Σκέψεις πάνω στα Μαθήµατα Θαυµάτων
Του Ροµπερτ Ηλια Νατζεµυ
Παρόλο που πριν από 25 χρόνια είχα διαβάσει το βιβλίο
The Course in Miracles, που τώρα µεταφράζεται στα
Ελληνικά σαν «Μαθήµατα Θαυµάτων», και παρόλο που
διδάσκω 20 φράσεις από το βιβλίο αυτό εδώ και 20
χρόνια στον Πέµπτο Χρόνο Αυτογνωσίας στην Αρµονική
Ζωή, το βιβλίο έχει πάρει άλλες διαστάσεις στο νου µου
µετά από 20 µέρες διαµονής και εσωτερικής εργασίας
στο Endeavor Academy στην Αµερική φέτος το καλοκαίρι
(2011).
Πιστεύω ότι είναι µια αξιόλογη µέθοδος αφύπνισης και
συνειδητοποίησης του αληθινού εαυτού µας και της
αληθινής φύσης της πραγµατικότητας. Πιστεύω ότι
βοηθάει τον καθένα, που διαβάζει και εφαρµόζει τις
αλήθειες και τις ασκήσεις στο βιβλίο, να βρει ειρήνη,
συγχώρεση και αγάπη στη ζωή του.
Από την άλλη πλευρά πιστεύω ότι υπάρχει και ένας άλλος
τρόπος να εκφραστούν µερικές από τις αλήθειες, ώστε να
είναι ίσως πιο κατανοητές σε µερικούς ανθρώπους. Γι’
αυτό προσθέτω εδώ µερικές εναλλακτικές επεξηγήσεις
των ίδιων αληθειών που σύµφωνα µε τη δίκη µου
αντίληψη δεν απέχουν από τις αρχικές διδασκαλίες. Αν
σε κάποια σηµεία έχω µια άλλη αντίληψη µετά από 45
χρόνια µελέτης της αλήθειας, την εκφράζω σαν µια δική
µου διαφοροποίηση.
Όπου υπάρχει στο κείµενο τα σήµατα ACIM αυτό
σηµαίνει ότι το κείµενο είναι µια µετάφραση από το
βιβλίο Course in Miracles Workbook. Οπου υπάρχει
ΡΕΝ, αυτο σηµανει Ρ. Η. Νατζέµυ
Μπορείτε να βρείτε το ένα από τρία βιβλία του A Course
in Miracles στις Εκδόσεις Kryon.
(http://www.kryon.gr/kryonpublications.htm) και όλα τα
βιβλία µε την µετάφραση της από Ιουλίας Πιτσούλης στο
διαδίκτυο στο http://www.miraclesynthesis.gr/
Επίσης, δηµιουργείται τώρα µια ακόµα µετάφραση από
την Χριστίνα Τσιντέα και την Κέλλυ Παλαντζίδου
(kellythr1@yahoo.gr)
Στο http://truthseeker-christina.blogspot.com/
Αρχίσαµε τώρα ξανά µαθήµατα σχετικά µε το Course in
Miracles στην Αρµονική Ζωή, µε περισσότερη
λεπτοµέρεια και βάθος από το µέρος που διδασκόταν
µέχρι τώρα στον Πέµπτο Χρόνο Αυτογνωσίας.
(210 6818220, 22990 40314)
(http://www.holisticharmony.com/greek/)
Μπορείτε να βρείτε ακόµη πολλά σχετικά στα βιβλία µου:
Θαύµατα Αγάπης και Γνώσης,
Οικουµενική Φιλοσοφία
Ο Μυστικός Κύκλος της Ζωής
Οι Ρόλοι Που Παίζουµε σαν Ψυχές σε Εξέλιξη.
Ο Ανώτερος Προορισµός του Ανθρώπου
Ελπίζω να τα βρείτε χρήσιµα.
Να Είστε Πάντα καλά.
1
*********
ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ
ACIM - Μάθηµα 1
Τίποτε από ό,τι βλέπω δεν σηµαίνει κάτι.
ΡΕΝ - Μάθηµα 1
Τίποτε από ό,τι βλέπω δεν είναι όπως το
αντιλαµβάνεται ο νους µου µέσα από τους
λανθασµένους προγραµµατισµούς του.
Υπάρχουν δύο βασικές αιτίες για το λόγο που ό,τι
βλέπουµε δεν είναι όπως το αντιλαµβανόµαστε και
εποµένως δεν σηµαίνει αυτό που ο νους µας έχει
προγραµµατιστεί να πιστεύει ότι σηµαίνει. Μία αιτία
είναι ότι όλες οι φαινοµενικά διαχωρισµένες µορφές που
ο νους µας αντιλαµβάνεται είναι, σύµφωνα µε τη
κβαντική φυσική, στην πραγµατικότητα απατηλή
κατάτµηση ενός ενοποιηµένου ενεργειακού πεδίου, όπου
δεν υπάρχουν πραγµατικά διαχωρισµένα σώµατα ή
αντικείµενα.
Ο νους µας κάνει αυτό το αδιαφοροποίητο πεδίο να
µοιάζει ότι διαχωρίζεται σε διάφορα αντικείµενα και
όντα, τα οποία φαίνονται να βρίσκονται έξω από µας.
Τότε ο νους µας προχωρά να τα αντιληφθεί σαν πηγές
κινδύνου προς εµάς και τα ενδιαφέροντά µας και
αναπτύσσει αµυντικές στρατηγικές σε µια µάταιη
προσπάθεια να νιώσει ασφάλεια.
Άρα, τίποτα από όσα βλέπουµε δεν σηµαίνει αυτό που
νοµίζουµε ότι σηµαίνει. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει
χρόνος ούτε χώρος και δεν υπάρχουν διαχωρισµένα
αντικείµενα και όντα. Υπάρχει µόνο ένα ενοποιηµένο
πεδίο ενέργειας (ή συνειδητότητας). Όλες οι αντιλήψεις
διαχωρισµού και σπουδαιότητας που δίνονται σε κάθε
φαινοµενικά διαχωρισµένο ον, αντικείµενο και
κατάσταση αποτελούν νοητική ψευδαίσθηση και
εποµένως δεν έχουν κανένα νόηµα για τον αληθινό θεϊκό
εαυτό µας.
Η δεύτερη αιτία είναι ότι ο νους µας δεν βλέπει ότι στην
πραγµατικότητα προβάλλει από µνήµης πάνω σε
οτιδήποτε αντιλαµβάνεται. Τα µάτια µας δεν βλέπουν
πραγµατικά, αλλά µάλλον µεταβιβάζουν ηλεκτρονικά
ερεθίσµατα στον εγκέφαλο, ο οποίος µε τη σειρά του
κατασκευάζει τις εικόνες που βλέπουµε, βασισµένος
πάνω σε ό,τι έχουµε ήδη βιώσει και ιδιαίτερα σε εµπειρίες
που ήταν συναισθηµατικά φορτισµένες.
Εποµένως, αυτό που νοµίζουµε ότι βλέπουµε δεν έχει µε
κανένα τρόπο τη σηµασία που ο νους µας του έχει δώσει
µέχρι τώρα. Κι έτσι, οι αξίες, οι προτεραιότητες και οι
εσωτερικές συναισθηµατικές αντιδράσεις µας δεν έχουν
ουσιαστικά καµία σχέση µε αυτό που βλέπουµε – αλλά
περισσότερο µε τους υποκειµενικούς προγραµµατισµούς
µας.
********
ACIM - Μάθηµα 2
Έχω δώσει σε ό,τι βλέπω όλη τη σηµασία που έχει
για µένα.
ΡΕΝ - Μάθηµα 2
O νους µου έχει δώσει σε ό,τι βλέπω όλη τη
σηµασία, δύναµη και αξία που έχει για µένα.
Σ’ αυτή την πρόταση έχουµε αντικαταστήσει κατά το
δυνατόν τη λέξη «εγώ» µε το «ο νους µου», επειδή δεν
είµαστε ο νους µας. Αναφερόµαστε εδώ στις πράξεις του
νου µας και όχι του αληθινού θεϊκού εαυτού µας. Θα
προσπαθήσουµε να διατηρήσουµε αυτή τη µέθοδο
έκφρασης καθ’ όλη τη διάρκεια, ώστε να ενισχύσουµε τη
µετάθεση της ταύτισης από το νου στον ψυχικό εαυτό.
Δεν είµαστε οι σκέψεις ή τα συναισθήµατά µας. Είµαστε
Θεϊκή συνειδητότητα. Οι σκέψεις µας δεν βασίζονται
στην αλήθεια, αλλά στις εµπειρίες µας από το παρελθόν,
οι οποίες έχουν προγραµµατίσει τον καθένα από µας να
ερµηνεύει κάθε πρόσωπο, αντικείµενο και κατάσταση µε
το δικό µας υποκειµενικό και απατηλό τρόπο.
Έτσι, δίνουµε µεγάλη σηµασία σε οτιδήποτε πιστεύουµε
ότι θέτει σε κίνδυνο ή ενισχύει ή προστατεύει τις
ψευδαισθήσεις µας της ασφάλειας, αξίας, ελευθερίας ή
ελέγχου. Ο νους µας αισθάνεται «ευτυχισµένος» όταν
οτιδήποτε συµβαίνει φαίνεται να ενισχύει την αίσθηση
ασφάλειας, αξίας, ελευθερίας ή ελέγχου. Στη συνέχεια
αυτό φυσικά δηµιουργεί φόβο, πόνο και αρνητικές
αντιδράσεις, όταν ερµηνεύει τη συµπεριφορά κάποιου
ανθρώπου ή κάποιο γεγονός ή κατάσταση σαν κίνδυνο
αυτών των βασικών αναγκών.
Έτσι, ο νους µας δίνει σε κάθε ον και κατάσταση τη
δύναµη που έχει πάνω µας να µας κάνει «ευτυχισµένους»
ή «λυπηµένους». Ο νους ή το εγώ γοητεύεται µε κάποιον
και πιστεύει ότι δεν µπορεί να ζήσει χωρίς τον αγαπηµένο
µας. Ο νους µας πιστεύει ότι χρειάζεται κάποιον ή κάτι
για να αισθάνεται ασφάλεια, αξία ή ευτυχία. Ο νους µας
πιστεύει ότι δεν αξίζουµε, ότι είµαστε ανίκανοι και ότι
κινδυνεύουµε από ανθρώπους, ζώα και γεγονότα. Όλα
αυτά είναι πράξεις του νου µας και δεν έχουν να κάνουν
µε την αλήθεια του θεϊκού εαυτού µας και µε την ενότητά
µας µε όλα όσα αντιλαµβανόµαστε.
Χρειάζεται να επαναξιολογήσουµε τη σηµασία, θετική και
αρνητική, που δίνουµε στα όντα, τα γεγονότα και τις
καταστάσεις που φαίνονται να βρίσκονται γύρω µας. Ο
διαχωρισµός κάποιων όψεων του κόσµου µας (ο οποίος
είναι ένα ενοποιηµένο πεδίο ενέργειας – συνειδητότητας)
σε καλές ή κακές, αξιαγάπητες ή όχι, είναι η βασική αιτία
της παγίδευσής µας στις ψευδαισθήσεις µας και του
επακόλουθου πόνου µας. Οδηγεί σε προσκόλληση και
αποστροφή που είναι οι αιτίες του φόβου και της
δυστυχίας µας.
*******
ACIM - Μάθηµα 3
Δεν καταλαβαίνω τίποτα από ό,τι βλέπω.
ΡΕΝ - Μάθηµα 3
Ο νους µου δεν καταλαβαίνει την αλήθεια σχετικά
µε αυτό που βλέπω.
Μόλις συνειδητοποιήσουµε ότι ο νους µας δεν
αντιλαµβάνεται την αλήθεια αυτού που βλέπουµε, έχουµε
κάνει το πρώτο βήµα προς την ελευθερία από τη
2
φυλάκισή µας στους λανθασµένους προγραµµατισµούς
του νου µας. Το επόµενο βήµα είναι να επιτρέψουµε στο
νου µας και να τον ενθαρρύνουµε να σταµατήσει να
αξιολογεί οτιδήποτε αντιλαµβάνεται. Η ανάγκη του νου
µας να προστατευτεί από τους φανταστικούς του
κινδύνους έχει οδηγήσει στην τάση να αξιολογεί κάθε ον,
συµπεριφορά και κατάσταση, σε µια προσπάθεια να
καθορίσει αν αυτό υποστηρίζει ή απειλεί τις βασικές του
ανάγκες (ασφάλεια, αξία, ελευθερία και έλεγχο). Τότε
κρίνει οτιδήποτε βλέπει σαν «καλό» επειδή υποστηρίζει
τις ανάγκες του ή «κακό» επειδή προκαλεί φόβο ή ενοχή.
Εποµένως, ο µη φωτισµένος νους δεν έχει πιθανότητα να
κατανοήσει καθαρά και αντικειµενικά αυτό που βλέπει.
Διαστρεβλώνει το καθετί σύµφωνα µε την προσωπική
υποκειµενική πραγµατικότητά του που βασίζεται σε
προηγούµενες εµπειρίες. Ο νους µας βλέπει διαχωρισµό
και κίνδυνο εκεί, όπου στην πραγµατικότητα υπάρχει
µόνο ένα ον και όπου είµαστε αιώνια ασφαλείς και
αήττητοι.
Ένας νους που εστιάζεται σε διαχωρισµένα όντα και σε
κίνδυνο δεν µπορεί να δει την αλήθεια της ενότητας.
Κάθε ον είναι σαν κύµα στον ωκεανό της θεϊκής
συνειδητότητας. Σαν κύµατα, είµαστε φτιαγµένοι από την
ίδια ουσία µε τον ωκεανό. Είµαστε όλοι προσωρινές
µορφοποιήσεις του ωκεανού – της θεϊκής
συνειδητότητας. Όταν εστιαζόµαστε στον εαυτό µας και
στους άλλους σαν σώµατα, ταυτιζόµαστε µε την κυµατική
φύση µας και βλέπουµε τους άλλους σαν διαχωρισµένους.
Κρίνουµε τον εαυτό µας σαν µεγαλύτερο (καλύτερο) ή
µικρότερο (κατώτερο) και νιώθουµε περηφάνια ή
αυτοαπόρριψη. Ή αντιλαµβανόµαστε τα άλλα κύµατα
σαν απειλή για την ατοµική διαχωρισµένη ύπαρξή µας.
Αυτά τα συναισθήµατα προκαλούνται από το γεγονός ότι
δεν αντιλαµβανόµαστε ότι δεν είµαστε τα κύµατα αλλά ο
ωκεανός, ο οποίος είναι η αιτιατή πραγµατικότητα πίσω
από όλα τα κύµατα. Με τον ίδιο τρόπο, είµαστε η
πραγµατικότητα πίσω από κάθε ον και κατάσταση που
συναντάµε.
Όταν ο νους µας µιλάει διαφορετικά, δεν αντιλαµβάνεται
την αλήθεια.
******
ACIM - Μάθηµα 4
Αυτές οι σκέψεις δεν σηµαίνουν τίποτα.
ΡΕΝ - Μάθηµα 4
Αυτές οι σκέψεις δεν έχουν σχέση µε την αλήθεια.
Έχουµε εξηγήσει επανειληµµένα ότι ο µη φωτισµένος
νους είναι ανίκανος να έχει διαύγεια σχετικά µε ό,τι
αντιλαµβάνεται. Στην ACIM επεξήγηση µάς
παρουσιάζεται η έννοια της σκέψης µε ή χωρίς τον Θεό.
Προσωπικά, προτιµώ να µην διαχωρίζω τον εαυτό µας
από τον Θεό, επειδή τα Μαθήµατα Θαυµάτων δηλώνουν
ξεκάθαρα ότι είµαστε Θεϊκοί. Κατά την αντίληψή µου,
αυτό το µάθηµα µάς λέει ότι είµαστε ένα µε τον Θεό και
ότι ο νους µας έχει την ψευδαίσθηση ότι είµαστε
διαχωρισµένοι και νιώθει την «ενοχή» της τόλµης να
πιστεύει ότι είµαστε ξέχωρα και ότι θα µπορούσαµε να
λειτουργήσουµε µε τη δική µας θέληση σαν
διαχωρισµένοι και ίσως ακόµη και ενάντια στη θέληση
του Θεού (Η αποκαλούµενη «Πτώση» από τη Θεία
Χάρη).
Γι’ αυτό και θα το εξηγούσα διαφορετικά. Αυτό που
αναφέρεται πιο πάνω σαν σκέψη χωρίς τον Θεό, για
µένα είναι λειτουργία από το σύστηµα πεποιθήσεων ότι
είµαι αυτό το διαχωρισµένο σώµα και νους, ότι δεν αξίζω,
ότι είµαι ένοχος, ότι κινδυνεύω από το περιβάλλον µου
και ότι πρέπει να προστατευτώ από τον «κόσµο». Έτσι ο
νους µου είναι απασχοληµένος µε φόβο, πόνο, πίκρα,
θυµό και ενοχή. Το να σκέφτοµαι χωρίς τον Θεό σηµαίνει
επίσης να σκέφτοµαι για το παρελθόν ή το µέλλον, καθώς
και όλες τις σκέψεις που είναι προγραµµατισµένες από το
παρελθόν. Αυτό προφανώς αποτελεί το 99% των
ανθρώπινων σκέψεων.
Σκέψη µε τον Θεό είναι να βιώσουµε ότι είµαστε όλοι ένα
θεϊκό ον και ότι όλα τα όντα και οι καταστάσεις είναι
εκφράσεις του δικού µας θεϊκού εαυτού – όλα όσα
υπάρχουν είναι επίσης έκφραση αυτού του θεϊκού
εαυτού. Ένας τέτοιος τρόπος σκέψης δηµιουργεί
συναισθήµατα ενότητας, ασφάλειας, ειρήνης, αγάπης,
οµόνοιας, αθωότητας και παράδοσης.
Τώρα οι σκέψεις µας βασίζονται στην ψευδαίσθηση του
διαχωρισµού, της αποξένωσης, της ενοχής, του φόβου και
του θυµού. Καθώς ο νους διορθώνεται, θα
αντιλαµβάνεται την έµφυτη ενότητά µας µε όλους και θα
«σκεφτόµαστε µε τον Θεό».
Το να σκεφτόµαστε µε τον Θεό για τους περισσότερους
από µας απαιτεί να µειώσουµε ή ακόµη, σε κάποιες
περιπτώσεις, να πάψουµε να σκεφτόµαστε και να
σχεδιάζουµε και να µάθουµε να ζούµε αυθόρµητα στην
παρούσα στιγµή, µε εµπιστοσύνη στη θεϊκή καθοδήγηση
και να ρέουµε µε τα εσωτερικά µηνύµατα και
συναισθήµατα.
*******
ACIM - Μάθηµα 5
Ποτέ δεν είµαι ταραγµένος για το λόγο που
νοµίζω.
ΡΕΝ - Μάθηµα 5
Ο νους µου δεν καταλαβαίνει τον πραγµατικό λόγο
που είναι ταραγµένος.
Ο νους βρίσκεται σε συνεχή διαδικασία αυτοδικαίωσης,
καθώς αναζητά να έχει «δίκιο» και να βρει όλους τους
άλλους λάθος. Γι’ αυτό αποφεύγει την αυτογνωσία και
την αλήθεια για το τι αισθάνεται και γιατί ταράζεται.
Προτιµά να εκφράζει θυµό και να διαφωνεί για να
αποδείξει ότι έχει δίκιο, παρά να παραδεχτεί ότι νιώθει
αυτοαµφισβήτηση, φόβο ή ενοχή. Το εγώ δεν µπορεί να
αποδεχτεί την αδυναµία και τα λάθη του. Γι’ αυτό το
λόγο, σπάνια κατανοεί (εκτός µετά από πολλά χρόνια
αυτογνωσίας και µελέτης της αλήθειας) ότι ταράζεται
λόγω της δικής του άγνοιας, του φόβου, του πόνου, της
ενοχής και του θυµού του. Αναζητά να βρει λάθη στους
άλλους και στον κόσµο και αποτυχαίνει να
συνειδητοποιήσει ότι όλα είναι θεϊκά και συµβαίνουν για
το αµοιβαίο συµφέρον µας. Ο νους µας ταράζεται επειδή
δεν συνειδητοποιεί τη θεϊκή µας φύση και ταυτίζεται µε
το σώµα και το νου κι έτσι φοβάται και γίνεται αµυντικός.
3
Όταν είµαστε ταραγµένοι, χρειάζεται µόνο να θέσουµε
στον εαυτό µας αυτές τις απλές ερωτήσεις, «Γιατί
φοβάµαι εδώ; Τι κινδυνεύει για µένα εδώ; Η αξία µου, η
ασφάλειά µου, η ελευθερία µου, η ανάγκη µου για
έλεγχο;» Απαντώντας αυτές τις ερωτήσεις, θα έρθουµε
πιο κοντά στην αλήθεια σε σχέση µε το γιατί έχουµε χάσει
την ειρήνη και την αγάπη µας. Τότε µπορούµε να
προχωρήσουµε για να θυµηθούµε τη θεϊκή µας φύση και
να επιστρέψουµε στην αίσθηση της ασφάλειας και της
ειρήνης.
*******
ACIM - Μάθηµα 6
Είµαι ταραγµένος επειδή βλέπω κάτι που δεν
υπάρχει.
ΡΕΝ - Μάθηµα 6
Ο νους µου είναι ταραγµένος όταν δεν βλέπει την
αλήθεια.
Εδώ θα βοηθούσε ένα παράδειγµα. Θεωρήστε ότι είµαστε
το φως του µηχανήµατος προβολής ταινιών. Η αληθινή
µας φύση είναι αγνό λευκό φως. Σαν φως περνάµε µέσα
από την ταινία, η οποία είναι ο νους που δίνει µορφή και
δραστηριότητα στο φως µας. Παρόλο που είµαστε το
φως, ο νους µας πιστεύει ότι είµαστε οι εικόνες πάνω
στην οθόνη και µαθαίνει να ταυτίζεται µε κάποια
συγκεκριµένη εικόνα που θεωρεί ότι είµαστε εµείς σε
αντίθεση µε τις άλλες εικόνες, οι οποίες είναι επίσης
εκφράσεις του ενός φωτός που είναι ο αληθινός εαυτός
µας. Όλες οι εικόνες είναι εκφράσεις τους ενός θεϊκού
φωτός.
Είµαστε το ένα φως και όλες οι εικόνες είναι δικές µας,
αλλά ταυτιζόµαστε µόνο µε µία και φοβόµαστε τις άλλες
εικόνες. Επίσης φοβόµαστε τον πόνο, την απόρριψη και
το θάνατο της «δικής µας» εικόνας και είµαστε µάλλον
αδιάφοροι για το τι συµβαίνει στις περισσότερες από τις
άλλες εικόνες που δηµιουργούνται από το ίδιο φως.
Ερωτευόµαστε και εξαρτιόµαστε από κάποιες εικόνες και
µαθαίνουµε να φοβόµαστε και να µισούµε άλλες. Αυτό το
µοναδικό φως δηµιουργεί απόλυτα το καθετί πάνω στην
οθόνη: το «καλό», το «κακό», το «ωραίο», το «άσχηµο»,
το ευχάριστο, το δυσάρεστο, το ευτυχισµένο, το
λυπηµένο, το δυνατό, το αδύναµο, το ηθικό, το ανήθικο,
το ικανό και το ανίκανο. Όλες αυτές οι εικόνες,
γοητευτικές και απεχθείς στο νου µας, είναι εκφράσεις
του ίδιου ενός φωτός.
Όταν ταυτιζόµαστε µε τις εικόνες (τη σωµατική
διάσταση) πάνω στην οθόνη ή ακόµη και µε την ταινία
(τη νοητική διάσταση) που τις µορφοποιεί, δεν µπορούµε
να αντιληφθούµε την αλήθεια και αναστατωνόµαστε από
επιθυµία, φόβο, ενοχή, πόνο και θυµό.
Όταν εστιαζόµαστε στο ένα φως πίσω απ’ όλες τις µορφές
και τις αλληλεπιδράσεις τους, βιώνουµε ειρήνη, αγάπη
και κατανόηση.
Ένα άλλο παράδειγµα θα ήταν ότι είµαστε ο ηλεκτρισµός
που περνά µέσα από µια λάµπα. Αλλά ξεχνάµε ότι
είµαστε άµορφος ηλεκτρισµός και φθάνουµε να
πιστεύουµε ότι είµαστε η λάµπα, µέσα από την οποία
εκφραζόµαστε µόνο προσωρινά. Κοιτάζουµε γύρω µας
και βλέπουµε άλλες λάµπες και συγκρίνουµε τον εαυτό
µας σκεπτόµενοι, «Ω, είµαι περισσότερο λαµπερή ή
λιγότερο λαµπερή από την άλλη λάµπα. Αξίζω
περισσότερο ή λιγότερο». Διαχωρίζουµε τις λάµπες σε
οµάδες σύµφωνα µε το χρώµα, το µέγεθος, το σχήµα, την
ισχύ κλπ. Φοβόµαστε ότι η άλλη λάµπα µπορεί να µας
απορρίψει ή να σχεδιάζει να µας κάνει κακό.
Όµως δεν είµαστε οι λάµπες, αλλά ο ηλεκτρισµός που
ρέει µέσα από όλες τις λάµπες. Δεν είµαστε κάποια
συγκεκριµένη λάµπα, αλλά η άµορφη ενέργεια που ρέει
µέσα από όλες τους, καθώς και µέσα από όλες τις
ηλεκτρικές συσκευές, οι οποίες µας µετατρέπουν (ως
ηλεκτρική ενέργεια) σε θερµότητα, ψύξη, ήχο, αέρα ή
κίνηση. Υπάρχει ένας ηλεκτρισµός που εκφράζεται µε
χιλιάδες τρόπους. Δεν χρειάζεται να συγκρίνουµε τον
εαυτό µας µε οποιαδήποτε άλλη συσκευή ή να τις
φοβόµαστε. Στην πραγµατικότητα είµαστε όλες αυτές.
Εποµένως, όταν ο νους µου είναι ταραγµένος, δεν βιώνει
το θείο µέσα σε µένα, στους άλλους και σε όλες τις
καταστάσεις και γεγονότα. Άρα, ο νους µου είναι
ταραγµένος όταν έχει θέσει την ψευδαίσθηση των
πολλών πάνω από την αλήθεια του ενός φωτός.
*******
ACIM - Μάθηµα 7
Βλέπω µόνο το παρελθόν.
ΡΕΝ - Μάθηµα 7
Ο νους µου βλέπει µόνο το παρελθόν.
Είναι ουσιαστικό να χρησιµοποιούµε αυτές τις φράσεις
για να θυµηθούµε ότι δεν είµαστε ο νους ούτε οι σκέψεις
και τα συναισθήµατά του. Είµαστε θεϊκοί. Αλλά ο νους
µας είναι προγραµµατισµένος από ένα ανύπαρκτο
παρελθόν και προβάλλει αυτό το παρελθόν στο παρόν και
το µέλλον. Δεν µπορούµε να δούµε τίποτα όπως είναι.
Κατασκευάζουµε κάθε εικόνα βασισµένοι σε εµπειρίες
του παρελθόντος και ιδιαίτερα στις συναισθηµατικά
φορτισµένες εµπειρίες. Όταν ο νους µας αντιλαµβάνεται
κάποιον ή κάτι, το κοιτάζει µέσα από πολλά φίλτρα, σαν
«χρωµατιστά γυαλιά» που έχουν δηµιουργηθεί στο
παρελθόν. Αυτά τα «χρωµατιστά γυαλιά» µάς κάνουν να
αντιλαµβανόµαστε τον καθένα και το καθετί σαν
διάφορες αποχρώσεις των χρωµάτων µε τα οποία έχουµε
προγραµµατιστεί. Αν φοράµε ροζ γυαλιά, ο κάθε
άνθρωπος και το κάθε πράγµα θα έχουν κάποια
απόχρωση του ροζ. Αν φοράµε γυαλιά που λένε, «Δεν
αξίζω και κανείς δεν µε αγαπά», όλοι οι άνθρωποι και τα
γεγονότα θα αντανακλούν πίσω σε µας κάποιον τύπο
αυτοαπόρριψης.
Οι προδιαθέσεις και οι προκαταλήψεις µας προς όντα και
αντικείµενα εξαρτώνται από τις εµπειρίες µας µε αυτό το
συγκεκριµένο ον, αντικείµενο ή γεγονός. Επηρεάζονται
επίσης από τις εµπειρίες µας µε την οµάδα στην οποία
κατατάσσουµε αυτό που βλέπουµε πχ άνδρες, γυναίκες,
Χριστιανοί, Μουσουλµάνοι, Εβραίοι, άθεοι, Αµερικάνοι,
Ρώσοι, Τούρκοι, πολιτικοί, πλούσιοι, φτωχοί,
µορφωµένοι, αµόρφωτοι, πολιτικές οργανώσεις, τύπος
ενδυµασίας, επάγγελµα, ηλικία, εµφάνιση. Όλα αυτά
επιδρούν στη νοητική µας αξιολόγηση, η οποία
επηρεάζεται επίσης από εµπειρίες προηγούµενης ζωής
(σε χρόνο και χώρο) µε το συγκεκριµένο ον, αντικείµενο,
γεγονός ή και γενικότερα. Ακόµη επηρεάζεται από τις
βασικές σκεπτοµορφές µας για τη ζωή την ίδια, όπως, «η
4
ζωή είναι επικίνδυνη και δύσκολη» ή «δεν αξίζω και θα
αποτύχω ή θα απορριφθώ», «κανείς δεν νοιάζεται για
µένα ή δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες µου». Εποµένως,
αντιλαµβανόµαστε αυτό που είµαστε προγραµµατισµένοι
να δούµε από το παρελθόν και σπάνια µπορούµε να
δούµε κάποιον ή κάτι όπως είναι – σαν να το βλέπαµε για
πρώτη φορά.
Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό σε σχέση µε ανθρώπους,
συµπεριφορές και άλλα ερεθίσµατα που ο νους µας
συσχετίζει µε κάποια µορφή κινδύνου. Οι µηχανισµοί
αυτοάµυνας ενεργοποιούνται και αντιδρούµε αυτόµατα,
χωρίς να µπορούµε να δούµε πραγµατικά τι συµβαίνει.
Ελεγχόµαστε από προηγούµενους συσχετισµούς και από
τους αυτόµατους µηχανισµούς άµυνάς µας.
Δεν προβάλλουµε µόνο πάνω σε ανθρώπους και
καταστάσεις κίνητρα και κινδύνους που δεν υπάρχουν,
αλλά και προσελκύουµε αυτό που είναι συναισθηµατικά
φορτισµένο για µας. Έχουµε την τάση να
αναδηµιουργούµε τον ίδιο τύπο καταστάσεων εφόσον
είναι οδυνηρές για µας. Οι νοητικές διαδικασίες µας
ερµηνεύουν, προβάλλουν και προσελκύουν
επανειληµµένα τις ίδιες πραγµατικότητες.
Το κλειδί της απελευθέρωσης από αυτή τη συµπεριφορά,
που θυµίζει ροµπότ, είναι να συγχωρήσουµε τον εαυτό
µας και τους άλλους για όλο το παρελθόν. Αυτό γίνεται
εύκολο όταν αντιλαµβανόµαστε ότι στην πραγµατικότητα
δεν υπάρχει κανένας άλλος και ότι εµείς είµαστε απόλυτα
υπεύθυνοι για την πραγµατικότητά µας και ότι κανένας
δεν ήταν ποτέ η αιτία (αλλά µόνο το µέσο) της
πραγµατικότητάς µας και εµείς δεν ήµασταν ποτέ η αιτία
(αλλά µόνο το µέσο) της δικής του πραγµατικότητας.
Έτσι η συγχώρεση είναι φυσική και εύκολη. Όλοι όσοι
µπορεί να έχουν κάνει κάτι σε µένα στο παρελθόν είναι
απλά ηθοποιοί στο έργο που εγώ έχω επιλέξει και
συγγράψει για τη δική µου αφύπνιση. Το ίδιο ισχύει για
τους άλλους. Μ’ αυτό τον τρόπο, απελευθερωνόµαστε
από την πίκρα, το θυµό, την ενοχή και το φόβο.
Τώρα µπορούµε να βλέπουµε περισσότερο αυτό που
είναι, αντί γι’ αυτό που ήταν.
*******
ACIM - Μάθηµα 8
Ο νους µου είναι απασχοληµένος µε σκέψεις για το
παρελθόν.
ΡΕΝ - Μάθηµα 8
Ο νους µου είναι απασχοληµένος µε σκέψεις για το
παρελθόν.
Αυτό το έχουµε ήδη συζητήσει. Είναι δύσκολο για το νου
να σχηµατίσει σκέψεις που δεν περιορίζονται από το
παρελθόν. Θα έπρεπε να ξεχάσουµε οτιδήποτε ξέρουµε
και να βλέπουµε τον κόσµο όπως τον βλέπει ένα
νεογέννητο παιδί, σαν να ήταν η πρώτη φορά, χωρίς να
γνωρίζει τι «είναι» το καθετί ή «για ποιο λόγο είναι».
Αυτές οι προκαταλήψεις και η ιδέα ότι γνωρίζουµε αυτό
που αντιλαµβανόµαστε και η τάση να τοποθετήσουµε
κάθε ον, αντικείµενο και κατάσταση σε κάποια νοητική
κατηγορία µέσα στο νου µας είναι τα µεγαλύτερα
εµπόδια στο να δούµε την αλήθεια.
Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό για καταστάσεις όπου ο
νους µας είναι συναισθηµατικά φορτισµένος µε αρνητικά
συναισθήµατα όπως πόνο, µνησικακία, προδοσία, θυµό,
ντροπή ή ενοχή. Γι’ αυτό και η συγχώρεση του εαυτού και
των άλλων είναι η λύση.
*******
ACIM - Μάθηµα 9
Δεν βλέπω τίποτα έτσι όπως είναι τώρα.
ΡΕΝ - Μάθηµα 9
Ο νους µου δεν βλέπει τίποτα έτσι όπως είναι
τώρα.
Αυτό είναι προφανές από τις προηγούµενες συζητήσεις
µας. Δεν µπορούµε να αντιληφθούµε το σύντροφό µας,
τους γονείς, τα παιδιά, τους φίλους ή ακόµη και το ίδιο το
σώµα µας όπως είναι τώρα. Δεν µπορούµε να
αντιληφθούµε τη χώρα µας, την επαγγελµατική µας
κατάσταση ή οτιδήποτε άλλο στη ζωή µας όπως είναι
τώρα. Καθένα από αυτά έχει µια «ιστορία» µέσα στο νου
µας και προβάλλουµε πάνω στο καθετί αυτή την ιστορία
για το τι «είναι» («ήταν» ταιριάζει καλύτερα εδώ). Κατ’
αυτό τον τρόπο εµποδίζουµε όλα αυτά να αλλάξουν και
να εξελιχθούν.
Όταν περιµένουµε συγκεκριµένη συµπεριφορά από
γνωστά µας άτοµα, τους στέλνουµε το µήνυµα να
φερθούν µε τον τρόπο που εµείς περιµένουµε. Μπορεί να
αλλάξουν συµπεριφορά προς άλλους, αλλά όχι προς εµάς,
επειδή τους επηρεάζουµε µε τις σκέψεις µας.
Κάνουµε το ίδιο µε τον εαυτό µας. Σκεφτόµαστε και λέµε,
«Δεν µπορώ να το κάνω αυτό», όταν η µόνη αλήθεια εδώ
θα ήταν, «Μέχρι τώρα, δεν µπορούσα να το κάνω αυτό».
Ή λέµε, «Ο σύντροφός µου, ο γονιός, το παιδί µου είναι
έτσι», όταν η αλήθεια εδώ θα ήταν, «Ο σύντροφός µου, ο
γονιός, το παιδί µου συµπεριφερόταν µέχρι τώρα µ’ αυτό
τον τρόπο».
Όταν λέµε, «Εγώ είµαι (αυτός είναι, αυτή είναι)
καπνιστής, πότης, Χριστιανός, από αυτό το πολιτικό
κόµµα, επιπόλαιος άνθρωπος», µιλάµε για το παρελθόν.
Όταν λέµε ποιοι είµαστε, πού ήµασταν και τι έχουµε
κάνει ή τι κάνουµε µε τη ζωή µας, µιλάµε για το
παρελθόν. Όταν θυµόµαστε τι έχουν κάνει οι άνθρωποι
σε µας ή για µας και τι έχουµε κάνει εµείς σ’ αυτούς ή γι’
αυτούς, είµαστε στο παρελθόν.
Το παρελθόν δηµιουργεί «λογαριασµούς», στους οποίους
νιώθουµε ότι οι άλλοι µας χρωστούν ή ότι περιµένουµε
κάποια συγκεκριµένη συµπεριφορά από αυτούς.
Ταυτόχρονα αυτό δηµιουργεί την ιδέα ότι εµείς
χρωστούµε στους άλλους και είµαστε υποχρεωµένοι σ’
αυτούς.
Ο νους µας δεν µπορεί να δει ανθρώπους, αντικείµενα και
καταστάσεις όπως είναι, χωρίς η σκιά του παρελθόντος
να διαστρεβλώνει αυτό που βλέπουµε.
*******
ACIM - Μάθηµα 10
Οι σκέψεις µου δεν σηµαίνουν τίποτα.
5
ΡΕΝ - Μάθηµα 10
Οι σκέψεις µου δεν αντιλαµβάνονται την αλήθεια.
Έχουµε αποδείξει ότι ο νους µας δεν αντιλαµβάνεται την
αληθινή µας ύπαρξη και την πραγµατική φύση της
ενοποιηµένης πραγµατικότητας πίσω από το φαινοµενικό
κόσµο του διαχωρισµού, της αποξένωσης, του φόβου και
της αµυντικότητας. Μέχρι να εκπαιδευτεί ο νους να
αφήνει τις λανθασµένες αντιλήψεις του, θα δηµιουργεί
σκέψεις χωρίς νόηµα.
Ένα καλό παράδειγµα εδώ είναι η Παραβολή της
«σπηλιάς του Πλάτωνα». Μια ολόκληρη κοινότητα από
κατοίκους της σπηλιάς είναι αλυσοδεµένη µε την πλάτη
τους στραµµένη σ’ ένα χαµηλό τοίχο, πίσω από τον οποίο
υπάρχει ένα πέρασµα και πίσω από το πέρασµα καίει µια
φωτιά. Πίσω από τον τοίχο περνούν αγρότες που
πηγαίνουν να εργαστούν κουβαλώντας αγροτικά
εργαλεία στους ώµους τους. Η φωτιά κάνει να
εµφανίζονται πάνω στον τοίχο µπροστά από τα
αλυσοδεµένα όντα οι σκιές αυτών των εργαλείων. Τα
µόνα πράγµατα που βλέπουν είναι αυτές οι σκιές και
συζητούν γι’ αυτές και δηµιουργούν ολόκληρες θεωρίες
και επιστήµες για το τι είναι και το τι σηµαίνουν.
Δηµιουργούν οµάδες µε αρχηγούς και ειδικούς για το τι
είναι αυτές οι σκιές και πόσο σηµαντικές είναι και πώς
επηρεάζεται η ζωή τους από αυτές.
Κάθε σκέψη τους αφορά µια απατηλή απουσία φωτός
που περνά µπροστά τους πάνω στον τοίχο της σπηλιάς.
Θα ήταν αδύνατο γι’ αυτούς να έχουν µια σωστή σκέψη
που να σηµαίνει κάτι, επειδή καθεµία από τις σκέψεις
τους βασίζεται στην αναµφισβήτητη πεποίθησή τους ότι
οι σκιές είναι πραγµατικές.
Με τον ίδιο τρόπο είµαστε πεπεισµένοι ότι εµείς, οι
αγαπηµένοι µας και οι «εχθροί» µας είναι αυτά τα
σώµατα που είναι διαχωρισµένα και ότι µπορούµε να
γεννηθούµε και να πεθάνουµε και ότι η αξία, η ελευθερία
και η ασφάλειά µας εξαρτώνται από αυτά τα σώµατα.
Αυτές οι ψευδαισθήσεις µάς εµποδίζουν να έχουµε
σκέψεις που σηµαίνουν κάτι, ακριβώς όπως η πίστη στις
σκιές εµποδίζει τους κατοίκους της σπηλιάς να έχουν
σκέψεις µε νόηµα.
Η Παραβολή συνεχίζεται. Κάποιος από τους κατοίκους
της σπηλιάς ελευθερώνεται από τα δεσµά του, σηκώνεται
και βγαίνει από τη σπηλιά και ανακαλύπτει το φως της
ηµέρας και τον εκτυφλωτικό Ήλιο, που στην αρχή είναι
οδυνηρός. Αλλά στη συνέχεια τον συνηθίζει και είναι
ευτυχισµένος από τη νέα πραγµατικότητα του φωτός και
της οµορφιάς.
Σπεύδει πίσω να πει σε όλους εκείνους που είναι ακόµη
αλυσοδεµένοι στον τοίχο ότι υπάρχει µια πολύ
µεγαλύτερη πραγµατικότητα και ότι όλα όσα έβλεπαν και
σκεφτόντουσαν είναι µόνο µια ψευδαίσθηση. Και όπως
συµβαίνει µε όλους τους µεγάλους δασκάλους, όπως ο
Χριστός και ο Σωκράτης, τον σκοτώνουν.
Ο νους µας δεν θέλει να ακούσει ότι αυτό που σκεφτόταν
είναι µια ψευδαίσθηση. Γι’ αυτό ο νους µας αργεί να δει
την αλήθεια.
Την επόµενη φορά που θα αφήσετε ένα φλιτζάνι στο
τραπέζι, θυµηθείτε ότι το τραπέζι, το φλιτζάνι κι εσείς οι
ίδιοι, καθώς και το πάτωµα πάνω στο οποίο πατάτε και οι
τοίχοι και η φύση γύρω σας είναι όλα 99% κενός χώρος,
γεµάτος µ’ ένα άµορφο ενοποιηµένο πεδίο ενέργειας, το
οποίο εµείς µε τις σκέψεις µας µορφοποιούµε σε αυτά τα
φαινοµενικά διαχωρισµένα και στερεά αντικείµενα και
όντα.
*******
ACIM - Μάθηµα 11
Οι χωρίς νόηµα σκέψεις µου δείχνουν ένα χωρίς
νόηµα κόσµο.
ΡΕΝ - Μάθηµα 11
Οι εσφαλµένες σκέψεις µου δείχνουν έναν κόσµο
χωρίς νόηµα.
Εύκολα µπορούµε να δούµε, στην Παραβολή του
Πλάτωνα για τους κατοίκους της σπηλιάς, ότι οι σκέψεις
τους για τις κινούµενες σκιές τούς παρουσιάζουν ένα
κόσµο χωρίς νόηµα. Όταν αντιλαµβανόµαστε τον εαυτό
µας και τους άλλους σαν περιορισµένα σώµατα,
δηµιουργούµε την ίδια κατάσταση. Βλέπουµε θάνατο,
εκεί που δεν υπάρχει παρά µόνο απελευθέρωση της
ψυχής από το φυσικό όστρακο. Βλέπουµε αδικία, όταν
στην πραγµατικότητα όλα συµβαίνουν σύµφωνα µε τους
συµπαντικούς νόµους της δικαιοσύνης, όπου επιτρέπεται
να συµβεί στον καθένα µας µόνο ό,τι είναι δίκαιο και
ωφέλιµο. Φοβόµαστε, ενώ είµαστε πανίσχυροι και
αθάνατοι. Αµφιβάλλουµε για την αξία µας, όταν είµαστε
θεϊκά όντα. Νιώθουµε ενοχή, όταν στην πραγµατικότητα
είµαστε αθώες εκφράσεις του Θείου.
Είµαστε σαν τους ανθρώπους της σπηλιάς, ανίκανοι να
διαπιστώσουµε κάποιο νόηµα σ’ αυτό που βλέπουµε,
επειδή αντιλαµβανόµαστε µια ψευδαίσθηση στη θέση της
αλήθειας.
Από τη Κβαντική Φυσική γνωρίζουµε ότι όλη η ύλη είναι
99% κενή κι όµως την αντιλαµβανόµαστε σαν στερεά και
πατάµε πάνω της.
Γνωρίζουµε ότι η ύλη είναι µορφή ενέργειας κι όµως την
αντιµετωπίζουµε σαν κάτι στερεό.
Πιστεύουµε ότι οι άλλοι δηµιουργούν την
πραγµατικότητά µας, όταν στ’ αλήθεια είµαστε εµείς οι
αποκλειστικοί δηµιουργοί της. Πιστεύουµε ότι δεν έχουµε
ευθύνη για ό,τι συµβαίνει στον κόσµο, όταν η Κβαντική
Φυσική µάς λέει ότι είναι αδύνατο να παρατηρήσουµε
ένα φαινόµενο χωρίς να το επηρεάσουµε κατά κάποιο
τρόπο.
Μας είναι δύσκολο να αντιληφθούµε το νόηµα όσων
συµβαίνουν στον κόσµο, επειδή τα αντιλαµβανόµαστε
επιφανειακά και όχι βασισµένοι στις πνευµατικές
αλήθειες. Χρειάζεται να αφήσουµε αυτόν τον
προγραµµατισµένο τρόπο αντίληψης του εαυτού µας, των
άλλων και της ζωής. Πίσω από τον άδικο και χωρίς νόηµα
κόσµο βρίσκεται ένας κόσµος τέλειας τάξης, ασφάλειας
και αγάπης. Συνυπάρχει µέσα σ’ αυτόν το φυσικό κόσµο.
Είναι σαν να αλλάζουµε κανάλι στην τηλεόραση ή στο
ραδιόφωνο. Δεν πηγαίνουµε πουθενά. Αλλά όταν
αλλάζουµε το κανάλι, ζούµε σε µια εντελώς διαφορετική
πραγµατικότητα.
ACIM - Μάθηµα 12
Είµαι ταραγµένος επειδή βλέπω έναν κόσµο χωρίς
νόηµα.
6
ΡΕΝ - Μάθηµα 12
Είµαι ταραγµένος επειδή ο νους µου
αντιλαµβάνεται έναν κόσµο χωρίς νόηµα.
Είναι φυσικό να είµαστε ταραγµένοι, φοβισµένοι,
πικραµένοι, θυµωµένοι και γεµάτοι ντροπή και ενοχή,
όταν πιστεύουµε ότι είµαστε διαχωρισµένοι και ότι οι
άλλοι δηµιουργούν την πραγµατικότητά µας, και εµείς
δηµιουργούµε τη δική τους. Αγνοώντας τους
συµπαντικούς νόµους της αιτίας και του αποτελέσµατος,
αντιλαµβανόµαστε έναν άδικο κόσµο, όπου δεν υπάρχει
αιτία για οτιδήποτε συµβαίνει σε κάποιον. Αισθανόµαστε
φόβο και θυµό. Αναπτύσσουµε αµυντικούς µηχανισµούς
και κλείνουµε την καρδιά µας, προσελκύοντας έτσι
περισσότερη αρνητικότητα µέσα από το νόµο της έλξης.
Δηµιουργούµε αυτόν το χωρίς νόηµα κόσµο µε το να
εστιαζόµαστε στο επιφανειακό και µε το να προτιµούµε
να παίζουµε το ρόλο του θύµατος και του θύτη. Του
επιτιθέµενου και αυτού που υφίσταται την επίθεση.
Εθιζόµαστε στις ορµόνες αυτών των συναισθηµατικών
παιχνιδιών, ακριβώς όπως εθίζονται οι ναρκοµανείς. Αυτό
προκαλεί ελικοειδή αύξηση του φόβου και της
αµυντικότητας.
Οι συµπαντικοί νόµοι που λειτουργούν στο χωροχρόνο
επιτρέπουν να µας συµβεί µόνο ό,τι εµείς δηµιουργούµε
µέσα από τις προηγούµενες πράξεις µας, τις επιλογές της
ψυχής µας και το τωρινό σύστηµα πεποιθήσεων,
συναισθηµάτων, αντιδράσεων και συµπεριφορών µας. Το
σύµπαν είναι καθρέφτης που αντανακλά πίσω σε µας ό,τι
εµείς «εκπέµπουµε» προς αυτό. Όταν αποδεχόµαστε την
απόλυτη ευθύνη για την δική µας πραγµατικότητα και
επιτρέπουµε στους άλλους να έχουν ευθύνη για τη δική
τους, θα γίνουν κατανοητά πολλά από αυτά που µοιάζουν
χωρίς νόηµα. Τότε θα µπορούµε να συγχωρήσουµε
εντελώς τους άλλους και τον εαυτό µας και να
απελευθερωθούµε.
Χρειάζεται, επίσης, να θυµόµαστε τη σπηλιά του
Πλάτωνα, µε την έννοια πως, ό,τι νοµίζουµε ότι
συµβαίνει, δεν συµβαίνει πραγµατικά. Επίσης να
θυµόµαστε το φως στο µηχάνηµα προβολής του
κινηµατογράφου. Ταραζόµαστε µε αυτά που συµβαίνουν
στην οθόνη, όταν στην πραγµατικότητα τίποτα από όσα
συµβαίνουν δεν µπορεί µε κανένα τρόπο να επηρεάσει
τον αληθινό εαυτό µας, ο οποίος είναι το φως πίσω από
την ταινία. Χρειάζεται να καλλιεργήσουµε µια
καθηµερινή σύνδεση µε το µέρος του εαυτού µας που
βρίσκεται πίσω από όλο αυτό το δράµα που παίζεται στην
οθόνη και να συνειδητοποιήσουµε ότι είµαστε το φως
πίσω από τον προβολέα, και είµαστε ανεπηρέαστοι από
οτιδήποτε συµβαίνει στην οθόνη.
Όταν νιώθετε φοβισµένοι ή ταραγµένοι για κάτι,
θυµηθείτε ότι δεν είστε η εικόνα µε την οποία ταυτίζεστε,
αλλά το αγνό (αθώο) λευκό φως πίσω από τον προβολέα.
ACIM - Μάθηµα 13
Ένας κόσµος χωρίς νόηµα προξενεί φόβο.
ΡΕΝ - Μάθηµα 13
Ένας κόσµος χωρίς νόηµα προξενεί φόβο.
Όταν αντιλαµβανόµαστε έναν κόσµο όπου δεν υπάρχει
δικαιοσύνη και προστασία από τους κινδύνους, είναι
φυσικό ο νους µας να βιώνει φόβο. Τότε αναπτύσσουµε
διάφορους αµυντικούς µηχανισµούς, οι οποίοι δεν κάνουν
τίποτα περισσότερο από το να προσελκύουν πιο πολύ από
αυτό που φοβόµαστε και αποστρεφόµαστε ή µισούµε. Η
επεξήγηση ACIM λέει ότι αυτός ο κόσµος είναι
αναξιόπιστος και στην πραγµατικότητα δεν υπάρχει.
Θα το διατύπωνα διαφορετικά. Θα έλεγα ότι αυτός ο
κόσµος είναι στην πραγµατικότητα τέλεια σχεδιασµένος
για να µας βοηθήσει να αφυπνιστούµε από το όνειρο της
ψευδαίσθησης. Όσο δεν κοιτάζουµε πέρα από την υλική
διάσταση σ’ αυτό που βρίσκεται πίσω της, θα
υποφέρουµε. Αυτός ο πόνος θα πυροδοτήσει την
αφύπνισή µας, ακριβώς όπως, όταν βλέπουµε εφιάλτη,
τείνουµε να ξυπνήσουµε. Βέβαια, έχουµε ελεύθερη
βούληση και µπορούµε να επιλέξουµε να παραµείνουµε
στον εφιάλτη.
Επίσης, πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο είδος τάξης στο
όνειρό µας. Παρόλο που είναι αλήθεια ότι ο πνευµατικός
εαυτός µας είναι πέρα από χρόνο και χώρο, ο νους και το
σώµα µας λειτουργούν µέσα σ’ αυτή την τρισδιάστατη
πραγµατικότητα, όπου υπάρχει πραγµατικά ένα είδος
τάξης.
Εγώ (και εκατοµµύρια άλλοι άνθρωποι) πιστεύουµε ότι
εµείς οι ίδιοι δηµιουργούµε την πραγµατικότητά µας
µέσα από τις προηγούµενες πράξεις µας, τις επιλογές της
ψυχής µας σχετικά µε το τι θα θέλαµε να µάθουµε σ’ αυτή
τη ζωή και τις τωρινές πεποιθήσεις, συναισθήµατα και
συµπεριφορές µας. Επίσης, δηµιουργούµε την
πραγµατικότητά µας µε τον τρόπο που ερµηνεύουµε αυτό
που συµβαίνει. Το σύστηµα πεποιθήσεών µας δεν µας
επιτρέπει να βιώσουµε τα γεγονότα µε τρόπους που
συγκρούονται µε τις πεποιθήσεις µας και έτσι είµαστε
κολληµένοι να ερµηνεύουµε το καθετί σύµφωνα µε αυτό
που ήδη πιστεύουµε και εποµένως προσελκύουµε
περισσότερα από όσα πιστεύουµε.
Πιστεύω ακόµη ότι η Ζωή δίνει στον καθένα από µας
ακριβώς αυτό που χρειάζεται σαν το τέλειο κίνητρο για το
επόµενο βήµα στη διαδικασία εξέλιξής µας. Εποµένως,
δεν πιστεύω στην αδικία. Πιστεύω ότι στην ελεύθερη
βούληση υπάρχουν άδικες ή ανήθικες πράξεις, αλλά ότι
κανείς δεν µπορεί να επηρεαστεί από µια
πραγµατικότητα που δεν είναι δική του δηµιουργία και
µέρος της διαδικασίας εξέλιξής του.
Επίσης, πιστεύω ότι µπορούµε να νιώθουµε ασφαλείς σ’
αυτή την ψευδαίσθηση του χρόνου και του χώρου, όσο
θυµόµαστε τις ακόλουθες τρεις αλήθειες.
1. Εµείς και οι αγαπηµένοι µας είµαστε αθάνατοι και δεν
µπορούµε να πεθάνουµε, αλλά µπορούµε µόνο να
αφήσουµε τα προσωρινά σώµατά µας.
2. Ο Θεός και η ζωή, το σύµπαν µάς αγαπά και θα
επιτρέψει να µας συµβεί µόνο ό,τι είναι το καλύτερο
για την εξέλιξή µας. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά
µας, το σύντροφό µας και τους γονείς µας.
3. Έχουµε την εσώτερη δύναµη να αντιµετωπίσουµε,
ξεπεράσουµε και χρησιµοποιήσουµε κάθε εµπειρία
σαν ευκαιρία εξέλιξης.
Εποµένως µπορούµε να χαλαρώσουµε για δύο λόγους.
1. Όλο αυτό είναι ένα όνειρο και εµείς βρισκόµαστε
πίσω από τον προβολέα και όχι πάνω στην οθόνη.
2. Ακόµη και πάνω στην οθόνη υπάρχουν νόµοι που
δηµιουργούν µόνο πραγµατικότητες που είναι
7
ωφέλιµες (ευχάριστες και δυσάρεστες) για τη
διαδικασία εξέλιξής µας.
ACIM - Μάθηµα 14
Ο Θεός δεν δηµιούργησε έναν κόσµο χωρίς νόηµα.
ΡΕΝ - Μάθηµα 14
Η δηµιουργία του Θεού (Θείου) έχει τάξη και
νόηµα.
Μερικές από τις φράσεις στο ACIM εκφράζονται µε διπλή
άρνηση όπως αυτή. Είµαι σίγουρος ότι η πηγή αυτού του
βιβλίου είναι πολύ πιο φωτισµένη από µένα (πολλοί
πιστεύουν ότι είναι ο ίδιος ο Ιησούς που υπαγορεύει εδώ).
Και παρόλο που προφανώς υπάρχουν λόγοι που µερικές
φράσεις εκφράζονται µ’ αυτό τον τρόπο, εγώ προτιµώ να
τις εκφράζω θετικά. Έτσι αντί να λέµε ότι «Ο Θεός δεν
δηµιούργησε έναν κόσµο χωρίς νόηµα», προτιµώ να λέω
«Ο Θεός δηµιουργεί έναν κόσµο µε νόηµα».
Όµως, ο νους µας δεν αντιλαµβάνεται αυτό τον κόσµο µε
νόηµα, επειδή ακόµη δηµιουργεί µια πραγµατικότητα
βασισµένη σε σώµατα, µορφές, γέννηση και θάνατο. Ο
νους µας δεν αντιλαµβάνεται ακόµη την αιώνια και
αδιατάρακτη φωτεινή συνειδητότητα πίσω από όλες τις
µορφές. Δεν αναγνωρίζει ακόµη την αθανασία και τη
θεϊκότητα τη δική µας και των άλλων. Άρα, δεν βλέπουµε
ένα θεϊκό και δίκαιο κόσµο, αλλά βάζουµε στη θέση αυτή
το δικό µας κόσµο του χάους, της αδικίας, του φόβου και
της επίθεσης.
Όταν φθάσουµε να συνειδητοποιήσουµε ότι όλα είναι
τέλεια, ως θεϊκά δηµιουργηµένα, θα αντιληφθούµε την
τάξη και δικαιοσύνη πίσω από το φαινοµενικό χάος και
την αδικία. Τότε θα µπορούµε εύκολα να συγχωρούµε
τους άλλους και τον εαυτό µας και να νιώθουµε ασφαλείς
και σίγουροι. Θα ζούµε τότε στον κόσµο της Ειρήνης –
ανεξάρτητα από ό,τι συµβαίνει γύρω µας.
ACIM - Μάθηµα 15
Οι σκέψεις µου είναι εικόνες που έχω φτιάξει εγώ.
ΡΕΝ - Μάθηµα 15
Οι σκέψεις µου είναι εικόνες που έχει φτιάξει ο
νους µου.
Ο νους εστιάζεται ακόµη στην επιφανειακή
πραγµατικότητα των σωµάτων, της γέννησης, του πόνου,
της αδικίας και του θανάτου. Υπάρχει πέρα και πίσω από
αυτά µια πραγµατικότητα που είναι αγνή, αθώα, δίκαιη
και γεµάτη αγάπη και ειρήνη. Αυτή είναι η αληθινή
πραγµατικότητά µας. Είµαστε το θείο φως πίσω από τον
προβολέα και όχι οι εικόνες που εµφανίζονται στην
οθόνη. Είµαστε το φως πίσω από τους κατοίκους της
σπηλιάς, το οποίο δηµιουργεί τις σκιές πάνω στον τοίχο.
Μπορούµε να εστιαστούµε στις εικόνες και τις σκιές ή
στο φως πίσω απ’ αυτές.
Μέχρι τότε ο νους µας θα δηµιουργεί αυτές τις εικόνες, οι
οποίες κατά καιρούς θα µας ταράζουν. Δεν θα
αντιλαµβανόµαστε κάποια αντικειµενική
πραγµατικότητα, αλλά µόνο τη δική µας υποκειµενική
πραγµατικότητα που προβάλλεται πάνω στα όντα, τα
αντικείµενα, τις καταστάσεις και τα γεγονότα.
ACIM - Μάθηµα 16
Δεν έχω ουδέτερες σκέψεις.
ΡΕΝ - Μάθηµα 16
O νους µου δεν έχει ουδέτερες σκέψεις.
Αυτή είναι µία από τις πιο σηµαντικές αλήθειες που
εκφράζονται στο ACIM. Κάθε σκέψη βασίζεται πάνω σε
µία από τις δύο υποθέσεις. Η πρώτη είναι ότι είµαστε
θνητά σώµατα διαχωρισµένα από τους άλλους και τον
Θεό και ότι είµαστε αδύναµοι, θνητοί, φθαρτοί, ότι
κινδυνεύουµε και ότι ζούµε σε επικίνδυνο κόσµο, όπου
πρέπει να προστατεύουµε τον εαυτό µας ακόµη και µε
ανήθικους, αν είναι απαραίτητο, τρόπους. Αυτή η
αντίληψη συµπεριλαµβάνει ότι είµαστε ένοχοι, ανάξιοι,
ότι ο Θεός δεν µας αγαπά και ότι είµαστε διαχωρισµένοι
από τη Θεία Χάρη και, εποµένως, ευάλωτοι σε όλων των
ειδών τις ασθένειες και τα δεινά, που ίσως ακόµη και να
µας αξίζουν.
Το δεύτερο σύστηµα πεποιθήσεων είναι ότι είµαστε
αθώοι, αξιαγάπητοι, αθάνατοι, παιδιά του Θεού και
αξίζουµε όλη την αφθονία, τα θαύµατα και τα καλά. Σ’
αυτό το δεύτερο σύστηµα πεποιθήσεων, νιώθουµε,
επίσης, δυνατοί και ικανοί να πραγµατοποιήσουµε µέσα
σ’ αυτόν το φυσικό κόσµο ό,τι χρειαζόµαστε, συχνά µε
θαυµαστούς τρόπους. Είµαστε καλοί και αγνοί και ένα µε
το Θεό και όλα τα άλλα όντα. Όλοι οι άλλοι,
συµπεριλαµβάνοντας ανθρώπους, ζώα, φυτά, έντοµα και
τη φύση, είναι προεκτάσεις της δικής µας ύπαρξης και
είµαστε απόλυτα ασφαλείς µαζί τους.
Όταν λειτουργούµε µε το πρώτο σύστηµα πεποιθήσεων,
βιώνουµε φόβο, πόνο, ενοχή, θυµό και σύγχυση. Όταν
έχουµε πίστη στο δεύτερο, είµαστε ανοιχτοί,
χαλαρωµένοι, ρέουµε µε εµπιστοσύνη, αγάπη, ασφάλεια
και ειρήνη.
Κάθε µικρή σκέψη εµπίπτει στη µία κατηγορία ή στην
άλλη. Κάθε σκέψη, που βασίζεται στην ιδέα ότι είµαστε
διαχωρισµένοι από τους άλλους και τον κόσµο γύρω µας,
ανήκει στη σωµατοκεντρική αντίληψη. Κάθε σκέψη για
το παρελθόν και το µέλλον είναι το ίδιο. Κάθε σκέψη
προσωπικής σύγκρισης, κρίσης, αξιολόγησης, κτήσης,
ανταγωνισµού ή επιτυχίας ανήκει στη σωµατοκεντρική
αντίληψη.
Εποµένως, δεν υπάρχουν ουδέτερες σκέψεις. Κάθε σκέψη
είναι µία «ψήφος» για µια συγκεκριµένη πραγµατικότητα
και µας ευθυγραµµίζει µε αυτή την πραγµατικότητα.
ACIM - Μάθηµα 17
Δεν βλέπω ουδέτερα πράγµατα.
ΡΕΝ - Μάθηµα 17
O νους µου δεν βλέπει ουδέτερα πράγµατα.
Εφόσον δεν έχουµε ουδέτερες σκέψεις, δεν µπορούµε να
αντιληφθούµε τίποτα ουδέτερα. Τοποθετούµε το καθετί
που βλέπουµε σε νοητικές κατηγορίες, κάνοντας κρίσεις
απόλυτα υποκειµενικής αξίας, βασισµένες στις ανάγκες,
τις προσκολλήσεις, τους φόβους και τις προκαταλήψεις
µας. Μας αρέσουν κάποια πρόσωπα και πράγµατα και
8
έχουµε αποστροφή (δυνατή ή αδύναµη) για άλλα.
Βασιζόµαστε στην εκάστοτε αντίληψή µας. Εποµένως, η
σηµασία που δίνεται στο µάθηµα είναι να µην κρίνουµε –
ούτε και θετικά. Αν θέλουµε να δούµε την αλήθεια,
χρειάζεται να επιτρέψουµε στο καθετί να γίνει ουδέτερο
– χωρίς αρνητική (ούτε και θετική) φόρτιση. Τελικά θα
αντιληφθούµε όλα τα πρόσωπα και πράγµατα – εκείνα
που τώρα µας αρέσουν ή δεν µας αρέσουν – σαν
εκφράσεις του ενός θεϊκού φωτός-ενέργειας-
συνειδητότητας-Θεού.
Δεν µπορούµε να τα δούµε έτσι όσο κάνουµε
αξιολογήσεις και µας αρέσουν και αγαπάµε κάποια
πρόσωπα και πράγµατα, ενώ νιώθουµε αποστροφή ή
φοβόµαστε άλλα.
ACIM - Μάθηµα 18 & 19
Δεν βιώνω µόνο εγώ τα αποτελέσµατα της όρασής
µου.
Δεν βιώνω µόνο εγώ τα αποτελέσµατα των
σκέψεών µου.
ΡΕΝ - Μάθηµα 18 & 19
Και οι άλλοι βιώνουν τα αποτελέσµατα της όρασής
µου.
Και οι άλλοι βιώνουν τα αποτελέσµατα των
σκέψεών µου.
Αυτές είναι βασικά οι ίδιες σκέψεις και συνεχίζω να
προτιµώ το θετικό τρόπο έκφρασης της ίδιας σκέψης.
Είµαστε όλοι συνδεδεµένοι υποσυνείδητα µέσω του
συλλογικού ασυνείδητου και, εποµένως, οτιδήποτε
σκεφτόµαστε ή αισθανόµαστε κατατίθεται απευθείας στο
κοινό υποσυνείδητο πεδίο σκέψεων, γνώσης,
υποδειγµάτων, συναισθηµάτων και συµπεριφορών. Η
κάθε σκέψη µας, το κάθε συναίσθηµα και επιλογή µας
επηρεάζει κάθε άλλο ον, αλλά ακόµη περισσότερο
εκείνους που συνδέονται συναισθηµατικά µαζί µας –
περιλαµβανοµένων της οικογένειάς µας, των φίλων, των
συνεργατών, των κατοικίδιων ζώων και των υπολογιστών
µας και όλων των ατόµων που µας περιβάλλουν.
Είµαστε, επίσης, συνδεδεµένοι µε ένα κοινό
Μορφογενετικό πεδίο και ένα συµπαντικό αιτιατό σώµα,
όπου µοιραζόµαστε όλη τη γνώση, τους φόβους, τα
συναισθήµατα, τις πεποιθήσεις και τις τάσεις µας.
Όταν αντιδρούµε µε αποξένωση, ανταγωνισµό, φόβο,
ενοχή και θυµό, αυτές οι ποιότητες επηρεάζουν όλους
τους άλλους, αυξάνοντας την πιθανότητα να αντιδράσουν
κι εκείνοι µε τον ίδιο τρόπο. Κάθε φορά που επιλέγουµε
την αλήθεια, το νοιάξιµο, την ειλικρίνεια, τη συγχώρεση,
την αγάπη και την ειρήνη, κάνουµε αυτές τις ποιότητες
περισσότερο διαθέσιµες σε όλα τα όντα.
Οι σκέψεις και τα συναισθήµατά µας προσλαµβάνονται
από τους άλλους, ανεξάρτητα από το αν τα µοιραζόµαστε
µαζί τους ή όχι. Καθετί που σκεφτόµαστε και
αισθανόµαστε είναι υποσυνείδητα γνωστό σε όλους τους
άλλους και επηρεάζονται από αυτό.
Επιπρόσθετα, µέσα από το νόµο της συµπαθητικής
δόνησης και το νόµο της έλξης, διαπιστώνουµε ότι ο
κόσµος αντανακλά πίσω σε µας τη δική µας εσωτερική
κατάσταση, είτε την εκφράζουµε είτε όχι.
Όλοι οι άλλοι βιώνουν τα αποτελέσµατα των σκέψεών
µας. Αυτή είναι η βασική αρχή πίσω από τον τρόπο ζωής
του Χο’ οπονοπόνο, όπου ζητάµε συγγνώµη από
οποιονδήποτε φαίνεται να αντανακλά πίσω σε µας
κάποιες όψεις του νου µας που χρειάζονται διόρθωση.
ACIM - Μάθηµα 20 & 21
Είµαι αποφασισµένος να δω.
Είµαι αποφασισµένος να δω τα πράγµατα
διαφορετικά.
ΡΕΝ - Μάθηµα 20 & 21
Είµαι αποφασισµένος να δω.
Είµαι αποφασισµένος να δω τα πράγµατα
διαφορετικά.
Είναι ουσιαστικό να αποφασίσουµε ότι θέλουµε να δούµε
διαφορετικά – ότι θέλουµε να δούµε την αλήθεια. Μέχρι
τώρα, εστιαζόµασταν στη συνειδητοποίηση ότι δεν
βλέπουµε την αλήθεια. Τώρα εισάγουµε την ιδέα ότι
µπορούµε να δούµε την αλήθεια και η πρώτη
προϋπόθεση είναι να επιθυµούµε να δούµε όλους και όλα
όπως είναι πραγµατικά. Μας έχει ειπωθεί ότι αυτός ο
κόσµος της αδικίας δεν µπορεί να είναι η αλήθεια που
δηµιουργήθηκε από έναν Θεό αγάπης.
Η Κβαντική Φυσική µάς λέει ότι ο κόσµος είναι ένα πεδίο
ενοποιηµένης ενέργειας. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο νους
µας κάνει αυτή την ενέργεια να µορφοποιείται στην
πραγµατικότητα που αντιλαµβανόµαστε. Οι περισσότεροι
πνευµατικοί δάσκαλοι και άλλες πνευµατικές πηγές
συµφωνούν µε αυτό.
Η απόφαση να δούµε διαφορετικά σηµαίνει να αφήσουµε
τον τρόπο µε τον οποίο αντιλαµβανόµασταν µέχρι τώρα.
Σηµαίνει να αφήσουµε τις προκαταλήψεις, τους
προγραµµατισµούς, τις πεποιθήσεις, τις αξιολογήσεις και
τις κρίσεις. Σηµαίνει να βλέπουµε όλους – µαζί και τον
εαυτό µας – σαν εκφράσεις της µίας θεϊκής πηγής.
Ας επαναλαµβάνουµε αυτή την επιλογή συχνά και
ιδιαίτερα όταν βρίσκουµε τον εαυτό µας συναισθηµατικά
φορτισµένο για κάποιο θέµα. Πώς θα µπορούσαµε να το
αντιληφθούµε διαφορετικά; Μία απάντηση είναι να
εστιαστούµε στην αγάπη και την ευγνωµοσύνη και να
αισθανθούµε την ενέργεια της αγάπης µας στο κέντρο της
καρδιάς (θα βοηθήσει το να φέρουµε στο νου κάποιον
που αγαπάµε) και µετά να επιτρέψουµε στον εαυτό µας
να βιώσει αγάπη καθώς εστιαζόµαστε πάλι σ’ αυτό που
θέλουµε να αντιληφθούµε διαφορετικά.
ACIM - Μάθηµα 22
Αυτό που βλέπω είναι µια µορφή εκδίκησης.
ΡΕΝ - Μάθηµα 22
Αυτό που βλέπω είναι µια µορφή εκδίκησης.
Όταν ταυτιζόµαστε µε το σώµα και το νου µας και
νιώθουµε διαχωρισµένοι και αποξενωµένοι, είναι φυσικό
να φοβόµαστε τους άλλους και τις δυνάµεις γύρω µας και
να αισθανόµαστε την ανάγκη να προστατευτούµε. Αυτές
οι σκέψεις ελέγχου και αυτοπροστασίας µπορούν να
ονοµαστούν «σκέψεις επίθεσης», επειδή βασίζονται στην
ιδέα ότι η αξία, η ασφάλεια, η ελευθερία και ο έλεγχός
µας δέχονται επίθεση από δυνάµεις έξω από µας και ότι
9
χρειάζεται να προστατευτούµε. Εποµένως, φοβόµαστε
την επίθεση και, από φόβο, επιτιθέµεθα κι εµείς – ίσως
νοερά αν όχι λεκτικά ή σωµατικά.
Όταν νιώθουµε διαχωρισµένοι, φοβισµένοι, αγχωµένοι,
πληγωµένοι, θυµωµένοι, πικραµένοι κλπ., είµαστε υπό
την επήρεια σκέψεων επίθεσης και αισθανόµαστε την
ανάγκη να κάνουµε κάτι για να προστατευτούµε. Η πιο
κοινή και ύπουλη µορφή αυτού είναι η ανάγκη να έχουµε
εµείς δίκιο και να βρίσκουµε λάθη στους άλλους.
Δυστυχώς, αυτό συµβαίνει σε όλες τις θρησκευτικές και
πνευµατικές οµάδες. Όταν ταυτιζόµαστε µε µια
συγκεκριµένη οµάδα, νιώθουµε την ανάγκη να
«προστατευτούµε» βρίσκοντας λάθη στα άλλα
συστήµατα θεώρησης – σύµφωνα µε την πεποίθησή µας
ότι µπορεί να υπάρχει µόνον ένα σωστό σύστηµα
θεώρησης. Αυτό µου θυµίζει ένα αυτοκόλλητο σε
προφυλακτήρα αυτοκινήτου µε τη φράση, «Ιησού, σώσε
µε από τους οπαδούς Σου».
Η ανάγκη µας να έχουµε δίκιο στις κοντινές προσωπικές
σχέσεις µας µε το σύντροφο, τα παιδιά και τους γονείς
µας, είναι µια διαρκής πηγή πόνου και σύγκρουσης.
Οι συγκρουόµενες ανάγκες µας σαν µέλη οικογένειας,
σαν πολίτες, κοινωνικές οµάδες, πολιτικές οµάδες και
χώρες, είναι συνεχής πηγή σκέψεων σύγκρουσης και
επίθεσης. Οι οικονοµικές µας ανάγκες µάς κάνουν να
συγκρουόµαστε µε εκείνους που θα ήθελαν να
επωφεληθούν µε τρόπους επιζήµιους για τις ανάγκες µας.
Οι ανάγκες µας για ασφάλεια, αυτοεπιβεβαίωση,
ελευθερία και έλεγχο µάς κάνουν να συγκρουόµαστε µε
εκείνους που φανταζόµαστε ότι θέτουν σε κίνδυνο αυτές
τις ανάγκες.
Μόνον όταν κατανοήσουµε ότι είµαστε ασφαλείς, άξιοι
και ελεύθεροι µέσα µας και βιώσουµε απόλυτη πίστη στη
θεϊκή αγάπη και τους ευσπλαχνικούς συµπαντικούς
νόµους, θα χαλαρώσουµε και θα απελευθερωθούµε από
τις σκέψεις επίθεσης. Αυτό σηµαίνει απελευθέρωση από
το φόβο επίθεσης και την ανάγκη να επιτεθούµε ή και να
αµυνθούµε.
ACIM - Μάθηµα 23
Μπορώ να ξεφύγω από αυτόν τον κόσµο
εγκαταλείποντας τις σκέψεις επίθεσης.
ΡΕΝ - Μάθηµα 23
Μπορώ να ξεφύγω από αυτόν τον κόσµο
εγκαταλείποντας τις σκέψεις επίθεσης.
Εφόσον αναπτύξουµε απόλυτη εµπιστοσύνη στην
αθωότητά µας και συγχωρήσουµε τον εαυτό µας και τους
άλλους, θα είµαστε σε θέση να νιώσουµε ασφαλείς και να
αφήσουµε τις σκέψεις επίθεσης και κάθε ανάγκη να
προστατεύουµε τον εαυτό µας, την αξία µας, την
ελευθερία ή τον έλεγχό µας. Θα παραδώσουµε τη ζωή µας
στον Θεό και θα επιτρέψουµε στο Θείο να µας καθοδηγεί.
Το να αφήσουµε τις σκέψεις επίθεσης σηµαίνει να
αφήσουµε το φόβο, την ιδέα ότι οι άλλοι θέλουν να µας
βλάψουν, και την ανάγκη να προστατευτούµε.
Μπορούµε έχουµε εµπιστοσύνη ότι το θείο και η ζωή θα
επιτρέψουν να συµβεί στη ζωή µας µόνον ότι είναι δίκαιο
και ωφέλιµο για τη διαδικασία εξέλιξής µας. Μπορούµε
να συνειδητοποιήσουµε ότι είµαστε αθώοι και καλοί και
αξιαγάπητοι από τον Θεό και όλα τα όντα παντού –
ανεξάρτητα από το τι αισθάνεται ο νους τους. Νιώθοντας
αξιαγάπητοι, αθώοι, ευλογηµένοι και άξιοι για όλα τα
καλά, θα χαλαρώσουµε και θα αφήσουµε την ιδέα ότι
µπορεί να πάθουµε κακό, καθώς και την ανάγκη να
προστατευτούµε απ’ αυτό το κακό.
Αυτό ισχύει όχι µόνο για το φόβο επίθεσης από
ανθρώπους και ζώα, αλλά επίσης για το φόβο επίθεσης
από ουσίες, τοξικά, σκόνη, γύρη, το κρύο, τη ζέστη, τον
ήλιο, τον άνεµο, µικρόβια, ασθένεια και γηρατειά. Όταν
τα φοβόµαστε και νιώθουµε την ανάγκη να
προστατευτούµε απ’ αυτά, δηµιουργούµε µια
πραγµατικότητα βασισµένη σε σκέψεις επίθεσης.
Αφήνοντας όλους αυτούς τους φόβους και τους
µηχανισµούς άµυνας που δηµιουργούν, µπορούµε να
βιώσουµε ειρήνη, αγάπη και ευτυχία.
Ο πιο ισχυρός µηχανισµός άµυνας είναι η ανάγκη να
προστατεύσουµε το εγώ µας από ταπείνωση, απόρριψη ή
γελοιοποίηση. Δίνουµε υπερβολικά πολλή σηµασία στο τι
πιστεύουν οι άλλοι. Αυτό είναι µια µορφή σκέψης
επίθεσης. Αισθανόµαστε ότι το εγώ µας κινδυνεύει από
τους άλλους και ότι χρειάζεται να παρουσιάσουµε έναν
«αποδεκτό» εαυτό σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Σ’ αυτές
τις περιπτώσεις, δεν µπορούµε να είµαστε ο εαυτός µας.
Συχνά καταφεύγουµε στο κουτσοµπολιό ή στην κριτική
των άλλων, λόγω της δικής µας ανασφάλειας. Αυτές είναι
όλες µορφές σκέψεων επίθεσης.
ACIM - Μάθηµα 24
Δεν αντιλαµβάνοµαι το δικό µου καλύτερο
συµφέρον.
ΡΕΝ - Μάθηµα 24
Ο προγραµµατισµένος νους µου δεν
αντιλαµβάνεται το δικό µου καλύτερο συµφέρον.
Είναι φυσικό ο νους µας να µην µπορεί να αντιληφθεί ή
να επιθυµήσει ό,τι είναι για το συµφέρον µας ως θεϊκά
όντα, επειδή ο νους µας πιστεύει ότι είµαστε αυτό το
σώµα και το εγώ, και επιθυµεί οτιδήποτε τα κάνει να
νιώθουν άνετα, άξια και ασφαλή.
Εποµένως, ο νους µας προτιµά την άνεση αντί για την
απελευθέρωση από προσκολλήσεις, την εξωτερική αντί
για την εσωτερική επιβεβαίωση, ασφάλεια και ελευθερία.
Ο νους µας φοβάται την αλλαγή και την απώλεια. Σαν
ψυχές, η αλλαγή και η απώλεια αυτών, στα οποία είµαστε
προσκολληµένοι, είναι θαυµάσιες ευκαιρίες για
συνειδητοποίηση της αληθινής θεϊκής φύσης µας και της
εσώτερης δύναµής µας. Ο νους µας προτιµά τις
εξωτερικές απολαύσεις από την εσωτερική ικανοποίηση.
Ο νους µας θέλει να είναι συνεχώς απασχοληµένος µε
εξωτερικά γεγονότα, ώστε να αποφύγει την εσωτερική
µας ευχαρίστηση. Ο νους έχει έλλειψη αξίας και είναι
πρόθυµος να παζαρέψει την αλήθεια και την εσωτερική
καθοδήγηση για να εξασφαλίσει αποδοχή και «αγάπη»
από τους άλλους. Ο νους µας θα µας καθοδηγήσει να
δηµιουργήσουµε µια ζωή βασισµένη στο φόβο και σε µια
ακατάπαυστη και άσκοπη αναζήτηση για εξωτερικές
πηγές ασφάλειας, αξίας, ελευθερίας και ικανοποίησης.
Αυτά δεν µπορούν να είναι για το ύψιστο συµφέρον µας
ως θεϊκά όντα στη διαδικασία αφύπνισης και εκδήλωσης
10
της θεϊκής µας φύσης στο νοητικό, συναισθηµατικό και
φυσικό κόσµο.
(Αυτό το θέµα και το επόµενο εξηγούνται µε λεπτοµέρειες
στο βιβλίο µου «Οι Ρόλοι που Παίζουµε σαν Ψυχές σε
Εξέλιξη»)
ACIM - Μάθηµα 25
Δεν γνωρίζω το σκοπό του κάθε πράγµατος.
ΡΕΝ - Μάθηµα 25
Ο νους µου δεν γνωρίζει τον πραγµατικό σκοπό
του κάθε πράγµατος.
Ο νους µας είναι προγραµµατισµένος να αντιλαµβάνεται
τον καθένα και το καθετί σε σχέση µε τις δικές του
ανάγκες – οι οποίες είναι αρκετά διαφορετικές και συχνά
αντίθετες µε τις πραγµατικές ανάγκες µας ως θεϊκά όντα-
ψυχές. Εποµένως, ο νους µας είναι ανίκανος να
αντιληφθεί ότι ο καθένας και το καθετί και το κάθε
γεγονός υπάρχουν για την αφύπνισή µας στην αληθινή
µας θεϊκή φύση και την επακόλουθη έκφραση αυτής της
τελειότητάς µας στο φυσικό βασίλειο. Αυτός είναι ο
σκοπός του κάθε «πράγµατος».
Ο νους µας είναι υπερβολικά προκατειληµµένος µε τις
ανασφάλειές µας για να αντιληφθεί τον πραγµατικό
σκοπό αυτού του κόσµου. Χρησιµοποιεί τα πάντα σαν
µέσο για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του.
Αντιλαµβάνεται τους ανθρώπους σαν πηγές εκπλήρωσης
των αναγκών του ή σαν απειλές των αναγκών του. Το ίδιο
ισχύει για καθετί που τον περιβάλλει. Υπολογίζει, «πώς
µπορώ να χρησιµοποιήσω αυτό για να νιώθω πιο
ασφαλής, πιο άξιος, πιο ελεύθερος ή για να έχω
περισσότερο έλεγχο».
Μ’ αυτό τον τρόπο, κάθε ον και πράγµα γίνεται ένα
«όπλο» στον αγώνα του εγώ µας για επιβίωση.
Χρειάζεται να απελευθερώσουµε το νου µας από αυτό το
θέµα και να τον βοηθήσουµε να χαλαρώσει και να το
αφήσει, ώστε να µπορέσουµε να αντιληφθούµε τον
αληθινό σκοπό αυτού του κόσµου που δηµιουργούµε.
ACIM - Μάθηµα 26
Οι επιθετικές µου σκέψεις επιτίθενται στην
ικανότητά µου να είµαι απρόσβλητος.
ΡΕΝ - Μάθηµα 26
Οι επιθετικές µου σκέψεις µειώνουν την ικανότητά
µου να είµαι απρόσβλητος.
Όταν σκεφτόµαστε ότι επιτιθέµεθα ή ότι δεχόµαστε
επίθεση, φοβόµαστε και υπονοµεύουµε τη δική µας
αίσθηση της αήττητης φύσης µας. Όταν µπορούµε να
σκεφτούµε να επιτεθούµε σε κάποιον άλλο, αυτό φυσικά
σηµαίνει ότι και εµείς µπορεί να δεχτούµε επίθεση.
Επίσης, σηµαίνει ότι θα περιµένουµε την επίθεση του
άλλου, εφόσον θέλουµε να του επιτεθούµε. Επίσης, όταν
πιστεύουµε ότι µπορεί να µας επιτεθούν, λέµε στον εαυτό
µας ότι είµαστε ευάλωτοι και, εποµένως, δεν είµαστε
ασφαλείς. Αυτό δηµιουργεί αυτή τη φανταστική
πραγµατικότητα. Η ψευδαίσθησή µας γίνεται
πραγµατικότητά µας.
Εποµένως, νιώθοντας ευάλωτοι, πιστεύοντας ότι οι άλλοι
ή ο κόσµος αναζητά να µας βλάψει και πιστεύοντας ότι
χρειάζεται να προστατευτούµε, αυτά όλα δηµιουργούν
µια πραγµατικότητα, µέσα στην οποία εκδηλώνουµε το
να είµαστε ανασφαλείς και ίσως ακόµη και το να
πάθουµε ζηµιά. Είναι δική µας δηµιουργία.
Πρέπει, επίσης, να κατανοήσουµε ότι, ακόµη κι όταν
φοβόµαστε τη γνώµη κάποιου ή έχουµε ανάγκη να
αποδείξουµε ότι έχουµε δίκιο, είναι µια µορφή επιθετικής
σκέψης.
ACIM - Μάθηµα 27 & 28
Πάνω από όλα θέλω να δω.
Πάνω απ’ όλα θέλω να δω διαφορετικά.
ΡΕΝ - Μάθηµα 27 & 28
Πάνω από όλα θέλω να δω.
Πάνω απ’ όλα θέλω να δω διαφορετικά.
Αυτή είναι µια θαρραλέα δήλωση – που δεν είµαστε όλοι
µας έτοιµοι να κάνουµε. Το ερώτηµα που έρχεται στο νου
είναι, «Τι µου στοιχίζει αυτό; Τι θα πρέπει να αφήσω, να
θυσιάσω;» Η απάντηση για το εγώ είναι, «τα πάντα», ενώ
η απάντηση για τον αληθινό εαυτό µας είναι, «εντελώς
τίποτα». Και τελικά, όταν έχει γίνει η µεταµόρφωση, και
το εγώ επίσης θα είναι απόλυτα ικανοποιηµένο και
ευγνώµον για την αλλαγή της αντίληψης.
Όταν είµαστε απόλυτα πεπεισµένοι ότι δεν βλέπουµε
τίποτα όπως πραγµατικά είναι, φυσικά θα θέλουµε να
δούµε την αλήθεια. Όταν συνειδητοποιήσουµε ότι όλα τα
πατώµατα, οι τοίχοι, τα τραπέζια και οι άνθρωποι γύρω
µας είναι 99% κενός χώρος και στην πραγµατικότητα µια
µορφή ενέργειας, θα θέλουµε να βλέπουµε διαφορετικά.
Όταν κατανοήσουµε ότι δύο άνθρωποι που ερωτεύονται
ή διαφωνούν είναι απλά δύο µορφές της ίδιας
ενέργειας/συνειδητότητας που αλληλεπιδρούν, θα
θέλουµε να δούµε αυτή την αλήθεια.
Όταν συνειδητοποιούµε ότι εκείνοι, τους οποίους
αντιλαµβανόµαστε σαν άλλους, είναι απλά εκδηλώσεις
της δικής µας ύπαρξης, θα θέλουµε να το βιώσουµε. Όταν
κατανοούµε ότι εκείνοι, τους οποίους φοβόµαστε και µε
τους οποίους θυµώνουµε, είναι ένα µε µας, θα θέλουµε να
βιώσουµε αυτή την αλήθεια.
Θα θέλουµε να αντιληφθούµε την αγάπη του Θεού σε
κάθε γεγονός και κατάσταση στη ζωή µας. Θα θέλουµε να
αντιληφθούµε την αθωότητα, τη δική µας και των άλλων.
Θα θέλουµε να βιώσουµε την αθάνατη ύπαρξή µας και
την ασφάλειά µας σε κάθε κατάσταση. Θα θέλουµε να
αντιληφθούµε το φως που βρίσκεται πίσω, µέσα και γύρω
από κάθε ον, αντικείµενο και γεγονός.
Θα θέλουµε να βιώσουµε τον Θεό µέσα σε όλα τα όντα
και τις καταστάσεις.
«Ζητήστε και θα λάβετε». Ζητάµε εδώ να µπορούµε να
βλέπουµε – διαφορετικά – την αλήθεια για τον εαυτό
µας, τους άλλους και τη ζωή.
11
ACIM - Μάθηµα 29
Ο Θεός βρίσκεται σε όλα όσα βλέπω.
ΡΕΝ - Μάθηµα 29
Ο Θεός βρίσκεται σε όλα όσα βλέπω.
Ο Θεός είναι η οικουµενική συνειδητότητα που
δηµιουργεί, υπάρχει και κατοικεί µέσα σε όλα όσα
υπάρχουν, συµπεριλαµβανοµένων των ανθρώπων που
µας αρέσουν ή δεν µας αρέσουν, των Χριστιανών, των
Μουσουλµάνων, των Ινδουιστών και των Εβραίων, των
όντων από κάθε φυλή, χρώµα και πολιτικό κόµµα και
όλων των ηθικών και ανήθικων ανθρώπων. Ο Θεός είναι
η συνειδητότητα µέσα σε όλα τα αντικείµενα, τις
καταστάσεις και τα γεγονότα. Δεν υπάρχει τίποτα που
µπορούµε να αντιληφθούµε, µέσα στο οποίο να µην
υπάρχει ο Θεός, όπως ακριβώς όλες οι εικόνες που
υπάρχουν στην οθόνη δηµιουργούνται από το ίδιο ένα
φως. Όταν παρατηρούµε πάνω στην οθόνη έναν άνθρωπο
να βλάπτει έναν άλλον, παρατηρούµε µια έκφραση του
φωτός που φαίνεται να βλάπτει µια άλλη έκφραση του
ίδιου φωτός. Όταν παρατηρούµε πάνω στην οθόνη δύο
ανθρώπους να αγαπούν ο ένας τον άλλον, παρατηρούµε
µια µορφή φωτός να αγαπά τον εαυτό της. Επίσης όλα τα
ζώα, τα φυτά, η φύση, τα βουνά, οι πλανήτες πάνω στην
οθόνη, είναι απλά προσωρινές µορφοποιήσεις του ίδιου
φωτός.
Οι άνθρωποι που κρίνουµε είναι στην πραγµατικότητα
προσωρινές εκφράσεις του θείου. Όταν απορρίπτουµε
τον εαυτό µας, απορρίπτουµε το θείο.
Σύµφωνα µε τα λόγια του Χριστού, «Κάνε στους άλλους
αυτό που θα ήθελες να κάνουν σε σένα», οτιδήποτε
κάνουµε στους άλλους, στην πραγµατικότητα το κάνουµε
στον εαυτό µας.
Είναι σηµαντικό να θυµόµαστε αυτό το γεγονός – ότι
όλοι, όσους συναντάµε στο σπίτι, στο δρόµο, στη δουλειά,
στην τηλεόραση, είναι προσωρινές εκδηλώσεις του ενός
Θεϊκού όντος και ότι ο Θεός είναι παντού και στον καθένα
και στο καθετί.
ACIM - Μάθηµα 30
Ο Θεός βρίσκεται σε όλα όσα βλέπω, διότι ο Θεός
βρίσκεται στο νου µου.
ΡΕΝ - Μάθηµα 30
Ο Θεός βρίσκεται σε όλα όσα βλέπω, διότι ο Θεός
βρίσκεται στο νου µου.
Εφόσον ο Θεός είναι πανταχού παρών, ο Θεός είναι
επίσης και µέσα στο νου µου. Ο Θεός είναι η
συνειδητότητα µε την οποία σκέφτοµαι. Ο Θεός είναι το
φως-συνειδητότητα που ο νους µου µετατρέπει σε
σκέψεις. Είναι σαν το φως στην τηλεόραση. Όταν δεν
υπάρχουν εικόνες, υπάρχει µόνο ένα αδιαφοροποίητο
άµορφο φως. Αυτό το φως µπορεί να γίνει όλες οι εικόνες.
Όλες οι εικόνες είναι εκφράσεις αυτού του φωτός. Καµία
εικόνα δεν µπορεί να υπάρχει χωρίς αυτό το φως. Αλλά το
φως υπάρχει χωρίς τις εικόνες.
Ο Θεός-Θεϊκή Συνειδητότητα είναι η συνειδητότητα, την
οποία µορφοποιούµε σε σκέψεις µας και σε σώµατά µας
και σε ζωή µας. Δεν µπορούµε ποτέ να διαχωριστούµε
από τον Θεό, επειδή δηµιουργούµαστε κάθε στιγµή από
τον Θεό. Δεν δηµιουργηθήκαµε κάποια στιγµή στην
ιστορία, για να είµαστε τώρα µόνοι µας και να βλέπουµε
αν θα τα καταφέρουµε ή όχι. Δηµιουργούµαστε κάθε
στιγµή από τη θεϊκή συνειδητότητα που ρέει µέσα από
µας.
Μια εικόνα πάνω στην οθόνη του κινηµατογράφου ή της
τηλεόρασης δεν δηµιουργείται για να γίνει µετά µια
διαχωρισµένη οντότητα που δεν έχει συγγένεια µε το φως
που τη δηµιουργεί. Κάθε εικόνα ή µορφή υπάρχει επειδή
αυτή τη στιγµή προβάλλεται από το φως. Κατά τον ίδιο
τρόπο, υπάρχουµε επειδή αυτή τη στιγµή προβαλλόµαστε
από τον Θεό πάνω στο φυσικό πλανήτη. Αυτή η θεϊκή
συνειδητότητα βρίσκεται µέσα µας και είναι το κέντρο
της ύπαρξής µας, και είναι αυτό που βιώνουµε όταν ο
νους και οι σκέψεις µας παύουν και έχουµε εµπειρία της
εσωτερικής ειρήνης µας.
ACIM - Μάθηµα 41
Ο Θεός πηγαίνει µαζί µου όπου και να πάω.
ΡΕΝ - Μάθηµα 41
Ο Θεός πηγαίνει µαζί µου όπου και να πάω. (Ο
θεός βρίσκεται όπου και να είµαι.)
Μπορούµε να το αντιληφθούµε και µε τους δύο τρόπους
που το έχουµε εκφράσει. Ο ένας τρόπος είναι ότι ο Θεός
βρίσκεται µέσα µας και εποµένως πηγαίνει µαζί µας όπου
κι αν πάµε. Ο άλλος τρόπος είναι ότι ο Θεός είναι
πανταχού παρών και το πανταχού δεν µπορεί να
«κινηθεί» και εποµένως είναι απλά παρών οπουδήποτε
µπορεί να πάω ή να βρεθώ εγώ ο ίδιος.
Ουσιαστικά η ιδέα είναι ότι οπουδήποτε κι αν είµαι,
οτιδήποτε κι αν κάνω και οτιδήποτε κι αν συµβαίνει γύρω
µου, εγώ βρίσκοµαι στην παρουσία του Θεού και ο Θεός
βρίσκεται µέσα µου και γύρω µου. Άρα, δεν είµαι ποτέ
µόνος και είµαι ασφαλής και µε τον «αγαπηµένο» µου.
Μπορούµε να φανταστούµε πόσο διαφορετική θα είναι η
ζωή µας, όταν θυµόµαστε αυτή την πραγµατικότητα.
Είναι σηµαντικό να τη θυµόµαστε οπουδήποτε κι αν
βρισκόµαστε – στο σπίτι, στο δρόµο, στην εργασία, στο
αεροπλάνο, στο µπαρ, στο υπνοδωµάτιό µας, στο δάσος
κλπ.
Ό,τι κι αν κάνουµε, το θείο είναι εκεί. Δεν υπάρχει τόπος,
κατάσταση ή δραστηριότητα που µέσα της να µην είναι
παρόν το θείο. Με άλλα λόγια είναι πανταχού παρόν.
ACIM - Μάθηµα 42
Ο Θεός είναι η δύναµή µου. Η πραγµατική όραση
είναι το δώρο Του.
ΡΕΝ - Μάθηµα 42
Ο Θεός είναι η δύναµή µου. Η πραγµατική όραση
είναι το δώρο Του.
Δεν έχουµε άλλη δύναµη από τη θεϊκή δύναµη µέσα µας.
Σαν νους, εγώ και σώµα δεν έχουµε καθόλου δύναµη,
όπως η σελήνη δεν έχει φως από µόνη της. Όπως η ταινία
στον κινηµατογράφο που δεν έχει δικό της φως και
χρειάζεται το φως του προβολέα. Ο νους µας είναι η
ταινία και το θείο είναι το φως.
12
Η µοναδική µας δύναµη είναι από τον Θεό. Μέσα εκεί
επίσης βρίσκεται η ικανότητά µας να αντιλαµβανόµαστε
σωστά. Έχουµε τώρα κατανοήσει ξεκάθαρα ότι ο νους
είναι προγραµµατισµένος και γεµάτος προκαταλήψεις
και φόβο να αντιληφθεί την αλήθεια. Χρειάζεται να
αφήσουµε τη συνήθη µέθοδο όρασης και, επιτρέποντας
στο νου να σταµατήσει να ερµηνεύει, να δούµε µε την
«καρδιά» µας, µε λιγότερες σκέψεις και µεγαλύτερη
έµπνευση, ζητώντας από τον Θεό να µας βοηθήσει να
δούµε την αλήθεια και να δράσουµε βασισµένοι σ’ αυτήν.
Βασικά ζητάµε έµπνευση και καθοδήγηση. Επίσης,
ζητάµε να κατανοήσουµε την έννοια της αιωνιότητας –
µιας ύπαρξης που εκτείνεται απεριόριστα προς το
παρελθόν και το µέλλον ταυτόχρονα. Την έννοια του
δευτερόλεπτου που συµπεριλαµβάνει όλο το παρελθόν
και το µέλλον µέσα σε µια στιγµή. Η διαχωρισµένη µέσα
στο χρόνο και στο χώρο ύπαρξή µας διαλύεται µέσα σε
µια τέτοια εµπειρία. Αυτό δεν µπορεί ποτέ να γίνει
κατανοητό, αλλά µπορεί να βιωθεί.
ACIM - Μάθηµα 43
Ο Θεός είναι η Πηγή µου. Δεν µπορώ να βλέπω
χωριστά από Αυτόν.
ΡΕΝ - Μάθηµα 43
Ο Θεός είναι η Πηγή µου. Δεν µπορώ να βλέπω
χωριστά από Αυτόν.
Δεν έχουµε άλλη πηγή, ακριβώς όπως µια εικόνα δεν έχει
άλλη πηγή από το φως που τη δηµιουργεί. Οι άλλοι,
επίσης, δεν έχουν άλλη πηγή. Η δύναµη µε την οποία
βλέπουµε είναι θεϊκή. Εµείς απλά τη διαστρεβλώνουµε.
Όµως, το φως είναι πάντοτε θεϊκό και µπορεί να µας
βοηθήσει να βλέπουµε καθαρά αυτό που ζητάµε. Αυτή η
σκέψη µπορεί να βιωθεί µε διάφορους τρόπους.
1. Δεν µπορούµε να δούµε κανέναν και τίποτα χωρίς τη
θεϊκή δύναµη της όρασης.
2. Δεν µπορούµε να δούµε κανέναν και τίποτα σαν
διαχωρισµένο από τον Θεό – καθώς όλοι είναι ένα µε
τον Θεό και έκφραση του θείου. Οτιδήποτε βλέπουµε
δεν µπορεί να είναι διαχωρισµένο από τον Θεό.
ACIM - Μάθηµα 44
Ο Θεός είναι το φως στο οποίο Εγώ βλέπω.
ΡΕΝ - Μάθηµα 44
Ο Θεός είναι το φως στο οποίο Εγώ βλέπω.
Όλα είναι θεϊκά, συµπεριλαµβανοµένου και του φωτός µε
το οποίο βλέπουµε. Όµως, τώρα µας ενδιαφέρει να δούµε
διαφορετικά, µε θεϊκά µάτια, όπου όλα είναι µία
αρµονική δηµιουργία και όλοι και όλα είναι θεϊκά.
Θέλουµε να βλέπουµε µέσω της ψευδαίσθησης του
διαχωρισµού και να βιώνουµε την ενότητά µας µε όλους.
Είµαστε πια έτοιµοι να αναγνωρίζουµε την αγνότητα,
αθωότητα, ειρήνη και αγάπη πίσω από την αρνητική
αµυντική συµπεριφορά τη δική µας και των άλλων.
Είµαστε τώρα έτοιµοι να αφήσουµε το φόβο και να
αντιληφθούµε το θείο σε όλα τα όντα και τις καταστάσεις.
ACIM - Μάθηµα 45
Ο Θεός είναι ο Νους µε τον οποίο σκέφτοµαι.
ΡΕΝ - Μάθηµα 45
Ο Θεός είναι ο Νους µε τον οποίο σκέφτοµαι.
Η µία θεϊκή συνειδητότητα εκδηλώνεται σαν όλα,
συµπεριλαµβάνοντας το νου το δικό µας και των άλλων.
Ο νους µας δεν µπορεί να είναι διαχωρισµένος από τον
Θεό, επειδή το θείο είναι πανταχού παρόν και είναι η
µόνη πηγή όλων, όσα υπάρχουν – συµπεριλαµβανοµένου
και του νου µας. Αυτή η αλήθεια µάς εµπνέει να
χρησιµοποιούµε το νου ανάλογα.
Ενθαρρυνόµαστε εδώ να συµπεριλάβουµε το νου µας
στην αντίληψή µας για το θείο. Έχουµε µάθει µέχρι τώρα
ότι ο νους είναι η όψη της δηµιουργίας που ευθύνεται για
όλα τα ατοµικά και συλλογικά προβλήµατά µας. Τώρα
µας ζητείται να συµπεριλάβουµε ακόµη κι αυτόν µέσα
στο θείο. Η έννοια του θείου γίνεται ακόµη πιο
περιεκτική, συµπεριλαµβάνοντας το φως, την όραση και
το νου µας.
Ο Θεός είναι ο νους µε τον οποίο σκέφτοµαι.
ACIM - Μάθηµα 46
Ο Θεός είναι η Αγάπη µε την οποία συγχωρώ.
ΡΕΝ - Μάθηµα 46
Ο Θεός είναι η Αγάπη µε την οποία συγχωρώ.
Τώρα συµπεριλαµβάνουµε την αγάπη και τη συγχώρεση,
σαν εκφράσεις του θείου µέσα από µας. Όπως
αναφέρθηκε, ο νους που βλέπει καθαρά δεν έχει να
συγχωρήσει κανένα, αλλά οι περισσότεροι από µας δεν
βλέπουµε καθαρά και χρειάζεται να συγχωρήσουµε τον
εαυτό µας και τους άλλους. Μέχρι να το κάνουµε,
µπορούµε να θυµόµαστε την εσώτερη αθωότητά µας.
Όταν αντιλαµβανόµαστε ότι όλοι είναι τέλειοι και αθώοι
όπως ο Θεός, µπορούµε να βιώσουµε αγάπη και
συγχώρεση για τον εαυτό µας και τους άλλους. Όσο
περισσότερο συγχωρούµε τους άλλους, τόσο ευκολότερο
είναι να συγχωρήσουµε τον εαυτό µας. Βέβαια, ισχύει και
το αντίστροφο.
ACIM - Μάθηµα 47
Ο Θεός είναι η δύναµη µε την οποία εµπιστεύοµαι.
ΡΕΝ - Μάθηµα 47
Ο Θεός είναι η δύναµη µε την οποία εµπιστεύοµαι.
Ο Θεός είναι η δύναµη στην οποία εµπιστεύοµαι.
Μαθαίνουµε τώρα να µετατοπίζουµε τη βάση της
ασφάλειας και της δύναµής µας από το εγώ στο θείο µέσα
µας. Σ’ αυτή την περίπτωση το θείο είναι η δύναµη,
καθώς και η πίστη σ’ αυτή τη δύναµη. Αρχίζουµε να
αντιλαµβανόµαστε το θείο σαν διάφορες ατοµικές
ιδιότητες, όπως όραση, αγάπη, συγχώρεση, δύναµη και
πίστη. Αυτό το αίσθηµα της ασφάλειας είναι η βάση για
αγάπη και συγχώρεση, επειδή µπορούµε να αγαπάµε και
να συγχωρούµε µόνον όταν αισθανόµαστε ασφαλείς.
Το να εµπιστευόµαστε το θείο σηµαίνει απόλυτη πίστη
ότι µας αγαπούν χωρίς όρους και ότι αξίζουµε να µας
13
αγαπούν χωρίς όρους. Σηµαίνει ότι είµαστε σίγουροι πως
ζούµε µε ασφάλεια µέσα στον κόσµο, ως εκφράσεις του
θείου, µε όλα όσα χρειαζόµαστε για την ευτυχία και τη
δηµιουργικότητά µας. Σ’ αυτή την περίπτωση, δεν θα
µπορούσαµε ποτέ να βιώσουµε έλλειψη. Μια τέτοια πίστη
µάς φέρνει γαλήνη, αλλά επίσης µας φέρνει µε
φυσικότητα όλα όσα χρειαζόµαστε υλικά και
συναισθηµατικά για να ζήσουµε µια δηµιουργική ζωή
γεµάτη νόηµα.
ACIM - Μάθηµα 48
Δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθώ.
ΡΕΝ - Μάθηµα 48
Δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθώ.
Είµαι ασφαλής σε κάθε περίπτωση.
Φανταστείτε έναν τέτοιο κόσµο. Αυτός είναι ένας κόσµος
ειρήνης, αγάπης και αρµονίας που αναµένει να
εκδηλωθεί εδώ στο φυσικό επίπεδο µόλις ο νους µας
πάψει να δηµιουργεί, από ενοχή και φόβο, τον κόσµο που
αντιλαµβανόµαστε τώρα. Σαν αθάνατες υπάρξεις,
είµαστε πάντοτε ασφαλείς. Δεν µπορούµε να πεθάνουµε.
Ούτε µπορούµε να δολοφονηθούµε, να καούµε ή να
αδικηθούµε µε οποιοδήποτε τρόπο.
Μέσα στον κόσµο που τώρα δηµιουργούµε µε το νου µας,
το σώµα µας µπορεί να υποστεί βλάβη και ο νους µας
µπορεί να υποφέρει. Αλλά µόλις βιώσουµε την αθωότητά
µας και την ενότητα µας µε τον Θεό και θυµηθούµε ότι
εµείς και όλοι οι άλλοι είµαστε παιδιά του Θεού – µία
θεϊκή οικογένεια – θα αισθανόµαστε απόλυτα άνετα µε
όλα όσα µας συµβαίνουν. Θα απελευθερωθούµε από την
ανάγκη να παίξουµε παιχνίδια του εγώ και να
αποδείξουµε κάτι στους άλλους ή να κρύψουµε κάτι απ’
αυτούς. Θα είµαστε άνετα µε όλους, θεωρώντας τους
αδέλφια µας.
Η εσώτερη γαλήνη µας είναι φυσικό να προσελκύσει
πολύ χαλαρές και φιλικές αντιδράσεις από τους άλλους,
αλλά, ακόµη κι όταν εκείνοι είναι ταραγµένοι ή
ελέγχονται από το συγχυσµένο νου τους, εµείς θα είµαστε
γαλήνιοι και δεν θα παίρνουµε τίποτα προσωπικά. Θα
µπορούµε να αγαπάµε και να συγχωρούµε, επειδή
είµαστε καλά µε τον εαυτό µας.
ACIM - Μάθηµα 49
Η Φωνή του Θεού µού µιλά όλη την ηµέρα.
ΡΕΝ - Μάθηµα 49
Η Φωνή του Θεού µού µιλά όλη την ηµέρα.
Θα φθάσουµε όλοι µας στην πηγή µας, από όπου στην
πραγµατικότητα δεν φύγαµε ποτέ – στην ενότητά µας µε
το θείο και ολόκληρη τη δηµιουργία. Αυτό, σύµφωνα µ’
αυτό το µάθηµα, έχει ήδη συµβεί, αλλά εµείς απλά
θυµόµαστε ένα παρελθόν, το οποίο δεν υπάρχει. Η φωνή
του Θεού είναι πάντοτε – κάθε δευτερόλεπτο – µέσα µας
και διαθέσιµη να την ακούσουµε.
Ο Ήλιος λάµπει πάντοτε, αλλά µπορεί να επιτρέψουµε
στα σύννεφα να τον εµποδίσουν να φθάσει σε µας. Ή
µπορεί να µείνουµε µέσα στο σπίτι µας (στο εγώ µας) και
να αρνηθούµε να απολαύσουµε τις ζεστές ακτίνες του.
Το θείο είναι µέσα µας. Εµείς είµαστε το θείο µέσα µας.
Το θείο µάς δίνει µηνύµατα. Εµείς, το θείο µέσα µας,
δίνουµε πάντοτε µηνύµατα και καθοδήγηση στο νου µας.
Δεν είναι πάντα εύκολο να διευκρινίσουµε από πού
προέρχεται η φωνή. Τώρα ανοιγόµαστε και ζητάµε να
έρθει αυτή η καθοδήγηση. Δηλώνουµε ότι θέλουµε αυτή
την καθοδήγηση και έµπνευση. Θέλουµε να ακούµε αυτή
τη θεϊκή φωνή µέσα µας.
Κάνοντας το νου να σιωπήσει µερικές φορές τη µέρα, θα
βοηθήσουµε αυτή τη φωνή να περάσει. Προσευχόµενοι
να έχουµε καθοδήγηση και ευχαριστώντας γι’ αυτή την
καθοδήγηση, θα βοηθηθούµε επίσης. Μια ουσιαστική
βοήθεια, επίσης, θα είναι να ακολουθούµε το Χρυσό
Κανόνα να µην κάνουµε σε κανένα (ή να µην
σκεφτόµαστε) αυτό που δεν θα θέλαµε να κάνει σε µας.
Χρειαζόµαστε εµπιστοσύνη. Χρειάζεται να πιστεύουµε σ’
αυτή τη σύνδεση µε το θείο και την καθοδήγησή Του.
Η φωνή του Θεού είναι µαζί µου όλη µέρα και σε κάθε
τόπο και δραστηριότητα.

ACIM - Μάθηµα 50
Με στηρίζει η Αγάπη του Θεού.

ΡΕΝ - Μάθηµα 50
Με στηρίζει η Αγάπη του Θεού.
Όλοι µας χρειαζόµαστε να µας αγαπούν. Θυσιάζουµε
τόσα πολλά λόγω της λανθασµένης ιδέας ότι δεν είµαστε
αξιαγάπητοι όπως είµαστε. Προσπαθούµε να είµαστε
αυτό που θέλουν οι άλλοι για να έχουµε την έγκριση,
αποδοχή και αγάπη τους. Το κάνουµε επειδή δεν
αγαπάµε τον εαυτό µας και δεν αισθανόµαστε την χωρίς
όρους αγάπη του Θεού. Νιώθουµε µοναξιά, όταν είµαστε
µόνοι µας. Αισθανόµαστε βαθύ πόνο, όταν νιώθουµε ότι
µας απορρίπτουν ή ακόµη κι όταν ανακαλύπτουµε ότι
κάποιος, από τον οποίο έχουµε προσκόλληση να πάρουµε
αποκλειστική αγάπη, µπορεί να αγαπά και κάποιον άλλον
όπως αγαπά εµάς. Δεν µας είναι αρκετό ότι µας αγαπά,
αλλά θέλουµε να µας αγαπά αποκλειστικά. Η ανάγκη µας
για αγάπη και αποδοχή από τους άλλους είναι το
κυριότερο εµπόδιο για την υγεία, ευτυχία, εντιµότητα και
πνευµατική εξέλιξή µας.
Το να βιώσουµε τη θεϊκή αγάπη χωρίς όρους προς µας,
όπως είµαστε, είναι η µόνη λύση. Χρειάζεται να
αφήσουµε τη λανθασµένη ιδέα ότι δεν αξίζουµε τη θεϊκή
αγάπη και να συνειδητοποιήσουµε ότι το θείο µάς αγαπά
ακριβώς όπως είµαστε – άσχετα µε ό,τι έχουµε κάνει που
νιώθουµε ότι µπορεί να µη µας κάνει αγαπητούς. Ο Θεός
µάς βλέπει σαν τέλεια όντα όπως είµαστε και δεν βλέπει
σφάλµα µέσα µας. Τα λάθη µας µπορεί να έχουν κάποιες
συνέπειες στο χρόνο και το χώρο, αλλά δεν µπορούν ποτέ
να επηρεάσουν ή να µειώσουν τη θεϊκή αγάπη και
προστασία που είναι πάντοτε δικαίωµά µας εκ γενετής.

http://www.holisticharmony.com/greek/

14