ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ 2012

Θέμα A
Α1, A2, A3 : Θεωρία
A4. : α  Σ, β  Σ, γ  Λ, δ  Σ, ε  Λ

Θέμα B

Β1 : Έχουμε
z 1 z 1
w  I  w  w     z  1  z  1     z  1  z  1  
z 1 z 1
2
zz  1  z  1  z  1

2 1
Β2 : Είναι z  1  z  1  zz  1  z  .
z
4 4 4 4 4
 1  1  1 1   1
Αν ω   z   , τότε ω   z     z      z    z    ω .
 z  z  z z   z
Επομένως ο αριθμός ω είναι πραγματικός.

Β3 : Έχουμε ισοδύναμα:
1 1 
    z1  z2   4   z1  z2  z1  z2   4  z1  z2  4  z1  z2  2 .
2

 z1 z2 
Η τελευταία σχέση ισχύει, αφού το z1  z2 παριστάνει την απόσταση των
εικόνων των μιγαδικών z1 και z2 , οι οποίοι βρίσκονται στον μοναδιαίο
κύκλο, άρα η απόστασή τους δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη από τη διάμετρο
του κύκλου.

Β4 : Αφού ο w είναι μη μηδενικός φανταστικός θα είναι της μορφής

w  κi , κ  0 .
Αν θέσουμε u  x  yi , τότε η σχέση γράφεται:
i i 1
u  ui   w  x  yi   x  yi i   κi   x  y    y  x  i   κi 
w κi κ

1
xy και x  y  κ . Με πολλαπλασιασμό κατά μέλη των δύο τελευταίων
κ
σχέσεων έχουμε x2  y2  1 .
Θέμα Γ
ex  1
Γ1 : Για x  0 λύνουμε τη σχέση ως προς f και έχουμε f(x)  .
x
Η f είναι συνεχής στο 0 , άρα

f(0)  lim f(x)  lim

ex  1
 lim

ex  1   lim e x
 e0  1 .
x 0 x 0 x x 0 x x 0 1

Γ2 : Για να ορίζεται η αντίστροφη της f θα πρέπει η f να είναι 1-1 ή ακόμα

καλύτερα γνησίως μονότονη.
xe x  e x  1
Για x  0 η f είναι παραγωγίσιμη με f(x)  .
x2
Θέτουμε g(x)  xe x  e x  1 . Τότε g(x)  xe x .
Επειδή g(x)  0 , x  0 και g(x)  0 , x  0 , η συνάρτηση g είναι γνησίως
φθίνουσα στο   , 0  και γνησίως αύξουσα στο  0 ,    . Έτσι παρουσιάζει
ελάχιστο το g(0)  0 , άρα είναι g(x)  0 , για κάθε x  0 . Άρα και
f(x)  0 ,
για κάθε x  0 και επειδή η f είναι συνεχής, είναι γνησίως αύξουσα, άρα
υπάρχει η αντίστροφή της.
Το πεδίο ορισμού της f1 είναι το σύνολο τιμών της f .
ex  1
Είναι lim f(x)  lim  0 και
x  x  x

lim f(x)  lim

ex  1
 lim
 ex  1 

 lim
ex
  .
x  x  x x  x x  1

Επειδή η f είναι συνεχής, το σύνολο τιμών της είναι το

   
f   ,     lim f(x) , lim f(x)   0 ,    .
x  x 

Γ3 : Είναι
ex  1
lim
f(x)  f(0)
 lim x
1
 lim
ex  x  1
 lim
ex  x  1

1
 lim
ex  1 1

x x x2 2 x 0 x 2
2 
 
x 0 x 0 x 0 x 0
x
Άρα η εξίσωση της εφαπτομένης της Cf στο σημείο Α είναι
1
y  f(0)  f(0)  x  y  x 1.
2
1
Η εξίσωση που μας δίνεται, γράφεται f(x)  x  1  f(x)  y , όπου y , το
2
y της εφαπτομένης. Επειδή η f είναι κυρτή, η οποιαδήποτε εφαπτομένη της
τέμνει την Cf , μόνο στο σημείο επαφής, έπεται ότι η παραπάνω εξίσωση
΄έχει ακριβώς μία λύση, την x  0 .

1
ln x ln x 
Γ4 : Είναι lim  xln x   lim  lim  lim x   lim x  0 και
x 0 x 0 1 x 0
1  x 0 1 x 0
 2
x   x
x
lim ln(f(x))  ln1  0 , άρα το ζητούμενο όριο ισούται με 0.
x 0

Θέμα Δ

Δ1 : Επειδή η f είναι συνεχής, τα δύο μέλη της ισότητα που μας δίνεται,
είναι παραγωγίσιμες συναρτήσεις. Παραγωγίζοντας την ισότητα αυτή, έχουμε:
 1   1  1
2f(x)   x    e f(x)   x    e f(x)  f(x)  e f(x)  f(x)   x   
 x  x  x

 1   x2  1  f(x)  x2  1  f(x)
2f(x)   x    e f(x)  0  f(x)     e  0      f(x) 
 x  2x   2x  e
 x2  1  x2  1

2x
 e 
 f(x) 

2x
 e  f(x)  c.
 

Θέτοντας στη αρχική σχέση x  1 , προκύπτει f(1)  e f(1)  1 . Επειδή το

σύνολο τιμών της f είναι το   , 0  , ισχύει . f(1)  0 . Αν f(1)  0 ,
τότε e f(1)  1 , οπότε η τελευταία ισότητα δεν μπορεί να ισχύει. Άρα
είναι f(1)  0 , οπότε προκύπτει c=0.
x2  1 2x 2x
Άρα  e  f(x)  e f(x)  2  f(x)  ln 2 .
2x x 1 x 1
Έχοντας χάσει την ισοδυναμία, όταν παραγωγίσαμε, για να είναι δεκτή αυτή η
συνάρτηση θα πρέπει να κάνουμε και επαλήθευση στην αρχική ισότητα.
Δ2 : Είναι F(x)  f(x) , άρα
 x2  1   2x  1  x2
F(x)  f(x)    2   3 ,x0
 2x   x  1  x  x
Η F έχει μοναδική ρίζα το 1, στην οποία αλλάζει πρόσημο και η CF δέχεται
εφαπτομένη, άρα το Σ(1 , F(1))  Σ(1 , 0) είναι το σημείο καμπής της CF .
Με εφαρμογή τώρα του Θ.Μ.Τ. για την F στο 1 , β  , έχουμε ότι υπάρχει
F(β)  F(1) F(β)
ξ  1 , β  τέτοιο, ώστε F(ξ)   F(ξ)   λε .
β 1 β 1
Αυτό σημαίνει ότι η εφαπτομένη της CF στο Μ(ξ , F(ξ)) , είναι παράλληλη στην
ευθεία (ε).
Επίσης είναι F(x)  f(x)  0 , στο 1 , β  , άρα η F είναι γνησίως φθίνουσα
στο διάστημα αυτό, συνεπώς το ξ είναι μοναδικό.

Δ3 : Θεωρούμε τη συνάρτηση
h(x)  (x  3) F(β)  (1  β)f(β)  x5  (x  1)(β  1)(x  1)3 , η οποία είναι
συνεχής στο διάστημα 1 , 3 και
h(1)  2 F(β)  (1  β)f(β)   0 , διότι ξ  β και F γνησίως φθίνουσα, άρα
F(β)
F(ξ)  F(β)   f(β)  F(β)  (1  β)f(β)  0 και
β 1
h(3)  2(β  1)  43  0 .
Άρα από το θεώρημα Bolzano υπάρχει ένα τουλάχιστον x0  1 , 3 τέτοιο,
ώστε
h(x0 )  0  (x0  3) F(β)  (1  β)f(β)  x05  (x0  1)(β  1)(x0  1)3  0 

F(β)  (1  β)f(β)  x0  (β  1)(x0  1)  0 , αφού είναι x  1 και x  3 .

5 3

x0  1 x0  3 0 0

x2  t  t
Δ4 : Για το ολοκλήρωμα Ι   f   dx , θέτουμε  u  t  xu , οπότε
x x x
dt  xdu .
Για t  x , έχουμε u  1 και για t  x2 , έχουμε u  x .
x x x
Έτσι έχουμε Ι   xf(u)du  x  f(u)du  x  f(t)dt .
1 1 1

Άρα θέλουμε να αποδείξουμε ότι

x x x x
x  f(t)dt   tf(t)dt   tf(t)dt  x  f(t)dt  0 .
1 1 1 1
 x x
Θέτουμε  (x)   tf(t)dt  x  f(t)dt , τότε είναι
1 1
x x
 (x)  xf(x)   f(t)dt  xf(x)    f(t)dt και  (x)  f(x)  0 , με την
1 1

ισότητα να ισχύει μόνο για x  1 . Επομένως η   είναι γνησίως αύξουσα, άρα:

Για 0  x  1   (x)   (1)  0 , για x  1   (x)   (1)  0 και  (1)  0 .
Συνεπώς η συνάρτηση  παρουσιάζει ελάχιστο στο 0 , άρα ισχύει
 (x)   (1)   (x)  0 , για κάθε x  0 .