Professional Documents
Culture Documents
«Ονόμασε την θρησκευτική παράδοση ‹Ελληνισμός› επειδή δεν περιοριζόταν στη θεολογία,
αλλά περιλάμβανε ολόκληρη την παιδεία και τον πολιτισμό που διαμόρφωσαν οι Έλληνες,
καθώς και τις ηθικές και θεσμικοπολιτικές αντιλήψεις τους».
Marion Giebel: Kaiser Julian Apostata: Die Wiederkehr der alten Götter, σελ. 8,
Ντίσελντορφ: Patmos 2006.
« ... Ο όρος ελληνισμός ωστόσο, είναι αρχαίος. Στην αρχαιότητα χαρακτήριζε την γνώση
της ελληνικής γλώσσας, και επί πλέον την υιοθέτηση της ελληνικής κουλτούρας και
θρησκείας.»
Heinz Heinen: Geschichte des Hellenismus: Von Alexander bis Kleopatra, σελ. 9, Μόναχο:
Beck 2003.
«όμαιμόν τε και ομόγλωσσον, και θεών ιδρύματά τε κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα.»
Ηρόδοτος, 8.144
«Ο Ελληνισμός είναι ένας εθνισμός ... ένας τρόπος συμπεριφοράς στο ατομικό και
συλλογικό επίπεδο.»
Βλάσης Γ. Ρασσιάς
«Οι Έλληνες είναι ένα πολιτισμικό έθνος. Ο όρος ‹έθνος› προέρχεται από την λέξη έθος (=
χαρακτήρας, συμπεριφορά, έθιμο). Έλληνες είναι, συνεπώς, οι μετέχοντες του ελληνικού
έθους. Το έθος παράγει έθνη και εθνισμούς. Συμπεριλαμβάνει τον τρόπο ζωής, τα
νομιζόμενα, τη θρησκεία και τη γλώσσα του εκάστοτε έθνους. Ο εθνισμός είναι η
ιδιαιτερότητα του κάθε πολιτισμικού έθνους που το ορίζει, το ξεχωρίζει από άλλα έθνη και
επιτρέπει στα διάφορα μέλη του να αλληλοαναγνωρίζονται μεταξύ τους ως ανήκοντες στο
ίδιο έθνος. Ο εθνισμός των πολιτισμικών εθνών προέρχεται απ' τα ίδια τα έθνη και δεν
ταυτίζεται με κράτη ή υπηκοότητες. Η βίαια καταστροφή ή εξολόθρευση του τρόπου ζωής
και της εθνικής συνείδησης ενός έθνους χαρακτηρίζεται ως Εθνοκτονία. Η εθνοκτονία
συνοδεύεται συχνά από την γενοκτονία του έθνους, διαφέρει όμως από την γενοκτονία
επειδή αποσκοπεί στην εξολόθρευση της κουλτούρας, πάει να πεί του τρόπου ζωής ή,
ορθότερα, του έθους ενός έθνους. Το ίδιο το έθος όμως θρέφει το δυναμικό για την
αποκατάσταση ενός έθνους. Διότι όσο είναι ανιχνεύσιμο, καθιστά την αναβίωση του
εθνισμού και δια αυτού την ενδεχόμενη μελλοντική παλινόρθωση του έθνους εφικτή ...
Εμείς οι εθνικοί Έλληνες είμαστε Έλληνες ως προς το έθος. Ο εθνισμός μας είναι ο
Ελληνισμός, και λέγεται έτσι αφού συνιστά το συνολικό άθροισμα του πολιτισμού και
επιπλέον του φαντασιακού που δημιουργήθηκε και προέρχεται από το ίδιο το ελληνικό
έθνος.»
Στέλιος Κ. Αρίστων
«Σήμερα είναι πλέον όλα ‹Ελληνισμός› ... Νεωτερικές ιδεολογίες, το ελλαδικό κράτος, η
επινοημένη απ' το ίδιο ‹εθνική συνείδηση›, η Ρωμιοσύνη τυλιγμένη σε ελληνικό χιτώνα και
τα διάφορα παρακλάδια της. Όλα είναι Ελληνισμός. Για να διαφοροποιήσουμε λοιπόν τον
πραγματικό, πάει να πεί ιστορικό Ελληνισμό από τα ιδεολογικά τεχνάσματα των τελευταίων
δύο αιώνων, τοποθετούμε το επίθετο εθνικός μπροστά από τον όρο Ελληνισμός για να γίνει
σαφέστατα κατανοητό ότι αναφερόμαστε στον πολιτισμό, το έθος και το φαντασιακό που
προέρχεται από τους ίδιους τους Έλληνες. Απευθυνόμαστε στον ιστορικά υπαρκτό στον
χώρο και χρόνο Ελληνισμό. Συνεπώς, ό,τι δεν υπήρξε τμήμα του Ελληνισμού δεν είναι και
σήμερα τμήμα του. Ό,τι δεν ήταν Ελληνισμός, δεν είναι ούτε σήμερα. Και ως εκ τούτου δεν
μας αφορά. Ο ιστορικός Ελληνισμός απέχει έτη φωτός από τους διάφορους ‹Ελληνισμούς›
των δάφορων ιδεολογιών, τον ‹Ελληνισμό› της ‹βυζαντινής συνέχειας›, της ‹ορθόδοξης
εξέλιξης›, του νεορωμαίικου κράτους και του ό,τι-να-'ναι. Όσο συγκεκριμένος είναι ο
ελληνικός πολιτισμός, τόσο συγκεκριμένη είναι και η θρησκεία του, όπως η θρησκεία του
κάθε πολιτισμικού, δηλ. οργανικά και φυσιολογικά αναπτυγμένου έθνους. Όπως οι
υπόλοιπες εθνικές θρησκείες φοράει και η ελληνική το όνομα του έθνους στο οποίο ανήκει.
Το τι είναι και δεν είναι λοιπόν η ελληνική θρησκεία και ποιά τα περιεχόμενα της, μπορούμε
να διαβάσουμε σε πάρα πολλά βιβλία επιστημονικού χαρακτήρα όπως λ.χ. σε αυτά των W.
Burkert, J. Bremmer και W. F. Otto. Ό,τι αυτή δεν ήταν ‹τότε›, δεν είναι και ‹σήμερα›. Οι
μορφές αλλά και το περιεχόμενο της είναι αντικείμενο επιστημονικής έρευνας κι όχι
‹χαβάς›. Υπήρξε κι αυτή ιστορικό φαινόμενο και άφησε τα ίχνη της, άρα είναι ανιχνεύσιμη.
Ό,τι δεν εμφανίζεται στα ιστορικά βιβλία, στις επιστημονικές εργασίες ή στην μακροχρόνια
εξάσκηση της σαν τμήμα της ίδιας, προφανώς δεν είναι και σήμερα. Έχει συγκεκριμένη
μορφή και τα χαρακτηριστικά της είναι γνωστά. Έτσι κι ο ελληνικός πολιτισμός. Τα
περιεχόμενα του Ελληνισμού είναι εν πολλοίς γνωστά. Όσοι τον θέλουν θολό, μάλλον τον
θέλουν έτσι για να χωρέσουν σ'αυτόν ό,τι επιθυμούν. Με την αφηρημένη έννοια ως ασπίδα
μπορεί ο καθένας να κρύβεται πίσω από κενά λόγια και να αποφεύγει την σαφήνεια. Καλώς
ή κακώς, ο ελληνισμός δεν είναι αφηρημένη έννοια. Ο Ελληνισμός επίσης δεν είναι
ιδεολογία, αλλά ούτε το μασκώτ της κάθε θρησκείας ή τυραννίας που τυγχάνει να επικρατεί
στην χώρα των Eλλήνων. Κοντολογίς: Ελληνισμός δεν σημαίνει χριστιανισμός, βυζάντιο,
ρωμιοσύνη, εθνικισμός, νεορωμαίικο κράτος, ‹ελληνοχριστιανισμός›, υπηκοότητα,
αρχαιολατρία, ελληνολατρία, ελληνοψυχία, αρχαιοκεντρισμός, ‹ελληνοκεντρισμός›,
‹δωδεκαθεϊσμός›, ‹νεοπαγανισμός› κ.π.λ. Ο ελληνισμός είναι ελληνισμός. Τίποτα άλλο.»
Στέλιος Κ. Αρίστων
Τα άνω είναι γνωστά στον σύγχρονο δυτικό κόσμο. Η ελλάδα αποτελεί μία σκόπιμη
εξαίρεση. Κανείς δεν συνδέει λ.χ. τους όρους «ελληνισμός», «ελληνικόν» ή τον ελληνικό
πολιτισμό με την σύγχρονη ελλάδα ή τους ελληνόφωνους χριστιανούς. Ο ουσιαστικά
τεχνητός προβληματισμός που παράγεται από την ανύπαρκτη «συνέχεια» του ελληνισμού
στην ορθοδοξία ή την ταύτιση του ελληνικού πολιτισμού με τη ρωμιοσύνη δεν απασχολεί
τόσο, αφού οι «δυτικοί» επιστήμονες είχαν τη τύχη να μην περάσουν από το ρωμαίικο
παπαρρηγοζαμπέλικο εκπαιδευτικό σύστημα και για το λόγο αυτό η «ελληνορθόδοξη»
ιδεολογία δε στοιχειώνει την έρευνα και ταυτότητα τους. Γι'αυτό δε μπερδεύουν την
ελληνική με την νεορωμαίικη ιστορία, αν κι αυτό δεν ισχύει βέβαια για όλους. Ενώ η
σύγχρονη Ελλάδα εννοεί με τον όρο «ελληνική θρησκεία» την ορθοδοξία, ο υπόλοιπος
κόσμος και η επιστήμη εννοούν με ακριβώς τον ίδιο όρο την ελληνική θρησκεία. Ως εκ
τούτου δεν μας εκπλήσσουν οι τίτλοι των ακαδημαϊκών βιβλίων για την ελληνική θρησκεία
και παράδοση. Η παρακάτω βιβλιογραφία είναι παραδειγματική.
Όμηρος, Ησίοδος, φιλοσοφία από τον Θαλή έως τον Πλήθωνα.[1] Ευσέβεια
(«θρησκεία»), κοσμοθεϊσμός, πολυθεϊσμός, αγνωστικισμός, τελετουργισμός, ορθοπραξία,
ηρωολατρεία, τα «μυστήρια», ορφισμός (εν μέρει), κοσμογονία και κοσμοθέαση του
ελληνικού έθνους, υλοζωισμός, πανψυχισμός, ανιμισμός ή πανδαιμονισμός, νεκρική
λατρεία. Αττικό ημερολόγιο. Συμβολισμός, μυθολογία, αρχιτεκτονική· πολιτική
(«ενασχόληση με τα κοινά»),[2] αριστοκρατία,[3] δημοκρατία,[4] κολεκτιβισμός,
«σοσιαλισμός»,[5] το κοινωνικό ζήτημα, στωϊκός κοσμοπολιτισμός. Έμφαση στο καθήκον,
«εξατομίκευση» (με την ψυχολογική έννοια του όρου και στα πλαίσια του ίδιου πολιτισμού).
Θέατρο, ποίηση, οι καλές τέχνες, γλώσσα, λογοτεχνία,[6] τα πάτρια.[7] Ιατρομαντεία,[8]
θεουργία (με την ευρύτερη έννοια του όρου),[9] μαντική·[10] ολισμός,[11] εθνισμός,
ιστορική αισιοδοξία, αντικειμενικότητα,[12] ηθική και το πατρώο σύστημα αξιών.[13]
Παιδεία και καλοκαγαθία, συμβολή στην επανιθαγενοποίηση και αναζωογόνηση της
εθνόσφαιρας. Διατροφή,[14] μουσική,[15] φυσιατρική ή φυσικοθεραπεία,[16] ελληνική
ιατρική,[17] επιστήμη,[18] αθλητισμός.[19] Χρονολόγηση,[20] «κατά φύσιν ζην»,[21]
πολυμορφία·[22] ανοχή, διαλεκτική διάθεση, ενσυναίσθηση («συμπόνια»), σεβασμός προς
τους απόρους και ικέτιδες («ασθενείς ελεείν»), φιλοξενία, κατανόηση των άλλων εθνικών
πολιτισμών και πολιτισμικών εθνών, ανοιχτότητα, φιλομάθεια, αφοβία, ανομοιογένεια ή
ανομοιότητα.[23] Εκλεκτικισμός,[24] αριστοκρατικό ήθος, Ελληνική αντίληψη του
σύμπαντος,[25] προθυμία αυτοθυσίασης για το κοινό καλό, την ελευθερία και την πατρίδα,
και για μάχη.[26] Η αποδοχή της πραγματικότητας,[27] το δικαίωμα στην αυτοκτονία,
ανθρωπισμός, κατάφαση της ζωής, εστίαση στην επίγεια ζωή. Αποδοχή του θανάτου,
παραδοσιακές ιδέες για το θάνατο και τη μετά θάνατον ζωή,[28] διατήρηση της
παράδοσης,[29] αποκατάσταση του έθνους μετά από μεγάλες ήττες και καταστροφές ή
διωγμούς και γενοκτονίες.[30]