I Love You, ARA (Completed)

by JFstories

Inspired by true events. WARNING: Just don't read this story at night.
Category: Horror/ Paranormal/ Thriller ⓒJamilleFumah Published under VIVA-PSICOM
All rights reserved2015

=================

✞DOCUMENTARY✞

WARNING: This book contains violence and mature contents. Readers discretion is
advised.

Author's note:

Each of the character's names that the author used in this story was been passed
away in real life. Therefore, we strongly advise to have at least a little prayer
before you proceed to the next chapter to avoid some unconditional circumstances.
On the other hand, the author permitted to use their names though they were no
longer living.

=================

--

In order to maintain their anonymity in some instances I have changed the names of
individuals and places, I may have changed some identifying characteristics and
details such as physical properties, occupations and places of residence.

Start date: AUGUST 28, 2014 - End Date: OCTOBER 21, 2014

Copyright © JAMILLEFUMAH ALL RIGHTS RESERVED 2014

Viva Psicom Publishing ©2015

Cover Illustration © 2015 JamilleFumah

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or

transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or
other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the
publisher, except in the case of brief quotations embodied in critical reviews and
certain other noncommercial uses permitted by copyright law. For requests, please
obtain permission to the author.

=================

The Beginning

"K-Ka Pineng... mabuti't nakarating ka..."

Ito ang bungad sa akin ni Josephine nang pagbuksan nya kami ng pinto. Nanginginig
sya. Napakalikot ng kanyang mga mata. Hindi ko sya kinibo ni tinapunan nang tingin.

"P-pasok ka, Ka Pineng..." iginiya nya ako papasok.

Akma kong ihahakbang ang mga paa ko nang mapahinto ako. Anong klaseng pakiramdam
ito? Ngayon lang ako nakaramdam ng ganitong takot. Nang lingunin ko si Cary sa
aking tabi - isa sa mga P.A. ko, nangangatog sya. Sa aming tatlo kasi nila Fin, na
nasa likuran nya, ay sya ang may pinakamalakas na pakiramdam pagdating sa ganitong
sitwasyon. Alam kong alam nya ang pinupunto ko nang magkatinginan kami.

Gayunpaman, sinikap pa rin naming makapasok sa mansyong iyon sa kabila ng kabang

nararamdaman namin. Masangsang na amoy ang sumalubong sa akin. May nauulinigan
akong tunog. Parang -

-pinupunit na mga laman.

Naririnig ko ang paghikbi ni Josephine sa aking likuran. "K-Ka Pineng... tulungan

mo ang anak ko. Tulungan mo si Joanna... bata pa sya..." tuluyan na syang napaiyak.

"Gagawin ko ang lahat ng makakaya ko." Pagkatapos ay bumaling ako kay Cary. "Nasaan
sya?"

"Naroon sya." Inginuso nya sa akin ang hagdan paakyat.

Magkakasunod kaming humakbang paakyat sa hagdang iyon hanggang sa matunton namin

ang isang silid. Pulos mga tabla iyon na magkakadikit at ipinako doon. Kabi-kabila
rin ang padlock nitong pinto. Animo'y may ikinulong ditong isang mabangis na hayop
na hindi dapat makawala.

Lumapit ako roon. Hayun ang tunog, naririnig ko. Mas nakakatakot ito kaysa sa
inaasahan

ko. "Fin, ang palakol." Utos ko.

Agad namang naglabas si Fin mula sa bitbit nyang bag ng malaking palakol. Malaking
tao sya kaya naman magaang lang para sa kanya ang ihambalos ito nang makailang ulit
upang tungkabin ang pintuang puno ng nakapakong tabla.

Nang tuluyan na nyang mawasak iyon, umalingasaw na ang mabahong amoy. Masakit sa
ilong, parang nabubulok na mga laman. "Cary, ang kandila ihanda mo na."
Dali namang kumilos si Cary at nagsindi ng kandila. Iniabot nya iyon sa akin at
nagpatiuna na akong pumasok. Tama ang hinala ko, madilim ang kwartong iyon.
Napalunok muna ang dalawa bago sumunod sa akin.

Inilawan ko ang paligid, napakalawak niyon. Nakapalagkit ng sahig. Pero nasaan si

Joanna?

Napadako ako kay Cary. "Nasaan si Josephine?"

Hindi sya sumagot. Paano'y namumutla syang nakatingin sa likuran ko.

Mabilis kong ipinihit ang aking katawan. Nararamdaman ko na sya. Hayun sya!

Iniliwan ko.

Iniliwan ko.

Inila ---

---Diyos ko!

Totoo ba itong nakikita ko?

Anong klaseng nilalang ito?

Matagal na ako sa trabahong ito -

-pero ngayon lang ako nakakita ng ganito!

"J-Joanna?" napausal ako.

Hindi umimik si Joanna. Nakatingin lang sya sa akin. Abala sya.

Marahang lumakad si Fin ngunit inawat ko sya. Sa aming tatlo, si Fin ang
pinakamatapang.

Pagkatapos ay muli akong humakbang patiuna. Lumapit pa ako nang bahagya kay Joanna.
"S-sino ka?"

Hindi tumugon si Joanna. Naririnig ko lang ang kanyang pagnguya.

Iniliwan ko pa.

Tapos -

-napasigaw ako!

Eh kasi ang kinakain ni Joanna -

Ay ang sarili nyang -

---PAA!!!

Napapikit ako. Di ko namalayan na naluluha na pala ako. "S-sino ka?" piyok ang
boses ko. "A-anong kailangan mo kay Joanna?" Nangangatal ako. Sino bang hindi?
Nakaharap ang mukha sa akin ni Joanna, pero ang katawan nya --

--nakatalikod!
Nakapanghihilakbot!

Nakakatakot!

Nakakapanindig balahibo!

Napagtanto ko kasi na wala na rin syang mga labi.

Tinanggal nya iyon - sagabal yata sa pagkain nya ng kanyang binti!!!

"Sino ka?" tanong ko muli.

Wala pa rin syang sagot.

"Sino ka?!" sigaw ko.

Biglang may kumalabit sa akin.

"Ano?!" hindi ko ito nilingon.

"S-sa itaas..." ani Cary.

Marahan naman akong napatingala.

Sabi na eh, tama ang aking hinala.

Sa itaas kasi, sa kisame.

May taong nakadipa.

Wari'y ipinako ito don.

Wala na itong buhay at hindi na humihinga.

At ang taong ito ay si --

--Josephine.

Pagbungad pa lang nya kanina, alam ko na.

Alam ko nang - patay na sya.

Iyan tuloy, di ko namalayan. Nalingat pala ako kay Joanna.

Sa isang iglap ay biglang --

--may umihip sa kandila!!!

Nakakabulag na kadiliman. Nanlalambot ako.

"S-sino ka?" tanong ko pa rin.

Sa likod ko ay may humihinga.

Parang may ibinubulong sya.

Nararamdaman ko, sya si Joanna.

Pero iba ang sinasabi nya.

Ang bulong nya kasi, sya raw si ---

---ARA.

JAMILLE FUMAH

=================

PROLOGUE

OUT-CALL: "H-Hello? Ikaw ba 'yan, Ka Pineng?"

IN-CALL: "Oo, ako nga. Ikaw ba ito, Madge?"

OUT-CALL: "O-Oo..."

IN-CALL: "Bakit ka napatawag? Nangangatog ka ah... May problema ba?"

OUT-CALL: "L-Listen...wala na akong time para magpaliwanag..."

IN-CALL: "Okay..."

OUT-CALL: "You're still in a paranormal-related job, right?"

IN-CALL: "Yup. Bakit?"

OUT-CALL: "T-Tulungan mo ako... Tulungan mo kami..."

IN-CALL: "All right. But first, you have to tell me kung bakit ka nanginginig?
Anong
problema? Nasaan ka ba?"

OUT-CALL: "Wala na tayong oras! Puntahan mo ako ngayon dito!"

IN-CALL: "Okay fine! Sige. Anong address?"

OUT-CALL: "D-Dito sa..."

IN-CALL: "Oh wait! Kukuha lang ako ng pen and paper, okay? 'Wag mong ibababa."

OUT-CALL: "Ha? Sandali─"

(AFTER A COUPLE OF SECONDS)

IN-CALL: "Hello? Madge? Andyan ka pa ba?"

OUT-CALL: (NO ANSWER)

IN-CALL: "Hello?"

OUT-CALL: (NO ANSWER)

IN-CALL: "Hello Madge? Are you still there? Hello?"

OUT-CALL: (NO ANSWER)

IN-CALL: "Hello Madge!"

OUT-CALL: "Hello..." (VOICE OF A YOUNG GIRL)

IN-CALL: "Hello! Sino 'to?"

OUT-CALL: (NO ANSWER)

IN-CALL: "Hello!? Pwede kay Madge?"

OUT-CALL: (NO ANSWER)

IN-CALL: "Bata! Pakibigay kay Madge 'yang phone, please!"

OUT-CALL: "Wala na siya..."

IN-CALL: "Ha? Nasaan na siya?"

OUT-CALL: (NO ANSWER)

IN-CALL: "Hello bata? Nasaan na si Madge?"

OUT-CALL: "Patay na siya..."

IN-CALL: "Ano?! Lintik kang bata ka ah! 'Wag mo akong pinagtitripan ha!? Ibigay mo
kay

Madge 'yang phone!"

OUT-CALL: (NO ANSWER)

IN-CALL: "Hello!"

OUT-CALL: "Patay na siya..."

IN-CALL: "Bwiset! Sino ba 'to ha?!"

OUT-CALL: (NO ANSWER)

IN-CALL: "Hello?!"

OUT-CALL: "Hello..."

IN-CALL: "Sino ka ba ha?! Sino ba 'to!?"

OUT-CALL: "ARA..."

IN-CALL: "Ara? Sinong Ara?"

OUT-CALL: (NO ANSWER)

IN-CALL: "Hello Ara? Nasaan ba si Madge? Nasaan ba kayo?"

OUT-CALL: (NO ANSWER)

IN-CALL: "Hello Ara?"

OUT-CALL: "Hello..."

IN-CALL: "Ara, nasaan ba kayo? Nasaan si Madge?"

OUT-CALL: (NO ANSWER)

IN-CALL: "Hello Ara!?"

OUT-CALL: "Hello..."

IN-CALL: "Ara! Nasaan ka?"

OUT-CALL: "Nandito..."

IN-CALL: "Saan!? Anong lugar 'yan?!"

OUT-CALL: (NO ANSWER)

IN-CALL: "Hello Ara?"

OUT-CALL: "Nandito..."

IN-CALL: "Saan ngang lugar? Nasaan kayo, Ara?"

OUT-CALL: "Nandito..."

IN-CALL: "Saan?!"

.
OUT-CALL: "Sa LIKOD mo..."

IN-CALL: "Shit─"

=================

UNO✞

✞You'll Love Her Too: A Documentary✞

BALITA SA RADYO: Pasado alas-diyes ng umaga nang matagpuan ang bangkay ng isang
dalagita sa isang tapsihan. Ang buong akala ng mga napapadaan sa naturang lugar ay
nakatulog lamang ito dala ng kalasingan. Pero nang lapitan ito ng isa sa mga waiter
ng nasabing kainan, doon napag-alamang wala na itong buhay.

Monday, 6:40 A.M.

Ara's P.O.V.

It's Monday at tinanghali ako ng gising. Pagmulat ko ng aking mga mata, doon ko
lang napagtanto na naka-unifom pa pala ako nang makatulog ako kagabi. Hindi ko
masyadong maalala ang mga nangyari. Bumalikwas ako ng bangon at mabilis na hinanap
ang aking red doll shoes na iniregalo sa akin ni Nana, ang aking ina.

Hay naku! Ayoko nang ma-late today dahil baka masermunan na naman ako ng thick-
lipped na nanay ng bestfriend ko na siya ring teacher namin, si Mrs. Ocampo.

Anyway, focus muna ako sa paghahanap ng red shoes ko. Oh! I forget to mention, last
Saturday was my birthday. No! I mean, last Friday pala. Therefore, it's been three
days since I received that red shoes from Nana as a gift. Well, lagi namang red ang
mga gifts na nare-recieve ko mula sa kanya.

Haist! Hindi ko pa rin ito makita so I quit. Next time ko na lang hahanapin dahil
baka ma-late pa ako knowing that I don't even have any idea what time is it
already. Maybe ibang sapatos na lang muna ang isusuot ko.

Nagmadali akong lumabas ng aking kwarto at bumaba ngunit pinilit kong maging
marahan. Plano kong dumiretso

na sa school since naka-uniform naman na ako. Wala naman akong naaamoy na kakaiba
sa sarili ko at malinis pa rin naman ang suot ko, so okay lang na dumiretso na nang
hindi naliligo at nagpapalit ng damit. Hindi naman halatang hindi ako naligo at
ipinantulog ko pa ang suot kong uniform.

I packed my things and checked my wallet and I'm ready to go. Subalit bago pa man
ako tuluyang makarating sa may pintuan ay bumungad na agad sa akin ang isangstamp
note sa aming refrigerator. 'ARA, you're grounded!'

Nang mabasa ko ang nakasulat sa note, wala na akong nagawa kundi ang mapapikit na
lamang habang patuloy pa rin sa marahang paglalakad. I forget to mention, again,
three days nga pala akong hindi umuwi since I left last Friday, which happened to
be my birthday. Pero kasama ko naman si Uncle Roli, Nana's brother, kaya hindi ako
masyadong nag-aalala.

Ilang sandali bago pa man ako tuluyang makalabas ay nahagip na ng paningin ko si

Nana habang tahimik na naghuhugas ng mga plato. Tumikhim ako upangipahiwatid sa
kanya ang aking presensya habang unti-unting inaalis ang bag na nakasukbit sa aking
balikat.Pansamantala naman siyang huminto sa kanyang ginagawa at bahagyang yumukod.
Humakbang ako nang kaunti upang lumapit sa kanyang kinatatayuan. Kahit nakatalikod
siya sa akin ay ramdam ko ang galit niya.

"N-Nana..." nanginginig kong sambit. "I-I'm sorry." Nakayuko lang ako habang
sinasabi ko iyon.

Hindi siya umimik, kahit singhal ay wala. Wala akong anumang reakyon o tugon na
natanggap mula sa kanya. Muli siyang bumalik sa kanyang ginagawaat tanging tunog
lang ng mga plato ang aking

narinig. Kilala ko si Nana, kapag galit siya sa akin, hindi niya ako pinapansin.
Kung mayroon man siyang gustong sabihin sa akin, isusulat lang niya iyon sa isang
papel at ididikit sa refrigerator upang mabasa ko. And as what I've read─I'm
grounded.

"P-Pasok na po ako, Nana," pamamaalam ko sa kanya nang may buong paggalang.

Isinukbit kong muli ang aking bag at lumabas na ng aming bahay. Hindi na ako
naglakad pa nang malayo dahil sa tapat lamang nito ay sakayan na ng jeep patungo sa
eskwelahang aking pinapasukan. Shet! Hanggang ngayon ay wala pa rin akong idea kung
anong oras na.

Pumili ako ng jeep na kaunti lamang ang sakay. Nang makasakay ay pumwesto ako sa
bandang dulo malapit sa exit ng jeep. Hindi pa man ako nakakaupo, napansin ko na
agad ang kakaibang amoy. Ang baho! Doon ko na napansin na lahat pala ng pasahero ay
nakatakip sa ilong nila.Nang mapagawi sa bandang unahan ang tingin ko, napansin ko
ang isang pasaherong may bitbit na bilaong puno ng sa tingin ko'y bilasang isda.
Kaya naman pala ang sangsang ng amoy.

Kaunti lamang ang mga pasaherong nakasakay sa jeep. Medyo may kabagalan ang pag-
usad nito dahil nasa bandang palengke na kami. Siksikan ang mga tao at animo'y
nagmamadali ang lahat kaya naman hindi magkamayaw ang mga sasakyan. Habang nasa
byahe, hindi pa rin mawala sa isip ko si Nana. Alam kong nagtampo siya sa akin.
Aminado naman ako na kasalanan ko rin ang lahat.Paano'y after ng birthday
celebration ko sa bahay ay umalis din ako kinagabihan at kung hindi ako
nagkakamali,kaninang madaling araw lang ako nakauwi.

Makalipas ang ilang minutong pag-iisip

kay Nana, ibinaling ko na ang aking atensyon sa ibang bagay. Napagpasyahan kong
pagmasdan ang mga pasahero.

Sa unahan ng jeep malapit sa driver ay may isang babae na sa tingin ko'y nasa
trenta'y singko na ang edad. Chubby ito at naka-duster lang. Sa katapat naman
niyang upuan ay may isang lalaki at babae. Nakasandal 'yong babae sa lalaki at sa
wari ko'y tulog na tulog ito kahit na bahagya ko lamang makita ang mukha nito.
Sweet!

Muling kong tinanaw ang lalaking sinasandalan ng tila tulog na tulog pa ring babae.
Malaking lalaki siya, siguro mga nasa 30's ang edad, nakasuot ng puting sombrero at
tila nag-uunahang makadungaw mula sa kanyang cap ang kulot na kulot niyang
buhok.Naka-itim na sando lamang siya at rugged na maong pants. At kahit na hindi ko
masyadong maaninag ang mukha niya, sigurado akong gwapo siya.

Ngunit mas napukaw ng babaeng nakasandal sa kanya ang aking pansin.Nakayuko ito at
nakasubsob sa kanyang dibdib. Hindi ko masyadong maaninag ang mukha ng babae dahil
nakatalukbong ito ng malaking tuwalya na sumasakop sa kanyang mukha. Dahil hindi
naman natatakpan ng tuwalya ang likurang bahagi ng kanyang ulo, makikita ang may
kahabaan niyang buhok na kasing haba lang din ng sa akin.

Siniyasat kong mabuti ang babaeng tila antok na antok at ni hindi man lang
gumagalaw. Nakaakbay pala rito ang lalaki na kulang na lang ay yakapin na ito.
Naka-skinny jeans na maong ito at napapatungan ng jacket na itim ang katawan.
Ngunit ang nakapagtataka lang, wala itonganumang sapin sa paa. Marungis ang mga paa
nito at naninilaw na medyo nangingitim ang mga kuko.

Di sinasadyang napaharap sa

gawiko ang lalaki ngunit hindi naman napatingin sa akin.Oh my God! Hindi ako
maaaring magkamali, he's Uncle Roli, Nana's brother.

Biglang lumakas ang kabog ng dibdib ko. Hindi ko na rin naiwasang iangat ang yakap
kong bag upang maikubli ang aking mukha. Is this real? Sino ang kasamang iyon ni
Uncle Roli? May babae siya?

Bigla akong nakaramdam ng paninikip ng dibdib. Hindi ko maipaliwanag ang

nararamdaman ko. Para akong binuhusan ng napakalamig na tubig na punong-puno ng
yelo. Hindi ko matanggap ang ngayo'y nasasaksihan ng dalawang mata ko.

Oo, may namamagitan sa amin ni Uncle Roli.Sabihin man nilang hindi tama o akusahan
man nilangnababaliw na ako,walang sinumang makakapigil sa nararamdama ko para sa
kanya.Wala na akong magagawa. And I think hindi na lang ito basta pagtingin dahil
I'm sure, I already have feelings for him.On the other hand, hindi naman siya tunay
na kapatid ni Nana dahil sa pagkakaalam ko, ampon lang si Uncle Roli.

Si Uncle Roli rin ang dahilan kung bakit kahit gabi na ay umalis pa rin ako sa
aking birthday party para lang katagpuin siya. May gift daw kasi siya sa akin. Pero
hindi iyon isang bagay kundi isang napakasayang pangyayari sa buhay ko.

Dinala niya ako sa probinsya kung saan sabay silang lumaki ni Nana. I know it's
stupid dahil hindi ko na nagawang magpaalam pa kay Nana. Pero birthday ko naman at
alam kong mauunawaan nila ako. Isa pa, si Uncle Roli naman ang kasama ko kaya
naisip ko nang mga oras na iyon nahindi naman siguro sila masyadong mag-aalala sa
akin.
Noon pa man, super close na talaga ako kay Uncle Roli dahil malambing siya sa akin.

Marahil iyon na rin ang dahilan kung bakit tuluyang nahulog ang loob ko sa kanya.
Subalit kahit gaano pa man kami kasaya sa isa't isa, alam naming sa mata ng iba,
isang malaking pagkakamali angaming relasyon. Kaya namanhindi pwedeng malaman nina
Nana at Daddy Roger ang tungkol sa relasyon namin. Bukod sa tito ko siya kahit na
sa papel lamang, hindi rin katanggap-tanggap ang layo ng agwat ng edad naming
dalawa.I'm only 18 years old at mahigit sampung taon ang tanda sa akin ni Uncle
Roli.

One day, I was surprised nang magtapat siya sa akin na gusto raw niya akong maging
girlfriend. Hanggang ngayon, tandang-tanda ko pa rin ang bawat detalye kung paano
siya nagtapat sa akin at kapag naaalala ko ang lahat ng iyon, kinikilig pa rin ako.
Niyakap niya ako nang napakahigpit at saka ibinulong sa akin ang mga salitang,'I
love you... Ara.'

Noong una, akala kopatungkollamang iyon sa akinbilang pamangkin niyakaya naman

hindi ko masyadong binigyang pansin. But when he already kissed my lips that day,
doon ko napatunayang may nararamdaman nga siya para sa akin at hindi iyon bilang
pamangkin lamang.

Sa totoo lang, hindi naman mahirap magustuhan ang isang tulad niya. Tahimik lang
siyang tao. Bukod dito, masasabi kong guwapo siya sa sarili kong kahulugan ng
salitang ito. Matangos ang kanyang ilong, malalantik ang mga pilik-mata at natural
na mapula ang manipis niyang mga labi. Artistahin siyasa kabila ng pagiging
mahiyain at hindi palakibo. Maganda rin ang kanyang pangangatawan.

May ilang kamag-anak kaming nagsasabing may sakit daw sa pag-iisip si Uncle Roli
pero hindi ako naniniwala roon. Alam ko at naniniwala akong

nasa normal na kondisyon siya at nakakapag-isip nang tama. Mainitin ang ulo niya
kung minsan subalit masasabi kong mabait siya sa akin.

Mula noong magtapat siya sakin, pinanatili na naming lihim ang aming relasyon lalo
na kay Nana. Hindi ako sigurado kung totoo nga itong nararamdaman ko para sa
kanyasubalit isang bagay ang nasisiguro ko─ayaw kong mawala siya sa buhay ko.

Kaya naman halos maghimagsik ang kalooban ko habangnakatanaw ako ngayon sa kanya at
sa babaeng kasama niya.

Sino ba kasi itong napakadungis na babaeng kung titingnan ay tila ayaw na niyang
pakawalan?Alam kong halos ka-edaran ko lang ang babaeng kasama niya kung pisikal na
katangian ang pagbabatayan subalit di hamak naman na mas maganda ang porma ko at
lamang ako ng sampung paligo kumpara sa kanya.

Ilang sandali pa, napansin kong nakapako rin pala sa kanila ang atensyon ngmay edad
nang babae na nasa tapat lang ng kanilang kinauupuan. Higit na nakatuon ang tingin
nito sa babaengnakasandal kay Uncle Roli.

"Manong, okay lang po ba 'yang kasama mo?" Hindi na ito nakatiis at nagtanong nakay
Uncle Roli.

Bahagyang kumilos si Uncle Roli upang ayusin ang twalyang nakatakip sa ulo ng
babaeng nakasandal sa kanya. "Okay lang ho siya, nakainom lang."

"Sigurado ho ba kayo? Eh mukhang namumutla na iyan, oh. Iba na ang kulay," muling
puna ng may edad nang babae.
Bahagya namang lumaylay mula sa pagkakatabing ng jacket nito ang kamay ng babaeng
tila tulog na tulog at wala pa ring malay. Oo nga! Iba nga ang kulay ng balat nito.

Kumilos muli si Uncle Roli at inayos ang braso ng babae upang muling takpan ng

jacket. Inilapit niya ang kanyang bibig malapit sa mukha ng babaeng natatakpan ng
towel at saka bumulong na sila lamang ang nakakarinig.

"Tanggalin mo kaya 'yung tuwalya sa ulo niya nang makahinga 'yan," suhestyon ng
babae.

"Okay lang daw ho siya," nakangiting tugon ni Uncle Roli. "Masakit lang daw po ang
ulo niya."

Inihinto ng driver ang jeep at nilingon sila. "Baka kailangan mo nang dalhin 'yan
sa ospital. Iba na ang kulay niyang kasama mo." Lumingon pa ito sa kanyang kaliwa
at saka tumuro sa direksyong iyon."Dito sa pagtawid hijo, sa sakayan ng tricycle.
Sumakay lang kayo dyan at dadalhin na kayo sa ospital sa looban."

Sinipat ng tingin ni Uncle Roli ang itinurong direksyon ng driver at kalaunanay

nagdesisyon na rin itong bumaba. Inakay niyanang paakbay sa kanya ang babae na tila
hindi pa rin nagigising at wala pa ring malay. Ngunit dahil malaking tao si Uncle
Roli at may bruskong pangangatawan, naging madali para sa kanyang ibaba ang babae.
Kapwa napapailing ang driver ng jeep at ang may edad nang babae habang nakatanaw sa
kanilang dalawa.

Nang mapadaan naman sa kinauupuan ko sina Uncle Roli pababa ng sasakyan, bahagya
akong yumuko upang hindi niya ako mapansin. Mabuti na lang at nakatuon ang atensyon
niya sa kanyang inaalalayan kaya't walang duda na hindi niya ako nakita.

"May sakit na yata, hindi pa dalhin sa ospital," pahabol na sabi ng driver bago
muling bumaling sa manibela ng jeep nang tuluyan nang makababa sina Uncle Roli at
ang kasama nito.

"Nangingitim na nga ang kulay eh," tatawa-tawa pang dugtong ng babaeng malapit sa
kinauupuan ng driver.

Pakiramdam

ko'y pinagbagsakan ako ng langit
mapakali. Hindi ko rin alam kung
hindi maiproseso ng utak ko kung
karapatan ako sa kanya dahil ako
paliwanag.
at lupa dahil sa mga nasaksihan ko. Hindi ako
ano ang dapat kong gawin. Nang mga oras na iyon,
ano ang nangyayari. Isa lang ang nasa isip ko─may
ang kasintahan niya kaya kailangan ko ng

Kaya naman hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Nang akmang aandar na ang jeep ay
mabilis akong sumibad pababa. Sa tingin ko naman ay hindi ako napansin ng driver
dahil abala siyang nakikipagkwentuhan sa pasaherong kalapit niya. Buti na lang
hindi ako napansin ng driver, hindi pa kasi ako bayad.

Luminga-linga ako upang hanapin si Uncle Roli. Nilakasan ko na ang loob ko. Iba ang
sakit na aking nararamdaman─matinding selos. Kailangan kong alamin kung ano ang
kanyang relasyon sa babaeng kasama niya.

Nakita kong pumasok sila sa isang tapsihan. Katulad ng esksena kanina sa jeep,
nakaakbay pa rinsa kanya 'yung babae at yapos naman ng kanyang braso ang baywang
nito. Halos buhat na niya ito at kulang na lang ay tuluyang pangkuhin dahil para
siyang may akay-akay na lasing na nakatulog.Kahit ang mga paang babaeay hindi na
nito maihakbang at lupaypayna rin ang ulo sa tila sobrang kalasingan.
Patakbo akong tumawid upang sundan sila.

Sa tapat ng tapsihan ay may terminal ng tricycle. Ito marahil 'yung tinutukoy ng

jeepney driver na sasakyan papuntang ospital. Ngunit taliwas sa inaasahan ko, hindi
ko nakita sina Uncle Roli sa sakayan ng tricycle. Sa halip na doon ko sila
matagpuan, sa tapsihan ko sila nakitang pumunta.

Agad akong pumasok sa tapsihanupang

sundan sila. Open at walang takip o pintoang pintuan ng kainan at kapansin-pansin

ang malalawak namga bintananito. I know this place. Dito kami madalas kumakain ni
Uncle Roli.

Lalong kumulo ang dugoko sa isiping may dinadala na siyang ibang babae sa lugar
kung saan kami madalas nagpupunta. Dahil dito, hindi ko napigilan ang sarili ko na
isiping balewala na ako sa kanya, na marahil ay mas malalim na ang relasyon niya sa
babaeng iyon kumpara sa kung ano ang namamagitan sa amin.

Naalala ko rin kasi na ilang beses ko siyangtinanggihan sa kama. Iniisip ko kasi na

masyado pa akong bata para sa sex. And one more thing, takot akong mabuntis
dahilsiguradong malilintikan ako kay Nana lalo na kapag natuklasan niyangsi Uncle
Roli ang karelasyon ko. Iyon rin ang madalas naming pag-awayan na kung minsan ay
nagiging dahilan para saktan niya ako.

Pero sa kabila ng lahat, nananatili pa rin ang nararamdaman ko para sa kanya. Ewan
ko pero tila nga yata baliw na ako sa pagmamahal niya.Marahil dahil bata pa ako...
Osadyang nakakahibang lang talaga ang atensyong ibinibigay sa akin ni Uncle Roli.

Hinagilap ng paningin ko kung saan pumwesto ang dalawa. Masyadong malawak ang
tapsihan na ito kaya medyo nahirapan akong tuntunin ang kinaroroonan nila. Hindi
nagtagal ay natunton ko rin ang pwesto nila. Palihim akong umupo sa likuran nila.
Kung gaano ako ka-pursigidong alamin kanina ang kung anumang namamagitan sa kanila,
ganoon na lang ang panghihina ng loob ko nang magkaroon na ako ng pagkakataong
lapitan sila. Sa ngayon ay maghihintay na lang muna ako ng tamang pagkakataon para
alamin ang totoo.

Kapwa

sila nakaupo at magkatabi ngunit nananatili pa ring nakayukyok ang babae sa

mesa.Nakalugay pa rin ang buhok nito na siyang nagsisilbing takip sa kanyang mukha.
Wala na ang towel na kanina ay siyang nakatabing sa kanyang ulo. Mukhang tulog na
tulog pa rin siyaat walang malay.

Maya-maya ay tumayo si Uncle Roli at pumunta sa counter area. Muli kong pinagmasdan
ang babae. Nakatungo pa rin ito, walang imikat ni hindi man lang gumagalaw.
Napatingin akong muli sa kanyang paa. Bakit nga ba wala man lang siya kahit na
tsinelas? Ilang sandali pa'y napansin ko naman ang jacket na ngayo'y nakapatong na
sa kanyang likuran. Ang mga walanghiya! Iyon 'yung jacket na iniregalo ko sa kanya
noong sinagot ko siya. Bakit ba ngayon ko lang napansin?

I can't help it anymore. Galit akong tumayo upang komprontahin ang babaeng kasama
niya ngunit nakapagpigil ako dahil biglang bumalik si Uncle Roli sa kanilang
kinauupuan. Agad akong bumalik sa aking pagkakaupo habang pilit na itinatago ang
mukha ko sa aking bag na siya namang kasalukuyang yakap ko nang mahigpit. Hindi pa
ito ang tamang pagkakataon para makita niya ako.

Nang muli ko siyang sulyapan, nakita kong hawak na niya ang towel na kanina'y
nakatakip sa ulo ng babae at ngayo'y gamit na niya bilang pamunas ng kanyang
pawis.Maya-maya'y dumating na ang order nila. Goto with meat and egg at
soda─katulad din ng palagi naming kinakain tuwing nagde-date kami at inaabot ng
madaling araw sa pag-uwi.

Dumating na ang order nila subalit nanatili pa ring nayukyok ang babae sa mesa at
hindi gumagalaw.Mabilis na naubos ni Uncle Roli ang pagkain niya kahit na mainit pa
ito at sumunod na nilaklak ang soda. Normal ang kanyang kilos at tila kalmado lang.

Hindi nagtagal ay tumayo na si Uncle Roli mula sa kanyang kinauupuan. Yumuko siya
nang bahagya upang ilapit ang kanyang mukha sa tainga ng babaeng nakayukong
natutulog pa rin at saka siya bumulong.

Oh my God! I heard it! I heard what he whispered.

Pagkatapos ng ginawang iyon ni Uncle Roli ay mabilis siyang naglakad paalis sa

lugar na iyon. Iniwan niya ang mga natitirang pagkain, maging ang kasama niyang
babae. Nanginginig man ang tuhod ko'y pilit pa rin akong tumayo mulasa aking
kinauupan sa di kalayuan upang puntahan ang ang naiwang babae.

Nang makalapit na ako sa kinaroroonan ng babaeay natutop ko ang aking bibig at

naglandas ang luha sa aking mga pisngi.Diyos ko! Napaluhod ako at napaupo sa
harapanng babae.Oh God, bakit po? Napatingala na lang ako habang puno na ng luha
ang aking mga mata. Pagkatapos noon ay aksidenteng napagawi ang paningin ko sa wall
clock na nasa itaas ng mesa kung saan siya nakasubsob.

It's almost 10:15 A.M.

Napayuko ako at muling napatingin sa babae. Laking gulat ko nang mahagip ng aking
paningin ang dibdib niya. Sa loob ng damit niya sa may parteng dibdib ay may
nakasuksok na isang bagay. Isang sapatos-my red doll shoes! Ang isang pares naman
nito ay nakatupi at nakasubo sa bibig niya.

And as what I've said earlier,I heard what Uncle Roli whispered to this girl before
he went out.

'I love you... ARA.'

=================

DOS✞

II

✞Rewind Part1✞

Friday, 6:15 A.M. (Birthday celebration)

Ara's POV

"Damn it, Clarisse! Hindi ba sinabi ko na sa'yo na wala akong tiwala dyan sa
kapatid mo?!"

"Bakit ba ang laki ng galit mo sa kapatid ko?"

"I'm a lawyer! Alam kong hindi inosente iyang si Roli."

Ito ang sigawang naulinigan ko pagmulat ng aking mga mata. Dinig na dinig ko ang
kanilang pagtatalo mula sa kabilang kwarto.

"So, anong gusto mong palabasin, ha? Na kriminal ang kapatid ko?"

"Ako ang humawak ng kaso niya, remember? Wala akong nakikitang katotohanan sa mga
testimonya niya."

"Ganoon naman pala eh. Bakit mo ipinapanalo ang kaso niya? Ano ba talaga ang gusto
mong palabasin?"

"Gusto ko lang naman na...iiwas iyang anak mo sa kanya!"

"Ano?" Nanginginig na ang boses ni Nana.

Huminga nang malalim si Daddy Roger bago ito muling nagsalita. "Mahirap na. Baka
mapahamak lang si Ara sa kanya."

Narinig kong napaiyak na si Nana. "Anong pinagsasa─"Hindi na niya nakuha pang

magsalita dahil sa iyak na pilit niyang pinipigilan.

"I'm sorry, Clarisse. P-Pero iyon talaga ang konklusyon ko sa kaso niya." Biglang
huminahon ang boses ni daddy.

"Sa tingin mo...magagawa niyang patayin ang asawa't anak niya? Anong tingin mo sa
amin, ha? Mamamatay tao? Baliw? Ano?!" Nagtaas na ng boses si Nana.

"Will you please just shut up!?" Pagkatapos noon ay bigla silang
natahimik.Natiyanak sila sa kanilang pagtatalo. "Birthday ni Ara ngayon. Ayokong
sirain ang kaarawan niya nang dahil lang sa away natin." Biglang

huminahon si Daddy. Narinig ko ang paglabas niya ng kwarto at naiwang umiiyak si

Nana.

Pagkakuwan ay marahan akong bumangon mula sa aking higaan upang tunguhin ang labas
ng kwarto. It's Friday, may pasok nga pala ako. Dali-dali akong kumilos at
inasikaso ang aking sarili pati na rin ang mga gamit ko sa pagpasok. Sinadya kong
bagalan ang aking kilos upang hintaying humupa ang away nilang dalawa bago ako
tuluyang dumulog sa hapag kasalo sila.

Nang makarating na ako sa hapag-kainan, laking gulat ko nang makita ko si Nana.

Parang walang nangyari at masaya pa siya.Tila ba hindi sila naggaling ni Daddy sa
isang seryosong sagutan.Sinalubong niya ako ng yakap. "Happy birthday, Ara."

Ang sarap damhin ng yakap ni Nana, napakalambot ng katawan niya. Subalit higit
akong nakaramdam ng kakaibang saya nang iabot na niya sa akin ang isang regalo. Isa
iyong kahong may katamtamang laki na nababalutan ng simple subalit magandang uri ng
puting papel. "Ano ito, Nana?"

"Regalo ko sa iyo iyan," nakangiti niyang sabi.

Dali-dali ko itong binuksan at tumambad sa akin ang isang pares ng pulang

sapatos─it's the doll shoes na gustong-gusto ko. Pagkakita ko pa lamang dito ay
nayakap ko na agad ito dahil sa sobrang saya."Salamat, Nana!"

Subalit kasabay ng ligayang naramdaman ko nang mga oras na iyon ay ang higit na
kasiyahang nakita ko sa mga mata ni Nana nang makita niyang nagustuhan ko nang
husto ang regalo niya.

Hindi ko maipaliwanag kung paanong pati ang mga mata niya ay nakangiti rin habang
pinagmamasdan ako. Dahil dito, hindi ko naiwasang muling tapunan ng tingin ang
sapatos na ibinigay

sa akin ni Nana at doon ko napagtantong palagi na lang kulay pula ang mga bagay na
inireregalo niya sa akin tuwing sasapit ang aking kaarawan.

Nang tuluyan na akong makaupo sa hapag, hindi ko na napigilang siya ay tanungin.

"Nana? Nasaan si Daddy?"

"Maagang umalis," sambit niya habang abala sa paghahainng aming almusal. "Ganoon
naman iyon. Hindi ka na nasanay,"dagdag pa niya.

"Nana?" Malungkot ang aking tinig.

Huminto siya sa kanyang ginagawa. Umupo siya at humarap sa akin. "Alam ko, narinig
mo ang pagtatalo namin."

Yumuko ako at hindi na nagawang magsalita. Samantala, bumuntong hininga lamang si

Nana at masigla muling kumilos. "Naku! Huwag mo ngang pansinin iyang Daddy mo. Alam
mo, inggit lang iyan dahil mas lamang ang atensyon mo sa Uncle Roli mo kaysa sa
kanya." Maya-maya ay naupo na siya sa aking harapan. "Palibhasa, wala na siyang
oras sa atin."

Nang sabihin ni Nana ang lahat ng iyon, hindi ko na nagawang umimik. Hindi ko alam
kung ano ang dapat kong sabihin. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa
kanya.May mga bagay akong gustong itanong ngunit hindi ko mabanggit.

Tumingin sa akin si Nana na tila ba binabasa ang nasa isip ko. Ilang segudo lang ay
narinig ko na ang paghinga niya nang malalim. "Hindi mamamatay tao ang Uncle Roli
mo," seryoso niyang sabi."Hindi mamamatay tao ang kapatid ko." Pagkatapos noon ay
humigop siya ng kapeng inihanda niya.

"P-Pero Nana, hindi pa rin malinaw sa atin ang lahat. B-Biglaan kasi ang pagkawala
ng pamilya niya." Sa wakas at nagagap ko rin ang aking nais sabihin.

"Pero malinaw sa atin na patay na sila." Muling syang

tumayo at kumuha ng tubig. Bahagya pa syang natilihan nang mapatanaw sa bintana na

malapit sa aming kusina. "Hindi man natagpuan ang katawan nila, nakakasiguro ang
mga awtoridad na pinaslang sila."

"Mabuting tao si Uncle Roli, Nana. Hindi nya iyon magagawa sa pamilya nya." Maluha-
luha man ay pinilit ko pa ring magsalita.

Ngumiti si Nana. "Alam ko."

"B-Baka naman iniwan lang sya nina Tiya Laurie?"

Muli siyang napabuntong hininga."Alam mo...masyado ka pang bata para sa ganitong

usapan, ano?" Pilit nyang inabot ang aking ilong at saka ito pinisil. "Ang mabuti
pa, tapusin mo na iyang pagkain mo at pumasok ka na. Baka mapagalitan ka ni Mrs.
Ocampo dahil late ka na naman."

Oh yes! Si Mrs. Ocampo, my thick-lipped teacher. Kailangan ko na ngang magmadali.

Dali-dali akong kumain at sumakay ng jeep pagkatapos kong maihanda ang aking
sarili. Mabilis naman ang takbo ng jeep na nasakyan ko but still, I was late!

Wala namang gaanong nangyaring kakaiba sa buong maghapon ko. Same lesson, same
classmate, same routine─in short, walang bago.Ang kakaiba lang ay si Mrs. Ocampo
dahil naging mabait sya sa akin sa buong araw ng klase. Maybe because it was my
birthday. Alam kong alam niya iyon dahil kaklase ko ang anak niyang si Janice na
siya namang bestfriend ko.Actually, tatlo kaming magkakaibigan─ako, si Janice at
ang inactive na si Rene.

Excited ang lahat sa pagtatapos ng klase dahil sa gaganaping birthday party ko sa

bahay namin. But me? I'm not. Isang tao lang ang gusto kong makita at makasama sa
espesyal na araw ko at iyon ay si Uncle Roli. Subalit taliwas sa aking inaasahan,

hindi siya sumipot. Hindi nya ako sinundo. Kahit simpleng text o greetings man
lang, wala.

Katulad ng mga nakaraang birthdays ko, walana naman si Daddy. Busy siya sa work at
walanang time para sa akin. Pero si Nana, never nawala sa tabi ko. She's always
there especially sa mga mahahalagang araw ng buhay ko like this.

Hindi ko na-enjoy ang birthday party ko although dumalo ang lahat ng mga classmates
ko kasama si Mrs. Ocampo. Pero hindi ko ito ipinahalata. Marami akong gifts na
natanggapsubalit isang gift lang ang tanging nakapagpasaya sa akin-my red shoes.

It was 11 in the evening ngunit hindi pa rin ako maigupo ng antok. I know...may
party pa rin sa ibaba. Tanging mga kaibigan ni Nana at ang kani-kanilang asawa na
lang ang natira sa party habang nag-iiuman. Sa ngayon, marahil ay lasing na ang mga
ito, kabilang si Nana.

Pilit akong pinabababa ni Nana para harapin ang mga bisita ngunit wala ako sa mood.
Naghihimutok ang damdamin ko at sumisikdo ang dibdib ko. At hindi ko man aminin,
alam na alam ko kung bakit ako nagkakaganito. Alam ko kung bakit hindi matahimik
ang aking kalooban at pakiramdam ko'y isa akong batang hindi napagbigyan sa aking
gusto. Dahil iyon kay Uncle Roli.

Hindi ko na napigilan ang mapaluha dahil nasasaktan ako at nalulumbay. Subalit

bigla akong nabuhayan ng loob nang biglang umalingawngaw mula sa ilalim ng unan ko
ang ringtone ng aking cellphone. May tumatawag sa akin. Hindi ko matatap ang aking
gagawin kaya't dali-dali ko itong sinagot.
"Happy birthday, Ara," bungad niya sa akin mula sa kabilang linya─si Uncle Roli.

Nang

tuluyan kong maproseso sa aking isipan na siya ang nasa kabilang linya, labis ang
aking pagkaibaya ngunit hindi ko masambit ang tamang salitang nais kong itugon sa
kanya.

"Okay ka lang ba, Ara? Sorry, ah kasi─"

"It's okay!" Hindi ko na siya pinatapos sa kanyang nais sabihin. "Ang mahalaga
tumawag ka." Pagkatapos noon ay sandali kaming binalot ng katahimikan.

"Ara?"

"Goodnight Uncle Roli."

"No! Ara. Magkita tayo. Alam kong nagtampo ka sa akin. Babawi ako sa'yo."

"Pero Uncle, anong oras na. Baka─"

"Hihintayin kita! Sa dati nating tagpuan." Pagkatapos noon ay nawala na sya sa

kabilang linya.

Hindi na ako nag-isip pa at agad akong kumilos upang magpalit ng damit. Simpleng
sleeveless shirt at maong jeans lang ang napagpasyahan kong isuot. Naisipan ko na
ring gamitin ang regalong sapatos sa akin ni Nana.

I know magagalit si Nana kapag nalaman nya ang paglabas ko nang hatinggabi, but I
have no choice. Kailangan kong makita si Uncle Roli. Kailangan ko syang makasama.

Mabilis akong nakarating sa dati naming tagpuan─sa tapsihan di kalayuan sa aming

bayan. Madalas kaming kumakain dito ng goto. Minsan naman ay mami lalo na't inaabot
kami ng madaling araw.

Finally, I saw him. He's sitting on a stool, waiting for me. Nang matanaw nya ako
ay agad syang tumayo mula sa kanyang kinauupuan. And there he was, my love. Yes, my
boyfriend.

And my Uncle.

Like the same old days, ganoon pa rin ang porma nya. Naka-black sando at kupas na
maong pants lamang siya na pinarisan ng simpleng tsinelas. Tulad ng dati, suot niya
ang kanyang itim na sumbrero. Guwapo talaga

siya at masasabi kong kahawig niya si Imran Abbas lalo na't may taas siyang mahigit
anim na talampakan.

Disi-ostso pa lang ako ngunit kita na sa aking pisikal ang pagdadalaga. Iyon din
marahil ang dahilan kung bakit nya ako minahal. Masasabi ko na dalagang-dalaga na
ako sa panigin ng kahit na sino. (Do not omit. Please elaborate.)
Hindi ko namalayan na nakalapit na pala sya sa akin. Mabilis nya akong niyakap nang
mahigpit at sakasiya bumulong sa akin. "I love you, Ara," usal nya.

Dahil dito, hindi ko napigilan ang mapangiti. This is far better than to be with my
friends kanina sa birthday party ko. Pagkalas niya mula sa pagkakayakap sa
akin,hinawakan nya ako sa kamay at hinila palayo sa lugar na iyon.

"Wait, Uncle Roli!" pag-awat ko sa kanya. "Saan tayo pupunta?"

"Basta sumama ka sa akin," tugon niya habang hila-hila pa rin nya ako.

"Akala ko ba kakain tayo sa tapsihan?"

"Dadalhin kita sa aking palasyo."

Dahil sa sinabi niya, napahinto ako at piniit ang aking hakbang. "Saan?"

"Sa probinsya namin ng Nana mo..." Bahagya syang napayuko. "Kung saan kami sabay
lumaki noon."

"Pero─"

"Huwag kang mag-alala. Ako ang bahala sa Nana mo. Hindi naman sya mag-aalala kapag
nalaman nyang ako ang kasama mo, hindi ba?" nakangiti niyang paliwanag sa akin.

Sa puntong iyon ay hindi na ako nakatanggi sa gusto niya at napatungo na lang

ako.Hindi ko na rin binanggit pa ang tungkol sa pagtatalo nina Nana at Daddy
tungkol sa kanya.

Tumagal ang biyahe namin ng apat na oras bago kami tuluyang nakarating sa kanilang
probinsya. Hindi

mapaghiwalay ang aming mga kamay habang nasa biyahe kaya naman hindi maiwasang
pagtinginan kami ng ilang mga pasaherong nakasabay namin.

Bago marating ang tutuluyan namin doon ay kinailangan pa naming maghintay ng isang
oras sa terminal kung saan matatagpuan ang sasakyan naming baby bus kung tawagin
nila roon. May oras kasi ang bawat biyahe. Nang umandar na ang sasakyang sinasakyan
namin, hindi ko na napigilang mapaidlip. Dahil dito, hindi ko na rin namalayan na
napahimlay na pala ako sa balikat ni Uncle Roli. Inabot ng mahigit limang oras ang
byahe naminbago kami tuluyang nakarating sa aming destinasyon.

Malaki ang mansyon na aming nadatnan doon. Sa isang hasyenda kasi kami tumuloy at
minsan na ring naikwento sa akin ni Nana ang tungkol sa lugar na ito. Ayon kay
Nana, mayroon daw itong limang kwarto.

Antigo ang mga gamit dito at kapansin-pansin ang lumangestilo ng mansyon. Tigmak
ito ng sapot at maraming relikyang matatagpuan sa bawat sulok.Malawak ang lugar at
sa katunayan, mayroon itong ikalawang palapag. Halatang marami nang pinagdaanan ang
mansyong ito at halatang napag-iwanan na rin ng panahon.
Maya-maya pa'y natanaw ko na ang payapang pagsikat ng araw. Madaling araw na kaming
nakarating dahil may kalayuan ang probinsya nila sa kasalukuyan naming tirahan.

"Dito ka muna at magpahinga. Alam kong pagod ka." Niyakap ako Uncle Roli mula sa
aking likuran. "Bibili lang ako ng pagkain sa bayan."

"Malayo ba, Uncle Roli?"

"Tatlumpungminuto lang ang biyahe. Isang oras lang at narito na ulit ako,"
malambing nyang tugon.

"Okay." Humarap ako sa kanya. "Maglilinis na lang muna ako dito." Pagkatapos

ay binigyan ko sya ng matamis na halik sa kanyang labi.

Gumanti sya ng halik ngunit kumalas din kaagad. "Unahin mong linisin iyong isang
kwarto." Isang makahulugang ngiti ang kanyang binigay sa akin.Tinapunan ko rin siya
ng matamis na ngiti at sa ako tumango. Saglit pa'y agad na syang umalis.

Pagkaalis ni Uncle Roni ay agad kong nilibot ang buong bahay. Hindi nga ako
nagkamali ng akala dahil talagang malaki ang lugar. Subalit matapos kong libutin
ang buong kabahayan ay nagtaka ako dahil apat lamang ang kwartong aking nakita na
sa pagkakaalam ko ay lima.

Anyway, una kong nilinis ang kwartong nasa dulong bahaging ikalawang palapag ng
bahay. Hindi ko maipaliwanag ang amoy na nanggagaling sa naturang kwarto habang
nililinis ko ito. Hindi ako sigurado kung amoy bulok ba o malansa. Ang nasisiguro
ko lang, masangsang at masakit sa ilong ang amoy na iyon.

Subalit ang higit na pumukaw ng aking atensyon ay ang linya ng mga langgam na
patungo sa isang direksyon. Sinundan ko ng tinginang direksyong tinatahak ng mga
ito at nakita kong patungo sila sa butas ng isang dingding. Kinatok ko iyon upang
bulabugin. Marahil ang butas na iyon ang nagsisilbing lungga ng mga langgam.

Agad kong pinuksa ang abalang mga langgam gamit ang kerosene na natagpuan ko sa
cabinet. Kasabay noon ay mabilis ko ring winalis ang mga dumi at alikabok ng
kwarto. Ngunit sa kabila nito, hindi pa rin nawawala ang masangsang na amoy. Habang
tumatagal ay mas lalo itong umaalingasaw.

Parang nabubulok na hayop.

Napugto ang aking pag-iisip nang makarinig ako ng ingay mula sa ibaba. Dali-dali
akong bumaba sa pag-aakalang dumating na si Uncle Roli. Subalit natigilan ako nang
makita ko ang isang batang babaeng nananakbo patungo sa kusina.

Saglit akong natilihan ngunit agad ding nakabawi ng kilos. Paanong nagkaroon ng
bata sa loob ng bahay na ito? Maya-maya'y sinundan ko ang bata at nakita kong
pumasok itosa loob ng cabinet sa ilalim ng lababo.

"Bata?!" tawag ko rito habang marahang binabaybay ang direksyon ng cabinet kung
saan siya nagtago.

Kitang-kita ng dalawang mata ko angpagpasok nito sa maliit na cabinet kung saan

niya pinagkasya ang kanyang sarili. Sa tantya ko ay nasa anim hanggang pitong taon
lamang ang batang iyon.Naka-duster lang ito na hanggang tuhod at nakayapak.

"B-Bata? Lumabas ka dyan," utos ko rito. Hindi ko maipaliwanag kung bakit tila
hindi ko maihakbang ang aking mga paa, subalit pinilit ko pa ring lumakad.

Marahan.

Paunti-unti.

Hanggang sa malapit ko na itong marating─ang cabinet.

Limang hakbang na lang.

Hindi!

Apat na hakbang na lang.

Pero bakit ganoon? Bakit hindi siya kumikibo?

"Bata?" tawag kong muli rito.

Tatlong hakbang na lang.

Dalawa.

Isa.

Marahan kong hinawakan ang handle ng cabinet. Buo na ang pasya kong buksan ito
anuman ang mangyari. Subalit nang akmang bubuksan ko na ito ay lalong lumakas ang
kabog ng dibdib ko.

Bakit?

Bahala na! Basta bubukasan ko ito.

Akmang hihilahin ko na ito nang biglang...

=================

TRES✞

III

✞Rewind Part2✞

Saturday, 7:00 A.M.

Ara's P.O.V.
"Huwaaaaaaaggggggggg!!!"

Isang malakas na tili ng isang babae ang narinig ko mula sa aking likuran. Dahil
dito, muntik na akong mapatalon sa matinding gulat. Nakakabingi ang sigaw na iyon,
masakit sa tainga.Agad ko itong hinarap upang mapagsino.

Isang babae na sa tantya ko ay kasing edad lang ni Uncle Roli ang tumambad sa aking
harapan. Nakasuot sya ng maruming sleeveless shirt na tinernuhan ng puti
ngunitnanlulumahid na palda.

Walang anu-ano'y napaatras ako sa takot nang makita ko ang kanyang itsura. Normal
naman siya kung titingnan subalit lubos akong nabahala nang makita ko ang
napakalaking peklat na nakamarka sa kanyang leeg. Labis ang pangangatog ng aking
katawan.

Paano nagkaroon ng ibang tao sa bahay na itogayong ang buong alam ko'y kami lang ni
Uncle Roli ang naririto?

[ A novel by Jamille Fumah ]

"Huwag kang matakot, hija,"sambit niya sa maamong tinig. Doon ko na rin napansin
ang maamo niyang mukha."Pamangkin ka ba ni Roli?"

Kumalma ako nang banggitinna nya ang pangalan ni Uncle Roli. Nakahinga ako nang
maluwag. Ang akala ko'y may kababalaghan nang nagaganap sa bahay na ito. Subalit
nang mapagtanto kong kilala niya si Uncle Roli at marahil ay kilala rin sila nito,
napanatag ang aking kalooban.

"S-Sino ho ka-kayo?" utal kong tanong.

"Ah, kami ang kinuhang bantay ng Uncle Roli mo dito." Nakangitisiyang bahagyang
lumapit sa akin.

"G-Ganoon po ba?" Muling nabaling ang tingin ko sacabinet na

nasa ilalim ng lababo. "E-Eh may bata po kasing pumasok dito."

"Ah. Hayaan mo lang sya. Anak ko sya." Kalmado lang siya. "Tanek na lang ang itawag
mo sa kanya."

"Baka hindi po sya makahinga sa loob."

"Okay lang. Kapag nakatulog na sya dyan ay ilalabas ko rin sya. Magwawala kasi iyan
kapag pinilit ko syang palabasin dyan ngayon."

Hindi man ako kumportable subalit pinilit ko pa ring gantihan sya ng ngiti.

"Anong pangalan mo, hija?" tanong nya.

"Ara po," matipid kong tugon.

"Ako si Ane. Tawagin mo na lang akong Aling Ane."

Tinanguan ko lang syabilang tugon sa kanyang sinabi. Pagkatapos naming magpakilala
sa isa't isa,tinulungan nya akong maglinis ng buong bahay. Isang oras na ang
lumipas ngunit wala pa rin si Uncle Roli. Hindi naman ako nainip dahil madaldal si
Aling Ane.Hindi siya nauubusan ng kwento at mukha rin siyang mabait.

Ayon sa kanyang kwento, ang ina niyang si Aling Aming ang dating tagapagbantay ng
bahay na ito. Ngunit nang magkasakit ang kanyang ina, ipinaubaya na sa kanya nina
Uncle Roli at Nana ang pamamahala ng naturang bahay.Bilang kapalit, buwan-buwan
naman siyang pinadadalhan ni Uncle Roli ng pera.

"Kung hindi ako nagkakamali, anak ka ni Clarisse. Clarisse Villaverde," tanong nya
sa akin habang nakaupo at nagpapahinga matapos ang mahaba-habang paglilinis.

"Opo. Pero Clarisse Santos na po sya ngayon."

"Ah oo nga pala. Nakapangasawa nga pala sya ng lawyer. Si Atty. Santos ang Dad mo,
ano?" tanong niya habang nakatanaw sa bintana.

"Opo," matipid kong tugon.

"Ang mahalaga ay Villaverde ka pa rin," nakangiti

niyang komento.

Maya-maya pa'y lumabas na rin si Tanek mula sa cabinet sa ilalim ng lababo. Sa

totoo lang ay nag-alala ako nang malaman kong madalas niya iyong ginagawa.

Matibay ang cabinet na iyon at sa tingin ko'y wala iyong butas kaya naman hindi ko
maisip kung paano niya nagagawang huminga sa loob. Nang tuluyan nang makalapit si
Tanek sa amin ay yumakap ito kay Aling Ane'.

"Alam mo ba, hija, ang mga Villaverde ang pinakamayaman noon sa probinsyang ito.
Ang lolo mong si Emilio Villaverde na tatay nina Roli at Clarisse, ay kamuntik nang
maging pinuno ng probinsyang ito." Huminto siya nang bahagya. "Pero isang araw,
bigla na lang nawala si Emilio. Maging ang mga trabahador at ilang kawaksi ay bigla
ring naglaho." Biglang siyang naging seryoso habang nakatingin lang ako sa kanya na
nang mga oras na iyon ay kasalukuyan namang pinupunasan ang pawis ni Tanek.

"Sina Clarisse at Roli lang ang naiwan dito sa mansyon.Mabuti na lang at may isa
pang kawaksi na siyang tumayo bilang magulang nila." Biglang na namang nagbago ang
mood nya.

"Talaga po?"

"Pero ilang taon lang ang lumipas matapos nilang magtungo sa Maynila, naglaho ring
parang bula ang kawaksing iyon. Iniwan din sila." Bahagya siyang ngumiti. "Sa
kabila noon, natagpuan pa rin nina Clarisse at Roli ang mga makakatuwang nila sa
buhay."

Nang sabihin iyon ni Aling Ane, tila nakaramdam ako ng bahagyang pagkirot sa aking
dibdib. Oo nga pala, asawa ni Uncle Roli ang Tita Laurie ko at nagkaroon sila ng
isang anak, ang pinsan ko.

Damn! What am I thinking? Dahil sa relasyong namamagitan sa amin

ni Uncle Roli, kerida tuloy ang tingin ko sa sarili ko.

"P-Pero wala na po sina Tita Laurie at ang anak nila, hindi po ba?" Kusang lumabas
iyon mula sa aking bibig.

"Oo hija. Sampung taon na ang nakalilipas simula nang paslangin sila. Mabuti nga at
hindi nabaliw si Roli dahil sa pagkawala nila, eh."

Sa hindi ko malamang dahilan, tila nakaramdam ako ng pagkainis dahil sa pinagsasabi

niya. Hindi ko maatim na pag-usapan ang pamilya ni Uncle Roli. Dahil dito, minabuti
ko na lamang na ibaling sa ibang bagay angaming usapan.

"Would you mind if I ask? Ano pong nangyari dyan sa leeg nyo? Saan nyo po nakuha
ang peklat na yan?"

Biglang naging mailap ang kanyang mga mata. "Ah hija, tutuloy na kami ha. Marami pa
kasi akong gagawin sa bahay eh. Maiwan ka na namin." Agad nyang binuhat si Tanek at
dali-daling lumabas ng bahay. Tila nagmamadali siya kaya naman hindi ko na siya
inawat pa.

Dalawang oras na ang nakakalipas subalit wala pa rin si Uncle Roli. Lumipas ang
tatlo hanggang apat na oras subalit hindi pa rin siya dumarating.Dahil sa matagal-
tagal na paghihintay, hindi ko na namalayang nakatulog na pala ako dahil sa sobrang
pagod.

Napabalikwas ako ng bangon nang maulinigan ko ang malakas na tunog na iyon. Ano ang
tunog na iyon?

Saan kaya iyon nagmumula? Muli ko iyong pinakingggan subalit katahimikan ang nanaig
sa paligid. Marahil ay guni-guni ko lamang iyon. Muli akong bumalik sa aking
pagkakahiga.

Napaangat ang katawan ko mula sa aking kinahihigaan nang muling magsimula ang
nakabubulabog na tunog. Tila magigiba ang mga dingding sa sobrang lakas nito.

Nagmumula ito sa dingding malapit sa kinalalagyan ng kamang hinihigaan ko.

Tumayo ako at lumayo mula rito. Mula sa aking kinatatayuan ay nahagip muli ng aking
paningin ang linya ng mga langgam na kanina lamang ay sinupil ko na. Patungo na
naman ang mga ito sa butas ng dingding na─

Oh my God!

Napaatras ako mula sa aking kinatatayuan nang magsimula na naman ang tunog. Para
talagang binabayo ang naturang dingding. Dahil hindi ko na mapigilan ang aking
takot, dali-daliakong nanakbo patungo sa ibaba.

Hindi ko na nakayanan pang manatili sa loob.

Lumabas ako ng bahay sa pagbabakasakaling mula roon ay makikita ko ang pinagmumulan

ng ingay.I was shocked nang makita kong napakalaki pala ng bahay na ito kung
titingnan mula sa labas gayong hindi naman ganoong kalawak kapag nasa loob na.

Pinagmasdan at sinuri ko ang ikalawang palapag ng bahay. Pumukaw sa aking atensyon

ang mga naglalakihang bintana na kung titingnan mula sa loob ay hindi naman ganoon
kalaki.Bigla kong naalala ang sinabi ni Nana. Tulad ng sabi niya, napansin kong
lima ang binata sa itaas na nangangahulugang lima rin ang kwarto roon. Bawat
bintana kasi ay katubas ang isang kwarto.

Sa gitna ng aking pag-iisip, naalala ko na apat lamang ang kwartong nalinis naminni
Aling Ane kanina.
Paano nangyaring aapat lamang ang kwarto gayong lima ang bintana sa ikalawang
palapag?

Muli kong binilang ang mga bintana sa pagbabakasakaling namamalikmata lamang ako.

Isa...

Dalawa...

Tatlo...

Apat.

Ha? Lima?! Lima ang

kwarto?!

Mabilis akong pumasok at umakyat sa ikalawang palapag ng bahay upang bilangin naman
mula sa loob ang mga kwarto. Tinungo ko ang unang kwarto, ang ikalawa at ang
ikatlo. Pagkatapos noon ay ang ikaapat at─damn! Wala na.

Bakit ganoon?

Aapat lang ang kwarto kung bibilangin mula sa loob. Kung gayon, para saan ang
ikalimang bintana kung wala namang kasunod ang ikaapat na kwarto?

"Ara..." Isang tinig ang aking narinig. Mahina lang ito ngunit rinig na rinig ko.
Dahil dito, lalong lumakas ang kabog ng aking dibdib.

"Ara." Iyon na naman ang tinig na siya ko ring narinig ngunit masmalakas ito
kumpara sa nauna.

"Ara!" Palakas ito nang palakas.

Napaatras na ako.

"Ara!!" Mas lumakas pa ito at tila papalapit na sa akin.

"Ara!!!" Sa sobrang lakas ng sigaw na iyon ay hindi ko na napigilang mapatakbo sa

dulong kwarto.

Agad kong isinara ang pinto.

Hindi ko alam ang gagawin ko kaya naman napasandal na lang ako roon habang
hinihingal. Malalim ang bawat paghinga ko at tagatak na rin ang aking pawis.

Ilang sandali pa'y nawala na ang nakakabagabag na boses. Nang tuluyan na akong
kumalma, nanlalata akong napaupo habang nakasandal pa rin sa pinto. Muli akong
nakaramdam ng takot dahil sa isiping hanggang ngayon ay wala pa rin si Uncle Roli.

Dahan-dahan akong tumayo. Takot na takot man ay unti-unti ko pa ring binuksan ang
pinto upang lumabas at alamin kung saan nanggagaling ang tinig na iyon.

Marahan.
Nanginginig ako.

Dahan-dahan.

Heto na.

"Bulaga!!!"

"Ahhhhhhh!!!"

Napatili ako nang isang malaking lalaki ang agad na sumunggab at yumakap sa akin.
Humagikgik siya nang malakas nang makita niya ang takot na takot kong itsura.

"Uncle Roli?"

"Nagulat ba kita?" nakangisi niyang tanong.

"Bakit ang tagal mo?" mangiyakngiyak ko namang tugon sabay yakap sa kanya.

"Di ko akalaing mahirap na palang sumakay pauwi, eh. Pero huwag kang mag-alala,
marami akong pinamiling pagkain. Good for three days!" Nakayakap din sya sa akin.

"Ha?"

"Oo Ara. Sa Lunes ka na nang madaling araw umuwi ha. Akonang bahala sa Nana mo."

"Sigurado ka, Uncle?"

"Oo, ako'ng bahala. Pa-birthday ko ito sa'yo." Pilyo ang ngiti nya sa akin.

Pagkatapos noon ay bumaba na kami upang kumain. Nang makababa na kami ay agad kong
tiningnan ang mga pinamili niya na nakalagay sa ilang supot. May martilyo, kadena,
palakol at kandila bukod sa ilang instant food na naroon. Nakakapagtaka man ay
nagkibit-balikat na lang ako kung bakit kailangan niya ng mga ganitong kagamitan?

Matapos naming kumain ay nag-usap kami sa kwarto.

"Uncle Roli, ilan ba talaga ang kwarto rito?" tanong ko sa kanya.

"Lima," kampante niyang tugon.

"Pero apat lang, eh."

"Ah...oo, apat lang yata. Hindi ko na matandaan, eh." Lumabi siya sa akin. Ang
guwapo niya talaga kapag lumalabi siya nang ganoon.

"Pero nung binilang ko mula sa laba-"

"Ara, nakapagpahinga ka ba nang husto?" Hindi na niya pinatapos pa ang sasabihin

ko. Ngumisi sya sa akin at tinanguan ko lamang siya.

Maya-maya'ynag-umpisa na syang kumilos. Hinalikan nya ako sa aking mga labi, pababa
sa aking leeg.

"U-Uncle
Roli, dumaan pala rito 'yong katiwala nyo. Si..."Naiilang ako sa ginagawa nya.

"Uhmm...oo, si Aling Aming." Patuloy pa rin sya sa kanyang ginagawa sa akin.

"Hindi... Iyong-"

"Please Ara! Just focus, okay?" Huminto siya at saka niya ako tinitigan.

Napayuko ako. Natatakot akong baka magalit na naman sya kapag muli ko syang
tinanggihan. Ipinagpatuloy nya ang kanyang nasimulan. Naglakbay ang kanyang mga
labi pababa sa aking leeg habang unti-unti tinatanggal ang butones ng suot kong
sleeveless shirt.

"Ah...U-Uncle Roli?"

"Uhmmm..."

"K-Kanina ay may m-malakas na katok akong narinig mula sa...likuran ng dingding na

iyan."

"B-Baka may inaayos lang ang kapitbahay natin sa kabila." Patuloy pa rin sya sa
kanyang ginagawa.

"P-Pero Uncle, wala naman tayong kapitbahay..."

"Ano ba, Ara?!" Huminto muli sya. "Gusto mo ba o ayaw mo?"

"K-Kasi Uncle..." Napayuko muli ako. "Hindi pa ako handa─"

Isang malakas na sampal ang sinalo ng aking mukha dahilan para mapahiga ako sa
kama.Agad syang kumalas mula sa akin at padabog na tumayo.

"Shit! Hanggang kailan mo ba ako titigangin ha?!" Galit na galit nyang itinumba ang
malaking aparador na siya namang tumama sa dingding. "Ilang buwan na tayong mag-on
pero ni minsan ay hindi mo ako pinatikim!" Isinalpak niya ang pinto ng kwarto at
tumalilis palabas.

Hindi ko na napigilang mapaiyak lalo na nang matuklasan ko ang pagdurugo ng aking

mga labi. Ito ang unang pagkakataon na nagalit sya sa akin nang ganoonkatindi.
Napatulala ako. Hindi ko akalain na magagawa niya akong saktan.

Oo nga't lalaki

sya at may pangangailangan, ngunit masyado pa akong bata para sa ganoong bagay at
kailangan niyang intindihin iyon.

Naramdaman ko ang kanyang pagsibat. Marahil ay sa bayan ang kanyang tungo. Hindi ko
akalain na ganoon katindi ang epekto ng pagtanggi ko at magagawa niyang iwan ako sa
lugar na ito nang mag-isa.

Nanangis ako dahil sa tindi ng sama ng loob ko sa kanya.Tigagal ako at hindi pa rin
makapaniwala sa mga nangyari.

Si Uncle Roli ba talaga iyon? Ibang-iba sya ngayon.

Isang oras ang lumipas hanggang sanaging dalawa. Sumapit na ang gabi subalit hindi
pa rin ako binabalikan ni Uncle Roli. Marahil ay labis ang kanyang sama ng loob sa
akin.
Ilang sandali pa ang lumipas at napagpasyahan ko nang bumangon mula sa
pagkakatalukbong sa kama. Nagulat ako nang makita kong madilim na pala. Napansin ko
ring tila walang kuryente ang buong kabahayan.

Anyway, hindi naman ako takot sa dilim.

Tiningnan ko ang aking cell phone at doon ko nalaman na wala ring signal sa lugar.
Dahil wala naman akong dalang flashlight, iyon na rin ang nagsilbi kong ilaw upang
makuha ang mga pinamili ni Uncle Roli. Agad ko namang natagpuan ang kandila at
posporo. Sinindihan ko ito upang kahit papaano'y magliwanag.

Hanggang ngayon ay nililimi ko pa rin ang mga nangyari. Nakakintal pa rin sa aking
isipan kung paano ako sinaktan ni Uncle Roli. Hindi ko lubos maisip na nagawa niya
sa akin iyon.

Bumaba ako upang maglagay ng ilaw doon at ako'y muling natigilan nang makita kong
muli si Tanek na patakbong nagtungo sa cabinet sa ilalim ng lababo sa kusina.
Marahil ay matutulog na naman

siya roon. Nagkibit-balikat na lamang ako at hindi ko na siya sinita pa.

Pero nasaan kaya si Aling Ane?

Nang masindihan ko na ang kandilaay bumalik na ako sa aking kwarto. Pagpasok ko sa

loob ay napansin ko ang pinsalang dulot ng malaking aparador na itinumba ni Uncle
Roli sa dingding. Nasira at nabutas ang dingding ng kwartong gawa sa kahoy.Marahan
kong itinulak ang aparador palayo sa nasirang dingding. Habang ginagawa ko iyon ay
nalaglag mula sa loob nito ang isang photo album na puno ng alikabok.

Bago ko pa man iyon makuha ay muli na namang umalingasaw ang masangsang na amoy.
Nakakasulasok iyon at masakit sa ilong. Aabutin ko na sana iyon nang mapansin ko
nang masinsinan ang nabutas na dingding. Tama ang hinala ko na gawa ito sa makapal
na plywood. Nang silipin at ilawan ko ito ay labis kong ikinagulat ang aking
nakita.

Oh my God!

Natanaw ko mula sa butas na iyon ang malawak na espasyong sa tantya ko ay kasing-

lawak ng kwartong ttinutulugan ko. Maging ang sahig nito't kisame ay katulad rin.
Mayroon din itong binatana na tulad ng sa ibang mga kwarto.This is it! Ito marahil
ang pang-limang kwarto.

Patakbo akong bumaba upang kunahin ang isa sa mga bagay na ipinamili ni Uncle Roli-
ang martilyo. Nang makabalik ako sa kwarto ay sinimulan ko nang pukpukin ang
dingding.

Isa!

Dalawa!

Kulang pa.

Tatlo!

Sa pagkakataong iyon ay buong pwersa ko nang ipinukol ang martilyo sa naturang

dinding. Matapos iyon ay agad naman iyong bumigay at nawasak. Sapat na laki lamang
ng butas ang nagawa ko upang
ako'y makapasok.

Bitbit ang aking kandila ay maingat akong pumasok. Habang papasok ako sa loob ay
mas tumatapang ang nakakasukang amoy. Inilawan ko ang buong paligid at napansin
kong katulad lamang din ito ng mga naunang kwarto kung ang pagbabatayan ay ang
estilo. Ngunit ang ipinagtataka ko ay kung bakit ito nakakubli.Ano kaya ang
nakatago rito?

Muli kong inilibot ang aking paningin sa buong kwarto. Sa puntong iyon ay hindi ko
na magawang humakbang mula sa aking pagkakatayo. Sinibukan kong sipatin kung saan
posibleng nagmumula ang mabahong amoy subalit wala akong makitang anumang pwedeng
pagmulan nito.

Nang akmang aalis na ako sa lugar na iyon ay bahagyang nahagip ng aking paningin sa
tulong ng liwanag na nagmumula sa kandila ang isang kahina-hinalang bagay sa isang
sulok. Ano iyon?

Kinutuban ako nang masama pagkakita pa lamang sa bagay na iyon. Nangangatog man ay
muli ko iyong inilawan upang mas makita ko pa nang mabuti.

Nang matutukan ko na ito ng liwanag ay agad akong napaatras nang dahil sa matinding
takot! Oh God!

Bahagya kong nabitawan ang hawak kong kandila ngunit nanatili ang ningas nito.

Nanginginig man ay muli ko itong dinampot. Muli kong tinutukan ng liwanag ang bagay
na aking naaninagat marahan kong inilapit dito ang kandila.

Tao?

Hindi.

Pero parang tao!

Oo nga, isang tao!

Isang...

Bangkay!

Naaagnas nang bangkay ng tao!

Napapikit ako at napatili.

Gusto ko mang tumakbo subalit hindi ko magawang tumayo. Habang nakapikit ay saka ko
lang namalayang nag-uunahan na pala ang luha sa

magkabila kong mata.Marahan muli akong nagmulat. Hindi ito guni-guni lamang.
Bangkay nga ng isang babae ang aking kaharap. Daglit nawala ang aking takot nang
pakatitigan ko ito. Bahagyang nakadikit ang ulo nito sa dingding na tila ba
iniuntog ito nang napakalakas at nang maraming beses.

Bakas din ang malaking laslas nito sa leeg na isa marahil sa dahilan ng pagkamatay
nito.

Ito baang dahilan ng malalakas na lagabog na narinig ko noong isang araw na siyang
gumising sa akin?!

©JFstories
Ilang sandali pa ay napansin ko rin ang mga langgang na unti-unting kumakalat sa
paligid. Ito marahil ang dahilan kung bakit kahit anong gawin kong pagpuksa sa mga
ito ay hindi pa rin sila maubos-ubos. Nabubulok na ang bangkay kaya hindi
imposibleng pagpiyestahan ito ng mga langgam.

Dahil sa matinding takot ay nagawa ko nang kumilos palabas sa butas na aking

nilikha. Awtomatikong kumilos ang aking mga kamay at nagawa pang damputin ang photo
album. Matapos iyon ay patakbo akong bumaba. Wala akong ibang nasa isip kundi ang
makaalis sa lugar na ito.

Ngunit bago ko tuluyang tunguhin ang pinto palabas ay bigla kong naalala si Tanek
na kanina lamang ay pumasok sa cabinet sa ilalim ng lababo.

"Tanek!" sigaw ko sa kanya. "Tanek, halika na!" Patakbo kong tinungo ang kusina at
agad na binuksan ang cabinet. Kukunin ko si Tanek at sabay kaming aalis sa lugar na
ito. Hindi ko siya maaaring iwan rito nang mag-isa.

Subalit nang buksan ko ang cabinet ay isang masangsang na amoy ang bumungad sa
akin.

Oh my God! Help me please!

Napaatras ako at napalupagi dahil isang bangkay ng bata ang tumambad sa akin.
Inaagnas na rin ito. Sa itsura nito ay tila ba ipinagpilitang isiksik doon ang
kanyang katawan. Kahindik-hindik ang itsura bata at halos hindi na rin maaninag ang
mukha nito dahil halos magkalasug-lasog na ang kanyang katawan dahil marahil sa
tagal ng pagkakatago sa loob.

Takot na takot man ay hindi ko naman nabitawan ang kandilang hawak ko. Sa puntong
iyon, ito na lang nagsisilbing kasama ko sa mga kahindik-hindik na pangyayaring
aking nararanasan. Subalit makalipas lamang ang ilang saglit, nabitawan ko rin ito
subalit nanatili pa ring buhay ang apoy nito.

Inilapit ko sa photo album ang kandilang hawak ko upang ilawan ang larawan. Sh*t!
Totoo ba ito? Picture ito ni...Aling Ane at Tanek habang magkayakap. Subalit isang
bagay ang ikinagulat ko sa naturang larawan─ang lalaking nakayakap sa kanila.

Si Uncle Roli!

Binuklat ko ang photo album at ganoon na lamang ang aking pagkagulat nang makita ko
sa bawat larawan sina Aling Ane at Tanek kasama ni Uncle Roli. Lalo akong napaluha
nang mabasa ko ang mga salitang nakaulit sa likurang pabalat nito.

'ROLI AND LAURIE ANNE VILLAVERDE: A HAPPY FAMILY'

Subalit ilang sandali pa...

"Ara..." Isang tinig ang awtomatikong nagpalingon sa aking sa aking ikuran.

Nabalot ng panghihilakbot ang aking sarili nang maaninag ko ang isang lalaking
bahagyang nakangiti habang tangan ang isang martilyo.

"Uncle Roli?!"
=================

KUWATRO✞

IV

✞Hair on the Floor✞

Saturday, 1:00 A.M.

Mrs. Maria Ocampo's P.O.V.

Madaling araw na nang makauwi kami sa aming apartment galing sa naganap na birthday
party ng isa sa mga paborito kong estudyante─si Ara Santos.

Kasama ko ang aking anak na si Janice na siya ring kaklase at matalik na kaibigan
ni Ara. Ito marahil ang dahilan kung bakit magaan ang loob ko sa batang iyon.
Subalit hindi koiyon ipinahahalata.Sa kabila ng pagiging malapit ng dalawa ay gusto
ko pa ring magpaka-istrikta kapag nasa loob kami ng paaralan, hindi lamang sa anak
kong si Janice at kay Ara kundi pati na rin sa lahat ng aking mga estudyante.

Magkapanabay naming inakyat ni Janice ang makipot na hagdan patungo sa aming

apartment sa ikatlong palapag ng gusali. Hindi tulad ng magara at malaking bahay
nina Ara, maliit lang ang apartment na tinutuluyan namin. Hindi rin naman
masasabing naghihirap kami. Nagkataon lang na hindi private lawyer ang napangasawa
ko hindi tulad ng napangasawa ni Clarisse Santos, ang ina ni Ara.

Agad kong naramdaman ang malalim na paghinga ni Janice matapos mahiga sa kama ng
aming kwarto. Marahil ay sadyang napagod at napuyattalaga siya. Pasado ala-una na
rin kasi ng madaling araw nang makauwi kami.

Marahan akong pumanaog malapit sa kinahihigaan nya. Pinagmasdan ko ang kanyang

mukha at habang nakatingin sa kanya ay bahagya akong nakaramdam ng lungkot. Bakit
hindi ko maibigay sa kanya ang buhay na katulad ng kay Ara? Dahil ba sa isang guro
lang ako sa isang unibersidad?

Ginawaran

ko ng halik sa pisngi ang natutulog kong anak.

Nakadapa sya tulad ng dati. Iyon kasi ang paborito nyang posisyon kapag natutulog.
But I'm sure later, maiiba rin ang pwesto nya. Malikot kasi syang matulog kaya
ipinasadya kong malawak ang aming kama para sa aming dalawa. Ipinatong ko ang isang
unan sa kanyang likod sa bandang puwetan. Kapag nagising sya, malamang magagalit
sya sa'kin. Ayaw niyang nilalagyan siya sa likod ng unan kapag natutulog. Hindi
bale, sa kalikutan naman nya kapag natutulog, malamang maya-maya lamang ay
matatanggal na rin ang unang ito sa kanyang likod nang hindi nya namamalayan.

Huminga ako nang malalim at marahang pumikit.

Ako si Maria Ocampo. Hindi lingid sa aking kaalaman na madalas akong tawagin ng
ilan sa mga estudyante ko bilang 'the thick-lipped teacher' and I hate those
students who are calling me that way. They are out of respect! Pero totoo naman
iyon dahil hindi maipagkakailang makapal talaga ang mga labi ko.

Ngunit sa kapwa ko lalaking teacher, it looks sexy. It is indeed thick but for me,
it's just pouty.

Namatay ang asawa ko sa isang aksidente. Maaga akong nabiyuda at sanggol pa lamang
si Janice noon nang maganap iyon. Dahil dito, mag-isa kong binuhay at itinaguyod
ang aking nag-iisang anak. Wala na rin akong mga magulang dahil pumanaw na sila
bago pa man ako ikasal kay Eric,my husband.Mabuti na lamang at may maganda akong
trabaho dahilan para masuportahan ko ang mga pangangailangan ng aking anak.

Tumayo ako at lumabas ng kwarto at bahagya kong kinabig ang pinto nito. I didn't
switch off the light because Janice

hates it also, takot sya sa dilim. Dahil hindi pa naman ako dinadalaw ng antok,
minabuti ko munang maglinis sa kusina since wala namang pasok kinabukasan.

Habang sinisimulan ko ang paglilinis, biglang pumasok sa isip ko ang biglang

pagkawala ni Ara sa birthday party nya. Saan kaya sya pupunta? Masyado naman nang
malalim ang gabi para sabihing lumabas at umalis nga siya sa kanilang bahay. Bigla
na lang kasi syang nawala. At nang katukin sya ni Janice sa kanyang kwarto para
magpaalam, wala sya roon.

Samantalang si Nana naman ay tila hindi alintana ang pagkawala ni Ara. Masyado kasi
syang abala sa pag-aasikaso sa mga bisita.

Anyway, mula sa pag-iisip ay muli akong bumalik sa aking wisyo nang may mawalis
ako.

Teka! Ano ito? Bakit... Bakit napakaraming buhok sa sahig?

Mahahaba ang hibla ng mga buhok na iyon. Napaisip ako. Imposible namang galing ito
sa akin dahil maiksi lamang ang buhok ko na hindi lalampas sa aking batok. Maiksi
lang din ang buhok ni Janice na hanggang balikatkaya malabo rin na manggaling ang
mga ito sa kanya.

Hindi bale, I'll ask Janice tomorrow kung may pinapasok ba syang classmate niya
rito kahapon. Naalala ko na maaga ko nga pala silang pinauwi kahapon upang maghanda
sila ng mga classmate nya para sa birthday party ni Ara.

After a while, I started to sweep thestrands of hair but I'm still wondering where
these came from. Matatapos na ako sa aking ginagawa nang maramdaman kong bumangon
si Janice mula sa kama. I left the door ajar para malaman nyang nasa labas lamang
ako ng kwarto at naglilinis.

Then I felt her behind me, staring at me. "Bakit

ang daming hibla ng buhok na nagkalat dito?" I asked her without looking her behind
me.

Pero wala akong sagot na narinig mula sa kanya. But still, I can feel her! She's
standing behind me.
"Galing ba rito si Ara?" I asked again habang patuloy ako sa pagwawalis. "Si Ara
lang naman kasi ang may ganito kahabang buhok sa lahat ng mga kaklase mong babae,
eh..." But still, there's no answer from her.Kahit anong uri ng ingay bilang tugon
ay wala akong narinig mula sa kanya.

Bahagya kong iniangat ang aking katawan mula sa aking pagkakatungo at iniunat ko
ang aking likod. I can see her silhouette from behind. She's just standing
there.Napabuntong hininga na lang ako.

"Okay fine. Matulog ka na. Mukhang antok na antok ka pa," utos ko sa kanya habang
nakatalikod at hindi pa rin siya nililingon.

Ilang sandali pa, naramdaman ko na ang pagbalik niya sa kwarto then I heard her
close the door. Makalipas ang isang oras na paglilinis, nakaramdam na ako ng pagod
kaya naman minabuti ko na ring pumasok sa kwarto. Marahan kong binuksan ang pinto
and I was surprised!

Bakit patay ang ilaw?!

Never pang nagpatay ng ilaw si Janice lalo na kapag natutulog!Then I swicthed on

the light. Hindi ko alam kung ano ba ang dapat na maging reaksyon ko sa aking
nakita.Her position.The way she's lying down on the bed was the same when I left
her an hour ago! Nakapatong pa rin ang unan sa kanyang likod habang nakadapa pa rin
sya. Tulad noong iniwan ko siya, malalim pa rin ang kanyang paghinga!

Napailing ako. That can't be!

Imposibleng hindi sya bumangon dahil naramdaman ko sya kanina habang

nakatayo sa likuran ko. Umupo ako malapit sa kinahihigaan nya. Ito parin ang ayos
nya noong iniwan ko siya. Pero...

Ipinilig ko ang aking ulo. Maybe tumayo sya kanina para hanapin ako pero dahil sa
sobrang antok ay hindi na niya nagawang magsalita o sumagot man lang sa mga tanong
ko.

Then after I told her to go back to bed, isinara nya ang pinto at...pinatay ang
ilaw? Shit!

Napayuko ako.

Marahil ay tinatakot ko lang ang aking sarili. Kami lang naman ang tao rito at
mahigit sampung taon na kaming nakatira sa apartment na itopero ni minsan ay wala
pa akong naramdamang kakaiba kaya naman walang dahilan para matakot. Maybe I was
just hallucinating dahil na rin sa antok at pagod ko. Tatanungin ko na lang sya
bukas and I think, that's the best thing to do.

Kinabukasan, sikat ng araw mula sa bintana ang gumising sa akin. Pasado alas-nuebe
na pala nang tingnan ko ang orasan. Agad akong bumangon subalit nakita kong tulog
na tulog pa rin si Janice. Tulad ng inaasahan ko, wala na ang unan sa kanyang likod
at nakatihaya na sya.

Mabilis kong tinungo ang banyo at doon naligo.

It's Saturday, that means it's grocery day. Sigurado akong excited na si Janice for
this day and of coarse, me too. Sa mga ganitong pagkakataon ko lang kasi nakakasama
nang solo ang anak ko. Kapag kasi nasa school kami, hindi ko siya itinuturing
totally as daughter, but a student.

Pagkalabas ko ng banyo ay sya agad ang bumungad sa akin. "Mommy, may lakad ako
today," sambit niya habang nakaupo sa harapan ng mesa.

[ A novel by Jamille Fumah ]

"Saan?

Akala ko ba it's grocery day today?" Agad kong tinungo ang closet room para
magbihis.

"I know. Pero my group project kami sa Science," kalmadong tugon ni Janice.

Lumabas ako ng closet room at tinungo ang kusina. "Sinu-sino naman ang mga kagrupo
mo?"

"Don't worry, Mom. Kami lang ni Ara ang magmi-meet up para gawin ang project na
yun."

Kumuha ako ng cereal at milk sa refrigerator. "Nakauwi na kaya iyon? Eh kagabi nga
bigla na lang syang nawala sa birthday party nya, 'di ba?"

"Sigurado namang nakauwi na yun. May usapan kami ngayon."

Inihain ko ang cereal with milk kay Janice sa karapan ng mesa. "Okay sige. May
tiwala naman ako kay Ara eh. Basta huwag kang magpapagabi ah. In case na gabihin
man kayo, doon ka na muna sa kanila matulog."

Tumango lang sya habang kinakain ang inihain ko. Lumapit ako sa kanya at binigyan
sya ng isang halik sa noo. May tiwala ako sa kanya at gayon na rin kay Ara. Kasing
edad lang ni Janice si Ara at kung pagmamasdan, halos hindi naglalayo ang kanilang
itsura. Parehas sila maganda, maputi ang kutis at matalino.

Pero nitong mga nakaraang buwan, napapansin kong laging late pumasok si Ara. Hindi
ko naman masasabing may kinalolokohang siyang lalaki dahil bantay sarado siya ng
Uncle Roli niya na laging nakasunod sa kanya.

"Oh paano...mauna na ako sa'yo ha? Isarado mo na lang itong bahay bago ka umalis
ha? Mamaya dadaanan kita kina Ara." Muli ko siyang binigyanng isang halik sa noo
bago ako umalis.

"Mommy? Sinong kasama mong mag-grocery ngayon?" Malungkot ang mukha nya nang
lingunin ko sya.

"Si Tita Madge mo.

Siya na lang muna ang isasama ko," tugon ko.

✞✞✞

Nakipagkita ako kay Madge malapit sa grocery store di kalayuan sa aming lugar.
Schoolmate namin sya dati ni Clarisse noong nasa kolehiyo pa kami. Ang napangasawa
naman niya na si Marvin ay sa abroad nagtatrabaho. Nakasanayan na syang tawaging
tita ni Janice although hindi ko naman sya kapatid.

"Damn it, Madge!" bungad ko sa kanya.

"Oh, bakit ang aga-aga, eh minumura mo ako?" Nakangisi sya sa akin.

"Hindi. May nakalimutan lang akong itanong sa anak ko bago ako umalis."

"Ha?" nagtataka niyang tugon.

"Hay naku! Mahabang kwento. Halika na at mag-grocery na tayo." Pagkasabi ko nito'y

pumasok na kami kaagad sa loob ng store.

Masayang kasama si Madge. Dati rin syang teacher ngunit huminto na at itinuon na
lamang ang oras sa buhay may asawa matapos nilang magpakasal ng kanyang asawa. Wala
pa silang anak dahil nasa abroad ang kanyang mister upang magtrabaho. Doon na rin
tumuloy ang kanyang asawa matapos nilang magpakasal.

Si Madge lang din ang nakakapagtiyagang samahan akong mag-grocery maliban kay
Janice. Inaabot kasi ako ng apat na oras sa pamimili. Matapos mag-grocery ay
tumungo kami sa restaurant na kanugnog ng grocery store. Kumain muna kami ng lunch
although ala-una na ng hapon.

"Kina Clarisse muna tayo, ha? Bago sa bahay," sabi ko sa kanya habang isinasalansan
ang mga pinamili namin sa compartment ng kanyang Toyota Vios. This is another thing
kung bakit masayang kasama si Madge, may sarili syang sasakyan.

"Okay, pero nag-text sakin si Clarisse. Umalis

daw sya ngayon," tugon niya sa akin habang papasok sa driver seat ng kanyang kotse.

"Ha? Eh nandoon ngayon si Janice, eh..." Umupo na rin ako sa sa passenger seat ng
sasakyan at isinuot ang seat belt.

"Group projects na naman? Sabi ni Nana hindi pa raw umuuwi si Ara," she said while
putting the key into the ignition.

"Shit! Mukhang naisahan ako ni Janice, ah!"

"Relax Maria. Hindi naman bolakbol si Janice tulad ng ibang estudyante ah."
Minanipula na nya ang manibela at sinimulang paandarin ang sasakyan.
"I know. Pero si Ara..."

"What about Ara?"

"Nitong mga nakaraang buwan, lagi syang late. Napapansin ko rin na tila madalas
siyang out of focus. Tapos kagabi sa birthday party nya, bigla na lang syang
nawala. Tila tumakas at lumabas ng kanilang bahay."

"Tsk tsk. Busy kasi ang ama nya kaya hindi sya nakakastigo eh." Patuloy pa rin si
Madge sa pagmamaneho.

"Iyon na nga ang inaalala ko. Baka maimpluwensyahan nya itong si Janice ko."

"Di bale, dumaan na lang tayo ngayon sa bahay nina Ara. Alamin natin kung naroon
nga si Janice." Tumango na lang ako at nanahimik.

Nang makarating kami sa bahay ng mga Santos, nakita naming saradong-sarado ito.
Halatang walang tao. Nakailang pindot na ako sa door bell ngunit wala pa ring
lumalabas mula sa loob. Padabog akong bumalik sa passenger seat ng sasakyan ni
Madge dahil sa inis ko.

"Walang tao?" bungad sa akin ni Madge.

Habul-habol ko ang hininga ko. "Dumiretso tayo sa bahay." Malumanay lang ako ngunit
alam kong nararamdaman ni Madge na galit na ako.

Nagdidilim na ang paningin ko dahil

sa galit. Ito kasi ang unang beses na pinagsinungalingan ako ni Janice.

Walang imik na pinaharurot ni Madge ang kanyang sasakyan pauwi sa amin. Nang dahil
sa traffic, alas-kwatro na ng hapon nang makarating kami sa apartment. Umibis ako
palabas ng kotse at mabilis na tinungo ang third floor ng building. Padabog kong
binuksan ang pinto.

"Janice!" sigaw ko. Nanginginig na ako sa galit.

Bago ko pa lang bubuksan ang pinto ng kwarto ay bumukas na ito. Binuksan ito ni
Janice. Hinila ko sya sa braso. "Halika nga rito!" Bakas sa mukha nya ang
pagkagulat. "Ang sabi mo sa akin may group project kayo ngayon!?" Iginiya ko sya
paupo sa bangko na nasa harapan ng mesa.

Tumingala sya sa akin. "Meron nga po." Kita ko ang takot sa kanyang mukha.

"Sinong kasama mo?!" Pinandilatan ko sya.

"S-Si Ara po."

Doon ko na siya nakurot sa kanyang braso. "Sinungaling! Sabi ni Nana, hindi pa raw
umuuwi si Ara mula kagabi!"

Nanginginig ang boses nya. "I-Imposible Mommy, kasama ko sya kanina lang sa bahay
nila."

"Pumunta ako sa bahay nina Ara kanina, wala namang tao doon ah!"

"Mommy, I swear! Kahit tanungin mo pa si─" Hindi na nya naituloy pa ang kanyang
sasabihin matapos ko syang sampalin. Doon na sya napaiyak.
"Ayoko sa lahat ay sinungaling!" Dinuro ko sya sa noo. "Kakausapin ko si Nana
tungkol dito." Pagkatapos noon ay tinalikuran ko na sya at bumaba muli ng building
upang puntahan si Madge.

Muli ko siyang nadatnan sa labas habang nakatayo sa tabi kanyang kotse.

"N-Nandyan sya?" tanong nya sa akin.

"Oo, at nagdadahilan pa."Hindi ako nakatingin sa kanya.

"A-anong

sabi nya?" tila nanginginig niyang sabi.

Tumingin ako sa kanya. "Okay ka lang? Namumutla ka yata?"

"Anong sabi ni Janice?" Hindi niya sinagot ang tanong ko.

Umiwas ako ng tingin sa kanya. "Kasama nya raw si Ara doon sa bahay ng mga Santos
samantalang noong pinuntahan natin, eh wala ngang tao doon, 'di ba?"

Hindi sya umimik. Nang tumingin ako sa kanya, napansin kong nakatingala sya at
nakatingin sa floor kung saan naroon ang apartment namin.

"Halika pumasok ka muna," sambit ko sa kanya.

Subalit nanatili syang nakatingin sa third floor. "H-Hindi na. Uuwi na ako."

Tiningnan ko kung anong tinitingnan nya. "Ano bang tinitingnan mo dyan?"

Tumingin sya sa akin at napansin kong nanginginig na siya. "Third floor kayo, 'di
ba?"

"Oo," maiksi kong tugon.

Walang imik syang pumasok ng kanyang sasakyan. Bago tuluyang umalis ay dumungaw
muna sya sa akin. "Iyong mga pinamili natin, inilabas ko na sa compartment. Nandoon
sa gate ng building nyo." Itinuro pa niya ang mga ito sa likuran ko gamit ang
kanyang nguso upang tukuyin ang kinalalagyan ng mga ito.

Nang lingunin ko iyon ay naroon na nga ang mga pinamili namin. "Pasensya ka na
Maria. Hindi na kita matutulungang iakyat iyang mga pinamili mo."

Muli akong bumaling sa kanya. "Okay lang. Magpahinga ka na at mukhang namumutla

ka."

Hindi sya makatingin sa akin. Ngunit nakita ko pa syang sinulyapan ang third floor
ng gusali kung saan naroon ang apartment ko. Pagkatapos ay pinaandar na nya ang
makina ng sasakyan. Bago siya tuluyang umalis ay tumingin pa sya sa akin. "Sya nga
pala, nag-text sa akin si Atty.

Santos."

"Oh, anong sabi?"

"Tinatanong nya sa akin kung nasaan daw sina Nana at Ara. Nasa bahay na daw kasi
sya."

Napapadyak ako sa aking kinatatayuan. "Lintik talaga, oh! Sabi na nga ba at

nagsisinungaling sa akin itong si Janice, eh."

Pagkatapos noon ay minaneho na nya ang kanyang sasakyan papaalis na para bang
nagmamadali at tila takot na takot. Pero bakit? Anong dahilan?

Nagpatulong na lang ako kay Mang Isko, isa ring tenant na nakatira naman second
floor ng building, na iakyat sa third floor ang aking mga pinamili. Halos sya na
lahat ang nag-akyat ng mga iyon at kaunti lang ang aking nabitbit.

"Salamat, Mang Isko. Halikayo at magmeryenda muna!" anyaya ko sa kanyamatapos nyang

maiakyat ang lahat ng mga pinamili ko.

"Ah hindi na, Mrs. Ocampo. Maghahapunan na rin naman. Doon na ako kakain sa
bahay,"tugon niya ngunit sa halip na sa akin tumingin ay sa likuran ko nakatuon ang
paningin.

Napatingin ako sa likuran ko subalit wala namang kakaiba roon para pakatitigan
niya. Pero anong tinitingnan niya roon?Humarap muli ako sa kanya. "Oh sige, salamat
na lang. Sa uulitin po."

"O-Okay sige─" Tila may gusto pa syang sabihin.

Nang lumakad paalis si Mang Isko ay hinabol ko pa siyang tingin. Napansin ko ang
pagsulyap nya sa akin subalit hindi siya nakatingin sa akin nang diretso. Nang
tuluyan nasyang makababa sa second floor ay pumasok na ako sa loob ng apartment at
inayos ang aking mga pinamili.

Bakit ang weird ng mga tao ngayon?

Ala-syete na nang gabi nang matapos ako pero tama rin lang naman dahil sinabayan ko
na ito ng pagluluto ng aming hapunan.

Matapos iyon ay tinungo ko ang kwarto kung saan naroon ang nagtatampong si Janice.
Alam kong nabigla sya sa nagawa ko sa kanya, pero mali pa rin na pagsinungalingan
niya ako.

Natagpuan ko syang nakaupo sa kama habang yakap ang sariling mga tuhod. "Halika
na...kakain na," walang emosyon kong pag-anyaya sa kanya.Marahan naman syang tumayo
at sumunod sa akin.

Kumain kami nang walang imik sa isa't isa. Pagkatapos nyang kumain ay iniligay nya
lang sa lababo ang kanyang pinagkainan at dumiretso na sa kwarto. Nang matapos
naman akong kumain ay nilinis ko ang aming pinagkaininan at pumasok na rin sa
kwarto.

Pagpasok ko ay bumungad sa akin si Janice habang nakahiga sa kama, tulog, at tila

pagod na pagod. Naririnig ko ang malalim nyang paghinga. Ganoon muli ang kanyang
ayos─nakadapa.

Tumabi ako sa kanya at sinubukan kong matulog. I closed my eyes sa pagbabaka-

sakaling dadalawin ako ng antok. Subalit paulit-ulit na pumapasok sa isip ko ang
takot na takot na mukha ni Janice nang sampalin ko sya kanina.

Muli akong dumilat at nilingon ko si Janice. Nakita kong tulog na tulog siya.
Marahan kong hinaplos ang kanyang mukha, I want to say sorry. But even if I say it
to her right now, I know that she will not hear it. Bigla akong nakaramdam ng awa
subalit agad rin naman iyong nasundan ng galit.Naiinis pa rin ako sa kanya kapag
naiisip kong nagsinungaling sya sa akin.
Maya-maya'y naalipungatan ako.

Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako. Marahan akong bumangon upang bumaling
kay Janice. She's still asleep, malalim ang tulog nya. Tulad ng dati ay nakadapa pa
rin siya. Marahan akong

kumilos at ipinatong ang unan sa likod niya malapit sa kanyang puwitan just like
what I did yesterday. Naniniwala kasi ako sa pamahiin noon ng aking mga magulang na
ang paglalagay ng unan sa parteng ito ng katawan habang natutulog isang paraan
upang maiwasan ang bangungot. And I know Janice will hate me for doing this to her
pero hindi na niya mamamalayan iyon.

Maya-maya lang ay maglilikot na ulit sya sa pagtulog.

Lumabas ako ng kwarto. Tulad ng dati, I left the door ajar. Again, I avoided to
switch off the light.

©JFstories

Nang marating ko ang sala, dumiretso ako sa kusina kung saan naroon ang aming
refrigerator. I drunk a glass of water, then went to the room. Ngunit bago ako
pumasok ng kwarto ay napansin ko na naman ang mga nagkalat na buhok sa sahig.

Kumuha ako ng walis at dust pan at winalis ko ito. Oo nga pala, hindi ko pa
natatanong si Janice tungkol sa mga buhok na ito.

Maya-maya'y naramdaman ko na naman ang pagbangon ni Janice mula sa kama. After a

while, I can already feel her presence near me. Hindi ko sya pinansin o nilingon
man lang, nagpatuloy lang ako sa pagwawalis. She's not moving. I think she's just
staring at me.

"Kanino ba galing ang buhok na ito, ha?!" tanong ko sa kanya without turning to
her.

Katulad noong una, wala pa rin syang imik. Hindi ko rin naman sya kayang lingunin.
I know she's still mad at me.

Bahagya akong tumayo nang tuwid at bumuntong hininga. "All right, Janice, I'm
sorry. Pasensya ka na─"

Jesus Christ!

Biglang sumalpak nang malakas ang pinto ng kwarto. Kamuntik na akong mapatalon
dahil sa matinding gulat at agad ko syang nilingon. But it was too late that I
can't see her. Maybe she was already inside the room.

Padabog kong inilapag ang hawak kong walis at dustpan. Ito ang unang pagkakataon na
pinagdabugan ako ni Janice. Lalong kumulo ang dugo ko sa kanya.

Hindi ba niya narinig ang paghingi ko ng tawad?

Mabilis akong naglakad papasok sa kwarto.

Subalit laking gulat ko nang buksan ko ang pinto at nakita kong patay ang ilaw.I
immediately switched on the light at napatigagal ako sa aking nakita.
=================

SINCO✞

✞JANICE?✞

Saturday, 3:00 A.M.

Mrs. Maria Ocampo's P.O.V.

"Jani─"

Janice was still asleep! Nanginginig man ang tuhod ay pinilit ko pa ring lumapit sa
kanya.

Ang unan na ipinatong ko sa kanyang likod, ganoon pa rin ang ayos. Naririnig ko pa
rin ang malalim nyang paghinga. Tulog na tulog pa rin sya.

Oh my God!

Dali-dali kong isinara ang pinto ng kwarto. I saw the clock, it's already three in
the morning. Humiga ako sa tabi nya at mahigpit ko syang niyakap. Ni hindi man lang
sya natinag sa malalim nyang pagtulog.

How could she slam the door shut or even switch off the light kung ganitong tulog
na tulog siya?

Baka stress lang ako. Pero ang ipinagtataka ko, everything's weird today. Si Madge,
the way she looked while she's staring at our floor; si Mang Isko, na parang balisa
at may nais sabihin sa akin.

Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako mula sa malalim na pag-iisip. Tulad

noong nakaraang araw, pasado alas-nuebe ng umaga nang magising ako. Pagkabangon ko
ay dumiretso agad ako sa banyo.

I took a bath and prepared a breakfast for us.

Nakita kong marahang lumabas ng kwarto si Janice at dumiretso sya sa mesa at nag-
almusal. Tahimik man ay napagpasyahan ko pa rin siyang saluhan.

"Maligo ka na. Magsisimba tayo ngayon, remember?" utos ko sa kanya ngunit hindi ko
sya magawang tingnan.

Hindi sya umimik habang marahan pa ring kumakain. Sa puntong iyon ay hindi ko na
siya naiwasang tingnan. Walang emosyon ang kanyang mukha habang seryoso

pa ring kumakain.Nakita kong tumingin rin siya sa akin subalit umiwas muli ako ng
tingin."Sya nga pala, bakit ang daming buhok na nagkalat dito sa sahig? Galing ba
dito si Ara?"
Umiling lang sya at nanatiling tahimik. Nakatingin lang sya sa akin.

Tumingin ako sa kanya. "Bumangon ka ba kagabi?"

Umiling muli sya at yumuko. Nagpatuloy siya sa pagkain.

"Siguro nagsleep-walk ka." Ipinagpatuloy ko ang pagkain ko.

Habang patuloy kami sa pagkain ay nanatili lang syang tahimik. Mukhang malalim
talaga ang tampo niya sa akin.Pagkatapos kumain ay naligo na sya, dumiretso sa
closet at nagbihis.

"Ayusin mo ang bihis mo ha. Sa simbahan tayo pupunta, hindi tayo mama─" Nagulat ako
nang pagbungad niya ay nakita kong nakasuot sya ng unipormeng pamasok. Lumapit ako
sa kanya. "Janice, Linggo ngayon. Magsisimba tayo, hindi tayo pupunta sa school.
Magpalit ka ng damit."

Tumango lang sya at bumalik sa closet.

Pagbalik nya ay nakasuot na siya ng putting bestida. Lumapit ako sa kanya at

niyakap ko sya. Agad din akong bumitaw mula sa pagkakayakap sa kanya para siya ay
tingnan. Blanko ang mukha nya habang wala pa rin syang imik. Gustuhin ko man
humingi ng tawad sa kanya nang mga oras na iyon para magkaayos na kami subalit
hindi ko talaga magawa.

"Hintayin mo ako sa labas. May kukunin lang ako sa kwarto," utos ko sa kanya.

Tumango lang sya at naglakad palayo sa akin patungo sa pintuan palabas ng

apartment.

Mabilis akong tumungo sa harapan ng lifesize mirror malapit sa aming kwarto upang
tingnan kung maayos ba ang suot ko. Pagkatapos noon ay bumaling

na ako sa pintuan ng kwarto papasok. Dito na ako napatili sa aking nakita.

Paanong?!Totoo ba ito?! I saw Janice. She's still asleep, lying on our bed!Dahil sa
matinding pagkagulat at takot ay natutop ko na lang ang aking bibig.

Hindi ako maaaring magkamali.

Si Janice ito dahil nakatihaya sya at kitang-kita ko ang kanyang mukhang tulog na
tulog! Naramdaman kong tila lumaki at namanhid ang aking ulo. Tila nagtayuan rin
ang lahat ng balahibo ko sa katawan.

Kung nandito si Janice, sino iyong nasa labas ng pintuan?

Marahan akong naglakad palabas ng kwarto. Marahan lang.Halos hindi ko maiangat ang
aking mga paa dahil nanginginig ang mga 'to!

Nang makalabas na ako ng kwarto, sapat na para matanaw ko ang pinto palabas ng
apartment, nakita kong bukas ito. Humakbang pa ako ng isa.Nanginginig ang aking
katawan at naluluha ang aking mga mata. Muli akong humakbang nang marahan.Malapit
na ako sa pintuan.Nang tuluyan na akong makarating doon ay walang paglagyan ang
kabang naramdaman ko.

I saw her!Nakatalikod sya!Who is she?!Lumingon ako sa aking kaliwa kung saan abot-
tanaw ko si Janice na kasalukuyan namang natutulog sa kama.She's still there!Muli
ay lumingon ako paharap sa isa pang Janice na kasalukuyan namang nakatayo sa may
pintuan.Humugot ako ng malalim na paghinga at saka ako muling humakbang nang
marahan.

Unang hakbang...

Pangalawang hakbang...

Hindi siya gumagalaw. Wala siyang kaalam-alam na papalapit ako sa kanya. Nakatayo
pa rin sya nang patalikod sa akin.

Pangatlong hakbang.

Dumampot ako ng walis paamba

sa kanya. Malakas ang kutob ko na hindi siya ang tunay na Janice. Kaya pala ibang-
iba ang kinikilos niya simula pa kanina.

Pang-apat.

Nanginginig ang aking mga kamay. Halos hindi ko na rin maihakbang ang aking mga paa
subalit pilit kong nilakasan ang aking loob.

Panglima.

"Janice..." usal ko nang medyo malapit na ako sa kanya.

Ngunit hindi sya lumingon. Nanatili lang syang nakatayo at tila walang narinig.

"J-Janice..." ulit ko.

Pinilit kong tatagan ang aking loob. Sa puntong iyon ay hindi ko na maihakbang ang
aking mga paa dahil sa takot at kaba.She's still standing there infront of me. I
saw her back. How could she..? I just saw her in her bedroom a minute ago. Malalim
ang tulog nya, paanong..? Unless I was just dreaming! Baka nga panaginip lang ito.
Sana nga panaginip lang ang lahat.

"Janice..." I whispered.

Hindi sya lumingon.

Habang papalapit ay mas hinigpitan kopa ang pagkakahawak sa broomstick na bitbit ko

kahit na nangangatog na ako sa kaba. Sino ang babaeng ito? Hindi sya si Janice!
Alam kong hindi sya ang anak ko!

Limang hakbang na lang ang layo ko sa kanya pero hindi pa rin siya natitinag sa
kanyang pagkakatayo. Muli ay marahan pa akong humakbang. Apat na hakbang na lang at
nasa likuran na niya ako.

Tatlo...

Dalawa...

Isa.

"Bulaga!"

Napaatras ako dahil sa matinding pagkagulat. Pakiramdam ko'y tila umakyat ang lahat
ng dugo ko sa aking utak.
"Oh! Bakit gulat na gulat ka?" sabay baling nito kay Janice. "How are you, Janice?"
si Madge. Bigla na lang siyang sumulpot

mula sa pintuan.

Hindi tumugon si Janice kaya naman sa akin na bumaling si Madge."Bakit ka may hawak
na walis?"

Para akong naestatwa, hindi ako makagalaw. "Ah...wala. Maglilinis sana ako..."
sabay bitaw ko sa hawak kong walis. Nagulat pa ako at hindi ko maipaliwanag ang
aking naramdaman nang yakapin nya si Janice, kung si Janice nga ba talaga iyon.

"Ang bango naman ni Janice." Pagkatapos noon ay bumaling na muli sya sa akin.
"Akala ko ba magsisimba tayo?"

Tumango lang ako habang pilit na sinisilip si Janice. Samantala, bumitaw naman sya
sa pagkakayakap kay Janice."Bakit parang matamlay ka, Janice?"

"Inaantok pa po kasi ako, Tita Madge,"tugon ni Janice kay Madge. Iyon ang unang
pagkakataon na narinig ko ang tinig ni Janice simula kaninang paggising niya.

"Siguro...nasermonan ka ng Mommy mo, 'no?" kantyaw pa ni Madge habang hinihimas ang

buhok nito.

Yumuko lang si Janice. Pero hindi! Hindi ito si Janice! But I heard her voice. Kung
ganoon, sino iyong nakahiga sa kwarto?

Walang pasintabi akong tumakbo patungo sa kwarto. Heto na naman ang matinding kaba
sa dibdib ko. Nang nasa pintuan na ako ng kwarto, si Janicekaagad ang sinipat ng
aking paningin.Then I was shocked! She's gone! Wala na ang Janice na kanina lamang
ay mahimbing na natutulog dito sa kama!

Nanlambot ako sa aking kinatatayuan dahilan para ako ay mapaupo. Doppelganger?! I

know it's just a fiction and folklore na madalas kong marinig sa kwento ng mga
matatanda. Ayon pa sa kanila, masamang pangitain daw ang ipinapahiwatig nito.

But I don't believe them! Not until I saw it with my own eyes!

"Maria!"

sigaw ni Madge sa pangalan ko.

Agad akong napatayo sa aking pagkakaupo at pilit na pinahid ang luhang namutawi na
pala sa aking mga mata. "I'll be there in a second!" tugon ko sa kanya.

What the hell is happening to me?

Bakit ako nagkakaganito?

Sa pagkakatanda ko, nagsimula lang ang lahat ng ito matapos naming manggaling sa
birthday party ni Ara. Something bad might happen. Masama ang kutob ko.O baka naman
epekto lang ito ng stress?Hindi ako dapat mag-isip ng kung anu-ano. Kailangan kong
magpakatatag. Kailangan kong lakasan ang loob ko.

Matapos magsimba, dumiretso kami sa isang fastfood chain malapit sa aming bayan.
Hindi ko maiwasang pagmasdan si Janice, she's still Janice anyway.

Isang bagay lang ang nagbago, at iyon ay ang pakikitungo niya sa akin. Alam kong
nagtatampo pa rin sya sa akin. Tuwing may itinatanong ako sa kanya, pagtango lang
ang itinutugon niya sa akin at hindi nya ako magawang tingnan nang mata sa mata.

Mabuti na lamang at sumulpot si Rene, isa sa mga estudyante ko at kaibigan din nina
Janice at Ara. Kailangan ni Janice ng break at alam kong makakatulong sa kanya ang
presensya ni Rene.

"Mrs. Ocampo, pwede ko po bang isama si Janice dyan sa mall sa tapat?" paalam ni
Rene sabay turo sa katapat na mall ng fast food chain na kinakainan namin.

Tumango lang ako. "Bumalik din kayo agad ha..."

Tumango lang si Janice at pagkatapos ay umalis na sila. Tumingin sa akin si Madge

na nakaupo lang sa aking harapan. "May problema ka ba? Kanina ka pa parang balisa
ah..."

"Ikaw Madge, may problema ka ba? Kahapon ka pa weird

eh," gagad ko sa tanong nya.

"What do you mean?" She sipped her iced tea.

"Kahapon, Madge, nagmamadali kang umuwi na parang takot na takot ka. The last time
I saw you like that was when you...meet Nana and Ara, remember?"

"Ah, wala yun. Ganoon talaga ako minsan...weird." Alam kong peke ang ngiti niya.
Halatang may itinatago siya.

"Speaking of Ara, bakit ang ilap mo sa batang iyon?" Pumangalumbaba ako.

"Hindi naman sa mailap ako sa kanya, hindi ko lang sya...ah ewan! Hindi ko
maipaliwanag eh."

"Madalas kong napapansin parang hindi ka makatingin sa kanya. Although matalik na

kaibigan mo naman si Nana, pero pagdating sa batang iyon...parang ilang ka."

Nagbago ang mukha nya. Hindi sya makatingin sa akin.

"Look Madge, kaibigan mo rin naman ako katulad ni Nana but you're so close to
Janice. Why can't you be like that to Ara, too? Is there something I don't know?"
Hinawakan ko ang kamay niya.

She sighed. "Wala...namimili lang talaga ako ng batang magugustuhan ko."

"So nanggaling na sa bibig, hindi mo gusto si Ara?"

"Why are you interrogating me about her, huh? Eh, samantalang kahapon, ikaw itong
nagsabi na baka maging masamang impluwensya itong si Ara kay Janice mo. At saka wag
mong ibalik sa akin ang tanong, I'm asking you, right? Bakit parang balisa ka
kanina ha? Siguro inaway mo si Janice,'no?" Bahagya pa niyang inilapit sa akin ang
kanyang mukha. Hindi ako nakaimik. "Napansin ko rin ang palihim mong pagsulyap sa
anak mo kanina pa. Parang nangingilag ka sa kanya."

Tumanaw ako sa malayodahil hindi ko magawang tingnan si Madge dahil sa sinabi niya.
Alam

kongnakagawa ako ng kasalanan kay Janice nang pagbuhatan ko siya ng kamay. But
aside from that, may iba pang bumabagabag sa isip ko─ang mga pangyayaring hindi ko
maipaliwanag. I know there is something wrong happening after naming manggaling sa
birthday party ni Ara.
Pakiramdam ko talaga ay may masamang mangyayari. Natatakot ako! Heto na naman ang
kaba sa dibdib ko!

Who isthe girl that was staring at me last night kung hindi iyon si Janice? I know
now, hindi si Janice iyon. Sino ang babaeng iyon na natutulog katabi ko noong mga
nakaraang gabi? How about those hair on the floor? Kanino galing ang mahahabang
hibla ng buhok na iyon?

Biglang may humawak sa balikat ko. "Aahhh!" Napasigaw ako dahil sa gulat. It wasn't
Madge! Isang batang pulubi ang humawak sa balikat ko.

"Palimos po..." May pagmamakaawa sa tinig nito.

Hindi ako nakagalaw, naestatwa ako dahil sa pagkabigla. Napakadungis ng batang ito.
Paano ito nakapasok sa isang fastfood chain na tulad nito?

Ilang sandali lamang ay nilapitan ito ng isang service crew at hinila palabas.
"Bawal ka dito. Doon ka sa labas mamalimos," utos nito sa batang pulubi habang
patuloy pa rin itong hinihila palabas.

Samantala, halos habol-habol ko naman ang aking paghinga dahil sa kaba. Nagulat
kasi ako sa biglang pagtapik ng batang iyon sa akin.

"Okay ka lang?" ani Madge habang nakatingin sa akin. "Bakit parang takot na takot
ka?"

"Ah wala, nagulat lang ako dun sa pulubi." Umayos ako ng upo.

"Kahit ako nagulat din eh. Biglaan ang pagsulpot nito sa harapan mo. Tulala ka kasi
kaya hindi mo napansin." Nakangisi siya

sa akin.

"Ha?"

"I told you. Wala ka sa sarili. Kanina ka pa balisa."

Napayuko na lang ako. Napakamot naman si Madge sa kanyang ulo. Ngunit nang ibaba na
nya ang kanyang kamay, natabig nya ang basong may lamang ice tea sa kanyang
harapan. "Shit!" Sabay pa kaming napatayo nang matapon ito.

"Sorry, natapunan ka ba?" Bakas ang pag-aalala sa kanyang mukha.

"Hindi naman. Kaunti lang," tugon ko habang pinupunasan ang ibabang bahagi ng aking
kasuotan gamit ang panyo.

Nang mapunasan na namin ang natapong ice tea, laking gulat naminnang biglang
pumasok ang isang lalaking nakasuot ng itim na jacket at nagwala ito sa counter.
"Hindi naman ito ang in-order ko ah! Bakit ito ang ibinigay mo sa akin!?" Galit na
galit nitong ibinato sa cashier ang order nitong pagkain.

"Sorry, Sir. Palitan ko na lang po," pag-alo ng cashier dito.

"Aba! Dapat lang! Hindi ko naman pagkakamali iyan!" sigaw pa ng lalaking

nagrereklamo.

Bumulong sa akin si Madge. "Grabe, 'no? May ganyan palang mga tao." Bilang tugon ay
tinanguan ko lang sya.
Nang makuha na ng lalaki ang pinalitang order nito, padabog itong lumabas ng
fastfood chain at sumakay sa nakaparada nitong sasakyan. Ilang saglit pa'yhumarurot
na ito paalis.

Napailing na lang kami ni Madge. "Hintayin lang natin si Janice, tapos umuwi na
tayo," sabi ko habang nakatingin sa aking relo. Tumango lang si Madge.

Maya-maya ay may pumaradang pink Honda Jazz malapit sa pwesto namin. We

effortlessly noticed it through the glass wall beside us. Iniluwa ng sasakyang iyon
si Toni Gonzaga kaya naman halos magtilian ang mga service

crew sa loob ng fast food chain na kinakainan namin.

"Akalain mo 'yun, may artista rin palang kumakain sa fastfood chain na 'to," sambit
ni Madge.

I'm a fan actually, pero wala ako sa mood dahil malalim ang iniisip ko. Sandali
lang nanatili ang naturang artista sa loob ng kainan at umalis na rin matapos mag-
take out ng pagkain. Maya-maya ay dumating na si Janice kasama si Rene.

"Let's go!" Pagtayo ko ay tumayo na rin si Madge.

Nang makauwi na kami sa apartment, nag-stay muna si Madge at nakipagkwentuhan kay

Janice. Sa amin na rin sya naghapunan. Matapos nilang magkwentuhan ay agad ko nang
pinatulog si Janicedahil kinabukasan ay may pasok na.

Naiwan kaming dalawa ni Madge at inabot kami ng alas-nuebe ng gabi sa

pagkukwentuhan. Pagkatapos noon ay umuwi na rin siya.

I'm about to go to bed nang mapansin ko na naman ang mga hibla ng buhok na nagkalat
sa sahig. I sighed, then I swept it again. Saan ba nanggagaling ang mga buhok na
ito? Madge has a long blonde hair, this one is black.

Matapos kong simpangin ang mga misteryosong buhok na ilang araw ko nang nakikita,
napagpasyahan ko nang matulog sa aming kwarto.Pagpasok ko sa loob ay nakita kong
tulog natulog na si Janice at naririnig ko na ang malalim nyang paghinga. Hindi ko
naiwasang muling makaramdam ng takot.

Nag-aalala ako na baka mangyari na naman ang nangyari kaninang umaga. Hindi ako
natatakot kung may kababalaghan mang nagaganap, natatakot ako sa kung anumang
pwedeng mangyaring masama sa anak ko.

I stared at Janice. This time, nakatalikod sya sa akin habang nakayakap nang
patagilid sa isa

pang unan.Is she still mad at me? Hinaplos ko ang kanyang buhok. I can feel that
she's in deep sleep.

Tumayo ako at isinara ang pinto ng kwarto. Mula sa may pintuan ay tinitigan ko sya.
I want to say sorry about what happened yesterday. But how could I? May kasalanan
din naman kasi sya sa akin. She lied to me! Well, if she would say sorry to me, I
will forgive her. Maybe tomorrow...

"Why are you staring at me!?"

Napaigtad ako nang dahil sa gulat. Isang boses ang nagmula kay Janice pero malakas
ang kutob kong hindi siya iyon. Nakatalikod pa rin sya sa akin habang mahimbing ang
tulog.
"Anong sabi mo?" Nag-init ang ulo ko nang dahil sa sinabi niya.

Hindi sya lumingon o gumalaw man lang. Nakatalikod pa rin sya sa akin at nakayakap
sa unan niya. Hindi rin sya kumibo.

"I'm still your mother! Hindi ka dapat─"

"Why are you staring at me!?" sigaw muli niya.

"Ha?" Ni hindi pa rin sya gumagalaw o humaharap sa akin. Sa tono pa ng pananalita

nya ay para syang galit.

Lumakad ako papunta sa kabilang bahagi ng kama paharap sa kanya. "Aba't! Sumusobra
ka na ah! Wala ka nang paggalang sa─"Natigilan ako nang makita kong tulog na tulog
pa rin siya.Paano nangyari iyon? Kanino nanggagaling ang tinig na iyon?

"Janice..." Tinawag ko sya. Pero kitang-kita kong malalim na ang tulog nya.

Imposible!

Sa kanya nagmula ang tinig na iyon! Bahagya akong umupo paharap sa kanya.
"Janice..." Subalit kahit yugyugin ko sya ay mukhang malabo syang magising dahil sa
himbing ng kanyang tulog.

Napayuko ako. Siguro ay nananaginip lang sya. Sleep talking, maybe. Ngunit ano
itong nararamdaman ko?Halos lahat ng balahibo ko sa katawan ay nagsitaasan. Agad
kong hinimas ang aking mga braso sa pagbabakasakaling giniginaw lang ako. Subalit
heto na naman ang takot at kaba sa dibdib ko.

Hindi ko maiwasang makaramdam ng panghihilakbot.

Tumingin ako kay Janice.

Natatakot ako. Natatakot akong baka may mangyaring masama sa kanya.Hindi ko

kakayanin kapag may masamang nangyari sa nag-iisa kong anak. Hindi ko mapapatawad
ang sarili ko oras na mapabayaan ko siya.

Dahil marahil sa malalim na pag-iisip, hindi ko na namalayang napaidlip na pala

ako. Subalit makalipas lamang ang isang oras ay naalimpungatan rin ako.Pupungay-
pungay man ay pinilit ko pa ring bumangon mula sa aking kinahihigaan.

Nang makaupo na ako sa gilid ng kama, si Janice kaagad ang hinanap ng aking
paningin. Pero wala ni anino niya sa aming kwarto.

"Janice!" Napasigaw ako.Hindi ko na napigilan ang sarili kong mag-panic.

Nasaan ang anak ko?!

JAMILLEFUMAH

=================
SEIS✞

VI

✞De Javu✞

Monday, 6:00 A.M.

Mrs. Maria Ocampo's P.O.V.

Mabilis kong tinungo ang daan palabas ng kwarto upang hanapin si Janice. Nakarating
na ako sa sala subalit ni anino niya ay wala pa rin akong nakikita.

"Janice!" Hindi ko maipaliwanag ang kabog ng aking dibdib.

Tinungo ko ang kusina subalit wala siya roon. Sa banyo, subalit wala rin doon. Sa
terrace, subalit wala pa rin. Bumalik ako sa sala nang nanlalambot ang tuhod. Where
the hell is she? Sa puntong iyon ay hindi ko na napigilang maiyak. Why? Why is this
happening? Something weird is happening!

"Janice..." Napahagulhol na ako. Nasaan ang anak ko?

Makalipas ang ilang minuto, marahang bumukas ang pinto ng kwarto. Dahan-dahan ko
namang iniangat ang aking ulo. Mula sa loob ay lumabas doon si Janice."Mom? Bakit
ka umiiyak?" Pupungay-pungay pa siya athalatang kagigising lang.

Napatigagal ako. How? I didn't see her inside that room when I woke up.

Lalo akong napahagulhol. Lumapit sya sa akin at niyakap nya ako. "Mom, ano pong
nangyayari?" Nanginginig ang boses nya.

Ginantihan ko ang yakap na ibinigay niya sa akin. "I'm sorry, anak... I'm sorry..."

"Mom..." Napaiyak na rin sya.

Katulad ng nararamdaman ko noong mga nakaraang araw, natatakot ako pa rin ako.
Natatakot ako para sa kanya. Natatakot akong mawala sya sa akin. Ngayon ko mas
lalong napatunayan kung gaano ko sya kamahal.

Pagkatapos ang madramang tagpo namin ni Janice, agad na kaming kumilos upang
maghanda

para sa pagpasok. Bago mag-alas-syete ay nakaalis na kami sa apartment at bumyahe

na papunta sa prestehiyoso at pamosong unibersidad na aking pinagtatrabahuhan at
siya ring pinapasukan ni Janice.

Since estudyante ko naman sya, hindi naging mahirap para sa akin ang mag-adjust sa
oras ng paghahanda sa umaga. Kaya hindi ako nahihirapang asikasuhin sya at the same
time.Hindi rin naman kasi malayo sa amin ang nasabing paaralan. Isang sakay lamang
ng jeep mula sa aming apartment ay mararating na ito.

Saktong alas-syete nang nagsimula akong magklase. Kumpleto ng aking mga estudyante
maliban sa isa─si Ara. Hindi nga ako nagkamali ng iniisip na hindi na naman siya
papasok.

Ala-una nang natapos ang klase ko. Sinabi ko kay Janice na hintayin ako bago
magtungo sa canteen. Gusto ko kasi syang makausap tungkol kay Ara dahil sa
pagkakaalam ko, sya lang ang huling nakasama nito.Ayon kasi sa mga Santos, Biyernes
pa nang umalis si Ara sa kanilang bahay at hanggang ngayon ay hindi pa rin ito
umuuwi. Ni hindi man lang daw ito nagpaparamdam at hindi rin ma-contact.

"Janice, may gusto akong itanong sa'yo..." panimula ko. Nakatayo sya sa harapan ko
habang nakatingin sa akin."Ikaw lang ang huling nakasama ni Ara noong Sabado,
remember? Noong ginawa nyo yung group project niyo sa Science?"

Tumango sya at ngumiti. "You mean, naniniwala ka na sa'kin?"

Hinawakan ko sya sa balikat. "I believe in you..." Tiningnan ko sya sa kanyang mga
mata. "Pero mangako ka sakin, Janice. Promise me that you're going to tellme the
truth," mariin kong pagsusumamo sa kanya.

Itinaas pa niya ang kanyang kanang

kamay na para bang nanunumpa. "I swear, Mom. I swear to God! Si Ara po ang nakasama
ko noong Sabado sa paggagawa ng group project namin."

Napapikit ako. Paano nangyari iyon? Paano nangyaring sinabi ni Clarisse na hindi pa
raw umuuwi si Ara since Friday hanggang ngayon gayong nakasama ito ni Janice noong
Sabado? Naguguluhan ako.

"Okay Janice, naniniwala ako sa'yo." Yumakap sya sa akin pero bumitaw din agad.
"Janice...wala ka bang napansin sa kanyang kakaiba?"

Tumingin sa itaas ng kisame si Janice na tila ba nag-iisip. Pagkatapos noon ay

humarap siya sa akin. "Tahimik po sya noong araw na iyon, halos walang kibo."
Nangunot ang aking noo. "Ang duda ko po, nagtatampo sya sa daddy niya dahil wala
ito nung birthday party nya,'di ba po?"

Napatango na lang ako. Lagi naman kasing walang time ang daddy ni Ara para sa
kanya. "Mauna ka na sa canteen, susunod na lang ako doon. May tatapusin lang akong
lesson plan ha..." utos ko sa kanya.

Tumango lang sya at humalik sa aking pisngi, at saka mabilis na tinungo ang labas
ng classroom. Hinayaan kong bukas ang pinto tulad ng palagi kong ginagawa tuwing
may tinatapos akong gawain sa loob ng classroom.

Nag-focus ako sa aking ginagawang lesson plan subalithindi ko pa rin maiwasang

isipin ang tungkol sa posibleng kalagayan ni Ara.

Bilang pangalawang ina niya, hindi ko maiwasang mag-alala para sa kanya.How could
she do this? Hindi ba niya naisip na lubhang nag-aalala ang kanyang mga magulang
para sa kanya?How could she abandon her class today?

Ganoon ba kaimportante ang nilakad niyanoong gabing iyon kaya hanggang ngayon ay
hindi

pa rin siyaumuuwi? Napabuntong-hinga na lang ako at nagpatuloy na sa pagsusulat.

Kailangan ko itong matapos, ayoko rin namang malipasan ng gutom. Isa pa, naghihitay
sa akin si Janice sa canteen.

I'm about to finish my lesson plannang biglang may pumasok sa classroom. Hindi ko
na ito pinagkaabalahan pang tingnan dahil bahagya ko naman itong kita sa peripheral
vision ko. Naka-uniform rin ito ng tulad ng sa mga estudyante ko. Si Janice iyon sa
tingin ko.
"Sabi ko sa canteen mo na ako hintayin," sabi ko rito nang hindi
nakatingin.Naramdaman kong umupo ito sa class desk sa bandang gitna. "Anyway,
patapos na rin naman ako. Hintayin mo na 'ko."

Ngunit wala pa rin itong imik. Nang tuluyan ko nang matapos ang aking lesson plan,
mabilis akong tumayo at iniligpit ang mga gamit ko. "Let's go!"

Walang paglagyan ang kabang naramdaman ko nang mga oras na iyon. Halos mapaatras
ako sa aking kinatatayuan. Natutop ko rin ang aking bibig. Subalit sa kabila noon,
makalipas ang ilang minuto'y nagawa ko pa ring magsalita.

"A-Ara..?"

Wala pa rin syang imik. At tulad ng sabi ko kanina, naka-uniporme nga siya.

"A-Ara, why are you late?" tanong ko sa kanya bago ako umayos ng tayo.

Wala pa rin syang imik. Nakayuko lang sya at ni hindi ko maaninag ang kanyang mukha
dahil natatakpan ito ng mahaba nyang buhok.

"Absent ka na, Ara. Tapos na ang klase ko." Nakaramdam ako ng pagkainis sa kanya.
Nitong mga nakaraan araw ay napapansin ko ang pagpapabaya niya sa pag-aaral.

Maya-maya ay marahan akong humakbang palapit sa kanya. "Ano ba ang nangyari sa'yo
ha? Hinahanap ka ninaNana noong

Sabado pa."

Subalit nanatili pa rin siyang walang imik. Nakayuko pa rin sya. Nang makalapit ako
sa kanya, doon ko na narinig ang kanyang paghikbi. Dahil dito, tila nakonsensya ako
sa aking nasabi. Maaari kasing kaya siya nagkakaganito ay dahil sa pangungulila nya
sa kanyang ama. Umupo ako sa bangkong katapat ng inuupuan niya. "Ara, what
happened?"

Hindi pa rin niya ako sinagot at patuloy lamang siya sa paghikbi.Ni hindi ko nga
maaninag ang kanyang mukha dahil natatabingan ito ng kanyang mahabang buhok.

"Ara..." Nakaramdam ako ng matinding awa sa kanya. Gusto ko syang yakapin. Pero
tila may kung anong pwersang pumipigil sa akin na gawin iyon.

Mayamaya'y nag-ring ang cellphone ko. Nang ilabas ko ito mula sa aking bulsa,
nakita ko kung kanino nanggaling ang tawag─it's Madge.

Bumaling muli ako kay Ara. "Ara sandali lang ha...I have to take this call." Tumayo
ako at bahagyang naglakad palayo sa kanya. "Wag kang aalis dyan, mag-uusap pa
tayo..." I told her.

Nagtungo ako sa bintana ng classroom at saka ako tumalikod sa kanya. "Hello?" I

answered the call.

"Maria!!!" sigaw ni Madge mula sa kabilang linya.

"Hey Madge, may problema ba?" nag-aalala kong tanong sa kanya.

"Maria..." sambit muli niya sa namamaos na tinig.

"Bakit nga? Bilisan mo, busy ako! Ano ba iyon?"

"S-Si...A-Ara..." Hindi ko man siya nakikita, alam kong umiiyak siya base sa
kanyang boses.

"Oh. What about her? Actually, she's he─"

"She's dead..."

Pakiramdam ko'y tila huminto ang pag-inog ng mundo kodahil sa aking narinig. "W-
what!?" Baka naman nabingi lang ako.

"Patay na si

Ara, Mrs. Ocampo..."

"Ha? Imposibl─"

"Natagpuan ang bangkay nya sa tapsihan kaninang 10:15 ng umaga..." Umiiyak na si

Madge sa kabilang linya.

Napalunok ako nang malalim.Hindi ako makapagasalita. Paanong? Kung ganun, sino
itong kasama ko?

Tila napako ako sa aking kinatatayuan. Nanginginig ang aking katawan at nangingilid
sa mga mata ko ang luha.

"Maria? Andyan ka pa ba?" tanong ni Madge mula sa kabilang linya.

Gusto kong sagutin ang kanyang tanong ngunit walang lumalabas na tinig sa akin. Ni
hindi ko na rin namalayang naibagsak ko na pala ang cellphone ko.

Gusto kong lumingon. Gusto kong lingunin si Ara subalit hindi ko magawa. Hanggang
ngayon ay naririnig ko pa rin ang hikbi niya, dahilan kung bakit mas lalo akong
nanghihilakbot. Sh*t! Lilingon ba ako o hindi?Kung hindi siya si Ara, sino itong
nasa likuran ko?

"Sino k─"

Akma ko na syang lilingunin nang biglang may humawak sa aking balikat.Napaigtad ako
at napatili sa gulat. Agad kong nilingon kung sino ang humawak sa akin.

Isang batang pulubi?

"Palimos po..." May pagmamakaawa sa tinig nito.

Namilog ang mga mata ko. Agad kong nilingap ang paligid. Bigla ko na lang nakita
ang aking sarili habang nakaupo sa isang fastfood at kaharap si Madge.

Totoo ba ito? Bakit parang nangyari na ito?

Hindi ako pwedeng magkamali. Nangyari na nga ito kahapon sa fastfood chain na
kinainan namin matapos naming magsimba.

"Okay ka lang?" tanong sa akin ni Madge habang titig na titig siya sa akin.

Hindi ako nakapagsalita.Maya-maya'y may lumapit na service crew sa batang pulubi at

hinila ito palabas. "Bawal ka dito. Doon ka sa labas mamalimos."

"Okay ka lang?" tanong muli ni Madge. "Bakit parang takot na takot ka?"
Tiningnan ko sya habanghabol habol ko ang aking paghinga."A-Anong nangyari? B-Bakit
parang ..." Hindi ko maapuhap ang aking sasabihin.

Napakamot si Madge sa kanyang ulo. Subalit nang ibaba nya ang kanyang kamay,
natabig nya ang basong puno ng iced tea na nasa harapan niya. "Shit!"

Shit talaga! Hindi ako pwedeng magkamali. Nangyari na nga ang pangyayaring ito.

Sabay pa kaming napatayo nang tuluyan itong matapon."Sorry, natapunan ka ba?" May
pag-aalala sa kanyang tinig.

Hindi ako nakaimik. Bikig ang aking lalamunan at nangangatog ang aking mga labi.

"Hoy! Ano na?" untag nya.

Hindi na ako nakatiis kaya naman lumapit na ako sa kanya. "Madge...nangyari na

ito."

"Ha?" Patuloy lang sya sa pagpupunas sa kanyang damit na natapunan ng iced tea.
"Hindi kita maintindihan..."

"Madge, makinig ka..." Mas lalo pa akong lumapit sa kanya. Para na akong baliw.
Nangangatog ang aking buong katawan. "Nangyari na ang lahat ng ito..." naluluha
kong usal.

Ilang sandali pa, hinila ako ni Madge at pinaupo. "Okay ka lang ba talaga? Kanina
ka pa balisa eh..."Nang makaupo na ako, umupo rin sya paharap sa akin. "Ano bang
nagyayari? Nanginginig ka ah..."

Palinga-linga ako sa paligid na tila ba may kinatatakutan. "A-Anong araw ngayon,

Madge?"

Ngumiti sya. "Linggo! Nakalimutan mo na ba? Galing tayo sa simbahan kanina lang,
'di ba?"Napayuko ako."Don't tell me natakot ka nang husto doon sa batang pulubi?"
nakangisi niyang sabi sa akin.

Tumingin

ako sa kanya. "Makinig ka, Madge, may papasok dyan na lalaking nakasuot ng itim na
jacket." Itinuro ko ang counter area.

Nilingon naman ito ni Madge. "Okay..." natatawa niyang sabi. "Pagkatapos..."

"M-Magrereklamo ang lalaking iyon dahil mali ang ibinigay sa kanyang order for take
out." Ramdam na ramdam ko ang pangangatal ng kalamnan ko.

Alam kong hindi kumbinsido si Madge sa mga pinagsasabi ko. Pansin kong napapangiti
nalang siya sa akin. "All right," sambit niya. Humarap siya sa counter area. "Let's
see."

Ilang minuto nga lang ay biglang pumasok ang isang lalaking nakasuot ng itim na
jacket at nagwala ito sa counter. "Hindi naman ito ang in-order ko ah! Bakit ito
ang ibinigay mo sa akin!?" Galit na galit nitong ibinato sa cashier ang order
nitong pagkain.

"Sorry, Sir. Palitan ko na lang po," pag-alo ng cashier dito.

"Aba! Dapat lang! Hindi ko naman pagkakamali iyan!" sigaw pa ng lalaking

nagrereklamo.
Napatigagal si Madge sa kanyang nasaksihan. Marahan syang tumingin sa akin. Bakas
sa kanyang mukha ang pamumutla. "My God..." bulong nya.

Nang makuha na ng lalaki ang pinalitang order nito, padabog itong lumabas ng
fastfood chain at sumakay sa nakaparada nitong sasakyan. Ilang saglit pa'yhumarurot
na ito paalis.

Napatakip si Madge sa kanyang bibig. Pansin ko ang pamumuo ng luha sa kanyang mga
mata.Sa puntong iyon, alam kong unti-unti na siyang naniniwala sa akin.

Bumulong muli ako sa kanya. "Maya-maya'y paparada sa tapat natin ang isang pink
Honda Jazz. Lulan ng sasakyang iyon si Toni Gonzaga at magte-take out siya ng
pagkain sa fastfood chain na ito." Nakatanga lang sa

akin si Madge sa akin habang inilalahad ko ang aking pangitain.

Ilang minuto lang ang nakalipas at hindi nga ako nagkamali, nangyari ang aking mga
sinabi.Pumarada ang isang pink Honda Jazz sa tapat ng pwesto namin. Iniluwa ng
sasakyang iyon si Toni Gonzaga kaya naman halos magtilian ang mga service crew sa
loob ng fast food chain na kinakainan namin.

Halos hindi makapaniwala si Madge sa kanyang nakita.Ni hindi siya makapagsalita.

Maging ako ay hindi rin makapaniwala. Alam kong may gusto siyang sabihin ngunit
tulad ng aking inaasahan, hindi niya nagawang magsalita. Makalipas ang ilang
sandali, dumating na sina Janice at Rene mula sa pamamasyal sa mall.

Matapos ang pangyayaring iyon, napagpasyahan na naming umuwi sa apartment kasama si

Madge.Hanggang sa mga oras na iyon ay wala pa rin syang imik. Pansin ko rin sa mga
kilos nya ang panginginig ng kanyang katawan. Balisa siya at tila hindi malaman ang
gagawin at ang sasabihin.

Nang makarating na kami sa apartment, agad kong pinatulog si Janice matapos naming
maghapunan. Nang makatulog na siya, lumabas na ako ng kwarto. Naabutan ko naman si
Madge sa sala habang palakad-lakad na tila ba hindi mapakali.

"Madge..." bungad ko kay Madge. Pilit kong itinago ang pangangatog ng aking
katawan.

Lumapit sya sa akin at hinawakan ang aking mga kamay. "Anong nangyari? Bakit?
Paanong─" Halos hindi rin nya masabi ang ang gusto nyang itanong.

"I told you... Nangyari na ang lahat ng ito, maliban dito. Sa pangitain ko, wala
ang pangyayaring ito, ang pag-uusap natin."

Tumingin sya sa akin. Bakas sa kanyang mga mata ang pamumuo

ng kanyang luha."May mga kakaiba pa bang nangyayari sa'yo bukod doon?"

"Meron. Marami. Hindi ko maipaliwanag."

"Kailan pa nagsimula?"nag-aalala niyang tanong.

Marahan akong umupo malapit sa kanya. "Simula nang...manggaling kami sa birthday

party ni Ara."

"Shit!" Napaupo na sya sa tabi ko.

"Bakit?!"gulat na gulat kong tanong.

"It's a premonition," tugon niya subalit hindi siya makatingin nang diretso sa mga
mata ko.

"What do you mean?"

"Someone will die."

Doon ko lang napagtanto at napagtagpi-tagpi ang mga bagay-bagay─ang aking pangitain

at ang mga kakaibang pangyayari nitong mga nakaraang araw. Nang sabihin niya iyon,
si Ara agad ang unang pumasok sa isip ko.

"Si Ara..." magkapanabay naming bulong.

"Paanong─"Napaangat na ako sa aking kinauupuan.

Sumeryoso ang kanyang mukha. Napalunok siya. "Noong una ko pa lang syang makita..."
Tumitig sya sa akin at kitang-kita ko sa mga mata nya ang matinding takot. "Alam ko
na... mamamatay sya."

"Ha?" Nangilabot ako sa aking narinig.

Tumingin sya sa akin. Sa puntong iyon, hindi na niya napigilan ang pagbagsak ng
kanyang luha."I never saw her face."

"A-Anong ibig mong sabihin?"

"W-Wala syang ulo..."

Napatakip ako sa aking bibig. "Sa simula pa lang nang...makita mo sya?"

Tumango lang sya sa akin. Kaya pala sya mailap sa batang si Ara. Kaya pala...

Hinawakan ko ang kanyang mga kamay, napakalamig nito. "Sabihin mo sa akin ang
lahat, Madge, ano pang nalalaman mo?"

Tumingin sa akin si Madge. Namumugto na ang kanyang mga mata."Remember noong

Saturday after nating mag-grocery?"Napalunok ako. "I saw

Ara...dito sa third floor." Napakapit sya nang madiin sa aking mga kamay. "Nandito
siya noong araw na iyon at tanaw na tanaw ko siya mula sa ating kinatatayuan."

Kaya pala pansin ko ang pamumutla niya noong araw na iyon habang tinatanaw itong
third floor.Kaya pala maraming buhok sa aming sahig na lagi kong winawalis. Kaya
pala sunod-sunod ang mga nakakapagtakang pangyayari simula noongSabado nang
madaling araw. Kaya pala... Lahat ay premonisyon sa pagkamatay ni Ara.

"Ano ang kinalaman ko?" naguguluhan kong tanong. Tumingin ako sakanya. "Bakit ako?"

"P-Paano mo ba nasabing...nangyari na ang lahat ng ito?"

Napayuko ako. "Bukas..."

"Ha?"

"Bukas, Ara will be found dead sa tapsihan sa bayan." Nang sabihin koi yon ay
napaiyak na ako.

Tila nanlata naman si Madge sa kanyang narinig. Ilang sandali pa'y matiim siyang
tumingin sa akin. "Ikaw..."

"A-Anong ikaw?A-Anong ako? Ako?"

Napaluha na rin sya. "Ikaw ang napili nyang...hingan ng tulong..."

"What do you mean? Hindi ba't hindi nga ako malapit sa kanya?" Ayaw kong maniwala.
Gusto ko ng konkretong paliwanag.

Napapikit sya. "Hindi ko rin alam. Ano bang relasyon mo sa kanya? Sa pamilya nya?
Kay Clarisse? Kay...Atty. Santos?"

Kay Atty. Roger Santos? Hindi ako nakaimik.

Biglang namilog ang mga mata nya. Pagkatapos ay bigla syang nag-angat ng mukha na
para bang may biglang naalala. "My God!"

Napaatras ako. "Bakit?"

Kitang-kita ko ang muling pag-agos ng luha sa kanyang mga mata. "S-Si Janice..."

"Oh please, don't tell me..."

Biglang nabaling ang aming atensyon sa kwarto nang marahang bumukas ang pinto.
Magkapanabay kaming napalingon doon.

Isa.

Unti-unting lumalawak ang pagkakabukas nito.

Dalawa.

"Janice..." bulong ko.Ramdam na ramdam ko ang panlalamig ng buong katawan ko.

Tatlo.

No!!! It's Ara.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

SIETE✞
VII

✞Food And Foot✞

Sunday, 10:15 P.M.

Ara's P.O.V.

Isang malakas na ingay ang gumising sa akin mula sa mahimbing na

pagkakatulog.Marahan kong iminulat ang aking mga mata. Agad na bumungad sa akin si
Uncle Roli, he's beside me. He's pounding something gamit ang isang palakol.

Ilang sandali pa'y nakaamoy ako ng malansa.Napakasangsang at nakakasulasok ang amoy

na iyon. Dahan-dahan kong sinilip nang mabuti kung ano ang kanyang ginagawa. He's
pounding a pair of feet! Oo, putol na paa! Paa ng isang...

TAO!

Dahil sa kagimbal-gimbal na eksenang aking nakita, hindi ko na napigilang mag-

panic. Napabalikwas ako ng bangon paupo mula sa aking kinahihigaan. Malamig,
giniginaw ako.

Pero bakit ganito? Hindi ako makabangon. Pinagmasdan ko ang paligid at napansin
kong malalim ang aking kinalalagyan.

Nasa bathtub ako! Malamig! Malansa! Madilim.

Tanging liwanag lang ng buwan mula sa bintana ang nagsisilbi ilaw. Kalahati ng
bathtub ay may tubig. Halos kalahati ng aking katawan ay nakatubog sa tubig!

Pinagmasdan ko ang tubig, kulay pula ito. May dugo ang tubig na kinalalagyan ko
ngayon. Kalahati ng katawan ko ang nasa ilalim ng tubig dahilan para makaramdam ako
ng matinding lamig.

Pinilit kong makatayo subalit hindi ko magawa. Pinasadahan ko ng tingin ang buong
paligid at naging malinaw sa akin ang katotohanang kasalukyan akong nasa malawak na
banyo. Puti ang tiles nito ngunit...

Nagkalat ang dugo sa

paligid!

Doon na napansin ni Uncle Roli na gising na ako. Tiningnan niya ako nang matalim
subalit may ngiti sa kanyang mga labi.Puro dugo ang kanyang mukha. "Gising ka na
pala..."

Nang mga oras na iyon, nanumbalik na sa aking alaala ang mga huling pangyayari bago
ako mapunta sa lugar kung nasaan ako ngayon. Naalala kong tinakasan ko siya.Animal
ang lalaking ito, hayop! Demonyo siya at mamamatay tao.

Siya ang pumatay sa pamilya nya─kay auntie at sa pinsan ko.

Hindi ko na napigilang mapaluha. Hindi ko maipaliwanag ang galit na nararamdaman ko

para sa kanya."Lamimnyungonum..." Teka,bakit hindi ako makapagsalita?!
Then I slowly touch my mouth. Napakalagkit ng bibig ko, napakalansa. Nang tingnan
ko ang aking kamay matapos kong hawakan ang bibig ko, napaatras ako sa aking
nakita.

Dugo!

What the hell is happening to me?! Bakit puro dugo ang bibig ko? Nang yumuko ako'y
nakita kong umaagos ang dugo hanggang sa aking dibdib. Maging ang suot ko'y puno na
rin ng dugo subalit mukhang natuyo na kaya namankulay itim na.

Then I feel the pain in my head. Nang kapain ko ang ulo ko, nakita kong may dugo
rin ito.Naalala kong pinukpok nga pala ako ni Uncle Roli ng martilyo sa ulo,
dahilan para nawalan ako ng malay.Nakaramdam din ako ng kirot sa aking bibig kaya
naman napanganga ako dahil sa sakit. Bahagya akong napayuko at tumulo mula rito ang
masagana at malapot na dugo.

Sa puntong iyon ay tuluyan na akong napaiyak. Nangangatog na ako dahil sa takot.

Napakalakas ng kabog sa dibdib ko.

Si Uncle Roli ba talaga ang gumawa sa akin nito? Sh*t! Hindi

malayong tuluyan niya akong patayin.

Maya-maya'y narinig ko na ang paghakbang nya palapit sa akin. Hindi ko sya magawang
tingnan. Nanghihilakbot ako sa kanyang itsura. Puno ng dugo ang kanyang mga kamay,
maging ang kanyang mukha. Batay sa ikinikilos niya, sa tingin ko'y wala na siya sa
tamang katinuan.

Hinagilap ng aking paningin ang pares ng paang kanina lamang ay walang awa niyang
dinudurog.

Lalo akong nakaramdam ng matinding takot nang mahagip na ito ng aking mga mata. Paa
nga ang mga ito, pares ng isang paa! Kaninong paa kaya ang mga ito? Kung gayon,
bago pa man ako tumuntong sa bahay na ito, may pinaslang na siya. Hindi! Hindi
pwede! Kailangan kong makatakas mula sa mga kamay niya bago pa man niya ako isunod
sa mga kaawa-awa niyang biktima.Baliw ang taong ito, baliw ang Uncle Roli ko.

Tiningnan ko siya nang matalim.

Halos hindi ko na maaninag ang kanyang mukha dahil punong-puno ito ng dugo.Wala
akong ibang nakikita kundi ang madilim nyang mukha at ang malawak nyang ngiti na
abot hanggang tainga. Ang kanyang mga mata ay natatabingan ng mahaba at kulot nyang
buhok na natatabunan naman ng itim nyang sumbrelo.

Hindi na sya ang kasintahan ko. Hindi na sya ang Uncle Roli na kilala ko.

Gusto ko syang murahin at pagsalitaan ng masama. Gusto ko syang saktan. Ngunit

walang lumalabas na boses mula sa aking bibig at wala rin akong lakas para labanan
siya.Nanghihina ako, hindi ko magawang kumilos. Nanlalabo na rin ang aking mga
mata.Subalitpilit kong pinatatagang aking loob. Kailangan kong lumaban, kailangan
ko siyang labanan. Inisip ko si Nana, ang Mommy ko. Sya ang pinaghugutan

ko ng lakas.

"Ara...sandali lang ha. Kukuha lang ako ng pagkain..." Malambing ang tinig nya.
Pagkatapos noon ay naglakad na sya palabas at tuluyan nang nawala sa aking
paningin. Pagkakataon ko na para makatakas.

Nakakarinig ako ng ingay. Ingay ng mga insekto tulad ng langaw at kuliglig. Subalit
kahit anong gawin kong paghahanap ay wala akong makita. Naririnig ko lang ang ingay
ng mga ito.

Sinubukan kong muling bumangon ngnit hindi ko talaga magawa. Bakit? Nangmapalingon
ako sa aking likuran, doon ko nakita ang isang kadena─kadenang nakatali sa makapal
at malaking tubo sa aking likuran. Kinapa ko ito mula sa ilalim ng tubig at nalaman
kong nakatali ito sa aking beywang. Nakabuhol nga ito nang makailang ulit sa aking
beywang.

Pinagmasdan ko ang pinto ng banyo, it's ajar. He left it ajar for a purpose. Kaya
naman mabilis kong kinalas ang kadenang nakabuhol sa akin. Ilang beses kaya itong
ibinuhol? Isa? Dalawa? Mga tatlong buhol.

Dali ko itong sinubukang kalasin. Nakalas ko ang unang buhol.Maya-maya'y nakarinig

ako ng langitngit sa sahig─yabag ni Uncle Roli!Lalong kong binilisan ang kilos ko.
Kinapa kong muli ang kadena, mahigpit ang pangalawang buhol.

"Ara..."tinig ni Uncle Roli. Pero mahina ang kanyang boses.

Buong lakas kong kinalas ang mahigpit na pagkakabuhol ng kadena. Nakalas ko!Isang
buhol na lang!

"Ara..."Papalapit na sya. Rinig na rinig ko na siya!

Huminga ako nang malalim. Mahigpit ang pangatlong buhol!

"Ara."

Ayan na siya. Bilis pa, Ara! Bilis pa!

"Ara?"

Malapit ko nang matanggal. Bilis pa!

"Ara!"

Malapit

na sya. Malapit na si Uncle Roli!Napahinto ako habang habol ko ang aking hininga.

Katahimikan.

Nawala ang tinig niya. Gumaan ang aking mga kamay at marahan kong tinanggal ang
pangatlong buhol ng kadena. Nararamdaman ko, nasa paligid lang sya. Malapit sa
akin. Pinagmamasdan ako, sinisilip.

Huminga muli ako nang malalim upang paliitin ang aking tiyan. Sa ganitong paraan,
madali kong matatanggal ang buhol.

Isa...

Huminga ako nang malalim. Hila! Hila!

Dalawa...

Hila! Hila! Ara, hila pa!Buong lakas ko ang aking ibinuhos matagal lamang ang buhol
habang ang aking mga mata ay sa pinto lang nakatingin.

Tatlo!!!
Huminto ako sa aking ginagawa at kulang na lang ay lumubog ako sa aking
kinalalagyan.Napadako ang aking paningin sa may pintuan. May nakikita akong mga
mata. Nakasilip ito sa akin. Kumukurap ang mga ito habang nakatingin sa akin.

Kumilos muli ang aking mga kamay upang tanggalin ang pangatlong buhol habang ang
paningin ko ay hindi kumakalas sa mga matang nakasilip sa akin. Sigurado akong
hindi kay Uncle Roli ang mga matang ito. Kung gayon, kanino ang mga matang ito?

Maya-maya'y nakalas ko na ang pangatlong buhol. Bahagya akong umangat sa aking

pagkakaupo upang pagmasdan nang mabuti ang mga matang ito na ngayon ay nakasilip pa
rin sa akin.

Parang nakita ko na ang mga matang ito dati. Habang tumatagal kasi, unti-unti itong
nagiging pamilyar sa akin. Sino nga ba ang may mga matang katulad ng kasalukuyan
kong nakikita?

Napalunok ako nang mariin nang mapagtanto ko na kung sino ang nagmamay-ari ng

mga matang iyon. Tama! Kilala ko na kung kaninong mga mata ito! Pero... Imposible!

Napaigtad ako sa gulat nang biglang sumara nang malakas ang pinto. Habul-habol ko
ang aking paghinga at napakatindi ng aking kaba.Kilala ko kung sino ang taong iyon!
Kilala ko ang nakasilip na iyon!

Ilang segundo lang ay marahang bumukas ang pinto. Rinig na rinig ko ang
paglangitngit nito dahilan para mapapikit ako sa takot. Pakiramdam ko'y hindi ko
kakayaning makita kung sino man ang iluluwa ng naturang pintuan.

Katahimikan.

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata.

"Ara!"

Oh God!Napakawag ako sa sobrang gulat!

"Kumain ka muna," ani Uncle Roli habang inilalahad sa akin ang dala nyang plato.
Madilim ang kanyang mukha at tanging ang nakakatakot nyang ngiti ang aking
nakikita.

Hindi ko sya kinibo. Gusto kong sabihin sa kanya na hindi ko gusto ang kanyang
iniaalok, pero paano? Hindi ako makapagsalita.

Umupo sya sa aking harapan at sinilip nya ang aking mukha. "Kumain ka muna,
pagkatapos...uuwi na tayo."

Uuwi? Sinong niloko nya?Umiling ako.

"Kumain ka muna, sige na..." pagsusumamo nya habang pilit na iniaabot sa akin ang
hawak nyang plato.

"Ngwi..." Umungol lang ako dahil wala talagang boses na lumalabas sa aking
bibig.Bukod dito, pakiramdam ko'y may kakaiba sa bibig ko. Mahapdi. Masakit. Hindi
ko maipaliwanag.

Nagbago ang timpla ng kanyang mukha at sa paningin ko'y tila nagmukha syang
demonyo. "Kakainin mo ba ito o hindi!?" asik nya sa akin.
Nakaramdam ako ng matinding takot nang sigawan nya ako. Nagulat pa ako

nang bigla nya akong sabunutan. Mariin iyon, malakas at marahas. Tila hihiwalay sa
anit ko ang aking buhok dahil iwinasiwas nya iyon.

"Kakainin mo ito? O kakalbuhin kita!" Mahigpit ang pagkakakapit nya sa buhok ko.

Wala naman na akong nagawa pa kundi ang mapahagulgol na lang sa sakit.Napakasakit!

Wala na akong magagawa pa kaya naman mahirap man, napilitan na rin akong tumango
bilang pagsang-ayon.

Bumitaw sya sa buhok ko.Nasulyapan ko ang ilang hibla ng buhok na nalagas sa

tiledfloor mula sa kanyang kamay. Napakalakas nya. Sandali lang niya akong
sinabunutan ngunit napakarami nang hiblaang natanggal nya mula sa aking anit.

Iniabot nya sa akin ang isang platitong may kaunting kanin. Sa ibabaw nito ay may
ulam. Inabot ko naman iyon mula sa kanya.

"Kumain ka ah! Bilisan mo para makauwi na tayo." Heto na naman sya, napakalambing
ng tono.

Wala naman akong ibang choice kundi kumain. Isa pa, kailangan ko rin ito para
magkaroon ako ng lakas. LAKAS para makatakas.

Pinagmasdan ko ang pagkain─mainit na kanin at sa ibabaw nito ay may isang pirasong

ulam.

Teka, anong klaseng ulam ito? Mukhang nanlalabo yata ang paningin ko.

Kinusot ko ang aking mga mata upang makasigurong hindi ako nagkakamali ng tingin.
Piraso ito ng karne. Kulay pula ito. Hindi! Mas matingkad sa pula. Kulay rosas!
Hinawakan ko ito, medyo matigas na magaspang, malagkit at...

Oh HINDI!Hindi pwede!Kaya ba ako ganito? Totoo ba ang nakikita ko? Tama ba ang
hinala ko?

"Kainin mo yan, Ara. Para makapagsalita ka na..." pagkasabi nya noo'y ngumisi sya.

Muli akong napahagulhol habang iniaangat

nang marahan ang aking kamay upang kapain ang aking bibig. Marahan kong binuksan
ang aking bibig at kinapa ang aking dila. Wala ang aking dila! Kaya pala hindi ako
makapagsalita. Pinutol nya pala ang dila ko.

Halos pawian ako ng ulirat dahil sa nadiskubre ko. Ang hayop na ito, ipapakain pa
sa akin ang sarili kong dila!

"Kainin mo yan!" Pinandilatan nya ako.

Sa takot ko, pikit mata ko iyong kinain.

Inuna ko ang kanin at marahan ko itong nginuya. Isinunod ko ang ulam─ang aking
dila. Nginuya ko rin ito ngunit wala akong malasahan. Basta ang alam ko lang, pilit
koi tong nginunguya nang marahan.

Nakatingin lang si Uncle Roli sa akin. Pinagmamasdan ang bawat pagnguya ko. Ang mga
mata nya'ynasa sa akin lamangsubalit napakalikot ng mga ito.

Kasabay ng aking pagnguya ay ang aking pagluha.

Oh Diyos ko!

Bakit nangyari sa akin ito?

Pahihirapan nya ba muna ako bago nya ako patayin?

Hindi pwede. Hindi ako pwedeng mamatay. Paano si Nana? Paano ang Mommy ko?

Nakatitig pa rin sya sa akin. Ganoon pa rin ang kanyang mga mata, napakalikot.

"Roli?!" Tinig iyon ng isang babae mula sa labas.

Mabilis na tinungo ni Uncle Roli ang bintanaat agad na gumuhit ang ngiti sa kanyang
mga labi.Sa palagay ko'y inaasahan niya ang pagdating ng naturang babae. Pero sino
iyon?

Bumaling sya sa akin. "Dyan ka lang, Ara. May surpresa ako sa'yo." Nakangisi pa ang
g*go. Then he went out the room but he left the doorslightly openkatulad ng palagi
niyang ginagawa.

Nang mawala sya sa paningin ko ay buong lakas akong bumangon. Umahon ako mula sa
tubig ng bathtub. Since nakalas ko na ang kadena, ito na ang pagkakataon ko para
makatakas.

Humakbang ako paahon. Nang aapakna ako sa sahig, napaluhod ako. Bakit? Bakit hindi
ako makahakbang?

Lumingon ako sa aking likuran. Nanlambot ako sa aking nakita.

Oh my God!

Nangingipuspos ako.

Tila napako ako sa aking kinasasadlakan.

Hindi maaari.

Paano na ako?

Gayunpaman, gumapang ako at mabilis na hinagilap ang putol na paang nasa isang
sulok. Paang sa tingin ko'y pinutol ni Uncle Roli.

Pagkatapos ay tumungo ako sa sulok at niyakap ko iyon. Hindi ko na napigilang

mapahagulgol. Ang paang ito, ang isang paang ito...

Ito ang...

KANANG PAA ko...

=================
OCHO✞

VIII

✞She not He✞

Sunday, 11:00 P.M.

Ara's P.O.V.

MANHID.Tanging ingay ng bangaw ang aking naririnig.

Matigas.

Malamig.

Masangsang.

Malagkit.

Marahan ko muling iminulat ang aking mga mata. Inilibot ko ang aking paningin.

Sa kisame. Sa dingding. Sa sahig.

Nagkalat ang mga hibla ng buhok. Buhok na galing sa akin. Nagkalat ang dugo! Dugo
na nagmula mismo sa akin, ang sarili kong dugo.

May UGONG.

May ugong akong naririnig. Mga BANGAW, ngunit wala naman akong nakikita. Pero alam
kong ingay na likha iyon ng naturang insekto.

Humigpit lalo ang pagkakayakap ko sa aking kanang PAA─putol na paa. Niyapos ko ito
nang mahigpit, mahigpit na mahigpit, at saka ako umiyak muli.

Ano na ang gagawin ko? Makaligtas man ako sa kamay ni Uncle Roli, kailangan ko
namang harapin ang katotohanang pilay na ako, pipi pa. Walang kanang paa at walang
dila. I am disabled!

Si Nana! Malamang ay nag-aalala na iyon sa akin at hinahanap na ako.

Nana! Tulungan mo po ako!

Sa buong sandali ng aking pag-iisa, wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak at
humagulgol. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Pakiramdam ko'y pinanghihinaan na ako
ng loob. Wala na akong takas.

Maya-maya'y napahinto ako nang may marinig akong tinig. Bumaling ako sa pinto ng
banyo bago muling bumaling sa aking kanang binti.Tinitiis kong pilitang sakit

na aking nararamdaman.Dumapa ako at gumapang na animo'y isang sundalong nasa giyera

na takot matamaan ng bala.
Sa tulong ng mga hiblang buhok na nagkalat sa sahig, madali kong narating
sapintuan.

Habang palapit ako nang palapit sa may pintuan, mas lalo kong naririnig ang tinig
ng babae.Pero malabo iyon dahil kulob ang boses nito. Kaya naman buong lakas pa
akong gumapang palabas ng pintuan hanggang sa marinig ko na ang usapan.

"Hindi mo pa rin itinatapon?" tanong ng babae. Sino ang babaeng ito? Pamilyar sa
akin ang boses na aking naririnig.

"Natutulog lang sya. Bakit ko sya itatapon?" Malamig ang tinig ni Uncle Roli at
animo'y napakabait nyang tao.

Narinig ko ang banayad na paghakbang ng babae. "Roli, patay na sya." Pamilyar

talaga sa akin ang boses na iyon. Hindi ko lang maalala dahil marami itong katulad.

Humikbi si Uncle Roli, dinig ko. "Hindi pa sya patay!" Pimipiyok na ang boses nya.

"No one could survive that. Naubusan sya ng dugo. Bata pa sya, hindi kakayanin ng
katawan nya ang-"

"Hindi! Hindi pa sya patay!" Napahagulhol na si Uncle Roli. Iyon ang unang
pagkakataon na narinig ko syang nagkaganoon.

Humugot ako ng pwersa upang makaabante pa mula sa aking pwesto. Patuloy akong
gumapang. Nang makahanap ako ng magandang lugar, pilit akong sumilip upang tanawin
kung sino ang babaeng kausap ni Uncle Roli.

Ngunit sadya itong mailap dahil sa pagkakataong iyon, nakatalikod ito sa akin at
nakayakap kay Uncle Roli. Hindi ko ito gaanong maaninag dahil madilim. Natatakpan
nito ang liwanag na nagmumula sa kandila. Nakasuot ito ng malapad na black

cowboy hat at natatabingan ng buhok ang mukha nito.

Sino ba ang babaeng ito?

Kasintahan ni Uncle Roli? Sabi ko na nga ba, hindi ako nagkamali sa hinala kong may
iba siyang babae! But that's not important now. Kahit naman mahuli ko sya sa akto,
balewala na rin sa akin iyon. Wala na akong nararamdamang pagmamahal kanya. Takot
na ang nasa akin.

Isa syang baliw! At malamang, masahol pa ang babaeng ito sa kanya.

Kumalas ito sa pagkakayakap kay Uncle at...

Naglapat ang mga labi nila!

SHIT!

Sabi ko na nga ba! May relasyon sila.

Kumalas ang babae mula sa pagkakahalik sa kanya. Pagkatapos ay hinimas nito ang
kanyang buhok. "Sinabi ko na kasi sa'yo, wala kang ibang mamahalin kundi AKO. Ako
lang Roli, ako lang."

Hindi ako nagkamali, baliw rin ang babaeng ito!

"Huwag mo syang papatayin." Mababakas sa tinig ni Uncle Roli ang pagmamakaawa.

Natahimik ang babae. Maya-maya'y padabog itong humakbang patalikod kay Uncle Roli.
"Bullshit! Gusto mo bang matulad sya sa mag-ina mo, ha?!"

Biglang kumabog ang dibdib ko. Nakaramdam ako ng kakaibang takot nang marinig ko
ang sinabi ng babae.

Anong ibig nitong sabihin?

Mabilis itong tinungo ni Uncle Roli upang amuhin. "Wag...maawa ka. Mahal ko sya."

"Bakit Roli?! Bakit sa dinami-rami ng babae, sya pa?! Anong meron sya na wala ako,
ha?! Ano?! Ako ang matagal mo nang kasama at hindi siya!" Nanggagalaiti ito sa
galit.

Napayuko sa paghagulgol si Uncle Roli. "Mahal din naman kita eh. Sinabi ko naman
sa'yo, bigyan mo lang ako ng panahon. Kaunting oras lang naman ang hinihingi

ko-"

"Patay na sya, Roli!" Hindi na sya nito pinatapos sa kanyang sasabihin.

Nag-angat ng ulo si Uncle Roli. Hinawakan sya ng babae sa mukha at hinaplos iyon.
"Patay na sya, Roli... Patay na si..."

"Ara..."

Napaatras ako sa aking narinig, napaigtad!

"Hindi pa sya patay!" mariing hiyaw ni Uncle Roli.

"Patay na si Ara, Roli. Kagabi pa lang matapos KONG putulin ang kanyang PAA."

Ha? Ano daw?

Totoo ba ang narinig ko?

Sya ang pumutol ng paa ko?

Nagwala si Uncle Roli at humugot ng bangko sa mula sa kanyang likuran at ibinato

ito. "Hindi patay si Ara! Kanina lang pinakain ko pa sya!"

Tama si Uncle Roli. Hindi pa ako patay. Akala ng babaeng ito, patay na ako. Heto
nga't nasasaksihan ko pa ang usapan nila. Ang walanghiyang babaeng ito! Sya pala
ang pumutol sa paa k-

"Roli!!!" Isang malakas na sigaw ang pinakawalan nito. Nakakatakot ang tinig na
iyon.

Samantala, si Uncle Roli na kanina'y tila mabangis na hayop, ngayo'y parang maamong
tupa na unti-unting nagbago ang anyo. Napayuko sya sa tinig ng babae.

"Sinabi ko na sa'yo na ako lang ang pwede mong mahalin, diba? Ako lang, Roli! Ako
lang!" Napakadominante ng boses nito. Pagkatapos ay humugot ito nang malalim na
paghinga. "Wala ka nang ibang mamahalin, maliwanag ba?"

Walang imik si Uncle Roli. Para itong bata na pinapagalitan.

"Or else...matutulad sila sa ginawa ko...sa PAMILYA mo at kay ARA..."

Tama ba ang narinig ko?! Ang babaeng ito ang pumatay sa Auntie ko at sa pinsan ko?
Para akong binuhusan ng nagyeyelong tubig. Nalilito ako. Ang buong akala

ko, si Uncle Roli ang pumatay sa kanila. Hindi pala!

Ang babaeng ito...

Ito ang...

SHIT!

Sobrang SHIT!

Napaluha ako. Gusto kong bumangon at gumanti. Pero wala akong lakas. Ni hindi ko
magawang magsalita.

"Iuuwi ko sya," si Uncle Roli. Malumanay ang boses nya.

"Ano?!" singhal ng babae.

"Ibabiyahe ko sya...pauwi."

"Hindi mo ba talaga naiintindihan, Roli?! PATAY na si Ara. Dito mo na lang din sya
itago sa bahay na ito, kasama ng pamilya mo!"

"Eh, ano kung iuwi ko sya? Pinutol mo naman na ang DILA nya. Hindi na sya
makakapagsumbong kahit na kanino. Hindi na sya makakapagsalita." Nanginginig ang
tinig ni Uncle Roli habang nagsusumamo. Para syang baliw. Hindi, nababaliw na
talaga sya! "Isa pa, kakain pa kami." Bahagya pa syang napahinto. "Kakain kami sa
paborito naming tapsihan..."

Hindi pwede!

Hindi nya ako pwedeng iuwi nang ganito ang kalagayan ko. Kailangang ma-convince ko
rin si Uncle Roli na patay na nga talaga ako tulad ng sinasabi ng babaeng ito. Saka
na lang ako mag-iisip ng paraan kung paano ako makakatakas sa bahay na ito at
makakahingi ng tulong.

Imbis na lalong magalit, napahalakhak ang babae. "All right. Pero ikaw na ang
bahala sa kanya. Ikaw na ang bahala sa bangkay nya."

"Hindi pa nga sya PATAY! Kanina lang pinakain ko pa sya," pagpupumulit niya.

Natatawa na lang ang babae. "Okay! Let's see."

Oh my God!

Pupunta sila rito!

Mabilis akong kumilos at umikot pabalik. Gumapang ako.Hindi ako pwedeng makita ng
babaeng ito. Pihadong papatayin

nya ako kapag nagkataon!

Kailangang makapagtago ako!

Narinig ko ang kanilang paghakbang. Papalapit nang papalapit.

Bilis pa, Ara! Bilis!

Buong lakas akong gumapang!

Hayan na sila at papalapit na.

Damn, Ara! Bilis pa.

Gapang, Ara!

Bilis pa.

Malapit na sila!

Nang marating ko ang pinto ng banyo, lumingon ako sa kanan.Dead End!Pader lang ang
nandoon at walang daan.Lumingon ako sa kaliwa, may maliit na lababo. Sa ilalim nito
ay may cabinet na butas-butas.

Hayan na sila!

Malapit na!

Sa harapan ko, ang pintuan papasok sa loob ng banyo. Sa kaliwa ko naman ay ang
maliit na cabinet sa ilalim ng lababo.

Saan?

Saan ako pupunta?

Malapit na sila sa tapat ng banyo!

Mabilis na humakbang papasok ng banyo ang babae.Nakikita ko ang bawat kilos nila
dahil nakasilip ako sa isang butas. Nandito ako ngayon sa maliit na cabinet sa
ilalim ng lababo. Natagpuan ko na lamang dito ang aking sarili─nangangatog at takot
na takot.

"Roli!" sigaw ng babae.

Itong si Uncle Roli naman ay papasok pa lang sa loob nang bigla syang mapahinto.
Kitang-kita ko syamula sa maliit na butas kung saan ako nakasilip.

"Roli, nasaan si Ara?" tanong ng babae na nasa loob na ng banyo.

Natutop ko ang sarili kong bibig nang marahan akong nilingon ni Uncle Roli.
Imposibleng makita nya ako mula sa kanya kinatatayuan. Madilim rito sapwesto
ko.Hindi pwede. Napayuko na lang ako. Napakalakas ng kabog ng dibdib ko.

Katahimikan.

Iniangat

ko ang aking ulo nang marahan. Sumilip muli ako sa butas.Napaigtad ako sa aking
nakita.Si Uncle Roli, nakatingin sya rito!

Humakbang sya palapit sa pinagtataguan ko.Naririnig ko ang mga yabag nya papalapit
sa akin.Napapikit akosa takot.Halos mapahikbi ako.

Katahimikan.

Marahan kong iminulat ang aking mga mata. Nangangatog ako. Muli akong sumilip kahit
naiiyak na ako, kahit natatakot ako sa maaari kong makita.

Shocks!

Ano itong nakikita ko?

My God!

Malikot. Gumagalaw. Namumula!

Mga MATA ni Uncle Roli!!! Sinisilip nya rin ako!

Napaatras ako kahit alam kong wala na akong maatrasan pa. Labis ang takot na
nararamdaman ko. Halos hindi na ako makahinga. Hindi ko na napigilang mapatili at
mapasigaw subalit walang boses na lumalabas. Wala akong nagawa kundi takpan ang mga
mata ko.

"Roli?" tinig muli nung babae.

Naramdaman kong nagliwanag.

Yari. Lagot na. Papatayin ako ng babaeng iyon.

Ngunit nang imulat ko ang aking mga mata, wala na si Uncle Roli. Pumasok na siya sa
loob ng banyo. Bakit? Hindi nya ba ako nakita? Dahil dito'y sandali akong nakahinga
nang maluwag.

"Roli? Nasaan sya?" tanong muli nito.

"Andyan lang sya. Sa Bathtub," tugon nya.

"Walang laman itong bathtub kundi tubig. Duguang tubig."

Lumakad si Uncle Roli palapit sa bathtub, rinig ko ang yabag nya na sinundan naman
ng lagaslas ng tubig. "Heto sya oh..." Tila may iniangat siyang bagay mula sa tubig
na nasa bathtub.

What?! Paanong?! Heto ako! Wala dyan. Nababaliw na nga ang mga ito!

"Linisan mo muna sya bago mo sya ibyahe

pauwi," utos ng babae na animo'y isang laruan lamang ang pinag-uusapan nila.

"Paano ang binti nya? Putol?" tanong ni Uncle Roli.

Ano ba ang pinagsasasabi ng dalawang ito?

"Don't worry, bumili ako ng packing tape kanina nang mamili ako sa bayan."

"Kunin mo na habang nililinis ko ito." Pagkasabinoon ni Uncle Roli ay narinig kong

humakbang palabas ang babae. Nakita ko rin itong lumabas.

Samantala, doon ko na sinamantala ang pagkakataon. Gumapang ako palapit sa pinto at

sumilip. Doon na ako napaluha.

Nakita kong nililinisan ni Uncle Roli ang katawan ng isang...BABAE.

Naestatwa ako. Napatanga na lamang ako at napatulala.

Sa likuran ko'y narinig ko naman ang yabag ng babae. Akmang magtatago na sana ako
nang pamansin kong nilampasan lang nya ako.Napansin ko ang suot niyang sapatos.
Iyon ang red doll shoes na regalo sa akin ni Nana.

Lumapit ito kay Uncle Roli. "Oh heto, i-tape mo na lang ang binti nyan. Tapos,
itago mo na lang sa suot nyang jeans."

Ngunit bago iyon tanggapin ni Uncle Roli, kinuha muna nito ang isang putol na
paa.Humagikhik naman yung babae at iiling-iling habang pinagmamasdan ang ginagawa
ni Uncle Roli.

Tumingin sya nang matalim sa babae. "Hindi pa sya patay. Hindi pa."

Pagkatapos nga noon ay binalutan na nila ng packing tape ang binti ng babae, na
para bang kable lang iyong naputol. Sinuotan ng jeans, sinuklayan ang buhok at
sinuotan ng itim na jacket. Pagkakuwan ay pinasanna ito ni Uncle Roli sa kanyang
likod na para bang natutulog lang.

"Wait..." pag-awat ng babae. "May kulang pa." Tinanggal ng babae ang suot nitong
sapatos.

Ang red shoes ko!

Ang isa ay isinuksok nito sa dibdib ng bangkay at ang isa naman ay itinupi nito
nang dalawang beses at isinuksok naman sa...

BIBIG nito!Teka,katawan ko nga ang bangkay na iyon!

PATAY na ako!?

Akin ang katawan na buhat ni Uncle Roli!

Iyong UGONG, naririnig ko pa rin. Iyong mga BANGAW, kitang-kita kong umaaligid sa
aking tainga, sa aking bangkay. Patay na ako. Pero ang tainga ko, responsive pa rin
sa kabila ng aking sinapit. Paano nangyari iyon?

Ngayon, paano ko ito tatanggapin?Hindi ako makapaniwala. Ang babaeng ito, kasama na
pala ni Uncle Roli nang gabing pukpukin nya ako at nawalan ako ng malay. Ang
babaeng ito ang pumatay sa akin.

Ang babaeng ito, pamilyar sa akin gang pananamit niya! Ngayon ko lang siya
napagmasdan nang husto. Ang pananamit nito. Ang boses nito.

Humalik sya sa noo ng aking bangkay na buhat ni Uncle Roli.

Doon lang ako nagkaroon ng pagkakataong pagmasdan ang mukha nya.Jesus!Gulat na

gulat ako sa aking nakita.

Hindi maaari!

Paanong?

Bakit?

Totoo ba ito?

Sa dinami-dami...bakit SYA pa!? Bakit SYA pa?!!!

Ngumiti sya at bumulong. "I love you, ARA."

JAMILLEFUMAH

@JFstories　

=================

NUEVE✞

IX

✞Nightmare✞

Sunday, 10:15 P.M.

Mrs. Maria Ocampo's P.O.V.

"Janice! Bakit gising ka pa? Madaling araw na ah?" tanong ko kay Janice habang
tigagal pa rin kami ni Madge sa pagsulpot nito mula sa pintuan ng kwarto.

"Mommy, binangungot ako,"sabay kusot sa kanyang mga mata.

Nagkatinginan kami ni Madge. Pagkuwan ay marahan akong lumapit sa kanya.

Nangangatog ako. "J-Janice, anong napanaginipan mo? C-come here."

Yumakap sya sa akin. "Napanaginipan ko si...ARA." Kumalas kaagad ako mula sa

pagkakayakap sa kanya.

"Anong napanaginipan mo tungkol kay Ara?" desididong tanong ni Madge.

"N-Nakita ko si Ara...sa panaginip ko," tugon ni Janice.

Muli kaming nagkatinginan ni Madge. Pagkatapos ay bumaling muli ako kay Janice.
"Saan mo sya nakita?"

"S-Sa panaginip ko, s-sinisilip k-ko s-sya." Halos hindi siya makapagsalita. "N-
Nasa loob sya ng isang malawak na...banyo. Nakaupo sya sa bathtub."

"Anong ginagawa nya sa bathtub? Naliligo ba sya?" si Madge.

Umiling si Janice. "D-Duguan po sya tapos...tapos..."

Bigla akong kinabahan. "Tapos ano?!"

"Tapos...n-nakita nya akong sinisilip ko sya..." Bakas sa mukha niya ang takot.
Hinawakan ko ang kamay ni Janice. Napakalamig. "Alam mo ba kung saan ang lugar na
iyon? Ha?"

Umiling muli ang anak ko.

Nagkatinginan muli kami ni Madge. Bumaling sya sa anak ko. "Anong ginawa mo nang
makita mong nakatingin sya sa'yo?"

"Natakot ako kaya...isinara ko nang malakas yung pinto ng banyo." Naluluha na siya.

Agad ko siyangniyakap. "Shsss...tahan na."

"Janice, ano sa tingin mo ang ginagawa nya sa loob ng bathtub?" muling tanong ni
Madge.

Iniangat ni Janice ang mukha niya. "P-Para syang may kinakalas na kadena sa
kanyang...katawan."

Ako naman ang nagtanong. "Pagkatapos, Janice, ano nang nangyari?" Hinaplos ko ang
mukha niya. Ramdam na ramdam ko ang kanyang panginginig.

"P-Pagkatapos...nakita ko ulit SYA..." Halata ang takot sa tinig niya.

"Saan?" magkapanabay naming tanong ni Madge.

Nanginginig nyang iniangat ang kanyang kanang kamay. "HAYUN oh..."

"...sa likuran NYO!"

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

DIES✞

✞Janice Part1✞

TWENTY FOUR hours later after ARA found dead.

Janice Ocampo's P.O.V.

Napabalikwas ako ng bangon. It's morning na pala. Si Mommy? Nasaan kaya sya?

"Janice!" tinig ni Mommy mula sa labas ng room ko.

Akma na akong babangon nang bigla siyang iluwa ng door ng kwarto ko.

"Janice! Okay ka lang ba?" bungad nya sa akin. I can see in her her face ang labis
na pag-aalala.

Tumango lang ako. Saka ko lang napansin na pawisan pala ako.

"Nagsisisigaw ka. Binangungot ka na naman ba?" She gasped my hair.

Gusto kong sabihin kay Mommy na 'NO!', pero walang boses na lumabas sa bibig ko. I
just nodded.

Napansin kong malungkot ang mukha ni Mommy. "Prepare yourself. Pupunta tayo kina
Nana."

Pagkasabi niya noon, muling rumihistro sa isip ko ang mukha ni ARA. Oo! Si Ara!
Kahapon lang, natagpuan ang katawanniya.

Patay na SYA. Patay na si...ARA.

Yumakap sa akin si Mommy. "Lakasan mo ang loob mo, Janice."

Natagpuan ko na lang ang sarili kong humihikbi, lumuluha. Si ARA, wala na SYA.
Bakit hindi ko matanggap? Mahal ko si Ara, I love her like a sister. Kaya
napakasakit para sa akin. Pakiramdam ko, namatayan ako ng kapatid.

Bumitaw si Mommy mula sa pagkakayakap sa akin. "Pupuntahan natin si Ara ngayon ah.
Wag ka nang malungkot."

Parang hindi ko SYA kayang makita. Ayoko SYANG makita na nakaratay sa loob ng
kabaong.

God, what should

I do?

"Sige na. Magbihis ka na." Pagkatapos ay hinalikan nya ako sa noo at saka lumabas
ng kwarto.

Nang makapaghanda na kami, sakto namang dumating si Tita Madge. Halos hindi
maipinta ang mukha niya. Tila mayroon silang pinag-uusapan ni Mommy na hindi ko
alam. Gayunpaman, I'm not interestedon whatever it is.

Anyway, hapon na kami nang makarating kina Nana. Napakalungkot ng ambiencedoon,

especially si Nana. Tulala lang siya at tila wala sa sarili. Tanging luha lang sa
mga mata niya ang aming nakikita.

"Our condolences, Clarisse." Mommy greeted her.

Tumingin lang si Nana sa amin. But after that, dumako ulit ang tingin niya sa
kawalan. We all know kung gaano nya kamahal si Ara. Maybe ako man ang nasa
kalagayan nya, as a mother, magkakaganito rin ako.
Pagkatapos nun ay bumungad sa amin si Tito Roger. "Tuloy kayo, Mrs. Ocampo, Madge."
Hindi rin nito magawang ngumiti. I could see the sorrow in his face. I'm sure,
pinipilit na lang nito na maging matatag. Mahirap naman kasi talagang tanggapin,
lalo na't nag-iisa nilang anak si Ara.

May ilan na rin palang mga bisita ang naroon bago pa kami dumating.Naroon ang mahal
kong kaibigan,sa kabaong na iyon. Doon nakahimlay si Ara. Natatanaw ko na siya.
Halos hindi ko maihakbang ang mga paa ko.But wait! Bakit ganito ang amoy sa lugar
na ito?MALANSA!

Yup, that's the correct term. Malansa ang naaamoy ko, masangsang na amoy!

Nagpatiuna na sa akin sina Mommy at Tita Madge. Tinungo nila ang kabaong kung saan
nakahimlay si Ara. Bakas sa mga kilos nila ang labis na pakikiramay. If they will
know how much worst mine

than them, malamang, mas maaawa sila sa akin. Gusto kong umiyak nang todo sa lugar
na walang makakarinig sa akin!

Sana alam ko.

Sana nakita ko.

Sana naituro ko.

Sana...

SANA natulungan ko sya.

Oh ARA! Sana natulungan kita.

Biglang pumasok sa isip ko si Rene. Nasaan kaya sya? Supposedly, narito na sya ah.
Nagpalinga-linga ako sa paligid.

Tumingin ako sa HARAPAN - wala!

Sa LIKURAN - wala!

Sa KALIWA - wala!

Sa KANAN - Oh my GOD!

Napaatras ako.

Nagulat ako sa aking nakita!

"Ara..." bulong nito.

Si Nana!

"A-Ara..." Humihikbi sya.Kahabag-habag ang hitsura nya.

"B-Bakit Ara? Bakit mo ako iniwan?" Punong-puno ng luha ang mga mata niya.
Doon na lumapit sina Mommy at Tita Madge nang maulinigan ito. Mabilis nila itong
niyakap. Maging ako, I found myself crying! I know how she feels, napakasakit nun!
Nahagip ng aking paningin si Tito Roger. Ang mga mata nito, bakas sa mga mata nito
ang matinding galit.

Marahan kong nilingon ang kinaroroonan ni Ara.

I have to be strong. I need to see her. Then, humakbang ako patungo sa kabaong
niya. Habang naglalakad ako palapit, para akong nabingi, nawala ang ingay sa
paligid. Napakalakas ng kabog ng dibdib ko.

Wala akong ibang marinig kundi ang kabog ng dibdib ko at ang aking paghakbang. This
is odd. I can't hear everybody.Abot-kamay ko na ang kabaong ni Ara nang mapahinto
ako.

Ano ang mga iyon? Totoo ba itong mga nakikita ko?

Bakit may mga BANGAW?

Napakaraming mga BANGAW sa IBABAW ng kabaong ni Ara!

Patakbo akong lumapit dito at saka ipinagpag ang mga ito.Nagsiliparan naman ang mga
bangaw papalayohabang sinusundan ko ang mga ito ng tingin.Tiningala ko ang mga ito.

Then I realized, nandito na pala ako, dito sa harapan ng kabaong ni ARA.

Napalunok ako at napapikit sa aking kinatatayuan. Pagkakuwan ay marahan akong

yumuko habang nanginginig ang aking katawan.

Makikita ko na siya.

Makikita ko na si Ara.

Heto na.

And holy Christ, nagimbal ako!!!

Bakit?

Bakit wala syang mukha?! Wala akong makita kundi ang malago nyang buhok. Sigurado
ako sa nakikita ko ngayon, wala syang mukha!

Napaatras ako dahil sa takot at agad kong nilingap ang paligid. I saw them. Abala
silang lahat.

Napaatras pa ko.

Sige, atras pa.

Kailangan kong umatras.

Atras pa!

Sige pa!

Sa ilalim ng kabaong ni ARA, may nakikita ako.

Kaya umatras pa ako habang habol ko ang aking pahinga.

Bilis atras pa!

Sa ilalim nito, may kung anong nakatayo.

Wala na akong iba pang nagawa, tinutop ko na lang ang bibig ko dahil sa aking
nakikita.

Oh my God!

May nakatayongPAA sa ilalim ng kabaong ni Ara!

JAMILLEFUMAH

@JFstories　

=================

ONSE✞

XI

✞Janice Part2✞

Janice's P.O.V.

NANGALAY AKO sa pagkakatihaya kaya tumagilid ako ng higa. I can hear my Mom's
breath, she's at my back, katabi ko.

Napakalamig!

Giniginaw ako!

Sinubukan kong mamaluktot to embrace myself, but still, it's not enough. Bahagya
kong iminulat ang aking mga mata. I saw my phone infront of my face. Matapos iyon,
pikit-mata ko itong kinapa to see kung anong oras na.

It's 10:15 in the evening.

Naramdaman kong gumalaw si Mommy sa aking likuran. "M-Mommy, yakap mo ko..." I

whisperedand I know she heard it.

Segundo nga lang at naramdaman ko na ang kanyang braso na dumantaw sa akin mula sa
likuran. She always do that, ang yakapin ako mula sa likuran. And I'm comfortable
with that, lalong sumasarap ang tulog ko.

But wait!
Malamig ang mga braso nya nang kapain ko ito. It's impossible na mas makaramdam
siya ng lamig kesa sa akin dahil mas malapit ako sa aircon. Muli kong hinawakan ang
braso niya. Napakalamig talaga nito.

"Mommy? Are you okay?" I asked her.

She did not respond. Mahimbing na siguro ang tulog nya.Then suddenly, my cellphone
rang.I looked at it.A call from an unknown number?

Sino kaya ito?

Pero hindi ko na lang ito pinansin.Instead, ipinagpatuloy ko na lang ang naudlot

kong tulog."M-Mommy, dantay mo ko..." utos ko muli sa kanya.

Maya-maya nga'y dumantayna si Mommy sa akin. Naramdaman kong ikinulong niya ako sa
kanyang braso at hita.Oohh! I love it.

Napakasarap matulog kapag ganito.

Then my cellphone rang again.

Darn it!

Sino ba kasi itong tawag nang tawag?!

Mabilis kong dinampot ang cellphone ko and I answered it. "Hello!"

"He+++ Janice!" sagot nito mula sa kabilang linya. Hindi ko ito gaanong marinig
dahil choppy.

"Sino 'to?"

"Janice, ma+++ ako ng ++i." Garalgal ang boses nito. Siguro dahil sa signal.

"Hello! Choppy! Sino ka!?" bulong ko pero tila pasigaw ang pagkakasabi ko.

"Janice, hin++ ++ k+ nari+++?" Magulo pa rin ang linya.

"Ano ba yun?!" Sa puntong iyon, parang gusto ko nang putulin ang tawag.

"Sabi ko, ma++++ +++ uw+!"

"Ha?!" Isa pa at ibababa ko na 'to.

"Sabi ko, male-late ako ng uwi..." Biglang luminaw ang linya.Naiintindihan ko na

ang sinasabi ng nasa kabilang linya.

Gosh!

Is this real?!

"Oh my God..." Parang huminto ang mundo ko!

"Nakitawag lang ako kasi lowbat ako... Janice?"

Doon na ako nagsimulang makaramdam ng panginginig.Timindig ang mga balahibo ko sa

katawan!Nagsimula na rin mangilid ang luha sa aking mga mata.God, please help me!
"Janice? Bakit?"

Pinilit kong magsalita. "M-Mommy?"

"Ako nga, Janice. Bakit?"

Shit!!!

Sino itong katabi ko?

Napasigaw ako atdali-daling bumangon.

Naramdaman ko na lang na pinagpapawisan na ako nang malamig.

"Janice! Okay ka lang ba?" si Mommy habang may dala-dala siyang tubig.

Naluha na lang ako.

Bangungot na naman!

Agad nya akong

niyakap. "Janice anong nangyari? Bigla ka na lang hinimatay dun sa burol ni Ara."

Hindi ako makapagsalita. Bakit ganun? Gusto kong sabihin kay Mommy ang lahat. Gusto
kong malaman nya ang lahat. Pero wala akong magawa. Hindi ako makakilos. Ni hindi
ako makapagsalita nang mga oras na iyon.

Bumitaw sya sa pagkakayakap sa akin."Janice, anong nangyayari? Nag-aalala na ako

sa'yo. Nanginginig ka." Bakas sa mukha ni Mommy ang labis na pag-aalala.

Pero bakit ganun? Hindi ako makasagot! Hindi ako makapagsalita!

"Janice?" Nakahawak na si Mommy sa magkabilang balikat ko.

Maya-maya ay nakita ko si Tita Madge. Papalapit sya sa amin.

"Janice, okay ka lang ba?" Hinimasnito ang buhok ko.

Tumingin lang ako sa kanya. Dahil hindi ko magawang magsalita, idinaan ko na lang
sa tingin ang gusto kong sabihin.

Pinilit kong mangusap sa pamamagitan ng mga mata ko.

Pero hindi nya ako naintindihan. Hindi niya iyon napansin. Bumaling sya kay Mommy.
"Maria, andito na sya."

Ilang segundo lang ay may pumasok nga mula sa pintuan. Isang lalaki nasa tantya
ko'y may edad na rin. Kilala ko siya-si Mang Isko. Siya yung nangungupahan sa
second floor.

Mabilis itong nilapitan ni Mommy. "Mang Isko." Pagkatapos ay napatingin sya kay
Tita Madge.

"Si Mang Isko yung...crime investigator na naka-assign sa kaso Ara," ani Tita Madge
habang tila hindi mapakaling pinaglalaruan ang mga kamay.

Naalala ko na! Si Mang Isko nga pala ay isang pulis. Madalas ko syang makitang
rumoronda tuwing gabi sakay ng police mobile. Akalain mong sya pala ang may hawak
ng kaso ni Ara.

"Mrs.

Ocampo." Kinamayan ni Mang Isko si Mommy.

Sinalo naman ni Mommy ang palad nitong nakalahad. "We're glad na ikaw ang humawak
ng kaso ni Ara. Hindi na kami mahihirapan na...makapagbigay ng pahayag."

"S-Salamat." Napakalikot ng mga mata ni Mang Isko. Hindi nya ako magawang tingnan
nang diretso.

"May prime suspect na ba kayo, Isko?" tanong ni Tita Madge. Matagal na yatang
kakilala ni Tita Madgesi Mang Isko.

"Meron na. Si..."Inilibot muna nito ang mga mata sa buong paligid. "Roli..."

Tumingin nang makahulugan si Mommy kay Tita Madge at pagkatapos ay bumalik kay Mang
Isko. "May ebidensya na ba?"

Napayuko si Mang Isko. "Wala pa. Pero..." Habol nito ang sariling hininga. "Hindi
na kasi sya nagpakita pa pagkatapos ng mga pangyayari. Isa pa-"

"SYA ang pumatay, Mang Isko!" Nanginginig ang boses ni Mommy.

"Pero wala ka sa tapsihan na iyon nang dalhin doon ni Roli ang bangkay ni Ara,
tama?" Hindi magawang tingnan ni Mang Isko si Mommy sa mga mata.

Napaiyak na si Mommy at agad naman syang niyakap ni Tita Madge. "N-Naduwag ako...
Alam ko na mangyayari iyon pero-"

"Mrs. Ocampo..." alo ni Tita Madge.

"No! Kasalanan ko! Kung ni-report ko agad na mangyayari yun...sana nahuli kaagad ng
mga pulis si Roli..."

"Tama lang ang ginawa mo, Mrs. Ocampo. Kapag nagkataon, maaari ka pang madamay sa
kasong ito. Pwede kang mapagbintangan na kasabwat kapag nagkataon," malumanay na
paliwanag ni Mang Isko. The truth is, hindi ko sila maintindihan. Hindi ko
maintindihan kung ano ang nangyayari.

All I know is, alam na ni Mommy na mangyayari ito.

Hindi ko alam kung paano. Basta ang alam ko,

una nyang nilapitan si Mang Isko. But the problem is, hindi sya pinaniwalaan nito.
Wala naman kasing matibay na ibedensya si Mommy kung paano niya ipapaliwanag ang
dahilan kung paano nya nalaman na doon nga matatagpuan ang bangkay ni Ara bago pa
ang pangyayaring iyon. Until nangyari na nga.

Katwiran ni Mang Isko, tama lang ang ginawa ni Mommy na hindi muna ito nag-report
sa mga pulis. Dahil kung ginawa nya nga iyon, malamang ay kasama na rin sya sa mga
suspect. Pero paano nya nalaman na mangyayari iyon?

Paano nya nalaman na si Tito Roli ang nagdala kay Ara doon?

Napahagulgol na si Mommy. "Ano nang gagawin natin?"

"Kailangan natin ng matibay na ibedensya. At ayoko nang ma-involve ka, Mrs.

Ocampo..." tumingin si Mang Isko sa akin. "At si Janice."

Sabi ko na nga ba eh. May pagtingin ang matandang ito kay mommy. These past few
days, napansin ko ang sinserongintensyon niyang makatulong sa pamilya nina Ara,
lalong-lalo na kay Mommy.

Ngunit pinili na lang ni mommy na manahimik tugkol sa bagay na iyon, ganoon din si
Tita Madge. Alam kong alam din nila ang tungkol kay Mang Isko. Wala na rin itong
asawa. May isa itong anak ngunit nasa ibang bansa. Hindi imposibleng labis itong
nangungulila sa pagmamahal. Of course, malaki ang posibilidad na si mommy ang
napagbalingan nya. Sampung taon na rin kasi namin itong nakakasalamuha.

So, why not?

Napabuntong-hininga si Mang Isko. "May kilala akong paranormal expert..."

Napabaling ng tingin sa kanya sina Mommy at Tita Madge.

"Si Ka Pineng ba ang tinutukoy mo?" si Tita Madge.

Tumango lang ang lalaki.

"Tinawagan

ko na sya. Humingi na ako ng tulong sa kanya. Pumayag na syang tulungan tayo.

Naputol nga lang ang pag-uusap namin sa linya."Pagkasabi ni Tita Madge noon ay
tumingin siya kay Mommy. "Classmate namin sya ni Isko nung college kami.
Matutulungan nya tayo..."

Kinabukasan, pinuntahan namin 'yung sinasabi ni Mang Isko na makakatulong daw sa

amin dito sa Manila. Hindi naman ito kalayuan sa amin. Lahat kami ay desidido nang
makita ang sinasabi nyang paranormal expert.

Ayon kay Mang Isko, marami na raw itong natulungan, kahit mga kilala at
makapangyarihang personalidad.

Napakalaki ng bahay nito, masasabi ko ngang mansyon ito dahil sa lawak. Dire-
diretso lang kaming pumasok sa loob dahil hindi naman kasi naka-lock ang pinto. Isa
pa, mukha naman feel at home itong si Mang Isko.

Maganda ang loob ng bahay. Halatang ginamitan ng mga mamahaling materyales. Ngunit
sa kabila noon, napag-alaman ko mula kay Mang Isko na dalawang tao lang daw ang
nakatira dito.

"Wala yatang tao, Mang Isko," bulong ni mommy.

"Mukha lang walang tao. Nandyan lang sa paligid yun," ani Mang Isko na palinga-
linga.

So lahat kami ay nagkanya-kanyang lakad. Para kaming nagwi-window shopping sa isang

mall. Sa lawak at dami ng mga furniture sa paligid, isang pinto ang nakaagaw ng
aking atensyon. Patungo pa lang ako roon nang matigilan ako.

Ano iyon? Parang may naririnig akong bumubulong.

Nilingon ko sina Mommy at Tita Madge. May mga sarili silang mundo sila at abala
habang namamangha sa paligid. So bumaling muli ako sa pinto na ilang hakbang na
lang mula sa aking harapan. Humakbang ako nang marahan
patungo rito. Bakit kaya may naririnig ko? May naririnig akong bumubulong.Hindi ko
naman maintindihan.

Nagpatuloy ako sa paghakbang. Marahan lang ang aking paghakbang habang nakapako ang
tingin ko sa naturang pinto. May butas ito sa gitna kaya naisip kong silipin ito.
Ang butas na iyon ay sinlaki lamang ng isang mata.Hindi na ako nagpatumpik-tumpik
pa, daglian kong sinilip ang butas.

Madilim.Wala akong makita.Wala akong makita maliban sa... Ano kaya iyon?

Isang pares.

Ano ba iyon?

Sinilip ko pang mabuti at pinakatitigan.

Oh my God!

Bigla akong nagimbal!

Oh hindi!

Heto na naman ang mga ito. Sigurado akong nakita ko na angmga ito. Napalunok ako
nang mariin habang pinagmamasdan iyon.

Nakatayo!

Oo, nakatayo ang mga ito.May nakatayong PAA!!!

Napaatras ako.

"Janice!" May tumawag sa akin.

Agad akong napalingon. Boses iyon ng isang lalaki. Actually, lahat pala kami ay
napalingon.

Sa aking kaliwa, nakatayo ang isang lalaki. Sino ang lalaking ito? Ngayon ko lang
siya nakita. Paano nya ako nakilala?

Hinas ang buhok nito. Naka-long sleeve ito at naka-shorts. Napakaputi ng mukha nito
dahil sa foundation, sa tingin ko, which is obvious naman. Napakatangos ng ilong
nito at mukha na ring matured. Nakatingin lang sya sa akin.

"Ka Pineng!" sigaw ni Mang Isko.

Napabaling ako kay Mang Isko.Lumapit siya sa naturang lalaki. "Kumusta, Ka Pineng?"

Ngunit hindi sya nito tiningnan. Sa halip, bumaling ito kina Mommy at Tita Madge.
Lahat kami ay nagkatinginan.

Napahalakhak

naman si Mang Isko. "Ah...Ka Pineng, sila nga pala sin-"

"Hindi mo na sila kailangang ipakilala pa sa akin." Hindi na sya pinatapos nito.

Napaawang ang bibig namin.Hindi ko matukoy pero tila may kakaiba rito. At alam kong
hindi man nagsasalita sina Mommy at Tita Madge, ramdam kong napansin rin nila ang
napansin ko.
Tumingin ito sa akin. "Ang batang ito ay si Janice." Pagkatapos ay tumingin ito kay
Mommy. "Ang babaeng ito naman ay si Maria Ocampo. Isang college teacher at ina ni
Janice." Humakbang ito nang bahagya. "Madge?" Sa itsura pa lang nito, mukhang
nakilala nya agad si Tita Madge. "Nawala ka sa linya nung kausap kita..."

Napanganga ako. Paano nya kami nakilala ni mommy gayung ito pa lang naman ang una
naming pagkikita?

Umabante si Tita Madge. "Ka Pineng, tungkol ito-"

"Alam ko ang ipinunta nyo rito." Nangunot ang noo nito. "I'm sorry. Hindi ko kayo
matutulungan." Pagkatapos ay tinalikuran na kami nito.

Nagkatinginan lang kami, then hinabol nila si Ka Pineng patungo sa sala. Samantala,
ako naman ay marahan munang nilingon ang pintong sinilip ko kanina. Pagkatapos noon
ay tumalilis na rin ako sa sala.

"Ka Pineng, pero hindi mo pa naririnig aming panig," habol ni Mang Isko.

Nasa sala na rin ako nang huminto si Ka Pineng. "Alam ko kung anong nangyari."

"Alam mo naman na pala. Kung gayon, bakit hindi mo kami tulungan?" nanginginig na
sabi ni Tita Madge.

Marahan kaming nilingon ni Ka Pineng. "Ayoko pang...mamatay."

Lahat kami'y halos napaatras sa aming kinatatayuan. Hindi naming inaasahan ang
sinabing iyon ni Ka Pineng. Tila nabalot ng kakaibang hangin ang

buong kabahayan.

"Ano pong ibig ninyong sabihin?" tanong ni Mommy na parang maluluha na.

Maya-maya'y may sumulpot na estudyante sa aming likuran, isang lalaki. Naka-bagpack

ito at mukhang nerd. "Magandang araw po. Pwede po kay Justine?" sabi nito kay Ka
Pineng.

Tumingin muna sa amin si Ka Pineng bago nagsalita. "Umupo muna kayo. Maghahanda
lang ako ng pagkain." Pagkatapos ay tumingin ito sa batang estudyante. "Sandali
lang. Tatawagin ko si Justine."

Tumango lang ang estudyante bilang tugon. Pagkatapos noon ay napagmasdan ko ang
mukha nito. Hindi ko matukoy kung saan ko siya nakita pero pamilyar sa akin ang
mukha niya.

"Justine! Justine!" sigaw ni Ka Pineng. Si Justine marahil ang anak nito. "Justine!
May bisita ka!"

Pero walang tugon mula sa kanyang anak. Sa laki ba naman kasi ng bahay nila, tila
imposibleng marinig siya nito mula sa ibaba.

Tumayo si Mang Isko. "Ako na ang tatawag kay Justine. Baka natutulog pa iyon sa
kwarto." Mukhang malapit din si Mang Isko sa anak ni Ka Pineng.

Bago humakbang, bumaling muna sya sa batang estudyante. "Ah hijo, anong pangalan
mo? Para masabi ko kay Justine."

"Kenny po," sabay ngiti nito.

"Ah Kenny, sandali lang ah. Pupuntahan ko lang sya sa kwarto." Pagkatapos noon ay
umalis na si Mang Isko.

Umalis din si Ka Pineng at nagtungo sa kusina. Pagbalik ay may dala na itong

miryenda. Hotcake yata iyon at softdrinks. Kasabay nito ang isang batang lalaki,
ito marahil si Justine. Nakangiti ito sa akin. "Dad, may bisita po pala kayo."

Kilala ko ang Justine na ito!Biglang dumagundong ang dibdib ko. Matapos

akong tingnan nito nang masinsinan, tumungo na ito kay Kenny.

"Kenny! Ang aga mo, pre," bati ni Justine.

Tumango lang naman si Kenny.

"Oh sya! Doon na kayo sa kwarto at may importante kaming pag-uusapan nitong mga
bisita ko," utos ni Ka Pineng.

Tumayo na si Kenny at pumunta sa pwesto ni Justine. Pero bago yun, nakita kong
sinulyapan muna ako ni Justine at may kasama pang pagkindat.

Tama! Natatandaan ko na! Schoolmate namin siya ni Ara. Alam ko kung gaano ito
kaloko at... Mahabang kwento!

Anyway, nang mawala na sa paningin namin ang dalawa, bumaling na sa amin si Ka

Pineng. "Nakita nyo ba yun? Ako na lang ang pamilya ng batang iyon. Kapag nakialam
ako sa isang ito, sa kaso niyo...mamamatay ako."

Biglang tumahip ang kaba sa dibdib ko. Nakita kong namumula na ang mga mata ni
Mommy. "H-hindi po namin kayo maintindihan."

"Pagtungtong na pagtungtong pa lang ninyo dito sa bahay ko..." Halos hindi ito
makapagsalita. "Nasa hukay na ang isang paa ko."

Seryoso ba ang lalaking ito?

Nanginginig na kaming lahat sa takot.

What does he mean? Hindi namin sya maunawaan. Ibig sabihin ba niya, lahat kami ay
mamamatay? At ayaw nyang madamay? Bakit? Paano?

Pero nakuha na nito ang tiwala namin. Imagine, he already knew na darating kami
para humingi ng tulong. Maging ang mga pangalan namin ay alam din niya. Kung gayon,
walang dudang malaki talaga ang magagawa niya kapag tinulungan niya kami.

Hindi na napigilan ni Mommy ang kanyang emosyon.Napaiyak na siya at napayakap sa

akin.

"So anong dapat naming gawin?" tanong ni Tita Madge. Halata sa tono ng pananalita
niya ang pagkainis. "M-Mamamatay ba kami? Iyon ba yun?" Paos na rin ang boses niya.

Yumuko lang si Ka Pineng. "I'm sorry." Subalit agad din itong nag-angat ng ulo.
"Mahal ko si Justine kaya hindi ko kayo matutulungan." Pagkasabi niya noon ay
lumisan na ito.

Niyakap ni Tita Madge si Mommy na patuloy lang sa pag-iyak. "Sabi na nga ba, Madge.
May masama akong kutob sa mga nangyayari..."
"Shhh...gagawa tayo ng paraan. Mag-iisip tayo ng paraan." Napapaiyak na rin si Tita
Madge.

Hindi nila alintana, humakbang ako palayo sa kanila upang habulin si Ka Pineng. I
have to convince him. But how will I do that? Hindi ako makapagsalita.Hindi ko alam
kung ano ang dapat kong sabihin.

Nasa labas na si Ka Pineng papuntang garden nang maabutan ko siya. Kinalabit ko

sya. Agad naman nya akong nilingon. "Janice?"

Pero wala akong masabi, hindi ako makapagsalita. Bakit? Bakit parang pakiramdam ko
ay nawalan ako ng dila?

He bend down at hinawakan ako sa magkabilang balikat. "I know. Hindi ka

makapagsalita."

Shit! Kinikilabutan ako sa pinagsasasabi ng lalaking ito. How did he know that?
Hindi ko maiwasang bumilib sa kanya subalit hindi ko rin maiwasang kabahan dahil sa
presensya niya.

"Janice, makinig ka..." Biglang sumeryoso ang mukha nito. "Tatapatin na kita."

Pagkasabi niya noon ay bigla na namang bumilis ang kabog ng dibdib ko. Ito na naman
ang hindi maipaliwanag na kaba sa loob ko.

Yumuko pa ito nang bahagya na animo'y hindi masabi ang nais sabihin. Pagkatapos ay
buong tatag itong humarap sa akin.

"IKAW ang uunahin nya. Ikaw ang unang..."

MAMAMATAY..."

JAMILLEFUMAH

@JFstories　

=================

DOSE✞

XII

✞The Killer✞

The Killer's P.O.V.

I love Ara, mahal na mahal ko siya. Mami-miss ko sya, sobra.

Kaya lang kinailangan ko na talaga syang patayin. Masyado na siyang maraming

nalalaman. Isa pa, nagkaroon sya ng relasyon kay Roli. Nagselos tuloy ako.

Sayang.

May plano pa ako sa kanya. Ihahanda ko si Ara para kay Ara.

Si Ara ay para kay Ara... pero ngayon wala na si Ara? Paano na si Ara?

Nangako ako sa kanya na bubuhayin ko siya sa pamamagitan ni Ara... kaya lang patay
na rin si Ara katulad niya.

Dapat kasi, hihintayin ko munang magdalaga nang husto si Ara bago ko sya patayin.
Parang bunga lang ng isang puno, hinihintay munang mahinog bago pitasin.

Pero hindi na ako nakapagpigil eh. Nangyari na ang nangyari.

Iyan tuloy, hindi na ako masaya. Mabuti na lang at narito pa SIYA-ang isa pang
bungang pinapahinog ko pa. Pero para sa'kin ay hinog na sya. Ayun sya at
pinagmamasdan ko. Narito ako ngayon sa lamay ni Ara.

Hay...excited na akong patayin sya. Siya ang uunahin ko at isusunod ko ang mga
kasama nya. Wala akong ititira sa kanila, lahat silang nagmamahal kay Ara.

Well, mahal ko rin sya katulad ng pagmamahal ko kay Ara. Kaya nga lang, mukhang
hindi ko na mapigilang pumatay. Ang sarap pala, lalo na kapag mahal mo yung taong
papatayin mo.

Nanginginig ang buong katawan ko. Ngayon ko lang ulit ito naramdaman. Sabik na

sabik ako. Parang droga, nakaka-adik.

Gusto kong pumatay! Gusto ko nang pumatay.

Ngayong gabi, papatay ako. Papatayin ko si...

Janice!

Pero bago yun, pagmamasdan ko muna sya. At ngayon nga, natatanaw ko sya habang
nakaupo sa isang tabi. Walang imik, walang kibo.

Haaaaa! Mukhang di ko na matatagalan pang tingnan sya. Kapag nagpatuloy ito, baka
mawala ako sa aking sarili. Kailangan kong maghintay ng tamang pagkakataon.

Mamaya...papatayin ko sya.

Papatayin ko sya...
Janice Ocampo's P.O.V.

Paano ko ba ipapaliwanag kay Mommy na hindi naman malala ang sakit ko? Hindi lang
talaga ako makapagsalita. And I don't know what's happening to me. Kaya naman labis
ang pag-aalala nya dahil three days na akong walang voice.

To make my story short, narito na kami ngayon sa ospital. Galing kami sa lamay ni
Ara. Well, I really hate talagang pumunta sa mga ganitong lugar. Matatakutin kasi
ako. Hindi ko na sasabihin kung saang hospital 'to ah.

Anyway, alas-otso iyon ng gabi nang napilitan si Mommy na ipa-confine ako.

Nakakainis nga eh, ayoko na ngang mag-stay dito. Ikinuha nya ako ng private room
kung saan nandito kami ngayon nina Tita Madge. Speaking of Tita Madge, bakit ganun
kaya syang makatingin? Parang ang talim. Kanina pa yun noong nasa lamay pa lang
kami. Kakaiba 'yungtitig niya sa akin.

Bumukas ang pinto ng kwarto at iniluwa nun sina Nana at Tito Roger. Kasama nila si
Mang Isko. Bago pa man tumulo ang luha ni

Nana, nasalo na siyang yakap ni Mommy. "Nana, tatagan mo ang loob mo..." alo ni
Mommy kay Nana.

Lumapit naman si Tito Roger sa kanila. "Salamat, Maria."

Ito namang si Mommy, tila pinamulahan. Uhmm...may something ba? Samantala, si Tita
Madge naman ay napaismid. Mukhang hearthrob yata itong si Tito Roger, ah! Kumalas
si Nana mula sa pagkakayakap kay mommy. "Tulungan mo kami, Maria... Dalhin mo kami
sa sinasabi nyong si Ka Pineng..." pumipiyok na pakiusap ni Nana.

Nagkatinginan na lamang sina mommy at tita Madge. Mukhang desperado na talaga sila
na mahuli ang pumatay kay Ara. Well, siguro'y hindi rin sila pinapatahimik ni Ara
katulad ko. Maya-maya'y bumaling muli si Mommy kay Nana. "Pero..."

Sumingit naman si Mang Isko. "Kapag isinama natin sila kay Ka Pineng, tiyak na
hindi na yun makakatanggi..." Pursigido na rin ito.

Sa puntong iyon, humawak na nang mahigpit si Tita Madge sa balikat ni mommy. "Ako
na lang ang maiiwan dito para bantayan si Janice."

Napabaling naman silang lahat sa akin. Then, lumapit sa akin si Nana at niyakap
ako. "Oh Janice... are you alright?" Alam ko kung gaano ako kamahal ni Nana. Anak
na rin ang turing nya sa akin.

Tumango lang ako. Hindi ako makapagsalita.

Accroding to the doctor kasi, Aphonia raw ang tawag sa condition ko. Anyways,
kailangan ko pa daw dumaan sa iba't ibang tests.

Ang Aphonia raw kasi ay may different forms. Posible rin daw kasing Laryngitis o
Dysphonia ang nararanasan ko. Pero 'wag naman sanang Laryngeal kasi it's a thyroid
cancer. Pero wala naman kasi akong nararamdamang pamamaga o sakit sa aking

lalamunan. Kahit ang mga doctor ay hindi matukoy kung ano ang nangyayari sa akin.
Lumapit din sa akin si Tito Roger at pagkatapos ay hinaplos niya ang ulo ko.
Nakikita ko ang labis na lungkot sa mga mata niya. Marahil ay naalala niya si Ara.

"Okay! Puntahan na natin sya ngayon. Sasamahan ko kayo..." Biglang nagsalita si

Mommy. Pero sa akin sya nakatingin.

Maya-maya nga'y nagpaalam na silang lahat sa akin subalit saglit na naiwan si

Mommy. "Janice, babalik agad si Mommy ha. Gabi naman at mabilis ang biyahe, madali
akong makakabalik..."

Tumango lang ako at yumakap sa kanya.

Gusto kong sabihin sa kanya na it's fine with me, pero yun nga, hindi naman ako
makapagsalita. Alam ko kasing nagpaparamdam na rin sa kanya si Ara, sa kanila. Kaya
desidido silang magpatulong kay Ka Pineng para mabigyan na ng katarungan ang
pagkamatay ng kaibigan ko.

Pagkatapos nga nun ay naglakad na palabas ng kwarto si Mommy. But before syang
makalabas, huminto muna sya at humarap sa akin. Muli namang sumulpot sina Tito
Roger at Mang Isko sa pinto. Kumaway silang lahat sa akin.

Ngumiti ako sa kanila at kumaway din. Napagmasdan ko ang kanilang mga ngiti at- Oh
my God!

Nanlaki ang mga mata ko at natutopko ang aking bibig!

Nagbago ang anyo ni Mommy. "Bakit Janice? M-May problema ba?"

Hindi ako makapagsalita. Kinilabutan ako sa aking nakita. Anong meron kay Mommy?
Umiling na lang ako bilang tugon.

Lumapit sa akin si Tita Madge. "Okay ka lang ba, Janice?"

Pinilit ko na lang magkunwari na ayos lang ang lahat. Ngumiti ako kay Tita Madge.
Ngumiti rin naman siya

sa akin and- SHIT!!!

Ano ba itong mga nakikita ko?

Bahagya akong napaatras!Bakas sa mga mukha nila ang pagtatakadahil sa kakaiba kong
ikinikilos.Hindi na lang ako nagpahalata. Kinawayan ko sina Mommy ngunit hindi ko
na sila tiningnan pa sa mukha. Pagkatapos ng pangyayaring iyon ay umalis na sila.

Umayos ako ng upo at saka nahiga.

Mabuti na lang at narito si Tita Madge. I know naman na hindi nya ako pababayaan
kahit...medyo masama ang kutob ko. Parang nagbago ang pakiramdam ko sa kanya.
Tumalikod ako sa kanya sa aking pagkakahiga. Iniisip ko pa rin yung nakita ko
kanina. Kinikilabutan pa rin ako!

Kanina, habang kumakaway sila sa akin at nakangiti, laking pagtataka ko kung bakit
tila may iba sa kanilang mga hitsura.

Bakit ganoon ang kanilang mga ngipin? Bakit biglang naging kulay...ITIM!!!

Paano ko ba iyon sasabihin?

Siguro nga imagination ko lang ang lahat. Pero para kasing nakita ko rin iyon sa
ngiti ni Tita Madge. Maya-maya'y naramdaman kong hinihimas ni Tita Madge ang buhok
ko habang nasa likuran ko sya. This time, naisipan kong tingnan ulit siya. Baka
nagha-hallucinate lang ako kanina.

Humarap ako sa kanya at ngumiti. Of course ngingiti rin sya sa akin. Pagkakita ko
sa kanya, hindi ko na napigilang mapaatras.

Oh God!

Hindi nga ako nagkamali ng tingin!

"Janice?" Nangunot ang noo nya. Napansin siguro niyang namutla ako at tila nawala
sa sarili.

Ano kayang ibig sabihin ng mga nakikita ko? Premoniton ba ito? Kung premonition nga
ito, ano na naman kaya ang maaaring mangyari?

Kinakabahan ako.

Hindi ko na sya inimik pa. As if naman na makakapagsalita ako. Sa halip, pumikit na

lang ako. Naramdaman kong hinaplos nya ako sa pisngi. Dahil doon ay napamulat ako.

Marahan lang ang ginawa kong pagmulat.

Dahan-dahan lang. Malakas ang pakiramdam kong may madidiskubre ako.

Kinakabahan ako.

Hayan na!

Wah!

Wala lang.

Whew!

Akala ko may makikita akong kakaiba. Wala lang pala.

Nakatingin pa rin sya sa akin pero ayoko nang makita ang ngiti nya.

"Janice, bibili lang ako ng pagkain natin sa labas ah. Mabilis lang ako." Pagkasabi
niya noon ay tumayo na sya, kinuha ang kanyang wallet at lumabas ng pinto. Pero
iniwan nyang bahagyang nakabukas ang pinto.

Kinuha ko ang aking cellphone at tiningnan kung anong oras na. It's already nine in
the evening. Ganoon din yung oras sa wall clock na nasa itaas ng pintuan. Tumalikod
na akong muli at saka pumikit.

Gusto ko nang matulog, kahit saglit lang. Matutulog na sana ako nang marinig kong
bumukas ang pinto.Narinig kong lumangitngit ito.

Ang bilis namang nakabalik ni Tita Madge.

Pero hindi bale, itutuloy ko na lang ang pagtulog ko.

Sandali lang ay sumara na iyong pinto, rinig ko.

Maya-maya, naramdaman kong bahagyang lumubog ang kama sa bandang likuran ko. Tila
may umupo, tapos gumalaw uli.

Parang may tumuntong. Parang may tumayo!

Oo!

Parang may nakatayo sa likuran ko!

Nakatuntong ito sa kama kung saan ako kasalukuyang nakahiga.

Ano bang trip ni Tita Madge? Bakit sya nakatayo?

Nakatungtong

pa siya rito sa likuran ko at dito pa sa kama ko?Dahil hindi naman normal kay Tita
Madge ang ganoong kilos, biglang lumakas ang kabog ng dibdib ko.

Ilang sandali pa, lumundag ito!

Jesus!

Oo, lumundag ito!

Sa puntong ito, sigurado na akong hindi ito si Tita Madge. Bakit naman niya ito
gagawin? Bakit naman siya lulundag at dito pa talaga sa kama kung saan ako
nakahiga?

Tagaktak na ang pawis ko.

Mommy ko!

Lumundag ulit ito!

Help!

Takot na takot na ako!Lumundag pa ulit !

Umuuga na ang kama!

Ayoko na!

Uuwi na ako, di ko na kaya!

Gusto kong sumigaw pero wala naman akong boses.Upang kahit papano ay mailabas ko
ang takot na aking nararamdaman, umungol na lang ako nang ilang beses. Sa ngayon,
iyon lang ang tangi kong magagawa.

Nawala yung paglundag.Pero nararamdaman kong may nakatungtong pa rin.

Lilingunin ko ba?Di ko malaman ang aking gagawin.

Kinapa ko ang cellphone ko na nasa aking likuran.Naluluha na ako at

kinikilabutan.Kapa pa, Janice. Kapa pa!Ayaw kong tumingin sa likuran ko.Pero anong
gagawin ko? Hindi ko makapa ang cellphone ko.

Nasaan na iyon?

Teka, may nakakapa ako.

Ano ito?

Malamig.

Malagkit.

May mga daliri!

PAA!

Napabalikwas ako ng bangon at dali-dali akong lumayo sa kama.Napasandal ako sa

pader at napaharap sa kama.Nakapikit ako habang nakaharap doon.

Didilat ba ako? O mananatili na lang na nakapikit para hindi ko makita ang hindi ko
kayang makita.

Bakit ba Ara, bakit ba?Ano ba ang gusto mo at bakit ka nagpapakita? Bakit ka

nagpaparamdam?Ilang sandali pa, dumilat ako nang marahan. Dahan-dahan.

Oh God!

Pero wala naman.

Wala naman akong nakitang kakaiba.Then, napako ang tingin ko sa orasan.

Totoo ba ito?

It's already three in the morning. Pero kanina lang bago ako pumikit, alas-nuebe
lang ah? Posible kayang binangungot lang ako?

Baka nga.

Baka nga binangungot lang ako.Maya-maya, pagtingin ko sa pinto, napansin kong

bahagya pa rin itong nakabukas.Marahan akong tumayo. Pero bigla na lang
lumangitngit ang pinto.Dahan-dahan iyong bumubukas.May bumungadsa may pintuan.

Isang babae.

Nakasuot ito ng COWBOY HAT.

"Hi Janice..." Ngumiti ito sa akin.

Namutla ako.

Paano'y may hawak syang martilyo.Hindi ko makita ang mukha nya. Hanggang sa ilang
saglit pa, bahagya syang tumingala dahilan para masinagan ng liwanag ang mukha
nito.

O, hindi! SYA?

"Isusunod na kita kay Ara," sabi nito.

Bakit SYA? Bakit? Sa dinami-dami, bakit SYA pa?Bakit SYA pa na...

JAMILLEFUMAH

@JFstories　
　

=================

TRESE✞

XIII

✞The Clock✞

Roger Santos P.O.V.

Tik! Tak! Tik! Tak!

Katahimikan.

Tanging tunog lang ng orasan ang naririnig ko. Nakakabingiang tunog nito. Hindi ko
maintindihan ang nararamdaman ko.Ngayon lang ako kinabahan ng ganito. Bukod dito,
napakagulo rin ng isipan ko, hindi ako makapag-isip nang maayos.

I looked at my wrist watch. It's already twelve in the midnight. Narito ako ngayon
sa sala ni Ka Pineng. Kasama kong pumunta rito si Isko.

Tik! Tak! Tik! Tak!

Hindi ko na namalayan ang oras. Hindi ko rin maintindihan ang nararamdaman

ko.Giniginaw ako ngunit tagaktak ang pawis ko.

Nakakailang tawag na ba ako kay Nana? Apat? Lima?

Nagpaiwan kasi siya sa hospital at isinama si Mrs. Ocampo pauwi sa amin. Sasaglit
daw muna sila sa bahay para asikasuhin iyong mga bisita sa lamay ni Ara. Then,
susunod na lang sila rito pagkatapos. Pero bakit ganun? Hindi ko na sila ma-
contact?

Kahit si Madge na naiwan din sa hospital para bantayan si Janice, hindi rin
sumasagot.

Dalawa lang tuloy kami ni Isko na nagpaunang pumunta rito. Ang kaso, sa lawak ng
bahay na ito, parang walang tao. Kinailangan pang hanapin ni Isko itong si Ka
Pineng, na inirekomenda sa akin nina Mrs. Ocampo at Madge, sa mansyong ito.

Damn! Bakit ba naman kasi nagmamadali itong si Nana?

Pwede naman namin itong asikasuhin pagkatapos ng libing ni Ara.

Katahimikan.

Biglang nawala yung ingay na likha ng orasan. Tumayo ako at nagpalinga-linga sa

paligid. Nasaan kaya iyong orasan? Bakit wala naman akong makitang orasan dito sa
sala? Kung gayon, saan nanggagaling ang tunog na iyon kanina?

Then I looked again sa aking wrist watch... And shit!!! It stopped.

Itinaktak ko ito. Saka ko lang napansin ang oras dito, it's 10:15 in the evening.
Bigla tuloy akong naguluhan. Anong oras na ba talaga? Tiningnan ko iyong oras sa
cellphone ko.

What the! 10:15P.M. din! Namalikmata lang ba ako kanina?

Pagkakuwan ay pinakatitigan ko ang oras sa cellphone ko.Ilang minuto na ba ang

lumipas?Bakit hindi nagbabago? Pagkatapos ayitinaktak koulit ito.

Tila huminto ang oras.

Darn!

Kinikilabutan tuloy ako.

Biglang kumurap iyong ilaw dahilan para mapatingala ako. Maya-maya'y may narinig
akong ingay.

May bumubulong.

Saan kaya nanggagaling ang ingay na iyon?

Sinilip ko yung makitid na pasilyo. May naririnig talaga akong bumubulong.

Humakbang ako patungo roon. Ilang hakbang pa lang ay may natanaw na ako.

May tao!

Sya siguro iyong naririnig kong bumubulong. Ang kaso, malayo sya. Kung siya nga
iyon, paano nangyaring narinig ko ang bulong niya gayong malayo naman siya sa akin?

Naisipan ko syang lapitan kahit na nagsisimula nang mamuo ang takot sa dibdib ko.
Malayo sya pero naririnig ko na mayroon syang ibinubulong. Hindi ko maintindihan
iyon kaya mas nilapitan ko pa siya.

Habang papalapit ako, palakas nang palakas ang kanyang bulong. Hanggang sa ilang
hakbang na lang, malapit na ako sa kanya. Kaunting na lang. Napalunok

ako.

Naaaninagan ko na iyong bumubulong.

Babae?

Oo, babae sya! Nakatalikod sya sa akin habang may ibinubulong.

Yakap nya ang kanyang sarili habang nanginginig. Napansin ko rin na gumagalaw ang
balikat nya habang ginagawa niya iyon.

"Miss? Are you alright?" tanong ko sa kanya. Napansin ko kasing basa sya nang ilang
hakbang na lang ang layo ko sa kanya.

Hindi sya umimik. Nanatili lang siya sa kanyang posisyon habang nanginginig pa rin
ang balikat. Wari ko'y ginaw na ginaw siya.
Lumapit pa ako nang bahagya. "M-Miss?"utal kong banggit dahil sa kaba.

Subalit wala pa rin akong tugon na natanggap mula sa kanya. Sa halip, lalo pang
bumilis ang pag-uga ng balikat niya. Kasabay noon ay ang pagpatak ng tubig na
animo'y ulan mula sa mahaba at basang-basa niyang buhok. Nakatalikod pa rin siya.

"M-Miss... B-Babalikan kita..." Napaatras ako. Kinutuban na kasi ako!

Pero nagulat ako nang umatras din ang naturang babae! Lumakad din siya nang
paatras!

Wala ba syang balak na lingunin ako? Namalayan ko na lang na paatras na pala ako
nang paatras.

Nagpatuloy siya sa ganoong gawain.

Palapit na siya nang palapit sa akin, pero paatras ang lakad niya!

Dammit!!!

Nagimbal ako sa takot kaya umatras pa ko.Nakapako ang tingin ko sa kanya habang
humahakbang din paatras.

Pero itong babae, bumibilis!

Puta!!! Takbo na!

Lalo siyang bumilis!

Papalapit!

Kaya ako, buong lakas pumihit!Kumaripas ako ng tumakbo hanggang sa marating ko ang
sala kung saan ako nanggaling.

"Roger Santos?" tinig na mula sa aking harapan.

Napaangat ako nang tingin habang hinihingal at habol ang hininga.

"W-Who are you?" tanong ko sa lalaking sumulpot na lang mula sa kung saan.

Lumapit sya sa akin. "Just call me Ka Pineng..." Kinamayan nya ako.

Kinamayan ko rin naman sya. Napansin kong marami syang bagaheng dala.

"Okay ka lang ba? Mukhang hinihingal ka, ah?" nakakunot ang noo nyang sabi.

Tumango lang ako. Paano ko ba sasabihing minulto ako? Paano ko ipapaliwanag ang
nakita ko? "H-How did you know my name?" I askedinstead.

Ngumtiti sya sa akin. "Because I know that you're coming. Kayo ni Isko."

Huh?! Seriously? Pero ayokong magpaligoy-ligoy pa. Didiretsahin ko na sya. "We came
here to talk to you about-"

"About Ara, right?" Sinalo nya ako sa sasabihin ko.

"Ha?" nasabi ko na lamang.

"Ka Pineng!" sabay dating ni Isko na kasalukuyang pababa ng hagdan.

"Isko..." Tinanguan lang nya ito at pagkatapos ay binuhat na ang mga bagahe nya.
"Let's go!"

Nagkatinginan kami ni Isko. "Saan tayo pupunta?" tanong ko.

"Sa bahay nyo," seryoso ang mukha nya.

"Sasama ka sa amin?" Tila hindi makapaniwala si Isko.

Tumingin sa akin Ka Pineng. "Oo. Kaya nga hinanda ko na ang gamit ko, eh..."

"Alam mong darating kami?" Hindi pa rin ako makapaniwala.

Tumango lang sya. Ang buong akala ko, mahihirapan kaming kumbinsihin siya. Pero
taliwas pala ang akala kong iyon sa aktwal na mangyayari.

"A-Akala ko'y ayaw mong madamay?" Kahit si Isko ay hindi rin makapaniwala sa
agarang pagpayag ni Ka Pineng.

Bigla

kong nabakas ang lungkot sa mga mata niya."It's too late para tumanggi pa ako.
Ayokong madamay ang anak ko kaya...tutulungan ko na lang kayo..."

"I-Iyong bang anak mo ay babae?" pagbabaka-sakali ko.

Nagkatinginan sila ni Isko. "Lalaki ang anak ko. Justine ang pangalan nya..." aniya
habang nakatingin sa akin.

Naku sabi ko na nga ba't hindi pangkaraniwan ang nakita ko kanina! Eh, sino kaya
yung babae kanina?

"Nasa kapatid ko ngayon si Justine. Ako lang ang tao dito," pagpapatuloy pa nya.

Napayuko na lang ako. Samantala, napansin kong tumitig sa akin nang matalim si Ka
Pineng. "Iyong nakita mo..."

Napaangat ako ng ulo. Paano nya nalaman?

"Iyong nakita mo..." Seryoso ang mukha nya. "Si Ara iyong nakita mo..."

"Ano!?" Tila nawala ako sa aking sarili at nakwelyuhan ko sya.

Umawat naman si Isko sa amin. "Tama na yan, Roger!" Pumagitna sya sa amin.

"Irespeto mo naman ang pagkamatay ng anak ko!" asik ko sa kanya.

"Roger, ano ba?!" Sa akin na nakaharap si Isko. "Ano bang nangyayari sa'yo?"

Bahagya akong natigilan. Kahit ako'y hindi ko maunawaan ang aking sarili. Sa dami
ba naman ng nangyayaring problemang hindi ko maunawaan, pihadong hindi ko na
maiiwasang mawalan ng self-control.

Tiningnan lang ako ni Ka Pineng. "Umalis na tayo."

"Hintayin lang natin sandali sina Mrs. Ocampo at Clarisse. Baka paparating na
sila..." dugtong ni Isko sa maikling sabi ni Ka Pineng.
Pero biglang umiling ang matanda. "Hindi na sila darating..."

Napatigagal kami ni Isko. "B-Bakit?" tanong ko agad.

Yumuko lang sya at hindi na umimik. Anong

pinagsasasabi niya? May sa-manghuhula ba ang lalaking ito?

"B-Bakit Ka Pineng? M-May nangyari ba?" kinakabahang tanong ni Isko.

"Hindi ko rin alam." Nag-angat sya ng mukha. "Basta sigurado akong hindi na sila
darating..."

"Gaano ka naman kasigurado?" Ako naman ang nagtanong habang pilit kong pinapakalma
ang aking sarili.

"Kasing-sigurado tulad ng inasahan kong pagdating nyo ngayon." Diretso lang ang
tingin ni Ka Pineng. As a lawyer, alam ko kapag nagasasabi ng totoo ang isang tao.
At pagkakataong iyon, alam kong isa siya sa mga taong iyon.

Hindi ko alam kung bakit bigla akong nakaramdam ng panlalambot kaya naman daglian
akong napaupo.

Matapos ang pagkamatay ni Ara, sunod-sunod na ang mga kakaibang pangyayari.Pero

imposible! Dapat pala hindi na kami nagpauna rito. Sana hinantay na lang namin
sila.

Oh, dear God! I can't lose Nana.

Nawala na nga si Ara, wag naman pati sya.

"P-Posible bang alam mo kung nasaan sila?" Hindi na ako makatingin sa kanya.

"Hindi ko alam." Malungkot ang tinig ni Ka Pineng. "Umuwi na tayo sa inyo."

Tumango lang si Isko.

"Wait..." Inawat ko sila. Then I dialed my cellphone, again.

Tinawagan ko si Nana. Tatlong beses, pero wala pa ring sumasagot. Si Maria, ganun
din. Si Madge, wala rin. Subalit naagaw ng isang pamilyar na ingay ang atensyon ko.
Ayun ulit iyong ingay, naririnig ko na naman.

Tik! Tak! Tik! Tak!

"Anong oras na?" tanong ko agad sa kanila.

Napatingin sila sa kanilang relo. "12:30 ng madaling araw," halos sabay pa nilang
sabi.

Natutop ko ang sarili kong bibig.

Ayoko pa ring maniwala. Totoo ba talagang nangyayari ito? Kung bangungot man ito,
sana magising na ako. I looked at my wrist watch again. They were right, it's 12:30
in the morning.

Tumingin ako sa kanila. "Maghintay pa tayo kahit three hours..."

Sumang-ayon naman ang dalawa.

Pero makalipas nga ang tatlong oras, wala pa ring Nana at Mrs. Ocampo na
dumarating. Hindi rin ako huminto sa pagtawag sa kanila ngunit wala pa ring
sumasagot. Kaya naman nagpasya na kaming umuwi.

Bumiyahe kami gamit ang sasakyan ni Isko. Dumiretso kami sa hospital dahil
kailangan ko munang daanan si Madge sa pagbabaka-sakaling magkakasama lang sila
nina Nana at Mrs. Ocampo.

Nang makarating na kami sa ospital, nagpatiuna na kami ni Isko at naiwan si Ka

Pineng sa sasakyan. Halos manlumo ako nang makita kong may nagkakagulong mga pulis
pagbungad pa lang namin sa gusali. Nagpaiwan si Isko para alamin kung ano ang
dahilan ng kaguluhang iyon samantalang ako naman ay dumiretso sa private room ni
Janice.

Shit!!!

Wala akong nadatnan doon! Maya-maya nga'y nakasalubong ko na si Isko. "N-Nasaan si

Janice?" kinakabahan kong tanong.

Napansin kong namumutla si Isko. "Nahagip ng CCTV camera na lumabas si Janice ng

hospital kaninang alas-tres pasado nang madaling araw."

"Saan naman daw papunta?"

"Nanakbo daw palabas. Walang makapagsabi kung saan siya pumunta," nakayukong sabi
ni Isko.

Napasuntok na lang ako sa hangin. Parang maiiyak ako na hindi ko maipaliwanag "Eh,
si Madge?"

"Lumabas daw ng 9P.M. Pero hindi na bumabalik..."

"A-Anong ibig sabihin nito,

Isko?" Naluluha na ako.

"Nawawala sila."

Hindi na ako nagdalawang isip. "Tara sa bahay..."

Bumalik kami sa sasakyan at dumiretso sa bahay.

Tiningnan ko yung oras. It's already four in the morning. Maraming gustong sabihin
si Ka Pineng pero ayaw ko muna syang pagsalitain. Magulo pa kasi ang isip ko
ngayon. At sa totoo lang, ayokong marinig ang anumang sasabihin niya.

Ang babaeng nakita ko kanina sa bahay nila, totoo bang si Ara iyon? Pero hindi iyon
kasing-katawan ng anak ko... masyadong payat ang babae kanina... parang ibang multo
siya.

What the hell?!

Sasabog na ang utak ko sa kaiisip!

Alas-kwatro y medya na ng madaling araw nang tingnan ko yung orasan namin sa may
pintuan.Nasa bahay na kami pero walang tao dun. Wala na rin yung mga naglalamay.
Ang tanging naroon lang ay iyong kabaong ni Ara.
Bullshit!!!

Mababaliw na yata ako! Sinubukan ko ulit silang tawagan pero ganun pa rin, walang
sumasagot.

"Pupunta muna ako sa apartment. Titingnan ko na rin ang bahay ni Mrs. Ocampo," si
Isko. Kapitbahay nga lang pala nito sina Mrs. Ocampo at Janice.

Tumango lang ako sa kanya. Wala na ako sa sarili.

"Sa hospital naman ako. Baka makakuha ako ng impormasyon dun," ani Ka Pineng na
nang mga oras na iyon ay mahinahon lang.

Wala pa rin talaga ako sa aking sarili. Hindi ako makapaniwala sa mga nagyayari.
Pinilit kong magsalita. "A-Akala ko ba paranormal expert ka?" baling ko kay Ka
Pineng. "B-Bakit hindi mo masabi sa'min ngayon kung nasaan sila?" Napatingin din sa
kanya si Isko.

Napabuntong-hininga naman ito. "Pinipigilan

NYA ako."

"Sino?" magkapanabay naming tanong ni Isko. "Sino ang pumipigil sa'yo?"

Bumuga muna siya ng hangin. "Pinipigilan ako ni...Ara..."

Nagkatinginan muli kami ni Isko. "Bakit naman gagawin ni Ara yun? Biktima rin sya,
di ba?" Si Isko ang nagtanong.

"Hindi ko rin alam. Yun ang pinagtataka ko kaya gusto ko ring malaman..." sagot ni
Ka Pineng.

Tumikhim muna ako. "Hindi ganun ang pagkakakilala ko kay Ara. Mabait ang anak
ko..."

"Hindi ganoon ang nararamdaman ko..."

"Mabait si Ara. Mabait ang anak ko..." pagpupumilit ko.

Hindi man nila sabihin, pansin kong bakas ang lungkot sa kanilang mga mata. Hindi
ko namalayang napaluha na pala ako. Pero iyong kamay ko, walang hinto sa pag-dial
ng kanilang numero.

"Didiretso na ko sa pulisya. Ire-report ko na 'to," si Isko na nakikisimpatya.

Pagkatapos nun ay napayuko na ako at hindi ko napansing lumabas na pala sila.

Tik! Tak! Tik! Tak!

Iyon na naman iyong ingay.

Tumingin ako sa orasan dahil sa narinig ko. Nanlaki ang mga mata ko sa aking
nakita. Napabalikwas ako ng bangon para lang tingnan ang orasan sa pangalawang
pagkakataon.
It's 10:15 A.M., again!

Totoo ba 'tong nakikita ko?

Nahagip ng aking paningin iyong kabaong ni Ara. Nagulat ako nang makita kong sarado
iyon kaya naman lumapit ako. Humugot muna ako nang malalim na paghinga. Bigla na
naman akong kinabahan.

Maya-maya, kumurap iyong ilaw.Napatingala ako sa kisame subalit dire-diretso pa rin

ang pagkurap noon. Hanggang sa tuluyan na iyong namatay.

Oh Lord!!!

Wala akong makita!

Subalit agad din naman iyong sumindi.

Nakakasilaw.

Napailing na lang ako kahit naroon pa rin ang takot sa dibdib ko. Bumaling muli ako
sa kabaong ni Ara. Humakbang ako papun-Diyos ko!

Napaatras ako! Bakit bahagyang nakabukas itong kabaong ni Ara?!

Namalayan ko na lang na tagaktak na ang pawis ko. Lalapit ba ako? O aatras?

Napalunok muna ako bago humakbang papalapit,papalapit sa kabaong ni Ara.Kaso iyong

ilaw, kumurap ulit.Sa aking isip ay nagdadasal na ako. Pero namatay pa rin ang
ilaw.

Anong gagawin ko? Paano na?

Subalit ilang segundo lang ay bumukas ring muli ang ilaw dahilan para mapatingin
agad ako sa kabaong ni Ara.

Marahan akong humakbang para isara ito.Pero napahinto akonang may narinig akong
patak ng tubig.

Tubig?

Luminga ako sa paligid.Wala sa aking gilid, wala rin sa aking kanan at kaliwa. Wala
rin sa likuran, kundi nasa aking harapan.

Nakaramdam ako ng pangangatog nang makita ko iyon.Iyong pagpatak ng tubig, malakas

at animo'ypatak ngulan.Sinubukan kong umatras nang mapagtantong nagmumula ito sa
itaas. Dahan-dahan, tiningala ko ito kahit kinakabahan ako.

Nanlaki ang aking mga mata.

Putang ina!!!Sa kisame, naroon SYA.

Naroon sa kisame si...ARA!

Tik! Tak! Tik! Tak!

JAMILLEFUMAH

@JFstories　
　

=================

KATORSE✞

XIV

✞The Cowboy Hat✞

Killer's P.O.V.

Ugh!

Nakakatuwa! Ang saya!

Ugh!

Pinagmamasdan ko sya habang pinupukol ko ang kanyang mga paa.

Ugh! Ugh! Ang sarap sa pandinig ng ungol nya. Patatagalin ko pa ba? Kaso gusto ko
pa. Gusto ko pa! Pero hindi ko na kaya. Baka hindi ko mapigilan at...

Mapatay ko sya...

Heto sya ngayon, nakadapa.

Gumagapang, nagmamakaawa. Hindi ko naman maririnig ang mga sasabihin nya. Paano'y
nababalutan ng packing tape ang buong mukha nya. Makahinga pa kaya sya? Tanging
ungol lang nya ang naririnig ko. Ang saya!

Ugh!

Hayan na naman sya at umuungol. Parang musika, para syang ulol! Haha! Hindi naman
sya makatayo kasi...durog na ang mga tuhod nya.

Uhmmm... Sa sakong ko naman sya pupukpukin. Heto na! Lalapit pa ako sa kawawang
batang ito. Pagkatapos ay iniangat ko ang aking kaliwang kamay, hawak ang martilyo.
Hahampasin ko sya! Pupukulin ko sya! Mamartilyuhin kong muli ang kanyang mga paa!
Heto na...

Isa.

Dalawa.

Ugh!
Napalakas yata. Namilipit sya. Hahaha! Magandang tanawin!

Narinig ko ang paghagulgol nya. Haha! Ang sarap sa tainga.

Ugh! Ugh! Nanggigil ako kaya pinukpok ko pa sya. Ugh! Ugh! Halos madurog ang mga
paa nya! Sige ungol pa, sige iyak pa...

Janice, hiyaw pa! Sige pa!

Mahal ko sya. Pero mas mahal ko si Ara. Pero mahal ko rin sya, kaya lang...mas
mahal ko si Ara. Pero

di na bale, basta ako, masaya. Masaya akong nakikita syang nagdurusa. Noon ko pa
sya gustong patayin kaya lang, inuna ko si Ara. Wala tuloy akong choice kundi ang
isunod sya.

Saka ko na papatayin yung dalawa, baka bukas o sa makalawa. Uunahin ko na lang muna
sya. Problema ko pa nga yung mga lalaki. Pero papatayin ko rin sila.

Papatayin ko sila katulad ng pagpatay ni Ara at pagpatay ko kay Ara!

Then pinagmasdan ko si Janice, gumagapang pa rin siya. Pilit pa ring tumatakas sa

akin. Nanghihina na sya at alam kong hindi sya makahinga. Maya-maya lang, mamamatay
na rin sya. Iyong mga paa nya, durog na. Dahil dito, pumunta ako sa kanyang uluhan.
Itong ulo nya, ito naman. Ito naman ang aking...pag-iinitan.

Itinaas kong muli ang aking kaliwang kamay kung saan hawak ko ang martilyo.
Dudurugin ko ang kanyang...

Ulo.

Goodbye Janice, pakisabi na lang kay Ara at Ara, 'mahal ko sila.'

Isa. Bumwelo ako.

Dalawa. Mas malakas ito.

Tatlo!

Ugh! Ugh! Ugh! Ugh! Ugh!

Isko's P.O.V.

Naabutan kong tulog si Roger sa bahay nila kaya agad ko syang ginising. Paano'y
binabangungot na naman yata. Halos patiran sya nang paghinga nang makabangon sya,
hinihingal. Inabutan ko sya ng isang basong tubig. "Okay ka lang?"

Inimom naman nya iyong tubig. "Isko... kanina ka pa?" Hindi sya makatingin sa akin.

"Kararating lang. Bangungot na naman?" Umupo ako paharap sa kanya.

Hinihingal pa rin sya. Hindi sya makaimik.

"Si Ara ba?"

Mahina lang ang aking tinig.

Bago sya sumagot ay bumukas ang pinto at iniluwa non si Ka Pineng. "Anong balita?"
bungad nito sa amin.

Umiling lang ako. Dalawang araw na kasi ang lumipas pero hindi pa rin nagpapakita
sina Nana, Maria at Madge. Nag-file na rin ako ng report sa mga pulis tungkol sa
kanilang pagkawala. Ngayon, itong si Roger, para nang mababaliw. Ikaw ba naman ang
kamamatay lang ng nag-iisang anak na hindi pa naililibing, sinundan naman ng
pagkawala ng asawa.

Sa akin man mangyari iyon, baka di ko na magawang makakulog ni makakain.

Napasulyap ako sa kabaong ni Ara, narito pa rin ito sa kanilang bahay. Pinatigil
muna ni Roger ang lamay at ipinakansela ang libing na dapat ay ngayong araw na.
Pang-walong araw na kasing nakaburol ang bangkay ni Ara.

"Napanaginipan ko na naman sya..." sabi ni Roger. Tulala pa rin ito.

Wala naman akong maipayo sa kanya. Malamang si Ara na naman ang nakita nito sa
kanyang panaginip, sa kanyang bangungot.

"Hindi ako naniniwalang si Ara yun, hindi ganun ang anak ko... Hindi sya yun, di
ba?"pumipiyok niyang sabi. Nakatingin sya kay Ka Pineng.

Si Ka Pineng naman ay pumunta sa kusina. Pagbalik nito ay may dala na itong tatlong
tasa, thermos at kubyertos. Inilapag nya iyon sa lamisitang nasa harapan namin.
Pagkatapos ay sinalinan nya ang bawat tasa ng mainit na tubig. "Naniniwala ako na
ang tao ay nahahati sa tatlo,"biglang sabi nito.

Nakatingin lang kami ni Roger sa kanya. Bumalik ulit ito sa kusina.

Pagbalik nito, kape at cream naman ang bitbit papunta sa amin.

"Kapag namatay ang isang tao, nahahati ito

sa tatlo," pagpapatuloy ni Ka Pineng. "Ang una ay ang katawan nito na naiiwan sa

lupa, pangalawa ay ang espiritu na umaakyat sa langit at..." Binuksan nito yung
creamer. "...pangatlo ay ang kaluluwa nito. Iyong kaluluwa ay naiiwan din dito sa
lupa na aariin ng kalikasan."

Nagkatinginan lang kami ni Roger.

"Halimbawa, itong mainit na tubig na nasa tasa ay ang kalikasan. At itong creamer
ay ang kaluluwa..." Kumuha ito ng isang kutsarang creamer. "Yung taong namatay nang
masaya, ito yung kaluluwa nya..." Tapos inihalo nya iyon sa tasang may mainit na
tubig at hinalo. "See, kulay puti." Tapos tinikman niya ito. "Plain ang lasa..."

Hindi ko ma-gets ang point ni Ka Pineng.

Nagpatuloy lang sya. Kumuha naman ito ngayon ng isang kutsarang kape. "Ito naman
yung taong namatay ng may poot at galit..." Pagkatapos ay inihalo niyaiyon sa
mainit na tubig. "Itim..." Tinikman niya. "Mapait..." Tumingin siya kay Roger.
"Nasagot ko na ba ang tanong mo?"
"A-Anong ibig mong sabihin? Hindi na si Ara ang nagpapakita sa'kin?" utal na tanong
ni Roger.

"Si Ara pa rin sya. Kaya lang, pag-aari na sya ng kalikasan... Itinimpla na may
poot at galit."

"Well, let me talk to her... Tulungan mo akong makausap sya," pagmamakaawa ni

Roger.

Kumuha pa si Ka Pineng nang isa pang kutasarang kape at inihalo doon sa tinimpla
niya. Lalong umitim ang kulay nun. "Iba na si Ara ngayon, mas mabangis, mas galit
at mas puno ng poot..." Tumikhim siya sa kanyang tinimpla at napangiwi sa lasa.
"Mas mapait..."

"Kaya ba ayaw nyang makipagtulungan sa atin?" Ako naman ang nagtanong.

"Maaari..." tipid

niyang tugon.

"Ngayon ka lang ba naka-engkwentro ng ganito?" tanong ko ulit.

Tumango lang siya.

"Akala ko ba eksperto ka na sa mga ganitong bagay?" si Roger. Parang galit na naman

ito.

Nagpatuloy na sa pagtitimpla si Ka Pineng. "Para akong mananakbongtinanggalan nya

ng paa,ng mang-aawit na pinutulan ng dila o manunulat na tinanggalan ng kamay.
Pinipigilan nya ako. Hindi ko alam kung bakit... Tinanggal nya ang vision ko."
Tumayo siya bitbit ang isang tasa. "Magkape muna kayo..."

"Basta ako, hindi pa rin ako naniniwala na si Ara ang nagpapakita sa'kin. Kilala ko
ang anak ko..." paninindigan ni Roger.

Wala naman nang umimik sa amin ni Ka Pineng.

Kumuha ako ng isang tasa. "Anong nangyari sa hospital?" pag-iiba ko ng usapan.

Dalawang araw na kasi itong pabalik-balik don.

"Wala silang maibigay na pahayag tungkol sa pagkawala ni Janice at Madge."

Nakatalikod ito sa amin.

"I'll sue them!"asik ni Roger. "Responsibilidad nila ang pagkawala ni Janice. She's
in a private room, paanong nawala sa paningin nila ang pasyente? Kulang ba sila sa
mga security guards at nurses?"

"Sinampahan ko na sila ng kaso. Gayunpaman, hanapin na rin natin iyong tatlo,"

suhestyon ko.

Tumango lang ang dalawa.

"Roger, pwede ba akong makialam sa mga gamit ni Clarisse? Baka may makita akong
lead." Humigop muna ako ng kape.

"Sige..."

Daglian naman akong nagpunta sa kwarto ni Clarisseat hinalungkat ang laman ng

cabinet nito.
Hinalukay ko ang mga gamit nito, pero wala. Tiningnan ko yung ilalim ng kama at may
nakita akong picture. Lumang picture. Sino kaya itong nasa picture? Dalawang babae.
Iyong isang

babae, namumukaan ko, si Clarisse ito. Pero yung isa, hindi. Nakaupo ito sa tabi ni
Clarisse. Lumang-luma na ang larawang ito dahil bata pa si Clarisedito.

Pagkatapos ay may nakita pa akong isang picture. Ito, medyo bago. Dito, magkasama
sina Clarisse at Mrs. Ocampo. Masaya sila sa picture pero may napansin ako, may
hawak si Mrs. Ocampo. Pinakatitigan ko iyon subalit agad na rin naman akong lumabas
sa naturang kwarto, then bumaba na ako.

"May nakita kang lead?" tanong agad ni Ka Pineng.

"W-Wala eh..." Wala naman talaga. "Ah...maiwan ko muna kayo, uwi muna ako."

"Bumalik ka agad," utos ni Roger. "May pupuntahan tayo. Doon, baka may makuha
tayong lead."

"Saan?" habang papalabas ako ng pintuan.

"Sa dating bahay nina Nana. Sa Villaverde old mansion. Apat na oras ang biyahe
dun,"sagot nya.

"Sige. Mabilis lang ako."

✞✞✞

Makalipas nga lang ang ilang minuto,narito na ako sa apartment ko. Pero tumungo ako
sa third floor kung saan nakatira sina Mrs. Ocampo at Janice. Bago yun, kinapa ko
muna itong revolver ko sa bulsa. Mabuti na iyong handa.

Hindi naka-lock ang pinto ng unit kaya dumiretso na ako sa loob. Marahan akong
humakbang papasok. Kasabay ng paghakbang ko ay ang paglangitngit ng sahig.Dito muna
ako maghahanap ng lead.

Humugot ako sa aking bulsa, tiningnan ko ulit iyong picture ni Mrs. Ocampo. Ang
ganda nya sa picture na 'to. Lalo ko tuloy siyang na-miss. Maya-maya, nabaling ulit
ang atensyon ko sa bagay na hawak nya.

Dumiretso ako sa kusina.

Bakit kaya ganito ang amoy dito? Ang lansa!

Tumuloy ako sa banyo at sinalubong ako ng masangsang na amoy. Humakbang ako patungo
sa kwarto habang nakatakip aking ilong gamit ang sarili kong palad.

Ang tahimik.

Kinakabahan tuloy ako.

Lumapit pa ako nang marahan. Nakaawang iyong pinto ng kwarto. At lalong bumabaho
habang papalapit ako. Heto at malapit na ako. Hinugot ko ang revolver mula sa aking
tagiliran at saka ko itinutok sa aking harapan.
Ano kaya ang nasa loob ng kwartong ito? Bubuksan ko na.

Heto na.Biglang maylumangitngit!

May tao!

May pumasok!

Nagtago ako at sinilip koiyong pinto.Wala namang tao.Pero may naramdaman akong
pumasok kanina.Lalong tumindi ang kaba sa dibdib ko.

Lumapit ako roon.

Wala ngang tao!

Napadako muli ako sa kwarto.Para kasing may narinig akong ingaymula sa loob.

May naririnig nga ako!

Ano kaya iyon? Napalunok ako bago marahang naglakad papunta roon. Nanginginig ang
mga tuhod ko habang papalapit sa kwarto.Hanggang sa makarating na ako sa tapat ng
pinto.Dahan-dahan ko itong binuksan.Inihanda ko ang aking sarili sa maaari kong
makitahabang mahinay ko itong binubuksan.

At...

Walang tao!Kamuntik na akong mabuwal sa kaba.Nagawi ang tingin ko sa kama. May

bagay na nakapatong sa ibabaw nito.Hinugot ko muli iyong larawanmula sa aking bulsa
at muling pinagmasdan ang nasa larawan.

Sa picture ni Mrs. Ocampo, may hawak syang isang bagay na katulad na katulad nitong
nasa kama.

A cowboy hat!

JAMILLEFUMAH

@JFstories　

=================

KINSE✞

XV
✞She'll Kill Us All✞

Isko's P.O.V.

HINDI na ako sumama kina Roger at Ka Pineng sa pupuntahan nilang probinsya.

Ayon kay Roger, doon daw lumaki sina Clarisse at Roli kaya marami akong makukuhang
lead sa lugar na iyon. Hindi ko alam kung bakit pero mukhang mas marami pa akong
makukuhang lead dito sa bahay nila kaysa don kaya pinauna ko na sila.

Usapan namin, susunod na lang ako sa kanila.

Isa pa, alam ko naman na kung saan ang lugar iyon. Ipinaliwanag sa'kin ni Roger ang
daan at tatawag-tawagan na lang daw nila ako. Sa ngayon ay narito na ako sa bahay
nila kung saan nakaburol pa rin ang katawan ni Ara.

Binuksan ko ang ilaw at bumungad ang kabaong ni Ara ilang hakbang lang ang layo sa
akin. Ako lang ang tao rito.

Naglakad ako palapit sa kabaong ni Ara at saka ko sinilip. Heto siya at parang
natutulog lang.

Sayang.

Napakabata paniya para pumanaw agad.

Pagkatapos ay umakyat ulit ako sa 2nd floor. Mabuti na lang at may malaking salamin
dun. Tiningnan ko kung bagay ba sa'kin itong cowboy hat na nakuha ko sa kwarto ni
Mrs. Ocampo.

Bagay nga!

Kay Maria Ocampo nga kaya talaga ito? Pagkatapos ay hinugot ko muli iyong picture
nya sa bulsa ko. Sa picture na yun, sya kasi yung may hawak nito. Napaisip naman
ako dun sa lumang picture ni Clarisee at ng isang babae. Sino nga kaya ang babaeng
iyon? Ipinakita ko ang lumang picture na iyon kay Roger kanina. Ang sabi nya, hindi
nya raw iyon kilala. Isa pa,

noon nya lang daw nakita ang picture na iyon kung hindi ko pa ipinakita sa kanya.

Tumungo muli ako sa kwarto niClarisse. Balak kong hanapin iyong photo album nila.
Pero wala iyon dito, hindiko nakita. So bumaba ulit ako ng bahay. Pagdating ko sa
baba, lumapit ulit ako sa kabaong ni Ara.

Sinilip ko syang muli. Para lang talaga siyang natutulog. Subalit napukaw ng isang
bagay sa ulunan niya ang atensyon ko.

Ano iyon?

Sinipat ko nang tingin.

Ano kaya ito? Parang...

Bangaw!

Iniangat ko ang takip ng kabaong subalit hindi iyon natinag. Nang tuluyan ko nang
maiangat ang takip, doon na ito gumalaw. Nagsumiksik ito sa buhok ni Ara kaya naman
pilit ko itong hinuli subalit dahan-dahan lang.Hindi ko maiwasang mapasulyan sa
mukha ni Ara.
Bumaling ulit ako sa buhok niya at kinapa ko ang bangaw. Maya-maya'y nabaling ulit
ang atensyon ko sa kanyang mukha.

Tapos hinanap ko ulit itong bangaw.Pero napatingin ulit ako sa mukha nya.

Nakapikit.

Balik ako sa paghahanap habang dahan-dahan kong isa-isang hinahawi ang hibla ng
buhok ni Ara. 'Tapos sa mukha nya ulit napadako.

Nakapikit.

Tapos sa buhok nya ulit ako napadako.

Nakakapa ko na itong bangaw!

Tapos sa mukha nya.

Nakapikit.

Sa buhok nya, heto at nahuli ko na itong bangaw. Napabaling ako sa mukha

nya.Nakadilat.

Tapos sa buhok nya ulit ako napatingin. Kinuha ko na itong bangaw at -teka?

Bigla akong napahinto. Tama ba iyong nakita ko kanina?

Si Ara, nakadilat!?

Napalunok ako nang madiin. Malalim

na paghinga ang hinugot ko habang nangangatog. Ayoko nang tumingin sa mukha ni Ara.
Ngunit tila awtomatiko akong napapatingin sa kanya. Dahan-dahang naglalakbay ang
aking paningin patungo sa mukha niya. Nangangatog ako at naluluha na sa kaba at
takot.

Nakadilat nga si ARA!!!

Sa takot ko, napatakbo ako palabas ng bahay. Mabilis akong sumakay sa sasakyan ko
at humarurot pauwi sa amin. Halos hinihingal pa ako nang makarating sa aking
apartment. Totoo ba ang nakita ko? O baka naman nadala lang ako ng takot?

Hindi ako mapakali kaya tinawagan ko sina Roger at Ka Pineng. Pero hindi nila
sinasagot ang tawag ko. Kanina pa silang tanghali umalis pero mukhang nasa biyahe
pa rin sila hanggang ngayon kaya walang sumasagot sa kanila.

Bubuksan ko na sanaang ilaw nang mapahinto ako.May nakita ako sa loob ng apartment.

May tao!

Nakatayo siya at nakasuot ng cowboy hat!

Nahugot ko nang mabilis ang aking revolver mula sa aking tagiliran at itinutok
dito.

Napahalakhak ako sa aking nakita.

Nakaharap lang pala ako sa salamin. Ang dilim kasi! Binuksan ko na ang ilaw. Napa-
paranoid lang siguro ako dahil sa mga pangyayari. Nawala sa isip kong suot ko pa
pala itong cowboy hat ni Mrs. Ocampo.

Napaisip ako, siguro kailangan ko itong ibalik doon. Dahil dito, pumunta ulit ako
sa apartment ni Maria.

Nang makarating ako roon, ganun pa rin, hindi naka-lock ang pinto.Pumasok ako sa
loob. Malansa pa rin ang amoy. Kinikilabutan pa rin ako. Bakit kaya? Inilibot ko
ang aking paningin. Hindi dapat ako matakot. Pero kinakabahan talaga ako.

Tinanggal ko ang

cowboy hat mula sa ulo ko at inilapag sa mesa. Pagkatapos ay tinungo ko iyong

kusina. Masangsang rin ang amoy rito.

Pagkakuwan ay tinungo ko naman ang banyo.Ganoon din, walang pinagbago ang amoy.

Pagkatapos ay ditonaman ako sa kwarto pumasok.

Ganun p- Diyos ko! Ano yun?!

Napalunok muna ako bago ako marahang lumapit.

Sino ito?

Dahan-dahan akong lumapit.

May natutulog sa kama!

Lumapit pa ako para tingnan ito nang malapitan.Hindi nga ako nagkamali, may taong
nakahiga sa kama. Nakatalukbong sya ng kumot at balot na balot.

Sino kaya ito?

Akma ko na syang lalapitan nang bigla akong may narinig na katok mula sa pinto.

May kumakatok sa labas.

Hinugot ko ang aking revolver at marahan akong lumabas ng kwarto. Pero bago yun,
tiningnan ko muna iyong nasa kama at saka muling bumaling sa may pinto.

Lumapit ako nang bahagya. Tuloy pa rin ang pagkatok at hindi humuhinto. Sino pa ba
ang magtatangkang kumatok dito gayung malalim na ang gabi?

Inihanda ko ang aking sarili. "S-sino yan?" tanong ko.

Walang sumagot. Pero patuloy pa rin ang pagkatok.

Bahala na.

Bubuksan ko pa rin itong pinto. Bakit ako matatakot gayong may baril naman ako?

Marahan kong binuksan ang pintohabang alerto pa rin ako atnakatutok ang baril sa
aking harapan.Dahan-dahan naman itong bumakas.Nanlaki ang aking mga mata sa aking
nakita.

Isinukbit ko agad ang aking revolver. "A-Anong nangyari sa'yo?" tanong ko sa

bumungad sa akin.
Pero hindi sya umimik. Nanginginig sya at duguan ang mga kamay.

"Halika

pumasok ka!" Inalalayan ko sya agad papasok. Dinala ko sya sa kusina.

Marahan lang syang umupo sa bangko habang nakatulala.

Ako naman kabado na. "A-Anong nangyari? Nasaan sila? Dalawang araw na kayong
nawawala, ah..."

Tumingin lang sya sa akin. Naluluha ang mga mata nya. Hindi ako makatingin sa kanya
nang diretso. Kinua ko ang aking cellphone para tumawag kina Roger at Ka Pineng
pero inawat nya ako. "T-Tubig..." sabi nya.

"Sandali...kukuha lang ako..." Tumakbo ako sa dulong bahagi ng kusina at kumuha ng

tubig. Ngunit walang malinis na baso kaya naman naghugas muna ako. "Pinag-alala nyo
kami ng husto... Saan ba kayo nagpunta? Saka...nasaan sila?" habang naghuhugas ako
ng baso. Subalit wala akong tugon na natanggap mula sa kanya.

Kinuha ko ang pitsel mula sa refrigerator. Nangangatog ako. "W-Wag kang mag-alala.
Gagawin ko ang lahat para mabigyan ng katarungan ang mga nangyayaring ito."
Nagsalin ako ng tubig sa baso. "Pero bago yun, kailangan ko munang malaman kung
nasaan-" Naramdaman ko na lang na umiikot ang paningin ko.

Bumagsak ako sa sahig!Nakaramdam ako ng hilo kasabay ng matinding sakit. Ang ulo
ko, sobrang sakit! Sinubukan kong tumayo pero hindi ko magawa. Namanhid ang aking
buong katawan. Kinapa ko ang aking ulo.

May dugo!

Pero paano? Pagkatapos ay napatingin ako sa kanya.Walanghiya! Nakangiti sya habang

may hawak-martilyo!

Kung ganun, sya... Sya pala!

Sya pala ang...killer ni Ara!

Pinukpok nya ako sa ulo.

Nasaan ang revolver ko?

Shit!

Ayun at nasa paanan nya. Kinuha nya iyon at isinukbit sa kanyang tagiliran.
Pagkatapos noon ay pumunta sya sa mesa.

Kinuha nya iyong...cowboy hat!

"Finally, nakita rin kita..." Isinuot nya iyon.

Hindi ako makagalaw, ni makakilos. Maya-maya, pumunta sya sa kwarto. Narinig kong
may hinila sya mula roon. Paglabas nga nya ay may hila-hila na siya.

Hawak niya ito sa buhok habang kinakaladkad.Ito marahil iyong tulog kanina doon sa
kwarto. Pero hindi! Mukhang patay na ito! Punong-puno kasi ng dugo ang mga paa
nito.

Pinakatitigan ko iyong kinakaladkad nya. Sa puntong iyon ay napaluha na ako.

Panginoon ko!!!

Iyong hila-hila nya-si Janice Ocampo. Hindi na ito humihinga dahil patay na!

Napahagulhol na ako. Paano nya ito nagawa? Bakit nya ito nagawa?

Baliw sya!

Baliw!

Lahat kami ay papatayin nya!

Inilapag nya si Janice sa tapat ng pinto at lumapit sya sa akin. Nakangiti sya.
"Ang lahat ng ito ay para kay Ara. Ikaw na ang sunod, Isko." Pagkatapos noon ay
bumwelo sya hawak sa kaliwang kamay angmartilyong sigurado akong laan talaga sa
akin.

Ugh!

Sapol ako sa sentido.

Ugh!

Sapol ako sa panga.

Ugh!

Sapol ako sa mata.

Ugh!

Sapol +k+ +###! D─yos ko!

Ugh!+##ol +# ++##!

JAMILLEFUMAH

@JFstories　

=================

✞DISI SAIS✞

✞DISI SAIS✞
Ano yun?

Patak ba 'yun ng tubig?

Halos hindi ko maimulat ang aking mga mata. Itong ulo ko, masakit. Sinubukan kong
tumayo - pero hindi ko kaya. Masakit ang aking mga paa.

Madilim. Wala akong makita. Pero may naririnig akong patak ng tubig. Nasaan ako?
Anong klaseng lugar ito? 'Tapos napaigtad ako sa aking naalala. Shit! Ano kayang
nangyari sa kanya? Okay lang kaya siya? Si -

Si -

Si Janice! Kumusta kaya siya?

Pinilit kong alalahanin ang lahat. Sa hospital, oo! Ako ang bantay niya pero
iniwanan ko siya. Ang sabi ko sa kanya ay bibili lang ako ng pagkain namin pero
hindi yun ang totoo.

Hindi yun ang totoo! Napahagulgol ako.

 Sa lamay pa lang kasi ni Ara, nakita ko na siya. Napatingin ako sa kanya. Nakita
ko siyang -

Walang PAA!!!

Tapos yung mukha niya blangko - wala akong makita!

Hanggang sa dinala nga namin siya ni Mrs. Ocampo sa hospital. Kaso ganun pa rin.
Iyong mukha niya - blangko pa rin.

Sa lamay pa lang ni Ara pinakatitigan ko na siya. Baka kasi namimilik mata lang
ako. Pero ganun pa rin, eh. Tulad ni Ara non, ganoon din!

Iyon ang totoo kaya dinahilan kong lalabas ako. 'Di ko na kasi kayang makita siya.
Kinikilabutan kasi ako! 'Tapos inalala ko pa. Paano ba ako napunta dito? Ang
naaalala ko, dun ako dumeretso sa parking lot kahit walang tao. 'Tapos hayun!

Hayun naalala ko!

/> May pumalo sa ulo ko!

Pinalo ako ng martilyo!

Nilinga ko ang paligid. Nagsimula na akong kabahan. Naluluha ako pero pilit kong
pinipigilan. Alam kong nasa paligid lang siya. Papatayin niya ako! Papatayin niya
kami! Lahat kami - papatayin niya!
 Maya-maya nga ay bumukas ang pintuan. Naroon ang liwanag na sumalubong sa akin na
aking ikinasilaw. Heto siya - tumambad sa aking harapan. May hila-hila siyang -

LALAKI!!!

Hila-hila niya sa isang paa ang isang lalaking tila walang malay-tao. Nakikita ko
kahit nasisilaw pa rin ako.

Lumapit siya sa akin nang bahagya. Naka-cowboy hat siya at sa kaliwang kamay niya
ay may hawak siyang martilyo. Napatingin ako dun sa taong hinihila niya. Dito na
ako napaiyak lalo. Kilala ko ang hinihila niya.

Kusang yumugyog ang aking balikat. May halong takot ang aking pag-iyak.

Ang babaeng ito - pinatay niya ang lalaking ito. Pinatay niya itong si - ISKO!!!

Then sumungaw siya sa akin. "Ikaw na ang sunod..."

Jesus! Dito ko na siya nakilala. Bakit? Bakit siya? Bakit siya pa? Imposible!

"Handa ka na ba?" Bumwelo siya sa kaliwa. Sa hawak niyang martilyo, bumwelo siya.

Gising! Gising! Hindi pa ako pwedeng mamatay! Kailangan kong umilag o lumaban man
lamang. Tapos sinubukan kong gumapang.
Gumapang.

Gumapang.

Ano itong malagkit sa sahig?

Dugo?

Dugo nga!!!

Tatayo ako at tatakbo! Pero hindi ako makatayo. Nilingon ko ang mga binti ko.

Nilingon ko.

Nilingon.

Nili -

Suko na ako.
 Putangina!

Wala na pala akong mga -

PAA!!!

P.S.

- Madrigal Celeste's POV.

Her body was never found.

Please pray for her.

Oh by the way.
You can call her -

Madge.

=================

DISI-SIETE✞

DISI-SIETE✞

[ START ]

ROGER's POV

Damn it! Bakit hindi ko ma-contact si Isko? Usapan namin ay susunod siya ng
madaling araw dito sa probinsya nila Clarisse. Tamad talaga ang isang ito. Sinabi
ko lang na masmabilis ang biyahe sa madaling araw eh - hindi sumabay sa'min kagabi.

Anyway, heto na nga kami ni Ka Pineng patungo dun sa dating bahay nila Clarisse at
Roli. Si Ka Pineng ang driver. Pero bago iyon, pansamantala muna kaming tumuloy sa
isang hotel kaninang madaling araw para magpalipas ng umaga. Usapan namin ni Isko
na dun niya kami pupuntahan. Kaso nga heto at tanghali na, wala pa rin siyang
paramdam.

Kagabi ko pa napansin itong malaking bagahe ni Ka Pineng. Ano kaya ang laman
niyon? Nagkibit-balikat na lang ako.

"Sino pa ang nakakaalam ng lugar na ito?" Tanong ni Ka Pineng habang nagmamaneho

siya.
 "Si Mrs. Ocampo bukod sa'kin." Panay pa rin ang dial ko sa aking cellphone.

"Matagal na bang kaibigan ni Clarisse si Mrs. Ocampo?" Tanong niya ulit.

"Siguro. Pero ang alam ko - matagal nang naging kasintahan ni Roli itong si Mrs.
Ocampo."

Tila siya nasamid at nai-preno ang sasakyan. "Ibig mong sabihin... dating
magkasintahan si Mrs. Ocampo at Roli?"

"Yup! Akala ko nga noon ay sila na ang magkakatuluyan kaso - dumating bigla si
Laurie." Hinugot ko yung larawan na ibinigay sa akin ni Isko bago kami naghiwalay
kagabi.

"Si Laurie yung napangasawa ni Roli..."

"Eh, nasaan na itong si Laurie?" huminto ang sasakyan namin.

/>

"Never been found until now. At duda akong si Roli ang pumaslang sa mag-ina niya."
Bumaba ako ng sasakyan.

"Mag-ina? You mean, may anak pa sila." Bumaba na rin siya.

"Hinala ko rin na si Roli ang pumatay kay Ara."

"Tingin ko hindi." Umiling siya.

Nangunot ang noo ko. "Paano mo naman nasabi?"

"Sabi sa'kin ni Isko, posible raw babae ang killer. Based in his investigation,
mula sa mga sugat na natamo ni Ara-"
 "Pwede bang wag na nating pag-usapan 'yan?" Hindi ko na siya pinatapos. Ayokong
pag-usapan kung paano pinatay ang anak ko.

Napasinghap na lang siya. "Okay. Isang tanong na lang."

Hindi ako umumik.

"Naging defense attorney ka ni Roli, 'di ba? Napansin mo bang kaliwete siya
magsulat?"

"Kanan." Mabilis kong tugon.

"So hindi nga siya. Ayon pa kay Isko, kaliwete daw ang killer at - ayoko na
magkwento. Baka sakalin mo na ako." Tinapik niya ako sa balikat. Napatingin siya sa
picture na hawak ko. "Ano yan?"

Napatingin din ako dun. "Picture ito ni Clarisse nung labing-siyam na taong gulang
pa lang siya." Sa totoo lang, ngayon ko lang nakita ang picture na ito.

"Sino yung kasama niya sa picture?"

"Hindi ko rin alam," Napabuga ako ng hangin. "Nakita lang daw ito ni Isko sa
ilalim ng kama namin sa kwarto."

"Well, I'm expecting na marami tayong makikitang ganyan dito sa lumang bahay ni
Clarisse Villaverde..." Luminga siya sa paligid.

"Teka! Bakit nga pala tayo nandito? Medyo malayo pa ang bahay ni Clarisse dito."
Sabay

tingin ko sa aking wristwatch. Ala-una na pala ng hapon.

"May hihintayin lang tayo sandali."

 Minuto nga lang at may sumulpot na dalawang lalaki.

"Heto na sila." Sinalubong ito agad ni Ka Pineng. "They're my crew..."

"Ha?" Ano ba yan nagsama pa itong matandang ito ng back up.

"Guys this is Roger," bumaling siya sa akin. "Roger, ito si Cary." Itinuro niya
yung lalaking blonde at kulot. Maliit lang ito. "Ito naman si Fin..." Tinapik niya
sa balikat ang isang lalaking malaki ang pangangatawan. Naka-eye glasses ito at may
makapal na bigote.

"Hi, Roger... nice to meet you." Bati sa'kin ni Fin.

Kinabig ko si Ka Pineng. "What the hell are they doing here? Don't tell me isasama
mo sila?"

"Listen to me Roger. We need them. Kasama ko na sila for more than ten years sa
mga ganitong activity." Bulong niya sa akin.

"What do you mean activity?"

"Paranormal activity." Nilingon niya ang dalawa. "Mas matalas ang pakiramdam ng
dalawang 'yan kaysa sakin."

Napailing na lang ako. "Okay. Pero kargo mo ang dalawang yan ha..."

"Of course!"

Tapos ay sumakay na nga kami ng sasakyan papunta kina Clarisse. Itong si Fin,
kalalaking tao eh madaldal. Samantalang si Cary naman ay tahimik lang. Wala itong
ibang ginawa kundi tingnan ako. Naiilang tuloy ako.

Minuto lang at narito na kami sa lumang bahay. Namangha ang lahat sa aming nakita.
Yup! Malaki ang bahay na ito at - mukhang haunted house. Matagal na kasing itinirik
ito dito. Panahon pa yata ng mga kastila. Malayo ito sa
ibang kabahayan at napapalibutan ng kagubatan. Hindi ko na nga lang matandaan kung
ilan ang kwarto nito sa loob. Lima yata o apat? Basta ang alam ko lang, mayroon
itong dalawang kusina, anim na maliit na at isang malaking banyo at tatlong sala.

Pagkatapos ay pumasok na kami. Pagbukas ko pa lang ng pinto sa maindoor ay

sinalubong na kami ng masangsang na amoy. Nakakapagtaka lang na parang ayaw pumasok
nina Cary at Fin.

Sinenyasan ko sila. "Let's go inside..."

Pero mukha lang silang tangang nakatulala sa looban. Napatingin na rin ako sa
loob. Nasa unahan ko si Ka Pineng, tulala rin ito.

"Ano ang amoy na 'yun?" hahakbang sana ako ng mapaatras si Ka Pineng.

May sinusundan siya ng tingin. Sinundan ko rin ng tingin pero wala naman akong
makita. Pagkatapos ay umayos siya ng tao. "Umuwi ka na Roger. Kami ng bahala rito."

"Ha?"

"Delikado ang lugar na ito." Lumilinga pa rin siya sa paligid.

Ako naman ay pinagpapawisan na nang malapot. Madidiin din ang aking paglunok.
"What do you mean?"

Tumingin siya sa akin. "Dito pinatay si -

ARA..."

Oh, Lord! Napaatras ako sa sinabi niya. Ngunit pinilit kong maging matapang.
"Hindi ako uuwi!"

Yumuko lang siya. "Okay... pero hanggang ngayong gabi ka lang, ha."
 Ngayong gabi? Ibig sabihn - dito kami matutulog? Tangina eh ngayon pa nga lang
umaga natatakot na ako, lalo na kaya kapag nagdilim na. Tumango na lang ako kahit
di ako sigurado.

Pumasok na rin sina Cary at Fin, bitbit nila yung malaking bagahe ni

Ka Pineng. May laman yung mga kandila, flashlights at tila maraming sinulid na
ewan. Kakaiba eh, parang hindi ordinaryo.

Tinungo namin yung second floor. Sa gitnang bahagi, kumuha sila ng upuan at dun
nila pinaupo itong si Fin. "Wag kayong aalis dito." Bilin ni Ka Pineng sa amin.

Bumaba sila ni Cary at may dala silang mga sinulid. Pero bago yun, itinali muna
nila kay Fin yung sinulid. But I am curious kaya sinundan ko sila. Nakita kong
itinali nila yung mga sinulid sa iba't ibang parte nitong bahay at yung dulo nga ng
sinulid ay nakakonekta kay Fin. Bumalik ako kay Fin. "Sigurado ba kayo sa ginagawa
niyo?"

Ngumiti ito sa'kin. "Matagal na namin itong ginagawa."

Hindi na ako umimik. Siguro ay inabot din sila ng ilang oras bago natapos.
Nakakonekta lahat ng sinulid kay Fin na itinali nila sa mga binata, pintuan, banyo,
kwarto at kung saan-saan pang pwedeng daanan. Pagkatapos non ay kanya-kanya kaming
hawak ng flashlight. Sakto at magdi-dilim na. Kinakabahan na ako tangina!

"Makinig kayo," bulong ni Ka Pineng. "Ang sinulid na ito ay glow-in-the-dark kaya

makikita natin ito sa dilim. Ang base natin ay si Fin. Kung alinmang sinulid na
nakakunekta sa kanya ang gumalaw ay kailangan nating puntahan 'yun. Madali lang
naman sundan." Bumaling siya sa akin. "Pero - kapag pakiramdam niyo ay naliligaw na
kayo, bumalik kayo dito sa base natin. Maliwanag ba, Roger?"

Tumango lang kahit nanginginig na ako sa takot.

"Kailangan natin siyang mahanap." Sabi pa niya.

"Sino?" Tanong ko agad.

 "Si Ara."

Namilog ang mga

mata ko.

"Kapag nakita niyo siya, dalhin niyo siya agad dito sa base natin."

Tigagal lang ako. Parang hindi ko yata kaya 'to.

"One more thing..." Si Ka Pineng ulit. "Bawal tayong sumigaw. Bulungan lang."

Bakit kaya? Imbes na magtanong pa ako, nanahimik na lang ako. Ramdam ko rin kasi
ang pananahimik nila. Mukhang maging sila kinakabahan din.

Hanggang sa dumilim na nga. Naalala ko na wala nga palang kuryente dito sa

mansiyon ng mga Villaverde.

Seryoso ang tatlo. Si Fin, nakatulog yata habang nakaupo. Alam ba nito na sa kanya
nakapulupot itong mga sinulid?

Samantalang ako ay panay pa rin ang contact kay Isko. Hindi pa rin ito sumasagot.
Damn! Ano na kayang nangyari sa taong iyon?

Biglang dumilat si Fin! Nagulat ako. "Sa baba... sa labas" Sabi niya.

Napatingin nga ako dun sa isang linya ng sinulid.

Gumagalaw.

"Ako na ang pupunta?" Sabi ni Cary. May dala itong flashlight.

Tinanguan lang ito ni Ka Pineng. Bumaba si Cary ng marahan sa hagdan. Ang tapang
naman nito.

Maya-maya'y gumalaw ulit yung isang linya ng sinulid. "Sa banyo... sa malaking
banyo..." Sabi ni Fin. Dilat lang ito at hindi kumukurap.

Tumingin sa akin si Ka Pineng. "Puntahan mo..."

Napapikit ako! Pwede kayang tumanggi? Pero nilakasan ko na ang loob ko. Binuksan
ko yung flashlight ko. Malay ko ba, baka si Ara agad ang makita ko.

"Iwasan mong masagi yung mga sinulid, ha?" Bilin niya sa akin.

Madali naman iwasan. Kitang-kita naman sa dilim

itong mga sinulid.

Marahan na kong bumaba sa hagdan. Sinusundan ko yung galaw nung sinulid. Oo nga,
patungo nga yun sa malaking banyo.

Dahan-dahan akong humakbang.

Madilim.

Pababa ako ng hagdan.

Malamig.

Nasaan na kaya si Cary? Panay ang linga ko sa paligid. Napakalaki at napakalawak

naman kasi ng bahay na ito. Hindi ko namalayan, nawala na sa paningin ko yung linya
ng sinulid na sinusundan ko.

Pero meron akong namataan.

Dun sa kanan ko.

Sa ibaba.

May gumalaw.

Iyong sinulid - gumalaw!

So marahan ko yung pinuntahan.

Mabuti na lang may flashlight ako. Inilawan ko. Walang tao.

Bumaba pa ako.

Inilawan ko.

Walang tao.

Sinundan ko yung galaw ng sinulid.

Papasok dun sa banyo.

Iniliwan ko.

Walang tao.

Tapos may nakita ako.

May batang nanakbo.

Diyos ko! May batang nanakbo!

Paano nagkaroon ng bata rito?

Kaya inilawan ko.

Pero wala na ito.

 Bullshit! Nanginginig na ako!

Pakiramdam ko naliligaw na ako.

Bilin ni Ka Pineng, kapag pakiramdam ko raw ay naliligaw na ako - bumalik na ako

sa base. So mabilis akong bumalik sa pinaggalingan ko

Patakbo akong umakyat sa hagdan, sa gitna.

Hayun si Fin. Nakaupo pa rin.

Kaso wala si Ka Pineng.

Lumapit ako kay Fin. "Asan si Ka Pineng?"

Wala siyang tugon sa akin.

"Fin?" Tawag ko ulit.

Pagkatapos iniliwan ko siya.

Inilawan ko nitong flaslight kong dala.

Tumambad sa akin yung mukha.

Iyong mukha niya.

 Iyong mukha niya tangina!

Tila hinampas ng martilyo, yupi yung mukha niya!

Patay na si Fin putangina!!!

Sinong may gawa nito sa kanya?!!!

=================

DISI-OCHO✞

DISI-OCHO✞

[ START ]

ROGER's POV

Totoo ba itong nakikita ko? Kanina lang kausap niya ako.

Nananaginip ba ako? O bangungot lang ito?

Iniliwan ko ulit itong mukha niya.

Iyong mukha niya, puro dugo. Tapos sabog ang kanyang bungo.

Nayupi yata iyong kanyang noo.

Hindi na siya humihinga!

 Patay na si Fin.

Ilang beses ko pang ikinurap ang aking mga mata. Naroon pa rin siya sa aking
harapan. Nangangatog ako. Hindi ako makagalaw sa aking kinatatayuan. Gusto kong
tumakbo sa takot pero kinakabahan ako. Hindi ako makakilos, ni makalingon kahit
saan.

Para kasing ang bilis ng mga pangyayari. Nalingat lang ako tapos ganito na. Ilang
segundo ba akong nawala? Minuto ba? Oras ba? Oh, crap! Hindi pa rin ako
makapaniwala.

Sisigaw ba ako? Oo! Tatawagin ko si Cary. Tatawagin ko si Ka Pineng.

Pero hindi! Mahigpit na ipinagbilin ni Ka Pineng na wag akong gagawa ng ingay. Eh,
puta anong gagawin ko?

"Ka Pineng..." Nawala ako sa sarili. Nasambit ko. Pero kulang. Mahina ang tinig
ko.

"Ka Pineng." Sabi ko. Pero usal lang ito.

"Ka Pineng!" Sigaw ko. Hindi na ako nakapagtimpi, napasigaw ako.

Maya-maya, iyong mga sinulid. Iyong sinulid sa paligid ko. Gumagalaw. Lahat ng
sinulid. Gumagalaw. Itong sinulid na nakakonekta kay Fin. Gumagalaw.

Anong ibig sabihin nito? Bakit gumagalaw lahat?

Itong mga sinulid. Gumagalaw lahat.

 Then huminto

lahat sa paggalaw.

Katahimikan.

Tapos may narinig ako.

Tapos may narinig akong nananakbo. Mula sa ibaba, may nananakbo. Papunta sa hagdan
ay may nananakbo.

Pataas ng hagdan, may nananakbo.

Palapit yata sa akin yung nananakbo.

Pero ano ito? Hindi ako makagalaw pano 'to?!

Kaya dumapa na lang ako. Nanginginig kong pinatay itong flashlight ko. Pinilit
kong gumalaw, gumapang ako.
Papalapit na 'yung nananakbo.

Gumapang ako. Mabilis ang gapang ko

Malapit na yung nananakbo.

Gapang pa! Gumapang pa ako.

Hayan na 'yung nananakbo.

Ako naman, lalong bumilis ang paggapang ko.

Heto na yung nananakbo.

Kaya ako, gumapang pa nang todo.

Madilim. Basta gumapang lang ako.

 Tapos may nakapa ako. Ano ito? Tila ba balat ng tao.

Nakatayo. Malamig. Para bang paa ng tao.

Kaso madilim. Hindi ko makita kung kaninong paa ito.

Basta humakbang ito. Papasok sa pinto. Sa loob ng isang kwarto.

Gumapang ako. Sinundan ko ito. Namalayan ko na lang na nasa loob nga ako ng isang
silid. Buong lakas akong umupo at marahang isinara ang pinto. Pagkatapos, gumapang
pa ako. Hindi ko na nga alam ang ginagapangan ko. Kagagapang ko, may nakapa akong
butas. Butas sa pader, malaking butas. Siguro kasya ang isang tao.

Pumasok

ako dun, gumapang ako. Tingin ko, sa kabilang kwarto din yun. Gumapang pa ako.
Hanggang sa may nakapa ako. Ano kaya ito? Animo'y isang libro. Kinuha ko. Bahagya
kong inilawan. Oh! Photo album pala ito. Kanino kaya ito? Isinilid ko muna sa
pocket ng coat ko.

Naramdaman ko na lang na tagaktak na pala ang pawis ko. Luminga ako sa paligid.
Madilim. Wala akong makita. So binuksan ko itong flashlight ko. At hayun, nasa loob
din ako ng isa pang kwarto. Inilawan ko yung butas na nilusutan ko, tanaw ko yung
pinto na pinasukan ko. Dun sa kabilang kwarto.

Sino kaya yung nananakbo? Iyong papalapit sa aking nananakbo? Kanino kayang paa
iyong nahawakan ko? Iyong pumasok sa kwartong ito? Sino kaya yung bata kanina na
nakita ko?
Biglang lumangitngit iyong pinto. Iyong pintong inilawan ko.

Heto na naman yung kaba ko!

Marahang bumubukas yung pinto.

Napalunok ako.

Iyong pinto, bumubukas ito. Napaatras ako. Malapit ng bumukas yung pinto.

Humihingal na ako.

At heto na, bumukas na yung pinto.

Itong flashlight ko, nakatutok pa rin dito.

Pero walang pupamasok. Bumukas ito pero walang tao.

Naghintay pa ako. Pero wala talagang pumasok mula sa labas nito.

Tatayo na ba ako? At isasara ko ito?

 Pupuntahan ko na sana kaso may pumasok na.

Napaatras pa ako sa aking nakita.

May pumasok kasing isang babae. Bahagyang nakatingala, nakaliyad pa!

Nakaputi, mahaba ang

buhok ng putangina!

Lumalakad pero wala namang paa.

Gusto kong sumigaw pero napipilan ako. Nilingon pa kasi ako nitong babae. Jesus!
Ano ito, multo? Iyong bata kaninang nakita ko? Multo? Iyong paang nahawakan ko?
Multo? Nawala ako sa sarili, basta tumakbo na lang ako.

Hindi ko alam kung saan ako nakarating. Wala kasing patid sa pagtakbo itong mga
paa ko. Ang naaalala ko lang, natalisod ako. Heto ako ngayon sa ilalim ng lamesa.
Bvllshit! Akala ko naiwan ko na itong flashlight ko! Hindi na kasi umiilaw.
Tinapik-tapik ko. Hindi pa rin umilaw.

Tapos may narinig akong mga hakbang.

Naglalakad.

Nakita ko mula sa ilalim ng lamesa.

Lumalakad.

Marahan lang ito, parang may hinahanap.

Huminto ito sa paglakad.

Napaigtad ako ng bumulong ito. "Roger..."

Namilog ang mga mata.

Si Cary!

Tatayo na ako ng may narinig ako. Ugh!

Damn! Ano yun?

Ugh!ugh!

Tapos may lumagabog.

Cary? Anong nangyari?

Wala akong makita. Madilim kasi.

Tinapik ko ulit itong flashlight ko. Ayaw talaga umilaw. Nilakasan ko nga yung
pagtapik. Hayun! Umilaw! Kasabay non yung - muntik na akong mapahiyaw!

Oh, God! Si Cary!

Si Cary

Panu ba 'to? Si Cary.

Si Cary kasi. Si Cary.

Napaluha ako. Halos tumulo ang laway ko.

Si Cary nakahiga.

/> Yumugyog ang balikat ko. Napayuko ako.

Si Cary nakatingin sa akin.

 Nakadapa ako. Sa ilalim ng mesang ito.

Si Cary dilat ang mata.

Pero hindi na siya humihinga.

Duguan ang mukha niya.

Basag ang kanyang panga.

Umikot ang paningin ko. Nagtatakbo ulit ako. Hindi ko na alam kung nasaan ako.
Namalayan ko na lang na nasa banyo ako. Sa ibaba nitong bahay na 'to.

Ano ba talagang nangyayari? Ano bang meron sa bahay na 'to? Kanina multo yung
nakita ko. Tapos ngayon, patay na tao! Hindi! Buhay pa sana si Cary, pero may
pumatay sa kanya. Hindi ko lang natitiyak kung sino siya!

Lalabas sana ako ng banyo nang natigilan ako. Bigla kasi akong may natanaw na tao.

Mula sa liwanag ng buwan mula sa labas - kitang-kita ko ito.

Nakasuot itong cowboy hat at may dalang martilyo.

Sino ito? Sino ang babaeng ito?

 "Roger..." Napabalikwas ako ng may bumulong sa likod ko.

"S-Sino yan?" Bulong ko.

"Ka Pineng..."

Hindi ko siya makita. Madilim kasi. Pero nabuhayan ako ng dugo ng marinig ko siya.
"Oh thank God..."

"Wag kang maingay, baka marinig niya tayo..." Sabi niya.

"Nasaan ka?" Tanong ko.

"Narito lang ako sa likod mo."

"So nakikita mo rin siya." Sabay silip ko ulit sa pintuan.

"Oo..."

"Sino siya?" Nakasilip pa rin ako.

"Siya yung - pumatay kay Ara."

Nanlaki ang mga mata ko. "Papatayin ko siya Ka

Pineng... papatayin ko siya..." Madiin ang pagbigkas ko.

"Teka Roger. Pagmasdan mo siya." Awat niya sa akin.

 Pinagmasdan ko naman ang kilos nitong killer.

"Tingnan mong mabuti ang paggalaw niya."

"Anong meron sa pagkilos niya?" Naroon pa rin ang paningin ko rito.

"Babae siya pero mukhang sanay ang mga mata niya sa dilim," narinig kong napalunok
si Ka Pineng. "Alam kong kaya natin siyang patumbahin. Pero dehado tayo sa isang
taong sanay pumatay."

"Ha?"

"Delikado tayo Roger. Nakikita niya tayo pero hindi natin siya nakikita. At isa
pa, sa tindig pa lang nyan, mukhang marami nang napatay ang taong 'yan. Ang taong
yan, baliw ang taong yan." Parang naiiyak na si Ka Pineng sa takot.

Tama si Ka Pineng. Posibleng ang babaeng ito ay sanay ang paningin sa dilim. Hindi
ito magdadalawang isip na patayin kami once na makita nito kami. Samantalang ako,
hindi ko alam kung paano ko ito papatayin. "So anong gagawin natin?"

"Ang dapat nating gawin ay hanapin si Ara at makalabas dito sa bahay na 'to at
makahingi ng tulong."

Sinabi ni Ka Pineng sa amin na kailangan naming makita si Ara dahil umaasa pa rin
kaming makikipagtulungan ito sa amin. At dito sa bahay na ito ang pinakamalaking
posibilidad na mahanap namin ito dahil dito raw ito pinatay. Iyon ang purpose
nitong activity na ito.

"Kailangan nating makita si Ara bago niya tayo mapatay." Kahit hindi ko siya
makita, alam kong nakatanaw siya dun sa killer.

Ano?! Ilang multo pa ba ang makikita ko bago ko makita si Ara? "A-Anong

plano natin?" Bigla na naman akong kinabahan.

 "Dito ko sa baba hahanapin si Ara, ikaw dun sa taas."

"Panu ko gagawin yun? Baka paglabas ko pa lang nitong pintuan eh patayin na ako ng
tarantadong iyan. Ni baka nga hindi na ako makarating sa hagdan paakyat sa sobrang
dilim." Pinagpapawisan na naman ako.

"Gamitin mo ang flashlight ng CP mo."

Kinuha ko nga ang cellphone ko sa bulsa ko. Ganun pa rin ito, walang signal.
Kanina ko pa kasi binabalak na tumawag at humingi ng tulong.

"Makinig ka," hinugot niya rin ang cellphone niya. Doon ko lang siya nakita. "I-
aalarm ko itong cellphone kong ito in a minute para kapag tumunog ito dito, makuha
natin ang atensyon niya." Habang pinipindot na nga niya ang CP niya. "Tumakbo ka
papunta sa itaas. Kapag nakita mo si Ara, buksan mo ang garapon na ito." Inabutan
niya ako ng garapon.

"Pagkatapos?"

"Pagkatapos ay makukuha na natin si Ara. Sa ibang lugar ko na lang siya

kakausapin." Inilapag na niya yung cellphone sa lapag.

"You mean, kusa siyang papasok sa garapon na ito?"

"Basta gawin mo na lang Roger. At saka halika na! Maya-maya lang ay mag-a-alarm na
itong phone ko."

Humugot muna ako ng malalim na paghinga. Hinanda ko ang sarili ko sa pagtakbo. Sa

kaliwang pasilyo kasi paglabas dito sa banyo, may papasok dun patungo sa kusina.
Kapag dun kami dumaan, maiiwasan namin itong killer na nasa sala. Heto na nga ako.
Handa ng tumakbo.

Isa.
 Dalawa.

Takbo!

/>

Tumakbo lang ako nang tumakbo.

Namalayan ko na nga lang na nasa kusina na ako.

Sa tabi ko, naririnig kong hinihingal din si Ka Pineng. Minuto nga lang at tumunog
na yung alarm ng CP niya. Papunta na marahil dun sa banyo yung killer.

"Roger, tumakbo ka na pataas!" Utos niya.

"Saan ka?" Malalim ang aking paghinga.

"Hay naku Roger! Nakinig ka ba sa plano natin kanina?"

"Alam ko! Pero paano tayo magkikita? Paano ko malalalaman na nakita mo na si Ara?
Paano ko sasabihin sa'yo kapag nakita ko si Ara?" Mukha kaming tanga. Parehas
kaming natataranta.

"Putangina bahala na! Basta pilitin mong makalabas at pumunta ka sa sasakyan

natin." Tapos naramdaman kong nanakbo na siya.

Ako naman, tumakbo na rin pataas ng hagdan. Naririnig ko pa rin yung ingay ng
alarm ng cellphone. Halos hindi ako makagulapay sa hingal. Heto na ulit ako. Nasa
tabi ni -

Fin!

Bahala na! Basta sana makita ko si Ara.

Tapos heto na naman. Dahil sa ingay ng alarm, yung mga sinulid ay naggagalawan.

Tangina! Sa mga sinulid na ito, saan kaya naroon si Ara?

Then isa-isang tumigil sa paggalaw. Itong mga sinulid, isa-isang natigil sa

paggalaw.

Hanggang sa isa na lang ang gumagalaw.

 Oo! Isa na lang ang gumagalaw!

Sinundan ko ng tingin kung saan nakakonekta.

Hayun. Dun sa -

Sa likuran ko! Dun nakakonekta!

/>

Gumagalaw pa rin!

Itong sinulid - sinundan ko ng tingin! Patungo ang aking tingin - dun sa likuran
ko - dun ako titingin!

Marahan akong lumingon.

Gamit ang CP ko, inilawan ko iyon.

At hayun.

Sa aking likod nandun.

May isang babae dun.

Dioys ko po! Sino yun?!

Iyong nasa likuran kong iyon.

Kinakalabit niya yung sinulid.

Kaya pala gumagalaw yun.

Napaatras ako! Muntik na akong mapatalon.

Paano kase. Iyung babae -

nasa kisame nakatungtong!

Tapos kumurap, nawala itong flashlight ng aking cellphone.

Nung bumukas ulit, hindi ko na siya matunton.

Nawala yung tunog ng alarm.

 Katahimikan.

Nawala siya sa paningin ko.

Katahimikan.

Ilang multo pa ba ang makikita ko? At sino-sino ang mga multong iyon? Nasaan ba
ang anak ko?! Ang multo lang ng anak ko ang nais kong makita!

Katahimikan.

Marahan akong gumalaw, tatakbo ako.

Katahimikan.

Kaso, may humihingal sa likod.

 Putangina sino 'to?

Napaluha ako.

Itong garapon, gagamitin ko.

Ipanghahampas ko ito.

Pero nung

gagawin ko na iyon, bigla itong nagsalita. "Roger..." Oh Lord! Ginulat niya ako. Si
Ka Pineng lang pala ito.

"Tangina tinakot mo ko!" Sigaw ko pero pabulong.

"Roger..."

"Ano?!" Inilawan ko yung mukha niya.

"May iba pa bang daan palabas dito?" Dun siya nakatingin sa kaliwa ko.

"Meron," tiningnan korin yung tinitingnan niya.

"Saan?" Nangangatog siya.

Sa kaliwa namin. Naruon yung hagdan pababa. Kaso,may nakatayo dun. Naka-cowboy hat
at may hawak na martilyo. Hindi ko mangaanung nakikita. Pero naaaninagan ko.
Tumugon ako sa kanyang tanong. "S-Sa -bintana."
Tapos marahan siyang humarap sa akin. "Roger..."

Humarap din ako sa kanya. "Ano..."

"Takbo!"

Sabay kaming tumakbo! Agad kung binuksan ang binataat hindi na ako nag-isip na
talunin iyon. Nang bumagsak ako sa lupa, narinig korin ang pagbagsak ni Ka Pineng.
Parehas kaming halos di makatayo sa sakit ngpaa namin.

Ngunit manhid iyon sa pakiramdam namin. Dali kamingtumayo at tinungo itong sasakyan
namin.

"Roger! Ang susi!" Nanginginig siya.

"Aba ewan ko! Ikaw ang nagmamaneho kanina, eh!"Tagaktak ang pawis ko.

"Ilawan mo itong sasakyan!" Natataranta niyanghinanap yun.

Napabaling ako sa rearview mirror. "Ka Pineng..."

"Tulungan mo ako maghanap!"

Natulala lang ako. "K-Ka Pineng..." Kandautal ako.

"Ano!?"

Ngayon, sa rearview mirror, sabay na kamingnakatingin.

Itong killer, papunta sa amin.

Shit! Halos magkauntugan kami sa paghahanap nitongsusi. "My God! My God! My God!"
Hanggang sa nakapa ko na nga itong susi. "Oh,thank God!"

Agad na ipinasok ni Ka Pineng sa igniton key. Kasohayun. Bakit ganun?

"Bakit Ka Pineng?"

Namumutla siyang napatingin sa akin. "Kailangangitulak."

Sa rearview mirror, napatingin ako ulit. Hayun ang killer.Papalapit shit!

"Sige na, Roger! Itulak mo na!"

Hindi na ako tumugon. Mabilis akong bumaba ng kotseat buong lakas na itinulak iyon.

Tapos napalingon ako.

Nilingon ko.

Lalong lumakas yung pagtulak ko.

Kasi itong killer - nananakbo!

Malapit na ito!
Kaya itinulak ko pa ng todo!

Please umandar ka na oh!

Kung hindi - mamamatay ako!

Tapos heto na ito.

Malapit na sa tabi ko!

Saka lang umandar itong sasakyan ko!

"Roger takbo!"

Huli na. Kasi yung killer -

heto na sa likod ko!!!

=================

DISI-NUEVE✞

DISI-NUEVE✞

[ START ]

ROGER's POV

Pakiramdam ko, ang oras ay huminto. Ito na siguro ang pinakamatagal na segundo ng
buhay ko. Kasabay ng pagpatak ng pawis ko ang pagtulo ng luha ko. Napahagulgol ako.

Putangina! Mamamatay na ako! Ito kasing killer - nasa likod ko.

Nablangko ang isip ko, nanginginig ang aking katawan.

Papatayin niya ako ng walang kalaban-laban.

Pero hindi! Lalaban ako! Babae lang siya at lalaki ako. Buong lakas akong pumihit.
Iyong garapong hawak ko, pinaghahampas ko.

Ngunit wala akong tinatamaan. May napupukol ako pero hangin lang.

Madilim - wala naman yung killer sa aking likuran.

Napakalalim ng aking paghinga.

Tangina! Akala ko mamamatay na ako!

"Roger!" Sigaw ni Ka Pineng mula sa sasakyan. Pero hindi naman yun umaandar.
Nakakapagtaka. Tapos napalingon pa rin ako sa paligid. Madilim. Nasaan yung killer?
Awtomatikong gumalaw ang aking paa paatras. Natalisod pa ako at napaupo pero
pinilit kong tumayo. Nangangatog pa rin ako.

Halos pagapang kong tinakbo ang sasakyan na tinulak ko. Nasa loob non si Ka
Pineng. Nasa passenger's seat siya.

"Ikaw na ang magmaneho!" Sigaw niya.

Wala ako sa sarili. Pilit ko pa ngang kinakapa ang mukha ko kung buhay pa ba ako.
Pagkatapos ay mabilis akong sumakay sa kotse at pinaandar yun. Umaandar naman ah.
Bakit kanina ayaw? Napaharap na naman ako sa rearview mirror.

Napalunok ako.

Sa likod na sasakyan!

Iyong killer - nasa

likod at nakatanaw samin at may hawak na martilyo.

Hindi na ako nag-isip pa. Pinaharurot ko ang sasakyan papalayo. Ni hindi ko nga
alam kung saan na kami nakarating. Basta nagmaneho lang ako hanggang sa makalayo.

Samantalang si Ka Pineng ay walang kaimik-imik sa tabi ko. Pero panay ang tingin
niya sa akin. Iyong pag-iyak ko kasi, naroon pa rin. Hindi pa rin kasi ako
makapaniwala na buhay ako. Akala ko talaga ay mamamatay na ako. Ganito pala ang
pakiramdam ng muntik ng mamatay.

Pagkatapos nga non ay dumeretso na kami sa pinakamalapit na police station dun.

Hindi ko nga alam kung naiintindihan ko pa yung mga tanong ng mga pulis sa akin eh.
Lutang kasi ang isip ko at tulala parin ako. Wala pa rin ako sa sarili pero
nakapagbigay ako ng salaysay.

Ang dami kasing tanong sa isip ko. Bakit hindi niya ako pinatay? Bakit hinayaan
niya akong mabuhay?
 Maya-maya ay rumesponde na ang mga kapulisan patungo sa lugar na iyon. Gusto ko
sanang sumama pa pero parang hindi ko na kayang bumalik sa bahay na yun. Pakiramdam
ko tuloy, mababaliw ako. Dalawang tao ang namatay sa harapan ko. Ilang multo ba ang
nakita ko?

Nakatulog pala ako sa sasakyan. Narito pa rin kami sa estasyon ng pulis. Bumungad
sa akin si Ka Pineng. "Roger, okay ka na ba?"

Tumango lang ako. Maliwanag na pala. Kinuha ko ang CP ko. Finally! May signal na
ako. Kinontak ko agad si Isko ngunit hindi pa rin ito sumasagot.

"Shit!" Naibato ko yung cellphone ko. Bakit ba kasi hindi na nagparamdam itong si
Isko? Isang gabi rin namin siyang hinintay sa hotel na pinag-usapan

namin bago kami lumarga sa dating bahay ni Clarisse na asawa ko. Pero hindi ito
dumating at nagpakita. Siguro kung kasama lang namin siya, baka napatay namin yung
killer. Kahit papaano kasi ay marunong sa hand combat si Isko at alam nito mamaril.

Napabaling ako sa backseat ng sasakyan. Nakakita ako ron ang isang redwine. Katabi
non ay naroon ang coat ni Ka Pineng. "Saan galing 'yan?"

Tiningnan din yun ni Ka Pineng. "Nakita ko yan sa bodega kanina nung nandun pa
tayo kaya kinuha ko."

Kinuha ko iyon. "Fonseca 1983. Rare ang wine na ito, ah..."

"Vintage Port sa Portugal. Marami nyan dun sa bahay na iyon. Pero karamihan ay
basyo na lang." Nakangiti sa akin si Ka Pineng.

Nangunot ang noo ko. "Bakit mo kinuha ito?"

Inginuso niya yung coat niya sa backseat. "Kunin mo yun."

Kinuha ko naman.

"Kapain mo 'yung bulsa."

 Kinapa ko ang pocket nito sa loob. May nakuha ako dung botilya. "Ano ito?"

"Cyanide. One of the fast killing and lethal poison."

Napatapik ako sa noo ko. "What do you mean? Magpapakamatay tayo?"

Humugot muna nang malalim na paghinga si Ka Pineng. "Sa tingin ko Roger, ginawang
base ng killer ang dating bahay nila Clarisse," tumingin ito sa akin. "Meron akong
nabubuong plano kung paano natin siya matatalo." Pagkatapos ay ipinaliwanag niya sa
akin ang plano.

Bigla akong napipilan nang matapos niyang ipaliwanag sa akin ang plano niya.
Natutop ko ang aking sariling bibig. "Jesus! Seryoso ka ba diyan?"

Tumango siya. Kita ko sa kanyang mga mata

na desidido siya.

Napayuko ako. Totoo kaya ang lahat ng sinabi niya? Hindi pa rin ako makapagsalita.
Sana nga magtagumpay ang plano naming ito. Ayokong tutulan iyon pero ayaw ko ring
sang-ayunan. Buhay kasi ang nakataya doon. Bumaling na lang ako sa ibang bagay.
Kinapa ko ulit itong coat niya. May nakapa ako rong garapon.

Napatingin ako sa kanya. "Nakuha mo si Ara?"

Tumango ulit siya sa akin habang nakangiti.

Muntik ko na siyang mayakap. Sa wakas, makakausap ko si Ara.

Pagkatapos non ay ako naman ang humugot sa aking coat. Kinuha ko run ang photo
album na napulot ko. Parehas kaming napatingin dun. Luma na ang mga picture dun
maliban sa picture ni Roli at Laurie. Narun din ang anak nila na pamangkin ko. Sa
kasamaang palad, hindi pa rin natatagpuan ang mag-ina ni Roli. Basta na lang
naglaho ang mga iyon.

Nasaan na kaya si Roli? Akala ko siya ang killer, mukhang hindi pala. Babae kasi
ang nakita ko. Posible rin kayang ang babae iyon ang dahilan ng pagkawala ng asawa
ko at ng iba pa?
 Habang binubuklat pa namin ang photo album, sa likod non ay may mas lumang mga
larawan. Naroon na naman ang picture ni Clarisse nung nasa ika-labingwalong taong
gulang pa lang ito. At naroon din yung kasama niyang babae na hindi ko naman
kilala. Lagi niya itong kasama at katabi sa mga pictures. Halos kasing edad niya
lang ito, pero mas payat. Saka sa lahat ng pictures na kasama ito ni Clarisse ay
nakapagtataka na palaging nakaupo ang babae.

"It's odd." Sabi ni Ka Pineng habang nakatingin sa mga picture na tinitingnan

namin.

"Bakit?" Tanong ko.

©JFstories

"Hindi mo ba napapansin? Itong babaeng laging kasama ni Clarisse, sa lahat ng kuha

nila, lagi itong nakaupo."

Pinakatitigan ko. Oo nga! Wala itong kuha na nakatayo ito. Bakit kaya? Ibinalik ko
na sa aking bulsa itong photo album. "Magtatanong-tanong ako sa loob since narito
na tayo kung may alam sila sa pamilya ng mga Villaverde. Baka ito na ang sagot sa
matagal na nating mga tanong."

Pagkuwan ay bumaba na nga ako ng kotse. Ngunit hindi pa man, tinawag ako ni Ka
Pineng. Nilingon ko siya. Nakayuko lang siya. "Naiwan ko sa bahay niyo yung
shoulder bag ko. Sa loob non, may notebook. Diary ko yun. Pwede mo bang pakibigay
yun kay Justine, iyong anak ko?" Napatikhim siya. "Nasa likod ng notebook na iyon
ang address niya sa Manila."

Napailing na lang ako. "Bakit mo ibinibilin sa akin ito?"

"Wala lang. In case na may hindi magandang mangyari sa akin."

Napangiti ako at nilapitan ko siya. "Walang mangyayari sa atin."

Nagbago ang mukha niya. "Sa tingin mo Roger, sino ang killer?"

Tinanong niya ako non dahil halos nagkalapit kami nung babaeng iyon. Napapikit ako
bago ako magsalita. Ayaw ko kasing sabihin ito. "Sa tingin ko, si -

- Mrs. Ocampo."

Nanalaki ang mga mata niya. "Paano mo nasabi?"

Napakurap ako. "Hindi ko alam... may palagay lang ako." Hindi ako makatingin sa
kanya. "Kung katawan nito ang pagbabatayan, eh -" Natigilan ako.

Nakatingin lang siya sa akin.

"Ewan! Magkasing katawan kasi sila ni Clarisse, eh!" Napasabunot ako sa buhok ko.
Bakit ko ba

iniisip ito? Kung sino pa yung mahahalagang tao sa buhay ko, sila pa 'yung
pinagdududahan ko.

"Mukhang may something din sa inyo ni Mrs. Ocampo, ah..." Bumaling sa iba ang
kanyang paningin.

Mahabang kwento na ayaw ko ng sabihin. Lumalim ang tingin ko sa kanya. "Malalaman

din natin ang totoo."

Tumingin siya sa akin. "Basta ikaw na ang bahalang magpaliwanag sa anak ko." Iniba
niya ang usapan.

Nagkibit-balikat na lang ako at iniwan ko na siya.

Pumasok ako sa police station na kaharap lang ng sasakyan namin. Doon ako
nagtanong-tanong tungkol sa mga Villaverde, ang pamilya ni Clarisse. Pero wala
namang makasagot sa mga tanong ko.

Hanggang sa may lumapit sa aking isang pulis. "Ako, baka matulungan kita?" Tawagin
ko na lang daw SP01 Arthur o Arthur na lang. May edad na siya at nanay daw niya ang
isa sa mga naging tagapagbantay ng bahay na iyon.

"Masasamahan mo ba ako sa kanya?"

"Pwede kitang dalhin sa bahay ko para makausap mo siya. Kaya lang, tumawag na si
chief." Bumuga ito ng hangin. "Naroon sila sa dating bahay ng mga Villaverde."

Bigla akong kinabahan. "Nakita ba nila yung dalawang bangkay?"

"Tatlong bangkay ang nakita nila."

Namilog ang mga mata ko. "Ha?"

"Ang mabuti pa, sumama ka sa amin to see it yourself."

Sumang-ayon na lang ako. Marami naman kami at puro pulis ang kasama ko. Agad kong
pinuntahan si Ka Pineng sa sasakyan. Ang kaso bigla siyang nawala. Saan kaya
nagpunta iyon?

"Mr. Santos, let's go!" Sigaw sa akin ni Arthur.

"Sandali! Hinahanap ko lang yung kasama ko."

Nangunot ang noo ni Arthur. "Mr. Santos... wala kang kasama. Ikaw lang mag-isa ang
pumunta dito sa station namin."

"Ha?"

"Halika ka na!" Kinabig na ako ni Arthur papasok ng sasakyan.

Habang nasa biyahe ay tulala ako. Hindi ba nila nakita na kasama ko si Ka Pineng?
Hanggang sa narating na nga namin ulit itong dating bahay ni Clarisse. Maraming
pulis dun at ilang reporters. Tinungo agad namin ang kinalalagyan ng mga bangkay.
Tatlo nga ito, nakahilera. Nakabalot ito sa corpse bag.

Una nilang binuksan yung unang bag. Bumungad sa akin ang mukha ni Fin. "Kilala mo
ba ito?" Tanong sa akin ni Arthur.

Hindi ako makatingin pero tumango ako.

Binuksan ang pangalawa - Si Cary.

Pagkatapos, marahang binuksan yung pangatlo.

Dito ako napaatras. Napaluha ako.

Napatigagal ako sa patay na 'to.

Imposible! Ako'y napailing.

Totoo ba ito o bangungot lang din?

Kanina lang kasi nagbilin pa siya sa akin.

Lumapit ako dito at sinipat ng tingin.

Ang bangkay na ito ay si -

Ka Pineng...

[ A novel by Jamille Fumah ]

=================
BENTE✞

BENTE✞

ROGER's POV

Tahimik.

Wala akong marinig kahit maraming tao sa paligid.

Manhid.

Totoo ba ang lahat ng ito o isa lamang panaginip?

Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyari. Iyong mga taong
kasama ko kasi kagabi lang, patay na ngayon.

Si Ka Pineng? Kailan siya namatay? Pinatay ba siya nung killer? Paano siya
namatay?

Ayon kay Arthur, natagpuan daw ang bangkay ni Ka Pineng sa loob ng banyo. Sabog
daw ang likod ng ulo nito. Malamang, pinukpok iyon ng martilyo. Ngayon lang tuloy
nag-sink-in sa utak ko. Kaya pala wala siyang ginawa kundi ang utusan ako. Kaya
pala nagbilin na siya sa akin ng kung anu-ano. Kaya pala bigla na lang siyang
naglaho. Kaya pala - shit! Naiiyak ako!

Nayakap ko ang aking sarili. Nanginginig ang buo kong katawan. Marahan kong
tiningala ang kalangitan. Dun nagmumula ang malakas na pagpatak ng ulan.

Narito pa rin kami sa dating bahay ng mga Villaverde. I'm sure, isa na ako sa mga
suspect nila. Pero wala naman silang makukuhang ebidensya na ako ang may gawa nito.
Lumapit sa akin si Arthur. "Mukhang may bagyo..." Inabutan niya ako ng isang tasang
kape.
 "Hindi ako ang may gawa nito." Inabot ko yung kape at humigop ako.

"Naniniwala ako sa'yo, Mr. Santos." Humigop din siya. "Wag kang mag-alala. Hindi
ka naman namin huhulihin hangga't wala kaming matibay na ebidensiya."

"Iyong nanay mo, madadala mo ba ako sa kanya?"

Tumikhim siya. "Pwede kitang dalhin sa

kanya mamaya."

"Malayo ba?"

"Siguro isang oras ang biyahe natin. Pero dumaan muna tayo sa apartment ko.
Malapit lang yun dito."

"Hindi mo siya kasama sa apartment mo?"

Umiling siya. "Naroon siya ngayon sa dati naming hospital. Kasama niya yung
kapatid kong bunso na doctor."

"May sakit siya?"

Napabuga siya ng hangin. "Wala naman. Sobrang katandaan na lang niya siguro kaya
mahina na siya," tumingin siya sa akin. "Pero madaldal pa rin siya. Wala siyang
ibang kwento kundi ang tungkol sa mga Villaverde."

Hinugot ko yung photo album sa akin. "Makikilala niya pa kaya ang mga larawan
dito?"

"Maybe?" Napangiwi siya. "Kung Villaverde 'yan, malamang makikilala niya pa ang
mga 'yan."
 Siguradong makikilala niya pa si Clarisse o si Clarisse Villaverde sa larawan na
ito. Biglang nag-ring ang phone ko. "May signal dito?"

"Sa loob lang walang signal" Narito kasi kami sa sasakyan ko. Tinapik niya ako sa
balikat. "Balikan kita." Then umalis na siya.

Sinagot ko yung tawag. "Hello?"

"Mr. Attorney, si Marvin 'to." Sagot sa kabilang linya.

"Marvin?"

"Asawa ni Madge."

"Ow!" Napatayo ako. "Nasaan ka?"

"Nandito na ako sa Pilipinas dahil nabalitaan kong nawawala ang asawa ko. May
balita na ba?"

Paano ko ba ipapaliwanag dito ang lahat? "Marvin, I think we need to talk."

"Nasaan ka ba ngayon Attorney?"

Ipinaliwanag ko dito kung nasaan ako at willing naman daw itong puntahan ako kahit
gaano ito kalayo. Hindi raw kasi ito

mapapakali sa bahay lang at walang ginagawa. Labis ang pag-aalala nito sa pagkawala
ni Madge.

Nakilala ko si Marvin dahil inerekomenda ito sa akin ni Mrs. Ocampo sa kaso nito
bago ito nagtrabaho sa ibang bansa. Whatever that case was, hindi ko na maalala.
Dito ko sila nakilala bilang matalik din na kaibigan ni Mrs. Ocampo bukod kay
Clarisse.

Nagulat na lang ako ng bumulusok patungo sa akin si Arthur. "Mr. Santos..."

Hinihingal pa ito. "May nakita kaming sugatang babae sa basement..."
 "Ha?" Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa at mabilis kong tinakbo ang loob ng
bahay. Nagkalat ang kapulisan sa loob at dun sa basement, tumabad sa akin ang
katawan ni -

Clarisse!

Agad kong nilapitan si Clarisse na inilipat na sa stretcher. "Clarisse..." Naiiyak

ako. Paano'y may putok siya sa noo. "Jesus Christ what happened?"

Hirap siyang huminga pero pinilit niyang dumilat ng bahagya. "M-Maria..."

"A-Ano?" Inilapit ko ang aking tainga sa kanya.

"M-Maria... O-Ocampo..."

Namutla ako sa narinig ako. "Si Mrs. Ocampo?"

Marahan siyang tumango at saka siya nawalan ng malay.

"No Clarisse! No please no!.." Pilit ko siyang ginigising pero hindi na siya
magising.

Agad siyang isinakay sa ambulansya. Mabuti na lang at may nurse doon. "Sir,
mukhang nawalan lang po siya ng malay. Dalhin na po natin siya sa hospital."

Tumango na lang ako. Pero bago kami umandar, dumating si Arthur. "Mr. Santos, may
problema tayo." Hindi ito makatingin sa akin ng maayos. "Dahil sa lakas

ng ulan, walang ibang madadaanan ang sasakyan papunta sa bayan." Tumingin ito kay
Clarisse. "Naroon sa bayan ang hospital."
 "Anong gagawin natin?" Nakahawak ako sa kamay ni Clarisse.

"Ang mabuti pa, doon muna natin siya dalhin sa Nanay ko pansamantala. Doctor ang
bunso kong kapatid at matutulunagn niya tayo. Isa pa, dati ring hospital ang
tinitirhan ni Inang kaya kompleto rin sa equipment dun."

Tinanguan ko na lang si Arthur. Sumama na nga siya sa amin dun sa sinasabi niyang
lugar. Sa ambulance si Clarisse at kami naman ni Arthur sa sasakyan ko. Mabuti na
lang at kalsada ang daan papunta dun kaya wlang baha. Nang makarating kami dun,
sinalubong agad kami ng dalawa pang nurse kasama ang bunsong kapatid na doctor ni
Arthur. Dinala agad nila si Clarisse sa isang emergency room.

"Mr. Santos, this is Rico. Kapatid ko." Ipinakilala niya ako sa kapatid niyang
doktor.

"Nice to meet you, Mr. Santos." Agad sinalo ni Rico ang nakalahad kong palad.

Pumapasok ito sa hospital sa bayan. Pero hindi ito nakapasok ngayon dahil sa lakas
nga ng ulan. Kapag weekends daw, dito ito tumutuloy sa dating hospital na ito dahil
sa Inang nila. Napakalaki ng bahay na ito na may tatlong palapag. Hospital ito
noong araw pero nalugi kaya tinirhan na lang ng Nanay nila na si Inang daw.

Nang malagyan na ng swero si Clarisse, lumapit sa akin si Arthur. "Sino si Mrs.

Ocampo?"
 "Siya ang may gawa ng lahat nang ito." Madiin kong tugon. Narinig niya rin ito
kanina na binanggit ni Clarisse. Itinawag

niya ito agad sa kanilang station at nagfile siya ng report.

"Dito muna kayo pansamantala. Kakausapin ko lang si Rico tungkol sa kalagayan

niya." Nakatingin siya kay Clarisse.

"Salamat, Arthur..."

Tinanguan niya lang ako.

Narito kami ngayon sa unang palapag. Samantalang si Inang naman nila ay naroon sa
ikatlong palapag kung saan inihahanda ni Rico ang ilang mga gamot nito. Iyong
dalawang nurse kanina na sumalubong sa amin ay personal nurse ni Inang. Sabi ni
Arthur, mamayang gabi ko na lang daw kausapin si Inang paggising nito. Kung
bibilangin, apat lang ang taong nakatira sa malaking bahay na ito kabilang na si
Rico. Buti hindi sila natatakot sa bahay na ito! Kinakabahan tuloy ako. O baka na-
trauma lang ako sa dating bahay nila Clarisse.

Ang kasama ko na lang ngayon ay itong nurse na naghatid kay Clarisse dito. "Sir,
CR lang ako." Nagpaalam ito sa akin.

Paglabas nito, kinuha ko yung garapon na ibinilin sa akin ni Ka Pineng. Totoo

kayang narito sa Ara sa loob nito? Kung may pagkakataon man na dapat ko ng kausapin
si Ara, ngayon na iyon. Habang kasama ko si Clarisse.

Marahan ko itong binuksan.

Iyong takip ng garapon, marahan lang.

Pagkatapos ay inilagay ko ito sa aking paanan.

Aking pinakatitigan.

Pinakatitigan.

Pinakatitigan.

Pero wala naman.

Then.
 Maya-maya lang.

/>

Parang...

Parang may...

May...

Ah, wala!
 Wala talaga.

Mukhang pinagloloko lang ako ni Ka Pineng. Napasandal ako sa aking kinauupuan.

Sabagay, may pagka-albularyo kasi iyon, eh.

'Tapos napabaling ako kay Clarisse. Grabe ang babaeng ito, pinag-alala ako nang
husto. Tapos bigla kong naisip si Mrs. Ocampo. Napailing ako. Ang baliw na iyon!
Ito pala ang killer ni Ara! Nalamukos ko ang sarili kong kamao sa galit. Magbabayad
ang babaeng iyon!

Bigla akong nakaramdam ng antok. Naalala ko, halos wala pa pala akong tulog.
Hinagkan ko ang kamay ni Clarisse at tumungo ako.

"Dad..." Napaigtad ako.

Napatayo ako! Nagpalinga-linga ako sa paligid. Tinig ni Ara 'yun, ah! O baka guni-
guni ko lang. Sobra na kasi ang pagod ko. Naupo ulit ako pero hindi ako mapakali.
Para kasi talagang narinig ko ang boses ni Ara.

"Dad..." Hayun na naman yung tinig.

Naiiyak ako. Tangina kinikilabutan ako! "A-Ara..." Nangangatal ako.

"Dad..."
Sa -

Likuran ko!!!

Mabilis ko itong nilingon. "A-Ara..."

Hayun!

Naroon si -

Ara!!!
 Ang anak ko!

Ganun pa rin ang hitsura niya. Maganda at mukhang dalaga

na. Pero ako, tigagal pa rin. Totoo ba ang nakikita ng aking paningin?

"Dad..." Naluluha si Ara. "I'm sorry..."

Iyong mga paa kong ayaw humakbang, lumakad patungo sa kanya. Nawala lahat ng aking
takot nang makita ko ang mga luha niya. "Oh, Ara..." Niyakap ko siya. Mahigpit!
She's real!

"Dad I'm sorry..."

"Shhh... ako dapat ang mag-sorry. Hindi ako naging mabuting ama sa'yo..." Garalgal
na ang boses.

Itong si Ara, napahagulgol na. "Dad... I miss you po... mahal na mahal kita,
Dad..."

Iyong iyak ko, inimpit ko. Tagaktak ang luha ko. "I love you... Ara..." Sa wakas,
nasabi ko rin sa kanya. Isang salita na ipinagkait ko sa kanya nung nabubuhay pa
siya.
 Naroon pa rin siya sa aking pagkakayakap at umiiyak.

Bumitiw ako sa kanya at hinaplos ko ang kanyang mukha. Napakaganda talaga ng anak
ko. "Wag mong kakalimutan Ara... mahal na mahal ka ni Daddy, ah..." Oh God! Kulang
ang mga salitang ito para malaman niya kung gaano ko siya kamahal. Sayang at hindi
ko na siya makakasama. Sayang at wala na siya.

Pinunasan niya ang luha ko. "Dad... take care of yourself, ah... 'wag ka po gaano
magpapagod sa trabaho, ah..."

Sa sinabi niyang iyon, napahagulgol na talaga ako. "Ara, I'm sorry... kung
maibabalik lang ang lahat anak... kung maibabalik lang ang lahat... ipaparamdam
sa'yo ni Daddy ang lahat ng mga pagkukulang ko... oh, huhuhu... Diyos ko po..."
Hindi na maampat ang mga luha ko.

Niyakap niya ulit ako.

Ginantihan ko ang yakap niya ng mas mahigpit. "I love you,

Ara..."

Humigpit din ang yakap niya sa akin.

"Ara... sabihin mo sa'kin kung sino ang pumatay sa'yo..."

Bumulong siya sa tainga ko. Pagkatapos, sinabi niya ang pangalan nito.

DITO na ako napaigtad sa aking pagkakatungo. Putangina! Panaginip lang pala.

 Nakatulog pala ako!

Pero parang totoo! Tapos napatingin ako dun sa garapon sa paanan ko. So kung
ganun, totoo nga. Kaso sa panaginip ko lang siya nakausap.

Napatingin ako kay Clarisse. Wala pa rin itong malay. Tapos napaatras ako. Saka
lumabas ng kwarto.

Gabi na pala. Wala ng ulan. Matagal din pala akong nakatulog. Tapos napaisip ako.

Totoo kaya? Iyong ibinulong na pangalan sa akin ni Ara, siya nga kaya? Siya nga
kaya ang pumatay kay Ara? Pero paano kung panaginip nga lang iyon? Paano niya
magagawang patayin si Ara?

Biglang sumulpot si Arthur sa harapan ko. "Mr. Santos, may naghahanap sa'yo."

Sa likuran niya, naroon si Marvin. "Attorney." Kinamayan niya ako.

"Mabuti nakarating ka kahit malakas ang ulan kanina." Tinext ko kasi sa kanya
kanina ang exact address ng lugar na ito bago kami nakarating dito.

"Nahirapan nga ako, Attorney kaya ginabi na ako." Kita sa mukha ni Marvin ang
lungkot.

"Siya nga pala, Mr. Santos." Singit ni Arthur. "Gising na si Inang. Sinabi ko ang
tungkol sa mga Villaverde at - hinahanap ka niya."

Tinanguan ko lang si Arthur. Umakyat na nga kami sa third floor since naroon naman
na 'yung nurse ni Clarisse na nagbabantay dito. Habang paakyat,

ipinaliwanag ko lahat kay Marvin ang mga pangyayari. Halos tulala ito at hindi na
makausap. Ako man nasa kalagayan niya, matutulala rin ako.

Minuto nga lang at narito na kami sa kwarto ni Inang.

 Nagulat ako sa histura ni Inang, sobrang tanda na npala nito. Bahagya nang
nakapikit ang mga mata nito at tabingi na ang mukha. Nasa wheelchair ito at hindi
raw nawawalan ng dextrose. Sobrang payat nito at sobrang kulubot na.

Pero isang bagay ang napansin ko ng husto dito - wala itong mga kuko sa paa.

Sa kwartong iyon, naroon si Rico at ang dalawa nitong nurse. "Bukas niyo na dalhin
si Clarisse sa hospital sa bayan, masyado nang malalim ang gabi." Sabi ni Rico.

"Salamat." Tugon ko. Pero dito ako nakabaling kay Inang. Hinugot ko yung photo
album ko sa aking coat pocket at ipinakita ko iyon kay Inang kahit hindi ako
sigurado kung makikita niya pa yun.

Kinuha naman ito ng matanda at binuklat-buklat. Ngunit matagal tinitigan ni Inang

ang mga larawan lalo na yung picture ni Clarisse at nung babaeng nakaupong katabi
nito. Halos nagkakatinginan na kami nila Arthur dahil nakatitig lang ito doon.

Lumapit na si Arthur at bahagyang sinigawan ang ina. "Inang, kilala niyo po ba

iyong nasa larawan?"

Hindi ito tumugon. Hinihimas lang nito ang larawan.

Ako na ang lumapit. "Inang, kilala niyo po ba ang babaeng ito?" Itinuro ko si
Clarisse dun sa picture.

Tumango si Inang. "S-Si Clarisse..."

Lahat kami ay napaangat ng mukha. Si Clarisse ay si Clarisse.

Itinuro niya pa iyon. "Ito si Clarisse..."

Kilala niya pa si Clarisse. Itinuro ko naman ngayon yung katabing babae ni

Clarisse sa picture. "Ito Inang, kilala niyo po ba ang babaeng ito?"
 Tumango ulit siya. "Ito si -

ARA..."

Namilog ang mga mata ko. "Ito pong babaeng ito?" Itinuro ko yung nakaupo ulit.

Tumango si Inang at itinuro ang babaeng katabi ni Clarisse sa picture na nakaupo.

"Ito si Ara..."

"Imposible po Inang. Si Ara po ang anak ko. Hindi po si Ara 'yan." Sabi ko nang
may mataaas na tinig.

Itinuro niya ulit itong nasa larawan. "Ito si Ara. Kapatid ni Clarisse. Si Ara...
hindi ko matandaan kung kapatid o kakambal ni Clarisse itong si Ara, hindi sila
magkamukha..."

Shit! Napaatras ako. May kapatid o kakambal si Clarisse? At ARA ang pangalan nito?
Bigla ko tuloy naalala iyong pangalan na ibinulong sa akin ni Ara dun sa panaginip
ko. Nang tangungin ko siya kung sino ang pumatay sa kanya. Ang sagot niya -

Si CLARISSE.

Tapos biglang namatay yung ilaw.

JAMILLEFUMAH

=================

BENTE-UNO✞

Kwento ni Inang (Si Inang, iyong lola na pinuntahan namin... years ago...)

YEAR 1980

CLARISSE VILLAVERDE a.k.a Nana ni Ara

"Ara, bakit mo ako pinatawag?" Tanong ni Clarisse sa kanyang kakambal na si Ara.

Tumingin ito sa kanya bagama't nanatili sa pagkakaupo. "Umupo ka sa tabi ko at

magpakuha tayo ng litrato." Nakangiti ito sa kanya. Napakaamo ng mukha nito at
napakaganda.

Napakalayo sa itsura niya. Kahit kambal kasi sila ay ipinanganak silang hindi
magkamukha. Sila iyong fraternal twin o yung tinatawag na non-identical twin.
 Umupo naman siya sa tabi nito. Sa harapan nila, naroon si Mang Gustin na tagakuha
ng litrato. "Oh mga hija, ngiti sa kamera, ah..." Nakatutok ito sa Lustre-Pak,
modelo ng Bremson na isang wooden camera noong araw.

Pinilit naman niyang ngumiti habang nakatanaw kay Inang, isa sa mga katulong nila-
na itinuturing na rin niyang isang ina. Namatay kasi ang kanilang tunay na Ina
noong ipinanganak sila ni Ara. Hindi naman kasi ganoon ka-epetikbo noon ang
teknolohiya para magtagumpay na makapagsilang ng kambal na sanggol.

Sa likuran ni Mang Gustin, naroon ang kanilang ama na si Emilio. Masaya nitong
pinagmamasdan si Ara.

"Ibang pwesto naman," utos muli ni Mang Gustin. "Tumayo naman kayo."

Natawa siya nang pagak sa sinabi ng matanda. Nakalimutan yata nito na lumpo ang
kakambal niyang si Ara. Mayroon itong Metabolic defect na Tay-sachs disease. Birth
defect ito ni Ara na hindi na magagamot ayon sa mga doktor. Milagro

nga na hindi siya ang tinamaan ng inborn disability na ito sa kabila ng pagigi
nilang magkakambal.

Tila naman nasaktan si Ara sa sinabi ni Mang Gustin kaya't sumimangot ang mala-
anghel nitong mukha.

Napaangat ng mukha si Mang Gustin. "Ay oo nga pala, hindi ka nga pala nakakalakad
ano? Nakalimutan -" Hindi na nito natapos ang sinasabi dahil bigla na lang tumarak
sa ulo nito ang isang -

- palakol!

Biak ang bungo nito at wala na itong buhay ng matumba ito sa pagkakatayo.

Hinugot ng kanilang ama ang palakol na nakabaon sa ulo ni Mang Gustin na parang
wala lang. Ito pala ang sumibak sa ulo ng kawawang matanda. Para lang itong
namalakol ng kahoy na panggatong.
Parang normal na lang na gawain nito ang pumatay ng tao. "Ayoko sa lahat, nilalait
ang anak kong si Ara..."

Nagbago ang mukha ni Ara na kanina lang ay nakasimangot. Sumungaw ang nakakatakot
nitong ngiti sa mga labi. "Salamat, Papa..." Bigla itong bumaling sa kanya.
Tiningnan siya nito nang masama. Pagkatapos non ay bumaling uli ito sa ama nilang
si Emilio. "Papa, pinagtawanan ako kanina ni Clarisse. Ayaw ko siyang makita!
Ipatapon mo uli siya sa kagubatan!"

Namutla siya. Sa tuwi kasing galit sa kanya ang kakambal na si Ara ay ipinapatapon
siya ng kanyang ama sa madilim na kagubatan. Minsan nga ay naranasan na niyang
tumira ron ng anim na buwan. Wala siyang ibang pagkain dun kundi ang mga hayop na
maaaring kainin. Wala siyang ibang sinisilungan doon kundi ang madilim na kweba.
Wala siyang ibang kayakap kapag malamig kundi ang mga ugat ng puno.

/>

Sa ganitong pagkakataon, malamang ay isang buwan siya iiwanan doon. Depende sa

galit ng kanyang kakambal na si Ara. Kapag kasi namimi-miss siya nito, ipinapakuha
rin siya nito doon para may makalaro ito.

Dahil sanay na siyang manirahan sa malawak nilang kagubatan, naging matalas ang
kanyang paningin lalo na sa dilim. Lumakas ang kanyang pakiramdam at nasanay na
siyang pumatay - ng mga hayop.

Sila ang pinakamayamang angkan ng mga Villaverde noon sa kanilang lugar. Hindi
lang sila mayaman, makapangyarihan din ang kanyang ama dahil sa mga ilegal na
transaksyon. Kaya kahit ilang tao pa ang patayin nito ay magagawa nito. Walang
batas na sinusunod si Emilio. Naging libangan na nga nito ang pagpatay ng tao. Sa
liblib nilang probinsiya ay hindi masyadong uso ang batas -lalo na noong panahon
nila.

Bumaling ang ama nilang si Emilio kay Inang. "Yaya, pakilinis ang nagkalat na dugo
sa sahig."

Si Inang naman ay tumawag pa ng ilang mga katulong para makatulong sa paglilinis

ng bangkay ni Mang Gustin. Para kay Inang, normal na lang nitong gawain ang ganun.
Alam naman nitong mga baliw ang pamilyang pinagsisilbihan nito. Lalo na si Ara.
Lahat kasi ng hilingin nito sa ama, ibinibigay naman ng ama. Kahit pa humiling ito
ng buhay ng iba.
 Napaigtad si Clarisse nang hilahin siya ng kanyang ama para ipatapon na naman sa
madilim na kagubatan. Kahit pumalag siya, wala siyang magagawa. Malaking tao si
Emilio at ang pangangatawan nito na kaya siyang ihambalos kung gugustuhin nito.
Napaluha na lang siya habang nakatanaw kay Inang.

Wala naman magawa ang ginang kundi ang pabaunan siya ng malungkot na tingin.

Samantalang lumawak naman ang ngiti ni Ara habang pinagmamasdan ang pagluha niya.
Habang kinakaladkad siya ng kanyang ama palabas ng malaking bahay nila. Hindi niya
maintindihan ang sarili ngunit hindi niya magawang magalit sa kakambal. Mahal niya
kasi ito at para sa kanya, normal lang na magkaganito si Ara dahil sa kapansanan
nito.

...

PAGKALIPAS nga ng dalawang buwan ay hiniling na ni Ara na makabalik siya sa

kanilang mansyon. Nagulat pa siya ng makitang duguan si Ara habang naglalaro ito ng
chess. Napansin din niya ang nagkalat na bangkay ng tao sa paligid.

Ganito ang hilig ng kakambal niya, ang makipaglaban sa larong chess. Ang problema,
kapag may natatalo ito ay ipinapapatay nito sa ama. Ang kadalasang kinakalaro nito
ay ang mga tauhan nila sa hacienda. Sa totoo lang, malapit ng maubos ang mga
trabahador nila dahil sa larong ito ni Ara.

"Checkmate!" Sigaw ni Ara sa kalaro nito ng madatnan niya ito sa malawak nilang
sala.

Napangiwi naman ang binatang kalaro nito. "Maawa po kayo..." Naluluha ito.

Nilapitan naman ni Emilio ang binata at walang awa nitong pinukol iyon ng palakol.
Tirik ang mata nito nang tamaan ito sa panga. Talsik ang malapot nitong dugo sa
katawan ni Ara. Kaya pala maging ito ay duguan din. Hindi matatapos ang larong ito
hangga't hindi nagsasawa si Ara.

Sa kabilang gilid naman ay naroon lang nakatayo si Inang at ang dalawang katulong
na parang walang krimeng nagaganap sa harapan ng mga

ito. Tila naaaliw pa ang dalawang katulong na katabi ni Inang habang nanunuod.

Ganoon ka-makapangyarihan ang mga Villaverde. Walang makakapalag sa kanila kahit

pa mag-aklas ang buong baryo laban sa makapangyarihang si Don Emilio Villaverde.
Maraming kapit ang Pamilyang ito at maraming tauhan. Ang mga simpleng trabahador sa
lugar nila ay hindi makakalaban sa kanila kahit pa gustuhin ng mga ito.

"Next!" Sigaw ni Ara.

Maya-maya ay may lumapit muling batang lalaki at umupo sa harap ng chess board.

Napansin naman siya ni Ara. "Clarisse! Nariyan ka na pala. Halika! Panoorin mo ako
maglaro."

Lumapit naman siya rito.

"Alam mo bang hanggang ngayon ay wala pa ring nakakatalo sa akin." Nakangiti ito
na aakalaing napakabait sa kabila ng mga dugo nito sa mukha.

Napabaling siya sa kalaro nitong batang lalaki. Kakaiba kasi ang isang ito. Parang
walang takot at hindi kinakabahan na di tulad ng mga ilang nakaharap na ni Ara sa
larong ito. Wala siya sa sariling naitanong niya ang pangalan nito. "Anong pangalan
mo?"

Napatingin sa kanya ang lahat.

Napasimangot si Ara. "Clarisse - ayokong kinakausap ang kalaro ko." May galit sa
tinig nito. Maldita talaga itong kakambal niya, pero kahit ganoon si Ara ay mahal
niya ito.

Nginitian niya si Ara. "Hindi ba mas maganda kung malalaman mo ang pangalan ng
makakalaro mo bago mo ito talunin?"

Tumingin ito sa kanya nang masama. Pero maya-maya ay ngumiti na naman ito na para
bang maamong bata. "Kung

sabagay..." Bumaling ito sa batang lalaki. "Anong pangalan mo?"

Nag-angat naman ng mukha ang batang lalaki na sa tantiya niya ay nasa edad sampu.
Mas matanda sila rito ni Ara. "Roli po..." Tugon nito. "Taga-kabilang baryo po
ako... Ulila na."

"Okay! Maglaro na tayo" Pumalakpak si Ara. "Alam mo naman siguro na kapag natalo
kita ay mamamatay ka."

Tumango lang si Roli na parang hindi kakikitaan ng takot.

Nagsimula na nga ang laro ng mga ito. Tumagal iyon ng dalawang oras na may limang
rounds. Pero sa limang rounds na ito, hindi nanalo si Ara. Ito yata ang unang
pagkakataon na may nakatalo kay Ara sa larong chess at limang beses pa!

Kita na sa mukha ni Ara ang pagkapikon. "Nakakainis! Bakit hindi kita matalo?"
Hanggang sa ika-anim na round ay natalo pa rin si Ara. Galit na galit ito kay Roli.
"Papa. Patayin mo siya."
 Lumapit naman si Emilio kay Roli at bumwelo hawak ang malaking palakol.

"Sandali!" Sigaw niya.

Napahinto ang kanyang ama.

"Kapag pinatay mo siya Ara, mawawalan ka ng magaling na kalaban." Nakabaling siya

kay Ara.

Napaisip si Ara. "Kung sabagay tama ka." Tapos ay bumaling ito kay Inang. "Sige,
si Inang na lang ang ipapa-patay ko."

Namutla ang ginang! Maging siya ay nagulat din. Napaluhod siya sa harapan ng
kakambal. "Huwag, Ara, maawa ka..." Si Inang kasi ang pinakamalapit sa kanya sa
lahat ng katulong nila. Ito rin ang nag-alaga sa kanila mula ng pagkabata nila kaya
isang Ina na ang turing niya rito.

Napapikit si Ara. "Oh, sige. Hindi ko ipapapatay

si Inang. Pero gusto ko ang mga kuko niya sa paa."

Nanlaki ang mga mata ni Inang. Alam nito na kapag hindi nito tinupad ang
kahilingan ng alaga ay mamatay ito ngayon din.

Tumingin na lang siya kay Inang at tinanguan niya iyon. Mas mabuti na kasi iyon
kaysa ang ipapatay ito.

Si Emilio naman ay humugot ng plies sa bulsa at ibinigay ito kay Inang. "Hugutin
mo ang mga kuko mo sa paa."

Napalunok muna si Inang bago iyon tinanggap. Hindi nga nagtagal at binunot nito
isa-isa ang sarili nitong mga kuko sa paa upang ibigay kay Ara. Halos mapahagulgol
ang ginang sa ginawa nito sa sarili. Iika-ika nitong iniabot kay Ara ang mga kuko
nito.
 Lumawak ang ngiti ni Ara. "Hindi ako kuntento rito." Bumaling ito sa isang
katulong na nasa likuran ni Inang. "Ikaw!" Sigaw ni Ara dito. "Ibigay mo sa'kin ang
kaliwang kamay mo..."

Napaatras naman ang isang katulong habang naluluhang umiiling. "Ayaw ko po..."

Lalong sumimangot si Ara.

Dahil sa takot, nagtatakbo ang katulong. Pero bago ito makalabas ng pintuan,
nasapol ang likod nito ng ibinatong palakol ni Emilio. Nangisay ito bago ito bawian
ng buhay.

Bumaling pa si Ara sa isa pang katulong sa likuran ni Inang. "Ibigay mo sa'kin ang
kaliwang kamay mo."

Todo tango naman ang katulong na iyon. "Opo! Opo! Masusunod po!" Humiram ito ng
palakol sa kanilang ama.

"Ayoko ng palakol ang gagamitin mo, gusto ko yung lagare." Matigas ang tinig ni
Ara.

Lalong nanlaki ang mga mata ng katulong na ito nang abutan na ito ni Emilio ng
lagare.

/> Tanging malakas na lang na tili ang maririnig sa loob ng malaking bahay na iyon.
Dahil sa nilagaring kaliwang kamay nito, naubusan din ito ng dugo na ikinamatay
nito.

Bumaling si Ara kay Roli. "Papa, gusto kong ampunin natin si Roli. Gusto ko siyang
maging kapatid."

Iniangat naman ng malapad na kamay ni Emilio ang batang si Roli. "Simula ngayon,
anak na kita. Ipapaayos ko ang mga papeles mo bukas upang mapabilang kang isa sa
mga Villaverde."

Ngunit ang mukha ng batang si Roli ay hindi kakikitaan ng kagalakan. Bagkus ay

tila mas mabangis pa ito kaysa kay Ara. Tiyak na higit itong mas malaking bulas
kaysa sa kanilang ama kapag nagbinata na ito. Sa edad kasi nitong iyon kasi ay
halos kasinglaki na nila ito ni Ara, na kung tutuusin ay ay labing-walong gulang na
silang magka-kambal.

...

SIMULA noon ay nabawasan na ang pagpaslang sa bahay ng mga Villaverde dahil

nalibang si Ara sa pakikipaglaro nito kay Roli. Hanggang sa huling mga buwan kasi
ay hindi nito matalo ang kalaban. Tila ba napagbago ni Roli ang kakambal niya. At
habang nangyayari iyon ay nakuha rin nitong si Roli ang atensyon niya.

Hanggang isang gabing iyon, tumabi si Ara sa kanyang pagtulog. Kinausap siya ng
kakambal. "Clarisse, may hihilingin ako sa'yo..." Napakaamo na naman nito.

Hinimas niya ito sa ulo. Itinuturing niya kasi itong mas nakababata sa kabila ng
kanyang kakulangan sa kaalaman kung sino nga ba ang mas matanda sa kanila.

Tumingala ito sa kanya. "Gusto kong makalakad. Bigyan mo ako ng mga bagong paa..."
Namumugto ang mga mata

nito na halatang kaiiyak lamang.

Ito talaga ang tunay na Ara... Isang malungkot at isang batang punong-puno ng
insecurities sa katawan. Si Ara-Ang kanyang kawawang kakambal.

Niyakap niya ito at napaluha na rin siya. "Pangako Ara, makakalakad ka. Tutulungan
kita..."

Mahal na mahal niya si Ara kahit minsan ay inaabandona siya nito kapag galit ito sa
kanya. Kahit kasi nagdaramdam ito sa kanya, ni minsan ay hindi siya nito nagawang
ipapatay sa kanilang ama. 'Di tulad ng kanyang lolo at lola na kinasakiman ni Ara.
Pinatay ang mga ito ni Emilio dahil hiniling iyon ni Ara.

Si Emililo- na kanilang ama... Wala itong ginagawa na hindi para sa kanyang

kakambal. Mahal na mahal kasi nito si Ara, siguro ay dahil na rin sa kapansanan ng
kaniyang kapatid.

Pinahiga na niya si Ara at kinumatan. Pagkatapos ay ginawaran niya ng halik sa

noo. Mabilis naman nakatulog ang kakambal.
PAGGISING nito kinabukasan ay naghihiyaw ito sasakit. "Clarisse! Ahhhhhhh!" Sigaw
nito.

Umaga na noon ng magising si Ara. Pumasok siya sakwarto nito - duguan.

"Anong nangyari sa mga paa ko? Sa mga binti ko?"Tanong ni Ara habang lumuluha ito.
Putol kasi ang magkabila nitong binti,nagkalat ang dugo nito sa higaan.

Lumapit siya rito at may bitbit siyang mga binti."Papalitan ko ang mga paa mo. Baka
sakaling makalakad ka..." Hindi na siyakumukurap.

Nangangatog na napatingin lang sa kanya angkakambal. "K-Kaninong mga binti yan..."

Tumingin siya rito at ngumiti. "Kay Papa..." Nauposiya

sa tabi nito. "Pinainom ko siya ng pampatulog, tapos ay pinilit kongmaputol ang mga
paa niya." Aniya rito.

Natutop ni Ara ang sariling mga labi. Napahagulgolna ito habang nanginginig.

"Shhhh..." Niyakap niya ito. "Makakalakad ka, Ara...makakalakad ka..." Niyakap niya
ito. Tapos ay kumilos na siya. Inilagay niya angmga binti ng kanyang ama para
idugtong sa mga putol na binti ni Ara. Ang kaso,masyadong malaki iyon. Napailing
siya. "Masyado palang malaki ang mga binti niPapa. Dapat pala ay binti ng isang
babae at iyong kasing edad natin..."

Ngunit hindi na umiimik si Ara.

"Ara?" Nag-alala na siya. Nang tingnan niya ito samukha ay maputla na ito. "Ara!"
Niyugyog niya ito. "Ara!"

Pero hindi na ito humihinga.

"Ara!" Niyakap niya ito habang humihiyaw siya sapag-iyak.

Pumasok naman sa pintuan si Inang at Roli. "Diyosko po!" Halos hindi makapaniwala
si Inang. "Diyos ko, Clarisse! Bakit moito nagawa?! Bakit ka tumulad sa mga baliw
mong Pamilya!" Hagulhol niInang.

"Inang... patay na si Ara..." Iyak niya.

Niyakap naman siya ni Inang. "Aalis tayo rito.Lalayo tayo sa lugar na ito."
Bumaling ito kay Roli. "Roli, patayin mo lahat ngnatitirang katulong sa loob at
labas ng bahay na ito."

Tumango lang si Roli.

Nang sumapit muli ang gabi, wala silang ginawakundi ang maghukay ng lupa. Inilibing
nila ang mga katulong na pinapatay ni Araat pinatay ni Roli ng gabing iyon.
Natagpuan din ni Inang na wala ng buhay siEmilio at putol ang mga binti nito.
"Inang..."

bumaling si Clarisse sa ginang. "Wag niyopo ilibing si Ara... tutuparin ko po ang

kahilingan niya."

Tinanguan lang siya ni Inang.

Kinuha niya ang bangkay ng kakambal at inlagay saloob ng drum. Pagkatapos noon ay
sinalinan nila ng tubig iyon na sapat parasakupin ang buong katawan nito. Iniisip
niya na sa ganoong paraan, mananatilingbuhay ang katawan ng kanyang kapatid.

Tinakpan nila iyon at isinarang mabuti. Itinagonila iyon sa kwebang tinitirhan niya
sa gitna ng kagubatan sa tuwingipinapatapon siya doon. Doon niya ito ikinubli ng sa
ganun ay mabalikan niyaito kung gugustuhin niya. Sa lawak ng gubat na iyon ay
malabong madiskubre iyonng sinuman lalo na't hindi naman nila ibebenta ang lupain.

Kaya habang hindi pa siya nakakakuha ng mga paapara sa kakambal niyang si Ara, doon
muna ito. Naisip niya rin na mas epektibosiguro kung makakahanap siya ng mga paa
mula sa kapangalang Ara at kasing edadnila. Pag-iisipan niyang mabuti kung paano
siya makakahanap ng ganun.

Hindi matukoy kung paano nagawan ng paraan ni Inangna pamahalaan ang mga naiwang
transaksyon ni Emilio. Pero karamihan sa mganegosyo nito at ari-arian ay ibinenta
nito maliban sa malaking bahay nito. Angnapagbentahan ay inilagay nito sa savings
ni Clarisse at ni Roli. Mahalaga kasikay Clarisse ang bahay na iyon.

[ANG MGA PANGYAYARING IYON AY NAGING MALAKING ISYUSA KANILANG BARYO AT MAGING SA
IBA PANG KARATIG BARYO AT BAYAN SA PROBINSIYANILA CLARISSE. NAGING BALI-BALITA ANG
TUNGKOL SA ISANG DON EMILIO VILLAVERDE-NAISANG BALIW NA NEGOSYANTE NA PUMAPATAY NG
MGA TRABAHADOR NITO. NAGINGUSAP-USAPAN DIN ANG MGA ANOMALYA NITO SA NEGOSYO AT ANG
MADUMING PAGLALARO NGPERA. ANG KRIMENG NAGANAP SA MANSION AY KUMALAT HANGGANG SA
NAGING LAMAN IYONNG DIYARYO AT MGA BALITA SA RADYO- BAGAMAN WALA PA IYONG MAAYOS NA
LEAD MULA SAMGA KAPULISAN- PERO NAISARADO RIN ANG KASO DAHIL SA KAKULANGAN NG
EBIDENSIYALABAN SA MGA KALABAN SA NEGOSYO NI DON EMILIO NA NAPAGBINTANGANG MAY GAWA
NGMGA PAGPATAY NA IYON. PERO LAHAT DIN AY NAIBAON SA LIMOT NANG TULUYAN NG
MAWALAANG MGA VILLAVERDE SA TAGONG MANSION NG MGA ITO. NANAHIMIK NA RIN ANG MGA
TAOAT HINDI NA HINANAP ANG MGA NAWAWALANG ANAK NI DON EMILIO NA INAAKALA NG LAHATNA
MGA BIKTIMA LANG DIN NG KALUPITAN NG BALIW NA AMA NG MGA ITO.]
JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

BENTE-DOS✞

CONTINUATION

Inilayo ni Inang si Clarisse at Roli patungong Manila. Doon nito sila pinag-aral.
Pinilit sila nitong limutin ang mga nangyari sa kanilang probinsiya. Hanggang sa
limang taon nga ang lumipas at nasa kolehiyo na si Clarisse. Bigla na lang ding
naglaho si Inang ng mga panahong iyon kaya sila na lang ni Roli ang namuhay sa
iisang bubong. Mabuti na lang at may pera sila na iniwan sa kanila ni Inang.

-UNIVERSITY-

"NANA!" Napasimangot si Clarisse nang bumungad sa harapan niya si Roger. Ka-

schoolmate niya ang binata sa pinapasukan niyang paaralan at kasalukuyan itong nag-
aaral ng Law.

Nasa ilalim siya ng isang puno at nagpapahinga matapos ang pangalawang klase niya.
"Bakit mo ba ako tinatawag sa pangalang iyan?" Inirapan niya ang lalaki.
 "Wala lang. Para kasing ang ganda mo sa pangalang iyon." Simaptiko ang ngiti nito.
"Di ba Clarisse ang tawag sa'yo ng ibang kaibigan mo?"

"Kapag narinig iyan ni Maria, magseselos yun." Si Maria ang best friend niya. Ang
Maria ring ito ay si Mrs. Ocampo na tinutukoy niya.

Lumukot ang mukha ni Roger. "Wala na kami."

Namilog ang mga mata niya.

"Meron na siyang bagong boyfriend," tumingin ito sa kanya. "Ang kapatid mo." Ang
tinutukoy nito ay si Roli.

Parang kinurot ang puso niya sa narinig. Napahalukipkip siya at humarap sa binata.
"Akala ko ba gusto ng best friend mong si Eric Ocampo si Maria?" Ang Eric na
tinutukoy niya ay ang mapapangasawa ni Mrs. Ocampo.

"Malay mo, sila pa rin sa huli. Hindi naman susukuan ni Eric si Maria, eh."

Naroon pa rin ang sakit sa puso niya sa isiping best friend niya ang napupusuan ni
Roli. Isinumpa niya kasi na walang ibang mamahalin si Roli kundi siya. Nanumpa rin
naman ito sa kanya. Dahil sa namumuong galit, lumapit siya kay Roger at walang
pasubaling siniil niya ito ng halik. Hindi naman nakapalag ang binata sa ginawa
niya.

"Oooow!" Nakangisi ito at nabigla sa ginawa niya.

"Liligawan mo ba ako?" Tanong niya rito habang nakayapos pa rin sa mga leeg nito.

"Oo sana."

"Meron lang akong hiling, Roger. Sana tuparin mo."

[ A novel by Jamille Fumah ]

 "Kahit ano pa 'yan, tutuparin ko." Yumakap na rin ito sa kanya.

"Gusto ko, kapag nagkaanak tayo ng babae, Ara ang ipangalan natin."

Napabitiw si Roger sa kanya. "Hindi pa nga 'tayo', anak agad!"

"O sige 'tayo' na. Pero tuparin mo ang hiling ko."

Sunud-sunod naman ang tango ni Roger. Yumakap ulit ito sa kanya. "Meron din akong
hiling. At gusto ko, tuparin mo rin..."

Tumango lang siya.

"Simula ngayon, ang gusto kong pangalan mo -

NANA..."

END of flash back

JAMILLEFUMAH

@JFstories
=================

BENTE TRES✞

BENTE TRES

ROGER's POV

Dugdug!- Dugdug!- Dugdug!

Iyong dibdib ko, ang lakas ng kabog.

Dugdug!- Dugdug!- Dugdug!

Tapos sa ibaba, may narinig kaming lagabog.

Kahit di ko sila makita dahil sa madilim na paligid, alam kong nakikiramdam lang
din sila. Dahil alam kong alam na rin nila kung sino ang killer. Nai-kwento na sa
amin ni Inang ang lahat ng tanong ko na hindi ko noon masagot. Sapat na iyon para
mapatay ko SIYA nang wala akong takot.

Putangina niya! Minahal niya ba ko talaga? O ginamit niya lang ako para mabuo si
Ara? Para sa Ara na 'yon? Kaya pala siya pumuputol ng PAA - ay dahil para sa
kapatid NIYA.

Papatayin ko SIYA!
 Ako mismo ang papatay sa KANYA! At ito palang nagpapakita sa amin ay si Ara - si
Ara na kapatid niya. At hindi ang anak kong si Ara.

Papatayin ko SIYA. Papatayin ko sila ni Roli - papatayin ko sila!

Iyong putok niya sa noo - pagpapanggap lang pala. Ginamit niya pa ang pangalan ni
Mrs. Ocampo para ligawin kami at makasama namin SIYA.

'Tapos ginagamit niya pa ang cowboy hat ni Mrs. Ocampo para hindi namin maisip na
ang killer ay - SIYA.

Ngayong malinaw na sa akin ang lahat, gusto ko ako mismo ang papatay sa'yo, NANA.

Ipaghihiganti ko ang anak nating si Ara!

Namalayan ko na lang na napaluhod na pala ako. Napahagulgol. Kinapitan agad ako ni

Arthur. "Mr. Santos... tatagan mo ang loob mo..."

"Papatayin ko siya, Arthur... papatayin

ko siya..." Mahina lang pero madiin ang pagbigkas ko.

Tahimik lang ang lahat at halatang nakikisimpatya. Hindi ko man sila makita dahil
madilim, alam kong natatakot din sila. Kahit nga ako'y nangangatog at nakakaramdam
pa rin ng takot - sila pa kaya na hindi pa nakaka-engkwentro si Nana.

Inalalayan ako ni Arthur tumayo. "Roger, nasaan si Clarisse ngayon?"

"Nandun siya sa first floor. Sa emergency room." Si Rico na ang sumagot.

"Okay. Pupunta ako. Dito lang kayo." Utos ni Arthur sa amin.

"Arthur..." Bulong ko. "...meron ka bang ibang sandata dito bukod dyan sa hand gun
mo?"

"Meron kaming palakol dito." Mabilis niyang tugon.

 "Nasaan?" Tanong ko ulit.

"Nasa - first floor, eh."

"Shit!" Nasapo ko ang aking noo.

"Bakit?" Napalunok muna si Arthur, dinig ko.

"Hawak na ni Nana 'yon ngayon." Tapos hinugot ko ang CP ko sa bulsa. Fvck! Lowbat
ako. Bumaling ako may Marvin. "Marvin, peram phone mo." Kaso nung nilabas nito iyon
ay halos kumukurap na rin ito. "Arthur, wala ka bang flashlight man lang?"

Kinuha ni Arthur ang cellphone niya at ginamit iyon para magliwanag. Ganun din ang
ginawa ni Rico at ng dalawa pang nurses na kasama namin. Bahagyang nagliwanag ang
paligid dahil sa mga ilaw na ito.

Maya-maya pa'y nag-dial na si Arthur at tumawag ng back-up.

Bumaling ako sa kanilang lahat. "Uubusin niya tayo. Papatayin niya tayong lahat."

"Attorney, babae lang siya. Puro lalaki tayo dito." Ani Marvin sa gilid ko.

"Pero wala

tayong mga mata na kasing talas ng sa kanya sa dilim."

Kumasa ng baril si Arthur. "Anong ibig mong sabihin?"

"Ang killer na ito ang umubos sa mga kasama ko sa dating bahay ng mga Villaverde.
Nakita ko kung paano siya kumilos sa dilim."

"Noong bata pa ako..." Biglang sumingit si Inang. "...mas takot ako sa baliw kaysa
sa multo. Kasi ang ang baliw, hindi lang nakakatakot. Kaya pang pumatay ng tao."
 Nagkatinginan kaming lahat. Kita sa mukha ng mga ito ang takot. "Okay. Ganito ang
plano." Si Arthur. "Mr. Santos, samahan mo akong bumaba doon." Inabutan niya ako ng
lighter. "Iyong iba, maiwan dito."

"Sasama ako." Ani Marvin sa likuran ko.

Tinanguan lang ito ni Arthur.

"Mag-iingat kayo, mga hijo. Isang hayop ang kalaban nyo at hindi lang basta tao."
Pahabol ni Inang. "Ibang-iba na siya... Mas sumahol pa... Akala ko ay tuluyan na
siyang nagbago... Nagbago nga siya pero sa mas ikasasama pala."

Hindi ko na ito nilingon. Basta naglakad na lang ako palabas.

Dugdug! Dugdug! Dugdug!

Heto na naman yung kabog ng dibdib ko.

"May tatlong daan pababa rito. Iyong una itong bababaan natin. Pangalawa iyong sa
gitna. Pangatlo iyong sa dulo." Paliwanag ni Arthur.

"Anong ibig mong sabihin, maghihiwa-hiwalay tayo?" May takot sa tinig ni Marvin.

Tumingin sa akin si Arthur na para bang humihingi ng suhestyon. "Sa tingin ko, mas
malakas tayo kung magkakasama tayong tatlo."

Tumango na lang siya. At heto na nga kami - marahang bumababa ng hagdanan.

Mula sa

third floor.

Pababa.
Second floor.

Pababa.

First floor.

Ano yun?

May naririnig ako.

May naririnig akong -

Ungol!!!

Nagkatinginan kaming lahat.

Pagkatapos ay marahan kaming humakbang.

Marahang humakbang patungo sa kwarto ni Nana.

Marahan lang.

Iyong ungol, palakas nang palakas.

Lalo tuloy akong kinakabahan.

Inilawan ni Arthur yung daan.

 Habang humahakbang.

Humahakbang nang marahan.

Tapos - hayun yung pinto.

Marahan naming tinungo ito.

Bukas yung pinto.

Sinilip namin ito.

Madilim.

Inilawan ni Arthur ito.

Si Nana.

Wala na si Nana dito.

May umuungol.

Inilawan ni Arthur ito.

Tapos nakita ko.

Iyong umuungol na tao.

Humihinga pa ito.

Kaso - biyak na ang bibig nito.

Tila ba sinibak ng palakol ito.

Ito yung nurse na bantay!

Na iniwan ko dito.

Then napansin ko.

Itong dalawang kasama ko.

Na-estatwa ang mga ito.

Natulala sa nakita nito.

Ako lang ang nakakilos at agad na pinuntahanito. Naghahabol ito ng hininga.

Nanginginig ako at di malaman ang gagawin. Nasaharapan ko ba naman ang isang taong
nag-aagaw buhay. Nilingon ko yung dalawa,nakatingin lang ang mga ito sa akin. "T-
tulungan nyo ko..." Nanginginig kong utossa kanila.

Maya-maya

ay nangisay na itong nurse na lalaki.

"Damn! Tulungan nyo ako!" Napasigaw na ako sadalawa.

Wala sa sarili si Arthur. Parang hibang nanagsalita. "B-Babalikan ko sila Inang."

Bigla na lang itong nagtatakbo atiniwan kami.
"Arthur!" Nawalan tuloy ng liwanag. Siya langkasi ang may dala ng CP na may
flashlight. Mabuti naalala ko yung binigay siyanglighter sa akin. Sinindihan ko
yun.

CLICK! CLICK!

Puta mukhang ayaw pang sumindi.

CLICK! CLICK!

Hayun sumindi na.

Kaso itong lalaking nurse -

Mukhang hindi na humihinga.

Nilingon ko si Marvin. "Marvin kailangan natinng liwanag." Pero tulala pa rin ito.
Bahagyang naluluha. Nilapitan ko ito. "Hey!"Tinampal ko ito.

Para itong nagising sa pagkakatulog. Nanginginigito.

"Kailangan natin ng ilaw."

Pero tulala lang ito.

Nakatingin lang ito sa likod ko.

Dugdug! Dugdug! Dugdug!

Kinabahan na naman ako.

"M-Marvin?"

Nakatingin lang ito sa likod ko.

"B-Bakit?" Tanong ko.

Tapos namatay yung apoy sa lighter ko.

Parang may umihip dito.

Binuksan ko.

CLICK! CLICK!

Sumindi ito.

Namatay ulit.

Parang may umihip dito.

CLICK! CLICK!
Sumindi ulit.

Tapos may umihip ulit.

Namatay ulit.

Kinakabahan na ako.

Sisindihan ko pa kaya ito?

Tapos nilingon ko yung likod ko.

/>Saka ko sinindihan ito.

CLICK! CLICK!

Sumindi ito.
Wala namang umiihip dito.

Bigla kong narinig si Marvin.

Humihingal ito.

Bumulong ito sa akin.

"A-Attorney, sa itaas mo..." Nangangatog ito.

"Ha?" Anong sa taas ko?

"S-Sa kisame Attorney...

...sa itaas mo..." Sabi pa nito.

Napalunok ako. Saka marahang tumingala.

Nanginginig ako. Habang marahang tumitingala.

May pumapatak na tubig. Sa itaas nagmumula.

Heto na ako at - nakatingala.

May babae dun. Sa kisame nakatungtong.

Nakatingin sa akin at bumubulong.

Iyong mga mata nito, hindi kumukurap.

Nakaliyad ang likod nito paharap.

Tapos - namatay ulit itong lighter ko.

Pucha! Ayoko ng sindihan ito.

Basta ako - tatakbo.

Makalayo lang dito.

Namalayan ko na lang na hinila ko si Marvin.Tulala pa rin kasi ito. Ni hindi ko na
alam itong nilalakaran ko. Basta ako,takbo lang nang takbo. Narito na pala kami sa
second floor. Halos mapatiran akong hininga. Teka -

Bakit -

Para ako na lang mag-isa?

Nasaan si Marvin?

"Marvin?" Bulong ko.

Pero walang sagot mula rito.

Nasaan yun? Hinila ko siya ah. Sinindihan koulit itong lighter ko.

CLICK! CLICK!

Ayaw sumindi. Isa pa.

/>

CLICK! CLICK!

Hayun sumindi na.

Tapos sa aking unahan.

May natanaw ako.

Lalaki.

Doble ang laki nito.

Hindi ko maaninag.

Lumapit pa ako.

Imposible naman yatang -

Si Marvin ito.

Tapos - nanlambot ako.

Nang makilala ko kung sino ito.

Namatay yung lighter -

Nang mapaluhod ako.

Lumapit ito at humakbang.

Tapos - narinig ko si Nana sa aking likuran.

"Ang tagal mo naman... bakit ngayon ka lang?"

Nagsalita itong lalaki sa aking harapan. "Hinanapko pa kasi ang lugar na ito kung
saan..."

Itong lalaki, may martilyo. Ibinato nito iyon salikod ko. "Hindi ako sanay gumamit
nito, oh..."

Narinig ko naman na nasalo ito ni Nana sa likodko. "Mas gusto ko ito, kaysa dito sa
palakol na hawak ko..."

Ibinato rin nito yung palakol - sa lalaking nasaharap ko.

Nasalo naman nito!

Ang dalawang ito, parang ang liwanag kungmagpalitan ng armas. Napapagitnaan pa ko

ng mga baliw na ito!

"Duguan ka yata?" Puna ni Nana sa lalaki.

"May dalawa kasing parak sa labas. Pinaslang kona." Tugon nito. Na para bang normal
lang ang ginawa nito.

Itong mga pulis na tinutukoy nito. Ito marahilyung back-up na tinawagan ni Arthur
kanina.

"Ilan pa sila rito?" Tanong pa nito kay Nana.

"Mga anim pa..." Tugon ni Nana.

"Eh, paano itong si Roger?"

Muntik na akong kapusin ng hininga.

Kung mag-usap kasi ang dalawang ito.

Parang wala ako sa gitna nila.

"Wag mo siyang gagalawin. Ihuhuli ko siya. Akoang papatay sa kanya..." Bilin ni

Nana.

Putangina! Kung magpartihan itong dalawa. Akalamo kakain lang ng pagkain ang mga
puta!

Hindi ko alam pero natameme ako. Kaya ko ba angdalawang ito? Basta ang alam ko lang
nanginginig ako. Hindi ako makagalaw -natatakot ako.

"Sige, basta akin si Inang..." Sabi nitongmalaking lalaki habang humakbang palampas
sa akin.
Dun ko lang sila nilingon.

Si Nana may hawak na cell phone.

Hindi ko man gaanong makita.

Pero naaninagan ko sila.

Naluluha ako pag-alis nila.

Lagot kami, paano na?

Kay Nana lang hirap na kami.

Tapos, dumating pa itong si -

- ROLI!!!

Malamang mamamatay kami -

Yari kami ngayong gabi...

JAMILLEFUMAH

@JFstories
jamillefumah.com

=================

BENTE-CUATRO✞

BENTE-CUATRO

[ START ]

ROGER's POV

CLICK! CLICK!

Ayaw na naman bumukas nitong lighter ko, badtrip!

CLICK! CLICK!

Bakit kaya? Hindi naman basa ng tubig.

CLICK! CLICK!

Sinubukan ko pa rin ng makailang ulit.

CLICK! CLICK!

Ayaw pa rin talaga, lintek!

Muntik ko nang maibato itong lighter na 'to, pero pinigilan ko ang sarili ko. Sa
ngayon kasi, ito na lang ang meron ako kung gusto kong makaligtas sa lugar na ito.
Ito lang ang panlaban ko sa dalawang iyon - ang munting liwanag nitong lighter na
'to.

CLICK! CLICK!

Sa wakas! Sumindi na rin.

Ang plano ko - hanapin si Marvin. Alam kong narito pa rin siya sa second floor.
Sigurado akong nadala ko siya rito nang hilahin ko siya kanina rito bago kami
nagtagpo nila Roli at Nana.

Kapag nakita ko na siya, kailangan ko naman ngayong sabihan sila Arthur na narito
rin si Roli bukod kay Nana - at papatayin nito kami! Sana lang ay makita ko pa
silang buhay.

The only way para makaligtas ako ay ang iligtas ko rin sila. Hangga't may buhay pa
kasi sa amin ay hindi naman siguro ako papatayin ni Nana. Ang sabi niya kasi kanina
ay ihuhuli niya raw ako, di ba?

Anyway, humakbang na nga ako. Bumungad sa akin ang tabi-tabing kwarto. Shit! Gaano
ba kalawak ang lumang ospital na 'to?

Tinungo ko yung unang kwarto. Naka-lock ang pinto. Mabuti ay may bintana ito.
Inilawan ko ng lighter ko - walang tao.

Pinuntahan ko yung pangalawang kwarto. Inilawan ko yung binatana nito.

Walang tao.

Sumunod yung pangatlong

kwarto.

Walang tao.

Tapos yung sumunod na kwarto.

Walang tao.

Iyong sumunod.

Walang tao.

Tapos itong isa.

Walang tao.

Iyong katabi nun.

May babae.

Tapos sa kasunod.

Walang tao.

Tapos sa -

Teka -

Tama ba?

May babae dun sa kwartong inilawan ko kanina?

Sa likuran ko.

Narinig ko.

Bumukas yung pinto.

Nung kwarto.

Iyong kwartong nakita ko.

May babae dun sa kwarto.

Napalunok ako.

Tapos namatay yung sindi ng lighter ko.

CLICK! CLICK!

Ayaw na naman sumindi. Nanginginig ang mga kamay ko.

CLICK! CLICK!

Hay, salamat sumindi. Kaya lang pagsindi nito. Dun sa harap ko.

Katapat lang ng apoy nito.

May mukha.

Nakatingin sa akin!

Mahaba ang buhok, babae siya.

Hindi kumukurap ang mga mata.

May mga bangaw siya sa tainga.

Tapos yung amoy niya -

Ang sangsang tangina!

Iyong bibig niya nakanganga. Nakaliyad siya at basang-basa.

Putangina! Si Ara!

Si Ara na kakambal ni NANA!

Hindi na ako nagsalita! Basta ako, tumakbo na. Hindi ko na nga alam itong
dinadaanan ko. Basta ako - takbo na naman nang takbo.

Tapos may nakabunggo ako.

Nabitawan ko tuloy itong lighter ko.

Kinapa ko ito.

Dammit! Nawawala!.

Tapos - napatigil ako.

Sino yung nakabangga ko?

Naku yari ako.

Baka mamaya - si Nana o si Roli ito.

Bigla kong nakapa itong lighter ko.

Nanginginig ko itong iniangat.

CLICK! CLICK!

Sumindi agad!

Inilawan ko iyong nakabunggo ko.

Isa.

Nanginginig

ako.

Dalawa.

Nangangatog ako.

Tatlo!

"Attorney..."

Gulat akong napaatras. Si Marvin lang pala akala ko kung sino. "Marvin!" Nilapitan
ko siya.

Umiiyak siya. "A-Attorney..."

"Marvin! Kailangan na nating-" Natigilan ako kasi napatingin ako sa kanyang -

Haaaa! Paano ba?

Napatulala ako.

"A-Attorney, tulungan mo ko..."

Paano kasi -

Putol ang kanyang braso.

"A-Attorney... ayoko pang mamatay..." Napahagulgol siya.

Hinawakan ko siya sa magkabila siyang panga. "Anong nangyari Marvin? Bakit putol
ang kanang braso mo?"

Nangangatal siya. "M-may lalaking pumalakol sa akin kanina... matangkad na

lalaki... hindi ko makita..."

"Shhh..." Alo ko sa kanya kahit natatakot na rin ako. "Halika..." Inakay ko siya
papasok sa isang kwarto dun. Inuupo ko siya sa kama. Tuloy lang siya sa
paghagulgol. Ako naman, natatarantang naghahanap sa medecine kit ng kahit anong
gamot o gasa na pwede kong ipantakip sa putol siyang braso.

"Attorney... mamamatay na yata ako..." Umiiyak pa rin siya at halatang takot na

takot.

"Shhh.. wag kang maingay..." Tuloy lang ako sa paghahalungkat.

"Mamamatay na ako... mamamatay na ako..."

Nang ilawan ko muli, hayun nga ang dugo at nagkalat na sa inuupuan niya. Kailangang
maampat ko ang dugo niya or else, mauubusan siya nito na baka ikamatay niya. Kinuha
ko yung kumot sa higaan. Pinunit ko pahaba at itinali ko dun sa putol siyang braso.
Hindi siya umaaray. Manhid pa yata ito.

Iisa lang ang sinasabi niya. "Mamamatay na ako... mamamatay na ako..."

Nang matalian ko ang sugat niya, humarap

ako sa kanya. "Marvin, makinig ka. Ihahatid kita sa labas sa sasakyan ko. Aalis
tayo rito."

Tumingin siya sa akin na parang wala sa sarili. Tapos may narinig ako.

Ano yun?

Parang -

May kinakaladkad.

Kinakaladkad na bakal.

Kinakaladkad na -

Palakol!!!

Tapos yung tunog -

Palakas nang palakas.

Papalapit nang papalapit.

Agad kong inakay si Marvin. Hinila ko siya palabas.

"Attorney, mamamatay na yata ako..." Umiiyak pa rin siya.

"Hindi ka mamamatay, Marvin... Mabubuhay ka..."

Pero nagpumiglas siya. Itinulak niya ako.

"Marvin?" Inilawan ko siya.

"Attorney... mamamatay na ako..." Para na siyang baliw habang umaatras sa akin.

Inilahad ko ang kamay ko sa kanya. "No, Marvin... tatagan mo ang loob mo...
makakaligtas tayo -"

Biglang bumukas ang ilaw!

Thank God may kuryente na.

Napatingala tuloy ako. Nilingon ko ang paligid ko. "Marvin, nakita mo... may
liwanag na..." Nilingon ko muli siya. "Makakaligtas na tayo at..."

Napatigagal ako sa nakita ko.

Si Marvin.

Tirik ang mga mata nito.

Tapos -

May nakatarak.

Sa ulo nito -

May palakol na nakatarak!

Napaatras ako.

Nakita ko kasi si Roli - nasa likod nito.

Sa unang pagkakataon - kusang kumilos ang katawan ko. Pumihit ako at mabilis akong
nanakbo. Diyos ko po! Si Marvin! Patay na ito. Napahinto lang ako nang may madaanan
akong elevator. Ito siguro yung sinasabi ni Arthur na daanan sa gitna bukod sa
hagdan na dinaanan namin. Nangangatog akong pinindot ang button nun para magbukas.

TING!

Nagbukas

naman agad. Biglang may pumutok. Putok ng baril!

Si Arthur!

Sumakay ako ng elevator. Sa third floor.

TING!

Nagsara.

Sa third floor.

TING!

Nagbukas.

Marahan akong lumabas.

Nakarinig ako ng putok ng baril? Baka napatay na ni Arthur si Nana. May ilaw na
kasi eh. Kaso biglang -

Namatay na naman yung ilaw.

Hinugot ko yung lighter.

Biglang bumukas iyong ilaw.

Tapos namatay ulit.

Bumukas ulit.

Namatay.

Bumukas ulit.

Patay-sindi!!!

Pero mas okay na ito kaysa wala talagang ilaw. Iyon nga lang, masakit sa mata.
Luminga ako sa paligid. Saan na nga ba iyong kwarto ni Inang? Hayun! Bukas ang
pinto. Itong ilaw, patay-sindi pa rin.

Pumasok ako.

Pagpasok ko.
Bakit ganito?

Nang pumasok ako.

Nagkalat ang dugo -

Pero walang tao.

Pumasok pa ako.

Nasaan sila? Si Inang? Si Athur at si Rico? Iyong dalawang nurse na kasama nila?

Tapos may narinig akong ungol.

Marahan ko iyong nilingon.

May tao dun.

Nilapitan ko iyon.

Nilapitan ko.

Iyong ilaw.

Kumukurap pa rin ito.

Pero lumapit pa ako.

Tapos heto.

Heto na ako.

Heto.

At -

Nang makalapit na ako.

Nabuhayan ako.

Kilala ko ang dalawang ito. Ito yung dalawang nurse ni Inang. Kaso iyong isang
babae, duguan ang ulo. Nilapitan ko sila. "Anong nangyari?"

Naiiyak yung isang nurse. "May pumukpok po sa ulo niya..."

Humihinga pa itong duguan. "Tulungan mo ako, ihiga natin siya sa kama..."

Binuhat namin itong isang nurse at inihiga sa kama. May malay-tao

pa itong duguan. "Anong pangalan mo?" Tanong ko dito.

Umungol ito. "M-Mary po... Mary Estopil..."

"Okay Mary, kaya mo bang tumayo?"

Tumango lang ito. Bumaling ako dito sa isa pang nurse na babae. "Anong pangalan
mo?"

"C-Cristine May, Sir..." Halata ang takot sa tinig nito.

"Okay Cristine May, meron ba dyang pwede nating ibalot sa ulo niya-"

Hindi na ito sumagot. Naghanap na lang ito at naghalungkat sa mga cabinet. Pagbalik
nito, may dala na itong benda. Binalutan muna namin ang ulo ni Mary Estopil nang sa
ganun ay maibsan ang pagdurugo noon. Pagkatapos ay inakay ko na ito palabas ng
kwartong iyon.

Bumaling ako kay Cristine May. "Nasaan sina Arthur?"

"H-Hindi ko po alam, Sir... basta lang po nung nagkagulo dito, eh... nawala na lang
po sila. Nagtago po kasi ako nang matumba sa akin si Mary..." Nangingiyak ang tinig
nito.

"Okay ganito... tatagan mo ang loob mo ah. Lalabas tayo at aalis sa lugar na ito."

Sunud-sunod ang pagtango nito. Nagpatuloy kami sa paglalakad hanggang sa narating

namin iyong elevator sa gitna. Pinindot ko ulit ang buton niyon pababa. 'Langya!
Ayaw bumukas.

Bumaling ulit ako kay Cristine. "Malayo ba iyong isang daan pababa?"

TING!

Bumukas iyong elevator pero kalahati lang.

"Cristine, alalayan mo muna itong si Mary. Bubuksan ko lang ang elevator."

Inilahad ko dito itong si Mary. Pero tulala lang siya sa likod ko.

"C-Cristine... Bakit?"

Naluluha ang mga mata nito. Nakatingin lang ito sa likod ko.

Napalunok ako. Parang namumutla na rin ako. So marahan ko itong nilingon.

Marahan.

Marahan.

Heto

na.

Nilingon ko na.

Shit!

May babae sa elevator na yun. Nakatalikod. Umuuga ang balikat nun.

Tapos sa gilid ko.

May napansin ako.

Ano yun?

Parang boomerang ito.

Mabilis ang ikot -

Lumilipad sa ere.

Hindi ko namalayan -

Ang bilis ng pangyayari.

Kasi itong bagay na 'to -

Nasapol si Cristine sa ulo.

Torpet ang babae -

Basag ang bungo nito!!!

Isa palang martilyo -

Na tumama sa ulo nito.

Agad akong napalingon sa pinanggalingan nito.

Si Nana!

Sa takot ko - napilitan akong pasukin itong elevator. Kahit na ba may -

Babaeng multo dito.

Basta - pinagkasya ko yung sarili ko sa makitid na pinto nito.

Paano kasi - bahagya lang nakabukas ito.

Mabilis kong pinidot ang buton nito para magsara.

Tangina ayaw pa!

Bilis pindot pa!

Si Nana andyan na!

Pindot pa! pindot pa!

Si Nana papalapit na!

Pindot pa!

Hayun at -

TING!

Nagsara!

Sa wakas. Sa first floor!

Tapos na-stuck up!

Saka ko lang namalayan.

Katabi ko nga pala si Ara. Si Ara na kakambal ni Nana.

Heto pa rin siya. Nasa gilid ko pa. Ramdam na ramdam ko ang lamig at amoy na amoy
ko ang nabubulok na laman ng tao.

Tapos napalingon ako dito sa akay ko. Bakit kaya hindi umiimik ito?

"M-Mary..." Bulong ko dito.

Sinilip ko ang mukha nito.

Dun ko na ito binitawan. Kasi di ko namalayan. Wala na pala itong buhay.

Isa na lang pala itong bangkay.

Tapos sa gilid ko - may sumitsit.

SHIT!!!

Kahit anong mangyari -

Hindi ko ito lilingunin pakshit!

Eh, ang kaso nangalabit!

Habang sumisitsit!

Putangina! May killer na meron, may multo-este, demonya pa!

Malamang baliw na rin ako makaligtas man ako dito. Mamalayan ko na lang - killer na
rin pala ako.

Kaya sige - heto at lilingun na ko -

Isa -

Dalawa -

Tatlo!

TING! Sakto!

Nasa first floor na pala ako!

Takbo!

Kaya lang napahinto ako.

Bumungad kasi si -

Roli.

Dito sa harap ko.

Mukhang hanggang dito na lang ako, dahil tiyak na papatayin na niya ako.

Iyong hawak siyang palakol, mukhang sa akin niya ipupukol!

"Ako na ang papatay sa'yo..." Sabi niya na parang ulol.

JAMILLEFUMAH
@JFstories

jamillefumah.com

=================

BENTE-SINCO✞

BENTE-SINCO

ANG ISANG TAONG NAMATAY na... ay bihira na lamang makakaalala... Ang namatay sa
panahong hindi niya pa oras at may naiwan pang mithiin sa lupa ay pamamahayan ng
kalikasan.

[PGAN101]

Ang isang demonyo na ko-kontrol sa masamang enerhiya ng taong yumao ay ang diablong
maghahari. Hindi siya mawawala dahil ang demonyo ang malabong susuko. Hindi siya
susuko sa Diyos at lalaban ang kanilang lipi at gagawa ng kadayaan sa mundo gamit
ang isip ng mga taong mahal ng Diyos at aagawin sila dito.

May gusto itong makuha mula sa'yo... Pero hindi niya ito makukuha ng 'wala' mong
pahintulot. Gagawa siya ng daan para ikaw mismo ang sumuko sa kanila. Ang isang
matibay na tao ay hindi susuko... pero madaya ang demonyo...

Your soul kapalit ng bagay na ibibigay niya sa'yo...

Hindi naman sila lumapit sa'yo para ibigay ang totoong gusto mo. They are very
tricky and they have absolutely no sympathy for humans. Demons, devil, fallen
angels, unclean souls... they feed off of negative energy.

What demons want from us is our total destruction. NO MORE NO LESS.

- INSANUS

ILYARA- Ang ilang parte ng 'ILY ARA' mula sa dalawang huling kabanata ay likhang-
isip na lamang ng may akda (ilang haka-haka at kwento ng mga matatanda)

[ START ]

ROGER's POV

Si Ara nasa harapan ko. Si Ara kakambal ni Nana.

Nakatingin siya sa mga mata ko. Hindi ako kukurap dahil baka mawala siya sa
paningin ko.

Sa kasamaang palad ay namatay ang lighter na hawak-hawak ko.

CLICK! CLICK!

Sumindi.

Shit!

Si Ara -

Nawala na!

Nasaan na siya?!

Gising! Gising! Tinapik-tapik ko ang mukha ko. Sana panaginip lang ito. Ngayon lang
kasi ako nakakita ng pinilipit na katawan sa tanang ng buhay ko. Para kasing hindi
ito totoo. Sa palabas ko lang kasi napapanood ang ganito.

Inilawan ko ang paligid. Nangangatog ako. Halos mabitawan ko na nga itong lighter
na hawak ko. Biglang may narinig akong umungol. Ano yun? Iyon na naman iyong ungol
na narinig namin ni Rico.

Inilawan ko iyon. Doon! Banda ron!

Naluluha ako sa takot. Paano kung si Ara pala yun?

Tapos -

Hayun na naman iyong umuungol.

Inilawan ko.

Shit!

May -

Babae ron.

Nakahiga ito! Namamaluktot, nanginginig ay umuungol!

"S-sino yan?" Bulong ko.

Tapos -

Namatay na naman itong lighter ko! Damn! Ayaw ng sumindi!

Sinindihan ko ulit! Ayaw na talaga!

Napahinto ako.

Paano -

Sa likod ko -

May humihinga!

Puta may naririnig ako!

Humihinga!

Napalunok ako. Tagaktak ang pawis ko.

Pero ang mas ikinatakot ko -

Iyong lighter ko.

Kusang sumindi ito!

Jesus!

Muntik na akong mapatalon!

Dinampot ko iyon - at saka iniangat.

Inilawan ko ang paligid - at saka lumingap sa paligid.

Nawala iyong babae kanina.

Nasaan na yun?

Kanina lang, nandi -

Fuck!

Napakawag ako ng may biglang yumakap sa likod ko!

Hinila ako nito. Kinaladkad. Pinilit kong pumiksi pero di ako nakapalag.

Basta ako - nagkakakawag!

"R-Roger!"

Napahinto ako. Kilala ko ang tinig na iyon.

Inangat ko ang aking mukha mula

sa pagkakahiga. Madilim. Habol ko ang aking hininga. Akala ko kasi mamamatay na

ako. Pero kaninong tinig iyon? Tinawag ang pangalan ko.

"R-Roger..."

Hayun ulit. "S-Sino ka?"

"R-Roger ako ito..." Nanginginig ito.

Bumangon ako. Pamilyar ang boses nito. "Maria..."

"O-Oo... si Mrs. Ocampo."

"Oh, my God!" Kahit hindi ko siya makita, alam kong nasa harapan ko lang siya. Agad
ko siyang niyakap. Nanginginig siya. "Ikaw nga, Maria!"

Napahagulgol siya. "R-Roger..."

Kung ganun, siya pala yung babaeng umuungol. Siya rin iyong babaeng nakita kong
nakahiga at nanginginig kanina. "Maria... kailangan nating makaalis dito..."

"K-kailangan natin ng ilaw..."

Napaigtad ako ng biglang nagliwanag ang paligid. Isang lalaki mula sa likuran ko
ang bumungad. May dala itong lampara.

"Sino ka?!" Takot na takot akong napaatras habang yakap si Mrs. Ocampo.

"It's okay... R-Roger... kilala ko ang lalaking yan..." Awat sa akin ni Maria.

"Narinig ko ang pag-ungol ng babae dito sa loob ng kweba ng mangaso ako kanina.
Nang makita ko siya.." Nakabaling ito kay Mrs. Ocampo. "...humingi agad ako ng
tulong sa tiyuhin ko." Paliwanag nitong lalaking may dalang lampara. Ngunit
nakakapagtakang hindi lang lampara ang dala nito. May dala rin itong malaking bag.

Sa likod naman nito ay may sumilip pang isang matandang lalaki . Ito marahil ang
tiyuhin nito.

"Umalis na tayo rito..." Iniangat ko si Maria. Dito ko lang napansin na tuyong-tuyo

ang mga labi niya. Namumutla at nanghihina siya.

Inabutan kami nitong lalaking may lampara ng tubig na nasa bote. Pinainom

ko agad iyon kay Maria. Nanginginig pa siyang inubos niya ang laman niyon. Marahil
ay ilang araw siyang hndi nakakain at nakainom ng tubig.

"Sino ang lalaking nakahiga doon?" Tanong ng tiyuhin nitong lalaki.

"Nakahiga?" Napamaang ako.

"Oo, nakahiga. Mukhang wala na siyang buhay."

"Hindi ba - pilipit ang katawan niya?" Tumayo ako upang tingnan ang itsura ng
bangkay ni Rico.

"Hindi. Nakahiga lang ito."

Nanlaki ang mga mata ko sa nakita ko. Oo nga! Nakahiga lang ito. Animo'y natutulog
lang na tao. Natutop ko ang sarili kong bibig. Bakit ganun? Kitang-kita ko kung
paano pinilipit ang katawan nito kanina ah. Paanong? Bumalik ako kay Mrs. Ocampo.
"Maria... noong hinila mo ako... nakatayo ba ako?"

Umuling siya. "Hindi Roger... nakapikit ka... mukha kang binabangungot..."

So ganun pala ang nangyari. Bangungot pala iyon. Parang totoo! O - hindi kaya -

Naku! Posible kayang ilusyon iyon? Hipnotismo ni Ara!

Pagkatapos ay bumalik ako sa bangkay ni Rico. Sa tabi niya -

Hayun ang kalansay ni Ara!

Bumaling ako sa lalaking may hawak ng lampara. "Ano ang laman ng bag mo?"

"Ah, heto ba? Wala naman."

"Pwede ko bang mahiram?"

Napatingin muna ito sa kasamang tiyuhin at saka tumugon. "Sige..."

Nang makuha ko na iyon sa kanya, binuksan ko iyon. Pagkatapos ay pikit-mata kong

binuhat ang labi ni Ara at inilagay ko sa loob ng bag.
"Seryoso ka?" Reklamo nitong lalaking may lampara.

Hindi ko siya tinugon. Bagkus ay itinuloy ko ang aking ginagawa.

Naalala ko. Sabi ni Inang, bago ito binawian ng buhay, diablo raw si Ara. Mukhang

totoo nga ang sinabi nito. Bumaling ako sa kanilang lahat. "Umalis na tayo. Humingi
tayo ng tulong sa mga awtoridad." Pagkasabi ko non ay binuhat ko na si Maria.

Nagkatinginan muna ang dalawa bago sumang-ayon. Paglabas namin ng kweba, sabay-
sabay kaming naglakad patungo sa labasan ng gubat. Pasan-pasan ko si Mrs. Ocampo
habang bitbit ko ang isang bag kung saan naroon ang kalansay ni Ara. Maya-maya lang
at natanaw na namin ang sasakyan nila sa kalayuan.

"Salamat sa inyo..." Sabi ko sa dalawa.

"Ikaw lang ba mag-isa, hijo?" Tanong sa akin nung matanda.

"Dalawa ho kaming pumunta rito. Kaso - namatay ho iyong kasama ko."

"Pinatay mo siya?" Bahagya pa itong napahinto.

"Hindi ho." Tumingin ako sa bitbit kong bag. "Ito ho ang pumatay sa kanya."

Napahalakhak lang ang matanda na halatang hindi naniniwala sa akin. Iniba niya ang
usapan. "May sasakyan ka ba?"

Tumango ako. "Doon ho banda."

Nagulat ako nang maglabas ito ng baril. "Sori, hijo. Pero hindi kami narito para
tulungan kayo ng kasama mo. Narito kami para nakawan kayo."

Namutla ako. Tangina! Mga magnanakaw pala ang mga ito. Kaya pala may dalang
malaking bag itong isa. Akala yata may kayamanan dun sa loob ng kweba.

Tinutukan nila ako ng baril at pinalapit sa sasakyan nila. Pagdating namin don,
mayroon pa siyang kasamang tatlong lalaki. Nakangisi ito sa amin.

"May pera ba yan?" Tanong nung isa nilang kasama. Mukhang ito iyong pinuno.

"May sasakyan daw siya. Doon banda." Inginuso nito.

"Good job! Eh, yung babaeng kasama niya - mapapakinabangan ba?"

Bigla akong kinabahan.

Maging si Maria ay humigpit ang pagkapit sa aking likuran. "Please. Kunin nyo na
lang ang sasakyan ko. Banda dun. Sasamahan ko kayo."

"May cash ka dyan?" Tanong ng pinuno nila.

Umiling ako.

"Oh, sige. Isama mo kami sa kotse mo. Iwan mo na yang babae."

"Isasama ko na itong babae." Naglakas loob na ako. "Hindi naman kami tatakas..."

Tumango lang ang pinuno nila. Pagkatapos ay humakbang na kami kasama itong lalaking
may hawak ng lampara kanina. "Dito muna kayo boss. Pagbalik namin - dala ko na ang
kotse nito."

"Ingat ka."

Bumulong ako kay Mrs. Ocampo na nangangatog sa likuran ko. "May favor ako sa'yo..."

"Ano?"

"Pumikit ka lang. Wag kang didilat." Usal ko.

"Bakit?" Tanong niya.

"Basta gawin mo na lang. Kapag nakatulog ako, gisingin mo agad ako, ah?"

"Hindi ko maintin-"

"Basta gawin mo na lang."

Narinig yata nung kasama namin ang pagbubulungan namin. "Anong pinagbubulungan nyo,
ha?!"

"Wala." Tipid kong tugon. Bumulong ulit ako kay Mrs. Ocampo. "Nakapikit ka na?"

"Oo." Sagot niya.

"Sandali!" Awat ng pinuno nila.

Halos hindi pa kami nakakalayo. Napalingon kami.

"Sino yung batang kasama nyo dyan?" Tanong ng pinuno nila.

Ha? Sinong bata?

Nagkatinginan kami nitong lalaki. "Nasaan?"

"Hayun oh - sa likod nyo."

Napalunok ako. Heto na naman iyong kaba ko. Malamang si -

Ara ito!

Kaso no'ng lumingon ako -

Nawala yung lalaki sa tabi ko!

Iyong kasama ko.

Shit! Hindi kaya -

May bumagsak mula sa itaas.

Katawan.

Pilipit na -

Katawan!

Ito
yung lalaking -

Katabi ko.

Tapos -

Napatingala ako.

Napatingala ako.

Napatingala ako.

Si Ara!!!

Sunud-sunod na putok ng baril ang naririnig ko. Kung ganun - nakikita rin nila si
Ara. Kung hindi ako nagkakamali -

Nasa ilalim na rin sila ng hipnotismo nito.

Ganoon din ako!

Sana lang gisingin ako ni Mrs. Ocampo.

Kapag napatay ako ni Ara dito sa panaginip ko -

Malabo na kong magising pihado!

Pero sa ngayon - tatakbo lang ako.

Basta takbo lang ako nang takbo!

Iyong mga putok ng baril - isa-isa nang nawawala.

Tapos may mga katawan na humahagis sa kung saan!

Biglang katahimikan.

Napahinto ako.

Wala na kong marinig na sigaw ng tao.

Lilingon ba ako.

Oo, lilingon ako.

Please, Maria! Gisingin mo na ako.

Heto na - lilingon na ako.

Kaso - hindi pa ako nakakalingon -

May napansin ako.

Itong pasan-pasan ko.

Para kasing -

Hindi si Mrs. Ocampo.

"Maria?" Bulong ko.

Wala itong tugon.

Bastan ramdam ko -

Basang-basa na ng tubig ang likod ko.

Nanginginig ito.

Naamoy ko - ang baho nito.

Napakalamig nito.

Naririnig kong -

Binabangaw ito.

Diyos ko! Anong gagawin ko!?

Bibitawan ko ito. Oo, bibitawan ko! Pero paano?

Nakayapos ito sa likod ko.

Bahala na! Naiiyak na ako.

Isa.

Dalawa.

Tatlo!

Humigpit ang pagkakayakap nito!

"Aahhhh!" Napasigaw ako.

Nang magbangon ako - si Mrs. Ocampo -

Nasa harapan ko.

"Sa waka nagising ka rin..." Nakangiti siya sa akin.

"Anong nangyari?"

Nangangatal pa ako.

"Nakatulog ka."

Pagtingin ko sa paligid ko, tulog din itong mga lalaking carnapper.

"Hindi ko alam... pero kanina... umuungol sila..." Sabi pa ni Maria.

Tama nga ako sa hinala ko. Malamang patay na ang mga yan sa bangungot. Tumayo ako
at agad hinanap ng kamay ko ang bag kung saan naroon si Ara. Sa di kalayuan -
natatanaw ko na ang sasakyan ko. "Halika na..." Inalalayan ko na siya.

Pagpasok namin ng sasakyan, ipinaliwanag ko na sa kanya ang mga nangyayari. Namo-

mroblema kasi ako, kailangan kasi'y isa sa amin ang laging nakapakit. Baka kasi
umatake na naman si Ara at parehas kaming mapasailalim sa bangungot.
Napatulala lang siya. "Isa siyang diablo?" Parang hindi pa siya makapaniwala.

"Hindi ko rin alam, Maria."

"Posible ang sinasabi mo, Roger. Siya rin marahil ang nagpaparamdam sa amin noon."

Namilog ang mga mata ko. "Anong ibig mong sabihin?"

Isinalaysay niya sa akin ang lahat. "Hindi makakapanakit ng pisikal ang isang
diablo pero kaya nilang gumamit ng hipnotismo para makapanakit at makagamit ng
katawang lupa."

"Ano ang dapat nating gawin?" Tanong ko.

"Isa lang naman ang pakay nito - kaluluwa."

Napasandal ako sa driver seat. "Sa dami ng pinatay ni Nana - bakit hindi na lang
iyon ang kuhaan niya ng kaluluwa."

"Roger... hindi basta makukuha ng diablo ang kaluluwa ng isang tao. Unless kung io-
offer mismo ng isang tao ang kaluluwa niya sa diablo."

Napatingin ako sa kanya. "How did you know that?"

"Nagsisimba ako tuwing Linggo. Madalas itong mabanggit sa sermon ng pari."

Nalungkot ang mukha

nito. Si Janice kasi ang kasa-kasama nito magsimba.

"Si Janice -"

"Alam ko na, Roger." Napaluha siya.

"Alam mo ng nawawala si Janice?"

Umiling ito. "Alam ko ng patay na si Janice. Pinatay siya ni Nana!" Napahagulgol na

ito. "Ang kapal ng mukha niya! Ikinwento niya pa sa'kin kung paano niya pinatay ang
anak ko! Papatayin ko siya! Papatayin ko sila ni Roli!"

Bigla ko siyang niyakap. Maging ako ay napaluha na rin.

"Mga hayop sila! Baliw sila!"

"Shhh... tahan na, Maria. Wag kang mag-alala. Sisiguraduhin kong magbabayad sila sa
batas." I'm a lawyer. Kaya ko silang idiin sa batas.

Pagkatapos ay humarap na ako sa manibela at pinaandar ang sasakyan ko.

Kaso -

Bago ko mapandar ang sasakyan ko -

Sa gilid ng bintana nito -

May palakol.

May palakol.
May palakol na -

Tumama sa leeg ni Maria.

"Maria!!!" Napahiyaw ako!

Sapol sa leeg si Maria! Napabuga ito ng dugo!

Si Roli!

Nasa gilid pala ng sasakyan ko. Mabilis kong ikinambyo ang koste ko at pinaandar
ito.

Nahigit pa ni Roli ang palakol na ipinukol nito. Nang tingnan ko ito sa rearview
mirror ko - kasama rin pala nito si -

Nana!

Hayun sila at magkasama!

Napahagulgol ako. Hindi sa takot. Hindi sa galit. Kundi sa sobrang habag ko sa

kalagayan ni Maria. Naghihingalo ito. Inihinto ko ang sasakyan ko ng makalayo ako
kila Nana. Tinakpan ko ang hiwa ng kanyang leeg.

Napakaraming dugo ang lumalabas roon. "Maria..." Piyok ang tinig ko.

Kumapit siya sa kamay ko. "R-Roger... minahal mo ba ako..."

Tumango ako. Totoo naman kasi. Minahal ko talaga siya. Kahit noong kasal na kami ni
Nana. Kaya lang, mahal ko rin si Nana.

"Maria... please wag kang magsalita... dadalhin kita sa hospital..."

Ngunit nagpumilit pa rin siyang magsalita. "I-Ililigtas kita..." Pagkatapos ay

bahagya siyang tumingala kahit na tumatagas ang dugo sa leeg niya. "A-Ara...
inaalay ko sa'yo a-ang aking kaluluwa..."

"Wag!"

©JFstories

"S-sa'yo na ang aking kaluluwa... b-bumalik ka lang sa impyernong p-pinanggalingan

mo..." Pagkatapos ay sumuka na siya ng dugo.

"Maria!"

Kinapitan niya ako sa kwelyo. May gusto siyang ibulong.

Inilapit ko ang tainga ko sa kanya. "Maria... hindi kita marinig..." Umiiyak ako.

Lumapit pa lalo ang bibig niya sa tainga ko. Bumulong siya. "Anak mo si -

JANICE..."
visit JAMILLEFUMAH.COM

=================

BENTE-SEIS✞

BENTE-SEIS

[ START ]

ROGER's POV

Janice...

Janice...

Janice...

Anak ko si Janice? Paano nangyari iyon?

Nag-isip ako.

Inalala ko.

Naalala ko.

Noong mga panahong kakakasal pa lang namin ni Nana - hindi nawala ang relasyon
namin ni Maria kahit na isang taon na siyang kasal kay Eric.

Hanggang sa nalaman ko mismo kay Eric na baog siya kaya pala hindi pa rin sila
nagkaka-anak.

Ngunit isang araw, nagdalang-tao si Maria. Halos kasabayan ni Nana. Ako lang ang
nagulat dahil ako lang naman ang nakakaalam, bukod sa kanilang dalawa ng asawa
niya, nang tungkol sa disability nito. I thought it was a miracle. Ni hindi sumagi
sa isip ko na sa akin pala ang batang iyon.

Ako pa kasi ang walang sawang nagpapayo kay Eric na wag sumuko - na sumubok pa
ulit.

Tapos napaisip ulit ako. Oo nga pala - may nangyayari sa amin ni Maria. Oh, God!
Ano ba itong nagawa ko?!

Pagkapanganak ni Maria kay Janice, namatay si Eric sa isang aksidente.

Teka - aksidente nga ba? Posible nga kayang si Nana rin ang pumatay sa kanya?
Naalala ko rin kasi noong gabing namatay si Eric, hindi ko mahagilap si Nana.

Napatingin ako kay Maria sa tabi ko - wala na siyang buhay. Narito pa rin ako at
nagmamaneho ng sasakyan ko pauwi. Pagkatapos noon ay hinagkan ko ang muka niya.
Naroon pa rin ang pouted lips niya - napakaganda niya talaga.

Itinuon ko ang sarili ko sa pagmamaneho. Sa wakas, nasilayan ko rin ang araw.

Nagpasya ako. Ipaghihiganti ko ang mga taong nawala sa buhay ko. Kahit kapalit

pa non ang sarili ko - papatay ako.

Habang nasa biyahe ako, saktong umulan nang malakas. Humito ako sa isang liblib na
lugar. Hinubad ko ang suot kong damit at ganoon din ang damit ni Maria. Lumabas ako
ng kotse at naligo ako sa ulan nang sa ganun ay mawala ang malansang dugo sa aking
katawan.

Nang malinis ko na ang sarili ko, bumalik ako sa kotse at muling nagbihis ng
hinubad kong damit. Samantalang inilagay ko naman ang katawan ni Maria sa backseat
sa ilalim nito. Pinunasan ko ang sarili ko gamit ang damit na hinubad ko kay Maria
at saka ibinalot iyon sa bangkay niya. Nagpatuloy na ako sa pagmamaneho.

Huminto ako sa isang gasoline station at nagpagasolina gamit ang credit card ko.
Bumaba ako at nagtungo sa convenience store nito. Bumili ako ng maraming kandila at
posporo. Bumili rin ako ng maraming energy drink at kalamansi. Pagbalik ko sa
kotse, ipinagpatuloy ko na ang pagmamaneho ko. Mahaba-haba rin kasi ang biyahe ko.

Tanghali na nang makauwi ako sa bahay. Pagbaba ko ng kotse - luminga muna ako sa
paligid. Walang tao.

Kinuha ko ang bag sa loob ng sasakyan ko kung saan naroon ang kalansay ni Ara.
Kinuha ko rin ang red wine na nakuha ni Ka Pineng don sa dating bahay nila Nana,
ganoon din ang coat nito. Dinampot ko rin ang mga pinamili ko. Nilingon ko muna ang
katawan ni Maria. Dito muna siya - may tatapusin lang ako. Then, pumasok na ako sa
bahay.

Pagpasok ko - naroon pa rin ang kabaong ni Ara. Sinilip ko iyon - wala na si Ara
don.

Inaasahan ko na iyon. Alam kong kukunin nila ang bangkay ni Ara. Kaya nga kinuha ko
itong kalansay ng isang Ara na kakambal ni Nana para may

leverage pa rin ako at hindi dehado.

Sa harapan ng kabaong, naglatag ako ng lamesita. Naghanda ako ng kopita. Binuksan

ko itong Fonseca 1983 na redwine at sinalinan ko ang isang kopita, pero kalahati
lang. Iyong isang kopita - hindi ko sinalinan.

Pagkuwan ay tumungo ako sa kusina. Mabuti na lang at may stocks pa ako. Kumain ako
hangga't kaya kahit wala ako sa mood. Kailangan ko ng lakas - lakas ng loob.

NANG SUMAPIT ang gabi, naghanda na ako. Pinatay ko ang ilaw. Nagsindi ako ng
kandila at itinayo ko iyon sa gitna ng lamesitang inilatag ko. Pagkatapos ay umupo
ako - nakaabang ako sa pinto.

Inilapag ko sa tabi ko itong bag kung saan naroon si Ara - na kakambal ni Nana. Sa
itaas ng pinto, may orasan don. Inorasan ko si Nana. Alam kong darating siya.

Wala akong ibang tinutunggga kundi itong energy drink upang manatili akong gising.
Ngunit lumipas ang magdamag - walang Nana na dumating. Hanggang sa sumikat na muli
ang araw.

Bumalik ako sa kusina at naghanap ng kutsilyo. Hiniwa ko ang sarili ko at saka ko

dinampian ng kalamansi iyon. Napahiyaw ako sa sakit! Pero gising na naman ako.
Ilang oras pa ba bago sumapit ang gabi? Mahabang oras pa ang hihintayin ko.

Nagtungo ako sa taas ng bahay namin. May mini-gym kami ron at doon muna ako
nagpalipas hanggang magtanghali. Kumain ako pagkatapos at uminom muli ng maraming
energy drink. Nang malapit ng magdilim, kinuha ko ang kopita na may lamang red wine
at itinapon iyon. Tapos ay sinalinan ko ulit iyon - kaunti lang. inilapag ko iyon
sa mesa katabi ng kopitang walang laman. Naupo ako habang umiinom ng energy

drink.

At heto na nga - gabi na ulit. Pinatay ko ang ilaw at nagsindi muli ako ng kandila
sa gitna ng lamesita. Nakatingin lang ako sa orasan. Anong oras kaya siya darating?

MADALING ARAW NA.

Bakit wala pa rin siya?

Hiniwa ko muli ang sarili ko at pinatakan ko iyon ng kalamansi. Nawala ulit ang
antok ko.

Maya-maya ay lumangitngit na ang pinto.

Heto na siya.

Heto na si Nana. Si Clarisse na asawa ko.

Mula sa liwanag ng kandila - natanaw ko na siya.

Hayun siya! May hawak siyang martilyo!

"Kahapon pa kita inaabangan..." Kalmado kong bungad sa kanya.

"Nasaan ang kambal ko?" tanong niya.

Kinuha ko ang bag sa tabi ko at inilapit ko sa kanya. Nang mahawakan niya iyon -
agad niya iyong binuksan. Parang buhay itong Ara na kakambal niya kung yakapin niya
ito. Hinalikan niya pa sa noo ang bungo nito.

"I love you, Ara." Pagkatapos ay bumaling na siya sa akin.

"Nasaan ang anak kong si Ara?" Ako naman ang nagtanong.

Lumakad siya ng marahan at umupo siya sa upuan kaharap ko. "Bakit mo pa hahanapin
ang anak natin? Maya-maya lang ay mamamatay ka na." Inilapag niya ang hawak siyang
martilyo katabi ng kandilang nakatirik sa gitna ng mesita.

Tinitigan ko siya. Hayun pa rin ang maganda siyang mukha. Alam kong nasusuklam ako
sa kanya ngunit sa kabila noon, mahal ko pa rin siya. "Minahal mo ba talaga ako,
Nana?" Garalgal ang tinig ko.

Tumingin siya sa red wine na nasa harapan namin. "Fonseca 1983 from Vintage Port sa
Portugal, paano mo nalaman na paborito ko ito?" Ngumisi siya.

Napalunok ako.

Napatingin muna siya sa kopitang may laman

na sinalinan ko nang kaunti bago kumilos ang kanyang kamay at hinawakan ang bote ng
redwine upang salinan ang kopitang walang laman. Pagkuwan ay nilanghap niya ang
aroma non. "I like this wine." Tumingin siya sa akin. "Syempre minahal kita."

"Kung ganoon, paano mo ito nagawa. Bakit pati sarili nating-"

"Shut up, Roger!" Napatili siya.

Napaigtad ako sa paghiyaw niya.

"Nagbago na ako ng makilala kita. Kinalimutan ko na ang kapatid kong si Ara. Handa
na ako sa bago kong buhay!" Pumiyok siya. "Pero anong ginawa mo? Naghanap ka pa ng
iba!"

"W-What do you mean?"

"Akala mo hindi ko alam?" Nangangalit ang mga bagang niya. "Alam kong anak mo si
Janice!"

Napatigagal ako.

"Lumapit sa akin si Maria isang araw, umiiyak siya. Kamamatay pa lang ng asawa
niya. Humihingi siya ng tawad sa akin dahil nagka-anak kayo." Nanginginig siya.
"Ang sabi ko - pinatawad ko na siya. Basta wag niya lang ipaalam sa'yo. Sabi ko
pang tutulungan ko siya sa pinansyal para kay Janice..."

"Jesus-"

"Ang kaso, Roger - ang sakit, eh! Ang sakit pala! Putangina mahal na kita!" Galit
na galit siya. "Sino ang dumamay sa akin? Si Ara! Ang kapatid ko na si Ara!"

Baliw siya. Kasalanan ko kung bakit - tuluyan na siyang nabaliw.

"Kaya tinuloy ko ang naudlot kong plano - ang pangako ko kay Ara. Na hahanapan ko
siya ng PAA. Pero bago yun - papatayin ko muna ang lahat ng mga nagmamahal kay
Ara."

"Ang anak natin?" Natutop ko ang sarili kong bibig.

"Matagal ko na siyang gustong patayin. Nagtitimpi lang ako. Pero gigil na gigil na
akong patayin siya. Hanggang sa nagka-relasyon sila ni Roli."

"Fuck!"

Napatayo ako. "Nagkarelasyon sila ni Roli?!"

Napangiti siya. "Kaya nga napilitan akong patayin na siya, eh. Pag-aari ko si Roli.
Walang ibang pwedeng magmahal sa kanya kundi ako lang."

Nanlambot ako sa pagkakaupo. Nanlumo ako sa nalaman ko. "Ngayon Nana, bago mo ako
patayin, may isa pa akong tanong."

Inangat ni Nana ang kopitang hawak niya na may laman. Tumikhim siya nito.

Napapikit ako ng ginawa niya iyon. Buong lakas pa rin akong humarap sa kanya.
"Minahal mo ba si Ara - na anak ko?"

Huminga siya nang malalim at saka -

Hinipan ang kandila sa harap ko!

Shit! Ang dilim!

Mabilis gumapang ang kamay ko para kapain ang martilyong inilagay niya sa gitna ng
lamesita.

Kaso -

Wala na ito.

Tapos may bumulong sa likod ko. "Of course Roger, I love Ara..."

Pagkarinig ko niyon ay bahagyang nagdilim ang paningin ko. Namalayan ko na lang na

sumubsob ako sa sa lapag. Nang kapain ko ang likod ng ulo ko -

Puro dugo iyon!

Pinukpok niya pala ako ng martilyo!

Nagliwanag ang paligid.

Sinindihan niya pala muli ang kandila. "Di ba sinabi ko na sa'yo, ikaw ang ihuhuli
ko." Naglakad siya papalapit sa akin.

Marahan akong kumilos upang tumihaya. Nakakagalaw pa ako! Hindi pa ako patay! Kaya
lang - masakit ang ulo ko. Manhid ang kanang paa ko. Tinanaw ko siya - nakayuko
siya sa akin.

May hawak siyang kopita at sinalinan niya iyon. Pagkatapos ay nilagok niya ang
laman non. "Hindi ka nag-iisip." Sabi niya pa. "Matalas ang paningin ko sa dilim.
Dapat, pinuno mo ng ilaw ang paligid natin."

No Nana! Ikaw ang hindi nag-iisip.

Hindi mo yata alam na parte ito ng mga plano ko - ng mga plano namin ni Ka Pineng!

Oo!

Plano ni Ka Pineng! Gusto kong sabihin sa kanya iyon. Subalit hindi na ako
makapagsalita. Ngumiti na lang ako.

Maya-maya'y kusang nalaglag sa kamay niya ang hawak siyang kopita. Nabasag iyon.

Kasunod non ay napaluhod siya. Bumagsak siya padapa. Tirik ang mga mata niya.

From the moment pa lang na tumikim siya ng wine sa kopita, nagtagumpay na ako. Kaya
nga napapikit ako, kasi - nagtagumpay ako. Ito talaga ang plano namin ni Ka Pineng
ng huli ko siyang makausap na akala ko'y buhay pa siya.

Ipinakuha niya sa akin ang coat niya, sa bulsa non - may botilya. Cyanide iyon, isa
sa mga fast killing poison na ginawa para sa perpektong panlasa sa mga babae. Isang
minuto na ang pinakamatagal na epekto non kapag pumasok na ito sa katawan ng isang
tao. Ibinilin sa akin ni Ka Pineng na isalin ko iyon sa redwine na iyon.

Gaano siya kasigurado? Hundred percent!

Nang makita niya raw kasi itong Fonseca red wine sa lumang bahay na iyon ng mga
Villaverde katabi ng mga basyo nito, naisip na niya na paborito ito ng killer.
Posible rin na ginawang base ng killer ang bahay na iyon dahil malinis ang mga ito
at hindi inaalikabok. Halatang pinupunasan iyon at mahal na mahal ng may-ari nito.
At ito ang ginawa naming pain dahil sigurado siyang kahit saan ko ilatag ang rare
wine na ito ay titikim at titikim ang may pabarito nito - at iyon ang killer.

Although hindi sigurado si Ka Pineng sa cyanide kung mababago nito ang kulay ng red
wine. Pero sigurado siya na tasteless at odorless ang

poison na ito.

Dito na pumasok ang ideya ko. Alam kong takot si Nana sa dugo kaya siguro sa dilim
siya pumapatay. Pero nagkamali ako, hindi siya takot sa dugo.

Sa kulay pula talaga siya takot!

Paano ko nalaman? Binanggit niya kanina na matagal na siyang nagtitimpi kay Ara na
patayin ito. Kaya pala ang mga regalo niya rito sa tuwing sasapit ang kaarawan nito
ay mga pulang damit, o di kaya'y sapatos. Nang sa ganun, makontrol niya ang sarili
niya patayin ito. Iyong huling regalo niya ay red doll-shoes. Suot iyon ni Ara
hanggang mamatay ito na marahil ay pinaslang niya ito ng gabi.

To make the story short, mahina ang mga mata niya sa pula kapag gabi. Ganoon din sa
wine. Ang Cyanide ay binabago ang kulay ng wine pero hindi ang aroma at panlasa
nito. Iyon ang dahilan kung bakit patay ang ilaw. Samantalang ang apoy naman ng
kandila ang liwanag na kayang takpan ang kulay ng isang red wine.

Kaya nga nang sinabi sa akin ni Ka Pineng ang planong ito - halos matulala ako.
Hindi ko alam kasi no'ng una kung kaya kong i-risk ang buhay ko. Malabo kasi akong
makaligtas kay Nana sa dilim.

Marahan kong nilingon si Nana na katabi ko - wala na itong buhay.

Napatingala ako. Kung nabubuhay si Ka Pineng - malamang magiging masaya ito. Dahil
nagtagumpay ako - nagtagumpay kami sa planong ito.

Sa uluhan ko, may natanaw ako.

May babae doon.

Si -

Ara!

Si Ara na anak ko!

Nakangiti siya at masayang-masaya. Napakaganda talaga ni Ara. Kumaway siya sa akin.

Kung halusinasyon lamang ito ay wala na akong pakialam!

"Ara..." Tawag ko sa kanya.

"I love you, Dad." Pagkatapos ay tumalikod na siya sa akin at humakbang palayo.

Pumatak ang aking mga luha. Pinilit kong magsalita. "Ara, wait..."

Lumingon siya sa akin.

"Hindi mo ba ako isasama?"

Lumapit siya sa akin. Hinaplos niya ang mukha ko. Napakalamig niya. "No, Dad.
Mabubuhay ka..." Nakangiting wika niya sa'kin.

"Pero... para saan pa?" Mabuway kong tanong. Wala ng silbi ang mabuhay pa ako, di
ba?

Hinagkan niya ako sa noo. "Magmamahal ka. Magkakaroon ka po ng dahilan para

mabuhay..."

"Ara..." Hinawakan ko siya sa kamay.

"Dad, kailangan ko na pong umalis."

Napahagulgol ako. "Ara... hindi kita malilimutan..."

"Ako rin po..." Napaiyak na rin siya. Ang magandang mukha ng anak ko ay umiiyak sa
aking harapan...

Napabangon ako paupo at niyakap ko siya. Kahit pa tila hangin lamang ang aking
nararamdaman...

"Salamat po. Matatahimik na po ako..."

"I love you, Ara." Kumalas ako sa kanya at hinalikan ko rin siya sa noo. "Go...
go..." Itinaboy ko na siya paalis.

Humakbang na siya palayo sa akin. Ngunit bago siya yakapin ng liwanag - lumingon
siya sa akin.

Dito ko nasabi sa sarili ko na - habang buhay ko itong sasabihin. Uulit-ulitin ko

ito hanggang sa huling hininga ng buhay ko. Hindi ako magsasawang sabihin sa kanya
na -

"I love you, Ara."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

jamillefumah.com

=================

✞
WHEN I was in high school, I had this friend of mine whom I always called 'Kenny'.
Hanggang kolehiyo ay naging kaklase ko siya. Naging mag-best friend pa nga yata
kami... mabait si Kenny, iyon nga lang ay di ito masyadong palakibo.

I'm a Christian, and I believe in God.

Ewan ko bakit naging magkaibigan kami... gayong hindi siya naniniwala na may Diyos.
Kahit anong relihiyon, wala siya. Ayaw niya.

Mula nang mabasa ko ang diary na iniwan sa'kin ng tatay ko ay mas tumindi na ang
paniniwala ko sa Diyos. Alam kong hindi ako masasaktan ni Ara... hangga't matatag
ang pananalig ko.

Back to Kenny...

Isang araw ay nakita ko siyang nagdarasal na labis kong ipinagtaka...

Tinanong ko siya at pinilit na magkwento sa akin...

at nang magkwento na siya...

daig ko pa ang binagsakan ng bomba!

SI ARA...

Paanong- paanong nakilala niya si Ara?!

Posible bang dahil sa akin kaya...

kaya niya nakilala si Ara?!

O posible ba'ng...

dahil sa mahina ang paniniwala niya sa Diyos ay...

siya ang napagbalingan ni...

ARA?!

Nagpaparamdam daw ito sa kanya... Hindi ko alam kong si Ara nga 'yon!

Takot na takot si Kenny nang ikwento niya sa'kin ang tungkol sa babaeng nakikita
niya tuwing gabi na nasa paanan ng kanyang kama.

May sinasabi raw ang babaeng iyon...

Ang sabi raw ay may bangkay sa Morong. At mas marami pang bangkay kung saan-saan...

Takot na takot si Kenny lalo pa ng sabihin sa kanya no'ng babaeng iyon na kailangan
daw nito ng isang paa... kahit kaninong paa. Tila nagpapatulong

sa kanya ang babaeng iyon. May binanggit daw itong mga pangalan... Janice at Ara...
pero mas tumimo sa isip niya ang pangalang 'Ara'.

Ara raw ang pangalan ng babaeng nagpapakita sa kanya... pero hindi ito ang Ara na
gusto nitong ipahanap sa kanya. May Ara raw na gusto nitong makita...

Magulo ang kwento ni Kenny... hindi ko masyadong maintindihan.

Pero isa lang ang nasigurado ko... iyong Ara na nakausap niya ay isang baliw na
nilalang. Wala itong alam sa sinasabi nito... sa halip ay gusto lamang nitong
makuha ang ninanais nito.

1980 - 1997

cardiac arrest syndrome according to the doctors -

-bangungot, pero hindi ako naniniwala.

Befor he died, he told me about HER.

About Ara...

Nakakainis at nakakalungkot...

Siya na nga lang ang natitira sa akin... pero iniwan niya rin ako.

In Memory of Kenneth L. Sanchez

Hinding-hindi kita makakalimutan...

Sana kung nasaan ka man ay tahimik ka na, Kenny...

You will always be my best friend, Pare.

-JUSTINE PINEDA.

...

Iyong huli naming pinag-usapan... tungkol kay Ara.

It was September 28th that day, year of 1997. In Maybancal Morong Rizal found a
body of a college student. Based on the investigation, the body was merely almost a
month in buried beneath the ground farm. The corpse was a girl, and sadly - at the
same time I was confused. The girl is not Ara, they found it was -

Janice.

Janice Ocampo.

Pero sa huli, hindi pala...

Napapagod na akong maguluhan.

Kaya nga hindi ko na rin hinanap si Attorney Roger Santos... kahit iyon ang huling
habilin ng tatay ko.

Sa ngayon... paalis na ako papuntang Amerika. Kinukuha na kasi ako ng tiyahin ko

para doon na mag-aral.
Kung babalik ako... depende na iyon.

At si Ara? Kung sino mang Ara iyon... kung gusto niya akong sundan hanggang
Amerika, eh di sige! Sumunod siya. Hindi na ako natatakot sa kanya...

Hindi niya kayang takutin ang mga taong malakas at matatag ang paniniwala sa Diyos.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

EPILOGUE✞

EPILOGUE

PRESINTO

"GOOD MORNING, ATTORNEY ROGER SANTOS."

Isang matangkad at batang pulis ang tumabi sa kanya sa mahabang upuan na naroon sa
lounge ng Police Station.

"SPO2 Lyndon P. Romulo nga pala. Kaibigan ho ako ni Arthur." Pakilala ng batang
pulis. "Nakikiramay ako sa lahat ng mga pinatay. Lalo na sa mga kaibigan kong
pulis... sina Art at iyong kapatid nito."

Tango lang ang naisagot ni Roger Santos dito.

"Astig no'ng ginawa mo pero mali iyon, Attorney." Anito.

"Alam ko." Maiksing tugon niya.

"Sana sinaksak mo na lang kasi siya, o kaya naman ay hinampas sa ulo." Umiling-
iling pa ang pulis. "Kaya lang nilason mo, eh! Syempre ang iisipin nila ay
pinagplanuhan mong paslangin ang asawa mo. Hindi mo pwedeng sabihing self defense
iyon."

"Ikulong niyo ako kung gusto niyo."

"Gusto mo bang makita iyong bayaw mong si Roli Villaverde?"

"Hindi ko siya bayaw." Matigas niyang tugon at saka binigyan nang masamang tingin
si SPO2 Romulo.

"Pero siya ang makakatulong sa'yo para-"

"Handa akong makulong... kahit habang buhay..." Agaw niya sa pagsasalita nito. Kaya
nga siya nagtungo agad sa Police Station matapos niyang patayin si Clarisse, at
mailibing ang kapatid nitong si Ara. Handa na siyang makulong. Balewala na rin
naman ang buhay niya.

Tumayo na si SPO2 Romulo. "Tsk. Tigas ng ulo mo, Attorney."

Nakatalikod na si SPO2 Romulo ay nakatingin pa rin siya rito. Mapagkakatiwalaan

niya ba ang Romulo na ito? Sa itsura kasi nito ay mukha itong maloko. Pulis ito
pero mas mukha pa itong modelo dahil sa itsura at tangkad

nito. Tingin niya ay may pagka-happy go lucky ang lalaki... pero sa di malamang
dahilan ay magaan ang loob niya rito.

"Sandali!" Habol niya kay SPO2 Romulo.

Tinaasan siya nito ng kilay. "Ano?"

"Paano niyo nahuli si..."

Ngumisi ito. "Si Roli VillaVerde?"

Tumango siya.

"Sumuko siya..." Anito.

Nagulat siya bagamat hindi nagpahalata. "S-sige... Kakausapin ko siya."

Dinala siya nito sa tila isang bartolina sa istasyong iyon. Ayon dito ay inihiwalay
nito si Roli sa ibang preso dahil sa madalas daw itong magwala.

"Hindi na siya nagsalita pa matapos niyang sabihin sa amin na gusto ka niyang

makausap." Itinuro nito sa kanya ang isang bakal na pinto na may maliit na bintana.
"Hihintayin kita dito, kausapin mo na siya."

Naabutan niya Roli na nakasalampak sa sahig at tila natutulog.

"Roli..." Tawag niya sa pansin nito.

Nagtaas ito ng tingin mula sa pagkakatungo sa semento. Ang mukha nito ay marusing
subalit nababakas pa rin doon ang pagiging simpatiko ng lalaki. Maamo ang mga mata
nito na tila hindi makakagawa ng ano mang makakasakit sa kapwa... iyon na nga,
madalas makapanloko ang panlabas na anyo ng isang tao.

Sino ba ang magsasabing ang magandang lalaking ito na kasing payapa ng mukha ng
isang anghel ang mukha ay isang mamamatay at baliw na tao?

"Roger." Ngumiti ito nang makilala siya.

Tumayo ito at naglakad patungo sa pinto.

"Sayang... Sayang hindi kita napatay." Mahinanong wika nito.

Nanlisik ang mga mata niya. "Hayop ka!"

Lumungkot ang mukha ni Roli. "Roger... Mahal ko si Ara."

"Hayop ka talaga! Pati anak ko tinalo

mong hayop ka!" Pigil ang boses na angil niya rito.

Umiling ito at saka muling tumingin sa kanya. "Masaya sa'kin si Ara... Ibinigay ko
sa kanya ang atensyong hindi mo maibigay sa kanya sa sobrang abala mo sa trabaho."

Naumid ang dila niya sa sinabi nito. Ganoon ba ito naging close ng kanyang anak
para ikwento dito ni Ara ang mga nagaganap sa bahay nila?

"Gusto mo bang malaman kung bakit gusto kitang patayin?" Muli ay wika ni Roli.

Hindi siya kumibo.

Nagsalita itong muli. "Baka kasi nalulungkot si Ara..."

Nakamasid lang siya sa malungkot na mukha ni Roli.

"Mahal na mahal ka niya..." Anito. "Sa akin niya palaging sinasabi kung gaano ka
niya kamahal... at kung gaano siya nalulungkot na wala kang panahon sa kanya."

"Minahal mo ba talaga ang anak ko?" Hirap sa loob na tanong niya rito.

Malungkot itong ngumiti. "Oo... Mas minahal ko siya kesa sa... asawa ko."

Mapait siyang napangiti. "Pero kagaya ng asawa mo't anak ay hinayaan mo ring
mamatay ng walang kalaban-laban ang anak kong si Ara."

Hindi nagsalita si Roli kaya nanggalaiti siya. "Anong klaseng tao ka!" Di niya
napigilang mapaluha. Gusto niyang gulpihin si Roli, gusto niyang magwala!

"Siguro nga hindi ako tao. Sa totoo lang, mas dapat akong tawaging demonyo. Baliw
ako." Muling napaupo sa sahig ng kulungan si Roli. Inihilamos nito ang mga palad sa
marungis nitong mukha. "Mahal ko si Ara... Mahal ko si Laurie... Mahal ko sila...
Pero wala akong magawa nang patayin sila ni Clarisse."

"Bakit hindi ka lumaban kay Nana?! P*tang ina mo!"

Nalilitong tumingin ito sa kanya. "Si Clarisse...

m-mahal niya ako..."

"P*tang ina mo!" Gigil na bulyaw niya rito. Sinenyasan siya ng nasa di kalayuang si
SPO2 Romulo para hinaan niya ang boses niya.

Nagulat siya nang biglang umiyak si Roli. Para itong batang ngumunguyngoy. Ngayon
niya lamang ito nakitang ganito ka-helpless.

Tumingin sa kanya ang luhaang mga mata nito. "Wala akong pamilya o maski kamag-
anak... Kinupkop ako ng pamilya Villaverde. Naging maalwan ang buhay ko at
nagkaroon ako ng pamilya."

"Pamilya ng mga baliw!" Mahinang asik niya rito.

"Alam mo ba kung bakit wala akong pamilya?" Bagamat luhaan ay nakangisi na naman
ito sa kanya. "Ako rin ang pumatay sa kanila..."

Napigil niya ang kanyang paghinga dahil sa sinabi nito.

"Nahuli ng tatay ko ang nanay ko na may kinakasamang iba. Kalat na sa buong baryo
ang kawalanghiyaan nila... ang mura kong pag-iisip noon ay nahaluan ng poot at
malisya." Muli itong tumungo. "May mga nakababata akong kapatid... ayoko silang
madamay. Palagi akong binubugbog ng tatay namin at kulang na lang ay patayin niya
na ako. Palaging nag-iiyakan non ang mga kapatid ko. Bata pa ako non, Roger...
naaawa ako sa sarili ko pero wala akong magawa. Sa amin ni Itay ibinubuhos ang
galit niya sa nanay namin."

Hindi niya alam kung ano ang sasabihin dahil sa mga ikinukwento nito.

"Pinatay ko si Nanay at ang kalaguyo niya... Pinatay ko sila ng isang gabing

maabutan ko sila sa silid nila ni Tatay. Pinatay ko sila habang tulog sila... at
isinunod ko ang mga kapatid ko." Balewalang kwento nito na parang wala lang dito
ang lahat ng naganap.

"Isa kang baliw..." Oo at mamamatay-tao

si Roli. Pero hindi niya lubos maisip na bata palang ito ay pumatay na ito! At ang
mahirap tanggapin ay pati mga nakababatang kapatid nitong walang muwang ay pinatay
din nito! "Baliw ka, Roli!!!"

Nagkibit-balikat ito. "Maigi ng ganoon... mawawala na ang usapan ng mga tao sa

baryo namin. Maigi ng mamatay ang mga taong mahal ko kesa magdusa sila. Nang
dumating si Itay ay siya ang hinuli ng mga pulis. Siya ang pinagbintangang gumawa
ng krimen na iyon. Wala ng naganap na imbestigasyon, basta na lang nilang hinuli si
Itay kahit anong panlalaban nito. Sa huli ay nabaril ang tatay ko nang magtangka
itong makipag-agawan ng baril sa isang pulis."

Hindi na talaga siya makatagal na makausap ito.

"At nang mga panahong nag-iisa na ako ay napadpad ako sa mansion ng mga Villaverde.
Sila ang dahilan kaya ibang tao na ako ngayon... isang taong mas matatag. Sa di
malamang dahilan ay tumaas ang tingin ko sa sarili ko ng muling mamantsahan ng dugo
ang aking mga kamay." Tumingin ito sa kanya, blangko na ang mga mata nito. "Hindi
ako galit sa'yo kahit pinatay mo si Clarisse. Siguro talagang oras niya ng
mamatay..."

Napatungo na lamang si Roger. Sumakit bigla ang ulo niya sa pinagsasabi ni Roli sa
kanya.

"Grabe na rin ang pinagdaanan niya sa buhay... Katulad ko ay sugatan din ang
kaluluwa niya..." Saad pa nito sa mababaw na boses.

Umiling siya. "Hindi ko na alam kung anong sasabihin ko sa'yo, Roli." Aniya.

Tumayo ito at lumapit muli sa kanya. "Ilibing mo na ang bangkay ni Ara... iyong
Arang baliw." Seryoso at tila may takot na wika nito.

Nakipagtitigan siya rito. Para saan ang takot na nababasa niya sa mga

mata nito? "Inilibing ko na siya bago pa man ako sumuko sa mga pulis."

"Hindi lang basta paglibing... Hindi matatahimik ang p*tanginang iyon."

Hindi siya kumibo. Para sa kanya ay hindi dapat katakutan ang isang 'patay na'...
ang dapat katakutan ay ang mga 'buhay pa' dahil ang mga ito ang may kakayahang
saktan ka. Hangga't may pananalig ka sa Diyos ay hindi ka magagapi ng masasama.

Kung diablo man si Ara... problema na nito iyon. Sa kabila ng mga kakaibang
pangyayari ay hindi pa rin siya naniniwalang masasaktan sila ng masamang multo na
iyon. Ang mga naganap ay bunga lamang ng kahinaan ng isang tao. Pinaglalaruan
lamang ng mga diablo ang isipan ng mga tao, at ang mga tao mismo ang ginagamit ng
diablo para saktan ang iba pang tao. He had enough, tama na. Wala na siyang
kinatatakutan ngayon dahil wala na rin namang natitira pa sa kanya.

Pero si Roli ay hindi mapalagay. Pilit siya nitong inaabot mula sa maliit na
bintana ng pinto ng kulungan nito.

Umatras si Roger. Ayaw niyang madampian siya ng ni dulo ng maruming daliri ni Roli.

Sumigaw si Roli. "Isa pa siya sa dahilan kaya hindi kami makatakas sa nakaraan.
Hanggang ngayon ay demonyita pa rin iyang Ara na iyan. Demonya siya noong nabubuhay
siya... mas naging demonya pa siya no'ng mamatay na siya. Dahil sa kanya kaya
tuluyang nasiraan ng bait si Clarisse."

Umismid siya. "Wag na nating pagusapan ang babaeng iyon."

"Minahal ka ni Clarisse!" Anito. "Kaya lang napakagago mo... Niloko mo siya dahil
kay Maria Ocampo. Wala na sanang problema kung hindi ka nagloko. Hindi niya sana
itinuloy ang pagpatay kay Ara, at sana'y buhay

pa silang lahat ngayon. Buhay pa sana si Clarisse at magkasama pa rin kayo... at

sana ay buhay pa rin si Ara ngayon at ako ang kasama niya. Pero ito yata talaga ang
kapalaran... ang mamatay silang lahat."

"Naging mabuti akong asawa kay Clarisse. Oo natukso akong makipag-relasyon pa rin
kay Maria pero natapos din naman iyon. Hindi dahilan na patayin niya ang anak namin
dahil lang sa-"

Pinutol nito ang pagsasalita niya. "Iba ang takbo ng utak ni Clarisse..."

Hindi sumagot si Roger.

Nagpatuloy si Roli. "Natutuwa akong unti-unti nang umaayos ang buhay niya mula ng
mag-asawa siya. Bihira ko na siyang makitang balisa at tulala... Akala ko
nakalimutan niya na ang kapatid niya. Isang araw ay nakita ko siyang matalim ang
mga matang nakatingin sa'yo habang nakatalikod ka. Nag-isip na agad ako na may
ginawa kang hindi maganda."

Gusto niya nang iwan ito roon pero may isang parte niya ang nais pang makinig sa
mga sinasabi nito.

"Ilang araw mula noon ay nakita ko na naman siyang balisa. May mga panahon na
bumubuka ang bibig niya at tila siya may kinakausap... kinabahan na ako noon.
Makalipas ang ilang linggo ay tinawagan niya ako at pinauwi sa probinsiya namin."

Pakiramdam ni Roger ay nanikip ang dibdib niya.

Naiiling na muling napaluha si Roli habang nagku-kwento ito. "Tama nga ang hinala
ko... Patay na ang mag-ina ko. Pinatay na sila ni Clarisse..."

"Ni wala kang ginawa!" Mapaklang wika niya rito.

Umiiyak na nagkibit-balikat ito. "Naisip kong oras na nila talaga iyon."

"Sira ulo ka!"

"Nalungkot ako, Roger... Nalungkot ako dahil minahal ko ang asawa kong si Laurie

at ang anak namin. Pero mas nalungkot akong maabutang umiiyak si Clarisse habang
punong-puno siya ng dugo. Umiiyak siya at sinabi niya sa aking malapit ng masira
ang pamilya niya... sinabi niya sa aking niloloko mo siya."

Nag-iwas siya ng tingin dito. Sapul na sapul kasi siya.

"Bata pa non si Ara... Magda-dalaga palang yata. Inutusan niya akong bantayan ang
anak niyo... at dahil sa pangungulila ko sa mag-ina ko ay nahulog ang loob ko kay
Ara makalipas ang ilang taon. Maganda si Ara, mabait at maaalalahanin. Nahihirapan
ang kalooban ko kapag malungkot siya kaya sa tuwina ay nais ko siyang pasayahin."

Muli siyang napangiti nang mapakla.

"Pero nalaman din ni Clarisse ang relasyon namin. Nagalit siya sa akin. Ano raw ang
karapatan kong maging masaya gayong siya ay naghihirap? Tama siya... wala akong
karapatan."

Nagdidingas sa poot na tinapunan niya ng tingin ang baliw na si Roli. "Kaya pinatay
niya na ang anak namin!" Aniya na punong-puno ng galit ang tinig.

"Roger, hindi ako hihingi ng tawad sa'yo. Naniniwala ako na lahat nang nangyayari
sa mundo ay nakatadhana na."

Hindi niya na pinansin pa ang ibang sinasabi nito. Tinalikuran niya na ito at saka
siya bumalik sa mahabang upuan na kanina ay inuupuan niya. Baka kasi pag hindi niya
pa tinigilan ang pakikipag-usap kay Roli ay mabaliw na rin siya.

Sumunod sa kanya ang ngingisi-ngising si SPO2 Lyndon Romulo.

"Attorney! 'Wag mo na masyadong dibdibin... Hayaan mo't pasasaan ba't mabibitay na

ang Roli Villaverde na iyon." Anito sabay tapik sa balikat niya.

"Romulo!" Isang pulis ang lumapit sa kanila.

Tinanguan

ito ni Romulo. "Oh? Sabihin mo na kay Attorney Santos."

"Attorney." Baling sa kanya ng bagong dating na pulis. "Ako po si SPO2 Antonio

Lorenzo ng District 5."

Tinanguan niya ito.

"Nakita na iyong mga bangkay. Iyong Madge pati na rin ang mga naaagnas na katawan
ng nawawalang pamilya no'ng Roli Villaverde. Nasa isang closet silang lahat... sa
isang closet sa isang tagong silid sa lumang bahay nina Clarisse Villaverde-Santos.
May ilan pang bangkay don ng ilang kalalakihang tila mga akyat-bahay."

Napatayo siya bigla. "S-si Janice... iyong bangkay ni Janice Jane Ocampo? Nakita
niyo na ba?"

Kumunot ang noo ng dalawang batang pulis.

"Si Janice! Si Janice? Nasaan siya?!" Halos yugyugin niya na ang patpating pulis na
bagong dating. "Nasaan ang bangkay ni Janice?!!!"

"Ah... walang Janice." Umiling ito.

"Ano?!"
"Walang nakalagay na Janice." Sabad ni SPO2 Romulo habang hawak nito ang folder,
nakangiti ito.

Binalingan ito ni SPO2 Lorenzo.

"Iyong nakita niyong bangkay sa Morong Rizal. Iyong dalagitang itinapon ang
bangkay."

Tumango-tango si SPO4 Lorenzo. "Ah, si Renalyn Mercado?"

"Oo! Iyong pinatay sa bahay ng mga Ocampo!" Ani pa ni Romulo.

Nandilat ang mga mata ni Roger.

Renalyn Mercado?

Renalyn... Renalyn... Renalyn...

Pamilyar ang pangalang iyon...

Saan niya ba narinig iyon?

Napakurap si Roger!

Tama!

Si Renalyn Mercado ay ang kaibigan nina Ara at Janice. Renalyn Sandoval, nakita
niya ito Friendster ni Ara ng isang beses na makigamit ng laptop niya ang kanyang
anak.

Si Renalyn Mercado ay si- Rene!

"Anong

nangyari kay Rene... Kay Renalyn Mercado." Agad niyang tanong sa mga ito.

"Hati ang mukha niya, ni hindi na makilala. Puro siya dugo ng makita namin. Wala na
itong buhay." Sagot ni SPO2 Lorenzo. "Siya iyong natagpuan sa Morong. Kahapon lang
namin nalaman sa autopsy."

"Iyon nga! Ang buong akala ay si Janice Ocampo, missing kasi si Janice Ocampo!
Tapos suot pa nitong si Renalyn ang damit ni Janice." Tatango-tangong wika ni
Romulo. "Siguro napagkamalan no'ng Clarisse na si Renalyn ay si Janice. Ayon sa
imbestigasyon ay naganap ang pagpatay sa mismong bahay ng mga Ocampo."

Parang may paa ng kabayong tumadyak sa dibdib ni Roger. "K-kung ganoon... nasaan si
Janice?" Nabuhayan siya ng loob. Nagsimula na rin siyang maluha.

Inakay siya ni SPO2 Lyndon Romulo sa isang silid sa likuran ng quarters ng mga
pulis. Hindi niya alam kung bakit ngiting-ngiti ito. Nang makarating sila sa pinto
ng isang silid ay binulungan siya ng batang pulis.

"Attorney... Wag ka ng umiyak diyan. Pasayahin mo ang magandang binibini na nasa

loob... kakarating lang niya. Maghihintay ako rito."

Natulala siya nang makita kung sino ang nakaupo sa silyang naroon sa loob ng silid.

"J-Janice?" Parang gripo ang mga mata niya sa tuloy-tuloy na pag-agos ng mga luha
niya roon.
Ang inosente at magandang mukha nito na bahagyang namumutla ay nabahiran din ng
pagkagulat nang tumingin ito sa kanya.

Nilapitan niya ito kahit tila nanghihina na ang kanyang mga tuhod sa kaba at iba
pang emosyon.

Ngumiti ito bagamat luhaan na rin. "Narinig kong sabi ni Nana na... k-kapatid ko si
Ara... na kayo ang tunay kong

tatay. Totoo po ba?"

"A-anak ko..." Inabot niya ito at saka niyakap nang mahigpit.

"Papa..." Umiyak nang umiyak sa dibdib niya ang dalagita. "Patay na si Mama...
Patay na rin sina Tita Madge... Patay na sila..." Tangis nito.

"Sshh..." Pag-aalo niya rito. "Magiging okay ang lahat... narito pa tayo..."
Inalalayan niya itong makaupo muli sa silyang naroon at saka siya naupo rin sa isa
pang silya na katapat ng inupuan nito.

"Kaya pala mahal na mahal ko si Ara..." Malungkot na wika nito. "Kaya rin kamukha
ko siya..."

"Paanong nangyaring nakaligtas ka kay Nana?" Tanong niya kapagdaka.

Lalo itong namutla. "S-si... Nana po... Pinuntahan niya ako sa ospital."

Nagtagis ang mga ngipin ni Roger at nakuyom niya ang kanyang kamao.

"Alam ko na pong may masama siyang balak sa'kin..." Napahikbi muli si Janice. "Alam
ko po... Alam ko dahil nagparamdam sa'kin si Ara. Hindi ko po alam kung
binabangungot lang ako noon... takot na takot ako..."

Hinaplos niya ang luhaang pisngi nito upang papayapain ang loob ng dalagita.

Nagpatuloy ito sa pagku-kwento. "Pero dahil sa takot ko kay Ara ay nalaman kong may
masamang mangyayari. Kung nagkataong hindi ako nagising noon ay baka napatay na nga
ako ni Nana. Nakatakas po ako sa kanya... Wala na po ako sa sarili, ni humingi ng
tulong sa mga nurse at ibang tao sa ospital ay di ko na nagawa. Dumaan ako sa fire
exit. Ang tanging nais ko na lang ay makita si Mama. Lakad-takbo po akong umuwi ng
gabing iyon. Bumalik po ako sa bahay namin kasi akala ko naroon sina Mama at Tita
Madge. Nagpalit po ako ng damit at nakahanda na muling umalis... 'tapos biglang

may kumatok."

Pakinig na pakinig si Roger sa mga sinasabi nito.

"Natakot po ako... akala ko si Nana na iyon. Gabing-gabi na po iyon at walang

telepono para makahingi pa ako ng tulong." Saglit itong natigilan at saka muling
napahikbi. "Natuwa ako nang malamang hindi si Nana iyong dumating. Iyon pong best
friend namin ni Ara na si Rene... Tumakas daw po siya sa kanila kasi ayaw siyang
payagan ng parents niya na pumunta sa burol ni Ara. Nagpunta siya sa'kin kahit gabi
na dahil nako-konsensiya siyang hindi siya nakiramay sa burol ni Ara. Basa siya ng
ulan kaya pinahiram ko siya ng damit ko... Magkasama kami sa kwarto ko non nang
biglang mag-brownout." Nanginig na ang katawan ni Janice.

Niyakap ni Roger ang dalagita. Ramdam niya ang malakas at mabilis na tibok ng puso
nito na dala ng takot.
"Akala ko brownout lang talaga kaya iniwan ko si... si Rene sa kwarto ko. Kukuha
sana ako ng kandila sa kusina." Bigla na namang napahagulhol si Janice. "P-pero
pagbalik ko... may iba na palang tao sa kwarto!"

"Napakahayop niya..." Gigil na bulong niya habang hinahagod ang likuran nang
umiiyak na si Janice.

"No'ng kumidlat ay nakita ko ang duguang mukha ni Rene... hati na iyong mukha niya
at di na siya makilala sa dami ng dugo..." Sumigok ito. "'Tapos nakilala ko ang
nakatayong babae sa harapan niya-si Nana!"

Lalong nag-igting sa poot ang kanyang mga ngipin. Nakikita niya pa sa isipan niya
ang mga pangyayari...

"Sa takot ko ay nagtago ako sa closet sa likod ng pinto ng kwarto ko." Saglit itong
humiwalay sa kanya at saka nagpahid ng luhaan nitong mukha. "Kitang-kita ko po nang
buhatin niya si Rene papunta sa kama

at kumutan ito. Nagso-sorry pa siya rito... Doon ko po narinig na siya rin ang
pumatay kay Ara. Sabi po niya ay mahal na mahal niya si Ara... pati raw po ako ay
itinuring niya ng anak. Ang hindi niya lang daw po matanggap ay... niloko niyo
siya. Doon ko po nalamang kayo ang 'daddy' ko."

"Oh, Janice!"

"Doon po may dumating ulit na isang lalaki... pinatay niya rin po iyon! Hanggang sa
makaalis siya ay hindi na ako lumabas sa closet. Si Rene po ay binalot niya ng
kumot at saka niya dinala... Akala niya po ako iyon... Namatay si Rene dahil
sa'kin..."

Mga ilang minuto rin silang nagyakapan ni Janice bago sila maistorbo ng isang
tikhim mula sa pintuan.

"Attorney." Si SPO2 Lyndon Romulo. "Oo nga pala, mukhang makakalaya ka na. Nagtext
sa'kin si Lorenzo." Anitong nakangiti.

"Ha?"

"Baliw iyong Roli na iyon, 'no? Kwinento niya na sa amin ang lahat... saka isa pa,
sa dami ng pinatay ng Clarisse Villaverde na iyon ay imposibleng di ka pa makalaya.
Tamang usapan na lang ito." At saka siya kinindatan.

"S-salamat."

"Maging mabuting ama ka ngayon... sa pangalawang pagkakataon." Sabi pa nito.

Kumunot ang noo ni Roger.

"Sorry, ha? Nakinig ako sa usapan niyo kanina ni Roli. Hindi ko rin sinasadyang
hindi makinig ulit ngayon. May magagawa ba ako? Ako ang bantay mo, eh." Napangisi
ito.

Naiiling na lamang na tinanguan ito ni Roger. "Salamat, Romulo."

Bumaling ito kay Janice pero siya pa rin ang kausap. "Ingatan mo ang anak mo... Wag
mo munang papaligawan. Maganda ang anak mo, Attorney. Siguraduhin mong hindi baliw
ang matitipuhan niyan. Siguraduhin mo ring ang makakatuluyan niya ay iyong kaya
siyang ipagtanggol." Makahulugang wika nito.
Napasimangot ang mukha niya. "Bata pa ang anak ko, Romulo. Magdidiso-otso palang
siya."

"Sige, maiwan ko na kayo." Patalikod na ito nang muling lumingon sa gawi nila. "Oo
nga pala, Attorney. Twenty-three palang ako. Bata pa rin."

Nakita niyang namula ang pisngi ni Janice nang ngitian ito ni Romulo.

Naiiling na lamang si Roger nang tuluyan ng makaalis ang batang pulis.

"Papa..." Tawag sa kanya ni Janice. Nakangiti na ito at wala ng masyadong luha ang
mga mata.

"Anak..." Ngumiti na rin siya... iyong ngiti na akala niya'y hindi na muling
guguhit sa kanyang mga labi...

Muli itong yumakap sa kanya... nang mahigpit...

Buong pagmamahal na hinagkan niya ang ulo nito.

"I love you, Janice..."

WAKAS

JAMILLEFUMAH

Next Chapter: The beginning...