Alber Kami je bio francuski pisac i filozof. Rođen je u Mondovi u Alžiru, 07.

novembra 1913. godine, a umro je u Vilblevenu u Francuskoj, 04. januara 1960.

godine. Nobelovu nagradu za književnost Kami je dobio 1957. godine. Sva djela
ovog pisca baziraju se na osnovnoj ideji apsurda ljudskog postojanja. Polazi od
negativnog stava prema današnjem, modernom čovjeku, a nasuprot njega
idealizuje stare Grke. U eseju „Pobunjeni čovjek“ iznosi neke svoje lične stavove.
Njegova religioznost bila je predmet mnogih rasprava, a s tim u vezi, on je napisao
„Ne vjerujem u boga i nisam ateist“.

Djetinjstvo i mladost

Alber Kami je rođen u jako siromašnoj i djelomično nepismenoj francusko-

alžirskoj porodici. Otac mu je poginuo 1914. godine, u bitki vođenoj tokom Prvog
svjetskog rata. Majka, koja je bila nagluva, othranila ga je u jako lošim uslovima za
život. Godine 1923. stekao je pravo na državnu stipendiju, zahvaljujući kojoj je
završio gimnaziju i pohađao fakultet na Univerzitetu u Alžiru. Na studijama je
aktivno igrao fudbal. Bio je golman univerzitetskog fudbalskog kluba. Razbolio se
1930. godine od tuberkuloze. Zbog toga je bio primoran da završi sa fudbalskom
karijerom, ali i da privremeno obustavi studije. Kako bi se prehranio morao je da
obavlja različite privremene poslove. Bio je privatni učitelj, radio je kao
meteorolog, a jedno vrijeme je prodavao automobilske dijelove. Studije je
nastavio, pa je 1935. godine dobio filozofsku licencu. Diplomu iz filozofije je
stekao naredne godine na Univerzitetu u Alžiru kada je uspješno odbranio
diplomski rad o hrišćanskoj metafizici i neoplatonizmu. U godini stečene
fakultetske diplome uspješno je započeo glumačku karijeru. Osnovao je pozorišnu
družbu „Radničko pozorište“ . Tada je osim glume aktivno pisao dramske tekstove
i režirao. Na ovom poslu je radio do 1939. godine.

U periodu od 1937. do 1939. godine počeo je novinarsku karijeru. Neki vjeruju da

je bez posla ostao kada je napisao članak o lošim uslovima u kojima se nalaze
seljaci iz grada Kabile. U Alžiru je objavio zbirku eseja „Lice i naličje“, 1937.
godine. Drugu knjigu, takođe zbirku eseja, objavio je dvije godine kasnije. Knjiga
nosi naslov „Pirovanje“. Kada je počeo Drugi svjetski rat, Kami se dobrovoljno
prijavljuje u francusku vojsku. U vojsku ga nisu primili zbog njegovog lošeg
zdravstvenog stanja. Nastavio je sa pisanjem. Godine 1941. završava svoj prvi
roman „Stranac“ i esej „Mit o Sizifu“. Oba ova rada objavljena su u Parizu.
Politika

Kako bi potpomogao borbu za jednakost Evropljana i domorodaca u Alžiru, Kami

se počinje baviti politikom. Tako se 1935. godine učlanio u Komunističku partiju
Francuske. Naredne godine je osnovana Alžirska komunistička partija. Cilj
osnivanja ove partije bio je zalaganje za samostalnost Alžira. Kami je postao
aktivan i u novoosnovanoj partiji, što se nije sviđalo članovima Komunističke
partije Francuske, iz koje je izbačen 1937. godine. Nakon toga počeo je da sarađuje
sa francuskim anarhističkim pokretom. Postaje simpatizer ovog pokreta od 1948.
godine, kada su ga predstavili na jednom sastanku „Kruga anarhističkih studenata“
(Cercle des Etudiants Anarchistes). U početku Drugog svjetskog rata Kami se
izjašnjavao kao pacifist.

Ljubavni život

Alber Kami se dva puta ženio. Prvi put se oženio sa Simonom Ji 1934. godine. U
javnosti je bilo poznato da je njegova supruga bila ovisnica o morfiju. Oboje su bili
nevjerni u ovom braku. To je bio najveći razlog njihove rastave. Druga njegova
supruga zvala se Fransin For.Vjenčali su se 1940. godine. Fransin je bila
matematičarka i pijanistkinja. Iako se dva puta ženio i istinski volio, Kami nije bio
pobornik institucije braka, jer ju je smatrao neprirodnom. Dana 05. septembra
1945. Kami je postao otac. Fransin je rodila blizance Katrin i Žoan. Nikad se u
potpunosti nije pomirio sa institucijom braka, često je kroz šalu isticao da brak nije
za njega. Kami je imao brojne vanbračne afere.

Karijera pisca

Kami je za vrijeme Drugog svjetskog rata bio član grane pokreta otpora „Combat“.
Ova organizacija u svom radu protiv nacizma, redovno je objavljivala časopis istog
imena. Glavni urednik ovog časopisa postao je 1944. godine. Bio je protiv
korišćenja atomske bombe, te je ovaj stav često isticao. Na ovom časopisu je radio
do 1947. godine, kada ga napušta. Nakon rata putovao je po SAD-u i tamo držao
predavanja o francuskoj filozofiji. Godine 1951. godine objavljuje svoje djelo
„Pobunjeni čovjek“. U ovom eseju ističe pobunu i revoluciju. Knjiga je uzdrmala
brojne mislioce. Mnogi njegovi prijatelji tada mu okreću leđa. Kami je bio
pogođen depresijom zbog loše kritike na njegovo djelo. Jedno vrijeme prestao je sa
pisanjem i bavio se prevođenjem drama stranih autora. Dvije godine proveo je u
samoći zbog tuberkuloze. Kami je doprinijeo filozofiji razrađujući svoju teoriju
apsurda kroz stvaralaštvo. Teorija apsurda zasniva se na spoznaji da ljudi tokom
života teže da dokuče smisao postojanja, a taj je smisao nemoguće postići na ovom
svijetu. „Mit o Sizifu“ je jasan prikaz teorije apsurda, dok se on prožima i u drugim
djelima ovog pisca, kao što su „Stranac“ i „Kuga“. Kami je u djelu „Stranac“
teoriju apsurda razradio kroz karakter glavnog lika koji se ne prilagođava
savremenom sistemu. Njegova nesposobnost da laže dovodi ga u nepovoljne
položaje u društvu. Na osnovu toga slijedi mu kazna od strane tog istog društva i to
ona koja ne dolazi na osnovu ubistva, nego na njegovoj apsolutnoj iskrenosti o
njegovoj ravnodušnosti zbog majčine smrti. „Stranac“ počinje kultnom rečenicom
glavnog junaka Mersoa: „Majka mi je danas umrla, a možda i juče“. Bira
inferiornost prema svijetu, jer zna da smrtna kazna dolazi od lažljivog, hladnog i
okrutnog društva. Mnogi kritičari su Kamija svrstavali u red egzistencijalista.
Kami je veći dio svog života posvetio ljudskim pravima. Naročito se zalaže za
ukidanje smrtne kazne. Od 1954. godine, u toku Alžirskog rata, zalagao se za
spašavanje civila građanskim primirjem. Radio je za alžirske zarobljenike kojima
je slijedila smrtna kazna. 1957. godine dobio je najveće književno priznanje svog
života, Nobelovu nagradu za književnost. Švedska akademija, ovu prestižnu
književnu nagradu, uručila mu je zbog njegovog ozbiljnog literarnog rada kojim se
naglašavaju mnogi savremeni problemi.

Tragična smrt
Alber Kami je život izgubio u saobraćajnoj nesreći. Poginuo je 04. januara
1960. godine. Tog dana putovao je automobilom na primopredaju pariskog
pozorišta, koje je od tog dana trebao voditi. Kobnim automobilom upravljao
je njegov prijatelj Mišel Galimar, koji je takođe izgubio život zajedno sa
svojih dvoje djece. Kami je sahranjen u gradu Lourmarinu. Njegova djeca od
toga dana posjeduju autorska prava na sva njegova djela. Njegova posthumno
objavljena djela su „Sretna smrt“ i „Prvi čovjek“.