ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ

[2]
ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου
“ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ”
Υπεύθυνος έκδοσης: Αλέξανδρος Φιλίππου
ISBN 978-960-93-9829
atheos2000@gmail.com
Αγαπητέ αναγνώστη, το παρόν βιβλίο είναι ιδιοκτησία του συγγραφέα

Αλέξανδρου Φιλίππου. Παρά ταύτα είσαι ελεύθερος να το διανείμεις, να το
αντιγράψεις, να χρησιμοποιήσεις μέρη του ή ολόκληρο, με την προυπόθεση να
δηλώσεις το όνομα του συγγραφέα.
[3]
Εάν θέλεις να γίνεις Χριστιανός,

διάβασε την Βίβλο.
Εάν θέλεις να γίνεις Άθεος,
μελέτησε την Βίβλο προσεκτικά!
[4]
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Εισαγωγή ........................................................................................5
Κεφάλαιο 1 Άβραμ και Σάρα …………………………………. 9
Κεφάλαιο 2 Ο Ισαάκ γιος του Αβραάμ και η Ρεβέκκα ……… 13
Κεφάλαιο 3 Αιμομιξία ή ο Λωτ και οι κόρες του …………… 16
Κεφάλαιο 4 Μία Παρέκβαση …………………………………19
Κεφάλαιο 5 Ιακώβ, Λεία & Ραχήλ ...……………………… 21
Κεφάλαιο 6 Ο βιασμός της Δείνας ……………………………25
Κεφάλαιο 7 Ο Ιωσήφ και η σύζυγος του Ποτιφάρ ……………29
Κεφάλαιο 8 Ο Ιούδας και η νύφη του Ταμάρ …………………32
Κεφάλαιο 9 Το 19ο κεφάλαιο των Κριτών. ………………… 37
Κεφάλαιο 10 Ο βασιλιάς Δαβίδ. ……………………………….41
Κεφάλαιο 11 Ο βασιλιάς Δαβίδ (συνέχεια)…………………….45
Κεφάλαιο 12 Ο βιασμός της Ταμάρ από τον αδελφό της …… 60
Κεφάλαιο 13 Η ιστορία της Ρουθ……………………………..63
Κεφάλαιο 14 Ο βασιλιάς Σολομών ……………………………68
Κεφάλαιο 15 Το βιβλίο της Εσθήρ ……………………….…...71
Κεφάλαιο 16 Σεξουαλική Διαστροφή ……………………… 73
Κεφάλαιο 17 Συμπέρασμα ……………………………………77
Βιβλιογραφία ………………………………………………......82
[5]
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Γεννήθηκα σε μια χριστιανική χώρα και μεγάλωσα με τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη της

θρησκείας μας. Με ανέθρεψαν ένθερμοι χριστιανοί γονείς, κληρονόμησα την πίστη τους
και την κοινή προσπάθειά τους για την σωτηρία της ψυχής μου. Στην πραγματικότητα,
όμως, γεννήθηκα άθεος σε μια οικογένεια Χριστιανών. Τα παιδιά γεννιούνται χωρίς
θρησκεία, άθεα. Γεννιούνται χωρίς πίστη στην μετά θάνατον ζωή και σε υπερφυσικές
δυνάμεις και χωρίς την γνώση ότι η χώρα τους είναι η καλύτερη χώρα στην γη, και η
φυλή τους η καλύτερη φυλή. Τα παιδιά είναι κενά δοχεία που οι γονείς και η υπόλοιπη
κοινωνία γεμίζουν με προκαταλήψεις και αβάσιμες πεποιθήσεις.
Η θρησκεία και μαθαίνεται και διδάσκεται. Μερικά παιδιά θέλουν να την μάθουν, άλλα
όχι. Οι γονείς μου είχαν το πάνω χέρι για πολλά χρόνια και μ’ έπεισαν ότι ήθελα να
πιστεύω στο Θεό τους. Έλεγα τα λόγια, ήλπιζα να πιστέψω, προσπάθησα να πιστέψω.
Κατόπιν λίγο αργότερα ήρθα στα συγκαλά μου. Πολλοί άνθρωποι προσπάθησαν να με
κάνουν Χριστιανό. Κανένας δεν προσπάθησε να με κάνει άθεο.
Σήμερα είμαι πολύ υπερήφανος για τον αθεϊσμό μου, είναι όλος δική μου δουλειά.
Με δίδαξαν να λέω την προσευχή μου πριν πάω για ύπνο και δεν θυμάμαι ποτέ να υπήρχε
κάποιος εκεί έξω που άκουγε εκείνες τις προσευχές. Δεν μπορώ να θυμηθώ ότι πίστευα
στον Άγιο Βασίλη, στους αγγέλους, στον παράδεισο, στην κόλαση. Σε κάθε περίπτωση οι
προσπάθειες να με διδάξουν για τον Θεό αποτύγχαναν. Δεν έκανα καμιά μεγάλη
συνειδητή προσπάθεια να απορρίψω αυτές τις ιδέες, απλά δεν γινόταν αποδεκτές. Άκουγα
τις ιστορίες και προσπαθούσα να βγάλω άκρη μ’ αυτές, αλλά απλά δεν ταίριαζαν με μένα.
Έχω πολύ ξεκάθαρες παιδικές μνήμες της δυσαρέσκειάς μου να λέω προσευχές. Ήξερα
ότι ήταν άσκοπο. Γιατί έπρεπε να μιλήσω σ’ έναν πατέρα που δεν ήταν εκεί, που δεν
άκουγε και θα έκαμνε ό,τι ήθελε έτσι κι αλλιώς; Δεν είχε νόημα για μένα. Δυσφορούσα με
το χάσιμο του χρόνου. Δυσανασχετούσα με το ότι έπρεπε να προσπαθήσω να πιστέψω σ’
αυτό που ήμουν βέβαιος ότι ήταν αηδίες.
Από τα παιδικά μου χρόνια το Κατηχητικό σχολείο και η εκκλησία ήταν κατά κάποιον
τρόπο η επέκταση της θρησκευτικής ατμόσφαιρας και της διδασκαλίας που υπήρχε σπίτι
μου. Εκεί το μυαλό μου πλάστηκε και γέμισε με τις σεβαστές αλήθειες των πρώτων
γονέων μας, του Αδάμ και της Εύας, και των παραπλανητικών τεχνασμάτων του φιδιού
που μιλούσε, του φλύαρου γαϊδουριού του Βαλαάμ, της ανθρωποφάγου φάλαινας του
Ιωνά, των ηρωικών και σεξουαλικών περιπετειών του Δαβίδ με τον Γολιάθ και την
Βηρσαβεέ, του μεγαλόπρεπου Δανιήλ, που παρέμεινε ζωντανός στον λάκκο των
λιονταριών, των διαβόλων που μπήκαν μέσα στους χοίρους, και με πολλά άλλα παρόμοια
πράγματα της Πίστης που είναι απαραίτητα για την σωτηρία των ψυχών όλων μας.
Μαγεμένος απ’ αυτά τα αρχαία πολύτιμα πετράδια της εβραϊκής Έμπνευσης και βαθιά
εμποτισμένος με την αίσθηση του χριστιανικού καθήκοντος, καθημερινά μεγάλωνα σε
βιβλική σοφία όπως μεγάλωνα στο ανάστημα και στην δύναμη.
Με αίσθηση επιβαλλόμενου χριστιανικού καθήκοντος διάβαζα την εβραϊκή Βίβλο συχνά.
Δεν άργησα, όμως, να ανακαλύψω σημαντικές διαφορές του νοήματος σε διαφορετικές
εκδόσεις, στον ίδιο στίχο ή κείμενο. Αυτό παρακίνησε επικίνδυνους συνειρμούς σκέψης,
τους οποίους επιδίωξα ευσεβώς να βγάλω απ’ το μυαλό μου.
Το τίμιο μυαλό μου συγκλονίστηκε από πολλά πράγματα που, μου φάνηκε, ήταν
παράλογα ή αποτρόπαια ως ανθρώπινες ενέργειες αλλά και ως υποτιθέμενος Λόγος ή
[6]
Πράξη του Γιαχβέ. Αλλά “αυτός που αμφιβάλλει είναι καταδικασμένος”. (Κατά Μάρκον
16:16)
Έτσι η Πίστη θριάμβευε επί της Λογικής για πολύ καιρό, αν και ένοιωθα κάπως λιγότερο
“ορθόδοξος” καθώς περνούσαν τα χρόνια, καθώς μελετούσα και, προπαντός, σκεπτόμουν.
Η πίστη, διάβαζα, “έχει για αντικείμενό της το άγνωστο”. “Πίστη σημαίνει σιγουριά γι’
αυτά που ελπίζουμε και βεβαιότητα γι’ αυτά που δεν βλέπουμε” (προς Εβραίους 11:1).
Πώς μπορούν τα πράγματα της πίστης να είναι άγνωστα αν όλα αποκαλύφτηκαν
αλάνθαστα από τον Γιαχβέ στην εβραϊκή “Αγία Γραφή”, το ιερό βιβλίο;
Αποφάσισα να μάθω την αλήθεια η οποία μπορούσε να βρεθεί ΜΟΝΟ μέσα στην
εβραϊκή Βίβλο. Δέχτηκα την πρόσκληση του ανθρώπου της Γαλιλαίας “να ερευνήσω τις
(εβραϊκές) γραφές” (κατά Ιωάννη 5:39) για να αποδείξω σ’ αυτόν που αναζητά την
Αλήθεια ότι τα πράγματα είναι έτσι, όπως αναφέρονται στην εβραϊκή Βίβλο με την
Πίστη, κάτω από την προειδοποίηση του ίδιου του Χριστού: “Αυτός που δεν πιστεύει θα
καταδικαστεί.” (κατά Μάρκο 16:16)
Ο αναγνώστης, απλός πιστός, ιερέας, θεολόγος ή φανατικός, δεν μπορεί να πει αληθινά
ότι το βιβλίο μου αυτό ψευδώς, εσκεμμένα ή επιπόλαια “επιτίθεται στην εβραϊκή Βίβλο,”
δυσφημεί τον Γιαχβέ της ή γελοιοποιεί την χριστιανική θρησκεία.
Εάν ρηξικέλευθα αποτελέσματα ακολουθούν αυτήν την ειλικρινή αναζήτηση, το λάθος
είναι με την εβραϊκή Βίβλο, διότι το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας βασίζεται καθ’
ολοκληρίαν σ’ αυτήν, κάθε αναφορά του είναι μέσα απ’ αυτήν, πιστά παραθέτοντας τις
ακριβείς λέξεις της Έμπνευσης.
Αυτό το βιβλίο είναι απλά η εβραϊκή Βίβλος που την εξέτασα συνολικά και που την
μελέτησα κάτω από ένα φως που δεν ρίχνουν πάνω του οι ερμηνείες του άμβωνα ή οι
αναγνώσεις μεμονωμένων επιλεκτικών κομματιών.
Οι λάτρεις της εβραϊκής Βίβλου δεν μπορούν να κατηγορήσουν ή να αντικρούσουν την
αλήθεια που αποκαλύπτεται από την εβραϊκή Αγία Γραφή.
Το θέμα που έχω επιλέξει είναι τόσο σοβαρό όσο και λεπτό, και υπάρχει πάντοτε η
δυνατότητα να πω κάτι που μπορεί να είναι εξ ολοκλήρου σε αντίθεση με τις αντιλήψεις
μερικών από εμάς σχετικά με την ηθική και τις εκφάνσεις της.
Εάν δεν είστε εξοικειωμένοι με τις λέξεις, την γλώσσα, και τις εκφράσεις της εβραϊκής
Βίβλου, σας ζητώ να κλείσετε ευγενικά αυτό το βιβλίο, μην το διαβάσετε, εκτός αν
θέλετε να μάθετε την αλήθεια γι’ αυτήν.
Δεν ενδιαφέρομαι για την αλήθεια ή την αναλήθεια των ιστοριών τις οποίες θα αναφέρω,
αλλά μόνο για το γεγονός ότι οι ιστορίες αυτές βρίσκονται μέσα στην εβραϊκή Βίβλο και
ότι η εβραϊκή Βίβλος θεωρείται άγια και ιερή -- ένα θεϊκά εμπνευσμένο βιβλίο. Αν δεν
ήταν γι’ αυτό το γεγονός η εργασία μου θα ήταν περιττή, και δεν θ’ αποφάσιζα να την
καταγράψω.
Δεν γράφω αυτήν την πραγματεία ως μέλος μιας ιδιαίτερης θρησκείας, γιατί δεν ανήκω σε
καμία. Την γράφω ως μέλος της ανθρώπινης οικογένειας, αδιαφορώντας για την φυλή, το
χρώμα ή την θρησκεία, και προς όφελος, ελπίζω, όλων των σκεπτόμενων ανθρώπων.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η εβραϊκή Βίβλος όχι μόνον δεν είναι ηθικός οδηγός,
αλλά δεν περιέχει ούτε τις λέξεις "ήθος" και "ηθική." Στην εβραϊκή Βίβλο, οι λέξεις
που αναφέρονται σε δολοφονίες ξεπερνούν σημαντικά τις λέξεις που αναφέρονται
στην αγάπη.
Σίγουρα οι σελίδες της υποδηλώνουν τον λόγο γιατί. Οι συγγραφείς της είχαν μικρή
αντίληψη του τι ήταν ηθικό ή σωστό και ως προς την έννοια και την κατανόηση της
[7]
ηθικής ήταν οικτρά ανίδεοι. Οι συγγραφείς της εβραϊκής Βίβλου δεν έδειξαν την
παραμικρή φροντίδα για τις αρχές της ηθικής. Ενδιαφέρθηκαν περισσότερο για τον
βιασμό, την δολοφονία, την σκλαβιά, την ακολασία, την βάναυση άγνοια, τον
κανιβαλισμό και την εξευτελιστική δεισιδαιμονία.
Μερικοί μπορεί να σκεφτούν διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, ότι έχω επιλέξει τα
αποκαλούμενα ανήθικα μέρη της εβραϊκής Βίβλου για να υποβαθμίσω την εκτίμησή της
στο μυαλό των ανθρώπων.
Ένα τέτοιο συμπέρασμα αποτελεί αποδοχή του γεγονότος και της ενοχής της Βίβλου!
Στις επόμενες σελίδες θα είστε σε θέση να διαπιστώσετε μόνοι σας, μελετώντας πάντα
την εβραϊκή Βίβλο, εάν τα πράγματα είναι έτσι. Προσέξτε, όμως, κάτι πολύ σημαντικό,
επίσης. Αναζητήστε την εβραϊκή Βίβλο στην καθαρεύουσα και στην δημοτική. Τότε θα
διαπιστώσετε το μεγαλείο της προσπάθειας κάλυψης όλων αυτών των ανήθικων
καταστάσεων.
Στο μεταξύ όλοι θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η πραγματική Βίβλος δεν έχει γραφτεί
ακόμα, αλλά συνεχίζει να γράφεται, και ότι δεν θα τελειώσει ποτέ μέχρις ότου η
φιλοξενούμενη ανθρωπότητα πάνω σ’ αυτό το διαστημόπλοιο Γη, αρχίσει την προς τα
κάτω πορεία της, ή πάψει να υπάρχει.
Η πραγματική Βίβλος δεν είναι η εργασία εμπνευσμένων ανθρώπων, ούτε προφητών,
ούτε αγίων, ούτε αποστόλων, ούτε ευαγγελιστών, ούτε του Γιαχβέ. Κάθε άνθρωπος που
ανακαλύπτει ένα γεγονός προσθέτει, τρόπον τινά, μια λέξη σ’ αυτό το μεγάλο ανθρώπινο
βιβλίο. Δεν επιβεβαιώνεται από προφητείες, από θαύματα ή σημάδια. Δεν κάνει καμία
έκκληση στην πίστη, στην άγνοια, στην ευπιστία ή στον φόβο των ανθρώπων. Δεν έχει
καμία τιμωρία για την απιστία, και καμία ανταμοιβή για την υποκρισία. Απευθύνεται στον
άνθρωπο στο όνομα της ανθρωπότητας. Δεν έχει τίποτα να κρύψει. Δεν φοβάται να την
διαβάσουν, να μην συμφωνήσουν μαζί της, να την ερευνήσουν και να την κατανοήσουν. Δεν
προσποιείται ότι είναι ιερή ή άγια, υποστηρίζει απλά ότι είναι αληθινή. Προκαλεί την
λεπτομερή έρευνα όλων, και εκλιπαρεί κάθε αναγνώστη να επαληθεύσει κάθε γραμμή για
τον εαυτόν του. Είναι ανίκανη να βλασφημήσει, να βλάψει, να πει ψέματα. Η ανθρώπινη
Βίβλος απευθύνεται σ’ όλα όσα περιβάλλουν τον άνθρωπο. Κάθε πράγμα που υπάρχει
πιστοποιεί την τελειότητά της. Η γη, με τα δάση και τις πεδιάδες της, τα βουνά και τις
θάλασσές της, κάθε κύμα και σύννεφο, κάθε φύλλο και λουλούδι, επιβεβαιώνει κάθε λέξη
της, και τα σεμνά αστέρια, που λάμπουν στο άπειρο σύμπαν, είναι οι αιώνιοι μάρτυρες της
αλήθειάς της.
Η πρώτη ιστορία της εβραϊκής Βίβλου, που περιέχει το υλικό του βιβλίου που κρατάτε
στα χέρια σας, εμφανίζεται ακριβώς στην αρχή της βιβλικής ιστορίας, αφού ο Γιαχβέ είχε
καταστρέψει τους ανθρώπους (και την γη!) και είχε κάνει τον Νώε γενικό διοικητή όλων
των ζωντανών υπάρξεων. Είναι ακριβώς μετά το τέλος του Κατακλυσμού που η πρώτη
ιστορία μας αρχίζει, και δείτε τι φυλή τέλειων και ηθικών ανθρώπων ο Γιαχβέ δημιούργησε,
δεδομένου ότι η πρώτη, την οποίαν έπνιξε, δεν ήταν ικανοποιητική.
Είναι πάρα πολύ θλιβερό το γεγονός ότι δεν έχουμε κανένα καταγραμμένο αρχείο της
ιστορίας των ανθρώπων που ο Γιαχβέ κατέστρεψε, διότι πιστεύω, πως η διαφθορά τους θα
βρισκόταν σε αντίθεση με εκείνη αυτών που ο Γιαχβέ διατήρησε. Αλλά αυτό συγχωρείται,
διότι η ιστορία του Νώε, η κιβωτός, και ο κατακλυσμός θεωρούνται τώρα- ακόμη κι απ’
τους αξιωματούχους της εκκλησίας- τερατώδεις ιστορίες. Δεν θα χρειαστεί να γυρίσετε
πολλές σελίδες για να φτάσετε στις ιστορίες της εβραϊκής Βίβλου, οι οποίες θα κάνουν τα
μάγουλά σας να κοκκινίσουν από ντροπή, παρά το γεγονός ότι πάρθηκαν απ’ το βιβλίο που
τόσο πολύ εκτιμάτε και αποκαλείτε "Αγία Γραφή."
[8]
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ακολουθώντας πιστά το Άγιο εβραϊκό βιβλίο χρησιμοποιώ τη λέξη Γιαχβέ

για τον Θεό, βλέπε, υποσημείωση της Αγίας Γραφής, έκδοσης της Ελληνικής Βιβλικής
Εταιρίας, σελ. 13 «Κύριο. Το εβραϊκό έχει «Γιαχβέ».
[9]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
Άβραμ και Σάρα
Η πιο ιερή σχέση της ζωής είναι η αφοσίωση, η αγάπη, και η πίστη ενός άνδρα και μιας
γυναίκας. Χωρίς αυτήν την σχέση, χωρίς αμοιβαία κατανόηση και πίστη μεταξύ τους, δεν
θα υπήρχε τίποτα στην ζωή που να επιτρέπει την μικροσκοπική ύπαρξή της. Οτιδήποτε
τείνει να ενισχύσει αυτόν τον δεσμό της αγάπης, ο οποίος δημιουργεί μια ευτυχέστερη
ένωση και μια ιερή εμπιστοσύνη, είναι μια δύναμη ανάτασης, προόδου, και ευτυχίας.
Οτιδήποτε υπονομεύει αυτήν την σχέση, ή προσπαθεί να σπάσει τους δεσμούς της,
οτιδήποτε υποσκάπτει την αφοσίωσή της είναι όχι μόνον επιβλαβές, αλλά ανήκει στα πιο
ευτελή πράγματα της ζωής που ο πολιτισμός μας αποστρέφεται σαν πανούκλα.
Για έναν άνδρα το να προδώσει μια γυναίκα στην συζυγική σχέση είναι μια πράξη
σοβαρής αδικίας και για μια γυναίκα το να προδώσει έναν άνδρα σ’ αυτήν την ίδια σχέση
είναι μία από τις πιο επαίσχυντες των πράξεων. Γι’ αυτό, εγκρίνουμε τον χωρισμό ενός
ζευγαριού όταν η ένωσή τους είναι ασυμβίβαστη και κάνει την ζωή τους ένα φορτίο αντί
μια πηγή ευτυχίας σ’ αυτόν τον κόσμο των τόσο πολλών πόνων και θλίψης. Αλλά αν αυτή
η ιερή σχέση χρησιμοποιείται από οποιοδήποτε μέλος για προσωπικό όφελος και
προσωπική ασφάλεια, ή, για να εξασφαλίσει ειδική εύνοια ή ειδικό ευεργέτημα, η
καταδίκη μας για μια τέτοια πράξη είναι απεριόριστη.
Στην εβραϊκή Βίβλο, όμως, υπάρχουν τέτοιες πράξεις ενός τέτοιου ποταπού χαρακτήρα
που όχι μόνο δεν καταδικάζεται, αλλά λαμβάνει επιπλέον την ευλογία και την
γενναιοδωρία του Γιαχβέ.
Ας ανατρέξουμε, λοιπόν, στην ιστορία μιας τέτοιας αξιοκαταφρόνητης φύσης.
Γένεση, κεφάλαιο 12, στίχοι 11-20.

11. Όταν πλησίαζε στην Αίγυπτο, είπε στη Σάρα, τη γυναίκα του: “Ξέρω πως είσαι γυναίκα
με ωραία εμφάνιση.
12. Αν σε δουν οι Αιγύπτιοι θα καταλάβουν πως είσαι γυναίκα μου. Τότε θα με σκοτώσουν,
εσένα όμως θα σ’ αφήσουν να ζήσεις.
13. Να λες λοιπόν ότι είσαι αδερφή μου, για να μου φερθούν καλά και να μ’ αφήσουν να
ζήσω για χάρη σου.”
14. Όταν ο Άβραμ έφτασε στην Αίγυπτο, οι Αιγύπτιοι είδαν πράγματι ότι η γυναίκα ήταν
πάρα πολύ ωραία.
15. Την είδαν και οι αυλικοί του Φαραώ, του την παίνεψαν και την έφεραν στο ανάκτορό
του.
16. Για χάρη της Σάρας φέρθηκαν καλά στον Άβραμ, και του έδωσαν πρόβατα, βόδια,
γαϊδούρια αρσενικά και θηλυκά, δούλους, δούλες και καμήλες.
17. Αλλά ο Γιαχβέ χτύπησε με μεγάλες συμφορές το Φαραώ και τους αυλικούς του εξαιτίας
της Σάρας, της γυναίκας του Άβραμ.
18. Τότε ο Φαραώ κάλεσε τον Άβραμ και του είπε: “Τι ήταν αυτό που μου έκανες! Γιατί δεν
μου το’ πες ότι αυτή είναι γυναίκα σου;
19. Γιατί είπες ότι είναι αδερφή σου, κι εγώ την πήρα γυναίκα μου; Τώρα λοιπόν να η
γυναίκα σου. Πάρ’ την και φύγε.
20. Και έδωσε ο Φαραώ διαταγή στους άνδρες του να συνοδέψουν έξω από την χώρα τον
Άβραμ, την γυναίκα του και όλα όσα είχε.
[10]
Τώρα, στον χαρακτήρα του Άβραμ έχουμε έναν άνθρωπο που για αιώνες έχει
εγκωμιαστεί σ’ όλον τον κόσμο ως το καλύτερο και τελειότερο προϊόν του Γιαχβέ.
Κάποιον οι υπηρεσίες του οποίου προς τον Γιαχβέ πρέπει να ακολουθούνται από τον
καθένα. Ήταν ο Άβραμ, θυμηθείτε, ο οποίος έλαβε την διαθήκη απ’ τον Γιαχβέ. Και η
φήμη του είναι παρόμοια μ’ αυτήν όλων των μεγάλων ανδρών κάθε χώρας, θεωρείται
μάλιστα "ο πατέρας των Εβραίων." Αλλά επιτρέψτε μου να ρωτήσω: Κάτω από την
πρόφαση να σώσετε την ίδια την ζωή σας, θα αναγκάζατε ποτέ την αγαπητή σύζυγό σας
να διαπράξει μια πράξη πορνείας για να είστε εσείς ασφαλής στα ταξίδια σας από μια
χώρα σε μια άλλη;
Οι επιθυμίες και τα δικαιώματα της Σάρας εν προκειμένω δεν τον απασχολούσαν

καθόλου, αφού ο Άβραμ νοιαζόταν μόνο για την δική του προστασία. Δεν μπορούμε να
μην λάβουμε υπόψη, σ’ αυτό το αφήγημα, το παιδαριώδες στοιχείο του Γιαχβέ σ’ αυτήν
την συναλλαγή, εκτός αν τον κάνουμε επίσης μέρος της διαπραγμάτευσης, μιας
διαπραγμάτευσης στην οποία η σύζυγος ενός ανθρώπου έχει τόσο μικρή αξία ώστε αυτός
να συγκατατίθεται εύκολα στο να την στείλει στην αγκαλιά άλλων ανδρών για να
αποφύγει ο ίδιος την ζημιά.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Σάρα εκτέλεσε το μέρος της συμφωνίας επάξια, διότι
ο Φαραώ "για χάρη της Σάρας φέρθηκε καλά στον Άβραμ" (Γένεσις 12:16). Φαίνεται σ’
αυτό το όμορφο κομμάτι της σεξουαλικής δοσοληψίας πως η συμπόνοια μας πρέπει να
είναι με τον Φαραώ, και η καταδίκη και η περιφρόνησή μας με τον Άβραμ, μολονότι ο
Γιαχβέ κάνει το αντίθετο. Ο Φαραώ λέει ξεκάθαρα στον Άβραμ, αφού έχει μάθει την
αλήθεια, ότι αν ήξερε πως η Σάρα ήταν σύζυγός του, αυτός δεν θα είχε διαπράξει την
πράξη της μοιχείας.
Ο Φαραώ πρέπει να είναι το πρότυπό μας σ’ αυτήν την ιστορία αντί αυτού του κυρίου που
είμαστε ευτυχείς να αποκαλούμε "πατέρα των εβραίων." Από τέτοιες ιστορίες όπως αυτή
οι κόρες μας θα πάρουν τα παραδείγματά της αρετής τους;
Πρέπει να έχει αυτήν την ιστορία ως παράδειγμα η μελλοντική σύζυγος όταν παντρεύεται
τον άνθρωπο της επιλογής της; Ειδικά, αν είναι αφοσιωμένη οπαδός της αγιότητας και
ιερότητας κάθε λέξης που η εβραϊκή Βίβλος περιέχει; Θα πρέπει να φανταστεί τον εαυτόν
της να παραδίδεται στις σεξουαλικές ορέξεις ενός ξένου όταν, σε μια τέτοια περίσταση
όπως η ανωτέρω, ο σύζυγός της την κάνει πάσα έτσι ώστε αυτός να μπορεί να παραμείνει
σώος και αβλαβής; Ή θα πρέπει να επιλέξει έναν άνθρωπο ως σύντροφό της, ο οποίος
ακολουθεί το παράδειγμα του ανθρώπου που πάντοτε και κάτω απ’ όλες τις περιστάσεις
θα προστατεύσει αυτήν πρώτα και μετά θα υπερασπιστεί τον εαυτόν του -- έναν που θα
θυσιάσει ακόμη και την ζωή του για την ασφάλειά της;
Περαιτέρω σχόλια γι’ αυτήν την ιστορία, είναι, πιστεύω, περιττά καθ’ ότι λέει το
αποκρουστικό μάθημά της καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Αλλά δεν έχουμε τελειώσει μ’
αυτό το πρότυπο ζευγάρι της εβραϊκής Βίβλου, και πρέπει να σας δώσω μια ακόμη εικόνα
του κώδικα ηθών τους. Ίσως να σκέπτεστε ότι η ανωτέρω ιστορία θα ήταν επαρκής για να
καταστήσει οποιοδήποτε ζεύγος πασίγνωστο, αλλά οι Εβραίοι Βίβλο-κατασκευαστές
σκέφτηκαν ότι οι πρόσθετες πληροφορίες της οικογενειακής ζωής τους θα μας ενδιέφεραν
και κυρίως θα μας εξύψωναν ηθικά.
1. Η Σάρα, η γυναίκα το Άβραμ δεν του γεννούσε παιδιά. Στην υπηρεσία της είχε μια δούλη
Αιγύπτια, που ονομαζόταν Άγαρ.
2. Είπε λοιπόν η Σάρα στον Άβραμ: “Ο Γιαχβέ μου στέρησε την ικανότητα να γεννώ.
Πήγαινε (καθ. είσελθε=μπες μέσα της), λοιπόν, στη δούλη μου, και ίσως αποκτήσω μέσω
αυτής ένα γιο”. Ο Άβραμ άκουσε τα λόγια της Σάρας.
[11]
Τι υπέροχη κατάσταση συμβιβασμού! Ιδιαίτερα επιθυμητή από έναν διεφθαρμένο σύζυγο.

Επίσης μία ιδιαίτερα φιλελεύθερη και πρόθυμη σύζυγος. Μπορείτε να φανταστείτε την
κατάσταση όπως περιγράφεται ανωτέρω; Η Σάρα λέει στον Άβραμ, "είσελθε στην δούλη
μου, και ίσως αποκτήσω μέσω αυτής ένα γιο" και η Βίβλος μας βεβαιώνει ότι δεν
υπήρξε κανένας δισταγμός εκ μέρους του Άβραμ καθώς "υπήκουσε ο Άβραμ εις τον
λόγον της Σάρας," και φυσικά εισήλθε στην Άγαρ!
Σήμερα οι όροι φαίνεται να είναι αντίστροφοι. Όταν μια σύζυγος ανακαλύπτει ότι ο
σύζυγός της αρχίζει να εξοικειώνεται πολύ με οποιαδήποτε άλλη κοπέλα, συμβουλεύεται
τον δικηγόρο της για διαζύγιο, και πολλά διαζύγια έχουν χορηγηθεί όταν αποκαλύπτεται
ότι το κορίτσι ανταποκρίθηκε. Αλλά υπάρχουν περισσότερα που ακολουθούν κι έτσι
συνεχίζουμε.
Γένεση, κεφάλαιο 16 στίχοι 3-5.
3. Έτσι, δέκα χρόνια μετά την εγκατάστασή του στη Χαναάν, η γυναίκα του η Σάρα του
έδωσε την Άγαρ, την Αιγύπτια δούλη της, για γυναίκα.
4. Ο Άβραμ, λοιπόν, συνευρέθηκε με την Άγαρ κι εκείνη έμεινε έγκυος. Όταν η Άγαρ είδε ότι
ήταν έγκυος, άρχισε να φέρεται στην κυρά της με περιφρόνηση.
5. Τότε είπε η Σάρα στον Άβραμ: “Εσύ είσαι η αιτία για την προσβολή που μου γίνεται. Εγώ
σου έδωσα την δούλη μου στην αγκαλιά σου κι εκείνη όταν είδε ότι έμεινε έγκυος άρχισε να
με περιφρονεί. Ο Γιαχβέ ας είναι κριτής ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσένα.”
Βεβαίως εδώ έχουμε μια κατάσταση όπου η προσφυγή στον νόμο φαίνεται να είναι η
μόνη λύση. Ποια ζηλοτυπία προκύπτει στο στήθος μιας γυναίκας κάτω από τέτοιες
περιστάσεις, δεν ξέρω. Όμως φαίνεται πολύ φυσικό όταν μια κυρία αναγκάζει την
υπηρέτρια της να συνευρεθεί με τον σύζυγό της, και όταν αυτή η συνεύρεση οδηγεί σε
μια εγκυμοσύνη, σίγουρα η υπηρέτρια δικαιολογείται να έχει απαίτηση να της δώσει ο
σύζυγος της κυρίας της όλη την προστασία που μια γυναίκα στην κατάστασή της αξίζει.
Σκέφτομαι ότι είναι πολύ φυσικό η Άγαρ να αισθάνεται περιφρόνηση για την Σάρα γι’
αυτήν την συναλλαγή. Ίσως ο καθένας να ένοιωθε περιφρόνηση για μια τέτοια γυναίκα,
ειδικά εφ’ όσον απευθύνεται στον Γιαχβέ για να κρίνει μεταξύ αυτής και του συζύγου της.
Σαν πρώτη σκέψη θα σκεφτόσαστε ότι η Σάρα έβαζε μια παγίδα στον Άβραμ για να
εξασφαλίσει ένα διαζύγιο απ’ αυτόν--υποθέτοντας ότι οι ίδιοι νόμοι σχετικά με το
διαζύγιο επικρατούσαν εκείνην την εποχή όπως συμβαίνει σήμερα σχεδόν σε όλα τα
πολιτισμένα κράτη-- αλλά αυτός δεν ήταν ο σκοπός της, όπως δείχνουν τα εξής:
Γένεση, κεφάλαιο 16, στίχος 6.6. Ο Άβραμ απάντησε στη Σάρα: “Ορίστε η δούλη σου, στη
διάθεσή σου. Κάνε της ό,τι σου αρέσει.” Τότε η Σάρα άρχισε να κακομεταχειρίζεται την
Άγαρ, κι εκείνη έφυγε από κοντά της.
Απ’ όλες τις σχέσεις μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας η πιο αξιοκαταφρόνητη είναι
όταν ο άνδρας αρνείται να προστατεύσει την γυναίκα που σύντομα θα είναι η μητέρα ενός
παιδιού του οποίου ο ίδιος είναι ο πατέρας. Αρρωστημένος, πέραν κάθε αμφιβολίας, είναι
ο χαρακτήρας του ανθρώπου, ο οποίος, αφού έκανε την πράξη που έκανε, και κάτω από
τις περιστάσεις, θα έριχνε το φταίξιμο και την ευθύνη στην σύζυγό του. Αληθινά, δεν
εκτιμούμε κανέναν απ’ τους δύο, αλλά κάτω από τις ίδιες περιστάσεις τουλάχιστον ας
ευνοήσουμε τον πιο αδύνατο. Έχουμε δει τον χαρακτήρα του Άβραμ που φανερώνεται
στην σχέση του με τον Φαραώ και φυσικά περιμένουμε να αποφεύγει την ευθύνη του
όποτε μπορεί. Ότι ήταν ειδικός "στο κρύψιμο κάτω από την φούστα μιας γυναίκας"
κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί. Και διερωτώμαι, πόσοι άνδρες σήμερα θα έφταναν σε
τέτοια υποβάθμιση όπως αυτός ο κύριος πατριάρχης των βιβλικών χρόνων; Η φτωχή Άγαρ
εκδιώκεται από το σπίτι και το μόνο καταφύγιό της είναι η έρημος. Ο Γιαχβέ εμφανίζεται σ’
αυτό το σημείο, και δείτε τι προκαλεί στην φτωχή γυναίκα η μεσολάβησή του.
[12]
7. Κοντά σε μια νεροπηγή στην έρημο, στο δρόμο προς τη Σουρ, τη συνάντησε ένας άγγελος
του Γιαχβέ.
8. και της είπε: “Άγαρ, δούλη της Σάρας, από που έρχεσαι και που πηγαίνεις;” Εκείνη
απάντησε: “Έφυγα απ’ την κυρά μου τη Σάρα.”
9. Ο άγγελος της είπε: “ Γύρνα πίσω στην κυρά σου και υποτάξου σ’ αυτήν.”
10. Της είπε ακόμα: “Θα σου δώσω τόσους πολλούς απογόνους, που κανείς δε θα μπορεί
να τους μετρήσει. (καθ. Θέλω πληθύνει σφόδρα το σπέρμα σου).
11. Τώρα είσαι έγκυος, θα γεννήσεις γιο και θα τον ονομάσεις Ισμαήλ, γιατί ο Γιαχβέ
άκουσε τον πόνο σου.
12. Αυτός θα είναι άνθρωπος αγροίκος. Θα φέρεται σε όλους με σκληρότητα και όλοι γύρω
του θα του φέρονται με σκληρότητα, θα ζει χώρια από τους υπόλοιπους συγγενείς του.”
Αρκετά όμως με την υποκρισία της Σάρας και την ενοχή του Άβραμ. Τι θα λέγαμε
σήμερα αν ένα τέτοιο παράδειγμα όπως το δικό τους δινόταν στον κόσμο από διάσημους
άνδρες και γυναίκες; Σήμερα θαυμάζουμε πολύ το αντίθετο αυτού το οποίο αποτελεί την
έγγαμη ζωή αυτού του κακόφημου ζεύγους.
Ο Άβραμ επιτρέπει την Σάρα, για μια ακόμη φορά στην ζωή τους, να πέσει στην αγκαλιά
άλλων ανδρών για ανταπόδοση και για να σώσει τον άθλιο εαυτόν του. Φαίνεται ότι το
έκανε επάγγελμα, και μάλιστα πολύ επικερδές μετά το τέλος κάθε συναλλαγής. Μια
αναφορά μιας τέτοιας υποτιμητικής πράξης, σκέφτομαι, είναι ικανοποιητική για μας
αυτήν την στιγμή, αλλά προς όφελος εκείνων που θα επιθυμούσαν να εξοικειωθούν
περισσότερο με την ζωή αυτού του "ιερού" ζευγαριού, τους συμβουλεύω να διαβάσουν
την Γένεση, κεφάλαιο 20.
Όλοι ξέρουμε τι συνέβη στην Άγαρ για την λήψη των "καλών συμβουλών" του Γιαχβέ
και την επιστροφή στην κυρία της. Η Σάρα και ο Άβραμ την πετούν έξω από το σπίτι
στην έρημο με το παιδί της. Κρίνοντας απ’ αυτήν την περίπτωση, οι συμβουλές του
Γιαχβέ δεν είναι ένα και τόσο καλό πράγμα να ακολουθήσουμε.
Η ευλογία που ο Γιαχβέ έδωσε στην Άγαρ όταν την συναντάει ο άγγελός του "στην
θλίψη της" και "με παιδί" δεν ήταν πολύ ανακουφιστική ούτε σ’ αυτήν, διότι ο στίχος
12 λέει ότι ο γιος της "θα είναι άνθρωπος αγροίκος, θα φέρεται σε όλους με σκληρότητα
και όλοι γύρω του θα του φέρονται με σκληρότητα."
Αλλά ας πάμε στην επόμενη ιστορία η οποία έχει στενή σχέση και ομοιότητα μ’ αυτήν.
[13]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Ο Ισαάκ, γιος του Άβραμ, και η σύζυγός του Ρεβέκκα.
"Κατά μάνα κατά κύρη…" ή "Το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει," όπως λέμε, φαίνεται
να ήταν η περίπτωση του Ισαάκ, γιου του Άβραμ. Επειδή ο Γιαχβέ τόσο ευνόησε τον
Άβραμ για την ζωή που έκανε, δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο Ισαάκ "ακολούθησε τα
βήματα του πατέρα του." Διότι βρίσκουμε αυτό το γενναίο δείγμα των πρώτων Εβραίων
πατέρων έτοιμο να κάνει την ίδια εξευτελιστική και αξιοκαταφρόνητη πράξη με "την
όμορφη" σύζυγό του Ρεβέκκα, όπως είχε κάνει ο πατέρας του Άβραμ στην μητέρα του
Σάρα. Εδώ δεν μπορούμε να καταγγείλουμε τον γιο για έλλειψη αφοσίωσης. Έμοιαζαν
"σαν δύο σταγόνες νερό" όπως λέει κι η παροιμία. Για απόδειξη αναφέρω,

1. Στη χώρα έπεσε πείνα, εκτός από την πρώτη πείνα που είχε πέσει τον καιρό του Αβραάμ,
κι ο Ισαάκ πήγε στον Αβιμέλεχ, το βασιλιά των Φιλισταίων, στα Γέραρα.
2. Ο Γιαχβέ είχε παρουσιαστεί στον Ισαάκ και του είχε πει: “Μην κατεβείς στην Αίγυπτο,
μείνε στη χώρα που εγώ σου λέω.
3. Μείνε σαν ξένος σ’ αυτήν εδώ τη χώρα, κι εγώ θα είμαι μαζί σου και θα σε ευλογήσω,
γιατί σ’ εσένα και στους απογόνους σου θα δώσω όλα αυτά τα εδάφη και θα κρατήσω τον
όρκο που έδωσα στον πατέρα σου τον Αβραάμ.
4. Θα σου δώσω αναρίθμητους απογόνους σαν τ’ αστέρια του ουρανού, σ’ εκείνους θα
δώσω όλες αυτές τις περιοχές και μέσω αυτών θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης.
5. γιατί ο Αβραάμ με υπάκουσε και τήρησε όλες τις προσταγές μου και τις εντολές μου, τους
όρους μου και τους νόμους μου.”
6. Έτσι ο Ισαάκ εγκαταστάθηκε στα Γέραρα.
7. Όταν οι άνθρωποι του τόπου τον ρωτούσαν για τη γυναίκα του, εκείνος έλεγε ότι ήταν
αδερφή του, γιατί φοβόταν μήπως, αν έλεγε πως ήταν γυναίκα του, τον σκότωναν εξαιτίας
της Ρεβέκκας, επειδή ήταν όμορφη.
Ο Ισαάκ όχι μόνον κληρονομεί τις τάσεις του πατέρα του και ακολουθεί τα βήματά του,
αλλά κληρονομεί επίσης την δυνατότητα του πατέρα του να επιλέγει όμορφες γυναίκες. Η
Ρεβέκκα ήταν τόσο "όμορφη" όσο ήταν η Σάρα, και φαίνεται ότι και οι δύο γυναίκες ήταν
τόσο συναρπαστικές που οπουδήποτε πήγαιναν όλοι οι άνδρες τις ποθούσαν. Ο Ισαάκ,
όπως ο Άβραμ, ήταν έτοιμος και πρόθυμος να εκπορνεύσει την σύζυγό του για να
προστατεύσει τον εαυτόν του.
8. Είχε μείνει εκεί πολύν καιρό. Κάποτε ο βασιλιάς των Φιλισταίων Αβιμέλεχ, κοιτάζοντας
από το παράθυρο είδε τον Ισαάκ να ερωτοτροπεί (καθ. έπαιζε) με τη Ρεβέκκα, τη γυναίκα
του.
9. Τον κάλεσε και του είπε: “Βεβαίως γυναίκα σου είναι αυτή! Γιατί είπες πως είναι αδερφή
σου;” Ο Ισαάκ του απάντησε: “Σκέφθηκα ότι αλλιώς θα κινδύνευα να πεθάνω εξαιτίας
της.”
10. “Τι ήταν αυτό που μας έκανες!” του είπε ο Αβιμέλεχ. “Εύκολα θα μπορούσε ένας από
το λαό να κοιμηθεί με τη γυναίκα σου, και τότε θα γινόσουν αιτία να αμαρτήσουμε.”
11. Τότε ο Αβιμέλεχ έδωσε σ’ όλο το λαό αυτή τη διαταγή: “Όποιος πειράξει τον άνθρωπο
αυτό και τη γυναίκα του, εξάπαντος θα θανατωθεί.”
[14]
Κατά τους Βιβλικούς χρόνους οι μπανιστιρτζήδες δεν χρειαζόταν να εφεύρουν τρόπους

να κάνουν μπανιστήρι. Τα σπίτια δεν ήταν χτισμένα όπως είναι σήμερα. Ιδιαίτερες
κατασκευές για να αποφεύγονται οι παρείσακτοι δεν είχαν εφευρεθεί. Τα παράθυρα και
τα παντζούρια ήταν πολυτέλεια και θα τα απολάμβανε ο κόσμος σε μια πολύ μετέπειτα,
και μάλιστα ειδωλολατρική, εποχή. Έτσι ο Αβιμέλεχ σκύβοντας από το παράθυρό του είδε
τον Ισαάκ να παίζει με την Ρεβέκκα.
Παρά το γεγονός ότι ο Ισαάκ "εξαπάτησε" τον βασιλιά Αβιμέλεχ ως προς την αληθινή
σχέση του με την Ρεβέκα, ο βασιλιάς παρά ταύτα πρέπει να το είχε βρει αρκετά
διασκεδαστικό να βλέπει τον Ισαάκ να παίζει μαζί της. Ο Αβιμέλεχ παρατηρεί
σημαντικά: "Βεβαίως γυναίκα σου είναι αυτή." Πως μπορούν να παίζουν ένας άνδρας
και γυναίκα έτσι ώστε κάποιος να μπορεί με βεβαιότητα να πει ότι είναι σύζυγοι; Η λέξη
"έπαιζε" όπως χρησιμοποιείται εδώ δεν αποτυγχάνει να δώσει την έννοια για την οποίαν
προορίζεται.
Τι υπέροχη κατάσταση παρουσιάζεται σ’ αυτήν την όμορφη ιστορία! Θα πρέπει να την

διδάσκουμε ανελλιπώς στα παιδιά μας. Εσείς τρυφεροί γονείς, υποθέτω, ότι έχετε διδάξει
το παιδί σας να σέβεται την εβραϊκή Βίβλο, και το υπάκουο παιδί σας την διαβάζει για
"έμπνευση και καθοδήγηση". Υποθέστε ότι διαβάζοντας αυτήν την ευχάριστη ιστορία,
είναι ανίκανο να κατανοήσει την λεπτή έννοια της λέξης “έπαιζε” όπως χρησιμοποιείται
εδώ, και ήρθε σε σας για μια εξήγηση. Τί θα απαντούσατε στο παιδί σας; Θα την
προσπερνούσατε σκόπιμα, θα λέγατε ότι χάιδευαν ο ένας τον άλλον ή θα
προειδοποιούσατε το παιδί σας να μην διαβάζει βιβλία που περιέχουν τέτοιες ιστορίες;
Δεν θα θεωρούσατε ένα βιβλίο που περιείχε ένα τέτοιο υπονοούμενο αφήγημα εντελώς
ακατάλληλο προς ανάγνωση από το παιδί σας;
Ή δεν γνωρίζετε κι εσείς οι ίδιοι αυτά που η εβραϊκή Βίβλος περιέχει, και, όπως το
υπόλοιπο ποίμνιο, την δέχεστε επειδή έχει παραδοθεί από γενιά σε γενιά κι επειδή σας
λένε ότι είναι άγια;
Οποιοσδήποτε έχει στο σπίτι του την εβραϊκή Βίβλο έχει ένα πολύ αμφισβητήσιμο βιβλίο
στην οικογένειά του, και δεν πρέπει να τρομάζει αν κάποιο από τα παιδιά του ακολουθεί
τα παραδείγματα που βρίσκονται εκεί μέσα.
Αλλά πίσω στους βιβλικούς χαρακτήρες για λίγο, κι ας αφιερώσουμε ένα λεπτό σε μια
σκέψη. Υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση στην εβραϊκή Βίβλο. Αντί να θαυμάζουμε και να
εξυψώνουμε τους χαρακτήρες που μας λένε να σεβόμαστε, αντίθετα, πρέπει να
θαυμάζουμε και να εξυψώνουμε τους χαρακτήρες που μας λένε ότι είναι ειδωλολάτρες.
Εξηγώ το γιατί.
Δεν είναι σ’ αυτήν την ιστορία ο Αβιμέλεχ πιο σωστός και πιο τίμιος από τον Ισαάκ; Δεν
επιπλήττει τον Ισαάκ για την εξαπάτηση όταν ανακαλύπτει ότι η Ρεβέκκα είναι σύζυγός
του κι όχι αδελφή του; Δεν τον επικρίνει για την μεγάλη ζημιά που αυτός θα είχε φέρει
πάνω του; Θα πρέπει να θαυμάζουμε τον άνθρωπο που είναι πρόθυμος να θυσιάσει την
σύζυγό του για να σωθεί ο ίδιος και να καταδικάζουμε τον άλλο που επιδιώκει να την
προστατεύσει; Ο ένατος και ο δέκατος στίχος που αναφέρονται σ’ αυτήν την ιστορία
πρέπει να βρίσκονται πάντοτε μπροστά μας ως παράδειγμα ενός ανήθικου χαρακτήρα σε
αντίθεση με αυτόν ενός ανθρώπου εξαιρετικής ακεραιότητας. Η αυστηρή επίπληξη που
δόθηκε στον Ισαάκ από τον Αβιμέλεχ όταν είπε: "Τι είναι αυτό που μας έκανες;
Εύκολα θα μπορούσε ένας από το λαό να κοιμηθεί με τη γυναίκα σου, και τότε θα
γινόσουν αιτία να αμαρτήσουμε," είναι αρκετή καταδίκη για την βιβλική μαρτυρία μόνον
για την πράξη του.
Συμβουλεύω τις ωραίες θυγατέρες της πατρίδας μας, προτού πάρουν έναν άνδρα ως
σύζυγο, να σιγουρευτούν ότι δεν πιστεύει πάρα πολύ κυριολεκτικά στην ηθική της
εβραϊκής Βίβλου, και ότι η στάση του απέναντι στην γυναίκα είναι μιας διαφορετικής
[15]
χροιάς από αυτήν αυτού του χαρακτήρα που το θρησκευτικό στοιχείο της κοινότητας μας
επιβάλλει να ακολουθούμε τόσο ευλαβικά.
Ο ιεροκήρυκας, κάθε Κυριακή, βρίσκει κέρδος και ενδιαφέρον μιλώντας σας για την
μικρή φάρσα του Αβραάμ που πρόσφερε τον αγαπητό του γιο, Ισαάκ, ως θυσία στον
Γιαχβέ, αλλά δεν σας λέει πώς αυτός ο ίδιος γιος, που ο Γιαχβέ τόσο καίρια έσωσε, ήταν
πρόθυμος να προσφέρει την σύζυγό του στις σεξουαλικές ορέξεις ενός άλλου άντρα χωρίς
καν "δεύτερη σκέψη" του Γιαχβέ.
Αναρωτιέμαι που ήταν ο Γιαχβέ, ενόσω αυτή η ενδιαφέρουσα σκηνή, που

παρακολουθούσε ο Αβιμέλεχ, λάμβανε χώρα. Μήπως απολάμβανε και ο ίδιος το θέαμα
παρακολουθώντας τον Ισαάκ να παίζει με την Ρεβέκκα;
Θα προχωρήσουμε τώρα στην επόμενη θεϊκά εμπνευσμένη ιστορία. Σ’ αυτήν την ιστορία
επιτυγχάνεται η τέλεια υποβάθμιση της ηθικής. Αδιανόητο, αυτό το εβραϊκό βιβλίο να
ονομάζεται ιερό ενώ περιέχει ένα τέτοιο αφήγημα.
Η ιστορία αυτή, που μας δίδεται από το βιβλίο που υποτίθεται ότι πρέπει να είναι ο
αλάνθαστος οδηγός μας σ’ όλες τις σχέσεις της ζωής, είναι πραγματικά πέρα από κάθε
περιφρόνηση. Αλλά επειδή όλοι σας έχετε διαβάσει την εβραϊκή Βίβλο και γνωρίζετε
επακριβώς τι αυτή περιέχει, θα αναφέρω μόνον τα ζωτικής σημασίας μέρη της. Σχόλια
επάνω σ’ αυτήν την ιστορία δεν είναι απαραίτητα.
[16]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
Αιμομιξία, ή ο Λωτ και οι κόρες του
Ότι οι λειτουργοί και "οι αντιπρόσωποι του Γιαχβέ " απολαμβάνουν πάντοτε προνόμια τα
οποία αρνούνται σε άλλους είναι ένα γεγονός, παρά το γεγονός ότι αυτό το γεγονός είναι
ένα παράδοξο. Ότι οι "άγιοι άνθρωποι," άνθρωποι που ξέρουν λιγότερα απ’ αυτά που
προσποιούνται ότι ξέρουν, πρέπει να έχουν προτεραιότητα από το υπόλοιπο της
ανθρωπότητας είναι μια δυσαρμονία. Και είναι λόγω δύο τέτοιων "αγίων ανθρώπων" που
ένας πατέρας, και μάλιστα ένας μεγάλος πατριάρχης της εβραϊκής Βίβλου, προσφέρει τις
κόρες του στον βωμό της ηδονής.
Αλλά η εβραϊκή Βίβλος μπορεί να πει την ιστορία της καλύτερα από μένα κι έτσι
αντιγράφω,
1. Οι δύο άγγελοι έφτασαν στα Σόδομα το βράδυ, και ο Λωτ καθόταν στην πύλη της πόλης.
Μόλις τους είδε σηκώθηκε να τους προϋπαντήσει και τους προσκύνησε, πέφτοντας με το
πρόσωπο στη γη.
2. “Παρακαλώ, κύριοί μου”, τους είπε, “ελάτε στο σπίτι του δούλου σας να περάσετε τη
νύχτα. Να πλύνετε τα πόδια σας, και το πρωί σηκώνεστε και συνεχίζετε το δρόμο σας”.
Εκείνοι απάντησαν: “Όχι, θα περάσουμε τη νύχτα έξω”.
3. Ο Λωτ όμως επέμενε κι έτσι αποφάσισαν να μείνουν μαζί του και πήγαν σπίτι του. Τους
ετοίμασε δείπνο, έψησε άζυμα ψωμιά και έφαγαν.
4. Πριν όμως κοιμηθούν, οι άντρες των Σοδόμων περικύκλωσαν από παντού το σπίτι. Ήταν
εκεί όλος ο αντρικός πληθυσμός της πόλης, νέοι και γέροι.
5. Φώναζαν στο Λωτ και του έλεγαν: “Που είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ήρθαν σπίτι σου
απόψε; Φέρ’τους μας έξω, να συνευρεθούμε μαζί τους!”
6.Τότε ο Λωτ βγήκε έξω να τους μιλήσει κι έκλεισε πίσω του την πόρτα.
7. Σας παρακαλώ αδέρφια μου”, τους έλεγε, “μην κάνετε κανένα κακό.”
Όντας ανίκανος να ικανοποιήσει τον ανδρικό πληθυσμό των Σοδόμων με την πειθώ, και
αντί να παραδώσει αυτούς τους δύο πολύτιμους "αγγέλους" στον όχλο, ο Λωτ προσέφυγε
σε μια μέθοδο που πολύ σπάνια αποτυγχάνει με τους "παράλογους" ανθρώπους. Όταν η
έκκληση στον ανδρισμό τους δεν έχει κανένα όφελος, πολλές γυναίκες προτιμούν τον
θάνατο μάλλον παρά να υποστούν τον βιασμό του επιτιθέμενου τους, και θαυμάζουμε τις
γυναίκες με τέτοιο θάρρος, αλλά αυτό δεν είναι σύμφωνα με τα βιβλικά πρότυπα. Ιδού η
μέθοδος την οποίαν η εβραϊκή Βίβλος μας συμβουλεύει να ακολουθήσουμε.
Γένεση, κεφάλαιο 19, στίχος 8.

8. Να, έχω δύο κόρες, που δεν έχουν γνωρίσει άντρα. Θα σας τις φέρω, κι εσείς κάντε τους
ό,τι σας αρέσει. Μόνο στους ανθρώπους αυτούς μην κάνετε τίποτε, είναι φιλοξενούμενοί
μου κι ήρθαν να προστατευθούν στο σπίτι μου”.
Τι υπέροχη ηθική κατάσταση! Να ένας πατέρας πρόθυμος να δώσει τις δύο παρθένες
κόρες του σε έναν όχλο ανθρώπων "κάντε τους ό,τι σας αρέσει," που σημαίνει απλά να
τις βιάσουν, υπό τον όρο ότι δεν θα βλάψουν τους δύο αγγέλους του Γιαχβέ.
Είναι πολύ σημαντικό για τους γονείς που ανησυχούν τόσο για την ηθική ζωή των
παιδιών τους και τα ενδιαφέροντα των οποίων τους απασχολούν -- ειδικά των κοριτσιών
τους -- να εξετάσουν καλά αυτήν την ιστορία. Εάν οι γονείς που είναι οπαδοί της
εβραϊκής Βίβλου ανησυχούν για τα μέρη διασκέδασης και τις συντροφιές των παιδιών
[17]
τους, πρέπει να σκεφτούν αυτήν την ιστορία όταν τα προτρέπουν να διαβάσουν την
εβραϊκή Βίβλο για καθοδήγηση.
Ποιος πατέρας θα ακολουθούσε το παράδειγμα αυτού του "ανθρώπου του Γιαχβέ " ο
οποίος, όταν η ανάγκη των περιστάσεων, που μόλις αναφέραμε, προέκυψε, πρόσφερε τις
κόρες του να θυσιαστούν έτσι; Δεν ξέρω τι σκέφτεστε εσείς για τον πατέρα που θα έδινε
τις δύο παρθένες κόρες του σ’ έναν όχλο να τις βιάσει για να προστατεύσει δύο αγγέλους
του Γιαχβέ, αλλά η αγάπη μου για την ελευθερία με αποτρέπει από το να σας πω τι
σκέφτομαι εγώ γι’ αυτόν.
Η ιστορία συνεχίζεται στην εβραϊκή Βίβλο με τον Γιαχβέ να σώζει τον Λωτ και την
οικογένειά του και να επιφέρει καταστροφή στους ανθρώπους των Σοδόμων και
Γομόρρων, για την διαφθορά τους. Επειδή δεν ενδιαφερόμαστε γι’ αυτό το στοιχείο της
εβραϊκής Βίβλου αυτήν την στιγμή είναι άχρηστο να ασχοληθούμε με το παιδαριώδες του
αφηγήματος εξιστορώντας κατά γράμμα το γεγονός. Αλλά δεν νομίζω ότι θα ξεφύγω
πάρα πολύ από την ιστορία αν στρέψω την προσοχή σας για ένα λεπτό στην δικαιοσύνη
του Γιαχβέ που έσωσε και ευλόγησε έναν άνθρωπο τέτοιου ανήθικου χαρακτήρα όπως ο
Λωτ, αφού είχε προσφέρει τις δύο κόρες του στον βωμό της ηδονής.
Αφού έριξε ο Γιαχβέ "φωτιά και θειάφι" επάνω στους ανθρώπους των Σοδόμων και
Γομμόρων και κατέστρεψε όλους τους κατοίκους και "όλη την γύρω περιοχή και την
βλάστησή της," βρίσκουμε τον Λωτ με την γυναίκα του και τις δύο κόρες του ασφαλείς
πέρα από τα όρια της καταστροφής. Όλοι γνωρίζουμε αυτό που συνέβη στην σύζυγο του
Λωτ επειδή επιθύμησε να δει τι συνέβη. Είμαι βέβαιος ότι όλοι θα είχαμε κάνει το ίδιο
πράγμα κάτω από τις περιστάσεις. Η περιέργεια είναι μια φυσική παρόρμηση, και μία από
τις ισχυρότερες της φύσης μας, ιδίως στις γυναίκες. Έχοντας λοιπόν μόνον τον Λωτ και
τις δύο κόρες του να μένουν ζωντανοί απ’ όλους τους κατοίκους των Σοδόμων και των
Γομόρρων-- τις οποίες θυμάστε ότι ο Γιαχβέ κατέστρεψε για την διαφθορά τους-- ας
ακολουθήσουμε στενά την δράση της ζωής τους και να δούμε τι ευεργετικό παράδειγμα
και τι κληρονομιά ηθικής άφησαν στον κόσμο. Ερχόμαστε τώρα στη σημαντικότερη
φάση αυτής της ιστορίας, κι αν είστε έτοιμοι να διαβάσετε τις λεπτομέρειες μιας
αιμομικτικής ένωσης μεταξύ πατέρα και κόρης, διαβάστε προσεκτικά αυτό που
ακολουθεί. Αντιγράφω από την εβραϊκή ιερή Βίβλο,
Γένεσις, κεφάλαιο 19, στίχοι 30-38.
30. Ο Λωτ φοβόταν να μείνει στη Σηγώρ. Γι αυτό έφυγε από ‘κει και κατοίκησε στα βουνά
σε μια σπηλιά μαζί με τις δύο κόρες του.
31. Μια μέρα, η μεγαλύτερη κόρη είπε στη μικρότερη: “Ο πατέρας μας γέρασε και δεν
υπάρχει στην περιοχή άντρας να συνευρεθεί μαζί μας, όπως γίνεται σ’ όλον τον κόσμο.
32. Ελα να μεθύσουμε τον πατέρα μας με κρασί και να πλαγιάσουμε μαζί του για ν’
αφήσουμε απογόνους απ’ αυτόν”.
33. Μέθυσαν λοιπόν τον πατέρα τους με κρασί εκείνη τη νύχτα, και πηγε η μεγαλύτερη και
κοιμήθηκε μαζί του. Εκείνος όμως δεν την κατάλαβε ούτε όταν ξάπλωσε ούτε όταν
σηκώθηκε.
34. Την άλλη μέρα η μεγάλη κόρη είπε στη μικρή: “Χτες βράδυ πλάγιασα εγώ με τον πατέρα
μας. Έλα να τον μεθύσουμε κι απόψε, και μετά πήγαινε να κοιμηθείς κι εσύ μαζί του, για ν’
αφήσουμε απογόνους απ’ αυτόν”.
35. Μέθυσαν λοιπόν και εκείνη τη νύχτα τον πατέρα τους και πήγε η μικρότερη και
πλάγιασε μαζί του. Αλλά και πάλι εκείνος δεν την κατάλαβε ούτε όταν ξάπλωσε ούτε όταν
σηκώθηκε.
36. Έτσι οι δύο κόρες του Λωτ έμειναν έγκυοι από τον πατέρα τους.
37. Η μεγαλύτερη γέννησε γιο και τον ονόμασε Μωάβ. Αυτός είναι ο γενάρχης των
σημερινών Μωαβιτών.
38. Γέννησε κι η μικρότερη γιο και τον ονόμασε Βεν-Αμμί. Αυτός είναι ο γενάρχης των
σημερινών Αμμωνιτών.
[18]
Το φτωχό λεξιλόγιό μου αποτυγχάνει στην προσπάθεια να σχολιάσω κατάλληλα αυτήν

την ιστορία. Απλά σκεφτείτε! Ένας πατέρας διαπράττει σεξουαλική πράξη με τις κόρες
του και είναι τόσο μεθυσμένος που "δεν την κατάλαβε ούτε όταν ξάπλωσε ούτε όταν
σηκώθηκε!"
Είναι δυνατόν οι άνθρωποι να ωφελούνται πραγματικά απ' αυτήν την ιστορία; Γνωρίζουν
την φοβερή διαφθορά της; Μπορούν οι μικρές λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας να
διαβαστούν χωρίς να κοκκινίζουν από ντροπή τα μάγουλα του αναγνώστη;
Θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση στους γονείς γι’ αυτό το εβραϊκό "Ιερό Βιβλίο του
Γιαχβέ." Τι θα λέγατε εσείς πατέρες και μητέρες αν η κόρη σας διάβαζε την εβραϊκή
Βίβλο κι ερχόταν να σας πει, λεπτομερώς, αυτό το αιμομικτικό επεισόδιο; Είναι άχρηστο
να ρωτήσω τι θα κάνατε εάν έφερνε στο σπίτι ένα άλλο βιβλίο στο οποίο εμφανιζόταν μια
ιστορία αυτού του είδους. Θα την προειδοποιούσατε, σίγουρα, να μην μολύνει ποτέ το
μυαλό της με τέτοιες βρομιές. Εάν αυτή θα ήταν η πράξη σας μ’ ένα βιβλίο ενός άλλου
τίτλου απ’ αυτόν της εβραϊκής "Ιερής Βίβλου," σε ποια βάθη δεισιδαιμονίας έχετε
βυθιστεί ώστε να είστε τόσο τυφλοί στην εξευτελιστική επιρροή της;
Ξυπνήστε, καλοπροαίρετοι γονείς, και συνειδητοποιείστε την αισχρολογία που βρίσκεται

σ’ αυτό το ανθυγιεινό βιβλίο. Ένας ολόκληρος τόμος θα μπορούσε να γραφτεί για αυτήν
την ιστορία του Λωτ και των θυγατέρων του, αλλά αυτήν την στιγμή ενδιαφερόμαστε
μόνο για την πράξη της αιμομιξίας.
Η ιστορία του Λωτ και των θυγατέρων του δεν περιέχει κανένα ηθικό δίδαγμα. Σήμερα ο
πατέρας που είναι ένοχος μιας τέτοιας πράξης στέλνεται φυλακή. Εάν ήταν τόσο
μεθυσμένος που " δεν την κατάλαβε ούτε όταν σηκώθηκε ούτε όταν ξάπλωσε," τόσο το
χειρότερο γι’ αυτόν.
Η ιστορία αυτή της εβραϊκής Βίβλου είναι πολύ βρώμικη για να ασχοληθούμε
περισσότερο μαζί της. Απλά ρωτώ, είναι δυνατόν να διδάσκεται στα Κατηχητικά σχολεία
(αν διδάσκεται και με τι είδους επεξήγηση), είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να διαβάζει μια
τέτοια ιστορία, και μετά να λέει στα αθώα παιδιά του να διαβάσουν την εβραϊκή Βίβλο
για ηθική έμπνευση και καθοδήγηση; Μια ιστορία στην οποία το ίδιο το όνομα του
πατέρα δυσφημείται, και όπου το αγνό άνθος της γυναικείας φύσης απεικονίζεται με
αυτόν τον εκφυλισμένο τρόπο; Είναι δυνατόν;
[19]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4
Μία Παρέκβαση
Έστειλα το κεφάλαιο που μόλις διαβάσατε σε αρκετούς με τους οποίους αλληλογραφώ

στο Διαδίκτυο.
Σας παρουσιάζω την “χριστιανική” απάντηση ενός μέλους της “χριστιανικής εκκλησίας,”
“ορθόδοξου χριστιανού,” ο οποίος τόσο γλαφυρά με προτρέπει να αφήσω τις
“ειδωλολατρικές ανησυχίες μου” και να ασπαστώ την “πίστη” της εβραϊκής θρησκείας του.
Εάν σας συνεπήρε ο λόγος του, εάν σας έκανε να μετανιώσετε για τυχόν αμφιβολίες σας,
αν σας έπεισε ότι πράγματι η εβραϊκή Βίβλος είναι ο Λόγος του Γιαχβέ, όπως συνέβη και
σε μένα (!), επικοινωνήστε μαζί του για να σας στείλει και άλλα (φαντάζομαι πως έχει
πολλά) μαργαριτάρια της Πίστης. Κράτησα την επιστολή του όπως την έστειλε, δεν έκανα
καμία διόρθωση. Το όνομά του Ανώνυμος Πιστός και το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο
anonymos_pistos@yahoo.gr. Απολαύστε τον!
«ΑΓΡΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ
Εσύ ο Μαλακίας (μαλακός σύμφωνα με την Αγία Γραφή) έχει πέσει με τα μούτρα σε
παγίδα και δεν ξέρεις που σου παν τα τέσσερα.
Κάθησα και διάβασα μόνο το πρώτο με τον Λωτ και κατάλαβα αμέσως την αρρώστια σου
(μαλακότης) δι αυτό τις λοιπές αθλιότητες δεν κάθησα να τις κοιτάξω. Αρκεί ένα κύτταρο
καρκινικό για να διαγνώσει ο ιατρός και να καταλάβει πως έχει να αντιμετωπίσει
εγκεφαλικό όγκο ο οποίος σηκώνει τομή και΄απόρριψη
Ο Λωτ πολύ σωστά έδωσε τις κόρες του. Διότι στην Αγία Γραφή λέει
4 πρό τού κοιμηθήναι δε, οι άνδρες της πόλεως οι Σοδομίται περικύκλωσαν την οικίαν
από νεανίσκου έως πρεσβυτέρου, άπας ο λαός άμα.
Μαζεύτηκαν λοιπόν οι άνδρες κατά εσένα που είχαν όρεξη για σεξ. Και ο Λωτ τους
παραδίδει δυο παρθένες και ω του θαύματος αυτοί, οι κατ'εσένα ερεθισμένοι που δεν
αφήνουν μήτε αρσενική γάτα ανικανοποίητη, τόση όρεξη είχαν για σεξ, δεν τις πειράζουν
αλλά θέλουν να βιάσουν τους ""άνδρες""
5 και εξεκαλούντο τον Λώτ και έλεγον προς αυτόν· που εισιν οι άνδρες οι εισελθόντες
προς σε την νύκτα; εξάγαγε αυτούς προς ημάς, ίνα συγγενώμεθα αυτοίς
9 είπαν δε αυτώ· απόστα εκεί. εισήλθες παροικείν· μη και κρίσιν κρίνειν; νύνούν σε
κακώσωμεν μάλλον ή εκείνους. και παρεβιάζοντο τον άνδρα τον Λώτ σφόδρα. και
ήγγισαν συντρίψαι την θύραν.
Μπορείς να μας εξηγησεις φωστήρα της φακής διατί ενώ τους δόθησαν γυναίκες εκείνοι
επιθυμούσαν άνδρες; (Εσύ άραγε θα έπραττες σαν αυτούς; Είσαι αδελφή; )
Απάντηση: Διότι ήσαν όλοι αρσενοκοίτες και είχαν πάει στον Λωτ για να βιάσουν τους
δύο αυτούς αγγέλους που παρίσταντο με σαρκικό περίβλημα. Ο Λωτ επίτηδες τους έδωσε
τις κόρες για να φανεί σε μας το αισχρό τους και δαιμονικό τους κεφάλι. Διότι αν δεν είχε
γίνει αυτό (άρνηση προς γυναίκες παρθένες) πολύ δύσκολα θα καταλαβαίναμε σήμερα το
ποιόν τους. ΚΑι ο Λωτ γνωρίζοντας πως δεν θα τις πειράξουν, επειδή ήσαν αδελφές και
αρσενοκοίτες,τις έδωσε για να μας αποδείξει το τρισάθλιό τους.
[20]
Εσύ όμως, αλέξανδρος μεγάλος της μαλακότητος που να καταλάβεις. Κυλιέσαι μέσα στην
λασπούρα του διαβόλου που σου έχει συντρίψει την νοημοσύνη.
Και ο Θεός πολύ καλά έκανε και τους συνέτριψε όλους αυτούς τους αισχρούς ηλίθιους
που ενώ τους δόθηκε όργανο για αναπαραγωγή εκείνοι το χρησιμοποιούσαν για να
παίζουν και όχι μόνο. Αλλά ήθελαν να διακορεύουν ως βιαστές και άλλους. (σήμερα θα
τους έβαζαν φυλακή, στην Ελλάδα θα τους σκότωναν)
Εσύ θα ήθελες να σε βιάσουν όλοι οι αδελφοί και αρσενοκοίτες των Σοδόμων ή θα έλεγες
του Θεού "Βοήθεια Θεέ, ακόλαστοι των Σοδόμων επιθυμούν να με διακορεύσουν από τον
πρωκτό;"
Εκτός και αν σου άρεσε και καθόσουν να το ευχαριστηθείς. Σε τέτοιο συμπέρασμα μας
ωθεί η λογική σου της υπεράσπισης των Σοδομιτών
Αμετανόητε παγανιστή. Θαρρείς πως μπορείς να παίζεις πολύ καιρό ακόμη; θα έρθει η
μέρα που θα κοιμηθείς και τότε θα ξυπνήσεις. Και αν δεν μετανιώσεις για όσα λες και
πράττεις τότε η οδύνη σου θα είναι χειρότερη και από τον βιασμό των Σοδόμων.
Ξεμαλάκωσε. Ποτέ δεν είναι αργά
Καλά Χριστούγεννα»
Τα σχόλια δικά σας, αγαπητοί αναγνώστες.
[21]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5
Ιακώβ, Λεία και Ραχήλ
Η τιμιότητα και η πίστη είναι δύο αρετές που λατρεύουμε προ πάντων άλλων. Η
εξαπάτηση είναι απεχθής, άσχετα με την κατάσταση, ή από ποιους ασκείται. Αλλά αφού ο
Ιακώβ είναι πατριάρχης της εβραϊκής Βίβλου κι ένας από τους εκλεκτούς του Γιαχβέ, η
εξαπάτηση όταν ασκείται απ’ αυτόν συγχωρείται. Συγχωρείται επίσης και ο πορνικός
καβγάς μεταξύ των δύο συζύγων όταν αναφέρεται στην εβραϊκή Βίβλο. Εάν μια τέτοια
σκηνή βρισκόταν σε οποιοδήποτε άλλο βιβλίο πολύ κατάλληλα θα ονομαζόταν χυδαίο, οι
αντιπρόσωποι του Γιαχβέ θα το έκαιγαν στην πυρά, και θα κρινόταν πάρα πολύ
ακατάλληλο για ανάγνωση.
Η ιστορία λέει ότι ο Ιακώβ ήρθε στο σπίτι του Λάβαν, ο οποίος είχε δύο κόρες. Η Λεία,
με άτονα μάτια, ήταν η μεγαλύτερη αλλά η Ραχήλ, η νεότερη, ήταν όμορφη και με ωραία
κορμοστασιά. Αλλά ας αφήσουμε την ιστορία να κυλήσει ακριβώς όπως το εβραϊκό Άγιο
βιβλίο την καταγράφει.
15.Ο Λάβαν είπε στον Ιακώβ: “Επειδή είσαι συγγενής μου δε σημαίνει ότι πρέπει να μου
δουλεύεις χωρίς μισθό. Πες μου, ποιος θέλεις να είναι ο μισθός σου;”
16. Ο Λάβαν είχε δύο κόρες. Το όνομα της μεγαλύτερης ήταν Λεία και της μικρότερης
Ραχήλ.
17. Τα μάτια της Λείας ήταν άτονα, ενώ η Ραχήλ είχε ωραία κορμοστασιά και όμορφο
πρόσωπο.
18. Ο Ιακώβ είχε αγαπήσει τη Ραχήλ. Απάντησε λοιπόν: “Θα σου δουλέψω εφτά χρόνια για
τη Ραχήλ, τη μικρότερη κόρη σου”.
19. “Είναι προτιμότερο να την δώσω σε σένα” του λέει ο Λάβαν, “παρά σ’ έναν ξένο.
Μείνε κοντά μου”.
20. Έτσι ο Ιακώβ δούλεψε για τη Ραχήλ εφτά χρόνια, του φάνηκαν όμως σαν λίγες μέρες,
γιατί την αγαπούσε.
Αυτά λοιπόν για το παζάρι. Ο Ιακώβ υπηρέτησε επτά χρόνια για το κορίτσι που αγάπησε.
Σίγουρα μια τέτοια δουλειά αξίζει πληρωμή. Δεδομένου ότι δεν υπήρξε καμία αξίωση ως
προς γιατί ο Ιακώβ ήθελε την Ραχήλ ως σύζυγό του, θα το αναφέρω εδώ.
Γένεσις, κεφάλαιο 29, στίχος 21.
21. Μετά είπε στο Λάβαν: “Ο χρόνος της δουλειάς μου συμπληρώθηκε, δώσ’ μου τη
γυναίκα μου να μείνω μαζί της (καθ. να εισέλθω προς αυτήν=να μπω μέσα της)!!”
Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε εδώ την σχεδόν ασυγκράτητη επιθυμία που διακατέχει
έναν άνθρωπο να αγκαλιάσει την σύζυγό του την πρώτη νύχτα του γάμου του, ιδιαίτερα
όταν περιμένει επτά χρόνια για να κερδίσει το αντικείμενο της αγάπης του. Αλλά
δεδομένου ότι η εβραϊκή Βίβλος μας έχει οδηγήσει μέχρι τώρα στην ιστορία θα την
αφήσουμε να συνεχίσει την αφήγησή της:

22. Τότε ο Λάβαν προσκάλεσε όλους τους ανθρώπους του τόπου και οργάνωσε συμπόσιο.
23. Όταν όμως νύχτωσε, πήρε την κόρη του τη Λεία και την έφερε στον Ιακώβ, κι εκείνος
πλάγιασε μαζί της. (καθ. εισήλθε προς αυτήν=μπήκε μέσα της)!!
24. Ο Λάβαν έδωσε στη Λεία για δούλη τη Ζελφά, που ήταν δική του δούλη.
[22]
Εφόσον η Λεία και η Ραχήλ δεν ήταν δίδυμες και δεδομένου ότι οι περιγραφές τους, όπως
η Βίβλος περιγράφει, ήταν τέτοιες ώστε να διακρίνεται αναμφίβολα η μία από την άλλη, ο
Ιακώβ πρέπει να είχε τυφλωθεί από πάθος για να μην καταλάβει ότι η κόρη που του
δόθηκε από τον Λάβαν δεν ήταν αυτή για την οποίαν είχε διαπραγματευτεί. Εντούτοις,
"μπήκε μέσα της," και ανακάλυψε το λάθος του μόνον το επόμενο πρωί, καμία
αμφιβολία, όταν έλαμψε το φως της ημέρας πάνω της!
Αλλά πίσω στην ιστορία μας, και δείτε τι συμβαίνει όταν ο Ιακώβ ανακαλύπτει ότι η
γυναίκα στην οποίαν εισήλθε την προηγούμενη νύχτα δεν ήταν αυτή για την οποίαν είχε
εργαστεί επτά χρόνια και θα την έπαιρνε ως μερίδιο της συμφωνίας. Η επιλογή του ήταν η
Ραχήλ, "με όμορφο πρόσωπο και ωραία κορμοστασιά." Η εξαπάτηση του Λάβαν δεν
μας ενδιαφέρει αυτήν την στιγμή. Εφόσον είναι θέμα του Ιακώβ θα αφήσουμε τον ίδιο να
μιλήσει.
25. Όταν όμως ξημέρωσε το πρωί, αποκαλύφθηκε ότι ήταν η Λεία. Τότε ο Ιακώβ είπε στο
Λάβαν: “Τι ήταν αυτό που μου έκανες; Δε σου δούλεψα για τη Ραχήλ; Γιατί με
εξαπάτησες;”
Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός ότι ο Ιακώβ δικαιολόγησε τέλεια στην
καταγγελία του. Για μια μόνη πενιχρή αμοιβή άλλων επτά ετών εργασίας ο Λάβαν δίνει
στον Ιακώβ, μετά από την εργασία μιας εβδομάδας ως δεσμό καλής πίστης, την κόρη της
επιλογής του. Αλλά δεδομένου ότι η εβραϊκή Βίβλος μπορεί να πει αυτήν την
λεπτομέρεια του θέματος καλύτερα από μένα, θα δώσω τον λόγο σ’ αυτήν.
26. Ο Λάβαν απάντησε: “ Δεν έχουμε τη συνήθεια στον τόπο μας να δίνουμε τη μικρότερη
πριν από την μεγαλύτερη.
27. Πέρασε αυτή τη βδομάδα μαζί της και θα σου δώσω και την άλλη αν μου δουλέψεις
άλλα εφτά χρόνια”.
28. Ο Ιακώβ συμφώνησε, και πέρασε την εβδομάδα εκείνη με τη Λεία. Μετά ο Λάβαν του
έδωσε την κόρη του τη Ραχήλ για γυναίκα.
29. Στη Ραχήλ ο Λάβαν έδωσε για δούλη τη Βαλλά, που ήταν δική του δούλη.
30. Ο Ιακώβ πλάγιασε και με τη Ραχήλ (καθ. εισήλθεν προς την Ραχήλ=μπήκε μέσα της),
και την αγαπούσε περισσότερο από τη Λεία.
Και τώρα ο Γιαχβέ μπαίνει σ’ αυτήν την οικογενειακή υπόθεση, όχι για να βοηθήσει την
κατάσταση, όπως κάποιος θα περίμενε από μια πάνσοφη ύπαρξη, αλλά για να φέρει τις
πληγές του μαζί του.
31. Όταν ο Γιαχβέ είδε ότι η Λεία παραγκωνιζόταν, της έδωσε την ικανότητα να κάνει
παιδιά, ενώ η Ραχήλ έμενε στείρα. (καθ. Και ιδών ο Γιαχβέ ότι εμισείτο η Λεία, ήνοιξε την
μήτραν αυτής, η δε Ραχήλ ήτο στείρα).
Η γονιμότητα της Λείας, αφού ο Γιαχβέ "άνοιξε την μήτρα της," είναι σίγουρα άξια
καταγραφής και ακολουθεί.

32. Η Λεία λοιπόν έμεινε έγκυος και γέννησε γιο. “Ο Γιαχβέ είδε τη δυστυχία μου”, είπε,
“ασφαλώς τώρα θα με αγαπήσει ο άντρας μου” και τον ονόμασε Ρουβήν.
[23]
33. Ξανάμεινε έγκυος και γέννησε γιο. “Ασφαλώς ο Γιαχβέ με άκουσε”, είπε, “γιατί είμαι
παραγκωνισμένη, και μου έδωσε κι ετούτον τον γιο”, και τον ονόμασε Συμεών.
34. Έμεινε πάλι έγκυος και γέννησε γιο. “Αυτή τη φορά ο άντρας μου θα προσηλωθεί
περισσότερο σ’ εμένα”, είπε, “γιατί του γέννησα τρεις γιους”, κι τον ονόμασε Λευί.
35. Μετά έμεινε πάλι έγκυος και γέννησε γιο. “Αυτή τη φορά θα δοξολογήσω τον Γιαχβέ”,
είπε, και τον ονόμασε Ιούδα. Κι έπαψε να γεννάει.
Δυστυχώς, λόγω της γονιμότητας της Λείας, η Ραχήλ ζηλεύει την αδελφή της και απαιτεί
από τον Ιακώβ να της κάνει, επίσης, ένα παιδί. Ο Ιακώβ την επιπλήττει για την απαίτησή
της αυτή, θα ήταν πάρα πολύ πρόθυμος να το κάνει, αλλά το λάθος είναι δικό της. Όσο
γόνιμη είναι η αδελφή της τόσο στείρα είναι αυτή. Αλλά μια ιδιαίτερη μέθοδος
ακολουθείται από τους βιβλικούς θηλυκούς χαρακτήρες όταν είναι ανίκανες να κάνουν
παιδιά. Αυτή η μέθοδος επικράτησε στην οικογένεια του Άβραμ και της Σάρας και δεν
βλέπω κανέναν λόγο γιατί δεν πρέπει να είναι επιτρεπτό στην πολύγαμη οικογένεια του
Ιακώβ, της Λείας και της Ραχήλ.
Βλέποντας η Ραχήλ ότι δε γεννούσε παιδιά στον Ιακώβ, ζήλεψε την αδερφή της και είπε
στον άνδρα της: “Δώσ’ μου παιδιά, αλλιώς θα πεθάνω”.
2. Ο Ιακώβ θύμωσε με τη Ραχήλ και της είπε: “ Γιαχβέ είμ’ εγώ; Αυτός σου στέρησε την
ικανότητα να γεννάς”.
3. Τότε η Ραχήλ είπε: “ Να η δούλη μου η Βαλλά. Πήγαινε μαζί της (καθ. είσελθε=μπες
μέσα της) κι ας γεννήσει στα γόνατά μου. Έτσι θ’ αποχτήσω κι εγώ παιδιά μέσω αυτής.
4. Του έδωσε, λοιπόν, τη δούλη της τη Βαλλά για γυναίκα, κι ο Ιακώβ κοιμήθηκε μαζί της.
(καθ. εισήλθεν=μπήκε μέσα της).
Όπως ο Αβραάμ, έτσι και ο Ιακώβ, δεν έχασε καθόλου χρόνο στο να συμμορφωθεί με τις
επιθυμίες της Ραχήλ για "να εισέλθει" στην Βαλλά, την δούλη της. Τι ωραίες εποχές!
Αλλά για να καταγράψουμε τους απογόνους του Ιακώβ συνεχίζουμε να αναφέρουμε.
5. Η Βαλλά έμεινε έγκυος και του γέννησε γιο.

6. Τότε είπε η Ραχήλ: “Ο Γιαχβέ με δικαίωσε! Άκουσε την προσευχή μου και μου έδωσε
γιο”, και τον ονόμασε Δαν.
7. Η Βαλλά έμεινε πάλι έγκυος και γέννησε δεύτερο γιο στον Ιακώβ.
8. Τότε είπε η Ραχήλ: “Μεγάλους αγώνες έκανα ενάντια στην αδερφή μου και νίκησα” και
τον ονόμασε Νεφθαλί.
Αυτός θα πρέπει να ήταν ένας πολύ θεαματικός αγώνας πάλης μεταξύ της Λείας και της
Ραχήλ. Αλλά η Λεία δεν επρόκειτο να νικηθεί, κι όταν δεν μπορούσε πλέον να κάνει
παιδιά, δίνει στον Ιακώβ την Ζελφά, την δούλη της, για να συνεχιστεί η φυλή, μέσα στην
απογοήτευσή της να υπερνικήσει την γονιμότητα της αδελφής της.

9. Η Λεία βλέποντας ότι έπαψε να γεννάει, πήρε τη δούλη της τη Ζελφά και την έδωσε στον
Ιακώβ για γυναίκα.
10. Η Ζελφά γέννησε στον Ιακώβ γιο.
11. Τότε είπε η Λεία: “Τι ευτυχία!” – και τον ονόμασε Γαδ.
12. Η Ζελφά γέννησε και δεύτερο γιο στον Ιακώβ.
13. Τότε είπε η Λεία: “Είμαι ευτυχισμένη και θα με καλοτυχίζουν οι γυναίκες”, και τον
ονόμασε Ασήρ.
[24]
Ακολουθεί μια συνομιλία που όμοιά της, πιστεύω, δεν βρίσκεται στην παγκόσμια
λογοτεχνία. Διαβάστε.

14.Την εποχή του θερισμού των σιτηρών ο Ρουβήν βγήκε στους αγρούς και βρήκε μήλα του
μανδραγόρα και τα έφερε στη Λεία τη μητέρα του. Τότε η Ραχήλ είπε στη Λεία: “Δώσ’ μου
από τα μήλα του μανδραγόρα που βρήκε ο γιος σου”.
15.Εκείνη της απάντησε: “Λίγο είναι που μου πήρες τον άντρα μου, θέλεις να μου πάρεις
και τα μήλα του μανδραγόρα του γιου μου;” Και είπε η Ραχήλ: “Σε αντάλλαγμα για τα μήλα
του μανδραγόρα του γιου σου, θα κοιμηθεί ο Ιακώβ μαζί σου απόψε”.
16. Το βράδυ, την ώρα που ο Ιακώβ γύριζε από τον αγρό, βγήκε η Λεία να τον
προϋπαντήσει και του είπε: “Σ’ εμένα θα έρθεις (καθ. θέλεις εισέλθει=σε μένα θα μπεις),
γιατί σε πλήρωσα με αντίτιμο τα μήλα του μανδραγόρα του γιου μου” Ο Ιακώβ κοιμήθηκε
μ’ αυτήν εκείνη τη νύχτα.
Οι παραπάνω στίχοι δεν είναι από καμία ταινία πορνό. Βρίσκονται μέσα στο ιερό εβραϊκό
βιβλίο. Υποθέτω ότι πρέπει να ομολογήσω και πάλι την έλλειψη πνευματικής νοημοσύνης
μου.
Το να δωροδοκήσει μια αδελφή την αδελφή της με τον ιδρώτα του γιου της για να έχει το
προνόμιο της σεξουαλικής επαφής με τον σύζυγό της είναι μια πάρα πολύ χονδροειδής
πράξη πορνείας για μένα για να την σχολιάσω περαιτέρω. Απλά σας ερωτώ: Μπορείτε να
βρείτε σε οποιοδήποτε άλλο βιβλίο, εκτός από την εβραϊκή Βίβλο, μια τέτοια
αξιοκαταφρόνητη διαπραγμάτευση;
"Και η Ραχήλ είπε, σε μένα θα μπεις απόψε γιατί σε πλήρωσα με αντίτιμο τα μήλα του
μανδραγόρα του γιου μου."
Και ο Ιακώβ γύριζε από τον αγρό το βράδυ, και η Λεία βγήκε για να τον συναντήσει,
και είπε, σε μένα πρέπει να μπεις γιατί σε πλήρωσα με αντίτιμο τα μήλα του
μανδραγόρα".
Και η εβραϊκή Βίβλος δεν διστάζει να πει ότι "κοιμήθηκε μ’ αυτήν εκείνη τη νύχτα!"
Το πλαίσιο αυτής της εργασίας δεν είναι να ασχοληθεί με την συνήθεια της πολυγαμίας
όπως γινόταν τις πρώτες βιβλικές ημέρες, και γι’ αυτόν τον λόγο θα αφήσω χωρίς
συζήτηση μερικές από τις καταγραμμένες περιπτώσεις αυτού του καταδικαστέου θεσμού.
Δεν μπορώ να καταλάβω, όμως, πώς δημόσιοι άνδρες, άνθρωποι των γραμμάτων και της
τέχνης, εξακολουθούν να επιμένουν ότι η εβραϊκή Βίβλος, που περιέχει ιστορίες σαν κι
αυτήν που μόλις αναφέραμε, που σοκάρουν ακόμη και τους πιο χυδαίους, πρέπει να είναι
ο διαπρεπής οδηγός μας σε όλες τις γήινες υποθέσεις μας, και ότι όχι μόνον πρέπει να
διαβάζονται από την νεολαία μας, αλλά ουσιαστικά να επιβάλλονται σ’ αυτήν προς
αναζήτηση υψηλής ηθικής.
[25]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6
Ο βιασμός της Δείνας
Δεδομένου ότι οι βιβλικές αφηγήσεις ως εδώ περιέχουν ιστορίες ασέλγειας, αιμομιξίας,

απιστίας, και πορνείας, σίγουρα μια ιστορία βιασμού δεν είναι εκτός θέσης κι έτσι
προχωρώ να διηγηθώ την ιστορία του βιασμού της Δείνας, κόρης της Λείας, από τον
νεαρό Συχέμ, γιου του Χαμώρ του Ευαίου.
Ο βιασμός είναι ένα λεπτό θέμα και πρέπει να αντιμετωπίζεται προσεκτικά. Ακόμη και
στα δικαστήριά μας θεωρείται μιας τέτοιας φύσης που το ευρύ κοινό δεν επιτρέπεται
μέσα στην αίθουσα κατά την διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας. Τι πρέπει τότε να
πούμε όταν μια τέτοια ιστορία βρίσκεται μέσα στην εβραϊκή Βίβλο, ένα βιβλίο που
ευλαβώς τίθεται πάνω στα παιδιά μας ως "μια θεία αποκάλυψη από τον Γιαχβέ "; Θα
μπορούσε μια πιο βρώμικη, καταδικαστέα και δυσάρεστη ιστορία απ’ αυτήν του βιασμού
να δοθεί στα χέρια της νεολαίας;
Μόνον αυτή η ιστορία είναι αρκετή για να καταδικάσει την εβραϊκή Βίβλο ως
ακατάλληλη για την ηθική αγωγή των παιδιών μας. Δεδομένου, όμως, ότι η ιστορία δεν
είναι αποτέλεσμα της φαντασίας μου αλλά βρίσκεται μέσα στην εβραϊκή Βίβλο, θα
συνεχίσω μ’ αυτήν.
Μια μέρα η Δείνα, η κόρη που η Λεία είχε γεννήσει στον Ιακώβ, βγήκε για να δει τα
κορίτσια της περιοχής.
2. Την είδε κι ο Συχέμ, ο γιος του Ευαίου, του άρχοντα της περιοχής, την πήρε λοιπόν και
πλάγιασε μαζί της και τη βίασε.
Αυτά για την πράξη του βιασμού. Το τι ακολούθησε το θεωρώ ίσης σπουδαιότητας κι
έτσι συνεχίζω.
3. Τη συμπάθησε όμως πολύ τη Δείνα, το αγάπησε το κορίτσι και μίλησε στην καρδιά του.
Σίγουρα εδώ είναι μια κατάσταση που αξίζει τουλάχιστον τον σεβασμό μας. Εάν ένας
άνθρωπος, ανίκανος να ελέγξει το πάθος του από την ακαταμάχητη γοητεία ενός
κοριτσιού, αναγνωρίζει το λάθος του και είναι πρόθυμος να την προστατεύσει όχι μόνον
με το όνομά του αλλά και με την αγάπη του, ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μας
απέναντι του; Ιδιαίτερα, όταν το κορίτσι, το αντικείμενο του πάθους του και της αγάπης
του, δέχεται πρόθυμα, την πρότασή του.
4. Και είπε ο Συχέμ στον πατέρα του: “Πάρε μου το κορίτσι αυτό για γυναίκα μου”.
5. Ο Ιακώβ έμαθε ότι ο Συχέμ είχε ατιμάσει την κόρη του τη Δείνα, αλλά επειδή οι γιοι του
ήταν με τα κοπάδια στους αγρούς, δεν είπε τίποτα ωσότου επέστρεψαν.
6. Ο Χαμώρ, πατέρας του Συχέμ, πήγε στον Ιακώβ για να του μιλήσει.
7. Όταν οι γιοι του Ιακώβ γύρισαν από τους αγρούς και έμαθαν τα καθέκαστα, τους
κατέλαβε μεγάλη οργή και αγανάκτηση για το Συχέμ Πλάγιασε με την κόρη του Ιακώβ
ατιμάζοντας έτσι ολόκληρη την οικογένεια του Ισραήλ. Τέτοιο πράγμα δεν έπρεπε να γίνει.
8. Ο Χαμώρ όμως τους έλεγε: “Ο Συχέμ, ο γιος μου, συμπάθησε πολύ την κόρη σας.
Δεχτείτε να του την δώσετε για γυναίκα.
[26]
9. Συγγενέψτε μαζί μας. Δώστε μας τις κόρες σας και πάρτε τις δικές μας.
10. Κατοικήστε εδώ μαζί μας. Η χώρα είναι στη διάθεσή σας. Εγκατασταθείτε σ’ αυτήν,
κινηθείτε ελεύθερα σ’ αυτήν και αποκτήστε πλούτο απ’ αυτήν”.
11. Ο Συχέμ ο ίδιος έλεγε στον πατέρα του κοριτσιού και στ’ αδέρφια της: “Την εύνοιά σας
να κερδίσω και ό,τι μου ζητήσετε θα το δώσω.
12. Αυξήστε όσο θέλετε το τίμημα της νύφης και τα δώρα, και θα σας τα δώσω ό,τι κι αν
μου ζητήσετε. Δώστε μου όμως την κοπέλα για γυναίκα”.
Σίγουρα κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να είχε μιλήσει πιο σοβαρά ούτε με
περισσότερη ειλικρίνεια από τον νεαρό Συχέμ, ούτε να κάνει περισσότερα για να
επανορθώνει για την νεανική του πράξη.
Τι μπορεί ένας άνθρωπος πιο τιμητικά να προσφέρει από το "αυξήστε όσο θέλετε το
τίμημα της νύφης και τα δώρα, και θα σας τα δώσω"; Δήλωσε το αίτημά του με
ειλικρίνεια και τιμιότητα, και αν η δικαιοσύνη είναι τυφλή, όπως μερικοί λένε, και οι
ζυγαριές της ελαττωματικές, σίγουρα δεν άξιζε την βάναυση ανταπόδοση που οι γιοι του
Ιακώβ επέβαλαν επάνω του, στην οικογένειά του και στην χώρα του.
Αλλά πηγαίνουμε λίγο μπροστά από την ιστορία μας και πρέπει να συνεχίσουμε να
αναφέρουμε τις εβραϊκές άγιες Γραφές. Όμως να τώρα τι απαιτούν ο Ιακώβ και οι γιοι
του από τον Συχέμ και τον Χαμώρ ως επανόρθωση για την πράξη του.
13. Επειδή ο Συχέμ είχε ατιμάσει την αδερφή τους τη Δείνα, τα παιδιά του Ιακώβ
απάντησαν στο Συχέμ και στον πατέρα του το Χαμώρ με πονηριά:
14. “Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό”, τους είπαν, “να δώσουμε δηλαδή την αδερφή μας
σε άνθρωπο απερίτμητο, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ντροπή για μας.
15. Μόνο μ’ αυτόν τον όρο θα συγκατατεθούμε: Να γίνετε όπως κι εμείς, δηλαδή κάθε
αρσενικό σας να περιτμηθεί.
16. Τότε θα σας δώσουμε τις κόρες μας και θα πάρουμε τις δικές σας για γυναίκες, θα
κατοικήσουμε μαζί σας και θα γίνουμε ένας λαός.
17. Αν όμως δε δεχτείτε να περιτμηθείτε, θα πάρουμε την κόρη μας και θα φύγουμε”.
18. Τα λόγια τους αυτά φάνηκαν σωστά στο Χαμώρ και στο Συχέμ, το γιο του.
Η τιμή που απαιτείται είναι η περιτομή! Η Υπόληψη, η Αγάπη και η Προστασία είναι
κατώτερες μπροστά στην ακροβυστία! Το τελετουργικό μιας θρησκείας είναι
μεγαλύτερης σπουδαιότητας από οτιδήποτε άλλο που μπορεί να δώσει ο άνθρωπος.
Σκεφτείτε το. Σημαντικότερο από την ειρήνη, την φιλική διάθεση και την ευτυχία όχι
μόνον μιας φυλής αλλά μιας ολόκληρης χώρας. Ο νεαρός Συχέμ συμμορφώθηκε αμέσως
με την απαίτησή τους θέλοντας να κρατήσει την υπόσχεσή του για να κερδίσει το
αντικείμενο της αγάπης του και για να ελαφρύνει το παράπτωμά του, όπως πιστοποιεί το
ακόλουθο.

19. Ο νέος δεν δίστασε να το κάνει αυτό, γιατί αγαπούσε την κόρη του Ιακώβ. Ο ίδιος ήταν
ο πιο σπουδαίος σ’ όλη την οικογένεια του πατέρα του.
Ότι ήταν ο πιο σπουδαίος σε όλη την οικογένεια του πατέρα του δεν είναι αληθινό
σύμφωνα με την ακόλουθη δήλωση:
[27]
20. Πήγαν λοιπόν ο Χαμώρ και ο γιος του ο Συχέμ στην πύλη της πόλης τους και μίλησαν
στους άνδρες της:
21. “Οι άνθρωποι αυτοί”, τους είπαν, “έχουν ειρηνικές διαθέσεις απέναντί μας. Ας
εγκατασταθούν στη χώρα μας κι ας κινηθούν ελεύθερα σ’ αυτήν. Η χώρα μας είναι αρκετά
μεγάλη και γι αυτούς. Θα παίρνουμε γυναίκες τις κόρες τους και θα τους δίνουμε τις κόρες
μας.
22. Αλλά οι άνθρωποι αυτοί θα δεχτούν να κατοικήσουν μαζί μας και να γίνουμε ένας λαός
μονάχα με μία προϋπόθεση: Ότι όλα τα αρσενικά μας θα περιτμηθούν όπως είναι κι αυτοί
περιτμημένοι.
23. Τα κοπάδια τους, τα υπάρχοντά τους και τα ζώα τους θα είναι όλα δικά μας, αρκεί να
δεχτούμε τον όρο τους και να κατοικήσουν μαζί μας”.
24. Όλοι οι άντρες της πόλης, όλοι όσοι διάβαιναν την πύλη της, υπάκουσαν στον Χαμώρ
και στο Συχέμ, το γιο του, και έκαναν περιτομή σε όλα τα αρσενικά τους.
Υπάρχει καταγεγραμμένη στην παγκόσμια ιστορία καμιά πιο αξιότιμη συμμόρφωση με
τις απαιτήσεις άλλων απ’ αυτήν που μόλις αναφέραμε του οίκου του Χαμώρ; Αλλά αυτό
δεν ήταν αρκετό και δεν ικανοποίησε τους άγριους πόθους των γιων του Ιακώβ. Διαβάστε
προσεκτικά αυτό που συνέβη στον στίχο 13, αυτού του κεφαλαίου.
Επιτρέψτε μου να το επαναλάβω προς όφελός σας: "Τα παιδιά του Ιακώβ απάντησαν στο
Συχέμ και στον πατέρα του με πονηριά (καθ. μετά δόλου)."
Και ακολουθεί τώρα το πιο διαβολικό έγκλημα που διαπράχτηκε ποτέ πάνω σε αθώους
ανθρώπους, ιδιαίτερα όταν γίνεται στο όνομα της ειρήνης. Στρέφω την προσοχή εκείνων
των διακαών εραστών της ειρήνης που χρησιμοποιούν την εβραϊκή Βίβλο στις συζητήσεις
τους σ’ αυτήν την παράγραφο. Δεδομένου ότι πιθανώς δεν είστε εξοικειωμένοι με την
σατανικότητα των βιβλικών χαρακτήρων ή με ποια πονηρή αγριότητα μπορούν να
επιβάλουν τιμωρία, θα αφήσω την εβραϊκή Βίβλο να τα αναφέρει κατά λέξη.
25. Αλλά την τρίτη ημέρα, ενώ είχαν ακόμη πόνους, οι δυο γιοι του Ιακώβ, ο Συμεών και ο
Λευί, αδερφοί της Δείνας, πήραν τα ξίφη τους, μπήκαν στην ανυποψίαστη πόλη και έσφαξαν
όλους τους άντρες.
26. Έσφαξαν και το Χαμώρ και το Συχέμ το γιο του, πήραν τη Δείνα από το σπίτι του Συχέμ
και έφυγαν.
27. Οι υπόλοιποι γιοι του Ιακώβ όρμησαν στα πτώματα και λεηλάτησαν την πόλη, γιατί οι
κάτοικοί της είχαν ατιμάσει την αδερφή τους.
28. Τους πήραν τα πρόβατά τους, τα βόδια τους, τα γαϊδούρια τους και ότι υπήρχε στην
πόλη και στους αγρούς.
29. Πήραν για λάφυρα όλα τους τα υπάρχοντα, τα παιδιά τους και τις γυναίκες τους, κι
άρπαξαν ό,τι βρήκαν στα σπίτια.
Και αυτό είναι ένα δείγμα Βιβλικής ηθικής, Βιβλικού ήθους, Βιβλικής δικαιοσύνης! Με
το δίκιο του ο Ιακώβ λέει ότι αυτή η πράξη τον έκανε μισητό μεταξύ των κατοίκων της
χώρας.
30. Αλλά ο Ιακώβ είπε στο Συμεών και στο Λευί: “Δυστυχία μου φέρατε, γιατί με κάνατε
μισητό στους κατοίκους της χώρας...
31. Κι εκείνοι του απάντησαν: “Έπρεπε να μεταχειριστούν σαν πόρνη την αδερφή μας;”
Καμιά αξιολύπητη αιτιολόγηση δεν μπορεί να συγχωρήσει αυτήν την αποκρουστική

πράξη. Η δυσωδία της μολύνει ολόκληρο το εβραϊκό αυτό βιβλίο και όχι μόνο
αναγουλιάζει ο αναγνώστης αλλά μολύνει τις ίδιες τις σελίδες πάνω στις οποίες γράφεται.
[28]

Όλοι εσείς δεσπότες, παπάδες και ποίμνιο, τι λέτε γι’ αυτήν την αποκρουστική ιστορία
και το καοήθες εβραϊκό βιβλίο μέσα στο οποίο είναι γραμμένη; Μένετε άφωνοι από την
φρικαλεότητα του ή όχι; Πείτε μας.
[29]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
Ο Ιωσήφ και σύζυγος του Ποτιφάρη
Η ιστορία του Ιωσήφ μας είναι γνωστή, δηλαδή αυτός ήταν ο αγαπημένος γιος του Ιακώβ,
ο πατέρας του τού έκανε έναν πολύχρωμο χιτώνα, και οι αδελφοί του που τον ζήλευαν,
τον βάζουν σε ένα λάκκο για να πεθάνει από πείνα. Αλλά από φόβο ότι το έγκλημά τους
θα ανακαλυπτόταν, αποφάσισαν αντί αυτού να τον πωλήσουν στους Αιγυπτίους. Μετά
την ολοκλήρωση αυτής της συναλλαγής και με πλήρη ικανοποίηση της εκδίκησής τους, οι
αδελφοί του έδωσαν μια εύλογη εξήγηση στον Ιακώβ για την εξαφάνιση του αγαπημένου
παιδιού του. Η εξήγησή τους ήταν "έξυπνη," για να πούμε το λιγότερο. Πήραν τον
διάσημο πολύχρωμο χιτώνα του Ιωσήφ, τον οποίον ο πατέρας του τού είχε δώσει, και
σφάζοντας ένα κατσίκι, τον έβαψαν με το αίμα του ζώου. Αυτόν τον λερωμένο με αίμα
χιτώνα έφεραν στον πατέρα τους και του είπαν ότι ο Ιωσήφ σκοτώθηκε, και φυσικά ο
Ιακώβ το πίστεψε. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι Ιακώβ ήταν με οικείους όρους με τον
Γιαχβέ. Φαίνεται ότι ο Γιαχβέ δεν θέλησε να του πει την αλήθεια του θέματος. Το ότι οι
αδελφοί του Ιωσήφ τον πούλησαν σε τιμή ευκαιρίας μπορούμε να το υποθέσουμε, καθώς
αυτός μεταπωλήθηκε γρήγορα σαν δούλος και τον βρίσκουμε στην κατοχή ενός
ανθρώπου με το όνομα Ποτιφάρ. Αυτά που συμβαίνουν κατά την διάρκεια της δουλείας
του Ιωσήφ στην οικογένεια Ποτιφάρ μας αφορούν ιδιαίτερα στην ιστορία αυτού του
διάσημου βιβλικού χαρακτήρα.
Δεν θα κάνω κανένα σχόλιο επάνω στην ιστορία, ούτε στην πλοκή, ούτε στους
αναφερθέντες χαρακτήρες, αλλά θα το καταγράψω με σκοπό να δείξω ότι περιέχει λίγη
"δραστήρια" μυθιστοριογραφία, και συμβουλεύω εκείνους που αγοράζουν περιοδικά που
περιέχουν τέτοιες ιστορίες, και που απολαμβάνουν το λάγνο, να μην αγοράσουν το
περιοδικό του επόμενου μήνα και να αγοράσουν αντ' αυτού ένα αντίγραφο της εβραϊκής
Βίβλου.
Όταν οι Ισμαηλίτες έφεραν τον Ιωσήφ στην Αίγυπτο, τον αγόρασε απ’ αυτούς ο Πετεφρής ο
Αιγύπτιος, αξιωματούχος του Φαραώ και αρχηγός των σωματοφυλάκων.
2. Ο Γιαχβέ όμως ήταν μαζί με τον Ιωσήφ, κι αποδείχτηκε άνθρωπος ικανός. Έμενε στο
σπίτι του αφεντικού του του Αιγυπτίου.
3. Το αφεντικό του είδε ότι ο Γιαχβέ ήταν μαζί του και πως αυτός με τη βοήθεια του Γιαχβέ
πετύχαινε κάθε έργο που αναλάμβανε.
4. Έτσι ο Ιωσήφ κέρδισε την εύνοια του αφεντικού του, κι εκείνος τον έκανε επιστάτη στο
σπίτι του, όλα τα υπάρχοντά του τα εμπιστεύτηκε στα χέρια του.
5. Από τότε που τον έκανε επιστάτη στο σπίτι του και στην περιουσία του, ο Γιαχβέ ευλόγησε
το σπίτι, τα υπάρχοντα και τα κτήματα του Αιγυπτίου, εξαιτίας του Ιωσήφ.
6. Ο Πετεφρής είχε αφήσει όλα του τα υπάρχοντα στα χέρια του Ιωσήφ, και ενόσω είχε
εκείνον, δε φρόντιζε για τίποτε εκτός απ’ την τροφή που έτρωγε. Ο Ιωσήφ είχε ωραίο
παράστημα κι όμορφο πρόσωπο.
Εάν ο Γιαχβέ "ευλόγησε το σπίτι του Αιγυπτίου (Ποτιφάρ) για χάρη του Ιωσήφ, και η
ευλογία του Γιαχβέ ήταν επάνω σε όλα τα υπάρχοντα, και τα κτήματά του," πού ήταν οι
"ευλογίες" του Γιαχβέ όταν το ακόλουθο τετ-α-τετ έλαβε χώρα;
7. Ύστερα από τα γεγονότα εκείνα, η γυναίκα του αφεντικού του έριξε τα μάτια της στον
Ιωσήφ και του είπε: “Έλα να πλαγιάσεις μαζί μου”.
[30]
Τι υπέροχη κατάσταση συμβιβασμού πρέπει να ήταν αυτή! Αλλά ας συνεχίσουμε μ’

αυτήν την συγκλονιστική περιπέτεια.

8. Αλλά εκείνος αρνήθηκε και της είπε: “Ο αφέντης μου δεν φροντίζει για τίποτε σ’ αυτό το
σπίτι ενόσω είμαι εγώ, και όλη του την περιουσία την έχει εμπιστευτεί στα χέρια μου.
9. Δεν έχει άλλος μεγαλύτερη δύναμη από μένα στο σπίτι αυτό. Τίποτα δεν μου στέρησε,
εκτός από σένα, που είσαι γυναίκα του. Πως θα μπορούσα να κάνω ένα τόσο μεγάλο κακό
και ν’ αμαρτήσω στο Γιαχβέ;
Αξιοθαύμαστος νέος, αξιοθαύμαστος. Μακάρι όλοι οι νέοι να ήταν σαν κι αυτόν. Απλά
σκεφτείτε, εάν κάθε άνθρωπος ήταν ένας "Ιωσήφ," δεν θα υπήρχε απολύτως κανένα
διαζύγιο, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Αλλά η ωραία κυρία ήταν τόσο συνεπαρμένη με τον
νεαρό ήρωά μας έτσι επέμενε στην αποπλάνησή της, όπως βλέπουμε από τα παρακάτω.

10. Αυτή εξακολουθούσε να προκαλεί κάθε μέρα τον Ιωσήφ, αλλά εκείνος δεν πειθόταν να
πάει μαζί της.
Τι μεγάλο ηθικό κίνδυνο αντιμετώπιζε κάθε ημέρα αυτός ο νεαρός άνδρας! Φαίνεται
σχεδόν ακαταμάχητος πειρασμός να ακούει την γλυκιά φωνή και να αισθάνεται την θερμή
ανάσα μιας παθιασμένης γυναίκας που ψιθυρίζει τρεμουλιαστά, "Πλάγιασε μαζί μου!
Πλάγιασε μαζί μου! Πλάγιασε μαζί μου!" Αλλά ώ! Η πλοκή πυκνώνει και το δραματικό
αποκορύφωμα είναι σχεδόν κοντά.

11. Κάποια μέρα ο Ιωσήφ ήρθε στο σπίτι για να κάνει την εργασία του, και κανείς από τους
υπηρέτες του σπιτιού δεν ήταν εκεί.
12. Τότε εκείνη τον άρπαξε απ’ τα ρούχα και του έλεγε: “Έλα να πλαγιάσεις μαζί μου”.
Εκείνος, όμως, έτρεξε και βγήκε έξω αφήνοντας το ρούχο του στα χέρια της.
Η κυρία Ποτιφάρ, ανίκανη να ικανοποιήσει τις παθιασμένες ορέξεις της με το αντικείμενο
της επιθυμίας της, επιδιώκει τώρα να προστατευθεί, σ’ αυτήν την ενοχλητική κατάσταση,
με μια εξήγηση στον σύζυγό της για την υπόθεση, με τον ακόλουθο τρόπο.
13. Όταν αυτή είδε ότι το ρούχο του Ιωσήφ είχε μείνει στο χέρι της κι εκείνος είχε φύγει
έξω,
14. φώναξε τους υπηρέτες του σπιτιού της και τους είπε: “Βλέπετε; Ο άντρας μου μας έφερε
έναν Εβραίο να παίξει μαζί μας! Ήρθε εδώ να πλαγιάσει μαζί μου κι εγώ έβαλα τις φωνές.
15. Μόλις αυτός είδε ότι άρχισα να φωνάζω, έτρεξε έξω κι άφησε το ρούχο του εδώ”.
16. Η γυναίκα κράτησε το ρούχο του Ιωσήφ ως την ώρα που γύρισε στο σπίτι το αφεντικό
του.
Αυτή η ιστορία έχει το αιώνιο τρίγωνο για πλοκή της, και όσοι επιδιώκουν αφηγήσεις
όπου ο δεσμός του γάμου παραβιάζεται δεν μπορούν να πάρουν ένα πιο εύγευστο μόριο
σκανδάλου από αυτό. Υπάρχουν πολλά σημεία σ’ αυτήν την ιστορία του Ιωσήφ και της
συζύγου του Ποτιφάρ που θα μπορούσαμε να σταθούμε επί μακρόν. Ειδικά στον Ιωσήφ
που τρέχει έξω από το σπίτι, αφήνοντας το ένδυμά του στα χέρια της κυρίας Ποτιφάρ, και
τι όμορφο θέαμα θα ήταν αυτός μετά από μια τέτοια επικίνδυνη σύγκρουση!
Και πάλι, υπάρχει η αδέξια θέση της κυρίας Ποτιφάρ που στέκεται εκεί με όλη την
ομορφιά της, κρατώντας το ένδυμα του Ιωσήφ χωρίς τον Ιωσήφ! Η ισορροπία της
[31]

ιστορίας απλά αφηγείται ότι ο Ποτιφάρ πίστεψε την άποψη της ιστορίας της κυρίας
Ποτιφάρ και έστειλε τον ήρωά μας στη φυλακή. Όλα αυτά συνέβησαν, θυμηθείτε, κάτω
από την ευλογία του Γιαχβέ όπως δηλώνεται στον πέμπτο στίχο αυτού του κεφαλαίου.
Επιτρέψτε μου να φρεσκάρω την μνήμη σας. "Ο Γιαχβέ ευλόγησε το σπίτι του Αιγυπτίου
για χάρη του Ιωσήφ και η ευλογία του Γιαχβέ ήταν επάνω σε όλα αυτά που είχε στο
σπίτι και στα κτήματά του." Εάν η ευλογία του Γιαχβέ παρήγαγε τα αποτελέσματα που
μόλις εξιστορήσαμε, η ευλογία του φαίνεται να είχε αμφισβητήσιμη αξία.
Αλλά όποια κι αν είναι η προτίμηση αυτών που επιδιώκουν αυτό το είδος της ψυχαγωγίας
στα βιβλία που διαλέγουν, διερωτώμαι, θα δίνατε μια τέτοια ιστορία στην κόρη και στον
γιο σας για να αντλήσουν την ηθική έμπνευσή τους απ’ αυτό; Εσείς τρυφεροί γονείς, που
τόσο πολύ πιστεύετε την εβραϊκή Άγια Βίβλο, σταματήσατε ποτέ να σκεφτείτε τι
πιθανότητες ηθικής έχουν οι γιοι ή οι κόρες σας που διαβάζουν αυτήν την ιστορία;
[32]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8
Ο Ιούδας και η νύφη του Ταμάρ
Στην Εισαγωγή αυτού του βιβλίου, προειδοποίησα τους πιστούς να μην διαβάσουν αυτό
το βιβλίο αν οι ευαισθησίες τους συγκλονιστούν από οτιδήποτε θα λεγόταν στην
συζήτηση του θέματός μου. Κι αν στην παρουσίαση της ιστορίας που ακολουθεί έρθετε
πρόσωπο με πρόσωπο με μια αντιπαθητική κατάσταση, δεν μπορείτε να με κατηγορήσετε
για την εμετική αποστροφή που θα αισθανθείτε στο τέλος αυτού του αφηγήματος.
Σκοπός μου δεν είναι να τραβήξω την προσοχή σας σ’ αυτές τις ανήθικες ιστορίες της
εβραϊκής Βίβλου επειδή είναι χυδαίες, αλλά να καταδείξω σε σας τι βλακεία είναι να
επιμένετε ότι τα παιδιά μας πρέπει να διαβάζουν την εβραϊκή Βίβλο προκειμένου να
κατανοήσουν καλύτερα την ζωή. Το ενδιαφέρον μου είναι να διηγηθώ τις ακόλαστες
πράξεις των διάσημων χαρακτήρων αυτού του κακόφημου βιβλίου και να τις
παραλληλίσω και να τις συγκρίνω με τα σημερινά πρότυπά μας για την ίδια σχέση.
Εκείνον τον καιρό ο Ιούδας έφυγε από τα’ αδέρφια του και εγκαταστάθηκε κοντά σ’ έναν
Οδολλαμίτη, που λεγόταν Ιράς.
2. Εκεί ο Ιούδας είδε την κόρη κάποιου Χαναναίου, που τον έλεγαν Σουά, την πήρε γυναίκα
του και πλάγιασε μαζί της (καθ. εισήλθε προς αυτήν).
3. Εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε γιο που τον ονόμασε Ηρ.
4. Έμεινε και πάλι έγκυος και γέννησε γιο που τον ονόμασε Αυνάν.
5. Και ξαναγέννησε γιο και τον ονόμασε Σηλά. Ο Ιούδας βρισκόταν στο Χαζβί όταν
γεννήθηκε ο Σηλά.
Δεν νομίζω ότι είναι άτοπο να αναφερθώ στο γεγονός ότι η μέθοδος και ο τρόπος
έκφρασης που χρησιμοποιούνται στην εβραϊκή Βίβλο για να δείξουν την συζυγική σχέση
και την επακόλουθη γέννηση ενός παιδιού, είναι μια απρέπεια που αξίζει την καταδίκη
μας. Δεν θα ήταν καλύτερο να πει: "Και ο Ιούδας είδε εκεί την θυγατέρα ενός Χαναναίου,
ονομαζομένου Σουά, την παντρεύτηκε και το πρώτο παιδί τους ονομάστηκε Ήρ, το δεύτερο
Αυνάν και το τρίτο Σηλά";
Μια τέτοια περιγραφή δεν θα ήταν πιο σωστή και ηθικά αποδεκτή από την έκφραση
"εισήλθε προς αυτήν, η δε συνέλαβε"; Αντί η εβραϊκή Βίβλος να αποφεύγει τέτοιες
εκφράσεις που είναι άκομψες, ιδιαίτερος κόπος λήφθηκε για να τις χρησιμοποιήσουν και
να τις τονίσουν.
6. Για τον πρωτότοκο γιο του τον Ηρ ο Ιούδας του πήρε σύζυγο μια γυναίκα, που
ονομαζόταν Ταμάρ.
7. Ο Ηρ όμως δυσαρέστησε τον Γιαχβέ, και ο Γιαχβέ τον θανάτωσε.
Καθώς είμαι ένας από τους φτωχούς δυστυχείς που δεν μπορούν να καταλάβουν τους
τρόπους του Γιαχβέ, κι από την άλλη πρέπει να ομολογήσω την έλλειψη πνευματικής
κατανόησης μου, είμαι ανίκανος να αντιληφθώ γιατί ο Γιαχβέ σκότωσε τον Ήρ. Μπορεί
να είναι επειδή ο νεαρός άνδρας αγάπησε την σύζυγό του και την τίμησε και επιδίωξε να
την προστατεύσει, και δεδομένου ότι αυτό ενδεχομένως να παρεμποδίζει το "σχέδιο του
Γιαχβέ " ήταν απαραίτητο να σκοτωθεί. Ποιος ξέρει;
[33]
Αλλά συνεχίζουμε, και ενδεχομένως στους ακόλουθους στίχους να μπορέσουμε να

λάβουμε μια αναλαμπή του λόγου για τον οποίον ο Γιαχβέ έκρινε τον Ήρ κακό και τον
σκότωσε. Μήπως ήταν επειδή αυτός δεν ήθελε μια μεγάλη οικογένεια;
8. Τότε ο Ιούδας είπε στον Αυνάν: “Πήγαινε στη γυναίκα του αδερφού σου και εκπλήρωσε
το καθήκον σου ως αδερφός του άντρα της, να δώσεις απόγονο στον αδερφό σου”.
9. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
-------------------------------------
10. Αυτό που έκανε όμως δυσαρέστησε τον Θεό, γι’ αυτό τον θανάτωσε κι αυτόν.
Δεν κάνω αναφορά στον στίχο 9 αυτού του κεφαλαίου επειδή, κατά την άποψή μου, θα
έπρεπε να βρίσκεται στο Playboy ή σε κάποιο παρόμοιο έντυπο και όχι στην εβραϊκή
Βίβλο.
Αλλά αυτό είναι μόνον ένα δευτερεύον γεγονός σ’ αυτό το αφήγημα, συνεχίζουμε με την
κύρια ιστορία.
11. Τότε ο Ιούδας είπε στην Ταμάρ τη νύφη του: “Μείνε χήρα στο σπίτι του πατέρα σου,
ώσπου να μεγαλώσει ο γιος μου ο Σηλά
γιατί φοβήθηκε μήπως θανατωθεί κι αυτός όπως τ’ αδέρφια του. Έτσι η Ταμάρ πήγε κι
έμεινε στο σπίτι του πατέρα της.
Για το τι μέλλει ακολουθήσει προκαλώ την σοβαρή προσοχή σας.
12. Μετά από καιρό, πέθανε η γυναίκα του Ιούδα, κόρη του Σουά. Όταν τελείωσε το
πένθος, ο Ιούδας πήγε μαζί με το φίλο του τον Ιρά τον Οδολλαμίτη στην Τιμνά, να δει
αυτούς που κούρευαν τα κοπάδια του.
13. Ειδοποίησαν λοιπόν την Ταμάρ ότι ο πεθερός της ανέβαινε στην Τιμνά για το κούρεμα
των κοπαδιών
14. Τότε εκείνη έβγαλε τα φορέματα της χηρείας της, σκεπάστηκε με πέπλο, καλλωπίστηκε
και κάθησε στο σημείο όπου ο δρόμος που οδηγεί στην Τιμνά διασταυρώνεται με το δρόμο
προς την Αιναίμ. Γιατί έβλεπε ότι ο Σηλά είχε μεγαλώσει αλλά δεν του την είχαν δώσει για
γυναίκα.
Σύμφωνα με την υπόσχεση του Ιούδα, η Ταμάρ θα είχε ως σύζυγο τον Σηλά, τον νεώτερο
γιο του, όταν ερχόταν σε ηλικία γάμου. Ο λόγος για τον οποίον αυτή η υπόσχεση δεν
εκπληρώθηκε μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι στο μεταξύ η σύζυγος του Ιούδα είχε
πεθάνει και η Ταμάρ έπρεπε να ήταν ελεύθερη για την πράξη που θα δούμε παρακάτω, αν
και δεν νομίζω ότι αν παντρευόταν τον γιο του θα ήταν εμπόδιο στον αδίστακτο Ιούδα,
στην προσπάθειά του αναζήτησης σεξουαλικών δραστηριοτήτων.
Γένεσις, κεφάλαιο 38, στίχοι 15-16.15. Ο Ιούδας όταν την είδε τη νόμισε για πόρνη, γιατί
είχε σκεπασμένο το πρόσωπό της.
16. Πήγε λοιπόν προς το μέρος της και της είπε: “Άσε με να πλαγιάσω μαζί σου” (καθ. να
εισέλθω προς σε=να μπω μέσα σου).
Σίγουρα κάτι πορνογραφικό που διαμείβεται μεταξύ πεθερού και νύφης δεν είναι εκτός
τόπου στην εβραϊκή Βίβλο και θα συνεχίσουμε παρακάτω μ’ αυτό το αποκορύφωμα που
[34]
φυσικά και αναπόφευκτα ακολουθεί. Αλλά για την συνοχή του σκηνικού ας
επαναλάβουμε τον ανωτέρω διάλογο. "Άφησέ με σε παρακαλώ να μπω μέσα σου." Και
αυτή είπε, "τι θα μου δώσεις για να μπεις μέσα μου;
17. Αυτός απάντησε: “Θα σου στείλω ένα κατσίκι από το κοπάδι μου”. “Σύμφωνοι”, του
λέει εκείνη, “αλλά θα μου αφήσεις ένα ενέχυρο ώσπου να μου στείλεις το κατσίκι”.
18. Εκείνος τη ρώτησε: “Τι ενέχυρο να σου δώσω;” και του απάντησε: “Το δαχτυλίδι σου
με το σφραγιδόλιθο, το περιλαίμιό σου και το ραβδί που κρατάς στο χέρι σου”. Της τα
έδωσε και πήγε μαζί της (καθ. εισήλθε προς αυτήν), κι εκείνη έμεινε έγκυος απ’ αυτόν.
Σίγουρα αυτή είναι μια μοναδική ιστορία και έχει πολλά ευδιάκριτα χαρακτηριστικά
γνωρίσματα που δεν ενσωματώνονται γενικά σε "γαργαλιστικές ιστορίες." Αλλά
δεδομένου ότι υπάρχουν και άλλα, θα συνεχίσω να τα αναφέρω.
19. Έπειτα σηκώθηκε και έφυγε, έβγαλε το πέπλο από πάνω της, και ξαναφόρεσε τα
φορέματα της χηρείας της.
20. Ο Ιούδας έστειλε το κατσίκι με το φίλο του τον Οδολλαμίτη για να πάρει πίσω τα
ενέχυρα από τη γυναίκα, αλλά εκείνος δεν τη βρήκε.
21. Ρώτησε τους ανθρώπους του τόπου εκεί: “Πού είν’ εκείνη η πόρνη που καθόταν στην
Αιναϊμ, πλάι στο δρόμο;” Αλλά αυτοί του απάντησαν: “Δεν ήταν εδώ καμιά πόρνη”.
22. Τότε γύρισε πίσω στον Ιούδα και του είπε: “Δεν τη βρήκα, κι οι άνθρωποι του τόπου
εκείνου μου είπαν ότι δεν ήταν εκεί καμιά πόρνη”.
23. Ο Ιούδας είπε: “Ας τα κρατήσει, μόνο να μη γελοιοποιηθούμε. Εγώ το κατσίκι το’
στειλα αλλά εσύ δεν τη βρήκες”.
Ο Ιούδας φοβήθηκε να μην "γελοιοποιηθεί" εκτός αν έβρισκαν την πόρνη και του
επέστρεφε τα ενέχυρα που του απαίτησε για την εκπλήρωση της υπόσχεσης να της στείλει
ένα δώρο για το προνόμιο που του έδωσε "να μπει μέσα της." Σε τι αμηχανία πρέπει να
βρισκόταν αυτός ο κύριος πολίτης εκείνης της εποχής! Πραγματικά "πιασμένος στα
πράσα" στην παράνομη σεξουαλική σχέση του. Απλά σκεφτείτε τι θα γινόταν αν τα
"ΜΜΕ" της εποχής ξέθαβαν αυτό το σκάνδαλο και τον εξέθεταν και τον έθεταν στην
περιφρόνηση και τον εμπαιγμό όλων των ανθρώπων.

24. Μετά από τρεις περίπου μήνες, ήρθαν και είπαν στον Ιούδα: “ Η νύφη σου η Ταμάρ
πόρνεψε, και μάλιστα έμεινε έγκυος από την πορνεία της”. Τότε ο Ιούδας είπε: “Βγάλτε την
έξω από την πόλη για να καεί”.
Εάν η Ταμάρ είναι “με παιδί από την πορνεία της”, τότε ο Ιούδας, αυτός ο πατριάρχης
των Εβραίων, κι ένας από τους κορυφαίους βιβλικούς χαρακτήρες, και πρόγονος,
υποτίθεται, του Ιησού Χριστού, είναι ο πατέρας του παιδιού. Αλλά πηγαίνετε λίγο
παρακάτω στην ανάλυση αυτού του ανθρώπου του Γιαχβέ. Στους προηγούμενους στίχους
σημειώσαμε ότι ο Ιούδας ήταν υπερβολικά ανήσυχος για την φήμη του και αγωνιούσε
σοβαρά όταν απέτυχε να πάρει πίσω το ενέχυρο που είχε δώσει για την ολοκλήρωση της
σεξουαλικής ψυχαγωγίας του. Αλλά όταν ενημερώνεται ότι η Ταμάρ, η νύφη του, "είναι
με παιδί από την πορνεία της" φωνάζει: "Βγάλτε την έξω από την πόλη για να καεί".
Δεδομένου μάλιστα ότι ο Ιούδας ζητά κατόπιν η Ταμάρ να παρουσιαστεί μπροστά του, θα
συμμορφωθούμε με τις επιθυμίες του.
[35]
25. Την ώρα που την οδηγούσαν έξω, έστειλε να πουν στον πεθερό της: “Από τον άντρα που
του ανήκουν αυτά τα πράγματα, απ’ αυτόν είμαι έγκυος. Αναγνώρισε λοιπόν”, του λέει,
“ποιανού είναι αυτό το περιλαίμιο, το ραβδί και το δαχτυλίδι με το σφραγιδόλιθο”.
Η "δίκαιη αγανάκτησή του" γρήγορα εξαφανίζεται όταν του παρουσιάζει την απόδειξη της
πορνείας του. "Βγάλτε την έξω από την πόλη για να καεί" δεν ισχύει όταν τα στοιχεία που
παρουσιάζονται είναι "από τον άντρα που του ανήκουν αυτά τα πράγματα, απ’ αυτόν
είμαι έγκυος"!
26. Ο Ιούδας τα αναγνώρισε και είπε: “Αυτή είναι πιο δίκαιη από μένα, γιατί δεν την έδωσα
στο Σηλά το γιο μου για γυναίκα”. Και δεν ξαναπλάγιασε μαζί της.
Ότι η Ταμάρ δεν κάηκε επειδή ήταν "με παιδί από την πορνεία της" ήταν για τον απλό
λόγο ότι ο Ιούδας ήταν και ο συνεργός και ο δικαστής της. Εάν ο Ιούδας δεν είχε πιαστεί
γι’ αυτό το έγκλημα από τα πραγματικά στοιχεία, θα είχε κάνει την Ταμάρ να πληρώσει
την τιμωρία με θάνατο στην πυρά, ενώ αυτός ήταν ο ένοχος για την κατάστασή της και
εξίσου ένοχος ως συμμέτοχος.
Ως τελική πράξη αποκατάστασης ο Ιούδας "δεν ξαναπλάγιασε μαζί της."!
Η ακόλουθη αναφορά καταγράφει το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της μεγαλειώδους και
εμπνευσμένης ιερής ιστορίας.
27. Όταν ήρθε ο καιρός να γεννήσει η Ταμάρ, βρέθηκαν δίδυμα στην κοιλιά της.
28. Την ώρα της γέννας, το ένα παιδί έβγαλε έξω το χέρι του. Η μαμή το έπιασε και του
έδεσε ένα κόκκινο νήμα, και είπε: “Αυτός βγήκε πρώτος”.
29. Εκείνος όμως τράβηξε το χέρι του κι αμέσως βγήκε ο αδερφός του. Τότε η μαμή είπε:
“Ποίονχαλασμόν έκαμες; Επί σε ας ήναι ο χαλασμός!” Γι αυτό τον ονόμασαν Φαρές.
Τι έκανε το φτωχό αθώο παιδί ώστε η μαία να φωνάξει: "Επί σε ας ήναι ο χαλασμός!"
είναι μια ακόμη εκείνων των εβραϊκών βιβλικών δυσαρμονιών που η έλλειψη
πνευματικής κατανόησής μου με αποτρέπει να καταλάβω.
30. Έπειτα βγήκε ο αδερφός του, που είχε στο χέρι του το κόκκινο νήμα και τον ονόμασαν
Ζαράχ.
Θα ήθελα να πω μερικές μόνον λέξεις ως σχόλιο γι’ αυτήν την ιστορία που μόλις
ολοκληρώσαμε. Ο Ιούδας είναι ένας από τους κύριους χαρακτήρες της Βίβλου. Το όνομά
του είναι τιμημένο και σεβαστό. Είναι ένας από τους "εκλεκτούς ανθρώπους" του Γιαχβέ.
Ένας ηγέτης της φυλής αποδέχεται τις ελεύθερες και εγκληματικές σχέσεις με την νύφη
του, και υποκριτικά δεν επιβάλλει τιμωρία επειδή ο ίδιος ήταν συναυτουργός στο έγκλημα.
Σκεφτείτε για μια στιγμή και δείτε, ποιες πράξεις του χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου
κάνουν το όνομά του τόσο σεβαστό στην εβραϊκή ιστορία; Θυμάστε στον στίχο 24 όταν
ενημερώθηκε ότι "η νύφη σου η Ταμάρ πόρνεψε, και μάλιστα έμεινε έγκυος από την
πορνεία της," αυτός φώναξε, "Βγάλτε την έξω από την πόλη για να καεί"; Όταν
παρουσιάζεται εμπρός του για να λάβει την οργή και την απόφαση των πρεσβυτέρων για
την πορνεία, και στην υπεράσπιση παρουσιάζει το περιλαίμιο, το ραβδί και το δαχτυλίδι
με τον σφραγιδόλιθο του Ιούδα, "από τον άντρα που του ανήκουν αυτά τα πράγματα,
απ’ αυτόν είμαι έγκυος," αυτός ο απατεώνας και φαύλος, συνειδητοποιώντας ότι είναι
τόσο ένοχος όσο αυτή, την απαλλάσσει από όλη την ενοχή και σωφρονίζεται μέχρι του
σημείου "δεν ξαναπλάγιασε μαζί της."
Υπέροχο δείγμα ανδροπρέπειας!
Κάθε άνθρωπος, που κάθεται πάνω στα έδρανα των δικαστηρίων μας, κάθε ιερωμένος,
κάθε πιστός που συμβουλεύει τα παιδιά μας να διαβάζουν την εβραϊκή Βίβλο ως πηγή
ηθικής έμπνευσης πρέπει να αναγκαστεί να την διαβάσει για τον δικό του Διαφωτισμό.
[36]
Ακόμη κι ένας μεθυσμένος προαγωγός δεν θα μπορούσε να ψελλίσει μια τέτοια

"γαργαλιστική" ιστορία. Δεν μπορώ πραγματικά να διανοηθώ ότι είναι πιθανόν να
υπάρχουν γονείς που εξοικειώνονται τόσο με την εβραϊκή Βίβλο και τις ιστορίες που
περιέχει, που επιτρέπουν αυτό το βιβλίο μέσα στα σπίτια τους κοντά στα παιδιά τους.
Πρέπει να στρέψουν ιδιαίτερα την προσοχή τους σ’ αυτήν την ιστορία της Ταμάρ και του
Ιούδα, όλοι εκείνοι οι ιεροκήρυκες, θεολόγοι και ιερείς, που περιφέρονται από κανάλι σε
κανάλι, που λένε ότι ο κόσμος μας είναι κόλαση. Δεν είναι εξοικειωμένοι με το γεγονός
ότι η εβραϊκή Βίβλος ελεύθερα κυκλοφορεί και ότι υπάρχουν χιλιάδες εκκλησίες οι ιερείς
των οποίων επιβάλλουν πραγματικά αυτό το εβραϊκό βιβλίο στους ανθρώπους,
συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων; Εάν οι άνθρωποι που προωθούν την εβραϊκή
Έμπνευση είναι πάρα πολύ βλάκες και ανόητοι να κατανοήσουν την ηθική αναστάτωση
που απορρέει από τις διεστραμμένες διδασκαλίες της εβραϊκής Βίβλου, τότε είναι καιρός
να ανακτήσουν τις αισθήσεις τους.
[37]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9
Ο Λευίτης και η παλλακίδα του
Μετά απ’ όσα είδαμε παραπάνω δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί μια ιστορία
αυτού του είδους σαν κι αυτήν που θα περιγράψουμε παρακάτω πρέπει να αναφέρεται
στην εβραϊκή Βίβλο. Θα ήταν εκτός θέσεως οπουδήποτε αλλού.
Το μοναδικό γεγονός αυτής της ιστορίας που έχει κάποια σχέση με τις άλλες ιστορίες της
εβραϊκής Βίβλου, είναι η παρόμοια πλοκή, η δομή και η άποψη με εκείνης "του Λωτ και
των θυγατέρων του." Πιστεύω ότι γράφτηκε από το ίδιο άτομο, που του άρεσε το
φιλήδονο, και το χόμπι του οποίου ήταν να λέει τέτοιες ιστορίες. Πάλι η ίδια τερατώδης
θυσία της προσφοράς μιας παρθένας κόρης για να ικανοποιήσει τον θυμό ενός όχλου, ο
οποίος αντιστάθηκε στην προστασία ενός ξένου. Η μόνη διαφορά μεταξύ αυτής της
ιστορίας και αυτής "του Λωτ και των θυγατέρων του" είναι ότι ο άνθρωπος στην ιστορία
του Λωτ ήταν "ένας άγγελος του Γιαχβέ," ενώ σ’ αυτό το αφήγημα το συμβαλλόμενο
μέλος είναι μόνον ένας ξένος. Νομίζω ότι καλά θα έκαμναν οι βιβλικοί μελετητές να
σημειώσουν την σύνδεση μεταξύ τους. Για μένα φαίνεται ότι και οι δύο ιστορίες
γράφτηκαν απ’ το ίδιο άτομο. Κι αν είναι έτσι, είναι δυνατόν μια ιστορία να εμφανίζεται
στο πρώτο μέρος του βιβλίου της Γένεσης, και μία μετά από τον ξακουστό ισχυρό
άνθρωπο της εβραϊκής Βίβλου, τον Ηράκλειο Σαμσών, ένα σφάλμα, σύμφωνα με την
βιβλική ιστορία, περισσοτέρων των χιλίων ετών; Η διαφορά του χρόνου μεταξύ των δύο
ιστοριών, όπως εμφανίζονται στην εβραϊκή Βίβλο, καθιστά εντελώς αδύνατο το ίδιο
άτομο να μπορούσε να έχει ζήσει κατά την διάρκεια και των δύο περιόδων.
Αλλά υποθέτω ότι εάν εμφανίζεται στην εβραϊκή Βίβλο είναι ένα θαύμα κι αυτή είναι μια
ικανοποιητική εξήγηση για τον πιστό. Δεδομένου ότι η γλώσσα που χρησιμοποιείται σ’
αυτήν την ιστορία εξυψώνει τόσο πολύ και σύμφωνα με τα βιβλικά πρότυπα, είναι τόσο
ουσιαστική για την εμφύσηση υψηλών ηθικών αξιών στα μυαλά των παιδιών μας, δεν θα
χαλάσω το αφήγημα με την γλώσσα μου, αλλά θα το αναφέρω όπως εμφανίζεται.
Κριταί, κεφάλαιο 19, στίχοι 1-2.

Εκείνο τον καιρό, πριν ακόμη αναδειχθεί βασιλιάς στο λαό Ισραήλ, κάποιος Λευίτης που
ζούσε στ’ απομακρυσμένα μέρη της ορεινής περιοχής της φυλής Εφραϊμ, πήρε για
παλλακίδα του μια γυναίκα από τη Βηθλεέμ, στην περιοχή της φυλής Ιούδα.
2. Αλλά η παλλακίδα του τσακώθηκε μαζί του, (καθ. επόρνευσεν) τον άφησε και γύρισε στο
πατρικό της σπίτι, στη Βηθλεέμ, κ έμεινε εκεί τέσσερις μήνες.
Προς όφελος εκείνων των αναγνωστών που θα ήθελαν μια πλήρη και τέλεια εξήγηση της
λέξης “πόρνη” τους παραπέμπω στο λεξικό της Ελληνικής γλώσσας.
Θυμηθείτε, μια λέξη που δεν χρησιμοποιούμε διότι δεν είναι ευγενική, είναι μια από τις
αγαπημένες εκφράσεις της Βίβλου! Πιστεύετε ότι η λέξη αντιπροσωπεύει μια λεπτή ή
ενθαρρυντική σκέψη; Εάν όχι, γιατί σέβεστε την εβραϊκή Βίβλο, δεδομένου ότι τόσο
συχνά επαναλαμβάνει την έκφραση;
Χρειάζεστε καμία εξήγηση γιατί η λέξη δεν χρησιμοποιείται στην ευγενική ομιλία; Και
πρέπει ένα βιβλίο που τόσο συχνά επαναλαμβάνει μια λέξη που δεν χρησιμοποιείται στην
ευγενική ομιλία να θεωρείται ιερό πάνω απ’ όλα τ’ άλλα στην ζωή;
Αλλά για να συνεχίσουμε.
3. Ο άνδρας της ξεκίνησε να πάει να τη βρει, για να τα φτιάξει πάλι μαζί της και να την
κάνει να γυρίσει. Είχε μαζί του τον υπηρέτη του και δυο γαϊδούρια. Αυτή τον υποδέχτηκε
στο πατρικό της κι ο πατέρας της, όταν τον είδε, χάρηκε πολύ για τη συνάντηση.
[38]
4. Τον κράτησε, λοιπόν, ο πεθερός του στο σπίτι, κι έμεινε τρεις μέρες. Έτρωγαν κι έπιναν
και περνούσαν τη νύχτα εκεί.
5. Την τέταρτη μέρα σηκώθηκαν νωρίς το πρωί κι ο Λευίτης ετοιμάστηκε να φύγει. Τότε του
είπε ο πεθερός του: “Φάε πρώτα κάτι για να έχεις δύναμη κι έπειτα φεύγετε”.
6. Έτσι κάθησαν κι οι δυο τους στο τραπέζι, έφαγαν και ήπιαν. Μετά είπε ο πατέρας της
γυναίκας στο Λευίτη: “Μείνε, σε παρακαλώ, κι απόψε να διασκεδάσεις”.
7. Ο άνθρωπος είχε σηκωθεί να φύγει, αλλά ο πεθερός του τον πίεσε, κι έτσι έμεινε και
διανυκτέρευσε εκεί.
8. Την πέμπτη μέρα σηκώθηκε νωρίς το πρωί να φύγει. Αλλά ο πεθερός του του είπε: “Φάε,
πρώτα σε παρακαλώ. Και μείνετε ώσπου να πέσει ο ήλιος”. Κάθησαν, λοιπόν, οι δυό τους
κι έφαγαν.
9. Μετά ο Λευίτης σηκώθηκε να φύγει μαζί με την παλλακίδα και τον υπηρέτη του. Αλλά ο
πεθερός του του είπε πάλι: “Κοίτα, η μέρα έγειρε και σκοτεινιάζει, περάστε, σας παρακαλώ
τη νύχτα σας εδώ. Το βλέπεις ότι νυχτώνει πια. Κοιμήσου εδώ τη νύχτα, να περάσεις καλά,
κι αύριο σηκώνεστε νωρίς το πρωί για το ταξίδι σας και φεύγεις να πας σπίτι σου”.
Αυτό το υποτιθέμενο ημερολόγιο του πατέρα της γυναίκας για τις λίγες ημέρες της
παραμονής του άντρα της είναι αληθινά μονότονο έναντι των τεσσάρων μηνών που η
πόρνη έμεινε στο σπίτι του πατέρα της, για τους οποίους δεν έχουμε κανένα στοιχείο.
Αλλά δεδομένου ότι δεν επιθυμώ να υπερπηδήσω οποιοδήποτε μέρος αυτής της ιστορίας
πριν από το συμπέρασμά του, πρέπει να είστε υπομονετικοί με την έκθεση των κοινών,
ανακόλουθων γεγονότων έως ότου έλθουμε σε εκείνα τα μέρη που είναι τόσο φρικτά και
συγκλονιστικά στο αίσθημα ηθικής μας.
10. Αυτή τη φορά όμως ο Λευίτης δε θέλησε να διανυκτερεύσει εκεί. Σηκώθηκε κι έφυγε, κι
έφτασε απέναντι από την Ιεβούς, δηλαδή την Ιερουσαλήμ, μαζί με τα δύο σαμαρωμένα
γαϊδούρια του, την παλλακίδα του και τον υπηρέτη του.
11. Όταν πλησίασαν στην Ιεβούς, είχε πια αρκετά νυχτώσει κι ο υπηρέτης είπε στον κύριό
του: “Έλα, σε παρακαλώ, να σταματήσουμε σ’ αυτή την πόλη των Ιεβουσσαίων και να
διανυκτερεύσουμε εδώ”.
12. Αλλά ο κύριός του του απάντησε: “Δε θα σταματήσουμε σ’ αυτή την πόλη των ξένων,
που οι κάτοικοί της δεν είναι Ισραηλίτες, αλλά θα συνεχίσουμε ως τη Γαβαά.
Ίσως να υπήρχε ένας καλός και ικανοποιητικός λόγος για τον οποίον αυτός ο Ισραηλινός
και η παλλακίδα του δεν μπήκαν "στην πόλη των ξένων."

13. Πάμε, να προσπαθήσουμε να φτάσουμε στη Γαβαά ή στη Ραμά κι εκεί να
διανυκτερεύσουμε”.
14. Έτσι συνέχισαν την πορεία τους. Ο ήλιος είχε βασιλέψει όταν βρίσκονταν πια κοντά στη
Γαβαά, που ανήκει στη φυλή Βανιαμίν.
15. Κατευθύνθηκαν, λοιπόν, προς τα εκεί για να πάνε να διανυκτερεύσουν στην πόλη. Μόλις
μπήκαν στην πόλη, στάθμευσαν στην πλατεία της, αλλά κανείς δεν τους πήρε σπίτι του για
να κοιμηθούν.
16. Το ίδιο βράδυ, ένας γέροντας γύριζε απ’ τη δουλειά του στα χωράφια. Καταγόταν από
την ορεινή περιοχή της φυλής Εφραϊμ αλλά ζούσε στη Γαβαά. Οι άνθρωποι του τόπου ήταν
Βενιαμινίτες..
17. Όταν είδε τον ταξιδιώτη στην πλατεία της πόλης, τον ρώτησε: “Από πού έρχεσαι και
που πηγαίνεις”;
18. Εκείνος του απάντησε: “Πηγαίνουμε από τη Βηθλεέμ της περιοχής του Ιούδα στα
απομακρυσμένα μέρη της ορεινής περιοχής της φυλής Εφραϊμ, από ’κει κατάγομαι.
Είχαπάει στη Βηθλεέμ και τώρα επιστρέφω σπίτι μου, αλλά κανείς δε με πήρε να με
φιλοξενήσει..
Ο φίλος μας, ο Ισραηλινός, χρησιμοποίησε την αρχή της ψυχολογίας με πολλή επιτυχία,
όπως καταγράφεται στον ακόλουθο.
[39]

19. Έχουμε, ωστόσο, άχυρο και χορτάρι για τα γαϊδούρια μας, έχουμε ακόμη ψωμί και
κρασί για μένα, για την παλλακίδα σου και για τον υπηρέτη που συνοδεύει τους δούλους
σου. Δε μας λείπει τίποτα”.
20. Ο γέροντας του είπε: “Μην ανησυχείς, εγώ θα φροντίσω για ό,τι χρειαστείς. Πάντως
δεν θα περάσεις τη νύχτα στην πλατεία”.
21. Τον έφερε στο σπίτι του, και έβαλε τροφή στα γαϊδούρια, οι ταξιδιώτες έπλυναν τα
πόδια τους, έφαγαν και ήπιαν.
22. Ενώ αυτοί απολάμβαναν τη φιλοξενία, οι άντρες της πόλης, άνθρωποι παράνομοι,
περικύκλωσαν το σπίτι, χτυπούσαν την πόρτα και φώναζαν στον γέροντα, τον οικοδεσπότη:
“Βγάλε μας έξω τον άνθρωπο που μπήκε στο σπίτι σου!” του έλεγαν. “Θέλουμε να
πλαγιάσουμε μαζί του”.
23. Ο οικοδεσπότης βγήκε και τους είπε: “Όχι φίλοι μου, μην κάνετε, σας παρακαλώ αυτό
το κακό. Αφού αυτός ο άνθρωπος μπήκε να μείνει σπίτι μου, μην κάνετε αυτήν την αισχρή
πράξη.
Βεβαίως είναι σωστό να προστατεύουμε τον μοναχικό και κουρασμένο ταξιδιώτη, αλλά
αυτή η ιστορία δεν γράφεται για να μαλακώσει τις καρδιές μας για τους δυστυχισμένους
του κόσμου. Έχει έναν εντελώς διαφορετικό σκοπό, όπως θα δείτε, από την τιμή που
αυτός ο βιβλικός ευεργέτης ήταν πρόθυμος να πληρώσει για να δώσει καταφύγιο σε έναν
ξένο.
Κριταί, κεφάλαιο 19, στίχος 24.
24. Ακούστε: Έχω την κόρη μου που είναι παρθένα κι αυτός έχει μια παλλακίδα, θα σας τις
φέρω έξω κι εσείς ατιμάστε τις και κάνετέ τους ό,τι σας αρέσει.
Σίγουρα ο θυμός των ανθρώπων, ή αν προτιμάτε, η διαστροφή τους, πρέπει πράγματι να

ήταν πολύ μεγάλη, όταν αρνούνται να δεχτούν ένα τέτοιο βραβείο όπως μία παρθένα "και
κάνετέ τους ό,τι σας αρέσει," με μόνο σκοπό την διατήρηση της ειρήνης.
Κριταί, κεφάλαιο 19, στίχος 25.
25. Αυτοί όμως δεν ήθελαν ν’ ακούσουν. Τότε πήρε ο άνθρωπος την παλλακίδα του και
τους την έβγαλε έξω. Τη βίασαν και ασέλγησαν επάνω της όλη τη νύχτα, ως το πρωί. Με την
αυγή, την άφησαν ελεύθερη.
Οι άνθρωποι αρνήθηκαν να πάρουν την παρθένα, για ποιο λόγο δεν ξέρω, αλλά την
φτωχή παλλακίδα "τη βίασαν και ασέλγησαν επάνω της όλη τη νύχτα, ως το πρωί" που
επί τη ευκαιρία είναι βεβαίως μια θαυμάσια πνευματική εμπειρία όσον αφορά την νεολαία
μας. Αλλά στην ιστορία μας:

26. Όταν άρχισε να φωτίζει, η γυναίκα ήρθε κι έπεσε στην πόρτα του σπιτιού του γέροντα,
όπου βρισκόταν ο άντρας της, κι έμεινε εκεί ώσπου ξημέρωσε καλά.
27. Το πρωί, όταν σηκώθηκε ο άντρας της κι άνοιξε την πόρτα για να βγει να συνεχίσει το
δρόμο του, βλέπει την παλλακίδα του πεσμένη στην πόρτα του σπιτιού με τα χέρια της πάνω
στο κατώφλι.
Το τι η φτωχή γυναίκα πρέπει να είχε υποστεί στα χέρια αυτών των κτηνών δεν μπορώ να
περιγράψω με λόγια. Η δριμύτητα του βάναυσου βιασμού, οι πόνοι της, η αγωνία και η
απελπισία, είναι πέρα από κάθε περιγραφή.
28. “Σήκω να φύγουμε” της είπε. Αλλά αυτή δεν απαντούσε. Τότε ο άνδρας της, φόρτωσε το
σώμα της πάνω στο ένα γαϊδούρι κι έφυγε για να πάει στον τόπο του.
29. Όταν έφτασε στο σπίτι του, πήρε ένα μαχαίρι και διαμέλισε τη νεκρή παλλακίδα του σε
δώδεκα κομμάτια και τα έστειλε σ’ όλες τις φυλές του Ισραήλ.
[40]
30. Όσοι τα είδαν αυτά, είπαν: “Τέτοιο πράγμα δεν ξανάδαμε ούτε ξανάγινε από την ημέρα
που οι Ισραηλίτες βγήκαν από την Αίγυπτο μέχρι σήμερα. Πρέπει να το σκεφτούμε, να το
συζητήσουμε και να πάρουμε μια απόφαση”.
Τι φοβερή τραγωδία είναι αυτή! Ποιο ηθικό όφελος μπορεί να υπάρχει από την αφήγηση
μιας τέτοιας ιστορίας; Ποια ηθική αξία μπορούν τα παιδιά μας να αποκτήσουν απ’ την
ανάγνωση αυτού του απάνθρωπου, βάναυσου και μειωτικού επεισοδίου; Ας βάλουμε το
μυαλό μας να λειτουργήσει για λίγο. Ποιον γήινο λόγο μπορεί κανένας να δώσει για την
καταγραφή μιας τέτοιας ιστορίας εκτός, ίσως, για να δώσει διέξοδο σ’ ένα διεστραμμένο
μυαλό; Μπορεί οποιοδήποτε στοιχείο αυτής της ιστορίας να εμπνεύσει δύναμη του
χαρακτήρα, ή του καθήκοντος προς τους συντρόφους μας, ή να ανυψώσει την ηθική ζωή
του ανθρώπου;
Δεν επιθυμώ να σταθώ περισσότερο σ’ αυτήν την ιστορία αλλά, ειρήσθω εν παρόδω,
επιτρέψτε μου να σας αφήσω μ’ αυτήν την σκέψη: Διαβάστε προσεκτικά στα παιδιά σας
την ιστορία που αυτά υποχρεώνονται να διαβάσουν στο Κατηχητικό, ή οπουδήποτε
αλλού, στην οποία η γυναίκα είναι τόσο μικρής αξίας που δίνεται σε έναν όχλο ανήθικων
κτηνών " και κάνετέ τους ό,τι σας αρέσει," για να γίνουν χρηστοί και ηθικοί πολίτες, και
μετά περιμένετε τα ευεργετικά αποτελέσματά της.
[41]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10
Ο Βασιλιάς Δαβίδ και οι σύζυγοί του
Ερχόμαστε τώρα στην ιστορία του Δαβίδ, βασιλιά των Εβραίων και νικητή του Γολιάθ,
του ανθρώπου από την καρδιά του Θεού, και του πιο κακόφημου χαρακτήρα στον μακρύ
κατάλογο των φαύλων με τους οποίους μας εξοικειώνει η εβραϊκή Ιερή Βίβλος.
Όταν διάβασα αρχικά την ιστορία, την ιστορία της ζωής αυτού του ανθρώπου, όπως
καταγράφεται στην εβραϊκή Βίβλο, μπήκα στον πειρασμό να γράψω αποκλειστικά γι’
αυτόν, αλλά συνειδητοποίησα ότι θα ήταν ένας στόχος που θα απέτρεπε την ολοκλήρωση
του βιβλίου μου και γι’ αυτόν τον λόγο θα το αφήσω για έναν μελλοντικό χρόνο. Σας
βεβαιώνω ότι αυτή προσφέρει κατάλληλο υλικό για μια ειδική σεξουαλική μελέτη.
Καταγράφω εδώ εκείνα τα μέρη που ταιριάζουν με το πλαίσιο του θέματός μου, έτσι δεν
θα χρειαστείτε πολλά πρόσθετα στοιχεία της κακοήθειάς του για να πειστείτε για την
ακρίβεια της εκτίμησής μου γι’ αυτό το κάθαρμα, ο χαρακτήρας του οποίου έχει
εξυμνηθεί από τα χείλια σχεδόν κάθε ιεροκήρυκα κάθε δόγματος του δυτικού κόσμου.
Γύρω από το χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου υφαίνεται ο μύθος της νίκης του επί του
γίγαντα των Φιλισταίων, Γολιάθ. Όταν είμαστε παιδιά, μας έλεγαν πως ο Δαβίδ, με την
σφεντόνα του, σκότωσε τον γίγαντα που ήταν εξοπλισμένος με μια πανοπλία που
μπορούσε να αντικρούσει έναν στρατό Ισραηλιτών. Είναι πάντα τα αρνητικά και
καταστρεπτικά πράγματα της ζωής που η εβραϊκή Βίβλος μας διδάσκει να σεβόμαστε.
Και εκείνο που την κάνει τόσο πολύ πιο ολέθρια είναι η υποκριτική διαβεβαίωση ότι
"είναι η θέληση του Γιαχβέ."
Ο Δαβίδ θα ολοκλήρωνε τους μεγάλους και ηρωικούς άθλους επειδή ο Γιαχβέ ήταν στο
πλευρό του και του έδινε την αόρατη υποστήριξή του.
Για τις καθαρές, ανόθευτες ασυναρτησίες σχετικά με τον " Γιαχβέ " και τις ανόητες
συνομιλίες και τις επιρροές του, καλείστε να πάρετε την εβραϊκή Βίβλο σας στα χέρια
σας, ανοίξτε το πρώτο βιβλίο του Σαμουήλ, και διαβάστε τις διαχύσεις που θα βρείτε εκεί
μέσα. Ακριβώς όπως η ιστορία του Ιωσήφ και του πολύχρωμου χιτώνα του συσχετίζεται
με την παιδική ηλικία μας, και ξυπνά την περιέργειά μας, και μας προτρέπει να
εξοικειωθούμε περισσότερο με την ζωή του, έτσι η ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ μας
προτρέπει να ερευνήσουμε για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την ζωή του Δαβίδ.
Είναι αυτό το εμπνευσμένο ενδιαφέρον που λαμβάνουμε στην παιδική μας ηλικία που
κάνει το χαρακτήρα του Δαβίδ μια τόσο κακιά επιρροή. Ιδιαίτερα εφ’ όσον, παρά την μη
υπέρ-ευσυνειδησία και την ευτέλεια του, "ο Γιαχβέ " ήταν πάντα έτοιμος και πρόθυμος,
όπως ένας δουλοπρεπής υπάλληλος, όχι μόνο να τον προστατεύσει, αλλά να του δώσει
περισσότερη δύναμη. Δεν ξέρω για μια πιο ολέθρια και επιβλαβή μελέτη χαρακτήρα απ’
αυτήν του Δαβίδ, βασιλιά των Εβραίων, όπως στα πρώτα και δεύτερα βιβλία του
Σαμουήλ, όπως αποκαλύπτονται μέσω του "θείου λόγου ενός ζωντανού Γιαχβέ."
Οι αξιωματούχοι όλων των δογμάτων προσεύχονται για έναν νέο Δαβίδ για να τους
οδηγήσει σε μια μεγάλη πνευματική αναγέννηση. Εξετάστε την ηθική πλευρά της ζωής
του για να καθορίσετε εάν οι άνθρωποι των ημερών μας θέλουν ή όχι πραγματικά έναν
άλλο Δαβίδ. Τολμώ να πω ότι αν ένας τέτοιος χαρακτήρας ζούσε μεταξύ μας σήμερα, θα
ήταν αντικείμενο αποδοκιμασίας και περιφρόνησης.
Η πρώτη συζυγική επιχείρηση του Δαβίδ είναι πράγματι ενδιαφέρουσα, και η μέθοδος με
την οποία εξασφάλισε την σύζυγό του είναι άξια αναφοράς. Δεδομένου ότι είχε τόσες
πολλές συζύγους, η μέθοδος με την οποία τις εξασφάλιζε είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Στην
πραγματικότητα, θα έλεγα, ότι "οι ερωτοτροπίες του" ήταν υπερβολικά πικάντικες. Οι
[42]
κόρες μας πρέπει ειδικά να ενδιαφερθούν για τις ερωτικές περιπέτειες αυτού του γενναίου
και ωραίου Ισραηλινού. Πριν γίνει βασιλιάς ο Δαβίδ, βασιλιάς των Εβραίων ήταν ο
Σαούλ. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, ο Σαούλ ζήλευε αρκετά τον Δαβίδ, επειδή οι
άνθρωποι θεωρούσαν τον Δαβίδ ως "φονιά μυριάδων" και τον Σαούλ μόνον ως "φονιά
χιλιάδων"!
Δεδομένου ότι η εβραϊκή Βίβλος περιγράφει αυτό το επεισόδιο τόσο άψογα, επιτρέψτε
μου να δώσω τον λόγο σ’ αυτήν.
Σαμουήλ Α!, κεφάλαιο 18, στίχοι 6-8.
6. Καθώς ο στρατός επέστρεφε, αφού ο Δαβίδ είχε σκοτώσει το Γολιάθ, έβγαιναν οι
γυναίκες από όλες τις ισραηλιτικές πόλεις, απ’ όπου περνούσαν, και υποδέχονταν το
βασιλιά Σαούλ με τραγούδια και χορούς, με τύμπανα, με κύμβαλα και με κραυγές χαράς.
7. Οι γυναίκες που χόρευαν φώναζαν χαρούμενα η μια στην άλλη κι έλεγαν:“Ο Σαούλ
σκότωσε χιλιάδες μα ο Δαβίδ μυριάδες “.
8. Του Σαούλ του κακοφάνηκαν αυτά τα λόγια κι οργίστηκε πάρα πολύ. “Απέδωσαν στο
Δαβίδ τις μυριάδες, και σε μένα τις χιλιάδες”, έλεγε. “Δεν απομένει τίποτε άλλο πια γι’
αυτόν, παρά η βασιλεία”.
Ο κατακτητής ήρωας επιστρέφει και δέχεται τις επευφημίες του πλήθους. Ότι ο βασιλιάς
ζήλευε τον στρατηγό του, δεν μας ενδιαφέρει προς το παρόν. Ενδιαφερόμαστε για την
ζήλια του βασιλιά μόνον διότι αποκαλύπτει την μέθοδο που χρησιμοποιεί για να
ικανοποιήσει την εκδίκησή του. Εδώ επιτρέπεται αυτήν τη στιγμή να πω ότι η Βίβλος
είναι ένα μεγάλο πολεμικό βιβλίο. Οι σελίδες της αφθονούν από μάχες και η καταστροφή
που επέρχεται από τους κατακτητές είναι μια έμπνευση στους σύγχρονους δημιουργούς
πολέμων. Όταν οι λειτουργοί παρακαλούν για έναν άλλον Δαβίδ ίσως θέλουν έναν άλλον
άγριο διοικητή. Σίγουρα η κατάλληλη θέση για την εβραϊκή Βίβλο είναι στις στρατιωτικές
σχολές των εθνών.
Οι σκοτωμοί και οι δολοφονίες περιγράφονται με τόσο λίγη τύψη που η συνεχής
ανάγνωση της εβραϊκής Βίβλου δεν μπορεί παρά να μας κάνει αναίσθητους στην αξία της
ανθρώπινης ζωής. Δεν χρειάζεται να παραξενευόμαστε γιατί οι χριστιανικές χώρες στον
πόλεμο χρησιμοποιούν την εβραϊκή Βίβλο ως βάση της εθνικής θρησκείας τους και
δίνουν σε κάθε στρατιώτη ένα αντίγραφο ενώ συμμετέχει στην μάχη. Το πνεύμα των
διδασκαλιών της δεν θα μπορούσε να ακολουθηθεί ακριβέστερα, οι καρποί της ποτέ να
αποκαλυφτούν καλύτερα.
9. Έτσι από τη μέρα εκείνη ο Σαούλ άρχισε να ζηλεύει το Δαβίδ.
10. Την άλλη μέρα, το κακό πνεύμα ήρθε από το Θεό στο Σαούλ και τον έπιασε κρίση στο
ανάκτορο, ενώ ο Δαβίδ έπαιζε την άρπα, όπως κάθε μέρα. Ο Σαούλ κρατούσε ακόντιο στα
χέρια του.
Μια παρέκβαση για μια στιγμή. Σε μια συνομιλία πρόσφατα με έναν χριστιανό
ιεροκήρυκα που υποστήριζε ότι δεν υπήρξε "κανένα κακό στον κόσμο," απάντησα, με την
αναφορά του ανωτέρω στίχου, που λέει, "το κακό πνεύμα ήρθε από το Γιαχβέ στο
Σαούλ," και συνέχισα με την ερώτηση, "εάν δεν υπήρξε κανένα κακό στον κόσμο, τι έκανε
τότε ο Γιαχβέ μ’ αυτό;" Υπήρξαν δύο απαντήσεις "στην αυθάδεια μου". Η πρώτη, ότι δεν
ήμουν αρκετά εξοικειωμένος με την χριστιανική "επιστήμη" για να απαντήσει κατάλληλα
σε μένα, και η δεύτερη, ότι ήμουν άπιστος και δεν θα καταλάβαινα έτσι κι αλλιώς!
Αλλά πίσω στον Δαβίδ και Σαούλ, των οποίων η έχθρα έχει προκύψει σε "σημείο
βρασμού." Ο Σαούλ συνεχίζει "να ρίχνει" λίγο από το "κακό πνεύμα" του Γιαχβέ στον
Δαβίδ, όπως καταγράφεται στον ακόλουθο στίχο.
11. Σε μια στιγμή έριξε το ακόντιο λέγοντας μέσα του: “Θα τον καρφώσω στον τοίχο”.
Αλλά ο Δαβίδ δυο φορές του ξέφυγε.
[43]
12. Ο Σαούλ φοβόταν το Δαβίδ, γιατί ο Κύριος ήταν μαζί του, ενώ αυτόν τον είχε
εγκαταλείψει.
13. Έτσι απομάκρυνε το Δαβίδ από κοντά του και τον έκανε χιλίαρχο. Ο Δαβίδ οδηγούσε το
στρατό στις μάχες.
14. Ο Κύριος ήταν μαζί του και είχε επιτυχία σε ο,τιδήποτε επιχειρούσε.
15. Ο Σαούλ, βλέποντας τις μεγάλες επιτυχίες του Δαβίδ, τον φοβόταν.
Όταν "το κακό πνεύμα από το Γιαχβέ " ήταν ανίκανο να ολοκληρώσει οποιαδήποτε
ικανοποιητικά αποτελέσματα για τον Σαούλ, αυτός προχωρά να χρησιμοποιήσει
λεπτότερες μεθόδους. Καθώς ο επόμενος στίχος αποκαλύπτει το μυστικό της
δημοτικότητας του Δαβίδ, και δεδομένου ότι επιθυμώ όλοι να εξοικειωθούν μ’ αυτήν την
πολύτιμη συνταγή, θα την αναφέρω ανεξάρτητα.
Σαμουήλ Α!, κεφάλαιο 18, στίχος 16.

16. Πας δε ο Ισραήλ και ο Ιούδας ηγάπα τον Δαβίδ, επειδή εξήρχετο και εισήρχετο
έμπροσθεν αυτών.
Αναφέρω τον παραπάνω στίχο στην καθαρεύουσα διότι οι εμπνευσμένοι Αλάνθαστοι
φωστήρες-αντιπρόσωποι του Εβραίου Γιαχβέ στην γη απέδωσαν στην δημοτική το
“εξήρχετο και εισήρχετο” ως “γιατί οδηγούσε το στρατό με επιτυχία”!
Τι σημαίνει το "επειδή εξήρχετο και εισήρχετο έμπροσθεν αυτών" είναι κάτι που δεν
μπορώ να καταλάβω. Θα αφήσω την ερμηνεία του σε κάποιον που έχει μεγαλύτερη
πνευματική οξυδέρκεια από μένα.
17. Τότε ο Σαούλ είπε στο Δαβίδ: “Ορίστε η μεγαλύτερη κόρη μου, η Μεράβ. Θα σου τη
δώσω για γυναίκα. Το μόνο που θέλω από σένα είναι να φανείς γενναίος, και να διεξάγεις
τους πολέμους του Κυρίου”.
Προφανώς το "κακό πνεύμα του Γιαχβέ " ήταν σαν μια προειδοποίηση στον Σαούλ να
μην βλάψει τον Δαβίδ με τα χέρια του, έτσι συλλαμβάνει την ιδέα να τον στείλει σε μια
μάχη, με την ελπίδα ότι ο εχθρός θα πετύχαινε την δολοφονία του. Για να αποφύγει την
υποψία ενός σκόπιμου σχεδίου, ο Σαούλ προσφέρει την κόρη του ως σύζυγο στον Δαβίδ
και συνεχίζουμε.
18. Ο Δαβίδ είπε στο Σαούλ: “Ποιος είμαι εγώ; Είμ’ ένα τίποτα! Ούτε η οικογένεια του
πατέρα μου είναι κάποια μέσα στο λαό Ισραήλ, για να μπορώ να γίνω γαμπρός του
βασιλιά!”
19. Όταν όμως ήρθε ο καιρός να δώσει ο Σαούλ στο Δαβίδ τη Μεράβ, την έδωσε γυναίκα
στον Αδριήλ το Μεχολαθίτη.
Ο λόγος που η κόρη του Σαούλ Μεράβ δεν δόθηκε στον Δαβίδ είναι πολύ απλός. Δόθηκε
στον Αδριήλ τον Μεχολαθίτη, όποιος κι αν ήταν εκείνος ο κύριος. Αλλά ω! Ο Σαούλ είχε
μιαν άλλη κόρη-- γιατί εάν δεν είχε-- η ιστορία μας θα τελείωνε εδώ, και φαντάζεστε τι
τεράστια απώλεια θα ήταν αυτό για την ανθρώπινη φυλή;

20 Αλλά η Μιχάλ, η μικρότερη κόρη του Σαούλ, αγαπούσε το Δαβίδ, το ανάγγειλαν, λοιπόν,
στον πατέρα της και του άρεσε η ιδέα..
21. “Θα του τη δώσω”, σκέφτηκε, “και θα τον παγιδέψω μ’ αυτήν”. Θα τον κάνει να πέσει
στα χέρια των Φιλισταίων”. Έτσι για δεύτερη φορά είπε στο Δαβίδ: “Σήμερα θα γίνεις
γαμπρός μου”.
[44]
Μέχρι τώρα στην εξοικείωσή μας με την εβραϊκή Βίβλο έχουμε δει έναν πατέρα να
έρχεται σε αιμομιξία με την κόρη του, να την δίνει σε έναν όχλο βάναυσων ανθρώπων "να
την κάνουν ό,τι τους αρέσει," και τώρα ερχόμαστε σε μια νέα ενασχόληση γι’ αυτήν:
χρησιμοποιείται ως παγίδα για τον σύζυγό της. Σίγουρα μια λεπτή προοπτική για μια
κόρη που περιμένει με ενδιαφέρον τον γάμο. Να παντρευτεί κάποιον όχι για την αγάπη
και την τιμή και την συντροφικότητα, αλλά για να τον παγιδεύσει.
Πριν δώσει ο Σαούλ την κόρη του Μιχάλ στον Δαβίδ ως σύζυγό του, απαίτησε έναν φόρο
από αυτόν, με την ελπίδα ότι στην προσπάθεια επίτευξης αυτού ο Δαβίδ θα σκοτωνόταν.
Κατά συνέπεια ο Σαούλ θα ανακουφιζόταν από την ενοχλητική παρουσία του Δαβίδ και
θα ζούσε με ασφάλεια κατέχοντας το βασίλειό του. Η "θεϊκή" στάση των πρώτων
Εβραίων μεταξύ τους είναι σίγουρα συμβατή με την ιδέα της αδελφοσύνης που λείπει από
εμάς σήμερα.
22. Έδωσε λοιπόν στους αξιωματούχους του αυτή τη διαταγή: “Πέστε στο Δαβίδ κρυφά: Ο
βασιλιάς είναι ευχαριστημένος μαζί σου κι όλοι οι αξιωματούχοι του σ’ αγαπάμε. Δέξου να
γίνεις γαμπρός του βασιλιά”.
23. Όταν οι αξιωματούχοι διαβίβασαν αυτά τα λόγια στο Δαβίδ, εκείνος απάντησε: “Μικρό
πράγμα είναι να γίνει γαμπρός του βασιλιά ένας όπως εγώ, που είμαι φτωχός και άσημος;”
24. Οι αξιωματούχοι του Σαούλ του έδωσαν αναφορά: “Αυτό κι αυτό είπε ο Δαβίδ”.
25. “Τότε ο Σαούλ τους είπε: “Πολύ καλά. Θα του πείτε, λοιπόν, το εξής: Ο βασιλιάς δε
θέλει το συνηθισμένο δώρο για τη νύφη, αλλά εκατό ακροβυστίες Φιλισταίων, για να
εκδικηθεί τους εχθρούς του”. Ο Σαούλ σκεφτόταν ότι έτσι θα κάνει το Δαβίδ να σκοτωθεί
από τους Φιλισταίους.
Μόνον οι συγγραφείς της εβραϊκής Αγίας Γραφής θα μπορούσαν να συλλάβουν έναν

τέτοιο φοβερό φόρο. Όχι χρήματα, όχι υπακοή, όχι δέρματα άγριων ζώων, αλλά
ακροβυστίες εκατό αθώων ανθρώπων! Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Σαούλ περίμενε να
σκοτωθεί ο Δαβίδ σε μια τέτοια επικίνδυνη επιχείρηση.
Ο Δαβίδ έπεσε στην φάκα που του έστησε ο Σαούλ και ήταν τόσο ενθουσιασμένος με την
προοπτική να γίνει ο γαμπρός του βασιλιά που διπλασίασε ανεπίσημα τον φόρο που
απαιτήθηκε αρχικά από τον μελλοντικό πεθερό του, όπως σημειώνουμε από τα ακόλουθα.
26. Οι αξιωματούχοι του Σαούλ μετέφεραν στο Δαβίδ, αυτά τα λόγιας, κι εκείνος δέχτηκε να
γίνει γαμπρός του βασιλιά μ’ αυτόν τον όρο. Έτσι, προτού συμπληρωθούν οι μέρες της
διορίας,
27. σηκώθηκε ο Δαβίδ και πήγε με τους άντρες του και σκότωσε διακόσιους Φιλισταίους κι
έφερε τις ακροβυστίες τους και τις μέτρησε ακριβώς στο βασιλιά, για να γίνει γαμπρός του.
Έτσι ο Σαούλ του έδωσε την κόρη του, τη Μιχάλ, για γυναίκα..
28. Όταν ο βασιλιάς κατάλαβε ότι ο Κύριος ήταν με τον Δαβίδ κι ότι η Μιχάλ τον αγαπούσε,
29 . άρχισε να φοβάται ακόμη περισσότερο το Δαβίδ, και η έχθρα του γι’ αυτόν έγινε μόνιμη
κι οριστική.
30. Εκείνο τον καιρό, οι αρχηγοί των Φιλισταίων βγήκαν να πολεμήσουν τους Ισραηλίτες.
Αλλά σε κάθε μάχη, ο Δαβίδ είχε μεγαλύτερη επιτυχία απ’ όλους τους άλλους
αξιωματούχους του Σαούλ, έτσι η δόξα που απέκτησε ήταν τεράστια.
Τα διαβολικά μέσα ικανοποίησης των πρώτων βιβλικών "ηρώων" αξίζουν την υπέρτατη
περιφρόνησή μας. Αντί η εβραϊκή Βίβλος να συντηρείται ως "ιερός λόγος", η αναγνώρισή
της ως ιστορία πρέπει να καταψηφιστεί επίπονα από τους Εβραίους ως αποστροφή και
προσβολή της φυλής τους. Η δολοφονία διακοσίων ανθρώπων προκειμένου να
εξασφαλιστούν οι ακροβυστίες τους είναι απλά ένα δευτερεύον και ασήμαντο γεγονός.
[45]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11
Ο Βασιλιάς Δαβίδ (συνέχεια)
Δεδομένου ότι δεν υπήρχε κανένας ενδοιασμός μεταξύ των Ισραηλιτών ως προς τον
αριθμό των συζύγων που ένας άνθρωπος έπρεπε να έχει, και δεδομένου ότι ο Δαβίδ ήταν
ένας από τους λαμπρούς ηγέτες, θα προχωρήσω να εξιστορήσω κατά γράμμα το επόμενο
συζυγικό γεγονός αυτού του διάσημου χαρακτήρα.
Στην καταγραφή του γεγονότος που ακολουθεί, χρησιμοποιείται στην βιβλική αφήγηση
μια έκφραση προσβολής, όπως την λέει ο Δαβίδ. Εκφράζεται με όλο το δηλητήριο ενός
ταραξία και αποκαλύπτει την αγένεια αυτού του τύπου. Εάν το παιδί σας χρησιμοποιούσε
την ίδια έκφραση, όπως αναφέρεται στην εβραϊκή Βίβλο, θα το προειδοποιούσατε με
αυστηρό τρόπο να μην χρησιμοποιεί ποτέ μια τέτοια έκφραση. Είναι μια πάρα πολύ
άσχημη λέξη ακόμη και για το λεξικό να την αναφέρει. Αλλά γιατί να χρησιμοποιήσετε το
λεξικό ως κριτήριο της ομιλίας, όταν η εβραϊκή Βίβλος θεωρείται το αριστούργημα της
λογοτεχνίας;
Η εποχή που αυτό το μέρος της ιστορίας του Δαβίδ περιγράφεται αναφέρεται ακριβώς
πριν από τον θάνατο του Σαούλ και την αναρρίχηση του Δαβίδ στον θρόνο ως βασιλιά
των Εβραίων. Τα γεγονότα που μεσολαβούν είτε αποκαλύπτουν τον Γιαχβέ ως ανόητο,
τους Εβραίους ως άγρια φυλή, είτε την εβραϊκή Βίβλο ως τερατώδες ψέμα. Αλλά επειδή
ενδιαφερόμαστε για την λήψη της δεύτερης συζύγου από τον Δαβίδ, δεν μπορούμε να
παρεκτραπούμε αυτήν την στιγμή για να εκθέσουμε οποιαδήποτε άλλη φάση της
εβραϊκής Βίβλου. Για να συνεχίσουμε, λοιπόν:

Εκείνο τον καιρό πέθανε ο Σαμουήλ. Όλοι οι Ισραηλίτες συγκεντρώθηκαν κι έκαναν θρήνο
γι αυτόν, τον έθαψαν στο σπίτι του, στη Ραμά. Μετά ο Δαβίδ κατέβηκε στην έρημο Φαράν.
2. Στη Μαών ζούσε κάποιος από τη συγγένεια του Χάλεβ, που είχε τα κτήματά του στην
γειτονική πόλη Κάρμηλο.
Ότι ο Δαβίδ ήταν ο αρχηγός μιας φυλής όχι καλύτερης από μια συμμορία ληστών, μπορεί
να φανεί από αυτό που ακολουθεί.
3. Το όνομά του ήταν Ναβάλ, και ήταν πάρα πολύ πλούσιος, με τρεις χιλιάδες πρόβατα και
χίλια γίδια. Η γυναίκα του, έξυπνη και με ωραία εμφάνιση, ονομαζόταν Αβιγαία. Ο ίδιος
ήταν σκληρός και κακός άνθρωπος.
Πριν συνεχίσουμε την αφήγηση, σημειώστε καλά τι καταγράφεται στον ανωτέρω στίχο.
Εδώ είναι ένας άνθρωπος που προφανώς μέσα από σκληρή και τίμια εργασία είχε
συσσωρεύσει ιδιαίτερο πλούτο για εκείνη την εποχή, είχε επίσης μια σύζυγο που ήταν
"έξυπνη και με ωραία εμφάνιση." Από ποια άποψη και γιατί ήταν "σκληρός και κακός
άνθρωπος" δεν καταγράφεται. Ότι ήταν πιο ανήθικος ή αδίστακτος από το Δαβίδ, είναι
μετά βίας κατανοητό.
4. Στην έρημο που βρισκόταν ο Δαβίδ, έμαθε ότι ο Ναβάλ είχε πάει στον Κάρμηλο να
κουρέψει τα πρόβατά του.
5. Έστειλε λοιπόν δέκα νέους και τους είπε: “Ανεβείτε στον Κάρμηλο, στο Ναβάλ και
χαιρετήστε τον εκ μέρους μου,
6. μ’ αυτά τα λόγια: ‘να’ σαι πολύχρονος κι όλα να σου πηγαίνουν καλά στην οικογένειά
σου και σ’ όλα σου τα υπάρχοντα!
[46]
7. Ο Δαβίδ άκουσε πως έχεις εκεί κουρευτές προβάτων. Αλλά να ξέρεις ότι τους βοσκούς
σου που ήταν μαζί μας στον Κάρμηλο όλον αυτόν τον καιρό δεν τους πειράξαμε, και τίποτε
απ’ όσα είχαν δε χάθηκε.
8. Ρώτησέ τους και θα σου το βεβαιώσουν. Ο Δαβίδ ζητάει να έχουμε την εύνοιά σου,
σήμερα που είναι μέρα γιορτής και ήρθαμε σ’ εσένα. Δώσε μας, σε παρακαλούμε, ό,τι
μπορείς στους δούλους σου και στο γιο σου το Δαβίδ.”
Θα πρέπει να ψάξετε πολύ για να βρείτε μια άλλη παρόμοια περίπτωση πληρωμής φόρου
με παρόμοια ειλικρινή κακεντρέχεια. Μ’ άλλα λόγια, ο Δαβίδ εφάρμοσε μια μέθοδο
εκβιασμού. "Πληρώστε με για να μην παραβιάσω την ιδιοκτησία σας" είναι ουσιαστικά
αυτό που ο Δαβίδ απαίτησε. Τι ωραίο κώδικα ηθικής μας διδάσκει αυτή η ιστορία της
εβραϊκής ιερής Βίβλου!

9. Ήρθαν, λοιπό, οι νέοι του Δαβίδ και είπαν εκ μέρους του στο Ναβάλ όλα αυτά τα λόγια
και περίμεναν την απάντησή του.
Εδώ έχουμε μια δύσκολη κατάσταση. Να είναι ένας τίμιος άνθρωπος με αρκετή
περιουσία που τον πλησιάζουν οι αγγελιοφόροι ενός ληστή και εκβιαστή απαιτώντας να
τον λεηλατήσουν για να του δώσουν προστασία. Τι θα έκαμνε ένας οποιοσδήποτε
θαρραλέος άνθρωπος σε μια τέτοια προσβλητική πρόταση; Σήμερα θα ειδοποιούσαμε την
αστυνομία, αλλά δυστυχώς εκείνη την εποχή ο θεσμός του νόμου και της κυβέρνησης δεν
ήταν όπως σήμερα προηγμένος. Έτσι ο Ναβάλ σκεπτόμενος σωστά, απαντά στους
ανθρώπους του Δαβίδ ως εξής.
Σαμουήλ Α!, κεφάλαιο 25, στίχοι 10-11. 10. Αλλά ο Ναβάλ τους αποκρίθηκε: “Ποιος είν’
αυτός ο Δαβίδ, ο γιος του Ιεσσαί; Πολλοί δούλοι δραπετεύουν σήμερα από τα’ αφεντικά
τους.
11. Είμαι υποχρεωμένος εγώ να πάρω το ψωμί μου και το κρασί μου και τα σφαχτά που
ετοίμασα για τους κουρευτές μου και να τα δώσω σ΄ανθρώπους που δεν τους ξέρω από πού
είναι;
Ήταν άδικη και αδικαιολόγητη η άρνηση του Ναβάλ; Ο Ναβάλ όχι μόνο δικαιολογείται
γι’ αυτό που είπε, αλλά ήταν καθήκον του να αρνηθεί να συμφωνήσει μ’ αυτήν την
απαίτηση του Δαβίδ. Ο ακόλουθος στίχος είναι βαθιάς σημασίας και σας τον προσφέρω
για να τον διαβάσετε προσεκτικά.
43. Ο Δαβίδ πήρε επίσης και την Αχινοάμ από την Ιζρεέλ, και ήταν και οι δύο τους γυναίκες
του.
Βεβαίως οι ηθικολόγοι μας έχουν κάθε λόγο να είναι υποχρεωμένοι στην εβραϊκή Βίβλο
για την εμφύσηση των υψηλών αρχών που διατυπώνονται σχετικά με τον θεσμό του
γάμου.
Πριν συνεχίσω με το επόμενο γεγονός στην ζωή του Δαβίδ, θέλω να πω μια λέξη σχετικά
με την έκφραση που χρησιμοποιείται σ’ αυτήν την αφήγηση. Εάν ήταν γραμμένη μια
τέτοια αναφορά σε ένα βιβλίο, όπως εκφράζεται στον στίχο 34, ποια θα ήταν η άποψή σας
γι’ αυτό; Νομίζετε ότι θα σεβόσαστε τον συντάκτη του Σαμουήλ Α!, κεφάλαιο 25, στίχοι
12-13;
12. Οι νέοι πήραν πάλι το δρόμο της επιστροφής, κι ήρθαν και διαβίβασαν στο Δαβίδ όλα
αυτά τα λόγια.
13. Τότε ο Δαβίδ είπε στους άντρες του: “Ζωστείτε τα σπαθιά σας”. Τα ζώστηκαν. Ζώστηκε
κι εκείνος το δικό του, και τον ακολούθησαν περίπου τετρακόσιοι άντρες, ενώ διακόσιοι
έμειναν στις αποσκευές.
Σκεφτείτε τον επικατάρατο χαρακτήρα ενός ανθρώπου που θα καταστρέψει έναν αθώο
και θα του πάρει την περιουσία λόγω μιας δικαιολογημένης άρνησης!
[47]
Αλλά γιατί να σκεφτείτε τον χαρακτήρα των βιβλικών ηγετών;

Περιμένετε από έναν κλέφτη να τιμήσει τον κώδικα της τιμιότητας;
Περιμένετε από έναν δολοφόνο να θεωρήσει ιερή την ανθρώπινη ζωή;
Περιμένετε από έναν διεφθαρμένο να σεβαστεί τον ενάρετο;
Τότε μην περιμένετε κανένα απ’ αυτά τα πράγματα από οποιονδήποτε από τους
χαρακτήρες της εβραϊκής Βίβλου. Είναι πάρα πολύ "θεϊκά" γι’ αυτήν. Πρέπει να ψάξουμε
στα άθρησκα ανθρώπινα όντα για να βρούμε τέτοιες αρετές.
Σαμουήλ Α!, κεφάλαιο 25, στίχοι 14-17.14. Ένας από τους δούλους του Ναβάλ ειδοποίησε
την Αβιγαία, τη γυναίκα του αφεντικού του. “Ο Δαβίδ” της είπε, “έστειλε αγγελιοφόρους
από την έρημο να χαιρετήσουν τον κύριό μας, αλλά εκείνος τους έβρισε (καθ.
απεδίωξεν=έδιωξε). 15. Εμάς οι άνθρωποι μας φάνηκαν πολύ καλοί. Δεν μας έβλαψαν κι
ούτε χάσαμε τίποτε όλο τον καιρό που τους συναναστρεφόμασταν, όταν ήμασταν στα
λιβάδια.. 16. Αυτοί ήταν γύρω μας σαν τείχος νύχτα και μέρα, όλο τον καιρό που βόσκαμε
μαζί τους τα πρόβατα. 17. Τώρα, λοιπόν, σκέψου κάτι και κοίτα τι θα κάνεις, γιατί σίγουρα
έχει αποφασιστεί κάτι κακό εναντίον του κυρίου μας και της οικογένειάς του. Αλλά αυτός
είναι τόσο κακός (καθ. δύστροπος), που κανένας δεν μπορεί να του μιλήσει”.
18. Τότε έτρεξε η Αβιγαία και πήρε διακόσια καρβέλια ψωμί, δυό ασκιά κρασί, πέντε
πρόβατα έτοιμα σφαγμένα, πέντε γαβάθες ψημένο στάρι, εκατό τσαμπιά ξερή σταφίδα και
διακόσιες αρμαθιές ξερά σύκα και τα φόρτωσε στα γαϊδούρια.
19. “Προχωρήστε εσείς μπροστά από μένα”, είπε στους δούλους της, “κι εγώ θα σας
ακολουθώ”. Αλλά στον άντρα της το Ναβάλ δεν είπε τίποτα.
20 Ενώ αυτή κατέβαινε καβάλα στο γαϊδούρι της, κρυμμένη πίσω από ένα ύψωμα, ο Δαβίδ
και οι άντρες του έρχονταν προς το μέρος της και συναντήθηκαν.
21. Όλο αυτό το διάστημα ο Δαβίδ σκεπτόταν: “Πράγματι, μάταια φύλαγα τα υπάρχοντα
αυτουνού στην έρημο, να μη χαθεί τίποτε. Αυτός τώρα μου ανταποδίδει κακό για το καλό
που του’ κανα.
Αυτά για τον φόρο, και τώρα δείτε τι θα είχε συμβεί εάν ο φόρος δεν δινόταν. Στον στίχο
που ακολουθεί εμφανίζεται, όπως δήλωσα πριν, η πλέον αχρεία έκφραση που έχει
εμφανιστεί ποτέ σε οποιοδήποτε βιβλίο γενικής κυκλοφορίας. Μπορεί να είναι σωστό να
γίνεται αναφορά αυτής της έκφρασης στην εβραϊκή Βίβλο, αλλά δεν θα ήθελα να
κυκλοφορεί ανάμεσα στην νεολαία μας.
Για να διαπιστώσετε την καθ’ έξιν και κατά συρροή ασέλγεια εις βάρος της νοημοσύνης
μας, σας παραθέτω τον στίχο 22 στην καθαρεύουσα και δημοτική.
Σαμουήλ Α!, κεφάλαιο 25, στίχος 22 (δημοτική)
22. Ο Γιαχβέ να με τιμωρήσει, αν αφήσω εγώ απ’ όλα τα υπάρχοντά του ένα αρσενικό
ζωντανό ως αύριο το πρωί!”.
Σαμουήλ Α!, κεφάλαιο 25, στίχος 22 (καθαρεύουσα)
22. Ούτω να κάμη ο Γιαχβέ εις τους εχθρούς του Δαβίδ και ούτω να προσθέση, εάν έως το
πρωί αφήσω εκ πάντων των πραγμάτων αυτού ουρούντα εις τοίχον.
Σίγουρα υπάρχει κάτι διεστραμμένο στον τρόπο περιγραφής των ανθρώπων όπως
δηλώνεται στον τελευταίο στίχο. Η χρήση αυτής της έκφρασης μόνον μια φορά δεν είναι
ικανοποιητική, και καθώς η εβραϊκή Βίβλος επιθυμεί αυτή η λεπτομέρεια να αποτυπωθεί
στα μυαλά μας την χρησιμοποιεί πάλι σε μια λιγότερο διφορούμενη πρόταση αφού η
Αβιγαία γονατίζει μπροστά στον Δαβίδ ικετεύοντας και τον ευχαριστεί για την
[48]
συγκράτηση της εκδίκησής του. Καθώς είναι απαραίτητο να αναφερθεί αυτή η σκηνή για
να συνεχίσω την ιστορία, θα προχωρήσω.
23. Η Αβιγαία μόλις είδε το Δαβίδ, κατέβηκε βιαστικά από το γαϊδούρι, έσκυψε το κεφάλι
της μπροστά του και τον προσκύνησε ως το έδαφος.
24. Έπεσε στα πόδια του και του είπε: “Δικό μου, κύριέ μου, είναι το φταίξιμο. Άσε τη
δούλη σου να σου μιλήσω κι άκουσέ με.
25. Μη πάρεις, κύριέ μου, στα σοβαρά τον κακό αυτό άνθρωπο, το Ναβάλ. Αυτός είναι
Ναβάλ-όνομα και πράγμα. Η ανοησία είναι το χαρακτηριστικό του. Εγώ όμως, η δούλη σου,
δεν είδα τους νέους σου που μας έστειλες.
26. Και τώρα, κύριέ μου, σε βεβαιώνω ότι, όπως είναι αλήθεια πως ο Κύριος υπάρχει και
πως εσύ ζεις, έτσι είναι αλήθεια ότι ο Κύριος σε εμπόδισε να κάνεις φόνο και να πάρεις
εκδίκηση εσύ ο ίδιος. Είθε να καταντήσουν σαν το Ναβάλ οι εχθροί σου κι αυτοί που θέλουν
το κακό σου, κύριέ μου!
27. Το δώρο αυτό που σου’ φερα η δούλη σου, ας δοθεί στους άντρες που σε ακολουθούν,
κύριέ μου.
28. Συγχώρησε, σε παρακαλώ, το παράπτωμα της δούλης σου! Ξέρω καλά, κύριέ μου, πως
ο Κύριος θα δώσει οπωσδήποτε τη βασιλεία στους δικούς σου απογόνους για πάντα, γιατί
πολεμάς γι’ αυτόν, και κακό δε θα σε βρει στη ζωή σου.
29. Κάποιος σε καταδιώκει και προσπαθεί να σε σκοτώσει, κύριέ μου, αλλά η ζωή σου είναι
προστατευμένη κοντά στον Κύριο, το θεό σου. Αυτός θα ξετινάξει τη ζωή των εχθρών σου
σαν με σφεντόνα..
30. Όταν ο Κύριος πραγματοποιήσει όλες τις ευεργεσίες του που σου έχει υποσχεθεί και σε
κάνει αρχηγό στον Ισραήλ,
31. τότε, κύριέ μου, δε θα υποφέρεις από τις τύψεις της συνείδησής σου, ότι σκότωσες χωρίς
λόγο ή ότι πήρες εσύ ο ίδιος εκδίκηση για τον εαυτόν σου. Ωστόσο, όταν ο Κύριος θα σ’ έχει
ευεργετήσει, θυμήσου με κι εμένα, τη δούλη σου.
32. Τότε ο Δαβίδ είπε στην Αβιγαία: “Ευλογημένος ας είναι ο θεός του Ισραήλ, που σ’
έστειλε σήμερα να με συναντήσεις!
33. Ευλογημένη η φρόνησή σου και ευλογημένη εσύ, που μ’ εμπόδισες να κάνω φόνο
σήμερα και να πάρω εκδίκηση εγώ για τον εαυτόν μου!
34. Πράγματι είναι αληθινός ο Κύριος, ο θεός του Ισραήλ, που με εμπόδισε να σου κάνω
κακό! Αν δεν έτρεχες να’ ρθεις να με συναντήσεις, δε θα’ μενε στον Ναβάλ κανένα
αρσενικό ως την αυγή” (καθ. ουρών εις τοίχον).
Όλα όσα ο άνθρωπος απεχθάνεται στην ζωή περιλαμβάνονται στην ανωτέρω αναφορά.
Εάν "ο Κύριος ο θεός του Ισραήλ" παρακινεί τους ανθρώπους να είναι τόσο μοχθηροί,
τότε όσο πιο σύντομα ξεφορτωθούμε μια τέτοια “ύπαρξη”, τόσο καλύτερα θα είμαστε.
35. Ο Δαβίδ δέχτηκε τα δώρα που του πρόσφερε η Αβιγαία και της είπε: “Γύρνα ξένοιαστη
στο σπίτι σου. Βλέπεις, εγώ υποχώρησα στα λόγια σου και τίμησα το πρόσωπό σου”.
Ο Δαβίδ έχει ικανοποιηθεί. Εάν ήταν ο φόρος υποτέλειας, που του έφερε η Αβιγαία, ή η
αποδοχή "του προσώπου της" που κατεύνασαν το θυμό του δεν γνωρίζουμε. Πιστεύω ότι
ήταν το τελευταίο, όπως τα επόμενα γεγονότα μας αφήνουν να πιστέψουμε.
36. Όταν η Αβιγαία γύρισε στο Ναβάλ, εκείνος είχε φαγοπότι στο σπίτι του σαν να ήταν
συμπόσιο βασιλικό. Ο ίδιος είχε’ ρθεί στο κέφι και ήταν τύφλα στο μεθύσι. Γι αυτό δεν του
είπε τίποτα ως την αυγή.
[49]
37. Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ο Ναβάλ είχε πια ξεμεθύσει, η γυναίκα του του διηγήθηκε
όλα όσα συνέβησαν. Τότε αυτός έπαθε συμφόρηση και παρέλυσε.
38. Μετά από δέκα περίπου μέρες, ο Κύριος έστειλε στον Ναβάλ καινούριο πλήγμα και
πέθανε.
Τι θα βόλευε καλύτερα τον Δαβίδ; Μόλις πληροφορήθηκε το τραγικό περιστατικό

"έστειλε ανθρώπους να προτείνουν στην Αβιγαία να γίνει γυναίκα του."

39. Όταν έμαθε ο Δαβίδ ότι ο Ναβάλ πέθανε, είπε: “Ευλογημένος ας είναι ο Κύριος, που
εκδικήθηκε την προσβολή που μου έκανε ο Ναβάλ κι εμπόδισε το δούλο του να κάνω
κάποιο κακό! Ο Κύριος έστρεψε την κακία του Ναβάλ στο ίδιο του το κεφάλι”. Κι έστειλε ο
Δαβίδ ανθρώπους να προτείνουν στην Αβιγαία να γίνει γυναίκα του.
40. Ήρθαν οι δούλοι του στην Αβιγαία στην πόλη Κάρμηλο και της είπαν: “Ο Δαβίδ μας
έστειλε σ’ εσένα για να σε πάρει γυναίκα του”.
41. Εκείνη σηκώθηκε κι έπεσε με το πρόσωπο καταγής. “Δούλη του είμαι”, είπε, “που θα
γίνω υπηρέτρια έτοιμη να πλύνει τα πόδια των δούλων του κυρίου μου”.
42. Η Αβιγαία σηκώθηκε βιαστικά, ανέβηκε στο γαϊδούρι και ξεκίνησε με συνοδεία τις
υπηρέτριές της. Ακολούθησε τους αγγελιοφόρους του Δαβίδ και έγινε γυναίκα του.
Η Αβιγαία ήταν τόσο ενθουσιασμένη που θα γινόταν σύζυγος του Δαβίδ που, για να
δείξει την υποταγή της, ήταν έτοιμη και πρόθυμη να γίνει δούλη και να πλύνει τα πόδια
των δούλων του κυρίου της. Αλλά, για τον Δαβίδ, μια σύζυγος σήμαινε προφανώς μια
άλλη δούλη, διότι στον επόμενο στίχο, χωρίς την παραμικρή ένδειξη "συναλλαγής"
παίρνει μια άλλη σύζυγο.

Ο Δαβιδ πήρε επίσης και την Αχινοάμ από την Ιζρεέλ και ήταν και οι δύο τους γυναίκες του.
Το ηθικό τέλος ενός βιβλίου, αν υπάρχει, δεν δικαιολογεί την παρουσίαση σκηνών που
προσβάλλουν το δημόσιο αίσθημα ευπρέπειας.
Στην ιστορία που μόλις αναφέραμε για τον Δαβίδ όχι μόνον δεν υπάρχει ηθικό τέλος,
αλλά σαφώς ένα ανήθικο τέλος και υπάρχουν πολυάριθμες καταστάσεις που
συγκλονίζουν το δημόσιο αίσθημα ευπρέπειας. Ακόμη και με την πιο καλπάζουσα
φαντασία δεν μπορώ να καταλάβω τι ωθεί το κράτος μας να βάζει την εβραϊκή Βίβλο στα
σχολεία μας. Με ποιο δικαίωμα το κράτος απαλλάσσει τις εκκλησίες από την φορολογία
όπου η εβραϊκή Βίβλος ερμηνεύεται ως Λόγος του Γιαχβέ; Σίγουρα η υποκρισία που
προστίθεται στην βρωμιά δεν αξίζει αυτήν την μεροληψία. Πόσα ακόμη είναι απαραίτητο
να καταγραφούν, πριν ξυπνήσουν οι άνθρωποι και δουν την σοβαρότητα των
διδασκαλιών της εβραϊκής Βίβλου σε σχέση με την ηθική;
Όσον αφορά τον βασιλιά Δαβίδ, αυτό είναι απλά ένα γεγονός μόνον στη ζωή του. Αυτά
που ακολουθούν είναι ακόμη πιο αποκρουστικά. Είναι αδύνατον να εξιστορήσουμε
λεπτομερώς τα γεγονότα που πραγματοποιούνται στην ζωή του Δαβίδ. Και γι’ αυτόν τον
λόγο οι βάναυσες εντολές του, η εξαπάτησή του για την σύναψη ειρήνης μ’ ένα έθνος και
μετά η λεηλασία αυτού, πρέπει να αναφερθούν άμεσα στην εβραϊκή Βίβλο. Η άσπλαχνη
εξολόθρευση ανυπεράσπιστων ανθρώπων πρέπει επιπλέον να αφεθεί μη καταγραμμένη. Η
λήψη των γυναικών μιας κατακτημένης επαρχίας για την σεξουαλική ευχαρίστηση των
ανδρών του πρέπει επίσης να περάσει χωρίς σχόλια. Και όμως οι ιεροκήρυκες έχουν το
θράσος να μας λένε ότι ο κόσμος ψάχνει έναν άλλον ηγέτη όπως ο Δαβίδ!
Κατά την διάρκεια των προαναφερθέντων γεγονότων βρίσκουμε ότι ο Δαβίδ δεν
ικανοποιήθηκε μόνο με τρεις συζύγους, και μέσω αντιπερισπασμού πήρε αρκετές ακόμη,
ακόμη και ενώ ασχολείται με την μάχη, όπως μαθαίνουμε από το ακόλουθο.
Σαμουήλ Β!, κεφάλαιο 3, στίχος 2-5.
[50]
2. Στη Χεβρών ο Δαβίδ απέκτησε αρκετούς γιους: Πρωτότοκος ήταν ο Αμνών, από την
Αχινοάμ την Ιζρεελίτισσα..
3. Δεύτερος ο Χιλεάβ, από την Αβιγαία, την πρώην γυναίκα του Ναβάλ, του Καρμηλίτη.
Τρίτος ο Αβεσσαλώμ, γιος της Μααχά, κόρης του Ταλμαϊ, βασιλιά της Γεσούρ.
4. Τέταρτος ήταν ο Αδωνί, γιος της Αγγίθ, πέμπτος ο Σεφατίας, γιος της Αβιτάλ,
5. Και έκτος ο Ιθρεάμ από την Αιγλά, γυναίκα κι αυτή του Δαβίδ.
Αυτούς τους γιους τους απέκτησε ο Δαβίδ στη Χεβρών.
Μέχρι τώρα, αν δεν πέφτω έξω στους υπολογισμούς μου, ο Δαβίδ έχει πάρει στο πλευρό
του επτά συζύγους. Αλλά τι είναι επτά μόνον σύζυγοι για έναν άνθρωπο όπως ο Δαβίδ; Οι
περιστάσεις που περιβάλλουν την "λήψη" των προαναφερθεισών συζύγων δεν
καταγράφονται και επομένως δεν μπορούμε να διηγηθούμε λεπτομερώς την ρομαντική
ερωτοτροπία σε κάθε γάμο. Παρά το γεγονός ότι βρήκε την εύνοια σε έξι άλλες συζύγους,
ο Δαβίδ επιστρέφει στην αρχική σύντροφό του, για την οποία, αν θυμάστε, έδωσε
διακόσιες ακροβυστίες Φιλισταίων, και η είσοδος και η προσέγγισή του σ’ αυτήν είναι
άξια καταγραφής.
Σαμουήλ Β!, κεφάλαιο 6, στίχος 20

20. Πηγαίνοντας ο Δαβίδ να χαιρετήσει την οικογένειά του, βγήκε η Μιχάλ, κόρη του
Σαούλ, να τον προϋπαντήσει, και του είπε: “Πόσο δοξάστηκε σήμερα ο βασιλιάς του
Ισραήλ, όταν ξεγυμνώθηκε μπροστά στα μάτια των υπηρετριών των υπηκόων του! Αυτό θα
έκανε κι ο τελευταίος ανυπόληπτος”.
Τι όμορφη σκηνή πρέπει να ήταν αυτή! Αναρωτιέμαι από τι πάθος, ή μάλλον
παραφροσύνη, κατελήφθη ο Δαβίδ ώστε τόσο αδιάντροπα να ξεγυμνωθεί! Αναρωτιέμαι τι
σκέφτηκαν οι υπηρέτριες και οι υπηρέτες γι’ αυτόν τον "λαμπρό άνθρωπο του Γιαχβέ." Θα
ακολουθούσαν το παράδειγμά του; Ή ήταν ο Δαβίδ ο πρώτος εκείνου του θρησκευτικού
δόγματος που οι πρακτικές του είναι να ζουν εντελώς γυμνοί;
Σαμουήλ Β!, κεφάλαιο 6, στίχος 21.
21. Ο Δαβίδ όμως της απάντησε: “Εγώ για να τιμήσω τον Κύριο φέρθηκα έτσι! Αυτός
προτίμησε εμένα από τον πατέρα σου κι από όλη την οικογένειά του, προκειμένου να με
κάνει ηγεμόνα του λαού του του Ισραήλ. Προς τιμήν του, λοιπόν, θα χορεύω ενώπιόν του.
Η γύμνια φυσικά και δεν είναι έγκλημα, όμως δεν είναι ιδιαίτερα επιθυμητή στον
σημερινό τρόπο ζωής μας και τα πρότυπα των ηθών. Ακόμη και τα μαγιό, κατάλληλα για
κολύμπι, θεωρούνται απαράδεκτα απ’ τους ίδιους ανθρώπους που κηρύσσουν την
εβραϊκή Βίβλο και υποστηρίζουν την δράση του Δαβίδ, και όμως αυτοί οι ίδιοι
προειδοποιούν τους ανθρώπους να είναι ηθικότεροι!
Σαμουήλ Β!, κεφάλαιο 6, στίχοι 22-23.

22. και θα ταπεινωθώ ακόμα περισσότερο! Μπορεί έτσι να ξευτελίζομαι στα μάτια σου,
αλλά θα δοξαστώ απ’ αυτές τις δούλες, που ανέφερες..
23. Η Μιχάλ, η κόρη του Σαούλ, σ’ όλη της τη ζωή δεν γέννησε παιδί.
Ο Δαβίδ μας προειδοποιεί "θα είναι ακόμα πιο χυδαίος από αυτό," έτσι προετοιμαστείτε
γι’ αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Γιατί η Μιχάλ πρέπει να τιμωρηθεί με
στειρότητα επειδή επιπλήττει τον Δαβίδ "ο Γιαχβέ ξέρει μόνο," γιατί βεβαίως εμείς
εγκρίνουμε την ενέργειά της. Αλλά υπάρχουν δύο αντιφάσεις στην ανωτέρω δήλωση,
γιατί η Μιχάλ στην πραγματικότητα γέννησε παιδιά. Η ίδια η Βίβλος λέει, Σαμουήλ Β!,
κεφάλαιο 21, στίχος 8, "καθώς και τους πέντε γιους της Μιχάλ, κόρης του Σαούλ, που
τους είχε γεννήσει στον Αδριήλ γιο του Βαρζιλλαϊ, του Μεχολαθίτη." Ίσως η Μιχάλ η
ίδια να ασκούσε λίγη μοιχεία απ’ την πλευρά της, ενώ ο Δαβίδ έπαιρνε τις άλλες
[51]
συζύγους του, αλλά τώρα γιατί ο Γιαχβέ δεν γνώριζε τίποτα, εγώ δεν μπορώ να σας πω. Η
δεύτερη αντίφαση βρίσκεται στο Σαμουήλ Α!, κεφ. 25, στίχος 44.
44. Στο μεταξύ ο Σαούλ την κόρη του τη Μιχάλ, γυναίκα του Δαβίδ, την έδωσε στον Φαλτί,
γιο του Λαϊς από τη Γαλλίμ.
Τελικά η στείρα Μιχάλ με ποιον έκανε, κυριολεκτικά, τα παιδιά, με τον Δαβίδ, τον
Αδριήλ ή τον Φαλτί; Το "θεϊκά εμπνευσμένο, ιερό βιβλίο”, o "Λόγος του Γιαχβέ " για μια
ακόμη φορά μας μπερδεύει.
Πριν συνεχίσω στην επόμενη φάση αυτής της ιστορίας δεν θα ήταν άτοπο, ελπίζω, να
καταγράψω μια-δυο περιπτώσεις που έλαβαν χώρα στο μεταξύ. Ο Δαβίδ έχει γίνει τώρα ο
βασιλιάς των Εβραίων και με την βοήθεια του Γιαχβέ έχει γίνει μεγάλος όπως βρίσκουμε
στο,
10. Έτσι ο Δαβίδ γινόταν συνεχώς ισχυρότερος, γιατί ο Κύριος ο Γιαχβέ, ο Γιαχβέ του
Ισραήλ, ήταν μαζί του.
11. Ο Χιράμ, βασιλιάς της Τύρου, έστειλε στο Δαβίδ διπλωματική αντιπροσωπεία. Επίσης
του έστειλε ξύλα κέδρων, ξυλουργούς και χτίστες, για να του χτίσουν ανάκτορο..
12. Έτσι κατάλαβε ο Δαβίδ ότι ο Κύριος τον είχε καθιερώσει βασιλιά του Ισραήλ και ότι
χάρισε δόξα στη βασιλεία του χάρη στο λαό του, τον Ισραήλ.
Αλλά για τον Δαβίδ περισσότερη δύναμη σήμαινε περισσότερες γυναίκες.

13. Ο Δαβίδ μετά τον ερχομό του από την Χεβρών στην Ιερουσαλήμ, πήρε κι άλλες
παλλακίδες και συζύγους, από τις οποίες επίσης απέκτησε γιους και κόρες.
14. Τα ονόματα των γιων που απέκτησε στην Ιερουσαλήμ είναι: Σαμμουά, Σωβάβ, Νάθαν
και Σολομών,
15. Ιβχάρ, Ελισουά, Νέφεγ, Ιαφά,
16. Ελισαμά, Ελγιαδά και Ελιφέλετ.
Δεδομένου ότι αυτό το κείμενο δεν αναφέρει τον ακριβή αριθμό των συζύγων που ο
Δαβίδ πήρε αφότου ήλθε απ’ την Χεβρώνα πρέπει να διακόψουμε την αρίθμηση.
Δεδομένου ότι η λέξη "σύζυγοι" είναι πληθυντικός και σημαίνει περισσότερες της μιας
πρέπει να συμπεράνουμε, λογαριάζοντας πολύ στο ελάχιστο, ότι ο Δαβίδ έχει
τουλάχιστον εννέα συζύγους και αληθινά έναν άπειρο αριθμό παλλακίδων, δεδομένου ότι
δεν έχουμε απολύτως κανένα αρχείο του αριθμού εκείνων των φτωχών πλασμάτων που
κατείχε. Σας ζητώ μόνο να σημειώσετε το όνομα ενός από τους γιους του όπως
αναφέρεται στο 14ο στίχο που αναφέραμε παραπάνω. Είναι αυτός ο ίδιος ο Σολομών που
ανέβηκε στον θρόνο του Δαβίδ μετά τον θάνατο του πατέρα του; Ή ο Δαβίδ έχει δύο
γιους με το όνομα Σολομών; Γιατί πώς μπόρεσε ο Δαβίδ να έχει έναν γιο από μια γυναίκα
προτού την γνωρίσει; Ή είναι αυτή μια ακόμη περίπτωση της παντελούς ηλιθιότητας, και
αναξιοπιστίας της εβραϊκής Βίβλου, των συγγραφέων και των μεταφραστών της;
Αυτό που θα ακολουθήσει τώρα είναι τόσο γελοίο που δεν μπορώ να αντισταθώ να μην
το αναφέρω.
Σαμουήλ Β!, κεφάλαιο 5, στίχοι 17-19.17. Όταν άκουσαν οι Φιλισταίοι ότι ο Δαβίδ
χρίσθηκε βασιλιάς του Ισραήλ, ξεκίνησαν με όλο το στρατό τους για να έρθουν και να τον
[52]
θέσουν υπό την εξουσία τους. Το πληροφορήθηκε ο Δαβίδ και κατέφυγε για ασφάλεια σ’ ένα
οχυρό.
18. Οι Φιλισταίοι ήρθαν και ξεχύθηκαν στην κοιλάδα Ρεφαείμ.

19. Τότε ο Δαβίδ ρώτησε τον Κύριο: “Να πάω να πολεμήσω τους Φιλισταίους; Θα τους
παραδώσεις στην εξουσία μου;” Ο Κύριος του απάντησε: “Να πας να τους πολεμήσεις, θα
σου τους παραδώσω το δίχως άλλο”.
Παρακαλώ διαβάστε πάλι τον στίχο που μόλις αναφέραμε. Ο Δαβίδ ρωτά τον Γιαχβέ τι
πρέπει να κάνει σχετικά με τους πολεμοχαρείς ελιγμούς των Φιλισταίων και ο Γιαχβέ
μιλά στον Δαβίδ ως εξής: "Θα σου τους παραδώσω το δίχως άλλο." Μπορείτε να
φανταστείτε τον Θεό να λέει ότι θα έκανε αναμφίβολα ένα ορισμένο πράγμα; Η εβραϊκή
Βίβλος είναι όχι μόνο γελοία στις εκφράσεις της, αλλά είναι ανόητη και βλακώδης
επίσης.
Ερχόμαστε τώρα στο πιο αξιοκαταφρόνητο επεισόδιο της ζωής αυτού του αχρείου
Εβραίου. Από μόνο του αυτό είναι αρκετό για να του προσδώσουμε την προσωνυμία του
άτιμου γι’ αυτό το έγκλημα. Και όμως είναι μόνο ένα συνηθισμένο γεγονός στην ζωή του
Δαβίδ, μία διασκέδαση, σαν να λέμε, στην ζωή αυτού του "ανθρώπου του Γιαχβέ!" Αλλά
σε μας τους φτωχούς θνητούς αυτό είναι μια ιστορία ενός διαφορετικού χρώματος. Σε μας
αποκαλύπτεται ένας χαρακτήρας που θεωρούμε αποστροφή. Εάν ένας τέτοιος αδίστακτος
άνθρωπος ζούσε σήμερα και έκαμνε μια τέτοια χυδαία πράξη, η καταδίκη μας θα
ακουγόταν σ’ όλον τον κόσμο και αντί να δίναμε τον τίτλο "άνθρωπος του Γιαχβέ " σ’
έναν τέτοιο αχρείο, θα αναφερόμαστε πιο κατάλληλα σ΄ αυτόν με γλώσσα που αρμόζει
στην αχρειότητά του. Δεδομένου ότι ο Δαβίδ ήταν "άνθρωπος του Γιαχβέ ", και
δεδομένου ότι η εβραϊκή Βίβλος είναι ο ιερός Λόγος του Γιαχβέ, θα συνεχίσουμε μ’
αυτήν.
Σαμουήλ Β!, κεφάλαιο 11, στίχοι 1-2. Τον επόμενο χρόνο, την εποχή που οι βασιλιάδες
συνηθίζουν να κάνουν τις εκστρατείες τους, έστειλε ο Δαβίδ τον Ιωάβ, επικεφαλής του
ισραηλιτικού στρατού, και τους αξιωματούχους του, να πολεμήσουν τους Αμμωνίτες.
Λεηλάτησαν την χώρα τους και πολιόρκησαν την πρωτεύουσα Ραββάθ, ενώ ο Δαβίδ είχε
παραμείνει στην Ιερουσαλήμ. 2. Ένα βράδυ, ο Δαβίδ σηκώθηκε από το κρεβάτι του και
περπατούσε στο δώμα του ανακτόρου του. Από’ κει είδε μια πολύ ωραία γυναίκα που
έπαιρνε το λουτρό της.
Είναι ενδιαφέρον εδώ να σημειώσουμε το γεγονός, ότι κατά τις ημέρες των μεγάλων
θρησκευτικών ηγετών -- άτομα που είτε είχαν δει είτε είχαν μιλήσει με τον Γιαχβέ – οι
κατοικίες στις οποίες ζούσαν δεν είχαν τις ευκολίες του σύγχρονου σπιτιού. Το αέριο και
ο ηλεκτρισμός ήταν όχι μόνον άγνωστα, αλλά τέτοια "θαύματα" ακόμη κι αν ήταν γνωστά
θα είχαν λάβει την προσωνυμία της μαγείας. Η οικιακή υδραυλική εγκατάσταση και η
μπανιέρα, ήταν πράγματα που δεν γνώριζαν αυτοί οι εμπνευσμένοι από τον Γιαχβέ
άνθρωποι. "Εμπνεύστηκαν" με υψηλότερα ιδανικά από εκείνα που δίνουν άνεση και
ευτυχία στην οικογένεια. Εμπνεύστηκαν με εχθρότητα, εξαπάτηση, βιασμό, πορνεία,
αιμομιξία, δολοφονία και ληστεία. Αυτές οι βελτιώσεις προήλθαν από ανθρώπους οι
οποίοι δεν καυχήθηκαν ότι είχαν οποιασδήποτε σχέση με τον Γιαχβέ. Ενδιαφέρθηκαν για
την Ειρήνη, την καλλιέργεια της γης τους και την άνοδο της ανθρωπότητας. Για την
επιδίωξη αυτών και την προσπάθεια να βελτιωθούν οι όροι κάτω από τους οποίους
έζησαν, αυτοί οι άνθρωποι ονομάστηκαν από τέτοιους μοχθηρούς χαρακτήρες όπως ο
Δαβίδ και οι πιστοί του, ειδωλολάτρες, άπιστοι και αιρετικοί.
Αλλά ας επιστρέψουμε στην ιστορία μας όπου ο μεγάλος βασιλιάς Δαβίδ – υποθέτουμε
ότι ήταν στο λυκόφως του βραδιού, τον καυτό μήνα Ιούνιο -- περπατούσε επάνω στην
στέγη του σπιτιού του και ιδού, είδε μια πολύ ωραία γυναίκα που έπαιρνε το μπάνιο της.
Μια πιο προσεκτική παρατήρηση αποκάλυψε την γυναίκα -- στην γύμνια της -- ως πολύ
όμορφη. Δεδομένου ότι υπάρχουν περισσότερες λεπτομέρειες στην ιστορία θα αφήσουμε
[53]
την εβραϊκή Βίβλο να μας τις ψιθυρίσει. Σαμουήλ Β!, κεφάλαιο 11, στίχοι 3-4.
3. Αμέσως έστειλε και ζήτησε πληροφορίες για τη γυναίκα. “Αυτή είναι η Βηρσαβεέ”, του
είπαν, “κόρη του Ελιάμ και γυναίκα του Ουρία του Χετταίου”. 4. Ο Δαβίδ τότε έστειλε τους
ανθρώπους του και την κάλεσε στην κατοικία του. Εκείνη πήγε κι αυτός πλάγιασε μαζί της.
Έπειτα εκείνη γύρισε στο σπίτι της. Ήταν μόλις που είχε καθαριστεί από τα έμμηνά της.
Ένα πράγμα για τον Δαβίδ. Σίγουρα δεν έχασε καθόλου χρόνο για να ικανοποιήσει τις
λάγνες επιθυμίες του. Πόσο τέλειος βιβλικός χαρακτήρας είναι! Καθόλου ρομαντισμό,
καμία ένθερμη εκδήλωση της παθιασμένης αγάπης του, απλά βάναυση μόνον σεξουαλική
ικανοποίηση. Α! ακόμη και μια παρωδία επάνω στην πορνεία. Ούτε μια αράδα δεν
γράφεται για να δώσει ανταποδοτικό χρώμα σ’ αυτήν την βάναυση περίπτωση της
μοιχείας. " Ο Δαβίδ τότε έστειλε τους ανθρώπους του και την κάλεσε στην κατοικία
του. Εκείνη πήγε κι αυτός πλάγιασε μαζί της." Τόσο ψυχρά όσο είναι δυνατόν να είναι.
Και μάλιστα μόλις «είχε καθαριστεί από την περίοδό της!!» Τι άλλο άγιο θα
ακούσουμε!!
Δεν είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό τι ολέθρια επιρροή ασκεί η εβραϊκή Βίβλος πάνω
στον κόσμο όταν μια τέτοια ιστορία όπως αυτή είναι ένα απ’ τα κύρια χαρακτηριστικά
γνωρίσματά της. Γιατί, οι ίδιοι οι όροι κάτω από τους οποίους οι βιβλικοί χαρακτήρες
έζησαν, και ο χρόνος και τόπος των αφηγημάτων, είναι επαρκείς για να δυσφημήσουν την
εβραϊκή Βίβλο ως πολιτιστικό οδηγό. Και η προσπάθεια της ελεύθερης ανθρωπότητας να
ξεφύγει από την επιρροή εκείνων των βάρβαρων χρόνων παρεμποδίζεται συνεχώς από
την εβραϊκή Βίβλο και το πλήθος των εξαπατημένων υποστηρικτών και υπερασπιστών
της.
Το παρακάτω αφιερώνεται στους αφοσιωμένους βιβλικούς μελετητές που βρίσκουν πιο
ιερό να διαβάζουν την εβραϊκή Βίβλο από το πρωί μέχρι το βράδυ αντί να κάνουν τίποτα
χρήσιμο για τον κόσμο. Δείτε, λοιπόν, τι συμβαίνει στην Βηρσαβεέ αφού ο Δαβίδ
"πλάγιασε μαζί της."
5. Η Βηρσαβεέ έμεινε έγκυος κι έστειλε ειδοποίηση στο Δαβίδ: “Είμαι έγκυος”, του είπε.
Καλά, εσείς τι περιμένατε; Τι προκύπτει γενικά από μια απαγορευμένη ή μη σεξουαλική

πράξη χωρίς προφύλαξη; Ο Δαβίδ δεν ήταν τόσο διακριτικός όσο ο Αυνάν. Το θέμα της
πρόληψης της σύλληψης δεν του πέρασε απ’ το μυαλό. Αντίθετα, αυτό είναι μια ευκαιρία
για τον Δαβίδ να δείξει τον ανδρισμό του, και συγχρόνως ένα παράδειγμα ιπποτισμού που
θα έδινε δόξα και λαμπρότητα στο όνομά του, και ίσως τον εξιλέωνε για την ποταπή
πράξη του.
6. Τότε εκείνος διέταξε τον Ιωάβ να του στείλει τον Ουρία τον Χετταίο. Πράγματι, ο Ιωάβ
τον έστειλε στον Δαβίδ.
7. Όταν παρουσιάστηκε ο Ουρίας, ο Δαβίδ τον ρώτησε για τον Ιωάβ, για το στρατό και για
τον πόλεμο.
8. Έπειτα του είπε: “Πάρε μια μικρή άδεια και πήγαινε στο σπίτι σου”. Και μάλιστα, μόλις
ο Ουρίας βγήκε από το ανάκτορο, ο βασιλιάς του έστειλε ένα δώρο.
9. Ο Ουρίας όμως δεν κοιμήθηκε στο σπίτι του, αλλά στην πύλη του ανακτόρου, μαζί με την
βασιλική φρουρά.
10. Όταν έφεραν στο Δαβίδ ταην είδηση ότι ο Ουρίας δεν πήγε στο σπίτι του, ο Δαβίδ τον
κάλεσε και του είπε: “Από μακρινό ταξίδι δεν έρχεσαι; Γιατί δεν πήγες στο σπίτι σου;”
11. Ο Ουρίας του απάντησε: “Η κιβωτός και οι άντρες του Ισραήλ και του Ιούδα μένουν σε
σκηνές, ο κύριός μου ο Ιωάβ και οι αξιωματούχοι του κυρίου μου έχουν στρατοπεδεύσει
στο ύπαιθρο κι εγώ θα πάω στο σπίτι μου; Ορκίζομαι στον αληθινό Γιαχβέ και στη ζωή
μου, δε θα κάνω ποτέ τέτοιο πράγμα!”
[54]
Λόγια ενός αληθινού στρατιώτη. Τόσο πιστός ήταν αυτός ο Ουρίας στο καθήκον του, που
αρνήθηκε όταν του δόθηκε άδεια, να πάει σπίτι του, να απολαύσει τις ανέσεις του, και να
περάσει την νύχτα στην αγκαλιά της συζύγου του η οποία, σύμφωνα με την Βίβλο, ήταν
πολύ όμορφη. Προτίμησε, ως πιστός στρατιώτης, να μείνει εκεί. Απέφυγε τον πειρασμό
της ακαταμάχητης επιθυμίας που ήξερε ότι θα είχε ενόσω θα ήταν με την όμορφη σύζυγό
του. Προτίμησε να σταθεί έτοιμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην χώρα του και να
υποστηρίξει την υποταγή στον όρκο του. Πόσο αξιολύπητα εκθέτει αυτό το γεγονός τους
φιλοπόλεμους ηγέτες. Ενώ οι άνθρωποι πολεμούν για την χώρα και την πατρώα γη, αυτοί
οι ασφαλώς προστατευμένοι ηγέτες, κυβερνήτες, και βασιλιάδες την βρίσκουν στο να
παίζουν με τις συζύγους των πιστών υπηκόων τους.
Ποια ανταμοιβή δίνει ο Δαβίδ στον Ουρία για τέτοια πίστη; Τι κάνει για την αποπλάνηση
της όμορφης συζύγου του Ουρία; Πιο σχετικό από το να πω εγώ κάτι για να κατηγορήσω
τον χαρακτήρα του Δαβίδ είναι το ακόλουθο, όπως εμφανίζεται στην συνέχεια στην
εβραϊκή Βίβλο.
Σαμουήλ Β!, κεφάλαιο 11, στίχοι 12-15. 12. Τότε ο Δαβίδ είπε στον Ουρία: “Μείνε εδώ
και σήμερα, αύριο θα σε αφήσω να φύγεις”. Έτσι ο Ουρίας έμεινε στην Ιερουσαλήμ εκείνη
την ημέρα και την επομένη. 13. Ο βασιλιάς τον κάλεσε να φάει και να πιεί μαζί του και τον
μέθυσε. Το βράδυ ο Ουρίας δεν πήγε σπίτι του, αλλά βγήκε να κοιμηθεί στο κρεβάτι του με
τη βασιλική φρουρά. 14. Το πρωί έγραψε ο Δαβίδ ένα γράμμα στον Ιωάβ και το έστειλε με
τον Ουρία. 15. Στο γράμμα έγραφε: “Βάλε τον Ουρία στην πρώτη γραμμή της σκληρότερης
μάχης, κι έπειτα τραβηχτείτε από κοντά του για να τον χτυπήσει ο εχθρός και να σκοτωθεί”.
Το μετάλλιο τιμής που ο Δαβίδ έδωσε στον Ουρία για την πίστη του και το καθήκον ως
στρατιώτη ήταν το ένταλμα θανάτου του. "Βάλε τον Ουρία στην πρώτη γραμμή της
σκληρότερης μάχης, κι έπειτα τραβηχτείτε από κοντά του για να τον χτυπήσει ο εχθρός
και να σκοτωθεί." Αυτή είναι η ανταμοιβή και η αποζημίωση που έλαβε ο Ουρίας απ’
τον άνθρωπο που είχε κοιμηθεί με την σύζυγό του.
Αυτός είναι ο ιπποτισμός του Δαβίδ, του θαυμάσιου βιβλικού χαρακτήρα και ηγέτη των
Εβραίων. Ντροπή, ντροπή και αιώνιο ανάθεμα αποτελεί μια τέτοια προσωπικότητα
μεταξύ των ανθρώπων. Εάν οι πιστοί υπερηφανεύονται για την προσωπικότητα του
Δαβίδ, τότε τι καταδικάζουν ως σατανικό;
Και τώρα, επιτρέψτε μου ξεφύγω για μια στιγμή από την συνοχή αυτής της ιστορίας για
να σας δείξω την ολέθρια επιρροή που έχει η εβραϊκή Βίβλος, και ιδιαίτερα η ιστορία του
Δαβίδ, πάνω στα μυαλά των ανθρώπων και την επικατάρατη υποκρισία που ακολουθεί τα
ίχνη του. Απλά, διαβάστε τα αστυνομικά δελτία των εφημερίδων...
Ας πάρουμε, όμως, το νήμα της ιστορίας μας και να συνεχίσουμε με την αφήγηση του
βιβλίου "που είναι ευλογημένο με την θεία έμπνευση."

16. Ο Ιωάβ, παρατήρησε προσεκτικά την πολιορκημένη πόλη και τοποθέτησε τον Ουρία
απέναντι σ’ ένα σημείο, που ήξερε ότι το υπερασπιζόταν οι πιο αξιόμαχοι άντρες του
εχθρού.
17. Σε μια τους έξοδο, οι άντρες της πόλης πολέμησαν το στρατό του Ιωάβ κι έπεσαν
μερικοί από τους άντρες κι από τους αξιωματούχους του Δαβίδ. Τότε σκοτώθηκε κι ο
Ουρίας ο Χετταίος.
18. Ο Ιωάβ έστειλε στο Δαβίδ αναφορά, για τα γεγονότα της μάχης.
19. Στον αγγελιοφόρο έδωσε αυτήν την οδηγία: “Αφού τελειώσεις την εξιστόρηση όλων των
γεγονότων της μάχης στο βασιλιά,
20 αυτός μπορεί να οργιστεί και να σου πει: “γιατί πλησιάσατε στην πόλη να πολεμήσετε;
Δεν ξέρατε ότι θα έριχναν βέλη από το τείχος;
[55]
21. Ποιος σκότωσε τον Αβιμέλεχ, γιο του Ιερουβέσεθ; Μια γυναίκα δεν του έριξε πάνω του
μια μυλόπετρα, ψηλά από το τείχος και σκοτώθηκε στη Θαιβαίς; Γιατί πλησιάσατε το
τείχος;” Εσύ τότε θα του πεις: “σκοτώθηκε και ο αξιωματικός σου, ο Ουρίας ο Χετταίος”.
Ότι η ανθρώπινη ζωή θεωρούνταν πως ήταν χωρίς αξία απ’ αυτά τα τέρατα είναι
αυτονόητο από τους ανωτέρω στίχους. Τόσο διαβολική ήταν αυτή η πονηριά, και τόσο
ανήσυχα ήταν τα τσιράκια του Δαβίδ να τον ευχαριστήσουν που εκατοντάδες αθώων
ανθρώπων θανατώθηκαν ώστε να πεθάνει επίσης ο Ουρίας. Ακολουθεί το πώς ο Δαβίδ
επέκρινε τους ανθρώπους του για το ότι δεν ήταν τόσο απαραίτητα δολοφονικοί.
22. Έφυγε λοιπόν ο αγγελιοφόρος και πήγε στο Δαβίδ και του ανέφερε όλα όσα τον είχε
διατάξει ο Ιωάβ να πει.
23. Είπε, λοιπόν, στο Δαβίδ: “ Οι άντρες της πόλης ήταν ισχυρότεροι από μας. Σε μια τους
έξοδο μας επιτέθηκαν στους αγρούς, εμείς όμως τους απωθήσαμε ως την είσοδο της πόλης.
24. Αλλά οι τοξότες τόξευαν τους αξιωματικούς σου από το τείχος και σκοτώθηκαν μερικοί
απ’ αυτούς, ανάμεσά τους ήταν κι ο Ουρίας ο Χετταίος”.
25. Τότε ο Δαβίδ είπε στον αγγελιοφόρο: “Πήγαινε να πεις στον Ιωάβ: “μη σε στεναχωρεί
το γεγονός αυτό. Το ξίφος χτυπάει άλλοτε τον ένα κι άλλοτε τον άλλο. Κάνε εντονότερες τις
επιθέσεις σου ενάντια στην πόλη και γκρέμισέ την”. Κι εσύ φρόντισε να του δώσεις θάρρος.
Τώρα που ο Ουρίας είναι νεκρός και δεν υπάρχει κανένα άλλο εμπόδιο στην πλήρη
εκπλήρωση της επιθυμίας του Δαβίδ για την Βηρσαβεέ, θα αφήσουμε την εβραϊκή Βίβλο
να αποκαλύψει σε μας τις φιλήδονες λεπτομέρειες αυτού του επεισοδίου.
26. Η γυναίκα του Ουρία έμαθε ότι σκοτώθηκε ο άντρας της, και κράτησε πένθος γι αυτόν.
27. Όταν πέρασε το πένθος, έστειλε ο Δαβίδ και την πήρε στο σπίτι του κι έγινε γυναίκα του
και του γέννησε γιο. Αλλά με την πράξη του αυτή ο Δαβίδ δυσαρέστησε τον Κύριο.
Αφού ολοκλήρωσε τον σκοπό του με διαβολικό τρόπο, και ο Ουρίας είναι πλέον νεκρός, "ο
Δαβίδ έστειλε και πήρε την Βηρσαβεέ στο σπίτι του, και έγινε γυναίκα του, και του
γέννησε γιο."
Κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις, η Βηρσαβεέ θα πρέπει να αισθανόταν τυχερή που την
παντρεύεται ο Δαβίδ. Ο γενικός κανόνας των βιβλικών χαρακτήρων είναι ότι απλά αυτή
θα γινόταν μια από "τις γυναίκες του", ή όπως η εβραϊκή Βίβλος θα έλεγε, "παλλακίδες."
Τι σχόλια θα μπορούσε κανείς να κάνει πάνω σε μια τέτοια ιστορία; Τα λόγια δεν
επαρκούν για να εκφράσουν κατάλληλα τα συναισθήματά μας. Κι όμως ο Δαβίδ, λόγω
των βαθιά θρησκευτικών πεποιθήσεών του, θεωρείται από μας ιδανικό παράδειγμα. για
την νεολαία μας.
Εάν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις παράγουν έναν τέτοιο άνθρωπο όπως ο Δαβίδ, τότε, με
όλα τα μέσα, όσο πιο σύντομα απομακρυνθούμε από την εβραϊκή θρησκεία και την μανία
της τόσο πιο σύντομα θα είμαστε σε θέση να πετύχουμε εκείνα τα υψηλά ηθικά ιδανικά
που ο κόσμος έχει καθορίσει ως στόχους του.Θα θεωρούσατε κατάλληλο παράδειγμα για
τον γιο σας να ακολουθήσει τον χαρακτήρα του Δαβίδ;
Θα θεωρούσατε την ιστορία που μόλις διαβάσατε ότι συμβάλλει στην εξύψωση των
ηθικών προτύπων των παιδιών σας;
Με γνώση πλέον του φοβερού χαρακτήρα του Δαβίδ, θα τον προτείνατε ως πρότυπο, ως
άνθρωπο διαμορφωμένο μέσα από την καρδιά του Γιαχβέ;
Ποια θα ήταν η γνώμη σας για έναν Γιαχβέ, που διάλεξε έναν τέτοιο άνθρωπο σαν τον
Δαβίδ να είναι το πρότυπό μας;
[56]
Ναι, θα εξέταζα την ανάγνωση μιας τέτοιας ιστορίας με την προειδοποίηση ότι ένας
τέτοιος χαρακτήρας σκιαγραφεί την απέχθεια και αποστροφή με τα οποία πρέπει να
αγωνιστούμε για να τον αποφύγουμε. Αλλά όχι! Η εβραϊκή Βίβλος είναι ο ιερός Λόγος
ενός αιώνιου Γιαχβέ και κάθε λέξη φέρει θεία έμπνευση! Καμία ερώτηση δεν πρέπει να
τεθεί ενάντια σ’ αυτόν. Απλά σκεφτείτε το! Το μυαλό ενός παιδιού εμποτίζεται με την
σκέψη ότι αυτό το βιβλίο –η εβραϊκή Βίβλος- είναι το ιερό των ιερών και πρέπει να
κρατιέται πάντα με σεβασμό. Σκέφτεστε την φοβερή ζημιά που γίνεται στα παιδιά όταν
εξαναγκάζουμε αυτά τα απορρίμματα της εβραϊκής Βίβλου πάνω τους ως Θεϊκή Αλήθεια;
Και ότι πρέπει να γίνει αποδεκτή ακόμη και με την ζωή του ως τέτοια! Και ότι το βιβλίο
είναι τόσο ιερό, που πρέπει να το σηκώσει και να το φιλήσει αν τύχει και πέσει στο
πάτωμα!
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γιατί η νοοτροπία του κόσμου έχει καθυστερήσει τόσο άθλια το
βήμα της προόδου. Αντί η εβραϊκή Βίβλος να εξαναγκάζεται πάνω στους ανθρώπους ως
"θεία αλήθεια," πρέπει να θεωρηθεί ως ένα αρχείο βάρβαρων πράξεων μιας άλλης εποχής
όταν η ανθρώπινη φυλή έψαχνε για φως στο σκοτάδι της άγνοιας, της δεισιδαιμονίας και
της βαρβαρότητας.
"Αλλά με την πράξη του αυτή ο Δαβίδ δυσαρέστησε τον Γιαχβέ ", αν θυμάστε, και το
ποταπό έγκλημα του παρουσιάζεται στην παραβολή του αμνού. Και καθώς η ιστορία
σχετίζεται μ’ αυτόν, και το τερατώδες έγκλημα ξετυλίγεται, και αντιλαμβάνεται την
σκληρή αδικία που διαπράττεται, "ο Δαβίδ θύμωσε πάρα πολύ μ’ εκείνο τον πλούσιο και
είπε στο Νάθαν: “Μα τον αληθινό Γιαχβέ, ο άνθρωπος που το έκανε αυτό είναι ένοχος
θανάτου!” Όταν η απαίσια αλήθεια του παρουσιάζεται ότι "εσύ είσαι αυτός ο
άνθρωπος," τι συνέβη; Ο "αληθινός" Γιαχβέ εμφανίζεται στην σκηνή, και προχωράει
στην επιβολή τιμωρίας για την πράξη. Τι θαυμάσια ευκαιρία για τον Γιαχβέ, που εμείς οι
φτωχοί θνητοί πρέπει να ακολουθούμε, να αποκαλύψει ένα δείγμα της θείας δικαιοσύνης
του! Επιτρέψτε μου να μην πω με δικά μου λόγια ποια ήταν η τιμωρία που ο Γιαχβέ
επρόκειτο να επιβάλει στον Δαβίδ στον οποίον τόσο γενναιόδωρα είχε δώσει πλούτο και
δύναμη. Η εβραϊκή Βίβλος το λέει κατά έναν τέτοιο τρόπο ώστε αξίζει να μιλήσει από
μόνη της.

11. Άκου τι έχω ακόμη να σου πω! Θα κάνω ώστε μέσα απ’ την ίδια σου την οικογένεια να
προκύψει η δυστυχία σου, θα πάρω τις γυναίκες σου κάτω από τα μάτια σου και θα τις
δώσω σε άλλον, που θα πλαγιάσει μαζί τους μέρα μεσημέρι.
12. Εσύ αμάρτησες στα κρυφά, αλλά εγώ θα κάνω να συμβεί αυτό στο φως της μέρας και θα
το δει όλος ο Ισραήλ.
Σίγουρα ο κόσμος πρέπει να ακούει όταν μιλάει ο Γιαχβέ. Και τι λέει; Λέει στον Δαβίδ ότι
θα τον τιμωρήσει για το έγκλημά του, θα του πάρει το βασίλειό του, τα πλούτη του και
την δύναμή του; Όχι. Λέει στον Δαβίδ ότι για το έγκλημά του θα πάρει τις γυναίκες του,
και θα τις δώσει σε άλλον, "που θα πλαγιάσει μαζί τους μέρα μεσημέρι", έτσι ώστε όλοι
να μπορούν να το δουν, κι έτσι ο Δαβίδ να ταπεινωθεί για την πράξη του! Κι εμείς τα
διαβάζουμε και τα πιστεύουμε και σταυροκοπιόμαστε. Πάμε καλά;
Θεία δικαιοσύνη, ανακατεμένη με λεπτή και εποικοδομητική κατάσταση! Τι

ενδιαφέρουσα σκηνή θα ήταν αυτή! Να εκτελέσει μια τέτοια πράξη στο φως της ημέρας
ως τιμωρία για ένα καταχθόνιο έγκλημα!
Και τώρα μια σκέψη για τις φτωχές συζύγους του Δαβίδ. Τι έκαναν για να αξίζουν μια
τέτοια ντροπή; Δεν έγιναν σύζυγοί του πρόθυμα; Ο Δαβίδ δεν τις πήρε, με την βοήθεια
του Γιαχβέ; Και εάν πρόθυμα επέλεγαν τον σύζυγό τους, ποια θα ήταν η διαφορά; Γιατί
έπρεπε να υποστούν τέτοια ταπείνωση με άλλους άνδρες μπροστά στα μάτια όλων των
ανθρώπων για ένα έγκλημα που διέπραξε ο σύζυγός τους; Εάν ο Γιαχβέ είναι δίκαιος,
γιατί δεν τιμώρησε τον ίδιο τον Δαβίδ για το έγκλημα που διέπραξε;
[57]
Η πράξη του Γιαχβέ είναι όχι μόνο αποτρόπαια στο αίσθημα δικαιοσύνης μας, αλλά η
πράξη του βάζει την γυναίκα πιο κάτω ακόμη και από τα ζώα. Εάν αυτό είναι ένα δείγμα
της θείας δικαιοσύνης, όσο πιο σύντομα ξεφορτωθούμε αυτό το εβραϊκό κατασκεύασμα,
τόσο πιο σύντομα θα επικρατήσει η πραγματική ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αλλά όλη αυτή η
συζήτηση γι’ αυτό που ο Γιαχβέ ετοιμαζόταν να κάνει στον Δαβίδ ήταν μόνον υποκρισία,
διότι διαβάζουμε στον επόμενο στίχο:
Σαμουήλ Β!, κεφάλαιο 12, στίχος 13. 13. Τότε είπε ο Δαβίδ στο Νάθαν: “Αμάρτησα στον
Κύριο!” Κι ο Νάθαν του απάντησε: “Ο Κύριος συγχώρησε την αμαρτία σου, δε θα
πεθάνεις.
Τι μπορούμε να πούμε για ένα τέτοιο παράδειγμα δικαιοσύνης; Ο Δαβίδ έκανε απλά μια
εξομολόγηση, σαν αυτές που κατά εκατοντάδες γίνονται στις εκκλησίες, και απαλλάχθηκε
της αμαρτίες του. Η αφήγηση δεν κάνει αναφορά καμίας συνεισφοράς, έτσι θεωρώ ότι
μια άλλη μέθοδος ήταν στην μόδα εκείνη την εποχή για "να ικανοποιήσουν τον Κύριο."
Σήμερα το παγκάρι είναι ένα πολύ ουσιαστικό μέρος της "άφεσης."
Συμβάλλει αυτή η μέθοδος μεταμέλειας στην δημιουργία υψηλού ηθικού χαρακτήρα;
Μπορεί ένας άνθρωπος "να διαπράξει οποιοδήποτε έγκλημα"-- και σίγουρα ο Δαβίδ
διέπραξε έγκλημα-- και να πει έπειτα, "Αμάρτησα στον Κύριο" και να συγχωρείται και η
τιμωρία να ξεχνιέται; Τι σκέφτεστε εσείς για μια τέτοια μέθοδο, για μια τέτοια παρωδία
της ιερής αρχής του σωστού, από μια τέτοια "κάλυψη" για ένα τόσο ποταπό έγκλημα;
Η τιμωρία του Δαβίδ μοιάζει πολύ μ’ αυτήν του Ιούδα στις παράνομες σχέσεις του με την
νύφη του, Ταμάρ. Θυμάστε όταν ο Ιούδας ενημερώθηκε ότι η Ταμάρ, η νύφη του, ήταν με
παιδί από πορνεία, φώναξε, " βγάλτε την έξω από την πόλη για να καεί," και όταν ήρθε
αντιμέτωπος με τα στοιχεία που παρουσίαζαν από ποιον ήταν το παιδί, και αναγνώρισε
ότι ανήκε σ’ αυτόν, τιμωρήθηκε μέχρι το σημείο "δεν ξαναπλάγιασε πια μαζί της."
Όταν άρχισα να γράφω αυτό το βιβλίο δεν φαντάστηκα ότι θα αντιμετώπιζα τόσο
δυσάρεστα επεισόδια. Αισθάνομαι ότι έχω εξιστορήσει ήδη ένα ικανοποιητικό ποσοστό
αντιπαθητικών σκηνών από την εβραϊκή Βίβλο για να την καταδικάσω, αλλά δεν μπορώ
να σταματήσω τώρα. Ανεξάρτητα από το πόσο δυσάρεστος γίνεται ο στόχος μου, πιστεύω
οι προσπάθειές μου να φέρω στην επιφάνεια αυτά που πραγματικά η εβραϊκή Βίβλος
περιέχει, ότι θα ανταποδώσουν περισσότερο από την προσπάθεια που έβαλα στην
εργασία.
Δεν έχουμε τελειώσει μ’ όλα όσα πρέπει να πούμε για τον Δαβίδ, αν και αρκετά
καταγράφηκαν που κάνουν να κοκκινίζουν από ντροπή τα μάγουλα ακόμη και των
ανώμαλων ανθρώπων. Το αποκορύφωμα της ζωής του είναι πολύ ουσιαστικό και θα
προχωρήσουμε μ’ αυτό, παρά το γεγονός "Μα τον αληθινό Γιαχβέ, ο άνθρωπος που το
έκανε αυτό είναι ένοχος θανάτου." Ποια περιμένετε να είναι η τελική πράξη του
ανθρώπου την διαφθορά του οποίου μόλις αναφέραμε; Ποια θα ήταν η γενική τοποθέτηση
των περισσότερων ανθρώπων που είχαν ζήσει μια ακόλαστη ζωή και ήξεραν ότι το τέλος
ήταν κοντά; Ποιο ηθικό τέλος θα περιμένατε να βρείτε, ως τελευταία πράξη της ζωής του
Δαβίδ, σε ένα βιβλίο που για σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια έχει λατρευτεί ιερά ως ο
αλάνθαστος Λόγος του Γιαχβέ; Σίγουρα εδώ είναι μια ευκαιρία να δοθεί στον κόσμο ένα
παράδειγμα μιας μετανιωμένης ψυχής. Αληθινά ένα μήνυμα που θα αποκαλούσαμε θείο.
Αλλά είναι το ακόλουθο επεισόδιο που ολοκληρώνει την ζωή "του Δαβίδ γιου του
Ιεσσαί, τον άνθρωπο που ανέβηκε ψηλά, τον εκλεκτό του Γιαχβέ του Ιακώβ, το γλυκό
ψαλμωδό του Ισραήλ." (Σαμουήλ Β, 23:1) Οποία διακωμώδηση!
Η απολαυστική σκηνή ακολουθεί.
Βασιλέων Α!, κεφάλαιο 1, στίχος 1.

Ο βασιλιάς Δαβίδ είχε πια γεράσει πολύ. Όσο και να τον σκέπαζαν με ρούχα, δεν μπορούσε
να ζεσταθεί.
Τώρα αν νομίζετε ότι ο Δαβίδ σκεπάστηκε με ρούχα με μόνο σκοπό να κρατήσουν το
σώμα του ζεστό, είστε πολύ γελασμένοι και εκπλήσσομαι με την άγνοιά σας. Ήταν για
[58]
έναν εντελώς διαφορετικό σκοπό που καταβλήθηκαν προσπάθειες να του δώσουν

θερμότητα, όπως αποκαλύπτει ο ακόλουθος στίχος.
Βασιλέων Α!, κεφάλαιο 1, στίχος 2.
2. Γι αυτό του πρότειναν οι άνθρωποί του: “Κύριέ μας, βασιλιά, άφησε να σου βρούμε μια
νέα κοπέλλα (καθ. νεάνιδα παρθένον) να σε παραστέκεται και να σε περιποιείται κι επίσης
να κοιμάται στην αγκαλιά σου, για να σε ζεσταίνει”.
Απ’ όλες τις συζύγους και τις παλλακίδες του Δαβίδ καμία δεν βρήκαν για να ξυπνήσει
μέσα στο στήθος του η τελευταία φλόγα του. Η όμορφη Βηρσαβεέ έχει χάσει την γοητεία
της και το πλήθος των άλλων γυναικών του ήταν σαν μπαγιάτικο ψωμί. Ίσως η λιχουδιά
του άθικτου μαλακού δέρματος της νεαρής παρθένας ήταν απαραίτητη για να ξυπνήσει
τον σπινθήρα της σεξουαλικής επιθυμίας και να υπερνικηθεί η βασανιστική ανικανότητα
αυτού του Βιβλικού χαρακτήρα. Βεβαίως η μέθοδος που επιλέχτηκε για να
ξαναζωντανέψουν "την θερμότητά του" ήταν η πιο ευχάριστη, όπως καταγράφεται
παρακάτω.
Βασιλέων Α!, κεφάλαιο 1, στίχοι 3-4. 3-4. Αναζήτησαν, λοιπόν, σ’ όλη την περιοχή του
Ισραήλ μια ωραία και νέα κοπέλα και βρήκαν την Αβισάγ, τη Σουναμμίτισσα. Την έφεραν
στο βασιλιά κι αυτή τον φρόντιζε και τον υπηρετούσε. Αλλά ο βασιλιάς δεν είχε σχέσεις μαζί
της.
Τι λεπτή αποστολή ανέλαβαν οι άνθρωποι του Δαβίδ, εξετάζοντας όλα τα νεαρά κορίτσια
"σε όλη την περιοχή του Ισραήλ" για να καθορίσουν την παρθενιά τους και να διαλέξουν
την ομορφότερη; Αναρωτιέμαι αν υπήρξε συνωστισμός απ’ όλες τις νεαρές κυρίες για να
υποβληθούν στην εξέταση! Ή αν υπήρξε καμιά διαμαρτυρία ενάντια σε μια τέτοια
αποτρόπαια επιχείρηση.
Αλλά όσο περισσότερο ερευνούμε τους κοινωνικούς όρους των ανθρώπων των βιβλικών
αφηγημάτων τόσο περισσότερο είμαστε πεπεισμένοι ότι όσο λιγότερα λέμε τόσο το
καλύτερο. Έτσι μετά από την εξέταση των νεαρών κοριτσιών " σε όλη την περιοχή του
Ισραήλ," ένα δεσποινάριο "πολύ ωραίο" βρέθηκε και "φρόντιζε το βασιλιά, και τον
υπηρετούσε, αλλά ο βασιλιάς δεν είχε σχέσεις μαζί της." Αφήστε ελεύθερη την
φαντασία σας για μια στιγμή και δείτε αυτό που καταγράφεται στους στίχους που μόλις
αναφέρθηκαν.
Η Αβισάγ, αυτή η όμορφη νεαρή παρθένα, "φρόντιζε και υπηρετούσε" τον Δαβίδ. Τώρα
τι εννοούν οι αφηγητές μ’ αυτό; Τι εξυψωτική και ενθαρρυντική σκηνή αυτή πρέπει να
ήταν! Τι κατάσταση παρουσιάζεται! Τι αίνιγμα πρέπει να είναι στον ιερέα για να εξηγήσει
στην ενορία του αυτό το γεγονός της ζωής του Δαβίδ!
Όλες οι προσπάθειες της όμορφης νεαρής παρθένας φαίνεται να ήταν χωρίς όφελος.
ακόμη και όταν "κοιμάται στην αγκαλιά του." Εάν ο Δαβίδ ήταν ανίκανος να αποκριθεί
στα χάδια ενός όμορφου δεσποινάριου, "που δεν είχε γνωρίσει άντρα," όπως η εβραϊκή
Βίβλος θα έλεγε, τότε σίγουρα το πρόβλημά του πρέπει να ήταν πράγματι μεγάλο. Η
ανικανότητα του Δαβίδ ήταν χειρότερη από τον θάνατο, κι ακόμη και ο Γιαχβέ δεν
πρόσφερε καμία βοήθεια στον Δαβίδ στην δύσκολη θέση του.
Το ότι η Αβισάγ "υπηρέτησε" τον Δαβίδ για αρκετό χρόνο και ότι ο Δαβίδ κατέβαλε
ηρωικές προσπάθειες "να πάρει" θερμότητα ώστε να μπορεί "να την γνωρίσει," μπορεί να
κριθεί από την αναφορά των στίχων 15 και 16 του ίδιου κεφαλαίου. Ενώ η Αβισάγ
υπηρετούσε τον Δαβίδ, ο Νάθαν, ο προφήτης, συμβούλεψε την Βηρσαβεέ να πάει στον
Δαβίδ προτού πεθάνει για να τον πείσει ότι ο Σολομών έπρεπε να κληρονομήσει τον
θρόνο, διότι μόλις τους είχαν φέρει ειδήσεις ότι ένας άλλος γιος από μια άλλη σύζυγο είχε
ορίσει θρόνο και αποκαλούσε τον εαυτόν του βασιλιά του Ισραήλ.
Ότι η Βηρσαβεέ γνώριζε πως η νέα παρθένα υπηρετούσε τον σύζυγό της είναι αρκετά
εμφανές επίσης από τους ακόλουθους στίχους.
[59]
Βασιλέων Α!, κεφάλαιο 1, στίχοι 5-16.

5. Την ίδια εκείνη εποχή ο Αδωνίας, γιος του Δαβίδ και της Χαγγίθ, ήταν ένας πολύ ωραίος
και φιλόδοξος νέος. “Εγώ θα γίνω βασιλιάς!” έλεγε με αυτοπεποίθηση.
6. Η μητέρα του τον είχε γεννήσει μετά τον Αβεσσαλώμ, κι ο πατέρας του δεν του είχε ποτέ
χαλάσει χατήρι. Προμηθεύτηκε, λοιπόν, άμαξες και ιππείς κι έβαλε πενήντα άντρες να
τρέχουν μπροστά από την άμαξά του.
7. Επίσης ήρθε σε διαπραγματεύσεις με τον Ιωάβ, γιο της Σερουϊας και με τον ιερέα
Αβιάθαρ, οι οποίοι πήγαν με το μέρος του και τον υποστήριξαν .
8. Αλλά ο ιερέας Σαδώκ και ο Βεναϊας, γιος του Ιεωϊαδά, ο προφήτης Νάθαν κι επίσης ο
Σιμεϊ, ο Ρεϊ και η προσωπική φρουρά του Δαβίδ δεν πήγαν μαζί του.
9. Μια μέρα ο Αδωνίας διοργάνωσε μεγάλη γιορτή στην τοποθεσία Πέτρα του Φιδιού,
κοντά στην πηγή Ρωγήλ, όπου θυσίασε πρόβατα, βόδια και καλοθρεμμένα μοσχάρια. Στη
γιορτή προσκάλεσε όλους τους αδερφούς του, γιους του βασιλιά, καθώς και όλους τους
άντρες από την περιοχή της φυλής Ιούδα που ήταν στην υπηρεσία του βασιλιά.
10. Δεν κάλεσε όμως τον προφήτη Νάθαν, ούτε το Βεναϊα, ούτε τους άντρες της φρουράς
ούτε τον αδερφό του το Σολομώντα.
11. Πήγε τότε ο Νάθαν στη Βηρσαβεέ, μητέρα του Σολομώντα, και της είπε: “Ξέρεις ότι ο
Αδωνίας, γιος της Χαγγίθ, ανακήρυξε τον εαυτόν του βασιλιά; Και ο κύριός μας ο Δαβίδ δεν
έχει ιδέα!
12. Τώρα λοιπόν, έλα να σου δώσω μια συμβουλή για να σώσεις τη ζωή σου και τη ζωή του
γιου σου, του Σολομώντα:
13. Σήκω και πήγαινε στο βασιλιά Δαβίδ και πες του: “εσύ, κύριέ μου, βασιλιά, δεν
ορκίστηκες σ’ εμένα, τη δούλη σου, ότι ο γιος μου ο Σολομών θα σε διαδεχτεί στο θρόνο και
θα βασιλέψει μετά από σένα; Γιατί τότε έγινε βασιλιάς ο Αδωνίας;
14. Κι ενώ εσύ ακόμα θα μιλάς εκεί με το βασιλιά, θα έρθω κι εγώ και θα σε υποστηρίξω”.
15. Έτσι, η Βηρσαβεέ παρουσιάστηκε στο βασιλιά, στο υπνοδωμάτιό του. Ήταν πολύ γέρος
και τον υπηρετούσε η Αβισ’αγ, η Σουναμμίτισσα.
16. Η Βηρσαβεέ έσκυψε βαθιά και προσκύνησε το βασιλιά. “Τι σου συμβαίνει;” τη ρώτησε
εκείνος.
Τι θλιβερή σκηνή πρέπει να ήταν αυτή του Δαβίδ, με την όμορφη Αβισάγ να "υπηρετεί
τον βασιλιά", καθώς η Βηρσαβεέ έμπαινε στο δωμάτιό του! Η Βηρσαβεέ παρατήρησε ότι
ο βασιλιάς ήταν πολύ γέρος.
"Και η νέα κοπέλα ήταν πολύ ωραία, και φρόντιζε το βασιλιά, και τον υπηρετούσε:
αλλά ο βασιλιάς δεν είχε σχέσεις μαζί της."
Τι ταιριαστός επιτάφιος είναι αυτός για τον κύριο τις πράξεις του οποίου μόλις
αναφέραμε!
[60]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12
Ο βιασμός της Ταμάρ από τον αδελφό της Αμνών.
Η αγάπη του αδελφού και της αδελφής είναι μια από τις πιο γλυκές και υπέροχες σχέσεις
της ζωής. Όταν αυτή η αγάπη ενισχύεται από την ιπποτική στάση του αδελφού απέναντι
στην αδελφή του, που όχι μόνο την αγαπά τρυφερά, αλλά επιδιώκει να ενεργήσει ως
φύλακας και προστάτης της, έχουμε μια οικογενειακή σχέση, που όμοιά της δεν υπάρχει.
Όταν βλέπετε έναν αδελφό να νοιάζεται για την ευτυχία της αδελφής του, μπορείτε με
πολύ βεβαιότητα να καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι είναι μέλη μιας οικογένειας με πολύ
υψηλά ιδανικά, αρχές και ηθικές αξίες. Η αγάπη του αδελφού και της αδελφής είναι ένας
από εκείνους τους ανθρώπινους δεσμούς που θυμόμαστε πάντοτε με τρυφερότητα και
αναφέρουμε με μεγάλη υπερηφάνεια. Εάν αυτή η αγάπη μεταξύ αδελφού και αδελφής
ενσταλάζεται στην παιδική ηλικία, δεν θα υπάρχει καμία ανάγκη να φοβόμαστε τα
μετέπειτα χρόνια όσον αφορά την ανάπτυξη των παιδιών μας. Οι χαρακτήρες τους θα
αντανακλούν την εκπαίδευσή τους. Θα είναι όχι μόνο τιμή στους γονείς τους, αλλά και
παράδειγμα στην κοινότητα που είναι αρκετά τυχερή να τους έχει ως πολίτες. Οι πιο
ωραίες στιγμές της ζωής αναπηδούν μέσα από αυτήν την αδελφική αφοσίωση.
Και πόσοι άνθρωποι, που θυμούνται τις αδελφές τους, αποφεύγουν να κάνουν κάποιο
αδίκημα στην αδελφή κάποιου άλλου; Και πόσες φορές ακούμε κάποιον να λέει σ’ έναν
άλλον που καυχιέται για τις κατακτήσεις του, "θα ήθελες αυτό να συμβεί στην αδελφή
σου;" Ο ακρογωνιαίος λίθος της ηθικής διαμορφώνεται μέσα στον κύκλο της οικογένειας.
Μάθετε την συμπεριφορά του ενός προς τον άλλον κι έχετε το κλειδί του ήθους αυτής της
οικογένειας. Το τελειότερο όργανο της ηθικής στην μέτρηση του εσωτερικού
διαμετρήματος ενός ανθρώπου είναι ο καθορισμός της στάσης του απέναντι στο πιο
αδύνατο φύλο. Η πιο σπουδαία ανησυχία μας πρέπει να είναι η ενστάλαξη αυτής της
λατρεμένης σχέσης στα μυαλά των παιδιών μας.
Εάν τα μαθήματα ηθικής αφομοιώνονται καλύτερα με παραδείγματα και εικόνες τότε

είναι φυσικό επακόλουθο ότι τα βιβλία που συμβουλεύουμε τα παιδιά μας να διαβάσουν
θα πρέπει να περιέχουν ιστορίες που αποτυπώνουν τέτοια παραδείγματα στο μυαλό τους.
Υπάρχουν σε κυκλοφορία πολλά βιβλία με τέτοιες ιστορίες και παραδείγματα, αλλά οι
άνθρωποι της εκκλησίας δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα γι’ αυτά. Είναι
υπερεργατικοί στην απαίτησή τους όπως η εβραϊκή Βίβλος διαβάζεται στα δημόσια
σχολεία μας και τα παραδείγματά της να αποτυπώνονται στα μυαλά των παιδιών μας.
Έτσι, ως μέσον Διαφωτισμού, εξιστορούμε την επόμενη ιστορία που ακολουθεί στην
εβραϊκή Βίβλο ώστε να μπορέσετε να κρίνετε μόνοι σας την αξία της στην εξύψωση
ηθικά του χαρακτήρα των ανθρώπων. Δεν χρειάζεται να πω ότι οι ευαισθησίες σας θα
συγκλονιστούν απ’ αυτό που θα ακολουθήσει, εκτός αν τα προηγούμενα κεφάλαια της
εβραϊκής Βίβλου έχουν αποκαλύψει ένα ικανοποιητικό ποσό τρομερών ιστοριών για να
σας κάνουν αναίσθητους σε οτιδήποτε αυτή διηγείται.
Θυμηθείτε, η ιστορία που ακολουθεί προέρχεται από ένα εβραϊκό βιβλίο που αποκαλείται
Αγία Γραφή, και αναρωτιέμαι πόσοι μπορούν να το διαβάσουν χωρίς κανένα συναίσθημα
απέχθειας και περιφρόνησης. Πόσοι θα καταλάβουν τη διακωμώδηση ενός τέτοιου
ονόματος ως "Αγία Γραφή" επάνω στο εξώφυλλο της εβραϊκής Βίβλου; Για την πλήρη
σημασία αυτού, αναφέρω την ιστορία χωρίς διακοπή.

[61]
Στη συνέχεια συνέβησαν τα εξής: Ο Αβεσσαλώμ, γιος του Δαβίδ, είχε μια ωραία αδερφή,
που ονομαζόταν Ταμάρ. Αυτήν την αγάπησε ο ετεροθαλής αδερφός της ο Αμνών, άλλος γιος
του Δαβίδ.
2. Ο Αμνών βασανιζόταν τόσο πολύ από τον έρωτά του, που αρρώστησε για την Ταμάρ,
γιατί ήταν παρθένα και του ήταν πάρα πολύ δύσκολο να την πλησιάσει. (καθ. να πράξη τι=
να κάνει κάτι)
3. Αλλά ο Αμνών είχε ένα φίλο, τον Ιωναδάβ, γιο του Σαμμά, αδερφού του Δαβίδ. Ο
Ιωναδάβ ήταν πανούργος άνθρωπος.
4. Ρώτησε λοιπόν τον Αμνών: “Γιατί κάθε μέρα είσαι τόσο στεναχωρημένος, γιε του
βασιλιά; Δε θα μου πεις;” Ο Αμνών του απάντησε: “Αγαπώ την Ταμάρ, αδερφή του
αδερφού μου Αβεσσαλώμ”.
5. Ο Ιωναδάβ του είπε: “Πέσε στο κρεβάτι και κάνε τον άρρωστο, κι όταν έρθει ο πατέρας
σου να σε δει, να του πεις: “θέλω να έρθει η αδερφή μου η Ταμάρ να μου φέρει φαγητό, να
το ετοιμάσει μπροστά μου για να το δω και να φάω από τα χέρια της”.
6. Έπεσε, λοιπόν, ο Αμνών στο κρεβάτι κι έκανε τον άρρωστο. Όταν ήρθε ο βασιλιάς να τον
δει, του είπε ο Αμνών: “Θέλω να έρθει, σε παρακαλώ, η αδερφή μου η Ταμάρ και να
ετοιμάσει μπροστά μου δύο πίτες για να φάω από τα χέρια της”.
7. Έτσι ο Δαβίδ ειδοποίησε την Ταμάρ στο ανάκτορο και της είπε: “Πήγαινε στο σπίτι του
αδερφού σου, του Αμνών, κι ετοίμασέ του φαγητό”.
8. Η Ταμάρ πήγε στο σπίτι του Αμνών, που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, πήρε ζυμάρι, το
ζύμωσε κι ετοίμασε μπροστά του πίτες και τις έψησε.
9. Ύστερα τις έφερε με το τηγάνι και τις άδειασε μπροστά του. Αλλά ο Αμνών αρνήθηκε να
φάει και διέταξε να τους ωγάλουν όλους έξω από το δωμάτιο. Όταν βγήκαν όλοι έξω,
10. είπε στην Ταμάρ: “φέρε το φαγητό στο κρεβάτι μου να με ταϊσεις με το χέρι σου”.
Εκείνη έφερε στο κρεβάτι του αδερφού της τις πότες που είχε φτιάξει..
11. Καθώς του τις έδινε για να φάει, εκείνος την έπιασε και της είπε: “Έλα, πλάγιασε μαζί
μου, αδερφή μου”.
12. Αυτή του απάντησε: “όχι, αδερφέ μου. Μη με ατιμάσεις! Τέτοιο πράγμα δεν πρέπει να
γίνει στο λαό του Ισραήλ. Μην κάνεις αυτήν την ανοησία.
13. Πώς θα μπορέσω ν’ αντέξω τέτοια ντροπή! Κι εσύ θα θεωρείσαι άτιμος από όλους τους
Ισραηλίτες. Μίλησε καλύτερα στο βασιλιά, ασφαλώς δε θα αρνηθεί να με δώσει σ’ εσένα”.
14. Ο Αμνών όμως δεν ήθελε να την ακούσει, και καθώς ήταν δυνατότερος απ’ αυτήν, την
υποχρέωσε να πλαγιάσει μαζί του και τη βίασε.
Τα παρακλητικά λόγια της καλής αδελφής του δεν είχαν κανένα όφελος. "Όχι, αδελφέ
μου, μην με ατιμάσεις," φώναξε αλλά, λαμβάνοντας υπόψη προφανώς το παράδειγμα που
δόθηκε απ’ τον πατέρα του Δαβίδ, ο Αμνών, "καθώς ήταν δυνατότερος απ’ αυτήν, την
υποχρέωσε να πλαγιάσει μαζί του και τη βίασε."
Αυτή η ιστορία δεν θα ήταν χιλιάδες φορές καλύτερη αν απεικόνιζε μια εντελώς
διαφορετική σκηνή -- μια σκηνή όπου ένας αδελφός επιδιώκει, ακόμη και με θυσία της
ζωής του, την προστασία της αδελφής του;
Αυτά γι’ αυτήν την αποκρουστική πράξη. Ο Αμνών ταιριάζει απόλυτα με τους άλλους
βιβλικούς χαρακτήρες, και είναι αληθινά αντάξιος γιος του κακόφημου πατέρα του. Η
αποκαλούμενη "αγάπη του" για την αδελφή του δεν ήταν πραγματική αγάπη, αλλά μια
βάναυση σεξουαλική επιθυμία.
15. Μετά ο Αμνών τη μίσησε τρομερά. Τόσο, που το μίσος του γι αυτήν ήταν μεγαλύτερο
από τον έρωτά του. Της λέει, λοιπόν, “Σήκω και φύγε”..
16. “Όχι, αδερφέ μου”, του απάντησε εκείνη. “Μη με διώχνεις. Το κακό αυτό θα είναι
μεγαλύτερο από το άλλο που μου’ κανες”. Εκείνος όμως δεν άκουγε τίποτα.
17. Φώναξε το νεαρό υπηρέτη του και τον διάταξε: “Πάρ’ την από μπροστά μου, βγάλ’ την
έξω κι αμπάρωσε την πόρτα”.
[62]
Δεν θα μπορούσε να έχει μεταχειριστεί την πιο κοινή γυναίκα με περισσότερη βιαιότητα
απ’ ότι έκανε στην αδελφή του, την οποία έπρεπε να είχε προστατεύσει από την ζημιά
οπωσδήποτε.

18. Ο υπηρέτης την έβγαλε έξω και αμπάρωσε την πόρτα.
Η Ταμάρ φορούσε χιτώνα με μανίκια, που έφτανε ως τα πόδια. Έτσι ντύνονταν οι παρθένες
κόρες του βασιλιά από την παλιά εποχή.
19. Έβαλε , λοιπόν, στάχτη στο κεφάλι της κι έσκισε το μακρύ χιτώνα που φορούσε, με τα
μανίκια, έβαλε τα χέρια πάνω στο κεφάλι της και προχωρούσε φωνάζοντας.
Το τι συμβαίνει στην φτωχή Ταμάρ η ιστορία δεν λέει σ’ αυτόν τον ιδιαίτερο χρόνο.
Σαμουήλ Β!, κεφάλαιο 13, στίχος 20

20 Ο αδερφός της ο Αβεσσαλώμ τη ρώτησε: “Μήπως σε βίασε ο αδερφός σου ο Αμνών;
Έλα τώρα, αδερφή μου, σώπα, αδερφός σου, είναι, μην το παίρνεις κατάκαρδα”. Έτσι η
Ταμάρ έμεινε στο σπίτι του Αβεσσαλώμ, ως χήρα.
Η ιστορία συνεχίζεται, και ο Αβεσσαλώμ, μετά από μια περίοδο δύο ετών, εκδικείται
τελικά τον βιασμό της αδελφής του, δολοφονώντας τον Αμνών. Ο Αβεσσαλώμ, όμως, δεν
θα μπορούσε να μην είχε ακολουθήσει το παράδειγμα του πατέρα του, έτσι

Έστησαν, λοιπόν, μια σκηνή πάνω στο δώμα των ανακτόρων και πήγε ο Αβεσσαλώμ
μπροστά σ’ όλους και πλάγιασε (καθ. εισήλθεν=μπήκε μέσα τους) με τις παλλακίδες του
πατέρα του.
Τι υπέροχη σκηνή!
Σκεφτείτε, αυτή η ιστορία βιασμού, αιμομιξίας και σεξουαλικών οργίων, αναφέρεται στο
εβραϊκό βιβλίο που τα παιδιά μας υποχρεώνονται να διαβάζουν στα Κατηχητικά. Στο
βιβλίο που διδάσκονται να έχουν βαθύ σεβασμό, και να σέβονται πάνω απ’ όλα στην ζωή,
ένα βιβλίο που αναγκάζονται να φιλήσουν εάν τύχει να πέσει στο πάτωμα -- το φιλί
υποδηλώνει την αγάπη και την ιερότητα που το περιβάλλουν -- ένα βιβλίο που τους έχει
κάνει διανοητικούς σκλάβους του, και που πρέπει να λατρεύεται με υπέρτατη αφοσίωση.
Ακόμη και να εξετάζει κανείς την αυθεντικότητα αυτού του βιβλίου είναι ιεροσυλία της
ιεροσυλίας!
Τι φρίκη! Φαίνεται απίστευτο ότι μια τέτοια ιστορία--όπου ένας αδελφός πονηρά
προσελκύει την αδελφή του στο δωμάτιό του, με την πρόφαση ότι είναι άρρωστος, κι ενώ
αυτή ασχολείται με την προετοιμασία του φαγητού του, διατάζει όλους τους υπηρέτες να
φύγουν, και μετά την βιάζει-- θα μπορούσε να βρεθεί οπουδήποτε κοντά σε παιδιά. Και
όμως οι ανίδεοι γονείς και οι ηλίθιοι ιεροκήρυκες, ακόμη και με επιβολή τιμωρίας,
επιβάλλουν την ανάγνωση αυτού του εβραϊκού βιβλίου στα παιδιά!!
Πριν περάσω στην επόμενη ιστορία, επιτρέψτε μου να θέσω αυτήν την ερώτηση: Είναι η
εβραϊκή Βίβλος το βιβλίο μέσα στο οποίο πρέπει να ψάξουμε για εκείνο το θαυμάσιο
παράδειγμα της οικογενειακής σχέσης που όλοι μας πρέπει να προσπαθούμε να
μιμηθούμε;
Απαντήστε σ’αυτήν την ερώτηση με όλη την ειλικρίνεια του μυαλού σας.
[63]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13
Η ιστορία της Ρουθ.
"Η αγάπη κάνει τον κόσμο να γυρίζει", έτσι οι ιστορίες που παρουσιάζουν την αγάπη υπό
την καλύτερη και πιο ιερή έννοιά της, είναι πάντοτε αγαπητές στην καρδιά του ανθρώπου.
Σίγουρα θα θεωρούσατε βέβαιο ότι η πιο γλυκιά ιστορία αγάπης θα βρισκόταν στο
εβραϊκό βιβλίο που παρουσιάζεται ότι είναι "θείας έμπνευσης" και περιέχει τα υψηλότερα
συναισθήματα της αγάπης. Θα περιμένατε να αναφέρει την αγάπη με τον πιο υπέροχο και
καθαγιασμένο τρόπο και να είναι πάντα οδηγός και έμπνευση για τα παιδιά μας.
Όποτε μιλάμε για την αγάπη -- τον πολύτιμο δεσμό μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας --
εντελώς φυσιολογικά έρχεται στο μυαλό μας το αθάνατο έργο “Ερωτόκριτος” ή το
“Ρωμαίος και Ιουλιέτα”. Αλλά καλό θα ήταν μερικοί να μάθουν ότι δεν πρόκειται να
βρουν το "Ερωτόκριτος" ή το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” μέσα στην εβραϊκή Βίβλο. Αυτά τα
θαυμάσια κλασικά της αγάπης είναι προϊόντα ανθρώπων και όχι της Έμπνευσης. Θα
είμαστε πολύ υπερήφανοι για την εβραϊκή Βίβλο και την αξία της εάν αυτή περιείχε την
πολύτιμη απόδειξη της αγάπης.
Η ιστορία αγάπης της εβραϊκής Βίβλου, όμως, βρίσκεται στο βιβλίο της Ρουθ, και ας
ελπίσουμε ότι περιέχει την φιλοσοφία, την έμπνευση, την ανθρωπιά και την αγάπη για
τους άλλους, όπως βρίσκονται στις ιστορίες που αναφέραμε παραπάνω.
Αναπτυσσόμαστε διανοητικά και ηθικά περισσότερο με το παράδειγμα και την έμπνευση,
παρά με οποιοδήποτε άλλο μέσο. Είναι το παράδειγμα που μας εμπνέει για να μιμηθούμε
τα μεγάλα βήματα που έχουν γίνει προς τα εμπρός στην ηθική ζωή της ανθρώπινης
φυλής. Γι’ αυτόν τον λόγο τα παραδείγματα είναι υψίστης σημασίας στην ανύψωση της
ηθικής ζωής του ανθρώπου.
"Το καλό παράδειγμα" προτρέπει το παιδί, πάνω απ’ όλα τ’ άλλα, να αναπτύξει έναν ηθικό
χαρακτήρα. Πόσο συχνά το κακό παράδειγμα είναι αρμόδιο για τη στρέβλωση της ηθικής
ζωής του παιδιού; Εάν το παράδειγμα είναι αυτό που επιδρά στον καθορισμό της ηθικής
ανάπτυξης των παιδιών μας, τότε είναι ιερό καθήκον μας να δούμε ότι μόνο το καλύτερο
των παραδειγμάτων δίνεται στα παιδιά μας για την καθοδήγησή τους.
Είναι καθήκον μας ως γονείς, εάν ενδιαφερόμαστε έστω λίγο για την ευτυχία των παιδιών
μας και την ευημερία της κοινότητάς μας, να αποφεύγουμε τις ολέθριες και
εξευτελιστικές επιρροές και να εμφυτεύουμε στα βάθη της καρδιάς τους εκείνες τις
τρυφερές συγκινήσεις που οδηγούν στην αγάπη, στην τιμή, και στην ακεραιότητα. Η
εβραϊκή Βίβλος περιέχει "ιστορίες αγάπης" αλλά αυτές οι ιστορίες είναι τέτοιες που δεν
νομίζω ότι θα τις θεωρούσατε ιδανικές να τις ακολουθήσει η κόρη σας.
Εάν η κόρη σας ακολουθούσε την δράση της Ρουθ για να πετύχει αυτό που επιθύμησε,
ποια θα ήταν η άποψή σας; Και εάν αντιτίθεστε στην συμπεριφορά της Ρουθ, τι δικαίωμα
έχετε να επιμένετε ότι το παιδί σας πρέπει να διαβάσει την εβραϊκή Βίβλο για έμπνευση
και παράδειγμα; Και εάν η αφήγηση της εβραϊκής Βίβλου είναι τέτοια που αξίζει την
καταδίκη σας, από τι ασπόνδυλο υλικό είστε φτιαγμένοι ώστε να μην διαμαρτύρεστε για
την ανηθικότητα της; Εάν η εβραϊκή Βίβλος προειδοποιούσε τα κορίτσια μας να
αποφεύγουν τις ενέργειες της Ρουθ να πετύχει αυτό που επιθύμησε, τότε θα μπορούσαμε,
με υπερηφάνεια, να δείξουμε το ήθος της. Αλλά δεν κάνει τίποτα τέτοιο. Είναι ακριβώς
ένα άλλο από τα δείγματα της πορνείας και σεξουαλικής ακολασίας. της εβραϊκής
Βίβλου.
Αν και ολόκληρο το βιβλίο της Ρουθ είναι αρκετά μικρό, δεν θεωρώ απαραίτητο να το
αναφέρω ολόκληρο. Η ιστορία διηγείται πώς μια πείνα κάλυψε την χώρα και πως ένας
άνθρωπος και η σύζυγός του και οι δύο γιοι του ταξίδεψαν σε μια άλλη χώρα για να
αποφύγουν τον λιμό ενώ εκεί, οι δύο γιοι παντρεύτηκαν δύο κόρες εκείνης της χώρας. Σε
σύντομο χρονικό διάστημα οι άνδρες της οικογένειας πέθαναν, αφήνοντας την μητέρα και
[64]
τις δύο νύφες της χωρίς την αρσενική συντροφιά και υποστήριξη. Κι από εδώ αρχίζει η
ιστορία μας.
Ρουθ, κεφάλαιο 1, στίχοι 1-13.
Την εποχή που τους Ισραηλίτες τους κυβερνούσαν οι Κριτές, έπεσε πείνα στη χώρα. Τότε,
ένας άνθρωπος από τη Βηθλεέμ της φυλής Ιούδα πήγε να μείνει προσωρινά στη Μωάβ μαζί
με τη γυναίκα του και τους δύο γιους του.
2. Το όνομα του ανθρώπου ήταν Ελιμέλεχ, της γυναίκας του Νωεμίν και τα ονόματα των
δυο γιων του, Μαχλών και Χιλιών. Ήταν Εφραθαίοι, από τη Βηθλεέμ του Ιούδα. Έφτασαν
στη Μωάβ κ εγκαταστάθηκαν εκεί..
3. Ο Ελιμέλεχ όμως πέθανε και η Νωεμίν έμεινε μόνη της με τους δυο γιους της.
4. Αυτοί παντρεύτηκαν Μωαβίτισσες, το όνομα της μιας ήταν Ορφά και της άλλης Ρουθ,
έμειναν εκεί περίπου δέκα χρόνια.
5. Έπειτα ο Μαχλών και ο Χιλιών πέθαναν κι αυτοί, και η Νωεμίν έμεινε μόνη, χωρίς τους
δύο γιους της και χωρίς τον άντρα της.
6. Μετά απ’ αυτά τα συμβάντα, η Νωεμίν ετοιμάστηκε να φύγει από τη Μωάβ μαζί με τις
νύφες της, γιατί ενώ ήταν ακόμα εκεί άκουσε ότι ο Γιαχβέ ευνόησε το λαό του και του
έδωσε καλές σοδειές.
7. Έτσι έφυγε από τον τόπο όπου κατοικούσε και πήρε το δρόμο της επιστροφής στη χώρα
τηε φυλής Ιούδα, μαζί με τις δύο νύφες της.
8. Η Νωεμίν είπε στις νύφες της: “Πηγαίνετε, γυρίστε καθεμιά στο σπίτι της μητέρας σας. Ο
Γιαχβέ να σας δείξει την αγάπη του όπως εδείς δείξατε αγάπη σ’ εμένα και σ’ εκείνους που
είναι τώρα νεκροί.
9. Να δώσει ο Γιαχβέ να βρείτε η καθεμιά σας έναν άντρα και την οικογενειακή ευτυχία”.
Έπειτα τις φίλησε, κι αυτές ξέσπασαν σε κλάματα.
10. “Όχι”, της είπαν, “θα γυρίσουμε μαζί σου στο λαό σου”.
11. Τότε η Νωεμίν απάντησε: “Πηγαίνετε, κόρες μου, γιατί να έρθετε μαζί μου; Δεν μπορώ
πια να γεννήσω άλλους γιους για να γίνουν άντρες σας.
12. Γυρίστε, κόρες μου, πηγαίνετε, εγώ είμαι γριά για να ξαναπαντρευτώ. Ακόμα κι αν έλεγα
ότι υπάρχει ελπίδα να παντρευτώ απόψε και να γεννήσω γιους,
13. δε θα μπορούσατε να τους περιμένατε ώσπου να μεγαλώσουν. Θέλετε να μείνετε
ανύπαντρες για πάντα; Όχι, κόρες μου, σ’ εμένα ενάντια στράφηκε ο Γιαχβέ, και λυπάμαι
στ’ αλήθεια πάρα πολύ για σας”.
Ήταν βεβαίως καλό για τις δύο νύφες να προσκολληθούν στην πεθερά τους σ’ αυτήν την
κρίση, αλλά επιτρέψτε μου να επαναλάβω, ως εποικοδομητική σκέψη, τις λέξεις της
μητέρας όταν λέει, “Πηγαίνετε, κόρες μου, γιατί να έρθετε μαζί μου; Δεν μπορώ πια να
γεννήσω άλλους γιους για να γίνουν άντρες σας”. Αυτή δεν είναι η μόνη εποικοδομητική
σκέψη που εκφράζεται στο αφήγημα και αναφέρουμε πάλι, "Γυρίστε, κόρες μου,
πηγαίνετε, εγώ είμαι γριά για να ξαναπαντρευτώ. Ακόμα κι αν έλεγα ότι υπάρχει ελπίδα
να παντρευτώ απόψε και να γεννήσω γιους, δε θα μπορούσατε να τους περιμένατε
ώσπου να μεγαλώσουν". Τείνω να σκεφτώ ότι εάν υπήρχαν καθόλου άντρες γύρω τους η
Ορφά και η Ρουθ θα τους έπαιρναν, εφόσον ο γάμος ήταν αυτό που Νωεμίν τόσο
αγωνιωδώς επιθυμούσε γι’ αυτές. Πόσο ανόητο θα ήταν να περιμένουν την γέννηση και
την ενηλικίωση των παιδιών της Νωεμίν, " Ακόμα κι αν έλεγα ότι υπάρχει ελπίδα να
παντρευτώ απόψε και να γεννήσω γιους, δε θα μπορούσατε να τους περιμένατε ώσπου
να μεγαλώσουν."
Εκτός από το τι υπονοεί το αφήγημα και εκτός από την λιχουδιά με την οποία εκφράζεται,
κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός ότι οι ανωτέρω αναφορές δεν αρμόζουν για μια
λογική σεξουαλική εκπαίδευση για την νεολαία μας.

[65]
14. Εκείνες τότε ξέσπασαν πάλι σε κλάματα και τελικά η Ορφά αποχαιρέτησε την πεθερά
της, η Ρουθ όμως την ακολούθησε.
15. Η Νωεμίν της είπε: “Δε βλέπεις τη συνυφάδα σου που γύρισε στο λαό της και στο θεό
της; Ακολούθησέ την κι εσύ”.
16. Αλλά η Ρουθ απάντησε: “Μη με πιέζεις να σ’ αφήσω και να φύγω από κοντά σου. Όπου
πας, θα πάω κι όπου μείνεις, θα μείνω, ο λαός σου θα είναι λαός μου κι ο θεός σου, θεός
μου.
17. Όπου πεθάνεις εσύ, εκεί θα πεθάνω και θα ταφώ κι εγώ. Κι ας με τιμωρήσει ο Κύριος,
αν κάτι άλλο εκτός απ’ το θάνατο με χωρίσει από σένα”.
18. Όταν είδε η Νωεμίν ότι η Ρουθ ήταν αποφασισμένη να πάει μαζί της, σταμάτησε πια να
επιμένει.
19. Προχώρησαν κι οι δυο τους, ώσπου έφτασαν στη Βηθλεέμ. Όταν έφτασαν εκεί, όλη η
πόλη αναστατώθηκε εξαιτίας τους. Οι γυναίκες έλεγαν: “Αυτή είναι η Νωεμίν;”
Λόγω της πίστης της Ρουθ, η Νωεμίν, η πεθερά της, ήταν συνεχώς σε επιφυλακή για την
ευημερία της και ιδιαίτερα ανήσυχη να της εξασφαλίσει έναν σύζυγο. Είναι οι ενέργειες
της Νωεμίν σ’ αυτό το θέμα που μας φέρνουν στην καρδιά της ιστορίας. Είναι αυτό που
βάζει την Ρουθ να κάνει που μας αφορά.

Μια μέρα η Νωεμίν είπε στη Ρουθ: “Κόρη μου, πρέπει να σου βρω έναν σύζυγο, που να σε
κάνει ευτυχισμένη.
2. Πρόσεξε τώρα: Ο Βοόζ, που δούλευες με τις υπηρέτριές του, είναι συγγενής μας, κι
απόψε θα πάει στο αλώνι του να λιχνίσει το κριθάρι..
3. Λούσου, λοιπόν, κι αλείψου με αρώματα, βάλε τα γιορτινά σου και κατέβα στο αλώνι,
αλλά μην του φανερωθείς ωσότου τελειώσει το φαγητό και το πιοτό του.
4. Όταν πάει να πλαγιάσει, φρόντισε να δεις πού θα κοιμηθεί. Πλησίασε, σήκωσε τα
σκεπάσματα των ποδιών του και πλάγιασε εκεί. Μετά αυτός θα σου πει τι να κάνεις”.
Αυτή είναι σίγουρα μια ευχάριστη κατάσταση. " Όταν πάει να πλαγιάσει, φρόντισε να
δεις πού θα κοιμηθεί. Πλησίασε, σήκωσε τα σκεπάσματα των ποδιών του και πλάγιασε
εκεί. Μετά αυτός θα σου πει τι να κάνεις." Μετά αυτός θα σου πει τι να κάνεις φτάνει
για να ξυπνήσει την περιέργειά μας για περισσότερες λεπτομέρειες. Η Ρουθ γνώριζε πολύ
καλά τι επρόκειτο να γίνει, καθώς συγκατατέθηκε στις οδηγίες στον στίχο που ακολουθεί.
5. Η Ρουθ της απάντησε: “Θα κάνω όλα όσα μου είπες”.

6. Κατέβηκε, λοιπόν, στο αλώνι κι έκανε όλα όσα της είχε υποδείξει η πεθερά της.
Ότι η Ρουθ ακολούθησε τις οδηγίες της πεθεράς της επακριβώς, αποκαλύπτεται στον
επόμενο στίχο, και περιμένουμε αδιάκριτα την δράση της ειδικά δεδομένου ότι μας λένε
πως " σήκωσε τα σκεπάσματα των ποδιών του και πλάγιασε εκεί. Μετά αυτός θα σου
πει τι να κάνεις."
Ρουθ, κεφάλαιο 3, στίχος 7.

7. Ο Βοόζ αφού έφαγε και ήπιε κι ήταν σε εξαιρετική διάθεση, πήγε και πλάγιασε στην άκρη
του σωρού του κριθαριού. Τότε η Ρουθ ήρθε ήσυχα ήσυχα, σήκωσε τα σκεπάσματα των
ποδιών του και πλάγιασε εκεί.
Τι υπέροχη κατάσταση! Αφού φάτε και πιείτε και ευφρανθείτε, ξαπλώστε για έναν γλυκό
υπνάκο και αφήστε μια ωραία και πρόθυμη νεαρά κυρία να ξεσκεπάσει τα πόδια σας, να
ξαπλώσει δίπλα σας, και να είναι ο σύντροφός σας στο κρεβάτι μέχρι…
[66]
8. Γύρω στα μεσάνυχτα, ο Βοόζ ξύπνησε απότομα, ανασηκώθηκε και είδε μια γυναίκα να
κοιμάται στα πόδια του.
Τώρα βάλτε τον εαυτόν σας στη θέση του Βοόζ για μια στιγμή. Δεν θα "τρομάζατε" αν
βρίσκατε, εντελώς απροσδόκητα, μέσα στα άγρια μεσάνυχτα μια ωραία νεαρά κυρία
ξαπλωμένη δίπλα σας;

9. “Ποια είσαι εσύ” τη ρώτησε. Κι αυτή απάντησε: “Εγώ είμαι η Ρουθ, η δούλη σου. Πάρε
με στην προστασία σου (καθ. άπλωσον λοιπόν την πτέρυγά σου επί την δούλην σου), γιατί
εσύ είσαι ο κοντινότερος συγγενής μου”.
"Ποια είσαι εσύ;" ο Βοόζ ρωτάει νευρικά και πολύ σωστά και η Ρουθ απάντησε
συνεσταλμένα και με όλη την θηλυκότητα μιας γυναίκας, "εγώ είναι η Ρουθ, η δούλη
σου. Πάρε με στην προστασία σου, γιατί εσύ είσαι ο κοντινότερος συγγενής μου," που
ήταν βεβαίως ένα ενθαρρυντικό σημάδι από την πλευρά της. Εκείνη την εποχή φορούσαν
χαλαρές ενδυμασίες και όταν είπε στον Βοόζ, "άπλωσον λοιπόν την πτέρυγά σου επί την
δούλην σου," υπήρχαν πολλά υπονοούμενα σ’ εκείνη την πρόταση.
Ρουθ, κεφάλαιο 3, στίχοι 10-11. 10. Τότε ο Βοόζ είπε: “Ο Κύριος να σ’ ευλογεί, κόρη μου!
Αυτό που κάνεις τώρα δείχνει την πιστότητά σου στην οικογένεια της πεθεράς σου,
περισσότερο απ’ ό,τι το δείχνει η προηγούμενη πράξη σου Πράγματι, δεν αναζήτησες για
άντρα σου κάποιον νεαρό, φτωχό ή πλούσιο. 11. Τώρα, λοιπόν, κόρη μου, μη φοβάσαι εγώ
θα κάνω για σένα ό,τι μου ζητήσεις, γιατί όλη η πόλη ξέρει ότι είσαι ενάρετη γυναίκα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ο Γιαχβέ ευλόγησε τον Βοόζ γι αυτήν, και έκανε σ’ αυτήν όλα
που αυτή του ζήτησε. Αλλά αμφιβάλλω πάρα πολύ αν όλοι οι άνθρωποι την θεωρούσαν
ενάρετη μετά απ’ αυτήν την μικρή διασκέδαση. Οι άνθρωποι μάλλον υποπτεύονται τα
νεαρά κορίτσια που περνούν την νύχτα με έναν άγνωστο άντρα.
Αναρωτιέμαι, τι εννοούσε ο Βοόζ όταν είπε, " περισσότερο απ’ ό,τι το δείχνει η
προηγούμενη πράξη σου;" Θα μπορούσε να είναι ότι Ρουθ πρώτα τον απώθησε και
αργότερα πρόθυμα υπέκυψε σ’ αυτόν;
12. Είν’ αλήθεια ότι εγώ είμαι ο πλησιέστερος συγγενής σου, αλλά υπάρχει κι άλλος ένας,
πιο κοντινός συγγενής από μένα .
13. Μείνε απόψε εδώ, και το πρωί, αν θέλει να σε παντρευτεί εκείνος, έχει καλώς, ας σε
παντρευτεί. Αν όμως δε θελήσει, τότε θα σε παντρευτώ εγώ. Σου το υπόσχομαι ενώπιον του
αληθινού θεού. Κοιμήσου ως το πρωί”.
Εάν νομίζετε ότι ο Βοόζ δεν εννοούσε μία καθαρά Πλατωνική σχέση όταν είπε στην Ρουθ
τα μεσάνυχτα, σημειώστε, "κοιμήσου ως το πρωί," και ότι θα την έβλεπε σαν συγγενή
του, σας επιβεβαιώνεται αυτή η αλήθεια από τον ακόλουθο στίχο.

14. Έτσι η Ρουθ ξάπλωσε εκεί στα πόδια του Βοόζ ως το πρωί. Αλλά σηκώθηκε στο
σύθαμπο, πριν ακόμη φωτίσει και μπορέσει κανείς να τη δει. Εκείνος της είπε: “Ας μη γίνει
γνωστό ότι ήρθε γυναίκα στο αλώνι”.
Υπάρχει μια κάπως μικρή αντίφαση στον ανωτέρω στίχο. Βεβαίως εάν ήταν μεσάνυχτα
όταν ανακάλυψε ο Βοόζ την Ρουθ, και αυτή πλάγιασε εκεί μαζί του ως το πρωί, υπήρχε
αφθονία χρόνου για να "γνωρίσει ο ένας τον άλλον." Οι μεταφραστές, προφανώς
[67]
συνειδητοποιώντας την υποδήλωση που περιλαμβανόταν σ’ αυτόν τον στίχο, πρόσθεσαν

την φράση, "αλλά σηκώθηκε στο σύθαμπο, πριν ακόμη φωτίσει και μπορέσει κανείς να
τη δει," για να παρακάμψουν την σκέψη που φυσιολογικά θα πρόκυπτε σε μια τέτοια
κατάσταση. Η κατάσταση και το συμπέρασμα, εντούτοις, είναι πάρα πολύ σαφή. Η πολύ
σημαντική παρατήρησή του Βοόζ, "ας μη γίνει γνωστό ότι ήρθε γυναίκα στο αλώνι," δεν
χρειάζεται κανένα σχόλιο.
15. Μετά της είπε: “Φέρε την κάπα που έχεις στους ώμους σου και άπλωσέ την”. Εκείνη
την άπλωσε κι ο Βοόζ μέτρησε και της άδειασε μέσα έξι γαβάθες κριθάρι, τη βοήθησε να το
φορτωθεί και η Ρουθ ήρθε στην πόλη.
16. Όταν γύρισε στην πεθερά της, εκείνη τη ρώτησε: Πώς τα πήγες κόρη μου; Κι εκείνη της
διηγήθηκε όλα όσα έκανε γι αυτήν ο Βοόζ (καθ. πάντα όσα έκαμεν εις αυτήν ο
άνθρωπος).
Αρκετά έχουν αναφερθεί απ’ αυτό το αφήγημα για να ταξινομηθεί ως πάρα πολύ
δηλωτικό για πολιτιστική ανάγνωση, ειδικά για την νεολαία μας. "Και της διηγήθηκε
πάντα όσα έκαμεν εις αυτήν ο άνθρωπος," είναι αρκετό από μόνο του να φέρει το
σημάδι του λάγνου. Ότι η Ρουθ αντισταθμίστηκε πλήρως για τα "πάντα όσα έκαμεν εις
αυτήν ο άνθρωπος," ενισχύεται στον ακόλουθο στίχο.
17. “Μου έδωσε κι αυτές τις έξι γαβάθες το κριθάρι”, πρόσθεσε, “και μου είπε πως δε θα
πρέπει να πάω μ’ άδεια χέρια στην πεθερά μου”.
18. Τότε η Νωεμίν απάντησε: “Περίμενε, κόρη μου, ώσπου να δεις πώς θα πάει το πράγμα,
γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν θα ησυχάσει αν δεν τελειώσει αυτή η υπόθεση σήμερα”.
Τι εννοούσε η Νωεμίν όταν είπε στην Ρουθ " Περίμενε, κόρη μου, ώσπου να δεις πώς θα
πάει το πράγμα," επιτρέπει την δική σας ερμηνεία και δεν θα δώσω την δική μου. Για ένα
πράγμα είμαι βέβαιος, κι αυτό είναι αυτό: Εάν η κόρη σας, ή οποιαδήποτε κοπέλα,
επέλεγε την μέθοδο της Ρουθ για να σιγουρέψει έναν σύζυγο, τι θα λέγατε; Θα το
θεωρούσατε υπέροχο; Θα το θεωρούσατε αξιοσέβαστο; Θα το δεχόσαστε ως τον
κατάλληλο τρόπο εξεύρεσης συζύγου; Ή πιο κατάλληλα θα το καταδικάζατε ως
αποτρόπαιο στις ηθικές ευαισθησίες μας;
Εάν διαβάζατε αυτήν την ιστορία σε ένα οποιοδήποτε άλλο βιβλίο εκτός από την εβραϊκή
Βίβλο, δεν θα την καταδικάζατε ως χυδαία και με σεξουαλικούς υπαινιγμούς; Δεν έχουν
κριθεί άσεμνες ιστορίες με λιγότερο "χρώμα" απ’ αυτήν; Εάν είναι να κοιτάξουμε στην
εβραϊκή Βίβλο ως πηγή γνώσης και καθοδήγησης μας στην ζωή, συμβάλλει αυτή η
ιστορία της Ρουθ σε ένα τέτοιο τέλος;
Τώρα, ας είμαστε δίκαιοι και τίμιοι μεταξύ μας. Δεν θα διέφερε, δεν θα ήταν ένα
ανυπολόγιστο όφελος, εάν η ιστορία της Ρουθ μετέδιδε στο ανύπαντρο κορίτσι ή την
μελλοντική νύφη την ουσιαστική γνώση που είναι τόσο ζωτικής σημασίας για την
ευημερία και την ευτυχία της όσον αφορά τον γάμο; Γνώση της κατάλληλης σεξουαλικής
σχέσης; Γνώση της μητρικής φροντίδας. Ναι, γνώση για τον έλεγχο των γεννήσεων; Και
όχι, αντίθετα, να προτείνει να ξαπλώνει στο πάτωμα, δίπλα σε έναν άντρα όλη την νύχτα
ως διαφήμιση της γοητείας της και των φυσικών προσόντων της για να βρει σύζυγο;
Και για να επισφραγίσουμε το αποκορύφωμα, στην τελετή του γάμου η νύφη και ο
γαμπρός, υποχρεώνονται να τοποθετούν τα χέρια τους, για τον ιερό δεσμό του γάμου,
επάνω στην εβραϊκή Βίβλο, ως ευλογία του Γιαχβέ για την ιερή ένωσή τους!
[68]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14
Ο Βασιλιάς Σολομών και τα τραγούδια του.
Πριν αναφέρω τις ερωτικές εκφράσεις στα τραγούδια του Σολομώντα, επιτρέψτε μου να
κάνω μια αναφορά ενός γεγονότος στην ζωή του Σολομώντα που κατέχει μια μάλλον
μοναδική θέση και που δίνει έναν ενδιαφέροντα δείκτη της συμπεριφοράς του. Θυμάστε
όταν η Αβισάγ, η νεαρή και όμορφη παρθένα, υπηρετούσε τον Δαβίδ για να τον
"ζεσταίνει" αλλά "ο βασιλιάς δεν είχε σχέσεις μαζί της," η Βηρσαβεέ, η σύζυγός του, τον
πλησίασε, και με παρακλητικό τόνο, ικέτευε τον Δαβίδ, όπως ο Σολομών, το παιδί της,
κληρονομήσει τον θρόνο του Ισραήλ; Έκανε αυτήν την έκκληση επειδή είχε ακούσει από
τον Νάθαν, τον προφήτη, ότι ένας άλλος και μεγαλύτερος γιος, ο Αδωνίας, από μια άλλη
σύζυγο, είχε ανακηρύξει τον εαυτόν του βασιλιά του Ισραήλ. Ο Δαβίδ δέχτηκε το αίτημά
της, εάν θυμάστε, και μετά τον θάνατό του, ο Σολομών ανήλθε στον θρόνο του Ισραήλ.
Επειδή του αρνήθηκαν το δικαίωμα στον θρόνο, ο Αδωνίας θέλησε το επόμενο καλύτερο
πράγμα που είχε ο Δαβίδ, και αρχίζουμε το αφήγημά μας με το
12. Στο θρόνο τον διαδέχτηκε ο γιος του Σολομών και η βασιλική του εξουσία ήταν καλά
στερεωμένη.
13. Μια μέρα ο Αδωνίας, γιος της Αγγίθ, πήγε να συναντήσει τη Βηρσαβεέ, μητέρα του
Σολομώντα. “Έρχεσαι για καλό;” τον ρώτησε. Εκείνος απάντησε: “Για καλό”.
14. “Έχω να σου πω κάτι”, της είπε μετά. “Λέγε”, του απάντησε εκείνη.
Ο Αδωνίας κρύβει προφανώς την απογοήτευσή του που δεν μπόρεσε να γίνει βασιλιάς
του Ισραήλ και δείχνει τον ανδρισμό του ερχόμενος στην Βηρσαβεέ και δηλώνοντας
ειρήνη. Αυτό είναι ένα πολύ ενθαρρυντικό σημάδι, διότι, αρκετές χιλιάδες άνθρωποι
σκοτωνόταν όταν πρόκυπτε μια τέτοια κατάσταση μεταξύ αυτών των αιμοδιψών αγρίων.
"Έρχεσαι για καλό;" ρωτά η Βηρσαβεέ, και ο Αδωνίας της απαντάει, "Για καλό." Αλλά -
- κι αυτό αποτελεί την βάση ενός σημαντικού γεγονότος -- "Έχω να σου πω κάτι," και η
Βηρσαβεέ, με όλη την σοβαρότητα και αξιοπρέπεια της μητέρας ενός βασιλιά, απαντάει,
"Λέγε."
15. “Εσύ ξέρεις”, της είπε ο Αδωνίας, “ότι σ’ εμένα ανήκε η βασιλεία κι όλοι οι Ισραηλίτες
περίμεναν ότι εγώ θα γινόμουν βασιλιάς. Αλλά η βασιλεία έφυγε από μένα και πέρασε στον
αδερφό μου, γιατί έτσι θέλησε ο Κύριος..
16. Τώρα, λοιπόν, έχω κάτι να σου ζητήσω, μη το αρνηθείς”. Εκείνη του απάντησε:
“Λέγε”.
17. “Θέλω”, της λέει, “να ζητήσεις από το βασιλιά Σολομώντα-και ξέρω πως δε θα σου
αρνηθεί-να μου δώσει την Αβισάγ, τη Σουναμμίτισσα, για γυναίκα”.
Τελικά, ήταν μια πολύ μικρή τιμή που ζήτησε σε αντάλλαγμα για ένα βασίλειο, ένα
βασίλειο με αρκετή δύναμη ώστε να σας εξασφαλίζει μια οποιαδήποτε γυναίκα που
επιθυμείτε. Αλλά εκτός απ’ αυτό, δεν έχει μεγάλη πνευματική σημασία η κατάσταση; Δεν
σας εξυψώνει ηθικά να ζητάτε ως σύζυγό σας μια νεαρή παρθένα που πρόσφατα είχε
βρεθεί στην αγκαλιά του πατέρα σας με σκοπό να τον "ζεστάνει"; Όσο για την Αβισάγ,
χωρίς αμφιβολία ήταν ανήσυχη, μετά την ηρωική προσπάθεια να κάνει τον Δαβίδ "να την
γνωρίσει," για να εξασφαλίσει ως σύζυγο έναν νεότερο και καρπερό άνθρωπο. Η
Βηρσαβεέ βλέπει το δίκαιο του αιτήματος του Αδωνία, και ενδεχομένως ανατρέχοντας με
[69]
λίγη ζηλοτυπία στην σκηνή με τον Δαβίδ και την Αβισάγ, συμφωνεί να μιλήσει στον
Σολομώντα εκ μέρους του Αδωνία για την όμορφη παρθένα. Δεδομένου ότι η βασιλεία
του Σολομώντα είναι γνωστή για την φρόνηση του, ας σημειώσουμε προσεκτικά με τι
σοφία εκτελεί αυτός την πρώτη επίσημη πράξη του.
18. “Καλά”, αποκρίθηκε η Βηρσαβεέ, “εγώ θα μιλήσω για σένα στο βασιλιά”.
19. Η Βηρσαβεέ παρουσιάστηκε στο βασιλιά Σολομώντα για να του μιλήσει για τον Αδωνία.
Ο βασιλιάς σηκώθηκε να την προϋπαντήσει, υποκλίθηκε μπροστά της και κάθισε στο θρόνο
του. Έβαλαν κι ένα θρόνο για τη μητέρα του στα δεξιά του, κι εκείνη κάθισε.. 20. “Έχω να
σου υποβάλω μια μικρή παράκληση” του είπε, “μη μου την αρνηθείς”. Ο βασιλιάς της είπε:
“Ζήτησε ό,τι θέλεις, μητέρα, δε θα σου το αρνηθώ”.
Τελικά, πράγματι ήταν ένα πολύ μικρό θέμα, αν λάβουμε υπόψη ότι ο Σολομών επρόκειτο
να έχει επτακόσιες συζύγους και τριακόσιες παλλακίδες. Και έπειτα υπάρχει μια άλλη
σκέψη που θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας. Τι θα έκαμνε ο Σολομών με την Αβισάγ;
Θα την ήθελε αυτός ο σοφός άνθρωπος (ο σοφότερος που έζησε ποτέ σύμφωνα με την
εβραϊκή Βίβλο) για τον εαυτόν του αφού αυτή είχε κοιμηθεί στην αγκαλιά του πατέρα
του; Ή ήταν η ομορφιά της Αβισάγ τόσο σαγηνευτική που θα επισκίαζε αυτήν την
αντίρρηση;
Για την απάντηση στο αίτημα της Βηρσαβεέ της επιθυμίας του Αδωνία, πρέπει να
συνεχίσουμε με το βιβλικό αφήγημα αλλά θυμηθείτε την διαβεβαίωση του Σολομώντα
στην μητέρα του όταν ζητά τη χορήγηση αυτής της "μιας μικρής παράκλησης," αυτός
απαντά, "δεν θα σου το αρνηθώ."
Βασιλέων Α!, κεφάλαιο 2, στίχοι 21-22. 21. “Να δοθεί η Αβισάγ η Σουναμίτιδα στον
αδερφό σου τον Αδωνία για γυναίκα”.
22. Ο Σολομών αποκρίθηκε στη μητέρα του: “Γιατί ζητάς την Αβισάγ τη Σουναμμίτισσα για
τον Αδωνία; Ζήτησε τότε γι αυτόν και τη βασιλεία, αφού αυτός είναι αδερφός μου,
μεγαλύτερος από μένα, κι έχει με το μέρος του τον ιερέα Αβιάθαρ και τον Ιωάβ, το γιο της
Σερουϊας!”
Πως; Θεώρησε ο Σολομών την ομορφιά αυτής της Σουναμμίτισσας κοπέλας ίση με την
κατοχή του βασιλείου του; "Ζήτησε τότε γι αυτόν και τη βασιλεία" ψιθύρισε ο Σολομών
σφίγγοντας τα χείλια του. Ο Σολομών όχι μόνο κληρονόμησε το βασίλειο του πατέρα του,
αλλά είχε και την επιθυμία να έχει αυτός την όμορφη παρθένα. Για την αυθάδεια του
Αδωνία, ακόμη και για το ότι υπέβαλε ένα τέτοιο αίτημα, διαβάστε την κρίση που αυτός ο
"σοφός" άνδρας του Ισραήλ επέβαλε επάνω στον αδερφό του.
Βασιλέων Α!, κεφάλαιο 2, στίχοι 23-25. 23. Τότε ο βασιλιάς Σολομών έδωσε όρκο
ενώπιον του Κυρίου: “Να με τιμωρήσει ο Γιαχβέ ”, είπε, “αν αυτό που ζήτησε ο Αδωνίας
δεν το πληρώσει με τη ζωή του.
24. Μα τον αληθινό Γιαχβέ, που μ’ ανέβασε στο θρόνο του πατέρα μου Δαβίδ, στερέωσε την
εξουσία μου και μου υποσχέθηκε το θρόνο για μένα και τους απογόνους μου, ο Αδωνίας
σήμερα κιόλας θα θανατωθεί”.
25. Έστειλε, λοιπόν, ο βασιλιάς το Βεναϊα, γιο του Ιεωϊαδά και τον σκότωσε. Έτσι πέθανε ο
Αδωνίας.
Αυτά γι’ αυτό το μικρό επεισόδιο. Είναι πράγματι πολύ δύσκολο πράγμα να κάνει κανείς
συνεχή σχόλια για τις αγριότητες αυτών των βιβλικών χαρακτήρων, κι έτσι θα αφήσω το
θέμα στην κρίση σας. Το μόνο σχόλιό μου είναι αυτό: Ίσως ενόσω χάιδευε αυτήν την
[70]
όμορφη κοπέλα, ο Σολομών εμπνεύστηκε για να γράψει τουςπαρακάτω ωραίουςστίχους

του!
Κεφ. 1:13. Δεμάτι σμύρνας είναι σε μένα ο αγαπημένος μου, που θα διανυκτερεύσει μεταξύ
των μαστών μου.
Κεφ. 4:5. Οι δύο μαστοί σου σαν δύο νιογέννητα δίδυμα ζαρκάδας.
Κεφ.7:4-5. …η καμπύλη των μηρών σου περιδέραιο…ο κόλπος σου κρατήρας τορνευτός…η
κοιλιά σου θημωνιά σταριού…οι δύο μαστοί σου σαν ελαφόπουλα…οι μαστοί σου τσαμπιά
χουρμάδες…η κορμοστασιά σου σαν φοίνικας…θα ανέβω επάνω στον φοίνικα να πιάσω τα
βάγια του, να γίνουνε οι μαστοί σου σαν τα σταφύλια…
Κεφ.8:8-10. Έχουμε μια αδερφή κι είναι μικρή, και μαστούς δεν έχει, τι θα κάνουμε όταν
έρθει ο καιρός να παντρευτεί;…εγώ είμαι τείχος και σαν πύργοι είναι οι μαστοί μου…
Οι μητέρες νανουρίζουν συνήθως τα παιδιά τους μ’ ένα γλυκό τραγούδι. Σε αυτές τις
ευσεβώς θρησκευόμενες μητέρες, που κρατούν την εβραϊκή Βίβλο με τρυφερότητα και
αγάπη, και την σέβονται ως εμπνευσμένο λόγο του Θεού, και που είναι τόσο ανήσυχες να
εξοικειώσουν τα παιδιά τους μ’ αυτήν και να τα δώσουν θρησκευτικές οδηγίες, ερωτώ το
εξής: Θα τραγουδούσατε ποτέ τα τραγούδια του Σολομώντα νανουρίζοντας τα παιδιά σας;
Διαβάστε το Άσμα Ασμάτων και μετά απαντήστε.
Είναι οι άνθρωποι τόσο εύπιστοι ώστε να πιστεύουν πως οι ερωτικές αυτές εκφράσεις,
που βρίσκουμε στα τραγούδια του Σολομώντα, εμπνεύστηκαν από τον Γιαχβέ;
[71]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15
Το βιβλίο της Εσθήρ.
Είχα σκοπό να αναφέρω αυτήν την ιστορία με τον ίδιο τρόπο που έχω αποκαλύψει τα
άλλα στοιχεία της εβραϊκής Βίβλου, αλλά οι άσεμνες προτάσεις και οι ανηθικότητες
αυτής της ιστορίας είναι μόνον ένα δευτερεύον ζήτημα. Συγκρινόμενη με τις ιστορίες που
έχουμε ήδη διηγηθεί, η ιστορία της Εσθήρ είναι απλά μια ζαχαρωμένη ιστορία. Αλλά
περιέχει μια σκηνή και μια μέθοδο που κανένας αναγνώστης της εβραϊκής Βίβλου δεν θα
πρέπει να μην γνωρίζει.
Αναφέρεται σ’ έναν βασιλιά που απαιτεί από την βασίλισσα σύζυγό του να μπει στο
δωμάτιο των μεθυσμένων συνδαιτυμόνων του, πιθανώς φορώντας μόνον την κορώνα της,
για να επιδείξει το όμορφο σώμα της στα μάτια των φιλοξενουμένων του, διότι η εβραϊκή
Βίβλος πολύ απλά λέει, "ήταν πραγματικά πολύ όμορφη." Όταν η βασίλισσα Αστίν
αρνήθηκε να υπακούσει την εντολή του βασιλιά Ασσουήρου για να υποβιβαστεί, και
απομακρύνθηκε επειδή υποστήριξε την γυναικεία τιμή και αξιοπρέπειά της, ο βασιλιάς
χρειάστηκε σχεδόν τρία χρόνια, με μια προσωπικά δοκιμασμένη μέθοδο, για να βρει μια
γυναίκα και να την αντικαταστήσει στον βασιλικό οίκο. Τις λεπτομέρειες της μεθόδου
αντικατάστασης της βασίλισσας, εκ μέρος του βασιλιά Ασσουήρου, η πεζή πένα μου δεν
μπορεί να καταγράψει, έτσι θα αφήσω την εβραϊκή Βίβλο να τις περιγράψει σε σας.
Εσθήρ, κεφάλαιο 2, στίχοι 12-13.
12. Σύμφωνα με τον κανονισμό, κάθε νέα την προετοίμαζαν ένα χρόνο προτού την
παρουσιάσουν στο βασιλιά: Έξι μήνες την περιποιούνταν με ειδικό λάδι και μύρα και έξι
μήνες με αρώματα και διάφορα άλλα γυναικεία καλλυντικά.
13. Κατόπιν οι νέες παρουσιάζονταν μία μία. Όταν επρόκειτο να πάνε από το γυναικωνίτη
στα ανάκτορα, τους επιτρεπόταν να ντυθούν και να καλλωπισθούν όπως αυτές ήθελαν.
Κρατήστε το καλά στο μυαλό σας, επί δώδεκα μήνες αυτά τα κορίτσια προετοιμαζόταν
στο βασιλικό ινστιτούτο καλλονής για να ευνοήσουν τον βασιλιά. Για έξι μήνες τις
έβαζαν ειδικό λάδι και μύρα και για έξι μήνες "διάφορα γυναικεία καλλυντικά." Η κάθε
μία απ’ αυτές, μετά από τέτοια επεξεργασία, πρέπει να ήταν πράγματι ένα "πιάτο"
αληθινά "κατάλληλο να τεθεί ενώπιον ενός βασιλιά." Αυτό το "νόστιμο" πιάτο
"εξυπηρετούσε" κάθε βράδυ την προτίμηση του βασιλιά.
Εσθήρ, κεφάλαιο 2, στίχος 14.
14. Κάθε κορίτσι πήγαινε το βράδυ στο βασιλιά και γύριζε το πρωί στο δεύτερο
γυναικωνίτη υπό την επίβλεψη του Σαασχάζ, ευνούχου του βασιλιά, επόπτη των
παλλακίδων. Δεν ξαναπαρουσιαζόταν πια στο βασιλιά, εκτός αν του άρεσε πολύ και την
προσκαλούσε ονομαστικά.
"Πήγαινε το βράδυ στο βασιλιά και γύριζε το πρωί στο δεύτερο γυναικωνίτη," είναι από
μόνο του αρκετό. Η φαντασία σας δεν απαιτείται για περαιτέρω διευκρίνιση. Δεν
καλείστε να απεικονίσετε τι πραγματοποιούνταν κάθε βράδυ στο παλάτι του βασιλιά.
"Δεν ξαναπαρουσιαζόταν πια στο βασιλιά, εκτός αν του άρεσε πολύ και την
προσκαλούσε ονομαστικά." Αυτό μόνο σημαίνει ότι μερικά από τα κορίτσια γοήτευαν
τόσο τον βασιλιά που απαιτείτο ένα "δεύτερο τεστ" προκειμένου να καθορίσει την
αποδοχή τους. Η στενότητα του διαγωνισμού πρέπει να ήταν συγκλονιστική σε όλες τις
ενδιαφερόμενες.
[72]
Αυτή η εξεταστική μέθοδος που υιοθετήθηκε από τον βασιλιά Ασσουήρη κατά την
οποίαν η παρθένα έμπαινε στα διαμερίσματά του το βράδυ και έφευγε το πρωί, για να
διαλέξει την πιο επιθυμητή, διήρκεσε μια περίοδο σχεδόν τριών ετών, και εάν η
παράσταση συνεχιζόταν κάθε νύχτα, που χωρίς αμφιβολία γινόταν, η εβραϊκή Βίβλος μας
οδηγεί να πιστέψουμε ότι πάνω από 1.000 κορίτσια θυσιάστηκαν στον βωμό της
λαγνείας.
Αλλά τώρα στον θρίαμβο της Εβραίας Εσθήρ.
Εσθήρ, κεφάλαιο 2, στίχοι 15-17.
15. Κάποτε ήρθε και η σειρά της Εσθήρ, η οποία μετά το θάνατο του πατέρα της Αβιχαϊλ
είχε υιοθετηθεί από τον ανηψιό του το Μαρδοχαίο. Όταν ήταν να παρουσιαστεί στο
βασιλιά, δεν ζήτησε να φορέσει τίποτα περισσότερο, παρά μόνο όσα της σύστησε ο ευνούχος
Εγάι. Κι όλοι όσοι την έβλεπαν, τη θαύμαζαν.
16. Έτσι η Εσθήρ οδηγήθηκε στο ανάκτορο του Ασσουήρη το δέκατο μήνα, του εβδόμου
έτους της βασιλείας του, δηλαδή το μήνα Αδάρ.
17. Η Εσθήρ άρεσε στο βασιλιά περισσότερο από κάθε άλλη γυναίκα, και κέρδισε την
εύνοια και τη συμπάθειά του περισσότερο από όλες τις άλλες παρθένες. Της έβαλε στο
κεφάλι το βασιλικό διάδημα και την ανακήρυξε βασίλισσα στη θέση της Αστίν.
Πριν προσπεράσω αυτήν την ιστορία επιτρέψτε μου να εκφράσω αυτήν την σκέψη. Αυτή
η ιστορία της Εσθήρ για μια ακόμη φορά αποκαλύπτει το ακριβώς αντίθετο αυτού που η
εβραϊκή Βίβλος υποτίθεται ότι πρέπει να διδάξει. Αντί της βασίλισσας Αστίν που
απεικονίζεται ως ιδανικό της γυναικείας φύσης, η Εσθήρ, που πόρνευσε, παρουσιάζεται
ως υπόδειγμα και παράδειγμα για τον κόσμο. Αντί η αφήγηση να αποκαλύπτει τις
αληθινές ποιότητες που μια γυναίκα πρέπει να έχει ως βασίλισσα, η Βίβλος απαριθμεί την
πλέον επαναστατική μέθοδο με την οποία μια γυναίκα επιλέγεται για την σεξουαλική
ελκυστικότητά της. Όχι η νοημοσύνη, η συντροφικότητα, η συμπονετική κατανόηση, η
γοητεία και η αγάπη, αλλά η επιλογή πως θα ήταν στο κρεβάτι είναι τα επιτυχή προσόντα
για την αποδοχή ως σύζυγος και βασίλισσα.
Όπως δήλωσα πριν, η πραγματική πρόθεση αυτής της ιστορίας δεν ανήκει τεχνικά στο
πλαίσιο του θέματός μου, αλλά η ανήθικη καταγραφή της προώθησης περισσοτέρων από
1.000 νέων κοριτσιών στο κρεβάτι ενός ανθρώπου ώστε να μπορεί αυτός να επιλέξει την
πιο ικανοποιητική, είναι μια πολύ εξευτελιστική πράξη ώστε να μην προκαλεί την
προσοχή μας στο να αποκαλύψουμε το αληθινό προσωπείο της εβραϊκής Άγιας Βίβλου.
Καλείστε να διαβάσετε αυτήν την ιστορία με την απόκρυφη μνησικακία της. Κατόπιν θα
είστε σε θέση να πιάσετε πληρέστερα το πραγματικό νόημα της ιστορίας.
[73]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16
Σεξουαλική Διαστροφή
Στην Επιστολή Β! προς Τιμόθεον 3:16, αναφέρεται ότι όλη η γραφή είναι θεόπνευστος,
πράγμα που υποδηλώνει πως ό,τι γράφτηκε έχει την αρχή του στον ίδιο τον Γιαχβέ. Στην
Επιστολή Β! Πέτρου 1:21 διαβάζουμε ότι οι συγγραφείς ήταν εμπνευσμένοι από τον
Γιαχβέ. Συνεπώς, ο Γιαχβέ χρησιμοποίησε κάθε συγγραφέα για να φέρει σε πέρας μια
θεία και αυθεντική εργασία, διότι ο Γιαχβέ δεν μπορεί να εμπνεύσει το λάθος.
Στην Εισαγωγή της Αγίας Γραφής, έκδοση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας, αναφέρεται:
“Έτσι η Βίβλος δεν είναι μόνον ανθρώπινο έργο αλλά και θείο, καθώς δεν είναι προϊόν
γραφείου, καρπός των θεωρητικών αναζητήσεων κάποιου διανοουμένου ή το
κατασκεύασμα κάποιου ιερατείου, αλλά πίσω από κάθε βιβλικό κείμενο υπάρχει η
αποκάλυψη του θεού προς τον λαό του ο οποίος τη βίωσε και διατήρησε ζωντανή στην
παράδοσή του την εμπειρία της.”
Θεωρούμε, συνεπώς, δεδομένο πως ό,τι περιέχεται μέσα στην εβραϊκή Αγία Γραφή είναι
θεόπνευστο, αποκαλύπτεται από τον Θεό, δεν περιέχει λάθος, δεν επιδέχεται
παρερμηνείες ή διορθώσεις, και ότι δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα.
Έτσι αυτός ο Γιαχβέ που μιλούσε στον λαό του, που εμφανιζόταν στους εκλεκτούς του,
που τους καθοδηγούσε σε κάθε τους βήμα, που αποφάσιζε για κάθε ζήτημα, μικρό ή
μεγάλο, μια μέρα είπε στον Μωυσή:
Αριθμοί, κεφάλαιο 31, στίχος 2.
2. Πάρε εκδίκηση από τους Μανδιανίτες για χάρη των Ισραηλιτών. Μετά απ’ αυτό θα
πεθάνεις.
Ο Γιαχβέ απαιτούσε εκδίκηση ενάντια στον Μαδιάμ για προηγούμενα κακά προς τον
Ισραήλ (Αριθμοί 25). Οι εκλεκτοί του, φυσικά, υπάκουσαν και,
3. Τότε ο Μωυσής μίλησε στο λαό και τους είπε: “Ας εξοπλιστούν μερικοί άντρες από σας
για πόλεμο. Θα επιτεθούν στους Μαδιανίτες για να πραγματοποιήσουν την εκδίκηση του
Κυρίου εναντίον τους”.
Η εκδίκηση του Γιαχβέ είναι Υπέρτατη εδώ.
7. Πολέμησαν εναντίον των Μαδιανιτών, όπως ο Κύριος είχε διατάξει τον Μωυσή και
σκότωσαν όλους τους άντρες τους.
Όχι δικαιοσύνη ή αποκατάσταση, αλλά εκδίκηση και αυτή η εκδίκηση, ενός
φιλεύσπλαχνου Γιαχβέ, επρόκειτο να πάρει την μορφή ενός σχεδόν ολικού αφανισμού
των ανδρών, των γυναικών, των παιδιών, και των ζώων. Οι πόλεις επρόκειτο να καούν
επίσης, αλλά δεν μας λένε εάν τα φρούτα και οι ελιές και οι αμπελώνες θα καιγόταν.
Δώδεκα χιλιάδες Ισραηλίτες άνδρες πολέμησαν ενάντια στους Μαδιανίτες και σκότωσαν
κάθε (ενήλικο) αρσενικό. Επιτρέψτε μου να επαναλάβω την Έμπνευση. Πολέμησαν
εναντίον των Μαδιανιτών, όπως ο Κύριος είχε διατάξει τον Μωϋσή και σκότωσαν
όλους τους άντρες τους.
[74]
Μέχρις εδώ, υπήρξε υπακοή στις εντολές του Γιαχβέ, αλλά έπειτα διαβάζουμε ότι η
αιχμαλωσία και όχι ο θάνατος ήταν ο τελικός στόχος για τις γυναίκες, τα παιδιά, τα ζώα,
και άλλα αγαθά.
9. Οι Ισραηλίτες αιχμαλώτισαν τις γυναίκες των Μαδιανιτών μαζί με τα παιδιά τους και
λεηλάτησαν τα ζώα τους, τα κοπάδια τους, όλα τα υπάρχοντά τους.
Στην επιστροφή του στρατού του, ο Μωυσής επέπληξε τους αξιωματικούς του επειδή δεν
αφάνισαν όλες τις γυναίκες.
15. Γιατί αφήσατε ζωντανές τις γυναίκες; τους έλεγε.
οι οποίες ήταν της ίδιας εθνικότητας με τις γυναίκες που είχαν προσελκύσει περίπου
24.000 Ισραηλίτες άνδρες στην ειδωλολατρία και τις σεξουαλικές σχέσεις σ’ ένα
προηγούμενο γεγονός (Αριθμοί 25).
Ο Μωυσής διέταξε όπως "θανατωθεί κάθε αρσενικό μεταξύ των παιδιών".
17. Τώρα λοιπόν θα σκοτώσετε κάθε αρσενικό παιδί και κάθε γυναίκα που έχει πλαγιάσει
με άντρα και συνευρέθηκε μαζί του.
Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με το γεγονός της εκδίκησης των εκλεκτών. Εκεί που θα
εστιάσουμε την προσοχή μας είναι πως ορισμένα βιβλικά αποσπάσματα είναι
διφορούμενα όσον αφορά τα συμπεράσματα που μπορούν να βγουν απ’ αυτά σχετικά με
τις σεξουαλικές πεποιθήσεις και πρακτικές της εποχής στην οποίαν γράφτηκαν. Ένα
τέτοιο βρίσκεται στο
Αριθμοί, κεφάλαιο31, στίχος18
18. Τα κορίτσια όμως που είναι παρθένες αφήστε τα να ζήσουν για σας.
Τι υπέροχη κατάσταση! Ο Γιαχβέ να διατάζει την δολοφονία κάθε αρσενικού παιδιού και
κάθε γυναίκας, αλλά να αφήνει να ζήσουν οι παρθένες, για σας!
Προσέξτε κάτι πολύ σοβαρό εδώ, ο Γιαχβέ δεν διέταξε την δολοφονία όλων των
γυναικών -- μόνον εκείνων που είχαν σεξουαλική σχέση με άνδρες,
17. Τώρα λοιπόν θα σκοτώσετε κάθε αρσενικό παιδί και κάθε γυναίκα που έχει
πλαγιάσει με άντρα και συνευρέθηκε μαζί του.
Το κείμενο δεν βάζει αυτήν την εντολή του Μωυσή στο στόμα του Γιαχβέ, απλά υπονοεί
ότι ο Μωυσής πραγματοποιούσε εδώ τον λόγο του. Έτσι τώρα οι μαχητές σκότωσαν όλες
τις γυναίκες που είχαν σεξουαλική εμπειρία.
Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, σημαντικό και ηθικό. Τα κορίτσια όμως που είναι
παρθένες αφήστε τα να ζήσουν για σας". Υπονοούσε ο συγγραφέας μ’ αυτό ότι οι
ειδωλολάτρισσες γυναίκες δεν θα μπορούσαν να είναι παρθένες υπό μια υψηλή, ηθική
έννοια, αλλά ότι ήταν μόνο εκείνες με ένα φυσικό προσόν καλούμενο άθικτος παρθενικός
υμένας;
Σε κάθε περίπτωση, ο ιδιαίτερος σκοπός για να αφήσουν ζωντανά αυτά τα "άθικτα"
θηλυκά ήταν ένα είδος πλεονεκτήματος: "για σας". Και σύμφωνα με τον στίχο 35,
υπήρχαν περίπου 32.000 "άθικτα" θηλυκά που σώθηκαν.
Αριθμοί, κεφάλαιο 31, στίχος 35
[75]
35. Όσο για τους ανθρώπους, ο αριθμός των παρθένων γυναικών ήταν 32.000.
Τώρα, το πώς οι μαχητές του Μωυσή διαπίστωσαν αν κάθε κορίτσι ήταν παρθένα, βάλτε
την φαντασία σας να δουλέψει.
Η συνταγή για να κατανεμηθεί αυτό το απολαυστικό δώρο ήταν 50:50, για τους
πολεμιστές και την συναγωγή.
27. Θα μοιράσεις τα λάφυρα σε δύο μέρη, το ένα για τους πολεμιστές που πολέμησαν στη
μάχη και το άλλο για την υπόλοιπη κοινότητα.
Κατά συνέπεια, η μερίδα του Θεού ήταν 1:500, από το 50% που έλαβαν οι πολεμιστές.
28. Από το μερίδιο των πολεμιστών θα πάρεις προσφορά για τον Κύριο, τόσο από τους
αιχμαλώτους, όσο και από τα βόδια, από τα γαϊδούρια και από τα πρόβατα, ένα στα
πεντακόσια…
ενώ το μερίδιο των Λευιτών ήταν αρκετά μεγαλύτερο: 1:50 του 50% που δόθηκε στην
συναγωγή.
Έτσι τα "άθικτα" θηλυκά διαιρέθηκαν ως εξής: 16.000 στους πολεμιστές (και δεδομένου
ότι υπήρχαν μόνο 12.000 πολεμιστές, και όλοι είχαν επιζήσει, αυτό έδωσε ένα και ένα
τρίτο παρθένες ανά πολεμιστή!), 16.000 για την συναγωγή (πώς διαμοιράστηκαν στις
εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλιτών δεν μας το είπαν), κατόπιν 32 θηλυκά για τον Γιαχβέ
και 320 για τους Λευίτες.
Κι εδώ έχω μια ερώτηση: Για ποιο σκοπό ή σκοπούς αυτά τα "άθικτα" θηλυκά τα άφησαν
ζωντανά; Τι ήθελε ή γιατί χρειαζόταν ο Γιαχβέ 32 "άθικτα" θηλυκά; Και τι έκανε
πραγματικά μ’ αυτά; Δεδομένου ότι οι Λευίτες ήταν ιερείς της θρησκείας, είναι μόνον
λογικό να συμπεράνουμε ότι αυτές οι 32 παρθένες δόθηκαν σ’ αυτούς για “χρήση.” Στο
πλαίσιο αυτής της ιστορίας, η απάντηση είναι προφανώς μία αποσιώπηση. Ποιο είδος
απάντησης θα μπορούσε πραγματικά να δοθεί στους αναγνώστες; Εδώ, η σιωπή είναι
πραγματικά χρυσός.
Στην διαίρεση των αιχμαλώτων, τα 15.680 θηλυκά της κοινότητας ήταν τελευταία στον
κατάλογο. Αυτά ήταν 16.000 μείον τα 320 των Λευιτών. Μοιράζοντας αυτά τα άθικτα
θηλυκά στις δώδεκα φυλές έδωσε περίπου 306 ανά φυλή, όχι πραγματικά πάρα πολλά.
Πάλι, στις διάφορες οικογένειες στις οποίες στην πραγματικότητα πήγαν αυτά τα θηλυκά,
εάν χρησιμοποιούνταν ως υπηρέτριες, ο σεξουαλικός πειρασμός θα υπήρχε βεβαίως για
τους πατέρες και τους γιους. Ερώτηση: θα μπορούσαν αυτά τα θηλυκά να έχουν γίνει
ποτέ πλήρεις Ισραηλίτισσες γυναίκες μέσω του γάμου;
Η προηγούμενη ερώτηση ενισχύει την καταφατική απάντηση στην αναλογία του "μικτού
πλήθους" που συνόδευσε το Ισραήλ από την Αίγυπτο, ακόμα κι αν το θέμα μπορεί να
εξεταστεί μόνο έμμεσα από τα κείμενα. Αμεσότερο μπορεί να είναι το προηγούμενο στο
οποίο ο Μωυσής, που έχει πάρει μια γυναίκα Αιθιόπισσα για σύζυγο. (Αριθμοί 12:1,
Αιθίοψο κοινός ελληνικός όρος για τους λαούς με "καμμένα πρόσωπα", δηλαδή τύποι
Χαμιτικοί). Αν και η Μίριαμ και ο Ααρών ήταν ιδιαίτερα επικριτικοί μ’ αυτόν τον γάμο
(ακόμα κι αν ο συγκεκριμένος λόγος τους δεν αναφέρεται), η ταύτιση του Γιαχβέ με τον
δούλο του Μωυσή υποστηρίζει το συμπέρασμα ότι μια ξένη γυναίκα θα μπορούσε να
γίνει τόσο νόμιμο μέλος του Ισραήλ όσο οποιοσδήποτε άλλος (Αριθμοί 12).
[76]
Από την άλλη, λόγω της άμεσης σχέσης αυτών των Μαδιανιτών θηλυκών, φαίνεται
απίθανο ότι θα τις θεωρούσαν κατάλληλες για γάμο. Ως εκ τούτου, η ερμηνεία που κρίνω
πιο σωστή για το "για σας" του κειμένου (στ.18), είναι ότι αυτές οι παρθένες ήταν για
οποιαδήποτε γενική χρήση που θα ταίριαζε στο περιβάλλον των υποστηρικτών του
Γιαχβέ. Δηλαδή, ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σεξουαλικά.
Όσον αφορά στο περιεχόμενο της εβραϊκής Βίβλου, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι οι
σεξουαλικές σχέσεις, σε μια κάπως περιστασιακή βάση, είναι αποδεκτές εφ' όσον το
θηλυκό είναι (1) άθικτο, (2) μη ειδωλολατρικό, και (3) ανύπαντρο, έστω και
μνηστευμένο. Μπορούμε να είμαστε (1) πολεμιστές, (2) λαϊκοί (μη κληρικοί), (3) ιερείς,
(4) παντρεμένοι, (5) ο ίδιος ο Γιαχβέ. Το τελευταίο είναι πιο συγκλονιστικό στην
ευαισθησία των πιστών, αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Γιαχβέ κατεύθυνε την ζωή
των Εβραίων με κάθε λεπτομέρεια κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, και, αφ’
ετέρου, οι άνθρωποι κλήθηκαν να είναι οπαδοί, δηλαδή μιμητές του Γιαχβέ. Για τις
ερμηνείες που επιδιώκουν να δώσουν την επαρκή έμφαση στην φυλετική σημασία του
Γιαχβέ, το συμπέρασμά μου δεν μπορεί να φανεί πάρα πολύ εξεζητημένο.
Βλέπετε τι υπέροχα ηθικά διδάγματα σας δίνει η Βίβλος; Δώστε αυτό το υπέροχο κομμάτι
της Βίβλου στα παιδιά σας και βεβαιωθείτε ότι δεν θα παρεκκλίνουν καθόλου από τα
διδάγματά της. Αν τύχει και βρεθούν σε μάχη, επιτυχώς, θα πρέπει να καταστρέφουν
ολοσχερώς τις πόλεις. Να σκοτώνουν κάθε αρσενικό αδιαφορώντας για την ηλικία, ακόμη
και εκείνα που θηλάζουν στα στήθη των μητέρων τους. Να σκοτώνουν τις μητέρες
επίσης. Να σκοτώνουν επίσης κάθε θηλυκό που δεν είναι παρθένα και οι γιατροί να
παρέχουν την κλινική εξέταση για εκείνους που έχουν αμφιβολία ως προς την άθικτη
κατάστασή τους.
Είναι οι λάβροι ιεροκήρυκες αυτού του γνωμικού πραγματικά πρόθυμοι να
ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα;
[77]
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17
Συμπέρασμα
Έρχομαι τώρα στο τέλος της έρευνάς μου, αν και είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλά
ακόμη που θ άπρεπε να αναφερθούν. Αν όμως περιέγραφα λεπτομερώς όλα τα χυδαία
πράγματα-- αντιγράφοντας σχεδόν λέξη προς λέξη όλα αυτά που η εβραϊκή Έμπνευση
περιέχει-- και επαναλάμβανα όλες τις χυδαίες και άσεμνες εκφράσεις της, φοβάμαι ότι δεν
θα τελείωνα ποτέ τον στόχο μου. Αν, μετά απ’ όσα διαβάσατε στις προηγούμενες σελίδες
αυτού του βιβλίου, έχετε πειστεί ότι η εβραϊκή Βίβλος είναι όφελος στον πολιτισμό μας,
επιτρέψτε μου τότε να πω, ότι οι Εβραίοι έδωσαν πράγματι στον χριστιανικό κόσμο την
μέγιστη κληρονομιά τους.
Και όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, σε αντάλλαγμα αυτής της ανεκτίμητης κληρονομιάς, οι
Χριστιανοί έδωσαν στους Εβραίους μια σειρά διώξεων, δολοφονιών και κριματορίων που
όμοιά τους δεν υπάρχουν στα χρονικά των ανθρώπινων εχθροπραξιών. Αυτή, υποθέτω,
είναι η ποιότητα της αδελφότητας των ανθρώπων που μετουσιώνεται φυσικά μέσα από τα
εντάλματα της εβραϊκής Βίβλου. Η ιστορία αποδεικνύει αυτόν τον ισχυρισμό αληθινό.
Εάν δεν συμφωνείτε με αυτά που η εβραϊκή Βίβλος έχει επιφέρει στην ανθρώπινη φυλή,
τότε ενδεχομένως συμφωνείτε με μένα όταν υποστηρίζω ότι είναι ένα από τα πλέον
ανήθικα βιβλία που κυκλοφορούν.
Αποτελεί τραγωδία να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώπων που λατρεύουν
πραγματικά την εβραϊκή Βίβλο όταν το βιβλίο αυτό δεν είναι κατάλληλο ακόμη και να
έχει τον σεβασμό τους. Λέω ότι είναι μια τραγωδία, επειδή παρουσιάζει την φοβερή
άγνοια και επιπλέον την φοβερή δεισιδαιμονία μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων, σε μια
εποχή τόσων θαυμάσιων επιστημονικών επιτευγμάτων και προόδου. Δεν πρέπει να μας
εκπλήττει το γεγονός ότι η ηθική της ανθρωπότητας δεν έχει φτάσει στα ύψη που ο
άνθρωπος έχει επιτύχει σε άλλες σφαίρες όταν έχουμε ένα τέτοιο παράδειγμα.
Η συμπόνοια μας πρέπει να είναι μ’ εκείνους που εξακολουθούν να δέχονται την εβραϊκή
Βίβλο ως θεία αλήθεια, όταν έχουν στην διάθεσή τους την συσσωρευμένη γνώση αιώνων
-- γνώση που όχι μόνο αποδεικνύει την εβραϊκή Βίβλο ψεύτικη σε κάθε θέμα στο οποίο
υποστηρίζει ότι είναι αυθεντία, αλλά και ότι ασκεί ολέθρια επιρροή επάνω μας. Εάν οι
άνθρωποι επιλέγουν "να φιλήσουν ευλαβικά" την εβραϊκή Βίβλο, προσεύχομαι ότι δεν θα
αναγκάσουν πλέον αυτήν την ταπείνωση πάνω στα παιδιά τους.
Μπορούμε σίγουρα να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι εκείνοι που δέχονται ακόμα την
εβραϊκή Βίβλο ως αλάνθαστο Λόγο του Γιαχβέ εξαπατώνται δυστυχώς τόσο πολύ από την
δεισιδαιμονία και τον φόβο που δεν έχουν το θάρρος και την διανοητική δύναμη να
αποβάλλουν αυτό το παραλυτικό δηλητήριο. Αλλά δεν έχει σημασία για ποια αιτία, ήρθε
ο καιρός που τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει πλέον να είναι σε θέση να υπαγορεύουν σε
άλλους τις διανοητικές και ηθικές αξίες του ανθρώπου.
Εάν υπήρχε μια πραγματική Βίβλος για την ανθρώπινη φυλή, εκείνο το βιβλίο θα περιείχε
όλα όσα αυτή η αποκαλούμενη Βίβλος δεν περιέχει. Η πραγματική Βίβλος θα άρχιζε με
το αλφάβητο και τον πίνακα πολλαπλασιασμού και θα περιείχε κάθε νόμο και αρχή της
φύσης. Θα συμβουλευόμαστε συνεχώς τις σελίδες της για να καθορίσουμε την κατάλληλη
[78]
σειρά μαθημάτων μας μέσα στην ζωή. Θα ήταν ο οδηγός και ο διαφωτιστής μας. Θα ήταν
το εγχειρίδιο της ύπαρξής μας, το λεξικό των πράξεων μας.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο και πέρα από την πιθανότητα πάσης αμφιβολίας, κι αυτό είναι
αυτό: Η πραγματική Βίβλος δεν θα περιείχε τις ανήθικες ιστορίες που αποτελούν το
σημαντικότερο κομμάτι αυτής. Γιατί, ο Σατανάς - αν υπήρχε αυτό το ανθρώπινο
παπαδίστικο κατασκεύασμα- θα διαμαρτυρόταν έντονα στην κατηγορία ότι ήταν ο
συντάκτης ενός τέτοιου επαίσχυντου βιβλίου που τώρα φέρει τον τίτλο "Άγιες Γραφές."
Και σημειώστε αυτό: Σε κανένα άλλο βιβλίο δεν θα ήταν ανεκτή αυτή η χυδαία προσβολή
στην ανθρώπινη φυλή.
Είναι δυνατόν οι ιερείς μας να μην έχουν διαβάσει ποτέ την εβραϊκή Βίβλο; Ή είναι κι
αυτοί σαν το συμπαθητικό μικρό αγόρι που όταν το ρώτησαν εάν ήξερε τι υπήρχε μέσα
στην Βίβλο είπε, “Ω! ναι, Ξέρω όλα όσα βρίσκονται μέσα της. Η φωτογραφία του φίλου
της αδελφής μου είναι μέσα, και η συνταγή της μαμάς μου για την κρέμα προσώπου, μια
τούφα από τα μαλλιά μου που τα έκοψαν όταν ήμουν μωρό, και το απόκομμα του Λόττο,
του πατέρα μου.”
Πού μπορείτε να βρείτε ένα άλλο βιβλίο, αγαπητοί ιερείς, που να περιέχει τόσες
"σεξουαλικές ιστορίες" όσες η εβραϊκή Βίβλος; Εάν η ιστορία "του Λωτ και των
θυγατέρων του" -- όπου ένας πατέρας μεθάει ώστε οι δύο παρθένες κόρες του να
μπορέσουν να έχουν μια αιμομικτική ένωση μ’ αυτόν και η ιστορία "της Ταμάρ και του
πεθερού της Ιούδα" -- όπου μια νύφη είναι με "παιδί από την πορνεία της" από τον πεθερό
της και η ιστορία του "βιασμού της Ταμάρ από τον αδελφό της Αμνών" -- μια ιστορία όπου
μια αγαπητή και υπάκουη αδελφή βιάζεται εξωφρενικά απ’ τον αδελφό της, εάν τα
μοιχικά επεισόδια του Δαβίδ, η αποπλάνηση της Μαρίας, και η απιστία της εξαδέλφης της
Ελισάβετ, "δεν βρωμάνε σεξ," τότε ποιο όνομα θα δίνατε στην αποκρουστική μυρωδιά
τους;
Δεν νομίζετε ότι είναι καιρός να απογυμνωθεί η εβραϊκή Βίβλος από το ψεύτικο
φωτοστέφανό της και να την δούμε ως αυτό που πραγματικά είναι; Όταν η Βίβλος
εξεταστεί υπό το αληθινό φως της, θα τοποθετηθεί σε μια θέση παντελούς ασέβειας --
χωρίς θεμέλια, χωρίς γεγονότα, αλλά τουλάχιστον σε ευπρέπεια. Όταν ο ιερέας ονομάζει
τις ιστορίες άλλων βιβλίων άσεμνες, όταν συστήνει την εβραϊκή Βίβλο, είναι σαν την
λαϊκή παροιμία "του όνου που είπε τον πετεινό κεφάλα." Αντί να καυχώνται για την
σύνδεσή τους μ’ αυτήν και να υποστηρίζουν την εβραϊκή Βίβλο, πρέπει να σκύψουν τα
κεφάλια τους από ντροπή.
Έχετε ποτέ διαβάσει ιστορίες που περιέγραφαν σεξουαλικά πάθη και απεικόνισαν τις
"λάγνες τάσεις της ζωής" καλύτερα από τα αφηγήματα που μόλις πήραμε από την εβραϊκή
Βίβλο; Οι ιστορίες που έχουμε αναφέρει από την εβραϊκή Βίβλο ίσως να είναι αληθινές
στην ζωή, αλλά σίγουρα η ζωή βρίσκεται στην χαμηλότερη και πιο ευτελή πλευρά της.
Εάν τέτοιες ιστορίες είναι καταστρεπτικές και ανατρεπτικές της σύγχρονης κοινωνίας και
δίνουν στο όχημα του σύγχρονου πολιτισμού μια περαιτέρω ώθηση στην κατηφόρα της
καταστροφής, τότε πρέπει να φωνάξω ότι η εβραϊκή Βίβλος είναι η πιο καταστρεπτική
και ανατρεπτική επιρροή στον σύγχρονο πολιτισμό. Αναρωτιέμαι, μήπως η Βίβλος, όπως
οι ιερείς τόσο καυχησιάρικα διατυμπανίζουν ότι είναι το βιβλίο με τις "καλύτερες
πωλήσεις," είναι έτσι λόγω των ιστοριών που περιέχει;
Θεωρώ ότι η υποστήριξη της Βίβλου από οποιονδήποτε σωστό και νοήμονα άνθρωπο
αποτελεί ξεπεσμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Οι ιερείς κάνουν την δουλειά τους.
Εσείς όμως αγαπητοί γονείς θα θέλατε η μαθήτρια κόρη σας, εάν έχετε, να διαβάζει
τέτοια σκουπίδια; Θα θέλατε η κόρη σας, εάν έχετε, να διαβάζει τέτοια σκουπίδια όπως "ο
[79]
Ισαάκ και η σύζυγός του Ρεβέκα," "ο βιασμός της Δείνας," "η ιστορία της Εσθήρ," "ο
Ιωσήφ και σύζυγος του Ποτιφάρ," "ο Αβραάμ και η Σάρα;”
Εάν τέτοια λογοτεχνία όπως αυτή κυκλοφορεί ελεύθερα, τυφλά και τρελά, τότε δεν
νομίζετε ότι είναι καιρός εσείς που δεν είστε τυφλοί και τρελοί να φωνάξετε "Φτάνει"
στην περαιτέρω πλύση εγκεφάλου των παιδιών σας από την εβραϊκή Βίβλο;
Είναι η Βίβλος το βιβλίο που η κόρη μας πρέπει να διαβάσει για να εξοικειωθεί με την
γοητεία των πριγκίπων της ζωής; Θα πρέπει να διαβάσει την εβραϊκή Βίβλο ώστε να
διαμορφωθεί η ζωή της επάνω στις πράξεις της Σάρρας, ή της συζύγου του Ποτιφάρ, ή
της Εσθήρ, ή της Μαρίας, ή της Ελισάβετ; Θα πρέπει να διαβάσει την εβραϊκή Βίβλο με
την προσδοκία ότι ο εραστής, ο σύζυγος και ο σύντροφος της ζωής θα έχουν τον
"εξαιρετικό" χαρακτήρα του Αβραάμ, του Ισαάκ ή του Δαβίδ;
Εάν δώσουμε ένα βιβλίο σ’ ένα παιδί και του πούμε ότι μέσα σ’ αυτό το βιβλίο θα βρει
"το κλειδί για την ευτυχία και το καθήκον," μπορούμε ειλικρινά και δίκαια να
τιμωρήσουμε κατόπιν εκείνο το παιδί εάν ακολουθήσει τα παραδείγματα και τα
εντάλματα που περιέχει το βιβλίο;
Εάν το κράτος εγκρίνει την εβραϊκή Βίβλο, παρέχοντας απαλλαγή της φορολογίας στα
ιδρύματα που την προωθούν, πόσο παράδοξο είναι να τιμωρεί εκείνους που είναι ένοχοι
των ίδιων εγκλημάτων που στους ηγέτες της εβραϊκής Βίβλου συγχωρούνται. Σίγουρα
εάν ο Δαβίδ συγχωρέθηκε από τον Γιαχβέ για τα εγκλήματα που διέπραξε, και μας λένε
ότι ο Δαβίδ "ήταν άνθρωπος μέσα από την καρδιά του Γιαχβέ," δεν θα έπρεπε εμείς να
συγχωρούμε εκείνους που είναι ένοχοι των ίδιων εγκλημάτων που ο Δαβίδ διέπραξε; Και
τι υποκρισία είναι εκ μέρους της κυβέρνησής μας να έχει την εβραϊκή Βίβλο στα
δικαστήριά μας ώστε ο ένοχος να παίρνει όρκο σ’ αυτήν και να δικάζεται έπειτα για τα
ίδια τα εγκλήματα που η ίδια η εβραϊκή Βίβλος εγκρίνει. Πρέπει η τύφλωση του
αγάλματος της δικαιοσύνης να ληφθεί ως κυριολεκτικά αληθινή -- επειδή αυτή η παρωδία
και διακωμώδηση της δικαιοσύνης συνεχίζεται καθημερινά;
Θα μπορούσε να υπάρξει μια πιο γελοία κατάσταση απ’ αυτό; Πρόσφατα παρακολούθησα
την δίκη ενός ανθρώπου που κατηγορούνταν για βιασμό. Ανεβαίνοντας στο εδώλιο του
δόθηκε η εβραϊκή Βίβλος για να τοποθετήσει το χέρι του πάνω της και να πάρει όρκο "ότι
θα έλεγε την αλήθεια," κι όμως σ’ εκείνη την ίδια εβραϊκή Βίβλο είναι καταγραμμένη μια
από τις πιο απαίσιες περιπτώσεις βιασμού που είναι γνωστές στην ανθρωπότητα!
Δεδομένου ότι διδασκόμαστε να διαβάζουμε την Βίβλο για "το κλειδί της ευτυχίας και
του καθήκοντος," είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι η ανάγνωση της Βίβλου παρακινεί
την πράξη του βιασμού; Και δεν είναι επίσης λογικό να υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι του
Ευαγγελίου, μέσω του επαγγέλματός τους, που έχουν δώσει δράστες κάθε εγκλήματος
στην κοινωνία --από την ασήμαντη κλοπή και την ατίθαση συμπεριφορά μέχρι τον
βιασμό και την δολοφονία-- προτρέπονται στις πράξεις τους από την ανάγνωση της
Βίβλου;
Χρειαζόμαστε μια καλύτερη απεικόνιση της θρησκευτικής ανθρωποκτόνου μανίας, που

προκαλείται από την ανάγνωση της Βίβλου, από τις περιπτώσεις που αναφέρονται
επανειλημμένα στις εφημερίδες;
Και όμως έχουμε δικαστικές αποφάσεις και προσωπικές προτροπές αξιωματούχων της
εκκλησίας προς τα δικαστήριά μας, που προσπαθούν να μετριάσουν τις καταδίκες των
ενόχων μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωποι της εκκλησίας και διαβάζουν την Βίβλο! Θα
μπορούσα να αναφέρω πολλές περιπτώσεις αυτού του είδους και να γεμίσω έναν
ολόκληρο τόμο, αλλά απλά σας παραπέμπω στις καθημερινές εφημερίδες για να πάρετε
αυτές τις πληροφορίες.
[80]
Όχι μόνον είναι ακατάλληλες για διάβασμα οι ιστορίες της Βίβλου από τα παιδιά μας,
αλλά θα πάω ένα βήμα μακρύτερα και θα πω, ότι τα παιδιά που στέλνονται στο
Κατηχητικό για να ανακαλύψουν την Βίβλο και να την θεωρούν με σεβασμό ως Λόγο του
Θεού, μολύνονται με παντελή ηλιθιότητα και δεισιδαιμονία.
Εάν η εβραϊκή Βίβλος περιείχε μόνον τα απορρίμματα που εξέθεσα παραπάνω, τότε η
Βίβλος θα ήταν τόσο "σκάρτο" βιβλίο όσο τα περιοδικά πορνό που βλέπετε κρεμασμένα
στα περίπτερα. Η Βίβλος όμως περιέχει θέματα χίλιες φορές πιο επιβλαβέστερα και
ολέθρια. Ένα πράγμα πάντως είναι σίγουρο, οι συντάκτες αυτών των εντύπων δεν
υποστηρίζουν ότι οι ιστορίες που περιέχονται στα περιοδικά τους είναι αποτέλεσμα της
θείας έμπνευσης.
Εάν η δωροδοκία σε κάθε περίπτωση τιμωρείται από τον νόμο, τότε η μόλυνση του
μυαλού των παιδιών μας με οποιαδήποτε άλλη μέθοδο πρέπει να αντιμετωπίσει την ίδια
ποινή. Εάν η δολοφονία, η μοιχεία, η πορνεία, ο βιασμός, και η αιμομιξία είναι
ακατάλληλα θέματα για τα παιδιά μας, ο τίτλος της "ιερής Βίβλου" επάνω στο εξώφυλλο
ενός βιβλίου, δεν μπορεί, μαγικά, να μετασχηματίσει αυτές τις ανηθικότητες σε
πολιτιστικές αρετές.
Ο μέγιστος καταστροφέας της αναλήθειας είναι αλήθεια. Αν και η αλήθεια εμφανίζεται
κατά περιόδους οκνηρή και απαθής τελικά θα θριαμβεύσει.
Θυμηθείτε ότι συγκριτικά μόλις τα τελευταία πρόσφατα χρόνια καθιερώθηκαν τα δημόσια
σχολεία για να μάθουν τους ανθρώπους να διαβάζουν. Τα βιβλία πρέπει όχι μόνο να
απεικονίζουν την ζωή όπως είναι, τις ασήμαντες και κακές φάσεις της, αλλά πρέπει να
είναι εποικοδομητικά, χρήσιμα. Εάν οι ιερείς μας είναι τίμιοι, και τα συναισθήματά τους
τίμια, τότε πώς είναι δυνατόν να είναι υποστηρικτές της Βίβλου; Πώς μπορεί να είναι
τίμιοι και να κηρύττουν συγχρόνως από το βιβλίο που περιέχει τις ιστορίες που έχουμε
καταγράψει;
Θα ήθελα να υποβάλω αυτήν την σχετική ερώτηση, σε όλους τους ιερείς και τους
αξιωματούχους της θρησκείας: Ποιο δικαίωμα έχετε να εκμεταλλεύεστε την Βίβλο και να
την επιβάλλετε πάνω στους ανίδεους και εύπιστους ανθρώπους, ενώ ξέρετε αυτό που
πραγματικά είναι όσον αφορά στις ιστορίες της; Γιατί δεν σέβεστε τους ανθρώπους;
Ποιο δικαίωμα έχετε να εκμεταλλεύεστε την Βίβλο ως Λόγο του Γιαχβέ, να φοράτε την
ψευδό-ευλαβική στολή ενός ανθρώπου του Γιαχβέ, και να διδάσκετε μέσα από την Βίβλο
τα πιο αποκρουστικά, χυδαία, οργιαστικά, απεχθή, άσεμνα, λάγνα, κακά και επαίσχυντα
επεισόδια ικανά να διαφθείρουν ακόμη και τους χειρότερους του ανθρώπινου είδους; Δεν
είναι απαραίτητο να σας πω πόσο χυδαίο και αξιοκαταφρόνητο είναι αυτό το
αποκαλούμενο "βιβλίο του Γιαχβέ." Είναι πάρα πολύ απλά εμφανές σ’ εκείνους που το
διαβάζουν. Οι ιστορίες της αποδεικνύουν τον ισχυρισμό μου ότι μολύνουν τις ίδιες τις
σελίδες πάνω στις οποίες γράφονται. Καμία μεγαλύτερη απάτη δεν έχει συντελεστεί για
την εκμετάλλευση του ανίδεου και του προληπτικού κάτω από την διαβεβαίωση ότι η
Βίβλος είναι ο θεϊκά εμπνευσμένος Λόγος του Γιαχβέ και ότι "ο Γιαχβέ αγάπησε τόσο τον
κόσμο, ώστε έστειλε τον μονογενή γιο του, και όποιος πιστεύει σ’ αυτόν, δεν θα χαθεί,
αλλά θα έχει αιώνια ζωή."
Η τοποθέτηση της Βίβλου στα δικαστήριά μας, στην οποία οι άνθρωποι πρέπει να πάρουν
όρκο πριν τους επιτραπεί να καταθέσουν, αποτελεί παρωδία της δικαιοσύνης.
Η ίδια η Βίβλος, ως βιβλίο της υποτιθέμενης αποκαλυφθείσας αλήθειας, είναι ένα
μνημειακό ψέμα!
Οι δικαστές παραπονιούνται συνεχώς για την επιορκία των μαρτύρων, και οι δικηγόροι
ξέρουν πάρα πολύ καλά την επικράτησή της. Ο όρκος, που λαμβάνεται στην Βίβλο, όπως
τώρα αντιμετωπίζεται, δεν είναι παρά μια τυπικότητα. Δεν έχει απολύτως καμία επιρροή.
Ο τίμιος άνθρωπος θα πει την αλήθεια ανεξάρτητα από τον όρκο του στην εβραϊκή Βίβλο,
και ο κλέφτης θα βρεθεί, ανεξάρτητα από τον όρκο του πάνω στην Βίβλο. Η θρησκευτική
πίστη ενός ανθρώπου δεν τον αποτρέπει από την παραβίαση του όρκου του, ούτε η
απιστία ενός ανθρώπου τον εμποδίζει από την εκτέλεση του ιερού καθήκοντός του στο
πληρέστερο μέτρο της ακεραιότητας.
[81]
Είναι δυνατόν, είναι πραγματικά δυνατόν, να υπάρχουν αποσπάσματα στην Βίβλο που
δεν μπορούν να διαβαστούν ανοιχτά μέσα στις εκκλησίες; Είναι δυνατόν ο Γιαχβέ (και ο
πιστός σταυροκοπιέται και ορκίζεται ότι ο Γιαχβέ έγραψε κάθε λέξη της Βίβλου) να
χρησιμοποίησε άσεμνη γλώσσα στην μετάδοση της ιερής γνώσης του στον κόσμο;
Εάν αυτό ισχύει, και τα αρχεία αποδεικνύονται αληθινά, αυτό και μόνον πρέπει να είναι
επαρκές για να καταδικαστεί η Βίβλος ως πορνογραφικό βιβλίο και να καταστραφεί η
ιδέα ότι είναι ο εμπνευσμένος Λόγος του Γιαχβέ.
Θα μπορούσα να σας δώσω τους τίτλους κυριολεκτικά χιλιάδων βιβλίων που περιέχουν
πολύ υψηλότερα ηθικά εντάλματα που οποιοσδήποτε θα μπορούσε να ανοίξει τις σελίδες
τους και να διαβάσει οποιαδήποτε αράδα και να μην έχει τον παραμικρό φόβο για τις
τρυφερές ευαισθησίες ενός παιδιού.
Μου προκαλεί κατάπληξη ότι τόσο πολλοί άνθρωποι είναι ανίδεοι αυτού που η Βίβλος
πραγματικά περιέχει. Και είναι ακόμα πιο καταπληκτικό σε μένα ότι οι εκπαιδευτικοί, που
ξέρουν τι περιέχει η Βίβλος (γιατί σίγουρα ξέρουν), επιτρέπουν αυτήν την προσβλητική
ανάγνωση της Βίβλου δημόσια στους μαθητές. Είναι καθήκον των εκπαιδευτικών να
διαμαρτυρηθούν ενάντια σ’ αυτήν την προσβολή στην νοημοσύνη των ανθρώπων και στο
εκπαιδευτικό σύστημα αυτής της χώρας.
"Αλλά εάν μας αφαιρέσετε την Βίβλο μας, τι θα μας δώσετε ως αντάλλαγμα," είναι η
κραυγή των ηλίθιων και ανίδεων. Εάν ξεριζώνουμε τον φόβο, την προκατάληψη, το ψέμα,
την έχθρα και την δεισιδαιμονία από το ανθρώπινο μυαλό, πρέπει να τα
αντικαταστήσουμε με εξίσου απαράδεκτα γνωρίσματα; Δεν είναι το λαμπρό δώρο του
Λόγου μια ικανοποιητική αποζημίωση; Δεν είναι η ελευθερία του μυαλού μια αρκετά
λαμπρή ανταλλαγή;
Αλλά σε εκείνους που επιμένουν ότι "πρέπει να έχουν κάτι" σε αντάλλαγμα, τους λέω:
Εάν πρέπει να έχετε μια Βίβλο, εάν πρέπει να απατάται ο ανίδεος, εάν πρέπει να
εξαπατηθεί το ποίμνιο, εάν πρέπει να ριγεί από φόβο ο προληπτικός, εάν πρέπει να έχετε
κάτι "θείο," εάν πρέπει να έχετε μια "αποκάλυψη," τότε με όλα τα μέσα που έχετε δώστε
αξία στο μυαλό του ανθρώπου, κάτι συγκρίσιμο με την νοημοσύνη του, κάτι
αντιπροσωπευτικό του πνεύματος της προόδου, κάτι που πραγματικά συμβάλλει στην
αδελφοσύνη του ανθρώπου. Εάν πρέπει να έχετε " πίστη σε κάτι," μην έχετε πίστη στην
βρωμιά.
[82]
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.- Παλαιά Διαθήκη, Ελληνική Βιβλική Εταιρεία

2.- Καινή Διαθήκη, Ελληνική Βιβλική Εταιρεία
[83]
...κι' οι πατέρες της Eκκλησίας αφορμή βρίσκουνε να του τα σούρουνε (Απόλλωνα)...

Όμως οι πατέρες της Eκκλησίας δεν πιστεύανε στο Eλληνικό Πάνθεον. Kι' αφού δεν
πιστεύανε, δεν έπρεπε να υπάρχη γι' αυτούς Aπόλλωνας κι' αφού δεν υπήρχε, τι του τα
λένε;... Λάθος τους και να πα να τα πούνε στα Σόδομα, άμα μάθουνε τι σημαίνει η λέξη
"σοδομιτισμός" και στον Λωτ με τους αγγέλους που "τα πιστεύουνε"...
ΤΣΙΦΟΡΟΣ ΝΙΚΟΣ (Απολλωνάκος ο τσαχπίνης)

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

[2]

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Αγαπητέ αναγνώστη, το παρόν βιβλίο είναι ιδιοκτησία του συγγραφέα

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Εάν θέλεις να γίνεις Χριστιανός,

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Γεννήθηκα σε μια χριστιανική χώρα και μεγάλωσα με τα Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη της

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ακολουθώντας πιστά το Άγιο εβραϊκό βιβλίο χρησιμοποιώ τη λέξη Γιαχβέ

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Άβραμ και Σάρα

Ας ανατρέξουμε, λοιπόν, στην ιστορία μιας τέτοιας αξιοκαταφρόνητης φύσης.

Γένεση, κεφάλαιο 12, στίχοι 11-20.

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Οι επιθυμίες και τα δικαιώματα της Σάρας εν προκειμένω δεν τον απασχολούσαν

Γένεση, κεφάλαιο 16, στίχοι 1-2.

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Τι υπέροχη κατάσταση συμβιβασμού! Ιδιαίτερα επιθυμητή από έναν διεφθαρμένο σύζυγο.

Γένεση, κεφάλαιο 16 στίχοι 3-5.

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Γένεση, κεφάλαιο 16, στίχοι 7-12.

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Ο Ισαάκ, γιος του Άβραμ, και η σύζυγός του Ρεβέκκα.

Γένεση, κεφάλαιο 26, στίχοι 1-7.

Γένεση, κεφάλαιο 26, στίχοι 8-11.

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Κατά τους Βιβλικούς χρόνους οι μπανιστιρτζήδες δεν χρειαζόταν να εφεύρουν τρόπους

Τι υπέροχη κατάσταση παρουσιάζεται σ’ αυτήν την όμορφη ιστορία! Θα πρέπει να την

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Αναρωτιέμαι που ήταν ο Γιαχβέ, ενόσω αυτή η ενδιαφέρουσα σκηνή, που

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Αιμομιξία, ή ο Λωτ και οι κόρες του

Γένεση, κεφάλαιο 19, στίχοι 1-7.

Γένεση, κεφάλαιο 19, στίχος 8.

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Γένεσις, κεφάλαιο 19, στίχοι 30-38.

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Το φτωχό λεξιλόγιό μου αποτυγχάνει στην προσπάθεια να σχολιάσω κατάλληλα αυτήν

Ξυπνήστε, καλοπροαίρετοι γονείς, και συνειδητοποιείστε την αισχρολογία που βρίσκεται

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Έστειλα το κεφάλαιο που μόλις διαβάσατε σε αρκετούς με τους οποίους αλληλογραφώ

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Ιακώβ, Λεία και Ραχήλ

Γένεσις, κεφάλαιο 29, στίχοι 22-24.

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Γένεσις, κεφάλαιο 29, στίχος 25.

Γένεσις, κεφάλαιο 29, στίχοι 26-30.

Γένεσις, κεφάλαιο 29, στίχος 31.

Γένεσις, κεφάλαιο 29, στίχοι 32-35.

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Γένεσις, κεφάλαιο 30, στίχοι 1-4.

Αλλά για να καταγράψουμε τους απογόνους του Ιακώβ συνεχίζουμε να αναφέρουμε.

Γένεσις, κεφάλαιο 30, στίχοι 5-8.

5. Η Βαλλά έμεινε έγκυος και του γέννησε γιο.

Γένεσις, κεφάλαιο 30, στίχοι 9-13.

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Γένεσις, κεφάλαιο 30, στίχοι 14-16.

ΑΙΣΧΡΑ ΕΠΕΑ Αλέξανδρος Φιλίππου

Ο βιασμός της Δείνας

Δεδομένου ότι οι βιβλικές αφηγήσεις ως εδώ περιέχουν ιστορίες ασέλγειας, αιμομιξίας,