At Baia

Θα 'πρεπε να το φανταστώ

πως στ’ όνειρο θα μου 'φερνες

κάτι όμορφο, κι επίφοβο,

ορχιδέες σε μια πελώρια ανθοδέσμη,

αφού ποιος θα 'λεγε (στ' όνειρο)

«αυτό σου στέλνω,

εγώ που άφησα αφίλητες

τις γαλάζιες φλέβες του λαιμού σου».

Τι έγινε και τα χέρια σου

(που δεν κράτησαν ποτέ τα δικά μου),

τα χέρια σου που τα 'βλεπα

να πλανιούνται πάνω στ' άνθη

τόσο προσεκτικά,

τα χέρια σου, τόσο εύθραυστα, που φρόντιζαν

να σηκώνουν τόσο απαλά τα εύθραυστα λουλούδια_

αχ, αχ, πώς έγινε

Ποτέ δεν έστειλες (στ’ όνειρο)

τη μορφή την ίδια, το άρωμα το ίδιο,

όχι βαρύ, όχι αισθησιακό,

μα επίφοβο_επίφοβο_

από ορχιδέες σε μια πελώρια ανθοδέσμη,

και τυλιγμένα με αστραφτερή κορδέλα,

δυο λόγια:
«Λουλούδι σταλμένο σε λουλούδι∙

για χέρια λευκά, το υποδεέστερο λευκό,

το λιγότερο όμορφο του φύλλου»

«Αγάπη σε αγάπη, ούτε φιλί,

ούτε άγγιγμα, αλλά παντοτινά αυτό».

Η.D. (Hilda Doolittle, 1886-1961)

απόδοση: Χρύσα Φραγκιαδάκη