺒﺲ ﻓﺮﻣ ﻮد‪ ١١ .‬و ﻣ ﻦ و او در ی ﻚ ﺷ ﺐ‪ ،‬ﺧ ﻮاﺑﯽ دی ﺪیﻢ‪ ،‬ه ﺮ ی ﻚ ﻣﻮاﻓ ﻖ ﺕﻌﺒﻴ ﺮ‬
‫ﺧﻮاب ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﻮاب دیﺪیﻢ‪ ١٢ .‬و ﺝ ﻮاﻧﯽ ﻋﺒﺮاﻧ ﯽ در ﺁﻧﺠ ﺎ ﺑ ﺎ ﻣ ﺎ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﻏ ﻼم ﺳ ﺮدار اﻓ ﻮاج‬
‫ﺧﺎﺻﻪ‪ .‬و ﺧﻮاﺑﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﻧﺰد او ﺑﻴﺎن آ ﺮدیﻢ و او ﺧﻮاﺑﻬ ﺎﯼ ﻣ ﺎ را ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﺎ ﺕﻌﺒﻴ ﺮ آ ﺮد‪،‬‬
‫هﺮ یﻚ را ﻣﻮاﻓﻖ ﺧﻮاﺑﺶ ﺕﻌﺒﻴﺮ آﺮد‪ ١٣ .‬و ﺑﻪ ﻋﻴﻨﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﺕﻌﺒﻴﺮﯼ آﻪ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ آﺮد‪ ،‬واﻗﻊ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻨﺼﺒﻢ ﺑﺎزﺁورد‪ ،‬و او را ﺑﻪ دار آﺸﻴﺪ‪«.‬‬
‫‪ ١۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻋﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‪ ،‬یﻮﺳﻒ را ﺧﻮاﻧﺪ و او را ﺑ ﻪ زودﯼ از زﻧ ﺪان ﺑﻴ ﺮون ﺁوردﻧ ﺪ و‬
‫ﺻ ﻮرت ﺧ ﻮد را ﺕﺮاﺷ ﻴﺪﻩ‪ ،‬رﺧ ﺖ ﺧ ﻮد را ﻋ ﻮض آ ﺮد‪ ،‬و ﺑ ﻪ ﺣ ﻀﻮر ﻓﺮﻋ ﻮن ﺁﻣ ﺪ‪١۵ .‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ یﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﺑﯽ دیﺪﻩام و آ ﺴﯽ ﻧﻴ ﺴﺖ آ ﻪ ﺁن را ﺕﻌﺒﻴ ﺮ آﻨ ﺪ‪ ،‬و درﺑ ﺎرﻩ ﺕ ﻮ‬
‫ﺷﻨﻴﺪم آﻪ ﺧﻮاب ﻣﯽﺷﻨﻮﯼ ﺕﺎ ﺕﻌﺒﻴ ﺮش آﻨ ﯽ‪ ١۶ «.‬یﻮﺳ ﻒ ﻓﺮﻋ ﻮن را ﺑ ﻪ ﭘﺎﺳ ﺦ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬از‬
‫ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻓﺮﻋﻮن را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺝﻮاب ﺧﻮاهﺪ داد‪«.‬‬
‫‪ ١٧‬و ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ یﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﺧﻮاب ﺧﻮد دیﺪم آﻪ ایﻨﻚ ﺑﻪ آﻨﺎر ﻧﻬﺮ ایﺴﺘﺎدﻩام‪ ١٨ ،‬و‬
‫ﻧﺎﮔﺎﻩ هﻔﺖ ﮔﺎو ﻓﺮﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮب ﺻﻮرت از ﻧﻬﺮﺑﺮﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺮﻏﺰار ﻣ ﯽﭼﺮﻧ ﺪ‪ ١٩ .‬و‬
‫ایﻨﻚ هﻔﺖ ﮔﺎو دیﮕﺮ زﺑﻮن و ﺑﺴﻴﺎر زﺷ ﺖ ﺻ ﻮرت و ﻻﻏ ﺮ ﮔﻮﺷ ﺖ‪ ،‬آ ﻪ در ﺕﻤ ﺎﻣﯽ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﻣﺼﺮ ﺑﺪان زﺷﺘﯽ ﻧﺪیﺪﻩ ﺑ ﻮدم‪ ،‬در ﻋﻘ ﺐ ﺁﻧﻬ ﺎ ﺑﺮﻣ ﯽﺁیﻨ ﺪ‪ ٢٠ .‬و ﮔ ﺎوان ﻻﻏ ﺮ زﺷ ﺖ‪ ،‬هﻔ ﺖ‬
‫ﮔﺎو ﻓﺮﺑﻪ اول را ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪ ٢١ .‬و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮو رﻓﺘﻨﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﺪ آﻪ ﺑﺪرون ﺁﻧﻬ ﺎ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺻﻮرت ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ اول زﺷﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻴ ﺪار ﺷ ﺪم‪ ٢٢ .‬و ﺑ ﺎز ﺧ ﻮاﺑﯽ دی ﺪم‬
‫آﻪ ایﻨﻚ هﻔﺖ ﺳﻨﺒﻠﻪ ﭘﺮ و ﻧﻴﻜﻮ ﺑﺮ یﻚ ﺳﺎق ﺑﺮﻣﯽﺁیﺪ‪ ٢٣ .‬و ایﻨﻚ هﻔﺖ ﺳﻨﺒﻠﻪ ﺧﺸﻚ ﺑﺎریﻚ و‬
‫از ﺑﺎد ﺷﺮﻗﯽ ﭘﮋﻣﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻌ ﺪ از ﺁﻧﻬ ﺎ ﻣ ﯽروی ﺪ‪ ٢۴ .‬و ﺳ ﻨﺎﺑﻞ ﻻﻏ ﺮ‪ ،‬ﺁن هﻔ ﺖ ﺳ ﻨﺒﻠﻪ ﻧﻴﻜ ﻮ را‬
‫ﻓﺮو ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬و ﺝﺎدوﮔﺮان را ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ آﺴﯽ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺷﺮح آﻨﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٢۵‬یﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاب ﻓﺮﻋﻮن یﻜﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا از ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮاهﺪ آﺮد‪ ،‬ﻓﺮﻋ ﻮن‬
‫را ﺧﺒﺮ دادﻩ اﺳﺖ‪ ٢۶ .‬هﻔﺖ ﮔﺎو ﻧﻴﻜﻮ هﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﺎﺷﺪ و هﻔﺖ ﺳﻨﺒﻠﻪ ﻧﻴﻜﻮ هﻔﺖ ﺳﺎل‪ .‬هﻤﺎﻧ ﺎ‬
‫ﺧﻮاب یﻜﯽ اﺳﺖ‪ ٢٧ .‬و هﻔﺖ ﮔﺎو ﻻﻏﺮ زﺷﺖ‪ ،‬آﻪ در ﻋﻘﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫و هﻔ ﺖ ﺳ ﻨﺒﻠﻪ ﺧ ﺎﻟﯽ از ﺑ ﺎد ﺷ ﺮﻗﯽ ﭘﮋﻣ ﺮدﻩ‪ ،‬هﻔ ﺖ ﺳ ﺎل ﻗﺤ ﻂ ﻣ ﯽﺑﺎﺷ ﺪ‪ ٢٨ .‬ﺳ ﺨﻨﯽ آ ﻪ ﺑ ﻪ‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ایﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﻣﯽآﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻋ ﻮن ﻇ ﺎهﺮ ﺳ ﺎﺧﺘﻪ اﺳ ﺖ‪ ٢٩ .‬هﻤﺎﻧ ﺎ هﻔ ﺖ‬
‫ﺳﺎل ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬در ﺕﻤﺎﻣﯽ زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﯽﺁیﺪ‪ ٣٠ .‬و ﺑﻌﺪ از ﺁن‪ ،‬هﻔﺖ ﺳﺎل ﻗﺤﻂ ﭘﺪی ﺪ‬
‫ﺁیﺪ و ﺕﻤﺎﻣﯽ ﻓﺮاواﻧﯽ در زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﻮد‪ .‬و ﻗﺤﻂ‪ ،‬زﻣﻴﻦ را ﺕﺒﺎﻩ ﺧﻮاه ﺪ ﺳ ﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫‪ ٣١‬و ﻓﺮاواﻧﯽ در زﻣﻴﻦ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﻮد ﺑ ﺴﺒﺐ ﻗﺤﻄ ﯽ آ ﻪ ﺑﻌ ﺪ از ﺁن ﺁی ﺪ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﺑ ﻪ ﻏﺎی ﺖ‬
‫ﺳﺨﺖ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ٣٢ .‬و ﭼﻮن ﺧ ﻮاب ﺑ ﻪ ﻓﺮﻋ ﻮن دو ﻣﺮﺕﺒ ﻪ ﻣﻜ ﺮر ﺷ ﺪ‪ ،‬ای ﻦ اﺳ ﺖ آ ﻪ ای ﻦ‬
‫ﺣﺎدﺙﻪ از ﺝﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﻣﻘ ﺮر ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬وﺧ ﺪا ﺁن را ﺑ ﻪ زودﯼ ﭘﺪی ﺪ ﺧﻮاه ﺪ ﺁورد‪ ٣٣ .‬ﭘ ﺲ اآﻨ ﻮن‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﻣﯽﺑﺎی ﺪ ﻣ ﺮدﯼ ﺑ ﺼﻴﺮ و ﺣﻜ ﻴﻢ را ﭘﻴ ﺪا ﻧﻤ ﻮدﻩ‪ ،‬او را ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ ﺑﮕﻤ ﺎرد‪٣۴ .‬‬
‫ﻓﺮﻋ ﻮن ﭼﻨ ﻴﻦ ﺑﻜﻨ ﺪ‪ ،‬و ﻧ ﺎﻇﺮان ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ ﺑﺮﮔﻤ ﺎرد‪ ،‬و در هﻔ ﺖ ﺳ ﺎل ﻓﺮاواﻧ ﯽ‪ ،‬ﺧﻤ ﺲ از‬
‫زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﮕﻴﺮد‪ ٣۵ .‬و هﻤﻪ ﻣﺄآﻮﻻت ایﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﻧﻴﻜﻮ را آﻪ ﻣﯽﺁیﺪ ﺝﻤ ﻊ آﻨﻨ ﺪ‪ ،‬و ﻏﻠ ﻪ‬
‫را زی ﺮ دﺳ ﺖ ﻓﺮﻋ ﻮن ذﺧﻴ ﺮﻩ ﻧﻤﺎیﻨ ﺪ‪ ،‬و ﺧ ﻮراك در ﺷ ﻬﺮهﺎ ﻧﮕ ﺎﻩ دارﻧ ﺪ‪ ٣۶ .‬ﺕ ﺎ ﺧ ﻮراك‬
‫ﺑﺮاﯼ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺝﻬﺖ هﻔﺖ ﺳﺎل ﻗﺤﻄﯽ آﻪ در زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑ ﻮد ذﺧﻴ ﺮﻩ ﺷ ﻮد‪ ،‬ﻣﺒ ﺎدا‬
‫زﻣﻴﻦ از ﻗﺤﻂ ﺕﺒﺎﻩ ﮔﺮدد‪«.‬‬
‫‪ ٣٧‬ﭘﺲ ایﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻨﻈﺮ ﻓﺮﻋﻮن و ﺑﻨﻈﺮ هﻤﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ‪ ٣٨ .‬و ﻓﺮﻋ ﻮن ﺑ ﻪ ﺑﻨ ﺪﮔﺎن‬
‫ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁیﺎ آﺴﯽ را ﻣﺜﻞ ایﻦ ﺕﻮاﻧﻴﻢ یﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ آ ﻪ روح ﺧ ﺪا در وﯼ اﺳ ﺖ؟« ‪ ٣٩‬و‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ یﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺧﺪا آﻞ ایﻦ اﻣﻮر را ﺑﺮ ﺕﻮ آﺸﻒ آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬آﺴﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺕﻮ ﺑﺼﻴﺮ و ﺣﻜﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ۴٠ .‬ﺕ ﻮ ﺑ ﺮ ﺧﺎﻧ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑ ﺎش‪ ،‬و ﺑ ﻪ ﻓﺮﻣ ﺎن ﺕ ﻮ‪ ،‬ﺕﻤ ﺎم ﻗ ﻮم ﻣ ﻦ ﻣُﻨ َﺘﻈَﻢ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺝﺰ ایﻨﻜﻪ ﺑﺮ ﺕﺨﺖ از ﺕﻮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﺎﺷﻢ‪«.‬‬

‫ﻣﻨﺼﺐ واﻻﯼ ﻳﻮﺳﻒ‬

‫‪ ۴١‬و ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ یﻮﺳ ﻒ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﺪان آ ﻪ ﺕ ﻮ را ﺑ ﺮ ﺕﻤ ﺎﻣﯽ زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ ﮔﻤﺎﺷ ﺘﻢ‪ ۴٢ «.‬و‬
‫ﻓﺮﻋﻮن اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺧﻮیﺶ ﺑﻴﺮون آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﺁن را ﺑ ﺮ دﺳ ﺖ یﻮﺳ ﻒ ﮔﺬاﺷ ﺖ‪ ،‬و‬
‫او را ﺑﻪ آﺘﺎن ﻧﺎزك ﺁراﺳﺘﻪ آﺮد‪ ،‬و ﻃﻮﻗﯽ زریﻦ ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ۴٣ .‬و او را ﺑﺮ ﻋﺮاﺑﻪ‬
‫دوﻣﻴﻦ ﺧﻮد ﺳﻮار آﺮد‪ ،‬و ﭘﻴﺶ رویﺶ ﻧﺪا ﻣﯽآﺮدﻧﺪ آﻪ »زاﻧﻮ زﻧﻴﺪ!« ﭘﺲ او را ﺑﺮ ﺕﻤﺎﻣﯽ‬
‫زﻣﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ ﺑﺮﮔﻤﺎﺷ ﺖ‪ ۴۴ .‬و ﻓﺮﻋ ﻮن ﺑ ﻪیﻮﺳ ﻒ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﻦ ﻓﺮﻋ ﻮن ه ﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﺑ ﺪون ﺕ ﻮ‬
‫هﻴﭽﻜﺲ دﺳﺖ ی ﺎ ﭘ ﺎﯼ ﺧ ﻮد را در آ ﻞ ارض ﻣ ﺼﺮ ﺑﻠﻨ ﺪ ﻧﻜﻨ ﺪ‪ ۴۵ «.‬و ﻓﺮﻋ ﻮن یﻮﺳ ﻒ را‬
‫ﺳ ﻨﺎت‪ ،‬دﺧﺘ ﺮ ﻓ ﻮﻃﯽ ﻓ ﺎرَع‪ ،‬آ ﺎهﻦ اون را ﺑ ﺪو ﺑ ﻪ زﻧ ﯽ داد‪ ،‬و‬ ‫ﺻ ﻔﻨﺎت ﻓﻌﻨ ﻴﺢ ﻧﺎﻣﻴ ﺪ‪ ،‬و َا ِ‬
‫یﻮﺳﻒ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬
‫‪ ۴۶‬و یﻮﺳﻒ ﺳﯽ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد وﻗﺘﯽ آﻪ ﺑﻪ ﺣ ﻀﻮر ﻓﺮﻋ ﻮن‪ ،‬ﭘﺎدﺷ ﺎﻩ ﻣ ﺼﺮ ﺑﺎی ﺴﺘﺎد‪ ،‬و یﻮﺳ ﻒ‬
‫از ﺣ ﻀﻮر ﻓﺮﻋ ﻮن ﺑﻴ ﺮون ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬در ﺕﻤ ﺎﻣﯽ زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ ﮔ ﺸﺖ‪ ۴٧ .‬و در هﻔ ﺖ ﺳ ﺎل‬
‫ﻓﺮاواﻧﯽ‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﻣﺤﺼﻮل ﺧﻮد را ﺑﻪ آﺜﺮت ﺁورد‪ ۴٨ .‬ﭘﺲ ﺕﻤ ﺎﻣﯽ ﻣ ﺄآﻮﻻت ﺁن هﻔ ﺖ ﺳ ﺎل‬
‫را آﻪ در زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺝﻤ ﻊ آ ﺮد‪ ،‬و ﺧ ﻮراك را در ﺷ ﻬﺮهﺎ ذﺧﻴ ﺮﻩ ﻧﻤ ﻮد‪ ،‬و ﺧ ﻮراك‬
‫ﻣﺰارع ﺣﻮاﻟﯽ هﺮ ﺷﻬﺮ را در ﺁن ﮔﺬاﺷﺖ‪ ۴٩ .‬و یﻮﺳﻒ ﻏﻠﻪ ﺑ ﯽآ ﺮان ﺑ ﺴﻴﺎر‪ ،‬ﻣﺜ ﻞ ری ﮓ‬
‫دریﺎ ذﺧﻴﺮﻩ آﺮد‪ ،‬ﺕﺎ ﺁﻧﻜ ﻪ از ﺣ ﺴﺎب ﺑﺎزﻣﺎﻧ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ از ﺣ ﺴﺎب زی ﺎدﻩ ﺑ ﻮد‪ ۵٠ .‬و ﻗﺒ ﻞ از‬
‫وﻗﻮع ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﻗﺤﻂ‪ ،‬دو ﭘﺴﺮ ﺑﺮاﯼ یﻮﺳﻒ زایﻴﺪﻩ ﺷﺪ‪ ،‬آﻪ َاﺳِﻨﺎت‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﻓﻮﻃﯽ ﻓﺎرع‪ ،‬آﺎهﻦ‬
‫اون ﺑﺮایﺶ ﺑﺰاد‪ ۵١ .‬و یﻮﺳﻒ ﻧﺨﺴﺖزادﻩ ﺧﻮد را ﻣﻨّﺴﯽ ﻧﺎم ﻧﻬﺎد‪ ،‬زیﺮا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧ ﺪا ﻣ ﺮا‬
‫و دوﻣ ﻴﻦ را اﻓ ﺮایﻢ ﻧﺎﻣﻴ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا‬ ‫از ﺕﻤﺎﻣﯽ ﻣﺸﻘّﺘﻢ و ﺕﻤﺎﻣﯽ ﺧﺎﻧ ﻪ ﭘ ﺪرم ﻓﺮاﻣﻮﺷ ﯽ داد‪«.‬‬
‫‪۵٢‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا ﻣﺮا در زﻣﻴﻦ ﻣﺬﻟﺘﻢ ﺑﺎرﺁور ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪«.‬‬
‫‪ ۵٣‬و هﻔﺖ ﺳﺎل ﻓﺮاواﻧﯽ آﻪ در زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ‪ ۵۴ .‬و هﻔﺖ ﺳﺎل ﻗﺤﻂ‪ ،‬ﺁﻣﺪن‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ یﻮﺳﻒ ﮔﻔﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬و ﻗﺤ ﻂ در هﻤ ﻪ زﻣﻴﻨﻬ ﺎ ﭘﺪی ﺪ ﺷ ﺪ‪ ،‬ﻟ ﻴﻜﻦ در ﺕﻤ ﺎﻣﯽ زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﻣ ﺼﺮ ﻧ ﺎن ﺑ ﻮد‪ ۵۵ .‬و ﭼ ﻮن ﺕﻤ ﺎﻣﯽ زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ ﻣﺒ ﺘﻼﯼ ﻗﺤ ﻂ ﺷ ﺪ‪ ،‬ﻗ ﻮم ﺑ ﺮاﯼ ﻧ ﺎن ﻧ ﺰد‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﻓﺮیﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ‪ .‬و ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ هﻤﻪ ﻣﺼﺮیﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺰد یﻮﺳﻒ ﺑﺮویﺪ و ﺁﻧﭽﻪ اوﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ ﮔﻮیﺪ‪ ،‬ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ ۵۶ «.‬ﭘﺲ ﻗﺤﻂ‪ ،‬ﺕﻤﺎﻣﯽ روﯼ زﻣﻴﻦ را ﻓﺮوﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و یﻮﺳﻒ هﻤﻪ اﻧﺒﺎره ﺎ‬
‫را ﺑ ﺎز آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻣ ﺼﺮیﺎن ﻣ ﯽﻓﺮوﺧ ﺖ‪ ،‬و ﻗﺤ ﻂ در زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ ﺳ ﺨﺖ ﺷ ﺪ‪ ۵٧ .‬و هﻤ ﻪ‬
‫زﻣﻴﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺝﻬﺖ ﺧﺮیﺪ ﻏﻠﻪ ﻧﺰد یﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬زی ﺮا ﻗﺤ ﻂ ﺑ ﺮ ﺕﻤ ﺎﻣﯽ زﻣ ﻴﻦ ﺳ ﺨﺖ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬

‫دﻳﺪار ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺎ ﺑﺮادران‬

‫و اﻣﺎ یﻌﻘﻮب ﭼﻮن دیﺪ آﻪ ﻏﻠﻪ در ﻣﺼﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ یﻌﻘﻮب ﺑ ﻪ ﭘ ﺴﺮان ﺧ ﻮد ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬ ‫‪۴٢‬‬
‫»ﭼﺮا ﺑﻪ یﻜﺪیﮕﺮ ﻣﯽﻧﮕﺮیﺪ؟« ‪ ٢‬و ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ایﻨ ﻚ ﺷ ﻨﻴﺪﻩام آ ﻪ ﻏﻠ ﻪ در ﻣ ﺼﺮ اﺳ ﺖ‪ ،‬ﺑ ﺪاﻧﺠﺎ‬
‫ﺑﺮویﺪ و ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺨﺮیﺪ‪ ،‬ﺕﺎ زیﺴﺖ آﻨﻴﻢ و ﻧﻤﻴﺮیﻢ‪«.‬‬
‫‪ ٣‬ﭘﺲ دﻩ ﺑﺮادر یﻮﺳﻒ ﺑﺮاﯼ ﺧﺮیﺪن ﻏﻠﻪ ﺑﻪ ﻣ ﺼﺮ ﻓ ﺮود ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ۴ .‬و اﻣ ﺎ ﺑﻨﻴ ﺎﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑ ﺮادر‬
‫یﻮﺳ ﻒ را یﻌﻘ ﻮب ﺑ ﺎ ﺑ ﺮادراﻧﺶ ﻧﻔﺮﺳ ﺘﺎد‪ ،‬زی ﺮا ﮔﻔ ﺖ ﻣﺒ ﺎدا زی ﺎﻧﯽ ﺑ ﺪو رﺳ ﺪ‪ ۵ .‬ﭘ ﺲ‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﻴﻞ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧ ﺎﻧﯽ آ ﻪ ﻣ ﯽﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺝﻬ ﺖ ﺧﺮی ﺪ ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﻗﺤ ﻂ در زﻣ ﻴﻦ‬
‫آﻨﻌﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ ۶‬و یﻮﺳ ﻒ ﺣ ﺎآﻢ وﻻی ﺖ ﺑ ﻮد‪ ،‬و ﺧ ﻮد ﺑ ﻪ هﻤ ﻪ اه ﻞ زﻣ ﻴﻦ ﻏﻠ ﻪ ﻣ ﯽﻓﺮوﺧ ﺖ‪ .‬و ﺑ ﺮادران‬
‫یﻮﺳ ﻒ ﺁﻣ ﺪﻩ‪ ،‬رو ﺑ ﻪ زﻣ ﻴﻦ ﻧﻬ ﺎدﻩ‪ ،‬او را ﺳ ﺠﺪﻩ آﺮدﻧ ﺪ‪ ٧ .‬ﭼ ﻮن یﻮﺳ ﻒ ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد را‬
‫دیﺪ‪ ،‬ایﺸﺎن را ﺑﺸﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬و ﺧﻮد را ﺑﺪیﺸﺎن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻧﻤ ﻮدﻩ‪ ،‬ﺁﻧﻬ ﺎ را ﺑ ﻪ درﺷ ﺘﯽ ﺳ ﺨﻦ ﮔﻔ ﺖ و‬
‫از ایﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬از آﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩایﺪ؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از زﻣﻴﻦ آﻨﻌﺎن ﺕﺎ ﺧﻮراك ﺑﺨﺮیﻢ‪«.‬‬
‫‪ ٨‬و یﻮﺳﻒ ﺑﺮادران ﺧﻮد را ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬ﻟﻴﻜﻦ ایﺸﺎن او را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ٩ .‬و یﻮﺳ ﻒ ﺧﻮاﺑﻬ ﺎ را‬
‫آﻪ درﺑﺎرﻩ ایﺸﺎن دیﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺎد ﺁورد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺪیﺸﺎنﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺝﺎﺳﻮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺝﻬﺖ دیﺪن‬
‫ﻋﺮیﺎﻧﯽ زﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩای ﺪ‪ ١٠ «.‬ﺑ ﺪو ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﻧ ﻪ‪ ،‬ی ﺎ ﺳ ﻴﺪﯼ! ﺑﻠﻜ ﻪ ﻏﻼﻣﺎﻧ ﺖ ﺑ ﻪ ﺝﻬ ﺖ ﺧﺮی ﺪن‬
‫ﺧ ﻮراك ﺁﻣ ﺪﻩاﻧ ﺪ‪ ١١ .‬ﻣ ﺎ هﻤ ﻪ ﭘ ﺴﺮان ی ﻚ ﺷ ﺨﺺ ه ﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣ ﺎ ﻣﺮدﻣ ﺎن ﺻ ﺎدﻗﻴﻢ؛ ﻏﻼﻣﺎﻧ ﺖ‬
‫ﺝﺎﺳﻮس ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ١٢ «.‬ﺑﺪیﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ ﺝﻬﺖ دیﺪن ﻋﺮیﺎﻧﯽ زﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩایﺪ‪١٣ «.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﻏﻼﻣﺎﻧ ﺖ دوازدﻩ ﺑﺮادرﻧ ﺪ‪ ،‬ﭘ ﺴﺮان ی ﻚ ﻣ ﺮد در زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن‪ .‬و ایﻨ ﻚ آ ﻮﭼﻜﺘﺮ‪،‬‬
‫اﻣﺮوز ﻧﺰد ﭘﺪر ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬و یﻜﯽ ﻧﺎیﺎب ﺷ ﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ ١۴ «.‬یﻮﺳ ﻒ ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬هﻤ ﻴﻦ اﺳ ﺖ‬
‫ﺁﻧﭽﻪ ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎ ﮔﻔ ﺘﻢ آ ﻪ ﺝﺎﺳﻮﺳ ﺎﻧﻴﺪ! ‪ ١۵‬ﺑ ﺪیﻨﻄﻮر ﺁزﻣ ﻮدﻩ ﻣ ﯽﺷ ﻮیﺪ‪ :‬ﺑ ﻪ ﺣﻴ ﺎت ﻓﺮﻋ ﻮن از‬
‫ایﻨﺠﺎ ﺑﻴﺮون ﻧﺨﻮاهﻴﺪ رﻓﺖ‪ ،‬ﺝﺰ ایﻨﻜﻪ ﺑﺮادر آﻬﺘ ﺮ ﺷ ﻤﺎ در ایﻨﺠ ﺎ ﺑﻴﺎی ﺪ‪ ١۶ .‬ی ﻚ ﻧﻔ ﺮ را از‬
‫ﺧﻮدﺕﺎن ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺕﺎ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ را ﺑﻴﺎورد‪ ،‬و ﺷﻤﺎ اﺳﻴﺮ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺕﺎ ﺳﺨﻦ ﺷﻤﺎ ﺁزﻣﻮدﻩ ﺷﻮد آﻪ‬
‫ﻻ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﻓﺮﻋﻮن ﺝﺎﺳﻮﺳ ﺎﻧﻴﺪ!« ‪ ١٧‬ﭘ ﺲ ای ﺸﺎن را ﺑ ﺎ ه ﻢ ﺳ ﻪ‬ ‫ﺻﺪق ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ یﺎ ﻧﻪ‪ ،‬وا ّ‬
‫روز در زﻧﺪان اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫‪ ١٨‬و روز ﺳ ﻮم یﻮﺳ ﻒ ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ای ﻦ را ﺑﻜﻨﻴ ﺪ و زﻧ ﺪﻩ ﺑﺎﺷ ﻴﺪ‪ ،‬زی ﺮا ﻣ ﻦ از ﺧ ﺪا‬
‫ﻣﯽﺕﺮﺳﻢ‪ ١٩ :‬هﺮ ﮔﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﺻﺎدق ه ﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ی ﻚ ﺑ ﺮادر از ﺷ ﻤﺎ در زﻧ ﺪان ﺷ ﻤﺎ اﺳ ﻴﺮ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺷﻤﺎ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻏﻠﻪ ﺑﺮاﯼ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺧﺎﻧﻪهﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﺒﺮیﺪ‪ ٢٠ .‬و ﺑﺮادر آﻮﭼﻚ ﺧ ﻮد را ﻧ ﺰد ﻣ ﻦ‬
‫ﺁریﺪ‪ ،‬ﺕﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺷﻤﺎ ﺕﺼﺪیﻖ ﺷﻮد و ﻧﻤﻴﺮیﺪ‪ «.‬ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ آﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢١‬و ﺑﻪ یﻜﺪیﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﺮ ﺁیﻨﻪ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺧﻄﺎ آﺮدیﻢ‪ ،‬زی ﺮا ﺕﻨﮕ ﯽ ﺝ ﺎن او را دی ﺪیﻢ‬
‫وﻗﺘ ﯽ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﻣ ﺎ اﺳ ﺘﻐﺎﺙﻪ ﻣ ﯽآ ﺮد‪ ،‬و ﻧ ﺸﻨﻴﺪیﻢ‪ .‬از ای ﻦ رو ای ﻦ ﺕﻨﮕ ﯽ ﺑ ﺮ ﻣ ﺎ رﺳ ﻴﺪ‪ ٢٢ «.‬و‬
‫رؤﺑﻴﻦ در ﺝﻮاب ایﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁیﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ آﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻄ ﺎ ﻣﻮرزی ﺪ؟و ﻧ ﺸﻨﻴﺪیﺪ! ﭘ ﺲ‬
‫ایﻨﻚ ﺧﻮن او ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽﺷ ﻮد‪ ٢٣ «.‬و ای ﺸﺎن ﻧﺪاﻧ ﺴﺘﻨﺪ آ ﻪ یﻮﺳ ﻒ ﻣ ﯽﻓﻬﻤ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ‬
‫ﺕﺮﺝﻤ ﺎﻧﯽ در ﻣﻴ ﺎن ای ﺸﺎن ﺑ ﻮد‪ ٢۴ .‬ﭘ ﺲ از ای ﺸﺎن آﻨ ﺎرﻩ ﺝ ﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﮕﺮی ﺴﺖ و ﻧ ﺰد ای ﺸﺎن‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ایﺸﺎن ﮔﻔﺘﮕﻮ آﺮد‪ ،‬و ﺷﻤﻌﻮن را از ﻣﻴﺎن ای ﺸﺎن ﮔﺮﻓﺘ ﻪ‪ ،‬او را روﺑ ﺮوﯼ ای ﺸﺎن‬
‫درﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎد‪.‬‬
‫‪ ٢۵‬و یﻮﺳﻒ ﻓﺮﻣﻮد ﺕﺎ ﺝﻮاﻟﻬﺎﯼ ایﺸﺎن را از ﻏﻠﻪ ﭘﺮ ﺳ ﺎزﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻘ ﺪ ای ﺸﺎن را در ﻋ ﺪل ه ﺮ‬
‫آﺲ ﻧﻬﻨﺪ‪ ،‬و زاد ﺳﻔﺮ ﺑﺪیﺸﺎن دهﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ای ﺸﺎن ﭼﻨ ﻴﻦ آﺮدﻧ ﺪ‪ ٢۶ .‬ﭘ ﺲ ﻏﻠ ﻪ را ﺑ ﺮ ﺣﻤ ﺎران‬
‫ﺧﻮد ﺑﺎر آﺮدﻩ‪ ،‬از ﺁﻧﺠﺎ رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢٧‬و ﭼﻮن یﻜﯽ‪ ،‬ﻋﺪل ﺧﻮد را در ﻣﻨﺰل ﺑﺎز آﺮد‪ ،‬ﺕﺎ ﺧ ﻮراك ﺑ ﻪ اﻻغ ﺧ ﻮد ده ﺪ‪ ،‬ﻧﻘ ﺪ ﺧ ﻮد‬
‫را دیﺪ آﻪ ایﻨﻚ در دهﻦ ﻋﺪل او ﺑﻮد‪ ٢٨ .‬و ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻘﺪ ﻣﻦ رد ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬
‫و ایﻨ ﻚ در ﻋ ﺪل ﻣ ﻦ اﺳ ﺖ‪ «.‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ دل ای ﺸﺎن ﻃﭙﻴ ﺪن ﮔﺮﻓ ﺖ‪ ،‬و ﺑ ﻪ یﻜ ﺪیﮕﺮ ﻟ ﺮزان ﺷ ﺪﻩ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ایﻦ ﭼﻴﺴﺖ آﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ آﺮدﻩ اﺳﺖ؟«‬
‫‪ ٢٩‬ﭘﺲ ﻧﺰد ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬یﻌﻘﻮب‪ ،‬ﺑ ﻪ زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ،‬و از ﺁﻧﭽ ﻪ ﺑﺪی ﺸﺎن واﻗ ﻊ ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻮد‪،‬‬
‫ﺧﺒﺮ دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» ٣٠ :‬ﺁن ﻣﺮد آﻪ ﺣﺎآﻢ زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳ ﺨﺘﯽ ﺳ ﺨﻦ ﮔﻔ ﺖ‪ ،‬و ﻣ ﺎ را‬
‫ﺝﺎﺳﻮﺳ ﺎن زﻣ ﻴﻦ ﭘﻨﺪاﺷ ﺖ‪ ٣١ .‬و ﺑ ﺪو ﮔﻔﺘ ﻴﻢ ﻣ ﺎ ﺻ ﺎدﻗﻴﻢ و ﺝﺎﺳ ﻮس ﻧ ﯽ‪ ٣٢ .‬ﻣ ﺎ دوازدﻩ‬
‫ﺑﺮادر‪ ،‬ﭘﺴﺮان ﭘﺪر ﺧﻮد هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬یﻜﯽ ﻧﺎیﺎب ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و آ ﻮﭼﻜﺘﺮ‪ ،‬اﻣ ﺮوز ﻧ ﺰد ﭘ ﺪر ﻣ ﺎ در‬
‫زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن ﻣ ﯽﺑﺎﺷ ﺪ‪ ٣٣ .‬و ﺁن ﻣ ﺮد آ ﻪ ﺣ ﺎآﻢ زﻣ ﻴﻦ اﺳ ﺖ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻣ ﺎ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬از ای ﻦ ﺧ ﻮاهﻢ‬
‫ﻓﻬﻤﻴ ﺪ آ ﻪ ﺷ ﻤﺎ راﺳ ﺘﮕﻮ ه ﺴﺘﻴﺪ آ ﻪ یﻜ ﯽ از ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد را ﻧ ﺰد ﻣ ﻦ ﮔﺬاری ﺪ‪ ،‬و ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺧﺎﻧﻪهﺎﯼ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮویﺪ‪ ٣۴ .‬و ﺑﺮادر آﻮﭼﻚ ﺧﻮد را ﻧﺰد ﻣﻦﺁریﺪ‪ ،‬و ﺧﻮاهﻢ‬
‫یﺎﻓﺖ آﻪ ﺷﻤﺎ ﺝﺎﺳﻮس ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺻﺎدق‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رد آﻨﻢ‪ ،‬و در زﻣ ﻴﻦ‬
‫داد و ﺳﺘﺪ ﻧﻤﺎیﻴﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٣۵‬و واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ آ ﻪ ﭼ ﻮن ﻋ ﺪﻟﻬﺎﯼ ﺧ ﻮد را ﺧ ﺎﻟﯽ ﻣ ﯽآﺮدﻧ ﺪ‪ ،‬ایﻨ ﻚ آﻴ ﺴﻪ ﭘ ﻮل ه ﺮ آ ﺲ در‬
‫ﻋ ﺪﻟﺶ ﺑ ﻮد‪ .‬و ﭼ ﻮن ای ﺸﺎن و ﭘﺪرﺷ ﺎن‪ ،‬آﻴ ﺴﻪه ﺎﯼ ﭘ ﻮل را دیﺪﻧ ﺪ‪ ،‬ﺑﺘﺮﺳ ﻴﺪﻧﺪ‪ ٣۶ .‬و ﭘ ﺪر‬
‫ای ﺸﺎن‪ ،‬یﻌﻘ ﻮب‪ ،‬ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﺮا ﺑ ﯽاوﻻد ﺳ ﺎﺧﺘﻴﺪ‪ ،‬یﻮﺳ ﻒ ﻧﻴ ﺴﺖ و ﺷ ﻤﻌﻮن ﻧﻴ ﺴﺖ و‬
‫ﺑﻨﻴ ﺎﻣﻴﻦ را ﻣ ﯽﺧﻮاهﻴ ﺪ ﺑﺒﺮی ﺪ‪ .‬ای ﻦ هﻤ ﻪ ﺑ ﺮ ﻣ ﻦ اﺳ ﺖ؟« ‪ ٣٧‬رؤﺑ ﻴﻦ ﺑ ﻪ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد ﻋ ﺮض‬
‫آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮ دو ﭘ ﺴﺮ ﻣ ﺮا ﺑﻜ ﺶ‪ ،‬اﮔ ﺮ او را ﻧ ﺰد ﺕ ﻮ ﺑ ﺎز ﻧﻴ ﺎورم‪ .‬او را ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ ﻣ ﻦ‬
‫ﺑﺴﭙﺎر‪ ،‬و ﻣﻦ او را ﻧﺰد ﺕﻮ ﺑﺎز ﺧﻮاهﻢ ﺁورد‪«.‬‬
‫‪ ٣٨‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮم ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ زیﺮا آﻪ ﺑﺮادرش ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و او ﺕﻨﻬﺎ ﺑﺎﻗﯽ اﺳ ﺖ‪ .‬و‬
‫هﺮ ﮔﺎﻩ در راهﯽ آﻪ ﻣﯽرویﺪ زیﺎﻧﯽ ﺑﺪو رﺳ ﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧ ﺎ ﻣﻮیﻬ ﺎﯼ ﺳ ﻔﻴﺪ ﻣ ﺮا ﺑ ﺎ ﺣ ﺰن ﺑ ﻪ ﮔ ﻮر‬
‫ﻓﺮود ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺮد‪«.‬‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺠﺪد ﺑﺮادران‬

‫و ﻗﺤ ﻂ در زﻣ ﻴﻦ ﺳ ﺨﺖ ﺑ ﻮد‪ ٢ .‬و واﻗ ﻊﺷ ﺪ ﭼ ﻮن ﻏﻠ ﻪاﯼ را آ ﻪ از ﻣ ﺼﺮ ﺁوردﻩ‬ ‫‪۴٣‬‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺕﻤﺎﻣًﺎ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺪرﺷﺎن ﺑﺪیﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﮔﺮدیﺪ و اﻧﺪك ﺧﻮراآﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺑﺨﺮیﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٣‬یﻬﻮدا ﺑﺪو ﻣﺘﻜﻠﻢ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁن ﻣﺮد ﺑﻪ ﻣﺎ ﺕﺄآﻴﺪ آﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘ ﻪ اﺳ ﺖ هﺮﮔ ﺎﻩ ﺑ ﺮادر ﺷ ﻤﺎ ﺑ ﺎ‬
‫ﺷ ﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷ ﺪ‪ ،‬روﯼ ﻣ ﺮا ﻧﺨﻮاهﻴ ﺪ دی ﺪ‪ ۴ .‬اﮔ ﺮ ﺕ ﻮ ﺑ ﺮادر ﻣ ﺎ را ﺑ ﺎ ﻣ ﺎ ﻓﺮﺳ ﺘﯽ‪ ،‬ﻣ ﯽروی ﻢ و‬
‫ﺧﻮراك ﺑﺮایﺖ ﻣﯽﺧﺮیﻢ‪ ۵ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺕﻮ او را ﻧﻔﺮﺳﺘﯽ‪ ،‬ﻧﻤﯽروی ﻢ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﺁن ﻣ ﺮد ﻣ ﺎ را‬
‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬هﺮ ﮔﺎﻩ ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬روﯼ ﻣﺮا ﻧﺨﻮاهﻴﺪ دیﺪ‪«.‬‬
‫‪ ۶‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﯼ آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁنﻣﺮد ﺧﺒﺮ دادیﺪ آﻪ ﺑﺮادر دیﮕﺮ داری ﺪ؟« ‪٧‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁن ﻣﺮد اﺣﻮال ﻣﺎ و ﺧﻮیﺸﺎوﻧﺪان ﻣﺎ را ﺑﻪ دﻗﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺁیﺎ ﭘ ﺪر ﺷ ﻤﺎ هﻨ ﻮز‬
‫زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺮادر دیﮕﺮ داریﺪ؟" و او را ﺑﺪیﻦ ﻣﻀﻤﻮن اﻃ ﻼع دادی ﻢ‪ ،‬و ﭼ ﻪ ﻣ ﯽداﻧ ﺴﺘﻴﻢ‬
‫آﻪ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁریﺪ‪«".‬‬
‫‪ ٨‬ﭘﺲ یﻬﻮدا ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺝﻮان را ﺑ ﺎ ﻣ ﻦ ﺑﻔﺮﺳ ﺖ ﺕ ﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺘﻪ‪ ،‬ﺑ ﺮویﻢ و‬
‫زیﺴﺖ آﻨﻴﻢ و ﻧﻤﻴﺮیﻢ‪ ،‬ﻣﺎ و ﺕﻮ و اﻃﻔﺎل ﻣﺎ ﻧﻴ ﺰ‪ ٩ .‬ﻣ ﻦ ﺽ ﺎﻣﻦ او ﻣ ﯽﺑﺎﺷ ﻢ‪ ،‬او را از دﺳ ﺖ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ آﻦ‪ .‬هﺮ ﮔﺎﻩ او را ﻧﺰد ﺕﻮ ﺑﺎز ﻧﻴﺎوردم و ﺑﻪ ﺣﻀﻮرت ﺣﺎﺽﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬ﺕﺎ ﺑﻪ‬
‫اﺑﺪ در ﻧﻈﺮ ﺕﻮ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﺎﺷﻢ‪ ١٠ .‬زیﺮا اﮔﺮ ﺕﺄﺧﻴﺮ ﻧﻤﯽﻧﻤﻮدیﻢ‪ ،‬هﺮ ﺁیﻨﻪ ﺕﺎ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺮﺕﺒﻪ دوم را‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدیﻢ‪«.‬‬
‫‪ ١١‬ﭘﺲ ﭘﺪر ایﺸﺎن‪ ،‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺪیﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ایﻦ را ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ .‬از ﺙﻤﺮات‬
‫ﻧﻴﻜﻮﯼ ایﻦ زﻣﻴﻦ در ﻇﺮوف ﺧﻮد ﺑﺮداریﺪ‪ ،‬و ارﻣﻐﺎﻧﯽ ﺑﺮاﯼ ﺁن ﻣ ﺮد ﺑﺒﺮی ﺪ‪ ،‬ﻗ ﺪرﯼ ﺑﻠ ﺴﺎن‬
‫و ﻗﺪرﯼ ﻋﺴﻞ و آﺘﻴﺮا و ﻻدن و ﭘﺴﺘﻪ و ﺑ ﺎدام‪ ١٢ .‬و ﻧﻘ ﺪ ﻣ ﻀﺎﻋﻒ ﺑﺪﺳ ﺖ ﺧ ﻮد ﮔﻴﺮی ﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺁن ﻧﻘﺪﯼ آﻪ در دهﻨﻪ ﻋﺪﻟﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ رد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧ ﻮد ﺑ ﺎز ﺑﺮی ﺪ‪ ،‬ﺷ ﺎیﺪ ﺳ ﻬﻮﯼ ﺷ ﺪﻩ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ١٣ .‬و ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬رواﻧﻪ ﺷ ﻮیﺪ‪ ،‬و ﻧ ﺰد ﺁن ﻣ ﺮد ﺑﺮﮔﺮدی ﺪ‪ ١۴ .‬و ﺧ ﺪاﯼ‬
‫ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﺷﻤﺎ را در ﻧﻈﺮ ﺁن ﻣﺮد ﻣﻜ ﺮم دارد‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺑ ﺮادر دیﮕ ﺮ ﺷ ﻤﺎ و ﺑﻨﻴ ﺎﻣﻴﻦ را هﻤ ﺮاﻩ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ اﮔﺮ ﺑﯽاوﻻد ﺷﺪم‪ ،‬ﺑﯽاوﻻد ﺷﺪم‪«.‬‬
‫‪ ١۵‬ﭘﺲ ﺁن ﻣﺮدان‪ ،‬ارﻣﻐﺎن را ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬و ﻧﻘﺪ ﻣﻀﺎﻋﻒ را ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ رواﻧ ﻪ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬و ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻀﻮر یﻮﺳﻒ ایﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ ١۶ .‬اﻣ ﺎ یﻮﺳ ﻒ‪ ،‬ﭼ ﻮن ﺑﻨﻴ ﺎﻣﻴﻦ را‬
‫ﺑﺎ ایﺸﺎن دی ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻧ ﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧ ﻪ ﺧ ﻮد ﻓﺮﻣ ﻮد‪» :‬ای ﻦ اﺷ ﺨﺎص را ﺑ ﻪ ﺧﺎﻧ ﻪ ﺑﺒ ﺮ‪ ،‬و ذﺑ ﺢ آ ﺮدﻩ‪،‬‬
‫ﺕﺪارك ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ایﺸﺎن وﻗﺖﻇﻬﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪«.‬‬
‫‪ ١٧‬و ﺁن ﻣﺮد ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ یﻮﺳﻒ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬آﺮد‪ .‬و ﺁن ﻣﺮد ایﺸﺎن را ﺑ ﻪ ﺧﺎﻧ ﻪ یﻮﺳ ﻒ ﺁورد‪.‬‬
‫‪ ١٨‬و ﺁن ﻣﺮدان ﺕﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ یﻮﺳﻒ ﺁوردﻩ ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺴﺒﺐ ﺁن ﻧﻘﺪﯼ آ ﻪ‬
‫دﻓﻌﻪ اول در ﻋﺪﻟﻬﺎﯼ ﻣﺎ رد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎ را ﺁوردﻩاﻧﺪ ﺕﺎ ﺑ ﺮ ﻣ ﺎ هﺠ ﻮم ﺁورد‪ ،‬و ﺑ ﺮ ﻣ ﺎ ﺣﻤﻠ ﻪ‬
‫آﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ را ﻣﻤﻠﻮك ﺳﺎزد و ﺣﻤﺎران ﻣﺎ را‪«.‬‬
‫‪ ١٩‬و ﺑﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧ ﻪ یﻮﺳ ﻒ ﻧﺰدی ﻚ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬در درﮔ ﺎﻩ ﺧﺎﻧ ﻪ ﺑ ﺪو ﻣ ﺘﻜﻠﻢ ﺷ ﺪﻩ‪ ٢٠ ،‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ی ﺎ‬
‫ﺳﻴﺪﯼ! ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ ﻣﺮﺕﺒﻪ اول ﺑﺮاﯼ ﺧﺮیﺪ ﺧﻮراك ﺁﻣﺪیﻢ‪ ٢١ .‬و واﻗﻊ ﺷﺪ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻨ ﺰل رﺳ ﻴﺪﻩ‪،‬‬
‫ﻋﺪﻟﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺎز آﺮدیﻢ‪ ،‬آﻪ ایﻨﻚ ﻧﻘﺪ هﺮ آﺲ در دهﻨﻪ ﻋﺪﻟﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻘﺮﻩ ﻣﺎ ﺑﻪ وزن ﺕﻤﺎم‬
‫و ﺁن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﺎز ﺁوردﻩای ﻢ‪ ٢٢ .‬و ﻧﻘ ﺪ دیﮕ ﺮ ﺑ ﺮاﯼ ﺧﺮی ﺪ ﺧ ﻮراك ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ ﺧ ﻮد‬
‫ﺁوردﻩایﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﻴﻢ آﺪام آﺲ ﻧﻘﺪ ﻣﺎ را در ﻋﺪﻟﻬﺎﯼ ﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫‪ ٢٣‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺳ ﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷ ﻴﺪ ﻣﺘﺮﺳ ﻴﺪ‪ ،‬ﺧ ﺪاﯼ ﺷ ﻤﺎ و ﺧ ﺪاﯼ ﭘ ﺪر ﺷ ﻤﺎ‪ ،‬ﺧﺰاﻧ ﻪاﯼ در ﻋ ﺪﻟﻬﺎﯼ‬
‫ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ اﺳﺖ؛ ﻧﻘﺪ ﺷﻤﺎ ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ رﺳ ﻴﺪ‪ «.‬ﭘ ﺲ ﺷ ﻤﻌﻮن را ﻧ ﺰد ای ﺸﺎن ﺑﻴ ﺮون ﺁورد‪.‬‬
‫‪ ٢۴‬و ﺁن ﻣ ﺮد‪ ،‬ای ﺸﺎن را ﺑ ﻪ ﺧﺎﻧ ﻪ یﻮﺳ ﻒ درﺁوردﻩ‪ ،‬ﺁب ﺑﺪی ﺸﺎن داد‪ ،‬ﺕ ﺎ ﭘﺎیﻬ ﺎﯼ ﺧ ﻮد را‬
‫ﺷﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻋﻠﻮﻓﻪ ﺑ ﻪ ﺣﻤ ﺎران ای ﺸﺎن داد‪ ٢۵ .‬و ارﻣﻐ ﺎن را ﺣﺎﺽ ﺮ ﺳ ﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺕ ﺎ وﻗ ﺖ ﺁﻣ ﺪن‬
‫یﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻇﻬﺮ‪ ،‬زیﺮا ﺷ ﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ آ ﻪ در ﺁﻧﺠ ﺎ ﺑﺎی ﺪ ﻏ ﺬا ﺑﺨﻮرﻧ ﺪ‪ ٢۶ .‬و ﭼ ﻮن یﻮﺳ ﻒ ﺑ ﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ارﻣﻐﺎﻧﯽ را آﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ایﺸﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰد وﯼ ﺑﻪ ﺧﺎﻧ ﻪ ﺁوردﻧ ﺪ‪ ،‬و ﺑ ﻪ ﺣ ﻀﻮر وﯼ‬
‫رو ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢٧‬ﭘ ﺲ از ﺳ ﻼﻣﺘﯽ ای ﺸﺎن ﭘﺮﺳ ﻴﺪ و ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺁی ﺎ ﭘ ﺪر ﭘﻴ ﺮ ﺷ ﻤﺎ آ ﻪ ذآ ﺮش را آﺮدی ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ‬
‫ﺳﻼﻣﺖ اﺳﺖ؟ و ﺕﺎ ﺑﺤﺎل ﺣﻴﺎت دارد؟« ‪ ٢٨‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻏﻼﻣﺖ‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳ ﻼﻣﺖ اﺳ ﺖ‪ ،‬و‬
‫ﺕﺎ ﺑﺤﺎل زﻧﺪﻩ‪ «.‬ﭘﺲ ﺕﻌﻈﻴﻢ و ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻧﺪ‪ ٢٩ .‬و ﭼﻮن ﭼ ﺸﻤﺎن ﺧ ﻮد را ﺑ ﺎز آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﺑ ﺮادر‬
‫ﺧﻮد ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﺎدر ﺧﻮیﺶ را دیﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁیﺎ ایﻦ اﺳﺖ ﺑﺮادر آﻮﭼﻚ ﺷﻤﺎ آﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ‪،‬‬
‫ذآﺮ او را آﺮدیﺪ؟« و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺮ ﺕﻮ رﺣﻢ آﻨﺎد‪«.‬‬
‫‪ ٣٠‬و یﻮﺳﻒ ﭼﻮﻧﻜﻪ ﻣﻬﺮش ﺑﺮ ﺑ ﺮادرش ﺑﺠﻨﺒﻴ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﺸﺘﺎﻓﺖ‪ ،‬و ﺝ ﺎﯼ ﮔﺮی ﺴﺘﻦ ﺧﻮاﺳ ﺖ‪ .‬ﭘ ﺲ‬
‫ﺑ ﻪ ﺧﻠ ﻮت رﻓﺘ ﻪ‪ ،‬ﺁﻧﺠ ﺎ ﺑﮕﺮی ﺴﺖ‪ ٣١ .‬و روﯼ ﺧ ﻮد را ﺷ ﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪ‪ .‬و ﺧ ﻮددارﯼ‬
‫ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻃﻌﺎم ﺑﮕﺬاریﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٣٢‬و ﺑﺮاﯼ وﯼ ﺝﺪا ﮔﺬاردﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاﯼ ای ﺸﺎن ﺝ ﺪا‪ ،‬و ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﺼﺮیﺎﻧﯽ آ ﻪ ﺑ ﺎ وﯼ ﺧﻮردﻧ ﺪ‬
‫ﺝﺪا‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﻣﺼﺮیﺎن ﺑﺎ ﻋﺒﺮاﻧﻴ ﺎن ﻧﻤ ﯽﺕﻮاﻧﻨ ﺪ ﻏ ﺬا ﺑﺨﻮرﻧ ﺪ زی ﺮا آ ﻪ ای ﻦ‪ ،‬ﻧ ﺰد ﻣ ﺼﺮیﺎن‬
‫ﻣﻜ ﺮوﻩ اﺳ ﺖ‪ ٣٣ .‬و ﺑ ﻪ ﺣ ﻀﻮر وﯼ ﺑﻨﺸ ﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺨ ﺴﺖزادﻩ ﻣﻮاﻓ ﻖ ﻧﺨ ﺴﺖزادﮔ ﯽاش‪ ،‬و‬
‫ﺣ ﺼﱢﻪه ﺎ از ﭘ ﻴﺶ‬
‫ﺧﺮدﺳﺎل ﺑﺤﺴﺐ ﺧﺮدﺳﺎﻟﯽاش‪ ،‬و ایﺸﺎن ﺑﻪ یﻜﺪیﮕﺮ ﺕﻌﺠﺐ ﻧﻤﻮدﻧ ﺪ‪ ٣۴ .‬و ِ‬
‫ﺼﻪ دیﮕ ﺮان ﺑ ﻮد‪ ،‬و ﺑ ﺎ وﯼ‬ ‫ﺼﻪ ﺑﻨﻴ ﺎﻣﻴﻦ ﭘ ﻨﺞ ﭼﻨ ﺪان ﺣ ّ‬
‫ﺧ ﻮد ﺑ ﺮاﯼ ای ﺸﺎن ﮔﺮﻓ ﺖ‪ ،‬اﻣ ﺎ ﺣ ّ‬
‫ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ و آﻴﻒ آﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺟﺎم ﻧﻘﺮﻩ‬
‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد اﻣ ﺮ آ ﺮدﻩ‪،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻋ ﺪﻟﻬﺎﯼ ای ﻦ ﻣﺮدﻣ ﺎن را ﺑ ﻪ ﻗ ﺪرﯼ آ ﻪ‬ ‫‪۴۴‬‬
‫ﻣﯽﺕﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮد‪ ،‬از ﻏﻠﻪ ﭘﺮ آﻦ‪ ،‬و ﻧﻘﺪ ه ﺮ آ ﺴﯽ را ﺑ ﻪ دهﻨ ﻪ ﻋ ﺪﻟﺶ ﺑﮕ ﺬار‪ ٢ .‬و ﺝ ﺎم ﻣ ﺮا‪،‬‬
‫یﻌﻨ ﯽ ﺝ ﺎم ﻧﻘ ﺮﻩ را در دهﻨ ﻪ ﻋ ﺪل ﺁن آ ﻮﭼﻜﺘﺮ‪ ،‬ﺑ ﺎ ﻗﻴﻤ ﺖ ﻏﻠ ﻪاش ﺑﮕ ﺬار‪ «.‬ﭘ ﺲ ﻣﻮاﻓ ﻖ ﺁن‬
‫ﺳﺨﻨﯽ آﻪ یﻮﺳﻒ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﺮد‪.‬‬
‫‪ ٣‬و ﭼﻮن ﺻﺒﺢ روﺷﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﺁن ﻣﺮدان را ﺑﺎ ﺣﻤ ﺎران ای ﺸﺎن رواﻧ ﻪ آﺮدﻧ ﺪ‪ ۴ .‬و ای ﺸﺎن از‬
‫ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻩ‪ ،‬هﻨﻮز ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﻃﯽ ﻧﻜﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬آﻪ یﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﺪﻩ‪ ،‬در ﻋﻘﺐ ایﻦ اﺷ ﺨﺎص ﺑ ﺸﺘﺎب‪ ،‬و ﭼ ﻮن ﺑﺪی ﺸﺎن ﻓ ﺮا رﺳ ﻴﺪﯼ‪ ،‬ای ﺸﺎن را ﺑﮕ ﻮ‪:‬‬
‫ﭼﺮا ﺑﺪﯼ ﺑﻪ ﻋﻮض ﻧﻴﻜﻮیﯽ آﺮدی ﺪ؟ ‪ ۵‬ﺁی ﺎ ای ﻦ ﻧﻴ ﺴﺖ ﺁﻧﻜ ﻪ ﺁﻗ ﺎیﻢ در ﺁن ﻣ ﯽﻧﻮﺷ ﺪ‪ ،‬و از ﺁن‬
‫ﺕَﻔﺄﱡل ﻣﯽزﻧﺪ؟ در ﺁﻧﭽﻪ آﺮدیﺪ‪ ،‬ﺑﺪ آﺮدیﺪ‪«.‬‬
‫‪ ۶‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺑﺪیﺸﺎن در رﺳﻴﺪ‪ ،‬ایﻦ ﺳ ﺨﻨﺎن را ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔ ﺖ‪ ٧ .‬ﺑ ﻪ وﯼ ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﭼ ﺮا ﺁﻗ ﺎیﻢ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮیﺪ؟ ﺣﺎﺷﺎ از ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ آ ﻪ ﻣﺮﺕﻜ ﺐ ﭼﻨ ﻴﻦ آ ﺎر ﺷ ﻮﻧﺪ! ‪ ٨‬هﻤﺎﻧ ﺎ ﻧﻘ ﺪﯼ را آ ﻪ در‬
‫دهﻨﻪ ﻋﺪﻟﻬﺎﯼ ﺧﻮد یﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدیﻢ‪ ،‬از زﻣﻴﻦ آﻨﻌﺎن ﻧﺰد ﺕﻮ ﺑﺎز ﺁوردیﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ آ ﻪ از‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻗﺎیﺖ ﻃﻼ یﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﺑﺪزدیﻢ‪ ٩ .‬ﻧﺰد هﺮ آﺪام از ﻏﻼﻣﺎﻧ ﺖ یﺎﻓ ﺖ ﺷ ﻮد‪ ،‬ﺑﻤﻴ ﺮد‪ ،‬و ﻣ ﺎ ﻧﻴ ﺰ‬
‫ﻏﻼم ﺁﻗﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﻢ‪«.‬‬
‫‪ ١٠‬ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻢ اﻻ´ن ﻣﻮاﻓﻖ ﺳﺨﻦ ﺷ ﻤﺎ ﺑ ﺸﻮد‪ ،‬ﺁﻧﻜ ﻪ ﻧ ﺰد او یﺎﻓ ﺖ ﺷ ﻮد‪ ،‬ﻏ ﻼم ﻣ ﻦ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺷﻤﺎ ﺁزاد ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ١١ «.‬ﭘﺲ ﺕﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬هﺮ آﺲ ﻋﺪل ﺧﻮد را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻓﺮود ﺁورد‪ ،‬و هﺮ‬
‫یﻜﯽ ﻋﺪل ﺧﻮد را ﺑﺎز آﺮد‪ ١٢ .‬و او ﺕﺠﺴﺲ آﺮد‪ ،‬و از ﻣﻬﺘﺮ ﺷﺮوع ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ آﻬﺘﺮ ﺧ ﺘﻢ‬
‫آﺮد‪ .‬و ﺝﺎم در ﻋﺪل ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ یﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ‪ ١٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ رﺧﺖ ﺧﻮد را ﭼﺎك زدﻧﺪ‪ ،‬و هﺮ آ ﺲ اﻻغ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺎر آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ ١۴‬و یﻬﻮدا ﺑﺎ ﺑﺮادراﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ یﻮﺳﻒ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬و او هﻨﻮز ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑ ﻪ ﺣ ﻀﻮر وﯼ ﺑ ﺮ‬
‫زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ١۵ .‬یﻮﺳﻒ ﺑﺪیﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻦ ﭼ ﻪ آ ﺎرﯼ اﺳ ﺖ آ ﻪ آﺮدی ﺪ؟ ﺁی ﺎ ﻧﺪاﻧ ﺴﺘﻴﺪ آ ﻪ‬
‫ﭼﻮن ﻣﻦ ﻣﺮدﯼ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺕﻔﺄل ﻣﯽزﻧﻢ؟« ‪ ١۶‬یﻬﻮدا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺁﻗ ﺎیﻢ ﭼ ﻪ ﮔ ﻮیﻴﻢ‪ ،‬و ﭼ ﻪ ﻋ ﺮض‬
‫آﻨ ﻴﻢ‪ ،‬و ﭼﮕﻮﻧ ﻪ ﺑ ﯽﮔﻨ ﺎهﯽ ﺧ ﻮیﺶ را ﺙﺎﺑ ﺖ ﻧﻤ ﺎیﻴﻢ؟ ﺧ ﺪا ﮔﻨ ﺎﻩ ﻏﻼﻣﺎﻧ ﺖ را دریﺎﻓ ﺖ ﻧﻤ ﻮدﻩ‬
‫اﺳ ﺖ؛ ایﻨ ﻚ ﻣ ﺎ ﻧﻴ ﺰ و ﺁﻧﻜ ﻪ ﺝ ﺎم ﺑﺪﺳ ﺘﺶ یﺎﻓ ﺖ ﺷ ﺪ‪ ،‬ﻏﻼﻣ ﺎن ﺁﻗ ﺎﯼ ﺧ ﻮد ﺧ ﻮاهﻴﻢ ﺑ ﻮد‪١٧ «.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﺷﺎ از ﻣﻦ آﻪ ﭼﻨﻴﻦ آﻨﻢ! ﺑﻠﻜﻪﺁﻧﻜﻪ ﺝﺎم ﺑﺪﺳﺘﺶ یﺎﻓﺖ ﺷ ﺪ‪ ،‬ﻏ ﻼم ﻣ ﻦ ﺑﺎﺷ ﺪ‪ ،‬و ﺷ ﻤﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺳ ﻼﻣﺘﯽ ﻧ ﺰد ﭘ ﺪر ﺧ ﻮیﺶ ﺑﺮوی ﺪ‪ ١٨ «.‬ﺁﻧﮕ ﺎﻩ یﻬ ﻮدا ﻧﺰدی ﻚ وﯼ ﺁﻣ ﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﯼ ﺁﻗ ﺎیﻢ‬
‫ﺑﺸﻨﻮ‪ ،‬ﻏﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺁﻗﺎﯼ ﺧﻮد ﺳﺨﻨﯽ ﺑﮕﻮی ﺪ و ﻏ ﻀﺒﺖ ﺑ ﺮ ﻏ ﻼم ﺧ ﻮد اﻓﺮوﺧﺘ ﻪ ﻧ ﺸﻮد‪،‬‬
‫زیﺮا آﻪ ﺕﻮ ﭼﻮن ﻓﺮﻋﻮن هﺴﺘﯽ‪ ١٩ .‬ﺁﻗﺎیﻢ از ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺁی ﺎ ﺷ ﻤﺎ را ﭘ ﺪر ی ﺎ‬
‫ﺑﺮادرﯼ اﺳﺖ؟" ‪ ٢٠‬و ﺑ ﻪ ﺁﻗ ﺎﯼ ﺧ ﻮد ﻋ ﺮض آ ﺮدیﻢ‪" :‬آ ﻪ ﻣ ﺎ را ﭘ ﺪر ﭘﻴ ﺮﯼ اﺳ ﺖ‪ ،‬و ﭘ ﺴﺮ‬
‫آﻮﭼﻚ ﭘﻴﺮﯼ او آﻪ ﺑﺮادرش ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و او ﺕﻨﻬﺎ از ﻣﺎدر ﺧ ﻮد ﻣﺎﻧ ﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ ،‬و ﭘ ﺪر او را‬
‫دوﺳﺖ ﻣﯽدارد‪ ٢١ ".‬و ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻮد ﮔﻔﺘ ﯽ‪" :‬وﯼ را ﻧ ﺰد ﻣ ﻦ ﺁری ﺪ ﺕ ﺎ ﭼ ﺸﻤﺎن ﺧ ﻮد را‬
‫ﺑﺮ وﯼ ﻧﻬﻢ‪ ٢٢ ".‬و ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﺧﻮد ﮔﻔﺘ ﻴﻢ‪" :‬ﺁن ﺝ ﻮان ﻧﻤ ﯽﺕﻮاﻧ ﺪ از ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد ﺝ ﺪا ﺷ ﻮد‪ ،‬ﭼ ﻪ‬
‫اﮔﺮ از ﭘﺪر ﺧﻮیﺶ ﺝﺪا ﺷﻮد او ﺧﻮاه ﺪ ﻣ ﺮد‪ ٢٣ ".‬و ﺑ ﻪ ﻏﻼﻣ ﺎن ﺧ ﻮد ﮔﻔﺘ ﯽ‪" :‬اﮔ ﺮ ﺑ ﺮادر‬
‫آﻬﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺷ ﻤﺎ ﻧﻴﺎی ﺪ‪ ،‬روﯼ ﻣ ﺮا دیﮕ ﺮ ﻧﺨﻮاهﻴ ﺪ دی ﺪ‪ ٢۴ ".‬ﭘ ﺲ واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ آ ﻪ ﭼ ﻮن ﻧ ﺰد‬
‫ﻏﻼﻣ ﺖ‪ ،‬ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‪ ،‬رﺳ ﻴﺪیﻢ‪ ،‬ﺳ ﺨﻨﺎن ﺁﻗ ﺎﯼ ﺧ ﻮد را ﺑ ﺪو ﺑ ﺎز ﮔﻔﺘ ﻴﻢ‪ ٢۵ .‬و ﭘ ﺪر ﻣ ﺎ ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫"ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪك ﺧﻮراآﯽ ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﺎ ﺑﺨﺮی ﺪ‪ ٢۶ ".‬ﮔﻔﺘ ﻴﻢ‪" :‬ﻧﻤ ﯽﺕ ﻮاﻧﻴﻢ رﻓ ﺖ‪ ،‬ﻟ ﻴﻜﻦ اﮔ ﺮ ﺑ ﺮادر‬
‫آﻬﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺁیﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﻴﻢ رﻓﺖ‪ ،‬زیﺮا آﻪ روﯼ ﺁن ﻣﺮد را ﻧﻤﯽﺕﻮاﻧﻴﻢ دیﺪ اﮔﺮ ﺑﺮادر آﻮﭼﻚ ﺑﺎ‬
‫ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ٢٧ ".‬و ﻏﻼﻣﺖ‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪" :‬ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎهﻴﺪ آﻪ زوﺝﻪام ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ دو ﭘﺴﺮ‬
‫زایﻴﺪ‪ ٢٨ .‬و یﻜﯽ از ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ ،‬و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ هﺮ ﺁیﻨﻪ دری ﺪﻩ ﺷ ﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ ،‬و ﺑﻌ ﺪ از‬
‫ﺁن او را ﻧﺪیﺪم‪ ٢٩ .‬اﮔﺮ ایﻦ را ﻧﻴﺰ از ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﺒﺮیﺪ‪ ،‬و زیﺎﻧﯽ ﺑﺪو رﺳﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧﺎ ﻣﻮﯼ ﺳ ﻔﻴﺪ‬
‫ﻣﺮا ﺑﻪ ﺣﺰن ﺑﻪ ﮔﻮر ﻓﺮود ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺮد‪ ٣٠ ".‬و اﻻ´ن اﮔﺮ ﻧﺰد ﻏﻼﻣﺖ‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﻮد ﺑ ﺮوم‪ ،‬و‬
‫ایﻦ ﺝﻮان ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺣﺎل ﺁﻧﻜﻪ ﺝﺎن او ﺑﻪ ﺝﺎن وﯼ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ٣١ ،‬واﻗﻊ ﺧﻮاهﺪ ﺷ ﺪ آ ﻪ‬
‫ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اوﺧﻮاهﺪ ﻣﺮد و ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ ﻣﻮﯼ ﺳﻔﻴﺪ ﻏﻼﻣﺖ‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣ ﺰن‬
‫ﺑﻪ ﮔﻮر ﻓﺮود ﺧﻮاهﻨ ﺪ ﺑ ﺮد‪ ٣٢ .‬زی ﺮا آ ﻪ ﻏﻼﻣ ﺖ ﻧ ﺰد ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد ﺽ ﺎﻣﻦ ﭘ ﺴﺮ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺘﻢ‪:‬‬
‫"هﺮﮔﺎﻩ او را ﻧﺰد ﺕﻮ ﺑﺎز ﻧﻴﺎورم‪ ،‬ﺕﺎ اﺑﺪاﻻ´ﺑﺎد ﻧﺰد ﭘﺪر ﺧ ﻮد ﻣﻘ ﺼﺮ ﺧ ﻮاهﻢ ﺷ ﺪ‪ ٣٣ ".‬ﭘ ﺲ‬
‫اﻻ´ن ﺕﻤﻨﺎ ایﻨﻜﻪ ﻏﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﻋﻮض ﭘﺴﺮ در ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺁﻗﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﭘﺴﺮ‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺑ ﺮادران‬
‫ﺧﻮد ﺑﺮود‪ ٣۴ .‬زیﺮا ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺰد ﭘﺪر ﺧﻮد ﺑﺮوم و ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﺑﻼیﯽ را آ ﻪ ﺑ ﻪ‬
‫ﭘﺪرم واﻗﻊ ﺷﻮد ﺑﺒﻴﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ‬

‫ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽآﻨﺪ‬
‫و یﻮﺳﻒ ﭘﻴﺶ ﺝﻤﻌﯽ آﻪ ﺑﻪﺣﻀﻮرش ایﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮددارﯼ آﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫‪۴۵‬‬
‫ﻧ ﺪا آ ﺮد آ ﻪ »هﻤ ﻪ را از ﻧ ﺰد ﻣ ﻦ ﺑﻴ ﺮون آﻨﻴ ﺪ!« و آ ﺴﯽ ﻧ ﺰد او ﻧﻤﺎﻧ ﺪ وﻗﺘ ﯽ آ ﻪ یﻮﺳ ﻒ‬
‫ﺧﻮیﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ٢ .‬و ﺑﻪ ﺁواز ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮیﺴﺖ‪ ،‬و ﻣﺼﺮیﺎن و اهﻞ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ٣ .‬و یﻮﺳﻒ‪ ،‬ﺑﺮادران ﺧﻮد را ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﻦ یﻮﺳ ﻒ ه ﺴﺘﻢ! ﺁی ﺎ ﭘ ﺪرم هﻨ ﻮز‬
‫زﻧﺪﻩ اﺳﺖ؟« و ﺑﺮادراﻧﺶ ﺝﻮاب وﯼ را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ داد‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر وﯼ ﻣ ﻀﻄﺮب‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ ۴‬و یﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺰدیﻚ ﻣﻦ ﺑﻴﺎیﻴ ﺪ‪ «.‬ﭘ ﺲ ﻧﺰدی ﻚ ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ،‬و ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﻨﻢ‬
‫یﻮﺳﻒ‪ ،‬ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮوﺧﺘﻴﺪ! ‪ ۵‬و ﺣﺎل رﻧﺠﻴﺪﻩ ﻣﺸﻮیﺪ‪ ،‬و ﻣﺘﻐﻴﺮ ﻧﮕﺮدی ﺪ آ ﻪ‬
‫ﻣﺮا ﺑﺪیﻨﺠﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻴﺪ‪ ،‬زیﺮا ﺧﺪا ﻣﺮا ﭘﻴﺶ روﯼ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺕ ﺎ )ﻧﻔ ﻮس را( زﻧ ﺪﻩ ﻧﮕ ﺎﻩ دارد‪.‬‬
‫‪ ۶‬زیﺮا ﺣﺎل دو ﺳﺎل ﺷﺪﻩاﺳ ﺖ آ ﻪ ﻗﺤ ﻂ در زﻣ ﻴﻦ ه ﺴﺖ‪ ،‬و ﭘ ﻨﺞ ﺳ ﺎل دیﮕ ﺮ ﻧﻴ ﺰ ﻧ ﻪ ﺷ ﻴﺎر‬
‫ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﻧﻪ درو‪ ٧ .‬و ﺧﺪا ﻣﺮا ﭘﻴﺶ روﯼ ﺷﻤﺎﻓﺮﺳﺘﺎد ﺕﺎ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻘﻴﺘﯽ در زﻣﻴﻦ ﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫دارد‪ ،‬و ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺕﯽ ﻋﻈﻴﻢ اﺣﻴﺎ آﻨﺪ‪ ٨ .‬و اﻻ´ن ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ایﻨﺠﺎ ﻧﻔﺮﺳ ﺘﺎدیﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜ ﻪ ﺧ ﺪا‪،‬‬
‫و او ﻣﺮا ﭘﺪر ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮن و ﺁﻗﺎ ﺑﺮ ﺕﻤﺎﻣﯽ اهﻞ ﺧﺎﻧﻪ او و ﺣﺎآﻢ ﺑﺮ هﻤﻪ زﻣﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ ﺳ ﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫‪ ٩‬ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ و ﻧﺰد ﭘﺪرم رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺪو ﮔﻮیﻴﺪ‪ :‬ﭘﺴﺮ ﺕﻮ‪ ،‬یﻮﺳﻒ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮیﺪ‪ :‬آ ﻪ ﺧ ﺪا ﻣ ﺮا ﺣ ﺎآﻢ‬
‫ﺕﻤﺎﻣﯽ ﻣﺼﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻴﺎ و ﺕﺄﺧﻴﺮ ﻣﻨﻤﺎ‪ ١٠ .‬و در زﻣﻴﻦ ﺝﻮﺷﻦ ﺳﺎآﻦ ﺷﻮ‪ ،‬ﺕ ﺎ‬
‫ﻧﺰدیﻚ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺕﻮ و ﭘﺴﺮاﻧﺖ و ﭘ ﺴﺮان ﭘ ﺴﺮاﻧﺖ‪ ،‬و ﮔﻠ ﻪات و رﻣ ﻪات ﺑ ﺎ ه ﺮ ﭼ ﻪ دارﯼ‪.‬‬
‫‪ ١١‬ﺕﺎ ﺕﻮ را در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﭙﺮوراﻧﻢ‪ ،‬زیﺮا آﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻗﺤﻂ ﺑﺎﻗﯽاﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺒ ﺎدا ﺕ ﻮ و اه ﻞ ﺧﺎﻧ ﻪات‬
‫و ﻣﺘﻌﻠﻘﺎﻧﺖ ﺑﻴﻨﻮا ﮔﺮدیﺪ‪ ١٢ .‬و ایﻨﻚ ﭼﺸﻤﺎن ﺷﻤﺎ و ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺮادرم ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻣ ﯽﺑﻴﻨ ﺪ‪ ،‬زﺑ ﺎن‬
‫ﻣﻦ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﻣ ﯽﮔﻮی ﺪ‪ ١٣ .‬ﭘ ﺲ ﭘ ﺪر ﻣ ﺮا از هﻤ ﻪ ﺣ ﺸﻤﺖ ﻣ ﻦ در ﻣ ﺼﺮ و از‬
‫ﺁﻧﭽﻪ دیﺪﻩایﺪ‪ ،‬ﺧﺒﺮ دهﻴﺪ‪ ،‬و ﺕﻌﺠﻴﻞ ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺮا ﺑﺪیﻨﺠﺎ ﺁوریﺪ‪«.‬‬
‫‪ ١۴‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺑﺮادر ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁویﺨﺘﻪ‪ ،‬ﺑﮕﺮیﺴﺖ و ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﮔﺮدن وﯼ ﮔﺮیﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ ١۵‬و هﻤﻪ ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد را ﺑﻮﺳ ﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮای ﺸﺎن ﺑﮕﺮی ﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﻌ ﺪ از ﺁن‪ ،‬ﺑ ﺮادراﻧﺶ ﺑ ﺎ وﯼ‬
‫ﮔﻔﺘﮕﻮ آﺮدﻧﺪ‪ ١۶ .‬و ایﻦ ﺧﺒﺮ را در ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮادران یﻮﺳﻒ ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ‪،‬‬
‫و ﺑﻨﻈﺮ ﻓﺮﻋ ﻮن و ﺑﻨﻈ ﺮ ﺑﻨ ﺪﮔﺎﻧﺶ ﺧ ﻮش ﺁﻣ ﺪ‪ ١٧ .‬و ﻓﺮﻋ ﻮن ﺑ ﻪ یﻮﺳ ﻒ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺑ ﺮادران‬
‫ﺧ ﻮد را ﺑﮕ ﻮ‪ :‬ﭼﻨ ﻴﻦ ﺑﻜﻨﻴ ﺪ‪ :‬ﭼﻬﺎرﭘﺎی ﺎن ﺧ ﻮد را ﺑ ﺎر آﻨﻴ ﺪ‪ ،‬و رواﻧ ﻪ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﺑ ﻪ زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن‬
‫ﺑﺮویﺪ‪ ١٨ .‬و ﭘﺪر و اهﻞ ﺧﺎﻧﻪهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺰد ﻣ ﻦ ﺁیﻴ ﺪ‪ ،‬و ﻧﻴﻜ ﻮﺕﺮ زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ‬
‫را ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎ ﻣ ﯽده ﻢ ﺕ ﺎ از ﻓﺮﺑﻬ ﯽ زﻣ ﻴﻦ ﺑﺨﻮری ﺪ‪ ١٩ .‬و ﺕ ﻮ ﻣ ﺄﻣﻮر ه ﺴﺘﯽ ای ﻦ را ﺑﻜﻨﻴ ﺪ‪:‬‬
‫اراﺑﻪهﺎ از زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮاﯼ اﻃﻔﺎل و زﻧ ﺎن ﺧﻮدﺑﮕﻴﺮی ﺪ‪ ،‬و ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد را ﺑﺮداﺷ ﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻴﺎیﻴ ﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢٠‬و ﭼﺸﻤﺎن ﺷﻤﺎ در ﭘﯽ اﺳﺒﺎب ﺧ ﻮد ﻧﺒﺎﺷ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﻧﻴﻜ ﻮیﯽ ﺕﻤ ﺎﻣﯽ زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ از ﺁن‬
‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ٢١ «.‬ﭘﺲ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭼﻨﺎن آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و یﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﻓﺮﻣﺎیﺶ ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬اراﺑ ﻪه ﺎ‬
‫ﺑﺪیﺸﺎن داد‪ ،‬و زاد ﺳﻔﺮ ﺑﺪیﺸﺎن ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮد‪ ٢٢ .‬و ﺑﻪ ه ﺮ ی ﻚ از ای ﺸﺎن‪ ،‬ی ﻚ دﺳ ﺖ رﺧ ﺖ‬
‫ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﻴ ﺎﻣﻴﻦ ﺳﻴ ﺼﺪ ﻣﺜﻘ ﺎل ﻧﻘ ﺮﻩ‪ ،‬و ﭘ ﻨﺞ دﺳ ﺖ ﺝﺎﻣ ﻪ داد‪ ٢٣ .‬و ﺑ ﺮاﯼ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‬
‫ﺑﺪیﻦ ﺕﻔﺼﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ :‬دﻩ اﻻغ ﺑﺎر ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻧﻔ ﺎیﺲ ﻣ ﺼﺮ‪ ،‬و دﻩ ﻣ ﺎدﻩ اﻻغ ﺑ ﺎر ﺷ ﺪﻩ ﺑ ﻪ ﻏﻠ ﻪ و‬
‫ﻧﺎن و ﺧ ﻮرش ﺑ ﺮاﯼ ﺳ ﻔﺮ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‪ ٢۴ .‬ﭘ ﺲ ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد را ﻣ ﺮﺧﺺ ﻓﺮﻣ ﻮدﻩ‪ ،‬رواﻧ ﻪ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺪیﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻧﻬﺎر در راﻩ ﻣﻨﺎزﻋﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ!«‬
‫‪ ٢۵‬و از ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﻧ ﺰد ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‪ ،‬یﻌﻘ ﻮب‪ ،‬ﺑ ﻪ زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ٢۶ .‬و او را ﺧﺒ ﺮ‬
‫دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬یﻮﺳﻒ اﻻ´ن زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و او ﺣﺎآﻢ ﺕﻤﺎﻣﯽ زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ اﺳﺖ‪ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ دل وﯼ‬
‫ﺽﻌﻒ آﺮد‪ ،‬زیﺮا آﻪ ای ﺸﺎن را ﺑ ﺎور ﻧﻜ ﺮد‪ ٢٧ .‬و هﻤ ﻪ ﺳ ﺨﻨﺎﻧﯽ آ ﻪ یﻮﺳ ﻒ ﺑﺪی ﺸﺎن ﮔﻔﺘ ﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑ ﻪ وﯼ ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪ ،‬و ﭼ ﻮن اراﺑ ﻪه ﺎیﯽ را آ ﻪ یﻮﺳ ﻒ ﺑ ﺮاﯼ ﺁوردن او ﻓﺮﺳ ﺘﺎدﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬دی ﺪ‪،‬‬
‫روح ﭘ ﺪر ای ﺸﺎن‪ ،‬یﻌﻘ ﻮب‪ ،‬زﻧ ﺪﻩ ﮔﺮدی ﺪ‪ ٢٨ .‬و اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬آ ﺎﻓﯽ اﺳ ﺖ! ﭘ ﺴﺮ ﻣ ﻦ‪،‬‬
‫یﻮﺳﻒ‪ ،‬هﻨﻮز زﻧﺪﻩ اﺳﺖ؛ ﻣﯽروم و ﻗﺒﻞ از ﻣﺮدﻧﻢ او را ﺧﻮاهﻢ دیﺪ‪«.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﻣﺼﺮ‬

‫و اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎ هﺮ ﭼﻪ داﺷﺖ‪ ،‬آﻮچآﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﻗﺮﺑ ﺎﻧﯽه ﺎ ﺑ ﺮاﯼ ﺧ ﺪاﯼ‬ ‫‪۴۶‬‬
‫ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‪ ،‬اﺳ ﺤﺎق‪ ،‬ﮔﺬراﻧﻴ ﺪ‪ ٢ .‬و ﺧ ﺪا در رؤیﺎه ﺎﯼ ﺷ ﺐ‪ ،‬ﺑ ﻪ اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ ﺧﻄ ﺎب آ ﺮدﻩ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪»:‬اﯼ یﻌﻘﻮب! اﯼ یﻌﻘﻮب!« ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻟﺒﻴ ﻚ‪ ٣ «.‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻣ ﻦ ه ﺴﺘﻢ اﷲ‪ ،‬ﺧ ﺪاﯼ ﭘ ﺪرت‪،‬‬
‫از ﻓﺮود ﺁﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻣﺘﺮس‪ ،‬زیﺮا در ﺁﻧﺠﺎ اﻣﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ از ﺕﻮ ﺑ ﻪ وﺝ ﻮد ﺧ ﻮاهﻢ ﺁورد‪۴ .‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺕﻮ ﺑ ﻪ ﻣ ﺼﺮ ﺧ ﻮاهﻢ ﺁﻣ ﺪ و ﻣ ﻦ ﻧﻴ ﺰ ﺕ ﻮ را از ﺁﻧﺠ ﺎ اﻟﺒﺘ ﻪ ﺑ ﺎز ﺧ ﻮاهﻢ ﺁورد‪ ،‬و یﻮﺳ ﻒ‬
‫ﺷ ﺒَﻊ رواﻧ ﻪ ﺷ ﺪ‪ ،‬و‬ ‫دﺳ ﺖ ﺧ ﻮد را ﺑ ﺮ ﭼ ﺸﻤﺎن ﺕ ﻮ ﺧﻮاه ﺪ ﮔﺬاﺷ ﺖ‪ ۵ «.‬و یﻌﻘ ﻮب از ﺑِﺌﺮ َ‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬یﻌﻘ ﻮب‪ ،‬و اﻃﻔ ﺎل و زﻧ ﺎن ﺧ ﻮیﺶ را ﺑ ﺮ اراﺑ ﻪه ﺎیﯽ آ ﻪ ﻓﺮﻋ ﻮن ﺑ ﻪ‬
‫ﺝﻬ ﺖ ﺁوردن او ﻓﺮﺳ ﺘﺎدﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺑﺮداﺷ ﺘﻨﺪ‪ ۶ .‬و ﻣﻮاﺷ ﯽ و اﻣ ﻮاﻟﯽ را آ ﻪ در زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن‬
‫اﻧﺪوﺧﺘ ﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ‪ .‬و یﻌﻘ ﻮب ﺑ ﺎ ﺕﻤ ﺎﻣﯽ ذری ﺖ ﺧ ﻮد ﺑ ﻪ ﻣ ﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ٧ .‬و ﭘ ﺴﺮان و‬
‫ﭘ ﺴﺮان ﭘ ﺴﺮان ﺧ ﻮد را ﺑ ﺎ ﺧ ﻮد‪ ،‬و دﺧﺘ ﺮان و دﺧﺘ ﺮان ﭘ ﺴﺮان ﺧ ﻮد را‪ ،‬و ﺕﻤ ﺎﻣﯽ ذری ﺖ‬
‫ﺧﻮیﺶ را ﺑﻪ هﻤﺮاهﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁورد‪.‬‬
‫‪ ٨‬و ای ﻦ اﺳ ﺖ ﻧﺎﻣﻬ ﺎﯼ ﭘ ﺴﺮان اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﻣ ﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ :‬یﻌﻘ ﻮب و ﭘ ﺴﺮاﻧﺶ رؤﺑ ﻴﻦ‬
‫ﻧﺨﺴﺖزادﻩ یﻌﻘﻮب‪ ٩ .‬و ﭘﺴﺮان رؤﺑﻴﻦ‪ :‬ﺣَﻨﻮك و ﻓَﻠﻮ و ﺣَﺼﺮون و َآﺮْﻣﯽ‪ ١٠ .‬و ﭘ ﺴﺮان‬
‫ﺷﻤﻌﻮن‪ :‬یﻤﻮﺋﻴﻞ و یﺎﻣﻴﻦ و اوهَﺪ و یﺎآﻴﻦ و ﺻ ﻮﺣَﺮ و ﺷ ﺎؤل آ ﻪ ﭘ ﺴﺮزن آﻨﻌ ﺎﻧﯽ ﺑ ﻮد‪١١ .‬‬
‫و ﭘﺴﺮان ﻻوﯼ‪ :‬ﺝِﺮﺷﻮن و ﻗُﻬﺎت و ِﻣ ﺮارﯼ‪ ١٢ .‬و ﭘ ﺴﺮان یﻬ ﻮدا‪ :‬ﻋﻴ ﺮ و اوﻧ ﺎن و ﺷ ﻴﻠَﻪ و‬
‫ﻓﺎرِص و زارَح‪ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺮ و اوﻧﺎن در زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن ﻣﺮدﻧ ﺪ‪ .‬و ﭘ ﺴﺮان ﻓ ﺎرص‪ :‬ﺣ ﺼﺮون و‬
‫ﺷ ﻤﺮون‪ ١۴ .‬و ﭘ ﺴﺮان‬ ‫ﺣ ﺎﻣﻮل ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ١٣ .‬و ﭘ ﺴﺮان ی ﺴﺎآﺎر‪ :‬ﺕ ﻮﻻع و ُﻓ ﻮَﻩ و ی ﻮب و ِ‬
‫زﺑﻮﻟﻮن‪ :‬ﺳﺎرِد و ایﻠﻮن و یﺎﺣِﻠﺌﻴﻞ‪ ١۵ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮان ﻟﻴﻪ‪ ،‬آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ دﺧﺘ ﺮ ﺧ ﻮد دیﻨ ﻪ‪ ،‬در‬
‫ﻓﺪّان ارام ﺑﺮاﯼ یﻌﻘﻮب زایﻴﺪ‪ .‬هﻤﻪ ﻧﻔﻮس ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮاﻧﺶ ﺳﯽ و ﺳ ﻪ ﻧﻔ ﺮ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ١۶ .‬و‬
‫ﺻ ﻔﻴﻮن و ﺣَﺠ ﯽ و ﺷ ﻮﻧﯽ و اِﺻ ﺒﻮن وﻋﻴ ﺮﯼ و اَرودﯼ و اَرﺋﻴﻠ ﯽ‪ ١٧ .‬و‬ ‫ﭘ ﺴﺮان ﺝ ﺎد‪َ :‬‬
‫ﭘﺴﺮان اَﺷﻴﺮ‪ :‬یﻤﻨَﻪ و یﺸﻮَﻩ و یﺸﻮﯼ و ﺑَﺮیﻌَﻪ‪ ،‬و ﺧﻮاهﺮ ایﺸﺎن ﺳﺎرﻩ‪ ،‬و ﭘﺴﺮان ﺑﺮیﻌَﻪ ﺣﺎﺑِﺮ‬
‫و ﻣَﻠﻜﻴﺌﻴﻞ‪ ١٨ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮان زِﻟﻔﻪ آﻪ ﻻﺑﺎن ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮد ﻟﻴ ﻪ داد‪ ،‬و ای ﻦ ﺷ ﺎﻧﺰدﻩ را ﺑ ﺮاﯼ‬
‫یﻌﻘﻮب زایﻴﺪ‪ ١٩ .‬و ﭘﺴﺮان راﺣﻴﻞ زن یﻌﻘﻮب‪ :‬یﻮﺳﻒ و ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ‪ ٢٠ .‬و ﺑ ﺮاﯼ یﻮﺳ ﻒ در‬
‫زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ‪َ ،‬ﻣﻨَﺴﯽ و اِﻓﺮایﻢ زایﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬آﻪ َاﺳِﻨﺎت دﺧﺘﺮ ﻓﻮﻃﯽ ﻓﺎرع‪ ،‬آﺎهﻦ اون ﺑ ﺮایﺶ‬
‫ﺑﺰاد‪ ٢١ .‬و ﭘﺴﺮان ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ‪ :‬ﺑﺎﻟﻊ و ﺑﺎآِﺮ و اَﺷﺒﻴﻞ و ﺝﻴﺮا و ﻧَﻌﻤﺎن و ایﺤﯽ و رُش و ﻣُﻔ ﻴﻢ و‬
‫ﺣُﻔﻴﻢ و ﺁرْد‪ ٢٢ .‬ایﻨﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮان راﺣﻴﻞ آﻪ ﺑﺮاﯼ یﻌﻘﻮب زایﻴ ﺪﻩ ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻤ ﻪ ﭼﻬ ﺎردﻩ ﻧﻔ ﺮ‪٢٣ .‬‬
‫و ﭘﺴﺮ دان‪ :‬ﺣﻮﺷ ﻴﻢ‪ ٢۴ .‬و ﭘ ﺴﺮان ﻧﻔﺘ ﺎﻟﯽ‪ :‬یﺤ ﺼِﺌﻴﻞ و ﺝ ﻮﻧﯽ و ی ﺼﺮ و ِ‬
‫ﺷ ﻠﻴﻢ‪ ٢۵ .‬ایﻨﺎﻧﻨ ﺪ‬
‫ﭘﺴﺮان ﺑِﻠﻬﻪ‪ ،‬آﻪ ﻻﺑﺎن ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮد راﺣﻴﻞ داد‪ ،‬و ایﺸﺎن را ﺑﺮاﯼ یﻌﻘﻮب زایﻴﺪ‪ .‬هﻤﻪ هﻔ ﺖ‬
‫ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺻ ﻠﺐ وﯼ ﭘﺪی ﺪ ﺷ ﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳ ﻮاﯼ زﻧ ﺎن‬ ‫‪ ٢۶‬هﻤﻪ ﻧﻔﻮﺳﯽ آﻪ ﺑ ﺎ یﻌﻘ ﻮب ﺑ ﻪ ﻣ ﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧ ﺪ‪ ،‬آ ﻪ از ُ‬
‫ﭘﺴﺮان یﻌﻘﻮب‪ ،‬ﺝﻤﻴﻌًﺎ ﺷﺼﺖ و ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ٢٧ .‬و ﭘﺴﺮان یﻮﺳﻒ آﻪ ﺑﺮایﺶ در ﻣﺼﺮ‬
‫زایﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬دو ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺝﻤﻴﻊ ﻧﻔﻮس ﺧﺎﻧﺪان یﻌﻘﻮب آﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ هﻔﺘﺎد ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢٨‬و یﻬﻮدا را ﭘﻴﺶ روﯼ ﺧﻮد ﻧﺰد یﻮﺳﻒ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺕﺎ او را ﺑﻪ ﺝﻮﺷﻦ راهﻨﻤ ﺎیﯽ آﻨ ﺪ‪ ،‬و ﺑ ﻪ‬
‫زﻣﻴﻦ ﺝﻮﺷﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ٢٩ .‬و یﻮﺳﻒ اراﺑ ﻪ ﺧ ﻮد را ﺣﺎﺽ ﺮ ﺳ ﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺑ ﻪ اﺳ ﺘﻘﺒﺎل ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‬
‫اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ ﺑ ﻪ ﺝﻮﺷ ﻦ ﺑ ﺮود‪ .‬و ﭼ ﻮن او را ﺑﺪی ﺪ ﺑ ﻪ ﮔ ﺮدﻧﺶ ﺑﻴﺎویﺨ ﺖ‪ ،‬و ﻣ ﺪﺕﯽ ﺑ ﺮ ﮔ ﺮدﻧﺶ‬
‫ﮔﺮیﺴﺖ‪ ٣٠ .‬و اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ یﻮﺳ ﻒ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اآﻨ ﻮن ﺑﻤﻴ ﺮم‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜ ﻪ روﯼ ﺕ ﻮ را دی ﺪم آ ﻪ ﺕ ﺎ‬
‫ﺑﺤﺎل زﻧﺪﻩ هﺴﺘﯽ‪ ٣١ «.‬و یﻮﺳﻒ ﺑﺮادران ﺧﻮد واهﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪر ﺧﻮیﺶ را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽروم‬
‫ﺕ ﺎ ﻓﺮﻋ ﻮن را ﺧﺒ ﺮ ده ﻢ و ﺑ ﻪ وﯼ ﮔ ﻮیﻢ‪" :‬ﺑ ﺮادراﻧﻢ و ﺧ ﺎﻧﻮادﻩ ﭘ ﺪرم آ ﻪ در زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ‪ ٣٢ .‬و ﻣﺮدان ﺷﺒﺎﻧﺎن هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬زیﺮا اهﻞ ﻣﻮاﺷﯽاﻧﺪ‪ ،‬و ﮔﻠﻪهﺎ و رﻣﻪه ﺎ‬
‫و آﻞ ﻣﺎیﻤﻠﻚ ﺧ ﻮد را ﺁوردﻩاﻧ ﺪ‪ ٣٣ ".‬و ﭼ ﻮن ﻓﺮﻋ ﻮن ﺷ ﻤﺎ را ﺑﻄﻠﺒ ﺪ و ﮔﻮی ﺪ‪" :‬آ ﺴﺐ ﺷ ﻤﺎ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ؟" ‪ ٣۴‬ﮔﻮیﻴﺪ‪" :‬ﻏﻼﻣﺎﻧﺖ از ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺕﺎ ﺑﺤﺎل اهﻞ ﻣﻮاﺷﯽ هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬هﻢ ﻣﺎ و هﻢ اﺝﺪاد‬
‫ﻣﺎ‪ ،‬ﺕﺎ در زﻣﻴﻦ ﺝﻮﺷﻦ ﺳﺎآﻦ ﺷﻮیﺪ‪ ،‬زیﺮا آﻪ هﺮ ﺷﺒﺎن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻣﻜﺮوﻩ ﻣﺼﺮیﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﭘﺲ یﻮﺳ ﻒ ﺁﻣ ﺪ و ﺑ ﻪ ﻓﺮﻋ ﻮن ﺧﺒ ﺮ دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭘ ﺪرم و ﺑ ﺮادراﻧﻢ ﺑ ﺎ ﮔﻠ ﻪ و رﻣ ﻪ‬ ‫‪۴٧‬‬
‫ﺧﻮیﺶ و هﺮ ﭼﻪ دارﻧﺪ‪ ،‬از زﻣﻴﻦ آﻨﻌﺎن ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ و در زﻣﻴﻦ ﺝﻮﺷﻦ هﺴﺘﻨﺪ‪ ٢ «.‬و از ﺝﻤﻠﻪ‬
‫ﺑﺮادران ﺧﻮد ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ایﺸﺎن را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻓﺮﻋ ﻮن ﺑ ﺮ ﭘ ﺎ داﺷ ﺖ‪ ٣ .‬و ﻓﺮﻋ ﻮن‪،‬‬
‫ﺑ ﺮادران او را ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺷ ﻐﻞ ﺷ ﻤﺎ ﭼﻴ ﺴﺖ؟« ﺑ ﻪ ﻓﺮﻋ ﻮن ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﻏﻼﻣﺎﻧ ﺖ ﺷ ﺒﺎن ﮔﻮﺳ ﻔﻨﺪ‬
‫هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬هﻢ ﻣ ﺎ و ه ﻢ اﺝ ﺪاد ﻣ ﺎ‪ ۴ «.‬و ﺑ ﻪ ﻓﺮﻋ ﻮن ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﺁﻣ ﺪﻩای ﻢ ﺕ ﺎ در ای ﻦ زﻣ ﻴﻦ ﺳ ﺎآﻦ‬
‫ﺷﻮیﻢ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ ﮔﻠ ﻪ ﻏﻼﻣﺎﻧ ﺖ ﻣﺮﺕﻌ ﯽ ﻧﻴ ﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜ ﻪ ﻗﺤ ﻂ در زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن ﺳ ﺨﺖ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬و اﻻ´ن ﺕﻤﻨ ﺎ داری ﻢ آ ﻪ ﺑﻨ ﺪﮔﺎﻧﺖ در زﻣ ﻴﻦ ﺝﻮﺷ ﻦ ﺳ ﻜﻮﻧﺖ آﻨﻨ ﺪ‪ ۵ «.‬و ﻓﺮﻋ ﻮن ﺑ ﻪ‬
‫یﻮﺳﻒ ﺧﻄ ﺎب آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﭘ ﺪرت و ﺑﺮادراﻧ ﺖ ﻧ ﺰد ﺕ ﻮ ﺁﻣ ﺪﻩاﻧ ﺪ‪ ۶ ،‬زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ ﭘ ﻴﺶ‬
‫روﯼ ﺕﻮﺳ ﺖ‪ .‬در ﻧﻴﻜ ﻮﺕﺮیﻦ زﻣ ﻴﻦ‪ ،‬ﭘ ﺪر و ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮد را ﻣ ﺴﻜﻦ ﺑ ﺪﻩ‪ .‬در زﻣ ﻴﻦ ﺝﻮﺷ ﻦ‬
‫ن ﻗﺎﺑ ﻞ ﻣ ﯽﺑﺎﺷ ﻨﺪ‪ ،‬ای ﺸﺎن را ﺳ ﺮآﺎران‬ ‫ﺳﺎآﻦ ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬و اﮔﺮ ﻣﯽداﻧﯽ آﻪ در ﻣﻴﺎن ایﺸﺎن آﺴﺎ ِ‬
‫ﻣﻮاﺷﯽ ﻣﻦ ﮔﺮدان‪«.‬‬
‫‪ ٧‬و یﻮﺳﻒ‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬یﻌﻘﻮب را ﺁوردﻩ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮﭘﺎ داﺷ ﺖ‪ .‬و یﻌﻘ ﻮب‪،‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن راﺑﺮآﺖ داد‪ ٨ .‬و ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ یﻌﻘﻮب ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﺎم ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﻋﻤﺮ ﺕﻮ ﭼﻨ ﺪ اﺳ ﺖ؟« ‪٩‬‬
‫یﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﺎم ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﻏﺮﺑﺖ ﻣﻦ ﺻﺪ و ﺳﯽ ﺳﺎل اﺳﺖ‪ .‬ایﺎم ﺳ ﺎﻟﻬﺎﯼ ﻋﻤ ﺮ‬
‫ﻣ ﻦ اﻧ ﺪك و ﺑ ﺪ ﺑ ﻮدﻩ اﺳ ﺖ‪ ،‬و ﺑ ﻪ ای ﺎم ﺳ ﺎﻟﻬﺎﯼ ﻋﻤ ﺮ ﭘ ﺪراﻧﻢ در روزه ﺎﯼ ﻏﺮﺑ ﺖ ای ﺸﺎن‬
‫ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ‪ ١٠ «.‬و یﻌﻘ ﻮب‪ ،‬ﻓﺮﻋ ﻮن را ﺑﺮآ ﺖ داد و از ﺣ ﻀﻮر ﻓﺮﻋ ﻮن ﺑﻴ ﺮون ﺁﻣ ﺪ‪ ١١ .‬و‬
‫یﻮﺳﻒ‪ ،‬ﭘﺪر و ﺑﺮادران ﺧﻮد را ﺳﻜﻮﻧﺖ داد‪ ،‬و ﻣِﻠﻜﯽ در زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ در ﻧﻴﻜﻮﺕﺮیﻦ زﻣ ﻴﻦ‪،‬‬
‫ﻋ ْﻤ ﺴﻴﺲ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜ ﻪ ﻓﺮﻋ ﻮن ﻓﺮﻣ ﻮدﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬ﺑﺪی ﺸﺎن ارزاﻧ ﯽ داﺷ ﺖ‪ ١٢ .‬و‬ ‫یﻌﻨ ﯽ در ارض َر َ‬
‫یﻮﺳﻒ ﭘﺪر و ﺑﺮادران ﺧﻮد‪ ،‬و هﻤﻪ اهﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪر ﺧﻮیﺶ را ﺑﻪ ﺣﺴﺐ ﺕﻌﺪاد ﻋﻴﺎل ایﺸﺎن ﺑﻪ‬
‫ﻧﺎن ﭘﺮوراﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﯽ‬
‫‪ ١٣‬و در ﺕﻤ ﺎﻣﯽ زﻣ ﻴﻦ ﻧ ﺎن ﻧﺒ ﻮد‪ ،‬زی ﺮا ﻗﺤ ﻂ زی ﺎدﻩ ﺳ ﺨﺖ ﺑ ﻮد‪ ،‬و ارض ﻣ ﺼﺮ و ارض‬
‫آﻨﻌﺎن ﺑﺴﺒﺐ ﻗﺤﻂ ﺑﻴﻨﻮا ﮔﺮدیﺪ‪ ١۴ .‬و یﻮﺳﻒ‪ ،‬ﺕﻤﺎم ﻧﻘﺮﻩاﯼ را آﻪ در زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ و زﻣ ﻴﻦ‬
‫آﻨﻌﺎن یﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻮض ﻏﻠﻪاﯼ آﻪ ای ﺸﺎن ﺧﺮیﺪﻧ ﺪ‪ ،‬ﺑﮕﺮﻓ ﺖ‪ ،‬و یﻮﺳ ﻒ ﻧﻘ ﺮﻩ را ﺑ ﻪ ﺧﺎﻧ ﻪ‬
‫ﻓﺮﻋﻮن درﺁورد‪ ١۵ .‬و ﭼﻮن ﻧﻘﺮﻩ از ارض ﻣﺼﺮ و ارض آﻨﻌﺎن ﺕﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬هﻤﻪ ﻣﺼﺮیﺎن‬
‫ﻧﺰد یﻮﺳﻒ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﻣ ﺎ را ﻧ ﺎن ﺑ ﺪﻩ‪ ،‬ﭼ ﺮا در ﺣ ﻀﻮرت ﺑﻤﻴ ﺮیﻢ؟ زی ﺮا آ ﻪ ﻧﻘ ﺮﻩ ﺕﻤ ﺎم‬
‫ﺷﺪ‪ ١۶ «.‬یﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻮاﺷﯽ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎوری ﺪ‪ ،‬و ﺑ ﻪ ﻋ ﻮض ﻣﻮاﺷ ﯽ ﺷ ﻤﺎ‪ ،‬ﻏﻠ ﻪ ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎ‬
‫ﻣﯽدهﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﻧﻘﺮﻩ ﺕﻤﺎم ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ١٧ «.‬ﭘﺲ ﻣﻮاﺷﯽ ﺧﻮد را ﻧﺰد یﻮﺳﻒ ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و یﻮﺳ ﻒ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻮض اﺳﺒﺎن و ﮔﻠﻪهﺎﯼ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و رﻣﻪه ﺎﯼ ﮔ ﺎوان و اﻻﻏ ﺎن‪ ،‬ﻧ ﺎن ﺑﺪی ﺸﺎن داد‪ .‬و در‬
‫ﺁن ﺳﺎل ﺑ ﻪ ﻋ ﻮض هﻤ ﻪ ﻣﻮاﺷ ﯽ ای ﺸﺎن‪ ،‬ای ﺸﺎن را ﺑ ﻪ ﻧ ﺎن ﭘﺮوراﻧﻴ ﺪ‪ ١٨ .‬و ﭼ ﻮن ﺁن ﺳ ﺎل‬
‫ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ در ﺳﺎل دوم ﺑﻪ ﺣﻀﻮر وﯼ ﺁﻣﺪﻩ‪،‬ﮔﻔﺘﻨﺪش‪» :‬از ﺁﻗ ﺎﯼ ﺧ ﻮد ﻣﺨﻔ ﯽ ﻧﻤ ﯽداری ﻢ آ ﻪ‬
‫ﻧﻘﺮﻩ ﻣﺎ ﺕﻤﺎم ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﻮاﺷﯽ و ﺑﻬﺎیﻢ از ﺁن ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺎ ﮔﺮدیﺪﻩ‪ ،‬و ﺝﺰ ﺑﺪﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻀﻮر ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ١٩ .‬ﭼﺮا ﻣﺎ و زﻣﻴﻦ ﻣ ﺎ ﻧﻴ ﺰ در ﻧﻈ ﺮ ﺕ ﻮ ه ﻼك ﺷ ﻮیﻢ؟‬
‫ﭘﺲ ﻣﺎ را و زﻣﻴﻦ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻧﺎن ﺑﺨﺮ‪ ،‬و ﻣﺎ و زﻣﻴﻦ ﻣﺎ ﻣﻤﻠﻮك ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺸﻮیﻢ‪ ،‬و ﺑ ﺬر ﺑ ﺪﻩ ﺕ ﺎ‬
‫زیﺴﺖ آﻨﻴﻢ و ﻧﻤﻴﺮیﻢ و زﻣﻴﻦ ﺑﺎیﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٢٠‬ﭘﺲ یﻮﺳﻒ ﺕﻤﺎﻣﯽ زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ را ﺑ ﺮاﯼ ﻓﺮﻋ ﻮن ﺑﺨﺮی ﺪ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﻣ ﺼﺮیﺎن ه ﺮ آ ﺲ‬
‫ﻣﺰرﻋﻪ ﺧﻮد را ﻓﺮوﺧﺘﻨ ﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﻜ ﻪ ﻗﺤ ﻂ ﺑ ﺮ ای ﺸﺎن ﺳ ﺨﺖ ﺑ ﻮد و زﻣ ﻴﻦ از ﺁن ﻓﺮﻋ ﻮن ﺷ ﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢١‬و ﺧﻠﻖ را از ایﻦ ﺣﺪ ﺕﺎ ﺑﻪ ﺁن ﺣﺪ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮهﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺳﺎﺧﺖ‪ ٢٢ .‬ﻓﻘﻂ زﻣﻴﻦ َآﻬَﻨﻪ را‬
‫ﻧﺨﺮیﺪ‪ ،‬زیﺮا آﻬﻨﻪ را ﺣﺼّﻪاﯼ از ﺝﺎﻧﺐ ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و از ﺣﺼّﻪاﯼ آﻪ ﻓﺮﻋ ﻮن‬
‫ﺑﺪیﺸﺎن دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬از ایﻦ ﺳﺒﺐ زﻣﻴﻦ ﺧ ﻮد را ﻧﻔﺮوﺧﺘﻨ ﺪ‪ ٢٣ .‬و یﻮﺳ ﻒ ﺑ ﻪ ﻗ ﻮم‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﻚ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺷﻤﺎ را و زﻣﻴﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑ ﺮاﯼ ﻓﺮﻋ ﻮن ﺧﺮی ﺪم‪ ،‬هﻤﺎﻧ ﺎ ﺑ ﺮاﯼ ﺷ ﻤﺎ ﺑ ﺬر‬
‫اﺳﺖ ﺕﺎ زﻣﻴﻦ را ﺑﻜﺎریﺪ‪ ٢۴ .‬و ﭼﻮن ﺣﺎﺻﻞ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ی ﻚ ﺧﻤ ﺲ ﺑ ﻪ ﻓﺮﻋ ﻮن دهﻴ ﺪ‪ ،‬و ﭼﻬ ﺎر‬
‫ﺣﺼﻪ از ﺁن ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ زراﻋﺖ زﻣﻴﻦ و ﺑﺮاﯼ ﺧﻮراك ﺷ ﻤﺎ و اه ﻞ ﺧﺎﻧ ﻪه ﺎﯼ ﺷ ﻤﺎ و‬
‫ﻃﻌﺎم ﺑﻪ ﺝﻬﺖ اﻃﻔﺎل ﺷﻤﺎ‪ ٢۵«.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺕﻮ ﻣﺎ را اِﺣﻴ ﺎ ﺳ ﺎﺧﺘﯽ‪ ،‬در ﻧﻈ ﺮ ﺁﻗ ﺎﯼ ﺧ ﻮد اﻟﺘﻔ ﺎت‬
‫ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬ﺕﺎ ﻏﻼم ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎﺷ ﻴﻢ‪ ٢۶ «.‬ﭘ ﺲ یﻮﺳ ﻒ ای ﻦ ﻗ ﺎﻧﻮن را ﺑ ﺮ زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ ﺕ ﺎ اﻣ ﺮوز‬
‫ﻗﺮار داد آﻪ ﺧﻤﺲ از ﺁن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻏﻴ ﺮ از زﻣ ﻴﻦ آﻬﻨ ﻪ ﻓﻘ ﻂ‪ ،‬آ ﻪ از ﺁن ﻓﺮﻋ ﻮن ﻧ ﺸﺪ‪.‬‬
‫‪ ٢٧‬و اﺳﺮاﺋﻴﻞ در ارض ﻣﺼﺮ در زﻣﻴﻦ ﺝﻮﺷﻦ ﺳﺎآﻦ ﺷ ﺪﻩ‪ ،‬ﻣِﻠ ﻚ در ﺁن ﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ‪ ،‬و ﺑ ﺴﻴﺎر‬
‫ﺑﺎرور و آﺜﻴﺮ ﮔﺮدیﺪﻧﺪ‪ ٢٨ .‬و یﻌﻘﻮب در ارض ﻣ ﺼﺮ هﻔ ﺪﻩ ﺳ ﺎل ﺑﺰی ﺴﺖ‪ .‬و ای ﺎم ﺳ ﺎﻟﻬﺎﯼ‬
‫ﻋﻤ ﺮ یﻌﻘ ﻮب ﺻ ﺪ و ﭼﻬ ﻞ و هﻔ ﺖ ﺳ ﺎل ﺑ ﻮد‪ ٢٩ .‬و ﭼ ﻮن ﺣ ﻴﻦ وﻓ ﺎت اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ ﻧﺰدی ﻚ‬
‫ﺷﺪ‪،‬ﭘﺴﺮ ﺧﻮد یﻮﺳﻒ را ﻃﻠﺒﻴ ﺪﻩ‪ ،‬ﺑ ﺪو ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﻻ´ن اﮔ ﺮ در ﻧﻈ ﺮ ﺕ ﻮ اﻟﺘﻔ ﺎت یﺎﻓﺘ ﻪام‪ ،‬دﺳ ﺖ‬
‫ﺧﻮد را زیﺮ ران ﻣﻦ ﺑﮕﺬار‪ ،‬و اﺣﺴﺎن و اِﻣﺎﻧ ﺖ ﺑ ﺎ ﻣ ﻦ ﺑﻜ ﻦ‪ ،‬و زﻧﻬ ﺎر ﻣ ﺮا در ﻣ ﺼﺮ دﻓ ﻦ‬
‫ﻣﻨﻤﺎ‪ ٣٠ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﭘﺪران ﺧﻮد ﺑﺨﻮاﺑﻢ و ﻣ ﺮا از ﻣ ﺼﺮ ﺑﺮداﺷ ﺘﻪ‪ ،‬در ﻗﺒ ﺮ ای ﺸﺎن دﻓ ﻦ آ ﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺧﻮاهﻢ آﺮد‪ ٣١ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮایﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر‪ «،‬ﭘﺲ ﺑﺮایﺶ ﻗ ﺴﻢ ﺧ ﻮرد و‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮد ﺧﻢ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮان ﻳﻮﺳﻒ‬
‫و ﺑﻌ ﺪ از ای ﻦ اﻣ ﻮر‪ ،‬واﻗ ﻊ ﺷ ﺪ آ ﻪ ﺑ ﻪ یﻮﺳ ﻒ ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ایﻨ ﻚ ﭘ ﺪر ﺕ ﻮ ﺑﻴﻤ ﺎر‬ ‫‪۴٨‬‬
‫اﺳﺖ‪ «.‬ﭘﺲ دو ﭘﺴﺮ ﺧﻮد‪َ ،‬ﻣﻨَﺴﯽ و اِﻓﺮایﻢ را ﺑﺎ ﺧ ﻮد ﺑﺮداﺷ ﺖ‪ ٢ .‬و یﻌﻘ ﻮب را ﺧﺒ ﺮ دادﻩ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ایﻨﻚ ﭘﺴﺮت یﻮﺳﻒ‪ ،‬ﻧﺰد ﺕﻮ ﻣﯽﺁیﺪ‪ «.‬و اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺧﻮیﺸﺘﻦ را ﺕﻘﻮیﺖ دادﻩ‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ‬
‫ﺑﻨﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ ٣‬و یﻌﻘﻮب ﺑ ﻪ یﻮﺳ ﻒ ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺧ ﺪاﯼ ﻗ ﺎدر ﻣﻄﻠ ﻖ در ﻟ ﻮز در زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ ﻇ ﺎهﺮ‬
‫ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺮآﺖ داد‪ ۴ .‬و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬هﺮ ﺁیﻨﻪ ﻣﻦ ﺕﻮ را ﺑ ﺎرور و آﺜﻴ ﺮ ﮔ ﺮداﻧﻢ‪ ،‬و از ﺕ ﻮ‬
‫ﻗﻮﻣﻬ ﺎﯼ ﺑ ﺴﻴﺎر ﺑﻮﺝ ﻮد ﺁورم‪ ،‬و ای ﻦ زﻣ ﻴﻦ را ﺑﻌ ﺪ از ﺕ ﻮ ﺑ ﻪ ذری ﺖ ﺕ ﻮ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻣﻴ ﺮاث اﺑ ﺪﯼ‬
‫ﺧﻮاهﻢ داد‪ ۵ .‬و اﻻ´ن دو ﭘﺴﺮت آﻪ در زﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﺮایﺖ زایﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﺁﻧﻜ ﻪ ﻧ ﺰد‬
‫ﺕﻮ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺎیﻢ‪ ،‬ایﺸﺎن از ﺁن ﻣﻦ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اِﻓﺮایﻢ و َﻣﻨَﺴﯽ ﻣﺜﻞ رؤﺑﻴﻦ و ﺷﻤﻌﻮن از ﺁن ﻣ ﻦ‬
‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪ ۶ .‬و اﻣﺎ اوﻻد ﺕﻮ آﻪ ﺑﻌﺪ از ای ﺸﺎن ﺑﻴ ﺎورﯼ‪ ،‬از ﺁن ﺕ ﻮ ﺑﺎﺷ ﻨﺪ و در ارث ﺧ ﻮد‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﯼ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﻣﺴ ّﻤﯽ' ﺷﻮﻧﺪ‪ ٧ .‬و هﻨﮕﺎﻣﯽ آﻪ ﻣﻦ از ﻓﺪّان ﺁﻣﺪم‪ ،‬راﺣﻴﻞ ﻧﺰد ﻣ ﻦ‬
‫در زﻣﻴﻦ آﻨﻌﺎن ﺑﻪ ﺳﺮ راﻩ ﻣﺮد‪ ،‬ﭼﻮن اﻧﺪك ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻮد آﻪ ﺑﻪ اِﻓ ﺮات ﺑﺮﺳ ﻢ‪ ،‬و او را‬
‫درﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ را ِﻩ اﻓﺮات آﻪ ﺑﻴﺖﻟﺤﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﻓﻦ آﺮدم‪«.‬‬
‫‪ ٨‬و ﭼﻮن اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﭘﺴﺮان یﻮﺳﻒ را دیﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﺎن آﻴﺴﺘﻨﺪ؟« ‪ ٩‬یﻮﺳﻒ‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﻮد را‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ایﻨﺎن ﭘﺴﺮان ﻣﻨﻨﺪ آﻪ ﺧ ﺪا ﺑ ﻪ ﻣ ﻦ در ایﻨﺠ ﺎ دادﻩ اﺳ ﺖ‪ «.‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ای ﺸﺎن را ﻧ ﺰد ﻣ ﻦ‬
‫ﺑﻴﺎور ﺕﺎ ایﺸﺎن را ﺑﺮآﺖ دهﻢ‪ ١٠ «.‬و ﭼﺸﻤﺎن اﺳﺮاﺋﻴﻞ از ﭘﻴﺮﯼ ﺕﺎر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد آﻪ ﻧﺘﻮاﻧ ﺴﺖ‬
‫دیﺪ‪ .‬ﭘﺲ ایﺸﺎن را ﻧﺰدیﻚ وﯼ ﺁورد و ایﺸﺎن را ﺑﻮﺳﻴﺪﻩ‪ ،‬در ﺁﻏﻮش ﺧﻮد آﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ ١١‬و اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ یﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻤﺎن ﻧﻤﯽﺑﺮدم آﻪ روﯼ ﺕﻮ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬و هﻤﺎﻧﺎ ﺧ ﺪا‪ ،‬ذری ﺖ‬
‫ﺕﻮ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دادﻩ اﺳﺖ‪ ١٢ «.‬و یﻮﺳﻒ ایﺸﺎن را از ﻣﻴﺎن دو زاﻧﻮﯼ ﺧﻮد ﺑﻴ ﺮون‬
‫ﺁوردﻩ‪ ،‬رو ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎد‪ ١٣ .‬و یﻮﺳﻒ هﺮ دو را ﮔﺮﻓ ﺖ‪ ،‬اﻓ ﺮایﻢ را ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ راﺳ ﺖ ﺧ ﻮد‬
‫ﺑ ﻪ ﻣﻘﺎﺑ ﻞ دﺳ ﺖ ﭼ ﭗ اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬و ﻣﻨ ﺴﯽ را ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ ﭼ ﭗ ﺧ ﻮد ﺑ ﻪ ﻣﻘﺎﺑ ﻞ دﺳ ﺖ راﺳ ﺖ‬
‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬و ایﺸﺎن را ﻧﺰدیﻚ وﯼ ﺁورد‪ ١۴ .‬و اﺳﺮاﺋﻴﻞ دﺳ ﺖ راﺳ ﺖ ﺧ ﻮد را دراز آ ﺮدﻩ‪،‬‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ اِﻓﺮایﻢ ﻧﻬﺎد و او آﻮﭼﻜﺘﺮ ﺑﻮد و دﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮد را ﺑ ﺮ ﺳ ﺮ َﻣ َﻨ ﺴﯽ‪ ،‬و دﺳ ﺘﻬﺎﯼ ﺧ ﻮد‬
‫را ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﺖ ﺣﺮآﺖ داد‪ ،‬زیﺮا آ ﻪ َﻣ َﻨ ﺴﯽ ﻧﺨ ﺴﺖزادﻩ ﺑ ﻮد‪ ١۵ .‬و یﻮﺳ ﻒ را ﺑﺮآ ﺖ دادﻩ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪایﯽ آﻪ در ﺣﻀﻮر وﯼ ﭘﺪراﻧﻢ‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﺤﺎق‪ ،‬ﺳﺎﻟﻚ ﺑﻮدﻧﺪﯼ‪ ،‬ﺧﺪایﯽ آﻪ ﻣﺮا‬
‫از روز ﺑ ﻮدﻧﻢ ﺕ ﺎ اﻣ ﺮوز رﻋﺎی ﺖ آ ﺮدﻩ اﺳ ﺖ‪ ١۶ ،‬ﺁن ﻓﺮﺷ ﺘﻪاﯼ آ ﻪ ﻣ ﺮا از ه ﺮ ﺑ ﺪﯼ‬
‫ﺧﻼﺻﯽ دادﻩ‪ ،‬ایﻦ دو ﭘﺴﺮ را ﺑﺮآﺖ دهﺪ و ﻧﺎم ﻣﻦ و ﻧﺎﻣﻬﺎﯼ ﭘﺪراﻧﻢ‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﺤﺎق‪ ،‬ﺑﺮ‬
‫ایﺸﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﻮد‪ ،‬و در وﺳﻂ زﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎر آﺜﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪«.‬‬
‫‪ ١٧‬و ﭼﻮن یﻮﺳﻒ دیﺪ آﻪ ﭘﺪرش دﺳﺖ راﺳﺖﺧﻮد را ﺑﺮ ﺳ ﺮ اﻓ ﺮایﻢ ﻧﻬ ﺎد‪ ،‬ﺑﻨﻈ ﺮش ﻧﺎﭘ ﺴﻨﺪ‬
‫ﺁﻣ ﺪ‪ ،‬و دﺳ ﺖ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد را ﮔﺮﻓ ﺖ‪ ،‬ﺕ ﺎ ﺁن را از ﺳ ﺮ اِﻓ ﺮایﻢ ﺑ ﻪ ﺳ ﺮ َﻣ َﻨ ﺴﯽ ﻧﻘ ﻞ آﻨ ﺪ‪ ١٨ .‬و‬
‫یﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﭘﺪر ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ‪ ،‬زیﺮا ﻧﺨﺴﺖزادﻩ ایﻦ اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ راﺳﺖ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺮ او ﺑﮕﺬار‪ ١٩ «.‬اﻣﺎ ﭘﺪرش اﺑﺎ ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽداﻧﻢ اﯼ ﭘﺴﺮم! ﻣﯽداﻧﻢ! او‬
‫ﻧﻴﺰ ﻗﻮﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و او ﻧﻴﺰ ﺑﺰرگ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮدی ﺪ‪ ،‬ﻟ ﻴﻜﻦ ﺑ ﺮادر آﻬﺘ ﺮش از وﯼ ﺑﺰرﮔﺘ ﺮ‬
‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و ذریﺖ او اﻣﺘﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺮدیﺪ‪«.‬‬
‫‪ ٢٠‬و در ﺁن روز‪ ،‬او ایﺸﺎن را ﺑﺮآﺖ دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺕﻮ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮآ ﺖ ﻃﻠﺒﻴ ﺪﻩ‪ ،‬ﺧﻮاهﻨ ﺪ‬
‫ﻣ َﻨ ﺴﯽ ﺕ ﺮﺝﻴﺢ داد‪٢١ .‬‬ ‫ﮔﻔﺖ آﻪ ﺧﺪا ﺕﻮ را ﻣﺜﻞ اِﻓﺮایﻢ و َﻣﻨَﺴﯽ ﮔﺮداﻧﺎد‪ «.‬ﭘﺲ اِﻓ ﺮایﻢ را ﺑ ﻪ َ‬
‫و اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ یﻮﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﻣ ﯽﻣﻴ ﺮم‪ ،‬و ﺧ ﺪا ﺑ ﺎ ﺷ ﻤﺎ ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد‪ ،‬و ﺷ ﻤﺎ را ﺑ ﻪ‬
‫زﻣﻴﻦ ﭘﺪران ﺷﻤﺎ ﺑﺎز ﺧﻮاهﺪ ﺁورد‪ ٢٢ .‬و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺕ ﻮ ﺣ ﺼﻪاﯼ زی ﺎدﻩ از ﺑﺮادراﻧ ﺖ ﻣ ﯽده ﻢ‪،‬‬
‫آﻪ ﺁن را از دﺳﺖ اﻣﻮریﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ و آﻤﺎن ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻢ‪«.‬‬

‫ﺑﺮآﺖ ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﭘﺴﺮاﻧﺶ‬

‫و یﻌﻘﻮب‪ ،‬ﭘﺴﺮان ﺧﻮد را ﺧﻮاﻧﺪﻩ‪،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﺝﻤ ﻊ ﺷ ﻮیﺪ ﺕ ﺎ ﺷ ﻤﺎ را از ﺁﻧﭽ ﻪ در ای ﺎم‬ ‫‪۴٩‬‬
‫ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ واﻗﻊ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺒﺮ دهﻢ‪ ٢ .‬اﯼ ﭘ ﺴﺮان یﻌﻘ ﻮب ﺝﻤ ﻊ ﺷ ﻮیﺪ و ﺑ ﺸﻨﻮیﺪ! و ﺑ ﻪ‬
‫ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﮔﻮش ﮔﻴﺮیﺪ‪.‬‬
‫‪» ٣‬اﯼ رؤﺑﻴﻦ! ﺕﻮ ﻧﺨﺴﺖزادﻩ ﻣﻨﯽ‪ ،‬ﺕﻮاﻧﺎیﯽ ﻣﻦ و اﺑﺘﺪاﯼ ﻗ ﻮﺕﻢ‪ ،‬ﻓ ﻀﻴﻠﺖ رﻓﻌ ﺖ و ﻓ ﻀﻴﻠﺖ‬
‫ﻗﺪرت‪ ۴ .‬ﺝﻮﺷﺎن ﻣﺜ ﻞ ﺁب‪ ،‬ﺑﺮﺕ ﺮﯼ ﻧﺨ ﻮاهﯽ یﺎﻓ ﺖ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ﺑ ﺮ ﺑ ﺴﺘﺮ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد ﺑﺮﺁﻣ ﺪﯼ‪.‬‬
‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن را ﺑﯽﺣﺮﻣﺖﺳﺎﺧﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫‪» ۵‬ﺷ ﻤﻌﻮن و ﻻوﯼ ﺑﺮادرﻧ ﺪ‪ .‬ﺁﻻت ﻇﻠ ﻢ‪ ،‬ﺷﻤ ﺸﻴﺮهﺎﯼ ای ﺸﺎن اﺳ ﺖ‪ ۶ .‬اﯼ ﻧﻔ ﺲ ﻣ ﻦ ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﺸﻮرت ایﺸﺎن داﺧﻞ ﻣﺸﻮ‪ ،‬و اﯼ ﺝﻼل ﻣﻦ ﺑ ﻪ ﻣﺤﻔ ﻞ ای ﺸﺎن ﻣﺘﺤ ﺪ ﻣﺒ ﺎش زی ﺮا در ﻏ ﻀﺐ‬
‫ﺧ ﻮد ﻣ ﺮدم را آ ﺸﺘﻨﺪ‪ .‬و در ﺧ ﻮدرأیﯽ ﺧ ﻮیﺶ ﮔ ﺎوان را ﭘ ﯽ آﺮدﻧ ﺪ‪ ٧ .‬ﻣﻠﻌ ﻮن ﺑ ﺎد ﺧ ﺸﻢ‬
‫ایﺸﺎن‪ ،‬آﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻏﻀﺐ ایﺸﺎن زیﺮا آﻪ ﺕﻨﺪ ﺑﻮد! ایﺸﺎن را در یﻌﻘﻮب ﻣﺘﻔﺮق ﺳ ﺎزم‬
‫و در اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﺮاآﻨﺪﻩ آﻨﻢ‪.‬‬
‫‪» ٨‬اﯼ یﻬ ﻮدا ﺕ ﻮ را ﺑﺮادراﻧ ﺖ ﺧﻮاهﻨ ﺪ ﺳ ﺘﻮد‪ .‬دﺳ ﺘﺖ ﺑ ﺮ ﮔ ﺮدن دﺷ ﻤﻨﺎﻧﺖ ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد‪ ،‬و‬
‫ﭘﺴﺮان ﭘﺪرت‪ ،‬ﺕﻮ را ﺕﻌﻈﻴﻢ ﺧﻮاهﻨ ﺪ آ ﺮد‪ ٩ .‬یﻬ ﻮدا ﺷ ﻴﺮﺑﭽﻪاﯼ اﺳ ﺖ‪ ،‬اﯼ ﭘ ﺴﺮم از ﺷ ﻜﺎر‬
‫ﺑﺮﺁﻣﺪﯼ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺮ ﺧﻮیﺸﺘﻦ را ﺝﻤﻊ آ ﺮدﻩ‪ ،‬در آﻤ ﻴﻦ ﻣ ﯽﺧﻮاﺑ ﺪ و ﭼ ﻮن ﺷ ﻴﺮﻣﺎدﻩاﯼ اﺳ ﺖ‪.‬‬
‫آﻴﺴﺖ او را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰاﻧﺪ؟ ‪ ١٠‬ﻋﺼﺎ از یﻬﻮدا دور ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬و ﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎنﻓﺮﻣ ﺎیﯽ از ﻣﻴ ﺎن‬
‫ﭘﺎیﻬﺎﯼ وﯼ ﺕﺎ ﺷﻴﻠﻮ ﺑﻴﺎیﺪ‪ .‬و ﻣﺮ او را اﻃﺎﻋﺖ اﻣﺘﻬﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ١١ .‬آّﺮﻩ ﺧﻮد را ﺑ ﻪ ﺕ ﺎك و‬
‫آّﺮﻩ اﻻغ ﺧﻮیﺶ را ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﺴﺘﻪ‪ .‬ﺝﺎﻣ ﻪ ﺧ ﻮد را ﺑ ﻪ ﺷ ﺮاب‪ ،‬و رﺧ ﺖ ﺧ ﻮیﺶ را ﺑ ﻪ ﻋ ﺼﻴﺮ‬
‫اﻧﮕﻮر ﻣﯽﺷﻮیﺪ‪ ١٢ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﺮاب ﺳﺮخ و دﻧﺪاﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﺳﻔﻴﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪» ١٣‬زﺑﻮﻟﻮن‪ ،‬ﺑ ﺮ آﻨ ﺎر دری ﺎ ﺳ ﺎآﻦ ﺷ ﻮد‪ ،‬و ﻧ ﺰد ﺑﻨ ﺪر آ ﺸﺘﻴﻬﺎ‪ .‬و ﺣ ﺪود او ﺕ ﺎ ﺑ ﻪ ﺻ ﻴﺪون‬
‫ﺧﻮاه ﺪ رﺳ ﻴﺪ‪ ١۴ .‬ی ﺴﺎآﺎر ﺣﻤ ﺎر ﻗ ﻮﯼ اﺳ ﺖ در ﻣﻴ ﺎن ﺁﻏﻠﻬ ﺎ ﺧﻮاﺑﻴ ﺪﻩ‪ ١۵ .‬ﭼ ﻮن ﻣﺤ ﻞ‬
‫ﺁرﻣﻴﺪن را دیﺪ آﻪ ﭘﺴﻨﺪیﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و زﻣﻴﻦ را دﻟﮕﺸﺎ یﺎﻓﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﮔ ﺮدن ﺧ ﻮیﺶ را ﺑ ﺮاﯼ ﺑ ﺎر‬
‫ﺧﻢ آﺮد‪ ،‬و ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺮاج ﮔﺮدیﺪ‪.‬‬
‫‪» ١۶‬دان‪ ،‬ﻗﻮم ﺧﻮد را داورﯼ ﺧﻮاهﺪ آﺮد‪ ،‬ﭼﻮن یﻜﯽ از اﺳ ﺒﺎط اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ‪ ١٧ .‬دان ﻣ ﺎرﯼ‬
‫ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮدﺑﻪ ﺳﺮ راﻩ‪ ،‬و اﻓﻌﯽ ﺑﺮ آﻨﺎر ﻃﺮیﻖ آﻪ ﭘﺎﺷﻨﻪ اﺳﺐ را ﺑﮕﺰد ﺕﺎ ﺳ ﻮارش از ﻋﻘ ﺐ‬
‫اﻓﺘﺪ‪ ١٨ .‬اﯼ یﻬﻮﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺠﺎت ﺕﻮ ﻣﯽﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫‪» ١٩‬ﺝﺎد‪ ،‬ﮔﺮوهﯽ ﺑﺮ وﯼ هﺠﻮم ﺧﻮاهﻨ ﺪ ﺁورد‪ ،‬و او ﺑ ﻪ ﻋﻘ ﺐ ای ﺸﺎن هﺠ ﻮم ﺧﻮاه ﺪ ﺁورد‪.‬‬
‫‪ ٢٠‬اﺷﻴﺮ‪ ،‬ﻧﺎن او ﭼﺮب ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻟﺬات ﻣﻠﻮآﺎﻧﻪ ﺧﻮاه ﺪ داد‪ ٢١ .‬ﻧﻔﺘ ﺎﻟﯽ‪ ،‬ﻏ ﺰال ﺁزادﯼ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬آﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺣﺴﻨﻪ ﺧﻮاهﺪ داد‪.‬‬
‫‪» ٢٢‬یﻮﺳﻒ‪ ،‬ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺎرورﯼ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺎرور ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪاﯼ آﻪ ﺷﺎﺧﻪهﺎیﺶ از دی ﻮار‬
‫ﺑﺮﺁیﺪ‪ ٢٣ .‬ﺕﻴﺮاﻧﺪازان او را رﻧﺠﺎﻧﻴﺪﻧ ﺪ‪ ،‬و ﺕﻴ ﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻨ ﺪ و اذی ﺖ رﺳ ﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪ ٢۴ .‬ﻟ ﻴﻜﻦ آﻤ ﺎن‬
‫وﯼ در ﻗ ﻮت ﻗ ﺎیﻢ ﻣﺎﻧ ﺪ و ﺑﺎزوه ﺎﯼ دﺳ ﺘﺶ ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ ﻗ ﺪیﺮ یﻌﻘ ﻮب ﻣﻘ ﻮﯼ ﮔﺮدی ﺪ آ ﻪ از‬
‫ﺁﻧﺠﺎﺳ ﺖ ﺷ ﺒﺎن و ﺻ ﺨﺮﻩ اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ‪ ٢۵ .‬از ﺧ ﺪاﯼ ﭘ ﺪرت آ ﻪ ﺕ ﻮ را اﻋﺎﻧ ﺖ ﻣ ﯽآﻨ ﺪ‪ ،‬و از‬
‫ﻗﺎدرﻣﻄﻠﻖ آﻪ ﺕﻮ را ﺑﺮآﺖ ﻣﯽده ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﺑﺮآ ﺎت ﺁﺳ ﻤﺎﻧﯽ از اﻋﻠ ﯽ' و ﺑﺮآ ﺎت ﻟﺠ ﻪاﯼ آ ﻪ در‬
‫اﺳﻔﻞ واﻗﻊ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺮآﺎت ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ و رﺣﻢ‪ ٢۶ .‬ﺑﺮآ ﺎت ﭘ ﺪرت ﺑ ﺮ ﺑﺮآ ﺎت ﺝﺒ ﺎل ازﻟ ﯽ ﻓ ﺎیﻖ‬
‫ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﺑﺮ ﺣﺪود آﻮهﻬﺎﯼ اﺑﺪﯼ و ﺑﺮ ﺳﺮ یﻮﺳﻒ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺮ ﻓﺮق او آﻪ از ﺑﺮادراﻧﺶ‬
‫ﺑﺮﮔﺰیﺪﻩ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪» ٢٧‬ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ‪ ،‬ﮔﺮﮔﯽ اﺳﺖ آﻪ ﻣ ﯽدرد‪ .‬ﺻ ﺒﺤﮕﺎهﺎن ﺷ ﻜﺎر را ﺧﻮاه ﺪ ﺧ ﻮرد‪ ،‬و ﺷ ﺎﻣﮕﺎهﺎن‬
‫ﻏﺎرت را ﺕﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮاهﺪ آﺮد‪ ٢٨ «.‬هﻤﻪ ایﻨﺎن دوازدﻩ ﺳﺒﻂ اﺳﺮاﺋﻴﻠﻨﺪ‪ ،‬و ایﻦ اﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪر‬
‫ایﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺪیﺸﺎن ﮔﻔﺖ و ایﺸﺎن را ﺑﺮآﺖ داد‪ ،‬و هﺮ یﻚ را ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺮآﺖ وﯼ ﺑﺮآﺖ داد‪.‬‬

‫وﻓﺎت ﻳﻌﻘﻮب‬
‫‪ ٢٩‬ﭘﺲ ایﺸﺎن را وﺻﻴﺖ ﻓﺮﻣﻮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪﻗﻮم ﺧﻮد ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯽﺷﻮم‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺎ ﭘﺪراﻧﻢ در‬
‫ﺣ ّﺘﯽ اﺳﺖ‪ ،‬دﻓ ﻦ آﻨﻴ ﺪ‪ ٣٠ .‬در ﻣﻐ ﺎرﻩاﯼ آ ﻪ در ﺻ ﺤﺮاﯼ‬ ‫ن ِ‬‫ﻣﻐﺎرﻩاﯼ آﻪ در ﺻﺤﺮاﯼ ﻋﻔﺮو ِ‬
‫ﻣﻜﻔﻴﻠ ﻪ اﺳ ﺖ‪ ،‬آ ﻪ در ﻣﻘﺎﺑ ﻞ ﻣﻤ ﺮﯼ در زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن واﻗ ﻊ اﺳ ﺖ‪ ،‬آ ﻪ اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺁن را ﺑ ﺎ ﺁن‬
‫ﺻﺤﺮا از ﻋﻔﺮون ﺣﺘﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﻠﻜﻴﺖ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺧﺮیﺪ‪ ٣١ .‬ﺁﻧﺠﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ و زوﺝ ﻪاش‪ ،‬ﺳ ﺎرﻩ را‬
‫دﻓﻦ آﺮدﻧﺪ؛ ﺁﻧﺠ ﺎ اﺳ ﺤﺎق و زوﺝ ﻪ او رﻓﻘ ﻪ را دﻓ ﻦ آﺮدﻧ ﺪ؛ و ﺁﻧﺠ ﺎ ﻟﻴ ﻪ را دﻓ ﻦ ﻧﻤ ﻮدم‪٣٢ .‬‬
‫ﺖ ﺑﻮد‪ ٣٣ «.‬و ﭼ ﻮن یﻌﻘ ﻮب وﺻ ﻴﺖ‬ ‫ﺧﺮیﺪ ﺁن ﺻﺤﺮا و ﻣﻐﺎرﻩاﯼ آﻪ در ﺁن اﺳﺖ از ﺑﻨﯽﺣ ّ‬
‫را ﺑﺎ ﭘﺴﺮان ﺧﻮد ﺑﻪ ﭘﺎیﺎن ﺑﺮد‪ ،‬ﭘﺎیﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ آﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺝﺎن ﺑﺪاد و ﺑ ﻪ ﻗ ﻮم ﺧ ﻮیﺶ‬
‫ﻣﻠﺤﻖ ﮔﺮدیﺪ‪.‬‬
‫و یﻮﺳﻒ ﺑﺮ روﯼ ﭘﺪر ﺧﻮد اﻓﺘ ﺎدﻩ‪ ،‬ﺑ ﺮ وﯼ ﮔﺮی ﺴﺖ و او را ﺑﻮﺳ ﻴﺪ‪ ٢ .‬و یﻮﺳ ﻒ‬ ‫‪۵٠‬‬
‫ﻃﺒﻴﺒ ﺎﻧﯽ را آ ﻪ از ﺑﻨ ﺪﮔﺎن او ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬اﻣ ﺮ ﻓﺮﻣ ﻮد ﺕ ﺎ ﭘ ﺪر او را ﺣﻨ ﻮط آﻨﻨ ﺪ‪ .‬و ﻃﺒﻴﺒ ﺎن‪،‬‬
‫اﺳ ﺮاﺋﻴﻞ را ﺣﻨ ﻮط آﺮدﻧ ﺪ‪ ٣ .‬و ﭼﻬ ﻞ روز در آ ﺎر وﯼ ﺳ ﭙﺮﯼ ﺷ ﺪ‪ ،‬زی ﺮا آ ﻪ ای ﻦ ﻗ ﺪر‬
‫روزهﺎ در ﺣﻨﻮط آﺮدن ﺻﺮف ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬و اهﻞ ﻣﺼﺮ هﻔﺘﺎد روز ﺑﺮاﯼ وﯼ ﻣﺎﺕﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ‪۴ .‬‬
‫و ﭼ ﻮن ای ﺎم ﻣ ﺎﺕﻢ وﯼ ﺕﻤ ﺎم ﺷ ﺪ‪ ،‬یﻮﺳ ﻒ اه ﻞ ﺧﺎﻧ ﻪ ﻓﺮﻋ ﻮن را ﺧﻄ ﺎب آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪» :‬اﮔ ﺮ‬
‫اﻻ´ن در ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ اﻟﺘﻔﺎت یﺎﻓﺘﻪام‪ ،‬در ﮔﻮش ﻓﺮﻋﻮن ﻋﺮض آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﮕﻮیﻴ ﺪ‪" ۵ :‬ﭘ ﺪرم ﻣ ﺮا‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ایﻨﻚ ﻣﻦ ﻣﯽﻣﻴﺮم؛ در ﻗﺒﺮﯼ آﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮیﺸﺘﻦ در زﻣﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن آﻨ ﺪﻩام‪،‬‬
‫ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮا دﻓﻦ آﻦ‪ ".‬اآﻨﻮن ﺑ ﺮوم و ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد را دﻓ ﻦ آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﺮاﺝﻌ ﺖ ﻧﻤ ﺎیﻢ‪ ۶ «.‬ﻓﺮﻋ ﻮن‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو و ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﭘﺪرت ﺑﻪ ﺕﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬او را دﻓﻦ آﻦ‪ ٧ «.‬ﭘﺲ یﻮﺳﻒ رواﻧ ﻪ‬
‫ﺷﺪ ﺕﺎ ﭘﺪر ﺧﻮد را دﻓ ﻦ آﻨ ﺪ‪ ،‬و هﻤ ﻪ ﻧ ﻮآﺮان ﻓﺮﻋ ﻮن آ ﻪ ﻣ ﺸﺎیﺦ ﺧﺎﻧ ﻪ وﯼ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬و ﺝﻤﻴ ﻊ‬
‫ﻣ ﺸﺎیﺦ زﻣ ﻴﻦ ﻣ ﺼﺮ ﺑ ﺎ اورﻓﺘﻨ ﺪ‪ ٨ .‬و هﻤ ﻪ اه ﻞ ﺧﺎﻧ ﻪ یﻮﺳ ﻒ و ﺑ ﺮادراﻧﺶ و اه ﻞ ﺧﺎﻧ ﻪ‬
‫ﭘﺪرش‪ ،‬ﺝﺰ ایﻨﻜ ﻪ اﻃﻔ ﺎل و ﮔﻠ ﻪه ﺎ و رﻣ ﻪه ﺎﯼ ﺧ ﻮد را در زﻣ ﻴﻦ ﺝﻮﺷ ﻦ واﮔﺬاﺷ ﺘﻨﺪ‪ ٩ .‬و‬
‫اراﺑﻪهﺎ ﻧﻴﺰ و ﺳﻮاران‪ ،‬هﻤﺮاهﺶ رﻓﺘﻨﺪ؛ و اﻧﺒﻮهﯽ ﺑﺴﻴﺎر آﺜﻴﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ١٠ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ‬
‫اﻃﺎد آ ﻪ ﺁﻧﻄ ﺮف ُا ْردُن اﺳ ﺖ رﺳ ﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬و در ﺁﻧﺠ ﺎ ﻣ ﺎﺕﻤﯽ ﻋﻈ ﻴﻢ و ﺑ ﺴﻴﺎر ﺳ ﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺑ ﺮاﯼ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد هﻔ ﺖ روز ﻧﻮﺣ ﻪﮔ ﺮﯼ ﻧﻤ ﻮد‪ ١١ .‬و ﭼ ﻮن آﻨﻌﺎﻧﻴ ﺎن ﺳ ﺎآﻦ ﺁن زﻣ ﻴﻦ‪ ،‬ای ﻦ‬
‫ﻣﺎﺕﻢ را در ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ اَﻃﺎد دیﺪﻧ ﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ای ﻦ ﺑ ﺮاﯼ ﻣ ﺼﺮیﺎن ﻣ ﺎﺕﻢ ﺳ ﺨﺖ اﺳ ﺖ‪ «.‬از ای ﻦ‬
‫رو ﺁن ﻣﻮﺽ ﻊ را ﺁ ِﺑ ﻞ ِﻣ ﺼﺮایﻢ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧ ﺪ‪ ،‬آ ﻪ ﺑ ﺪان ﻃ ﺮف اردن واﻗ ﻊ اﺳ ﺖ‪ ١٢ .‬هﻤﭽﻨ ﺎن‬
‫ﭘﺴﺮان او ﺑﺪان ﻃﻮریﻜﻪ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑ ﻮد‪ ،‬آﺮدﻧ ﺪ‪ ١٣ .‬و ﭘ ﺴﺮاﻧﺶ‪ ،‬او را ﺑ ﻪ زﻣ ﻴﻦ آﻨﻌ ﺎن‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬و او را در ﻣﻐﺎرﻩ ﺻﺤﺮاﯼ ﻣﻜﻔﻴﻠﻪ‪ ،‬آﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺎ ﺁن ﺻﺤﺮا از ﻋﻔﺮون ﺣ ّﺘ ﯽ ﺑ ﺮاﯼ‬
‫ﺖ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺧﺮیﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣِﻤﺮﯼ دﻓﻦ آﺮدﻧﺪ‪ ١۴ .‬و یﻮﺳﻒ ﺑﻌ ﺪ از دﻓ ﻦ ﭘ ﺪر ﺧ ﻮد‪،‬‬ ‫ﻣِﻠﻜﻴ ِ‬
‫ﺑ ﺎ ﺑ ﺮادران ﺧ ﻮیﺶ و هﻤ ﻪ آ ﺴﺎﻧﯽ آ ﻪ ﺑ ﺮاﯼ دﻓ ﻦ ﭘ ﺪرش ﺑ ﺎ وﯼ رﻓﺘ ﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻣ ﺼﺮ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮادران ﺧﻮد را‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯽﺳﺎزد‬
‫‪ ١۵‬و ﭼﻮن ﺑﺮادران یﻮﺳﻒ دیﺪﻧﺪ آﻪ ﭘﺪر ایﺸﺎن ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬اﮔ ﺮ یﻮﺳ ﻒ اﻻ´ن از‬
‫ﻣﺎ آﻴﻨﻪ دارد‪ ،‬هﺮ ﺁیﻨﻪ ﻣﻜﺎﻓﺎت هﻤﻪ ﺑﺪﯼ را آﻪ ﺑﻪ وﯼ آﺮدﻩایﻢ ﺑ ﻪ ﻣ ﺎ ﺧﻮاه ﺪ رﺳ ﺎﻧﻴﺪ‪١۶ «.‬‬
‫ﭘ ﺲ ﻧ ﺰد یﻮﺳ ﻒ ﻓﺮﺳ ﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪» :‬ﭘ ﺪر ﺕ ﻮ ﻗﺒ ﻞ از ﻣ ﺮدﻧﺶ اﻣ ﺮ ﻓﺮﻣ ﻮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔ ﺖ‪ ١٧ :‬ﺑ ﻪ‬
‫یﻮﺳﻒ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮیﻴﺪ‪:‬اﻟﺘﻤﺎس دارم آﻪ ﮔﻨﺎﻩ و ﺧﻄﺎﯼ ﺑﺮادران ﺧﻮد را ﻋﻔﻮ ﻓﺮﻣﺎیﯽ‪ ،‬زیﺮا آﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺕﻮ ﺑﺪﯼ آﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ اآﻨﻮن ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر ﺧﻮد را ﻋﻔ ﻮ ﻓﺮﻣ ﺎ‪ «.‬و ﭼ ﻮن ﺑ ﻪ وﯼ‬
‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬یﻮﺳﻒ ﺑﮕﺮیﺴﺖ‪ ١٨ .‬و ﺑﺮادراﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻀﻮر وﯼ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪:‬‬
‫»ایﻨﻚ ﻏﻼﻣﺎن ﺕﻮ هﺴﺘﻴﻢ‪ ١٩ «.‬یﻮﺳﻒ ایﺸﺎن را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ زیﺮا آﻪ ﺁی ﺎ ﻣ ﻦ در ﺝ ﺎﯼ‬
‫ﺧﺪا هﺴﺘﻢ؟ ‪ ٢٠‬ﺷﻤﺎ درﺑﺎرﻩ ﻣﻦ ﺑﺪ اﻧﺪی ﺸﻴﺪیﺪ‪ ،‬ﻟ ﻴﻜﻦ ﺧ ﺪا از ﺁن ﻗ ﺼﺪ ﻧﻴﻜ ﯽ آ ﺮد‪ ،‬ﺕ ﺎ آ ﺎرﯼ‬
‫آﻨﺪ آﻪ ﻗﻮم آﺜﻴﺮﯼ را اِﺣﻴ ﺎ ﻧﻤﺎی ﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻜ ﻪ اﻣ ﺮوز ﺷ ﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ ٢١ .‬و اﻻ´ن ﺕﺮﺳ ﺎن ﻣﺒﺎﺷ ﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣ ﻦ‪ ،‬ﺷ ﻤﺎ را و اﻃﻔ ﺎل ﺷ ﻤﺎ را ﻣ ﯽﭘ ﺮوراﻧﻢ‪ «.‬ﭘ ﺲ ای ﺸﺎن را ﺕ ﺴﻠﯽ داد و ﺳ ﺨﻨﺎن دلﺁوی ﺰ‬
‫ﺑﺪیﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪.‬‬
 ‫وﻓﺎت ﻳﻮﺳﻒ‬
‫‪ ٢٢‬و یﻮﺳ ﻒ در ﻣ ﺼﺮ ﺳ ﺎآﻦ ﻣﺎﻧ ﺪ‪ ،‬او و اه ﻞ ﺧﺎﻧ ﻪ ﭘ ﺪرش‪ .‬و یﻮﺳ ﻒ ﺻ ﺪ و دﻩ ﺳ ﺎل‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ آﺮد‪ ٢٣ .‬و یﻮﺳﻒ ﭘﺴﺮان ﭘﺸﺖ ﺳﻮم اِﻓﺮایﻢ را دیﺪ‪ .‬و ﭘ ﺴﺮان ﻣ ﺎآﻴﺮ‪ ،‬ﭘ ﺴﺮ َﻣ َﻨ ﺴﯽ‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﺮ زاﻧﻮهﺎﯼ یﻮﺳﻒ ﺕﻮﻟﺪ یﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ٢۴ .‬و یﻮﺳﻒ‪ ،‬ﺑﺮادران ﺧﻮد را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣ ﻦ ﻣ ﯽﻣﻴ ﺮم‪،‬‬
‫و یﻘﻴﻨًﺎ ﺧﺪا از ﺷﻤﺎ ﺕﻔﻘﺪ ﺧﻮاهﺪ ﻧﻤﻮد‪ ،‬و ﺷﻤﺎ را از ایﻦ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ زﻣﻴﻨﯽ آﻪ ﺑ ﺮاﯼ اﺑ ﺮاهﻴﻢ و‬
‫اﺳﺤﺎق و یﻌﻘﻮب ﻗ ﺴﻢ ﺧ ﻮردﻩ اﺳ ﺖ‪ ،‬ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﺮد‪ ٢۵ «.‬و یﻮﺳ ﻒ ﺑ ﻪ ﺑﻨ ﯽاﺳ ﺮاﺋﻴﻞ ﺳ ﻮﮔﻨﺪ‬
‫دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮ ﺁیﻨﻪ ﺧﺪا از ﺷ ﻤﺎ ﺕﻔﻘ ﺪ ﺧﻮاه ﺪ ﻧﻤ ﻮد‪ ،‬و اﺳ ﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﯼ ﻣ ﺮا از ایﻨﺠ ﺎ ﺧﻮاهﻴ ﺪ‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ‪ ٢۶ «.‬و یﻮﺳﻒ ﻣـﺮد در ﺣﻴﻨﯽ آﻪ ﺻﺪ و دﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ .‬و او را ﺣﻨ ـﻮط آ ﺮدﻩ‪ ،‬در‬
‫زﻣﻴﻦ ﻣﺼـﺮ در ﺕﺎﺑﻮت ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬