Ο βασιλεύς.

Με τον όρο αυτό στα ομηρικά έπη δηλώνεται ο ανώτατος αρχηγός της φυλής, που
έχει αριστοκρατική καταγωγή και η γενιά του ανάγεται σε κάποιο θεό. Σημαίνει εκείνον που έχει
αρχοντιά, πολεμική αρετή και υψηλό κοινωνικό κύρος. Ο θεσμός θεωρητικά είναι αιρετός, αλλά
στην ουσία είναι κληρονομικός, με τυπική την αναγνώρισή του για το θρόνο από το συμβούλιο
των μαχητών, τα μέλη της Βουλής. Ως αρχηγός ο φυλοβασιλιάς έπρεπε να διακρίνεται για τα
σωματικά του προσόντα, την πολεμική του αρετή, την ορθή του κρίση και αποδεδειγμένα να έχει
την εύνοια των θεών για το καλό του συνόλου. Σε αντάλλαγμα της θεϊκής εύνοιας η εξουσία του
βασιλιά έπρεπε να επιβεβαιώνεται με την πολεμική υπεροχή, όπως ήδη επισημάναμε, τη
συγκέντρωση και συνοίκηση των κατοίκων στο χώρο επικράτειάς του, τη διανομή της γης στους
υπηκόους του και με το ενδιαφέρον του να κυριαρχεί ανάμεσα στο λαό του η δικαιοσύνη. Με αυτά
τα εχέγγυα, η βασιλεία στον κόσμο που εξετάζουμε είναι ένας θεσμός, που παρέχεται από τους
θεούς στους αρίστους και άριστοι είναι όσοι κατάγονται από επιφανή οικογένεια και έχουν
καταξιωθεί κοινωνικά, δηλαδή με τις πράξεις τους υπέρ του λαού κατέκτησαν την εύνοια και
αποδοχή του.
Ορισμένοι από τους ομηρικούς βασιλείς, όπως συνέβαινε και στη μυκηναϊκή εποχή, κρατούσαν
το σκήπτρο της εξουσίας. Και λέμε ορισμένοι, γιατί όλοι οι βασιλιάδες δεν κρατούσαν το σκήπτρο
αυτό. Όσοι το κρατούσαν όμως λέγονταν σκηπτούχοι βασιλιάδες, όπως ο Αγαμέμνονας.

O Πρίαμος Παρατηρεί τους Αχαιούς αρχηγούς, δίνει τα εξωτερικά τους γνωρίσματα και ό,τι άλλο
μπορεί κανείς να συμπεράνει από την εμφάνιση και το παράστημά τους. Αναγνωρίζει το
αρχοντικό παράστημα του Αγαμέμνονα, ο οποίος για τούτο και μονο το λόγο αποπνέει σεβασμό
ξεχωρίζοντας από τους Αχαιούς τον Αγαμέμνονα, υποπτεύεται πως είναι πραγματικά βασιλιάς.

Αγαμέμνων: επιβεβαιώνει η Ελένη τη βασιλική του μεγαλοπρέπεια (κραταιός, βασιλιάς καλός,

ανδρείος πολεμάρχος).

Πρίαμος από την άλλη καλοτυχίζει τον Αγαμέμνονα που είναι αρχιστράτηγος σε ένα τόσο μεγάλο
στράτευμα.