Ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν και ο Ερρίκο Μαλατέστα εκπροσωπούσαν μία μερίδα του

κλασικού αναρχικού κινήματος, η οποία περί τα τέλη του 19ου αιώνα ενέκρινε βίαιους
τρόπους ακτιβισμού ως αντίβαρο στην καταπίεση της κοινωνίας από το κράτος και ως τρόπο
ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας ώστε να επέλθει ταχύτερα η επανάσταση (βλ. έμπρακτη
προπαγάνδα). Οι πρακτικές αυτές εγκαταλείφθηκαν κατά μεγάλο μέρος μετά τον Α'
Παγκόσμιο Πόλεμο, λόγω της διαφαινόμενης αποτυχίας τους να επιταχύνουν την πορεία
προς μία αναρχική επανάσταση, της σύνδεσής τους με την τρομοκρατία, της ανόδου του
οργανωμένου αναρχοσυνδικαλισμού και της επιτυχίας της Οκτωβριανής Επανάστασης.