ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ 2010

Θέμα A
Α1, A2,A3 : Θεωρία
A4. : α  Λ, β  Λ, γ  Σ, δ  Σ, ε  Σ

Θέμα B
Β1 : Οι αριθμοί z1 και z2 είναι ρίζες του τριωνύμου z2  2z  5  0 , το οποίο
έχει διακρίνουσα Δ=-16, άρα οι ρίζες του είναι z1  1  2i και z2  1  2i
Β2 : Με αντικατάσταση w  x  yi έχουμε
2 2 2 2 2 2
w  z1  w  z2  z1  z2  x  yi  1  2i  x  yi  1  2i  1  2i  1  2i 

  x  1    y  2    x  1    y  2   16  2  x  1   2y2  8  16 
2 2 2 2 2

  x  1   y2  4 (1)
2

Β3 : Έχουμε 2Re(w)  Im(w)  0  2x  y  0 (2)

Λύνοντας το σύστημα των σχέσεων (1) και (2) βρίσκουμε
3 6
w   i ή w  1  2i
5 5
Β4 : Οι μιγαδικοί w1 και w2 κινούνται στον κύκλο με εξίσωση την (1). Επειδή
w1  w2  4  2ρ , η απόσταση των εικόνων τους ισούται με τη διάμετρο του
κύκλου, άρα είναι αντιδιαμετρικά σημεία του κύκλου.
x1  x2
Έτσι αν θέσουμε w1  x1  y1i και w2  x2  y2i , θα είναι  1 και
2
y1  y2
 0 , από όπου παίρνουμε x2  2  x1 και y2   y1 .
2
Συνεπώς w1  w2  x1  y1i  2  x1  y1i  2 .

Θέμα Γ

Γ1 : Είναι lim f(x)   , επομένως η Cf έχει κατακόρυφη ασύμπτωτη την

x 0

x  0 στο  .
f(x)
Επίσης lim f(x)   και lim  
x  x  x
 
επειδή  lim
 x  2ln x (DL) lim xln x  x  2 (D L) 
 lim (ln x  2)   
 x x x  x x  
 
Άρα η Cf δεν έχει άλλη ασύμπτωτη.

xln x  2x  2
Γ2 : Έχουμε f(x)  . Παρατηρούμε ότι f(1)  0 . Όσον αφορά
x
το πρόσημο της f , έχουμε:
Για 0  x  1  ln x  0  xln x  0 και 2x  2  0 , άρα f(x)  0
Για x  1  ln x  0  xln x  0 και 2x  2  0 , άρα f(x)  0

Επιπλέον η f είναι συνεχής στα διαστήματα  0 , 1 και 1 ,    , άρα

έχουμε το συμπέρασμα.
Γ3 : Από τα όρια που έχουμε βρει στο ερώτημα Γ1 και από τη μονοτονία της
f , συμπεραίνουμε ότι το σύνολο τιμών της f στο  0 , 1 είναι το  2 ,   
και στο 1 ,    είναι επίσης το  2 ,    . Στο διάστημα αυτό περιέχεται το
μηδέν, άρα η f έχει δύο ακριβώς ρίζες, οι οποίες προφανώς είναι θετικές.
f(x)
Γ4 : Θεωρούμε τη συνάρτηση g(x)  , x  x1 , x2  .
x
 f(x) 
(διότι xf(x)  f(x)  0     0)
 x 
f(x1 )
Επειδή g(x1 )   0 και g(x2 )  0 , ισχύουν για την g οι υποθέσεις
x1
του θεωρήματος Rolle, άρα υπάρχει ξ   x1 , x2  τέτοιο, ώστε
g(ξ)  0  ξf(ξ)  f(ξ)  0 .
Αν θεωρήσουμε τη συνάρτηση h(x)  xf(x)  f(x) , τότε είναι
1 1
h(x)  xf(x)   2  0 , άρα η h είναι γνησίως αύξουσα, συνεπώς το ξ
x x
είναι μοναδικό.
Η εξίσωση της εφαπτομένης της Cf στο σημείο Μ(ξ , f(ξ)) είναι η
y  f(ξ)  f(ξ)  x  ξ  . Για να διέρχεται από την αρχή των αξόνων πρέπει και
αρκεί
0  f(ξ)  f(ξ)  0  ξ   ξf(ξ)  f(ξ)  0 , το οποίο ισχύει.

Θέμα Δ

Δ1 : Εφόσον η f είναι κυρτή στο  , η f είναι γνησίως αύξουσα.

Άρα για x  0  f(x)  f(0)  f(x)  0 και
για x  0  f(x)  f(0)  f(x)  0 .
Επειδή η f είναι και συνεχής, θα είναι γνησίως αύξουσα στο 0 ,    και
γνησίως φθίνουσα στο   , 0  .

Συνεπώς για x  0  f(x)  f(0)  f(x)  1 και

για x  0  f(x)  f(0)  f(x)  1 .Επιπλέον ισχύει f(0)  1 , άρα f(x)  1 ,
για κάθε x   .

1 du
Δ2 : Έστω g(x)   f(xt)dt . Θέτουμε xt  u , οπότε xdt  du  dt  και
0 x
για
t  0 έχουμε u  0 , ενώ για t  1 έχουμε u  x .
1x
Έτσι η συνάρτηση g γράφεται: g(x)   f(u)du και το ζητούμενο όριο
x0
1x x
x  f(u)du  x
3
 f(u)du  x
3

γίνεται lim x0  lim 0

x 0 ημ3x x 0 ημ3x
x
Επειδή η συνάρτηση  (x)   f(u)du είναι παραγωγίσιμη, θα είναι και συνεχής,
0

άρα
0
lim  (x)   (0)  0 . Έτσι το ζητούμενο όριο είναι απροσδιόριστη μορφή .
x 0 0

x
 
Επειδή lim   f(u)du  x3   lim f(x)  3x2  f(0)  1 και
x 0  0  x 0

 
  

lim ημ3x  lim 3ημ2x  συνx  0 , με 3ημ2x  συνx  0 κοντά στο 0, το
x 0 x 0

ζητούμενο όριο ισούται με  .

  
 
Δ3 : Έχουμε f(x)  2x  2x  f(x)  x2  f(x)  x2  2x  f(x)  x2    
 f(x)  x 
 2


f(x)  x
 2  x   ln  f(x)  x    x   ln  f(x)  x   x
2 2 2 2 2
c

Για x  0 βρίσκουμε c  0 , άρα

 
2 2
ln f(x)  x2  x2  f(x)  x2  e x  f(x)  e x  x2 .

x 2 1 x 2 x x 2
Δ4 : Έχουμε h(x)   f(t)dt   f(t)dt   f(t)dt    f(t)dt   f(t)dt
x x 1 1 1

Επειδή η f είναι συνεχής, η h είναι παραγωγίσιμη με h(x)  f(x)  f(x  2) .

 2


Όμως f(x)  2x e x  1  0 , για κάθε x  0 και f συνεχής, άρα η f είναι
γνησίως αύξουσα στο 0 ,    .
Συνεπώς για x  x  2  f(x)  f(x  2) , άρα h(x)  0 και h συνεχής, άρα
γνησίως αύξουσα στο 0 ,    .
Η ανίσωση τώρα γράφεται:
x2 2x 3 6
 f(t)dt   f(t)dt  h(x2  2x  1)  h(4)  x2  2x  1  4  3  x  1 .
x2 2x 1 4

Επειδή όμως η h ορίζεται για x  0 ,έχουμε τελικά 0  x  1 .