Ποιος φταίει; – Μακαριστής μοναχής

Πορφυρίας.
Καταχωρήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2019 από τον/την admin

Δευτέρα πρωί, περιοχή Αλίμου. Επιβιβάζω στο ταξί μια κυρία γύρω στα εβδομήντα,
πολύ καλοστεκούμενη. Όμως πολύ σοβαρή, φαινόταν πως δεν είχε όρεξη να μιλήσει
με μια ταξιτζού. Φάνηκε από το Καλημέ¬ρα.
Μα εγώ είχα άλλη διάθεση. Της λέω:
-Μου αρέσουν οι κυρίες που είναι ευγενικές και γλυ¬κές, όπως εσείς.
-Α, σας ευχαριστώ πολύ, μου απαντά γλυκά.
Καλώς την, είπα μέσα μου- είναι δυνατόν να μου ξέ¬φευγες εσύ;
-Έτσι όπως σας βλέπω, κρίνω πως πρέπει να έχετε πολύ ωραία οικογένεια.
-Δόξα τώ Θεώ, ναι! έχω καλή οικογένεια, καλά παι¬διά, είχα και πολύ καλό σύζυγο.
-Έχει κοιμηθεί ο σύζυγος;
-Ναι, πριν πέντε χρόνια.
-Πόσα παιδιά έχετε;
-Δύο, ένα αγώρι και ένα κορίτσι.
-Εγγόνια;
-Έξι.
-Μπράβο, συγχαρητήρια! Ο γυιος σας με τι ασχολείται;
-Είναι διευθυντής στο Υπουργείο…..»
-Η κόρη εργάζεται;
-Όχι, μεγαλώνει τα παιδιά της.
-Ο σύζυγος της με τι ασχολείται;
-Είναι επιχειρηματίας.
-Α, είστε πολύ καλά!
-Ναι, δόξα τώ Θεώ!
-Τα εγγόνια τι ηλικίες;
Μου απάντησε.
-Να τα προσέχετε, γιατί η κοινωνία μας χάλασε.
-Αχ, έχετε δίκιο. Κι ο γυιος μου ανησυχεί για τα παι¬διά του. Την πρώτη κόρη του,
που είναι δεκατριών ετών, την παρακολουθεί πάρα πολύ, διακριτικά βέβαια. Θα
πά¬ρει τηλέφωνο τι ώρα έφυγε από το σχολείο, τι ώρα πήγε στο φροντιστήριο, τι ώρα
έφυγε, τι ώρα πήγε στα αγγλικά, τι ώρα πήγε στα Γαλλικά και τι ώρα έφυγε. Το ίδιο
βέβαια κάνει και η κόρη μου.
Μια μέρα ρώτησα την εγγόνα μου για τις φίλες της. Μου είπε πως όλες είναι καλές.
Όμως εγώ τη ρώτησα για μία, γιατί κάτι δεν μου άρεσε στη συμπεριφορά της, στο
ντύσιμο της, γενικά κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Και μου λέει: «-Έχεις δίκιο, γιαγιά…
Η Ιωάννα έχει κάνει οκτώ εκτρώσεις!» «-Τι έχει κάνει; οκτώ εκτρώσεις; Η μαμμά της
το ξέρει;» «-Όχι, καλέ γιαγιά, πού να ξέρει!»
Ήθελα να ήξερα, κοπέλα μου, ποιος γιατρός έβαζε στο χειρουργείο αυτό το παιδί και
δεν το έπιασε να του μι¬λήσει, να του δώσει να καταλάβει τι έγκλημα είναι αυτό που
κάνει. Αυτό το κοριτσάκι στα τριάντα του θα νοιώθει γριά, αφού όλα θα τα έχει ζήσει,
δεν θα έχει πιά ενδιαφέ¬ρον για τη ζωή.
-Έχετε δίκιο, κυρία μου- όμως αναρωτιέμαι, φταίει το κοριτσάκι ή οι γονείς του;
-Φυσικά οι γονείς του. Τέτοιοι γονείς θέλουνε πολύ ξύλο, που φέρνουνε παιδιά στον
κόσμο και τα αφήνουν να μεγαλώσουν μόνα τους, λες και είναι ορφανά. Εσείς που
εργάζεστε στο ταξί, σίγουρα θα βλέπετε και θα ακούτε πολλά, ε;.
-Δυστυχώς, γλυκιά μου κυρία! Και βλέπω και ακούω πολλά, που με πονάνε. Όμως
αυτό που με πονάει περισσότερο είναι ο πόνος και η μοναξιά των παιδιών. Θα θελα
να είχα ένα μαγικό ραβδάκι να απαλλάξω από τον πόνο τα παιδιά. Τότε θα είχα
ολοκληρώσει την ευτυχία μου.

Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής
Πορφυρίας.