Dit plus-artikel krijgt u gratis: veel leesplezier!

Als geregistreerde bezoeker kunt u elke maand 5 plus-artikels gratis lezen. Wilt u onbeperkt toegang tot onze journalistiek?
Lees een maand lang De Standaard voor maar € 1! > (https://www.standaard.be/abonnement/actie/opvolgingpw?
utm_campaign=poreuzepaywall&utm_source=standaard&utm_medium=paywall-site&utm_term=stickyheader&ca_id=4180)

MAANDAG 18 FEBRUARI 2019 - OPINIES

 Voluit gaan voor de kunst is
een moedige keuze
Anders dan voor BV’s is het voor de meeste beginnende kunste-
naars jarenlang zwoegen in de anonimiteit, zonder garantie op suc-
ces, zegt Joris Blanckaert.

<p>Het tv-programma Hanne danst is een pr-aalmoes voor de podiumkunsten. <span class="credit">VRT</span></p>
Het tv-programma Hanne danst is een pr-aalmoes voor de podiumkunsten. © VRT
 Eerst was er Thomas Vanderveken, nu Hanne
Decoutere. Krijgen we straks Sergio - de Zeeuwse
kok of die andere Quisquater - die er altijd al van
droomde om Wagner’s Parsifal te dirigeren?
‘Dit had ik moeten doen.’ Dat was hun conclu-
sie na het al bij al voorspelbare doch verdiende
succes. Ze hadden het moeten doen, maar ze de-
den het niet. Ze kozen immers voor zekerheid.
JORIS BLANCKAERT Voor studies die een job opleveren. Pianist of
Wie? Componist & do- ballerina worden, dat was geen garantie voor
cent aan het koninklijke succes. Ze stopten dus met dromen en lieten zich
conservatorium Gent. sturen door mensen die niet in hen geloofden, al
Wat? Een tv-programma dan niet gesust door de roes van toekomstige
als ‘Hanne danst’ kan het Vlaamse roem.
artistieke streven naar Eens gevestigd, stevig in het zadel, met een
onbereikbare schoonheid spaarrekening en enig BV-schap, begint het te
niet vatten. knagen. Zo slecht was ik toch niet ? Wat als…?
En kijk, als vanuit het niets is daar een giganti-
sche machine die hen in hun queeste onder-
steunt, een machine waar geen debuterende kun-
stenaar ooit van durft te dromen. Er zijn topcoaches à la carte, een bemoedigen-
de camera op moeilijke momenten, en er is genoeg aaibaarheid of geloofwaar-
digheid om met een comfortabel gevoel op de bek te gaan.

Geen queeste
Maar dat zal niet eens gebeuren, want het resul- Aspirant artiesten
taat ligt op voorhand vast. Of zou iemand in kij- verlangen naar
kend Vlaanderen ooit hebben getwijfeld of artis- enigefinanciële
tiek directeur Maillot (what’s in a name, dat zekerheid,maar als zij op
grapje heeft men vast ook in een van de uitzen- hun bek gaan, is er geen
dingen gemaakt) Hanne zou toelaten zijn chore- vangnet
ografie te dansen in de Brugse tempel (DS 14 fe-
bruari) (http://www.standaard.be/cnt/dmf20190213_04174217)? Nee, het
scenario lag vast. Het moest en zou goed gaan, en bijgevolg was de voorspelbare
conclusie: ‘Dit had ik moeten doen’. Van een queeste is nooit sprake geweest. En
onafhankelijke recensies? Zeker, die kunnen er zijn, maar mildheid is op zijn
plaats, en mocht het alsnog tegenvallen, zijn ze nog steeds een goedlachse pre-
sentator of pittig nieuwsanker met de moed om opnieuw te dromen.
Voor een kunstenaar is er nooit garantie op succes, geen enkel talent kan daar
op rekenen. Zelfs keihard werken volstaat doorgaans niet. Maar daar begint het
wel bij: niet negen maanden, niet een jaar, maar een heel leven lang. In de ano-
nimiteit van een oefenruimte, vaak met een instrument op afbetaling en jezelf
als enige coach - zonder camera’s in de buurt liggen topcoaches net ietsje min-
der binnen handbereik.
Elke aspirant artiest begint met dezelfde twijfels. Ben ik goed genoeg, heb ik
het nodige talent om mijn droom te bereiken? Zij kiezen niet eerst voor de baar-
moederlijke zekerheid van pakweg de VRT, maar timmeren elke dag aan hun
droom, en dat sinds altijd. Wanneer ze de anonimiteit kunnen overstijgen, zul-
len hun prestaties met argusogen gevolgd worden: door het publiek, door de cri-
tici, maar ook door de broodnodige subsidiecommissies. Zij verlangen naar eni-
ge financiële zekerheid, maar als zij op hun bek gaan, is er geen vangnet. Zullen
we hen dan nu de boodschap geven dat ze eerst een ‘serieuze’ studie moeten
aanvatten, bij voorkeur met uitzicht op de schijnwerpers, om op die manier via
een omweg alsnog het ultieme podium te kunnen betreden, met de nodige me-
dia-aandacht? Kiezen voor het kunstenaarschap is een moedige keuze. De moed
om te dromen, de moed om jarenlang anoniem aan de weg te timmeren, de
moed om zich kwetsbaar op te stellen en te durven falen, maar ook de moed der
wanhoop.

Spindoctors
De artistieke meststof van jaren twijfel, zoeken en groeien, van vallen en op-
staan, is niet te vatten in een tv-programma, en wordt niet samengesteld tijdens
meetings van spindoctors aan de Reyerslaan. Het vormt het zaaigoed van de cre-
atie, van het onuitputtelijke streven naar haast onbereikbare schoonheid, om
dan telkens opnieuw, ook na elk succes, te herbeginnen vanaf het nulpunt.
De public relations-aalmoes voor de sector heeft zijn waarde, zeker wanneer
de aandacht verder gaat dan dat zo’n concerto echt wel veel noten zijn en die
pointes echt wel pijn kunnen doen. Maar hoeveel mensen, die nimmer naar een
pianoconcert of balletvoorstelling gaan en nillens willens Thomas of Hanne op
hun scherm zagen schitteren, zouden na afloop een ticketje boeken voor, zeg
maar, de reeks strijkkwartetten in Flagey?
Parsifal was de dwaze held die bleef dromen. De pitteleer en baton van Sergio
liggen misschien al klaar, maar laat ons vooral hopen dat er altijd Parsifals zul-
len zijn om ons te verrijken met hun jarenlange zoektocht.