Πως ή τι, γράψω;

Αγαπητέ κύριε Σ.

Σας γράφω κυρίως από απελπισία ή, κυρίως δεν ξέρω για ποιον λόγο σας γράφω, για να
σας απευθύνω μόνο ένα ερώτημα. Αν και ούτε για την απελπισία είμαι σίγουρος. Λοιπόν,
αυτό που περισσότερο με απασχολεί τελευταία είναι ότι θέλω να γίνω συγγραφέας, όμως,
είναι αυτό το ερώτημα σωστό; Μπορεί κάποιος να γίνει συγγραφέας; Δηλαδή, θέλω να πω,
δεν πρέπει κάποιος να είναι; Να έχει γεννηθεί έτσι; Με την μαγεία των λέξεων; (μια
υποθετική κλίση βάζω τώρα).
Πως δηλαδή ο ζωγράφος επέλεξε την τέχνη του; Και ο μουσικός ή ο ηθοποιός; Αλλά τέλος
πάντων ας υποθέσουμε πως κάποιος επέλεξε την συγγραφή όντως από κάποια εσωτερική
παρόρμηση ή, για να δώσω ένα παράδειγμα, επειδή δεν σκέφτεται με εικόνες, αλλά με
φράσεις. Ας πούμε ότι διάλεξε και έχει αποφασίσει μέσα του και είπε στον εαυτό του ότι
θέλει να γράφει. Να γράψει για τι; Για ποια πράγματα; Για τους ανθρώπους; Προφανώς.
Κανείς δεν μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον για την ζωή μιας πέτρας παραπάνω από μία
γραμμή κειμένου. Για ποιους ανθρώπους όμως; Οι μόνες περιπτώσεις που μπορώ να
φανταστώ είναι άνθρωποι όπως η μέγιστη Αντιγόνη, ο υπέρτατος Οιδίποδας, ο
αξεπέραστος Άμλετ, ο απύθμενος Ληρ και ο αδιανότα εκπληκτικός γεωμέτρης του Κάφκα.

Δεν μπορούν κατά τη γνώμη μου οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι να βγάλουν τίποτα,
ούτε στην ζωή, ούτε στην τέχνη. Εργάζομαι σε μια ταπεινή δουλειά, ως καθαριστής δρόμων
και κάθε μέρα βλέπω μόνο βδελυρότητα και σήψη, την ίδια που έβλεπα στην οικογένεια,
τους γείτονες, τους φίλους. Μπορεί να φαίνομαι υπερβολικός ή και κάποιοι μπορει να
μιλήσουν για έλλειψη χιούμορ στα χοντροειδέστατα αστεία τους, αλλά μου φαίνεται ότι
όλοι οι άνθρωποι ή το μεγαλύτερο ποσοστό τους, γεννούνται σάπιοι, σε αποσύνθεση. Η
ζωή η ίδια, από μια άποψη είναι η πορεία προς τον θάνατο, το σώμα που θα σαπίσει μέσα
τον τάφο. Η άλλη άποψη είναι η αναδημιουργία, η χαρά της ζωής, πουλάκια, λουλουδάκια,
ποταμάκια κλπ.

Βέβαια σκέφτομαι κάποιες φορές τους χαρακτήρες θεατρικών έργων, έργων όπου οι
ήρωες είναι εκεί μπροστά σου ζωντανοί και μιλάνε και χειρονομούν, και δεν βλέπω καμία
διαφορά με την ζωή δίπλα μου, δηλαδή με τους γείτονες, τους συναδέλφους στη δουλειά
και με όσους μιλούσα κάποτε, διότι έπαψα να έχω φίλους. Η αιώνια βρωμιά, η αρχαία
μούχλα που ενυπαρχει σε κάθε τους κύτταρο και τους καθόριζε, ίσως και να τους
καλλιεργεί. Το ίδιο ίσχυε και για τους γονείς, συγγενείς, αδέλφια όπου όλοι τους χωρίς
ίχνος παιδείας, το μόνο που ήξεραν να κάνουν καλά, ήταν φασαρία με τον πιο χονδροειδή
τρόπο, γελώντας με το αποτέλεσμα σαν αυθεντικοί γνήσιοι νεάντερταλ. Ίσως όμως αυτοί να
είναι πιο ειλικρινείς από εμένα ή μπορεί κιόλας όλοι να ήμαστε ειλικρινείς με τον τρόπο
μας σε ένα κλειστό ιδιωτικό χώρο (οι χώροι αυτοί δεν γίνεται να επικοινωνήσουν μεταξύ
τους), όπου σπάνια να χωρέσουν άλλοι, όσο λίγοι και αν είναι.

Δεν υποστηρίζω ότι δεν ανήκω σε αυτήν την κατώτερη κάστα ανθρωπάριων, αλλά αν δεν
ανήκω, τότε δεν με ενδιαφέρει να γράψω γι’ αυτούς, «για τα πάθη και τις συμφορές τους»,
όπως προσπάθησε, δήθεν να με συμβουλεύσει κάποιος γνωστός, που ευτυχώς γλύτωσα
απ’ το να γίνει φίλος, δηλαδή μόνιμος γνωστός που συνεχώς με απορρίπτει και θέλει να
μου επιβάλλει το δικό του και να το κάνει να φαίνεται δικό μου.

Τελειώνοντας να πω ότι η αβεβαιότητα μου δεν παραμένει μόνο στην ενασχόληση με την
συγγραφή (ή με την προσπάθεια ενασχόλησης), αλλά επεκτείνεται και σε άλλους
παράγοντες της ζωής μου όπως η εξωτερική μου εμφάνιση, οι τρόποι μου, σε ποιον τόπο να
ζω και πως, αν το χρώμα σε ένα κτίριο είναι λάθος ή αν πρέπει να δώσω διευκρινίσεις σε
κάποιον που του μίλησα μία φορά πριν από πέντε χρόνια και άλλα πολλά.

Η φιλία ήταν πάντα η ιερή ιδέα, ίσως το μόνο ιερό σ’ αυτόν τον κόσμο, που οι άνθρωποι
χρησιμοποιούν για να ασκήσουν συναισθηματικό εκβιασμό. Όμως η συγγραφή δεν είναι
έτσι. Ή δεν πρέπει να είναι. Ή δεν θέλω τουλάχιστον εγώ. Αν και δεν ξέρω ακριβώς τι θέλω,
και ίσως έτσι είναι το σωστό για να μπορέσω να αποφεύγω τα κόλπα, τις συνταγές και την
εύκολη, χωρίς νόημα γραφή.